Tuesday, August 2, 2016

သံသာစက်၌ အပိုင်း (၁၀)

သံသာစက်၌ အပိုင်း (၁၀)

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

မှန်ထဲမှာ ကြီးကြီးအုံး၏ နောက်ကျောဖက်နှင့် မမမြတ်ကို မြင်ရ၏။ မမမြတ်ဘေးမှာ အင်္ကျ ီ အဝါ နှင့် မိန်းကလေးတယောက်။ ကျွန်မ မမမြတ်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ သူမကလည်း မမမြတ် ကိုလှည့်ကြည့်သည်။ ကျွန်မက သူမကိုကြည့်ရာ သူမကလည်းကျွန်မကို ခပ်စိမ်းစိမ်းပြန်ကြည့်၏။ ကျွန်မ ပျာယာခတ်နေသည်ကို မြင်သည့်မမမြတ်လည်း မှန်ကိုလှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးတော့ခေါင်းညိတ်ပြ၏။

ကျွန်မ မသိသောမှန်ထဲက မိန်းကလေးသည် ကျွန်မဖြစ်နေသည်။ ဒါအမှန်တရားဟု လက်မခံ နိုင်ပါ။ မှန်ထဲက မိန်းကလေးသည် ကျွန်မထက်များစွာ လှပချောမောပါ၏။

သို့သော် ဒီအဖြစ်ကို ကျွန်မ လက်မခံနိုင်ပါ။

“ဟဲ့မိသင်း၊ ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ကြီးကြီး အုံး အော်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ အိမ်ပေါ်တက်လာသော မမသင်းကိုမြင် လိုက်ရသည်။ အဝတ်အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင်တွေကလည်း ဖရိုဖရဲ နှင့် မျက်လုံးတွေက မို့မောက် နီရဲနေသည်။

“သင်း .. ဆေးရုံသွားပြီး အလောင်းကိုကြည့်ဦးမယ်၊ ဆွေဇင်ဟုတ်မဟုတ်သေချာအောင်”

“အပူမရှာချင်ပါနဲ့အေ၊ အဖေရင်း ကိုယ်တိုင်က သူ့သမီးပါပြောနေတာပဲ၊ အဝတ်အစား ကလဲ ဆွေဇင် မနက်ကအိမ်ကထွက်တုန်းက ဝတ်သွားတာတွေပဲတဲ့”

“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သွားမယ် မေမေရာ၊ အိမ်သော့ခတ်ခဲ့တယ်၊ ရော့သော့”

ကြီးကြီးအုံးလက်ထဲ သော့တွဲတခုထိုးထည့်ပြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။

“ဟဲ့ နင်တယောက်ထဲမသွားနဲ့လေ”

“ကျွန်မတို့လဲ လိုက်သွားမယ်လေ”

မမမြတ် က ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီးထရပ်လိုက်သည်။ မမသင်း ခြေလှမ်းတုံ့ သွားပြီး ကျွန်မတို့ကို အကဲခပ်သလိုကြည့်၏။

“သဂြိုလ် တဲ့နေ့ မှာ လာနိုင်ချင်မှ လာနိူင်တော့မှာလေ၊ ဒါကြောင့်”

မမမြတ်လိုက်လာခြင်းက ကျွန်မအတွက် အလွန်အဖိုးတန်ပါသည်။

“ဒါဆိုလဲ လိုက်ခဲ့လေ”

အိမ်ရှေ့မှာ မမမြတ်စက်ဘီးလေး ရပ်ထား၏။ စက်ဘီးက တစီးထဲ၊ လူကသုံးယောက်၊ ဘာ လုပ်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း အိမ်ဘေးမှာ ကပ်ထိုးထားသည့် ကျွန်မစီးနေကျ စက်ဘီးလေးကို မျက်စိရောက်သွားသည်။ နောင်ကျွန်မ စီးခွင့် မရဖို့ သေချာသလောက်ဖြစ်နေ လေပြီ။

“ကျွန်မတို့ ဆိုက်ကား နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါမယ်”

ခေါင်းညိတ်ပြပြီး မမသင်းစက်ဘီးနင်း ထွက်သွားသည်။ လမ်းထိပ်ထွက်ပြီး ဆိုက်ကား ငှားပြီး နောက်မှ လိုက်သော ကျွန်မတို့ အရင် မမသင်းက ရောက်နှင့်နေသည်။

အထဲ မဝင်သေးဘဲ စောင့်နေသည်ကို တွေ့ရ၍ ကျေးဇူးတင်ရသည်။ ကျွန်မတို့ချည်း သာဆိုလျှင် အလောင်း ကိုကြည့်ခွင့်ရချင်မှ ရမည်။ ရင်ခွဲရုံသွားသော လမ်းဘေးခုံတလုံးမှာ ကျွန်မ အကို ဝမ်းကွဲ ကိုမျိုးခိုင်ထိုင်နေသည်။

“မိသင်း၊ သွားကြည့် မလို့လား”

“အင်း … ဦးလေး ရောဘယ်မှာလဲ”

“ဆရာဝန်ဆီ သွားတယ်၊ နင်စိတ်နိုင်လို့လား မိသင်း”

“ရပါတယ်၊ သင်း ထိန်းကြည့်မှာပါ၊ သူတို့လဲ ပါတာပဲ”

ကိုမျိုးခိုင်က အလုပ်သမားတယောက်ကိုပြောလိုက်သဖြင့် ကျွန်မတို့ရင်ခွဲရုံတွင်းသို့ဝင်ခွင့်ရလိုက်ပါသည်။ အလုပ်သမားက မျက်နှာကိုအုပ်ထားသော အဝတ်စကို ဖယ်ချလိုက်ချိန် တွင် ကျွန်မ မကြည့်ရဲ၍ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မမမြတ်ပုခုံး နောက်တွင်ကွယ်နေမိ၏။မမမြတ်လက်မောင်း ကိုလည်း တင်းတင်းဆုပ်ထားမိသည်။

ကျွန်မကြည့်စရာ မလိုဟုထင်မိပါသည်။ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချလိုက်သော မမသင်း၏ ငိုသံက အတည်ပြုချက်ပေးလိုက်သလိုပင်။

“ဘာမှ မထူးတော့ဘူး၊ ညည်း စိတ်ရှင်းအောင်ရဲရဲ သာကြည့်လိုက်ပါ”

မမမြတ်က တိုးတိုးလေး ကပ်ပြီးအားပေးသည်။ ကျွန်မ စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင်ထိန်းပြီး မမ မြတ် နှင့်ကွယ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းချောင်းကြည့်လိုက်မိပါသည်။ သွေးမရှိဘဲ ဖြူသလိုလို၊ ပြာသ လိုလို နှင့် မျက်စိကို တင်းတင်းပိတ်ထားသည့် မျက်နှာကို အရင်ကမှန်ကြည့်တိုင်း ကျွန်မမြင် ခဲ့ဖူး တာအသေအချာပင်ဖြစ်ပါသည်။ မှန်ထဲမှာ မြင်ရတတ်သည့် ပုံရိပ်က မျက်စိဖွင့်ထားပြီးအခု ကျောက်ပြားစီ စားပွဲကြီးပေါ်က မျက်နှာက မျက်စိမှိတ်ထားခြင်းသာကွာပါ၏။

“ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”

မမမြတ် အသံကနားထဲ သို့ရေခဲရေအေးအေးကြီးလောင်းထည့်လိုက်သလိုဝင်လာသည်။

“ငိုချင်ရင် ငိုလိုက်လေ”

ကျွန်မ အလွန်ငိုချင်နေမှန်း ကျွန်မဖာသာသိပါသည်။ သို့သော် ငိုလို့လည်းလုံး၀ မရ။အိမ်မှာ တုံးက အလောင်းရပြီ ဟုပြောချိန်မှာ မျက်ရည်ကျခဲ့သည်။ အခု အလောင်း ကို ကိုယ်တွေ့ မျက်မြင်တွေ့ချိန်မှာမူ မျက်ရည်က လုံးဝကျမလာပါ။ ရင်ထဲမှာတော့ တစ်ဆို့ကြပ်ခဲနေသည်။အနားမှာသာ ဘယ်သူမှ မရှိလျှင် ရင်ဘတ်ကို တဝုန်းဝုန်း ထုရိုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။

“ပြန်ဖုံးလိုက်တော့မယ်နော်”

ဆေးရုံအလုပ်သမား၏ စကားကို ဘယ်သူမှ အလေးအနက်ပြန်မဖြေနိုင်ကြ။ မမသင်းကတော့ ငိုရှိုက်ရင်း အပြင်ကိုပြေးထွက်သွားသည်။

“ရပါပြီ ရှင်”

အားလုံးကိုယ်စား မမမြတ်ကဝင်ဖြေလိုက်ပြီး ပိုက်ဆံခေါက်လေးတခေါက် အလုပ်သမား လက် ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီး

“သွားကြရအောင်လေ”

အဝတ်နှင့်ပြန်ဖုံးထားပြီးဖြစ်သော အလောင်းကိုလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့် လုပ်ရင်းကျွန်မ အပြင်ကိုရောက်လာသည်။ မမသင်းကိုတော့ မတွေ့တော့။ ကိုမျိုးခိုင်သာ အခုနသူထိုင်နေသည့် ခုံ တန်းလျားလေး မှာကွမ်းမြုံ့ရင်းထိုင်နေသည်။ ထိုစဉ် တဖက်မှ လျှောက်လာသော အဖေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အဖေ့မျက်နှာ က ညိုးငယ်လွန်းသည်။

“အဖေလေ”

မမမြတ်ကို တိုးတိုးကပ်ပြောလိုက်ရာ

“တွေ့မလား”

“မတွေ့တော့ပါဘူး”

စိတ်ထိခိုက်နေမှန်းသိသာသည့် အဖေ့ကို ကျွန်မ မမြင်ရက်ပါ။ ကျွန်မ ဆွေဇင်လတ်ပါ ဟု အဖေ့ကို ပြောလျှင်လည်း ကျွန်မသာ အရူးဖြစ်တော့မည်။ ရင်ခွဲ ရုံထဲက ကျောက်စင်ပေါ် က ဆွေဇင်လတ် ကို သာ လူတိုင်းလက်ခံကြမည်။ပြန်သွားပြီဟု ထင်ရသောမမသင်း ကို ဆေးရုံရှေ့မှာ စက်ဘီးလေး နှင့် စောင့်နေတာ တွေ့ရ သည်။

“ပြန်လိုက်မှာလားလို့”

“မလိုက်တော့ပါဘူး၊ ကျွန်မတို့လည်း အိမ်ပြန်တော့မှာပါ”

ကျွန်မတို့ ခင်မင်ခဲ့ကြသည့် သံယောဇဉ်၏ အငွေ့အသက်ကြောင့်ထင်သည်။ သူမ ကို စကား ပြန်ပြောသည်က မမမြတ်ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်မကိုသာ မမသင်း အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေ၏။ပြီးတော့မှ နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်သွား၏။ မမသင်း နောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း မမမြတ် ကမှတ် ချက် ချသည်။

“သူ့စိတ်ထဲမှာ လည်းတခုခုထူးဆန်းနေပုံပဲ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ”

“အဲဒါတော့ မပြောတတ်ဘူးလေ၊ထားလိုက်ပါတော့၊အရေးကြီးတာကညည်းအခုဘာလုပ်မလဲ”

ကျွန်မ ဘာဖြေရမှန်း မသိတော့ချေ။ မမမြတ်ကိုသာ အားကိုးတကြီးကြည့်မိသည်။ စတွေ့စဉ်က အေးစက်စွာဖြင့် နားမလည်နိုင်ဖွယ်ရာ ရှိသည့် မမမြတ်သည် အခုတော့ ကျွန်မအတွက် အဖိုး မဖြတ်နိုင်သည့် အဖေါ်ကောင်းတယောက်ဖြစ်နေခဲ့လေပြီ။ ထို့ကြောင့်

“ကျွန်မ ကို မထားခဲ့ပါနဲ့မမမြတ်ရယ်”

ကျွန်မမှာ သွားစရာ အိမ်လည်းမရှိတော့။ ဆွေဇင်လတ်ဟု သတ်မှတ်လက်ခံမည့် မိသားစု နှင့် မိတ်ဆွေ အသိုက်အဝန်းလည်း မရှိတော့ပါ။ ကျွန်မနားတွင် မမမြတ်တယောက်သာ ရှိနေပါ သည်။

“ငါလဲ ဆွမ်းခံရင်း ငှက်သင့်နေပြီ၊ အေးလေ ဒီအခြေအနေရောက်မှ တော့ နင့်ကိုထားသွားလို့ ဘယ်ဖြစ်တော့မှာလဲ၊ ငါကိုယ်ချင်းစာပါတယ်၊ ငါ့တုန်းကဆိုရင် ဒီထက်တောင် အခြေအနေ ဆိုး ခဲ့ဖူးတယ်”

“ရှင်”

မမမြတ်၏ အေးစက်မှု များသည် လောကဓံ၏ ဆိုးဝါးသောရိုတ်ပုတ်မှုတွေ၏ ရောင်ပြန်လား ကျွန်မ တွေးမိ၏။

“လောလောဆယ်တော့ တို့ တခုခု စားကြရအောင်၊ ငါလဲဆာနေပြီ။ ညည်းလဲ မနက်ထဲက ဘာ မှ မစားရသေးဘူး မဟုတ်လား”

ကျွန်မ မဆာပါ။ ဆာလောင်မှု ဆိုသည်ကိုသိနိုင်လောက်သည့် ခံစားမှုမျိုးလည်း ကျွန်မထံတွင် မရှိတော့ပါ။ ကျွန်မ အသွေးအသားနှင့် ခန္ဒာကိုယ်က ဘာကိုမှ မခံစားနိုင်တော့လောက်အောင် ဖြစ်နေသည်။

“ကျွန်မတော့ သေလိုက်ချင်တာပဲသိတယ်”

“သေဖို့လွယ်တယ်များထင်နေလား၊ သေချင်စိတ်များလေ သေဖို့ခက်လေပဲ၊ အထူးသဖြင့် နင့် လို တခါသေဖူးတဲ့သူတွေပိုခက်တယ်”

မမမြတ်စကားတွေကို နားမလည်ပါ။ နားလည်အောင်စဉ်းစားဖို့ကလည်း ကျွန်မ ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးချင်စိတ်လည်း မရှိသည့် အတွက်နားထောင်၍သာနေလိုက်သည်။

“လောလောဆယ် စါးစရာရှာရအောင်၊ ငါ့မှာပိုက်ဆံပါပါတယ်”

“စားပြီးရင်ကော”

“တို့ ဟို လူမရှိတဲ့အိမ်လေးကိုပဲပြန်ကြတာပေါ့၊ နောက်မှ တိုင်ပင်ကြမယ်လေ”

....................................................................

အိမ်အပြင်ဖက်ကပိုးကောင်လေးတွေ တစီစီအော်သံတွေကြားနေရ၏။ အလုံပိတ်နေသော အိမ်ထဲမှာ အိုက်စပ်စပ်ရှိသော်လည်း ပြတင်းပေါက်ဖွင့်လို့မဖြစ်ပါ။

နံရံထောင့်နားမှာ ကပ်ချ ထားသည့် ဖရောင်းတိုင်က လေမတိုးလို့တည်ငြိမ်စွာတည့်တည့်မတ်မတ်တောက်လောင်နေ၏။ ဖရောင်းတိုင်နား မှာမမမြတ်ထိုင်နေသည်။ မီးတောက်ကို စိုက်ကြည့်နေသော မမမြတ် လည်းငြိမ်သက်နေ၏။ ကျွန်မကတော့ တဖက်နံရံမှာထင်နေသည့် မမမြတ်၏ အရိပ်မဲမဲ ကို ကြည့်ရင်း မမမြတ် အကြောင်းတွေးနေမိသည်။

မမမြတ်သည်ထူးဆန်းသော မိန်းမတယောက်ဖြစ်သည်ဟုထင်နေမိသည်။ ကျွန်မ ကြုံခဲ့သော အဖြစ် အပျက်တို့သည် ယုံနိုင်ဖွယ်မရှိပါ။ အကယ်၍ ကျွန်မပြောသည့် အကြောင်းအရာတွေကို မယုံကြည်ပါလျှင် ကျွန်မရူးနေသည်ဟုသာ မမမြတ်အနေနှင့် သတ်မှတ်ရပေမည်။ ယုံကြည် ဟု ဆိုပြန်လျှင်လည်း မိန်းမသားတယောက်အနေဖြင့် အံ့သြထိတ်လန့်ခြင်းဖြစ်ဖို့ ကောင်း၏။

အခုတော့ မမမြတ်က ကျွန်မကို မယုံကြည်သော စကားလည်း မဆိုသလို အံ့သြထိတ်လန့် သည့် အမူအရာလည်း မပြပေ။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့်ပင် သူမ တတ်နိုင်သလောက် ကျွန်မကို ကူညီဖေးမပေးနေသည်။ဘာမှစားချင်စိတ်မရှိသော ကျွန်မကို ဖျောင်းဖျပြီး ထမင်းစားဖြစ်အောင်တိုက်တွန်းသည်။

“မစားချင်လဲ ကိစ္စမရှိပါဘူးအေ၊ ဒီမှာကြည့် ထမင်းကိုပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီးဝါးလိုက်၊ ပြီးရင် မျိုချ ပစ်လိုက် ဘာမှစဉ်းစားမနေနဲ့”

သူမကြောင့် ကျွန်မ ထမင်းနည်းနည်းစားဖြစ်သွားသည်။

“နဲနဲ မှောင်မှ သွားကြတာပေါ့၊အလင်းရောင်ရှိသေးရင် ပတ်ဝန်းကျင်က ဂရုစိုက်မိလိမ့်မယ်”

မမမြတ်ဘာရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဘယ်လိုပြောနေသလဲ ဆိုတာတောင်စဉ်းစားဖို့ ကျွန်မမှာ မစွမ်း ပါ။ ဝမ်းနည်းစိတ်၊ အားငယ်စိတ်တို့ဖြင့်လူတကိုယ်လုံးထုံနေသည်။ နေမကောင်းလို့ ဆရာဝန် ခေါ်ရသည်ဆိုသော အမေ သက်သာပါစေဟုလည်း ကျိတ်ပြီးဆုတောင်းနေမိ၏။ နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်အောင် ပြုစုကျွေးမွေးခဲ့ရသည့် သမီးကြီးကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရ၍ အမေနှင့် အဖေလည်း ရင်ကွဲမတတ်ခံစားရပေမည်။

မမျှော်လင့်ဘဲ မိဘရင်ခွင်ကနေ လွင့်စင်ထွက်ခဲ့ရသည့် ကျွန်မ အတွက်အခုအချိန်မှာ မမမြတ် သည်သာ အားကိုးရာဖြစ်နေသည်။ ခုချိန်မှာ မမမြတ်လည်း နှုတ်ဆိတ်ပြီးငြိမ်သက်နေ၏။ စေ့ စပ်သေချာပုံရသော မမမြတ်အနေဖြင့် ကျွန်မအတွက် အဖြေတခုခုရအောင်ကူညီနိုင်ပါစေ ဟု သာ ဆုတောင်းရသည်။

အရာရာကို ကြိုတင်တွေးတတ်ပုံရသော မမမြတ်သည် ညအတွက်ရေသန့်ပုလင်းတွေ နှင့် ဖ ရောင်းတိုင်ပါဝယ်လာခဲ့သည်။မီးထွန်းတော့လည်း မီးရောင်အပြင်မထွက်စေရန် နံရံနားတွင် ထောင့်ကျကျထွန်းပြီး အပြင်ကမြင်မမြင်သေချာစေရန် အပြင်ထွက်ကြည့်လိုက်သေး၏။ ကျွန်မကြောင့် သက်သက်အလုပ် ပိုနေရသည့် မမမြတ်ကို သနားစိတ်ဝင်လာမိသည်။ အပြင်ပန်းအရ အေးစက်စက်နိုင်သော်လည်း မမမြတ် စိတ်ထားအလွန်ကောင်းကြောင်း တဖြည်းဖြည်း သိလာရသည်။ သူမကို ကြည့်ရသည်မှာ အိမ်ထောင်သည်တော့ ဟုတ်ဟန်မတူပါ။

“ငါက ရန်ကုန်မြောက်ဥက္ကလာမှာ နေတယ်၊ အိမ်မှာပဲ စက်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ထားတာ”

ငြိမ်နေရာမှ ကျွန်မကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။

“အိမ်နားက မိန်းမကြီး တယောက် အသည်းအသန်ဖြစ်နေတာ သူ့သမီးကို တွေ့ချင်တယ် ဆိုလို့ ဘယ်လိုမှလဲ ဆက်သွယ်လို့ မရတာနဲ့ လိုက်လာပြောပေးတာ”

“တွေ့လား”

“တွေ့တယ်လေ၊ ကောင်မလေးက ရန်ကုန်တက်သွားပြီ၊ ငါကတော့ ညည်းနဲ့တိုးတာနဲ့ ကျန်ခဲ့တာ”

သူများကို ကူညီရင်း ရောက်လာသောမမမြတ်သည် ကျွန်မကို ဆက်ကူညီနေရပြန်သည်။ ငွေ ကြေးတော့ ပြေလည်ပုံရ၏။ ပုလဲနားကပ်လေးတရံမှအပ ကိုယ်ပေါ်မှာ လက်ဝတ်လက်စားမ တွေ့သော်လည်း သူမ အိတ်ထဲမှာ ငွေတွေအပြည့်ရှိသည်ကို ညနေတုန်းက ဈေးဝယ်စဉ် ကျွန် မမြင်ခဲ့ရသည်။

“မမမြတ် ကိုအားနာလိုက်တာ”

“မလိုပါဘူး၊ ငါက တယောက်ထဲ သမားပါ၊ ငါ့အိမ်ကို ဘယ်အချိန်ပြန်ပြန်ရတယ်၊ အပ်ထည် တွေတော့ တရက်နှစ်ရက် နောက်ကျမှာပေါ့”

မမမြတ်ပြန်ပြီဆိုလျှင် ကျွန်မတယောက်ထဲ ဘာဆက်လုပ်ရမည်နည်း။ မမမြတ်ကိုကြည့်လိုက် ရာ အိပ်ငိုက်နေသည့် အမူအရာကိုမြင်ရသည်။ အခုလေးတင် ကြည်ကြည်လင်လင်စကား ပြောနေရာ မှ ငိုက်မြည်းသွားသည်ကို အံ့သြစွာကြည့်နေမိစဉ် မမမြတ်ကသမ်းဝေလိုက်ရင်း

“ဆွေဇင်”

“ရှင်”

“ညည်းကြောက်တတ်လား”

“မမမြတ်ဘာပြောတာလဲ”

မမမြတ်ကိုပြောနေစဉ် ကျွန်မလည်း ငိုက်သလိုလိုဖြစ်လာသည်။ သမ်း လိုက်မသည်ဟုလည်း စိတ်ကထင်၏။

“ညည်းကြောက်စရာလန့်စရာတခုခု တွေ့ရင်လည်း မကြောက်နဲ့ သူ့အလိုလိုပြီးသွားလိမ့်မယ်၊ အင်းလေ ညည်းလဲ သတိထားမိချင်မှ သတိထားမိမှာပါ”

မမမြတ်အသံက ပြောနေရင်းနှင့် အာလေးလျှာလေးနှင့် ဗလုံးဗထွေးဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်မ လည်း ကျောထဲကအေးစိမ့်သွား၏။

 “ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ၊ ကျွန်မကြောက်တယ်”

ပြောနေရင်း ကျွန်မ ထရပ်လိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာကျွန်မခေါင်းကို တစုံတခုနှင့်ထုလိုက်သ လို ဝုန်းကနဲမြည်သွားသည်။ လုံးဝမနာပါ။ သို့သော် နားထဲမှာ တစီစီအသံတွေကြားနေရ သည်။ မမမြတ်ကိုကြည့်လိုက်ရာ ခေါင်းတခုလုံးသွက်သွက်ခါ ကာအကြောဆွဲပြီး ကြမ်းပြင် ပေါ်လဲကျသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“မမမြတ်”

ကျွန်မစိုးရိမ်တကြီးဖြင့် အသံကုန်အော်လိုက်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ဘာသံမှထွက်မလာ၊ အသံ က လည်ချောင်းထဲမှာ ပဲ့တင်ပြီးပျောက်သွား၏။ မမမြတ်ကတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် တွန့်လိန်ကောက်ကွေးနေပေပြီ။ ပါးစပ်ကလည်း အမြုပ်တွေ တစီစီထွက်ကျနေ၏။ ခြေလက်တွေ အ ကုန်လုံးလည်း လိမ်ကောက်နေ၏။ လူတယောက်ဒီလောက်အထိတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေ သည်ကို ကျွန်မ တခါမှ မမြင်ဘူးပါ။ ကြည့်နေရင်းပင် မမမြတ်ကိုယ်ပေါ်က ထမိန်ကျွတ်ထွက်သွား၏။

ဆိုးရွားသည့် မြင်ကွင်းကိုရှေ့မှာမြင်နေရသော်လည်း ကျွန်မလှုပ်ရှားဖို့မေ့နေ၏။ ရင်ထဲမှာ လည်း ဗလောင်ဆူနေပြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရေငတ်သလိုခံစားနေရသည်။

ကျွန်မ တကိုယ် လုံး တွင်ပိုးကောင်ငယ်ကလေးတွေ တရွရွလျှောက်ပြေးနေသလို နေရခက်လှသည်။ ကျွန်မ၏ နှုတ် ခမ်းနှင့် နားရွက်တွေလည်း ရုတ်ချည်းဆိုသလို ထူအမ်းလာသည်ဟုထင်မိ၏။ တဒိတ်ဒိတ် နှလုံး ခုန်သံအချက်တိုင်းတွင် ခန္ဓာကိုယ်က လှုပ်ရမ်းယိမ်းထိုးနေသည်။ လဲကျတော့မည် ဟု ထင်မိသော်လည်းလဲ ကျမ သွားပါ။

မမမြတ်ကို ပြေးထူပြုစုဖို့ ခြေလှမ်းစလိုက်ချိန်မှာပင် ကျွန်မ မိုက်ကနဲခံစားလိုက်ရပြီး အိပ်ပျော်သလိုဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုပုံနှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်မသိသော်လည်း အိပ်မက်တော့မက် နေသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကျွန်မ အမှောင်ထုတခုထဲကို လွင့်မျောတိုးဝင်နေသည်။ နားထဲမှာ ကြားနေရသော ပိုးကောင်လေးတွေ အော်သလို အသံ တစီစီ အစားလေတိုးသံတွေကြားနေရသည်။ ကျွန်မဆံပင်တွေလည်း လေနှင့်အတူမျောလွင့်နေသလိုပင်။

အမှောင်ထုထဲမှာ အလင်းစက်ဝါဝါတွေ ဖြူဖြူတွေမြင်ရသည်။ နီးကပ်လာတော့မှ မီးတိုင်တွေ မှန်းသိလိုက်ရသည်။ ကျွန်မ ပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း ရွေ့လျားသွား လာနေသူတွေကို မြင်ရ သည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် အခုကျွန်မရောက်နေသော နေရာသည်နေ့လည်က မမမြတ်နှင့် အတူသွားခဲ့သည့်လမ်းတွေ ပေါ်မှာဆိုသည်ကို သတိပြုမိလာသည်။ ကျွန်မသည် လည်း လေ ထဲမှာ လွင့်မျောနေခြင်း မဟုတ်ဘဲ ဖိနပ်မပါသည့်ခြေထောက်တွေဖြင့် ခပ်သွက်သွက် လမ်း လျှောက်နေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သိလာရသည်။ဖိနပ် မပါသော်လည်း လမ်း၏ကြမ်းတမ်းမှု ကို မခံစားရပါ။ ကျွန်မ ခြေထောက်တွေကပေါ့ပါးစွာ ရွေ့လျားနေသည်။

ကျွန်မ တစုံတရာကို ရှာဖွေနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာကိုရှာဖွေနေသည်ကို တော့မသိပါ။ အချိန် ကြာသည်နှင့် အမျှရေငတ်သလိုဝေဒနာကလည်း တိုးတိုးလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်မှာတရွရွပြေး သလို ခံရခက်သည့်အဖြစ်ကလည်း ကျွန်မကိုပိုပြီး သွေးရူးသွေးတန်းနိူင်စေသည်။

“ဟေ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”

လမ်းကွေ့နားတွင် လူတယောက်နှင့် ဝင်တိုက်မိသည်။ သူက ယိုင်ရုံလေးယိုင်သွားသော်လည်း ကျွန်မကတော့ သူသာဆွဲမထားလျှင်လဲကျသွားနိုင်သည်။ သူ ကျွန်မလက်ကိုဆွဲထား၏။ သူ့ လက်ကို ကျွန်မ ပြန်ဆွဲထားမိသည်။ သူကကျွန်မကို လွှတ်လိုက်သည့် တိုင်အောင်ကျွန်မက အတင်းဆွဲထားမိသည်။ ဘာကြောင့် ဒီလိုလုပ်မိ သည်ကို ကျွန်မလည်း မသိပါ။

“မင်းဘာဖြစ်လာတာလဲ”

သူ့အမေးကို မဖြေဘဲ ကျွန်မနားကိုရောက်သည်အထိသူ့ကိုဆွဲလိုက်သည်။ နှာခေါင်းထဲသို့ အရက်နံ့လိုလိုအနံ့တခုတိုးဝင်လာသော်လည်း ကျွန်မဂရုမစိုက်မိပါ။ သူ့ထံမှာ ကျွန်မလို ချင်သော အရာတခုရှိသည် ဆိုသည့်စိတ်က ကျွန်မကိုဖုံးလွှမ်းထားသည်။

“အော် …မင်းက”

ဘာသဘောပေါက်သွားသည်မသိ ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ်ညိတ်လိုက်ရင်း

“ငါ့မှာ ပိုက်ဆံသိပ်မပါဘူး၊ အလုပ်ဖြစ်ပါ့မလား”

“ဖြစ်ပါတယ်”

ကျွန်မပြောလိုက်တာလို့မထင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ၏ အသံဖြစ်နေသည်။

“မင်းမှာ နေရာရှိလား”

“ဟင့်အင်း”

မမမြတ်ရှိသည့် အိမ်ကလေးသို့ပြန်သွားလို့မဖြစ်ပါ။

“ဟိုဖက်လမ်း က ခြံလွတ်ထဲသွားမယ်လေ”

ကျွန်မ ခေါင်းညိတ်သဘောတူလိုက်တော့ သူက ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီး ဦးဆောင်ခေါ်သွား၏။ မှောင်ရီရီ တွင်ဖြူသလား မဲသလားတောင်မသိသည့် သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်ခေါ်ရာ သို့ စိတ်ပါလက်ပါလိုက်ပါသွားသည် ဆိုသည့်အိပ်မက်က ထူးဆန်းလွန်းလှသည်။ အိပ်မက်ထဲက နေ အိပ်မက်မက်နေမှန်း သိနေရသည့် အဖြစ်မျိုးကိုလည်း ကျွန်မ မကြုံဖူးပါ။

ယိုင်နဲ့နေသော ခြံတံခါတခုကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး ကျွန်မကိုခေါ်သွားသည်။ ခြံထဲမှာ အိမ်မရှိပါ။သစ်ပင်ခြုံပင်တွေ၏ အရိပ်မဲမဲတွေကိုသာတွေ့ရသည်။ ဘယ်ညာနှစ်ဖက်ရှိ အိမ်တွေက အ လင်းရောင်တချို့ကြောင့် ခြံနောက်နားဖက်ကျကျမှာ ရှိသည့်ကွက်လပ်လေးတခု ဆီသို့ရောက် သွားနိုင်ကြသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ကျွန်မရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ပြီးစိတ်ကလည်း တစုံတ ရာအတွက် တက်ကြွနေသည်။

အခြေရှင်းနေသည့် သစ်ပင်တပင်၏ အောက်တွင်ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီးထိုင်လိုက်သည်။ ထိုင်ပြီးသည်နှင့် ပုခုံးကိုဖက်ပြီး ကျွန်မရင်သားတွေကို လာကိုင်တော့၏။

ကျွန်မကလည်း မရုန်းမဖယ်ပဲ အသာတကြည်အကိုင်ခံပါသည်။ ကျွန်မ တသက်တာတွင်ပထမဆုံးယောက်ျားတယောက် ၏ အကိုင်အတွယ်ကိုခံရခြင်းဖြစ်သည်။

သူ၏ အကိုင်အတွယ်ကြောင့် ကျွန်မတကိုယ်လုံး တ ဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာရပြီး ရေငတ်သလိုဝေဒနာလည်း ပိုတိုးလာသည်။ တကိုယ်လုံးရွစိပြေးနေသည့် အကောင်တွေကလည်း ပိုပြီးမြန်မြန်ပြေးကြ၏။ ကျွန်မ မနေနိုင်တော့ဘဲ တအင့်အင့်ငြီး မိသည်။

ကျွန်မ၏ ငြီးသံကြောင့်သူကဖြေးဖြေးလေးကိုင်နေရာမှဖိညှစ်သည်။ နောက်တော့ အင်္ကျ ီ ကိုလှန်တင်လိုက်ပြီး စိမ်ပြေနပြေနယ်တော့၏။ ဘရာစီယာကိုပင့်တင်သော်လည်း နဂိုက ပင်နည်းနည်းကြပ်နေလို့ ပင့်တင်ရခက်နေသည်။

“ဒါက သိပ်အရေးမကြီးပါဘူး”

ခပ်တိုးတိုးရယ်လိုက်ပြီး ကျွန်မကို သစ်ပင်ခြေရင်းသို့တွန်းလှဲလိုက်သည်။ မြေပြင်နှင့် မြက်တွေ က နည်းနည်းစိုနေသည်။ သူကျွန်မ ထမိန်ကိုဆွဲလှန်လိုက်၏။ ပြီးတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်သည်။ သူ့ပုဆိုးကိုတော့ ကွင်းသိုင်းလိုက်၏။ သူလုပ်သမျှငြိမ်ခံနေရင်း ကျွန်မစိတ်တွေလှုပ် ရှားသထက်လှုပ်ရှားလာသည်။ ဘာဆက်ဖြစ်လာမည်ကို သိနေသော်လည်း စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပါ။ သူက ကျွန်မပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲလိုက်သောအခါ ခါးကို အတင်းကော့ပေးမိ၏။

ကျွန်မ၏ မိန်းမကိုယ်၀ သို့ပူနွေးသောအရာ တခုရောက်လာသည်။ ကျွန်မ လည်ချောင်းထဲမှာ ဆို့နင့်နင့်ဖြစ်သွား၏။ သူက အရှိန်ယူသလိုနောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပြီးမှ ခပ်ဆတ်ဆတ်ဖိချလိုက် သည်။

“အား”

မီးစနှင့်ထိုးလိုက်သလို ပူသွားသည်ဟု ကျွန်မထင်သည်။ နောက်တော့နာသည်။ ပေါင်တံနှင့် ဗိုက်ကြောတွေ ကျဉ်တက်သွားအောင်နာ၏။ သူကထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် နှင့် တချက်ပြီးတ ချက်ဆောင့်ပေးနေသော အခါထိုနာကျဉ်မှုတွေက တကိုယ်လုံးထိပျံ့နှံ့တက်သွားသလိုခံစားရသည်။

“အား …အင်း ….အား”

သူဆောင့်ဆောင့်ထိုးလိုက်တိုင်း ကျွန်မ မနေနိုင်ဘဲ အော်နေမိ၏။ အလွန်ကိုထူးဆန်းသော အိပ်မက်ဖြစ်ပါသည်။ ဒီလိုအိပ်မက်မျိုး တခါမှမမက်ဘူးပါ။ ဗရုတ်ဗရက် အိပ်မက်တို့မည်သည် ဟိုတပိုင်း ဒီတပိုင်းမက်တတ်သော်လည်း ဒီအိပ်မက်ကတော့ စနစ်တကျနှင့် သေသေချာချာ ရှိလွန်းသည်။ နာကျဉ်မှုတွေနှင့်ငြီးငြူအော်ဟစ်နေရင်း ကျွန်မခံစားနေရသည့် ရေငတ်သလို လို ဝေဒနာနှင့် ကိုယ်ပေါ်မှာ တရွရွဖြစ်နေသည့် ခံစားရမှုတွေ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျော့ပါးလာ နေ သည်ကိုလည်း သတိပြု မိသည်။

ထို့ကြောင့် စိတ်လွတ်လက်လွတ်ဖြင့် သူဆောင့်လိုက်တိုင်းအောက်ကနေပင့်ပင့်တင်ပေးနေမိ သည်။ ကျွန်မအဖြစ်က ဘာနှင့်တူသလဲဆိုလျှင် အလွန်ယားယံနေသော နေရာကို အယား ပျောက်စေဖို့ သွေးထွက်ချင်ထွက်ပါစေ အားကုန်ကုပ်ခြစ်နေသူနှင့် တူနေသည်။ ကျွန်မခံစား နေရသည့်ဝေဒနာတွေ ကွယ်ပျောက်သွားဖို့တခုကလွဲလျှင်ဘာမှ မသိတော့ပါ။

“သိပ်မအော်နဲ့လေ၊ ဘေးက လူတွေကြားကုန်မယ်”

ကျွန်မကိုဟန့်တားလာသည့်သူ့အသံကမောဟိုက်သံပါနေသည်။ အသက်ရှုလည်းပြင်းလာ၏။ ကျွန်မလည်းမောနေပါသည်။ အကျင့်ရသွားပြီးသိပ်မနာတော့သည့် ကျွန်မလည်း ခပ်တိုးတိုး သာ ငြီးနေမိတော့၏။ မငြီးပဲလဲ မနေနိုင်ပါ။ ကျွန်မ၏ တိုးတိုးငြီးသံက နောက်ပိုင်းကျတော့ ပြင်း သထက်ပြင်းလာသော သူ့အသက်ရှုသံအောက်တွင်ပျောက်ကွယ်သွားပါသည်။သူအသက်ရှုပြင်းလာသလို ပိုပြီးတော့လည်းမြန်မြန်ဆောင့်၏။ ဆက်တိုက်လေးငါး ဆယ်ချက် ဆောင့်ပြီးသွားသောအခါ ခါးကိုတွန့်လိမ်လိုက်ပြီးကျွန်မပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ပါသည်။

“ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ထင်တောင်မထင်ဘူး”

ကောင်းတယ်ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ ကျွန်မနားမလည်ပါ။

“နောက်တကြောင်းရမလား၊ ငါ့မှာပါတာ အကုန်ပေးပါမယ်”

သူနောက်ထပ်လုပ်ချင်သေးကြောင်းပြောတာဖြစ်မည်။

“ရပါတယ်”

သူနှင့်ဆက်ဆံသည့်အတွက်ကျွန်မ၏ ဘာမှန်းမသိသည့်ဝေဒနာတွေ လျော့ပါးသွားသည် ကို တွေးလိုက်မိသော ကျွန်မကလည်း သဘောတူလိုက်ပါသည်။ သူကျွန်မဘေးမှာ သစ်ပင်ကို မှီပြီးအမောဖြေ၏။ ခနကြာတော့ ကျွန်မပေါ်ပြန်တက်လာပါသည်။ ဒီတကြိမ်မှာ အခုနက ထက် ပိုပြီးကြာကြာလေးလုပ်သည်ဟု ထင်မိသည်။ အစပိုင်းတုံးက သိပ်မနာသလိုထင်ရသော်လည်းနောက်ပိုင်းမှာ ကျွန်မပိုပိုနာလာသည်။ ကျွန်မ၏ အောက်ပိုင်းတခုလုံးကိုက်ခဲလာသည် အထိပင်ဖြစ်သည်။ ဒီအိပ်မက်သည် အိပ်မက်ဆိုးတခု သက်သက်သာဖြစ်ပါ၏။

“တော်ပါတော့၊ တော်ပါတော့”

သူ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းရင်းကျွန်မအော်မိသည်။

“ပြီးတော့မယ်၊ခနလေးပါ”

ကျွန်မရင်ဘတ်ကိုဖိထားပြီး မရပ်မနားဆက်လုပ်သည်။ မြေပြင်ပေါ်မှ ခဲလုံးလေးတွေက ကျွန် မကျောပြင်ကို နာကျဉ်စေ၏။ မြက်ခင်း၏ စိုစွတ်မှုကြောင့် ကျွန်မဆံပင်တွေလည်း စိုနေသည် ကို သတိထားလိုက်မိသလို ရွှံ့နံ့လိုလို အနံ့တွေကိုလည်း ရလာသည့် အပြင်သူ့လက်ကြီးနှင့် ကျွန်မရင်ဘတ်ကို ဖိထားသောကြောင့် အသက်ရှုလို့လည်းမဝပါ။

ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဒါအိပ်မက်ဟုတ်ရဲ့လားဟု အတွေးဝင်လာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့ကိစ္စပြီးသွားဟန်ရှိ၏ ကျွန်မ အပေါ်အရုပ်ကြိုးပြတ် ပြိုလဲကျလာပြန်သည်။ ပြင်းထန်သောထွက်သက်မှာ အရက်နံ့တွေမွှန်နေ၏။ အားစိုက်ပြီးတွန်းဖယ်လိုက် သောအခါ သူဘေးသို့လိမ့်ကျ သွားသည်။ သူ့အောက်ကလွတ်သည်နှင့် ကျွန်မထဖို့ကြိုးစားသည်။

ထလို့မရပါ။ တကိုယ်လုံးထုံကျဉ်နေသည်။ ရှိသမျှခွန်အားဖြင့် လန်တက်နေသော ထမိန်ကို ပြန်ဖုံးပြီး ကျွန်မ အမောဖြေနေစဉ် သူ ထလာသည်။

“ရော့”

စက္ကူလိုမာမာအလိပ်လေးတခု လက်ထဲထည့်ပေးသည်။ ကျွန်မက လက်ကိုခါလိုက်သည့် အခါ

“နည်းလို့လား၊ ငါပိုက်ဆံသိပ်မပါဘူးပြောသားပဲ၊ ဒါငါ့မှာရှိသမျှ အကုန်ပေးတာ၊ ယူပါ”

ပိုက်ဆံ အလိပ်လေးကို ဘရာစီယာကြားထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်ပြီး နောက်ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပြီး သူ ထွက်သွားသည်။ ကျွန်မသာမြေပြင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးကျန်ခဲ့၏။ ဒါအိပ်မက် မဟုတ်ဆိုသော အသိကြောင့် ကျွန်မမှာ လဲနေရာမှထဖို့ခွန်အားလုံးဝမရှိတော့။ ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့် မျက်ရည် တွေ ကျလာသည် ကျွန်မ ငိုနေခြင်းမဟုတ်ပါ။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်မမှာ ငိုရန်အတွက်ပင်အင်အားမရှိတော့။ အိပ်မက်သာတကယ်ဖြစ်စေဖို့ အရူးအမူးဆုတောင်း နေ မိပါသည်။ ဖြစ်လာသမျှအရာအားလုံးတို့သည် ကျွန်မနားလည်လက်ခံ နိုင်သည့် ဘောင်အပြင် ဖက်ကို လုံးလုံးလျားလျားကျော်ထွက်နေခြင်းကဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတခုလို ကျွန်မအပေါ်သို့လေးလံစွာဖိထားသည်။

.............................................

ကျွန်မ ဒီအရွယ်ထိ တယောက်ထဲညဖက်တွင်လမ်းမသွားဖူးပါ။အထူးသဖြင့်အခုလိုညနက်သန်း ခေါင်အချိန်မျိုးတွင်ဖြစ်ပါသည်။ ငယ်စဉ်ကထဲက မိဘမောင်ဖွားအဖေါ်မပါဘဲ ညဖက်မထွက်ဖူး ခဲ့ ၊ အရွယ်ရောက်လာပြီးနောက် သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေနှင့် ညဖက်ပွဲလမ်းသဘင်သွားခြင်း မျိုးရှိခဲ့သော်လည်း အပေါင်းအဖေါ်တွေတလှေကြီးနှင့် ဖြစ်သည်။

ခုတော့ လူသူကင်းပြတ်ပြီးတိတ်ဆိတ်နေသည့် လမ်းပေါ်မှာ ကျွန်မတယောက်ထဲရှိသည်။ ကျွန်မမှာ ကြောက်ရွံ့စိတ်တစိုးတစိမှ မရှိပါ။ သန်းခေါင်အပြင်ညဉ့်မနက်တော့ ဆိုသည့် စကား လိုပင် အရာရာထိခိုက်ပျက်သုဉ်းခြင်းများဆက်တိုက်ကြုံခဲ့ပြီးနောက်တွင် ဘာကိုမှမကြောက် တော့။ သန်းခေါင်ယံလမ်းပေါ်တွင်တယောက်ထဲ ဖိနပ်ပင်မပါဘဲ သွားနေသည့် မိန်းကလေး တယောက်ကို မြင်သည့်သူတွေ စိတ်ထင်ရာတွေးပြီးကျွန်မကိုသတ်မှတ်နိုင်ကြပါသည်။ ကျွန် မ ဂရုစိုက်မှာ မဟုတ်တော့ပါ။ ထူးဆန်းတိုက်ဆိုင်လှစွာပင် လမ်းမှာ လူသူတဦးတယောက်မှ မ တွေ့ခဲ့ပါ။

သစ်ပင်အောက်မှာ ကျွန်မအကြာကြီးလဲ လျောင်းနေခဲ့သည်။ မြေပြင်၏ အအေးဓါတ်က ကျွန်မကို ထုံကျဉ်ကိုက်ခဲစေသည့်တိုင်အောင်ပေတေပြီးနေခဲ့သည်။ တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ကာ အ ကြောဆွဲရင်း ကျန်နေခဲ့သည့် မမမြတ်ကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်လာတော့မှ လူးလဲ ထလာပြီး အပြန်လမ်းကို ရှာဖွေမိ၏။ ကိုယ့်မြို့ကိုယ့်ရွာ၏ လမ်းတွေကပင်ကျွန်မကို တစိမ်းဆန်နေသည်။

ပြန်လမ်းမတွေ့ဘဲတဝဲ၀ဲလည်နေမိပြီးမှ မမမြတ်ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် အိမ်လေးကိုမြင်ရသည့်နေရာ သို့ရောက်လာသည်။

ကျွန်မမြင်ခဲ့သည့် မမမြတ်၏ အခြေအနေကိုတွေးရင်း အိမ်နားနီးလာသည်နှင့် အမျှခြေလှမ်း တွေသွက်လာသည်။ ခြံထဲရောက်သည်နှင့် မြွေမကြောက်ကင်းမကြောက် အမှောင်ထဲမှာ တိုး ပြီး အိမ်နောက်ဖေးတံခါးပေါက်ဆီလာခဲ့၏။ တံခါးစေ့ထားတာမြင်သည်နှင့် တွန်းဖွင့်လိုက်၏။

“ဆွေဇင်လတ် လား”

အိမ်ထဲက လှမ်းမေးသော မမမြတ်၏ အသံသည် အားဖျော့နွမ်းနယ်နေသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ မမ”

မီးခြစ် ခြစ်သံကြားလိုက်ရပြီးနောက် မီးရောင်လင်းလာသည်။ မမမြတ် ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မဖြစ်မှန်း သိလိုက်ရ၍ ဝမ်းသာအားရအိမ်ထဲသို့ဝင်လိုက်သည်။ အမှန်ကိုဝန်ခံရလျှင် ကျွန်မကြုံခဲ့သည့် ဒုက္ခတွေကိုခေတ္တ မေ့လျော့သွားသည်အထိ ဝမ်းသာသွားပါသည်။

“တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်လေ”

သတိလက်လွတ်ဝင်လာသည့် ကျွန်မကို မမမြတ်ကလှမ်းသတိပေးသည်။ တံခါးပြန်ပိတ်လိုက် ပြီးနောက် မမမြတ်ရှိရာဆီ အပြေးသွားမိသည်။

“မမ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော်”

ဖရောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်တွင် မမမြတ် နွမ်းနယ်စွာပြုံးသည်။

“ဖြစ်နေကျပါအေ၊ အချိန်တန်တော့လဲ ပြီးသွားတာပါပဲ၊ ငါက ရိုးနေပါပြီ”

အချိန်မရွေးထဖြစ်နိုင်သည့် ဒီလိုရောဂါမျိုးရှိလျှက်နှင့် သူများကို ကူညီဖို့ခရီးဝေးထွက်လာ သော မမမြတ်ကို ကျွန်မအံ့သြမိပါသည်။

“နင်ရော ဘယ်လိုနေသလဲ”

မမမြတ် ဘာကြောင့်ဒီလိုမေးလိုက်မှန်း မသိသော်လည်း ကျွန်မကြုံခဲ့တာတွေ စီကာစဉ်ကာ ခေါင်းထဲဝင်လာသော အခါ ရင်ထဲမှာလှိုက်ကနဲဆို့ပြီးမမမြတ် အနားတွင်ပုံ လဲကျသွားတော့ ၏။ ကျွန်မ ရှိုက်ကာရှိုက်ကာငိုသည်။ နံရံကို မှီထားသော မမမြတ်ရှေ့သို့တိုးလာပြီး ကျွန်မပုခုံးကိုဖက်ထားသည်။ ကျောပြင်ကို ပွတ်ပြီးတော့လည်း နှစ်သိမ့်၏။

“ရေတွေစိုနေပါလား၊ လဲစရာလဲ မရှိဘူးဒုက္ခပါပဲ”

“ကိစ္စမရှိပါဘူး မမရယ်၊ ကျွန်မလေ …ကျွန်မ…”

ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောပြဖို့ ကျွန်မကြိုးစားပါသည်။ သို့သော်စကားတခွန်းမှ ဆက်ပြောလို့ မရတော့ ဝမ်းနည်းပက်လက်ဖြင့် ရှိုက်လို့သာနေမိသည်။

“ငါနားလည်ပါတယ်ဆွေဇင်၊ နင်ဘာတွေကြုံလာတယ် ဆိုတာ တိတိကျကျမသိပေမယ့် ငါ့ကို ပြောမထွက်လောက်အောင် ဆိုးတယ်ဆိုတာရိပ်မိပါတယ်၊ ဝဋ်ကြွေးဆိုတာ တားလို့မရဘူး”

မမမြတ်စကားကဆန်းပါသည်။ ကျွန်မ ဆက်၍ငိုရှိုက်ဖို့ပင်မေ့လျော့သွားမိ၏။

“ကျွန်မ မမမြတ်ကိုထားသွားမိတယ်”

“အဲဒါနင့် အပြစ်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ နင်ထားချင်လို့ထားခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ”

“ဘယ်လို ဘယ်လို မမမြတ်”

ကျွန်မ အမေးကို မဖြေသေးဘဲ မမမြတ်ရေပုလင်းဖွင့်ပြီးသောက်သည်။ ကျွန်မကိုလည်း လှမ်း ပေး ၏။

“ရေသောက်လိုက်၊ ညည်းမောလာတယ် မဟုတ်လား”

မမမြတ်ကိုကျွန်မ နားမလည်တော့ပါ။သို့သော်ပေးလာသည့်ရေကိုတော့ သောက်လိုက်ပါ သည်။

“ကျွန်မ လူတယောက်နဲ့ အိပ်ခဲ့တယ်”

“ဘာရယ်”

ဒီတခါတော့ မမမြတ်တကယ်လန့်သွားပါသည်။ ပျာပျာသလဲ အမူအရာဖြင့်

“ပြောစမ်း၊ ပြောစမ်း၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”

ပြောဖြစ်တော့လည်း ကျွန်မ ခရားရေသွန်သလိုပြောပြမိတော့သည်။

 “မမမြတ် လဲနေတာကို ထူဖို့လာတာပဲ၊ဒါပေမယ့် ဘယ်ကဘယ်လို လမ်းပေါ်ရောက်သွား တယ် မသိဘူး၊ ကျွန်မ ကအိပ်မက်မက်နေတယ်လို့ထင်တာ”

ကျွန်မ ပြောပြသမျှကိုနားထောင်ရင်း မမမြတ် မျက်နှာ အရောင်အမျိုးမျိုးပြောင်းနေသည်။ ကျွန်မ အားလုံးပြောပြပြီးသောအခါ သက်ပြင်းချရင်း

“အော် …ဒါမျိုးလဲ ရှိသေးတာကိုး”

“ဘာဖြစ်လို့လဲမမမြတ်”

“လောကကြီးက ဆန်းတယ်ဆွေဇင်၊ တခါတလေကျရင် မယုံနိုင်လောက်အောင်ဆန်းတယ်၊ နင့်ကို ငါဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး”

“ကျွန်မ ဘာလို့ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ မမမြတ်၊ မနက်ကကျွန်မ ရေနစ်တယ်၊ ပြီးတော့ ကျွန်မက ကျွန်မ မဟုတ်တဲ့သူတယောက်ဖြစ်နေတယ်၊ ညရောက်တော့ ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ လူတ ယောက်နဲ့ …”

ကျွန်မဆက်ပြောလို့မရတော့ပါ။ ဝမ်းနည်းပက်လက် ထပ်၍ငိုမိပြန်သည်။ မမမြတ်ကလည်း ဘာတွေလာပြောနေမှန်းမသိပါ။ သူမ၏ စကားတွေက ကျွန်မသိချင်သော အဖြေနှင့် လည်းမနီးစပ်သည့် အရာတွေဖြစ်နေ၏။

“တို့ ဒီမှာတရက်ဆက်နေကြတာပေါ့၊ ဒါဆိုရင် အဖြေတခုခုရမယ် ထင်တာပဲ”

မမမြတ်နှင့် တွေ့ပြီးသည့်နောက်ပိုင်းမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် မမမြတ်ကို စိတ်တိုစွာ ရန်လို သော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်မိသည်။ မမမြတ်ကတော့ ကျွန်မကို အပြုံးနှင့်ပြန်ကြည့်ရင်း

“တချို့အရာတွေက သူများပြောမှသိရတာထက်စာရင် ကိုယ်တိုင်ကြုံ ကိုယ်တိုင်သိလိုက်ရ တာက ပိုကောင်းတယ်”

“ဒါဆို မမမြတ်က ကျွန်မ ဘာဖြစ်နေတယ် ဆိုတာသိတယ်ပေါ့”

ကျွန်မ မနေနိုင်ဘဲပြန်မေးမိသည်။

“ငါသိတယ် ဆိုလဲ အပေါ်ယံပဲဖြစ်လိမ့်မယ်၊ ညည်းကိုယ်တိုင်သိလာတာကမှ အမှန်ဖြစ်မယ်”

ကျွန်မ စိတ်တွေရှုပ်ထွေးသထက်ရှုပ်ထွေးလာရပါသည်။

“ဒါဆို ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမလဲ”

“ညည်းအရမ်းပင်ပန်းနေတယ်၊ စိတ်ကိုလျှော့ပြီးအိပ်လိုက်တော့၊ ဒီနားတိုး ..အင်္ကျ ီကလည်း ခြောက်သလောက် ဖြစ်နေပါပြီ”

သူမ၏ လက်ကိုင်အိတ်ကို ကျွန်မကိုလှမ်းပေးသည်။

“ဒါလေး ခေါင်းအုံးလိုက်”

“မမမြတ်ကရော”

“ဒီလိုက်ကာကိုပဲ လုံးပြီးအုံးလိုက်မယ်၊ နင်မလာခင်ငါကြမ်းပြင်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထား တယ်၊ ဒီတိုင်းသာ လှဲလိုက်ပေါ့”

ကျွန်မကို ပြောရင်း သူမလည်းလှဲချလိုက်သည်။ ဖရောင်းတိုင်ကိုလည်း မီးမှုတ်လိုက်၏။ ကျွန်မ လည်း မတတ်သာတော့ဘဲ မမမြတ်အိတ်ကို ခေါင်းအုံးပြီးလှဲလိုက်ရသည်။

“စိတ်ကို လျှော့ထားဆွေဇင်၊ နင်အိပ်ပျော်အောင်အိပ်လိုက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ၊ ကျန်တာတွေအချိန်တန်ရင် သူ့အလိုလိုရှင်းသွားလိမ့်မယ်”

အိပ်ပျော်အောင်အိပ်ဆိုသော်လည်း အိပ်ပျော်ဖို့လွယ်မည် မဟုတ်မှန်းကျွန်မသိနေသည်။ တ ကိုယ်လုံးအင်အားမဲ့စွာဖြင့် နွမ်းလျနေသော်လည်း မျက်လုံးတွေကကြောင်နေသည်။ မမမြတ် ကတော့ ခနလေး အတွင်းမှာအိပ်မောကျသွားဟန်ရှိ၏။ သူမ၏ ခပ်တိုးတိုးအသက်ရှုသံကို မှန် မှန်လေးကြားနေရသည်။

တောင်တွေးမြောက်တွေး လျှောက်တွေးရင်း မမမြတ်နှင့် ပတ်သက်ပြီးထူးခြားချက်တခု ကို ထပ်မံသတိထားမိသည်။ မိန်းမပျိုလေးတယောက် အနေဖြင့် အရှက်တကွဲ အဖြစ်ရဆုံးဖြစ်ရပ် နှင့် ကျွန်မကြုံခဲ့သည်။ ဒါကိုမမမြတ်ဝမ်းနည်းစိတ်ထိခိုက်သည့် ဟန်ပြသော်လည်း အံ့သြတ ကြီး မဖြစ်ခြင်းက ထူးဆန်း၏။ တဖန် သူမ ရောဂါတက်နေချိန်တွင် ဘယ်ရောက်၍ ဘယ် ပေါက်သွားမှန်း မသိသည့် ကျွန်မကို မအိပ်ဘဲစောင့်နေခဲ့သည်။ ကျွန်မ ပြန်ရောက်လာမှာကို မမမြတ်သိနေသလိုပင်။

မမမြတ်နှင့် ပတ်သက်၍ တွေးနေမိရင်း ကျွန်မ၏ စိတ်တို့ကအိမ်ကိုရောက်သွားပြန်သည်။ အ ဖေနှင့် အမေလည်း အိပ်ပျော်နိုင်ကြမည် မထင်ပါ။ GTC တက်နေသည့် မောင်လေး နှင့် ပညာရေး ကောလိပ်က ညီမလေးတို့လည်း ကျွန်မ၏ အသုဘ အတွက်ပြန်ရောက်နေလောက်ကြ ပေပြီ။ ညီမလေးက ဝမ်းနည်းကာ ငိုနေမှာဖြစ်ပြီး  ရေကူးအလွန်ကျွမ်းကျင်သည့် မာင်လေးက တော့ ရေကူးသင်ပေးမယ် ဆိုတိုင်းအကြောက်အကန်ငြင်းတတ်သည့် ကျွန်မအပေါ် တဖျစ် တောက်တောက်ပြောနေလိမ့်မည်။

သူသာရှိလျှင် ဒီလို မဖြစ်ဟုလည်း မချင့်မရဲ ခံစားနေရ လိမ့်မည်။တွေးမိတွေးရာ မျောရင်းလွင့်ရင်း ကျွန်မအာရုံတွေဝါးသထက်ဝါးလာ၏။ အိပ်ပျော်သွားလျှင် အိပ်မက်ဆိုးနှင့် တူသည့် မနှစ်မျို့စရာအဖြစ်တွေထပ်ကြုံလာဦးမလားဟု စိုးရိမ်စိတ်နှင့် ကျွန်မ ကြိုးစားတင်းခံသော်လည်း မရပါ။ အဝေးက ပျံ့လွင့်လာသည့် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှ တုံးခေါက် သံကို တချက်ချင်းလိုက်နားထောင်ရင်း ကျွန်မ အိပ်ပျော်သွားပါသည်။

ကျွန်မ ပြန်နိုးလာချိန်တွင် မမမြတ်ကို မနေ့ကလိုပင် ကျွန်မခြေရင်းတွင် နံရံကိုမှီထိုင်လျှက် တွေ့ရသည်။

“ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ မမမြတ်”

“ဆယ်နာရီ ကျော်ပြီ၊ ထထ ငါမုန့်ဝယ်ထားတယ်၊ မျက်နှာကိုတော့ ပုလင်းထဲကရေနဲ့ပဲ သစ် လိုက်တော့”

အိပ်နေရာမှ ထလိုက်ချိန်တွင် နွမ်းနယ်မှုတွေပျောက်ပြီး လူက လတ်ဆတ်ကြည်လင်နေသည် ကို သတိပြုမိသည်။

“မဆာဘူးလား၊ လာဒီမှာ ကောက်ညင်းပေါင်းနဲ့ အကြော်စား၊ ငါတော့စားပြီးပြီ”

ဝမ်းထဲဟာသလိုလိုဖြစ် နေသဖြင့် မျက်နှာ သစ်ပြီးသည်နှင့် ကောက်ညင်းပေါင်း နှင့် အကြော် ကို ရေနှင့်မျောချလိုက်သည်။

“နေလို့ ထိုင်လို့ကောင်းရဲ့လား”

“ကောင်းပါတယ်”

“အိမ်သာသုံးချင်ရင် ရေတော့မရှိဘူး၊ တစ်သျှူးပဲ သုံးပေါ့၊ အိမ်သာထဲမှာ ငါတစ်သျှူးထုပ် ထား ခဲ့တယ်၊ အိမ်ထဲက မထွက်ခင် ဘေးကို လူအရိပ်အခြည်တော့ကြည့်ပေါ့”

မမမြတ်၏ အမူအရာကလည်း ညကလို နွမ်းနယ်မနေတော့ပါ။ ကြည်ကြည်လင်လင် ဖြစ်နေ၏။စားသောက်ပြီးနောက် ကျွန်မ အိမ်သာသွားသည်။ ပြန်အလာတွင်ရင်ဘတ်ထဲက ခုလုခုလု ဖြစ်နေသဖြင့် လက်နှင့် နှိုက်ကြည့်လိုက်ရာ ဘရာစီယာထဲက ပိုက်ဆံလိပ်ကလေးထွက်လာသည်။

“ညက ဟိုလူပေးသွားတဲ့ ပိုက်ဆံလေ၊ နေရင်းထိုင်ရင်းကို ဖာဖြစ်သွားတာ”

“နေပါဦး ဘယ်လောက်များပါလိမ့်”

မမမြတ်ဖြေကြည့်ရာ နှစ်ရာတန်တရွက်၊ တရာတန်တရွက် နှင့် နှစ်ဆယ်တန် တရွက်ထွက်လာ သည်။

“သုံးရာ့ နှစ်ဆယ်”

“သူ့မှာ ရှိတာအကုန်ပဲတဲ့”

ပြောရင်းကျွန်မ မျက်ရည်ဝဲရသည်။ မနက်ခင်း၏ ကြည်လင်လတ်ဆတ်မှုတွေ ဘယ်ကိုလွင့် ပျောက်လေသည် မသိတော့ပါ။

“ညည်း ဖြစ်ချင်လို့ဖြစ်ခဲ့တာမှ မဟုတ်တာအေ”

မမမြတ်မျက်နှာ ပေါ်မှာမူလကအတိုင်း အေးစက်တည်ငြိမ်မှုတွေ ပြန်ရောက်နေသည်။ မြင်နေ ကျဖြစ်သည့် အပြင် မမမြတ်အကြောင်း သိနေသည့်အတွက် ဒီအမူအရာတွေက ကျွန်မကို စိတ်အနှောက်အယှက် မဖြစ်စေတော့ပါ။

“ညည်းလဲ ပေရေညစ်ပတ်နေတာပဲ၊ အိမ်ထဲမှာပဲ နေခဲ့ဘယ်မှလျှောက်မသွားနဲ့ ငါအပြင်သွားလိုက်ဦးမယ်”

မှုံကုပ်ကုပ် အိုက်စပ်စပ် အိမ်လေးထဲမှာ ကျွန်မတယောက်ထဲ ထားခဲ့ပြီး မမမြတ် ထွက်သွား ပြန်သည်။ ကျွန်မလည်း မမမြတ်ပြောမှ ကျွန်မကိုယ်မှာပေကျံညစ်ပတ်နေသည်ကို သတိပြု မိတော့သည်။ ထမိန်က အရောင့်ရင့် လို့မသိသာသော်လည်း အဝါရောင်အင်္ကျ ီကတော့ တော် တော်လေး ညစ်ပေနေသည်။ ဒါတောင်မှ မြေပြင်မှာလဲှအိပ်နေခဲ့သည့် နောက်ကျောဖက်ဆိုလျှင် ပိုလို့တောင်ဆိုးပေမည်။

ဒီတခေါက် မမမြတ်သွားတာကြာသည်။ ကျွန်မကို ထားသွားလေပြီလားဟုပင် စိုးရိမ်စိတ်ဝင် မိ၏။ နေ့လည် တနာရီကျော်လောက်မှ အထုပ်အပိုးတွေ နှင့် ပြန်ရောက်လာသည်။ ကျွန်မ အတွက် အဝတ်အစား လည်းထပ်ဝယ်လာသည်။

“ပေနေတာတွေ လဲလိုက်ပါအေ၊ ဘယ်သူမှ မမြင်ပေမယ့် ငါစိတ်မချမ်းသာလို့”

ကျွန်မ အဝတ်လဲနေစဉ် မမမြတ် က စတီးလေးဆင့် ချိုင့်ကြီးကိုဖွင့်၏။ အသစ်စက်စက်ဖြစ် ပြီး အခုမှ ဝယ်လာပုံရသည်။ အထဲမှာ ထမင်းဟင်းတွေပါ၏။

“ဒါနေ့လည်စာပေါ့၊ ညစာကတော့ ပေါင်မုံ့ပဲ စားကြမယ်လေ၊ အပြင်ထပ် မထွက်တော့ဘူး”

စိတ်ထဲက မပါသော်လည်း မမမြတ်စေတနာကို နားလည်၍ကျွန်မ ထမင်းစားလိုက်ပါသည်။ထမင်းစားဖို့ ဇွန်းတွေတောင် မမမြတ်ဝယ်လာသည်။ နေမကောင်းရသည့် အထဲတွင် ကျွန်မ အတွက်ပါ ကရိကထများနေရသော မမမြတ် ကိုအရမ်းအားနာမိပါသည်။

“ငါ ကုသိုလ်ရပါတယ်အေ၊ အားမနာပါနဲ့”

ကျွန်မ အမူအရာကို အကဲခတ်မိပုံရသည့် မမမြတ်ကပြောလိုက်သည်။

“မမမြတ်ရန်ကုန် ကိုဘယ်နေ့ပြန်မလဲ”

“မနက်ဖြန်လို့မှန်းတာပဲ”

ကျွန်မ စကားပင်မပြောနိုင်အောင်ဝမ်းနည်း ရမိပါသည်။ မမမြတ်ပြန်သွားလျှင် ကျွန်မတ ယောက်ထဲ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိတော့။ အိမ်ကိုလည်း ပြန်လို့မရပါ။ ဒီအိမ်ကလေးတွင် အခုလို ပုံးလျှိုးကွယ်လျှိုး နှင့် တသက်တာလုံးနေသွားလို့ မရသည်က အလွန်သေချာသည်။

“နင့် အမေလည်း နေပြန်ကောင်းနေပါပြီတဲ့”

“ရှင်”

“ညည်း စိတ်ပူနေတယ် မဟုတ်လား၊ ငါးစုံစမ်းခဲ့ပါတယ်”

အမေ့အတွက် စိတ်အေးသွားရသော်လည်း ကျွန်မ အတွက်အစစ အရာရာဖြည့်ဆည်းကူညီ ပေး နေသည့် မမမြတ် မနက်ဖြန်ပြန်မည် ဆိုသည့်အတွက်ကျွန်မပိုပြီး စိတ်ညစ်နေရပါသည်။

“မမမြတ်ပြန်ရင် ကျွန်မတော့ ဒုက္ခပဲ”

“ငါဒီမှာ ဆက်နေနေတာလဲ နင့်အတွက်ပဲ၊ စိတ်ချပါ၊ နင့်အတွက် အဆင်အပြေဆုံးဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမှာပါ”

မမမြတ် မှာဘယ်လို စိတ်ကူးတွေရှိနေသည်ကို ကျွန်မ မှန်းဆလို့မရပါ။ မေးလျှင်လည်း ပြော ချင်မှပြောလိမ့်မည်မှန်း သိနေရာ မမမြတ်ပြောလာသည်အထိစောင့်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပါသည်။

ကျွန်မ တယောက်ထဲ၏ စိတ်ကူးအတွေးတွင်တော့ ကျွန်မရှေ့ရေးနှင့် ပတ်သက်လျှင် ဗလာ သက်သက်သာဖြစ်နေ၏။ ဘာမှ မစဉ်းစားချင်သလို စဉ်းစားလို့လည်းမရပါ။

ပူလောင်အိုက်စပ်နေသည့်အိမ်ထဲမှာ ကျွန်မတို့တနေ့လုံးနေခဲ့ကြပါသည်။ မမမြတ်က လည်း သူ့အတွေးထဲမှာ သူနစ်နေပုံရသလို ကျွန်မကလည်း ကိုယ့်ဘဝကိုယ် အပြန်ပြန်စဉ်း စား ရင်း ချာလည်ပတ်နေ၍ စကားသိပ်မပြောမိပါ။

“ညည်းမှာ ရည်းစားရှိလား”

“မရှိပါဘူးမမ”

“အရင်ကရော ရှိဖူးလား”

“တယောက်တော့တွဲဖူးတယ်၊ ရည်းစားရယ်လို့လဲ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူငယ်ချင်းလိုလို ဘာလိုလို ပေါ့”

ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ရင်း မမမြတ်ပြန်ငြိမ်သွားသည်။ နောက်ထပ်စကားမပြောတော့ပါ။ နေ ဝင်ဖြိုးဖျ အချိန်လောက်မှာ ဖရောင်းတိုင်ထွန်းပြီး မမမြတ်ဝယ်လာသည့် ပေါင်မုံ့တွေကို ညစာ အဖြစ်စားကြသည်။

“ပိုလဲ မနက်စာပေါ့အေ”

ပေါင်မုန့်ကို ဝင်သလောက်စားပြီး နံရံကိုမှီထိုင်ရင်း ကျွန်မပြန်ငိုင်တွေနေမိသည်။ မမမြတ် လည်း သိပ်မစားပါ။ပေါင်မုံ့တွေအများကြီးပို၏။ ပြီးတော့ သူမလည်း ကျွန်မနှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင် နံရံ မှာမှီပြီး ငြိမ်သက်နေသည်။

အပြင်မှာလည်း တစထက်တစ မှောင်မဲလာသည်။ ကျွန်မမှာ နာရီမရှိ၍ ဘယ်အချိန်ရှိပြီ ကို ကျွန်မ မသိပါ။ မမမြတ် မှာနာရီရှိသော်လည်း ကျွန်မ မမေးမိပါ။ တကယ်တန်းဖြင့် အချိန်နာရီ သည် ကျွန်မ အတွက်အရေး မပါပါ။ သူ့ဟာသူ ဘယ်အချိန်ရှိသည် ဖြစ်စေကျွန်မ နှင့် မဆိုင်ပါ။

ထိုင်နေရာမှ ရှေ့သို့ငိုက်သွားပြီးနောက် ပြန်ခေါင်းမတ်ရင်း မမမြတ်သမ်းလိုက်တာကျွန်မ မြင် သည်။ ကျွန်မလည်း အိပ်ချင်သလိုလိုဖြစ်လာ၏။

“ဆွေဇင်လဲ အိပ်ချင်လာပြီ မမ”

ကျွန်မ စကားကိုပြန်ဖြေမည်ပြုရင်း မမမြတ်လဲကျသွားသည်။ တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်လျှက် နှင့် မနေ့ကအတိုင်းပင် ပါးစပ်မှာ အမြုပ်တွေနှင့် လူးလွန့်နေသည်။

မင်သက်နေမိရင်း ကျွန်မ တကိုယ်လုံးလည်း တရွရွဖြစ်လာပြန်သည်။ နောက်တော့ပြင်းထန်သော ရေငတ်သလိုလို ေ၀ ဒနာ။ ငြိမ့်ကနဲ အသိတခုကိုရလိုက်ပြီးနောက် မနေ့ကလိုပင် အမှောင်ထုထဲတွင် မျောလွင့် နေ ပြန်၏။ ကျွန်မသိနေပါသည်။ ဒါအိပ်မက် မဟုတ်ပါ။ သို့သော်ထိန်းချုပ်ရုန်းထွက်နိုင်စွမ်းကျွန်မဆီမှာမရှိ။ ကျွန်မ ခြေထောက်တွေက သွက်လက်စွာပင် အမှောင်ထုဆီသို့ တိုးဝင်ရွေ့လျားနေ ၏။

မီးတိုင်တွေလူတွေ။ မနေ့ကလိုမဟုတ်သော်လည်း မနေ့က အတိုင်းပင်။ တစုံတရာကိုကျွန်မ ရှာဖွေနေ၏။ ကျွန်မရှာနေသည့် အရာကို ကျွန်မသိခဲ့ပါပြီ။ သို့သော်မရှာဖွေဘဲ မနေနိုင်ပါ။

“ဟိုကောင်မလေး ၊ဒီကိုလာစမ်း”

ခက်ထန်မာကျောသောလေသံကြောင့်လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ လူတယောက်၊ တနည်းအားဖြင့် ယောက်ျားတယောက်။ ကျွန်မ သွက်လက်စွာဖြင့် အနားကိုတိုးကပ်သွားမိသည်။

“နင်က ဒါလား”

လက်ညိုးနှင့်လက်မ ကို ပုံတမျိုးလုပ်ပြရင်းမေးသည်။ ဘာမှန်းမသိသော်လည်း ခေါင်းကိုသွက် သွက်ညိတ်ပြလိုက်မိ၏။

“ဒီနားမှာ အလုပ်လုပ်လို့ရတယ်လို့ နင့်ကို ဘယ်သူပြောလဲ၊ မနေ့ကလဲ လူတယောက်ကို နင် အတင်း မထုတ်သွားတာမြင်တယ်၊ တရက်တလေ လမ်းကြုံဆိုပြီးငါကြည့်နေတာ၊ဒီနေ့ပါထပ် လာတယ် ဆိုတော့လွန်တာပေါ့”

“ကျွန်မ…ကျွန်မ ….”

သူ့လက်ကို ဆွဲလိုက်ရာ သူကလက်ကို ရိုတ်ထုတ်လိုက်ပါသည်။

“ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပလီပလာလုပ်မနေနဲ့၊ နင့်စောက် -ုတ် ကိုဒါးနဲ့မွှန်းပစ်လိုက်မယ်၊ ငါ့ကို ဘာကောင်မှတ်နေလဲ”

သူသည် ယောက်ျားတယောက်ဆိုသည့် အသိဖြင့်ကျွန်မသူ့နားကိုအတင်းကပ်နေမိခြင်း ဖြစ် ပါသည်။ သူဘာတွေပြောနေသနည်း ဟုကျွန်မ တလုံးမှနားမလည်ပါ။ ဒါးနှင့် မွှန်းမည့် နေရာတခုကိုသာ ကျွန်မသဲသဲကွဲကွဲကြားလိုက်ရပါ၏။ ခံရခက်သည့် ဝေဒနာနှင့် မွတ်သိပ်မှုကြောင့် သူ့နားကိုလူချင်းထိလုမတတ် အတင်းတိုးရာ သူကကျွန်မကို တွန်းထုတ်လိုက်၏။

“ချစ်ကိုကြီး ဘာတွေပေါက်ကွဲနေတာလဲ”

လူတယောက် စက်ဘီးလေးတွန်းရင်း အနားသို့ရောက်လာသည်။ ကျွန်မနှင့် သက်တူရွယ်တူလောက်ရှိမည်။ ကျွန်မဘေးမှာ ကပ်ရပ်လိုက်မှ ဆယ်တန်းတုံးက တခန်းထဲ တက်ခဲ့သူ ကျော် ဇေယျမှန်း သိလိုက်သည်။ ကျော်ဇေယျက ကုလားကပြားဖြစ်သည်။ ကျွန်မ သူငယ်ချင်း တယောက်ကို လိုက်ဖူး၏။ အခုသူ ကျွန်မကို မသိသည့်အတွက် စိတ်သက်သာရသည်။

“ဒီစောက်ချိုး မပြေတဲ့ဟာမ ကိုပြောနေရတာ၊ ခွင်ကျော်ပြီးလာရိုတ်လို့”

“ဟာ ဘယ်နှယ့် အချိုးမပြေရမှာလဲ၊ ဒီလောက်မိုက်တာလေးကို၊ လုပ်ဗျာ၊ အကိုကြီး ကော ပြီးသွားပြီဆို ကျွန်တော် ‘မ’ သွားမယ်”

“ရတယ်လေ၊ ဟဲ့ကောင်မ၊ ဒါ ငါ့ညီ၊ နင်ပိုက်ဆံမယူဘဲ ကုန်းရမယ်ကြားလား၊ ဟေ့ကောင် ကျော်ဇေယျ၊ မင်းသူ့ကို တပြားမှ ပေးစရာမလိုဘူး၊ ကလန်ကဆန် လုပ်ရင် မျက်ခွက်သာ ဆောင့်ကန် ထဲ့လိုက်”

“မလုပ်ရက်ပါဘူးဗျာ၊ လာလာ သွားကြမယ်”

“နောက်နေ့နင်ဒီနား မှာ အလုပ်လုပ်မယ် ဆိုရင် ငါ့ကိုအရင်လာတွေ့၊ ငါထည့်ပေးတဲ့လူနဲ့ မှလိုက်ရမယ်၊ မဟုတ်လို့ကတော့သေပြီသာမှတ်”

အဲဒီလူ ဘာတွေပြောပြောကျွန်မကောင်းကောင်း မကြားပါ။ ကျော်ဇေယျစက်ဘီးနောက်ကို ခုန် တက်လိုက်ပါသွားမိ၏။ ကျွန်မ ရင်ထဲမှာ တကိုယ်လုံးမှာ မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေ ပါ ပြီ။ တကိုယ်လုံးလွင့်စဉ် ပေါက်ကွဲထွက်တော့မတတ် ခံစားနေရသောကြောင့် ကျော်ဇေယျ ခါးကို အတင်းနောက်ကနေဖက်ထားမိ၏။

“ဟ ..ဟ .. မလွယ်ပါလား၊ အရက်နံ့လဲ မရပါဘူး၊ မူးနေတာလား”

“မြန်မြန် နင်းပါ”

“နင်းနေတာပဲ၊ နင့်နို့တွေကအိနေတာပဲ ငါ့ကျောကုန်းကို နို့နဲ့ပွတ်ပေးပါလား”

ကျွန်မက သူပြောသလိုလုပ်ပေးလိုက်သည့် အပြင်ပေါင်ကြားကိုပါ နောက်ကနေလှမ်းနှိုက် လိုက်၏။

“အောင်မယ်လေး၊ အဲဒါတော့ မပါဘူး၊ ငါ့ -ီတောင်လာရင် နင့်ကို လမ်းဘေးမှာပဲ ချမိလိမ့်မယ်ငါ့ အငယ်ကောင်က သိပ်စိတ်ကြီးတာ”

ကျော်ဇေယျက ကျွန်မကို သူတို့ဆိုင်အတွက်ပစ္စည်းတွေထားသည့် အဖီလေးထဲ ခေါ်သွားပါ သည်။ဘေးချင်း ကပ်လျှက်ကဆိုင်ကတော့ ပိတ်ထားပေပြီ။ ကျော်ဇေယျက ဒီမှာ ညစောင့် အိပ်ရဟန်တူ၏။ပစ္စည်းဟောင်းတွေ နှင့် ပြည့်ကျပ်နေသော အဖီလေးထဲမှာမီးလုံးတလုံးလင်းနေသည်။ နံရံ နှင့် ကပ်လျှက်တွင် ကွပ်ပျစ်သေးသေးလေးတခုက ပစ္စည်းတွေကြားထဲမှာ ပေါ်နေ၏။ ကျော်ဇေယျ စက်ဘီးသွင်းပြီး တံခါးပိတ်နေချိန်တွင် ကျွန်မက ကွပ်ပျစ်ပေါ်ရောက်နေလေပြီ။ သူအနား ရောက်လာသည်နှင့် အတင်းဝင်ဖက်မိ၏။

“ဖြေးဖြေး အမ ဖြေးဖြေး၊ ခင်ဗျားလုပ်စရာတခု ကျန်သေးတယ်”

“ဘာလုပ်ရမလဲ”

“ပုလွေ မှုတ်ပေးဦးလေ”

“ပုလွေ”

“ဘာလဲ မလုပ်ပေးချင်ဘူးလား၊ ငါ့အကိုနဲ့တိုင်မှာနော်၊ နင့်ကိုကောင်းကောင်းကျွေးလိမ့်မယ်”

“ဒါဆိုလဲ လုပ်ပေးမယ်”

ကျော်ဇေယျ ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားထဲမှာ တွဲလောင်းကျနေသော ပစ္စည်းကြီးကို ကြည့်ရင်း ကျွန်မရင်တွေခုန်လာသည်။ အာခေါင်တွေလည်း ခြောက်ကပ်လာ၏။ ရေငတ်သလို ဝေဒနာကလည်း တိုးလို့တိုးလို့လာသည်။ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကို ကျော်ဇေယျတက်ရပ်လိုက်သည်။ ထိုင်နေသော ကျွန်မ၏ မျက်နှာနှင့် သူ့ဟာကြီးက တတန်းထဲဖြစ်သွားသည်။

“ပါးစပ်နဲ့လား”

“အေးပေါ့၊ နင်က နှာခေါင်းနဲ့လုပ်တတ်လို့လား”

ကျွန်မပါးစပ်နားကိုလာတေ့ပေးသောအခါ မတတ်သာတော့ဘဲ ပါးစပ်ဟပေးလိုက်ရသည်။ နီရဲ နေသော ထိပ်ပိုင်းအတွင်းသို့ဝင်သွားသည်နှင့် ကျွန်မငုံပြီးမှုတ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟာ မလုပ်တတ်ဘူးလား၊ ထိပ်ကိုစုပ်လေ၊ တချောင်းလုံးကို စုပ်ပေး”

ရေခဲချောင်းတခုလို သဘောထားပြီးကျွန်မအားပါးတရစုပ်နေမိပါသည်။ ကျွန်မ ဒါတွေကို မ ကျွမ်းကျင်မှန်းသိသော အခါကျော်ဇေယျကဘယ်လိုဘယ်ပုံလုပ်ရမည်ကို ပြောပြ၏။ သူပြော သလို ကြိုးစားလုပ်ကြည့်ရင်း သူ့အချောင်းကြီးကကျွန်မ ပါးစပ်ထဲတွင်ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် နှင့် တစထက်တစ ပိုပြီးတင်းမာသထက်မာလာသည်။

သံချောင်းကြီးတချောင်းကို ကိုင်ရသလိုပင်။

“လုပ်ပါတော့”

ကျော်ဇေယျအလိုကျလုပ်ပေးရင်း စိတ်ကိုဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲပြောလိုက်မိသည်။

“ဒါဆိုလဲ ချွတ်လေ၊ အကုန်ချွတ်”

ကျွန်မ အမြန်ဆုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် အချိန်အတွင်းမှာ ကျွန်မကိုယ်လုံးတီး နှင့်ဖြစ်သွားပါသည်။

“ဘောဒီကတော့ ရှယ်ပဲ၊ နင်လုပ်စားတာမကြာသေးဘူးထင်တယ်”

မနေ့ကမှပါ လို့စိတ်ထဲကပြောရင်းကျွန်မ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာလှဲချလိုက်သည်။ ကျော်ဇေယျကကျွန် မ ပေါင်တချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီးနေရာယူလိုက်သည်။

“နင်တော်တော်ထန်တာပဲ၊ အောက်မှာလဲ ရွှဲနေပြီ”

ကျော်ဇေယျ လုပ်တော့မည်ထင်သော်လည်း မလုပ်သေးပါ။ အိတ်ထဲက ပလပ်စတစ်ထုပ်လေး တခု ကိုထုတ်ယူကာဖေါက်လိုက်ပြီး သူ့လိင်တံကို အစွပ်စွပ်ပါသေးသည်။

 ပြီးတော့မှစလုပ်၏။ သူ့ပစ္စည်းက မနေ့ကလူထက်ပိုကြီးပြီးပိုရှည်ကြောင်း ထိုးသွင်းလိုက်မှ သိတော့သည်။

“အား”

“ကြပ်တယ်နော်၊ ငါက ဒါမျိုးမှကြိုက်တာ”

အားပါးတရပြောပြီးနောက် ကျွန်မကို အားကြိုးမာန်တက်ဆောင့်ကာဆောင့်ကာလုပ်တော့ သည်။ သူကမနေ့ကလူလို အထဲကိုသွင်းထားပြီးှသွင်းချည်ထုတ်ချည် လုပ်တာမျိုးမဟုတ် သူ့ ဟာကြီးကို လုံးလုံးအပြင်ရောက်လုမတတ်ဆွဲထုတ်ပြီးမှ တချောင်းလုံးဆုံးသည်အထိအားကုန် ဆောင့်သွင်းတာမျိုးဖြစ်သည်။ ကျွန်မကိုပိုထိစေ၏။ ကျွန်မရင်ထဲက ပူလောင်မှုတွေကို အ ကောင်းဆုံးငြိမ်းသတ်ပေးနိုင်သည်။

ကျွန်မလည်းစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ဖြင့် စိတ်ပါလက်ပါ တုံ့ပြန်ပေးမိသည်။ အတန်းထဲမှာ ပေါ တောတေကလေးအဖြစ်သိခဲ့သော ကျော်ဇေယျသည် မိန်းမတယောက်ကို ဘယ်လိုလုပ်ရ မည် ဆိုတာကိုတော့ ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ တကယ်လို့သူသာ ကျွန်မကို ဆွေဇင်လတ် အဖြစ်သိခဲ့လျှင်ဘယ်လိုနေမည် မသိပါ။ ခုတော့သူမသိသည့်ကြေးစား မိန်းကလေးတယောက် အဖြစ်နှင့် အားမနာတမ်းလုပ်နေသည်။ ကျွန်မသာလျှင် သူ့ကိုသိနေလျှက်နှင့် သူပြုသမျှ ကျေ ကျေ နပ်နပ်ကြီးကိုနုနေမိ၏။


အပိုင်း (၁၁) ဆက်ရန် >>>>


Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment