Sunday, April 13, 2014

ဆင်းရဲတွင်းက နက်လေတော့ (စ/ဆုံး)

ဆင်းရဲတွင်းက နက်လေတော့ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - Had3s (မောင်ဟိတ်)

သတိ - HIV/AIDS ကြောင့် သင့်ဘ၀ လူညွန့်တုံးနိုင်သည် ...

ဤဇာတ်လမ်းသည် ... ကြမ်းသည် ... ညစ်ပတ်သည် ... ရိုင်းသည် ... လက်ရှိ ဖြစ်နေသည့် ပျက်နေသည့် ...လူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို ... မြင်အောင် ရေးထားသည် ... စိတ်ညစ်စေလိမ့်မည် ... ဒီဇာတ်လမ်းလေးကို ... ဖတ်ဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း ... ဘဝအခြေအနေကြောင့် ... အသွေးအသားကို ... ငွေကြေးနဲ့ဖလှယ်လိုက်ရတဲ့ ... အေးတို့လို ... ရိုးရိုးသားသား ... လမ်းဘေးက မိန်းကလေးတွေကို ... (လော်လီဖောက်ပြား ...လက်လက်ထ ... ဟိုဟာ ... ဆာနေတဲ့ ... ကြိုက်ကုန်းမတွေ မပါ ...) သားသမီးချင်း ... နှမချင်းစာနာစိတ်လေးများ ...

မွေးဖွားရှင်သန်လာမယ်ဆိုရင် ... ကျွန်တော် အားထုတ်ရကျိုးနပ်ပါလိမ့်မည် ...အိမ်မက်ဆိုးတွေကို ... ခဝါချဖို့ ... နှလုံးသွေးကို မှင်ရည်ဖျော် ... ရင်နာစွာဖြင့် ... ပျော်တော်ဆက်သည် ...

မောင်ဟိတ်

ဤဇာတ်လမ်းကို ... ၂၉ ရက်၊ ဧပြီလ၊ ၂၀၁၁ တွင် ... မြန်မာဆိုက်ဘာမီဒီယာ (http://mmcybermedia.com) တွင် စတင်တင်ဆက်သည်။

.....................................................................................................................................................

စကားလုံးဆိုတာ ... ဓါးလိုပဲ ... ပြောတတ်ရင် ထက်တယ် ... အပြောခံရရင် ... ဓါးထိုးခံရသလို ...နှလုံးသွေးစိမ်းရှင်ရှင် ... ထွက်တတ်တယ် ... ဟိုနေ့က ... ညီမလေး ယောက်ျား အိမ်သစ်တက်ပွဲ လုပ်တယ်.. အေး ... မသွားချင်ပါဘူး ... ရှက်တယ် ... သွားခိုင်းတာက ... အဖွား ... ညီမလေးဆီသွားလိုက်ပါတဲ့ ...။

ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ ... ဧည့်ခံပုံလေးက ...နင်က ပြည့်တန်ဆာပဲ ... နောက်တခါ ဒီအိမ်မလာနဲ့ ... ကြက်သရေတုံးတယ် ... အိမ်ယုတ်တယ်တဲ့ ...တအူတုံဆင်း ... ညီအမတွေလေ ... ပြောရက်လိုက်တာ ... သူ ကျောင်းတက်တုန်းက ပိုက်ဆံ ...ဘယ်ကရလဲ ... နေ့တိုင်းစားတဲ့ ထမင်း ဘယ်ကရလဲ ... အေး ... အရမ်း ဝမ်းနည်းတယ် ... စကားလုံးတွေနားထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်နေတယ် ... နင်က ပြည့်တန်ဆာ ... ။

ဟုတ်ပါတယ် ... အေးက ... ပြည့်တန်ဆာ ...မကောင်းတဲ့မိန်းမ ... လမ်းပေါ်က မိန်းမ ... အေးတို့ ... လုပ်ငန်းခွင်က ... ပန်းဆိုးတန်းမှာ ...ရုပ်ရှင်ရုံတွေမှာ ... ဟိုရပ် ... ဒီငေး ... ဟိုလူခေါ် ... ဒီလူချ ... အသွေးအသားကို ... ခပ်ပေါပေါနဲ့ရောင်းစားနေတဲ့ ... မိန်းမ ...စိတ်က မပျော် ... အိပ်လို့လည်း မပျော် ... မကြာခဏ လန့်လို့ နိုးတယ် ... အိမ်မက်ဆိုး ... ဘဝဆိုတာ ...ကောင်းတလှည့် ဆိုးတလှည့် တဲ့ ... အေး အတွက် ... အဆိုးတွေချည်း လာနေတယ် ... ဘယ်အချိန်မှကောင်းတာလေး လာလေမလဲ ... အေး အကြောင်းကို ... ရင်ဖွင့်ရရင် ... ဆင်းရဲမွဲတေမှုက ... တရားခံလား... မပြောတတ် ... ။

အဖေက အရက်သမား ... အမေက ဆုံးပြီ ... အဘွားက အိပ်ယာထဲမှာ ပက်လက် ...နေတာက တဲစုတ် ... ယိုင်နဲ့နဲ့ ... ညညဆို ... ကြယ်တွေ မြင်ရတယ် ... မိုးတွင်းဆို ... ပိုဆိုးပေါ့ ...စားစရာလား .. .အင်း ... ဆန်အိုးထဲမှာ ... ဆန်က မရှိ ... ညီမလေးက ... ငါးတန်း ... သင်ရိုးစာအုပ်မဝယ်နိုင် ... ဗလာစာအုပ် ဝေးပေါ့ ... ကျောင်းစိမ်းလေးက နှစ်ထည် ... အနေအထားက စုတ်ပြတ် ...အဖေကလည်း ... အားကိုးမရ ... တော်သေးသည် ... မူးလာရင် မရမ်းလို့ ... တရက်တော့ ...အကြံကောင်းလေး ဝင်လာသည် ... သမီး ... ဟိုလူနဲ့ တညသွားအိပ်လိုက်တဲ့ ... အဖေ့မှာအရက်ဖိုးမရှိတော့ဘူးတဲ့ ... ရက်စက်လိုက်တာ ... အဖေရယ် ... မူးပြီးပြောနေတာလား ...။

ကောင်းလိုက်တဲ့အကြံ ... သမီးကို ဖာဇာတ်သွင်း ... သူကတော့ ... အပြတ်မူးမယ်ပေါ့ ... အိမ်က ဆန်အိုးပြည့်အောင် မရှာပဲ ... အချိန်တိုင်း မူးနေတာ ... အကြံကောင်းကတော့ ထွက်တယ် ...ပြန်မတွေးချင်ဘူး ... ရင်နာတယ် ... ရာသီလာစ ... တခါ နှစ်ခါ ... လေးငါးခါပေ့ါ ... ဖြူဖြူစင်စင် ဘဝလေး.... အဆုံးသတ်လိုက်တယ် ... ညစ်နွမ်းသွားတယ် ... ပွန်းပဲ့သွားတယ် ... ပျက်စီးသွားတယ် ...။

အရက်ခိုးဝေတဲ့ ... မျက်နှာ ... တဏှာခိုးဝေတဲ့ အပြော ... အို ... အရသာခံပြီးပြောရမယ်ဆိုရင် ကောင်းဘူး... ကြောက်လိုက်တာလွန်ပါရော ... ချွတ်ခိုင်းတယ် ... နမ်းတယ် ... ကိုင်တယ် ... နယ်တယ် ...အရသာခံတယ် ... အေးကတော့ ... အသတ်ခံရခါနီး ဝက်လေးလို ... တအီးအီးနဲ့ ... သူကတော့ ...ဒီအသံကို ... တဏှာခံတယ် ... သိပ်သဘောကျတယ် ... ကလိတယ် ... ရိတယ် ... ဆွတယ် ... နယ်တယ်... အေး ... ငိုတယ် ... သူ့ဟာ ဝင်လာတယ် ... မဆန့်ဘူး ... အတင်းထည့်တယ် ... မရဘူး ...။

ပေါင်ဖြဲခိုင်းတယ် ... အေးမှာ အရှက်တရားဆိုတာ မရှိတော့ဘူး ... ပျောက်သွားတယ် ... မညှာတာပါဘူး ...မဝင်တာကို အတင်းထည့်တယ် ... ပွန်းတယ် ... အောင့်တယ် ... ခံရခက်တယ် ... အော်လွန်းတော့ ...ပါးစပ်ကို ပိတ် ... အတင်းချုပ်ပြီး ... အတင်းဆောင့်ထည့်တယ် ... ဝင်ပြီပေါ့ ... နာတယ် ... အရမ်းနာတယ်... သေလောက်အောင်နာတယ် ... ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး ... သေနာကြီး ... အာာာာာာား .....မခံနိုင်ဘူး ... အတင်းဆောင့်တယ် ... ရုန်းတယ် ... မရဘူး ... ပိုဆောင့်တယ် ... အေး ... မောလာတယ် ...မခံနိုင်ဘူး ... တောင်းပန်ပါတယ် ... မလုပ်ပါနဲ့ ... ဘယ်တော့မှ မပြောဘူး ... စိတ်ချ ...။

သူများပိုက်ဆံယူပြီးမှ ... တန်ရာတန်ကြေးတော့ ပြန်ပေးဆပ်ရမှာပေါ့ ... ခံ ... အေးရေ ...အံကြိတ်သာခံပေတော့ ... အိုးကွဲအောင် ... ဆောင့်လည်း ... ခံရမှာပဲ ... အေးမှ ပိုက်ဆံမရှိတာ ...လူတွေမှာ အကြင်နာတရား မရှိပါလား ... သမီးအရွယ်ကို ... ပြဲကွဲနေအောင် ... ဆော်တယ် ...အားရအောင် ဆော်တယ် ... သွေးအလူးလူးနဲ့ ... မိန်းကလေးကို ... သနားမယ်များထင်နေလား ...သွေးထွက်လေ ... ပိုဆော်လေပဲ ... ခံရတဲ့သူကတော့ ... လိမ့်နေတာပဲ ... လုပ်တဲ့လူကတော့ ...ကောင်းလိုက်တာတဲ့ ... ဘာကောင်းတာလဲ ... ထွီ ...

နည်းနည်းတောင့်လို့ တော်သေးတယ် ... ခပ်သေးသေးဆို ... ခါးရိုးကျိုးမလားမသိပါဘူး ...အရမ်းဆောင့်တာ ... အရမ်းနာတယ် ... အထဲမှာ ... အသားဆိုင်တွေ ... ပွန်းပဲ့ကုန်တာ ... စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ ...သေလောက်အောင်နာတယ် ... အဝင်လည်းနာတယ် ... အထွက်လည်း နာတယ် ... ဒီကြားထဲ ...အမွှေခံရတယ် ... အေး ... သေတော့မယ် ... သေချင်တယ် ... သေသွားလိုက်ချင်တယ် ... အရှက်လည်းမရှိတော့ဘူး ... သိက္ခာလည်း မရှိတော့ဘူး ... ဘာမှ မရှိတော့ဘူး ... စောင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ...ခံတယ် .. အံကြိတ်ပြီးခံတယ် ... သူလည်း ပေးရတာနဲ့ ... တန်အောင်ယူတယ် ... ယူပါ ... တခုလိုရင် တခုပေးဆပ်ရမှာပေါ့ ... အေး ဝမ်းနည်းတယ် ... တခါပြီးတော့ ... နောက်တခါ ... အေး ... မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး ...

အပေါ်က လုပ်တယ် ... အောက်ကလုပ်တယ် ... ခုတင်စောင်းမှာ ... ဖင်ကုန်းခိုင်းတယ် ... အမျိုးစုံပဲ ...ဒူးတွေမှာ အားမရှိတော့ဘူး ... ခေါင်းက မူးနေတယ် ... ဒီလိုနဲ့ မနက်မိုးလင်းသွားတယ် ... အေး ...ခွေးသေကောင်လေးကို ... ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက် ... အေး ... အိမ်ကို လေးဘက်ထောက်ပြီးပြန်ရတော့မယ် ... အားမှမရှိတာ ... သူကတော့ တော်တော် အားရနေတယ် ... အရမ်းကောင်းတယ်တဲ့ ...တကယ်ပါ ... ဘာခံစားချက်မှ မရှိတော့ဘူး ... ဒီဘဝရောက်မှ ... မျှော်လင့်ချက်တွေ ...အကုန်ပျောက်သွားတယ် ... စိတ်ညစ်တယ် ..။

အေး ရလိုက်တာက ... ဆန်အိုးထဲမှာ ဆန်တွေ ပြည့်သွားတယ် ... လမ်းထိပ်က ကုန်စုံဆိုင်က အကြွေးရှင်းသွားတယ် ... အိမ်လေးက အမိုးအကာ လုံသွားတယ် ... အဲဒီနေ့က ... ဝက်သားချက်တယ် ...ညီမလေးက ပျော်နေတယ် ... အေးက ... ငိုနေတယ် ... အဖေက ပိုမူးတယ် ... အေး ... ရှက်တယ် ...။

ဝမ်းနည်းတယ် ... အေး စိတ်ထဲကို ... သံ တချောင်း ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်ထည့်ပစ်လိုက်တယ် ... ငွေ ...ငွေ ... အေးမှားတယ် ... မှန်တယ် ... စဉ်းစားရင်း ... ငိုလိုက် ... ဖြေသိမ့်လိုက်နဲ့ ... တလကျော်တော့ ...ကုန်ပြီလေ ... ဆန်အိုးထဲမှာ ဆန်မရှိတော့ဘူး ... ထုံးစံအတိုင်း ... ဒုံရင်းပေါ့ ... စိတ်နာတယ် ... အေး ...မလုပ်ချင်ဘူး ... အဆီပြန်နေတဲ့မျက်နှာ .... မချိမဆန့် ... ဝေဒနာ ... ဒါတွေ ... ဘယ်သူသိမှာလဲ ...။

အတွင်းကြိတ်မွှေခံရတဲ့ ... ဝေဒနာ ... အို ... လမ်းတောင် ... မလျှောက်နိုင်ဘူး ... ဟင်း ...လူပွဲစားက ... သွေးသားရောင်းဖို့ ... လာစပ်တယ် ... အမျိုုးကောင်း ... လူကြီးတဲ့ ... ဘွဲ့ထူးဂုဏ်ထူးတွေရထားတယ်တဲ့ ... ကျိကျိတက် ချမ်းသာတယ်တဲ့ ... ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ် ... အမျိုးကောင်းတယ် ... ထွီ... နည်းတဲ့ ဟာကြီး မဟုတ်ဘူး ... ထွီ ... ဒီလူအိုကျားက ... ပိုကြမ်းတယ် ... အတင်းနမ်းတယ် ...။

အတင်းနယ်တယ် ... ညှစ်တယ် ... အေး ... အံကြိတ်တယ် ... ခံတယ် ... နာတယ် ... မအော်မချင်းညှစ်တယ် ... အေး ... အော်တယ် ... ငြီးတယ် ... အို ... ပိုဆိုးတယ် ... နာလေ ... ပိုလုပ်လေ ...တောင်းပန်လွန်းတော့ ... စုပ်ပေးရမယ်တဲ့ ... တောက် ... အေး ... နှုတ်ခမ်းကို ... တင်းနေအောင်ကိုက်ထားပြီး ... စဉ်းစားတယ် ... ပါးထချပစ်လိုက်ရမလား ... သမီးအရွယ်ကို ... စုပ်ခိုင်းတယ် ... သူကဖီးခံမယ် ... အေးက ... သေးပေါက်တဲ့ဟာကို ... စုပ်ပေးရမယ် ... တော်ပါ ... ရွံတယ် ... အေး အဝတ်တွေကောက်ဝတ်တယ် ... ပြန်တော့မယ်လုပ်တော့ ... မရဘူးတဲ့ ... ပိုက်ဆံတွေ ပေးပြီးပြီတဲ့ ...။

တန်ရာတန်ကြေး ... လုပ်ပေးရမယ်တဲ့ ... မညစ်ပတ်နဲ့တဲ့ ... အော် ... ညစ်ပတ်တာက ဘယ်သူလဲ ...စုပ်ခိုင်းတာက ... ဘယ်သူလဲ ... ရွံစရာကြီး ...ဖောင်းကနဲ ... ပါးချခံရသည် ... လူကို လည်ထွက်သွားတာပဲ ... ကျောင်းဒကာ ... မြို့မျက်နှာဖုံးက ...တဏှာစီးနေတော့ ... ကြမ်းတော့သည် ... ဒဿဂိရိလို ... ခေါင်းဆယ်လုံးနဲ့ နမ်းသည် ... မုန်ယိုတာများ ...လူကို ရစရာမရှိ ... မျက်နှာဖုံးကြီး ကွာကျသွားတယ် ... အေး မှတ်မိတယ် ... အဲဒီညက ...နာဂစ်ထက်ဆိုးတဲ့ည ... သေလောက်အောင် မှတ်မိတယ် ... ။

လူကို ... ဆက်ဆံတာများ ... အို ...အေးဘဝက ... ခွေးထက်တောင် ... နိမ့်ပါလား ... ရိုက်တယ် ... နှက်တယ် ... ချတယ် ... ဆော်ခံရတယ် ...မျက်နှာတွေလည်း ယောင်လို့ ... ပေါင်ကြားကလည်း ... ယောင်လို့ ... ကိုင်းလို့ ... ပေါင်းရင်းတွေမှာ ...အညိုတွေ စွဲနေတယ် ... ရင်သားမှာ ... လက်ရာကြီးတွေ ထင်ကျန်ခဲ့တယ် ... မှတ်ပြီလား ကောင်မတဲ့ ...အေး ... မငိုနိုင်တော့ဘူး ... အေး ... သေချင်တယ် ... သတ်သေချင်တယ် ... ဘဝက အရမ်းဆိုးတယ် ...။

ကြုံရတဲ့လူတွေက ... လူမဆန်ဘူး ... ပြောတော့ လူကြီးလူကောင်း ... လုပ်တာက ... ခွေးသာသာ ... အို ...ခွေးမဟုတ်ဘူး ... လူ့တိရစ္ဆာန် ... အေး ... အသံတိတ် ... ဆဲနေတယ် ... ရင်ထဲမှာ ... ကျိန်ဆဲတယ် ...ဆောင့်တယ် ... ပြဲကွဲနေအောင် ဆောင့်ခံရတယ် ... ခုတင်စောင်းမှာ ... ဖင်ထောင်ပြီး ... နောက်ကနေဆော်တာ ... အို ... အသဲခိုက်မတတ် ... နာတယ် ... အို ... အော်တာပေါ့ ... အကျယ်ကြီး ... အော်တဲ့ ...ဘယ်သူမှ မကြားအောင် ... ဒီအခန်းက ... အလုံခန်း ...အမျိုးကောင်း ... လူကြီး ... ဆောင့်တိုင်း ... အေး ... အရှေ့ကို ... တပေလောက်ရွေ့သွားတယ် ...ရုန်းမရအောင် ... ခါးကို ... အတင်းဖိပြီး ... ဆောင့်တယ် ... ပက်စက်တယ် ... ရက်စက်တယ် ... ကျား ...သွေးဆာနေတဲ့ ကျား ကိုက်ခံရတောင် ... ဒီလောက်နာမှာမဟုတ်ဘူး ... အချိန်ရယ် ... ကုန်ပါတော့ ...မိုးရယ် ... လင်းပါတော့ ... ရှိကြီးခိုးပါတယ် ... ငိုတာပေါ့ ... မျက်ရည်တောင် မထွက်တော့ဘူး ...။

အားမရှိတော့လို့ ... ဒီလိုနဲ့ ... မိုးလင်းသွားတယ် ... အေး ... မျက်စိ မဖွင့်နိုင်တော့ဘူး ... လုပ်ချင်သလိုသာလုပ်တော့ ... ဒါတောင် ... သိပ်မကျေနပ် ... အားမရဘူးတဲ့ ... ဆက်ဆံရေး မကောင်းဘူးတဲ့ ...အဘွားက ... မသိ ... အေး ... နယ်မှာ အလုပ်ရတယ်လို့ .. ညာထားတယ် ... သူ သိရင် ... ရင်ကျိုးမှာ ...အဘွားကို ... ချစ်တယ် ... အေးကြောင့် စိတ်မညစ်စေချင်ဘူး ... ။

အေး ... ရောက်နေတာက ... ဘိ ...အိမ်ကြီးထဲမှာ အခန်းလေးတွေ ကန့်ထားတယ် ... တယောက်တခန်းနေ ... မွေ့ယာရှိတယ် ... ဘေးမှာမှန်တင်ခုံရှိတယ် ... အပြင်မထွက်ရ ... မနက်စောစောထ ... သန့်ရှင်းရေးလုပ် ... ကျွေးတာစား ...ဧည့်သည်လာရင် ... အားလုံး ... ထွက်ပြရတယ် ... ကိုယ့်ကို ... ကြိုက်လို့ ... ခေါ်ရင် ... နာရီဝက် ...နေရတယ် ... အခန်းထဲ ခေါ်လာတယ် ... တံခါးပိတ် ... အင်္ကျီချွတ် ... လုပ် ... လုပ်သမျှ ခံ ...ပြီးရင်ထွက်တော့ ... နောက်တယောက် ... 

အေးနဲ့ ဘဝတူ ငါးယောက်ရှိတယ် ... အေးပါရင် ခြောက်ယောက် ... အေးကို ... သူတို့ ကြည့်မရ ...စကားမပြော ... အေးက ... အသစ်ကိုး ... ပါကင်ကျလေ ... ဧည့်သည်လာတိုင်း ... အေးကို ပဲ ရွေးတယ် ...အငယ်ဆုံးကိုး ... လာလိုက်တဲ့ ယောကျ်ားတွေ ... ပုံနေတာပဲ ... တခါတလေ ... လူကျတဲ့ ရက်မျိုးဆို ...သေးတောင် ပေါက်လို့မရဘူး ... တယောက်ကို ... ၁ ထောင် ရတယ် ... အဲဒီလက ... အေး ... ၃၀၀ ကျော်တယ် ... တယောက်ကို ... ၁ ထောင် ... ဆယ်ယောက်ကို ... ၁ သောင်း ... ၁၀၀ ကို ... ၁ သိန်း ...၃၀၀ ဆိုတော့ ... ၃ သိန်းကျော်ရတယ် ... လူလည်း ... မျော့မျောပဲ ကျန်တယ် ...အေးကို ... ဘယ်သူမှ မခေါ်ချင်ကြဘူး ... ရေချိုးရင်လည်း ... မဲ့ကြရွဲ့ကျတယ် ... အေး စိတ်ညစ်တယ် ...။

အေးကလည်း ... အေးပဲ ... မပြုံးနိုင်ဘူး ... ခပ်တည်တည်ပဲ ... ရင်ထဲမှာ ငိုနေတာ ... သူတို့မှ မသိတာ ...သူတို့ကတော့ ... အသားကျသွားပြီ ... ပျော်နေပြီ ... ရီနေပြီ ... ဧည့်သည်လာရင် ... တခစ်ခစ်ရီသံက ...အခန်းပြင်ကို ... လျှံကျနေသည် ... ရီစားသည် ... ချူစားသည် ... အေး ... မလိုချင်ပါဘူး ... မလုပ်ချင်ဘူး... ချူမစားချင်ဘူး ... သဒ္ဒါလို့ ပေးတာပဲ ယူတယ် ... တချို့ကလည်း ... သဘောကောင်းတယ် ...တချို့ကလည်း သဘောဆိုးတယ် ...

ညဘက်လည်း ကောင်းကောင်း အိပ်ရမယ် မထင်နဲ့ ... တညလုံး နေတဲ့လူမျိုး ... ရှိတယ် ... တညလုံး ...လုပ်တာ ... ဒါမျိုးနဲ့ တွေ့ရင် ... ဖတ်ဖတ်ကို မောရော ... အိပ်ရေးလည်းပျက်ရော ... အထိန်းတော် ....ဒေါ်ကုလားမ ... ကတော့ ... ဝမ်းတွေသာလို့ ... သုံးဆလောက် ပိုရတာကိုး ... အေးကတော့ ... နှာခေါင်းကို... တွန့်လို့ ...အော်ဒါ ... အပြင်မှာ လိုက်အိပ်ဖို့ ... ခေါ်တယ် ... အေး လိုက်ရတယ် ... ။

ဒေါ်ကုလားမကို ... ပိုက်ဆံ ...အစည်းလိုက် ... ပေးသွားတယ် ... အင်း ... ငါတော့ သေပြီနဲ့ တူတယ် ... အေး ... ပိုက်ဆံရမှာ ...တော်တော်ကြောက်လာတယ် ... ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ... လေးယောက် ... အိုး ...ခွေးလေးကောင်ကြားရောက်တဲ့ ... အမဲရိုးလိုပဲ ... အလုအယက် ... တယောက်ပြီးတော့ ... နောက်တယောက် ...နောက်တယောက်ပြီးတော့ ... နောက်တယောက် ...နောက်တယောက်ပြီးတော့ ... နောက်တယောက် ...အိုး ... အေး ... ဖတ်ဖတ်ကို မောရော ... ခေါင်းတောင် ကိုက်တယ် ... မောလို့ အသက်ရှူဖို့လုပ်တုန်း ...လုပ်ပြန်ပြီ ... တယောက် ... လေးယောက် ပတ်ချာလည် ... ဆော်တာ ... ခံပေါ့ ... မိုးအလင်းပေါ့ ...။

တယောက်က ... အောက်ကိုလုပ်ရင် ... တယောက်က ... အပေါ်က ဟာကို ... ကိုင်တယ် ... ညှစ်တယ် ...လေးယောက်လုံး ... မူးနေတော့ ... ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ အားကြီးပြောတယ် ...ခြောက်လလောက်နေတော့ ... အေး ... ဘိ မှာ မနေတော့ဘူး ... စာတတ်သွားပြီ ... ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်စားမယ် ... နားစွင့်ထားတယ် ... လာတဲ့လူတွေကို ... မေးစမ်းထားတယ် ... သွားမယ် ...ပန်းဆိုးတန်းကို ... သေချင်တဲ့ကျား ... တောပြောင်း ... မှန်လိုက်တာရှင် ... မှန်လိုက်တာ ...။

ပန်းဆိုးတန်းမှာ ... အထိန်းရှိတယ် ... အုပ်ထန်းခ ... ၁၀၀၀ ပေးရမယ် ... လူမိုက်ရှိတယ် ... စောင့်ရှောက်ခ... ၁၀၀၀ ပေးရမယ် ... အေးက သုံးထောင်ရမယ် ... တခါနေရင် ... ၅၀၀၀ ...သွားရတာ ... အရမ်းဝေးတယ် ... ပန်းဆိုးတန်းရောက်ရင် ... ဟိုငေးဒီငေး ... ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ...လာခေါ်ရင် ... လိုက်သွား ... တည်းခိုခန်း ... နာရီဝက် ... တခါနေ ... ပြန်ဆင်းလာ ... လူမျိုးကို စုံနေတာပဲ... ခပ်ငယ်ငယ်လည်း လာတယ် ... ခပ်ကြီးကြီး အဘလည်း ... လာတယ် ... ဟိုလူလည်း လာတယ် ...ဒီလူလည်း ... လာတယ် ... အေးကို ခေါ်ရင် ... လိုက်သွားတယ် ... ။

နေ့ခင်း ... ထမင်းကြော်စားတယ် ... အအေးသောက်တယ် ... အေး ပိုက်ဆံ စုနေတယ် ... အေး ...မဖြုန်းချင်ဘူး ... စိတ်ညစ်တာလည်း ... ညစ်တာပေါ့ ... လူတွေရဲ့ အကြည့်ကို မုန်းတယ် ... ဟုတ်ပါတယ်... အေးက ... မကောင်းတဲ့ မိန်းမပဲလေ ... အထင်သေးမှာပေါ့ ... တခါတလေလည်း ...စိတ်လွတ်လက်လွတ် ... မုန့်တွေ ဝယ်စားပစ်လိုက်တယ် ... အဝတ်အစားကောင်းကောင်းတွေ ဝယ်တယ် ...ဖြုန်းတယ် ... ဟင့်အင်း ... နောက်နေ့ မဖြုန်းတော့ဘူး ... အနာခံပြီး ရှာထားတဲ့ ပိုက်ဆံ ... အေးမသုံးရက်ဘူး ... အဝတ်ကောင်းကောင်းဝတ်တော့ ... သူများတွေ ကြားထဲမှာ နည်းနည်းတော့ထင်ပေါ်တာပေါ့ ...။

ဖင်ပေါ်တာတော့ မဝတ်ချင်ဘူး ... ရှက်တယ် ... ခစ် ... ခစ် ...ရီတော့ရီရတယ် ... ယောက်ျားတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ ... အေးမှာ ခံစားချက် မရှိတော့ဘူး ... ရွံတယ် ...မုန်းတယ် ... တခါတလေတော့လည်း ... ရီးစားတယောက်လောက်တော့ ... လိုချင်တယ် ... ခစ် ... ခစ် ...အာ ... ရှုပ်ပါတယ် ... ယောက်ျားဆိုတာ ... ကောင်းကို မကောင်းတာ ...။

ရုပ်ရှင်ရုံထဲခေါ်လည်း ... လိုက်ရတယ် ... ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ... ၃၀၀၀ ရတယ် ... ကုလားကားက အရှည်ကြီး ...တော်တော်ကြာတယ် ... လုပ်ပေးရတာလည်း ... အကြာကြီး ... လက်ကို ညောင်းနေတာပဲ ...ကုလားကားကို ... မကြိုက်ဘူး ... တိုင်ပတ်ပြီးကနေတာ ... တော်တော်ဆိုးတယ် ...သူတို့ကတာအရေးမကြီးဘူး ... တကိုယ်လုံး မွစာကိုကြဲကုန်ပြီ ... နှိုက်တယ် ... ကိုင်တယ် ... စို့တယ် ...ညှစ်တယ် ... အို ... စုံနေတာပဲ ... ယောက်ျားတွေက ... တန်အောင်တော့ လုပ်ကြတယ် ...။

ဘာလိုလိုနဲ့ ... ညီမလေးတောင် ... ဆယ်တန်းရောက်တော့မယ် ... အိမ်က ... တော်တော်လေးချောင်လည်လာတယ် ... အဘွားလည်း ... တော်တော် နေကောင်းလာတယ် ... အဖေက ...အရက်မသောက်တော့ဘူး ... အေးကို သနားလို့တဲ့ ... အရက်ကို ဖြတ်တယ် ... မသောက်တော့ဘူး ...။

ဘယ်ခံနိုင်မလဲ ... ဒီလောက် နှစ်နဲ့ ချီပြီး သောက်နေတာ ... အသည်းက ... ဇကာပေါက် ဖြစ်နေရောပေါ့ ...သနားပါတယ် ... ဖြေးဖြေးလျှော့သောက်လို့ ... ပန်းဆိုးတန်းမှာ လုပ်တာ ... ကောင်းတော့ ကောင်းပါရဲ့ ... ဝင်ငွေလည်း မဆိုးပါဘူး ... ဒါပေမယ့် ... အေး... မနေတတ်ဘူး ... မြို့လည်ကောင် ... ရုပ်ရှင်ရုံတွေ နားမှာဆိုတော့ ... လူတွေက ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတယ်။

... မကြိုက်ဘူး ... မျက်လုံးတွေကို ... အေး မကြိုက်ဘူး ... အကြည့်တွေကို ... အေးမကြိုက်ဘူး ...အထင်သေးသလိုလို ... ဘာလိုလို ... ဟုတ်သားပဲ ... နင်က ... ဖာသည်ပဲ ... အထင်သေးမှာပေါ့ ...စိတ်ကိုလျှော့လိုက်တယ် ... ရဲတွေဘာတွေ ... ကင်းလှည့်လာရင် ... အေးတို့က ... နေစရာ မရှိ ... ဟိုနေရာပုန်းရတော့မလိုလို ... ဒီနေရာ ပုန်းရတော့မလိုလို ... မရင်ဆိုင်ရဲ ... အလင်းကလူနဲ့ .. အမှောင်ကလူ ...မတူဘူးလေ ...။

လာပါတယ် ... ကောင်မလေးတွေ ... အတွဲလေးတွေကိုယ်စီနဲ့ ... ရုပ်ရှင်လာကြည့်ကြတယ် ... ကဲကြတယ်... ကလိကြတယ် ... ပျော်ကြတယ် ... ဟုတ်တာပေါ့ ... ချစ်သူနဲ့ ကလူကျီစယ်တော့ ... ပျော်မှာပေါ့ ...အေးတို့ကျတော့ ... မပျော်ဘူး ... ပိုက်ဆံရပေမယ့် ... မပျော်ဘူး ... အလိုက်အထိုက် နေရတယ် ...စိတ်ညစ်တယ် ... ဟင်း ... အေးလည်း ... ရီးစားတယောက်လောက်တော့ လိုချင်ပါတယ် ... ခစ် ... ခစ် ...အပျော်ပေါ့ ...တခြားဘယ်မှာ ကောင်းမလဲ ... အင်းယားကန် ... ဟုတ်ပြီ ... ဟိုနေ့က ... သီတာလာပြောသွားတယ် ...။

အင်းယားကန် ... ငါးမိုင် မှတ်တိုင်တွေမှာ အလုပ်ကောင်းတယ်တဲ့ ... ကိုယ်ရကိုယ်ယူပဲ ... အခြေအနေတော့ကြည့် ... အစောင့်အရှောက်မရှိဘူး ... မှတ်တိုင်မှာ စောင့်နေ ... လာသမျှ ကား လျှောက်ငေး ...ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်ရင် ... သွားလိုက် ... ဈေးပြော ... သေသေချာချာပြော ... ဈေးတည့်ရင် ... လိုက်သွား... ပြီးရင် ... ပြန်လာ ...။

အေး ... တရက် ... ခြောက်မိုင်ဘက်ကို ... ထွက်လာတယ် ... မတူဘူး ... လူနည်းတယ် ... မှတ်တိုင်မှာထိုင်စောင့်နေ ... မတ်တပ်ရပ်စောင့်နေ ... ကားတွေက ... ဖြတ်သွားတယ် ... ကြည့်ကြတယ် ...တချို့ကလည်း ... လှောင်ကြတယ် ... ပြုံးစိစိနဲ့ ... ဟော ... ဒီကားက ... ဖြတ်တာ နှစ်ခါရှိပြီ ...ဆူဇူကီးကားသေးသေးလေး ... အမည်းရောင် ... လူငယ်ပဲ ... မဟုတ်ဘူး ... လူငယ်ပုံစံဖမ်းထားတဲ့ ...လူကြီး ... နှာဘူးကြီးပေါ့ .. ခစ် ... ခစ် ...။

မှတ်တိုင် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ သွားရပ်တယ် ... ဘယ်လောက်လဲ ... တခါနေရင် ... ၈၀၀၀ ... အိုကေ ... တက်... အေး လိုက်သွားတယ် ... တည်းခိုခန်းက ... ဆက်ရှင်နဲ့ ... တနာရီ ... ခြောက်ထောင် ... လာကြတယ် ...တခြားအတွဲတွေလည်း ... လာကြတယ် ... ငယ်ငယ်လေးတွေ ... လက်ခံတယ် ... အမေးအမြန်းမရှိဘူး ...အော် ... သနားပါတယ် ... မိန်းကလေးတွေ ပျက်စီးနေပြီ ... ကျောင်းတက်တဲ့အရွယ်မှာ ...တည်းခိုခန်းရောက်နေတယ် ... ငယ်ငယ်လေးနဲ့ .. ဆရာမကြီးတွေ ဖြစ်နေပြီ ...။

ဒီလူကြီးလည်း ... ကဲတာပဲ ... အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ... လျှောက်နမ်းတယ် ... အေးလည်း ... အလိုက်သင့်နမ်းတယ် ... သူ့ဟာက ... ပုဆိုးအောက်မှာ ထောင်ထနေပြီ ... မြွေ ... တော်တော်ဆိုးမယ့် မြွေ. ...စုပ်ပေးတဲ့ ... ဟင့်အင်းလို့ ... လုပ်ပေးဘူးလို့ ...၈၀၀၀ ပေးမယ်တဲ့ ... အေး ... တွေဝေသွားတယ် ... အင်း ... အေး ပါးစပ်ထဲ ငုံကြည့်တယ် ... ။

နံတယ် ... အောက်သိုးစော် ... ရွံတယ် ... မုန်းဖို့ကောင်းတယ် ... သူကတော့ ဖီးတွေ တက်နေတယ် ...အေးကတော့ ... အန်ချချင်တယ် ... မတတ်နိုင်ဘူးလေ ... သူများပိုက်ဆံလိုချင်တာကိုး ... စုပ်လေ ...ပိုပြီးကြီးလာလေပဲ ... စုပ်ရမှာတောင် လန့်လာတယ် ... အရည်တွေလည်း ထွက်လာတယ် ... ညှီတယ် ...ငံတယ် ... မုန်းဖို့ကောင်းတယ် ... တဇတ်ဇတ်နဲ့ ... အောက်ကနေ ... ပင့်တယ် ... ဆောင့်တယ် ...။

ရုန်းကြွလာတယ် ... အော် ... ယောက်ျားတွေများ ... တယ်ရွတာပဲ ... ကာမဂုဏ်ကို ... လူလို ခံစားရတာမဝနိုင်ဘူး ... စုပ်ခိုင်းတော့ ... ပိုဖီးတက်တာပေါ့ ... အေး ... လေးငါးခါလောက် လုပ်ပြီး ... ရေချိုးခန်းမှာ ...သွားအန်လိုက်တယ် ... ပလုပ်ခဏခဏကျင်းပစ်လိုက်တယ် ... ဒါတောင် ... ပုပ်အဲ့အဲ့ အနံ့က မပျောက်ဘူး... စိတ်ထဲမှာလည်း မပျောက်ဘူး ... ရင်ထဲမှာလည်း မကောင်းဘူး ... ဒီလူကြီးလည်း ... ဘာထူးလည်း ...သေအောင် ဆော်တာပဲ ... တန်အောင်ချတာပဲ ... အသက်ရှူမဝအောင် ... ဆော်တာ ... အဆက်မပြတ်ပဲ... ။

အေး ... အော်တာပေါ့ ... အော်လေ ... ပိုချလေပဲ ... သဘောတွေကျလို့ ... လုပ်နေရင်း မောလာတော့... အေးကို အပေါ်မှာ နေခိုင်းတယ် ... ပက်ပက်စက်စက် ... ဆောင့်တာ ... ခါးကို ကိုင်ပြီး ... မြှောက်တယ်... ပစ်ချတယ် ... အောက်ကနေ ... ထိုးပင့်တယ် ... ဒုန်းကနဲ ဒုန်းကနဲ ... သားအိမ်ကိုတောင်လာဆောင့်တာ ... ရက်စက်တယ် ... အသဲခိုက်အောင် ... နာတာပေါ့ ... မျက်ရည်တွေတောင် ..ကျချင်လာတယ် ... အေးမငိုချင်ဘူး ... အံကြိတ်ပြီး ... ခံတယ် ... လုပ်လေ ... လုပ် ... အေး ... စိတ်တွေ... ဒီမှာမရှိဘူး ... တခြားကို ရောက်နေတယ် ... လျှောက်တွေးတယ် ... သူလည်း လုပ်ချင်တာလုပ် ...။

အေးလည်း ... တွေးချင်တာတွေး ... နောက်ကနေ ... ဆော်တယ် ... အေး မွေ့ယာခင်းကို ...ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ... ဆုပ်ပြီး ... အော်တာပေါ့ ... မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးမှာ ... အပ်ပြီး ... ငိုချင်တယ် ...ဖင်ကို ... အဆက်မပြတ်ဆော်တာများ ... ဆွေမျိုးမေ့လောက်တယ် ... နာလိုက်တာ ... ပြောမနေနဲ့ ...အဝင်အထွက်က ... ခပ်သွက်သွက် ... ပြင်းတယ် ... ကော်တယ် ... ထိုးတယ် ... ညှောင့်တယ် ... ဆရာပဲ... အေးတော့ ... ဖတ်ဖတ်ကို ... မောတယ် ... နဖူးက ... ချွေးတွေ ... ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ ... စိုကုန်တယ် ...ဟူး ... တော်သေးတယ် ... ပြီးသွားလို့ ...အေး ... မှတ်တိုင်ကို ... ပြန်လာတယ် ... ။

ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်တဲ့ ... ဟုတ်ကဲ့ ... အစာဝတော့ ...နှင်တာပေါ့ ... ဒီလိုပါပဲ ... ယောက်ျားတွေက ... လိုတာရပြီးရင် ... အချိုးပြောင်းသွားတယ် ... အေး ...မှတ်တိုင်ကို ... ရောက်တော့ ... ကောင်မလေးတယောက် ... ကျောပိုးလွယ်အိပ်လေးနဲ့ ... အေး သိတာပေါ့... အေးတို့နဲ့ ဘဝတူပဲ ... မျက်လုံး ... အေးတို့က လူကို မဖမ်းဘူး ... မျက်လုံးကိုပဲ လိုက်ဖမ်းတာ ...လိုက်ကြည့်ရင် ... မိန်းကလေးတယောက်က ... မျက်လွှာချရင်ချ ... မဟုတ်ရင် ... မျက်စိလွှဲတယ် ...အေးတို့ကျတော့ ... ဟုတ်ဘူး ... ပိုက်ဆံလိုချင်တာကိုး ... ဘယ်သူခေါ်မလဲ ... လိုက်ကြည့်တယ် ...။

ငေးတယ် ... ယောက်ျားတွေလည်း ... ဒီလိုပဲ ... ပုံမှန်ယောက်ျားလေးက ... ကြည့်ရင် ... ခဏပဲ ...မျက်စိလွှဲသွားတယ် ... အဲ ... နေချင်တဲ့လူတွေကျတော့ ... အေးတို့နဲ့ အကြည့်ချင်း ... သိတယ် ...ဒက်တယ် ... သူဘာလဲ ... ငါဘာလဲ ... မြွေမြွေချင်း နားလည်တယ် ... အခုလည်းကြည့် ... ဒီကောင်မလေး... ငယ်ငယ်လေး ... ကျစ်ဆံမြီးလေးကျစ်ပြီး ... ကျောမှာချထားတယ် ... ဂါဝန်ရှည်ရှည်လေးနဲ့ ...ငယ်ငယ်လေးလို့ ထင်ရတယ် ... မကြိုက်ဘူး ... ကျစ်ဆံမြီးကို ... မကျစ်ရဘူး ... အယူအဆလို့ပြောရမလား... အစွဲအလမ်းပြောရမလား ... ဒါမျိုးလုပ်စားရင် ... ကျစ်ဆံမြီး မကျစ်ရဘူး ... အဖမ်းအဆီးများတယ် ...။

ပုံမှန် မိန်းကလေးကတော့ ဘာအရေးလဲ ... ကတုံးပဲတုံးတုံး ... ဆံပင်ပဲ ကောက်ကောက် ...အေးတို့ကျတော့ ... မရဘူး ... အေးတို့က ... အမှောင်ထဲက လူ ... ရဲတွေကလည်း ... နပ်တယ် ...တခါကြည့်တာနဲ့ ... သူက ဘာလဲ ... အဖမ်းခံရရင် ... သွားတော့ ... ထောင်ထဲ ... အနည်းဆုံး နှစ်နှစ်ကျမှာ... အေး ... ကြောက်တယ် ... အေး သူ့ကို ... စကားပြောကြည့်တယ် ... အဆင်ပြေလား ဘာလားပေါ့ ...မပြေပါဘူး ... မမရယ်တဲ့ ... ဘဝအမောတွေ ... ငြီးတွားကြတယ် ... ဒီလိုပါပဲ ... အေးတို့ကိုယ်စီမှာ ...ဘဝအမောကိုယ်စီ ရှိကြတာပဲ ... ။

သူ့နာမည်က ... လရိပ်တဲ့ ... နာမည်အမှန်တော့ ဟုတ်မယ်မထင်ဘူး ... အေးတို့ လောကမှာ ...နာမည်အမှန် ... မှည့်လေ့မှ မရှိတာ ... သူလည်း ... သနားဖို့ကောင်းတယ် ... ကရင်မလေးတဲ့ ... နယ်ကနေ... အလုပ်ရမယ်ဆိုပြီး ... အဒေါ်က ညာခေါ်လာတာ ... ဒီရောက်တော့ ... ဖာတန်းရောက်တော့တာပဲ ...။

ကုလားတယောက်နဲ့ လွှတ်ပေးတယ်တဲ့ ... မလုပ်ချင်ဘူး ... ငြင်းတော့ ... အတင်း ပါးရိုက်တယ်တဲ့ ...အိမ်သာထဲမှာ ... သော့ခတ်ထားတယ် ... သုံးရက်လောက် ... အိမ်သာထဲမှာ အစာမကျွေးဘူးတဲ့ ...အိမ်သာထဲက ... ရေသောက်ပြီး ... အူလိမ့်နေတာပဲတဲ့ ... အရမ်းလည်းကြောက်တယ်တဲ့ ...

နောက်ဆုံးတော့ ... ဖင်ကုန်းလိုက်ရတာပဲ ... ဘယ်ခံနိုင်မလဲရှင် ... ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကောင်မလေးကို ...ဒီလိုမျိုး နှိပ်စက်ပြီး ... လိုင်းထဲသွင်းတာ ... ရက်စက်လိုက်တာ ... အဲဒါပြောတာပေါ့ ... မြန်မာမျိုးဟေ့ ...ဒို့ဗမာဆိုဆိုပြီး ... လျှောက်အော်နေတာ ... ပြီးတော့ ... ကိုယ့်သွေးရင်းသားရင်းကို ... ဖာတန်းပို့နေကြတယ်.. ပြောတော့ လေကြီးလေကျယ် ... လုပ်တော့ တလွဲ ... အေးတို့ ... အသားတဇတ်ဇတ်တုန်အောင် ...ခံပြီးရတဲ့ ... ပိုက်ဆံနဲ့ ... ထမင်းစားရဲတဲ့ ... လူတွေကို ... ဘယ်အတန်းအစားထဲ ထည့်ရမလဲ မသိပါဘူး ...။

အေးကတော့ ... သတ်မှတ်လိုက်တယ် ... ဖာထက်တောင် ... အဆင့်အတန်းနိမ့်တယ် ... ဖာပိုင်းလုံးတွေလို့... တွေးမိတိုင်း ရင်နာပါတယ် ... အေးတို့မှာ ... အရှက်တရား မရှိတော့ဘူး ... အကြင်နာတရားတွေခေါင်းပါးကုန်တယ် ... အေးတို့ ရိုင်းတာ ... ဘယ်သူ့ကြောင့်လဲ ... တခါတလေ ... လူတွေနဲ့ ဝေးတဲ့နေရာကို... ထွက်သွားချင်တယ် ... မခံစားနိုင်တော့ဘူး ... အထင်သေး အမြင်သေး မျက်လုံးတွေနဲ့ ... ဖြတ်ကနဲအကြည့်ခံရရင် ... အေးရင်ထဲမှာ ... ဝုန်းကနဲ မီးတောက်စေတယ် ... ကိုယ်က ... ဖာဆိုတော့လည်း ...ဘာပြန်ပြောရဲမှာလဲ ... ဆင်ဖြူ့မျက်နှာ ဆင်မဲ မကြည့်ဝံ့ဆိုသလို ... အေး မျက်လွှာချလိုက်ရတာပေါ့ ... ။

ယောက်ျားတွေက ... ကောင်းကို မကောင်းဘူး ... နုနုရွရွလေးမှ ... ကြိုက်တယ် ... နို့လေးတောင် ...မဆူသေးဘူး ... ဆွဲချင်နေတယ် ... ပိုသဘောကျတယ်တဲ့ ... ယုတ်မာလိုက်တာနော် ... ကြည့်လိုက်ရင် ...လူကြီးလူကောင်း ... ပိုက်ဆံရှိတဲ့ပုံစံတွေ ... အိုး ... တည်းခိုခန်းများ ရောက်ရင် ... သိရပါလိမ့်မယ် ...။

အကြင်နာတရား လုံးဝမရှိတဲ့လူတွေ ... အမှန်အကန် ... ချတာ ... နာလွန်းလို့ ... အော်ရင် ...သနားမယ်များမထင်နဲ့ ... ပိုသဘောကျတယ် ... လရိပ်ပြောတယ် ... ပထမဆုံးလုပ်တဲ့ ကုလားက ...အရမ်းရက်စက်တယ်တဲ့ ... ဖာခေါင်းက ... သူ့ကို ချုပ်ထားတယ် ... ရုန်းတော့ ... ပါးကို ... ဖြောင်းကနဲဖြောင်းကနဲ ချတာ ... သွေးတောင်ထွက်တယ်တဲ့ ... လူ မလှုပ်နိုင်တော့မှ ... ဆောင့်ထည့်တာ ...နည်းတာမဟုတ်ဘူးတဲ့ ... ကြောက်လွန်းလို့ ... သေတော့မယ် ... အမဲဖျက်သလိုပဲ ... နှစ်ယောက်သားဝိုင်းဖျက်ကြတာတဲ့ ... ။

သွေးတွေလည်း အိုင်နေတာပဲတဲ့ ... အဲဒီနေ့က ... သူ ထမင်းမစားရဘူးတဲ့ ...ဧည့်သည်က ... စိတ်တိုင်းမကျလို့ ... ထမင်း မကျွေးဘူးတဲ့ ... သနားဖို့ ကောင်းလိုက်တာ ... စစချင်းတလက ... လိမ့်နေအောင် ... အလိုးခံရတာ ... အော်ဒါကလည်း ... ကျသလားမမေးနဲ့တဲ့ ...တယောက်ပြီးတယောက် ... မမရယ် ... တနေ့ ဆယ်ယောက်ခံရတယ် ... စဉ်းစားကြည့်ပေါ့တဲ့ ...။

ယောက်ျားတွေကလည်း ... ပါကင်ကျဆိုတော့ ... သဘောတွေကျပြီး ... စွတ်လုပ်တာတဲ့ ... အားရဝမ်းသာ... အပေါင်းအဖော်တွေ လက်တို့လိုက်သေးတယ် ... လာလိုက်တဲ့ ... ယောက်ျားတွေ ... နောက်ဆုံး ...မခံနိုင်မှ ... ပေးနားတယ်တဲ့ ... ညဘက်ဆိုရင် ... အိပ်လို့မရဘူးတဲ့ ... အဖုတ်ထဲက ... နာနေတာပေါ့ ...အင်နဲ့အားနဲ့ ... အဆောင့်ခံထားရတာ ... ယောင်ကိုင်းနေတာပဲတဲ့ ...ဟုတ်တာပေါ့ ... အပျိုအရွယ်လေး ...ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲ ... သုံးလေးလလောက် ကြိတ်မှိတ်ခံရတယ် ... လရိပ်ပြောရင်း ... မျက်ရည်တွေဝဲလာတယ် ... အေး ... အရမ်းသနားတာပဲ ... ။

အေးတို့ နှစ်ယောက် ... စကားပြောကောင်းနေတုန်း ... ကားအမဲရောင် တစီး ... နှစ်ခါ ဖြတ်သွားတယ် ...အေး သိတယ် ... ဧည့်သည် ... စော်ခေါ်တော့မယ် ... အေးတို့နှစ်ယောက်ထဲက ... တယောက်ကို ...ဓါတ်ကျနေပြီ ... တီ ဆိုပြီး ... ဟွန်းသံပေးတယ် ... ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ... သူ သွားရပ်တယ် ... အေး ...လျှောက်သွားပြီး ... မေးတယ် ... ဘယ်သူ့ကို ခေါ်မှာလဲ လို့ ... အေးကို ခေါ်မယ်တဲ့ ... သူ့ပုံစံကရည်ရည်မွန်မွန် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ရှိတော့ ... လရိပ်ကို ခေါ်ရင် ... ထည့်ပေးလိုက်မလို့ပါ ... အေးကိုပဲခေါ်မယ်တဲ့ ... တညလုံးနေမယ်တဲ့ ... ဘယ်လောက်လဲတဲ့ ... နှစ်သောင်းခွဲလို့ ... အိုကေတဲ့ ...အနောက်တော့မပါဘူးနော်လို့ ... ။

အင်း ... ကာရာအိုကေဆိုတတ်လားတဲ့ ... ရပါတယ် လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ် ... သိပ်တော့မလုပ်ချင်ဘူး ... ကာရာအိုကေဆိုတာလေ ... သူ့ဒုတ်ကို ကိုင်ပြီးမှုတ်ပေးတာကို ပြောတာ ... ခုနက ... တခါမှုတ်ထားတာ ... ပြန်တွေးမိပြီး ... အန်ချင်လာတယ် ...သူ့အရှေ့မှာမို့လို့ ... မနည်းစိတ်ထိန်းထားရတာ ... အိုကေတဲ့ ... သဘောကျရင် ... မုန့်ဖိုးထပ်ပေးမယ်တဲ့ ...အေးလိုက်သွားတယ် ... လရိပ်က မှတ်တိုင်မှာ ကျန်ခဲ့တယ် ... ကားထဲမှာ မွှေးနေတာပဲ ...။

အဲယားကွန်းကလည်း ... အေးစက်နေတာပဲ ... ချမ်းတောင် ချမ်းလာတယ် ... လူကတော့ ...လူလတ်ပိုင်းပါပဲ ... ဗလက ခပ်တောင့်တောင့် ... ခန့်ပါတယ် ... အေး ... ဖင်ကွဲအောင် ဆော်ခံရတော့မယ်နဲ့တူတယ် ... သူ့ပုံစံက ... ရှမ်းလိုလို ... ကချင်လိုလို ... အေး မေးကြည့်တယ် ... ဘာလူမျိုးလဲလို့ ... ဗမာတဲ့... သင်္ဘောသားတဲ့ ... ဟိုက် ... သင်္ဘောပေါ်မှာ ... ချုပ်တီးထားသမျှ ... အေးကို ဖြည်တော့မယ်နဲ့ တူတယ်။

ယောက်ျားက နှစ်မျိုးရှိတယ် ... တမျိုးက ... လူကပ်တွေ ... ဈေးအတင်းဆစ် ... အတင်းလုပ် ...မတန်မရာခိုင်း ... ပြီးရင် ရစ်သေးတယ် ... မပေးချင်ဘူး ... နောက်တမျိုးက ... တောင်းတဲ့ပိုက်ဆံ ...အပြည့်ပေးတယ် ... စိတ်ချမ်းသာရင် ပိုပေးသေးတယ် ... ဒါပေမယ့် ... သေချာတော့လုပ်ပေးရတယ် ...ဆော်တာတော့ အမုန်းဆော်တာ ... ခံပေါ့ ... အေးက ... ဖာပဲဟာ ...။

တည်းခိုခန်းရောက်တော့ ... ဝိတ်တာကို ... ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ မှာတယ် ... အရက်တလုံးလည်း ...ကားပေါ်က ယူလာတယ် ... ဂျော်နီဝါးကား ... အဲဒါတော့ အေးသိတယ် ... ဦးထုပ်ဆောင်းထားတဲ့ ...ဒုတ်ကောက်နဲ့ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ ... လူတယောက်တံဆိပ် ... ဘာလို့မှတ်မိလဲမေးရင် ... အေး ...ပထမဆုံး ပါကင်ဖောက်ပြီး ပြန်လာတော့ ... အဖေ ဝယ်သောက်တဲ့ ... အရက် ... အရမ်းမုန်းတယ် ...။

အသဲထဲမှာ ... ခိုက်နေအောင် ... မှတ်ထားတာ ... အဖေဝယ်လာတာ ... အနီ ... သူ သောက်တာ ... အပြာ... အရမ်းဈေးကြီးတာပဲ ... အနီ ... အမည်း ... အစိမ်း ... ရွှေ ... အပြာ ... အေးမှတ်ထားဖူးတယ် ... အေး... အရက်ထည့်ပေးတယ် ... ပုလင်းက ... နည်းနည်းလှုပ်လိုက်တာနဲ့ ... တပက်ကျတယ် ... ဖန်ခွက်ထဲ ...ဆော်ဒါထည့်ပေးမယ်လုပ်တော့ ... မလိုဘူးတဲ့ ... ရေခဲရောဆိုတော့ ... မလိုဘူးတဲ့ ... ဒီအတိုင်းမော့သောက်လိုက်တယ် ... ။

ဟိုက် ... ငါ လူပေါင်းမှားပြီ ... သောက်မလားတဲ့ ... ဟင့်အင်း ...မသောက်တတ်ဘူးလို့ ... နဲနဲသောက်ကြည့်တဲ့ ... အေး ... နည်းနည်း မြည်းကြည့်လိုက်တယ် ... မွှေးတယ်... ချိုသလိုလို ခါးသလိုလို ... အေး မခံစားတတ်ဘူး ... ဗိုက်ထဲရောက်တော့ ... တဖြေးဖြေးပူတတ်လာတယ် ... အေး စကားတွေ ရွှင်လာတယ် ... ထပ်သောက်မိတယ် ... တပက်ပေါ့ ... ရီဝေေ၀နဲ့ ...သူနဲ့ စကားတွေ ပြောကြတယ် ... ရည်ရည်မွန်မွန်ပါပဲ ... 

အေး ရေချိုးခန်းထဲမှာ ... အဝတ်တွေသွားလဲလိုက်တယ် ... အေး စိတ်တွေ ပျော်နေတယ် ... သူ ရေသွားဆေးသွားတယ် ... အေး ... သူ့ကိုနမ်းတယ် ... သူလည်း ပြန်နမ်းတယ် ... အေး တကိုယ်လုံးကို ... နမ်းတယ် ... အို ... ဘာဖြစ်လို့ ...ဒီယောက်ျားနဲ့ ... ကျမှ ... ငါ့စိတ်တွေ ... ဗြောင်းဆန်ကုန်တယ် ... အေး ... မနေတတ်လောက်အောင် ...သူ့အနမ်းတွေက ... ကဲလွန်းတယ် ... ကြိုက်မိပါတယ် ... ချစ်မိသွားတယ် ... အေး ... သူ့ဟာကို ...သေချာကိုင်ပြီး ... စုပ်ပေးလိုက်တယ် ... တယုတယနဲ့ ... အစွမ်းကုန် ... စုပ်ပေးလိုက်တယ် ... သူသဘောတွေ ကျနေတယ် ... ထွန့်ထွန့်လူးသွားတယ် ... ကျေနပ်တယ် ... လာတဲ့ ... တော်ပြီတဲ့ ...။

နေရအောင်တဲ့ ... အေး ပက်လက်လေး လှန်ပေးလိုက်တယ် ... သူ့ဟာ ဝင်လာတယ် ... အားးးး ...သူ့ဒုတ်က သေးတော့မသေးဘူး ... ကြီးလည်းမကြီးဘူး ... အနေတော်ပဲ ... နည်းနည်းတော့ ထွားတာပေါ့ ...ကောင်းတယ် ... တဟင်းဟင်း ... တရှီးရှီးနဲ့ ... အေး တချီပြီးသွားတယ် ... သူများတကာတွေလို ...ဝုန်းဒိုင်းအုန်းဂွမ်း ... လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး ... မြန်လိုက် ... နှေးလိုက်နဲ့ ... အေး ... သူ့ရမက်နောက်ကို ...ကောက်ကောက်ပါအောင် ... လိုက်သွားမိတယ် ... တချီပြီးတော့ ... အေး ... အပေါ်ကို ... တက်လိုက်တယ်။

... သူ့ကို ... အပေါ်ကနေ ... တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ပြုစုလိုက်တာ ... ဖင်လေးကို ... ကော့လိုက်ကောက်လိုက်နဲ့ ... မြင်းစီးသလို ... ဒုန်းစိုင်း စီးပစ်လိုက်တယ် ... ဖတ်ဖတ်ကို မောသွားတာပဲ ... အေး ...လေးဘက်ထောက်ပေးတယ် ... လိုလိုချင်ချင်ပါပဲ ... သူ နောက်ကနေ ဆောင့်သမျှ လိုက်လျောမိတယ် ...အံလေးကြိတ်ပြီး ... ဖင်လေးကို ... ကော့ကော့ပေးတယ် ... အရမ်းမောတော့ ... အေးတို့အိပ်ပျော်သွားတယ် ... အိမ်မက်ထဲမှာ ... သူနဲ့ အေး ... လျှောက်သွားကြတယ် ... ပျော်လိုက်တယ် ...

တကယ်ပါ ... အေး ... ဘဝမှာ ... ယောက်ျားတယောက်ကို ချစ်မိသွားတာ ... ဒါပထမဆုံးပါ ...မနက်မိုးလင်းခါနီးလေး ... အားပါးတရ ... ချစ်ပွဲဝင်ကြတယ် ... တကယ်ပါပဲ ... အေး ဘဝမှာ ...ဒီညလေးကို ... အမြဲအမှတ်ရနေမှာပါ ... အေးကို ... တံတားဖြူမှတ်တိုင်အထိ ... သူ လိုက်ပို့တယ် ...ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ... အချစ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး ထင်ထားတာ ... သူနဲ့ ကျမှ ... အေး ချစ်မိသွားတယ် ...။

မှတ်တိုင်မှာ သူ ရပ်ပြီး ထွက်သွားတော့ ... အေး ... လက်ပြမိတယ် ... နှုတ်ဆက်မိတယ် ...ပြန်မဆုံနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ ... အေး သိပါတယ် ... အေး ... ဝမ်းနည်းမိတယ် ... မျက်ရည်ကျမိတယ် ...ကန်ဘောင်ပေါ်မှာ ... သွားထိုင်ပြီး ... ငိုမိတယ် ... ဘဝဆိုတာ ... သောကတွေ အပြည့်နဲ့ပါလား ... မိုးနဲ့မြေလို ... အလှမ်းကွာလွန်းတယ် ... မနီးစပ်နိုင်တဲ့ ဘဝတွေကို ... အေး ... မုန်းမိတယ် ... ရင်မောမိပါတယ်။

ဝမ်းနည်းမိပါတယ် ... တပတ်လောက် အေး ... အလုပ်မလုပ်နိုင်ဘူး ... သူ့ကို ပြန်တွေ့ချင်တယ် ... သူ့ကိုမျှော်လင့်နေတယ် ... မှတ်တိုင်မှာ ... ကားအမဲရောင်ဆို ... လိုက်ကြည့်ရတာအမော ... တနေ့လုံး ...အော်ဒါမလိုက်ဖူး ... သူ့ကိုပဲ စောင့်နေမိတယ် ... သူကတော့ ... ဒါတွေ ... ဘယ်သိပါ့မလဲရှင် ... အေး ...အရမ်းဝမ်းနည်းတယ် ... အေး ... စိတ်ညစ်တယ် ... မပျော်ဘူး ... ဒီနေ့လည်း ... အလုပ်မလုပ်ဘူး ... အိမ်မှာပဲ အိပ်နေတယ် ...မိုးရွာတော့ ... တံစက်မြိတ်ကနေ ကျလာတဲ့ ... မိုးရေစက်လေးတွေကို ကြည့်နေမိတယ် ...တောတွေးတောင်တွေးနဲ့ ခေါင်းမူးလာတယ် ... အေး ... မတွေးချင်ဘူး ... ဘာမှ မတွေးချင်တော့ဘူး ...။

ဒီအချိန်မှာ ... အိမ်ရှေ့ကို ... ဟိုဘက်အိမ်က ... ဒေါ်လှမွန် ... ရောက်လာတယ် ... မျက်ရိပ်မျက်ခြေနဲ့ ...အပြင်ကို ထွက်ခဲ့ဖို့ ... ခေါ်တယ် ... လမ်းထိပ်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ... အေးကို ...လက်ဖက်ရည်တိုက်ပြီး ... အကူအညီတောင်းတယ် ... ပိုက်ဆံချေးမလားတဲ့ ... ဟင့်အင်းလို့ ... ချေးပါတဲ့ ...ပိုက်ဆံအရမ်းလိုနေလို့ပါတဲ့ ... မရှိဘူးလို့ ... တနေ့လုပ်မှ တနေ့စားရတဲ့ သူအချင်းချင်း ...ဘယ်လိုလုပ်ချေးမှာလဲ ... အေးမှာလဲ တကယ်ပိုက်ဆံမရှိဘူး ... တပတ်လောက် ဘာမှ မလုပ်ပဲ ...ထိုင်စားနေတာ ... ဒါဆို တခုကူညီပေးတဲ့ ... ဘာကူညီရမှာလဲလို့ မေးတော့ ... ဒေါ်လှမွန် ...ပြောလိုက်တာကို ... နားတော်တော်ခါးသွားတယ် ... မွန်မွန်လေးကို ... ပါကင်ဖောက်ချင်တယ်တဲ့ ...မွန်မွန်ဆိုတာ ... သူ့သမီး ... ကိုးတန်းလား ... ဆယ်တန်းလား ... မသိပါဘူး ...။

ကျောင်းတက်တုန်းဆိုတာတော့ ... အေး သိတယ် ... လုံးလုံးကစ်ကစ်လေးနဲ့ ချစ်စရာလေးပါ ...တော်တော်ဒေါသထွက်သွားတယ် ... ဘယ်နှယ့် ... ကိုယ့်သမီး ... အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို ...ဖာခံခိုင်းမယ်တဲ့ ... ဖာဇတ်သွင်းမယ်တဲ့ ... မွန်မွန့်လို ... ဖြူဖြူဝင်းဝင်း ... ချစ်စရာကောင်မလေးဆို ...လေးငါးသိန်း အသာလေးရမှာတော့ ... အေးသိတာပေါ့ ... ဒါပေမယ့် ... အေး မလုပ်စေချင်ဘူး ...

သနားတယ် ... ကိုယ်ချင်းစာတယ် ... သူကလည်း ... သိတယ် ... ငါးသိန်းလောက် ရမယ်ထင်တယ်တဲ့ ...ဆက်သွယ်ပေးပါတဲ့ ... ကော်မရှင် တသိန်းပေးမယ်တဲ့ ... ပိုက်ဆံ တသိန်းက မနည်းပါဘူး ... ဒါပေမယ့် ...အေး မလိုချင်ဘူး ... ဘာလို့ ငွေလိုတာလဲ ... မေးစမ်းကြည့်တော့ ... ။

သားဖြစ်တဲ့ကောင်က ... ညဘက် ဘောပွဲလောင်းတယ် ... ရှုံးတယ် ... ထားပါတော့ ... အမေက ... မနက်ဈေးထဲမှာ ... နှစ်လုံးထိုးတယ် ... ဟုတ်နေပြီ ... အဖေက ... အလုပ်မှာ ... သုံးလုံးထိုးတယ် ... ကုန်ပြီပေါ့... ကဋေရှစ်ဆယ် သူဌေးသားအမိတွေများ ... မှတ်နေလား မှတ်နေလားမသိပါဘူး ... အဖေကကူလီထမ်းတယ် ... အမေက ... ဈေးရောင်းတယ် ... သားက ယောင်ချောက်ဆယ် ... ဟုတ်တော့ဟုတ်နေပြီ ... ပိုက်ဆံမရှိတော့ ပေါင်တယ် ... ပေါင်စရာမရှိတော့ ... ချေးတယ် ... အလွတ်ချေးတယ် ...။

နှစ်ဆယ်တိုး ... တရာကို ... နှစ်ဆယ်တိုး ... အဲဒါနဲ့ ထပ်လောင်းတယ် ... မိုက်လိုက်တာ ... မိုက်ကြီး ...မိုက်မ ... မိုက်လေး သုံးယောက်ရေ ... တတိတိနဲ့ ... ကုန်တယ် ... ဒီတော့ ... ဒိုင်ဆီမှာ ... အကြွေးနဲ့ထပ်လောင်းတယ် ... ကောင်းရော ... အခု ... ဟိုက ... လာတောင်းတယ် ... လူမိုက်တယောက် ...လွှတ်လိုက်တယ် ... လကုန်ရင် ... အပြီးရှင်းပေးတဲ့ ... မရှင်းပေးနိုင်ရင် ... နင်တို့ကို အပြီးရှင်းမယ်တဲ့ ...ကြွေးရှင်ကတော့ ... တောင်းစရာရှိတာ ... တောင်းမှာပဲ ... မမှားဘူး ... မှားတာက ... သူတို့ ... မိုက်တာက... သူတို့ ... အခု ... သူတို့ အရှုပ်ထုပ်ကို ... ရှင်းဖို့ ... ဘုမသိဘမသိ ... မွန်မွန်ကို ... ဖာခံခိုင်းမယ်တဲ့ ...။

ကောင်းလိုက်တဲ့အကြံ ... ကမ္ဘာကျော်လောက်တယ် ... ဒီလိုလူမျိုးတွေသာ များများရှိလို့ကတော့ ... အေးတို့မြန်မာနိုင်ငံလဲ ... ဖာနိုင်ငံဖြစ်ကုန်တော့မှာပဲ ... အေးက ... ဒါလုပ်နေတာ ... သူ သိပါတယ်တဲ့ ...ဟုတ်လားလို့ ... ပြန်ပြောလိုက်တယ် ... ပြောချင်တာက ... အကြပ်ကိုင်တာ ... နင်မကူညီရင် ...ရပ်ကွက်ထဲမှာ ... ငါဖွလိုက်မယ်ပေါ့ ... အေး ... တခွန်းပဲ ပြောလိုက်တယ် ... မကူညီနိုင်ဘူးလို့ ...စိတ်ပုတ်စိတ်ယုတ်နဲ့ ... မကူညီတာ မဟုတ်ပါဘူး ... ကိုယ်တတ်နိုင်တဲ့ဘက်ကနေ ... တားဆီးကြည့်တာ ...။

အေးလည်း ... ငွေကြေးအရ မကူညီနိုင်ပါဘူး ... အေး မလုပ်ပေးလဲ ... တခြားလူ ချိတ်ပေးမှာပဲ ... အေးစိတ်မကောင်းဘူး ... အေးအေးဆေးဆေး အကူအညီတောင်းနေတာကနေ ... ဒေါ်လှမွန် ... စကားနာထိုးလာရော ... လိုတာမရတော့ ... ဒေါသထွက်လာတယ် ... အေး စကားမများချင်ပါဘူး ... ဒေါ်လှမွန် ...ခနဲ့သွားတယ် ... ခနဲ့ပါလေ ... ခနဲ့ပါ ... သူတို့ကျတော့ ... တရားတယ် ... တော်တော်တရားတယ် ...လောင်းချင်သလို ... လောင်းပြီး ... မရှုနိုင်မကယ်နိုင်မှ ... မွန်မွန်လေးက ... ဖာခံပြီး ဆပ်ရမယ်တဲ့ ...လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ... ဘေးကလူတွေ မကြားကြားအောင် ... အော်ပြောသွားတယ် ...ပြည့်တန်ဆာပါးစပ်က ... ရွှေထွက်နေပြီပေါ့လေတဲ့ ... ။

ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ ... မွန်မွန်လေး ... ပါကင်ဖောက်ခံရတယ် ... ငါးသိန်းရတယ် ... ပွဲစားက လေးယောက်... တယောက် ငါးသောင်း ... ဝိုင်းလှီးကြတယ် ... ခုတ်ကြတယ် ... ထစ်ကြတယ် ... သုံးသိန်းပဲကျန်တယ်... ခံပေါ့ ... မွန်မွန်ရယ် ... ခံပေတော့ ... သနားတော့ သနားတယ် ... မွန်မွန်ကို ... အရင်ကနည်းနည်းတော့ ... သဘောမကျဘူး ... မကျေနပ်ဘူး ... အေးတို့ အိမ်ရှေ့က ဖြတ်တိုင်း ...ဟိုဘက်ခြမ်းကပဲ လျှောက်တယ် ... သဘောက ... အေးက ဖာလေ ... သူ သိတယ် ... ဖာအိမ်ရှေ့ကဖြတ်မလျှောက်ချင်ဘူးပေါ့ ... နည်းနည်းတော့ ဝမ်းနည်းမိတယ်။

မွန်မွန် ပါကင်ဖောက်ခံရတော့ ...ဝမ်းသာလားဆိုတော့ ... ဟင့်အင်း ... ဝမ်းနည်းလားဆိုတော့ ... ဟင့်အင်း ... ဒေါသပဲထွက်မိတယ် ...သနားမိတယ် ... ဒီနေ့ ... မွန်မွန် ကျောင်းသွားတယ် ... ကျောင်းစိမ်းလေးနဲ့ ... မျက်နှာလေးက ...နွမ်းနေတယ် ... အရင်နေ့တွေလို မဟုတ်ဘူး ... အေး ကြည့်မိတယ် ... ကြည့်နေမိတယ် ... သူ ... အေး ကိုတချက်ဖြတ်ကနဲ ကြည့်တယ် ... သိတယ် ... အဲဒီ ခံစားချက်ကို ... အေးသိတယ် ... သူနဲ့ အေး ...ဘဝတူသွားပြီ ... ရှက်ရှာမှာပေါ့ ... ဖြတ်ကနဲ ကြည့်ပြီး ... ခေါင်းလေး ဆတ်ကနဲ ငုံ့သွားတယ် ...။

မျက်ရည်တွေ ဝဲနေတယ် ... တောက်ကနဲ ... မျက်ရည်လေးတစက် ... လမ်းပေါ်ကျသွားတယ် ... အေးမြင်မိတယ် ... သနားပါတယ် ... လွယ်အိတ်လေးကို ... ပိုက်ပြီး ... ကျောင်းသွားရှာတယ် ... နှမြောမိတယ်... မနက်တိုင်း ... ကျောင်းကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွင်သွားနေတဲ့ ... ကောင်မလေး ... မပျော်နိုင်တော့ဘူး ...မိသားစုအတွက် ... ဘဝနဲ့ ရင်းပြီး ပေးဆပ်လိုက်ရတာ ... ဘယ်သူမှန်လဲ ... ဘယ်သူမှားလဲ ... အေးလဲမတွေးတတ်တော့ဘူး ... သေချာတာတော့ ... လူတွေက လူသားမဆန်တော့ဘူး ... ကိုယ်ချင်းစားစိတ်တွေ... ပျောက်ကွယ်ကုန်တယ် ... ဟိုးတုန်းက ... မွန်မွန်လေးနဲ့ အေး ... မျက်နှာချင်းဆုံတိုင်း ... သူ့အကြည့်ကရိုင်းတယ် ... အေးကို ပြည့်တန်ဆာမို့ ... ရွံတဲ့အကြည့်မျိုးပေါ့ ... အခု ... သူ ... အေးကို မကြည့်ရဲဘူး ...။

သနားပါတယ် ... ဝဋ်လည်တယ်လို့တော့ မပြောရက်ပါဘူး ... သူ အခု ... ကိုယ်ချင်းစာတတ်သွားမယ်ထင်တာပဲ ...အေး ... ဒီနေ့ အလုပ်သွားတယ် ... မွန်မွန်လေးရဲ့ ရှက်ရွံ့စွာ ခေါင်းငုံ့သွားတဲ့ အကြည့်လေးကို ...ဖျောက်မရဘူး ... ကိုယ်ချင်းစာပါတယ် ... မွန်မွန်ရယ် ... ဒီနေ့ ... အေး ... ဗိုလ်ချုပ်ဈေးကို ... သွားတယ် ...ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး ... လျှောက်ကြည့်တာ ... မဝယ်နိုင်ပါဘူး ... အေးလက်ထဲမှာ ... လေးထောင်ပဲ ရှိတယ်... ဈေးဆိုင်တွေ လျှောက်ကြည့်တယ် ... သိတယ် ... ဖြတ်ကနဲ ကြည့်တဲ့ မျက်လုံးတွေကို ... သိတယ် ...မြင်တယ် ... ဒင်း ဘာဆိုတာ ... သိတယ် ... ဒင်း ... ဘာစိတ်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ... ။

ယောက်ျားဖာတဲ့ ...အေးတို့လို ... ပိုက်ဆံမရှိလို့ ... ဖာခံစားတဲ့ မိန်းမတွေလို ... သူတို့လဲ ... ငွေအတွက် ... ဖာခံစားကြတယ် ...ရွံတယ် ... မုန်းတယ် ... ဘယ့်နှယ့် ... တောင့်တောင့်တင်းတင်း ... ထောာင်ထောင်မောင်းမောင်းယောက်ျားတွေက ... အလုပ်မလုပ်ဘူး ... ချွေး မစိုချင်ဘူး ... အပင်ပန်းမခံချင်ဘူး ... ကြည့်အုံး ... နိုင်ငံခြားမင်းသားကျနေတာပဲ ... ဝတ်ထာားတာက ... အပျံစား ... ဒုတ်ကိုလဲ ... အပျံစား ပြင်ထားမှာပေါ့ ...အားတိုးဆေးတွေ စား ... ဂေါ်လီတွေထည့် ... မမကြီးတွေ အကြိုက် ... အံကြိတ်ပြီး ... ကြိုးစားရအုံးမယ် ...အံမယ် ... လာခေါ်တယ် ... ဈေးဦးပေါက်တယ် ... ငတိမကြီးက ... ကားအနက်ရောင်ကြီးနဲ့ ... ဖြတ်ကနဲရပ်လိုက်တယ် ... စကားသုံးလေးခွန်းပြောပြီး ... ဖြတ်ကနဲ ... ကားပေါ်တက်သွားတယ် ... ဝူးကနဲမောင်းထွက်သွားတယ် ... အော် ... ပိုက်ဆံရှိတဲ့ မိန်းမကျတော့လဲ ... တကူးတက ... ပိုက်ဆံပေးပြီး ...ခံရရှာတယ် .... ။

သူနဲ့ အေး ... ဘာကွာလဲဟင် ... မေးကြည့်ချင်တယ် ... အေးက ... ပိုက်ဆံမရှိလို့ ...ဖာခံစားတယ် ... သူက ... ပိုက်ဆံရှိရက်နဲ့ ... ဖာလိုက်ခံတယ် ... အေး သာတယ်ထင်တာပဲ ... အေးကပိုက်ဆံရတယ် ... သင်္ဘောသားမိန်းမ ... အရာရှိမိန်းမ ... သူဌေးမိန်းမ ... အော် ... သူတို့လဲ ...ငတ်ရှာတယ် ... ယောက်ျားနဲ့ အနေဝေးတော့ ... သစ္စာမရှိတော့ဘူးပေါ့ ... ရွလာတယ် ... ထလာတယ် ...ဘယ်သူသိတာမှတ်လို့ ... စိတ်ကွယ်ရာမှာ ကဲကြတယ် ... ဘယ်သူ လာပြောရဲလဲ ... ငါ့ပိုက်ဆံနဲ့ ငါ ....ခံတာ ... နင်က ... ပြည့်တန်ဆာ .... ငါက ... ဘယ်သူ့မိန်းမ ဟဲ့ ...အေး ... စိတ်လေသွားတယ် ... ပန်းဆိုးတန်းဘက် ... လျှောက်လာရင်း ... မီးပွိုင့်ဘက်ကို ကွေ့လိုက်တယ်။

မသွားချင်ဘူး ... ပန်းဆိုးတန်းကို ... သမ္မတ ရုပ်ရှင်ရုံဘက်ကို သွက်သွက်လေး ... လျှောက်လာတယ် ...တွေ့တယ် ... အတွဲတွေ ... ကောင်မလေးက ... ငယ်ငယ်လေး ... လမ်းလည်ကောင်မှာ ခါးဖက်ပြီးလျှောက်တယ် ... ဖင်လေးက ... သေးသေးလေး ... နို့လေးက ... စူရုံလေး ... ကလေးသာသာ ...အပျိုပေါက်စတွေပေါ့ ... ကျောင်းတက်နေတုန်းအရွယ် ... မိဘကွယ်ရာမှာ ... ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ကြတယ် ...ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ... လက်သရမ်းကြမယ် ... ဖီလင်တွေ တက်ကြမယ် ... ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ... ကဲကြမယ် ...စိတ်ပါလာတော့ ... တည်းခိုခန်းကို ဒိုးကြတယ် ...။

အင်း ... ဟုတ်တော့ ဟုတ်နေပြီ ... အေး ... နင် ဘာလို့လိုက်တွန့်တိုနေတာလဲ ... သဒ္ဒါလို့ ... သူ ခံတာ ... သူ့ဟာနဲ့ သူခံတာ ... နင်က ဘာတွေလိုက်တားမြစ်ချင်ရတာလဲ ... သူတို့က ... အမျိုးကောင်း သမီးတွေ ဟဲ့ ... သူတို့ဘာသာ ... သူတို့ချစ်သူနဲ့... ကမြင်းကြောထတာ ... နင်နဲ့ ဘာဆိုင်လဲ ... အေး စိတ်တွေ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ...သမ္မတဘေးနားမှာ ... ဟိုတယ် အကြီးကြီးရှိတယ် ... အေး မသွားဖူးပါဘူး ... ရပ်ကြည့်မိတယ် ...။

သဘောကျတယ် ... ဟိုတယ်ကြီးက ... ဟိန်းနေတာပဲ ... ဟော ... ထွက်လာတယ် ... ကောင်မလေးတယောက် ... အေးထက် အသက်နဲနဲကြီးမယ် ... လှတယ် ... မျက်နှာကို ပြင်ဆင်ချယ်သထားတယ် ...ရွတယ် ... တင်တွေ ရင်တွေက ... ကားတက်နေတယ် ... သိတယ် ... သူက ဇယား ... ဖုန်းဇယား ...အဆင့်အတန်းမြင့်တဲ့ ဟိုတယ်ကြီးတွေမှာပဲ ... ခံတယ် ... အေးတို့လို ... လမ်းဘေး တည်းခိုခန်းမှာဘယ်ခံမလဲ ... ဈေးကြီးတယ် ... လူရွေးတယ် ... အင်း ... အလုပ်ဖြစ်တယ်နဲ့ တူတယ် ... မျက်နှာလေးကနွမ်းနေတယ် ... ခြယ်သထားပေမယ့် ... အေး သိတယ် ... ဒူးတွေ မခိုင်ဘူး ... ယိုင်ချင်တယ် ...ဒေါက်ဖိနပ်ကြောင့်မဟုတ်ဘူး ... ။

ညတုန်းက ... ပယ်ပယ်နယ်နယ် ခံထားရလို့ ... အားမရှိတာ ...မဟုတ်သေးဘူး ... ညတုန်းက ခံရရင် ... ဒီလိုမဖြစ်ဘူး ... သိပြီ ... အချိန်ပိုင်း ... ဆက်ရှင်နဲ့ ခံတာ ...သုံးနာရီ ... အနားယူချိန်မရှိလို့ ... အားမရှိတာ ... အေးထင်တာ မှန်တယ် ... ယောက်ျားတယောက်စောင့်နေတယ် ... လက်ထဲမှာ ... ကလေးလေး ပွေ့ထားတယ် ... သူ ဘယ်သူလဲ ... ခေါင်းလား ...ယောက်ျားလား ... ဟိုယောကျ်ားက ... တခွန်းနှစ်ခွန်းပြောတယ် ... ကောင်မလေးက ... မျက်နှာညိုးသွားတယ် ... ပိုက်ဆံ ခပ်ထူထူလေး တထပ်ကို ... ဟိုလူ့ကို ... ထုတ်ပေးတယ် ... ကလေးလေးကို ...ပွေ့ချီပြီး နမ်းလိုက်တယ် ...။ 

ပြီးတော့ ... ဟိုကောင့်လက်ကို ဆွဲတယ် ... ဟိုကောင်က ... ပိုက်ဆံကိုသေချာရေနေတယ် ... ပြည့်တယ် ဆိုတဲ့ အပြုံးမျိုး ပြုံးတယ် ... သူ့ခါးကို ဖက်တယ် ... အင်း ... သူတို့ကလင်မယားတွေ ... ရက်စက်လိုက်တာ ... အေး ... ရင်မောသွားတယ် ... အေး ရင်ပူသွားတယ် ...ကလေးက ... တနှစ်သား နှစ်နှစ်သားလောက်ပဲ ရှိမယ် ... မိန်းမကို ... ဖာခံခိုင်းတယ် ... လူပုံစံက ...တောင့်တောင့်တင်းတင်းပါပဲ ... အင်္ဂါစုံတယ် ... ယုတ်မာလိုက်တာ ... ယောက်ျားဖြစ်ပြီး ... မိန်းမကိုရှာမကျွေးဘူး ... ဖာခံခိုင်းတယ် ... အေး ... ငိုချင်လာတယ် ... သူတော့ မသိဘူး ... အေးဆိုရင် ...အေးသာဆိုရင် ... ဒီလိုယောက်ျားမျိုးကို ... ဆက်ပေါင်းမှာလား ... ချစ်နေမှာလား ... ယုယမှာလား ...အောက်ကျခံမှာလား ... အေး မပြောတတ်ဘူး ... စိတ်ညစ်လာတယ် ... အိမ်ကို ပြန်တယ် ... မိုးအေးအေးနဲ့... အိပ်ပစ်လိုက်တယ် ...။

အိမ်မှာနေတော့ ... လူတွေ အကြောင်းပိုသိလာတယ် ... အေးတို့ ရပ်ကွက်ထဲက ... အရူးမလေး ... မိစံ ...ဗိုက်ကြီးလို့တဲ့ ... ယုတ်မာလိုက်ကြတာ ... ရက်စက်လိုက်ကြတာ ... နှမချင်းကိုယ်ချင်းမစာဘူး ...ကြားကြားချင်း ... ဒေါသထွက်မိတယ် ... ယောက်ျားတွေများ ... အောက်တန်းကို ကျလွန်းတယ် ... မိန်းမဒီလောက်ရှားသလား ... မရှားပါဘူး ... မိန်းမယူလဲ ရတယ် ... မယူနိုင်လဲ ... ဖာတွေက အပုံလိုက် ...ရိုက်သတ်လို့တောင် မကုန်ဘူး ... လုပ်ပေါ့ ... ပိုက်ဆံပေးပြီး ... လုပ်ပေါ့ ... အခုတော့ ... ဟုတ်ဘူး ...အရူးမတောင် ... မရှောင်ဘူး ... မိန်းမနဲ့ ယောက်ျား ... ဒီလိုနေလို့ ... တခါထဲနဲ့တော့ ...ဗိုက်မကြီးလောက်ဘူး ... ခဏခဏ ... လုပ်မှ ... ဗိုက်ကြီးတာ ... ခဏခဏ ... ယုတ်မာကြတာပေါ့လေ ...တောက် ... ယောကျ်ားဆိုတာ ... ကောင်းကို မကောင်းတာ ...။

ပိုက်ဆံရှိတဲ့လူကလဲ ... ပိုက်ဆံရှိတဲ့အလျှောက် ... ငွေထုပ်ပိုက်ပြီး ... ကမြင်းကြောထတယ် ... ပိုက်ဆံမရှိတဲ့လူကလဲ ... တွေ့တာကို ...ကြံတယ် ... အရူးမကို ကြံတယ် ... လောကကြီးက ... ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ... ဗမာလူမျိုးတွေ ...အရှက်တရား ... မရှိတော့ဘူးလား ... အသိတရား မရှိတော့ဘူးလား ... ကိုယ်ကျင့်တရား မြင့်မားပါတယ်ဆို... ဟင်း ဟင်း ... ရီပစ်လိုက်ချင်တယ် ... ဟားပစ်လိုက်ချင်တယ် ... ပြောတော့ ... ကိုယ့်အမျိုးကိုစောင့်ရှောက်ကြတယ်တဲ့ ... ထွီ ... သွေးရင်းသားရင်းကို ... ရောင်းစားရက်တယ် ... ။

ထွီ ... အရူးမကို ...ကြံရက်တယ် ... ထွီ ... မိန်းမကို ဖာခံခိုင်း ... ရတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ ... ထမင်းစားရက်တယ် ... ထွီ ... အေးတို့တွေ... ဆင်းရဲပါတယ် ... အေးတို့တွေ ... ငတ်နေတယ် ... အေးတို့လို မိန်းမသာားတွေ ... မလုံခြုံတော့ဘူး ...ငါတို့တွေ ... ဖာမျိုးဖြစ်နေပြီဟေ့ ... ငါတို့တွေ ... ငါတို့တွေ ... ဟီးးးးး ... အေး ... အားရပါးရ ငိုချလိုက်တယ်။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ ။



တောင်ပြာတန်းက မောင့်ချစ်သူ (စ/ဆုံး)

တောင်ပြာတန်းက မောင့်ချစ်သူ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – အမည်မသိ

🎶 မေမြို့ သို့မဟုတ် ပြင်ဦးလွင် တိမ်ခိုးကလေးများ ရစ်သိုင်းပါလို့ဆင် …. ပန်းကမ္ဘာမျှော်စင် လှမ်းသာခေါ်ချင် …🎶

ဆိုတဲ့ သီချင်းကို နားထောင်ဖူးကြလား မသိဘူး..။ ကျနော် ပြင်ဦးလွင်သူလေး တစ်ယောက်နဲ့ ဖူးစာဆုံဖြစ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းလေး ပြောပြချင်လို့ ပြောပြရဦးမယ်ဗျာ…။ ကဲ… စမယ်။

တစ်နေ့ … ကျနော် ပထမနှစ် ကျောင်းပိတ်တုန်းကပေါ့။ ဧပြီလ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်တော့ အိမ်ကအဖေရယ်၊ အမေရယ်၊ ကျနော်ရယ် သုံးယောက်သား ကားလေးနဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို သွားလည်ဖြစ်တယ်ဗျ။ ကျနော်တို့နေတာက မန္တလေးဆိုတော့ ပြင်ဦးလွင်နဲ့ နေ့ချင်းပြန် သွားလို့ရတယ်။ ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်နေကုန် ဟိုသွားဒီသွား လျှောက်သွားကြမယ်ပေါ့။ မရောက်တာကြာတာလည်း ပါတာပေါ့။

မနက်စောစော မဟာအံ့ထူးကံသာ ဘုရားကို ဝင်ဖူးတယ်။ အဲဒီမှာ စတွေ့တာပဲ။ ဘုရားဖူးနေရင်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို တွေ့တာ..။ ကျနော်နဲ့ ရွယ်တူလောက်တော့ ရှိမယ်။ ကောင်မလေး တစ်ယောက် ဆံပင်လေး မတိုမရှည်နဲ့ အသားဖွေးဖွေး၊ လူကောင် သေးသေးလေး၊ နှာခေါင်းလေးက ချွန်ချွန်လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေက နီနီလေး။ အဲဒီတော့ အီဖေကိုယ်လည်း ဘုရားဖူးပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်ကျော်လောက်က ကောင်မလေးကို ခဏခဏ လှမ်းကြည့်ဖြစ်တယ်ပေါ့။

သူလည်း သူ့အဖေ၊ အမေတို့နဲ့ လာတယ်ထင်တာပဲ။ သူနဲ့ပါလာတဲ့ မိန်းမကြီးက သူနဲ့ ရုပ်ချင်း ခပ်ဆင်ဆင်တူတယ်။ သူနဲ့ပါလာတဲ့ ဘိုးတော်ကြီးနဲ့ ဘွားတော်ကြီးက ဘုရားရှစ်ခိုးတာ တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး။ သူလေးကတော့ ဘုရားရှိခိုးပြီးတာနဲ့ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း ကျနော်နဲ့ အကြည့်ချင်း သွားဆုံဖြစ်တယ်။ သူလည်း ကျနော့်ကို ခဏလောက် ကြောင်ပြီး ကြည့်နေသေးတယ်။ နောက်တော့မှ ချက်ချင်းပဲ ဟိုဘက် ပြန်လှည့်သွားတယ်။

ကျနော်လည်း အမေတို့ မပြန်မချင်း ကောင်မလေးကို ခဏခဏ ကြည့်ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာလို့လဲ မသိဘူး။ အဲဒီကောင်မလေးကို ကျွန်တော် အရမ်းချစ်မိသွားသလိုပဲ။ မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိတယ်ဆိုတာ အဲဒီလိုမျိုးကို ခေါ်တာလား မသိဘူးနော်…။ နောက်တော့ အဖေတို့လည်း ဘုရားဖူးလို့ ပြီးတော့ ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ တစ်ပတ် ပတ်ဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ သူလေးကို နောက်တစ်ခါ ထပ်တွေ့သေးတယ်။ သူ့မျက်နှာလေး မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ထဲက ဒိန်းကနဲ ၊ ဒိန်းကနဲ ခုန်ခုန်လာတယ်…။ အင်း ခက်တော့ ခက်နေပြီ ကောင်မလေးရယ်…။ နောက်လည်း ဆုံရဖို့ မလွယ်ဘူး။

အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်တို့ ဘုရားကပြန်တော့ ပွဲကောက်ရေတံခွန် ဝင်တယ်။ ပွဲကောက်မှာများ တွေ့ဦးမလားဆိုပြီး ကျနော် ဟိုဟိုဒီဒီ ရှာကြည့်မိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကံတရားက ကျနော့်ဘက်မှာ မရှိဘူးဗျာ…။ ဖြူဖြူသေးသေး ကောင်မလေးကို ကျွန်တော် မတွေ့ရဘူး။ ပွဲကောက် ရေတံခွန်က ပြန်တော့ ပိတ်ချင်းမြောင်ကို သွားတယ်…။ ပိတ်ချင်းမြောင်က လှိုင်ဂူကြီးဆိုတော့ နှလုံးရောဂါရှိတဲ့ ကျနော့်အမေ အထဲထိ မဝင်ဘူး။ အထဲမှာ အသက်ရှူကြပ်တယ်လေ။ အမေ မဝင်ဘူးဆိုတော့ ကျနော့်အဖေလည်း အပြင်မှာ စောင့်နေခဲ့တယ်ပေါ့… ဟဲဟဲ…. ဒါက သဘာဝပဲလေ…။ သား… အထဲသွားချင်ရင် သွားလေ ဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း အထဲကို ဝင်ဖြစ်တယ်။

ကျနော် အထဲကိုသာ သွားနေတာ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိဘူး..။ အဲ… ဘာမှမရှိဘူးတော့ မဟုတ်ဘူး။ မနက်က မင်းသမီးလေးအကြောင်းပဲ ကျွန်တော်တွေးမိနေတာ..။ ကျနော်နဲ့ ဘယ်လိုမှ မဆုံနိုင်တဲ့ ဘဝ မဟုတ်ပါလား။ သေချာတာ တစ်ခုကတော့ သူလေးကို ကျနော် တော်တော်လေး ချစ်မိနေပြီပဲ ဆိုတာပေါ့။ သူ့မျက်နှာလေး မြင်ပြီးကတည်းက ဘာကိုပဲကြည့်ကြည့် သူ့မျက်နှာလေးပဲ မြင်မြင်နေတာလေ။ ပိတ်ချင်းမြောင် ဂူအဆုံးထိ လျှောက်ပြီးသွားတော့ ဘုရားဖူးမယ်ဆိုပြီး အစွန်နားလေးမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘုရားရှိခိုးပြီးတော့ ဘုရားမှာ ဆုတောင်းမိတယ်။ မနက်က ကောင်မလေးနဲ့ ပြန်ပြီး ဆုံတွေ့ရပါစေသားပေါ့။

ဆုတောင်းပြီးလို့ မျက်လုံးလည်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရော…. ကျနော့် ရင်ဘတ်ကြီးထဲမှာ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားပြန်တယ်…။ ကျနော့် မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှာ ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ သူလေးကို ဖျတ်ခနဲ တွေ့လိုက်မိလို့…။ ကောင်မလေးရဲ့ ဘေးနားကို တစ်ချက်ကြည့်တော့ မနက်က ဘိုးတော်ကြီးတို့ ပါမလာဘူး။ ကြည့်ရတာ သူလည်း ကျနော့်လိုပဲ ထင်တယ်။ တစ်ယောက်ထဲ အပေါ်တက်လာတာ။ ဆံပင်လေးကို ဖြောင့်စင်းပြီး ရွှေရောင်ဆံပင်လေးဆိုးထားတဲ့ ပုံလေးကို ကျနော် နောက်ကနေ တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီလိုအချိန်လေးတွေ မကုန်ဆုံးပါရစေနဲ့…။

ခဏလောက်ကြာတော့ သူ ကျနော့်ဘက်ကို ဖြတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတာနဲ့ သူ့ကို ရယ်ပြလိုက်တယ်။ သူလည်းကျနော့်ကို ပြန်ပြီး ရယ်ပြတယ် ထင်တာပဲ။ ရင်တွေခုန်လွန်းလို့ ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်နေမှန်းကို မသိတော့တာ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့် ရှေ့တည့်တည့်မှာ ထိုင်နေတဲ့ အတွဲက ထထွက်သွားတယ်။ ကံကောင်းတယ်လို့ ပြောရမှာပေါ့။ ကျနော်နဲ့ ကောင်မလေး ကြားထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး။ ကျနော်လည်း ဖင်ကို တရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး သူ့နားကို အသာလေး တိုးသွားလိုက်တယ်။

“ ဘုရား လာဖူးတာလား…”

သူ လှည့်ကြည့်တယ်။ ဘာမှတော့ ပြန်မပြောဘူး။

“ မနက်ကလည်း တွေ့တယ်နော်။ ပြင်ဦးလွင်ကို လာလည်တာလား”

ကျနော် တည်တည်တံ့တံ့ပဲ နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့ မျက်နှာမျိုးနဲ့ ပြောလိုက်မိတယ်။ သူ့ကို နှောင့်ယှက်တဲ့ တေလေဂျပိုးလို့ မထင်စေချင်ဘူးလေ။

“ အကောင်းနဲ့ မေးတာပါ။ ခရီးသွားတဲ့ လူချင်း အတူတူ ဆိုတော့လေ…။ ကိုယ်က မန်းလေးက လာတာ။ ဒီကို မရောက်တာ ကြာလို့…”

“ ချိုက ပြင်ဦးလွင်မှာပဲ နေတာ..။ မြင်းခြံက အဒေါ်လာလို့ လိုက်ပို့တာ…”

သူလေးဆီက ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အသံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ နာမည်လေးကိုပါ တစ်ခါထဲ သိလိုက်ရတယ်…. ချိုတဲ့….။ သူလေးနဲ့ တွေ့ရတာ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာလည်း ချိုမြသွားတာပါပဲ ကောင်မလေးရယ်…။

“ မပြန်သေးဘူးလား။ အောက်မှာ အဒေါ်တွေ စောင့်နေတယ် မဟုတ်လား”

ကျနော် စကားမရှိ စကားရှာပြီး လျှောက်ပြောဖြစ်တယ်။

“ အင်း….။ ပြန်တော့မှာ…။ ချို ဒီသရက်ပင်ကြီးကိုတွေ့တိုင်း သရက်သီးတွေ ခူးခူးစားချင်လို့ ကြည့်နေတာ…”

“ အာ…. ချိုကလည်း ဒါက သရက်ပင် အတုကြီးဟာကို ဘယ်လိုလုပ် သရက်သီး ခူးစားလို့ရမှာလဲ…”

သူကလည်း ချိုဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း ကောက်ပြီးချိုပလိုက်တယ်…. မှတ်ကရော…။

“ ဟီး… ဟုတ်တယ်နော်…. သရက်ပင် အတုကြီးပဲဥစ္စာ။”

ကျနော့်ကို ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်ရင်း ရယ်ပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ချို့ကို ပြန်ပြီး ရယ်ပြဖြစ်တယ် ထင်တာပဲ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ သိလိုက်တာတော့ ကျနော်နဲ့ ချို ခင်သွားပြီဆိုတာပဲ။

“ တူတူ ပြန်ဆင်းရအောင်လေ…”

ကျနော် သူ့ကို ပြန်ဖို့ပြောတော့ သူလည်း အင်း ဆိုပြီး ထလာတယ်။ ပိတ်ချင်းမြောင်ဂူထဲက ပြန်အထွက်မှာ ကျောက်နံရံကြားက ထွက်လာတဲ့ ရေတွေကို လက်နဲ့ လိုက်လိုက်ဆော့နေလို့ ကျနော့်မှာ ချို ဓာတ်လိုက်မှာစိုးလို့ မနည်းလိုက်ဆွဲရတယ်။ သူကတော့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ တကယ့် ကလေးလေး တစ်ယောက်လိုပဲ…။ ဂူအပြင်နား ရောက်ခါနီးမှ နှစ်ယောက်လုံး မတိုင်ပင်ပဲနဲ့ အလိုက်တသိ လမ်းခွဲပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြင်ဦးလွင်က အပြန်လမ်းမှာတော့ ကျွန်တော့် ရင်ထဲမှာ ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက ကပ်ပြီးတော့ပါလာပြီ။

ကျနော် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူ့ကို သတိရလွန်းလို့ ဖုန်းဆက်မလို့ စဉ်းစားသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့နဲ့မတွေ့မှာစိုးလို့ သူပေးတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို မဆက်ဖြစ်ဘူး။ တကယ်တော့ ကျနော်ကသာ ကြောက်နေတာပါ။ သူပေးထားတာ သူကိုင်တဲ့ လက်ကိုင်ဖုန်း နံပါတ်ဆိုတော့ ဘယ်သူနဲ့မှ တွေ့စရာမရှိပါဘူး။ ညရောက်မှ ဆက်တော့မယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော် အောင့်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ ညရောက်ဖို့ တော်တော်လေး ကြာတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ ညရောက်တော့ ကျွန်တော် ချို့ဆီကို ဖုန်းဆက်ဖြစ်တယ်။

“ ဟိတ်…. ဘယ်သူလဲ သိလား…”

“ သိတယ်….။ နေ့လည်က ပိတ်ချင်းမြောင်မှာ တွေ့တဲ့ တစ်ယောက် မဟုတ်လား”

“ အင်း.. ဟုတ်တယ် ။ ဘယ်လိုလုပ် သိတာလဲ”

“ ဒီလိုပဲပေါ့…”

စကားဆုံးတော့ သူမဆီက ရယ်သံလွင်လွင်လေးကိုကြားရတယ်။

“ ကိုယ် ဖုန်းဆက်မှာကို မျှော်နေတာ မဟုတ်လား…”

လို့ ကျနော်စတော့..

“ မမျှော်ပါဘူး။ ဘာလို့ မျှော်ရမှာလဲ…။ နေ့လည်က လူကို ခဏခဏ ငမ်းကြောထနေတဲ့ တစ်ယောက်က ဖုန်းနံပါတ် တောင်းသွားတော့ သူပဲဖြစ်မယ်ဆိုပြီး သိတာပေါ့။ ပြီးတော့ ချို့ဆီကို လာတဲ့ဖုန်းမှ များများစားစား မရှိတာ။”

“ ဟုတ်လား….။ ချို့ဆီကို ကောင်လေးတွေ ဖုန်းမဆက်ဘူးလား”

“ မဆက်ပါဘူး။ ချိုကမှ ပြန်မပြောတာ။ မသိရင် လုံးဝမကိုင်ဘူး”

“ အခု ကိုယ့်ဖုန်းကြတော့ရော….”

“ အဲဒါက သူ ဆက်တဲ့ ဖုန်းမှန်း ချို့ စိတ်ထဲမှာ သိနေလို့ ကိုင်လိုက်တာ…”

“ ဒါဆို ချိုက ကိုယ့်ကို ခင်တယ်ပေါ့ ”

“ အင်း…. ။ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး။ သူ့ကိုလေ… ချို မြင်မြင်ချင်း ခင်မိသလို ခံစားရလို့…”

“ ဘယ်က ‘သူ’ လဲ…”

“ အခု ဟိုဘက်က ဖုန်းနေတဲ့သူ ပေါ့”

“ အော်…..။ ဟုတ်သားပဲ။ ချိုက ကိုယ့်နာမည်မှ မသိသေးတာ…။ ကိုယ့်နာမည်က ကျော်သူစိုး တဲ့…”

“ ဟုတ်လား…။ ငယ်ငယ်က တော်တော်ဆိုးတယ်ထင်တယ်…။ နာမည်က ကျော်သူဆိုး ဆိုတော့…”

“ အာ… ကွာာာ…. မဟုတ်ပါဝူး…။ ကျော်သူဆိုး မဟုတ်ဘူး….။ ကျော်သူစိုး…”

“ ဟုတ်ပါပြီ… ကျော်သူစိုး ဆိုတော့လည်း ကျော်သူစိုးပေါ့။ ခစ်ခစ် ”

အဲ့လိုနဲ့ ပထမဆုံးနေ့မှာပဲ သူမနဲ့ ကျနော် စပြီး ခင်မင်မှု ရခဲ့တယ်။ ဧပြီလ ကျောင်းပိတ်ရက် တစ်လလုံး သူမနဲ့ညတိုင်း ဖုန်းပြောဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်မိသားစုအကြောင်း ၊ သူမရဲ့ မိသားစုအကြောင်းပေါ့။ ချိုနဲ့ မနက်ပိုင်းတော့ ဖုန်းမပြောဖြစ်ဘူး။ သူ့ အိမ်က ဆွယ်တာဆိုင်ဆိုတော့ တစ်နေကုန် ဆိုင်မှာ ကူထိုင်ပေးရတယ်။ တစ်ခါတလေ ဆိုင်မှာ လူရှင်းရင်တော့ လူဆိုးလေး… ဘာလုပ်နေလဲ ဘာညာနဲ့ စာတွေပို့တယ်။ ကျနော်က သူ့ကို ချိုလို့ပဲ ခေါ်ပေမဲ့ သူကတော့ ကျွန်တော့်နာမည်မှာ စိုး ပါတာနဲ့ လူဆိုးလေးဆိုပြီး ခေါ်တယ်။ တကယ်တော့ ဘာမှလည်း မဆိုင်ပါဘူးနော့်…။

အဲလိုနဲ့ ဧပြီလကုန်လို့ ကျောင်းတွေ ပြန်ဖွင့်တော့ ကျောင်းပြန်တက်ရတယ်။ ကျနော်က မန်းလေးမှာပဲ ကျောင်းတက်တယ်လေ။ သူကတော့ ပြင်ဦးလွင်တက္ကသိုလ်မှာပဲ တက်တယ်။ ကျနော် ချို့ကို မေးကြည့်ဖူးတယ်။

“ ချိုက ဒီလောက်ချောတာ မေဂျာကွင်း မရဘူးလား”

လို့ပေါ့။ သူမ ရီပြီးတော့ ပြန်ပြောတယ်။

“ ချိုက သူများတွေလို အယ်စတုံ ကြီးတွေမှ မဟုတ်တာ…။ ဘယ်လိုလုပ် ကွင်းရမှာလဲ”

တဲ့။ ဟုတ်လည်း ဟုတ်တယ်။ ချိုက ပိန်ပိန်ပါးပါးလေး။ အရပ်က ငါးပေနှစ်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ ကျနော်နဲ့ ယှဉ်ရင်တော့ ပုမှာပေါ့။ မိန်းကလေး တစ်ယောက်အနေနဲ့ ဆိုရင်တော့ အတော်လောက်ပါပဲ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာလည်း ပိန်ပြီး အရမ်းအရပ်ရှည်တဲ့ မိန်းကလေးတွေဆိုရင် ကလန်ကလားနဲ့ ကြည့်မရဘူး။

ကျောင်းဖွင့်ပြီးပြီးချင်းပဲ ချို့ကို ကျွန်တော် ဖွင့်ပြောလိုက်တယ်။ ဘာရယ် မဟုတ်ဘူး။ စာတွေကလည်း များတာနဲ့ စိတ်ညစ်ပြီး ဖွင့်ပြောလိုက်တာ…။ အဲလိုနဲ့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်ပြီး နှစ်လလောက်ကြာတော့ ချို့ဆီက အဖြေပြန်ရတယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ အဖြေရတဲ့နေ့က သူမမွေးနေ့။ ချိုက ကျနော့်ထက်တော့ နှစ်လကျော်ကျော်လောက် ငယ်တယ်။ လူ့ သဘာဝ ဆိုတာကလည်း ဆန်းကြယ်သားနော်..။ ညတိုင်း ဖုန်းပြောရုံနဲ့လည်း မတင်းတိမ်ဘူး ဖြစ်လာတယ်ဗျာ။ အဲဒါနဲ့

“ ချိုနဲ့လာတွေ့လို့ ရမလား”

ဆိုတော့.. ချိုကလည်း

“ ကျောင်းဖွင့်ရက် တစ်ရက် လာတွေ့လေ”

တဲ့…။ တကယ်တော့ ချိုတို့အိမ်က အရမ်းစည်းကမ်းကြီးတယ်ဗျ…။ ဒီအရွယ်ကြီး ရောက်တဲ့အထိ ချိုကို သူ့အဖေက ကားနဲ့ အပို့အကြို လုပ်တုန်းပဲ…။ ကျောင်းဖွင့်ရက် လာတွေ့ခိုင်းတာက သူ့အိမ်က လိုက်ပို့ပြီးရင် ကျောင်းတက်ချင် ယောင်ဆောင်ပြီးမှ ကျနော်နဲ့ အပြင်ထွက်လည်မလို့လေ..။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ကမန်းကတန်း ဗိုလ်သင်တန်းတက်နေတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကို ကမန်းကတန်း အပူကပ်ပြီး စုံစမ်းရတယ်။ ပြင်ဦးလွင်က အတွဲတွေ ထိုင်လို့ကောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေရယ်၊ ရုပ်ရှင်ရုံရယ်၊ ပြီးတော့…. ဟီးဟီး…. ပိတ်သတ်ကြီးသိတဲ့ အတိုင်းပဲပေါ့။ 

ပြီးတော့ နေ့လည်ပိုင်း လျှောက်လည်ဖို့ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးလည်း ငှားရတာပေါ့ဗျာ…။ အဲဒါကတော့ ကျနော့်သူငယ်ချင်း ကျေးဇူးနဲ့ မြို့ခံ သူ့သူငယ်ချင်းဆီကပဲ ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ် အကောင်းစား တစ်စီးကို အလကား ငှားလို့ရလိုက်တယ်…။ အဲ…. ကိုယ်ကတော့ ဆီထည့်ပေးရတာပေါ့နော်..။

ပထမတစ်ခေါက် သွားတွေ့တုန်းကတော့ လက်လေးကိုင်၊ သူကလည်း ဆိုင်ကယ်စီးရင် ကျနော့်ခါးလေး ဖက်စီးပေါ့။ အအေးဆိုင် ထိုင်တော့လည်း လူလစ်ရင် ချို့ပါးလေးကို ခိုးခိုးနမ်းပေါ့။ သူမကတော့ ကျနော် နမ်းလိုက်တိုင်း ပါးပြင်ဖြူဖြူနုနုလေးမှာ ပန်းရောင်လေးတွေ ဖြာနေတာပဲ…။ ကျနော် တအားဖိနမ်းလို့ ဖြစ်တယ်လို့ မထင်နဲ့နော် ပိတ်သတ်ကြီး…။ ကျနော် နမ်းတာ ဖွဖွလေး၊ သူ့ဘာသာသူ အနမ်းမခံဖူးလို့ ရှက်သွေးဖြာတာ..။ 

ပထမ တစ်ခေါက်တော့ လက်လေးကိုင်လိုက်၊ ပါးလေးနမ်းလိုက်နဲ့ပဲ ပြီးသွားတယ်။ အချိန်ကလည်းသိပ်မရဘူး မဟုတ်လား။ အပြင်မှာ စတွေ့တွေ့ချင်းဆိုတော့ နှစ်ယောက်လုံး ပြောစရာ စကားတွေ များလွန်းတာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တွတ်ထိုးနေလိုက်တာ မပြီးနိုင်ဘူး….။ ပြန်ခါနီး အချိန်ရောက်တော့မှပဲ မခွဲချင် ခွဲချင်နဲ့ သူတို့ ကျောင်းဝင်းထဲကို လိုက်ပို့လိုက်ရတယ်။

နောက်ထပ် တွေ့ဖြစ်တော့ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်တယ်ကွာဆိုပြီး ရုပ်ရှင် တူတူ သွားကြည့်ဖြစ်တယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်တယ်သာ ပြောတာပါ တကယ်တန်းကြတော့ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ဘာကားပြမှန်းတောင် မသိပါဘူး။ ဘာကားမှန်း မပြောနဲ့ မင်းသား မင်းသမီး ဘယ်သူဆိုတာတောင် အသံကြားလို့ပဲ သိတာ…။ ပိတ်ကားကို ကြည့်လို့သိတာ မဟုတ်ဘူး။ ချို့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို အမြဲနမ်းနေတာ။ နမ်းလိုက်တိုင်းလည်း နမ်းလို့ မဝဘူး။ နွေးနွေးလေးနဲ့ ချိုချိုအီအီလေး… ၊ တကယ်ပဲ နာမည်နဲ့လည်း လိုက်ပါတယ်။ ရုပ်ရှင် အလယ်လောက် ရောက်တော့ ကျနော့်လက်က တဖြည်းဖြည်း နယ်ချဲ့လာတယ်။ ချို့ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်တာပေါ့။ ချိုလည်း နမ်းရင်းနဲ့ စိတ်ပါလာလို့ထင်တယ်။ ကျနော် သူ့နို့လေးတွေကို ပွတ်ပေးတာကို ဘာမှမပြောဘူး။

သူက ဘာမှမပြောတာနဲ့ ကျနော်လည်း အင်္ကျီ အောက်နေ လက်ကို အသာလေးလျှိုပြီး သူ့နို့လေးတွေကို ကိုင်လိုက်တယ်။ ချိုဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီက တီရှပ် အပျော့သားဆိုတော့ ကောင်းကောင်း လက်လျှိုသွင်းလို့ရတယ်။ ဘော်လီကလည်း အပျော့သား ခပ်သေးသေးလေးဆိုတော့ ဘော်လီကို အသာလေးအောက်ကို ဆွဲချပြီး အဖုံးအကာမရှိတဲ့ နို့အိအိလေးတွေကို စမ်းမိတယ်။ နို့လေးတွေက လိမ္မော်သီး ခပ်လတ်လတ် အရွယ်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သေးသေးလေးတွေ။ ရုပ်ရှင်ရုံ အမှောင်ထဲမှာဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ဘာရောင်လဲဆိုတာတော့ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမဲ့ သေချာပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပန်းရောင်လေးတွေပဲ ဖြစ်မှာပါ။

အပေါ်ပိုင်းကို နယ်ချဲ့လို့ တော်တော်လေး ကြာတော့ အောက်ပိုင်းကို နယ်ချဲ့ဖို့ ကြိုးစားဖြစ်တယ်။ ချိုဝတ်ထားတာက ထမိန်စကတ် ၊ ထမိန်စကတ်ဝတ်ဖူးတဲ့ သူတွေဆိုရင်တော့ သိမှာပါ… (အဲ မှားကုန်ပြီ ကျနော် ဝတ်ဖူးတယ်လို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်) ထမိန်စကတ်ဝတ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ တွေ့ဖူးရင်တော့ သိကြမှာပါ။ ထမိန်စကတ်က တစ်ကွင်းလုံး ချွတ်စရာ မလိုဘူးဗျ။ ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ချိတ်ကိုလည်း ဖြုတ်စရာ မလိုဘူး။ ထပ်ထားတဲ့ ထမိန်နှစ်လွှာကြားကို အသာလေး လက်လျှိုသွင်းလိုက်၊ ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင် ကျနော်လည်း မပြောတတ်တော့ဘူးဗျာ..၊ ထမိန်မှာ သုံးလွှာတို့ လေးလွှာတို့ ချုပ်ဝတ်ကြတာ သိတယ်မလား၊ မသိရင်လည်း ထားလိုက်တော့၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။

ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ…။ အင်း… လက်ကို ထမိန်အလွှာနှစ်ခု ကြားထဲ အသာလေး လျှိုသွင်းလိုက်၊ ဆီးစပ်နားလေးမှာ အခွဲလေး ရှိတယ်ဗျ…၊ လက်က အရမ်းမကြီးဘူးဆိုရင် အသာလေး လျှိုသွင်းလိုက်ရင် အဖုတ်လေးနဲ့ ကွက်တိပဲ။ အတွင်းခံ ဝတ်ထားရင်တော့ ရွှေကြုတ်လေးနဲ့ တိုက်ရိုက် မတွေ့ဘူးပေါ့ဗျာ..၊ ညီမလေးပေါ်က ပင်တီလေးကိုပဲ စမ်းမိမှာပေါ့။ ပြောရင်းနဲ့ ချော်ကုန်ပြီ။ အဲလိုနဲ့ ကျနော်လည်း ချိုရဲ့ ထမိန်စကတ်လေးထဲကို အလိုက်သင့်လေး လက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ချို့အဖုတ်လေးကို စမ်းမိတယ်ဗျာ၊ ပင်တီပေါ်ကပေါ့။ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက နုပြီးအိနေတာပဲ။ တော်တော်ကို ကောင်းတဲ့ အထိအတွေ့ပါ။

ခင်ဗျားတို့ကို မြင်အောင် ပြောပြရမယ်ဆိုရင် ပူစီ ဘိတ်ကရီကထုတ်တဲ့ ကြက်ဥကိတ်မုန့်လေးကို စမ်းမိသလိုပဲ။ နောက်ပိုင်း ကျနော် ပူစီ ကြက်ဥကိတ်မုန့် စားရင်တောင် ဒီကိတ်မုန့်က နာမည်နဲ့လည်း လိုက်ပါတယ်လို့တောင် တွေးမိသေးတယ်။ ( ပူစီမုန့်တိုက် ပိုင်ရှင်သိရင် ကျနော့်ကို တရားလာစွဲနေဦးမယ်… ခစ်ခစ်… ) ချိုရဲ့ ညီမလေးက အရည်တွေ တော်တော်ထွက်နေပြီဗျ။ ပင်တီလေးမှာဆို ရွှဲနစ်နေတာပဲ။ ကျနော်လည်း လက်လေးနဲ့ အသာဖိဖိပြီး ပွတ်ပေးတာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း ညီမလေးအထဲကို လက်တစ်ဆစ်လောက် ထည့်ထည့်ပြီး မွှေပေးတယ်။ အထဲကိုတော့ အများကြီး ထိုးမထည့်ပါဘူး။ အမှေးလေးရှိသေးရင် ညီတော်မောင်အတွက် ချန်ထားမလို့လေ။

ချိုနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုတ်ရင်း လက်တစ်ဘက်က နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ချေ၊ နောက်လက်တစ်ဖက်က ရွှေကြုတ်လေးကို မွှေလိုက်တာ၊ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ချိုလည်း တရှူးရှူးဖြစ်လာပြီး အနမ်းတွေ ကြမ်းလာတော့တာပဲ။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ခေါင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်းနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလာတာ။ ကျနော်လည်း ချိုပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိတာနဲ့ အောက်ကို နယ်ချဲ့ထားတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက်လေး လှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့ အသာလေး ကားပေးထားတဲ့ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းက ရုတ်တရက် စိသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်ပြီး တစ်ခါ ပြီးသွားတယ်ဗျာ…။ သူ့ နှုတ်ခမ်းကတော့ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ မခွာသေးဘူး၊ တပ်ရက်ပဲ။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းနေတာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက်ဆို အသံပါ ထွက်တယ်။ တော်သေးတယ် ၊ ရုပ်ရှင်က အသားကုန် ရန်ဖြစ်နေတဲ့ ကားမို့လို့သာပဲ။ နို့မို့ဆိုရင် ကျနော်တို့နမ်းတဲ့ အသံတွေ ဘေးခုံက ကြားသွားလောက်တယ်။

ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ ရုံထဲကနေ လူတွေ အကုန်ကုန်မှ ထွက်ဖြစ်တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ချို့ထမိန်အောက်မှာ ကွက်နေလို့၊ ကွက်နေတာမှ အကြီးကြီးကွက်နေတာ၊ ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်ကလည်း အနက်ရောင် မဟုတ်တော့ မြင်ရတယ်လေ၊ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပဲ။ ကျနော် အပေါ်က ထပ်ဝတ်ထားတဲ့ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးပြီး ချို့ကို ခါးမှာ စည်းခိုင်းထားလိုက်ရတယ်။ နို့မို့ရင် မလွယ်ဘူး။ အရှက်တွေ ကွဲကုန်မှာ။ အခု အပေါ်က အင်္ကျီ ထပ်စည်းထားတာလည်း သိကြမှာပါပဲ။ ကျနော်နဲ့ ချိုလည်း ခေါင်းလေး အသာငုံ့ပြီး ထွက်လာကြတာဆိုတော့ တခြားသူတွေ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိလိုက်ဘူး။ ချိုကတော့ အသားဖြူတဲ့ သူဆိုတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရဲနေတာပဲ။ သူလည်း ရှက်မှာပေါ့။

ဒီတစ်ခေါက် ပြင်ဦးလွင်သွားတာ ချိုနဲ့ တော်တော်လေး ခရီးရောက်ခဲ့တယ်လို့ ပြောရမယ်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ နို့ကိုင်ရုံတင် မဟုတ်ဘူး၊ ညီမလေးကိုပါ နယ်ချဲ့လိုက်တာ မဟုတ်လား။ အဆုံးစွန်အထိ လုပ်ဖို့တော့ စိတ်ကူးမရှိပါဘူး။ နှစ်ယောက်လုံးက လက်ထပ်ဖို့အထိ စိတ်ကူးထားကြတာဆိုတော့ မင်္ဂလာဦးညမှာ ရင်ခုန်ဖို့ ချန်ထားဦးမှလို့ တွေးမိလို့လေ။

ကျနော်လည်း ချိုရှိတဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို ခဏခဏ သွားဖြစ်တယ်။ ဘယ်လောက်ထိ သွားဖြစ်လဲဆိုရင် တစ်လထဲကို ခြောက်ခေါက်လောက် ထင်တာပဲ။ ပြင်ဦးလွင်ကလည်း လည်စရာတွေ အပေါသားဆိုတော့ ဘုရားတွေ လျှောက်ဖူး၊ အတွဲတွေ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်လို့ရတဲ့ အအေးဆိုင်လေးတွေမှာထိုင်၊ တစ်ခါတစ်ခါကြတော့လည်း ရုပ်ရှင် ကြည့်ဖြစ်တာပေါ့။

ရုပ်ရှင်ကတော့ အခေါက်တိုင်း မကြည့်ဖြစ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက အချိန်ကုန်တယ်ဗျ။ ကျနော် သူနဲ့ လည်လို့ရတဲ့ အချိန်က ကျောင်းတက်ချိန်လေးပဲဆိုတော့ သိပ်မများဘူးလေ။ ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်ရုံကလည်း ခပ်သေးသေးဆိုတော့ ရုပ်ရှင် တစ်ကားနဲ့ တစ်ကားက တော်တော်နဲ့ ချိန်းတာ မဟုတ်ဘူး။ တော်ကြာ တစ်ကားထဲကို နှစ်ခါသုံးခါ ပြန်ကြည့်ရင် ရုပ်ရှင်ရုံက လူတွေဟားမှာ ကြောက်တာလည်း ပါတာပေါ့။

အဲလိုနဲ့ ရည်းစားဖြစ်ပြီးတာ နှစ်လလောက်ကြာတော့ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ဖြစ်တယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်တာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်း သွားသွားနမ်းတာပေါ့။ ကျနော် ဒီတစ်ခေါက်မတိုင်ခင် မရောက်ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက် ကြာသွားတော့ လူကလည်း တော်တော်လေး ကြွနေတာ။ သူလည်း အဲလိုပဲ ထင်တာပဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် နမ်းရင်းပြုရင်းနဲ့ စိတ်က မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ကျနော့် ညီတော်မောင်ကို ဘောင်းဘီထဲက အသာထုတ်ပြီး ချို့ကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြောသာပြောတာ။ ကျနော့် ညီလေးကို သူတစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး။ ကျနော်ကသာ လက်သရမ်းပြီး သူ့ကို လိုက်ကိုင်နေတာ။ သူလည်း ကျနော့် ညီလေးကို ကိုင်ရင်း လူက တစ်ရှူးရှူး ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော့် မျက်နှာကို လာလာထိတဲ့ သူ့ရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက အတော်လေး မြန်လာတယ်လေ။ ကျနော် ချို့ကို တစ်ခါပြီးသွားအောင် လက်နဲ့ပဲ လုပ်ပေးပြီးတော့ ချိုက ကျနော့်ကို တိုးတိုးလေး ညီးတယ်။

“ လူဆိုးလေး…. အရမ်းချစ်တယ်ကွာ…။ အတူတူ နေချင်ပြီ…”

တဲ့….။ တကယ်တော့ သူပြောတဲ့ အတူတူ နေချင်ပြီဆိုတာက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လက်ထပ်ပြီး အတူတူ နေချင်တာကို ပြောတာနေမှာပါ။ ကျနော်လည်း ပထမ လက်ထပ်တဲ့အထိ စောင့်ထိန်းမယ်လို့ စိတ်ကူးထားပေမဲ့ ချို့ရဲ့ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရတော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး။

“ ရုပ်ရှင်ပြီးရင် တစ်နေရာရာ သွားရအောင်ကွာ…”

ကျနော့် ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားတယ်။ ချို တစ်ချက် ငြိမ်သွားတယ်။ သူလည်း စဉ်းစားနေတယ် ထင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခပ်လေးလေး တစ်ချက် ပြောတယ်..။

“ အင်း….သွားမယ်လေ”

တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်နဲ့ ချို ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ မြို့ပြင်က ဟိုတယ်တစ်ခုကို ရောက်သွားကြတယ်။ ဟိုတယ် ရှာရတာတော့ သိပ်မခက်ပါဘူး။ ကျနော့် သူငယ်ချင်းက ကျနော် သွားချင်သွားရအောင်ဆိုပြီး ပြောထားလို့ သိပြီးသားဆိုတော့ သိပ်မရှာလိုက်ရဘူး။ ဟိုတယ် ရီစက်ပ်ရှင်ကို ဖြတ်တော့ ချို တော်တော်ရှက်နေတယ် ထင်တယ်။ ခေါင်းကို လုံးဝမဖော်ဘူး။ ကျနော်ကတော့ ခပ်တည်တည်ပေါ့ဗျာ..။ ကိုယ့်မြို့မှ မဟုတ်တာပဲ။ ဘယ်သူမှ သိတာမှ မဟုတ်တာ။

အဲ့လိုနဲ့ အခန်းလေးထဲရောက်တော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ထိုင်ကြည့်ပြီး ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ကြဘူး။ ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာသာ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဖက်နမ်းပြီး အဝတ်တွေ ကမန်းကတန်း ချွတ်ကြတာ။ ကျနော်နဲ့ ချိုကတော့ တော်တော်ကြာအောင် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ထိုင်ကြည့်နေကြတာ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ တွေးမိတာတော့ ကျနော် ဒီကလေးလေးကို ခေါ်လာတာ မှားများ မှားသွားပြီလားပေါ့။ ကျနော် သူ့ကို လက်မထပ်ခင်အထိ လွန်လွန်ကျူးကျူးလုပ်ဖို့ လုံးဝ စိတ်ကူးမရှိဘူးလေ။ တအောင့်လောက်နေတော့ ချို့ဆီက သက်ပြင်းချပြီး စကားတစ်ခွန်း ပြောလာတယ်။

“ ကို.. ချို့ကို တကယ်ယူမှာလား”

တဲ့….။ ကျနော်လည်း ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ ကို ချို့ကို တကယ်ချစ်တာပါ။ အတည် လက်ထပ်ယူမှာပါ”

လို့ပေါ့။ ပြီးတော့မှ ကျနော့် ချို့နား အသာလေးတိုးပြီး ချို့ပခုံးလေးကို တော်တော်ကြာကြာ သိုင်းဖက်ထားမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်လည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေသံလေးနဲ့ပဲ …

“ ချို… လည်း တစ်နေကုန် လျှောက်သွားထားတာ ညောင်းနေတော့မယ်…။ လာ… ဒီမှာအိပ်”

ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်ပြီး ကျနော့် လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဘေးမှာ ချထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် လက်မောင်းပေါ်မှာ ချို ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်ရအောင်ပေါ့။ ချိုလည်း ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီး အသာလေး လာအိပ်တယ်။ ကျနော် ချို့နဖူးပေါ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်လေးတွေကို အသာသပ်တင်ပေးရင်း ချို့နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ချိုက ခေါင်းလေး အသာစောင်းရင်း ကျနော့်ဘက်ကို အသာလှည့်ကြည့်တော့ မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားတဲ့ တစ်ချက်မှာ ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ခေါင်းကို အသာငုံ့ရင်း ချို့ နှုတ်ခမ်းပါး နီနီလေးကို အသာနမ်းစုပ်လိုက်မိတယ်။ ချို နဲ့ နမ်းရတာ ဘယ်တော့မှ နမ်းလို့ မဝဘူး။ တော်တော်လေး နမ်းလို့ကောင်းတယ်။ ကျနော် ချို့ နို့သီးလုံးလုံးလေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ အသာချေမိတော့ ချိုက …

“ လူဆိုးလေး အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်တော့မယ်။ ပြန်ရဦးမယ်လေ”

တဲ့…။ ခပ်ညုညု အသံလေးနဲ့ ပြောတော့မှ ကျနော်လည်း သတိဝင်လာတော့တယ်။

“ ဆောရီး… ချို…။ အင်္ကျီတွေ ချွတ်ထားရအောင်နော်”

ဆိုပြီး ကျနော်လည်း ချိုခေါင်းအုံးထားတဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းကို အသာဆွဲထုတ်ပြီး ထလိုက်တယ်။ တစ်ဆက်ထဲ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ချို အိပ်နေရင်းနဲ့ ကျနော် အင်္ကျီ ချွတ်တာကို ကြည့်နေတယ်။

“ ဘာကြည့်တာလဲ…။ ချိုလည်း ချွတ်လေကွာ”

ဆိုတော့မှ.. ချို အိပ်နေရာကနေ အသာထလာတယ်။

“ ကို ချွတ်ပေးလေ ”

ဆိုပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို ဘေးကို ကားပေးတယ်။ ချိုဝတ်ထားတာက ချည်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးပါပဲ။ ကျနော်လည်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ပဲ ချို့အင်္ကျီလေးဆီကို လက်လှမ်းပြီး ချို့ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံချင်းစီ ဖြုတ်ပေးမိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့် လက်တွေ တုန်နေတယ်ဆိုတာ ကျနော် သေချာပြောရဲတယ်။

ကြယ်သီးလေးတွေ ဖြုတ်ပြီးတော့ အင်္ကျီကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ချိုရဲ့ ရင်သားဖွေးဖွေးလေး နှစ်မွှာက အပြာနုရောင် ဘော်လီလေးနဲ့အတူ ပေါ်လာတယ်။ ချို့ နို့လေးတွေက အရမ်းမကြီးဘူး။ အနေတော်ပဲ။ ကျနော့်လက်နဲ့ တစ်အုပ်စာပေါ့။ ဥပမာပေးရမယ် ဆိုရင် လိမ္မော်သီး ခပ်လတ်လတ် တစ်လုံးစာလောက် ရှိမယ်။ ကျနော် ချို့နို့သီးလေး နှစ်လုံးကို ဆုပ်ချေချင်စိတ်ကို အသာထိန်းရင်း…

“ ချို … ခဏ ထဦးနော်… ထဘီပါ ချွတ်ရအောင်” ဆိုတော့…

“ အဲဒါတော့ ကို မချွတ်ပေးနဲ့…။ ချိုရှက်တယ်…။ ချို့ဘာသာ ချိုချွတ်မယ်…။ ဟိုဘက်လှည့်”

ဆိုတာနဲ့ သူစိတ်ကျေနပ်အောင် ကျနော် တခြားဘက် လှည့်ပေးထားလိုက်တယ်။

“ ရပြီ….။ ဒီဘက်လှည့်တော့”

ဆိုမှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့….. ဝှား….. ချိုက ထမိန်တင် မဟုတ်ဘူး ။ ဘော်လီရော၊ အတွင်းခံပါ တစ်ခါထဲ ချွတ်ထားတာ။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ရင်ဘတ်ကို အသာယှက်ထားရင်း ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်လည်း ပေါင်ဂွကြားကို အုပ်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံပါ တစ်ခါထဲ ရောလိပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တာလေ။ အောက်က မာန်ဖီနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကတော့ အောက်က တထောင်ထောင်နဲ့ပေါ့။

ကျနော့်ကို မျက်လုံးလေး ပြူးပြီးကြည့်နေတဲ့ ချိုကို ပွေ့ချီပြီး နှစ်ယောက်အိပ် မွှေ့ယာကြီးပေါ်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။ စပရိန် မွှေ့ယာဆိုတော့ ချို့ကိုယ်လုံးလေးက အိကနဲ ကျသွားပြီးတော့ ပြန်မြောက်တက်လာတာပေါ့။ ချိုလည်း ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ မွှေ့ယာကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ထောက်လိုက်တော့ သူအုပ်ထားတဲ့ ဟာလေးတွေ ပေါ်သွားတာပေါ့။

ကျနော်လည်း တစ်ခါထဲ သူ့အပေါ် ဒိုင်ပင်ထိုးပြီး မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ ကျနော် ချို့ကို အပေါ်ကနေ မိုးပြီးကြည့်ရင်း ချို့နဖူးလေးကို အသာနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချို့နှုတ်ခမ်းပါးလေး…။ ချိုကတော့ ကျနော့် လည်ပင်းကို အသာလေး သိုင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော် လက်တစ်ဖက်ကို ချို့ ဘေးမှာ ထောက်ထားရင်း ၊ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ညီတော်မောင်ကို အသာထိန်းပြီး ချို့ ညီမလေးတစ်လျှောက် အစုန်အဆန် ပွတ်တိုက် ပေးလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ချို ညီမလေးမှာ အရည်တွေ ထွက်နေပါပြီ။ ကျနော်ကသာ ပထမဆုံး တစ်ခေါက်ဆိုတော့ ကိုယ့်ချစ်သူ နာမှာစိုးလို့ လုပ်ပေးနေမိတာပါ။ ကျနော် အဲ့လို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ချိုလည်း အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီး သူ့တင်ပါးလေးကို ကော့ကော့တင်ပေးလာတယ်။

သူလည်း မရိုးမရွ ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ကျနော်ညီတော်မောင်ကို အသာ ထိုးထည့်လိုက်တော့ မဝင်ဘူးဗျာ…။ အပြင်ကို ချော်ပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း နောက်တစ်ခေါက် သေချာတည့်ပြီး ထိုးထည့်တော့ ထိပ်ဖျားလေး ဝင်သွားတယ်။ ချို ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ခပ်တင်းတင်း တွန်းပြီး…

“ မရဘူး…. နာတယ်… နာတယ်”

လို့ပြောတော့ ကျနော်လည်း ဇောချွေးတွေ ပြန်လာတယ်။ တကယ်တော့ ကျနော် အတွေ့မကြုံ မရှိသေးတာလည်း ပါတယ်။ ကျနော် တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ သွင်းရင်း တစ်ခါ ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဖောက်ခနဲ မြည်ပြီး ကျနော့်ညီတော်မောင်က ချို့ညီမလေးထဲကို ကျွံဝင်သွားတယ်။ တည်းခိုခန်းကလည်း တိတ်နေတာဆိုတော့ အဲဒီ အပျိုမှေးပါးလေး ပေါက်သွားတဲ့ အသံလေးက ကျနော့်နားနဲ့ တကယ်ကို ကြားလိုက်မိတယ်။ ချို ပါးစပ်လေးဟပြီး

“ အာ့”

လို အော်ရင်း ခေါင်းလေး မော့လာတယ်။ ကျနော်ကတော့ ချို့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်မြန်မြန်လေး ဖိဖိနမ်းရင်း အောက်က ညီတော်မောင်ကို အသာလေး ငြိမ်နေပေလိုက်တယ်။ ခဏလောက်နေမှ ချို့ တင်ပါးလေးတွေ ကော့ကော့ တင်ပေးလာတာနဲ့ ညီတော်မောင်ကို နည်းနည်းချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်နဲ့ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ချိုလည်း ခံနိုင်လာတယ် ထင်ပါတယ်။ ကျနော် အသွင်းအထုတ်လုပ်တိုင်း အောက်က ကော့ကော့လာတာနဲ့ ကျနော်လည်း ချို့ နို့သီးလေးခေါင်း နီနီလေးတွေကိုလည်း အသာငုံ့ပြီးစို့ရင်း ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်လိုက်တယ်။

ချို့ ညီမလေးက တင်းပြီး ကြပ်နေတာပဲဗျာ..။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး။ ကျနော်လည်း စိတ်က ကြောက်နေတာနဲ့ ပြီးတဲ့ဆီကို မရောက်ဘူး ဖြစ်နေတာ။ ချိုနာသွားမှာစိုးတဲ့ စိတ်နဲ့ပဲ အသာလုပ်နေရင်းက သူကော့ကော့ တင်ပေးလာလို့ ကျနော်လည်း ခပ်မြန်မြန် ဆောင့်ပေးမိတာ။ ချို အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီး ကျနော့်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လာတော့ ကျနော် ခပ်သွက်သွက် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်တော့ ချို လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အဲ့တော့မှ ကျနော်လည်း ချိုသာပြီးသွားတယ် ကျနော် မပြီးသေးပါလားဆိုပြီး စိတ်ကို ညီတော်မောင်မှာထားပြီး လုပ်လိုက်တယ်။ ချိုကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သွားပြီ။ ကျနော့်ကို ဖက်ထားတဲ့ လက်ကိုတော့ မလွှတ်သေးဘူး။

ကျနော် စိတ်ကို သွင်းပြီး ဆောင့်လိုက်တော့ မကြာပါဘူး။ ချို့ ညီမလေးက အရမ်းကြပ်တာနဲ့ပဲ ခဏလေးနဲ့ ပြီးသွားတယ်။ တစ်ပတ်လောက် အောင်းထားတဲ့ အရည်တွေက ချို့ အသစ်စက်စက် အဖုတ်လေးထဲမှာ အပြည့်ပဲ။ အပြင်ကိုတောင် လျှံကျလာတယ်။ ကျနော် ချို့ဘေးမှာ အသာလှဲချရင်း ချို့ကို ကျနော့်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော့် အသက်နဲ့တမျှ ချစ်ရတဲ့ ကောင်မလေး…၊ ကျနော်နဲ့ အရင်းနှီးဆုံး အခြေအနေထိ ရောက်သွားခဲ့လို့လေ။

“ ချစ်တယ်….. ချိုရယ်…..”

ကျနော် သူ့ကို တိုးတိုးလေး ပြောရင်း ချို့နဖူးမှာ ကပ်နေတဲ့ ချွေးစလေးတွေကို တယုတယ သုတ်ပေးမိတယ်။

“ ချို….. နာနေလား…”

ကျနော်မေးတော့…

“ ပထမ ဝင်တုန်းကတော့ တော်တော်နာတယ်….။ နောက်ကြတော့ မနာတော့ဘူး … ” တဲ့။

“ ဒါဆို ကောင်းရော ကောင်းရဲ့လား” ဆိုတော့

“ အင်း…. အရမ်းကောင်းတယ်”

လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ တကယ်တော့ ချိုရော ကျနော်ရော ကံကောင်းတယ်လို့ ပြောရမယ်။ ကျနော် တော်တော်နဲ့ မပြီးသွားတာက ချို့ကို ပထမဆုံး ဆက်ဆံတဲ့ အချိန်မှာ အပျိုမှေးလေးပေါက်လို့ နာယုံ မဟုတ်ပဲ တော်တော်လေး ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့လို့လေ။

ကျနော် ချို့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ အတော်ကြာအောင် ဖက်ထားပြီး ချို့မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေမိတယ်။ ချိုကတော့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။ သူလည်း တော်တော် ပင်ပန်းသွားပုံပါပဲ။ နာရီဝက်လောက် မှိန်းနေကြပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သား သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဟိုတယ်က ပြန်အထွက် ချိုလမ်းလျှောက်တာ ကွတကွတ ဖြစ်နေလို့ ကျနော်တောင် စမိသေးတယ်။ ချိုကတော့ မျက်စောင်းထိုးပြီးတော့ ကျနော့် ကျောပြင်ကို မနာအောင် ထုတာပေါ့။

အဲလိုနဲ့ ချို့ကို ပြန်ပို့ခါနီး ဆေးဆိုင်ဝင်ပြီး တားဆေး ဝယ်ပေးလိုက်မိသေးတယ်။ တစ်လုံးကို ချက်ချင်းတိုက်ပြီး နောက်တစ်လုံးကိုတော့ အိမ်ပြန်ရောက်မှ သောက်ဖို့ ပေးလိုက်တယ်။ လက်မထပ်ခင် မဖြစ်သင့်တာတွေ မဖြစ်ရအောင် ကြိုတင်ကာကွယ်ရမယ် မဟုတ်လား။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လုံး ပညာကို ဆုံးခန်းတိုင်အောင် သင်ရသေးတာ မဟုတ်တော့ လွန်လွန်ကျူးကျူး မဖြစ်သင့်သေးဘူးလေ။

ဒီတစ်ခေါက် ကျနော် အိမ်ပြန်လာတော့ ချို့ကို ပိုပြီး လွမ်းလာတယ်။ ချိုနဲ့ ကျနော်လည်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပိုပြီး ချစ်လာသလိုပဲ။ အဲ့လိုနဲ့ အစရှိသွားတော့ ကျနော် ချို့ဆီရောက်တိုင်း ဟိုတယ်ခန်းထဲမှာပဲ အချိန်ဖြုန်းဖြစ်တာ များတယ်။ ဟိုဟာလုပ်တော့လည်း ပထမ စလုပ်တုန်းကလို ရိုးရိုးမဟုတ်ဘူး။ ပက်လက်၊ မှောက်ရက်၊ လေးဘက် ၊ မတ်တပ် ပုံစံအစုံပဲ။

ချိုက ကျနော့်ကို တအားချစ်တယ်။ စိတ်ကောက်တယ်လို့လည်း သိပ်မရှိဘူး။ တော်တော်လေးလည်း နားလည်ပေးနိုင်တယ်။ ကျနော့်အပေါ်လည်း အရမ်း အလိုလိုက်တယ်။ ကျနော် ချိုနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ရတဲ့ အတွက် ကမ္ဘာပေါ်မှာ ကံအကောင်းဆုံး လူသား တစ်ယောက်လို့တောင် ထင်မိသေးတယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ အဖြစ်အပျက် တစ်ခုက ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်နဲ့ ချို အဆုံးစွန်အထိ ရင်းနှီးပြီးသွားလို့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတဲ့ အချိန်မှာပေါ့။ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော် ပြင်ဦးလွင်သွားတော့ ကျနော်နဲ့ချို သွားနေကြ ဟိုတယ်လေးကိုပဲ သွားဖြစ်တယ်။

ကျနော် ချိုနဲ့ တွေ့ပြီးလို့ ညနေစောင်းတော့ ချို့ကျောင်းကို လိုက်ပို့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ညရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ဖုန်းဆက်တော့ ချို့ဖုန်းက စက်ပိတ်ထားတယ်တဲ့…။ ကျနော်နဲ့ ချို ရည်းစားဖြစ်တာ တစ်နှစ်ကျော်ကြာပြီ။ တစ်ခါမှ စက်ပိတ်တယ်လို့ မကြုံဖူးဘူး။ တစ်ခါတလေ သူတို့မြို့မှာ ဖုန်းလိုင်းမကောင်းလို့ ဆက်လို့ မရရင်တောင် ချိုက သူ့အိမ်က ကြိုးဖုန်းနဲ့ ကျနော့်ကို ခိုးဆက်ပြီး ဖုန်းလိုင်းတွေ ပျက်နေတဲ့အကြောင်း ပြောတတ်တယ်။ အခုတော့ မနက်ကမှ အကောင်းကြီးကို အခု ဆက်သွယ်လို့ မရတော့ဘူး ဖြစ်နေပြီ။

သူ့ အိမ်က ကြိုးဖုန်းနံပါတ်ကို သိပေမဲ့လည်း ကျနော် မဆက်ရဲဘူး။ သူ့မိဘတွေ သိသွားမှာစိုးလို့။ တစ်နေ့ပြီး … တစ်နေ့ ကုန်လာတယ်…။ တစ်နေ့ပြီး … တစ်နေ့ ကုန်လာတယ်…။ ချိုရဲ့ဖုန်းက စက်ပိတ်ထားပါသည် ချည်းပဲ အော်နေတာ သုံးရက်လောက်ရှိပြီ။ ကျနော် ရင်တွေ ပူလာတယ်။ ချို ဘာများ ဖြစ်နေလို့လဲပေါ့။ နေများ မကောင်းဘူးလား။

ကျနော့်ဆီကို ဖုန်းနံပါတ် အသစ်တစ်ခု ဝင်လာတယ်။ ချိုများ ဖြစ်နေမလားဆိုပြီး ဝမ်းသာအားရ ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ…။ ကျနော် အရမ်းလွမ်းနေရတဲ့ ချစ်သူ ချို…။

“ လွမ်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”

ချို့အသံက တိုးတိုးဖျော့ဖျော့လေး။

“ ချိုရယ်… ကိုယ့်မှာ စိတ်ပူလိုက်ရတာ…။ ချိုများ နေမကောင်းဘူးလားလို့…”

“ လူက နေကောင်းပါတယ်၊ စိတ်က နေမကောင်းဘူး ဖြစ်နေတာ..”

“ ဘာလို့လဲ… ”

ကျနော် အလောတကြီး မေးမိတယ်။

“ ကိုနဲ့ တည်းခိုခန်းက ထွက်လာတာကို အဖေ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က မြင်သွားတယ်။ အဲ့ဒါ အိမ်ကို ချက်ချင်းဖုန်းဆက်ပြီး တိုင်တော့ ချိုနဲ့ကို တည်းခိုခန်းလာတာ ဖေဖေ သိသွားတယ်။ ချိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးလို့ ငြင်းတာ မရဘူး။ ဖေဖေက တည်းခိုခန်းမှာ တည်းခိုသူ စာရင်းကို သွားတောင်းကြည့်တော့ ချို့နာမည် ရေးထားတာလေ၊ ဘယ်လိုလုပ် ညာလို့ရတော့မှာလဲ။ အဲဒါ အခု ချို့ကို အိမ်က သဘောတူထားတဲ့ သူနဲ့ ပေးစားတော့မယ် ပြောနေတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ….”

ကျနော် ဖုန်းကို ကိုင်ရင်း တော်တော်လေး တွေဝေသွားတယ်။ တကယ်တော့ အခုချက်ချင်း ချို့ကို ခိုးပြေးဖို့အထိ ကျနော့်ဘက်က အဆင်မပြေဘူး။ ကျနော် မိန်းမယူမယ် ဆိုရင်လည်း အိမ်က ဘယ်လိုမှ သဘောတူမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ရော… ချိုရော အသက်က ငယ်ငယ်လေးတွေ ရှိသေးတယ်။ မိဘ ရင်ခွင်ကို စုံကန်ပြီး ထွက်ခွာသွားဖို့ ကျနော့်ဆီမှာ ဘယ်လိုမှ အခြေအနေ မရှိသေးဘူးလေ။

“ ချို့ကို နောက်တစ်ပတ်လောက်နေရင် ပေးစားတော့မယ်။ အဲဒီတော့ ကို ချို့ကို တကယ်ချစ်ရင် လာခိုးပါ….။ ချိုကတော့ စွန့်စားရဲတယ် ကိုရယ်…။ ကိုယ့်ကို ဘဝတစ်ခုလုံး ပုံအပ်ပြီး ချစ်ခဲ့ရပြီပဲ…။ တစ်ခုခု ဆက်သွယ်ချင်ရင် ဒီဖုန်းနံပါတ်က ချိုရဲ့ သူငယ်ချင်း ဖုန်းနံပါတ်။ သူ့ကို ပြောထားလို့ ရတယ်။ ဒါပဲနော်…. ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”

ချို ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဖုန်းချသွားတယ်။ ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်လိုက်ဘူး။ ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း ကျနော် ငေးကြောင်နေမိတယ်။ ချို ဖုန်းချသွားတာတောင် သတိမထားမိအောင်ပါပဲ။ ကျနော် တစ်ညလုံး အိပ်လို့ မပျော်ဘူး။ အိမ်ကနေဆင်းပြီး ချို့ကို သွားခိုးရမလား၊ ချိုနဲ့ ချိန်းထားတာ မသွားပဲ နေရမလားဆိုတာကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် တွေးနေမိတယ်။

မနက် မိုးလင်းခါနီးမှာပဲ ကျနော် ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်တယ်။ ကျနော်ရော ချိုရော ငယ်သေးတယ်။ အဓိကက ကျွန်တော် ချို့ကို တင့်တောင့်တင့်တယ် ထားနိုင်တဲ့ အခြေအနေ မရှိသေးဘူး။ ကျနော့်အဖေနဲ့ အမေရဲ့ စိတ်ကိုလည်း ကျနော်သိတယ်။ သူတို့က ပြောတဲ့အတိုင်း တကယ်လုပ်တတ်တယ်။ ကျနော် မိန်းမယူမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုမှ လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့် လက်ကိုင်ဖုန်းကို ပိတ်ထားလိုက်ပြီး ကျနော် အိပ်ဆေးသုံးလုံးလောက် သောက်ပြီး အိပ်လိုက်တယ်။

“ ချိုရေ…. အိပ်မက်ထဲ အထိတော့ ကိုယ့်ကို စိတ်မနာပါနဲ့ကွာ…။ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ ချိုနဲ့ကို ချစ်သူတွေအဖြစ် ရှိနေပါရစေ…”

ချို လာခိုးခိုင်းတဲ့ တစ်နေ့လုံး ကျနော် အိပ်ဆေးသောက်ပြီး အိပ်နေမိတယ်။ တစ်ပတ်လုံးလုံး ကျောင်းလည်း မသွားဖြစ်ဘူး။ နေမကောင်းဘူးဆိုပြီး အိမ်ကို ပြောထားလိုက်တယ်။ ဖုန်းလည်း တစ်ပတ်လုံး ပိတ်ထားမိတယ်။ မနက်တိုင်း လာပို့တဲ့ သတင်းစာကိုတော့ အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ဖတ်ဖြစ်တယ်။

ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ…. တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ လက်ထပ်မင်္ဂလာ ကျေးဇူးတင်လွှာ ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်လေးကို သတင်းစာထဲမှာ တွေ့တယ်။ အဲဒီအောက်မှာတော့ ချို့နာမည် လှလှလေး ပါလာတယ်။ ကျနော် အောက်က ရေးထားတဲ့ စာသားတွေကို ဆုံးအောင် မဖတ်ဖြစ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျနော့်မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြည့်နေလို့ ဘာမှမမြင်ရတော့ဘူးလေ…။

“ ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ ချိုရယ်….။ နှစ်ယောက်လုံး ကောင်းဖို့ အတွက်ပါ”

အဲ့ဒီသတင်းစာ ဖြတ်ပိုင်းလေးကို ကျွန်တော် သိမ်းထားမိတယ်။ တော်တော်လေးကြာလို့ အတော်အသင့် တည်ငြိမ်သွားတော့မှ ပြန်ဖတ်မိတော့ ချိုနဲ့ လက်ထပ်သွားတဲ့သူက ချိုထက် အသက်ကြီးတယ်။ ဗိုလ်ကြီး တစ်ယောက်ပဲ။ ချိုလည်း ဗိုလ်ကတော် ဖြစ်ပြီပေါ့။ ကျနော်နဲ့ ရတာထက်စာရင်တော့ အများကြီး အဆင်ပြေမှာပါ။ ကျနော်နဲ့ ရရင် ဘယ်သွားပြီး ဘာကို လုပ်ကိုင် စားရမှန်းမှ မသိတာမလား။ နှစ်ယောက်လုံး ပန်းကောင်း အညွှန့်ကျိုး ဆိုသလို ဖြစ်မှာလေ။

ကျနော် ပြင်ဦးလွင်ဆိုတဲ့ မြို့နာမည်ကို ကြားတိုင်းရင်ထဲမှာ တစ်ဆစ်ဆစ် နာမိတယ်။ အိမ်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ ပြက္ခဒိန်မှာတောင် ပြင်ဦးလွင် ရှုခင်းတွေပါရင် ဖြုတ်သိမ်းမိတဲ့ အထိပဲ…။ ကျနော့် ဆုံးဖြတ်ချက် မှန်လား၊ မှားသလားဆိုတာတော့ အခုချိန်ထိ ဝေခွဲမရသေးဘူး။ ကျနော် ထင်တာတော့ ကျနော် အကောင်းဆုံး လုပ်ခဲ့တယ် ထင်တာပါပဲ။

အဆိုတော် ရဲသွင် ဆိုထားတဲ့ စွန့်စားမဲ့ အချစ်ဆိုတဲ့ သီချင်းကို ကြားမိတိုင်း ကျနော့်ကို လှောင်နေသလားလို့တောင် ခံစားရတယ်။ ဟဲလေးနဲ့ နီတာ ပြန်ဆိုထားတဲ့ အဲဒီသီချင်းကို အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားတဲ့ ထီလှည်းတွေမှာ ဖွင့်သွားရင်တောင် ကျနော် နားပိတ်ပြီး အိမ်ထဲက မူးရူးထိုး ပြေးဝင်လေ့ရှိတယ်။ ကျနော့် ရင်တွေ နာလွန်းလို့ပါ….။

အရမ်းချစ်ခဲ့ပါတယ်…။ ပြင်ဦးလွင်သူလေး ချိုရယ်……။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၆ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၆ ) 

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

မုန်တိုင်းထန်ခဲ့တဲ့ အခန်းကလေးက အခုတော့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းနေပြန်တယ်။ အဝတ်မဲ့တဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခု ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပူးကပ်နေကြတယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်ရင်း ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ကြသေးဘူး။ တစ်ယောက်ပါးပြင်၊ နဖူးပြင်တွေကို တစ်ယောက်က ဆွဲညှစ်လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်နဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး စိတ်ကောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်ကာလတွေအတွက် နောင်တရနေကြတယ်။

“ ကျနော့်ကို!! “ချို့”ကို!!”

“ ခွိ! ဟိ!”

“ ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ပြောမလို့မလား”

ပြိုင်တူတောင် ပြောမိနေကြတာ အဟိ။

“ ကျနော် မှားပါတယ် ဆရာမလေးရာ …။ ကျနော် အရမ်းရိုင်းသွားခဲ့တယ်နော်…။ အောက်တန်းစားလိုလို လုပ်လိုက်မိတယ်..။ အမှန်က ဆရာမလေးကို ချစ်လွန်းတော့ အူအရမ်းတိုသွားမိတာပါ..။ နောက်ကိုလေ.. အုဝု!”

ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ လာအုပ်ထားပြီး မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ အကြည့်နဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။

“ ဟေ့အေး! တကယ်တော့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် လုပ်မိတာ “ချို”ပါ ကျမကောင်လေးရာ ..။ ချိုလေ ညတိုင်း အဲ့ဒါကိုတွေးမိပြီး ကြိတ်ငိုနေတာ …။ ချိုက ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေသင့်တဲ့ သူမို့လို့ တအားရှက်ပြီး လုပ်လိုက်မိတာပါ..”

…. …. ….

“ ဖိုးသက်လေး ကျမဆီ နောက်ရက် ရောက်လာတော့လည်း ဘယ်လိုပြန်ချော့ရမှန်း မသိတော့လို့ ငြိမ်နေမိတာပါ ….။ နောက်ရက်တွေပျောက်သွားတော့ ငါ့ကို ပစ်ပြေးပြီထင်တယ် စိတ်နာသွားပါပြီဆိုပြီး ညတိုင်းငို.. ငိုဖို့အားမရှိတော့အောင် မောလာမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတာ ညတိုင်းပဲ သိလား”

ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာပြန်လို့ ကျနော်က တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ စုပ်သပ်ပြီး ချော့ရင်း မျက်ရည်သုတ်ပေးနေရတယ်။

…. ….. ….

“ အရမ်း နာသွားသလားဟင်”

ကျနော့်ဘယ်ဖက်ပါးကို လက်နဲ့ ဖွဖွပွတ်ပေးပြီး သနားကြင်နာဟန်လေးနဲ့ မေးနေတယ်။

“ နာတာပေါ့ဗျ … ထမင်းတောင်မစားနိုင်ဘူး…။ ဖိုးသက်ချစ်ချစ်လို့ မပြောရဘူး လက်သံပြောင်ချက်က အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပါးကယောင်ကိုင်းလာတာ ဟားဟား …။ ဒေါ်ကြီးကတောင် မသာလေး ဘယ်မှာရန်ဖြစ်လို့ အထိုးခံခဲ့ရပြန်ပြီလဲတဲ့…. ခွိ”

“ ဆောရီးကွာ.. ကျမကို ပြန်ရိုက်လိုက်.. ရော့ရော့”

မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်ပြီး ပါးကို ထိုးပေးလာတယ်။ တမင်မလုပ်မှန်း သိလို့လေ.. အမြင်ကပ်စရာ ဆရာမလေး ဟွန်း။

“ ရိုက်ချင်ပါပူး … ဒါပေမယ့် အပြစ်တော့ ပေးရမယ်”

“ ဘာအပြစ်လဲဟင်”

ကျနော်ပြန်မဖြေပဲ အမူအရာနဲ့ လုပ်ပြလိုက်တယ်။ သူ့လက်ညှိုးလေးကို ဆွဲယူပြီး ပါးစပ်နဲ့ ပြွတ်ပြွတ်ဆို စုပ်ပြလိုက်တယ်။ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးလေးနဲ့ ဒါများ ဆိုပြီး ချက်ချင်းဒူးထောက်ထိုင် ပွယောင်းယောင်းဖြစ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သိမ်း တစ်ပတ်လျှို ဆံထုံးဖြစ်အောင် ခပ်မြန်မြန်ချည်နှောင်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ထားတဲ့ ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာလေးအပ်ချလိုက်ပြီး မပျော့တပျော့ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ခေါင်းထောင်ထကြည့်နေရင်း ကျနော့်ကို ပါးစပ်ကစုပ်၊ လက်ကလျှောတိုက်ပြီး ထုပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ရယ်ချင်နေတဲ့ အသံနဲ့ …..

“ ဒါလောက်နဲ့တော့ မကျေဘူးနော်.. ဟွန်းဟွန်း …။ လယ်ဒီဖြစ်တာနဲ့ ဟတ်ကလုတ် တက်စီးပေးရမှာ … ဒါပဲ..”

“ အွန်းးး”

ပါးစပ်ထဲမှာ ဟိုဟာကို ငုံထားရတော့ အဲ့လိုအသံပဲ ထွက်လာတယ်။ မျက်လုံးကလေးကတော့ ပြူးပြူးလေး လုပ်ပြတယ်..။ ပြီးတောမှ လက်က ဆက်ထုပေးနေရင်း ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး..

“ ဒီတစ်ခါ “ချို” ကြမ်းရမယ့် ကလှည့်ပေါ့ … အဟိ..။ အောက်ထပ်က ကလေးတွေ သူတို့ဆရာမ ကြိုးခုန်နေတယ်လို့ ထင်မလား ..။ ငလျင်လုပ်နေတယ် ထင်မလားပဲနော်..”

ပက်လက်လှန်အိပ်ထားရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး အပေါ်အောက် တုန်ခါခုန်ပေါက်နေတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေအိထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားရင်း ချေမွဆုပ်နယ်ပေးနေမိတယ်။ ဒီတစ်ခါ သူကြမ်းရမယ့် အလှည့်ဆိုတဲ့အတိုင်း အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်လို့ ကျနော့်ကို မြင်းတက်စီးနေတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးက ချွေးသီးလေးတွေနဲ့ စိုလက်လက်ကလေး။ 

ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထောက်ထားရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ တဖန်းဖန်းဆောင့်ချရင်း သူမအဖုတ်ထဲ စီးပိုင်တင်းကြပ်စွာ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားတဲ့ လိင်တံကိုလည်း ငုံ့ငုံ့ကြည့်နေသေးတယ်။ နည်းနည်းလေး ဆောင့်ချလိုက်.. ညောင်းလာပြီဆို အဆုံးထိ ဖိသွင်းထားရင်း တဇွိဇွိနဲ့ မုန့်ကြိတ်ဆုံ လှည့်သလို မွှေလိုက်နဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ တက်ပြီး သောင်းကျန်းနေတော့တာပဲဗျ။ ခံနေရတဲ့ ကျနော့်ခင်မျာလည်း အံကိုကြိတ်ပြီး ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမအရသာကို အပြည့်အဝရနေတာပေါ့။

ဖောက်…ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်..ပလွတ်

ဆက်တိုက်ဆောင့်ချနေရာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ၃-၄ ချက် ဆောင့်အပြီး အဖုတ်ထဲက ကျနော့်လိင်တံကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမလေး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသွားပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ကလေးထောက်.. တင်ကလေးကော့ထားပေးနေတာ တွေ့ရလို့ ဆတ်ကနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ပြူစစဖြစ်နေတဲ့ တင်ပါး ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခုကြားက အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ လိင်တံကိုတေ့ပြီး ဒူးထောက်လျှက် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။

“ အားးးး”

တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိဝင်သွားတော့ ဖင်ကုန်းထားပေးတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ခါးကလေး ပိုညွှတ်ကျသွားပြီး လည်တိုင်ကလေး မော့ကနဲ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်တွေကို ဆံထုံးကလေးဖြစ်သလို ကပိုကရိုထုံးဖွဲ့ထားတဲ့ ချစ်သူဆရာမလေးကို လေးဖက်ထောက်လျှက်ကလေး အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေရတာ ဘယ်လောက် ဇိမ်ရှိလိမ့်မလဲဆိုတာ တွေးသာကြည့်ကြပါတော့ဗျာ။ အားရစရာကောင်းလွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုကို စုံကိုင်ထားရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလို့ တဖောင်းဖောင်းမြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေမိတာပေါ့။ အရှိန်တော်တော်ရလာတော့ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မညှာမတာဖြစ်လာပြီ။

“ ဖိုးသက်လေး.. ဆောင့်.. ဆောင့်ကွာာာ … “ချို” မနာတော့ဘူး မြန်မြန်လေးလုပ်… ရှီးးးး”

ဖန်း…ဖန်း…ဖျောက်..ဖျောက်..

“ ချစ်တယ်ဗျာ… ဆရာမလေး.. ကျနော် တအားကောင်းလာပြီ.. ကျနော် ပန်းထုတ်မိတော့မယ်.. ဖူးးးး”

“ အားးး … ချိုတအားမော ..မော လာပြီ …အားးးး”

ကျနော့်ဆောင့်ချက် ဘယ်လောက်ပြင်းသွားသလဲဆိုရင် ဆရာမလေးရဲ့ ဆံပင်တွေ ချည်ထုံးတာတောင် အကုန်ပြေကျသွားတယ်။ ခေါင်းကလေး ငုံ့ထားရင်း ကျနော်ဆောင့်အသွင်းမှာ နောက်ပြန်ကော့ပြီး တင်ပါးနဲ့ ပြန်ဆောင့်လာတာအတွေ့ ဖောင်းကနဲ.. ဖောင်းကနဲတောင် မြည်သွားတယ်။ ဝိုင်းစက်စက် တင်းပြောင်လွန်းတဲ့ တင်ပါးသားကြီးတွေတောင် လှိုင်းထပြီး တုန်ခါသွားတဲ့အထိ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဆောင့်အားက ပြင်းထန်လွန်းနေတယ်။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးထဲမှာ မီးပွင့်တွေ မြင်လိုက်ရတဲ့အထိ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း ဒုတိယအကြိမ် ပူနွေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အဖုတ်ရဲရဲကလေးထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတာကို အရပ်မှာ လေးဖက်ထောက်ထားတဲ့ ဆရာမလေး ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်လျှက် ဝုန်းကနဲ ပစ်ကျသွားရှာတယ်။

အဖုတ်နဲ့ လိင်တံ ဆွဲမချွတ်သေးပဲ တပ်လျှက်တန်းလန်းကြီး ကျနော်လည်း အပေါ်ကနေ ထပ်လျှက်ပါသွားတော့ အောက်က ဆရာမလေးခင်မျာ အင့် ကနဲနေအောင် အသံထွက် ညည်းသွားရှာတယ်။ အဖုတ်ထဲက လိင်တံက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဇိမ်ယူနေသလို ကျနော့်အောက်က တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ နားရွက်ကလေးတွေ၊ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို ကျနော် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက် လျှာနဲ့လိုက်လျက်လိုက် လုပ်ပေးနေဆဲပဲ။

ဒေါက်..ဒေါက်..

“ ချိုမေ… ချိုမေ.. မိချိုမေ … တံခါးဖွင့်စမ်း ..”

ဒေါက်..ဒေါက်.. ဒုံး..

…. …. ….

“ တံခါး အခုဖွင့်စမ်း … ငါပြောနေတယ်နော်”

နှစ်ယောက်သား ဝရုန်းသုံးကားတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ချွတ်ချထားတဲ့ အဝတ်တွေကို အပြေးအလွှား ဝတ်နေရတယ်။ အပြင်က တံခါးခေါက်သံက ဆူညံနေသလို အော်ခေါ်သံတွေကလည်း ဒေါသသံတွေပါနေတာကိုး။ နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရိုက်ခံရတော့မှာ ကြောက်နေရှာတဲ့ ကလေးမလေးလို မျက်လုံးလေးဝိုင်း ငိုမဲ့မဲ့နဲ့

“ အမေ့ အသံ.. အမေ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ မသိဘူး”

လို့ ငိုသံပါလေးနဲ့ တိုးတိုးကပ်ပြောလာလို့ ကျနော် ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားတယ်။ ကျနော်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ.. ပြူတင်းပေါက်ကနေ သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး ဆင်းပြေးရမလား။ ဒါပေမယ့် အခုအော်ခေါ်နေတဲ့ ဒေါသသံကို နားထောင်တာနဲ့ ကျနော် သိလိုက်ပါပြီ။ ဆရာမလေးရဲ့ အမေဟာ ကျနော်တို့ သောင်းကျန်းတဲ့ အသံတွေကို ကြားပြီးလောက်ပါပြီ။ ဒါကြောင့် အပြင်ကနေ အသားကုန် အော်ဟစ်နေတာပေါ့။ 

ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ကူကယ်ရာမဲ့နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေး မျက်ရည်ဝိုင်းပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်နေရှာတယ်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်ရင်း ကျနော့်အဝတ်အစားတွေကို ပြန့်ပြန့်ရံ့ရံ့ဖြစ်သွားအောင် တစ်ချက်ဆွဲဆန့်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးဆီ ခြေလှမ်းလိုက်တယ်။ ကလန့်ဖြုတ်လိုက်တာနဲ့ အသားဖြူဖြူ ရုပ်သန့်သန့်နဲ့ အသက် ၅၀ ကျော် အန်တီကြီးတစ်ယောက် ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။

“ ဘယ်မလဲ.. ချိုမေ..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီ ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ ကပ်သွားပြီး ဆရာမဆံပင်ရှည်တွေကို ဖမ်းဆွဲ.. ဆတ်ကနဲ ပါးဆွဲချလိုက်တယ်။

ဖြန်း! ဖြန်း!

“ အရှက်မရှိတဲ့ ဟာမ”

ဆရာမလေးခင်မျာ အံကလေးကြိတ်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ် ခံနေရှာတယ်။

…. …. …..

“ ကိုယ့်တပည့်နဲ့ ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ ဖြစ်ရသလား ….။ နင့်ကို အသေသတ်တာပဲ အေးမယ်…။ ကဲဟယ်! ကဲဟယ်!”

ဖြန်း! ဖြန်း

“ အီးဟီးဟီး.. ချိုမေကို အမေသတ်ချင်လည်း သတ်ပါ …။ ဒါချိုမေ့ ချစ်သူပါ …။ ချိုမေ အမေ့စကား တသက်လုံး နာထောင်ခဲ့ပါတယ် …။ ဒီတစ်ခါတော့ … အီးဟီးး”

ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမကို ဒီလောက်ကြီး ရိုက်နှက်နေတာ မြင်ရတော့ ရင်ထဲမှာ မချိတော့ဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး အတင်းဝင်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်ထားပေးရင်း ကျနော့်ကိုယ်နဲ့ ကာထားပေးလိုက်မိတယ်။ အဖွားကြီးက နှစ်ယောက်စလုံးကို သိမ်းကြုံးပြီး တဖြောင်းဖြောင်း ချတယ်ဗျ။ ကုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးကုန်ရော။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ မြုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ သက်သာရာ နည်းနည်းရသွားရှာပေမယ့် ကာထားပေးတဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို တအုံးအုံးနဲ့ ထုနေတဲ့ အဖွားကြီးလက်ဆက ပြင်းလွန်းတယ်။ လွှဲရိုက်ရင်းနဲ့ မောလာသလားမသိဘူး ရပ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော် ခေါင်းထောင်ထလာပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားပြောဖို့ ဟန်အပြင် ပါးတွေထူပူသွားပြန်ရော။

“ နင်လား ငါ့သမီးလေးကို ဖျက်ဆီးတဲ့ကောင်…”

ဖြန်း.. ဖြန်း..

“ အမေ! အမေ.. သမီးကို သတ်ချင်သတ်လိုက်ပါ …။ သမီးကောင်လေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး ..။ အီးး မလုပ်ပေးပါနဲ့ … တော်ပါတော့ အမေရယ်”

ဆရာမလေးက ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကျနော့်ကို ပါးပိတ်တီးနေတဲ့ သူ့အမေကို ဆွဲထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေရင်းက တောင်းပန်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်ပြီး ပေခံနေလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ အရာရာအားလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားပြီ။ မျက်ရည်တွေသုတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းကလေးငုံ့ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားတယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ အဖွားကြီးက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ငေးသလိုလုပ်ရင်း ရှက်ရှာလွန်းလို့ ကျခဲ့မိတဲ့ မျက်ရည်တွေကို ခိုးသုတ်နေတယ်။

“ ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးရဲ့တပည့် မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်ဒေါ်ခင်ဗျ”

ကျနော် စကားစလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ လှမ်းကြည့်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောဘူး။

….. …… …..

“ ကျနော် မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါခင်ဗျာ …။ ဒီလိုဖြစ်တာလည်း ကျနော့်အပြစ်ပါ။ ဒေါ်ဒေါ့်သမီးလေး အပြစ် မဟုတ်ပါဘူး …။ ကျနော့်ကြောင့်ပါ။ သူ့ကို မရိုက်ပေးပါနဲ့တော့။ ကျနော့်ကို ထပ်ရိုက်ချင်သေးရင် ရိုက်ပါ ကျနော်ခံပါ့မယ်..”

“ အေး! မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆိုပြီး ဘယ်လိုလုပ် ငါ့သမီးအိပ်ခန်းထဲ ဝင်နေတာလဲ …။ ငါ့သမီး အပြစ်ရှိမရှိ မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး”

“ ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးကို မိသားဖသားပီပီ လာတောင်းရမ်းပြီး ယူပါ့မယ်”

“ မင်းက ဘယ်ကကောင်မှန်းမသိ ငါ့သမီးလေးကို ဟင်းရွက်ကစွန်း မှတ်နေလို့လားကွယ့် …။ ပြောလိုက်ရမကောင်း ရှိတော့မယ်”

“ ကျနော့်အဖွားက ဒေါ်ခင်ပါခင်ဗျာ”

“ ဘယ်က ဒေါ်ခင်လဲ”

“ မယ်မယ်ခင်ပါ …။ ဒေါ်ဒေါ်သဘောတူရင် နက်ဖြန် မနက် အဖွားကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်ခေါ်ပြီး လာကြောင်းလှမ်းပါ့မယ်”

“ ဒါဆို မောင်ရင်က ဒေဝီခင့်မြေးလား”

“ ဟုတ်”

ကျနော်တို့မြို့က မဟုတ်ပေမယ့် ဒီနယ်တဝိုက် လူတိုင်းသိတဲ့ ကျနော့်အဖွားအကြောင်းတော့ ကြားဖူးပုံရတဲ့ ဆရာမလေးအမေ ငြိမ်ကျသွားပြီး မျက်နှာမှာ အတန်ငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ငိုနေဆဲ ဆရာမလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ကို အားကိုးတကြီး မျက်နှာလေးနဲ့ ငေးနေရှာတယ်။ အားပေးတဲ့ အပြုံးနဲ့ ကျနော် ပြုံးပြလိုက်ရင်း .. ..

“ ”ချို” ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့နော်။ “မောင်” နက်ဖြန်မနက် အဖွားကိုခေါ်ပြီး လာခဲ့မယ်။ ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး သိလား”

ရည်းစားဖြစ်လာတဲ့ သက်တမ်းတစ်လျှောက် ဆရာမနဲ့ဖိုးသက်ပဲ ခေါ်လာရာက သူ့အမေကြီးရှေ့မှာမှ ချိုတွေ မောင်တွေ ဇွတ်ခေါ်ပစ်လိုက်တာကို မျက်လုံးလေးပြူးပြီး အံ့သြသလို ငေးနေတယ်။

“ ဒေါ်ဒေါ် ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး ခင်ဗျ …။ လူငယ်တွေမို့ ဒေါ်ဒေါ်စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်အောင် လုပ်မိခဲ့တာတွေကိုလည်း ခွင့်လွှတ်ပေးပါခင်ဗျာ..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ အမေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ကန်တော့ပစ်လိုက်တယ်။ ဟိုသေနာကြီး ကိုရွှေဘသာတွေ့ရင် အေဘေးလေး မင်းကတော့ ဖဲသမားလို့ မပြောရဘူး ဉာဏ်ချည်းပဲလို့ ပြောမှာ သေချာတယ်။

လက်အုပ်ချီပြီး ထိုင်ကန်တော့နေတဲ့ ကျနော့်ကို သူ့အမေရဲ့ ကိုယ်လုံးနောက်ကနေ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာကလေးတောင် ပြုံးယောင်ယောင်လေး ဖြစ်သွားတယ်။

………………………………………………

နက်ဖြန်မနက် အိပ်ယာထတာနဲ့ အဖွားရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းခွေ့ပြီး 

“ မိန်းမလိုက်တောင်းပေးတော့” 

လို့ ကျနော် ပူဆာတဲ့အခါ အဖွားက မနက်စာစားပြီးလို့ လက်ဖက်ရည်အချိုသောက်ရင်း ဆစ်ကလက် (စီးကရက်) လေး တဖွာဖွာလုပ်နေရာက 

“ ဟေ!အဟုတ်လား..” 

လို့ အံ့သြသွားလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကို ဘာမဆို အလိုလိုက်တဲ့ အဖွားမို့ သွားကြတာပေါ့လေကွယ်လို့ ပြောမှာသေချာတယ်။ ကျနော့်ကို အခုထက်ထိ ဆိုးပေတေလို့ကောင်းနေဆဲ ကလေးပေါက်စလေးလို့ မှတ်ယူနေကြတဲ့ အဒေါ်တွေက တပွမ်ပွမ်နဲ့ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသွားအောင် သောင်းကျန်းလိမ့်မယ်။ ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျနော့်ကောင်မလေး ဗိုက်ကြီးနေပြီဗျလို့ လိမ်လိုက်မယ်ဗျာ။ ဒါဆို သူတို့ငြိမ်ကျသွားပြီး မဖြစ်မနေ အတင်းလိုက်တောင်းပေးတော့မှာ သေချာတယ်။

ဒေါ်လေးခင်ခက်ကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း ချောချောလှလှ အပျိုကြီးပေါက်စလေးဟာ ကျနော့်ဇနီးလောင်းဆိုတာ သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမယ် မသိပါဘူးဗျာ အဟီး။

————————————————

မနက်ခင်း ဝေလီဝေလင်းအချိန်မှာ ကျနော်တို့ ခြံဝင်းထဲ လူတွေ ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေပါတယ်။ ဒီနေ့ မနက်ခင်းမှာ လူမိုက်ကလေးနဲ့ သူ့ဆရာမလေးတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေး ရှိတယ်လေ။ သတို့သမီးက ဧည့်ခံပွဲ မဟုတ်သေးပဲ သံဃာတော်တွေ ဆွမ်းကျွေးမယ့် မနက်ဆိုတော့ ခပ်ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးပဲ ဝတ်စားထားပြီး အဖွားနားမှာ ခြေဆုပ်လက်နယ်လုပ်ရင်း ကပ်ချွဲနေသလို ကျနော့်အဒေါ်တွေကတော့ မမဝါ.. ကိုရွှေဘတို့နဲ့အတူ ချက်ပြုတ်ရေးမှာ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ပြီး အလုပ်ရှုပ်နေကြတယ်။

ကျနော်ကတော့ ခိုင်မာတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုနဲ့ အတူ စတိုခန်းထဲက ဖွက်ထားတဲ့ ဂျပ်စက္ကူဗူးကလေးကို သွားထုတ်ယူလာခဲ့တယ်။ ခြံထောင့်က လူရှင်းတဲ့ ငှက်ပျောပင်အုပ်အုပ်နား ရောက်တော့မှ ဘေးနားမှာ အသင့်ရှိထားတဲ့ ထင်းပုံထဲက ထင်းချောင်းတွေကို ယူလိုက်ပြီး မီးပုံတစ်ခု ဖိုလိုက်တယ်။ မီးတောက်တွေ အရှိန်ကောင်းလာတော့ စက္ကူဗူးထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးအနေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကံအကောင်း အကြောင်းမလှစွာနဲ့ မကျွတ်မလွှတ် ဖြစ်နေရှာတဲ့ ဟော့ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးထဲက အမည်မသိ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးဟာ နှစ်ပေါင်းဘယ်လောက်ကြာအောင် ဝဋ်ကြွေးတွေ ဆပ်နေခဲ့ရသလဲ ကျနော် မသိပါဘူး။ 

သို့သော် ယခုအခါမှာတော့ ကျွတ်လွှတ်သွားစေချင်ပါပြီ။ လူကောင်းသူကောင်း မဟုတ်သူတွေလက်ထဲ ရောက်သွားရင် မတော်တရော်တွေ ဖြစ်ကုန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့်လည်း ကျနော် ဒီအရုပ်ကလေးကို မီးရှို့ပစ်လိုက်ချင်တာပါ။ မကြာခင် ကြွလာမယ့် ရဟန်းတော်တွေဆီက တရားနာယူပြီး အမျှပေးဝေတဲ့အခါ ကျနော်သူ့ကိုလည်း အမျှပေးပါ့မယ်။ နောင်သံသရာ အဆက်ဆက်မှာ ဒီလို ဘဝမျိုး မကြုံပါစေနဲ့တော့လို့ လူနီကြီးကို လက်နက်ချသွားပြီဖြစ်တဲ့ လူမိုက်ကလေး ဖိုးသက်က မေတ္တာပို့ တောင်းဆုချွေချင်ပါတယ်။

“ ဟကောင်! အေဘေးလေး ဘာတွေမီးရှို့နေတာလဲဟ။ နင့်ရည်းစားဟောင်းရဲ့စာတွေ ဖျောက်ဖျက်နေတာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုရွှေဘရယ် …။ ဟိုးတလောက ဘုရားပွဲသွားကြတဲ့ညက ခင်ဗျား ဒုက္ခရောက်ခဲ့ဖူးတယ်မလား..။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ လက်သယ်တရားခံကို အခု မီးသင်းဂြိုလ်နေတာဗျို့”

“ ဟင်! နင်အဲ့ဒါ ဘယ်လိုသိနေတာလဲ ..။ ငါလည်း မပြောဖူးပါဘူး ..။ ငါက ဘာဒုက္ခရောက်ခဲ့တာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”

“ အတိအကျတော့ ကျနော် ဘယ်သိပါ့မလဲဗျ …။ ဒါပေမယ့် လူနီကြီး လာခေါ်သွားတယ်မလား ခွိ …။ ကိုယ့်ဆရာက တစ်ညထဲမှာ တစ်ယောက်မက လျှောက်တွယ်ပစ်လိုက်ပုံရတယ် …။ နောက်တနေ့ မနက် ခင်များမျက်နှာက ချောင်ကျနေတာလေ ဟီဟိ”

“ ဟမ်.. ဖိုးသက် … အဲ့ဒါ.. အဲ့ဒါ”

“ ဟားဟား နားထောင်.. ကျနော်ရှင်းပြမယ်”

#@!$%&*!@#$%&*%$#

………………………………………………

ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားထဲကလို စာတမ်းထိုးလိုက်ရရင်တော့ “တစ်နှစ်ခန့်ကြာသော်” ပေါ့။

“ မောင်ရေ! မောင်”

…. …. ….

“ မောင်လို့ … ချို ခေါ်နေတယ်ကွာ ..”

…. …. ….

“ ဟေ့ကောင် “ငသက်” ငါဒီလောက် အော်ခေါ်နေတာ နားပင်းနေသလား။ ငါ နွားနို့ခွက်နဲ့ လှမ်းထုလိုက်ရ..”

“ ”ချိုကြီး” မောင် အလုပ်ရှုပ်နေတာ မမြင်ဘူးလား …။ ဘာဖြစ်လို့ ဆူညံနေရတာလဲ ခွီးတယ်ဗျာ”

“ ဟေ့အေး! မသိပူး ငါပျင်းတယ် ဗီဒီယို ခွေသွားငှါးပေးချေ ..။ ချောင်ယွန်ဖတ် ဇာတ်ကားအသစ်ထွက်တယ်တဲ့အေ့…။ “ဖဲဘုရင်” တဲ့ …။ အရမ်းကောင်းတယ်လို့ပြောတယ်။ အခုထ.. အခုထ.. အခုသွားငှါးပေး …။ မောင်မထရင် ငါ့ဖာငါ သွားငှါးမှာနော် ဘာမှတ်လဲ ဟွန်း!”

“ ဖိုးသက်!!!”

“ ဗျာ.. အဖွား”

“ င့ါမြေးမလေး နင့်ကို ဘာလုပ်ခိုင်းနေသလဲ မကြားဘူးလား .. အခု သွားငှါးပေးလိုက်စမ်း”

“ ကျွတ်!”

အဖွားရဲ့ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့် ချမှတ်တဲ့နောက် ဘာမှပြန်မပြောရဲတော့ပဲ ကုန်အဝယ်စာရင်း လယ်ဂျာ စာအုပ်ကို ဆတ်ကနဲပိတ်ပြီး ထထွက်ခဲ့ရတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီခုံရှည်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးတွေကြားထဲ ဘုရင်မစတိုင်နဲ့ လှဲနေရင်းက ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ဗိုက်ကြီးသည်ကြီးကို မင်းတော့ နာမယ် ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ဂျိုကြည့်တစ်ချက်ကြည့်ရင်း ရပ်ကွက်ထိပ်က ဗီဒီယိုအခွေငှါးဆိုင်ဆီ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဒီဟာမ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ဗိုက်ကြီးလာကတည်းက ဖဲထုပ်ဝယ်ပေးဆိုပြီး ဇာတ်လမ်းစလာတာ။ နောက်ပိုင်း ဖဲရိုက်တာပါ သင်ပေးဆိုပြီး ပူဆာလာရော။ အိမ်ထောင်ကျပြီဆိုပြီး မဆိုးမမိုက်တော့တဲ့ ကျနော် အခုမှ ဝဋ်လည်နေပြီလေ။

ညအိပ်ပီဆိုလည်း “ဟောလီးဝုဒ်” တစ်ပွဲလောက် ဆွဲဦးမယ် ဘာညာတွေ ညောင်တယ်။ တော်ပြီလို့ ငြင်းရင် ငါ နက်ဖြန် နင့်အလစ်မှာ ဒီဗိုက်ကြီးနဲ့ ကြိုးခုန်ပစ်လိုက်ရမလားလို့ ခြိမ်းခြောက်တာနဲ့ စိတ်ကျေနပ်အောင် ဖဲတစ်ပွဲနှစ်ပွဲလောက် မအိပ်ခင် တူတူရိုက်ပေးနေရတယ်။ အဲ့လို ခြိမ်းခြောက်တာက တစ်ပိုင်း၊ ကျနော့်ကို ညစာမကျွေးမှာ ကြောက်တာကလည်း တစ်ပိုင်းပေါ့လေ ဟီးဟီး။

ဗိုက်ကြီးကြီးနဲ့ လုပ်တုန်းလားလို့မေးရင် လုပ်ပါ့လို့ ဖြေရမှာပဲ။ ခင်ညားတို့ ရူပပေဒဆရာမလေးက ဗိုက်ကလေးပူလာမှ ပြည့်ပြည့်လုံးလုံး ဟာသရုပ်ကလေးပေါက်ပြီး ပိုပိုလှလာတာကိုးဗျ။ ချိုဗူးကြီးတွေက ပိုဆူဖြိုးလာသလို.. ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ပိုတောင့်ပိုထွားလာသလို ဖြစ်လာတော့ (ရုပ်ကလေးကလည်း ကျနော့်မျက်စိထဲ ပိုလှလာတယ်) ကျနော်မလုပ်ပဲ မနေနိုင်ပါဘူးဗျာ။ အဲ့ဒါကို ဒင်းက ဟောက်သေးတယ်.. မောင်! နင့်ကလေးမွေးလာမှ ဆံပင်တွေ ဖွေးဖွေးဖြူတာမျိုး ဖြစ်နေရင် နင်တရားခံနော် တဲ့ ဟားဟား။

ကျနော့် အဒေါ်တွေကလည်း သူ့ကိုဆို သည်းသည်းလှုပ် ချစ်ကြရာကနေ (ချစ်မှာပေါ့လေ သူတို့တူလေး အပိုးကျိုးသွားတာ ဒီမိန်းမကြောင့်ကိုး) အခုလို ကိုယ်လေးလက်ဝန်ရှိလာတော့ ပိုတောင်သည်းလာကြတယ်။ အဲ့လိုသည်းလာလေလေ ဒင်းက အိမ်မှာ ဘုရင်မကြီး စတိုင်ဖမ်းလာလေလေမို့ စပ်မြင်တောင် ကပ်လာတယ်။ ခုနက အဖြစ်အပျက်ပဲ ကြည့်တော့လေ။

“ ဟဲ့! ဒါကဘယ်တုန်း ရေးကြီးသုတ်ပျာနဲ့”

“ မမဝါ.. မပြောချင်တော့ပါဘူးဗျာ …။ အိမ်က “ကိုဝင်းကြည်” က ဖဲချတဲ့ဗီဒီယို ကြည့်ချင်ပါတယ်ဆိုလို့ အခွေသွားငှါးမလို့ဗျ”

“ ဟာဟ.. နင်တော့ သားလေးမွေးလာရင် ဝဋ်လည်ဦးမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် ကွယ် …”

“ မမဝါတို့ကော ကလေးတွေဘာတွေ မယူတော့ဘူးလား ဟီးဟီး”

“ ဟဲ့! နင့်အစ်မကို ကလေးတွဲလောင်း မုဆိုးမဘဝနဲ့ ကျန်ခဲ့စေချင်တာလား …။ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောစမ်းနဲ့ ဟွန်းး။ အမယ်မယ်.. ရှင်ကြီးက ဘာပြီတီတီလုပ်ပြီး ကလေးကို မျက်စိမှိတ်ပြနေတာလဲ။ လာ အိမ်ပြန်မယ်”

မမဝါရဲ့ ဆောင့်ဆွဲမှုကြောင့် သူ့ယောကျ်ားကြီး ကျနော့်ကိုတောင် စကားလှမ်းမပြောနိုင်ပဲ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ပါသွားရှာတယ်။ သူ့ယောကျာ်းက သူ့ထက် အသက်အများကြီး ကြီးတာကိုးဗျ။

အင်း! ကျနော်ပြောဖို့ မေ့နေလို့။ သူ့ယောကျ်ားနာမည်က … … “ဘကြီးထောင်” တဲ့ဗျား။ ချောချောလှလှ တစ်ခုလပ်ကလေး မမဝါ ဒီနှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးကို ဘယ်လိုလုပ် ကြိုက်သွားသလဲ ကျနော်လည်း နားမလည်ပါဘူးဗျာ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် သစ်သားရုပ်ထုလေးကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တဲ့နေ့က ညနေစောင်းကြီး အူယားဖားယားနဲ့ ဘကြီးထောင် ကျနော့်ဆီ ရောက်လာသေးတယ်။ ဟိုကောင်ရွှေဘ မူးမူးနဲ့ ငါ့ကို အခုမှပြောလို့သိရတာ.. နစ်နာလိုက်တာကွာတဲ့..။ ဘယ်မလဲ အဲ့ဒီသစ်သားရုပ်ထု မီးရှို့ထားတဲ့နေရာ ဆိုလို့ ကျနော် လိုက်ပြလိုက်တော့ ချက်ချင်းပဲ အိမ်က ပေါက်ပြားတောင်းပြီး မီးဖို နေရာ ပတ်ချာလည်က ပြာမှုန်တွေကို မြေကြီးပါမကျန် ပေါက်ပြားနဲ့ ပေါက်ယူပြီး ဂုန်နီအိတ်နဲ့ ထည့်ယူသွားတာပဲ။ ဒီအဘိုးကြီးက အင်းတွေ၊ ဆေးတွေ အင်မတန် လိုက်စားတာဆိုတော့ ဆေးဖော်တော့မယ်ဆိုပဲ။

သူ့ဆေးပဲ အောင်သွားတာလား ဘာလားတော့ မသိဘူး။ နောက်ထပ် ၃-၄ လလောက်နေတော့ မမဝါနဲ့ လူကြီးတွေရှေ့ လက်မှတ်ထိုး လက်ဖက်ရည်တိုက်ပြီး ယူပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။ မမဝါတစ်ယောက် ရပ်ကွက်ထဲက ကုန်စုံဆိုင်မှာ အုန်းဆီဝယ်နေတာ မြင်ရင် အင်းးး သူ့ဆံပင်တွေလိမ်းဖို့လား… ဘကြီးထောင် နောက်ပေါက်ဖွင့်ဖို့လားလို့ ကျနော် တွေးမိပြီး မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ဟိုလူကြီးက နောက်ပေါက်ဝါသနာရှင်ဆိုတော့ လုပ်တော့လုပ်မှာ သေချာတယ်လေခွိခွိ။

ငှါးလာတဲ့ ဗီဒီယိုအခွေကို အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ ဟိုဗိုက်ပူရဲ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရင်း ညကြရင် အခွေငှါးခ တစ်ကြောင်းလောက်လာထား.. လို့ပြုံးစိစိနဲ့ စလိုက်တော့ လက်နှစ်ချောင်းထောင်ပြပြီး တစ်ကြောင်းလောက်တော့ မဝသေးဘူးလို့ တိုးတိုးလေး ပြန်ပြောလာလို့ တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်မိတယ်။ ဗီဒီယိုဇာတ်လမ်းကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ မော့ တော်မူနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ကျနော် မြတ်နိုးစွာနဲ့ ငေးကြည့်ရင်း သူတို့ထင်သလို ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးဟာ သားလေးမဟုတ်ပဲ သမီးလေးဖြစ်ခဲ့ရင်ဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမိတယ်ဗျာ။

ကျနော့်သမီးလေးဟာ သူ့မေမေလို ဆံပင်နက်နက်အိအိလေးတွေ ပိုင်ဆိုင်မှာ သေချာတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး ဖြစ်နေမှာပေါ့လို့ တွေးမိပြီး မမြင်ရသေးတဲ့ ကလေးလေးကို ပုံဖော်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော့်သမီးလေး သိတတ်တဲ့အရွယ် ရောက်လာရင် ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး ဗင်းနစ်မြို့မှကုန်သည် ဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို ပုံပြင်ပြောသလို ဖတ်ပြချင်တယ်။ ကောင်းကင်ကြီးက ဘာလို့ အပြာရောင် ဖြစ်နေရတာလဲ ဆိုတာကို ရှင်းပြချင်တယ်။ သူ မမြင်ဖူးလိုက်တဲ့ မတရားမှုတွေကို မုန်းတီးတဲ့ သူ့အဖိုးအကြောင်း ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန် ပြောပြပြီး အမှန်တရားကို ချစ်မြတ်နိုးတတ်တဲ့ သမီးလိမ္မာလေးဖြစ်အောင် မသိမသာလေး သွန်သင်ပေးချင်မိတယ်။

အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ ဉာဏ်ပညာထက်မြက်တဲ့ အပျိုချောလေး ဖြစ်စေချင်သလို … ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခါလောက် အိပ်မိလိုက်တာနဲ့ ယူစရာမလိုတဲ့အကြောင်း.. လောကမှာ အသောက်အစား လောင်းကစားကင်းတဲ့ ယောကျ်ားတွေဟာ ထုံအအ ယောကျ်ားတွေသာဖြစ်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း… ပေတေဆိုးမိုက်ပေမယ့် သူတပါးအပေါ် နိုင်ထက်စီးနင်း မလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ့ဖေဖေလို လူမျိုးကိုသာ လက်ထပ်စေချင်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေပါ ကျနော် သွန်သင်ဆုံးမချင်တယ်။ လူ့လောကထဲ ရောက်မလာသေးတဲ့ သမီးလေးအကြောင်း ကျနော် စိတ်ကူးတွေယဉ်နေမိတာ များသွားပြီလား မသိပါဘူးလေ။

……………………………………………………………

နိဂုံး။

ခေတ်စနစ် ပြောင်းလာပြီဖြစ်တဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ အုတ်ကန်နဲ့ ရေစစ်ကန်တွေပါတဲ့ အိမ်သာတွေ တူးလာကြပါတယ်။ အများနည်းတူ အုတ်အိမ်သာဆောက်ဖို့ ကျနော်တို့ခြံထဲမှာ ခပ်နက်နက်တွင်းတစ်တွင်း ခြံထောင့်မှာ ထပ်တူးကြရပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်သာတွင်းတူးရေးတာဝန်ခံ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် အနီးကပ် စီစဉ်ညွှန်ကြားရင်း တွင်းထဲ ခဏခဏ ဆင်းဆင်းကြည့်နေတာကို ကျနော် သတိထားမိလိုက်တယ်။

“ ဟာ! ဒါလေးက ဘာလေးလဲဟ။ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ် ထွက်လာပါလား”

“ ဘယ်မှာလဲ … နေဦး ငါကြည့်မယ် ပြစမ်းပြစမ်း”

တွင်းနှုတ်ခမ်းကနေ လွှားကနဲ ခုန်ဆင်းသွားတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် လက်ထဲမှာ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်ကိုင်ပြီး ပြန်တက်လာတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုကလေးပါလားဗျ။ ဒါပေမယ့် ဟိုယခင်က သစ်သားရုပ်ထုကလေးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သစ်သားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဗုံတီးနေတဲ့ ဝက်ဝံရုပ်ကလေးမှန်း မြေကြီးတွေကို ဖယ်ထုတ်သန့်စင်လိုက်မှ သိလိုက်ရတယ်။ ဒီနေရာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာက အိမ်သာတွင်းဟောင်းကြီးလေ။ ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားရင်း ဒီအရုပ်ကလေးကို အိမ်သာထဲ ပစ်ချခဲ့မိတာကို အခုမှ သတိရတော့တယ်။ သူရှာနေတဲ့ အရုပ်ကလေး မဟုတ်ပဲ ကလေးကစားစရာ အရုပ်ဖြစ်သွားတော့ စိတ်ပျက်သွားတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း ကျနော် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ထိုင်ရယ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။

“ ဟား…ဟား…ဟား….ဟား!”

ကျနော်နှင့်ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး ပုံပြင် ပြီး၏။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၅ )

ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)

[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]

တောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့ မှေးကနဲ တစ်ချက်အဖြစ်မှာ ကျနော့်ကုတင် သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလို့ မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ လူနီကြီးကို ဝိုးတဝါး မြင်လိုက်ရတယ်။ ပင်ပန်းထားတဲ့အရှိန်နဲ့ လူက မူးတူးဝေတေကြီး။ သေသေချာချာ မမြင်ရသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။ ရောင်ထုံးကြီးနဲ့ လူနီကြီးရဲ့ မျက်နှာက အခါတိုင်းနဲ့ မတူသလိုလို။ တစ်ခုခုကို ပူပန်နေသလိုလို ဘာလိုလိုကြီးဗျ။

“ ဟေ့လူ! ဘာမှထပ်ပြီး ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ဗျာ တော်လောက်ပါပြီ”

…. …. ….

“ ဒီမယ်.. အခုနောက်ပိုင်း ကျုပ် ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ စိတ်ထဲက မပစ်မှားရဲဘူး..။ ခင်ဗျားရောက်လာပြီး အတင်းခေါ်သွားမှာ ကြောက်လွန်းလို့ ဘယ်မိန်းမဖင်ကိုမှ မျက်စိမကစားရဲတာကြာပါပြီ..။ ကျုပ်ဖာသာကျုပ် အိပ်ပါရစေဗျာ..တောင်းပန်ပါတယ်..”

….. …. ….

“ အခု ဒီအရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်လာတာကလည်း မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မီးရှို့ပစ်လိုက်ဖို့ တွေးမိလို့ဗျ..။ ခင်ဗျားကိုလည်း လွတ်ရာကျွတ်ရာ သွားနိုင်အောင် ဆွမ်းသွပ်ပေးပါ့မယ်ဗျာ..”

ကျနော် ဘယ်လောက်ပဲ တောင်းပန်တောင်းပန် မရဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ပက်လက်အိပ်နေရာက ဆတ်ကနဲ ထထိုင်မိပြီး ထုံးစံအတိုင်း လူက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သွက်လက်ဖြစ်စပြုလာပြန်ပြီ။ အသိစိတ်က လုံး၀မလွှတ်ပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ် မဟုတ်တော့ဘူး။

“ ဟိုင်းရားး”

ပါးစပ်က အကျယ်ကြီး မအော်မိပေမယ့် နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံကလေး အော်ရင်း အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေ ကျနော် ဂျွမ်းပစ်ပြီး ခုန်ထွက်သွားပြန်ပြီ။ မိုးရေတွေစိုစွတ်နေဆဲ ကတ္တရာလမ်းမပေါ်မှာ ဖိနပ်မပါ ခြေဗလာနဲ့ လေပွေတစ်ခုလို ရွှတ်ကနဲ ရွှတ်ကနဲ ကျနော်ပြေးနေတယ်။ ကျနော် ဘယ်ကိုသွားနေမှန်း ကျနော်မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် မကောင်းမှုတစ်ခုကို ဆက်ပြီး ကျူးလွန်ရတော့မယ်ဆိုတာတော့ သေချာနေပြန်ပြီ။ ငြင်းဆန်လို့လည်း မရ၊ ရုန်းကန်လို့လည်း မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ဒီဂြိုဟ်မွှေတဲ့အရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်နေမိတယ်။

ကတုတ်ကျင်းတွေ.. သံဆူးကြိုးတွေကို လွှားကနဲလွှားကနဲ ပျံဝဲခုန်ကျော်နေမိတာကိုတော့ သတိထားမိပေမယ့် ဘယ်ရောက်နေလဲ သေသေချာချာ မသိဘူးဗျ။ တောင်ကုန်းတစ်ခုကို လမ်းလိမ်လိမ်ကလေးတွေ ပတ်ထားတဲ့နေရာဆိုတာ သတိထားလိုက်မိမှ ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါမြို့အစွန်က စစ်တပ်ကြီးဗျ။ မြစ်ကမ်းပါးအစွန်း ခြောက်ကမ်းပါးမှာ မှေးတင်ထားတဲ့ နှစ်ထပ်အဆောက်အအုံမည်းမည်းကြီး ရှေ့ ရောက်တော့ အလိုလိုရပ်လိုက်မိတယ်။ အထပ်ထပ်ချထားတဲ့ ကင်းတွေကို ကျနော် ဘယ်လိုဖြတ်ခဲ့မိတာလဲ နားမလည်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီအထဲကို လူနီကြီးက ကျနော့်ကိုဘာဖြစ်လို့ ခေါ်လာပြန်တာလဲ စဉ်းစားလို့မရဘူးဗျ။

နှစ်ထပ်အဆောက်အဦးကြီးပေါ်ကို ဘေးဖက်က လှေကားအတိုင်း ကျနော် ပြေးတက်သွားမိတယ်။ တံခါးမကြီးက စေ့ရုံစေ့ထားတော့ အသာအယာ တွန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ပွင့်သွားတယ်။ ဝါကျင့်ကျင့် ၄၀ အား မီးရောင်အောက်မှာ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်။ အဲ့ဒီအလယ်တည့်တည့်မှာ ဧည့်ခန်းတွေမှာ ထားလေ့ထားထရှိတဲ့ ၃ ချောင်းထောက် ပီယာနိုကြီးတစ်လုံး။

🎵🎵စိတ္တဇညများ.. ကုန်ဆုံး လွန်မြှောက်ပါစေကွယ်ဟယ်.. စိတ္တဇညများ ကုန်ဆုံးလွန်မြှောက်ပါစေကွယ်..🎵🎵

ဆွဲငင်တဲ့ ဆွေးရီရီလေသံနဲ့ သီချင်းအော်ဆိုနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ပီယာနိုကြီးဘေးမှာရပ်လို့။ ပီယာနိုတီးနေတာကလည်း မိန်းမတစ်ယောက်ပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံး အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်တွေ ဝတ်ထားကြပြီး ဆံပင်တွေက ပုခုံးကျော်ရုံလေးတွေ ဖားလျားချလို့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လို့ လုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ ကျနော် အဲ့ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်အနားကို တိုးကပ်သွားမိတယ်။ ကျနော်လာနေတာကို သိနေတဲ့အတိုင်းပဲ ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်လာကြတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းလွန်းနေတာက နှစ်ယောက်စလုံးက တစ်ထေရာထဲ တူနေတာပဲ။

အလုံးတူ အရပ်တူ ဝတ်ပုံစားပုံတူနေသလို ခေါင်းမှာ ပန်ထားတဲ့ ပန်းပွင့်အစိမ်းရောင်လေးပါတဲ့ ဘီးကုတ်အနီလေးတွေကအစ အားလုံးတူတူပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ လွန်ရောကျွံရော အသက် ၂၁ နှစ်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ ရူပကာလေးတွေအပြင် ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်လေးတွေ အဝေ့အဝန်းလေးတွေကအစ ပုံတူပတ်တူလေးတွေဗျ။ အသားအရည်က ညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေ၊ မျက်ဝန်းမျက်ဆံလေးတွေက အောက်အရပ်က ဗမာပြည်သူမှန်း သိသာနေတယ်။

ရုတ်တရက် ပီယာနိုသံ ရပ်သွားသလို ညှို့မြှူနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်လက်တွေကို ပြိုင်တူဆွဲကိုင်လာကြတယ်။ အနီးကပ်မြင်လိုက်ရမှ တော်တော်လှတဲ့ ကောင်မလေးတွေမှန်း သတိထားမိတယ်။ သူတို့ဆီက ရနေတဲ့ စံပယ်ပန်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အနံ့လို ရနံ့က ကျနော့်ကို ပိုလို့တောင် တိမ်းမူးစေလာပြီ။ တစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ကျောဖက်က သိုင်းဖက်လာသလို၊ နောက်တစ်ယောက်ကလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် အတင်းရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာတယ်။ အသားချင်းထိမိတာနဲ့ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး အိထွေးတဲ့ အထိအတွေ့အာရုံနောက်ကို လိုက်သွားမိပြီ။

ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို အနောက်က သိုင်းဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ပြီး နမ်းရှုံ့နေသလို.. အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ချပြီး ကျနော့်ရင်အုံကို လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကစားနေတယ်။ ညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ ချစ်စဖွယ် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ အထိအဆွတွေကို ခံနေရတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီကြီး ဖြစ်လာနေပြီဗျ။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားရင်း သာယာတဲ့ အထိအတွေ့နောက် လိုက်နေမိတဲ့ ကျနော်.. လိင်တံကိုပါ ခပ်ဖွဖွ အကိုင်ခံလိုက်ရတော့ ခြေဖျားတောင် ထောက်ထားမိပြီ။

နောက်ကျောဖက်က တစ်ယောက်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးနဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို ပွတ်ရင်း ကစားလာသလို၊ အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်အောင် ချွတ်ချလိုက်တာ မြင်နေရတယ်။ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားတော့မှ ဆံပင်နက်နက်ပုခုံးကျော်ရုံ၊ ဝိုင်းစက်တဲ့ နို့ညိုညိုကြီးနှစ်လုံး၊ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်က အမွှေးနက်နက်တွေဖုံးထားတဲ့ အဖုတ်.. ကားဆင်းသွားတဲ့ တင်ပဆုံအိအိကြီးတွေကို ကျနော် သေသေချာချာ ကြည့်နေမိတယ်။ ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်ပြရင်း.. ကျနော့်အောက်က ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်ချနေပြန်တယ်။ မီးရောင် ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကလည်း မာတောင့်တောင့် ဖြစ်နေတဲ့အပြင် အစာငတ်နေတဲ့ ငန်းမြွေကြီးတစ်ကောင်လို တစ်ရမ်းရမ်းဖြစ်လို့ပေါ့။

အနောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးက ကျနော့်ကျောတွေကို နို့နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကပ်ပွတ်နေသလို.. ကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေ လက်ပြင်တွေကို နှုတ်ခမ်းအိအိလေးနဲ့ လျှောက်နမ်းနေတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး တရွရွဖြစ်လာနေပြီ။ ဒီကြားထဲ အရှေ့ ကတစ်ယောက်ကလည်း တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ရင်းရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ကစားလိုက်၊ ကျနော့်ရင်အုံကို သွားစွယ်လေးတွေနဲ့ မနာအောင် တဆတ်ဆတ်လိုက်ကိုက်လိုက် လုပ်နေပြန်တော့ လိင်ဆက်ဆံချင်တဲ့ စိတ်က ပေါက်ကွဲခါနီး မီးတောင်တစ်ခုလိုပဲ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲပွေ့ပြီး မလှမ်းမကမ်းက ပီယာနိုကြီးပေါ် ပက်လက်လှန်အနေအထားနဲ့ ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ လိင်စိတ်ကြွလွန်းလို့ ကျနော့်ဆီက တရှူးရှူးနှာမှုတ်သံက တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဉ့်ယံမှာ ဆူညံနေတယ်။

ညိုစိမ့်စိမ့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နဲ့ ကောင်မလေး ခင်မျာ ပက်လက်ကလေး လှန်ထားရင်း ကျနော်သူ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့အလား အောက်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ငံ့လင့်နေရှာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ တိုင်ကပ်နာရီအိုကြီးဆီက လေးနာရီထိုးတဲ့ ဒင်!!!! ဒင်!!!! ဒင်!!!!! ဒင်!!!! ဆိုတဲ့ ခေါင်းလောင်းမြည်သံ အကျယ်ကြီးထွက်လာတယ်။

“ ဒိုင်း… ဒက်.. ဒက်.. ဝုန်း… သူပုန်တွေဟေ့.. ရန်သူ ရန်သူ”

@#$%&*#$@ &*^%$$#@!

ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်းမသိပဲ နားကွဲမတတ် ပေါက်ကွဲသံ.. သေနတ်ပစ်သံ.. အော်ဟစ်သံတွေ ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရပြီး မီးရောင်လည်းပျောက်.. အမှောင်တိကျသွားတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဝမ်းလျားမှောက်လျှက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အရာရာအားလုံးဟာ မှောင်မိုက်နေတာပဲဗျ။ အဲ့ဒီနောက်မှာ ကျနော် ဘာမှမသိတော့ဘူး။

………………………………………………

“ ဗျူဟာကုန်းနားကို တော်ရုံလူ ဘယ်သူမှ မသွားရဲကြဘူးကွ”

… … …..

“ ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန် နှစ်ဖွဲ့ပေါင်းပြီး တက်တိုက်သွားတာ။ အစိုးရဖက်က တစ်ယောက်မှ မကျန်သလို ဟိုကောင်တွေလည်း တော်တော်သေကုန်တာပေါ့”

… … …..

“ ဗျုဟာမှူးပါ မလွှတ်သွားဘူး.. ဗမာစစ်သားတစ်ယောက်ကတော့ မြစ်ကမ်းပါးချောက်ကနေ မြစ်ထဲခုန်ချပြေးတာ လွှတ်သွားတယ်ကြားတာပဲ…။ သနားစရာကောင်းတာက ဗျူဟာမှူးသမီး အပျိုမလေး နှစ်ယောက်ကွာ.. အမြွှာညီအစ်မ.. ကိုယ်လုံးလှလှ အသားညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေနဲ့ ငါတို့ကာလသားတွေကြားမှာ စူပါစတားလေးတွေပေါ့..။ သူတို့နှစ်ယောက်ပါ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့အထဲ သေကုန်ရှာတယ်ဟ..။ အိပ်လို့ကောင်းတုန်း မနက်ဝေလီဝေလင်းကြီး ချကြနှက်ကြတာဟ”

… ….. …..

“ ငါတို့မြို့ကနေဆို အဲ့ဒီနေရာက အမြင့်ပိုင်းဆိုတော့ လှမ်းမြင်နေရတာဆရာ..။ မော်တာတွေထု၊ သူပုန်တွေသေနတ်က မီးတအားပွင့်တဲ့ အမျိုးဆိုတော့ မီးရောင် တလက်လက်နဲ့ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပစ်နေခတ်နေကြတာ.. အော်သံဟစ်သံတွေကအစ ကြားနေရတာပေါ့ ”

…. …. …..

“ စစ်ကူလာတဲ့အချိန် သူပုန်တွေက ပြန်ဆုတ်သွားတာဟ…။ ဒါပေမယ့် အစိုးရဖက်က အကုန်နီးပါး သေတယ်…။ ဗျူဟာကုန်းလည်း မွမွကြေသွားရော…။ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဖုန်းဆိုးမြေကြီးလိုဖြစ်ပြီး တပ်ကလည်း စခန်းမထိုင်တော့သလို.. လူတွေကလည်း သိပ်မသွားရဲကြတော့လို့ ကျတ်ကုန်းလိုလို ဖြစ်သွားတာပေါ့..။ နေစမ်းပါဦး ဖိုးသက် မင်းက အဲ့ဒီနေရာအကြောင်း ဘာလို့လာမေးနေတာလဲ”

“ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး.. ကိုရွှေဘရာ..။ ရှုခင်းလည်းကောင်း လူလည်းပြတ်တော့ ကျနော့်ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ အဲ့ဒီနေရာမှာ သွားချိန်းတွေ့ရင်ကောင်းမလား တွေးမိလို့ အဟီး”

“ ချီး! ခင်ချိုမေနဲ့ တခြားချိန်းစရာလားကွ.. သူ့အိမ်သွားတက်ပေါ့..။ အဆင်ပြေရင် မင်းနဲ့သူနဲ့ အုပ်နေတာကို သူ့တပည့်မလေးတွေက ချောင်းပြီး ဖီးလ်တက်..။ ရတနာဝင်းထိန်ဝတ္ထုထဲကလို .. တပည့်မလေးတွေပါ ဆွဲစား..။ နင်စားရရင် ငါ့လည်းခေါ် ဟိဟိ”

“ ဒီ တဏှာရူးကလည်း တစ်မှောင့်ဗျာ!”

ကိုရွှေဘ ပြောပုံအရဆို ကျနော် မနေ့ညက ကြုံခဲ့တာ သေသွားတဲ့ ဗျူဟာမှူးသမီး အမြွှာညီအစ်မဆိုတာ သေချာတယ်ဗျ။ စိတ်ထဲမှာ မသက်မသာဖြစ်စပြုလာလို့ စီးကရက်ကို တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖိဖွာနေမိတယ်။ မနေ့ညက အသိစိတ်ပျောက်သွားပြီး မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားလိုက်တာ မိုးစင်စင်လင်းလို့ ကိုရွှေဘ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင် လာခေါ်တော့မှ ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ် ကိုယ်ပြန်ရောက်နေမှန်း သိလိုက်တာဗျ။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ ဖြစ်နေလို့ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ကိုရွှေဘကို ဟိုမေးဒီမေး မေးကြည့်လိုက်မှ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အတန်ကြာ ကျနော်ကလေးဘဝက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းကို အပြည့်အစုံ သိရတော့တာကိုးဗျ။ ကြက်သီးမွှေးညှင်းထသလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ခပ်ရွတ်ရွတ်စိတ်ကြောင့် သိပ်တော့ မတုန်လှုပ်ပါဘူးလေ။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ထလာတော့.. ဒီနေ့ အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှ မရှိမှန်း သတိရသွားလို့ ထုံးစံအတိုင်း အလေလိုက်ချင်စိတ်က ပေါ်လာပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကို ကျနော် ဒီနေ့အားတယ် လို့ ယောင်ကန်းပြီး ပြောလိုက်မိတာနဲ့ နှစ်ကောင်သား မြို့ပြင်ဖက် အလိုလို ခြေဦးလှည့်သွားမိတယ်။ ဝက်သားဖုတ် (မြေကြီးထဲ တစ်ကောင်လုံးထည့်ဖုတ်တာ) နဲ့ ခေါင်ရည်တွဲရောင်းတဲ့ ခြံဝင်းနဲ့ဆိုင်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စားလိုက်သောက်လိုက် အာလူးဖုတ်လိုက်နဲ့ မိုးချုပ်လို့ချုပ်မှန်းမသိ ဖြစ်သွားတယ်။ အိမ်ပြန်ဖို့ကောင်းပြီဆိုပြီး နှစ်ကောင်သား ဒရီးဒယိုင်နဲ့ မြို့ထဲဖက် ပြန်လာကြတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးဆီ မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာတာနဲ့ တော်၏မတော်၏ မတွေးတော့ပဲ မြို့ထဲမှာ ကြက်သားဆန်ပြုတ် တူတူဝင်သောက်ရင်းတန်းလန်းက ကိုရွှေဘကို ကျနော် သွားစရာရှိသေးတယ်လို့ ချန်ပစ်ထားခဲ့ပြီး ရူပဗေဒ ဆရာမလေးဆီကို စက်ဘီးမြန်မြန်နင်းပြီး ဒိုးလာခဲ့တယ်။

………………………………………………

ထောင်းကနဲ ဒေါသစိတ်က ထွက်ကျလာတယ်။ ခြံဝင်းထဲမှာ အခါတိုင်းလို ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ ရှုပ်မနေလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ပြီး အိမ်အနောက်ဖက် မီးဖိုဆောင်ဖက် လျှောက်လာခဲ့တော့ ကျနော် ဆရာမလေးကို ပထမဆုံး ဖက်နမ်းမိခဲ့တဲ့ စကားပင်လေးအောက်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့ ဆရာမလေး ရယ်မောပြုံးရွှင်လို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေတယ်။ လယ်ဂတုံးရှပ်အဖြူ၊ ယောလုံချည်နဲ့ အလှူသွားမလို ဂိုက်နဲ့ ဘဲကြီးတစ်ပွေ (ဆရာမလေးနဲ့ အသက်အရွယ်တူလောက်) က စကားပြောရင်း ခြေပုတ်ခေါင်းပုတ် လုပ်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ခပ်တည်တည် ခါးထောက်ပြီး မလှမ်းမကမ်းကနေ ခပ်စောင်းစောင်း ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ဟိုကောင်က မမြင်ပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေက အရင်မြင်သွားတယ်။

“ သြော! ဖိုးသက် … လာလေ..။ ဒီမှာ ဆရာမသူငယ်ချင်း ရောက်နေတာ.. သား ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ဟိုလူနဲ့ပြုံးချိုနေရာက ကျနော့်ကို မြင်သွားတာနဲ့ ခပ်တည်တည် ဆရာမရုပ်ဖမ်းပြီး စကားလှမ်းပြောတယ်ဗျ။ ဟိုလူလည်း ကျနော့်ဖက် လှည့်ကြည့်လာပြီး ချာတိတ်ကျောင်းသားလေးဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ အထက်စီးက ကြည့်နေတယ်။

“ ဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းလာစားတာ ဆရာမ!”

လေသံမာမာနဲ့ ပါးစပ်ထဲတွေ့ရာ လျှောက်ပြောရင်း ခြေလှမ်းမယိုင်သွားအောင် ထိန်းပြီး မီးဖိုဆောင်ထဲ ခပ်တည်တည် ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိုးတွေခွက်တွေကို ဂလုံဂလွမ်မြည်အောင် လှန်လှောရင်း တွေ့တဲ့ ထမင်းတွေ ဟင်းတွေကို ခူးခပ်ပြီး ဇလုံတစ်လုံးထဲထည့် နယ်ဖတ်ပြီး စားနေမိတယ်။ ခေါင်ရည်က မူး၊ ဒေါသကထွက်သလိုဖြစ်နေတော့ ထမင်းက စားလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ဗိုက်ကိုကားထွက်သွားတာပဲ။ စားသောက်ပြီးသွားတော့မှ ဘေစင်မှာ ပန်းကန်ဆေး၊ လက်ဆေး၊ ပလုတ်ကျင်း သန့်စင်နေမိတယ်။

“ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လာတာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”

…. ….. …..

“ အမူးသမားရုပ်နဲ့ ကျမဆီ လာရဲသလား …။ ဧည့်သည်က “ချို့”ကို တစ်မျိုးမထင်သွားဘူးလား ပြောလေ”

“ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ခင်ဗျားတပည့်လိုလို လုပ်ပြနေတာပါဗျာ … မသိတာလိုက်လို့ ဟာဟ”

“ ဖိုးသက်လေးးးး ရှင်လေး မူးနေတာမလား … အိမ်ပြန်ရင်ကောင်းမယ်…”

“ မပြန်ဘူးဗျာ! ခင်ဗျားဘာလုပ်မလဲ.. ကဲ … ဟိုကောင့်ကိုလည်း တစ်ခါထဲ ပြောပြထားလိုက်။ နောက်တစ်ခါ ခင်ချိုမေ့ကို ဟိုတို့ဒီထိလုပ်ရင် လုပ်တဲ့လက်တွေ ကျိုးအောင် အချိုးခံရမယ်လို့ ဟုတ်ပြီလား”

“ ဖိုးသက်!!!!!!!!!”

“ ဘာတုန်းးးးးးးးးး”

ကျနော် အာခေါင်ခြစ်ပီး အော်ဟစ်လိုက်သံကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားပြီး ကြောက်လန့်သွားဟန်နဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ပြူးကြောင်ကြောင် မျက်လုံးဝိုင်းကလေးတွေနဲ့ မှင်တက်ပြီး ငေးငိုင်သွားတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး လန့်သွားရှာတာ မြင်လိုက်ရတော့ သနားစိတ်ကလေး လှိုက်ကနဲ ဖြစ်လာပေမယ့် သဝန်တိုနေတဲ့ ဒေါသစိတ်က ဖုံးလွှမ်းသွားတာကြောင့် မသိဟန်ဆောင်လိုက်မိတယ်။

“ အေးလေ.. ငါက မင်းလို လူဆိုးကို ရည်းစားတော်မိတာကိုး .. ငါ့အပြစ်တွေပါ”

မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျနော့်ကို မကြည့်ပဲ အဝေးကိုငေးထားတယ်။

“ ဘာလဲ.. နောင်တရတယ်ပေါ့ .. ဟားဟား .. ကျနော်က လူရမ်းကား လူမိုက် ဟုတ်ပါ့… ခင်ဗျား အခု အားကိုးရှိသွားပြီကိုးဗျ ပြောပြီပေါ့”

“ ”ချို” စိတ်တအားတိုလာပြီ ရှင်တော်လိုက်တော့ .. ထပ်ပြောရှင် ကျမကို အဆိုးမဆိုနဲ့နော်…”

ကျနော်ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးအောက်က ပုခုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားရင်း စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အံကြိတ်ပြီး မျက်နှာကို လွှဲထားတယ်။

“ အရက်မူးပြီးတော့များ ဒီကိုလာရဲသေးတယ်..။ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းအရှေ့မှာ အရှက်လာခွဲတယ်..။ ငါက သိက္ခာနဲ့နေရတဲ့ ဆရာမတစ်ယောက်ဆိုတာ မစဉ်းစားမိဘူးလား”

“ သြော်! သိက္ခာရှိတဲ့သူက ထိပ်ပုတ် ခေါင်းပုတ် အလုပ်ခံနေတယ်ပေါ့ ဟာဟ”

“ ဖိုးသက်! နင် အရှက်မရှိဘူးလား…. အဲ့ဒါ ငါ့ငယ်သူငယ်ချင်း.. ပြီးတော့ သူက..”

“ မလိုချင်ဘူးဗျာ.. ကျုပ်ရည်းစားကို ဘယ်သူမှ ထိတာ ကိုင်တာ လာမလုပ်နဲ့…. အကုန်ရိုက်ခွဲပစ်မယ်.. တောက်!”

အဲ့ဒီလို မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက်နဲ့ အချီအချ အော်ဟစ်ရန်ဖြစ် ပြဿနာတက်နေတဲ့အချိန် မီးဖိုခန်းထဲ လူတစ်ယောက် ရိပ်ကနဲဝင်လာတာကို ကျောပေးထားပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ မျက်နှာအမူအရာရယ်.. ဖျတ်ကနဲ သူ့ပုခုံးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ပုတ်ချသွားတာရယ်ကြောင့် ချက်ချင်းသိလိုက်ပေမယ့် လှည့်မကြည့်ဖြစ်ဘူး။

“ ချိုမေ! ဘာဖြစ်တာလဲဟ”

ယောကျ်ားတစ်ယောက်အသံ ဆိုတော့ ခုနက သူတောင်းစားမှန်း သိလိုက်ပေမယ့် ကျနော် ကျောပေးထားဆဲပဲ။

“ ဘာ.. ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုထွန်း.. နင် မပြန်သေးဘူးလား”

“ မဟုတ်သေးပါဘူးဟာ … ဒီချာတိတ်က ဘယ်သူလဲ… နင်နဲ့အခု ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ”

“ ကိုထွန်း.. ငါ့ပြဿနာ ငါရှင်းမယ်… နင်ပြန်တော့ဟာ.. ငါစိတ်ညစ်လာပြီ.. သွားတော့”

“ နင်ကသာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ပြောနေတယ်.. ဒီချာတိတ်က အတော်မိုက်ရိုင်းနေတာ ငါကြားပါတယ် …။ ဟေ့ကောင် မင်းက ဘာကောင် … အာ့အာ့!!”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ကျောဖက်ကနေ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တဲ့ အဲ့ဒီပုဂ္ဂိုလ် ချက်ချင်းနောင်တရသွားတယ်။ အကျင့်ပါနေတဲ့ ကျနော့်လက်က ပုခုံးကိုလာကိုင်တဲ့ သူ့လက်ကို ချက်ချင်းလိမ်ယူလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို အသာရို့ပြီး ဘေးကိုထွက်၊ သူ့ခြေဒခေါက်ကွေးကို အသာနင်းလိုက်ပြီးသား ဖြစ်သွားတော့ သကောင့်သားခင်မျာ လက်ပြန်အလိမ်ခံထားရရုံတင်မက သံမံသလင်းပေါ် ဒူးကလေးထောက်လျှက်သား ဖြစ်သွားရှာတယ်။ မူးယစ်ရီဝေနေတဲ့ စိတ်ကြောင့် အလိုလို သွေးဆူသလို ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ ကျနော့်ချစ်သူကို ဟိုတို့ဒီထိ လုပ်ထားတာကို မြင်ထားတဲ့ ဒေါသစိတ်အခံကြောင့် နံဘေးနားက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကို အလိုလိုဆတ်ကနဲ ဆွဲယူမိသွားတယ်။ လက်ကို နောက်ပြန် အလိမ်ချိုးခံထားရပြီး သံမံတလင်းပေါ် ဒူးထောက်လျှက် အချုပ်ခံထားရတဲ့ အဲ့ဒီကောင့် မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်ဖို့ ပုလင်းကိုင်လက်က အလိုလို မြှောက်တက်သွားပြီ။

“ ဖိုးသက်!!!!!!!”

ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သံကြောင့် ကျနော့်လက်က လေထဲမှာတန့်သွားတယ်။ ဒေါသစိတ်ရယ်၊ အမူးစိတ်ရယ်ကြောင့် ကျနော့်လက်တွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး သွေးဆာနေတာတော့ အမှန်ပဲဗျ။

“ ဟေ့ကောင်! မင်းမှတ်ထား… ငါ့နာမည် ဖိုးသက်.. ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို အသက်ပုံပေးပြီး ချစ်တဲ့ကောင်..။ မင်းခုနက သူ့ကို ဟိုတို့ဒီဆိတ်လုပ်တာမျိုး ထပ်လုပ်ရင် မင်းမေးရိုးကို ငါချိုးပစ်မယ်..။ ငါပြောတာကြားလား ဟေ့ကောင်…”

“ ဖိုးသက်.. နင့်လက်ထဲက ပုလင်းကို အခုချလိုက်စမ်း ….”

ဂလောက်…ဂလောက်!!

ဟိုကောင့်ကို ချုပ်ထားရာက လွှတ်ပေးလိုက်သလို လက်ထဲက ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကိုလည်း သံမံတလင်းပေါ် လွှတ်ချလိုက်တော့ မကွဲသွားပဲ ဂလောက်ဂလောက် မြည်ပြီး လှိမ့်သွားတယ်။ ဂမူးရှူးတိုးပုံစံနဲ့ ကိုထွန်းဆိုတဲ့ကောင် မတ်တပ်ထရပ်လာတာကို ကျနော် သတိနဲ့ ကြည့်နေဆဲမှာပဲ ဖြန်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ကျနော့် ဘယ်ဖက်ပါးပြင်တစ်ခုလုံး ပူထူသွားတယ်။ အံ့သြတကြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပါးလှမ်းရိုက်လိုက်တာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျဉ်တက်သွားတဲ့ ဝေဒနာက ကြီးစိုးသွားပြီဗျာ။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး။ ကျနော့်ကို ရွှံရှာစက်ဆုတ်သွားပြီလို့တောင် ထင်မှတ်မှားရပြီ။

“ သွား… သွား.. အခု ငါ့အိမ်ကနေထွက်သွား …။ နင့်မျက်နှာ တစ်သက်မမြင်ချင်ဘူး ..။ ကိုထွန်း နင်လည်းသွားတော့…။ နှစ်ယောက်စလုံး ငါ့ရှေ့က ထွက်သွား..။ ငါတော့ ရှက်လွန်းလို့ သေချင်လာပြီ အီးဟီးဟီး”

အဲ့ဒီလို ဗလုံးဗထွေးတွေ အော်ဟစ်ပြီး မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ရင်း ဆရာမလေး မီးဖိုခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားရှာတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့တဲ့ ကျနော် ရေအိုးစင်က ရေတစ်ခွက်ခပ်သောက်ရင်း ဟိုကောင့်ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ အသာလေး လစ်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ရင်း မီးဖိုခန်းထဲက ထွက်လိုက်တော့ အပြင်မှာ မိုးအတော်ချုပ်နေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်မှာ ဘော်ဒါဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူကောင်မလေးတွေက စူးစမ်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာကို မမြင်ဟန်ပြုလို့ စက်ဘီးကို ဒေါက်ဖြုတ်ပြီး ခြံအပြင်ဖက်ကို လစ်ထွက်ခဲ့တယ်။ သေချာတယ် ကျနော့်ချစ်သူ ကျနော့်ကို တော်တော်လေး မုန်းတီးသွားပြီနေမယ်ဗျာ။

……………………………………………

“ ချီး! မင်းလည်း ဒီလောက် စာတွေပေတွေ ဖတ်ဖတ်ပြီးတော့ ဦးဏှောက်က ချေးစားတဲ့ဦးဏှောက် အဆင့်ကနေ တက်မလာပါလား”

….. ….. …..

“ ပြဿနာတက်တဲ့အချိန်က မင်းမူးနေတာလေ.. ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းအမှားပဲ ဖိုးသက်”

“ ဟိုကောင် လုပ်နေတဲ့ လုပ်ပေါက်က ကျနော့်ရည်းစားကို ပါးကိုင်နားကိုင်ဗျ ..။ ခင်ဗျားမှ မမြင်တာ ကိုရွှေဘကလည်း”

“ ဟ! အဲ့ဒါ ဒီလိုလုပ်စရာမှမလိုတာ..။ မင်းမကျေနပ်ရင် အသာလေးလျှိုပြီး မှတ်ထားခဲ့ …။ ပြီးမှ အပြင်မှာ အဲ့ကောင်ကို ဂုတ်ဆွဲပြီး… နောက် မင်းဆရာမနားမကပ်ဖို့ ငါကိုယ်တိုင် လိုက်ရှင်းပေးလို့ မရဘူးလား”

“ ဒါကတော့ ကျနော်လည်း ချက်ချင်းဆိုတော့ သွေးဆူမိတာလေ.. အဲ့လိုဘယ်တွေးမိမလဲဗျ”

“ အေးလေ.. ဖြစ်ပြီးမှတော့ ငါမပြောချင်တော့ပါဘူး …။ အခု ခင်ချိုမေက အရှက်ကွဲရပြီ …။ နဂိုက မာနက ခပ်ကြီးကြီးရယ် ..။ မင်းဘယ်လို ပြန်ချော့မလဲ အခု”

“ မချော့ပါဘူး.. ကျနော်သူ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သူသိသားပဲ..။ အိမ်ကိုနောက်နေ့သွားတာ ကျနော့်ကို စကားလည်းပြန်မပြောဘူး။ မျက်နှာချင်းလည်း မဆိုင်ဘူး…။ ကိစ္စမရှိဘူး နေပါစေ။ ပါးအချခံရတာ ကျနော်ဗျ..။ ဒါတောင် သူက မလျှော့ချင်ဘူး… ကျနော် ဂရုမစိုက်ဘူးဗျာ..”

ရပ်ကွက်ထိပ် ကြက်ခွပ်ပင်ကြီးတွေ အောက်က မီးကင်းတဲအမိုးအောက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲရင်း ဆေးပေါ့လိပ်ကိုယ်စီဖွာလို့ ဟိုတနေ့က ဖြစ်တဲ့အကြောင်း ကိုရွှေဘကို တိုင်ပင်နေမိတော့ အဲ့ဒီလို အပြစ်တင်ခံ အဟောက်ခံလိုက်ရတယ်။ မိုးကုန်ခါနီး ညဆိုတော့ ခြေခင်းလက်ခင်းသာစပြုလာလို့ မီးကင်းတဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့ကြရင်း ကျနော့်ပြဿနာဆီ ရောက်သွားကြတာပေါ့။ ချာတိတ် ၃-၄ ကောင်ရယ်၊ ကျနော်ရယ်၊ ကိုရွှေဘရယ်အပြင် ထူးထူးခြားခြား ဦးရဲထောင် (မောင်မောင်ရဲ) ခေါ် ဘကြီးထောင်ပါ မီးကင်းတဲက ကျနော်တို့ စကားဝိုင်းဘေးမှာ ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့လုပ်ရင်း လာဝင်ထိုင်နေတာဗျ။ အဲ့ဒီဘိုးတော်ကြီးက ကျနော့်အသည်းကွဲဇာတ်လမ်းကို ပြီတီတီမျက်နှာပေးနဲ့ ဝင်နားထောင်ရင်း ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ် ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း စကားဝင်ရောလာတယ်။

“ မထူးပါဘူး ငါ့တူဖိုးသက်ရာ …။ နင့်ရည်းစား ဆရာမလေးကို ချော့မရရင်လည်း လူရှင်းတဲ့အချိန် ချောင်းပြီး အတင်း တစ်ချီလောက် ဝင်ဆွဲပစ်လိုက်ပါလား ဟီးဟီး။ အဆင်ပြန်ပြေချင် ပြေသွားမှာပေါ့”

“ အာ! ဘကြီးထောင်က တစ်မျိုး …။ ခင်များ ကုန်စိမ်းသမလေးတွေက မုန့်ဖိုးရတော့ အဲ့လိုအလုပ်ခံချင်ခံမယ်… ဟိုဟာက ဆရာမဗျ..။ ပြီးတော့ ကျနော့်ထက်ကြီးတယ်..။ မဟုတ်တရုတ်တွေ လာပြောနေတယ် …။ ကျနော် ဂျေးအောင်းသွားအောင် လာ “မ” နေပြန်ပီ”

“ ဟီးဟီး! ငါက ငါ့တူလေး အသည်းကွဲနေတာ သနားလို့ပါကွာ …။ ဒါမှမဟုတ် ဒူးထောက်ပြီး တောင်းပန်သလို သွားလုပ်ချေ..။ လစ်ပြီဆိုမှ ထမီ ဆွဲချွတ်ပြီး ဘာဂျာဆွဲမှုတ်ပစ် ..။ ချက်ချင်း စိတ်ဆိုးမပြေရင် ငါ့ပါးလာချ”

“ ရည်းစားကိုပြန်ချော့တာ ဘာဂျာမှုတ်ပြီးချော့ရတယ်တဲ့ … မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ”

“ ငါတော့ ငါ့ကျောင်းအစ်မကြီး မသေခင်က ငါနဲ့ နောင်ဂျိန်ချပြီး စိတ်ကောက်တိုင်း ဒီနည်းပဲသုံးတယ်မောင် …။ ရေလည်အဆင်ပြေတာ..။ နောက်ပိုင်း ကျောင်းအစ်မကြီးက အမှုတ်ခံချင်ပြီဆို ငါ့ရန်ရှာတော့တာဟေ့ ခွိခွိ”

အဆီပြန်နေတဲ့ ပြုံးဖြီးဖြီး မျက်ခွက်ကြီးနဲ့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးကော့ကော့နဲ့ ဘကြီးထောင်ကို ဘေးနားက ချာတိတ်တွေက ဂျာကြီးထောင်.. ဂျာကြီးထောင်လို့ ဝိုင်းသြဘာပေးကြတော့ တဝါးဝါးနဲ့ ပွဲကျကုန်ပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ဘကြီးထောင်ကို စပ်မြင်ကပ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်ရင်း မနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြနေတယ်။ ဘကြီးထောင်က ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ်လောက် လှမ်းထွေးရင်း ဆက်ပြောတယ်..

“ ဒါထက် နင့်ဆရာမလေးကို နင်နောက်ပေါက် ဖွင့်ဖူးလား ဖိုးသက်”

“ ဟာ! ယုတ်ယုတ်ပတ်ပတ်တွေဗျာ … အော့အော့ကြီး ကျနော်မလုပ်ချင်ပါဘူး”

“ အေး.. ဒါကြောင့် နင်တို့လူငယ်တွေ ခက်တာပေါ့ …။ နောက်ပေါက်ဆိုတာ လုပ်တတ်ရင် သိပ်ကောင်းတာနော့် ..။ နောက်ပေါက်အဖွင့်ခံထားရတဲ့ ဆော်တွေက ဘယ်တော့မှ စိတ်မကောက်တော့ပဲ ကိုယ်မှကိုယ်ဖြစ်သွားတာ ငါ့ကိုယ်တွေ့ ဟီးဟီး”

“ အဲ့ဒါတော့ နည်းနည်းမှန်တယ်ဟ ဟီးဟီး” (ကိုရွှေဘရဲ့ စကားသံ)

“ တွေ့လား နင့်ဆရာရွှေဘတောင် ထောက်ခံတယ်..။ စမ်းကြည့်စမ်းပါ ဖိုးသက်ရာ…။ ငါက မဟုတ်ပဲ မပြောပါဘူး …။ အုန်းဆီလေးဘာလေးသုံးပြီး ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ကြည့်။ ဖင်အဆော်ခံထားဖူးတဲ့နောက် ကိုယ့်ကိုတန်းတန်းစွဲဆိုတာ ဘကြီးအသိဆုံး ဟဲဟဲ”

“ တော်ပြီဗျာ! ရည်းစားနဲ့ကွဲသလိုဖြစ်လို့ စိတ်ညစ်နေပါတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ မဟုတ်တရုတ်တွေ နားထောင်ရတာ အော့နှလုံးနာလိုက်တာ.. အိမ်ပြန်တော့မယ်..။ ကိုရွှေဘ နက်ဖြန် မြို့သစ်ဖက်မှာ ဖဲဝိုင်းချိန်းပွဲရှိတယ်တဲ့။ အဲ့ဒါသွားချမယ် လာခေါ် ဒါပဲ”

ဘကြီးထောင်ရဲ့ နောက်ပေါက်ဇာတ်လမ်းစုံတွေ လာတော့မယ်ဆိုတာ သိလို့ ချက်ချင်းထပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မီးကင်းတဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာတော့ ဘကြီးထောင်ရဲ့ လိင်ဇာတ်လမ်းစုံကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ ကိုရွှေဘအပါအဝင် ချာတိတ်တွေတစ်အုပ်ကြီး စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတုန်းပဲ။

ကျနော်တို့မြို့နဲ့ မိုင်၂၀ လောက်ဝေးတဲ့ မြစ်ကမ်းနံဘေးမှာ သက်ကယ်မိုး ဗလာတဲကလေးတွေ ၃-၄ လုံးထိုးထားတာ တွေ့ရတယ်။ မနက်စောစော ထ၊ ဗိုက်ဖြည့်ပြီးတာနဲ့ စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ကျနော် အင်္ဂလိပ်ခေတ်က ဖောက်သွားခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း စက်ဘီးတစ်စီး နှစ်ယောက်တက်စီးပြီး ထွက်လာခဲ့တာ နေတအားမမြင့်ခင် ရောက်လာကြတာလေ။ ဒီနေရာအထိအောင် ကမြင်းကြောထပြီး လာခဲ့ရခြင်းအကြောင်းရင်းက ဖဲဝိုင်းချိန်းဝိုင်းတွေ အကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတာကြားလို့ဗျ။ ကျောက်တုံးတွေကြားထဲ ရေစီးသံတဝေါဝေါမြည်နေတဲ့ ရှမ်းနဲ့ကချင်နယ်စပ်က ဟော့ဒီမြစ်နံဘေးမှာ ရွာနီးချုံစပ်က နာမည်ကျော်ဖဲသမားတွေ အကုန်စုပြုံပြီး သူသေကိုယ်သေ ပိုက်ဆံထုပ်တွေနဲ့ ဆော်နေကြတယ်ကြားလို့ အချိန်မှီ ရောက်လာတာပေါ့။

ဟိုဖက်တောင်နဲ့ ဒီဖက်တောင်ကို ဆက်ထားတဲ့ ကြိုးတံတားအကြီးကြီး အောက်တည့်တည့် မြစ်ကမ်းနားမှာ တဲလေးတွေထိုးလို့ ဝိုင်းအကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတယ်။ ရဲတွေဘာတွေလား… အင်း! ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင်ပြောရရင် ဒီနယ်မြေက အစိုးရကော သူပုန်ကော အရမ်းကရော ဝင်မလာရဲတဲ့ နယ်မြေဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးကိုးဗျ။ အရင်ခေတ်က ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန်တွေ မကွဲခင် သူတို့ကြီးစိုးတဲ့ နယ်မြေပဲ။ နောက်ပိုင်း အချင်းချင်း အကွဲအပြဲတွေဖြစ်တော့ ဒီနယ်မြေက ၃ ဖွဲ့စလုံး မသိမ်းနိုင်တော့ပဲ ကြားခံနယ်သက်သက်လို ဖြစ်သွားတာမျိုးပေါ့။ အတော်အန္တရာယ်များတဲ့ နေရာပါ။ သို့သော် အတော်လည်း လွတ်လပ်တယ်လို့ ပြောရမယ်လေ။ အခုလည်းကြည့် ဖဲဝိုင်းလာတဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ကျောမှာ ဓားရှည်တွေ လွယ်ထားကြတယ်။ အနက်ရောင်နယ်မြေဆိုတော့ ကိုယ့်အသက် ကိုယ်ကာကွယ်ဖို့ လိုမယ်လေ။

ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော့်ပုံစံကိုလည်း ကြည့်ဦး …။ အောက်က ကွန်မင်ဒိုပျောက်ကြား ဘောင်းဘီရှည်၊ကင်းဘတ်ဖိနပ်ကိုယ်စီ၊ အပေါ်က ဖရီးဂျက်ကက်စစ်စိမ်းရောင် ကိုယ်စီနဲ့။ မသိရင် ရှမ်းသူပုန်တွေလိုလို ဘာလိုလို။ ဒီကြားထဲ ကိုရွှေဘက နေကာမျက်မှန် အမဲရောင်ကြီးတပ်လို့ မသိရင် နျူးယော့ခ်မြေအောက်လောကက နာမည်ကြီးမာဖီးယားဂိုဏ်းချုပ် မေယာလန်းစကီးလ် ကြနေတာပဲ အဟီး။ သူက မေယာလန်းစကီးလ် ဆိုတော့လည်း ကျနော်က လပ်ကီးလူစီယာနို ပေါ့ဗျာ။ ဖဲသမားတွေက ကုန်းအမြင့်ကြီးဆီက ဆင်းချလာတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို အသာအယာ အကဲခတ်နေကြသေးတယ်။ အနားရောက်မှ ၄ မြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်ညီနောင်ဆိုပြီး အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ အားလုံးက မေးဆတ်ပြပြီး သူတို့ဖဲဝိုင်းကို ဆက်ဆော့နေကြတယ်။ ဖဲဝိုင်းတွေက စုစုပေါင်း ၇-၈ ဝိုင်းလောက် ဖြစ်နေတာဗျ။

ကျနော့်ကျောပေါ်က လွယ်လာတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ဖြေလိုက်ပြီး ယူလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၈ သောင်းထဲက တစ်ဝက်ကို ကိုရွှေဘလက်ထဲ လွှဲပေးလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်တစ်ဝက် လူခွဲပြီး ကြိုက်တဲ့ဝိုင်း ဝင်ဆော့ကြမယ်ပေါ့။ တစ်ချို့ဝိုင်းတွေ ဝင်အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ ပိုက်ဆံတွေကတော့ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေပေမယ့် ရိုက်နေတာက ဘူကြီးဖြစ်နေတယ်။ ဂဏန်းပေါင်းတဲ့ကလေး ကစားနည်းတွေ ကျနော်မကြိုက်ဘူးဗျ။ ရိုက်နေတဲ့လူတွေကလည်း တောသူဌေးရုပ်တွေနဲ့မို့ စိတ်မဝင်စားပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ ပိုက်ကျူး(ဖိုက်ကျိုး) ဝိုင်းနှစ်ဝိုင်းတော့ တွေ့ပေမယ့် တစ်ဝိုင်းကို လူလေးယောက်စီပဲမို့ ဝင်ရိုက်ဖို့ မအားသေးဘူးဆိုတာနဲ့ ထပ်ရှာရပြန်တယ်။ နောက်ဆုံး တစ်ချပ်မှောက်(ရှိုး) ရိုက်နေတဲ့ ဝိုင်းတစ်ခုမှာ တစ်ယောက်လွှတ်နေတာနဲ့ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

“ ဘယ်လောက်ကုတ်လဲဗျ”

“ ၁၀၀၀! ဒါပေမယ့် မင်းအခုဝင်ချင်ရင် ၅၀၀၀ ချရိုက်မှရတော့မယ်။ အရှိန်တက်နေပြီ ကောင်လေး”

“ အိုကေလေ ချတာပေါ့”

ကျောပိုးအိတ်ထဲက ကိုးဆယ်တန်တစ်အုပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဝါးကွပ်ပျစ်လေးပေါ် တက်ထိုင်ရင်း တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့ တစ်ဖက်မြို့နယ်က သစ်တောဝန်ထောက် ဘိုးတော်ရယ်၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးရှည်ရှည်နဲ့ တရုတ်အဖိုးကြီး တစ်ယောက်ရယ်၊ အသားမဲမဲအောက်သား (ဗမာပြည်သား) မျက်နှာစိမ်း နှစ်ယောက်ရယ်ဗျ။ ဖဲကစားတဲ့နည်းအမျိုးမျိုးထဲက အခုရိုက်မယ့် တစ်ချပ်မှောက်ကစားနည်းက ကျနော့်ဖေးဘရိတ်။ ကံသက်သက်မဟုတ်ပဲ ဉာဏ်ကစားရတာ။ တဖက်လူ ကိုယ့်ကိုလိမ်မလိမ် ကိုယ်နှုတ်အမူအရာကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းယူရတာ..။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ဆိုက်ကိုတွေ အများကြီးပါတဲ့ ဖဲကစားနည်းပေါ့။

မျက်နှာစိမ်း ၂ ယောက်ကို ကျနော် သတိထားမှရမယ် ဆိုတာကိုတော့ စိတ်ထဲမှာ အလိုလိုသိလိုက်တယ်။ နယ်လှည့်ဖဲသမား နယ်ကျော်လာတဲ့ ကောင်တွေက “အလုပ်သမား” (ဖဲဝိဇ္ဇာ) တွေက ခပ်များများရယ်။ လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေတဲ့ မြစ်ပြင်ဘေးမှာ မွန်ထရီ စီးကရက်တွေ တစ်ဖွာဖွာလုပ်ရင်း ဝါးကွပ်ပျစ်ပေါ် ဖဲရိုက်ရတဲ့ အရသာက အတော်ဇိမ်ရှိတာ။ တခြားဝိုင်းတွေက တဟေးဟေး တဟားဟား ဆူညံနေသလောက် ကျနော်တို့ဝိုင်းကတော့ တိတ်ဆိတ်နေတာပဲဗျ။ ကျနော်ကတော့ ဒီတစ်ခေါက် ဖဲရိုက်ရတာ အရင်အခေါက်တွေထက် ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွနေတယ်။

ခင်ဗျားတို့ ထင်သလိုပါပဲ။ ကျနော့်ဂျက်ကင်အိတ်ထောင်ထဲမှာ ဟို သစ်သားရုပ်ထုလေး ပါလာတာပေါ့။ အဲ့ဒီအတွက် ကျနော် ရှူံးကိုမရှူံးဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။ လူနီကြီးက ကျနော့်ဖက်မှာပဲ။ ဘယ်သူ့ကို ကြောက်ရဦးမှာလဲပေါ့။ စစချင်းကတော့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပုံမှန်လေး ရိုက်နေကြပေမယ့် နည်းနည်းဝိုင်းအရှိန်တက်လာတော့ ကျနော့်ဗီဇက ပြပြလာတယ်။

ဥပမာ.. တစ်ယောက်ချင်းတွေ့လို့ ကျနော်က ပိုက်ဆံအများကြီးနဲ့ ဟောက်ခေါ်ခေါ်လိုက်တယ်..။ အဲ့ဒီမှာ တစ်ဖက်လူက ကျနော့်အမြင်ဖဲကို ကြည့်ပြီး သူ့ထက်သာလောက်တယ်ထင်ပြီး မလိုက်တော့ဘူးလို့ ရှောင်ပြေးသွားရင် ကျနော်က မှောက်ထားတဲ့အောက်ဖဲကို လှန်ပြပြီး.. ဟာ.. ကျနော့်အောက်ဖဲက A ပါလား အပေါ်ဖဲလေးချပ်က 9,J,Q,K ဆိုတော့ A,9,J,Q,K ဖဲအပျက်ကြီးပဲ … ခင်ဗျာ့ဖဲက J,J,Q,Q,10 ဆိုတော့ တူးပဲ ၂ ပူးလေ… ဘာဖြစ်လို့ ထွက်ပြေးတာတုန်း.. ကျနော်အလကား လိမ်စားသလို မဖြစ်ဘူးလားဗျာ.. အားနာလိုက်တာ ဘာညာဆိုပြီး ရိသဲ့သဲ့တွေ စပြောတော့တာကိုး။

ကျနော်အဲ့လို စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေးလုပ်လေလေ တစ်ဖက်လူက ဒေါသထွက်ပြီး အယောင်ယောင် အမှားမှားတွေ လုပ်လေလေ ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် လိမ်မယ်ထင်ပြီး လိုက်လာပြန်တော့လည်း ကျနော့်ဖဲက အမှန်အကန်ဖြစ်နေပြီး အလှည့်တိုင်း ဘယ်လိမ်မှာတုန်းဗျ.. မိုက်လိုက်တဲ့လူပဲ ဆိုပြီး ပိုက်ဆံတွေ ဆွဲစားလိုက်ပြန်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ဝိုင်းက တော်တော်ကြမ်းသလို.. ဆူဆူပူပူတွေပါ ဖြစ်စပြုလာပြီ။ နံဘေးမှာချထားတဲ့ လွယ်အိတ်တွေထဲက နေ ပိုက်ဆံအကပ်လိုက်တွေ တဖုံးဖုံး ဝါးကြမ်းခင်းပေါ် ပစ်တင်ပြီး အထုပ်လိုက်ဆော်ကြတော့ ဖဲဝိုင်းထဲမှာ ငွေစက္ကူတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေတာပဲ။

ကျနော့် ပိုက်ဆံအပုံကလည်း တော်တော်လေးများလာသလို တစ်နာရီချင်းရိုက်တဲ့ ဆက်ရှင်တွေကို ၂ နာရီစီပြောင်းပြီး ဆက်ဆော့ကြတာ ညနေတောင်စောင်းစပြုလာတယ်။ တရုတ်အဖိုးကြီးကတော့ ပါသမျှပြောင်ပြီဆိုပြီး ဘေးထွက်ထိုင်နေတယ်။ မြစ်ဘေးမှာ ဝက်တစ်ကောင်ပေါ်ပြီး ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ဆီက ဝက်ကလီစာချက်နဲ့ နံကင်တချို့ .. လာပို့ထားတော့ ဂါလံပုံးနဲ့ ထောင်ထားပေးတဲ့ ရှမ်းမီးတောက်အရက်တွေနဲ့ အားလုံးသောက်စားနေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဖဲရိုက်နေရင် အရက်သောက်လေ့သောက်ထ မရှိတဲ့အတွက် အမြည်းလေး နည်းနည်းယူစားပြီး စီးကရက်ပဲ ဖွာနေလိုက်တယ်။

သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးက တော်တော်ထိနေပေမယ့် ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်က သိပ်မရှူံးသလို ပုံမှန်လေးပဲ ဆက်ကစားနေကြတယ်ဗျ။ ကျန်တဲ့လူတွေလို သိပ်ပြီး ပျာယာခတ်မနေဘူး။ ကျနော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကိုပဲ သတိထားနေရတယ်။ တချက်တချက် ဇွတ်ပြီး ဖိန့်ရမှာကို နည်းနည်းလန့်လာတယ်။ သူတို့အချင်းချင်း အချက်ပြပြီး ပင်းရိုက်မလားဆိုတဲ့ အတွေးက ဖိစီးလာလို့ မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ပြီး အသာအကဲခတ်နေရတယ်။

“ ဖိုးသက်ရေ! အခြေအနေဘယ်လိုလဲ.. ငါတော့ တော်ခဲ့ပြီ.. ပြန်မယ်လေဟ မိုးချုပ်တော့မယ်”

“ ဒီဆက်ရှင်ပြည့်ရင် ပြန်တာပေါ့ဗျာ.. အခြေအနေကတော့ ဒီအပုံကိုကြည့်လေ”

“ ဟ! မနည်းပါလား”

ကျနော့်ဘေးနား ကိုရွှေဘက ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျနော်တို့ ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံတွေ ထည့်နေတယ်။ သူလည်း နိုင်လာပုံပေါ်တယ်ဗျ။ သူဘယ်လောက် နိုင်လာသလဲတော့ မသိဘူး ကျနော့်အပုံထဲက ပိုက်ဆံကတော့ သိန်းချီနေပြီဆိုတာ သေချာတယ်။

“ ကဲ! အချိန်စေ့ပြီ နောက်ဆုံးဝမ်နင် ၃ လက် ရိုက်ကြမယ်”

ကျနော့်စကားသံအဆုံးမှာ ကျန်တဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ပိုက်ဆံတွေထပ်ထုပ်ပြီး သူတို့အပုံထဲ ထပ်ဖြည့်ကြတယ်။ နောက်ဆုံး ၃ လက်မို့ သူပြုတ်ကိုယ်ပြုတ် ဆော်ဖို့ပြင်ကြပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုရွှေဘက ကျနော့်ကို အသာလေး လက်ကုတ်လာတယ်။ အဓိပ္ပါယ်က တော်ပြီ မလုပ်နဲ့တော့လို့ ပြောချင်တာ။ တစ်ချပ်မှောက်ဖဲက တစ်ချိန်လုံး ဘယ်လောက်နိုင်ခဲ့နိုင်ခဲ့ ဝိုင်းသိမ်းခါနီး တစ်ချက်မှားလိုက်ရင် အပုံလိုက်ကြီးလည်း ပြုတ်သွားနိုင်တာကိုး။ ဒါကြောင့် ကျနော့်ကို လျှော့လိုက်ဖို့ ပြောနေတာ။ ဆိုလိုတာက တစ်ဖက်လူ ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် မလိုက်ဘူးဆိုပြီး ပြေးခိုင်းတာ။ ဥပေဒအရ ဖဲမကောင်းလို့ မလိုက်ဘူးဆိုလည်း နေလို့ရနေတာကိုးဗျ။

ပထမတစ်လက် ဖဲစဝေကတည်းက တဝုံးဝုံးနဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အလယ်ပုံကို ပစ်သွင်းပြီး ခေါ်ကြတယ်။ ကျနော်မလိုက်ဘူး။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါကို ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်ထဲက တစ်ကောင်က မဲ့သလိုလို လုပ်ပြတယ်။ ဇ မရှိတဲ့ စကြောက်ပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ ဗီဇကပြလာတယ်။ ဒုတိယအလှည့် ဖဲဝေလိုက်တော့ ကျနော့်အပေါ်ဖဲက စပိတ် A။ မှောက်ထားတဲ့ အောက်ဖဲကို လှန်မကြည့်ရသေးပဲ ပိုက်ဆံတစ်သောင်းအုပ် အလယ်ကို ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။

“ ဇ ရှိရင် လိုက်ကြည့်လိုက် တစ်သောင်း!”

တစ်သောင်းစီ အားလုံးပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ တတိယဖဲတစ်ချပ်စီ ထပ်ဝေတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ကကောင် အမြင်မှာ J,J ဖြစ်သွားပြီ။ ဝန်ထောက်ကြီးက 9,9။ နောက်တစ်ယောက်က Q,9။

“ ၅ သောင်းခေါ်တယ်ကွာ”

“ လိုက်တယ်.. လိုက်တယ်.. ချတယ်.. ဖုန်း.. ဖုန်း… ဖုန်း”

J ပူးထားတဲ့ကောင်က ၅ သောင်းဆိုတာကို ကျနော်အပါအဝင် အားလုံးက ပိုက်ဆံအုပ်တွေ ပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ စတ္ထုထဖဲချပ် ဆက်ဝေကြပြန်တယ်။ ကျနော်အခုထိ မှောက်ထားတဲ့ဖဲချပ်ကို မကြည့်ရသေးဘူး။ အပေါ်မှာ လှန်ထားတာက A,Q,10။ ခုနက J,J ဖြစ်နေတဲ့ကောင်ဆီ 9 တက်သွားလို့ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ ဝန်ထောက်ဘိုးတော်က 9,9,10။ ကျန်တဲ့ တစ်ယောက်က Q,9,10။

“ တစ်သိန်း!!”

ကျနော့်မှောက်ဖဲကို ကျနော်လုံး၀ ပွတ်မကြည့်သေးတာ သူတို့မြင်ထားတော့ တစ်သိန်းဆိုပြီး ပစ်ထည့်လိုက်တာကို နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။ ဝန်ထောက်နဲ့ ဟိုတစ်ကောင်ကတော့ မလိုက်တော့ဘူး ပြေးတယ်ဆိုပြီး ရပ်သွားတယ်။

J,J,9 ကျထားတဲ့ လူစိမ်းက စီးကရက်တစ်လိပ် မီးငြှိသလိုလုပ်ရင်း သူ့ပိုက်ဆံအပုံကို ကိုင်လိုက်၊ သူ့အောက်ဖဲ မှောက်ထားတာကို ကြည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ပြီးမှ ဆတ်ကနဲ ပိုက်ဆံတစ်သိန်းအုပ်ကို ပစ်ထည့်လာတယ်။ လိုက်တယ်ပေါ့လေ။ ပဉ္စမမြှောက်ဖဲချပ်ကို ဆက်ဝေလိုက်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ချင်း ရင်ဆိုင်ရပြီ။

“ ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”

တခြားဝိုင်းတွေဆီ လူတွေလည်း ဝိုင်းသိမ်းသွားပြီး ကျနော်တို့အနားမှာ လာရပ်ကြည့်နေကြတာမို့ အော်ဟစ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဟိုကောင့်ဖဲက အမြင်မှာ ထရွိုင် ဖြစ်သွားပြီကိုး။ J,J,9,J နဲ့ အောက်ကမှောက်ဖဲ။ ကျနော့်ဟာက အမြင်မှာ A,Q,10,K။

ပွဲက အတော်လှနေပြီ။ လုံးဝမကြည့်ရသေးတဲ့ အောက်ဖဲကို ကျနော် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်ဖို့ပြင်တယ်။ မပွတ်ခင် ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို အသာအယာ လက်နဲ့ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်သေးတယ်။ စိတ်ကိုလျှော့ချထားရင်း ကျနော့်အောက်ဖဲကို အသာလေး ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ J ဖြစ်နေတယ်။ အပေါ်က ဖဲတွေနဲ့ပေါင်းလိုက်ရင် A,K,Q,J,10 စီနီယာ။ သူ့ဖဲ J ၃ လုံး ထရွိုင်ထက်သာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အောက်ဖဲရှိသေးတယ်။ သူ့အောက်ဖဲက 9 ဖြစ်နေရင် J,J,J,9,9 ဟောက်စ်။ အဲ့လိုဖြစ်နေရင် ကျနော်ရှူံးမယ်။

ဒါပေမယ့် ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ဟိုလူနှစ်ယောက်ဆီမှာ 9 သုံးချပ်ပါသွားပြီ.. သူ့ဆီက 9 တစ်ချပ် ပေါင်းလိုက်ရင် 9 လေးချပ်ကုန်ပြီ။ ဖဲတစ်ထုပ်မှာ ဂဏန်းတစ်ခုကို ၄ ချပ်စီပဲ ပါတာမလား။ ဒါဆိုသူ့အောက်က 9 မဟုတ်တော့ဘူး။ သူ့အောက်ဖဲ J ဆိုရင်တော့ J,J,J,J,9 ၄ ခု တက်ထရာဖြစ်ပြီး ကျနော့်ကိုနိုင်မယ်။

ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ J က ကျနော့်မှောက်ဖဲဖြစ်နေပြီ။ ဒီထက်ပီတာ ဘာရှိဦးမလဲဗျာ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ် လူတွေအမြင်မှာ သူ့ဖဲက အမြင်သာနေတယ်။ ကျနော် မထီတရီပြုံးပြီး ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်မိသေးတယ်။

“ ဖြောင်း! ရှိုးးး အပုံပြောင်းးး”

တစ်ဖက်လူက ရှိတဲ့ပိုက်ဆံတွေ အကုန်လုံးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပုတ်လိုက်ရင်း ခေါ်လိုက်ပြီ။ အလယ်ပုံက ပိုက်ဆံတွေအပါအဝင် သူကောကိုယ်ကော ရှိတာ အကုန်ရိုက်မယ်တဲ့။ သနားစရာသတ္တဝါပေပဲ ဟာဟ။ ကျနော့်အောက်က ဘာဖဲမှောက်ထားမှန်း မသိပဲ ဇွတ်စိမ်ခေါ်တော့တာကိုးကွယ်။ ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောသေးပဲ အလယ်ပုံထဲက ပိုက်ဆံတွေကို အစီအရီလေးဖြစ်အောင် ထပ်နေမိသေးတယ်။ ပြီးမှ ပြုံးစိစိကြည့်ရင်း..

“ လိုက်တယ်ဗျာ! အပုံတိုက်”

“ အေးး လိုက်ရင် …ငါစားတယ် အကုန်”

“ အမယ်.. ဘာကိစ္စ စားမှာလဲ။ ခင်ဗျာ့အောက်ဖဲက ဘာမှမကျန်တော့တာလေ”

“ ဟော့ဒီမှာ… ဒါနဲ့စားတာကွာာာ”

ပိုက်ဆံအပုံကို သိမ်းယူဖို့ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူက မှောက်ထားတဲ့ သူ့ဖဲကို လှန်ပြ လိုက်တော့ J။ J,J,J,J,9 J ၄လုံး တက်ထရာ။

ဖဲတစ်ထုပ်မှာ J က ၄ ချပ်ပဲရှိတာ။ အခု ကျနော့်အောက်ဖဲတစ်ချပ်နဲ့ဆို ၅ ချပ် ဖြစ်နေပါပေါ့လား။ သဘောပေါက်သွားတဲ့ကျနော် အောက်ဖဲကို ချက်ချင်းလှန်ပြလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဖဲက A,K,Q,J,10 စီနီယာ။

“ ကျနော့်အောက်ကလည်း J ပဲဗျ.. J ၅ ချပ် ဖြစ်နေတယ်.. ကဲ ရော့ရော့”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ခြေသလုံးမှာ သားရည်ကြိုးနဲ့စည်းပြီး ဖွက်ယူလာတဲ့ ဆင်စွယ်ရိုးတပ် မောင်းချဓားနဲ့ ပိုက်ဆံအပုံကို လှမ်းယူဟန်ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူရဲ့လက်ကို လှမ်းတွက်လိုက်တယ်။ လက်ကို ဓားနဲ့အခွဲခံလိုက်ရလို့ နောက်ပြန်ဆုတ်သွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကျနော် နောက်ပြန်လှဲအိပ်ပြီး သူ့ မျက်ခွက်ကို တည့်တည့် ဆောင့်ကန်ချလိုက်တော့ အင့်ကနဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကျနော့်လှုပ်ရှားမှုတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဖြစ်နေချိန်မှာပဲ ဘေးက ကိုရွှေဘက ပိုက်ဆံအထပ်လိုက်ကို လုယူပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထည့်ပြီးသွားပြီ။

ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ကုန်တဲ့ အခြေအနေမှာ အသားမဲမဲနောက်တစ်ကောင်ကို ကိုရွှေဘ အရက်ပုလင်းနဲ့ ရိုက်ချလိုက်တာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်က ဝါးကြမ်းခင်းပေါ်ကနေ မြေကြီးပေါ် နောက်ပြန်လိမ့်ချလိုက်ပြီ။ နေဝင်ရီတယောမှာ လူရိပ်တွေ ရှုပ်ထွေးသွားသလို

ဖုံး..ဒိုင်း..ခွပ်.. ကျား..အား

အသံတွေ ဆူညံကုန်တယ်။ ဟိုကောင်တွေက အုပ်စု တော်တော် တောင့်တယ်ဗျ။ တခြားဝိုင်းကနေ ထလာတဲ့ လူတွေထဲမှာ သူတို့လူတွေ အများကြီးပါလာမှန်း အခုမှသိရတယ်။ အရပ်မြင့်ပြီး ဗလတောင့်တဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ တခွပ်ခွပ်ထိုးချက်၊ တွေ့ကရာ ရေအိုး၊ ဝါးဆစ်ပိတ်တွေနဲ့ ဆွဲရိုက်တာတောင် လူတွေက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အုံလာတုန်းပဲ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားလွှတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကောင်တွေပါ ဝိုင်းလာပြီ။ ကျနော်တို့နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိတဲ့ လူတချို့လည်း ပြေးကုန်ပီဗျ။

“ ဖိုးသက် ငါ့အနားက မခွာနဲ့ ကျောချင်းကပ်ထား”

သူတို့အုပ်စုက တဖြေးဖြေး ဝိုင်းလာတယ်ဗျ။ ကျောချင်းကပ်ထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ခံဆုတ်ဆုတ်လာကြရင်း နောက်ထပ်ဆုတ်လို့ မရတော့ဘူး။ အနောက်မှာ ရေတဝေါဝေါစီးနေတဲ့ ရွှေလီမြစ်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာက ထွက်ပေါက်မရှိအောင် ဝိုင်းထားတဲ့ ဓားရှည်တွေ တလက်လက်နဲ့ လူအုပ်။ သေချာတာကတော့ ဒီအခြေအနေ ရောက်နေတာတောင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးက ကြောက်စိတ်နည်းနည်းကလေးတောင် မရှိဘူးဆရာ။

ဒိုင်း..ဒိုင်း.. ဖောက်.. ဖောက်!

သေနတ်သံနှစ်ချက်ဆက် ကြားလိုက်ရပြီး ကျနော်တို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဓားလွှတ်ကိုင် လူအုပ်ကြားထဲက သဲနဲ့ကျောက်စရစ် ရောနေတဲ့ မြေသားပွပွတွေ ဖောက်ကနဲ ဖောက်ကနဲ ဖွာတက်သွားလို့ အားလုံး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ မြစ်အောက်ခြေကနေ ကမ်းစပ်နားအတိုင်း လူ ၃ ယောက် တက်လာတဲ့အထဲက လှမ်းပစ်တာဗျ။ သူပုန်တွေထင်ပြီး နှစ်ဖက်စလုံး တစ်ယောက်မှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ရဲတော့ဘူး။ အနားရောက်လာလို့ မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်တော့မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူက သားရည်တုဂျာကင်နီညိုရောင် ဝတ်ထားတဲ့ လူဝကြီး၊ ပုဆိုးတိုတိုဝတ်လို့ ခါးမှာ စစ်ခါးပတ်နဲ့ ဓားမြှောင်တစ်လက်နဲ့ သေနတ်အိတ်ကိုပတ်ထားလို့ လက်ထဲမှာတော့ စစ်သုံးပစ္စတို တစ်လက်။ တပည့်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ ခပ်ပိန်ပိန် လူနှစ်ယောက်ရဲ့လက်ထဲမှာ ဗလချိုက်သေနတ်လို့ ခေါ်တဲ့ တော်မီဂန်းတွေကိုင်လို့။

“ ဓားတွေအကုန် ပစ်ချလိုက်စမ်း.. အကုန်သေကုန်မယ်.. ဒူးထောက်ထား ခေါင်းပေါ်လက်တွေတင်ထား ခွေးမသားတွေ”

…. ….. …..

“ မင်းတို့နှစ်ကောင်ကိုလည်း ငါနားရင်းအုပ်မိတော့မယ်.. ဒီနေရာအထိ လာကမြင်းကြောထတယ် … ဟုတ်လား”

“ ဟာ! ကိုပန်းရိုင်း (အဲလေ.. ရောကုန်ပြီ ခွိခွိ မှားလို့ ပန်းရိုင်းမဟုတ်ဘူး) ဟာ! ကိုမြင့်အောင်ကြီး … ဟီးဟီး.. လေးမြင့်အောင်ပါလား”

ကဲ! နည်းနည်းတော့ ရှင်းပြမှရတော့မယ်ဗျ။ အခု အဲ့ဒီမြင့်အောင်ဆိုတဲ့လူက သူပုန်လည်းမဟုတ်ဘူး။ စစ်ဖက်ကလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘာလဲဆိုတော့ ဓားပြ ပါခင်ဗျ။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော်တို့နယ်မှာ အင်မတန် ဖိန့်ဖိန့်တုန်ရတဲ့ ဓားပြကြီးပါ။ ဟိုအရင်တစ်ခါက ကျနော် အာလူးဖုတ်ဖူးတဲ့ ဗကပ ကျားကြီးရဲ့ တပည့်ကျော်ပေါ့။ ရင်ကွဲတောင်တိုက်ပွဲမှာ ဗကပတွေ ပြိုကွဲသွားတော့ သူက ဟိုဖက်ကိုလည်း ထွက်မပြေး၊ လက်နက်လည်းမချပဲ ရူးသလိုပေါသလိုလုပ်၊ လက်နက်တွေ တစ်နေရာမှာ ဖွက်ခဲ့ပြီး ကျနော်တို့မြို့ထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ခပ်တည်တည် လာနေတာဗျ။ နဂိုကတည်းကလည်း ကျနော်တို့ရပ်ကွက်က သူ့ချက်မြုပ်ကိုး။ ဘယ်သူမှလည်း သူ့ကို ဒုက္ခမပေးကြတော့ အေးဆေးပဲ။ ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း ချန်ထားခဲ့တဲ့ လက်နက်တွေ သွားသွားယူပြီး တခြားနယ်တွေမှာ ဓားပြပတ်တိုက်တော့တာပဲဗျ။ ကိုယ့်မြို့ကိုယ့်ရွာတစ်ခုပဲ ချမ်းသာပေးတယ်။ ကျန်တဲ့နေရာတွေ လှည့်ပြီးတိုက်နေတော့တာ။ သူ အဲ့လိုလုပ်နေမှန်း လူတော်တော်များများက ရိပ်မိပေမယ့် ဒဲ့တော့ ဘယ်သူမှမပြောရဲဘူး။ ရဲဆိုတဲ့ ကောင်တွေကလည်း ကျနော်တို့လို မငြိမ်းချမ်းတဲ့ဒေသမျိုးမှာ ဘာမှ အာဏာစက်ပြရဲတာမှ မဟုတ်တာကိုး။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်နာချိုသွေးနေကြတာမျိုးလေ။

ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘကိုတော့ တော်တော်ချစ်ပြီး အလိုလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကိုတော့ အဘိုးမျက်နှာနဲ့ ပစားပေးရှာတာပါ။ ရယ်စရာပြောရရင် ကျနော့်အဘိုးအသုဘမှာ အလောင်းမြေချတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ လူတွေကြားထဲ “အလေးနီ” ပြုရင်း ရဲဘော်ကြီး သွားလိုရာသို့သွားနိုင်ပြီလို့ အော်၊ ခါးကြားထဲက ဖွက်ယူလာတဲ့ သေနတ်ကို မိုးပေါ်ထောင်ဖောက် ပစ်လိုက်တာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲကို ဖြစ်ဖူးတယ်။ နည်းနည်း ဂေါက်တောက်တောက်ရယ်ဗျ။ ကျနော့်အဘိုးခင်မျာ သေတာတောင် ဓားပြတွေက လာအလေးပြုတာခံရရှာမှန်း မသိသွားရရှာဘူး ဟီးဟီး။

ဧရာဝတီမြစ်ဖျားကနေ စက်လှေတစ်စင်းကိုလုပြီး မြစ်ကြောင်းအတိုင်း စုန်ဆင်းသွားရင်း မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်ရွာတွေ ဓားပြဝင်တိုက်သွားတာ မန်းလေးရောက်သွားတယ်။ မန်းလေးရောက်တော့ သင်္ကြန်တွင်းကြီးဆိုပဲ။ အဲ့မှာ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး သင်္ကြန်မှာ မူးကြောင်ကြောင်နဲ့ ဝင်ကဲရင်း အမူးလွန်ပြီး မဏ္ဍပ်ပေါ်တက်ကတာ ခါးကြားထဲက သေနတ်ကို လူမြင်ပြီး အဖမ်းခံလိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုဖမ်းသွားတာတောင် အမူးပြေမှ သိတယ်ဆိုပဲ။ အမှုတွေက များလွန်းလို့ အမှုစစ်တာတောင် နှစ်ချီတယ်။ ထောင်ကျတော့လည်း အားလုံးပေါင်းလိုက်ရင် အနှစ်တစ်ရာလောက်ရှိမလား မသိဘူး။ ပြန်ကို မလွှတ်တော့ဘူး ထင်နေတာ။ ကံကောင်းချင်တော့ အာဏာသိမ်းပြီး တက်လာတဲ့ အစိုးရလက်ထက်မှာ လွှတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ ပြန်ထွက်လာတာဗျ။

တခါတလေ အရက်မူးရင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနာမည် တတပီး ဒီမအေလိုးကြီးက ငါ့ကျေးဇူးရှင်ပါကွာလို့ မေတ္တာပို့တတ်တယ် ဟီးဟီး။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီပြန်လွှတ်လာတဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ မနေတော့ဘူး။ ဘယ်တွေရောက်နေမှန်းလဲ သေချာမသိရပေမယ့် တခါတလေကြတော့ ပြန်ပြန်ပေါ်ချင် ပေါ်လာတတ်တယ်။ သူလုပ်လို့ ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘ ဒုက္ခရောက်ဖူးသေးတယ်ဗျ။

အသုဘတစ်ခုမှာ ကျနော်တို့ ဖဲချနေတုန်း ညဖက်ကြီး ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး သူ့ပစ္စည်းတွေသိမ်းထားပေးဖို့ လာညောင်တယ်။ ကျနော်တို့ကလည်း ဖဲအရှိန်တက်နေတော့ အင်းအင်း အိမ်မှာဝင်ထားသွားလိုက်လို့ အလွယ်ပြောလိုက်တာပေါ့။ နှစ်ယောက်သား ဖဲဝိုင်းသိမ်းလို့ ဝေလီဝေလင်း အိမ်ပြန်လာတော့ ကိုရွှေဘက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်နေပြီမို့ ထုံးစံအတိုင်း နံပြားရိုက်ဖို့ မီးမွှေးမယ်ဆိုပြီး နံပြားဖိုကိုဖွင့်လိုက်တော့ သောက်ကျိုးနဲ! ဂုန်နီအိတ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ စစ်သုံးရိုင်ဖယ် ၄ လက်ရယ်၊ လက်ပစ်ဗုံး ၅ လုံး၊ ကျည်ဆံတွေဖြစ်နေလို့ နှစ်ယောက်သား ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြစ်ပြီး ဖွက်လိုက်ရတာဗျာ။ သူ့ပစ္စည်းတွေ ပြန်လာမယူမချင်း ညဖက် နှစ်ယောက်လုံး အိပ်လို့ကိုမပျော်တာ။ မတော် စစ်ထောက်လှမ်းရေးက သတင်းရလို့လိုက်လာရင် နေရင်းထိုင်ရင်း ဂျေးအောင်းရမယ့် အပေါက်ဗျ။

တသက်လုံး ဓားပြတိုက်စားနေပေမယ့် ချမ်းလည်းမချမ်းသာပါဘူး။ လူကသာ ဝတုတ်တုတ် ပုံဆိုးဆိုးကြီးနဲ့ ကျပ်သိပ်မပြည့်တာ .. ဖွန်က အသေကြောင်တာကိုး။ မိန်းမတွေ အတော်များများယူပြီး အကုန်လုံးကို ပံ့ပိုးနေရတယ်လို့လည်း ကြားဖူးတယ်။ ကဲ.. ကျနော်လည်း လေကြောရှည်သွားပြီ ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရအောင် ဟီး။

ဖဲဝိဇ္ဖာများအဖွဲ့က အဖွဲ့သားတွေ အခု မြစ်ကမ်းဘေးမှာ ဒူးကလေးတွေထောက်ပြီး ခေါင်းပေါ်လက်ကလေးတွေတင်လို့ မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ ဖြစ်နေရှာပြီ။ ခုနက ခုတ်ကြထစ်ကြ ဆော်ကြပြီဆိုပြီး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေကလည်း အခုမှ အနားပြန်ကပ်လာပြီး အခြေအနေ ကြည့်နေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ စိတ်လျှော့ချလိုက်လို့ မောမောနဲ့ ကျောက်စရစ်ခဲတွေအပေါ် ဖင်ချထိုင်ပြီး ချွေးသုတ်ရင်း မွန်ထရီတစ်လိပ်လောက် ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကောင်တွေရဲ့ နောက်ကျောကနေ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီးရဲ့ တပည့်နှစ်ယောက်က ဗလချိုက် သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ထားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ကျော်ဟိန်းဂိုက်ဖမ်းထားတဲ့ ကိုမြင့်အောင်က သူတို့အရှေ့မှာ ခါးထောက်ပြီး တစ်ယောက်ချင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် စေ့စေ့လိုက်ကြည့်နေတယ်။

“ မင်းတို့ကောင်တွေ အောက်ပြည်အောက်ရွာကနေ ဒီနေရာအထိ တက်လာပြီး လူပါးလာဝတယ် …။ အေး.. ဒီနေရာ မင်းတို့ သင်္ချိုင်းလို့သာ မှတ်ပေတော့”

“ ကျနော်.. ကျနော်တို့ မသိလို့ပါ ဗိုလ်လုံ”

“ လီး ဗိုလ်လုံလား… ရဲဘော်မြင့်အောင်ကွ.. ဗမာပြည် ကွန်မြူနစ်ပါတီကကွ …။ မင်းတို့ အပျောက်ရှင်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့ သူတွေက ငါ့ညီနဲ့ငါ့တူပဲ။ လူလူချင်း ခေါင်းပုံဖြတ် လှည့်စား၊ နိုင့်ထက်စီးနင်းလုပ်တဲ့ မင်းတို့ကောင်တွေကို ငါသေဒဏ်ပေးမယ်”

ဟီး! ကိုမြင့်အောင်ပြောတာလည်း ဟုတ်သလိုလိုပဲနော်လို့ တွေးမိပြီး ရယ်ချင်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရသေးတယ်။

“ မလုပ်ပါနဲ့ ရဲဘော်ကြီး …။ ကျနော်တို့ နောင်တရပါပြီ။ နောက်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူးဗျာ .. အီးဟီးဟီး”

သူတို့အဖွဲ့ထဲက တစ်ကောင်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ အော်ငိုလိုက်တယ်။ အနောက်က ကိုမြင့်အောင် တပည့်နှစ်ယောက်ကလည်း သေနတ်မောင်းတွေ တဖြောင်းဖြောင်း ဆွဲတင်လိုက်ပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ လက်ပိုက်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ကိုရွှေဘက တစ်စခန်းထပြန်တယ်။

ဟိုကောင်တွေပစ်ချထားတဲ့ ဓားရှည်တစ်လက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်နေတဲ့ လူအုပ်ရှေ့ကို သွားရပ်လိုက်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကိုရွှေဘကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ကျနော်သိတယ် ဒီလူ ဒေါသတအားထွက်နေတယ်။ ဒေါသထွက်ရင် ဘာဖြစ်တတ်လဲဆိုတာ ကျနော်က ဆရာတပည့်မို့ သေချာသိတယ်ဗျ။

“ လူအုပ်နဲ့များ ငါတို့ကို ဝိုင်းလုပ်ချင်သေးတယ် ဟုတ်လား…. မအေပေး အောက်သားတွေ.. မင်းတို့ လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ရမယ် ထင်နေလား … ဒီမှာကြည့်စမ်း.. တွေ့လား .. ဒီမှာ.. ဒီမှာ”

“ ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”

ဘေးကရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက အာမေဋိတ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဒူးထောက်ထားတဲ့ လူအုပ်ကလည်း မျက်လုံးပြူးပြီး ကိုရွှေဘကို မော့ကြည့်နေကြတယ်။ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် တရှူးရှူးတရှားရှားဖြစ်ရင်း ကိုယ့်လက်ကိုယ်ကို ဓားရှည်နဲ့ ခုတ်ပြ လှီးပြနေတာကိုးဗျ။ ရာဘာတုံးကို လှီးနေတဲ့အတိုင်း ဘာမှကို မဖြစ်တာဗျ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားကို ပြောင်းပြန်ကိုင်၊ ဓားဦးအချွန်နဲ့ ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ် ပြန်ထိုးဆွပြလိုက်၊ ဗိုက်ပေါ်မှာ လွှဆွဲသလို အသွားနဲ့ အင်္ကျီလှန်ပြီး ဆွဲပြနေတာ။ ခြစ်ရာကလေးတောင် မထင်ဘူးလေ။ ဒီနယ်သားမဟုတ်တဲ့ လူတွေကတော့ နားမလည်တဲ့ မျက်နှာလေးတွေနဲ့ ကြောက်လန့်တကြား ကြည့်နေပေမယ့် ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက ဝက်ကုန်းဟေ့.. ဝက်ကုန်းဆိုတဲ့ အော်သံတွေ ထွက်လာတယ်။

ဟုတ်တယ်ဗျ! အဲ့ဒါ ဝက်ကုန်းထတယ်လို့ ကျနော်တို့နယ်မှာခေါ်တယ်။ လွယ်လွယ်ပြောရရင် ကာယသိဒ္ဓိ ပြီးတာပါပဲ။ အဲ့ဒီဟာကို ဝက်ကုန်းဆေးထိုးထားတယ်လို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး ဖြစ်နေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ဒေါသထွက်လာပြီဆို ဘာနဲ့ခုတ်ခုတ် ဘာနဲ့ရိုက်ရိုက် ဘာမှကိုမဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုရွှေဘ လူပျိုဘဝက ရှမ်းဘုန်းကြီးတစ်ပါးဆီမှာ အဲ့ဒီအင်းကို ကြေးစုတ်ကြီးနဲ့ ကျောမှာထိုးပြီး တင်ထားတယ်လို့ ပြောဖူးတယ်။ ထိုးတဲ့လူ စုစုပေါင်း ၃ ယောက်မှာ ကျန်တဲ့လူ ၂ ယောက်က ဆက်မထိုးနိုင်ပဲ ဆေးမအောင်ခင် ရပ်လိုက်ရတယ်။ ခပ်ရွတ်ရွတ် ကိုရွှေဘကတော့ ပြီးအောင်ဆက်ထိုးလိုက်တာ ဝက်ကုန်းမှော်အောင်တယ်လို့ ပြောတာပဲ။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဒီလိုမျိုး ဝက်ကုန်းထလာရင် အားလုံးဝေးဝေးက ရှောင်ရတော့တာပေါ့။ ကျနော့်မျက်စိရှေ့တင် အဲ့လိုထထဖြစ်တာ ၃-၄ ခါလောက် မြင်ဖူးတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန်အချိန် အလစ်ချောင်းပြီး တွယ်အပ်နဲ့ ထိုးကြည့်တာ နာလို့ အဆဲခံရဖူးတယ်။ သူ့ဟာက ဒေါသထွက်မှ စွမ်းတာမျိုးကြီး။ ဘယ်လိုမှန်းမသိပါဘူး။

ဝက်ကုန်းဆေး စွမ်းမစွမ်းတော့ မသိဘူး။ နောက်ပိုင်း ဦးဇင်းဝတ်ကြီးနဲ့ မန်းလေးမှာ ဆေးရုံတင်ရသေးတယ်။ ဆရာဝန်တွေက သူ့ကို ကောင်းကောင်းမကုပေးလို့ဆိုပြီး ဒေါသထွက်နေတာ၊ လူကဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ နာ့စ်မတွေ သူ့အသားထဲအပ်ထိုးတာ အပ် ၃-၄ ချောင်းကုန်သွားတယ် ထိုးလို့ကိုမရဘူး။ ဘေးနားကနေ ဦးဇင်းစိတ်လျှော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘုရားသားတော်ဖြစ်နေပြီဆိုတာလေး နှလုံးသွင်းဆိုတော့မှ အေးး တဲ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အပ်က ပလွတ်ဆို ဝင်သွားတယ် ဟီး။

“ ကိုရွှေဘ.. တော်တော့ဗျာ”

ကျနော်ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထရပ်လိုက်ရင်း ကိုရွှေဘ လက်ထဲက ဓားရှည်ကိုလုပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ခုနက ဒီလောက်စိတ်မညစ်ဘူး။ အခုမှ ခေါင်းပူလာတယ်။ ဟိုဓားပြမြင့်အောင်က စိတ်သိပ်မှန်တာ မဟုတ်ဘူး။ အကုန်လုံး ပစ်သတ်ပစ်တော့မလို လုပ်နေပြီ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ကြောင့် လူ့အသက်သေမှာကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကိုရွှေဘကို အတင်း ရေစပ်နားကို ဆွဲခေါ်လာပြီး

“ တော်ပြီ ဆရာသမား.. လစ်ကြစို့”

လို့ အတင်းဖြောင်းဖြနေရတယ်။

“ ဟိုဘိုးတော်ကိုလည်း ကြည့်ကျက်ပြောဦး အကုန်သတ်ပစ်တော့မှာလား မသိဘူး”

ကျနော့်စကားကို အရေးမစိုက်သလိုလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံထည့်ထားတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ပစ်ပေးရင်း ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မြစ်ရေနဲ့ မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးနေတယ်။

“ ပီအောင်း အောက်သားများ နားမလည်ဝေး သွားပစေတော့”

စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်တူတဲ့ ကိုရွှေဘက

“ ကိုအောင် ဗမာပြည်က လူတွေမို့ နားလည်ပါးမလည် လာလုပ်တာပါ။ လွှတ်ပေးလိုက်ပါ။”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ထ..ထ.. အကုန်ထွက်သွား ..။ နောက်နောင် ဒီနယ်တစ်ဝိုက် ထပ်တွေ့ရင် အသေသတ်ပစ်မယ် ကြားလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ကျေးဇူးကြီးပါပေတယ် ဆရာကြီး”

အခုမှ သတ္တိပြချင်တဲ့ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူအုပ်ကြီးထဲက ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေက တုန်တုန်ရီရီထလာတဲ့ ကောင်တွေကို သေကုန်မယ်.. ဘာမှတ်သလဲ ဘာညာနဲ့ နားရင်းဝင်အုပ်၊ ဖင်ပိတ်ကန် ဝင်လုပ်လိုက်ကြသေးတာ မြင်ရလို့ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရသေးတယ်။ အားလုံးရှင်းသွားတော့မှ ကျနော့်ကျောပိုးအိတ်ထဲက ၂ ရာတန်အုပ်တချို့ထုတ်ပြီး ပိုက်ဆံ ၅ သောင်းလောက်ယူ၊ ကိုမြင့်အောင်ကြီးကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။

“ ရော့! လေးမြင့်အောင် ဟီးဟီး”

“ အမယ်.. ငါက မင်းပိုက်ဆံ ဘာလုပ်ရမှာလဲ”

“ ပါတီရံပုံငွေလို့ သဘောထားလိုက် ဟီးဟီး ယူပါဗျ”

“ အေး.. ငါလည်း လုပ်ငန်းသိပ်မကောင်းတာ ကြာပြီ… ပေးကွာ..။ အေဘေး မင်းတို့နှစ်ကောင် နောက်ထပ် ဒီဖက်လာပြီး မကမြင်းနဲ့။ ထပ်တွေ့ရင် နားရင်းတီးခံရမယ်။ အခုတောင် ငါနဲ့တွေ့လို့ ကံကောင်းတယ်မှတ် ဟွန်း”

“ လာတော့ပါဘူးဗျာ… တာ့တာ မိုးချုပ်နေပြီ ပြန်တော့မယ်”

အပြန်လမ်းမှာ ခုနက ကျနော်နဲ့တစ်ဝိုင်းထဲ ရိုက်ခဲ့တဲ့ သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးရဲ့ ဂျစ်ကားနဲ့ လမ်းကြုံနေလို့ စက်ဘီးပါတင်ပြီး ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် လိုက်လာခဲ့တယ်။ တခြားလမ်းကြုံလိုက်လာတဲ့ ဖဲသမားတွေလည်း ပါလာလို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာကြတာပေါ့လေ။ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး အကြောင်း ဝိုင်းမေးနေကြလို့ သူနဲ့ရင်းနှီးတဲ့ ကိုရွှေဘက အတိတ်ဇာတ်ကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြနေတာကို အားလုံးက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတယ်။

တခါက ကျောက်သွားတူးရင်း (အမှန်ကတော့ ကျောက်တွင်းမှော်ထဲ ဂျပိုးသွားထိုးတာပါ) အပြန်မှာ (တစ်ပတ်လျှောက် ခြေလျင်လျှောက်ရတဲ့ခေတ်) စားရိတ်ပြတ်လို့ စားစရာမရှိတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မမျှော်လင့်ပဲ ဓားပြမြင့်အောင်နဲ့ လမ်းမှာတွေ့တဲ့အကြောင်း၊ အားကိုးတကြီး အကူအညီ တောင်းလိုက်တော့ သူ့မှာလည်း ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် မပူနဲ့ကွာ ဆိုပြီး စားရိတ်ပေးရန်အလို့ငှာ ကားလမ်းမပေါ်တက်ပြီး ဖြတ်လာတဲ့ကားကို သေနတ်ဖောက်ပြီး ဓားပြတိုက်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့အခါ .. တားမိတဲ့ကားက ညနေမိုးချုပ်စဆိုတော့ စစ်ကားဖြစ်နေမှန်းမသိ ဖြစ်နေတော့ ကားပေါ်ကနေ သေနတ်တွေနဲ့ လှမ်းဆော်တော့ နှစ်ကောင်သား ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးခဲ့ရကြောင်း အစရှိသဖြင့် ဟာသလေးတွေဖောက်ပြီး အာလူးဖုတ်တော့ တစ်ကားလုံး တဝါးဝါးနဲ့ပေါ့ဗျာ။

စွန့်စားမှုနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ငယ်ကတည်းက အလိုလိုနေရင်း ကြိုက်မိခဲ့ပြီး လူဆိုးလူမိုက်ဖြစ်လာရတဲ့ ကျနော်ကတော့ ဖဲသိန်းချီနိုင်လာပေမယ့် ပျော်မနေပဲ.. စိတ်ကောက်ပြီး အတွေ့မခံတော့တဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးဆီကိုပဲ စိတ်ရောက်နေမိတော့ သူတို့ပြောနေတာတွေ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ။ အိမ်မြန်မြန် ပြန်ရောက်ချင်နေပြီဗျာ။ ကျနော့်ဆရာမလေးကို လွမ်းလှပြီဗျ။

နေဝင်မိုးချုပ်လို့ ည ၈ နာရီစွန်းစွန်းလောက်မှာ ကျနော် အိမ်ကနေ တိတ်တိတ်ကလေး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ ဦးတည်ရာက ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ ခြံဖက်ဆီကိုဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ရိပ်မိမှာပါလေ။ မြစ်နံဘေးမှာ ခုတ်ကြထစ်ကြတဲ့ ဇာတ်လမ်းက ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တနေ့ မနက်မှာပဲ အလိုလို သတင်းပျံ့နှံ့ကုန်တော့ ဇာတ်လိုက်ကျော် နှစ်ယောက်မှာ ဒုက္ခတွေများကုန်တာပေါ့။ ကိုရွှေဘအဖေ တရုတ်ကြီးကိုယ်တိုင် ကျနော့်အဖွားဆီ လိုက်လာပြီး သူကြားထားသမျှတွေ လာတိုင်တာကိုးဗျ။ အဒေါ်တွေကော၊ အဖွားကော၊ ကိုရွှေဘအဖေကော ဝိုင်းပြီး ဆူပစ်လိုက်တာ ရေဆူမှတ်ကျော်သွားသလား မှတ်ရတယ်။ ငုတ်တုတ်ကလေး တရားခံထိုင် ထိုင်ပြီး မျက်လွှာလေးတွေချထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော်ခင်မျာ အမြီးလေးကုပ်လို့ ဟီးဟီး။

ကိုရွှေဘအစ်ကို ကိုရွှေတင်ကလည်း လမ်းကြုံသလိုလို ဘာလိုလို ဝင်လာပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို နားရင်းတစ်ချက်စီ ဝင်တီးသွားသေးတယ်။ လက်သံပြောင်ချက်ကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ကြေးစည်ထုတဲ့ ဝီဝီ ဝီဝီ အသံတွေ ၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရတယ်။

“ မီးမေရိုး.. မင်းတို့နှစ်ကောင် တပ်တပ်စီနေ (တတွဲတွဲမနေနဲ့) အေရိုးတွေ”

လို့ကြိမ်းပြီး တရုတ်ကြီးက သူ့သားလိမ္မာ ရွှေဘလေးကို ဝါးဆစ်ပိတ်နဲ့ ကျောကို ၃ ချက်လောက်ဗျင်းပြီး ကျွဲမောင်းသလို အိမ်ကိုမောင်းခေါ်သွားတယ်။ အမယ်.. ဒီအချိန်မှာကြတော့ သူ့ဝက်ကုန်းဆေးက မထဘူးဆရာ။ အားရိုးရိုး! အတယ်.. ကိုယ့်သားသမီး မတော်ကျိုးပဲ့သွားမှဖြင့်.. အရမ်းကြီးရိုက်ရလား .. ဘာညာတွေအော်ရင်း တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး ပါသွားရှာတယ် ဟီးဟီး။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဖိုးသက်လည်း သက်သာမယ်မထင်နဲ့။ အဒေါ်အပျိုကြီးတွေရဲ့ လက်သီးဆုပ်တွေက ကျောတွေကော နဖူးတွေကော (တစ်ယောက်ကဆို စီးထားတဲ့ ခုံဖိနပ်နဲ့ချတာဗျ ) ထူပူနေအောင် အဗျင်းခံနေရတာ။ ဒီကြားထဲ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးတွေကော ခွေးတွေကောက ခြံဝမှာ ပြူတစ်ပြူတစ်နဲ့ လူသတ်ပွဲ ကျင်းပနေတာကို အားရဝမ်းသာတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလေ။ မမဝါတစ်ယောက်လည်း သူတို့အိမ်ရှေ့ ဝရန်တာကနေ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ လာပြီးများ ဆွဲပေးမလားမှတ်တာ ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ကလေး တစ်ခါထဲ အသေသတ်ဆိုပြီး လှမ်းအော်လိုက်သေးတယ် အဟင့် ။

ကိုရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက်ရဲ့ ရာဇဝင်ကိုလည်း တစ်ရပ်ကွက်လုံးက သိပြီးသားမလား။ စထဲကကို ယဉ်သကို ဆိုသလိုဗျ။ ကျနော်ကလေးဘဝ.. အင်း.. တော်တော့်ကို ငယ်ဦးမယ်ဗျ။ ကျောင်းသွားခါနီး ပါးကွက်ကျားလေး ကျောင်းစိမ်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ဖိုးသက်.. အမှိုက်ပစ်စရာ ဟင်းရွက်တောင်းက ပြည့်နေပါတယ်လို့ အဒေါ်တွေ လှမ်းအော်တော့ သားပစ်ပေးမယ် ဆိုပြီး ( အိမ်အရှေ့ လမ်းမတစ်ဖက်ခြမ်းက မြစ်) အမှိုက်တောင်းကလေးယူပြီး လှစ်ကနဲ ပြေးသွားလိုက်တယ်။ ရေစပ်နားရောက်တော့ အမှိုက်သွန်နေတုန်း ကွန်ပစ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သွားတွေ့တယ်။ ဆယ်တန်းတဖုံးဖုံးကျပြီး ကျောင်းထွက်သွားတဲ့ လူပျိုဖြစ်စ ကိုရွှေဘပါပဲ။

တစ်ချက်တစ်ချက် ကွန်ပစ်ပြီး ဆွဲယူလိုက်ရင် ပါလာတာက ငါးတစ်ထွေးကြီး၊ အားရစရာကောင်းလိုက်တယ်ဗျာ။ ရလာတဲ့ ငါးတွေကို နှီးနဲ့သီ၊ ပိုက်ကွန်က လက်တစ်ဖက်ကနဲ့ ကသီလင်တဖြစ်နေတော့..

“ ကိုချွေဘ.. အနော် ငါးကိုင်ပေးရမရား”

(အဲ့တုန်းက ရှေ့သွားတွေ အကုန်ကျိုးထားတယ် ဟီး) ဆိုပြီး သူကွန်ပစ်တဲ့နောက် မြစ်ရိုးအတိုင်း လိုက်သွားမိတယ်။ ငါးတွေကလည်း ရလိုက်တာမှ ဖိုးသက်တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်ဘိုဇာတ်ကားထဲကလို ငါးတွေကို ကျည်ဆံတွေလိုသီပြီး ပတ်ထားရတာပေါ့။ မြစ်ကြောင်းအတိုင်း ပြန်စုန်ဆင်းလာကြတဲ့ အချိန်ကြတော့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တောင် ကျော်သွားပြီဗျ။ အမှိုက်သွားပစ်တာက မနက်ခင်း ကျောင်းမသွားခင်ကလေးကိုး။ ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့က မြစ်ဆိပ်မယ် လူတွေဘာလုပ်နေကြတယ် ထင်သလဲ ဟီဟိ..။ ရေငုတ်သမားတွေ ငါးဖမ်းပိုက် အကြီးကြီးတွေ စက်လှေတွေနဲ့ သဲ့ပြီး မနက်က ရေနစ်သေသွားရှာတဲ့ ဖိုးသက်ကလေးရဲ့ အလောင်းကို ရှာနေကြတာလေ။ အမှိုက်တောင်းကလေးနဲ့ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကလေးပဲ ရှာတွေ့ကြတာကိုး။ ရေဆင်းအဆော့မှာ လှိုင်းပုတ်ပြီး ပါသွားရှာတယ်ပေါ့။

အဒေါ်တွေဆို အမလေး.. ကျမတို့တူလေ ကိုယ်ကျိုးနည်းသွားရှာပါပေါ့လား .. အလောင်းတောင် ပြန်မရတဲ့အဖြစ် … ကလေးက လိမ္မာရှာတာ.. အမှိုက်ကလေးပစ်ကူ၊ လူကြီးတွေကို ကူချင်လွန်းလို့ အခုလို အဖြစ်ဆိုးရပါတယ် ဆိုပြီး မြစ်ကမ်းဘေးမှာ မပဋာမြေလူးနေတာပေါ့ ခွိ။ အဲ့လိုအခြေအနေဆိုးကြီး ဖြစ်နေတုန်း မြစ်အထက်ဖက်ကနေ ငါးတွေအများကြီး လွယ်ထားတဲ့ ပြုံးစိစိ ဖိုးသက် (ငါ့ကို ကိုရွှေဘက တစ်ဝက်ယူလို့ ပြောထားတာ ဒေါ်ကြီးဒေါ်လေးတို့ကို ဒီငါးတွေ ပေးမယ်ဆိုပြီး ပျော်နေတာ) နဲ့ ကွန်ကလေးလွယ်ထားတဲ့ ရွှေဘတို့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာရော။

အင်းးးးး

ပြန်တောင်မပြောချင်တော့ပါဘူး။ ကျနော်ပြောတာကိုတော့ ယုံ …။ အမျိုးတွေတင်မကဘူး ရပ်ကွက်ထဲက လူကြီးတွေပါ ကျနော့်ကို ဝိုင်းအုပ်တာ အိမ်ကို လမ်းမလျှောက်လိုက်ရပဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်။ ပိတ် ပိတ်ပြီး လှိမ့်ကန်တာကိုး။ ကိုရွှေဘလည်း ခေါင်းပေါက်သွားတယ်ဗျ။ သူ့အမေ တရုတ်မကြီး ခုံဖိနပ်နဲ့ခုတ်ပစ်တာ သွေးတွေကို ဖြာသွားတာပေါ့။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ နှစ်ယောက်ပေါင်းမိတဲ့အခါတိုင်း အခုလိုမျိုး တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ထထသောင်းကျန်းတော့တာပါပဲဗျာ။ ရပ်ကွက်ကလည်း ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို နှစ်အိမ်စလုံးက လူကြီးတွေသတ်ပြီဆို ပြန်ကြားရေး ရုပ်ရှင်ပြသလိုပဲ အုံပြီးကို လာကြည့်ကြတော့တာ အဟိ။

အခု ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်တောင် မထွက်ရတော့တာ တစ်ပတ်လောက် ကြာသွားတယ်ဗျ။ ကိုရွှေဘတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားပြီး အဖွားအတွက် နံပြားနဲ့ လက်ဖက်ရည် သွားဝယ်တာတောင် သူ့အဖေက ကျနော်တို့ ဘာပြောမလဲ လာရပ်ပြီး နားထောင်နေတာ။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကလည်း … ရုပ်တည်ကြီးတွေနဲ့

“ အကို! ဒေါ်ခင်က နံပြားကြွပ်ကြွပ်ကလေးလို့ မှာတယ်..”

“ အေး ညီလေး! ဘယ်နားက ဒေါ်ခင်ကို ပြောတာလဲ”

ဘာညာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသလို လျှောက်ပြောနေကြတာ အတိုင်အဖောက်ညီပါ့ ဟိဟိ။ ကျနော်နဲ့ကိုရွှေဘ တမင်လျှောက်ပြောနေတာကို အူလည်လည်ဖြစ်သွားတဲ့ တရုတ်ကြီးက နဝေတိမ်တောင် ကြည့်နေရင်း သဘောပေါက်သွားတော့မှ

“ မီးမေရိုးလေးတွေ!”

ဆိုပြီး ကလော်ဆဲတော့တာဗျ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ခဏခြေငြိမ်လိုက်ရင် တစ်လလောက်ဆို လူကြီးတွေ စိတ်ပြေသွားမှာပါ။ အဲ့ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ရှုပ်ကြသေးတာပေါ့။ လောလောဆယ်တော့ နေအိမ်အကျယ်ချုပ်ကျနေကြတာပေါ့လေ။

ရက်နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူးဗျ။ ဘာလဲ ကိုရွှေဘနဲ့ မပေါင်းရလို့ ထင်နေကြလား။ ဟုတ်ဘူးရယ်။ (အဲ့ဒီသောက်ခွက်ကြီး မမြင်ရလေ ထမင်းစားဝင်လေ) ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို လွန်းတာ (လွမ်းတာ) ဗျ။ သူ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေဆီက ရတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့ တရော်ကင်ပွန်းနံ့ကလေးတွေ၊ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနဲ့ ချွေးရောထားတဲ့ ကိုယ်နံ့ကလေးတွေကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးချင်လာတယ်။ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ သပ်တင်ပေးရင်း ဖိုးသက်လေး… လူဆိုး … “ချို့”ကိုချစ်ရင် လိမ္မာရမယ်ကွာလို့ မူနွဲ့နွဲ့လေး မျက်နှာနားကပ်ပြီး ချွဲတာလေးတွေ။ ကျနော့်ကို ပါးရိုက်လိုက်တုန်းက ဒေါသစိတ်တစ်ဝက် ချစ်တဲ့သူကို နာကျင်အောင် လုပ်လိုက်မိပြီဆိုပြီး နောင်တနဲ့ ဝမ်းနည်းသွားတဲ့စိတ်က တစ်ဖက်နဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားရှာတဲ့ မျက်နှာငယ်ငယ်ကလေးကို ကျနော်တချိန်လုံး ပြန်ပြန်မြင်နေမိတယ်။ အင်းလေ.. မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် အိပ်ယာပေါ်က အချစ်ဇာတ်ကြမ်း၊ ဇာတ်နု၊ ဇာတ်မနုမကြမ်းလေးတွေကိုပါ အရမ်းသတိရနေတာလည်းပါပါရဲ့။

ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည မိုးချုပ်တော့ လူကြီးတွေရှေ့မှာ အဖွားကို ဇက်ကြောလေးဘာလေးဆွဲ၊ တရားစာအုပ်လေးဘာလေး ဆွေးနွေးပြပြီးတော့ နောင်တ တရား အတော်ရနေသလိုလို ဂိုက်ဖမ်းပြီး စောစောအိပ်တော့မလိုလုပ်.. ဒီဖက်အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ လူအလစ်မှာ ခြံစည်းရိုးကျော်ပြီး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမပေါ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ခြေလျင်လစ်လာခဲ့တာပေါ့။

“ သေချာကြည့်ထား … ဒီပုစ္ဆာမှာ လှည့်ကွက်ကလေးတွေပါတယ်..။ အကယ်လို့.. ဒီနေရာကို သတိမထားလိုက်မိရင်…..”

အသံလေးတစာစာနဲ့ စာသင်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ချောလိုက်တာဗျာ။ လေးပေမီးချောင်းအောက်က ကျောက်သင်ပုန်းပေါ် မြေဖြူခဲနဲ့ တစ်ဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ရင်း ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေကို စာရှင်းပြနေတဲ့ ဟန်လေးက မာန်ပါပါလေး။ တင်ကလေးက ကော့၊ ရင်ကလေးချီလို့ မျက်နှာထား တင်းတင်းကလေး။ အောက်က အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့မှာ အဖြူရောင် စပေါ့လေးတွေပါတဲ့ ထမီကိုဝတ်ထားပြီး ၊ အပေါ်က နက်ပြာရောင်ခါးတို အင်္ကျီလေးနဲ့။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ စည်းနှောင်ပြီး နောက်ကျောဖက်ကိုချထားတော့ တရမ်းရမ်းလေးနဲ့ စိတ်ယားစရာဗျာ။

စာသင်ခုံတွေရဲ့ အနောက်နားက တိုင်တစ်တိုင်ကို မှီတွယ်ထားရင်း ကျနော် သတိလက်လွှတ် ငေးကြည့်နေမိတာပေါ့။ ကျနော်ရောက်နေတာကို ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ အပါအဝင် ဆရာမလေးကော သတိမထားမိဘူး ထင်ပါတယ်။ ရက်တွေအကြာကြီး ခွဲထားရတာကြောင့်မို့လား မသိဘူး ပြေးပြီး ဆွဲပွေ့ချင်စိတ်က ဖြစ်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရတယ်ဗျာ။ ကျောက်သင်ပုန်းဖက်လှည့်ပြီး စာတွက်ပြနေရာက ကျောင်းသားတွေဖက်ကို ဆတ်ကနဲ လှည့်လာရင်း အမှောင်ရိပ်မကျတကျမှာ တိုင်ကိုမှီပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းမြင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းသားတွေ ရိပ်မိသွားမှာ စိုးတဲ့အလား ချက်ချင်း မမြင်ဟန်ဆောင်သွားတယ်။

“ အခု ဆရာမ တွက်ပြသွားတာ ရှင်းတယ်နော်”

“ ဟုတ်! ရှင်းပါတယ်”

“ အင်း စာမေးပွဲမှာလည်း ဒီအတိုင်းတွက်ပြီး ဖြေပါ..။ အခုပုစ္ဆာ အဖြေထွက်တဲ့အထိ တစ်မျက်နှာလောက် ရှည်မယ်…။ တခါက ဆရာမတပည့်တစ်ယောက် ဒီပုစ္ဆာမျိုးကို ၃-၄ ကြောင်းလောက်နဲ့ အဖြေထွက်အောင် တွက်ပြသွားဖူးတယ်ကွဲ့”

…. ….. …..

“ အဲ့ဒီကျောင်းသားက သူ့အဖိုးရဲ့ ဗီရိုထဲက ရူပဗဒ အခြေခံဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို အလွှတ်နီးပါး ဖတ်ဖူးထားတာဆိုပဲ…။ ကမ္ဘာကျော် အဏုမြူဗုံး လုပ်ပုံလုပ်နည်းကိုတောင် ဆရာမကို ပြောပြသွားဖူးသေးတယ်..”

“ ဟယ်.. ဟာ.. အဲ့ဒီကျောင်းသား ဘာဖြစ်သွားလဲ ဆရာမ”

“ ဖဲသမားလေး ဖြစ်သွားရှာတယ် …”

“ ဝါး..ဟား..ဟား”

“ သူအသိ သူအတတ်လုပ်ပြီး ဆရာကို အာခံတာကိုး..။ တပည့်တို့လည်း ဆရာကို မပစ်မှားကြနဲ့ ဟုတ်ပြီလား..”

ကျနော့်ကို လှမ်းဗျင်းလိုက်တာဗျ။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ထားပြီး အမှောင်ဖက်အခြမ်းကို ရွှေ့ပြီး ရပ်လိုက်ရတယ်။ အော်ရယ်မိတော့မှာစိုးလို့။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ဒီလိုကြတော့လည်း ချစ်စရာလေးဗျာ။ ကျနော် အမှောင်ထဲကနေ ချောင်းနေမှန်း သူသိပါတယ်ဆိုတာကို အချက်လှမ်းပြတာပေါ့။

“ ကဲ.. ဒီပုစ္ဆာတွက်ပြီးရင် ပြန်လို့ရပါပြီ..။ အဆောင်က ကျောင်းသူတွေလည်း ရေချိုးထမင်းစားနားလို့ ရပါပြီ …။ ဆရာမ ခေါင်းနည်းနည်းနောက်လာလို့ သွားနားလိုက်ဦးမယ်ကွယ်..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျောင်းသားတွေအရှေ့ကနေ လှစ်ကနဲ ပျောက်သွားတဲ့ ဆရာမလေး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လစ်သွားမှာ သေချာတယ်။ ကျနော်လည်း အမှောင်ထုကို အကာအကွယ်ပြုပြီး အိမ်အနောက်ဖက်ကို ပတ်ပြီး နောက်ဖေးလှေကားကနေ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တယ်။ လှေကားရင်းမှာ ဝပ်နေတဲ့ ခွေးသမင်ကြီးတွေက ကျနော့်ကို မြင်တော့ အမြှီးနှံ့ပြတယ်။ ကျွတ်ကျွတ်.. ဆိုပြီး စုပ်သပ်ရင်း သူတို့ကိုကျော်ခွလို့ လှေကားအတိုင်း အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။

အိမ်ပေါ်ထပ်က ဆရာမလေး အခန်းပေါက်ဝကိုရောက်တော့ ရင်တွေတအားခုန်လာတယ်ဗျာ။ စိတ်ကောက်နေတုန်းလား၊ ပါးပဲထပ်ချဦးမလားဆိုတာ ကျနော် စိုးထိတ်နေတာကိုးဗျ။ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စေ့ထားတဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မှန်တင်ခုံအရှေ့မှာ ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ခေါက်ပြီး ကလစ်နဲ့ ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ညှပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မှန်ထဲကနေ ကျနော်ဝင်လာတာကို လှမ်းမြင်ဟန်တူပေမယ့် အရေးမလုပ်သလို ခပ်တည်တည်ပဲဗျ။

လွမ်းဆွတ်တဲ့စိတ် ကြီးစိုးနေတဲ့ ကျနော် ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ နောက်ကျောဖက်ကနေ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့ အိထွေးထွေးလေးကို တအားပွေ့ဖက်လိုက်မိတယ်။ တောင့်တောင့်ကလေး ရပ်နေရင်း တံတောင်နဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ပြန်တွန်းထုတ်တယ်။ ကျနော်က အတင်းပဲ ချုပ်ထားရင်း ဆံပင်တွေ ကလစ်နဲ့ညှပ်လိုက်လို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ လည်တိုင်နဲ့ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ်မြည်အောင် မွှေးမွှေးပေးနေမိတယ်။

“ ဘာဖြစ်နေတာလဲ..ကျွတ်!”

“ ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူးလားဗျာ… ဒီမယ် လွမ်းလို့ သေတော့မယ်… ရွှတ်..ပြွတ်..ရွှတ်”

“ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ သူများရေချိုးမလို့ဟာ… လွှတ်စမ်းကွာ”

“ ဟင့်အင်း .. လွှတ်ပူး … ဒီကိုယ်နံ့လေးကို လွမ်းလို့.. ငြိမ်ငြိမ်နေပါဗျာ..”

“ ဟေ့ … ပြောလို့မရဘူးလား အာကွာ”

နောက်ကျောဖက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားရင်း အနမ်းစက်သေနတ်နဲ့ တရစပ်ပစ်ခတ်နေရာက ကိုယ်လုံးကလေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာထားတင်းတင်းလေးက ပိန်ညှောင်ညှောင်ရုပ် နည်းနည်းပေါက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ချက်ချင်း သနားဟန်ပေါက်သွားတယ်။ တင်းနေတဲ့မျက်နှာလေးက နည်းနည်းပျော့သွားတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီစွေးစွေးလေးကို အတင်းစုပ်ပေးလိုက်မိတယ်။ အသက်ရှူမှားသွားအောင် နှစ်ယောက်စလုံး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အပြန်အလှန် နမ်းစုပ်ပစ်လိုက်မိတာ တစ်မိနစ်မကလောက်ဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ဆရာမလေးက ကျနော့်ကို နမ်းနေရာက တွန်းခွာလိုက်ရင်း ခပ်မာမာလေသံလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။

“ တံခါးကို ကလန့်သွားထိုးချေ ..”

တဲ့။ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ လက်အစုံနဲ့ တံခါးကလန့်ကို မနည်းထိုးလိုက်ရတယ်။ တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ ရီဝေဝေ‌လေး ငေးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီကို လေရဲ့အလျှင်နဲ့အတူ အပြေးလေး တိုးကပ်သွားမိတော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့်ကို လက်နှစ်ဖက်ဆန့်တန်းလို့ ဆီးကြိုနေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းတိုးဝင်မိပြီး လွှတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား အားကုန်ဆွဲဖက်ထားမိတယ်။ လူချင်းကပ်လိုက်မိတော့မှ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေလည်း ကျနော့်လိုပဲ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါပြီး ဒိန်းဒလိန်းနတ် ပူးကပ်နေရှာတယ်ဆိုတာ ခံစားသိရှိလိုက်ရပြီ။ ချွေးနဲ့ သနပ်ခါးသင်းသင်းအနံ့လေး ရောနေတဲ့ သူ့ကိုယ်နံ့လေးကို ရှူရှိုက်ရင်း လည်တိုင်နုနုလေးတစ်လျှောက် ကျနော် စုန်ချည်ဆန်ချည် နမ်းနေမိတယ်။ ကျနော် ဒီအနံ့လေးကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးမတတ်ခံခဲ့ရသမျှ အတိုးချနေတာလေ။ ခါးကျင်ကျင်လေးကိုလည်း အတင်းသိုင်းဖက်ထားမိတာပေါ့။

သောင်းကျန်းလွန်းတဲ့ ကျနော့် အနမ်းမိုးတွေကြောင့် ဆရာမလေးခင်မျာ တဟင်းဟင်းညည်းတွားရင်း ခြေဖျားလေးထောက် ခေါင်းကလေးမော့လို့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရှာတယ်။ လည်တိုင်လေးကို နမ်းလို့ဝသွားမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်ပြီး တပြွှတ်ပြွှတ်မြည်အောင် နမ်းစုပ်လိုက်တော့၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်း အိထွေးထွေးလေးတွေနဲ့ အတင်းပြန်ငုံဖို့ ကြိုးစားလာတယ်။ မျက်နှာနှစ်ခုဟာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်း၊ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်း အပြန်အလှန်ငုံစုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်း အောက်ပိုင်းမှာ လက်ဆော့ကုန်ပြီဗျ။ ကျနော့်ပုဆိုးက ဘယ်လိုကျွတ်သွားမှန်းမသိပဲ အိပ်ခါနီး အောက်ခံဘောင်းဘီဝတ်ဖို့ မေ့လာတော့ ဆင်စွယ်ကြီးလို ငေါငေါထွက်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ပင့်ကိုင်ထားရင်း လျှောတိုက်ကစားပေးနေသလို… ကျနော့် လက်အစုံကလည်း တင်ပါးအိအိပေါ်မှာ တစ်ဖက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေ မာတောင့်စူထွက်စပြုလာတဲ့ သူမ နို့ထွားထွားကြီးပေါ်မှာ တစ်ဖက် အလုပ်တွေရှုပ်ပြီး ချေမွပွတ်သပ်ပေးနေခဲ့ပြီ။

“ ဟင်းးးး …. ပြွတ်… ချစ်တယ်ကွာ.. အရမ်းချစ်တယ်ကွာ”

ဆရာမလေး ကယောင်ကတမ်းတွေ မြည်တမ်းနေတယ်။

“ ကျ..ကျနော် အရမ်း လုပ်ချင် လာပြီ … ထည့်စို့နော်.. ဆ.. ဆရာမလေး”

“ ”ချို့” ဟာလေးလည်း အရမ်းရွ.. ရွလာပြီ … ပွေ့ … ပွေ့ပြီး လုပ်ကွာ”

နှစ်ယောက်သား တွန်းထိုး ပွေ့ဖက် လက်တွေရှုပ်ရင်း အခန်းနံရံနားကို အလိုလို တိုးကပ်သွားမိကြတယ်။ အင့်ကနဲမြည်သွားအောင် ဆရာမလေးကို နံရံနဲ့ ကျောထိမိတဲ့အထိ တွန်းကပ်လိုက်တော့ ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေက ထွေးကနဲ ပြေကျသွားပြီး ကပိုကရိုပုံစံလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ပြန်စည်းနှောင်ဖို့ အချိန်မရတော့ဘူး။ ဝါဝင်းစိုပြေလွန်းတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တပြတ်ပြတ်မြည်အောင် ကျနော် လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်လိုက်တာကို မခံနိုင်တော့တဲ့ အလား ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲမနေတယ်။ ဘယ်လိုမှ အဆွမခံတော့ပဲ လိုးစေချင်နေပြီဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတဲ့ ကျနော် ဆရာမရဲ့ပေါင်တံရှည်သွယ်သွယ်လေး တစ်ချောင်းကို ဆွဲမယူပြီး ကျနော့်ဒူးတွေကို ကွေး၊ အဖုတ်ဝမှာ ကျနော့်လိင်တံကိုတေ့ထားရင်း ခါးတစ်ဖက်ကို အသာလေးလက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း ကော့သွင်းလိုက်တယ်။

“ အာ့… အာ့… ရှီးးးး ဖြေးဖြေးကွာ … ဒီလောက် အရည်တွေ ရွှဲနေတာတောင် ပြည့်သိပ်နေတာာပဲ… ကျွတ်ကျွတ်!”

နံရံကပ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် ပေါင်တစ်ချောင်းဆွဲမပြီး ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးကို ကျနော် ဖြေးဖြေးချင်း ကော့ကော့သွင်းပြီး လိုးနေပြီ။ နက်မှောင်ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်တွေက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဆံနွယ်တွေကြားထဲက မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို စိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း ချစ်မြတ်နိုးကြင်နာစွာနဲ့ လိုးနေရတဲ့အရသာ ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ခင်ဗျားတို့ တွေးကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရှိန်ရလာတော့ မညှာမတာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို ကျနော် ပစ်ဆောင့်နေမိပြီ။ မတ်တပ်ရပ်ထားတော့ တွဲမနေပဲ တင်းရင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မြွှာက ကျနော်နဲ့ ကိုယ်လုံးချင်းရိုက်မိတိုင်း ခုန်ခုန်တက်သွားတာကို မြင်နေရတာလည်း ဖီလင်တစ်မျိုးပေါ့။

“ အမေ့..ဟာာ… ရှီးးး”

ဆရာမလေး အထိတ်တလန့် အော်သံနဲ့အတူ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို ဟီးလေးခိုလာရှာတယ်။ ပေါင်တစ်ချောင်း ဆွဲမထားရာကနေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲပွေ့ချီမလိုက်တာ အဖုတ်နဲ့လိင်တံကို မချွတ်ပဲ လုပ်လိုက်မိတော့ ဇွိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်လေ။ တင်းပြောင်နေတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပင့်ကိုင်ထားရင်း ပွေ့လိုးလေး ကျနော် ဆက်လိုးနေမိပြီ။ ဖင်နဲ့တင် ကြီးသလောက် ပိန်သွယ်သွယ်လေးမို့ ကျနော် ပေါ့ပေါ့ကလေး ဆွဲပွေ့ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ တဖောက်ဖောက်မြည်အောင် မြှောက်တင်လိုက် .. အောက်အကျမှာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်နဲ့ အသားကုန်သောင်းကျန်းလို့ ရနေတာပေါ့။ ပိုပြီး စိတ်ကြွစရာကောင်းတာက မလှမ်းမကမ်းက မှန်ကြီးထဲမှာ သူ့ကို ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရတာကိုး။ ဆရာမ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေ လှိုင်းထသလို တွန့်တွန့် တွန့်တွန့် ဖြစ်နေတာ၊ တင်ပါးဖွေးဖွေးအောက်က ကျနော့် မာတင်းပြောင်လက်ပြီး အရည်တွေစိုနေတဲ့ လိင်တံကြီး ကော့ကော့ပြီး ဝင်သွားတာတွေကို မြင်မြင်နေရတော့ ပိုပြီး စိတ်ကြွလာလို့ ပိုပြီး ကြမ်းလာမိတယ်။

“ ဖောက်..ဖောက်.. အင့်.. အင့်… အို အို အို ဟင့် အင့် အင့်”

“ ဖူးးးး … ချစ်လား ဆရာမလေး … ရှီးး”

“ ချစ်တယ်လေ … အခုတောင် ချစ်လွန်းလို့ သေတော့မလို ဖြစ်နေ… အားးး … “ချို” ဆက်တိုက်ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ၃ ခါလောက်ရှိ… အားးး ရှီးးး”

“ ဖြောက် ဖြောက် … ဖောက်… အင့်”

“ အာ အာ အာ မရတော့ဘူးးး ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. ဟားးးးးးးးးးးးး မရပ်နဲ့တအား… တအား လုပ်ပေး… မြန်မြန် မြန်မြန်.. အားးး အမေ့ မရဘူးးးးးးး”

ကယောင်ကတမ်းတွေ ဆက်တိုက်အော်ပြီး ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ဆရာမလေး ကာမပန်းတိုင် ရောက်သွားတယ်ဆိုတာ ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေလျှက်နဲ့ အတင်းဖက်ပြီး ကျနော့်ခါးပေါ်မှာ စီးဆော ဆော့သလို ကော့ကော့ထိုးရင်း တွန့်လိမ်သွားတာကို ကြည့်တာနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အတန်ငယ်မောလာတဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးကို ကြမ်းပြင်ပေါ် အသာအယာချလို့ ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ သူမ ရင်ဘတ် ထိသွားအောင် တွန်းကပ်ထားလိုက်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်ချ ဖိလိုးနေလိုက်တာ ၁၀ ချက်လောက်ပဲ ဆောင့်ရသေးတယ် ။ ထပ်ပြီး မအောင့်ထားနိုင်တော့ပဲ တာတမံကျိုးသလို ပန်းထွက်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အမွှေးပါးပါးလေးတွေအောက်က ဖောင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်နီရဲရဲလေးထဲ ငုံ့ကြည့်နေရင်း အားရပါးရ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။ နားထဲကနေ လေတွေ တဝူးဝူးထွက်လာတဲ့အထိ တစ်စက်မှမကျန်အောင် သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်တာ ကုန်သွားတော့မှ ဆရာမလေးရင်ခွင်ထဲ ဝုန်းကနဲ ပစ်သွင်းလိုက်ပြီး အားရပါးရ ဖက်ထားမိတော့တယ်။ ပြန်ဆွဲမထုတ်ရသေးတဲ့ အဖုတ်ကလေးက ကျနော့် လိင်တံကို တဇွိဇွိနဲ့ ဆွဲညှစ်နေတာကို ဇိမ်ခံရင်း မှိန်းနေလိုက်မိတာပေါ့။


အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>