ကျွန်တော့် ပီယာနိုဆရာမလေး အပိုင်း ( ၄ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ရေးသားသူ – Chan Ko (ချမ်းကို)
ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို ပါးအပ်ထားတဲ့ အညို့အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာလို့ အလန့်တကြား အညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲခွာလိုက်ပြီး မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးက နီမြန်းနေပြီး စိတ်ထလာမှန်းသိလိုက်ပြီ။ ကျနော့်ကိုလည်း အတင်းပွတ်သပ်စပြုလာပြီး .. တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဘာတွေမှန်းမသိ ပြောလာတယ်။
“ မောင်.. ဟင်းးဟင်းးးး .. အညို့ကို တစ်ခါလောက် ချစ်ပေးနော်..။ ဝင်နီ ပြန်မလာသေးပါဘူး..။ လာပါ မောင်ရယ်…။ အညိုလေ တအားဖြစ်လာလို့ပါ..။ အညို့ကို သနားတယ်မလား…။ မောင်ချစ်တာမခံရတာ လနဲ့ချီသွားပြီ.. အရမ်းသတိရတယ်.. သိလားးး ..။ နော် မောင်နော်…။ ဝင်နီနဲ့ မောင်ချစ်တာတွေ ဟိုဖက်အခန်းကနေကြားရတိုင်း…. အညို့ဟာလေးကို ပွတ်ပွတ်ပြီးး …ဟင်းးးး..ဟင်းးးးး .. မောင်လို့ ..။ အညိုဟာ အချစ်ငတ်နေတာပါကွယ်..။ အားရပါးရ တစ်ခါလောက် ချစ်ပေးနော်… ဟားးးး ဟားးးးးး !!”
“ ပြွတ်..ပလွတ်..ပြွတ်..”
ပြောချင်ရာတွေပြောရင်း ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော့်လည်တိုင်ကို ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်တယ်။ ကျနော် သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို တွန်းဖယ်နေတာဗျာ။ မရဘူး အတင်းကြီးဖက်ထားပြီး ကျားနာခဲ ခဲထားပြီ။ သူ့ ရင်ကွဲဆွယ်တာ အပြာလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဘရာပန်းရောင်လေးကို လှန်တင်လိုက်တော့.. အိစက်လှပတဲ့ နို့ညိုစိုစိုကြီးတွေ ပေါ်လာတယ်…။
“ မောင်!! စို့ပေးကွာ…၊ အညို တအားနေရခက်လာလို့ .. မောင်ရေ.. မောင်…”
ကျနော်ဆိုတဲ့ ငမိုက်သား ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှာရှိနေတဲ့ မာရ်နတ်ကို အောင်နိုင်ဖို့ ဆိုတာကလည်း … …။ အကယ်၍များ ကျနော်နဲ့ အညိုဟာ အရင်က ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင်တော့ ကျနော် ရှောင်ကောင်းရှောင်နိုင်မယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဗမာစကားပုံ တစ်ခုရှိတယ်ဗျာ..။ မစွန်းရင်းကရှိ ကစွန်းခင်းကငြိ ဆိုတာလေ။ ကျနော် ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြဖူးခဲ့သလိုပဲ ကျနော်နဲ့ အညိုဆိုတာက အန်တီလေးအဝေးမှာ ရောက်နေစဉ်က အကြိမ်ကြိမ် ပက်ပက်စက်စက် နယ်လွန်ခဲ့ဖူးတော့ အခုလိုမျိုး သူက ဇွတ်တိုးလာတဲ့အခါ ဘယ်လိုလုပ် ငြင်းဆန်ရှောင်တိမ်းမလဲ။ ခင်ဗျားတို့ဆိုရင်ကော ကျနော့်နေရာမှာဆို ဘယ်လိုရှောင်နိုင်မလဲ။ ကျနော်ဟာ သူတော်စင်တစ်ယောက်မှ မဟုတ်တာဗျာ။ ပြီးတော့ ဆင်ခြင်တုံတရား မရှိသေးတဲ့အရွယ်၊ သွေးသားဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်သေးတဲ့ အရွယ်ဗျာ။ ဒါနဲ့ပဲ ထပ်မှားမိပြန်ရော ဆိုပါတော့လေ။
ဒီတစ်ခါ အညို ကျနော့်ကိုချစ်တာ နူးနူးညံ့ညံ့ မဟုတ်ဘူး။ တော်တော်လေး ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင်ကို ကြမ်းတမ်းလွန်းတယ်ဗျ။ အန်တီလေးဝင်နီ ပြန်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ အညို ကျနော်နဲ့ မအိပ်ရတာ လနဲ့ချီထားတော့ ပေါက်ကွဲကုန်တာနေမှာ။ ပြီးတော့ သူတတွတ်တွတ် ခုပြောနေသလိုပဲ။ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ ချစ်စခန်းဖွင့်နေကြတာက သူရှေ့မှာ ပေါ်တင်မလုပ်ရုံတမယ်ဆိုတော့ ကြားနေသိနေရလေလေ သူ့မှာ စိတ်ထလာလေလေ ချုပ်တီးရလေလေ ဖြစ်ခဲ့ရှာတာ နေမှာပေါ့လေ။ ကျနော့်ကို သူ့နို့တွေ အတင်းထိုးပေးပြီး စို့ခိုင်းတယ်။
စိတ်ပါစပြုလာတဲ့.. ကျနော်က တပြွတ်ပြွတ် စို့ပေးနေလျှက်ကို သူက ကျနော့်အဝတ်တွေကို အတင်းဆွဲချွတ်နေတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကလည်း အဖျားတက်သလိုတွေ တဟင်းဟင်းငြီးနေရင်းပေါ့။ ကျနော် အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားတာနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို အတင်းကောက်စုပ်တော့တာပဲ။
“ ဟားးးးးးးးးးး!!”
ဆိုပြီး ကျနော်လည်း ကော့တက်သွားပြီး အညို့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ရင်း ခြေဖျားထောက်ပြီး အညို့ပါးစပ်ထဲကို လိုးနေမိတာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အညိုက သူ့အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချနေတယ်။ ကျနော့်ညီလေး တအားကြီး တောင်မတ်လာပြီဆိုမှ အညိုက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ပန်းကန်ဆေးတဲ့ ဘေစင်ကို လက်နှစ်ဖက်စုံကိုင်ရင်း မတ်တပ်လိုးဖို့ ခါးလေးကုန်းပြီး တင်ပါးကို ကော့ထားပေးတယ်။
“ မောင်!! ဟင်းးးး … လာ.. အညို့ကို ဟိုတစ်ခါ မောင် ဝင်နီ့ကို ဒီနေရာမှာ ချစ်သလို ချစ်ပေး”
ဆိုပြီး လှမ်းပြောတော့ ကျနော်တော်တော် အံ့သြ သွားတယ်..။
“ မောင်နဲ့ဝင်နီ ဒီနေရာမှာ ချစ်ကြတာလေ…။ အညို ချောင်းကြည့်ဖူးတယ်..။ အဲ့ဒီကတည်းက မောင်ချစ်တာ အညိုအရမ်းခံချင်နေတာ…။ မြန်မြန်လာ.. အညို့ဟာလေး ရွစိစိဖြစ်နေပြီ.. မောင်!!”
ကျနော် ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘူး။ ဘေစင်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး အနောက်ကို ကော့ထားပေးတဲ့ အညို့တင်ပါးလေးနောက်မှာ ကပ်လျက်ရပ်လိုက်တယ်။ အညို့တင်ပါးအိစက်စက်ကြီး နှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ညိုညိုကြီး ပေါ်လာတယ်။ စိတ်ထနေတော့ ဖောင်းနေတဲ့အပြင် စောက်ရည်ဖြူဖြူတွေက အမြုပ်ကလေးတွေ တောင်ထနေသလိုပဲ။ အညို တော်တော်လေး စိတ်ထနေတယ်ဆိုတာ သိသာနေတယ်။
ကျနော့်ဒူးကို နည်းနည်းကွေးပြီး ကျနော့်ရဲ့ မာတောင့်နေတဲ့ ညီလေးကို အညို့စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ သေချာချိန်ပြီး တေ့လိုက်တယ်။ အညိုက ခေါင်းလေးမော့ တင်လေးကော့ထားပေးပြီး ကျနော့်လီးဝင်လာမယ့်အချိန်ကို ငံ့လင့်နေတယ်။ ချိန်သားကိုက်တာနဲ့ ခါးအားကိုသုံးပြီး ကျနော် ဖိဆောင့်လိုက်တော့….
“ ရှီးးးးးးးးးးးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်….။ အညို.. အရမ်းကောင်းတယ်…။ အညို့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပေးပါ…”
၃-၄ ချက်လောက်တော့ တစ်ချက်ချင်း ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ ဆောင့်နေလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော်လည်း အညို့ဖင်တုံးကြီးတွေကို စုံကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်တော့တာပါပဲ။
“ ဖောင်းးး! ဖောင်းးး!! အားးးးး!! ရှီးးးး ရှီးးး!!”
“ မောင်.. ဆောင့်ဆောင့်.. အညိုအရမ်းကြိုက်တယ်…. ပြွတ်..ဖတ်..ဖတ်… အားးးးးးးးး ရှီးးးးးးး”
မီးဖိုချောင်တစ်ခုလုံး ဆူညံသွားအောင် အညိုသံကုန်ဟစ်ပြီး အလိုးခံနေရှာတယ်။ သူ့ခင်မျာ ဘယ်လောက်တောင့်တနေတယ် မသိဘူး။ ကျနော် ရှိသမျှအား အကုန်သုံးပြီး ဆောင့်နေတာတောင် ဘေစင်ကို လက်အားပြုထားပြီး အနောက်ကို တင်ပါးကော့ပြီး ဘက်ပြန်တောင်ပြန် ပြန်ဆောင့်နေသေးတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း အရှိန်လျှော့လိုက်ပြီး သူဆောင့်တာကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူ့နို့တွဲလဲကြီးတွေကို လှမ်းဆွဲချေရင်း တောင့်ခံထားလိုက်တယ်။ ကျနော်မဆောင့်ပဲ သူဆောင့်တာကို နို့တွေကိုင်ရင်း ဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။ ကြာကြာလေး ပိုလိုးနိုင်အောင်ပေါ့လေ။
သူကတော့ ဘေစင်ကိုလက် ၂ ဖက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း.. တွန်းဆောင့်လေး ပြန်ဆောင့်ရင်း ပါးစပ်က ပြောချင်ရာတွေ အော်ချင်ရာတွေ အော်တော့တာပဲဗျာ။
“ မောင်… ကောင်းတယ်သိလားး … အညိုအရမ်း အလုပ်ခံချင်နေတာ.. ကြာပြီ.. အင့် အင့် အင့်”
“ ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်.. မောင်နဲ့ချစ်ရတာ… အားးး အားးးးး ရှီးးး ရှီးးးး”
နည်းနည်းလေးကြာလာတော့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးက တုန်တုန်တက်လာတယ်..။ အညို ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာမှန်း ကျနော်ရိပ်မိလာလို့ ရုတ်တရက် သူ့ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲကနေ ကျနော့်ညီလေးကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။
“ မောင်!! ဘာလုပ်တာလဲ.. အညို အရမ်းကောင်းနေတဲ့ဟာ….”
ဒေါသမျက်နှာလေးနဲ့ လှည့်ပြီးမေးလာတယ်။ ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ အညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အညို့ကိုဆွဲမပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်ပေးလိုက်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားနဲ့ ကျနော့်လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ထားခိုင်းလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်ထိုင်နေတဲ့ အညိုနဲ့ ကျနော် မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ တေ့ပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ ချောချောရှူရှူပဲ ပြွတ်ကနဲဝင်သွားတယ်။
ကျနော်လည်း နည်းနည်းလေးငုံ့ပြီး အညို့နှုတ်လမ်း ထူထူလေးကိုစုပ်ရင်း လျှာကိုထိုးထည့်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်က သူ့နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ချေ.. အောက်ကလည်း ခါးကိုကစားပြီး လိုးနေလိုက်တယ်။ ဒီလိုပုံစံနဲ့ အားနဲ့ဆောင့်လိုးလာရင်း ခဏနေတော့ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျနော့်ညီလေးကို ဆွဲဆွဲညှစ်စပြုလာပြီ။ အညို အဆုံးသတ်ခါနီးလာမှန်းသိတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကို ပြန်ခွာ၊ နို့တွေကို ဆုပ်ချေနေတာကိုရပ်ပြီး အညို့ကျောပြင်လေးကို အတင်းဖက်ရင်း ကျနော် စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်မိတယ်။
ရှိသမျှအားကို အသားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တော့ မီးတောင် ပွင့်ထွက်ကုန်မလားထင်ရတယ်။ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေကလည်း အပြင်ကို ပွက်ပွက်ကျနေတော့ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တိုင်း အသံတွေတောင် မြည်လာတယ်။
“ အားးးးးးးးးး! ကောင်းလိုက်တာ မောင်.. အညို အရမ်းမောလာပြီ”
“ ဟားးးးးးးးးးး! အညို ကျနော်ထွက်ကုန်ပြီ… အားးးး ရှီးး ကောင်းလိုက်တာ .. အညိုရယ်…”
အဲ့ဒီနေ့က ကျနော် ဆရာမလေးပြန်လာတဲ့ ညနေအထိ မစောင့်ဖြစ်တော့ဘူး။ အညိုနဲ့ ၃ ခါလောက် ဆက်တိုက်လိုးမိပါတယ်။ မီးဖိုချောင်ထဲ တစ်ခါလိုးပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင် တူတူသန့်ရှင်းကြရင်း ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တစ်ခါထပ်လိုးမိပြန်တယ်ဗျာ။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့မှ နေ့လည်စာကို အညိုခွံ့ကျွေးတာကို စားသောက်ပြီး ပြန်တော့မယ်ပြင်ခါမှ အညိုက သူ့အခန်းထဲ ခဏလိုက်ခဲ့ပါဆိုပြီး ခေါ်၊ တံခါးကလန့်ထိုးပြီး သူက ကုတင်ဇောင်းမှာထိုင်၊ သူ့ စောက်ဖုတ်ကို ကျနော့်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် လျက်ခိုင်းရင်း ဇိမ်ခံ၊ ဒီတော့လည်း ကျနော်က စိတ်ပြန်ထလာပြီး ထပ်လိုးမိပြန်တယ်။
ဘယ်လိုပြောရမလဲဗျာ။ ရင်ကလည်း တထိတ်ထိတ်နဲ့ နို့ကြီးကြီး၊ ဖင်ကြီးကြီး အညို့ကို ဆရာမလေးအလစ်မှာ ခိုးပြီးလိုးရတဲ့ အရသာကို ကျနော် စွဲသွားတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား။ ဒါပေမယ့် အန်တီလေးပြန်လာတဲ့ အထိတော့ မနေရဲဘူး၊ ၂ ယောက်လုံး အမူအရာတွေ ပျက်နေတာကို ရိပ်မိမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ ကျနော့်ပုံစံက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်တိုက်လိုးထားရတော့ ပင်ပန်းနေတဲ့ရုပ် ဖြစ်နေတာရယ်၊ ခိုးစားထားတယ်ဆိုတဲ့ မလုံမလဲ မျက်နှာနဲ့ အန်တီလေးကို မကြည့်ရဲတာရယ်၊ ဒါကြောင့် စောစောပြန်လစ်သွားတာပေါ့လေ။
နောက်နေ့တွေမှာ ကျနော် ဆရာမလေးတို့အိမ်ကို ရောက်သွားတော့ အရာရာအားလုံး ပုံမှန်ပဲဗျ။ ကျနော့်ကို တွေ့တာနဲ့ အန်တီလေးက တစ်ခုခုလုပ်နေရာကနေ..
“ ဟာ! ငါ့အချစ်ကလေး လာပြီ..။ ဟွန်း.. ပစ်ထားပေးတာ.. လာစမ်း”
ဆိုပြီး အညို့ရှေ့မှာ ဖက်နမ်း၊ ကျနော့်ကိုယ်လုံးကို သူ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ ပစ်တိုက်၊ အဲ့လိုတွေလုပ်ပြီး ချစ်ပြနေတာပါပဲ။ အညိုကလား… ဟင့်အင်း.. ဘာမှအမူအရာ မပျက်သလို တဟားဟားရယ်ပြီး.. ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ လျှောက်တောင်နောက်ပြောင်နေသေးတယ်ဗျ။
“ ဖိုးသက်ရေ! နင့်အချစ်အပျိုကြီး နင်မလာလို့ ဘာတွေဆာနေတယ်ဆိုလား.. ခစ်ခစ်..။ ထမင်းလေးတော့ စားပါရစေနော်.. ကိုကိုနဲ့မမ..။ ပြီးမှ ကျမ ခြံထဲသွားပြီး .. စာဖတ်သလိုလုပ်ရင်း ရှောင်ပေးပါ့မယ်.. ဟားဟား !!”
အဲ့လို ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပြောရင်း မျက်နှာက အပြုံးမပျက်ဘူးဗျ။ ဆရာမလေးကလည်း ရှက်ကိုမရှက်တော့ပဲ မျက်နှာပြောင်တိုက်တတ်လာတယ်။
“ ချစ်တာဟေ့.. ချစ်တာ..။ နင်လည်း ငါ့လူလို ငယ်ငယ်လေး သန်တုန်းမြန်တုန်းလေး တစ်ယောက်ရှာပါလား”
ဆိုပြီး ပြန်စနေသေးတာလေ။ ဒါပေမယ့် အညို့မျက်နှာကိုကြည့်တာနဲ့ ကျနော် တစ်ခုခုကို ခံစားမိသလို ဖြစ်လာတယ်ဗျ။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ရမ္မက်ဗျ။ သူ့မျက်နှာမှာ ထင်းနေတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ပေါ်နေတယ်။ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ ဘာလုပ်တော့မယ်၊ ဘယ်လိုတွေလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သိနေတော့… သူ့စိတ်ထဲကြိုတွေးရင်း စိတ်ကြွနေမှန်း ကျနော်ရိပ်မိတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီဆိုလည်း တစ်နည်းနည်းနဲ့ သူချောင်းကြည့်နေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိနေတယ်။
တခါတခါ အန်တီလေးရဲ့ကုတင်ပေါ် ကျနော်လှဲအိပ်ပြီး အန်တီလေးက အပေါ်ကနေ တက်ပြီးလိုးနေတဲ့အခါမျိုးဆို အန်တီလေးနဲ့ အညို့အိပ်ခန်းကို ကာထားတဲ့ နံရံအပေါ်ဖက်က ကြက်တူရွေးတန်းတွေကြားထဲမှာ အညို့မျက်နှာကို ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော် ရိပ်ကနဲ လှမ်းလှမ်းတွေ့လိုက်ရသလိုဖြစ်တာ အကြိမ်ကြိမ်ရှိပြီဗျ။ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ ချစ်ပြီးကြလို့ အပြင်ထွက်လာပီး ဧည့်ခန်းထဲထိုင် စကားတွေပြောနေကြပြီဆို ရောက်လာပြီး .. တော်တော်လေး အားကုန်နေကြပြီထင်တယ်.. ရော့ ဖျော်ရည်လေးသောက်ကြ ဆိုပြီး အအေးလေးဘာလေး လာလာချပေးတတ်တယ်။
အန်တီလေးကတော့ ရယ်နေတာပါပဲ။ သူကမှ မသိရှာတာကိုး။ အဲ့ဒီအချိန်ဆို အညို့မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်ရင် သိသာတယ်ဗျ။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတာ..။ ကျနော့်ကို ချက်ချင်းပဲ တက်ပြီးလိုးတော့မယ့် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ကြည့်ကြည့်နေတာ။ ဖူးးးးးးး!! မလွယ်ဘူး ဆရာရေ။
ဒီလိုအခြေနေမျိုးကြီးနဲ့ နေရတာ ဘေးကြပ်နံကြပ်ကြီးဗျာ။ တခါတလေဆိုရင် ထိတ်စရာ အပြုအမူတွေ လုပ်သေးတာဗျ။ ဆောင်းတွင်း ချမ်းချမ်းစီးစီးဆိုတော့ ကျနော်တို့သုံးယောက်လည်း ဧည့်ခန်းထဲက မီးလင်းဖိုမှာ မီးတူတူလှုံကြတာပေါ့။ မီးလင်းဖိုအရှေ့က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကောက်ရိုးဖျာကလေး ၂ ချပ်လောက်ချ.. စောင်အကြီးကြီး ၂ ထည် ၃ ထည်ကို တူတူပေါင်းချုံပြီး ပူးကပ်ထားရင်း စာတွေဘာတွေ တူတူဖတ်ကြတာပေါ့။
တခါကဆို အန်တီလေးက The history of Piano and its Music: ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို အားလုံးကြားအောင် ကျယ်ကျယ်လေး ဖတ်ပြနေတော့ ကျနော်က အန်တီလေးပေါင်ပေါ် ခေါင်းလေးအုံးပြီး ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ရင်း နားထောင်နေတာကို.. စောင်တွေချုံထားလျှက်က အညိုက ကျနော့်ကိုယ်လုံးပေါ် လာဖိမှီပြီး အန်တီဝင်နီမျက်နှာနားကပ် ပုခုံးကိုလှမ်းမှီပြီး နားထောင်နေတယ်။ ပြီးမှ စောင်ခြုံထဲကနေ ကျနော့်လက်ကိုလာကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကပ်ထားပေးတယ်။ အောက်ခံလည်းမပါတော့ စောင်ခြုံထဲမှာ ထမီလေးကို လျှောချလိုက်တာနဲ့ ကွက်တိကိုး။
ကျနော့်ကို တစ်ချက်လောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်လုံးမှိတ်ပြတယ်။ လုပ်ပေးလေးပေါ့။ ကျနော်လည်း မထူးပါဘူး သနားပါတယ်ဆိုပြီး လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်၊ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်နှိုက်ပေးပြီး လက်နဲ့လိုးပေးလိုက် လုပ်ပေးနေရတာပေါ့။ အန်တီလေးဖတ်ပြနေတဲ့ အကြောင်းအရာကို.. သံယောင်လိုက်သလိုလို၊ ထောက်ခံသလိုလိုနဲ့ အင်းး!! အင်းးး!! ဆိုပြီး အညိုက အသံထွက်နေတယ်ဗျ။ အမှန်က ကျနော်လုပ်ပေးနေတာကို ဖီးလ်တက်နေတာ။ လုပ်ပေးနေရင်း တချက်တချက် မော့ကြည့်လိုက်တော့ အရမ်းကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်နဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြသေးတယ် မျက်လုံးလေးမှေးပြီးတော့။
ပြီးလည်းပြီးတော့မယ်ဆိုရော.. ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ကုတ်ပြီး အချက်ပြတယ်..။ မြန်မြန်လေးပေါ့လေ။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ဖိကပ်လာပြီး “အင်းးးးး!! ကောင်းလိုက်တာ” တဲ့..။ အဲ့ဒါကို အန်တီလေးဝင်နီက စာအုပ်ဖတ်နေရင်းက ဘာမှမရိပ်မိပဲ “ဟုတ်တယ်.. ညိုရ..။ အရမ်းစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတယ်နော်” တဲ့..။ သေချာငုံ့မကြည့်ပဲ စာအုပ်မျက်နှာအပ်ရင်း ပြန်ဖြေတော့.. ကျနော့်မှာ ရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြီး ကျနော့်အပေါ်ဖိထားတဲ့ အညို့နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေပေးရင်း ပြုံးနေမိတာပေါ့လေ…။
အခု ခင်ဗျားတို့ဖတ်နေတာ အပျော်ဖတ် အပြာဝတ္ထုတစ်ပုဒ်သာဆိုရင် ဒီထက်ပိုပြီး ကြမ်းလာမှာ၊ ပိုဖတ်လို့ကောင်းအောင် ဇတ်လမ်းကို သည်းခြေကြိုက်ဖြစ်အောင် ဆက်ရေးတော့မှာပေါ့။ ဥပမာ – နှစ်ယောက်စလုံးကို ပြိုင်တူတွယ်တာတို့၊ နှစ်ယောက်လုံးက နားလည်မှုရသွားပြီး တူတူဝေစားသွားတယ်တို့ အစရှိသဖြင့်ပေါ့လေ။
ဒါပေမယ့် ဒါက အဲ့ဒီလို ခြင်ထောင်ခန်းတွေပဲပါတဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခု မဟုတ်ခဲ့ဘူးဗျာ။ အခု ခင်ဗျားတို့ ဖတ်ပြီးသလောက်ဆိုရင် အိမ်တစ်အိမ်ထဲမှာ တူတူနေတဲ့ အပျိုကြီးမမ နှစ်ယောက်ကို ပြိုင်တူတွယ်နေရတော့ ကျနော့်ကို တော်တော်ကံကောင်းတဲ့ကောင်လေးလို့ ခင်ဗျားတို့ယူဆရင် မှားလိမ့်မယ်။
လူဆိုတာ သွေးနဲ့သားနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတာဆိုတော့ ကျနော် အညို့ကို မရှောင်နိုင်တာမှန်ပေမယ့် ကျနော် တကယ်ချစ်တာ ဆရာမလေးကိုပါဗျာ။ မြတ်နိုးတယ်၊ အထင်ကြီးတယ်။ အို.. ဘာနဲ့မှနှိုင်းယှဉ်လို့ မရဘူးဗျာ။ ကျနော့်ရဲ့ အချစ်ဦးလေးကိုး။ ဒီနေရာမှာ မိန်းမနဲ့ ယောကျ်ားဆိုတာ သဘောသဘာဝကကို မတူညီဘူးလေ။ မိန်းမတွေအတွက် လိင်ကိစ္စဆိုတာ အင်မတန်ကြီးကျယ်တဲ့ တန်ဖိုးထားစရာ စွန့်စားမှုကြီးတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ယောကျ်ားတွေအတွက်က မိန်းမတစ်ယောက်ကို ချစ်သည်ဖြစ်စေ မချစ်သည်ဖြစ်စေ သွေးသားတောင့်တလာတဲ့အခါ ချက်ချင်းအိပ်လိုက်ဖို့ ဘာမှမဆန်းဘူးလေ။ နောက်ဆုံးဗျာ.. ဒီလိုအခြေအနေကို အဆင်ပြေပြေ ကိုင်တွယ်နိုင်တဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် အရွယ်လည်း မဟုတ်သေးတော့ အညို့အပေါ် ခါးခါးသီးသီးလည်း မငြင်းဆန်ရက်ဘူးဗျ။ အန်တီလေးအလစ်မှာမှ ကျနော့်ကို ချစ်ရရှာတာဆိုတော့.. သူစလာရင် ကျနော့်မှာ သာယာတာက တစ်ဖက်၊ သနားတာက တစ်ဖက်နဲ့ လုပ်မိပြန်ရောလေ။
ဒါပေမယ့် ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပဲ လုပ်ပြီးသွားတိုင်း ကျနော့်မှာ အပြစ်လုပ်နေမိပြီဆိုပြီး အလိုလိုနေရင်း စိတ်ဆင်းရဲနေရတယ်ဗျာ။ ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးအပေါ် ကျနော်ထားတဲ့စိတ်က တမျိုးဗျ။ ကျနော့်အတွက် အထင်ကြီးလေးစားစရာ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။ အရင်က မိုက်တိမိုက်ကမ်းပုံစံနဲ့ နေထိုင်လာတဲ့ ကျနော့်ဘဝကို သူပဲ မသိမသာ ပဲ့ပြင်ပေးခဲ့တာ။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဂီတမှာ ဆရာတစ်ဆူလိုလိုထင်၊ အဘိုးရဲ့ စာအုပ်ဘီရိုတွေကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မွှေမွှေဖတ်လာတော့ စာအုပ်စာပေ အတွေးအခေါ်ဆိုတာ ငါတော်တော်သိတဲ့ကောင်.. အဲ့လိုကြွစောင်းစောင်းဖြစ်နေတဲ့ အချိုးတွေဟာ ဆရာမလေးနဲ့တွေ့မှ ပျက်ပြယ်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာတော့ အမှန်ပါပဲဗျာ။
ဂီတမှာ ကျနော့်ဆရာမ ဖြစ်သလို ဂီတသမိုင်းကြောင်းဆိုတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ငေးမောပြီး သူပြောသမျှ နားထောင်ခဲ့ရတာကိုး။ စာပေပိုင်းဆိုင်ရာကကော၊ အရွယ်တူချာတိတ်တွေ၊ ကျနော့်ထက်ကြီးတဲ့ ကျနော့်အပေါင်းအသင်းတွေကြားထဲမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ဟိုငြင်းဒီခုန် ဟိုစာပေ ဒီသမိုင်းကြောင်းတွေ ပြောကြတိုင်း ကျနော်က ဘုရင်တစ်ဆူလိုဖြစ်ခဲ့သမျှ အန်တီလေးနဲ့ တွေ့တော့မှ နွားခြေရာခွက်ထဲက ဖားကလေးဖြစ်မှန်း သိတော့တယ်။
အန်တီလေးဆိုတာ ဗမာစာပေတင်မကဘူး၊ ကုလားဖြူဘာသာနဲ့ ရေးထားတဲ့ ဘုတ်အုတ်တွေကို ဂျောင်းဂျောင်းပြေးဖတ်နိုင်တဲ့ အမျိုးသမီးဆိုတော့ ကျနော့်မှာ သူနဲ့ စာအကြောင်းဆွေးနွေးတိုင်း မျက်စိသူငယ် နားသူငယ် ဖြစ်နေကြပေါ့။ ဒီတော့ကာ ကျနော် ဆရာမလေးကို ချစ်တယ်ဆိုတာမှာ အထင်ကြီးတာတွေ၊ မှီတွယ်ချင်တာတွေ၊ မြတ်နိုးတာတွေ၊ အများကြီး ပေါင်းထားတာဗျ။ ဖေဖေ မေမေတို့ တစ်ခုခု ဆုံးမတယ်ဆိုတာတောင် ကျနော်က လက်ခံချင်မှ လက်ခံတတ်တာ၊ ဆရာမလေးက ချိုအေးအေး အပြုံးလေးနဲ့ အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် ရှင်းပြရင် ချက်ချင်း ခေါင်းငြိမ့်တတ်လာတယ်။
ကလေးလေးက ငယ်သေးလို့ပါကွယ် ..။ ကျမ ရှင့်အရွယ်ကဆို ရှင့်လောက် မသိမတတ်ပါဘူး..။ ဟုတ်ပြီလား ဆိုပြီး စသလိုလိုလုပ်ပြီး ဖေးမှပေးတတ်တာလေ။
ပထမဆုံး ကျနော်တွေ့စက အင်မတန် မျက်နှာကြောတင်းတယ်လို့ ထင်ရတဲ့ ဆရာမလေးဟာ အင်မတန် သနားကြင်နာတတ်တယ်၊ ချိုပြုံးပြုံးလေး အမြဲနေတတ်တယ်၊ ဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားရှိတယ်ဆိုတာ ကြာလေလေ ကျနော် ပိုသိလာခဲ့တော့ ပိုလို့တောင် တွယ်တာလာရပါတယ်လေ။ အညိုကတော့ ကျနော့်အတွက် သဘောကောင်းတဲ့ အစ်မကြီးတစ်ယောက်ပါ။ ဒီ့ထက်တော့ မပိုဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။ ပြောကြစတမ်းဆိုရင် ဆရာမလေးဆိုတာ ကျနော့်ဘဝမှာ မရှိခဲ့ဘူးဆိုရင် ကျနော် အညို့ကို ချစ်မိမှာ သေချာတယ်ဗျ။
ဒီလိုပဲ နေနေလာရင်း အချိန်တွေကြာလာတော့ ဆရာမလေးကို ပိုချစ်လာသလို အညိုနဲ့ ဆရာမလေးအလစ်မှာ ခိုးခိုးပြီး လုပ်တာတွေကလည်း များလာတယ်။ ဆရာမလေးတော့ ဘာမှမသိရှာဘူး။ ကျနော် အလုပ်ကို ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်လာတာတွေ့တော့ ကျနော်သူ့ကို တကယ်ချစ်ရှာတယ်ဆိုပြီး ဝမ်းတွေသာလို့။ အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆို ကလေးဘယ်နှစ်ယောက် ယူမယ်၊ ဘယ်လိုပြုစုမယ်ဆိုတာတွေတောင် ကြည်ကြည်နူးနူးတိုင်ပင်တဲ့ ညနေခင်းလေးတွေတောင် ရှိလာခဲ့ပြီ။
အညိုကကော… သူဟာ ကျနော့်တိတ်တိတ်ပုန်း ရည်းစားတစ်ယောက် ဆိုပေမယ့် အန်တီလေးနဲ့ ကျနော့်ကို အင်မတန် လိုက်ဖက်ညီတဲ့စုံတွဲဆိုတာ သဘောတူတယ်ဗျ။ နင်တို့ ကလေးတွေရလာရင် ငါက နာနီညိုပေါ့ဟယ်ဆိုပြီး ကျနော်တို့ ချစ်သူစုံတွဲကို ပြောပြောရင်း သဘောတွေကျနေတတ်တယ်။
ဆိုလိုတာကဗျာ.. သူ ကျနော့်ကိုချစ်တယ်..။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရဲ့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ဘဝကို မဖျက်ဆီးဘူးဆိုတာ ပေါ်လွင်နေတယ်။ အန်တီဝင်နီအလစ်မှာ သူ စိတ်ရှိသလောက် ကျနော်နဲ့ချစ်တယ်၊ လိုးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာတစ်ခုမှ ထပ်မတောင်းဆိုဘူး။ အညိုက မောင့်ကိုချစ်နေလို့ရတဲ့ ဘဝလေးဆိုရပြီ မောင်ရ… လို့ ပြုံးပြီး ပြောတတ်တယ်။ ရည်းစားမယားငယ်လေးပေါ့အေ… လို့ နောက်တီးနောက်တောက်ပြောပြီး ရယ်သေးတယ်။ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ကိုလည်း မြန်မြန်လက်ထပ်စေချင်နေပြီ.. လို့ အမြဲပြောတတ်တယ်။
ကဲ.. ဒါဆို သာသာယာယာပဲပေါ့.. ဟုတ်လား..။ မထင်နဲ့ ကိုယ့်ဆရာ.. ခင်ဗျားတို့ မထင်နဲ့။ တခါတခါကြရင် မကောင်းတဲ့ကံကြမ္မာဆိုတာက ခြုံခိုတိုက်ခိုက်ဖို့ စောင့်နေရာက အလစ်ဝင်ချတတ်တာကိုးဗျ။
အဲ့ဒီနေ့က နေအတော်သာတဲ့နေ့ပေါ့။ ကောင်းကင်ပြာပြာနောက်ခံမှာ တိမ်တွေအဆုပ်လိုက် ပွင့်နေတဲ့နေ့။ ဘဝမှာ အမှောင်တိကျမဲ့နေ့လို့ ဘယ်သူကကော ထင်ထားမလဲဗျာ။ ဆောင်းအကုန် နွေအကူး မအေးလွန်း မပူလွန်းသေးတဲ့ နေထိုင်လို့ကောင်းရုံ နေ့တစ်နေ့ပေါ့။ အဲ့ဒီတလောက အလုပ်တွေပါးတဲ့အပြင် ပွဲတော်တွေဆက်နေတဲ့ ကာလမို့ ကျနော် ဆရာမလေးတို့နဲ့ နေ့စဉ်ဆိုသလို ပျော်နေခဲ့တဲ့ နေ့တွေပေါ့။ ဘယ်တော့မှ မငြီးငွေ့သွားတဲ့ အချစ်တွေကို ရက်ဆက်ခံစား၊ အဲ့ဒီတစ်ထပ်တိုက်ပု ဖြူဖြူလေးသာ ကျနော့်ကမ္ဘာငယ်လို့ ထင်နေခဲ့ရတဲ့ နေ့ရက်တွေပါဗျာ။ စာတွေတူတူဖတ်ကြ၊ စစ်တုရင်ကစားကြ၊ ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြ၊ ဘယ်တော့မှ မကုန်ဆုံးနိုင်တဲ့ အမှတ်တရ နေ့ရက်တွေပေါ့။
အဲ့ဒီမနက်မတိုင်ခင် ညက ကျနော် အန်တီလေးတို့အိမ်ကို သံကြိုးတပ် ဂစ်တာတစ်လုံး ယူသွားပြီး Slow Rock: သီချင်းတွေကို အန်တီလေးရဲ့ ပီယာနိုနဲ့ တွဲတီးရင်း ဆိုကြသေးတာ မှတ်မိတယ်။ လိမ့်နေတဲ့ ကျောက်တုံးများဆိုတဲ့ Rock ဂီတ Band: ရဲ့ နတ်သမီးဆိုတဲ့ သီချင်းကို တွဲဖက်ညီညီ တီးခတ်ခဲ့တာလည်း မှတ်မိသေးတယ်။ ကျနော်ရယ်၊ ဆရာမလေးရယ်၊ မညိုညိုရယ်.. သုံးယောက်သား မညိုညိုဖောက်ထားတဲ့ လိုင်ချီးသီးနဲ့စိမ်ထားတဲ့ ဝိုင်တွေကို အတော်များများ သောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ရီဝေဝေညမှာ နာနာကျင်ကျင် အသံတွေနဲ့ ကျနော် ရော့ခ်သီချင်းတွေ အော်ဟစ်နေခဲ့တာ ဆရာမလေးရဲ့ ပီယာနိုအလူးအလှိမ့်တွေက ပြီးပြည့်စုံစေသလိုပဲ။ လက်အံသေအောင် ကျနော်တို့ ဆိုကြတီးကြပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ဒန်းဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ သုံးယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်း စကားတွေ ပြောကြသေးတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကော ကျနော်ပါ သောက်ထားတဲ့ ဝိုင်အရှိန်ကြောင့် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဖြစ်နေခဲ့တာတော့ သေချာတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ပုခုံးတွေကို အလည်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျနော်က သိုင်းဖက်ထားရင်း ကျနော်မူးနေရင် လုပ်နေကြဖြစ်တဲ့ ကဗျာတွေ တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် ရွတ်ပြနေမိတယ်။
အချစ်ဆိုတာ.. I.R.A သေနတ်သမား ရှောင်ဒီလွန်ရဲ့ သေနတ်ပြောင်းက ထွက်လာတဲ့ … ဒုတိယမြောက် ကျည်ဆံ.. …
အစရှိတဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာတွေဆိုတာ Rock: သီချင်းလိုတွေ နာကျင်ပြင်းရှလွန်းပြီး၊ ဆရာမင်းသုဝဏ်ရဲ့ ဂန္တဝင်ကဗျာ တစ်ပုဒ်ဖြစ်တဲ့ လယ်တောကအပြန် ကဗျာဆိုတာ.. … …
ပန်ချင်တယ်.. ခရေဖူး… မောင်ခူးကာပေး …
သူ့ခေါင်းမှာ နှင်းဆီပွင့်နဲ့ ဂုဏ်တင့်တယ်လေး။
ခရေဖူးလေးကို မလိုချင်ပဲ စွန့်ခွာပြီး… နှင်းဆီပွင့်ကို ပန်သွားလည်း.. အို သူပျော်ပါစေ…။
ဆိုပြီး အပြုံးမပျက်ကြောင်း အသိပေးရင်း တိတ်တိတ်လေး ကြိတ်ဆွေးရရှာတယ်လို့ ဆိုလိုတယ်ဆိုတော့ ကျနော်တီးခတ်နေတဲ့ စပိန်ဂီတဆိုတာ မပေါက်ကွဲပဲ တိတ်တိတ်လေး ကြေကွဲတာမို့ သဘောသဘာဝတူတူဖြစ်ကြောင်း ဆရာမလေးနဲ့ အညို့ကို လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး ရှင်းပြလိုက်၊ ကဗျာတွေ ရွတ်ပြလိုက်နဲ့ မမေ့နိုင်တဲ့ ညတစ်ညပေါ့။
ကဗျာတွေရွတ်ပြရင်း စျာန်ဝင်သွားတော့ တဖြေးဖြေး ကြီးကျယ်လာပြီ။ နောက်ဆုံး ဂရိစာဆို ဟိုးမားရဲ့ ဂန္တဝင်ကဗျာရှည်ကြီးတစ်ပုဒ်ကို ကြိုက်တဲ့အပိုဒ်တွေ ရွတ်ပြရင်း သံနေသံထားနဲ့ ရှင်းပြနေမိတယ်။
နှစ်ပေါင်း ၃ဝ ကြာသွားတယ်ဗျာ..။ အဲ့ဒီကဗျာထဲက ဇာတ်လိုက်က.. သင်္ဘောပျက်ပြီး အဲ့ဒီကျွန်းပေါ် ရောက်သွားတာ။ နတ်မိမယ်တွေနဲ့ အတူတူ ကာမသုခကို ခံစားရတယ်…။ အဆုံးမဲ့တဲ့.. ဘယ်တော့မှ မသေတဲ့ အမတကျွန်းပေါ်မှာ ကြိုက်သလောက် နေ နေရတာကို သူက ပြန်မယ်လို့ လုပ်တယ်ဗျာ..။ စားစရာနေစရာ ဘာမှမပူရတဲ့အပြင် နတ်သမီးတွေနဲ့ ပျော်နေရရက်နဲ့ လေနီကြမ်းတွေ အမြဲတိုက်နေတဲ့ သူ့ဇာတိကျွန်းကို ပြန်ဖို့ပြင်တယ်..။ ဘယ်လိုအမွှေးနံ့သာတွေနဲ့မှ ဖုံးအုပ်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ သက်လတ်ပိုင်းရောက်နေတဲ့ သူ့ချစ်သူကို.. ပြန်တွေ့ဖို့အရေး …။ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို လှေငယ်လေးနဲ့ ဖြတ်ပြီး ပြန်ဖို့ပြင်တယ်..။ ဘာကြောင့်လဲ.. အချစ်ပေါ့ဗျာ..။ နားထောင် ကျနော်ရွတ်ပြမယ်.. …
အို.. အချင်းနတ်မိမယ်တို့
ငါသည်ကား ဂတိထားခဲ့၏ …
————————-
————————-
ရီဝေဝေနဲ့ ကဗျာရှည်ကိုရွတ်ပြရင်း သတိထားလိုက်တော့.. အညိုကော ဆရာမလေးကော မျက်ရည်ကျနေကြတယ်ဗျ။ သောက်ထားတဲ့ ၀ိုင်အရက်ကြောင့်လား၊ ကျနော့်ကဗျာ ကောင်းလို့လားတော့ ကျနော် ဝေခွဲလို့မရဘူး။ မျက်ရည်တွေသုတ်နေကြတာ မြင်ရတယ်။ ကျနော် ကဗျာရွတ်တာ ပြီးသွားတော့ အားလုံးငြိမ်သက်သွားကြတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတာ နည်းနည်းကြာလာတော့မှ ဆရာမလေးက ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး အတင်းနမ်းတယ်။ ပြီးမှ အညို့ဖက်လှည့်ပြီး..
“ ညို… ငါ့ကလေးလေးကို အိမ်ပြန်မလွှတ်တော့ဘူး ..။ ဒီည ငါသူ့ကို အရမ်းချစ်ချင်နေလို့ နင်သွားအိပ်ချေ”
လို့ ပြောပြီး အညိုပြန်ဖြေတာကိုတောင် မစောင့်တော့ပဲ ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး နမ်းတယ်။ အညိုက ကြည်နူးနေတဲ့ အသံနဲ့
“ အေးပါဟယ်.. ချစ်ကြစမ်း.. စိတ်ကြိုက်ချစ်ကြ”
ဆိုပြီး ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ အိမ်ထဲဝင်ပြီး အိပ်သွားရော။ ကျနော်နဲ့ ချစ်သူဆရာမလေးတို့ အိမ်ရှေ့က ဒန်းလေးပေါ်မှာ အရူးအမူး ဆက်ချစ်ကြတယ်။ အဲ့ဒီညက ဆရာမလေးရဲ့ ညည်းညူသံတွေ.. တသက်လုံးမခွဲပဲ ဒီလိုပဲချစ်နော် ဆိုတာတွေ ကျနော် ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး။ မနက်မိုးလင်းတော့မှ ကျနော်နိုးလာတော့ အန်တီလေးရဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ ရောက်နေမှန်း သတိထားမိတယ်။ အန်တီလေးက မြို့သစ်မှာ ဒီနေ့ ပီယာနိုသင်တန်းပေးရမှာမို့လို့ ကားဂိတ်ကိုသွားဖို့ ပြင်ဆင်နေတာ။ ကျနော်လည်း အသာလေးထလာပြီး ရေမိုးချိုး မနက်စာစားပြီး အညိုနဲ့တူတူ အန်တီလေးကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အိမ်ပြန်မယ်လို့ တွေးနေတုန်း အညိုက မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ တိုးတိုးကပ်ပြောလာတယ်။
“ မောင်!! အညိုနဲ့ ခဏလိုက်ခဲ့ပေးပါ။ စျေးဝယ်မလို့”
ဆိုတော့ လိုက်ကူပေးရသေးတယ်။ စျေးဝယ်ပြီး ပြန်ခါနီးကြတော့ အညိုက လေသံတိုးတိုးနဲ့ ကပ်ပြောတယ်။
“ မောင်.. အညို တော်တော်လေး .. ဖြစ်နေတယ်သိလား !! အညို့ကိုသနားရင် အိမ်လိုက်ခဲ့ပေးပါလား”
တဲ့။ ကျနော်လည်း ဘာမှဆက်မပြောပဲ စျေးခြင်းတောင်းလေးနဲ့ အညို့ကိုတင်ပြီး ယူကလစ်ဝင်းထဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာ စက်ဘီးလက်ကိုင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ဖျံကို ပွတ်ရင်းနဲ့ကို အညိုစိတ်ထနေမှန်း ကျနော်သိနေတယ်။ သူ့ခင်မျာလည်း ကျနော်နဲ့ မလိုးရတာ တစ်လလောက်ရှိတဲ့အပြင် ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ နေ့တိုင်းလိုးတာကို ချောင်းပြီး ရွစိစိဖြစ်နေရှာမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်လေ။ ခပ်မြန်မြန်လေးနင်းနေတဲ့ ကျနော့်ကို မော့မော့ကြည့်ပြီး
“ မောင်.. မြန်မြန်ရောက်အောင် နင်းကွာ”
လို့ ပန်းသွေးရောင်ထနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ သတိလှမ်းလှမ်းပေးနေတယ်။ အိမ်ထဲရောက်သွားတော့ စျေးခြင်းလေးဆွဲပြီး အညို နောက်ဖေးကို ပြေးဝင်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း မောမောနဲ့ ဧည့်ခန်းကဆက်တီခုံမှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ နည်းနည်းကြာတော့ အညို ပြန်ထွက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ ဖန်ခွက်တစ်လုံးနဲ့ ညက ကျန်သေးတဲ့ဝိုင်တွေ ထည့်ယူလာတယ်။ သူ့ဆံပင်ကို ဖြေချထားပြီး အပေါ်က ခါးတိုအင်္ကျီလေးကို ချွတ်ထားပြီး ထမီကို ရင်ခေါင်းလျားထားတယ်။ အနက်ရောက်ဘရာကြိုးလေးက ပုခုံး ၂ ဖက်အပေါ်မှာ ထင်းထင်းလေး ဖြစ်နေလို့ပေါ့။
“ ရော့ မောင်.. ဒါလေးသောက်ထားနော်..။ အညို မနက်ကတည်းက ရေမချိုးဖြစ်ဘူး ..။ ချက်နေပြုတ်နေရတာနဲ့ နောက်ကျသွားတယ်..။ ရေချိုးခန်းဝင်လိုက်ဦးမယ်.. စောင့်နေနော် သိလား..”
အဲ့လိုပြောပြီး မချိုမချဉ်မျက်နှာလေးနဲ့ ရင်ဖိုနေတဲ့ ဟန်ပန်လေးလုပ်ပြီး ရေချိုးခန်းဖက် သုတ်သုတ်လေး ထွက်သွားရော။ ကျနော်လည်း ဖန်ခွက်ထဲက ဝိုင်တွေကို တရှိန်ထိုး သောက်ချပစ်လိုက်ပြီး ဆက်တီခုံပေါ်မှာ ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်မိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မလိုးရတာကြာတဲ့ အညိုနဲ့ နှစ်ပါးသွားရပြန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ကျနော်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတာတော့ ဝန်ခံရလိမ့်မယ်ဗျာ။
မျက်လုံးမှိတ်ပြီး လှဲနေရာက ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ် မသိဘူး။ မွှေးပျံ့ပျံ့ရနံ့တွေရလာလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့မှ နှုတ်ခမ်းနီ အနီရင့်ရင့်ဆိုးထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ ကျနော့်မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေတာ တွေ့ရတယ်။ အညိုပါလား ခေါင်းလျှော်ရေမိုးချိုးပြီးစ ဆံပင်တွေက ပုခုံးကျော်ကျော် အရှေ့ကိုချထားတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ စွပ်ကျယ်က ပါးပါးလျလျလေး။ အောက်က အခုအခံမပါတော့ နို့သီးကြီးတွေတောင် စူထွက်နေတာ မြင်နေရတယ်။ ပြီးတော့ နို့အုံကြီးတွေကြည့်ရတာ ခါတိုင်းထက်တောင် ပိုပြီး ထွားအိအိကြီးတွေ ဖြစ်နေသလားလို့။ မျက်နာပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကို လက်နဲ့သပ်ရင်း ဆာလောင်နေတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကျနော့်ဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ကြည့်နေရှာတယ်။
“ မောင်.. ထတော့.. အညို့အိပ်ယာပေါ်သွားစို့.. အညို ဒူးတွေတောင်ပျော့လာတယ်.. ရင်တုန်လိုက်တာ”
တဲ့။ ကျနော်ချက်ချင်း မထသေးဘူး။ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲနဲ့ စိုလက်လက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ အညို့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။ အင်းးးးး.. ဆိုပြီး အသံတိတ်လေးညည်းပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို အားပါးတရ ပြန်စုပ်လာတယ်။ သူ့လျှာတွေက ကျနော့်ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး တိုက်စစ်ဆင်တယ်။ ကျနော်ကလည်း သူ့လည်တိုင်လေးကို လက်နဲ့သိုင်းဖက်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ဆက်တိုက်စုပ်နမ်းနေမိတယ်။ နည်းနည်းကြာကြာလေး နမ်းပြီးတော့မှ ကျနော်ထရပ်လိုက်တယ်။ ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေဝေနဲ့ ၀ိုင်တန်ခိုးကလည်း ပြလာပြီ။ အညို့ကိုသိုင်းဖက်ရင်း အညို့အိပ်ခန်းထဲက အိပ်ယာပေါ်ကို ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ လျှောက်သွားနေမိတယ်။
အိပ်ယာနားရောက်တော့ အိပ်ယာပေါ်ကို မတက်သေးပဲ မတ်တပ်ရပ်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရင်း အဝတ်တွေအကုန် ချွတ်ချနေကြတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ထလာတော့ တဟင်းဟင်း .. တဟားဟား သံတွေ ထွက်စပြုလာပြီ။ စွပ်ကျယ်လေးကို ချွတ်လိုက်တော့ အညို့နို့စိုစိုကြီးတွေက ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။ စိတ်ကြိုက်ကိုင်ကစားပေးလိုက်၊ နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကို ချေပေးလိုက်၊ စို့လိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။ အညို့လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေပါဘူး။ ကျနော့်ကျောပြင်ကို ပွတ်ပေးလိုက်၊ အောက်ကမာတောင့်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ဂွင်းထုသလို ကစားပေးလိုက်လုပ်နေရင်း နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ ဖီးလ်တက်နေကြတာပေါ့လေ။
“ မောင်.. ကုတင်ပေါ်တက်စို့၊ အညို မောင့်ဟာကြီးကို စုပ်ချင်လာပြီ..”
“ အင်း.. အညို့အဖုတ်ကိုလည်း ကျနော် လျက်ချင်တယ်..။ လာ.. အညို မြန်မြန်လေး…”
အဲ့လိုတွေ ပြောပြီးတာနဲ့ ကျနော် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်တယ်။ အညိုက တက်လာပြီး ကျနော့်ညီလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးမှာတေ့ပြီး လျှာကလေးကို ထုတ်ကစားရင်း ကျနော့်ညီလေးရဲ့ ဒစ်ဖျားတဝ်ဝိုက်ကို လျက်ပေးနေတယ်။
“ အညို!! ရှီးးးး .. နေဦး .. ကျနော့်မျက်နှာကိုလာခွ.. လာခဲ့.. ကျနော်လည်း အညို့ကို လျက်ချင်နေတာ..”
ရုတ်တရက် အညိုလည်း နေရာအနေအထားပြင်လိုက်တော့ ထက်အောက်ပြောင်းပြန် 69 ပုံစံဖြစ်သွားပြီ။ ကျနော့်မျက်နှာကို ဒူးထောက်ပြီး ခွထားတယ်။ ကျနော်လည်း ကျနော့်ခေါင်းအောက်ကို ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အညို့ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ရင်း ဖောင်းမို့နေပြီး အရည်တွေစို့နေတဲ့ အညို့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပလပ်ပလပ်မြည်အောင် အားပါးတရ လျက်ပေးနေမိတယ်။
အောက်ဖက်က အညိုကလည်း တချက်တချက် အာခေါင်ထိုးမိတော့မတတ် ကျနော့်ညီလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ စုပ်စုပ်သွင်းလိုက် ဒစ်ကို လျှာနဲ့ကစားနေတဲ့အခါ လက်နဲ့ဂွင်းထုသလို ကစားပေးလိုက်နဲ့ နှစ်ယောက်လုံး အရသာတွေ တွေ့နေကြတာပေါ့။ သူလည်း လီးမစုပ်ရတာကြာလို့ အရသာတွေ့နေသလို.. ကျနော်လည်း စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းညိုညိုကြီးကို မလျက်ရတာကြာလို့လားမသိဘူး ကောင်းလိုက်တာဗျာ။
တခါတခါ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲက စီးပျစ်ပျစ်တွဲကျလာတဲ့ အညို့စောက်ရည် ဖန်တန်တန် ငံ့တံ့တံ့လေးကိုတောင် နှမြောလို့ မျိုမျိုချပလိုက်မိတယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ကျနော့်ညီလေးလည်း ၁၂ နာရီထိုးနေသလို… အညိုကလည်း..
“ မောင်!! လုပ်စို့နော်.. အညိုပြီးချင်သလို ဖြစ်လာတယ်..။ မောင့်ဟာကြီးနဲ့ ထိုးထည့်ပြီး လုပ်ရင်းပြီးမှ ပိုကောင်းတာ..။ လုပ်စို့နော်”
လို့ ပြောလာတယ်။ ကျနော်က အညို့သဘောလို့ပြောလိုက်တာနဲ့ လီးစုပ်နေရာကရပ်ပြီး ဘေးကိုဖင်ချထိုင်လိုက်တယ်။ အညို ကုတင်အောက်ဆင်း.. နံရံကိုမှီပြီး မတ်တပ်လုပ်ရအောင်လို့ ကျနော်ကပြောတော့.. အိုကေဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်က လွှားကနဲ ဆင်းသွားတယ်။ ကျနော်လည်း ဝုန်းကနဲထပြီး ကုတင်ခြေရင်းက နံရံမှာ အညို့ကို တွန်းကပ်ထားလိုက်တယ်။ အညို့ပေါင်တံတစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး အညို့နှုတ်ခမ်းကို အားရပါးရ ၃-၄ ချက် စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အညို့လက်တစ်ဖက်က တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သေချာကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့ပေးရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ သေသေချာချာလေး တေ့မိလောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ဒူးကွေးထားတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်လုံးကိုဆန့် ခါးမတ်မတ်ထားပြီး ကျနော် လိုးသွင်းလိုက်တယ်။
“ အားးးးးးးးးး!!”
ရှောရှောရှူရှူပေမယ့်.. နွေးနွေးစီးစီးလေးဗျ။ ၂-၃ ချက်လောက် ခါးကိုကညော့ပြီး အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အညို့မျက်နာလေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှေးပြီး ဖီးလ်တက်နေတာတွေ့တော့ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုကိုင်၊ အညို့ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်ကကိုင်ပြီး အသားကုန် ကော့ကော့ဆောင့်ပြီး လိုးနေမိတာ ကောင်းလွန်းလို့ ကြယ်တွေလတွေတောင် မြင်သလို ဖြစ်လာတယ်။ အညိုကတော့ သူ့အကျင့်တိုင်းပဲ အော်ချင်ရာတွေ အော်နေတော့တာပါပဲ..။
“ မောင်… ဆောင့်ဆောင့်… ကောင်းတယ်.. အား.. ရှီးးးးးးးးးးးးးးး ချစ်လိုက်တာ မောင်ရယ်..”
နံရံကပ်ပြီး မိနစ် ၂ဝ လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက် ကော့ထိုးပေးလိုက် လုပ်ပေးနေလိုက်တာ အညိုတစ်ချီ ပြီးသွားပြီး ပျော့ခွေသွားလို့ ကုတင်ပေါ်ကို ပွေ့ချီပြီး တင်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျနော်ကတော့ မနေ့ညက ဆရာမလေးနဲ့ ဆက်တိုက် ၃ ချီလောက် လုပ်ထားမိတာရယ်၊ သောက်ထားတဲ့ ဝိုင်အရှိန်ကြောင့်ရယ် မပြီးနိုင်သေးဘူး။ အညိုက ကုတင်ပေါ်မှာ ဘေးတိုက်တစောင်းလေးခွေပြီး မှိန်းနေရှာတယ်။
ကျနော်လည်း ကျောပေးပြီး ခွေခွေလေးအိပ်နေတဲ့ အညို့အနောက်မှာကပ်လျှက် လှဲအိပ်လိုက်ရင်း အညို့နားရွက်ကလေးတွေကို ဖွဖွလေးကိုက်ပေး၊ ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုရင်း နို့အယ်အယ်ကြီးတွေကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဆုပ်ချေလိုက်လုပ်နေမိတယ်။ နည်းနည်းလေးကြာမှ အညို့တင်ပါးကို သာသာလေးဆွဲဖြဲပြီး မာတောင့်နေဆဲဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ပုဇွန်ထုပ်ကွေးပုံစံအတိုင်း အညို့တင်ပါးအနောက်ကနေ အရည်တွေစိုအိအိဖြစ်နေတဲ့ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲကို ဖိသွင်းပြီး တအိအိ လိုးနေမိတယ်။ အညိုကတော့ ဘာမှအသံမထွက်ပဲမှိန်းရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ကြိတ်ခံနေတယ်။ ကပ်တွန်းလေး လိုးနေတော့ အသံဗလံတွေလည်း သိပ်မထွက်လှဘူးပေါ့လေ။ တော်တော်ကြာကြာလေး အဲ့လိုလုပ်နေရင်း အညို့ဆီက အသံထွက်လာတယ်။
“ မောင်!! အညို ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်ဖြစ်လာတယ်..။ အထဲမှာ.. အခု လေးဘက်ထောက်ပေးမယ်..။ မောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးနော်..”
အဲ့လိုပြောရင်း ရုတ်တရက် တစောင်းအိပ်နေရာက လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ညီလေးခင်မျာ.. ပလွတ်ကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ အပြင်ထွက်ကြလာတယ်။ လေးဘက်ထောက်ထားတဲ့ အညို့တင်ပါးအနောက်မှာ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ခါးကိုညွှတ်ပြီး တင်ကိုတအားနောက်ကိုပစ်ထားတော့ အညို့ဖင်ကားကားကြီးတွေက အနောက်ကို ပြူထွက်နေတာ အားရစရာကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ကြာကြာငေးမနေအားဘူး..။ အညို့ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲက စောက်ဖုတ်ပြူတစ်တစ်ကို ကျနော့်ညီလေးနဲ့တေ့ပြီး ဖိသွင်းချပစ်လိုက်တယ်။ ဝင်သွားတာနဲ့ ကျနော် အညို့ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်တော့တယ်။
“ အင့်..အင့်.. ရှီးးးး ရှီးးးး.. မောင်ရေ.. ကောင်းတယ်.. သွက်သွက်လေးဆောင့်…”
“ အားးး အညို… ကျနော်တအားကောင်းလာပြီ.. အညိုရဲ့… ဟားးးး ကောင်းလိုက်တာ…”
ကျနော် ထိန်းထားလို့ မရတော့ဘူးဗျာ။ ခါးလေးကို စုံကိုင်ထားတဲ့ လက် ၂ ဖက်ကို အညို့ဖင်တုံးအိအိကြီးတွေဆီ ပြောင်းကိုင်ပြီး အားရပါးရ ဆုပ်ချေရင်း သုတ်ရည်ပူပူတွေကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ နောက်ဆုံး ကျန်သမျှသုတ်ရည်တွေကို အညို့ဖင်ကြီးထဲ တဇိဇိနဲ့ ညှစ်သွင်းလိုက်ပြီး မောလာတာနဲ့ အညို့ကျောပေါ်ကိုထပ်ပြီး လှဲကျသွားတယ်။
နှစ်ယောက်သား ထပ်လျှက်ကလေး မှိန်းပြီး အိပ်ပျော်သွားကြတာ ၁ နာရီလောက် ကြာသွားတယ်။ ကျနော့်ညီလေး အေးကနဲဖြစ်သွားတော့ ကျနော်လန့်နိုးလာတယ်။ အညိုကပြုံးရင်း ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ပြန်လာဟန်တူတဲ့ အညိုက မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ရေစိုလေးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သုတ်ပေးနေတာကိုးဗျ။ သန်.စင်အောင် ပွတ်သတ်ဆေးကြောပေးပြီးတာနဲ့
“ မောင်.. တော်တော်ပင်ပန်းသွားလားဟင်”
လို့ ပြုံးပြီးမေးတယ်..။ ကျနော်ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ သူ့ကိုငေးနေလိုက်တယ်။
“ အညိုတော့ မဝသေးဘူးနော်..”
လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ ပျော့အိအိဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို နှုတ်ခမ်းစိုစိုလေးနဲ့ ပြွတ်ဆို စုပ်ပေးပြန်တယ်။ ချက်ချင်းတော့ ကျနော်စိတ် ပြန်မထလာသေးပေမယ့် အညို့လျှာရယ် နှုတ်ခမ်းရယ် ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ကျနော့်ညီလေးကတော့ ပြန်ထစပြုလာပြန်ပီဗျ။ ၁ဝ မိနစ်လောက် ကျနော့်ကို လီးစုပ်ပေးလိုက်တော့ ကျနော်ဇိမ်တွေ့စပြုလာပြီး ပြန်တောင်လာပြန်တယ်။ အညိုဘာမှစကားမဆိုပဲ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို တက်လာပြီး ကျနော့်ကိုခွလိုက်တယ်။ တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သူ့အဖုတ်မှာတေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။
ရှီးးးကနဲ သူ့ပါးစပ်က အသံထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့မှ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ကျနော့်ကို အပေါ်စီးကနေ စလိုးတယ်။ ကျနော်ကတော့ အောက်ကနေ တုန်တုန်လေး ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ အညို့နိုညိုစိုစိုကြီးနှစ်လုံးကို ပင့်ကိုင်ထားပေးရင်း ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ အညိုကတော့ ဆံပင်ခွေခွေလေးတွေကို ကလစ်ကြီးကြီးနဲ့ ညှပ်ထားတော့ ပြောင်ပြောင်လေးဖြစ်နေတဲ့ နဖူးလေးပေါ်မှာ ချွေးစက်လေးတွေ သီးလာတဲ့အထိ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ထောက်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချနေတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကျနော့်ပေါင်လုံးတွေ ရိုက်မိတဲ့အသံ တဖောင်းဖောင်းမြည်သံ စည်းချက်ကျကျ ထွက်လာတယ်။
“ အင့် အင့်… မောင်.. ကောင်းလားဟင်…”
ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။ အညို ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ အံလေးကြိတ် နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး ကျနော့်ကို ဆက်လိုးနေပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အညိုမျှော့သွားအောင်လိုးမှ ကျနော် ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ အလိုလိုသိနေလို့ သူ့စိတ်ကြိုက် လိုးပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးမိတယ်။
“ ဒေါက်ဒေါက်..ဒုံး..ဒုံးးး !!”
အဲ့လိုဖီးလ်တက်နေချိန်မှာ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို အသားကုန်ထုနေတဲ့အသံ ကြားလိုက်ရတော့ နှစ်ယောက်လုံး ဝရုန်းသုံးကား ဖြစ်ကုန်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား တုန်တုန်ရီရီတွေဖြစ်ပြီး ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်ကုန်တယ်။ သိတယ်မလား လူဆိုတဲ့အမျိုးက ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ အရှက်မရှိ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေရင် ဘယ်သူမှ မမြင်ပါဘူးလေဆိုပြီး စိတ်ကပေါ့ပါးနေသလောက် ရုတ်တရက် လူမိခံရမလိုဖြစ်ပြီဆို ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်တတ်တာကိုးဗျ။ စောင်ပါးလေးကို ဆွဲခြုံပြီး ကုတင်ပေါ်မှာပုနေတဲ့ အညို့ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကျနော်အဝတ်တွေကို မြန်မြန်လေး ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးက ဆင်ဝင်အောက်မှာ ရပ်ထားတာ ဘယ်လိုမှ ရှောင်ပုန်းနေလို့မှ မဖြစ်တော့တာ။ လာမယ့်ဘေး ပြေးတွေ့ရုံပေါ့။
“ အညို!! အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ထားလိုက်၊ ကျနော် သွားကြည့်လိုက်မယ်..၊ လုပ်လုပ်မြန်မြန်…”
အဲ့လိုပြောပြီး ကျနော်အိပ်ခန်းထဲကနေ ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ အိမ်ရှေ့ဖက်ကို ထွက်လာပြီး တံခါးမကြီးကို ကလန့်ဖြုတ်ပြီး ဖွင့်ချလိုက်တယ်။
“ မသစ်သစ်ဆိုတာ ဒီအိမ်ကလားဗျ!!”
လူတချို့ အပြင်မှာရပ်နေတယ်။ ကျနော်ချက်ချင်း ရင်ထိတ်လာတယ်။ မသစ်သစ်ဆိုတာ အန်တီလေးဝင်နီရဲ့ နာမည်ဗျ။
“ ဟုတ်ကဲ့!! ဘာများဖြစ်လို့လဲခင်ဗျ”
“ မြို့သစ်သွားတဲ့ ဘတ်စ်ကား ၉ မိုင်ကွေ့ကချောက်ထဲ ကျသွားတယ်ဗျာ..။ အခု ခရီးသည်တွေ ဆေးရုံကြီးမှာ ….”
ကျနော့်နားတွေ အူလာတယ်။ သူတို့ဘာတွေ ဆက်ပြောနေလဲ ကျနော်မကြားတော့ဘူး။ မိုက်ကနဲဖြစ်သွားလို့ တံခါးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ဒူးတွေ ခွေကျသွားလို့ မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ တံခါးပေါက်ဝမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ထားမိတယ်။ ကျနော့်အနောက်ဖက်က ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဝုန်းကနဲ လှဲပြိုသံကြားလို့ အသာလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ အညိုလေ.. ဧည့်ခန်းထဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေကျသွားတယ်။ သူလည်းကြားလိုက်ပြီနေမှာ။
ယူကလစ်ဝင်းထဲက လူတွေအကုန်လုံး အုံလာတယ်။ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ ဘာတွေပြောနေကြမှန်း မသိဘူး။ ကျနော် အသာအယာ ထရပ်လိုက်တယ်။ ခွေလှဲနေတဲ့ အညို့ကို အိမ်နီးချင်းမိန်းမတချို့ ပြုစုနေတာတွေ့တယ်။ ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ခြံအပြင်ဖက်ကို နင်းထွက်ခဲ့မိတယ်။
အန်တီလေး… မသေပါနဲ့ဗျာ..။ ကျနော်လာနေပြီဗျာ…။ မထားသွားနဲ့နော်… ကျနော်လာနေပြီ..။ အန်တီလေးရဲ့ ကလေးလေး လာနေပြီ။ ကျနော့်ကို ချန်မသွားကြေးနော်..။ ကျနော် အန်တီလေးကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ အန်တီလေး သိပါတယ်…။ ကျနော်.. အန်တီလေးမရှိပဲ မနေရဲဘူးနော်…။ ဆရာမလေးရေ.. ကျနော်လာနေပြီဗျာ..။
ကျနော့်အဆုတ်တွေ ကွဲထွက်တော့မလား မှတ်ရတယ်။ ကျနော့်စက်ဘီးလေးဟာ မြားတစ်စင်းလို လမ်းပေါ်တရိပ်ရိပ် ပြေးနေတယ်။ မနက်ခင်းဆီက နေသာနေတဲ့ ကောင်းကင်ဟာ ချက်ချင်းအုံ့မှိုင်းလာပြီး မိုးတွေရွာချလာတယ်။ ကျနော့်တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုကုန်ပြီ။ ကျနော့်ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေလား မိုးစက်တွေလား မသဲကွဲတော့ဘူးဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ဆေးရုံပေါ်ကို ကျနော် စိုရွှဲတုန်ရီပြီး ရောက်သွားတယ်။
ခပ်ညံ့ညံ့ ဗမာဇာတ်ကားတွေထဲကလို ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးဟာ မှာတမ်းတွေ အရှည်ကြီး မချွေခဲ့ပါဘူး။ ပြုံးမဲ့မဲ့မျက်နှာနဲ့ နောက်ဆုံးစကားတွေလည်း မဆိုခဲ့ပါဘူး။ ကျနော်တွေ့လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ.. ကြိုးပြတ်နေတဲ့ မင်းသမီးအရုပ်ကလေးလို ရင်ခွဲရုံထဲက အုတ်ခုံကြီးပေါ်မှာ ပျော့ဖတ်ဖတ်ကလေး လှဲလျောင်းနေရှာပြီလေ။
စစ်မက်ပြိုင်မိုး… ကြယ်ကလေးတွေ စီးချင်းမထိုးကြပါနဲ့…
မိုးချုပ်အိမ်ပြန်…. လမင်းကိုပန်တဲ့ မိန်းကလေး..
ငြိမ်းချမ်းရေးနဲ့ အိပ်စက်နေလို့ပါကွယ်။
(တာရာမင်းဝေ၏ ကျနော်နှင့် သနပ်ခါးပွင့်ကလေး ကဗျာမှ)
တန်းစီနေတဲ့ အလောင်းပုံတွေကြားထဲ ကျနော့်ဆရာမလေး အိပ်နေရှာပြီ။ ကျနော် အသံမထွက်ပဲ မျက်ရည်တွေ ပေါက်ပေါက်ကျနေတယ်။ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ကျနော် သေချာသပ်ပေးနေမိတယ်။ အေးစက်စက်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ပါးပြင်ကို ကျနော် အကြိမ်ကြိမ် နမ်းနေမိတယ်။ ပီယာနိုတီးတဲ့ လက်ချောင်းပျော့ပျော့ရှည်ရှည်လေးတွေကို ကျနော် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး တိုးတိုးလေး ခေါ်ကြည့်မိနေတယ်။
“ အန်တီလေး… အန်တီလေး… ကလေးလေး ဒီမှာလေ…။ အန်တီလေး.. ထပါဗျာ…။ ပြုံးပြီး.. ဘာတုန်း ကျမအချစ်ကလေးရာလို့ ပြန်ဖြေလေဗျာ..။ ဘာလို့တိတ်နေတာလဲ။ ဘာမှလည်း ပြန်မပြောနိုင်ရှာတော့ဘူးဗျာ။ ခဏလေးဖြစ်ဖြစ်ထပါဗျာ။ ကျနော် ဝန်ခံစရာလေး ရှိနေလို့ပါ။ ကျနော် အန်တီလေးကို တကယ်ချစ်ပေမယ့် အညိုနဲ့ အိပ်မိတဲ့အကြောင်းလေး ပြောပြချင်လို့။ အန်တီလေးစိတ်ဆိုးပြီး ရိုက်တာ၊ အော်တာလေး ခံချင်လို့ပါ။ အန်တီလေး အခုလိုဖြစ်သွားတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်က ဖောက်ပြန်နေတာဗျ။ ကျနော့်ကို ခွင့်မလွှတ်နဲ့နော်။ ဆရာမလေး ထတော့ဗျာ..။ ကျနော့်ကို အဲ့လိုမနောက်နဲ့…။ ကျနော် မခံနိုင်ဘူး။ ဆရာမလေးက ကျနော်နဲ့ အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆို။ ပီယာနိုကော၊ ဂစ်တာကော တီးပြီး စာတွေအများကြီးဖတ်တဲ့ ကလေးလေးတွေ မွေးပေးမယ်ဆို။ ဘာလဲ အခု ဂတိမတည်တော့ဘူးလား။ ထတော့ဗျာ.. ဒီလောက်အေးစက်နေတဲ့ အုတ်ခုံကြီးပေါ်မှာ အိပ်မနေနဲ.တော့။ မှန်းစမ်း ခေါင်းမနာဘူးလား။ ကျနော့်လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးထား.. လာ။ မိုးတွေ တအားသည်းလာပြီဗျ။ ချမ်းနေလား။ ကျနော်ဖက်ထားမယ်ဗျာ”
ရင်ခွဲရုံထဲမှာရှိတဲ့လူတွေ ကျနော့်ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ အလောင်းတွေတင်တဲ့ အုတ်ခုံပေါ် ကျနော်တက်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်ထားတာကိုး။ ကျနော် မရှက်ပါဘူးဗျာ။ ချစ်သူကို ဖက်ထားတာပဲလေ။ ကျနော်စကားတွေ ဆက်ပြောနေတယ်။ ကျနော် ဖောက်ပြန်မိတဲ့အကြောင်း… သစ္စာမဲ့မိတဲ့အကြောင်းတွေ.. အခုဆို အရမ်းကြောက်နေပါပြီ ဆရာမလေးရာ။ ကျနော် နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး။ အခုကျနော့်ကို တမင်အပြစ်ပေးနေတာပါ။ မသေပါဘူး။ သေချင်ယောင်ဆောင်နေတာနေမှာ။ ပြီးမှ ဘွားကနဲထလာပြီး အရင်ကလို အားပါးတရ ချစ်စဖွယ်လေးပြုံးပြီး ကျနော့်ကို နားရွက်ကို မနာအောင်ဆွဲပြီး ကလေးလေး အရူးဆိုပြီး စနေနောက်နေဦးမှာ.. ကျနော်သိပါတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သာသာဖွဖွလေး နမ်းကြည့်တယ်။
“ ညီလေး!! စိတ်ထိန်းကွာ…”
ဆိုပြီး လူနှစ်ယောက် ကျနော့်လက်မောင်းကို အတင်းလာဆွဲတယ်။
“ ဟေ့လူတွေ.. ကျုပ်ကိုလာမထိနဲ့”
ဆိုပြီး တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့ သူတို့လှန့်သွားတယ်။
“ အန်တီလေး ထတော့!! ပြန်စို့ဗျာ..”
လူတွေဝိုင်းကြည့်နေတယ်။
“ အိမ်ပြန်ရောက်မှ ကျနော့်ကို အပြစ်ပေးချင်သလောက်ပေး ဟုတ်ပြီလား”
ရုတ်တရက် အန်တီလေးကို ဖက်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို လူတွေဝိုင်းဆွဲခွာလိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ကျနော် အားရှိသလောက် ရုန်းတာ မရဘူးဗျာ။ လူ ၄-၅ ယောက် ဝိုင်းချုပ်ထားလို့ ယက်ကန်ယက်ကန် ဖြစ်ကုန်ပြီ။
“ကျနော် မရူးဘူးနော်!! လွှတ်စမ်းပါဗျာ!! ဘာသေသွားပြီလဲ!! ခင်ဗျားတို့ မမြင်ဘူးလား။ တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းလေး.. လှတပတလေး..။ ဒါသေတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျနော့်ကို အပြစ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ ခဏဟန်ဆောင်နေတာ။ လွှတ်ကြစမ်းပါ။”
ကျနော် အာခေါင်ခြစ်ပြီး အော်ပစ်လိုက်တာ ရင်ခွဲရုံ အမိုးပေါ် ဆူညံနေအောင်ကျနေတဲ့ မိုးစက်မိုးပေါက်သံတွေကို ဖုံးသွားတယ်။
“ အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး !!!!!!!”
ယူကလစ်ဝင်းထဲက တစ်ထပ်တိုက်ပု ဖြူဖြူလေးရဲ့ ဆင်ဝင်အောက်မှာ ဆရာမလေးကို ပြင်ဆင်ထားပါတယ်။ ခုံအရှည်နှစ်လုံးကို အောက်ကခံထားပြီး ကန့်လန့်တင်ထားတဲ့ သစ်သားအခေါင်းလေးထဲမှာ ကျနော့်ချစ်သူလေး လှဲလျောင်းငြိမ်သက်လို့ပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်လွန်းနေတယ်။ ယူကလစ်ရွက်တွေကို လေတိုးလို့ တရှဲရှဲ မြည်သံတွေကလွှဲလို့ ဘာမှမကြားရဘူး။
နှစ်ရက်ရှိပြီ..။ ကျနော် ရင်ခွဲရုံကနေ အန်တီလေးကို ပြန်သယ်လာပြီးကတည်းက သူ့ဘေးကနေ မခွာတာ။ ဘလောက်စ်အပြာ၊ ထမီအနက်ရောင်ကလေးကို ရေမိုးချိုးသန့်စင်ပေးပြီး ဝတ်ထားပေးတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေးနဲ့ ကျက်သရေရှိလိုက်တာဗျာ။ သူ့ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို မညိုညိုက သေချာကျစ်ထားပေးတော့ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်လေးက ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ခွေလို့ပေါ့။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ဆရာမလေးကို မြေချတော့မယ်။ ဒီညဟာ ဘဝမှာ နောက်ဆုံးတူတူ နေရတဲ့ ညပေါ့ကွယ်။
အို.. ကံကြမ္မာရေ.. အကယ်၍များ လူတွေပြောသလို နောက်ဘဝဆိုတာ တကယ်ရှိခဲ့ရင် ဘဝဆက်တိုင်း ဆရာမလေးနဲ့ ကျနော် ဆုံပါရစေလို့ စိတ်ထဲက ဆုတောင်းနေရင်း ကျနော်မြတ်နိုးရတဲ့ မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်ဗျာ။ အခွင့်အရေး နောက်တစ်ကြိမ်ရဦးမယ်ဆိုရင် ကျနော် ဘယ်တော့မှ မဖောက်ပြန်တော့ဘူး၊ သစ္စာမမဲ့တော့ဘူးလို့ ဂတိပေးပါတယ် ဆရာမလေးရာ။ အန်တီလေးတီးနေကြ သီချင်းနုတ်စ်တွေကိုလည်း သေချာလေး စီစီရီရီလုပ်ပြီး အခေါင်းထဲ ထည့်ပေးနေမိတယ်။
ညက တဖြေးဖြေး နက်လာခဲ့ပြီ။ လေပြေကလေး တနော့နော့ တိုက်နေတယ်။ အသုဘရှုလာတဲ့ လူတွေလည်း ပြန်ကုန်ကြပြီ။ အန်တီလေးရဲ့ ရုပ်ကလပ်ဘေးမှာ ထိုင်ရင်း တွေတွေငေးနေတဲ့ မညိုညိုကို ကျနော် စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။
“ အညို.. အန်တီလေးကုတင်ဘေးမှာ ထောင်ထားတဲ့ .. ကျနော့်ဂစ်တာလေး ယူပေးပါ..။ ကျနော် အန်တီလေးကို ဂစ်တာတီးပြချင်လို့”
အညို ထထွက်သွားပြီး ဂစ်တာလေးကို ယူလာပြီး ကျနော့်လက်ထဲထည့်တယ်။ ကျနော် ဂစ်တာကြိုးတွေကို ခပ်မြန်မြန်လေး ညှိလိုက်ရင်း ကီးမြှင့်တဲ့ကာပိုလေးကို ဂစ်တာဖရက်တံရဲ့ နံပါတ် ၅ မှာ ညှပ်လိုက်တယ်။ ကော့ဒ်ကိုင်ပြီးတာနဲ့ ညာလက်ချောင်းတွေနဲ့ ဂစ်တာကြိုးတွေကို ဆွဲကုပ်လိုက်တယ်။
(Saimon & Garfunkel ရဲ့ Scarborough Fair: သီချင်း..)
တုန်ခါနေတဲ့ ကျနော့်သီချင်းဆိုသံ ကွဲအက်အက် ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာတယ်။ ဆရာမလေး အရမ်းကြိုက်တဲ့ သီချင်း.. နားထောင်ပါတော့.. ဒီတစ်ခါပဲ ကျနော်ဆိုပြလို့ ရတော့မှာမို့လို့ပါဗျာ။ ခါတိုင်းလို သီချင်းဆိုတာ ဆုံးသွားတိုင်း ဆွေးသွားတဲ့ဟာလို့ အန်တီလေး ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး မပြောနိုင်တော့ပါလားကွယ်။ အဲ့ဒီအသံအစား မညိုညိုရဲ့ ကြိတ်ရှိုက်သံ တဟင့်ဟင့်ပဲ ကြားနေရတယ်။ သီချင်းဆုံးသွားတော့ ညအမှောင်ထဲ ကျနော် ငေးနေမိတယ်…။ ကျနော့်ဘဝဟာ ညအမှောင်ထက် ပိုလို့တောင် မှောင်တော့မယ် ဆရာမလေးရာ။
နောက်နေ့မှာ ဆရာမလေးကို လိုက်ပို့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ကျနော် သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး။ မညိုညိုက ဆရာမလေးအခေါင်းကို အတင်းဖက်ပြီး ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါ သူငယ်ချင်းရယ်လို့ အော်ပြီး ခွေလှဲသွားတာရယ်… မြေနီနီတွေ တူးဆွထားတဲ့ ကျင်းအနက်ကြီးထဲ ကျနော့်ချစ်သူကို မြုပ်နှံလိုက်ကြတာတွေ ကျနော် သေချာပြန်မမှတ်မိတော့လောက်အောင် ဝေဝါးခဲ့ပြီ။ ဘယ်တော့မှ ပြန်မတွေးချင်တော့တဲ့ အဖြစ်ပျက်တွေပေါ့။
ရာဘာခြံသုဿန်ရဲ့ ညောင်ထောက်ပင်အကြီးကြီးအောက်မှာ ဆရာမလေးကို မြုပ်နှံထားတယ်။ နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ပုံကြမ်းခြစ်ထားတဲ့ ကျောက်ပြားလေးကို ချစ်သူရဲ့ အုတ်ဂူလေးမှာ ကပ်နိုင်ဖို့ အလုပ်တွေရှုပ်နေခဲ့တယ်။ အားလုံးပြီးသွားတော့ အေးစိမ့်နေအောင် အရိပ်ကောင်းတဲ့ အပင်ကြီးအောက်မှာ သပ်ရပ်တဲ့ အုတ်ဂူဖြူဖြူလေး ဖြစ်လာတယ်။
မသစ်သစ်@ဝင်နီ ဆိုတဲ့ ကျောက်ပြားလေးပေါ်မှာ ပီယာနိုခလုတ်ကလေးတွေရယ်၊ ဂီတသင်္ကေတ နုတ်စ်ကွေးကွေးလေးတွေရယ် ထွင်းထားတယ်။ ကျနော့်ဘဝတော့ ရှေ့ဆက်ဘာလုပ်ရမလဲ ကျနော် မတွေးတတ်သေးဘူးဗျာ။ ဖေဖေနဲ့ မေမေလည်း မျက်နှာမကောင်းကြဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က မှုန်တေတေမျက်နှာနဲ့ နေလာတာ ရက်တွေကြာလာပြီကော။
မျှော်လင့်ချက်မဲ့သွားရင် လူဆိုတာ အသက်ရှင်နေရက်နဲ့ ဗလာကြီးဆိုတာ ပိုပိုသိလာတယ်ဗျာ။ တခါတလေဆို မနက်စောစောထပြီး အန်တီလေးကြိုက်တဲ့ စံပယ်ပွင့်လေးတွေ စျေးထဲကဝယ်.. ရာဘာခြံသုဿန်ထဲက အန်တီလေးအုတ်ဂူဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ အသာလေး ဖြန့်ခင်းထားပေးပြီး အရူးတစ်ယောက်လို စကားတွေ တတွတ်တွတ် ပြောနေမိတယ်။ ညတော်တော်ကြီး မှောင်လာမှ အိမ်ကို တိတ်တဆိတ် ပြန်ပြန်လာတတ်တယ်။ တစ်မြို့လုံးကလူတွေက ကျနော်လာရင် သနားစရာမျက်နှာတွေနဲ့ ၀ိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ ဒါမှမဟုတ် အရူးတစ်ယောက်ကို စာနာတဲ့ မျက်ဝန်းတွေပေါ့ဗျာ။
အညိုတစ်ယောက်ကော… ကျနော်ကိုယ်တိုင် မမြင်ခဲ့တာကြာပြီ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အထိနာရှာမယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ဆိုတာ ၁ဝ နှစ်သမီးလောက်ကတည်းက အတူတူနေလာကြတဲ့ ညီအစ်မထက်ပိုတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလေ။
တစ်ရက်တော့ ကျနော်တစ်ယောက် အန်တီလေးဆီက ပြန်အလာ ယူကလစ်ဝင်းထဲ ဝင်မိတယ်။ ဆင်ဝင်အောက်က ဒန်းကလေးပေါ်မှာ အညိုတစ်ယောက်ထဲ ထိုင်နေတာတွေ့တယ်။ ကျနော်ဝင်လာတာမြင်တော့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တယ်။ စကားတော့ မပြောဘူး။ သူ့ပုံစံက ဖျော့တော့တော့ ဖြူရော်ရော်နဲ့ ပိန်သွားသလိုပဲ။ တော်တော်စိတ်ထိခိုက်ထားပြီလေ။ ကျနော်ဘာမှ စကားမဆိုဖြစ်ပဲ အညို့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ဖွာနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် အညိုက.. ကျနော့်လက်ထဲကို အစိမ်းရောင် စာအုပ်ကလေးတစ်အုပ် ထိုးထည့်ပြီး
“ မောင်!! ဖတ်ကြည့်ပါ”
လို့ ပြောလာတယ်။ စာအုပ်အဖုံးမှာ ဝင်နီလို့ ရေးထားတယ်။ ဒါ အန်တီလေးရဲ့ ဒိုင်ယာရီထင်တယ်ဗျ။
“ နောက်ဆုံး စာမျက်နှာတွေကို လှန်ဖတ်ကြည့်.. မောင်….”
လို့ အညိုက ငိုသံပါနဲ့ပြောတယ်။ ကျနော် စာရွက်တွေကို ခပ်မြန်မြန်လှန်နေတုန်း .. အညိုက စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောရင်း တဟီးဟီး ငိုချလိုက်တယ်။
“ ဝင်နီ အကုန်သိတယ် မောင်ရဲ့။ တမင်မသိချင်ယောင်ဆောင်သွားခဲ့တာတဲ့။ အို!! စိတ်နှလုံးဖြူစင်တဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးရေ.. နင့်အစား ညိုပဲသေသွားရင် ကောင်းမယ်နော်..။ ညိုကမှ မိန်းမယုတ်..။ သူများချစ်သူကို မြုဆွယ်တဲ့မိန်းမ..။ တသက်လုံး ယူကြုံးမရဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တာလား သူငယ်ချင်းလေးရယ်..။ ညိုလည်း သေချင်နေပါပြီဟာ.. ဟင့်ဟင့်!!”
ငိုနေတဲ့ အညို့ကို ကျနော်မကြည့်အားဘူး။ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ စာအုပ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း ဆရာမလေးရဲ့ လက်ရေးဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်လေးတွေကို ဖတ်နေမိတယ်။
…. …. ….. ….. …. …… ……
အညိုနဲ့ ငါ့ချစ်သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်တာ တော်တော်လေး အမူအယာပျက်နေပါလား…။ နင်ဘာလုပ်မလဲ မိဝင်နီ….။
ငါ့ကလေးလေးက တကယ်တော့ ပေါက်စလေးပါ..။ ပြီးတော့ သူလည်း ယောကျ်ားတစ်ယောက်ပဲ…။ ငါနဲ့ ကင်းကွာချိန်မှာ မတော်တဆတွေ ဖြစ်ကုန်တယ် နေမှာပါ…။ သနားစရာကောင်းလိုက်တာ…။
တခါတခါ သူ့မျက်နှာက ညှိုးညှိုးသွားရှာတယ်..။ လိပ်ပြာမလုံ ဖြစ်နေရှာတယ်..။
ညိုကလည်း… သိက္ခာရှိတဲ့ မိန်းမပါ..။ ငါသိပါတယ်..။ အားလုံးက မတော်တဆ ဖြစ်ခဲ့တာတွေပါ..။ ငါမသိချင်ယောင်ဆောင်နေမယ်..။ ပိပိရိရိပေါ့…။
ကလေးလေးက ငါ့ကိုတော်တော်ချစ်ရှာတယ်..။ ငါ့ကို လက်ထပ်မှာပါ..။ သူငယ်ချင်းအပေါ်လည်း ငါ အပြစ်မတင်လိုတော့ဘူး..။ ဝမ်းတော့နည်းတယ်ဟာ..။
… …. …. … .. .. … ….
… …. … … …. …. … …..
ကျနော် ဆက်ဖတ်လို့ မရတော့ဘူးဗျာ။ အမြင်အာရုံတွေ ဝေဝါးကုန်တယ်။ မျက်ရည်တွေ သူ့အလိုလို စီးကျလာတယ်။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေဗျာ။ တချိန်လုံး နာနာကျင်ကျင်နဲ့ နေထိုင်သွားခဲ့တဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးရာ။ အဲ့ဒီမနက်ကကော သူထွက်သွားခဲ့တာ စိတ်ဖြောင့်ခဲ့ရဲ့လားဗျာ။ သူ့အလစ်မှာ ကျနော်နဲ့ အညို ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ သူသိနေတာပဲ။ ကျနော် အသက်မရှိတော့တဲ့ လူတစ်ယောက်လို မှိုင်ငေးနေမိတယ်။ တိတ်တဆိတ် ထပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ အညိုကတော့ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ရင်း ကျန်ခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီနေ့က ကျနော် အညို့ကို နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တဲ့ နေ့ပဲဗျ။ ကျနော့်မှာ ဆရာမလေးရဲ့ အုတ်ဂူရှေ့မှာတောင် သွားမရပ်ရဲတော့ဘူး။ ဘဝကို တမြည့်မြည့် နာကျည်းသွားစေတဲ့ အကြောင်းအရင်းကို သိလိုက်ရပြီလေ။ သေတဲ့အထိ သိမ်းထားရတော့မယ့် အနာတရတွေ။ ကျနော်နဲ့တန်တာ ကျနော်ရခဲ့ပြီလေ။
နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ ဖဲကြိုးလေးတွေ ကြဲထားတာနဲ့တူတဲ့ လမ်းလိမ်လိမ်လေးတွေရှိတဲ့ တိတ်ဆိတ်လှပတဲ့ နေချင့်စဖွယ် မြို့ကလေးကနေ ကျနော် ထွက်ခွာခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်ကျောပိုးအိပ် အပြာလေးထဲမှာ ဂျင်းပန် ၃ ထည်နဲ့ တီရှပ်တချို့ ပါတယ်။ ဂျက်လန်ဒန်ရဲ့ ပင်လယ်ဝံပုလွေဆိုတဲ့ ဝတ္ထုတစ်အုပ်ပါတယ်။ အနက်ရောင် သြဂတ်စတင်းဘောင်ရီယို တံဆိပ်နိုင်လွန်ကြိုးတပ်ထားတဲ့ စပိန်ဂစ်တာ နီညိုရောင်လေးကို ကျောမှာလွယ်ထားတယ်။ ဂစ်တာရဲ့ အတွင်းနံရံမှာ ဗလင်စီယာမြို့မှ ဆရာကြီး… ကိုယ်တိုင်စီရင်သော GC-60 လက်လုပ်ဂစ်တာဆိုတဲ့ တံဆိပ်ပေါ်မှာ သင့်ပီယာနိုဆရာမလေး ဝင်နီလို့ လက်မှတ်ကလေး ထိုးထားတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာတော့ တစ်ဘဝစာ နောင်တတွေ၊ ဖြေမဆည်နိုင်မှုတွေ ပါတယ်။
သင်္ဘောကြီးက ဥသြဆွဲနေပြီ။ လက်ရမ်းကို မှီတွယ်ထားတဲ့ ကျနော် တောအုပ်မှုန်ပြပြလေးရှိရာ ဟိုးယူကလစ်ဝင်းဖက်ကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အန်တီလေး၊ အညို၊ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရသော ကာလများ။ ဘယ်ဆီမသိတဲ့ ကျနော့်ခရီး။
၀ိဉာဉ်နှင်းမှုန်တစ်စက်
အိပ်မက်မြင်းခွါ(၁၃)
တစ်ယောက်ထဲ အတုံးအရုံးလဲသူ
ငါ့ကံကြမ္မာနဲ. … … လူ
(တာရာမင်းဝေ၏ တေလေမှတ်တိုင် ကဗျာမှ)
အခု ကျနော်ပြောပြခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်ခဲ့တာ ၁၃-၁၄ နှစ်လောက်တောင် ရှိသွားပြီလား မသိတော့ဘူး။ နောက်ပိုင်း ကျနော် ဘာဆက်ဖြစ်သလဲဆိုတာ ပြန်တောင် တွေးမကြည့်ချင်လောက်အောင် ရှုပ်ထွေးလွန်းခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်မြို့ကလေးကို စွန့်ခွာခဲ့ပြီး တစ်ခါမှ ပြန်မရောက်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ ကျနော်ဟာ လူပေလူလွှင့်တစ်ကောင် ဖြစ်သွားခဲ့ပါတယ်။
အဲ့ဒီခေတ်က အထက်တန်းအောင်တဲ့ လူငယ်တွေလိုပဲ ကျောင်းတစ်ခုကို ရောက်သွားခဲ့တယ်။ မေ့ဖို့ကြိုးစားတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ ဖဲပွင့်တွေ၊ သူရာရည်တွေ၊ မိန်းမတွေ၊ မူးယစ်ဆေးတွေ၊ ကြောင်တောင်တောင် စာအုပ်တွေနဲ့ နှစ်တွေအများကြီး ကုန်လွန်စေခဲ့ပါတယ်။
သေချာတာ တစ်ခုကတော့ ကျနော် မပျော်တော့ပါဘူးဗျာ။ လောကမှာ လူတွေအကြောက်ဆုံးအရာက သေခြင်းတရားလို့ ပြောကြတယ်။ မဟုတ်ဘူးဗျ..။ အသက်လောက် မြတ်နိုးရတဲ့သူနဲ့ ကွေကွင်းတာလောက် ကြောက်စရာကောင်းတာ ဘာမှမရှိဘူး။ အဲ့ဒါတော့ ခင်ဗျားတို့ ယုံဗျာ။ သေခြင်းတရားလောက်တော့ စာဖွဲ့မနေတော့ဘူး။
Albert Camus: ရဲ့ the outsider: ဝတ္ထုထဲက မားဆော့ ဆိုတဲ့ ဇာတ်ကောင်လိုပဲ ဘဝကို ဘာတစ်ခုမှ မလေးနက်ပဲ ဆက်လက်ရှင်သန်ခဲ့ပါတယ်။ မိသားစုဆိုတာ ရှိခဲ့လျှက်နဲ့ ဂျစ်ပဆီတစ်ကောင်လို လမ်းဘေးမှာ နေခဲ့ဖူးတယ်။ ကျနော်ဟာ အတ္တဘဝမှန် ၀ါဒီဆန်မှန်းမသိ ဆန်လာခဲ့ပါပြီ။ တခါတခါမှာ ခေတ်ပေါ် ကဗျာဆရာတစ်ယောက်နဲ့ ပေါင်းပြီး ဆော့ခရတ္တိလို အဆိပ်မသောက်ရဲလို့ အရက်သောက်တာကွလို့ ကျူးရင့်နေခဲ့ဖူးတယ်။ တခါတလေကြတော့ ကျနော်နဲ့အိပ်ချင်တဲ့ မိန်းမတချို့နဲ့ ကျနော်အိပ်မိတယ်။
ညသန်းခေါင်မှာ လန့်နိုးလာတိုင်း ကျနော့်အိပ်ယာပေါ်မှာ ရောက်နေတတ်တဲ့ မိန်းမတွေဟာ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး မဟုတ်မှန်း သတိထားမိပြီး သည်းထန်စွာနဲ့ ငိုကြွေးခဲ့ဖူးတယ်။ ကျနော်ဟာ မိန်းမဘယ်နှစ်ယောက်နဲ့ အိပ်မိခဲ့သလဲ ကျနော်ကိုယ်တိုင်တောင် မမှတ်မိတော့လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ ကျနော်ဟာ မဖြူစင်တော့ပါဘူးဗျာ။ အဝတ်စဖြူဖြူလေးကို နှစ်ပေါင်းများစွာ အညစ်အကြေးသုတ်တဲ့ လက်နှီးအဖြစ် အသုံးပြုပြီးမှ ဆပ်ပြာနဲ့ အထပ်ထပ် လျှော်ဖွတ်ခဲ့ရင်တောင် အရင်လို ဆွတ်ဆွတ်ဖြူနိုင်ပါ့မလား။ အဲ့ဒီလိုပါပဲ ကျနော်ဟာ ညစ်နွမ်းသွားခဲ့ပါပြီ။
ဖေဖေနဲ့ မေမေ၊ မညိုညို.. သူတို့တွေ ကျနော် ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်နေပြီလဲ သိရှာမယ် မထင်ပါဘူး။ ကျနော်ဟာ ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်အမှောင်ချထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ဟာ မြန်မြန်လည်း မိုက်ဇာတ်မသိမ်းနိုင်ခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ့ အိမ်ကထွက်လာတာ တော်တော်လေးကြာလာပြီး မိုက်စရာရယ်လို့ မကျန်တော့လောက်အောင် ကမ်းကုန်တဲ့အခါ ကျနော်နဲ့ တူတူနေတဲ့ ခေတ်ပေါ် ကဗျာဆရာဆိုတဲ့လူက ပင်လယ်ခြားနေတဲ့ အရပ်ဒေသတစ်ခုကိုသွားကြဖို့ အဖော်စပ်လာခဲ့တယ်။ ဘာမှရှည်ရှည်ဝေးဝေး မတွေးတော့ပဲ ကျနော် သူနဲ့ လိုက်ခဲ့မိတယ်။
တစ်ပတ်မှာ ၆ ရက် အလုပ်လုပ်ကြတယ်။ ကျန်တဲ့တစ်ရက်မှာ မူးအောင်သောက်ပြီး ထိုးအိပ်။ အားတဲ့အချိန်ဆိုတာ ဘာမှမရှိဘူး။ ဝေဒနာတွေ တော်တော်လေး လျော့ပါးစပြုလာတယ်။ ကျနော် ရုတ်တရက် သတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ အချိန်တွေဟာ ခုနကပြောသလိုပဲ ၁၃-၁၄ နှစ်လောက်တောင် ကြာသွားသလိုပဲ။
ကျနော် အခု အရက်မသောက်ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ ကြည်လင်နေတဲ့ခေါင်းနဲ့ တွေးကြည့်တော့ ကျနော်ဟာ မတရားခဲ့ဘူးဆိုတာ ပေါ်လွင်နေခဲ့တယ်။ မိဘတွေ၊ ကျနော့်ကိုတွယ်တာတဲ့ အညို.. သေမှန်းရှင်မှန်း မသိ။ လွှင့်ချင်တိုင်း လွှင့်ခဲ့တယ်။ ကျနော် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်မိတယ်။
တူတူနေတဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတစ်ယောက် ကျနော့်ဂစ်တာသံတွေကို မာတီနီနဲ့မြုံ့ရင်း ဇိမ်ခံနေတုန်း ကျနော် ပြန်တော့မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ သူကပြုံးရင်း…
“ မြက်ခြောက်များကို မီးရှို့သောအနံ့ကလေး သင်းသင်းမွှေးသော ဇာတိမြေကို ပြန်လာပြီဆိုတာ မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းနဲ့ အိုင်ယာလန်မလေးအား ပြောပေးပါ လေညှင်းလေးခင်ဗျ ….”
ဆိုပြီး ရှေးမတ်စ်ဟေနီရဲ့ ကဗျာတစ်ပိုဒ်ကို ကောက်ရွတ်လိုက်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ ကျနော့်မှတ်ပုံတင်ကဒ်ကို အပြီးပိုင် ပယ်ဖျက်ဖို့အတွက် ရုံးကိုသွားတယ်။ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာဟာ သူနဲ့တူတူလိုက်လာဖို့ ကျနော့်ကို စိုက်ထုတ်ကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ ငွေကြေးတချို့ ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ တိတ်တဆိတ် သူ့ဘဏ်အကောင့်ထဲကို နှစ်ဆလောက် ပမာဏရှိတဲ့ ငွေတွေကို ကျနော့်ဘဏ်အကောင့်ထဲကနေ လွှဲပေးခဲ့လိုက်တယ်။ အထုတ်အပိုးပြင်ပြီး လေဆိပ်ကို ထွက်လာခါနီး ဘယ်တော့မှ ပြန်ဖို့မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့ ကျနော့်မိတ်ဆွေ ကဗျာဆရာက အိမ်ပေါက်ဝထိ လိုက်ပို့ရင်း…
“ သွားတော့ ရဲဘော်.. အသစ်တစ်ခု ထပ်ရှာပြီး တည်ဆောက်ပေရော့..။ မောင်ရင်နဲ့ ငါ့အဖို့မှာတော့ ဆန်ဆုံစားလို့ ကံကုန်သွားပြီပေါ့ကွာ”
ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ရှာတယ်။ ကျနော် စိတ်ထိခိုက်လို့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခရီးဆောင်အိတ်ကလေးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာတော့ လှမ်းအော်သေးတယ်..။
“ ဟေ့ကောင် ဂစ်တာဆရာ..။ မင်းအညို ယောကျ်ားရနေပါပြီကွာ..”
တဲ့။ အေပေးကြီးလို့ ကလော်ဆဲရင်း ကျနော် တက္ကစီပေါ်တက်ရင်း ပေါ့ပါးစွာ ရယ်မောလိုက်မိတယ်။ လေယာဉ်ပြေးလမ်းပေါ် ကျနော်စီးနင်းလာတဲ့ ဖော်ကာကြီး ထိုးဆင်းလာတော့ အုတ်ကြွပ်မိုးနီနီနဲ့ အဆောက်ဦးပုပုလေးတွေရှိတဲ့ ကျနော့်မြို့လေးဟာ ကုက္ကိုပင်နှစ်ချို့တွေကြားထဲ ဟိုးအရင်ကလို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ကလေး အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ။ လေယာဉ်ပြေးလမ်းအဆုံးက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းလေးတွေကလည်း အရင်အတိုင်းပါပဲလားဗျာ။
လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ရောက်သွားပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကို မြို့ကလေးက မှတ်မိပုံမပေါ်ဘူး။ လေယာဉ်ပေါ်ကနေ မြေကြီးပေါ် ခြေချမိတာနဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ အော်နေမိတယ်။ ဖေဖေ၊ မေမေ၊ အန်တီလေး၊ အညို ကျနော်ပြန်လာပြီဗျ။ မနက်ခင်း ၁ဝ နာရီလောက် ရှိနေပေမယ့် ထုံးစံအတိုင်း အေးမြမြအရသာကို ခံစားနေရတယ်။
လေယာဉ်ကွင်း ကြိုပို့ကားပေါ်က ဆင်းလာတော့ ကျနော်တို့ ခြံဝင်းထဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်သမားတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ မေမေက ဘယ်သူပါလိမ့်ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ အကဲခတ်နေတယ်။ ကျနော်ထွက်သွားတုန်းက တော်တော်ငယ်သေးတဲ့ ကျနော့်ညီလေးက
“ ကိုကို!!”
လို့ အော်ပြီး ပြေးလာမှ မေမေဟာ ကျနော့်ကို ပြေးဖက်ပြီး ငိုရှာတယ်။ အိမ်ထဲဝင်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်း စာအုပ်ထူထူကြီးထဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ထားတဲ့ ဖေဖေက
“ ခွေးသားလူမိုက် ပြန်လာသေးတယ်ပေါ့”
လို့ စိုက်ကြည့်ပြီးပြောတော့ ကျနော် သိမ်ငယ်စွာနဲ့ မျက်လုံးချင်းမဆိုင်မိအောင် မျက်နှာလွှဲလိုက်ရင်း
“ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ”
လို့ တောင်းပန်မိတယ်။ ကျနော့်အိပ်ခန်းလေးထဲကို အထုတ်အပိုးတွေဆွဲရင်း ဝင်လာမိတော့ အရာရာ အရင်အတိုင်းပဲ ဖြစ်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ကျနော့်ကုတင်ဘေးက နံရံမှာကပ်ထားတဲ့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ခဲကောက်ကြောင်းခြစ်ထားတဲ့ ပန်းချီကားလေးထဲက ဆရာမလေး.. ချိုချိုအေးအေးလေး ပြုံးနေတုန်းပဲဗျာ။
ငိုင်တွေတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ် တက်ထိုင်နေရင်း ကျနော့်ဗီရိုလေးကို ကောက်ဖွင့်လိုက်တော့ ပရုတ်လုံးနံ့လေး သင်းသင်းထွက်နေတယ်။ တီရှပ်အဟောင်းတစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး အရောင်လွှင့်နေတဲ့ ဂျင်းပန်အပြာရောင်ကို ဝတ်ကြည့်တော့ ဝတ်လို့ရနေသေးတယ်။ ငါဟာ ဘာမှမပြောင်းလဲသေးပါလားလို့ တွေးရင်း တစ်ယောက်ထဲ ပြုံးနေမိတယ်။
ခရီးဆောင်အိတ်အောက်ခြေမှာ ဖွက်ထည့်လာခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံတွေထဲက ဒေါ်လာတစ်ရာတန် အရွက် ၁ဝဝ လောက်ကို ထုတ်ပြီး စာအိတ်ဖြူဖြူထဲ ထိုးထည့်ပြီး အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဖေဖေနဲ့ မေမေကို ကန်တော့တော့ မေမေက…
“ မင့်ပိုက်ဆံတွေ ငါမလိုဘူးနော် သားကြီးဖိုးသက်..။ ဒီတစ်ခါ မင်းဘယ်မှ သွားလို့မရတော့ဘူး..”
လို့ မျက်ရည်ကျရင်း ပြောတယ်။ ဖေဖေကတော့ သက်ပြင်းချပြီး..
“ ငါတို့အသက်ကြီးပြီ.. အိမ်အလုပ်လုပ်ဖို့ တွေးတော့ကွာ”
လို့ပြောတယ်။ ကျနော်ကတော့ ခေါင်းကိုတွင်တွင်ငြိမ့်နေပြီး ဂတိတွေ ပေးနေရတာပေါ့။ အားလုံး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြစ်သွားမှ ကျနော်ခြံဝင်းထဲက ကားဂိုထောင်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ညီလေးက လှမ်းပြီး
“ ကိုကို အပြင်သွားရင် ကားသော့ဒီမှာ”
တဲ့။ ကျနော်ပြုံးပြီး ခေါင်းခါမိတယ်။ ဂိုဒေါင်ထဲက နံရံမှာ ကျနော်ချိတ်ပြီး ချန်ထားခဲ့တဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရင်း စစ်ဆေးနေမိတယ်။ သံချေးတော့ နည်းနည်းတက်နေပြီ။ အပြင်ကို တွန်းထုတ်လိုက်ရင်း ကျနော့်ညီလေးကို စက်ဘီးပစ္စည်းဆိုင်မှာ ကျနော်လိုချင်တာလေးတွေ သွားဝယ်ခိုင်းလိုက်ရင်း ထိုင်ပြင်နေမိတယ်။ အားလုံး အဆင်ပြေသွားတော့.. ပြိုင်ဘီးလေးကို နင်းရင်း ခြံထဲက လှစ်ကနဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။
ကျနော်ဟာ အရင်အတိုင်းပဲ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး။ ဆံပင်ဂုတ်ထောက်နဲ့ တီရှပ်အဖြူ ဂျင်းပန်းအပြာ အရောင်လွှင့်ကို ဝတ်ထားတုန်းပဲ။ အရင်လိုပဲ ရင်တွေက တုန်နေတတ်တုန်ပဲ။
မြို့ပြင်က ရာဘာခြံသုဿန်ထဲ ရောက်လာတော့ ညောင်ထောက်ပင်ကြီးအောက်က ဆရာမလေးရဲ့ အုတ်ဂူဖြူဖြူလေးကို လိုက်ရှာတယ်။ တွေ့ပါပြီ… အုတ်ဂူဖြူဖြူလေး.. မသစ်သစ်@ဝင်နီ..။
ချက်ချင်းသတိထားမိတာက အုတ်ဂူလေးဟာ ဘာလို့ ဖြူဆွတ်ပြီး တောက်ပြောင်နေရတာလဲ။ ၁ဝ စုနှစ်တစ်ခု ကျော်သွားတာတောင် ဘာလို့ အညှိတွေ တက်မနေရတာလဲ။ တစ်ယောက်ယောက်က လာလာပြီး သန့်ရှင်းပေးနေလို့ပေါ့။ ဘယ်သူလို့ ခင်ဗျားတို့ ထင်သလဲဗျာ။ ဟုတ်ပါ့.. သူ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းပဲပေါ့လေ။
အုတ်ဂူဖြူဖြူလေးအရှေ့မှာ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဆရာမလေး.. ကျနော် ပြန်လာပြီဗျ..။ အခု ကလေးလေးလို့ မခေါ်သင့်တော့ဘူးနော်…။ ကျနော်ဟာ ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ သိလား..။ ကျနော် ခြေဦးတည့်ရာ.. ထွက်သွားတုန်းက အန်တီလေး လွမ်းနေသေးလားဟင်..။ အညိုကော အန်တီလေးဆီ လာသေးလား..။ ကျနော် အန်တီလေးကို တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ပါဘူးဗျာ..။ အကယ်၍ ကျနော်တို့ လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့ရင် အခုချိန်ဆို ပျော်စရာကောင်းတဲ့ မိသားစုလေး ပိုင်နေရောပေါ့..။ ကံတရားပေါ့ဗျာ..။ အန်တီလေးတို့ဘာသာ အလိုအရဆို ဘုရားသခင် ခွင့်မပြုခဲ့ဘူးပေါ့..။ ကျနော် အခု မငိုတော့ဘူးသိလား…။ ကျနော် ရင့်ကျက်ခဲ့ပြီ..။ အခု ကျနော်ပြန်လာတယ်..။ အန်တီလေးကို ခွင့်တစ်ခုတောင်းမယ်နော်..။ အညိုသာ လူလွတ်ဖြစ်နေသေးရင် သူ့ကို ကျနော်လက်ထပ်မယ်…။ မနက်ဖြန်ကြရင် ကျနော်.. အညို့ကိုခေါ်လာပြီး.. အန်တီလေးရှေ့မှာ ခွင့်ပြုချက်လာယူမလို့။ အန်တီလေး ပြုံးပြီး သဘောတူမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်ဗျ။
အုတ်ဂူဖြူဖြူလေးကို ကျနော် ထွေးပွေ.လိုက်တယ်။ ရာဘာခြံသုဿန်ထဲက ထွက်လာတော့ ညနေတောင် အတော်စောင်းနေပြီ။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးဟာ ယူကလစ်ဝင်းဖက်ကို ဦးတည်နေတယ်..။
တိတ်ဆိတ်ပြီး ငြိမ်သက်နေတဲ့ ခြံဝင်းလေးထဲ ကျနော် ဝင်လာခဲ့တယ်။ ရင်ထဲမှာ တထိတ်ထိတ်နဲ့ဗျာ။ ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးလေးကို ထောင်ထားပြီး တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးထဲ ဝင်ချလာတော့.. ထူးထူးဆန်းဆန်း ပီယာနိုတီးသံကြားရလို့ ကျနော် အံ့သြနေမိတယ်။ Fur elise: ဆိုတဲ့သီချင်းဗျ။ ပီယာနိုတီးနေတဲ့သူကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားတယ်။
အန်..တီ..လေး…။ ဟုတ်တယ်.. ကျနော့်ဆရာမလေးပါလား။ ရုတ်တရက် အသက်ရှူတောင် ရပ်သွားချင်ပြီ။ ကျနော်ခေါင်းကို ဘယ်ညာဆတ်ကနဲခါပြီး သေချာပြန်ကြည့်မိတယ်။ အာ.. မဟုတ်ဘူးဗျ။
ဘီးကုတ်ဝါ၀ါလေး ခေါင်းမှာတပ်ထားတဲ့ အသက် ၁၂-၁၃ အရွယ် ကောင်မလေးပါ။ ဒါပေမယ့် ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေကို ကျောမှာချထားပြီး ဘာလို့ ကျနော့်အန်တီလေးနဲ့ ချွတ်စွပ်တူနေရတာလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ ဆရာမလေးတီးနေကြ ဘေထိုဗင်ရဲ့ Bagatelle No. 25 in A minor: ကို တီးကျင့်နေတာလဲ။
ကျနော် ကြောင်ငေးနေမိတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ချောင်းတွေကတော့.. ဒီသီချင်းကို အတီးကျင့်နေမှန်း သိသာနေတယ်။ ၁၆ နဲ့ ၃၂ နုတ်စ်တွေကို တီးတဲ့အခါ လက်ပြေးတာ မမြန်နိုင်သေးတာ သတိထားမိတယ်။ မျက်နှာပေါက်ကလေးက ကျနော့်အန်တီလေးဝင်နီနဲ့ တစ်ပုံစံထဲပါလား။ အသားအရေကလည်း ဝါဝင်းဝင်းလေး..။ ပီယာနိုတီးတဲ့ ဟန်ပန်လေး.. နုတ်စ်စာရွက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကြိုးကြာငှက်မလေး ပျံနေသလို ထင်ရတာကအစ ကျနော့်ချစ်သူနဲ့ တူလှချေလားကွယ်။
“ ဝင်နီလေးရေ.. ညစာစားစို့ကွယ်!!”
အညို့အော်သံမှန်း ကျနော်မှတ်မိတယ်။ ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဝင်နီလေးတဲ့လား။ ပီယာနိုတီးနေတဲ့ အသံတိတ်သွားပြီး ကောင်မလေး ထရပ်လိုက်ရင်း ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ အသံစူးစူးလေးနဲ့
“ မေမေ.. ဒီမှာ ဧည့်သည်လာနေပါတယ်”
လို့ မီးဖိုချောင်ထဲက အညို့ကို လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်တယ်။ သြော်.. အညိုတောင် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီကောဗျာ။ ရင်ထဲမှာ ကျဉ်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် အတတ်နိုင်ဆုံး ကျနော်အားတင်းပြီး ပြုံးထားလိုက်တယ်။ မီးဖိုချောင်ကနေ ဧည့်ခန်းကိုလာတဲ့ လမ်းကြားလေးထဲကနေ တစ်ပတ်လျှို ဆံထုံးထုံးထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။
ကျနော့် အညိုရယ်လေ..။ အင်း .. အညိုက ဘာမှလည်း မပြောင်းလဲပါလားကွယ်။ ကျနော်ထင်ခဲ့တာက သတ်လတ်ပိုင်း မိန်းမဝဝတစ်ယောက်ကို မြင်ရမလားလို့။ အညိုက အန်တီလေးထက် နည်းနည်းငယ်တယ် ဆိုပေမယ့် လူကောင်ပိုထွားခဲ့တာကိုး။ အခု မြင်နေရတာက ၀ိုင်းစက်စက်မျက်နှာ စိုစိုပြေပြေလေး၊ သစ်အယ်စေ့နဲ့တူတဲ့ မျက်လုံးလှလှ၊ ဘာမှအရာမယွင်းသေးဘူးလို့ ထင်ရတဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဖြိုးဖြိုးလေး။ အညိုဟာ နုပျိုနေတုန်းပဲ။ ကျနော်ကသာ ဆံပင်ဖြူတချို့နဲ့ မျက်မှန်တပ်ထားရပြီ။ တွေတွေလေး ငေးကြည့်နေတဲ့ အညို့ကို ပြုံးပြရင်း ကျနော့်မျက်မှန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး
“ အညို”
လို့ ခေါ်လိုက်တယ်။
… …. …. …. …. …. … ….
ထိတ်လန့်အံ့သြမှု၊ မယုံနိုင်မှု၊ ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှု၊ လှိုက်ကနဲပျော်ရွှင်မှု.. အရာရာအားလုံး ဖြတ်ပြေးသွားတဲ့ မျက်နှာနဲ့ အညို ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ခွေလှဲကျသွားရှာတယ်။
“ မေမေ.. ဘာဖြစ်သွားတာလဲ”
ဆိုတဲ့ အော်သံနဲ့ ခုနက ကောင်မလေးက အညို့ကို ပြေးပွေ့ဖက်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း အညို့ဘေးကနေ ထွေးပွေ့ထားရင်း
“ အညို.. သတိထားနော်။ ကျနော် အညို့ကို ပြန်လာတွေ့တာလေ”
လို့ပြောရင်း တသွင်သွင် စီးကျနေတဲ့ အညို့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးနေမိတယ်။ ကျနော် မှားပြန်ပြီလားဗျ။ ဒုက္ခတွေ လာပေးမိပြန်ပြီ။ အညို့ခင်ပွန်းသာမြင်ရင် ပြဿနာတက်တော့မှာပဲ။ အညိုက ဘာစကားမှမဆိုပဲ အရူးတစ်ယောက်လို တုန်ရင်နေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်၊ နဖူး၊ နားရွက်တွေကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ဖြစ်နေပေမယ့် ဘာစကားသံမှ ထွက်မလာနိုင်ဘူး။ ဆို့နင့်နေရှာတယ်။
နည်းနည်းလေးကြာလို့ အညို သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းနိုင်လာတော့မှ စကားသံထွက်လာတယ်။ တိုးတိုးလေးနဲ့ တစ်လုံးချင်း…။
“ မောင်..ရက်..စက်..ခဲ့..တယ်… အညို့ကို ပစ်သွားပေးရက်တယ်နော်..”
တဲ့။ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ မျက်ရည်တွေ ပေလူးနေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို သိုင်းဖက်ပြီး နမ်းတယ်။ ကျနော် ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အညို ဘာတွေလုပ်ကုန်ပြီလဲဗျာ။ ဒုက္ခ။ ဘေးက အညို့သမီးလေးက အံ့သြတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ရှက်ဝဲဝဲ ကြောင်ကြည့်နေပြီ။
“ မောင်… ဒီတစ်ခါ အညို့ကို ပစ်မပြေးသွားပေးရဘူးနော်…။ ဒီမှာတွေ့လား..။ ဒါ မောင့်သမီးလေးလေ.. ဝင်နီလေးတဲ့..။ မောင် တစ်နေ့နေ့ ပြန်လာမယ်ဆိုတာ.. အညိုသိခဲ့တယ်..။ အညိုတစ်ယောက်ထဲ မောင့်သမီးလေးကို စောင့်ရှောက်ခဲ့ရတာပါ..။ အညိုတို့ သားအမိနဲ့ တူတူနေတော့နော်..။ ဘယ်မှမသွားရဘူး..”
ဒီတစ်ခါ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ တုန်လှုပ်မိနေတာ ကျနော်ရယ်ပါ။ ဘုရားဘုရား!! အညိုဟာ ကျနော့်ကိုယ်ဝန်ကို မိုက်မိုက်မဲမဲ ယူခဲ့ပါလား။ ဘယ်လိုခံနိုင်ရည်မျိုးနဲ့ ဘဝကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရှာမလဲကွယ်။ ကျနော်ဟာ ခွေးထက်မိုက်ခဲ့ပါလားဗျာ။
ကျနော့်သမီးလေးကို ကျနော် ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော့်မှာ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိနေပါလား။ ကံကြမ္မာဟာ ကျနော်ထင်သလောက် မဆိုးရွားခဲ့ဘူး။ အညိုဟာ ကျနော့်ကို ဘာလို့ ဒီလောက်ယုံယုံကြည်ကြည် မျှော်နေခဲ့ရှာတာလဲ။ သနားစရာ ကျနော့်အညို။ ကျနော့်ကို ဘဝနဲ့ရင်းပြီး ချစ်ရှာတဲ့ အညို။ လူပုံအလည်မှာ မျက်စိသူငယ် နားသူငယ်နဲ့ ကြီးပျင်းခဲ့ရတဲ့ ကျနော့်ရင်သွေးလေး။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဘာရယ်လို့ ပြောမပြနိုင်တဲ့ ခံစားချက်တွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေပြီဗျာ။ ဘာစကားမှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပဲ အညို့တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖက်ရင်း
“ အညို.. ကျနော်လေ.. ကျနော်..”
ဆိုပြီး ဆို့နင့်နေမိတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ ကျနော့်သမီးလေးကို တင်းတင်းဖက်၊ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားပြီး ဂတိတွေ အထပ်ထပ် ပေးနေမိတယ်။
… … …. …. …. … …. …. …..
ညစာကို ၃ ယောက်သား တူတူစားကြတော့ ဘယ်သူမှ ဟက်ဟက်ပက်ပက် မစားနိုင်ကြပါဘူးဗျာ။ အကုန်လုံးရင်ထဲမှာ အပျော်တွေနဲ့ အင့်နေခဲ့ပြီ။
မိုးချုပ်တော့ ကျနော့်အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်ရင်း ဒီည ပြန်မလာဖြစ်တော့ဘူးဆိုတာ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ဖုန်းလာကိုင်တဲ့ မေမေက..
“ ဟဲ့အကောင်.. နင့်မိန်းမနဲ့ ကလေးကို တွေ့ပြီမလား..။ အိမ်တောင် ပြန်မလာချင်တော့ဘူးမလား”
လို့ ရယ်ရင်းပြောတာကို..
“ မေမေတို့ကလည်း တမင်သိရက်နဲ့ မပြောဘူးဗျာ”
လို့ အရှက်ပြေပြောရင်း ဖုန်းချလိုက်တယ်။ ဟိုးအရင်တုန်းကလိုပဲ.. အခုဆင်ဝင်အောက်က ဒန်းဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ကျနော်က အလယ်မှာ ထိုင်နေပါတယ်။ ကျနော့်ညာဖက်မှာ ဝင်နီလေးဆိုတဲ့ သမီးလေး၊ ဘယ်ဖက်မှာ ကျနော့်ကို တစ်ဘဝလုံး ပုံချစ်ခဲ့တဲ့ အညို။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးမြင်ရင် ကျနော့်ဘဝအတွက် ဝမ်းသာနေမယ်ဆိုတာ ကျနော် ယုံကြည်ပါတယ်ဗျာ။ လေတိုးလို့ ယူကလစ်ရွက်တွေ တရှဲရှဲမြည်သံကြားမှာ အညို့ချွဲသံ ခပ်တိုးတိုးရယ်၊ ကျနော့်သမီးလေးရဲ့ရယ်သံ တခစ်ခစ်ရယ်ဟာ ညအမှောင်ထဲမှာ လွှင့်ပျံ့လို့ပေါ့ဗျာ။
ညဉ့်နက်လာတော့ တူတူအိပ်ယာဝင်ကြတယ်။ သမီးလေးကို အလယ်မှာထားလို့ အညိုနဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား ဘာစကားမှမဆိုဖြစ်ပဲ စိုက်ကြည့်ရင်း မိုးလင်းသွားခဲ့တယ်။ မနက်မိုးလင်းတော့ သမီးလေးကို ကျနော့်စက်ဘီးလေးပေါ်တင်ပြီး ကျောင်းလိုက်ပို့တယ်။
“ ကျောင်းဆင်းရင် ဖေဖေလာကြိုနော်”
တဲ့။ သမီးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းပြီး..
“ အင်းပါ သမီးရယ်”
လို့ ဂတိပေးခဲ့တယ်။ အပြန်လမ်းမှာ ယူကလစ်ဝင်းဆီ ဦးတည်ပြီးနင်းလာတဲ့… ကျနော့်စက်ဘီးလေးဟာ တဝီဝီမြည်အောင် ပြေးနေတယ်။ အညို ကျောင်းမသွားဘူး.. မောင် မြန်မြန်ပြန်လာလို့ ကျနော့်ဇနီးလေးက မှာလိုက်တယ်။ တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးရဲ့ ဆင်ဝင်အောက်ကို ရောက်လာတာနဲ့ စက်ဘီးလေးကို ဒေါက်မထောက်နိုင်တော့ပဲ လွှတ်ချလိုက်ပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်လာမိတယ်။
“ အ..ညို..”
လို့ အကျယ်ကြီး အော်လိုက်မိတယ်။ အိပ်ခန်းဝမှာ ဟိုးအရင်က စွပ်ကျယ်အဖြူလေးဝတ်ထားပြီး ထမီအနက်ကလေးကို ခပ်ကျစ်ကျစ် ဝတ်ထားတဲ့ ခါးသေးသေး တင်ကားကားလေးနဲ့ ကျနော့်ဇနီးလေးက တံခါးဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး မခို့တရို့ပြုံးရင်း ရီဝေဝေ ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်တစ်ယောက် ဇောင်းကလွှတ်လိုက်တဲ့ မြင်းတစ်ကောင်လို ခုန်ပေါက်ပြီး ပြေးသွားတယ်။
နှစ်ပေါင်းများစွာ မေ့လျော့လုမတတ် ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ အနမ်းတွေ၊ နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့တွေ၊ အညို့ အော်ညည်းသံတွေ၊ ကျနော့် မာန်သွင်းသံတွေ… တစ်ထပ်အိမ်ပုလေးထဲမှာ ဆူညံလို့ပေါ့ကွယ်…။
….. ….. …. …. …. ….. ….. …..
ယခုအခါမှာ ကျနော့်ဘဝမှာ ချစ်ဇနီးတစ်ယောက်၊ ပီယာနိုတီးတဲ့ ဝင်နီလေးလို့ခေါ်တဲ့ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်းမှာ ဆရာမလေးရဲ့ အုတ်ဂူကိုသွားပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ပန်းကလေးတွေ ချတတ်ကြပါတယ်။ ညစဉ်ညတိုင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ သမီးလေးကို စာဖတ်ပြတဲ့အခါ ကျနော့်ဇနီးက ကျနော့်ပေါင်ပေါ် မှီအိပ်ရင်း ပြုံးနေတတ်ပါတယ်။ တခါတလေကြတော့ သမီးလေးက
“ ဖေဖေ ငယ်ငယ်က နာမည်တစ်မျိုးရှိတယ် ကလေး လေးလို့ မေမေကပြောတယ်။ ဟုတ်လား”
လို့ မေးတဲ့အခါ.. ကျနော် တဟားဟားရယ်ရင်း
“ ဟုတ်ဘူး သမီးလေးရ..။ ဖေဖေ့ငယ်နာမည်က မောင် တဲ့”
လို့ ပြန်ပြောရင်း အညို့မျက်စောင်းလှလှလေးကို ခံယူတတ်လာပါတယ်။
ကျနော့်ဘဝ အခုလို ပျော်ရွှင်နေတာကို ကျနော်က အန်တီလေးလို့ခေါ်ပြီး ကျနော့်ကို ကလေးလေးလို့ခေါ်တတ်တဲ့ ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးတစ်ယောက် သိရင် ကျမအချစ်ကလေးအတွက် ဝမ်းသာတယ်ဟာလို့ ပြောမယ်ဆိုတာ ကျနော်ယုံကြည်ပါတယ်ဗျာ။
ဤတွင် ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေး ပုံပြင်ပြီး၏။
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
