Tuesday, September 13, 2011

ဘယ်လိုပြောကြမလဲ အပိုင်း ( ၂ )

ဘယ်လိုပြောကြမလဲ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - တပ်ကြပ်ကြီး

အိဖြူသဇင်ကျတော့လည်း ဇာတ်လမ်းက တမျိုး အဖေရော အမေရောက စည်းကမ်းကြီးသဖြင့် သူ့အတွက်က ဟိုဒီကိစ္စဆိုသည်မှာ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ လုပ်ရမည့် အရာလို့ထင်သည်။

ညီညီ မှာသူ့ရီးစားလေး ကိုသူများတွေလို ဟိုကိုင် ဒီကိုင် လုပ်ချင်သည်၊ အိဖြူက လက်မခံ၊ အမှိုက်က ပြဿဒ် မီးလောင်ဆိုသလို စကားခနခန များလာပြီး နောက်ဆုံးတော့ ညီညီက ဟိုကောင်မလေးလိုလို ဒီကောင်မလေးလိုလို လုပ်လာရမှ အိဖြူက ဒီလောက် သစွာမရှိတာ သူ့အိမ်ထောင်ဖက်အဖြစ်မရွေးချင်တော့ ဆိုတာ ရီးစားအဖြစ်မှ ပြတ်စဲလိုက်သည်။

နောက်အချစ်လည်း မရှာချင်တော့၊ စာကိုသာ ဖိကျက်နေတော့သည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ ထည်လဲ တွဲနေတော့သည်၊ အခုဆို ကျောင်းပိတ်လို့ အိမ်ပြန်လည်း သူ့အဖို့ မပျင်းတော့ပြီ၊ သူ့အဖို့တော့ ယောက်ျားလေး တော်တော်များများကိုလည်း မြည်းစမ်းဖူးလေပြီ။

သူ့ ပထွေး ဦးချစ်ဆွေကြောင့်လားမသိ၊ သူက သူ့ထက်ကြီးသော ဘဲကြီးတွေကို ပိုကြိုက်တတ်လာသည်၊ ကျောင်းမှာလည်း မုဆိုးဖို ကျောင်းဆရာများ နှင့် ဘာညာကွိကွလေးတွေ အမြည်းတို့စားရင်း၊ က ကျောင်းစာများမှာ စာအရမ်းကြည့်နေသော အိဖြူနှင့် ဂရိတ်တူတူ ရနေသည်။

ဤသို့ဖြင့် သူတို့၏ ပထမအရွယ်ပညာရှာခြင်းပြီးဆုံးပြီမို့ နှစ်ဦးသား လမ်းခွဲသွားကြရသော်လည်း အဆက်အသွယ်မှာ မပြတ်ကြချေ၊ တဦးနှင့်တဦး အမြဲတမ်းလိုလို အဆက်အသွယ်ရှိပြီး အနည်းဆုံးတနှစ်တခါလောက်တော့ ဆုံမိကြလေသည်။နောက်တော့ နိုင်နိုင်မှာ သူ၏ လည်ပတ်ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် သူ့ထက် အသက် ၅ နှစ်မျှကြီးသူ ဗိုလ်မူးအောင်နိုင် နှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့လေသည်။

အိဖြူသဇင်ကမူ မိဘ ပြောစကားနားထောင်ပြီး မိဘချင်း စေ့စပ်သဘောတူခဲ့သူ ကိုမျိုးဆွေ ဆိုသော အာအိုင်တီကျောင်းဆင်း၊ သူနှင့်အသက်တူ ရွယ်တူ တဦးနှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ရလေသည်။အိဖြူသဇင်၏ ယောက်ခမ များမှာ ဟိုတယ်တည်းခိုခန်းများပိုင်ဆိုင်ပြီး သားလေး တယောက်တည်းရှိရာ သူတို့ စီးပွားရေးကို ဆက်လက်လုပ်ကိုင်စေလိုသော်လည်း ကိုမျိုးဆွေက သူငယ်ချင်းများ လည်း အလုပ်လုပ်နေသော စင်္ကာပူကို သွားရောက်လုပ်ကိုင်ကြည့်ချင်နေလေသည်။

သူက အဆင်ပြေရင် အိဖြူကိုပါ ခေါ်သွားပြီး အတူတူ နေချင်ပေမဲ့ သူကိုယ်တိုင်လည်း အလုပ်ရှာရအုန်းမှာမို့ တနှစ်လောက်သာ ညားထားရသေးသော မယားလေးကို သူတို့ မြို့မှာ ခနထားခဲ့ရလေသည်။အိဖြူမှာလည်း  အီကိုက ဆင်းသူမို့ ငွေစာရင်း များကိုင်တွယ်ရာတွင် ကျွမ်းကျင်သူမို့ သူ့မိဖများမှာလည်း သူတို့ အလုပ်တွင် စပြီး အားကိုးနေရပြီဖြစ်ရာ၊ အိဖြူမှာ သူ့ယောက္ခမ များနှင့် ကျန်နေခဲ့ရလေသည်။

နိုင်နိုင်မှာ တော့ အရာရှိရိပ်သာ မှာ အချွေရံ အသင်းအပင်း တွေနဲ့ နေထိုင်ရင်း ဘာအလုပ်မှ မလုပ်တော့ပဲ ဘဝစည်းစိမ် ကောင်းကောင်းခံစားနေရ လေသည်။တခုသော နွေရာသီမှာ သူ့ယောက်ျား ဗိုလ်မူးအောင်နိုင် အထူးစစ်ဆင်ရေးဖြင့် နယ်ကို သွားနေရသဖြင့် တယောက်ထည်းပျင်းလာရာ၊ အိဖြူသဇင် ဆီသို့ ဖုန်းဆက်မိလေသည်။

အိဖြူသဇင်ကလည်း သူ့ယောက်ျား စင်္ကာပူသွားအလုပ်လုပ်နေသည်မှာ တနှစ်နီးပါးရှိနေပြီး သူလည်း အခုတော့ ယောက္ခမ အလုပ်နဲ့ ခြေချူပ်မိသလိုဖြစ်နေတော့ ၊ ကျောင်းတုန်းက အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်း လာလည်မယ်ဆိုတော့ ဝမ်းသာအားရ ဖိတ်ခေါ်လိုက်လေသည်။နေဖို့က သူ့အတွက်က သူတို့ပိုင်ဟော်တယ်ခန်းတခန်းကို ပြင်ပေးလိုက်ရုံပင်။ သို့နှင့် နိုင်နိုင်တယောက် အိဖြူရှိရာ မြန်မာပြည်အလယ်ပိုင်း မြို့ကြီးဆီသို့ ရောက်လာခဲ့ရလေတော့သည်။

နိုင်နိုင် ရောက်လာတော့ အိဖြူက သူ့ယောက္ခထီးယောက္ခမ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၊ဒေါ်နီလာ တို့ နှင့် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်လေသည်၊ ဦးအောင်အောင်ဆွေတို့ကလည်း အိဖြူသူငယ်ချင်းဆိုတော့ သူတို့ ချွေးမလေးကို ချစ်သလိုပင် ချစ်ခင်မိကြပြီး လိုလေသေးမရှိ ပြုစုလေသည်။

သို့နှင့် သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်၊ သူတို့ မြို့လေး အနားတဝိုက် ဘုရားစုံဖူး၊ ဟိုနေရာဒီနေရာသွား၊ ဟိုအစားဒီအစား စားဖြင့် ပျော်ရွှင်နေကြလေသည်။တနေ့ သူတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အစားအသောက်သောင်းကျမ်းလိုက်တာ၊ အိဖြူဇင်တယောက် အစားအသောက်တခုခု က မသန့်၍လားမသိ အထက်လှန်အောက်ရှောဖြစ်ကာ ဖျားတော့သည်။ သူ့ကို ဆရာဝန်က အစားမစားခိုင်းသေးပဲ အရည်ပဲသောက်နေရလေရာ၊ အိဖြူခမျာ အိပ်ယာထဲ နားနေရလေတော့သည်။

သူဆီလာလည်သော သူငယ်ချင်းကို ပျင်းနေမှာစိုး၍ နိုင်နိုင့်အတွက် ခရီးစဉ်များကို လုပ်ပေးဖို့ သူ့ယောက္ခမ များကို ပြောကြားပေးလေသည်၊ သို့နှင့် ဦးအောင်အောင်ဆွေက အနီးနားရှိတောင်ပေါ်မြို့လေးသို့ သူ့ကားနှင့်လိုက်ပို့ပေးမည်ဟု ပြောလေသည်။

နိုင်နိုင်က ငြင်းသော်လည်း အိဖြူက အတင်းအကျပ်တိုက်တွန်းသောကြောင့် နိုင်နိုင်က သဘောတူလိုက်လေသည်။ဒေါ်နီလာက အိဖြူကို စိတ်မချတာနှင့် ဟော်တယ် အလုပ်များလည်း ရှိတာကြောင့် နေခဲ့ပြီး ဦးအောင်အောင်ဆွေ နှင့် နိုင်နိုင် သာ ကားလေးတစီးဖြင့် စောစောစီးစီး ထထွက်လာခဲ့ကြလေတော့သည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေမှာ အသက် ၅၀ ကျော်ကျော် သာရှိသေးပြီး အားကစားလည်း လုပ်သူမို့လားမသိ အရပ်က လည်းမြင့်မြင့်၊ ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်နှင့် လက်မောင်းကြွက်သားများလည်း တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိသည်၊ မျက်နှာကလည်းအင်မတန်ခန့်ညားပြီး ပြေပြစ်သူဖြစ်လေရာ၊ နိုင်နိုင့် အဖို့ ရင်ခုံချင်စရာ ဖြစ်လာရလေသည်။

သူ့ယောက်ျား၊ စစ်ဆင်ရေးသွားနေတာလည်း ကြာပြီမဟုတ်လား၊ ကျောင်းမှာထည်းက ယောက်ျားလေး များစွာ အတွေ့အကြုံရှိဘူးသူ၊ ဦးချစ်ဆွေမှ အစ ကိုယ့်ထက် အသက်ကြီးသူ အမျိုးသားများ အပေါ်မှာ ပို၍ တပ်မက်မှုရှိနေသော နိုင်နိုင် အဖို့၊ ငတ်နေတာလည်းကြာပြီမဟုတ်လား။

အိမ်ထောင်ကျပြီးကထဲက တချောင်းကိုင်ဖြစ်နေရတာ ပျင်းသလိုလိုရှိရသည့်ကြားက အဲဒီတချောင်းကလည်း မစားရတာကြာပြီ မဟုတ်ပါလား၊ နိုင်နိုင့် စိတ်ထဲ မှာတော့ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးဆိုတာ တော်တော့်ကို ကံသီလို့ရတာပဲလို့တွေးနေမိသည်။အင်း ဒီခရီးစဉ်အတွင်း မှာ ကိုယ်လိုချင်တာကို ရအောင်မလုပ်နိုင်လို့ကတော့ နင်တော်တော်ညံ့တယ်ပြောရမှာပဲ လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ပြောနေမိလေတော့သည်။

………………………………...

ဦးအောင်အောင်ဆွေမှာလည်း ခေသူမဟုတ်ခြေ၊ နဂိုထဲက မိန်းမ ဝါသနာပါသူဖြစ်ပြီး ဟော်တယ်လုပ်ငန်း လည်း လုပ်လာခဲ့သူမို့၊ မိန်းမပေါင်းများစွာနှင့် အတွေ့အကြုံရှိဘူးပြီး၊ ယခုထိလည်း ကဲနေသူဖြစ်လေသည်။ အခုလည်း သူတို့ ဟော်တယ် သုံးခု အနက်၊ တခုမှာ ခန့်ထားသည့် ဟော်တယ်မန်နေဂျာမလေး မေသူစိုး နှင့် ညှိ နေ လေသည်။

တခါတလေ ဟော်တယ် သွားစစ်သလိုနှင့် ထိုဟော်တယ်က အခန်းတခုမှာ မေသူစိုးကို ဖြုတ်လေ့ရှိလေသည်၊ သို့သော်လည်း ဝန်ထမ်းများ ရိပ်မိသွား နိုင်သည့် အန္တရာယ်ရှိသောကြောင့် သူတို့ မိသားစု ရဲ့ ဗေကေးရှင်းဟုန်းမ် လို့ခေါ်လို့ရတဲ့ ၊တောင်ပေါ်မြို့ကလေး က အိမ်ကို ခေါ်သွားပြီး ဗြင်းလေ့ရှိသည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေက ကားကို တောင်တက်လမ်းကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက်တွေမှာ ကျွမ်းကျင်စွာ မောင်းလာရင်းက နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်နှင့် စကားစမြီ ပြောလာခဲ့လေသည်။ နိုင်နိုင် ၏ အမူအယာပုံပန်း သဏ္ဍန်ကို လေ့လာလိုက်တာနှင့် သူကြံရင် ရနိုင်မည်ဆိုတာကို ဦးအောင်အောင်ဆွေ ကသိနေပြီ။

နိုင်နိုင့် ပုံစံကလည်း မဆွတ်ခင်က ညွှတ်နေတဲ့ပုံမျိုး၊ သူ့ကို စကားပြောတာက အစ၊ ပေါင်ပုတ်လိုက်၊ ပုခုံးစွန်းလေး တိုက်လိုက်နှင့်၊ ဆိုတော့၊ စားနေကြကြောင်ပါးကြီး ဦးအောင်အောင်ဆွေ တယောက် ပုဆိုးအောက်မှ လီးက အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲမှာကို အတင်း ရုန်းထနေရသည်။

လမ်းကလည်း တောင်တက်လမ်း၊ ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက် ဆိုတော့ ဂီယာကလည်း တချိန်လုံးချိန်းနေရ သည်၊ သူ့လက်တွေက နိုင်နိုင့်ပေါင်လုံလေးကို ထိမိနေသော်လည်း နိုင်နိုင်က နေရာအကျယ်ကြီးရှိရဲ့သားနဲ့ မလှုပ်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို သူတို့ အပန်းဖြေ အိမ်လေး သို့ တန်းခေါ်သွားပြီး လုပ်ရင်တောင် ရနေပြီဆိုတာသိနေသော်လည်း ၊ဒီတခါတော့ သူ မုဆိုးမလုပ်ပဲ နှင့် သားကောင် အနေဖြင့် လှုပ်ရှားလိုက်အုန်းမည်ဟု၊ တွေးရင်း သဘောကျနေမိသည်။ 

ဒီလောက်တောင် ဆာနေတဲ့ ကောင်မလေးကို ငါ မလုပ်တတ်မကိုင်တတ် အဖိုးကြီးပုံ ဖမ်းနေလိုက်အုန်းမည်၊ အဲဒါမှ သူလည်း ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွမည်ဟု တွေးလိုက်၏၊လမ်းမှာ ခနတဖြုတ်နား ၊ လဘက်ရည်ရေးဘာလေးသောက်တော့လည်း ငြုတုတု ဟိုထိဒီထိ လုပ်လာသော နိုင်နိုင့်ကို အားနာသလို၊ မခုပ်တတ်သည့်ကြောင်အိုကြီးလို လုပ်နေလိုက်သဖြင့်၊ နိုင်နိုင်တယောက် ပိုအတင့်ရဲလာ၏။

ဦးအောင်အောင်ဆွေလည်း အဲလို ကစားရတာကို ပျော်နေမိသည်။ နိုင်နိုင့် ကိုယ်လုံးလေးကို မသိမသာခိုးကြည့်ရင်းလည်း သွားရည်ကျနေရသည်၊ အင်း သူအခု လုပ်နေရသော  မေသူစိုး ကတောင် နိုင်နိုင်ထက် ၅နှစ်လောက်တော့ ကြီးအုန်းမည်။

နောက်ပြီး မေသူစိုးက ခလေးတယောက်အမေ၊ နိုင်နိုင်က ရုပ်အချောစားကြီးမဟုတ်သော်လည်း အသားညိုညို ဖြင့် စွဲဆောင်မှုတော့ ရှိသည်၊ ခလေးလည်း မမွေးဘူးသေး၊ နို့ထွားထွား၊ ဖင်ကားကား ဆိုတော့ အားမနာ တမ်းလုပ်လို့ရမည့် ဘော်ဒီမျိုး မဟုတ်လား။ဦးအောင်အောင်ဆွေက တောင်ပေါ်မြို့ကလေးရောက်တော့ နာမည်ကြီး ရေတံခွန်ရှိရာကို ပထမဆုံး သွားလိုက်သည်၊ ရှုခင်းတွေက လှ ရေသံလေးတွေနဲ့ သာယာလှသဖြင့် နိုင်နိုင်တယောက် အတော်ပျော်မိသည်။

ကြိုးတံတားလေးကို ဖြတ်လျှောက်တော့ နိုင်နိုင် တယောက်ကြောက်သဖြင့် ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လက်မောင်းကို တွယ်ဖက် ၍ လျှောက်သည်၊ သူ့နို့ကြီးတွေက ဦးအောင်အောင်ဆွေ လက်မောင်းကို အိနေအောင် ဖိထားသည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေ ၏ သန်မာသော ကြွက်သား များ၏ အထိအတွေ့က နိုင်နိုင့် ကို ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ဖြစ်စေသည်၊ ကြိုးတံတားလေး လှေခါးမှ ဆင်းတော့ ရေတွေ ရွှဲနေသည့်သစ်သား လှေခါးထစ်များမှာ ဒေါက်ဖိနပ်ဖြင့် ချော်ကျမည် စိုးသဖြင့် ဦးအောင်အောင်ဆွေက နိုင်နိုင့် လက်ကလေးကို ဆွဲ၊ ခါးကလေးကို ထိန်းကာ  ဆင်းလာရသည်။

နိုင်နိုင့်မှာ ဒူးတွေ မခိုင်ချင်တော့၊ ပေါင်ခွဆုံမှာတောင် အရည်တွေ စို့နေရပြီ။ ဦးအောင်အောင်ဆွေကလည်း အရပ်ကြီးမှာ မြင့်မားလှသဖြင့် နိုင်နိုင့်မှာ သူ့ကိုယ်ကို လှဲပြိုမသွားအောင်ထိန်းရင်း ပြန်လည်တွယ်ဖက်ထားရာ၊ သူ့မျက်နှာလေးမှာ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေရလေသည်။ ဦးအောင်အောင်ဆွေက သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှာ ကိုယ်လုံးလေးတုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေရှာသော နိုင်နိုင် ကို အသာဖက်ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးလို့

“  ဟင်..နိုင်နိုင် ကိုယ်လုံးလေးလည်း တုန်လို့ပါလား၊ အမြင့်ကို ကြောက်တယ်ထင်တယ်.... ”

“  ဟုတ်..ဟုတ်..ဦးဦးအောင်….နိုင့်ရင်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိလို့ထင်တယ်….. ”

“  အင်း ခနနားလိုက်အုန်းလေ နိုင်နိုင်..မလှုပ်နဲ့အုန်း၊ နောက်တဆင့်ကို ဦး တွဲခေါ်သွားမယ် နိုင်နိုင် မျက်စေ့မှိတ်ချင်မှိတ်ထားလိုက်ပေါ့….. ”

ထိုကဲ့သို့ပြောနေစဉ်မှာပင် ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ ရင်ဘတ်တွင်နိုင်နိုင် ၏ နို့ကြီးများမှာလည်း ဖိကပ်မိနေပြီး၊ ဦးအောင်အောင်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကျောပြင်လေးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ နိုင်နိုင်မှာ သူ့ ပေါင်ရင်းပေါ်သို့ ထိုးထောက်လာသည့် ပူပူနွေးနွေး ကြီးမှာ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ ပုဆိုးအောက်မှ လီးကြီးမှန်း သိနေသဖြင့် တိတ်တခိုးလေး ပျော်နေမိလေသည်။

နောက်ဆုံးအဆင့် လှေခါးထစ်များကို ဆင်းကြတာတွင်တော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေက နိုင်နိုင့်ခါးလေးကိုသိုင်းဖက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့ကြလေတော့သည်၊ အောက်ခြေမှ လဘက်ရည်ဆိုင်လေးတွင်ထိုင်ပြီး ခနနားကြတော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေမှာ ဘောတောင် အောင့်ချင်သလိုဖြစ်လာရလေသည်၊ ထို့ကြောင့် အချိန်သိပ်မဆွဲချင်တော့ပဲ။

“  နိုင်နိုင်..ဦးတို့ ဒီမြို့တက်လာရင် အနားယူဖို့ ဆိုပြီး ဝယ်ထားတဲ့ အိမ်လေးရှိတယ်..အဲဒီမှာ ခနသွားနား ကြရအောင်လား၊ အဲဒီက ဦးတို့ ခိုင်းတဲ့သူတွေကို စားစရာသွားဝယ်ခိုင်းပြီး အဲမှာပဲ စားကြမယ်လေ.... ”

“  ကောင်းသားပဲ ဦးဦးအောင်…... ”

ဦးအောင်အောင်ဆွေတို့ အိမ်လေးရှိရာသို့ရောက်သည်နှင့် သူတို့၏ ခြံကို စောင့်ပေးသော ဦးသိန်း ကထွက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ပေးသည်။ဦးသိန်းမှာ ဦးအောင်အောင်ဆွေ ၏ တပည့်ရင်းဖြစ်ပြီး ဦးအောင်အောင်ဆွေ မိန်းမတွေ ခေါ်ခေါ်လာပြီး ဖြုတ်သည်မှာ ရိုးနေပြီ မို့ ထူးထူးဆန်းဆန်း မပြောတော့ပေ။

ဦးအောင်အောင်ဆွေက နိုင်နိုင် က ကိုယ့်ဘာသာ လျှောက်နိုင်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း စိုးရိမ်သလိုလိုဖြင့် ခါးလေးကို ကိုင်ပြီး အိပ်ခန်းရှိရာသို့ လိုက်ပို့လေသည်၊ အိပ်ခန်းထဲမှာ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာလည်း ရှိသဖြင့် နိုင်နိုင့်ကို သုံးချင်က သုံးဖို့၊ သူ အစားအသောက်တွေအတွက် စီစဉ်လိုက်အုန်းမည်ဆိုကာ ထွက်သွားလိုက်လေတော့သည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေ က ဦးသိန်းကို အစားအသောက်များ ဝယ်ဖို့နှင့် ပြီးပါက နောက်ဖေးမီးဖိုထဲတွင် ပြင်ထားပေးဖို့၊ အိမ်ရှေ့နှင့် အိပ်ခန်းဖက်ကို မလာဖို့ မှာလိုက်လေသည်၊ ဦးသိန်းကလည်း သဘောပေါက်ပါသည်၊ နောက်ဖေးပေါက်မှာပင် အစားအသောက်များ ဝယ်ဖို့ ထွက်သွားလေတော့သည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေ အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာတွန်းကြည့်ရာ ဂလန့်မချထားသဖြင့် ဝင်လာခဲ့လိုက်ရာ ကုတင်ပေါ်၍ နဖူးပေါ်လက်တင်လျှက် ပက်လက်လေး လှဲနေသော နိုင်နိုင့်ကို တွေ့ရလေသည်။ဦးအောင်အောင်ဆွေက လိုရမယ်ရ တံခါးကို အသံမကြားအောင်စေ့ပြီး ဂလန့်ချလိုက်လေသည်၊ နောက်တော့ ကုတင်စောင်း နိုင်နိုင့် အနားထိုင်လိုက်ပြီး၊

“  ဘယ်လိုနေသေးလဲ နိုင်နိုင်.... ”

“  အင်း..သက်သာသွားပါပြီ၊ ကျေးဇူးပဲနော် ဦးဦးအောင်….. ”

“  အမလေးကွာ ဒါလေးများ ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး... ”

နိုင်နိုင် က မျက်စေ့ပေါ်မှ လက်ကို ဖယ်ပြီး ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ကို ငုံ့မိုးကြည့်နေသော ဦးအောင်အောင်ဆွေကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ဦးအောင်အောင်ဆွေမှာ အတော်ပင် တဏှာကြောက တင်းနေပြီ ဖြစ်ရာ ညိုချောလေးချောနေသော နိုင်နိုင့်ကို ငုံ့ကာ နမ်းလိုက်မိလေသည်၊ ပထမတော့ နဖူးလေးကို ဖြစ်သည်၊ သို့သော်လည်း နိုင်နိုင်က စိတ်ဆိုးပုံမပြပဲ၊

“  အို့...မတော်ဘူးထင်တယ် ဦးရယ်…... ”

လို့ပြောနေတာနဲ့ နူတ်ခမ်းကို ပြောင်းနမ်းလိုက်လေသည်၊ နိုင်နိုင်က ချက်ခြင်းပင် တုန့်ပြန်အနမ်းတွေ ပေးလာတော့သည်၊ ကုတင်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သား လူးလိမ့်နမ်းရင်းက အဝတ်အစားတွေကို တစမကျန်ချွတ်ပြစ်လိုက်ကြလေသည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ အတွေ့အကြုံရှိနေသော၊ လက်တွေ ပါးစပ်တွေ၊ လျှာတွေက နိုင်နိုင့်တကိုယ်လုံးက ကာမခလုပ်တွေ ရှိသမျှကို အကုန်ဖွင့်ပေးနေသလိုပဲ။နိုင်နိုင့်ခမျာ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ ဒီလောက် အရည်ရွမ်းရွမ်း မစိုဖြစ်တာကြာလှပြီကော။ သူ့ပထွေး ဦးချစ်ဆွေနှင့်တုန်းက လိုမျိုး အရသာတွေ ပြန်တွေ့နေရလေသည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေက နိုင်နိုင့် ပေါင်တန် ဖြောင့်စင်းစင်းလေး နှစ်ချောင်းကို ဒူးထောင်လျှက်ကားစေပြီး သူ့မျက်နှာကို နိုင်နိုင့်စောက်ဖုတ်လေးပေါ်အပ်ကာ နိုင်နိုင်၏ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးများကို ရက်ပေးလေသည်။

နိုင်နိုင်က အိပ်ယာပေါ်မှာ ကော့ပြန်တက်နေပြီး တချီပြီးသွားရှာလေသည်၊  ဦးအောင်အောင်ဆွေက ဆက်ပြီး ရက်နေသေးသဖြင့်၊ နိုင်နိုင်ခမျာ မနေနိုင်ရှာတော့ပဲ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လက်မောင်းနှစ်ဘက်ကို အတင်းဆွဲမရင်း၊

“  ဦးဦးအောင်..နိုင့်ကို ..လုပ်ပေးပါတော့.... ”

ဟုပြောလိုက်ရှာတော့သည်။ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လိင်တန်ထွားထွားကြီးက နိုင်နိုင့် ကို အားရ ကျေနပ်စေခဲ့သလို၊ နိုင်နိုင့်၏ ပြည့်တင်းတင်းနို့ကလေးများ၊နှင့် စေးကျပ်သော စောက်ဖုတ်ကလေးက ဦးအောင်အောင်ဆွေကို လိုးလို့ မဝအောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။

 နိုင်နိုင်ကလည်း ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးခဲ့သလို၊ ဦးအောင်အောင်ဆွေကလည်း နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်ကို ကောင်းကောင်းရက်ပေးခဲ့ပါသည်။ သို့ဖြင့် သူတို့ နှစ်ဦး၏ ခရီးစဉ်မှာ ရေတံခွန်တခုထည်းဖြင့် အဆုံးသတ်ခဲ့ကြပါသည်။

“  ကောင်းလိုက်တာ နိုင်လေးရယ်….. ”

“  နိုင်တော့ ဦးဦးကို ဆွဲသွားပြီ ထင်တာပဲ၊ ဦးဦးက အရမ်းကျွမ်းတာပဲ..ခစ်ခစ်….. ”

နိုင်နိုင်နှင့် ဦးဦးတို့ ဇာတ်လမ်းက သူတို့ မြို့ပြန်ရောက်သည်အထိဆက်လာသည်၊ ဦးအောင်အောင်ဆွေ အဖို့ကလည်း နိုင်နိုင်တည်းနေတာက သူတို့ပိုင်တဲ့ ဟော်တည်ဆိုတော့ သော့အပိုတချောင်းယူထားလိုက်ရုံပင်၊ နိုင်နိုင်ကလည်း အမြဲကြိုဆိုလျှက်။ 

အိဖြူကလည်း သူ့သူငယ်ချင်းနှင့် သူ့ယောက္ခထီး တို့ ဆက်ဆံရေးကို ရိပ်မိသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းအကြောင်းလည်း သူသိသည်မို့

“  နိုင်နိုင်ရယ်..နင်ကတော့ တကယ်ပဲ.... ”

ဟုသာပြောမိရှာသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်း ရောက်တုန်း ပျော်နေရင်ပြီးတာပဲလေဟု လွှတ်ပေးထား လိုက်လေသည်။

……………………………………………

အိဖြူ တယောက် တိမ်တိုက်တွေကြားမှာ လှဲလှောင်းလို့ ၊ တိမ်တွေကလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လွင့်မျှောလို့ ငြိမ့်ငြိမ့်ကလေး သူ့ကို ပုခက်လွဲပြီး ချော့သိပ်နေသလိုပဲ၊ အဲဒီအချိန်မှာ တယောက်ယောက်က သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို လာခွဲလိုက်သည်။

သူငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကိုမျိုးဆွေ၊ အို ကိုမျိုး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ သူ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုလည်း ဆွဲချွတ်သွားပြီ အို့၊ ကိုမျိုးနော် တော်တော် ကဲနေ၊ ဘယ်ကနေဘယ်လိုပေါ်လာသလဲ ကိုမျိုးရယ်၊ အိဖြူလွမ်းနေတာကြာလှပေါ့၊ အို အိဖြူ အဖုတ်လေးကို သူနမ်းနေတယ်။

ဟွန့် သူတခါမှလည်း မလုပ်ဘူးပဲနဲ့၊ အိဖြူကြည့်ဖူးတဲ့ ဟိုရုပ်ရှင်ကားတွေမှာ ပါပါနေတာလေ၊ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ အဲဒီနေရာတွေကို အမျိုးသားတွေ အားရပါးရ လျှက်ပေးတာလေ၊ အိဖြူကြည့်ကြည့်ပြီး ကြက်သည်းထမိတယ်၊ ကိုမျိုးများ သူ့ကို လုပ်ပေးလေမလားလို့ စိတ်ကူးလည်း ခနခန ယဉ်မိတယ်။

ဒါပေမဲ့ ကိုမျိုးက မလုပ်ပေးဘူးလေ။ အိဖြူ ပါးစပ်က ဘယ်လိုပြောလို့ထွက်မှာလဲလို့။ ခုတော့ အိဖြူရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ သူ့ခေါင်းကြီးဝင်လို့ အိဖြူအဖုတ်လေးကို အားရပါးရ သူ့လျှာစိုစို နွေးနွေးကြီးနဲ့ လျှက်နေလိုက်တာ၊ အိဖြူ ဖင်ကလေးပါ ကော့ပေးလိုက်မိတယ်။

အိဖြူ သူ့ကိုယ်အောက်က တိမ်စိုင်တွေကိုလည်း လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိတယ်၊ သူ့လျှာကြီးက အိဖြူရဲ့ အစေ့လေးကို ဖိပြီးထိုးပေးရင်းက အိဖြူရဲ့ စောက်ခေါင်းနံရံလေးတွေကို ပါမှီသလောက် လှမ်းရက်လိုက်တော့၊ အိဖြူကိုယ်လုံးလေး တဆတ်ဆတ်တုံခါပြီးတော့ ကာမ အရသာကို အထွတ်အထိတ်ရောက်သွားခဲ့ရတယ်။

အိဖြူမောလိုက်တာ ကိုမျိုးရယ်။ နောက်တော့ အိဖြူ အမောဖြေနေလို့မှ မဆုံးသေးဘူး အိဖြူရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကို ထပ်ဖြဲပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ကြီးဝင်လာတယ်။နောက်တော့ အိဖြူ စောက်ဖုတ်လေး အဝမှာ ပူနွေးနွေး မာမာ အချောင်းကြီး တေ့ပြီး အသာဖိသွင်းလာတယ်၊ အား နာတယ် ကိုမျိုးရယ်၊ ကိုမျိုး အရင်ကလိုမဟုတ်ပါလား အရမ်းကျပ်နေတယ်၊ အို့၊

အိဖြူအိပ်ယာကလန့်နိုးလာတယ်၊ သူ့အိပ်မက်ကလည်း တကယ်လိုပဲလို့တွေးနေတုန်းပဲ သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီးခံစားလိုက်ရတယ်။ဟင်ဒါဆိုရင် တကယ်ပေါ့၊ အို၊ ကိုမျိုးဘယ်တုန်းကပြန်ရောက်နေတာလည်း၊ တခါထဲဘာမပြောညာမပြောနဲ့၊ အိဖြူပြုံးတော့မလိုဖြစ်သွားရာက တချိန်ထည်းမှာ ထိပ်လန့်သွားခဲ့ရသည်။ ဟင်၊ ငါ၊ ငါ၊ အိပ်နေတာ ငါ့အိပ်ယာမှ မဟုတ်တာ၊ ဒါဆိုရင်၊ ဟောတော့။

………………………………………

ဦးအောင်အောင်ဆွေ ရေမိုးချိုး အမွှေးနံ့သာ ဆွတ်ဖြန်းပြီးတော့ ဘလက်လေဘယ်လေး လက်နှစ်လုံးလောက်ကို ရေခဲလေးနဲ့ အသာလှုပ်ခပ်ဖျော်ရင်း ဇိမ်ခံစုပ်လိုက်သည်၊ တခွက်ကုန်သွားတော့ နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

အင်း သွားဖို့တော့ အချိန်ကျပြီ၊ အခုန ရေမချိုးခင်တုန်းက သောက်ထားတာနဲ့ ဆိုတော်တော်တော့ရေချိန်ကိုက်နေပြီ မဟုတ်လား၊ ဒီညမှာ သူ့သူငယ်ချင်း နိုင်ငံခြားမှာ ပြန်လာလည်တုန်းလက်ဆောင်ပေးသွားတဲ့ ဆီယားလာ့ ကို စမ်းဖို့ စဉ်းစားထားလို့ ရင်နည်းနည်းခုံနေသည်။

အဲဒီကောင်အပြောအရတော့၊ မင်းစိတ်လာလို့ကတော့ လီးက နှစ်ရက်လောက် ဆက်တိုက်ထောင်နိုင်တယ် ဆိုပဲ၊ ဟ မင်းဟာက အဲလောက်လီးအကြာကြီးတောင်ရရင်သေပြီပေါ့ကွလို့ ပြောလိုက်တော့၊ သူငယ်ချင်းက အားရပါးရရီမောပြီး၊ အဲလို မဟုတ်ဘူးကွ။

သူက မင်းစိတ်ထလာတာနဲ့တောင်ပြီး လုပ်ဖို့ရယ်ဒီဖြစ်တာ၊ မင်းတချီပြီးသွားရင်ခနပျော့သွားရော၊ မင်းစိတ်ပြန်ထလာမှ ပြန်တောင်တာ၊ မင်းစိတ်ပြန်မထတော့ဘူးဆိုရင်လည်း မတောင်တော့ဘူး၊တဲ့။ ဆိုတော့စိတ်ဝင်စားစရာပဲ။

ဦးအောင်အောင်ဆွေမှာ လီးတောင်ဖို့က ပြဿနာမရှိ၊ သို့သော်လည်း အခု အသက်အရွယ်မှာ က ငယ်ငယ်ကလိုမဟုတ်တော့ တချီပြီးသွားရင် နောက်တခါပြန်တောင်ဖို့ဆိုတာ တော်တော်နှင့်မလွယ်တော့ ကံကောင်းရင်တော့ နေ့တဝက်လောက်နှင့်ပြန်ထနိုင်သည်။

သို့သော် နိုင်နိုင့် လိုမျိုးကောင်မလေး မျိုးက ကိုယ့်ဘေးမှာ တချိန်လုံးမရှိ၊ ငယ်ငယ်တုန်းကလို တညထဲ နှင့် လေးချီလောက်ဆွဲဖို့ဆိုတာက ဆေးမပါရင်မဖြစ်နိုင်တော့၊ သူဒီည နိုင်နိုင်နှင့် တညလုံးနေမည်ဟု မှန်းထားသဖြင့် သူ့သူငယ်ချင်းပေးသော ဆေးကို အိမ်အထွက်မှာ သောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်တော့သည်။

ဟော်တယ်ရောက်တော့ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနှင့် နိုင်နိုင်ရှိသော အထပ်သို့ တက်သွားပြီး သူ့မှာပါလာသည့်သော့ဖြင့် အသာဖွင့်ဝင်လိုက်လေသည်။အခန်းတခုလုံးလည်း မှောင်နေပြီး နိုင်နိုင်တယောက် ကုတင်ပေါ်မှာ အသက်မှန်မှန်ရှုရင်း အိပ်ပျော်နေသည်ကို မှောင်ထဲမှာ မှန်းလို့ရလိုက်သည်၊ နိုင်နိုင့်ကိုလည်း စချင်တာနှင့် အသံမကြားအောင် ခြေဖျားထောက်ပြီး ကုတင်ဘေးကိုလာလိုက်သည်။

မှောင်ထဲမှာပဲ လက်ဖြင့်အသာစမ်းပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ရအောင်ချွတ်လိုက်သည်၊ ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းနားထိလှန်တင်ရင်း ဘာဂျာ ကောင်းကောင်းစပေးလိုက်သည်၊ သူ့စိတ်ထဲမှာ တခုခုတော့ မှားနေသည်ဟု ထင်မိသော်လည်း ဘာမှန်း သေခြာမသိ။

စောက်ဖုတ်အနံ့နှင့် အရသာက သူ့ဦးနှောက်ကိုလည်း တွေးခေါ်စဉ်းစားဆင်ခြင်သည့်အလုပ်ကို ခန အနားယူခိုင်းထားလိုက်တာလည်းဖြစ်နိုင်သည်၊ ဘာမှ တွေးလို့မရ၊ လျှက်ကောင်းကောင်းနှင့် စောင့်ဖုတ်တပြင်လုံးနှင့် ပေါင်တွင်းသားလေးတွေပါ ရက်ပြစ်လိုက်မိသည်။

စောက်စေ့လေးနေရာကို လျှာထိပ်ဖြင့်ထိုးထိုးဆွရင်းက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းတွန့်တွန့်လေးတွေကိုပါ ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ နိုင်နီုင် သူ့ခေါင်းက ိဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ရင်း တချီပြီးသွားခဲ့ရသည်။ထိုအခါမှာတော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လီးကြီးမှာလည်း မတရားကို တောင့်တင်း နေပြီ ဖြစ်ရာ သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချရင်း နိုင်နိုင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူလိုက်သည်။

နိုင်နိုင်တယောက် တချီသာပြီးသွားသည်ခုထိ အိပ်မက်လို့ထင်နေသေးလားမသိ အဲလောက်တောင် ဇိမ်ခံတဲ့ကောင်မလေး ကောင်းကောင်းလိုးထည့်လိုက်အုန်းမယ်ဟု စိတ်ကူးနှင့် ဦးအောင်အောင်ဆွေ တယောက်၊ သူ့လီးကြီးကို အဖုတ်ဝမှာ စမ်းတေ့ရင်း အသာဖိသွင်းချလိုက်လေတော့သည်။

“  အာ့..အီး..အမေ့….. ”

ထိုအခါကျမှ ညီးသံထွက်လာတော့သည်၊ ထိုညီးသံကို ကြားလိုက်ရသောခန ဦးအောင်အောင်ဆွေ နည်းနည်းကြောင်သွားသည်၊ ဟင် နိုင်နိုင့်အသံမဟုတ်ပါလား။သို့ပေမဲ့ သူ့လီးက အဖုတ်ထဲ ဒစ်မြုပ်နေပြီ၊ ဒီလိုအချိန်မှာတော့ ဘယ်ယောက်ျားမှ နောက်ပြန်ဆုပ်မည်မထင်တော့၊ သူက ရှေ့ကိုသာတိုး၍ လီးတချောင်းလုံးဝင်အောင်ဖိသွင်းချလိုက်သည်။

“  ဖွတ်...ဗျိ….. ”

“  အား….... ”

…………………………………………...

ညနေခင်း အိဖြူက စာရင်းတွေပိတ်နေသဖြင့် အလုပ်ရှုတ်နေပြီး နိုင်နိုင့်ကို ညကျမှ ငါနင့်လာခေါ်မယ်ဟု ပြောထားသဖြင့် နိုင်နိုင်ကလည်း အေးဆေးပါ ငါဒီနားဟိုနား ရှောက်သွားလိုက်အုန်းမယ်ဟု ပြောထားခဲ့လေသည်။

နိုင်နိုင်တယောက် ဟော်တယ်ပြန်ရောက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်းတယောက်က သူရောက်နေတယ်ကြား၍ လှမ်းဖုန်းဆက်ထားသည်၊ သူက ဖုန်းပြန်ခေါ်တော့ သူ့ကို လာခေါ်မည်၊ တခုခု ကျွေးမည် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြမည်ဟု အစီအစဉ်ဆွဲသည်၊ အင်း အိဖြူကို နောက်မှ ပြောတော့မယ်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ လာခေါ်သော သူ့သူငယ်ချင်းနှင့်လိုက်သွားခဲ့လေသည်။

ရုပ်ရှင်ကြည့်၊ စားသောက်၊ စကားတွေပြောနှင့် တော်တော်ညနက်မှ သူ့သူငယ်ချင်းက ဟော်တယ်ရှေ့မှာ ပြန်လာချပေးသွားခဲ့လေသည်၊ နိုင်နိုင်လည်း မနက်ကျမှ အိဖြူကို ပြောပြတော့မည်ဟု တွေးကာ သူ့အခန်းရှိရာသို့တက်လာခဲ့လေသည်။

သူ့အခန်းတံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး တံခါးကို တွန်းလိုက်သည်နှင့်အခန်းထဲမှ အသံက သူ့လက်တွေကို တုန့်ဆိုင်းသွားစေခဲ့သည်၊ ဟင်၊ ဘယ်သူတွေလဲ၊ သူချက်ခြင်းတံခါးကို ပြန်စေ့လိုက်သည်၊ သို့သော်လည်း အဆုံးထိမပိတ်ပဲ နည်းနည်းလေးချန်ထားပြီး အသံကို နားနှင့်ကပ်နားထောင်လိုက်မိသည်။

လိင်ဆက်ဆံနေကြတဲ့အသံ၊ အဲဒါကတော့ ဘယ်လိုမှ မမှားနိုင်၊ အရှိန်ရပြီး ကောင်းခန်းရောက်နေပြီ၊ သူ့ခေါင်းထဲ မှာ ချက်ချင်း တွေးမိတာက သူ့အခန်းကိုလာကြမှာ သူ့သူငယ်ချင်း အိဖြူရယ်၊ သူ့လက်ရှိဘဲကြီး ဦးဦးအောင်ရယ်။

တကယ်လို့သူတို့ နှစ်ယောက်သာဆိုရင်တော့ ၊ ယောက္ခထီးနဲ့ ချွေးမပဲ၊ အီး၊ အတွေးနဲ့ပင် နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေး ဖောင်းသွားခဲ့ရသည်၊ အရည်လေးတောင် စို့လာရ၏၊ ဟင်း အိဖြူတကောင် အေးပီအေးရက်နဲ့၊ နောက်ဆုံးကျတော့ ဒီလိုပါလားဟု တွေးလိုက်မိလေသည်။ဒါဆိုအခု သူဘာလုပ်ရမှာလည်း ၊နိုင်နိုင်တယောက် အခန်းတံခါးဝမှာရပ်ပြီးတွေဝေနေမိတော့သည်။

…………………………………………………..

ဦးအောင်အောင်ဆွေနှင့် အိဖြူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်နှင့် ချစ်ပွဲဝင်နေတာ ဘယ်သူလည်းဆိုတာ သိနေကြပြီ။ အခုချိန်မှာတော့ ဘယ်သူမှ ရပ်လိုက်ကြဖို့လည်းမစဉ်းစား၊ အထူးသဖြင့် ဦးအောင်အောင်ဆွေ၊ သူက အိဖြူခါးကလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ 

သူ့စိတ်ထဲမှာ အရင်ကလည်း အိဖြူကို လုပ်လိုက်ရလျှင် ဆိုတာ ခနခနပေါ်လာဖူးသည်။ ကိုယ့်ချွေးမ မို့မကောင်းပါဘူးလေဟု စိတ်ကို ဖိနှိပ်ချိုးနှီမ်ထားခဲ့ရသည်။ အခုတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ချွေးမချောလေး အဖုတ်ထဲ လီးကြီး ထည့်ကာ အားရပါးရလုပ်နေရပြီ မဟုတ်လား ၊ စိတ်က ပိုတောင် တက်ကြွလာသည်။

အိဖြူကလည်း သူ့ တသက်တာမှာ တချောင်းထဲသာ ကြုံဖူးသူ၊ ခုတော့ သူ့ယောက်ျားနှင့် အကိုင်အတွယ် မတူ၊ အတွေ့အကြုံလည်း ရင့်ကျက်နေသူ ယောက္ခမ ကြီး၏ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ ထူးကဲတဲ့ အရသာကို ခံစားနေရတာမို့ ဦးအောင်အောင်ဆွေရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်း ပြန်ဖက်ရင်း သူ့ဖင်ကလေးကို ကြွကာကြွကာ ပြန်ကော့ပေးနေမိလေပြီ။ ခုမှတော့ မထူးတော့ပြီ မလား။

အိဖြူတယောက် ကိုယ်လေး တုန်တက်ကာ ကာမ အရသာအထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်းက သူ့လက်သည်းလေးတွေနှင့် ဦးအောင်အောင်ဆွေ ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်မိသည့်အပြင်၊ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ ပုခုံးကိုပါသူ့ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်ဆွဲမိလိုက်လေသည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေက အိဖြူအပြီးမှာ လေးငါးဆယ်ချက်ဆက်ညှောင့် ပေးလိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ သူ၏ မာတင်းနေသေးသော လိင်တန်ကြီးကို အိဖြူ စောက်ခေါင်းတွင်းထဲမှာ စိမ်ထားရင်း၊ အိဖြူစောက်ခေါင်း အတွင်းသားများ၏ ရွစိရွစိလှုပ်ရှားနေသည်ကို အရသာခံနေမိသည်။

အိဖြူ  ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းနေရာမှ ပျော့ကျသွားသည့်အခါ  ဦးအောင်အောင်ဆွေ က အိဖြူ ဆံပင်လေးတွေကို မှောင်ထဲမှာပင်စမ်း၍ ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ အိဖြူတယောက်ကတော့ ရှက်လွန်းလို့ အသံလည်းမထွက်၊ ခေါင်းကိုသာ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ ရင်ဘတ်မှာ တိုးကပ်ဖိ ပြီးဖွက်ထားလေသည်။

အိဖြူ၏ အဖုတ်ထဲမှာ မာတင်းနေသေးသည့် ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လိင်ချောင်းကြီး အတွေ့အကြုံကလည်း အိဖြူအတွက် ထူးဆန်းနေသည်။

သူယောက်ျား ကိုမျိုးဆွေ ဆိုလျှင် တခါတလေ သူ အရှိန်ရတုန်း သုတ်ရည်တွေ ထွက်ပြီး ပြီးသွား ခါ လိင်တန်ကြီးပျော့ခွေ သွားတတ်သည်။တခါတလေတော့လည်း ပြိုင်တူ ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်လေ့ရှိပါသည်။ သို့သော်လည်း အိဖြူပြီးသွားချိန် မှာ ကိုမျိုးဆွေ၏ လိင်တန်ကြီးက မာဆဲ ရှိနေသည့်အချိန်မျိုး မကြုံဖူးခဲ့ခြေ။ 

ထို့ကြောင့်လည်း အိဖြူ ပြီးလို့ သူ့စောက်ခေါင်းတွင်းက အသားနုတွေက အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေချိန် မှာ ဦးအောင်အောင်ဆွေ ၏ မာတင်းကာ အကြောတွေ ဖုထ နေသည့်လိင်တန်ကြီးဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်တိုင်း အိဖြူခမျှာ တုံကနဲ ကြက်သည်းတွေပါ ထသွားရသည်။ ထိုအရသာမျိုးကို အခုမှ အိဖြူခံစားဖူးလိုက်ရသည်။

သို့သော်လည်း ကာမ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားပြီးသည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း အသိစိတ်ဝင်လာတော့ ကိုယ့်ယောက်ျား အဖေ နှင့် လိင်ဆက်ဆံမိသည် ဆိုသည့်အသိက လည်း သူ့ကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစေသည်သာ မက၊ ရှက်ရွံ့ခြင်းလည်း ဖြစ်စေခဲ့သည်။ 

သူ့ဘဝတလျှောက်လုံးမှာ အဲလိုမျိုးလည်း တခါမှ မဖေါက်ပြန်ခဲ့ဖူးဘူး ဆိုတော့ နောင်တ လည်းရမိသည်၊ အခု နေ ထပြီး ကိုယ့်ထမိန်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီ တွေရှာပြန်ဝတ်ရမှာ ဦးအောင်အောင်ဆွေကို ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလည်း ၊မတွေးတတ်သဖြင့် အမှောင်ထဲမှာပင် ဦးအောင်အောင်ဆွေကို အတင်းဖက်ထားမိခြင်းဖြစ်လေသည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေ ၏ လက်များက အိဖြူဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးနေရင်းက အောက်ကို ရွေ့လာပြီး အိဖြူ ဘလောက်အင်္ကျ ီနှိပ်ကြယ်သီး တွေကို တဖျောက်ဖျောက်ဖြုတ်လာတော့ အိဖြူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။

“  အို..ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း.... ”

ပါးစပ်က အသံတိုးတိုးလေး ထွက်သွားပြီး ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လက်တွေကို လှမ်းဖိတွန်းလိုက်မိသည်။ ဦးအောင်အောင်ဆွေက အိဖြူလက်ကလေးကို ပြန်ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ကာ အိဖြူလည်တိုင်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ 

သူ့အဖုတ်ထဲမှာ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော လိင်ချောင်းကြီးကို စိမ်ထားခံရရင်းမှ လည်တိုင်လေးကို စိုစွတ်စွတ်အနမ်းခံလိုက်ရတော့ အိဖြူကြက်သည်းတွေထသွားရပြန်သည်။ နောက် တော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လျှာကြီးက အိဖြူလည်တိုင်မှ တဆင့် မေးရိုးလေးတလျှောက်ရက်လာခဲ့သည်။ ခေါင်းအတင်းငုံ့ထားသော အိဖြူမျက်နှာလေးကို ဆွဲမကာ အိဖြူနူတ်ခမ်းအစုံကို ငုံစုပ်တာခံလိုက်ရသည်။

အိဖြူ၏ ခန္ဓာကိုယ်က အလိုလို တုန့်ပြန်လာပြီး ပါးစပ်လေးကို ဟ ပေးလိုက်မိသည်။ ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လျှာကြီးက အိဖြူပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး အိဖြူလျှာလေးကို ပွတ်တိုက်လိုက်တော့ ၊ ဘယ်လို အကြော တွေဆက်နေမှန်းမသိ၊ အိဖြူ ရဲ့ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားလေးတွေ ယားကျိကျိ ဖြစ်သွားရသည်။

ဘယ်က ဘယ်လို အိဖြူတယောက် ဦးအောင်အောင်ဆွေ လည်ဂုတ်ကို တွယ်ဖက် ကာ တုန်ပြန်အနမ်းတွေ ပေးနေမိသည်မသိ။ ဦးအောင်အောင်ဆွေ ၏ ကျွမ်းကျင်လှသော လက်တွေက အိဖြူ ဘလောက်အကျီ ကြယ်သီးတင်မက အိဖြူကျောနောက်က ဘရာဇီယာဂျိတ်တွေကိုပါ ဖြုတ်ပြီးနေလေပြီ။

ဖောင်းအိတင်းနေသည့် အိဖြူ နိူ့လုံးလေးတွေက ဦးအောင်အောင်ဆွေ လက်ဖဝါးအောက်မှာ အဖျစ်အညှစ် အဆုပ်အနှယ် ခံနေရချိန်မှာ အိဖြူတယောက် အရှက်ကို မေ့နေလေပြီ။သူ၏ တင်ပါးလေးကို ကော့ကာကော့ကာ ဖြင့်ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ ငြိမ်နေသော လိင်တန်ကြီးကို ဆွပေးမိလေသည်။ ထိုအခါကျမှ ဦးအောင်အောင်ဆွေက အနမ်းကို မခွာပဲ၊ သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ကို အိဖြူတင်ပါးလုံး အောက်သို့ တဖက်ဆီ ထိုးသွင်းကာ ဆွဲမ ပြီး အားရပါးရဆောင့်လေတော့သည်။

“  စွတ်..ဖတ်..ဖတ်.... ”

“  အ..အင့်….အီး……... ”

အိဖြူဒီတခါတော့ ပါးစပ်မပိတ်နိုင်တော့ တအိအိ နှင့် ငြီးညူ မိလောက်အောင်ကို အရသာကောင်းကောင်းခံစားနေရလေတော့သည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေကလည်း ဒီတခါတော့ မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်လေရာ များမကြာမှီပင် နှစ်ယောက်စလုံး တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်လိုက်ကြကာ ကာမအရသာအထွတ်အထိပ်သို့ ပြိုင်တူ ရောက်ရှိသွားကြလေတော့သည်။

အိဖြူ မှာ သူ့စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ တဒုတ်ဒုတ် ပန်းထုတ်လိုက်သော ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လရည်များကို နွေးကနဲ နွေးကနဲ နေအောင်ခံစားလိုက်ရလေတော့သည်။ဒီတခါ တော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေ က အနားယူရင်း အိဖြူ ၏ မျက်နှာအနှံ့ကို အမြတ်တနိုးနမ်းရှုံ့လေရာ အိဖြူကလည်း ဦးအောင်အောင်ဆွေကို ပြန်လည်ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ပေးမိလေတော့သည်။

ဦးအောင်အောင်ဆွေက အခုမှ နိုင်နိုင့်ကို သတိရသွား၏ သို့သော်လည်း အိဖြူကို လုပ်ရတာ မဝသေးတော့  မပြန်စေချင်သေးသဖြင့်၊ အောက်ထပ်ဆင်းပြီး အကြံအဖန်လုပ်ဖို့ စဉ်းစားလိုက်လေသည်။

“  သမီး အိဖြူ ခနလေးနော် ဖေဖေ ပြန်လာခဲ့မယ် ဘယ်မှ မသွားနဲ့အုန်း.... ”

အိဖြူက အသံမထွက် ခေါင်းကိုသာငြိမ့်ပြသည်။ ဦးအောင်အောင်ဆွေက လုံချည်ကောက်ဝတ်ပြီး အခန်းပြင်ကို ထွက်လာကာ အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာခဲ့လေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ နိုင်နိုင်ပြန်လာရင် အောက်ထပ်က ကောင်လေးတွေကို သူ့အခန်းပြောင်းပေးထားသည်ဟု ပြောရရင်ကောင်းမလား ဟု စဉ်းစားလာခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း ဟော်တယ်လော်ဘီ တွင်း ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်၍ အခန်းထဲမှာ ဖွင့်ထားသော တီဗီထိုင်ကြည့်နေသည့် နိုင်နိုင့်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရ၏။

“  ဟင် နိုင်လေး ပြန်ရောက်နေတယ်..ကြာပြီလား ရောက်နေတာ.... ”

“  ဟင့် ..ဦးတို့ အရှိန် အမြင့်ဆုံးရောက်နေတဲ့အချိန်တုန်းကပေါ့.. ခိခိ..အဲဒါကြောင့် တံခါးပွင့်သွား တာတောင်မသိလိုက်ဘူးမလား.... ”

“  အင်းဆောရီးပဲ နိုင်လေးရယ်.... ”

“  အမ်မယ် ဆောရီးမနေပါနဲ့ ရပါတယ်..ဒါနဲ့ ဦးတို့က ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ..ခစ်ခစ်. နိုင်က နိုင့်သူငယ်ချင်းကို ကျောင်းတုန်းက လိုရိုးရိုးကြီးလေးမေ မှတ်နေတာ ခစ်ခစ်.... ”

“  နိုင်လေး ကို ဦးပြောရင်လည်းယုံပါ့မလား..အခုဟာက ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ….. ”

ဦးအောင်အောင်ဆွေက ဖြစ်ပျက်ပုံကို ရှင်းပြလိုက်သည်။ နိုင်နိုင် တယောက် နားထောင်ရင်း အဖုတ်မှ အရည်တွေတောင် စို့လာသည်။ သူနှင့် သူ့ပထွေးတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကိုတောင် မျက်စေ့ထဲပြန်ပေါ် လာခဲ့ရသည်။

“  အင်း အဲတော့ အိဖြူက နိုင်ပြန်လာတာသိလား.... ”

“  ဘယ်သိအုန်းမလဲ အခုအခန်းထဲမှာ အိပ်ကျန်ခဲ့တယ်.... ”

“  နိုင်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ ဦးပြန်တော့မှာလား.... ”

“  အဟီး နိုင်လေး ဦးကို စိတ်မဆိုးဘူးမလား.... ”

“  ဘာလို့ဆိုးရမှာလည်း.. ဦးကို နိုင်က ပိုင်တာမှ မဟုတ်တာ ..ခစ်ခစ်..နိုင်ဆိုလိုချင်တာက ဦးပြန်တော့မယ်ဆိုရင် နိုင်က အခုမှ ရောက်လာသလိုနဲ့အခန်းကိုပြန်လိုက်မယ်လေ..မသိချင်ယောင်ဆောင်မှာပေါ့... ”

“  အဲဒါပြောမလို့ နိုင်လေးဦးကို စိတ်ဆိုးမလားဆိုတာ.. ဦး အိဖြူကို ချစ်လို့မဝသေးဘူး အခွင့်အရေးရတုန်းဆက်ချစ်ချင်လို့... ”

“  ဟောတော့ ခစ်ခစ်..ဦးကတော့ လေ တကယ်ပဲ၊ ခစ်ခစ် ဒါဆိုနိုင်က ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ.... ”

“  နိုင်လေးကို တခန်းပေးမယ်ကွာ ဒီညတော့ အဲဒီအခန်းမှာပဲ အိပ်လိုက်၊ ဦးက အိဖြူဆီပြန်သွားပြီးပြောလိုက်မယ်.. နိုင်လေးက ဟော်တယ်ရီဆက်ရှင်းကို ဖုန်းဆက်ပြီးမက်ဆေ့ထားခဲ့တယ်လို့.. ဒီညပြန်လာမအိပ်တော့ဘူး သူငယ်ချင်းတယောက်အိမ်မှာအိပ်မယ်လို့….. ”

“  ဦးက တော်တော်ဉာဏ်ထွက်တယ်နော် ဒါမျိုးဆို ခစ်ခစ်..နိုင့်ကိုလည်းမမေ့ရဘူးနော် ဒါပဲ ဟင့်.... ”

ထိုဖြင့် ဟော်တယ်မှာ အခန်းကိစ္စ နိုင်နိုင့်ကို စီစဉ်ပေးပြီးတာနှင့် ဦးအောင်အောင်ဆွေ တယောက် အိဖြူရှိရာသို့ အပြေးလေး ပြန်လာခဲ့ပါတော့သည်။

“  ဖြူလေး.... ”

“  အို့..ကိုရီး.. လန့်လိုက်တာ ကိုရီးကလည်း… ဘာလုပ်မလို့လဲ ဒီထဲမှာ….. ”

“  ဖြူလေးကို သတိရလို့ပေါ့..မချစ်ရတာကြာပြီလေ….. ”

“  အို..မဖြစ်နိုင်တာ ..တော်ကြာ မေမေ ဝင်လာအုန်းမယ်.... ”

“  မလာပါဘူး...အခုသူ ဘုရားရှစ်ခိုးနေတယ်..နောက် ပုတီးစိတ်အုန်းမှာ၊ နာရီဝက်လောက်ကတော့ အနည်းဆုံးပဲ….. ”

“  ဟင့်အင်း ကိုရီးရယ်...မီးလန့်တယ်...အို့..အဲဒီလက်ကြီးကလည်းနော်..ခက်တော့တာပဲ.... ”

အထက်ပါစကားပြောသံများမှာ ယောက္ခထီးကြီး ဦးအောင်အောင်ဆွေနှင့် ချွေးမချောလေး အိဖြူသဇင် တို့ ၊ အိဖြူသဇင်၏ အိပ်ခန်းထဲ မှာ ပြောဆိုနေကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။ 

သူတို့ နှစ်ယောက်၏ အမှတ်မထင် ပဲ နိုင်နိုင့် ဟော်တယ် အခန်းမှာ မှားယွင်းခဲ့ကြပြီးနောက် သောက်လို့ ငတ်မပြေနိုင်တဲ့ ဆားငံရည်ထက်ကောင်းသော အရာ ဆိုတော့ ဆက်ခါ ဆက်ခါမှားယွင်းခဲ့ကြလေသည်။ ယခင်က အိဖြူက ဦးအောင်အောင်ဆွေကို ဖေဖေ ဟုခေါ်ခဲ့သော်လည်း သူတို့ ချင်း တွေ့လျှင် ကိုရီး ဟုခေါ်ရန် ဦးအောင်အောင်ဆွေက ပြောထားသဖြင့် အိဖြူ က အသုံးအနူန်းကို ပြောင်းလဲခဲ့လေသည်။ 

တကယ်တော့ နိုင်နိုင်ပြန်သွားပြီး နောက် အိဖြူက ဦးအောင်အောင်ဆွေကို ရှောင်နေခဲ့သော်လည်း၊ အံတိုနေပြီ ဖြစ်သော ဦးအောင်အောင်ဆွေ ၏ လက်မှ အိဖြူ လွတ်ဖို့ ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ခဲ့ပေ။ နှစ်ယောက်ထည်း ရှိနေစေရန် အခွင့်အရေးများမရ ရအောင်ဖန်တီးကာ အိဖြူကို အရှက်ကုန် ပြီး ကာမအရသာ နှစ်သက်သွားသည် အထိ စွမ်းဆောင် ပေးနိုင် ခဲ့လေရာ၊ ခုတော့ ကိုရီးနှင့် မီး ဘဝသို့ပင် ရောက်နေခဲ့ခြေပြီ။ 

သူတို့ နှစ်ယောက်၊ နောက်ဆုံးအကြိမ်၊ နွေရာသီ အပန်းဖြေအိမ်လေးသို့သွားရောက်ပြီး တနေ့လုံးအချစ်တလင်းခေါ် ခဲ့ကြသည်မှာ တပတ်လောက်ရှိ ခဲ့ပြီဖြစ်လေသည်၊ ထိုအခါပြီးတော့ အခုချိန်ထိ နှစ်ယောက်ထည်းတွေ့ဖို့ အခွင့်အရေးကလည်းမရ။

အိမ်မှာလည်း နေ့တိုင်းတွေ့နေရပြီး၊ မြင်သာမြင် မကြင်ရဆိုတော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေ တယောက် အလွန်တင်းနေရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း စနေနေ့တရက်၊ အိမ်မှာ ခိုင်းသည့်လူများအလစ်၊ သူ့မိန်းမ ဘုရားခန်း အဝင်၊ ဦးအောင်အောင်ဆွေ တယောက်၊ သူ့သားနှင့်ချွေးမ အိပ်ခန်းသို့ အသာဝင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

မနက်အိပ်ယာထ၊ ရေမိုးချိုးပြီး ကိုယ်မှာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အကြီးကို ပတ်၊ ခေါင်းမှာလည်း လျှော်ထားသော ဆံပင်တွေကို ဆံပင်အခြောက်ခံစက်နဲ့ မှုတ်ပြီးကာစ မို့ ဖားယားချ လျှက် မှန်တင်ခုန်ရှေ့ထိုင်ကာ မျက်နှာလိုးရှင်း လေးပွတ်နေစဉ်၊ အနောက်မှာ ရုတ်တရက်ရောက်လာသော ဦးအောင်အောင်ဆွေ ကြောင့် အိဖြူ တယောက်ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားရချင်းပင်။

“  ကိုရီး အခန်းတံခါး.... ”

“  ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ ကိုရီး ဂလန့်သေခြာချခဲ့တယ်.... ”

ဦးအောင်အောင်ဆွေက အိဖြူ၏ မခြောက်တခြောက် ဆံပင်တွေကို ဂုတ်နားလေးမှ ဖယ်ရင်းပုခုံးလေးကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ အိဖြူယားလို့တချက်တွန့်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ခေါင်းလေး လှည့်ကြည့်လာသော အိဖြူ ၏ နူတ်ခမ်းလေးတွေကို ငုံစုပ်တာ ခံလိုက်ရတော့ အိဖြူတယောက်လည်း ဦးအောင်အောင်ဆွေ ၏ လည်ဂုတ်ကို တွဲလဲခိုပြီး တုန့်ပြန်နမ်းလာတော့သည်။ 

ဦးအောင်အောင်ဆွေက အိဖြူကို ဂျိုင်းနှစ်ဖက်အောက်မှ အသာ မလိုက်ရာ အိဖြူတယောက် မတ်တတ်ထလျှက်ပါလာတော့သည်၊ နှစ်ဦးသား တတ်မတ်တမော နမ်းနေကြစဉ်မှာပင် ဦးအောင်အောင်ဆွေက အိဖြူကိုယ်မှာ ပတ်ထားသော မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်လေသည်။

အိဖြူ၏ ဖောင်းအိတင်းနေသော နို့နှစ်လုံးကို ဦးအောင်အောင်ဆွေ သူ့မျက်နှာကြီးဖြင့် ပွတ်သတ်ရင်း ထောင်မတ်လာသော နို့သီးခေါင်းကလေးများကို လည်း တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေပေရာ အိဖြူခမျာ ဒူးများညွှတ်ခွေမကျသွားအောင် မနည်းထိန်း ၍ဦးအောင်အောင်ဆွေ၏ လည်ဂုတ်ကြီး ကို တွဲလွဲခိုထားရပေတော့သည်။ ဦးအောင်အောင်ဆွေက နို့စို့လို့်ဝသွားတော့ အိဖြူ မချီပြီး ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်တော့သည်။

“  ဖြူလေး အဲလို ရေချိုးပြီးကာစ လတ်လတ်ဆပ်ဆပ် ကလေးကို အကိုရီးက တကိုယ်လုံးရက်ပြစ်ချင်တာကွ..

“  ဟင့်..အချိန် သိပ်မရှိဘူးနော် ကိုရီး၊ မီးလန့်တယ်၊ တော်တော် မေမေ တံခါးလာခေါက်နေရင် ပြဿနာတက်နေမယ်.... ”

“  အင်းပါကွာ ဖြူလေး အဖုတ်လေး လတ်လတ်ဆပ်ဆပ်လေးကို ပဲ ရက်သွားတော့မယ် ဒါဆိုလည်း….. ”

ဒါကလည်းတကယ်တော့ အပြောပါ၊ ဦးအောင်အောင်ဆွေတယောက် အိဖြူ အဖုတ်လေးကို အားရပါးရ ရက်ပြီးချိန်မှာ အိဖြူက ဒီတိုင်းဘယ်ပြန်လွတ်တော့မည်နည်း။ သူ့လက်ကလေးတွေက ဦးအောင်အောင်ဆွေ ကောင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်နေပြီး သူ့ဟာလေးထဲ အတင်းထည့်ခိုင်းနေသည်။ ဦးအောင်အောင်ဆွေက လည်း အရင်စုပ်ပေးမှ ထည့်ပေးမည်ဟု ဆိုသဖြင့် ကုတင်ပေါ်လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းစုပ်ပေးရှာသည်။ လိုက်လည်းလိုက်သည့် ချွေးမနှင့် ယောက္ခထီး။ 

နောက်ဆုံးတော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေ တယောက်၊ သူ့သားလင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ သူ့ချွေးမချောလေး အိဖြူသဇင်ကို လေးဘက်ထောက် ခိုင်းကာ အနောက်မှ လုပ် ရင်း ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ် သို့ နှစ်ဦးသား ရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်။

…………………………………….

“  ကိုရီး… ဒုက္ခ တော့ရောက်ကုန်ပြီထင်တယ်.... ”

“  ဟင် ဘာဖြစ်လို့လည်း ဖြူလေး….. ”

“  မီး မှာ ဟိုဟာ ဒီလ မလာဘူး နောက်ကျနေတယ်…... ”

“  ဟင် ဟုတ်လား၊ သေခြာရဲ့လား ဖြူလေးရယ်….. ”

“  သေခြာတယ် ထင်တာပဲ ကိုရီး မသေခြာလည်းပဲ ဟုတ်ခဲ့ရင် ဆိုတာ ပြောလို့ရမလား..မီးအရမ်းကြောက်တာပဲ...ဟင့်ဟင့်..ရွှတ်..အီးးးး ဟင့်...ဟင့်.... ”

“  အို  ဖြူလေးက လည်း ငိုမနေပါနဲ့ ..ကိုရီး စဉ်းစားလိုက်ပါအုန်းမယ်…... ”

……………………………………..

ချန်ဂီ လေဆိပ်၊ စင်္ကာပူ။

“  ဟော ..အချစ်ကလေး ..မတွေ့တာတောင်ကြာလို့..လှလိုက်တာကွာ…... ”

“  အင်း ..ကိုရောဘဲ တခါထဲ စလုံးနဲ့တည့်လို့ထင်တယ် ဝလို့ ဖြူလို့၊ ဗိုက်တောင်နည်းနည်းရွဲလာတယ်၊ အိုဗာရှိတ်ဖြစ်နေပြီနော် ဟင်း….. ”

“  ဟာကွာ အချစ်ကလည်း ခုတလော အစားကောင်းနေလို့ပါ၊ ဟဲဟဲ..ခုလည်း ချစ်ကလေး ရောက်တုန်း ရောက်လည်မယ်ဆို ပြီး ခွင့်ယူထားတယ်၊ အလုပ်မလုပ်ပဲနဲ့ အစားတွေ ပဲစားဖို့ကိန်းမြင်တယ်၊ အဟစ်ဟစ်.... ”

“  ဖြူက မလည်ချင်ပါဘူး ကိုနဲ့တွေ့ရအောင်ပဲလာခဲ့တာ၊ အခုတလော အလုပ်ကလည်းနည်းနည်းပါး၊ အဖေကလည်း နင့်ယောက်ျားမတွေ့ရတာကြာပြီ သွားလည်ပါလားတဲ့ ငါတို့ နှစ်ယောက်နဲ့ဖြစ်ပါတယ်တဲ့။ မေမေကလည်း အင်း သူပြန်မလာတာကြာပြီ နင်လိုက်သွားအုန်းတဲ့ ခစ်ခစ်၊ သူ့သားတောင်သူ စိတ်မချလို့ ချွေးမကို အတင်းလွတ်နေတာ.... ”

“  ဟဲဟဲ ကိုကလည်းပြန်လာချင်တာပေါ့ကွာ၊ အလုပ်က ခွင့်အကြာကြီးယူမရလို့ တပတ်လောက်နဲ့လည်း ပြန်မလာချင်ဘူးလေ၊ အခု အချစ်လာတော့ ကိုယ်က တပတ်လောက်ခွင့်ယူမယ် အချစ်က တလလောက်နေပြီးမှ ပြန်၊ ဟုတ်လား.... ”

စင်္ကာပူ က တကယ်တော့ နှစ်ရက်လောက်လည်ပြီးရင် သွားစရာမရှိတော့ပြီ၊ မျိုးဆွေတယောက်ကတော့ ငတ်သမျှ ကို အတိုးချစားလေတော့သည်။ အိဖြူလည်း အကြိုက်တွေ့ နေရသည်။ ကိုမျိုးဆွေတယောက် စလုံးမှာ နေတာ ကြာတော့ လိင်ကိစ္စ မှာလည်း တော်တော်လေး တိုးတက်လာတာကို တွေ့ရသည်။ 

အင်တာနက်ထဲ တချိန်လုံးသွားနေလို့လားမသိ။ တခါတလေ အိဖြူနှင့် အချစ်စခန်းဖွင့်ပြီးရင်တောင် ခနတဖြုတ်ကွန်ပြူတာရှေ့သွားထိုင်ပြီး ကီးဘုတ် တဂျောက်ဂျောက်နဲ့ ရိုက်နေတတ်သည်။ အိဖြူကတော့ မစပ်စုချင်သလိုပင်၊သိပ်လည်းစိတ်တော့မဝင်စား။ သူ ရာသီလာနောက်ကျသည့်ကိစ္စလေး အစဉ်ပြေသွားတာကို ပင် စိတ်ချမ်းသာနေသည်။

တညတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူနှင့်ကိုမျိုးဆွေတို့ အချစ်စခန်းဖွင့်ပြီး ပန်းတိုင်ရောက်သွားတော့ ရေဆေးသန့်စင်ပြီးသူက ကုတင်ပေါ်တက် စောင်အောက်ဝင်တုန်း ကိုမျိုးဆွေက ကွန်ပြူတာရှေ့မှာ တဂျောက်ဂျောက်လုပ်နေသည်။ 

ခနနေတော့ ကိုမျိုးဆွေ အိမ်သာထဲ ဝင်သွားတော့ ကွန်ပြူတာ ဝင်းဒိုးကို သေးအောင်လုပ်ထားခဲ့သည်။ အိဖြူက အသာထပြီး ဝင်းဒိုးကို ကြီးကြည့်လိုက်သည်။ ဗမာစာလုံးတွေ အတန်းလိုက်အတန်းလိုက်တက်တက်လာတာတွေ့ရသည်၊ အင်း ချပ်ဆိုတာပဲနေမှာပဲ၊ ကြည့်ရတာ လူတွေ နဲ့စကားပြောနေပုံပဲ။ 

နာမည်တွေကလည်း ဘာနာမည်တွေလည်းမသိဘူး၊ တခုက တရုပ်ဖုန်းနာမည်။ ညီဟွဟွေ ဆိုလား၊ စီးခရက်ဘွိုင်းတဲ့၊ နောက်တယောက်က မေချစ်သူမောင် ဆိုလား၊ဟင် ကောင်မလေးများလား၊ မောင်ဆိုတော့ ယောက်ျားလေးနေမှာပေါ့။ ဟင်၊ ယောက်ျားတွေနဲ့ ဘာလို့ ကိုမျိုးဆွေက ချပ်လုပ်နေတာလည်း။အိဖြူကြည့်နေတုန်းစာတန်းလေးတွေတက်လာသည်။

“  ကိုအိုဗာရှိသေးလား…... ”

“  ကိုအိုဗာ အမြန်လာပါ..ကျနော်လိုင်းမကျခင်.... ”

အင်း ဘာတွေလည်းမသိပါဘူး၊ အိဖြူ ဝင်းဒိုးကို ခုနက ကိုမျိုးဆွေထားခဲ့သလို ပြန်ထားလိုက်သည်။ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ်ပြန်လှဲကာ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံအိပ်နေလိုက်တော့သည်။အိဖြူ တို့ ဆီက ပြန်လာတော့ လမ်းမှာ နိုင်နိုင်တယောက်၊ ရထားပေါ်မှာ အိပ်စင်ပါသည့် အတန်းမှ စီးလာခဲ့သည်။ သူ့ နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ အမျိုးသားကြီးတဦး၊ သူ့ဘေးမှာ က တက္ကသိုလ်ကျောင်း သားတဦးလိုက်ပါလာခဲ့ကြသည်။ 

ကောင်ကလေးမှာ မောင်စောကြည် ဟုခေါ်ပြီး စက်မှုတက္ကသိုလ်တက်နေ သူဖြစ်လေသည်။ အမျိုးသားကြီးကတော့ ပုတီးအလုံးကြီး များပါသော စိတ်ပုတီးကြီးကို သာ မျက်လုံးပိတ်ပြီး စိတ်နေ လေသည်။ မောင်စောကြည် နှင့် နိုင်နိုင် တို့ကတော့ ရထားထွက်ပြီး တနာရီလောက်မှာပင် ခင်မင်သွားကြတော့သည်။ နိုင်နိုင်က ဘူတာရုံတွေရောက်လျှင် စားစရာ တိုလီမှုတ်စလေး တွေကို ဝယ် မောင်စောကြည် ကို ပါ မျှကျွေး စကားတွေတပြောပြောနှင့်၊ လိုက်လာခဲ့ကြလေသည်။

ညနေစောင်းပြီးမှောင်လာတော့ အိပ်ဖို့ရာပြင်ကြရလေသည်။ အပေါ်ထပ်မှ ဆွဲချရသော အိပ်စင်ကို ဦးလေးကြီး အတွက်ပေးလိုက်ရပြီး သူတို့ထိုင်နေသော ခုံများကို ဆွဲဆန့်လိုက်သဖြင့် အိပ်ယာဖြစ်သွားသော နေရာတွင် နိုင်နိုင် နှင့် မောင်စောကြည်တို့ နေရာယူကြရသည်။ နိုင်နိုင်ကတော့ အတွေ့အကြုံရှိနေပြီး လိင်ကိစ္စ မှာ တက်ကြွသူ တဦးမို့၊ ယခုလို တစိမ်းကောင်လေး နှင့် ကပ်ရက် အိပ်ရမှာနှင့်။ 

ဖြစ်နိုင်ခြေ ရှိသော အကွက်တို့ကို မြင်မိပြီး ရင်ခုံလာရသည်။ သို့သော်လည်း သူ့လို အသက်ကြီးကြီး အိမ်ထောင်သည် မိန်းမ ကို မောင်စောကြည်လို တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားလေးက စိတ်ဝင်စားပါ့မလားဟု တွေးရင်း ညနေစောင်းကထဲက မသိမသာ လေ့လာနေမိသည်။ 

မောင်စောကြည် ၏ တချက်တချက် ခိုးကြည့်သော မျက်လုံးတွေက သူ့ ရင်သား တွေ ပေါင်လုံးတွေစီ ရောက်ရောက်လာ တာကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသည်ဟု တွေးထားလိုက်သည်။ 

သို့အတွက်ကြောင့်လည်း ညအိပ်ယာဝင်တော့ အောက်ခံမပါ ပဲ ထမိန်တထပ်ထည်း ဝတ်၊ အပေါ်ကလည်း တီရှပ်ကို အောက်က ဘရာဇိယာမခံပဲ ဝတ် ထားလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ရထား လှုပ်တော့ အရမ်းခုံနေမှာ စိုးသဖြင့် အပေါ်က ဆွယ်တာတထည်ထပ်ဝတ်ထားလိုက်ရသည်။

“  ရထားက အရမ်းခုံ တာပဲနော်၊ ငါတော့ မိုးလင်းရင် အိပ်ယာပေါ်မှာတောင် ရှိပါတော့မလားမသိဘူး၊ အောက်ပြုကျပြီ ခစ်ခစ်….. ”

“  ဟာ အန်တီက လည်း ကျနော်က ပိုဆိုးသေးတယ်၊ အဆောင်အိပ်ခန်းထဲမှာ အိပ်ရင်တောင် မနက်ကျရင် ခေါင်းက ခြေရင်းဘက်ရောက်နေတတ်တာ၊ အဟီး..ကျနော် ခြေထောက်နဲ့ အန်တီ့ကို ကန်မိရင် ကန်တော့နော် အဟားးး ကြို ကန်တော့ထားတာ.... ”

“  အောင်မလေးကွယ် ငါကလည်း အိပ်လိုက်ရင် တုံး ကနဲပဲ၊ ဆင်နင်းသွားရင်တောင် နိုးချင်မှ နိုးမှာ၊ မင်းကန်တာလောက်ကတော့ အပျော့ပေါ့….. ”

“  ဟားဟား..အဲဒါကတော့ ကျနော့်အတိုင်းပဲ..အဟီး….. ”

ကောင်လေးက လည်း စကားခေါ်ထားတဲ့ပုံက မဆိုးပါလား၊ ငလည်လေးပဲ လို့ နိုင်နိုင့်စိတ်ထဲ တွေးနေမိသည်။ တကယ်အိပ်ယာဝင်ကြတော့ တယောက်နှင့်တယောက်က တတောင်လောက်တော့ ကွာဝေးပါသေးသည်။သို့သော်လည်း ရထားကပဲ တဝုန်းဝုန်းခုံလို့လား မောင်စောကြည်ကပဲ တမင်ရွေ့လာတာလားမသိ တနာရီလောက်မှာ သူတို့ နှစ်ဦး ကိုယ်ချင်းကပ်လို့ ခြားထဲမှာ စောင်နှစ်ခုသာ ခြားတော့သည်။

နိုင်နိုင်က မောင်စောကြည်ဘက်ကို ကျောပေးကာ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေလိုက်သည်။ သူ့တင်ပါးပေါ် မောင်စောကြည်လက်ဖဝါးတွေ ရောက်လာတာ သိလိုက်ပြီး ရင်ထဲမှာ ပျော်သွားသည်၊ အဟိ လာပြီ လာပြီ ပေါ့။

မောင်စောကြည်က လည်း လူသာငယ်သည်၊ ပညာက ခေသူမဟုတ် ဆိုသူပေတည်း။ လူပျို ပေါက်စဖြစ်ကထည်းက သူတို့ အိမ်နီးချင်း မုဆိုးမ တယောက်၏ ပညာပေးမှုကြောင့် သာအိ တစိုစို ဖြစ်နေခဲ့ရပြီး၊ အမျိုးသမီးကြီးတွေ ကို စိတ်ပိုလာနေခဲ့ရသူဖြစ်ရုံသာမက လက်တွေ့ အတွေ့အကြုံကလည်း မနည်းတော့ပြီ။

သူ၏ အတွေ့အကြုံများကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် သွားရည်တမျှားမျှား ကျအောင် အဆောင်က သူငယ်ချင်းများရှေ့တွင် ဖေါက်သည်ချတတ် သည်မှာလည်း သူ့ဝါသနာ။နိုင်နိုင့်ကို မြင်ကထဲက ဖြစ်နိုင်ခြေ ရှိသည်ဆိုတာ သူတွက်ထားပြီးသား၊ ယောက်ျားက ဗိုလ်မူး ရှေ့တန်းမှာ အနေများသည်ဆိုတော့ ပိုသေခြာသည်။ တောင်းတနေမှာပဲ။

ဒါပေမဲ့ အဲဒါကလည်း အန္တရာယ် များသည်။ အသွားမတော်တလုပ်ဆိုသလို၊ ဒုက္ခ ရောက်မှာလည်းစိုးသည်။ ထုံးစံအတိုင်း စကြည့်လို့ အခြေအနေမကောင်းရင် ရှေ့ဆက်မတိုးနဲ့ပေါ့။ ဒါက မောင်စောကြည်ရဲ့ အထာ။ မောင်စောကြည်လက်ဖဝါးက စောင်အောက်က အသာလျိုဝင်ပြီး နိုင်နိုင့် တင်ပါးလုံးလုံးလေးပေါ်တင်လိုက်ပြီး မသိမသာ ပွတ်ပေးနေတာကို ငြိမ်ခံနေကထဲက မောင်စောကြည်က မီးစိမ်းကို တွေ့နေပြီ။

သူ့လက်ဖဝါးတွေကို တင်ပါးပေါ်မှ အရှေ့ဘက် ဘိုက်သားလေးပေါ်ရွှေ့လိုက်သည်။ နိုင်နိုင့်ဖင်လေးပိုကောက်လာသည်၊ သူ၏ မာတောင်နေသော ကောင်ကြီးနှင့် ထောက်မိနေပြီ။ မောင်စောကြည်က နိုင်နိုင့်ဗိုက်သားလေးတွေကို တီရှပ်အောက်မှ ပွတ်နေရင်း အပေါ်ဖက်သို့တက်လာတော့။ဘရာဇီယာဝတ်မထားသော နို့ကြီးတွေကို သွားစမ်းမိသည်။ ဟိုက်။

ထင်တာထက်တောင် ဟော့နေပါလား၊ မောင်စောကြည် ပေါ်တင်ပဲ ကြမ်းတော့သည်။ သူ့လက်ဖဝါးတွေနှင့် နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်၊ ထောင်မတ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လှိမ့်ချေ ပွတ်သတ် လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။နောက် သူတို့ ခြုံနေသော စောင်နှစ်ထည်ကို တထည်ထည်း နှစ်ထပ်ဖြစ်သွားအောင်လုပ်လိုက်သည်။ သူ့ပုဆိုးကတော့ ခါးမှာ ကွင်းလုံးတက်နေပြီ နိုင်နိုင့် ထမိန်ကိုသာ နိုင်နိုင့်တင်ပါးကျော်အောင် ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အေးစက်ပေမဲ့ အိနေသည့် နိုင်နိုင့် ဖင်လုံးကြီးကြားသို့ မောင်စောကြည်၏ ပူနွေးနွေး ဒုတ်ကြီး လျှိုဝင်သွားသည်။

“  ဟင့်..အင်းးးးး..အင်း…... ”

နိုင်နိုင့်ဆီက ငြီးသံလေးထွက်လာခဲ့သည်။ မောင်စောကြည်က သူ့ဒူးခေါင်းတဘက်ကို နိုင်နိုင့်ပေါင်လုံးနှစ်ခုကြားကို ထိုးထည့်လိုက်တော့ အဆင်ပြေစေရန်နိုင်နိုင်က လည်း သူ့ခြေထောက်တဖက်ကို အသာ မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ 

မောင်စောကြည်က ကိုယ်လုံးကို အောက်အနည်းငယ်လျှောချပြီး ဖင်ကို ကော့လိုက်တော့ သူ့လီးထိပ်ကြီးက နိုင်နိုင် ၏ အရည်ရွဲနေပြီဖြစ်သော စောက်ဖုတ်ဝသို့ လာထိတော့သည်။နိုင်နိုင်က အနောက်ကို ပိုကော့ပေး၊ မောင်စောကြည်ကလည်း အပေါ်ကို ကော့ထိုးလိုက်တော့ မောင်စောကြည်လီးကြီးက နွေးထွေးနူးညံ့ လှသော နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားတော့သည်။

နှစ်ယောက်စလုံးက အတွေ့အကြုံရှိကြသူများမို့ ခနလေး ဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ တပေါင်ကျော်ပုံစံဖြင့် လိုးနေကြလေပြီ၊ နိုင်နိုင်က သူ့လက်ကို နောက်ပြစ်ပြီး မောင်စောကြည်၏ ဖင်ကို အတင်းဆွဲပြီး သူ့ကိုယ်ထဲ မောင်စောကြည်လီးကြီး ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် လုပ်ပေးလေသည်။

ထိုပုံစံအတိုင်းလုပ်နေရင်းမှ မောင်စောကြည်က အားမရလာတော့ သူ့လီးကြီးကို ပြန်ချွတ်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားဝင်၊ လှေကြီးထိုးပုံနှင့်လုပ်တော့သည်၊ ရထား ခုံဆောင့်နေတာကလည်း သူတို့ အတွက် အလွန်အဆင်ပြေနေတော့သည်။

နိုင်နိုင့်နူတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကို မောင်စောကြည်က ငုံစုပ်တော့ နိုင်နိုင်က လည်း သူ့လျှာကလေး မောင်စောကြည်ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ အရှိန်တွေရလာကြတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး အငမ်းမရ တယောက်ကို တယောက် ဆွဲဖက်လိုးနေကြရင်း ကာမ အရသာအထွတ်အထိပ်ကို ပထမဆုံးရောက်သွားကြရတော့သည်။

“  အား...ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်…... ”

“  ဟင်း..မင်း လူဆိုးလေးနော်..သူများမှာ ယောက်ျားရှိပါတယ် ဆိုတာကိုတောင် အတင်းတက်လုပ်တယ်၊ ခါထဲ..

“  အဟိ..အန်တီက လည်း မကြိုက်တာကြနေတာပဲ၊ ဟီးဟီး….. ”

ခနလေးပါပဲ၊ နောက်တချီ ပြန်စကြပြန်တော့သည်။

………………….....................................

နိုင်နိုင် ဘူတာကြီးမှာ မခွဲချင်ခွဲချင်နှင့် မောင်စောကြည်လေး နဲ့ ခွဲလာခဲ့ရသည်။ ဖုန်းနံပါတ်တွေ ဖလှယ်၊ ပြီး နောက် အခွင့်အရေးရလျှင် ဆုံကြစို့ဟု၊ ပြောလာခဲ့ကြသည်။သူတို့နေသော အရာရှိရိပ်သာ သို့ရောက်တော့ တညလုံး ရထားကလည်းခုံ၊ မောင်စောကြည်နဲ့ လည်းကဲထားသဖြင့် ကိုယ်တွေလက်တွေနာ၊ အိပ်ချင်လာသဖြင့် အဝတ်တောင်မလှဲနိုင်ပဲ အိပ်ပျော်သွားရသည်။ 

တရေးနိုးလာတော့ အိမ်မှာလည်း တယောက်ထဲ ဆိုတော့ ရင်ထဲ ဟာတာတာဖြင့် ပျင်း သလိုလို ၊ ရှော့ပင်ထွက်ရမှာတောင် စိတ်မပါတော့သဖြင့်အိပ်ယာထဲ လှဲနေတုန်း၊

“  ကလင်း….ကလင်း. ”

ဖုန်းကမြည်လာလို့ ကောက်ကိုင်လိုက်တော့။

“  နိုင်လေးလား….. ”

“  ဟင် ဖေကြီးလား ခုဘယ်မှာလည်း.... ”

“  ဖေကြီး တို့အသိအိမ်တအိမ်မှာ မြို့ကို ရောက်တယ်၊ သမီးတို့ဆီရောက်တော့ ခရီးထွက်သွားတယ်တဲ့ ဒီနေ့လောက်ပြန်ရောက်မလားမသိဘူး ဆိုတာနဲ့ ဖေကြီးအသိတယောက်အိမ်သွားတည်းနေတာ.... ”

“  အင် ဒါဆိုရင် အတော်ပဲ မီးဆီမှာလာတည်းတော့ ဒီမှာတယောက်ထည်းပျင်းနေတာ ….. ”

“  အော် မောင်အောင်နိုင် ကရောဘယ်သွားလို့လဲ.... ”

“  သူက အထူးစစ်ဆင်ရေးရှိလို့လေ၊ ဖေကြီးရဲ့ ခုမီးက အိဖြူတို့ဆီသွားလည်ပြီးပြန်လာတာ၊ ခုလာခဲ့လိပ်စာပြောလိုက် မီးကားလွတ်လိုက်မယ်..မေမေရော နေကောင်းလား….. ”

သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးခရီးထွက်ဖို့ မဖြစ်နိုင် အိမ်မှာတယောက်ယောက်ကျန်မှ ရမည်ဆိုတာ နိုင်နိုင်က သိထားသည်။မကြာခင်မှာပင် သူ့ကို အကြိုလွှတ်လိုက်သော ကားဖြင့် ဦးချစ်ဆွေ ရောက်ချလာသည်။ ဦးချစ်ဆွေ အထုပ်အပိုးတွေကို ဒရိုင်ဗာ တပ်သားလေးက ကူသယ် အခန်းတွင်း ချပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ 

နိုင်နိုင်က တံခါးမ ကိုပိတ်ပြီး လော့ချနေချိန်မှာပင် ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်အနောက်မှ သိုင်းဖက် ပြီး ဂုတ်လေးကို ငုံနမ်းလိုက်လေသည်။

“  နိုင်လေးက ပိုပြီးလှလာ တောင့်လာလိုက်တာကွာ….ချစ်စရာကြီး…... ”

“  ဟွန့် ဖေကြီးကလည်း မာမာတောင်တောင် ပဲမဟုတ်လား ခစ်ခစ်….. ”

နိုင်နိုင်က သူ့ဖင်ကြီးကို လာထောက်နေသည့် ဦးချစ်ဆွေ၏ လီးမာမာကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ပင်လှမ်းဆုပ်ကိုင် ရင်းပွတ်ပေးလိုက်လေသည်။နိုင်နိုင်က တံခါးပိတ်အပြီး ဦးချစ်ဆွေနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်လိုက်သည့်အချိန်မှာတော့ ဦးချစ်ဆွေက သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်လို့ ကြမ်းပေါ်မှာ ကွင်းလိုက်ပုံနေလေပြီ။ 

သူ့ကောင်ကြီးက တော့ သူ့ဆီးခုံမှ လေးဆယ့်ငါးဒီဂရီ ထောင်မတ်လို့ နိုင်နိုင့်ရင်ဘတ်ကို အမြှောက်နှင့် ချိန်ထားသလိုပင်။

“  ဟွန့်ဖေကြီးကလည်း ရောက်တာနဲ့ တခါထဲ တန်းပြီးတော့….တန်းနေတာပဲ ခစ်ခစ်.... ”

နိုင်နိုင်က လည်းပြောသာပြောနေတာပါ သူ့လက်တွေက အလိုလို သူနှင့် ရင်းနှီးပြီးသား ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ကြီးကို သူ့လက်ခလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးရင်းက ဦးချစ်ဆွေရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ 

နိုင်နိုင့်လျှာကလေးက ဦးချစ်ဆွေ၏ ဒစ်ဖျားကို အသာရက်လိုက်ပြီးမှ  နူတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာကို ဟပေးလိုက်တော့ ဦးချစ်ဆွေက ရှေ့ကို ခြေတဖဝါးစာရွှေ့ပြီး နိုင်နိုင့် အာခံတွင်းထဲ ထိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။ နွေးထွေး နုူးညံ့သော နိုင်နိုင့်အာခံတွင်းလေးက ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ကြီးကို စုပ်ယူလိုက်သော အခါမှာတော့ ဦးချစ်ဆွေခမျာ ဒူးများပင် ချောင်ချင်သလိုဖြစ်သွားရသည်။ 

ဦးချစ်ဆွေမှာ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်လို့ နိုင်နိုင့် ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်ကြီးကော့ကာကော့ကာ ဖြင့် သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို နိုင်နိုင့်ပါးစပ်တွင်းသို့ ထိုးသွင်းနေမိလေတော့သည်။ နိုင်နိုင်ကလည်း သူ့ဦးဦးချစ် အကြောင်းသိပြီးသားမို့ ဦးဦးချစ် အတန်ကြီးအာဂေါင်မထိုးမိစေရန် လိင်တန်အရင်းကို သူ့ကလေးနှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ့နူတ်ခမ်းထူထူ လေးကိုလည်းစေ့ပေးထားလိုက်လေသည်။ 

ဦးချစ်ဆွေကတော့ အောင်းထားရတာလည်းကြာ၊ စုတ်အားလည်းကောင်းလှသော နိုင်နိုင့်အိမ်ရှေ့တံခါးဝ အနီးမှာပင်၊ အမှုတ်ခံနေရတော့ ကြာကြာမထိန်းနိုင်၊ ခနလေးဖြင့် သုတ်ရည်တွေကို နိုင်နိုင့်လည်ချောင်းတွင်း တဒုတ်ဒုတ်ပန်းထုတ်ပစ်နေမိလေတော့သည်။

“  ကလင်းးးးးးးးးးးးးးး….. ”

စောစောစီးစီး ထမြည်လာသော တယ်လီဖုန်းကြောင့် အိပ်ယာမှ လန့်နိုးလာသော နိုင်နိုင်တယောက် ကယောင်ကတမ်းနှင့် လက်က ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ်လက်ကို ဆန့်တန်းလိုက်သည်။ သူလက်ထဲဖုံးရောက်လာမှ သတိရပြီး ကမန်းကတန်း စကားပြောခွက်နေရာကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့်ဖုံးလိုက်မိသည်။ 

နောက် သူ့ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသော ဦးဦးချစ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူလည်း ဖုံးသံကြောင့် နိုးသွားဟန်တူသည်၊ မျက်လုံးပွင့်လို့ နိုင်နိုင့်ကို ကြည့်နေသည်။ နိုင်နိုင်က အသံမထွက်နဲ့ ဟု သူပါးစပ်မှာ လက်ညိုးထောင်ပြလိုက် တော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“  ဟယ်လို….. ”

“  အန်တီ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် လား….. ”

“  ဟဲ့မောင်စောကြည်၊ စောစောစီးစီးကွယ်၊ လန့်တောင်သွားတယ် ဖုံးသံက.... ”

“  ဟင်မစောတော့ပါဘူးအန်တီရဲ့ အန်တီက အိပ်ယာမထသေးတာလား ဆောရီးပဲနော်.... ”

ခုမှ နိုင်နိုင်လည်း နာရီကို လှမ်းကြည့်မိသည်၊ ဟောတော့ မွန်းတောင်တည့်တော့မယ်။ ခစ်၊ ညက ဦးဦးချစ်နဲ့ မတွေ့ရတာ ကြာလို့ ကဲလိုက်ကြတာ ၊ ဦးဦးချစ်ကလည်း အနားကို မပေးဘူးလေ၊ မနက် အာရုံတက်လောက်မှ အိပ်မောကျသွားတာကိုး။ အဲဒါကြောင့် မနိုးကြတာ၊ ခု ဖုံးလာမှ ပဲနိုးတော့တာကိုး။

“  အော်အေး ဟုတ်သားပဲ၊ ညက အိပ်ယာဝင်တာ နောက်ကျသွားလို့ မနိုးဘူးဖြစ်သွားတာ ခစ်ခစ်၊ ခုတော့ ထရတော့မှာပေါ့၊ ကဲပြော မောင်စောကြည် ဘာထူးလည်း.... ”

နိုင်နိုင် က ကုတင်ခေါင်းရင်းကို ခပ်လျှောလျှောလေး ကျောမှီပြီး ဖုံးပြောနေသည်။ ညအိပ်ယာဝင်ကထည်းက ကိုယ်လုံးတီးမို့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက ပြတင်းပေါက် မှန်ကို ဖြတ် ဝင်လာတဲ့ နေရောင် အောက်မှာ ဝင်းနေတယ်။

ဦးချစ်ဆွေက အသာအိပ်ယာပေါ်မှာ တတောင်ထောက်လို့ နိုင့်နိုင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လာစို့သည်။ နိုင်နိုင်က ဖုံးပြောနေရင်းက ဦးချစ်ဆွေ လက်မောင်း ကို  လက်သည်းနဲ့ ဆိပ်လိုက်ရင်း မျက်စောင်းလေးပါ တချက်ထိုးလိုက်သည်။ ခုထိမဝသေးဘူးလား ဆိုသည့်သဘော။

“  အန်တီလား၊ အင်း ဘာမှ လုပ်စရာမရှိပါဘူး ကွယ်၊ ခရီးပန်းလာလို့ အိမ်မှာ ပဲ နားနေတာ.... ”

ဦးချစ်ဆွေလက်က နိုင်နိုင့်ပေါင်ကြားက အဖုတ်လေးဆီ ရောက်လာပြန်တယ်၊ အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေ စောက်စေ့လေး တွေကို ဆွနေပြန်တယ်။

“  အင် အန်တီ့ဆီ လာလည်မို့..ဒီနေ့ကတော့….. ”

နိုင်နိုင်က အကြောင်းတခုခု ပြပြီးငြင်းမလို့ ကြံနေတုန်းသူ့ကို လက်နဲ့တို့လိုက်ပြီး လက်မထောင်ပြနေတဲ့ ဦးချစ်ဆွေကို တွေ့လိုက်လို့ ဖုန်းစကားပြောခွက်ကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ ဖုန်းပြီး။

“  ဘာလည်း ဖေကြီး ဘာပြောမလို့လဲ.... ”

“  ခေါ်လိုက် အိမ်ကို..ဖေကြီး ချောင်းချင်လို့.... ”

“  အင် ဖေကြီးက လည်း .... ”

နိုင်နိုင်က မျက်မှောင်လေးတချက်တွန့်ကာ ပြန်မေးလိုက်ရင်းမှ ၊ တွေးလိုက်မိပြီး ကြက်သည်းပါထသွားသည်။

“  တကယ်လား ဖေကြီး.... ”

ဦးချစ်ဆွေ ခေါင်းငြိမ့်ပြတာတောင် မစောင့်တော့၊

“  အေးလေ အန်တီတယောက်ထဲလည်းပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပါပဲ၊ ဘယ်အချိန်လောက်ရောက်မှာလည်း…... ”

နိူင်နိုင် ဖုံးပြန်ချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ ဦးချစ်ဆွေ ကလိထားလို့ သူ့စောက်ဖုတ်တခုလုံးလည်း ရွဲစိုနေပြီ။ နောက်ပြီး သူနဲ့ မောင်စောကြည်လုပ်တာကိုလည်း ဦးချစ်ဆွေ ချောင်းကြည့်နေမှာဆိုတော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုက အရမ်းဖြစ်နေသည်။

ဦးချစ်ဆွေကလည်း မနက်အိပ်ယာထ အားအပြည့်နဲ့မို့ နိုင်နိုင့်ပေါင်နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ်တင်လို့ တဖောင်းဖောင်းချနေလိုက်သည်မှာ နောက်တနေ့ဆိုတာ မရှိတော့ဘူးလားဟုပင်ထင်ရလေတော့သည်။

…………………………………

ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်မှာ တယောက်နှင့်တယောက် ဘာမှ လျို့ဝှက်ချက်မရှိကြပေ။ မနေ့ညက ဦးချစ်ဆွေနှင့် ချစ်ပွဲဝင်ရင်း နားနေရသော အချိန်တွေမှာ နိုင်နိုင်က သူခရီးသွား စွန့်စားခန်းများကို ပြောပြနေပေရာ၊ ကောင်းခန်း ရောက်လိုက် ဦးချစ်ဆွေက ထဆွဲလိုက်၊ တချီပြီးတာနဲ့ နောက်တခန်းပြော၊ ဦးချစ်ဆွေ စိတ်ထလာပြီး တချီဆွဲလိုက် ဖြစ်နေရသည်။ 

ထို့အတွက်ကြောင့်လည်း မောင်စောကြည် ဆိုတာ ဘယ်သူလည်း ဦးချစ်ဆွေက သိနှင့်ပြီးသားဖြစ်သည်။ အပြောနှင့်တောင် သူ စိတ်တက်ကြွရသဖြင့် တကယ်မြင်ချင်လာ မိနေတုန်း မောင်စောကြည် ဖုံးဆက်သည်ဆိုတော့ ဒါလိုချင်လို့ပဲ ဆိုတာ ဦးချစ်ဆွေ သိလိုက်သည်။

ဒါကြောင့်လည်း နိုင်နိုင့်ကို မီးစိမ်းပြလိုက်တာ။ နိုင်နိုင့် သူငယ်ချင်း အိဖြူ ဆိုတာကိုလည်း လုပ်ချင်နေမိသည်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက အလှမ်းဝေးသည်လေ။နိုင်နိုင်က သူတို့ အခန်း နှင့် ကပ်ရက် ဧည့်သည်ခန်းမှာ ဦးချစ်ဆွေကို ဝင်နေစေပြီး အပြင်က သော့ခတ်ထားလိုက်သည်။ ထိုအခန်းမှနေ၍ သူတို့ အခန်းကို ချောင်းဖို့ အပေါက်တွေရှာရ၊ ချဲ့ရနှင့် ဦးချစ်ဆွေ တယောက် အလုပ်ရှုတ်သွားရသည်။ နေ့ခင်း နှစ်နာရီလောက်ကျတော့ မောင်စောကြည်တယောက် ပေါက်ချလာတော့သည်။

နိုင်နိုင်နှင့် မောင်စောကြည်တို့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ စကားတွေ ပြောနေကြပြီး အိပ်ခန်းထဲ ရောက်မလာသေးသဖြင့် ဦးချစ်ဆွေတယောက် နည်းနည်းတင်းလာမိသည်။ သူက စောင့်နေရတဲ့သူမို့ပါ။ တကယ်က ဘယ်လောက်မှ မကြာ။

နိုင်နိုင် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တာနှင့် မောင်စောကြည်တယောက်အိမ်ထဲ ဝင်လာရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လည်းလုပ် နိုင်နိုင့်ကိုလည်း ကြည့်ရင်း မျက်လုံးတွေက တခုခု သိချင်နေသလိုလို။ နိုင်နိုင်က အထာပေါက်ပြီးသား မောင်စောကြည် ၏ ဂဏှာမငြိမ်ပုံ ကို ပြုံးကြည့်နေပြီးမှ။

“  အန်တီ တယောက်ထဲပါကွယ့် ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး ။အန်တီ့ အမျိုးသားက ရှေ့တန်းမှာလေ၊ အထူးစစ်ဆင်ရေးဆိုလား သွားနေလို့.... ”

“  အဟီး..အန်တီက အရမ်းချော၊အရမ်းလှတာပဲနော်..သေခြာကြည့်လေ ပိုချောလေပဲ.... ”

“  အောင်မလေး မြှောက်မနေနဲ့ ကိုယ်တော်ချော ဘာစားမလဲပြော ကော်ဖီသောက်မလား….. ”

“  စားလာခဲ့ပြီ အန်တီရဲ့ ကျနော်ဆာနေတာ က ဒီပြင့်ဟာ.... ”

“  အောင်မလေး .ဘာများ ဆာနေရတာလဲ.... ”

“  ဟီးဟီးသိရဲ့သားနဲ့ဗျာ..ဒါနဲ့ အန်တီအန်တီနဲ့ လုပ်နေတာ အဲလောက်လည်းမကြီးသေးပဲနဲ့ဟာကို.... ”

“  အဲဒါ ဆိုလည်းမမ ပြောင်းခေါ် ကဲ..ခစ်ခစ်.... ”

“  မမ.. ကိုနမ်းချင်တယ်….. ”

“  ဟင် ဧည့်သည်က လည်း ထိုင်တောင်မထိုင်ရသေးဘူး .. ထနေပြီ အဟိ.... ”

“  မမ ရယ် မနောက်ပါနဲ့ တကယ်ပြောတာပါ.... ”

“  အို့.... ”

“  ပြွတ်စ်.... ”

မောင်စောကြည်က လည်း လက်သွက် ခြေသွက် မီးစိမ်းမြင်တာနဲ့ စဆွဲပြီ။ နိုင်နိုင့်ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဆွဲဖက်ပြီး မျက်နှာအနှံ့ ဖက်နမ်းတော့သည်။

“  အို အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ ကွာ.... ”

အခန်းထဲသွားမှ ဦးဦးချစ် မြင်ရမှာမို့ နိုင်နိုင်က နည်းနည်းမူလိုက်သည်။

“  ဒါဆိုလည်း မမ အခန်းထဲ သွားမယ်လေ.... ”

“  အောင်မယ် သူက ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ ဘယ်သူက အခန်းထဲ သွားမယ်ပြောလို့လည်း.... ”

နောက်တော့လည်း အခန်းထည်း ရောက်လာကြတာပဲပေါ့။ ဦးဦးချစ်မှာတော့ စိတ်ထဲမှာ နှမြောသလို မနာလိုသလိုလို တော့ဖြစ်မိသည်။ ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင်က သူ့မယားမှ မဟုတ်တာလေ။ နဂိုထဲက မှ သူလည်း သူများမယားကို ဆွဲနေတာ ဆိုတော့။ ဒါပေမဲ့ သူက နိုင်နိုင့်ကို ယောက်ျားမယူခင်ကထည်းက ဆွဲခဲ့ရတာမဟုတ်လား၊ အဟီးး။ ဒါတောင်မှ သူလက်နှေးလို့ ဒုတိယလူ ဖြစ်သွားရတာ။ ဦးချစ်ဆွေ တယောက် အတွေးနဲ့ကို သူ့ကောင်ကြီးက တောင့်တင်းနေပြီး ထိပ်ဖျားက ပုဆိုးကို ပွတ်နေတာ နာသလိုရှိလာသဖြင့် ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချထားလိုက်တော့သည်။

နိုင်နိုင်တို့ နှစ်ယောက်ရွှေ့လျှားနေရာကို မြင်ကွင်းကောင်း သည့်အပေါက်လှည့်ပတ်ကာ ချောင်းနေလေတော့သည်။နိုင်နိုင် မှာ ဒီတခါတော့ တော်တော့်ကို အရည်စိုရွဲနေရလေသည်။ မနေ့တနေ့က မှ သိသော ကောလိပ်ကျောင်းသား ကောင်လေးတယောက်ကို ကိုယ့်အိမ်ပေါ်က လင်မယားအိပ်သည့်ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ကိုယ့် ချစ်ပထွေး ဦးဦးချစ်ရှေ့ အလိုးခံ ရမှာက နေ့တိုင်းကြုံရမဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုးမှ မဟုတ်တာကို။

မောင်စောကြည်က သူနှင့် နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းနေရင်း လက်တွေက နိုင်နိုင့်တကိုယ်လုံးကို သမနေသည်။ နိုင်နိုင် ကအိမ်နေရင်းပေမဲ့ မောင်စောကြည်လာမယ် ဆိုတော့၊ မြူဆွယ်မဲ့ပုံမပေါက်မောင်၊ အပျံစား အသားကောင်းကောင်း ရင်ဖုံးအင်္ကျီ နှင့် အချိတ်ထမိန် မရမ်းစေ့ရောင် ဝမ်းဆက် ကို ပွဲနေပွဲထိုင် သွားမလို ဝတ်ထားသည်။

မောင်စောကြည် မျက်လုံးထဲ မှာ အရမ်းလှနေပေမဲ့ သူက အတွင်းပစ္စည်းတွေကို လင်းလင်းချင်းချင်း အလင်းရောင် အောက်မှာ ကြည့်ချင်နေပြီ ဆိုတော့ အမြန်ချွတ်ပြစ်နေတော့သည်။အတွင်းကလည်း အသားရောင် ဘရာဇီယာ အပျော့၊ အသားရောင် ဖင်ကြားညှပ်ပင်တီ တို့ကို ဝတ်ထားပေရာ မောင်စောကြည် တယောက် သရည်တမျှားမျှား ကို ကျသွားရသည်။

မောင်စောကြည်က နိုင်နိုင့်ကို ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်ခိုင်းပြီး နိုင်နိုင့်ဖင်ကြားညှပ်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ် ချလိုက်သည်။ နောက်မှ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းဝင်ကာ ကမူးရူးထိုး နမ်းရှုံ့ တော့၏။နိုင်နိုင့် အဖုတ်တခုလုံးအရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုနေတာတွေ့လိုက်ရတော့ သူ့ကို စောင့်နေရင်း ဒီကောင်မကြီး စိတ်အရမ်းထနေတာဖြစ်မယ်ဟု တွေးရင်း ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သူ့လျှာကြီးဖြင့် တပြတ်ပြတ်မြည်အောင်ရက်ပေးလေတော့သည်။

မောင်စောကြည်၏ နွေးထွေးသောလျှာကြီးမှာ နိုင်နိုင့်အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေ စောက်စေ့ကလေးတွေကို ထိုးဆွ ရက်ပေးနေတော့ နိုင်နိုင့်ခမျှာ တဖက်ခန်းက ချောင်းနေသော ဦးဦးချစ် ကိုပင်ခေတ္တမျှ မေ့သွားခဲ့ရသည်။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ  စောကြည် ဦးခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားလိုက်မိလေတော့သည်။မောင်စောကြည်ဘာဂျာမှုတ်တာ ကောင်းလွန်းသဖြင့် နိုင်နိုင့်ခမျာ မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်လှန်ကျသွားခဲ့ရလေသည်။

မောင်စောကြည်ကလည်း သူ့သွားရည်များနှင့် နိုင်နိုင့် စောက်ရည်ကြည်များကို သူ့လက်ခလည်မှာလူးပြီး နိုင်နိုင့်ခရေပွင့်လေးကို လက်တဆစ်ခန့် ထိုးကစားလေရာ နိုင်နိုင်တယောက် ခနလေးဖြင့် ကာမ အရသာအထွတ်အထိတ်ကို ရောက်သွားရလေတော့သည်။နိုင်နိုင်တယောက် ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းပြီးမှ တကိုယ်လုံးပျော့ခွေသွားတာတွေ့ရတော့ တချီပြီးသွားမှန်း မောင်စောကြည်သိလိုက်သည်။ 

သူလည်း ပါးစပ်ညှောင်းဇက်ညှောင်းပြီမို့ အမောဖြေသည့်အနေဖြင့်၊ အိပ်ယာပေါ် နိုင်နိုင့်နဘေးဝင်ကာ ပက်လက်လှဲနေလိုက်သည်။ သူ့ပုဆိုးကိုလည်း ကန်ချွတ်ထားခဲ့ပြီမို့ သူ့ကောင်ကြီးက အလံတိုင်ကြီးလို မတ်ထောင်လျှက်ရှိနေပေသည်။

“  ကဲ ငါ့မောင်နားအုန်း အမပြုစုအုန်းမယ်.... ”

နိုင်နိုင် က အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်လိုက်ပြီး မောင်စောကြည်၏ အလံတိုင်ကြီးကို ကုန်းကာ ငုံစုပ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ခေါင်းကို နိမ့်ကာမြင့်ကာဖြင့်၊ မောင်စောကြည်လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့်လုပ်ပေးနေတော့သည်။ 

လုပ်ပေးနေရင်းလည်း ဦးဦးချစ် ကြည့်နေမည်ဖြစ်သော နံရံဘက်ကို လည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး မျက်ခုံးပင့်ပင့်ပြနေပေသည်။ ဦးဦးချစ်ချစ်တယောက်လည်း သူ့ပြောင်ကြီး သူကိုင်ကာ၊ ဆုပ်လိုက် ပွတ်တိုက်လိုက်ဖြင့် တကုန်းကုန်းချောင်းနေလေသည်။ မောင်စောကြည်မှာ အရင်းတင်းနေပြီမို့ ရေရှည်မထိန်းထားနိုင်ရှာပေ၊သို့သော်သူကလည်း ပထမဆုံးအချီကို ပါးစပ်ထဲမထုတ်ချင်ပေ။

“  အား..အမ ..ခန ကျနော် ထွက်သွားလိမ့်မယ်ခနလေး.... ”

နိုင်နိုင်က မောင်စောကြည်လီးကြီးကို သူ့ပါးစပ်မှ ချွတ်လိုက်ပြီး၊

“  ပါးစပ်ထဲ ပြီးချင်ပြီးလိုက်လေ.. ရပါတယ်ကွယ့်….. ”

“  ဟင့်အင်း..ကျနော်က မမ စောက်ဖုတ်ကိုပဲ ပထမဆုံးလုပ်ချင်တာ..အဟီး.... ”

“  ကဲပါ ကိုယ်တော်ချောလေးသဘော.... ”

……………………………...........................……….

မောင်စောကြည် တယောက် ဘာဆေးတွေများစားလာသလည်းမသိ။ နိုင်နိုင်တယောက်တော့ ကားဆင်းသွားရသည်။ လုပ်လိုက်တာလည်း ပုံစံမျိုးစုံ အပေါက်လည်းကုန်၊ နိုင်နိုင့်မွေ့ယာခင်းတခုလုံးလည်းပေပွ။ မောင်စောကြည်ပြန်လို့ တံခါးဝကို နိုင်နိုင် လိုက်ပို့တော့တောင် နိုင်နိုင် တယောက် နုံးချည့်နေပြီ။

မောင်စောကြည်အိမ်ပြင်ထွက်သွားလို့ လမ်းထိပ်တောင်မရောက်သေး၊ သရဲမရဲ စီးနေသော ဦးချစ်ဆွေက ရေဆေးတောင်မစောင့်၊ အသားကုန်ဗျင်းတော့သည်။ နိုင်နိုင့်အတွက် တပတ်စာဖူလုံသွားသည်လို့သာပြောရတော့မည်။

နောက်နေ့ ဦးချစ်ဆွေ ပြန်သွားပြီး နှစ်ရက်လောက်မှာ နိုင်နိုင့်ယောက်ျား ဗိုလ်မူးအောင်နိုင်ပြန်ရောက်လာသည်။ နိုင်နိုင်လည်း အသားပြန်သေစ ဟိုက ငတ်ပြတ်ပြီး ပြန်လာတဲ့ကောင်က ထပ်ပြီး ဗျင်းပြန်တော့ ပြိုင်းသွားရပြန်ပါသည်။

နောက် နှစ်ပတ်လောက်နေတော့ သူ့ယောက်ျားခရီးပြန်ထွက်ရသည်၊ ဒီတခေါက်က တခြားကိစ္စ။ သူ့ယောက်ျားခရီးထွက်သွားပြီး နောက်တရက်နှစ်ရက်မှာ လူက မအီမသာဖြစ်၊ မနက်အိပ်ယာထ အံချင်သလိုဘာလိုလို ဖြစ်တော့ ဆရာဝန်သွားပြသည်။ 

ဆရာဝန်က သူ့သူငယ်ချင်း မေနန်းခေါင် ၏ ခဲအို ဒေါက်တာနောင်ရဲ ဖြစ်သည်။ သူ့ကို ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလို့ထင်သည်ဟု ပြောသည်။ နောက်ဆိုင်လားမဆိုင်လားမသိ ဟိုဟာကို သေခြာစစ်ဆေးပြီးမှ ပြောလို့ရမည်ဆိုပြီး အဖုတ်ကို လှန်ကြည့်သည်၊ နောက် သူ့ လက်အိပ်စွတ်ထားသော လက်ချောင်းကြီးနှင့် ဟိုဖြဲဒီဖြဲကြည့်သေးသည်။

ဟွန့်  အမျိုးသား တွေ အိုဂျီဘီဝိုင် လုပ်နေကြတာ သူသိပ်မသင်္ကာ၊ မိန်းမ လူနာလာတိုင်း ဟိုဟာဖြဲကြည့်ခွင့် လိုင်စင်ရနေကြသည်။ တော်တော်ဝါသနာကြီးသည့်သူတွေပဲဖြစ်မည်ဟု သူတွေးနေမိသည်။မေနန်းခေါင်က တော့ ပြောပါတယ်၊ ငါ့အမ ယောက်ျားက ရိုးပါတယ်တဲ့။ ငါ့တုန်းကတောင် မီးမမှန်တာ သူကြည့်ပေးတာပဲတဲ့။ အင်း။ ထားလိုက်ပါတော့လေ။

ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင်စိတ်ပူနေတာက သူ့ယောက်ျား နှင့်သူ ဆက်ဆံဖြစ်တာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပတ်လောက်ကမှ ဆိုတော့ အခုနေ သူကိုယ်ဝန်ရှိတယ် သွားပြောရင်၊ သူယောက်ျားက ပြဿနာရှာတော့မည်။ မေနန်းခေါင် ကိုကပ်ပြီး ပြောကြည့်သည်။ သူကိုယ်ဝန်ရှိတယ် ဆိုတာကို ရက်ရွေ့ပြီးပြောပေးလို့ရမလားပေါ့၊ သူစိုးရိမ်မိတာကိုလည်းပေါ်တင်ပဲပြောလိုက်သည်။ 

မေနန်းခေါင်က ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ သူ့ခဲအိုသူပိုင်ကြောင်း၊ နင်ကြိုက်တဲ့နေ့ကို ပြောအဲဒီနေ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်လို့ သူ့ကို ပြောခိုင်းပေးမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောလို့ စိတ်နည်းနည်းအေးသွားရလေသည်။ မေနန်းခေါင်တယောက် သူ့ခဲအိုကို တော်တော်ပိုင်ပါလားလို့ စိတ်ထဲမှာလည်း တမျိုးတော့ဖြစ်မိသည်။ဒါပေမဲ့ အဲဒါ ငါ့အလုပ်မဟုတ်ဘူးလေဟု သာ နိုင်နိုင်တယောက်တွေးလိုက်မိပါတော့သည်။

“  အဲဒါပါပဲ အိဖြူရယ်၊ ငါတော့ ပြောရခက်နေပြီ အဲဒီတုန်းက သေခြာလည်းမသိပါဘူး။ ကိုယ်ဝန်ရှိပြီ ဆိုတော့မှ ငါသွားစဉ်းစားလိုက်မိတာ ..အဲဒီအတောအတွင်းမှာ နင့်ယောက္ခထီးကြီးရယ်၊ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားလေး တယောက်ရယ်၊ ငါ့ပထွေး ရယ်၊ ငါ့ယောက်ျားရယ်၊ အဲဒီလေးယောက်နဲ့ သွားခဲ့ဘူးတယ်။ မောင်စောကြည်နဲ့ ဦးဦးချစ်ကတော့ ခွဲလို့ရမယ်မထင်ဘူး၊ တယောက်ကနေ့ တယောက်ညလိုဖြစ်နေတာ၊ ခစ်ခစ်.... ”

“  စောက်ကောင်မစုတ် အရေးထဲ ရီနေသေးတယ်၊ ငါ့မှာဟယ် သားအဖနှစ်ယောက်နဲ့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်၊ ဘယ်သူ့ဟာမှန်းသေခြာမသိဘူး၊ တကယ်တော့ ငါ့ သမီးက အရေးမကြီးဘူး ဘယ်သူ့ခလေးဖြစ်ဖြစ် ဒီသွေးပဲ နင့်ခလေးကို ပဲ စစ်ဖို့လိုမယ်ဟ….. ”

“  အင်း စစ်ဆိုရင်လည်း နင့်ယောက္ခမကြီးကိုပဲ သွေးစစ်မှ ရတော့မှာပဲ။ မောင်စောကြည်ကလည်း ဘယ်နားသွားရှာရမယ်မှန်းမသိတော့ဘူး၊ ငါ့ပထွေးကလည်း ဆုံးသွားပြီလွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်လောက်ကပဲ….. ”

“  အင်း ဒါဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလည်း….. ”

“  နင့်ယောက္ခထီးကြီး ဆီက နေနင်သွေးစစ်ချင်လို့ဆိုပြီးယူလို့မရဘူးလားဟ..မထူးပါဘူးဟာ ငါလာခဲ့မယ်၊ ငါ့သား ကိုပါ တခါထဲ သွေးစစ်ပြီး ဒီအန်အေ တက်စ်လုပ်ကြည့်မှ ရမှာပေါ့.... ”

“  အင်း.. ငါပြောရင်တော့ ရမှာပါ..ဒါပေမဲ့ ခု သူမရှိဘူး၊ အခု စလုံးမှာ ငါ့ယောက်ျား ဆီလိုက်သွားတယ် ကျန်းမာရေး စစ်မလို့တဲ့ လေ.... ”

“  ဟောတော့ အရေးထဲမှာဟယ်..တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ.. ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲဟဲ့.... ”

“  ငါ့ ယောက္ခမ ကြီးကို မေးကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား သူ့ဆီက အကြံညဏ်လေးဘာလေးရအောင်.... ”

“  အင် ဖြစ်ပါ့မလား နင့်ယောက္ခမကြီးက ရိပ်မိသွားမှာပေါ့.... ”

“  အေးဟယ် နင့်ကို ငါမပြောဖြစ်တာတွေရှိသေးတယ်.... ”

“  ဘာလည်း ပြောစမ်းပါအုန်းကောင်မရယ် နင်ကလည်း လျို့ဝှက်လိုက်တာ တခါထဲ.... ”

“  ငါနဲ့ ယောက္ခထီးကြီးတို့ ဖြစ်တာကို ယောက္ခမကြီး မိသွားတယ်.... ”

“  ဟဲတော့..ဘုရားရေ..အင်း ဒါပေမဲ့ နင်အခုမှ ငါ့ကို ပြောပုံထောက်ရင် နင်တို့ ပြဿနာ အကြီးအကျယ်မတက်လိုက်ဘူး မဟုတ်လား….. ”

“  အင်းဟဲ့ ပထမတော့ ငါ လည်း သေတော့မတတ်ပေါ့လန့်သွားတာ.... ”

“  ဟဲ့ ဒါနဲ့ နေပါအုန်း နင်က အဲဒီတုန်းက နင့်ယောက်ျားဆီ မသွားခင် နင်တို့ကို မိသွားတာလား.... ”

“  မဟုတ်ဘူးဟဲ့ ပြန်လာမှ..အဟီးး.... ”

“  အော်ကောင်မ တော်တော်ထ…  ပြန်လာတော့ ဆက်ဖြစ်သေးတယ်ပေါ့….. ”

“  ခစ်ခစ်..နင်ကလည်းဟာ သိရဲ့သားနဲ့ နင်က ငါ့ထက်တောင်ဆိုးသေးတာကို.... ”

“  အေးပါအေးပါ ဆက်ပြောစမ်းပါအုန်း သွားရည်ကျစရာလေးတွေကို..ခစ်ခစ်.... ”

“  အေး. ငါပြန်လာပြီးတော့ ငါလည်း စိတ်နည်းနည်းအေးသွားတာပေါ့ဟ၊ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဖေကြီးက ပြန်လာနူးတယ်ကွာ..ငါလည်း နဂိုထဲက စိတ်ပါပါ ဆိုတော့ ဖြစ်သွားတာပေါ့ဟာ..နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း အတင့်ရဲလာကြပြီး တချို့ ဟာတွေ လစ်ဟာသွားကြတာ တနေ့တော့ တန်းတိုးတော့တာပဲ၊ ပိုဆိုးတာက ငါက ကိုယ်ဝန်ကြီး တော်တော်ရင့်နေပြီ.... ”

“  ဟဲတော့ ကောင်မစုတ် ကဲလိုက်တာ.. ခွိခွိ.... ”

“  ယောက္ခမ ကြီးက တော်တော် ပွက်တာပေါ့၊ ငါ့ကိုတော့ မဟုတ်ဘူး သူ့ယောက်ျားကို .. ခလေးထိခိုက်မှာစိုးလို့တဲ့ ၊ သူ့မြေး ကလေးကိုတဲ့၊ ဒီလောက်တောင်နှာပွစရာ ရှားလားပေါ့ကွာ..ဟိုဟော်တယ်က ကောင်မတွေ သွားလုပ်ပါလား ဘာညာနဲ့၊ ငါလည်းရှက်လိုက်တာကွာ လဲသေချင်တော့တယ် အဲဒီနေရာမှာ.... ”

“  ခစ်ခစ်...ခစ်ခစ်..... ”

“  ငါလည်းတော်တော်အံသြသွားတယ်က ယောက္ခမကြီးက သူ့ယောက်ျား ဖောက်ပြန်တာရော ငါ့ကိုရော ဘာမှ မပြောပဲနဲ့ သူ့မြေးလေး ထိခိုက်မှာစိုးလို့ ဒေါပွတာကို ငါနောက်မှ တွေးမိတယ်...အဟီး.... ”

“  ကောင်မ နင် ငါ့ကို မလျိုနဲ့တော့ နင်ခလေးမွေးပြီးတော့ရော နင့်ယောက္ခထီးကြီးနဲ့ ဆက်ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား….. ”

“  အင်း .. ငါ့သမီးလေး နို့တိုက်တော့ ၊ ပထမ ငါ့နို့ချောင်းက ပိတ်နေတယ်ကွာ၊ သမီးလေး စို့လို့မရဘူး အဲဒါနဲ့ ယောက္ခထီးကြီးက စို့ပေးရင်း နဲ့ ခိခိ..တော်ပြီကွာ ရှက်လာပြီ၊ နင်က ငါ့ကို တမျိုးထင်တော့မှာပဲ….. ”

“  အင်း နင့်ဟာက ငါတောင်အားကျလာပြီ၊ ခစ်ခစ် အနားမှာ တယောက်မရှိ တယောက်ရှိဆိုတာလိုပဲ ဟွန်း..အေး နင့် ယောက္ခမ ကြီးဆီကို နည်းနည်း အကြံတောင်းကြည့်ပါလား ဘာလုပ်ရမလဲ၊ ဘယ်လိုပြောကြရမလည်းဆိုတာ၊ သူက လူကြီးဆိုတော့ အတွေ့အကြုံပိုရှိမှာပေါ့….. ”

“  အေးအေး ငါညနေကျရင်ဖုန်းဆက်မယ်.. နင်သာ လာဖို့ပြင်ထားလိုက်လက်မှတ်တွေဘာတွေ ဘုတ်ခ် လုပ်ထားတော့….. ”

“  အေးပါ.. အေးပါ….. ”

“  ကလင်..ကလင်….. ”

“  ဟယ်လို….. ”

“  မိနိုင်လား…... ”

“  အေးအိဖြူ ဘာထူးလဲ….. ”

“  နင်လက်မှတ်ဝယ်ပြီးပလား...မဝယ်ရသေးရင် မလာနဲ့တော့….. ”

“  ဟေ...ဘယ်လိုဖြစ်ရပြန်ပြီလဲ  ဟ…ဖုန်းပဲဆက်ထားတာ ပြန်ပြောလိုက်ရင်ရတယ် မယူတော့ဘူးလို့….. ”

“  အဲဒါဆိုလည်းဖုန်းဆက်လိုက်တော့ ငါတို့ကိစ္စ ရှင်းသွားပြီ….. ”

“  ဟဲ့ ပြောစမ်းပါအုန်း ဟ.. ရှင်းရှင်းလင်းလင်း.... ”

“  ဒီလိုဟဲ့ .. ကိုမျိုးဆွေက ငါ့ယောက္ခထီး နဲ့ ရတာမဟုတ်ဘူးတဲ့ ငါ့ယောက္ခမကြီးက ပြောတယ်၊ အဟီးး ဘယ်သူ့မှ မပြောဖို့လည်းငါ့ကို နူတ်ပိတ်တယ် အဟီး။ ငါ့ယောက္ခမကြီး ဒေါ်နီလာက တခြားကောင်နဲ့ ဖြစ်ပြီးရထားတာတဲ့။ ဦးအောင်အောင်ဆွေက မျိုးမအောင်ဘူးတဲ့။ ခိခိ..တကယ်တော့ ဦးအောင်အောင်ဆွေကလည်းသိတယ်တဲ့ဟဲ့။ ခိခိ။ ငါက တကယ်တော့ အအေးမိပြီး ဟိုလာလာတာ နောက်ကျ တာကို ဆရာဝန်နဲ့ မစစ်ပဲ ကြောက်လန့်ပြီး ငါ့ယောက်ျားဆီကို ထွက်သွားလိုက်တာ၊ ဟိုမှာကျမှ တကယ် ဗိုက်ကြီးသွားတာဟ..အခုမှ ငါလည်း ယောက္ခမကြီးပြောမှ ရက်တွေ ပြန်တွက်ကြည့်မိတာ။ ငါ့ယောက္ခထီးကြီးကလည်း သူ့တို့ လျို့ဝှက်ချက်ကို ငါမသိစေချင်တော့ မသိချင်ဟန်ဆောင်ပြီး ငါ့ကို ကိုမျိုးဆွေ ဆီပို့လိုက်တာ၊ ခစ်ခစ်။ ကဲ အဲတော့ ငါတို့ ကလေးနှစ်ယောက် က ဘာမှ မဆိုင်တော့ဘူး။ နင်ပဲ သဘောတူသလား ဒါပဲပြော.... ”

“  ခစ်ခစ်.. ကောင်မရယ် နင်နဲ့ငါက ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ၊ ခစ်ခစ်.၊ အော် ငါတို့လည်တယ် ဆိုတာ နင့်ယောက္ခမကြီး ခြေဖျားတောင်မမှီပါလားဟယ်၊ ခစ်ခစ်။ ငါတို့က တောင် ငါတို့ ယောက်ျားတွေ မသိအောင် ဖုံးနေရသေးတယ်။ နင့်ယောက္ခမကြီးကတော့ သူ့ယောက်ျားကတောင် လိုက်ဖုံးနေရတာပါလား ခစ်ခစ်….. ”



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ဘယ်လိုပြောကြမလဲ အပိုင်း ( ၁ )

ဘယ်လိုပြောကြမလဲ အပိုင်း ( ၁ )

တပ်ကြပ်ကြီး ကညော့သည်။

အင်း ...ဘယ်လိုပြောရမလဲ ဆိုတော့ ခွိ...ဇာတ်လမ်းနာမည်ကိုက ဘယ်လိုပြောကြမလဲ တဲ့။ လာပြန်ပြီ ဒီတခါလည်းပေါက်ကရတွေ၊ ဟဲဟဲ စိတ်ကူးတွေ့ရာ ပုံဖေါ်ကြည့်တာပေါ့။ ကညော့သည်ဆိုတာတောင် စာလုံးပေါင်းက မှန်မမှန်တော့ မသိဘူး၊ ပင်လယ်ထဲက ဂရမ်မာနာဇီတွေအားကိုးနဲ့ ဆော်လိုက်တာပဲ၊ မမှန်ရင်သူတို့ပြင်ပေးကြလိမ့်မယ်လို့၊ ဟဲဟဲ။

အမြည်းလေးပဲပေးခဲ့မယ် ဒီနေ့ပို့စ်ကိုတော့။ ဟို ဆင်ဖမ်းမယ်၊ ကျားဖမ်းမယ်နဲ့ ပင်လယ်ထဲမှာ ဘယ်ဟာရေးချင်လို့၊ ညာဟာရေးချင်လို့ဟာတွေ စောင့်နေလို့ကတော့ သားသမီးမြေးမြစ်တွေရတာတောင်ဖတ်ရကိန်းမမြင်တော့။

ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ၊ ချရေးလိုက်ရတော့တယ်ဗျာ။ ကိုယ့်ထက်ပိုမိုက်ကြီးကျတဲ့ ကိုပန်းရိုင်းကလွဲရင်၊ ကိုယ်နဲ့ရေးဘော်ရေးဘက်တွေတောင်ကိုယ့်လိုမမိုက်ကြတော့ဘူး၊ ဘုရားသွား၊ကျောင်းတက်၊ အလုပ်တွေများလုပ်နေကြပလားမသိဘူး၊ အလုပ်များတယ်ဆိုတဲ့ ယေဘုယျ အကြောင်းပြချက်နဲ့ပဲ ရှောင်ပြီး မရေးပဲနေနေကြတော့၊ ကျနော့်အဖို့လည်းဖတ်စရာက ရှားလာတယ်ဗျ။

အွန်လိုင်းက စာအုပ်တွေလည်း ကကြီးကနေ အကုန်သွားပြီ၊ ကြိုက်တဲ့ဟာတွေဆိုလည်း အခေါက်ပေါင်းတောင်မရေနိုင်တော့ဘူး၊ အခု တချို့တွေရေးနေကြတာကလည်း၊ ( လူသစ်တိုင်းကို မဆိုလိုပါ၊ အတော်ဖတ်ကောင်းသောလူသစ်တန်းများရှိပါသည်၊ )

ဟိုးအရင် စာအုပ်ခေတ်က စာအုပ်တွေစကန်လုပ်ထားတဲ့ ဟာတွေလောက်တောင် စိတ်ကို လှုပ်ရှားမှုမပေးဘူး၊ တတက်စားလည်းကြက်သွန်စော်ကတော့နံမှာပဲ၊ မထူးတော့ပါဘူး၊ ပေါက်ကရရေးလက်စနဲ့ ဆက်ပြီးပေါက်ကရရေးလိုက်ပါအုန်းမယ်လေလို့ တွေးပြီးသကာလ။

ဖိုးကြပ်။

ဘယ်လိုပြောကြမလဲ ---  တပ်ကြပ်ကြီး  ကညော့သည်။

....................................................................................................................

“ ဟေ့မိနိုင်….... ”

“ အိဖြူပြော ..ငါ့သားလေး အဆင်ပြေလား….. ”

“ အင်း အဲဒီကိစ္စကိုပဲပြောချင်လို့….

“ ဘာပြောမှာလဲ...ကွ…... ”

“ ဖုန်းထဲမှာ ပြောလို့ကောင်းပါ့မလားတောင်မသိပါဘူးကွာ.... ”

“ နင်ကလည်းဟာ နင်နဲ့ငါက မိုင် ၃၀၀ ကျော်ဝေးတာ ငါနင့်ဆီလာမယ်ဆိုရင်တောင် ဒီမှာငါက ခရီးသွားဖို့ပြင်ဆင်ရအုန်းမှာ..နင့်ကိစ္စကစောင့်နိုင်သလား….. ”

“ မပြောတတ်ဘူး၊ အရေးကတော့ တော့်တော့်ကိုကြီးနေပြီလို့ထင်တာပဲ….. ”

“ ပြောကွာကောင်မ ငါမစောင့်နိုင်တော့ဘူး၊ နင်မပြောရင် ငါအိပ်လို့ပျော်တော့မှာမဟုတ်ဘူး….. ”

“ အေးအဲဒါဆိုရင်လည်း ငါပြောမယ်..နင့်အနားမှာဘယ်သူရှိလဲ….. ”

“ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ပြောတာပြော….. ”

“ သားလေး အောင်မျိုးနိုင်က နင် ကိုအောင်နိုင်နဲ့ရထားတာဟုတ်ရဲ့လား…... ”

ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ဘက်က ခနရပ်သွားသည်၊ နောက်တော့ ဒေါသသံလိုလို၊ အသံတုန်တုန်ခါခါနဲ့ပြန်ပြောလာသည်။

“ အိဖြူ နင်ဘာစကားပြောတာလဲ၊ သားလေးက မောင်နဲ့မရလို့ဘယ်သူနဲ့ရ ရမှာလဲ နင်ဘာကြောင့်စွတ်စွတ်စွဲစွဲပြောနေရတာလဲ….. ”

“ နင်ငါ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောမှ ဖြစ်မယ်ကောင်မ ရေ၊ အဲဒီကိစ္စက အရမ်းကို အရေးကြီးနေလို့..နင်အရင်မပြောချင်ရင်လည်းငါ အရင်ပြောပြမယ်.... ”

ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ဘက်က အသံတိတ်နေသဖြင့် ဒေါ်အိဖြူသဇင်က ဆက်ပြောလာသည်။

“ သမီးလေး အိအိ က ငါကိုမျိုးဆွေနဲ့ရတာမဟုတ်ဘူး…... ”

“ ဟင် နင်နင် အိဖြူ နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ အိအိ က ကိုမျိုးဆွေနဲ့မရလို့ ဘယ်သူ…….... ”

ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ပြောနေရင်းက အတွေးစတခုဝင်လာပြီး စကားသံရပ်သွားသည်။

“ အို….ဘုရားရေ နင်...နင်…….. ”

“ အေး...ဟုတ်တယ်..နင်ထင်တာ..အဲဒါကြောင့်ငါက နင့်ကို အမှန်အတိုင်းပြောစေချင်တာ…... ”

“ အိုး မိုင် ဂေါ့……….... ”

နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်နဲ့ အိဖြူသဇင် တို့က ကြီးပြင်းခဲ့ရတာ တယောက်တမြို့စီ၊ အိဖြူသဇင်က ဗမာပြည်အလယ်ပိုင်းက၊ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်က ဗမာပြည်တောင်ပိုင်းက။ နောက်တော့ မာလာဆောင်မှာလာဆုံကြသည်၊ နှစ်ယောက်စလုံးက အခုမှ မိဘဆွေမျိုးတွေရဲ့ မျက်စေ့အောက်က လွတ်လာကာစ၊ ဆယ်ကျော်သက်မလေးများပီပီ အတော်ပင် လွတ်လပ်ပျော်ပါးခဲ့ကြလေသည်။

နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ရုပ်ရည်ကလေးများမှာ အသင့်အတင့် ရှိကြသည်၊ သို့သော်လည်း မေဂျာကွင်းတွေ ဘာညာကွင်းတွေ ဆိုသည့် အဆင့်မှာတော့ မရှိကြ၊ နိုင်နိုင်က ပိန်ပြီးအရပ်ရှည်သဖြင့် ဘီဖလက်ဂျီဖလက်လို့ အနောက်ခံရသည်။

နိုင်နိုင်က အသားလတ်သည်၊ ညိုသည်လို့ ပြောလို့မရရုံကလေး၊ အိဖြူက အသားဖြူဝင်းနေသည်၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ နူတ်ခမ်းလုံးလုံး၊ နိုင်နိုင် နှင့်ယှဉ်ရပ်လိုက်လျှင် အနည်းငယ်သာနိမ့်သော်လည်း၊ သူက နည်းနည်းလေးဝသလိုရှိသည်၊ ခြေသလုံးလေးက တုတ်တုတ်လေး မို့၊ ပစ်တိုင်းထောင်လို့ အခေါ်ခံရသည်။

နောက်ပြီးတော့ သူတို့ဇာတိမြို့တွေမှာ နယ်မှာတော့ မြို့ကြီးတွေဖြစ်သော်လည်း ရန်ကုန်ရောက်တော့သူတို့ကို နယ်မှလာသည်ဟုအပြောခံရ၏၊ ပထမတော့ သူတို့က မခံချင်၊ သို့သော်လည်း မိန်းခလေးတွေပီပီ နည်းနည်းကြာလာတော့ သဘောပေါက်လာသည်။

အပြင်အဆင် အနေအထိုင် က မတူကွာခြားသည်ကို သတိထားမိကြသည်၊ နောက်တော့ သူတို့လည်းပြင်တတ်ဆင်တတ်လာသည်၊ နဂိုရှိက နကိုင်းထွက်ဆိုသလို၊ သူတို့ အခြေခံရုပ်ကလေးတွေကရှိတော့ ကြည့်လို့ကောင်းလာကြသည်။

တက္ကသိုလ်ကျောင်းဆိုတာ၊ အထူးသဖြင့် သူတို့တက်နေတဲ့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်က မိန်းမလှကျွန်းဆိုပြီး နာမည်ကြီးလှသဖြင့်၊ အာအိုင်တီ၊ အမ်စီ က ကိုကိုတွေက လာလာရှိတ်ကြသည်၊ တော်ရုံတန်ရုံ ရုပ်ရည်မျိုးနှင့်မိန်းခလေးတွေတောင် လိုက်တဲ့သူရှိသည်ဆိုတော့၊ သူတို့မှာလည်း မရှားပေ။

သို့သော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်က အခုမှ လှောင်အိမ်ကထွက်တဲ့ ငှက်တွေလိုဖြစ်နေတော့ ဆော့လို့ကောင်းတုန်း၊ ပျော်လို့ကောင်းတုန်း၊ ဘဲအတည်တကျထားဖို့ စိတ်မဝင်စားကြသေး၊အဲလိုနဲ့ တနှစ်၊ နှစ်နှစ်ကြာပြီးတော့၊ မှအသားကျလာပြီး စိတ်တွေစကစားကြတော့သည်။ 

ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ဂရုတစိုက် ပြုပြင်၊လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရမှန်းသိလာရတော့သည်၊ သူတို့ကလည်း စပြောင်းလဲတော့၊ သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ပြောင်းလဲလာရတော့သည်ပေါ့။အိဖြူသဇင်ရော နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ရောက မိဘတွေက အထိုက်အလျှောက်တတ်နိုင်ကြသည်၊ မြို့ပေါ်မှာ အချမ်းသာဆုံးမဟုတ်သော်လည်း အဆင့်တခုအနေဖြင့်ရှိကြသည်၊ နှစ်ဦးစလုံးက တဦးတည်းသော သမီးတွေဖြစ်ကြသည်၊ မွေးချင်းမရှိကြ။

သို့သော်လည်း နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ၏အဖေက အဖေအရင်းမဟုတ်၊ သူ့ငယ်စဉ်ကထည်းက သူ့အဖေက ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး၊ သူ့အမေက တပင်လဲသော်တပင်ထူ ကျင့်သုံးခဲ့ သဖြင့်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်သိတတ်သည့်အချိန်မှာသူ့မေမေ ဒေါ်ကျော့နွယ် မှာ ဦးချစ်ဆွေ နှင့်ယူထားပြီးဖြစ်လေသည်။ 

ဦးချစ်ဆွေနှင့်ဒေါ်ကျော့နွယ်မှာ သားသမီးမထွန်းကားကြရှာပေ၊ ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကို သမီးအရင်းလေး လို့ပင်သဘောထားရှာသည်။နိုင်နိုင်နှင့် အိဖြူမှာ ဒုတိယနှစ်လောက်ရောက်မှာ လိင်ကိစ္စတွေ စိတ်ဝင်စားလာကြသည်၊ သူတို့ အပျိုပန်းပွင့်ပြီး အပျိုဖြစ်ခဲ့သည်မှာ အထက်တန်းကျောင်းသူဘဝထဲက ဖြစ်သည်၊ သို့သော်လည်း သူတို့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့၊ ကျောင်းစာလုပ်မယ် ဆော့မယ် သာစိတ်ထဲရှိကြသည်။

ရုပ်ရည်များကလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက ဖြစ်သလိုနေ ပေပေတေတေ နေခဲ့ကြသူတွေမို့ သူတို့ကို အနှောက်အယှက်ပေးချင်သည့် ယောက်ျားလေးများ ကလည်း မရှိခဲ့။ အခုကျတော့မှ ကျောင်းသူချင်း ဟိုသတင်းဒီအတင်း၊ အညီအဟောက်လေးတွေ ပြောကြဆိုကြရင်း၊ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေပေါ် စိတ်ဝင်စားမှုဖြစ်လာခဲ့ရသည်။

နောက်တခါ မိန်းခလေးဆောင် အတွင်း ခပ်ဟော့ဟော့ အမကြီးတွေ ဖွက်ယူလာသော၊ အပြာစာအုပ်တွေကို ဖတ်မိကြည့်မိကြသည်၊ နိုင်ငံခြားက ရောင်စုံစာအုပ်တွေ၊ ယောက်ျားမိန်းမ စပ်ယှက်သည့်ပုံတွေ ကိုတွေ့တော့ အသည်းတွေယား ကြသည်၊ ဟိုနေရာက ပါတမျိုးဖြစ်လာကြသည်။နောက်တခုက သူတို့နှစ်ယောက်တူသည့်အချက်မှာ နှစ်ယောက်စလုံးက စာဖတ်ဝါသနာပါသည်၊ ပထမဆုံး အောစာအုပ်ဖတ်ရစဉ်က နှစ်ယောက်စလုံး အဲဒီဇာတ်လမ်းကို စဉ်းစားရင်း အိပ်လို့ပင်မပျော်ခဲ့။

ပထမဆုံးစာအုပ်မို့ထင်ပါသည်၊ နောက်ကာလအတော်ကြာ သွားတော့လည်း ဘာဇာတ်လမ်းမှန်းတောင်မမှတ်မိကြတော့ပါ။နိုင်နိုင်နှင့် အိဖြူ တို့နှစ်ယောက်က အဆောင်မှာ တခန်းထဲကျရာကနေခင်သွားပြီး နောက် အမြဲတတွဲတွဲ နေခဲ့ကြရာ၊ သူတို့ နှစ်ယောက်တယောက်နှင့်တယောက်၊ သူ့အကြောင်းကိုယ်မသိတာ မရှိဟုပြောရပေမည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း ပထမဆုံး ဘဲတဗွေ အိဖြူသဇင်ကို လာရှိတ်တော့ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်က ချက်ခြင်းသိလိုက်သည်။

ပထမဆုံးဘဲလို့ ပြောရတာက သူတို့ ဂရုစိုက်မိသည့်၊ စကားလုပ်ပြောလောက်သည့် ဘဲကိုပြောတာဖြစ်ပါသည်၊ ဘာမှန်းမသိညာမှန်းမသိ လာရှိတ်လိုက်၊ ပျောက်သွားလိုက် ဘဲတွေလည်းရှိပါသည်။

ဒါပေမဲ့ ဒီတယောက်က ရုပ်က ချောသည်၊ အရက်မြင့်မြင့်၊ ဆံပင်က ပုခုံးလောက်ရှည်သည်၊ အိဖြူနဲ့ ဆံပင်အရှည်အတူတူလောက်ပင်ဖြစ်မည်၊ အဲဒီအချိန်က ဆံပင်ရှည်က ခေတ်စားတုန်း၊ အိဖြူကလည်း စိတ်ဝင်စားပုံရသည်၊ အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ သူတို့ အဲဒီကောင်လေးအကြောင်းပြောဖြစ်ကြသည်။

အဲဒီကောင်လေးက သူ့အချိန်သတ်သတ်မှတ်မှတ်ရှိသည်၊ တချို့ကောင်တွေလို တနေ့လုံးမရှိ၊ တနေ့လုံးတကောက်ကောက် မလိုက်၊ နောက်ပြီး ကျောင်းထဲ အီကိုတင်မက ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံ အဆောင်တွေ ရောအနှံ့လျှောက်သွားပေမဲ့ မဆုံမိ။နောက်တော့ ကိုအောင်ရင့်လ္ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်တာတွေ့မိသည်၊ အိဖြူကိုတွေ့ရင် သူ့မျက်လုံးတွေက ဘယ်မှ မရွေ့တော့ အိဖြူကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေသည်၊ အိဖြူရဲ့ ဖြူဝင်းနေတဲ့ မျက်နှာလေး တခါတရံ နီရဲတက်လာတတ်သည်။ 

နောက်တော့ အိဖြူကို စကားလိုက်ပြောသည်၊ နိုင်နိုင်တယောက် အိဖြူဘေးမှနေ၍ဘာပြောရမလဲမသိ၊ အိဖြူကလည်း ခေါင်းကို အတင်းငုံပြီး အမြန်လျှောက်သည်၊ နိုင်နိုင်လည်း မပြောတတ်ပြောတတ်နိုင့် ရှင်လိုက်မနှောက်ယှက်ပါနဲ့လို့ အသံတုန်တုန်နဲ့ပြော ပေးသည်၊ နောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အဆောင်ကို သုတ်ခြေတင်လစ်ပြီး၊ အဆောင်ရောက်တော့ တဟားဟား ရီမောမိကြသည်။

ကောင်လေးပြောတာ ကြားမိသလောက်ကတော့ မိတ်ဆက်တဲ့သဘော၊ သူ့နာမည်က ညီညီဆိုလား၊ အာအိုင်တီ မှာတက်နေတာတဲ့၊ အိဖြူကို စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုလား၊ အနည်းဆုံးသူငယ်ချင်းဖြစ်ပါရစေဆိုလား၊ အကြမ်းဖျဉ်းက တော့ အဲဒါတွေပေါ့၊ အိဖြူက

“ မိနိုင်ရယ် ငါဖြင့်ရှက်လိုက်တာအေ..လူတွေက ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်ဟဲ….. ”

“ အေးလေ ဆီချက်ဆိုင်က ဒေါ်ချိုကြီးကတောင် ရီနေတယ်ထင်တယ် ငါတို့ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး..ခစ်ခစ်.... ”

“ နင် ကလိုက်မနှောက်ယှက်ပါနဲ့ဆိုတော့ သူများရှက်သွားလားမသိဘူးနော်၊ နည်းနည်းတော့ ရပ်သွားတယ်.... ”

“ အေးလေ ငါလည်းဘာပြောရမှန်းမသိလို့နင့်ကိုယ်စားဝင်ပြောပေးတာ..နင်ကကြိုက်လို့လား..အဲဒါဆိုလဲမပြောတော့ဘူး.... ”

“ ကြိုက်တယ်ရယ်လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊သူ့ကြည့်ရတာ သနားစရာလိုပဲနော်….... ”

အဲလိုနဲ့ နောက်တခါနောက်တခါ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရဲလာကြတယ်၊ အိဖြူကလည်း စိတ်က ဘာလိုလိုလေးမို့ နောက်တော့ သူတို့ သူငယ်ချင်းလိုဖြစ်သွားကြတယ်၊ ညီညီ သူတို့ ကျောင်းကိုလာရင် သူတို့ အတန်းတခုပြီးအောင်စောင့်၊ ပြီးရင် ကင်တင်း မှာ တခုခု သွားစားကြတယ်။

ပြီးတော့ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းတွေ ပြောကြတယ်၊ ညီညီက မန္တလေးက ဖြစ်ပြီး သူလည်း အဆောင်နေကြောင်းသိလာရတယ်၊ သူက စတုတ္ထနှစ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ အတန်းအားဖြင့် နှစ်တန်း အသက်ကလည်း နှစ်နှစ်လောက်ကြီးသည်၊ မြိုပြအင်ဂျင်နီယာ ဘာသာယူထားကြောင်းလည်းသိရသည်။

“ ဟေ့အိဖြူ နင်တို့က ကြိုက်နေကြပြီလားဟ၊ နင်က အဖြေပေးပြီးပလား.... ”

“ သူကတော့ အဖြေတောင်းတယ်၊ ငါက သူငယ်ချင်းအဖြစ်နဲ့နေပါရစေအုန်းလို့ပဲပြောထားတယ်ဟ.... ”

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ညီညီက အဆောင်မှာလာပြီး စကားပြောရင်တော့ နိုင်နိုင်ဆင်းမလိုက်တော့၊ အိဖြူတယောက်ထဲသာ ဆင်းပြီးစကားပြောတော့သည်။အဲလိုနဲ့ စာမေးပွဲတွေ စစ် ကျောင်းတွေပိတ်၊ပြီး သူငယ်ချင်းတွေ နွေရာသီခန ခွဲခွာခဲ့ကြရပြန်ပါသည်၊

…………………………………………………………………..

ဒီတခေါက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နိုင်နိုင်တယောက်ပျင်းနေသည်၊ ဘာမှန်းတော့မသိ၊ သူ့မြို့သူ ကြည့်ရတာ ခြောက်ကပ်နေသလိုပဲ၊ ဘယ်မှလဲသွားချင်စိတ်မရှိ၊ ဘာမှ ကိုလုပ်ချင်စိတ်မရှိ၊ စာအုပ်အငှားဆိုင်သွားပြီး စာအုပ်သုံးလေးအုပ်ယူလာကာ အိမ်မှာပဲဖတ်နေလိုက်မိသည်။

ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်တာ နှစ်နှစ်အတွင်း ကျောင်းပိတ်ရက်တွေ ( တခါတလေမပိတ်လည်းပဲ ) သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဟိုသွားဒီသွား၊ ရန်ကုန်လိုမြို့ကြီးမှာ နေခဲ့တော့ အခုသူ့မြို့လေး ပြန်ရောက်လာတော့ လုပ်စရာမရှိတော့သလိုဖြစ်နေသည်။

နောက်တချက်က အိဖြူတယောက် ရီးစားလိုလို ဘာလိုလို လေး အဖေါ်ရသွားတာလည်းပါသည်၊ သူ့မှာတော့မရှိ၊ သူ့ကို လာရှိတ်သည့်ကောင်တွေထဲမှာလည်း ခုထိသူ စိတ်လည်လောက်စရာလည်း တကောင်မှ မပါ၊ တွေးရင်းတောင် စိတ်ဓါတ်နည်းနည်းကျချင်မိသည်။

နောက်တခါ၊ အဆောင်မှာ လျို့ဝှက် လက်သိပ်ထိုး ဖတ်ရသော အောစာအုပ်တွေကလည်း သူ့ လိင်စိတ်ကို နိုးဆွပေးနေသလိုပဲ၊ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်အယားဖြေလေးပွတ်ပေးတတ်သည့်အကျင့်လည်းရနေပြီ၊ ဆိုတော့ အခုလို လုပ်စရာဘာမှ မယ်မယ်ရရ မရှိသည့်အချိန်အတွင်းမှာ လိင်ကိစ္စကပဲ သူ့အပေါ်မှာ ကြီးစိုးလွန်းနေသည်။

သူတို့အိမ်က ပျဉ်ထောင်နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်မှာ ဧည့်ခန်း၊ မီးဖို၊ ရေချိုးခန်းသာရှိပြီးအပေါ်ထပ်မှာ အခန်းနှစ်ခန်းဆက်ရက်ဖြစ်သည်။သူ့မိဘ အခန်းနှင့်သူ့အခန်း၊ အရှေ့မှာတော့ ဘုရားခန်းခေါ်မလားဧည့်ခန်းခေါ်မလား အခန်လွတ်ဖြစ်သည်၊ ဘုရားစင်ရှိသည်၊ နှစ်ယောက်ထိုင်သစ်သားကုလားထိုင်လေးရှိသည်။

သူ့မိဘတွေဆီလာသော ဧည့်သည်တွေနဲ့သူ စကားဝိုင်းထဲမဝင်ချင်လျှင် ထိုအပေါ်ထပ်ဧည့်ခန်းမှာလာထိုင်ပြီးစာဖတ်၊ ရေဒီယိုနားထောင်လေ့ရှိသည်။နေ့လည်နေ့ခင်း စာအုပ်ဖတ်ရင်း ပျင်းလာသောအခါ အိပ်ပျော်သွားတတ်သဖြင့် နောက်ပိုင်းညဘက်သူ အိပ်မပျော်တော့၊ အိပ်ယာပေါ်မှာလူးလိမ့်ရင်း တညသူ့မိဘအခန်းက အသံတိုးတိုးလေး တခုကြားလိုက်ရ၏၊ သူဖတ်ထားမိသော အပြာစာအုပ်ထဲက ဇာတ်လမ်းတွေကို သတိရမိပြီး ရင်တွေတုံလာ၏။

သူ၏ စူးစမ်းလိုစိတ်က အတင်းကို ထကြွလာ၏၊ နောက်ဆုံးတော့ သူ့အိပ်ယာနှင့်ကပ်ရက်နံရံတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အပေါက်သုံးလေးနေရာတွေ့ရ၏။သူ့အခန်းက မီးပိတ်ထားတော့ တဘက်ခန်းက မီးမှိန်မှန်ထွန်းထားတာတောင် သူ့အခန်းထဲကို အဲဒီအပေါက်တွေက အလင်းရောင်ဝင်လာတာတွေ့ရ၏၊ သူ့မျက်စိနဲ့နီးစပ်ရာ တနေရာက အပေါက်ရှိရာကို သူ့ကိုယ်လေးမှောက်ပြီး တရွေ့ရွေ့တိုးသွားပြီးကြည့်လိုက်မိတော့သည်။

သူ့မိဘတွေကုတင်က သူအခန်းနံရံနဲ့မကပ်၊ အိမ်ရှေ့ခန်းနံရံဘက်မှာ၊ တကယ်တော့ သူ့ဆီအလင်းရောင်ဝင်နေတာက သူ့မိဘအခန်းကမီးရောင်မဟုတ်၊ သူ့မိဘအခန်းက ဖွင့်ထားသည့်ပြူတင်းပေါက် ကနေဝင်လာသည့်လရောင်၊ လရောင်ကလည်း လပြည့်နေ့ညမို့လားမသိနေ့ခင်းအလင်းရောင်အတိုင်းကိုထိန်လင်းနေသည်။

ဒါပေမဲ့ သူသေခြာမြင်ရသလားဆိုတော့ လည်း သေခြာမြင်ရတာမဟုတ်၊ သူတို့ နယ်မှာက ခြင်ထောင်တွေနဲ့အိပ်ကြသည်၊အခုခေတ်စားစပြုနေသောယိုးဒယားခြင်ထောင်တွေက အလွန်ကိုပါးသည်၊အထဲကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်၊ သို့သော်လည်း လရောင်နဲ့ဆိုတော့ လည်း ပြက်ပြက်ကွင်းကွင်း မမြင်ရ။

ဒါပေမဲ့ လှုပ်ရှားနေတာကိုတော့တွေ့နေရသည်၊ သူ့မေမေ ဒေါ်ကျော့နွယ် နှင့် ပထွေး ဦးချစ်ဆွေတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အပေါ်ပိုင်းမှာအဝတ်တွေရှိနေပြီးအောက်ပိုင်းမှာတော့ ထမိန်လုံချည်တွေမရှိကြ၊ ပေါင်လုံးတွေကို မြင်နေရသည်။

ဒေါ်ကျော့နွယ်က ဒူးထောင်ပေါင်ကားပက်လက် အနေအထားဖြစ်ပြီး ဦးချစ်ဆွေက ဒေါ်ကျော့နွယ် ရဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ မှောက်ရက်၊ သူ့ဖင်ကြီးကို နှိမ့်လိုက်ချလိုက်နှင့်၊ တွေ့နေရသည်၊ အဲဒီလောက်မြင်ရတာတောင် နိုင်နိုင် အသည်းယားလှပြီ၊ ခနနေတော့ ဦးချစ်ဆွေ ဒေါ်ကျော့နွယ်ပေါ်မှောက်ရက်ထပ်ကျသွားသည်။

သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ပြီးငြိမ်သွားကြသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ကိုယ့် စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နှင့်အသာဖိပွတ်ရင်း က သူစိတ်ထဲ အမှတ်ရသည့် ဘဲတွေကို လျှောက်စဉ်းစားနေမိသည်၊ တယောက်ယောက် သူ့ကို လုပ်နေရင် ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ပွတ်နေသည်။

မယ်မယ်ရရ ဘယ်သူ့ကို သူ့အတွေးထဲထည့်ရမှန်းမသိ၊ သူကြိုက်သည့် ရုပ်ရှင်မင်းသားတယောက်ယောက်ကို တွေးသည်၊ နောက်သူ့အဖုတ်လေးကို ပွတ်သည်၊ စိတ်မကျေနပ်နိုင်သေး၊ မင်းသားတွေလည်းကုန်ပြီ၊ သူပွတ်ပေးနေရတဲ့ အရှိန်ကတက်လာပြီ။

နောက် အိဖြူ နဲ့ဘာလိုလိုဖြစ်နေတဲ့ ညီညီ ကိုတောင်ထည့်တွေးလိုက်သေးသည်၊ ဟီး အိဖြူသာသိရင်တော့ သူငယ်ချင်းအဖြစ်က ရပ်စဲသွားမလားမသိ၊ အဲလိုတွေးရင်း ဦးချစ်ဆွေကြီး အတွေးထဲဝင်လာသည်၊ အောစာအုပ်တွေထဲမှာတော့ ပထွေးနဲ့ဖြစ်တာတွေက အများကြီးပဲလေ။

အမေသာသိလို့က အိမ်ကခေါင်းနဲ့ဆင်းရမလား၊ ဒါပေမဲ့ ဦးချစ်ဆွေကြီးကို တွေးရတာက ပိုပီပြင်သလိုပဲ၊ အခုနလေးကမှ တွေ့လိုက်ရတဲ့ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်ထနေတဲ့ပေါင်လုံးကြီး၊ နောက်ဖင်ပြောင်ပြောင် ကြီးတွေက သူ့အတွေးထဲမှာလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရှိသေးတာကိုး၊

“ အမေ့….... ”

ယောင်ပြီး ပါးစပ်က ထွက်သွားတော့မလို့၊ သူ့တကိုယ်လုံးကျင်တက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုံသွားတယ်၊ ပေါင်တန်လေးတွေလည်း တောင့်တင်းပြီး အကြောတွေအကုန်လုံး သူ့အလိုလို ခြေမလေးပါကုတ်တက်ပြီး၊ အရသာအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားတယ်။

…………………………………………..

နောက်ရက်တွေကျတော့ ချောင်းတဲ့ အကျင့်စပြီးရသွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သိပ်တော့လည်း အဆင်မပြေပါဘူး၊ ဘာလို့လည်းဆိုတော့၊ သူတို့က နေ့တိုင်းလည်း မလုပ်ဘူး၊ လုပ်တိုင်းကလည်း အလင်းရောင်က အဆင်ပြေချင်မှ ပြေတာ၊ အလင်းရောင်သူတို့အခန်းမှာ မရှိနေဘူးဆိုရင် အသံလောက်ပဲကြားနေရတာ။

အသံဆိုတာကလည်း အသက်ရူသံပြင်းပြင်း နဲ့ တခါတလေတဖတ်ဖတ်သံ၊ တကျွိကျွိသံ အဲလောက်ပဲ၊ နိုင်နိုင့်အတွက်ကတော့ အဲလောက်ကြားရရင်ကို ကိုယ့်စိတ်မှန်းနဲ့ပွတ်နေမိတော့တာပါပဲ။တနေ့ညမှာတော့ နိုင်နိုင် အတွက် ဧရာမ ထူးခြားချက်လို့ဆိုရပါမယ်၊ သူ့ပထွေးနဲ့ ဒေါ်ကျော့နွယ်တို့ ဒီနေ့ ည ဇာတ်လမ်းစနေကြပြီထင်ပါတယ်ခြင်ထောင်လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နဲ့ အလင်းရောင်ကလည်း ကောင်းတော့ ထမိန် လုံချည်ကျွတ်သွားကြတာကို မြင်နေရပါပြီ။

နိူင်နိူင်တယောက်လည်း ချောင်းကြည့်ပေါက်ထဲ မျက်လုံးကြီးဝင်သွားလောက်အောင်ပဲချောင်းနေပါတယ်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်တယောက် ဘာပြောနေမှန်းမသိ၊ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ပြောနေသံကြားရပါတယ်၊ အဲဒီမှာ ဦးချစ်ဆွေက ခြင်ထောင်မ ပြီးအပြင်ထွက်လာပါတယ်။

ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ နိုင်နိုင်တယောက် အသက်ရူကို မှားသွားရပါတယ်၊ သူ တကယ့်ယောက်ျားကြီးတယောက်ရဲ့ လိင်တန်ကို အပြင်မှာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်တွေ့ဖူးရခြင်းမို့ပါပဲ၊ ဦးချစ်ဆွေက အခန်းတံခါးဟ နေတာကို ထလာပြီးပိတ်လိုက်တာပါ။

လုပ်ငန်းစမလို့ပြင်နေတုန်းတန်းလန်းက ထလာတာမို့ သူ့ကောင်ကြီးက အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်ပြီးနေပါတယ်၊ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲ ပြန်ဝင်သွားပြီး ထုံးစံအတိုင်း တဖတ်ဖတ်ဇာတ်လမ်း စပါတော့တယ်၊ ဒီတခါတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်ကူးတွေကလည်း ပိုပီပြင်လာခဲ့ပါတယ်။

သူ့ပထွေးရဲ့ လိင်တန်ကြီးက သူ့မျက်စေ့ထဲက မထွက်တော့ပါဘူး၊ သူ့ အဖုတ်လေးကိုလည်း အားရပါးရပွတ်နေမိပြီး အဲဒီအချောင်းကြီးသာ ဝင်လာခဲ့ရင် ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ သူ့လက်ကလေးတချောင်းကို ထိုးထည့်ကြည့်မိပါသေးတယ်။ဒီတခါတော့ သူချောင်းနေတဲ့သူတွေ အလုပ်မပြီးသေးခင်မှာပဲ နိုင်နိုင်တယောက် အကြောလေးတွေ တောင့်လို့တင်းလို့ တကိုယ်လုံးတုံခါလို့ ပြီးသွားရပါတော့တယ်။

……………………………………………………..

နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ ဦးချစ်ဆွေကို သူမျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘူးဖြစ်နေပါတယ်၊ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့အာရုံက ဘယ်လိုမှ ဖျောက်လို့မရဘူးဖြစ်နေပါတယ်၊ ဦးချစ်ဆွေကတော့ သူ့အပေါ်မှာ ဘယ်လိုမှ မနေပါ။ငယ်ငယ်လေးကထဲက သမီးအရင်းလို သဘောထားလာခဲ့လို့ နိုင်နိုင် အခုလို သူ့အပေါ်မှာ ရှက်သလိုဘာလိုဖြစ်နေတာကို လည်း အပျိုအရွယ်လေး ဖြစ်လာလို့လို့ပဲ တွေးပါသည်၊၊ 

သူကိုယ်တိုင်လည်း အများက ပထွေးဆိုတာသိနေတာမို့ နိုင်နိုင်သူ့ကို ကပ်သလောက်ပဲနေပါတယ်၊ နဂိုထဲက အနေအထိုင်ဆင်ခြင်တတ်သူမို့ စိတ်ထဲက ဘယ်လိုမှ မပြောင်းလဲပါ။ ဒေါ်ကျော့နွယ်ကလည်း ဦးချစ်ဆွေ၏ စိတ်ရင်းကို သိသူမို့ ပထွေး ပေမဲ့ သမီးကို စိတ်မချစရာမရှိ၊ ဟုဆိုကာ ဘယ်လိုမှပင် မသင်္ကာတဲ့မျက်လုံးနဲ့ပင်မကြည့်မိ။

ပြောင်းလဲလာတာကတော့ နိုင်နိုင်၊ သူက မျက်လုံးဖြင့်မြင်ပြီးတော့ အထိအတွေ့ အာရုံလေးခံစားချင်လာသည်၊ ဟိုလိုဒီလိုမျိုးမဟုတ်၊ အဆုံးစွန်ထိလဲ မဟုတ်၊ အဲဒီလိင်ချောင်းကြီးကို ထိကြည့်ရရင်ဘယ်လိုနေမလဲဆိုတာ၊ အဲဒီထက်ပိုပြီးတော့ သူက မစဉ်းစား၊ နောက်ပြီးတော့ အဲလိုစိတ်တွေကဲ ထနေလို့လားမသိ။သူ့ရင်သားတွေက နည်းနည်းပိုစူထွက်လာသလိုပဲလို့ထင်မိသည်၊ သူ့အခန်းထဲက မှန်မှာ ခနခန သူ့ရင်နှစ်မွှာကို လှန်ပြီးကြည့်မိသည်၊ ဘာထူးခြားလာသလဲလို့ပေါ့။ ခက်တာက သူ့မှာ အိဖြူလိုမျိုး အတွင်းကျကျ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း စကားပြောရမည့် သူငယ်ချင်း က သူ့မြို့လေးမှာ မရှိ။

ဦးချစ်ဆွေ ကလည်းရုပ်ရည်ခန့်ညားပြီး အသက်ကလည်း လေးဆယ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်၊ ကိုယ်ကာယတောင့်တင်းသည်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်ထက်လည်း အသက်နှစ်နှစ်လောက်ငယ်သည်၊ သူက အနေရိုးသည်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်တောင်မှ မမက စလို့ပါရသည်ဆိုတဲ့ပုံမျိုး၊ ခလေးတယောက်အမေ မကျော့နွယ်၏ မာယာစက်ကွင်းမှာကျခဲ့ရသူ၊ သဘောကလည်းအရမ်းကောင်းသည်။ 

အဲတော့ နိုင်နိုင် တယောက်အနေနဲ့လည်း ကလေးလိုလို ဘာမှ မသိသလိုလို ပုံဖမ်းကာ ဦးချစ်ဆွေကို ကပ်သည်၊ လိုအပ်တာထက်ပိုပြီး ကပ်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေက တော့ သူ့ကို ငယ်ငယ်လေးကထဲက ချစ်ရသူမို့ သူ့အနား နိုင်နိုင်ကပ်တော့ ဝမ်းသာတာပဲရှိသည်။

စိတ်က ထွေထွေထူးထူး မတွေးမိ၊ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ကျော့နွယ် မျက်ကွယ်မျိုးမှာ တခါတလေ တအားကပ်တာမျိုးကျတော့ သွေးမတော်သားမတော် မိန်းခလေး ရဲ့ အထိ၊ အငွေ့ ဓါတ်က ယောက်ျားသားတွေရဲ့ အာရုံကြောကို နိုးကြွလာစေသည်။သူ ဦးချစ်ဆွေနှင့်ထွေးလားလုံးလား နေရင်းက တခါတလေ ဦးချစ်ဆွေ ပုဆိုးအောက်က ထိုးထောင်ထလာတာကို မသိမသာဖုံးတတ်တာ သတိထားမိလာသောအခါသူပျော်မိသည်၊ အဲလိုနေ့မျိုး ညဘက်ဆိုရင် သူ့မိဘအခန်း က ပွဲကို သူမြင်ရလေသည်။

တနေ့မှာတော့ သူအဲလိုဆွပေးလိုက်လို့ ဦးချစ်ဆွေက ဒေါ်ကျော့နွယ် နှင့်ထုံးစံအတိုင်း စခန်းသွားမလို့ကြံသော်လည်း ထိုနေ့က ဘာကြောင့်မှန်းမသိဒေါ်ကျော့နွယ်က လက်မခံ။ဦးချစ်ဆွေတယောက် ခြင်ထောင်ပြင်ထွက်၊ ကုတင်စောင်းမှာထိုင်ရင်း ငါးဦးကော်မတီနှင့် နှစ်ပါးသွားရတော့သည်၊ အဲဒါကို အထူးတန်းက ကြည့်ပြီး ခြေမတွေကွေးသွားသည်အထိကောင်းခဲ့ရတာက နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ပဲပေါ့။

…………………………………………………

အဲဒီလိုနဲ့ ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်လို့ ရန်ကုန်ပြန်လာခဲ့ကြတော့၊ စိတ်ဓါတ်အပြောင်းအလဲနှင့်နိုင်နိုင်တယောက် ရန်ကုန်မြေကို ရောက်ခဲ့ရပြန်ပါသည်၊ ဒီနှစ်မှာတော့ သူလက်သင့်ခံနိုင်သည့် ကောင်လေးတွေ အရည်အတွက်က ပိုများလာခဲ့သလိုရှိ၏။ အိဖြူကလည်း ညီညီကို အဖြေပေးလိုက်ပြီဟု ဆိုသည်။

နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ညီညီက သူတို့မြို့ကို သုံးခေါက်ရောက်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးအခေါက်မှာပင် အဖြေပေးလိုက်သည်ဟုဆိုသည်၊ နိုင်နိုင်တယောက်အထီးကျန်သလိုလဲခံစားနေရသည်၊ သူ ဦးချစ်ဆွေ ပစ္စည်းကို မြင်ခဲ့ရတာကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြ၊ သူ့ရင်ထဲမှာ လည်းဟာတာတာလိုဖြစ်နေသည်။

အဲလိုနှင့် ကိုဘိုမောင် ကိုအထာပေးလိုက်မိတော့သည်၊ ကိုဘိုမောင်ဆိုတာက သူ့အဆောင်ဖေါ် မေခလာ၏ အကိုဖြစ်လေသည်၊ မနှစ်က ကထဲက မေခလာက အတင်းမိတ်ဆက်ပေး၍သိနေခဲ့ရသည်၊ စက်မှုတက္ကသိုလ် ပဉ္စမနှစ်က အီလက်ထရစ်ကယ် ဟုဆိုသည်။

သူ့ထက်အသက်အများကြီးကြီးသည်ဟုစိတ်ထဲထင်မိတာရယ်၊ လူပုံက ကျွဲကော်ကိုင်းမျက်မှန်ထူကြီးနဲ့မို့ သိပ်စိတ်မဝင်စားတာရယ်ကြောင့် ခပ်တန်းတန်းပဲနေခဲ့သည်။ဒီနှစ်တော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တော့ ဘဲမရှိဆိုတာကို အပြောမခံနိုင်တာရယ်၊ လိင်စိတ်နိုးကြွမှုတွေရယ် ကြောင့် မျက်နှာသာပေးရင်း တွဲနေလိုက်မိသည်၊ သူ့ကို ချစ်တယ်ပြောသော်လဲ အဖြေမပေးသေးပဲ ဆွဲထားလိုက်သည်။

အိဖြူနှင့်ညီညီတို့ကလည်း သူတို့ဘာသာသွားနေကြတာဆိုတော့ နိုင်နိုင့်အနေနဲ့ အတွဲလေးရှိနေတာစိတ်သက်သာရာ ရနေရသည်။ တွဲနေရတာကြာတော့လည်း ကိုဘိုမောင်ကို ကြည့်ကောင်းသည်ဟု တဖြည်းဖြည်းထင်လာမိတော့သည်။ နောက်တော့လည်း ကိုဘိုမောင်ကို ချစ်တယ်လို့အဖြေပေးလိုက်မိတော့သည်၊ တကယ်တော့ နိုင်နိုင်တယောက်သူ့ကိုယ်သူလည်း မသေခြာပါ။သို့သော်လည်း ဘာမှန်းမသိဒရွတ်ဆွဲနေရမည့်အချိန်တွေကို အောင့်မခံနိုင်လွန်းတော့၍လမ်းကြောင်းတခုရွေး လိုက်သည့်သဘောသာဖြစ်တော့သည်။

………………………………………….

နိုင်နိုင် လည်း ကိုဘိုမောင်နှင့် ကျောင်းချိန်ပြီးချိန်များမှာ ကျောင်းဝင်းထဲ ဟိုအခန်းလွတ်ဒီအခန်းလွတ်များမှာ ထိုင်မိကြသည်၊ တခါတရံလည်း အင်းလျှားကန်စောင်းသွားသည်၊ တခါတလေ စနေတနင်္ဂနွေတွေလိုမျိုးမှာ မြို့ထဲလျှောက်သွားရုပ်ရှင်ကြည့်လုပ်တတ်လာသည်။

ကိုဘိုမောင်ရဲ့ အနမ်းတွေကို အရသာခံတတ်လာပြီ၊ ကိုဘိုမောင်ရဲ့ မထိတထိ၊ဟိုပွတ်ဒီပွတ်တွေက နိုင်နိုင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို မကြာခန စိုစွတ် လာစေသည်၊ တခါတလေ ကိုဘိုမောင် က နိုင်နိုင့်ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး မချင့်မရဲအသံဖြင့် ၊ နိုင်က ကျန်းမာရေးကောင်းလိုက်တာကွာဟု ငြီးတွားပြောဆိုတတ်သည်။

သူဘာကို ဆိုလိုမှန်းတော့ နိုင်နိုင်လည်း သေခြာမသိ၊ သူ့လက်ကြီးနဲ့ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်၊ ဟိုညှစ်ဒီညှစ်လုပ်လာရင်တော့ နိုင်နိုင်လည်း ရင်တွေခုန်၊အသံတွေတုန်လာတတ်သည်။

“ အို့..နာတယ်ဆို..ကိုကလည်း အရမ်းပဲ….. ”

အခုလည်း ကျောင်းချိန်ပြီးလို့ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ကျောင်းသားတွေ သိပ်မရှိတော့သည့်အချိန်၊ အီကိုအိပ်စတန်းရှင်းဆောင်တွေထဲက အခန်းလွတ်တခု၏ ထောင့်မှာ နိုင်နိုင်နှင့်ထိုင်နေသော ကိုဘိုမောင်က နိုင်နိုင်ကို ကျောမှ သိုင်းဖက်ထားသောသူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် နိုင်နိုင့်နို့တလုံးကို အင်္ကျ ီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်သဖြင့် နိုင်နိုင်က အော်ညီးလိုက်မိခြင်းဖြစ်လေသည်။

“ ဆောရီးပဲကွာ နာသွားလား..ကိုက စလိုက်တာပါ.... ”

ကိုဘိုမောင်က နိုင်နိုင်၏ ကျော့ရှင်းသော လည်တိုင်လေးကို ငုံနမ်းရင်းက သူဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသော နို့လေးကို အသာဖွဖွလေး ပြန်ပွတ်ပေးနေမိသည်။ နောက်တော့ သူ့လက်တွေက အောက်ကို လျှောကျသွားကာ နိုင်နိုင်အင်္ကျီစလေးလွတ်ကာပေါ်နေသော ဘိုက်သားလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေပြန်ပါသည်။

“ ကိုကွာ သိပ်ဆိုးတာပဲ၊ လူကို ရစရာမရှိဘူးကိုင်နေတာ တကိုယ်လုံးလည်းကုန်ပါပြီ…

“ နိုင်ကလည်း ကွာ တကိုယ်လုံးမကုန်သေးပါဘူး..ဟဲဟဲ….. ”

“ သွားတော်ပြီ..ဘာမကုန်သေးတာလဲ၊ ဟိုနေ့က အင်းယားကန်ဘေးမှာတောင် မြွေထွက်လာလို့မဟုတ်လား ဟင်း….. ”

အဲဒီနေ့တုန်းက ကိုဘိုမောင် နိုင်နိုင့်ကို နိုက်နေသည်မှာ နိုင်နိုင့်ခမျာထမိန်ပင်ပြေလျှော့လို့နေပြီ၊ သူ့ပင်တီလေးအပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ကိုဘိုမောင်စပြီးပွတ်နေတဲ့အချိန်မှာပင်၊ သူတို့ထိုင်နေသည့်ခြုံပုတ်နားက မြွေတကောင်ထွက်လာသည်။

မြွေဆိုရင်ကြောက်တတ်သောကိုဘိုမောင်တယောက်၊ သုတ်ကနဲထပြေးတော့သည်၊ နိုင်နိုင်ပင်နောက်က ထမိန်ဖရိုဖရဲနှင့် အနောက်ကနေ အပြေးလိုက်ရသည်၊ မြွေက ရေမြွေလားမသိ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဲဒီမြွေကြောင့် နိုင်နိုင့် ပင်တီထဲ ဝင်မွှေမည့်ကိုဘိုမောင့် အကြံပျက်သွားရသည်။

“ ပြီးတော့ ပြေးလိုက်တာတန်းနေတာပဲ နိုင့်တောင်ခေါ်ဖေါ်မရဘူး.... ”

“ ကြောက်လို့မဟုတ်ပါဘူးကွာ..မြွေကို အလာဂျီရှိလို့ပါ၊ အဟီးးးး...နေပါအုန်းအဲဒီတုန်းက ကိုယ်တို့ဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ….. ”

ပြောရင်းဆိုရင်း ကိုဘိုမောင့် လက်ချောင်းထိပ်တွေက နိုင်နိုင့်ဘိုက်သားလေးနှင့် တင်းတင်းစည်းထားသော ထမိန်အထက်ဆင် ကြားက တိုးဝင်လာသည်။ ကိုသိပ်ဆိုးတာပဲကွာ ဟုပြောရင်း သူ့လက်တွေကို လက်သည်းလေးနှင့်ဆိပ်နေသည့် နိုင်နိုင့်ကို ဥပက္ခာပြုကာ ကိုဘိုမောင်တယောက်အတင်းတိုးသည်၊ နိုင်နိုင်ပဲ ဗိုက်သားလေးကို လျှပ်ပေးလိုက်လို့လားမသိ သူ့လက်က နိုင်နိုင့် ထမိန်အောက်ကို ထမိန်မကျွတ်ပဲဝင်သွားသည်။

လက်ကောက်ဝတ်နဲ့လက်ဖျံနားမှာတော့ စီးစီးလေးဖြစ်နေသည်၊ ဒါပေမဲ့ လက်ချောင်းတွေက လွတ်လွတ်လပ်လပ်လှုပ်ရှားလို့ရနေသည်၊ နိုင်နိုင့်ပင်တီလေးပေါ်ကနေပေါင်ခွဆုံက အကွဲချောင်းရာလေးကို သူ့လက်ထိပ်ကလေးဖြင့် စမ်းကြည့်နေသည်။

“ ရှီးးးးး..အို့..ကို ဘာတွေလျှောက်ကိုင်နေတာလဲကွာ….. ”

နိုင်နိုင့်လက်တွေက ကိုဘိုမောင့်လက်တွေကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသော်လည်း ကိုဘိုမောင့်လက်ချောင်းတွေ က ထမိန်အောက်မှာဆော့ကစားနေတာကိုတော့ မထိန်းနိုင်ပါခြေ၊ နိုင်နိုင့်ခမျာ မျက်လုံးလေးပင်စင်းကျလာပြီး၊ ကိုဘိုမောင့်ပုခုံးပေါ်ခေါင်းတင်မှီရင်းဖက်ထားလိုက်မိသည်။ 

ကိုဘိုမောင်လည်း ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကို အကဲခတ်လိုက်တော့ တော်တော်အခြေအနေကောင်းနေတာကို တွေ့ရသည်၊ အဆုံးစွန်ထိတော့ လှုပ်ရှားလို့ရမှာမဟုတ်ပေမဲ့၊ နောက်လယ်ပယ်တခုကို အဆင့်တိုးဖို့ တော့ အခြေအနေပေးတာတွေ့နေရသည်၊ ဆိုတော့ သူ့လက်တွေကို ပင်တီအောက်ထိနယ်ကျူးကျော်လိုက်သည်။

“ အို့ ...ကို တော်ပြီကွာ၊ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ကျောင်းခန်းကြီးထဲမှာ….. ”

“ နိုင်ကလည်းကွာ ချစ်လို့ပါ..ကိုက ကိုင်ကြည့်ရုံလေးပါ….. ”

ပါးစပ်ကပြောနေတုန်း ကိုဘိုမောင်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေက စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေတဲ့ ချုံဘုတ်လေးအောက်က အသားနုအကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်နေပြီ။

နိုင်နိုင့် အသက်ရူနူန်းတွေ အရမ်းမြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ၊ ဗြုံးကနဲဆို အခန်းထဲကို လူတယောက်ဝင်လာပါတယ်၊ နိုင်နိုင်က ကိုဘိုမောင့်ကို အတင်းတွန်းထုတ်လိုက်သလို ကိုဘိုမောင်လည်း ကမန်းကတန်း လက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်ပါတယ်။

အတန်းရှေ့မှာတော့ ဆံပင်စုပ်ဖွားနဲ့ ကျောင်းသား လိုလို ဆရာလိုလို အတန်းရှေ့က အစိမ်းရောင်ကျောက်သင်ပုန်းရှေ့က စင်ပေါ်မှာရပ်လို့ သူတို့ကို လှမ်းကြည့်နေပါတယ်၊ ပြီးတော့မှ ခပ်တည်တည်နဲ့၊

“ ဟား ဒီနေ့ အတန်းထဲမှာ လူသိပ်မရှိပါလား ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စလိုက်ရအောင်.... ”

ဆိုပြီးလုပ်ပါတော့တယ်၊ နိုင်နိုင်က ခစ်ကနဲ ရီရင်း၊ကိုဘိုမောင်ကို သူတို့ထိုင်နေတဲ့ခုံတန်းလျှားကနေထွက်ဖို့တွန်းထုတ်လိုက်ပြီးတော့ တိုးတိုးလေးပြောပါတယ်။

“ အကို လစ်ရအောင် အဲဒါ အရူး ဒီကောင်အဲလိုပဲ အတန်းထဲတွေဝင်ပြီး ဆရာလိုလို ဘာလိုလို ရှောက်သင်သေးတယ်၊ နိုင်တို့တောင်ပထမနှစ်တုန်းက ခံလိုက်ရသေးတယ်၊ အဟီး၊ ယဉ်ယဉ်လေးနဲ့ ရူးနေတာ….... ”

ဘိုမောင်ခမျာ၊ ဒေါပွရလည်းခက်၊ ဆက်နေလို့ကလည်း မဖြစ်၊ ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်ကာ ထို အရူးငတကို စောင်းငန်းငန်းနှင့်ကြည့်ရင်း လစ်လာခဲ့ကြရတော့သည်။သို့ပေမဲ့ နောက်တခါကတော့ အပိုင်ကြံပါတော့သည်၊ အဲဒါက သူ့ ဒေးကတက်သည့် သူငယ်ချင်းတယောက်အိမ်မှာ လူကြီးတွေ ခရီးသွားသည့်အချိန် နဲ့ ကြုံတော့ ဖြစ်ပါသည်။

နိုင်နိုင့်ကို အတင်းအပူကပ်ပြီး အဲဒီနေ့က ကျောင်းလစ်ခိုင်းလိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်လည်း အပေါ်ယံ အထိအတွေ့ နှင့် စိတ်တွေထကြွနေ ရတာက ကြာပြီမို့ ကိုဘိုမောင်က လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရအောင် နားပူနားဆာလုပ်လာတာနဲ့ အတော်ဖြစ်ပြီး၊ မီးစိမ်းပြလိုက်လေတော့သည်။နိုင်နိုင်တို့ ရောက်သွားတော့ ကိုဘိုမောင့် သူငယ်ချင်းက အိမ်မှာရှိနေသည်။

“ အေးလာ ဘိုမောင်ကြီး၊ နိုင်နိုင်ရောလာလာ မင်းတို့ငါ့အိမ်လာလည်တာ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွာ၊ အချိန်ရတယ်မဟုတ်လား ငါအပြင်ခနထွက်စရာရှိလို့.... ”

ဆိုပြီး ဘိုမောင့်ကို တီးတိုးစကားတွေ ပြောနေသည်ပြီးမှ နိုင်နိုင့်ကို ရော နူတ်ဆက်ကာ အပြင်ကမန်းကတန်း ထွက်သွားတော့သည်။ ဘိုမောင်က သူ့သူငယ်ချင်းအနောက်က လိုက်၍ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး နောက် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။

“ အကို့ သူငယ်ချင်းက ဘာတွေပြောနေတာလဲ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့….. ”

“ အဟီး ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ နိုင်ကလည်း…... ”

“ ဘာမဟုတ်ပါဘူးလဲ၊ ကိုနော် လူကို ဟိုလျိုဒီလျိုနဲ့…... ”

“ မလျိုရပါဘူးကွာ၊ သူက ပြောတာက နားချင်ရင် သူ့အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နားလို့ရတယ်တဲ့၊ သူ့အခန်းက နောက်ဆုံးမီးဖိုနားကတဲ့၊ အဲဒါပြောတာပါ.... ”

“ အောင်မယ် ဘာလို့ အခန်းထဲ ဝင်နားရမှလဲ ကိုနော်..တော်တော်ကဲ.... ”

နိုင်နိုင်ရဲ့ မျက်နှာလေး နီသွားပြီးရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ လှမ်းထုလိုက်တဲ့ လက်ကလေးကို ဘိုမောင်က လှမ်းတားလိုက်ပြီးတော့ နိုင်နိုင့်ကိုယ်လုံးလေးကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်၊

“ အင်းပါကွာ နိုင့်သဘောပါ လာ အိမ်ရှေ့ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာပဲ ထိုင်ကြရအောင်….. ”

နိုင်နိုင်လည်း သူ့ခါးကလေးကို ဖက်ကာ ခေါ်လာသော ဘိုမောင်နောက်ကို ပါလာခဲ့လေသည်၊ ဆိုဖာပေါ်ကို ထိုင်တာနှင့် ဘိုမောင်က သူ့နူတ်ခမ်းတွေကို နိုင်နိုင့်နူတ်ခမ်းပေါ်ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်လည်း ဘိုမောင့် လည်ဂုတ်ကို သူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းလာသည်။

ဒီလောက်အဆင့်တွေကတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်နှင့်တယောက် အထာသိနေကြပြီး၊ နူတ်ခမ်းတွေ စုပ်ကြပြီးတော့ လျှာချင်း ဖလှယ်ကြတော့သည်၊ သူ့ပါးစပ်ထဲ ကိုယ့်လျှာထိုး၊ ကိုယ့်ပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာဝင်နှင့် တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ရလာကြတော့သည်။

ဘိုမောင့်လက်တွေက နိုင်နိုင့် အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေတာကို ပင်မတားတော့ ၊သူတို့ ထိုင်နေသည့်ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာကို အပြင်မျက်နှာချင်းဆိုင် အိမ်မှ လှမ်းမမြင်ရပေ၊ အိမ်ရှေ့လမ်းမ ကကျယ်တာလည်းပါသည်။ဘီရိုတွေ အကွယ်မှာရောက်နေတာလည်း ပါသည်၊ သို့ရာတွင် ဘိုမောင့်လက်တွေက နိုင်နိုင့်ဘရာဇီယာကို ဖြုတ်မည်ကြံတော့ နိုင်နိုင်က ဘိုမောင့်လက်တွေကို ကိုင်ထားလိုက်ပြီး၊

“ ကို့….ဧည့်ခန်းကြီးမှာလေ….. ”

“ အင်းလေ အဲဒါကြောင့် ကိုယ်က ဟိုကောင့်အခန်းသွားရအောင်လို့ပြောတာလေ.... ”

“ ဒါဆိုလည်းပြီးရော သွားမယ်.... ”

နိုင်နိုင် ၏ အောက်နူတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး မျက်နှာလေး ပန်းရောင်သန်းလျှက်ပြောလိုက်တာကို ကြည့်ပြီး ဘိုမောင်၏ နဂိုထဲက မာနေပြီဖြစ်သော လိင်တန်ကြီးမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်လာ၏။

ဘိုမောင်က ဆိုဖာပေါ်မှ ထလိုက်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို လက်တဖက်ကမ်းပေးလိုက်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းအခန်းရှိရာသို့ လျှောက်သွားလေရာ နိုင်နိုင်က ရင်ဘတ်ပွင့်နေသော သူ့အင်္ကျီကို လက်တဖက်ဖြင့်ဆွဲစိဖုံးရင်း အနောက်မှ အပြေးကလေး လိုက်လာရှာလေတော့သည်။

အခန်းထဲရောက်တော့ ဘိုမောင်က နိုင်နိုင့်အင်္ကျီလေးကို ချွတ်လိုက်သည်၊ နိုင်နိုင့်အသားအရည်က လတ်သည်၊ ဖြူဝင်းဝင်းကြီးမဟုတ်၊ ညိုသည်ဟုလည်း မပြောနိုင်၊ စိုပြေနေသည်။ဘိုမောင်က နိုင်နိုင့်ဘရာဇီယာကို ချွတ်တော့ လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့်သူ့နို့ကလေးတွေကို ဖုံးထားသည်၊ နိုင်နိုင်က ကိုယ်လုံးလေးက ပိန်ပိန်ပါးပါးပေမဲ့၊ နို့ကလေးကတော့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး၊ လိမ္မော်သီးအလုံးကြီးလောက်တော့ရှိသည်။

နိုင်နိုင်ရဲ့ သွယ်လျလျ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာတော့ အကြီးကြီးတွေလို့ထင်ရသည်။ ဘိုမောင်ခမျာ အသည်းယားလာလို့ နိုင်နိုင့်လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်ပစ်မိသည်။အိုးလှလိုက်တာ နို့ကလေးတွေက နို့သီးခေါင်းလေး တွေက သေးသေးလေးတွေ၊ ဘိုမောင်လက်နှစ်ဖက်က နို့တလုံးစီကို တဖက်တချက်မှာဆုပ်ကိုင်ရင်း၊ နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ဘယ်တလှည့်ညာတလှည့်ငုံစုပ်လိုက်မိသည်။

“ အို့..ကို..ရယ်….. ”

နိုင်နိုင် ရဲ့ ကိုယ်လေးက တွန့်လိမ်နေပြီး လက်တွေက ဘိုမောင်ရဲ့ ခေါင်းကို အတင်းဖက်တွယ်လာရသည်၊ ဘိုမောင့်လက်တွေကလည်း ကိုင်လို့ မဝနိုင်တဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်ချေရင်း နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေရင်းက သူ့လက်တွေက အောက်ကို လျှောကျသွားသည်၊၊ 

နိုင်နိုင်ရဲ့ တင်ပါးသားလုံးလုံးလေးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကပဲ ပွတ်သတ်ပေးရင်းက ဆုပ်ကိုင်မိပြန်သည်၊ မျက်နှာကိုလည်း နိုင်နိုင်ရဲ့ နို့တွေနဲ့ ပွတ်သတ်နေမိသည်၊ နိုင်နိုင်ရဲ့ ထမိန်ကို ဖြည်ပြီး ချွတ်ချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ သူ့ပုဆိုးကလည်း ကွင်းလုံးလျှောကျွတ်ကျသွားသည်။

နိုင်နိုင်ံကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးကို တင်းတင်းလေး မှိတ်ထားတာတွေ့ရသည်၊ အဲဒါကို အခွင့် ကောင်းယူပြီး ဘိုမောင်က သူ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်၊ ဒေါသကြီးနေတဲ့ သူ့ကောင်ကြီးက ငေါက်ကနဲ ထွက်လာပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်းဖြစ်နေသည်၊၊

နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေးကို တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားတော့ သူ့ကောင်ကြီးက နိုင့်နိုင်ရဲ့ ပေါင်လုံးတွေကို သွားထိုးမိသေးသည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ မျက်နှာကို အောက်ငုံ့မကြည့်မိအောင် တမင်လွဲထားသည်။ဘိုမောင်ကလည်း နိုင်နိုင်ရှက်နေတာကောင်းသည်၊ သူအောက်မှာလုပ်ချင်တာလုပ်လို့ရတာပေါ့လို့လည်းတွေးနေမိသည်၊ နောက်ယဉ်သွားမှ တခြားဟာတွေ သင်ပေးရမည်ဟု တွေးနေလိုက်သည်။

ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားသော နိုင်နိုင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲသို့ ဘိုမောင်ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်က အိုကနဲ ဖြစ်ပြီး စတိသဘောမျိုးလိုက်ဆွဲပေမဲ့ ဘောင်းဘီလေးက ခြေကျင်းဝတ်ရောက်သွားလေပြီ။

 နိုင်နိုင်၏ အမွှေးပါးပါးလေး ဖုံးနေသော စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းလေးမှာ အရည်ကြည်တို့ စိုထိုင်းလို့ အလင်း ရောင်မှာ ရောင်ပြန်လေးတွေ လက်နေသည်၊ နိုင်နိုင့် ခြေထောက်တွေကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေအထားရအောင်လုပ်လိုက်ပြီး ဘိုမောင်က ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲငုံ့ ၍ နိုင့်နိုင့်စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းလေးကို သူ့လျှာနှင့်တို့လျှက်လိုက်သည်။

“ အို့………….... ”

နိုင်နိုင် ဆပ်ကနဲတုန်သွားရသည်။

“ အို ကို  ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊  ငရဲကြီးပါ့မယ် ဟင့်အင်း…...လာပါလာဒီကို….. ”

စာအုပ်ထဲက ပုံတွေမှာ ကိုယ့်ဟာသူရက်၊ သူ့ဟာကိုယ်စုပ်တဲ့ ဟာတွေတွေ့ဖူးသော်လည်း အပြင်မှာ လက်တွေ့ကျတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး၊ သူ ချစ်တဲ့ ကို့ ကိုလည်း အဲလိုညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီးကို မရက်စေချင်ဘူး။အဲဒါကြောင့် ဘိုမောင့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲမလို့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အလျားလိုက်တက်မှောက်လာစေလိုက်သည်၊ ဘိုမောင်ကလည်း နှစ်ခါ မပြောရပါ။

သူလည်း သူ့ကောင်ကြီး ကို နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်လေးထဲ ထည့်ချင်နေသည်မှာ ကြာလှပြီမို့ နိုင်နိုင့် အပေါ်မှာ တက်မိုးရင်းက နိုင်နိုင့်ကိုလည်း မဖိမိအောင်သူ့ညာလက်ကို နိုင်နိုင်၏ဂျိုင်းအောက်နားမှာ တံတောင်ထောက်၊ ဘယ်ဘက်က သူ့ကောင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်အဝကို သေခြာတေ့ပေးလိုက်သည်။

ထိပ်ဖြားလေး နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းဝမှ ခေါင်းတဝက်လောက်သေခြာတေ့မြုပ်မိမှ လက်နှစ်ဖက်စလုံးကို နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေး တဘက်တချက်မှာ တတောင်ထောက်ရင်း သူ့ခါးကို ထိန်း၍ ဖြည်းဖြည်းချင်းဖိသွင်းလေတော့သည်။

“ အား…..အား..ကို..ကို...နာတယ်...ဖြစ်ပါ့မလား...အား... ”

“ နိုင် စိတ်ကိုလျှောထားလေ၊ အဲဒီမှာ အရမ်းမညှစ်ထားနဲ့ ဖြစ်သွားမှာပါ…... ”

ပါးစပ်ကလည်းချော့ရင်း ဘိုမောင်တယောက် သူ့ခါးနှင့်ဖင်ကို လှုပ်လီလှုပ်လှဲ့ဖြင့် နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်လေးထဲ သူ့ကောင်ကြီး မဝင်ဝင်အောင် ချော့သွင်းနေလေသည်။နိုင်နိုင့် အပျိုုစောက်ဖုတ်လေးမှာလည်း တကယ့်ကို ကျပ်တင်းနေသည်ဖြစ်ရာ ဘိုမောင်တယောက်၊ လီးထိပ်လည်းနာ ခါးလည်းညှောင်းဖြစ်နေရလေသည်၊ သူကိုယ်၌ ကလည်း အတင်းဖိမသွင်းရဲ သူ့ကောင်ကြီးမေးသိုင်းကြိုးက နည်းနည်းတင်းပြီး စပ်သလိုလို ရှိနေတော့ ပြဲသွားမှာလည်း ကြောက်သည်။

အဲတော့ တလက်မလောက်ရှေ့တိုးလိုက် နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်နှင့် တော်တော်လုပ်ယူရသည်၊ နောက် တော့ တဝက်လောက်ကျလာတော့ စိတ်မရှည်ချင်တော့ နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးက လည်းပူနွေးနေသည်၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟု ဖိဆောင်ချပစ်လိုက်တော့သည်။

“ အားးးးးးး..အမလေး..အားရှီး..ကို...စပ်တယ်.ကိုအထဲမှာ စပ်တယ်….. ”

“ အင်းပါနိုင်ရယ်..ကိုလည်းစပ်တာပဲ ခနလေးနော်….... ”

နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်းလေးထဲ မှာ ဘိုမောင့် ကောင်ကြီး ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းလေး စိမ်နားနေပြီးတယောက်နှင့်တယောက်ဖက်လို့ နူတ်ခမ်းချင်းတွေနမ်း နိုင်နိုင့်နို့ကလေးကို ပြန်ပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်နှယ်ပေးနေတော့ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နှစ်ယောက်စလုံးစိတ်ပြန်ကြွလာကြသည်။

ဟိုစပ်ဖြင်းဖြင်း နာတာလေးတွေကလည်း ပျောက်သွားပြီမို့ ဘိုမောင်တယောက်ဖင်ကို ကြွကာ အသာလေးဆွဲထုတ်လိုက်သည်၊ သူ့ကောင်ကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းထွက်မလိုဖြစ်သွားတော့ နိုင်နိုင့် စိတ်ထဲမှာလည်း ဟာကနဲဖြစ်သွားပြီး ဘိုမောင့်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပြန်ဖက်မိပြန်သည်၊ တကယ်က တလက်မလောက်ပဲ နောက်ဆုပ်သွားတာ ၊ ဟောပြန်ဝင်လာပြန်ပြီ ၊ အို့။

နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဘယ်လိုလှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာသိသွားကြသည်၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း စည်းဝါးမှန်လာကြသည်၊ သိပ်အကြာကြီးတာ့မဟုတ် အရသာစရှိလာတာနဲ့ ဘိုမောင့် အကောင်ကြီးက အရမ်းကို ဖောင်းတင်းလာပြီး နိုင်နိုင့် စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းသို့ သုတ်ရည်ပူတွေ တဖြစ်ဖြစ် ပန်းထုတ်ပေးနေမိတော့သည်။

နောက်ပိုင်း တော့ ကောင်းမှန်းသိ သာအိတစိုစို ဆိုသလိုပင် ဘိုမောင်နှင့် နိုင်နိုင်တို့ အခွင့်ကြုံရင် ကြုံသလို လုပ်ဖြစ်ကြတော့သည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မအားရင်တောင်မှ တည်းခိုခန်း သို့ သွား လုပ်ဖြစ်ကြသည်၊ နိုင်နိုင်လည်း ဆေးဘယ်လို စားရမည်ဆိုတာကို သိနေပြီ။

နိုင်နိုင်တယောက် ဘိုမောင်နှင့် ဓါတ်တည့်သည်လို့ပဲ ပြောရမလားမသိ ထိုကဲ့သို့ ချိန်းတွေ့ကြပြီး အချစ်နယ်ကျွံ ခဲ့ကြပြီးမှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ပိုတောင့်တင်းလာ၏၊ လိုက်သည့်ဘဲတွေကလည်း ပိုများလာပြီး နိုင်နိုင်သဘောကျသည့်ပုံ ခတ်မိုက်မိုက်လေးတွေပါလာသည်။ 

နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ကလည်း ဘိုမောင် ဝယ်ပေးသည့် အလှပြင် ပစ္စည်းအကောင်းစားတွေ ရေမွှေး၊ အသားလှဆီ၊ မိတ်ကတ် စတာတွေ သုံးပြီးပိုလည်းလှ၊ ပိုလည်း လူသိများလာခဲ့ရသည်။ အဲဒီမှာ သူနည်းနည်း မျက်စေ့ကျမိ သည့် ဘဲတဗွေ နှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတာတွေ ကို ကိုဘိုမောင်က တွေ့တော့ စွတ်စွဲပြောဆိုရာမှ သူတို့ အတွဲ နည်းနည်း ကတောက်ကဆ စဖြစ်တော့သည်။

ကိုဘိုမောင်က လည်း နိုင်နိုင့်ကို စွဲနေပြီမို့ စကားများပြီး နောက် ပြန်ချော့သည်၊ နိုင်နိုင်ကလည်း ကိုဘိုမောင်က သူ့ရီးစားဦးလည်းဖြစ်၊ သူ့ကို အလှအပပစ္စည်းတွေလည်း ထောက်ပံ့ပေးနေသောသူလည်း ဖြစ်တော့ စိတ်ပြန်လျှော့သည်၊ အဲဒီတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ရန်ဖြစ်လိုက် ပြန်တည့်လိုက် ဖြစ်နေရသည်။

ထိုအချိန်မှာအိဖြူသဇင်ကတော့ တယောက်ဆိုတယောက်ပဲ၊ အိဖြူက ရိုးသည်၊ သူ့ရီးစားကလည်း တော်တော်ကို ရိုးတော့ သူတို့မှာ အချစ်နယ်ကျွံသည့်အဆင့်ကို မရောက်ကြသေး၊ အိဖြူမှာနိုင်နိုင့် အတွေ့အကြုံတွေကို ကြက်သည်းတဖြန်းဖြန်း၊ အရည်တရွှမ်းရွှမ်းဖြင့် နားထောင်နေရလေသည်။

နိုင်နိုင့် အတွက်မူ ကိုဘိုမောင်မှာ နဂိုကထဲက သူကြိုက်လွန်း၍မဟုတ်၊ သူများတွေရီးစားရကုန်ပြီး သူမရသေးသဖြင့်၊ အထူးသဖြင့် သူငယ်ချင်းအရင်း အိဖြူ က ရီးစားရသွားတော့ တယောက်ထည်း မစွံတာကို သူများ တွေက အထင်သေးမှာစိုးသဖြင့်၊ ရီးစားတယောက်ရရင်ပြီးရော ဆိုပြီးကောက်ထားလိုက်သော၊ ဘဲတဗွေသာ ဖြစ်သည်။

ဒါပေမဲ့ ကိုဘိုမောင်ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့နှင့် ကာမ အရသာကို ခံစားလိုက်ရပြီးတော့ ပထမဦးဆုံး လိင်ဆက်ဆံဘူးသူ ယောက်ျားတဦးလည်းဖြစ်တော့ ဆက်တွဲနေခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ သို့သော်လည်း ယခုလို၊ ပေါ်ပြူလာလည်းဖြစ်၊ လိုက်သည့်ဘဲတွေလည်းများလာတော့ ကိုဘိုမောင်ကို ခါချင်လာမိပြီဖြစ်လေသည်။ထို့ကြောင့်လည်း နောက်ပိုင်း ကတောက်ကဆဖြစ် စကားများကြတိုင်း ကိုဘိုမောင် မချော့ရင်သူက ဘယ်တော့မှ ပြန်မဆက်တော့ဘူးဟု ခပ်တည်တည်နေလေ့ရှိလေသည်။

ကိုဘိုမောင်ကသာ မနေနိုင်တော့ ပြန်လာချော့လေ့ရှိသည်၊ ထိုအခါမှာ ဟိုဟာမရတာ ကြာလို့ ဆာနေသည့်အချိန်နှင့် သူ့အတွက် အလှပြင်ပစ္စည်း ထပ်ဖြည့်ဖို့လိုသည့်အခါမျိုး ကျတော့ နိုင်နိုင်က ပြန်စိတ်ပြေ ပြလိုက်လေ့ရှိလေသည်။

“ နိုင်ကလည်း ကွာ ကို စိတ်ဆိုးလို့ပြောမိတာကို၊ စိတ်ထဲ ထားမနေပါနဲ့….. ”

“ ဟင့် ကိုနော် နောက် ဘယ်တော့မှ နိုင့်ကို စွတ်စွတ်စွဲစွဲ မပြောနဲ့...ဒီတခါ သနားလို့ ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်..... ”

သို့ရာတွင် ယခုလက်ရှိသူ့ကို လိုက်နေသည့်ကောင်လေး ရဲသီဟ ဆိုလျှင် ကိုဘိုမောင်ထက် ဓနအင်အားပိုတောင့်မည့်ပုံရှိသဖြင့် သူက အထာပေးပြီး လုံးနေရာ အခြေအနေကောင်းနေပြီမို့ အဲဒီနောက်ပိုင်း ကိုဘိုမောင်ကို ဂရုမစိုက်ချင်တော့ပေ။

ကိုဘိုမောင်မှာလည်း နောက်ဆုံးသူ့ကိုယ်သူ သဘောပေါက်သွားတာလား၊ သူငယ်ချင်းတွေကပဲ သူ့ကို ဘိုမောင်အစား ကိုအုန်းမောင် ( ကုန်အုန်းမောင် ) လို့ နောက်ခေါ်ခံနေရတာကို အမြင်မှန်ရလာလို့လားမသိ။ နိုင်နိုင်နှင့် အကြီးအကျယ် နောက်ဆုံးအကြိမ်စကားများပြီးနောက်၊ ပြန်လာမချော့တော့ ခြေ။ 

အရက်တွေမူးနေတတ်သည်ဟုတော့ သတင်းကြားနေရသည်၊ နိုင်နိုင် သွားချော့ရင်တော့ ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်နိုင်ခြေရှိသော်လည်း နိုင်နိုင်က လည်း ခတ်ပြတ်ပြတ်ပင်၊ ဒီဘဝဒီမျှသာ လုပ်ချလိုက်တော့သည်။

နိုင်နိုင် တယောက် ရဲသီဟ ဆိုသည့် သူဌေးသားတယောက်နှင့် လုံးနေပြန်တော့သည်၊ ရဲသီဟ ကတော့သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ မပြောသေး၊ နဂိုထဲက နိုင်နိုင် က ကိုဘိုမောင်နှင့်တွဲနေတာ သူသိပြီးသား၊ ကိုဘိုမောင်နှင့် အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတာလည်းသူသိသည်၊ နိုင်နိုင်တယောက် ဘိုမောင်နှင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း   ပြတ်ပြတ်သားသား ဖြစ်မည့် အချိန်ကို သူကစောင့်နေတာလည်းဖြစ်သည်။

“ နိုင်..မျက်နှာမကောင်းပါလား..အိမ်က တခုခု သတင်းလာလို့လား….. ”

“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုသီဟ ရယ် နိုင့် အချစ်ကံမကောင်းတာ တွေးမိလို့ပါ….. ”

“ ဟင် နိုင် ကိုဘိုမောင်နဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်.... ”

“ သူ က အရမ်း ဝန်တိုတယ် ကိုသီဟရယ်၊ နောက် အမြဲတမ်းဆူူဆူပူပူနဲ့ နိုင်က အဲလို စိတ်မဆင်းရဲချင်ဘူး.... ”

“ အော် ကိုဘိုမောင်က ကျနော်နဲ့များ အထင်လွဲနေတာလား ကျနော်သွားရှင်းပြပေးမယ်လေ.... ”

“ ဟင့်အင်း.. ကိုသီဟ မလိုပါဘူး၊ နိုင် လည်း စိတ်ကို ပြတ်သားဖို့ ဆုံဖြတ်ပြီးပါပြီ..အချိန်တော့ နည်းနည်းယူရမှာပေါ့….. ”

“ ကျနော်စိတ်မကောင်းပါဘူးနိုင်ရယ်၊ လိုတဲ့ အကူညီမှန်သမျှ ကျနော့်ကိုပြောနော်.... ”

“ ကျေးဇူးပါပဲ ကိုသီဟရယ်….. ”

“ အော် ခုမှ သတိရတယ် ကျနော့်သူငယ်ချင်းတကောင် နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတော့ ပါလာတဲ့ စကင်လိုးရှင်းလေး၊ သူက ပြန်သွင်းမလို့တဲ့ ကျနော်က နိုင့်ကို သတိရပြီးသူ့ဆီက ဆွဲထားလိုက်တယ်၊ နာမည်ကြီးဘရမ်းလေးမို့..

“ ဟုတ်လား ကိုသီဟ၊ ဘယ်လောက်ကျလဲဟင် ကျမ ဝယ်ပါ့မယ်.... ”

“ မဟုတ်တာ နိုင်ရယ် ကျနော့်ကို အဲလို တစိမ်းလို မဆက်ဆံပါနဲ့ဗျာ၊ ကျနော်က နိုင့်ကို သတိရလို့ သူ့ဆီက ယူလိုက်တာပါ၊ ဘာမှ ဝယ်စရာမလိုဘူး၊ နိုင့်ကို လက်ဆောင်ပေးမလို့..

နိုင်နိုင် ဒီတခါနွေကျောင်းပိတ်တော့ အီလည်လည်ကြီးဖြစ်နေရသည်။ ရဲသီဟ ကလည်းသူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ဖွင့်မပြောသေး၊ ဘိုမောင်နဲ့ကလည်း ပြတ်သွားတာ တလကျော်သွားပြီ၊ ဟိုကိစ္စတွေလည်း မလုပ်ဖြစ်တာ မပြတ်ခင် တလကျော် နှစ်လလောက်ကထည်းက ဆိုတော့ တောင်းတနေမိသည်။ 

ကိုယ့်မြို့မှာကလည်း အခုဆိုပိုပြိးတောင်ပျင်းလာသလိုဖြစ်နေသည်၊ ဘွဲ့ရပြီးရင်တော့ ရန်ကုန်မှာပဲ အလုပ်ရှာပြီးနေတော့မည်၊ သူတို့မြို့ကိုတော့ ပြန်မလာတော့လို့တောင်တွေးနေမိသည်။

ဘာမှ လုပ်စရာမရှိတော့ သူ့ပထွေး နှင့် သူ့အမေတို့ အလုပ်ဖြစ်မလားဆိုတာပဲ ညတိုင်းမအိပ်ခင်ချောင်း ချောင်းနေမိသည်၊ အလုပ်ဖြစ်သည့်ရက်က တော်တော်တော့ ကျဲသည်။သို့သော်လည်း အလုပ်ဖြစ်မလားဟု ချောင်းနေရတဲ့ အချိန်မှာ ဘာမှ မမြင်ရသော်လည်း စိတ်ကူးနှင့် ကာမ စိတ်တွေထ ကာ အရည်တွေစို့လာသော သူ့အဖုတ်လေးကို သာ ဖိဖိပွတ်မိသည်၊ အရသာလည်းခံစားဖူးတော့ ပိုပြီး ငတ်မွတ်သလိုဖြစ်မိသည်။

ဒေါ်ကျော့နွယ်ကလည်း အသက်ရလာလို့လား၊ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ တကယ်ပဲ တရား အလုပ်ကို စပြီး မွေ့ပျော်လာလို့လားမသိ၊ ဥပုသ် စောင့် တရားထိုင် တွေလုပ်လာတော့ သူထက်လည်းငယ်သေးသော ဦးချစ်ဆွေကို တတ်နိုင် သမျှ အလိုလိုက်သော်လည်း စိတ်ကမပါ။

သွေး လည်းဆုံးနေပြီ ဆိုတော့ အတွင်းနံရံတွေကလည်း အပြင်ပ ချောဆီလိုအပ်လာပြီမို့ အဲဒါတွေ ဗဟုသုတ မရှိကြသော တောသူတောင်သားတွေမို့၊ နှစ်ဦးစလုံး ပူနာပွန်း ဖြစ်ကြရသဖြင့်၊ မလုပ်ဖြစ်ကြ တော့။

ဦးချစ်ဆွေ အဖို့ကလည်း သူတို့ ငယ်စဉ်တုန်းက တွေ့ရ မြင်ရ ဖို့ မလွယ်လှသည့် အမျိုးသမီးငယ်များ၏ ပေါင်လုံးခြေသလုံးလေးများကို ယခုခေတ်သမီးပျိုတို့က အပြိုင်အဆိုင် အတိုအထွာတွေ ဝတ်စား ဖေါ်ကြွား နေကြတာကြောင့်၊ ရူစားနေရတာ သူ့ ကာမ သွေးသားတွေကို လှုံ့ဆော်ပေးနေသလိုမို့၊ သူ့ဒေါသတွေကို အိမ်က ကျောင်းအမကြီး ဆီမှာလျှော့ချပြစ် ချင်နေမိသည်။ 

သို့သော်လည်း ဒေါ်ကျော့်နွယ်၏ ငြင်းပယ်မှုကြောင့်၊ အတင်းကာရောလည်း မလုပ်ချင်၊ ကိုယ့်ဇနီးမယားက ဒီအရွယ်ရောက်မှ နာဘူးကျ နေသည်ဟုလည်း ထင်မသွားစေချင်၊ ဆိုတော့ သူ့ကိုယ်တွင်းက ကာမ သွေးတွေက ကြိမ်မီးအုံးလို ဖြစ်နေရရှာလေသည်။

နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ပြန်ရောက်လာတော့ ဦးချစ်ဆွေကို ပိုပြီးဒုက္ခပေးသလိုဖြစ်နေရသည်၊ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ကလည်း အခုမှ အစွမ်းကုန်ပွင့်လာသည့် နှင်းဆီဖူးကြီးလို ကြွားကြွားဝင့်ဝင့် နှင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည့်အပြင်၊ အိမ်တွင်း နီးနီးကပ်ကပ်နေနေရတော့ အရင်တုန်းက သမီးအရင်းလို သဘောထားခဲ့ပေမဲ့၊ သွေးသားမတော်စပ်တာကို အခုတော့ ဆင်ခြေပေးနေမိပြီ။

သူ၏ တောင်းတနေသော ကာမ ဆန္ဒတွေကို ကျောင်းအမကြီးဆီက မရနိုင်တော့ ဒေါ်ကျော့နွယ် အိပ်ပျော်သွားမှ အသာအယာထပြီး၊ သူဖွက်ထားသည့် ပလေးဘွိုင်းစာအုပ်ထဲက သူကြိုက်သည့်ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်ရှိသည့်၊ မော်ဒယ်ပုံတွေကို လှန်ကာ ငါးဦးကော်မတီနှင့် သူ့ကောင်ကြီးကို ပေးတွေ့သည့်အကျင့်ရလာတော့သည်။

အဲဒီမှာ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်အတွက် အထူးတန်းက နေကြည့်ရသည့် ရှိုးဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ သူတို့ မြို့ကလေးက မီးကလည်း လာတရက်မလာတရက် ဆိုတော့ ဦးချစ်ဆွေက မဂ္ဂဇင်းက ပုံတွေ မြင်ရဖို့တခါတလေ ဖယောင်းတိုင် လေးထွန်းကြည့်ရင်း လှုပ်ရှားရသည်။ နိုင်နိုင့်အတွက်တော့ စတိတ်ပေါ်မှာ စလိုက် ဖြင့်ကြည့်ရသလိုပင်။

ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ကြီးမှာ ကိုဘိုမောင် ထက်ပိုကြီးပြီး ရှည်သလို ထင်မိတော့ သူ့ဟာလေးထဲ ထည့်ရင် အရမ်းများကျပ်နေမလားမသိဘူး ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ နိုင်နိုင်တယောက် ချောင်းရင်းက ရင် တထိပ်ထိပ် အရည် တရွှဲရွှဲ လည်းဖြစ်နေရသည်။

ဦးချစ်ဆွေ တို့  အပြင်သွားနေသည့်နေ့ခင်းဘက်မှာ ဦးချစ်ဆွေ မဂ္ဂဇင်းဖွက်သောနေရာကို သိသွားပြီဖြစ်သော နိုင်နိုင်က သွားရှာကာ လှန်လှောကြည့်မိသည်။ဒါပေမဲ့ အဲဒါကလည်း ပလေးဘွိုင်းလို မျိုး မိန်းခလေး ကိုယ်လုံးတီးပုံများသာပါသည့် မဂ္ဂဇင်း အဟာင်းလေး တစ်အုပ်၊ နှစ်အုပ်လောက်သာမို့ နိုင်နိုင့်အတွက် စိတ်ဝင်စားစရာ မရှိလှပါ၊ တခါ လောက်သွားမွေပြီးတာနှင့် သိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ပါ၊ ဦးချစ်ဆွေ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းပြီး ထုမည့် အချိန်ကိုသာ စောင့်စားနေမိတော့သည်။

တနေ့မှာ ထူးထူးခြားခြား ဦးချစ်ဆွေ တယောက် မဂ္ဂဇင်းကို မထုတ်တော့ပဲ ဓါတ်ပုံတပုံကို ကိုင်ကာ ထုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဦးချစ်ဆွေမှာ ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်၊ မျက်လုံးကိုမှိတ်လိုက် ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်လုပ်ရင်း၊ ထုရင်းနှင့် ထုံးစံအတိုင်း သူ့ပုဆိုးထဲ လရည်တွေထွက်ကျ ပြီးပြီးသွားရလေသည်။

နောက်တော့ ဦးချစ်ဆွေက ထိုဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်တခုကြားထဲညှပ်ကာ ကုတင်ဘေးက အံဆွဲလေးတခုထဲ ထည့်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဦးချစ်ဆွေ ပြီးသွားသည့်အချိန်မှာပဲ နိုင်နိုင်လည်း သူ့အစိလေးကို ပွတ်ရင်း ပြီးသွားရလေသည်။နောက်တနေ့ နေ့ခင်း အိမ်ပေါ်မှာ လူမရှိသည့်အချိန်မှာ နိုင်နိုင် သူ့မိဘ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်ပြီး ထုခဲ့သည့်ဓါတ်ပုံလေးကို လိုက်ရှာလေသည်။

ထိုအံဆွဲလေး အတွင်းမှာ စာအုပ်က သုံးလေးအုပ်သာ ဆိုတော့ ရှာရမခက်ပါ၊ စာမျက်နှာတွေကို တဖြတ်ဖြတ်လုပ်လိုက်တာနဲ့ စာအုပ်တအုပ်ကြားထဲက ဓါတ်ပုံလေးတပုံ ထောင်ထွက်လာတယ်။

“ ဟောတော့…... ”

နိုင်နိုင် အံသြသွားတယ်၊ ဓါတ်ပုံက သူ့ဓါတ်ပုံလေး၊ ဘာမှ လည်းမဟုတ်ပါဘူး ရိုးရိုးပုံလေးပါပဲ၊ သူ ကိုးတန်းလောက်တုန်းက ထင်တယ် ကျောင်းစိမ်းဂါဝန်ကလေးနဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ပုံလေး၊ တခုပဲ ရှိတယ် ဂါဝန်လေးကတော့ နည်းနည်းတိုနေပြီ။

အဲဒါကြောင့်လည်း သူ့မေမေက ကိုးတန်းမှာ သူ့ကို ထမိန်စဝတ်ခိုင်းတော့တာ၊ နင့်အရွယ်ကြီးနဲ့ ဂါဝန်မဝတ်နဲ့တော့တဲ့ ၊တိုနန့်နန့်နဲ့ ဖင်ပေါ်တော့မယ်တဲ့၊ ဟင့် သူတို့မှ မဝယ်ပေးတော့တာ၊ လူကလည်း ချက်ချင်းကြီးကို အရပ်ထွက်လာပြီးထွားလာတဲ့အချိန်ကိုး။

နိုင်နိုင်က ဒီပြင်ဓါတ်ပုံများရှိအုန်းမလားလို့ ရှိသမျှ စာအုပ်တွေ လိုက်လှန်ကြည့်သည်၊ ဓါတ်ပုံဆိုလို့ ဒီတပုံထဲ၊ ဟင့် ငါ့ကို ဖေကြီးများ အဲဒီအရွယ်ထဲက ပစ်မှားနေတာလား မသိဘူး၊ လို့ အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်၊ နောက်တော့ ဓါတ်ပုံလေးကို သူ့နေရာမှာပဲ သူပြန်ထည့်ထားလိုက်ပြီး အားလုံးနေရာတကျ ပြန်ထားခဲ့လိုက်သည်။

အဲလိုသိရတော့လည်း မျက်နှာပူသလိုလို၊ ဒေါပဲပွရမလိုလို၊ မေမေက ဘုရားတရားဘက်ကို လိုက်သွားပြီး ဖေကြီး အလိုမလိုက်တော့၍ အဲလိုဖြစ်ရသည်များလား လို့ သနားစိတ်လည်းဝင်မိသလိုလို။ဦးချစ်ဆွေကတော့ နိုင်နိုင်ဘာမှ မသိလောက်ဘူးဟု ထင်ကာ ပုံမှန်ပင် နေထိုင်ဆက်ဆံ သည်၊ မထိခလုပ်ထိခလုပ်တောင် မလုပ်၊ နိုင်နိုင်ကသာ အစပိုင်း ရှက်သလိုလို မျက်နှာပူသလိုလို ဖြစ် နေမိသည်၊ ဒါပေမဲ့ သူချောင်းကြည့် ပြီးသိနေတာတွေ ဦးချစ်ဆွေမသိ၍ သာ ထိုကဲ့သို့မျက်နှာမပျက် နေနိုင်နေမှန်းသိ သဖြင့် ပြန်ပြီး ရဲရဲတင်းတင်း နေဖြစ်လာသည်။

သူက ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ဦးချစ်ဆွေနှင့် တိုးတိုးခွေ့ခွေ့လေး နေလိုက်သည်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ဦးချစ်ဆွေ ငါးဦးကော်မတီနှင့်တိုင်ပင်တာ ရက်စိတ်လာသည်၊ တကယ်တော့ နေ့တိုင်းလိုလို ဖြစ်လာသည်၊ လုပ်တိုင်းလည်း နိုင်နိုင့်ပုံလေးကို အမြဲတမ်းထုတ်ကြည့်ပြီး အဆုံးသတ်လေ့ရှိသည်။ 

နိုင်နိုင်လည်း ချောင်းရင်းက တဖြည်းဖြည်း မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသည်။ သူ့ဘာသာပွတ်ရတာလဲ အားမရတော့ဘူး၊ ဦးချစ်ဆွေကိုပဲ သနားတာလား၊ သူကိုယ်တိုင်ကပဲ လိုချင်လာသလားမသိ၊ တခုခုတော့ ဖြစ်စေချင်လာသည်။အဲဒါနဲ့ တနေ့တော့ နေ့ခင်းဘက် လူလစ်သည့်အချိန်မှာ သူ့မိဘ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်နေသည့်ဓါတ်ပုံလေး ကို ထုတ်ပြီး သူ့ အခြားဓါတ်ပုံကို အစားထိုးထည့် ထားခဲ့လိုက်သည်။ 

သူတို့ တက္ကသိုလ် ရေကူးကန်မှာ ရေကူးဝတ်စုံနှင့် ရိုက်ထားသည့်ပုံဖြစ်သည်၊ သူက ငယ်ငယ်က သူတို့နယ်မှာ ကူးတတ်လာသည်က ခွေးကူး လို့ခေါ်သည့် ပုံစံမျိုး သာကူးတတ်ပြီး၊ ကျကျနန လက်ပစ်ကူးတွေ နောက်ပြန်တွေ မတတ်ခဲ့။

တက္ကသိုလ်ရောက်မှ အဆောင်က မမတွေ နဲ့ လိုက်ပြီး စံနစ်တကျ ကူးနည်းကို ပြန်သင်ရသည်၊ အဲဒီတုန်းက ရေကူးဝတ်စုံနှင့်ရိုက်ထားမိသောပုံလေးဖြစ်သည်၊ ဆက်ဆီဒီဇိုင်းတော့ မဟုတ်ပါ၊ အဝါရောင်ပေါ်မှာ ချင်ပေါင်ရွက်ပုံ အနီရွက်တွေ အများကြီး ပြန့်ကြဲနေသည့်ဒီဇိုင်း ဝမ်းပိစ်၊ ဝတ်စုံလေးဖြစ် လေသည်။

အဲဒီတုန်းက လည်း ရွေးစရာသိပ်မရှိ၊ သူက ဗြောင် မလိုချင်၍ အပွင့်ယူလိုက်ခြင်းသာဖြစ်သည်၊ ဘာမှတော့ ဆက်ဆီမဖြစ်ပေမဲ့ ရေကူးဝတ်စုံဆိုတော့ သူ့ရဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်တန်တွေနဲ့ မို့မို့မောက်မောက် ရင်သားလေးကတော့ ထင်းနေသည်။ခေါင်းက ရေကူးဦးထုတ်ကို ချွတ်ထားပြီး ဆံပင်ဖားလျှားချထားသည်၊ ခြေထောက်တဘက်ရှေ့မှာလိမ်လို့ ရင်ကလေးကို ကော့ပြီး ပုံပေးထားခြင်းဖြစ်ရာ၊ မေမေမြင်ပါက ဆဲခံရမည်စိုး၍ ဖွက်ထားသောပုံလေးဖြစ်သည်။

အဲဒီညက နိုင်နိုင်တယောက် ညနေစာပင် ကောင်းကောင်းမစားနိုင်၊ ဦးချစ်ဆွေတောင်သူ့ဓါတ်ပုံကို မမြင်ရသေး ၊ သူက တွေးပြီးနှောင်တရနေပြီ၊ ဒုက္ခပဲ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလည်း၊ ခုမှတော့ ပြန်ယူဖို့ သိပ်နောက်ကျနေပြီ၊ မေမေက တောင် သူမူပျက်နေတာကို သတိထားမိတယ်၊ ဘာမှန်းတော့မသိဘူးပေါ့။

“ သမီး နေလို့မကောင်းဘူးလား၊ သမီးမျက်နှာကြည့်ရတာ နူံးနေသလိုပဲ.... ”

“ ကောင်းပါတယ် မေမေ၊ ရင်ပြည့်နေလို့ပါ ထမင်းလည်း သိပ်စားချင်စိတ်မရှိဘူး.... ”

“ အင်း..အင်း..သိပ်အများကြီးမစားနဲ့လေ၊ သွေးဆေးလေးသောက်ပြီး စောစောအိပ်ယာဝင်လိုက်.... ”

“ ဟုတ်...ကဲ့...မေ.မေ….. ”

နိုင်နိုင် သူ့အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်ပေါ်လှဲရင်း နှင့် စာအုပ်တအုပ်ကောက်ဖတ်နေလိုက်သည်၊ စာအုပ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်သွင်းလို့မရ၊ အချိန်တွေက လည်း ကုန်တာနှေးလိုက်တာလို့ စိတ်ထဲဖြစ်မိသည်။

ထုံးစံအတိုင်း သူ့မိဘတွေ အိပ်ယာဝင်သံနားထောင်ပြီး အိမ်တခုလုံးတိတ်ဆိတ်သွားမှ နိုင်နိုင် အိပ်ယာပေါ်မှ အသာထကာ သူချောင်းနေကြ အပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်နေမိသည်၊ သူ့မေမေတို့ ခြင်ထောင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတာကို အခန်းမီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်မှာ တွေ့နေရသည်၊ ခနနေတော့ မီးပြတ်သွားသည်၊ အခန်းတခုလုံး မှောင်အတိကျသွားသည်။ 

နိုင်နိုင် သူ့အခန်းထဲမှာပဲ အမှောင်ထဲ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ အသာလေးထိုင် နေမိသည်၊ နောက်တော်တော်လေးကြာတော့ ကျွိကနဲ တဖက်ခန်းက ကုတင်လှုပ်သံလေး ကြားလိုက်ရသည်၊ နိုင်နိုင် ချက်ခြင်း ချောင်းကြည့်ပေါက်ဆီရောက်သွားသည်၊ မီးခြစ်သံ တိုးတိုးလေးနှင့်အတူ မီးရောင်လေးပေါ်လာသည်၊

ဦးချစ်ဆွေ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင် ၍ ဖယောင်းတိုင်မီးကို စားပွဲပေါ်က သံဗူးတခုပေါ်မှာ စိုက်ပြီးထွန်းလိုက်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေ သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်သည်၊ သူ့ လိင်ချောင်းမာမာကြီးက ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်မှာ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ထွက်လာသည်။

ဦးချစ်ဆွေ အံဆွဲကို ဆွဲလိုက်ပြီး ဓါတ်ပုံညှပ်ထားသော စာအုပ်ကလေးကို ထုတ်လိုက်သည်။နိုင်နိုင်ရင်တွေ တအားခုန်လာသည်၊ အသက်တောင်ရူဖို့မေ့နေသည်၊ သူ့ဒူးတွေတောင်ချောင်ချင်လာလို့ လဲကျမသွားရန် နံရံကို အသာလေး မှေးကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရသည်၊ ဦးချစ်ဆွေ စာအုပ်ကို လှန်ပြီး ဓါတ်ပုံလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ဦးချစ်ဆွေ ရဲ့ မျက်နှာအမူအယာ ရုတ်တရက်ပြောင်းသွားသည်၊  ချက်ခြင်းပင် သူ့ လိင်တန်ကြီးကို ပုဆိုးဖြင့်ပြန်ဖုံးကာ နိုင်နိုင့်အခန်းဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်၊ နိုင်နိုင် ချောင်းနေသည့် အပေါက်ကို တော့သူမြင်ပုံမရ၊ နိုင်နိုင့်အခန်းရှိရာဘက်နံရံ တခုလုံးကို သူလိုက်ကြည့်နေသည်၊ သူ့မျက်နှာကလည်း ပျက်နေသည်။

နိုင်နိုင် သူ့ကို ချောင်းကြည့်တာကိုတော့ သူသိသွားပြီ၊ သို့ပေမဲ့ အခုလိုဓါတ်ပုံပြောင်း ထည့်ထားလိုက်သည့်သဘောမှာ ဘာသဘောလဲ၊ ကောင်းဖို့လား ဆိုးဖို့လား၊ ဦးချစ်ဆွေ မဝေခွဲတတ်။

ဦးချစ်ဆွေ ဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်ကြားထဲ ပြန်ညှပ်လိုက်ပြီး အံဆွဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အသံမထွက် အောင်ဆွဲဖွင့်ကာ စာအုပ်ကို အံဆွဲထဲပြန်ဖွက်လိုက်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေ ဖယောင်းတိုင်မီးကို ငြိမ်းလိုက်သဖြင့် အခန်းတခုလုံးမှောင်အတိကျသွားသည်၊ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်ပုံရသည့် အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာပြီး ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။

မနက်ကျတော့ နိုင်နိုင်တယောက် ခပ်တည်တည် နေနိုင်တာ သူ့ကိုယ်သူတောင် အံသြနေမိသည်၊ အရင်တုန်းက ဦးချစ်ဆွေ မသိအောင်သူချောင်းပြီး သူ့ဘာသာသူ အိန္ဒြေပျက်နေခဲ့ရသည်၊ အခုတော့ ဦးချစ်ဆွေတယောက်၊ နိုင်နိုင့်ဓါတ်ပုံလေးကို ကြည့်ကာ ဂွင်းထုမိတာ သူသိသွားပြီ ဆိုတော့ အခု တော့ သူက အပေါ်စီးက ရနေပြီး မျက်စေ့မျက်နှာပျက် နေရသူက ဦးချစ်ဆွေဖြစ်နေတော့သည်။ 

ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်ရဲ၊ မနက် အစောကြီး အလုပ်ကိစ္စ ဆိုပြီး အိမ်က ထွက်သွားသည်၊ သို့ရာတွင် အကြာကြီးမနေနိုင်၊ သူ့စက်လှေ နှင့် ပစ္စည်း တွေတင်ချင်သည့် ကုန်သည်တွေက ငွေလာချေမည်ဆိုတော့ မပြန်လာလို့မရ။

ဒီနေ့က လည်း ဒေါ်ကျော့နွယ်က တရားစခန်း၃ရက် ဝင်မည်ဆိုတော့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို သွားမည်၊ ဆိုတော့ ပြန်လာရသည်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်က တကယ်တော့ တရားစခန်းကို ၉ ရက်ဝင်ချင်တာ သမီးရောက်နေတာ ဆိုတော့ စိတ်မချ၍ သုံးရက်သာ သွားမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားသည်။

အဲဒီသုံးရက်ကိုတောင် စိတ်ပူလို့ ထမင်းချက်၊ ဟင်းချက် အဝတ်လျှော်တို့ အတွက် ခိုင်းနေကြ အဒေါ်ကြီးတယောက်ကို မှာထားသည်၊ ထိုအဒေါ်ကြီးက လုပ်စရာရှိတာ လာလုပ်ပေးပြီး သူ့အိမ်သူပြန်သွားမှာဖြစ်သည်၊ မပြန်ခင် ပိုက်ဆံပေးဖို့ကိုတော့ နိုင်နိုင့်ကို မှာထားခဲ့သည်။

ဦးချစ်ဆွေမှာ မလွဲသာ မရှောင်သာ ၍ သာအိမ်မှာနေနေရသည်၊ သူ့ရင်ထဲ တထိတ်ထိတ်နှင့်၊ နိုင်နိုင် ဘယ်တော့များ ဘာပြောမလဲ ကြောက်ရွံ့နေမိသည်၊ ရှက်လည်းရှက်နေသည်၊ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ နိုင်နိုင့်လို အပျိုထွတ်ထွတ်ကလေးက သူ့လို အဖိုးကြီးကို တော့စိတ်လာမယ်လို့ကို မထင်။

သူ့ကို တမင် ဟားတိုက်ချင်လို့ လုပ်တာများလားလို့ သံသယရှိသည်၊ ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင့်ကို သူက သမီးလေး အရင်းလို ဂရုစိုက်ခဲ့သလို၊ နိုင်နိုင်ကလည်း သူ့အပေါ်ဘယ်တုန်းကမှ မလေးမစားလုပ်တာမျိုး မတွေ့ခဲ့ရဘူးတော့ ဘာကို စဉ်းစားရမှန်းမသိ စိတ်တွေ ထွေပြားနေရလေသည်။ 

ဒီအရွယ်ကျမှတော့ မဟုတ်က ဟုတ်က အမှုမျိုးနဲ့လည်း အဖမ်းခံရပြီး ရပ်ကွက်ထဲ မြို့ထဲ နာမည်ပျက်ရမည့်အဖြစ်မျိုးလည်း မဖြစ်ချင်။ ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင့် အမူအယာက တမနက်လုံး ဘယ်လိုမှ မနေတော့ ဦးချစ်ဆွေ နည်းနည်းလေး စိတ်သက်သာရာရလာသည်။ ဒေါ်ကျော့နွယ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာ ကုန်သည်တွေ ရောက်လာသည်၊ သူတို့ ကုန်တွေ ဦးချစ်ဆွေ စက်လှေနှင့်ပါသွားပြီ ဖြစ်ရာ အခုမှ ငွေလာချေခြင်းဖြစ်လေသည်။

ငွေများမှာလည်း ထိုခေတ်က အချပ်ကြီးများလည်း မရှိသေး၊ ဘဏ်ကလည်း ခေတ်မစားသေး ဆိုတော့ ပိုက်ဆံထုပ်တွေ ကို ရေရတာက တော်တော်ကြာသည်။နိုင်နိုင်တယောက် အဲဒါမျိုးကတော့ ကူလုပ်နေကြဖြစ်သဖြင့်၊ သူနှင့်ဦးချစ်ဆွေတို့ ပိုက်ဆံထုတ်တွေကို ထိုင်ရေနေကြသည်၊ ကုန်သည်တွေကတော့ လူရင်းတွေမို့ ပိုက်ဆံထုတ်ထားခဲ့ပြီးထွက်သွားကြပြီ၊ လိုတာပိုတာနောက်နေ့ကျမှ ပြောကြသည်၊ သူတို့ချင်းက အဲလိုယုံကြည်မှုရှိသည်၊ လုပ်လာတာကြာပြီ မဟုတ်လား။

ဦးချစ်ဆွေက ပိုက်ဆံရေတွက်နေရင်းက နိုင်နိုင့်ကို တချက်တချက် ခိုးခိုးကြည့်သည်၊ နိုင်နိုင်က ဘယ်လိုမှ မနေ၊လုံးဝပုံမပျက်၊ တော့ ဦးချစ်ဆွေလည်း စိတ်သက်သာရာရရုံမက လီးက မာလာရသည်။အင်း နောက်ပြီး တအိမ်လုံးမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ၊ ဦးချစ်ဆွေ ပိုက်ဆံထုတ်ရေတာတောင် ခနခန ပြန်ပြန်ရေနေရသည်၊ လူလည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားတွေ ဖြစ်နေသည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ ကောင်းကောင်းသတိထားမိသည်၊စိတ်ထဲမှာ ရီချင်နေသည်။

မျက်နှာပေါ်က ရီချင်နေသည့် အမူအရာကို ဦးချစ်ဆွေ မမြင်အောင် တချက်တချက် တဖက်လှည့် လိုက်ရသည်။ သူ ဦးချစ်ဆွေကို ရုပ်သေးရုပ်လို ကစားလို့ရနေတာကို သဘောကျနေမိသည်။အဲလိုနှင့် တနေ့တာကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီး ညနေစာစားပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ဦးချစ်ဆွေက အပြင်ခနထွက်သွားသည်၊ အိမ်မှာလာကူတဲ့ အဒေါ်ကြီးလည်း ပြန်သွားပြီ၊ အိမ်ကြီးတလုံးထဲ တယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာ အပြင် ညလေးမှောင်လာတော့ နိုင်နိုင့် စိတ်တွေ စကစားလာသည်။

ဦးချစ်ဆွေကို အဲလိုကလိနေရုံဖြင့် မတင်းတိမ်ချင်တော့၊ သူ့သွေးသားတွေကလည်း တောင်းဆိုနေပြီ၊ ကိုဘိုမောင်နှင့်လည်း အတွေ့အကြုံရှိဘူးနေ ပေမဲ့ နောက် ယောက်ျား တယောက်နဲ့ ဆို ဘယ်လိုနေမလဲ။နောက်ပြီး သူနဲ့ ပထွေးဆိုပေမဲ့ သူ့ကို သမီးအရင်းလို ဂရုစိုက်ခဲ့သူ၊ သူနှင့်လက်ပွန်း တတီးတောက် လျှောက်နေ လာခဲ့သူ၊ နောက်ပြီးတော့ သူအမြဲချောင်းနေကြမို့ စိတ်ထဲက လိုချင်နေရသော လီးကြီးပိုင်ရှင်၊ ဒီညတော့ တခုခု ဖြစ်အောင် စမ်းကြည့်မည်ဟု နိုင်နိုင် တွေးနေလိုက်သည်။

နိုင်နိုင့် စိတ်ကူးကတော့ ဦးချစ်ဆွေကို ထုံးစံအတိုင်း သူ့အခန်းက ချောင်းမည်၊ ဦးချစ်ဆွေ သူ့ဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်ကြားက ထုပ်ပြီး ဂွင်းထုမှ သူ့အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားပြီး အမိဖမ်းမည် ၊ အဲဒီအချိန်မှာ ဘာဖြစ်မလဲ၊ ခစ်ခစ်၊ သူ့ဘာသာ အသည်းယားလာသည်၊ သူ့စောက်ဖုတ်လေး စိုလာသည်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကိုချွတ်ပြီး လျှော်မဲ့ ခြင်းထဲ ပြစ်ထည့်လိုက်သည်။

ဘရာဇီယာလည်း ဒီအတိုင်းပဲ၊ခြင်းထဲသွားတော့ ဆိုပြီး လှမ်းပစ်ထည့်လိုက်လေသည်။ အပေါ်က သူ့ ပထွေး ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည် အဟောင်းတထည်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်သည်၊ အင်္ကျီကြီးက သူ့ပေါင်လည်လောက်ထိရောက်နေတော့၊ မထူးပါဘူး ဆိုပြီး ထမိန်ပါကွင်းလုံးချွတ်ပြီး ခြေရင်းက တန်းမှာလွှားထားလိုက်သည်။

နောက်တော့ သူ့ဘာသာသူ အဝတ်ဘီဒိုက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်မှာ လမ်းလျှောက်ကြည့်ရင်း ဆံပင်တွေကို သိပ်ပွနေသလားဟု ထင်ပြီး သားရည်ပင်နှင့် အနောက်မှာ စုချည်လိုက်သည်၊ ထိုအခါတော့ သူ့မျက်နှာလေး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။

အင်း ဖေကြီး ခုထိလည်း ပြန်မလာသေးပါလား၊ ခါတိုင်း အဲလောက် ညမနက်ပါဘူးဟုလည်း စိတ်ထဲ လည်း တွေးမိသည်၊ အောက်ထပ်ကို ခနပြန်ဆင်းကြည့်သည်၊ ဘယ်သူမှ လည်း မရှိတော့၊ တိတ်ဆိတ်နေသည်၊ အိမ်ရှေ့မှာ သူတို့ တံခါးက နှစ်ထပ်ဖြစ်သည်။ 

တခုက ဘိလပ်တံခါးခေါ်မလား ဘာဂျာတခါးခေါ်မလား သံတံခါးဖြစ်သည်၊ အဲဒါက အမြဲလိုလို စေ့ထားပြီး အထဲမှ သော့ခပ်ထားလေ့ရှိသည်၊ အပြင်သွားသောသူက သော့ပါသွားလျှင် အပေါက်က လက်လျှို၍ သော ဖွင့်ဝင်၍ရသည်။

နောက်တထပ်က သစ်သားတံခါး ခေါက်တံခါးဖြစ်သည်၊ နေ့ခင်းဆိုလျှင် အကုန်ဖွင့်ထားတတ်ပြီး ညအိပ်မှ လုံးဝပိတ်လိုက်လေ့ရှိသည်၊ အခုတော့ အဲဒီသစ်သားတခါးကို ပိတ်ဖို့အချိန်တောင်ရောက်လာပြီ၊ အဲဒီသစ်သားတံခါးကို အတွင်းမှ ဂလန့်ထိုးလိုက်လျှင် အပြင်က ဘိလပ်တံခါးကို သော့ခပ် ဝင်ရုံနှင့်မရတော့ပေ၊ အတွင်းက လူက ဖွင့်ပေးမှ ဝင်လို့ရပေမည်။

စောင့်ရတာ နည်းနည်းကြာတော့ နိုင်နိုင်စိတ်မရှည်ချင်တော့၊ သစ်သားတံခါးကိုပါ ပိတ်လိုက်တော့သည်၊ ပြန်မလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ဟင့် သူတခါမှ မစဉ်းစားမိ၊ ခါတိုင်း သူ့မေမေပဲ ဖွင့်ပေးနေလို့ထင်သည်။နိုင်နိုင် အပေါ်ထပ်ပြန်တက်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး လှဲရင်း အတွေးထဲ နှစ်မြောနေ၏၊ ကိုဘိုမောင်နှင့် ကြမ်းခဲ့တဲ့နေ့တွေ၊ ကို ပြန်လွှမ်းလာ၏။

ရဲသီဟ ကရော သူ့ကို ချစ်ခွင့်တောင်းအုန်းမှာလား၊ အဲဒါထက် ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ထွားထွားကြီးကို ပြန်တွေးမိပြန်တော့ သူ့လက်ကလေးတွေက အလိုလို ပေါင်ကြားရောက်သွားပြန်သည်။အခုတော့ ဒူးထောင်လိုက်တာနဲ့ ရှပ်အင်္ကျ ီအနားက ပေါင်ရင်းကို လှန်ကျသွားပြီး သူ့ပေါင်ခွဆုံက ရှင်းလင်းနေသည်၊ မနေ့ကပင် စောက်မွှေးလေးတွေကို ရိပ်ထားသဖြင့် ပြောင်ရှင်းနေသော သူ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်ဖြားကလေးဖြင့်ပွတ်ပေးနေရင်းက အဖုတ်နူတ်ခမ်းလေးကို ပွတ်လိုက်မိသည်။

“ အ….. ”

သူ့ပါးစပ်က အသံလေးပင်ထွက်အောင် ငြီးငြူမိသည်။ အားးးးးး လိုချင်လိုက်တာ၊ အရည်လေးတောင်စီးကျလာပြီ၊ သူ့ ဆန္ဒတွေ တအားပြင်းပြနေရပြီ၊ ဒီလိုမိုးချူပ်နေမှ တော့ ဖေကြီး ပြန်လာတာနဲ့ သူစိတ်ကူးထားသလို ဟိုဟာတောင်လုပ်ပါတော့မလားမသိဘူး၊ လို့တွေးပြီး ဒေါသလည်း နည်းနည်းထွက်နေမိသည်။

အဲလိုနှင့် နိုင်နိုင်တယောက် စိတ်တွေ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေချိန်မှာ တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ အိမ်ရှေ့ သို့ တချိန်လုံးနားစွင့်နေသော နိုင်နိုင်မှာ ကမန်းကတန်း ထကာ လှေခါးမှ ပြေးဆင်းသွားမိလေသည်။တံခါး ကလန့်ဖြုတ်လိုက်ပြီးမှ မိမိကိုယ်မိမိ ဘယ်လိုဝတ်စားထားတယ် ဆိုတာ နိုင်နိုင်သတိရလိုက်မိသည်။ သူ့တကိုယ်လုံးမှာ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီတထည်ပဲရှိသည်၊ အတွင်းမှာ ဘရာလည်း မရှိ၊ ဘောင်းဘီလည်းမရှိ။ 

သူပထမရည်ရွယ်ထားတာက ဦးချစ်ဆွေ ဟိုဟာလုပ်နေမှ ဝင်သွားဖို့၊ အကြောင်းမဟုတ်တော့ပါဘူး၊ ဦးချစ်ဆွေ နောက်ကျနေလို့ ဒေါနည်းနည်းပွတာက တချက်၊ တခါမှ အဲလို နောက်မကျဘူးလို့ စိတ်ပူတာက တချက် ရောသွားလို့ အဲဒီဟာတောင်သိပ်ဂရုမစိုက်မိတော့ပါဘူး။

တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို မကြည့်ပဲ ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး အိမ်ထဲ တန်းဝင်သွားတယ်၊ နိုင်နိုင်က ဘိလပ်တံခါးပိတ်သော့ခပ်၊ သစ်သားတံခါးကို ပိတ်ကလန့်ချပြီးမှ ဦးချစ်ဆွေနောက်လိုက်သွားတယ်။ဦးချစ်ဆွေက မီးဖိုထဲမှာ ရေအိုးထဲက ရေတခွက်ခတ်ပြီး အငမ်းမရ တနှစ်လောက်ရေငတ်နေတဲ့သူလို သောက်နေတယ်။ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေနဲ့ လက်တကမ်းလောက်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး ဦးချစ်ဆွေရေသောက် အပြီးကို စောင့်နေလိုက်တယ်၊ ပြီးသွားတာနဲ့။

“ ဖေကြီး ဒါက ဘယ်ကို သွားနေတာလဲ….. ”

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို တည့်တည့်မကြည့်ပဲ ဘေးကို ကြည့်ရင်းက

“ ဖေကြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့လို့ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စကားကောင်းသွားလို့ပါသမီးရယ်….. ”

“ အိမ်မှာ သမီးတယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဖေကြီးမေ့နေပြီလား၊ ခါတိုင်းတောင် ဒီလို နောက်မကျတတ်ပဲနဲ့.... ”

အဲလို နိုင်နိုင်က လေသံမာမာလေးနဲ့ ပြောလိုက်မှ ဦးချစ်ဆွေက  စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ နိုင်နိုင့်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

“ ဟင်..သမီး ဘာဖြစ်လုပ်လဲ..ဖေကြီးမရှိတုန်း တယောက်ယောက်များ..

“ အခုမှ စိုးရိမ်မနေနဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ တခါထဲ သမီးတယောက်ထဲ ရှိနေတာများ အိမ်ကို တော်တော်နဲ့ ပြန်မလာဘူး..

“ အင်း ဖေကြီးက ………….... ”

အဲလို ပြောရင်းနဲ့မှ ဦးချစ်ဆွေတယောက် နိုင်နိုင်ဝတ်စားထားတာကို သတိထားမိသွားတယ်၊ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး စကားလည်းထစ်သွားတယ်၊ လည်ဇလုပ်ကြီးမြင့်ချည်နှိမ့်ချည်နဲ့ ဖြစ်နေအောင် တံတွေးတွေကိုမျိုချနေရတယ်။

နိုင်နိုင်ဝတ်ထားတာကလည်း သူ့ရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီအဟောင်း အညိုဗြောင် အသားပျော့ပျော့ လေ၊ အပေါ်ပိုင်းက ကြယ်သီးကလည်း သုံးလုံးလောက်ဖြုတ်ထားသေးတော့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ရင်သား အပေါ်ပိုင်းလေး တွေ။နောက်ပြီး အောက်ပိုင်းက အင်္ကျီကလည်း အောက်အနားက ဘေးမှာဝိုက်ပြီး ခွဲထားတဲ့ ပုံစံဆိုတော့ ရှေ့မှာသာ ဖုံးနေပေမဲ့ ဘေးက ပေါင်သားတွေက တင်ပါးနားလောက်အထိကို မြင်နေရတာဆိုတော့၊ ဦးချစ်ဆွေ စကားမပြော နိုင်ဖြစ်သွားရတာလည်း အပြစ်မပြောသာပေဘူးလေ။

“ အင်း အင်း..အဖေကြီး အိပ်တော့မယ် အရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ….. ”

ဦးချစ်ဆွေခမျာ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ပဲနဲ့ နိုင်နိုင့်ဘေးနားကနေ အမြန်ဖြတ်ပြီး လှေခါးကနေပြေးတက်သွားပါတော့တယ်၊ နိုင်နိုင်ကလည်း သူ ဦးချစ်ဆွေကို လိုသလို လုပ်လို့ရနေပြီ ဆိုတာသိနေတော့ အေးဆေးပဲ အနောက်ကနေတက်လိုက်သွားသည်။

 ဦးချစ်ဆွေတို့ အခန်းထဲ ရောက်တော့ မီးပှိတ်ထားတာမို့ မှောင်မဲနေတာနဲ့ နိုင်နိုင်က မီးကို ဖွင့်လိုက်သည်၊ အခန်းထဲက လေးပေမီးချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်က ဖွေးကနဲ့ ဖြာကျလာခဲ့သည်။ ဦးချစ်ဆွေ တယောက်ခြင်ထောင်ထဲမှာ တဘက်ကို လှည့်ပြီး အိပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

“ ဖေကြီး….. ”

“ အင် သမီး နိုင်နိုင်... ”

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီးထူးလိုက်သည်။

“ ဖေကြီးကို မေးစရာရှိလို့….. ”

“ ဘာများတုန်းသမီးရယ်..ညမိုးသိပ်ချူပ်နေပြီ….. ”

“ မိုးချူပ်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ ဖေကြီးရယ်…... ”

“ မဟုတ်ပါဘူး..သမီး အိပ်ရေးပျက်နေမှာစိုးလို့ပါ….. ”

“ ဟင့်အင်း မပျက်ပါဘူး..ဖေကြီးဘာလို့ သမီးဓါတ်ပုံကို ကြည့်ပြီး ဟိုဟာလုပ်နေတာလဲလို့….. ”

“ အို……...သမီးရယ် ဖေကြီးကို ခွင့်လွတ်ပါကွယ်..ဖေကြီးမှားပါတယ်..ဖေကြီး စိတ်အလိုကို လိုက်မိတာပါ..ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောပါနဲ့နော်.... ”

ဦးချစ်ဆွေက ကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေရက ထထိုင်လိုက်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို ပြောလိုက်သည်။

“ အင်းပါ ဖေကြီး ကိုလည်း ဘယ်သူက တိုင်မယ်ပြုမယ်ပြောနေလို့လဲ သမီးက သိချင်လို့မေးတာကို.... ”

နိုင်နိုင့်အသံက စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံလည်း မပေါက်တော့ ဦးချစ်ဆွေ နိုင်နိုင့်ကို မော့ကြည့်မိသည်၊ နိုင်နိုင်ဝတ်ထားတဲ့ သူ့ရှပ်အင်္ကျ ီလေးကလည်း ဖရိုဖရဲနှင့် သူ့ပုခုံးလေးအစွန်းမှာ အောက်ပဲ လျှောကျတော့မလိုလို မို့ နိုင်နိုင့်ရင်နှစ်မွှာက အလုံးလိုက်ကလေးတွေ၊ နို့သီးခေါင်းမမြင်ရရုံပဲ ရှိတော့သည်။ 

သူနှင့်လည်း အသားချင်းကပ်တော့မလောက် နီးကပ်နေလေရာ နိုင်နိုင့်ဆီမှ ရေမွှေးနံ့လေးနှင့် မိန်းခလေး ကိုယ်နံ့လေးက ဦးချစ်ဆွေ၏ ငယ်ပါကြီးကို တင်းမာထောင်ထလာစေ တော့သည်။ဦးချစ်ဆွေ စိတ်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း ရဲလာသည်၊ ကောင်မလေးရော ဆန္ဒရှိနေတာလား၊ သူ့လက်တွေက နိုင်နိုင့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ရောက်သွားသည်။

“ သမီး တကယ်စိတ်မဆိုးဘူးလား.... ”

နိုင်နိုင်က ခေါင်းလေးကို ရမ်းပြလိုက်သည်။

“ သမီးရယ် သမီးမေမေ က သွေးသား အပြောင်းအလဲနဲ့ အိမ်ထောင်သည်တွေရဲ့ တာဝန်ကို မပြုချင်တော့တာ အတော်ကြာပြီကွယ့်၊ ပထမတော့ ဖေကြီးကို အားနာလို့မငြင်းဆန်ပေမဲ့ စိတ်မပါတော့ဘူး။နောက်တော့ လုံးဝကို လက်မခံတော့ဘူး၊ ဖေကြီးတို့ အရွယ်က အဲဒီဆန္ဒတွေ အပြင်းပြဆုံးအရွယ်လေ၊ အဲတော့ ဖေကြီး ကိုယ့်ဘာသာ သွေးသားတွေကို ဖြည်လျှော့ရတာပေါ့၊ …... ”

ဦးချစ်ဆွေက စကားပြောနေရင်းနဲ့ နိုင်နိုင့်လက်မောင်းလေး တွေကို ပွတ်ပေးနေတော့ ၊ နဂိုကမှ ကပိုကရိုဖြစ်နေရတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီက ပိုလျှောကျလာရသည်။

“ အဲဒီမှာ ဒီတိုင်းကြီးဆိုရင် တော်တော်နဲ့ ကိစ္စက ပြတ်မှာမဟုတ်တော့ ကိုယ်စွဲလမ်းပြီး ဟိုဟာပြုချင်တဲ့အချောအလှလေးတွေကို စိတ်ကူးနဲ့ မှန်းပြီး လုပ်တော့ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးရတာပေါ့သမီးရယ်.... ”

“ ဟင်း..ဖေကြီးက မီးကို လှတယ်လို့ပြောတာပေါ့၊ ပြီးတော့ မီးကို ဟိုဟာပြုချင်နေတယ်ပေါ့လေ….. ”

နိုင်နိုင့်အသံက စိတ်ဆိုးသံလည်းမပါတော့ ဦးချစ်ဆွေအတွက်ကတော့ ဒီလောက်ကြီးလည်း မတုန်းပါ၊ ကောင်မလေး အဲလောက်ရဲတာကိုသာ နည်းနည်းအံအားသင့်မိရသည်၊ သို့ပေမဲ့လည်း၊ ငါးကြော်မကြိုက် ကြောင်မိုက်သာ ဖြစ်မည်မဟုတ်လား၊

“ အင်း..သမီး အပြစ်ပြောရင်လည်းခံရတော့မှာပါပဲသမီးရယ်.... ”

ဦးချစ်ဆွေလက်တွေက ရှပ်အင်္ကျီလျှောကျသွားလို့ပေါ်လာသည့် နိုင်နိုင့်နို့ကလေးတွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ ဘာမှ မပြောတော့ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားကာ ဦးချစ်ဆွေ၏ ပုခုံးကိုသာ သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်တင်ထားလိုက်သည်။ဦးချစ်ဆွေ ရဲ့ခေါင်းက ငုံ့ပြီး နိုင်နိုင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ငုံစို့လိုက်သည်။

“ အို့….. ”

နိုင်နိုင့် ဆီမှ ငြီးသံကလေး ထွက်လာပြီး ဦးချစ်ဆွေ လည်ဂုတ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ကလေးဆွဲဖက်လိုက်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေ၏ မျက်နှာကြီးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားကာ ဦးချစ်ဆွေ မျက်နှာကြီးက သူ့နို့လေး နှစ်လုံးကို ဖိကပ်မိသွားသည်၊ ဦးချစ်ဆွေအတွက်တော့ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သွားသလိုဖြစ်နေရကာ၊ သူ့လိင်တန်ကြီးမှာလည်း သံချောင်းလောက်ကို တင်းမာလာတော့သည်။

ငတ်နေရတာလည်း ကြာပြီမို့ အပရိက တွေ မလုပ်ချင်တော့ နိုင်နိုင့်နို့နှစ်လုံးကို သူ့မျက်နှာနှင့် ပွတ်သပ်၊ ထိသမျှမသားနုနုအိအိလေးတွေကို လျှာနှင့်ရက် နူတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ရင်း နိုင်နိုင့်ကို အိပ်ယာ ပေါ်ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားအောင်တွန်းလှဲချလိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေးလှဲ ပေးလိုက်လေသည်။

သူဝတ်ထားသည်မှာလည်း ရှပ်အင်္ကျီပွပွကြီး တထည်တည်းသာမို့ သူပက်လက်ကလေး လှန်ပြီး သူ့ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်သည်နှင့် ရှပ်အင်္ကျီအနားတွေကပေါင်ပေါ်မှ လျှောဆင်းကာ သူ့ပေါင်ခွဆုံက ဗလာကျင်းသွားပြီဖြစ်လေသည်။

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို အသာလေး တွန်းလှဲလိုက် ကထဲက နိုင်နိုင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူပြီးဖြစ်လေသည်၊ သူပုဆိုးမှာလည်း ပြေနေပြီမို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ဖြစ်သွားရန် အိပ်ယာခြေရင်းသို့ ကန်ထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။ 

ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကိုယ်ပေါ်မှ မိုးလျှက် ညာဘက်လက်ကို ထောက်ကာ ဘယ်ဘက်လက်ဖြစ့်သူ၏မာန်ဖီနေသော အတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်၍ နိုင်နိုင့်ပေါင်ခွဆုံကြားက အဖုတ်နေရာကို မှန်းတေ့လိုက်လေသည်၊ ခြင်ထောင်တွင်းမှာ သူ့ကိုယ်မှ အရိပ်က နိုင်နိုင့်အောက်ပိုင်းကို ကျနေသဖြင့် မြင်ကွင်းက သိပ်မသဲမကွဲ ပေမဲ့ အိမ်ထောင်သည်မို့ ပစ်မှတ်ကတော့ မလွဲပါ။

သူ့လီးထိပ်ကြီးမှာ စိုစိုစွတ်စွတ် ခပ်ချွဲချွဲ အရည်များကို ထိမိသဖြင့် နိုင်နိုင်တယောက်လည်း စိတ်တွေ အရမ်းထနေပြီ ဖြစ်ကြောင်းသူ သိလိုက်ရသည်။နုဖတ်နေသည့် နုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားမှာ အသာတေ့၊ ကိုယ်ကို ထိန်းပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းချလိုက်ရာ အရည်များဖြင့်ချောမွေ့နေသော်လည်း အပျိုမ အဖုတ်ကလေးက တင်းကျပ်နေသဖြင့် ဦးချစ်ဆွေမှာ အရမ်းမလုပ်ရဲခြေ၊ တလက်မချင်း ဖိသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ် လိုက်နှင့် သူ့လိန်တန်တဝက်ဝင်သည်အထိတော့ စိတ်ကို ထိန်းလုပ်နေရရှာလေသည်။

နိုင်နိုင်မှာ မျက်လုံးလေးကို တင်းတင်းမှိတ်ထားပြီး နူတ်ခမ်းလေး မှာဟတတ ဖြင့် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရူရင်း ဦးချစ်ဆွေ နည်းနည်းဖိထိုးလိုက်တိုင်း အင့် ကနဲ အင့်ကနဲ ငြီးငြူနေလေသည်။

သူ့လိန်တန်ကြီးတဝက် လောက် ဝင်ပြီး သောအချိန်မှာတော့ ဦးချစ်ဆွေ တယာက် စိတ်ကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့ပါ၊ ခါးကိုကော့ကာ တချက်တည်းနှင့် သူ့လီးကြီးတချောင်းလုံး အဆုံးထိဝင်အောင်ဆောင့်ချလိုက်မိတော့သည်။

“ စွိ..ဖျစ်...ဖတ်.... ”

“ အား….အင်း..ရှီး…..ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်…….နာတယ်ဖေကြီး..အားး….. ”

ရုတ်တရက်ထ အော်လိုက်သော နိုင်နိုင့်အသံကြောင့် ဦးချစ်ဆွေ ရောက်သည့်နေရာမှာ ရပ်နေလိုက်မိသည်၊ ရောက်နေတာကလည်း ဆုံးနေပါပြီ၊ သူ့ဆီးခုံက နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ဖိကပ်နေပြီးဖြစ်လေသည်။ သူ့လိန်တန်ကြီး တောင် နည်းနည်းပူသွားသည်။အခုတော့ နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်း အတွင်းသား နွေးနွေးလေးထဲမှာ နပ်နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်၏ ရှုံ့မဲ့သွားသော မျက်နှာလေးကို အသာနမ်းလိုက်သည်။ နိုင့်နိုင့်နို့နှစ်လုံးကတော့ သူ့ရင်ဘတ်အောက်မှာ ပိပြားနေပြီ၊

“ ဆောရီး ခလေးရယ်၊ အရမ်းနာသွားလား..ဖေကြီးလောသွားတယ်.... ”

နိုင်နိုင်မှာ ခုလို ဦးချစ်ဆွေရပ်နေလိုက်တော့ သူ့စောက်ခေါင်းထဲက အနာဖြည်းဖြည်းချင်း သက်သာလာသဖြင့် မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ပြီး သူ့ကို စိုးရိမ်တကြီးငုံ့ကြည့်နေသော ဦးချစ်ဆွေကို ခေါင်းလေး တချက်ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဦးချစ်ဆွေ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်မှာလည်း မလိုလားသဖြင့်၊

“ ရတယ် ဖေကြီး.ရုတ်တရက်မို့ နည်းနည်း စပ်သွားတာပါ.... ”

နိုင်နိုင့်လက်လေးတွေက ဦးချစ်ဆွေကို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်ထားမိသည်၊ သူထင်တဲ့အတိုင်းပဲ၊ ဦးချစ်ဆွေ ဒုတ်ကြီးက ကိုဘိုမောင်ထက်တုတ်ပြီး ရှည်လည်းရှည်သေးသည်။နောက်ပြီး စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြလွန်းလို့လားမသိ သံချောင်းကြီးလိုပဲ မာလိုက်တာက အကြောလိုလို အရိုးနုလိုလို အဖုဖု အထစ်ထစ်တွေတောင် နိုင်နိုင့် စောက်ခေါင်း အတွင်းသားလေးတွေမှာ ထိဖိနေတာကို သိနေရသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ခံစားလိုက်ရတာ ပြည့်နှစ်သွားတာပဲ၊ မဟုတ်လား။

 နိုင်နိုင်က သူ့အတွင်းသားလေးတွေ ပူစပ်တာ ပြေလျှော့သွားပြီး ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ပူပူနွေးနွေး လိင်ချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးကို အသားကျသွားတာနဲ့ သူ့ဖင်လေးမသိမသာလှုပ်ပေးပြီး ဦးချစ်ဆွေကို စလုပ်ဖို့ အချက်ပေးလိုက်တယ်။

ဦးချစ်ဆွေက ပထမတော့ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကို ထောက်ပြီး ဖင်ကို ကော့လို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင်အထွက် စလုပ်တယ်၊ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းအရှိန်ကလေးရလာတယ်။လက်ထောက်ထားရတာလည်း ညှောင်းလို့ နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေး ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့လက်ဖဝါးတွေကို နိုင်နိုင့်တင်ပါးအောက်ထိုးထည့်ပြီး နိုင်နိုင့်ဖင်လုံးတွေကို ဆွဲဆွဲပြီး အားရပါးရဆောင့်တော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေမှာ အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူ အိမ်ထောင်သည်မို့၊ ဆောင့်ချက်တိုင်းက အားပါပြီး အချက်ကျကျ ထိထိမိမိ လိုးတတ်သူဖြစ်သည့်အပြင်၊ သူ့လိင်တန်ကြီးမှာ အားရပါးရ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးမို့ နိုင်နိုင့်ခမျာ အခုမှ ကာမစည်းဇိမ်ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ကြီး ခံစားရပေတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေ၏ ဆောင့်ချက်များ အောက်တွင် လူးလိမ့်ကော့ပျံနေပြီး ကာမ အရသာအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားတော့သဖြင့်၊ သူ့လက်သည်းများက ဦးချစ်ဆွေ၏ ကြောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်လိုက်မိလေသည်။ချစ်ဆွေမှာလည်း ဘယ်ကာလကထဲက မှန်းပြီး လုပ်ချင်နေမှန်းမသိသော မယားပါသမီးလေးကို တကယ်ဆော်နေရ တာမို့၊ စိတ်ဓါတ်အရရော၊ အဖုတ်ကလေးက ကျပ်လွန်းသဖြင့် သူ့လိန်တန်ကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင် ပေးထားသလိုဖြစ်နေရတာရော။

ထို့ကြောင့် ပထမဆုံးအချီမှာတော့ သိပ်အကြာကြီး မထိန်းနိုင်တော့ပဲ၊ နိုင်နိုင် ပြီးသွားပြီသည်နှင့် ခနတာ အတွင်းသူလည်း သုတ်ရည်များ နိုင်နိုင့် စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲ ပန်းညှစ်ထည့်ကာ ပြီးသွားရရှာတော့သည်။

“ အားးးးး ဖေကြီး………….... ”

“ ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်…….. ”

………………………………………………………

ဦးချစ်ဆွေ မှာပြီးသွားသော်လည်း သူ့လိင်တန်ကြီးကို နိုင်နိုင့် အဖုတ်လေးထဲ စိမ်ထားရင်း၊ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက်တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း အသက်ကို မှန်မှန်လေးရူရင်း နားနေကြလေသည်။ 

ခနနေတော့မှ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်သည်းကလေးများဖြင့် ဦးချစ်ဆွေ၏ ရင်ဘတ် လည်ပင်းတို့ကို မနာ့တနာ ဖွဖွလေး ခြစ်ကစားနေသလို၊ ဦးချစ်ဆွေကလည်း နိုင်နိုင့်၏ လက်တအုပ်စာ ထက်နည်းနည်းလေး ကြီးသော နို့ ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် လိမ့်လိုက် ကစားနေပေသည်၊ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ၏ မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း၊

“ ဖေကြီး…….... ”

“ ဟင်..သမီး လေး…... ”

“ ဟင့်..ဖေကြီးကလည်း လူကိုတော့ ဟိုဟာ တောင်လုပ်ပြီးနေပြီ ခုထိသမီးခေါ်တုန်းပဲလားလို့.... ”

“ အင်းလေ ဟုတ်သားပဲ မိုးကြိုးတွေ ဘာတွေပစ်နေပါအုန်းမယ်၊ နိုင်လေးလို့ခေါ်မယ်နော်၊ သမီးမေမေရှေ့ကြရင်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့နော်.... ”

“ ဟင့်..ကြည့်..ပြောရင်းနဲ့တောင် သမီးလုပ်နေသေးတယ်….. ”

“ အော်အေး ဘွာတေးဘွာတေး..နိုင်လေးကရော ဖေကြီးကို ဘယ်လိုခေါ်မှာလဲ...ဖေကြီးလို့မခေါ်နဲ့တော့နော်.... ”

“ အင်းလေ ဦးဦးချစ် လို့ခေါ်မယ် ခစ်ခစ်.... ”

“ ကောင်းတယ် ဦးဦးချစ် နဲ့ နိုင်လေးပေါ့ ဟီးဟီး...လူကွယ်ရာမှာနော်၊ အဟီး….. ”

“ အင်းပါ..ဒါနဲ့ ဦးဦးချစ်ကို သမီး..အဲ နိုင် မေးစရာရှိသေးတယ်….. ”

“ နိုင်လေးကလည်းကွာ..မေးစရာတွေကြီးပဲ၊ တခါထဲ ခါတိုင်းဆို စကားတောင် သိပ်မပြောပဲနဲ့ အခုတော့ ..ကဲမေးမေး ဘာမေးမလို့လဲ..ပေါက်ကရတွေတော့မမေးနဲ့နော်၊ ဟင်း…... ”

“ ဦးဦးချစ်..က နိုင့်ကို ဘယ်တုန်းကထဲက အဲလိုလုပ်ချင်စိတ်ပေါ်နေတာလဲဟင်.... ”

“ ဘယ်လိုလုပ်ချင်စိတ်ကို ပြောတာလဲကွ..ရှင်းရှင်းပြောတာမဟုတ်ဘူး နိုင်လေးကလဲ.... ”

“ ဟင်း ဦးဦးချစ်ကလည်း သိရဲ့သားနဲ့ ညစ်ပြီ နိုင့်ကို အဲဒီစကားပြောစေချင်လို့မဟုတ်လား ဟင့်.အခုပဲ ဦးဦးချစ် နိုင့်ကို လုပ်ပြီးသွားတဲ့ဟာလေ..မယားလေး လိုကျင့်ချင်နေတာကို ပြောတာ….. ”

“ အဟီး သိပါတယ်ကွာ နိုင်လေးကို ဦးဦးချစ်က တမင်စနေတာပါ၊ ဘယ်တုန်းကထဲကလည်း ဆိုတော့၊ မှန်း….အင်း နိုင်လေး ဦး ကိုစိတ်မဆိုးရဘူးနော်….. ”

“ အင်းပါ၊ ဒီထက်စိတ်ဆိုးစရာရောရှိသေးလို့လားလို့ ခါထဲမှပဲ ဦးဦးချစ်ကလဲ…... ”

“ အင်း နိုင်လေး ဓါတ်ပုံချင်းလဲလိုက်တဲ့ ပုံလေးသိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီအချိန်ထဲကပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဦးဦးချစ်က နိုင်လေး မေမေကိုလည်း ချစ်နေတာမဟုတ်လား၊ အဲဒီတုန်းက သူကလည်း အဲဒီစိတ်တွေ မကုန်သေးဘူးလေ၊ နိုင်လေးကို လုပ်ချင်စိတ်ပေါ်လာရင် သူ့ကို လုပ်လိုက်တာပဲ၊ စိတ်ထဲမှာတော့ နိုင်လေးကို မှန်းလို့ပေါ့၊ ..

“ အို..ဦးဦးချစ်ကလည်းအဲတုန်းက နိုင်လေးက အပျိုဖြစ်စလောက်ပဲရှိအုန်းမှာ၊ ဦးဦးချစ်ဟာကြီးသာ သွင်းလိုက်ရင် ကွဲပြဲပြီး သေများသွားမလားတောင်မသိပါဘူး၊ ခစ်ခစ်….. ”

“ မသေလောက်ပါဘူးနိုင်လေးရယ်၊ ရှေးခေတ်က ဘုရင်တွေဆိုရင် တော်ကောက်တာ တချို့ဆို တကယ့်ငယ်ငယ်လေးတွေ၊ ကုလားပြည်မှာဆိုရင် မိန်းခလေး ၁၁နှစ်သမီးလောက်နဲ့တောင် မိဘက အိမ်ထောင်ချပေး ရနေတာပဲဟာ….. ”

“ ဟင့်လူဆိုးကြီး အဲတုန်းက နိုင်လေးက မသိလို့ ကိုယ့်ကို အဲလို စိတ်ထဲက ပစ်မှားနေတာ၊ အိ၊ အသည်းယားစရာကြီး ခစ်ခစ်.... ”

ထိုကဲ့သို့ အညီအယောက်လေးတွေ ပြောနေရင်းလက်တွေကလည်း ဆော့နေကြတာဆိုတော့ ဦးချစ်ဆွေ၏ လီးကြီးမှာလည်း နိုင်နိုင့် အဖုတ်လေးထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းပြန်မာလာခဲ့လေသည်၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကိုယ်ပေါ်လိမ့်တက်လိုက်တော့ နိုင်နိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေး ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးထားသည်။

သူ့အဖုတ်လေးမှာလည်း စိုရွဲနေပြီ မဟုတ်လား၊ အင်း ပထမဦးဆုံးည ဆိုတော့ လှေကြီးထိုးနဲ့စခန်းသွားကြအုန်းမှာပေါ့လေ၊ လို့ နှစ်ယောက်စလုံးခေါင်းထဲမှာ တွေးလျှက်၊ ချစ်တလင်း နောက်တကြိမ်ခေါ်ဖို့ တာစူကြလေတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်တို့မှာ သူတို့တွက် မင်္ဂလာဦးည လိုဖြစ်နေသဖြင့် ဦးချစ်ဆွေတို့ လင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ချစ်တလင်းခေါ်အတော်ကြမ်းကြသဖြင့်၊ နှစ်ယောက်စလုံး နေမြင့်မှ နိုးကြလေသည်။ ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုးနိးချင်း လူကြီးပီပီ ဒေါ်ကျော့နွယ်မရှိပဲ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးပိတ်ထားပြီး အိပ်လို့ မသင့်တော်မှန်းသိသည်၊ ထို့ကြောင့် ကမန်းကတန်းအိပ်ယာမှထ အိပ်ယာခြေရင်းမှ ပုဆိုးကိုကောက် စွတ်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို ပါးကလေးရွှတ်ကနဲ နမ်းပြီး နိုးလိုက်လေသည်၊

နိုင်နိုင်က မျက်လုံးလေး ပွင့်လာပြီး

“ ဟင့် ဦးဦးချစ် ဘယ်သွားမလို့လဲလို့၊ သမီးတော့ ဦးဦးချစ်နဲ့ အိပ်ယာထဲမှာပဲ တနေ့လုံးနေချင်တော့တာပဲ၊..ဟင့်….. ”

“ ဦးဦးချစ်လည်း နေချင်တာပေါ့ကွာ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် နိုင့်ဟာလေးထဲက နေ ဆွဲတောင်မထုတ်ချင်ဘူး၊ အဟီး၊ အခုအိမ်အောက်က တံခါးသွားဖွင့်ရမယ်၊ တော်ကြာ ဟိုအဒေါ်ကြီးရောက်လာရင် သမီး ဦးဦးချစ်တို့ အိပ်ယာထဲ အိပ်နေတာတွေ့သွားရင်မကောင်းဘူး။

အိမ်တံခါးကြီးလည်း ခုလိုပိတ်ထားလို့မကောင်းဘူး၊ အခုခနဖွင့်ထားပြီး ဟိုအဒေါ်ကြီး ထမင်းဟင်းချက်ပြန်သွားမှ အတွင်းက ဘိလပ်တံခါးပိတ်ထားပြီး ဦးဦးချစ် တို့ဆက်ချစ်လိုက်ရအောင်..နိုင်နိုင်လည်း သိပါသည်၊ အဲဒါကြောင့် အိပ်ယာထဲမှ လူးလဲထကာ သူညက ဝတ်ခဲ့သော ရှပ်အင်္ကျ ီလေးကို ကောက်ကာ လက်ထိုးဝတ်နေလေသည်၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့် နို့လေး နှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် အသာ လှမ်းညှစ်လိုက်လေသည်။

“ ဟင့် ဦးဦးချစ်နော်၊ မစလာနဲ့ ခါထဲ.... ”

နိုင်နိုင် ၏ လှပသော ကြာမူပါပါ မျက်စောင်းလေးကြောင့် ဦးချစ်ဆွေမှာ တဟီးဟီးရီမောရင်း နိုင်နိုင်ပါးလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းလိုက်မိလေသည်။

“ ဟော အိပ်ယာခင်းတွေမှာလည်း ပေပွနေတာပဲ အကွက်တွေ လျှော်တဲ့ခြင်းထဲထည့်လိုက်မှ ရမယ်.... ”

…………………………………………………

အိမ်အကူအဒေါ်ကြီး အိမ်ရောက်လာ ထမင်းချက် ဟင်းချက် လုပ်နေတုန်း ဦးချစ်ဆွေ ဈေးနားခနသွားဝယ်လာတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး စား လဘက်ရည်သောက်ကြပြီး တယောက်နဲ့ တယောက် မထိမိ မကိုင်မိအောင် မနည်းထိန်းနေကြရသော ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင် တို့ တယောက်ကို တယောက် ကြည့်ကာ ပြုံးစေ့စေ့နှင့် ဖြစ်နေကြလေသည်။

ဦးချစ်ဆွေလည်း အလုပ်ကိစ္စ ဆိုပြီးထွက်သွားရာမှ နေ့ခင်းဘက်ပြန်ရောက်လာတော့ အိမ်ကူ အဒေါ်ကြီးမှာ ပြန်ဖို့ပြင်ဆင်နေပြီ ဖြစ်သည်၊ အိမ်နောက်ဖက်မှာ သူလျှော်ခဲ့သော အဝတ်တွေလှမ်းထားခဲ့ကြောင်း၊ ဟင်းက မနက်စာ ညစာစားလို့ရအောင်ချက်ထားခဲ့သဖြင့် ညနေသူလာဖို့ မလိုတော့ကြောင်း၊ အဝတ်များကိုသာမိုးမချူပ်မှီသိမ်းဖို့လိုကြောင်း ဦးချစ်ဆွေကို မှာပြီး ထွက်သွားတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်ရောဟု မေးကြည့်ရာ အိပ်ချင်လို့ အပေါ်ထပ်တက်သွားကြောင်း တရေးတမောအိပ်နေပြီ ထင်ကြောင်းပြောသွားလေသည်။ဦးချစ်ဆွေက အိမ်ရှေ့ သံဘာဂျာတံခါးကို စေ့၊ သော့ခလောက်ခပ်ပြီး အိမ်ပေါ်သို့ အသာတက်လာခဲ့တော့သည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ သူတို့ လင်မယား အိပ်သည့်အခန်း မှာအိပ်ယာခင်းများ အသစ်လဲထားပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။နောက် နိုင်နိုင့်အခန်းဝသို့ အသာလေး ခြေဖျားထောက်၍ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

“ ဟိုက်….. ”

တွေ့လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းက ဦးချစ်ဆွေ ၏ရင်ဘတ်ထဲသို့ လှိုှု်င်းလုံးကြီး ဆောင့်ဝင်လိုက်တာခံလိုက်ရသလို၊ ဒိန်းကနဲ ပင်ဖြစ်သွားရသည်။သူ့ ငယ်ပါကြီးကလည်း ပုဆိုးအောက်မှာ ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထလာရလေသည်။ မဖြစ်ပဲနှင့်ခံနိုင်ပါ့မလား၊ အခန်းထဲမှာ နိုင်နိုင်တယောက်၊ အခန်းဝ ကိုကျောပေး၍ ကုတင်ပေါ်တွင် တစောင်းလေး အိပ်နေသည်။

ဦးချစ်ဆွေ၏ ရင်ထဲကို ဝုန်းကနဲ ဖြစ်စေသည်က နိုင်နိုင်ဝတ်ထားသည့်အဝတ်အစား၊ နိုင်နိုင်က အပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျီအဖြုလေးနှင့် အောက်ပိုင်းမှာ ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကလေး၊ ကျောင်းစိမ်းစကပ် ကလေးက တိုနေတာမို့ ပေါင်လည်လောက်မှာ ရောက်နေသည်။

ညိုဝင်းနေသော ပေါင်တန်လေးတဖက်က ဆန့်ထားပြီး အပေါ်က ပေါင်တန်လေးက မြှောက်ပြီး ဒူးကို ကွေးကာ သူ့ရှေ့က ဖက်လုံးပေါ်တင်ထားသည်။ ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်စိတ်ကို ဖြေ မိနေသည့် ဓါတ်ပုံထဲက အဝတ်အစားတွေ။

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်တယောက် သူ့အတွက် ထိုအဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ထားမှန်းသိလိုက်ရသဖြင့် ဝမ်းလည်းသာ၊ လီးလည်းတောင်လာတော့သည်၊ ဦးချစ်ဆွေက ကုတင်ဆီသို့ အသံမထွက်အောင် အသာထိန်း လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ကုတင်ဘေး နိုင်နိုင့် ခြေထောက်ပေါင်တန်များ နေရာတွင် ကိုယ်တစောင်းလေး ထိုင်လိုက်သည်။

ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကလေး အောက်မှ ပေါင်တန် ညိုဝင်းဝင်းလေးကို ငေးစိုက်ကြည့်မိရင်းက စကပ်အနားလေးကို တဖြည်းဖြည်းမပြီး လှန်တင်လိုက်မိလေသည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်၊ တကယ်အိပ်ပျော်နေတာလား၊ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား မသိ။ 

ဦးချစ်ဆွေအဖို့ကလည်း နိုင်နိုင်က စိတ်တူသဘောတူဆိုတာ သိနေလို့ ဘာမှ တော့ ကြောက်စရာမလို၊ အခုဟာက တစိမ့်စိမ့် အရသာခံရင်း မို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားနေခြင်းသာ၊ ကျောင်းစိမ်း စကပ်ကလေးကို လှန်လိုက်တော့ အောက်မှာ ပိတ်သား ဘောင်းဘီ ဖြူဖြူလေး၊ ဘောင်းဘီလေးက နိုင်နိုင့်တင်ပါးလုံးကြီးတွေကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရသလိုဖြစ်နေသည်။

နိုင်နိုင့်ဖင်ကြီးနှင့်ဆိုရင် သေးနေသည်၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနှင့် အသာအယာပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ရင်း က ခါးသားရည်မျှော့ကြိုးကို လက်ညိုးနှစ်ဘက်နှင့်ချိတ်ပြီး ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ နိုင်နိုင် ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး ဘောင်းဘီလေးချွတ်လို့ရအောင် အသာကြွပေးလိုက်သည်၊ လှည့်တော့မကြည့် ဆက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။ ပါးစပ်ကတော့ အိပ်ရင်းနဲ့ ယောင်သလို နည်းနည်းညီးလိုက်သေးသည်။

“ အင်းးးး..ဟင်း……... ”

ဦးချစ်ဆွေရင်ထဲ မှာဟာကနဲဖြစ်သွားသည်၊ နိုင်နိုင့် ဖင်ကြားနှင့် စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ အမွှေးအမြှင်မရှိ ပြောင်သလင်းခါနေသည်၊ နိုင်နိုင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အနောက်ဖက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် အရည်ကြည်တွေ ရွှမ်းလဲ့နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက အသာငုံပြီး နမ်းလိုက်သည်၊ မိန်းမ ကိုယ်နံ့လေး နှင့်အတူ ရေမွှေးနံ့လည်းရလိုက်သည်၊ ပေါင်တဝိုက်မှာ ရေမွှေးဖြန်းထားပုံရသည်။ 

ဦးချစ်ဆွေက သူ့မျက်နှာကို နိုင်နိုင့်ဖင်နှစ်လုံးကြားကပ်ကာ သူ့လျှာကြီးဖြင့် အဖုတ်လေးကို မှီသလောက်လှမ်းရက်လိုက်မိသည်။ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ လျှက်လို့ အစဉ်ပြေစေရန်ဖင်သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ပိုပြီးကော့ပေးလာသည်၊ သူ့ပါးစပ်ကလည်း အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်၊

“ အိုး..ဖေကြီး ဘာလုပ်နေတာလည်း..နိုင် ကျောင်းသွားရတော့မယ်လေ.... ”

ဦးချစ်ဆွေ အရမ်းသဘောကျသွားသည်၊ နိုင်နိုင်က သူငယ်ငယ်တုန်းက ပုံ ဇာတ်ကနေသည်မဟုတ်လား၊ အဲတော့ သူ့လီးကြီးမှာလည်း တအားကိုမာတောင်လာပြီမို့၊ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ဒူးထောက်တက်လာလိုက်သည်။

နိုင်နိုင့် ခါးလေးကကိုင်ပြီး ဆွဲမလိုက်တော့ နိုင်နိုင်တယောက် ဖင်ဘူးတောင်းလေး ထောင်ရက်သား ဖြစ်သွားသည်၊

“ အိုးဖေကြီး..နိုင် ကျောင်းနောက်ကျရင် ဆရာမဆူလိမ့်မယ်. ..တော်ကြာမေမေလည်း ဝင်လာအုန်းမယ်လေ.... ”

တော်တော်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ကောင်မလေး၊ ဦးချစ်ဆွေ စိတ်ထဲကသာတွေးနေတယ်၊ ပါးစပ်က ဘာမှ ပြန်မပြောအား၊ သူ့လျှာတွေက နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးကို အားရပါးရ ကိုရက်နေမိသည်၊ ပထမညှီစို့စို့အနံ့လေးက နှာခေါင်းယဉ်သွားတော့ ဘာနံ့မှ မရတော့သည့်အပြင် ငံကျိကျိ အရသာလေးကိုလည်း ကြိုက်သလိုဖြစ်လာမိသည်။ 

နိုင်နိုင်ကလည်း အမွှေးအမြှင်ရိပ် ရေမိုးချိုးပြီး သေခြာဆေးကြောထားပုံရသည်၊ ဆပ်ပြာနံ့ကလေးတောင် တချက်တချက်ရမိနေသေး၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးကို ရက်နေရင်းက အပေါ်နည်းနည်းတက်လာပြီး ခရေပွင့်လေးကိုပါ လျှာနှင့်ထိုးတို့လိုက်တော့၊

“ အ..အိုးဖေကြီး ဆိုးတယ်..နိုင့် ဟိုဟာလေးထဲမှာ အရမ်းယားလာပြီဖေကြီး….. ”

“ အင်းအင်း...နိုင်နိုင်လေးငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ဖေကြီး အဲဒီယားနေတဲ့ အတွင်းထဲကို လှမ်းကုတ်ပေးမယ် ဟုတ်လား၊ အယားပြေသွားအောင်လေ….. ”

ဦးချစ်ဆွေက ဒူးတဘက်ထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး မို့ဖောင်းအရည်ရွှမ်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဝလေးမှာ သူ့လီးထိပ်ကြီးကို တေ့လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ အဲဒီစောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးရဲ့ အကွဲကြောင်း ထဲကို သူ့လီးညိုညိုကြီး ကို ဖိသွင်းထည့်လိုက်ပါတော့သည်။

ခနအကြာမှာတော့ စကပ်အစိမ်းလေး ခါးလည်ရောက်နေတဲ့ ကောင်မလေး ရဲ့ တအီးအီးညီးသံ နဲ့ သူ့နောက်က ဒူးထောက်ပြီး၊ သူ့လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို တအားဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ လူကြီးရဲ့ ဆီးခုံနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်တဖပ်ဖပ် မြည်သံ၊ ဆောင့်တဲ့ အရှိန်ပြင်းလို့ ကုတင်က တကျွိကျွိ လှုပ်မြည်သံတို့က အခန်းလေးထဲမှာ လွှမ်းမိုးနေပါတော့သည်။

………………………...

ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်တို့ နှစ်ဦးသား လိုးမဝ သေးခင်မှာပဲ ဒေါ်ကျော့နွယ် အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ လုပ်လို့မရအောင် ကျဉ်းကျပ်သွားကြရတော့သည်။ဒါတောင်မှ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လုံးလုံးက ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို ကျောင်းစိမ်းစကပ် ကိုပဲ ဝတ်ခိုင်းထားပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ စားတဲ့ အချိန်နဲ့ ခနတဖြုတ်အိပ်တဲ့ အချိန်ပဲ နားပြီး ကျန်တဲ့ အချိန်မှာ သူ့ကောင်ကြီး မြန်မတ်လာတာနဲ့ အဖုတ်မှာတတ် ပြီးဆော်တော့တာပဲ၊ ဆိုတော့ နိုင်နိုင့်ခမျာလည်း ဦးချစ်ဆွေကို တော်တော်လေး စွဲမက်သွား၏။

ထို့ကြောင့်လည်း ကိုဘိုမောင့်ဆီက တတ်လာသော ပုလွေပညာ ကို ဦးချစ်ဆွေ အားပြန်လည် အသုံးတော်ခံပြလေရာ ၊ပုလွေတခါမှ အပေးမခံရဘူးသော  ဦးချစ်ဆွေ အတွက်ကလည်း နိုင်နိုင်ကို အရမ်း ချစ်သွားရလေတော့သည်။

နိုင်နိုင့် အတွက်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် လိုချင်တာ အကုန်ဝယ်ပေးသဖြင့်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်ကတောင် ဦးချစ်ဆွေကို သူ့သမီးတော်တော် အလိုလိုက်တာပဲဟု မြည်တွန်တောက်တီးမိလေသည်။ဒီတခေါက် ကျောင်းပြန်ဖွင့်၍ ရန်ကုန်ပြန်သွားတော့ နိုင်နိုင်တယောက် အတွေ့အကြုံဗဟုသုတ တမျိုးတိုးပြီး ပိုမိုရင့်ကျက်သလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။

သူ့အတွေ့အကြုံအရ၊ အတွေ့အကြုံရှိသော၊ အသက်ကြီးသော အမျိုုးသားများအပေါ် စိတ်ပိုလာခြင်း နှင့်၊ ကာမဆန္ဒလည်း ဖြည့်ဆည်းရင်း၊ ကိုယ့်အတွက်လည်း လိုချင်သည့် အရာများကို တောင်းဆိုလို့ ရနိုင်သည်ဆိုသည့် အချက်များကို၊ သူ့အနေနှင့်တော်တော်လေး သဘောပေါက်လာခဲ့လေပြီ။ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ကာမဆန္ဒ အတော်လေးပြင်းပျ တောင်းတမှုရှိသည့် နေရာမှာ သာမန်မိန်းခလေးများထက်ပိုသည် ဆိုတာကိုလည်း သတိထားမိလာတော့လေသည်။



 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>