ဘုံစံနန်း အပိုင်း ( ၆ )
ရေးသားသူ - ကိုဇန်
အခန်း (၃၆)
အမြဲတမ်း ပူဆွေးသောက ရောက်နေတဲ့ ဘဝမှာ ဦးရဲ့ ရင်ခွင်က မေချို့အတွက် တစ်ခုတည်းသော အေးမြမှုလေးပါပဲ။ ဦးက ကြင်နာတတ်တယ်။ မေချိုကို အလိုလိုက်တယ်။ ဦးနဲ့အတူရှိနေချိန်ဆို မေချို့ဘဝက ပြည့်တန်ဆာ ဘ၀ မဟုတ်တော့ပဲ ဦးရဲ့ မယားငယ်ဘဝလေး ဖြစ်သွားတယ်။ မယားငယ်ဘဝဆိုပေမယ့် အားလုံးကို လိုလေသေးမရှိ ဖြည့်ဆည်းပေးတာမို့ မယားကြီးဖြစ်ရတာထက်တောင် မေချို ပျော်နေပါသေးတယ်။
ဦးက စိတ်နှစ်မျိုးနဲ့ ရှင်သန်နေသူတစ်ဦး။ တစ်ခါတစ်လေ ယောက်ျားစိတ်ပေါက်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေတော့ မိန်းမစိတ် ဖြစ်နေပြန်ရော။ ဦး ဘယ်လိုပဲ စိတ်ပြောင်းပြောင်း မေချို့အတွက်က ဘာမှ မပြောင်းလဲဘူး။ ယောက်ျားစိတ်ပေါက်နေချိန် မေချိုက သိပ်ချစ်ရတဲ့ မယားငယ်လေးပေါ့။
မိန်းမစိတ်ပေါက်သွားရင် မေချိုက အပြုစုကျွမ်းကျင်တဲ့ လင်သားတစ်ယောက် ဖြစ်သွားရော။ စရိုက်နှစ်မျိုးစလုံးကို ပြီးပြင်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင်တဲ့ မေချို့ကို ဦး အရမ်းချစ်တာ သိပ်မဆန်းပါဘူး။ မေချိုလဲ ဦးကို ချစ်တယ်။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မချစ်ဖူးတဲ့ အချစ်မျိုးနဲ့ ဦးကို မေချို ချစ်နေပြီ။
ဦးက မေချိုဆီ အမြဲတမ်း လာနေကြမို့ ဒေါ်နီလာစိန်က သူ့ရဲ့ အမြဲတမ်း ဖောက်သည်ကြီး ဦးအတွက် သီးသန့်ခန်းတစ်ခုကို ရှယ်လုပ်ပေးတယ်။ အဲ့ဒီအခန်းက မေချို နဲ့ ဦးတို့ရဲ့ အမြဲတမ်း မင်္ဂလာဦး အခန်းလေးလိုပဲ။ ရင်ခုန်သံတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ အခန်းလေး။ မေချို အနေချင်ဆုံး အခန်းပေါ့။
ဒီအခန်းလေးထဲမှာ ဦးနဲ့အတူ ရှိနေချိန် မေချိုဟာ သူ့ဘဝအမှန်ကို ခဏတာ မေ့ပျောက်သွားတယ်။ ဦးနဲ့အတူ ဘဝကို ဖြတ်သန်းနေတဲ့ .. ချာတိတ်မလေးအဖြစ် မေချို ရှင်သန်လိုက်တယ်။ ဦးက မေချို့ထက် အများကြီး အသက်ကြီးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးနှလုံးသားက မေချိုနဲ့ရွယ်တူပဲ။
မတ်တပ်ရပ်လျက် အနောက်ကနေ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးနေတဲ့ ဦးရဲ့ ထိုးသွင်းချက်များကို ကျေနပ်စွာ ခံယူကာ ဦးပါးပြင်ကို လည်ပြန်လှည့်ရင်း နမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဦးက မေချို့ကို အနောက်ကနေ တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားပြီး လည်ဂုတ်ဖြူဖြူလေးကို အငမ်းမရ နမ်းရင်း အရသာခံနေတယ်။
ဦးက အသက်ကြီးပြီမို့ ဒီပုံစံနဲ့ ကြာကြာမလုပ်နိုင်မှန်း မေချို သိတယ်။ ဆောင့်နေရင်း ခဏရပ်သွားတော့ ဦးမောနေပြီမှန်းသိလို့ အလိုက်တသိနဲ့ မေချိုက ဦးခြေရင်းမှာ ဒူးလေးထောက်ပြီး ဦးရဲ့ မမာ မပျော့ လိင်တံကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းကာ ဦးကို အပန်းဖြေစေတယ်။ ဦးက ခါးကို ကော့ကာ ..
မေချိုခေါင်းကို ကိုင်ရင်း ............
“ ချိုလေး .. ဦး မရတော့ဘူး ပြီးလိုက်တော့မယ်ကွာ .. ”
မေချိုက ပါးစပ်မှာ လိင်တံကို ခဲလျက် ဦးကိုမော့ကြည့်ကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ ဦးက မေချို့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပြီးမြှောက်တဲ့အထိ အသွင်းအထုတ် လုပ်ရင်း ပြီးခါနီး ပါးစပ်ထဲကနေ လိင်တံကို ထုတ်ကာ မေချို မျက်နှာပေါ် အရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ခါတိုင်းဆို ဒီလို လွယ်လွယ် မပြီးဘူး။
မေချိုကို လုပ်ပြီးတာနဲ့ ဦးက ကုတင်ပေါ် ပေါင်ဖြဲကာ မေချိုကို တလှည့် ပြန်လုပ်ခိုင်းလေ့ရှိသည်။ ခံနေတုန်း မေချိုကို ဂွင်းထုခိုင်းရင်း ပြီးလေ့ရှိသည်။ ဒီနေ့တော့ ဦး စရောက်လာကတည်းက မျက်နှာက မသာယာဘူး။ ဦး ဘာများ ဖြစ်နေတာလဲ .. ။
“ ဦး .. ဒီနေ့ စိတ်မပါဘူးလား .. ဦးကြည့်ရတာ စိတ်ညစ်နေသလိုပဲ ”
“ ချိုလေးက ဦးစိတ်ကို အရမ်းသိတာပဲ။ ဟုတ်တယ် ချိုလေးရယ် .. ဦး စိတ်ညစ်နေတယ် ”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် .. ပြောလို့ရရင် ပြောပြပါလား ”
တစ်ကြော့ ပြီးသွားလို့ မေချိုရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းမှီရင်း အနားယူနေတဲ့ ဦးမာန်ရှိန်က ဆေးလိပ်တစ်လိပ် မီးညှိလိုက်သည်။
“ ဦး ဆေးလိပ်တွေ လျော့သောက်ကွာ .. အသက်လဲ မငယ်တော့ဘူး .. ချိုလေး နဲ့ အကြာကြီး မနေချင်ဘူးလား ”
“ စိတ်ရှုပ်လို့ပါကွာ .. ဦး သူတို့ကို သတိရနေတယ် ”
“ သူတို့ဆိုတာ .. ”
“ ဦးရဲ့ မိန်းမ နဲ့ ကလေးကိုပေါ့ .. ”
“ အန် .. ဒါများ အိမ်ပြန်ရင် အမြဲတွေ့နေရတာပဲကို .. ပိုလိုက်တာ ”
“ မဟုတ်ဘူး ချိုလေး .. အခု လက်ရှိယူထားတဲ့ ဦးမိန်းမက မိဘတွေ ပေးစားလို့ယူလိုက်ရတာပါ။ အဲ့ဒီမတိုင်ခင်က ဦး မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ပက်သက်ခဲ့ဖူးတယ် ”
“ ဟယ် .. ကြည့်စမ်း .. ဒီလူကြီး မိန်းမ နှစ်ယောက် ယူထားတာ အခုမှ သိတယ် .. ပြောစမ်း .. စိတ်ဝင်စားလာပြီ .. ဟိ ”
“ သူ့နာမည်က သူဇာအောင် တဲ့ .. အတိုချုပ်ပြောရရင် အိမ်က ခြံစောင့်ကြီးရဲ့ သမီးပေါ့။ အနေနီးတော့ ဦး နဲ့ ချစ်သူဖြစ်ခဲ့တယ်။ တစ်အိမ်တည်းအတူနေကြတာဆိုတော့ လူကြီးတွေ မရှိရင် မရှိသလို ဦးတို့ အချစ်ကြီးခဲ့ကြတယ်။ နောက်တော့ ဦး မိဘတွေ သိသွားပြီး သဘောမတူတော့ သူတို့သားအဖကို အိမ်ကနေ နှင်ထုတ်လိုက်တယ်။ သူတို့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားတော့ သူဇာ့မှာ ဦးနဲ့ရတဲ့ ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီ ”
“ ဟင် .. သနားပါတယ် ”
“ အင်း .. ဦးလဲ သိသိချင်း သူတို့ကို လိုက်ရှာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ ရှာမတွေ့ခဲ့ဘူး။ ဦး မိဘတွေက ဦးနဲ့ သူတို့ ဆက်သွယ်လို့မရအောင် ဦး မသိနိုင်တဲ့ နေရာတစ်ခုမှာ သူတို့ကို သေချာ ဝှက်ထားခဲ့တယ်လေ။ နောက်တော့ သူဇာက ဦးရဲ့ ရင်သွေး သားလေးကို မွေးခဲ့တယ်။ မွေးပြီးပြီးချင်း ကလေးကို လက်သည်က ယူသွားပြီး ကလေး အဖတ်မတင်တဲ့ ပုံစံ ဖန်တီးခဲ့တယ်။ ကလေးကို အကြောင်းပြပြီး ဦးနဲ့ ပက်သက်မှာစိုးလို့ ဦးမိဘတွေက တစ်ခါတည်း ကိစ္စရှင်းခဲ့တာပဲ။
လက်သည်က မွေးပြီးပြီးချင်း ကလေးပါးစပ်ကို ငိုသံမထွက်အောင် ပိတ်ထားခဲ့ပြီး လုပ်ကြံခဲ့တယ်။ သူဇာ့ခမျာ ကလေး အဖတ်မတင်ဘူးလို့ တကယ်ယုံကြည်သွားတယ်။ သူ့သားလေးကို ကြည့်ခွင့်တောင် မရခဲ့ရှာဘူး။ နောက်တော့
ကလေးကလဲ သေ .. ဦးနဲ့လဲ ဝေးရတာမို့ ဒီစိတ်တွေနဲ့ သူဇာ မစားနိုင် မသောက်နိုင် ရောဂါရပြီး လူ့ဘဝကြီးထဲ ကြာကြာ မနေနိုင်ခဲ့ဘူးကွာ .. ”
“ ဟယ် .. ရက်စက်လိုက်တာ .. ”
“ ဒါတွေကို ဦးသိတဲ့အချိန် အများကြီး နောက်ကျသွားပြီ။ သူဇာလဲ ဆုံးပါးသွား .. သားလေးကိုလဲ ဘယ်မှာ စွန့်ပစ်လိုက်ကြမှန်း ဦး မသိခဲ့ဘူး။ ဦး မိဘတွေကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ မေးခဲ့ပေမယ့် သူတို့ သေတဲ့အထိ ဦးကို ပြောမသွားခဲ့ဘူး။ နောက်ဆုံး ကလေးကို စွန့်ပစ်ဖို့ အခိုင်းခံရတဲ့ လက်သည်ကို ဦး ရှာတွေ့ခဲ့တယ်။ သူပြောပုံအရ ကလေးစွန့်ပစ်တုန်းက စာရွက်တစ်ရွက် ထည့်ပေးလိုက်တယ်တဲ့။ စာရွက်ထဲမှာ ကလေးနာမည်ကို ထင်ရှားအောင် လို့မှည့်ပေးပါလို့ ရေးပေးလိုက်တယ်လို့ ပြောတယ်။
သူဇာ နဲ့ ဦးက ချစ်သူဖြစ်တဲ့အချိန်မှာ ကလေးရခဲ့ရင် ထင်ရှားအောင်လို့ နာမည်ပေးမယ်လို့ တိုင်ပင်ခဲ့ဖူးတယ်။ သူဇာ မီးဖွားနေတုန်း ပါးစပ်ကနေ ထင်ရှားအောင် နာမည်ကို အမြဲတမ်းရွတ်နေတာမို့ လက်သည်က သနားပြီး ကလေးနာမည်ကို ထင်ရှားအောင်လို့ ပေးလိုက်ပါလို့ ကောက်ရသူကို အကူညီတောင်းတဲ့ စာရွက်လေးပါ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။
ဒါတွေအားလုံးကို ဦး သိတဲ့အချိန်မှာ အရာအားလုံးက နောက်ကျခဲ့ပြီလေ။ ဒီလိုနဲ့ ဦးလဲ မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး သူတို့သားအမိကို သတိရရင်းပဲ နေလာခဲ့ရတော့တယ်။
နောက်တော့ အိမ်က ပေးစားတဲ့အခု လက်ရှိယူထားတဲ့သူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့တာပဲ။ ဦး ခုချိန်ထိ သူတို့သားအမိကို မမေ့နိုင်ဘူး။ သားလေးကိုလဲ အရမ်းတွေ့ချင်တယ်။ ထင်ရှားအောင် ဆိုတဲ့ နာမည်ကလွဲပြီး ကျန်တာ ဦး ဘာမှ စုံစမ်းလို့ မရခဲ့ဘူးကွာ ”
“ ဦးရယ် .. ချိုလေး စိတ်မကောင်းလိုက်တာ .. ”
“ ချိူလေး .. ဦးကို တစ်ခုလောက် ကူညီပေးနိုင်မလား ”
“ ပြောလေ .. ”
“ သားလေး ထင်ရှားအောင်ကို ချိုလေး ဆက်ပြီး ရှာပေးပါလား .. ဦး မရှိတော့တဲ့နောက်ပိုင်း ချိုလေးသာ ထင်ရှားအောင်ကို တွေ့ခဲ့မယ်ဆိုရင် သူ့ကို စောင့်ရှောက်ပေးပါကွာ။ ဦး ချိုလေးကို ပိုင်ဆိုင်မှုတစ်ချို့ ပေးခဲ့ချင်တယ်။ အဲ့ဒါတွေက ချိုလေး နဲ့ သားလေး ဘ၀ ရှေ့ရေးအတွက်ပါ ”
“ ချိုလေးကို ဘာမှ ပေးစရာမလိုပါဘူး ဦးရယ် .. အခုလဲ ချိုလေးကို ဦး အများကြီး ထောက်ပံ့နေတာပဲ။ ဘယ်မှာ ရှာရမှန်း မသိပေမယ့် .. ထင်ရှားအောင်ကို တွေ့ခဲ့ရင် ချိုလေး အတတ်နိုင်ဆုံး စောင့်ရှောက်ပေးပါမယ်နော် .. စိတ်ညစ်မနေပါနဲ့တော့ ဦးရယ် .. နော် ”
“ ပေးခဲ့ပါရစေကွာ .. ဦး အားလုံး စီစဉ်ပြီးပြီ။ ဦးကို စိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ချိုလေးရယ် .. ”
အဲ့ဒီနေ့က ဦးပြန်သွားပြီးတဲ့နောက် မေချို့ဆီ ဦး နောက်ထပ် မလာတော့ပါဘူး။ မေချိုက တစ်ချိန်လုံး မျှော်နေပေမယ့် ဦးကတော့ မေချို့ဆီ မလာနိုင်တော့ဘူး။ ဦး ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ သိချင်ပေမယ့် ဘာမှ မစွမ်းသာတဲ့ ဘဝမို့ မေချို တိတ်တိတ်လေးပဲ ဦးကို မျှော်လင့်နေခဲ့ရပါတယ်။
တစ်နေ့တော့ သတင်းစာထဲမှာ သူဌေး ဦးမာန်ရှိန် ဆုံးသွားပြီဆိုတဲ့ သတင်းကို မေချို သိလိုက်ရတော့ မေချို ပြောမပြတတ်အောင် ဝမ်းနည်းခဲ့ရတယ်။ သူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံး ချစ်မိတဲ့လူက သူ့ကို ထားခဲ့ပြီ။ မေချို့ဘဝက အရင်လိုပဲ ငရဲတွင်းမှာ ကပြ ဖျော်ဖြေရင်း အသက်မပါတဲ့ နေ့ရက်တွေကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရပါတော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့မှာ သူ့ဆီကို ဦးမာန်ရှိန်ရဲ့ ရှေ့နေဆိုသူ ရောက်လာချိန်မှာတော့ မေချို့ဘဝက အပြောင်းလဲကြီး ပြောင်းလဲသွားတော့တယ်။
..............................................................................................................
ရဲဝင့် လချုပ် စာရင်းများကို ပြရန် မေချို့ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ မေချိုက Laptop တစ်လုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
“ ရဲဝင့် .. အားလုံး အဆင်ပြေလား .. ”
“ ပြေပါတယ် မမလေး .. အဲ .. တစ်ခုတော့ ရှိတယ် .. မနေ့ညက ကျွန်တော်တို့ လူတစ်ဦး အရိုက်ခံရတယ် ”
“ အရိုက်ခံရရင် ပြန်ရိုက်လိုက်ပေါ့ .. ”
“ ဟုတ် .. ရယ်တော့ရယ်ရတယ် .. ရိုက်သွားတဲ့လူက ချာတိတ် တစ်ယောက်နဲ့ ခပ်ပိန်ပိန် လူတစ်ယောက်တဲ့ ..အတော် ညံ့တဲ့ကောင်တွေ .. လူနှစ်ယောက်ကို နိုင်အောင် ပြန်မရိုက်နိုင်ခဲ့ဘူး မမလေး ”
“ ဒီလိုကောင်တွေကို မင်း ဘာလို့ အလုပ် လုပ်ခိုင်းနေတာလဲ .. ချက်ချင်းထုတ်ပြီး လူလဲ လိုက် .. ”
“ ဟုတ် .. မမလေး ... ”
( ............. )
ဖုန်းဝင်လာလို့ ရဲဝင့် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
“ အေး .. စုံစမ်းပြီးပြီလား .. ဘယ်သူ .. ကျယ်ကျယ်ပြော သိပ်မကြားရဘူး ..ရိုက်သွားတဲ့သူနာမည်က ခိုင်ကြီး .. သူနဲ့ပါလာတဲ့ ချာတိတ်နာမည်က ထင်ရှားအောင် ဟုတ်လား ”
ထင်ရှားအောင် ဆိုတဲ့နာမည်ကို ကြားလိုက်တော့ Keyboard ရိုက်နေတဲ့ မေချို့လက်တွေ ချက်ချင်း ရပ်တန့်သွားတော့သည်။
“ ထင် ရှား အောင် .. ”
“ မမလေး ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် ”
“ မင်း .. ထင်ရှားအောင် လို့ ပြောလိုက်တာလား ”
“ ဟုတ် .. မနေ့က ရိုက်သွားတဲ့ နှစ်ယောက်က တစ်ယောက်က ခိုင်ကြီး တဲ့ .. သူနဲ့ပါလာတဲ့ ချာတိတ်နာမည်ကတော့ ထင်ရှားအောင်တဲ့ .. ကျူးရပ်ကွက်တစ်ခုမှာ နေကြတယ်ပြောတယ် .. ခေါင်းထဲ ထည့်မနေပါနဲ့ ကျွန်တော် ကြည့်ရှင်းလိုက်မယ် ”
“ ရဲဝင့် .. ဒီည သူတို့ လုပ်စားမယ့် နေရာကို ငါ လိုက်သွားချင်တယ် ”
“ မမလေး .. ဘာလိုက်လုပ်မလို့လဲ .. အဆင့်မရှိတဲ့ ကောင်တွေပါ .. ကျွန်တော် တပည့်တစ်ချို့ခေါ်ပြီး မောင်းထုတ်လိုက်ပါ့မယ် ”
“ လျှာမရှည်နဲ့ ငါပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်စမ်း .. ဒီည မင်းလူတွေကို သူတို့အနီးနားမှာ ပုန်းခိုင်းထား .. ငါ လှမ်းခေါ်မှ ထွက်လာခဲ့ .. မင်းလဲ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ရမယ် ”
ရဲဝင့်က ဒီလို ကိစ္စအသေးလေးကို မေချိုကိုယ်တိုင် ဘာလို့ ကိုင်တွယ်ချင်နေမှန်း စဉ်းစားမရဖြစ်နေသည်။ လျှာရှည်ပြီးလဲ မမေးရဲဘူး။ ရဲဝင့် ရုံးခန်းထဲက ထွက်သွားတော့ မေချိုက Laptop ထဲမှာ သိမ်းထားတဲ့ ဦးမာန်ရှိန် ဓါတ်ပုံကို ဖွင့်ကြည့်ကာ ......။
“ ဦး .. ထင်ရှားအောင် တဲ့ .. တကယ်လို့သာ သူက ဦးရဲ့သား ဖြစ်နေရင် ချိုလေး သူ့ကို ရအောင် ခေါ်ခဲ့ပါမယ်နော် ”
ဖန်သားပြင်ပေါ်က ဦးမာန်ရှိန် ဓါတ်ပုံကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း မေချို သတိရခြင်းများစွာဖြင့် မျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။
....................................................................................
ဒူးထောက်ပြီး သူ့ကို တောင်းပန်နေတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ အကြည့်တွေက မေချို့အတွက် ရင်းနှီး နွေးထွေးလွန်းနေသည်။ ဒီအကြည့်က ...
ဟုတ်တယ် .. ဒီအကြည့် .. ဒီမျက်နှာ .. သူက ... ထင်ရှားအောင် .. မင်းက .. ဦးရဲ့ သားလား .. မင်းက ဦးနဲ့ အရမ်းတူလွန်းတယ်။
“ ကျွန်တော့်ကိုကြီးကို မလုပ်ကြပါနဲ့တော့။ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။ သူ့ကို မသတ်ပါနဲ့ .. မသတ်ပါနဲ့ဗျာ .. ”
“ ဟေ့ .. ရပ်လိုက် .. ရပ်လိုက်လို့ ငါပြောနေတယ် ”
အတွေးထဲ နစ်မျောနေရင်း အသိပြန်ဝင်လာမှ မေချို သူ့တပည့်တွေကို အချိန်မှီ လှမ်းတားလိုက်တယ်။ ကောင်လေးရဲ့ အပြုမူတိုင်းကို မေချို မျက်တောင် မခတ်တမ်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဘေးနားမှာရပ်နေတဲ့ ရဲဝင့်က မေချို့လုပ်ရပ်များကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေတယ်။
ပညာပေးတဲ့အခါ ကောင်လေးကို လုံး၀ မထိဖို့ တပည့်များကို မေချို ကြိုတင်မှာထားသည်။ ကောင်လေးနဲ့အတူပါလာတဲ့ ခိုင်ကြီးဆိုသူကိုသာ အချိုးပြေအောင် ပညာပေးဖို့ ပြောထားသည်။ အခုတော့ သူ အတွေးလွန်နေတုန်း ခိုင်ကြီးမှာ သူ့တပည့်တွေလက်ချက်နဲ့ အတော် ခံနေရပြီ။
ခိုင်ကြီးကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ထင်ရှားအောင်ရဲ့ စိုးရိမ်ထိပ်လန့်နေပုံက မေချို့နှလုံးသားကို နှညံ့ပျော့ပြောင်းသွားစေခဲ့သည်။
( ဦး .. ဦးရဲ့သား ထင်ရှားအောင်ကို ချိုလေး ရှာတွေ့ပြီ .. ရှာတွေ့ပြီး ဦးရယ် .. )
စိတ်ထဲကနေ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ဦးဆီကို စကားတွေ လှမ်းပြောနေမိတယ်။
“ ဒူးထောက်စမ်း ”
ထင်ရှားအောင် မေချိုရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်သည်။ လက်သီးကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားပြီး မေချိုကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
ထင်ရှားအောင်ရဲ့ အကြည့်တွေက မေချိုကို စိတ်လှုပ်ရှား ရင်ခုန်သွားစေတယ်။ တစ်ချိန်က သူ သိပ်ချစ်ရတဲ့ ဦးမာန်ရှိန်ရဲ့ အကြည့်တွေကို ပြန်မြင်လိုက်ရသလို ခံစားနေရတယ်။
“ မင်း ကိုကြီး နဲ့ မမ ကို ဘာမှ မဖြစ်စေချင်ရင် မင်း ငါပြောတာကို ဒီချိန်ကနေစပြီး နားထောင်ရမယ်။ ငါ ခိုင်းတာ အားလုံး လုပ်ပေးရမယ်။ ငါ့လက်အောက်မှာ ငါ့တပည့်အဖြစ် နေရမယ်။ ဘယ်လိုလဲ .. ”
ထင်ရှားအောင် မေချိုကို မျက်စောင်းထိုးကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီအချိန်မှာ သူဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပါ။ သွေးအိုင်ထဲ လဲနေတဲ့ ခိုင်ကြီးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ...။
“ လုပ်မယ်။ ကျွန်တော့် ကိုကြီး နဲ့ မမကို ဘာမှ ဆက်မလုပ်တော့ရင် ခင်ဗျား ခိုင်းတာ မှန်သမျှ အကုန်လုပ်ပေးမယ် ”
“ ဒီလိုမှပေါ့ .. ဒါ အကင်းပဲ ရှိသေးတယ်။ နောက်ဆို ငါ့ကို မမာမခန့်လုပ်ရင် အသေပဲ။ မင်းက ငယ်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းဆီမှာ ငါသဘောကျတဲ့ အရည်ချင်းတွေရှိနေတယ်။ ဒီတော့ မင်း ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ရမယ်။ ဒါဆို မင်း ကိုကြီး နဲ့ မမကို အခုပဲ ငါ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်မယ် ”
“ လိုက်ခဲ့မယ် ”
“ အိုကေ .. ဟေ့ .. သူတို့ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့။ ငါတို့ ပြန်မယ်။ ဒီကောင်လေးကို သေချာချုပ်ပြီး ခေါ်ခဲ့စမ်း .. ”
“ အာ .. မမလေး ဘာလို့ သူ့ကို ခေါ်လာမှာလဲ .. အလကား အလုပ်ရှုပ်အောင်ဗျာ ”
“ ရဲဝင့် .. သူ့ကို သေချာ ခေါ်လာခဲ့ .. ငါ ခိုင်းတဲ့အတိုင်း လုပ်စမ်း ”
“ ဟုတ် .. ”
( ဦးရဲ့သားကို ချိုလေး ခေါ်လာခဲ့ပြီနော် .. ဦး တမလွန်ကနေ စိတ်ချလိုက်ပါတော့ ..ထင်ရှားအောင်ကို ချိုလေး သေချာစောင့်ရှောက်သွားပါ့မယ်နော် ..... )
( မေချို .. နင်ဘာလို့ သူ့ကို ခေါ်လာတာလဲ .. ဒီကောင်လေးက တစ်ချိန်ကျရင် နင့်ကို ဒုက္ခပေးလိမ့်မယ်လို့ ငါ ထင်နေတယ် .. မခေါ်ခဲ့နဲ့ ထားခဲ့လိုက် )
မေချို့နားထဲမှာ အသံတစ်ခု ရောက်လာသည်။ မေချို စိတ်ဆိုးသွားပြီး .......။
“ မထားခဲ့နိုင်ဘူး .. ဦးကို ပေးထားတဲ့ ကတိကို ငါ မဖျက်နိုင်ဘူး .. ”
ရုတ်တရက် ပြောလိုက်တဲ့ မေချို့စကားကိုကြားတော့ ဘေးကနေ အတူ လျှောက်လာတဲ့ ရဲဝင့် လန့်သွားသည်။ မမလေး ဘယ်သူ့ကို ပြောလိုက်တာလဲ။
“ မမလေး .. ဘာပြောလိုက်တာလဲ .. ”
“ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး .. ငါ ဘာမှ မပြောပါဘူး .. ကောင်လေးကို သေချာခေါ်ခဲ့ .. ”
ရဲဝင့်မှာ ခေါင်းကုတ်ပြီး ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ဒီနေ့ မမလေး အမူယာတွေက ထူးဆန်းနေပါလား။
.......................................................................................
အခန်း (၃၇)
( နင် ဘာလို့ ပန်းလေးကို ဒီကိစ္စမှာ ဆွဲထည့်ရတာလဲ။ ထင်ရှားအောင် အခု ငါတို့ဆီ လာနေပြီ။ နင် သူ့ကို ဘာလုပ်ဖို့ ခေါ်လိုက်တာလဲ .. ငါ .. ငါ သူ့ကို ရင်မဆိုင်ရဲဘူး .. )
( မ အ စမ်းနဲ့ မေချို .. ထင်ရှားအောင် နဲ့ နင့် ကြားမှာ ပန်းလေးက ဆူးတစ်ချောင်းဆိုတာ နင်မသိဘူးလား။ နင် အချိန်မရွေး ဆူးသွားနိုင်တယ်။ ငါက နင်သွားမယ့်လမ်းကို ဖြောင့်အောင် ခင်းပေးနေတာ )
( ထင်ရှားအောင် ငါ့အပေါ် စိတ်ပြောင်းသွားမှာ မလိုချင်ဘူး။ အခုတော့ ..နင့်လုပ်ရပ်ကြောင့် ထင်ရှားအောင် ငါ့ကို မုန်းနေတော့မှာ )
( ငါ နင့်ကို အစကတည်းက ပြောခဲ့ပါတယ်။ ဒီချာတိတ်ကို နင့်ဘဝထဲ မခေါ်လာပါနဲ့ဆိုတာ။ နင် ခေါ်လာလို့ အခုလိုတွေဖြစ်ကုန်တာပဲ။ အေး .. နင် နဲ့ငါကြားမှာ လာရှုပ်လို့ကတော့ ဘယ်သူပဲဖြစ်နေနေ ငါ ရှင်းပစ်မှာပဲ .. နင် ဘယ်ဘဝက လာခဲ့တာလဲ သတိရလိုက်စမ်း မေချို )
မေချို တွေဝေသွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ကာ ငိုကြွေးလိုက်တော့သည်။
( စုတ်ပြတ်နေတဲ့ နင့်ဘဝကို ငါ ဘယ်လို ကယ်ခဲ့ရလဲဆိုတာ မေ့နေပြီလား။ ငါ ရှိနေလို့သာ နင် ဒီလိုအခြေနေမျိုးထိ ရောက်လာတာ။ ဦးမာန်ရှိန် ပေးခဲ့တဲ့ အမွေတွေကို ငါ ဘယ်လိုပွားအောင် လုပ်ပေးခဲ့လဲဆိုတာ နင် သတိရလိုက်စမ်းပါ။
ငါသာ မရှိရင် နင့်ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက ဒေါ်နီလာစိန်လက်ထဲ ရောက်နေလောက်ပြီ။ အခု ငါလုပ်နေတာ အားလုံးကလဲ နင့်အတွက်ပဲ မေချို .. နင် ငါ့ကို စောက်ကြောတင်းဖို့တော့ မကြိုးစားနဲ့ .. အခု ငါတို့ကို နှောင့်ယှက်မယ့်သူတွေကို ရှင်းသင့်သလောက် ရှင်းပြီးပြီ။ အေး .. အဲ့ဒီအထဲမှာ ထင်ရှားအောင် ပါရင်လဲ ရှင်းပစ်ရမှာပဲ )
( မလုပ်နဲ့ .. ထင်ရှားအောင်ကို ထိလို့ကတော့ နင့်ကိုငါ သတ်မယ် )
( ဟား .. ငါ့ကို သတ်မယ် ဟုတ်လား .. ဟုတ်မှလဲ ပြောပါ မေချိုရယ် ..နင် ငါ့ကို ဘယ်လို သတ်မှာလဲ .. ငါ့ကို သတ်နိုင်မယ့် တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းကို နင် သိနေတာပဲ .. )
( နင် .. နင် .. အခု ထွက်သွား .. ငါ့အနားကနေ အခုထွက်သွား ....... )
မေချို ဒေါသဖြစ်ကာ ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရှိနေတဲ့ ကြည့်မှန်ကို အားရပါးရ ထိုးလိုက်တော့သည်။
( ဟား .. ငါ ထွက်ချင်တဲ့အချိန်ထွက်မယ် .. လာချင်တဲ့အချိန်လာမယ် .. နင့်တပည့်တွေလိုမျိုး ငါ့ကို အမိန့်ပေးလို့ မရဘူး မေချို .. ဟား )
စားပွဲပေါ်မှာရှိတဲ့ လူခေါ်ခလုတ်ကို တစ်ချက်နှိပ်လိုက်သည်။
“ ရဲဝင့် .. ငါ့ဆီ လာခဲ့စမ်း ”
မကြာခင် ရဲဝင့် အခန်းထဲ ရောက်လာသည်။
“ မင်းကို စီစဉ်ခိုင်းတာ အားလုံး ပြီးပြီလား ”
“ ပြီးပြီ မမလေး .. ”
“ အေး .. မကြာခင် ထင်ရှားအောင် ဒီကို ရောက်လာလိမ့်မယ်။ ငါ ပြောတဲ့အတိုင်း သေချာလုပ်နော် ”
“ စိတ်ချပါ .. ကျွန်တော် အားလုံး စီစဉ်ထားပါပြီ ”
“ အေး ဒါဆို သွားတော့ ”
ရဲဝင့် အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားတာနဲ့ မေချိုက မှန်ကို ကြည့်ကာ .......။
( ထင်ရှားအောင် ရောက်လာရင် နင်ရှိနေလို့ မဖြစ်ဘူး မေချို .. စိတ်ချပါ နင့်ချာတိတ်ကို ငါ မသတ်ပါဘူး။ နင့်ကို စိတ်ညစ်အောင် လုပ်မယ့်သူတွေကိုပဲ ငါသတ်မှာပါ။ ထင်ရှားအောင်ကတော့ ချွင်းချက်ပေါ့ .. )
( တော်ပါတော့ .. ငါ့ကို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးပါတော့ .. ငါ မခံစားနိုင်တော့ဘူး )
( ခဏလေး သည်းခံလိုက်ပါ .. မကြာခင် အားလုံး ပြေလည်သွားလိမ့်မယ် )
“ တီ ............. ”
“ အေး ပြော ”
“ မမလေး .. ကိုရှား ခြံထဲကို ဝင်လာနေပြီ ”
( မင်း နဲ့ ငါ တွေ့ရတော့မယ့် အချိန်ကို ရောက်လာပြီပေါ့ ထင်ရှားအောင် .. )
......................................................................................................................
ထင်ရှားအောင် ကားတံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ကာ လောင်းကစားရုံထဲသို့ တန်းဝင်လာခဲ့သည်။ အစောင့်များက ထင်ရှားအောင်ကို သေချာ စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ လောင်းကစားရုံထဲရောက်တော့ အမြဲတမ်း စည်ကားနေတဲ့ နေရာက ကစားသူ တစ်ယောက်မှ ရှိမနေဘူး။ ထင်ရှားအောင် လောင်းကစားရုံ အလည်ထိ လျှောက်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင် ပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
ဘာလို့ တစ်ယောက်မှ ရှိမနေတာလဲ .. မမ မှာ ဘာအကြံစည်တွေရှိလို့ လောင်းကစားရုံကို ရှင်းထားတာလဲ ...။
“ ကိုရှား .. ”
ရဲဝင့် ခေါ်သံကြောင့် ထင်ရှားအောင် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ မင်း ရောက်လာရင် အောက်ထပ်က အခန်းကို လာခဲ့ဖို့ မမလေး ငါ့ကို မှာထားတယ် ”
“ ကိုရဲဝင့် .. ဒီနေ့ ဘာလို့ ကစားသူတွေ မရှိတာလဲ ”
“ ငါလဲ သေချာမသိပေမယ့် မမလေးက ဒီနေ့ ကစားသူတွေကို တစ်ယောက်မှ အဝင်မခံဘူး ..ထင်ရှားအောင် မမလေး ပုံစံက ထူးဆန်းနေတယ် .. မင်းတို့ ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ ”
“ ကိုရဲဝင့် .. ခင်ဗျား ဒီကနေ အမြန်ဆုံး ထွက်သွားတော့ .. မကြာခင် ဒီနေရာက ခင်ဗျားအတွက် အန္တရာယ် ရှိနိုင်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘာမှ မမေးနဲ့တော့ .. ခင်ဗျားက ကျွန်တော့် ဆရာဖြစ်ခဲ့ဖူးလို့ ခင်ဗျားကို ဘာမှမဖြစ်စေချင်ဘူး။ ဒီကနေ လစ်တော့ဗျာ ”
“ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲကွာ .. ”
“ နောက်တော့ ခင်ဗျား သိပါလိမ့်မယ် .. ကဲ လစ်တော့ဗျာ ”
ထင်ရှားအောင် ရဲဝင့်ကို ကျောခိုင်းကာ အောက်ထပ်ကို ဆင်းဖို့ ဓါတ်လှေကားရှိရာကို လှည့်အထွက် ....။
“ အေး .. ငါ မသွားခင် မင်းကို နှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်ကွာ .. ”
ရဲဝင့်ရဲ့ စကားသံနဲ့အတူ သူ့လည်ဂုတ်မှာ ဆူးကနဲဖြစ်သွားသည်။
“ ဆောရီးကွာ .. မမလေးက ငါ့ကျေးဇူးရှင်မို့ ကျေးဇူးရှင်ကို ကျေးဇူးမကန်းပါရစေနဲ့ ထင်ရှားအောင် ”
“ ခင်ဗျား ... ”
ထင်ရှားအောင် ရုတ်တရက် ခေါင်းမူးလာပြီး အရာအားလုံးက ချာလပတ်လည်လာတော့သည်။ သူ့လည်ဂုတ်မှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့ အပ်တံကို ဆွဲနှုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ အမူးလွန်သွားပြီး လုံး၀ မဟန်နိုင်တော့ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်လှဲသွားတော့သည်။
ရဲဝင့်က ထင်ရှားအောင်ကို နောက်ကနေ မေ့ဆေးသေနတ်ဖြင့် ပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်တော့သည်။
.....................................................................................
ထင်ရှား .. မမကို ချစ်ရင် မမ စိတ်တိုင်းကျ နေပေးမှာလား ...ငါ နဲ့ မေချို .. မင်း ဘယ်သူ့ကို ယုံလဲ ထင်ရှားအောင် ...ပန်းလေး ကိုကို့ကို ချစ်တယ် .. ဒါပေမယ့် မမကြီးကို ပန်းလေး ကြောက်တယ် ...
အဲ့ဒါကြောင့် ဧကရီ ကို့အနားကို ရောက်လာတာပေါ့ ........လူလေး .. မင်းက မေချို ကြိုးဆွဲရာ က နေတဲ့ သူ ဖြစ်နေပြီ ............။
ခေါင်းထဲမှာ အသံတွေကြားနေရတယ်။ ငါ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ .. အလင်းတန်းတစ်ချို့ မျက်လုံးထဲ စီးဝင်လာတယ်။ တဆစ်ဆစ် ကိုက်ခဲနေတဲ့ ခေါင်းကိုက်ဝေဒနာကြောင့် မျက်လုံး သေချာမဖွင့်နိုင်သေးဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်က စိတ်တိုင်းကျ လှုပ်ရှားလို့မရတာကို သတိထားမိသွားတယ်။
ငါ့လက်တွေ .. ငါ့လက်တွေ ဘာလို့ လှုပ်လို့မရတာလဲ .. အားပြုကာ ရုန်းကန်ပြီး လှုပ်ရှားကြည့်လဲ မရဘူး .. ငါ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ။
“ သတိရလာပြီလား .. ”
ရှေ့တည့်တည့်ဆီကနေ ရောက်လာသော အသံကြောင့် မျက်လုံးကို အားတင်းပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ အပေါ်အောက် အနက်ရောင် များ ဝတ်ဆင်ထားသော လူတစ်ယောက်။ အသံက သူကြားဖူးတဲ့အသံကိုမှ မကြားဖူးသေးသော လေယူလေသိမ်းဖြင့် ပြောနေသော အသံ။
“ ထင်ရှားအောင် .. မင်းနဲ့ငါ အခုမှပဲ တွေ့ဖြစ်တော့တယ်။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်ကွာ .. ”
စကားပြောနေသူကို သေချာကြည့်လိုက်တော့ ထင်ရှားအောင် ဝေခွဲမရဖြစ်သွားသည်။ ဒါ .. ဒါ .. မမ .. မမ ဟုတ်တယ်မလား။
“ မမ .. ခင်ဗျား .. မမ .. ဟုတ်တယ်မလား ”
“ မင်း မမ လား .. ရှိပါတယ်ကွ .. နောက်မှ သူနဲ့ပြော .. လောလောဆယ် ငါနဲ့ စကားပြောရအောင် ”
“ ဘာပြောနေတာလဲ .. အခု ပြောနေတာ မမ မလား .. အာ့ .. ”
ခေါင်းက ဆစ်ကနဲ တစ်ချက်ကိုက်သွားသည်။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲဆိုတာ သေချာ ပြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ ရဲဝင့် မျက်နှာက ထင်ရှားအောင် အတွေးထဲမှာ ပေါ်လာသည်။ ရဲဝင့် .. ဒီလူ ငါ့ကို တစ်ခုခုနဲ့ ပစ်လိုက်တယ်။ မေ့ဆေးလား .. ဟုတ်တယ် .. သူ ငါ့ကို ပစ်လိုက်တာ မေ့ဆေးပဲ။
“ ငါ့ကိုယ်ငါ မိတ်ဆက်ရဦးမယ်။ ငါ့နာမည်က ထွဋ်ခေါင်မင်း လို့ ခေါ်တယ် .. မင်း အရမ်းတွေ့ချင်နေတဲ့ သတင်းပေးဆိုတာ ငါပဲ ”
စကားပြောနေသူက မေချို ဖြစ်နေပေမယ့် မေချို နဲ့ လုံး၀ မတူတော့တဲ့ လူတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေသည်။ ဝတ်စားထားသည်မှာ ယောက်ျားတစ်ယောက် ပုံစံဖြစ်ပြီး ဆံပင်ကို ဆံထုံး ထုံးထားသည်။ မျက်နှာမှာ ဘာမိတ်ကပ်မှ လူးမထားပဲ မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့ မေချိုက သူ့ကို စကားပြောနေသည်။
“ မမ ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ .. ထွဋ်ခေါင်မင်း ဆိုတာ မမ နာမည်အရင်းပဲလေ .. ”
“ သြော် .. မေချိုက မင်းကို အဲ့လို ပြောခဲ့တာလား .. ဟား ... ထွဋ်ခေါင်မင်း နဲ့ မေချို က မတူဘူး ချာတိတ် .. လုံး၀ မတူဘူး။
မေချိုဆိုတဲ့ မိန်းမက ချစ်တတ်သလောက် ထွဋ်ခေါင်မင်းဆိုတဲ့ ကောင်က မုန်းတတ်တယ်။ တိတ်စမ်း .. မေချို .. နင့်ကို လိုက်မလာနဲ့လို့ ငါ ပြောခဲ့တယ်လေ .. ငါ စကားပြောနေတုန်း ဝင် မပြောနဲ့ .. နင့်အကောင်ကို ငါ လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိရသေးဘူး .. ”
ထွဋ်ခေါင်မင်း လို့ သူ့ကိုယ်သူ ပြောနေသော မေချိုက အနောက်သို့လှည့်ကာ လူတစ်ယောက်ကို စကားပြောနေသလို လှမ်းပြောလိုက်သည်။
အနောက်မှာ ဘယ်သူရှိနေလဲဆိုပြီး ထင်ရှားအောင် ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှ မရှိပါ။ ဒါဆို .. မမ က စိတ်နှစ်မျိုးနဲ့ သူ့ကို စကားပြောနေတာလား။
ထင်ရှားအောင် အခြေနေကို သဘောပေါက်စ ပြုလာသည်။ သတိကောင်းကောင်း ရသွားချိန် ခန္ဓာကိုယ်ကို လှုပ်ရှားကြည့်တော့ သူ့လက်များမှာ သံကြိုးများဖြင့် တစ်ဖက်စီ ချည်နှောင်ထားတာကို သတိပြုလိုက်မိသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဒါ .. လောင်းကစားရုံ အောက်ထပ်မှာရှိတဲ့ BDSM အခန်းပဲ။
“ ချာတိတ် .. မေချို က မင်းကို တော်တော် ချစ်ရှာသား .. တွေ့လား .. ငါ မင်းကို တစ်ခုခု လုပ်မှာကို စိုးရိမ်နေတယ်။
မင်းကွာ .. ကိုယ့်အပေါ် ဒီလောက်ချစ်တဲ့သူကို သစ္စာဖောက်ရတယ်လို့ .. ပိုဆိုးတာက မင်း သစ္စာဖောက်လိုက်တာ ငါ သိပ်ချစ်တဲ့ မေချို ဖြစ်နေတယ်။ ဒီကောင်မက ကိုယ့်အပေါ် သစ္စာမရှိတဲ့သူကိုတောင် မေတ္တာ မပျက်ပဲ ချစ်ရှာတယ် ..
ကျွစ် .. ကျွစ် .. ကျွစ် .. မင်းတို့ကိုကြည့်ပြီး သနားလိုက်တာ ... အချစ်နွံမှာ တစ်ရစ်ပြီးတစ်ရစ် နစ်ဝင်နေကြတာပဲ ”
ထင်ရှားအောင် နောက်ဆုံးအကြိမ် ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားကြည့်သည်။
“ မမ .. စိတ်ထိန်းပါဦးဗျာ .. ထွဋ်ခေါင်မင်း ဆိုတာ မမ ပဲလေ .. မမရဲ့ နာမည်ရင်းက ထွဋ်ခေါင်မင်းလေဗျာ .. မမ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ ကျွန်တော် ရှင်းပြပါ့မယ်။ မမ ... မမ ... မှာ စိတ်ရောဂါ ရှိနေတယ် ”
“ တွေ့လား မေချို .. ဟိုအုပ်စုက နင့်ချာတိတ်ကိုပါ စည်းရုံးလိုက်ပြီ .. နင့်မှာ စိတ်ရောဂါ ရှိတယ်တဲ့ ... ဟား .. ထင်ရှားအောင် .. မင်းလဲ သူတို့ဘက် ပါသွားပြီလား .. ပန်းလေးကို ခေါ်သွားတာ ငါပါကွ .. မင်း မမ မဟုတ်ဘူး။
မင်း မမ က သိပ်ပျော့တာ .. သူ့ဘေးမှာ ငါရှိနေလို့သာ သူ ဒီအခြေနေရောက်လာတာ .. အဲ့ဒါ မင်းသိလား ”
( အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်နေမှုကို ဖျက်ဆီးဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူးမလား )
ထင်ရှားအောင် နားထဲမှာ ဒေါက်တာထွန်းမင်း ပြောခဲ့တဲ့ စကားကို ပြန်ကြားနေမိသည်။ မမ ရဲ့ အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်နေတဲ့ ထွဋ်ခေါင်မင်းဆိုတဲ့ ကိုယ်ပွားကို သူ ဘယ်လို ဖျက်ဆီးရမလဲ .. မမ လက်ခံလာအောင် သူ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ .. မမ အခြေနေက အဆိုးဆုံး အခြေနေကို ရောက်နေပြီဆိုတာ ထင်ရှားအောင် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ မြင်နေရပြီ။
ပိုဆိုးတာက သူ့လက်များကို သံကြိုးများ ခတ်ထားသောကြောင့် ဘာမှ လှုပ်ရှားလို့မရဘူးဖြစ်နေတယ်။ အခြေနေက မေချို ပြောသမျှ နားထောင်နေရုံသာ။ ထင်ရှားအောင် ခေါင်းငိုက်သွားတော့သည်။
ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ .. မမ ကို ငါ ဘယ်လို ရှင်းပြရမလဲ .. သူ ယုံကြည်နေတာကို ငါ ဘယ်လို ဖျက်ဆီးရမလဲ။
“ မင်းမှာ ပြောစရာ စကား မရှိတော့ဘူးလား ထင်ရှားအောင် .. မင်းပဲ ငါ့ကို အရမ်းတွေ့ချင်နေတယ်ဆို .. ”
ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ ... ဘာလုပ်ရမလဲ ... ယုံကြည်မှုကို ဖျက်ဆီးဖို့ ... ဖျက်ဆီးဖို့ .....။ ထင်ရှားအောင် မနားတမ်း သူ့ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးနေရသည်။ ဒီအခြေနေမှာ သူ့အတွက် ထွက်ပေါက်တစ်ခုကို ရှာရတာ မလွယ်ပေ။
အတွေးများစွာနဲ့ မေချိုကို ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပဲ ငြိမ်နေရင်း ........။ နောက်ဆုံးတော့ သူ ထွက်ပေါက်တစ်ခုကို ရှာတွေ့သွားပြီလား။
ထင်ရှားအောင် ငုံ့ထားသော ခေါင်းကို မော့လိုက်ကာ ....
“ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ် ထွဋ်ခေါင်မင်း .... နောက်ဆုံးတော့ ခင်ဗျားကို တွေ့ရပြီပေါ့ .. ”
ထင်ရှားအောင် မျက်နှာမှာ ပြောင်းလဲသွားပြီး ရန်သူတစ်ယောက်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောဆိုနေသော မျက်နှာထားမျိုး ဖြစ်သွားလေသည်။
ယုံကြည်မှုကို ဖျက်ဆီးဖို့ သူကိုယ်တိုင် ယုံကြည်မှုထဲကို စီးမျောမှ ဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ ထင်ရှားအောင် သဘောပေါက်လိုက်သည်။
“ အဲ့လိုလုပ်စမ်းပါ ချာတိတ်ရာ .. အခုမှပဲ မင်းက မင်းနဲ့တူတော့တယ် .. မင်းကို အခုလို လက်ထိပ်ခတ်ထားရလို့ စိတ်မကောင်းပါဘူး .. သတိဆိုတာ ကြိုရှိနေမှ .. မင်း နားလည်မှာပါ .. ငါ မင်းကို မေးချင်တာ ရှိတယ် ”
“ ခင်ဗျား ဘာသိချင်တာလဲ .. ”
“ မင်း ဘာလို့ မေချို ကို ချစ်ဟန်ဆောင်ပြီး သစ္စာဖောက်ရတာလဲ .. ဧကရီ ဆိုတဲ့ မိန်းမက မေချိုလောက် မင်းအပေါ် ကောင်းနိုင်လို့လား .. ဟမ် .. ဖြေစမ်း ထင်ရှားအောင် ”
သဘောပေါက်ပြီ .. မမက ဧကရီနဲ့ပက်သက်ပြီး ငါ့အပေါ် နာကျီးနေတာကိုး။ ဒါကြောင့် ထွဋ်ခေါင်မင်း သူ့အနားကို ရောက်လာတာပဲ။ ထွဋ်ခေါင်မင်းက မမရဲ့ dark side ဆိုတော့ အမုန်းတရားတွေ ဖြစ်ပေါ်လာရင် ထွဋ်ခေါင်မင်း သူ့ဆီကို အလိုလို ရောက်လာတယ်။ ဒါကြောင့် သူ့စိတ်ရင်းနဲ့မဟုတ်ပဲ ထွဋ်ခေါင်မင်း နဲ့ ငါ့ကို ပေးတွေ့လိုက်တာပဲ။
ငါ မီးစင်ကြည့်ကမှ ဖြစ်မယ်။ ခုချိန်မှာ ထွဋ်ခေါင်မင်း က မမကို ထိန်းချုပ်ထားပြီ။ ငါ ဆက်ဆံနေရတာ မမ မဟုတ်တော့ဘူး။
ထွဋ်ခေါင်မင်း ဖြစ်နေပြီ .. ထွဋ်ခေါင်မင်းကို ငါ ဘယ်လို ဆက်ဆံရမလဲ .....။
“ ခင်ဗျားပြောတာ မှန်ပါတယ်။ မမ လောက် ကျွန်တော့်အပေါ် ကောင်းတဲ့သူ မရှိဘူး .. ကျွန်တော် မှားသွားတယ်။ မမ .. ကျွန်တော် မှားသွားတယ် .. မမ ကို ကျွန်တော် ချစ်ပါတယ်။ ဧကရီနဲ့ပက်သက်ပြီး ကျွန်တော့်စိတ်ကို မထိန်းချုပ်ပဲ အလို လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီအတွက် မမ ပေးမယ့် အပြစ်ကို ကျွန်တော် ခံယူပါ့မယ်။ မမ ကျေနပ်တဲ့အထိ အပြစ်ပေးပါဗျာ .. ”
“ ဒီလို ပြောရုံနဲ့ မေချိုက ကျေနပ်ရမှာလား .. လွယ်လိုက်တာကွာ .. ဟေ့ကောင် ပါးစပ်ရှိတိုင်း လျှောက်ပြောမနေနဲ့ .. ”
“ အွတ် ........ ”
ထွဋ်ခေါင်မင်းရဲ့ လက်သီးက ထင်ရှားအောင် အရှိုက်တည့်တည့်ကို ရောက်လာတော့သည်။
“ မေချို .. နင် မကြည့်ချင်ရင် အခန်းထဲက ထွက်သွားလိုက် .. နင့်ကောင်ကို မသတ်သေးတာပဲ ငါ့ကို ကျေးဇူးတင်နေ .. တောက်စ် .. မင်းက ရန်သူနဲ့ပူးပေါင်းရုံတင်မကဘူး .. မေချို ပိုင်ဆိုင်သမျှ အကုန် သိမ်းချင်နေတာ ငါ မသိဘူးထင်နေလား .. စောက်ကလေး .. မင်းလိုချင်တာတော့ မရဘူး .. ဒါပဲ ရမယ် .. ”
“ ခွက် .. ”
လက်သီးက ထင်ရှားအောင်ရဲ့ မျက်နှာသို့ ... ထင်ရှားအောင် နှုတ်ခမ်းမှာ သွေးများ စို့သွားသည်။ ထင်ရှားအောင် ဘာမှ ပြန်လုပ်လို့မရ .. ခုချိန်မှာ သူက ထွဋ်ခေါင်မင်းအတွက် လက်သီးထိုးစရာ သဲအိပ်တစ်လုံးပမာ ဖြစ်နေလေပြီ။
“ မမ .. ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် .. ကျွန်တော့်ကို ကြိုက်သလို လုပ်ပါ .. မမ ကျေနပ်တဲ့အထိ လုပ်ပါ .. ဒါပေမယ့် မမကို ကျွန်တော် တကယ်ချစ်ခဲ့တာကိုတော့ လက်ခံပေးပါ။ ကျွန်တော် မလိမ်ဘူး မမ .. မမ ကို ကျွန်တော် အရမ်းချစ်တယ် .. ”
“ တောက်စ် .. ”
(၃)ချက် ဆက်တိုက် အတီးခံလိုက်ရသည်။ နာကျင်မှုကြောင့် ခြေထောက်များ ယိုင်လာသည်။ ခြေထောက်များ အားပြုထောက်ကာ ထင်ရှားအောင် ထွဋ်ခေါင်မင်းကို ပြန် ပြုံးပြလိုက်သည်။ ထင်ရှားအောင်ရဲ့ အပြုံးကို မြင်တော့ ထွဋ်ခေါင်မင်း ဒေါသဖြစ်သွားကာ .. နောက်ထပ် ထိုးမယ်အလုပ် .. သူ့လက်သီးကို တစ်စုံတစ်ယောက်က လှမ်းဖမ်းလိုက်သလို လေထဲမှာ ရပ်တန့်သွားသည်။
“ ငါ့လက်ကို လွှတ်စမ်း မေချို .. နင် သူပြောတိုင်း ယုံနေလား .. ငါ့ကို လွှတ်စမ်းဆိုနေ .. ”
ထင်ရှားအောင် ထပ် ပြုံးလိုက်သည်။ သူဖြစ်ချင်တဲ့ ပုံစံအတိုင်း ကွက်တိ ဖြစ်သွားတာမို့ သူ့လုပ်ရပ် အောင်မြင်သွားမှန်းသိလိုက်သည်။
သူ့ကို ထွဋ်ခေါင်မင်း နှိပ်စက်မယ်ဆိုရင် မေချို ကြည့်နေနိုင်ပါ့မလား .. ဒါကြောင့် ထွဋ်ခေါင်မင်းကို တမင် ဆွပေးပြီး မေချို သူ့အနားရောက်အောင် ဖန်တီးလိုက်ခြင်းဖြစ်တော့သည်။
“ လွှတ်ပေးလိုက်ပါ မမ .. ဘယ်လောက် ထိုးထိုး ကျွန်တော် ခံနိုင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် မခံနိုင်တာက မမ ကျွန်တော့်ကို .. မုန်းသွားမှာကိုပဲ .. ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော့်ကို မမုန်းပါနဲ့ဗျာ .. ဧကရီကို ကျွန်တော် အပျော်တွဲမိတာပါ .. ”
“ ဟေ့ကောင် .. မေချို နားထောင်ကောင်းအောင် လျှောက်ပြောမနေနဲ့ .. ”
“ ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်အကြောင်း ဘယ်လောက် သိလို့လဲ .. ကျွန်တော့်အကြောင်း မမ အသိဆုံးပါ ..မမ .. ကျွန်တော် တောင်းပန်နေတယ်နော် .. ဒီထက် ပိုဆိုးလာရင် ကျွန်တော် မမကို စိတ်ဆိုးမိတော့မယ် ”
“ အောင်မာ .. မင်းကများ .. ”
အားပြင်းပြင်း လက်သီးချက်ကို ခံလိုက်ရပြန်သည်။ ထင်ရှားအောင် ပါးစပ်ထဲမှ သွေးများကို ထွေးထုတ်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။
နောက်ထပ် အထိုးခံဖို့ မျက်နှာကို မော့ကာ မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ဆီကို ရောက်လာတာက လက်သီးမဟုတ်ပဲ နွေးထွေးသော လက်တစ်စုံက သူ့ပါးပြင်ထက်သို့ ...။ ထင်ရှားအောင် မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ...။
“ အရမ်း နာသွားလား .. မမ ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော် .. ”
ထင်ရှားအောင် မျက်လုံးထဲ မေချို့ကို ပြန်မြင်လိုက်ရသည်။ စိုးရိမ်ပူပန်နေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် မေချိုက သူ့ကို ကြည့်နေသည်။
ထို မျက်ဝန်းများကို ခဏပဲ မြင်လိုက်ရသည်။ ချက်ချင်းပဲ မေချို့ မျက်ဝန်းများက မီးတောက်တစ်ခုအဖြစ်သို့ ပြောင်းသွားကာ ...။
“ ကောင်းပြီ ချာတိတ် .. ဘာတဲ့ .. အပျော်တွဲတာ ဟုတ်လား .. မင်းက ငါ့ကို စိန်ခေါ်နေတာပဲ ..အေး .. မင်း အပျော်တွဲတဲ့ မိန်းမကို ငါက အပျော် လုပ်ပြမယ် ဆိုရင် မင်းခံနိုင်မလား .. ”
ထွဋ်ခေါင်မင်းရဲ့ စကားကိုကြားတော့ ထင်ရှားအောင် ပြုံးနေရာကနေ တည်သွားတော့သည်။ သူ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ...။
“ မင်း မျက်တောင် မခတ်ပဲ သေချာကြည့်နေ .. မင်းရဲ့ အပျော် မယားကို ငါ အပျော်ကြံပြမယ် ..ဟေ့ .. အပြင်က ကောင်တွေ ကောင်မလေးကို အထဲ ခေါ်ခဲ့စမ်း .. ”
“ ခင် .. ခင်ဗျား ... ဘာလုပ်မလို့လဲ ... ”
“ မင်းအတွက် live show လေးတစ်ခု ငါ တင်ဆက်ပေးမလို့ပါ .. free ကြည့်ရမှာနော် .. ဟား .. ”
“ ဟာ .. ခင်ဗျား ..... ”
...................................................................................
အခန်း (၃၈)
အခန်းထဲသို့ မေချို့ တပည့်တွေက ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို လက်ထိပ်များ ခတ်လျက် ဖမ်းခေါ်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ထင်ရှားအောင် ဒေါသဖြစ်ကာ အသားများ တဆတ်ဆတ်တုန်လာတော့သည်။ ဖမ်းဆီးခံထားရသော ကောင်မလေးမှာ ဧကရီ ဖြစ်နေသည်။ ဧကရီမှာ အတွင်းခံများသာ ဝတ်ဆင်ထားပြီး မျက်နှာမှာလဲ အထိုးခံရသဖြင့် အနည်းငယ် ဖူးယောင်နေသည်။
ထင်ရှားအောင်နဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထင်ရှားအောင်ကို ချည်နှောင်ထားသကဲ့သို့ ဧကရီကိုလဲ တိုင်နှစ်ခုကြား သံကြိုးများ ခတ်ကာ ချည်နှောင်လိုက်သည်။ လက်များ ချည်နှောင်ရုံမက .. ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုလဲ ကားလျက် ရပ်စေပြီး သံကြိုးများ ခတ်လိုက်သည်။
မြင်ကွင်းက ထင်ရှားအောင် ကို သွေးများ ပွက်ပွက်ဆူတဲ့အထိ ထိခိုက်နာကျင်စေသည်။ ဧကရီ ဘယ်ချိန်တုန်းက အဖမ်းခံလိုက်ရတာလဲ ...။
“ ဘာလဲ .. ငါက ဒီကျားမလေးကို မဖမ်းနိုင်ဘူးများ ထင်နေလား .. ဟား .. မင်းတို့ ပန်းလေး ကိစ္စနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေချိန် ငါ ကျားလိုက်ဖမ်းလိုက်တယ်။ မင်း ကျားမလေးက အစွာလေးကွ .. လွယ်လွယ်နဲ့တော့ မမိခဲ့ဘူး ”
“ ခင်ဗျား .. သူ့ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ .. တောက်စ် .. အာ .......... ”
ဧကရီက ထင်ရှားအောင်ကို မြင်တော့ စကားပြောချင်သော်လဲ ပါးစပ်မှာ တစ်ကိုက်စာ ဘောလုံးအနက်ရောင် တစ်လုံးကို သရေကြိုးဖြင့် ပိတ်ချည်ထားသောကြောင့် စကားပြောလို့မရပေ။ တဝူးဝူး နဲ့ ထင်ရှားအောင်ကို ကြည့်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ရှားနေတော့သည်။
“ မမ .. သူ့ကို တားပါဦး .. မမ .. ကျွန်တော် ပြောတာ ကြားလား .. မမ .. ကြားလား ...အာ .. မမ .. ဘာလို့ ငြိမ်နေတာလဲ ........... ”
“ ခေါ်မနေနဲ့ .. ဒီအချိန်မှာ သူလဲ ငါနဲ့ထပ်တူ ခံစားနေရတယ် .. ဒီကောင်မကြောင့် သူ စိတ်ဆင်းရဲနေတာလေ ..မင်း ခေါ်တာကို သူ ဘယ်ကြားနိုင်ပါ့မလဲ .. ကဲ .. live show ကြည့်ဖို့ အဆင်သင့်ပဲလား .. ဟေ့ .. အားလုံး အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားတော့ .. ငါ မခေါ်မချင်း ဘယ်သူမှ ဝင်မလာနဲ့ .. ”
“ တောက်စ် ... ခင်ဗျားကို ကျုပ် သတ်မယ် ... အာ .. သတ္တိရှိရင် ကျုပ်ကို လွှတ်ပေးစမ်း ”
“ စိတ်လျော့ပါကွာ .. သတ္တိရှိ မရှိတော့ မသိဘူး .. ငါ့မှာ မိန်းမတစ်ယောက်ကို အပျော်ကြံဖို့ ပစ္စည်းတစ်ခုတော့ရှိတယ် ..မင်းကောင်မလေးကို အဲ့ဒီ ပစ္စည်းနဲ့ ဖြေးဖြေးလေး နှိပ်စက်ပြမယ် .. အရသာခံပြီး သေချာကြည့်နော် .. ”
“ တောက်စ် ... ဧကရီ .. ကို တောင်းပန်ပါတယ် .. မင်း ကို့ကြောင့် .... ကို့ကြောင့် ............ ”
ထင်ရှားအောင် စကားဆက်မပြောနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းငုံ့ ထားလိုက်သည်။ ဧကရီကို သူ ရင်မဆိုင်ရဲတော့ဘူး။ ထွဋ်ခေါင်မင်းက .. ကြာပွတ်တစ်ခု ယူလိုက်ကာ ဧကရီရဲ့ ကျောပြင်ကို အားနဲ့ လွှဲရိုက်လိုက်တော့သည်။ ဧကရီက ကြာပွတ်ဒဏ်ကြောင့် အရှေ့ကို ကော့သွားပြီး မျက်စိ စုံမှိတ်ကာ တဝူးဝူးဖြင့် နာကျင်ရတော့သည်။ ထင်ရှားအောင် ဧကရီ အဖြစ်ကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ စီးကျလာတော့သည်။
“ ဖြောင်း ... ဖြောင်း ... ဖြောင်း ............ ”
အဆက်မပြတ် ရိုက်ချက်များကြောင့် ဧကရီ တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်တွန့်လူးနေတော့သည်။ ကျောကုန်း နဲ့ ဖင်မှာ ကြာပွတ်ဒဏ်ကြောင့် အနီရောင် သွေးခြေကြောင်းများ ပေါ်လာတဲ့အထိ နာကျင်ခဲ့ရသည်။
“ တော်ပါတော့ဗျာ .. မရိုက်ပါနဲ့တော့ .. ကျေးဇူးပြုပြီး မရိုက်ပါနဲ့တော့ ..... ခင်ဗျား ဘာဖြစ်ချင်လဲ ထွဋ်ခေါင်မင်း ..ခင်ဗျား ကျုပ်ကို ကြိုက်သလို လုပ်လို့ရတယ် .. မိန်းမတစ်ယောက်ကို သံကြိုးခတ်ပြီး ရိုက်ရလောက်အောင် ..အောက်တန်းမကျစမ်းပါနဲ့ .. ကျုပ်ကို သတ်ချင်နေတယ်မလား .. လာစမ်းပါ .. ခင်ဗျားစိတ်တိုင်းကျ ဓါးနဲ့မွှန်းပြီး အရသာခံ သတ်လိုက်စမ်းပါ ”
“ ဖြေးဖြေးပေါ့ကွာ .. ဒီကောင်မက ဒီလိုမှ မရိုက်ရင် ငြိမ်ခံနေမှာ မဟုတ်ဘူး .. နာနာလေး ရိုက်မှ ကြာကြာလေး ဝိုက်လို့ရမှာ .. ”
“ ခင်ဗျား ............ ”
နောက်ထပ် ၅ ချက်လောက် ဆက်တိုက် ရိုက်လိုက်ပြန်သည်။ ဧကရီက နာကျင်လွန်းသဖြင့် မအော်နိုင်တော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
ထင်ရှားအောင် လက်သီးဆုပ်ကာ အံကြိတ်ရင်း မျက်နှာလွှဲထားရတော့သည်။ ဒီအခြေနေကို ကယ်တင်နိုင်တာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူးလား။
မမ .. ခင်ဗျားလဲ ထွဋ်ခေါင်မင်း လုပ်ရပ်ကို သဘောကျနေတာလား .. ဘာလို့ ငြိမ်နေတာလဲ .. ခင်ဗျား ဘယ်ရောက်နေလဲ .......။
“ ဟော .. ငြိမ်သွားပြီ .. အားတော့နာတယ်ကွာ .. မင်းကို ပြချင်တဲ့ live show က အခုမှ စမှာကွ .. ”
ထွဋ်ခေါင်မင်းက ကြာပွတ်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး ဧကရီ အနောက်ကို သွားကာ ဧကရီ့ကို ခါးကနေ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ဧကရီက ထင်ရှားအောင်ကိုသာ မျက်ရည်များစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေတော့သည်။ ထင်ရှားအောင်လဲ ဧကရီကို ကြည့်ရင်း ဘာမှ လုပ်လို့မရတဲ့ သူ့အဖြစ်ကိုယ်သူ ခံပြင်းလွန်းသဖြင့် ..ဒေါသထွက်ကာ အံကြိတ်ထားရတော့သည်။ ထွဋ်ခေါင်မင်းက ဧကရီ ဆံပင်များကို အနောက်ကနေ ဆွဲဆောင့်ကာ ဧကရီ ပါးပြင်ကို သူ့လျှာဖြင့် ..အားရပါးရ လျက်လိုက်တော့သည်။ ဧကရီက ခေါင်းကို ခါရမ်းသော်လဲ ဆံပင်များ ဆွဲဆောင့်ထားသောကြောင့် လှုပ်လို့ မရနိုင်ပေ။
( မမကို ရောဂါအကြောင်း ရှင်းပြဖို့က ငါ့အတွက် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။ လောလောဆယ် ဒီအခြေနေကနေ ငါ ဘယ်လို ရုန်းထွက်မလဲ .. ဖြစ်နိုင်သေးရဲ့လား ..
ငါ့ကြောင့် ဧကရီ ဒုက္ခ လှလှတွေ့တော့မယ်။ သေချာတာက မကြာခင် ဧကရီကို ငါ ဆုံးရှုံးရတော့မယ်။ ဒီလူက ဧကရီ ကို သေချာပေါက် သတ်လိမ့်မယ်။
ဧကရီကို ငါ ဘယ်လို ကယ်တင်မလဲ .. ထွဋ်ခေါင်မင်း ဆိုတဲ့ စိတ်ကို မမ ဆီကနေ ငါ ဘယ်လို မောင်းထုတ်မှာလဲ .. စဉ်းစားစမ်း ထင်ရှားအောင် ..ငါ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ရင် တစ်သက်လုံး ရှုံးပြီ .. လီးပဲ .. ထင်ရှားအောင် .. လီးထဲမှပဲ .. မင်း ဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့ဘူးလား ... ကိုကြီး .. ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ .. ကိုပေါ်ရာ .. ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲ )
ထင်ရှားအောင် မြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းကို ဆက်မကြည့်နိုင်တော့ပဲ မျက်နှာလွှဲထားလိုက်တော့သည်။ ထွဋ်ခေါင်မင်းရဲ့ လက်တွေက ဧကရီ ရဲ့ နို့အုံများကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ဆော့ကစားကာ ထင်ရှားအောင်ကို အရသာရှိရှိ တင်ဆက်နေလေသည်။ ဧကရီက မျက်လုံးမှိတ်ကာ .. ဖြစ်သမျှကို အံကြိတ်ခံနေပုံရသည်။
ထွဋ်ခေါင်မင်းပုံစံက ဧကရီကို မသတ်ခင် မုဒိန်းကျင့်သွားမယ့်ပုံပဲ .. အပွဲပွဲ နွဲလာတဲ့ ကျားနှစ်ကောင်မှာ အခုတော့ သတ်ကွင်းမှာ သေမိန့်မကျခင် မရှုမလှ ခံစားနေရလေပြီ။ ထင်ရှားအောင် လက်သီးကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ သူ လုပ်နေကြအတိုင်း အခက်ခဲကြားကနေ ဘယ်လိုလွတ်မြောက်နိုင်မလဲဆိုတာ တွေးတောနေတော့သည်။
“ ထင်ရှားအောင် .. ဒီလောက် မိုက်တဲ့ မြင်ကွင်းကို ဘာလို့ မကြည့်တာလဲ .. ဘာလဲ .. မင်းပါ စိတ်ပါလာမှာစိုးလို့လား .. ဟား ”
( ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ ... ပြဿနာတိုင်းမှာ အဖြေရှိတယ်။ စိတ်ကို ငြိမ်အောင်ထား .. ဒီအချိန်မှာ ငါ စိတ်လှုပ်ရှားနေရင် ပိုဆိုးကုန်မယ်။
ငါ ဧကရီကို ရအောင် ကယ်မယ် .. မမ .. ပြဿနာအားလုံးက အဖြေက မမ ပဲ .. ဟုတ်တယ် .. မမ ပဲ .. မမ ခင်ဗျား ဘယ်မှာလဲ ..
ဘာလို့ ထွက်မလာတာလဲ .. ခင်ဗျား ထွက်လာအောင် ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲ .. မမ ထွက်လာအောင် .. ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ ...မမ ထွက်လာအောင် .... )
ထင်ရှားအောင် ခေါင်းထဲမှာ မေချိုနဲ့ စကားပြောခဲ့တုန်းက စကားတစ်ချို့ကို ပြန်ကြားလိုက်မိသည်။ ထို စကားများက ထင်ရှားအောင်ကို ကယ်တင်ဖို့ ဖြစ်လာနိုင်လား .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲ .. ဒါပေမယ့် သူ တစ်ယောက်တည်း ကြိုးစားလို့မဖြစ်ဘူး။ ဧကရီ လဲ သူနဲ့အတူ ကြိုးစားမှ ဖြစ်မယ်။ ဧကရီ ငါနဲ့အတူ လိုက်နိုင်ပါ့မလား .. ဧကရီ .. ငါ မင်းကိုပဲ အားကိုးရတော့မယ်ထင်တယ်။
ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့ နောက်ကနေ လိုက်ခဲ့ပေးပါ .. မင်း လိုက်နိုင်မယ်လို့ ငါ မျှော်လင့်တယ်။
ထင်ရှားအောင် ရှေ့တည့်တည့်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဧကရီ မှာ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေလေပြီ။ ထွဋ်ခေါင်မင်းက ဧကရီခါးကို အရှေ့ကို ဆောင့်တွန်းလိုက်သဖြင့် ဧကရီမှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် ခါးရှေ့ကိုင်းကာ ဖင်ကော့လိုက်ရသည်။ ထွဋ်ခေါင်မင်းက သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်တော့သည်။
ဧကရီက ခေါင်းကို သွင်သွင်ခါရမ်းကာ မကြာခင် သူ့ကိုယ်တွင်းထဲ ရောက်ရှိလာတော့မယ့် အရာကို ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်ပေမယ့် သူ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ ဧကရီ ထင်ရှားအောင်ကို ကြည့်ကာ မျက်လုံးတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်ပြီး ခေါင်းကို အောက်သို့ ငုံထားလိုက်တော့သည်။ ထင်ရှားအောင် မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်သော ဧကရီကိုကြည့်ရင်း ဘယ်လောက်ပဲ ဒုက္ခရောက်နေပါစေ ငါ့ကို စိတ်ပေါ့အောင် မျက်စိ မှိတ်ပြသွားတယ် .. ဧကရီရယ် .. ငါ တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ ........။
“ ကဲ .. ထင်ရှားအောင် သေချာကြည့်နော် .. ငါ ပျော်လို့ လုပ်တာပါကွာ .. မင်းလိုပဲ အပျော်ပေါ့ ...ငါ လုပ်ပြီးရင် ငါ့တပည့်တွေလဲ လုပ်ချင်ဦးမယ်ထင်တယ် .. ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ .. ငါ့ တပည့်တွေလဲ ဒါမျိုးလေး စားချင်ရှာမှာ .. ဟား .. ပေးစားလိုက်ရမလား .. ဟမ် .. ”
ထွဋ်ခေါင်မင်း သူ့လိင်တံကို တင်းတင်းကိုင်လိုက်ပြီး ဧကရီ ဖင်တစ်ဖက်ကို .. ဖြောင်း .. ကနဲ ရိုက်ကာ ဧကရီ ကိုယ်တွင်းသို့ သွင်းရန် အလုပ် .......။
“ ဟား .... ဟား ................... စောက်ရမ်း ရယ်ရတယ် .. ငါလိုးပဲ ခုမှပဲ သိတော့တယ် ..ဟား .... နေဦး စကားမပြောနိုင်သေးဘူး .. ရယ် လိုက်ဦးမယ် ”
ရုတ်တရက် ထင်ရှားအောင် အဆက်မပြတ် ရယ်မောလိုက်တော့သည်။ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ထင်ရှားအောင် အမူယာကြောင့် ထွဋ်ခေါင်မင်း အနည်းငယ် ကြောင်သွားသည်။ သူ မြင်ချင်တာက ထင်ရှားအောင် ခံပြင်းဒေါသထွက်ကာ စိတ်ဆင်းရဲနေမယ့် အဖြစ်ပဲ။ အခုတော့ ...။
ဧကရီလဲ ထွဋ်ခေါင်မင်းလိုပဲ ထင်ရှားအောင် အမူယာကိုကြည့်ကာ နားမလည်နိုင် ဖြစ်သွားသည်။
“ မင်း ဘာရယ်တာလဲ .. ဒီလောက် လုပ်ပြနေတာတောင် မင်းက ရယ်နိုင်သေးတယ်နော် ”
“ ရယ်ရလို့ ရယ်တာပေါ့ဗျ .. ခင်ဗျားဟာက ရယ်စရာကြီးပဲ .. ကျုပ် အခုမှပဲ သဘောပေါက်တော့တယ် ..ဟား .. ခင်ဗျား တော်တယ်ဗျာ .. ကျုပ် တော်တော် ခံလိုက်ရတယ် .. ဒါပေမယ့် အပြီးထိ မခံလိုက်ရလို့ တော်သေးတယ် .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခင်ဗျားကို ချီးကျူးပါတယ် .. well done ပါဗျာ .. ဟား ”
“ မင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ .. ”
“ မမ .. ခင်ဗျား ရှိနေတယ်မလား .. ဟား .. မမ .. ကျွန်တော် သိပြီ မမ .. ကျွန်တော် သိသွားပြီ ..ဒီတစ်ခါတော့ မမထက် အရင် ကျွန်တော် သိတာနော် .. အဲ့ဒီအတွက် ကျွန်တော့်ကို ဆုချရမယ် .. ဟဲ ဟဲ ”
“ မအေဘေးလေး .. မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. ”
“ ဟေ့လူ .. လူတွေ စကားပြောနေတာ ဘေးကနေ ဟောင်မနေစမ်းနဲ့ .. မမရေ .. ကျွန်တော် မမကို အရင်က မေးဖူးတာ မှတ်မိလား .. ရန်သူခေါင်းဆောင် ဘယ်သူလဲဆိုတာလေ .. အခု ဘယ်သူလဲ ကျွန်တော် သိပြီဗျ .. မမ မသိသေးဘူးမလား ..အမှန်က ရန်သူခေါင်းဆောင်က တစ်ချိန်လုံး ကျွန်တော်တို့နားရှိနေတာဗျ .. ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ သတိမထားခဲ့မိတာ။
ခင်ဗျား တော်တယ် ထွဋ်ခေါင်မင်း .. ကျုပ်သာ မတွေးတတ်ရင် ခုချိန်ထိ ခင်ဗျားက မမရဲ့ ကယ်တင်ရှင်ကြီး ဖြစ်နေမှာ။
မမ .. ကျွန်တော်တို့ အရမ်းသိချင်နေတဲ့ ရန်သူ ခေါင်းဆောင်ဆိုတာ တစ်ခြားသူမဟုတ်ဘူး .. အခု ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာ ဆရာကြီး လာလုပ်ပြနေတဲ့ ထွဋ်ခေါင်မင်း ပဲဗျ .. ဒီလူက ကျွန်တော်တို့ကို အကွက်ကျကျ လုပ်ကြံနေတာပဲ ”
“ ဟေ့ကောင် မင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ .. မေချို .. ဒီကောင် လျှောက်ပြောနေတာ .. ငါက ဘယ်လိုလုပ် .. နင့်ရဲ့ ရန်သူဖြစ်ရမှာလဲ .. ငါက နင့်ကို တစ်ချိန်လုံး ကူညီနေတာပဲ .. ”
“ ကူညီနေတာ ဟုတ်လား .. လီး ကူညီပါ့လား .. ခင်ဗျား ကူညီနေတာ မမကို မဟုတ်ဘူး ..ခင်ဗျားအတွက် ခင်ဗျား လုပ်နေတာချည်းပဲ .. ကျုပ် အခုမှ သဘောပေါက်တော့တယ်။ မမ .. ကျွန်တော့်ကို စကားပြောပါဦး .. ကျွန်တော့်မှာ ပြောစရာတွေ ရှိတယ် ”
“ မေချို .. နင် မလာနဲ့ .. ဒီကောင် လျှောက်ပြောနေတာ .. တောက်စ် ... ”
ထွဋ်ခေါင်မင်း ပုံစံက တစ်ယောက်ယောက်ကို အနားမလာနိုင်အောင် တားနေသော ပုံစံ ဖြစ်သည်။ ခဏနေတော့ ထွဋ်ခေါင်မင်း ထင်ရှားအောင် အနားသို့ ရောက်လာပြီး .........။
“ ထင်ရှား .. မင်း ဘာပြောချင်တာလဲ ”
မေချို ရောက်လာမှန်းသိတော့ ထင်ရှားအောင် စိတ်ထဲကနေ စောက်ရမ်းပျော်သွားသည်။
“ မမ .. မမရယ် .. ဘာလို့ ငြိမ်နေရတာလဲ .. ထွဋ်ခေါင်မင်းက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရန်သူ ခေါင်းဆောင်ကြီးဗျ ..မမပဲ ပြောတယ်လေ ရန်သူအဖွဲ့က အကွက်ကျကျ စီစဉ်တတ်တယ်ဆိုတာ .. အခု သူ့အကွက်က အမိုက်စားကြီး ..အခြေနေကောင်းရင် ဧကရီ နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုပါ တစ်ခါတည်းရှင်းပစ်လို့ရတယ်။ ဒါတောင် မမ သူ့အပေါ် သံသယ ဝင်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး .. သိပ်လှတဲ့ အကွက်ပဲဗျ ”
မေချို မျက်နှာက ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားပြီး ......။
“ မေချို .. ဒီကောင် သွေးရူးသွေးတန်း လျှောက်ပြောနေတာ .. ဘာမှ မယုံ ........... ”
စကားမဆုံးခင်မှာပဲ မေချို မျက်နှာထား ပြန်ရောက်လာသည်။
“ နင် ဘာမှမပြောနဲ့ ထွဋ်ခေါင်မင်း .. ငါ ထင်ရှား ပြောတာကို နားထောင်ချင်တယ် .. ထင်ရှား ..မမ နားလည်အောင် သေချာ ရှင်းပြစမ်း ”
“ မမကို ကျွန်တော် မေးဖူးတယ်နော် .. သူတို့က ကျွန်တော်တို့ကို ဘာလို့ လုပ်ကြံချင်တာလဲလို့ ..အပင်မြင့်လေ လေတိုက်ခံရလေပဲလို့ မမ ပြောခဲ့တယ် .. တကယ်တော့ ထွဋ်ခေါင်မင်းက အပင် ..အနှိမ့်လေးကတည်းက လေတိုက်ဖို့ ကြံစည်နေတာဗျ .. ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက ဒီ အပင်ကို ကြီးကို မလာစေချင်တာ .. ဒါကြောင့် အခုလို အကွက်ကျကျ လုပ်ကြံနေတာပဲ ”
“ ဆက်ပြောစမ်း .. ”
“ တစ်ချိန်က မမကို သူကူညီခဲ့တာတွေ ကျွန်တော် သေချာမသိဘူး။ အခု အခြေနေမှာတော့ မမကို သူကူညီချင်ယောင် ဆောင်ပြီး မမ အနားမှာ ရှိနေတဲ့ လူတွေကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အပြတ်ရှင်းနေတာပဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ .. မေချိုထွဋ်ခေါင် ဘဝကို ထွဋ်ခေါင်မင်း လိုချင်နေလို့ပဲ။ မမ ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေ .. ဒါ အမှန်တရားပဲ .. ဒီလူက ..တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မမရဲ့ နန်းတော်ကို အပိုင်သိမ်းပြီး ဘုရင် လုပ်ချင်နေတဲ့ စောက်ရူးတစ်ယောက်ဗျ .. ဟား .. ”
“ တောက်စ် .. မအေလိုးလေး ........ မေချို .. လွှတ်စမ်း ငါ့လက်ကို .. ငါက ဘာလို့ နင့်နေရာကို လိုချင်ရမှာလဲ ..အဓိပ္ပါယ် မရှိတာ .. ဘာလဲ .. နင်က ငါ့ကို မယုံဘူးလား ”
ထင်ရှားအောင်ဆီ ရောက်လာမယ့် ထွဋ်ခေါင်မင်းရဲ့ လက်သီးကို မေချိုက တားလိုက်ပြန်သည်။ ထင်ရှားအောင် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်။ ကဲ .. ဧကရီ .. မင်း ငါနဲ့အတူ က ပြရမယ့် အချိန်ရောက်လာပြီ .. ငါ ဦးဆောင်တဲ့နောက်ကို မင်း လိုက်နိုင်ပါစေ ......။
“ ရန်သူခေါင်းဆောင် ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲ ကျွန်တော် တစ်ချိန်လုံး စဉ်းစားနေခဲ့တာ .. မမ လို လူမျိုးကို တော်ရုံ ဘယ်သူမှ မလှန်ရဲဘူး .. မမ ကို ထိအောင် လုပ်နိုင်ဖို့ဆိုတာ မမ နည်းတူ ငွေအားရော လူအားရော ရှိတဲ့သူမှသာ ဖြစ်လိမ့်မယ်။
အခုတော့ ကျွန်တော် သိလိုက်ပြီ .. အဲ့လိုမျိုး လုပ်နိုင်တဲ့သူက ခုချိန်မှာ ထွဋ်ခေါင်မင်းက လွဲပြီး တစ်ခြားသူ မရှိနိုင်ဘူး။ ကျွန်တော် ပြောတာ နားလည်လား မမ .. မမ သေချာစဉ်းစားကြည့်ပါ .. ထွဋ်ခေါင်မင်းက မမ အနားမှာ ရှိနေသူမို့ ..မမလိုပဲ သူ့မှာ အားလုံးရှိတယ်။ သူ မရှိသေးတာက လုပ်ပိုင်ခွင့်ပဲ .. မမကို ကျော်ပြီး သူဘာမှ လုပ်လို့မရဘူးဖြစ်နေတယ်။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့စည်းက မမကိုပဲ အသိမှတ်ပြုတာလေ .. ဒီတော့ မမနေရာကို သူ ရသွားမယ်ဆိုရင် သူက ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့မှာ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သွားမယ်။ သူ လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရသွားမယ်။ မမကို နင်းပြီး သူ သွားချင်တဲ့ နေရာကို ရောက်အောင် သွားနေတာ တစ်ခြားသူမဟုတ်ဘူး .. တစ်ချိန်လုံး မမ အနားမှာရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ ထွဋ်ခေါင်မင်း ပဲ ”
“ မမ ယုံအောင် မင်း ဘာနဲ့ သက်သေပြနိုင်လဲ .. ”
“ သက်သေ .. ဟုတ်လား .. ဟား .. ထင်ရှားအောင်ဆိုတဲ့ကောင်က မသေချာရင် မပြောဘူး မမ .. သက်သေသိပ်ရှိတာပေါ့ .. ရှိတာမှ .. သက်သက အခု အခန်းထဲမှာကို ရှိနေတာ .. ”
“ ဘာ .. ဘယ်မလဲ သက်သေ .. ”
“ ဧကရီ .. မင်း မပင်ပန်းဘူးလားကွာ .. ဟန်ဆောင်မနေပါနဲ့တော့ .. အေးလေ ငါ့ကို ဒီလိုနှိပ်စက်နိုင်ဖို့ မင်း ဒီလောက်တော့ ရင်းရမှာပေါ့ .. သက်သေက ဧကရီပဲ မမ .. ဧကရီကလဲ အကြံနဲ့ ကျွန်တော့်ဆီ ရောက်လာတဲ့ ထွဋ်ခေါင်မင်းရဲ့ တပည့်မလေးပဲ .. မမက ကျွန်တော့်ကို အရမ်းချစ်တော့ ကျွန်တော့်ကို ထိ ဖို့ဆိုတာ ကျွန်တော့်ကို မမ စိတ်နာမှ ဖြစ်လိမ့်မယ်။
ဒါကြောင့် ဧကရီ ပေါ်လာတာပဲ။ ကျွန်တော်ကဧကရီ နဲ့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်သွားတော့ မမ စိတ်နာပြီး ဒီအခြေနေထိ ရောက်လာပြီမလား .. ဒါ သူတို့ တမင် စီစဉ်ထားတဲ့ အကွက်ပဲ .. မမ မယုံရင် ဧကရီကို ကိုယ်တိုင်သာ မေးကြည့်တော့ ...... ”
“ မင်း .. တကယ် ပြောနေတာလား .. ဘာတွေလဲ ... ”
“ မေချို .. ဘာမှ မေးနေစရာမလိုဘူး .. ဒီကောင် မင်း ကို ကစားနေတာ ..မသွားနဲ့ မေချို .. မသွားနဲ့လို့ ငါပြောနေတယ် ”
“ နင့် ပါးစပ် ပိတ်ထားစမ်း .. အေး .. ထင်ရှား ပြောတာတွေ အမှန်ဆိုလို့ကတော့ ........ တောက်စ် ... ”
“ ထွဋ်ခေါင်မင်းက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အင်အားကို တဖြည်းဖြည်း လျော့နည်းအောင် လုပ်နေတာ ..ကျွန်တော်တို့ကို အကူညီပေးနိုင်တဲ့လူတွေကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် သတ်နေတာပဲ။ ကိုခိုင်ကြီး နဲ့ချူးကို ဘာအပြစ်မှ မရှိပဲ ကျွန်တော်တို့ တမင်အထင်လွဲအောင် လုပ်ကြံခဲ့တယ်။
နောက်တော့ မမကို ကူညီနိုင်မယ့် ဒေါ်နီလာစိန်ကိုလဲ သတ်ခဲ့တယ်။ အခု သူ သတ်ချင်နေတာ ကျွန်တော်ပဲ .. ကျွန်တော်သာ မရှိတော့ရင် မမ ကို ဘယ်သူမှ ကာကွယ် မပေးနိုင်တော့ဘူးလေ .. ဒါမှ သူလိုချင်တာကို ရတော့မှာမလား။ မမ မယုံဘူးဆိုရင် ဧကရီကို မေးကြည့်လိုက်ပေါ့ .. ဧကရီ .. မင်း ဘာမှ ဟန်ဆောင်မနေနဲ့တော့ .. မင်းတို့ လုပ်ဇာတ်ကို ငါ သိသွားပြီ .. ဟား ”
မေချိုက ဧကရီဘက်ကို လှည့်သွားတဲ့အချိန် သူ့ကို နားမလည်သလို တစ်ချိန်လုံး စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဧကရီကို ထင်ရှားအောင်က မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်သည်။ ဒီအချက်ပြမှုကို ဧကရီ ကောင်းကောင်း သဘောက်ပေါက်ပါစေလို့ ဆုတောင်းနေရသည်။
မေချိုက ဧကရီ ပါးစပ်မှာ တပ်ထားတဲ့ ဘောလုံးကြိုးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ အံကြိတ်ထားရသောကြောင့် ဧကရီ ပါးစပ်ထဲကနေ သွေးများ တသွင်သွင် စီးကျလာတော့သည်။ ငါ တောင်းပန်ပါတယ် ဧကရီ .. ဘယ်လောက်ပဲ နာကျင်နေပါစေ ခုချိန်မှာ ငါ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့ပေးပါ .. ဒါက ငါတို့နှစ်ယောက်အတွက် နောက်ဆုံး ကျည်ဆံပဲ .. ပစ်မှတ်ကို မှန်ရင် မှန် .. မမှန်ရင် ငါတို့ သေရလိမ့်မယ်။
ဧကရီက ခေါင်းငုံ့ထားရင်း .....။
“ အဟက် ........ ထင်ရှားအောင် .. ရှင်ကလေ .. တကယ်ပါပဲ .. ဒီတစ်ခါတော့ ရှင့်ကို အနိုင်ရပြီထင်နေတာ .. လူလည်ကြီး .. ခစ် .. ခစ် ”
.................................................................
ဧကရီက တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ခေါင်းမော့လာသည်။ ဧကရီ တုံ့ပြန်မှုကို ကြားလိုက်တော့ ထင်ရှားအောင် စိတ်သက်သာ သွားသည်။
ကြိုတိုက်မထားတဲ့ ပြဇာတ်တစ်ပုဒ်ကို စင်မြှင့်မှာ က ပြ ရသလို စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည်။ ဧကရီက ထင်ရှားအောင် ဦးဆောင်မှုနောက် ..လိုက်လာခဲ့တာမို့ ကျားနှစ်ကောင်မှာ အဆွယ်များ ဖြဲကာ လဲရာကနေ ပြန်ထလာတော့သည်။
“ ကိုကြီးရယ် .. ဒီအခြေနေရောက်မှတော့ ဟန်ဆောင်မနေပါနဲ့တော့ .. သမီးက ကိုကြီး လုပ်တာ ခံရတော့မယ်ဆိုပြီး ပျော်နေတာ .. ခစ် ..တောက်စ် .. ဒီကောင် လုပ်လို့ မခံလိုက်ရဘူး .. ဟင်း .. နောက်မှ အတိုးချပြီး လုပ်ပေးရမယ်နော် ”
“ မေချို .. ဒီကောင်မ လျှောက်ပြောနေတာ .. ”
ကျေးဇူးပဲ ဧကရီ .. မင်း ငါ့နောက်ကို လိုက်လာတယ်။ တော်ပါသေးရဲ့ .. ကျေးဇူးပါကွာ ...။
“ နင် .. နင်တို့ ... ထင်ရှား .. သူက .. ဒီမိန်းမက .... ”
“ ဟုတ်တယ် မမ .. ဧကရီက ထွဋ်ခေါင်မင်း နဲ့ တစ်ဖွဲ့တည်းပဲ။ မမ ကျွန်တော့်ကို စိတ်နာသွားအောင် သူတို့ တမင်ဖန်တီးထားတဲ့ သူပဲ။
ကျွန်တော့်ကို မမ မုန်းသွားအောင် ဧကရီ ကို ကျွန်တော့်ဆီ လွှတ်လိုက်တယ်။ ဧကရီ ဘာလို့ အချိန်တိုအတွင်း ကျွန်တော့်အနား ..အတင်းရောက်လာလဲ စဉ်းစားမရဖြစ်နေတာ .. အခုတော့ အားလုံး သဘောပေါက်သွားပြီ။ ဧကရီ မင်း တော်တော် သရုပ်ဆောင် ကောင်းတယ် .. ငါ နဲ့ မမ ကို ယုံအောင် အသားပါ အနာခံခဲ့တာပဲ .. တော်တယ်ကွာ ”
“ ဒါကတော့ ရှင့်မမလို မိန်းမမျိုးကို အနိုင်ရဖို့ ဒီလောက်တော့ ရင်းရမှာပေါ့ .. မဟုတ်ရင် ..ရှင်တို့အနားကို ကျွန်မ ဘယ်ကပ်လို့ရမလဲ .. ကိုကြီး .. ဘာတွေဝေနေတာလဲ .. အခွင့်ရေးရတုန်း ဒီနှစ်ယောက်ကို အပြတ်ရှင်းလိုက်တော့ .. ပြီးရင် ဒီအင်ပါယာကို ကိုကြီး အပိုင်သိမ်းလိုက်ရုံပဲ ”
“ တောက်စ် ... နင်တို့ .... ”
“ မမ .. ကျွန်တော့်ကို အရင်လွှတ်ပေးပါဦး .. ဒီလိုကြီး နေရတာ နာတယ်ဗျ .. ထွဋ်ခေါင်မင်း .. ခင်ဗျား ဘာမှ မပြောနိုင်တော့ဘူးမလား ..မှတ်ထား မမ ကို အနိုင်ယူချင်ရင် ကျုပ်ကို အရင်သတ်မှပဲ ရမယ် .. ခင်ဗျား ကျုပ်ကို မသတ်ခဲ့တာ မဟာ အမှားပဲ ”
မေချို မျက်နှာမှာ တစ်မျိုး ပြောင်းသွားပြီး ....။
“ စောက်ကလေး မင်းကို ငါ သတ်မယ် .. ”
မေချိုက အနားမှာရှိတဲ့ ဓါးတစ်ချောင်းကို ယူကာ ထင်ရှားအောင်ဆီ ပြေးလာသည်။
“ မမ .. သူ့ကို ရအောင် တား ... ”
အနားရောက်လာတော့ ရွယ်ထားတဲ့ ဓါးကို ထင်ရှားအောင် ရင်ဝကို ထိုးဖို့ ပြင်လိုက်ပေမယ့် ဓါးက ထင်ရှားအောင် ရင်ဘတ်ကို ထိရုံလေး အနေထားမှာပဲ ရပ်သွားသည်။ ဓါးထိပ်ဦး အနည်းငယ် စိုက်ဝင်သွားသဖြင့် သွေးများ စီးကျလာသည်။ ထင်ရှားအောင်မှာတော့ ရင် တထိပ်ထိပ်နဲ့ ချွေးပြန်နေပြီ။
“ မမ .. ကျွန်တော် သေရတော့မှာလား .. ”
“ ဟင်အင်း .. မင်း မသေရဘူး .. သေရမှာ .. ဒီနှစ်ယောက် ........ ”
“ မေချို .. နင် ဘာလုပ်တာလဲ .. ”
“ နင့်ကို သတ်မယ် .. ငါ့ကို အရူးလုပ်ခဲ့တဲ့ နင့်ကို သတ်မယ် ”
“ မေချို .. မလုပ်နဲ့ .. ခုချက်ချင်း ဓါးကို လွှတ်ချစမ်း .. ငါ သေရင် နင်လဲသေမှာနော် ..ငါ့ကို သတ်နိုင်မယ့် နည်းလမ်းက နင်သေမှပဲဖြစ်မယ် .. ”
“ ငါ သေမှ နင်သေမယ်ဆိုရင် ငါ အသေခံလိုက်မယ် ထွဋ်ခေါင်မင်း ..ဘယ်နည်းနဲ့မှ နင်လိုချင်တာကို မရစေရဘူး ”
ရင်ဘတ်မှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့ ဓါးဦးက မေချို့ဘက်သို့ တဖြည်းဖြည်း လှည့်သွားသည်။ သူကိုယ်တိုင် ကိုင်ထားတဲ့ ဓါးက သူ့ရင်ဘတ်သို့ တဖြည်းဖြည်း လှည့်နေတာမြင်တော့ ထင်ရှားအောင် စိုးရိမ်သွားသည်။ မမ က ထွဋ်ခေါင်မင်းကို သတ်ဖို့ ကြိုးစားနေပြီ။ ဒီလိုသာဆို .......။
ထင်ရှားအောင် တွေးနေတုန်းမှာပဲ ဓါးဦးက မေချို့ရင်ဘတ်သို့ တဖြည်းဖြည်း နစ်ဝင်သွားတော့သည်။
“ မေချို .. နင် မှားနေပြီ .. အာ့ .. မေ .. ချို .. နင် .. နင် ........... ”
“ မမ မလုပ်နဲ့ .. ထပ် မထိုးနဲ့တော့ .. ထိုးရင် မမ သေသွားလိမ့်မယ် .. မလုပ်ပါနဲ့ ........... ”
“ ထင်ရှား .. သူ့ကို သတ်မှ မင်း လွှတ်လပ်သွားမှာ .. မမ သူ့ကို သတ်မယ် .. ငါ့ကို တစ်ချိန်လုံး နှိပ်စက်နေတဲ့ ဒင်းကို ငါ ကိုယ်တိုင် သတ်မယ် .. အာ့ ... ထင်ရှား .. မမ ဘာလို့ .. မမ ဘာလို့ .. နာကျင်နေတာလဲ ... အာ့ ............ ”
“ မမရယ် .. မလုပ်ပါနဲ့ ... သူက မမပဲလေ .. သူ့ကို သတ်ရင် မမ သေလိမ့်မယ် .. မထိုးနဲ့တော့ .. ”
မေချိုက ထင်ရှားအောင်ကို စိုက်ကြည့်ကာ .......။
“ မမ .. မင်းကို ပြောခဲ့တယ်မလား .. မင်းကို ထိ လို့ကတော့ အားလုံးကို မီးလောင်တိုက် သွင်းပစ်မယ် .. ”
စကားဆုံးတော့ ဓါးကို သူ့ရင်ဘတ်ထဲ အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။ အရုပ်ကြိုးပြတ်လို မေချို တစ်ကိုယ်လုံး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံလဲသွားတော့သည်။
ထင်ရှားအောင်မှာ သူ့မျက်စိရှေ့မှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတ်နေတဲ့ မေချို့ကို ကြည့်ကာ ယူကျုံးမရ ဖြစ်နေတော့သည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အသက်ငင်နေတဲ့ မေချို့ကို ကြည့်ရင်း ...
“ မမရယ် .. ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် .. ဒီလိုမှ မလုပ်ရင် မဖြစ်တော့လို့ပါ ..မမ .. မမ .. ကျွန်တော့်ကို စကားပြောပါဦး .. မမ .......... ”
“ ထင် .. ထင်ရှား .. ငါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. ငါ .. ငါ .. အိပ်ချင်နေတယ် .. ”
“ မအိပ်နဲ့ .. မမ .. ကျွန်တော် ပြောတာ ကြားလား .. မမ .. အာ .. မမ .. တောက်စ် ... ”
( ဦး .. ချိုလေး .. ဦးဆီ လာရတော့မယ်ထင်တယ် .. ဦး ချိုလေးကို စောင့်နေလားဟင် ...ချိုလေး ဘာမှ မမြင်ရတော့ဘူး .. မှောင်မဲနေတာပဲ ဦးရယ် .. ဦး ဘယ်မှာလဲ .. ချိုလေးကို လာခေါ်ပါဦး .. ချိုလေး ကြောက်တယ် .. ဒီအမှောင်ထုထဲမှာ ချိုလေးကို မထားခဲ့ပါနဲ့ ...... )
“ မမ ... သတိထားပါဦး .. မမ ....... ”
“ ထင်ရှား .. မမ မင်းကို မမြင်ရတော့ဘူး .. မမ ကြောက်တယ် .. မမ ကို ဖက်ထားပေးပါလား ..မမ .. မ .. မ ... မင်း ... ကို ........ ”
“ မမ ............ ”
မေချိုက စကားပြောနေရင်း ဇတ်ကနဲ ငြိမ်သွားတော့သည်။ အသက်မဲ့သွားတဲ့ မေချိုကို ထင်ရှားအောင် ငေးကြည့်နေရုံမှတပါး ဘာမှ လုပ်ပေးလို့မရနိုင်ပေ။
ပါးစပ်ကနေ တစ်ချိန်လုံး ခေါ်နေပေမယ့် မေချိုကတော့ အမှောင်ထုထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း နစ်ဝင်သွားကာ သူ့ခေါ်သံများကို မကြားနိုင်တော့ပေ။
ထင်ရှားအောင် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာ မေချို့ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ ကို ... သတိထားပါဦး ... ကို ........... ”
တစ်ဖက်မှ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ထင်ရှားအောင် အသိပြန်ဝင်လာပြီး ဧကရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ ဧကရီ .. မမ .. မမ .. သေသွားပြီ .. ငါ .. မမ ကို သတ်လိုက်မိပြီ .... ”
“ မဟုတ်ဘူး .. ကို သတ်တာ မဟုတ်ဘူး .. သူ့ဘာသာ သတ်သေသွားတာပါ ကိုရယ် .. ”
“ ငါ့ .. ငါ့ကြောင့် ....... ”
“ ဘုန်း ............ ”
တံခါး ဆောင့်တွန်းသံ ကြားလိုက်ရပြီး လူတစ်ယောက် အခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်လာသည်။
“ ဟာ .. ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲကွာ .. ကိုရှား .. မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား .. ငါ လာတာ နောက်ကျသွားပြီထင်တယ်။ မအေးလိုး ရဲဝင့် ကြောင့် ကြာသွားတာ .. ကိုရှား .. ဟေ့ကောင် .. သတိထားဦး ... ”
“ ဟင် .. ကိုပေါ်ရာ ... ခင်ဗျား လိုက်လာတယ် .. ”
“ အေး .. ငါ့တပည့်တွေ အကုန်စုပြီး မင်းဆီလိုက်လာတာ .. ဒီရောက်တော့ ရဲဝင့် နဲ့ မေချို့တပည့်တွေက အဝင်မခံလို့ ငါတို့ အပြန်လှန် ပစ်ကြတယ် ..သေတဲ့သူတွေလဲ သေကုန်ပြီ .. ငါလဲ ပုခုံးမှာ ကျည်ထိ ထားတယ် .. မင်းကိုလဲ သေပြီ မှတ်နေတာ .. တော်ပါသေးရဲ့ .. မင်း ဒီပုံစံနဲ့ မေချို့ကို ဘယ်လိုများ သတ်လိုက်တာလဲ ”
“ ကျွန်တော့်ကို လက်ထိပ် ဖြည်ပေးပါဦး .. ”
ပေါ်ရာက လက်ထိပ်များကို သေနတ်ဖြင့်ပစ်ကာ ဖြည်ပေးလိုက်သည်။ ထင်ရှားအောင် ဧကရီဆီသွားကာ ချုပ်နှောင်ထားသည်များ ဖြည်ပေးလိုက်ပြီး သူ ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ ဧကရီကို ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ဧကရီက ထင်ရှားအောင်ကို ဖက်လိုက်ပြီး တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ ငိုလိုက်တော့သည်။
ထင်ရှားအောင် ဧကရီကို ဖက်ထားရင်း အသက်မဲ့နေတဲ့ မေချိုကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။
“ ဧကရီ .. မင်း ပြန်တော့နော် .. ကိုပေါ်ရာ ဧကရီကို သေချာ ပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါ ”
“ ကိုလဲ အတူ လိုက်ခဲ့လေ .. အခုလိုဖြစ်သွားတာ ဧကရီ တကယ် စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဧကရီ နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါနော် .. ကို အရမ်း ပင်ပန်းနေပြီ ”
“ ငါ မမ အနားမှာ ခဏနေလိုက်ဦးမယ် .. မမ သေရတာ ငါ့ကြောင့်ပါ .. ငါ့ကိုယ်ငါ ခွင့်မလွှတ်နိုင်သေးဘူး။ တကယ်တော့ မမ စိတ်ရင်းက ငါ့ကို သိပ်ချစ်ရှာတယ်။ ထွဋ်ခေါင်မင်း ဆိုတဲ့ စိတ်ကြောင့် သူ မှားခဲ့တာပဲ။ မမ မှာသာ ထွဋ်ခေါင်မင်း ဆိုတာ မရှိခဲ့ရင် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ငါ ခုချိန်ထိ ပျော်နေမိမှာ ”
ဧကရီက စကားပြန်ပြောမယ်အလုပ် ပေါ်ရာက ဧကရီကို ဘာမှ ဆက်မပြောဖို့ တားလိုက်သည်။
“ သူ တစ်ယောက်တည်း နေပါစေ .. ”
ဧကရီက ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ပေါ်ရာနဲ့အတူ အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားတော့သည်။ ထင်ရှားအောင် မေချို့နားမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး .......။
“ မမ နဲ့ ကျွန်တော် ဒီလို ခွဲရလိမ့်မယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးမိခဲ့ဘူး။ မမ ကို ကျေးဇူးလဲတင်တယ် .. စောက်မြင်လဲ ကပ်တယ်ဗျာ။
ကျွန်တော့်ဘဝကို ပြောင်းလဲပေးခဲ့လို့ ကျေးဇူးတင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အခုလိုမျိုး ဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့လို့ မမကို စောက်မြင်ကပ်တယ်။ တကယ်ဆို ကျွန်တော်တို့ သက်ဆုံးတိုင် ပျော်နေရမှာ .. မမက ယောက်ျားတစ်ယောက်မှန်းသိရဲ့သားနဲ့ကို ကျွန်တော်က ချစ်ခဲ့တာ။
မမကလဲ ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ ကျွန်တော့်လိုကောင်ကို ဘာလို့ အနားခေါ်ခဲ့တာလဲ .. ထွဋ်ခေါင်မင်း ပြောသလို မမဘဝထဲ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်မလာသင့်ဘူး။ အခုတော့ ............ ”
ထင်ရှားအောင် မေချို့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းဝင်တိုးကာ မေချိုကို ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ အေးစက်နေပါလား မမရယ် .. အမြဲတမ်း နွေးထွေးနေတဲ့ ရင်ခွင်လေးက ဘာလို့ အေးစက်နေရတာလဲ .. ကျွန်တော် မမကို ဖက်ထားပြီလေ .. မမ ကို အရမ်းချစ်တယ် .. အရင်လို ကျွန်တော့် နှာဖူးကို လာနမ်းပါဦး .. မမရယ် .. အိ .... မမရယ် .. အာ ........ ကျွန်တော် ရှေ့ဆက်ပြီး ဘယ်လို ရှင်သန်ရမှာလဲဗျာ .. မမ မရှိတော့တဲ့ ကမ္ဘာမှာ ကျွန်တော် ဘယ်လို ရှေ့ဆက်ရမှာလဲ .. တစ်ချိန်လုံး မမ မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး နေလာခဲ့တာလေ ..
ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးဗျာ။ ကျွန်တော့် စိတ်တွေ တည်ငြိမ်သွားတဲ့အထိ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် အပြစ်ပေးပါရစေ။ မမ မကြိုက်မှန်း သိပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါနော် .. ဒါမှ ကျွန်တော် နေလို့ရမှာ ”
ထင်ရှားအောင် မေချို နှုတ်ခမ်းများကို နောက်ဆုံးအနေဖြင့် နမ်းလိုက်ကာ မေချို့မျက်လုံးများကို ပိတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ လောင်းကစားရုံထဲမှာ ..အလောင်းများ နေရာအနှံ့ ရှိနေလေသည်။ တစ်နေရာရောက်တော့ သွေးအိုင်ထဲမှာ လဲနေတဲ့ ရဲဝင့် အလောင်းကို တွေ့လိုက်သည်။
“ ခင်ဗျားကို ဒီလိုမြင်ရတာ စိတ်မကောင်းဘူး ကိုရဲဝင့်ရာ .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခင်ဗျားကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ဦးဆရာမို့ ကျွန်တော် ကန်တော့ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ .. တကယ်ပဲ ခင်ဗျားကို ဘာမှ မဖြစ်စေချင်ခဲ့ပါဘူး ”
လောင်းကစားရုံ အပြင်ဘက်ရောက်တော့ ပေါ်ရာ နဲ့ ဧကရီက အသင့်စောင့်နေသည်။
“ ကို .. ဧကရီတို့ သွားရအောင်နော် .. ”
“ ဧကရီ .. ငါ့ကို တစ်ခုလောက် လုပ်ခွင့်ပေးပါ ”
“ ဘာလဲဟင် .. ”
“ ငါ့စိတ်တွေ တည်ငြိမ်သွားတဲ့အထိ ငါ တစ်နေရာမှာ သွားနေပါရစေ .. မင်း ငါ့ကို စောင့်နိုင်တယ်ဆိုရင် စောင့်နေပေးပါ။ဒါမှမဟုတ် .. မင်း ဘဝအတွက် စိတ်တိုင်းကျ လက်တွဲဖော်ကို မင်း ကြိုက်သလို ရှာလို့ရပါ တယ်။ ငါကတော့ ခုချိန်ကစပြီး မင်းတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်သွားပါမယ်။ မင်းလဲ ငါ့ကြောင့် တော်တော် ဒုက္ခရောက်ခဲ့ရတယ်။ ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါနော် ”
“ ကို ဘာတွေပြောနေတာလဲ .. ကိုက ဘယ်သွားမှာလဲ .. ဧကရီက ဘာကို စောင့်နေရမှာလဲကွာ .. တကယ်လို့ ကို ဧကရီ အနားကနေ ထွက်သွားရင်တောင် ဘယ်လောက်ကြာကြာ ဧကရီက ကို့ကို စောင့်နေမှာပါ .. ဧကရီ နှလုံးသားမှာ ကိုက လွဲပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ နေရာမပေးနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ .. ကို အမြဲတမ်း မှတ်ထားပါ ”
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဧကရီ .. ”
“ ဟေ့ကောင် ထင်ရှားအောင် .. မင်းက ဘယ်သွားမလို့လဲ .. ပြီးခဲ့တာတွေ ပြီးပါစေတော့ကွာ ..ဦးနိုင် နဲ့ ပန်းလေးလဲ မင်းပြန်အလာကို စောင့်နေကြတယ်။ လာပါကွာ .. သွားကြရအောင် ”
“ ကျွန်တော် သွားရမယ့် နေရာ ရှိတယ်ဗျာ .. နောက်မှ ခင်ဗျားတို့အားလုံးနဲ့ ပြန်ဆုံပါ့မယ်။ အခုတော့ ကျွန်တော့်ကို သွားခွင့်ပြုပါ .. ဒီလိုမှ မလုပ်ရင် ကျွန်တော် တစ်သက်လုံး ခံစားနေရမှာ ”
“ ဟင်း .. တားမရလဲ သွားကွာ .. ဘယ်သွားမယ်ဆိုတာလေးတော့ ပြောခဲ့ဦး ”
ထင်ရှားအောင် ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ ဆေးလိပ်တစ်လိပ် မီးညှိကာ အားရပါးရ ရှိုက်လိုက်ပြီး ....။
“ နောက်မှ တွေ့ကြတာပေါ့ ... ”
“ ကို ... ”
“ ဟေ့ကောင် .. အာ .. ”
ခေါ်သံများအားလုံးကို ထင်ရှားအောင် ဂရုမစိုက်တော့ပဲ ကားတစ်စီးပေါ်တက်ကာ သူသွားချင်သော တစ်နေရာသို့ မောင်းလာခဲ့တော့သည်။
...............................................................
အခန်း (၃၉)
ထင်ရှားအောင် နဲ့အတူ သူပါ မျက်ရည်ဝဲနေပါလားလို့ မေဘယ်လ် သတိထားသွားပြီး တစ်ရှူးယူကာ မသိမသာ သုတ်လိုက်ရသည်။
ထင်ရှားအောင်က မျက်ရည်များ စီးကျမလာအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းနေပုံရသည်။ သူ ဘယ်လိုခံစားနေရမလဲဆိုတာ မေဘယ်လ် ..သူ့မျက်ဝန်းများမှတဆင့် နားလည်နေသည်။ အသံသွင်းတာကို ရပ်လိုက်တော့သည်။
“ ကျွန်မ စိတ်မကောင်းပါဘူး .. ရှင် မပြောချင်တာတွေ ပြောခိုင်းနေမိပြီ .. အားနာပါတယ်ရှင် ”
“ ကျုပ်လဲ အဲ့ဒါ တွေးနေမိတာ .. ကျုပ် မပြောချင်တာတွေကို အခုလို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောနိုင်ပြီဆိုတော့ ..အင်း .. ကျုပ် အတော် အဆင်ပြေလာတာပဲ .. ဒီလောက်ဆို ကျုပ် အားလုံးနဲ့ပြန်တွေ့ဖို့ လုံလောက်ပါပြီ ”
“ ဒါနဲ့ .. ရှင့်ကိုယ်ရှင် အပြစ်ပေးမယ်ဆိုပြီး ဘယ် သွားခဲ့တာလဲ .. နောက်ပြီး ရဲတွေကို အိပ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားနိုင်တဲ့ ရှင်လို လူမျိုးက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ထောင်ကျနေရတာလဲ .. ရှင် ဘယ်သွားခဲ့တာလဲ ကိုထင်ရှားအောင် ”
“ ပြန်တွေးမိရင် ရယ်တော့ ရယ်ရသား .. အဲ့တုန်းက ကျုပ် ဘယ်သွားခဲ့လဲဆိုတော့ .......... ”
.....................................................................
ရဲစခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားကို ရပ်လိုက်ပြီး ထင်ရှားအောင် ရဲစခန်းထဲသို့ အေးဆေးပဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ ရဲများက သူ့ကို ကြည့်ရင်း ဘာလိုလို ညာလိုလို ဖြစ်နေကြသည်။ မျက်နှာမှာ ယောင်ကိုင်းနေပြီး ပါးစပ်မှာ သွေးစများနဲ့ .. အပေါ်ဝတ် အင်္ကျီ နဲ့ ဖိနပ်လဲ မပါ .. ပုံစံက အတော်လေး စုတ်ပြတ်နေတာမို့ ရဲစခန်းထဲရှိ ရဲများက သူ ဝင်လာချင်း ဘာလဲဟ .. ဆိုပြီး ကြည့်နေကြသည်။
ထင်ရှားအောင်က စခန်းမှူး လို့ ဆိုင်းဘုတ်ထောင်ထားသော ရဲရှေ့မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ လူတစ်ယောက်က ..ရဲများကို အော်ဟစ်ပြောဆိုနေသည်။ တစ်နေရာကနေ အခုမှ ဖမ်းလာပုံရသည်။ ထိုသူမှာ ထင်ရှားအောင်ကို မြင်တော့ ဆက်မအော်တော့ပဲ ငြိမ်သွားသည်။
ထိုသူတွင်မက ရဲစခန်းထဲရှိ လူများအားလုံး ငြိမ်သွားကာ ထင်ရှားအောင်ကိုပဲ ငေးကြည့်နေကြတော့သည်။
စခန်းမှူးဆိုသူက ........။
“ ဘာကိစ္စလဲ .. ဘာဖြစ်လာတာလဲ ”
“ အမှု ဖွင့်ချင်လို့ .. ”
“ ဟုတ်ပြီ .. ဘာအမှုလဲ .. ”
“ ဆေးမှု ဗျာ ”
“ မင်းက ငါတို့ကို သတင်းလာပေးတာလား .. သေချာပြောကွာ ”
ထင်ရှားအောင် စိတ်မရှည်တော့ပဲ သူ့ဘောင်းဘီ အိပ်ထဲမှ အထုပ်တစ်ထုပ်ကို စားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။ ထိုအထုပ်ကို မြင်တော့ စခန်းမှူးဆိုသူ မျက်လုံး ပြူးသွားသည်။ ထင်ရှားအောင် ပစ်တင်လိုက်သည်မှာ မူးယစ်ဆေးဝါးဖြစ်သော ဆေးလုံး များဖြစ်သည်။ စခန်းမှူးက ဆေးလုံးများကို သေချာစစ်ဆေးလိုက်သည်။
“ အဲ့ဒါသုံးရင် ထောင် ဘယ်လောက်ကျလဲ .. ”
“ ဆေးမှုလား .. အနည်းဆုံး ၃နှစ်ကနေ ၇နှစ် .. နေပါဦး ... ”
စခန်းမှူး စကားပင် မဆုံးသေး ထင်ရှားအောင်က ....
“ ကိုယ်တိုင် လာအဖမ်းခံရင်ရော ဘယ်လောက်ကျလဲ .. ”
စခန်းမှူးမှာ ထင်ရှားအောင်ကိုကြည့်ကာ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသည်။
“ ဖြေလေဗျာ ”
“ ကိုယ်တိုင် အဖမ်းခံရင်တော့ ပြစ်မှုလျော့ပြီး အနည်းဆုံး ၃နှစ်လောက်ပေါ့ကွာ ..ဟေ့ကောင် .. ငါက တရားသူကြီးမဟုတ်ဘူး ရဲကွ .. အတိကျ မပြောနိုင်ဘူး ”
“ ၃ နှစ် .. ဟုတ်လား .. နည်းသေးတယ် .. မလုံလောက်သေးဘူး ”
“ ဒီကောင် စိတ်မှ မှန်ရဲ့လားမသိဘူး .. ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ ”
ထင်ရှားအောင်က စခန်းမှူးဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ဖန်လုံးရှည်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ရာကနေ ထသွားကာ ခုနက ရဲများကို အော်ဟစ်ပြောဆိုနေတဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရှိတဲ့ တရားခံနား ရောက်သွားသည်။
ရဲများက ထင်ရှားအောင် လုပ်ရပ်ကို နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေတုန်း တရားခံနားရောက်တော့ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ဖန်လုံးနဲ့ တရားခံရဲ့ ခေါင်းကို အားပါပါနဲ့ လွှဲရိုက်လိုက်တော့သည်။ တရားခံဆိုသူမှာလဲ ရုတ်တရက် သူ့အနားရောက်လာသော .. ထင်ရှားအောင်ကို ကြောင်တောင်တောင် ငေးကြည့်နေရင်း အဆော်ခံလိုက်ရတော့သည်။
“ ဟာ .. ဟေ့ .. အဲ့ကောင်ကို ချုပ်ထားစမ်း .. ”
ရိုက်ပြီးသွားမှ ရဲများ သတိဝင်လာကာ ထင်ရှားအောင်ဆီ ပြေးလာကြပြီး ထင်ရှားအောင်ကို မလှုပ်နိုင်အောင် ချုပ်လိုက်ကြတော့သည်။ ထင်ရှားအောင်က စခန်းမှူးကို ကြည့်ပြီး .....။
“ လူရိုက်မှု ကိုယ်တိုင်အဖမ်းခံတယ် ထောင်ဘယ်လောက် ကျမလဲ .. ”
“ အာ .. ဒီကောင် ဘယ်လိုကောင်လဲ .. ဟေ့ .. အချုပ်ထဲ ထည့်လိုက်စမ်း ”
သူ့ကို ချုပ်ထားသော ရဲတစ်ယောက်က ထင်ရှားအောင်ကို ပြောလိုက်သည်။
“ လူရိုက်မှုဆို အမှု အကြီးအသေးပေါ်မူတည်ပြီး ၂နှစ်ကနေ ၅နှစ် ကျနိုင်တယ် ”
“ ဟုတ်လား .. မဆိုးဘူး .. ဒီလောက်ဆို လုံလောက်ပြီ .. ပြောပြပေးလို့ ကျေးဇူးပဲဗျာ .. ”
“ ငါ ရဲလုပ်လာတဲ့ သက်တမ်းတစ်လျောက် မင်းလို ကောင်မျိုး တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး .. မင်း စိတ်တော့ မှန်ပါတယ်နော် ”
“ မမှန်ဘူး .. ရူးနေတာ .. ဟား .......... ”
သံတိုင်များကြား ထင်ရှားအောင် ရောက်သွားလေသည်။ အချုပ်ခန်း ထောင့်တစ်နေရာမှာ အေးဆေး ထိုင်လိုက်သည်။ ရဲစခန်းထဲက ရဲများက သူ့လုပ်ရပ်များကို ကြည့်ကာ နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့တော့ သူတို့အတွက် အမှု နှစ်ခု တိုးသွားလေပြီ။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ရဲစခန်းထဲသို့ လူတစ်ယောက် ရောက်လာတော့သည်။ စခန်းထဲရောက်တော့ အချုပ်ထဲမှာ ငုတ်တုပ်ထိုင်ကာ ခေါင်းငိုက်စိုက်နေသော ထင်ရှားအောင်ကို တွေ့သွားတော့ ထိုလူမှာ .....။
“ ငါလိုးကလေး .. ဘယ်သွားမယ်ဆိုတာ ပြောမသွားဘူး .. လီးမို့ ဒီရောက်နေတာလား ”
ပေါ်ရာ အသံကြားတော့ ထင်ရှားအောင် ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ကိုပေါ်ရာ ခင်ဗျားကို လိုက်မလာနဲ့လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ .. ဘာလဲ .. ခင်ဗျားလဲ ကျုပ်စကားကို နားမထောင်တော့ဘူးလား ”
“ လိုက်မလာလို့ရမလားကွ .. မင်း သွားတိုင်း အမြဲလိုက်ရမယ်လို့ မေချိုက ငါ့ကို မှာထားတယ် ..အခု မင်း ဘယ်သွားမလဲ ငါသိပြီ .. ဒီတော့ ငါပါ လိုက်ခဲ့မယ် .. နေဦး .. ”
“ ဟေ့လူ .. ခင်ဗျားက သူနဲ့သိတာလား .. ဘာကိစ္စ ရောက်လာတာလဲ .. ဒါ ရဲစခန်းနော် ..ခင်ဗျားတို့ အပြင်းပြေ စကားပြောလို့ရတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် မဟုတ်ဘူး ”
ရဲများက ပေါ်ရာကို သတိထားပြီး စောင့်ကြည့်နေကြသည်။ ပေါ်ရာက ရဲများကို ဂရုစိုက်မနေပဲ ထင်ရှားအောင်ကိုသာ စကားပြောနေသည်။
“ ကိုပေါ်ရာ .. ကိုယ့်ဘာသာ အေးဆေး နေစမ်းပါဗျာ .. ကျွန်တော် ပြန်ထွက်လာရင် အေးဆေး သောက်ကြတာပေါ့ ..ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် ခွင့်လွှတ်နိုင်ဖို့ ဒီလောက်တော့ ခွင့်ပြုပါဗျာ .. မကြာပါဘူး ၅နှစ်လောက်ပဲ ကျမှာပါ ..နောက် ၅နှစ်နေရင် ပြန်ဆုံကြတာပေါ့ ”
“ အာ .. ဒီစောက်ကလေးနဲ့တော့ ... ”
ပေါ်ရာက ခါးကြားမှာ ဝှက်ယူလာသော သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး နံရံမှာ ကပ်ထားတဲ့ ကူညီပါရစေဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို သေနတ်နဲ့ သုံးချက်တိတိ ပစ်လိုက်တော့သည်။ စခန်းထဲမှ ရဲများ လန့်ဖြန့်ကုန်ပြီး အောက်ကို ဝပ်တဲ့သူက ဝပ် .. ပြေးတဲ့သူက ပြေးနဲ့ ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်သွားတော့လေသည်။
ပေါ်ရာက သေနတ်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ပြီး လက်များကို ခေါင်းပေါ်တင်ထားလိုက်တော့သည်။ ပေါ်ရာ့လက်ထဲမှာ သေနတ်မရှိတော့မှ ရဲများ အနားသို့ ရောက်လာပြီး ပေါ်ရာကို ဖမ်းချုပ်ကာ အချုပ်ခန်းထဲသို့ အမြန် ထည့်လိုက်ရတော့သည်။
“ ကဲ .. အတူတူ သွားကြတာပေါ့ .. ဟား ....... ”
“ အာ .. ဒီလူ .. ဟင်း ..... ဖီးလ်တာတောင် တစ်ယောက်တည်း အေးဆေး မဖီးလ်ရဘူး .. လီးပဲဗျာ .. ”
“ ထောင်ထဲကျမှ အေးဆေး ဖီးလ်ကွာ .. ငါပြောပြီးသားပဲ မင်းဘယ်သွားသွား ငါလိုက်မှာပါဆိုနေ .. ”
“ အေး အထဲရောက်မှ ပြန်ထွက်ချင်မနေနဲ့ .. လုပ်လိုက်ရင် ဇွတ်ကြီးပဲ .. ”
“ အမယ် .. သူက ပြောရတယ်ရှိသေး .. စောက်ကလေး လာစမ်း .. ”
“ ဟေ့လူ .. ရဲတွေ ရှိတယ်နော် .. ခင်ဗျား မကြောက်ဖူးလား .. ဟား .. ”
စခန်းမှူးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ကာ ခေါင်းကုတ်လိုက်ပြီး ........။
“ ဟာ .. ဘယ်လိုကောင်တွေလဲကွာ .. ရဲစခန်း နဲ့ ဖာတန်း မှားများ ရောက်လာလေသလား .. ”
.....................................................................
ဒီလိုနဲ့ ထင်ရှားအောင်မှာ သူ တွက်ထားတဲ့အတိုင်း ဆေးမှု + လူရိုက်မှုဖြင့် ထောင် (၅)နှစ် ကျလေသည်။ ပေါ်ရာကတော့ လက်နက်ကိုင်ဆောင်မှု + ပိုင်နက်ကျူးလွန်မှု တွေနဲ့ ထောင် (၃)နှစ်ကျလေသည်။ ဦးသက်နိုင်က နောက်ကနေ ရှေ့နေကောင်းကောင်းဖြင့် ကူညီခဲ့လို့ သူတို့ သရုပ်မှန်တွေ မပေါ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ မဟုတ်ရင် နှစ်ယောက်စလုံး (၁၀)နှစ်ကျော်တော့ အနည်းဆုံးပဲ။
ထင်ရှားအောင်မှာ သူ့စိတ်တွေကို ထောင်ထဲမှာ သူ့ကိုယ်သူ အကျဉ်းချရင်း ကုစားပြီး နေလာခဲ့သည်။ ထောင်ထဲမှာ အေးဆေးပဲ နေခဲ့ပြီး တစ်ချိန်လုံး စာဖတ်ခြင်း ၊ စစ်တုရင်ထိုးခြင်း များဖြင့်သာ အချိန်ကုန်စေခဲ့သည်။ ထင်ရှားအောင် နဲ့ ပက်သက်ပြီး ထောင်ကျနေသော အကျဉ်းသားများက .. တစ်ခါတစ်လေ ရန်မူဖို့ကြိုးစားသော်လဲ ပေါ်ရာ ရှိနေသောကြောင့် ထင်ရှားအောင်ကို ထိလို့မရခဲ့ပေ။
(၃)နှစ်ပြည့်တော့ ပေါ်ရာက အရင် လွှတ်သွားလေသည်။ အခုဆို ထင်ရှားအောင် လွတ်ရက်ရောက်ဖို့ (၁)လသာ လိုတော့သည်။
.................................................................................
“ ကဲ .. ကျုပ် ဇာတ်လမ်းကတော့ ဒီလောက်ပဲ .. ကျန်တာတော့ မင်း သိပြီးသား ဖြစ်မှာပါ ”
“ ဒါဆို ကျွန်မ အတွက် ရှင့်ဆီကနေ နောက်ထပ် ဘာမှ နားထောင်စရာ မရှိတော့ဘူးပေါ့နော် ..အားလုံးကို အသေးစိတ် ပြောပြသွားလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုထင်ရှားအောင် ..ရှင့်ဇာတ်လမ်းကို ကျွန်မ ကြိုးစားပြီး ရေးပါ့မယ်။ စာရေးခွင့်ပေးလို့လဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ် ”
“ ရပါတယ် .. ငါလဲ ဒီ အထုပ်ကြီးကို မထမ်းချင်တော့ဘူး .. ဒါကြောင့် မင်းဆီကို လွှဲပေးလိုက်တာပဲ။ ငါ့အတွက် အသုံးမလိုတော့ပေမယ့် မင်းအတွက်တော့ ဇာတ်လမ်းကောင်းတစ်ပုဒ် ဖြစ်လာမှာပါ ..မင်း ရေးပြီးသွားရင်တော့ မင်းလက်မှတ်လေးနဲ့ တစ်အုပ်လောက်တော့ ချန်ထားဦးနော် ”
“ ဒါပေါ့ .. ရေးပြီးတာနဲ့ ရှင့်ကို လက်ဆောင်ပေးပါမယ် ”
“ နိုး .. ငါ့အကြောင်းကို ငါ ပြန်မဖတ်ချင်တော့ဘူး .. ဒါပေမယ့် အမှတ်တရတစ်ခုအနေနဲ့ ရှိစေချင်လို့ တောင်းတာပါ။ နောက်ပြီး ငါပြောခဲ့သလို စာအုပ်ရောင်းလို့ ရလာတဲ့ အမြတ်ထဲက ငါ့ဝေစုကို မမ အတွက် ရည်ရွယ်ပြီး မိဘမဲ့ ကျောင်းတစ်ခုမှာ ငါ လှူချင်တယ်။ မင်းဆီကနေ ရတဲ့ ငွေက ဖြူစင်တာမို့ ငါ လှူချင်မိတယ် ”
“ စိတ်ချပါ .. ကျွန်မ အားလုံး စီစဉ်ပေးပါမယ် .. ဒီတော့ .. အချိန်လဲ ပြည့်ပြီဆိုတော့ ကျွန်မကို ခွင့်ပြုပါဦးနော် ”
“ မင်း ငါမေးထားတာကို ခုထိ မဖြေသေးဘူးနော် .. မင်း ဘယ်သူလဲဆိုတာလေ ..ဘာလို့ မင်းကို ငါ သိနေသလို ခံစားရတာလဲ .. ”
“ သြော် .. ဒါလား .. ကျွန်မ နာမည် အရင်းက ပုလဲမာန်ရှိန် ပါ။ မေဘယ်လ်ဆိုတာ ကျွန်မရဲ့ ကလောင်နာမည်ပါ။ နာမည်အရင်းကို ကြားတော့ ရှင် ဘယ်သူ့ကို သတိရလိုက်လဲ .. ”
“ ပုလဲမာန်ရှိန် .. ဟုတ်လား .. နေပါဦး .. မင်းက .. ”
“ ဟုတ်တယ် ကိုကြီး .. အဲ .. ကိုကြီးလို့ ခေါ်ခွင့်ပြုပါနော် .. ညီမလေးက ကိုကြီးရဲ့ ညီမလေးပါ။ ဦးမာန်ရှိန်က ညီမလေးရဲ့ ဖေဖေပါ။ ကိုကြီး နဲ့ ညီမလေးက ဖအေတူ မအေကွဲ မောင်နှမတွေပေါ့ .. ”
“ ဘာ ... ငါ့မှာ ညီမ တစ်ယောက် ရှိနေတယ် .. ဟာ .. တကယ် မထင်ထားမိဘူး ”
“ ကိုကြီး ဇာတ်လမ်းကြားတော့ လောကကြီးမှာ မထင်မှတ်တာတွေ ဖြစ်လေ့ရှိတာ ညီမလေးအတွက် မဆန်းတော့ပါဘူး။ ဖေဖေ အမြဲတမ်းရေးလေ့ရှိတဲ့ ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးကို ဖေဖေ့အခန်းရှင်းပေးရင်း ညီမလေး ရှာတွေ့ခဲ့တယ်။ အဲ့ကနေစပြီး ညီမလေးမှာ အစ်ကိုတစ်ယောက် ရှိပါလားလို့ သိခဲ့ရတယ်။ နောက်တော့ ကိုကြီးကို လိုက်ရှာရင်း ဒီအထိ ရောက်လာခဲ့တာပဲ။
ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ အစ်ကိုကို တစ်ချိန်လုံး ရှာနေခဲ့တယ်။ ညီမလေး ကိုကြီး ကို တော်တော် ရှာလိုက်ရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ..ညီမလေး ရှာတွေ့ခဲ့ပြီ .. ကိုကြီး အကြောင်းတွေကို အသေးစိတ် သိချင်တာမို့ ဦးသက်နိုင်ကို ညီမလေး ဘယ်သူဆိုတာ ပြောပြီး ကိုကြီးဆီ ရောက်လာတာပဲ။ ညီမလေးက စာရေးဆရာမမို့ ကိုကြီး အကြောင်းကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားပြီး စာရေးချင်မိတယ် ”
“ ဦးနိုင် ပြောပြလို့ ငါ့အဖေ ဘယ်သူဆိုတာရယ် မမနဲ့ ဘယ်လို ပက်သက်ခဲ့လဲဆိုတာ သိခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ့မှာ .. ညီမတစ်ယောက် ရှိနေမယ်လို့ ငါ မတွေးမိခဲ့ဘူး။ ငါ အတော် ညံ့တာပဲ .. အဖေ့မှာ နောက်မိန်းမ ရှိနေတာကို ငါ မေ့သွားတယ် ”
“ အခု သတိရသွားပြီမလား .. နောက်ဆို ညီမလေးတို့ ခဏခဏ တွေ့ဖြစ်ကြမှာပါ ”
“ အင်း .. ငါ့မှာ သွေးသားတော်စပ်သူ ရှိနေလို့ တကယ် ပျော်မိတယ်ကွာ .. ငါ တစ်ကောင်ကြွက် မဟုတ်ဘူးပဲ ”
“ ဒါပေါ့ .. ကဲ .. ညီမလေး ပြန်တော့မယ်နော် .. ကိုကြီး လွတ်လာမှ အေးဆေး စကားပြောကြတာပေါ့ ”
“ ကောင်းပြီ .. မေ .. အဲ .. ညီမလေး .. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်ကွာ ”
“ ညီမလေးလဲ အတူတူပဲ .. ”
.........................................................................................
အခန်း (၄၀)
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ဆောင်းရာသီရဲ့ အေးမြနေတဲ့ လေပြေညှင်းက ထောင် ပြတင်းပေါက်များမှ တဆင့် ထောင်တွင်းသို့ တသွင်သွင် တိုက်ခတ်နေလေသည်။ အပြင်မှာ နှင်းတွေကျနေပြီ။ တစ်ပေ ပတ်လည်လောက်သာ ရှိသော ပြတင်းပေါက်ကို ငေးကြည့်ရင်း ထင်ရှားအောင် ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ ဖတ်နေကျ စာအုပ်များကို အိပ်တစ်လုံးထဲ ထည့်ကာ ထောင်ခန်း တံခါးဝသို့ လက် နောက်ပြန်ပေးလိုက်သည်။
ထောင်စောင့်မှ ထင်ရှားအောင်ကို လက်ထိပ်ခတ်ကာ ထောင်ရဲ့ မိန်းလမ်းမကြီးအတိုင်း ခေါ်လာခဲ့သည်။ ထောင်ခန်းများထဲရှိ အကျဉ်းသားများက ထင်ရှားအောင် လမ်းလျှောက်လာတာမြင်တော့ တံခါး သံတိုင်များကို လက်တွေနဲ့ ထုကာ သြဘာ ပေးကြသည်။
“ ကိုထင်ရှားအောင် .. အပြင်မှာ ပြန်ဆုံမယ်ဗျာ .. ခင်ဗျား ပြောတဲ့ ၁၅သိန်းတန် မာဆပ်ကို free ပေးဝင်ရမယ်နော် ”
“ စောင့်နေပါ့မယ်ဗျာ .. ရောက်အောင်သာ လာခဲ့ပါ ”
“ ဟေ့ ထင်ရှားအောင် .. မင်း ဒီနေ့ လွတ်မယ်လို့ ငါ တပည့်တွေကို ပြောထားတယ်။ သူတို့ မင်းဆီ လာလိမ့်မယ်။ ကြိုက်သလိုသာ ခိုင်းကွာ .. ငါ လွတ်လာရင်လဲ မင်းဆီမှာ အလုပ် လာလုပ်မယ် ”
“ ကြိုက်ပြီဗျာ .. စောင့်နေပါ့မယ် .. ”
အကျဉ်းသားများက ထင်ရှားအောင်ကို တစ်ယောက်တစ်ပေါက် အော်ဟစ် နှုတ်ဆက်ကြလေသည်။ ထင်ရှားအောင်လဲ အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ကာ ထောင်ထဲကနေ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ ထောင်အပြင်ကို ရောက်တော့ တဖွဲဖွဲကျနေသော နှင်းမှုန်များကြောင့် လန်းဆန်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ နှင်းမှုန်များကြားမှာ အရိပ်တစ်ခု သူ့ဆီကို အပြေးလေး လာနေသည်ကို သတိထားလိုက်မိသည်။
ထင်ရှားအောင် ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့လက်များကို ဘေးသို့ကားလိုက်သည်။ ထို အရိပ်ကလေးက ထင်ရှားအောင်နား အပြေးရောက်လာပြီး ထင်ရှားအောင်ကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်လိုက်တော့သည်။
“ ကို .. ဝမ်းသာလိုက်တာ ”
“ ဧကရီ .. ကို တောင်းပန်ပါတယ်နော် ”
“ အာကွာ .. စကားနဲ့ မတောင်းပန်နဲ့ .. အနမ်းနဲ့ တောင်းပန် .. ”
ထင်ရှားအောင်က ဧကရီ နှုတ်ခမ်းများကို ဖိစုပ်ကာ နမ်းလိုက်တော့သည်။
“ စောက်ကလေး .. လွတ်လာပြီပေါ့ .. ဟား .. ”
ပေါ်ရာ အနားသို့ ရောက်လာသည်။ ထင်ရှားအောင် ပေါ်ရာကို ပွေ့ဖက်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ ကိုကို ... ”
အနောက်မှ လှမ်းခေါ်သော အသံကြောင့် ထင်ရှားအောင် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ၁နှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ယောက်ကို ပွေ့ချီထားသော ပန်းလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပန်းလေးရဲ့ ဘေးမှာတော့ ဇွဲသန့် ရှိနေသည်။
“ ပန်းလေး .. ညီမလေး .. မတွေ့တာကြာတော့ ငါ့ညီမလေးက လှလို့ ၀ လို့ပါလား။ ငါ့တူမလေးလဲ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ တော်ပါသေးရဲ့ မအေတူလေးမို့ .. ဟား ”
“ လှလို့ဆို တော်ပြီပေါ့ .. ၀ လို့ဆိုတာကြီး မပါနဲ့ .. ”
“ ဟား .. ဟေ့ကောင် မင်း ငါ့ညီမလေးကို စိတ်ချမ်းသာအောင် ထားရဲ့လား ”
“ ထားပါ့ဗျာ .. ယောက်ဖ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ စိတ်ချမ်းသာလို့ ၀ တောင်နေတယ် ”
ထင်ရှားအောင် အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ကာ ပျော်နေမိသည်။ ဒီလူတွေက သူ့မိသားစုဝင်တွေ .. ဒီလူတွေ ရှိနေသရွေ့ ထင်ရှားအောင် ဘယ်အခက်ခဲမဆို ရင်ဆိုင် ဖြေရှင်းနိုင်သည်။ ဒီလူတွေကြောင့် မေချို မရှိတော့တဲ့ ကမ္ဘာမှာ ထင်ရှားအောင် ရှေ့ဆက်ဖို့ အင်အားတွေ ဖြစ်လာခဲ့သည်။
“ ကဲ .. ထင်ရှားအောင် .. မင်း အခု ဘယ်သွားချင်လဲ ဘာလုပ်ချင်လဲ ပြောကွာ ”
“ ကျွန်တော် ဘုံစံနန်းကို အရင်သွားချင်တယ် ”
“ အိုကေ .. မင်းရဲ့ ဘုံစံနန်းက မင်းကို အသင့်စောင့်နေပါတယ် .. ဟိုမှာ ဦးနိုင်လဲ မင်းကို စောင့်နေတယ် ”
အားလုံး ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ဘုံစံနန်းသို့ ထွက်ခွာလာခဲ့ကြသည်။
................................................................................
(၃)နှစ်ကြာပြီးနောက် ....
ည ၁၂နာရီ မို့ ရန်ဂိုမြို့ တစ်မြို့လုံးနည်းပါး တိတ်ဆိပ် နေသည်။ ရန်ဂို မြို့တွင် မကြာခင်ကမှ ဖွင့်လှစ်လိုက်တဲ့ နေရာတစ်ခုကြောင့် ရန်ဂိုမြို့ရဲ့ တစ်နေရာကတော့ မနက် ၄နာရီအထိ အသက်ဝင်နေတော့သည်။ ထိုနေရာမှာ အချိန်တိုအတွင်း ရန်ဂို မြို့သူ မြို့သားများ မသိသူ မရှိသလောက် နာမည် ကြီးလာခဲ့သည်။ ယခင်က ထိုနေရာကို မည်သူမှ သတိမထားမိသည်အထိ ဖြစ်ခဲ့သည်။
အခုတော့ မည်သူမှ သတိမထားမိတဲ့ နေရာတစ်ခုက လူတိုင်း သတိထား ပျော်ပါးချင်သော နေရာတစ်ခုအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားလေပြီ။ ထိုနေရာကား ဘုံစံနန်း ဟု အမည်တွင်သော ၅ဧက ကျယ်ဝန်းသည့် အဆင့်မြှင့် အဆောက်ဦးများ တည်ရှိရာ နေရာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ယခင်က ဘုံစံနန်း ကျူးရပ်ကွက်သည် ယခုတော့ အဆင့်မြင့် အိမ်ယာများဖြင့် လူအများ စည်ကားနေသော နေရာတစ်ခု ဖြစ်နေလေပြီ။
ထင်ရှားအောင်မှာ ထောင်ကျနေစဉ် စီမံကိန်းတစ်ခုကို ထောင်တွင်းကနေ ရေးဆွဲအကောင်ထည် ဖော်ခဲ့သည်။ သူ့ စီမံကိန်းက ယခင်က သူနေခဲ့သော ကျူးရပ်ကွက် ဘုံစံနန်း တည်ရှိရာ မြေများကို အစိုးရထံမှ ဝယ်ခဲ့ပြီး အဆင်မြင့် အိမ်ရာများ ဆောက်လုပ်ဖို့ဖြစ်သည်။
ဘုံစံနန်းမှာ နေထိုင်ကြသော လူများကို နေအိမ်များ စီစဉ်ပေးခဲ့ပြီး သင့်တော်သလို အလုပ်များ ပေးခဲ့သည်။ ထို အဆင်မြင့် အိမ်ရာကြီးကိုလဲ ဘုံစံနန်း ဟု အမည်ပေးခဲ့လေသည်။
အခုတော့ ဘုံစံနန်းမှာ 5stars ဟိုတယ်ကြီး နဲ့အတူ .. Shopping Mall များ၊ ကလေး ကစားကွင်းများ၊ ဆိုင်ခန်းများ၊ Casino လောင်းကစားရုံများ၊ အနှိပ်ခန်းများ .. စသဖြင့် စုံလင်စွာ တည်ရှိနေပြီး ရန်ဂိုမြို့ရဲ့ နာမည်အကြီးဆုံး အိမ်ရာကြီးအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားလေသည်။
ယခင် မေချို တည်ထောင်ခဲ့သော MC Group ကို ဖျက်သိမ်းခဲ့ပြီး ဘုံစံနန်း (BSN Group) အမည်ဖြင့် လုပ်ငန်းများကို တိုးချဲ့ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ဘုံစံနန်းမှာ လူတန်းစား မျိုးစုံ လာရောက် အပန်းဖြေကြပြီး ထင်ရှားအောင်ရဲ့ BSN Group ကလဲ တဖြည်းဖြည်း နာမည်ကြီးလာကာ ထင်ရှားအောင် နာမည်ကလဲ ..မြို့ရဲ့ အချမ်းသာဆုံး စာရင်းထဲမှာ ပါဝင်လာတဲ့အထိ နာမည်ရလာတော့သည်။ ဘုံစံနန်းမှာ အရာအားလုံး ပြောင်းလဲသွားပေမယ့် မပြောင်းလဲပဲ တည်ရှိနေတဲ့ နေရာတစ်ခုတော့ ရှိနေသည်။ ထိုနေရာက ဘုံစံနန်း အိမ်ရာရဲ့ အနောက်ဘက်မှာ ရှိသော ဇရပ်ပျက်လေးတစ်ခု ဖြစ်သည်။
ထို ဇရပ်ပျက်လေးမှာ မူလအတိုင်း တည်ရှိနေပြီး ဇရပ်ပျက်ထဲမှာ လူတစ်ယောက် လှဲလျောင်းနေသည်။
“ ကိုကြီး .. ခင်ဗျားကို စောက်ရမ်း သတိရတယ်ဗျာ .. ခင်ဗျား နဲ့ ကျွန်တော် ဒီဇရပ်ပျက်လေးမှာ မကြာခဏ တွေ့ဖြစ်ကြတယ်။
ခင်ဗျား မူးလာတိုင်း ဒီနေရာမှာ ကျိုးလေ့ရှိတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ခင်ဗျားကို သတိရတိုင်း ဒီနေရာလေးကို လာချင်နေတယ်ဗျာ။ ခင်ဗျား ကြိုက်တဲ့ BE တစ်လုံး ပါလာတယ် .. လာဗျာ အတူသောက်ရအောင် .. Cheers ”
ထင်ရှားအောင် BE တစ်ခွက် ငှဲ့ကာ သောက်လိုက်သည်။ ခိုင်ကြီးကို သတိရတိုင်း ဒီဇရပ်ပျက်မှာ ထင်ရှားအောင် BE တစ်လုံးကိုင်ကာ အမြဲလာနေကြဖြစ်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ မီးရောင်စုံ လင်းလက်တောက်ပနေတဲ့ ဘုံစံနန်းကို ငေးကြည့်ကာ ထင်ရှားအောင် ရယ်လိုက်တော့သည်။
............................................................
တဆာဆာ အော်ဟစ်ငိုကြွေးနေတဲ့ ကလေးငယ်လေးကို အေးရီက အသာလေး မ ချီလိုက်တော့ ခြင်းတောင်းထဲမှာ စာရွက်တစ်ရွက် ရှိနေတာကို မြင်လိုက်သည်။ စာရွက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ....။
( ကလေးနာမည်ကို ထင်ရှားအောင် လို့ မှည့်ပေးပါ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ )
“ အတော်ပဲ ငါလဲ နာမည် မပေးတတ်တာနဲ့ ကွက်တိပဲဟေ့ .. ကဲ ထင်ရှားအောင်ရေ .. ငါနဲ့ လိုက်မယ်မလား ”
အေးရီက ကလေးကို ခြင်းတောင်းထဲ ပြန်ထည့်ကာ ခြင်းတောင်းကို လက်မှာ ပိုက်ရင်း နှင်းမိုးများကြား တစ်လှမ်းခြင်း လျှောက်လာခဲ့သည်။
တစ်နေရာရောက်တော့ အနောက်ကနေ လေတိုးသံကြားလိုက်ရပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကိုယ်လုံးကို တိုက်သွားလေသည်။
“ ဟဲ့ .. ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ .. ”
“ တောင်းပန်ပါတယ် .. မမြင်လိုက်လို့ပါ .. ”
“ ဘာလိုဖြစ်လို့ ဒီလောက် ပြေးလာရတာလဲ .. တော်သေး ကလေး ပြုတ်ကျမသွားလို့ .. ဟင်း .. ”
အေးရီကို ဝင်တိုက်သွားသော ကောင်မလေးမှာ သူ့ကို တောင်းပန်ရင်း ပြေးထွက်သွားပြီး အနားမှာရှိသော တံတားပေါ်မှာ ရပ်လိုက်သည်။
အေးရီလဲ ကောင်မလေး ဘာဖြစ်နေလဲ သိချင်တာနဲ့ ရပ်ကြည့်နေမိသည်။ ကောင်မလေးက တံတားပေါ်ကနေ ရေပြင်ကို ငေးကြည့်ရင်း ငြိမ်သက်နေသည်။ ခဏနေတော့ သူ့ဖိနပ်ကို ချွတ်ကာ တံတားဘောင်ပေါ်သို့ တက်လိုက်တာကို အေးရီ မြင်လိုက်ရသည်။
“ ဟောတော့ .. ကလေးမ ဘာလုပ်မလို့လဲ .. မဟုတ်မှလွဲရော .. သေကြောင်းကြံစည်နေတာလား .. ”
ကောင်မလေးမှာ တံတားဘောင်ပေါ်မှာ မတ်မတ်ရပ်ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ ငိုကြွေးနေသည်။ အေးရီက လက်ထဲမှာ ကလေးတစ်ဖက်နဲ့မို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ လူတစ်ယောက်က ပီနံအိပ်တစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ်တင်ကာ ရေသန့်ဗူးခွံများ လိုက်ကောက်နေတာကို တွေ့လိုက်သည်။
“ အစ်ကိုကြီးရေ .. လုပ်ပါဦး .. ဟိုမှာ ကလေးမတစ်ယောက် တံတားပေါ်ကနေ ခုန်ချဖို့ လုပ်နေတယ် ”
အေးရီက အလန့်တကြား အော်ပြောလိုက်သဖြင့် ရေသန့်ဗူးကောက်နေသူက တံတားဘက်သို့ ပြေးသွားလေသည်။ တံတားပေါ်က ကောင်မလေးမှာ မျက်စိမှိတ်ပြီး တံတားပေါ်ကနေ ခုန်ချမယ်အလုပ် ရေသန့်ဗူးကောက်သူက အချိန်မှီ အနောက်ကနေ လှမ်းဆွဲလိုက်တော့သည်။
“ အောင်မလေး တော်ပါသေးရဲ့ .. အသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ သေချင်နေပါလား .. ဟင်း .. ဒီနေ့က အထူးဆန်းပဲ ..လူတစ်ယောက်က မွေးဖွားလာတာရော .. လူတစ်ယောက် သေဆုံးချင်တာရော ငါ မြင်နေပါလား .. ဘယ်လိုတွေလဲ .. ဟင်း .. ”
နှင်းမိုးများက အေးလွန်းတာမို့ အေးရီလဲ ကြာကြာ ရပ်ကြည့်မနေတော့ပဲ သူနေထိုင်ရာ ဘုံစံနန်းသို့ ခပ်မြန်မြန် ပြန်လာခဲ့တော့သည်။
“ ကဲ .. ထင်ရှားအောင် .. ရှေ့မှာ မြင်နေရတာ နင် နေရမယ့် ရပ်ကွက်ပဲ .. နာမည်ကတော့ အပျံစားပဲ .. ဘုံ စံ နန်း တဲ့ .. ဟား ... ”
ယိုင်နဲ့နဲ့ တဲအိမ်လေးများ တန်းစီနေသော ရပ်ကွက်တစ်ခုက နှင်းမိုးများကြားတွင် အေးရီတို့ကို ကြိုဆိုနေသလို .........။
......................................................................................
The End
အပြီးထိ လိုက်ပါစီးမျောကြသူများကို ကျွန်တော် ကိုဇန် မှ စောက်ရမ်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျ။ ဘုံစံနန်းကို ကျွန်တော် အတော်လေး အချိန်ယူ ကြိုးစား ရေးခဲ့ပါတယ်။ စာရေးဆရာမဟုတ်လို့ လိုအပ်တာတွေ ရှိနေမှာ အသေချာပါပဲ။ တစ်ချို့ ဖတ်ရတာ အဆင်မပြေတာများရှိပါက ဖြည့်စွက်နားလည်ပေးပါခင်ဗျ။
ဆက်လက်ကြိုးစားပါဦးမည်။ အားလုံးကို ခင်မင်လျက်
ကိုဇန် ( 11.2.2022 , 4:30 PM
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
