သံသာစက်၌ အပိုင်း (၁၆)
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
သားသား နိုးမှာစိုးရသလို အန်တီနန်းလည်း မကြားစေချင်လို့ ကျွန်မ က အသံကို ထိန်းသော်လည်း ဝဏ္ဏရှိန် အသံ ကတော့ သူ မာန်ဝင်လာသည်နှင့် အမျှကျယ်လောင်လို့ လာသည်။
“မောင်မှားတယ် ဝန်ခံပြီးပြီ ဆွေဇင်၊ မောင် သူ့ကို အချိန်မရွေး မေ့နိုင်တယ်၊ မောင်ဆင်ခြင်ပါ့မယ်၊ ဆွေဇင် နဲ့ မောင် အရင်ကလို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေကြမယ်လို့သာ ကတိပေးပါ၊ နောက်ကို ဒီလိုမျိုး ကြည်ပြာနဲ့ တောင်မ ဟုတ်ဘူး ဘယ်မိန်းမနဲ့ မှ မပတ်သက်ဘူး”
“တိုးတိုးပြောပါ၊ ကလေးနိုးမယ်၊ အန်တီလဲ ကြားသွားမယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် အသံကို နှိမ့်လိုက်သည်။
“ခွင့်လွှတ်ပါ ဆွေဇင်ရယ်၊ မောင် ဆွေဇင် နဲ့ …ပြန်ချစ်ပါရစေ”
မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါ။ သူ့ကို ခွင့်ပြုလိုက်တာနှင့် ဒါဏ်ရာတွေကို သူသိသွားတော့မည်။ ဒါဏ်ရာတွေ ပျောက်သည် အထိစောင့်ပြီးမှ ခွင့်ပြုဖို့ကလည်း အနာတွေ မကျက်ခင်စပ်ကြားမှာ ကျွန်မ က တခြားယောက်ျား တ ယောက်ရှာအိပ်မှ ဖြစ်မည်။ ဒီလိုလဲ ကျွန်မ မလုပ်ချင်ပါ။ စိတ်မကောင်းစွာပင် ခေါင်းကို ခါရမ်းပြလိုက်မိသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဆွေဇင့် မှာဘာအခက်အခဲ ရှိနေသလဲ၊ မောင့်ကို ပွင့်ပွင့် လင်းလင်းပြောပြပါ။ စိတ်မပါတာ တခု ထဲကြောင့် မဟုတ်ဘူးလို့ မောင်သိတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သားကိုယ်ဝန် နဲ့ တုန်းကတောင် စိတ်မပါပေမယ့် ဆွေဇင် မောင့်ကို လိုက်လျောခဲ့သေးတာပဲ၊ စိတ်မပါတာ တ ခု ထဲကြောင့် မဟုတ်ဘူး၊ ပြောပါ၊ မောင့်ကိုပြောပါ”
“တခြား မရှိပါဘူး”
မီးပိတ်ပြီး ခွင့်ပြုလိုက်ဖို့ ကျွန်မ တခါစဉ်းစားကြည့်ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် နေရာမလပ်အောင် ဒါဏ်ရာတွေ အမာရွတ် တွေကြောင့် ကြမ်းတမ်းပြီး မချောမမွေ့ ဖြစ်နေမှု့ ကို ဝဏ္ဏရှိန်ချက်ချင်းရိပ်မိမှာ သေချာသည်။ ဒါဆိုရင် ကျွန်မကို မေး မည်။ မီးဖွင့်ကြည့်မည်။ ဒီတိုင်း ထိုင်ငြင်း နေတာကမှ ကောင်းသေးသည်ဟု ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါ၏။
“မဟုတ်သေးဘူး ကွာ၊ မဟုတ်သေးဘူး”
ခေါင်းတခါခါ နှင့်ပြောရင်း ကျွန်မကို တွန်းလှဲလိုက်ရာ အငိုက်မိပြီးလဲ ကျသွားသည်။
“မောင် ..ဘာလုပ် …အို …မလုပ်နဲ့..မလုပ်နဲ့”
ထမိန်ကို ဖျပ်ကနဲ ဆွဲလှန်လိုက်ရာ ကျွန်မရင်ထဲ အေးကနဲဖြစ်သွားပြီး လက်နှင့် ကပျာကယာပြန်ဖိလိုက်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကလည်း အလျှော့မပေးသည့် အပြင် အားနှင့်အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ခပ်လျော့လျော့ ဝတ်ထားမိသည့် ထမိန်က သူ့လက်ထဲ ပါသွားသည်။ ဒူးနှင့်ကွေး၍ ထမိန်ကို ပြန်ချိတ်ရင်း ကိုယ်ကိုစောင်းလိုက်သော်လည်း နောက် ကျသွားပါပြီ။ ကျွန်မဒါဏ်ရာတွေကို ဝဏ္ဏရှိန် မြင်သွားသည်။
“ဘာ ..ဘာ ..ဖြစ်တာလဲ ဆွေဇင်…ဟာ …ကွာ”
မထူးတော့သည့် အတွက် မျက်နှာလွှဲပြီးငြိမ်နေလိုက်မိသည်။ ဒါဏ်ရာတွေကို ဝဏ္ဏရှိန် လက်နှင့် ပွတ်ကြည့်သည်။ သေသေချာချာ မြင်ရအောင် ကျွန်မကို ပက်လက်ဖြစ်အောင် လှန်လိုက်တာကိုလည်း ကျွန်မ မကန့်ကွက်တော့ပါ။
“ဘာဖြစ်တာလဲ ဆွေဇင်၊ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ”
ကျွန်မ မှာဖြေစရာစကား မရှိပါ။ ဖြေလို့လည်း မဖြစ်ပါ။ သူစိတ်တိုင်းကျကြည့် နေချိန်မှာ ကျွန်မမျက်လုံးထဲက မျက်ရည်တွေ အလိုလိုကျလာသည်။ ဆိုးဝါးသည့် ဘဝကံကြမ္မာကို တွေးရင်း ရင်ထဲ မှာထိခိုက်စွာခံစားရသည်။
“ဆွေဇင် … မငိုနဲ့ လေ၊ မောင့်ကိုပြောပါဦး၊ ဒါတွေက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ အာ …သွေးတွေ စို့နေတယ်၊ သုတ် လိုက်မယ် နော်”
“မလုပ်ပါနဲ့”
သုတ်စရာ ရှာဖို့ထသည့် ဝဏ္ဏရှိန် ကို ကျွန်မဆွဲထားလိုက်မိသည်။ ကျွန်မ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ထမိန်ပြန်ဝတ် တာကို သူမကန့်ကွက်ပါ။ နားမလည် သည့် မျက်ဝန်းတွေ နှင့်သာ ကျွန်မကို ကြည့်နေသည်။ ကျွန်မ ပြန်ထိုင် ပြီးတော့မှ
“မောင့်ကိုပြောပါဆွေဇင်ရယ်၊ ဘာတွေဖြစ်တာလဲ၊ မောင်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“မောင် ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါဘူး”
“ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ၊ မောင်တတ်နိုင်တာတခုခု တော့ရှိမှာပါ၊ ဒါမှ မဟုတ်လဲ ဘာကြောင့် ဆွေဇင် ဒီလိုတွေဖြစ်နေ ရတယ် ဆိုတာပြောပြပါလား၊ မောင်ဘာကူညီ နိုင်မလဲ ကြည့်ကြမယ်လေ”
ပြောရင်းဆိုရင်း ကျွန်မကို ဝဏ္ဏရှိန် ဖက်လိုက်သည်။ အရင်ကလို သူ့ရင်ခွင်ထဲကို နွဲ့မှီလို့မရတော့ပါ။ ကျွန်မ ကိုယ် က တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် လည်းရိပ်မိသည်။
“မောင်တို့ လင်မယားတွေလေ၊ ဆိုးတိုင်ပင် ကောင်းတိုင်ပင်ပေါ့၊ ဘာလဲဆိုတာသာ ပြောပြပါ”
“မပြောချင်ဘူး၊ မောင် ဆွေဇင့် ကို မပြောလို့သတ်မယ် ဆိုရင်တောင်ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး၊ မောင်သတ်တာပဲ အသေခံ လိုက်မယ်”
“ဟာကွာ”
စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနှင့် ကျွန်မ ကိုပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အခန်းထဲမှာ ဝဏ္ဏရှိန် ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ထားပြီးနဖူးကျောတွေ ရှုံ့တွနေအောင် သူစဉ်းစားနေတာ ကို လည်းတွေ့ရသည်။ ကျွန်မ ဘာကြောင့် ဒီလိုဒါဏ်ရာတွေ ရှိနေရသလဲ ဆိုတာ သူစဉ်းစားနေပုံရ၏။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ကို သူက လူသားမိန်းကလေး တယောက်ဟုသာ သိထားနေသည့် အတွက် အဖြေမှန်ကို သူရှာနိုင်လိမ့် မည်ဟု မထင်ပါ။ ဒီအခန်းထဲမှာ လဲ ဆက်မနေချင်တော့လို့ မျက်ရည်တွေ သုတ်ရင်း ထိုင်ရာကနေထလိုက်သည်။
“ဘယ်လဲ ဆွေဇင်”
“အပြင်မှာ ခန ထိုင်မလို့”
ကျွန်မ ကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည့် အဓိပ္ပါယ်ကို သိလိုက်သဖြင့်
“စိတ်ချပါ၊ ဆွေဇင် ဘယ်မှ ထွက်မသွားပါဘူး”
ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လို့ ဝရန်တာဖက်ဆီသို့ ထွက်ခဲ့သည်။ တံခါး ရွက်တွေကို ဖွင့်လိုက်သည့် အခါ မှုန်ရီရီ ညတခု က ကျွန်မ ကို ဆီးကြိုနေသည်။ အပြင်ဖက်မှာ မီးရောင်တွေကလည်း ကျိုးတိုးကျဲတဲသာ ရှိတော့သည်။ လမ်းမီးတိုင် တွေကလည်း လင်းသည့်ဟာကလင်း ပျက်သည့်ဟာက ပျက်နှင့် အလင်းအမှောင် ဟိုတကွက်ဒီတကွက် ဖြစ်နေ သည့် လမ်းမကလည်း လူသွားလူလာ မရှိသလောက်ရှင်းနေသည်။
ကျွန်မ၏ လျှို့ဝှက်ချက် တခုကို ဝဏ္ဏရှိန် တွေ့သွားပေပြီ။ ယုံနိုင်စရာ မရှိသည့် ဒါဏ်ရာတွေ နှင့် ပတ်သက်ပြီးကျွန် မ ဆီက အဖြတခု မရအရမေးတော့ မှာလည်းကျိန်းသေနေ၏။
လမ်းထိပ်မှာ ကားတစီး ခပ်ဖြေးဖြေးလေး လှိမ့် မောင်းသွားတာကို လိုက်ကြည့်ရင်း ဒီနေရာကို ခွဲခွာဖို့ အချိန်ရောက်လာပြီဟု စိတ်မှာခံစားရသည်။
“မမမြတ်”
ကျွန်မ အယုံကြည် အားအကိုးရဆုံးသူ၏ နာမည်ကို တိုးတိုးလေး ရွတ်လိုက်မိသည်။ ခုအချိန်မှာ ကျွန်မ အတမ်း တရဆုံး အတွေ့ချင်ဆုံး မမမြတ်တယောက် ကျွန်မ မီးဖွားသည့် နေ့ကလိုမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ရောက်လာရင် ကောင်းလေ စွဟု ဆုတောင်းနေမိသည်။ ကျွန်မ တခုခု ကိုဆုံးဖြတ်ရတော့မည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကျေနပ်လောက်သည့် အဖြေတခု ရှာကြံပေးရန်။ ဒါမှမဟုတ် အခြားနည်းတခုကို ရှာရန် မလွဲမသွေလုပ်ရတော့မည်။ မမမြတ်ကို တိုင်ပင်ချင်သည်။
“ညည်းဖာသာ သိတာက ပိုကောင်းတယ် အေ့”
မမမြတ် မကြာမကြာပြောဖူးသည့် စကားကို အခုနားနားမှာ ကပ်ပြောလိုက်သလို ပြန်ကြားယောင်လိုက်မိသည်။ ကျွန်မ ကို မကြာမကြာ လာတွေ့ပါ မည်ဟု ပြောပြီး မှ ပျောက်ချက်သားကောင်း နေခြင်းသည် ရေမကူးတတ်သူကို အမြန်ဆုံးရေကူး တတ်စေရန် ရေထဲတွန်းချခဲ့ သလိုများ မမမြတ်လုပ်နေသလားဟု တွေးမိလာသည်။ ကျွန်မ လိုပင် ရုပ်ပြောင်း နိုင်သည့်အစွမ်းရှိမည့် မမမြတ်သည် ကျွန်မ မသိသည့် အသွင်တခုခု ဖြင့် ကျွန်မကို လာကြည့် ကောင်း ကြည့်နိုင်သည်။ ဒါကို ကျွန်မ မသိတာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။
မမမြတ် အလွန်စကားကတိ တည်သည်ကို ကျွန်မ မေ့နေခဲ့သည်။ သူမ လူလုံးမပြခြင်းသည် ကျွန်မကို ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ရပ် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးစေ ချင် လို့သာဖြစ် နိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုမျိုး အကျပ်အတည်း မှာတော့ မမမြတ်ကူသင့်သည်ဟု ထင်မိသည်။
ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် ဆက်နေသွားရင် သူသိချင်သည့် ကိစ္စတွေ ပြောရတော့မည်။ ဘဝမှန်ကို ပြောထုတ်လို့ မရသည့် အခြေအနေ တွင်သူလက်ခံ နိုင်လောက်သည့် အကြောင်းပြချက်ကျွန်မ မှာမရှိပါ။ ဒီနေရာကို စွန့်ခွာတော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိချိန်တွင် ကိုလင်း မျက်နှာကို ဖျပ်ကနဲပြေးမြင်သည်။ ဒီကခွာလျှင် ကို လင်းကိုပါ ခွဲခွာရသည် နှင့် မခြားပါ။ ဒါပေမယ့် ဝဏ္ဏရှိန် ရင်ခွင်ထဲကနေတပါးသူကို ချစ်နေရသည့် အဖြစ်ကလည်း ကျွန်မ အတွက်ခံရဆိုးလွန်းပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကိုလည်း အားနာမိသည်။ ကွန်ကရစ်ပြား အကျိုးအပဲ့တွေအစီအရီ နှင့် ပလက်ဖေါင်းကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ကျွန်မ ဝရန်တာပေါ်က ခုန်ချချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ ထူးလာမည် မဟုတ်မှန်း သိသိနှင့် စိတ်ကူးပေါက်ရာလုပ်ကြည့်ချင် ခြင်းသာဖြစ်ပါသည်။ ကိုလင်းနှင့် ပထမဆုံးဆုံရသည့် နေ့က ကားတိုက် ခံ လို့ဘာမှမဖြစ်ကထဲက ကျွန်မ၏သေခဲမှု ကို စိတ်ပျက်စွာလက်ခံ ခဲ့ရပြီးဖြစ်သည်။
“ဘာလုပ်နေတာလဲ ဆွေဇင်”
ဝဏ္ဏရှိန် အသံကို ကြားလိုက်ရလို့ လမ်းမကို ငုံ့ကြည့်နေရာမှ လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည့် အမူ အရာရှိသော်လည်း သူကျွန်မ ကို ကြိုးစားပြီး ပြုံးပြပါသည်။
“အထဲ ဝင်ပါလား၊ မေမေ တရေးနိုးလာရင် တွေ့သွားဦးမယ်။”
အန်တီနန်း တရေးနိုးလို့ ထလာရင် ဝရန်တာထွက်သည့် တံခါးပွင့်နေပြီး ကျွန်မ ကလည်း ဝရန်တာမှာတယောက် ထဲရပ်နေတာကို မြင်ရင် အတွေးပွားစရာဖြစ်လာနိုင်သည်။
ထို့ကြောင့် ဝဏ္ဏရှိန် ခေါ်ရာသို့ ကျွန်မ တိတ်ဆိတ်စွာ ပြန် လိုက်လာမိပါသည်။
.................................................................
“မောင့်ကို ပြောစရာရှိတယ်”
ဝဏ္ဏရှိန် ကိုထမင်းချိုင့် လှမ်းပေးရင်းပြောလိုက်ရာ ကျွန်မကို တချက်စိုက်ကြည့်ပြီး
“ပြောလေ”
“ဆွေဇင် မောင်နဲ့ ကွာရှင်းပါရစေ”
တညလုံး အပြန်ပြန် အလှန်လှန်စဉ်းစား ထားသည့်စကားကိုပြောချလိုက်ရာ ဝဏ္ဏရှိန် မျက်စိမျက်နှာပျက် သွား သည်။ သူ့ မျက်နှာလည်း မူလကထဲက မလန်းဆန်းပါ။ ကျွန်မ တညလုံးမအိပ်ဘဲ ထိုင်နေသောကြောင့် သူလည်း အိပ်လို့ ကောင်းကောင်း မပျော်တာ ကျွန်မ သိပါသည်။
“မဟုတ်တာတွေ မပြောနဲ့လေ၊ မောင့်ကို စိတ်ဆိုးတာလား၊ ကြည်ပြာနဲ့ နောက်ထပ်ဘာမှ မပတ်သက်စေရဘူး လို့ မောင်ကတိပေးတယ်၊ ဆွေဇင့်ကို တော့ကွာရှင်း မပေးနိုင်ဘူး၊သားသား ကိုရောဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ၊ စဉ်းစားပါ ဦး ဆွေဇင်ရယ်”
ကျွန်မ တညလုံး စဉ်းစားနေခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မ၏ လျှို့ဝှက်ချက်တခု ပေါ်ပေါက်သွားပြီးမှတော့ ဒီမှာ ဘယ်လိုမှ ဆက်ပြီး မနေအပ်တော့လို့ ဆုံးမသည်။ အဖြစ်မှန် ကို ရှင်းပြလို့လည်း ဝဏ္ဏရှိန် ယုံမည်မဟုတ်ပါ။ ယုံသည်ထား ဦးတော့ မမမြတ် ပြောခဲ့သလို သူခံနိုင်ရည် ရှိမှာ မဟုတ်။ ဒီကထွက်ရင် ကျွန်မ အနေ အထားအရ သားသားကို ဘယ်လိုမှ ခေါ်သွားလို့ မရသည့် အတွက် ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ရခြင်းသည် ဘယ်လောက်ခက်ခဲရသည် ကြေကွဲ ရသည်ကို ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်သာ အသိဆုံးဖြစ်ပါသည်။
“ဆွေဇင် စဉ်းစားပြီးသွားပြီ”
ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မ ကို တွေတွေကြီး ကြည့်နေရင်း သက်ပြင်းချသည်။
“ဆွေဇင် စဉ်းစားပြီးပြီဆိုရင် မောင့်မှာရော ဆုံးဖြတ်ဖို့ စဉ်းစားခွင့် မရှိဘူးလား၊ မောင်လဲ စဉ်းစားပါရစေ”
သူပြောတာလည်း နည်းလမ်းတော့ကျပါသည်။ ကျွန်မ၏ တောင်းဆိုချက်ကို သူ့ အနေနှင့် လက်ခံစဉ်းစား ခွင့် ရှိပါသည်။ ကျွန်မ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရာ ဝဏ္ဏရှိန် မျက်နှာ နည်းနည်းပြန်ကြည်လင်သွားပါသည်။
“ဒါဆို မောင် စဉ်းစားဦးမယ်၊ ဆွေဇင်လည်း ပြန်စဉ်းစားပါဦး အလောတကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့၊ ဒီနေ့မှ အလုပ်ကလဲ ဖျက်လို့ မရဘူးကွာ”
ဝဏ္ဏရှိန် ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို ကျွန်မ နားလည်လိုက်ပါသည်။
“စိတ်ချပါမောင်၊ ဆွေဇင် တိတ်တိတ်လေး ထွက်မသွားပါဘူး၊ မောင် သဘောတူမှသွားမှာပါ”
“သေချာတယ်နော်”
“ဆွေဇင် ကတိပေးပါတယ်”
ငူတူငိုင်တိုင် ဖြင့် ဝဏ္ဏရှိန် အလုပ်ကို ထွက်သွားသည့် အခါ ကျွန်မလည်း အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်စရာရှိတာ လိုက် လုပ်နေမိသည်။ အခြေအနေ အရပ်ရပ်ကို ပြန်သုံးသပ်ကြည့်ရင်းအိမ်ထဲမှာ လျှောက်သွားနေသည့် ကျွန်မနောက် ကို သားသားက တတောက်တောက် နှင့် လျှောက်လိုက်နေ၏။ တခါတလကျရင် “မေမေ” “မေမေ” နှင့် ခေါ်ပြီး ကျွန်မ လုပ်နေတာကို ဝင်ရှုပ်တာလည်း ရှိသည်။ သားသားကို ကြည့်ရင်း ကျွန်မ မျက်ရည် တသွင်သွင်ကျနေ မိ သည်။ ဘာမှမသိရှာသည့် သားသားကတော့ ကျွန်မ ငိုနေတာကို နားမလည်ရှာပါ။
ဝဏ္ဏရှိန် သူ့ အမှားအတွက် တောင်းပန်သော်လည်း ကျွန်မ၏ ဒါဏ်ရာတွေ အကြောင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီးလုံး၀ ထပ် မမေးပါ။ ဒါဏ်ရာတွေ ကို သူမြင်သွားလို့ ကျွန်မက ကွာရှင်းဖို့ပြောသည်ဟု သူလည်းရိပ်မိပုံရသည်။
“သားလေး သိလား ..မေမေ က လူမဟုတ်ဘူး၊ အပါယ် ငရဲကျနေတဲ့သူ၊ ငါ့သားကို မေမေ ထားချင်ထားသွားရ တော့မယ်၊ စိတ်ညစ်တယ် သားရယ်”
သားသားက ကျွန်မကို ပြုံးပြတော့ ရင်ထဲမှာမချိပါ။ သားသားကိုယ်လေး ကို ဖက်ပြီး ကျွန်မ ငိုမိသည်။ ချစ်စရာ ကောင်းသည့် သားငယ် ကို ရင်ကွဲခံပြီး ထားခဲ့ရမည် ဆိုခြင်းကလည်း ကျွန်မ၏ ဝဋ်ကြွေး တခုလား အသည်း နာနာ နှင့် တွေးနေမိသည်။ကျွန်မ၏ ဝဋ်ကြွေးသည် သားသား၏ တသက်စာပင်ကချင်မှ ကပါလိမ့်မည်။ အမျိုး ဇာတ် မတူဘဲ နှင့် ဝဋ်ကြွေးကို လက်တလုံးခြားရှောင်ဖယ် မိသည့် ကျွန်မ၏ အပြစ်လိုပဲ ဆိုချင်ပါသည်။ တကယ် လို့ ဝဏ္ဏရှိန် ပဲခူး သွားရင်း ကားမပျက်ခဲ့ ရင်လည်း ဒီလို အဖြစ်မျိုးတွေ တွေ့ရမှာ မဟုတ်ပေ။ ဒီကြားထဲ မိုးဇော် ဆို သည့် တဏှာရူးကလည်း တစခန်းထလာ၏။ နှစ်တွေ ကြာခဲ့သည့်တိုင် သူက ကျွန်မ၏ ပြင်းထန်သည့် ရမ္မက် ကို မမေ့ မဖျောက်နိုင်အောင် ရှိနေသည်။
မိုးဇော် ကျွန်မ ကို ဆက်နှောက်ယှက်နေဦး မှာလဲသေချာသည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးရနေမှန်း သိသည့်တိုင် ချဉ်းကပ် နေခြင်းက သူ၏ အရှက်သိက္ခာ မဲ့ မှု့ပို ဖေါ်ပြနေသည်။ အိမ်က ဖုန်းနံပါတ်တောင်သူ့ လက်ထဲရောက်နေ ပြီ ဖြစ်သည်။ လောကကြီးမှာ ဒီလို အန်ချင်စရာ ယောက်ျားတွေ လည်းရှိနေသေးကြောင်းတွေးမိ၏။ ကိုလင်း လို ဖြောင့်မတ်တည်ကြည်သူနှင့် ဘယ်လိုမိတ်ဆွေ ဖြစ်ကြသည် မသိပေ။ သူ၏ အကျင့်ဆိုးတွေ ကို ကိုလင်းမသိလို့ လည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။
စိတ်က နောက်ကျိနေသည့် အခါ ကာလကြာမြင့်စွာ နေနေကျ အိမ်ထဲမှာ လူကမွန်းကျပ်လာသည်။ သားသားကို ထမင်း ကျွေးပြီးနောက် အပြင်ထွက်ဖို့ စိတ်ကူးပေါ်လာသည်။
သားသားကို ခေါ်သွားရင်ကောင်း မလားစဉ်းစား ရင်း နှစ်တိုက်ကျော် လောက်က မမီးမီးကို သတိရသည်။ ကွယ်လွန်သွားသည့် ဝဏ္ဏရှိန် တို့ အဖေ နှင့် ဆွေရိပ်မျိုး ရိပ် မကင်းသည့် မမီးမီး တို့ လင်မယားက ကလေးမထွန်းကားလို့ သားသား ကို ချစ်ကြသည်။ ကျွန်မ အလုပ်ပြန် ဝင်ချင်ဝင်ပါ သူကြည့်ထားပေးမယ် ဟု မမီးမီး ကပြောဖူးသည်။ သားသား ကို မမီးမီး ဆီမှာ ခနထားပြီး စိတ်ပြေ လက်ပျောက် အပြင်လျှောက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။
သွားစရာ ရှိလို့ပါဟု ကျွန်မကပြောသည့် အခါ ထင်သည့်အတိုင်းပင် မမီးမီးက ဝမ်းသာအားရလက်ခံသည်။
“ပြန်လာ မခေါ်နဲ့တော့၊ အမ ပဲယူလိုက်တော့မယ် …ဟားဟား”
ကျွန်မ ထွက်လာတော့ မမီးမီးက သားသားကို ချီပြီး လိုက်လာသည်။ လမ်းထိပ်က စတိုးဆိုင်မှာ သူတို့ မုန့်ဝယ် နေကြစဉ် ကျွန်မ လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကားမှတ်တိုင်ရောက်တော့လည်း ကားမစီးချင်။ စီးပြီး ဘယ်ကိုသွားရ မည် မှန်းလဲ မသိပါ။ သူများတွေ ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်နှင့် သွားလာနေကြသည်ကို ကြည့်ပြီး မနာလိုစိတ်တောင် ဖြစ်ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကားမစီးဘဲ ခြေဦးတည့် ရာ လျှောက်သွားရင်း လူတွေကို သာငေးနေမိ၏။ သူတို့က လူတွေ ဖြစ်သည်။ လူမှန်လို့ ဝဋ်ကြွေး နှင့် မကင်းကြမှာသေချာသော်လည်း ကျွန်မလိုတော့ မဟုတ်နိုင်ကြပါ။ ကျွန်မကတော့ လူမဟုတ်သည့် အသူရကယ်မ။ လူ တွေမှာ သက်တမ်းဆိုတာ တိုင်းဆလို့ ရနိုင်သော်လည်း ကျွန်မ ၏ သက်တမ်းက ဘယ်အချိန်ဘယ်အခါမှာ ပြီးဆုံးလွတ်မြောက်မည်ကို မသိနိုင်သေးသည့် ဘဝဖြစ် သည်။ ကျွန်မ၏ အတိတ်ဝဋ်ကြွေးတွေ မကျေမချင်း ဒီလမ်းကိုသာ သွားနေရဦးမည်။
ဟိုငေး ဒီငေး နှင့် သွားရင်း လမ်းဘေးက ဗေဒင်ဆိုင်းဘုတ်တခုဆီ မျက်စိရောက်သည်။ လူဘ၀ တုန်းကတော့ မိန်းကလေး ပီပီ ဗေဒင်ခနခန ကြည့်ဖူးသော်လည်း ဒီဘဝရောက်မှ ဗေဒင် ဆိုတာ စိတ်ဝင်စားစရာ မဟုတ်တော့ ပါ။ အသူရကယ် နှင့် ဗေဒင် ဘယ်လိုမှစပ်ဆိုင်လို့ မရသည့် အရာလည်းဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် လူဘ၀ တုန်းက ကြည့်ခဲ့သည့် ဗေဒင်တွေကလည်း ကျွန်မကို ရေနစ်သေမည်ဟု ဘယ်သူမှ မဟောခဲ့ဖူးပါ။ ယုတ်စွအဆုံး ရေလမ်း ခရီး သတိထားပါ ဆိုတာလေးလောက်ပင် မပြောခဲ့ကြ။ ကျွန်မ ဗေဒင်ကို မယုံကြည်တော့။ ဒါပေမယ့် အခုမြင်ရ သည့် ဆိုင်းဘုတ်က ကျွန်မ စိတ်ကို ဆွဲဆောင်လိုက်၏။
“ဆရာမ ဒေါ်စောနန်းနွယ်”
ကြွေဗေဒင် နှင့် လက္ခဏာ ပညာရှင်
မှတ်ချက်။ ။ ဆရာမ မြင်သည့် အကြောင်းအရာသုံးခု အခမဲ့ဟောပါမည်။ သုံးခုမှန် မှ လာဘ်တင်ပြီး သိလိုရာဆက်မေးပါ။
ဆိုင်းဘုတ်ကို ငေးနေသော်လည်း ခေါက်စားပွဲပုလေးတလုံးနှင့် ခွေးခြေလေး နှစ်ခု မှအပ ဘယ်သူမှမရှိပါ။ ကျွန်မ ကြည့်နေစဉ်မှာ ပင် ယောအနက်ရောင်ဝမ်းဆက် ဝတ်ထားသည့် အသားဖြူဖြူ အမျိုးသမီး တယောက်ဘေးက အ အေးဆိုင် လေး ထဲမှ ထွက်လာပြီး စားပွဲနောက်မှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဗေဒင်ကြည့် မလို့လား”
ကြွေစေ့တွေကို ပန်းကန်လုံးထဲ ပစ်ချလိုက်သည့် အသံက နားထဲမှာဆူဝေသွားသည်။ ဗေဒင်ဆရာမ က ကျွန်မနှင့် အသက် မတိမ်းမယိမ်းလောက်ပင် ရှိဦးမည်။ မျက်နှာက တော့ ရင့်ကျက်သည့် အသွင်ဆောင်ပါသည်။ ရုပ်ရည် လည်း သန့်သည်။ သူမ၏ မျက်လုံးတွေကိုမြင်လိုက်ရသည့် အချိန်မှာတော့ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားရသည်။ ဒီ မျက်လုံးတွေကို ကျွန်မသိသည်။ ကျွန်မ ကိုကြည့်နေသည့် ဟန်ကလည်း သူကပါသိနေသလို ဖြစ်သည်။
“မမမြတ်”
ရင်ထဲမှာ ကျယ်လောင်မြည်ဟိန်းသွားသည် နှင့် အတူ ကျွန်မ ရှေ့ကို တိုးကပ်လိုက်၏။
“လာလေ ထိုင်ပါဦး”
ဝမ်းသာအားရဖြင့် ခုံပုလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ထိုင်ထိုင် ချင်းသုံးခု စပြောမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
ကျွန်မ ကယောင်ကတမ်း ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိပါသည်။ တလက်လက်တောက်ပ သည့် မျက်လုံးတွေဖြင့် ကျွန်မ ကိုယ်ကို ဖေါက်ထွက်သွားတော့ မလောက်အောင်ကြည့်ပြီး လေသံအေးအေး ဖြင့်စပြောသည်
“တစ် - ငါက မင်းထင်တဲ့ သူမဟုတ်ဘူး၊ နှစ်- မင်းထင်တဲ့ တယောက်က မင်းကို ကူမိလို့ နောက်ကူခွင့်မရှိတော့ ဘူး၊ သုံး - ဟိုကုက္ကိုပင် အောက်က ကားထဲက လူကမင်းကို ကြည့်နေတယ်”
သူမ ညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်လိုက်ရာ လမ်းတဖက် ကုက္ကိုပင်အောက်မှာ ရပ်ထားသည့် ကားကြီးထဲမှာ မိုးဇော်ကို မြင် လိုက်ရသည်။ ကျွန်မ ပြန်လှည့်လိုက်သော အခါ ဗေဒင်ဆရာမက သရော်သလို မျက်နှာပေး နှင့် ကြည့်နေ၏။ မမ မြတ် ဘယ်လိုမှ မဟုတ်နိုင်ကြောင်း ကျွန်မသိလိုက်ပါသည်။ မမမြတ် မှာ ဒီလို ဟန်ပန်မျိုးမရှိပါ။ ကျွန်မအ တွက် ခက်ခဲကျပ်တည်းမှု နှင့် ကြုံလေတိုင်း စာနာနားလည်စွာသာ ကြည့်တတ်ပါသည်။ မမမြတ် ကျွန်မ ကို ကူ ခွင့် မရှိတော့ ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်မ စိတ်ဝင်စားမိပါ၏။
“ကဲ …ဒီလောက်ပဲ ပေါ့နော်၊ မင်းကို ရှေ့ဖြစ်ဟောပြနိုင်လောက်တဲ့ အဆင့်ငါ့မှာ မရှိဘူး၊ ရှိရင်တောင်မှ ဒါမျိုးဆို တာ မင်းတို့ ငါတို့တွေကြားမှာ ပြောလို့ မရဘူး”
“ရှင်”
ဗေဒင်ဆရာမလေး ၏ စကားက သူမသည် ကျွန်မတို့၊ မမမြတ်တို့ နှင့် အတူတူဖြစ်ကြောင်းဝန်ခံ လိုက်သလိုရှိ သည်။ ကျွန်မ၏ စူးစမ်းသော အကြည့်ကို ဆရာမလေးက နားလည်ပါသည်။ ခေါင်းညိတ်ပြ၏။
“ဟုတ်တယ်၊”
“ဒါ ဆိုရင်လေ ကျွန်မ …”
စကားမဆုံး မှီမှာပင် လက်ကာပြလိုက်သည်။
“မင်းမှာ ပိုက်ဆံမရှိရင် ငါပေးလို့ရတယ်၊ စားစရာ မရှိရင် ငါကျွေးလို့ ရတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ခံနေရတဲ့ ဝဋ်ကြွေး တွေ အတွက်ကတော့ တယောက်ကို တယောက်ဘာမှ မပြောကြတာကောင်းတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့၊ မမမြတ် ကို သိလားဟင်”
“မသိပါဘူး”
“ဒါဆို ခုနက”
“ငါ့ အာရုံထဲမှာ မြင်တာပြောတာလေ၊ သူကမင်း ကို ခံရသက်သာတဲ့ နည်းလမ်းရှာပေးပုံရတယ်၊ ဒါမျိုးဆိုတာ မလုပ်ရဘူး၊ မပြောရဘူး၊ မင်းက ဘုံကိုရောက်တာ သိပ်မကြာသေးဘူး ထင်တယ်”
“လေး နှစ် နီးနီး လောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်”
“လူပြက္ခဒိန် နဲ့ လေးနှစ် ဆိုတော့၊ အင်း … နေလိုက်ဦးပေါ့”
ကျောချမ်းစရာ မှတ်ချက်ကို ချပြီး ဗေဒင်ဆရာမ က ရယ်သည်။ သူမ ကျွန်မ ကို သရော်နေသလို စိတ်ထဲမှာ ခံစား ရသည်။ ကျွန်မ ဒီဘ၀ ရောက်ရောက်ခြင်း မမမြတ် နှင့်တွေ့တာ အလွန်ကံကောင်းပါသည်။
“ဟိုမှာ ကားပေါ်က ပုဂ္ဂိုလ် မင်းဆီကို လာနေပြီ၊ ရုပ်ကတော့ ကြာကူလီ ရုပ်ပဲ၊ တဏှာကြီးမှာသေချာတယ်၊”
“ဟုတ်တယ်၊ လင်ရှိမယား တောင်ရှောင်ချင်တဲ့ သူမျိုးမဟုတ်ဘူး”
“မင်းက လင်ရှိမယားလား၊ ဟာ ..ဟ၊ ငါသာဆိုရင် အချိုသတ်ပြီး သူ့ကားပေါ် တက်လိုက်သွားမယ်၊ လမ်းမှာ ချောက်တွေ့မှ လက်ကိုင်ကို အတင်းဝင်ဆွဲပြီး ချောက်ထဲ ထိုးချပေးလိုက်မယ်၊ ငါက ဘာမှဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး လေ၊ ဒီလို လူမျိုးမှတ်လောက်သားလောက်ဖြစ်သွားအောင်၊ သေလဲ အေးတယ်”
ဖြူစင်သန့်ပြန့် သည့်ရုပ်ရည် နှင့် မမျှအောင်သူမ၏ နှုတ်ထွက်စကားတွေ ကကြမ်းတမ်းသည်။ ဒါပေမယ့် မိုးဇော် လို လူကလည်း ဒီလို လုပ်သင့်သည် တော့ အမှန်ပေ။ အခုလည်း ကျွန်မ နောက်နားမှာ ခပ်တည်တည် နှင့် ရပ် နေသည်။
“ဗေဒင်ကြည့် ချင်လို့လား”
“ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်က သူ့ကို လာစောင့်တာပါ”
ကျွန်မကို ရည်ညွှန်းဟန်ရှိသည်။ ဗေဒင်ဆရာမ ၏ မျက်နှာမှာ စိတ်တိုသွားသည့်ပုံပေါ်သည်။ ဗေဒင် မဟောရလို့ ဟုတ်မည်မထင်ပါ။ ကြည့်ကောင်းသည့် ဗေဒင်ဆရာမ ကို မိုးဇော် အလွတ်မပေးဘဲ ငမ်းသည့် အတွက်ကြောင့် သာ ဖြစ်ရမည်။ ဆရာမ မျက်နှာ မကြည်သာလို့ထင်သည် မိုးဇော် က ကျွန်မ ကိုပြောပြန်၏။
“ပြီးရင် လိုက်ပို့မယ်လေ”
“ကျွန်မ တို့ ကိစ္စပြီးပါပြီ”
ဗေဒင်ဆရာမ က ဝင်ဖြေလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မိုးဇော်လာရပ်နေသည်ကို ကြိုက်ပုံမရပါ။ ကြုံတုန်း မိုးဇော်ကို ပြတ် ပြတ်သားသား ရှင်းထားလိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးပေါ်လာသောကြောင့် ကျွန်မလည်း ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။
“ကျွန်မ သွားလိုက်ပါဦးမယ် နော်”
“အော် …အင်း ..အင်း၊ ဟိုတယောက်ကိုတော့ ရှေ့ကိုရောက်လာတော့လည်း တခွန်းလောက်တော့ ဟောလိုက်ပါ မယ်၊ ယာဉ်တွေ၊ ကားတွေ မောင်းရင် သတိနဲ့ မောင်းပါရှင်”
“အော် …ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့ … ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျာ”
ဗေဒင်ဆရာမ တမင်ပြောမှန်း သိသည့် မိုးဇော်က လည်း သရော်သလိုလေသံဖြင့် ခပ်ရွှင်ရွှင် ပြန်ပြောလိုက်ပါ သည်။ ကျွန်မ ထွက်လာတော့ အနားကနေ အတင်းကပ်ပါလာရင်း
“ဘယ်သွားမှာလဲ၊ ကိုယ့်ကားနဲ့ လိုက်ပို့မယ်လေ”
ပိုးစိုးပက်စက် ပြောပစ်လိုက်ချင်စိတ်ကို ချုပ်တည်းပြီး သူ့ကားဆီသို့ ဦးတည်လိုက်သောအခါ မိုးဇော် မျက်နှာပြုံး ချိုသွားသည်။
“အရမ်းလှနေတာပဲကွာ”
လူထဲသူထဲ သွားမည်ဆိုတော့ အဆင်ပြေအောင်ပြင်ဆင်ဝတ်စားလာခြင်း ကို သူငမ်းဖို့ ဖြစ်သွားသည့် အတွက် ကျွန်မ နှမျောမိပါသည်။ ဒီနေ့မှ ကျွန်မ ကလည်း ကိုယ်နှင့်အတိအတိုင်းကပ်နေသည့် အဝတ် အစားတွေ ကို ဝတ်လာမိသည်။ ကျွန်မ၏ တင်ပါး နှင့် ရင်သားတွေကိုသာ အာသာတငမ်းငမ်း ကြည့်နေသည့် အကြည့် ကို ခက် ခဲစွာဖြင့် မမြင်ယောင်ပြုရသည်။ကားနားရောက်တော့ ကျွန်မ ထိုင်မည့်ဖက်က တံခါးကို ပျာပျာသလဲဖွင့်ပေးသည်။
“ကိုယ်တို့ ဘယ်သွားကြမလဲ”
မိုးဇော်ပုံစံက ကျွန်မက သူနှင့် အိပ်ဖို့လိုက်လာသလို ဖြစ်နေသည်။
“ကျွန်မ စကားပြောစရာရှိတယ်”
“ရတယ်လေ၊ အေးအေး ဆေးဆေး ရှိတဲ့ တနေရာရာကို သွားကြတာပေါ့ ဟဲဟဲ”
သူပြောသည့် အေးအေးဆေးဆေး နေရာဆိုတာ လေအေးစက်တပ်ထားသည့် ဟိုတယ်ခန်းတခန်းခန်း ဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။ ကျွန်မ နှင့် ပတ်သက်ပြီးတက်ကြွလွန်းသည့် အတွက်နည်းနည်းတော့ အံသြမိပါသည်။ ကျွန်မ အ တွက် ကတော့ သူက ကျွန်မ မှတ်တောင်မမှတ်မိသည့် ယောက်ျားတွေထဲက ယောက်ျားတယောက်သာဖြစ် ပါ သည်။
အခုမှ သူ့ကို သေသေချာချာ ကြည့်မိသည်။ ကိုလင်း ထက်တောင်အသက်ကြီးလိမ့်မည်။ သုံးဆယ်ကျော် လေး ဆယ် တဝိုက်လောက်ဖြစ်နိုင်သည်။ ကိုလင်း အသက်က သုံးဆယ် မပြည့်သေးပါ။ ကျွန်မ ကြည့်နေသည် ကို ဘယ်လို ထင်သည်မသိ၊ ကားကို ဂီယာပြောင်းရင်း ကျွန်မ ပေါင်ကို လာကိုင်သည်။ ခပ်ပြောင်ပြောင် ပင်ပုတ် ထုတ်လိုက်ရင်း
“နေပါဦး၊ ရှင်က ကျွန်မနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တက်ကြွနေရတာလဲ”
“ဆွေဇင် နဲ့ တွေ့ပြီးကထဲက ကိုယ်ဘယ်လိုမှ မမေ့ဘူး၊ အရမ်းစွဲသွားတယ်၊ ကိုယ်သင်္ဘော သားပါ၊ ကမ ္ဘာပတ် ပြီး မိန်းမတွေ အများကြီးတွေ့လာတာပါ။ ဒါပေမယ့် ဆွေဇင့်ကိုတော့ အမြဲသတိရနေတယ်၊ ဆွေဇင့်လောက် ကောင်း အောင် ဘယ်သူမှ ကိုယ့်ကို မှုတ်မပေးနိုင်ဘူး”
သူနဲ့ တုန်းက ကားထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သည်ကို ကျွန်မ ရေရေရာရာ မမှတ်မိပါ။ သူအလိုရှိတာကို မငြင်းမဆန်ဘဲ အရှက်အကြောက်မဲ့စွာ လုပ်ပေးမိမည်ကတော့ သေချာသည်။
ဝေဒနာအချိန် တွေဆိုရင် ကျွန်မမှာ လူစိတ်မရှိပါ။ လိင်ဆက်ဆံဖို့သာ သေလုမတတ်အာသာပြင်းပြနေတတ်၏။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရှက်ရွံ့စွာနှင့် ငြိမ်သက်နေသည်ကို ဘသားချောက ကျွန်မ နစ်မျောနေပြီဟု ထင်ပုံရသည်။
“ကိုယ် နောက်နေ့တွေ လာကြည့်သေးတယ်၊ မတွေ့ဘူး၊ ကိုယ်လဲ သင်္ဘော ပြန်တက်သွားရတော့ ဆက်မရှာနိုင် တော့ဘူးလေ၊ ကိုယ်ပြန်လာတိုင်း ဆွေဇင့်ကို တွေ့မလားလို့ လိုက်ကြည့်တယ်၊အရင်ကတွေ့ခဲ့တဲ့ နေရာကိုလဲ လာ ကြည့်တယ်။ ဒီတခေါက်မှ ပဲဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့ တော့တယ်၊ ကိုယ်အရမ်းပျော်သွားတယ်၊ဆွေဇင် က အိမ် ထောင်ကျသွားပေမယ့် လှနေတုန်းပဲ၊ ဆွေဇင်နဲ့ ပျော်ချင် တယ်၊ ကျန်တာ ကိုယ်ဘာမှ ဂရုမစိုက်ဘူး”
ကျွန်မ၏ မူလရည်ရွယ်ချက်က ကျွန်မ မှာလင်ယောက်ျားရှိနေပြီ ဖြစ်လို့ သူ့ အနေနှင့် နောက်ထပ်မနှောက်ယှက် ဖို့ ပြောချင်တာ ဖြစ်သည်။ စကားစလိုက်တာနှင့် သူက ပြောချင်ရာတွေ လျှောက်ပြောနေလို့ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိအောင်ဖြစ်နေသည်။ ဘာတွေပြောပြော သူ၏ ရည်ရွယ်ချက်က ကျွန်မ သူနှင့် အိပ်ဖို့သာဖြစ်သည်။ လောက မှာ ဒီလိုလူစားတွေ ရှိနေတာ အံ့သြဖို့ အလွန်ကောင်းသည်။
“နေ့ခင်းကြီး ဖြစ်နေလို့၊ ညဖက်သာ ဆိုရင်တော့ ဟိုတခါလို လမ်းဘေးရပ်ပြီး ဆွဲမိတော့မှာ”
ရာဂ အပြည့်နှင့် ပြောရင်း ကျွန်မပေါင်ကို လာကိုင်ပြန်လို့ ပြတင်းပေါက်ဖက်ကို ကပ်လိုက်ရ၏။ ကျွန်မပြောစရာ ရှိတာ ပြောမည်။ ပြီးရင်တော့ ရောက်တဲ့ နေရာမှာဆင်းမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး
“ကျွန်မ အခုလိုက်လာတာက ကိုမိုးဇော် ကျွန်မ ကို နောက်ထပ် မဆက်သွယ်တော့ဖို့ ပြောမလို့ပါ၊ ကျွန်မက ကို မိုးဇော် ထင်နေသလို အစားမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်မမှာ ယောက်ျားလဲရှိတယ်၊ ကလေးလဲ ရှိတယ်၊ ကိုကောင်း ထက် လင်း မျက်နှာကိုလဲ ထောက်ပါ၊ သူက ကျွန်မတို့ မိသား စုနဲ့ အရမ်းရင်း နှီးပါတယ်၊ ကိုမိုးဇော် နဲ့ ကိုလင်းကလည်း မိတ်ဆွေတွေ ဆိုတော့ မျက်နှာ မပျက်ချင်လို့ ပြေပြေလည်လည်ပြောရတာပါ”
“ဟား …ဟား… ကောင်းထက်လင်း က မင်းအကြောင်း မသိလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်၊ သိလို့ကတော့ နေမလား၊ မင်းက သူ့ကို ကျတော့ မကျွေးဘူးလား”
“ရှင် …ရှင်နော် … ကားကို အခုရပ်ပါ”
“မရပ်ဘူး၊ ကိုယ်ပြောပြီးပါ ပကောလား၊ မင်းကို အရမ်းဆွဲချင်တယ်လို့၊ တကယ်ပြောတာ၊ မင်းနဲ့ လုပ်ကြတုန်းက အကြောင်း ပြန်တွေးတိုင်း ကိုယ့် -ီက တအားတောင်တယ်။ အခုလဲဒီမှာ ကြည့်”
အမှတ်တမဲ့ နှင့်ယောင်ပြီး ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ပေါင်ကြားတွင် ဘောင်းဘီက အပေါ်ကို ခုံးဖုထနေ၏။ ပက်စက်လွန်း သည့် အမူအရာကြောင့် ကျွန်မ ဘာပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေစဉ်သူက ဘောင်းဘီဇစ်ကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲဖြုတ် လိုက်ရာ သူ့ဟာကြီးက အပြင်ကို ကန်ထွက်လာ၏။
“တွေ့လား”
ကျွန်မ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်ဟုထင်မိသည်။ ဘယ်လောက် မိုက်ရိုင်းလိုက်ပါသနည်း။ ချောက်ထဲကိုဆွဲ ချ လိုက်မှာ ဆိုသည့် ဗေဒင်ဆရာမ စောနန်းနွယ်စကားက နားထဲမှာ ပဲ့တင်ပြန်ရိုတ်သည်။ ကျွန်မ တို့ မျက်နှာချင်း ဆိုင် ယာဉ်ကျောတွင် အရှိန်ပြင်းပြင်း မောင်းလာသည့် ကွန်တိန်နာကားကြီးတစင်း ကို မျက်လုံးထောင့်မှာမြင် လိုက်ရပြီးနောက်တွင် ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး စတီယာရင် ကို ကျွန်မ ဖက်သို့ အားကုန်ဆွဲ လှည့်ချလိုက်သည်။
“ဟေ့ ..ဟေ့ …အောင်မယ်လေး”
မိုးဇော် အစွမ်းကုန်ပြန်ဆွဲ သော်လည်း ကျွန်မက မလွှတ်ပါ။ ကားကြီးက မိုးဇော်ဖက် ခြမ်းကို ပြင်းထန်စွာဝင် ဆောင့် မိ၏။ ဘာဖြစ်တော့မှာကို သိလို့ လူကိုယ်ထိန်းထားသည့်တိုင် ကားထဲမှာ ကျွန်မ ဗြောင်းဆန်သွားသည်။ လမ်းပေါ်မှာ ကားက ချာချာ လည်သွား၏။ နောက်တော့ စိမ်းမှောင်မှောင် ရေညှိတွေ နှင့် အုတ်ထရံတခုကို မြင်ရသည်။ ကားလဲ တခြမ်းစောင်း သွား၏။ ကျွန်မ ရှိနေတာ အပေါ်ဖက်ခြမ်း ဖြစ်သည်။ မိုးဇော်ကတော့ စတီယာရင်ပေါ် ခေါင်းစိုက် ကျနေသည်။ ခေါင်းက လည်းသွေးတွေစီးကျနေ၏။ ဒက်ရှ်ဘုတ်ပေါ်က ကျွန်မ၏ ပိုက်ဆံအိတ် ကလေး ကိုလှမ်း ယူလိုက်စဉ် တွင် ကျွန်မ ဘေးက တံခါးပွင့်ထွက်သွားသည်။ လူမျက်နှာ သုံးလေးခု မြင်ရပြီး လက်နှစ်ချောင်းက ကားထဲဝင်လာလို့ ဖမ်းဆွဲလိုက်ရာ ကျွန်မ ကို အပြင်ဆွဲ ထုတ်လိုက်ကြ၏။
“ဘယ်လိုနေလဲ၊ ဘယ်နားနာလဲ”
အဖြူရောင်ယာဉ်ထိန်းဝတ်စုံ ဖြင့်ရဲမေ တယောက်က ကျွန်မ တကိုယ်လုံးကို လိုက်စမ်းရင်း မေးသည်။
“ဘာ …ဘာမှ …မဖြစ်ဘူး”
ကျွန်မ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ စတီယာရင် နှင့် ထိုင်ခုံကြားညပ် နေသည့် မိုးဇော်ကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြ သည်ကို တွေ့ရသည်။ လမ်းဘေးက ရေမြောင်းထဲ ထိုးကျသွားခြင်း ဖြစ်လို့ ယာဉ်ကျောတော့ ပိတ်မသွား။
“ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ဟင်”
“မသိဘူး …ကား …ကားက”
သတိ ထားခဲ့သည့်တိုင် ကျွန်မ မောနေသည်။
“လန့်နေမှာပေါ့၊ လာလာ ဒီနားမှာ ထိုင်”
အသားဖြူဖြူ ခပ်၀၀ အမျိုးသမီးတယောက်က ကျွန်မကို ဆွဲခေါ်ပြီး စတိုးဆိုင်လေးတခုရှေ့ကခုံမှာ ထိုင်ခိုင်း သည်။
“အဆင်ပြေတယ် နော်”
“ဟုတ်ကဲ့”
ယာဉ်ထိန်းရဲမေ နှင့် ပြောနေစဉ် ကားဖက်ဆီမှ “မသေသေးဘူး၊ အသက်ရှုတယ်၊ အသက်ရှုတယ်” ဆို သည့် အသံတွေ ထွက်လာသဖြင့် ကျွန်မကို ထားခဲ့ပြီး ရဲမေ ပြန်ပြေးသွားသည်။
“ရေတခွက်လောက် ရမလား အမ”
“ရတာပေါ့၊ မေ့နေလိုက်တာ၊ ရေတိုက်ရမှာကို ”
အမျိုးသမီး ဆိုင်ထဲဝင်သွားချိန် တွင် ကျွန်မ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်၏။ ရှေ့တအိမ်ကျော်တွင် လမ်းချိုး တခု ရှိသည်။ အားလုံးက လည်း မိုးဇော်ကို အာရုံစိုက်နေကြ၏။
ထိုင်ရာကနေ ထပြီး လမ်းချိုးလေးဆီသို့ မယောင် မလည် ဖြင့် ထွက်သွားလိုက်သည်။ လမ်းပေါ်မှာ အခုမှ လာနေသူတွေကလည်း ကျွန်မ ကို အမှတ်တမဲ့ ဖြစ်နေကြ သည်။
စတိုးဆိုင်ထဲက ထွက်လာသူလို့ ထင်ကြမည်။ လမ်းလေး အတိုင်း အနည်းငယ် သွားပြီးနောက် တက္ကဆီ အ လွတ်တစီးကို မြင်လိုက်ရ၍ ဝမ်းသာ အားရတားလိုက်သည်။
“ဘယ်လဲ ငါ့တူမ”
“မြို့ထဲကို ဦးလေး”
ဈေးတောင် မမေးပဲ တက်ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်မ စီးလာသည့်ကား မီးပွိုင့် မိနေစဉ် လူတွေရုံးစုရုံးစု ဖြစ်နေ တာကို လှမ်းမြင်ရသည်။ မိုးဇော်ကို ဆေးရုံပို့ ဖို့ အလုပ်များနေကြတာဖြစ်မည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ကရင်မ်ပါ့ဖ် ဘူးလေးကို ထုတ်ကာ မှန်ကြည့်ရင်း လူကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်လိုက်ရသည်။
“မြို့ထဲ ဘယ်နားလဲ”
“ပန်းဆိုးတန်း ကိုပဲ ပို့ပါရှင်”
လုပ်တုန်းက လုပ်ခဲ့ပြီး အခုမှ ကျွန်မပြန်တွေးပြီး ရင်တွေတုန်နေသည်။ ဘယ်လိုမှသည်းမခံ နိုင်လောက်အောင် ရိုင်းစိုင်းသည့် လူတယောက်ကို ဒုက္ခရောက်အောင်လုပ်ခဲ့ရ၍ ကျွန်မ နောင်တမရပါ။ ဒါပေမယ့် ထိတ်လန့်နေမိ သည် ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ စောနန်းနွယ် ဆိုသည့် ဗေဒင်ဆရာမက ဘာတွေဖြစ်မည်ကို ကြိုသိလို့ ပြော လိုက်သလား။
ဒါမှမဟုတ် တိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်လား ဆိုတာမဝေခွဲ တတ်အောင်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သူသာ မပြောလိုက်ရင် ကျွန်မ ဒီလိုလုပ်ဖြစ်ချင်မှ လုပ်ဖြစ်မည်။ အခုတော့ ကျွန်မလုပ်စရာတလမ်းသာရှိတော့သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့်လမ်းခွဲပြီး ထွက်သွားဖို့ကလွဲ လို့ အခြားမရှိတော့ပါ။
........................
ကားမောင်းလာတာက မိုးဇော် ဖြစ်လို့ ကားတိုက်မှုမှာ ကျွန်မ အနေသာကြီးဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ထိုအချိန်မှာ ကားပေါ်မှာ ကျွန်မ လည်းရှိနေကြောင်း ပေါ်လာလျှင် ရှင်းရခက်ပါတော့မည်။ တကယ်လို့ မိုးဇော် အသက်မသေ ခဲ့လို့ ကျွန်မ ကို တစုံတရာတုန့် ပြန်လာမှာလည်း ရှိသေးသည်။ ကျွန်မ ထွက်မလာခင် က အသက်ရှိသေးသည်။ ဒီလိုလူယုတ်မာ မျိုးဆိုတာက သေခဲ၏။ ကျွန်မ အကြောက်ဆုံးက ကိုလင်းကို ကျွန်မ နှင့် ပတ်သက်ဖူးသည့် အ ကြောင်းတွေ၊ ကျွန်မ က သူ့ကို လုပ်ကြံသည့် အကြောင်းတွေ ပြောပြလိုက်မှာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ စိတ်ယုတ်မာရှိသူ က မဟုတ်မဟပ်တွေ လီဆည်ပြီးတော့ ပိုပိုသာသာ လည်း သူ့အပြစ်လွတ်အောင်ပြော နိုင်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် သိ သွား မည်ဆိုရင်တောင် ကျွန်မ ဒီလောက်မကြောက်ပါ။ ကျွန်မ ကို အမျိုးကောင်းသမီးလေး တယောက်အဖြစ် တန်ဖိုးရှိစွာ ဆက်ဆံတတ်သည့် ကိုလင်း ရင်ထဲမှာ ကျွန်မ နှင့် ပတ်သက်သည့် သံသယတွေ၊ အထင်မြင်သေး မှု တွေ မဖြစ်စေလိုပါ။ ကိုလင်း အထင်သေးသွားရင် ဆိုသည့် အသိက ကျွန်မကို မီးလိုပူစေပါသည်။ အထင်သေး စရာကောင်းသည့် အဖြစ်မျိုးဖြင့် ကိုလင်းကို ရှက်ရွံ့စွာရင်မဆိုင်ချင်ပါ။ ကျွန်မ အတွက်ကိုလင်း စိတ်မကောင်းဖြစ် ရမှာကိုလည်း ကျွန်မ မလိုလားပါ။
“ဘယ်မှာ ရပ်ရမလဲ ကလေးမ”
“အဲဒီ ရှေ့ပဲ ရပ်လိုက်ပါ”
လူတွေရှုပ်ထွေးနေသည့် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ရုံးရှေ့မှာ ကျွန်မ ဆင်းလိုက်သည်။ နိုင်ငံရပ်ခြားသို့ ထွက်သွားလို့ရရင် ကောင်းလေစွ ဟု ကျွန်မ တွေးမိသည်။ ကျွန်မ တို့ ဘုံမှာ နိုင်ငံနယ်နိမိတ်တော့ ရှိပုံမပေါ်ပါ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ တော့ တရားရုံးချုပ် အဆောက်အဦးကြီး ရှိသည်။ ထိုနေရာမှာ ကျွန်မ နှင့် ဝဏ္ဏရှိန် လက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။ ဘာ ကြောင့် လက်ထပ်ခဲ့မိပါလိမ့် ဆိုသည့် အတွေးကတော့ခနခန တွေးဖူးပြီးသားဖြစ်လို့ အခုအချိန်မှာထပ် မတွေး လို တော့ပါ။ ကျွန်မ လုပ်စရာရှိတာကိုပဲ လုပ်ရပါတော့မည်။
ကွာရှင်းစာချုပ် တစုံ ရအောင်ဖန်တီးပြီးနောက် အိမ်ကို ကားငှားပြီးပြန်လာခဲ့သည်။ ရသမျှ အချိန်ပိုင်းလေး အ တွင်းတွင် ကျွန်မသားသား နားမှာပဲနေချင်သည်။ကျွန်မ မှာ အချိန်မရှိတော့။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် လမ်းခွဲဖို့ စိတ်ကူးက မိုးဇော် ကို လုပ်ကြံပြီးချိန်မှာ ပိုပြီးခိုင်မာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ဘယ်နေ့ ပြန်ရောက်မည် မသိသေးသော ကိုလင်း ပြန် မလာသေးမှီ။
ဒါမှမဟုတ် မိုးဇော် တခုခု ပြန်မလုပ်ကြံမှီ ကျွန်မသွားရတော့မည် ဖြစ်သည်။
မမီးမီး ဆီမှာ သားသားကို ဝင်ခေါ်တော့ မမီးမီးက မထည့်ချင်။
“ညနေမှ လာခေါ်ဟာ၊ ဒီမှာ သားသားက ဆော့ကောင်းတုန်း ရှိသေးတယ်”
တကယ်လို့ ကျွန်မသာထွက်သွားရင် မမီးမီး ကူရတော့မှာ ကျိန်းသေသည်ဟု တွေးမိသည်။
“မနက်ထဲက ရေချိုးမပေးရသေးဘူး မမီးမီးရဲ့၊ မနက်ဖြန်လာပို့ပေးမယ်၊ တနေကုန်ထိန်း၊ နောက်မှ မညည်းနဲ့”
“ပြောရောပေါ့၊ ငါချိုးပေးထားမှာပေါ့၊ ညည်းက အလုပ်ပြန်ဝင်တော့ မလို့လား၊ ကလေးအတွက်တော့ စိတ်ချ”
“စိတ်ကူး ထားတာပဲ မမီးမီးရယ်”
သားသား ကို ပြန်ခေါ်လာပြီး ရေချိုးအဝတ်အစား လဲပေးသည်။ ပြီးတော့မှ ထမင်းကျွေးတော့ သားသားမစား နိုင် မမီးမီး မုန့်တွေ အများကြီးကျွေးလိုက်ပုံရ၏။
“သားလေး လိမ်လိမ်မာမာနေနော်၊ မေမေ မကြာမကြာလာကြည့်ပါ့မယ် သားရယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါ့သားက မေမေ့ ကို မှတ်မိမှာ မဟုတ်ဘူး”
ကျွန်မ ကိုမော့ကြည့်ပြီး “မေမေ၊ မေမေ” ဟုခေါ်သောအခါ ကျွန်မ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သားကို တကိုယ်လုံး အ နှံ့ နမ်းရင်း ငိုမိတော့သည်။
“လူ မဟုတ်တဲ့ အမေ နဲ့ တူတူ မနေတာပဲ ကောင်းမယ် ထင်ပါတယ်သားရယ်”
ငိုနေသည့် ကျွန်မပါးပြင်ကို သားသားက သူ့လက်ကလေးတွေ နှင့်လာပွတ်ပေး၏။ ရင်ဘတ်တခုလုံးကွဲကျေလုမ တတ် ကျွန်မ ခံစားရပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မှာငိုရုံမှ အပ ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ပါ။ သားသား ကို စကားတွေ အများကြီးပြောချင်သည်။ နားလည်သည် နားမလည်သည်အပ ထားကျွန်မ ရင်ထဲရှိတာတွေ ထုတ်ပြောချင်သည်။
တစ်ဆို့နေသောရင်က စကားတခွန်းမှထွက်ကျမလာပါ။ သားသား ကို ရင်ခွင်အတွင်း မှာကျစ်နေအောင် ဖက်ထား စဉ် အိမ်တံခါး ပွင့်သွားပြီး ဝဏ္ဏရှိန် ဝင်လာသည်။ ခါတိုင်းသူပြန်လာနေကိ အချိန်ထက် တစ်နာရီကျော်လောက် စော နေသည်။
“နေ့ ခင်းက ဖုန်းဆက်တာ မကိုင်လို့၊ အလုပ်တွေ ပြတ်တာနဲ့ ကျွန်တော့် မိန်းမနေမကောင်းလို့ပါ ဆိုပြီးပြောပြန် လာတာ”
အိမ်ထဲ ရောက်ရောက်ချင်း ဝဏ္ဏရှိန် မောကြီးပန်းကြီးပြောသည်။
“သားသား နဲ့ အိမ်လည်ထွက်နေတာ”
“အော်”
ကျွန်မ မျက်နှာပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ဝဏ္ဏရှိန် မြင်မည်ပင်။ ကျွန်မလည်း ဖုံးကွယ် မထားတော့ပါ။
“ဆွေဇင် ဘာဖြစ်လို့ ငိုတာလဲ”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ အဝတ်လဲ လိုက်ပါဦး၊ ပြီးရင်သားသား ကိုလာခေါ်၊ ဆွေဇင် ညနေစာချက်ရဦးမယ်”
“အင်း …အင်း …ခန လေး”
မြန်မြန်ဆန်ဆန် အဝတ်သွားလဲပြီး ဝဏ္ဏရှိန် သားသားကို လာခေါ်သည်။ ကျွန်မ ကိုကြည့်နေသောသူ၏ စူးစမ်း သည့် မျက်လုံးတွေကို ရှောင်ဖယ်ပြီး ကျွန်မ မီးဖိုထဲ ဝင်ပြီး ချက်စရာရှိတာ ချက်သည်။ ကျွန်မတို့ မိသားစု အ တွက် ကျွန်မ နောက်ဆုံးချက်သည့် ညစာဖြစ်သည်ဟု ချက်ရင်း တွေးနေမိပါသည်။ ကွာရှင်းဖို့ ကိစ္စ ကို ကျွန်မ စိတ်လျှော့လိုက်ပြီဟု ဝဏ္ဏရှိန် ထင်နေပုံရသည်။ သူတို့သားအဖ တဟီးဟီး တဟားဟား လုပ်နေသည့် အသံ တွေ ကို ကျွန်မ နောက်ကနေကြားနေရ၏။
ချက်စရာရှိတာ ချက်ပြီးနောက် ရေမိုးချိုး အဝတ်လဲပြီး ကျွန်မ ထမင်းနည်းနည်းစားသည်။ မနက်ကထဲက ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာမှမစားရသေးပါ။ရှေ့ဘာဖြစ်လာမည်ကို ကြို မသိသည့်အတွက် ထမင်းကို ဝင်သလောက်စား လိုက်သည်။ စားပြီး အိမ်ရှေ့ ထွက်လာတော့ သားသားက အိမ်ရှေ့က ပုခက်လေးထဲမှာ အိပ်ပျော်နေသည်။ တနေကုန် မမီးမီး နှင့်ကစား၊ အစားတွေ နင်းကန်စားပြီး ပင်ပန်းသွားပြီထင်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကတော့ ပုခက် ဘေးက ကုလားထိုင်မှာထိုင်နေသည်။
“အိပ်သွားပြီ လေ”
အချိန်ကျပြီ မှန်းကျွန်မသိလိုက်သည်။ အန်တီနန်း ပြန်မလာခင် ကိစ္စဖြတ်ရမည်။ ကျွန်မ လက်မှတ်ထိုးပြီးသား ကွာရှင်းစာချုပ် တစုံကို သူ့ ရှေ့ချပေးလိုက်သည့် အခါ ဝဏ္ဏရှိန်ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်မ လှမ်း ပေးလိုက်သည့် ဘောလ်ပင်ကို မယူဘဲ ခေါင်းကို ရမ်းပြီး
“ဘာဖြစ်ရတာလဲ ကွာ”
သူစိတ်ထိခိုက်တာ မြင်ရတော့ ကျွန်မလည်း စိတ်မကောင်းပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မှာရွေးချယ်စရာ မရှိပါ။
“ဆွေဇင့် ကို သနားရင် လက်မှတ်ထိုးပေးပါမောင်၊ အနူးအညွှတ်တောင်း ပန်ပါတယ်”
“ဆွေဇင် … မောင် …လေ”
“အားလုံးကို ဆွေဇင်နားလည်ပါတယ်မောင်၊ ဆွေဇင့်ကို မောင်ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာလဲ ရင်ထဲကသိပါ တယ်။ ဒါပေမယ့် ဆွေဇင်တို့ လမ်းခွဲဖို့က လွဲပြီး တခြားမရှိတော့လို့ပါ”
စိတ်ထိခိုက် ကြေကွဲနေသည့် ဝဏ္ဏရှိန် မျက်နှာကို မကြည့်ရက်လို့ မျက်နှာလွှဲပြီးပြောမိသည်။
“မောင် ထိုးမပေးဘူး ဆိုရင်ကော”
“ဟောဟို ဝရန်တာက ခုန်ချလိုက်တော့မယ်၊ မနေ့ညကထဲက ခုန်ချမလို့ မောင်ထွက်လာလို့ မလုပ်ဖြစ်တာ၊ ဒီနေ့တော့ မောင်တားလည်း ခုန်ချလိုက်တော့မှာပဲ၊ ဆွေဇင့် ကို သွားခွင့်ပေးပါ”
ဝရန်တာသွားသည့်ဖက်သို့ ခြေလှမ်းရင်းပြောလိုက်သော ကျွန်မ၏ စကားကြောင့် ဝဏ္ဏရှိန် မျက်နှာသွေးဆုပ်ဖြူ လျော်သွားသည်။ ကျွန်မလည်း မျက်ရည်တွေကျပြီး ငိုမိသည်။
“သား …သား …အတွက် မစဉ်းစားတော့ဘူးလား ဆွေဇင်ရယ်”
ကျွန်မရင်ထဲ မှာ ကျင်ခဲအေးစိမ့်သွားသည်။ ပုခက်ထဲက သားသားကို လှမ်းကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောမိစေရန် နှုတ် ခမ်းကို နာနာကိုက်ထားရသည်။
“ဆွေဇင် ဘာလို့ ဒီလိုဖြစ်သွားရတာလဲ”
သူ့ကို ဆက်ပြောမနေတော့ဘဲ ဝရန်တာကို ထွက်လာခဲ့သည်။ ခုန်ချလို့ ကျွန်မ ဘာမှဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် စိတ် မကောင်းစွာ နှင့်ပင် ဝဏ္ဏရှိန် ကျွန်မ အလိုကို လိုက်လျောဖို့ လိမ်ညာရတော့သည်။
“ဆွေဇင်”
ဝဏ္ဏရှိန် နောက်နေပြေးလိုက်လာသည်။
“ဆွေဇင့် နားကို မလာပါနဲ့၊ အနားကပ်လာတာနဲ့ ခုန်ချမယ်”
ဝရန်တာ လက်ရန်းကို တကိုယ်လုံးကပ်ပြီး ပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့် ဝဏ္ဏရှိန် ခြေလှမ်းတွေ တုန့်ကနဲ ရပ် သွားသည်။ သူကပ်လာရင် ကျွန်မ ကလည်းတကယ်ခုန်ချတော့မှာ ဖြစ်သည်။ ဘာမှ မဖြစ်ရင်လည်း ကံကောင်း ထောက်မ လို့ဟုသာ အများက ထင်ကြပေမည်။ ကျွန်မ ကို အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ဝဏ္ဏရှိန် ချာကနဲ လှည့် ဝင်သွားသည်။
ကျွန်မ ပေကပ်ပြီး ဆက်ရပ်နေစဉ် စာချုပ် နှစ်စောင်ကိုင် ပြီး ဝဏ္ဏရှိန် ပြန်ရောက်လာသည်။
“ရော့ ဆွေဇင်”
ရွာချတော့မည့် တိမ်စိုင်တွေလို သူ့ မျက်နှာက မှိုင်းညို့လို့နေ၏။ သူ့ကို ထပ်မကြည့်တော့ဘဲ စာရွက်နှစ်ရွက်ကို ယူ ကြည့်လိုက်ရာ တကယ်ပင် သူလက်မှတ်ထိုးပေးထားတာကို တွေ့ရသည်။ ကျွန်မ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လိုက်သော အခါ သူလမ်းဖယ်ပေးသည်။
“ဆွေဇင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ မောင်လုံး၀ နားမလည်ဘူး”
“နားမလည် တာပဲ ကောင်းပါတယ်မောင်ရယ်”
သူ့ကို ခပ်တိုးတိုးပြန်ပြောပြီး ကျွန်မ အခန်းထဲဝင်ခဲ့သည်။ အထဲရောက်မှ ကျွန်မ ဘာမှယူသွားဖို့ မလိုသည်ကို သတိ ရသည်။ ရှေ့ဆက်ပြီး ကျွန်မ က ဆွေဇင်လတ် အဖြစ်ရပ်တည်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ နေ့ခင်းက ယူသွား သည့် ပိုက်ဆံအိတ် ထဲကို ကျွန်မ အရင်က စုထားသည့် ပိုက်ဆံ ကျန်သလောက်ထိုးထည့်လိုက်၏။ အဝတ်အ စားတွေလဲ မလိုချင်တော့ပါ။ ကိုင်းတပ် ပလပ်စတစ် အိတ်တလုံးထဲသို့ စာချုပ် တစောင်ကို ခေါက်ထည့်လိုက် သည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ကို လည်း တူတူ ရောထည့်လိုက်ပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာခဲ့၏။
ကျွန်မ လုပ်သမျှကို အခန်းဝကနေ ရပ်ကြည့်နေသည့် ဝဏ္ဏရှိန် လည်း ကျွန်မ ဘာပစ္စည်းမှ မယူသည့် အတွက် နည်းနည်း စိတ်ပေါ့သွားပုံရသည်။ အိမ်ကဆင်းမည် ဆိုရင် မှတ်ပုံတင်တော့ ပါသင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ ပြန်လာ ကောင်း ပြန်လာလိမ့်မည် ဆိုသည့် မျှော်လင့် ချက်တွေ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ မြင်ရသည်။ အိမ်ရှေ့ ရောက်တော့ ကျန် စာချုပ်တစောင်ကို စားပွဲ ပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ပုခက်ထဲက သားသားကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သားသားက တော့ ဘာမှမသိရှာပဲ အေးချမ်းစွာ အိပ်ပျော်နေသည်။သားသား ပေါ်ကို ကျွန်မ၏ မျက်ရည်တွေ မကျအောင် ခပ်မြန်မြန် ပြန်မတ်လိုက်ရသည်။
“ဆွေဇင် သွားတော့မယ် မောင်”
“ဘယ်ကိုလဲ ဆွေဇင်”
“ဆွေဇင်လဲ မသိသေးပါဘူး၊ အားလုံးပြီးဆုံး သွားပြီလို့ပဲ သဘောထားပါမောင်၊ ဆွေဇင့် ကိုခိုလှုံခွင့် ပေးခဲ့တဲ့ အတွက် ဘယ်တော့မှ မောင့်ကို မမေ့ပါဘူး”
ဝဏ္ဏရှိန် လက်ကို ဆွဲတော့မည့် ဟန်ပြင်လိုက်သေးသော်လည်း ခိုင်မာစွာဆုံးဖြတ်ထားသည့် ကျွန်မ အမူအရာ ကြောင့်ထင်သည်။ လက်ကို ပြန်ရုပ်သွား၏။ အိမ်တံခါး ကို ဖွင့်လိုက်သည့် အခါ သူက နောက်ကကပ်ပါလာ၍ လှည့် တားလိုက်ရသည်။
“မလိုက်ပါနဲ့ တော့ မောင်၊ သားသား ကိုပဲ ဂရုစိုက်ပါ”
ပုခက်ထဲက သားသားကို လှမ်းကြည့်ရင်း ကျလာသည့် မျက်ရည်တွေကို အားတင်းသုတ်လိုက်ပြီး လှေခါးထစ် တွေ အတိုင်း မပြေးရုံတမယ် ခြေလှမ်းတွေ နှင့် ကျွန်မ ဆင်းလာခဲ့သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် အ၀ မှာ ကျန်ခဲ့သလား၊ လိုက် လာသလား ဆိုတာကိုတောင်မော့ မကြည့်မိတော့။ အိမ်ရှေ့ လမ်းပေါ်ကို တက်လိုက်တော့ ညက အစပျိုးစပြုနေ လေပြီ။ ကျွန်မနေခဲ့ သည့် အခန်းကို မော့မကြည့်မိအောင် စိတ်ထိန်းပြီး လမ်းပေါ်မှာ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာ ခဲ့၏။ မျက်လုံးထဲမှာ မျက်ရည်တွေ နှင့် ေ၀ဝါး နေလို့ထင်ပါသည်။
သစ်ပင်တွေ၊ အိမ်တွေ၊ လူတွေ နှင့် မီးရောင် တွေကအရောင်ပြောင်းနေသည်။ ညက ခါတိုင်းမြင်နေကျ ညတွေ နှင့်မတူ ညအသစ် တခုလို ဖြစ်လို့ နေသည်။
...............................................................................
အပိုင်း (င)
တဖြည်းဖြည်း နှင့် ကားက အရှိန်ရလာသည့် အခါ လမ်းဘေးက မြင်ကွင်းတွေ ရွေ့လျားမှုက မြန်လာသည်။ အ စတုန်းက တရွေ့ရွေ့ချင်း ကျန်ခဲ့သည့် မြင်ကွင်းတွေက ခနချင်းပင် ကျန်ခဲ့၏။ ခုနောက် ပိုင်းမှာ တတ်လာသည့် အကျင့် အတိုင်း ခရီးသွားရင် ကားပေါ်ကနေ တွေ့ရာ ဆိုင်းဘုတ် လိုက်ဖတ်တတ်သည့် ကျွန်မ ခေါင်းတွေ မူးချင်သလိုလို ဖြစ်လာရသည်။ ကားက အသစ်ဖြစ်သလို မောင်းသူကလည်း ကျွမ်းကျင်ပုံရ၏။ တဟုန်ထိုးပြေးနေသည့် အရှိန် မှာ ကျွန်မ ဘာကိုမှ သေသေချာချာ မဖတ်နိုင်တော့။ ကျွန်မ ဘေးက အမေကြီးကတော့ ကားထွက်လာ တာ ဘာမှ မကြာသေးခင် ငိုက်မြည်းနေလေပြီ။
အပြင်က အာရုံကို အထဲပြန်ခေါ်ပြီး ကားထဲကလူတွေကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နောက်ဆုံးတန်း ရှေ့ကခုံမှာ ထိုင်နေသည့် သူကို မြင်တော့ ကျွန်မပြုံးလိုက်မိသည်။ ကွမ်းယာဝါးရင်း ဂျာနယ် တစောင်ကို ဖတ်နေသူ က ည တုန်းက အဝေးပြေးကားဂိတ်နားက တည်းခိုခန်းမှာ ကျွန်မနှင့် တူတူအိပ်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူနှင့် တွေ့တုန်းက ပုံစံ မဟုတ်တော့ သည့် ကျွန်မ ကို သူမမှတ်မိပါ။ ကျွန်မ ကသာ သူ့ကို သိနေခြင်းဖြစ်သည်။
ဒီမနက် အထိ ကျွန်မက တရုပ်သွေးပါသည့်ဆံပင်ကောက်ကောက် နှင့် ကောင်မလေး တယောက်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ခုချိန်မှာ ဆံပင်ဖြောင့်ဖြောင့် နှာတံ စင်းစင်း နှင့်ဖြစ်နေသည့် ကျွန်မကို သူလုံး၀ မမှတ်မိတာ မဆန်းပါ။ လက် မောင်းရင်း၊ ရင်ဘတ် နှင့် ကျောပြင်မှာ ဆေးမှင်ကြောင်ရောင်စုံ အရုပ်တွေ ရှိသည့် အဲဒီလူက ရမ္မက်တော်တော်သန်သူလည်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေကို ပျောက်ကင်းအောင် အကောင်းဆုံးကုစားပေး နိုင်ခဲ့သည်။ ခါ တိုင်း ဆိုရင်ယောက်ျားတွေ ကို သိပ်မှတ်မှတ်သားသား မရှိတတ်သည့် ကျွန်မ က သူ့ကို မှတ်မိနေခြင်းမှာ တည်း ခိုခန်း၏ ဝါမှိန်မှိန် မီးရောင်ထဲမှာ သူက ကိုလင်းနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူနေလို့ ဖြစ်သည်။ ခုလို နေ့ခင်း အလင်းရောင် မှာ ကျတော့ မတူပြန်ပါ။
ညကတော့ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း ချစ်တတ်သည့် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ လွန့်လူးရင်း ကိုလင်း လို့ယောင်ယောင်ပြီး ခေါ်မိ သည်။ ကျွန်မ တကိုယ်လုံးတုန်ခါနေရအောင် အားမာန်အပြည့်ဖြင့် ချစ်ပေးနေသူသည် ကိုလင်းသာတကယ် ဖြစ် လိုက်ပါတော့ဟု ရမ္မက်နှင့် မိန်းမူးနေရသည့်ကြားထဲမှ သိစိတ်ဝင်သည့် ခန လေးတွေမှာတွေးမိသည်။ သူက တောင် ကျွန်မကို မေးပါသည်။ ပထမ အချီလုပ်ပြီးသွားလို့ အမောဖြေချိန်တွင်
“ကိုလင်း ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ”
“ရှင် …ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အခုန မင်း ခေါ်ခေါ် နေလို့လေ၊ မင်းရည်းစားလား”
ကျွန်မ ၏ ဝေဒနာကောင်းကောင်း မပျယ်သည့် အချိန်တွေမှာ ကိုလင်း အကြောင်း ကျွန်မ မပြောလိုပါ။ ထို့ကြောင့် ဟုတ်တယ် ဟု ခပ်မြန်မြန်ဖြေပြီး နောက်တကြိမ်အတွက် သူ့ကို ပြန်ပြီးနှိုးဆွရန် သူ့ဟာကြီးကို ကောက်ကိုင် လိုက်ပါသည်။
“ဆိုးလှချည်လား၊ မင်းက အရမ်းစိတ်ကြီးတယ်နော်”
သူ့ပြောတာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပေးလိုက်သည့် အခါ ဘာမှမပြောဘဲ ဇိမ်ခံနေတော့၏။ ခနချင်း မှာပင် သူ့ဟာကြီးက ကျွန်မ၏ တံတွေးတွေ နှင့် ပြောင်ချောပြီး တင်းမာလာသည်။ သူနောက်တခါ ထပ်ပြီးပွဲ ကြမ်း သည့် အခါမှာတော့ ကျွန်မ သူ့ကို ကိုလင်း လို့ မခေါ်ဖြစ်တော့ပါ။ ကျွန်မ၏ ရမ္မက်မီးကလည်း ပထမ အကြိမ် လောက် တောက်လောင်ခြင်း မရှိတော့တာကြောင့် လည်းဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ ရုပ်ချင်းက မီးရောင်ကြောင့်သာ တူသလိုလိုဖြစ်နေပေမယ့် အပြောအဆို ဟန်ပန်တွေက ကိုလင်း နှင့်တခြားစီဖြစ်သည်။
အခုလို မျိုးငြီးငွေ့ဖွယ် လမ်းခရီးမှာတော့ ကျွန်မ ကိုလင်း ကိုအမှန်ပင် သတိရနေမိပါသည်။ ကျွန်မ၏ တယောက် ထဲ အချိန်တွေတိုင်း မမေ့မလျော့ တွေးဖြစ်တာ ကိုလင်း နှင့်သားသား အကြောင်းဖြစ်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ကိုတော့ တိုက်ဆိုင်မှ သာသတိရဖြစ်ပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် လည်း အခုလောက်ဆိုရင် ကြည်ပြာနဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ ဆက်ဖြစ် ရင်လည်း ဆက်ဖြစ်နေလောက်ပြီဟု ထင်မိပါသည်။
ကိုလင်း ကို နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ရတာက သူ့ အတွက် ကျွန်မ တက္ကဆီဝိုင်းတား ပေးခဲ့သည့် နေ့ကဖြစ်ပါသည်။ ကို လင်း ကျွန်မ ကို မမှတ်မိပါ။ မှတ်မိစရာ အကြောင်းလည်း မရှိပါ။
ကိုလင်း ကားပေါ်တက်သွားတုန်းက လိုက်တက် ချင်စိတ်တွေကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ မကြာမှီ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်တွေ ရောက်လာတော့မှာ ဖြစ်လို့ ကိုလင်း နှင့် တူတူ မသွားဝံ့ပါ။ ကျွန်မက မြုဆွယ်သည့်တိုင်အောင် ကိုလင်း သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်နိုင်မည့်သူဆိုတာ ကျွန် မ သိနေသည်။ ထို့ကြောင့် ကိုလင်းနဲ့ စကားပြော နေတုန်းလှမ်းခေါ်သည့် လူနှစ်ယောက် ဆီသို့သာ သွားလိုက်ရ သည်။
အဲဒီညက အရက်မူးနေသည့် ခပ်ဆိုးဆိုးလူနှစ်ယောက် နှင့် တညတာကို ကျော်ဖြတ်ရင်း မျက်ရည်ကျရသည်။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်တွေ ကျော်လွန်ပြီး မိုးလင်းလုလုအထိ တယောက်တလှည့် ကျွန်မ ပေါ်ကို တက်နေကြ၏။ အလွန်နာကျင် ပင်ပန်းရသောလည်း ကျွန်မ အံခဲပြီး နေခဲ့သည်။ မျက်ရည်တွေ ကျလာသော်လည်း နှလုံးသားက တော့ထုံကျင်နေသည်။ လောကမှာ ကျွန်မ အချစ်ရဆုံးသူကို ထားခဲ့ပြီး ဒီလူနှစ်ယောက်ကို အလုပ်အကျွေးပြုရ သည့် ဝဋ်ကြွေး ကို ရင်စီးခံရင်း ကအသက်မဲ့ သူလိုဖြစ်နေခဲ့သည်။
သူတို့ တွေ ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး အိပ်ပျော် သွားကြတော့မှ ကျွန်မလည်း နားရင်း ရန်ကုန်ကို ခွာဖို့ စိတ်ဒုံးဒုံးချ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဒီမှာနေ ခြင်းဖြင့် ကျွန်မ ခင်မင်ရသူ၊ မြတ်နိုးရ သူတွေ နှင့် ဆုံတိုင်းရင် နာနေရမည်။
ဒီလို နှင့် ရေစီးက ဆောင်ရာ လိုက်ပါ ရသော ဗေဒါပင်လေး တပင်လို ကျွန်မ လွင့်ခဲ့သည်။ မျောချင်ရာမျောခဲ့ သည်။ မြန်မာပြည်ထဲမှာ စုံချည်ဆန်ချည် နှင့် နေရာပေါင်းစုံမှာ လူပေါင်းစုံ နှင့် အလိုက်သင့် နေထိုင်ကျင်လည် ခဲ့သည့် ကာလက ဘယ်လောက်တောင်ကြာခဲ့တာကို ကျွန်မမသိတော့ပါ။ သိအောင်တွက်စစ်ကြည့်ချင်စိတ် လည်း မရှိတော့ပါ။
တနင်္ဂနွေ၊ တနင်္လာ ရက်တွေကို လည်း မမှတ်တော့။ တရက်နေ့၊ နှစ်ရက် နေ့၊ လကုန်သည့် နေ့၊ လဆန်းသည့်နေ့ ဆိုတာတွေလည်း ကျွန်မ မှာ မရှိတော့။ နွေ မိုးဆောင်း ဆိုတာကလည်း သူ့ဖာသူပြောင်း ချင်သလို ပြောင်းလို့ နေသည်၊ ကျွန်မနှင့် မသက်ဆိုင်ပါ။ ကျွန်မ သိတာက နေ့နှင့် ည ဆိုသည့် ကာလ အပိုင်း အခြား နှစ်ခုသာဖြစ်သည်။ နေ့ပြီးလျှင် ညလာမည်။ ညလွန်လျှင် မနက်ရောက်မည်။ ကျွန်မ အတွက် ဒီလောက် အသိရှိနေလျှင် လုံလောက်ပါသည်။ ဗေဒင်ဆရာမ စောနန်းနွယ်ပြောသလို လူတွေ၏ ပြက္ခဒိန် ကို ကျွန်မ စိတ် မဝင်စားတော့ပါ။
ယောက်ျားပေါင်း များစွာ နှင့် ကျွန်မတွေ့ခဲ့သည်။ သူတို့ တူကြတာတွေလည်း ရှိသလို ကွဲပြားမှုတွေ ကလည်း မ ရေ တွက်နိုင်အောင်ရှိသည်။ အသားဖြူသည်၊ မဲသည်၊ ဆင်းရဲသည်၊ ချမ်းသာသည်၊ အသက်ကြီးသည်၊ အသက် ငယ်သည်၊ ရုပ်ချောသည်၊ ရုပ်ဆိုးသည်။ ဘယ်အချက်ကမှ ကျွန်မ အတွက်ထူးခြားမှု မရှိပါ။ ကျွန်မ ဆီက သူတို့ လိုချင်တာတခုပဲ ရှိသလို ကျွန်မက သူတို့ထံမှ လိုချင်တာ တခုပဲ ရှိပါသည်။ ကျွန်မ လိုချင်တာနှင့် သူတို့လိုချင် တာက လည်းထပ်တူ ဖြစ်နေ၍ ဘာမှ အတွေးပွားရန် အကြောင်း မရှိပါ။
ဒါပေမယ့် ယောက်ျားတွေ ဆီက ငွေကြေးကိုတော့ ကျွန်မဂရုစိုက်ပါသည်။ ကျွန်မ၏ စားဝတ်နေရေး အတွက် ငွေ ကြေးလိုပါသည်။ မမမြတ်ဆီမှာ နေတုန်းက နေစရာ ရှိသည်။
စားစရာက လည်း မမမြတ်ရှိနေသောကြောင့် ကျွန်မ အတွက် ပူစရာမလိုခဲ့ပါ။ ခုတော့ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်ရချိန်တွင် အရင်လို ငွေစကားမပြောဘဲ နေလို့ မရတော့ပါ။
ရသည့် ငွေကလည်း ကျွန်မ အတွက်သိပ်ပြီးစုမိဆောင်းမိမရှိပါ။ ကုန်သွားတာများသည်။ ကျွန်မရှေ့ မှာ အခက်အခဲရှိသူ မြင်ရင် ကျွန်မ မနေတတ်ပါ။ တတ်နိုင်သလောက်ကူမိသည်။ ကျွန်မ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်း ပြီးရ သည့်ငွေဖြင့် အခက်အခဲဒုက္ခ ရောက်နေသူကို ကူညီခြင်းအားဖြင့် ဒီဝဋ်ကြွေးကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ တဖက် တလမ်းမှ အထောက်အပံ့ ဖြစ်ပါစေဟုလည်း အမြဲဆုတောင်းမိသည်။
နယ်စပ် မြို့လေး တမြို့မှာ ဦး မြတ်မင်း ဆိုသည့် ကုန်သည်တယောက်၏ မယားငယ် အဖြစ် နေထိုင်ခဲ့စဉ်ကာလ တခု အတွင်းတွင်သာ ကျွန်မ တနေရာထဲ မှာတည်ငြိမ်စွာ နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်သွားလာရခြင်း ကို အနည်းငယ်ငြီးငွေ့စပြုလာချိန်တွင် ဦးမြတ်မင်း၏ ကမ်းလှမ်းချက်ကို ကျွန်မ လက်ခံခဲ့သည်။ တရားမဝင် ဇနီးအဖြစ်က လွတ်လပ်ပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် လက်ထပ်သလို အနှောင်အတည်းတွေ မရှိ။ ကလေး မွေးပေးဖို့ လည်း မလို။ ထွက်သွားချင်ရင် လည်းသွားလိုက်ရုံသာ ဖြစ်သည်။
သူက ကျွန်မကိုငြီးငွေ့ပြီဆိုလည်း လွမ်းနေဖို့မလို ကိုယ့် လမ်းကိုယ် ဆက်လျှောက်လိုက်ရုံပင်။ ဒါပေမယ့် မမျှော်လင့်ဘဲ ကျွန်မ ဦးမြတ်မင်း ထံမှာ တနှစ် ကျော်ကျော် လောက်ကြာသွားသည်။
မြို့ စွန်ပိုင်း မကျတကျလေးမှာ ဦးမြတ်မင်း ပိုင် တိုက်ခံ နှစ်ထပ်အိမ်တလုံးရှိသည်။ အောက်ထပ်ကို ပစ္စည်းသို လှောင်သည့် ဂိုဒေါင် လုပ်ထားပြီး ကျွန်မက အပေါ်ထပ်မှာနေရသည်။ အိမ်နောက်ဖက် မှာသူ၏ တပည့်လင်မ ယား နှင့် ဂိုဒေါင် စောင့်လည်းဖြစ်၊ အထွေထွေ လုပ်သားလည်းဖြစ်သည့် ကရင်လေး တယောက်နေကြသည့် တန်းလျားရှည် တခုရှိ၏။ ဦးမြတ်မင်း မလာလျှင် အိမ်ပေါ်မှာ ကျွန်မ တယောက်သာရှိသည်။ ကျွန်မ၏ ဝေယျာ ဝစ္စလုပ်ပေးဖို့ ငှားထားသည့် အမျိုးသမီးက မနက် ခြောက်နာရီခွဲ ခုနစ်နာရီလောက်ဆိုလာပြီး ညနေလေး နာရီ လောက်ဆို ပြန်သည်။ ကျွန်မ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ ရသည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဦးမြတ်မင်း က လည်း ကျွန် မ အပြင် နောက်ထပ် အငယ်တယောက်လည်း ရှိသေးရာ တပတ်မှ တရက်၊ နှစ်ရက်လောက်သာလာ နိုင်သည်။ သူ မလာနိုင်သည့် ရက်တွေဆိုရင်တော့ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်မှာ အနည်းငယ် အခက်အခဲရှိတတ်သည်။ ဒါပေ မယ့် စည်ကားပြီး ပျော်စရာပေါသည့် ဒီနေရာဒေသတွင် ယောက်ျားတယောက် အပြင်ထွက်ရှာဖို့ သိပ်မခက်ပါ။
ဦးမြတ်မင်းက လည်း ပြည့်ပြည့်စုံစုံ လုံလုံလောက်လောက် ထောက်ပံ့ပေးထားသဖြင့် ကျွန်မ တော်တော် နှင့် မခွာ ဖြစ်သေးတာလည်း ဖြစ်ပါသည်။
အိမ်ထဲမှာ ပျင်းရင်တော့ နေ့ခင်းနေ့လည်ဖက် တွင် အပြင်လေးဘာလေး ထွက် သည်။ ဒီလို အခါမျိုးဆိုရင်တော့ ဦး မြတ်မင်းက သူ့တပည့်ကျော် ကိုအောင်ဒင်၏ ဇနီး မမွှေးကိုခေါ်သွား စေ သည်။ မမွှေးက အသက် ၃၀ ကျော် လောက် ရှိပြီး စကားပြောလျှင် ခပ်တိုးတိုး မပွင့်တပွင့် နှင့် လေးတိ လေး ကန်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူနှင့် သွား ရင်ပျင်းဖို့ အလွန်ကောင်းပါသည်။ မမွှေးယောက်ျား ကိုအောင်ဒင်ကတော့ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း လူစားဖြစ်သည်။ အ ရင်က တောတွင်းလက်နက်ကိုင် အဖွဲ့ တခုမှာပါဝင်ဖူးသူဟု သိရသည်။
တော်တော်လေး ရက်စက်ရမ်းကားခဲ့ သူတယောက်လို့ လည်းပြောကြသည်။ ဟိုဖက်မှာ လုပ်ခဲ့တာတွေကို ရှောင် လွှဲချင်လို့ လူကောင်းသူကောင်း ဘဝပြောင်းပြီး မြို့ ပေါ်တက်လာနေရင်း အိမ်ထောင်ကျခြင်း လို့ ကျွန်မ ကိုငှား ပေး ထားသည့် အိမ်ဖေါ်အမျိုး သမီးက ကျွန်မကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြောပြ ဖူးပါသည်။ မမွှေးထက် ငါးနှစ် လောက်တော့ ကြီး မည် ဟု မှန်းရသည့် ကိုအောင်ဒင်က ဦးမြတ်မင်း၏ လက်ရုံးဖြစ်သည်။စီးပွားရေး ကိစ္စတွေ အပြင် တခြားဥပဒေပြင်ပ ကိစ္စတွေမှာပါ အားကိုးရလို့ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဂိုထောင်စောင့် ကရင်လေး စော မူဒီး ကတော့ အေးအေး ဆေးဆေးနေတတ်ပါသည်။ သူကတော့ ငယ်သေး၏ ဆယ့်ကိုး နှစ်ဆယ်လောက်ပဲ ရှိမည်။ ကျွန်မ စိတ်ထင် ဒီကောင်လေးက ဦးမြတ်မင်း ထက်တောင် ကိုအောင် ဒင် ကို ပိုကြောက်ရသည်။
ဒါပေမယ့် အေး အေးဆေးဆေး နေရသည့် နေရာက ထွက်ခဲ့ရခြင်းမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ကြောင့်လို့ ဆိုနိုင်ပါ သည်။ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်ကလည်း နေချင်စိတ် မရှိတော့တာကြောင့် ဒီအတွက် ဝမ်းမနည်းမိပါ။
...............................
လှေခါးအတိုင်း ဆင်းလာသည့် ကျွန်မကို စောမူဒီး မော့ကြည့်သည်။ ဂျပ်ပုံး အလေးကြီးတွေကို မပြီးရွှေ့နေရ သည့် သူ့ကို အကူအညီ တောင်း ဖို့ နည်းနည်း အားနာသွားရသော်လည်း ကောင်လေးက ကျွန်မ အရိပ်အကဲ ကို ကြည့်ပြီး သဘောပေါက်ပုံရသည်။
“မမ ခိုင်းစရာရှိသလား”
သူတို့ ဆရာကြီး ဦးမြတ်မင်းက တပည့်တွေကို အလိုရှိရာခိုင်း နိုင်ကြောင်း ကျွန်မကို အခွင့်အာဏာပေးထား သည်။
“မင်း အားမှပါ”
“ပြီးတော့ မယ် မမ၊ နောက်တပုံး နေရာချပြီးရင် ပြီးပြီ”
ပြောရင်း ဆိုရင်း လေးလံသည့် ပုံးကြီးတပုံးကို မပြီး နံရံနားကပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လှေခါးဟိုဖက်ခြမ်းက ခပ် သေးသေး ပုံးတပုံးကို ယူလာပြီး ပုံးကြီးပေါ်တင်လိုက်သည်။
“ပြီးပြီ”
ချွေးတွေ ရွှဲနေသည့် သူ့ကိုအားနာပါသည်။ ထို့ကြောင့်
“နားလိုက်ဦးလေ၊ ရတယ်၊ ဒါနဲ့ မင်း သစ်ပင်တက်တတ်လား”
“တက်တတ်တယ် မမ”
“ဒါဆို မင်း နားပြီးရင် ခေါင်းရင်း ပြတင်းပေါက်နားက သရက်ကိုင်းကြီးခုတ်ပေးစမ်းပါ၊ ူကွယ်နေတော့ အထဲ မှာ မှောင်တယ်”
ကျွန်မ ဒီအိမ်ရောက်မှ စာတော်တော် လေးဖတ်ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက စာအုပ်ဆိုင် ကလည်း စာအုပ်စုံစုံလင် လင် ထားလို့ နေ့ခင်းဖက် အချိန်တွေဆိုရင် စာပဲဖတ်နေတတ်သည်။ အိပ်ယာပေါ်လှဲရင်း စာဖတ်သည့် အခါ သ ရက်ကိုင်း ကြောင့် အလင်းရောင်သိပ်မရ၊ အိမ်ရှေ့ ဝရန်တာမှာ ထွက်ထိုင်ဖတ် ဖို့ကလည်း နေ့ခင်း ဆို ဝရန်တာ က နေပူသည်။
“ကိုင်း ပြလေ၊ ကျွန်တော် ပြီးရင်ခုတ်လိုက်မယ်”
စောမူဒီးကို အပြင်ခေါ်သွားပြီး ပြတင်းပေါက်ကို ကွယ်နေသည့် သစ်ကိုင်း ကို ပြလိုက်သည်။
“မှောင်တာ ဆိုရင် အဲဒီတကိုင်း ထဲနဲ့ မရဘူးမမ၊ သူ့ အပေါ်က ကိုင်းပါခုတ်မှ ရမယ်”
“မင်း .. အဆင်ပြေမယ် ထင်သလို လုပ်လေ …ရော့ …ဒါ လုပ်အားခ ကြိုပေးတာ၊ ခန နားရင်း နဲ့ လဘက်ရည် လေး ဘာလေး သွားသောက်ရင်သောက်ပေါ့”
ဒီကောင်လေး လဘက်ရည် ကြိုက်မှန်းသိလို့ ကျွန်မပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စောမူဒီး ကျွန်မ ပေးလိုက်သည့် ငါးရာတန်ကို ခါးကြားလိပ်ထိုး ပြီး တပြုံးပြုံး နှင့် ထွက်သွားသည်။
ခိုင်းတဲ့ အတွက်ဘာမှ ပေးစရာမလိုဟု ဦးမြတ် မင်းကပြောဖူးပေမယ့် ဒီတိုင်းကြီး မခိုင်းချင်လို့ ပေးလိုက်တာဖြစ်ပါသည်။ စောမူဒီး က လည်း ပဲများပြီး မငြင်းပါ။ ဝမ်းသာအားရလက်ခံသွားသည်။ ဒီလို ဟန်ဆောင်မှု ကင်းလို့ စောမူဒီး ကို ကျွန်မ ခင်မင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကို အောင်ဒင် တို့ လင်မယားကိုတော့ ကျွန်မ ခပ်တန်းတန်းပဲနေသည်။ ဒီလင်မယားအနေ အထားက သူတို့က ဦး မြတ်မင်း လက်ရင်းလူယုံတွေ၊ ကျွန်မ ကတော့ အပျော်မယားသာဖြစ်လို့ ဂရုစိုက်စရာမလို ဟုဆိုသည့် သဘော မျိုးရှိသည်။ ဦးမြတ်မင်း အလိုကျ ကျွန်မအတွက် ဆောင်ရွက်ပေးရသော်လည်း ကြည်ကြည်သာသာ မရှိသည့် အမူအရာတွေ ပြတတ်သည်။ စကားမပွင့်တပွင့် နှင့် အေးတိအေးစက် မမွှေးက ကျွန်မကို ဦးမြတ်မင်းဆင်မြန်း ထားသည့် လက်ကောက်တွေ ဆွဲကြိုးတွေကိုတော့ စိတ်ဝင်စားပုံရသည်။ ကြုံတိုင်း အဲဒါတွေကို မလိုတမာ အ ကြည့် ဖြင့်ကြည့်တတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မက စောမူ
ဒီး နှင့် အိမ်ဖေါ်လာလုပ်ပေးသည့် မနော် ကိုပဲ အား ကိုးနေရသည်လို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။
“မမ ကျွန်တော် ပြန်လာပြီ”
လှေခါးရင်း ကနေ လှမ်းအော်လိုက်သည့် အသံကြောင့် ရေချိုးပြီးရင်လိမ်းဖို့ သနပ်ခါးသွေးနေရာမှ ကျွန်မ အောက် ကို ဆင်းလာခဲ့ရသည်။
“ဒါး သွားယူဦးလေ တို့ ပြပေးမယ်”
ကျွန်မ အိမ်ရှေ့မှာ ထွက်စောင့်နေစဉ် ဒါးမကြီး တချောင်းကိုင်ပြီး စောမူဒီးပြန်ရောက်လာသည်။ သစ်ပင်ခြေနား အရောက်တွင် ခါးတောင်းကို မြှောင်နေအောင်ကျိုက်လိုက်ပြီးဒါးကို ခါးမှာထိုးလိုက်သည်။ စောမူဒီး၏ ခြေသလုံး နှင့် ပေါင်တံတွေက သူအခုတက်မည့် သစ်ပင်ကြီးနှင့် အပြိုင်တုတ်ခိုင်သန်မာသည်။ အရပ်အမောင်းက ကျွန်မ နှင့် မတိမ်းမယိမ်းလောက်လို့ ဆိုနိုင်ပေမယ့် စောမူဒီး၏ ကိုယ်ခန္ဓာက ကျွဲပေါက်လေး တကောင်လို ထွားသည်။ ကရင် အမျိုးသားမှန်း သိသာစေသည့် မေးရိုးကားကားနှင့် အတူ လည်တိုင်က လည်းတုတ်ခိုင်၏။ မျက်နှာလေးကတော့ နုနယ်သေးသည်။ မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကိုသာကြည့်လျှင် အရွယ်ရောက်ပြီးသားယောက်ျား သားကြီး တယောက်အသွင် ပီပီပြင်ပြင်ရှိသည်။
“မမ ကျွန်တော် တက်ပြီနော်”
“အော် ..အေးအေး”
မျောက်တကောင်လို ပေါ့ပါးသွက်လက်စွာ ဖြင့် အပေါ်ကိုရောက်သွားသည်။ သစ်ကိုင်း ခွဆုံမှာ ကျကျနန ဝင် ထိုင်ပြီး ကျွန်မက ကွယ်နေသည်ဆိုသော သစ်ကိုင်း ကိုသာမက အပေါ်က တကိုင်းကိုပါ ခုတ်ချလိုက်သည်။
“မမ ရေ …ကြည့် ရှောင်ဗျို့”
သစ်ကိုင်း တွေကျမလာခင် လှမ်းအော် သတိပေးလို့ နောက်ကို ခပ်ဝေးဝေး ဆုတ်ပေးလိုက်သည်။ တဝုန်းဝုန်း နှင့် သစ်ကိုင်းတွေ ပြုတ်ကျလာပြီးနောက် ဒါးကိုပါ အောက်ကို ပစ်ချလိုက်ပြီး ကသောကမျောနှင့် စောမူဒီး အပြေးအ လွှား ဆင်းလာ၏။ လူကလည်း တွန့်လိမ်နေသည်။
“ပြီးရင် ကိုင်းတွေ အမှိုက်ပုံ သွားပစ်ပေးမယ် နော်မမ”
ဝရုန်းသုန်းကား နှင့် အိမ်ထဲဝင်ပြေးသွားသည့် စောမူဒီး ကို ကျွန်မ နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားရပါသည်။ ဘာ ဖြစ်လို့လဲ ဟု နောက်ကလိုက်ဝင်သွားမိပြီးမှ အောက်ထပ်က ပစ္စည်းတွေကြားမှာ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း ကြောင့် ကျွန်မ ခြေလှမ်းတွေရပ်လိုက်ရသည်။ စောမူဒီး အဝတ်တွေကြားထဲကို ခါချဉ်ကောင်တွေ ဝင်သွားပုံရ သည်။ အင်္ကျ ီကို ချွတ်ပြီးခါနေသည်။ လူပျိုလေး ရှက်သွားမှာစိုးလို့ ကျွန်မ နောက်ကိုဆုတ်ပြီး သေတ္တာကြီး နှစ် လုံး အကွယ်ကို ဝင်လိုက်စဉ် ကိုယ်တော်လေးက ကျွန်မ ပါမလာဘူးလို့ ထင်ပုံရသည်။ ပုဆိုးပါ ချွတ်ချပြီး လေ ထဲမှာ တဗျန်းဗျန်းခါ နေ၏။
“အို”
စောမူဒီးက ပြည့်ပြည့်၀၀ အရွယ်ရောက်နေသည့် ယောက်ျားသားတယောက်ဖြစ်ပါသည်။ သူ၏ တန်ဆာကလည်း ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားရှိသည်။ ကျွန်မ ယောင်ပြီးကြည့်နေပါသည်ဆိုမှ သူက ပေါင်နှင့် ဆီးစပ်မှာ ကပ်နေသည့် ခါချဉ်တွေ ကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဖိချေနေ၏။ တကယ်လို့ သူပြန်ထွက်လာရင် ကျွန်မ ကိုမြင်သွားမှာစိုးလို့ ခြေသံမကြား အောင် တဖြည်းဖြည်း နောက်ကိုဆုတ်ပြီး အပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့ရသည်။ ကျွန်မကံကောင်းသည်။ ကျွန်မ လည်း ခုတ် ထား သည့် သစ်ကိုင်းတွေ နားကို ပြန်ရောက်တာနှင့် စောမူဒီးလဲအဝတ်အစား ပြန်ဝတ်ပြီး အပြင်ကို ထွက်လာ ၏။
“ခါချဉ် တွေ ကိုက်လို့ ဆင်းပြေးလာတာ …ဟား …ဟား”
ကျွန်မ မသိဘူးထင်ပြီး ရယ်ရယ်မောမော ရှင်းပြသည်။ သူ့ကို ကျွန်မ ကိုယ်လုံးတီး နှင့် မြင်ခဲ့ရကြောင်း စောမူဒီး မရိပ်မိပါချေ။ အဲဒါပဲ ကောင်းပါသည်။
“ငါး ရာနဲ့ မတန်ဘူးဖြစ်သွားတာပေါ့”
“တကောင် နှစ်ကောင်လောက်ပဲ ကိုက်မိတာပါ၊ ကျန်တာတွေတော့ ကျွန်တော်သတ်ပစ်လိုက်တယ်”
တကယ်လို့သာ သူ့ကို ကျွန်မ မြင်သွားတာသိရင် ကောင်လေး အခုလို အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်ဆက်လုပ် နေ နိုင်မည် မထင်ပါ။ စောမူဒီး သစ်ကိုင်းတွေ ရှင်းနေတာကို ခနရပ်ကြည့်ပြီး ကျွန်မလည်း အပေါ်ပြန်တက်လာ ခဲ့သည်။ ရေချိုးဖို့ ပြန်ဆင်းလာတော့ အပြင်က တဝေါဝေါ နှင့်သစ်ကိုင်း တွေဆွဲသွားသံကြားရသည်။ မီးဖို ထဲက ထမင်းစားပွဲ မှာ အိမ်ဖေါ်အမျိုးသမီး မနော် ထိုင်ပြီးငိုက်နေ၏။ သစ်ပင်ခုတ်လို့ ဆူညံနေတာကိုတောင်သိပုံ မပေါ် ပါ။
ရေချိုးခန်း က အောက်ထပ်မှာ ရှိသည်။ မီးဖိုနှင့် တွဲထား၏။ ဝတ်ထားသည့် ရေလဲ ထမိန်နှင့် တဘက်ကို တန်း ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ကျွန်မ ရေစချိုးသည်။ ဆပ်ပြာတိုက်နေရင်း စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲ ရှိတာနှင့် ပြတင်းပေါက်ဖက် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခန်းဆီးစကြားမှာ လူရိပ်လိုလိုမြင်ရသည်။ ဦးမြတ်မင်းက ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိပါ။ ရေ ချိုးခန်းမှာ မှန်ပြတင်းပေါက်တပ်ထားသည်။ ကျွန်မ ရောက်လာမှ ပလပ်စတစ်လိုက်ကာ တခုတပ်ထားလိုက် ရ၏။ အခုနက ကျွန်မ အမှတ်တမဲ့ နှင့်လိုက်ကာ ကိုဆွဲအပိတ်လိုက်တွင် ထောင့်နားလေး မှာလွတ်သလိုဖြစ်သွား သည်။
မနော်က မီးဖိုထဲမှာ ရှိသည်။ မမွှေးကလည်း ဒီအချိန်ဆိုရင် တရေးတမောအိပ်နေတတ်သည်။ နောက်ပြီးတော့ ဒီ အိမ်မ ဖက်ကိုလည်း မမွှေးလာလေ့ မရှိပါ။အပြင်က ကြည့်နေသူ မှာ စောမူဒီး မှန်း သိလိုက်ရသည့် အချိန်တွင် ကျွန်မခေါင်းထဲ အတွေးတခုဝင်လာ၏။ ဦး မြတ်မင်း မလာနိုင်သည့်နေ့တွေဆိုရင် စောမူဒီး ကိုအသုံးချပြီး ကျွန်မ ၏ ဝေဒနာဆန္ဒ တွေကိုဖြေဖျောက်ဖို့ ဖြစ် သည်။ စောမူဒီး ၏ ယောက်ျားပီသမှု ကိုလည်း ကျွန်မ အခုနလေးတင် မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။အရင်ကထဲက သူကျွန်မကို ခိုးခိုးကြည့်နေတတ်တာလည်း မြင်ဖူးသည်။ အဲ ဒီ အချိန်တွေတုန်းကတော့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှသဘောမထားပါ။ လူငယ်လေး ဆိုတော့ မိန်းမ ချောချောမြင်ရင် ကြည့်ချင်သည့် သဘာ၀ ရှိလိမ့်မည်လို့သာ သဘောထားခဲ့သည်။
အခုတော့ စောမူဒီး အပေါ် ကျွန်မ၏ သဘောထားရုတ်ချည်း ပြောင်းသွားခဲ့ပါ ပြီ။ သူကြည့်နေတာကို မသိယောင် ဆောင်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဖက်သို့ လှည့်ပြီး တကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာစိမ်ပြေနပြေတိုက်ပြလိုက်မိသည်။ ဝေဒနာချိန် ပြင်ပ မှာဆိုရင် ကျွန်မ မှာရှက်စိတ်ဖြစ်တတ်သော်လည်း စောစောတုန်းက ကျွန်မလည်း သူ့ကို ချောင်းကြည့်မိ သလို ဖြစ်ခဲ့သည်ကို သတိရပြီးနောက် ရှက်စိတ် အနည်းငယ်လျော့သွားပါသည်။ ကျွန်မ၏ ခန္ဓာကိုယ် အလှအပ တွေကို စောမူဒီး မြင်အောင်သေသေချာချာ ပြနေမိ၏။ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာတော့မှ ရေချိုးတာကို ရပ်လိုက်သည်။ စောမူဒီး လည်း ရင်ထဲမှာ ကုလားဘုရားလှည့်နေလောက်သည်။ ဒီကောင်လေးက အတွေ့ အကြုံ မရှိသေးသည့် အရိုင်းလေး မှန်းကျွန်မသိသည်။
သနပ်ခါး လိမ်းပြီးနောက် ဂါဝန်ရှည်ကြီး တထည်ကို အတွင်းခံ မပါဘဲဝတ်၍ စောမူဒီး အခြေအနေကို ကြည့်ဖို့ အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ အောက်ထပ်မှာ မရှိ။ အိမ်ပြင်ထွက်လိုက်တော့မှ သစ်ရွက်ကြွေတွေကို လှဲနေသည့် စောမူဒီးကို တွေ့ရသည်။
“သစ်ကိုင်း တွေ ပစ်လိုက်ပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့”
နီယောင်ယောင်ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာကို ငုံ့ကာ ကျွန်မကို မကြည့်ဘဲဖြေသည်။ စောမူဒီး စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှား နေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ကျွန်မနှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်နေကြောင်း ကျွန်မ မြင်နေရသည်။ ဦးမြတ်မင်းလို မိန်းမတွေ အများကြီးရှိသည့် သူကတောင် အမြတ်တနိုးခေါ်ယူထားရသည့် ကျွန်မ၏ လက်ရှိဘ၀ မှ သီတာလွင် ဆိုသည့် မိန်းမသည် အလွန်လှပါသည်။ ထိုသို့ လှသည့် မိန်းမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပကတိအတိုင်း မြင် လိုက်ရပြီးနောက် တွင် လူပျိုရိုင်းလေး စိတ်ဖေါက်ပြန်နေရသည်မှာ မဆန်းပါ။
သစ်ရွက်ကြွေတွေကို လှဲဖို့ အိမ် နောက်ဖက်မှာ စောမူဒီး တံမျက်စည်း သွားယူရင်း ကျွန်မရေချိုးတာကိုတွေ့တာဖြစ်ရမည်။ အပြင်ကို ထုတ်ထား သည့် ရေပိုက်က ရေတွေစီးထွက်နေသလို အထဲကရေသံလည်း ကြားရသည့် အခါ စောမူဒီး မနေနိုင်ဘဲ ချောင်း ကြည့်မိတာဖြစ်သည်။
“ခါချဉ်လဲ ကိုက်တယ်။ အမှိုက်လဲ လှဲရတယ် ဆိုတော့၊ ငါးရာ မတန်ဘူးတွေးနေတာလား”
“ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး၊ မမ ကလဲ”
သူကျန်ခဲ့သည့် သစ်ကိုင်းလေး တကိုင်းကို ကုန်းကောက်လိုက်ပြီး အမှိုက်ပုံထဲ ပစ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ လည် ပင်းပေါက်ကျယ်သည့် ဂါဝန်ကြောင့် အတွင်းခံ မပါသည့် ကျွန်မ၏ ရင်သားတွေကို ပကတိအတိုင်း စောမူဒီး မြင် ခွင့်ရလိုက်ပါသည်။ တံမျက်စည်း ရိုးကို ကိုင်ထားသည့် စောမူဒီး လက်ချောင်းတွေ ပိုပြီးတင်းကျပ်သွားတာကို ကျွန်မ မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ လည်းသေသေချာချာကို ဗြောင်းဆန်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီလောက် စိတ်လှုပ် ရှား အောင်လုပ်ရရင်တော်ပြီဟု သတ်မှတ်ပြီး ကျွန်မ အပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့သည်။
စောမူဒီးကို ချက်ချင်းလက်ငင်း အသုံးချဖို့ မရည်ရွယ်ပါ။ ရုတ်တရက်ပြောင်းလဲခြင်း ကို သူ့စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်သွား နိုင်သည်ဟု ထင်၏။ ထို့ကြောင့် အချိန်ကို စောင့်ရမည်။ ကိုအောင်ဒင် တို့ လင်မယားက လည်းရှိသေး၏။ နှစ် ယောက်လုံး အရိပ်အကင်း ပါးသူတွေ ဖြစ်လို့ သတိထားရမည်။ မမွှေး ဆိုသည့် မြုံစိစိ အေးစက်စက် မိန်းမသာ ရှိ မနေရင် ကိုအောင်ဒင်လည်း ကျွန်မ စက်ကွင်းထဲ ရောက်လာနိုင်သည်။ ကိုအောင်ဒင် လည်း ကျွန်မကို ရောက်က ထဲက စိတ်ထဲကနေ ပစ်မှားနေကြောင်း ကျွန်မသိသည်။ သူ့စိတ်ဓါတ်က ဘယ်လိုဖြစ်လို့နေစေ သူသည်လည်း ယောက်ျား တယောက်ဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်မ အသုံးချမိကောင်းချမိနိုင်သည်။ ကိုအောင်ဒင်က လိင်ကိစ္စမှာ စိတ်ထက် သန်သူဖြစ်ကြောင်း ကျွန်မကောင်းကောင်း သိသည်။ ဒါပေမယ့် မမွှေး ကို ကြည့်မရလို့ ကိုအောင်ဒင် ကို အခွင့် အရေးပေးဖို့ ကျွန်မ စိတ်မကူးမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
မမွှေးလည်း သူ့ အတိုင်းအတာနှင့် သူ ကြည့်ရမဆိုးသည့် မိန်းမတယောက်ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါး ပမာ ဖြစ်သည့် ကျွန်မ ကိုတော့သူလိုက်လို့ မမှီပါ။ ကိုအောင်ဒင်က လည်းခေသူမဟုတ်ပါ။ မမွှေး ကွယ်ရာတွင် သူ၏ ဆရာဦးမြတ်မင်း ခြေရာနင်းပြီးရှုပ်ချင်သူဟု အိမ်မှာ အလုပ်လုပ်နေသည့် မနော်က ပြောပြ သည်။
“သီတာရယ် … အမ တောင်မှ ယောက်ျားဆုံးခါစ ပိုက်ဆံကြပ် တုန်းက သူနဲ့ အိပ်လိုက်ရသေးတယ်”
ကျွန်မ နှင့် အလွန်ရင်းနှီး ခင်မင်လာသည့်အခါ မနော်ပြောပြပါသည်။ ကလေးသုံးယောက် အမေ မုဆိုးမ ကို တောင် မရှောင်ချင်သူက ကျွန်မကို ပြစ်မှားဖို့ ဝန်လေးမှာ မဟုတ်ပါ။ မနော်နှင့် စောမူဒီးက ဆွေမျိုးနီးစပ်တော် သည်။ ကျွန်မကို ပြောပြပြီးမှ စောမူဒီး မသိစေဖို့ ကျွန်မကို ပြန်ပိတ်သည်။
“စိတ်ချပါ မနော်ရယ်၊ ဒါတွေကပြောစရာတောင် မလိုပါဘူး”
........................................
အခုတော့ မနော်ဆီမှာ ကိုအောင်ဒင် စော်ကားချင်စရာတွေ မရှိတော့ပါ။ မုဆိုးမ ဘဝနှင့် သားသမီးတွေကို ရှာဖွေ ကျွေးရင်း အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် အိုမင်းရင့်ရောနေရှာပြီ ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ ကလည်း သူ့ကို မကြည့်ရက်လို့ ဦး မြတ်မင်း ပေးသည့် ပိုက်ဆံတွေထဲက နေ တတ်နိုင်သလောက်ပေးပါသည်။ ဒါကြောင့် မနော်က လည်းကျွန်မ အပေါ်သစ္စာရှိ၏။ အရင်ကတော့ စောမူဒီး နှင့် မနော် ကို ကျွန်မ၏လူတွေ လို့စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီးသတ်မှတ်ထား သည်။ အခုတော့ စောမူဒီးကို နောက်ထပ်တဆင့် တိုးပေးရတော့မည်။
ကောင်လေးက လူပျိုရိုင်းလေး ဖြစ်ပုံရသည်။ သိပ်ပြီးတော့လည်း ဟန်မဆောင်တတ်ပါ။ ဟိုအရင်ကတော့ သူ ကျွန်မကိုကြည့်ပုံတွေက လှပသည့် မိန်းမတယောက်ကို ကြည့်တတ်သည့် ယောက်ျားလူငယ် တယောက်၏ ကြည့် ပဲမျိုးသာဖြစ်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မရေချိုးတာကို သူမြင်ပြီးနောက်မှာတော့ လှလို့ကြည့်တာမဟုတ်ဘဲ လိုချင်လို့ ကြည့်သည့် အကြည့်မျိုးတွေဖြစ်လာသည်။ ရိုးသားသည့် စောမူဒီးက သူစိတ်ဖေါက်ပြန်နေသည်ကို ကျွန်မ သိမှာလည်း စိုးပြန်သေး၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မ နှင့် အကြောင်းကိစ္စရှိလို့ ပြောဆိုဆက်ဆံရလျှင် မျက်နှာ ကြီး နီပြီး ကျွန်မကို မကြည့်ဘဲပြောတတ်သည်။ ကျွန်မ လစ်ပြီလို့ သူထင်တော့မှ ကျွန်မ တကိုယ်လုံးကို သူစေ့ စေ့ စပ်စပ်ကြည့်တော့သည်။ ဒီလိုအခါမျိုးမှာ ကျွန်မက အလိုက်သိစွာ မသိသလိုနေပေးရပါ၏။
ဦးမြတ်မင်း ရောက်လာသည့်နေတွေ မျိုးမှာ ကျွန်မနှင့် ဦးမြတ်မင်း အိမ်ပေါ်တက်သွားကြရင်၊ ဒါမှမဟုတ် အခန်း ထဲဝင်သွားကြရင် သူ့ဆရာသမားကို စောမူဒီး မလိုတမာကြည့်၏။ ဦးမြတ်မင်း က “မ” ကိစ္စမှာ စိတ်အားသန် သလို ကျွမ်းကျင်မှုလည်း ရှိသည်။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာချိန်တွေမှာ သက်သာရာရအောင် စွမ်းဆောင်ပေးနိုင်သူဖြစ်သည်။ ထို့ အပြင်ကျွန်မ၏ အရူးအမူးတုန့်ပြန်မှုတွေကို အရမ်းသဘောကျတတ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း ရုပ်ချော သည်ဆိုတာတခုက လွဲရင် ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက် လာမှန်း မသိသည့် ကျွန်မကို အိမ်တဆောင် မီးတပြောင် နှင့် ထားခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
တရက်မှာတော့ စောမူဒီး အတွက်လမ်းပွင့် ခဲ့သည်။ အဲဒီည က ကျွန်မ အိပ်ခန်းထဲက မီးလုံးကျွမ်းသွားသည်။ ညဖက် လဘက်ရည်ဆိုင်ထွက်ထိုင်တတ်သည့် စောမူဒီး ပြန် အလာ ကို အောက်ထပ်ကဆင်းစောင့် နေမိ၏။ ခြံဝင်းတံခါး ပိတ်ပြီး စောမူဒီး ဝင်လာသည့် အခါ ကျွန်မအိမ်ပြင် ပြေး ထွက်လိုက်ပြီး
“စောမူဒီးရေ မမကို တခုလောက်ကူညီပါဦး”
“ဘာလဲမမ”
ပျော့ပြောင်းသော၊ ပါးလွှာသော အဝတ်များနှင့် ကျွန်မ ကို မရဲတရဲလေး ခိုးကြည့်ရင်းမေးသည်။
“တို့ အခန်းထဲက မီးလုံး ကျွမ်းသွားတယ် ထင်တယ်၊ မလင်းတော့ဘူး၊ အသစ်ဝယ်ပြီး လဲပေးပါလား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“အော် …နေဦး ပိုက်ဆံယူလိုက်ဦးမယ်၊ ဒါမှ မဟုတ် မင်းကြည့်တတ်ရင်လည်း တချက်လောက်ကြည့်ပေးပါ လား ကြိုးတွေ ဘာတွေလွတ်နေတာလဲဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာ”
စောမူဒီး ဂိုထောင်ထဲက လက်နှိပ်ဓါတ်မီး သွားယူပြီး ကျွန်မ နောက်ကို လိုက်လာပါသည်။ မီးလုံးက ခေါင်းရင်း နံရံ မှာ ကပ်ထားသည့် မီးလုံးဖြစ်သည်။ အပြင်ခန်းမီးတွေ ဖွင့်ထားလို့ အိပ်ခန်းက အလင်းရောင်တော့ အနည်းငယ်ရှိ သည်။ မီးလုံးကို ဖြုတ်မည်ဆိုရင် ကုတင်ခေါင်းရင်း ဖက်ကို တက်ပြီး ဖြုတ်မှရမည်။ ထူထဲအိစက်သည့် မွေ့ယာ ကြီးကို ဓါတ်မီး နှင့် ထိုးကြည့်ရင်း စောမူဒီး တက်ဖို့ချီတုံ ချတုံ ဖြစ်နေသည်။
“ခြေထောက် ဆေးဦးမှပဲ”
“ရပါတယ်၊ နေဦး တို့ ခေါင်း အုံးတွေ ဖယ်လိုက်မယ်”
စောမူဒီး နှင့် ကုတင်ကြားမှာ အရတိုးဝင်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးတွေကိုဖယ်သည်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး လုပ်ရသည့် အခါ ကျွန်မ တင်ပါးတွေက စောမူဒီး ပေါင်ကြားကို ထိထိမိမိ ရောက်သွားသည်။ သူ့ပေါင်က ကြွက်သားတွေတင်းသွား တာ ကျွန်မသိလိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးတွေ ဖယ်ပြီး ကျွန်မပြန်ကြည့်လိုက်တော့ စောမူဒီး အခြေအနေ မဟန်ပါ။
အ ချိန်ကျပြီ ဟု ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိပါသည်။
“ရပြီလေ၊ တက်လုပ်တော့”
“ခနလေး …မမ”
လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကို ကုတင်ပေါ်တင်ပြီး အခန်းထဲက သုတ်ကနဲ ထွက်ပြေးသွားသည်။ သူဘာလုပ်တာလဲဟု နောက် ကနေလိုက်ကြည့်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်းက ကုလားထိုင်တလုံးကို ယူပြီး လှေခါးရင်းက မီးလုံးကို ဖြုတ်လိုက် သည်။ နောက်က ကျွန်မလိုက်လာမှန်း သိသည့် အခါ
“ဒါ တပ်ကြည့်မယ်လေ၊ ဒီကောင် တပ်လိုက်လို့ မီးလင်းတယ် ဆိုရင်၊ မီးလုံး ကျွမ်းတာသေချာပြီ”
“သဘော ..သဘော”
ခေါင်းရင်းနားမှာ ကုလားထိုင်ချပြီး ကုတင်ဘောင်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်ပြီး မီးလုံးလဲ တပ်ကြည့်လိုက်တော့ မီးလင်း သည်။
“ဒီတိုင်းပဲ ထားမလား မမ”
“ဟာ ..ဒီမီးလုံးကြီး က အစုတ်ကြီး၊ အသစ်သွားဝယ်ပေး ပါလားမောင်လေးရယ်၊ မဝေးဘူး မဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့”
ပိုက်ဆံ ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး
“မြန်မြန်လဲ လာဦးနော်”
စောမူဒီး မြန်မြန်လာမှ ဖြစ်မည်။ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာအချိန်ရောက်ဖို့ နီးလာနေပြီ။ ခါတိုင်းဆိုရင် စောမူဒီး အပြင်က ပြန်လာ၊ ဂိုထောင်ကို တပတ်ပတ်ကာ စစ်ဆေးပြီး သူအိပ်သည့် နေရာကိုသွားသည် နှင့် ကျွန်မကလည်း ရုပ် တ မျိုးပြောင်းပြီး လူရှာဖို့ အပြင် ထွက်တော့သည်။ စောမူဒီး အပြန်နောက်ကျ သည့်နေ့တွေ ဆိုရင်တော့ စောစော စီးစီးပဲ အိပ်သလိုလို နှင့် မီးတွေ အကုန်ပိတ် ထားခဲ့ပြီး ထွက်ရသည်။ တခါတလေ သူနှင့် တောင် လမ်းမှာ တိုး သေး ၏ ။ကျွန်မက သူ့ကို သိသော်လည်း သူကတော့ မသိရှာပါ။
ဒီနေ့မှ မီးလုံး ခေါ်လဲခိုင်းမိရင်း အပြင်မထွက် တော့ဖို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ နုပျိုသန်မာသော စောမူဒီးက ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေကို သက်သာအောင် ဆောင်ရွက်ပေး နိုင်မှာ သေချာပါသည်။
ကျွန်မ စကားကို စောမူဒီး နားထောင်ပါသည်။ လျှပ်စစ်ပစ္စည်းတွေ ရောင်းသည့်ဆိုင် ဒီအနီးတဝိုက်မှာ ရှိမရှိကျွန်မ မသိပါ။ သို့သော်လည်း စောမူဒီး သွားတာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ပဲကြာပါသည်။
“ကြာလိုက်တာကွာ မင်းကလဲ”
တကယ်တန်း ကျွန်မပြောချင်တာက မြန်သည့် အကြောင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ကတော့ ကြာသည်ဟု ထွက်သွားသည်။ စောမူဒီး မျက်နှာငယ်လေး နှင့် ကျွန်မကိုကြည့်သည်။
“သွား လုပ်လေ၊ ဘာကြည့်နေတာလဲ၊ လှလို့လား၊ မီးလုံးတပ်ပြီးမှ ဝအောင်ကြည့်”
ကိုယ့်ကိုယ်ကို မဟုတ်တော့မှန်း သိလိုက်သည်။ ကျွန်မ မျက်လုံးနှင့် အာရုံတွေ ရီဝေချင်သလိုလို အိပ်ငိုက်ချင် သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ဒီနေ့ ဝေဒနာထတာ စောသလိုလိုရှိသည်ဟု တွေးရင်း နောက်ကနေ ကျွန်မ ဒရီးဒယိုင် နှင့် ပါသွားသည်။
“ဒီ အဟောင်းကြီး အရင်ပြန်တပ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ”
မီးလုံးအဟောင်း ကို အရင်တပ်ခိုင်းလိုက်ပြီးမှ အခန်းထဲ ဝင်ကြသည်။ ကုလားထိုင် ကနေ တဆင့် ကုတင်ဘောင် ပေါ်တက်ပြီး မီးလုံးတပ်လိုက်သည်။ စောမူဒီး ကုတင်ဘောင်ပေါ်တက်သွားချိန် မှာကျွန်မက အဲဒီကုလားထိုင် မှာ ဝင်ထိုင်နေလိုက်၏။ မီးခလုပ်က ကျွန်မ နှင့် လက်တကမ်းမှာရှိသည်။
“ရပြီ ဖွင့်ကြည့်လိုက်မမ”
မီးလုံးတပ်ပြီး ပြောလို့ ကျွန်မ ခလုပ်ကို လှမ်းနှိပ်လိုက်တော့ မီးရောင်လင်း ထိန်သွားသည်။
“ရပြီနော်”
စောမူဒီး ပြန်အဆင်းတွင် ကျွန်မက မီးခလုပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။
“ဟာ ..မမ”
“တို့ ..စမ်း …….၊ အောင်မယ်လေး”
“ဘုရား သခင်”
ရုတ်တရက်ပြန်မှောင် သွားချိန်တွင် စောမူဒီး ခြေထောက်ကြီးက ကျွန်မပေါင်ပေါ် ကျလာသည်။ လေးလံသော ကိုယ်ခန္ဒာ၏ ဖိအားကြောင့် ကျွန်မ တကယ်နာလို့ အော်လိုက်မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ စောမူဒီးလဲ လန့်ပြီး ဘုရားတ ၏။ နောက်ပြီး ကျွန်မကလည်း ထရပ်လိုက်သော အခါ ခြေပြန်ရုပ်ရင်းတန်းလန်း နှင့် စောမူဒီး အခြေပျက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ကျွန်မ နှင့် လုံးပြီးကျသွားသည်။ သူကလည်း ကျွန်မ ကိုဖက်ထားသည်။ ကျွန်မ ကလည်း သူ့ကို မ လွတ်တမ်း ဖက်ထားမိ၏။
“မမ၊ မမ”
“ဘာလဲ မောင်လေးရယ်”
စောမူဒီးက အောက်ကဖြစ်နေပြီး ကျွန်မကသူ့အပေါ်မှာ ကားယားခွလျှက်သားဖြစ်နေသည်။ လူချင်းထပ်မိနေ သည့် အနေအထားကနေ ကျွန်မတို့ မရှောင်ခွာနိုင်ကြတော့ပါ။ ကျွန်မက ဝေဒနာအချိန်ကြောင့် ဖြစ်ရသလို စော မူဒီးကလည်း ရိုးသားပေမယ့် အခြေအနေ အချိန်အခါကို သိသူဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ ကိုလုံးဝလွှတ်မပေးတော့ပါ။ကျွန်မ တကိုယ်လုံးကို အင်တိုက်အားတိုက် ဖျစ်ညှစ်ကိုင်တွယ်နေသည်။ ကျွန်မကို နမ်းသည်။ အင်္ကျ ီအောက် သို့ လက်ထိုးနှိုက်ပြီး ရင်သားတွေကို ဖျစ်ညှစ်သည့် အားကကြီးမားလွန်းလို့ ဝေဒနာတက်နေသည့် ကျွန်မ ပင်လျှင် ထွန့်ထွန့် လူးအောင်ခံစားရသည်။
“မောင်လေး …မင်း ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ မမ မနေတတ်တော့ဘူး”
ကျွန်မ စကားက သူ့ကို သတိပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး ထမိန်ကိုဆွဲလှန်ကာ ကျွန်မအောက်ပိုင်း ကို သူ၏လက် ကြမ်းကြီး နှင့် လိုက်ပွတ်ပါတော့သည်။ ကျွန်မ ရင်ထဲက မီးတောက်တွေပိုပြီး အရှိန်ပြင်းလာရသည်။ ပေါင်ကြားထဲ က သူ၏လိင်တံကြီးက လည်း အပေါ်ကိုထောင်တက်နေသည်ကို လက်နှင့် စမ်းမိသည့် အခါ မနေနိုင်တော့ဘဲ လက်နှင့် ကိုင်ပြီး ညှစ်ပေးမိသည်။
“မမ ..ကျွန်တော်လေ …”
“မင်းသဘောပါ မောင်လေးရယ်”
ခွင့်ပြုသလိုပြောလိုက်သည် နှင့် သွေးနံ့ရသည့် သားရဲတကောင်လို စောမူဒီး ပိုပြီးသန်မာကြမ်းတမ်းလာ၏။ ကျွန် မကို ဖက်ထားရင်းလှိမ့်လိုက်သည့် အခါ ကျွန်မ ကအောက်ရောက်သွားပြီး သူကအပေါ်ကိုရောက်လာသည်။ လုံ ချည်အောက်က သူ့အချောင်းကြီးက ဟင်းလင်းပွင့်နေသည့် ကျွန်မကိုယ်အောက်ပိုင်း ကို မိမိရရထောက် ထား သည်။ ကုတင်ပါ်မှာ ကိုယ်တပိုင်းတင်ရက် အနေအထားတွင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သည့် ကျွန်မက သူ့လုံချည် ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်မိသည်။ ပူနွေးမာကျောသည့် သူ့လိင်တံကြီးက ကျွန်မ ဆီးခုံမှာထောက်ရင်း တလှုပ်လှုပ်ခါ နေ သည်။ ကျွန်မက ပေါင်တံတွေကို အလိုက်သင့်ကားပေး လိုက်သည့်အခါ စောမူဒီးကလည်း သူ့ဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး အပေါက်လိုက်စမ်းနေသည်။
“အောက်ကိုနဲနဲဆုတ်၊ ဟုတ်ပြီ၊ ရပြီ အဲဒီနေရာ”
ကျွန်မ၏ အမောတကောညွှန်ပြမှုနှင့် နေရာမှန်ကို ရောက်သွားသည်နှင့် သူကလည်း အချိန်မဆိုင်းဘဲ အားစိုက် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူ့ပစ္စည်းက သာမန် အမျိုးသမီးတယောက်အတွက်ကြီးတယ် လို့ဆိုနိုင်ပေမယ့် ဝေဒနာ တက်နေသည့် ကျွန်မ အတွက်ကတော့ အကောင်းဆုံးစိတ်ဖြေစရာဖြစ်သည်။ အတွင်းထဲမှာ ပြည့်ကျပ်ပြီး ဝေဒ နာတွေကို အကောင်းဆုံးတိုက်ခိုက်ထုတ်နိုင်သည်။ ကောင်လေးက အားသန်လွန်းသည်။ တုတ်ခိုင်သည့် ပေါင် နှင့် ခြေသလုံးကြီးတွေက အလွန်ကြံ့ခိုင်သည်နှင့် အမျှ ဆောင့်အားလည်းသန်သည်။ သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ကျွန်မ တင်ပါးက မွေ့ယာထဲကို ခွက်ဝင်သွားသည်။ စောမူဒီး မိန်းမ နှင့် တွေ့ဖူးပုံမရပါ။
သူလုပ်နေပုံက ဂမူးရှုးထိုး နိုင်လွန်းသည်။ ဒီတချက်ပြီးရင် နောက်တချက်မရှိတော့သလိုမျိုးပင် အားသွန်ပြီးလုပ်၏။ ဒီလိုအချိန် မျိုးဆိုရင် ဘာကိုမှ မရှောင်နိုင်သည့် မဆင်ခြင်နိုင်သည့် ကျွန်မကလည်း ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသလို အော်ရင်းသူ့ကို ပိုသွေး ဆူအောင် တွန်းပေးနေမိသည်။
ဒီလိုလုပ်နေရင်း သူပြီးသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အရှိန်နည်းနည်း ပျော့သွားသော်လည်း မရပ်ဘဲဆက်လုပ်နေသည်။ စောမူဒီးပို တက်ကြွအောင် ကျွန်မက အင်္ကျ ီနှင့်ဘရာစီယာကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကျွန်မ၏ ရင်သားတွေကို ကိုင်ရင်းလုပ်ရသည့် အခါ စောမူဒီး ပြန်လည်ပြီးအားအင်တွေ ပြည့်ဖြိုးလာပုံရသည်။ သူ၏ ဆောင့်အားတွေပြန် တက်လာပါသည်။
ကျွန်မကိုသူ့ စိတ်ထဲနေပစ်မှားနေခဲ့သမျှ စောမူဒီး အတိုးချယူနေပုံရသည်။ ကျွန်မက လည်းသဘောကျပါသည်။ သူကြမ်းလေ ကျွန်မ၏ ဝေဒနာတွေ မြန်မြန်လွင့်ပါးဖို့ ဖြစ်လာရလေဖြစ်ပါ၏။
“မီးဖွင့် ချင်တယ်မမ”
“ဖွင့်လေ”
မီးဖွင့်တာ အပြင် ဒီအချိန်မှာ ကျွန်မကို သူလုပ်ချင်သလို လုပ်လို့ ရကြောင်း စောမူဒီး မသိရှာပါ။ အသားဖြူဖြူနှင့် အလွန်လှသည့် သီတာလွင် ဆိုသည့် မိန်းမကို မီးရောင်အောက်မှာ သေသေချာချာကြည့်ပြီးလုပ်ချင်ပုံရသည်။ ကျွန်မ ပေါ်ကဆင်းပြီး ချက်ချင်းပင်မီးပြေးဖွင့်၏ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် အချိန်လေးက ပင် ကျွန်မအတွက်ပင်ပန်း လွန်းလှပါသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ တွန့်လိမ်နေမိသည့် ကျွန်မကို စောမူဒီး သတိထားမိပုံမရပါ။ လှန်တင်ထားသည့် ကျွန်မ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျ ီၤကိုလည်းချွတ်လိုက်ပါသည်။ သူ့တကိုယ်လုံးမှာ ချွေးတွေ ရွှဲနေ၏။ ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်ပြီးကျွန်မ၏ ကိုယ်လုံးတီးခန္ဓာကိုယ်ကို စိုက်ကြည့်နေစဉ်မှာ သူ့အချောင်းကြီးက တဆတ်ဆတ် နှင့် ခါနေ၏။ ကျွန်မ သည်းမခံနိုင်တော့ပါ။
“လာလေ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ”.
.....................................................
စောမူဒီးကို အခွင့်အရေးပေးလိုက်ခြင်းက ကျွန်မ အတွက်ကောင်းသလို မကောင်းတာလည်း ရှိသည်။ ကောင်း တာက ကျွန်မ ညစဉ် အပြင်ထွက်ပြီး လူရှာဖို့ မလိုတော့တာဖြစ်ပြီး မကောင်းတာကတော့ သူ့ အတွက်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ က သူ့ အတွက် ပထမဆုံးလွန်ကျူးခွင့်ရသည့် မိန်းမဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူသိသော သီတာလွင်က အလွန် လှသည့် မိန်းမဖြစ်သည်။ ဒီလို မိန်းမနှင့် အိပ်ခွင့်ရပြီးနောက်မှာ သူကျွန်မ အပေါ် အလွန်ငြိတွယ်သွား ရှာပါသည်။ အချိန်ရှိသရွေ့ ကျွန်မနားမှာပဲနေတော့၏။ နေ့ခင်းဖက်ဆို မနော်လစ်တာနှင့် ကျွန်မ ဆီတက်လာ တတ်သည်။ ဦးမြတ်မင်း လာသည့်နေ့တွေဆိုရင် စောမူဒီး မျက်နှာကြီးက ရွာတော့မယ့် မိုးလို အုံ့မှိုင်းနေတတ် သည်။ အဲဒီနေ့ တွေဆိုရင် သူကျွန်မ ဆီလာပြီး ချစ်ခန်းဖွင့် ခွင့်မရတော့ပေ။
“မမ ကျွန်တော့် ကိုချစ်လား”
“ချစ်ပါတယ်”
မုသားတခုကို မပြောချင်ဘဲပြောလိုက်ရသည်။ ကျွန်မ၏ အချစ်တွေက လူတယောက်ဆီမှာ ကျန်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ကာယကံရှင်က မသိသော်လည်း ကျွန်မ အားလုံးပုံပြီးပေးထားခဲ့ပါသည်။ ရင်နှင့် လွယ်ကာမွေးခဲ့ရသည့် သား သား ကိုတောင်ထားခဲ့ ရပြီးသည့်နောက်မှာ အဲဒီလူကိုပေးခဲ့ နိုင်တာက သူကလွဲပြီး ကျွန်မ ဘယ်သူ့ကို မှ မ ချစ်တော့နိုင်ဆိုတာပဲဖြစ်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် လမ်းခွဲထွက်လာခဲ့ပြီးနောက် ယောက်ျားတွေ မရေမတွက်နိုင် အောင် ကျွန်မကြုံတွေ့ ခဲ့သည်။ သူတို့ကို ချစ်ခင်စိတ် တစိုးတစိ မှပင် ကျွန်မစိတ်မှာ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါ။
အသက်အရွယ် အမျိုးမျိုး၊ လူမျိုးဘာသာအမျိုးမျိုး၊ အဆင့်အတန်း အမျိုးမျိုး၊ ရုပ်ရည် အမျိုးမျိုး၊ ကုန်ကုန်ပြော ရရင် သူတို့၏ လိင်အင်္ဂ ါ အရွယ်အစား အမျိုးမျိုး နှင့် ရမ္မက်ဆန္ဒ ဖြည့်ဆည်းပုံ အမျိုးမျိုးကျွန်မကြုံတွေ့ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာတော့ သူတို့သည် တမျိုးတစားထဲသာ ဖြစ်ပါ၏။ ကိုလင်း တယောက်သာ သူတို့နှင့် မတူဘဲ ကျွန်မ အတွက်ကွဲပြားပြီး ထွက်နေသူဖြစ်ပါသည်။ လင်ယောက်ျားတော် ဖူးသည့် ဝဏ္ဏရှိန် ပင်လျှင် ကျွန်မ အတွက်ထူးခြားသည်လို့ မထင်မိပါ။
ကိုလင်း အခုလောက်ဆိုရင် နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်ချင်တောင် ရောက်နေ နိုင်သည်။ နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ တသက်လုံး နေဖို့ ကိုလင်းက စိတ်ကူးမည့် သူမဟုတ်ပါ။
ဝဏ္ဏရှိန် ဆီက ထွက်လာပြီးကထဲက ရန်ကုန်မြေကို ကျွန်မရှောင်ခဲ့ သည်။ ဗမာပြည်ထဲမှာ လျှောက်ပြီးလေလွင့်နေစဉ်ကာလ မှာ ရန်ကုန်ကို တခါနှစ်ခါ လောက်ခရီးကြုံ ဖြတ်သန်း သည်က လွဲပြီးလုံး၀ ပြန်မသွားတော့ပါ။ ကိုလင်းကို အရမ်းတွေ့ချင်ပါသည်။ ထို့ ကြောင့် မတွေ့ရဲပါ။ တိုက်ဆိုင် လို့ တွေ့ရပြီဆိုရင် သူက ကျွန်မကို မှတ်မိမှာ မဟုတ်ပေမယ့် သူ့ကို တွေ့ပြီးရင် ကျွန်မ တခြားကို ပြန်ထွက်သွား ဖို့ စိတ်ကူးတော့ မှာမဟုတ်ဘဲ သူ့နားမှာ နေဖို့ တနည်းတဖုံလုပ်မိမှာ စိုးပါသည်။
အခုတော့ အချစ်တွေမရှိတော့သည့်၊ မချစ်ရဲတော့သည့် ကျွန်မ ကိုမှ ရိုးသားသည့် လူငယ်လေး တယောက်က ချစ်ပါသလားဟု လာမေးနေ၏။ ပေါ့ပါးလွန်းသည့် ကျွန်မ အဖြေကို စောမူဒီး သိပ်ကျေနပ်ပုံမရပါ။
“ချစ်တယ် လဲဆိုသေးတယ် …မမက”
“တို့က ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်လေးရဲ့၊ မင်း စိတ်တိုင်းကျ မမ အလိုလိုက်တယ် မဟုတ်လား”
“အဲဒါက ဆရာကြီး မလာမှပါ”
“ဒါကတော့ မောင်လေးရယ်၊ မမ ကို ဒီလိုနေလို့ ရအောင်သူက ထောက်ပံ့ပေးထားတယ် မဟုတ်လား၊ မမက လဲ မင်း နဲ့ နေ့တိုင်း နေချင်ပါတယ်ကွာ”
စောမူဒီး ကျေနပ်ပုံမရပါ။ ဒီတခုတော့ ကျွန်မ အမှန်ပြောခြင်းဖြစ်ပါသည်။ စောမူဒီး၏ ခွန်အားနှင့် သန်မာမှုက ကျွန်မ အတွက် အလွန်အသုံးဝင်ပါသည်။ သက်လုံကောင်းပြီး ကြံ့ခိုင်သည့် စောမူဒီးက အစမှ အဆုံး မရပ်မနား လုပ်နိုင်သူဖြစ်သည်။ မွေ့ယာထူထူကြီးသာ မရှိရင် ကျွန်မ တကိုယ်လုံးသူ့ဆောင့် အားကြောင့်ကျိုးကြေသွား လောက်သည်။ ဦးမြတ်မင်းလည်း မကိစ္စမှာ စွမ်းသော်လည်း စောမူဒီးလိုတော့ မရပ်မနား တဆက်ထဲ လုပ်နိုင် သူ မဟုတ်ပါ။ တခါတလေကျရင် ဦးမြတ်မင်းက လုပ်နေရင်းနှင့် အမောပြေဟု ဆိုကာ ဘီယာထစုပ်ချင်စုပ်တတ် သည်။ အဲဒီလို အချိန်မျိုးဆိုရင် ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ မနေတတ်အောင်ဖြစ်ရသည်။ စောမူဒီးကျတော့ ဒီလိုမျိုးမရှိပါ။
“ကျွန်တော် နဲ့ မမ ဆရာကြီးဆီက ဆင်းရအောင်”
“ဟော …ဘာစိတ်ကူးပေါက်တာတုန်း၊ ဒီၤမှာလည်း အဆင်ပြေနေတာပဲ”
“ဆရာကြီး နဲ့ မမ အခန်းထဲ ဝင်သွားကြရင် ကျွန်တော် လူသတ်ချင်စိတ် ပေါက်လာတယ်”
“သူက အမြဲလာနေတာမှ မဟုတ်တာမောင်လေးရယ်”
“ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မနေတတ်ဘူးဗျာ၊ မမကို ဆရာကြီးလုပ်နေတဲ့ ပုံကို မျက်စိထဲ မြင်ပြီး ဒေါသတွေပဲ ထွက်နေရတာ”
“မောင် လေးရယ်”
ထို အကြောင်းတွေက သူ့ဖာသာ ကျွန်မ ကို မနေနိုင်မထိုင်နိုင်မေးလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ တို့ချင်းကလည်း ရှက်စရာ မရှိတော့လို့ ဦးမြတ်မင်းနှင့် ကိစ္စတွေကျွန်မက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြလိုက်မိသည်။ အရင်က ကျွန်မ တို့ အထဲမှာ လုပ်ကြတယ် ဆိုတာလောက်ပဲ သူ့စိတ်မှာ ရှိသော်လည်း ပြောပြလိုက်ပြီးနောက်မှာ ပုံစံအနေအ ထားတွေပါ မြင်ယောင်ပြီး စောမူဒီး ခံစားနေရရှာပါသည်။ သနားစိတ် နှင့် အဲဒီညက သူ့ကို ပုလွေ မှုတ်ပေးဖို့ လုပ်သည့် အ ခါ သူလက်မခံပါ။ ဦးမြတ်မင်းလာတိုင်း မလုပ်ခင်ကျွန်မ က အရင်မှုတ်ပေးရသည်ကို သူလည်း သိနေသည်။ ဒါပေမယ့် စောမူဒီး လက်မခံပါ။ ဦးမြတ်မင်း မလုပ်တာလုပ်ပေးမည် ဆိုပြီး သူက ကျွန်မ ကို အတင်းပြန်မှုတ်ပါသည်။ ဝေဒနာ တက်နေသည့် အချိန်ဆိုတော့ ကျွန်မလည်း သူ့ကို မပယ်လှန်နိုင်ခဲ့။
သူက ကျွန်မကို ဒုတိယမြောက် ဒီလိုလုပ်ပေးသူဖြစ်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် လုပ်ပေးသည့် အချိန်တုန်းက နေ့လည်ခင်း ကြီးဆိုတော့ ကျွန်မ ဘယ်လိုမှမနေပါ။ ခံစားလို့လည်းမရ။ စောမူဒီး လုပ်ပေးသည့် အချိန်ကျတော့ ကျွန်မ၏ ေ၀ ဒနာချိန် ဖြစ်ရာ ကျွန်မ ကိုယ်ထဲက ရမ္မက်မီး တွေ မကြုံစဖူး အကြီးအကျယ် တောက်လောင်ရသည်။ ဘာလုပ်လို့ လုပ်မိမှန်းတောင် မသိတော့ပါ။ ကျွန်မ ဟာတခုလုံး သူ့ပါးစပ်ထဲဝင်သွားလုမတတ်အောင် အတင်းကော့ပြီးထိုး ထည့်ပေးနေမိသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် တအုံလုံး သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားအောင်စုပ်ယူသွင်းလိုက်စေချင်သည်။
ကျွန်မ ကိုယ်ထဲကလည်း အရည်တွေ အတောမသတ်အောင်ယိုစီးကျသည်။ စောမူဒီး ပါးစပ်မှာ မေးစေ့ မှာရွှဲ စိုနေ ၏။ လူမှန်းမသိအောင်ဖြစ်မိတာတွေ အတွက်ရှက်ရွံ့ဖို့လဲ ကျွန်မ မမေ့နေသည်။
“မမ ကြိုက်လား”
“ကြိုက်တယ်၊ အရမ်းကြိုက်တယ်”
“ကောင်းလား”
“ကောင်းတယ်၊ အရမ်းကောင်းတယ် မောင်လေးရယ်၊ မင်းမောရင်ပြောနော် မမ အပေါ်ကနေ တက်လုပ်ပေး မယ်”
ရင်ထဲက ရမ္မက်ဝေဒနာကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့သည့် အခါ ပြောထားသည့် အတိုင်း တကယ်ပင် ကျွန်မ အပေါ်ကနေ တက်လုပ်မိတော့သည်။ သူဘာတွေ ဖြစ်နေတာ ကျွန်မ မသိ။ ကျွန်မသိတာက ရင်ထဲက ရမ္မက်မီး တွေ မြန်မြန်ငြိမ်းဖို့ပဲ ဖြစ်ပါသည်။ မရပ်မနား ဆောင့်နေမိသည်မှာ ကျွန်မ ကိုယ်ထဲကဝေဒနာတွေလွင့်ပျောက် သွားသည် အထိဖြစ်သည်။ ကျွန်မ မူမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်နှင့် စောမူဒီး ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်ချပြီး နားနေမိသည်။ ပြန်ဆင်းဖို့ ပင်ခွန်အား မရှိတော့ပါ။
စောမူဒီးကဘေးကို ပြန်ချပေးရသည်။ တကိုယ်လုံးမှာ လည်း ရေချိုးထားသ လို ရွှဲရွှဲ စိုနေပါတော့သည်။
“နောက်ကို ဒီလို လုပ်မပေးပါနဲ့တော့ မောင်လေးရယ် နော်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ရွံ စရာကြီးကွာ၊ မင်းမရွံဘူးလား၊ တို့လဲ ဘာတွေဖြစ်ကုန်မှန်း မသိတော့ဘူး၊ ရှက်လိုက်တာ”
“ချစ်လို့ ပေါ့ မမရဲ့”
“တခြားနည်း နဲ့ ချစ်ပါကွာ”
စိတ်လွတ်ထွက်သွားသည့် အတွက် ကျွန်မ တကယ်ကိုရှက်နေမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် စောမူဒီးက တော့ သဘောကျနေ၏။ အပေါ်ကနေ တက်လုပ်မိခြင်းအပြင် ပါးစပ်က ဘာတွေ ပြောမိသေးသလဲ ဟု ကျွန်မမေးချင် ပင်မယ့် မမေးရဲအောင်ဖြစ်နေရသည်။ တော်သေးသည်။ စောမူဒီးက ကျွန်မ၏ အပြုအမူအတွက် အထင်သေး သွား ပုံမရပါ။ သူ့လုပ်ရပ် ကြောင့် ကျွန်မ ဖြစ်သွားရတာကို ကျေနပ်နေသည့် အမူအရာ မျိုးသာမြင်ရသည်။ သူ ကတော့ ကျွန်မ ဘယ်လိုနေနေ ဘာလုပ်လုပ်သဘောကျနေ သလားမသိပါ။
ခုလိုမျိုးစိတ်ထင်တိုင်း နေခွင့်တွေရနေလို့ စောမူဒီး ကျေနပ်ပြီး တခြားတွေ မတွေးတော့ဟု ကျွန်မ အစပိုင်းမှာ ထင်မိသေးသော်လည်း ကောင်လေး ရောဂါကပိုရင့်လာသည်။ ဦးမြတ်မင်း ဆီကနေ ထွက်သွားဖို့သာ မကြာ မကြာပြောနေတတ်၏။
“ကျွန်တော် ဟိုဖက်ကမ်းမှာ အလုပ်သွားလုပ်မယ်လေ၊ ဒီမှာ ထက်တော့ပိုရမှာပါ”
သူ့ရည်ရွယ်ချက်က ဒီကနေ ထွက်သွားပြီး ကျွန်မတို့ လင်မယားလိုနေကြဖို့ ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ နောက်တခါ ယောက်ျား မယူချင်တော့ပါ။ အနှောင်အတည်း မရှိသည့်ဦးမြတ်မင်း နှင့် ယခုဆက်ဆံရေး မျိုးကိုပဲ သဘော ကျပါသည်။ စောမူဒီးက ကျွန်မ ကို အပိုင်လိုချင်သည့် သဘောဖြစ်နေသည်။ ဒီကိစ္စကတော့ လက်သင့်ခံဖို့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါ။ တတ်နိုင်သမျှ မာယာသုံးပြီး ရှောင်လွှဲနေခဲ့ သောလည်း စောမူဒီး ကလည်း တကျီကျီ နှင့် အမြဲတမ်းလုပ်နေပါသည်။ မတတ်သာသည့် အဆုံး ကျွန်မတို့ ပိုက်ဆံစုကြမည်။ သူလည်းစု ရမည်။ များများစား စား စုမိဆောင်း မိမှ တဖက်နိုင်ငံ ကိုသွားနေကြမည်ဟု ချွေးသိပ်လိုက်ရပါသည်။
စောမူဒီး ကျွန်မ စကားကို နားထောင်ရှာပါသည်။ ညနေဖက်ဆို ခါတိုင်လို လဘက်ရည် ဆိုင်တောင် မသွားတော့ ပါ။ ထို့ကြောင့် သူ့ဆရာကြီး မလာတာသေချာသည့် နေ့တွေဆိုရင် ကျွန်မ အခန်းထဲ အစောကြီးရောက်လာ တတ် သည်။ ဒီလို အခါမျိုးတွင် ဝေဒနာချိန် မရောက်သေးသည့် ကျွန်မက တောင်တောင်အီအီ တွေ လျှောက်ပြောပြီး အ ချိန်ဆွဲထားရပါသည်။
ငွေစုဖို့ ဆိုတာက စောမူဒီး အတွက်ထင်သလောက်မလွယ်ပါ။ သူ့ဝင်ငွေက ဘာမှရှိသည် မဟုတ်။ ရွာမှာကျန်ခဲ့ သည့် အဖေ နှင့် ညီလေးကို အဆင်ပြေရင်ပြေသလို ပြန်ထောက်ပံ့ပေးနေရတာ တွေ သူနှင့် စကားပြောရင်း သိ လာခဲ့ရသည်။ သူ့မှာ အမေ မရှိတော့။ မငြိမ်းချမ်းသော နယ်မြေမှာ မြေစာပင် ဘဝနှင့် မိခင်နှင့် အကို ဆုံးပါးခဲ့ ရသည်။ လယ်ယာလုပ်ကိုင်စားရလောက်အောင် မသန်စွမ်းတော့သည့် ဖခင်နှင့် လူမမယ် ညီငယ်ကို လုပ်ကျွေး ဖို့ အတွက် မနော် ၏ အဆက်အသွယ်ဖြင့် ဦးမြတ်မင်း ဆီကို သူရောက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ဒါပေမယ့် စောမူဒီး အရင်ကထက်ပို ချွေတာပြီးစုပါသည်။ အရင်ထဲက ထမင်းကို ငပိတခွက်ထဲနှင့် စားပြီးနေရာက နေ သူကြိုက်သည့် လဘက်ရည် ကိုပါဖြတ်လိုက်သည်။ စားရေးသောက်ရေး ကတော့ ကျွန်မ ရောက်လာပြီး နောက် ပိုင်း အဆင်ပြေပါသည်။ မနော် သူ့ကို ထမင်းဟင်း ပေးတတ်တာကို ကျွန်မ က အပြစ်မဆိုသည့် အပြင် ကောင်လေးသနားပါတယ်၊ သူ့ကိုပါ ကျွေးလိုက်ပါဟု ခွင့်ပြု ပေးခဲ့သည်။ ကိုအောင်ဒင် တို့ လင်မယားက လည်း ရှိနေတော့ မနော် ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်တော့ မကျွေးရဲပါ။ စောမူဒီး က ထမင်းတော့ သူ့ဖာသာချက်ရသည်။ မနော်က ဟင်းလေး တခွက်လောက် ကျိတ်ပေးရ၏။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငပိနှင့် စား၊ ဆားနှင့် စား နေရတာထက်တော့ စော မူဒီး ပိုအဆင်ပြေသွားရရှာပါသည်။
ရောက်ခါ စက အိမ်မှာပဲ လာစားပါစေဟု ကျွန်မကပြောခဲ့သေးသော်လည်း မနော်က ကန့်ကွက်သည်။
“မလုပ် နဲ့ သီတာ၊ ဟိုလင်မယား က ဆရာကြီး ကို မဟုတ်တယုတ် ပြောလိမ့်မယ်၊ သူတို့ လင်မယားက တ ယောက် တမျိုးစီ ကြောက်ဖို့ ကောင်းတယ်”
“ဒါဆို ဘယ်လို လုပ်မလဲ”
“အမ ကြည့် စီစဉ်ပါမယ့်”
မနော် သဘောအတိုင်းလုပ်ဖို့ ခွင့်ပေးလိုက်သော်လည်း ကိုအောင်ဒင်တို့ လင်မယားကို ကြောက်လွန်းရန်ကော ဟု စိတ်မှာတွေး ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် စောမူဒီး နှင့် ကျွန်မပတ်သက်မှုတွေ ရှိပြီးမှ တချို့ အကြောင်းအရာတွေ ပို သိလာရသည်။ ကိုအောင်ဒင် တို့ လင်မယားက လူရည်လည်ပြီး အရိပ် အကင်းပါးသည်။ ဦးမြတ်မင်း မလာသည့် ရက်တွေမှာ ကျွန်မ စောမူဒီး နှင့် အိပ်နေကြောင်း ကိုအောင်ဒင်ရိပ်မိသွားပါသည်။ ကျွန်မ ဖက်က အတတ်နိုင်ဆုံး သိုသိပ်အောင် နေနိုင်ခဲ့သော်လည်း မျောက်အုန်းသီး ရသလို ကျွန်မ နှင့် အိပ်ခွင့်ရခြင်း အတွက် အရမ်းကျေနပ် နေသည့် စောမူဒီး၏ အမူအရာတွေ မှတဆင့် သိသွားရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
လူနားကပ်နေချင်သည့် အိမ်မွေးတိရိစ ္ဆာန်လေး တကောင်လို ကျွန်မနားကပ်ခွင့် ကိုသာချောင်းနေတတ်သည့် စောမူဒီး၏ ကျွန်မ ကိုကြည့်သည့် မျက်လုံးအကြည့် နှင့် ပြောဆိုဆက်ဆံပုံတွေ၊ ကျွန်မနှင့် အရောဝင်လွန်းစွာ လုပ်လာသည့် နေပုံထိုင်ပုံတွေက လူပါးလူနပ် တယောက်ဖြစ်သည့် ကိုအောင်ဒင် လွယ်လွယ်ရိပ်မိသွားစေဖို့ ဖြစ် လာပါသည်။ လောကကြီးကို ကျေနပ်နေသည့် စောမူဒီးကတော့ ညတိုင်းကျွန်မ ကို ဖျော်ဖြေရင်း တချိန်မှာ နှစ် ယောက်ထဲ နေခွင့်ရဖို့ တွေးပြီး ပျော်နေရှာပါသည်။
ကျွန်မက စောင်းပါးရိပ်ခြည် သတိပေးသော်လည်း စောမူဒီး က ခေါင်းမာသည်။ အနာဂါတ်ကို လှပစွာရှု့မျှော်ရင်း အကောင်းမြင်ဖို့ သာသူတွေး၏။
“ကိုအောင်ဒင် ကြီးက အဲဒီလောက်တော့ မယုတ်မာဘူးထင်ပါတယ်။ သူလဲ ယောက်ျားပဲ၊ သဘောပေါက်မှာပါ”
“ပြောလို့ မရဘူးလေ၊ မင်းဆရာကြီး ကိုသွားတိုင်ရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ”
“မလုပ်လောက်ပါဘူး၊ ဒါနဲ့ မမ ကိုအောင်ဒင်နဲ့ မမွှေး လုပ်ကြရင် မမွှေး ဘယ်လိုအော်သလဲ သိလား”
“ကိုအောင်ဒင် ကြီးက ကြမ်းတယ်၊ သူလုပ်ရင် အိမ်ကိုတုန်နေတာပဲ၊ မမွှေးကလည်း သူများတွေလို မအော်ဘူး၊ ဘုရား …ဘုရား …နဲ့ တနေတော့တာပဲ ဟီး ..ဟီး”
ကျွန်မ စိတ်မသက်မသာဖြင့် သူ့ကွယ်ရာမှာ သက်ပြင်း အကြိမ်ကြိမ်ချရသည်။ ညနေဖက်ဆို အိမ်ပြန်သည့် မ နော်တောင် နည်းနည်း တွေးနေသည့် ကိစ္စတွေရှိသည်။
ဒါတောင်မှ မနော်က ကျွန် မ ၏ ဖက်တော်သားလို့ ဆိုရမည့်သူဖြစ်သည်။
အရင်က ဦးမြတ်မင်း လာပြီးနောက်တနေ့တွေမှာမှ မနော် အိပ်ယာခင်းလျှော်ပေးရသည်။ စောမူဒီးနှင့် ပတ်သက် ပြီးနောက်ပိုင်း သူမ မကြာခန အိပ်ယာခင်းလျှော်ပေးနေရ၏။ ဘာမှမပြောသောလည်း မနော် စူးစမ်းသည့် အ ကြည့် တွေ နှင့် ကျွန်မနှင့် စောမူဒီးကို အကဲခတ်ချင်လာသည်။ဟိုကောင်လေး ကလည်း အရမ်းကို ပျော်ရွှင်အူမြူးလို့ နေရာ အရိပ်အကင်းပါးသူ ဘယ်သူမဆို သံသယဝင်စရာ ဖြစ်နေ၏။
ဒါပေမယ့် ကိုအောင်ဒင်က စောမူဒီး၏ အပျော်တွေကို ဖျက်ဆီးပစ်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လာသည်။
“စကား ခနလောက်ပြောရအောင် သီတာလွင်”
ကိုအောင်ဒင် ဘာပြောချင်သည်ဆိုတာကို သူ့ မျက်လုံးတွေထဲကနေကျွန်မ ရလိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်က စောမူဒီး က အိမ်အောက်ထဲမှာ ပစ္စည်းတွေ နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေပြီး မနော်က မီးဖိုထဲမှာ ရှိသည်။ မမွှေး ကတော့ ဈေးသွား သည်ဟု ထင်ပါသည်။
“ပြောလေ”
“အိမ်ဖက် ခန လိုက်ခဲ့ပါလား”
စောမူဒီး နှင့် ပတ်သက်သည့် ကိစ္စပင် ဖြစ်မည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ အေးအေး သက်သာပင်လိုက်သွားသည်။ ကို အောင်ဒင် တောင်မှ ကျွန်မ၏ အမူအရာကို ကြည့်ပြီးအံ့သြနေသည်။ သူတို့ အိမ်လေး ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်မိတာ နှင့် ကျွန်မ ကပဲစမေးလိုက်ပါသည်။
“ကျွန်မ ကို ဘာပြောစရာရှိလို့ လဲ ကိုအောင်ဒင်၊ ရှင်တို့ ဆရာကြီးက ဘာမှာလို့လဲ”
“ဆရာကြီး ကိစ္စတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဟိုဒင်း …စောမူဒီး နဲ့ နင်နဲ့ ကိစ္စ၊ အဲဒါရပ်ပေးဖို့ ပြောချင်လို့၊ ဆရာကြီး သိ သွားရင် နင်လဲ မကောင်းဘူး၊ ဟိုကောင်လေး လဲဒုက္ခရောက်မယ်”
စေတနာလိုလို နှင့်ပြောလာသည့် စကားတွေနောက်မှာ ဘာရှိသည်ကို ကျွန်မကောင်းကောင်သိပါသည်။ သူလိုလူ မျိုးကို တောင်းပန်ပြဖြေရှင်း ပြနေလို့လည်း အပိုပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ ကိုစားမလိုဝါးမလိုကြည့်နေသည့် မျက်လုံး တွေက သူလိုအပ်သည့် အဖြေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖေါ်ပြနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေ ကိုတည့်တည့် ပြန်ကြည့်ပြီး ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင်ပြောလိုက်သည်။
“စောမူဒီး နဲ့ အိပ်ရင်ပြဿနာရှိတယ်လို့ ရှင်ဆိုလိုတာမဟုတ်လား၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်မထင်တယ်လေ၊ ရှင်နဲ့ အိပ် မယ် ဆိုရင်တော့ ပြဿနာ မရှိနိုင်ဘူး၊”
မမျှော်လင့်သည့် တုန့်ပြန်စကားကြောင့် ကိုအောင်ဒင် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။
“မဟုတ်ဘူးလေ သီတာလွင်၊ ငါပြောချင်တာက”
“အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျွန်မ အတွက်ရှင်ရော စောမူဒီးရော ဘာမှမထူးပါဘူး၊ ယောက်ျားတွေပါပဲ၊ ညကျရင် စောမူဒီး ကို မလာနဲ့လို့ပြောလိုက်မယ်၊ မမွှေးမသိအောင်လာလို့ ရမယ်ဆိုရင် လာခဲ့ပါ၊ ကျွန်မ စောင့်နေမယ်”
ကိုအောင်ဒင့် မျက်နှာမှာ အမျိုးမျိုးသော အရိပ်အယောင်တွေ ဖြတ်သန်းသွားသည်။ ကျွန်မ ကို တဏှာရမ္မက် ကြီး လွန်းသည့် မိန်းမ အဖြစ်သူသတ်မှတ်လိုက်တာ သေချာသည်။ ကျွန်မ အတွက်က တော့ သူဘယ်လိုထင်ထင် အကြောင်း မဟုတ်ပါ။ ဖခင်နှင့် ညီငယ်ကို ရှာဖွေကျွေးနေရသည့် ရိုးသားသည့် လူငယ်လေး ကို သူရန်မရှာရင် ပြီး ပြီဖြစ်သည်။ တောတွင်းမှာ ရှိစဉ်က ကိုအောင်ဒင် ဘယ်လိုရက်စက်ခဲ့ ကြောင်း ကို မနော်ဆီက ကျွန်မကြားခဲ့ပြီး ဖြစ် ပါသည်။
“ကဲ သွားမယ်၊ ဒီနေ့က စပြီး ကျွန်မ နဲ့စောမူဒီး ကိစ္စ ပြတ်ပြီလို့သာ သဘောထားလိုက်၊ ရှင်သာ ဆက်ဆက်လာ ခဲ့ပါ”
တင်ပါးတွေကို ပုံမှန်ထက်ပိုလှုပ်ရမ်းအောင် လမ်းလျှောက်ပြီး ကျွန်မထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုအောင်ဒင် ဘာကိုနား လည်ရမှန်း မသိဖြစ်ကျန်ခဲ့ မှာသေချာပါသည်။ သူဒီည ရောက်လာမလာကိုသာ စောင့်ကြည့်ရမည်။ လောလော ဆယ်တော့ စောမူဒီးကို လမ်းကြောင်းလွှဲဖို့ လုပ်ရသည်။ သူအလုပ်လုပ် နေသည့် နားကို မယောင်မလည်နှင့် ကပ် သွားပြီး တိုးတိုးမှာရသည်။
“မောင်လေး ဒီည မမဆီ မလာနဲ့နော်”
“ဟာဗျာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဆရာကြီးလာမှာမို့ လား၊ ဒီဘဲကြီးကတော့”
“မဟုတ်ဘူး၊ အခုနက ကိုအောင်ဒင်က မင်းနဲ့ မမ ကို မသင်္ကာ တဲ့စကားပြောတယ်၊ မမက မဟုတ်ဘူးလို့ပြော တာကို သူမယုံဘူး၊ လက်ပူးလက်ကြပ်ဖမ်းချင်တဲ့ သဘောပဲ၊ ပိုင်တာနဲ့ ဦးမြတ်မင်း ကို တိုင်မယ်တဲ့”
စောမူဒီး မျက်နှာ ညိုးငယ်သွားသည်။
“ကျွန်တော် တို့ပြေးကြမလား မမ”
“တို့မှာ ပိုက်ဆံမှ မပြည့်စုံသေးဘဲ၊ ဒီကြားထဲမှာ သူ မျက်စိလည်သွား အောင်လုပ်ရမယ်၊ ညကျရင်မင်းက သူမြင် အောင် မင်းအခန်း မင်းပြန်ဝင်ပြီး နေပြလိုက်”
“ပြီးတော့ကော”
“အိပ်နေလိုက်ပေါ့၊ မင်း မမဆီကို လာတာသူမတွေ့မှ ဖြစ်မှာလေ”
“ခက်တော့တာပဲ ဗျာ၊ ကျွန်တော် အိပ်ပျော်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ မမနဲ့ တူတူ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော် အိပ်မပျော် ဘူး”
လူတိုင်းတပ်မက်ကြသည့် ဆားငံရည်ကို စောမူဒီးလည်း အမြဲလိုသာသောက်ချင်နေပုံရသည်။
“မောင်လေး ကလဲကွာ၊ အရင်က လည်း မင်းနေ့ တိုင်းလာတာမှ မဟုတ်တာ”
“အဲဒါက ဆရာကြီး လာတဲ့ရက်နဲ့၊ မမ လာတဲ့ရက်တွေပဲလေ၊ အခု က ဆရာကြီးလဲ မလာ၊ မမ လည်း မလာ ပဲ နဲ့ ကျွန်တော်က မလာရဘူး ဆိုတော့”
“အခိုက် အတန့်ပါမောင်လေး ရယ်၊ သူလက်လျှော့သွားရင် တို့ အရင်လိုပြန်နေလို့ ရပါပြီ”
.................
မတတ်သာလို့ ခေါင်းညိတ်လိုက်ရသော်လည်း စောမူဒီး မျက်နှာက သာသာယာယာ မရှိပါ။ ကျွန်မလည်း ဟုတ် တာရော မဟုတ်တာရော လျှောက်ပြောပြီး မညာချင်ပါ။ဒါပေမယ့် ခုအနေ အထားက တော့ မလုပ်လို့ မဖြစ်ဟု ထင်မိပါသည်။
စောမူဒီး ကို လမ်းပိတ်ပြီးနောက် ကိုအောင်ဒင် ကို ကျွန်မ မသိမသာ အကဲခတ်ကြည့်သည်။ သူတာဝန်ရှိရာ မြို့ထဲ က ဦးမြတ်မင်း၏ ဆိုင်ခန်းသို့ ပြန်မသွားဘဲ အိမ်ထဲမှာပဲ နေနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ဖာသာ မသွား ချင်လို့လည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်၊ ဒါမှ မဟုတ် ကျွန်မ၏ ရက်ရောသော ကမ်းလှမ်းမှု အတွက်ခေါင်းစားနေတာလည်း ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်မည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ ကတော့ အဆင်သင့်ပြင်ထားပါသည်။ နေဝင်တာ နှင့် ရေချိုးထမင်း စားပြီး အလှဆုံးပြင်ထားလိုက်ပါသည်။ စောမူဒီးကတော့ နေညိုလာသည်နှင့် အမျှ သူ့ မျက်နှာကြီးလည်း ညို မှောင်လာ၏။ စိတ်မကောင်းစွာ ဖြင့် မမြင်သလိုနေလိုက်ရပါသည်။
မှောင်ရီပြိုးစ အချိန်လောက်တွင်စောမူဒီး အပြင်ထွက်သွားတာမြင်ရသည်။ ဒါပေမယ့် သိပ်ကြာကြာမနေဘဲခေါင်း ငိုက်စိုက် နှင့် ပြန်လာတာကို ကျွန်မအပေါ်ထပ်ပြတင်းပေါက်ကနေတွေ့သည်။ အိမ်နားရောက်တော့ အပေါ်ကို မော့ပြီး ငြိမ်ကြည့်နေသေးသည်။ ပြီးတော့မှ လေးတွဲ့သည့် ခြေလှမ်းတွေ နှင့် သူ့ အခန်းလေးဆီကို ပြန်လျှောက် သွား၏။
စောမူဒီး ထွက်သွားပြီးသည် နှင့် ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး အဖြူရောင်ဂါဝန်ရှည် ပါး ပါးလေး တထည်ပဲပြန်ဝတ်ထားလိုက်သည်။ ဘာအတွင်းခံမှ မဝတ်တော့ပါ။ မှန်ထဲမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေ သေ ချာချာစစ်ဆေး ပြီး အောက်ကို ဆင်းလာကာ တံခါးနားက ခုံတလုံးမှာ ဝင်ထိုင်နေလိုက်သည်။ ကိုအောင်ဒင် ရောက် မလာရင်တော့ ကျွန်မ ဖာသာပဲ လမ်းကြောင်းလျှောက်ရတော့မည်။ စောမူဒီးလည်း အခုလောက်ဆိုရင် သူ့ အခန်းထဲမှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် နှင့် ရှိနေပေတော့မည်။
ကိုအောင်ဒင် ရောက်လာမလားလို့ စောင့်ရင်း ကျွန်မ မျက်လုံးတွေရီဝေလာသည်။ မကြာခင် ကျွန်မ၏ ဝေဒနာ တွေ ထလာတော့မည်။ အဝတ်အစား ပြန်လဲပြီး အပြင်ထွက်သင့် မထွက်သင့် ချီတုံချတုံဖြစ်နေမိပါသည်။ ဒီတိုင်း ထိုင်စောင့် နေလို့ကတော့ ဘယ်သူမှရောက်မလာရင် ကျွန်မ စိတ်လွတ်ပြီး လမ်းပေါ်ရောက်တော့မှာသေချာနေ သည်။ စောမူဒီးကို သွားခေါ်ဖို့ကလည်း မဖြစ်တော့။ သူနှင့် ကိုအောင်ဒင်တို့လင်မယားက အခန်းချင်း ကပ်နေ သူတွေ ဖြစ်သည်။
စဉ်းစားရင်း ကျွန်မ ခေါင်းတွေထူပူလာပါသည်။ အိပ်ငိုက်တာနှင့် သိမ်းဝေခြင်းတွေက အစပြုနေပြီဖြစ်သည်။ ထို အချိန်မှာ တံခါးခေါက်သံမြည်လာ၏။ ဘယ်သူဘယ်ဝါ ဖြစ်နိုင်မလဲ ဆိုတာကိုတောင်မတွေးတော့ဘဲ အပြေးအ အလွှားသွား ဖွင့်ပေးလိုက်၏။ ဒီအချိန်မှာ ကိုအောင်ဒင် ဖြစ်ဖြစ်၊ စောမူဒီး ဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ အတွက်အကြောင်း မ ဟုတ်တော့ပါ။ တံခါးဝမှာ ရပ်နေသူက ကိုအောင်ဒင်ဖြစ်သည်။ တံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် လူမရောက်ခင် အရက် နံ့ စူးစူး က အရင်အထဲကို တိုးဝင်လာသည်။
“အော် …နင် ကစောင့်နေတာကိုး”
“ကျွန်မ က ကတိတည်ပါတယ်”
“အပေါ်တက်မှာ လား”
“အင်း”
သွက်လက်ပေါ့ပါးစွာနှင့် ကျွန်မကရှေ့ဆောင်ပြီးတက်လာခဲ့သည်။ ခုချိန်မှာ ကိုအောင်ဒင် ဘယ်သူဘယ်ဝါ ဆို တာကျွန်မ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပါ။ ကရင်လေးစောမူဒီး ကိုလည်းကောင်း၊ဦးမြတ်မင်းကို လည်းကောင်း ခေါင်းထဲ မှာ မရှိတော့ပါ။ ကျွန်မသိတာက အခုကျွန်မ နားမှာရှိနေသည့် ယောက်ျား နှင့် အားပါးတရ လိင်ဆက်ဆံပစ် လိုက် ဖို့ကိုပဲ သိပါတော့သည်။
ကျွန်မ ရင်ထဲမှာ အရမ်းပူလောင်နေသည်။
ကျွန်မ ကတက်ကြွနေသလောက် ကိုအောင်ဒင့် အမူအရာက ရွံ့တွန့်တွန့် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ဆရာ၏ အပျော်မ ယား နှင့် အိပ်ဖို့ကို သူရှိန်နေပုံရ၏။ မီးဖွင့် လိုက်သည့်အခါ သူကျွန်မ ကို မျက်လုံးကြီးပြူးကြည့်နေသည်။ ကျွန်မ ဘေးမှာ ထူထဲခန်းနားသည့် အိပ်ယာကြီးတခုရှိသည်။ တပ်မက်စရာ ဆွဲဆောင်မှု့ နှင့် ကျွန်မ ရှိနေသည်။ တော် ရုံ ယောက်ျား သီးမခံနိုင်သည့် အနေအထားမျိုးတွင် သူ၏ အမူအရာက သတိကြီးနေလွန်း ခြင်းကို ကျွန်မသည်းမခံ နိုင်တော့ပါ။
“ရှင်ဘာလုပ်ဖို့ ရပ်နေတာလဲ”
စိတ်မရှည်စွာ ပြောရင်း ကိုယ်ပေါ်က ဂါဝန်ကို မပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုအောင်ဒင့် မျက်လုံးတွေတောက် ပြောင်လာသည်။ သူအကြီး အကျယ်စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ ဆိုတာရိပ်မိလိုက်သည့် ကျွန်မ က အနားကပ်သွားပြီး သူ့ ပုဆိုး ကို ခါးပုံစကနေ ဆွဲဖြုတ်လိုက်၏။
“ဟာ”
“ဒုတ်”
မာကျောလေးလံသည့် အရာတခုက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပြုတ်ကျသွားပြီး ကျွန်မကြည့်လိုက်ရာ အနက်ရောင် ပြောင်း တိုသေနတ် တလက်ဖြစ်တာကို တွေ့ရ၏။ ကျွန်မ၏ ဖိတ်ခေါ်မှုကို သူ့စိတ်နှင့် နှိုင်းဆပြီး အကောက်ကြံမှာစိုးလို့ သေနတ်ဆောင်လာခြင်း ဖြစ်လိမ့် မည်ဆိုတာ နောက်မှ ကျွန်မတွေးမိပါသည်။ လတ်တလော မှာတော့ ကျွန်မ စိတ် ဝင်စားတာ သူ့ပေါင်ကြားထဲက တန်ဆာကြီးကို သာဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ၏ ဝတ်လစ်စားလစ် ခန္ဓာကိုယ် ကို မြင်ထားရလို့ နည်းနည်းပင် ထောင်ချင်သလို ဖြစ်နေပါပြီ။
ကြမ်းပြင်ပေါ်က သေနတ်ကို လှည့်တောင်မကြည့်တော့ဘဲ သူ့ဟာကြီးကိုသာ ကျွန်မ လှမ်းကိုင်လိုက်၏။ ကို အောင် ဒင်တွန့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားပေမယ့် အကိုင်ခံပါသည်။ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး လက်နှင့် နှိုးဆွပေးလိုက်သည့် အခါ မာသထက်မာလာ၏။ ဒါပေမယ့် သူက မူလနေရာမှာပဲ ခြေစုံရပ်နေသည့် အတွက်စိတ်မရှည်တော့ သည့် ကျွန်မ က ငုံ့ပြီး စုပ်ပစ်လိုက်သည်။
“ဝါး .. သီတာလွင်၊ နင်တော်တော် မလွယ်တာပဲ”
သူ၏ မှတ်ချက်စကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ကျွန်မလုပ်စရာ ရှိတာကို ဆက်လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ ကျွန်မ၏ စိတ် တွေ က ထိန်းလို့ တောင်ကောင်းကောင်း မနိုင်တော့သည့် အခြေအနေ ကိုရောက်နေပါပြီ။ ကိုအောင်ဒင့် ကို လုပ် ပေး ရင်း ကျွန်မ ဖာသာလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြန်နှိုက်နေမိ၏။ ချွဲကျိသည့် အရည်တွေက ကျွန်မ လက် ကြား ထဲကနေ တောက်တောက်ယိုကျနေ၏။ ကိုအောင်ဒင်၏ တန်ဆာကြီးကလည်း ထွားကြိုင်းပါသည်။ နီ ညိုရောင် အ ချောင်း ကြီး က တဖြောင့်ထဲမဟုတ်ဘဲ ငှက်ပျောသီး ကြီး လိုအပေါ်ကိုကော့ထောင်နေ၏။ တတ် သမျှ ပညာကုန် ထုတ်ပြလိုက်သည့် အခါ ကိုအောင်ဒင် လှုပ်လှုပ် ရှား ရှားဖြစ်လာသည်။ ကျွန်မ ပါးစပ်ထဲက သူ့ ဟာကို ဆွဲထုတ် ပြီး ကျွန်မ ကိုထူလိုက်၏။
ပြီးတော့ ကျွန်မ တို့ နှစ်ယောက်ကုတင်ပေါ် ရောက်သွားကြသည်။ စောမူဒီး ပြောဖူးသလိုပင် ကိုအောင်ဒင်က ကြမ်းတမ်းစွာ ချစ်တတ်သူဖြစ်သည်။ စောမူဒီးက သူ့ထက်အားပါပေမယ့် သူ့လို မကြမ်းတမ်းပါ။ ကိုအောင်ဒင် လုပ်ပုံက သူနှင့် ဆက်ဆံသည့် မိန်းမ ကို နာကျင်မှု မရ ရအောင်ပေးလိုသည့် သဘောမျိုးဖြစ်သည်။ တခြားမိန်း မတွေ ဆိုရင်အလူးအလဲခံရမည် ဖြစ်သော်လည်း ဝဋ်ကြီးသည့် ကျွန်မ ကတော့ သူ၏ ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းမှု အ တွက် ဘယ်လိုမှ စိတ်အနှောက် အယှက်တစုံတရ မခံစားရပါ။ သူနှင့် အပြိုင်လိုက်နိုင်သည့် ကျွန်မ၏ တက်ကြွ မှုကို ကိုအောင်ဒင် တဖြည်းဖြည်းအံ့သြလာသည်။
“နင်ထန် မယ်ဆိုတာတော့မှန်း မိတယ်၊ ဒါလောက်လို့ မထင်ဘူး”
“ရှင် သဘောမကျဘူးလား”
“ကျတာပေါ့၊ ဟား ..ဟား”
ကျွန်မ တို့ နှစ်ယောက်ကုတင်ပါ်မှာ နည်းပေါင်းစုံနှင့် ဗြောင်းဆန်အောင်လုပ်ကြသည်။ ကျွန်မမှာ အရှက်ဆိုတာ မရှိတော့ တခါတလေ သူက ကလူကြည်စယ် သလိုသဘောနှင့် မထိတထိ လုပ်လာရင်တောင်မှ စိတ်မရှည် နိုင် ဘဲ အာသာတငမ်းငမ်း နှင့် တောင်းဆိုမိ၏။
“လုပ်ပါ၊ လုပ်ပါ၊ အဲလိုကြီး လုပ်မနေပါနဲ့”
သူကအစပိုင်းမှာ အိုက်တင် ခံသလိုလို လုပ်ချင်သော်လည်း ကျွန်မ၏ အမူအရာ၊ အသံနှင့် တက်ကြွစွာ လှုပ်ရှား မှု တွေကြောင့် တောင့်မခံနိုင်ပါ။ ကျွန်မ တောင်းဆိုသည့် အတိုင်းလုပ်ပေးပါသည်။ ကျွန်မ ဝေဒနာကင်းစင်သွား ချိန်တွင် ကိုအောင် ဒင်လည်း အလွန်ပင်ပန်းသွားပုံရသည်။
“နင်လို မျိုးငါ တခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး သီတာလွင်”
ကျွန်မ မှာလည်း နုံးခွေ မောပန်းနေလို့ သူ့ကိုဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပါ။ ကိုယ့်ဖာသာပဲ မှိန်းနေရတော့သည်။ ကျွန်မ အားနည်းနည်း ပြန်ပြည့်လာတော့မှ
“ပြန်တော့လေ ကိုအောင်ဒင်၊ ရှင့် မိန်းမ သိသွားဦးမယ်”
“အရေး စိုက်လို့”
“ရှင့် ဆရာကြီး ကို သွားတိုင်မှ ခက်မှာ”
ကိုယ်တိုင်က လူမိုက်ပေမယ့် အရှိန်အဝါရှိသည့် ဦးမြတ်မင်း ကိုတော့ စိုးရွံ့ပုံရသည်။ လေးတွဲ့စွာဖြင့် ထထိုင်ပြီး အ ဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်သည်။ ကြမ်းပြင်က သေနတ်ကိုခုမှ ပြန်ကောက်ရ၏။ ပုဆိုးကို ခိုင်အောင်ဝတ်လိုက်ပြီး သေနတ် ကို ခါးကြားမှာထိုးလိုက်ရင်း
“ဟိုကရင် ကို ဒီသေနတ်ပြထားရမယ်၊ နောက်တခါ မင်းသီတာလွင်နား ကပ်ရဲကပ်ကြည့်လို့”
“သူ့ကို ကျွန်မ ပြောထားပါတယ်၊ သေနတ်နဲ့ တော့ သွားမချောက်ပါနဲ့”
“အင်းလေ … သူ့ ဘဝသူသိရင် ပြီးတာပါပဲ…ဟဲဟဲ”
ကျွန်မ နားကနေ ဝံ့ကြွားစွာ ထွက်သွားပြီး အဝရောက်မှ ပြန်လှည့်လာသည်။
“ဘာလဲ”
“မနက် ဖြန်လဲ ဆရာကြီး လာနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ တို့တွေ့ကြသေးတာပေါ့”
“ဒီနေ့ လာတဲ့ အချိန်ပဲ လာခဲ့လေ”
ကျွန်မ က သဘောတူသည့် သဘောပြောလိုက်သည် နှင့် ကိုအောင်ဒင် တပြုံးပြုံး နှင့် ပြန်ထွက်သွားသည်။ နှုတ် ကလည်း ခပ်တိုးတိုးလေး ထပ်ပြောသံကြားလိုက်ရသည်။
“ဒီည မိမွှေး တော့ သက်သာသွားပြီ”
အပိုင်း (၁၇) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment