ဤလောကီ မြေမဟီဝယ် အပိုင်း ( ၂ )
တပ်ကြပ်ကြီး အတွေးခေါင်သည်။
ထူးသာ အခု ရောက်နေတဲ့ ရွာရဲ့ တရွာလုံး သုံးနေတဲ့ ရေချိုကန် က ထူးသာရဲ့ ကျောင်းနဲ့ ကပ်ရက်၊ အခု နွေရာသီ မှာ ကန်ရေက ဒူးသာသာ လောက်ပဲ ရှိတော့ကာ နေကလည်း ခြစ်ခြစ်တောက် ပူတော့ ၊ ထူးသာက စိတ်ပူစပြုလာသည်၊ ဥက္ကဌ ကို တိုင်ပင်ကြည့်သည်၊ ရေခန်းသွားရင် ဘာနဲ့ သုံးကြမလဲ၊ ဥက္ကဌက စောင့်ကြည့်ဖို့ ပြောသည်၊ မကြာခင် သင်္ကြန်ကျ မှာပဲ၊ သင်္ကြန် နဲ့ အတူ မိုးလည်း ပါလာမှာ၊ သူမွေးကထဲက ရေပြဿနာ က အဲလိုပဲ ၊ ဖြစ်လေ့ရှိသည်တဲ့၊ ထူးသာက လည်း စဉ်းစားတော့ စဉ်းစား မိပါသည်။
သူက အခု မှ ရောက်တာ၊ ဒီရွာမှာ လူတွေ နေလာတာပဲ နှစ်ပေါင်း မနည်းတော့ပြီ၊ ဒီရေကန်က သူတို့ ရွာသုံးသည့် ပမာဏနှင့် အဆင်ပြေလာအောင် ချဲ့ချဲ့ လာခဲ့မှာပါပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အခု တော့ ကန်ရေက ရေညှိတွေနှင့် အရောင်က စိမ်းနေပြီ၊ ပထမ တော့ ထူးသာက သောက်ရမှာ လန့်လို့ ရေကို ဆူအောင်တည်ပြီးမှ သောက်သည်၊ နောက်တော့လည်း ပျင်းလာတာနဲ့ ဒီအတိုင်း သောက်တော့သည်၊ မထူးပါဘူး၊ ဒီရွာက လူတွေလည်း သောက် နေကြတာပဲ၊လေ၊ တွေးသည်။
အဲလိုနှင့် သင်္ကြန်ကျလာသည်၊ ထူးသာ တယောက် ကျောင်းပိတ်ပြီးကထဲက အားနေသော်လည်း ဘယ်မှ ကို မသွားချင်သဖြင့် ရွာထဲ မှာ ပဲ နေလိုက်၊ ငါးမျှားထွက်လိုက် လုပ်နေသည်၊ ရွာထဲက ကောင်လေး ကောင်မလေး တွေကလည်း သောက်ရေကန် မှာ ရေ ဒီလောက်ဖင်ကပ်နေတာတောင် အဲဒီရေတွေနဲ့ ရေပက်ကစားနေကြသေးသည်။
သူတို့ က ရေပက်တာတောင် မဟုတ် ညနေပိုင်းကျရင် တခါတလေ အဲဒီကန်ဘောင်ဘေး မှာ ရွှံ့တွေနဲ့ ကောက်ပြီး တယောက်ကို တယောက်လူးသေးသည်၊ နောက်ဆုံး ကစားပွဲ ပြီးသွားမှ ကိုယ်ပေါ်ကပ်နေ၊လူးနေသော ရွှံ့တွေကို ရေလောင်းချိုးဆေး ပြီး အိမ်ပြန်ကြသည်၊
သူတို့ သင်္ကြန်ရေဆော့ နေတာ တွေ့ရတော့ ထူးသာ တယောက် သူ့ပထမ မိန်းမ စောစောဦး နှင့် တွေ့ရပုံကို ပြန်သတိရ မိလေသည်။
စောစောဦး ကို သူ အရင်က သတိမထားမိ၊ တမြို့ထည်းသားခြင်း ပေမဲ့၊ မြင်လည်း မမြင်ဘူးပေ၊ စတွေ့ ပုံက ဒီလို၊ ၊သင်္ကြန်တွင်း ထူးသာ သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ လျှောက်လည်ရင်း ထူးသာ သူငယ်ချင်း တို့ ရပ်ကွက် ထိပ်က သင်္ကြန်မဏ္ဍပ် နားရောက်လာ ကြသည်၊ ထူးသာ တို့ တသိုက်လည်း နည်းနည်း မူးနေကြပြီ၊ တကယ်တော့ ထူးသာ တို့ မြို့မှာ သင်္ကြန် တွင်း အရက်မရောင်းရပေ။
သူတို့ ခွက်ပုန်းကြိတ်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်၊ ကျန်တဲ့ လမ်းပေါ်မှာ သင်္ကြန်လည် နေကြတဲ့ ကောင်တွေလည်း သူ တို့လိုပင် အကုန်လုံးလိုလို မူးနေကြသည်သာ၊ ထူးသာ တို့ အုပ်စု ထဲ မှာ ထူးသာ သူငယ်ချင်းညီလှဇံ လည်းပါသည်၊ ညီလှဇံက လူပျို မဟုတ် မိန်းမ နှင့် ခလေး အဖေ၊ ညီလှဇံက ထူးသာ ထက် နှစ်နှစ်လောက်တော့ ကြီးသည်၊ သို့ပေမဲ့ ခတ်ထုံထုံ၊ ဆယ်တန်း ကို ဘီနဲ့ အောင်ပြီး ဆက်မဖြေတော့။
အသက် ၂၀ လောက်မှာ ပင် မိန်းမ ရ ပြီး မိန်းမအဖေ ၏ စီးပွားရေး မှာ ဝင်လုပ်နေသည်၊ ဝင်လုပ်နေသည်ဆိုပေမဲ့ ဘာမှ ဦးစီးတာ မဟုတ် ယောက္ခမ ခိုင်းတာ လုပ်၊ ပေးသလောက်ယူသည့် အဆင့်ဖြစ်သည်။ ယောက္ခမ သေပြီး ရင်တော့ အမွေရ လိမ့်မည် ဟု ယူဆကာ အေးဆေး ပင်၊ လူပျို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မူးယစ်ပျော်ပါးလေ့ရှိသည်၊ ခလေးတောင် ၈နှစ် ကိုးနှစ် သမီး လေး ဖြစ်နေပြီ၊ အခုလည်း သူတို့ အဖွဲ့ နဲ့ လည်ပတ်ပြီး သူတို့ ရပ်ကွက်နားက မဏ္ဍပ်ကို ရောက်လာ တော့ သူ့ ရပ်ကွက် သင်္ကြန်မဏ္ဍပ် ဆိုတော့ အစွမ်းပြချင်သည်၊ ထူးသာကို ဘယ်မိန်းခလေး နှင့် ပက်ချင်သလဲ ဟု မေးလာသည်။
အဲဒီမှာ ထူးသာ တို့ ရိုးရာ သင်္ကြန်ကို နည်းနည်း ရှင်းပြချင်သေးသည်၊ ထူးသာတို့ မြို့လေး မှာ မီးသတ်ပိုက်လည်း မရှိ၊ ရေ ကလည်း အဲလောက် မပေါသည့် အတွက် ရေပိုက်တွေနဲ့ ထိုးတာ ပက်တာ မရှိ၊ ရိုးရာမဏ္ဍပ် တွေမှာ လောင်းလှေကြီးထဲ ကို ရေခတ်ကာ ဖြည့်ထားသည်။
ပက်ချင်သည့် လူတွေက တန်းစီရသည်၊ မဏ္ဍပ်က လှပျိုဖြူ တွေက ခုံတွေ မှာ တန်းစီထိုင်ပြီး တလှည့်စီထ ကြသည်၊ လှပျိုဖြူ ဆယ်ယောက်ရှိလျှင် ဧည့်သည် ဆယ်ယောက်စီ ဝင်ကြရသည်၊ လောင်းလှေကြီး တဖက်တချက်မှာ ရပ်ရင်း လှေထဲ မှ ရေကို ကိုယ့်မှာ ရှိသည့် ခွက်နှင့်ခတ်ကာ ပက်ကြရသည်၊ ပက်ရာတွင်လည်း ကိုယ့်မျက်နှာချင်းဆိုင် မှ လူကို သာ ပက်ရသည်၊ ဆိုတော့ မဲပေါက်သလိုပေါ့၊ ကိုကာလသား တွေက သူတို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ ကိုယ်ပက်ချင်သည့် မိန်းခလေး ကျအောင် ဆုတောင်းရသည်။
ထူးသာက မဏ္ဍပ်ထဲ မှာ ထိုင်နေကြသော မိန်းခလေး တွေ အများထဲ မှ ဆံပင်တိုတို နှင့် ခေတ်ဆန်ဆန် ကောင်မလေး တယောက်ကို သဘောကျ သွားသည်၊ အဝတ်အစားတွေကတော့ အားလုံးက ဆင်တူ အရောင်တူ ချူပ်ဝတ်ထားကြတာ ဆိုတော့၊ အကုန်လုံးက အဝါရောင် ဝမ်းဆက် နှင့် လည်ပင်းမှာလည်း ပန်းကုံး တွေနှင့် ရေစိုခံ မိတ်ကပ်တွေ နဲ့ ပေါ့၊
“ ဟေ့ ထူးသာ မင်းက လူပျို၊ မင်းကြိုက်တဲ့ ကောင်မလေး လက်ညိုးထိုးပြ ငါ မင်းနဲ့ ရေလောင်းရအောင် ငါဖန်ပေးမယ်၊ ငါတို့ ရပ်ကွက် ငါပိုင်တယ်.. ”
ထူးသာကလည်း ရသည်ရှိမရသည်ရှိ အရှုံး မရှိဟု တွက်ကာ သူမျက်စေ့တွေ့နေသော ကောင်မချောလေး ကို လက်ညိုး ထိုးပြလိုက်သည်၊
“ ဟေး ညီလှဇံ..ဟို ဒေါင့်ဆုံးက ထိုင်နေတဲ့ ဆံပင်တိုတိုနဲ့ ကောင်မလေး နဲ့ လောင်းချင်တယ်ကွာ.. ”
“ ဘယ်ဟာလဲ..မှန်း..ရှေ့ဆုံးအစွန်ကလား... ”
“ အေး အဲဒါလေး ပဲလေ၊ နူတ်ခမ်းထူထူ ကြီး စူနေတာလေ၊ ချစ်စရာလေး.. ”
“ လခွီး မှ ပဲ သောက်တလွဲပဲ၊ အဲဒါ ငါ့ညီမ ကွ၊ အဟီး... ”
“ ဟေ ဟုတ်လား ငါ အစောက မသိရပါလား ယေက်ဖကြီး ငါသူနဲ့ လောင်းချင်တယ်ကွာ.. ”
ထူးသာလည်း မူးတော့ ရစ်သည်၊ ညီလှဇံလည်း ပြောလက်စ နဲ့ အခု မှ မရဘူး ဆိုရင် ဖီးအောက်တယ် ဟု ယူဆ ပြီး မဏ္ဍပ်ထိန်း မိန်းမ ကြီးနားကပ် ပြီး လက်ညိုးတထိုးထိုးနှင့် ပြောနေလေသည်၊ နောက်တော့ မိန်းမကြီးက ထူးသာ ဘက်လှမ်းကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြ လိုက်သည်ကို တွေ့ရလေသည်၊ မကြာခင်ပင် ညီလှဇံ ပြန်ရောက်လာပြီး
“ ကဲ နောက်တသုပ်ဝင်ရင် မင်း ဝင်သွား လှေထိပ် အစွန်ဆုံးမှာ နေ..ငါ့ညီမ လာလိမ့်မယ်..ခွေးမသား.. ”
“ အဟီး ကျေးဇူးပါပဲ ..ယောက်ဖကြီးရာ၊ ဒါနဲ့ သူ့နာမည်က ဘယ်သူတဲ့တုန်း.. ”
“ မင်းဘာသာ မေးကြည့်ကွာ..မင်း အစွမ်းဘယ်လောက်ရှိလဲ သိရတာပေါ့၊ ဟဲဟဲ.. ”
အဲလိုနဲ့ ထူးသာ အလှည့်ရောက်တော့ သူနဲ့ ညီလှဇံညီမ မျက်နှာချင်းဆိုင် လှေရဲ့ တဖက်တချက်မှာ ရပ်နေကြ ရသည်၊ မဏ္ဍပ်က စ ဖို့ ဝီစီ မှုတ်လိုက်တာနဲ့ ကောင်မလေး က သွက်သွက်လက်လက် သူ့လက်ထဲက ခွက်ဖြင့် သူ့ကို ပြီတီတီကြည့်နေသည့် ထူးသာ မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ပက်လိုက်သည်၊
ထူးသာ အလစ်ခံလိုက်ရတော့ နှာခေါင်းထဲ ဝင်ပြီး မွန်တက်သွား၏၊ ထူးသာ မျက်လုံးပြန်မဖွင့်နိူင် ခင်မှာပင်ကောင်မလေး ၏ ရေတွေက ထူးသာ မျက်နှာပေါ် ဆက်တိုက် တိုက်စစ်ဆင်လာ၏၊ ထူးလာ နှာခေါင်း မွန်သွားတာ သက်သာအောင် နည်းနည်း ဆောင့်ပြီးမှ မျက်လုံးကို လက်ဝါးတဘက်ဖြင့်ကာ ကာသူ့လက်ထဲ မှ ရေခွက်ဖြင့် ကောင်မလေး ပုခုံးပေါ်ကို လောင်းချလိုက်သည်။
ကောင်မလေး က နည်းနည်း သနား သွားဟန် တူသည်၊ ထူးသာ မျက်နှာကို ဖြတ်ပက်နေတာ၊ အရှိန်နည်းနည်း လျှော့လိုက်ပြီး တချက်ချင်းပဲ ပက်တော့သည်၊ ထူးသာကတော့ မျက်နာကို မပက်၊ ကောင်မလေး ၏ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ လေး ဘေး၊ ပုခုံးပေါ်မှာ သူ့ခွက်ကို ကပ်ပြီး လောင်းလောင်းချပေးသည်၊ လောင်းနေရင်းက စကားကို ရအောင်ပြောကြည့်သည်၊
“ နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လည်း ဟင်.. ”
“ မသိဘူး၊..သိချင်ရင် ကိုယ့်ဘာသာ စုံစမ်း... ”
“ အရမ်းလှတာပဲ..ဘာလို့ အရင်က ကိုယ်မတွေ့ ဖူးရတာလဲ မသိဘူးနော်.. ”
“ အောင်မယ် မိန်းခလေးတိုင်းကို လိုက်ကြည့်နေ လို့လား တွေ့ဖူးရအောင်.. ”
“ မဟုတ်ပါဘူး ညီလှဇံ ညီမ ဆိုလို့ပါ..သူက ညီမချောကို ဖွက်ထားတာကိုး.. ”
“ တို့က မချောပါဘူး..ညီလှဇံ သူငယ်ချင်းဆိုရင် အမူးသမားပဲ နေမှာပေါ့.. ”
“ ကို က သိပ်မသောက်ပါဘူး၊ အခု လို ပွဲ တော်မို့ပါ... ”
“ တော်ပြီ စကားမများနဲ့..ရေပက်မှာပက်... ”
“ စကားပြော နေရ တာ ရေပက်တာထက် ပိုကောင်းသလား လို့ ပါ.. ”
“ ကဲ အဲလောက်တောင် စကားပြောချင်အုန်း... ”
ပြောရင်း ဆိုရင်း ကောင်မလေးက ထူးသာ မျက်နှာပေါ် ရေပက်သည့် အရှိန်ကို ပြန်မြှင့်လာ သဖြင့် ထူးသာခမျာ စကား မပြောနိူင်ရှာတော့ သူ့ပါးစပ်ဟ တာနဲ့ ရေတွေ ဝင်ကုန်သည်၊ နှာလည်း မွန်နဲ့ ဒုက္ခရောက်နေရသည်၊ ထိုအချိန်မှာပင် သူတို့ အချိန်ကုန်သွားပြီဟု ဝီစီသံ ထွက်လာသဖြင့် ရပ်လိုက်ကြရသည်၊ ကောင်မလေး တွေလည်း ကိုယ့်နေရာ ကိုယ် ပြန်သွားထိုင်ကြသလို၊ ထူးသာလည်း မဏ္ဍပ် အပြင်ထွက်ခဲ့ရပါတော့သည်၊
အဲဒါ သူနဲ့ စောစောဦး ပထမဆုံး တွေ့ ဆုံခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်လေး ပေါ့၊ နောက်ပိုင်း ညီလှဇံ ကို အတင်းကပ်ပြီး စောစောဦး နှင့် မိတ်ဆက်ခိုင်း၊ ပြီး တော့ သူ့ အကို ကလည်း သဘောတူ တော့ ဆက်ဆံရေး အဆင်ပြေလာကြရပြီး သမီးရီးစား ဖြစ်လာခဲ့ကြရသည်၊
စောစောဦးမှာ တခြားမြို့ မှာ ကောလိပ်သွားတက်နေသဖြင့် ထူးသာ သူ့မြို့ပြန်ရောက်တော့ မတွေ့ရခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ အခု မှ ကျောင်းပြီးသွားသဖြင့် သူ့မိဘတွေ ရှိရာ ပြန်လာနေခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ ထူးသာ မှာ စောစောဦးနှင့် သမီးရီးစား ဖြစ် ပြီးနောက်၊ အပရိက သာ လုပ်ခဲ့ရသည်။
အခြေအနေ၊ က မပေး၊ သူငယ်ချင်း မျက်နှာကလည်း ရှိတော့ သမီးရီးစား ချိန်းတွေ့ ပြီး ပြန်လာလျှင်၊ ထူးသာ တယောက် ဘောအောင့် ရသည့် အဖြစ် တွေ များလာခဲ့ရသည်၊ နောက် စောစောဦး ကျောင်းပြီး လို့ ထူးသာ တို့ ကျောင်းမှာ ဆရာမ လာဖြစ်သည့် အချိန်ကျ မှ ထူးသာ လို့ မင်္ဂလာဆောင် ဖြစ်ကြတော့သည်၊
ဒီတခါတော့ ထူးသာ တယောက် တခြားမိန်းမ တွေလို မယူပဲ လုပ်ခဲ့ရခြင်း မရှိတော့ပဲ မင်္ဂလာဦးည မှပဲစောစောဦး ကို ကာမ ဆက်ဆံခွင့် ရခဲ့လေတော့သည်၊ ထူးသာ ကိုယ်တိုင်က ပဲ ကိုယ်ယူမည့် မိန်းမ ပဲလေ ဟု တန်ဖိုးထားခဲ့ ပြီး အတင်းအကျပ် မကြိုးစားခဲ့တာပဲ ဖြစ်မည် လို့ ထင်ရသည်။
အဲဒါကြောင့် မင်္ဂလာဆောင်မည့်ရက် နီး သောအခါတွင်၊ မင်္ဂလာဦးည အတွက် ထူးသာ တယောက် အတော်ကို ရင်ခုံ ခဲ့ရလေသည်၊ ရင်မခုံပဲ လည်း ခံနိူင်ပါ့မလား၊ စောစောဦးက မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း မျက်လုံးကြီးကြီး နှင့် တော်တော်ချောသည့် အပြင်၊ အသားရည်က လည်း သူတို့ ဒေသ မှာ ရှားပါးသော သော ဖြူဝင်းမွတ် နေသည့် အသားအရည်၊ ရင်သား တွေက သိပ်မကြီးလှသော်လည်း မို့မို့ မောက်မောက် လုံးကျစ်ကျစ် ကလေး၊ ခါးသေးသေးနှင့် ထွားစွံ့လှသော တင် ကြီးတွေက အားရ ပါးရကြီး၊ နဂိုလ်ထဲ က ဆုံ မက် သော ထူးသာ အတွက်တော့ ထောင်းရချည်သေးရဲ့ လို့ အားခဲ နေရသော ပစ်မှတ်ကြီး ဖြစ်လေသည်၊
မင်္ဂလာဆောင်ပြီး ဟန်းနီးမွန်း အတွက် သူတို့ မြို့ ကနေ တနာရီခရီးလောက် မောင်းရသော ကမ်းခြေ က ဘန်ဂလို ဆန်ဆန် အိမ်ကလေး တလုံးကို တပတ်တိတိ ငှားထားပြီးပြီ ဖြစ်သဖြင့်၊ မင်္ဂလာ အခန်းအနား ကျင်းပ နေချိန် အတွင်း ထူးသာ တယောက် မြန်မြန်ပြီးပါစေတော့ ဟု ဆုတောင်းနေမိလေသည်။
မင်္ဂလာ အခမ်းအနား ပြီးတော့လည်း တခြား မင်္ဂလာဆောင်နှင့် ပတ်သက်သည့် အလုပ်တွေ ရှုတ်နေပြီး ညနေပိုင်းကျ မှ သူတို့ လင်မယား ကို ယောက်ဖ ညီလှဇံ ကိုယ်တိုင် သူ့ဂျစ်ကားဖြင့် ငှားထားသည့် ဘန်ဂလိုသို့ လိုက်ပို့ရလေသည်၊ သို့သော်လည်း အေးအေး ဆေးဆေး မဟုတ်ပါ၊ သူငယ်ချင်း သုံးလေး ငါးယောက်နှင့် အရက်ပုလင်း တွေပါယူလာသေးသည်။
မင်္ဂလာဦးည နေစောင်း သူတို့ နှင့် အမူးသောက်ရ မည်ဆိုပြီး ရစ်သေးသဖြင့် ဘန်ဂလို ဝရံတာမှာ ငါးခြောက်ဖုတ်၊ ရေခူသုတ် စသည့် ပင်လယ်စာတွေ နဲ့ အရက်ထိုင်သောက်ကြရသည်၊ စောစောဦး မှာ သိပ်မကျေနပ်သော် လည်း သူ့ အကို ကိုယ်တိုင် က ရစ်နေသည်မို့ မပြောသာ၊ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားလေး လဲကာ အမြီးလိုက်နိူက်စားရင်း၊ နောက်တော့ သူတို့ အတွက် ပြင်ဆင်ပေးထားသော အခန်းထဲ ဝင် လှဲ နေလိုက်လေသည်၊ တနေ့လုံးလည်း ပင်ပန်းထားသဖြင့် ခနလေးဖြင့် တုန်းကနဲ အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်၊
ထူးသာ မှာ မည်သို့ပင် ချိုသောက် စေကာမူ၊ ယောက်ဖ တအားရစ်လို့ လိုက်သောက်ရင်း မူးလာခဲ့ရသည်၊ မူးလာတော့ နေ့လည် ထဲက ကိုယ့်မိန်းမ နှင့် ဒီည လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်မွေ့ရတော့ မည်ဟု တင်းထားသော စိတ်က ပိုသာ နိူးကြွလာခဲ့ရရာ၊ ဘေးက သူငယ်ချင်း များကို အထာပေးပြီး ယောက်ဖ ကြီး ကို ခေါ်ထုတ်သွားခိုင်းရလေသည်။
ထို့ကြောင့် ဘန်ဂလို တခုလုံးမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ တဲ့ အချိန် ကမှောင်တောင်နေပြီ ၊ ထူးသာ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့ ဘက်ထရီ မီးချောင်း၏ အလင်းရောင်ဖြင့် သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေသော စောစောဦး ကို ဇာခြင်ထောင် ပါးပါးအောက်မှာ မြင်နေရလေသည်၊ ထူးသာက သူ့တကိုယ်လုံး က အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ချပစ်ကာ ကုတင်ပေါ် သို့ တက်လာခဲ့လေသည်။
တနေ့လုံး အောင်းထားရလို့ မာတင်းထောင်မတ် နေသော လိင်တန်ကြီးက ခေါင်းတညှိမ့်ညှိမ့် နှင့်၊ ထူးသာက စောစောဦး၏ ကားစွင့်နေသော တင်ပါးဆုံကြီး များကို ထမိန်ပေါ်မှ ပင် ပွတ်သတ်ဆုပ်ကိုင် လိုက်လေသည်၊ စောစောဦးမှာ အတော်ပင် အိပ်မောကျ နေသဖြင့် မနိူးသေးပေ ၊ ထူးသာက စောစောဦး ထမိန်ကို ခါးမှ အသာဖြေကာ၊ ကွင်းလုံးဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်၊
“ အို့... ”
ထိုအခါကျမှ စောစောဦးမှာ နိူးလာ၏၊ သို့သော်လည်း တခါမှ အဲလို ယောက်ကျားတယောက်ရှေ့ ထမိန်ကျွတ်မနေဘူးသဖြင့် သူ့ ထမိန်ကို လိုက်ဆွဲသေး၏၊ သို့သော်လည်း လျှင်မြန်လှသော ထူးသာ လက်များကြောင့် ထမိန်မှာ ကုတင်အောက် ကြမ်းပြင်သို့ ရောက်သွားခြေပြီ ၊ ထူးသာက အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကို ပါ ဆက်ဆွဲ ချွတ်ပြန်ရာ၊ စောစောဦး မှာ ရှက်လွန်းသဖြင့် ဘောင်းဘီလေး ကို ပြန်ဆွဲထားသည်။
“ အို့ မောင်..မီးရောင် ကြီးနဲ့ ကွာ...ဘာလုပ်တာလဲ.. ”
“ စောက လည်းကွာ လင်မယားပဲ ဟာ..ဘာရှက်စရာ လိုလို့လဲ... ”
“ ဟင့်အင်း ..စောက သူများ ရှေ့ မှာ တခါမှ ဖင်ကျွတ် မနေဖူးဘူးလေ..ဟင် မောင်ကရော ကိုယ်တုန်းလုံးကြီးပါလား.. ”
စောစောဦး အခုမှ ထူးသာ ကိုယ်တုန်းလုံးကြီးမှန်း သိသွားသဖြင့် လန့်ဖြန့် သွားသည်၊
“ မောင်..အခုတော့ မီးပိတ်ပေးကွာ၊ စောရှက်တယ်..နောက်တော့မှ နော် နော်.. ”
ထူးသာက ပုံမှန် ဆိုရင်တော့ မယားအသစ်ကလေး စကားနားထောင်ချင် နားထောင်မယ်၊ အခုကတော့ ရေချိန်လည်း ကိုက်နေပြီ၊ တနေ့လုံးလည်း တင်းနေတာ ဆိုတော့ စောစောဦး ပြောနေတာ တွေ နားထည်း မဝင်တော့၊ စောစောဦး တင်ပါးဆုံကြီး တွေ ပေါ်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကလေး ကို အတွင်း ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက် သည်။ စောစောဦး မှာ ပြောမရ သဖြင့် သူ့ အဖုတ်ကလေး ကို လက်ဝါး နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆက်အုပ်ထားသေးသည်၊ ထူးသာက စောစောဦး လက်နှစ်ဘက်ကို အတင်း ဆွဲဖယ်ပြီး စောစောဦး စောက်ဖုတ်အုံပေါ်ကို မျက်နှာ အပ်လိုက်လေသည်။
“ အို့ ..အင့်..မောင်..ငရဲကြီး မယ်ကွာ..ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ..ဟင့်..... ”
“ ခက်တော့တာ ပဲ..အို့..အား..ရှီးးးးးးးးး............... ”
နောက်ဆုံးတော့ ထူးသာရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ လျှာကြီးနဲ့ ဘာဂျာ မှုတ် ပညာက တခါမှ မခံဘူးတဲ့ စောစောဦး အဖို့ ဆွေမျိုး မေ့သွားလောက်အောင်ကို ခံလိုက်ရပေသည်၊ စောစောဦး အဖုတ်က အရည်တွေ စိုရွဲ ပြီး ပေါင်ကြီး တွေလည်း တောင့်သွားလိုက်၊ လျှော့ကျသွားလိုက် နှင့် ဘယ်နှစ်ခါ ပြီးနေမှန်းကို မသိတော့ပါ၊ ထူးသာ တယောက် အဖုတ်ရက်နေတုန်းလည်း လက်က စောစောဦး အပေါ်အင်းကျီကို ဆွဲ မဖြဲ ရုံတမယ် ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ် ဘရာဇီယာတွေ ဆွဲဖြုတ် ၊ နိူ့တွေကို ဆုပ်နှယ်ပစ်လိုက်သည်။
ထူးသာ တယောက် အဖုတ်ရက်လို့ ဝသွားမှ စောစောဦး ၏ နိူ့တွေကို လိုက်စို့ လိုက်၏၊ စောစော ဦးခမျာ တခါဘူးမျှ ထိုကဲ သို့ အလုပ်မခံဘူးသဖြင့် ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ အကြိမ်ကြိမ်ရောက်ခဲ့ရလေသည်၊ နောက်တော့ ထူးသာက သူ၏ လီးကြီးကို စောစောဦး အဖုတ်နူတ်ခမ်းဝ တွင်တေ့ကာ ဖြေးဖြေးခြင်း ဖိသွင်းလေတော့သည်၊ ထို အခါတွင်တော့ ထူးသာလည်း တော်တော်လေး အမူးပြေစပြု နေပြီး အရမ်းလည်း တင်းကြပ်လွန်း သဖြင့် ဖြေးဖြေး ချင်းသာ ဝင်သလောက် ဖိဖိသွင်းရ လေသည်။
ထူးသာ တလက်မ လောက် ဖိသွင်းလိုက်တိုင်း စောစောဦးက ထူးသာ ၏ရင်ဘတ်ကြီးကို အတင်းတွန်းထား လေသည်၊ ထူးသာက ထိုနေရာလေး မှာပဲ ခနငြိမ်နေလိုက်ပြီး ၊စောစောဦး ၏တွန်းထားသော လက် အားပျော့သွားတာနဲ့ နောက်တလက်မခန့် ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်၊ စောစောဦးလည်း အားကနဲ အော်ကာ တွန်းထားပြန်သည်။
“ မောင်...မရ ဘူးထင်တယ်..အား..နာတယ်..မောင်..စော ဟာလေး ကွဲသွားတော့မယ်... ”
“ အင်းအင်း..မောင် ဒီထက်ပိုမသွင်း တော့ဘူး..စောနာတယ် ဆိုရင် ဒီမှာပဲ တော်ပြီနော်၊ ခနလေး... ”
အဲ လိုမျိုး အပြန်ပြန်အလှန်လှန် လေးငါး ခြောက်ခါ လောက် ပြောဆိုပြီးသည့် အချိန်မှာတော့ ထူးသာ လီးကြီးက စောစောဦး အဖုတ်ထဲ အရင်းထိ ဝင်နေခြေပြီ၊ စောစောဦးလည်း နောက်ပိုင်းကျတော့ ငြင်းနေ လည်း မထူးတော့ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားပြီး ကြိတ်ခံလေသည်။
သို့သော်လည်း ထူးသာ မှာ အတွေ့ အကြုံအများကြီး ရှိသည့် အပြင် အပျို ပါကင်ဖွင့်သည့် အတွေ့ အကြုံလည်း ရှိခဲ့သည် ဖြစ်ရာ၊ မကြာခင်မှာ ပင်၊ စောစောဦး တယောက် နာတာတွေ ပျောက်လို့ အရသာတွေ ခံစားနိူင်သည့် အခြေအနေသို့ ရောက်သွားရလေသည်။
ပထမ ဆုံးညက ထူးသာတယောက် အရက်လည်း များသွားပေရာ တချီပြီးတာနဲ့ အိပ်ပျော် သွားပေရာ မိုးလင်း မှ ပဲ နိူးတော့သည်၊ အမူးပြေသွားသော ထူးသာ တယောက် စောစောဦး တယောက် အဖုတ်ကျိမ်း နေသည်ဟု ဆိုတာ ငြင်းတာကိုပင် အေးအေး ဆေးဆေး ပင် ၊ ကိုယ် တသက်လုံးစားမဲ့ အစာပဲလေ ဟု တွေးရင်း ထပ်မလုပ်တော့ပေ၊ သို့သော်လည်း ညဘက် ပြန်ရောက်လာတော့ ထူးသာ ပြန်နှူး တော့။
ထူးသာ၏ ကျွမ်းကျင် လှသော အကိုင်အတွယ် ကြောင့် စောစောဦး ခမျာ မငြင်းနိူင်ရှာပဲ၊ လေးချီလောက် အတွယ်ခံလိုက် ရပေသည်၊ တတိယ နေ့ မနက် ကျတော့ အဖုတ်တခုလုံးကျိမ်းစပ်ပြီး စောစောဦး လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိူင်ဖြစ်ရသည်၊ သို့သော်လည်း နောက်နေ့ ည ကျတော့ စ ပြီး ယဉ်ပါးစ ပြုလာလေတော့သည်၊ တပတ်ပြည့်ပြီး ဟန်းနီးမွန်း ပြီးသွားချိန်မှာတော့ စောစောဦး တယောက် ထူးသာ လီးကြီးကို စ စုပ်တတ်သွားလေပြီ။
“ ဘွမ်း... ”
“ ဟာ...တယ် ဒီကောင်မလေး …. ”
အတွေးထဲ နစ်နေတဲ့ ဆရာထူးသာ တယောက် အေးကနဲ ရေတွေ စိုသွားလို့ ရုတ်တရက်လန့် သွားသည်၊ ကြည့်လိုက်တော့ အေးမြသာ၊ ပြောင်ချော်ချော် မျက်နှာပေးလေး ဖြင့် ပလစ်စတစ် ဂါလံပုံးကို တပိုင်းဖြတ် ပြီး သစ်သားလက်ကိုင်ထည့်ထားသည့် ရေပုံးလေးနဲ့
“ သင်္ကြန်ကျ လို့ ရေပက်တာလေ.. ဆရာထူးသာ...ခစ်ခစ်.... ”
“ အေးနင်တော့လား …. ”
ထူးသာ ကမန်းကတန်း ထိုင်ရာက ထပြီး အေးမြသာ နောက်ကို လိုက်တော့ ကောင်မလေး ပြေးပြီ၊ ထူးသာ မမှီလိုက်တော့၊ ဒါပေမဲ့ ရေစို ထမိန် အောက်က ဖင်လုံးလေး တွေ တဖက်တချက် တတုန်တုန်နှင့် လှုပ်ရှား သွားတာ လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း၊ အခုနက မှ သူ့ အတွေးထဲက ဟန်းနီးမွန်း အကြောင်း တွေးနေရင်း တောင်နေသော လီးကြီး က ခေါင်း တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်ခါသွားရ၏၊ မဖြစ်သေးပါဘူး၊ တော်ကြာ မုဒိန်းမှုတော့ ဖြစ်တော့မှာပဲ၊ ငါ စိတ်ပြေအောင် ဂွင်းထုပြစ်မ၊ှ ရတော့မယ်ထင်တယ် ဟု ထူးသာ တယောက် တွေးလိုက်မိပါတော့သည်။
ညနေစောင်း ရောက်တော့ ထူးသာ တနေ့လုံးစာဖတ်ပြီး ပျင်းနေတော့ လုပ်စရာမရှိ၊ ကာလသားတွေက လည်း သင်္ကြန်မို့ ပျော်ပါးနေကြတာ၊ လူငယ်တွေကြားထည်း လည်း ဝင် မရှုတ်ချင်၊ စောစောစီးစီး ဇရက်မင်း စည်းစိမ် လေး ဖြင့် အိမ်ရှေ့ ပက်လက်ကုလားထိုင် လေး မှာ ထိုင်ရင်း၊ နှပ်နေသည်၊ သူ့ခေါင်းထဲ မှာ တော့ သူ့လက်ရှိ အခြေအနေ နှင့် ဘဝ အနေအထားကို စဉ်းစားနေသည်။
သူ့ အနေနှင့် ဒီရွာ က လူငယ်တွေ ကလေး တွေ နောင်ရေးကို မြှင့်တင် ပေးချင်တာရယ်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် စိတ်ညစ်ညူးခဲ့ရတဲ့ ဘဝ က နေ ခေတ္တ ပြေးထွက်ပြီး အေးအေး ချမ်းချမ်း နေချင်တာရယ် ကြောင့် ရောက်လာခဲ့ရသည်၊ အခုတော့လည်း သူ ပျင်းနေ သည်၊ သူ့ကျောင်းလာတက်ကြ သည့် ခလေး တွေမှာလည်း မိဘ တွေက အဲဒီခလေး တွေကို ခိုင်းစရာမရှိ လို့ ကျောင်းသွား ခိုင်းနေသည်ဟု သူထင်မိသည်။
ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ အိမ်မှာ အလုပ်ပေါ်လျှင် ကျောင်း မလွတ်တော့၊ ခလေး တယောက်ယောက် ကျောင်းမလာ လို့ စုံစမ်းကြည့်လျှင် အိမ်က အလုပ်တခုခု မှာ ဝိုင်းကူ နေရလို့ ဆိုတာ တွေ့ရသည်၊ တော်တော်ကြာကြာ ပျောက်နေပြီး ပြန်ရောက်လာကြသူ များလည်း ရှိသည်၊ စာကို တကယ်လိုလားပြီး စိတ်ဝင်တစားသင်ယူ နေသူ ခလေး တချို့တလေ တွေ့ မိပြန်တော့လည်း ထူးသာ အားတက်မိသည်။
သို့သော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က ဒီရွာ မှာမွေးခဲ့သော်လည်း ၊ဒီရွာထက် အများ ကြီး လူနေမှုစံနစ် မြင့်သော မြို့ ကလေး မှာ ကြီးပျင်းလာရတာမို့ သူ နေလို့ မပျော်၊ နောက်တခု က သူကိုယ်တိုင်တောင်မှ ဘယ်လောက် ခေါင်းထဲ မှာ နိူင်ငံ အတွက် တို့ လူမျိုးအတွက် တို့ ဘယ်လောက် ဦးစားပေး စဉ်းစားခဲ့ဘူးလို့လဲ၊ ဘယ်လောက် အနှစ်နာ ခံနိူင်သလဲ သူ့ကိုယ်သူ တောင် သူ မသေခြာ၊ အင်း လေ ပျော်သလောက်နေပြီး၊ တတ်နိူင်သလောက် လုပ်ပေးလိုက်ရင် လည်း တိုင်းပြည်နဲ့ လူမျိုးကို အကျိုးပြု ရာရောက်တာပဲပေါ့လို့ တွေးနေလိုက်၏၊
ထိုအချိန်မှာပင် ပါတီစိတ်အတွင်းရေးမူး ကတော် ဒေါ်တင်လှ တယောက် ကိုယ်တပိုင်းရေစို နှင့်ပြန်လာတာ ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ လမ်းမှာ လူနောက် တချို့ က ရေပက်လိုက်ကြဟန်တူသည်၊ ဒေါ်တင်လှ တယောက် ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် မြည်တွန် တောက်တီးလာသည်၊ အချို့ စကားလုံးတွေက တိုင်းထွာ သည်ဟု ထူးသာထင်လိုက်၏။
ကြုံတုန်း ပြောရလျှင် ဒီရွာကလေး နဲ့ ထူးသာ ကြီးပြင်းခဲ့ရသော မြို့ကလေး တို့မှာ လူမျိုးချင်း အတူတူ စကားပြောချင်း အတူတူ ပေမဲ့ အသုံးအနူန်း အချို့ကွဲပြားပြီး လေယူလေသိမ်းမှာလည်း နည်းနည်းကွဲပြားသည်၊ အထူးသဖြင့် ထူးသာမှာ မြို့ခတ်လတ်လတ် ပေါ်မှာ နည်းနည်း အနေကြာခဲ့တော့ တချို့ စကားလုံး တွေကို နားမလည်နိူင်တော့။
ယခုလည်း ဒေါ်တင်လှ ရေရွတ်နေသည်မှာ တချို့ဟာက ဆဲဆိုနေတာမှန်း သိသော်လည်း ထူးသာ နားမလည်လိုက်ခြေ၊ သို့သော် ရေစို အကွက်ကြီးက သူ၏ကောက် နေသော တင်ပါးဆုံကြီးကို ကပ် နေသဖြင့် တုန်တုန် တုန်တုန် ဖြင့် လှုပ်ရမ်း နေသော ဒေါ်တင်လှ ဖင်ကြီးတွေ ကို ကြည့်ရင်း ထူးသာတယောက် အရက်ရှိန်ကလေး ဖြင့် သွေးပူ လာသဖြင့်၊ စကားရှာရင်း ရောဖေါလိုက်လေသည်၊
“ ဗျို့ ဒေါ်တင်လှ၊ ဘယ်ကလေး တွေနဲ့ သွားဆော့လာရတာလဲ.. ”
“ မဆော့ရပါဘူး ဆရာထူးသာရယ်၊ မိမဆုံးမလေး တွေ သူတို့ ဖာသာ သူတို့ ဆော့နေတာ ဘေးက ဖြတ်သွားတဲ့သူတွေကို ပါ အလွတ်မပေးဘူးလေ၊ စောက်မြင်ကပ်လို့ ကလော်တုပ်ခဲ့သေးတယ်၊ အိမ်ကလူ သာ မြို့ မသွားသေးရင် ချက်ခြင်းခေါ်ပြီး ဆူခိုင်းလိုက်တယ်... ”
“ ဟင် အတွင်းရေးမူးကြီးက မြို့တက်သွားတာလား အသံမပေးဘာမပေးနဲ့.. ”
“ အင်း လေ ပထမတော့ အစီအစဉ်မရှိပါဘူး၊ လှေကြုံ ရှိတာနဲ့ အလုပ်ရှိတယ် ဆိုပြီးလိုက်သွားတာပဲ..ဆရာထူးသာ ဆာပြီလား... ”
ထူးသာစိတ်ထဲကတော့၊ ကျူပ်ဆာတယ် ဆိုရင် ခင်ဗျားက ကျွေးမှာလား လို့ တွေးလိုက်ရင်း
“ မဆာသေးပါဘူး ဒေါ်တင်လှရယ်၊ အေးမြသာ ပြန်လာလို့ စားမှ ပဲ အတူစားတာပေါ့.. ”
“ အေးမြသာက ဒီနေ့ ဟိုဥက္ကဌ ရွာက သူ့သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ သွားအိပ်မယ် ပြောတယ် ပြန်လာမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာထူးသာ ဆာတဲ့ အချိန်သာပြောပါ.. ”
“ အော် ဟုတ်လား၊ ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်ပြောမယ်လေ..အေးဆေး ပါ.... ”
ထူးသာ စိတ်ထဲကတော့ ဟိုက်၊ ဒီည ဒီအိမ်မှာ ငါနဲ့ ဒေါ်တင်လှ နှစ်ယောက်ထဲ ပါလား၊ ဒုက္ခ ပါပဲ၊ လူကလည်း တင်းနေတာ ၊ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်၊ ဟင်း..
ထူးသာ သက်ပြင်း တချက်မှုတ်ချလိုက်ရင်း သူ့ အတိတ် ရဲ့ အချိန် ပိုင်း တခု ကို စိတ်ကူးက လွင့်မျော သွားရ ပြန်ပါတယ်။
ထူးသာ တယောက် အိမ်ထောင်ကျပြီး၊ နောက် သူတို့ လင်မယား အိမ်တလုံး ငှားနေကြသေးသည်၊ နောက်တော့ သူ့ မိန်းမ အကို ညီလှဇံ ရဲ့ အိမ်မှာ လူသုံးယောက်ထဲ နှစ်ထပ်အိမ်လည်း ဖြစ်သဖြင့် သွားပေါင်း နေကြလေသည်၊ သူတို့ ငှားနေသည့် ပိုက်ဆံထက် လျှော့ပေးရပြီး မီးဖိုစရိပ် ကိုလည်း စိုက်ပေးလိုက်တော့ အဆင်ပြေသွားသည်၊ သူတို့ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးက အလုပ်လုပ်တော့ အိမ်မှာ ချက်ပြုတ်တာလည်း နေ့တိုင်း မလုပ်နိူင်၊ သူ့ယောက်ဖ ရဲ့ မိန်းမ ဥမ္မာခိုင် က အလုပ်မလုပ်၊ အိမ်မှာပဲ ထမင်းဟင်းချက်၊ အဝတ်လျှော်၊ ခလေး ကိစ္စလုပ် အဲဒါ ကို စောစောဦးက နည်းနည်း ပါးပါး ဝိုင်းကူ လုပ်လိုက်ရုံပဲ ဆိုတော့ အစားအသောက်ပါ အဆင်ပြေ၏၊
ထူးသာ စောစောဦးနှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ညီလှဇံ သမီးလေး မှာ ကိုးနှစ် သမီးလေး ရှိသေးသည်၊ မိန်းခလေး ပီပီ ဖူးဖူးလေး မှာ သူ့အဒေါ် စောစောဦးကို တအားတွယ်သည်၊ ထူးသာတို့က အပေါ်ထပ်၊ ညီလှဇံတို့က အောက်ထပ် နေကြသည်၊ သို့သော်လည်း အိမ်က ငှားဖို့ဆောက်ထားသော အိမ်မျိုးမဟုတ် သဖြင့် လှေခါးက အိမ် အတွင်းထဲ မှာသာ ရှိသည်၊ စောစောဦးက ဖူးဖူးကို စာပြပေးလေ့ရှိတော့ ဖူးဖူး မှာ အမြဲ လိုလို ထူးသာတို့ အပေါ်ထပ်ကို တက်တက်လာလေ့ရှိသည်။
တခါတလေ ကျလျှင် ထူးသာက အရမ်း တင်းနေပြီး စောစောအိပ်ချင်သည့် အချိန် ဖူးဖူးကတော်တော် နဲ့ အောက်ထပ် ပြန်မဆင်းသေးလျှင် ထူးသာ တယောက် ဒေါပွရသည်။ သို့သော်လည်း သူက လည်း ဖူးဖူး လေးကို ချစ်သည်မို့၊ သည်းညည်းခံရှာသည်။
စောစောဦး အတွက်မှာ ထူးသာက သူ၏ အပျိုစင် ကို ဆွတ်ခြွေ ခဲ့သူ ဖြစ်သော်လည်း ထူးသာကတော့ အတွေ့အကြုံ များခဲ့သူ မို့ စောစောဦး ကို အတတ် မျိုးစုံ သင်ပေးခဲ့ လေသည်၊ နှစ်ဦး စလုံးမှာလည်း ငယ်ရွယ်သူများ မို့ ပထမ နှစ်ဦး ပိုင်းလောက်က မလုပ်ဖြစ်သည့် နေ့ မရှိသလောက်ပင် ဖြစ်ခဲ့ရသော် လည်းနောက်ပိုင်းကျတော့ နည်းနည်း လေး ကျဲသွားခဲ့ကြသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ခလေးချစ် သူများမို့ ဘာမှ အကာအကွယ် မလုပ်၊ တားဆေး မသုံးပဲ ခလေး ရ ရင် ချက်ခြင်း ယူမယ် ဆိုပြီး လုပ်ခဲ့ကြသော် လည်း ခလေး မရ နိူင်ခဲ့ကြပေ၊ သုံးနှစ်လောက် ကြာတော့ ခလေး မရနိူင်တော့ပြီ ဟု လက်လျှော့လိုက် ကြလေသည်။
စောစောဦး နှင့် အိမ်ထောင်ကျ ပြီး ၅ နှစ်လောက်ကြာတော့ ထူးသာ နည်းနည်း အီသလို ဖြစ်လာ တော့ ထူးသာရဲ့ မျက်စေ့တွေက တအိမ်ထဲ နေသူ၊ ယောက်ဖရဲ့ မိန်းမ ဥမ္မာခိုင် အပေါ် ရောက်လာသည်၊ ဥမ္မာခိုင်က စောစောဦး လို ခပ်သွယ်သွယ် မဟုတ်၊ လုံးကြီးပေါက်လှ၊ ဟု ဆိုရမည့် ကိုယ်လုံးမျိုး အရပ်မှာလည်း ငါးပေ လောက်သာ ရှိပြီး နိူ့ကြီးများမှာ သိသိသာသာ ကြီး လှ သဖြင့် ဝသည်ဟုထင်ရ၏၊ ခါးမှာ သိပ်မသေးကျင် သော်လည်း စွင့်ကားသော တင်ပါးကြောင့် ကိုယ်လုံးက တော့ ဂစ်တာရှိတ် လို့ပြောလို့ရသည်။
အသားက ညိုညို၊ သူများ ရီစရာပြောလျှင် ခွက်ထိုးခွက်လှန် ရီမောတတ် ပြီး မျက်နှာထားချို၏၊ သူ့ ရင်သား အစုံမှာ ခလေး တယောက်အမေ ဖြစ်လို့လား မသိ လုံးမောက်ကြွနေတာက စောစောဦး လို ရင်သား သိပ်မထွားသူ နဲ့ ဆိုလျှင် သိသိသာသာ ကြီးကို ကွာခြားလေသည်၊ ထို့ အတွက်ကြောင့်လည်း ထူးသာ တယောက် သွားရည် ကျ ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်လေသည်။
နောက်တချက်မှာ ၊ ညီလှဇံ က လည်း အလုပ်ကိစ္စ ဖြင့် ရွာ ကလေး တွေ စီကို သွားလိုက်ပြန် လိုက်နေ ရသဖြင့်၊ တခါတလေ နှစ်ရက် သုံးရက် မှ တပတ်နှစ်ပတ် လောက် အထိ အိမ်မှာ မရှိ တတ်ခြေ၊ တခါတလေ အိမ်မှာ စောစောဦးက ဖူးဖူး လေးကို စာပြ ပေး နေလျှင် ထူးသာက မီးဖိုချောင်မှာ ဥမ္မာခိုင် ကို ကူ ညီရသည်၊ ထူးသာ ၏ မရိုးသားတော့သော အကြည့်တွေကို ရိပ်မိလို့လား မသိ။
ဥမ္မာခိုင် ကလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း နှင့် တခါတလေ ဖြစ်နေတတ်သည်၊ ထူးသာက ပထမတော့ လန့်သည်၊ တခုခု သူ အမှားလုပ်မိ လို့ ညီလှဇံကို သွားတိုင်လိုက် ရင် သူတို့ လင်မယားလဲ ဒုက္ခရောက်မည် ၊ ညီလှဇံ အကြောင်းလည်း သူသိသည်၊ ဒေါသ ကြီး ပြီး မူးလာလျှင် ပြဿနာ ရှာ ရစ်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ တဏှာ ဇောကြွ လာတော့ နည်းနည်း ခြင်း စမ်းကြည့်သည်။
ပထမ တော့ သူ၏ မရိုးသားသော အကြည့် တွေကို ဥမ္မာခိုင် မြင်အောင် မသိမသာ ပြပေးသည်၊ သူ ငေးကြည့်နေတာ ကို အငိုက်မိခံလိုက်ရသလိုလို၊ ရှိုးသည်၊ ထို အချိန် များမှာ ညီလှဇံ သွားတိုင်မလားလို့ လန့်သေးသည်၊ မတိုင်မှန်းသိတော့ နောက်သလို ပြောင်သလိုနှင့်၊ ဟို အကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ ပြောသည်၊ တဏှာဇာတ် လမ်းတွေ ၊ လန်ကြုပ်ဇာတ်လမ်းတွေ ကို သူတကယ်ကြား ခဲ့သလို နှင့် စီကာပါတ်ကုံးပြော သည်၊ စောစောဦး က ဒါမျိုးတွေ ကို နားမထောင်ချင် လို့ သူက မပြောတော့ ဟု ဖိန့်သည်၊ သွားမပြောဖို့လည်း မှာသည်၊ တဖြေးဖြေးနှင့် ဥမ္မာခိုင် နှင့် သူ၏ကြားမှာ နှစ်ယောက်ထည်း သိသော တဏှာ အကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်လာကြ သည်။
ဥမ္မာခိုင် အနေနှင့်ကလည်း အသက် ၃၀ တောင် မပြည့်တတ်သေး၊ သွေးသား ဆူဖြိုးတုန်း အရွယ်၊ ယောက်ကျားက လည်း ခလေး ရပြီး ကထဲက သိပ် စိတ်မတက်ကြွတော့၊ အရက်ကလည်း မူးသေး၊ နောက် ခရီး တွေ လည်း ခနခန သွားနေရ၊ သူ့ပတ်ဝန်းကျင် မှာ နီးနီး ကပ်ကပ် နေရတာက ထူးသာ တယောက်သာ ရှိတော့၊ ထူးသာရဲ့ တပ်မက် တဲ့ အကြည့်တွေ က သူ့ ကိုလည်း တမျိုး တမည် ဖြစ်စေသည်။
အနည်းဆုံးတော့ အပျင်းပြေ ပြီး စိတ်သာယာမှု လေး ပေးနေ တော့ ထူးသာ အနားမှာ ရှိတဲ့ အချိန် ပေါင်ခွဆုံကလည်း စိုထိုင်းထိုင်း လေး ဖြစ်ဖြစ်လာတတ် ပြီ၊ မီးဖိုချောင် ကျဉ်းကျဉ်း လေး ထဲ မှာ ထူးသာ မသိမသာ နှင့် မတော်တဆ ဆိုသလို အသားချင်း ထိတာ ပွတ်တာကို မသိခြင်ယောင် ဆောင် ပြီး ဘာမှ မထူးခြားသလို နေပြသည်၊ ပိုပြီး ရဲလာသော ထူးသာက တမင် နောက်သလို ပြောင်သလို နဲ့ ပုတ်တာ ခတ်တာ ပွတ်တာ ညှစ်တာ တွေ လုပ်လာသည်။
စောစောဦးက တော့ ဘာမှ မသိ၊ သူက သူ့ကိုယ်သူ မီးဖိုချောင် ဝင်ရမည့် မိန်းမ မျိုးမဟုတ်ဟုထင်သည်၊ ငယ်ငယ်ထဲက အမေ က မီးဖိုချောင် အဝင် မခံခဲ့သည့် အပြင်၊ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဝါသနာ မပါ၊ ထို့ကြောင့် ယောင်းမ ချက် တာကို ထိုင်စားချင်သည်၊ ထူးသာ ဝင်လုပ်နေတာကိုလည်း သူက သဘောကျသည်၊ သူ့ ကို အချောင်ခိုသည် မဖြစ်ရအောင် တူမ လေးကို စာပြပေးသည့် အလုပ်လုပ်သည်။
သူက ကက်ဆက်နားထောင် သည်၊ အချစ်ဝတ္တု တွေ ဖတ်သည်။ နောက်တခု ထူးသာ မသိသော တချက်မှာ စောစောဦး ကို ကပ်ကာ ရစ်နေသော သူတို့ ကျောင်းမှ ကျောင်းဆရာပေါက်စ ချမ်းငြိမ်း ဆိုသော ကောင်ကလေး အပေါ်သာယာနေ ခြင်းပင်၊ ထိုကောင်ကလေး မှာ ( သူတို့ အခေါ် ) ဗမာပြည်မှ လာသော ဗမာဖြစ်သည်၊ ( ထိုဒေသ ရှိသူ များမှာ ရန်ကုန်၊ မန္တလေး အစရှိ မြို့ကြီးများမှ လာသူ များကို ဗမာပြည် က လာသည်လို့ ဆိုသည်၊ ဤကားစကားချပ်။ )
ထို ကျောင်းဆရာ ပေါက်စ လေး မှာ စောစောဦးထက် လေးငါးနှစ်မျှ ငယ် မည် ဖြစ်သော်လည်း၊ အပြောက ကောင်းသည်၊ အမြှောက် အပင့်လေး တွေ နဲ့ ပြောတတ် လို့ သူ့ စကားသံ ဝဲဝဲ ( သူတို့ အတွက် ) ကလည်း နားထောင်လို့ကောင်းသည်၊ လို့ထင်သည်။
အဲဒါကြောင့်လည်း ထူးသာ ဘာခြေလှမ်းနေလည်း ဆိုတာကို စောစောဦး တယောက် သတိမထား မိလိုက်တာ ဖြစ်သည်၊ တနေ့ ထုံးစံအတိုင်း စနေ ပိတ်ရက် ဆိုတော့ ထူးသာ အိပ်ယာ နေမြင့်အောင် အိပ်ပြီး မှ ထလာတော့ စောစောဦး မရှိတော့၊ နောက်မှ သူသတိရသည်၊ သူ့ သူငယ်ချင်း ဆရာမ တယောက် အိမ်က အလှုဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ရှိသည်။
သူက အဲ လို အကြာကြီး နေရမှာ ကို မသွားခြင်၊ စောစောဦးက သူ ဖူးဖူး ကို ခေါ်သွားမည်ဟု ပြောထားသည်၊ အခု အိပ်ယာနိူးနိူးခြင်း မတ်တောင် နေသော ညီတော်မောင်က အိမ်မှာ သူနှင့် ဥမ္မာခိုင် နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတာကို သတိပေးနေသည်၊ ညီလှဇံ ခရီးထွက်သွားတာ ၂ ရက်လောက်ရှိ ပြီပဲ၊ မျက်နှာသစ်သွားတိုက် ပြီး မီးဖိုထဲ ဝင်လာတော့ သနပ်ခါး အဖွေးသား နှင့် ဥမ္မာခိုင် ကို တွေ့ရသည်၊
“ ဟော ကိုအိပ်ပုတ် နိူးလာ ပြီလား..လာလာ..မုန့်တီ စားမလား အခုပဲ နွေးထားတယ်.. ”
“ စားမယ်လေ မဥမ္မာ...မွှေးနေမှာပဲ နော်... ”
“ အင်း မီးမိုပေါ်တင်လိုက်ရင် ..မွှေးနေမှာပေါ့... ”
“ အဲဒါ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး..ဟိုသနပ်ခါးကို ပြောတာပါ.. ”
“ ဟင့်..သွား ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ် သွားနမ်းကြည့်ပါလား... ”
ပြုံးစစ နှင့် သူ့ကို မျက်စောင်းလေး ပစ်သွားသော ဥမ္မာခိုင် ကို ကြည့်ရင်း ရာသီဥတု ကောင်းနေသည် ဟု ထူးသာ တွက်လိုက်မိသည်၊ မီးဖို ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး မုန့်တီ ဟင်းရည်အိုးကို ငုံ့ကြည့်နေသော ဥမ္မာခိုင် ၏ နောက်ကျော မှာ ရပ်ပြီး သူ့ပုခုံးပေါ်မှ ကျော်ကာ မုန့်တီဟင်းရည်အိုးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်၊
“ အော် မွှေး နေတာပဲ.. ”
ထူးသာ နှာခေါင်းက ဥမ္မာခိုင့် ပါးကွက်ထူထူ ကြီးနား ကပ်သွားလို့ တကယ်မွှေးနေတာ၊ ဥမ္မာခိုင့် တင်သား ဆိုင် ကြီးက အိကနဲ ထူးသာပေါင်ခြံ နဲ့ ထိမိသည်၊ ထူးသာ ညီမောင် ဇာတ်ကနဲ ထောင်လာသည်၊ ဥမ္မာခိုင်က ထူးသာ ရင်ဘတ်ကို တထောင်နှင့် မနာတောင် တွက်လိုက်သည်၊
“ ဟင်း နော် ထူးသာ နင် တော်တော် ကဲနေ.. ”
ဥမ္မာခိုင့် အသံ လည်း နည်းနည်း တုန်ခါနေသည်၊ သူလည်း ထူးသာ အထိအတွေ့ ကို သတိထားမိရုံမက အိမ်မှာ လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတာ သိနေသည်၊ ဥမ္မာခိုင် ၏ အားမပါသော အသံကြောင့် ထူးသာ က အခု နေ အခွင့်ရတုန်း အပိုင် ဆွဲ မှ ဟု တွေးကာ ဥမ္မာခိုင် ၏ ပုခုံးလေး နှစ်ဘက်ကို ဆွဲကိုင်ကာ ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းပစ်လိုက်၏၊
“ အို.. ”
ထူးသာက တဆက်ထည်းပင် သူ့ဘက်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်ကာ နူတ်ခမ်း အစုံကို ပါ ငုံစုပ်ပြစ်လိုက် သည်၊
“ ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်.. ”
“ အာ..ထူးသာ မကောင်းဘူးးးဝူးးးးးထင်းးတယ်နော်....... ”
ထူးသာ က ဘာမှ ကို ပြန်မပြောတော့ ဥမ္မာခိုင့် မျက်နှာပြင် အနှံ့ နမ်းရှုံ့ရင်း လက်ကလည်း ဥမ္မာခိုင့် ဖင်ကြီး တွေကို ဆုပ်ကိုင် နှယ်ကာ တကိုယ်လုံးကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်တော့၊ သူ့ အလံတိုင် ကြီးက ဥမ္မာခိုင် ရင်ဘတ်ကို ထိုးမိသည်၊ ဥမ္မာခိုင် အနေနဲ့ ကလည်း သူ့ ဗိုက်နဲ့ ရင်ခေါင်းနားကို ထိုးပွတ်နေသော မာမာ ကြီး မှာ ဘာမှန်း သိသဖြင့် ဒူး တွေ ချောင်ကာ ခွေညွန့် မကျ သွားအောင် မနည်း ထိန်းနေရသည်၊
“ ထူးသာ ဟိုမှာ ဟင်းရည်အိုးခန်းတော့မယ်... ”
ဟင်းရည်အိုးမှာ လည်း တကယ်ခန်း တော့မှာမို့ ထူးသာမှာ ဥမ္မာခိုင်ကို ဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး ဘေးက လက်နှီးစုတ် ကို ကောက်ကိုင် ပြီး ဟင်းရည်အိုးကို ဘေးက ဖိုခနောက်ပေါ် တင်လိုက်သည်၊ မီးက တော့ ထင်းမီးမို့ သူဘာသာ သေသွားလိမ့်မည်၊ စိတ်ချ စေချင်ရင်တော့ ရေ ဖျန်းပြီး ငြိမ်းရပေမည်၊ သို့ သော်လည်း သူ့လက်က လွတ်တာနဲ့ လှစ်ကနဲ ပြေးသွားသော ဥမ္မာခိုင် ကြောင့် ထူးသာက မီးဖိုကို ဒီအတိုင်းထား ခဲ့ပြီး ဥမ္မာခိုင်နောက် ပြေးလိုက်တော့သည်။
ဥမ္မာခိုင် က သူတို့ လင်မယားအခန်းသို့ ဝင်ပြေးလေသည်၊ ထိုအခန်းမှာ တံခါးလည်း မရှိ အခန်းစီးသာ ရှိသည်၊ ဆိုတော့ ထူးသာ အဖို့ အေးဆေးပင်၊ အခန်းထဲ ရောက်လို့ ဘယ်သွားပုန်းရမှန်း မသိ ဖြစ်နေသော ဥမ္မာခိုင် ကို ထူးသာက လိုက်ဖက် ပြီး နမ်းပြန်လေသည်။
“ ထူးသာ ရယ် မကောင်းပါဘူးကွယ်..တော်ကြာ နင့်မိန်းမ နဲ့ ဖူးဖူးနဲ့ ပြန်လာတော့မယ်.... ”
“ သူတို့ တော်တော်နဲ့ မလာနိူင်သေးပါဘူး မဥမ္မာရယ်..ကျနော် မဥမ္မာ ကို ချစ်ချင်လို့ပါ... ”
“ ဟင့်အင်းကွာ...အို့..မလုပ်နဲ့ကွာ ဆို..ကျွတ်စ်... ”
ထူးသာ ၏ လက်ချက်နဲ့ ဥမ္မာခိုင့် ထမိန် ကွင်းလုံးကျွတ်သွားသည်၊ အိမ်နေရင်းမို့ အောက်က ဘာမှ မဝတ်ထားတော့ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်ခု ကြားက အမွှေးမဲမဲ တွေနဲ့ အဖုတ်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည်၊ ဥမ္မာခိုင်ရှက်ရှက်နဲ့ တဖက်လှည့်ပြေးတော့ ကုတင် နဲ့ တိုက်မိပြီး မှောက်ရက်ကျ သွားသည်။
ထူးသာ အတွက် အကွက်ကောင်း၊ ကုတင်ပေါ် ကိုယ်တပိုင်း မှောက်ရက် ဖြစ်နေသည့် ဥမ္မာခိုင့် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အပေါ်မှ အုပ် ၍ဖိထားရင်း အောက်ပိုင်းက သူ့ပုဆိုးကို ကန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ ဖြောင်ကနဲ ထောင်ထ နေသည့် လိန်ချောင်းကြီးဖြင့် ဥမ္မာခိုင့် ဖင်ကြားကို ထောက်ထိုးလိုက်သည်၊ ထူးသာ လိန်ချောင်းကြီးမှာ ဥမ္မာခိုင့် ဖင်ကြားပေါင်ခွဆုံကြားမှတိုးဝင်သွားပြီး ဥမ္မာခိုင့် စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်း ကို ပွတ်ဆွဲ သွားသည်၊
“ အိုး..အင့်.. ”
ထူးသာက သူ့ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဥမ္မာခိုင့် ဂျိုင်း နှစ်ဖက်အောက်မှ သိုင်းဖက်ကာ သူ့နိူ့ကြီးတွေကို အုပ်ကိုင် လိုက်သည်၊ ဥမ္မာခိုင်က ဘရာဇီယာ ပျော့ပျော့ ကို ဝတ်ထားသဖြင့် အင်္ကျီပေါ်က ကိုင်တာတောင် မှ နိူ့သီးခေါင်း နှစ်လုံးထောင်နေတာကို သူ့ လက်ဖဝါးမှာ ခံစားထိတွေ့ နေရသည်။
ကျွဲကောသီးလောက် ရှိသည့် နိူ့ကြီး များကို ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းမှ ထူးသာက ဥမ္မာခိုင့် ပေါင်နှစ်လုံးကို သူ့ဒူး များဖြင့် တွန်း ကာ ဖြဲကား စေလိုက်သည်၊ သူ့ ဆီးခုံနှင့် လေးဆယ့်ငါး ဒီဂရီလောက် ထောင်ထနေသော လိင်တန်ကြီး က လက်နှင့် ပင် ကိုင်ထိန်းစရာ မလို၊ သူဖင်လေး ကော့ကော့ ပြီး စမ်းထိုးရင်းကပင် အရေ များ စိုရွဲနေပြီ ဖြစ်သော ဥမ္မာခိုင့် အဖုတ်ဝကို တန်းပြီး ဝင်သွားတော့သည်။
“ အား...အိ... ”
ထူးသာက သူ့ လက်ကို ဥမ္မာခိုင့် နိူ့ကြီး များဆုပ်နှယ်နေရာက မလွှတ်သေးပဲ သူ့ ဖင်ကို ကော့ကာ ကော့ကာ ဖြင့် ဥမ္မာခိုင့် ကို ဖြေးဖြေး ချင်း စ လိုးပေးနေလေတော့သည်။
ဥမ္မာခိုင် ကလည်း ဘယ်လောက်များ ငတ်ပြတ်နေ သလဲ မသိ ဘူး အသံတိတ် လည်ချောင်းသံ ကလေး ပဲ ပေးပြီး ၊ ထူးသာ ဆောင့်သမျှ ကုန်းခံရှာတယ်၊ အရှိန် ရတော့လည်း သူ့ဖင်ကြီး ကို ပြန်ပြန် ကော့ပေးလာသည်၊ ထူးသာ တယောက် နားလိုက် ဆောင့်လိုက် တော်တော် ကြာကြာလေး ဆောင့်ပြီးတော့ စိတ်မထိန်းနိူင်တော့၊ သူ့ လိင်တန်ကြီး ကို အဆုံးထိဆောင့်ချလိုက်ကာ သူ့ပေါင်ခြံနဲ့ ဥမ္မာခိုင် ဖင်လုံးကြီး တွေကို ကပ်ထားလိုက်တယ်၊ သူ့လိင်တန်ကြီး ဥမ္မာခိုင့် စောက်ခေါင်း ထဲ မှာ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ အံချနေ တာကို အရသာခံပြီး ဥမ္မာခိုင့် ကိုယ်လုံးကို တင်းတင်းကြီးဖက်ထားလိုက်တော့တယ်။
ခနနေ တော့ ဥမ္မာခိုင် က ထူးသာကို တတောင်နဲ့ တွက်ရင်း ကုန်းရုန်းထပါတယ်၊ ထူးသာက ဖယ်ပေးလိုက်တော့ ထူးသာကို မျက်လုံးခြင်း တောင် မဆိုင် ပဲ ခေါင်းငုံရက်က ကမန်းကတမ်း သူ့ထမိန်ကို ကောက်ဝတ်ပြီး နောက်ဖေး မီးဖိုဘက်ထွက်သွားပါတယ်၊ ထူးသာ လည်း လုံချည် ကောက်ဝတ်ပြီး ဥမ္မာခိုင် တို့ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ ခနတဖြုတ် ပက်လက်လှန် လှဲနေလိုက်ပါတယ်၊ အစောကြီးရှိသေးတာ စောစောဦး တို့ ပြန်ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သူသေခြာသိနေလို့လေ။
ခနလေး နားလိုက်ပြီးတော့ ဗိုက်က ဆာသလို ဖြစ်လာတော့ မီးဖိုချောင်ဘက်ထွက်လာတော့ အခုနက ထင်းမီးကို မီးပြန်တောက်အောင် ကုန်းမှုတ်နေတဲ့ ဥမ္မာခိုင့်ကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
“ အခု မှ ဗိုက်ဆာလာပြီ အဟီး... ”
ထူးသာက အခုန က ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို နှင့် စပ်ဖြည်းဖြည်း နဲ့ ပြောရင်း ထမင်းစားပွဲ လေးထောင့်ခုံ လေးမှ ကုလားထိုင် တလုံးကို ဆွဲ ယူထိုင်လိုက်သည်၊ ဥမ္မာခိုင်က မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက် ပြီး ရီချင်နေသည့် မျက်နှာကို တဘက်လှည့်ပစ်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ လက်နှီးစုတ် တခုဖြင့်ဟင်းအိုး အဖုံးဖွင့်ကာ အငွေ့ တထောင်းထောင်းထနေသည့် ဟင်းရည်ကို မုန်းဖတ် နည်းနည်း ထည့်ပြီးသား ခွက်တလုံးထဲ ခပ်ထည့် လိုက်ပြီး ၊ ခွက်ကို ထူးသာရှေ့ လာချပေးလိုက်သည်၊ ထူးသာက သူ့ရှေ့ စားပွဲ ခုံပေါ် သို့ မုန့်တီ ဟင်း ခွက်ကို လာချပေးသော ဥမ္မာခိုင်၏ တင်ပါးကြီး များကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်၏၊
“ အို့..ဟဲ့ထူးသာ လက်မသရမ်းနဲ့နော်..ဟင်း... ”
ထူးသာက ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဟင်းရည်ကို ဆာဆာနဲ့ ငုံ့သောက်နေလိုက်သည်၊ ပြီးတော့မှ ပုဂံလုံးကို ရေဆေးသည့် နေရာနား သွားချထားလိုက်ပြီး ၊ မီးဖိုထဲ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်လုပ်နေသော ဥမ္မာခိုင် နားကို သွားပြီး လက်ကို ဆွဲ ကာ ဖက်လိုက်သည်၊
“ ဟဲ့ ထူးသာ ဘာလုပ်တာလဲ..သူများတွေ တွေ့သွားရင် ငါးပါးမှောက်မယ်လေ... ”
“ မဥမ္မာက လည်း ဘယ်သူက တွေ့မှာလဲ ကိုယ့်အိမ်ထဲ မီးဖိုချောင်ထဲ မှာကို... ”
“ မကောင်းပါဘူးဟာ..နင့်မှာလည်း စောစောဦး နဲ့... ”
“ စော က မဥမ္မာ လို မတောင့်ဘူးလေ၊ နောက် အပေးလည်း မကောင်းဘူး.. ”
“ ဟယ်နင် ပေါက်ကရတွေ ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ ..အင့် အူး … ”
“ ပြွတ်စ်.. ”
“ အို..ဟဲ့...အော်ဒုက္ခ ပါပဲ... ”
ထူးသာက ရမယ် ဆိုတာ သိနေတော့ အချိန် ကို မဖြုံးတော့ ဥမ္မာခိုင့်ကို ဆွဲဖက်ယမ်းပြီး ကစ် တွေ ဆွဲ၊ ဖင်ကြီးတွေ ဖျစ်ညှစ်၊ နိူ့တွေ ကိုင် ပြီး နူး တော့ ဥမ္မာခိုင့်ခမျာ နောက် တခါ စ ဖို့ ပြန်ဖီးတက်လာရ ပြန်လေသည်။
“ ထူးသာ ရယ်..ဒီမှာ မကောင်းပါဘူး အခန်းထဲ သွားရအောင်.. ”
ဒီတခါတော့ ထူးသာ က ဥမ္မာခိုင့်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ကန်လန့်ဖြတ် ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး သူက ကုတင် စောင်း က ဥမ္မာခိုင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ရပ်လိုက်သည်၊ ဥမ္မာခိုင့် ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို မ ပြီး သူ့ဆီ ဆွဲယူလိုက်ရာ၊ ဥမ္မာခိုင့် အဖုတ်ဝ မှာ သူ့လိင်တန်ကြီးနှင့် တန်းနေလေသည်၊ ဥမ္မာခိုင်က တော့ ခံတော့ ခံချင်သည်၊ရှက်လည်း ရှက်သေးသဖြင့် တတောင်ဆစ်ကွေးကာ မျက်လုံးများပေါ် တင်ပိတ်ထားသည်။
ထူးသာက ဥမ္မာခိုင့် ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို သူ့ခါးထစ်ခွင်မှာညှပ်စေပြီး သူက ဥမ္မာခိုင့် နိူ့ကြီး နှစ်လုံးကို ကိုင်ဆွဲကာ ကော့ကော့ ဆောင့်လေသည်၊ အတွေ့ အကြုံရှိ ပြီးသား ဥမ္မာခိုင်ကလည်း သူ့ ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို ထူးသာ ဖင်နောက်တွင် ချိတ်ထားလိုက်ပြီး ထူးသာကို သူ့ အဖုတ်ထဲ ဝင်နိူင်သမျှ ဝင် နိူင်အောင် ဆွဲဆွဲသွင်းလေသည်။
ထိုအချီ ကောင်းကောင်း ဆွဲလိုက်ကြပြီးသည့်နောက် ပိုင်းမှာတော့ ထူးသာ နှင့် ဥမ္မာခိုင်မှာ ညားကာစ လင်မယားလို အိမ်ပေါ်တွင် သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိ ရင် လစ်ရင် လစ်သလို ချစ်ဗျူဟာ ခင်းကြ လေတော့သည်။
“ ဆရာထူးသာ စားတော့လေ စားစရာ ပြင်ပြီးပြီ၊ အပြင်မှာ မှောင်တောင်နေပြီ... ”
ထူးသာ စိတ်ကူးထဲက ပြန်နိူးလာရပြန်ပါသည်၊ ပါတီစိတ်အတွင်းရေးမှုုးကတော် ၏ ခေါ်လိုက်သံကြောင့် သူဇိမ်ကျနေသော ပက်လက်ကုလားထိုင်မှ ထလာကာ ထမင်းပြင်ထားသည့် အိမ်ရှေ့ခန်းကို တက်လိုက်ရလေသည်၊ သူ့ ပုဆိုးအောက် မှ ထောင်မတ်နေသော ကောင်ကြီး ကို သတိမေ့သွားပြီး ထလိုက်သဖြင့်၊ ငေါငေါကြီး ရှေ့ လို့ထွက်နေရာ ကမန်းကတန်း ခါးကို ကုန်းပြီး ထမင်း စားပွဲ သို့ ဝင်ထိုင်လိုက်ရလေသည်၊
“ ဆရာထူးသာ..ဒီညတော့ မိုးချတော့မယ်ထင်တယ် ညနေထဲက အုံ့နေတာ... ”
“ အင်း အဲဒါမှပဲ သောက်ရေ ကိစ္စလည်း အဆင်ပြေကြမှာပေါ့၊ ကန်ရေက ခန်းနေပြီ မဟုတ်လား.. ”
“ အင်း..ဟုတ်ပ... ”
ထမင်းစားသောက်ပြီး တော့ ထူးသာ ဆေးပြင်းလိပ်လေး ကောက်ပြီး ဖွာနေလိုက်သည်၊ စိတ်ထဲ မှာတော့ ဒီညတော့ ငါ ဂွင်းထုပစ်မှ ရတော့မယ်၊ နိူ့မို့ဆိုရင် ဘောအောင့်လာတော့မယ်၊ ငါ့ကိုယ်က ရှာရှည်ပြီး ဒီမှာ နေလိုက်တာကိုး၊ မြို့ပေါ်တက်သွားရင်၊ ဂွင်လေး ဘာလေး ရှာရလို့ ရနိူင်အုန်းမယ်၊ အနည်းဆုံးတော့ မြင့်ကြာဖြူ ကတော့ ငါ တောင်းရင် ပေးအုန်းမှာပဲ၊ သူ့ မှာ ခလေး နှစ်ယောက် တောင် ကြီးနေပြီ၊ သူ့ ယောက်ကျားလည်း ဗိုလ်မှုုးကြီး ဖြစ်နေလို့ တာဝန်ကျရာ ရှောက်လိုက်ရာက အခုတော့ ဇာတိ မြို့လေး မှာ ပြန်ရောက်နေသည်၊ အခုလို ပြန်ရောက်အောင် မြင့်ကြာဖြူက အထက် က ကြီးကြီး ပိုင်းကို ပေးကျွေးလိုက်ရ သည်ဟု တော့ သူ့ကို ပြောဖူးသည်။
ဘယ်ကနေ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်း မသိ သူ့မျက်နှာပေါ်ရေစက်တွေ ကျလာမှ ထူးသာ လန့်နိူးတော့သည်၊ ကမ်းရိုးတန်း မိုး က တဗြုံးဗြုံး ဆွဲနေလေပြီ၊ ပထမ ဆုံးမိုးမို့ တနွေလုံးခြောက်ထားတဲ့ ဓနိမိုးက ခြောက်သယောင်းပြီး မိုးယိုလေပြီ၊ ထူးသား၏ မျက်နှာတင်မက ကိုယ်လုံးပေါ်ပါကျလို့ ငုတ်တုတ်ထထိုင်ရသည်၊ အတွင်းခန်းမှ လည်း မတင်လှ မြည်တွမ်တောက်တီးလျှက် ပစ္စည်းတွေ ရွေ့ပြောင်းနေတာကြားရသည်၊ ထူးသာ သွားကြည့်လိုက်တော့ ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်အောက်မှာ ထမိန်ရင်လျှားနှင့် ပစ္စည်းတွေ မိုးရေ အောက်မှ လွတ်အောင် ရွေ့နေသော မတင်လှကို တွေ့ရလေသည်။
“ မတင်လှ ကျနော် ရွှေ့ပေးမယ်လေ ပြောဘယ်ဟာအရေးကြီးလည်း.. ”
“ ဒီအထုတ်လေး တခု ရွေ့ပေးပါအုန်းဆရာရယ်၊ အိမ်က လူကလည်း ကြိုပြောထားတယ် ခေါင်မိုးကို ဖာဘို့လုပ်ပါဆိုတာကို.. ”
“ မတင်လှကလည်း မိုးမရွာတော့ သူလည်းဘယ်သိပါ့မလဲ... ”
ထူးသာက ဝိုင်းကူ ရွေ့ပေးလိုက်ရင်း၊ ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်အောက်မှာမြင်နေရသည့် ဖောင်းမို့မို့ ညိုဝင်းဝင်း နိူ့ကြီး များ၏ အပေါ်ပိုင်း တွေကြောင့် စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်သွားရသည်၊ ညက မိုးအုံ့တော့ အိုက်စပ်စပ်မို့ ထမိန်ရင်လျှား အိပ်တာထင်တယ် ဟု တွေးနေမိသည်၊ ထမိန်ပါးပါး အောက်မှာ သူနဂိုလ်ထဲက သတိပြု မိသော မတင်လှ ဖင်လုံးကြီးတွေက လည်း ချွေးစို့စို့ကြောင့်ထင်သည်၊ ထမိန်သားမှာ ကပ်ပြီး တလုံးတက် တလုံးဆင်း လှုပ်ရှားနေသည်။
“ အို့.. ”
မိုးရေ ကျနေသော တနေရာမှ အထုပ်တထုပ်ကို ပြိုင်တူကောက်မိလိုက် လို့ ထူးသာနှင့် မတင်လှလို့ ကိုယ်လုံးချင်း ပူးကပ်မိသွားသည်၊ မတင်လှ ကိုယ်လုံးကို မီးရောင်ပြပြ အောက်မှာ ကြည့်ရင်း မာလာသော သူ့လိင်တန်ကြီးနှင့် မတင်လှ၏ ခုန်လှုပ်နေသော ဖင်လုံးကြီး သွားတိုက်မိသည်၊ မတင်လှ ပါးစပ်မှ အို့ ကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး၊ ဘာကြီးမှန်းလည်း ချက်ချင်းသိသွားရာ ခစ်ခစ် ဟု ရီ ပြီး တဘက်လှည့်သွားသည်၊ ဒါမျိုးတွေ လက်ယဉ် နေသော ထူးသာ တယောက်၊ ဦးနှောက် က တွေးဖို့ အချိန်တောင် မရလိုက် လက် က ပါသွားပြီ၊
“ အို့..ဆရာ...ထူးသာ.. ”
ထူးသာ လက်က တဘက်လှည့်သွားသော မတင်လှ လက်တဘက်ကို လှမ်းဆွဲ ပြီး သူ့ဘက်လှည့် စေလိုက်ကာ ရင်လျှားထားသော ထမိန်ကို ပါ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ မတင်လှ မျက်နှာ အနေအထားကို ကြည့်ကထဲ က အံတိုနေသော ထူးသာက ငြင်းမည် မဟုတ်သည်ကို သိနေသည်၊ ရင်လျှား ထားသော ထမိန်က လျှောကနဲ ကျွတ်ပြီး ကြမ်းပေါ် ကွင်းလုံးကျွတ်ကျ သွားသည်နှင့် အတူ ခုန်ပေါက် ပြီး ထွက်လာသော နိူ့ကြီး တွေကို ထူးသာက ငုံ့ပြီး စို့ ပစ်လိုက်သည်။
“ အင့်..အား..ယားတယ် ဆရာရယ်....အို့.. ”
ထူးသာ လက်တွေက သူ သွားရည်ကျခဲ့ရသော မတင်လှ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင် နှယ်နေသည်၊ နောက်တဘက်က ပေါင်ခွဆုံ အမွှေး မဲမဲ အုပ်အုပ်ကြီးကို ထိုးဖွရင်း၊ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းကို လက်ချောင်းထိပ်တွေနှင့် လိုက်ရှာ နေလေသည်၊ မတင်လှက သူ့နိူ့တွေကို ကုန်းစို့နေသော ဆရာထူးသာ၏ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲကိုင်ထားရင်း တအင့်အင့် ညီးတွားနေသည်။
ထူးသာ လက်ချောင်းတွေက အဖုတ်နူတ်ခမ်းကို စတွေ့တော့ သိပ်မစိုသေး ကိုင်ရင်း ဆွရင်းမှ အရည်တွေ တဖြေးဖြေး စိုထိုင်းလာသည်၊ မတင်လှ တယောက် ထူးသာ၏ လက်ချောင်းထိပ်က သူ့ စောက်စေ့ကို ဖိပွတ်လိုက်တော့ အင့်ကနဲ ဒူးတွေ ညွှတ်ခွေကျသွားရာ ထူးသာက အလိုက်သင့်ပင် သူ့ အပေါ်က မှောက်ရက်နေရာယူလိုက်လေသည်၊ မတင်လှ၏ ပေါင်လုံးကြီးများကို ထူးသာက သူ့ဒူးဖြင့် ချဲကားလိုက်ပြီး သူ့ လိင်တန်ကြီးကို မတင်လှ အဖုတ်ဝ တွင် တေ့ကာ ဖိသွင်းချလိုက်လေသည်။
“ အ..ဆရာ..အိ.. ”
မတင်လှ မှာ အသံမထွက် တော့ပါ ထူးသာ ဖိဆောင့်သမျှကို အိကနဲ အိကနဲသာ အသံတိုးတိုး ဖြင့် ကြိတ်မှိတ် ခံရှာသည်၊ အခု တော့ ပါတီစိတ်အတွင်းရေးမှူးကြီး ရဲ့ တဲ မှာ ပါတီစိတ်မှုုးကြီး ရှိတုန်းက ညတွေ လိုပဲ မိုးတွေ လေ တွေ ထဲ မှာ တလှုပ်လှုပ်နှင့်ယိမ်းခါ နေလေတော့သည်။
....................................................................................
နောက်နေ့ ကျတော့ ထူးသာ ခေါင်မိုးပေါ်တက်ရတော့သည်၊ ဓနိပင် အရွက် တွေ သွားဖြတ် ဝါး ပင်ခုပ်၊ ဓနိ အရွက်ကို ဝါးဒုတ်ချောင်းလေး ပေါ်မှာပင် တဖက်တို တဖက်ရှည် ခေါက်ချိုး ပြီး ဓနိ အရွက် အလယ် က အရိုးကို လေးငါးလက်မ လောက်လေး တွေ ဖြတ်ထားတာနဲ့ ထိုးပြီးသီ၊ အဲဒါ ဆိုရင် ခေါင်မိုးအတွက် ရပြီ၊ ခေါင်မိုး က အတော်အသင့်လတ် သေးလို့ တခုလုံးပြန်ဖျက်စရာ မလို၊ ယိုတဲ့ နေရာလေး တွေ မှာပဲ ဟိုထိုးဒီထိုး ဖာရသည်၊ အသစ် ပြန်လုပ်မယ် ဆိုရင်တော့ အလုပ်များမည်။
ဓနိတွေ အပေါ်က လေ တိုက်ပြီး လွှင့်မသွားအောင် ဖိထားရသော ဝါးကပ် ကို ပါ လဲ ရမည်၊ ထူးသာ က ကျောင်းလည်း ပိတ်ထားတာ ဆိုတော့ ခေါင်မိုးပေါ် တက် ပြီး လုပ်နေသည်၊ အောက်မှ သူ့ ကို ပစ္စည်းတွေ ယူပေးနေကြတာက မတင်လှ နဲ့ အေးမြသာ၊ အတွင်းရေးမှုုးကြီးက ပြန်မလာသေး၊ ဒါပေမဲ့ မိုးက ချအုန်းမည့် သဘောမှာ ရှိတော့ ထူးသာ မလုပ်ပေးလို့ မရတော့၊ တကယ်တော့ သိပ်တော့ လည်း မများပါ၊ ညတုန်းက မှောင်နေလို့ တကြောင်း ယိုတာကလည်း ထူးသာ အိပ်သည့်နေရာတည့်တည့် နှင့် အတွင်းရေးမှုုး တို့ လင်မယားအိပ်သည့်နေရာ များမှာသာ ကွက်ယိုနေတာ၊ မသိကြ ၊ သူတို့ က တအိမ်လုံး ယိုနေပြီ ထင်ခဲ့သည်၊ ဒါကလည်း မတင်လှ နှင့် ထူးသာ ချစ်ပွဲ မဝင်ခင်က ပါ၊ နှစ်ယောက်သား မီးပွင့်မတတ် အချစ်ကြမ်း ပြီးချိန်မှာတော့ ဘာမှ ဂရု မစိုက် နိူင်တော့ မောမော နဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြသည်။
နေ့လည် ထမင်းစားချိန်လောက်ကျတော့ ပြီးသလောက် ဖြစ်နေပြီ၊ ထမင်းစားပြီး ထူးသာ တယောက်၊ ဆေးပြင်းလိပ် တိုလေး နှင့် ဇိမ်ခံ နေတုန်း အေးမြသာ တယောက် မလှန်ရသေးတဲ့ သူ့နွားတွေကို ခေါ်ပြီး ထွက်သွားလေသည်၊ နေပူသက်သာအောင် ခမေါက် ဆောင်းပြီး နွားတွေ နောက်က လျှောက်သွားနေတဲ့ အေးမြသာ ရဲ့ ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်ကလေး ကို ကြည့်ရင်း ထူးသာ တယောက် မာန်ပြန်ထ လာရ ပြန်သည်။
ဒီတခါတော့ ထူးသာ သူလက် ကို သုံးစရာ မလိုတော့ပြီ မဟုတ်လား၊ သူ နပ်နေတဲ့ ပက်လက် ကုလားထိုင် ဘေးနားက ဆေးလိပ်ပြာခွက်ထဲ သူ့ ဆေးပြင်းလိပ် တိုကို အသာချရင်း အိမ်ထဲကို လှမ်းတက်လာတော့ အတွင်းရေးမှုုးကြီး တို့ အိပ်ယာမှာ အတွင်းရေးမှုုး ကတော်၊ တစောင်းလေး သူ့ဘက်ကို ကျောပေးအိပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်၊ မတင်လှ က နာမည်နဲ့ လိုက်အောင် တင်က လှတာမို့ ထူးသာ ညီတော်မောင်က တဆတ်ဆတ် ခေါင်းထောင်ထလာရပါသည်၊ မတင်လှ အနောက်ဘက် မှာ အသာ ဝင်လှဲ လိုက်ပြီး အိတုန်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးပေါ် လက်ဖဝါးတင် ပွတ်ပေး လိုက်ရင်း နဲ့ ထမင်းစားပြီး တစ် ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို အစပျိုးလိုက်ပါတော့သည်။
နောက် ၂ရက် ကြာ မှာ ထူးသာ ရဲ့ လွတ်လပ်စွာစားသုံးနေရ မှု ရပ်သွားရပါသည်၊ အတွင်းရေးမှုုးကြီး ပြန်ရောက်လာ လို့ပါပဲ၊ ထုံးစံအတိုင်း ထူးသာ တယောက်၊ စာအုပ်လေး ဖတ်လိုက်၊ ဟိုနားသွားလည်လိုက် ဒီနားသွားလည်လိုက်၊ ညနေစောင်း၊ ဓနိရည် သို့မဟုတ် ဒေသ ဖြစ်ချက် အရက်လေး မှီဝဲလိုက်နဲ့ ပြန်ဖြစ် လာပါသည်၊ မတင်လှ အနား ကပ်လို့ မရ တော့ တဲ့ ထူးသာ တယောက် အလုပ်ကလည်း မရှိတော့ စိတ်တွေက အေးမြသာလေး ဆီ မှာသာ တဝဲလည်လည် နဲ့ ဖေါက်ပြန်ပစ်မှားနေ မိပါတော့သည်။ အေးမြသာလေး ကို ကြည့်ရင်း နှင့် သူ့ အတိတ် က အကြောင်းအရာတွေ ထဲက ရွှေထီးဆောင်းခဲ့ ရတာလေး တွေကို ပြန်လည် သတိရ နေမိပါတော့သည်။
.....................................................................................................
သူနဲ့ ဥမ္မာခိုင် တို့ ဖြစ်ကြပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ၊ ထူးသာက ပဲ စိတ်ထင်လို့လား မသိ စောစောဦး တယောက်ကလည်း သူ့ အပေါ်သွေးအေးလာ သည်လို့ ထင်လာခဲ့သည်၊ ဥမ္မာခိုင် ဆီက အပြုအစု မျိုးကို စောစောဦး ဆီက သူမရ တော့၊ ဥမ္မာခိုင်က တော့ လူကသာ လူတော မတိုးသလို၊ လူအများရှေ့ ၊ကျရင် ရှက်သလို ရွံ့သလို၊ စကားသိပ်မပြော ၊ သူများပြောတာတွေကိုသာ နားထောင်လေ့ရှိသည်၊ လူအများ ဆိုသည်မှာ တစိမ်းတရံ နှင့်ပင် မဟုတ်၊ ဆွေမျိုးသားခြင်း များနှင့်လည်း ထို အတိုင်းပင်၊ သို့ပေမဲ့ ချစ်ပွဲဝင်သည့် အခါတွင်တော့ ရက်ရောသည်၊ ထူးသာ ခိုင်းသမျှလည်း အကုန် အလိုလိုက်သည်၊ စိတ်လိုလက်ရကို လုပ်ပေးသည်။
ထူးသာ စောစောဦး ဆီက တောင်းလို့ မရတာ မျိုး ၊ မတောင်းရဲတာမျိုးတွေ ဥမ္မာခိုင် နှင့်ကျတော့ အဆင်ပြေနေသည်၊ ဥပမာ ပြောရရင်၊ စောစောဦးက သူ့ကို ပုလွေတောင် မကိုင်ပေးတော့ ၊ ဥမ္မာခိုင်က တော့ ပုလွေလောက် မပြောနဲ့ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးမလား ပြီးလို့ရသည်၊ နောက်ဆုံးထူးသာ နောက်ပေါက်တောင် ဖွင့်လို့ ရသွားသည်၊ အဲတော့ ထူးသာ တယောက်လည်း စောစောဦး သူ့အပေါ် သွေးအေးလာတာကို ဂရု မစိုက်တော့၊ ညီလှဇံ အိမ်မှာ မရှိ ချိန်၊ လူလစ်လျှင် လစ်သလို၊ သူတို့ နှစ်ယောက်၊ ပွဲကြမ်း လေ့ရှိလေသည်။
အဲလို နှင့် တနေ့၊ ထူးသာတို့ လင်မယားနှင့်၊ ဥမ္မာခိုင် တို့ မိသားစု သူတို့ နှင့်မိုင် အတော်လေး လှမ်း သောနေရာ မှ ဘုရားပွဲ တခုကို သွားဖို့ ပြင်ကြသည်၊ ထိုဘုရားပွဲ ရှိရာ ဒေသ မှာ ဥမ္မာခိုင်တို့ အမေ ဖက်က အမျိုးတွေ ရှိသဖြင့် နှစ်တိုင်းလိုလို သွားကြသည်၊ ခါတိုင်းကတော့ ထူးသာ က လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်သည့် နှစ်လိုက်ပြီး စိတ်မပါသည့် နှစ် မလိုက်၊ ဒါပေမဲ့ အခုက တော့ ဥမ္မာခိုင် နဲ့ က ချစ်ရည်လူး ရတာ အရသာ တွေ့ နေတော့ ၊ ဒီခရီး မှာ ညီလှဇံ က ပါမှာ မဟုတ်တာ သေခြာနေတာလည်း ပါလို့ လိုက်ဖို့ ပြင်ထား လေသည်၊ သွားခါနီးမှ စောစောဦးက သူ့ အလုပ်ကျွေး ကျန်တာလေး တွေကို ဒီပိတ်ရက် အတွင်းမှာ ဖြတ် လိုက်တော့မယ်၊ ဆိုပြီး နေခဲ့ သဖြင့်၊ ထူးသာ လည်း ပိုပြီး လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်သွားလေတော့သည်။
ဘတ်စကား နှင့် ထွက်ကြတော့၊ ဥမ္မာခိုင်က သူ့မိခင်အိုကြီး ကို လမ်းမှာ အကုန်လုပ်ပေးရမှာမို့ အတူတူ ထိုင် ပြီး သူတို့ နောက်က ခုံတန်းမှာ တော့ ထူးသာ နှင့် ဖူးဖူး တို့ ထိုင် ကြသည်၊ ဖူးဖူး က လမ်းက ရှုခင်းတွေ ကြည့်ချင်တယ် ဆိုပြီး ပြတင်းပေါက် နားမှာ ထိုင်သည်၊ လမ်းက လည်း ကြမ်းသည်၊ ဘတ်စကား ကလည်း သစ်သား ကိုယ်ထယ် နဲ့ ဆိုတော့ တချက်တချက် စကောဝိုင်းထဲ ဇီးဖြူသီးလိမ့်သလို လို့ ရှေးစာရေး သူ များရေးထားသလို ဟာက တကယ်ဖြစ်နေသည်ဟု ထူးသာ ထင်မိသည်၊ တချိန်ထဲ မှာပင် ဖူးဖူး ၏ နူးညံ့အိစက် သော ပေါင်သားလေး များက သူ့ ပေါင်ကို လာလာဖိ မိနေတော့ ဖူးဖူး ကို အခု မှ သတိထား ကြည့်မိတော့သည်။
ဖူးဖူး မှာ သူနှင့် စောစောဦး ရကာစ က တကယ့်ခလေး လေး လိုဖြစ်ပြီး သူ့ အန်တီ စောစောဦး ကိုလည်း အရမ်းချစ်၊ ထူးသာ နှင့် စောစောဦး တို့ကလည်း အလိုလိုက်ကြသဖြင့်၊ ထူးသာကို တစိမ်းလို့ပင် မထင်မိ တော့၊ တကယ့် ဦးလေး အရင်း လိုပင်၊ ထူးသာ ဘက်က လည်း ထိုနည်း ၎င်း ပင်၊ ကိုယ့်တူမ လေး လိုပင်၊ အဲ ဒါကြောင့် သူတို့ နှစ်ယောက် ပူးပူးကပ်ကပ် နေတာ ဘာမှ မဆန်း၊ ဆန်းတာက ထူးသာ၊ ထူးသာက ဒီခရီး မှာ စောစောဦးလည်း မပါတော့ဘူး ဆိုတော့ ဥမ္မာခိုင် နှင့် ခရီး စဉ် တလျှောက် မှာ ဖြစ်နိူင်ခြေ ရှိသည့် အခွင့်အရေးတွေကို တွေးရင်း သွေးက နွေးနေသည်။
ညီတော်မောင်က ဒေါင်ကနဲ ဆိုလျှင် ဖြောင်ကနဲ ထ ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေသည်၊ အခု လို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် အသားလေး အိကနဲအိကနဲ ထိလာတော့ ထူးသာ သတိမထားမိပဲ မနေနိူင်၊ ဖူးဖူးကလည်း အခု တနှစ် နှစ်နှစ် လောက် ကမှ တော်တော်ထွားလာသည်၊ အခု လည်း အင်္ကျီကျပ်ကျပ်ကလေး အပေါ်မှာ ဖေါင်းမို့ ထ နေသော ရင်သားလေး တွေ မှာ ပေါက်စီလုံးလေး တွေလိုပင်၊ ဒီအရွယ်နဲ့ ဒီလောက် ဆိုရင်၊ သူ့ အမေ ဘက်က မျိုးဖြစ်နိူင် သည်၊ အဖေဖက်က အမျိုး ဆိုရင် တော့ စောစောဦး လိုပင် နိူ့က တော့ သိပ်အောင်မှာ မဟုတ်၊ ဟု ထူးသာ တယောက် တွေးရင်း ငေးရင်း နဲ့ ညီတော်မောင် နည်းနည်း လေး မာလာသည်။
ဖူးဖူး တယောက် ရှုခင်း တွေက ထူးမခြားနား ကြာလာတော့ ပျင်းလာသည်ထင်သည်၊ သန်းဝေပြီး အိပ်ဖို့ ပြင်သည်။ သူ့ အမေ ဆီက စောင်တထည် လှမ်းတောင်းကာ ခေါင်းအုန်း လေး လိုဖြစ်အောင်ခေါက်သည်၊ ပြီးတော့ ထူးသာ ပေါင်ပေါ် ပြစ်တင်လိုက်ပြီး..
“ ကဲ .ဖူး..အိပ်တော့မယ်၊ ဦးလေးထူး ပေါ်မှာ နော် ရလား... ”
“ ရတာပေါ့ ဖူးဖူး ရဲ့ လာ.... ”
ဖူးဖူး က ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ပြတင်းပေါက် ကို ခြေထောက်ပေး ကာ ထူးသာ ပေါင် ပေါ် စောင်ခေါင်းအုံး တင်၍ အိပ်လေသည်၊ ခါတိုင်းလည်း ဒီလို ပဲ အိပ်နေကြမို့ မဆန်း၊ ဆန်းတာက ထူးသာ စိတ် တွေ၊ အရင်ကလို မဟုတ်တော့တာ၊ ညနေလည်းစောင်းလာပြီ၊ ကားထဲ မှာက လည်း နည်းနည်း မှောင်လာပြီ၊ လူတွေ တော်တော် များများလည်း အိပ်မောကျ နေကြပြီ။
ထူးသာ ပေါင်ပေါ် ခေါင်းတင် ၍ တစောင်းလေး အိပ်နေသော ဖူးဖူး ၏ ပုခုံး လေးပေါ် ထူးသာက သူတတောင်ကို ဖွဖွ လေး တင်ထားရာ သူ့ လက်ဖျားလေး တွေက ဖူးဖူး ရင်သား အရှေ့ လေထဲ မှာ ဝဲနေ၏၊ စိတ်တွေ ဖေါက်ပြန်လာသော ထူးသာက ကားတခါတလေ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ရင်ပုံလေး ပေါ် သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ မသိမသာ ပွတ်ပွတ်မိသလို လုပ်ပေး၏၊ ဖူးဖူး က သိပုံ မရ တရှုုးရှုုး ဖြင် အိပ်ပျော် နေသည်လို့ ထူးသာ ထင်မိလေသည်၊ ကားပေါ်မှာ တော်တော်လေး မှောင်လာတော့ ထူးသာ လက်ဝါးက ဖူးဖူး နိူ့လေး တလုံးအပေါ်မှာ အုပ်ပြီး တင်ရက်သားလေး ဖြစ်နေသည်၊ အမှတ်မထင် ချထားသလို လုပ်ထား၏၊
ထူးသာက ကားတချက် ဆောင့်လိုက်တိုင်း မသိမသာလေး ဖူးဖူး နိူ့အုံလေးကို အုပ်ညှစ်ကလေး တချက် ညှစ် ပေးရင်း ဖူးဖူး များ နိူးသွားမလား ဟု၊ စိုးရိမ်နေသေးသည်၊ နောက်တော့ ကားမဆောင့်လည်း မလွှတ်တော့ မသိမသာ လက်ဖဝါးကို ဆက်တင်ထားသည်၊ နောက်တော်တော်ကြာကြာထို ကားကလည်း မဆောင့်တော့ ထူးသာ မနေနိူင်တော့ အသာလေး ဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသည်။
ဖူးဖူး ပုံမှန် ရှုနေသော အသက်ရှုသံ ရုတ်တရက် ရပ်သွားသဖြင့် ထူးသာ လန့် သွားပြီး လက်ဖဝါးကို ဖူးဖူး နိူ့ကလေး မှ ပြန်ခွာလိုက်သည်၊ သို့သော်လည်း ဖူးဖူး မှာ ပုံမှန် ပြန်အသက်ရှုတော့မှ ထူးသာမှာ ငါ့နှယ် ကြောက်တတ်လိုက်တာ နှစ်ယောက်မရှိဘူးဟု တွေးမိလေသည်၊ ခန အတွင်းမှာပင် ဖူးဖူး နိူ့ကလေး ပေါ် လက်ဖဝါး ပြန်ရောက်သွားပြန်လေသည်။
ဖူးဖူး မှာ ထူးသာ၏ ညာဘက် မှာဖြစ်ပြီး ရှေ့ခုံတန်းကို မျက်နှာပြု တစောင်းလှဲ နေခြင်း ဖြစ်၍ ထူးသာ ကိုင်နေသော နိူ့မှာ ဖူးဖူး ၏ ညာဘက် နိူ့ကလေး ဖြစ်လေသည်၊ ဖူးဖူး ၏ ဘလောက်စ် အင်္ကျ ီ လေး မှာ အကျပ်ကလေး ဖြစ်ပြီး အောက်မှ လည်း ရှင်မီး လို ပိတ်စ ဘော်လီ လေး ဝတ်ထားတာ တကယ်တော့ ထူးသာ တယောက် စိတ်ကြောင့်သာ ဖီးတက်နေရပြီး တကယ်တန်းက ပီပီ ပြင်ပြင် ကိုင်လို့ မရခြေ၊ သို့သော်လည်း ညှစ်လိုက်လျှင် အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီ နှစ်ထပ်အောက်မှာတောင် တင်းတင်း အိအိ လေးကိုတော့ ခံစားမိနေလေသည်။
ထူးသာ တယောက် ညာဘက်နိူ့မှ နေဘယ်ဘက်နိူ့ဆီ သို့ ပြောင်းကိုင် မလို စဉ်းစားတုန်းမှာ ကားက လမ်းက မီးတွေ ထိန်လင်းနေ သော စားသောက်ဆိုင် ကြီး တဆိုင် ရှေ့ ထိုးရပ်လိုက်လေသည်၊ ဘတ်စကား အတွင်းထဲ မှာလည်း မီးတွေ ပြန်လင်းလာပြီး လူတွေ လည်း နိူးကာ စကားပြောသံတွေ ညံလာကြတော့၏၊ ဖူးဖူးလည်း အိပ်နေရာမှ ကမန်းကတမ်း ထထိုင်ရင်း၊ ဘေးဘီကို ကြည့်ရင်း ရှေ့ခုံ မှာထိုင်နေသော သူ့ အမေကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ အမေ..ပေါက်တောလား ဖူး ရှုးပေါက်ချင်ပြီ. ”
“ အေးအေး သမီး ဖူး၊ ပေါက်တော ရောက်ပြီ၊ ဘိုက်ရောဆာပြီလား.... ”
“ ဟင့်အင်း မဆာပါဘူး... ”
ကားပေါ်က ဆင်းကြတော့ ဥမ္မာခိုင်က သူ့ အမေကြီးကို တွဲ ပြီး ခေါ်သွား ပြီး ဖူးဖူး လည်း လိုက်သွားသဖြင့် ထူးသာ လည်း အမျိုးသား အိမ်သာ စီ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်၊ နောက် သူ အိမ်သာက ထွက်လာတော့ ဖူးဖူးတို့ ကို မတွေ့ရသေးသဖြင့် တယောက်ထည်း မယောင်မလည် နှင့် စားသောက်ဆိုင်မှာ လဘက်ရည် မှာသောက်နေလိုက်တော့သည်။
စိတ်ထဲ မှာတော့ နည်းနည်း တော့ ထိတ် နေသည်၊ ဖူးဖူး လေး က တကယ် အိပ်ပျော်နေတာလား၊ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား၊ တော်ကြာ ဖူးဖူး များ မတော်တဆ သူ့ အမေ ကို ပြောလိုက်မလား၊ နည်းနည်း တော့ လန့် နေမိသည်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း နှာဗူးထမိတာ နောင်တ ရနေသည်၊
ဥမ္မာခိုင်တို့ ထွက်လာကြတော့ သူတို့လည်း လဘက်ရည်မှာ နိူ့မှာ မုန့် စားကြသည်၊ ဖူးဖူးလေးက တော့ ဘာမှ မဖြစ်သလို ပင်၊ ဆိုတော့ တကယ်အိပ်ပျော်နေတာပဲ ဖြစ်မယ် လို့ ထူးသာ ခန့်မှန်း လိုက်ပြီး စိတ် နည်းနည်း အေးသွားသည်။
နောက်ကားပြန်ထွက်တော့ ဖူးဖူး က လေတိုက်တာ မခံနိူင်တော့သဖြင့် ထူးသာကို ပြတင်းပေါက်နားသွားခိုင်း ပြီး သူက အတွင်းဘက်က နေသည်၊ ကားစထွက်တာနှင့် သူ့ အမေစီက နောက်စောင်တထည်တောင်းပြီး ပထမ စောင် ကို စောစောက အတိုင်း ထူးသာ ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး နောက် တထည်ကို ကိုယ်ပေါ် ခြုံ ၍ အိပ် လေသည်၊ ထူးသာ အဖို့ ကား အကွက်ကောင်းကို မြင်သဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေလေသည်။
ခန အကြာတွင် ထူးသာက သူ့ ဘယ်ဘက်လက်ကို စောင်အောက်သွင်းလိုက်ကာ ဖူးဖူး လက်မောင်းလေး ပေါ် တတောင်ကို ဖွဖွလေး တင်လိုက်သည်၊ အခုန ကားမရင်ခင်တုန်းက အတိုင်းပင် ဖြစ်သည်၊ အခုနတုန်းက တော့ ညာဘက်လက်၊ အခုတော့ သူ့ ဘယ်ဘက်လက်၊ ဖူးဖူး က လည်း ရှေ့ခုံ တန်းကို မျက်နှာပြုကာ ကွေးကွေး လေး အိပ်နေတော့ ထူးသာ လက်နှင့် အနီးစပ်ဆုံးမှာ ဘယ်ဘက် နိူ့ ကလေး ဖြစ်လေသည်၊ ကားလှုပ်သည့် စည်းချက် နှင့် အတူ တဖြေးဖြေး အောက်ရွှေ့လာသော ထူးသာ လက်ဖဝါးက ဖူးဖူး ၏ ရင် ဘတ်ရှေ့ ကို သွားစမ်းမိလေသည်၊ အခုကတော့ စောင်အောက်မှာ ဆိုတော့ ရမ်းပြီး စမ်း ရလေရာ၊ ရုပ်တရက် ထူးခြားချက် တခုကို သွားစမ်းမိလေသည်။
အဲဒါက တော့ ဖူးဖူး ရဲ့ ရှေ့ကြယ်သီးလေး နှစ်လုံးပြုတ်နေတာကိုပင်၊ ထူးသာက သူ့လက်ကို ဟ နေသော အင်္ကျီအတွင်းထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ အတွင်းခံ ရှင်မီးလေး ၏ အပေါ်ပိုင်းနှင့် အိနေသော ရင်အုံ အပေါ် ပိုင်း လေးကို သွားစမ်းမိလေသည်၊ ဖူးဖူး ဝတ်ထားသည့် အင်္ကျီလေး မှာ လည်ပင်းနားအထိ ရှေ့ကြယ်သီး တပ် ဖြစ်ရာ ပုံမှန် ဆိုရင် ရင်ဘတ်သားကလေး ကိုပင် ထိဖို့ မလွယ်၊ အခု တော့ အသားခြင်း တိုက်ရိုက်ထိနေရ လေပြီ။
ညလည်း မိုးချူပ် လူတွေကလည်း အပေါ့အလေးသွား၊ စားသောက်ပြီး ကြပြီမို့ အကုန်လုံးနီးပါး အိပ်မောကျနေကြလေပြီ၊ ကားပေါ်တွင် မီးလည်း ပိတ်ထားသည့်အပြင်၊ ဖူးဖူး ကိုယ်လုံး လေးနှင့် ထူးသာ လက်မှာ စောင်အောက်မှာ ဆိုတော့ ဖူးဖူးလေး စိတ်အလိုတူ လို့ကတော့ ထူးသာ စိတ်ကြိုက်ကဲ ပေတော့ ပဲလေ၊ ထူးသာ ကလည်း ပိုလောဘကြီးလာသည်။
ညာဘက်လက်ကို ပါ စောင်အောက်လျှို လိုက်သည်၊ ညာဘက်လက်ကို လက်ဖဝါးအပြားလိုက် ဖူးဖူး ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ပွတ်တိုက်သွားရင်း လက်ချောင်းထိပ် တွေကို ရှင်မီး ဘော်လီ တွင်း ထိုးထည့်လိုက်ရာ ကျပ်ကျပ် ကလေး ပေမဲ့ အိနေသော နိူ့ကလေး ကို ဖိမိပြီး ဝင်သွားလေသည်၊ နိူ့လေး များမှာ ရေနွေးကြမ်း ပုဂံလုံးလေး မှောက်ထားသလောက် သာ ရှိမည် ဟု ထူးသာ စိတ်ထဲ မှန်းမိလေသည်။
သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် နိူ့သီးခေါင်း ရှိလောက်မည့် နေရာကို လျှောက်စမ်းပြီး ဖိ ပွတ်နေလိုက်ရာ၊ သူ့ဒူးခေါင်းနားတွင် တင်ထားသော ဖူးဖူး လက်ကလေး က ဆပ်ကနဲ သူ့ပေါင်ကို ကုတ် လိုက်သည်ကို သူ ခံစားရလေသည်၊ ကြည့်ရတာ ကောင်မလေး နိူးနေပုံပဲ၊ သူကိုင်တာကို လည်း သိနေပုံပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ရှင်မီး ဘော်လီ က အရမ်းကျပ်လွန်းသည်၊ နိူ့ကလေး တွေကလည်း တင်းဖေါင်းစ ပြုနေပြီ ဆိုတော့ ထူးသာ တအားဖိလိုက်ရင် ကောင်မလေး နာသွားမှာလည်း စိုးသည်။
ဒါပေမဲ့ ဒီလောက် အခွင့် အရေးကို လက်မလွှတ်ချင် တော့ ထူးသာ လက်နှစ်ချောင်း စလုံးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဖူးဖူး ၏ ကျောဖက်မှာ ရှင်မီးအင်္ကျီ၏ ဂျိတ်ကို လိုက်စမ်းသည်၊ ဖူးဖူးက သူ့ကိုယ်ကို အသာလေး မှောက်ပေးတော့ ထူးသာ စမ်းလို့ လွယ်သွားသလို ထူးသာ လည်း အပေါ်ပိုင်းမှ ဂျိတ် ၃ ခုလောက်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။
တခုလုံးတော့ ချွတ်ဖို့ မရည်ရွယ်ပါ တော်ကြာ ပြန်ဝတ်ဖို့ခက်နေမှာ စိုးလို့ဖြစ်သည်၊ ဂျိတ် ၃ခုလောက် ပြုတ်ပြီး မှ အခုန အတိုင်း ရှေ့ ကို ပြန်နိူက်တော့ ရှင်မီးက ချောင်သွားပြီ၊ ထူးသာ ကောင်းကောင်းလေး ဇိမ်ခံ ၍ နှယ်လို့ရသွားပြီ၊ နိူ့သီးခေါင်းလေး တွေမှာ သေးသေးလေး တွေ ဖြစ်သည်၊ သို့သော်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ ထောင်နေသည်၊ ထူးသာ သမ သည်နှင့် ဖူးဖူးလေး အသက် ရူသံ ပြင်းလာသည်။
ထူးသာ ညာဘက်က နိူ့လေး တွေကို သမ နေရင်း ဘယ်ဘက်လက်က ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသော ဖူးဖူး ဖင်လုံးလေး တွေပေါ် ရောက်သွားသည်၊ ဖင်လုံးလေး တွေက အိအိလေး၊ ထူးသာ အားမလိုအားမရ ဆုပ် နှယ်ပေးရင်းမှ ဖင်လုံးလေး ကို အသား ခြင်းထိကိုင်ချင်သဖြင့် ထမိန်ကို ရအောင် ဖြေလိုက်သည်၊ နောက်တော့ ထမိန်ထဲ လက်ထိုးထည့်ရင်း၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အတွင်းပါ တဆက်ထဲ ထိုးသွင်း လိုက်ရာ ဖင်လုံးလေး အိအိလေး တွေ ကို စမ်းမိလေသည်။
ချောမွတ် အိထွေးနေသည့် ဖင်လုံးလေး ကို ဖျစ်ညှစ်လိုက် ရင်း ဖင်နှစ်လုံးကြား ထဲ ထူးသာ လက်ချောင်းလေး ထိုးသွင်း ကစားလိုက်ရာ ဖူးဖူး တယောက် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားလေသည်၊ ထူးသာ လက်ချောင်းထိတ်ကလေး တွေက ဖင်ကြားထဲကတဆင့် အရှေ့ဘက်ကို ရနိူင်သလောက် ထိုးနိူက်လိုက်ရာ စိုရွဲ နေသော အဖုတ်လေး ကို သွားစမ်းမိလေသည်၊ ဖူးဖူး မှာ သူ့လက်ကလေး ဖြင့် ထူးသာ လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူ့ ထမိန်ထဲ မှ တွန်းထုတ်လေတော့သည်၊ ထူးသာမှာလည်း အတင်းအကြပ်တော့ မလုပ်လို သဖြင့် အသာပင် ပြန်ထုတ်လိုက်လေသည်၊ သို့သော်လည်း သူ့မှာ နောက် အကြံတခု ရှိလေသည်။
သူ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားသော ဖူးဖူး လက်ကလေး ကို ပြန်ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ရင်း အသာ ပွတ်ပေးနေလေသည်၊ နောက်မှ ဖူးဖူး လက်ကလေး ကို ဆွဲယူလာပြီး သူ့ကောင်ကြီးကို ကိုင်ခိုင်း မလို့ ကြံနေတုန်း ဘပ်စ်ကားက သူတို့ သွားမည့် ရွာသို့ ကပ်လာပြီ မို့ လူ တွေ တဖြေးဖြေး စ ပြီး နိူးလာကြ တာမို့ ရပ်လိုက်ရပါတော့သည်။
ရောက်သည့်အချိန်ကလည်း အာရုံ မတက်ခင်ကလေး မို့ မှောင်နေသေးသည်၊ ကိုယ့်အထုပ်တွေ ကိုယ်ချ ပြီး ဥမ္မာခိုင်တို့ အမျိုးတွေ အိမ်သို့ လမ်းလျှောက်သွားကြရသည်၊ ထူးသာ ဖူးဖူးကို ကြည့်လိုက်တော့ အင်္ကျီက ကြယ်သီးတွေ ပြန်တပ်ထားပြီးနေပြီ၊ မျက်နှာကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို၊ အင်း ကောင်းတာပဲ လို့ ထူးသာ တွေးလိုက်မိသည်၊ ဒါပေမဲ့ ဖူးဖူး နိူ့ကလေး ကို ကိုင်တွယ်ဆော့လာခဲ့ရသဖြင့် သူ့ ညီတော်မောင်က ဘတ်စ်ကား ပေါ် တောက်လျှောက် တောင်ခဲ့ရတာ နာတောင် နာနေပြီ၊ အကြောဖြေ တော့မှ ရမည်၊ ရှေ့က နေ သူ့ အမေကြီးကို တွဲပြီး လမ်းလျှောက်နေသော ဥမ္မာခိုင် ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်လိုက် မိပြီး အကွက် ကောင်းပေါ်ရင်တော့ ငါ ဂွင်းထု ပစ်စရာ မလိုလောက်ဘူးလို့ တွေးနေမိသည်။
တကယ်တော့ အကွက်ကောင်းက မပေါ်လာပါ၊ ဘတ်စ်ကား လမ်းကြမ်းကြမ်း တောက်လျှောက်စီးလာရပြီး ညလည်း ကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေးသဖြင့် ထူးသာ တယောက် ကြမ်းပေါ် ကျောချတာနဲ့ အိပ်ပျော် သွားခဲ့ရသည်။
ဘုရားပွဲ မှာ အနီးအဝေး ဒေသ မျိုးစုံမှ လာကြသဖြင့် အတော်ပင် စည်ကားလေသည်၊ ၊ဇာတ်ပွဲလည်း ရှိသည်၊ လောင်းကစား နည်းနည်း ပါးပါးလည်း ခွင့်ပြုထားသည်၊ မို့ ညဘက်လည်း လူစည်သည်၊ ဥမ္မာခိုင်က ဇာတ်ပွဲ ဝါသနာ ပါသဖြင့်၊ မြို့တော်ချိူကန်း ဇာတ်လည်း သွင်းထားသဖြင့် ဖျာဝယ်ခိုင်းထား လေသည်၊ သူတို့ ရောက်သာညမတိုင်မှီမှာ သူ့ ဝမ်းကွဲ ညီအမတွေက ကြည့်ထားကြသဖြင့် ထိုညက ဥမ္မာခိုင်၊ ထူးသာ နှင့် ဖူးဖူး တို့သုံးယောက်သာ ရှိသဖြင့် ဖျာတချပ်သာ ယူပြီး သွားကြည့်ကြလေသည်။
ဖျာပေါ်တွင် ဥမ္မာခိုင်နှင့် ဖူးဖူး တို့က ရှေ့မှာ ထိုင်၍ ထူးသာက နောက်မှာ ထိုင်လေသည်၊ ဥမ္မာခိုင်နှင့် ဖူးဖူး တို့က တယောက် စောင်တထည်စီနှင့်၊ အရှေ့ပိုင်းဇာတ် စသည့်အချိန်မှာ ထူးသာ လက်နှစ်ဘက်က မအားတော့ပြီ၊ ဘယ်ဘက်က ဥမ္မာခိုင့် ပေါင်ပေါ်မှာ ညာဘက်က ဖူးဖူး ပေါင်ပေါ်မှာ၊ စောင်တွေ အသီးသီး ခြုံထားကြတော့ သူ့ဘက်က စောင်အောက်မှာ ဘယ်သူမှ မမြင်ကြရ၊ မြို့တော် ချိုကန်းက ဇာတ်ထဲ မှာ လွမ်းပြ ငိုပြနေချိန်မှာ ဥမ္မာခိုင် တို့ သားအမိ နှစ်ယောက်မှာလည်း အရည်တွေ စိုရွှဲ နေခဲ့ရသည်။
မြို့တော် ချိုကန်းကြောင့် ဝဲရသည့် မျက်ရည်မဟုတ်၊ ထူးသာ လက်စွမ်းကြောင့် ရွှဲရသည့် စောက်ရည်တွေ၊ ထူးသာလည်း နေရာ အခက်အခဲကြောင့် ဒီထက်ပို ပြီး ဘာမှ မလုပ်နိူင်၊ နှစ်ပါးသွားပြီး လို့ နောက်ပိုင်းဇာတ်ကို ဆက်မကြည့်ကြတော့ ပဲ ပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်၊ နှစ်ပါးသွားတောင်မှ မြို့တော်ချိုကန်း ကတာကို ကြည့်ချင်လို့ မဟုတ်၊ လူပျက်တွေ ပျက်လုံးထုတ်တာကို နားထောင်ချင် ၍ ဖြစ်သည်၊ လူပျက်တွေ ပျက်လုံးထုတ်ကောင်းချိန် ဆိုရင် မြို့တော် ချိုကန်းက ရောက်လာပြီ။
“ တော်ကြပါတော့ကွယ် မင်းတို့ကလည်း၊ ငါ့ မယားလေးတွေက နှစ်ပါးစုံတွဲ ကချင်ရှာလို့ စောင့်နေကြရှာတယ် ”
စသဖြင့်လုပ်လိုက်ရင် ကြည့်နေရသူတွေ စိတ်ညစ်ရတော့သည်၊ အဲဒါနဲ့ပဲ ကဲ အိပ်ရေးပျက်ပါတယ် ပြန်ကြရအောင် ဆိုပြီး ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ထူးသာ တယောက် မှန်းချက်နဲ နှမ်းထွက် မကိုက်ဘူး ဖြစ်နေရသည်၊ ဥမ္မာခိုင် နှင့် ဘယ်လိုမှ နှစ်ယောက်ထဲ ကြုံဖို့ မဖြစ်နိူင်တော့ စိတ်ဒုံးဒုံးချ ကာ လက်လျှော့ထားလိုက်ရလေတော့သည်။
ထူးသာ အတွက် အခွင့်ကောင်းကတော့ အပြန်လမ်း ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ပင် ဖြစ်တော့သည်၊ အပြန်ကျတော့ လည်း အလာတုန်းက အတိုင်းပင် ထိုင်ကြလေသည်၊ ထူးသာ မှာ ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်ကထည်းက ရင်ခုံနေရ လေပြီ။
ဘတ်စကားထွက်တာနဲ့ ဖူးဖူး က အိပ်ရေးပျက်ထား လို့ အိပ်ချင်ပြီ ဆိုပြီး ၊ သူ့အမေဆီက စောင်တောင်း လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ထူးသာကိုလည်း ဦးလေးထူး ပြတင်းပေါက်ဘက်သွားလို့ ပြောပြီး ထူးသာ ပေါင်ပေါ် ခေါင်းတင် ကာ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံ အပ်တော့သည်၊ ကားထွက်သည့် အချိန်က နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး မို့ လူတွေက စကားပြောတဲ့သူပြော၊ နှင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ရှိနေကြသည်၊ သို့သော်လည်း ဖူးဖူး စောင်အောက်က ထူးသာ လက်ကိုတော့ ဘယ်သူမှ မမြင်နိူင်ကြ၊ ထူးသာက ဖူးဖူး မှာ အလိုတူ ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာသိတော့ ရဲ နေပြီ၊ စောင်အောက်က လက်က ဖြေးဖြေးခြင်း တွားတွား တွားတွားဖြင့် ဖူးဖူး ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်လာသည်။
ဖူးဖူး ဖြုတ်ထားပေးသည့် ကြယ်သီး များကြောင့် ရင်ဘတ်ရှေ့ပိုင်းကို လွယ်လွယ်နှင့် ရောက်ရ သော်လည်း ရှင်မြီး အတွင်းခံ ကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်တော့ မရှိ၊ သို့ပေမဲ့ ဒီတခါတော့ ထူးသာက မညှာတော့၊ သူ့လက်ချောင်းထိပ် ဖြင့် ရင်ညွှန့်ပေါ်မှ ထိုးသွင်း ပြီး ဆူ ဖြိုးစ နိူ့လေးကို ရအောင်ကိုင်တော့သည်၊ ကြည့်ရတာ အပေါ်ဂျိတ်တွေများ ဖြုတ်ထားသလားမသိ အလာတုန်းက ကျပ်တင်းနေသော ရှင်မြီးမှာ၊ ထူးသာ လက်တပြားစာလောက်ချောင်နေ တော့ ဖူးဖူး နိူ့လုံးလေး တွေကို အုပ်ကိုင်လို့ရနေသည်။
သူ့လက်ဖဝါးကြီး တွေနဲ့ အုပ်ပြီး ဆုပ်လိုက်တော့ ဖူးဖူး ကိုယ်လေး တချက်တုန်သွားတာ သိလိုက်သည်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ အမေ က ရှေ့ခုံမှာ ဆိုတော့ အသံမထွက်ရဲလို့ ထင်သည်၊ ကြိတ်ခံနေရှာသည်၊ ထူးသာ မှာလည်း တခါမှ မကြုံဖူး၊ ဖူးသစ်စ နိူ့ကလေး မို့ လက်ဖဝါးထဲ မှာ အရသာခံကာ လိမ့်ကိုင် နှယ်နေတော့သည်၊ နိူ့ကလေး တွေကို ဘယ်တလှည့် ညာတလှက် ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်းဖြင့် နောက် လက်တဘက်က စောင်အောက်မှာပင် ဖူးဖူး ၏ ခါးအောက်ပိုင်းသို့ စမ်းရင်း သွားနေလိုက်သည်။
ဖူးဖူးက အပြန်ခရီးမှာ ဂါဝန်လေး ဝတ်ထားသဖြင့်၊ ထူးသာက သူ့ လက်မှီသည့် ဖူးဖူး ၏ ဖင်လုံး၊လေးနား ရောက်သည့်အခါ လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် ကုတ်ခြစ်ရင်း ဂါဝန် အနားစကို ဆွဲယူလိုက်သည်၊ ခနလေးနှင့် ထူးသာ လက်က ဖူးဖူး ပေါင်ရင်း အနောက်ပိုင်းနှင့် ဖင်လုံးကလေး များကို စမ်းမိတော့သည်၊ ဖူးဖူး ၏ ပိတ်သား အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ပျော့ပျော့ လေးကို ဆွဲချပြီး သူ့လက်ကို ထိုးထည့်လိုက်ရာ၊ မွေးကာစ ကလေး လေး၏ ပါးပြင်လို ချောမွတ် အိစက်နေသည့် ဖင်လုံးကလေး များကို စမ်းမိလေသည်။
ထူးသာက အားမလိုအားမရ ဖူးဖူး၏ ဖင်လုံးကလေး များကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နှယ်ရင်း သူ့လက် ခလည်ကြီးကို ဖင်ကြားမှ တဆင့် ဖူးဖူး အဖုတ်လေး သို့လှမ်းစမ်းလိုက်ရာ ခွှဲကျိကျိ အရည်များ အိုင်ထွန်း နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်၊ ထူးသာ သူ့လက်ချောင်းထိတ်ကလေး ဖြင့် အရည်တွေ ရွဲနေသော ဖူးဖူး ၏ ပိပိလေး ကို ဆော့ကစားလိုက်ရာ ဖူးဖူးမှာ ကိုယ်လေး တုန်ခါသွားရပြီး စောင်အောက်မှ သူခေါင်းအုံး အိပ်နေသော ထူးသာ၏ ပေါင်ကို လက်သည်းလေး ဖြင့် ဆွဲဆိပ် လိုက်လေသည်။
ထူးသာ ရုတ်တရက်မို့ အားကနဲ ဖြစ်သွားပြီးမှ ပါးစပ်ကို အသာပြန်ပိတ်လိုက်ရလေသည်၊ ဆိုင်လားမဆိုင်လားတော့ မသိ၊ မနေ့ညဇာတ်ပွဲက မြို့တော်ချမ်းကို ၏ ငှက်ဆိုးထိုးသံကဲ့သို့ မသာယာလှသော အသံဖြင့်ဆိုလိုက်သော၊ .....ဇာတ်သမလေး တွေရယ် ဥစုမက္ခ မလုပ်လိုက်ပါနဲ့...ဆိုသော နှစ်ပါးသွား အဆိုတေးကို သတိရ လိုက်မိလေသည်။
ညနေစောင်းလောက်ကျတော့ လမ်းမှာ တခါနားပြန်သည်၊ စားကြသောက်ကြ အပေါ့အပါးသွားကြ ပေါ့၊ ဒီတခါကားပေါ်ပြန်တက်တော့ ထူးသာ တော်တော် တင်းနေပြီ၊ အဝတ်ထုတ်လေး တခုကို ပြတင်းပေါက် နားမှာချ၍ ဖူးဖူးကို ခေါင်းအုံး အိပ်စေလိုက်သည်၊ သူက ဖူးဖူး ခြေရင်းဘက်မှာထိုင်လိုက်သည်၊ ကားပြန်ထွက်လို့ မှောင်လည်း မှောင်လာ၊ လူတွေကလည်း စပြီး အိပ်ငိုက်လာကြတော့ ထူးသာ အလုပ်စပြီ၊ ဒီတခါတော့ ဖူးဖူးလေး ၏ ခြေရင်းဘက်မှာ ဆိုတော့ စောင်အောက်ထဲ လက်သွင်းလိုက်တာနဲ့ သူ့လက်က ပုဇွန်ထုတ်ကွေးလေး အိပ်နေတဲ့ ဖူးဖူးရဲ့ ဂါဝန်အောက်ရောက်နေပြီ။
ဒီတခါတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားဖို့ အခွင့်ရနေတာမို့ ဖူးဖူးရဲ့ အအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို ဒူးဆစ်နား အထိရောက်အောင်ပင် လိမ့် ပြီး ဆွဲချလိုက်သည်၊ ထူးသာ လက်တွေက ဖင်လုံးအိအိချောချောလေးကို ပွတ်သပ်ကိုင်လိုက် ဖျစ်ညှစ်လိုက်လုပ်ပေးရင်း ထုံးစံ အတိုင်း ဖူးဖူးရဲ့ အမွှေးအမြှင်နုနုလေး ပဲ ရှိတဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေး ဆီကို ရောက်သွားတာပေါ့၊ စောက်ဖုတ်လေး နားတဝိုက်က ပေါင်ခွဆုံမှာတော့ အခုနက ထွက်ထားတဲ့ အရည်တွေ က ခြောက်ပြီး စေးကပ်ကပ်ဖြစ်နေပေမဲ့ အဖုတ်နူတ်ခမ်းလေးကတော့ အရည်သစ် နဲ့ စိုစိစိ လေး ဖြစ်နေတယ်။
ထူးသာရဲ့ လက်ချောင်းထိတ် ကလေးက ဖူးဖူး အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေး တွေကို ပွတ်သတ်ပေးရင်း အပေါက်ထဲကို အသာအယာ ထိုးသွင်းသွင်း ပေးနေလိုက်သည်၊ ဖူးဖူးလေးရဲ့ စောက်ဖုတ် အတွင်းသားလေး တွေကလည်း နူးညံ့ နွေးထွေးနေသည်၊၊ အရည်လေး တွေ ရွဲနေလို့ ထူးသာရဲ့ လက်ခလယ် တော့ လက်တဆစ်စာ မက ဝင်သွားသည်၊ ဒါပေမဲ့ ကျပ်ကျပ် ကလေးမို့ အရမ်းလည်း မထိုးရဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း သာ ဝင်သလောက်လေးကို အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။
လက်ခလည်ရဲ့ အဆစ် နှစ်ဆစ်လောက် ဝင်ပြီး တော့ ထူးသာ လည်း ပုံမှန်လေး လက်နဲ့ အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေလိုက်တာ ကောင်မလေး တောင့်တင်းသွားပြီး သူ့လက်ချောင်းကို စောက်ခေါင်းနံရံတွေက လှုပ်စိလှုပ်စိ နဲ့ ဖျစ်သလို ညှစ်သလို လေး ခံစားရလို့ ကောင်မလေး တချီပြီးသွားတာ လို့ ထူးသာက တွက်လိုက်ပါသည်၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း ပုခုံးကို စောင်းလုပ်နေရလို့ လက်ညှောင်းတာလည်း ပါတော့ ထူးသာက သူ့လက်ကို ဖူးဖူး စောက်ပတ်ထဲက ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ခါးဆန့် အညှောင်းဖြေလိုက်ပါသည်၊ ပြီးတော့ ဘာဆက်လုပ်ရင် ကောင်းမလဲ ဆိုပြီး စဉ်းစားရင်း မှေးနေရာက ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း အိပ်ရေးပျက်နေလို့ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါသည်၊ နောက်ရုတ်တရက် လန့်နိူးသွားလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ မြို့ကို ပြန်ရောက်နေပါပြီ၊ အဲဒါနဲ့ ပဲ အထုပ်အပိုးတွေ ရယ်ဒီပြင်ရ ပါတော့သည်။
ထူးသာ တို့ အိမ်ရောက်တဲ့ အချိန်က ညသန်းကောင်မို့ စောစောဦးမှာ အိပ်စုံမှုံဝါးဖြင့် တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်၊ ဥမ္မာခိုင့် အမေကြီးလည်း ဒီညတော့ ဒီအိမ်မှာအိပ်ရမည်၊ ညီလှဇံလည်း မရှိတော့ သူတို့ လင်မယားကုတင်ပေါ်မှာပဲ အိပ်ကြသည်၊ အရင်းတင်းနေပြီး အခုမှ တရေးနိူးလာသော ထူးသာက စောစောဦး ကို လုပ်လို့ရမလား ဆိုပြီး ဟိုကိုင်ဒီကိုင် လုပ်ကြည့်သေးသော်လည်း၊ စောစောဦးက တအားအိပ်ချင်နေပြီ လာမလုပ်နဲ့ ဟု အော်သောကြောင့် လက်လျှော့လိုက်ရသည်။
နောက်တော့ အိပ်လို့လည်း မပျော် အောက်ထပ်ဆင်းလာပြီး ဥမ္မာခိုင်များ အခွင့်အရေးရ မလားဟု မသိမသာ ချောင်းသော်လည်း သူ့အမေကြီး နှင့် တကုတင်ထဲ အိပ်နေသဖြင့် ထူးသာ အကြံရခက်သွားသည်၊ နောက်တော့ ထူးသာ ခေါင်းထဲ မှာ ကဲဖူးဖူး ဆိုရင် ရော ဟု တွေးပြီး ရင်ထဲ တဒိုင်းဒိုင်းခုံလာတော့သည်၊ ဖူးဖူး မှာ ဥမ္မာခိုင်တို့ အခန်းနှင့် မီးဖိုချောင် ကြားက အခန်းမှာ အိပ်လေသည်၊ သူတို့ အခန်းဆိုသည်မှာ၊ တခုနှင့်တခုကြား နံရံသာ ခြားထားပြီး တံခါးရှိသော အခန်းများ မဟုတ်ကြ၊ ဖူးဖူး တယောက်သာ သူ့ အတွက် ရွေးစရာ ကျန်တော့သည်။
တကယ်တော့ ကားပေါ်မှာ သာ သူလက်ဆော့လာတာ ဖူးဖူး ကို တကယ် လုပ်ဖို့ အထိ သူစိတ်မကူးမိ၊ တကယ်တော့ စိတ်မကူးရဲတာ၊ ပထမ ဆုံးသူတွေးတာက ဖူးဖူးမှာ ဒီလိုစိတ်မျိုးပေါ်ပြီလားမပေါ်သေးဘူးလား တောင် သူမသေခြာ၊ သို့ပေမဲ့ သူကားပေါ်မှာ လက်ဆော့ခြေဆော့ကိုင် တွယ်လိုက်သဖြင့် ကောင်မလေး မှာ ဒီစိတ်တွေ ရှိနေပြီ ဆိုတာကို သူ သိခဲ့ရသည်။
ဒါပေမဲ့ သူ့လက်ခလည်နှင့်တောင် ကျပ်နေတာ သူ့ညီတော်မောင် ဆိုရင် ခေါင်းတောင် ဆန့်ပါ့မလား၊ နောက်တချက်က သူ စိတ်ထပြီး အတင်းအကြပ် လုပ်မိ လို့ စောက်ပတ်လေး ကွဲပြဲသွားပြီး ဆေးခန်းသွားရရင် ကြွတ်မီးတန်းလျှောက်၊ အကုန်ပေါ်ပြီး သူလည်း မုဒိန်းမှုနဲ့ ထောင်ကျ နာမည်ပျက် သိက္ခာကျ၊ အဲဒါလည်း ကြောက်သည်၊ ကဲ အဲဒါတွေ မဖြစ်လည်း မတော်တဆ ဗိုက်ကြီးသွားခဲ့ရင် ရော၊ တရားဥပဒေက သူ့ကို အရေးမယူခင် ဖူးဖူး အဖေ၊ သူ့ယောက်ဖ ညီလှဇံက ဒါးနဲ့ ခုတ်သတ်မှာ သေခြာသည်၊
သူ့ရဲ့ တင်းမာနေတဲ့ ညီတော်မောင်နဲ့ ပြင်းပျ နေတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ဖြေလျှော့ဖို့ အိမ်သာထဲ မှာပဲ ဂွင်းသွားထု တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး မီးဖိုဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့မိသည်၊ မီးဖိုမရောက်ခင်၊ ဖူးဖူးအိပ်နေတဲ့ စစ်ခြင်ထောင် လေးကို နောက်ဖေးက မီးရောင်ပြပြအောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတော့ သူ့ခြေလှမ်းတွေက အလိုလို လမ်းကြောင်း ပြောင်းသွားတော့သည်။
“ ဟင် ဦးလေးထူး.... ”
ဖူးဖူးက နိူးနေသည်၊ နိူးမှာပေါ့ တလမ်းလုံးအိပ် လိုက်လာတာ၊ ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်တယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ထူးသာက ဆွလိုက် အရသာလေး ကောင်းလိုက် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်လိုက်၊ ထူးသာက ဟိုဟာကိုင်လိုက်၊ ပြန်နိူးလိုက်၊ ကောင်းသွားပြီး အိပ်ပျော်လိုက်၊ အဲလို ဆိုတော့ ခြင်ထောင်ထဲ ရောက်တော့ ဟိုဟိုဒီဒီတွေး ရင်း မျက်လုံးကျယ် သလို ဖြစ်နေတုန်း၊ မို့ ထူးသာ ရောက်လာတာ သိလိုက်သည်၊
ထူးသာက သူ့ပါးစပ်ပေါ်မှာ လက်ညိုးကန့်လန့် နှင့် ရူးတိုးတိုး ဆိုတဲ့ အမူအယာပြ ပြီး ခြင်ထောင်ထဲ ဖူးဖူးဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်သည်၊ ပြီးမှ ဖူးဖူးပေါ်မှ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အုပ်မိုးလျှက်၊ ဖူးဖူးပုခုံးဘေး တဖက်တချက်မှာ တတောင်ထောက်ရင်း သူ့ကို မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် ကြည့်နေသော ဖူးဖူး မျက်နှာလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်၊ ပထမတော့ ပါးလေး တွေ နဖူးလေးတွေ၊ နောက်တော့ နူတ်ခမ်း ပျော့ပျော့လေး၊ ဖူးဖူး မှာ တကယ်တော့ လူက ထူးသာနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် သေးသေးလေး ဖြစ်သည်။
အရပ်မှာလည်း ၅ ပေပင် မပြည့်တတ် သေးသေးညှက်ညှက်ကလေး ဖြစ်သည်၊ ထူးသာ လို ၅ ပေ ၁၀လက်မအရပ် အမောင်းနှင့် ဆိုလျှင်၊ အတူတူ ယှဉ်ရပ်လိုက်ပါက ထူးသာ ပုခုံးစွန်းတောင် မရောက်ချင်၊ဆင်နှင့် ဆိတ်လိုဖြစ်နေသည်၊ ဒါပေမဲ့ ထူးသာက မွန်နေပြီ၊ ထူးသာ လက်တွေက ဖူးဖူး ကျောအောက်ကို လက်လျှိုဝင်ပြီး ရှင်မီး အင်းကျီ ဂျိတ်တွေ ဖြုတ်တော့ ဖူးဖူးလေးက ကျော ကော့ ပေးရှာသည်၊ မှောင်ထဲ မှာမျက်စေ့အသားကျ သွားတော့ မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ အလင်းရောင် ကလေး အောက်မှာ လဘက်ရည် အကြမ်း ပုဂံလုံးလေး မှောက်ထားသလို နိူ့ကလေး တွေကို နိူ့သီးခေါင်းသေးသေးလေး တွေနဲ့တွေ့ရသည်။
ထူးသာ အငမ်းမရ သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဆွဲ စို့လိုက်တော့ ဖူးဖူးတယောက် ပါးစပ်ပိတ်ရက်က တအင်းအင်း ငြီးလာရသည်၊ သူ လက်ကလေး တွေနဲ့ ထူးသာ ဆံပင် တွေကိုလည်း ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားသေးသည်၊ နိူ့ကလေး တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်စို့ နေရင်း ထူးသာ လက်တွေက အောက်က ဂါဝန်တိုလေးကို လှန်ရင်း အတွင်းခံ ပိတ်သားဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ် လိုက်သည်။
ထူးသာ လက်တွေက ဖူးဖူး ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေးကို စမ်းမိုတော့ အရေ လေးတွေ စို့နေပြီ ထူးသာ က သူ့လက်ချောင်းဖြင့် ထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားတော့ နူးညံ့ လှသည့် စောက်ခေါင်း အတွင်းသားလေး တွေက သူ့လက်ခလည်ကို ပင် တင်းကျပ် စွာဖိညှစ်ပေးနေသည်၊ သို့သော်လည်း မာကျောလှသော သူ့ လက်ချောင်းကြီးကို တော့ မခုခံနိူင်၊ ထူးသာ၏ လက်ခလည်ကြီးက တချောင်းလုံးနီးပါး ဝင်သွားသည်၊ ဖူးဖူး ပါးစပ်က အသံထွက်လာသည်၊
“ အား...နာတယ်.ဦးလေးထူး..နာတယ်.. ”
အသံလေးက နည်းနည်း ကျယ်သွားတော့ ထူးသာ လန့်သွားသည်၊ ချက်ခြင်း သူ့လက်ချောင်း ကြီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်မိသည်၊ ကျန်တဲ့ သူတွေ နိူးသွားပြီး သိသွားပါက ထောင်ကျမည့်ကိန်း ဆိုတာ သိတော့ ဆက်မကြမ်းရဲတော့၊ သို့သော်လည်း ခြင်းထဲက ကြက် ဖြစ်နေပြီ ဘယ်တော့ ရိုက်စားစား ရနေပြီ ဟာပဲ၊ မလောနဲ့ ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးမိသည်။
အခု လောလော ဆယ် တင်းနေတာတော့ ဖြေပြစ်မှ ရတော့မှာနိူ့မဟုတ်ရင် ဘောအောင့်ပြီး သေတော့မယ် ဟု တွေးရင်း နည်းလမ်းကို ချက်ခြင်း စဉ်းစားလိုက် သည်၊ ဖူးဖူး ပေါင်ခွဆုံက ထူးသာ ဗိုက်နားလောက်မှာသာ ရှိသဖြင့် ထူးသာ သူ့ ကောင်ကြီး ထည့်မည်ဆို တောင် ဒီတိုင်း နိူ့စို့ရင်းကတော့ ထည့်လို့ရမည် မဟုတ်၊ ထထိုင်ပြီး ထည့်မှ ရမည်၊ သို့သော် သူ့လက်တောင် အော်နေရင် သူ့ ညီတော်မောင် ဆိုရင် တရက်ကွက်လုံးနိူးသွားနိူင်သည်၊ ဆိုတော့၊ထူးသာ ဖူးဖူး ကို ပုဇွန်ထုတ်ကွေးလေး နေစေပြီး အနောက်က နေ ဖူးဖူးကျောလေးကို သူ့ရင်ဖြင့်ကပ်ကာလှဲ လိုက်သည်၊ သူ့ပုဆိုးကတော့ ကန်ချွတ်ထားလို့ ခြင်ထောင်ခြေရင်းရောက်နေပြီ။
ဖူးဖူး ဂါဝန်လေးက က ခါးပေါ်တက်နေပြီမို့ ဖူးဖူး ဖင်ပြောင်ပြောင်လေး နှစ်လုံကြား အောက်ဖက်ကနေ သူ့ညီတော်မောင်ကို ထိုးထည့်လိုက်သည်၊ ဖူးဖူး ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးအောက် စိထားသော ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားကနေ တိုးဝင်သွားသော ထူးသာ၏ လိင်တန်ကြီးက ဖူးဖူး စောက်ပတ် နူတ်ခမ်းသား အကွဲလေး ပေါ် အမြောင်း လိုက်သွားကပ် မိနေသည်၊ ထူးသာ လိင်တန် ထိပ်ဖူးက ဖူးဖူး စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားလေး တဝိုက်က အရည်တွေ လူးကျံလာပြီး ဖူးဖူး ပေါင်ကြားလေး တွေကိုပါ စိုသွားစေ သဖြင့် ထူးသာ အတွက် အထုတ်အသွင်း လုပ်ရ လွယ်စေလေသည်။
ဖူးဖူး ၏ စိထားသော ပေါင်လုံးလေး နှစ်ခုကြားကို အဝင်အထွက်လုပ် လိုးနေရင်းက သူ့ လိင်တန်ထိပ် ကြီး ဖြင့် ဖူးဖူး စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းလေးကို တချက်တချက်တော့ ထိုးထိုး စမ်းလိုက် သေး သည်၊ ဖူးဖူးကလည်း တအင့်အင့်နဲ့ ညီးရှာသည်၊ ထူးသာ တယောက် အရှိန်ရလာသော ဖူးဖူး ၏ ဆူဖြိုးစ နိူ့လေး နှစ်လုံးကို တအားဆုပ်နှယ်ကာ ဖူးဖူး ပေါင်ကြားထဲ တအားဆောင့်နေမိရာ ဖူးဖူး ဖင်လုံး မာကျစ်ကျစ် လေး တွေကို သူ့ ပေါင်ခြံဖြင့် တဖတ်ဖတ် ဆောင့်မိနေလေသည်။
စိတ်အရမ်းထ နေသဖြင့် ထူးသာ မှာ သိပ်အကြာကြီး မဆောင့်နိူင်တော့ပဲ မကြာခင်မှာပဲ သူ့လိင်တန်ကြီး ယားတက်လာပြီး၊ သုတ်ရည်တွေ တဖြစ်ဖြစ် ပန်းထွက်ကုန်တော့လေသည်၊ ထူးသာ မှာ ဖူးဖူး ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေး ကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ရင်း အမောဖြေ နေရင်းမှ၊ ဟိုက် ငါ ဘာတွေ လုပ်မိပြီလဲ၊ တော်သေးရဲ့ ကောင်မလေး အဖုတ်ထဲ တအားမထိုးသွင်း မိလို့၊ သူ့ စောက်ဖုတ်လေး ကွဲပြဲသွားတာတို့၊ ဗိုက်ကြီးတာ တို့ ဖြစ်ရင်တော့ ငါသေပြီ လို့၊ ထုံးစံအတိုင်း တချီ ပြီးတိုင်း ဖြစ်တတ်သည့် ယောက်ကျားလေး တို့၏ နောင်တ များရနေလေတော့သည်။
“ ဆရာထူးသာ...ဆရာ....အိပ်ပျော်နေတာလား.... ”
အေးမြသာလေး ၏ အနားကပ်အော်လိုက်သံကြောင့် ထူးသာ တယောက်၊ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ မက်နေသော အတိတ်အိပ်မက်ထဲက ပြန်နိူးလာခဲ့ရလေသည်၊
“ အော်အေး အေးမြသာ..ငါ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်.ပြောဘာဖြစ်လို့လဲ.. ”
“ အော် ဖေဖေနဲ့ မေမေ တို့ သွားကြပြီ ကျမလည်းသွားတော့မယ် ဟိုမှာလူတွေ စောင့်နေကြပြီ ..အိုးထဲမှာ ဟင်းချက်ထားတယ်၊ ထမင်းခူးပြီးစားလိုက်တော့တဲ့ မေမေ ကပြောခိုင်းလိုက်လို့... ”
ထူးသာ အခုမှ သတိယသည်၊ သူတို့ မိသားစု မြို့တက်ကြမည်ဟု ပြောထားသည်၊ သုံးရက် တပတ်လောက်ကြာမည်တဲ့၊ နွားတွေ အတွက် သူတို့ အိမ်နီးနားက ကောင်လေး တွေ ကောင်မလေး တွေကို မှာထားခဲ့သည်၊ ထူးသာတော့ ကိုယ့်ဖာသာ ချက်စားတော့ပေါ့၊ အခု က သူတို့ နောက်ဆုံး ချက်ပေးခဲ့တဲ့ဟာ။
မြို့သွားမယ် ဆိုတော့ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်လေး ဝတ်စားသွားတဲ့ အေးမြသာ ရဲ့ နောက်ပိုင်းက ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်ကလေး ကို ကြည့်ပြီး ၊ ဆေးပြင်းလိပ်တို ကို ဆွဲယူ ပြာသိပ်ပြီး မီး ညှိ ဖွာရိုက်ရင်း နောက် တကြိမ် ဖူးဖူးလေးနဲ့ ထပ်ကြုံရတဲ့ အတွေ့ အကြုံကို ဆက်ပြီး အိပ်မက် မလို့ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ပြန်ကျောမှီချလိုက်မိလေတော့သည်။
.....................................................................................
ဖူးဖူး လေးက လည်း နောက်ပိုင်း လူလစ်ရင် မယောင်မလည် နဲ့ ထူးသာ နားကပ်ကပ်လာ တတ်သည်၊ ထူးသာက သူ့ အကြောင်းကို သိနေပြီ ဖြစ်သော ဖူးဖူး အမေ ဥမ္မာခိုင် မရိပ်မိအောင် ရှောင်နေရသည်၊ ဖူးဖူး နဲ့ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ထည်း ဆုံ ဖို့ ဆိုတာကလည်း သိပ်ခက်လှသည့် ကိစ္စတော့ မဟုတ်ပါ၊ ဖူးဖူးက သူ့ အဒေါ် ရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ အမြဲ တက်တက်လာနေကြ ဖြစ်သည်၊ တခါတလေ လည်း စာလာကျက်သည်၊ အိမ်စာလာလုပ်သည်၊ သူ့ အဒေါ် နားမှာ အမြဲ ရှိနေသည် ဆိုသော်လည်း လစ်ဟာသွားသည့် အချိန်လေး တွေ ရှိသည်၊ ဖူးဖူးကလည်း အလိုတူ အလိုပါ ဆိုတော့ ထူးသာ အတွက် က လစ်ဟာသွားသည့် အချိန်တိုတို လေးကို အသုံးချ မိသည်။
ဥပမာ ဖူးဖူး စာလာကျက်နေတုန်း စောစောဦးက ရေချိုးဖို့ ဆင်းသွားသည့်အချိန် ဆိုလျှင် ထူးသာ ဖူးဖူး လေးနား အမြန်သွားကာ ပွတ်သပ် နမ်းရှုံ့ ပေးလေသည်၊ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်တာ ကိုလည်း စပေးထားတော့ ဖူးဖူးလေး က လုပ်တတ်နေပြီ၊ အဆုံးစွန်ရောက်အောင်တော့ လုပ်ဖို့ အခွင့် မရသေး၊ ပါကင်ဖေါက်ဖို့ ဆိုတာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နဲ့ အချိန်ယူရမယ် လို့ တွေးပြီး ထူးသာက လက်မရဲ ဖြစ်နေသည်၊ သို့သော်လည်း လစ်ရင် လစ်သလို၊ သူ၏ ထောင်မတ်နေသော လိင်တန်ကြီး အပေါ် ဖူးဖူးလေး ကို လာထိုင်ခိုင်းသည်။
တခါတလေတော့ ဂါဝန်လေး လှန်ပြီး ပုဆိုးနှင့် ဖူးဖူး ပင်တီလေး နှစ်ထပ်ခံရက်ကနေ ပွတ်သည်၊ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း ရဲလာ ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချကာ လိင်တန်ကြီးကို ဖူးဖူး ကို ကိုင်ခိုင်း သည်၊ ဖူးဖူး လက်သေးသေး ကလေး ထဲ မှာ သူ့ကောင်ကြီးက မတန်တဆ ကြီးနေသည်၊ သူကိုယ်တိုင် ပင် သူ့ကောင်ကြီး ဖူးဖူး စောက်ပတ်ကလေးထဲ ထိုးထည့်ရ မှာတွန့်နေသည်၊ မတော်တဆ ကွဲပြဲသွားခဲ့ရင်၊ ဘာလုပ်ရမှန်း သိမှာ မဟုတ်။
သူ့ မှာ အတွေ့ အကြုံများတာက မိန်းမ ကြီး အရွယ်ရောက် အတွေ့ အကြုံ ရှိပြီးသားတွေသာ များနေသည် မဟုတ်လား၊ စာထဲ မှာ သူများပြောတာ ဖတ်ဖူး ကြားဖူးတာကတော့ မတော် လို့ ပြန်ပို့ရာတာ မရှိတို့၊ဘာတို့ ညာတို့ ၊ ဒါပေမဲ့ အခုဟာက တအိမ်ထဲနေ၊ ကိုယ့်မိန်းမ ရဲ့ တူမ၊ သူငယ်ချင်း ရဲ့ သမီး၊ ဆိုတော့ တခုခု ဖြစ်သွားရင်၊ သေဖို့ပဲ ရှိတော့တယ်၊ အဲဒါတွေနဲ့ တဖြေးဖြေး အချိန်ကြာလာခဲ့ရသည်။
ဒီလိုနဲ့ စနေ့ တနေ့တော့ စောစောဦး ကျောင်းက ဆရာမ တယောက်ဆီ သွားအုန်းမယ် ဆိုပြီး မနက် အိပ်ယာထ ကထဲက ထွက်သွားသည်၊ ထူးသာ တယောက်လည်း ဒီနေ့ တော့ ဘာမှ အလုပ်မရှိတာနဲ့ ပျင်းပျင်းနဲ့ အိပ်ယာက မထ ပဲ နပ်နေသည်၊ ရုတ်တရက် အခန်းထဲ ဖူးဖူး လေး ဝင်လာသည်။
“ ဟင့်..ဦးလေး ထူး အိပ်ပုတ်ကြီး မထ သေးဘူးလား.. ”
“ ဟယ်ကောင်မလေး ဒီမှာ အိပ်လို့ကောင်းနေတုန်း ဘာလဲ နင့်အမေ ခိုင်းစရာရှိလို့ ငါ့ကို နိူးခိုင်းလိုက်လို့လား.. ”
“ ဘယ်ကလာ၊ အမေ က ဖွားဖွား တို့ အိမ်သွားပြီ၊ ဖူး က မလိုက်ချင်လို့နေခဲ့တာ၊ ဦးလေးထူး ထရင်၊ မုန့်တီ ဟင်းရည်အိုး နွေးပြီး ထည့်ပေးဖို့ မှာခဲ့တယ်..အဲဒါ ဦးလေး ထူး စားတော့ မလားလို့လာမေးတာ.. ”
ထူးသာ ခေါင်းထဲ မှာ အကွက်ကောင်း ဆိုတာ ဖြတ်ကနဲ သိလိုက်သည်၊
“ အင်းအင်း ထမယ်ထမယ် လာ ဦးလက်ကို ဆွဲထူပေးအုန်း.. ”
တကယ်မှတ်ပြီး သူ့ကုတင် နားလျှောက်လာတဲ့ ဖူးဖူးရဲ့ လက်ကလေးကို ဆွဲပြီး အိပ်ယာထ ထောင်မတ်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။
“ ဟွန့် ဦးလေးထူး ဟာက လည်း အမြဲ မာနေတာပဲ၊ ခိခိ.. ”
ဖူးဖူး ကလည်း ယဉ်ပါးနေပြီမို့ မရုန်းတော့ပါ၊ ထူးသာ လုံချည်ပေါ်က နေ လိင်တန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်၊ ထူးသာ လက်တွေက ဖူးဖူး ရဲ့ ဂါဝန်တိုတို အောက်ကနေ ပေါင်လုံး ချောချောလေး တွေကို ပွတ်ပေးရင်း ဖင်လုံးလေး တွေကို ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။
“ လာအုန်း ဒီကို ဦးပေါ်တက်ကြည့်စမ်း.. ”
ထူးသာက ဖူးဖူး ခါးလေးကို ကိုင်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်တက်ခိုင်းလိုက်သည်၊ သူက စောင်တွေရော ပုဆိုးကိုပါ ခြေထောက်နှင့်ကုတင်အောက် ကန်ချလိုက်သည်၊ သူ့ လိင်တန်ညိုညိုကြီးက ဖြောင်းကနဲ အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်မတ်ထွက်လာသည်။
“ ခိခိ..အို့ ဦးလေးထူး ကလည်း ... ”
ထူးသာ လက်တွေက ဖူးဖူးလေး ဂါဝန်အောက်က ပင်တီကို ဆွဲချွတ် ချလိုက်သည်၊ ထူးသာ မျက်လုံး ထဲမှာတော့ အမွေးညှင်းနုနုလေး သာရှိသော ဖူးဖူး ၏ အဖုတ်လေးက ဖောင်းဖောင်းသေးသေးလေး နှင့် ချစ်စရာလေး ဖြစ်နေလေသည်။
“ လာအုန်းလာ ဦး ဖူးဖူး ဟာလေးကို အနီးကပ်ကြည့်ချင်လို့... ”
ဖူးဖူး ၏ ပေါင်လေး တွေကို ကိုင်ရင်း သူ့ ရင်ဘတ်ကတဆင့် သူ့ ပါးစပ်နားကို တိုးလာခိုင်းလိုက်သည်၊ ပြီးမှ အဖုတ်လေးကို သူ့ ပါးစပ်ဖြင့် ဖိကပ်နမ်းလိုက်ပြီး လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်၊ ညီစို့စို့ အနံလေးနှင့် အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် စိုစို စွတ်စွတ် ဖြစ်နေသော ဖူးဖူး စောက်ဖုတ်ကလေးကို လျှာဖြင့် ရက်လိုက်၊ လျှာဖျားကလေး ဖြင့် ထိုးလိုက် ဆော့ကစားနေရာ ဖူးဖူး လေး ခမျာ မျက်စေ့ကလေး မှိတ် ပြီး အသက်ကို ဟင်းကနဲ ရူရင်း ကိုယ်လုံးလေး တွန့်တွန့် သွားနေရ လေသည်။
ခဏကြာတော့ ဖူးဖူး ကိုယ်လုံးလေး ဆပ်ကနဲ တောင့်ပြီး တုန်တက် သွားတော့ ဖူးဖူး လေး ပြီးသွားသည်ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်၊ ထူးသာ လည်း အချိန်ကျ ပြီ ဟု တွေးကာ ထထိုင်လိုက်သည်၊ ဖူးဖူး ကို ဂျိုင်းမှ ကိုင်မ ထိန်းပေးထားရင်း သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ ပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်စေ လိုက်သည်။
ဖူးဖူးက သူ့ရင်ဘတ်ကနေ လျှောဆင်းသွားရတာ ဆိုတော့ ထူးသာ လိင်တန်ကြီး က ဖူးဖူး ဖင်ကြားမှာ ဘရိတ်တား လိုက်သလို ဖြစ်သွား၏၊ ထိုအခါမှ ဖူးဖူး ကို ကိုယ်နည်းနည်း ကြွစေကာ ထူးသာ ၏ လိင်တန်ကြီး ကို ကျော်ကာ ပေါင်ပေါ် ပြန်ထိုင်စေလိုက်၏၊ ထူးသာက ကုတင်စောင်းမှာ လှည့် ခြေချထိုင် လိုက်တော့ အတော်လေး အဆင်ပြေသွားသည်၊
“ ဖူးဖူး ..ဦးဟာ သွင်း ကြည့်မယ်နော် ... ”
“ ဖြစ်ပါ့မလား ဦး ရယ်..ဦးဟာကြီးက အကြီးကြီး.. ”
“ ဝင်သလောက် စမ်းကြည့်မယ်လေ..ဖူး နာရင် ဦး ဆက် မသွင်းတော့ဘူးလေ.. ”
“ အင်း... ”
ဖူးဖူး လည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ဆိုတာ သိရတော့ ထူးသာ က ဒီတခါတော့ ရအောင် ကြိုးစားတော့မည် ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်၊ ခေါင်းရင်း ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်က စောစောဦး ဆံပင်ထဲ ထည့်သည့် အုန်းဆီ ပုလင်း ကို လှမ်းယူလိုက်သည်၊ ဖူးဖူး ရှေ့တည့်တည့်မှာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကြီးကို အုန်းဆီတွေ ရွဲနှစ်နေအောင် သုတ်လိုက်သည်၊ စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေသည့် ဖူးဖူးလေးကို
“ ဖူးဖူး..သမီး ဖင်လေး နည်းနည်း ကြွလိုက် ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးခြင်း ထိုင်ချကြည့်... ”
ဖူးဖူးက ထူးသာ ပုခုံးကို လက်တဖက်ဖြင့် ထိန်းကာ လက်တဖက်က ဂါဝန်လေး မ ပြီးဖင်လေးကို အသာကြွလိုက်သည်၊ ထူးသာက သူလက်တဖက်ဖြင့် ဖူးဖူး စောက်ပတ်ကလေးကို အသာဖြဲပေး ရင်း နောက်လက်တဖက်က လိင်တန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ကာ အပေါက်ဝ တေ့ပေးလိုက်လေသည်၊ ဒစ် ခေါင်းလေး တဝက်လောက် အပေါက်မှာ တည့်တည့် ဝင်မှ ဖူးဖူး ခါးကလေးကို ကိုင်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲချ လေသည်။
“ အ...နာတယ်..နာတယ်..ဦး... ”
ဒစ်ခေါင်းတင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဝင်သွားတော့ ဖူးဖူး က နာသဖြင့် ဖင်ကို ကြွပြီး ထဖို့ ကြိုးစားလေသည်၊ သို့သော် ဖူးသာက မလွှတ်တော့ ဖူးဖူး ခါးကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ အသာ ဖိချလိုက်လေသည်၊ ဖူးဖူး မှာ သူ့ကိုယ်လေးကို သူမထိန်းနိူင်တာက တကြောင်း ၊အုန်းဆီ များနဲ့ ချော်ချွတ်နေတာက တကြောင်းကြောင့်၊ ထူးသာ လီးကြီးမှာ ဒစ်ခေါင်း ဝင်ပြီးတာနဲ့ ပြစ်ကနဲ့ ဆုံးကာနီးထိ ဝင်သွားတော့၏၊
“ အား..နာတယ် ဦး မရဘူး၊ အားးးးပြဲသွားပြီလားမသိဘူး၊ အရမ်းပူတယ်... ”
“ အဆုံးဝင်နေပါပြီ ဖူး ရဲ့ သမီးငြိမ်ငြိမ်လေး နေနော် မလှုပ်နဲ့ အနာသက်သာသွားလိမ့်မယ်... ”
တကယ်တော့ ထူးသာ လီးကြီးလည်း တချက်တော့ နာသလို ရှိပါသည် အုန်းဆီ အရှိန်နဲ့ ဆိုတော့ ပွတ်အားလုံးဝ မရှိတော့ တအိအိ ဖြင့် ဝင်နေ၏၊ ဖူးဖူး ခနလေး နားနေချိန်မှာပင် သူမသိလိုက်ပဲ ထူးသာ လိင်ချောင်းကြီး သူ့ အဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီး သူထူးသာ ပေါင်ခြံပေါ်မှာ ဖင်ချ ထိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
ထူးသာမှာ ဖူးဖူး နေသာထိုင်သာ ရှိသွား အောင် လုံးဝ မလှုပ်ရှားပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေလိုက်သည်၊ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းထိုးသွင်းပြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားသော ဖူးဖူး လေးကို ကျောပြင်ပြင်လေး ပွတ်ပေးပြီး နပ်နေလိုက်၏၊ သူ့ လိင်ချောင်းကြီးမှ ပူစပ်တာတွေ လည်း သက်သာသွားတော့ ဖူးဖူး လည်း သက်သာ ပြီလို့ တွေးလိုက်မိသည်၊ သူ့ကိုယ်ကို တစောင်းလှည့်ကာ ဖူးဖူး ကို အိပ်ယာပေါ် ကျောနှင့် ကျအောင်ချပေးလိုက်၏၊ သူ့ လိင်ချောင်းကြီးလည်း ဖူးဖူး အဖုတ်လေးထဲ ဖိကပ်ရင်း လိုက်သွားလိုက်၏။
အခုတော့ ဖူးဖူးက အောက် သူက အပေါ်က မှောက်ရက်သား ဖြစ်သွား၏၊ သို့သော် သူ့ကိုယ်လုံးကြီး ဖူးဖူး ပေါ်မပိမိရအောင်၊ သူ့ကိုယ်ကို တထောင်ထောင်ထိန်းထားရင်း ဖူးဖူး ပေါင်လေး တွေကို နောက်လက်တဘက်ဖြင့် ကားပေးလိုက်၏၊ နောက်တော့ သူ့ လိင်တန်ကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်၏ တဝက်လောက်ရောက်တော့ ပြန်ထည့်၏၊ စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ လုပ်လာရာ မကြာမှီပင် အစအဆုံး လိင်ချောင်းတချောင်းလုံး ထွက်ခါနီးထိ ဆွဲထုတ်ပြီး ဆီးခုံချင်းရိုက်မိသည် အထိ ပြန်သွင်းလို့ရလာ၏။
ဖူးဖူး လေး လည်း အသားကျလာတော့ အရသာ တွေ့ လာသဖြင့် တအီးအီး ဖြင့် ငြီးငြူ ရင်း ကော့ကော့တက်လာ၏၊ ပြီးကာနီးကျတော့ ထူးသာ မထိန်းနိူင်တော့ အရှိန်ကို မြင့်ကာ တဖုန်းဖုန်းဆောင့်မိတော့သည်၊ ဖူးဖူး လေးကလည်း ဇ မသေး အံကြိတ်ခံရှာသည်၊ ဖူးဖူး လေး စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ လှုပ်စိလှုပ်စိ ညှစ်လာသော အခါတွင်တော့ ထူးသာ မခံနိူင်တော့ သုတ်ရည်တွေ တပြွတ်ပြွတ် နှင့် ဖူးဖူး စောက်ဖုတ်လေး အတွင်း မှာ ပန်းထုတ်ရင်း တချီ ပြီးသွားရလေတော့သည်။
.............................................................................
ထူးသာ ဖူးဖူး လေးကို လုပ်လိုက်ရပြီးတော့ စိတ်ထဲ မှာကိုယ့်ကို ကိုယ် အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရသည်၊ တော်ပြီ နောက် ထပ်မလုပ်တော့ဘူး ရှောင်တော့မယ် လို့ တွေးနေမိသည်၊ အခု တလောက လည်း ထူးသာ တယောက် ဘယ်သူနဲ့ မှ အဆင်မပြေဘူးဖြစ်နေသည်၊ စောစောဦးက လည်း အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြ ကာရှောင်နေသည်၊ ဥမ္မာခိုင် ကျ ပြန်တော့လည်း အခု တလော သူ့ ယောက်ကျား ခရီး သိပ်မထွက်တော့ အနားမကပ်ရဲ၊ အိမ်ပေါ် ထပ်ကို တခါတလေ တက်လာတတ်သည့်ဖူးဖူး လေးကို တွေ့ နေရ သည်က ထူးသာ စိတ်တွေကို တော်တော် ဒုက္ခပေးနေသည်၊ ကောင်မလေး ကလည်း တကယ်၊ သူ့ အဒေါ်မမြင်အောင် ထူးသာ ကို မျက်စောင်းလေး ထိုး ညုသလိုလိုလုပ် ပြတတ်သည်၊ သို့ပေမဲ့ အခြေအနေက တော်တော့်ကို ကျပ်သည်။
ထူးသာ တော်တော် တင်းလာတော့ တွေ့သည့် အကွက်ကို လက်လွတ်မခံတော့၊ အကွက်က ဒီလို၊ စနေကျောင်းပိတ်ရက် တရက် မှာ ဥမ္မာခိုင် တို့ လင်မယား သူတို့ အမေ အိမ်သွားကြမည်၊ ဖူးဖူး က သူ အကြောင်းတခုခု ပြ ပြီးနေခဲ့ မည်၊ ထူးသာ ဘက်ကသာ စောစောဦး မသိပဲ တွေ့ရအောင်ကြံ လို့ ဆိုသည်၊ ထူးသာက သူ့ သူငယ်ချင်းတယောက်အိမ်မှာ တွေ့ ကြမယ်ဟု ကြံသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်း က အဲဒီနေ့ ခရီး ထွက်မယ် ဆိုတော့ အတော်ပဲ ပေါ့၊ဟု တွေးထားသည်။
တကယ့်နေ့ရောက်တော့ မှ သူ့ သူငယ်ချင်းက အကြောင်းတခု ကြောင့် မသွားဖြစ် နောက်နေ့ မှ သွားမည်ဆိုသည်၊ ထူးသာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ဖူးဖူး ကို သူချိန်းထားသော နေရာ နားမှာ သွား တွေ့ ရင်းနှင့် ခေါင်းထဲ ရှိသမျှ အကြံညဏ် အကုန်ထုတ်သုံး စဉ်းစား တော့ အကြံတခု ထွက်လာသည်၊ နည်းနည်း တော့ စွန့်စားရမည်၊ အကြံကတော့ အိမ်ထဲ ကို စောစောဦး မသိအောင် ခိုးဝင်ပြီး ဖူးဖူး မိဘ တွေ အခန်းထဲ မှာ ပဲ သွားလုပ်ကြမည်၊ နောက်တော့ အသာ ပြန်ထွက်လာပြီး မှ အပြင်က ပြန်လာသလိုနှင့်ပြန်ဝင်မည်။
သူတို့ အိမ်နားရောက်တော့ အိမ်တံခါးကို အပြင်က သော့ခတ်ထားတာတွေ့ရ တော့ ပျော်သွားသည်၊ စောစောဦး တနေရာ သွားနေသည်ပေါ့၊ ထူးသာ မှာ ရှိသည့် သော့အပို တချောင်းနှင့် ခတ်ပြီး ဖူးဖူး ကို အိမ်ထဲ ဝင်ခိုင်းကာ နောက်ဖေး တံခါးဖွင့်ခိုင်းလိုက်သည်၊ ထူးသာက အပြင်ဘက်မှ သော့ကို ပြန်ခတ်ကာ နောက်ဖေးပေါက် မှ ဝင်လာခဲ့သည်။
အခန်းထဲ ရောက်တာနှင့် ထူးသာ ငတ်နေရသမျှ အတိုးချ တော့သည်၊ ဖူးဖူး လေး ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကျပ် စွာ ပွေ့ဘက်ရင်း နူတ်ခမ်းနုနုလေး တွေကို စုပ်နမ်းသည်၊ ဖူးဖူး အင်းကျီလေး ကို ကျယ်သီး တွေ ဖြုတ်လိုက်တော့ နိူ့ကလေး တွေက နောက်ဆုံး အကြိမ် မြင်ရတုန်းက ထက် ထွားလာတာ တွေ့ရသည်၊ သို့သော်လည်း အလုံးလိုက်ကြီး ထွက်နေတာ မျိုး မဟုတ် ကတော့ပုံ ချွန်ချွန်လေး တွေ ဖြစ်သည်၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ချစ်စရာလေး မို့ ထူးသာ သူ့ ပါးစပ် ကြီးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ငုံစုပ်လိုက်တော့ ဖူးဖူး ခမျာ လူးလွန့် နေရ ရှာသည်။
ဖူးဖူး ဂါဝန်လေး ကို မချွတ်တော့ပဲ အောက်မှ လက်လျှိုကာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး ကိုပဲ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ ဖူးဖူး ရဲ့ တခါခံဖူး ပြီ ဖြစ်သော အဖုတ်လေး မှာ အရည်တွေ ရွှဲ စိုနေသည်၊ ထူးသာ က နောက်တချီ မှ ပဲ ဇိမ်ခံတော့ မယ် အခုတော့ အရင် လုပ်လိုက်အုန်းမယ် စိတ်ကူးဖြင့် ဖူးဖူး လေးကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှဲစေ သည်၊ ပြီးမှ ဖူးဖူး လေး ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ကာ သူ့ လိင်တန် ကြီးကို လက်တဘက်ဖြင့် ကိုင်ထိန်းရင်း ဖူးဖူးလေး ၏ အဖုတ်ဝကို တေ့ကာ ဖြေးဖြေး ချင်း ဖိသွင်းလေ သည်၊ ဖူးဖူး အဖုတ်လေး မှာ အရည်တွေ ရွှဲနစ် နေသော်လည်း တင်းကျပ် နေပေရာ ထူးသာ ခမျာ စိတ်ရှည်ရှည် ထားသွင်းရလေသည်။
“ အား..ဦးလေး ထူး..နာတယ်..မရဘူးထင်တယ်...အီး.. ”
“ ရပါတယ် ဖူးဖူး ရယ် ..ဟိုတခါတုန်းကတောင် အဆုံးထိ ဝင်ပြီး ပြီပဲ ခနလေး .. ”
ထူးသာ ချွေးပြန်အောင်ကို စိတ်ရှည်ရှည်ထားကာ သွင်းတော့လည်း တဖြေးဖြေး ချင်း ဝင်သွား ပါသည်၊ သူ့လိင်ချောင်းကြီး တဝက် လောက် ဝင်တော့ ထူးသာက ဖူးဖူး ခေါင်းဘေးတဖက်တချက်ကို လက်ထောက်ရင်း သူ့ဖင်ကို ကြွကာ လိင်တန်ကြီးကို အဖုတ်ထဲသို့ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် စလုပ်ပေးလာသည်၊ ဖူးဖူးလေးက တော့ မျက်စေ့ကို တင်းတင်းပိတ်၊ အံကလေး ကြိတ်ကာ ခံရှာသည်၊ ထူးသာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလို့ သူတို့ ဆီးခုံနှစ်ခု ထိမိသွားသည်အထိ ထူးသာ လီးကြီး အဆုံးဝင်သွားတော့သည်။
ထူးသာလည်း မောသွားသည်၊ သူ၏မာတောင် နေသော လီးကြီးကို ဖူးဖူး စောက်ခေါင်းကျပ်ကျပ်လေး ထဲ စိမ်ထားရင်း ဖူးဖူး ခေါင်းဘေးမှာ သူ့ လက်ဖဝါးဖြင့် ထောက်ထားရာမှ တတောင်ဖြင့် ပြောင်းထောက်လိုက်သည်၊ ဖူးဖူး လေး မှာ သူနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် သေးသေးလေး မို့ ဖူးဖူး မျက်နှာက သူ့ရင်ဘတ်အောက် မှာ ရောက်နေရသည်၊ ဖူးဖူး လေးက အောက်မှ သူ့ ခါး ကို သိုင်းဖက်ထားသည်။
ဖူးဖူး စောက်ဖုတ်ကလေး ထဲ သူ့လီးကြီးဝင်အောင် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် အတော် ကြာကြာလေး လုပ်လိုက်ရ လို့ သူ့ လီးကြီးမှာ ယားယံလာပြီး ပြီးချင်လာတာကို မနည်းအောင့်ထားရသည်၊ ခန နားနေပြီးတော့ မှ သူ့ ဖင်ကြီးကို ကြွကာကြွကာ ဖြင့် ဆောင့်တော့သည်၊ ထိုအခါတွင်တော့ ပုဇွန်ဆိတ် ကလေး ဖူးဖူး ကလည်း အောက်က ကော့ကာကော့ကာ ဖြင့် ပြန်လှုပ်ရှားပေးလေရာ၊ သူလေး လည်း ကောင်းကောင်း အရသာ တွေ့ နေပြီ မှန်း ထူးသာ သိနေပြီ ဖြစ်ရာ ထူးသာက မညှာတော့ ၊ ခပ်ပြင်းပြင်း လေး အရှိန်ယူကာ ဆောင့်ပေးနေလေတော့သည်။
“ ဖြွတ်..ဖတ်....ဖြွတ်...ဖတ်.... ”
ဒါပေမဲ့ အကြာကြီးတော့ မခံပါ ထူးသာ လိင်ချောင်းကြီးမှ ပူကနဲ ဖြစ်သွားပြီး သုတ်ရည်တွေ ဖူးဖူး စောက်ခေါင်းထဲ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထည့်ပေးနေမိလေတော့သည်။ ဖူးဖူး လက်ကလေး တွေကလည်း ထူးသာ ကျော်ပြင်ကို ကုတ်ခြစ်လာရာ သူလေးလည်း ပြီးသွားပြီ ဟု ထူးသာ သိလိုက်ရလေသည်။
ထူးသာ နှင့် ဖူးဖူး တို့ တယောက်ကို တယောက် တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဖက်ရင်း ဇိမ်ယူ နားနေတုန်း အိမ်ရှေ့ တံခါး သော့ဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရ၏၊ ထူးသာ မှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကမာန်းကတန်း ခြေသံမကြားအောင်ထကာ ပုဆိုးကို အရင်ကောက်ဝတ်လိုက်သည်၊ ဖူးဖူး လည်း ကမာန်းကတန်း အင်းကျီ ကောက် စွတ် လိုက်ပြီး အခန်းဝနားက ထောင်ထားသော ဖျာလိပ်များနှင့် ဘီဒိုကြားထဲ ကို တိုးဝင်ပုန်းဖို့ ပြင်တော့သည်။
သို့သော်လည်း အိမ်ရှေ့ တံခါးကို ဂျက် အတွင်းမှ ပြန်ချကာ လှေခါးမှ အပေါ်သို့ တက်သွားသံကြားလိုက်ရလေသည်၊ ခြေသံ မှာ လူတယောက်ထဲ ၏ ခြေသံမဟုတ်သဖြင့် ထူးသာ မှာ အံအားသင့် နေသည်၊ ဘယ်သူတွေ များလဲဟု အပြေးအလွှား စဉ်းစားနေမိသည်၊ အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွား ကြသည့် သူများ လှေခါး မဆုံးခင်မှာ တခစ်ခစ် ရီလိုက်သော စောစောဦး ၏ ရီမောသံကို လည်း ကြားလိုက်ရ သည်။
“ ဖူးဖူး..ဦးတို့ ပြန်ထွက်မှ ရတော့မယ်.. ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေးထူး... ”
ဖူးဖူးလေး သူ့ပင်တီ ပြန်ဆွဲဝတ်ရင်း အတွင်းခံ၊ အင်္ကျီစသဖြင့် ပြန်ဝတ်နေစဉ် ထူးသာက စပ်စု ချင်သဖြင့် အိမ်ရှေ့ ဘိနပ်ချွတ်ကို သွားကြည့်လိုက်တော့ စောစောဦး ၏ကတ္တီပါ ဖိနပ်လေး ဘေးမှာ ယောက်ကျား သရေဖိနပ်ကြီး တရံ ကို တွေ့လိုက်ရ ရာ၊ ထူးသာ အံအားသင့်သွား၏။
အိမ်က ဖိနပ်တွေ အကုန်လုံးက မျက်စေ့ထဲ မှာ အလွတ်ရနေပြီ ဖြစ်ရာ ဧည့်သည်ဖိနပ်မှန်း သေခြာသိလိုက်သည်၊ သို့သော်လည်း အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ရှိသော စောစော ဦးက ဧည့်သည်ယောက်ကျားလေး ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်သွားသည်မှာ ထူးဆန်းနေ၏၊ ထူးသာက ဖူးဖူး ဆီ ပြန်လာပြီး ဖူးဖူး ကို နောက်ဖေးပေါက် က အရင် ထွက်သွားဖို့ ပြောလိုက်သည်၊ သူနောက်မှ ထွက်ပြီး သွားတော့မည်၏ဟုပြောကာ တံခါး လိုက်ဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်။
နောက်တော့ လှေခါးမှ ခြေသံ မကြားအောင် ဖြေးဖြေးချင်းဖွနင်းပြီး အိမ်ပေါ်ထပ်သို့တက် လာခဲ့လေ တော့သည်။
အပေါ်ထပ် ကိုလည်း သူရဲရဲ မတက်ဝံ့၊ တံခါးဂျက်ချထားတာ ဘယ်လိုဝင်လာသလဲ လို့မေးခံရမည်၊ လှေခါးရင်းနားခေါင်းလေးပြူကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဘယ်သူမှ မတွေ့၊ရင်ထဲ အခု မှ ပိုပြီး တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်လာသည်၊ အပြင်ကတောင် ကြားသွားမှာ စိုးနေရသည်၊ အသက်ကို အောင့်ထားပြီး အိမ်ပေါ်ထပ် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ခြေဖွနင်း တက်လာခဲ့လိုက်သည်၊ မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုးချင်တိုးပစေ တော့ဆိုပြီး နောက်ဖေးဘက်ဝင်သွားတော့လည်း မတွေ့။
ဒါဆိုရင် သေခြာတာက သူတို့ အခန်းထဲ မှာ၊ ထူးသာ ဆက်တွေးစရာ မလိုတော့၊ ဒါပေမဲ့ သူက မျက်စေ့နဲ့တပ်အပ်တွေ့ချင်သည်၊ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ တကယ်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ နေပေမဲ့ အိပ်ခန်းအပိုတခန်းရှိသေးသည် သူတို့ အခန်းနှင့် နောက်ဖေးခန်း ကြားထဲ မှာ သူတို့ စတိုခန်းအဖြစ်သုံးနေတာ၊ ထူးသာ ထို အခန်းထဲ အသာဝင်လိုက်သည်၊ အိမ်က သစ်သားအိမ်၊ နံရံက ပျဉ်ထောင် ဆိုတော့ နံရံတွေက သိတဲ့ အတိုင်း အပေါက်ရှာရ မခက်၊ ခနလေးဖြင့် သူတို့ အခန်းထဲ ကောင်းကောင်းမြင်ရမည့် အပေါက် ကို ထူးသာ ရှာတွေ့သွားခဲ့သည်၊
အခန်းထဲက မြင်ကွင်းကတော့ ထူးသာ မျှော်လင့်ပြီးသားပါ၊ ဒါပေမဲ့ သေခြာသွားခဲ့ရသည်ပေါ့၊ သူ့မိန်းမ နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ကောင်က သူထင်တဲ့ အတိုင်း ဗမာပြည်က ချမ်းငြိမ်း ဆိုတဲ့ ကျောင်းဆရာ ဖြစ်နေသည်၊ အခု နှစ်ယောက်သား ဖက်ပြီး နူတ်ခမ်းတွေ စုပ်နမ်း နေလိုက်ကြတာ တပြွတ်စ်ပြွတ်စ် နှင့်၊ ထူးသာ အံချင်စိတ် ပင်ပေါက်လာသည်၊ သို့ပေမဲ့ စောစောဦးက ချမ်းငြိမ်း လည်ဂုတ်ကို တွယ်ခို ဖက်ထားချိန် ချမ်းငြိမ်းလက်ဖဝါး တွေက စောစောဦး ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်နေတာ တွေ့ရတော့ သူ့ လီးက တဖြည်းဖြည်း မာလာသည်၊ နောက်ချမ်းငြိမ်းက စောစောဦး ထမိန်ကို ဖြေချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်တော့ စောစောဦးက အလိုက်သင့် ခြေထောက်များကို မ ပြီး ကူညီပေးလိုက်သည်၊ ထူးသာ ဒေါပွသွား၏။
ကောင်မ အခုနောက်ပိုင်း ငါ့ကိုကျတော့ အလင်းရောင်ကြီးနဲ့ ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ရမှာ ရှက်တယ် ဘာညာလုပ် နေတယ်၊ အခုကျတော့ ဘာမှ မပြောပါလား၊ နောက်တော့ ပိုတောင် ဆိုးသေး၏၊ ချမ်းငြိမ်း လက်ချက်နှင့် စောစောဦး မှာ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားရရှာ၏၊ ချမ်းငြိမ်း ရဲ့ လက်တွေက စောစောဦး တကိုယ်လုံးနေရာအနှံ့ ပွတ်သတ် ဆုပ်နှယ်ပေးနေတာကို တခိခိ ဖြစ်နေတဲ့ စောစောဦးကို ကြည့်ပြီးထူးသာ ဖနှောင့်နှင့်ပြေး ပေါက်ချင်စိတ် တဖွားဖွားထနေ၏၊ သို့သော်လည်း ထူးသာ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။
သူတို့ အိမ်ထောင်ရေးဒါဆိုရင် ပြီးဆုံးသွားပြီလား၊ အခု ဝင်သွားပြီး ဟိုအကောင်ကို ထိုးကြိတ်ရမှာလား၊ အဲဒါကရော ဘာအကျိုးရှိမှာလဲ၊ အဲလိုလုပ်လိုက် လို့ရော စောစောဦးနဲ့ သူ ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးက အရင်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွားမှာလား၊ ထူးသာ ဇဝေဇဝါ၊ဖြင့် စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်၊ သိုသော်လည်း ကြည့်နေရတာက အောကားကို ကို လိုက်ဖ ကြည့်နေရသလိုဖြစ်နေသဖြင့် စိတ်ကလည်း တက်ကြွနေ ရသည်၊
ချမ်းငြိမ်းက စောစောဦး ပုခုံးကို ကိုင် ပြီး ဖိချကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ဖြစ်အောင်ထိုင်စေပြီး သူ့ပုဆိုးကို ကန်ချွတ်လိုက်သည်၊ အတွင်းခံ မပါတော့ သူ့ လီးတန်ကြီးက ဖြောင်းကနဲ ထွက်လာသည်၊ စောစောဦး မျက်နှာနှင့် တန်းနေ၏၊ ထူးသာ စိတ်ထဲ မတော့ စောစောဦးက ဒေါပွပြီး ငါ့ကို ဘာထင်လို့လဲ ခုထွက်သွားလို့များ ပြောမလားပေါ့၊ ထင်တော့ မထင်ပေမဲ့ မျှော်လင့်မိသေးသည်၊ စောစောဦးက ချမ်းငြိမ်း လီးကြီးကို သူ့လက်ကလေးနှင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့ပါးစပ်ထဲ ငုံကာ စုပ်လိုက်လေသည်။
ထူးသာ လီးကြီး မှာ တအားကို မာတင်းလာ ခဲ့သည်၊ ချမ်းငြိမ်းတယောက် စောစောဦး ပါးစပ်ကို ကော့ကော့ပြီး လိုးနေတာ တွေ့ရတော့ ထူးသာ တယောက် စိတ်ထဲ မှာ သူ့ အိမ်ထောင်ရေးက ပြီးဆုံးသွားပြီ ဆိုတာကို ခံစားလာရ တော့သည်၊
ခနနေတော့ စိတ် အရမ်းကြွလာသော ချမ်းငြိမ်းက စောစောဦးကို ဂျိုင်းနှစ်ဘက်က မချီပြီး ကြမ်းပြင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျှက် ကုတင်ပေါ်လက်ထောက်ကာ ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး အနောက်မှ နေသူ့ လီးကြီးကို စောစောဦး အဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ တအားဆောင့်ထည့်လိုက်လေသည်၊
“ အား..ဖြေးဖြေး လုပ်ပါ မောင် ရယ်.. ”
“ မ..မ..က မောင့် လီးကြီးကို ကြိုက်တယ်ဆို.. ”
“ အီး..ကြိုက်တော့ကြိုက်တာပေါ့ မောင်ရယ်..အစ ကို အရမ်း မကြမ်းနဲ့လေ... ”
“ အင်းပါ..အင်းပါ..မမ ရယ်..မောင် ဖြေးဖြေးလေးနဲ့ စပါ့မယ်..ဟိုတခါတုန်းကလို မဖြစ်စေရပါဘူး.. ”
“ အင်း..ဟုတ်ပါ့ ဟိုတခါက မောင် အရမ်းကြမ်းလိုက်တာ မမ လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း လျှောက်လို့ မရ ဘူး၊ ဟိုဟာလေး တခုလုံးကို ကျိန်းစပ်နေတာပဲ အိမ်ကလူ မသိအောင်၊ ခြေထောက်မြက်သလို ဟန်ဆောင်နေ ရတယ်..ဟင့်.. ”
“ မမ ယောက်ကျားကြီး နဲ့ ညတိုင်း အတူတူ အိပ်နေတာကို မောင်က မနာလို ဖြစ်နေတာ.. ”
“ ဟင့် တို့က အလုပ်မဖြစ်တာ ကြာလှပါပြီကွာ..သူတခါတလေ ဂျိုကြွလာရင်တောင် မမ က စိတ်မပါဘူးလို့ ပြောဖြစ်လိုက်တာ...အို့..မောင်..ကြမ်းတယ်ကွာ... ”
“ ဖြစ်..ဖတ်..ဗွတ်... ”
ဟိုငတ က အရှိန်ရလာလို့ထင်တယ် စကားစမြီတွေ ရပ်သွားကြပြီး ဖိုးဖိုးဖတ်ဖတ် အသံ တွေနဲ့ တချက်တချက်လေခိုလို့ ဗွတ်ကနဲ မြည်သံတွေသာထွက်လာတော့သည်။
ထူးသာ က သူ နဲ့ စောစောဦးကိစ္စ ကို နောက်မှ ရှင်းတော့မယ် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်၊ သူတို့ နှစ်ယောက် ကိစ္စကို ဟိုကောင့်ရှေ့ မှာ မရှင်းချင်တာလည်း ပါသည်၊ သူတို့ ဘာတွေလုပ်ကြမလဲ လို့ ကြည့်ချင်နေတာလဲ ပါသည်၊
ဟိုကောင်က လည်း သက်လုံတော်တော်ကောင်းသည်၊ တော်တော်နှင့် မပြီးသေး၊ စောစောဦးက တော်တော့်ကို ဖီးတွေ့နေပုံရသည်၊ မျက်လုံးလေး မှေးလို့၊ စောစောဦးကို သူ့ စိတ်ထဲ မှာ ကာမ ကိစ္စ စိတ်မပါတော့ဘူးလို့တောင် ထင်မိတာ အခု တွေ့လိုက်ရတဲ့ ပုံကတော့ အပြာကားတွေထဲက ကောင်မ တွေထက်တောင် ဆိုးသေးသည်ဟု တွေးနေမိသည်။
ထူးသာ တယောက် သူမိန်းမ နောက်မီးလင်းပုံကို ချောင်းကြည့်ရင်း လီးပါညှောင်းသွားရသည်၊ ချမ်းငြိမ်းက လည်း လူငယ်ပီပီ သက်လုံကောင်းသလားမမေးနှင့် သုံးချီလောက်ကို ဆက်တိုက်ဆွဲသည် တချီနဲ့ တချီ ခနသာနားသည်၊ နောက်တခါ မှာတော့ ထူးသာ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်၊ ချမ်းငြိမ်းက စောစောဦး၏ နောက်ပေါက် ကိုပါဆွဲသွား၏၊ ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ် တောင် ထိလို့ မရတဲ့ အပေါက်ကို လင်ငယ်ကျတော့ ပေးချတယ် ဟု ဒေါသ ဖြစ်မိသည်၊ သူတို့ မှာ နဂိုလ်ထဲက အတွေ့အကြုံရှိနေကြဟန်တူသည်။
ရာဂျာ လည်း ယူလာသည်၊ အုန်းဆီလည်း သုတ်သည်၊ စောစောဦးမျက်နှာ အနေအထား မှာလည်း လုပ်နေကြလိုပင်၊ ဖင်ခံ ရတာ ဘာမှ မထူးဆန်းသလို၊ ထူးသာ တော်တော် စိတ်လေသွားသည်၊ အခု သူများ လုပ်နေမှ ပဲ စောစောဦး ကိုကြည့်ရသည်မှာ ပို ဆက်ဆီ ဖြစ်လာသလို ထင်ရသည်၊ စောစောဦး နှင့် သူ ပြဿနာ မရှင်းခင် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အပြီ ဆွဲလိုက်အုန်းမည်ဟု ပင်တေးထားလိုက်မိလေတော့သည်။
“ ဆရာထူးသာ..ဆရာထူးသာ... ”
ထူးသာ အတိတ်အိပ်မက် ကလန့်နိူးရပြန်လေသည်၊ ပုဆိုးအောက်က ကောင်ကြီးက မာတောင် လို့၊
“ ဟဲ့..အေးမြသာ..နင်တယောက်ထဲလား...အတွင်းရေးမူးကြီးရော... ”
“ အဖေက အစည်းအဝေး မပြီးသေးလို့၊ အမေကလည်း မြို့ ရောက်တုန်း နေလိုက်အုန်းမယ်တဲ့ ကျမ ကလှေကြုံရှိတာနဲ့ ပြန်လိုက်လာတာ... ”
ထူးသာ စိတ်ထဲ မှာတော့ ဟိုက် ဒီအိမ်မှာ ငါနဲ့ အေးမြသာ နှစ်ယောက်ထဲ ပါလား ဟူသော အတွေးက မာနေသော သူ့ လိင်တန်ကြီးကို တုန်ခါသွားစေတော့သည်။
.........................................................................
ထူးသာ တယောက် စောစောဦး နောက်မီးလင်းတာ မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ရသည့် နေ့က ည ဘက်ရောက်တော့ စိတ် က လှုပ်ရှားနေသည်၊ နင်လင်ငယ်နေတာ ငါမျက်စေ့နဲ့ တပ်အပ်တွေ့တယ်ကွ လို့ ပြောဆိုပြီး လင်မယားခန်းက ကွာရှင်းဖို့ လုပ်မည် ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပြီး လေပြီ၊ သို့သော်လည်း မကွဲခင်လေး တန်အောင်တော့ လုပ်လိုက်ချင်သေးသည်။ စိတ်ထဲ မှာလည်း စောစောဦးအပေါ် အကြင်နာတရား မရှိတော့ သဖြင့် ပက်ပက်စက်စက် လုပ်ပစ် လိုက်မည် ဟူသော အတွေးဖြင့် တက်ကြွပြီး ညီတော်မောင်ကလည်း တောင့်တင်းနေပေသည်။
ညဘက်အိပ်ယာဝင် ကုတင်ပေါ်သို့ရောက်သော အခါ သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေသော၊ စောစောဦး တင်ပါးကြီးတွေပေါ် သူ့ လက်ဖဝါးတင်လိုက်ပြီး တချက်ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏၊ စောစောဦးက သူ့လက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး
“ အရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ မလုပ်နဲ့တော့.. ”
ထူးသာ စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွား၏၊ နေ့ခင်းက သူများကို အားရ ပါးရ ကုန်းထားပြီး ကိုယ့်လင်ကျ မှ အိပ်ချင်တယ် ဆိုပြီး ဆင်ခြေပေးတာ၊ ဘယ်ရမလဲ၊ ထူးသာ ဆက်ကိုင်ရင်း ထမိန်ကို ဆွဲလှန်လိုက်၏၊
“ အိပ်ချင်နေပါတယ် လို့ပြောတာ ဘယ်လိုဖြစ်နေရတာလဲ တခါထဲကို.... ”
“ မင်းနဲ့ ငါနဲ့ က လင်မယားက မင်း အဲ လိုဆင်ခြေနဲ့ ချည်းပဲ ပေးနေတာ ဘယ်နှစ်ခါရှိပလဲ... ”
ထူးသာ က ဒေါနဲ့ မောနဲ့ ပြောကာ ထထိုင်လိုက်တော့ စောစောဦးကလည်း ထထိုင်လိုက်၏၊ ထူးသာက အခန်းမီးကို ဖြောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်၏၊ ကုတင်ပေါ်ထထိုင်ပြီး ခေါင်းငုံထားသော စောစောဦးကို ကြည့်ပြီး
“ ကဲ ပြောစမ်းပါအုန်း မင်းက ဘာပြဿနာလဲ.... ”
စောစောဦးက ထူးသာကို မော့်မကြည့်၊ ရှိုက်သံထွက်လာသည်၊ ထူးသာ နည်းနည်း ပျော့သွားသည်၊ မိန်းမ တွေရဲ့ မျက်ရည် အစွမ်းက တော်ရုံယောက်ကျားကို တွေဝေသွားစေသည်မဟုတ်လား၊
“ ကျမ..ကျမ..ကို ကွာရှင်းခွင့်ပေးပါတော့..... ”
“ ဟေ.... ”
ထူးသာ အငိုက်မိသွားသည်၊ တကယ်တော့ သူက စပြောရမည့်စကားကို စောစောဦးက ပြောလိုက်လို့ဖြစ်သည်၊ သူဘာပြောရမလည်း အလျှင်အမြန်စဉ်းစားနေ၏၊ သူ့ ပါးစပ်က ဘာမှ ထွက်မလာခင် စောစောဦးဆီက စကားသံထွက်လာသည်။
“ ကျမ မှာ နောက်တယောက်ရှိနေပြီ၊ ကျမ တခြားလူတယောက်နဲ့ ချစ်နေမိနေပြီ ၊ ကျမ ကို ခွင့်လွှတ်ပါ... ”
ထူးသာ ခေါင်းထဲ မှာ အပြေးအလွှားစဉ်းစားနေသည်၊ ငါမင်းနဲ့ မင်းလင်ငယ် လိုးနေတာကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ပြီးပြီကွ၊ အဲ အခု မှ ပြောလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ၊ ကိုယ်ညံ့တာ ဝန်ခံရာ ရောက်မသွားပေတော့ ဘူးလား၊ တကယ်ဆို အဲဒီအချိန်က အခန်းထဲ ဝင်ချဲလိုက်ရင် ကိုယ်က အပေါ်စီးက၊ အခု မှ ပြောရင် ကိုက မြင်ရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ငြိမ်နေလဲ။
ပြီးတော့ ဒီည သူ့ဖင်တောင် သွားကိုင်သေးတာ ဘာလို့လဲ၊ ကိုယ်က မင်းအိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားလို့ အရင် စပြောရမှာ အခုတော့ သူက လက်ဦးသွားပြီ၊ ထူးသာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပဲ ကျိန်ဆဲ နေမိတော့သည်၊ ရှက်လည်းရှက် ပါးစပ်ကလည်း ဘာပြောရမှန်း စဉ်းစားလို့ မရတော့၊ သူခရီးသွား နေကြအိပ်တလုံးကောက်ယူကာ အင်္ကျီအဝတ်အစားတချို့ကောက်ထည့်ပြီး အိမ်က ထွက်လာခဲ့ လိုက်မိလေတော့သည်၊ ညဖက် ဒီမြို့က ထွက်မည့် ဘာကားဖြစ်ဖြစ် ဆိုပြီး ကားဂိတ် ကို ထွက်လာခဲ့ပြီ း ထွက်မည့် ဘတ်စ်စကားပေါ် တက်လိုက်လာမိလေတော့သည်။
........................................................................
“ ဟဲ့..ထူးသာ ဘယ်က ဘယ်လို ပေါက်ချလာတာလဲ... ”
ဒေါ်စောမြပွင့် က အာရုံတက်ခါနီး သူ့အိမ်တံခါးလာခေါက်သော ထူးသာကို တွေ့လိုက်ရတော့ အတော်လေး အံသြသွားရ သည်၊
“ ဒေါ်လေး ကျနော်တို့ လင်မယားကွဲပြီဗျ... ”
ဗလုံးဗထွေးအသံနှင့်ပြောပြီး သူ့ ကို ဖက်လာသော ထူးသာကို ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး ထူးသာ ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးရင်း..
“ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာတုန်းထူးသာရယ်.... ”
ထူးသာ မှာ အခုမှ ပဲ သူ့စိတ်ထဲ က ခံစားချက်တွေ ဖွင့်ဟ ရမိသူ တွေ့ သွားသဖြင့် မရှက်နိူင်တော့ပဲ မျက်ရည် တတွေတွေ စီးကျလာခဲ့ရလေ တော့သည်၊ သူ့ ဘဝ တွင်လည်း ပထမ ဆုံးအကြိမ်၊ မထင်မှတ်ပဲ အရှိုက်ထိုးခံ လိုက်ရသည့် အဖြစ်ကြောင့် အတော်ကို ခံပြင်းမိသည်လည်းပါသည်။
ခနကြာအောင်မျက်ရည်တွေ သူ့ အလိုလို ထွက်ကျ ပြီး တိတ်သွားသည့်အချိန်မှ သူ့ မျက်နှာကပ် ထားသည့် ဒေါ်စောမြပွင့် ရင်ဘတ်မှာ အထဲ မှ ဘရာဇီယာ မဝတ်ထားသဖြင့် လုံးအိနေသော နိူ့ကြီးနှစ်လုံးမှာ သူ့ မျက်ရည်များ စိုနေသည့် အင်းကျီ ပိတ်စ မှာ ကပ်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်၊ သူတချိန်က စို့ခဲ့ဘူးသော နိူ့ကြီးများလည်း ဖြစ်သဖြင့် အလိုလို ပင် သူ့ ပါးစပ်များက ခေါင်းထောင်ထ နေသော နိူ့သီးခေါင်းများ ကို ငုံ စုပ်ပေးနေမိလေတော့သည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် မှာလည်း ပြတ်နေတာ ကြာပြီ မို့ ဒူးတွေ တောင် ခွေညွှတ်ကျ မလို ဖြစ်သွားရ၏၊
“ ထူးသာ လာလာ ဒေါ်လေး အခန်းသွားရအောင်.... ”
ဒေါ်စောမြပွင့် အခန်းထဲ ရောက်တော့ သရဲမရဲ စီးနေသော ထူးသာ၏ လက်တွေက ဒေါ်စောမြပွင့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အပ်ချည် တမြှင်မှ မကျန်အောင်ကို ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း အကုန်ချွတ် ပစ်လိုက်လေသည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကြားထဲ ဒူးထောင်ထိုင်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို မလျှက် အရည်စို့ နေပြီဖြစ်သော ဒေါ်စောမြပွင့် စောက်ဖုတ်အဝ တွင့် သူ့ လိင်တန်ကြီးကို တေ့ကာ ဖိဆောင့်သွင်း လိုက်လေတော့သည်။
“ အား...ထူးထူးးးသာရယ်.... ”
ငတ်နေတာ ကြာနေပြီ ဖြစ်သော ဒေါ်စောမြပွင့်တယောက် နွားသိုးကြိုးပြတ် သလို သူ့ကို တဖုန်းဖုန်း ဆော်နေသော ထူးသာ ၏ ဆောင့်ချက်များက ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ကို အကြိမ်ကြိမ် ရောက်သွား ရအောင် ကို ကောင်းလွန်းလှ ပေရာ၊ ထူးသာ ကျောပြင် ကြီးကို သာ အတင်းတွယ်ဖက် ကုတ်ခြစ်နေမိလေတော့သည်။
....................................................................................
ထူးသာ ဒေါ်စောမြပွင့် အိမ်မှာ တော်တော်လေး ကြာအောင် သောင်တင် သွားခဲ့ရသည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် တိုက်တွန်း လို့သာ၊ သူကျောင်းကို လစာမဲ့ ခွင့်လှမ်းတင် နောက် ကျောင်းပြောင်းလို့ရအောင် အတင်း လိုက်တော့မှ၊ နောက် ပိုပြီး ချောင်ကျ ပြီး လူ မသွားချင်သည့် မြို့တမြို့က ကျောင်းကို ရွှေ့ပေးတာ ရခဲ့သည်၊ သူရှက်လွန်းသဖြင့် ထိုမြို့သို့ ခြေဦးပင် မလှည့်ချင်တော့။
ထူးသာ ဒေါ်စောမြပွင့် နှင့် နေခဲ့သည့် အချိန်ပိုင်းလေး မှာ အရက်လည်း ပိုသောက်ဖြစ်လာသည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် အိမ်မှာ မရှိသည့် အချိန်တွေမှာ တယောက်ထဲ သူ့ ဘဝတောက်လျှောက် ကို သူပြန်တွေး နေမိသည်၊ သူ့ ကိုသူ လောက ကြီးမှာ ဘာမှ မစွမ်းဆောင်နိူင်သူ၊ အဖြစ်မရှိသူ လို့ မြင်လာသည်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ငါ့ကျမှ ဘာလို့ အဲလိုဖြစ်ရတာလည်း တွေးနေ၏။
ဒေါ်စောမြပွင့် သာ မရှိပါက ကိုယ့်ကိုကိုယ်များ ဘဝ အဆုံးသတ်မိမည်လားမသိ၊ ဒေါ်စောမြပွင့်တယောက်ရှိနေတာ ထူးသာ အတွက် ထွက်ပေါက်တခုလို ဖြစ်နေသည်၊ ထူးသာ တင်းထားရသော စိတ်တွေက ဒေါ်စောမြပွင့်အပေါ်မှာပဲ သွန်ချမိနေသည်၊ မိန်းမ တွေကို စိတ်နာနာ နှင့် ဒေါ်စောမြပွင့်ကိုပဲ အသားကုန် လိုးပစ်နေသည်၊ ပုံစံ မျိုးစုံ၊ နောက် ပြီးသွားသည့်အချိန် ဝမ်းနည်း လာလျှင် ဒေါ်စောမြပွင့်ကို ပဲ ဖက်ငိုသည်။
တကယ်တော့ အရူးတပိုင်း လိုဖြစ်လာသည်၊ သို့သော်လည်း ဒေါ်စောမြပွင့် ၏ သူ့ အပေါ် အကြင်နာ၊ ဂရုဏာ တရား ၊ မညို မညင် သူလုပ်ချင်သမျှ ပေးလုပ် ပြီး သူကိုယ်တိုင်က လည်း ရမက် ဆန္ဒပြင်းပြသဖြင့်၊ သူ့ ယောက်ကျားမာန၊ ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ဖြေဖျောက်ခွင့်လည်း ရသဖြင့်၊ တဖြေးဖြေး နှင့် အနယ်ထိုင်စ ပြုလာသည်၊ အနည်ထိုင်စ ပြုလာမှ ထူးသာ တယောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို တဖြေးဖြေး အမြင်ရှင်းလာသည်၊ ငါ့ တုန်းကလည်း လုပ်ချင်ရာ လုပ်လာခဲ့တာ၊ သူများ ချစ်သူ သူများ မယား၊ သမီး တွေလည်း လုပ်လာခဲ့တာ၊ ကိုယ့်မိန်းမ က ကိုယ့်အပေါ်မှာ သံယောဇဉ် မရှိတော့လို့၊ သွားတာပဲ သွားပါစေပေါ့။
ဘာလို့ ငါက တသသ ဖြစ်နေရတာ လည်း၊ သူ့ အပေါ်ချစ်လွန်းလို့လား၊ အဲလို လည်း မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သူ သိလာတယ်၊ သူ့ ရဲ့ မာန ကို ထိခိုက်သွားတာ ပဲ ဖြစ်မှာပဲ လို့တွေးမိတယ်၊ ကိုယ့်မိန်းမ ကို သူများတက်ချလို့မှ ကိုယ့်မာန ထိခိုက်တယ် မထင်ရင်လည်း နည်းနည်းတော့ ဓါတ်ကြောင်ဖြစ်မယ်ထင်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ တကယ့်တကယ်စဉ်းစားတော့ လည်း ဘာမှ မဆိုင်ဘူး၊ ကဲ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ကိုယ်ဆိုရင်လည်း သူများမိန်းမတွေ၊ ချနေတာပဲ၊ သူတို့ ဆိုရင်လည်း ကိုယ့်ကို ခိုက်တာပဲ ဆိုတော့ ယောက်ကျား မပီသတာကြောင့်တော့ မဟုတ်နိူင်ဘူး၊ သူ့ စိတ်ထဲ ငါ့ကို နဂိုလ်ထဲကကို တကယ်ကြိုက်တာ မဟုတ်လို့နေမယ်။
ထူးသာ အတွေးတွေက ဟိုပြေးဒီပြေး အဲလိုမျိုးတွေ ဖြစ်နေရာကနေ တဖြည်းဖြည်း အနယ်ထိုင်ကျ သွားသည်၊ သူမြင်ခဲ့ ကြားခဲ့ဘူးတဲ့ လင်မယားကွဲ တာတွေ၊ နောက်မီးလင်းတာတွေ၊ ကြာခိုတာတွေ၊ မယားခိုးမှုတွေ၊ မုဒိန်းမှုတွေ ၊ အဲဒါ တွေ ရှောက်တွေးကြည့်နေမိတော့ အရင်က ထက်စာရင် ဘာလို့လဲ ဆိုတဲ့ အခြေခံ သဘောတရားကို ပိုသဘောပေါက်လာ သလိုပဲ၊ လောက ကြီးမှာ ဒါတွေက ဖြစ်ပျက် နေခဲ့ပါလား၊ ဖြစ်ပျက်နေတုန်းပါလား၊ ဆက်လည်း ဖြစ်ပျက်နေအုန်းမှာပါလား ဆိုတာကို သဘောပေါက်လာခဲ့ရတယ်။
တည မှာ ထုံးစံ အတိုင်း ဒေါ်စောမြပွင့် နဲ့ ချစ်ဗျူဟာခင်းပြီး အိပ်မပျော် မျက်လုံးကြောင် ရင်းကမှ သူဒီလို တသက်လုံးနေသွားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး ဆိုတာ တွေးနေမိတယ်၊ ဒေါ်စောမြပွင့်နဲ့ လုပ်နေရတာလည်း ရိုးလာလို့ထင်တယ်၊ အဲတော့မှ ထူးသာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း သတိထားမိတယ်၊ သူက တယောက် ယောက်နဲ့ လုပ်နေရတာ ကြာလို့ရှိရင် ပျင်းလာတတ်တယ်ထင်တယ် ဟု တွေးနေမိတယ်၊ လောလော ဆယ် လစာမဲ့ ခွင့်မကုန်သေးခင် အချိန်လေး မှာ ခရီး ထွက်ပြီး ရှောက်သွားချင်စိတ်ပေါက်လာခဲ့သည်။
မနက်ကျတော့ ဒေါ်စောမြပွင့်ကို ဖွင့်ပြောလိုက်သည်၊ သူသွားတော့မည် ဆိုသည့်အကြောင်း၊ ဒေါ်စောမြပွင့် မှာ စိတ်မကောင်းသော်လည်း ဒီလိုချည်း နေသွားလို့ မဖြစ်ကြောင်းသူလည်း သိသည်၊ မျက်ရည်လေး တစမ်းစမ်း ဖြင့် ခွင့်ပေးရှာသည်။
အဲ လိုဖြင့် ထူးသာ တယောက် ဗမာပြည်တလျှောက် နေရာ အနှံ့ ခရီးထွက်ခဲ့တော့သည်၊ သူ့စိတ်တွေလည်း တဖြေးဖြေး ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာခဲ့သည်၊ နောက် ခွင့်စေ့တော့ သူ့ အလုပ်သစ်ကျောင်းအသစ်ရှိရာကို ပြန်လာခဲ့ တော့သည်။
ကျောင်းအသစ်ရှိရာ၊ မြို့လေးက တကယ့်ကိုခြောက်ကပ်ကပ်၊ လမ်းပေါ်မှာလည်း ကား ဆိုတာ အကြာကြီး နေမှ တစီးတလေ မြင်ရသည်၊ မြည်းလှည်း ၊ ဆိုက်ကား တို့သာ တတောက်တောက် တချွင်ချွင် အသံ ပေးကာ သွားလာ နေကြသည်၊ နေ့လည် နေ့ခင်း ဆိုလျှင် နေပူပြင်း ပြီး အပြင်ထွက်တဲ့ သူ မရှိသလောက် ဆိုတော့ တိတ်ဆိတ် နေတတ်သည်၊ မိုးတွင်းမှာတော့ မိုးကောင်းသည်၊ တအုန်းအန်း နှင့် ကမ်းရိုးတန်းမြို့ တို့ရဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း၊ထူးသာ သူ့ ဘဝပေါ်မှာ မြင်သည့် အမြင်တွေ တဖြေးဖြေး ပြောင်းလာနေသည်။
သူ့ အရင်မိန်းမ စောစောဦး ကို အပြစ်မမြင်တော့၊ အင်း ဒါသူ့ရဲ့ ရွေးချယ်မှု ပဲလေ၊ သူက ငါနဲ့ နေရတာမှ မပျော် တာ လောလောဆယ် သူလူဖြစ်နေရတဲ့ အချိန်လေးမှာ မပျော်တဲ့ သူနဲ့ မနေပဲ ပျော်တဲ့သူနဲ့ နေတာက သူ့ အတွက် အဓိပ္ပါယ် ပိုရှိမယ် မဟုတ်ဘူးလား၊ ထူးသာ တို့ မတိုင်မှီ ခေတ်တုန်းက ကားတင် ခိုးပြေး တာတွေ ခေတ်စားခဲ့ဘူးသည်။
အပျိုရည်ပျက်သွားပြီး ပေါက်တဲ့ နှဖူး မထူးတော့ ဆိုကာ မိမိကို ကားတင်ပြေးတဲ့သူ နဲ့ပုဆိုးတန်းတင် လင်မယားအဖြစ် နေလိုက်ကြသူတွေ ရှိကြသည်ဟု ကြားဖူးသည်၊ အဲဒီတုန်းကတောင် ထူးသာ စိတ်ထဲ ဖြစ်မိသည်က ကိုယ်မှ မကြိုက်တာ တခါနှစ်ခါလောက် ဖြစ်ဘူးရုံနဲ့ ၊ အပျိုရည်ပျက်တာနဲ့ ဘဝတခုလုံးမှာ ပေတေ ပြီး ဆက်ပေါင်းနေရ မယ်ဆိုတာ အဓိပ္ပါယ် မရှိလိုက်တာဟုတွေး မိသည်။
နောက်စောစောဦး လိုမျိုးကျတော့လည်း၊ သူကိုယ်တိုင် ချစ်လို့ ကြိုက်လို့ဆိုပြီး ယူထားသည်၊ နှစ်ကလေး နည်းနည်းကြာလာတော့ မကြိုက်တော့ သဖြင့် နောက်တယောက်ရှာသည်၊ ကဲ အဲဒီနောက်တယောက်ကို နောက် နှစ်နည်းနည်းကြာ လို့ မကြိုက်တော့ဘူး ဆိုရင်ရော နောက်တယောက်ပြောင်းအုန်းမှာလား၊ အဲ လိုတာ ဆိုရင်တော့ ၊ ဘယ်တော့မှ ဆုံးမှာ မဟုတ်တော့ပြီ၊ လူဆိုတာက ကိုယ့်လက်ထဲ ကြာကြာတွေ့နေရ ရင်ရိုးလာ ပျင်းလာတတ်သည်မဟုတ်လား၊ ဗမာစကားတောင် ရှိသေးသည်၊ မြင်ပါများတော့ငယ်သည် ဆိုတာလေ၊ သူကြတော့ရော ဘာထူးလဲ၊ စောစောဦး ကို ရပြီး တော့ လုပ်နေရသည့်ကြားက တခြားမိန်းမ တွေနဲ့ ဖြစ်လိုက်သေးသည်။
ဒါပေမဲ့ သူ့ စိတ်ကူး က စောစောဦးကို လည်းသူက မပစ်ချင်၊ အချစ်တွေ မေတ္တာတွေ ခနဖယ်ထားလိုက်အုန်း၊ တအိပ်ယာထဲ ညပေါင်း များစွာ အတူအိပ်လာခဲ့ သူဆိုတော့ သံယောဇဉ် ဆိုတာလေးက ရင်ထဲ မှာရှိနေသည်၊ တခါတလေ သူမှ အဆင်ပြေမှ ပြေပါ့မလား လို့ တွေးမိသည့် အချိန်တွေ ရှိသည်။ ဒါပေမဲ့ သေခြာတာကတော့ စောစောဦး က သူ့ ဘဝ မှာ ထူးသာ ကို မလိုအပ်တော့ဘူး ဆိုတာ အတိအလင်းကြေညာ ပြီးနေပြီ၊ ကိုယ့်ကို သံယောဇဉ်ပြတ်ပြီးသူကို ကိုယ်က ရော ဘာလို့ သံယောဇဉ်ထားနေမလဲ၊ ထူးသာ အတွေးတွေက ဂျာအေး သူ့အမေရိုက်နေသည်။
အဲဒီအတွေးတွေက သိပ်မကြာလိုက်၊ ထူးသာ ငှားနေသည့် အိမ် က အိမ်ရှင်မ ဇင်မာဦး နှင့်ပါတ်သက် လာတော့ အဲဒါတွေ မေ့ကုန်သည်။
ဇင်မာဦးက လည်း ဥမ္မာခိုင့်လိုပင်၊ အပြင်ထွက် အလုပ်မလုပ်သော အိမ်ရှင်မ တယောက်ဖြစ်သည်၊ သူ့ ထက် အသက် ၁၂ နှစ်ခန့် ကြီးသော ဦးဦးကောင်း ကို ယူထားသည်၊ ဦးဦးကောင်းမှာနဖူးပြောင်ပြောင်နှင့် ထူးသာတို့ ကျောင်းမှ ကျောင်းဆရာ တဦးဖြစ်သည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း ထူးသာ တယောက် သူတို့ အိမ်မှာ အခန်းဖေါ် အဖြစ် လခပေးနေခွင့် ရခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ဦးဦးကောင်း ၏ လစာတခု ထဲ ဖြင့် နေနေရသဖြင့် ငွေပိုငွေလျှံကလေးရအောင် အိမ်ငှားတင်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်၊ သို့သော် သူတို့ အိမ်ကလည်း အကျယ်ကြီး မဟုတ် တထပ်အိမ် သာ ဖြစ်သဖြင့် အခန်းငှားဟု သာ ဆိုရမည်၊ ဇင်မာဦးက အိမ်မှာပဲ နေသည့်အိမ်ရှင်မ မို့ ထူးသာ ကို ထမင်းကျွေး၊ အဝတ်အစား များလျှော်ပေး စသည်ဖြင့် လုပ်ပေးသဖြင့် နှစ်ဦးနှစ်ဘက် အဆင်ပြေနေကြသည်၊ သူတို့၏ တဦးတည်းသော သမီးလေးကို ကောလိပ်ပို့ထားသဖြင့်လည်း ပိုက်ဆံက အမြဲ လိုနေသည်၊ ဦးဦးကောင်း မှာလည်း ညနေဆိုရင် ဇရက်မင်း စည်းဇိမ်ခံတတ် သဖြင့် ထူးသာ နှင့် ပေါင်းမိနေကြသည်။
မကြာခင် ကာလ တွင်းမှာပင် ဦးဦးကောင်းမှာ ဇင်မာဦး ကို ကောင်းကောင်းမပေးနိူင်တော့၊ ကြောင်း ညနေ သောက်ပြီးတာနဲ့ တုန်းကနဲ တရှုးရှုး အိပ်ပျော် သွားကြောင်း သိလာရသည် နှင့်တဆက်ထဲ ထူးသာ ၏ နဂိုလ်ဝါသနာ အရ ဇင်မာဦး နှင့် တဖြည်းဖြည်း ရင်းနှီးလာခဲ့ ရသည်၊ ထူးသာ တယောက် လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် မိန်းမ နှင့် ပြတ်လျှင် နေလို့ မရ ကြောင်းကို သဘော ပေါက်လာရတော့သည်။
ဇင်မာဦးမှာ ရုပ်ရည်အားဖြင့်လည်း ရွက်ကြမ်းရေကျို လောက်သာရှိသည်၊ ဆံပင်အုပ်ကောင်းသည်၊ ဖင်ကောင်းသည်၊ သူ့ခါးမှာ သေးသည်ဟု ဆိုမရသော်လည်း ထွားကျိုင်းလှသည့် ပေါင်တန် ဖင်ဆုံ ကြီးများကြောင့် ဘူးသီးပုံဘော်ဒီ ဖြစ်နေရသည်၊ ဒီနေရာမှာ စာရေးသူ အသေးစိတ် မရေးတော့ပြီ၊ စာဖတ်သူ များထင်သကဲ့သို့ပင်၊ ထူးသာနှင့် ဇင်မာဦးတို့ ညှိကြသည်။
သူတို့ အတွက် ရသည့် အချိန်ကလည်း ဦးဦးကောင်း အိပ်ပျော်သွားမှသာ ဖြစ်သည်၊ ဇင်မာဦးမှာ သူ့ဘဝတလျှောက်လုံး တချောင်းကိုင် အဖြစ်သာ နေခဲ့သူမို့ ထူးသာ ရဲ့ အလိုးအညှောင့် တွေကို စွဲလမ်းသွား၏၊ အရွယ်ကလည်း အမျိုးသမီးတွေ မှာ ကာမ ဆန္ဒ အနိူးကြားဆုံး အရွယ် ၃၀ ကျော်ကျော် ၊ ဆိုတော့ ညတိုင်းလိုလို ပင် အလုပ် ဖြစ်ကြသည်၊ အနည်းဆုံး တခါတော့ လုပ်ဖြစ်ကြသည်၊ ထူးသာ အတွက်တော့ ၊ ထမင်းလည်း စား၊ လူလည်းစား၊ အဝတ်အစားလည်း လျှော်ပေး၊ အိပ်ဖို့နေရာလည်း ရတော့ ၊ သူပေးရသည့် လခနဲ့ က တော်တော့်ကို တန်နေသည်၊ သို့ပေမဲ့ ထို အပျော်က သိပ် မကြာလိုက်။
တနေ့ ထူးသာ စိတ်ကြွနေတော့ ကျောင်းမှခေါင်းကိုက်သည် ဆိုပြီး နေ့တဝက်နှင့် အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ဇင်မာဦး ကို သူတို့ လင်မယား အိပ်ယာ ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ဆော်ပြီး မောမောနှင့် နားနေတုန်း ဇင်မာဦးက သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင် နားနေသည်၊ ဇင်မာဦးက သူ့ ကို နမ်းရှုံ့ ရင်း စကားတွတ်ထိုးလာသည်၊ အခုလိုနေရတာ မဝဟု ဆိုလာသည်၊ သူ ဦးဦးကောင်းကို ကွာရှင်းပြီး ထူးသာ နှင့် တူတူ နေချင် သည်ဟု ဆိုလာသည်။ ဇင်မာဦး ၏ နိူ့ကြီး တွေကို ဇိမ်ခံ နှယ်နေရင်းဖြင့် တဖြည်းဖြည်း မာလာသော ထူးသာ လီးကြီး ပြန်ပျော့ကျ သွားသည်၊ ထူးသာ စဉ်းစားရပြန်သည်။
ထူးသာ တကယ်တော့ ဇင်မာဦး ကို လုပ်သာလုပ်နေတာ၊ စိတ်ထဲ မှာ ဘယ်လိုမှ မနေ၊ အတူတူ လင်မယားအဖြစ် နေဖို့ဆိုတာ စိတ်ကူးလို့တောင်မရ၊ နောက်တချက်က ဦးဦးကောင်း ကို စဉ်းစား ပြီး သနားသည်၊ သူလည်း ခံခဲ့ရသည်မဟုတ်လား၊ အခု မှ သူလည်း တွေးမိသည်၊ စောစောဦးတုန်းက ဟိုအကောင်က ရော သူ့လိုပဲလား၊ စောစောဦး အပေါ်မှာ ဟိုအကောင်ထားသည့် စိတ်ဓါတ်က သူ ဇင်မာဦးအပေါ်ထားသည့် စိတ်မျိုးပဲလား၊ ဒါဆိုရင်၊ ထူးသာ ဦးနှောက်စားလာသည်၊ ဒါပေမဲ့ သူ ဘယ်လိုမှ ဒီမှာ ဆက်နေလို့ မဖြစ်တော့ဘူး ဆိုတာ တော့ သဘောပေါက်လာသည်။
ကိုယ့် ဘဝ တလျှောက်မှာ မသိသေးတာတွေ ၊ မသိခဲ့တာတွေ အများကြီးပါလား ဆိုတာ ထူးသာ စပြီး သတိထားမိလာခဲ့သည်၊ ကိုယ် နဲ့ ပါတ်သက်ပြီး ဖြစ်ပျက် နေခဲ့တုန်းက ကိုယ်က အလုံးစုံကို သဘောပေါက် နားလည်ပြီ ထင်ခဲ့သည်၊ အခု မှ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကိုယ်တကယ် သဘောမပေါက် တာတွေ တွေ့လာခဲ့ရသည်၊ ကိုယ်မသိတာ မရှိလောက်တော့ဘူး ထင်တဲ့ အချိန်မှာပဲ သင်ခန်းစာတွေလည်း ထပ်ကာထပ်ကာ ရလာခဲ့သည်။
သေ သွားရင်တောင် ကိုယ့်ဘဝတခုလုံးကို ကိုယ်နားလည်ပါ့မလား၊ ကိုယ်ဘာကြောင့်ဘာတွေကို လုပ်နေရတာလည်း ဆိုတာ ကိုတောင် သဘောပေါက်ပါတော့ မလား၊ ဒီကမ္ဘာမြေပေါ်မှာ ကိုယ့်လို လူတွေ ကြီးပဲလား၊ ကိုယ့်ဘာသာတောင် နားလည်ဖို့ မလွယ်ဘူး ဆိုတာကိုရော လူတွေက သတိထားမိကြရဲ့လား၊ အခုတော့ ဇင်မာဦး စိတ်မဆိုးရအောင် အလိုက်သင့်မျှောလာပြီး အလုပ်နေရာပြောင်းဖို့ ကြိုးစားတော့သည်။
နောက်ဆုံးတော့ ဘယ်သူမှ မသွားချင်တဲ့ ခြောင်ကျလှသော၊ သူ့မွေးဇာတိကျွန်းလေး ပေါ်မှာ အလုပ်ရခဲ့ တော့သည်။ လောက ကို မသေခြာတော့တဲ့ အတွေးတွေနဲ့၊ မပြတ်သားတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေနဲ့ ထူးသာ သူ့မွေးရပ်ဇာတိမြေကို ပြန်ရောက်လာခဲ့ရလေသည်။
“ ဆရာထူးသာ..စားရအောင်လေ..ဒီမှာ ထမင်းဟင်းရပြီ... ”
အေးမြသာရဲ့ လှမ်းခေါ်လိုက်သံကြောင့် အိမ်ရှေ့မှာ ထမင်းဟင်းတွေ ပြင်ထားသည့်နေရာမှာစောင့်နေသည့် အေးမြသာလေး ရဲ့ ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်ကလေး ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း၊ အင်းဒီည ဒီအိမ်မှာ ငါနဲ့ ဒီကောင်မလေး နှစ်ယောက်ထဲ ပါလား၊ဟူသော အတွေးက ထူးသာ ဖွားဘက်တော်ကို နွေးကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားစေတော့သည်။..အေးအေး ဆရာ လာပြီ အေးမြသာရေ.........
ဒီမှာပဲ အဆုံးသတ်ပါရစေတော့ဗျာ............။
တပ်ကြပ်ကြီး
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
