အနုသယ သင်္ကြန် အပိုင်း ( ၂ )
မောင်ခြိမ့် [ အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ ]
အခန်း ( ၅ )
ညနေ (၃) နာရီလောက်ကျ ဒေါ်လေးကို ရိပ်သာပို့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ လှမူတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ တံမျက်စည်း လှဲနေတာဗျ။ ကျုပ်မြင်တော့ လှမ်းနူတ်ဆက်နေတာ။
" ကိုမောင်ခြိမ့် … ဒေါ်လေး ပို့ခဲ့ပြီလား "
" အေး … ဘာလည်း နင်ရော … ရိပ်သာ ဝင်ချင်လို့လား "
" မဟုတ်ရပါဘူးတော် … ကျမက မြို့သင်္ကြန် လည်ချင်တာတော့ "
" အော် … နင်လည်ချင်တဲ့ ရက် … ငါ လိုက်ပြပါ့မယ် … ငါတို့ဘက်က သိပ်မစည်ဘူးဟ … မြို့ထဲက စည်တာ "
" တကယ်လားတော် "
" တကယ်ပေါ့ဟ … နင့် အမ … ပြောထားပေါ့ … ဒါနဲ့ ကလေးရော ငြိမ်လှချည်လား "
" သက်သာပါတယ် … အမ်တော့ အမ်သေးတယ် … အမလှကြည်က … နက်ဖန် ကိုမောင်ခြိမ့် ပို့ခိုင်းရဦးမယ် ပြောနေတာ "
" အေးပါ … ဒေါ်လေးကလည်း မှာထားပါတယ် … သူ့တူမတွေ ဂရုစိုက်ဖို့ "
ကျုပ်လည်း လှမူ ပြောပြီးတာနဲ့ သူတို့ အိပ်ခန်းဘက် ကလေးအခြေနေလေး သိချင်တာနဲ့ ဝင်လာလိုက်တာ။ဖျာလေးပေါ်မှာပဲ လှကြည်က ကလေးကို နို့လှန်တိုက်နေတာပါ။ တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ထားပေမယ့် ထမိန်အနားစက ဒူးခေါင်းပေါ်ရောက်နေတော့ ပေါင်အတွင်းသားတွေ မြင်နေရတာဗျ။ ကျုပ်ထိုင်ချတော့ လှကြည်နို့လေးတွေက ဝင်းပြီးအကြောစိမ်းတွေပါ တွေ့နေမိတယ်။
" ဟော … ကိုမောင်ခြိမ့် … ဒေါ်လေးစိန် ပို့ခဲ့ပြီပေါ့ "
" အေး … ပို့ခဲ့ပြီ … ကလေးက သက်သာလား "
" ကိုယ်တော့ မပူတော့ဘူး … နို့တွေ ပြန်ပြန်အမ်နေတာ … ဆန်မုန့်လည်း မကျွေးရဲသေးဘူးတော် "
လှကြည်ကပြောရင်း သူ့ကိုယ်ကိုညာဘက်စောင်းပြီး ကလေးကို ဖျာပေါ်က အခင်းလေးထဲ ချသိပ်နေတာ။ကိုယ်လုံးညာဘက်စောင်းတာနဲ့ ကွေးထားတဲ့ ဘယ်ဘက်ဒူးက မြှောက်တက်လာတော့ ပေါင်ရင်းက စောက်မွှေးတွေပါ မြင်လိုက်ရပြန်ရော။ အင်္ကျ ီက အပါးဝတ်ထားတော့ နို့သီးခေါင်းက စိမ့်ထွက်နေတဲ့နို့ရည်တွေက အင်္ကျ ီကိုထိကပ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးက ထင်းနေတာဗျာ။
" ခ်ခ် … ဘယ်ကြည့်နေတာတုန်း … ကိုမောင်ခြိမ့် "
" ဟမ် … နင့်နို့တွေက … ဒီတိုင်း ထွက်နေတာလား "
သူ့နို့အုံကို ကြည့်နေတဲ့ကျုပ်ကို ရယ်မောရင်း လှမ်းမေးနေတာပါ။ လှကြည်က အိမ်ထောင်သည်မို့ အပြောဆိုရဲတင်းပြီး သိပ်မရှက်တတ်ဘူးဗျ။
" အော် … ဟုတ်တယ် … ကလေး အကြာကြီးတိုက်ရင် ပြန်အမ်မဆိုးလို့ နဲနဲပဲ … တိုက်တာ … နို့တွေက ညကတည်းက တင်းနေတာ "
" ဟင် … အဲတာဆို "
" ဒီလိုပဲ … ညှစ်ပစ်ရတာပေါ့ … ရွာမှာတော့ တခါတလေ … ယောင်္ကျားကို စို့ခိုင်းလိုက်တယ် "
ကျုပ်စကားမဆုံးခင် လှကြည်က ဖြတ်ပြောတော့တာပဲ။လှမူထက် လှကြည်က ပါးနပ်တယ်ဗျို့။
" ဟားးး …… နင်ကလည်း … ကြံကြံဖန်ဖန် "
" တကယ်ပါတော် … ညာပြောတာ မဟုတ်ရပါဘူး "
" အေးပါ … ခိခိ "
" မယ့်လေး … ကိုမောင်ခြိမ့် စို့ကြည့်ပါလား … အားရှိသွားမယ် … ခ်ခ် "
" နင်တကယ် … တိုက်မှာမို့လား "
ကျုပ်လည်း လှကြည်ကို စမ်းကြည့်လိုက်တာဗျ။ ကိုသံချောင်းကြီး ပြောဖူးတယ် အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတွေက ရကာစတည်းက အကျင့်မရှိရင် လီးနဲ့ သိပ်ဝေးလို့ မရဘူးတဲ့။
" ဟောတော် … တကယ် စို့ချင်နေတာလား … ခ်ခ် "
" အော် … ကလေးအိပ်နေတာကို နှစ်ယောက်သား တခိခိနဲ့ …… ဘာတွေသဘောကျနေတာလဲ "
ကျုပ်နဲ့ လှကြည်တို့ စကားကောင်းတုန်း လှမူက အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း ရှင်းပြီးတော့ ဝင်လာတာပါ။
" ဒီမယ်လေ … ကိုမောင်ခြိမ့်ကြီး … နို့စို့ချင်လို့ ပူဆာနေတာ … လှမူရဲ့ … ခ်ခ် ခ်ခ် "
" ဟောတော် … တကယ်လား … ခ်ခ် "
လှကြည်က လှမူကို မျက်စိတဖက်မိတ်ပြရင်း ကျုပ်ကိုစနေတာဗျ။လှမူကလည်း စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ကျုပ်ကို ထပ်စနေသေးတယ်။
" မဟုတ်ပါဘူးဟာ … နင့်အမ နို့တွေတင်းပြီး နို့ရည်တွေထွက်နေလို့ … ငါက စေတနာနဲ့ … စို့ပေးမယ် ပြောတာပါ "
" ဒါမျိုး … ကျမတော့ မယုံပေါင်တော် "
" ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် "
ကျုပ်လည်း လှမူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက်နဲ့ ရောပြီး ရီလိုက်ရတာပေါ့ ခိခိ။ ခဏနေတော့ လှမူက သင်္ကြန် တရက်လောက်လည်ဖူးချင်လို့ ကျုပ်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းမှာ ဖြစ်ကြောင်း သူ့အမ လှကြည်ကို ပူဆာနေတာ။ လှကြည်က ခွင့်ပြုပါတယ်၊ သူ့လည်း တရက်လိုက်ပို့ခိုင်းနေတာပါ။ ကျုပ်တို့ စကားပြောနေတုန်း အိမ်ရှေ့က ကျုပ်နာမည်ခေါ်သံ ကြားလိုက်ရတယ်ဗျို့။
" မောင်ခြိမ့်ရေ … မောင်ခြိမ့် … ဒီမှာ မင်းဦးလေး မူးနေလို့ ငါတို့လာပို့တာဟေ့ "
" ဟုတ် … လာပြီ လာပြီ "
ကျုပ်ထွက်လာတော့ နောက်က လှမူက ကပ်ပါလာတာ။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဦးလေးက တဝေါ့ဝေါ့နဲ့ အမ်နေသေးတယ်။
" မောင်ခြိမ့်လား … အေ့ …… ဂေ့ …… ဝေါ့ "
" ဟုတ် … ဦးလေးကျော် "
" အေး … မင်းဒေါ်လေးရော "
" ဟာ … ရိပ်သာ ပို့ခဲ့ပြီလေဗျာ "
ဦးလေးကျော် သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်သွားတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့လှမူက ဦးလေးကျော်ကို မျက်နှာသစ်ပေးပြီး သူတို့အိပ်ခန်းထဲ တွဲခေါ်ခဲ့လိုက်တယ်။
" ဒါက … ဒါ က …… ဘူဘဲကွ ……… ဟေ … အေ့ "
" ဒါက … ဒေါ်လေးစိန် တူမလေ … ဒီကို ဘုရားဖူးလာရင်း … သူအမကလေး နေမကောင်းလို့ အိမ်မှာ နေကြမှာ … သင်္ကြန်ပြီးမှ ပြန်ကြမှာ "
" အော် …… အေ့ …… ငါ သိ ပါ တယ် ကွ "
ကုတင်ပေါ် အရောက် ဦးလေးကျော်ကို နှစ်ယောက်ထိန်းပြီး လှဲအချ ဦးလေးကျော် ခြေထောက်တဖက်က ပုဆိုးအောက်နားစနဲ့ ချိတ်ပြီး ပုဆိုးက ပေါင်လယ်ထိ လျောကျသွားတယ်။
" အိုရ် "
လှမူ မျက်နှာလေး ရဲသွားတယ်ဗျာ။ဦးလေးကျော်ပေါင်ကြားက လီးမဲကြီးက ပေါင်ပေါ်ကပ်တင်နေတာလေ။
" ဟာ … ဦးလေးကတော့ … လုပ်ပြီ "
" ဟို ဟို … အဲတာကြီး အရင်ပြန်ဖုံးလေ ကိုမောင်ခြိမ့် "
လှမူပြောမှ ဦးလေးကျော် ပုဆိုးကို ပြန်ဆွဲဖုံးထားပေးလိုက်ရတယ်။ ဦးလေးကျော်ကတော့ တခေါခေါနဲ့ ဟောက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပြီဗျ။
" ကဲ … ငါတို့လည်း ထွက်ကြစို့ "
" ဟုတ် "
ကျုပ်နဲ့လှမူတို့ ဦးလေးကျော်အိပ်ခန်းက ထွက်တော့ ချွေးအနည်းငယ် စို့နေတာပေါ့။
" ဟင် … ကိုမောင်ခြိမ့် … လှမူ … နင်တို ဘာတွေလုပ် လုပ် "
" ဟာ … အမကလည်းနော် … ဘာတွေမေးနေတာတုန်း … သွား မသိဘူး "
လှမူမျက်နာလေး ပိုရဲလာပြီး သူတို့အိပ်ခန်းဘက် ဝင်ပြေးသွားပြီဗျို့။ ကျုပ်က လှကြည်ကို အဖြစ်မှန် ပြောပြတော့ လှကြည်က တခိခိနဲ့ ရယ်နေတာပေါ့။
" မသိပါဘူး … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် … နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲကထွက်လာတော့ ချွေးတွေနဲ့ လှမူမျက်နှာက ရဲနေတော့ … ခ်ခ် ခ်ခ် "
" ကဲ … ငါ အပြင်သွားဦးမယ်ဟာ "
" အရက် သောက်မလို့လား … အကြာကြီး မနေနဲ့ဦး … အိမ်မှာ … ကျမတို့ နှစ်ယောက်ထဲရယ် … ဦးလေးကလည်း မူးအိပ်နေတာ "
" ငါ အရက်မသောက်ပါဘူးဟ … ဘီယာပဲ သောက်တာ "
" ဒါဆိုလည်း … အိမ်ဝယ်သောက်ပါ့လား … ကိုမောင်ခြိမ့် … အမြည်းတွေလဲရှိနေတာ … အသားကြော်တွေရော … ကျမ ကြက်ဥထပ်ကြော်ပေးမယ်လေ "
လှကြည်လည်း သူများရပ်ရွာဆိုတော့ ညီအမနှစ်ယောက်ထဲ မနေရဲတာနေမယ်။ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ပဲလှော်ကြော်လေးကို ကြက်သွန်နီနဲ့ ကြာညို့လေးထည့်ပြီး သုပ်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်ထုတ်ပြီး ဒေါ်ထွေးဆိုင် ပြေးခဲ့တာပေါ့။ ဟိုရောက်တော့ ကိုသံချောင်းနဲ့ အောင်စိုးက ရောက်နှင့်နေပြီ အကျိုးကြောင်း ပြောပြရင်း ဘီယာ (၂) လုံးပါဆယ်ဆွဲပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲက စားပွဲခုံပေါ်မှာ ဝက်သားကြော်ရော ကြက်ဥမွှေကြော်ရော ကျုပ်သုပ်ခိုင်းထားတဲ့ ပဲလှော်ကြော်သုပ်ရောပဲ ပဲလှော်ကြော်သုပ်က ပူစီနံလေးတောင် အုပ်ထားလိုက်သေး ရှယ်ဗျို့။
" ရော့ … ကိုမောင်ခြိမ့် "
စကားသံနဲ့အတူ လှမူဗျ ဖန်ခွက်လေး ရေဆေးပြီး ကျုပ်ရှေ့တည့်တည့် ခုံပေါ်ဝင်ထိုင်နေတာ။ ကျုပ်လည်း ဖန်ခွက်ထဲ ဘီယာအပြည့်ထည့်ရင်း ပထမတခွက် အကုန်မော့သောက်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အမြည်းစားရင်း လှမူနဲ့ ရောက်ရာပေါက်ရာ စကားထိုင်ပြောနေတာပါ။
" နင်တို့က … ဒေါ်လေးစိန် ညီမ သမီးတွေဆိုတော့ ကျွန်းဆင်ဇာတိ ပဲပေါ့ "
" ဟုတ် … ကိုမောင်ခြိမ့် … အဘက … ကျမတို့ ငယ်ငယ်ထဲက … ဆုံးသွားတာတော့ "
" အော် … ဆောရီးဟာ "
" အမလှကြည်ရော ကျမရော … ပင်ပင်ပန်းပန်း နဲ့ ရုန်းကန်ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာ "
" အံမယ် … ဒီလိုပါပဲဟ … ငါလည်း မိဘတွေ မရှိတော့ပါဘူး … ဦးလေးကျော်နဲ့ ဒေါ်လေးစိန်တို့က … စောင့်ရှောက်ပေးလာတာပါ … ဒါနဲ့ လှကြည်က ယောင်္ကျားယူပြီးပြီ … နင်က မယူသေးလား "
" ခ်ခ် … အဲတာတော့ … ကံပဲ … ကိုမောင်ခြိမ့်ရေ … ကျမတို့ရွာက လယ်ပိုင်ယာပိုင် ကိုတင်မျိုးဆိုတာရှိတယ် အသက်က ကိုမောင်ခြိမ့်တို့ထက်ကို ကြီးပါတယ် … သူ့မိဘတွေက … အမေ့ဆီ သားရေးသမီးရော လာစပ်တော့ … အမေက … ကျမတို့နှစ်ယောက်ထဲက ကြိုက်တာယူ ပြောတော့တာပဲ … ကိုတင်မျိုးရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှု့တွေကို သဘောကျတာလည်း ပါမယ်ထင်တယ် "
" အော် … ဒါနဲ့ … လှကြည်ကို ရွေးလိုက်တာပေါ့ "
" ဒါပေါ့တော် … ယောင်္ကျားတွေများ အကုန်နှာဘူးတွေပါ … ကျမထက် ကိုယ်လုံးတောင့်တဲ့ အမလှကြည်ပဲ … စိတ်ဝင်စားကြတာပါ "
" ဟာ … နင်ကလည်း … ယောင်္ကျားတိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူးဟ "
ကျုပ်နဲ့လှမူလည်း ည (၁၀) နာရီလောက်ထိ စကားကောင်းနေကြတာဗျို့။ ဘီယာကုန်တော့ လှမူက ထမင်းခူးပေးပါတယ်။ လှကြည်က ထွက်မလာဘူး ။ ကလေးနဲ့အိပ်နေတာ နေမှာ။ ထမင်းစားပြီး လှမူနဲ့ တီဗံီခဏကြည့်သေးတယ်ဗျ ပြီးမှ အိပ်ယာဝင်ခဲ့တာ။ မနက်အိပ်ယာထတော့ လှကြည်က ထမင်းကြမ်းတွေ ကြော်ထားတာ အရပ်ထဲလာရောင်းတဲ့ စတော်ပဲလေးနဲ့ ဆနွင်းလေးထည့်ကြော်တော့ မွှေးနေတာဗျ။ ငံပြာရည် အရိုင်းဖျော်လေးရယ် ကြက်သွန်ဖြူလေးတွေ အခွန်သင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ဦးလေးကျော်လည်း အဝတီးကြတာပေါ့။
ထမင်းကြော်စားပြီးတာနဲ့ ဦးလေးက ကျုပ်ကို မုန့်ဖိုး ထပ်ပေးတယ်ဗျို့။ သူအပြင်သွားမလို့ ညနေမှ ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း စိတ်မပူဖို့မှာရင်း ထွက်သွားလေရဲ့။ခဏနေတော့ လှကြည်တို့သားအမိကို ကလေးဆေးခန်း လိုက်ပို့ရတာပေါ့။ လှကြည်က အင်္ကျ ီလက်ရှည်အကွက်နဲ့ထမိန်ဗြောင်လေးဝတ်ထားတာပါ။ ကလေးကိုလက်ထဲပွေ့ထားပြီး ဆေးစာအုပ်နဲ့ပိုက်ဆံအိတ်လေးကို လက်ဆွဲအိတ်လေးထဲ ပေါင်းထည့်ထားပုံပဲ။ ညက လှမူပြောတာ သတိရလို့ သေချာကြည့်မိမှ ဟုတ်တယ်ဗျို့။
လှကြည်က အင်္ကျ ီလက်ရှည် အကျပ်နဲ့ ထမိန်ဗြောင်ကို တင်းနေအောင်ဝတ်ထားတော့ ခါးလေးကခွက်ပြီး ခါးအောက်က ဖင်က ကော့ထွက်ဝိုင်းစက်နေတာဗျ။
ရှေ့ပိုင်းက ကလေးချီထားပေမယ့် ပေါင်တန်တွေက ထမိန်နဲ့ကပ်နေပြီး အမြှောင်းလိုက်ထင်းနေတယ်။
" ခ်ခ် … ငေးလှချည်လား … ကိုမောင်ခြိမ့် "
" နင်က … ဒီလိုကျတော့ … မိုက်တယ်ဟ "
" အမ် … ဘာမိုက်လို့လဲ တော် "
" ကလေး အမေသာ … ပြောတာ … ကိုယ်လုံးက လှတယ် … အဲဒါ ပြောတာပါ "
" အံမယ် … ထမင်းကြော်ကျွေးလို့နဲ့ တူပါရဲ့ … ဟင်းဟင်း "
" မဟုတ်ပါဘူးဟ … လာလာ … ရေပက်တဲ့သူ များမလာခင် … သွားကြစို့ … ကလေးကို အုပ်ဖို့ … တခုခုတော့ ယူခဲ့ဟာ "
" ဟုတ် … အနှီးယူလာပါတယ် … ကိုမောင်ခြိမ့် "
လှကြည်က ကလေးခေါင်းအောက်မှာ အနှီးတထည် ထပ်ခုထားတာဗျို့။ဒါနဲ့ မနေ့က သွားတဲ့ကလေးဆေးခန်း ပြန်သွားခဲ့ကြတာ။ အသွားတုန်းက အဆင်ကို ချောနေတာ အပြန်ကျတော့ ပါးစပ်က အော်ပြောတာတောင် တချို့ကလေးတွေက မရဘူးဗျာ ၊ ရေနဲ့ဇွတ်ပက်ကြတယ်။ ကလေးကို အနှီးနဲ့ လုံအောင်ဖုံးပြီး ဖြည်းဖြည်းပဲ မောင်းလာခဲ့တာ။လမ်းတဝက်ကျတော့ အကြိုနေ့ကြီး သင်္ကြန်မိုးက ကျီဆယ်ပါလေရော။
" ကိုမောင်ခြိမ့် … မိုးခိုဖို့ နေရာလေး … ကြည့်ဦး … ခဏခိုရအောင် … မိုးပျောက်က ကြီးတယ်တော့ "
ကျုပ်လည်း ဆိုင်ကယ် ဖြည်းဖြည်းမောင်းပြီး ဘေးဘီ ကြည့်လိုက်တော့ ကျောက်လမ်း အနောက်ဖက် ထနှောင်းပင်အောက် တဲလေးတစ်လုံး တွေ့တယ် အမိုးလုံတယ်ဗျ။ အကာက တဝက်ပဲ ကာထားပြီး တဲရဲ့နောက်ကျောဘက်မှာ တန်းလျားအရှည်လေး ကပ်ထိုးထားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ အဲဒီတဲလေးရှေ့ ဆိုင်ကယ်ကို ကန့်လန့်ရပ်ပြီး တဲထဲ မိုးခိုလိုက်ကြတာပေါ့။ မိုးကလည်း ကောင်းဗျာ ရပ်ကို မရပ်တော့တာ။ တန်းလျား အနောက်ဖက်ထောင့်ကို ကလေးကို ခဏချတော့ ရေစိုနေတဲ့ လှကြည်ထမိန်က ဖင်ကိုကပ်ပြီး အသားစိုင်တွေက ထင်းလို့ဗျာ။
………………………………………
အခန်း ( ၆ )
ကလေးကို တန်းလျားပေါ်တင်ပြီး အနှီးအပါးလေးနဲ့ ခြုံပေးထားတာ။ပြီးမှ လှကြည်က ခါးဆန့်ပြီး ထမိန်ကို ပြင်ဝတ်တော့ ရေစိုပြီးနေတဲ့ ထမိန်က ဖင်ဘက်ကျ ကပ်လျက်လေးပဲ ရှေ့ခြမ်းကသာ လှကြည်ရဲ့ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးလေးအောက် စောက်မွှေးလေးတွေပါ မြင်လိုက်ရတယ်။ လှကြည်ကလည်း ထမိန်ပြင်ဝတ်ပြီးတာနဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကျူံ့ရင်း တဆက်ဆက်တုန်နေတာ ချမ်းနေတာထင်တယ်။ ကျုပ်လည်း ခေါင်းငုံပြီး ကိုယ်လုံးလေးတုန်နေတဲ့ လှကြည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။
အဲဒီချိန် ကျုပ်စိတ်က ရှင်းနေတယ်ဗျ ။ တကယ်ကို အဖြူထည်ပါ။ ညီမတစ်ယောက် ချမ်းတုန်နေလို့ နွေးစေချင်တဲ့ စိတ်ပဲရှိတာ။ ပြဿနာက သွေးမတော်သားမစပ် သူစိမ်းမိန်းမနဲ့ ခန္ဓာချင်းထိကပ်မိတော့ အတွင်းသဘောက သဘာအတိုင်းပြတော့တာပဲ။ လှကြည်က ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ငြိမ်နေပေမယ့် ကျုပ်ပေါင်ကြားက လီးက မငြိမ်တာဗျို့။ ရေစိုနေတဲ့ပုဆိုးအတွင်းကနေ အမြှောင်းလိုက်ခုံးထလာပြီး လှကြည်ပေါင်ဂွကို ထောက်မိနေတယ်ဗျာ။
ခဏကြာတော့ လှကြည်ရဲ့ အောက်ချထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်က စုပြီး သူ့ပေါင်ကြားလေးကို ကာလိုက်တာနေမယ်။ လက်ဖမိုးနဲ့ ကျုပ်လီးကို ပွတ်ဆွဲသလိုဖြစ်တော့ လီးအရည်ပြားတစ်လျှောက် တင်းကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ချက်ချင်းပဲသွေးတွေ ဆူပွက်လာတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် လှကြည်က အိမ်ထောင်သည်မို့ ကျုပ်စိတ်တွေကို ဖွင့်လိုက်ဖို့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ။
မိုးကလည်းကောင်း ကျောက်လမ်းပေါ်မှာလည်း လူသွားလူလာက မရှိသလောက်ပဲ ဆိုင်ကယ် တစ်စီးစ နှစ်စီးစ လေးပဲ ဖြတ်သွားကြတာ။ ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ကို မရည်ရွယ်ပဲ တဲရှေ့ကန့်လန့် ရပ်ထားတော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လူတွေရှိခဲ့လည်း တဲအတွင်းက ကျုပ်နဲ့လှကြည်ကို ရုတ်တရက်မြင်ဖို့က မလွယ်ပါဘူး။အောက်ပိုင်းက ဆိုင်ကယ်နဲ့ကွယ်နေပြီး အပေါ်ပိုင်းကျ တဲရဲ့ တံဆက်မိတ်က ကာပေးထားသလို ဖြစ်နေလို့ပါ။
ကျုပ်ကရှေ့ဆက်မတိုးပါဘူး။ ဒီတိုင်းလေးပဲ လှကြည် အချမ်းပြေဖို့ ဖက်ထားပေးနေတုန်းပဲ။ လှကြည်လည်း ငြိမ်နေတာပါ။
အမှန်တော့ လှကြည်တစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်တဝက် အချမ်းဓတ်လေးတဝက်ဖြင့် ရင်ဖိုနေရသည်။ လှကြည်မှာ ဆင်းဆင်းရဲရဲ ကြီးပြင်းခဲ့ရပေမယ် အရွယ်ရောက်ချိန် ဖွံ့ထွားလာသော တင်တွေ ရင်တွေကြောင့် ရွာတွင် ကာလသား အတော်များများအား ဖမ်းစားနိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအထဲတွင် လူငယ်ဘဘာဝ ရုပ်ရည်ကြည့်ကောင်း ထွန်းနိုင်နှင့် ချစ်ကြိုက်ခဲ့သည်။ ချစ်သူသက်တမ်း (၂) နှစ်ကျော်တွင် ထွန်းနိုင်မှာ ရွာတွင် မိရိုးဖလာ တောင်ယာအလုပ်အား စွန့်ကာ လှကြည်အား တင့်တောင်းတင့်တယ်ထားနိုင်ရန် မိုးကုတ်တက်၍ အလုပ်လုပ်တော့သည်။ လူချင်းမခွဲချိန် ထွန်းနိုင်ဆန္ဒအရ လှကြည်တစ်ယောက် သူမ၏အပျိုစင်ဘဝအား ပေးဆပ်လိုက်၏။
သို့သော် မိုးကုတ်သို့ထွက်သည့်အချိန်မှစ၍ ထွန်းနိုင်ဆီမှ အဆက်သွယ်မရတော့ပေ။ လှကြည်တစ်ယောက် လူချင်းလွမ်းသည်ထက် ကာမမီးတောက်လောင်စိတ်က ပိုခံစားနေရသည်။ တခါပဲ ကြုံရပေမယ့် ထိထိမိမိ ခံစားလိုက်ရသဖြင့် ကာမအရသာအား တောင်းတနေမိ၏။ ရွာက အကဲစမ်းသော ကာလသားများရှိသော်လည်း အရောမဝင်ခဲ့ပေ။ ဆန္ဒအရ ရည်းစားထပ်ထားကာ အနိုက်ခံ အလိုးခံချင်ပေမယ့် နာမည်ပျက်မှာ စိုးရိမ်နေမိသည်။ ဒီရွာသာမက အနီးနားရွာများထိပါ သူမ၏ အလှဂုဏ်သတင်းက ကြီးမားလာ၏။ သို့သော် သူမဆန္ဒလေးများ ထွန်းနိုင်ထွက်သွားပြီး တစ်နှစ်အကြာ ပြည့်ဝခဲ့ရသည်။
လူကြီးချင်း သဘောတူကာ သူမတို့ညီအမနှစ်ယောက်အား ကြိုက်တဲ့သူ ယူရန်ပြောပြီး ပေးစားရာ တရွာထဲသား လူပျိုကြီး ကိုတင်မျိုးမှ မျက်ခုံးထူထူ မျက်နှာသွယ်သွယ်နှင့် ကြည့်ကောင်းသော သူမအားရွေးချယ် လက်ထပ်ခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် သူမ၏ တစ်ခဲနေသော ခန္ဓာကိုယ် အလှကြောင့်ဖြစ်သည်။ လှကြည်မှာ ချစ်ဦးသူ ထွန်းနိုင် အလိုးခံပြီးကတည်းက ဖြစ်ပေါ်လာသော ရမ္မက်စိတ်များအား ထိန်းချုပ်ကာ လင်ယူမှ အတိုးချ အလိုးခံရန် အားခဲထားသည်။ သို့သော် သူမတွက်ကိန်း မှားခဲ့ရ၏။တင်မျိုးမှာ စီးပွားရေးသမား ပီပီ အလုပ်ကိုသာ အာရုံစိုက်ထားသည်။
လှကြည်အား ပုံမှန်လေးသာ လိုးပြီး အားကျိုးမာန်တက် မရှိလှပေ။ ကလေးတစ်ယောက်သာ ထွက်လာသည် တင်မျိူးဘက်မှ လှကြည်အား တခါမှ အထွဋ်ထိပ်ရောက်အောင် မလိုးနိုင်ခဲ့ပေ။ ဒီကြားထဲ လှကြည်အလှမပျက်စေရန် ဖြည်းဖြည်းချင်း ယုယုယယလေးသာ လိုးသဖြင့် လှကြည်တစ်ယောက် ကာမဆန္ဒများ မပြည့်ဝတော့ပေ။ သို့သော် သူမကာမမီးလေးအား ငြိမ်းပေးမယ့်သူ အလိုလျောက်ပေါ်လာခဲ့၏။ထိုသူမှာ ခင်ပွန်းသည်တင်မျိုး၏ စာရင်းငှာအသစ် သက်မောင်ဖြစ်သည်။
သက်မောင်မှာ လှကြည်တို့နှင့် မတိမ်းမယိမ်း ရှိပြီး တခြားရွာမှ မနက်အလုပ်ဝင်ကာ ညပိုင်းသူ့ရွာသူ ပြန်လေ့ရှိသည်။ ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် ပေါ့ပါးသွက်လက်လှ၏။ တင်မျိုးအလုပ်များသာမက လှကြည်မနိုင်မနင်းဖြစ်နေသော အလုပ်များပါ အမြင်မတော်ကူလုပ်ပေးတတ်သည်။ အလုပ်သမားအကုန်လုံးနှင့် အဆင်ပြေကာ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းသော သူတစ်ဦးဖြစ်၏။ လှကြည် ကလေးမွေးပြီး (၅) လအကြာတွင် သက်မောင်၏ အကြည့်များ ပြောဆိုဆက်ဆံမှု့များ ပြောင်းလဲလာသည်ဟု ထင်မြင်မိသည်။ သူမထင်မြင်ချက်များ တရက်တွင် မှန်ကန်ကြောင်း သက်မောင်က သက်သေပြခဲ့၏။
ခင်ပွန်းသည် တင်မျိုးတစ်ယောက် မြို့ပွဲရုံတက်ကာ မြေပဲဖိုးများ ပိုက်ဆံသွားရှင်းရာ မနက်ကတည်းက ထွက်သွားခဲ့သည်။ အိမ်တွင် အလုပ်သမား အနည်းငယ်နှင့် သက်မောင်သာ ကျန်ခဲ့သည်။ တင်မျိုးအိမ်မှာ ပေ (၄၀) ပတ်လည် ပျဉ်ထောင်ကာ သွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အောက်က အုတ်ခင်းထား၏။ အိမ်၏ မြောက်ဘက် မြေကွက်အလွတ်အား ပေ (၅၀) ပတ်လည်ခန့် ထရံကာ သွတ်မိုးဖြင့် ဂိုဒေါင်သဘောမျိုး အလုပ်ရုံဆောက်ထားသည်။ ထိုအလုပ်ရုံထဲတွင် သက်မောင်နှင့် အလုပ်သမားများ အလုပ်လုပ်ကြရ၏။
ဒီနေ့ နေ့ခင်းဘက် ကလေးသိပ်ကာ ရေမိုးချိုး၍ အိမ်အပေါ်ထပ်တွင် လှကြည်တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ် မှန်ထောင်ကာ သနပ်ခါးခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး လိမ်းနေလိုက်သည်။ ထမိန်အား ပေါင်ရင်းထိဆွဲတင်ကာ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်၍ သနပ်ခါးလိမ်းစဉ် သူမရှေ့တည့်တည့်ရှိ မှန်ထဲမှ လူရိပ်တစ်ရိပ်ပေါ်လာခဲ့၏။ သူမ လှည့်ကြည်စဉ် ထိုလူရိပ်မှာ ချက်ခြင်း နောက်ကျောဘက်ရောက်လာကာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူမကိုယ်လုံးအား သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
" ဟင် … သက်မောင် … နင် ဘာလုပ် …… အိုရ် …… ဘာ ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ "
သူမစကားအား ပြန်မဖြေပဲ သက်မောင်မှာ ရင်လျားထားသော ထမိန်အား နောက်ကျောဘက်မှ ဖြည်ချကာ ဆွဲလှဲပစ်၏။ ရုတ်တရက် ကြောင်နေစဉ် နောက်ကျောက ဒူးထောက်ထားသော သက်မောင်ကိုယ်လုံးမှ သူမကိုယ်ပေါ်ကျရောက်လာသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် သနပ်ခါး မခြောက်တခြောက်ဖြင့် သူမခန္ဓာကိုယ်လေး ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်ကာ သက်မောင် ကိုယ်လုံးအောက် ရောက်ရှိသွား၏။ ရုန်းကန်တွန်းထုတ်ဖို့ အတွေးဝင်လာစဉ် သူမပေါင်ကြားထဲမှ အဖုတ်လေးအား လက်တဖက်က ထိကပ်လာသဖြင့် ထိုအတွေးများ ပျောက်ကွယ် လွင့်စဉ်ခဲ့ရသည်။
" လှကြည် … လှကြည် … မိုးတိတ်ပြီဟ … ငါတို့ ပြန်ကြစို့ "
ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသော မောင်ခြိမ့်စကားကြောင့် လှကြည်တစ်ယောက် အတွေးစလေးများ ပျက်သွားခဲ့ရတော့၏။
" ဟင် … အို့ "
လှကြည်တစ်ယောက် မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်သွားခဲ့ရပြန်သည်။ နှစ်ဦးသားခန္ဓာချင်းထိကပ်ကာ အတွေးလွန်နေစဉ် ရေစိုနေသောပုဆိုးအတွင်းမှမောင်ခြိမ်းလီးအား အပြင်မှ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်မိလျက်သားဖြစ်နေ၏။ နှစ်ဦးသား လူချင်းခွဲကာ ကလေးအား ပွေ့ချီရင်း လှကြည် မျက်လုံးက မောင်ခြိမ့် ပေါင်ကြားရောက်ရှိသွားသည်။
" ကိုမောင်ခြိမ့် "
" ဘာလဲ … လှကြည် "
" ရှင့်ဟာကြီးက … ဒီတိုင်းပြန်လို့ … မဖြစ်ဘူး "
" အမ် "
" ကဲပါ … ကျမက … အိမ်ထောင်သည်ပါတော် … ဟိုဘက့်ခဏ လှည့်ပေးထားမယ် … ဂွင်းထုပစ်လိုက် "
ကျုပ်လည်း လှကြည်ပြောမှ အောက်ကို သေချာကြည့်မိတာဗျို့။ ပုဆိုးကရေစိုနေတော့ ထောင်နေတဲ့လီးကိုကပ်ပြီး အမြှောင်းလိုက်ကြီးထနေတာဗျ။ လှကြည်ပြောတဲ့အတိုင်း ကျုပ်လည်းဂွင်းထုလိုက်တယ် ။ လှကြည်က ကလေးပွေ့ချီရင်း တဖက်ကိုလှည့်နေတာပါ။ လှကြည်ဖင်ကြီးကလည်း ရေစိုထမိန်ကြောင့် ပြူးပြီးကော့နေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း ဖင်ကြီးကြည့်ပြီး ထုလိုက်တာ တဖတ်ဖတ်နဲ့ပေါ့။ အတော်လေးကြာမှ လီးထိပ်က ကျင်ကနဲ့ဖြစ်ပြီး လရည်တွေပန်းထွက်ကုန်တာ။ ပါးစပ်က တရှီးရှီး ညည်းမိလို့ လရည်ထွက်ကာနီး လှကြည် လှည့်ကြည်နေတာတောင် မသိလိုက်ဘူး။
မျက်လုံးမိတ်ပြီး ထုနေတာဗျ ။ ကျုပ်မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ လှကြည်က မျက်လုံးလေးစင်းပြီး လီးထိပ်ကို ကြည့်နေတယ်။ လရည်ထွက်တာရပ်ပြီး လီးပျော့သွားမှ ပြီးရင် ပြန်ကြစို့ ပြောတာ။ဒ ါနဲ့ ကျုပ်တို့လည်း အိမ်ပြန်အလာ လမ်းတစ်လျှောက် သင်္ကြန်သီချင်းသံလေးတွေနဲ့ ရပ်ကွက်ထဲရောက်တော့ လမ်းထိပ် အပျော်မဏ္ဍပ်မှာ ကိုသံချောင်းက လက်လှန်းပြနေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း လက်ပြန်ပြပြီး ရပ်ကွက်ထဲ မောင်းဝင်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ လှမူက ကလေးကိုပွေ့ချီရင်း သူ့အမကို အဝတ်စားလဲဖို့ပြောနေတာ။ ကျုပ်ကိုလည်း ရေသုတ်ဖို့ တဘက်ယူပေးရှာတယ်။ ကျုပ်လည်း အဝတ်စားလဲပြီး ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ခဏလှဲနေတာပေါ့။
……………………......................…………
အခန်း ( ၇ )
လှကြည်တစ်ယောက် ကလေးအား ညီမဖြစ်သူ လှမူအားပေးပြီး သူမတို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ ရေစိုအဝတ်များအား အဝတ်အိတ်ထဲမှ ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီလေးနှင့် ထမိန်တထည်ယူ လှဲလည်ဝတ်ဆင်လိုက်၏။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်လှဲကာ ကိုယ်တစ်စောင်းကွေးရင်း ဆေးခန်းအပြန်အတွေးစလေးအား ပြန်လည်တွေးတောနေသည်။ တွေးလိုက်သည်နှင့် သူမအဖုတ်လေးထဲ ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရ၏။ သက်မောင်မှာ သူမပေါင်ကြားအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း နို့အုံများအား ဆွဲစုပ်နေသည်။
ခင်ပွန်းဖြစ်သူ တင်မျိုးမှာ လိုးကာနီး ထမိန်အား အဖုတ်ပေါ်ရုံသာ လှန်ပြီး လိုးတတ်ရာ လှကြည်အတွက် အထိအတွေ့က အသစ်ဆန်းဖြစ်နေရ၏။ နို့စို့ခံရင်း စောက်ပတ်လေးအား အပွတ်ခံရကာ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ခံစားနေမိသည်။ သူမနို့အုံလေးအား စို့နေသော သက်မောင်မှာ အပေါ်မှ ဝမ်းလျားမှောက်ခွလျက်အနေထားဖြင့် အောက်သို့ခေါင်းလေးရွေ့လာရာ လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဗိုက်သားလေးများအား ထိုးစွပေး၏။ လျှာဖျားလေးက မရပ်မနားအောက်ဖက်ဆင်းလာရာ ဆီးခုံးအားကျော်၍ စောက်မွှေးပါးပါးလေး ဖုံးထားသော အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ ထိုးခွဲလိုက်သည်။
" ဟင့် …… အဲ အဲ …… အဲဒါ …… ဘာလုပ်တာလဲ …… သက်မောင် …… အ အ "
လှကြည်မှာ အပျိုဘဝထဲ ရည်းစားဦး ထွန်းနိုင်နှင့် ပထမအကြိမ်လိုးအပြီး ဒုတိယအကြိမ် အဖုတ်ယက်ခိုင်းရန် တေးထား၏။ သို့သော် အခွင့်မသာ၍ မျိုသိပ်နေခဲ့ရသည်။ အိမ်ထောင်သည်ဘဝတွင်လည်း ခင်ပွန်းသည် တင်မျိုးမှာ သူမထက် အသက်ကြီးသည်က တစ်ကြောင်း အဖုတ်အား ယက်ပေးဖို့နေနေသာသာ လိုးကာနီးမှ လိုအပ်လို့ ကိုင်တွယ်သလိုမျိုး အနေထားမို့ စောက်ပတ်ယက်ခိုင်းရန် ပြောမထွက်တော့ပေ။ ခုလို သက်မောင်မှ မပြောမဆိုနှင့်ယက်ပေးရာ ဟန်ဆောင်ငြင်းကာ ပေါင်နှစ်ခြမ်းအား မသိမသာလေး ဖြဲပေးလိုက်၏။ ပြင်းထန်သောကာမပင်လယ်ထဲ အရှက်တရားတို့ပျောက်ကွယ်ကွာ လက်ပစ်ကူးနေရသည်။
သိက္ခာနှင့်အသိတရားတို့ မေ့လျော့ကာ အထိတွေ့အောက် သာယာနေတော့၏။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လေထဲမျောလွင့်သလို ရင်ထဲ တလှပ်လှပ် ခံစားရင်း သတိပြန်ကပ်မိချိန် သူမပေါင်ကြားမှ သက်မောင်မျက်နှာအား စောက်ရည်များဖြင့် ပန်းမိသွား၏။
" ဟာ … ဘွာတေးဟာ … သက်မောင် … အ …… ရှီးးးး းးးး "
သက်မောင်မှာ ဘာမ မပြောပဲ ပုဆိုးအားချွတ်ကာ မျက်နှာပေါ်မှ စောက်ရည်များအား ပုဆိုးဖြင့် သုတ်ကာ ထရပ်လိုက်သည်။
" အမလေး "
သက်မောင်ထအရပ် ပေါင်ကြားမှ လီးမဲကြီးအား မြင်၍ လှကြည် မျက်လုံးလေး ပြူးနေမိသည်။ ရည်းစားဖြစ်သူထွန်းနိုင်လီးနှင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူတင်မျိုးလီး နှစ်ချောင်းသာ မြင်ဘူးရာ သက်မောင်၏ တုတ်ခိုင်ထွားကြိုင်းသောလီးအား ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးသည်ဖြစ်၏။ မျက်လုံးလေး ပြူး၍ လီးအားစိုက်ကြည့်နေသော လှကြည်အား သက်မောင်မှ ဆွဲထူကာ သနပ်ခါးလိမ်းသော နေရာမှ ကုတင်ဘက်သို့ ခေါ်ခဲ့လိုက်သည်။ လှကြည်တစ်ယောက် ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ထရပ်ကာ သက်မောင်လီးအား ခိုးကြည့်ရင် လိုက်ပါခဲ့၏။
ကုတင်အလယ်စောင်းတွင် သက်မောင်မှ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်း လှကြည်အား ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောင်ထိုင်ခိုင်းထားသည်။ ထို့နောက် ရမ္မက်စိတ်မကျသေးသော လှကြည်လက်တဖက်အား ဆွဲယူကာ သူ၏ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်၏။ လှကြည်၏ အေးစက်တုန်ယင်နေသော လက်ကလေးအတွင်း သက်မောင်၏ လီးမဲကြီးမှာ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ရောက်ရှိနေသည်။ လှကြည်တစ်ယောက် သက်မောင်က သူမစောက်ပတ်လေးအား ယက်ပေးထားသဖြင့် ခုချိန် သူ့လီးများ ပြန်စုပ်ခိုင်းမလား ဟု မရဲတရဲလေး တွေးနေမိ၏။ သူမ အတွေးမဆုံးခင် သက်မောင်ထံမှ စကားသံ ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာသည်။
" အမလှကြည် "
" ရှင် "
" ခုန … အမစောက်ဖုတ် ကျနော် ယက်ပေးတယ်နော် "
" အို.. … နင်ကလည်း "
" ခု … ကျနော့်လီး ပြန်စုပ်ပေးဦး "
သက်မောင်စကားအဆုံး အလိုအလျောက် လီးအားညှစ်မိသလိုဖြစ်ကာ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ သူမဘဝတွင် တခါမှ မခံစားဖူးသော အရသာအား ပေးစွမ်းနိုင်တဲ့ သက်မောင်မျက်နှာအား မော့ကြည့်လိုက်၏။ ထို့နောက် ရှက်စိတ်နှစ်ရမ္မက်စိတ် ရောထွေးကာ သူမလက်နှင့်အုပ်ကိုင်ထားသော သက်မောင်လီးဆီ မျက်နှာအပ်လိုက်မိသည်။ ပထမဆုံး လျှာဖျားလေးဖြင့် လီးထိပ်အား မရဲတရဲလေး တို့ထိပစ်၏။ လီးထိပ်အပေါက်မှ စို့ထွက်နေသော အရည်ကြည်ဥလေးအား ထိမိသည်နှင့် ညှီစို့စို့ ငံကျိကျိ အရသာလေးကြောင့် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားသည်။
ထို့နောက် သိက္ခာနှင့်ဆန္ဒအား လှဲရန် သက်မောင်ခိုင်းသမျှ လိုက်လံလုပ်ဆောင်ပေးနေမိ၏။ အစပိုင်း လီးနံ့ကြောင့် စိတ်ထဲတွန့်မိပေမယ့် နောက်ပိုင်း ထိုလီးနံ့များက ရမ္မက်စိတ်အား ပိုပြီးထကြွစေသဖြင့် သက်မောင်လီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ပေးတော့သည်။ ခဏအကြာတွင် သက်မောင်၏ မီးပွင်မတတ် လိုးချက်များအောက် ထိတ်လန့်အော်ဟစ်ကာ စောက်ရည်များ အကြိမ်ကြိမ်ပန်းထွက်ခဲ့ရ၏။ လင်ဖြစ်သူဆီမှ မရရှိခဲ့သော အိမ်ထောင်ရေးသုခအား သက်မောင်ဆီမှ ရရှိကာ သူမဆန္ဒများပြည့်ဝခဲ့ရသည်။
" ဟော … ဟိုတစ်ယောက်ကလည်း … အိပ်ခန်းထဲ သူ့ဟာသူ … ကိုင်ပြီး ညည်းနေတာ … ဒီတစ်ယောက်ကလည်း တွန့်လိမ်နေတာ "
ညီမဖြစ်သူ လှမူအသံကြောင့် လှကြည်မှာ ကွေးလျက်အနေထားဖြင့် သူမပေါင်ကြားထဲ ရှိနေသောလက်တဖက်အား ထုတ်ကာ ပက်လက်လှန်ရင်း ခါးဆန့်လိုက်၏။
" ခ်ခ် … ညည်းလူ … ကိုမောင်ခြိမ့်ကြီးလေ … ဆေးခန်းအပြန် … ထောင်နေလို့ … ဂွင်းထု ခိုင်းလိုက်ရတယ် "
" ဟင် … ဘယ်လို… အမနော် … ဒီတခါတော့ … မလုပ်နဲ့တော့ "
" မလုပ်ပါဘူးဟာ … စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ "
" ရွာမှာလည်း … ကိုသက်မောင်နဲ့ကိစ္စ … ကိုတင်မျိုးကြီးသိရင် … ဘယ်နေ့ ကွဲကြ ပြဲကြမလဲလို့ … စိတ်ပူနေရတာ "
" အေးပါ … လှမူရယ် … ငါနားလည်ပါတယ် … ငါလည်း အဲလောက်တော့ … မယွပါဘူး … နင်ကလည်း ကိုယ့်အမကို "
" မဟုတ်ပါဘူး … အမရယ် … အမက ကလေးလည်း ရပြီ … ပြီးတော့ လှမူနဲ့အမေက အမ အားကိုးနေရတာလေ "
" အေး … နင်လည်း လင်ယူဖို့ … ဆုံးဖြတ်တော့ … ကိုမောင်ခြိမ့်က အသောက်စားနဲနဲ ရှိတာကလွဲလို့ … မဆိုးဘူးဟ … ပြီးတော့ ဒေါ်လေးတို့ မရှိရင် … ဒီအိမ်ရော … ဈေးက အထည်ဆိုင်ရော … ကိုမောင်ခြိမ့်ပဲ ရမှာ "
" ဒါပဲ … အမက … သူပြောလိုက်ရင် … ကိုယ့်ညီမကို … အလိုးခံခိုင်းဖို့ပဲ … စဉ်းစားနေတာ "
" ခ်ခ် ခ်ခ် … နင်လည်း မခံဖူးသေးလို့ပါ … နောက်ကျ … ငါ့ကိုတောင် … ကျေးဇူးတင်ဦးမယ် "
" ကဲ … ကလေး … သိပ်ထားတာ … ရော့ … အောက်ချပြီး … ခြင်ထောင် ချပေးထားလိုက် "
..............................................
♪ ♫♪ ♫ ဟေ့ဟေ့ … နွေမ
…………… ဟေ့ဟေ့ … နွေမ ♪ ♫♪ ♫
နွေမရဲ့ ကပုံလေးက ချစ်စရာကွယ် ♪ ♫♪ ♫
………… နွေမလေးက သင်္ကြန်လိုက
အို ဘာ တဲ့ !!
ရပ်ကွက်ထိပ် အပျော်မဏ္ဍပ်လေးရှေ့ သင်္ကြန်သီချင်းနဲ့ မောင်ခြိမ့်တစ်ယောက် စင်ကြယ်ဖိနပ် ခါးကြားထိုးရင်း ဖင်ပြောင်လေးနှင့် ကွေးနေအောင်ကနေတော့သည်။ ဒေါ်ထွေးဆိုင်မှ ကာလာတင်ထားသဖြင့် ၃ဦးသား ကောင်းနေကြ၏။ ကွေးနေအောင်ကနေသော မောင်ခြိမ့် နောက်မှကပ်ကာ မောင်ခြိမ့်ခေါင်းပေါ်သို့ လက်နှစ်ဖက်မိုးထားရင်း လိပ်ပြာတောင်ပံ ခတ်သလို လုပ်နေသူမှာ ကိုသံချောင်း ဖြစ်သည်။ ကိုသံချောင်းတစ်ယောက် မောင်ခြိမ့်အား ရုပ်သေးကြိုးဆွဲပေးသော ပုံစံပြုလုပ်ကာ လက်နှစ်ဖက်အား သူ၏ဖိနပ်သဲကြိုးများစွပ်ထားရှာ၏။
သင်္ကြန် နှစ်တိုင်း မူးလာလျင် ဖိနပ်ပျောက်တတ်၍ ဒီနှစ်ကြိုတင် ကာကွယ်သည့် အနေဖြင့် လက်အားစွပ်ထားလိုက်သည်။ မောင်ခြိမ့်နှင့် ကိုသံချောင်းတို့နှစ်ယောက်အား ပတ်ကာ လက်မလေးထောင်ပြလိုက် ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြလိုက်ဖြင့် ကရင်း တဘိုင်းဘိုင်းပစ်လှဲနေသော အောင်စိုးမှာ အိမ်က ထွက်ကတည်းက ဖိနပ်ပါမလာပေ။ မောင်ခြိမ့်တို့ (၃)ဦးမှာ သင်္ကြန်သီချင်းများသာ တပုဒ်ပြီးတပုဒ်ပြောင်းသွားရာ သူတို့ကကွက်များမှာ မပြောင်းပဲ ကကွက်ထပ်နေတော့သည်။ သို့သော် အောင်စိုး၏ ပတ်လည်က တဘိုင်းဘိုင်းလဲ ကကွက်ဆန်းကြောင်း မဏ္ဍပ်အောက်ရှိလူအုပ်မှာ တဝါးဝါးနှင့် သဘောကျကာ လက်ခုပ်အောဘာများ ချီးမြင့်မြှောက်စားနေကြ၏။
နေ့လည် (၂) နာရီမတ်တင်းလောက် မဏ္ဍပ်ထမင်းစားနားမှ လူစုခွဲကာ ညနေ ဒေါ်ထွေးဆိုင်စုံရန် ပြောဆိုပြီး ကိုယ်အိမ်ကိုယ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။ မောင်ခြိမ့် အိမ်အရောက် တကိုယ်လုံးရေစိုနေပြီး ပုံးလေးနဲ့ ရေလှမ်းပက်တဲ့ လှမူအား တွေ့လိုက်ရ၏။
" ဟင် … လှမူ "
" ဟုတ်ပါ့တော် … ကိုမောင်ခြိမ့် မူးကနေတာ ရန်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဆိုပြီး … လိုက်ကြည့်ရင်း … ခုနမှ ပြန်ရောက်တာလေ "
လှမူနောက်က ကလေးချီထားတဲ့ လှကြည်စကားကြောင့် ကျုပ်စိတ်ထဲ နွေးကနဲ့ ဖြစ်သွားရတယ်ဗျ။ လှမူကတော့ ရှက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ပြေးသွားတယ်။ ကျုပ်လည်း ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်တွေ အမြန်လဲရင်း ဧည်ခန်းထဲ ထွက်လာလိုက်တာ။ ခဏနေတော့ လှမူက အင်္ကျ ီအပြာ ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ ထွက်လာပြီး ထမင်းဟင်းတွေ ခူးခပ်ပြင်ဆင်နေတာပေါ့။ ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းကို မဆိုင်တာဗျ။ လှကြည် ထွက်လာပြီး ကျုပ်တို့သုံးယောက် ထမင်းအတူစားတော့လည်း ခါတိုင်းလို မဟုတ်ပဲ ခေါင်းငုံ့စားနေတာ။ လှကြည်ကို မျက်စပစ်မေးကြည့်တော့ လှကြည်က သူ့ညီမကို တချက်ကြည့်ရင်း ကျုပ်ကို ပြုံးဖြီးကြီး လုပ်ပြနေတာပဲ။
ကျုပ်စိတ်ထဲ မတင်မကျကြီးဗျာ။ရုတ်တရက် လှမူ ဘာဖြစ်မှန်း မသိတာ။လူချင်းတွေ့တာ မကြာပေမယ့် လှမူတို့ ညီအမကို ကျုပ်ခင်ပါတယ်ဗျာ။
……………………………....................
အခန်း ( ၈ )
" ခ်ခ် … အစောကြီးပါလား … ညက အိပ်ကော အိပ်ရဲ့လား "
" အမနော် … ကျမပဲ … လိုက်စနေတယ် "
မနက်လင်းတာနဲ့ လှကြည်တစ်ယောက် အိပ်ယာထစဉ် ညီမဖြစ်သူ လှမူအား မတွေ့ရပေ။ ဧည့်ခန်းထဲအရောက် မောင်ခြိမ့်နှင့် ထမင်းကြော် အတူစားနေသည်ကို မြင်ကာ လှမ်းစလိုက်၏။
" လှကြည်ရယ် … မစပါနဲ့ဟ … မနေ့က ကိစ္စငါမေးကြည့်တာ … နင်ကစလို့ စိတ်ကောက်တာတဲ့ "
" မယ့်လေး … နှစ်ယောက်သား အတိုင်ဖေါက် ညီနေကြပါလား …… ဟင်းဟင်း "
" ကဲပါ … နင်ရော စားထား … ခဏနေ … ကလေးဆေးခန်း ပို့ပြီးရင် … လှမူကို မြို့ထဲ ခဏ လိုက်ပြမလို့ "
ထမင်းကြော်စားပြီးတာနဲ့ လှမူက ကျုပ်အတွက် ကော်ဖီဖျော်ပေးနေတာ။ ကော်ဖီလာချပေးတော့ ကျုပ်လည်း လှမူကို အနီးကပ်ကြည့်မိလိုက်တယ်။ ညဝတ်အင်္ကျ ီက ပါးတော့ အတွင်းထဲ ဘလာစီယာလေး မြင်နေရတာ။ ဗလာစီယာ အတွင်းက နို့အုံလေးကလည်း ခါညွတ်ပြီး ကော်ဖီခွက်ချတော့ လည်ဟိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးပါ ခပ်ရေးရေး မြင်နေရတာပေါ့။ ချက်ချင်းပဲ ပုဆိုးထဲက လီးက တင်းကနဲ့ဖြစ်မိတယ်။ လှမူက သူအမလှကြည်လောက် မထွားဘူးထင်ရပေမယ့် အနီးကပ်ကြည့်တော့ သူနေရာလေးနဲ့သူ ကြည့်ကောင်းပါတယ် ။ ခါးလေးကခွက်တော့ ဖင်ကကော့ထွက်နေတာဗျ။ အင်္ကျ ီအရှည်တွေ ဖုံးဖုံးဝတ်တော့ လှမူ ကိုယ်လုံးအလှက ပျောက်နေတာပါ။
ခဏနေတော့ ကျုပ်လည်း လှကြည်တို့သားအမိကို ဆေးခန်းပို့ရတာပေါ့။ ဒီတခါကျ လှကြည်က ကျုပ်ခါးကို ခပ်တင်းတင်းပဲ ဖက်လိုက်တာပါ ။ သိပ်မရှက်တော့ပါဘူး။ ခါတိုင်းဆို ကလေးတဖက်နဲ့ ဆိုင်ကယ်ချိုင့်ဆောင့်ရင် ပြုတ်ကျမလိုဖြစ်တယ်ပြောတယ်။ တချက်တချက် ခါးဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်က ကျုပ်လီးလာလာထိတာ အဲဒါလေးတချက်ပါပဲ။ ကျုပ်စိတ် ကလိကလိ ဖြစ်တာ။ လူက နေပေမယ့် လီးက မနေတာဗျို့ ချက်ချင်း ထောင်ထွက်လာတယ်။ အပြန်ကျ ပုဆိုးရေဆိုတော့ မရဘူးဗျ။ ဆိုင်ကယ်မောင်းရင်း လီးက အမြှောင်းလိုက်ထနေတော့တာ။ လှကြည်က ဉာဏ်တော့ပြေးတယ် ခါးဖက်တဲ့ညာလက်နဲ့ ကလေးဆေးထည့်တဲ့ ကြွတ်ကြွတ်အိတ်အမဲအိတ်ကို ကျုပ်ပေါင်ကြား ဖုံးထားပေးတယ်။
ဒါပေမယ့်ဗျာ အိတ်ကိုချိတ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေက ဆီးခုံးနားကနေ လီးအရင်းကို ထိမိတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ လူရှောင်မောင်းလိုက် ရေပက်တဲ့နေရာကျ ကလေးနေမကောင်းကြောင်း အော်ပြောလိုက်နဲ့ပါ။ဆိုင်ကယ်ထိန်းမောင်းလာရင်း အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ လှကြည်က ဖျက်ကနဲ့ လီးအရင်းနား အုပ်ကိုင်ပြီး ခိကနဲ့ ရယ်နေတာဗျို့။
" ခ်ခ် … ရှင့်ဟာကလည်း … တလမ်းလုံး မကျပါလား … လှမူနဲ့လည်ရင် … မလွယ်ကြောပဲ "
ပြောချင်ရာပြောပြီး ကလေးချီလျက်နဲ့ အိမ်ဝင်းတံခါး ဖွင့်ပေးတော့ ကျုပ်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲထိမောင်းဝင်ပြီး ဒေါက်ထောက်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ လှမူက ရေချိုးမလို့ ထင်တယ် ရင်လျားလေးနဲ့ဗျ။
" ကိုမောင်ခြိမ့် … ဦးလေးကျော်က ထမင်းကြော်စားပြီး ထွက်သွားလေရဲ့ … ရှင့်ဖို့ ပိုက်ဆံပေးသွားတယ် … ထုံးစံအတိုင်း ညမှ ပြန်လာမယ်တဲ့ "
အိမ်တံခါး အပေါက်မှာ လှမူက ထမိန်အပါးလေးရင်လျားပြီး မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေထားနဲ့ ကျုပ်ကို ပိုက်ဆံလိပ်လေး ပေးရင်း ပြောနေတာပါ။
" အေးအေး … လှမူ … ငါတို့ လျှောက်လည်ရင်း လမ်းကျတော့ မုန့်စားကြတာပေါ့ "
ကျုပ်လည်း စကားပြန်ပြောရင်း မျက်လုံးက လှမူပေါင်ကြားထဲ ရောက်သွားမိတယ်။ ထမိန်က ပါးတဲ့အပြင် ဖြစ်သလိုရင်လျားထားတော့ နေရောင်ထိုးထဲ့ချိန်ဆို ပေါင်ကြားက စောက်မွှေးအုံလေး ခပ်ရေးရေးမြင်နေရတာပဲ။လှကြည်ကြောင့် မကျတဲ့လီးက လှမူကြောင့် ဒင်းကနဲ့ ကြွတက်လာတာပေါ့။ လှမူကလည်း ကျုပ်ပေါင်ကြားကြည့်ရင်း ခိကနဲ့ ရယ်ရင်း ရေချိုးဖို့ လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လည်း ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်ရင်း လှမူရေချိုးပြီးမှ ကျုပ်ဝင်ချိုးလိုက်တာ။ကျုပ်ပြန်ထွက်လာတဲ့အထိ လှမူက မပြီးသေးဘူးဗျို့။သူတို့အိပ်ခန်းဘက် အသံပေးရင်း ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။
" ဟေးးး … မပြီးသေးဘူးလား … လှမူရ "
ကျုပ်ဝင်သွားတော့ လှမူက အပေါ်အင်္ကျ ီအကျပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ အရှည်နဲ့ဗျ။ဟိုက်ရှားဘားးး ဟော့ရှော့ပဲ လန်းနေတာ။ လှကြည်က သူ့ညီမကို ခါးပတ်ပတ်ပေးရင်း လိုတာတွေ လုပ်ပေးနေတာပါ။ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး ပုတ်ပေးလိုက် နူတ်ခမ်းနီဆိုးထားတာလေး ညှိပေးလိုက်ပေါ့။ လှမူက အသားလတ်တယ်ဗျ အပေါ်အင်္ကျ ီကိုယ်ကျပ်က အနက်လေးဆိုတော့ လက်မောင်းအိုးလေးတွေက ဖွေးနေတာ။ ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်တော့မှ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက် ဖင်သားကြီးက တင်းပြီးကော့ထွက်နေတာဗျို့။ ဆံပင်တွေကို သူအမှလှကြည်က စုချည်ပြီး နောင်ကျောဘက် ချပေးထားတော့ နဖူးလေးအောက် မျက်လုံးမျက်ခုံးတွေက ထင်းလို့ဗျ။
" ဒီလိုဆိုတော့ … လှမူက … အမိုက်စားပါတော် … ညီအမချင်းတောင် … မနာလိုဘူးအေ … ခ်ခ် "
လှကြည်က သူ့ညီမ ဖင်ကြီးကို ဘတ်ကနဲ့ရိုက်ရင်း ကိုယ်လုံးကို တပတ်လှည့်ကြည့်ပြီး ပြောနေတာပဲ။ လှမူက ကျုပ်မျက်နှာ တချက်လှမ်းကြည့်ရင်း ခေါင်းငုံ့ရယ်နေတော့တာပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ထွက် ဆိုင်ကယ်စက်နိုးတော့ လှကြည်က သူညီမကို မဏ္ဍပ်တွေရောက်ရင် ကျုပ်နားနေဖို့ လူချင်းခွာမသွားဖို့ သေချာမှာနေတာပါ။ လှကြည်ကို နူတ်ဆက်ရင်း ကျုပ်နဲ့လှမူလည်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ကိုသံချောင်းနဲ့အောင်စိုးက တရွှီရွှီနဲ့ လက်ခေါက်တွေမူတ်နေလို့ လက်ပြပြီး မြို့ထဲဘက် ဆိုင်ကယ်ကို ဦးတည်လိုက်တာ။မြို့ထဲမရောက်ခင် နှစ်ယောက်သားရွှဲနှစ်သွားရောပဲ။
" ဟေ့ … ယောက္ဖ … မင်းညီမလေး မနိုင်ရင်ထားခဲ့လေ "
" ယောင်းမရေ … ဖက်ထားဟေ့ … ရှေ့ကလူကြီးကို မလွတ်နဲ့ "
ကျုပ်တို့မြန်မာ လူမျိုးတွေရဲ့ ချစ်စရာ ဓလေ့ပေါ့။ ရေပက်ရင်း တဖက်သား မခံသာအောင် လှမ်းစကြတာ။လှမူက ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ ခွထိုင်ပေမယ့် ကျုပ်ခါးကို မဖက်ဘူးဗျ။ မဏ္ဍပ်နားမရောက်ခင် လမ်းအနောက်ဘက် အပင်ကြီးအောက်မှာ အကြော်ဆိုင်လေးဗျ ခုံလေးတွေခင်းထားပြီး လူတွေကလည်း ကိုယ့်အဖွဲနဲ့ကိုယ် စုထိုင်နေတာပေါ့။ ကျုပ်လည်း ဆိုင်ကယ်အရှိန်လျှော့ပြီး လမ်းအနောက်ဖက် ကပ်ရပ်လိုက်တယ်။ချမ်းလည်းချမ်းလာပြီဗျ။အကြော၂ပွဲမှာပြီး ဘီယာရလားမေးတော့ ကောင်လေးက ကျုပ်ကိုသေချာကြည့်နေတာဗျ။
ခဏနေကျမှ ရတယ်ပြောတာ ရဲတွေက အရက်ဘီယာတွေ ဖမ်းလို့တဲ့ဗျာ။ ကျုပ်ဘီယာတဝက်ကုန်တော့ လှမူက အကြော်စားရင်း ဘီယာက တအားမူးလားမေးနေတာဗျို့။
" ကိုမောင်ခြိမ့် … ကျမလည်း ချမ်းတာ ဘီယာက တအားမူးလား "
" မမူးပါဘူးဟ … ရီဝေဝေလေးပါ … ဘာလည်း နင်က သောက်မလို့လား "
" ဟုတ် "
" ခါးတယ်နော် … သောက်နိုင်လို့လား "
" မယ့်လေး … အထင်သေးတာတော် … ကျမ ရွာမှာ ထန်းရည် ခဏတိုင်းသောက်ဖူးနေတာပါ "
ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဘီယာနောက်တလုံးမှာတော့ လှမူကို တဝက်ထည့်ပေးလိုက်တာ။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ရင်း တဂွတ်ဂွတ်နဲ့ သောက်လိုက် အကြော်လေး စားလိုက်နဲ့ပဲ။ ခဏနေမှ ကျုပ်တို့လည်း ဘီယာဖိုးနဲ့အကြော်ဖိုးရှင်းပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ သီချင်းသံကြားတဲ့ဘက် မောင်းခဲ့လိုက်တာ။ မဏ္ဍပ် အသေးနှစ်ခုက သိပ်မစည်ပါဘူး။ဆက်မောင်းခဲ့လိုက်တယ်ဗျာ။ နောက်ပိုင်း ဆိုင်ကယ်လေတိုးတော့ ချမ်းလာပုံပဲ။ အဲဒီကျမှ လှမူက ကျုပ်ခါးကို သိုင်းဖက်တာဗျို့။လမ်းသီချင်းသံကြားတိုင်း ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ ကနေတာနေမယ် သူ့နို့အုံတွေက ကျုပ်ကျော်ပြင်ကို ဖိပွတ်သလို ဖြစ်နေတာ။
ခဏနေတော့ မဏ္ဍပ်အကြီးတခုတွေ့ရော လူတွေက စင်အောက်မှာ ကြိတ်ကြိတ်တိုးပဲ။ စင်ပေါ်ကလူတွေကလည်း စောင်းဘောက်တွေ အကျယ်ကြီးဖွင့်ပြီး ရေပိုက်တွေနဲ့ အောက်ကိုပက်ပေးနေတာ။ ကျုပ်က မဏ္ဍပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနောက်ဘက်နားလေး ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မဏ္ဍပ်က လမ်းအရှေ့ဘက်မှာဗျ။ဆိုင်ကယ်ရပ်တာနဲ့ လှမူက မဏ္ဍပ်အောက်ပြေးပြီး ကတော့တာပဲ။ ကျုပ်တောင် ကြောင်သွားတယ် ဆိုင်ကယ်သော့ အမြန်နုတ်ပြီး လှမူနောက် ပြေးလိုက်ရင်း အခြေနေကြည့်နေရတာ။ဘေးမှာလည်း လူငယ်တွေ မူးပြီး ကနေကြတာဗျ။
ခဏနေတော့ ကျုပ်ရဲ့ သင်္ကြန်ပိုးလေး စလာပြီပေါ့။ကျုပ်လည်း လှမူကိုကြည့်လိုက် ကလိုက်ပဲဗျို့။ မြနန္ဒာ သီချင်းလေး ဖွင့်တော့ ဘာပြောကောင်းမလဲဗျာ ကျုပ်လည်း ကွေးနေအောင် ကပစ်တာ။လှမူက လူအုပ်ကြားထဲ ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက်နဲ့ မြင်တော့မြင်နေရတာဗျ။ သီချင်း မပြီးခင် ကျုပ်လက်မောင်းကို လက်တဖက်က လာဆွဲလို့ ကြည့်လိုက်တာ လှမူဗျ။မျက်နှာလေးက ရဲတက်နေတာ။
" ကိုမောင်ခြိမ့် … ပြန်ကြစို့ "
" ဟမ် … နင်ပဲ … လည်ချင်လှပြီဆို … ခု ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟ "
" လာပါဆို "
ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ကျောက်လမ်းအနောက်ဖက် ပြန်ကူးနေတဲ့ လှမူနောက် လိုက်ရတာပေါ့။ လမ်းရောက်တော့မှ ပြောပြတာဗျို့။ ကနေရင်းနဲ့ နောက်က အမူးသမား အချို့က သူ့ဖင်တွေ ပွတ်သပ်နေတာတဲ့။ရှေ့က လူကလည်း နို့အုံတွေကိုင်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲ နိုက်လို့ တိုးခွေ့ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ် ပြောတာ။
" အော် … ငါ့ လှမ်းအော်လိုက် ပြီးရော "
" ခေါ်နေတာပဲ … ကိုမောင်ခြိမ့်က ကွေးနေအောင် ကနေတာ … လှည့်တောင် မကြည့်ဘူး "
" သီချင်းသံ တွေ … ဆူနေလို့ နေမယ် "
" တော်ပြီ … အိမ်ပဲ နေတော့မယ် "
ကျုပ်လည်း လှမူကို ချော့ရင်း အိမ်ပြန်မောင်းလာခဲ့တာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့ ရေစိုဝတ်တွေလဲပြီး ကျုပ်လည်း ခဏမှေးနေလိုက်တယ်။ အတော်လေးကြာမှ အိပ်ခန်းကထွက်တော့ လှမူက အင်္ကျ ီလက်ပြတ်အစိမ်းလေးနဲ့ ထမိန်အဝါလေး ဝတ်ပြီး အိမ်ရှေ့တန်းလျားလေးပေါ်ထိုင်နေတာဗျ။ အိမ်မကြီးတံခါးရဲ့ မြောက်ဘက် နားကပ်လျက်လေး ခုံရှည်တစ်လုံး ခင်းထားတာပါ။ တခါတလေ နေ့ခင်းဘက် ဒေါ်လေးစိန် အိပ်တဲ့ ခုံရှည်လေးပေါ့။ မြောက်ဖက်ဝန်းထရံကို ကျောပေးပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်ရင်း ဒူးပေါ်လက်တင်စဉ်းစားနေတာ။ မျက်နှာလေးက ဘေးလွဲထားတာဗျ။ ဒူးခေါင်းနှစ်ဖက်စိထားပေမယ့် ခြေသလုံးတွေခွဲထောက်ထားတော့ ထမိန်က အောက်စလွတ်နေတာပေါ့။
ကျုပ်လည်း အနီးနားရောက်တဲ့ထိ လှမူပေါင်ကြားထဲ စိုက်ကြည့်နေတာပဲ။ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးတွေရဲ့ အရင်းမှာ စောက်မွှေးအုံ ပါးပါးလေး မြင်နေရတာပေါ့။ လှမူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ကန့်လန့်အနေထား ဝင်ထိုင်မှ လှမူက ပေါင်လေးကို မသိမသာလေး စိပစ်တာ။
" လှမူ … နင် ရွာကိုလွမ်းနေတာလား "
" အမ် … မဟုတ်ပါဘူး "
" ဒါဆို … ရည်းစား လွမ်းနေတာလား "
" ခ်ခ် … ကိုမောင်ခြိမ့်က ဘာလို့ အဲလို ထင်နေတာတုန်းတော့ "
" မသိဘူးလေ နင့်မျက်နာက တခုခုကို လွမ်းပြီး ငေးနေတာလားလို့ "
" အံမယ် … မဟုတ်ရပါဘူးတော် … ဒီတိုင်းပဲ ရောက်ရာပေါက်ရာ တွေးနေတာပါ "
" ငါတို့ တွေ့ကြတာ ရက်ပိုင်း ရှိသေးပေမယ့် … ငါ နင့်အပေါ် … ဟိုလေ … အဲဒါ "
" တဟိုဟို နဲ့ … ဘာလဲတော့ ရှင့်ဟာက "
" မဖြစ်ပါဘူးတော် … ပြောမှာသာ ပြောပါ "
" ငါပြောရင် … အခွင့်ရေးယူသလို ဖြစ်နေမလားဟာ "
" ဒီလိုဟာ … နေ့လည်က နင်ပြောပြတော့ … ငါ့စိတ်ထဲ တမျိုးကြီးဖြစ်လာတာ "
" ဘယ်ဟာလည်း "
" မဏ္ဍပ်မှာလေဟာ … နင် အနိုင်ကျင့်ခံရတယ်ပြောတော့ "
" အာ … အဲတုန်းက မပြောပဲနဲ့ … ခုမ "
" မဟုတ်ဘူးဟ … အိမ်ရောက်မှ ပြန်တွေးရင်း ငါခံစားလာရတာ "
" ထားလိုက်ပါ … ပြီးသွားပြီပဲ … နောက်ရက် လှမူ အိမ်ပဲနေတော့မှာ မလည်တော့ပါဘူး "
" အေးပါ … ငါပြောချင်တာက … အဲလိုခံစားလာပြီး … ငါ နင့်အပေါ်ကို … ဟို ဟာ "
" လုပ်ပြန်ပြီ … ဟိုဟာက … ဘာလဲတော့ "
" ဟူးးး … ငါ အခွင့်ရေး ယူသလို ဖြစ်မှာ စိုးတယ်ဟာ "
" ကဲ … ကိုမောင်ခြိမ့် … ရှင်းရှင်းပဲပြော … ရှင် ကျမကို … ရည်းစားစကား ပြောချင်မလား "
" ဒါတော့ ဒါပေါ့ဟာ … နင်ကလည်း … ဒါပေမယ့် "
" အမလေး ပြီးမှာ … မဟုတ်တော့ဘူး ဒီတိုင်းဆို "
" ဒီလိုဟာ … "
" အော် … အိမ်ထဲ မမြင်လို့ လိုက်ရှာနေတာ သူတို့က ဒီမှာ အကြည်ဆိုက်နေကြတာ … ဟင်းဟင်း "
ကျုပ်ပြောကာနီးမှ လှကြည်က ဘွားကနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝကနေ ပေါ်လာတာဗျ။ ကျုပ်တို့ရှေ့ ခါးထောက်ရင်း ပြောချင်ရာ ပြောနေတော့တာ။
" ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး "
" အကြည်မဆိုက်ပါဘူး … အမကလည်း "
" အင် … နင်တို့လက်တွေ ကြည့်ဦး လှမူ "
" ဟင် "
" အို.. "
ဟုတ်တယ်ဗျို့ ။ ကျုပ်လက်က လှမူ ဒူးခေါင်းပေါ်တင်ထားတဲ့ သူ့လက်လေးတွေကို အုပ်ကိုင်မိထားတာ။ စကားပြောရင်း သတိမထားမိကြတာဗျ။ လက်တွေအမြန်ခွာပြီး ကျုပ်လည်း အိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။နောက်ကျောဘက်က လှမူရဲ့ ခိကနဲ့ ရယ်သံလေး ကြားလိုက်ရတယ်ဗျာ။ နောက်ရက်ကျ လှကြည်တို့သားအမိကို ဆေးခန်းပို့ပြီး ကျုပ် ဘီယာပါဆယ်ဝယ်လာလိုက်တယ် ။ အပြင်မထွက်တော့ပဲ လှမူ အနားလေးပဲ နေတော့တာ။ လှမူ ထမင်းဟင်းချက်လည်း ဘေးကနေ ကူလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လှကြည်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း စနောက်နေတာပါပဲ။ကျုပ်နဲ့လှမူက သိပ်မရှက်ကြတော့ပါဘူး ပြန်တောင်စလိုက်သေးတာ။
……………………….....................................
အခန်း ( ၉ )
သင်္ကြန်နောက်ဆုံးရက်ကျမှ ပြက်သနာတက်တော့တာဗျ။ ကျုပ်လက်ထပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့လှမူဆီက အကူညီတောင်းတဲ့ စကားသံပါ။
" ကူညီပါဦး … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် …… အဟင့်ဟင့် …… ကျမ …… ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောပါဘူး …… ပြီးတော့ ရှင့်အချစ်ကို လက်ခံမှာပါ … အမ ခံစားနေရတာကို မကြည့်ရက်လို့ပါ "
ညနေ (၆) နာရီလောက် နေရောင်ပျောက်ပြီး အမှောင်ထု ကြီးစိုးလာတဲ့အချိန်ပေါ့။ ကျုပ်လည်း ဘေးကြပ်နံကြပ် ဖြစ်ရတော့တာပဲ။ ညနေ (၄) နာရီခွဲလောက် လှကြည်က မုန့်ဟင်းခါးဝယ်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတာ (၅)နာရီ ကျော်တဲ့ထိ ပြန်မလာလို့ ကျုပ်နဲ့ လှမူတို့ နောက်ကလိုက်ကြတာပေါ့ ။ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်က ရပ်ကွက် အလယ်နားလေးတင်ပါ အသွားအပြန် (၁၅) မိနစ်ဆို ရပြီ။မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ရောက်တော့ မုန့်ဟင်းခါးသည် ကိုဖိုးထွန်းက ဆီးပြောတော့တာပဲ။
" မောင်ခြိမ့် … မင်းတို့အိမ်အလယ်လာတဲ့ … ကလေးမလေး သက်သာလား "
" ဗျာ "
" ရှင် "
ကျုပ်ရော လှမူရော ပြိုင်တူထူးရင်း အံအောသွားမိတယ်။
" ခု … သူပြန်မလာလ့ို … မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် လိုက်လာကြတာဗျ "
" ဟုတ်ပါတယ်ရှင် … အဲဒါ ကျမ အမ ပါ "
" ဟေ "
ကိုဖိုးထွန်းက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကျုပ်နဲ့လှမူကို ပြန်ကြည့်နေတာဗျ။
" ဘာဖြစ်တာလည်း ပြောပါ … ကိုဖိုးထွန်းရ "
" ငါ့ဆီက မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ပြီးထွက်သွားတော့ … ဟိုး ရှေ့နားမှာ … ဦးကျော်ကြီး ကားနဲ့ပွတ်မိတာကွ … ခြေထောက်နဲနဲ ပွန်းသွားတယ် ကလေးမလေးက … ဦးကျော်ကြီးက … ကလေးမ အိမ် လိုက်ပို့မယ် ဆိုပြီး ငါ့ဆိုင်က မုန့်ဟင်းခါး နောက်တပွဲ ဝယ်ထည့်ပေးသေးတယ် … မုန့်ဟင်းခါး အိတ်က မှောက်ကျသွားလို့ "
" ဟာ … ဟို (၂) လုံး (၃) လုံး … လုပ်တဲ့ ဦးကျော်ကြီးလား "
" အေးလေကွာ "
" ဒုက္ခပဲဗျာ … လှကြည်က … ခုထိ အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူး "
" ကိုင်း ဒါဆို … မင်း ဆိုင်ကယ် ပြန်ယူကွာ … ဦးကျော်ကြီး တိုက် ငါသိတယ်ကွ … သွားမေးကြမယ် "
" ဟုတ် … ကိုဖိုးထွန်း "
ကျုပ်လည်း အိမ်ပြန်ပြီး လှမူကို စိတ်မပူဖို့ ကလေးကြည့်ထားဖို့ မှာပြီးဆိုင်ကယ်နဲ့ ကိုဖိုးထွန်းဆိုင် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။လှမူ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နာလေးနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။
" ကိုမောင်ခြိမ့် … မြန်မြန် ပြန်လာနော် "
" အေးပါ လှမူရယ် … စိတ်ပူမနေနဲ့ "
ကျုပ် ကိုဖိုးထွန်းဆိုင်ရောက်တော့ ကိုဖိုးထွန်းက စီးပြောတော့တာပဲ။
" စိတ်မပူနဲ့တော့ … မောင်ခြိမ့်ရေ … ဒီမယ် ခုပဲ … ဦးကျော်ကြီး အိမ်နားကလူ ပြောပြနေတာ … အဲဒီမိန်းကလေး ဦးကျော်ကြီးအိမ်မှာ သေချာတယ်ကွ … ကားထဲမှာ မိန်းကလေးတစ်ဦးပါတယ်တဲ့ … ခြံထဲဝင်သွားတော့ "
ကျုပ်ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်တို့နဲ့မတိမ်းမယိမ်း အသားညိုညို ဆံပင်တိုတိုနဲ့ လူတစ်ယောက်ဗျ။သေချာအောင် ထပ်မေးရသေးတာ။
" အင်္ကျ ီအစိမ်း ထမိန်အညိုလေးနဲ့ လေ … ဒီက အကို မြင်တာ ဟုတ်လားဗျ "
" ကားထဲထိုင်လျက်မြင်လိုက်တော့ ထမိန်တော့မသိဘူး အင်္ကျ ီအစိမ်းက ဟုတ်တယ် "
" ကဲ လာပါ … မောင်ခြိမ့်ရာ … ပြောနေတာ ကြာတယ် … ခုသွားစို့ "
ကျုပ်နဲ့ လှကြည်ကိုမြင်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့လူ စကားပြောနေတုန်း ကိုဖိုးထွန်းက ဖြတ်ပြောနေတာနဲ့ ကိုဖိုးထွန်းကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခိုင်းပြီး ကိုဖိုးထွန်းပြောတဲ့အတိုင်း မောင်းခဲ့လိုက်တယ်။
.............................................
" ကျွီ … အမေ့ "
လှကြည်တစ်ယောက် ညနေစာ မုန့်ဟင်းခါးနှင်ထမင်းစားရန် လာဝယ်စဉ် မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ပြီး ပြန်အထွက် မုန်ုဟင်းခါးဆိုင်နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်း မျက်စောင်းထိုးလောက်တွင် တဘက်လမ်းချိုးမှ ကားတစီး ရုတ်တရက်ပေါ်လာကာ ပွတ်မိသွား၏။ လဲအကျ လက်ထဲမှ မုန့်ဟင်းခါးဟင်းရည်ထုတ်လေးပါ ပြုတ်ကျသွားသည်။မုန့်ဟင်းခါးသည် သူမအနားပြေးလာစဉ် ကားထဲမှ အသက် (၅၀) ကျော် မျက်မှန်အမဲ တပ်ထားသော ခပ်ဝဝ ဗိုက်ရွှဲရွှဲ လူကြီးတစ်ဦးဆင်းလာ၏။
" ရလား ကလေးမ "
" ဟုတ်ကဲရှင့် "
" ဘယ်နားနေတာလဲ … အန်ကယ် လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် … အော် … မုန့်ဟင်းခါတွေလည်း မှောက်ကုန်တာလား "
" ဟုတ်တယ်ဗျ … ခုလေးတင် ကျနော့်ဆိုင်က ဝယ်သွားတာပါ "
လှကြည်နှင့် ထိုလူကြီး စကားပြောနေစဉ် မုန့်ဟင်းခါးသည်ဖိုးထွန်း ရောက်လာကာ ဝင်ပြောနေတော့သည်။
" ကဲ … ငါ့ညီ … မုန့်ဟင်းခါး (၂) ပွဲ ထပ်လုပ်ကွာ … ရော့ ပိုက်ဆံ … ဒီက တူမကြီး အန်ကယ်ကားပေါ်ကစောင့် ဟုတ်ပြီလား "
ခဏအကြာ ဖိုးထွန်းတစ်ယောက် မုန့်ဟင်းခါးပါဆယ် ၂ပွဲနှင့် ပိုသည့်ပိုက်ဆံပြန်လာပေးပြီး ကားလေးမှာ မောင်းထွက်သွားတော့၏။
" ကျမ နေတာက … ဒီဘက်လမ်း ဦးလေး "
" ဟုတ်ပါပြီ … တူမကြီး ခြေထောက် ဆေးထည့်ရအောင် အန်ကယ့်အိမ် အရင်သွားတာပေါ့ … ဟိုဘက် ရပ်ကွက်တင်ပါ "
မကြာမှီ ထုံးအဖြူရောင်သုတ်ထားသော ခြံဝင်းကြီးထဲ လှကြည်တစ်ယောက် ဘုမသိ ဘမသိဖြင့် ပါလာခဲ့သည်။ ခြံဝင်းတံခါးအား ထိုလူကြီးမှ ကိုယ်တိုင်ဖွင့်ကာ ကားလေးအား တိုက်ရှေ့ ဆင်ဝင်အောက်ထိ မောင်းဝင်လာခဲ့သည်။ ပေ (၈၀) ပတ်လည်လောက် ခြံဝင်းထဲတွင် တိုက်ရှေ့ ပေ(၃၀) ခန့် ကားတစီးစာ လမ်းလေးချန်ပြီး ဘယ်ညာ မြေကွက်အလွတ်တွင် ပန်းခြံအသေးလေး ပြုလုပ်ထား၏ ။ တိုက်မှာ (၂)ထပ်တိုက်ဖြစ်ပြီး အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် ပရိဘောဂ ပစ္စည်းများနှင့် ပြည့်နက်နေသည်။လှကြည်တစ်ယောက် မျက်လုံးကစားရင်း လူချမ်းသာ တစ်ဦးမှန်း ရိပ်မိလိုက်၏။
" ကဲ … တူမကြီး အေးဆေးထိုင် … အန်ကယ် အအေးဖျော်လိုက်ဦးမယ် … ပြီးမှ ခြေထောက်က ဒဏ်ရာ ကြည့်ပြီး ဆေးထည့်ရအောင် "
လူသံမကြားရသဖြင့် မိသားစု မရှိပဲ တစ်ယောက်ထဲနေတာလား ဟု တွေးမိပြန်သည်။ မုန့်ဟင်းခါးထုပ်လေးအား စားပွဲပေါ်တင်ကာ နံရံကပ် ဖေါင်းကြွပန်ချီကားများအား ငေးကြည့်နေစဉ် လူကြီးမှာ ဖန်ခွက်တစ်လုံးကိုင်ကာ လှကြည်နား ပြန်ရောက်လာ၏။
" ကဲ … ခုန ကားနဲ့ ပွတ်မိတော့ … လန့်သွားပုံပဲ … သံပရာရည်လေး သောက်ပါဦး အန်ကယ်က … တစ်ယောက်ထဲနေတာကွယ့် … နာမည်က တိုးကျော်ပါ ဒီက တူမကြီး နာမည်က ဘယ်သူတုန်း "
" သမီးနာမည် … လှကြည်ပါ … ဦးလေး … ရွာက ဘုရားဖူးလာကြရင်း … မြို့က အဒေါ်အိမ်မှာ ခဏ တည်းတာပါ "
" အော် "
လှကြည် စကားဆုံးတော့ ဦးတိုးကျော် မျက်လုံးများ အရောင်လဲ့သွားသည်။ ဦးတိုးကျော်မှာ ထိပ်သီးလောင်းကစားဒိုင် တစ်ဦးဖြစ်ကာ တဏရမ္မက်လည်း ကြီးမားလှသည်။ ကာမစိတ်ပြင်းထန်ပေမယ့် အပျော်မယ် ပြည့်တန်ဆာများနှင့် မဆက်ဆံပေ ပက်သက်ရာ ပက်သက်ကြောင်း တလင်ကွာ မုဆိုးမ အရပ်ထဲ ငွေကြေးအဆင်မပြေသော အိမ်ထောင်သည်များနှင့်သာ ဆက်ဆံလေ့ရှိသည်။ ရောဂါပိုးကူးစက်မှာတော့ သေမတတ်ကြောက်၏။
ခုလည်း တောသူပုံစံ ကိုယ်လုံးထွားထွားနှင့် လှကြည်အားကားနှင့် ပွတ်မိရာမှ အိမ်ခေါ်လာခဲ့သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် တနယ်တကျေးမှ ဖြစ်နေ၏။ ဒါမျိုးလေးများအား စားဖူးနေသည်။ပြဿနာမတက်ပေ ။ တက်လာလျင်လည်း သူ့အိမ်သူအပိုင်မို့ ရှင်းရလွယ်၏။ လှကြည်တစ်ယောက် ဖန်ခွက်ထဲမှ သံပရာရည်အား ဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်ရာ အကုန်ကုန်သွားသည်နှင့် စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန် တဖိန်းဖိန်း ဖြစ်လာကာ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသလို ခံစားလာရသည်။
" ကောင်းလား … တူမကြီး "
" ဟုတ် … ဦးလေး … ခ်ခ် "
စိတ်ထဲ ရီချင်သလိုလို ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်ကာ ဦးတိုးကျော်အား စိုက်ကြည့်နေပြန်၏။ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး ဆစ်ကနဲ့ ဆစ်ကနဲ့ ဟိုနေရာက ယားသလိုလို ဒီနေရာက ယားသလိုလို ဖြစ်ကာ လက်နှစ်ဖက်အား ဟိုပွတ် ဒီပွတ်နှင့် သပ်ချနေသည်။ ဦးတိုးကျော်မှာ လှကြည်၏ အမူယာအားကြည့်ရင်း အားရကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်တော့၏။ သံပုရာရည်ထဲ စိတ်ကြွဆေးတစ်မျိုး ထည့်ထားခဲ့သည်။ဒါလည်း မကြာခဏသုံးလေ့ရှိသော သူ၏ နည်းလမ်းတခုပင် ဖြစ်၏။
" ကဲ … အခန်းထဲ သွားရအောင် … တူမကြီးခြေထောက်က ဒဏ်ရာ ကြည့်ရအောင်နော် "
လှကြည်တစ်ယောက် စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းနှင့် ဦးတိုးကျော်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဦးတိုးကျော်မှာ လှကြည်အား ချိုင်းမှ လက်လျိူမကာ ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်လျက် အခန်းလွတ်ထဲ ခေါ်လာခဲ့၏။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် မွေ့ယာနှင့်ခေါင်းအုံးပါသော ကုတင်တစ်လုံးနှင့် ရေလဲသေတ္တာတစ်လုံး ကုတင်ဘေးတွင် စားပွဲခုံတစ်လုံး ထိုင်ခုံအလွတ်တစ်ခုံ သာရှိသည်။ အခြား ပရိဘောဂပစ္စည်းများ မထားရှိပေ။မျက်လုံးလေးလည်ကာ ပါလာသော လှကြည်အား ကုတင်ပေါ်ပက်လက်အနေထားဖြင့် လှဲသိပ်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှ မီးခလုပ်တခုအား နှိပ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် အခန်းမီးများ လင်းထိန်သွား၏။ တဆက်ထဲ ခေါင်းရင်းဘေးနား ပြတင်းပေါက်အား ဖွင့်ရာ အိမ်ရှေ့ခြံဝင်းတံခါးထိ လှမ်းမြင်နေရ၏။ ထို့နောက် လှကြည်ဒူးခေါင်းနေရာအား ဘေးမှ တင်ပလွဲဝင်ထိုင်ကာ ထမိန်အောက်နားစလေးအား ဒူးအထက်နားထိ လှန်တင်လိုက်သည်။
" ဒဏ်ရာက … သိပ် မပြင်းပါဘူး တူမကြီးရဲ့ … အရည်ပြားလေး ပွန်းသွားရုံပါ "
" ဟုတ် … ရေ ရေ … ကျမ ရေ ဆာ တာ …… ဦး လေး ရယ် "
" အော် … နေ နေ … တူမကြီး ဦးလေး … ရေယူပေးမယ် "
ဦးတိုးကျော်မှာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေတစ်ဗူးဖေါက်ပြီး ဖန်ခွက်အလွတ်တခွက်ထဲ ထည့်ကာ လှကြည်အား ပွေ့ထူရင်း ရေတိုက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြန်လှဲသိပ်ကာ ရေဖန်ခွက်အား စားပွဲခုံပေါ်တင်ပြီး လှကြည်ပေါင်နားလေး တင်ပလွဲပြန်ထိုင်ကာ ထမိန်အောက်အနားစအား ခါးပေါ်ထိ လှန်တင်လိုက်တော့၏။
" အိုး … ဘာ လုပ် တာ လဲ …… ဦး လေး "
လှကြည်တစ်ယောက် စကားသံများလေးကာ ကာမဆေးရှိန်တက်နေပေမယ့် အသိတရား မလွတ်သေးပေ။သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်က သူမထမိန်အားလှန်ကာ စောက်ဖုတ်အား ကြည့်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်လာကာ ကုန်းထပေမယ့် ထူးဆန်းစွာ အားအင်ကုန်ခမ်းနေပြန်၏။
" အာ..ဟာ … ဦး လေး "
ထိုစဉ် ဦးတိုးကျော် ညာဘက်လက်က သူမဆီးခုံးအားပွတ်ကာ အောက်ဖက် စောက်ပတ်အုံလေးအား သပ်ချနေသဖြင့် စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီးခံစားနေရသည်။ ဤအနေထားအား အသိစိတ်က လက်မခံသော်လည်း မသိစိတ်က သာယာနေပြန်၏။စိတ်ထဲ ရှိန်းကနဲ့ ဖြစ်ကာ ငိုချင်သလို ရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြန်သည်။
" တူမကြီးက … အိမ်ထောင်နဲ့လား … ကြည့်ပါဦး နို့သီးခေါင်းက … နို့လေးတွေ ထွက်နေတာ နမျောစရာကြီး … ပြွတ် ပြွတ် "
" ဟာ … မ စို့ ပါ နဲ့ …… ဟင့် ဟင့် "
သူမအင်္ကျ ီကြယ်သီးများပြုတ်ကာ ဘောလီအား နို့အုံ အောက်ဖက်နား ဆွဲချထားသဖြင့် နို့အုံဖွေးဖွေးလေးမှာ ပင့်ထားသလိုဖြစ်ကာ တင်းလာရင့် နို့ရည်များ လျှံထွက်နေ၏။ ဘယ်အချိန်က သူမအင်္ကျ ီကြယ်သီးများ ဖြုတ်လိုက်သည်ကိုလည်း သထိမထားမိပေ။ ဦးတိုးကျော်စကားသံနှင့်အတူ နို့စို့ခံလိုက်ရမှ နို့သီးခေါင်းထိပ်က ခံစားသိရှိလိုက်ရတော့သည်။ တင်ပလွဲထိုင်ရင်း ခါးညွတ်ကာ အဖုတ်လေးအားပွတ်ပြီး နို့စို့နေသော ဦးတိုးကျော်မျက်နှာမှာ လင်ဖြစ်သူတင်မျိုးမျက်နှာဖြစ်လိုက် လင်မသိအောင်ခိုးပြီးအလိုးခံခဲ့သော သက်မောင်မျက်နှာဖြစ်လိုက် ပြောင်းပြောင်းနေပြန်၏။
လှကြည်တစ်ယောက် ခေါင်းယမ်းကာ အာရုံများစုစီးပြီး ဦးတိုးကျော်မျက်နှာအား သေချာကြည့်လိုက်သည်။အရာအားလုံး မုံဝါးဝါး ဖြစ်နေရ၏။ စိတ်လျော့ကာ မျက်စိဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက် လုပ်ပေးမှ မြင်ကွင်းက ပြန်လည်ကြည်လင်လာတော့သည်။
" တူမကြီးက … အိမ်ထောင်နဲ့ပေါ့ "
" ဟုတ် "
" ခုရော "
" ခု … ကိုတင်မျိုးက … ရွာမှာပါ "
" အော် … ဒါဆို … ဒီမြို့ရောက်တာ ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီတုန်း "
" ရွာက … ထွက်လာတာ … ၁၀ရက်ကျော်ပါပြီ … ဒီမြို့က သင်္ကြန်မတိုင်ခင် အရင်တရက်က ရောက်တာပါ …အားးး အ အ "
ဦးတိုးကျော်မှာ စကားပြောရင်း လှကြည်စောက်စိလေးအား ချိတ်ကလှော်လိုက်သည်။ လှကြည်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်အနိုက်ခံရင်း ဦးတိုးကျော်မေးသမျှ ပြန်ဖြေနေတော့၏။
" ဟင် ဒါဆို … အလိုးမခံရတာ ၁၀ရက်ကျော်ပြီပေါ့ … မှန်းစမ်း "
" အ … အမလေး … ကျွတ် "
စကားအဆုံး ဦးတိုးကျော် ညာဘက်လက်ခလယ်က လှကြည် စောက်ခေါင်းထဲ ရောက်လာကာ မွှေနေပြန်သည်။ လှကြည်တစ်ယောက် စောက်စိလေးအား ထိုးကလှော်လိုက်မလား တွေးနေချိန် ရုတ်တရက် စောက်ခေါင်းထဲ မွှေခံရသဖြင့် ပေါင်တန်လေးများ တဆက်ဆက် တုန်ခါသွားရ၏။
" ဖြေဦးလေကွာ … ညည်းကသာ မဖြေတာ … စောက်စိလေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်နေတာပါလား "
" အ … အား အား … ဟုတ် ကဲ့ "
……………………………
( ဇာတ်သိမ်း )
ဦးတိုးကျော်မှာ လက်ခလယ်အားစောက်ခေါင်းထဲမွှေရင်း လက်ညိုးနှင်လက်သကြွယ်သုံးကာ ထောင်နေသော စောက်စိလေးအား ညှပ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။
" ကဲ … ညည်းက … ယောင်္ကျားရှိတော့ … လီး မြင်ဖူးမှာပေါ့ "
" ဟုတ် … မြင်ဖူးပါတယ် "
" အန်ကယ့် လီး ကြည့်ပေးပါ့လား … ဘာဖြစ်တာမှန်းမသိလို့ "
" ဟာ … အမလေးးး … နဲတာကြီး မဟုတ်ဘူး "
လှကြည်မှာ ကာမဆေးအရှိန်နှင့် ညစ်တီးညစ်ပတ်မေးခွန်းများ ဖြေရင်း စောက်ပတ်တအုံလုံး ယားနေရာ သူမဘယ်ဘက်ဘေးနား တင်ပလွဲထိုင်ရင်း ဦးတိုးကျော်၏ လွတ်နေသော ဘယ်ဘက်လက်က ပုဆိုးအောက်နားစအား ဆွဲလှန်ပြနေသည်ကို ကြည့်မိလိုက်၏။ ဗိုက်ခေါက်အထူကြီးအောက် ပေါင်ဂွတည့်တည့်မှ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော လီးကြီးမှာ တဇပ်ဇပ်နှင့် အထက်အောက် တုန်နေသည်ကို တွေ့နေရသည်။မျက်လုံးများက လီးကြီးဆီမှ မခွာနိုင်ပဲ စူးစိုက်ကြည့်နေမိ၏။ထိုအချိန် ဦးတိုးကျော်မှာ ကုတင်အောက်ပြန်ရပ်ရင်း ပုဆိုးခါးပုံစအား ဖြည်ကာ ပုဆိုးအား ခြေရင်းပုံလိုက်သည်။
" တကယ်ကြီးလို့လား … တူမကြီးရယ် … ကိုင်ကြည့်ပါဦး "
" တကယ်ပါ … ကြီးတယ် "
လှကြည်ညာဘက်လက်မှာ အလိုလျောက်မြောက်တက်လာပြီး သူမခေါင်းရင်းနား မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေထားဖြင့် တိုးကပ်လာသော ဦးတိုးကျော်ပေါင်ကြားသို့ ရောက်ရှိသွားကာ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တော့သည်။ လီးကြီးဆီမှ နွေးကနဲ့အရသာလေးက လက်ဖဝါးမှ တဆင့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စီးဆင်းကာ ကာမဆေးအရှိန်နှင့် ပေါင်းစပ်မိနေပြန်၏။ အိမ်ထောင်သည်မို့ မကြာမှီ စောက်ပတ်လေးထဲ လီးကြီးရောက်ရှိလာမည်ကို ခံစားသိရှိကာ လီးအား ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
" တူမကြီး … ယောင်္ကျားထက် ကြီးလား "
" ဟုတ် … ဦးလေး ဟာက … ပိုထွားနေတာ "
" အန်ကယ့် ဘယ်ဟာလည်း … တူမကြီးရဲ့ "
" အာ … လီးလေ … ဟောဒီက … ဦးလေး လီးကြီးပေါ့ "
ဆေးအရှိန်လား လီးနှင့်ဝေးနေလို့လား ဝေခွဲမရပေ လှကြည်တစ်ယောက် စကားပြော ရဲတင်းလာကာ ဘယ်လက်က ဦးတိုးကျော်လီးအား ပွတ်သပ်ရင်း ညာလက်က သူမ နို့အုံလေးအား ညှစ်ချေနေသည်။ဦးတိုးကျော်မှာ လိုချင်သော အနေထားရောက်မှ လှကြည့် ကိုယ်လုံးအား ကုတင်ပေါ် ကန်လန့်ဖျက်လှည့်ရင်း ပေါင်တန်လေး မြှောက်ကာ ဖြဲပြီး ဒူးကောက်ကွေးနေရာအား လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဘယ်ညာဖိထားလိုက်၏။ထို့နောက် စောက်ရည်များရွှဲကာ ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ လီးထိပ်ဖြင့် ထိုးခွဲကာ စောက်စိလေးအား ဒစ်ဖူးနှင့် တဘက်ဘက် ရိုက်ပစ်သည်။
" ရှီးးးး …… အ "
လီးမဝင်သေးပဲ အစိလေးရိုက်ခံရယုံဖြင့် လှကြည်စောက်ခေါင်းမှ စောက်ရည်များ ပွက်ကနဲ့ ထွက်ကျလာခဲ့ရ၏။ ဦးတိုးကျော်၏ အတွေ့ကြုံရ နောက်တခါ ဆွဲစားဖို့ အလားအလာ ရှိကြောင်း သိရှိလိုက်သည်။ ထို့နောက် စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ ဒစ်အားမြုပ်ကာ ဖိထည့်ပစ်၏။ လီးဝင်သည်နှင့် လှကြည်ဆီမှ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ ဦးတိုးကျော် လီးကြီးမှာ မဆန့်မပြဲ နေရာအပြည့်ယူထား၏။ ကလေးအမေမို့သာ ခံသာနေသည်။အပျိုဆို အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားများ ကွဲထွက်မည်မှာ အသေချာပင်ဖြစ်၏။ ဦးတိုးကျော်မှာ လှကြည်အော်သည်နှင့် ခါးညွတ်ကာ လှကြည့်နူတ်ခမ်းအား လှမ်းစုပ်လိုက်သည်။
သို့သော် ဗိုက်ခေါက်ခံနေသဖြင့် နူတ်ခမ်းဆီမရောက်ပဲ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်အား တလှည့်စီစုပ်ရင်း လှကြည်ပါးစပ်အား လက်ဖြင့် ပိတ်ထားလိုက်ရ၏။ လီးအားမလူပ်ပဲ ငြိမ်ထားရာမှ ခဏအကြာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အထုတ်သွင်း လုပ်ကြည့်ပြန်သည်။ လီးတဝက်လောက် တချက်ချင်း ဖိလိုးရင်း အရှိန်ရကာ လိုးချက်မြှင့်မည်အလုပ် ခြံဝင်းတံခါးမှ ဆိုင်ကယ်တစ်စီး လူနှစ်ယောက် သူ့နာမည်ခေါ်နေသဖြင့် လှကြည်စောက်ပတ်လေးထဲမှ လီးအားထုတ်ကာ ပုဆိုး အမြန်ကောက်ဝတ်လိုက်ရ၏။
လှကြည်အား ကုတင်ပေါ်အတည့်ပြန်ထားကာ အင်္ကျ ီကြယ်သီးများတပ်ပြီး ထမိန်အား ပြန်ဖုံးပေးရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးနား ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
" ဦးကျော်ကြီး … ဦးကျော်ကြီး … ရှိလားဗျို့ "
" လာပြီလာပြီ … ဘယ်သူတွေလဲ "
" ခင်ဗျား … ကားနဲ့ပွတ်မိတာ … သူတို့အိမ်က မိန်းကလေးဗျ … ခုထိ ပြန်မလာလို … အဲဒါ လာမေးတာ "
ကိုဖိုးထွန်းစကားဆုံးတာနဲ့ ဦးကျော်ကြီး မျက်နှာကွက်ကနဲ့ပျက်သွားတာဗျ။ပြီးမှ ချက်ချင်း ပြန်ပြုံးရင်း စကားပြန်ပြောနေတာ။
" အော် … အေးအေး ငါလည်း ပြန်ပို့မလို့ပါကွာ … ကလေးမလေးက … ခြေထောက်က ပွန်းရုံပါ ခေါင်းမူးတယ်ဆိုလို့ ငါလည်း ခဏလှဲခိုင်းထားတာပါ "
ဒါနဲ့ပဲ ဦးကျော်ကြီး အိမ်က လှကြည်ကို ကျုပ်နဲ့ ကိုဖိုးထွန်းပြန်ခေါ်လာတာပေါ့။ လှကြည်ကို အလယ်က ထားရင်း ကိုဖိုးထွန်းကို နောက်က ထိန်းခိုင်းရတယ်။အိမ်ရောက်တော့ လှကြည်ကို ဧည့်ခန်းထဲက ခုံပေါ်ချပြီးတာနဲ့ ကိုဖိုးထွန်းက သူ့မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် ပြန်သွားတာဗျ။ ကိုဖိုးထွန်းပြန်သွားပြီး ခဏနေတော့ ပြဿနာစတော့တာပဲ။ တလမ်းလုံး တအီးအီး ညည်းရင်း လိုက်လာတဲ့ လှကြည်ပေါ့။ ငိုလိုက်ရီလိုက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွတ်ချေလိုက်နဲ့ ဆူညံနေတာ။ ခြေဖျားထောက်ပြီး ခါးကော့ရင်း ပေါင်ကြားတွေပါ နိုက်နေတာဗျ။ ကျုပ်ရိပ်မိပါတယ်ဗျာ ဟို ဦးကျော်ကြီး ဆိုတဲ့လူ စိတ်ကြွဆေး တမျိုးမျိုးတိုက်ထားတာပါ။လှမူကို ပြောပြလိုက်တယ်။
လှမူက ပထမတော့ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေရှာတာပါ။ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း လှမူနဲ့တိုင်ပင်ပြီး လှပြည်ကို ရေချိူးပေးကြတယ်။ ရေလောင်းတော့ ငြိမ်သွားပါတယ်။ ရေချိုးပြီး အဝတ်စားလဲတော့ ကျုပ် ခဏ ရှောင်ပေးလိုက်တာ။ အဝတ်စားလဲပြီး လှကြည်ကို သူတို့အိပ်ခန်းထဲ ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်လည်း ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး အနားယူလိုက်တာ။
.................................................
" ကျွိ … ကိုမောင်ခြိမ့် …… အမ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး … အဟင့် ဟင့် "
တံခါးဖွင့်သံနဲ့ လှမူ တဟင့်ဟင့်နဲ့ ဝင်လာတာဗျ။
" ဟင် … အေးအေး … လာပြီ "
ကျုပ်လည်း ကုတင်ပေါ်က အမြန်ထ လှမူနဲ့ သူတို့အိပ်ခန်းဘက် ဝင်လာခဲ့တာ လှကြည်က လက်တွေအငြိမ်မနေပဲ ဖျာကို ခြစ်လိုက် ကိုယ်လုံးက ပက်လက်အနေထားကနေ ဟိုဘက်လိမ့်လိုက် ဒီဘက်လိမ့်လိုက်ပဲ။ မြင်မကောင်းတာက ပါးစပ်က အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ညည်းရင်း ပက်လက်အနေထားနဲ့ ခြေဖျားထောက်ခါးကော့ပြီး သူ့နို့တွေညှစ်ချေနေတာ။လက်တဖက်ကလည်း ထမိန်အပေါ်ကနေ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်နေတာဗျို့။မျက်လုံးတွေက ဂနာမငြိမ်ပဲ လည်ထွက်နေတယ်။
" ကြည့်ပါဦး … ကိုမောင်ခြမ့်ရယ် …… အဟင့် …… အမ တခုခု ဖြစ်ရင် … ကျမရင်ကျိုးပါပြီ … အဟင့် ဟင့် "
" အဲဒါ … စိတ်ကြွဆေး တမျိုးကြောင့် ဖြစ်တာဟ … ဟိုလူ … ဦးကျော်ကြီး ယုတ်မာတာ ထင်တယ် …… ဟူးးးး "
" ခု … ဘယ်လို လုပ်ကြမှာလဲ … ဟင် ကိုမောင်ခြိမ့် "
" ကဲ … ကလေး နိုးလာလိမ့်မယ် … လှကြည်ကို ငါ့အခန်းထဲ ရွေ့ရအောင် … တနည်းပဲ ရှိတော့တယ် သူ့စိတ်တွေကို လျော့အောင် လုပ်ရတော့မှာ "
လှမူနဲ့ကျုပ် လှကြည်ကို ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ပြောင်းရွေ့ပြီး ကုတင်ပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ လှမူကလည်း သူအမ ဒီအခြေနေက လွတ်မြောက်ရင် ရတယ် ဘာလုပ်လုပ် ခွင့်ပြုတယ်ပေါ့။ ကျုပ်အချစ်ကိုလည်း လက်ခံတယ် ဒီကိစ္စနူတ်လုံပါ့မယ် ပြောတယ်။ ကျုပ်နဲ့လှမူက ကုတင်ပေါ် တဟင်းဟင်းညည်းရင်း ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး တုန်ဆင်းနေတဲ့ လှကြည်ဘေး တစ်ယောက်မျက်နာ တစ်ယောက် ကြည့်ရင်း ပြောနေကြတာပါ။ကျုပ်လည်း ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တော့တယ် ဘာဖြစ်ဖြစ်ဗျာ လှမူက ခွင့်ပြုနေတာပဲ။
" ဗျစ် … ဗွိ …… ဘွတ် …… ဗွိ ဖွပ် "
လှကြည်ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူပြီးတာနဲ့ ထမိန်အောက်နားစကို ဆီးခုံးထိ လှန်တင်လိုက်တယ်။လှကြည်ပေါင်ကြားက ရဲပြီးဖေါင်းကြွနေတဲ့ စောက်ပတ်မြင်တာနဲ့ လီးက ချက်ချင်း ထောင်လာတာပါ။ ပုဆိုးကို ခါးချိတ်ပြီး လီးထိပ်နဲ့ စောက်ရည်အိုင်နေတဲ့ လှကြည်စောက်ခေါင်းထဲ ဖိသွင်းပေးလိုက်တယ်။ လီးဝင်တာနဲ့ စောက်ခေါင်းက တဗွိဗွိနဲ့ လေတွေအမ်ထုတ်နေတာ။လှမူက မျက်နှာလွဲထားရင်း လီးဝင်သံကြားတော့ သူ့အမ ပေါင်ကြားကို လှည့်ကြည့်တာပေါ့။ လှကြည်စောက်ခေါင်းထဲ တဝက်လောက်မြုပ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို မြင်တော့ မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို လှမ်းကြည်နေတာ။
" အို.. "
အကြည့်ချင်းဆုံတာနဲ့ လှမူမျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး ခေါင်းငုံသွားတော့တာပဲ။ အဲဒီချိန် လှကြည်ဆီက တအီးအီး ညည်းသံနဲ့အတူ လှကြည် ပေါင်နှစ်ဖက်ကမြှောက်တက်လာပြီး ကျုပ်ခါးကို ချိတ်ဆွဲလိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဒူးထောင်လျက်အနေထားနဲ့ လှမူဆီက အကြည့်လွဲပြီး ခါးညွတ်ရင်း လှကြည် ချိုင်ကြားထဲ ကျုပ်လက်နှစ်ဘက်ထောက်လိုက်တာ။
" အ …… အားးး …… အင်းဟင်း "
လက်ထောက်ရင်း လီးအရင်းထိ ဖိသွင်းမိတော့ လှကြည်ဆီက အားကနဲ့ ညည်းသံလေးထွက်လာပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်က ကျုပ်လက်မောင်းအိုးတွေကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း လှမူအပေါ်မျက်နှာပူပေမယ့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနုလေးတွေက ညှစ်ဆွဲပေးတော့ အချက် (၅၀) လောက် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးမိတာ။ လှမူရှေ့ သူ့အမ အရင်းခေါက်ခေါက်ကို လိုးပေးနေတယ်ဆိုတာ မေ့တောင်သွားတယ်။ သတိကပ်တာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးရင်း လှမူဘက်ကြည့်တော့ လှမူက သူအမစောက်ပတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ကြည့်လိုက် သူ့အမမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်ပေါ့။
လီးအရင်းထိ ဖိသွင်းတိုင်း လှကြည်မျက်နှာလေး မော့တက်သွားတိုင်း လှမူမျက်နှာလေး မဲ့ကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်သလို လိုက်ပါခံစားနေတာဗျ။ ခပ်တင်းတင်းလေး ကြိတ်ဆောင့်ပေးတော့ မကြာပါဦး ။ လှကြည်လက်တွေ ကျုပ်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲရင်း စောက်ရည်တွေပန်းထုတ်နေတယ်။ ကျုပ်က လီးကို လှကြည် အဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်း အခြေနေ ကြည့်နေတာပေါ့။ ကျုပ်က မပီးတာပါ လှမူရှေ့ဆိုတော့ စိတ်ရှိလက်ရှိ သူ့အမကို မလိုးရဲတာ။
လှကြည် ပါးစပ်က တဘူးဘူး မူတ်ရင်း ငြိမ်သွားတော့မှ လီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ စောက်ရည်ပေကပ်နေတဲ့လီးကို ပုဆိုးနဲ့သုတ်ပြီး ကုတင်စောင်း ခဏထိုင်နေတုန်း လှမူက ကျုပ်ပုခုံးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ချိတ်ပြီး မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်နေတာ။ လှမူမျက်လုံးက မျက်ရည်ဝဲနေပေမယ့် ကျုပ်ကို နားလည်တယ် ခွင့်လွတ်တယ် အမဖြစ်သူလှကြည်အတွက် ကျေးဇူးတင်တယ် ဆိုတဲ့ အပြုံးမျိုး ပြုံးပြသေးတယ်။ ကျုပ်လည်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်လျက်ကနေ လှမူခါးလေးဖက်ပြီး မျက်ရည်ဝဲနေတဲ့ မျက်နှာချောချောလေးကို နမ်းရှိုက်ပစ်တာပေါ့။
အဲဒီချိန်မှာပဲ လှကြည်ဆီက အသံတွေပြန်ထွက်လာရောပဲ။ လှမူက ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းခွာပြီး ခေါင်းညိတ်ပြရှာတယ်။ သူလက်လေးနဲ့ မပျော့မမာ ဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားက လီးကိုစွပေးနေတာဗျ။ လီးတစ်ချောင်းလုံး မာထင်လာမှ ကျောပေးပြီး မျက်နှာလွဲနေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း ဒီတခါကျ ပထမအကြိမ်လောက် ရှိန်းမနေတော့ပါဘူး။လှမူကလည်း ကျောပေးထားတော့ လှကြည်ပေါင်ခြံတွေဖြဲပြီး စိတ်ရှိသလောက် ပစ်လိုးလိုက်တယ်။ လှကြည်က အောက်ကနေ ကျုပ်လီးကို မသိမသာ ညှစ်ပေးနေတာဗျ။ ခဏနေတော့ လှကြည် တခါထပ်ပြီးတာ။ကျုပ်က မရပ်တော့ပါဘူး။ မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပစ်တာ ကုတင်တိုင်တွေပါ ရမ်းခါနေတာပဲ။
လှကြည်မျက်နှာကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးက ကြည်နေပါပြီ။ ကျုပ်ဆောင့်လိုးနေလို့ မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီး မျက်လုံးက ဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက်နဲ့ပေါ့။ ကျုပ်မျက်နှာကြည့်လိုက် ကျောပေးထားတဲ့ သူ့ညီမကြည့်လိုက်နဲ့ ကာမဆေးရှိန် ပြယ်ပြီလားမသိဘူး။ ကြာတော့ လှကြည်စောက်ပတ်ရဲ့ညှစ်ဆွဲနေတဲ့ဒဏ် မခံနိုင်ဘူးဗျ။အချက် (၃၀)လောက် တရကြမ်း ပစ်လိုးရင်း နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်လိုးပြီး ဆီးခုံးချင်းထိအောင်ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ လီးတန်ကို လှကြည်စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေ ညှစ်တာနဲ့ စိတ်လျော့လိုက်တာ။ လီးထိပ်က ဗျစ်ကနဲ့ ဗျစ်ကနဲ့ လရည်တွေ လှကြည်စောက်ဖုတ်ထဲ ဒလဟော ပန်းထုတ်မိတယ်ဗျာ။
လှကြည်က မျက်လုံးလေးစင်းပြီး မှေးနေတုန်းပဲ ရင်ဘတ်ကတော့ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ အသက်မျှင်း ရှုနေပုံပါ။ လှကြည် အခြေနေကောင်းသွားမှ သူတို့အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရွှေ့ပေးလိုက်တယ်။ ညပိုင်း စားသောက်ပြီးတော့ လှကြည်က ခေါင်းထဲ ငြီးစီစီနဲ့ဆိုပြီး ရေတခါထပ်ချိုးသေးတယ်။ ကျုပ်လည်း ထမင်းစားပြီး အိမ်ရှေ့ခုံရှည်လေးပေါ် ဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ် မီးညှိပြီး ဖွာရင်း အဖြစ်ပျက်တွေ ပြန်တွေးနေမိတာပါ။ ဆေးလိပ်မီးညှိလိုက် ဖွာလိုက် တွေးလိုက်နဲ့ ကျုပ်ပုခုံးပေါ် လက်တဖက် ရောက်လာမှ သတိပြန်ကပ်လာတာ။
" ကိုမောင်ခြိမ့် "
" ဟင် … လှမူ "
" အိမ်ရှေ့က … ခြင်ကိုက်နေတာ … လာ အိမ်ထဲဝင်ရအောင် … လှမူနဲ့ တီဗွီ အတူကြည့်မယ်လေ "
တခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ လှမူရဲ့ အသံနဲ့ မျက်နှာပေးကြောင့် ကျုပ် ရင်ခုန်သံ မြန်လာတာပေါ့။
" ပြီးတော့ ဟိုကိစ္စ … စိတ်ထဲ ဘာမှ မထားနဲ့ အမလှကြည်ကို ကူညီတယ်ပဲ … သဘောထားလိုက် "
စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောနေတဲ့ လှမူကိုယ်လုံးလေးဆီ ကျူပ်လက်က အလိုလိုရောက်သွားရင်း ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ လှမူလည်း ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ အလိုက်သင့် ကိုယ်လုံးလေးတိုးလာတာပေါ့။ ကျုပ်လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို တောက်ထုတ်ပစ်ရင်း လှမူကိုယ်လုံးလေးကို ကျစ်နေအောင် ဖက်ထားမိတယ်ဗျာ။ အပြင်မှာ အေးလာလို့ အိမ်ထဲ တီဗွီကြည့်တော့လည်း လှမူကို မလွတ်တမ်း ပွေ့ဖက်ထားတာ။ အတော်လေးမိုးချုပ်မှ လူချင်းခွဲပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြတယ်။ နောက်ရက် အိပ်ယာထတော့ လှကြည်က ကလေးမြူနေတာဗျ ။ ကလေးလဲသက်သာသွားပါပြီ။
ကျုပ်အိပ်ယာထတော့ လှမူက မီးဖိုချောင်ထဲ ထမင်းကြော်နေတာဗျို့။ ချွေးစို့ပြီး အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ လှမူမျက်နှာလေးကို ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။
" ဟယ်တော် … မျက်နှာလဲ မသစ်ရသေးပဲနဲ့ … ညစ်ပတ်ကြီး "
ကျုပ်လည်း မခို့တရို့ဟန်လေးနဲ့ ပြန်ပြောနေတဲ့ လှမူခါးလေးကို ဖက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲကပ်နေတာ။
" ဟွန့်နော် … ဟိုမှာ … အမလှကြည် လာနေပြီ "
ကျုပ်လည်း လှမူစကားကြောင့် ခါးလေးလွတ်ပြီး လူချင်းခွာလိုက်ရတာပေါ့။ ကျုပ် အညာမိတာဗျို့။ လှမူက ခိကနဲ့ ရယ်ရင်း ကျူပ်ဘေးက ထွက်ပြေးသွားတာ။ ကျူပ်မီးဖိုးခန်းထဲက ထွက်ပြီး မျက်နှာသစ်တော့မှ လှမူက မီးဖိုခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ လှကြည်က ကျုပ်တို့နဲ့အတူ ထမင်းစားရင်း စကားစပြောနေတော့တာပဲ။
" လှမူ … ကလေးလဲ သက်သာပြီဆိုတော့ … နက်ဖန် ငါတို့ ရွာပြန်ကြဆို့ … ဒေါ်လေးစိန်လည်း ဒီနေ့ပြန်ရောက်မှာဟ "
" အင်း "
လှမူက ကျုပ်မျက်နှာ တချက်ကြည့်ရင်း လှကြည်ကို အင်း တစ်လုံးပဲဖြေတာ။ပြီးတော့ ထမင်းဆက်စားနေတာပေါ့။ ညနေပိုင်း ဒေါ်လေးစိန် ပြန်ရောက်တော့ လှမူတို့ညီအမက နက်ဖန်ရွာပြန်မယ့်အကြောင်းပြောရင်း ထိုင်ကန်တော့နေကြတာပါ။ လှမူ မျက်နှာမကောင်းသလို ကျုပ်စိတ်ထဲလည်း တမျိုးကြီးဗျာ။ ညပိုင်း အိပ်ယာဝင်တော့ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ကျုပ်လည်း အိပ်မပျော်တော့ပါဘူး။ ကုတင်ပေါ် ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့်ပေါ့ ည (၁၂) လောက်ကျ အိပ်မရတာနဲ့ ဆေးလိပ်နဲ့မီးခြစ်ယူပြီး ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်ခဲ့လိုက်တာ။
ထူးထူးခြားခြား အိမ်တံခါးက ပွင့်နေတာဗျ။ အိမ်ရှေ့ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ခုံတန်းလျားမှာ လူရိပ်တရိပ်။အနားကပ်သွားလိုက်တော့ လှမူဗျို့ ။ သူလည်းကျုပ်လို အိပ်မပျော်ဘူးထင်တယ်။ သူ့ဘေးကပ်ထိုင်ပြီး မျက်နှာလေးဆွဲမော့လိုက်မှ တဟင့်ဟင့် နဲ့ငိုနေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း လှမူမျက်နှာလေး ကြည့်ရင်း မျက်ရည်ဝဲလာမိတယ်။ စကားမပြောဖြစ်ကြပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ည (၂) နာရီလောက်မှ လှကြည်က အိမ်ပြင်ထွက်ရင်း ကျုပ်တို့ကို မြင်သွားတာပါ။
" ဟူးးးး … လှမူ … မနက် ငါတို့က ပြန်တော့မှာ … အိပ်တော့ (၂) ချက်ထိုးနေပြီ "
" ခဏလေးပါ … အမရယ် … ကိုမောင်ခြိမ့်နဲ့ ခဏနေပါရစေဦး "
" မယ့်လေးဟာ … ငါတို့ရွာနဲ့ ဒီမြို့က … ကားနဲ့ (၁) ရက်ခရီးပါ … အဲလောက်ဖြစ်မနေနဲ့ "
" လှကြည်ကလည်းဟာ … ဒါတော့ဒါပေါ့ "
ကျူပ်လည်းလှမူနဲ့ မခွဲချင်သေးလို့ လှကြည်ကို စောတက တက်နေမိတာ။
" ကဲ … ဒီလောက် ဖြစ်နေကြရင်လည်း … နောက် (၁) ပတ် လောက်ကျ ဒေါ်လေးစိန်ကို အမေ့နားဖေါက်ခိုင်းလိုက် "
လှကြည်ပြောမှ ကျုပ်နဲ့လှမူလည်း နေသာထိုင်သာရှိသွားတယ်ဗျ။ မနက်လင်းလို့ လှမူတို့ညီအမ ပြန်တော့ အိမ်က ခြောက်ကပ်သွားရောပဲ။ ကျုပ်လည်း ဒေါ်လေးစိန်ကို သူညီမ လှမူတို့ အမေဆီ နားဖေါက်ဖို့ ပူဆာရတော့မယ်ဗျို့။ နောက် (၇) ရက်ကို မြန်မြန်ရောက်ချင်လာပြီဗျာ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပျော်ခဲ့ရတဲ့သင်္ကြန် ဒီနှစ်တော့ အနုသယ မလွမ်းသာတဲ့ သင်္ကြန်ပေါ့ဗျာ။
…………………………
စိတ်ကူးယဉ် အပျော်သက်သက်ရေးဖွဲ့သည်ကို ဝန်ခံရင်း စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများ ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။
Original by မောင်ခြိမ့်
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
