Saturday, August 3, 2013

အပျိုကြီးမမ (စ/ဆုံး)

အပျိုကြီးမမ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

စိုင်းသည် ရေချိုးခန်းထဲ၌ တကိုယ်လုံးလှုပ်ရှားထားသည့် အကြောအချှုများပြေပျောက်စေရန် ရေပန်းအောက်တွင် စိမ်ပြေနပြေရေချိုးနေပါသည်။

ထို့နောက် ရေတဝကြီးချိုးပြီးလေမှ ကြီးမားကျယ်ပြန့်သည့် မွှေးပွတဘက်ကြီးတထည့်ဖြင့် မိမိကိုယ်ပေါ် အောက်ပိုင်းသို့ပတ်ထားလိုက်လေသည်။

ရာဂစိတ်များ၏ နွယ်းနယ်မှုကြောင့် ပင်ပန်းထားသည်ကို ပြေပျောက်စေချင်သောကြောင့် လက်ကျန်ရှင်းရန် ကျန်နေသေးသည့်အရက်ဝိုင်းကို တကိုယ်တည်း ပြန်လည်လှုပ်ရှားစေပါသည်။

ထိုသို့ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်တွင် အဝတ်အစားမလဲသေူဘဲ ဖီလင်အပြည့်ယူနေသောစိုင်းသည် အရက်ကလေး တမြ မြနှင့် အပျိုဖြန်းကလေး ဝေေ၀အား လိုးခဲ့ရပုံနှင့် တခုလမ်မလေး ခင်ခင်၏ ရာဂစိတ်ကြီးမားလွန်းသည်ကို ပြန်လည်စမြုံ့  ပြန်နေစဉ်တွင် တိုက်ရှေ့  ၌ မီးခိုးရောင် ဖီးထက်ကာတစင်း ဝင်လာပါသည်။

ကားပေါ်တွင် ချောမောလှပသည့် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ပါရှိ၍ တယောက်က စိုင်း၏ဇနီးမိမိပင်ဖြစ်ပါသည်။ နောက်တဦးကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် စိုင်းသည်အံ့အားသင့်သွားရပါသည်။

သူမသည် ဇော်အောင်၏ ဧည့်ခံပွဲတွင်တွေ့စဉ်တုန်းကလို ပါဝါမျက်မှန်မတပ်ထားပါ။ ဒီတစ်ခါတော့ သူမမှာ လည်းဘီးမျက်မှန်ကို တပ်ထားပါသည်။

စိုင်းသည် တဒင်္ဂအတောအတွင်း မိမိ၏အလှနှင့် ဒေါ်ကျော့ကျော့ခိုင်၏ အလှဝယ်ယစ်မူးနေပါသည်။ သူမသည် ဆံပင်ကိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း နောက်တွဲထုံးလေးပင်ဖြစ်ပါ၏။ လည်တိုင်က အရစ်ကလေးသုံးရစ်နှင့် စင်းစင်းလေး ဖြစ်နေပေသည်။ အသားရောက်က ဝါဝင်းနေပြီး ဝတ်ထားသည့် အရောင်ကလည်း ဖော့ရှန်အဝါရောင် ပါးပါးကလေးပင်ဖြစ်သည်

လက်မောင်းသားလေးများက အင်္ကျီအဝါရောင်လက်ပြတ်အောက်တွင် တစ်တစ်ရစ်ရစ်လေးဖြစ်ပြီး ဆင်စွယ်လက်မောင်းတစကို တွေ့နေရပါသည်။

လုံချည်ကလဲ ဖေ့ါရှန်အပါးစား အဝါရောင်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ပျော့ပျော့အိအိ ဖော့ရှန်သားအောက်တွင် စင်း လုံးချောသည့် ပေါင်တန်လေးများက အောက်ခံပင်တီဘောင်းဘီအောက်က အသားများကို တင်းနေသယောက်မြင်တွေ့ရပါသည်။

သူမက ကားတံခါးကိုဖွင့်၍ ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ရှေ့ ငိုက်၍ ဆင်းလိုက်သည်။ သည်တွင်ခါးနှင့် တင်ပါးထက်တွင် လက်နှစ်လုံးလောက် ရွှေဝါရောင်း ဝင်းလက်သွားသဖြင့် လျှပ်စီးတန်းကလေးလက်လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ သိမ်နွဲ့နွ့ဲခါး၊ ဖွံ့ထွားထွားတင်မှာ အိစက်နုညံ့လှသည့် ဖေ့ါရှန်သားလုံချည်အောက်တွင် တင်ပဆုံအိအိကလေးလှုပ်ခါနေပါသည်။

စိုင်းသည်မနေ့ကမှ တွေ့ဆုံခဲ့ရသည့်ကျော့အား ယခုလိုမြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ပြန်လည်တွေ့လိမ်မည်ဟု မထင်ပါ။ ထို့ပြင် မိမိနှင့် အတူရောက်ရှိလာသည့်အတွက် မို့မို့ထွားထွားလှပခြင်းများ ပြိုင်ဆိုင်နေကြသည့် အလှပိုင်ရှိင်နှစ်ဦးကို ငေး၍ ကြည့်နေယင်းပင် ပြုံးရယ်စွာဖြင့် ဧည့်ခန်းစားပွဲဆီသို့ဝင်လာနေသည်ကို တွေ့ရပေသည်။

ကိုကိုစိုင်းရေ ဟောဒါက မိမိနဲ့ကောျင်းတုန်းက တခန်းထဲသားချင်းပါ။ ခုနဈေးမှာ ဈေးဝယ်ယင်း ပြန်တွေ့ကြလို့ အိမ်ကို ခေါ်လာတာလေ။ ကျော့ရေ ဟောဒါဒို့ရဲ့ ကိုစိုင်းပေ့ါ။

ဟဲဟဲ သိရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ။ မိမိရယ် မနေ့ကဇော်အောင်တို့ဆီမှာကတဲက ကျော့နှင့်ကိုစိုင်းတို့က မိတ် ဆွေဖြစ်လာကြတာပါ။ မနေ့ညက ပြောမလို့ပါနော်….။ ဒါပေမဲ့ စိုင်းသည် မနေ့ညကဘယ်သူ့အကြောင်းမှ ပြောပြချိန်မရလိုက်ပါ။ နှစ်ဦးစလုံးသည် အချစ်နိဗ္ဗာန်ဘုံ အလည်တခေါက်တို့ ရောက်ရှိနေခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။

ဒါကြောင့်မို့ ဒါပေမဲ့၏နောက်တွင် စကားဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘဲ မီမီအားပြုံးစေ့စေ့ဖြင့် ကြည့်နေရပါသည်။

‘  ကဲပေါတော် တကထဲမှဖြင့် နောက်ကျမှ အလွမ်းသယ်ကြပါနော် လိုယင်းကိစ္စကိုပြောအုန်းမီမီရဲ့ ..” ဟုကျော့က ဝင်ပြောလိုက်မှ

‘ ကိုစိုင်းရေ.  ကျော့ကရုံးကိစ္စနဲ့ မြို့ကိုသွားမလို့ အဲဒါ မီမီရောလိုက်သွားမယ်နော်… မေမေတို့ဆီကို မရောက်တာလဲကြာနေပြီ.’

‘ ဒါပေမယ့်..ဒါပေမယ့်ပေ့ါနော် နော်  ကိုကိုစိုင်း မီမီလိုက်သွားမယ်နော်….မနက်ဖြန်ပြန်လာမှာပါကွယ်.’

ပြောယင်း ကျော့ရှိနေသည်ကိုပင် သတိမထားနိုင်တော့ပါ။ ကိုစိုင်း၏ နွေးထွေသော နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးအား လျင်မြန်စွာဖမ်းယူစုတ်နမ်းလိုက်လေသည်။ ထို့နောက်စိုင်း၏ ပါးတဘက်တချက်စီကို ရွှတ်ကနဲ့နမ်းယင်းဖြင့်….

‘ ဟွင်းနော်..ကိုကိုစိုင်း မီမီမရှိတုန်းဒါကြီးတောင်နေတိုင်း လျောက်အလေလိုက်မနေနဲ့နော်… အပြင်ကိုမထွက်ရဘူးနော် ဒါဘဲ….’

ပြောယင်းတန်းလန်းနှင့်ပင် တံဘက်ဘောက်တွင်ခိုးလိုးခုလုဖြစ်နေသည့် လီးရှိသည့်နေရာသို့ ညင်သာစွာ လက်ဖြင့်ပုတ်လိုက်၊ ဆောင့်ဆွဲလိုက်နှင့် လုပ်နေပါတော့သည်။

စိုင်း၏အဖြစ်ကိုလည်း ကြည့်ပါဦး။ ရေချိုးပြီးအဝတ်မလဲသေးဘဲ မွေးပွတံဘက်ကို ပတ်ထားပေမယ့် ဧည့်ခန်းစွားပွဲပေါ်သို့ ခြေထောက်ခွဲထားပြီး စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ပိုးလိုးပက်စက်ထိုင်နေသည့် အတွက် ဝတ်ထာသည့်မွှေးပွတဘက်ကွဲကြောင်းသည် ပေါင်ရင်းထိရောက်နေပါသည်။

ဖြူဖွေးနေသည့် ပေါင်တန်ရှည်တွင် အမွှေအမျှင်များ ထူထပ်စွာပေါက်နေသေး၍ ကြည့်မြင်တွေ့နေကြသူများအဖို့ အသည်းယားစရာဖြစ်ချေလိမ့်မည်။

ကျော့ရှိနေသည်ကိုပပ်င သတိမရတော့ဘဲ ထင်တိုင်းလုပ်နေသည့် မီမီအား ကြက်သေသေ၍ ကြည့်နေမိပည်။ ကျော့သည် အပျိုကြီးပီပီ ရှက်ရမှန်း၊ မျက်နှာလွှဲပစ်ရမှန်းပင် မသိတော့ဘဲ ထိုအဖြစ်အပျက်ကို စိုက်၍ ကြည့်မိပါသည်။

မိမိသည် ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ပင် အနွေအင်္ကျီယူရန် အခန်းထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားပါတော့သည်။ ထိုအခါမှ မိမိ၏ ရှေ့မှာပင် မသင့်တော်သည့်ပုံစံအနေအထားရှိနေသော်လည်း ခြေပြင်ကာဆက်လက်နေထိုင်နေသည့် အတွက်ကြောင့် ခုနက မီမီနှင့် ကွယ်နေသော စိုင်းအား အနီးကပ်ဆုံး မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်တွေ့နေရပါသည်။

စိုင်းသည် ကိုယ်ခန္ဓာကျစ်လျစ်တောင့်တင်း၍ ရုပ်ချောသော ယောက်ျားတဦးဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းလက်နှင့် ဝမ်းဘိုက်များတွင်လည်း မွှေညှင်းစိမ်းမျာဖြင့် ပို၍ပင်နုနေပေသေးသည်။

အကယ်၍များ တဘက်သာမရှိပါက တကိုယ်လုံးမွှေမျှင်များဖြင့်ပင် ကိုယ်လုံးတီးပုံကို စိတ်မှခန့်မှန်းကြည့်မိသည်။

သူမ၏မျက်စေ့များသည် အရက်ရှိန်ကြောင့်ပင်ဖြစ်လေမလား ဒါမှမဟုတ် ရမက်ခိုးအရှိန်ကြောင့်ပင်လားတော့ မသိပါ ရီဝေ၍ရဲနီနေပါသည်။

မွှေးပွတဘက်၏ အလက်နေရာတွင် မို့မောက်နေသည့် သဏ္ဌာန်တခုက နိမ့်ချီမြင့်ချီလှုပ်ရှားနေသောကြောင့် ကျော့ကစိုက်ကြည့်နေသည်ကို စိုင်းကမသိချင်ယောက်ဆောင်ပြီး မွှေးပွတဘက်ပေါက်ထွက်လုနီးပါဖြစ်သွားရလောက်အောင် စိုင်း၏ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုးဖြစ်နေသည့် လီးကြီးအား တဆက်ဆက်လှုပ်ရမ်းပေးနေမိပါသည်။

ထိုစဉ်မီမီသည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ပြန်လည်ရောက်လာပါသည်။ စိုင်းသည်သူမတို့အား ကားဆီလိုက်ပိုရန် ကုလား ထိုင်မှ အထတွင် ခါးတဖက်တချက်တွင် ညှပ်ထားသည့် မွှေးပွတဘက်စက ပြေလျော့၍ အောက်သို့ပုံကျသွားပါသည်။

ထိုအခါတွင် ခုနက မီမီလက်ဖြင့်ကိုင်ထားပေသည့် အရှိန်ကြောင့် အထဲကတောင်နေခဲ့သော လီးကြီးသည် ကျော့အား မိမိ၏လီးကြီးကြောင်းကြွားနေခဲ့သည့်ရမက်အတွက်ကြောင့် လီးကြီးသည် တောင်မတ်၍ နေပေသည်။

ထို့ပြင် တငေါက်ငေါက်ဖြင့် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်နေပါသည်။

ဧည့်ခန်းထံရှိသူတို့မှာ ငေးကြောင်နေပြီး စိုင်းသည်ပင်လျှင် တဘက်ကိုပြန်ပတ်ရန် သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေပါသည်။ မိန်းမသားနှစ်ဦးမှာလည်း ရှက်ခြင်း၊ ကြောက်ခြင်း၊ မျက်နှာလွှဲခြင်းမရှိခဲ့သည့်အပြင် စိုင်း၏ တုတ်ခိုင်မာကြောသောလီးကြီးအား ငေးစိုက်ကြည့်နေမိပါတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် စတင်လှုပ်ရှားသူက မိမိရယ်ပါ။

‘ ဟယ်..ကြည့်စမ်း..ကြည့်စမ်းပါအုန်း…မီမီတောင်အပြင်မရောက်သေးဘူး၊ အကဲထနေပြီနော်… ဒါဘဲနော်..ကိုကိုစိုင်း မီမီအပြင်သွားနေတုန်း ပွေနေယင့်တော့ အသိဘဲ’

ပါးစပ်ကပြောယင်ပင် မည်သူမှမရှိသည့်အလား စိုင်း၏နီထွေးပြန့်ကားနေသည့်ဒစ်ကြီး တဆတ်ဆတ်မာန်ထနေသော လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားရပါရ ဆုပ်ကိုင်ပြီးနောက်မှ အားမလိုအားမရဖြစ်လာသည့်အခါ မီမီ၏ပါးစပ်ဖြင့်သာ ကိုက်မိပါတော့သည်။

ထို့ပြင် လီးကြီး၏ရှေ့ဖျားပိုင်းရှိ ကြီးမာသောဒစ်ကြီးကို လျှာဖြင့်ကလိပေးနေခြင်း၊ မီမီ၏ပါးစပ်ထဲသို့ ရှေ့ တိုးနောက်ဆုတ် လိုးနေသည့် ပုံဏ္ဍာန်မျိုး လုပ်ပေးနေပါတော့သည်။ စိုင်းသည် ကျော့၏ရှေ့တွင်ဖြစ်လင့်ကစာ သူ၏လီးကြီးအား ဤကဲ့သို့ ကာမရသ၏အဓိကသော့ချက်ကို ဖွင့်လှစ်နေသောကြောင့် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချဉ်များသည် ကဖြင်းဖြင်းအရှိန်တက်လာပါ၍ မီမီ၏ခေါင်းအား အားရပါးရ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်းထားပြီး ဖီးလ်အပြည့်အဝခံစားနေရသည့်အလား မျက်လုံးများပင် မှေးစင်း၍ ထားပါတော့သည်။ နောက်မှ မီမီသည် ကျော့ရှိသည်ကို သတိရပြီး..

‘ ဟင်း..ဟင်း…ကိုကိုစိုင်းရယ်.  အပျိုကြီးရှေမှ ဒီလိုဖြစ်ရတယ်…တော်ကြာ သူလဲမီမီတို့အဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး လင်လိုချင်သွားလိမ့်မယ်နော်…’

ကျော့အားနောက်ပြန်ကြည့်ယင်း ပြုံးစေ့စေ့ဖြင့် စနေပါတေ့ာသည်။ စိုင်းကလည်း အသိတရားပြန်ရောက်လာသောကြောင့် ပုံကျနေသည့် မွှေးတဘက်အား ပြန်ကောက်၍ ခါးပေါ်သို့ ပြန်ပတ်ထားလေတော့သည်။

ကျော့သည် ဒီအသက်အရွယ်ရောက်လာသည်အထိ ကာမစပ်ရှက်ကြပုံများနှင့် အာသာဖြေလာသည့် နည်းပေါင်းစုံကို အတွေ့အကြုံ့ရင်သူပီပီ နိုင်ငံခြားမှလာသည့်စာအုပ်များမှ တွေ့ရုံမြင်ဘူးရုံသာ ရှိခဲ့ဘူးသော်လည်း အခုလို အပြင်ဘက်တွင် အနီးကပ်ဆုံးမြင်တွေ့လိုက်ရသည့်အပြင် ကာမစပ်ရှက်မှုအတွက် နှုးဆွပေးနေသောအဖြစ်အပျက်ကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင့်တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အိမ်တွင်းပုန်း တဏှာရမက်ကြီးသော ကျော့၏ရင်ထဲမှာ တဖိန်းဖိန်းတရှိန်းရှိန်းဖြစ်လာပြီး အာခေါင်များပင် ခြောက်သွေ့လာခဲ့ပါသည်။

နောက်ပြီးတော့ စိုင်းကို တပ်မက်မောသောအကြည့်ဖြင့်ကြည့်ယင်း တချိန်ချိန်တွင် ထိုသို့သော ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော လီးကြီးပိုင်ရှင်ဖြစ်သူများနှင့် တွေ့ချင်စမ်းပါဘိဟု ရင်တွင်းမှ ကြိတ်ပုန်းကြိမ်းဝါးမိလိုက်ပါတော့သည်။ ထို့နောက်ကျော့နှင့်မီမီတို့သည် စိုင်းအားနှုတ်ဆက်၍ ကားပေါ်တက်ရောက်ကာ မောင်းထွက်သွားလေတော့သည်။

နောက်တနေ့မနက်တွင် မြို့မှကျော့ကျော့ခိုင် ပြန်လည်ရောက်လာသောကြောင့် စိုင်းသည်ထိပ်ထိပ်ပြာပြာဖြင့်ပင် ကြိုဆိုမိတော့သည်။ ဤတွင် ကျော့ကျော့ခိုင်က စိုင်းရယ်ဖြေးဖြေးမေးရောပေ့ါ. အခုလောလောဆယ်တော့ ကျော့ရဲ့ပစ္စည်းများကို ယူချပေးပါ ဟုပြောနေသောကြောင့် စိုင်းသည် သွက်လက်စွာဖြင့် ကူညီပေးနေလေသည်။ ထို့နောက် အမောပြေစေရန် ကျော့အတွက် ဝိုင်ချိုချိုတခွက်ကို ထဲ့ပေးပြီးလျှင် အကျိုးအကြောင်းကိုးမေးမိပါတော့သည်။

ကျော့သည် ခရီးပန်းလာသည့်ဟန်ဖြင့် ဧည့်ခန်းကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ရော့ရိရော့ရဲပုံစံအနေအထားနှင့် ညာဘက်လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသော အရက်ချိုချိုတခွက်ကို မက်မောစွောမော့သောက်ယင်းမှ လမ်းမှာကားပျက်ကြောင်း၊ မီမီသည်မြို့ မှ မိဘများထံတွင်နေခဲ့ကြောင့်း၊ မိမိသည်လည်း အလုပ်ကိစ္စအတွက် စာရွက်စာတမ်းများ ပြန်လာယူခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ နောက်လေးငါးရက်ခန့်မှ ပြန်၍သွားရမည်ဖြစ်ပါ၍ မိမိ၏အိမ်တွင် အမနှင့်တူမနှစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ခဲ့၍ ကိုစိုင်းမှ အိမ်လိုက်ပို့ပေးပါရန် ပြောပြလေသည်။

ထို့ပြင် စိုင်းနှင့်ကျော့တို့သည် စကားအေးအေးဆေးဆေး ပြောကြဆိုကြနှင့် နောက်ပြီးတော့လည်း ပုလင်းထဲမှ အရက်သည်လည်း ဖန်ခွက်ထဲကိုရောက်၊ ဖန်ခွက်ထဲမှ အရက်များသည်လည်း လက်များမှတဆင့် ပါးစပ်ထဲဆီသို့ အများအပြားစီးဆင်း၍ ဝင်ရောက်လာကြသောအခါ တဦးနှင့်တဦး အာရွှင်၍ လာကြပါတော့သည်။

‘ ကိုစိုင်းရယ် သောက်လို့တော့ ကောင်းပါတယ်နော်၊ ကျော့ရဲ့ အိမ်ကိုလည်း လိုက်ပို့ယင်းနဲ့ ကျော့ရဲ့အမနဲ့ တူမကလေးတွေကိုလည်း မိတ်ဆက်ပေးယင်း အခုတခါတည်းလိုက်ပို့ပေးပါအုန်းနော်’

ခရာတာတာညုတုတုဖြင့်ပြောနေသော ကျော့အားစိုင်းသည် ရမက်တွေဝေနေသော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ယင်း ကျော့အားမိမိကားပေါ်တက်စေ၍ လိုက်ပို့ပေးစေပါသည်။ ကားပေါ်တွင် ကျော့သည် ကားစီးလာသည့်ဒဏ်ကြောင့်လည်းကောင်း၊ စိုင်း၏အိမ်တွင်သောက်ထားသည့် အရက်အရှိန်ကြောင့်လည်းကောင်း ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ကောင်းကောင်းမထိုင်နိုင်တော့ပါ။ ကားမောင်းနေသည့် စိုင်း၏အပေါ်သို့ မှီ၍လိုက်လာသညါသည်။ စိုင်းသည်လည်း ထိတွေ့လျက်ရှိသော ဆန္ဒထက် အသွေးအသား၏ထိတွေ့မှုကြောင့် မိမိ၏သွေးများသည် ဆူပွက်၍လာပါတော့သည်။

ကျော့၏ခန္ဓာကိုယ်မှ ရေမွှေရနံ့သည်လည်း မိမိ၏နှာခေါင်းဝတွင် ကလူကျီစယ်ကစာနေမှုကြောင့် မောင်းနှင်နေသော ကားစီယာတိုင်ကို လက်တဘက်ဖြင့်ထိန်းသိမ်းမောင်းနေပြီး ကျန်လက်တဘက်မှနေ၍ မိမိဘက်သို့အိကျလာသော ကျော့၏ကိုလုံးကျစ်ကျစ်လေးအားဖက်ထာခဲ့ပြီး ဖြေးညှင်းစွာ ပွတ်သပ်ပေးနေပါတော့သည်။

ထို့ပြင် ကျော့၏ရှည်လျားသွယ်တန်းပြီး ဖြောင့်စင်နေသည့် ပေါင်တန်တလျောက်လုံးအား ဖွဖွလေး ပွတ်၍ပေးနေပါတော့သည်။ ကျော့သည် မှေးထားလျက်ရှိသော မျက်ဝန်းတစုံကို မဖွင့်ချင်ဖွင့်ချင်ပုံစံမျိုးဖြင့် ပြန်လည်ကြည့်ယင်းက

‘ ဟင်းနော်… ကိုစိုင်းကလေး မီမီပြောလည်းပြောစရာဘဲ မနေ့တုန်းကတင် မီမီသတိပေးသွားပြီးသားနော်.. ကျော့ကိုလာပြီး အကဲထမနေပါနဲ့နော် မီမီနဲ့တွေ့ယင် တိုင်ပြောလိုက်မှာဘဲနော်..’

ပါးစပ်က ညင်းပယ်သည့်စကားလုံးများပြောနေသော်လည်း လက်တွေ့တွင်မူ စိုင်း၏ပြုသမျှ နုနေရပါသည်။ ထို့ပြင် မိမိ၏ကိုယ်လုံးကလည်း စိုင်းဘက်သို့ ပူးကပ်နေပါသည်။ ကျော့သည် အားလုံးတွေ့ရှိထားရသော မိန်းမများထက်ပို၍ တနှာရမက်ကြီးပေလိမ့်မည်။ 

ထို့ပြင် အတွေ့အကြုံရှိသော စိုင်းကလည်း ကျော့အား စိတ်တူကိုယ်တူ ချစ်ရည်မျှပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန်ကြိတ်လိုက်ရလျှင် ကောင်းလေမလားလို့ စိတ်ထဲမှနေ၍ စဉ်းစားနေသော်လည်း သူ၏လက်တဖက်ကတော့ သူမ၏ကိုယ်မှ တစက္ကန့်ကလေးမျှမခွာခဲ့သေးပါ။

ထို့ပြင်ကျော့၏ပခုံးပေါ်မှ မိုး၍ဖက်ထားပြီးလျှင် အင်္ကျီလည်ဝိုက်မှ တွဲကျနေသည့်အောက်မှ ရုန်းကန်ထွက်နေသည့်အလား ဖွံ့ဖြိုးကြီးမားလွန်းသည့် နို့နှစ်လုံးအား ဟိုဘက်သည်ဘက်ရွေ့လား၍ ကိုင်တွယ်ပွတ်ချေပေးနေပါတော့သည်။

‘ ဟယ် စိုင်းရယ်..မကဲပါနဲ့ကွယ်။ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ မကောင်းပါဘူးနော်.. အိမ်ရောက်လို့ရှိယင်.. ဟင်း…’

ကျော့၏ ဆက်၍ ပြောမည့်စကားကို ဆုံးအောင်နားထောင်ချင်ပါသော်လည်း ‘စိုင်းရေ ကျော့တို့တိုက်ကို ရောက်နေပြီ၊ အဲ… အဲဒီမှာဘဲရပ်ပြီး အစောင့်ကိုဟွန်းတီးပြီးခေါ်လိုက်ပါတော့နော်…’ ဟုနောက်ဆုံးပြောလိုက်ပါ တော့သည်။

စိုင်းသည် တိုက်ထဲသို့ဝင်သည့် ဝင်းတံခါးလာရောက်ဖွင့်ပေးစေရန် ကားဟွန်းကို ကြာရှည်စွာ တီးသော်လည်း ဝင်းတံခါးကို မည်သူမျှလာ၍ မဖွင့်ပေးပါချေ။ ထိုအခါတွင်ကျော့သည် စိတ်မရှည်တော့သည့်ဟတ်ဖြင့် ဒယီးဒယိုင်ဆင်းသွားလေတော့သည်။

စိုင်းသည် ကားကို တိုက်ရှေ့ရှိ ပေါ်တီကိုအောက်သို့မောင်းသွားပြီးလျှင် ကျော့၏အလားကို စောင့်နေပါတော့သည်။

ကျော့သည် မိမိမရှိသည့်အချိန်တွင် တိုက်ကိုဂရုစိုက်ရန်သေသေချာချာမှာသွားခဲ့ပါသော်လည်း အချိန်ကြာမြင့်စွာ ခေါ်သော်လည်း အစောင့်ကိုမတွေ့သောကြောင့် ဆူရန်ကားဂိုဒေါင်ရှိ အခန်းသို့ ရောက်ရှိသောအခါတွင် အစောင့်၏ကားဂိုဒေါင်အတွင်းမှနေ၍ ညည်းညူသံများကြားနေရသောကြောင့် ကျော့သည် ဘေးပြတင်းပေါက်မှနေ၍ ချောင်း၍ ကြည့်မိပါတော့သည်။

အခန်း၏အုတ်တမံသလင်းပေါ်တွင် ဖျာတချပ်ခင်းထားပါသည်။ ဖျာပေါ်တွင်အစောင့်ဖြစ်သူ မောင်အေးနှင့် အမဖြစ်သူ လှလှခိုင်တို့သည် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မည်သူမျှမရှိသည့်အလား နှစ်ဦးစလုံးတွင် အဝတ်အစားမဲ့စွာဖြင့် လိုးကြရန် တာစူ၍ နေပါတော့သည်။

မောင်အေးသည် လှလှ၏တကိုယ်လုံးရှိ အသားများ ပဲ့ထွက်မတတ် အပေါ်နှင့် အောက်ပွတ်ချေ၍ ပေးနေပါသည်။ ထို့အပြင် လှလှ၏ကြီးမားလှပသည့် နို့နှစ်လုံးအား ပွတ်ချေပေးလိုက် နို့သီးခေါင်းကို လက်နှင့်ချေပေးလိုက်၊ ပါးစပ်ဖြင့်လည်း စုပ်လိုက်ကိုလိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေပါတော့သည်။

ကျော့သည်ရန်ထောင်ရန်လာသည့်ကိစ္စကို မေ့နေပြီး၊ ခုနက ဟွန်းတီး၍ ခေါ်မရသည့် ကိစ္စမှာလည်း ရှင်းပါပြီ။ ရာဂကိစ္စများကို မာန်တက်နေသောအခါတွင် ပတ်ဝန်ကျင်ကို ဥပက္ခာပြုပေတော့မည်။ ကြည့်ယင်း ကြည့်ယင်းနှင့် မောင်အေးနှင့်လှလှခိုင်တို့သည် အားမလိုအားမရဖြစ်လာကြသည်လို့ထင်ပါသည်။

တယောက်နှင့်တယောက်၏ အင်္ဂါဇာတ်မျာကို ကြမ်းတမ်းစွားကိုင်တွယ်နေကြရင်း ပို၍ရမက်ကြီးမားသော လှလှသည် မောင်အေး၏လီးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်၍ပေးပါတော့သည်။ မောင်အေးသည်လည်း မိမိလီးအား အားရပါးရစုပ်ပေးသောကြောင့် အကြောအချဉ်များ ကျင်တတ်လာပြီး ရမက်များလည်း ထလာသည်ကိုတွေ့ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကြိတ်မနိုင်ခဲ့မရဖြစ်နေပြီး ပါးစပ်ဖြင့်လီးကြီးအား မြိန်ရေရှက်ရေ စုပ်ပေးနေသည့် လှလှ၏ခေါင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကြမ်းတမ်းစွားဆုတ်ကိုင်ထားမိပါတော့သည်။

ထို့နောက် မောင်အေးသည် ကာမစပ်ယှက်ရန် စိတ်ထဲထိန်းမနိုင်သိမ်းမနိုင်ဖြစ်လာသည့်အလျောက် လီးကြီးအား အားရပါးရစုပ်ပေးနေသည့် လှလှအား ပက်လက်အိပ်စေပြီးလျှင် အပေါ်မှနေ၍ မီးကုန်ယမ်းကုန်တက်၍ လိုးနေပါတော့သည်။ အောက်မှနေသော လှလှခိုင်သည်လည်း အညံ့မခံပါ။ 

အပေါ်မှတက်၍ ဆောင့်လိုးနေသော မောင်အေး၏ခါးနှစ်ဖက်ကို တင်းကြပ်စွားဖက်တွယ်ထားပြီး သူ၏ဖင်ကြီးအား မြှောက်၍ ပင်ကော့ပေးနေပါတော့သည်။ မောင်အေးသည်လည်း စက္ကန့်အမျှ အားရပါရဆောင့်လိုးနေပြီးလျှင် သူ၏စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သုတ်များကို စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဒလအောသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ နွမ်းလျစွာဖြင့် မှောက်ချိုက်ပါတော့သည်။

လှလှသည် သူမ၏လိုအင်ဆန္ဒမပြည့်စုံလေဟန် တူပါသည်။ အောက်မှနေ၍ ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါပင့်ခါဖြင့် စောင့်ပေးနေပါသည်။ မောင်အေးကိုလည်း ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ဆဲရေးတိုင်းထွာနေပါတော့သည်။

‘ ဟင်း … သူ့လီးကြီးက ကြာကြာတောင် မတောင်နိုင်ဘဲ အရင်ပြီးတော့နော်၊ သူများကောင်းအောင် လုပ်မပေးဘဲနဲ့ ကဲလိုက်သေးတယ်။ တော်ပါပြီ နောက်ခါများ သူများစောက်ဖုတ်များလိုးချင်လို့ တောင်းလို့ရှိရင် မပေးတော့ဘူးနော်’ 

ဟု စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးပြောနေပြီး သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် ဝက်မှိန်းမှိန်းနေသော မောင်အေး၏ ကိုယ်ကြီးကို ဘေးဘက်သို့တွန်းချလိုက်ပါသည်။ သူမ၏ ကာမဆန္ဒမပြည့်စုံသေးသည့်အတွက် ပျော့ကျနေသည့် လီးအားတပ်မက်စွာစိုက်ကြည့်နေပြီး ပြည်လည်၍ နိုးကြွလာအောင်း နှိုးဆွပေးနေပေသည်။

မောင်အေး၏လီးကြီးသည် မောပန်းသွားသည့်အလား ပြန်လည်၍ ထောင်မလာတော့ပါ။ မောင်အေးသည်လည်း မိမိ၏ လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝမှုကြောင့် အာသာပြေသွားပြီဖြစ်သည့်အတွက် လှလှ၏ဘေးတွင် ဇိမ်ဖြင့်မှေးနေတော့သည်။ လှလှသည် မိမိ၏လိုအင်ဆန္ဒ မပြည့်စုံသေးပါ။ အခုမှ ကာမ၏အရသာကို စလုံးရေစခါရှိသေးသည်။ ရမက်ကြီးလှသော လှလှသည် မောင်းအေးကို အားကိုး၍ မရနိုင်မှန်းသိပြီးဖြစ်သည့်အတွက် မိမိကိုယ်၏ ဆန္ဒရမက်သွေးပြေစေရန် နည်းလမ်းရှာဖွေရပါတော့သည်။

ဂိုဒေါင်အခန်းသည် ကာထားသည့် အခန်းဖြစ်နေ၍ အပြင်က ကားရေဆေးသည့်ပိုက်နှင့် တဆက်တည်းထားသည့်အပြင် ထိုရေပိုက်နှင့် ရေပိုက်လုံးရှိဖြင့် ပန်းခြံထဲရှိ ပန်းပင်များကို ရေလောင်းပိုက်ကို မြင်တွေ့လိုက်သောအခါတွင် အကြံတခု ရသွားပါလေတော့သည်။

ဤအကြံသည် မည်ကဲ့သို့အကြံဖြစ်ပါသနည်းဟု အသေးစိတ်ညွန်ပြချင်ပါသည်။ ထိုအခါတွင် မောင်အေးကဲ့သို့သော ကာမစပ်ယှက်ရာတွင် တကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး တဘက်သပ်ကြီးပြီးမြောက်စေ၍ အခြားတဘက်အတွက် အာသာမပြေမဖြစ်စေရန် အောက်တွင်ဖော်ပြလျက်ရှိသော လှလှခိုင်၏ (တကိုယ်တည်း ဆန္ဒဖြေဖျောက်နည်းကို ယူကြပါကုန်)။ ထို့ကြောင့် လှလှခိုင်၏ ကာမဆန္ဒ မပြေပျောက်သေးသည့်အတွက် တကိုယ်တည်း ကာမရမက်ဖြေဖျောက်နည်းကို ဆက်လက် ကြည့်ရှုကြပါရန်။

လှလှခိုင်သည် အနီးအနားတွင်ရှိသော ရေပိုက်ကို ယူလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက်တွင် ရေတိုင်နှင့် ဆက်သွယ်စေပြီး ရေတိုင်မှ ခလုပ်ကို အဆုံးထိ ဖွင့်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ပိုက်၏ အစွန်းတဖက်တွင် ကားရေဆေးရန်အတွက်နှင့် ပန်းပင်လောင်းရာတွင် အဝေးသို့ရောက်စေရန်အတွက် သံခေါင်းစွပ်တတ်ထားသည်။ ထွက်ပေါ်လာသောရေအားသည် သေးငယ်သည့်အပေါကမှ ရုန်းထွက်လာသည့်အလား ပြင်းထန်စွာသက်ရောက်လျက်ရှိပါတော့သည်။ 

လှလှခိုင်စည် မိမိ၏ကြီးမားချောမွတ်သည့် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဘေးသို့ကားနိုင်သမျှ ကားစေပြီးလျှင် မိမိ၏အာသာမပြေသေးသည့် ကာမဆန္ဒများကို ဖြေဖျောက်ရန်အတွက် တာစူနေပေသည်။ စောက်ဖုတ်ဝသို့ ရေပန်းဖြင့်ထည့်ထားစေပြီးလျှင် လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝစေရန် ဖြေဖျောက်နေပေတော့သည်။ ရေပန်းအားသည် ပိုက်၏ထိပ်ဝတွင်းသေးငယ်သော အပေါက်ဝမရုန်းကန်ထွက်လာရသောကြောင့် ရေပန်းအားပြင်းထန်နေပေသည်။

လှလှခိုင်သည် ပေါင်နှစ်ဘက်ကိုဘေးသို့ဖြန့်ကားထားပြီး လက်တဖက်ကနောက်ဘက်သို့ ထောက်ထား၍ ကျန်လက်တဘက်က ရေပိုက်ခေါင်းကို မိမိ၏စောက်ဖုတ်ဝနားသို့ ထားရှိစေပြီး တဟင်းဟင်းဖြင့် ကာမစိတ်များ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိနေပါတော့သည်။ ရေပန်းမှ ပြင်းအားသည်လည်း လျော့မသွားပါ။ ခလုပ်အဆုံးထိဖွင့်ထားသောကြောင့် အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ရေအားထွက်နေပါသည်။ လှလှခိုင်၏စောက်ဖုတ်ဝသို့ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ဝင်ရောက်ထိတွေ့နေပြီးလျှင် အတွင်းသားများအား အားရှိပါးရှိရိုက်ခတ်လာသောကြောင့် ဆူဝေနေသည့်ကာမရမက်များ ပြေပျောက်သဖွယ်ရှိပြီဟုထင်ပါသည်။

စိုင်းသည် ဘေးပြတင်းပေါက်မှ နေ၍ အထဲရှိသူများအား ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့်ချေင်းကြည့်နေသာ ကျော့ကျော့ခိုင်ကို မြင်တွေ့ရသောအခါတွင် စိုင်းသည် ကျော့ကျော့ခိုင်၏ နောက်မှနေ၍ ဂိုဒေါင်အတွင်းရှိ အဖြစ်အပျက်များကို ကြည့်မိသည်။ 

ကာမစပ်ရှက်နေကြသည့် အမဖြစ်သူလှလှခိုင်နှင့် မောင်အေးတို့ နီးကပ်စွာဖြင့် တွေ့လိုက်ရသောအခါ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားများသည် ဆူပွက်နေပြီး တကိုယ်လုံးရှိ ကြွက်သားများသည်တုန်လာပြီး မိမိနောက်မှနေ၍ ဘယ်အချိန်ကတည်းကရောက်နေသည်မသိ ကြီးမာသောတင်ပါးဆုံပေါ်တါင် နွေးထွေးစွား ထိတွေ့နေသည့် စိုင်းလီးကြီးဖြင့် ပွတ်ဆွဲနေမှုကြောင့် ရာဂစိတ်များထလာသည်။ 

တကိုယ်လုံးရှိသွေးသားများသည် တရှိန်းရှိန်းတဖိန်းဖိန်း ဖြစ်လာပြီး ခြေထောက်များပင် မရပ်တည်နိုင်တော့ပါ။ ဒူးညွတ်၍ခွေလို့သွား၍ ရပ်လျက်ရှိသည့် စိုင်းသည်ညင်သာစွာ ပွေ့ဖက်၍ ကျော့ကျော့ခိုင်၏ နီထွေလှသည့် နှုတ်ခမ်းတစုံကို အငမ်းမစုပ်ယူပေးနေသည့်အပြင် အဓိကသော့ချက်ဖြစ်သော အချစ်၏နောက်ကွယ်တွင်ရှိသော အချစ်၏သော့ချက် (သို့မဟုတ်) ကာမ၏သော့ချက်များအားလုံးကို ဖွင့်ရန်ကြိုးစားနေပေတော့သည်။

စိုင်သည် ကျော့ကျော့ခိုင်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုတ်ယူနေရာမှ လျှာဖျားကလေးဖြင့် ကလိနေသေးသည့်အပြင် ကျစ်လျစ်တုတ်ခိုင်သည့် ကျော့၏ကိုယ်လုံးတလျောက်အား ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပေးနေပါသည်။ ကျော့သည် သွေးသားရမက်ထဲမှ ဆူကြွလာသည့် ရမက်ဆိုးတွေကို တားဆီး၍ မရနိုင်တော့ပါ။ 

မနေ့တုန်းက စိုင်း၏ကြီးမာကျယ်ပြန့်သည့် လီးကြီးကို မြင်လာကထဲက စိုင်းနှင့်အလိုးခံချင်စိတ်ပေါ်ပေါက်နေခဲ့ပါသည်။ အခုလို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆုံတွေ့ကြရသော ကာမပွဲတော်ကြီးတွင် မကြုံလိုက်မဆုံလိုက်ရလျှင် မိမိသာလျှင်ငတ်လိမ့်မည်အထင်ဖြင့် မိမိ၏ဂုဏ်အရှိန်တောင် မငဲ့ညှာတော့ပါ။ 

နောက်ပြီး အပျိုကြီးဖြစ်သောကြောင့် ကာမဆန္ဒများကို မစားသုံးဘဲမနေတော့ပါ။ ကာမဆန္ဒများအနှံ့ပြင်းပြ၍ နေပြီးလျှင် စိုင်း၏ကာမဆန္ဒများကို အင်တိုက်အားတိုင်ဖွင့်၍ စိတ်တူကိုယ်တူဖြစ်စေရန်အတွက် အပျိုကြီးတဦးပီပီ ရှက်အားပိုနေသည့်အပြင် ကာမစက်ရှက်မှုအတွေ့အကြုံကို ရင့်ကျက်စေ၍ အပေးအယူမျှတလေအောင် စိုင်းအာပြန်လည်ဖက်တွယ်နေပြီး စိုင်း၏လုံချည်ထဲမှ ထိုးလို့ထောင်နေသည့် လီးကြီးအား အားရပါးရ ကိုင်တွယ်နေပါသည်။

ထို့နောက်ကျော့သည် မိုးတိုးမတ်တတ်ဖြင့် ကာမ၏သော့ချက်များ ပြိုင်တူဖွင့်နေရသည်မှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသည့်အတွက် မျှော်မှန်းထားသည့်အတိုင်းအချိန်မကြာသေးသောကာလတွင် တောင့်တခဲ့ရသော စိုင်းနှင့်အတူ ကာမပွဲတော်ကြီးတစ်ခုတည်ရန်အတွက် မိမိကရှေ့တောင်ပြီး တိုက်ပေါ်ရှိ မိမိအခန်းသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပေတော့သည်။ 

အခန်းထဲသို့ရောက်သောအခါ စိုင်းသည်သူမထက်ဦးအောင်လှုပ်ရှားမှု ပြုလိုက်ပါသည်။ စိုင်းသည် ဝတ်ထားသော အဝတ်အစားများကို လျင်မြန်စွာ ချွတ်လိုက်ပြီးလျှင် ကုတင်ပေါ်တွင် ပိုလိုးပက်လက်ဖြင့် တနှာကြည့် အကြည့်ဖြင့် မခို့တရို့လုပ်နေသော ကျော့ဆီသို့သွားပြီးလျှင် ကျော့၏အပေါ်မှမိုး၍ နှုတ်ခမ်းအစုံကိုနမ်းယင်းဖြင့် သူမ၏လျာဖျားကလေးကို ကလိလိုက်သောအခါတွင် တကိုယ်လုံးရှိအကြောပေါင်းတထောင်သည် တပြိုင်တည်း နိုးကြွလာသည့်အလား တွန့်တက်၍လာပါတော့သည်။

စိုင်းသည်ကျော့၏ကိုယ်ပေါ်တွင်ရှိနေသေးသည် အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်သောအခါ ဝင်းဝါအိစက်နေသည့် သူမ၏ အသားဆိုင်များကို မြင်လိုက်ရသည့်အပြင် ပုံဖေါ်သည့်ဘရာစီယာမဟုတ်သည့်အပြင် အရှိကိုအရှိအတိုင်း ဖွံ့ဖြိုးတောင်းတင်လှသည့် နို့နှစ်လုံးသည် အပြင်ဘက်သို့ ပြူထွက်၍နေသည်ကို တွေ့ရသောအခါတွင် စိုင်း၏ရာဂစိတ်များသည် မထိန်းသိမ်းနိုင်တော့ပါ။ 

တဆင့်ချင်းတဆင့်ချင်းလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပါ။ ကြီးမားကျယ်ပြန်နေသည်ဟု ထင်ရသည် နို့နှစ်လုံးကြီးအား အငမ်းမရမြင်တွေချင် ထိတွေ့ချင်သည့်စိတ်များကိုလည်း မတားဆီးနိုင်တော့ပါ။ 

ကျော့၏ဘရာစီယာချိတ်ထားသော သံချိတ်ကလေးကို အလောတကြီး လျင်မြန်စွာဖြုတ်ပစ်လိုက်သောအခါတွင် ကျော့၏ကိုယ်လုံးနှင့် သူမ၏နို့နှစ်လုံးတို့သည် တင်းကြပ်စွာဖွက်ထားသည့်အလား ဒါမှမဟုတ် ဘရာစီယာအတွင်းတွင် မွန်းကြပ်စွာခိုအောင်းနေသောကြောင့် အပြင်သို့အပြေအလွှားတိုးထွက်လာသည့်အတွက် ကြီးမားကျယ်ပြန်သော နို့ကြီးနှစ်လုံးသည် ထင်သည့်ထက်ပို၍ ကြီးမားနေသောကြောင့် လွန်စွာရမက်ကြီးကြသောသူများ လာရောက်တွေ့ဆုံနေရသောကြောင့် စိုင်းသည်ပွဲကြီးပွဲကောင်းတွေ့ရှိရတော့မည်အတွက် ပျော်မြူနေပေတော့သည်။

စိုင်းသည် ကြီးမားလှသည့် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငေးကြည့်နေယင်း မိမိလက်ဖြင့် အသာအယာပွတ်ချေပေးနေပြီး နို့သီးအုံကလေးကို ကိုက်လိုက်နှင့် ကာမ၏ အဓိကသော့ချက်များကို စိတ်တူကိုယ်တူပြိုင်နိုင်ရေးအတွက် အ စွမ်းကုန်ဖြည့်ဆိးပေးနေပါတော့သည်။ အောက်မှရောက်ရှိနေသော ကျော့သည်လည်း အညံ့ခံနိုင်ပါ။ စိုင်း၏ကာမရမက်များကိုလည်း ပြန်လည်ဖွင့်လှစ်ပေးနေပါတော့သည်။ 

ထို့ပြင်လည်း စိုင်း၏ကာမရမက်များကို ကျင်လည်စွာဖွင့်ပေးနေသောကြောင့် မိမိ၏တကိုယ်လုံးရှိ သွေးကြောများမှ ကာမသွေးများသည် ဒီရေအလားတိုးတက်လာသည့်အတွက် အညိမ်မနေတော့ပါ။ လူးလွန့်လှုပ်ရှား၍ နေပါတော့သည်။

‘ စိုင်းရယ်.. ကျော့မနေတတ် မထိုင်တတ်တော့ဘူးကွယ် ဟင်းဟင်း… ဒါကြောင့်မို့လဲ မီမီက အသဲစွဲသွားအောင် ချစ်နေတာပါနော်’

‘ အို..အို စိုင်းရယ် ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီး ဖြစ်နေမှန်းမသိပါဘူးကွယ်.. ဟင့် ဟင့်… ကွယ်လေ .. ကြည့်ပါလားကွယ်… နို့သီးကို အားရပါးရ စုပ်နေလိုက်တာ သူ့ကိုယ်သူ ကလေးပေါက်စကလေးကျနေတော့တာဘဲ…အား… အား… ယားလှပြီကွယ်လို့  ဟားး…ဟေ့..စိုင်း..ကျော့ကို မညှင်းဆဲပါနဲ့တော့ကွယ်….’

ပြောယင်းဆိုယင်းဖြင့်ပင် သူမဝတ်ထားသော လုံချည်ကိုပင် စိုင်းဆွဲချွတ်နေစရာမလိုတော့ပါ။ ကာမ၏ သွေးဆိုးများကို ရွထလာသေကြောင့် မနေနိုင်သည့်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိနေယင်းကပင် ကျွတ်ထွက်နေသည့် အောက်ပိုင်းသို့ တပ်မက်စွာဖြင့်အငမ်းမရကြည့်ရှုနေမိပါသည်။ 

ကျော့၏ပေါင်တန်များသည် ဖြူဖွေးသရောင်ရှိပေမဲ့ အဝါရောင်သန်းနေပြီးလျင် စောက်ဖုတ်၏အလည်တည့်တည့်တွင် စောက်ဖုတ်မွှေညင်းစိမ်းများပေါက်ရောက်နေသည်ကို မြင်တွေ့ရပါသည်။ စောက်ဖုတ်သည် ကြီးမားမို့မောက်လွန်းအားကြီးသည့်အတွက် စိုင်းကပွဲတော်တည်ရန် အသင့်ဖြစ်နေသည့်အလား စောင့်မျှာ်နေသယောင်ရှိပေတော့သည်။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အထာပေးနေမှတော့ (စ/ဆုံး)

အထာပေးနေမှတော့ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ကျော်ဌေးနှင့် သီတာတို့ လင်မယားမှာ အရင်ကလို တကျက်ကျက် စကားများရန်ဖြစ်ရုံပင်မကတော့။ သတ်ပုတ်ရိုက်နှက်သည်အထိ ဖြစ်လာသည်။ သားသမီးမရှိတော့ တယောက်နှင့် တယောက် သိပ်ပြီး သံယောဇဉ်ထားကြပုံမရပေ။ သူတို့လင်မယား အိမ်ထောင်ကျတာ သုံးနှစ်ကျော်ပြီဖြစ်သည်။ တနှစ်လောက်ပဲ သောကကင်းကင်းဖြင့် နေခဲ့ရသည်။ တနှစ်ကျော်တော့ ကျော်ဌေးက ဗွေဖောက်လာသည်။ 

ကျော်ဌေးအကြောင်းတွေကို သီတာ မကြားချင်လဲ ကြားရသည်။ မသိချင်ပဲ သိရသည်။ ကျော်ဌေး အပျော်အပါးလိုက်စားသည်တဲ့။ ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး သီတာက ဖြောင်းဖျပြောဆိုတော့ သူကရန်လုပ်သည်။ အိမ်ပြန်လာတိုင်းလည်း မူးမူးလာတတ်သည်။ လုပ်သည့်အလုပ်က လိုင်းကား ဒရိုင်ဘာ။ ဝင်ငွေကောင်းတော့ ကျော်ဌေး ပျက်တော့သည်။ ဇနီးမယား သီတာကိုလည်း ကြင်ကြင်နာနာ မရှိသည့် အပြင် ဘာမဟုတ်သည့် ကိစ္စလေးနှင့် ရိုးမယ်ဖွဲ့ ရိုက်လားပုတ်လားလုပ်လာသည်။

သူတို့လင်မယားကို ဘယ်သူကမှ ပေးစားခဲ့တာမဟုတ်။ သူတို့ချင်း ချစ်ကြိုက်၍ ညားခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ တနှစ်လောက်ပဲ အိမ်ထောင်ရေးသုခကို ခံစားရပြီး နောက်ပိုင်း စိတ်ညစ်စရာ၊ သောကရောက်စရာတွေနှင့် ကြုံတွေ့နေရသည်သာမက အသားနာအောင်ပါ ရိုက်နှက်လာတော့ သူမ ကျော်ဌေးကို စိတ်နာလာသည်။ သူမ အနေဖြင့် မယားဝတ္တရားကျေပွန်စွာ သစ္စာရှိရှိ ပေါင်းသင်းလာပေမယ့် ကျော်ဌေးက နှိပ်စက်လာတော့ သီတာမှာ မခံနိုင်တော့သည့်အဆုံး အထုပ်ပိုက်၍ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာခဲ့သည်။ 

အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာသည်ဆိုရာမှာလည်း တခြားမိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းတွေ အိမ်၊ ကိုယ့်ဖက်က ဆွေမျိုးတွေ အိမ်မှာသွားနေလျှင် ရိုးမယ်ဖွဲ့၍ အပြစ်တင် သမုတ်ကာ ကျော်ဌေးက သူ့အပြစ်ကို ကိုယ့်အပြစ် လုပ်နိုင်သေးသည်။ ဒီတော့ သီတာမှာ ကျော်ဌေး၏ အစ်မဖြစ်သူ ညိုမီ၏ အိမ်သို့ ဆင်းလာခဲ့လေသည်။ ညိုမီမှာ လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲဘဲရှိပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကအလုပ်နှင့်ဆိုတော့ သီတာ ခိုကိုး၍ ရသည်။

ပြီးတော့ ယောင်းမအရင်းဖြစ်ရုံမက ညိုမီနှင့် သီတာတို့က လမ်းထဲတွင် ငယ်ငယ်ထဲက ကစားဖော်ကစားဖက်တွေဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ညိုမီက သူ့မောင် ကျော်ဌေးအကြောင်းကို ခရေစေ့တွင်းကျသိသည်။ ပြီးတော့ ငယ်သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ ယောင်းမလည်းဖြစ်သူ သီတာ့ဘက်မှ အမြဲနာတတ်သူဖြစ်သည်။ အရင်ထဲက ကျော်ဌေးဆိုးလာလျှင် သီတာ့အား သူမ၏ အိမ်တွင်လာနေရန် ညိုမီက အမြဲခေါ်တတ်သည်။ အခုတော့ သီတာမှာ ညိုမီအိမ်သို့ တကယ်ရောက်လာရပြီဖြစ်သည်။ ကျော်ဌေးက သူ့အစ်မကိုတော့ ငယ်ကြောက်ဖြစ်သည်။ အခု သူ့ဘက်က မမှန်တော့ ညိုမီကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ သီတာအတွက်လည်း ညိုမီတို့အိမ်မှာ အလုံခြုံဆုံးဖြစ်လေသည်။ ထို့အပြင် ညိုမီယောက်ျား ကိုအေးကလည်း နာမည်နဲ့လိုက်အောင် အေးသူဖြစ်၏။ ရုံးတရုံးတွင် စာရေးလုပ်နေသည်။ညိုမီက ဈေးထဲတွင် ကုန်ခြောက်ဆိုင်ရှိသည်။

သူတို့တွင် သားသမီးကလည်း မရှိလေတော့ သီတာသူတို့အိမ်ရောက်ပြီး ညိုမီမှာ ကူဖော်လောင်ဖက်ရကာ သူတို့အိမ်လေးမှာ စိုစိုပြေပြေလေးဖြစ်လာသည်။ အရင်ကဆိုလျှင် ညိုမီမှာ ညနေဈေးသိမ်း၍ ပြန်လာလျှင် ဟင်းချက်စရာပါတခါထဲ ဝယ်လာပြီး အိမ်ကျတော့ မောမောနှင့် မနားနိုင်။ ချက်ရပြုတ်ရသေးသည်။ ဒါမှ မနက် သူမဈေးထွက်လျှင် ထမင်းချိုင့် အသင့်ဖြစ်နိုင်လို လင်တော်မောင်အတွက်လည်း ထမင်းချိုင့်အသင့်ဖြစ်နိုင်မည်။ တပတ်တွင် ဥပုတ်ရက်တရက်ထဲသာ ဈေးပတ်၍ ထိုနေ့တွင်မှ ညိုမီမှာ လျှော်စရာဖွပ်စရာများကို စု၍ လျှော်ဖွပ်ရလေသည်။ အိမ်ရှင်းဖို့ကတော့ ဝေးရော။ ညိုမီမှာ ဖတ်ဖတ်ကိုမောလေသည်။ အခု သီတာရောက်လာတော့မှ အဆင်ပြေသည်။ ညနေ ညိုမီပြန်လာလျှင် ဟင်းချက်စရာတွေ သူမကို ပေးလိုက်ရုံပင်။ သီတာ သူ့ဖာသာ ချက်သည်။ ညိုမီက ရေချိုးထမင်းစားပြီး နားရုံသာဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ညိုမီဈေးက ပြန်လာလို့ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနှင့် ရှုပ်ပွနေသော အိမ်ထဲကိုကြည့်ပြီး အမောဆို့သွားရတတ်သည်။

အခုတော့ တအိမ်လုံး ရှင်းနေရုံသာမက ပစ္စည်းလေးတွေကလည်း သူ့နေရာနှင့်သူ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်နေကာ အိမ်လျှာထိုးခင်းလေးတွေမှာလည်း နင်းရက်စရာမရှိအောင် ပြောင်လက်၍နေသည်။ ညိုမီ သီတာ့ကို စိတ်ထဲမှ ကြိတ်ကျေးဇူးတင်နေမိရုံမက နှုတ်မှလည်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောမိသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် သီတာက ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့်

“ မလိုပါဘူး ယောင်းမရာ” 

ဟုသာ ပြန်ပြောလေ့ရှိသည်။ ဒီနေ့ ညိုမီအိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဖိနပ်ချွတ်မှ တန်းတွင် လျှော်ပြီးသား အဝတ်တွေ ပြန့်၍ နေသည်။သီတာရေ.. သီတာ.. လာပြီ ယောင်းမရေ.. သီတာ မီးဖိုထဲမှ ပြေးထွက်လာသည်။ အနားရောက်တော့.. ပေး.. ယောင်းမ..ညိုမီ၏ လက်ထဲမှ ဟင်းချက်စရာများထည့်ထားသော ကျွတ်ကျွတ်အိတ်လေးကို လှမ်း၍ ယူသည်။ ဒီအဝတ်တွေ ညည်း လျှော်ထားတာလား..အို.. ယောင်းမကလည်း အိမ်မှာ သီတာပဲရှိတာပဲဟာ.. မလုပ်နဲ့ သီတာ.. မလုပ်နဲ့.. အဝတ်တွေကို ငါဈေးပိတ်တဲ့နေ့မှ လျှော်ပါ့မယ်အေ..။

အဝတ်တွေတော့ မလျှော်ပါနဲ့ဟယ်.. တောင်းပန်ပါတယ်..  အော်.. ယောင်းမကလည်း အကုန်လျှော်တာမှ မဟုတ်တာ.. နဲနဲပဲ ခွဲလျှော်တာပါဟာ.. ဈေးပိတ်ရက်ကျတော့ ယောင်းမသက်သာတာပေါ့..  ပြောလဲပြော သီတာမှာ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်လေးကိုဆွဲ၍ မီးဖိုထဲဝင်သွားလေသည်။ ညိုမီကတော့ သီတာ၏ နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းတချချဖြင့် ကျန်ခဲ့လေသည်။တဖက်ခန်းဆီမှ တချွတ်ချွတ်နှင့် တီးတိုးစကားသံများကြားရသဖြင့် အိပ်မပျော်သေးသော သီတာက နံရံရှိ သံပေါက်ရာ အဟောင်းလေးမှတဆင့် ချောင်းကြည့်မိသည်။ အခန်းထဲတွင် ငါးတိုင်အား မီးလုံးလေးက လင်းလင်းချင်းချင်းဖြစ်နေသည်။ သူမတွေ့လိုက်ရသည်က… ညိုမီက ကုတင်ပေါ်တွင် လက်ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကုန်းပေးထားသောကြောင့် နို့ကြီးနှစ်လုံးက တွဲလွဲ လှုပ်ရမ်းနေသည်။ ညိုမီ ဖင်ကြီးနောက်တွင် ဒူးထောက်လျှက် လက်နှစ်ဖက်က ခါးကိုစုံကိုင်ကာ လီးတန်တဝက်ဝင်နေသော စောက်ပတ်ထွားထွားကြီးကို ကိုအေးက စိုက်ကြည့်နေသည်။

လမွေးမဲမဲကြီးများက အုံကောင်းလှပြီး တုတ်ထွားလှသော ကိုအေးလီးကြီးကို သီတာတယောက် တအံ့တသြလေး စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ 

“ ဖြေးဖြေးလုပ်နော်.. မောင်.. ” 

သီတာနားတွေ ထူပူကုန်သည်။ သီတာ အိမ်ထောင်ရှင်တယောက်ဖြစ်သော်လည်း သည်လို တခြားမိန်းမနဲ့ ယောက်ျားတို့ လိုးသော မြင်ကွင်းမျိုး တခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့။ ကိုအေးက လီးကြီးကို နဲနဲပြန်ဆွဲထုတ်ကာ ခပ်ဆတ်ဆတ်နှင့် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ ဗွက်ကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ လီးချောင်းကြီးက လျှောကနဲ ဝင်သွားပြီး အရင်းထိ မြ ှုပ်၍သွားလေသည်။

“ အား.. အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ” 

ညိုမီက သူမ၏ ဖင်ကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် နောက်ပြန်ပွတ်ရင်း ညီးညူလိုက်သံမှာ နာလို့လား ကောင်းလို့လား သီတာ မဝေခွဲတတ်။အဆုံးထိဝင်နေသော လီးကြီးကို ပြန်မဆွဲထုတ်ပဲ သူမ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း ဖင်ကို စကောဝိုင်း ဝိုင်းသလို အထက်အောက်ဝဲယာယမ်းပေးသည်။ ထိုအခါ လီးကြီးက ညိုမီစောက်ခေါင်းထဲတွင် ပတ်လည်မွှေ့နေရော့မည်။

ထို့ပြင် လီးက ဖိကပ်ထားတော့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားပတ်လည်ကိုရော စောက်ဖုတ်အုံကို ပွတ်တိုက်နေလေတော့ ညိုမီမှာ ဖင်ကြီးတွေ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာနေသည်။ 

“ မောင်.. မောင်ရယ်.. အ.. ဟင်း.. ” 

ညိုမီက မပီမသလေးငြီးရင်း မျက်နှာလေးကို ဟိုဖက်ဒီဖက် စောင်းသွားသည်။ ကိုအေးက ညိုမီ၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ပြောင်းကာ ဆုတ်ကိုင်ရင်း သူ၏ ပြောင်လက်နေသော လီးချောင်းကြီးကို ညိုမီစောက်ပတ်ထဲသို့ ပက်ကျိသွားနှုန်းဖြင့် ဆွဲထုတ်လာနေသည်။ သီတာတယောက်ဘာမှ သတိမရဘဲ ဆက်လက်ချောင်းနေမိရာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေပြီး သန်မာတုတ်ခိုင်လှသည့် လီးကြီးကို မြင်လိုက်ပြီဆိုကတည်းက ကြက်သီးမွေးညှင်းများထကာ တဖျင်းဖျင်းခံစားလာရသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ အရည်ကြည်လေးများစိမ့်ထွက်ကုန်သည်။

“ အ.. အီး.. ဟင်း.. ဟင်း.. ” 

အသံလေးက တိုးတိုးလေးပဲ ဖြစ်သည်။သို့သော် သီတာ ကောင်းကောင်းကြားနေရသည်။ သီတာ၏ ခြေတွေ လက်တွေ အေးစက်လာသည်။

နှလုံးခုန်နှုန်းပါမြန်လာသည်မို့ ကိုယ်ပါရောပြီး အလိုလိုမောလာသည်။ နထင်စပ်မှာ ချွေးသီးလေးများ စို့လာကာ အာခေါင်တွေခြောက်လာပြီး တံထွေးလေးမျိုလိုက်ရသည်။ 

“ ဗြွတ်.. ဘွတ်.. ”

“ အ. ရှီး.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ” ချောင်းကြည့်နေသော သီတာမှာ အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ဒူးတွေက ကွေးညွှတ်ချင်နေပြီ။ ရုတ်တရက် သူမ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ စောက်ဖုတ်ကို ယောင်ယမ်းပြီး စမ်းလိုက်မိသည်။ သီတာက လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲ သွင်းကာ ထိုးမွှေကလိနေမိသည်။ လက်မလေးကလည်း စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ချေကစားနေမိသည်။ 

“ အင့်.. အင့်.. အ.. အ.. ”

“ ပြွတ်.. ဗြစ်.. ပြွတ်.. ” 

ကိုအေးက မီးကုန်ယမ်းကုန်တလစပ်ဆောင့်နေလေရာ ဂွေးစိတွဲတွဲကြီးများက ညိုမီဆီးခုံအထိ ကော့ကော့ပြီး ဖျောက်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ရိုက်သည်။ပြွတ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ အသံလေးတွေက သုံးလေးချက် ဆောင့်မှ တခါထွက်ပေါ်လာတတ်သည်။

ကိုအေးက ညိုမီကို စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးဆော် နေသည်ကို မြင်သောအခါ သီတာမှာ သူမ၏ လက်ညိုးကို စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ အတင်းပင် ထိုးမွှေပေးလိုက်မိသည်။ ကိုအေးမှာ ညိုမီ၏ နို့အစုံကို အားရပါးရဆွဲလိုက်၊ ဖင်သားကြီးတွေကို ဆုတ်နယ်လိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ ကိုအေး ဆောင့်လိုးသည့် အရှိန်ပြင်းထန်လာလေ သီတာ၏ လက်ညိုးလေးကလည်း ကြမ်းလာလေဖြစ်သည်။ 

ကာမမီးလောင်မြိုက်မှုကြောင့် သီတာ့ခမျာ မရှုမလှ လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်လျက် နှုတ်မှပင် မပီဝိုးတဝါး အသံလေးများ ခပ်သဲ့သဲ့ထွက်ကာ ညီးညူနေမိသည်။ ညိုမီက ကုတင်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းဆုတ်ပြီး မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ကိုက်လျှက် ခေါင်းလေးမော့ကာ မော့ကာ ခံနေရရှာသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးစေ့ထားသည့်ကြားမှ လည်ချောင်းသံတအင့်အင့်က ဆောင့်ဆောင့်ထွက်လာသည်။ သီတာတယောက် သူမရှေ့မှ မြင်ကွင်းကို အာသာငမ်းငမ်း ကြည့်နေလေသည်။

ကိုအေးက အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးနေခိုက်မှာပင် ညိုမီက ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ စည်းချက်ဝါးချက်ကျကျလေး ပြန်ဆောင့်ပေးနေလေသည်။

“ အား.. ရှီး.. ကောင်းလိုက်တာ.. မောင်ရယ်.. ”

ညိုမီက မျက်တောင်လေးမှေးပြီး အစ်တစ်တစ်အသံလေးနှင့် ပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ သူမမှာ ညိုမီကို နေရင်းထိုင်ရင်း မနာလိုဖြစ်မိလေသည်။ ကိုအေးက လက်မောင်းကြောကြီးတွေ ထောင်ထလာအောင် ညိုမီ ဖင်ကြီးကို ဖျစ်ညှစ်ရင်း လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးထိ ပစ်ဆောင့်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ အတင်းဖိကပ် ကိုအေး၏ ကိုယ်ကြီးသည် တဆတ်ဆတ်ဖြစ်သွားလေသည်။ သီတာတယောက် အိပ်ရာထက်ဝယ် တကိုယ်တည်းလှဲရင်း အိပ်ပျော်ဖို့ကြိုးစားနေမိသည်။ သီတာ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တိုင်း ကိုအေး၏ သံချောင်းကြီးအလား မာကျောတင်းထနေသော အားရစရာ ကောင်းလှသည့် လီးတန်ကြီးကသာ အရိပ်ထင်နေလေသည်။

သူမ၏ ရင်ထဲတွင်မတော့ ကိုအေးသည် ထွားကြိုင်းလှသည့် လီးကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် အားကောင်းမောင်းသန်ယောက်ျားတဦးပါလားဟုသာ ရင်တုန်ပန်းတုန်လေး တွေးမိလိုက်လေတော့သည်။ နေ့လည်ဘက် အဝတ်လျှော်ရန်အတွက် သီတာမှာ ထမီရင်လျားလေးဖြင့် ညိုမီတို့ အိပ်ခန်းထဲသို့ အဝတ်ဟောင်းတွေကိုယူရန်ဝင်ခဲ့ရာ ကိုအေးနှင့် ပက်ပင်းတိုးတော့သည်။ 

“ အော်.. ဒီနေ့ အကို ရုံးပိတ်တာပဲ.. ”

“ အဝတ်တွေ မလျှော်ပါနဲ့ဟာ.. ညိုမီအားတဲ့ရက်ကျမှ လျှော်မှာပေါ့ ” 

ကိုအေးက အားနာစွာဖြင့် ပြောသည်။ 

“ ရပါတယ်.. အကိုကလဲ.. သီတာ အားနေတာပဲဟာ.. ” 

တားနေသည့်ကြားမှ သီတာမှာ ထမီရင်လျားလေးဖြင့် အခန်းထဲမှ အဝတ်တွေကို ယူသည်။ထမီလေးကို ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်လေး ရင်လျားထားသည့် သီတာအား ကိုအေးက စိုက်၍ ကြည့်နေမိသည်။ သီတာ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်မှာ ညိုမီထက် နဲနဲလေးပို၍ မို့ထွားပြီး အသားအရည်မှာ ညိုမီထက် ပိုတင်းမာကျစ်လစ်လိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်း ကိုအေး မြင်ရုံဖြင့် အကဲခတ်မိသည်။

ဘာအခုအခံမှ မပါသဖြင့် အရှိကို အရှိအတိုင်း အဖုအထစ် အမို့အမောက်တွေက ထင်ရှားနေသည်။ အောက်ပိုင်းတွင်လည်း အောက်ခံပင်တီ ဝတ်မထားပဲ ရင်လျားထားသော ပြောင်အနက်ထမီလေးအောက်မှ ဖြောင့်စင်းလုံးတစ်သော ပေါင်တန်ရှည်ကြီးများနှင့် ကြီးမားလှုပ်ခါယမ်းသွားသော တင်သားအစုံကလည်း မက်မောစရာကြီးဖြစ်နေသည်။ လက်ပွန်းတတီး အနေများလာတော့လည်း ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်များက ဆွဲဆောင်မှုရှိလာသည်မို့ တောင့်သော ဖြောင့်သော လှသော သီတာကို ကိုအေး စိတ်မဝင်စားဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ 

အဝတ်များယူပြီး ပြန်၍လှည့်အထွက် သူမကို စိုက်ကြည့်နေသော ကိုအေး၏ မျက်လုံးများကို ရင်ဆိုင်မိကာ သီတာမှာ ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်သွားရသေးသည်။ ကိုအေးနှင့် ညိုမီတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်မှာ ပိတ်ရက်ခြင်းမတူကြပေ။ကိုအေးမှာ ရုံးဝန်ထမ်းဖြစ်၍ စနေ၊ တနင်္ဂနွေနေ့များတွင် အလုပ်နားရသည်။ ညိုမီကတော့ ဈေးပိတ်ရက်ဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့တွင်မှ နားရလေသည်။

ကိုအေးမှာ များသောအားဖြင့် ရုံးပိတ်ရက်တွင် မနက်စာစားပြီးသည်နှင့် တနေကုန် အပြင်သို့ ထွက်နေတတ်သည်။ ညနေစောင်းတော့မှ ညိုမီနှင့်အတူ အိမ်သို့ပြန်လာလေ့ရှိသည်။ ဒီတပတ်ရုံးပိတ်ရက်တွင်တော့ ကိုအေးမှာ အပြင်သို့မထွက်ဘဲ အိမ်တွင်မြဲနေသည်။ ကိုအေးတယောက် အခုတော့ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေမိသည်။ ဒီအိမ်လေးထဲမှာ သူနှင့် သီတာ နှစ်ယောက်တည်း။ စားရမှာလဲ သဲနဲ့တရှပ်ရှပ်၊ လွှတ်ပေးလိုက်ရမှာလဲ အဆီတဝင်းဝင်းဖြစ်နေသည်။ 

ရေချိုးခန်းအနား သွားချောင်းနားထောင်လိုက်ခါမှ ပိုစိတ်လှုပ်ရှားလာရသည်။ တဗြန်းဗြန်းရေချိုးနေသော သီတာလေးကို မျက်လုံးထဲမြင်ယောင်ကြည့်မိသည်။ သီတာ၏ ခရာတာတာ မျက်နှာပေးလေးကို မြင်မိရင်း ကိုအေး အချစ်စိတ်တွေ လှိုင်းထလာရတော့သည်။ ရေချိုးခန်းတံခါးကို အမှတ်တမဲ့ကြည့်မိတော့ ဂျက်ထိုးထားဟန်မတူ။ဟတတလေးဖြစ်လို့နေရာ ကိုအေး စိတ်ထဲ သေချာပြီဟု တွက်လိုက်တော့သည်။

ဒီလောက် အထာပေးနေမှတော့ သီတာလေးကို ချန်ထားလို့မဖြစ်တော့ပြီ။ 

“ ကျွီ ” 

“ အို.. အို.. အကိုအေး.. ” 

ဂျက်ထိုးမထားသော ရေချိုးခန်းတံခါးက ရုတ်တရက် ပွင့်သွားပြီး ကိုအေးက ရေချိုးခန်းလေးထဲ ဝင်လာသည်။ ကိုအေးက အပေါ်ပိုင်းကို ဗလာကျင်းထားရာပြီး ခါးတွင်သာ ပုဆိုးဝတ်ထားရာ မို့မောက်ကျစ်လစ်သော ရင်အုပ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း သီတာရင်တွေခုန်နေမိသည်။ အံကြိတ်ကာ မာန်ထနေရင်း တံထွေးမျိုချလိုက်သော ကိုအေးကိုမြင်မိတော့မှ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထသွားသည်။ ကိုအေးကတော့ ရေပန်းအောက်မှ သီတာ့ကို ဇွတ်တရွတ် အနမ်းတွေပေးလေတော့သည်။ ကိုအေး၏ ထူထဲသော နှုတ်ခမ်းထူကြီးတွေက သူမ၏ နီတျာရဲနှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်နမ်းနေသည်။ တဖန် လျှာဖျားလေးဖြင့် သူမ၏ လျှာဖျားလေးကို တွေ့ထိကလိပေးနေသည့်အပြင် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကလဲ သီတာ၏ ကိုယ်ပေါ်ရှိ ကာမခလုတ်တို့ကို တရွရွပွတ်သပ်ပေးသည်။

သီတာ့ခမျာ ကိုအေး၏ သန်မာသော လက်မောင်းကြီးဖြင့် ရစ်ပတ်ထားသည်မို့ မလူးသာမလွန့်သာ ဆန္ဒရမ္မက်တို့ လွှမ်းနေပြီမို့ သီတာ့မှာ မငြင်းဆန်သာတော့ပဲ သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ကိုအေး၏ ဦးခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ထိုးဖွပေးနေလေသည်။ရေပန်းအောက်ထဲ အတန်ကြာ နမ်းနေ ကိုင်နေပြီးနောက် ကိုအေးသည် သီတာ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ရေစိုထမီလေးကို အနည်းငယ်လျှော့ချပြီး ရေစက်ရေပေါက်လေးများတွဲခိုနေသော သီတာ့နို့လေးနှစ်လုံးကို ကိုအေး ချိုမြိန်စွာ စို့သည်။

သီတာ့ခမျာ လက်တဖက်က ထမီလေးကို ထိန်းထားရင်း ကျန်လက်တဖက်နှင့် ကိုအေးကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားမိတော့သည်။ ကိုအေးက ပုဆိုးကို ဘယ်တုန်းက ချွတ်ချလိုက်မှန်းမသိဘဲ သူ့လီးချောင်းကြီးက သီတာ့ စောက်ဖုတ်အုံတဝိုက်မှာ ဟိုထိုး သည်ထောက်နှင့်။ ရေလဲထမီလေးခံနေလို့သာ တော် တော့သည်။ အထိအတွေ့မရှိတာကြာပြီမို့ သီတာတကိုယ်လုံး တုန်ရီနေသည်။ ဒူးများညွတ်ကျချင်လာသည်။ ကိုအေးလက်ကြီးများက ရေစိုထမီလေးအောက်မှ ထွားကြိုင်းဖုထစ်နေသော တင်ပါးကြီးများကို ဖျစ်ညှစ်နေသည်။

“ သီတာ” 

တိတ်တဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်း၍ ကိုအေးကခေါ်လိုက်သည်။

“ ရှင်.. ” 

“ ဟိုဘက် လှည့်လိုက်ပါလားကွယ် ” 

“ အင်း.. အာ.. အကိုကလည်း ဘာကြီးမှန်းလဲ မသိဘူး.. ”

သီတာက မျက်နှာလေး ရဲသွားရာမှ မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ပြောလိုက်ပုံလေးမှာ ဆွဲနမ်းပစ်ချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ သီတာ့ရင်ထဲလှိုက်ဖိုပူထူပြီး ကိုအေးကို ကျောခိုင်းရင်းလှည့်လိုက်သည်။

“ အကို သီတာ့ကို ချစ်ပါရစေ ” 

“ အကိုရယ် မသင့်တော်ပါဘူး.. ယောင်းမသိသွားရင် မကောင်းဘူး.. ” 

ပါးစပ်မှငြင်းပယ်နေပေမယ့် ကိုအေးက သီတာကို အနောက်မှ သိုင်းဖက်ရင်း ထမီလေးကို ဖြေချလိုက်သည်။ ဖြူဝင်းနေသော သီတာ့ဖင်အိုးကြီးက ကိုအေးကို ရင်သက်ရှူမောသွားစေသည်။ 

“ အကိုကလဲ အဟင့် … ဘာလို့ အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေရတာလဲ… လုပ်မဲ့ဟာကို မလုပ်သေးပဲနဲ့ ” 

သီတာက နံရံကို တံတောင်လေးနှင့်ထောက်ရင်း ကိုအေးရှေ့ဝယ် ဖင်ကြီးကို ပိုကော့ကာ နောက်သို့ ပစ်ပေးလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးက ဖင်ကြားမှ အနောက်သို့ အုံလိုက် ပြူးထွက်လာသည်။

ချွဲတဲတဲနှာသံလေးနှင့် တီးတိုးပြောလိုက်သော သီတာ့စကားကိုကြားမှ ကိုအေးက ဖင်ကြီးနောက်နားသို့ တိုးကပ်ရင်း လီးကြီးကို စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ဖို့ကြိုးစားတော့သည်။ သီတာက သူမ၏ ကြီးမားလှသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ရင်း ဆော့ကစားနေရာ တောင်နေသော ကိုအေး၏ လီးတန်ကြီးနှင့် သီတာ၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ မထိတထိဖြင့် ယမ်းခါနေသည်။ 

တချက်တချက် သီတာက ကိုအေး၏ လီးကြီးကို စောက်ပတ်အောက်သို့ လျှိုသွင်းထားပြီး ပေါင်နှစ်လုံးနှင့် ညှပ်ခါ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်နေသဖြင့် လီးကြီးမှာ မချင့်မရဲကြီးဖြစ်လာပြီး ကိုအေးမှာ ရှူးရှူးရှဲရှဲအသံတွေ ထွက်လာသည်။

“ ခစ်.. ခစ်.. ခစ် မာန်ထလာပြီ.. ခစ်ခစ်.. ” 

ကိုအေးက လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သီတာ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ကိုင်ရင်း လီးနှင့်စောက်ပတ် တဲ့တဲ့ဖြစ်စေရန် ကြိုးစားရင်း နှာမှုတ်သံကြီးက ပြင်းထန်၍ လာသည်။ သီတာက သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်ရယ်နေလေသည်။

“ သီတာ့ ဖင်ကြီးကို ငြိမ်ငြိမ်ထားကွာ ” 

“ အိုး.. ဝင်အောင်လုပ်ပေါ့လို့ ခစ် ခစ်.. ” 

သီတာက ဆော့ကစားနည်းတခုလို့ပင် သတ်မှတ်နေသလားမသိပါ။ ကိုအေးကို ပြောင်စပ်စပ်ပြောရင်း လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝသို့မဝင်အောင် နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဘယ်ညာရမ်းခါ၍ ရှောင်တိမ်းနေရာ ကိုအေးကျွဲမြီးတိုလာသည်။ခပ်ဖွဖွကိုင်ထားသော သီတာ့ခါးသေးသေးလေးကို သူ့လက်ကြီးဖြင့် တင်းကြပ်စွာ စုံကိုင်၍ ယမ်းခါနေသော ဖင်ကြီးကို ထိန်းချုပ်လျှက် ဖင်ကြားထဲမှ နောက်သို့ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကို မရမက သွတ်သွင်းလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ် .. ဗြစ် .. ”

“ အ.. အာ့ .. ကျွတ် ကျွတ် အကိုကလဲ တအားပဲ.. ” 

“ ညည်းက ငြိမ်ငြိမ်မှ မနေတာ ” 

“ ချစ်လို့ကျီစားတာပဲ ဟာကို.. ”

“ သီတာ့ စောက်ပတ်လေးက ကျပ်လိုက်တာကွာ.. စီးပိုင်နေတာပဲ ”

“ အ.. ဟင့်.. အစ်ကိုကလဲ ထန်သလား မမေးနဲ့ အ.. အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. အဝင်ကြမ်းတယ်ကွာ..။အစ်ကို့လီးထိပ်ဖူးကြီးက တော်တော်မာတာပဲ ရှီး.. ” 

“ ဗြစ်.. ပလစ်.. ဗြစ်.. ဗြစ်.. ” 

“ ဟား အား ရှည်လိုက်တာ အကိုရာ အကို့ဟာကြီးက မဆုံးသေးဘူးလား .. အိုး.. အိုး.. ကျွတ် ကျွတ်.. လည်ပင်းမှာတောင် တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဖြစ်လာပြီကွာ.. ”

“ အဆုံးဝင်လားဟင် သီတာ ”

“ အိ.. အ.. ဝင်တယ်.. ဝင်တယ်.. အဆုံး..ပဲ.. အိ.. အ.. ”

သီတာ ဖင်ကြီးကို မယမ်းနိုင်တော့၊ မဆော့နိုင်တော့ချေ။ ” ထွက်.. ထွက်ကုန်ပြီ ကိုကို.. အ.. အ.. ” စောက်ခေါင်းအတွင်း နွေးထွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားသော လီးတန်ကြီး၏ အထိအတွေ့က ဆန်းပြားချိုအီလှသည်။ သွေးသားဆူဖြိုးတုန်းအရွယ်မှာ လီးနှင့်ဝေးနေရတာ ကြာပြီမို့ သီတာတယောက် ဟန်ပင်မဆောင်နိုင်တော့။ ဘယ်နှချက်မှတောင် ဆောင့်လိုးတာမခံရသေး၊ လီးကြီးက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်တိုးဝင် ပြန်ထွက်နေဆဲမှာပင် တချီပြီးသွားရရှာလေသည်။

“ သီတာ.. အထဲ သွားကြရအောင်လား.. ”

“ ဟင့်အင်း.. ဒီမှာပဲ နေကြရအောင်လားကွယ်.. နော်.. “။

ကိုအေးမှာ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ သီတာ့ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲ မချီကာ သူတို့အိပ်ခန်းထဲသို့ ပွေ့သွားပါတော့သည်။ 

“ ဘယ်ကို သွားမလို့လဲဟင်.. ” 

“ ကိုယ်တို့ ကုတင်ပေါ်ကိုပေါ့ ” 

“ အင်.. သူတို့လင်မယားလိုးတဲ့နေရာကြီးမှာ.. မကြိုက်ပါဘူး.. ”

သီတာက ကိုအေး၏ လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုရင်း မျက်စောင်းလေးထိုးကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စူတူတူလေးလုပ်၍ ပြောသည်။ သီတာ၏ အပြောနွဲ့နွဲ့ တိုးတိုးလေးနှင့် အပြုံးနုနုချွဲချွဲလေးများသည် ကိုအေးကို တင်းတင်းကြီးရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့မိလေသည်။ 

သီတာယောက် သူမချောင်းကြည့်ခဲ့သည့် ကိုအေးတို့လင်မယား၏ ကုတင်ပေါ်တင်ဝယ် ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံနေရလေပြီ။ ဖြူဝင်းအိစက်သော စောက်ပတ်ဖွေးဖွေးလေးထဲသို့ ညိုမဲပြောင်တင်းနေသော လီးတန်ကြီးက ဇိကနဲ ဇိကနဲ ဆောင့်ဝင်နေလေသည်။ သီတာကလည်း မခေပါ။ အောက်မှနေ၍ ကိုအေးကို တင်းကြပ်စွာဖက်ထားရင်း အပေါ်မှ လိုးဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ အချက်ကျကျဖြင့်။

သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးနေသည့်အပြင် လိုးသည့်သူပိုကောင်းစေရန်အတွက် သူမ၏ ဖြူဖွေးကြီးမားလှသော ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်း ဝိုင်း၍ ပေးရင်း စောက်ပတ်ထဲရှိကြွက်သားများဖြင့် လီးကြီးကို တအား တအား ညှစ်ပေးနေပြန်သည်။ကိုအေးမှာ ဖောင်းဖောင်းအိအိ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ် သီတာ့ စောက်ပတ်လေးကို လိုးနေရခြင်းမှာ ထူးကဲလှသည့် အရသာမို့ သူမကို အစွဲကြီးစွဲသွားလေတော့သည်။ သီတာ့ခမျာ သူမကိုယ်ပေါ်၌ ကြီးမားသော ကိုယ်လုံးကြီးနှင့်ဖိထားရင်း အချက်မှန်မှန်ဖြင့် အင်တိုက်အားတိုက် လိုးဆော်နေသည့် ဒဏ်ကြောင့် အသက်ရှူပါကြပ်၍ မချိမဆန့်ခံစားနေရသည်။

“ ကိုကိုရယ်.. နဲနဲ လျှော့ပါအုံး.. သူ သိပ်ထန်တာပဲ.. ” 

“ ကောင်းရဲ့လား.. သီတာ ” 

“ ကောင်းလွန်းလို့.. အသဲကို ခိုက်သွားတာပဲ ကိုရယ်.. အား ဟင့် ဟင့်.. ”

ကိုအေးသည် သီတာ့အပေါ်ဖိကပ်ထားသော ကိုယ်လုံးကြီးကို အနည်းငယ်ကြွပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို သီတာ့ဘေးတဖက်တချက်စီတွင် ထောက်ကာ အားပါးတရ ဆက်လိုးဆောင့်လေသည်။

သီတာက ကိုအေး၏ နဖူးမှ ချွေးစလေးများကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် လှမ်းသုတ်ပေးလိုက်သည်။ 

“ ဒီပုံက အားမရချင်တော့ဘူး သီတာရာ.. ပုံစံပြောင်းရအောင်နော် ” 

“ ကိုကို့ သဘောပဲ.. ” 

ကိုအေးက ဆောင့်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ဆင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။ သီတာ့ကို ကုတင်စောင်းသို့ရောက်အောင် ရွှေ့ယူလိုက်သည်။ သီတာ၏ ဖင်ကြီးမှာ ကုတင်စောင်းသို့ရောက်သွားသောအခါ သူမ၏ ခါးအောက်သို့ ခေါင်းအုံးတလုံးထိုးထဲ့ကာ ခုလိုက်သည်။သီတာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးက မို့မောက်တက်လာသည်။ 

ကိုအေးက ကုတင်စောင်းဝယ်တွဲလောင်းကျနေသော သူမ၏ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား အလိုက်သင့် ကားစေလိုက်ပြီးလျှင် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် လီးတန်ကြီးဖြင့် စုန်ဆန် လျှောတိုက်ပေးလိုက်သည်။ သီတာ၏ နို့သီးခေါင်းလေးဆီသို့လည်း လက်လှမ်းကာ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကာ ညင်ညင်သာသာလေး ပွတ်ချေပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အ.. ကို.. ကို.. ဟင့်.. ဟင့်.. အို.. လုပ်မှာလုပ်ကွာ.. အချိန်မရှိဘူး.. "

စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် လီးထိပ်ကြီးဖြင့် အပွတ်ခံနေရသဖြင့် သီတာ စိတ်တွေ မချိမဆန့် ထလာပြီး ဖင်တကြွကြွဖြစ်နေတော့သည်။

“ ဘာလဲဟင်.. သီတာ ” 

“ ကျမ..ကျမ မနေနိုင်တော့ဘူး.. ဟင့်..ဟင့်.. ”

“ ကို ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင် ” 

ကိုအေးက စောက်ပတ်အဝတွင် လီးကြီးကိုတေ့ထားရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေမွမြဲ ချေမွလျက်မေးသည်။ 

“ ယား..ယားလှပြီကွယ်.. လိုး..လိုးပါတော့.. အင့် ဟင့်.. ” 

ကိုအေး၏ အချော့အမြူနှင့် ကျွမ်းကျင်ညင်သာစွာ နှိုးဆွပေးနေမှုကြောင့် ကာမအရသာကို မခံချိမခံသာ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာအတွက် မပီမသဝိုးတဝါးနှာသံဖြင့် အာသာရမ္မကပြေစေသောဌာ သီတာတယောက် အငမ်းမရတောင်းဆိုနေမိတော့သည်။ ထိုသို့ ငြီးငြူနေရင်း သီတာ့ ဖင်ကြီးများမှာ ဘယ်ညာယမ်းခါလျက် လှုပ်ရှားနေသေးသည်။ ကိုအေး၏ သွေးသားများကလည်း ကြွသထက် ကြွလာသည်။

သူ၏ တောင်နေသော လီးကြီးက တဆတ်ဆတ် ဖြစ်လို့နေသည်။ထို့ကြောင့် နှိုးဆွမှုကို ရပ်လိုက်ပြီး အကြောကြီးများ ထောင်ထသည်အထိ တောင့်တင်းမာကျောနေသော လီးချောင်းကြီး၏ တငေါက်ငေါက်ဖြစ်နေသော လီးထိပ်ကြီးကို စိုရွှဲနီရဲလျှက်ရှိသော စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။

“ ဗြွတ်.. ပလွတ်.. ဒုတ်.. ဒုတ်.. ” 

“ အမေ့.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ” 

“ နာသွားလား သီတာ ” 

ကိုအေးက လီးကစိမ်ထားပြီးမေးသည်။ 

“ ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း.. မနာဘူး.. ကိုကို.. ဆောင့်.. ဆောင့်..ဆောင့်ပါ.. တအားဆောင့်ပေးပါ.. ” 

သီတာမှာ စောက်ခေါင်းထဲ လီးကြီး မတန်တဆတိုးဝင်သွားပြီး သားအိမ်ခေါင်းကို ထိုးဆောင့်မိသဖြင့် နာကျင်နေသော်လည်း ကောင်းမွန်သည့် ကာမအရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရနိုင်ရေးအတွက် အငမ်းမရ ကမန်းကတန်း ပြန်ဖြေရှာသည်။

“ ပြွတ်.. ဖွတ်.. စွပ်.. စွပ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ”

“ အား.. ဟား.. ကောင်းလိုက်တာနော်.. ဟင်း.. ဟင်း.. ”

“ အင့်.. ဟုတ်ပြီ.. ဆောင့်..ဆောင့်.. ”

ကိုအေးက ပုံစံအမျိုးမျိုးအနက် ယခုလို စီးစီးပိုင်ပိုင်နှင့် လီးတဆုံးဝင်သော ကုတင်စောင်းနည်းကို အကြိုက်ဆုံးဖြစ်သည်။

လီးတချောင်းလုံး အစမှ အဆုံးတိုင် စောက်ခေါင်းထဲ ပွတ်တိုက်နေသည့်အတွက် ခံရသူ မိန်းမသားကို ပိုအရသာတွေ့စေသလို ကုတင်အောက်မှ မတ်တပ်ရပ် ဆောင့်ရသည့်အတွက် လိုးရသူ ယောက်ျားမှာလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြင့် စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်နိုင် ကြမ်းနိုင်လေသည်။ 

“ ပြွတ်.. ပြွတ်.. စွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. အမလေး.. ကိုရယ်.. ကောင်းလိုက်တာ.. ရှင့်ကိုတော့ တသက်စွဲပြီ..ရှင့်.. ”

နှစ်ယောက်စလုံး ကာမအရှိန်က တက်၍လာလေပြီ။ လိုးဆောင့်ရသည့် အရှိန်ကလည်း အားပါးတရရှိလှပါသည်။ လိုးဆော်နေသည့်ကြားမှ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ရွရွလေးနမ်းလိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ခုအား ဘယ်ပြန်ညာပြန်စုပ်လိုက်ခဲလိုက် လုပ်ပေးနေပါသေးသည်။ 

“ စွပ်.. ပြွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ” ” အို.. အို.. ကိုကိုရယ်.. ကောင်း..ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာ.. ဟင့်.. ဟင့်.. ဆောင့်.. ဆောင့်.. ပြီးတော့မယ်.. အ.. အာ့.. အင်း.. ” 

သီတာ ညီးညူရင်း ခြေဖျားကလေးများ ကွေးလိုက် စန့်လိုက် ဖြစ်သွားပါသည်။

ထို့အပြင် ကိုအေး၏ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို လွတ်ထွက်သွားမည် စိုးသည့်အလား တအားဖက်ထားရင်း ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားလေသည်။ သူမ၏ လင်ယောကျ်ားနဲ့ပင် တချီကောင်းလောက်သာ ခံဖူးသော သီတာတယောက် ကိုအေး လိုးတာကို ခံရတော့မှ တသက်နှင့်တကိုယ် ဆက်တိုက်ပြီးတဲ့ အရသာကို တုန်ခါ မောဟိုက်စွာ ခံစားနေရတော့သည်။

“ သီတာ ပြီးသွားပြီလားဟင် ” 

“ သွားပါ သူက သိပ်ကြာတာပဲ.. သီတာဖြင့် နှစ်ခါတောင်ပြီးသွားတယ်.. ဟွန်း” 

သီတာက ရမက်ရှိန်မပြေသေးဟန်ဖြင့် ခပ်ညုညုလေးပြောသည်။

“ အကို မပြီးသေးဘူး.. ဆက်လိုးအုံးမှာ.. သီတာ အလိုးခံနိုင်သေးတယ်.. မဟုတ်လား ”

“ ခံမှာ.. ဘာလို့မခံနိုင်ရမှာလဲ.. ကိုကိုလိုးသမျှ ကျမ ခံမယ်.. ” 

“ ဟုတ်ပြီ.. ဒါဆို အကို.. ဒီပုံစံအတိုင်းဘဲ ဆက်လိုးမယ် ”

စကားပြောနေရင်းက ကိုအေး ကိုယ်လုံးကြီးမှာ တလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖြစ်နေရာ သီတာ့ စောက်ပတ်လေးထဲ တဆုံးဝင်နေသော သူ့လီးချောင်းကြီးက တလှုပ်လှုပ်နှင့် သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသားနုနုလေးများကို လီးတန်ကြီးဖြင့် ထိုးကလန့်ကာဆွပေးသလိုဖြစ်နေသည်။

“ အင်း.. လုပ်..လုပ်ချင်လေ လုပ်လေ.. ကို ကလဲ.. ” 

သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို မျက်တောင်မခတ် ခဏတာရပ်ကြည့်နေသော ကိုအေးကို သီတာက စိတ်မရှည်သလို ပြောသည်။သူမ စကားအဆုံးမှာပင် သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သီတာ့စောက်ခေါင်းလေးထဲ ဆောင့်လိုးလေသည်။ ကိုအေး၏ အသက်ပြင်းပြင်းရှူသံ၊ သီတာ့ ညီးညူမြည်တမ်းသံများက အခန်းထဲတွင် ပဲ့တင်ထပ်လို့နေသည်။ ထို့အပြင် ဆီးစပ်ချင်းတိုက်မိရာမှ ပေါ်ထွက်လာသော တဖတ်ဖတ်ဆိုသော အသံနှင့် ကိုအေး၏ ဂွေးလဥကြီးများက သီတာ့ဖင်ဆုံကြီးကို ရိုက်မိတဲ့ အသံတဖျတ်ဖျတ်တို့မှာလည်း ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်နေကြသည်။ 

အားပါး.. ရှီး .. ဆောင့်.. ဆောင့်.. ကျမကို တအားဆောင့်လိုးစမ်းပါရှင် ဟင့်.. ဟင့်.. ဟင့်..ကိုကို့လီးချောင်းကြီး တချောင်းလုံး အဆုံးထိ တချက်ထဲနဲ့ ထိုးစိုက်လိုက်စမ်းပါ..ခံလို့ကောင်းလွန်းလို့ပါ.. အင့် အား.. ပါး ဟင့်.. ” 

“ ဘွတ်.. ဘွတ်.. ” 

ကိုအေးသည် တရှူးရှူးဖြင့် အသက်ရှူတွေ အရမ်းမြန်လာသည်။ ဆောင့်လိုးချက်တွေကလဲ ကြမ်းသထက် ကြမ်း၊ မြန်သထက် မြန်လာတော့သည်။ကိုအေးတယောက် ပြီးကာနီးလာပြီဆိုသည်ကို သီတာ သိသည်။ သူ ပိုအရသာရှိသွားရအောင် လုပ်ပေးချင်သော သီတာက သူမ၏ ဖင်လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို အသာပတ်ပြီး ကိုအေး၏ ဂွေးအုများကို လက်နဲ့ အသာလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ 

ကိုအေးတယောက် အရသာတွေ့သွားတာ သေချာသည်။ အသက်ရှူ ပိုပြန်လာသလို ဆောင့်ချက်တွေကလဲ ပိုအားပြင်းကာ ပိုကြမ်းလာသည်။ ထို့နောက် ကိုအေး၏ လီးကြီး ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ဖြစ်သွားချိန်မှာပင် သီတာက သူမ၏ စောက်ပတ်လေးကို ညှစ်၍ ပေးလိုက်တော့ရာ ကိုအေး လီးထိပ်မှ သုက်ရည်များ စောက်ခေါင်းလေး ထဲ ပန်းထည့်ခံလိုက်ရတော့သည်။

သီတာ့ စောက်ပတ်ထဲသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ပူကနဲ နွေးကနဲ သုက်ရည်များ တရကြမ်း ပန်းဝင်လာသည့် ခနမှာပင် သီတာတယောက် သုံးကြိမ်မြောက် ပြီးသွားရတော့သည်။

“ ဟယ်.. ကြည့်ပါအုံး.. ခုနတုန်းက လုပ်ချင်တိုင်းလုပ် ထင်ရာစိုင်းနေပြီး.. အခုကျမှ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ပျော့ခွေနေတာလဲ.. ” 

အရည်တွေ စိုရွှဲကာ ပျော့ခွေနေသော လီးကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ကြည့်ရင်း သီတာက ပြောသည်။သီတာ့လက်ဖဝါးလေးပေါ်၌ အိပ်ပျော်နေသော မြွေပွေးတကောင်နှယ် စင်းစင်းကြီး ငြိမ်နေသော ကိုအေး၏ လီးကြီးမှာ ခပ်ညိုညိုနှင့် တုတ်ခိုင်လှသည်။ 

ကိုအေး၏ လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဘယ်ညာပြောင်းကစားရင်း တခါတရံ ဂွေးဥကြီးများကိုပါ ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ လမွေးများ ထူပိန်းနေသော ဆီးစပ်မှ ထိုးထွက်လာသော လီးတန်ကြီးသည် ဂွေးစိကြီးအောက်သို့ပင် ရောက်ကာ အမြေ ှာင်းလိုက်ကြီးဖြစ်၍ နေသည်။ သီတာက လီးဒစ်ကြီးကို သူမ၏ လက်ချောင်းလေး၂ချောင်းဖြင့် ညှပ်ကိုင်ကာ ဖြဲချပြီး အနီးကပ်ကြည့်သည်။

ကြီးမားပြောင်တင်းနေသော လီးချောင်းကြီးကို သီတာက ဖောင်းကစ်ဖြူဖွေး သွယ်လျနေသော သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများနှင့် အထက်အောက်ဆင့်ကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကို ဖြဲချလိုက်သည်။ ထို့နောက် အားမရဟန်ဖြင့် အားပါးတရ ကုန်း စုပ်လိုက်တော့သည်။ကိုအေးမှာ အတွေ့ထူးကြောင့် ရစ်မူးသွားရသည်။ ဒီလို အရသာမျိုးကို ခံစားချင်တာကြာလှပြီ။ ညိုမီ့ကို ခိုင်းသော်လည်း တခါမှ မမှုတ်ပေးခဲ့။ အခု သီတာနှင့်ကျမှ ကိုအေး ဒီအရသာကို ခံစားရတော့သည်။ 

ကိုအေးကလည်း သိလိုက်သည်။ အားမရသေးသော သီတာ့ကို နောက်တခါ ထပ်လိုးပေးရပေဦးမည်။ လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်နေသော သီတာ၏ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ထားသည့် ဖင်ကြီးကို သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးသည်။ သီတာက တဖြေးဖြေးမာလာပြီဖြစ်သော လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ထုတ်ချီသွင်းချီလုပ်သည်။ သူမ၏ လျှာက လီးထိပ်ဖူးကြီးတခုလုံးနှင့် ဒစ်ကြီးကို ကလိပေးနေသည်။

ပါးစပ်လေးထဲမှ ဒစ်ကြီးကို အသာပြန်ထုတ်ပြီး ဒစ်ချိုင့်ထဲသို့ လျှာလေးထိုးသွင်းကာ ရစ်ဝိုက်ကစားသည်။ထို့ပြင် လီးချောင်းကြီးတခုလုံးကို မဆန့်တဆန့် ငုံကာ ပါးလေးတွေ ချိုင့်သွားအောင် စုပ်ပေးသည်။ ကိုအေး၏ လီးကြီးမှာ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထ၍ မာကျောထောင်မတ်ကာ စံချိန်မှီလာပြီဖြစ်သည်။ ခပ်မော့မော့ကြီး တောင် နေသော လီးတန်ကြီးက မီးချောင်းအလင်းရောင်ဖြင့် တဖျတ်ဖျတ် တောက်ပကာ တံထွေးလေးများဖြင့် စိုစွတ်ပြောင်တင်းနေသည်။ ခဏလောက် ဆက်စုပ်ပေးပြီးတော့မှ သီတာက လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ကာ မက်မောစွာတချက်ကြည့်ရင်း ငုံ့နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ 

“ ကို.. နောက်တခါ လိုးကြရအောင်..နော်.. ” 

သီတာက မှိုရသူ မျက်နှာမျိုးလေးနှင့် ရွှန်းရွှန်းလဲ့လဲ့လေးပြောလိုက်သည်။ သူမ၏ စောက်ပတ်လေးမှာလည်း ကိုအေးပွတ်ပေး ကလိပေးနေမှုကြောင့် စိုရွှဲကာ ဖောင်းထနေပြီဖြစ်သည်။ ” သီတာ အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးပါလားကွယ် “

သီတာက ကိုအေး အပေါ်သို့ ခွ၍ တက်လိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကို လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ကိုအေး၏ လီးတဲ့တဲ့ပေါ်သို့ စောက်ပတ်အဝကိုတေ့ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။သီတာက တင်းရင်းပြည့်အင့်စွာ တိုးဝင်နေသော လီးအရသာကို အံလေးကြိတ်ကာ ခံစားရင်း ဂွေးစိနှင့် ဖင်ကြီးထိသည် အထိထိုင်ချလိုက်ရာ 

“ ဗြစ်.. ပြွတ်.. ဘလွတ်.. ” 

“ အား.. အ..နာတယ်.. သိလား.. အမေ့.. ”

“ ဟင်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ သီတာ ” 

“ အဟင့်.. အရှိန်လွန်ပြီး.. သားအိမ်ကို သွားထာက်မိလို့ပါ.. ” 

သီတာ၏ ဖင်ကြီးချက်ချင်းပြန်ကြွသွားသည်။ ရှည်လျားသော လီးကြီးက စောက်ခေါင်းနုနုလေးကို မာကြောစွာ ထိုးဆောင့်မိသွားပုံရလေသည်။ သီတာက အပေါ်မှနေ၍ သူမ စိတ်တိုင်းကျ ဖြေးဖြေးတမျိုး မြန်မြန်တဖုံ ဆောင့် ဆောင့်လိုးသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်မို့ ကိုအေးက မက်မောဘွယ်ကောင်းလှသော နို့ကြီးများကို အလွတ်မပေးဘဲ ချေမွဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။

“ ကို ပြန်ကော့ပြီး ဆောင့် ပေးပါလား.. ” 

ကောင်းလွန်းသဖြင့် ငြိမ်၍ အရသာခံနေသော ကိုအေးက သတိရသွားပြီး သီတာ့ဆောင့်ချက်များနှင့် အညီ သူကလည်း အောက်မှ ကော့ ကော့ပြီး ပင့်ဆောင့်သည်။ ထိုအခါ ဆောင့်အားနှစ်ခု ဆုံပြီး ဆောင့်ချက်က ပြင်းကာ တကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်သွားရသည်အထိ ကောင်းလှသည်။ ထိလှသည်။သီတာ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ သွေးသားများ စုပြုံပေါက်ကွဲသွားသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်များက ဒလဟော ပြိုဆင်းလာကြသည်။ စောက်ရေများက ကိုအေး၏ ဆီးခုံပေါ်ရှိ အမွေးမဲများ၌ ရွှဲနစ်နေသည်။ 

သီတာက ဇွတ်ကနဲ ဇွတ်ကနဲ ထိုင်ချလိုက်တိုင်း လီးကြီးထိပ်ဖျားက အစွမ်းကုန် ဖြဲကားထားသော သူမ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲ တိုး၍ တိုး၍ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ကာ ဝင်သွားသည်။  အပေါ်မှ ဆောင့်နေသော သီတာ၏ ဆောင့်ချက်များက တဖြေးဖြေးနှေးလာပြီး အောက်မှ ပင့်ဆောင့်နေသော ကိုအေး၏ ဆောင့်လိုးချက်များက သွက်လက်မြန်ဆန်လာလေသည်။

“ အင့်.. အင့်.. အ အ..မလေး.. ထိတယ်.. ထိတယ်.. ” 

ထို့နောက်တော့ နှေးနေသော သီတာက အံကြိတ်၍ ခပ်သွက်သွက်မျှ လေးငါးချက်မျှ ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။  

“ အင့်.. ဟင့်.. အား.. အား.. အီး.. ”

အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်သွားသော သီတာလေး၏ ဖင်သားကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ပြီး ကိုအေးက အောက်မှနေ၍ ဆယ်ချက်လောက် ကော့ပင့်ဆောင့်ပြီး သူမကို ရင်ချင်းအပ်ဆွဲဖက်ကာ သုက်ရည်များ လွှတ်လိုက်ပါတော့သည် ။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၂ )

အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

နန်းမူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အလှတွင် အထူးသဖြင့် သူမ၏ရွှေငုံယှဉ်ဖက် စုံနှစ်ခက်ကကြွားကြွားမို့မို့ ဖွံ့စို့စို့နှင့် အင်မတန်ကြည့်၍ကောင်းအောင် လုံးဝန်းလှပလွန်းသည်။ထို့ကြောင့် နန်းမူသည် “ နှစ်လုံးသားလှတဲ့ ဆရာမလေး ” ပင်ဖြစ်တော့၏။

အထူးကုဆရာဝန်ကြီး ဒေါက်တာကောင်းဇံသည် နန်းမူကို ပို၍မျက်နှာသာပေးသည်။ အခွင့်အရေးလည်းပေးတတ်သည်။ ဒါကို အခြားဆရာမတွေက နည်းနည်းတော့ဝန်တိုပုံရ၏။ ဒေါက်တာကောင်းဇံ အရေးပေးခြင်းကြောင့်မဟုတ်ပါ။ နန်းမူလှသောကြောင့် ဖြစ်ပါ၏။ ပြီးတော့ လက်ထောက်ဆရာဝန် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ မကောင်းမှုသတင်းကိုလည်းအေးမိစံမှတဆင့် နန်းမူသိထားသည်။ 

သူသည် နန်းမူတို့လို မနူးမနပ် ကောင်မလေးတွေကိုကပ်သည်။ တို့ကနန်းဆိတ်ကနန်း ပြုသည်။ ကြားရသမျှတော့ လွယ်လျှင် လွယ်သလိုကြံတတ်သည်တဲ့။ ဟုတ်ပါသည်၊ သူသည် နန်းမူကိုလည်းကောင်း အေးမိစံကိုလည်းကောင်းပါးကလေးလိမ်ဆွဲလိုက်၊ ခါးကလေးတို့လိုက်နှင့် လုပ်တတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နန်းမူမျက်နှာမထားတတ်အောင် ရှက်လှသည်။ အေးမိစံက ရိုးနေပြီထင်သည် သိတ်တုန်လှုပ်ပုံမရ။တခါတရံ နန်းမူအလုပ်လုပ်နေရင်း နောက်သလိုပြောင်သလိုနှင့် တင်ပါးကိုလာပုတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နန်းမူ အဝေးကို ရှောင်တတ်၏။

တခါတုန်းက လူနာတစ်ယောက်ကို ကုတင်နှစ်လုံးကြားတွင် မလွတ်မလပ်ဝင်ရင်းဆေးသွင်းနေခိုက် ဒေါက်တာမင်းဒင်က နန်းမူနောက်မှ လာရပ်သည်။ နန်းမူက အလုပ်ရှုပ်နေသဖြင့် မလူးသာမလွန့်သာ၊ ကုန်းနေသော နန်းမူ၏ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့ နောက်မှရပ်နေသောသူ့လီးကြီးဖြင့် လာထောက်ထားသည်။ နန်းမူတုန်လှုပ်သွားသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိသေးသောနန်းမူအဖို့ အနေရအထိုင်ရ ခက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း၊ မလှုပ်ရှားသာသဖြင့် အသာငြိမ်နေလိုက်တော့ သူ့လီးကြီးဖြင့် ဖင်ကြားတလျောက် ပွတ်သပ်နေလိုက်သေးသည်။ နန်းမူ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်ရသည်။ ဒါမျိုးတွေက ဒီဆေးရုံမှာ ရိုးနေပြီထင်ပါရဲ့။

ဆရာဝန်ကြီးဒေါက်တာကောင်းဇံကတော့ စိတ်ကောင်းရှိသည်။ ငွေကြေးစို့စို့ပို့ပို့ရမည့်စပါယ်ရှယ်လူနာခန်းမျိုးဆိုလျှင် နန်းမူကို ဂျူတီချပေးတတ်၏။ သူ့ကိုတမျိုးတော့ ကျေးဇူးတင်ရသည်။ တချို့လူနာသူဌေးတွေဘာတွေကို တာဝန်ယူရလျှင် သူတို့ကလည်းသဘောကျလျှင်နန်းမူ ဘောက်စူးများစွာရရှိ၏။ နန်းမူငွေလိုပါသည်။ အရမ်းအရမ်းကို လိုအပ်နေပါသည်။

ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်းတနေရာတွင် ကျန်ခဲ့သော သူမ၏ ရောဂါသည်ဖခင်အိုကြီးကို ကုသရန်ငွေကြေးမြောက်များစွာ စုဆောင်းရမည်မဟုတ်ပါလား။

“ နန်းမူ ... အပေါ်ထပ် အမေရိကန်သံရုံးက ... ရေတပ်ဗိုလ်မှူးတစ်ယောက်ရဲ့စပါယ်ရှယ်ခန်းမှာ တာဝန်ကျတယ်တဲ့ ... ”

မစ္စတာကြီးက ဂျူတီသတ်မှတ်ချက်ကို လာပြောသည်။ နန်းမူဝမ်းသာသွားသည်။နိုင်ငံခြားသားဆိုတော့ ငွေကြေးပိုမိုရရှိတတ်သည်လေ ...နန်းမူ အပေါ်ထပ်စပါယ်ရှယ်ခန်းသို့ တက်လာခဲ့သည်။အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ စစ်ဗိုလ်ဆိုသူမှာ အသက်သုံးဆယ်ကျော်ခန့်သာ ရှိဦးမည်ဖြစ်ပြီး သန်မာထွားကျိုင်းလှသည်။ အရပ်မှာ ခြောက်ပေကျော်ခန့်ရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ နှုတ်းခမ်းမွှေးပါးသိုင်းမွှေးထူလပြစ်များဖြင့်ဖြစ်၏။ သူ့ကိုကြည့်ပြီး နန်းမူအသဲယားမိတာတော့အမှန်ပင် ...

“ ဟိုင်း နပ်(စ်) ... ကမ်းမင် ... ဝင်ခဲ့ပါဆရာမ ... ”

သူကအင်္ဂလိပ်လိုရော မြန်မာလိုပါ အမေရိကန်သံဝဲ၍ လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ သူဗမာစကားတတ်သားပဲ ဟုမှတ်ချက်ချမိ၏။ နန်းမူတချက်ûပံးပြလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ခြေရင်းသို့သွားကာ သံဘောင်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသော မယ်ဒီကယ်လ်ထရိမင့်ချပ်ကို ယူကြည့်လိုက်သည်။

မေဂျာ ... ဒစ်စမစ်။

သူသည်အိမ်ထောင်သည်တစ်ဦးဖြစ်၏။ သူ့ဇနီး အသက် ( ၂၅ ) နှစ်အရွယ် ဂျပန်အမျိုးသမီးစူဇီနှင့် အိမ်ထောင်ကျသည်။ အိမ်ထောင်သက် ( ၄ ) နှစ်အတွင်း နှစ်ယောက်စလုံး မြုံနေကြသောကြောင့် ကလေးမရနိုင်၍ သားသမီးလိုချင်လွန်းသောကြောင့် ခွဲစိတ်ကုသမှု ခံယူသည်တဲ့။ သူတို့က တမျိုးပါလား။ 

အခြားလူတွေကျတော့ ကလေးမလိုချင်လို့ သားကြောဖြတ်သည်။ သူတို့ကျတော့ ကလေးလိုချင်လို့တဲ့ ...ပြီးတော့ ဂေါ်လီသွင်းသည်ဆိုလား ဘာလား၊ ဒါကိုတော့ နန်းမူနားမလည်။ နေပါအုံးသူကတော့ ခွဲစိတ်ကုသပြီးသွားလို့ခလေးရနိုင်ပါပြီတဲ့ သူ့မိန်းမကျတော့ ဘယ်လိုကုဦးမလဲ ...နန်းမူစဉ်းစားရခက်နေစဉ်၊ ချပ်အောက်တွင်ရေးထားသော သူနာပြုဆောင်ရွက်ရန်ညွှန်ကြားလွှာကို ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

ဟိုမုန်းအားတိုးဆေး တစ်နေ့တစ်လုံး ထိုးပေးရန်။ ယောက်ျားလိင်တန် ခွဲစိတ်ကုသထားသော အနာ မကျက်မချင်း ဆေးကြော၍ဆေးထည့်ပေးရန် ...အို ... ဟု နန်းမူစိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ အားပါးပါး မလွယ်ပါလား။

နန်းမူလို အပျိုစင်လေးက ယောက်ျားတစ်ယောက်၏လီးကို နေ့စဉ်ကိုင်တွယ်နေရပေလိမ့်မည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် လူနာစမ်းသပ်ခန်းထဲတွင် ဂျပန်ကလေးတစ်ယောက်နှင့်စကားပြောလျက်ရှိသည်။ဂျပန်မလေးက အတော့ကိုလှသည် ဗမာစကားကို ကောင်းကောင်းမပြောတတ်။ 

ဂျပန်ဆံတောက်နှင့် အဝါနုရောင် ဖဲသားမီနီစကပ်ကလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် ကော်ပတ်ရုပ်ကလေးတစ်ခုလို သူမ၏ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ စကပ်မှာ ပေါင်လည်လောက်ထိတိုနေပေရာ ခြေတချောင်းပေါ်တချောင်းချိတ် ထိုင်ထားသဖြင့် ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးများသာကမ ပေါင်းတွင်းသား ဖွေးဖွေးလေးများကိုပါ မြင်နေရသည်။ အသားက ဖွေးဥနေသည်ရွှေအိုရောင်မွှေးညှင်းကလေးများက ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးများပေါ်တွင် လှပ၍ချစ်စရာပါ။

ဖြူနုသောခြေဖမိုးလေးများမှသည် အထက်ကိုတဖြည်းဖြည်းကြည့်လိုက်လျှင် လုံးကျစ်ဝင့်ဝါသော ပေါင်တန်ရှည်ကြီးအစုံသည် မထိရက်မကိုင်ရက်စရာ ဝင်းဝင်းဝါဝါ။ ထိုပေါင်တန်ကြီးများအထက်ပိုင်းတွင်မတော့ ပြည့်ဖြိုးစွင့်ကားသော တင်သားစိုင်တို့က တင်းကျပ်သော မီနီစကပ်အောက်တွင် ပကတိအရှိအတိုင်း။ သေးကျင်သောခါးလေး၏ အထက်ပိုင်းမှာတော့ဘလောက်အင်္ကျီ လေးအတွင်း အခုအခံမပါဘဲဝတ်ထားသော ရင်အစုံသည် လုံးကြွကာထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုပင် ရေးရေးလေးမြင်ရ၏။ အင်္ကျီ လည်ပင်းက ဟိုက်လွန်းသဖြင့် သူမ၏နို့နှစ်လုံးမှာ အသက်ရှုတချက် စကားတစ်ခွန်းထွက်လိုက်သည်နှင့်ပင် အပျော့သားအောက်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့နေသည်။

“ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် သောက်လို့ရမလား ဒေါက်တာ ... ”

“ ရပါတယ် ... စူဇီ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က သူ့လက်ထဲမှ စီးကရက်ဘူးကို ယူကာ ဂျပန်မလေး စူဇီထံကမ်းပေးလိုက်သည်။ သူမလှမ်းယူလိုက်စဉ် လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မတော်တဆထိခတ်သွား၏။ ထိုအခါမျက်ဝန်းတွေက အလိုလိုပင်ဆုံသွားရ၏။ စူဇီသည် ဆုံမိသောအကြည့်ကိုစီးကရက်ဘူးဆီ ပြန်ရွှေ့သည်။

တစ်လိပ်ကို ထုတ်ယူကာ ပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကြားမှာတပ်သည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသော မီးခြစ်လေးက အလိုက်သိစွာပင် ထောက်ကနဲမီးတောက်ကလေးပွင့်သွားသည်။စူဇီသည် ဒေါက်တာမင်းဒင်ဆီသို့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ညွတ်လိုက်ပြီး စီးကရက် မီးညှိသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အတော်ပင်နီးကပ်သွားသည်မို့ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်မူထူးခြားသောအာရုံများကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ခပ်ဟဟရှိသော အင်္ကျီ အောက်မှ ရင်ညွန့်ဝင်းဝင်းလေးများက လှပ်၍ မပေါ်တဝက်ပေါ်တဝက်ဖြင့် မြင်လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်စိတ်တွေ မူမမှန်ချင်တော့ ...

“ ကဲ... စူဇီ... ကျွန်တော့်ကိုဘာမှရှက်မနေနဲ့နော် စူဇီရဲ့မွေးလမ်းကြောင်းတွေဘာတွေကို စမ်းသပ်ကြည့်ရအောင် ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ပါလား ... ”

“ ရက်စ် ... ဒေါက်တာ ... ”

ကောင်မလေးမှာ ရဲတင်းပွင့်လင်းသူပီပီ ကုတင်ပေါ်သို့ အသာတက်လိုက်သည်။ဒေါက်တာမင်းဒင် စူဇီ၏အလှကို ရမ္မက်ဆူဝေစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေပြီး အနားကပ်လာသည်။အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူလေးပေါ်တွင် ပက်လက်အနေအထား ဒူးထောင်ထားသော ဂျပန်မလေး၏အလှကိုမြင်ရသူ ယောက်ျားသားများအဖို့ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာအတိ ...

“ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်လေ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က သတိပေးလိုက်တော့မှ မချောလေးက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်မီနီစကပ်အောက်ရှိ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သို့သော် စကပ်ကိုတော့ အပေါ်သို့မလှန်သေး၊ ကောင်မလေး ရှက်နေဟန်တူသည်။

“ ဒီလို ရှက်နေလို့ ... ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး စူဇီရဲ့ ... ကဲကဲရှက်ရင်မျက်စိပိတ်ထားနော် ကျွန်တော်ဖာသာ လှန်ကြည့်မယ် ... ”

စူဇီက အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူကို သူမ၏မျက်နှာပေါ်သို့ ဆွဲတင်၍အုပ်လိုက်၏။ဒေါက်တာမင်းဒင်လက်တွေတုန်နေသည်။ ရင်တွေက တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသည်။ စကပ်ကလေးကိုအပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်း လှန်၍ မတင်လိုက်သည်။ စူဇီပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့ထား၏။နောက်ဆုံးမှာတော့ မီနီစကပ်လေးသည် စူဇီ၏ ခါးလယ်တိုင်အောင် လန်တက်သွားပေပြီ။ ထိုအခါ ထိန်ထိန်လင်းသော လေးပေမီးချောင်းအောက်တွင် စူဇီ၏ ပေါင်သားဖွေးဖွေးနှစ်လုံးကြား ... ဝမ်းပျဉ်းသားဝင်းဝင်းအောက် ဆီးစပ်တွင် အမွှေးမဲမဲလေးများဖုံးအုပ်နေသောစောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ မပေါ်တဝက် ပေါ်တဝက်ဖြင့် ...

“ ပေါင်ကားလိုက်ပါလား စူဇီ ... ”

စူဇီဒေါက်တာ့ကို မကြည့်ရဲ ဒါပေမယ့်မျက်နှာကို အုပ်ထားသဖြင့် တော်သေးသည်။သူ့အလိုကျ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ဖြဲပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါခုန်းမို့ဖောင်းကြွလျက်ရှိသော စူဇီ၏ စောက်ပတ်ကလေးသည် ထင်းထင်းကြီးပေါ်လာတော့သည်။ ကလေးမမွေးဘူးသေးသဖြင့် အအိုတစ်ယောက်ဟု ထင်ရက်စရာမရှိ။ အပျိုစင်ကလေးတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါစပ်ကလေးလို ပကတိစေ့လျက်ပင်ရှိနေ၏။ တကယ်တော့စူဇီမှာ ဗိုလ်မှူးဒစ်စမစ်၏ ချစ်လှစွာသောဇနီးငယ်ဖြစ်ပေသည်။ အိမ်ထောင်သက်လေးနှစ်အတွင်းဗိုလ်မှူးဒစ်စမစ်ကသူမကို အကြိမ်ပေါင်းမရေမတွက်နိုင်အောင် လိုးခဲ့ဖူးပေပြီ။

ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏လှပသော စောက်ဖုတ်ကလေးကိုစေ့စေ့ကြည့်နေရင်းကတကိုယ်လုံးရာဂသွေးတွေ ဘလောင်ဆူလာ၏။ စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို အလွန်ပင်လိုးချင်လာသောစိတ်ကို မနည်းကြီးထိန်းချုပ်ထားရပေသည်

“ စူဇီ ... အထဲကို နဲနဲနှိုက်ကြည့်မယ်နော် ... ”

“ လက်အိတ်မစွပ်ဘူးလား ... ဒေါက်တာ ... ”

“ ရပါတယ် ... ကျွန်တော်မရွံတတ်ပါဘူး ”

ပြောမည့်သာပြောရသည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ ရွံဖို့နေနေသာသာ ပါးစပ်ဖြင့်ကုန်းစုပ်ချင်စရာ ကောင်းလောက်အောင် လှပနေ၏။ အမွှေးမဲမဲလေးများက စောက်ပတ်နုတ်ခမ်းနှင့် ဆီးစပ်တွင် တောထနေကြသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို လက်တဖက်ဖြင့်ကိုင်လိုက်၏။

စူဇီအနည်းငယ်တွန့်သွားသည်။ သူ့ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးမှာလည်း နူးညံ့သောမဓါတ်၏ အထိအတွေ့ကြောင့် တင်းမာထောင်ကြွလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ရင်တွေခုန်နေသည်။ စူဇီ၏ပေါင်လေး ပိုမိုကားလာသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စောက်ပတ်ကလေးကို အသာအယာပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ထောက်၍ဖြဲကာဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

စောက်ပတ်အမြှောင်းလေးက ပြဲဟသွားပြီး အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများပင်ပေါ်လာပေပြီ။ အကွဲဝထိပ်တွင် စူဇီ၏စောက်စိချွန်ချွန်လေးမှာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ကိုင်တွယ်မှုကြောင့်တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တင်းမာလာပေသည်။ မဆီမဆိုင် စောက်စိလေးကို သူ့လက်ချောင်းများဖြင့်ထိကိုင်ကြည့်မိသည်။ စူဇီလေးခမျာ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရှာသည်။ နောက်ပြီး စောက်ပတ်တစ်ခုလုံးကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်၍ ညင်သာစွာပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးကော့လာ၏။

“ အို ... အို ... အဟင်း ... ဟင်း ... ဒေါက်တာရယ် ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ နှိုက်မကြည့်သေးပါ။ အပေါ်ယံတွင်သာကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေခြင်းသာဖြစ်ပါ၏။ စူဇီမှာ တဟင်းဟင်း တအင့်အင့်ငြီးငြူသံထွက်လာကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲကားလျက် ဖင်ကြီးကို မွေ့ယာပေါ်မှ မြောက်ကြွသွားအောင် ကော့လာသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ... ထိုနည်းတူ စူဇီမှာလည်းစိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မှန်းမသိ၊ စောက်ပတ်အတွင်းမှ ကလိကလိဖြစ်လာတော့သည်။

“ စူဇီ ... ” “ ရှင် ... ဒေါက်တာ ... ”

“ စူဇီက ကျန်းမာရေးသိပ်ကောင်းတာပဲနော် ... သားအိမ်လမ်းကြောင်းတွေဘာတွေလဲအားလုံးကောင်းပါတယ် ... ဒါနဲ့များ ဘာလို့ ကလေးမရနိုင်ပါလိမ့် ... ”

“ ဂျပန်မှာဆေးစစ်ကြည့်တော့ ကျွန်မရဲ့မျိုးဥပြွန်ပျက်စီးသွားလို့ မရနိုင်တာတဲ့ ... ”

“ အို ... ဘာကြောင့်များပါလိမ့် ... ”

“ ကျွန်မယောက်ျားရဲ့ ဟာကြီးက ... အို ရှက်မနေတော့ပါဘူး ဒေါက်တာရယ် ... အဲ သူ့လီးကြီးက ရှည်လွန်းတော့ ကျွန်မကို စက်ယှက်တဲ့အခါ သားအိမ်ထဲကိုရောက်သွားပြီး မျိုးဥပြွန်ပျက်စီးသွားတယ်လို့ ပြောပါတယ် ဒေါက်တာ ... ”

“ ဟာ ... ဒီလောက်တောင်ပဲလား ... ”

“ ဟုတ်ပါတယ် ဒေါက်တာ ... သူ့လီးကြီးက အလျား ၈လက်မတောင်ရှိတယ်၊ သူကကျွန်မကိုလုပ်ရင် ဘယ်တော့မှ ညှာညှာတာတာ မလုပ်ပါဘူးရှင် ... ကျွန်မဟာလေးတောင် ကွဲပြဲသွားခဲ့ဖူးပါတယ် ... ”

“ ဒါပေမယ့် စူဇီ့အဖုတ်လေးက ကွဲထားတယ်လို့ မထင်ရဘူးနော် ... ”

“ ဟိုမှာ ဆေးပြန်ကုထားပါတယ် ... အခုတော့ သူနဲ့ကျွန်မ မစက်ယှက်တာကြာပါပြီ ”

“ ဒါနဲ့များစူဇီရယ် ဘာကြောင့်များဒါလောက်တောင်ကလေးလိုချင်ရတာလဲဟင်... ”

“ အို ဒေါက်တာရယ် ... ဒါကတော့ သူ့ကို ချစ်တာကိုးရှင့် ... ”

စူဇီသည် စကားပြောရင်း ရှက်ဟန်မတူတော့၊ သူ၏မျက်နှာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင် ပြန်ကြည့်နေလေသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကိုင်တွယ်ထားရာမှမလွှတ်သေးပဲ ကုတင်ပေါ်တွင်ပက်လက်ကားယားလေးဖြစ်နေသောဂျပန်မလေးစူဇီ၏ခန္ဓာကိုယ်လှလှလေးကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်နေမိသည်။

“ ယောက်ျားနဲ့ မစက်ယှက်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကလေးရမှာလည်း စူဇီရဲ့ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ့ကို အကဲစမ်းသလိုမေးလိုက်၏။

“ ဒါတော့ ဒေါက်တာရယ်... မစပ်ယှက်ဘဲ ကလေးရနိုင်တဲ့နည်းတွေ ရှိတယ်ဆို... ”

“ ရှိတော့ ရှိတာပေါ့လေ... ဒါပေမယ့် နဲနဲပါးပါးတော့ ဆက်ဆံကြည့်ရလိမ့်မယ်... ”

“ ကျွန်မ သူနဲ့ ဆက်ဆံရမှာတော့ ခပ်လန့်လန့်ပဲဒေါက်တာ ... အင်း ဒါပေမယ့် ကလေးရမယ်ဆိုရင်တော့ ကွဲချင်ကွဲသွားပါစေ ကျွန်မခံပါ့မယ် ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေပြန်သည်။

“ စူဇီ့စောက်ဖုတ်ကလေးက သိပ်လှတာပဲကွာ ... ”

“ အို ဒေါက်တာကလဲ ... ”

အအိုဆိုပေမယ့် စူဇီ ရှက်တော့ရှက်တတ်သား၊ မလွှဲမရှောင်သာလို့သာ ခံနေရသည်၊ဒေါက်တာမင်းဒင်၏အကိုင်အတွယ်ကြောင့် သူမစိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာတာတော့ အမှန်ပင်။

“ ဒီလိုလုပ်ပါလား ... စူဇီ ... ” “ ဘယ်လိုလဲဟင် ... ”

“ စူဇီ့ကို ကလေးရနိုင် မရနိုင် ကျွန်တော်အရင်လုပ်ကြည့်မယ်လေ ... ”

မထူးတော့ပြီမို့ ဒေါက်တာမင်းဒင် ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်မနေတော့ဘဲ၊ ဒဲ့ဒိုးကြီးပြောချလိုက်သည်။ စူဇီကလည်း နဂိုကတည်းက လက်ခံချင်နေပေမယ့် အနည်းငယ်တော့မူလိုက်မိသည်။

“ ဟင့်အင်း ဒေါက်တာရယ် ... သူသိသွားရင် ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲ ... ”

“ သူမသိစေရပါဘူး ... စူဇီသာပြန်မပြောနဲ့လေ ... ”

“ စူဇီက ဘာလို့ပြန်ပြောရမှာလဲ ဒေါက်တာရယ် ... ”

“ ကဲ ... ဒါဖြင့် စူဇီ ... ” “ ရှင် ... ” “ စူဇီ့ကို ကျွန်တော်လိုးရမလားဟင် ... ”

“ ဒေါက်တာဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောရဘူးနော် ... ”

“ စိတ်ချပါ စူဇီရယ် ... ”

လူနာစမ်းသပ်ခန်းတံခါးမကြီးမှာ အတွင်းမှ ဂလန့်ထိုးပိတ်ထားသဖြင့် အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသော နန်းမူ၏စိတ်ထဲတွင် သံသယလေးဝင်လာသည်။ ဒီတံခါးပိတ်မထားတာကြာပြီ၊အထဲမှာ အရေးတကြီးလူနာများရှိနေလို့လား၊ အို ကိုယ်နှင့်မဆိုင်ပါဘူးလေ ...နန်းမူအတွေးကလေးဖြတ်လိုက်ရင်း ဆရာမများနားနေခန်းနှင့် ကပ်လျက်ရှိသောရေအိမ်အတွင်းသို့ဝင်ခဲ့သည်။ ရေအိမ်မှာ လူနာစမ်းသပ်ခန်းနှင့် နံရံသာခြားပြီး အပေါ်ရှိလေဝင်ပေါက်မှချောင်းကြည့်လျှင် စမ်းသပ်ခန်းအတွင်းသို့မြင်နိုင်ပေသည်။ နန်းမူရေအိမ်ထဲဝင်၍ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေစဉ် စမ်းသပ်ခန်းတွင်းမှ တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် စကားပြောသံများကိုကြားလိုက်ရသည်။ 

ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် မိန်းမတစ်ယောက်၏ အင်္ဂလိပ်လိုပြောနေကြခြင်းကို မပီမသကြားနေရ၏။ နန်းမူစိတ်ထဲမှာ စပ်စုချင်စိတ်က တားမနိုင် ဆီးမရဖြစ်လာ၏။ထို့ကြောင့် နန်းမူသည် ရေအိမ်တံခါးကို အတွင်းမှ ပိတ်ထားလိုက်ပြီး လက်ဆေးကြွေဇလုံမှတဆင့် အပေါ်သို့တက်ကာ စမ်းသပ်ခန်းတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်။ဟင် ... ဒေါက်တာမင်းဒင်ပါလား ... ကုတင်ပေါ်မှာလည်း ဂျပန်မလေးလားတရုတ်မလေးလားမသိ လှလိုက်တာ နန်းမူအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ သူတို့ တိုးတိုးပြောနေတာကိုလည်း ရေအိမ်တွင်းမှ အတိုင်းသာကြားနေရပေတော့သည်။

“ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ပါလား ... စူဇီ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ့နားကပ်ပြီး ပြောလိုက်၏။ ပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်လည်းဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချလိုက်လေ၏။အားပါးပါး ကြီးလိုက်တာရှင် မနဲမနောပါပဲ ... သူ့လီးကြီးက ကိုးဆယ်ဒီဂရီထောင်မတ်လျက် တရမ်းရမ်းဖြင့်ပေါ်ထွက်လာသည်။ စူဇီတော့ ဘယ်လိုနေမည်ဟုမပြောတတ်ချောင်းကြည့်နေသော နန်းမူကတော့ ဖင်ကျောတွန့်သွားလောက်အောင် ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသွားရ၏။

ကြည့်စမ်းပါအုံး ကော့ထောင်နေလိုက်တာ၊ ထိပ်ကြီးကလည်း နီရဲ ပြဲလန်ပြီး ပန်းသီးကြီးတမျှထင်ရသည်။ တင်းပြောင်ပြီး ပြူးပြဲနေသော ဒစ်ကြီးက နန်းမူကို အသဲငလျင်လှုပ်သွားစေသည်။စူဇီသည်လည်းသူမ၏အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်လေသည်။ ခုတော့ စူဇီသည်မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကိုယ်လုံးတီးလေးဖြစ်သွားရချေပြီ။ အရှေ့တိုင်း၏အလှတို့ဖြင့်ပြည့်စုံလှသော စူဇီ၏ကိုယ်လုံးလေးသည် တပ်မက်ဖွယ်ရာအတိဖြင့် ဒေါက်တာမင်းဒင်ကို ဖိတ်ခေါ်နေပေသည်။

ဒေါက်တာမင်းဒင်က အင်္ကျီမချွတ်သေးပေမယ့် အောက်ပိုင်းကတော့ဗလာနတ္ထိ။ စူဇီကသူ၏ထောင်မတ်နေသောလီးကြီးကို သူမ၏ ဖြူနုသောလက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့်အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ လီးကြီး၏ သွေးတိုးနှုန်းက စူဇီ၏လက်ဖဝါးနုနုလေးတွင်တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် ခံစားသိရှိနေရ၏။

“ သူ့လီးကြီးကလည်း ... ကြီးတာပါပဲ နော် ... ”

“ စူဇီ့ကို လုပ်ရန် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါနော် ... ”

“ မနာစေရပါဘူး စူဇီ ... ကျွန်တော်မကြမ်းပါဘူး ...

ဒေါက်တာမင်းဒင်က ကုတင်ပေါ်တွင် ကိုယ်တုံးလုံးလေးထိုင်နေသော စူဇီ၏ ခါးလေးကို ကုတင်အောက်မှ မတ်တတ်ရပ်ရင်း ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။စူဇီသည် လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လျက် ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့လည်ဂုတ်ကြီးကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေးကို မော့မော့လေးလုပ်ကာနှုတ်ခမ်းနုနုလေးနှစ်မွှာက သူ့အနမ်းကို ငံ့လင့်ကြိူဆိုနေပေသည်။ နီရဲစိုစွတ်သောနှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက တဆတ်ဆတ် တုန်နေတော့၏။

သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ပါးစပ်ကြီးဖြင့် ငုံခဲလျက် ခမ်းကြမ်းကြမ်းလေး ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ချိန်မှာတော့ စူဇီ၏မျက်တောင်ကော့ကြီးများ စဉ်းကျသွားပြီး တဟင့်ဟင့်ဖြင့် လူးလွန့်သွားရှာသည်။ စူဇီအသဲတွေ အူတွေဆွဲထုတ်ခံရသလို သူ့အနမ်းတွင် မိန်းမူးသားရပါသည်။ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ပို၍ ခပ်တင်းတင်းဖြစ်ညှစ်ထားလိုက်မိတော့၏။ဒေါက်တာမင်းဒင်၏လက်ဝါးကြီးတစ်ဖက်က စူဇီ၏ နို့အုံအိအိလေးပေါ်သို့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အသာအယာဆုပ်နယ်ပေး၏။ စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးမှာ အအိုသာဆိုရသည်။ ပျော့အိတွဲကျခြင်းမရှိဘဲ ချွန်ချွန်လုံးလုံးလေးဖြင့်တုန်တုန်ဖြစ်နေသည်။ ဖြူနုသောနို့အုံလေးများ၏ ထိပ်တွင်နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းအဖုလေးတွေက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လက်၌ဆူကြွလာသည်။

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများကို သူ့လက်ချောင်းများဖြင့်ဆွဲယူဆော့ကစားနေလိုက်သည်။ချောမွေ့လှပသောမျက်နှာလေးကို နေရာမလပ် နမ်းရှုပ်သည်။ နဖူး၊ ပါးပြင်၊ ပြီးတော့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ ... နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းလိုက်သည့်အခါတွင်စူဇီကော့တက်သွား၏။ ပါးစပ်ခြင်းတွေ့၍ အတွင်းတွင် လျှာခြင်းပါကလိနေပြန်သည်။

အချိန်တော်ကြာစုပ်နမ်းပြီးမှ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ပါးစပ်သည် စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးပေါ်သို့ရောက်ရှိသွား၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးစို့သည်။နို့သီးခေါင်းလေးများကို သွားဖြင့် မနာ့တနာကိုက်၍ ပါးစပ်အတွင်းစုပ်ယူပြီး လျှာဖြင့်ထိုးမွှေကလိသည်။ စူဇီက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ဆံပင်များကိုဆုပ်ဆွဲယူ၍ ရင်ဘတ်ကလေးကိုကော့ကော့ပေး၏။

သူ့နှာခေါင်းတွေ ပါးစပ်တွေက စူဇီ၏အပေါ်ပိုင်းမှ အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာသည်။ ဝမ်းဗိုက်သားဖွေးဖွေးကိုလည်း မလွတ်တမ်းနမ်း၏။ ထိုအခါတွင်မတော့ စူဇီက ကုတငပေါ်သို့ အသာပြန်၍ ပက်လက်လှဲပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က ကုတင်အောက်တွင်မတ်တတ်ရပ်ကာ စူဇီ၏ဆီးခုံမို့မို့ကို နမ်း၏။ ပြီးတော့ ဆီးစပ်အောက်အမွှေးမဲမဲများ ဖုံးအုပ်နေသော စောက်ဖုတ်ကလေးကို နမ်း၏။

စူဇီ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ကားလိုက်ပြီး ကော့ပေးမိ၏။ ခဏအကြာတွင်ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏ပေါင်နှလုံးကြားသို့ခေါင်းဝင်ကာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကိုလျှာဖြင့် လျက်တော့၏။ စောစောကထဲက ဖီလင်ဝင်အောင်နမ်းထားခြင်းခံရသဖြင့် စူဇီ၏စောက်ပတ်ကလေးအတွင်းမှ တဏှာရှေ့ပြေးအကျိရည်လေးများက စိုစွတ်ထွက်ပေါ်လာသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်က သူမ၏စောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့် လျက်သောအခါ အသဲကလီစာထဲကပါဗြောင်းဆံအောင် ခံချင်စိတ်တွေဖြစ်လာသည်။

သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးက စူဇီ၏စောက်ပတ်အကွဲလေးတလျှောက် အထက်အောက်အပြန်အလှန် လျက်ပေး လျက်ရှိသည်။ စောက်စိလေးကို လျှာဖြင့် ဖိထိုးကလိ၏။

“ အို ... အို ... အင်း ... ဒေါက်တာရယ် ... ဘယ်လိုများလုပ်နေတာလဲကွယ် ... စူဇီမနေတတ်တော့ဘူး ... ”

“ ခဏလေးပါစူဇီ ... စူဇီ့စောက်ပတ်ကလေးက လျက်လို့ သိပ်အရသာရှိတာပဲ ... ”

စူဇီက တအင်းအင်းငြီးငြူရင်း ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ခေါင်းကို ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့်အတင်းခွညှပ်ထားမိသည်။စူဇီသည် နှုတ်ခမ်းလှလှလေးများကို လျှာဖြင့်လျက်နေမိသည်။ အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်နေသည်။ မောဖေါက်လာသလို လှိုက်၍လှိုက်၍မောနေသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ခေါင်းကို လက်ဖြင့်စုံကိုင်လျက် ပေါင်တံရှည်ရှည်လေးများကို မြင်းထိုင်ပုံစံကော့၍ ကားထားပေး၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏စောက်ပတ်ကလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ယူပြီး သွားဖြင့်မနာ့တနာ ဖိကိုက်ပေးပြန်သည်။ စူဇီ တွန့်သွားရ၏။ စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လျှာကြီးကိုထိုးသွင်း၍ မွှေနှောက်ကလိပြန်သောအခါ စူဇီမှာ အသဲတွေအူတွေပါ ပြုတ်ထွက်သွားတော့မတတ် တွန့်လိမ်ကော့ပြန်လာသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့လိုက်ကားလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးနတ်ပူးသလို တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

အပြင်ဖက်မှချောင်းကြည့်နေမိသော ဆရာမလေးနန်းမူမှာလည်း သူမ၏စောက်ပတ်အတွင်းမှ မရိုးမရွဖြင့် တကိုယ်လုံး ကာမရာဂသွေးများလှည့်ပတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ စူဇီ ကော့သွားတိုင်း နန်းမူလည်းယောင်ရမ်း၍ ကော့သွားမိ၏။ သူမ၏မျက်နှာကလေးမှာလည်း စူဇီနည်းတူ ရှုံ့လိုက်မဲ့လိုက်ဖြင့် ယောင်ရမ်းပြီးသူမ၏စောက်ပတ်ကလေးကို ထမီပေါ်မှအုပ်ကိုင်၍ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ နန်းမူရင်ထဲမှာ ကတုန်ကရီကြီးဖြစ်နေရပါသည်။ စူဇီနေရာတွင် သူမသာ ဝင်၍ခံချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ စူဇီ၏စောက်ပတ်တွင် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏တံတွေးများစိုစွတ်နေသလို ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ပါးစပ်တွင်းလည်း စောက်ပတ်အရည်များပေကျံကုန်သည်။

“ တော်ပြီ ဒေါက်တာရယ် ... လိုးချင်လဲလိုးပါတော့ စူဇီအရမ်းမနေနိုင်တော့လို့ပါ ”

ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ ဖွင့်ဟတောင်းဆိုလာတော့မှ ဒေါက်တာမင်းဒင်ကုတင်ပေါ်သို့တတ်လိုက်သည်။ စူဇီ ပက်လက်အနေအထားမှ ပေါင်တန်ရှည်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပေး၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ ပေါင်းကြားတွင် ဒူးထောက်လျက်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။သူ၏ကြီးမား တုတ်ခိုင်လှသော လီးကြီးမှာလည်း သိသိသာသာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲတုန်နေ၏။ ငေါက်ကနဲငေါက်ကနဲ မာန်ဖီနေပြီး ကော့တင်းထောင်မတ်လျက် ဒစ်ကြီးပြူးပြဲကာစူဇီ၏ စောက်ပတ်အဝတွင် ပါးပျဉ်းထောင်နေတာကို နန်းမူ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရပေသည်။

စောက်ပတ်ကလေးမှာ အရည်ရွှဲ၍ ပွင့်အာနေသဖြင့် အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများကိုပင် မြင်နေရသည်။ မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်ကလေးက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကိုမြူခေါ်နေသည်။ ခလယ်ကွဲကြောင်းလေးထိပ်ရှိ စောက်စိကလေးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တင်းမာလာပေသည်။

ဒစ်ဖျားကြီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းဝတွင် အသာတေ့၍ ထိုးမသွင်းသေးပဲ အထက်အောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်၏။ ဒစ်ကြီးက စောက်စိလေးကို သွား၍သွား၍ ခလုတ်တိုက်သောအခါ စူဇီမှာ ဖင်ဖွေဖွေးကြီးများကို အိပ်ယာပေါ်မှ မြောက်ြ<ွကသွားအောင် ကော့ပေးမိရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားထား၏။

“ လိုး ... လိုးပါတော့ ဒေါက်တာရယ် ... ဒေါက်တာလီးကြီးကို စူဇီ့စောက်ပတ်လေးထဲ ထည့်လိုက်ပါတော့ ... စူဇီ ခံချင်လှပြီ ... ”

ဤသို့အဓိပ္ပါယ်မျိုးရှိသော ဂျပန်စကားကို ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ မပီမသ ငြီးငြူလာသည်။လိုးသည့်နေရာတွင်ကျွမ်းကျင်လှသည့်ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း မဆိုင်းမတွပင် စူဇီ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ပါးစပ်ချင်းတေ့၍ ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်၍ လီးကြီးကိုတဖြည်းဖြည်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ လီးကြီးက တဖြစ်ဖြစ်အသံများနှင့်အတူစောက်ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်နေတော့၏။

ဒေါက်တာမင်းဒင်အဖို့ ဂျပန်မလေးကို လိုးရသည်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် အရသာရှိလှသည်။စူဇီမှာလည်း ကြီးထွားရှည်လျားလှသော လီးကြီးက စောက်ပတ်အတွင်းသို့ မဆန့်မပြဲဝင်လာသဖြင့် နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းတချိန်ထဲမှာပင် စည်းစိမ်နှစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် တကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးနေတော့သည်။

ကားထားပေးသော ပေါင်နှစ်လုံးကိုပြန်စေ့ကာ မိမိရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသော စူဇီ့အား ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် လျှော့မပေးပဲ တဖြေးဖြေးချင်း ညှောင့်သွင်းနေ၏။ စူဇီမှာလည်းမျက်နှာကလေးရှုံ့မဲ့လျက် တအင်းအင်းလေသံဖြင့်ငြီးငြူရင်း ကြိတ်မှိတ်ခံနေရသည်။

“ အောင်မလေး ... ဒေါက်တာရယ် နာလိုက်တာ ... ကျွတ် ကျွတ် အ အ ... ”

စူဇီ တိုးတိုးလေး ငြီးတွားနေမိသည်။

“ မနာပါဘူးစူဇီရဲ့ ... ကောင်းတာများ ... ”

“ ဟင့် အင်း ဒေါက်တာ ... နာတယ် ... ရှီး အား ... ”

“ ဝင်စမို့ပါ စူဇီရယ် ... ခဏလေး ... ခဏလေး ... ”

“ အို ဒေါက်တာ ... ဖြေးဖြေး ... အား ... အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ”

“ စူဇီကလည်းကွာ ... ဒါလေးများ ... ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ... ”

“ စူဇီမခံရတာကြာပြီ ဒေါက်တာရဲ့ ... ဒါကြောင့်မို့ သိပ်မခံနိုင်တာ ... ဖြေးဖြေးလုပ်နော် ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က ချော့မော့၍ မှန်မှန်ဆောင့်၏။ စူဇီက အံကလေးကြိတ်ပြီးလီးကြီး၏ဒဏ်ကို ခံနေရသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် အောက်ပိုင်းတွင် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်လေးကို တချက်ချင်းမှန်မှန်လိုးနေသလို ပေါ်ပိုင်းမှ ဖေါင်းမို့အိစက်သော နို့နှစ်လုံးကို တလုံးစီစို့ပေးနေ၏။

စူဇီသည် မဆန့်မပြဲဝင်လာသော ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကြောင့် နာကျင်နေသော်လည်း ကာမဆန္ဒအလွန်ပြင်းထန်နေပါပြီ။ သူမ၏ကာမစိတ်များထကြွနေပြီး မျက်လုံးကိုစုံမှတ်ထားကာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ဖက်ထားသော လက်ချောင်းလေးများက ရွေ့လျားပွတ်သပ် ကုတ်ခြစ်တွယ်ကပ်နေကြ၏။ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်များကလည်း တတောက်တောက် ယိုးစီးလာကြ၏။

လီးကြီးဝင်ထွက်သည့်အခါများတွင် စောက်ခေါင်းဝ လိုဏ်ဂူထဲမှ စိုစွတ်ထွက်ပေါ်လာသော အရည်များကြောင့် တဖွတ်ဖွတ် အသံမြည်နေပေသည်။ တချက်တွင် အရှိန်ဖြင့်တအားပြစ်ဆောင့်လိုက်ရာ ဒုတ် ဒုတ် ဟူသောအသံနှင့် လီးကြီးက အဆုံးတိုင်ဝင်လာရာဒစ်ကြီးက သားအိမ်ဝကို ဆောင့်မိ၏။ ထိုအခါ စူဇီမှာ အားကနဲ အော်ပြီးကော့တက်သွား၏။သံကုတင်လေးက ဆောင့်လိုးလိုက်သည့်အရှိန်ကြောင့်တကျွီကျွီရမ်းခါလျက် စူဇီ့ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း သွက်သွက်ခါ တုန်သွားပေသည်။

စောက်ပတ်ကလေးမှာကျဉ်းသလောက် လီးကြီးက ကြီးလွန်းလှသဖြင့် အဆုံးထိဝင်သွားသောအခါ စောက်အုံကလေးတခုလုံး ပြည့်ကျပ်တင်းစို့နေလေသည်။ လီးကြီးအဆုံးထိဝင်သွားသောအခါမျိုးတွင် စောက်အုံကလေးက ခွက်လျက်ချိုင့်ဝင်သွားပြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်သည့်အခါများတွင် ခုန်းကြွ၍ဖေါင်းတက်လာသည်။ လီးကြီးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် စောက်ပတ်ကလေးက ခုန်းလိုက်ခွက်လိုက် ဒါကိုမြင်နေရသော နန်းမူမှာလည်း စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့လောက်အောင်ဖြစ်လာသည်။ ထဘီလေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်ပြီး သူမ၏စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လက်ချောင်လေးများဖြင့် တစွပ်စွပ်ထိုးနှိုက်နေမိတော့သည်။

အောက်မှဖြဲကားကော့မြှောက်၍ခံနေရသော စူဇီမှာ ခံရင်း ခံရင်း ကောင်းသထက်ကောင်းလာကာ စောစောကနာကျင်မှုဝေဒနာလေးများပျောက်ဆုံးသွားရပြီး ကာမအရသာအရှိန်အလေးများက တရှိန်ရှန်တက်လာတော့၏။

“ အို ... အို ... ဆောင့်ပါ ဒေါက်တာရယ် ... အရမ်း ကောင်းလာပြီကွယ် ... ”

“ စူဇီခံနိုင်လာပြီ မဟုတ်လားဟင် ... ”

“ ဟုတ်ကဲ့ဒေါက်တာ... ဆောင့်ပါ.. ဆောင့်ပါ... ကောင်းလိုက်တာဒေါက်တာရယ် ”

“ အား ... ရှီး ... ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ... ”

“ ဖွပ် ... စွပ် ... ဖတ် ... ဖတ် ... ”

“ အား ... အား ... ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး ဒေါက်တာရယ် ... ”

“ ခပ်နာနာလေး ဆောင့်စမ်းပါ ... စူဇီ ခံလို့ အရမ်းကောင်းလာပြီ ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲ၍ အဆက်မပြတ် ဆောင့်၍ဆောင့်၍ လိုး၏။ လီးကြီးûမပ်ဝင်သွားတိုင်း၊ ဥကြီးနှစ်လုံးက စူဇီ၏ ဖင်ကားကားကြီးနှစ်ခြမ်းကြား စအိုဝလေးကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်၏။ အရည်များရွှဲအိုင်နေသဖြင့် သူမ၏ပေါင်ခြံနှင့်ဆီးခုံပါမကျန် စင်ထွက်ကုန်၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏အမွှေးများနှင့် ¤င်း၏လဥကြီးတွင်လည်းသူမ၏ စောက်ရည်များဖြင့် စိုရွှဲလျက်ရှိတော့သည်။

စမ်းသပ်ခန်းအတွင်းမှ ဂျပန်မလေးစူဇီ ကော့ပြန်လန်နေသလို ရေအိမ်တွင်းမှ နန်းမူလည်း သူတို့လိုးနေကြသည်ကိုကြည့်ပြီး တစ်ယောက်ထဲတွန့်လိမ်လျက်ရှိပါတော့သည်။ အော်ဒါမျိုးကို တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် သူနာပြုဆရာမလေးနန်းမူသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်သွေးသားဆူဖြိုးသည့်အရွယ်မို့ တစ်ယောက်ထဲ မာစတာဗေးရှင်းလုပ်နေမိသည်တကား ...အောက်မှခံနေသော စူဇီလည်းအရသာတွေ့နေပြီ ဖြစ်ရာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပေါင်တံသွယ်သွယ်နှစ်ချောင်းကို ရင်ဘတ်နှင့် ကတ်အောင် အစွမ်းကုန်ဖြဲကားထားပေးပြီး ဖင်ကြီးကိုပါမြောက်ကြွ၍ ကော့ထိုးပေးနေသည်။ 

အရှိန်ကလေးရလာပြီဖြစ်သော ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံခဲစုပ်ယူကာ သူ့ဖင်ကို မြှောက်လိုက်ကြွလိုက်ဖြင့် အရှိန်ပြင်းစွာ ဆောင့်ထည့်နေတော့သည်။သူ၏လက်ကြီးနှစ်ဖက်ကလည်း စူဇီ၏ခန္ဓာကိုယ်လှလှလေးပေါ်တွင် အငြိမ်မနေနိုင်အောင်လှုပ်ရှားနေကြသည်။ တကိုယ်လုံးကိုဖြစ်ညှစ်ပွတ်သပ်နေသည်။ နို့နှစ်လုံးကိုညှစ်လိုက် ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ဖြင့် လုပ်ရင်း စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးကြီးကိုဆုံထောင်းသလို ထောင်းထည့်နေလေသည်။

“ အား ... ဟင့် ... ဟင့် ... ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်ပါဒေါက်တာ ... မြန်မြန် ...မြန်မြန်လေး ... ကျွန်မ ... ကျွန်မ ... ပြီးတော့မယ် ... မရပ်လိုက်ပါနဲ့ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူ၏ပုခုံးပေါ်သို့ တဖက်တချက်တင်လိုက်ပြီး ကော့ထောင်ထားသော ဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားရှိ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကိုအဆုံးတိုင်ပင် အားရပါးရဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်၏။ စူဇီမှာ ပြီးကာနီးဖြစ်သဖြင့် အားမလိုအားမရဖြစ်လာကာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ခါးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အတင်းဆွဲဖက်ကာပေါင်နှစ်ချောင်းကို အတင်းဖြဲပေးထားသည်။ 

ဖင်ကြီးကိုပါ ကော့မြှောက်၍ စကောဝိုင်းသလိုလုပ်ပေးလိုက် ဘယ်ညာယိမ်းပေးလိုက်ဖြင့် သူ၏ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ လိုက်လုပ်ပေးနေရာဒေါက်တာမင်းဒင်အဖို့ အထူးဇိမ်တွေ့နေ၏။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပခုံးပေါ်သို့ချိတ်တင်၍ ခါးလေးကိုဟိုဘက်သည်ဘက်လိမ့်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါစူဇီ၏ ဖင်တခြမ်းမှာ အပေါ်သို့မြောက်တက်သွားပြီး နောက်တချမ်းကအောက်ဖက်သို့နိမ့်သွားသည်။ 

ဤသို့ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကို စွတ်ငုံထားသော စောက်ပတ်အတွင်းရှိ နှုတ်ခမ်းသားလေးများက ဝက်အူရစ်စပလိန်ကို အပြန်အလှန်လှည့်ပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်နေပြီး အတွင်းမှလည်း ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြင့် ညှစ်၍ညှစ်၍ပေးသည်။ စူဇီ အတော်အပေးကောင်းသည်။ စူဇီ၏ အခံကောင်းမှုကြောင့် ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း သုတ်လွှက်ချင်လာပြီ။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေးမပြီးသေးသဖြင့် အသာအောင့်၍သုတ်ကိုထိန်းရင်း ဆက်ဆောင့်နေသည်။

ရေအိမ်အတွင်းမှနန်းမူသည်လည်း စူဇီအလိုးခံပုံကိုသဘောကျရင်း သူမ၏စောက်ဖုတ်ကလေးထဲသို့လက်နှိုက်ကာ စူဇီလုပ်သလို ကော့လိုက် ကားမြှောက်လိုက် လုပ်နေတော့သည်။

“ အိုး ... လိုးစမ်းပါရှင်... နန်းမူကို နာနာလေး ဖိလိုးပေးစမ်းပါ ... ”

တစ်ယောက်တည်း ပါးစပ်မှလည်း ယောင်ယမ်း၍ အသံအစ်အစ်ကလေးဖြင့် ပြောနေမိသည်။ နန်းမူလည်း အရမ်းခံချင်နေသည်။ ခံချင်စိတ်တွေတအားဖြစ်နေမိပြီ။ စူဇီခံတာကို သိပ်အားကျနေမိသည်။နန်းမူတစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရေအိမ်အတွင်းမှာ ဖီလင်တွေတက်ပြီး မာစတာဗေးရှင်းခေါ် တစ်ကိုယ်ရေ အာသာဆန္ဒ ဖြေဖျောက်နေ၏။ ပါးစပ်မှလည်းတအင်းအင်း ညီးငြူမိ၏။ဒေါက်တာမင်းဒင် တစ်ယောက်မှာလည်း ဂျပန်မလေးစူဇီကို လိုးရင်းလိုးရင်းကောင်းသထက် ကောင်းလာကာ ကောင်မလေး၏ မို့ဖောင်းသောနို့အုံဖွေးဖွေးနှစ်လုံးကိုလက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဘယ်ညာဆုတ်ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းကပ်ကာ တပြွတ်ပြွတ်စုတ်ရင်းဆောင့်ပြီးရင်း ဆောင့်ထည့်နေတော့သည်။

ခဏအကြာ စူဇီသည်လည်း အရသာထူးကိုတွေ့၍ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းထဲမှဒေါက်တာ၏ လချောင်းပွပွကြီးကို ပွစိပွစိဖြင့် ညှစ်ပေးရင်း အရည်များရွှဲဆိုထွက်လာကာအပြင်သို့ တဖွှီးဖွှီး ပန်းထွက်၍ ကာမအရသာ၏ အထွတ်အထိပ်ပန်းတိုင်သို့ တက်လှမ်းရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။

စူဇီ၏ အကြောအချဉ်များ ဆုတ်ဆိုင်းသွားမတတ် ဖြိုးဖြိုးဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်လို့သွားရကာခြေချောင်းလက်ချောင်းကလေးများပင် တုတ်ကွေးသွားမတတ် အရသာကို အစွမ်းကုန်ခံစား ရရှိလိုက်ရပြီး တစ်ချီပြီးသွားလေသည်။အပေါ်မှ လိုးဆောင့်ထည့်သွင်းနေရသော ဒေါက်တာမင်းဒင်သည်လည်း တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရပြီး လီးအရင်းမှ တဆစ်ဆစ်ကကျင်တက်လာ၍ တစ်ကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလိုဆန့်ငင်ဆန့်ငင် ဖြစ်သွားကာ စူဇီ၏စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးကြီးကိုအရင်းသို့ထိုးသွင်း၍ဆီးစပ်ခြင်းထိကပ်ကာ သုတ်ရည်များကို တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထွက်ထည့်လိုက်မိတော့သည်။

နှစ်ဦးစလုံး အပြီးခြင်းဆုံသွားသဖြင့် ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် ဂျပန်မလေး၏ကိုယ်ခန္တာပေါ်တွင် မှောက်လျက်ထပ်ကာ ဝက်မှိန်းမှိန်းနေတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းအပြန်အလှန် တေ့စုတ်နေကြပြီး လီးကြီးကိုမူ စောက်ဖုတ်အတွင်း၌ မချွတ်တမ်းစိမ်ထားလေသည်။

ရေအိမ်အတွင်းမှ နန်းမူသည်လည်း ရင်မောသွားရလောက်အောင် သူတို့နှစ်ယောက်လိုးနေကြပုံကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း လှိုက်၍မောလာ၏။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှသုတ်ရည်များ တဘွတ်ဘွတ် ရွှဲစိုကာ ထွက်လာသည်။ နန်းမူသည် အလိုးခံချင်စိတ်များ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြစ်ပေါ်လာသောကြောင့် စိတ်ကိုမနည်း ထိမ်းချုပ်ကာ ရေအိမ်အတွင်းမှထွက်လာ ခဲ့ရလေတော့သည်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၁ )

အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အလုံလမ်းရှိ မြနန္ဒာဆေးရုံ ...။ 

မိန်းမပျိုကလေးတစ်ယောက် ဆင်းလာသည်။ ခြံဝင်းထဲသို့ လေးဘီးတက္ကဆီတစီးက ဝင်ရောက်ဆိုက်ရပ်လာသည်။ ကားပေါ်မှ ဖွံ့ဖြိုး လှပသော  လက်ထဲတွင် သားရေသေတ္တာ၊အိပ်ယာလိပ်၊ အထုတ်အပိုးများကို မနိုင်မနင်းဆွဲ၍ ဆေးရုံရှိရာသို့ ကနွဲ့ကလျ လျှောက်လှမ်းလာပါသည်။

သူမကို အပေါ်ထပ်ရုံးခန်းရှိ ဆရာဝန်ဒေါက်တာမင်းဒင် နှင့် အောက်ထပ်တံခါးဝတွင် စောင့်နေသော ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင် တို့က မြင်နေရ၏။ ကုလားဒိန်အီစမိုင်က မချောလေးကို ခေါ်တောတစ်ထောင်အား မျက်လုံးဖြင့် စိုက်ကြည့်နေ၏။

မိန်းမလှလေး၏မျက်နှာသည် ချောမွေ့နုနယ်လှ၏။ မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းပါးအို့လေးများကို ပိုင်ဆိုင်ထား၏။ တိုင်းရင်းသူအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ဟန်တူ၏။ အသားအရည်မှာ ဝါဂွမ်းလိုဖြူနုနေသည်။ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ဝါးပိုးမျှစ်စို့ပေါက်ကြီးလို ထွားကြိုင်း ဖွံ့ထယ်လှပေသည်။ ရှည်သွယ်မြင့်မားသော အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အချိုးအစားကတောင့်တင်းလှပေသည်။

ကောင်မလေးက မိမိအားငမ်းနေသော အီစမိုင်ရှိရာသို့ ရဲတင်းစွာလျှောက်လှမ်းလာပါသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ခြေစုံရပ်၏။ လက်ထဲမှ အထုပ်အပိုးများကို ချလိုက်၏။ အီစမိုင်၏ တဏှာမျက်လုံးများကို ဝံ့ဝံ့စားစား ရင်ဆိုင်ကာကြည့်လိုက်ပြီး ...

“ ဆေးရုံအုပ်ကြီးနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါရှင် ၊ ကျွန်မဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်မဲ့ သူနာပြု ဆရာမပါ” ဟုပြော၏။ 

အီစမိုင်က “ဆရာကြီးတော့မရှိပါဘူး၊ အပေါ်ထပ်မှာသူ့လက်ထောက် ဒေါက်တာမင်းဒင်ဆိုတာရှိတယ်။ အဲဒီလှေခါးအတိုင်းတက်သွားပါ။ အော်.. နေနေ အဲဒီအထုပ်တွေ ကျွန်နော်ဆွဲခဲ့ပေးမယ် ... ” အီစမိုင်က သူတို့ဆေးရုံမှာ အလုပ်လုပ်မည့်သူနာပြုဆရာမလေးမို့ ရင်းနှီးစွာဆက်ဆံသလိုပြုရင်း အထုပ်အပိုးများကို ကူဆွဲပေး၏ ။ ပြီးတော့သူမကိုလှေခါးထစ်မှ အရင်တက်စေလိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိန်းမမြင်တိုင်း နှာဘူးထလေ့ရှိသော အီစမိုင်သည် ဆရာမလေး၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ကသိုဏ်းရှုချင်သောကြောင့်ပါတည်း။

ဆရာမလေးကမူ အီစမိုင်ကို ကျေးဇူးတင်အပြုံးကလေး တချက်ပေးခဲ့ပြီးနောက်လှေကားကြီးအတိုင်း အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားတော့၏။ ကားပြည့်အိစက်သောတင်သားလှလှတို့သည် ကျင်သောခါးအောက်ပိုင်းမှ အရှိန်ပြင်းစွာ ဆွေ့ဆွေ့ယမ်းယမ်းခါလို့သွားသည်။တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းသသော ပေါင်တံအစုံတို့က လှေကားကို တထစ်ချင်းတထစ်ချင်းလှမ်းတက်လိုက်တိုင်း တင်အစုံသည် စီးဝါးကျကျ တလုံးချင်းတလုံးချင်း တုန်ခါလို့သွားသည်။

နောက်မှကပ်လိုက်လာသော အီစမိုင်၏ မျက်လုံးကြီးအစုံမှာ မချောလေး၏ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလုံးလုံးကြီးများအပေါ်မှ မခွာနိုင်အောင်ကပ်ညိပါလာသည်ကိုမူ သူမ မသိရှာပါချေ။မှန်တခါးဝတွင် အဖြူရောင်ဂျူတီကုတ်အရှည် ဘောင်းဘီနက်ပြာနှင့် နားကျပ်ကိုလည်ပင်းတွင်ချိတ်ဆွဲထားသော ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို သူမတွေ့လိုက်ရသည်။

“ကျမ ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်ဖို့ ဂျူတီရီပို့လာပေးတာပါ၊ ဒေါက်တာ”

ကြောင်အမ်းအမ်းငေးနေသော ဆရာဝန်ကို သူမကပင် စတင်ပြောဆိုလိုက်သည်။

“ အော်... ဝင်ခဲ့ပါ... ဆရာမ ” 

ဒေါက်တာမင်းဒင်က အခန်းထဲသို့ဖိတ်ခေါ်ရင်း စားပွဲရှိရာသို့ လျှောက်သွားသည်။ “ ထိုင်ပါ... ” သူ့အကြည့်တွေက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှမခွာနိုင်အောင်ဖြစ်နေမှန်း ရိပ်မိလိုက်၏။ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်အလွတ် တစ်ခုတွင်မခို့တရို့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ 

“ ကျနော် ဒေါက်တာမင်းဒင်ပါ... ဒါနဲ့ဒီကနာမည်က ”

“နန်းမူမူပါဒေါက်တာ.. အလွယ်တကူမူမူလို့ပဲခေါ်နိုင်ပါတယ်..”

 “အော်.. နန်းမူမူတဲ့လား ..ချစ်စရာလေးနော်...” 

“ အို... ”

ဒီဆရာဝန်တော့ ခရီးရောက်မဆိုက်ပင် ရိသဲ့သဲ့လုပ်ပြီထင်သည်။ အတွေ့အကြုံနုနယ်လွန်းလှသော နပ်(စ်)မအသစ်စက်စက်လေးမို့ ရှက်သွေးကလေးများကြွသွားရသည်။

“ နာမည်ကိုပြောတာပါဗျာ ... နာမည်လှသလို လူကလည်းလှလွန်းတော့ ...လိုက်ပါတယ် ... ” 

နန်းမူရင်ခုံစပြုလာ၏။ ပြောစရာရှိတာမြန်မြန်ပြောပြီး ပြန်ထွက်လာနိုင်ဖို့ စိတ်စောနေသည်။

 “ နန်းမူနေထိုင်ဖို့အတွက်ဘယ်လိုများစီစဉ်ထားပါသလဲ ဒေါက်တာ ... ”

“ စိတ်ချပါနန်းမူ ... ဆရာဝန်ကြီးက ကျွန်တော့်ကို အားလုံးလွှဲထားပါတယ်တယ် ...နန်းမူအတွက် နပ်(စ်) ကွာတာမှာ အခန်းရမှာပါ ”

စကားသာပြောနေရသော်လည်း ဒေါက်တာမင်းဒင်က နန်းမူကို အဓိပ္ပါယ်ပါသော အကြည့်များဖြင့် ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်တွေက စူးစူးရဲရဲရှိသည်။နန်းမူ၏ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ သေးကျင်သော ခါး၊လုံးဝန်းဖွံ့ထွားသော ရင်၊ ကားစွင့်ကော့တင်းသော တင်၊ သွယ်လွှပေါ်လွင်သော ပေါင်တံ စသည့် နန်းမူ၏အလှပသာဒတွေကို ဒေါက်တာမင်းဒင် တပ်မက်ခြင်းကြီးစွာဖြင့် မျက်စိစားပွဲ ထိုင်နေသည်ကို နန်းမူသိပါသည်။ သူမအပေါ် အလှဘာဝနာပွားနေသည်။ 

ရာဂတဏှာ ကြီးထွားနေသည်။ သူ၏ ရဲတင်းလှသော အကြည့်တွေမှာ ရမ္မက်ခိုးတွေဝေနေ၏။ နန်းမူ တယောက် ရှက်မိုးတွေစွေသွားရလေ၏။ သူမအဖို့ပါးစပ်ကသာ ဖေါ်ရွေစွာစကားပြောနေရ သော်လည်း သူ၏တဏှာမျက်လုံးကြီးတွေကြောင့် အနေရအထိုင်ရခက်နေရှာပါသည်။ လုပ်သက်မရသေးသော သူနာûပဆရာမလေးအနေဖြင့် ယောက်ျားတွေရဲ့ ရဲတင်းပွင့်လင်းစွာ ဆက်ဆံမှုကို အတော်ပင်လေ့ကျင့်ရအုံးမည်ဖြစ်၏။ နန်းမူသည် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ တပ်မက်လွန်းသော အကြည့်များကို ရင်မဆိုင်ရဲတော့သဖြင့် မျက်လွှာလေးချကာ ခေါင်းလေး ငုံထားရင်း ...

“ နန်းမူ သွားလို့ရပြီလား ဒေါက်တာ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က တစ်ကိုယ်လုံးကို မချင့်မရဲကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ...

“ အင်းလေ ... အလုပ်ကိစ္စကိုတော့ နက်ဖြန်အလုပ်ဆင်းတော့မှ မစ္စတာကြီးကို မေးကြည့်ပါ ... ခုတော့ နေဖို့အခန်းကို ဆရာမတယောက်နဲ့ လိုက်ပြခိုင်းလိုက်ပါ့မယ် ... ”

နန်းမူက... ဒေါက်တာမင်းဒင်ကို နှစ်သိမ့်ပြုံးလေးဖြင့် ဝင့်ကြည့်လိုက်ရင်း ခါးကိုညွှတ်ကာ ရိုသေစွာဖြင့် ထိုင်ရာမှထလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်းပြုံးလိုက်ပါသည်။ သူ့အပြုံးတွေက နန်းမူကို ရင်ဖိုသွားစေအောင် အဓိပ္ပါယ်ပါလှသည်။ သူ့အပြုံးက ရမ္မက်ပြုံး။

“ နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင် ... ယူအရမ်းချောတာပဲ ... ”

နန်းမူနေထိုင်ရမည့်အဆောင်ကို ရောက်သောအခါ လက်ဆွဲအိပ်ကို ကုတင်ပေါ်မှ ချနေစဉ် တဘက်မှ ဆရာမလေး တစ်ယောက်လာပြီး မိတ်ဆက်သည်။

“ နန်းမူပါ ... ယူ့နာမည်ကရော ... ”

“ အေးမိစံတဲ့ ... မှတ်ထားနော် ယူနဲ့တို့နဲ့က အတူတူနေရမှာ ”

ဆရာမလေးသည် အားကစား လေ့ကျင့်နေဟန်တူသည်။ အဝါရောင်လက်ပြတ်စပို့ရှပ်ကျပ်ကျပ်လေးကို အတွင်း၌ ဘာအခုအခံမှ မပါဘဲကောက်စွပ်ထားသဖြင့် ရင်းသားဝင်းဝင်း မို့မို့တွေက လှုပ်လှုပ်ခါခါရှိသည်။ အောက်ပိုင်းမှ အနက်ရောင် ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့ လေးကြောင့်ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးများက အတိုင်းသားပေါ်လွင်နေပေသည်။ ပေါင်တွင်းသား နုနုလေးများသည် အကြောစိမ်းများယှက်သန်းနေသည်ကိုပင် မြင်ရလောက်အောင် ဖြူ ဥလျက်ရှိ၏။ သလုံးသား တစ်တစ်ကလေးများပေါ်တွင် မွှေးနုလေးများက ရွှေရောင်တောက်လျက် ... အားကစားလေ့ကျင့်လွန်းလို့လားမသိ ခန္ဓာကိုယ် အဆစ်အပေါက်က အချိုးကျလှပေသည်။

“ မမူ ဆရာမကြီးနဲ့ရော တွေ့ပြီးပြီလား ” “ ဟင့်အင်း ... မတွေ့ရသေးဘူး ”

“ သူကအရမ်းဆိုးတာနော် ... ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်တဲ့သူတိုင်း ဒီမှာ အိပ်၊ ဒီမှာ စားရတယ်၊ တပတ်ကို နှစ်ရက်နားခွင့်ရတယ် အဲဒီတော့မှ စားချင်တဲ့ဆီကို သွားစား၊ ကြိုက်သလို လျောက်လည်၊ ပြန်မအိပ်လဲဖြစ်တယ် ... ”

“ အော် ... ဒီလိုလား ” အေးမိစံ ခေါင်းငြိမ့်၏။

“ အို ... အမလေး ... ဘာကြီးလဲ ”

နန်းမူ အဝတ်အစားများထည့်ရန် ဘီရိုဖွင့်လိုက်သောအခါ ရော်ဘာအမာဖြင့် ပြုလုပ် ထားသော ယောက်ျားတန်ဆာ ပုံစံ အတုကြီးက အောက်သို့ ပြုတ်ကျလာသဖြင့် ရုတ်တရက်လန့်သွားရ၏။

“ အဲဒါက ဘာကြီးလဲ ဘာကြီးလဲ ... အေးမိစံ ... ”

“ အာ ... မမူကလဲ ... မိစံသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ယူလာလို့ ... မမြင်ဘူးတာနဲ့ ခဏယူကြည့်ထားတာပါ ... ”

အေးမိစံက ပလတ်စတစ်လိင်တံ အတုကြီးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ အတော်ပင်ပုံစံတူအောင် ပြုလုပ်ထားသည်။ ဒစ်ဖျားကြီးက နီရဲပြီး ပြဲလန်လို့၊ အရင်းပိုင်းမှာတော့ ဂွေးဥကြီးတွေက တို့လို့တွဲလဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ နန်းမူ ကြက်သီး ဖျန်းဖျန်းထသွားမိ၏။ ပြီးတော့အဲဒီ အချောင်းကြီးမှာ အဖုဖု အထစ်ထစ်တွေနဲ့ လုပ်ထားလိုက်တာ အသည်းယားစရာကြီးပါ။

“ ကဲပါ ... မမရယ် မကြည့်ရဲရင် ကြည့်မနေပါနဲ့ ... မိစံသိမ်းထားလိုက်ပါ့မယ် ... ”

အေးမိစံက လီးတုကြီးကို သူမ၏ခေါင်းအုံးအောက်တွင် သွားထည့်၏။ နန်းမူ သဘောကျစွာ တချက်ပြုံးလိုက်လေသည်။

“ မမူ ရေသွားချိုးချင်သွားချိုး ... ဒီနေ့အဆောင်မှာ ရေမလာလို့ အပြင်ဘက်ကရေဘုံဘိုင်မှာ ပဲ ချိုးရလိမ့်မယ် ... မိစံတော့ အားကစားလေ့ကျင့်လိုက်အုံးမယ် ”

နန်းမူနှင့် သူမသည် အသက်နှစ်ဆယ်ပတ်ဝန်းကျင် အရွယ်များဖြစ်သော်လည်း ...နန်းမူက ပိုလှသည်ဟု အေးမိစံ မှတ်ချက်ချမိသည်။နန်းမူရဲ့အလှသည် မျက်နှာထက် ကိုယ်ကာယ က ပိုပေသည်။ တင်းကားသောတင်နှင့် သေးသွယ်တောင့်တင်းသော ခါးတို့က လိုက်ဖက်ညီစွာ တည်ဆောက်ထားသည်။ရှည်လျားဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံတို့ကို ပေါ်လွင်အောင် ပျော့ပြောင်းအိညက်သည့် ထမီတို့ကိုဝတ်ဆင်လေ့ရှိပုံရသည်။ အောက်ခံကမူ ဘောင်းဘီတစ်ထပ်တည်းသာ ဝတ်ဆင်ထားကြောင်းအေးမိစံ သတိထားမိသည်။ 

အထူးသဖြင့် နန်မူ၏ အလှခေါင်ချုပ်မှာ သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာပင်ဖြစ်သည်။ ပြည့်ဖြိုးဖွံ့ထွားသော ရင်းသားစိုင်များ၏အလှကို ပေါ်လွင်အောင် အောက်ခံဘရာစီရာကို အပျော့စားဝင်ဆင်တတ်မှန်း အေးမိစံသိရှိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လမ်းလျှောက်သွားသည့်အခါ အသားစိုင်ဟူသမျှ လှုပ်ခါသွားအောင် လေ့ကျင့်၍ လျှောက်ထားသည်ထင်၏။ နန်းမူကို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တို့သည် ရမ္မက်အကြည့်ဖြင့် သမင်လည်ပြန်ပင်ငေးကြည့်ရလောက်အောင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်အဝရှိလေသည်။

ထို့ကြောင့်လည်း နန်းမူ၏အလှကို ဒေါက်တာမင်းဒင်တစ်ယောက် တိမ်းမူးသွားမည်ကို အေးမိစံ စိုးရိမ်မိတော့သည်။ အကြောင်းကား အေးမိစံသည် ဒေါက်တာမင်းဒင် အပေါ် ချိန်ရွယ်နေသောကြောင့် ပါတည်း။

ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင်၏ ဆေးစပ်ခန်းသည် သူနာပြုနားနေခန်း၏ အပေါ်ထပ်တွင် ရှိ၍ နပ်(စ်) ကွာတာ အပေါ်ထပ်ရှိ အေးမိစံ၏ အခန်းပြူတင်းပေါက်နှင့် ခပ်တည့်တည့်ဖြစ်နေသည်။ အီစမိုင်အဖို့ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကို နေ့စဉ်နှင့်အမျှ တွေ့မြင်နေရသည်။ သူမ၏နေထိုင်ပုံက ခပ်ဆန်းဆန်းမို့ ဒါကိုပဲ နေ့တိုင်းချောင်းကြည့်နေရသည်မှာ မရိုးနိုင်အောင်ပဲဖြစ်ပေတော့သည်။

တခါတလေ အေးမိစံနှင့် အီစမိုင်တို့ အကြည့်ချင်းဆုံတတ်၏။ ထိုအခါမျိုးတွင် ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းကြီးစူ၍ မျက်စောင်းထိုးတတ်သည်။ အီစမိုင်က ပြောင်ပြသည့်အခါမျိုးတွင် ပါးချပစ်မည်ဟူသော အဓိပ္ပါယ်မျိုးနှင့် လက်ဝါးထောင်ပြပြီး ပြတင်းတံခါးကိုဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပိတ်သွားတတ်သည်။ ဒါဆိုသူမကို အီစမိုင်မမြင်ရတော့၊ ထို့ကြောင့်နောင်အခါမျိုးတွင် သူမရေချိုးသည့်အခါ၊ အဝတ်အစားလဲသည့်အခါ၊ အားကစားလေ့ကျင့်သည့်အခါများတွင် အီစမိုင်သည် သူ့ကိုမမြင်အောင် ပုန်းကွယ်၍အသာအယာ ချောင်းကြည့်လေ့ရှိသည်။ တစ်နေ့တခြားဆိုသလိုပင် အီစမိုင်သည် ကောင်မလေးအပေါ် စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ အနေအထိုင်မလုံခြုံသော သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် အီစမိုင်မမြင်ဘူးတာ၊ ဘာမှမကျန်။ဒါပေမဲ့ မြင်ရလေလေ ပိုမြင်ချင်လေ ဖြစ်မိ၏။

ယနေ့လည်း အီစမိုင်တစ်ယောက် နေမထိ ထိုင်မထိ ဖြစ်နေရသည်။ အေးမိစံကိုသူအရမ်းလိုးချင်နေလေသည်။ သူမ၏အလှအပတွေကို မြင်ဖန်များလာတော့ လိုးချင်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်လာသည်မှာ ကြာပေပြီ။ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကလဲ အမြဲပင် မလုံ့တလုံဖြစ်၏။

ဒါကြောင့်လည်း အေးမိစံ အေရိုးဗစ်လေ့ကျင့်ချိန်၌ သူဒီနေရာကို ရောက်လာခဲ့သည်။ဆေးစပ်ခန်း၏အပေါ် ထပ်ခိုးလေးသို့ ကုတ်ကပ်တွယ်တက်၍ လေဝင်ပေါက်မှ တံခါးကိုမဟတဟလေးဖွင့်ကာချောင်းကြည့်လျက်ရှိသည်။ ဆွဲအားကောင်းလှသော မှန်ပြောင်းတစ်လက်ဖြင့် အေးမိစံ အားကစားလေ့ကျင့်နေသည်ကို အတိုင်းသာမြင်နေရသည်။

“ အားပါးပါး ... ဒီပို့(စ်)ကတယ်မိပါလား ... ”

အေးမိစံသည် သူမကို အီစမိုင်ချောင်းကြည့်နေမှန်း မသိချေ။ ထို့ကြောင့်ပင်လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကုန်းလိုက် ကွလိုက် ကော့လိုက်ဖြင့် ကာယလေ့ကျင့်ခန်းယူလျက်ရှိသည်။ အေးမိစံသည် ဘက်ဂရောင်းမြူးဇစ်နှင့်အတူ စီးချက်ညီညီ လှုပ်ရှားကခုန်လျက် ...ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့လေးနှင့် စပို့ရှပ်ကြပ်ကြပ်ကလေးကြောင့် အမို့ အမောက် အရှိုက်အဝန်းတွေက လုံးထစ်ဖုကြွလျက်ရှိသည်။ 

ဆုတ်ဆုတ်ခဲခဲ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးတွေက ကိုက်စားပြစ်ချင်စရာ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ဆီးခုံမို့မို့အောက်တွင် ဖုဖောင်းလျက် အထင်းသားပေါ်လွင်နေသော အရာဝတ္ထုကလေးက ဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်လေးအောက်မှာ အမြှောင်းလိုက်ခုန်းထရုန်းကြွလျက် ရင်ခုန်စရာ ...အေးမိစံသည် အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ပြောမရလောက်အောင် ဖွံ့ထည်လှပေသည်။ 

ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ရှိသောပေါင်တံရှည်ကြီးများကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ မယ်ရွေးပွဲဝင်နိုင်လောက်အောင် တကယ့်အမိစာအပျံစားကလေးပါ။ ရင်တွေ တင်တွေ ကလည်း သတ်မှတ်အတိုင်းအတာ ( ၃၆၊ ၂၁၊ ၃၇ )ဆိုသော လုံးပတ် အလျားအနံတွေနှင့် ပြည့်စုံသည်။ အရပ်အမြင့် ( ၅ ) ပေ ( ၆ ) လက်မ ၊ကိုယ်အလေးချိန် ( ၁၂၅ ) ပေါင်၊ စိတ်ဖြင့် မှန်းဆကြည့်ရုံဖြင့် ဘယ်လိုဘော်ဒီမျိုးဆိုတာခန့်မှန်းကြည့်ပေတော့ ...အေးမိစံသည် ခုန်လိုက်၊ ပေါက်လိုက်၊ ကော့လိုက်၊ ကားလိုက်ဖြင့် မြူးမြူးကြွကြွ...လှလှပပလေး ကလျှက်ရှိသည်။ 

နောက်ခံတီးလုံးက ဟဒ်ဘီ(စ်) ဒရမ်ရိုက်ချက်များကပြင်းထန်သလို အေးမိစံတစ်ကိုယ်လုံးဆွေ့ဆွေ့ခါခါယမ်းလျက်... အသားစိုင်ဟူသမျှကလှုပ်ခါလျက်...ထွားဖွံ့လုံးဝန်းသော ရင်အစုံက သိမ့်သိမ့်ခုန်လျက်ရှိသည်။ ကားစွင့် ခုန်းတင်းနေသောတင်အစုံက ဖိန့်ဖိန့်တုန်လျက်ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အေးမိစံ၏ တင်ပါးအလှက ပိုမိုဝင့်ထွားလှပေသည်။ သည်လိုကားပြည့်နေသော တင်းတင်းရင်းရင်း အိစက်နေသော ဖင်မျိုးကိုအဆောင့်ခံဖင်ဟု သတ်မှတ်ထားပေသည်။

အချို့မိန်းကလေးများကိုကြည့်ပါ စလင်းဘော်ဒီလေးတွေ အစွင့်အကား အဖွံ့အထွားလေးတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ ရှိ၏ ဒီလိုဖင်မျိုးတွေက ညှာညှာတာတာလေးကြိတ်လုပ်မှအရသာရှိတာမျိုး ... သိပ်ပြီးအဆောင့်မခံ၊ အီစမိုင်တို့က မိန်းမလိုးသည့်အခါမျိုးတွင်ကုလားကျုံးကျုံးတတ်သည်။ တအားဆောင့်သည်။ ဒါမှအားရသည်။ ထို့ကြောင့်အေးမိစံတို့လိုဖင်မျိုးကို သဘောကျသည်။ အေးမိစံ၏ပေါင်တံရှည်ကြီးတွေက ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက်ဆိုသလိုတောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်း လှသည်။

“ အဟင်း ... ဟင်း ... ဟင်း ... ဒါမျိုးကိုသာ ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး တစ်တီတူးဆောင့်ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရရင်တော့ ... အားပါးပါး ... ဆွေမျိုးသာမက လောကကြီးကိုတောင်မေ့သွားနိုင်လောက်တယ် ”

“ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားရသလို ဖြစ်သွားမလားမသိဘူး ”

အီစမိုင်တစ်ယောက် မစားရ ဝခမန်း သရေကျလျက် တီးတိုးရေရွတ်လျက်ရှိသည်။ကောင်မလေး၏ တကိုယ်လုံးမှာ အီစမိုင်၏မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်ထင်ထင်ကြီးမြင်နေရသည်။ သူမသည် အီစမိုင်ကို ကျောပေးလျက် ဖင်ကြီးကို ကုန်းလိုက်ကွလိုက်ဖြင့်လုပ်နေရာ တင်းကျစ်သော ဆပ်စမိုင်ဒါလေးအောက်မှ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးမှာ ပြူကနဲပြဲကနဲနှင့် ဖြစ်နေရာ အီစမိုင် သရေတမြားမြားကျလျက် ဖြစ်နေတော့၏။

မချောလေး၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ခုန်းမို့နေသော အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးမှာဖင်ကုန်းလိုက်သည့် အခါမျိုးတွင် ဘောင်းဘီအောက်မှ အဖုလိုက်၊ အထစ်လိုက် ထကြွတက်လာသလို၊ ပေါင်ခြံရှိ ဘောင်းဘီသားရေကြိူးကြားမှ အမွှေးမဲမဲလေးများကလည်း တစွန်းတစ ထွက်ပေါ်နေသည်ကိုလည်း မြင်နေရပေသည်။

ပြီးတော့ ... ကောင်မလေးသည် ပက်လက်လှန်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုထောင်ကာ ကားလိုက်၊ ဆန့်လိုက်၊ ကွေးလိုက်ဖြင့် လုပ်နေရာ သူမ၏ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအိအိကားကား ကြီးမှာ ကြမ်းပြင်နှင့် လွတ်အောင် မြောကကြွသွားပေသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း တစ်တီတူးထောင်၍ ဖြဲကားလိုက်လျှင် ဆီးစပ်အောက်မှ စောက်ဖုတ်လေးမှာဘောင်းဘီအောက်တွင် ဘယ်လိုပြဲသွားမလဲဆိုတာ အီစမိုင် မမြင်ရပေမယ့် စိတ်ထဲက မှန်းဆကြည့်နေမိ၏။

ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း အီစမိုင်ရင်တွေပူလာသည်။ အာခေါင်တွေ ချောက်လာသည်။သူ့ပုဆိုးအောက် ပေါင်ကြားမှ ဖွားဘက်တော် ငနဲကြီးမှာလည်း တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာကျောတောင့်တင်းလာရသည်။ ချိုးမရ ဖဲ့မရလောက်အောင် ထောင်မတ်လာသည်။ အီစမိုင်သည်လီးတချောင်းလုံး ကျစ်တောင့်နေအောင် ကောင်မလေးကို လိုးချင်သည့်စိတ်များ ကြိတ်မှိတ်မြိုသိပ်နေရ၏။အေးမိစံသည် အားကစားလေ့ကျင့်ပြီးသည်နှင့် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးရှေ့တွင်သွားရပ်ကာ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ဝတ်လွှာတွေကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ချလိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှန်ထဲတွင် မိမိ၏အလှကို စေ့စပ်စွာပြန်လည်သုံးသပ်မိသည်။ အပြစ်အနာအဆာမရှိပါ။ အပိုအလိုမရှိ ပျိုမြစ်နုနယ် ဖွံ့ထွားခြင်း အဖုံဖုံတို့သည် အားလုံးကွက်တိ။ 

ကြေးမုံပြင်ပေါ်တွင်ထင်ဟပ်နေသော မိမိ၏ရုပ်သွင်သည် ပကတိအတိုင်း အထင်အရှားရှိသော အလှအတိုင်းအားလုံး ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တို့သည် တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်။ယင်ဖိုပင်မသန်းဖူးသေးသော အပျိုစင် ...မတ်တတ်ရပ်၍ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်ဝဲကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကိုသမင်လည်ပြန်လေး ကြည့်လိုက်၏။ ပုရိသတို့ ... ကျွတ်ကျမတတ် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ကြည့်ချင်စရာပင်။

မှန်ပေသည်တကား ...။သူမကို ကျွတ်ကျမတတ်မျက်လုံးကြီးတွေနှင့် ကြည့်နေသူ အီစမိုင်ကို သူမ မမြင်မိပါချေတကား ...အဆောင်မှာ ရေမလာသဖြင့် အေးမိစံရေချိုးရန် အပြင်ဘုံဘိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ညမှောင်စပြုနေဘီ ...ရေဘုံဘိုင်တွင် လူရှင်းလျက်ရှိ၏။ အေးမိစံသည် ရေဘုံဘိုင်မှရေများကို ဇလုံထဲသို့ထည့်နေသည်။ ထဘီရင်လျားထားသည်။ လုံးဝန်းအိစက်နေသော ရင်သားအစုံသည် လျော့ရဲ

ရေစိုနေသော ထဘီနှင့် ကပ်လျက်ရှိသည်မို့ ပေါ်လွင်လှ၏။ တကိုယ်လုံးရေစိုနေသဖြင့်ဖွံ့ထယ်သော ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်နေသည်။အကြံသမားအီစမိုင်ကလည်း ရေချိုးရန်အတွက် အေးမိစံရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။အီစမိုင်က စတင်နုတ်ဆက်၏။

“ ဟေး ... မိစံ ... ရေလာချိုးတာလား ... နင်တို့အဆောင်မှာ ရေမလာပြန်ဘူး ထင်တယ် ... ”

စကားရောဖေါရောလာပြောသော အီစမိုင်ကို အေးမိစံက အထိုက်အလျောက်ပြန်ပြော၏။

“ နင်ကရော ရေချိုးတာနောက်ကျလှချည်လား အီစမိုင် ... ”

“ အဟဲ ... ငါဗွီဒီယို ကြည့်နေလို့ ... ”

“ ကဲ ဒါဆိုလဲ ငါအရင်ချိုးလိုက်အုံမယ် ... နင်ခဏနေအုံးဟာ ... ”

အေးမိစံက ရေကို ကပြာကသီချိုး၏။

“ ဗွီဒီယိုကားက သိပ်ကောင်းဒါဘဲဟာ ... ”

အီစမိုင်က စကားဆက်ပြန်သည်။ အေးမိစံက ဘာပြောပြော မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

“ မင်းသမီးက သိတ်လှတာပဲ ... ”

အီစမိုင်သည် အေးမိစံရေချိုးနေသည်ကို အနီးကပ်မြင်နေရ၏။အေးမိစံသည် ရေစိုရွှဲလျက် ထဘီရင်လျားနှင့်ပင် တဝုန်းဝုန်း လောင်းချိုးနေသည်။အီစမိုင်က သူမ၏ အချိုးအဆက်ကိုသာ ကြည့်နေမိပြန်သည်။ လက်လှုပ်လိုက်တိုင်း လိုက်လှုပ်နေသော ရင်သားများကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်နေရပေသည်။

အီစမိုင်သည် မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ရေချိုးနေသည်ကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပင်ကြည့်နေရင်း စောစောကမြင်ကွင်းကို ပြန်လည်မြင်ရောင်လာသည်။ အေးမိစံ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖေါင်းဖေါင်းအိအိကလေး၊ လိုးချင်စရာ သန့်သန့်စင်စင် တင်းတင်းစေ့စေ့လေးရယ်ပါ။ အီစမိုင်တွေးရင်း ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးက ထောင်မတ်လာပြန်သည်။

“ ဟဲ့ ... အီစမိုင် ... ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ ... ”

အေးမိစံအခုမှ သတိထားမိသည်။ အီစမိုင်က သူမကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရင်လျားထားသော ထဘီသည် လျော့ရဲရဲဖြစ်နေ၏။ ထဘီကိုပြင်ဝတ်သည်။ ရေနှင့်ကပ်နေ၍လွယ်လွယ်ကူကူ ရင်လျား၍မရ။ အီစမိုင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အီစမိုင်ကြည့်နေစဲ။အီစမိုင်ရင်ထဲ ဟာသလိုဖြစ်နေ၏။ ရင်ပူအာခြောက်ပြီး အေးမိစံကို တပ်မက်ခြင်းကြီးစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။အေးမိစံကြောက်လာသည်။

“ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ ... အီစမိုင် ... ”

အီစမိုင်လှုပ်ရှားလာသည်။

“ မိစံ ... ”

အီစမိုင်ရင်ခေါင်းသံကြီးဖြင့်ခေါ်၏။ အေးမိစံ တုန်သွားသည်။ ရုတ်တရက်မို့ အထိတ်တလန့်

“ ဘာလဲ ... ဟဲ့ ... ”

“ နင့်ကိုငါပြောစရာတခုရှိလို့ ... ”

သူအေးမိစံအနားကပ်လာသည်။ အပေါ်ပိုင်းအကျႌဝတ်မထားသဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်မွှေးများက ထူပြိန်းလျက် ပေါ်လွင်နေသည်။ သူ့အမွှေးများကိုကြည့်ပြီး အေးမိစံ အသဲယားမိသည်။သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြောမိ။

“ ဗွီဒီယိုထဲကမင်းသမီးနဲ့ နင်က သိပ်တူတာဘဲဟာ ... ”

“ အဲဒါဘာဖြစ်လဲ ... ”

အေးမိစံ နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆုတ်လိုက်သည်။ သူက ဘာမပြော ညာမပြောနှင့်လက်ကိုဆွဲ၏။ အီစမိုင်ဘေးဘီကို အကဲခတ်ရင်း နောက်လက်တဖက်ဖြင့် အေးမိစံ၏လက်မောင်းကို ဆတ်ကနဲဆွဲကိုင်လိုက်၏။

“ အဲဒီတော့ နင့်ကို ငါကြိုက်တယ်ဟာ ... ”

“ အိုး ... ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ ... ”

အေးမိစံ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။ ရင်တွေတုန်လာသည်။လောလောဆယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ လက်ကိုရုန်းထွက်၍ ပြေးရန် ရုတ်တရက် သတိမရ။အီစမိုင်အနည်းငယ်မူးနေပုံရသည်။ မျက်လုံးများလဲ ရွဲနေသလို၊ လက်ရဲဇက်ရဲဖြစ်နေ၏။ဂန်ဂျာရိုက်ထားဟန်လည်းတူ၏။ အေးမိစံလက်ကို မလွှတ်သေး။ မလွှတ်သည့်အပြင် ဆွဲပင်ခေါ်နေ၏။

“ အိုး ... လွှတ်ပါ ... နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ အီစမိုင် ... ”

အီစမိုင်ကမလွှတ်၊ အေးမိစံ သတိလေးဝင်လာသည်။ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်သည်။သို့သော် အင်အားခြင်းမမျှသဖြင့် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ အီစမိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ အရှိန်ဖြင့်ရောက်သွား၏။ အီစမိုင်က အေးမိစံ၏ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်နုနုကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း၏။ ပြီးတော့ နှင်းဆီဖူးပုံ နှုတ်ခမ်း ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို စုတ်နမ်းရန်ကြိုးစား၏။အေးမိစံ သူ့ရင်ပတ်ကျယ်ကြီးကိုတွန်းခွာထားရင်း မျက်နှာလေးကို ဟိုလွှဲဒီလွှဲတိမ်းရှောင်သည်။

သူ့ရင်ပတ် အမွှေးကြမ်းတွေက မိစံလက်ဖဝါးနုနုကို ယားကျိကျိဖြစ်စေသည်။ပေါင်းခြင်းထိကပ်နေသဖြင့် သူ့လချောင်းမာကြီးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် မိစံပေါင်ကြားထဲကို လာထောက်၏။ မိစံအသဲ ကလိကလိ ဖြစ်သွားမိ၏။

“ လွှတ်နော်အီစမိုင် ... နင်မယုတ်မာနဲ့နော် ... ”

“ ချစ်လို့ပါ ... မိစံရယ် ... ”

“ ဘာချစ်တာလဲ ... ငါမëကိက်ဘူး ... အိုး ... မလုပ်ပါနဲ့ဆို ... ”

အီစမိုင်၏လက်မောင်းကြီးတစ်ဖက်က မိစံ၏ ခါးသိမ်လေးကို မြွေကြီးတစ်ကောင်ရစ်ပတ်ထားသလို တင်းကျပ်စွာ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထား၏။ မာတောင့်တောင့် အချောင်းကြီးကမိစံပေါင်းကြားတွင် လာထောက်နေ၏။ မိစံ ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။

“ ဟော ... ဟိုမှာ မစ္စတာကြီးဆင်းလာပြီ ”

ထိုကဲ့သို့ပြောမှ အီစမိုင်လန့်သွားပြီး အေးမိစံကို ရုတ်တရက် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။အီစမိုင်လှေကားပေါ်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှမရှိ ...အီစမိုင်လက်မှ လွတ်သွားသော အေးမိစံက လှစ်ကနဲ သူမ၏ရေခွက်နှင့် ဆပ်ပြာခွက်ကို ဆွဲယူပြီး ပြေးထွက်သွားတော့သည်။ နောက်ကိုလုံးဝမကြည့်မိလောက်အောင် အသဲတုန်အူတုန် ဖြစ်သွားရသည်။ ယင်ဖိုမသန်းဖူးသော အပျိုစင်ကလေး၏ ပါးပြင်မွတ်မွတ်မှာ အီစမိုင့်နှာခေါင်းကသရမ်းသွားပေပြီ။ အို ... ရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

အေးမိစံ ရှက်ရွံ့ ရင်ဖိစွာဖြင့် အဆောင်တွင်းသို့ပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဝှူး ... ဘယ်သူမှမမြင်လိုက်လို့တော်သေးတာပေါ့ ...ရေဘုံဘိုင်တွင် ကြောင်ရပ်နေသော အီစမိုင်မှာ အေးမိစံ၏ သွက်သွက်ခါတုံသွားသောနောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ကာ မချင့်မရဲ ဖြစ်ကျန်ခဲ့တော့သည်။

ဆရာမလေး နန်းမူတစ်ယောက် မြနန္ဒာဆေးရုံတွင် အလုပ်ဆင်းခဲ့သည်မှာ တစ်ပတ်ပြည့်ခဲ့ပေပြီ။ ဆေးရုံမှ ဝန်ထမ်းများနှင့်လည်း အတော်များများ သိကျွမ်းခင်မင်လျက် ရှိပြီ။နန်းမူကို ကွန်ပေါင်ဒါအီစမိုင်တို့အုပ်စုမှ “ နှစ်လုံးသားလှတဲ့ ဆရာမလေး ” ဟု ကင်ပွန်းတပ်ထားသည်။ မသိသူအတွက်တော့ ဤနာမည်မှာ ရိုးရိုးလေးဖြစ်၏။ အမှန်တော့ အီစမိုင်တို့၏အဓိပ္ပါယ်ကတစ်မျိုး၊ ထိုနာမည်သည် နန်းမူ၏ ရင်သားစိုင်နှစ်မွှာအလှကို ဂုဏ်ပြုထားခြင်းပေတည်း။


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>



အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၅ )

အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၅ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

အထဲရောက်တော့ ဆရာမကြီးက အိပ်ယာကို စပယ်ရှယ် ခင်းထားတာဗျား၊ ဘယ်တုန်းကတည်းက သိမ်းထားတဲ့ အိပ်ယာခင်း အသစ်လဲ မသိဘူး၊ ပရုပ်နံ့တောင် ရတယ်၊ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေ ပါအသစ်၊ ကျနော်တောင် စိုးရိမ်သွားတယ်။ မမက အကြံနဲ့သူ့ကို ခေါ်လာတယ် ထင်သွားမှာကိုပေါ့၊ တကယ်တော့ တကယ်ပေမဲ့ ရိပ်မိသွားတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ဒါပေမဲ့ မမက ဘာမှမပြောတော့ တော်သေးတာပေါ့။ 

အထဲရောက်တော့ ကျနော်က အခန်းတံခါး လှမ်းပိတ်တယ်၊ တော်သေးတယ် ဂလန့်ချလို့ ရလို့၊ မမက ဘာလို့ ပိတ်တာလဲတဲ့၊ တော်ကြာ ဆရာမကြီး လာကြည့်ရင် ရှက်စရာကြီးလို့၊ မမကိုဆွဲပြီး အိပ်ယာပေါ်ဝုန်းကနဲ လှဲချ၊ ပြီးမှ ဟန်မပျက် ကျနော်လဲ ပျင်းကြောတွေ ဘာတွေ ဆန့်လို့ အား . . ခုမှ အညောင်းပြေသွားတယ်ပေါ့။

အော် မမ ဘယ်အချိန်ပြန်မလဲ ၃ နာရီလောက်မှ ပြန်လေ နော် အလာသလပ ပြောတော့ မမကလဲ အင်း ပေါ့၊ ဟိုပြောဒီပြော ပြောရင်း မမနား တိုးပြီး ဖက်မယ်လုပ်တော့ မမက ဟန်နဲ့ပန်နဲ့ သေနတ် ထုတ်ပြတယ်၊ မမကလဲ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။

ဒီလိုလေ မမက ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်အိပ်၊ ကျနော်က မမကို ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး ဆိုပြီး မမ ခေါင်းအောက် ကျနော့် လက်တဖက် အတင်းထိုးလို့ တဖက်က လှမ်းဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ နဲ့ နဖူးချင်းတိုက်လို့ နှာခေါင်းထိပ်ချင်း ဟိုရမ်းဒီရမ်း ပွတ်လိုက်တော့ မမ ဟင်း ဆိုပြီး သေနပ်ကို ပြန်သိမ်းတယ်။

ဘယ်ရမလဲ အဲဒီမှာ တဆင့်ပြီး တဆင့်ပေါ့၊ ပြီးတော့ ခြေတဖက်က မမကို ခွ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းက ပူး၊ ၂ ယောက်သား အရှိန်တဖြေးဖြေးတက်လာတော့ လက်က နောက်ကြောကို ပွတ်ပေးရင်း နှိပ်သီးတွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပြုတ်ပေါ့၊ မမကလဲ ဟင်အင်း ဟင်အင်း နဲ့ တဖြေးဖြေး အင်း အင်း ဖြစ်လာတာ။ကျနော်ဆိုးချက်ကလဲ အံ့ပါ့၊ မမကိုယ်ပေါ် တက်ခွပြီးတော့ကို နမ်းတာ နေရာအနှံ့၊ အင်္ကျီလဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ မမ အပေါ်ပိုင်းဆို ဟင်းလင်း၊ မမလဲ ဖီးတက်တာ ကမ်းကုန်ပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး ပြောတဲ့ ဘာဂျာ အဆင့်ကို မရောက်ပါဘူး။

တက်ခွပြီး နမ်းတုန်းက စဉ်းစားမိသေးတယ်၊ နမ်းရင်း နမ်းရင်း အောက်ကို တိုက်ရိုက်ဆင်းသွားဘို့၊ ဒါပေမဲ့ လူက ဘိုက်လောက်မှာဘဲ ဂိတ်ဆုံးသွားတာ၊ မမလဲ လွန့်လွန့်လူးနေပြီ၊ လက်နဲ့ စမ်းလိုက်တော့ ရွှဲနစ်နေတာ၊ မမက အမွေးတော့ ထူတယ်၊ ရွဲတာမှ အဲဒီ အမွေး ထူထူကြီးကို ပါရွဲနေတာ၊ ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ။

ထမီကို ဆွဲချ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်းထ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီချွတ်၊ လုံချည်ကအစကတည်းက ကျွတ်ပြီးသား၊ တန်းပေါ်က ရာဂျာကို ယူလို့ အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်ပြီး မမ ပေါင်ကြား ထိုင်ချတာဘဲ၊ မမက လှုပ်ကို မလှုပ်တော့တာ၊ ကျနော်ပြုသမျှ နုနေတော့တာ။

အဲဒီမှာ မမအတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်၊ ပေါင် ၂ ချောင်းကို သေချာထောင်ကိုင်လို့ တဖြေးဖြေး နှစ်လိုက်တာ၊ မနှစ်ခင် မမဟာကို သေချာ ကြည့်မိသေးတယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ အမွေးတွေက တော်တော်ထူတာ၊ တခုလုံးကို နက်မှောင်နေတာဘဲ၊ ဒီကြားထဲ အရည်တွေက ရွဲလို့၊ ပြောရင် ဖေါက်ပြန်တယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ်။

မလျှာရှည်ဟာလေးကမှ ကြည့်လို့လှသေးတယ်၊ လှလှ မလှလှ အရေးမကြီးပါဘူး၊ ဒါက ဒါဘဲ မဟုတ်လား၊ ဒီတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ရာဂျာ အုပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကောင် နီနီကြီးကို အသာတေ့ပြီး ခပ်ဖြေးဖြေး ထိုးလိုက်တာပေါ့၊ တထစ်ထစ်နဲ့ကို ဝင်သွားတာ၊ မမက အတင်းလဲ မအော်ဘူး။

မသိမသာ တိုးတိုးလေး ဘဲ ငြီးတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လဲ မဆော်ပါဘူး၊ အဆုံးထိဝင်ပြီး မှ မမကိုယ်ပေါ် မှောက်ချပြီး ဖင်လေးဘဲ မြှောက်ချီ ကြွချီ လုပ်တာ၊ တကယ့်ဖြေးဖြေးလေး၊ အဆုံးထိတောင် ပြန်မထုတ်ပါဘူး၊ ကပ်ညှောင့်လေးဘဲ ညှောင့်တာ၊ တော်တော်ကြာတယ်ဗျ။ မမလဲ ကျနော့် လည်ပင်းကို အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ အသက်ရှုတောင် ကြပ်တယ်၊ မမလဲ ပီးမှာပေါ့၊ ညှောင့်တာ တော်တော်ကြာတဲ့ဟာ၊ ဒါကြောင့်လဲ အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ။ 

မမ ဘယ်လောက်ဘဲပီးပီး၊ ဘယ်နှစ်ခါဘဲ ပီးပီး တကယ်ပီးတာကတော့ ကျနော် ပီးမှဗျ၊ နောက်ဆုံး ကျနော့် ဆီက တထုတ်ထုတ်နဲ့ အကုန် ထုတ်လိုက်မှလှုတ်နေတဲ့ ဖင်က ငြိမ်သွားတာ၊ ကျနော် ငြိမ်တော့ မမလဲ ငြိမ်သွားရော။

တော်တော်ကြာ မမပေါ်မှာ ကျနော် ငြိမ်နေသေးတယ်၊ မမကမလှုတ်တာနဲ့ ကျနော် ထပြီး ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ်ရှင်းရတာ၊ မမက အရည်တော်တော်ရွှမ်းတာ၊ ဆရာမကြီး အသစ်ခင်းထားတဲ့ ပန်းရောင် အိပ်ယာခင်းမှာ အကွက်လိုက်ကြီးကို ရွှဲလို့။ဒါ သူ့ဆီကချည်းသက်သက် ကျနော့် ဟာတွေက အိပ်လေးထဲမှာ၊ သွေးတွေ ဘာတွေတော့ မတွေ့ဘူး၊ ပေလဲ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဆရာမကြီးက နားလည်မှု့ရှိပါတယ်၊ ဒိုဘီတွေ ဘာတွေ ပေးပြီး လျှော်ခိုင်းလဲ ရတာဘဲ။

ဒါနဲ့ မမကို အသင့်တွေ့တဲ့ စောင်နဲ့ လှမ်းခြုံပေးပြီး ကျနော့်လဲ ကိုယ့် အထုတ်လေး ကိုယ်ကိုင်လို့ လုံချည်ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းတံခါး အသာဖွင့်ထွက်လို့ အိမ်သာထဲ သွားပြစ်တာပေါ့၊ ရေတွေဘာတွေ တောင်ဆေးလိုက်သေးတယ်၊ ပြီးမှ အသာကလေး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ မမက မှောက်ရက် ခပ်ကွေးကွေးလေး အိပ်လို့။

အသာလေး အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး မမကို နောက်ကြောကနေ ဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ မမက မထူးဘူး၊ လှုတ်လဲ မလှုတ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကျနော့်ဘက်လှမ်းဆွဲတော့ ပျော့ပျော့လေးဘဲ ပက်လက်လန်လဲလာတယ်။

စောင်က အပေါ်ပိုင်း လွတ်သွားတော့ ရင် ၂ မွှာက ထင်းကနဲပေါ့၊ မမရင်သားက တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိဘူးဗျ၊ ခပ်ပျော့ပျော့၊ အအိုတွေလို ပျော့နေတာမျိုးမဟုတ်ဘူး၊ ဟိုလေ ဟီး ဟီး မနှိုင်းကောင်း နှိုင်းကောင်း ကျနော်တွေ့ဘူးတဲ့ ဖာသည်မတွေလို ပျော့ရွဲကြီး မဟုတ်တာကို ပြောတာ။

ပက်လက် အိပ်တာချင်းတူတူ မလျှာရှည်လေးက တင်းပြီး ဖေါင်းနေတာ၊ မမက အိဖေါင်းလေး၊ ဖေါင်းတော့ဖေါင်းတယ် ပြီးတော့ နဲနဲလေးလဲ အိကျတယ်ပေါ့ဗျာ၊ နို့သီးခေါင်းကတော့ အပျိုစတိုင် ပါဘဲ၊ ခေါင်းကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ခေါင်းသေးလေးဘဲ ရှိသေးတယ်။

သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ညိုတိုတိုလေးပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော်က သူ့ကို ကိုယ်တခြမ်းက အပေါ်ကတက်ဖိသလို၊ တကယ်တော့ တကယ်ဖိတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော့်တထောင်နဲ့ ဘေး ကိုထောက်ထားတော့ လူချင်းက ထိရုံပေ့ါ၊ အဲလို အပေါ်ပိုင်း ရင်ချင်းကပ်လို့ ကျနော့် အောက်ပိုင်းကတော့ မမဘေးမှာပေါ့။

ပြီးတော့ သူ့ ဆံပင် နက်နက်ရှည်ရှည် ကြီးတွေ တချို့မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေတာ အသာလေး သပ်ပေးရင်း တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မိတာပေါ့၊ ကိုယ့်ချစ်သူ မျက်နှာက ခုမှ အရမ်းလှနေတာ၊ ဒါတောင် မမ မျက်နှာက နွမ်းနွမ်းလေး၊ မောလို့လား၊ ဘာလားတော့ မသိဘူး၊ မျက်လုံးကို မဖွင့်ဘူး။

အိပ်ပျော်နေသလား ဆိုတော့ လဲ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ကြည့်ရတာ မှိန်းနေတာ၊ လူက လုံးဝကြီး အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ အသိစိတ်ကတော့ ရှိနေတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ နဖူးလေး၊ ပါးလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းရင်း မမ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်ရင်း နှိုးတာပေါ့၊ အဲဒီမှာဗျာ ပြောရရင် ခင်ဗျားတို့ ယုံချင်မှ ယုံမယ်။စောစောကလို ထပ်လုပ်ချင်စိတ် မပေါ်လာဘူးဗျ၊ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ အသားချင်း ကပ်နေတာတောင် စိတ်ကထပ်မဖြစ်ဘူး။ စိတ်ကုန်သွားတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ ချစ်တဲ့ စိတ်ဘဲရှိတာ၊ ဟိုဟာ ထပ်လုပ်ချင်တဲ့ စိတ်မဖြစ်ဘူး။

တော်တော်ကြာတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ခန ခန တော့ မနှိုးပါဘူး။ သူ့နာမည် မခေါ်ဘူးပြောတာ၊ သူ အနားယူပစေပေါ့၊ လက်က စောစောက သပ်ပြီးသား ဆံပင်ကိုဘဲ ပြန်သပ်လိုက်၊ နားသယ်စပ်ကလေး ကဆံပင်ကို နားနောက်သတ်ပေးလိုက်၊ နှာခေါင်းထိပ်လေးကို ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိနမ်းလိုက်၊ ပါးနမ်းလိုက် နဖူးနမ်းလိုက်ပေါ့။ဖွဖွလေးတွေပါ၊ မမ မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ချစ်နေတာ၊ အဲဒါမှ တကယ့်အချစ်ဗျ၊ အဲဒီအရသာက အချစ်မရှိရင် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မရနိုင်တာ။တော်တော်လေးကြာမှ မမက မျက်လုံးက မသိမသာလေး ပွင့်လာတယ်၊ အဲဒီမှာ မမကို ပြုံးပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်၊ ပြောဖြစ်မယ်လို့ ဘယ်လို့မှ မရည်ရွယ်ထားတဲ့ စကား၊ ရင်ထဲက သူ့အလိုလိုကို ထွက်လာတာ

“မမ . . . ကျနော်တို့ လက်ထပ်ကြမယ်နော် မမ”

ပထမ ကျနော်ပြောတာ မမ မကြားတာလား ဘာလား တော့မသိဘူး၊ ပြန်မပြောဘူး၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ သူ့ အသိစိတ်တွေ သူပြန်စုနေသလိုဘဲ၊ ပွင့်လာတဲ့ မျက်လုံးကလဲ မှိန်နေရာက အရောင်ပြန်တောက်လာတယ်။

 အဲဒီလို အသိစိတ် အပြည့် ပြန်ရလာအောင် ခနစောင့်ပြီးမှ ကျနော် စောစောက စကားကို ပြန်ပြောတယ်။

“မမ လက်ထပ်ကြမယ်နော်”

“အာ ကိုဇော် မကောင်းဘူး၊ မမကို အနိုင်ကျင့်တယ်”

“မဟုတ်ဘူး မမ၊ မဟုတ်ဘူး၊ မမကို ကျနော်ချစ်တယ်၊ ကျနော် လက်ထပ်မယ်”

“ဘာမဟုတ်ဘူးလဲ၊ ကိုဇော် ကတိလဲ မတည်ဘူး၊ ဒါ မမကို တမင်လုပ်တာ”

အဲဒီမှာဗျာ၊ မမက သူ့ကို တမင်လုပ်တာထင်တာ၊ ကျနော်ကလဲ ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ တမင်မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ တကယ်တမ်း အမှန်ပြောရရင် တကယ်တမ်း ရည်ရွယ်ပေမဲ့ မမက အတင်းငြင်းရင် ကျနော် မလုပ်ပါဘူး၊ အမှားကတော့ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းပြီး ဖြစ်သွားတော့။

ကျနော့်ကို အထင်လွဲသွားတာ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြိး ပြောလို့ ခေါ်လဲ ရမှမရတာ၊ ခုဟာက အပေါ်မှာ ကျနော်ရေးခဲ့သလိုပေါ့၊ ဘယ်လိုဘဲပြောခဲ့ပြောခဲ့ပေါ့၊ မမကလဲ ဒီလောက်ကြီး မငြင်းဘူး ဆိုတော့ ကျနော်လဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ခုမှ သူက တမင်လုပ်တာ ဆိုပြီး စွပ်စွဲတော့ ကျနော်က ဘယ်လို ငြင်းမလဲ။

ကျနော့်လုပ်ရပ်က ဟိုစကားလို မပြေးသော်လဲ ကန်ရာကရှိနေပြီလေ။ အဲဒီမှာ နဲနဲ အခြေအတင် ဖြစ်တာပေါ့၊ ကျနော် က လက်ထပ်မယ်စွပ်ပြော၊ မမကလဲ ကျနော့်ကို အနိုင်ကျင့်တယ် ဘာညာ စကားက ၂ လမ်းသွား ဖြစ်နေတာ၊ အကြောင်းတခုတည်းကို မဦးတည်ဘူး။ကျနော် ပြောတဲ့ လက်ထပ်မယ် ဆိုတာလဲ မမက ဘာမှမပြောဘူး၊ အင်း လဲမပြော မအင်း လဲ မပြော၊ ကျနော်ကလဲ ရှင်းပြတာပေါ့၊ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ဖြစ်သွားပြီဗျာ၊ ကျနော်ဘဲ လွန်တယ်ထား၊ ကျနော် ယူမယ်ဗျာ။

လက်ထပ်မယ်ဗျာ၊ ကိစ္စက ပြီးပြီပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ အဲဒါကို ဘာလို့ အနိုင်ကျင့်တယ်ဘဲ ပြောပြောနေလဲ မသိဘူးဗျ။ မမ ကို ကျနော် နားမလည်တာ။အဲဒီမှာ ၂ ယောက်သား တိုးတိုးတိုးတိုး နဲ့ ရန်ဖြစ်နေတာ၊ အဲ ရန်ဖြစ်နေတာလား အကျိပ်အနယ် ဆွေးနွေးတာလား တခုခုပေါ့၊ အဲလို အခြေအတင်သာဖြစ်နေတာ မမက ငိုတော့ မငိုဘူးဗျ၊ မျက်နှာက ခပ်တင်းတင်း၊ ဆက်တိုက်ကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော်က ဆက်မပြောရင် မမလဲ ရပ်သွားတယ်။

နောက် တခုခုကို ပြောရင် အဲဒီလမ်းကြောင်းဘဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်၊ အဲလိုမျိုး၊ မမက အင်္ကျီလဲ ထ မဝတ်ဘူး၊ စောင်နဲ့တော့ သူ့ကိုသူ လုံအောင် ဖုံးလိုက်တယ်၊ ကျနော့် အဖက်လဲ မခံတော့ဘူး။ကျနော်ထိဘို့ ကြိုးစားရင်လဲ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ ရိုက်ထုတ်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ မမ ပြန်ချိန်ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျနော်က မထူးဘူး။

မမကို မပြန်နဲ့တော့ ခိုးရာလိုက်တဲ့သဘောပေါ့ ပြောပေမဲ့ မမက ပြန်မယ်တဲ့၊ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို အတင်း အခန်းထဲကထွက်ခိုင်းတယ်၊ သူအဝတ်အစား ပြန်ဝတ်ဘို့၊ ကျနော်လဲ နောက်ဆုံး လက်လျှော့ပြီး ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

အပြင်မှာ ဆရာမကြီးကို မမစိတ်ဆိုးနေတယ် ပြောတော့ ဆရာမကြီးက ပြုံးတယ်၊ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ နောက်စိတ်ပြေသွားမယ်၊ မပူနဲ့ပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မမကို ဆိုက်ကားနဲ့ဘဲ အိမ်ထိ လိုက်ပို့ပေးဘို့ ပြောရတယ်။ဆိုက်ကားခတွေ ဘာတွေလဲ ဆရာမကြီးကိုပေးပေါ့၊ ဆရာမကြီးကလဲ ကူညီတယ်၊ မမ ကိုလိုက်ပို့ပြီး သူ့ခလေးကိုပါ တခါတည်း ကျောင်းက ဝင်ကြိုခဲ့မယ်ပေါ့၊ ကျနော့်ကို ပြန်တော့ပေါ့၊ အချိန်က ကပ်နေပြီ၊ အဲဒါနဲ့ တံခါးဝကနေ မမကို ပြောလိုက်တယ်၊ မမက အထဲက တံခါးမှ မဖွင့်ပေးတာ။

ဆရာမကြီး မမကို လိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း၊ ကျနော် မမနဲ့ လက်ထပ်ဘို့ အိမ်ကိုပြောမယ့်အကြောင်း၊ ခု ဆရာမကြီးကလဲ ခလေးကျောင်းကြိုရမှာမို့ ကျနော် ပြန်တော့မယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ရှိသမျှ အကြောင်းတွေ အကုန်လှမ်းပြောပေမဲ့ မမက အထဲက ကျနော့်ကို တခွန်းမှ ပြန်မပြောဘူးဗျ။စိတ်ကောက် မပြေသေးတဲ့ သဘော၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ပြန်ခဲ့တယ်၊ ဆရာမကြီးကို တော့သေချာမှာခဲ့တာပေါ့၊ မမကို နားလည်အောင် ချော့ပေးဘို့။

နောက်တနေ့ ဆရာမကြီးဆီ ပြန်ရောက်တယ်၊ အခြေအနေမေးဘို့၊ ပုံမှန်နေ့ဆို ကျနော်က အိပ်ရာထတာက ၁၀ နာရီလောက်၊ ညဘက်ဆို ဘော်ဒါတွေနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုပေမဲ့ ကုလားစာ၊ ဆိတ်သားခါးပတ်၊ ပန်းသေးခေါက်ဆွဲ ဒါမျိုးတွေလဲ အစုံရောင်းတာ လမ်းဘေးဖွင့်တဲ့ဆိုင်၊ ညဘက်ဘဲ ဖွင့်တာ၊ ထိုင်နေကျ၊ အဲဒီမှာ ဟိုဟာချ၊ လေပစ်၊ ဒါနဲ့ဘဲ ည ၁၂ နာရီ ၁ နာရီ အမြဲတမ်းထိုးတယ်။

ဒါနဲ့ ထတာနောက်ကျတာပေါ့၊ မနက်ဆို အိမ်မှာကတော့ အမြဲ လက်ဖက်ရည်ဖျော်ပါတယ်၊ ကျနော့် အတွက် အိပ်ယာထရင် လက်ဖက်ရည် တခွက်တော့ ကျန်ပါတယ်၊ အေးတော့ အေးနေပြီပေါ့၊ အဲဒါ ကောက်မော့၊ ပြီးမှ အပြင်ထွက်ပြီး ကြိုက်တာ ဝယ်စားပေါ့၊ မုန့်ဟင်းခါး ဖြစ်ဖြစ် အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲဖြစ်ဖြစ် တခုခုပေါ့။

စားရင်း လက်ဖက်ရည်လဲ ထပ်သောက်ပေါ့၊ အဲဒီမှာ တခါတည်း မောနင်းပက်က ပါလာတာ၊ အဲလို။ တခုခု စလှုပ်ရှားဘို့က အချိန်ကတော်တော်ယူရတာ၊ နိုးတာနဲ့ ဖုတ်ဖက်ခါ ကောက်ထွက်လာလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဲ မနေ့ကလို စပါယ်ရှယ် နေ့မျိုးကတော့ တမျိုးပေါ့၊ ချဲဖွင့်တဲ့ နေ့တွေ ဆိုလဲ အဲလိုဘဲ စောစောစရတာ၊ ကျန်တဲ့ နေ့ကတော့ အေးဆေး။

ကိုယ့်ကိစ္စပြီးမှ ဆရာမကြီးဆီလာတာဆိုတော့ ၁၂ နာရီလောက် ထိုးရောပေါ့၊ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက မနက်စာတောင် စားပြီးပြီ၊ မနေ့ကျန်တဲ့ ဟင်းတွေကို ထမင်းနဲ့ လူးပြီး အကုန်စားလိုက်တာတဲ့၊ မနေ့ညကလဲ သူ အိပ်လို့ ကောင်းလိုက်တာတဲ့၊ ဆင် တကောင်လုံး ဖင်ထဲဝင်သွားတာတောင် မနိုးဘူးဆိုဘဲ။

အဲလို ပေါက်ကရပြောတာ။ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးကို အခြေအနေ မေးတော့ မမ ကိုလိုက်မပို့ရဘူးတဲ့ဗျား၊ သူ့ဖာသာ သူပြန်တာတဲ့၊ သူ ဆိုက်ကားတော့ ခေါ်ပေးလိုက်ပါတယ်တဲ့၊ သူ့ကိုလဲ ဘာမှ မပြောဘူးတဲ့၊ စိတ်မပူဘို့၊ ဒီလိုဘဲ ဖြစ်တတ်တယ်ပေါ့၊ ဘာညာပေါ့၊ ဒီလိုဘဲ။ပြောရင်း ကျနော် အတင်းမလုပ်ပါဘူးဗျာ ဆိုပြီး သူ့ကို ပြောတော့ အင်း သူသိတယ်တဲ့။ ဘယ်လို သိလဲဆိုတော့ သူက ရီပြီး သူချောင်းကြည့်နေတယ်တဲ့ဗျား၊ သေရော၊ အဲဒီမှာ ဇတ်လမ်းက နှာဘက် နွယ်သွားတာ၊ နွယ်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ ပတ်သွားတာ။

ဆရာမကြီးလဲ နဲနဲရစ်နေပြီဗျ၊ ရှိသမျှ အနှစ်တွေ အကုန် နယ်စားလိုက်တာနဲ့တူတယ်၊ ဟီး ဟီး ဟား ဟား စလာပြီ၊ ကျနော်လဲ မရှက်နိုင်တော့ဘူး၊ သူက စလာတော့ စမြုံ့ပြန်တာပေါ့၊ ဘယ်ကတည်းက စချောင်းတာလဲပေါ့၊ သူစချောင်းတော့ ကျနော့်က မမပေါ်မှာ ခွပြီး ကုန်းနမ်းနေတာ ဆိုဘဲ။

သူချောင်းတဲ့ အပေါက်ကိုတောင် ပြလို့ ကျနော်ကြည့်လိုက်တော့ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းဗျာ၊ နောက်ဖေးကဘဲ ချောင်းတာ၊ အိပ်ယာကို ဘေးတိုက်၊ သူ့ထက်ကောင်းတဲ့ ဗျူးတောင် သူ့လောက်မကောင်းဘူးပြောလို့ရတယ်၊ သူကြည့်တော့ မမက အပေါ်ပိုင်းတောင် ကျွတ်နေပြီတဲ့။

အဲဒီမှာ သူကလဲ ဆရာမကြီးဆိုတော့ ကျနော့် လုပ်ပေါက် မဟုတ်တာတွေ ပြောတာပေါ့၊ ဖီလင် မရှိဘူးတဲ့၊ ကမူးရှုးထိုး ဖြစ်နေတဲ့သဘော၊ သူက ဟန်နဲ့ ပန်နဲ့ လုပ်ပြတော့ ကျနော်လဲ စိတ်ထလာရော၊ ခါတိုင်း နောက်သလိုမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒီကြားထဲ သူဝတ်ထားတာက တော်တော်နွမ်းနေတဲ့ အိမ်နေရင်း ရှေ့ကွဲ အင်္ကျီနဲ့ ထမီဗျာ၊ သူ့ပစ္စည်းကို အရှိကို အရှိအတိုင်းလိုဖြစ်နေတာ။အသားနဲ့ တထပ်တည်း၊ အဲဒီမှာ ပွင့်ကုန်ကြတာ၊ သူလဲ ဘုနေလို့လား၊ အရှိန်ရနေလို့လား၊ ဘယ်လို ဘယ်လို ကပ်သွားမှန်းမသိဘူး၊ မီးဖိုခန်းထဲမှာ၊ ကျနော် သတိထားမိတော့ နံရံကို မှီထားတဲ့ ကုလားထိုင်မှာ ကျနော်က ထိုင်။

သူက ကျနော့်အပေါ်က မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျနော့်ကို ခွပြီးထိုင်၊ ကျနော့်က သူ့ကို ဖက်ထားတာ၊ လက်တွေက သူ့အင်္ကျီအောက်မှာ၊ သူလက်က ကျနော့် နား၂ ဖက်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်၊ နောက်စေ့ကို ဆွဲပြီး လှမ်းဖိလိုက်။ကျနော့်မျက်နှာက သူ့ လည်ပင်းတို့ ရင်ညွန့်တို့ ဆီမှာ၊ နှုတ်ခမ်းတွေဘာတွေလဲ စုတ်ပေါ့၊ လျှာချင်းကို ပလူးနေတာ၊ သူလဲ ကော့ကော့ပြီးတော့ ပေးတာ၊ တော်တော်ထန်တဲ့ အပြုအမူ၊ တခါမှ မကြုံဘူးဖူး။

တမောဗျာ၊ အဲဒီ ခုံ မှာ ၂ ယောက်သား၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ လှုတ်ရှားတာ၊ ပြီးမှ ရပ်ပြီး အခန်းထဲသွားတာ၊ တိုင်ပင်စရာတောင် မလိုဘူး၊ အပီဘဲ၊ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူ့ အဝတ်တွေ ကျွတ်တာ၊ ဖြုတ်ကနဲဘဲ၊ ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတောင် မဝတ်ထားဘူး။ ဘရာစီယာတော့ရှိတယ်၊ ချိတ်တောင်မဖြုတ်ဘူး၊ စွပ်ကနဲ စွပ်ကျယ်ချွတ်သလို ဆွဲချွတ်လိုက်တာ၊ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း နောက်ပြန်ဖင်တွန်းရွှေ့တက်သွားတာ၊ သူ့ပေါင်ကြားထဲကဟာက ပြောင်သလင်းခါနေတာဘဲ။

ခလေး ငယ်ငယ်လေး အတိုင်းဗျာ၊ နို့အုံကနဲနဲတော့ တွဲပေမဲ့ လုံးတော့လုံးတုန်း၊ ကြီးပေမဲ့ ရွဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အသားကဖြူတော့ တော်တော်လှတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ချွတ်တာပေါ့၊ သူက ကုတင်ပေါ်တောင် ရောက်နေပြီဆိုတော့ သူ့နောက်က အမှီ လေးဘက်ထောက်ပြီး သူ့လမ်းကြောင်းအတိုင်း လိုက်တက်လိုက်တာပေါ့။

သူ့ကိုယ်ပေါ် တဝက်လောက်လဲ ခွမိရော သူက ကျနော့်ကို တွန်းပြီး လှဲချတော့ ပက်လက်ဖြစ်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်မှောက်ချပြီး ကျနော့်ကောင်ကို ဆွဲကိုင်တာ၊ သူ့ နို့အုံက ကျနော့် ပေါင်နဲ့ ကပ်ရက်ပေါ့။ဆရာမကြီးနဲ့ ကျမှ ကျနော် အခံကြီးသက်သက်ဗျာ၊ သူ့လုပ်ကွက်က ဖာမတွေတောင် လိုက်မမှီဘူး၊ သူက ထန်နေတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ ကျနော်လဲ အားလုံးကို မေ့နေတာ၊ သူ့ကနေတဲ့ဇတ်ကို အလျှင်မီအောင် မနဲလိုက်ကရတယ်။

လီးစုတ်တော့ ခံဘူးတာပေါ့ဗျာ၊ ဖာမတွေစုတ်ပေးတာ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး စုတ်တာကို ဘယ်သူမှ မမှီဘူး၊ ထိပ်က ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်ပြီး လူက တုန်တုန်သွားတာ၊ ပီးလား ဆိုတော့ မပီးဘူးဗျ၊ ဖီးက အိုဗာကြီးဖြစ်သွားလား တော့မသိဘူး၊ မခံနိုင်ဘူးဗျ၊ လူကို ရှုံ့မဲ့နေတာ။

ဆရာမကြီးက စုတ်ရင်း ကျနော့် မျက်နှာကို မော့မော့ကြည့်တာ၊ ပြီးတော့ သူ မဖိထားတဲ့ ဟိုဘက်ပေါင်ကို တွန်းကားပြီး လက်က ကမြင်းသေးတာ၊ ပေါင်ကိုလဲ ခပ်ပြင်းပြင်းပွတ်၊ ဥကိုလဲ ကိုင်၊ ကိုင်ချက်ကလှတယ်၊ တချက်တချက်အောက်အောက်သွားတာလေး ခံလို့ကောင်းတာ၊ အရမ်းကြီး နာအောင်သူမလုပ်ဘူး။

သူမို့ ချက်ကောင်းတွေ အကုန်သိတယ်၊ သူ့နို့ဖိထားတဲ့ ဘက်ကလဲ လူက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ နို့နဲ့ ပေါင်ကို လာပွတ်နေသေးတယ်၊ စုတ်တာတောင် လက်နဲ့ထိမ်းမစုတ်ဘူးဗျာ၊ ပါးစပ်နဲ့ဘဲတချောင်းလုံးကို ထိမ်းထားတာ၊ လက်က တချက်တချက်မှ ကိုင်တာ။

ကိုင်ရင်ထူးခြားပြီ၊ တင်းတင်းဆုတ်လို့ အောက်ပိုင်းလေးကိုဘဲ ဂွင်းထုသလို ဆက်တိုက် ထုပေးတာ၊ အဲလိုမျိုးတွေ၊ ကျွမ်းချက်ကတော့ ခုခေတ်စကားနဲ့ ပြောရရင် ၁၀ အတိဘဲ။ လူက ပက်လက်လဲနေပေမဲ့ သူ လက်ချက်နဲ့ တချက်တချက် အီးကနဲ ကျင်တဲ့ဒဏ် မခံနိုင်ဘဲ ကြွကြွတက်လာတာ၊

သူ တဝစုတ်ပြီးသွားတော့ ကျနော့်ဘေး ပက်လက်လှဲပြီး ကျနော့်ကိုဆွဲပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်တင်ပေးတာ၊ ခေါင်းက နို့ဆီ တန်းရောက်တာပေါ့၊ ကျနော့်က ပြန်သာလုပ်ရတာ သူ့ အထိမ်းအကွပ်တွေ အများကြီးပါတယ်၊ သူက လက်နဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို လိုက်ထိမ်းတာ၊ လိုက်ထိမ်းတာ မဟုတ်ဘူး၊ နေရာလိုက်ရွှေ့တာ။

ကျနော့် လက်ကိုလဲ သူဘဲ ထိမ်းတာဘဲ၊ ကျနော်က အလိုက်သင့် ကျတဲ့နေရာပေါ်မူတည်ပြီး နယ်တန်နယ်၊ ညှစ်တန်ညှစ်၊ စို့တန်စို့၊ ရက်တန်ရက်၊ စုတ်တန်စုတ်၊ အဲလို လျှောက်လုပ်ရုံဘဲ၊ ခင်ဗျားတို့လဲ ရိပ်မိမှာပေါ့၊ ဆရာမကြီး ဘာကြိုက်တတ်လဲဆိုတာ၊ အဲဒါပြောတာ၊ သူကျနော့်ကို လိုင်းသွင်းတာ။

ကျနော့် ခေါင်းကို အောက် တဖြေးဖြေး တွန်းချနေကတည်းက ကျနော် ရိပ်မိလိုက်ပြီ၊ ငြင်းအားမရှိဘူးဗျ၊ ခလေးလေး တယောက်လို ပြောင်နေတာဗျာ၊ ရွံ့တဲ့စိတ်က ဘယ်ကနေမှ ထွက်မလာဘူး၊ မလျှာရှည်လေးဟာ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ နောက်ကောက်ကျသွားတယ်။

အောက်ရောက်လာတော့ ချက်ခြင်း ဘယ်ကုန်းရက်မလဲ၊ စိမ်ပြေနပြေ ကြည့်သေးတာပေါ့၊ သူကလဲ ပြတယ်၊ သေချာပြတာ၊ ပြရုံတင်မက သူလဲ လက် ၂ ဘက်တထောင်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်လို့ ခေါင်းထောင်ပြီး ကျနော် ဘာလုပ်မလဲ ကြည့်နေတာ။

သူ့ပေါင်တချောင်းက ကွေးကွေးလေး ကားပြီး တချောင်းကထောင်ပြီးကားထားတာ၊ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလို့ အထဲက နီတာရဲလေးက ပြူနေတာ၊ အကွဲတလျှောက်လုံးဘဲ။ အရည်တွေကလဲ အရွဲကြီးမဟုတ်ဘူး၊ စိုတိုတိုလေးဘဲရှိတော့တာ၊ စောစောက သူစောင်ဆွဲပြီး လှမ်းသုတ်လိုက်လို့လားမသိဘူး။ကြည့်ရင်းတန်းလမ်း မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ပထမ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်ကစားသေးတယ်၊ သူက ကော့ကော့လာတာ၊ အတင်းလဲ ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ မဆွဲချဘူး၊ ကျနော်ဘာလုပ်လဲ အရသာခံပြီးကြည့်နေတာ။

ကျနော်ပွတ်ကစားနေတုန်း သူလဲ သူ့လက်နဲ့ သူ့ဟာသူ လာပွတ်တယ်၊ တချက် ၂ ချက်၊ ကျနော့် စိတ်ထဲချီတုံ ချတုံ၊ စိတ်က ရွစိတက်နေတာ၊ မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ခေါင်းက တဖြေးဖြေး ငိုက်စိုက်ကျသွားတာ၊ အကွဲထဲ တန်းပြီးတော့ မဟုတ်ဘူ၊ ထိပ်က ဆီးခုံစပ်ကို၊ အနံ့ တမျိုးဗျ၊ အနံ့တော့ရှိတယ်၊ နံတဲ့ အနံ့မဟုတ်ဘူး။အဲဒီတုန်းကတော့ ဘာ အနံ့မှန်း ဘယ်သိမလဲ၊ တဖြေးဖြေးဆီးခုံကနေ ဘေး နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပေါ့၊ လူက မရဲဘူး၊ စမ်းနေတာ၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျှောက်ပွတ်တာ၊ လျှာတောင် မထုတ်တချက် ထုတ်တချက်၊ ဆရာမကြီး စိတ်ရှည်ချက်က ချီးကျူးတယ်။

အပေါ်ပိုင်း တခုလုံးကို ထိမ်းခဲ့တဲ့ သူ့လက်က ပေါင်ကြားထဲ လှုတ်ရှားနေတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို ယောင်လို့တောင် လာမကိုင်တာ၊ မသိမသာလေး ကော့တော့ ကော့ကော့ ပေးတာပေ့ါ၊ ပေါင်လဲ ကားနိုင်သမျှ ကားထားပေးတယ်၊ အသံကလဲ မလုပ် လုပ်ချင်လာအောင် ခပ်တိုးတိုးလေးထွက်နေတာ၊ အီး လား အင်းလား အဲလိုမျိုး။

ဟာဗျာ၊ ခင်ဗျားကလဲ လုပ်မဲ့ဟာ အစကတည်းက အသကုန် စဆွဲတာမဟုတ်ဘူး လို့ မပြောနဲ့ဗျ၊ ဒီလိုဘဲ တဖြေးဖြေးဖြစ်သွားတာ၊ ရွံ့စရာတွေ တခုမှ ရှာမတွေ့တော့ အကွဲကြားထဲ နစ်တာပေါ့၊ အဲဒီတော့မှာ ဘာဂျာကောင်းကြောင်း ပီပီပြင်ပြင်သိတာ၊ အတွင်းသားလေးတွေက လျှာဖျားမှာ အိနေတာ။

အဲဒါမှ တကယ့်အရသာ၊ ထောပတ်စားရတာထက် အများကြီးပိုတာပေါ့၊ ဒီထက်ကောင်းတာက ကိုယ်လုပ်လို့ သူရွစိတက်တာကို မြင်ရတဲ့ ကြားရတဲ့ အရသာ၊ အဲဒါက အားကိုပြည့်ပြီး ထပ်တလဲလဲ လုပ်ချင်စိတ်တက်လာတာ၊ ဒါကြောင့် သူလဲ သူမှုတ်တုန်းက ကျနော့်ကို မော့မော့ကြည့်တာ။

ဘယ်လိုမှုတ်ဆိုတာ ဆရာမကြီး ကျနော့်ကို တခွန်းမှ မသင်ရပါဘူးဗျာ၊ ကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ အပြာကား တွေ အကျိုးကြောင့်လား၊ ကျနော်ဘဲ တော်လို့လား မသိဘူး၊ ပီပီပြင်ပြင်ကို ဖြစ်တာ၊ ဆရာမကြီးလဲ လူးနေတာ။ပေါင်တောင်မကားနိုင်တော့ဘူး၊ ကျနော့်ခေါင်းကို လာညှပ်ညှပ်ထားရတာ၊ ပက်လက်တောင် မဟုတ်ဘူး ဘေးစောင်းတာမှ ဟိုဘက်ရော ဒီဘက်ရော ၁၈၀ ဒီဂရီ အတိုင်း လူးတာ၊အသကုန်ဆွဲပြစ်လိုက်တာ တော်တော်ကြာတယ်၊ ၂ ယောက်စလုံး နုံးကျသွားတဲ့ အထိ၊ မလွန်ဘူးဗျ၊ မလွန်ဘူး၊ ပြီးတော့မှ ကုန်းထပြီး ဆော်ဘို့ပြင်တာ၊ ရာဂျာ လှမ်းဆွဲတော့ ဆရာမကြီးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ မလိုဘူးပေါ့၊ ဘာပြောလဲဆိုတော့ ဒီအတိုင်းလုပ်တဲ့၊ တရက် ၂ ရက်ဆို ရာသီလာတော့မှာ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။

ငါ ဒီအတိုင်း ဘဲ ခံချင်တာတဲ့၊ ဒါဆို လေးဘက်ထောက် လို့ ပြောလိုက်တော့ ဟင်အင်း ဒီအတိုင်း လိုးကွာ၊ ငါ နင့်မျက်နှာကို ကြည့်ချင်တယ် တဲ့ ပြောတဲ့အသံက ရိုးရိုးသံတောင် မဟုတ်ဘူး နှာသံလား ကြာသံလား၊ ပြီးတော့ လူက တွန့်လိန်နေရာရွေ့လို့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခြေထောက် ၂ ဖက်ကို ကားပြီးမြှောက်ပေးတာ။ဒီတော့ ဘယ်ရမလဲ ပေါင်ကြား ဝင်ထိုင်တော့ နေအုံး နေအုံး ဆိုပြီး ထောင်ထားတဲ့ ခြေတဖက်ကို ပြန်ချလို့ ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ လျှိုသွင်းရင်း ခါးကိုလိမ်လို့ ခြေတဖက် ကျနော့် ပခုံးပေါ်လာတင်တယ်။

အဲဒီမှာ ဂွင်က ဝင်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ထောင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို ကိုယ်နဲ့ ဖိပြီး ကျနော့်ကောင်ကို တေ့လို့ နှစ်ချလိုက်တာ၊ အား . . . ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ဆွေ ၇ ဆက် မျိုး ၇ ဆက် လောကထဲက ခနပျောက်သွားတယ်၊ ကျနော် အား ကနဲ့ ခေါင်းမော့ပြီး ကော့တက်သွားတာ အရသာခံ ကြည့်နေတာဗျာ။

ပြီးတော့ ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မျက်လုံးလေး မှေးပြီးအရသာခံကြည့်တာ၊ ညီးသံကလဲ တိုးတိုးလေး ထွက်သေးတယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ လိုးကွာ အားရပါးရလိုး အဲလို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေကလဲ ပြောသေး။လေသံလေးနဲ့ပြောတာ နားထောင်လို့ တကယ်ကောင်းတယ်၊ မနေနိုင်ဘူး ပီးတာဘဲ၊ ကြာလှ ၃ - ၄ မိနစ်လဲ။ မှုတ်တာ ဒါထက် ၁၀ ဆမက ကြာမယ်လို့တောင် ထင်ရတယ်၊ ပီးမှ မောမောနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်လဲတာ၊ ဒါတောင် မောသံကြီးနဲ့ သူ့ကို မေးလိုက်တယ်

“နင်ရော ပီးရဲ့လား”

“အင်း ကောင်းလိုက်တာ၊ ပီးတာပေါ့ဟ၊ မြောနေပြီ၊ မရတော့ဘူး၊ နင်ဘဲ ငါ့သားကို ကျောင်းမှာသွားကြိုပေးတော့ အိပ်တော့မယ်၊ မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး”

စကားကို လေးလေးပင်ပင် နဲ့ တလုံးချင်းပြောပြီး သူလဲ အိပ်တာဘဲ၊ အိပ်ယာခင်းကတော့ မနေ့က အိပ်ယာခင်း၊ ဒီနေ့က အကွက်တွေ ပိုများတယ်၊ မှုတ်ထားတဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ဆော်တဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ကျနော်လဲ ခန နှပ်ပြီးထ၊ အမြင်မတော်လို့ သူ့ကို အင်္ကျီ ထမီ ပြန်စွပ်ပေးခဲ့သေးတယ်။

သူက အီးအဲ နဲ့၊ နဲနဲ အလိုက်သင့်နေပေးပါတယ်၊ မျက်လုံးကတော့ မဖွင့်ဖူး၊ ပြီးတော့ နောက်မှာ ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ မျက်နှာတွေ ဘာတွေ သစ်ပေါ့၊ ပြီးတော့ အချိန်နဲနဲရသေးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ် တလိပ်လောက် သောက်လိုက်သေးတယ်။ပြီးမှ ဆရာမကြီး ခလေးကို ကြိုဘို့ သူ့ကျောင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ လာခဲ့တယ်၊ ကျောင်းဝမှာ ခနလောက် စောင့် ကျောင်းလွှတ်တော့ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် ဒီကောင့်ကို ရှာပြီးတွေ့တော့ လက်ပြရင်း လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်တယ်၊

“ဟေ့ကောင် မျောက်လောင်း ဒီမှာ ဒီမှာ”

အဲဒီမှာ မျောက်လောင်းလေး၊ စကားမစပ် ဆရာမကြီး သားကို ကျနော် မျောက်လောင်း လို့ဘဲ ခေါ်တယ်၊ မျောက်လိုဆော့တဲ့ ကောင်မို့၊ သူကလဲ မနာပါဘူး၊ ခလေးမို့လို့လား တော့မသိဘူး၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ကိုဇော် ဆိုပြီး ပြေးလာတယ်၊ သူ့သားလဲ ကျနော့်ကို ကိုဇော်လို့ဘဲ ခေါ်တာ။

သူ့အမေလဲ နင်နဲ့ငါနဲ့ ပြောပေမဲ့ လူကြားသူကြား နာမည် ခေါ်စရာရှိ ကိုဇော်ဘဲ၊ ပြေးလာပြီး မေမေရောတဲ့၊ နင့် အမေနေမကောင်းလို့ အိပ်နေတာ ငါ့ကို ကြိုခိုင်းလို့ ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်လို့ သူ့အိမ် ကမန်းကတမ်း ပြန်ပို့ပေးလိုက်တယ်၊ မ ကမန်းကတမ်းလို့လဲ မဖြစ်တော့၊ အချိန်က သိပ်မရတော့ဘူးလေ။

ဖီးလ်ကလဲ ကျနေပြီ၊ ဘိုက်ကလဲ ဆာနေပြီ၊ မမ ကိုလဲ သွားတွေ့ရအုံးမယ်၊ မနေ့က ကိစ္စ ဘယ်လိုနေမှန်းမသိ၊ ပီးပြီးရော ဆိုပြီး ပြစ်ထားလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ရီးစားစကား ပြောသလို ဖြစ်သွားအုံးမယ်၊ အယ် ဟုတ်သားဘဲ ကြည့်စမ်း ရီးစားစကား ဆိုလို့ ခုမှ သတိထားမိတယ်၊ အဲဒီအချိန်တုန်းက သတိမထားမိဘူး။ချရေးလိုက်မှ အစီအရီပေါ်ပြီး တိုက်ဆိုင်တာ သတိထားမိတာ၊ ခင်ဗျားတို့ရော သတိထားမိလား၊ ဘာလဲဆိုတော့ မမ ကို ရီးစားစကား ပြောပြီးတော့ မလျှာရှည်လေးနဲ့ ဖြစ်ရော၊ မှတ်မိလား။

ခု မမကို အဲ အဲ အဲလို ဖြစ်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးနဲ့ ဖြစ်ပြန်ရော၊ တိုက်ဆိုင်ချက်၊ မထူးဆန်းဘူးလား၊ အဲဒီတုန်းကများ သတိထားမိရင် မမကို ယူပြီး ခလေး မွေးရင်တော့ အဲ့ ၂ ယောက်ပါ ခလေးမွေးမယ်လို့ စဉ်းစားမိမလား မသိဘူး။

ဖီးလ်ကျတာနောက်၊ ဘိုက်ဆာတာလဲ နောက်၊ အဲဒီ ၂ ခုနောက်ထားပြီး မမ ဆီအရင်ပြေးရတယ်၊ ဆိုင်က ပိတ်တော့မှာ အချိန်က မရတော့ဘူး၊ အပြေးကလေး ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တော့ မမ ကရှိနေတယ်၊ ဒီဇိုင်းက နေမကောင်းတဲ့ ဒီဇိုင်း၊ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပေါ့၊ မမနေမကောင်းဘူး ။မမက ကျနော့်ကို မြင်တော့ မျက်နှာက တည်သွားတယ်၊ နဂိုကလဲ ပြုံးရယ် မနေပါဘူး၊ ပိုတည်လိုက်တဲ့ သဘော၊ ကျနော်ကတော့ အချိုသာဆုံး မျက်နှာကို ပြုံးပြတာပေ့ါ။ 

ဖီးလ်က လဲကျနေတော့ သိပ်ပုံမလာဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ သိနေတယ်၊ ဆိုင်ကလဲ ပိတ်တော့မယ် ဆိုတော့ လူကလဲ ရှင်းနေတယ်လေ၊ ဟို ၂ ယောက်လဲ ဆိုင်နောက်မှာ အလုပ်ရှုတ်နေတယ်၊ ဒါနဲ့ မမ နေမကောင်းဘူး လား ဆိုပြီးစကားဖောရောလုပ်ရင်း ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ မို့ အလုပ်ရှုတ်နေလို့ နောက်ကျသွားတယ် ဘာညာ ပေါ့၊ ရွှီးတာပေါ့။

မမက စိတ်ကောက်မပြေသေးဘူဗျ၊ သိသာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ စကားကို ခပ်တည်တည်တော့ ပြန်ပြောပါတယ်၊ ဘုပြောတာ၊ မနေ့ကလိုတော့ စွပ်စွပ်စွဲစွဲတွေ ဘာတွေတော့ မလာတော့ဘူး၊ ဆိုင်ထဲမှာ မို့ထင်တယ်၊ ကျနော်လဲ မထူးဘူး၊ သူ့ကိုပြောထားသလိုပေါ့၊ လက်ထပ်မယ်၊ ကျနော့် မိဘကို ညက ပြောလိုက်ပြီပေါ့။

ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်၊ တကယ်တော့ မပြောရသေးဘူးဗျ၊ ပြောဘို့တော့ အစီအစဉ်ရှိပါတယ်၊ ချဲဖွင့်ပြီးလောက်ပေါ့၊ ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ၊ သဘက်ခါထင်တယ်၊ အဲဒီရက်ဆို ကျနော် အလုပ်များတဲ့ ရက်။ ပိုက်ဆံတွေ လိုက်ကောက်၊ ဘောက်ချာပြန်စစ်၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့။

ကျနော်ကလဲ မေးတာပေါ့၊ စိတ်ဆိုးတုန်းလား ဘာလား၊ တကယ်ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပါ၊ ဘာညာ၊ တိုးတိုးလေး ဓါတ်ပြားဟောင်းဘဲ ထပ်ဖွင့်တာပေါ့၊ သူက တော်ပြီ အဲဒါတွေ မပြောနဲ့၊ သွားတော့ အတင်းမောင်းထုတ်တာ၊ ကျနော်လဲ ဖီးလ်က ခပ်ကျကျ ဆိုတော့ အာဝဇွန်းလဲ သိပ်မရွှင်ဘူးဗျ။

လူက ခပ်ငေါင်ငေါင်၊ မသိရင် ရေလည်ဆွေးနေတဲ့ပုံ၊ မမကတော့ ကျနော့်ပုံကို သိပ်ဂရုမစိုက်ပါဘူး၊ အဲဒီမှာဆိုင်သိမ်းတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ မမကလဲ သူ့အလုပ်တွေ ရှိတယ်၊ သူ့အလုပ် သူထလုပ်တာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ထပ်ပြောခွင့်မသာတော့လှည့်ပြန်ပေါ့၊

နောက်နေ့ ပိုက်ဆံလိုက်ကောက်ရင်း ဆရာမကြီး ဆီရောက်သေးတယ်၊ ဆရာမကြီး တို့ရပ်ကွက်မှာလဲ ဖေါက်သည်တွေ များတာကိုး၊ ဆရာမကြီးကတော့ မေးပါတယ်၊ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲပေါ့၊ ကျနော်က ကောင်းတော့ မကောင်းသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မနေ့ကလောက် မဆိုးတော့ဘူးပေါ့။ကျနော် ထင်သလောက်ပြောတာပေါ့၊ သူကလဲ မနေ့ကပြောသလို အဆင်ပြေသွားမှာပါ ဆိုပြီး ထပ်ပြောပါတယ်၊ ဒါကတပိုင်း၊ နောက်တပိုင်းက သူနဲ့အဖြစ်အပျက်၊ မမအကြောင်း ပြောရင်း အဲဒါထားပါ၊ မနေ့က ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

တသက်လုံး မေ့မှာမဟုတ်တော့ဘူး ဘာညာ နဲ့ အရသာခံပြောတော့ သူကရီပြီး နင်အလုပ်ကောင်းတာ ငါညက ရာသီပါလာသွားတယ်၊ တခါတည်း အကုန်ပွင့်ထွက်ကုန်တာလား မသိဘူး၊ နောက် ၂ ရက်လောက်မှ လာရမှာကို စောဆင်းတာ၊ ဘာညာနဲ့ ပြောတော့ ဟုတ်လား တကယ်ကောင်းလား ထပ်မေးရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်မြောက်လို့။

ကိုယ်လုပ်တာ ကောင်းတယ်လာပြောတော့ လူက ထပ်တောင် လုပ်ပြလိုက်ချင်တယ်၊ အဲလိုပြောတော့ သူက မရဘူး၊ ရာသီလာနေတယ်ဆိုမှတဲ့ နင်လာတာဘယ်တော့ ရပ်မှာလဲ ဆိုတော့ ၃ - ၄ ရက်တဲ့၊ ဒါဆို ရပ်ရင် နောက်တခေါက် ဆိုပြီး ဘွတ်ကင် လုပ်တော့ မရဘူး၊ ငါစိတ်ပါမှရမယ်တဲ့။ 

ကျနော်ကလဲ ရတယ် စိန်လိုက်၊ နင်စိတ်ပါအောင် လုပ်တာ လွယ်လွယ်လေး ဘာညာ နဲ့ နှာအကြောင်းတွေ ပြောပြီး လီးတောင်တောင် နဲ့ပြန်ခဲ့တယ်၊ အဲဒီမှာ မေ့သွားတယ်ဗျာ၊ လာနေရင်လဲ ဒီမှာ ငါလီးတောင်နေပြီ မှုတ်ပေး ဆိုပြီး တောင်းကြည့်ရမှာ၊ ပိုက်ဆံ လိုက်ကောက်ရမှာကိုဘဲ စိတ်ကရောက်နေလို့ အဲဒါတွေ မစဉ်းစားမိဘူး။

မမဆီလဲ ဆက်တိုက်ရောက်ပါတယ်၊ ချဲဖွင့်တဲ့ တရက်ဘဲ မရောက်တာ၊ ပိုက်ဆံကောက်တဲ့ ရက်ကလဲ ရောက်တာဘဲ ခနပေါ့၊ ကောင်းကောင်းတော့ စကားမပြောရပါဘူး၊ သူတို့လဲ ဆိုင်ပြင်ပြီးမှ မုန့်ဟင်းခါး အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲပါ တွဲရောင်းလာတာ ဆိုတော့ ရောင်းကောင်းနေတာ။

အရင်လို မမနား ကပ်ဘို့ အခွင့်အရေးက သိပ်မရဘူး၊ ဟို အဒေါ်ကြီး ချက်တာလား မသိဘူး၊ စားလို့ ဒီလောက်တော့ မကောင်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အပြင်ကထက် ဈေးသက်သာတော့ ခါတိုင်းထက် လူ နဲနဲ များလာတာပေါ့၊ ချဲဖွင့်ပြီးတော့ ကျနော်လဲ အိမ်ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။

မမ ကိုလက်ထပ်ချင်တဲ့ အကြောင်း၊ အမေ့ကို အရင်ပြောတာပေါ့၊ အိမ်ထောင်ပြုဘို့ အရွယ်လဲ ရောက်နေပြီဆိုတော့၊ အမေက ဘယ်သူလဲ ဘယ်သူ့သမီးလဲ ထုံးစံအတိုင်း မေးတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ သိသလောက် ပြောပြတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် တာဝန်က ပြီးသလောက်ဖြစ်သွားပြီ၊ မိဘတွေက မိဘ ထုံးစံအတိုင်း ဆက်လုပ်ပေါ့။

ကျနော်လဲ အိမ်ထောင်ပြုတော့မယ် ဆိုပြီး အိမ်ကိုသာပြောတာ အချိုးကတော့ မပြောင်းဘူး၊ ပုံမှန် အတိုင်းဘဲ၊ ချဲဖွင့်ပြီး ၂ ရက် ၃ ရက်လောက်နေတော့ ဆရာမကြီး ထပ်ရောက်တယ်၊ မမ ဆီတော့ နေ့တိုင်းရောက်တယ် ဆိုတာပြောပြီးသားနော်၊ စကားကောင်းကောင်းသာ မပြောရပေမဲ့ အခစားကတော့ ဝင်မပျက်ပါဘဲ။

မမနဲ့ အခြေအနေက လိပ်ခဲတတင်းတင်းကြီးဘဲရှိသေးတယ်၊ ဘာမှန်း သေချာကိုမသိသေးတာ၊ ဆရာမကြီး ဆီရောက်တော့ ဘာဖြစ်တယ် ထင်လဲ။ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီကိစ္စ မျိုးက တကြိမ်ထဲ ပီးတဲ့ ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ၊ မမသာ ဘာကြောင့် ခုထိ စိတ်ဆိုးတုန်းဆိုတာ ကျနော် စဉ်းစားလို့ မရတာ။

ထားပါ၊ မမ ကိစ္စက တကဏ္ဍ၊ သူ့ အပိုင်းနဲ့ သူပြောတာဘဲ ကောင်းတယ်။ ပျော်စရာတွေ့ရင်ပျော်လိုက်ပေါ့၊ ကျနော့် စိတ်ကလဲ ဒီလိုဘဲ၊ အပျော်ကိုတွေ့ရင် တခြားဟာ မေ့နေတာ။အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးဆီရောက်တော့ ပေါ်တင်ဘဲ ရာသီပြီးသွားပလား ဆိုတော့ အင်း တဲ့ ခပ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြေတယ်။

ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကဲ ဒါဆို ဆိုပြီး လက်ဝှေ့သမားတွေ လက်ခမောင်း ခတ်သလို လက်ခမောင်း ၃ - ၄ ချက်ခတ်ပြပြီး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နဲ့ လက်ဝှေ့ထိုးသလို ဟန်ရေးပြတော့ သူက ရီပြီး လက်သီးဆုတ် ဟန်ရေးပြနေတဲ့ ကျနော့်လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲ တွန်းထည့်လိုက်တယ်၊ သူက လိုက်မဝင်ဘူး၊ နောက်ဖေးဝင်သွားတာ။

ကျနော်လဲ သူ့ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်ပြီး စောင့်နေတာပေါ့၊ လုပ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ လူက နဲနဲပူထူထူဖြစ်လို့ လီးတောင် အလိုလိုတောင်နေပြီ၊ အနောက်က ရေသံလေး ဘာလေးကြားပြီးနောက် အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်၊ ဝင်လာပြီး တံခါးလှမ်းပိတ်ရင်း ကွတ ကွတ နဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို သူဝတ်ထားတဲ့ ထမီနဲ့ ပွတ်သုတ်နေသေးတယ်။

ရေဆေးလာပြီး ရေခြောက်အောင် သုတ်တာ၊ ကျနော့်ရှေ့၊ ပေါ်တင်၊ ဆရာမကြီးတို့များ အဲလို။ ပြီးမှ သူ့ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အပေါ်ကတော့ အရင် မချွတ်ဘူး၊ ပြီးမှ ကုတင်နားကပ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲပြီး သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လာ ဆိုပြီး လက်ကမ်းပေးတယ်။ကျနော် ပြန်လက်ကမ်းလိုက်တော့ သူက အနား အတင်းဆွဲတယ်၊ ကုတင်စောင်းကိုပေါ့၊ ကျနော်လဲ အလိုက်သင့် လျောလိုက်တော့ သူက ခုတင်စောင်းမှာ ခေါင်းတင်မိအောင် ဆွဲယူတာ၊ ပါးစပ်ကတော့ ပြောတာပေါ့။

ဟိုနားရွေ့ ဒီနားတိုး၊ ပြီမှ သူ့ခြေထောက် တဖက် ကုတင်ပေါ်လှမ်းတင်လို့ ကော့ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ကျနော့် မျက်နှာနဲ့ အပ်ပေးတာဗျာ၊ ပက်စက်တယ်၊ ဆရာမကြီးတို့ လုပ်ချက်၊ ဘယ်ရလဲ အဲလို လာလုပ်လို့ကတော့ ကျနော်လဲ လက်နောက်ပြန် သူ့ဖင်တုံးကြီး သေချာကိုင်လို့ ခေါင်းနဲနဲမော့ပြီး အပီ ဆွဲတာပေါ့။

ကျနော့်ခေါင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်နေတဲ့အနေအထားက ကတယ့် ကွက်တိ၊ ခန နေတော့ သူ့ကိုယ်က ကျနော့် ကိုယ်ပေါ်ကုန်းကျလာတယ်၊ လက်နဲ့ ကုတင်ကို လှမ်းထောက်ပြီး လက်တဖက်က ကျနော်လုံချည်ကို ဖြေလို့ အတွင်းခံ အောက်က ကောင်ကို ဆွဲထုတ်တာ။အတွင်းခံကိုလဲ အောက်ကို နဲနဲဘဲ လျှောချတယ်၊ လက်တဖက်ထဲနဲ့ လုပ်ရတာ၊ ကျနော်လဲ မကူနိုင်ဘူး၊ ဖင်တုန်းကို ကိုင်ပြီး အပီဆွဲနေတာ၊ ရှလွတ် ရှလွတ် နဲ့၊ ရေလည်ကောင်းဗျာ၊ ခြေထောက်တဖက်က ကုတင်ပေါ် တင်ထားလို့လားမသိဘူး၊ သူ့ဟာလဲ ရေလည်ပြဲနေတာ၊

ပြီးတော့ သူကျနော့်ကို ကုန်းမှုတ်တာ၊ မမှီဘူးဗျာ၊ မှီအောင် ရှေ့တိုးတော့ ကျနော့် ပါးစပ်က သူ့ဟာနဲ့ လွတ်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ နောက် ခြေထောက်တဖက်ပါ ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို ခွထားရင်းရှေ့တိုးလာတာ၊ ကျနော်လဲ ကျနော်အဆင်ပြေအောင် နောက် လျှောပြီး သူ့ဟာနောက် လိုက်တာပေါ့။

ပထမ အဆင်မပြေဘူး၊ သူမိ ကိုယ်လွတ်၊ ကိုယ်မိ သူလွတ် ဖြစ်နေတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်လုံချည်လဲ ကျွတ်၊ အတွင်းခံလဲ ကျွတ်၊ နောက်မှ သူအပေါ်နေ ဘေးလဲကျပြီး ဘယ်လို ဘယ်လို အဆင်ပြေသွားတယ် မသိဘူး၊ ဘေးတိုက် အဆင်ပြေသွားတယ်။

ဆရာမကြီး ထန်ချက်ကတော့ လက်လန်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဝ ပါဘဲ၊ ကျနော်လဲ ဘာမှ ကို မရွံနိုင်တော့ဘူး၊ ပါးစပ်ထဲ ကိုယ့်တံတွေးလား၊ သူ့အရည်လား ပြည့်လာရင် ထွေးကို မထွေးနိင်တော့တာ၊ အင်္ကျီကလဲ မချွတ်ရသေးတော့ ထွေးရင် အင်္ကျီကလဲ ပေအုံးမှာ၊ ဒီတော့ မြိုချဘဲ၊ အဲလောက်ထိ အခြေအနေဆိုးသွားတာ။ဒီတခေါက်တော့ ၂ ယောက်ပြိုင်လို့လား မသိဘူး၊ ကျင်တာတွေ ဘာတွေ သိပ်မသိတော့ဘူး၊ ကိုယ်လဲ ကိုယ့်ဘက်က အသကုန်၊ သူလဲ သူ့ဘက်က အသကုန်ကိုဆွဲနေတာ၊ ၂ ယောက်သား ဖတ်ဖတ်မောတဲ့ အထိ၊ ပြီးမှ ၂ ယောက်သား ပက်လက်လန်သွားတာ၊

ခနလောက် အမောဖြေပြီး ထထိုင်လို့ ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဆွဲချွတ်ပေါ့၊ ကျနော်ချွတ်တော့ သူလဲ ချွတ်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို တွန်းလှဲပြီး သူ့ဘိုက်ပေါ် တက်ခွတာ၊ ခွလို့ကလဲ ကောင်းဗျာ၊ ဖင်အောက်က သူ့ ဘိုက်အိအိလေးနဲ့ ထိနေတာ၊ အတင်းတက်ထိုင်တာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။

ကျနော့် ဒူးနဲ့ ဖနောင့်က ကျနော့် ကိုယ်ကို ထောက်ထားသေးတာပေါ့၊ သူနဲ့ကတော့ ထိရုံပေါ့၊ အဲလို ခွထိုင်ပြီး နို့ကို နယ်တာ၊ ပြီးမှ ကုန်းနမ်းတာ၊ အဲဒီမှာ အစုံကို နမ်းဖူးသွားတာ၊ ချိုင်းကြားတွေ ဘာတွေရော၊ ချွေးနံ့ပြင်းပြင်းကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး၊ မွှေးလဲ မမွှေးဘူး၊ မွှေးတယ်လို့လဲ ပြောလို့ရတယ်၊။

ဆွတ်ထားတဲ့ နံ့သာ လက်ကျန်လေးတွေနဲ့ လူနံ့ အရောအနှောလေး ဆိုပါတော့၊ နမ်းရုံတင် ဘယ်ကမလဲ လျှာနဲ့ပါ လျှောက်ရက်ပြစ်လိုက်တယ်၊ သူ့ဖာသာ သူဖြစ်သွားတာ၊ မနေနိုင်ဘူး၊ ဝကို မဝတာ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာပြီး ဘာဂျာ ထပ်မှုတ်တယ်ဗျာ၊ ကုန်းပြီးတော့ကို မှုတ်တာ။

အဲလောက် တနှာစိတ်က ပြင်းသွားတာ၊ အရင်က ဒီလောက် ကျနော် မပြင်းဘူးဗျ၊ ဆရာမကြီး ဆိုလဲလူးနေတာဘဲ၊ အဲလို တဝထပ်မှုတ်ပြီးမှ ဆော်တာ၊ ဒီတခါတော့ ဘယ်ရမလဲ မတောင်းတော့ဘူး၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သူ့ကိုဆွဲမှောက် လိုသလို ပြုပြင်ပြီး ဆော်တာ။

ပလိန်းဘဲ၊ သူလဲ ရာသီပြီးခါစဆိုတော့ ပစ္စည်းက လပ်ဆပ်နေတာ၊ ကောင်းသလား မမေးနဲ့။ ကိစ္စပြီးတော့ သူ အိပ်ချင်တယ် မပြောတော့ပါဘူး၊ မောတာကတော့ သူရော ကိုယ်ရော၊ ဖက်ပြီးနှပ်ရသေးတယ်၊ လက်က ဟိုကိုင် ဒီကိုင်ပေါ့။နောက် အချိန်ရောက်တော့ ကျနော်ဘဲ အလိုက်တသိ သူ့ ခလေး သွားကြိုပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဆိုတော့ မြန်တာပေါ့၊

အမေကနေတဆင့် အဖေပေါ့၊ အဖေက ဈေးရောင်းတာဆိုတော့ မြို့မှာ အသိမိတ်ဆွေ တွေက ပေါတယ်၊ အဲဒီမှာ မမ အကြောင်းစုံစမ်းတာပေါ့၊ လူကြီးတွေ လုပ်တာ ကိုယ်က အသာလက်ပိုက်ကြည့်ရုံပါဘဲ၊ အဲဒီမှ မမက ကျနော့်ထက် အသက်ကြီးတာ သိတော့ အမေက သိပ်တော့သဘောမကျချင်ဘူး၊ ဒါကတော့ ထုံးစံပါဘဲလေ။

ကျနော်ကလဲ ပြောတယ် မမ မှ မမ၊ မမဘဲ ယူမယ်ပေါ့၊ မမ ဘက်ကလဲ သတင်းရမယ်ထင်တယ်၊ ကျနော့် ဘက်က လှုတ်ရှားနေတာတွေ၊ အမေတို့ပြောတာကတော့ အဖေ့မိတ်ဆွေက နေ တဆင့် သူ့ မိဘကို စကားစထားတယ် ပြောတာဘဲ။ပြောရမယ်ဆိုရင် လူကြီးချင်း ပြောဆိုနေကြတဲ့ အခြေအနေတွေက ထင်သလောက် မမြန်ဘူးဗျ၊ မမ ကိုလဲ အိမ်ကို ပြောထားပြီးပြီ နော်၊ မမ ကိုလူကြီးတွေ လာပြောရင် ခေါင်းညှိမ့်လိုက်နော်၊ ဘာညာ ပေ့ါ။

ကြိုသွားပြောပေမဲ့ မမက အင်းမလှုတ် အဲမလှုတ်၊ အဲလိုမှန်း သိရင် ကျနော် မမကို အဲဒီနေ့က အဲဒီလို မလုပ်ပါဘူးဗျာ၊ ခုဟာက အရင်က အပျော်တွေ တခုမှ မရှိတော့ သလိုဘဲ၊ ကျနော်လဲ နေ့တိုင်းသာ အခစား ဝင်နေရတာ အရင်လို မပျော်ဘူးဗျ၊ မမဆီက အပြုံးတွေလဲ မတွေ့တာ ကြာပြီ။

မလျှာရှည်လေးတောင် ရိပ်မိတယ်၊ လက်ဖက်ရည် လာချပေးတော့မေးတယ်၊ မမ နဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲတဲ့။ မသိပါဘူးကွာ၊ မမ ငါ့ကို စိတ်ကောက်နေတာ လို့ သမံကာ ရှန်ကာ လောက်ဘဲ ပြောလိုက်တော့၊ သူက ကိုဇော်က ဆိုးလို့ နေမှာပေါ့တဲ့၊ ပြုံးပြီးပြောတယ်။

“ငါဘာဆိုးလို့လဲ”

“မသိဘူးလေ”

“နင့်ကို မမ ကဘာပြောလဲ”

“ဘာမှ မပြောဘူး”

“နင် မမေးကြည့်ဘူးလား”

“မေးတယ်၊ ဘာမှ မပြောဘူး”

“မနက်ဖြန် နင်ပိတ်တယ်မို့လား၊ ၁၀ နာရီ အရင်နေရာလာခဲ့ဟာ”

“ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး”

“လာပါဟာ”

“အင်း အင်း တခါတည်း သူ့သဘောချည်းဘဲ”

မတတ်နိုင်ဘူးဗျ၊ တနေ့ တနေ့ ဆိုင်လာပြီး မမကို လာကြည့်နေရတာ ပျော်ကိုမပျော် တာ၊ ဆရာမကြီးဆီလဲ နေ့တိုင်း သွားမငိုချင်ဘူး၊ သူက ရပ်ကွက်နဲ့ နေတာဆိုတော့ နေ့တိုင်း သူ့အိမ်အဝင်အထွက် လုပ်နေလို့ မကောင်းဘူး၊ သူလဲပြောတယ်။ခန ခန မလာနဲ့တဲ့၊ ကျနော်လဲ အရင်က သူ့ဆီ ဝင်တာထွက်တာ ဘယ်လိုမှ မနေပေမဲ့ ခုလိုဖြစ်သွားတော့ သူ့အိမ် ဝင်ရ ထွက်ရတာ စိတ်မလုံတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် မသွားချင်တာ၊ မမနဲ့ အဲလို ဖြစ်နေတာ ဆေးတောင် အရင်ကထက် ပိုချမိတယ်၊

မလျှာရှည်လေးကတော့ ချိန်းပြီးကတည်းက မျက်ခုံးလှုတ်နေရောပေါ့၊ ကျနော်က အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတာလေ၊ အဲဒါနဲ့ မလျှာရှည်လေးကို ခေါ်ပြီး သွားတာ ပေါ့၊ မပျော်၊ ပျော်သလို နေတာ အကောင်းဆုံး။ ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပစ္စည်း တွေနေရာချ၊ လိုတာလေးတွေ ဖြည့်ပြီး ရေတို့ ဘာတို့ ပြောတာပါ။အေးဆေးနားဘို့ ပြင်တာပေါ့၊ တွေ့နေကျ ဆိုတော့ အရင်လို ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းတွေလဲ မရှိတော့ပါဘူး၊ လာစမ်းဟာ ဆိုပြီး အခန်းထဲ ခေါ်တာဘဲ၊ တခါတည်းတော့ မအိပ်ပါဘူး၊ နံရံကိုမှီပြီး သူ့ကို ကျနော့် ပေါင်ပေါ် ဆွဲထိုင်လို့ ဖက်ပြီး အလွမ်းပြေ အနမ်းတွေ စဝေတာ၊ အဲဒီကနေ စလိုက်တာ တဖြေးဖြေးလူက သွေးပူလာတယ်။

မလျှာရှည်လေးလဲ မတွေ့တာကြာလို့ လွမ်းနေပုံဘဲ၊ တခေါက်ထက် တခေါက်သူ့ တုန့်ပြန်မှု့က သိသိသာသာ ပွင့်လင်းလာတယ်၊ ပါးထိုးပေးရင် ပါးကို ပြန်နမ်းတတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းစူပေးရင် နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းတတ်လာပြီ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အင်္ကျီတွေလဲကျွတ်သွားတာပေါ့။ပြီးတော့ ထိုင်နေရာက ၂ ယောက်သား ဂွမ်းကပ်ပေါ်လဲကျသွားပြီး မလျှာရှည်လေးပေါ်မှောက်လို့ လက်နှစ်ဘက်ကို သူ့ကြောအောက် ထိုးထည့်ပြီး ကော့လာတဲ့ ရင်သား မို့မို့ကို အပြီအပြင်စို့တာပေါ့။

မလျှာရှည်ကတော့ ကျနော့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်၊ ခေါင်းကိုဖက်လိုက် ကြောကို ပွတ်လိုက်နဲ့ အငြိမ်မနေနိုင်လောက်အောင်ပါဘဲ၊ တော်တော်ကြာအောင် အထက်ဆို လည်ပင်းလောက်ထိ တက်နမ်းလိုက် အောက်ဆို ဘိုက်လောက်ထိ ဆင်းနမ်းလိုက်နဲ့ လူက ဇဝေဇဝါနဲ့ ဆရာမကြီးကို လုပ်သလို လုပ်ထည့်ရ ကောင်းမလား ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေတာပေါ့။

မလျှာရှည်လေးကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ ကျနော့် အနမ်းအောက်မှာ မျောနေတာ၊ ကျနော်က မလျှာရှည်လေး ပေါင်ကြားမှာမှောက်ရက်၊ ကျနော့်ကိုယ် ဝင်ဆံအောင်တော့ သူ့ခြေက ကားထားရတာပေါ့၊ ထမီလဲ မကျွတ်သေးဘူး၊ ကျနော့်ကိုယ်က အထက်ပြေးလိုက် အောက်လျှောလိုက် နမ်းနေတာဆိုတော့ မကျွတ်သေးပေမဲ့ ပြေလို့ အောက်က အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတော့ပေါ်နေတာပေါ့၊

တော်တော်ကြာကြာနမ်းပြီး ကျနော်လဲ ဆုံးဖြတ်ချက် ချရခက်ခက်နဲ့ဘဲ မလျှာရှည် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခန နားပါရော၊ အရင်လို ဂမူးရှုးထိုး သိပ်မဖြစ်တော့ဘူးဗျ၊ ဖီလင်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ပါဘဲ၊ ခနလောက် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး နားရာက ထထိုင်လို့ သူ့ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

တဆက်တည်း ဘောင်းဘီကိုပါ လိမ့်ချွတ် တော့ ဖင်ကြွပေးတယ်၊ အထာပေါက်နေပြီလေ၊ ကျနော်လဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အကုန် ချွတ်ချပြီး ဖင်ချထိုင်လို့ မလျှာရှည် ခြေ ၂ ချောင်းကို ကိုင်ပြီး ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်။

အောက်က ဂွမ်းကပ်ခံထားတော့ သူ့ကိုယ်က လျှောကနဲ ပါလာ တယ်၊ ပုံစံက ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ ဆိုတော့ မြင်သာအောင် ရေးရရင် ကျနော်က ခြေ ၂ ချောင်း ကားပြီး ထိုင်လျှက်၊ မလျှာရှည်လေးက ကျနော့် ပေါင်ကြားမှာ အိပ်လျှက်။သူ့ ခြေ ၂ ချောင်းကတော့ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်ကဖြတ်ပြီး နောက်ကိုရောက်နေတာပေါ့၊ ဒီတော့ သူ့ ဟာက ပေါ်တင်ကြီး ကျနော့် မျက်စေ့ရှေ့မှာ အဲဒီမှာ သူက ရှက်လို့

“အိုး ကိုဇော်ကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”

ဆိုပြီး မရုန်းဘဲ အနားက စောင်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို သူ့ဖာသာ သူလှမ်းအုပ်လိုက်တယ်၊ ကျနော် အဲဒီမှာ ကားနေတဲ့ သူ့ ပေါင် ၂ ဘက်ကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း သူ့ဟာကို သေချာ ကြည့်တာပေါ့၊ ကြည့်ရင်း တမ်းလမ်း လက်ကလဲ ဘယ်နေမလဲ ပေါင်ကြားက အရည်တွေ စိုနေတဲ့ အကွဲကြောင်းထဲ အသာလေး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

မလျှာရှည်လေးက စောင်အောက်ကနေ အိုး ကိုဇော် ဆိုပြီး ကားနေတဲ့ ခြေက ကျနော့်ခါးကို လာညှပ်တယ်၊ လက်နဲ့ကတော့ ရိုးနေပါပြီ မလျှာရှည်လေး ခံနေကျပါဘဲ။အသာလေး လက်ချောင်းကို ထုတ်ချီသွင်းချီကစားရင်း ကျနော့်ကိုယ်ကို နေရာရွှေ့လို့ မလျှာရှည်လေးပေါ် စောစောကအတိုင်း မှောက်လိုက်တယ်။ခေါင်းက သူ့ဘိုက် လောက်မှာပေါ့၊ သူ့ဘိုက်ကို ဖွဖွလေး နမ်းလို့ လက်ကလဲ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးတော့ သူလဲ တဖြေးဖြေး ကော့ကော့ တက်လာတယ်။

ပြီးတော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ လက်နဲ့ အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတဲ့ နေရာနား ကျနော့် ခေါင်းကပ်လာတယ်၊ မလျှာရှည်လေးက မသိ၊ သူ့ဖီလင်နဲ့သူ၊ စောင်ကလဲ သူ့မျက်နှာကို အုပ်လို့ဆိုတော့။အဲဒီမှာ သွင်းထားတဲ့ လက်ချောင်းကို အသာဆွဲထုပ်ပြီး သူ့ နှုတ်ခမ်းသားနား ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို ကပ်လိုက်တယ်၊ အနံ့ကတော့ ရှိတယ်၊ အပြင်းကြီးတော့လဲ မဟုတ်ဘူး။

ပထမ မလျှာရှည်လေးက ကျနော် ဘာလုပ်မှန်း မသိဘူးဗျ၊ အဲဒီမှာ သူ့ပေါင်ကို တွန်းကားလို့ လျှာနဲ့လဲ ထိုးလိုက်ရော ရုတ်တရက် ကျနော့် ခေါင်းကို သူ့လက်က လာကိုင်တယ်၊ ပြီးမှ အလန့်တကြား အိုး ကိုဇော် ကိုဇော် ဆိုပြီး ကမန်းကတမ်း ထထိုင်ပါရော။ အဲဒီမှာပွဲပျက်သွားပြီး ကျနော့်ခေါင်းက သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ၊

“အဲလိုမျိုးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုဇော်ရာ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး”

“နင်ကလဲ ငါလုပ်ကြည့်ချင်လို့၊ ငါကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း လုပ်ချင်လာတာ”

“မကောင်းပါဘူး”

“ကောင်းပါတယ်ဟ၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာလဲ ပါတာဘဲ”

“ဘယ်ကလာ မပါ ပါဘူး”

“နင် မသိပါဘူ၊ ငါတို့ကြည့်နေကျ နိုင်ငံခြားကား ဗီဒိုယိုခွေ”

“ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီးကို”

“ဒါဆို ရေသွားဆေးလေဟာ”

“ကိုဇော့်”

“လာပါဟ ရေသွားဆေးမယ်၊ ဘာဖြစ်လဲဟ၊ နင်ကလဲ”

“ကိုဇော်ကတော့ တကယ်ဘဲ၊ သူ့သဘောချည်းဘဲ”

နောက်တော့လဲ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ မလျှာရှည်လေး သဘောကျတာပေါ့၊ သဘောကျလွန်းလို့ သူက တဖန်တောင် ပြန်ခင်လိုက်သေး အဲလေ ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်မှုတ်ပေးလိုက်သေးဗျား။ဆရာမကြီးလိုတော့ ဘယ်ကျွမ်းမလဲ၊ ကျွမ်းတာ မကျွမ်းတာက အရေးမကြီးပါဘူး၊ ၂ ယောက်သား စိတ်ကြေနပ်ဘို့က အဓိကပါ၊ မဟုတ်ဘူးလား။

ဒီတပတ် ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ပြန်ဖွင့်ရက် ရောက်တော့ မမကိုမတွေ့၊ မမနေရာမှာ မလျှာရှည်လေး ထိုင်လို့၊ ကျနော့်ကို မြင်တော့ သူမျက်နှာမကောင်း၊ ခါတိုင်း အမြဲတမ်း ပျော်ရွှင်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာ ဘာဖြစ်လို့ ပါလိမ့်၊ ဒါနဲ့ သိချင်စိတ်ကို မထိမ်းနိုင်ဘဲ

“မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ နေမကောင်းဘူးလား”

မလျှာရှည်လေးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ သူ့ ပုံက ငိုတော့မဲ့ပုံ၊ ဒါကြောင့် ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွား ပြီး ကမန်းကတမ်း

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ပြောပါဟ မြန်မြန်”

“အမ သီလရှင်ဝတ်လိုက်ပြီတဲ့”

“ဘာ ဘာပြောတယ်”

“ဟုတ်တယ်”

“ဘယ်တုန်းကလဲ”

“မနေ့ကတဲ့”

“နင့်ကို ဘယ်သူပြောလဲ”

“ဆိုင်က ဘကြီး မနက်က လာပြောသွားတာ”

“ဘာဖြစ်လို့ ဝတ်တာလဲ၊ ငါ့ကြောင့်လား”

“မသိဘူး၊ ဟိုးအရင်ကတော့ သူပြောဖူးတယ်၊ သီလရှင် ဝတ်မယ်တဲ့၊ သူ နောက်ပြောတယ် ထင်တာ”

“ခန လား၊ အမြဲတမ်းလား”

“မသိဘူး၊ ဒီညနေ ဆိုင်ပိတ်ရင် မခစ်ခစ်နဲ့ သွားမလို့၊ မနက်ကျမှ ပြန်လာမယ်”

နောက်နေ့ကျ မလျှာရှည်လေးဆီက သတင်းစုံ ကြားပါရော၊ မမ ကအိမ်ထောင်မပြု ချင်ဘူးတဲ့၊ သူ့ ရောဂါ အခြေအနေနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုလို့လဲ မကောင်းဘူး ဆိုဘဲ၊ မမ ရောဂါက မီးယတ် သဘောမျိုး၊ အဆစ်အမြစ်တွေ ကိုက်တယ်၊ အားနည်းတယ်၊ ခန ခန ဖျားတတ်တယ် ပေါ့။

အဲဒါကြောင့် အိမ်ထောင်မပြုချင်တာတဲ့၊ ကျနော်နဲ့ ရီးစားဖြစ် တာကလဲ သူ့ဖာသာသူ သူ့စိတ်အလိုလိုက်ရင်း ဖြစ်သွားတာတဲ့၊ ရီးစားဖြစ်ပြီးမှ မှားမှန်းသိတာတဲ့၊ ဖြစ်ပြီးတော့ သူလဲ ကျနော့်ကို မဖြတ်ချင်ဘူးတဲ့၊ ခု ကျနော်က သူ့ကို လက်ထပ်ဘို့ လုပ်တော့ သူလဲ ငြင်းရခက်တယ်။

ယူပြီးလဲ သူ့ရောဂါနဲ့ ကျနော်ဘဲ စိတ်ဆင်းရဲရမှာတဲ့၊ အစကတည်းက သူကလဲ သီလရှင်ဝတ်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ချက် ရှိတာတဲ့။

ခုဘယ်လောက်ကြာကြာဝတ်မယ် ဆိုတာမသိသေးဘူးတဲ့၊ အစရှိသဖြင့်ပေါ့ မလျှာရှည်ပြောတာတွေ ကျနော် နားလည်သလောက် ပြန်ပြောတာ။ အဓိက ကတော့ သူကျနော့်ကို လက်မထပ်ချင်ဘူး၊ ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ဒါကြောင့် သူ ဒီလို လုပ်လိုက်တာ၊စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ကျနော့် အဖြစ်၊ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ဇတ်လိုက်မင်းသမီး သေသွားတယ် ဆို ပီပီပြင်ပြင် လွမ်းရ ဆွေးရသေးတယ်၊ ခုဟာက ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး၊ လွမ်းတော့ လွမ်းပါရဲ့။

ချစ်သူ သီလရှင် ဝတ်သွားလို့ လွမ်းတယ်ဆိုတာ လူကြားလို့ တော့ သိပ်မကောင်း၊ မကောင်းပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူး၊ လွမ်းတာကတော့ လွမ်းတာဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်စိတ်ထဲသိနေတယ်၊ ရောဂါက ရောဂါရှိတယ်ထားပါ။သီလရှင် ဝတ်မယ်ဆိုလဲ တကယ်လို့ ကျနော်သာ ကြားဝင်မမွှေရင် သူ ခုလို စောစောစီးစီး သီလရှင် ဝတ်ဖြစ်မယ် မထင်ဘူး၊ ပြီးတော့ ကျနော် သူ့ကို မတော်တရော် လုပ်လိုက်တာလဲ ပါမှာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ပိုဆိုးသွားတာ။

အဲဒီကိစ္စဖြစ်ပြီး သူအတော် စဉ်းစားနေပုံဘဲ၊ သူကျနော့်ကို ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ရှေ့ဆက်လဲ မတိုးချင်ဘူး၊ အဲဒီလို သဘောကနေ သူလွတ်ရာကျွတ်ရာ လုပ်သွားတာ၊ ကျနော်သာ တကယ်လို့ သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား ရီးစားဘဝ နဲ့ဘဲ နေခဲ့မယ်ဆိုရင် . . . .။


မောင်ဇော်ဦး



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။