ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၅ )

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၅ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - ဗညားပိကျိ

သာဂိ ပြူတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ တိမ်မျှင်စတွေကြားက ကလေးမြို့လေးသည် မှုန်ပျပျသာ မြင်ရတော့သည်။ အက်စ်စတာ ရှိသည့် တမူးကိုကား မြင်ပင်မမြင်ရတော့။ သာဂိ ရင်ထဲက လေပူကြီးကို “ဖူး” ကနဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ သို့ရာတွင် ပေါ့မသွားချေ။ လေယာဉ်ထဲက အဲကွန်းသည် သာဂိ ရင်ကို အေးအောင် မတတ်နိုင်။ သာဂိ လေယာဉ်စီး၍ ရန်ကုန်ပြန်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ပြည်မှာ နေချင်စိတ်လည်း မရှိတော့။ ဒေါ်လေး ကို ဝင်တွေ့ပြီးသည်နှင့် ရွာကို ပြန်မယ် စိတ်ကူးသည်။ ပြည်က လက်ကျန် ပစ္စည်းတွေကို ကိုထွန်းနိုင်နှင့် လွှဲလိုက်သည်။ သူက ဈေးဖြတ်ပြီး ရိုးမဘဏ်ကို လွှဲပေးလိုက်မည်ဆိုသည်။

သာဂိ နည်းနည်းတော့ အတွေ့ကြုံရှီလာပြီ ဆိုရမည်။ အက်စ်စတာကို သတိရသည်မှ လွဲ၍ မိဖြူနှင့် တုန်းကလောက်၊ ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် တုန်းကလောက် ခံစားရခြင်း မရှိတော့။ ဒါပေမယ့် သက်ပြင်းချရင်း ကိုယ့်လက်ဖဝါးကို ပြန်ကြည့်မိသည်။

(ဦး)စိုင်းထီးဆိုင် သီချင်းထဲကလို နှလုံးလမ်းကြောင်းမှာ ကျွန်းများ ပါနေသလားဟု ရှာနေမိခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်းတော့ မတွေ့ သူ့နှလုံးလမ်းကြောင်းသည် အနားစတွေ ဖွာနေသော အုန်းဆံကြိုးကဲ့သို့ ဖွာလန်ကျဲ နေသည်မှာ ကပ်ကျေးနှင့်သာ ညှပ်ပစ်ချင်စရာ ဖြစ်၏။ 

သာဂိ ရန်ကုန်ရောက်သောအခါ ဒေါ်လေးရှိရာသို့ လိုက်သွားသည်။ ဒေါ်လေးသည် အရင်အတိုင်းပင် သာဂိကိုဆီးကြိုသည်။ ဒေါ်လေးသည် ဝဝဖိုင့်ကြီး ဖြစ်လာ၏။ ဆီဦးထောပတ်တွေ အစားများသွားသည် ထင်သည်။သူ့ ဗိုက်ကြီးနှင့် လက်မောင်းလုံးလုံးကြီးတွေသည် ဦးလေးတစ်ကိုယ်စာလောက် ရှိသည် ထင်ရသည်။ ဦးလေးကတော့ သက်ပြည့်ပင်စင်နှင့် အငြိမ်းစားယူပြီး ဒေါ်လေးအခန်းမှာ ကပ်နေနေသည်။

သူ့ ဘာသာသူဆိုလျှင် သူ့ ပင်စင်လစာလေးကို လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်မှ သုံးစွဲတတ်သော်လည်း သာဂိရောက်လာသည့် ညနေက ဦးလေးသည် ဝီစကီ တစ်လုံးထောင်ပေး၏။ သာဂိ ဦးလေးကို အရမ်း ချစ်သွားမိသည်။ 

သူ နှစ်သက်သည့် လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ခြင်း ကိစ္စအား တူဖြစ်သူကို ဧည့်ဝတ်ပြုခြင်းနှင့် လဲလှယ်လိုက်ပေပြီ။ အဲဒိနေ့ ညက တူဝရီး နှစ်ယောက်သား သာဂိအဒေါ်၊ ဦးလေးမိန်းမ ဆရာမကြီးအကြောင်း နှစ်ယောက်သား အတင်းတုပ်ရင်း အချိန်ဖြုန်းခဲ့ မိကြသည်။ 

နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ဗိုက်ထဲက နည်းနည်းနာသည်။ ဘယ်နေရာရယ်လို့တော့ မပြောတတ်။ နာတာတော့ နာသည်။ဒါပေမယ့်လည်း သိပ်အဆိုးဝါးကြီးတော့ မဟုတ်။ နေလို့ထိုင်လို့တော့ရသည်။သွားသွားလာလာ စားလိုက်သောက်လိုက်ဖြင့် ပျောက်သွားမည် ထင်မိသည်။ ထိုအထင်မှားသည်။ မပျောက်။ ခဏခဏနှင့် နာနေသည်။

ညနေစောင်းလောက်တွင် ထိုးပြီး နာသည်မှာ အထဲကနေ ဆွဲဆုပ်ထားသလို ဖြစ်၏။ သာဂိ ဗိုက်ကိုနှိပ် ဒူးထောက်ပြီး ခွေကျသွားကာ ညည်းငြူနေရသည်။ သို့ရာတွင် ခဏ အကြာ ပျောက်သွားပြန်သည်။ ဦးလေးက အူလိပ်တာများလား ဟု ဆိုသည်။ သာဂိလဲ မသိ။ 

ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မည်။ အားကစား လေ့ကျင့်ခန်းတွေ မလုပ်ဖြစ်တာ နှစ်တွေ တော်တော် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်၍ခန္ဓာကိုယ်က နုနေခြင်း ဖြစ်မည်ဟုသာ ထင်မိသည်။ ဤသို့ဖြင့် သုံးရက်လောက် နာလိုက် ပျောက်သွားလိုက် ဖြစ်နေကာ ဗိုက်ထဲက ဝေဒနာသည် သာဂိကို မျက်လှည့်ပြနေသည်။သုံးရက်မြောက်သောနေ့ ၊ ထိုနေ့က ဒေါ်လေးက အစည်းဝေးသွားသည်။ ဦးလေးက သာဂိဖို့ ကြက်သားဆန်ပြုတ် ပြုတ်ပေးသည်။ အစားသရမ်းသော သာဂိ ဇလုံကြီးနှင့် နှစ်ပွဲ တီးသည်။ 

ညနေစောင်း ရောက်တော့ ဗိုက်ထဲက နာလိုက်သည်မှာ ပြောဖွယ်ရာ မရှိဟု ထင်ရသည်၊ သာဂိ ဆီးတွေပါ ထွက်ကျသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် အလူးလူး အလဲလဲ။ ဦးလေး ခမျာ ကယောင်ချောက်ချားနှင့် တက္ကစီ တစ်စင်းငှားပြီး ဆေးရုံသို့ ထမ်းပို့သည်။ ဦးလေးသည် သာဂိ အတွက် အရမ်း စိုးရိမ်နေသည်။ 

သာဂိ မြင်နေရသည်။ သို့သော် ဘာမျှ မပြောနိုင်။ သူသည် ဗိုက်ကိုနှိပ်၍ ခါးကို ကုန်းထားရသည်။ သက်သာလို သက်သာငြား လုပ်မိ လုပ်ရာ လုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်တော့ ဘာမှ မထူး။ နာတာက နာတာပဲ ဖြစ်သည်။ဆေးရုံ ရောက်၍ စစ်ကြဆေးကြ မေးကြရင်း သာဂိကို ပုလင်းကြီး တစ်လုံး ချိတ်ပေးသည်။ အကြောဆေး တစ်လုံး ထိုးသည်။ ထိုအခါမှ ဝေဒနာက လျှော့ပါး သွားသည်။ ဆေးတွေထဲတွင် ဘာတွေပါသည် မသိ။ သာဂိအရက်မူးနေသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ 

အဲ .. ခုနကလည်း နပ်စ်မလေးတွေက မေးသေးသည်။ အရက် သောက်တတ်လား.. မူးယစ်ဆေးဝါး သုံးစွဲသလားဟု.. ..ခုနမှ ရောက်လာသော အန်တီ့ မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း မူးယစ်ဆေး မသုံးစွဲပါ။ အရက်တော့ ရံဖန်ရံခါ သောက်ဖြစ်ပါသည် ဟု ဖြေလိုက်သည်။

နေ့တိုင်းသောက်သည်ဟု ဖြေမိလျှင် အန်တီစိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားမည် စိုးသည်လေ။ နောက်တော့ သာဂိ ဆီးခုံက အမွှေးတွေကို နပ်စ်တစ်ယောက်က ရိတ်ပစ်သည်။ တော်သေးသည်။ ထိူလူက ယောက်ကျားလေး ဖြစ်၍ သာဂိ ရင်ခုန်ခွင့် မကြုံလိုက်။

နောက် ည ၁၂ နာရီခန့်လောက်တွင် ဆရာဝန်ကြီး ဆိုသူ ရောက်လာကာ နာနေပါသည် ဆိုသော ဗိုက်ကို လက်နှင့် ဖိလိုက် ပြန်လွှတ်လိုက် လုပ်သည်။ ပြီးတော့ နာလား ဟုမေးသည်။ သာဂိ ဝေဒနာသာ ခံစားနေရတာ မဟုတ်လျှင် ထထိုးပစ်လိုက်ချင်သည်။

ခုတော့ အားမရှိ၍ နာတယ် ဟုသာ ခပ်ပျော့ပျော့လေး ပြန်ဖြေရသည်။ မကြာခင် သာဂိကို ခွဲခန်းထဲ ပို့သည်။ ဝတ်ထားသော အဝတ်တွေကို ချွတ်သူက ချွတ်သည်။ နောက် ဘာကြီးမှန်း မသိသည့် ဝတ်ရုံကြီး ခြုံပေးသည်။ပြီးတော့ တွန်းလှည်းလေးနှင့် မီးမောင်းတွေ အောက်က ခုတင်တစ်လုံးပေါ် တင်လိုက်ကြသည်။ ဘေးတစ်ဘက်ကို ကွေးကွေးလေး စောင်းခိုင်းကာ မြီးညှောင့်ရိုးကို ဆေးထိုးကြပြန်သည်။

ဘေးတွင် နပ်စ်မလေးတွေ၊ ဆရာဝန်မလေးတွေ၊ နပ်စ်မကြီးတွေ၊ အများကြီး ရှိနေသည်။ သာဂိသည် အားလုံးကို သိနေ၍ တော်တော် ရှက်နေမိသည်။ထိုစဉ် သူ့မျက်လုံးတွေ ပေါ်သို့ တစ်စုံတစ်ခုနှင့် အုပ်လိုက်ကြသည်။ သာဂိ ဘာမျှ မမြင်ရတော့။ သို့သော် အောက်ပိုင်းက သူ့လိင်တံကို တစ်ယောက်ယောက်က လာထိနေသည်ကို သူသိသည်။

ဒီလောက်လူတွေ အများကြီးထဲက ဘယ်ကောင်မလေးက ရွတတနှင့် လာကိုင်ရသနည်းဟု ရုတ်တရက် စဉ်းစားမိသည်။ သို့သော် မဟုတ်။ ခါတိုင်း လာမထိနှင့် ထိသည်နှင့် ထန်ကနဲ ဖြစ်နေသာ သာဂိ လိင်တံသည် ဒီတစ်ခါတော့ ပျော့ခွေခွေ ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဘာအာရုံ ခံစားမူမျှ မရှိ။ ထုံထုံ ထိုင်းထိုင်းကြီး။ 

ထိုစဉ် လက်ဖျောက်တီးသံ တစ်ချက်နှင့် လူတွေ ရုတ်ရုတ်ရက်ရက် လှုပ်ရှားသံများကိုပါ ကြားရသည်။ ပြီးတော့ သူ့ဗိုက်ကို တစ်ထုတ်ထုတ်နှင့် လာထိသည်။ သြော်.. သိပြီ။ သူ့ ဗိုက်ကို ခွဲနေကြပြီ။ ခုမှ သာဂိ လန့်လာသည်။ ကြည့်စမ်း… သူများ ဗိုက်ကို ခွဲနေကြတာ ကြက်ကလေး၊ ငှက်ကလေးများ အောင့်မေ့နေကြသလား မသိ၊ စကားတစ်ပြောပြောနှင့်၊ အံမယ် ..တစ်ချက်တစ်ချက် စာသင်ပေးနေသော ဆရာကြီး စကားသံ နှင့် မရှင်း၍ ပြန်မေးသော ဆရာဝန်ပေါက်စမလေးတွေ အသံကိုပါ ကြားရသည်။

အင်း.. ဒီလိုဆိုတော့လဲ၊ ငါ့ဗိုက်ကြီး အရင်းတည်ပြီး သူတို့လေးတွေ ပညာရတာပေါ့ဟု တွေးကာ သာဂိ ပျော်ချင်လာသည်။ မနက်ဖြန် မနက်ရောက် လျှင် ဒင်းတို့လေးတွေ မျက်နှာ ဘယ်သို့ ကြည့်ရမည်နည်း။ သူတို့ လေးတွေက ခန္ဓာကိုယ် တစ်ပြင်လုံးသာမက အထဲပါ မြင်ပြီးကြလေပြီ။

တွေးရင်း တွေးရင်း သာဂိ ရှက်လာသည်။ ကြည်နူးသလိုလိုလဲ ဖြစ်လာ၏။ ထိုစဉ် နာကျင်မူ ဝေဒနာသည် ရင်ခေါင်းလောက်မှ စတင်လာသည်။ ဘယ်လို နာသည် ဆိုတာ ပြောပြဖို့ ဘယ်လိုမျှ မဖြစ်နိုင်ချေ။ သာဂိ ဘဝတွင် သည်းမခံနိုင်ဆုံးသော နာကျင်မူ ၊ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် ဒီလို နာကျင်မူမျိုး တစ်ခါမျှ မကြုံခဲ့ စဖူး။ သာဂိ မေးငေါ့၍ ညဉ်း ငြူလိုက်မိသည်။ ထိုစဉ် သူ့နှာခေါင်း ပေါ်သို့ တစ်စုံတစ်ရာသည် အုပ်ကျလာသည်။ သာဂိ ဘာမျှ မသိတော့။

သာဂိ နိုးလာသောအခါ ကုတင်တစ်လုံးပေါ်တွင် ရောက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဗိုက်ထဲက နာကျင်မူသည် စတင်လာပြန်သည်။ တော်တော် အခံရ ခက်သော ဝေဒနာဖြစ်သည်။ အထဲတွင် အပ်အစင်းပေါင်း များစွာနှင့် ထိုးနေသကဲ့သို့ တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် နာနေသည်။

နာ၍ လူးလွန့်မိလျှင်ကား ဓားနှင့် အခွဲခံရသလို ပိုနာသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ပါးစပ်က လျှောက်အော်နေခြင်းသာ တတ်နိုင်သည်။ ကြာကြာအော်တော့ မောလာကာ ရေဆာလာပြန်သည်။ ဘေးက အန်တီကို ရေတောင်းတော့ ချစ်လှစွာသော တူလေးကို ရေလုံးဝ မတိုက်။ 

သာဂိ ဒေါသနှင့် နာတာ ပေါင်းပြီး မစင်တွေပါ ထွက်ကုန်သည်။ အန်တီက မရွံမရှာ သန့်စင်ပေးသည်။ သာဂိသည် တစ်ညလုံး ထိုဒဏ်ကို ကောင်းကောင်းခံစားလိုက်ရသည်။မနက် မိုးလင်းတော့ ငှားထားသော နပ်စ်ရောက်လာပြီး ပြောသည်။

“ အစ်ကို .. အရက်သောက်တတ်တယ် ဆို ဟုတ်လား”

“ ဟုတ်ပါတယ်”

“ နေ့တိုင်းသောက်သလား”

သာဂိ ဘေးက အန်တီ့မျက်နှာ တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ရင်း ..

“ မသောက်ပါဘူး”

“ အစ်ကို.. မလိမ်နှင့်နော်.. ဆေးစစ်တာ အကုန်ပေါ်တယ်၊ သိလား။ တစ်ကယ်လို့ အစ်ကိုက လိမ်တဲ့ အခါ ကျွန်မတို့က ဆေး ပေးရတာလဲ ခက်တယ်။ တော်ကြာ ဆေးမှားပေးရင် ညကလို.. နာနေအုံးမယ်”

“ အင်း.. ဟုတ်ကဲ့၊ သောက်ဖြစ်ပါတယ်”

“ ဘယ်လောက်လောက် သောက်လဲ”

သာဂိ နည်းနည်း လျှော့ပြောလိုက်သည်။

“ တစ်ရက် တစ်ပြားလောက်ပါ”

“ ပုံမှန်လား၊ ဘယ်လောက်လောက် ကြာပြီလဲ”

“ အင်း..သုံးနှစ်လောက်တော့ ရှိပြီ။ နေ့တိုင်းလိုလိုပါပဲ”

ထိုအခါကျမှ သာဂိ ဇာတ်ရည်လည်သည်။ သာဂိသည် အူအတက်ရောင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရောင်နေသော အူအတက်ကို ဗိုက်ခွဲပြီး ဖြတ်ထုတ်ရာ ထုံဆေး ပြယ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ 

ပြယ်ရခြင်း အကြောင်းက သာဂိ ကြိုက်နှစ်သက်သော အရက်က အစွမ်းပြခြင်းဖြစ်သည်။ ထုံဆေးနှင့် မေ့ဆေးတို့သည် အရက်လို အာနိသင်နှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သည် ဟုဆိုသည်။ နည်းတာနှင့် များတာပဲကွာမည်။ သဘောကတော့ အတူတူပင်။ သာမန်လူကို ပေးနေကျ ထုံဆေးရည် ပမာဏသည် သာဂိလို အရက်သမားကို မတိုးချေ။ ထိုအခါ ဗိုက်ခွဲနေရင်း တန်းလန်း ဆေးပြယ်ပြီး သေလုအောင် ခံလိုက်ရသည်။ သာဂိသည် ဆရာမလေး

ဆက်လက်ဟောကြားသော အသည်းရောင်ခြင်း၊ အသည်းခြောက်ခြင်း၊ အသည်းကြီးခြင်းတွေကိုပါ နားထောင်နေရသည်။ အံမယ် ..သူမက ဥပမာ တစ်ခုပင် ပေးသွားသေးသည်။ ဝေးဝေးမကြည့်နှင့် နိုင်ငံကျော် ရုပ်ရှင် အဆိုတော် စာရေးဆရာ ဦးသုမောင်ကို နမူနာ ယူပါ ဟုဆိုသည်။ သာဂိ နည်းနည်း နောင်တရသည်။ အင်း.. လျှော့မှ ရမည်။သာဂိသည် ဆေးရုံပေါ်တွင် တစ်လကျော်လောက် နေခဲ့လိုက်ရသည်။ ကံကောင်းသည်ဟုတော့ ဆိုရမည်။ ယခင်အားကစား လုပ်ခဲ့ဖူးသည့် အကျိုးများကြောင့် ထင်သည်။

ဗိုက်က ဒဏ်ရာသည် အသားတက်မြန်သည်။ သို့သော် လုံးလုံးကြီး အသားပြည့်သေးသည်တော့ မဟုတ်ချေ။ ယူဇော ဟုခေါ်သည့် ပတ်တီးစနှင့် ဆေးထည့်တိုင်း သာဂိအော်ရမြဲဖြစ်သည်။ သို့သော် ဆေးရုံက ဆင်းပြီးသည့် နောက်ပိုင်း သိပ်တော့ မအော်တော့ချေ။

အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် အိမ်မှာ ဆေးလာလာ ထည့်ပေးသော နပ်စ်မလေး မိစိုးက ရီသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူမသည် အမေတို့ရွာက ဆွေမျိုးနီးစပ် တော်သူလေး ဖြစ်ကာ လမ်းမတော်က သူနာပြု တက္ကသိုလ်တွင် တက်နေသူလေး ဖြစ်သည်။နာမည် အပြည်အစုံကိုတော့ သာဂိ မမှတ်မိတော့ ။ သာဂိရွာက ထွက်လာစဉ် ခြောက်တန်းလောက်က သူမက နှပ်ချေးတွဲလောင်းနှင့်သာရှိသေးသည်။

သာဂိသည် မိစိုးကို ညနေစောင်းတိုင်း မျှော်တတ်လာသည်။ သူမျှော်နေသည်မှာ ဆေးထည့်ခံဖို့ မဟုတ်သလို အမျိုးတော်သော မိစိုးကိုလည်း မဟုတ်ပါ။ မိစိုး နှင့် အဖော်လိုက်လိုက်လာတတ်သော မိစိုး သူငယ်ချင်း လှသွေးကို ဖြစ်သည်။ 

လှသွေးသည် နာမည်နှင့် လိုက်အောင် အလှသွေးတွေ စုနေသော ကောင်မလေး ဖြစ်သည်။ လှိုင်သာယာ ဘက်တွင် နေသည်ဟု ဆိုသည်။ဘယ်မှာနေသည် ဘာတွေ လုပ်သည် ဆိုတာ သာဂိ အတွက် အရေးမကြီး။ သာဂိ ရောဂါဟောင်း ပြန်ထလာပြီ ဖြစ်သည်။ 

သူမသည် မိဖြူနှင့် အလွန်တူသည်။ သူမ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရသည်မှာ မိဖြူ ကို ကြည့်ရသလို ဖြစ်သည်။ မတူတာ နှစ်ခုပဲ ရှိသည်။ မိဖြူက အသားဝင်းပြီး သူမက ဖြူခြင်းဖြစ်ကာ နောက်တစ်ခုက မိဖြူသူ့ကို ကြည့်နေတတ်သော ရွှန်းလဲ့ရီဝေ နေတတ်သော မျက်ဝန်းများ သူမမှာ မရှိခြင်း ဖြစ်သည်။သို့ရာတွင် သူမ၌ သူနာပြုက လူနာအပေါ်ကြည့်တတ်သော ကြင်နာသည့် အကြည့်လေးတော့ ရှိတတ်သည်။ ကိစ္စမရှိပါ။ သူမ မျက်ဝန်းလေးတွေ ရွှန်းလဲ့ သွားအောင် လုပ်ဖို့ ကိစ္စသည် သာဂိ တာဝန်သာ ဖြစ်သည်။

သို့ရာတွင် သာဂိသည် ဇာတ်လမ်းကို ချက်ချင်းကြီး မစဝံ့သေး။ အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် သူမတို့က နာမည်ကျော် ပိတောက်ဆောင်သူများ ဖြစ်နေ၍ ဖြစ်သည်။ သူမတို့ အဆောင်ရာဇဝင်ကလဲ ခပ်သေးသေးတော့ မဟုတ်။မိစိုး ပြောပြသည့် အတိုင်း သာဂိ ကြားရသည်က ဤသို့ ဖြစ်သည်။ မနှစ်က သူမတို့ စာမေးပွဲ ဖြေဆိုချိန် နီးကပ်လာချိန်တွင် အားလုံးလိုလို ဝရံတာထွက် စာကျက်ကြသည် ဆိုသည်။ 

အခန်းထဲတွင် စာမေးပွဲဖြေပြီးသည်နှင့် ပြန်ရန် အထုပ်အပိုး များ ထုပ်ပိုး ချည်နှောင်ထားသည်က တစ်ကြောင်း၊ အိမ်အပြန် လက်ဆောင်များနှင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည်က တစ်ကြောင်း တို့ကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝရံတာပေါ်ထွက် စာကျက်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။

လှသွေးကတော့ ထုပ်သိမ်းစရာ များများ မရှိသလို၊ လက်ဆောင်လဲ ဝယ်စရာ မလို၍ အခန်းထဲတွင်ပင် စာကြည့် နေသည် ဆိုသည်။ စာကြည့်ရင်း တန်းလန်း အိပ်ပျော်သွားရာမှ သူမ ဘေးက ခြင်ထောင်ကို တစ်ယောက်ယောက်က ပြူတင်းပေါက်ကနေ ဆွဲနေကြောင်း သတိထားလိုက်မိသည်။

သူမလဲ ရုတ်တရက် သရဲ၊ တစ္ဆေများလားဟု အထင်မှားမိသော်လည်း သေချာကြည့်သောအခါ အပြင်ကလူသည် ခြင်ထောင်အစွန်းတွင် ချိတ်ထားသော လက်ကိုင်အိတ်ကို ဆွဲနေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရသော အခါ 

“ သူခိုး ၊ သူခိုး” 

ဟု အော်ဟစ် အကူညီ တောင်းတော့သည်။သူခိုးသည် အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ အိမ်သာ ပိုက်လုံးမှ တစ်ဆင့် တွယ်တက်လာကာ လှသွေးအခန်း ပြတင်းပေါက် ပွင့်နေသည်ကို တွေ့၍ အပြင်မှ လှမ်းဆွဲခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျောင်းသူတစ်ဦး ရှိနေတာ တွေ့သော်လည်း မိန်းမငယ်လေးမို့ မှုလောက်စရာ မရှိဟု သဘောထားပုံလည်း ရသည်။ 

သို့သော် လှသွေးက ကြောက်ကြောက်နှင့် ငယ်သံပါအောင် အော်သောအခါ စာကျက်နေကြသော ကျောင်းသူ အပေါင်းသည် ရရာ တံမြက်စည်း၊ အဝတ်လျှော်တုတ်၊ ပေါက်တူးနှင့် ခက်ရင်းတို့ကိုကိုင်ကာ ပြူတင်းပေါက် အပြင်မှ သူခိုးကို လှမ်း ထိုးခုတ်ကြ၏။ 

သူခိုးဆင်းမည့် ပိုက်လုံးအောက်ခြေတွင် လည်း ကျောင်းသူ ငါးဆယ်ခန့်သည် အုတ်ခဲကျိုး၊ တုတ်ချောင်းတို့နှင့် အဆင်သင့် ရှိနေသော အခါ သူခိုးသည် အထက်လည်း ဆက်မတက်နိုင်၊ အောက်လည်း ပြန်မဆင်းရဲ၊ အခန်းထဲလည်း ဝင်မရနှင့် ပိုက်လုံးတစ်လျှာက် ဗျာများနေသည် ဟူသတည်း။သို့ရာတွင် သူခိုးကား မိန်းမပျိုတို့၏ အားနည်းချက်ကို လျှပ်တစ်ပျက်အတွင်း စဉ်းစားမိပုံရသည်။ သူ့အတွက် အချိန်က အရေးကြီးလေပြီ။ 

သိပ်မကြာခင် ယောက်ကျားသားများ ရောက်လာပါက သူ့အဖို့ လွယ်မည် မဟုတ်တော့။ ရဲစခန်း မရောက်ခင် သူရဲကောင်းများ လက်ချက်နှင့် သူ အသက်ထွက်သွားနိုင်သည်။ သူနာပြု သင်တန်းကျောင်း ဆိုသည်ကား အိမ်ထောင်မရှိသူ အပျိုများချည်း ရှိသည့်နေရာ မဟုတ်ပါလော.. ဒီလို နေရာမျိုးတွင် လူစွမ်းပြချင်သူ အမြောက်အများ ရှိနိုင်လေသည်။ သူခိုးသည် ပိုက်လုံးအလယ်တွင် ကြံရာမရ ဖြစ်နေရင်းမှ ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ အောက်က ဝိုက်လုံး အောက်ခြေကို ဝိုင်းထားသော ကျောင်းသူ အုပ်ကြီးသည် 

“ ဟင်” ကနဲ၊ “ ဟာ” ကနဲ ဖြစ်ကာ

 “ ###.. သူခိုး၊ ရိုင်းစိုင်းသူကောင်”

ဟုသာ အော်ဟစ်ကာ ဘေးကိုရှဲသွားကြသည်။ သူခိုးသည် ပုဆိုးအောက်တွင် ဘာမျှ ဝတ်မထားချေ။ ထိုအခါ အောက်ခြေရှင်းသွားပြီ ဖြစ်သော လမ်းကြောင်း အတိုင်း သူခိုးသည် ဘုရင် မင်းတရားကြီး ကြွချီတော်မူသည့် အလား တွဲလောင်း တွဲလောင်း၊ တန်းလန်း တန်းလန်း ဖြင့် အေးအေးဆေးဆေး ထွက်သွားသည် ဟူသတည်း။ 

ကျောင်းသူများကား ရိုက်ဖို့နှက်ဖို့ မဆိုထားနှင့် မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ထားမိ၍ ဘယ်သူမှန်းပင် မမှတ်မိလိုက်ကြတော့။ထိုကိစ္စကို အခဲမကျေသော ကျောင်းသူကြီးများက အဆောင် နံရံပေါ်တွင် အောက်ပါအတိုင်း သတိပေးစာ ကပ်ထားသည် ဟူသတည်း..

“ ကျေးဇူးပြုရ၍ မည်သည့် သူခိုးမဆို လေးစားလိုက်နာရမည်(သတ္တိရှိခဲ့ပါလျှင်) အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပါမှသာ အဆောင်ပေါ် တက်ခိုးခွင့် ရှိသည်”

ပုံ

ပိတောက်ဆောင်

ရန်ကုန်သူနာပြု တက္ကသိုလ်

သာဂိအိပ်ယာထဲ လှဲနေစဉ်အတွင်း ပြူးကျယ်လည်း ရောက်လာတတ်သည်။ သူလည်း ဥမ္မာနှင့် ပြန်အဆင်ပြေနေသည်ဟု ပြောသည်။ သာဂိက သူသိချင်သော အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်းကို မေးသောအခါ ပြုးကျယ်က မြန်မာစာရေးဆရာကျော်ကြီး နှစ်ဦး၏ စကားဖြင့် ပြန်လည်ဖြေကြားသည်မှာ ဤကဲ့သို့ ဖြစ်သည်။

“ ဆရာသော်တာဆွေက ပြောတယ်ကွ.. စင်စစ်တော့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ သုခဆိုတာ လုံးဝမရှိ၊ အမှန်အားဖြင့် မိမိစိတ်ကို လှည့်စားနေခြင်းဖြင့် ဒုက္ခကို ဖုံးကွယ် ထားတတ်ကြသည်။ သို့ရာတွင် ရံဖန်ရံခါ ရရှိတတ်သော စိတ်ကြည်နူးမူ သုခလေးဖြင့် ကျေနပ်ကြရသည်သာ ဖြစ်သည် တဲ့။

နောက်ပြီး ဆရာကြီး ဒဂုန်တာရာကလဲ ဒီလိုပြောသေးတယ်ကွ … ကိုယ်တိုင် အိမ်ထောင်ရေးကို မကြုံဖူးသော်လည်း အောင်မြင်နေသော သူများ အိမ်ထောင်ရေးများကို ကြည့်ပြီး သုံးသပ်ရမည်ဆိုလျှင် ခွင့်လွှတ်နိုင်ခြင်း ဟာ အိမ်ထောင်ရေး အောင်မြင်မူရဲ့ အဓိက အချက်ပဲလို့ မြင်မိတယ်၊

ခွင့်လွှတ်နိုင်လေ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အောင်မြင်လေ လို့ဆိုလိုချင်တာပဲ၊ မှန်၊ မမှန်တော့ မပြောတတ်လို့ ဆရာကြီးက ဆက်ပြောသေးတယ်။ ငါတော့ မှန်တယ် ထင်တာပဲ။ ငါ့ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ပေါင်းပြောတဲ့ ရံဖန်ရံခါ သုခလေးကြုံရဖို့ အမြဲတမ်း ခွင့်လွှတ်ထားတယ်ကွာ”

“ ဟေ…”

သာဂိ ခမျာ ဟေ ကနဲ တစ်ခွန်းသာရွတ်နိုင်ပြီး ပြူးကျယ်၏ အယူဆသစ်ကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်ပေမည်။ ဘာလုပ်လုပ်၊ ဘာပြောပြော ခွင့် လွှတ်ထားမှတော့ ဘာပြဿနာနှင့် ကြုံတော့မည်နည်း။သာဂိသည် ပြူးကျယ်နှင့် မိစိုးတို့ မလာသည့် ရက်များဆိုလျှင် စာအုပ်တွေသာ လှိမ့်ဖတ်နေမိသည်။ သူ မြန်မာပြည် တစ်လွှား ဒိုးကလေးလို လိမ့်နေစဉ် အတွင်း ဦးလေးနှင့် အဒေါ် ဝယ်ထားသော စာအုပ်တွေသည် ဘီရိုကြီး တစ်လုံးစာလောက် ရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိ စာအုပ်များများ ဖတ်ဖြစ်သည်။

အဲ.. မိစိုးတို့ လာသော နေ့များဆိုလျှင်တော့ သာဂိ စာမဖတ်ဖြစ်။ သူ့အကြည့်တွေကို မိစိုးရော၊ လှသွေးပါ ရိပ်မိနေကြပြီ ထင်သည်။ မိစိုးသည် စပ်ဖြဲဖြဲနှင့် သူ့ကို စနောက်ချင်သည်။ သူက လှသွေး ရှက်ပြီး နောက်မလာတော့မှာ စိုးသဖြင့်သာ နည်းနည်း ဟန့်တားသလို မျက်နှာ တင်းပြထားရသည်။ အမှန်တော့ စစေချင်ပါသည်။

လှသွေးကတော့ ဘာမျှမဖြစ်သလို မျက်နှာအမူအယာလေးနှင့် ရှိနေတတ်သည်။ သာဂိ ခန့်မှန်း တတ်ပါပြီ။ သူတို့ မိန်းကလေးတွေသည် ဒီလို ကိစ္စမျိုးတွင် ဟန်ဆောင် ကောင်းကြသည်။သိပ်မကြာခင်တွင် သာဂိ ဗိုက်က ချူပ်ရိုးဖြေသည်။ ခွဲထားသောနေရာက အသားတက်ဖို့တော့ နည်းနည်း ကျန်သေးသည်။ သို့သော် စိုးရိမ်စရာတော့ မရှိတော့ ဟုဆိုသည်။ 

သာဂိ ဆေးရုံတက်ကတည်းက အစားကောင်းကောင်းမစားရ၊ အစောပိုင်းကဆို ဂလူးကို့စ်ပိုက်နှင့်သာ နေရသည်။ နောက် အရည်လေးနည်းနည်း၊ နောက် အစာပျော့၊ ခုတော့ ထမင်းအနည်းငယ်တောင် စားနိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် လူကတော့ တော်တော် ပိန်ကျသွားသည်။ 

ပေါင် ၁၆၀ ကျော်ရှိသော သာဂိ ခန္ဒာကိုယ်သည် ၁၂၀ လောက်သာ ကျန်သည်။ သာဂိသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် မနည်း ပြန်လည်ထူထောင်ရသည်။ ဖြေးဖြေးချင်း လမ်းလျှောက်ခြင်းနှင့် စရသည်။စလျှောက်စက ခြေလှမ်း ၁၀ လှမ်းလောက်ဆို သာဂိ မလှမ်းနိုင်တော့။ လူက နှုံးချိသွားသည်။ သို့သော် နောက်ပိုင်း တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် ၁မိုင်၊ လောက်ထိ လျှောက်နိုင်လာသလို၊ အနာကလဲ လုံးဝ ပျောက်သလောက် ဖြစ်သွားသည်။

အနာဖေးသည် ကြောင်တစ်ကောင် ကုတ်ရာလောက်သာ ဗိုက်ပေါ်တွင် ကျန်သည်။ သို့သော် အောက်က အမာရွတ်ကတော့ ကင်းခြေများကြီး တစ်ကောင် တင်ထားသကဲ့သို့ ရှိသည်။ 

ထို့အတူ လှသွေးတို့လည်း အလာကျဲသွားသည်။ သို့သော် သာဂိက ခဏခဏ သွားတွေ့နေသည်။ အကြောင်းပြချက်ကလဲ ကောင်းပါသည်။ မိစိုးဖို့ ဟင်းစားပို့ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူပို့သမျှသည် မိစိုးကြိုက်တတ်သော ဟင်းတွေ မဟုတ်ပါ။လှသွေး ကြိုက်သော ဟင်းတွေသာ ဖြစ်သည်။ လှသွေးသည် အိမ်မှာတွေ့စဉ်တုန်းကနှင့် အဆောင်မှာ တွေ့ရတာ သိပ်တော့ မတူချေ။ အိမ်မှာတုန်းက ရှက်နေတာလား မသိ။ 

စကား သိပ်မပြော၊ အဆောင်မှာတွေ့သော အခါတွင် ဆိုလျှင်မူ သူ့အားကိုးတွေ ရှိ၍ ရဲတင်းသလား မဆိုနိုင်။ တော်တော် သွက်သွက်လက်လက် ရှိသည်။

သာဂိ ရွာပြန်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ခုခု လုပ်မည် စိတ်ကူးထားသည်။ သူ့မှာရှိသမျှနှင့် နိုင်သလောက် ခွင်လေးတွေအတွင်း စနည်းနာကြည့်သောအခါ အသက်သာဆုံးသည် ဘောပွဲ လုပ်ဖို့ ဖြစ်လာတော့သည်။သိပ်များများလဲ ရင်းစရာမလို၊ ဒိုင်ကြီးထံတွင် စပေါ်တင်ထားပြီး သူက ချပေးသည့် ကြေးအတိုင်းဖွင့်ကာ လာထိုးသမျှကို ဖုန်းနှင့် လှမ်းတင်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ 

လူလဲ သက်သာသလို နှစ်ဖက်ခွလဲ ရသည်။ ထိုးသားတစ်ယောက်က ငွေတစ်ရာ ထိုး၍ သူက ဒိုင်ကိုလှမ်းတင်တိုင်း ထိုတစ်ရာ အတွက် ကော်မရှင် တစ်ဆယ်ရသည်။ 

ထိုးသားကနိုင်၍ ဒိုင်က ပြန်လျော်ပြန်လျှင်လဲ အကောက်ဟု ဆိုကာ ထိုးသားထံမှ တစ်ရာကို တစ်ဆယ် ကောက်သည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် အဝင်တစ်ဆယ်၊ အထွက် တစ်ဆယ်နှင့် အလုပ်ဖြစ်နေပြန်သည်။ သာဂိ က ဆရာမကြီး တူဖြစ်၍ ယုံကြည်ကြသောကြောင့်လား မပြောတတ်။ သာဂိသည် ဘောပွဲရှိသည့် နေ့များဆိုလျှင် တစ်ရက် သောင်းဂဏန်းလောက်တော့ အောက်ထစ်ရသည်။

ဒါတောင် သာဂိ ရံဖန်ရံခါ လုပ်တတ်သည့် ကြေးဟတာ မပါသေးချေ။ဘာပဲ ပြောပြောသာဂိသည် အဆင်ပြေနေပြန်သည်။ ဖုန်းတစ်လုံး ငှားကိုင်ပြီး ခါးချိတ်ထားကာ ပိုက်ဆံအိပ်ခါးပတ်ကြိုးကြီးပတ်၍ အင်းစိန်လမ်းမပေါ်တွင် ဘောင်ချာ ဖွင့်နေတတ်သည်။ 

သို့ရာတွင် သာဂိတွင် အခက်ခဲ တစ်ခုရှိသည်။ လှသွေးက သူ့ချစ်ခြင်းတွေကို မသိဘူး၊ မပြောတတ်ဘူးနှင့် ကျောင်းပြီးမှ စဉ်းစားမယ် လုပ်နေခြင်းပင်။ မိစိုးကလည်း အားကိုးရပါသည်။ 

အချိန်ရတိုင်း ဝင်ဝင်လှော်ပေးတတ်သည်။ ထိုအတွက်တော့ ဒင်းအဆောင်ကို တစ်ပတ် တစ်ခါလောက် ရွှေဘဲက ဘဲကင် တစ်ခြမ်း ဆက်သနေရသည်။ သာဂိ အရင်းနှီးမြုပ်နှံသည့် သဘော မဟုတ်သော်လည်း ထိုကောင်မလေးကို ဝယ်ကျွေးရ ကျိုးတော့ နပ်ပါသည်။ ဝါဆို လပြည့်နေ့ သူမတို့ ကျောင်းပိတ်ရက်တွင် သာဂိသည် ဘုရားလိုက်ပို့ခွင့်ရခဲ့သည်။ထိုနေ့က သာဂိသည် တက္ကဆီ တစ်စီးငှားကာ သူမတို့ကို အဆောင်ရှေ့သို့ သွားခေါ်သည်။ လှသွေးသည် ပန်းနုရောင် အင်္ကျီလက်ရှည်လေးနှင့် ချောကလက်ရောင် ထမီလေးကို ဆင်မြန်းကာ လှချင်တိုင်းလှနေသည်။သာဂိသည် သူမကို ငေးနေမိသည်။ မိစိုးက ကားထဲ ဝင်ထိုင်ရင်း

“ မျက်လုံးတွေ ကျွတ်ပြီး သွားမှန်နေဦးမယ်” 

ဆိုမှ သာဂိ ရှေ့ပြန်လှည့်ရသည်။ ဘေးက တက္ကစီ သမား အစ်ကိုကြီးတောင် ပြုံးစိစိ ဖြစ်နေရာ သာဂိ နည်းနည်း ရှက်သွားသည်။ဒီနေ့က လပြည့်နေ့မို့ထင်သည်။ လိုင်းကားတွေ အားလုံးပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဘုရားသွားသည့် သုံးကားဆိုလျှင် တော်ရုံ မိန်းကလေး မတိုးနိုင်လောက်အောင် ပြည့်နေတတ်သည်။

သို့ရာတွင် ဤအထင်သည် သာဂိ အထင်သာ ဖြစ်၍ ရန်ကုန်သူတို့ကမူ ငါးရှဉ့်တစ်ကောင် ရွံ့ထဲ ဝင်သွားသလို လျှောကနဲ၊ လျှောကနဲ တိုးဝင် တက်သွားတတ်ကြသည်။ သာဂိ မျက်စိရှုပ်စရာတွေကို ဆက်မကြည့်တော့ပဲ အာရုံတွေကို နောက်ကြည့်မှန်ဆီ ပို့လိုက်သည်။ 

တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် လှသွေးသည် ဘယ်အချိန်ကတည်းက သူ့ကို ကြည့်နေသည် မသိ။ နောက်ကြည့်မှန် သေးသေးလေးထဲတွင် သူမ၏ မျက်ဝန်းလေးတွေနှင့် ဖျပ်ကနဲ ဆုံမိကြသည်။သူမ ချက်ချင်း တစ်ဘက်သို့ မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ သူမ ပြုံးလိုက်သလား.. သိပ်တော့ မရေရာ။ သာဂိ ချက်ချင်းပင် စိတ်ထဲတွင် ကြည်နူး သွားမိသလို လွမ်းသလိုလိုလည်း ဖြစ်သွားသည်။

ထိုအပြုမူလေးမျိုးကို တစ်ချိန်တုန်းက မိဖြူလည်း လုပ်ခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။ သာဂိ စိတ်ထဲတွင် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ လှသွေးကို မိဖြူလိုတော့ ဘယ်နည်းနှင့်မျှ အဖြစ်မခံတော့။ဘုရားပေါ်က အပြန်တွင် လှည်းတန်းလမ်းဆုံက အပေါ်ထပ်က ဘာဂါဆိုင်လေးထဲတွင် သူတို့ အအေးသောက်ကြသည်။ ဆိုင်အပြင်ဘက် ဝရံတာဘက်က ထောင့်စားပွဲတစ်လုံးတွင် ထိုင်ကာ လှည်းတန်းလမ်းဆုံကို ငေးမောရင်း တိတ်ဆိတ်စွာ ထိုင်နေမိကြသည်။ 

သာဂိက မိစိုးရှေ့တွင် လှသွေးကို ဘယ်လို ပြောရပါ့မလဲ ဟု စဉ်းစားနေခိုက် မိစိုးက အလိုက်တသိ အိမ်သာ သွားဦးမည် ဆိုသည်။ လှသွေးသည် ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း အအေးခွက်က ပလတ်စတစ်ပိုက်တံလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း စုပ်နေရာမှ အလန့်တကြားကြည့်ကာ သူမပါ လိုက်မည် ဆိုကာ အတင်း ထလိုက်သွားသည်။ 

သာဂိ စိတ်နည်းနည်း ညစ်သွားသလို ရယ်လဲ ရယ်ချင်သွားသည်။ သူမ ကြောက်နေတာ ဖြစ်မည်။ ခဏကြာတော့ နှစ်ယောက်သား ပြန်ရောက်လာသည်။မိစိုးက ဘာတွေ သွန်သင် ပြုပြင်ပေးလိုက်သည် မသိ။ သူမ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ပိုပြီး စိုလာကာ၊ ပါးမို့လေးတွေ ရဲလာသည်။ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်ကြရုံမျှ မကြာသေး မိစိုးက

“ ဟယ်တော့ ၊ အိမ်သာထဲမှာ လက်ကိုင် ပဝါ ကျန်ခဲ့ပြီ” 

ပြောပြောဆိုဆို ထထွက်သွားရာ လှသွေးက လှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမိလိုက်တော့။ သူမသည် အသားစားတတ်သည့် ကျားရဲတစ်ကောင်ရှေ့ ရောက်နေသာ သမင်ငယ်လေးနှင့် တူနေသည်။ ခေါင်းကို မဖော်တမ်း ငုံ့ထားရင်း လက်နှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။ သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရမိပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းလဲ ရှက်လာလျှင် ဤသို့ ပြုမူတတ်သည် မဟုတ်ပါလား။ 

သာဂိ ဆုံးဖြတ်မိပြန်သည်။ လှသွေးကို ငြိမ်းငြိမ်းလို လုံးဝ မဖြစ်စေရ ဟု။ သူမသည် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ လက်လေးနှစ်ဘက်ကို တင်းတင်း ဆုပ်နယ်ရင်း အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ခိုးရှုနေသည်။ သာဂိ သူမ ဘယ်လက်လေး၏ လက်သန်းဖျားလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူမ မရုန်းပါ၊ တောင့်လဲ မထားပါ၊ သို့ရာတွင် သူမ ရင်တွေ အရမ်းခုန်နေသည် ဆိုတာကို လှိုင်းထ မတတ်လှုပ်ရှားနေသော ရင်အုံလေးကို ကြည့်၍ ခန့်မှန်းနိုင်ပါသည်။ သာဂိက ထိုလက်သန်းလေးကို လက်ဝါးပေါ်တင်ကာ ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်ရင်း…

“ လှသွေး..” 

ဟုခေါ်လိုက်သည်။ပခုံးလေးကျူံ့သွားသည်မှ လွဲ၍ သူမက ပြန်မထူးပါ။

“ မင်းကို ကိုယ်ချစ်တယ်၊ လက်ထပ်ပါရစေ နော်”

သူမ က မျက်ဝန်းလေးတွေ လှန်ကြည့်သည်။ အို.. သူမ ငိုတော့မှာလား.. မျက်ဝန်းအိမ်လေးထဲတွင် မျက်ရည်ကြည်တွေ ပြည့်လျှံလာသည် ထင်ရသည်။သာဂိ အံ့သြစွာ ငေးကြည့်နေမိစဉ် သူမက သူမ လက်သန်းလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဆွဲယူသွားသည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၄ )

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - ဗညားပိကျိ

နောက်တော့ ထိုအရာကြီးသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ မိန်းမကိုယ် အပေါက်ဝလေးကို လာထိသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ဆတ်ကနဲ တုန်သွားမိသည်။ အဲဒီဟာကြီး ငြိမ်းငြိမ်း အထဲဝင်လာလျှင် ဘာဖြစ်မည်နည်း၊ နာမှာလား…၊ လောကစည်းစိမ် တွေ့မှာလား ၊ ငြိမ်းငြိမ်းမသိ၊ လောလောဆယ် ငြိမ်းငြိမ်း သိသည်မှာ ငြိမ်းငြိမ်း အရမ်းကြောက်နေမိသည်။

ဦးလို့ ခေါ်သည့် သာဂိကိုလား…မဟုတ်ဘူး ထင်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဦးသာဂိကို မကြောက်။ ဒါဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်း ဘာကိုကြောက်နေမိ သနည်း။ အမှန်ဆိုရလျှင် ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဘယ်ဟာကို ကြောက်နေမိမှန်း မသိအောင်ကို ကြောက်နေမိသည်။

ကြောက်ကြောက်နှင့် ရုန်းကြည့်သေးသည်။ သာဂိဖိထားသောကြောင့် လှုပ်လို့ပင်မရ။ အောက်ပိုင်းလေးကား ပို၍ ဆိုးသည်။ သာဂိ ခါးကြီးနှင့် အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် ငြိမ်းငြိမ်း ပေါင်ကြားထဲတွင် ရောက်နေသည်။ထိုခန္ဒာကိုယ်ကြီး ဝင်သာအောင် ပေါင်လေးတွေ ကားပေးထားရ သဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းအောက်ပိုင်းသည် ဘယ်ညာ လူးလွန့်လို့တောင် မရ။ ထို့ပြင် ကားထားရသော ပေါင် အတွင်းကြောတွေ နည်းနည်း နာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ပေါင်ကို အဲလောက်ထိအောင်တစ်ခါမှ မကားဘူးချေ။

ထိုစဉ် သာဂိက သူ့လိင်တံကို ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အရေပြားတွေ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လန့်ပြီး မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားသည့်ကြားက ထပ်ကြုံ့လိုက်ရင်း သာဂိ လက်မောင်းရင်းကို တွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။သာဂိ လိင်တံသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ မိန်းမကိုယ်လေး အပေါက်ဝတွင် တစ်နေသည်။ ထိုဟာကြီးသည် ရှေ့တော့ ဆက်မတိုးသေး။ သို့သော် တိုးလိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်းတော့ ငြိမ်းငြိမ်းသိသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရမ်းမောလာသည်။ အောက်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေရင်းကို မောနေသည်။ အသက်ရှုရတာလဲ မဝသလို ဖြစ်လာသည်။ထို့ကြောင့် ပါးစပ်လေးဟ၍ အသက်ရှုမိရာ သာဂိက ဘယ်လိုထင်သည် မသိ။ ဟနေသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနှင့် လာငုံပြီး နမ်းသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသက်ကို ဘယ်လို ရှုရမှန်း မသိတော့ချေ။ နောက်ပြီး သူ့လက်ကြီးတွေက ရင်အုံလေးကို ဖျစ်ညှစ်နေပြန်သည်။ အောက်မှာလည်း သူ့ဟာကြီးသည် အဝတွင် စိုက်လျက်ရှိနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရင်တွေ ဘယ်လို ခုန်ရမှန်း မသိတော့။ ရင်ခုန်ခြင်းသည် လူက ထိန်းချူပ်တာမဟုတ်သော်ငြား သိတော့ သိနေသည့် ခံစားမူ ဖြစ်သည်။ ယခု ငြိမ်းငြိမ်းဖြစ်နေသည်မှာ ရင်ခုန်ခြင်းကို မသိရတော့လောက်အောင် ခုန်နေမိခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ 

နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် အဖိ ခံထားရ၍ အသက်ရှုမဝ၊ မောနေမိ၍ ပါးစပ်လေးဟ အသက်ရှုပါသည်။ သူက အသက်ရှုသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ပိတ်ပစ်သော အခါ ငြိမ်းငြိမ်းအသက်ရှုတွေ မှားသွားသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကိုယ်သူ ဒုက္ခ ခံနေရသည်ဟု ထင်လာသည်။ထိုစဉ် အောက်က တစ်ချက် တင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြန်ကာ သူ့ဥစ္စာကြီး တိုးဝင်လာတာကို ခံစားမိသည်။

“ ကျွတ်..ကျွတ်..” 

ငြိမ်းငြိမ်း စုတ်သပ်မိသည်။ နာသည်။ ထိုအရာကြီးသည် ဘယ်လောက် ပမာဏရှိသည် ဆိုတာ ငြိမ်းငြိမ်းမသိ။ သို့ရာတွင် လက်ညိုးနှင့်တောင် နှိုက်မဆေးဘူးသော ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးနှင့် မတန်တာတော့ သေချာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရုန်းကန်ရင်း ထထိုင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။

သူက ငြိမ်းငြိမ်း ခေါင်းလေးကို ငယ်ထိပ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပြီး ထိန်းလိုက်ရာ ငြိမ်းငြိမ်း မထနိုင်တော့။ သို့သော် ရလိုရငြား လက်ကလေးတွေနှင့် ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ပြီး ထကြည့်သည်။ ထိုစဉ် သူ့ဟာကြီးက ထပ်ပြီး တိုးဝင်လာပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း မျက်လုံးတွေ ပြာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မီးပွင့်လေးတွေ ဖြာထွက်သွားသည်ကို ပါ မျက်လုံးထဲတွင် မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ပိုင်းရှိ တစ်ခုသော နေရာတွင် သူ့ဟာကြီးက လာထောက်နေကာ အတင်းတိုးနေသည်။ 

တိုးလေ နာလေ ဖြစ်လာသောအခါ ငြိမ်းငြိမ်းမခံစားနိုင်တော့။ မျက်ရည်လေးတွေကျလာသည်။ ထိုစဉ် သူ့ဟာကြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း သက်သာရာရသွားသည်။ စိတ်နည်းနည်းလျော့ သွားသလိုဖြစ်ကာ အသက်ရှုလိုက်စဉ်မှာပင် .. 

“ ဖလောက်” 

ကနဲ အသံထွက်အောင် သူ့ဟာကြီးသည် ထိုအရာလေးကို ကျော်ဖြတ်၍ တိုးဝင်သွားသည်။

ငြိမ်းငြိမ်း အသက်ရှုနေရင်း တန်းလန်း ဆက်မရှူနိုင်တော့အောင် ဖြစ်သွားရင်း ခေါင်းလေးကို စောင်းကာ ရုန်းဖယ်ကြည့်မိသည်။မရချေ။ အောက်ပိုင်းတစ်ခု လုံးသည် စပ်ဖျင်းဖျင်းကြီး ဖြစ်နေသည်။ဝမ်းခေါင်းတစ်ခုလုံးတွင် တစ်စုံတစ်ရာသည် တံစို့ထိုးထား သလိုကြီး ဝင်နေသည်။ နာသည်။ ကျိန်းသည်။ ပြီးတော့ ပူသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း လုပ်မိလုပ်ရာ သူ့ပါးစပ်နားရှိ သာ၈ိ ပခုံးစွန်းကို ဖက်ပြီး ကိုက်ထည့်လိုက်သည်။ 

သူ့ကိုယ်ကြီး တွန့် ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် အောက်မှာတပ်ထားကိုတော့ မချွှတ်။ မချွှတ်သည့် ပြင် လှုပ်စိလှုပ်စိဖြင့် ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက် လုပ်နေပါတော့သည်။ငြိမ်းငြိမ်းသည် လှိုင်းစီးနေရသလို ဖြစ်နေသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးသည် သာဂိ၏ ရင်ခွင်အောက်တွင် တစ်ငြိမ့်ငြိမ့် လှုပ်ယမ်းနေသည်။ သူ့ဟာကြီးသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ကိုယ်လေးအတွင်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ အထဲတွင် ပူနွေးမူနှင့် ကျိန်းစပ်မူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို တစ်လှည့်စီ ဝေဒနာပေးနေသည်။ 

တစ်ခါတစ်ခါ သူ့ဟာကြီးအောက်က တွဲပါနေသော ဂွေးဥတွေက စအိုဝလေးနားကို ထိခတ်မိလျှင် ငြိမ်းငြိမ်း အူတွေ လိပ်တက်လာမိသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူ့ဗိုက်သားက အစေ့လေးကို ပွတ်မိလျှင် အာရုံကြောတွေ ဖျင်းကနဲ နေအောင် ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ 

ထူးဆန်းလှသော ခံစားချက်ပေါင်းစုံကို ခံစားရင်း ငြိမ်းငြိမ်းမေ့မျောနေသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် သူသည် လှုပ်ရှားမူတွေ မြန်လာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ထဲကလည်း အရည်တွေ အထွက်များလာသဖြင့် “ပလွတ်၊ ပြွတ်” ဆိုသော အသံတွေပါ ထွက်လာသည်။ ခဏကြာ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အတင်းဖက်ရင်း အပေါ်တွင် တစ်ဆတ်ဆတ် လှုပ်နေသည်။

တစ်ပြိုင်တည်း မှာပင် ပူနွေးသော အရာတွေ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ထဲ ဝင်လာကြသည်။ ထိုအရာတွေ၏ ပူနွေးမူသည် ဟိုး ရင်ခေါင်းထဲတိုင်အောင် ရောက်ရှိသွားသည်ဟု ထင်ရသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အတင်းဖက်ထား၍ ငြိမ်းငြိမ်း အရိုးတွေ ကျိုးကုန်တော့မည်ဟုတောင် ထင်လာသည်။ အသက်ရှူ လို့လဲ မရပြန်တော့၍ တစ်အင့် အင့် ဖြစ်နေရပြန်သည်။ 

သို့သော် သူသည် ခဏမျှသာ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးကို ဖျစ်ညှစ်ထားပြီးနောက် မကြာခင်တင် ပျော့ဖတ်ခွေကျသွားသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ပေါ်တွင် လူသေကောင်ကြီးလို မလှုပ်မယှက်ကြီး ငြိမ်နေသည်။ ခုနက မုန်တိုင်းတိုက်သလို လှုပ်ရှားခဲ့သူမှာသူမဟုတ်တော့သည့် အလား ငြိမ်ကျသွားသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို အားစိုက်ပြီး တွန်းဖယ်ကြည့်သည်။ ရသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်း ညာဘက်ကို လိမ့်ဆင်းပြီး ပက်လက်ကြီး အိပ်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ခုမှ အသက်ကိုဝဝ ရှူရင်း ငုတ်တုပ်လေး ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်ထဲက အရည်တွေသည် တစ်စိမ့်စိမ့်နှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် စီးကျသွားသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်းမျက်ရည်တွေ ကျလာမိသည်။ ဘာဖြစ်လို့မှန်း မသိ ။ငြိမ်းငြိမ်း ငိုချင်နေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းမူကသာ ကြီးစိုးနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ငိုရင်း ရှိုက်ရင်း အဝတ်စားတွေကို ပြုပြင်သည်။ ရှုပ်ပွသွားသော ဆံပင်တွေကို ပြန်လုပ်ရသည်။ ပေပွနေသော မိန်းမကိုယ်လေးကို ဆေးကြောသည်။ ရေဆေးနေရင်း ထပ်ငိုမိပြန်သည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးနာနေသည်။

ခုနက မသိသာခဲ့သော နာကျဉ်မူများသည် အခုမှ ပေါ်လာကြသည်။ ခါးတွေ အောင့်နေပြီး နို့အုံလေးတွေ အထိမခံနိုင်အောင် နာနေသည်။ ပေါင်အတွင်းကြောတွေကလည်း ဆွဲဆန့်ခံထားရသလို ဖြစ်ကာ လမ်းလျှောက်လျှင် ခပ်ကွကွ လျှောက်နေရသည်။

အဆိုးဆုံးကတော့ မိန်းမကိုယ်ထဲက ဖြစ်သည်။ ကျိန်းနေတာလား၊ နာနေတာလား၊ ဟာနေတာလား ငြိမ်းငြိမ်း မဝေခွဲနိုင်၊ တစ်မျိုးကြီးတော့ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်မှာ မနေတတ်၊ မထိုင်တတ်အောင်ပင်။သို့ရာတွင် သူမ ခံစားနေရသမျှသည် အပြစ်ကင်းစွာ အိပ်မောကျနေသော သာဂိ မျက်နှာကို ကြည့်မိသောအခါ နေလာနှင်းပျောက်သကဲ့သို့ လွင့်စင်သွားကြပြန်သည်။ 

သာဂိသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍ တိုးညှင်းစွာ ဟောက်ရင်း အိပ်ပျော်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည်ကားယားကြီး အိပ်ပျော်နေသော သူ့ကို ခေါင်းအုံးလေး ခုပေးကာ စောင်ပါးလေး ခြုံပေးလိုက်သည်။ သူသည် ကလေးငယ် တစ်ယောက်လို နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်း သူ့ရင်အုံကြီးပေါ် ခေါင်းလေး မှီအုံးကြည့်သည်။ သူ့ရင်သည် နွေးထွေးလွန်းသည်။ထိုစဉ်သူ့ လက်ကြီး တစ်ဘက်က ငြိမ်းငြိမ်းကိုသိုင်းဖက်လာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းစိတ်ထဲတွင် စောင်အကြီးကြီး တစ်ထည် အခြုံခံလိုက်ရသလို နွေးထွေးလုံခြုံသွားမိသည်။

မိဖြူသည် သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေသည်။ သူ့အပြုံးသည် နုနယ် လတ်ဆတ်လွန်းနေသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို မော့မော့လေးကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေသည် ရွှန်းလဲ့စိုဝင်း နူးညံ့လွန်းသည်။ သာဂိ သူမကို ဖြေးဖြးချင်း ထွေးပွေ့လိုက်သည်။ ရုတ်ချည်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် အစွယ်ပြူးပြူးတွေ ထွက်လာကြသည်။ 

သာဂိ တအံ့တသြ ကြည့်နေမိစဉ်မှာပင် မိဖြူသည် သာဂိ ၏ ပခုံးကို ကိုက်ပြီး သွေးစုတ်လိုက်သည်။ လက်သဲရှည်ကြီးတွေ ထွက်နေသော လက်ကလေးတစ်ဘက်က သာဂိ ရင်ဝထဲကို ထိုးနိုက်သည်။ သာဂိ လန့်ပြီး နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သော်လည်း အချိန် မမှီတော့။ သူ့လက်ချောင်းများသည် သာဂိ ရင်ထဲသို့ ထိုးနှိုက်ကာ နှလုံးသားကို ဆွဲနှုတ်သွားသည်။ သာဂိ ရင်တွေအောင့်ပြီး ပူထွက်သွားသည်။ အလန့်တကြား ထထိုင်ရင်း အော်ဟစ်မိမလို ဖြစ်သွားသည်။

ပြီးတော့ သာဂိ ဘေးဘယ်ညာကို ထိတ်လန့်တကြားကြည့်သည်။ သူသည် သူ့မျက်နှာကျက်ခန်းလေး ပေါ်တွင်သာ ရှိနေသည်။ သူအိမ်မက် မက်နေခြင်းသာ။ရင်တွေကကတော့ တစ်ကယ့်ကို ပူနေသည်။ပခုံးစွန်းက လည်း တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် နာနေသည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေပုလင်းကို ထုတ်ယူမော့ရင်း နာရီကို ကြည့်တော့ ၁၂ နာရီ ကျော်နေချေပြီ။ သူဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားသနည်း။ သာဂိ စဉ်းစားရင်း ညနေကို ပြန်တူးဖော်တော့.. အား..ညနေက ငြိမ်းငြိမ်းလာသည်။ သူ သိပြီ။ 

သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် မိဖြူကို မှားပြီး ချစ်လိုက်မိပြီ ထင်သည်။ သူ့အာရုံထဲမှာ မိဖြူကို ချစ်သည်ဟုသာ ထင်နေခဲ့သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ဘယ်လို ပြန်သွားသလဲ.. သူ အဲဒါတော့ မသိတော့။ နောက်ပြီး ပခုံးစွန်း လက်မောင်းရင်းတွင် သွားရာ အကွင်းလိုက်လေးလဲ ရှိနေသည်။ ဟုတ်ပြီ။ 

ဟိုကောင်မလေး ကိုက်သွားတာ ဖြစ်မည်။ မနက်ကျလျှင် သူ့ကို ဘယ်လို စကားပြောရမလဲ.. သာဂိ ဆက်မစဉ်းစားချင်တော့။ ခုန ရေသောက်လိုက်သည်မှာ အရှိန်ပြန်တက်လာသည် ထင်သည်။ မူးလာပြန်သည်။ သာဂိ ကြမ်းပြင်က ခေါင်းအုံးနှင့် စောင်ကို ယူကာ ကုတင်ပေါ် တက်လှဲလိုက်သည်။ သူ့ ခေါင်းအုံးတွင် တစ်ထွာ သာသာ ဆံပင်လေးတွေ ကပ်နေတာ တွေ့ရသည်။ သူပြန်လည် အိပ်ပျော်သွားသည်။မည်မျှ ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားသည် မသိ။ သူ့ကို အတင်း လှုပ်နိုးရင်း

“ ဟေ့ကောင် ထတော့ကွ၊ နေဖင်ထိုးနေပြီ၊ ထတော့၊ ထ ..ထ .. ” 

ဆိုသည့် အသံနှင့်အတင်း လှုပ်နှိုးကာ ခံလိုက်ရတော့မှ သူနိုးလာသည်။ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်တော့ ပြူးကျယ်။

“ ဟာ.. ပြူးကျယ် ၊ မင်း ဘယ်တုန်းက ရောက်လဲ ”

“ ကြာပြီကွ၊ ဟိုက မနက် ၆ နာရီကားနှင့် လိုက်လာတာ၊ မင်းကွာ ၁၂ နာရီ ထိုးနေပြီ၊ ခုထိ အိပ်တုန်းလားဟ”

“ အေးကွာ.. ညက နည်းနည်း များသွားလို့၊ ခဏစောင့်ဦး၊ သူငယ်ချင်း၊ ငါရေချိုး လိုက်ဦးမယ်”

သာဂိ ရေချိုးပြီး လက်ဘက်ရည်ဆိုင် သို့ အတူသွားကြသည်။ မတွေ့ကြသည့် ဒီ နှစ်ပိုင်းအတွင်း သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မှာ ပြောစရာတွေ အများကြီး ရှိနေသည်။ သာဂိသည် သူ့လုပ်ငန်း အခြေနေကို ပြောသလို ပြူးကျယ်က သူ့ အိမ်ထောင်ရေး အခြေနေကို ပြောပြသည်။ ပြူးကျယ်နှင့် ဥမ္မာသည် သိပ် အစေးမကပ်ကြတော့။ချစ်လို့ ယူထားသည်မှာ မှန်သော်လည်း ခုချိန်တွင် ပြူးကျယ်သည် ဥမ္မာ့ကို မချစ်ချင်တော့ပေ။ သာဂိက..

“ ဟေ့ကောင် .. မင်းနောက်တစ်ယောက် တွေ့နေတယ် မဟုတ်လား၊ မှန်မှန်ပြော”

“ မဟုတ်ဘူး၊ သူငယ်ချင်း.. ငါ သူ့တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ချစ်တာပါ။ ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို စဖြစ်တယ် ဆိုတာ ငါလဲ မသိတော့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူနှင့် ငါနှင့်ဆက်ဆံရေးက အရမ်းကို အေးစက်သွားတယ်။ ငါ လည်း မဖောက်ပြန်ဘူး၊ သူလည်း မဖောက်ပြန်ဘူး။ ဘာမှားနေတယ်ဆိုတာလဲ ငါ မသိဘူး”

သာဂိက တစ်ခု စဉ်းစားမိပြီး..

“ မင်း ဟိုကိစ္စရော မှန်မှန်လုပ်သလား”

“ မှန်ပါတယ်ကွာ၊ မှန်သမှ စကားများ ရန်ဖြစ်တဲ့ နေ့လည်း မှန်တယ်၊ စကားမများတဲ့ နေ့လည်း မှန်တယ်၊ နေ့တိုင်းမှန်တယ်၊ တစ်နေ့ တစ်ခါတော့ ပျက်ကို မပျက်ဘူး”

“ဒါဆို မင်းဟာက ဘာလဲ၊ ငါလည်း မသိတော့ဘူး”

ထိုစဉ် ကိုထွန်းနိုင်နှင့် လူတစ်ယောက် ဆိုင်သို့ ရောက်လာကြသည်။ သာဂိက ပြူးကျယ်ကို မိတ်ဆက်ပေးသလို ကိုထွန်းနိုင်ကလဲ သူ့မိတ်ဆွေ နေဇာ ဆိုသူနှင့်မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ကိုနေဇာ ဆိုသောလူတွင် အရပ် ခပ်ပျတ်ပျတ်နှင့် မလိုက်ဖက်လှသော စူးရှသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံ ရှိသည်။ ထိုမျက်ဝန်းများသည် သူလုပ်ချင်သည့် ကိစ္စကို မဖြစ်မနေ လုပ်မည်ဟု ပြောနေကြသည် အလား ခိုင်မြဲ တည်ငြိမ်လှသည်။ သာဂိက စကားဆက်၍ ပြူးကျယ် ကိစ္စကို ပြောသော အခါကိုနေဇာ ဆိုသော လူက …

“ ကျွန်တော် ထင်တာကတော့ ခင်ဗျား .. ယောက်ခမတွေနှင့်တော့ သိပ်အဆင်မပြေဘူး ထင်တယ်”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို တစ်ခြား အလုပ် ပြောင်းလုပ်စေချင်တယ်လေ၊ ကျွန်တော်ကလဲ

ဝါသနာ မပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် ဥပဒေ ဘွဲ့ယူထားတာ ရှေ့နေ လုပ်ချင်လို့ဗျ၊ လောလောဆယ် မအောင်မြင်သေးခင်တော့ ကျပ်တည်းတာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒါကို မကျေ မလည် ဖြစ်နေကြတာ”

“ နေပါဦး၊ သူတို့က ဘာလုပ်ခိုင်းတာလဲ”

“ ဆီဆိုင်မှာ ပန့် မန်းတဲ့ဗျာ၊ စဉ်းစားကြည့်၊ ကျွန်တော် ပညာသင်ထားတာတွေ အလကား ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့”

ပြူးကျယ်၏ စကားသည် ရယ်စရာ မဟုတ်သော်လည်း သာဂိတို့ ဝါးလုံးကွဲ ရယ်မိကြသည်။ ကိုထွန်းနိုင် ဆိုလျှင် တစ်ခိခိနှင့် အူတွေတောင် တက်နေသည်။ ကိုနေဇာက ဆက်မေးသည်။

“ အဲဒါနှင့် စကားများကြရော ဆိုပါတော့”

“ ဟုတ်တယ်ဗျ။ မိန်းမကလဲ အဲဒါကို လုပ်ခိုင်းနေတယ်လေ၊ ကျွန်တော်ကလဲ လုပ်ကို မလုပ်ချင်ဘူး”

“ စကားများပြီးတော့ ဆက်ဆံ ဖြစ်သေးလား”

“ အင်း၊ ဟုတ်ကဲ့”

“ အမြဲတမ်း ဆိုပါတော့”

“ ဆိုပါတော့ ဗျာ”

“ ကျွန်တော် သိပြီဗျ၊ ခင်ဗျားတို့ ကြားထဲက ပြဿနာကို ၊ အမှန်က ခင်ဗျား အချိန်မှားတာရယ်၊ စိတ်ကို တစ်လွဲ ထွက်ပေါက် ပေးတာရယ်က စတာဗျ”

“ ဟာ.. လုပ်စမ်းပါဦးဗျာ၊ ဖြေရှင်းနည်းလေးများ ရမလား”

“ ကျွန်တော် တစ်ခုတော့ ပြောမယ်နော်၊ ကျွန်တော်က ပညာရှင် မဟုတ်ဘူး၊ အတွေ့အကြုံနဲ့ မှန်းကြည့်တာပဲ ရှိတယ်၊ သေချာပေါက်ကြီး ဒိလိုပါလို့တော့ မပြောဝံ့ဘူးနော်”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ၊ ဗဟုသုတ ရရုံဆိုရင်တောင် ကျေနပ်ပါပြီ”

“ ဒီလိုဗျ၊ ခင်ဗျားက မိန်းမနှင့် စကားများပြီး ပြဿနာရဲ့ အဖြေ မထွက်ခင်မှာ ခင်ဗျားရင်ထဲမှာရှိတဲ့ မကျေနပ်ချက်တွေကို လိင်ဆက်ဆံတဲ့နည်းနှင့် ခင်ဗျားက ရှင်းထုတ်ပစ်တာ မှားတာဗျ”

“ ဗျာ…”

“ ဟုတ်တယ်၊ ခင်ဗျားစိတ်ထဲက ထုတ်မပြောဖြစ်လိုက်တဲ့ အပြစ်တင်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ၊ ရန်လိုတဲ့ စိတ်တွေကို သူ့အပေါ်မှာ လိင်ဆက်ဆံပြီး အာသာ ဖြေပစ်လိုက်တာ၊ အဲဒါကို ခင်ဗျား ပါးစပ်ကတော့ မပြောဘူး၊ မျက်နှာမှာ မပေါ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာရှိနေတယ်၊ အဲဒီလိုနည်းနှင့် သူ့အပေါ် အနိုင်ယူလိုက်တာကို ခင်ဗျား မိန်းမက သွေးထဲက အလိုလို သိတယ်ဗျ”

“ …….”

“ ဟုတ်တယ်၊ ပြောရရင် အနိုင်ယူတဲ့ ဆက်ဆံမူမျိုးပဲ၊ တစ်ကယ်တော့ လိင် ဆက်ဆံတယ် ဆိုတာ ချစ်ခြင်းကို အခြေခံတဲ့ စိတ်မျိုးနှင့်မှ တစ်ဦးကို တစ်ဦး ပိုပြီး စီးပိုင်လာစေတာဗျ၊ အဲဒီ ခဏတာ သာယာ ခြင်းနှင့် မကျေနပ်ချက်တွေကို ဖုံးပစ်မယ် ဆိုရင်တော့ တစ်ခါ နှစ်ခါသာ ခင်ဗျား အဆင်ပြေမှာပဲ၊ ကြာလာရင် ခင်ဗျားတို့ ဆက်ဆံရေးက အဓိပါယ် မရှိတဲ့ အဆင်မပြေမူတွေ၊မကျေနပ်ချက်တေ၊ွ အပြစ်သေးသေးလေးတွေနှင့် အက်ကြောင်း ထင်လာတော့တာပဲ၊ အဲဒီ အခါ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ သာမန်အချိန်မှာတောင် သာယာမှာ မဟုတ်တော့ဘူး”

ပြူးကျယ်သည် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချရင်း စဉ်းစားနေသည်။ ပြီးတော့ ..

“ ဟုတ်တယ်၊ ကိုနေဇာ .. ခင်ဗျား ပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ”

ကိုနေဇာက လက်ဝါး ကာပြလျက်..

“ ကျွန်တော့်ကို အထင်မကြီးပါနှင့်၊ ကျွန်တော်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ အဲဒါ ဒေါက်တာ မောင်မောင်ညို ပြောတာ”

“ ဒေါက်တာ မောင်မောင်ညို…”

“ ဟုတ်တယ်၊ သူရေးတဲ့သိပ္ပံ နည်းကျ ဖိုမ ဆက်ဆံရေးမှာ အကျယ်တဝင့်ရေးထားတယ်၊ ခင်ဗျား ရှာဖတ်ကြည့်လိုက်လေ၊ ခု ကျွန်တော်ပြောတာထက် ပိုပြည့်စုံတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ပိုပြီး အသေးစိတ်တယ်၊ ဖတ်ကြည့်လိုက်ပါဗျာ။ ခုခင်ဗျား ကြုံနေရတဲ့ အဖြစ်မျိုးက လူတော်တော်များများ ကြုံတတ်တာပဲ၊ အိမ်ထောင်တွေတော်တော် များများ ပြိုကွဲကြတာလဲ ဒါ့ကြောင့်ပဲဗျ”

သာဂိသည် ကိုနေဇာကို ခင်မင်မိသွားလေသည်။ ထိုလူ၏ ခေါင်းသေးသေးလေးထဲတွင် နောက်ထပ် စာအုပ် ဘယ်နှစ်အုပ်များ ရှိနေလေဦး မည်နည်း။ ထိုနေ့က သူတို့ သည် စကားတွေ အများကြီး ဆက်ပြော ဖြစ်ကြရင်း သာဂိက သူသိချင်သော အချစ်အကြောင်းကို မေးရာ ကိုနေဇာက ..

“ ကျွန်တော်ကတော့ အချစ်ကို ဒိလို မြင်တယ်ဗျ။ သူက စိတ္တဇ နာမ် .. ဖန်တီးလို့ မရဘူး၊ ဖျက်ဆီးလို့ မရဘူး၊ ပြောရရင် လွတ်လပ်တယ် ပေါ့ဗျာ၊ အဲဒါရဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်က ချူပ်တီးတာ၊ ထိန်းချူပ်တာ၊ စောင့်ထိန်းတာ၊ အဲဒါတွေက ဘာတွေလဲ ဆိုတော့ ဝတ္ထုတွေထဲမှာပါတဲ့ သစ္စာ၊ နားလည်မူ၊ သံယောဇဉ်တွေပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီ သစ္စာတွေ၊ နားလည်မူတွေ၊ သံယောဇဉ်တွေက လုပ်ယူလို့ ရတယ်ဗျ၊ အဲဒီနှစ်ခုကို ရောထွေးပြီး အချစ်လို့ ခေါ်နေကြတယ်၊ 

ကျွန်တော့် အထင်တော့ အဲဒီ နှစ်မျိုးပေါင်းဟာ အချစ်မဟုတ်ပါဘူး။ အချစ်ဆိုတာ လွတ်လပ်တယ်၊ သူ့ကို ထိန်းချူပ်လို့ရတယ် ဆိုရင် အဲဒါ အချစ်ကို မဟုတ်ဘူး၊ အချစ်မှာက ချစ်နေဖို့ပဲ လိုတယ်လေ၊ ဒါဖြင့် သစ္စာတွေ၊ နားလည်မူတွေ မလိုတော့ဘူးလား ခင်ဗျားက မေးမယ်။ မလိုပါဘူးဗျာ၊ ချစ်ပြီ ဆိုတာနှင့် ချစ်နေသေး သရွေ့သစ္စာရှိနေမှာပဲ ၊ ချစ်နေသေးသရွေ့ နားလည်မူ ရှိနေမှာပဲ။ 

အချစ်ကုန်သွားရင် အဲဒါတွေလဲ မရှိတော့ဘူး။ ကျွန်တော်ပြောနေတာ အိမ်ထောင်ရေး မဟုတ်ဘူးနော်၊ အချစ်ကို ပြောနေတာ။တစ်ချို့ အချစ်တွေက ၂၄ နာရီ လောက်ခံတယ်၊ တစ်ချို့ အချစ်တွေက ၄၂ နှစ်လောက် ခံတယ်၊ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ခံမယ် ဆိုတာ ဘယ်သူမှ ပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ပြောနိုင်တယ် ဆိုရင် အဲဒါ အချစ် မဟုတ်ဘူး၊ အချစ်ရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ချူပ်ထိန်းမှုပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်”

သာဂိသည် ထို အယူအဆကြီးကို လန့်သွားမိသည်။နှစ်ရက်ခန့် နေပြီးနောက် ပြူးကျယ် ပြန်သွားသည်။ သူက ဥမ္မာကို ညိနှိုင်းကြည့်ဦးမည် ပြောသည်။ ဘယ်လို အဖြေထွက်လာမည်တော့ မသိချေ။ သာဂိ စိတ်ထဲမှာ လောလောဆယ် ရှိနေသည်က ပြူးကျယ် မဟုတ်၊ ငြိမ်းငြိမ်း ဖြစ်သည်။ ပြူးကျယ်ရောက်နေ၍ ငြိမ်းငြိမ်းတို့ အိမ်ဘက်မရောက်ဖြစ်။ 

အမှန်ဆိုရလျှင် ဘာမှဝေးတာတော့ မဟုတ်။ ဆိုင်ကယ် လီဗာ နှစ်ချက်သုံးချက် ဖြဲလိုက်ရုံနှင့် ရောက်သော ခရီးဖြစ်သည်။ သာဂိကိုယ်တိုင်က သူမကို ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရမှန်း မသိ ၍ မသွားဖြစ်ခြင်း ပင်။ ဒီနေ့တော့ မြို့ သစ်ဘက်မှာ ဆိုင်ကယ် သွားပြရင်း လှည့်ဝင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်း အလုပ်ပြန်လာချိန် ညနေစောင်းလောက်ကို မှန်း၍ သူမတို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ သာဂိ အိမ်လေးပေါ်တက်တော့ ဒေါ်အေးသည် သူ့ကို ပြုံးရွှင်စွာ ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းကလဲ သူ့ကို ခါတိုင်းလိုသာ ဆက်ဆံသည်။ သူနည်းနည်းတောင် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ သူအဲဒီနေ့က အမူးလွန်ပြီး ထင်ယောင် ထင်မှားတွေ ဖြစ်ခဲ့တာလား ။

ပြီးတော့မှ ခေါင်းအုံးပေါ်က ဆံပင်တိုလေးတွေနှင့် သူ့လိင်တံပေါ်က ခြောက်ကပ်နေသော ဖြူဖြူ အဖတ်လေးတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ဒင်းလေး ဟန်ဆောင်နေတာ ဖြစ်မည်ဟု တွေးမိသည်။ဒေါ်အေးက အလ္လာပသလ္လာပ အနည်းငယ် ပြောပြီးနောက် အိမ်ခန်းထဲ ဝင်လှဲနေသည်။ သာဂိရှေ့တွင် ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ယောက်ထဲ ကျူံ့ကျူံ့လေးထိုင်ရင်း ကျန်ခဲ့သည်။ သူမသည် အခုမှ ရှက်လာဟန်တူသည်။ ခေါင်းကြီးကို စွတ်ငုံထားကာ ဖျာစတွေကို လက်သည်းနှင့် လျှောက်ခြစ်နေသည်။ သာဂိက …

“ ငြိမ်းငြိမ်း ..”

မော့ မကြည့်၊ခေါင်းကြီးငုံ့ထားလျက်က ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ သာဂိက ထပ်ခေါ်သည်။

“ ငြိမ်းငြိမ်း”

မထူး။ ဖျာပေါ်ကို လျှောက်ခြစ်ကုပ်နေသော လက်ကလေးတွေကို ဘယ်နားထားရမှန်း မသိ ဖြစ်နေသလို၊ ပေါင်ကို ကုပ်မည် ပြုသည်။ နောက် သူရှိနေတာ သတိရသွားဟန်ဖြင့် ခြေထောက်လေးတွေကို ပြင်သလို ပြုသည်။

“ ငြိမ်းငြိမ်း ၊ အလုပ် အဆင်ပြေလား”

ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“ အား .. ကိုယ့်ပခုံးက နာနေတယ်ကွာ၊ ဘယ်ခွေးမလေး ကိုက်သွားတာလဲ မသိဘူး၊ ဘာဆေး လိမ်းရမလဲ ဟင်၊ သိလား”

အမှန်ကတော့ သိပ်နာလှတယ်တော့ မဟုတ်လှပေ။ ကိုက်သည်မှန်သော်လည်း တစ်ချက်မျှသာ ခဲပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်၍ အနက်ကြီးတော့ မဟုတ်။ သွေးစို့ ရုံမျှသာ ဖြစ်သည်။ သွားစွယ်နေရာလေးတွေ လောက်ကသာ အညို အမည်းစွဲကျန်နေကာ ကျန်နေရာတွေက အနာဖေးတောင် တက်လုပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ခါ တော့ ငြိမ်းငြိမ်း မော့ကြည့်သည်။ သူမ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေထဲတွင် စိုးရိမ်ခြင်းကို တွေ့ရသည်။ နောက် နောက်ဖေးထဲသို့ သုတ်ကနဲ ဝင်သွားပြီး ဆန်လက်တစ်ဆုပ်ခန့် ယူကာ ပြန်ထွက်လာသည်။

ပြီးတော့ သူ့ရှပ်အင်္ကျ ီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ ပခုံးစွန်း လက်မောင်းရင်း ပေါ်အောင် ဖော်သည်။ ဒဏ်ရာကို မြင်သော အခါ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ဝိုင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ပါးစပ်လေးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်သည်။ နောက်ပြီးတော့ ဆန်တွေဝါးပြီး ဒဏ်ရာပေါ် အုံပေးရင်း …

“ ဦးကလည်း ..သိပ်ခက်တာပဲ၊ ဆေးခန်းသွားတာ မဟုတ်ဘူး၊ ပိုက်ဆံ မရှိတာလဲ မဟုတ်၊ ရင်းပြီး ပြည်တွေ တည်လာရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ”

စသည် စသည်ဖြင့် လူကြီးလေး တစ်ယောက်လို တတွတ်တွတ် ဆူပူနေသည်။ သာဂိက ပြုံးလိုက်ပြီး လေသံ တိုးတိုးလေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။

“ ဆရာဝန် က ဘယ်သူက ဘာဖြစ်လို့ ကိုက်တာလဲလို့ မေးရင် ဘယ်လို ဖြေရမလဲ ဟင်”

“ အိုး .. မမေးပါဘူး”

ပြောရင်း သူ့ဘယ်လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် သာဂိ ရင်အုံကို တစ်ချက် လှမ်းထုသည်။ သာဂိက ထိုလက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်၍ ဆွဲယူလိုက်တော့ သူမက တိုးတိုးလေး ပြောသည်။

“ အမေ ရှိတယ်”

သာဂိသည် လောကကြီးကို မေ့နေပြန်သည်။ သူ့ စိတ်ထဲတွင် ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ယောက်သာ ရှိသည်။ ရှစ်မိုင်က အိမ်ကိုမှ ဝယ်ချင်သည့် စိတ်လည်း မရှိတော့ ။ တစ်ကယ်တော့ ရှစ်မိုင်လို နေရာမျိုးက အိမ်ဝယ်ရန် ဆိုသည်မှာ သာဂိအတွက် အိမ်မက်တစ်ခု သာဖြစ်သည်။ 

မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ မဆိုနိုင်ပေမယ့် ဖြစ်ဖို့ လွယ်သည့် ကိစ္စမျိုး မဟုတ်။ ထိုမလွယ်သည့် ကိစ္စကို သာဂိသည် ယခုအခါ စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် အိမ်မက် အသစ်တစ်ခုက ပေါ်လာပြန်သည်။ မြို့သစ်ဘက်တွင် အိမ်နှင့် ခြံဝယ်ချင်သည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထဲမှာ ရှိသည့် ငွေနှင့် မလောက်။ 

ပစ္စည်းတွေပါ ဖျောလိုက်လျှင်တော့ မှီသည်။ သို့သော် ဒါတွေ အကုန်ဖျောလိုက်လျှင် ဘာနှင့် သွားရင်းမည်နည်း။ သူ ဒေါ်အေးကို တိုင်ပင်တော့ ဒေါ်အေးက သား သဘောပါ ဟု ဆိုသည်။ ဒေါ်အေးသည် သာဂိကို သားဟု ခေါ်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရမ်းပျော်နေပုံ ရသည်။ သူမ မျက်နှာလေးသည် ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် ရွှင်လန်းနေသည်။ သူနှင့် တွေ့တိုင်းလည်း မြူးကြွ နေတတ်သည်။သာဂိ အဖို့လည်း အဲလိုလေး မြင်နေရတာကို စိတ်ချမ်းသာနေမိသည်။ အဲ..ညနေဖက် အလုပ်သိမ်းလျှင်တော့ သာဂိက ငြိမ်းငြိမ်းကို သူ့မျက်နှာကျက် အပေါ်ခန်းလေးသို့ ခေါ်ခေါ်သွားတတ်သည်။ 

သာဂိ အလုပ်ပိုလုပ်ဖို့ စဉ်းစားသော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိချေ။ တစ်ခါ တစ်ခါတော့ သူ့ဆိုင်ကယ်တွေကို လမ်းဘေးမှာ တစ်စီး ငါးသိန်း ၊ တစ်စီး ငါးသိန်းဟု အော်ရောင်းရ ကောင်းမည်လား ဟုတောင် စဉ်းစားမိသည်။ အရောင်းဝယ် ပါးရသည့် ကြားထဲ အသစ်ဝင်လာသည့် စားကျက်လုဖက်တွေက များလာနေသည်။သာဂိ ခါတိုင်းလို ဝင်ငွေမကောင်းချေ။ကိုထွန်းနိုင်ကတောင် ပြောသေးသည်။ ကိုနေဇာနှင့် အလုပ်ပြောင်းလုပ်ပါလားဟု ဆိုသည်။ သာဂိ စဉ်းစားနေမိသည်။ ကိုနေဇာက မိုရေးဖက်တွင် ကုန်ကူးသည်။

ဒီကြားထဲ သာဂိ ဆိုင်ကယ်တွေ ပုသိမ်အဝင်မှာ ဆပ်ပလိုင်းချက် (surprise check) နှင့် မိ၍ ပါသွားသည်။ သာဂိ နည်းနည်းတော့ ညစ်သွားသည်။ သိပ်အထိနာခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် သာဂိလို ခေါက်ပြန်ရင်းသမားမျိုးအဖို့တော့ ကြီးမားသော ဆုံးရှုံးမူ ဖြစ်သည်။ 

ကိုထွန်းနိုင်လို လက်ကြီးသမားကတော့ ဘာဖြစ်မည်နည်း။ ဆင်ပိန် ကျွဲလောက်တော့ ကျန်မည်သာ။ ငြိမ်းငြိမ်းကလဲ သာဂိ အခြေအနေကို သိပုံရသည်။သာဂိ မျက်နှာကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နှင့် နေတတ်သည်။ သာဂိ လိုအပ်ချက် မှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ သူမသည် အမြဲလိုလို အသင့်ရှိနေတတ်သည်။ သာဂိ အတွက်တော့ တော်သေးသည် ဆိုရမည်။ငြိမ်းငြိမ်း၏ ရင်ခွင်သေးသေးလေးသည် သာဂိအတွက် အိုအေစစ် တစ်ခု ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ လက်ဖဝါးသေးသေးလေးသည် သာဂိကို ရှေ့ဆက်လှမ်းဖို့ ခွန်အားတွေ ပေးတတ်သည်။ 

သူမ၏ ပေါင်လုံးလေးတွေပေါ် ခေါင်းအုံးအိပ်ရလျှင် သာဂိ စိတ်ချမ်းမြေ့သည်။ သာဂိ အတွက် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မရှိလျှင် မဖြစ်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာလေသည်။သို့ရာတွင် သိပ်မကြာခင်မှာ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် သတင်းကို ပေးလာသည်။ သူမတွင် ကိုယ်ဝန်ရှိလာပြီ ထင်သည်တဲ့။ ရာသီမလာတာ နှစ်လခန့် ရှိပြီဟု ဆိုသည်။ 

သာဂိ စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ သာဂိသည် ဒီလို အခြေအနေတွင် မင်္ဂလာမဆောင်ချင်သေး။ သူ့တွင် ရှိသည်များက နောက်တစ်ကြိမ်အောဖို့ ဖြစ်သည်။ လေး၊ ငါးကြောင်းလောက် ဆွဲပြီးလျှင် ဆုံးထားသည်များ ပြန်ရနိုင်မည်။ ထိုအချိန်ကျမှ အိမ်နှင့်ယာနှင့် အတည်တကျ နေမည် စိတ်ကူးသည်။သူ့အိမ်မက်တွေကိုလည်း ငြိမ်းငြိမ်းက သိပါသည်။ ထို့ကြောင့် ထင်သည်။ သူမက ပြောသည်။

“ စိတ်မရှုပ်ပါနဲ့ .. ဦးရယ် .. သမီးဘာသာ သမီး ကြည့်ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်၊ တစ်ပတ် နှစ်ပတ်လောက် မလာဖြစ်လောက် ဘူးထင်တယ်နော်၊ အများကြီးမသောက်နှင့်နော် ၊ ဦး …”

ထိုစကားလေးသည် ငြိမ်းငြိမ်း ပြောသွားသော နောက်ဆုံး စကားဖြစ်မည် ထင်သည်။နှစ်ရက်ခန့် အကြာတွင် နေ့လည်ပိုင်းကြီး ငြိမ်းငြိမ်းမောင်လေး ဒိုးလုံးအပြေးအလွှားရောက်လာပြီး သာဂိကို လာခေါ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အသည်းအသန် ဖြစ်နေသည်တဲ့။ ထိုအချိန်တွင် သာဂိသည် ကေတီဗွီ ခန်းထဲတွင် ဘီယာမော့ရင်း သီချင်းဆိုနေချိန် ဖြစ်သည်။ 

ကိုထွန်းနိုင်၏ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ပါလာသော ဒိုးလုံးသည် သာဂိကို ကြောက်မက်ဖွယ်ကြည့်ရင်း သတင်းဆိုးကိုပြောပြခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ ကမန်းကတမ်း ထပြေးပြီး ရောက်သွားတော့ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အိပ်ယာထဲတွင် ပက်လက်ကလေး မှိန်းနေသည်။ 

အောက်ပိုင်းက ထွက်နေသော သွေး တို့မှာ ကြည့်လို့ ရှုလို့ပင် မရဲ စရာ ဖြစ်သည်။ ခြုံထားသော စောင်အစွန်းစနေရာလေးတွေမှာ ဆိုလျှင် သွေးစတွေသည် အဖတ်လိုက်၊ အခဲလိုက်ကြီး ကပ်နေသည်။ သာဂိ သဘောပေါက်ပြီ။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရပ် လက်သည်နှင့် ကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်ချခဲ့လေပြီ။

မိန်းမကိုယ်မှ ထွက်နေသော သွေးတို့မှာ ရပ်သည်ဟူ၍ မရှိတော့ဟု ထင်ရအောင် တရစပ် ထွက်နေသည်။ငြိမ်းငြိမ်း မျက်နှာလေးသည် လုံးဝသွေးစုတ်နေ ချေပြီ။ စကားလဲ မပြောနိုင်တော့။ မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ ကျရင်း ဝေဒနာကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။ သာဂိ ရင်တွေအောင့်သွားသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ပွေ့ဖက်ရင်း ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမည် မသိ ဖြစ်နေသည်။ 

သူ့ကိုယ်တွင် ငြိမ်းငြိမ်းသွေးတွေ ပေကုန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကို မျက်ဝန်းလေးလှန်၍ ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ခုခုကို ပြောသည်။ ဘာပြောမှန်း သာဂိ မကြားရ။ ထပ်မေးမလို ပြုစဉ် ဒေါ်အေး အသံ ထွက်လာသည်။

“ သား.. သာဂိ ၊ သမီးလေးကို ကယ်ပါဦးကွယ်”

ဟုတ်သည်။ ကယ်ရမည်။ သာဂိ ယခုမှ သတိဝင်လာသည်။ ကားတစ်စီး ငှားဖို့ လမ်းမပေါ် ဆိုင်ကယ်နှင့် ကမူးရှူးထိုးမောင်းထွက်သည်။ ကျွှမ်းကျင်လှသော ဆိုင်ကယ်ကို ဂီယာ 1 နှင့် ဆောင့်ထွက်မိပြီး သစ်ပင်နှင့် ဝင်ဆောင့်သည်။ ရှေ့မီးလုံး ကွဲသွားသလို သာဂိ ထိပ်ပေါက်သွားသည်။ 

သာဂိ ဂရု မစိုက်။ လဲနေသော ဆိုင်ကယ်ကို ပြန်ထ၍ အပြင်းမောင်းထွက်သည်။ လမ်းမပေါ် မောင်းနေကြသော တွေ့ သမျှကား အကုန်တားသည်။ တစ်စီးမျှ မရပ်။ အင်္ကျီနဲ့ ပုဆိုးပေါ်တွင် သွေးတွေ ပေနေသော သာဂိကို ဘယ်လို ထင်ကြသည် မသိ။ သာဂိနား ရောက်လျှင် ကွေ့၍ ပတ်၍ အရှိန်တင်၍ မောင်းထွက် သွားကြသည်။ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် သာဂိသည် အရူးတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေသည်။

မျက်ရည်တွေပါ ကျချင်လာသည်။ သူသည် ဒိတစ်ခါ လာသော ကားရှေ့ပိုင်းကို ဆိုင်ကယ်နှင့် ပြေးအောင်းရင်း ရပ်အောင် လုပ်မည်ဟု စိတ်ကူးသည်။ ထို့ကြောင့် လမ်းဘေးတွင် ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို တက်အခွတွင်မှ ဖုန်းဆိုင်ကို တွေ့သည်။ ဖုန်းကို မြင်တော့ သူ ကိုထွန်းနိုင်ကို သတိရသွားသည်။ ကိုထွန်းနိုင်တွင် ရှမ်းစတားဂျစ်တစ်စီး ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ကိုထွန်းနိုင်၏ စကားကို ပြန်ကြားရသော အခါ သာဂိ ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်မိပြန်သည်။

သူ့ကား အင်ဂျင် ချထားတယ် ဆိုသည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူဖို့ ဆက်ပြောသည်.။ သူ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက်၏ ကားတစ်စီး ဖြင့် ခုလာမည်ဟု ဆက်ပြောသည်။ သာဂိသည် လမ်းဘေးတွင် ငုပ်တုက်ကြီး ထိုင်ရင်း ကိုထွန်းနိုင်ကို စောင့်ရသည်။

ကိုထွန်းနိုင်ရောက်လာပြီး ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆေးရုံပို့ဖို့ ကားပေါ်တင်သော အခါတွင်မူ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသက်မရှူတော့ပေ။ လှုပ်ရှားခြင်း၊ ညည်းညူခြင်း၊ မျက်ရည်ကျခြင်း အလျင်းမရှိတော့ပဲ လုံးဝ ငြိမ်သက်နေပြီ ဖြစ်သည်။သာဂိသည် သွေးရူးသွေးတမ်းဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆေးရုံပို့သည်။ ဆရာဝန်များက ဆုံးသွားပါပြီ ဟု ဆိုသည့်တိုင် သာဂိသည် မယုံချေ။ 

ကိုထွန်းနိုင်က ဖြောင်းဖျချော့မော့၍ ဒေါ်အေးကို အကြောင်းကြားရန် ပြောသည်။ သူက ဆေးရုံမှာ နောက်ပိုင်းကိစ္စတွေ စီစဉ်ပေးမည် ဟုဆိုသည်။သာဂိသည် အသိမရှိတော့သူ တစ်ယောက်လို ထုံထုံထိုင်းထိုင်းကြီး ဒေါ်အေးအိမ်လေးသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ ဒေါ်အေးက မျက်ရည်တွေ ကျနေရင်းမှ တစ်ခွန်းထဲ ပြောသည်။

“ သမီးက မှာသွားတယ်၊ ဦးကို သိပ်မသောက်ခိုင်းပါနှင့်တဲ့”

သာဂိ ဘယ်လိုမှ ခံစား၍ မရတော့ ငိုချင်လာသော စိတ်ကို အနိုင်နိုင် ထိန်းချူပ်ရင်း ခြံလေးထဲမှ အထွက် သူ့မေးရိုးကို ဖြောင်းကနဲ လာထိသော တစ်စုံတစ်ရာနှင့် အတူ ဘေးကို ယိုင်ထွက်သွားသည်။ထိုးလာသူက ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်လေး တစ်ယောက်၊ သူ့နောက်တွင် ဒိုးလုံးအပါအဝင် တစ်ခြား ကောင်လေး တစ်ချို့။ သာဂိ ရှင်းပြရန် လက်ဝါးကာရင်း တစ်စုံတစ်ခု ပြောမည် အကြံ ခုန ကောင်လေးက …

“ သောက်ကျင့် မကောင်းတဲ့ လူယုတ်မာ” 

ဟု ဆိုကာ ညာလက်သီးဖြင့် သာဂိ မျက်နှာကို ထပ်ထိုးပြန်သည်။ ထိုလက်သီး၏ လက်ကောက်ဝတ် အဆစ်နားကိုဘယ်လက်နှင့် ပုတ်ထုတ်ပြီး သာဂိကာလိုက်ရင်း ..

“ မဟုတ်ဘူး၊ ညီလေးတို့ မင်းတို့ မှားမယ်”

ထိုကောင်လေးသည် သူ့လက်သီး အရာမရောက် ဖြစ်သွားသည်ကို ဒေါသဖြစ်သွားဟန် တူသည်။ ဘယ်ညာ တွဲလုံးတွေ ဆက်တိုက် ဝင်လာသည်။ သာဂိ ဘေးကို ခြေ တစ်လှမ်းခွဲထုတ်၍ ရှောင်ကာ လက်သီးတွေကို ပုတ်ထုတ်ရင်း

“ တော်လောက်ပြီ .. ညီလေး”

ဟုတားသည်။ မရချေ။သူသည် နောက်တစ်ကြိမ် တိုက်ခိုက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ် အခြား တစ်ယောက်က ဘေးက ဝင်လာသည်။ သာဂိ ရိပ်ကနဲ မြင်၍ စွေအကြည့် ဝင်လာသူက ဒိုးလုံးဖြစ်သည်။ သူ့အရွယ်နဲ့ မလိုက်ဖက်သည့် ဝါးရင်းတုတ် တစ်ချောင်းကို ကိုင်သာ သာဂိ ခေါင်းကို လွှဲရိုက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ မြင်သော်လည်း မရှောင်ချင်တော့။ ထိုဒုတ်၏ လားရာ အတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေပေးလိုက်ရာ ဒုတ်သည် သာဂိ ချိုစောင်းကို “ဂေါင်” ကနဲ ထိသည်။ 

သာဂိ မူးဝေသွားကာ မျက်လုံးတွေ ပြာထွက်သွားသည်။ ထိုစဉ် ဟိုကောင်လေးက ဝင်ထိုးသည် ထင်သည်။ သာဂိ ပုံကျသွားသည်။ ပြီးတော့ သူတို့ သာဂိကို ဝိုင်းကန်ကြသည်။ သာဂိသည် မြေပေါ်တွင် ဖရိုဖရဲ၊ အလဲလဲ အကွဲကွဲ …..

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကို ထာဝရ ခွဲခွာသွားလေပြီ။ သူ့အိမ်မက်တွေကို နားလည်ပေးတတ်သော၊ သူ့အလို မှန်သမျှကို မဆန့်ကျင်တတ်သော၊ ဘယ်အချိန် ကြည့်ကြည့် ချစ်စဖွယ် ပြုံးနေတတ်သော ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ဆန္ဒတွေကို လိုက်လျောရင်း ပျောက်ကွယ်လွင့်ပါး သွားချေပြီ။ 

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ဈာပန ကိုသော်မှ လိုက်ပို့ခွင့် မရခဲ့ချေ။ သူတို့ အကြောင်းကို သိသော ဒေါ်အေး ကိုယ်တိုင်က လာပါစေဟု ခွင့်ပေးသည့်တိုင် သားဖြစ်သူ ဒိုးလုံးက ခွင့်မပြုခဲ့။သာဂိ သည် ငြိမ်းငြိမ်း ၏ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ချင်မိခဲ့သည်။ နောက်ဆိုလျှင် သူသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ပကတိ အသားရေ မျက်နှာမျိုးကို ဘယ်တော့မှထိတွေ့ကိုင်တွယ် ကြည့်ရှုခွင့် ရမည်မဟုတ်တော့။ 

သို့သော် ဆန္ဒကို ထိန်းချူပ်ထားမှသာ ငြိမ်းငြိမ်းချစ်သော သူ့မောင်လေး စိတ်အေးချမ်းရှာမည်။သာဂိသည် လူကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်သလို လူဆိုးတစ်ယောက်လဲ မဖြစ်လိုပေ။ သူသည် အတွေးထဲတွင် မျောလွင့်ရင်း အရက်ခွက်ကြီး ရှေ့ချကာ ငိုင်နေမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုနေဇာ ရောက်လာသည်။ ကိုထွန်းနိုင် ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်မည်။ ကိုနေဇာသည် စိတ်မကောင်းစွာ သူ့ကို ကြည့်ရင်း နှစ်သိမ့်သည်။ ပြီးတော့ ကာကွယ်ဆေးတွေ ရှိကြောင်း ပြောပြသည်။ 

ပထမဆုံး 72 နာရီအတွင်း သုံးနိုင်သော morning after pill သို့မဟုတ် plan B ခေါ် emergency post-coital contraception ကိုအသုံးပြုနိုင်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး တစ်ရက် တစ်ပြား စားရတဲ့ ဆေးကဒ် မျိုးစုံလည်း ဆေးရောင်းသည့် ဆိုင်တိုင်းတွင် မက ကွမ်းယာဆိုင်တွေမှာပါ အလွယ်တကူ ဝယ်ယူ ရရှီနိုင်ကြောင်း၊ ထို့ပြင် သုံးလ ခံ ၊ ခြောက်လခံ ထိုးဆေးတွေလဲ ရှိနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသည်။

သာဂိ ထိုဆေးတွေကို ကြားဖူးပါသည်။သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဆေးလိပ်ခုံ တစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သော ရိုးအသည့် ကောင်မလေးသာ ဖြစ်သည် ဆိုတာ သာဂိ မေ့သွားခဲ့သည်။သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အစ်မပြည့်လို အသိမျိုး ရှိမည် ထင်ခဲ့မိသည်။ မှားသွားခဲ့ချေပြီ။ အစ်မပြည့်လို အသိမျိုး ရှိဖို့ အစ်မပြည့် လို အတွေ့ကြုံ့ ရှိမှ ဖြစ်မည်ဆိုတာ သာဂိ လုံးလုံး မေ့သွားခဲ့သည်။

ကိုနေဇာသည် သာဂိကို စိတ်ပြေလက်ပျောက် သူနှင့်လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သည်။ သာဂိ မငြင်း။ ချက်ချင်း ကျောပိုး အိပ် လွယ်ကာ အဝတ်စားတွေ ထိုးထည့်၍ လိုက်လာခဲ့သည်။ ကိုနေဇာသည် အရင်ဆုံး မန္တလေးသို့ တက်သည်။ ပြီးတော့ ပခုက္ကူကို ဆင်းသည်။ သူ့လုပ်ငန်း အချိတ်ဆက်တွေနှင့် သူလိုက်ချိတ်နေခြင်းဖြစ်မည်။ သာဂိသည် ယခင်အခါ များဆိုလျှင် ကြီးပွားချင်စိတ်ဖြင့် စီးပွားရေးကို စိတ်ဝင်စားကောင်း ဝင်စားမိမည် ဖြစ်သော်လည်း ယခုချိန်တွင် သူသည် အရက်သောက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငေးဖို့သာ စိတ်ပါနေသည်။ 

ကိုနေဇာကလဲ ဘာမျှ မပြော။ ပခုက္ကူတွင် ရှိစဉ် ကိုနေဇာက တမူးမြို့သို့ သွားမည် ပြောသည်။ သာဂိသည် လည်း တစ်ခါမှ မရောက်စဖူး။ သွားကြည့်ချင်သည်။ သို့ရာတွင် ကိုနေဇာက မုံရွာတွင် လိုင်စင် ကိစ္စ၊ ပါမစ် ကိစ္စ လုပ်ရန် ရှိနေ၍ မုံရွာသို့ အရင်သွားရမည် ဆိုသည်။ သာဂိ မုံရွာထိ မလိုက်ချင်တော့။ မြို့ခံတွေထံ စုံစမ်းကြည့်သောအခါ့ ရထားနှင့် သွားလို့ရသည် ဆိုသည်။

ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ကိုနေဇာကို ကလေးမြို့တွင် ဆုံမည်ဆိုကာ နှုတ်ဆက် လမ်းခွဲ၍ ဂန့်ဂေါ ရထားပေါ် တက်လိုက်လာခဲ့သည်။ လမ်းတွင် နာမည်ကျော် ယောမြို့၊ ဆောမြို့ တို့ကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရသည်။ သာဂိ တွေ့သမျှတော့ ဖြူဖြူချောချောလေးတွေ ဖြစ်သည်။ ပခုက္ကူ လိုလည်း မပူသည့်ပြင် အအေးဓာတ်တောင် နည်းနည်း ပိုသည်ဟု ထင်ရသည်။ 

ဂန့်ဂေါကျတော့ နည်းနည်း အညာဆန်သွားပြန်သည်။ အပူ နှင့် ဖုန်လုံးကြီးတွေသည် နေရောင်အောက်တွင် ပျံံ့လွင့်နေသည်။ရထားက ဂန့်ဂေါ ဘူတာတွင် ချိန်းသည်။ ပခုက္ကူကလာသော ရထားသည် ဂန့်ဂေါတွင် ဂိတ်ဆုံးပြီး ကလေးက လာသော ရထားက ဂန့်ဂေါတွင် ဂိတ်ဆုံးသည်။ ဘာ့ကြောင့်မှန်းတော့ သာဂိမသိ။

မသိသော်လည်း ပြောင်းစီးရမည်မို့ ဆင်းရသည်။ ဆင်းပြီး နောက်ရထားပေါ် ချက်ချင်းတက်ရသည်တော့ မဟုတ်။ ကလေးက လာသော ရထားသည် နက်ဖြန်မှ ရောက်မည် ဟုဆိုသည်။ ကိစ္စမရှိ။ အိပ်ပြီး စောင့်လိုက်ရုံသာ။ စားစရာ သောက်စရာ ပူစရာမလို။

ဘူတာရုံရှေ့တွင် စားသောက်ဆိုင်တန်းကြီး နှစ်တန်းတောင် ရှိသည်။ သာဂိသည် ခရီး ထွက်ခြင်း၏ လန်းဆန်းမူဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ခေတ္တမေ့နေသည်။ သူမအရွယ် ကောင်မလေးမျိုးကို မြင်ပါမှ ဖျပ်ကနဲ သတိရလာတတ်သည်။ ဘူတာရုံထဲက ကွမ်းယာဆိုင်လေး တစ်ဆိုင်တွင် သူမ အရွယ်ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ကွမ်းယာဝယ်တိုင်း ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရမိသည်။

သူမတို့ နှစ်ယောက်နှင့် သာဂိသည် တစ်ညနေစောင်း အတွင်းမှာပင် ခင်မင်သွားကြသည်။ သူတို့က ညီအစ်မ နှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ယခု ပထမနှစ် တက်ကြမည်ဟု ဆိုသည်။ သာဂိက တက္ကသိုလ် အတွေ့ကြုံတွေ ရယ်စရာ ပြောသောအခါ သူတို့လေးနှစ်ယောက်သည် အားကျစွာ ငေးမောရင်း နားထောင် နေတတ်ကြသည်။နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ကလေး ရထားပေါ် တက်ခါနီး သူတို့က လိပ်စာ တစ်ခုပေးသည်။ သူတို့ သူငယ်ချင်း ချင်း အမျိုးသမီးလေး အက်စ်တာ ထံသို့ ခရစ်စမတ် လက်ဆောင် ယူသွားပေးပါဟု တောင်းဆိုသည်။ 

သာဂိ လက်ခံလိုက်သည်။ လက်ဆောင်ကလဲ ကလေးကြိုက် ဝက်ဝံရုပ်တစ်ရုပ်သာ ဖြစ်၍ သိပ်မလေးတာလဲ ပါသည်။ နောက်ပြီး မနေ့က ခြင်ထောင်နှင့် စောင် ငှားပေးတာကို ကျေးဇူးတင်တာလဲ ပါသည်။ သို့ဖြင့် သာဂိသည် ကျောပိုးအိပ် တစ်လုံးလွယ်၍ ဝက်ဝံရုပ်တစ်ကောင်ကို ပိုက်ရင်း ကလေးမြို့သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

တောင်တန်းတွေဝိုင်းနေသော လွင်ပြင်စိမ်းစိမ်းလေးသည် သာဂိကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဆီးကြိုသည်။ သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် ချိန်းထားသည့် ကားကြီးဝင်းနားမှ ချင်းတောင်တန်း တည်းခိုခန်းသို့ သွားသည်။ မြို့လေးသည် သူလာခဲ့သည့် ပြည်မြို့နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တောင် တူသည်။ ဘာမှ မဆိုင်ပါပဲ သူ ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရသည်။ထို့ကြောင့်သူသည် နာမည်ကျော် တာဟန်းရပ်ကွက်တွင် ဘီယာ သောက်သည်။ ချင်းမလေးတွေ ချောတာကို ခုမှ သူလက်ခံမိသည်။ 

သက်မွန်မြင့်ထက် ကြည့်ကောင်းတာတွေ ပေါသည်ပင်။ သူသည်ကိုနေဇာကို တစ်ရက်ပဲ စောင့်လိုက်ရသည်။ ကိုနေဇာက ချက်ချင်း တမူးဆက်သွားမည် ပြောသည်။ ဘာငြင်းစရာ ရှိမည်နည်း။ 

သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် လိုက်သွားသည်။ ကလေးနှင့် တမူးလမ်းသည် တော်တော်ကို ကောင်းသည့် လမ်းဖြစ်သည်။ အိန္ဒိယ ဘက်က အင်ဂျင်နီယာတွေ လာခင်းပေးထားသည် ပြောသည်။ ကောင်းတာကတော့ တော်တော့်ကို ကောင်းသည်။ သို့သော်အနည်းငယ် ကျဉ်းသည်။ တစ်ခု အံ့သြရသည်မှာ ကလေးမြို့လယ်ခေါင်တွင် ရှိသည်က ဗိုလ်ချူပ်ကြေးရုပ် မဟုတ်။

စစ်သူကြီး မဟာဗန္ဒု လ ၏ မြင်းစီးကျောက်ရုပ် ခန့်ခန့်ညားညားကြီး ဖြစ်သည်။ မဟာဗန္ဓုလကြီး အာသံ၊ မဏိပူရကို တိုက်ခိုက်အောင်မြင်ခဲ့သည့် အမှတ်တရ များလား မဆိုနိုင်။မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ မြင်ရသည်ကတော့ ဇာတိမာန် တက်ချင်စရာ ဖြစ်သည်။

တမူးမြို့သည် ကလေးနှင့် မိုင် ၈၀ ခန့်တော့ ဝေးသည်။ နယ်စပ်နားနီးလာလို့လားတော့ မဆိုနိုင်ပေ။ အစောင့်ကြပ်နှင့် အစစ်ဆေးတွေလဲ တွေ့ရသည်။ ကိုနေဇာကပြောပြတာကတော့ တစ်ဘက်နယ်စပ်တွင် မဏိပူရ ခွဲထုတ်သူပုန်တွေ ရှိ၍ဟု ဆိုသည်။ 

ခန်းပတ်မြို့တွင် ခဏရပ်ကာ ကားတွေ အုပ်စုဖွဲ့ပြီး ကွန်ဗွိုင် ဆန်ဆန် သွားကြရသည်။ ခရစ်စယန် ကိုးကွယ်သူ များ၍ထင်သည်။ လမ်းမများပေါ်တွင် နေ့ခင်းပိုင်းလည်း ခရစ်စမတ် ကာရိုးသီချင်း လှည့်လည်ဆိုနေကြတာတွေရရသည်။

တမူးရောက်တော့ မြို့အဝင်ကားဝင်းကြီးတွင် မှတ်ပုံတင်နှင့် ကျောပိုးအိပ်ကို စစ်ဆေးခံကြရသည်။ထို့နောက် ကိုနေဇာ၏ မိတ်ဆွေအိမ်တွင် တည်းသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင် သာဂိသည် နယ်စပ်ကိုရောက်သည်။ လက်ဖဝါးမှာ နိုင်ငံခြားသွားရမည့် အရေးအကြောင်းများ ပါ၊ မပါ ဆိုတာတော့ သာဂိ မသိ။ 

သာဂိ နိုင်ငံခြားတော့ ရောက်ဖူးပြီ ဖြစ်သည်။ တမူးမြို့နှင့် မနီးမဝေး ဆယ်မိနစ်ခန့် ခရီးတွင် နန့်ဖာလုံဈေးဆိုတာ ရှိသည်။ နန့်ဖာလုံရွာတွင် ဆောက်ထားသော ဈေးဖြစ်၍ နန့်ဖာလုံဈေးဟု ခေါ်ကြသညိဟုတော့ ပြောသည်။ ဟုတ် မဟုတ်တော့ သာဂိ မသိချေ။သာဂိကတော့ တစ်ဘက်နိုင်ငံလို့ဆိုရမည့် ဂိတ်ပေါက် ဟိုဘက်ကို ငေးမော့ကြည့်ရင်း အံ့သြနေမိသည်။ ဈေးက ဒီမှာရှိသော်လည်း ရောင်းမယ့်လူ အများစုသည် ဟိုဘက်ကို သွားရောင်းနေကြသည်။

သာဂိလဲ မရှင်း၍ ကိုနေဇာကို မေးကြည့်တော့မှ ယခုကဲ့သို့ ရှင်းပြသည်။ ဈေးထဲတွင် လူသုံးကုန် ပစ္စည်း မျိုးစုံကို ရောင်းသည့် ဆိုင်ကြီးများရှိသည်။ ထိုဆိုင်များတွင် အိန္ဒိယလုပ် ပစ္စည်းမျိုးစုံ၊ တရုတ်လုပ် ပစ္စည်းမျိုးစုံတွေသည် ဝယ်ချင်စရာတွေချည်း ဖြစ်သည်။

ကိုနေဇာက မန္တလေးက တရုပ်ကုန်တွေကို ဒီနေရာမှာ အိန္ဒိယကုန်နှင့် လာဖလှယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့လို မတတ်နိုင်သည့် ခေါင်းရွက်ဗျတ်ထိုး မြန်မာနိုင်ငံသား အများစုက မိုးရေးဘက်တွင် ခြံထွက်သီးနှံများ သွားရောင်းသည်။ 

နယ်စပ်ဖြတ်ကျော်ဂိတ်တွင် ကာစတန်ခ တစ်ရာကျပ်ပေး၍ ဖြတ်ပြီး သွားရောင်း ကြခြင်းဖြစ်သည်။ (ထိုခေတ်ဈေး) အံ့သြရသည်မှာ ထိုဈေးထဲတွင် အစိုးရ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့များရှိသလို ဆန့်ကျင်သူတွေလည်း ရှိသည်။မြန်မာဈေးသည် တစ်ဦးကို စစ်သားတစ်ယောက်က ငါးပိမှာပြီး သူပုန်က ငါးခြောက်မှာသည်။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ သူ့အရပ်နှင့် သူ့ဇာတ်ကတော့ အဆင်ပြေနေသည်မှာ အမှန်ဖြစ်သည်။ ဈေးသည်တွေကတော့ ပြောပါသည်။

“ ကျွန်တော်တို့ကတော့ အားလုံးနှင့် အဆင်ပြေအောင် ပေါင်းရတာပဲ၊ ဈေးရောင်းရမှ ငွေပေါ်တာဆိုတော့ တန်ရာတန်ကြေး ပေးရင် ဘယ်သူလာဝယ်ဝယ် ရောင်းရတာပေါ့ဗျာ” 

အင်း .. မနက်ခင်း ဈေးသည်၊ ညခင်းကြွေးသည် ဘဝတွေဆိုတော့ သာဂိ ကိုယ်ချင်း စာမိပါသည်။ ရံဖန်ရံခါတော့လဲ သူတို့အချင်း ပစ်ကြခတ်ကြသည်။ ထိုအခါ ပြေးရလွှားရ ပုန်းကြ အောင်းကြနှင့် သွေးပျက်ကြသော်လည်း ပြီးသွားပြန်တော့ရယ်ရယ်မောမော စမြုံပြန်ကြပြန်သည်။ သာဂိသည် ကိုနေဇာ အလုပ်လုပ်နေတာကို စောင့်ရင်း ဟိုဘက်ကူးလိုက် ဒီဘက်ပြန်ဝင်လာလိုက်နှင့် နိုင်ငံခြားကို ထွက်ချင်တိုင်းထွက်နေသည်။ သည်တင် နောက်ထက်အံ့သြစရာ တစ်ခုတွေ့ပြန်သည်။ 

ဟိုဘက်က အရက်ကြိုက်သူ ယမကာလုလင်များက ဒီဘက်တွင် လာသောက်ကြကာ၊ ဒီဘက်က ဆေးသမားများက ဟိုဘက်တွင် သွားရှုကြ၊ သုံးကြသည်။သြော် ..သူ့ဥပဒေနှင့်သူကတော့ အဆင်တွေပြေကြပြန်သည်။ အဲ ..ဘယ်လိုကဲကဲ ညနေမမှောင်ခင်တော့ ဒီဘက်ပြန်ဝင်ကြရသည်။ မှောင်သွားလျှင် တမူးမြို့ထဲဘက်အဝင်တံခါး ပိတ်သည် ဟုဆိုသည်။

တမူးမြို့လေးသည် ညဘက်တွင် မီးတစ်ခါပဲ လာပြီး ခဏ ခဏ မလာတာကိုလဲ သာဂိ အံ့သြရသည်။ ကြာကြာတော့ မအံ့သြနိုင်။ သူနှင့် ကိုနေဇာ စကားကောင်းနေတုန်း ခရစ်စမတ် ကာရိုး သီချင်းလှည့်ဆိုသူတွေ ရောက်လာ၍ ဖြစ်သည်။ထိုအဖွဲ့ထဲက ဦးဆောင်လာသူ ဘုန်းတော်ကြီး ဆရာ ဦးထန်ခိုထန်း သည် ကိုနေဇာနှင့် ရင်းနှီးသူဖြစ်၍ အလှူလာခံကြသည်။ တစ်ပျော်တစ်ပါး ချီးမွမ်းဖွယ် သီချင်းများကို သီဆိုကြသည်မှာ ကြည်နူးစရာ ဖြစ်၏။ 

သာဂိလဲ နားမလည်ပါပဲ လိုက်ဆိုမိသည်။ တစ်ချို့သီချင်းများသည် ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းများနှင့် အပျော်လိုက်ဆိုခဲ့ဖူးရာ မှတ်မိနေ၍လဲဖြစ်သည်။ ဦးထန်သည် သာဂိကို ခင်မင်သွားပုံရသည်။သီချင်းဆိုချင်လိုက်ခဲ့ဟု ဆိုသည်။ သာဂိက ကိုနေဇာကို လှမ်းကြည့်မိတော့ သူက အနွေးထည်တောင် ဝတ်ပြီးချေပြီ။

သို့ဖြင့် သာဂိသည် ဒီဇင်ဘာည၏ နှင်းမှုန်များအောက်တွင် ကာရိုး အဖွဲ့လေးနှင့် အတူ သီချင်းများလိုက်ဆိုမိသည်။ သူတို့ အဖွဲ့လေးတွင် ဂစ်တာသမားလေးယောက် နှင့် အော်ဂင်သမား တစ်ယောက်ပါသည်။ အမှန်တော့ သာဂိသည် ဘယ်သီချင်းကိုမှ ဟုတ်တိပတ်တိ ရသူမဟုတ်။ မစ္စတာဘီးန်ကဲ့သို့ ဟာလေလုယာ ပိုဒ်ရောက်မှ အသံကျယ်ကျယ်နှင့် ဝင်အော်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဒါကို မိန်းကလေးအဖွဲ့က တခိခိနှင့် ရယ်နေတတ်သည်။ သာဂိက မရှက်ပါ။ 

ညနေကတည်းက အချမ်းဒဏ် ကာကွယ်ရေး အစီစဉ်အဖြစ် သောက်ထားသော ဝီစကီတန်ခိုးက သူ့မျက်နှာကြီးကို တစ်ဟီးဟီး ဖြစ်နေစေသည်။ ထိုစဉ် သူသည် နာမည် တစ်ခုကို အမှတ်မဲ့ကြားမိသည်။ “အက်စ်တာ”ဟု ခေါ်သံဖြစ်သည်။

သာဂိ

“ အက်စ်တာ” 

ဆိုမှ ဂန့်ဂေါကကောင်မလေးတွေ ပေးလိုက်သော ဝက်ဝံရုပ်လေးကို သတိရသည်။ သူသည် အလည်လွန်နေရင်း အဲဒါကို မေ့နေမိသည်။ 

ဒီကောင်မလေးက သူတို့ လက်ဆောင် ပေးခိုင်းလိုက်သော အက်စ်တာ ဆိုတာများလား။ သေချာအောင်မေးကြည့်ဖို့ ငေးကြည့်မိတော့ ထိုကောင်မလေးသည် သီချင်းစာအုပ်ကြည့်ကာ ဆိုနေရင်းမှ ဖျပ်ကနဲ သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ လှစ်ကနဲ ပြုံးပြရင်း ဆိုလက်စ သီချင်းကို ဆက်ဆိုသည်။ ခေါင်းစွပ် အနီရောင်လေးနှင့် မာဖလာ ပန်းရောင်လေးကြားထဲက မျက်နှာလေးသည် ဝင်းကနဲ လက်သွားသည်။ 

သီချင်းဆိုသောအခါ ခံတွင်းထဲမှ ထွက်လာသော အာငွေ့လေးတွေသည် တိမ်မျှင်တစနှယ်ပင် ဖြစ်၏။ တိုင်းရင်းသူပီသစွာ ကျယ်သောပခုံးနှင့် ကားသော တင် လဲရှိသည်။ အရပ်ကလဲ သာဂိ မေးစေ့လောက်တောင် ရှိမည် ထင်သည်။ သူမ၏ အဖော်တွေမှာလည်း သူမအရပ်လောက် ရှိနေကြသည်။ လေကောင်း လေသန့်နှင့် လတ်ဆတ်သော အစားအသောက်များကြောင့် ဖြစ်မည် ထင်သည်။ ကျန်းမာ သန်စွမ်း တောင့်တင်းကြသည်။

နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် .. သွားတော့မယ် … သူမသည် နှုတ်ဆက် သီချင်းကို သီဆိုပြီးသည်နှင့် မော့အကြည့် သူ့ကို ငေးမောနေသော သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကိုတွေ့သွားသည်။ ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ဖြစ်မသွားပါ။ ကြည်လင် ရှင်းသန့်သော အပြုံးလေးဖြင့် သာဂိကို ပြုံးပြသည်။ ကြည့်နေမိသော သာဂိသာ ရှက်သွားရသည်။ မျက်နှာကို ဟိုဘက် လှည့်ရမလို၊ ဒီဘက်ထားရမလို နှင့် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ 

နောက်တစ်အိမ် အကူးတွင် “Merry Christmas to you all ” ဟုအော်သူများထဲတွင် သာဂိ အသံသည် အကျယ်ဆုံးဖြစ်မည်။ တစ်ဖြည်းဖြည်း အချိန်လင့်လာသလို အအေးဒဏ်သည် ပိုလို့ တိုးလာသည်။ သို့ရာတွင် သာဂိသည် ချမ်းဖို့မေ့နေသည်။ အချမ်းဒဏ်ကိုသာမက မိဖြူကို လည်းကောင်း၊ ငြိမ်းငြိမ်းကို လည်းကောင်း သာဂိသည် မေ့နေချေပြီ။

သူတို့ အဖွဲ့လေးကို ဆရာမ မိုင်ရင်ထွေးက သူမအိမ်တွင် ဆန်ပြုတ်ကျွေးမည်ဆိုကာ ခေါ်ဖိတ်သည်။ အဖွဲ့သားအားလုံး တစ်ပျော်တစ်ပါး လိုက်သွားကြသည်။ ဆန်ပြုတ်သည် သာဂိတို့ စားဖူးသည့် ဆန်ပြုတ်နှင့် မတူချေ။ သူတို့က 

“ ဘူကျင်” 

ဟုခေါ်သည်။ နွားနောက်သား အတုံးကြီးတွေနှင့် ဆန်ကို ရောကြိုချက် ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ပူပူနွေးနွေးနှင့် စားလို့တော်တော်ကောင်းသည်။ အဲ ..မစားခင် ဦးထန်က သာဂိကို ခေါင်ရည် တစ်ဗူး လာပေးသေးသည်။ သာဂိ ငြင်းလိုက်သည်။ မသောက်ချင်လို့ မဟုတ်။ သူများဘာသာရေးပွဲတော်တွင် သောက်စားနေဖို့ မသင့်ဖူးထင်၍ ဖြစ်သည်။ စားအပြီးတွင် ဆရာမက သူတို့အဖွဲ့လေးကို

တောင်းဆိုသည်။ Silent Night, Holy Night သီချင်းနှင့် ချီးမြှင့်ဆုတောင်းပေးဖို့ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေးလေးယောက် တစ်ယောက်တစ်ပိုဒ်စီ ဆိုကြသည်။သာဂိသည် သိပ်နားမလည်သော်လည်း ဆွတ်ပျံ့ကြည်နှုးဖွယ် သံစဉ်အောက်တွင် လုံးဝမျောပါ သွားသည်။ (အင်္ဂလိပ်ဗားရှင်း သီချင်း ) ထိုအထဲတွင် အက်စ်တာ၏ အသံသည် အသာယာဆုံးဟု ထင်သည်။

နောက်တစ်နေ့ သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် မလိုက်တော့။ နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့လဲ စိတ်မဝင်စားတော့။ သူသည် ဝက်ဝံရုပ်လေး ပိုက်ရင်း ဦးထန်နေထိုင်ရာ ဘုရားကျောင်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ကို ဦးထန်က လှိုက်လှဲစွာ ဆီးကြိုသည်။ သူက ဂန့်ဂေါက ကောင်မလေးတွေ ပေးလိုက်သော လိပ်စာကို ပြကာ အက်စ်တာ ထံသွားချင်သည်ဟု ဆိုတော့ ဦးထန်က ခဏကြာလျှင် လာလိမ့်မည်ဟု ပြောသည်။ 

သာဂိ သိပ်ကြာကြာတော့ မစောင့်လိုက်ရပါ။ နာရီဝက်ခန့် အကြာတွင် သူမ ရောက်လာသည်။ မနေ့ညက အနွေးထည်ကြီးဝတ်ထား၍ ဖုံးကွယ်နေသာ အလှတရားများသည် ယခုလို ကိုယ်ကြပ်အင်္ကျီလေးနှင့် ထမီ စကပ် လေးဝတ်ထားသောအခါ ဘွားကနဲ ထွက်ပေါ်လာကြသည့် အလား သူမသည် ခပ်ယဉ်ယဉ်လေး လှနေသည်။

သာဂိက သူမ သူငယ်ချင်းတွေ ပေးလိုက်သော ဝက်ဝံရုပ်လေးကို ပေးလိုက်သောအခါ သူမက ကလေးတစ်ယောက်လို ခုန်ဆွ ခုန်ဆွနှင့် ပျော်နေသည်။ သူမကို ကြည့်ရင်း သာဂိလဲ ပျော်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ထို့နောက် သာဂိကို ကျေးဇူးတင်သောအားဖြင့် သူမတို့မြို့လေး၏ နာမည်ကျော် ချစ်တီး ထမင်းဆိုင်တွင် ထမင်းလိုက်ကျွေးသည်။ သူမတွင် အိန္ဒိယလုပ် ဆိုင်ကယ် တစ်စီးပါလာသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုဆိုင်ကယ်ကို သာဂိက မောင်းပြီး သူမက နောက်မှာထိုင်သည်။ လမ်းကြောင်း သိပ်မသိသော သာဂိက ခဏခဏ လမ်းမှားမလို ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ဘရိတ် ခဏခဏ နင်းရသည်။

နင်းလိုက်တိုင်း အိကနဲ ယိုင်ဆင်းလာသော သူမကိုယ်လုံးအိအိလေးသည် သာဂိရင်ကို နွေးကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် လမ်းမမှားပဲလဲ ဘရိတ်ကို နင်းချင်နေသည်။

ထိုသို့ဖြင့် ခရစ္စမတ်ရက်တိုင်သည် အထိ သာဂိသည် အက်စ်စတာတို့နှင့် သီချင်းလိုက်ဆိုဖြစ်သည်။ ဆိုနေကျလာသောအခါ သီချင်းတွေကို အလိုက်ရလာသလို အက်စ်စတာနှင့်လဲ ရင်းနှီးမူတွေ ပိုလာသည်။ ခုဆိုလျှင် သူသည် အက်စ်စတာနှင့် သီချင်းစာအုပ် တစ်အုပ်ထဲကို ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ပြီး သီချင်းဆိုနေပြီ ဖြစ်သည်။ 

“ ဤအိမ်ပေါ်မှာ ကောင်းချီး မင်္ဂလာ(ရောက်စေသော်ဝ်)၂ ” 

ဒီလိုသီချင်းမျိုး ဆိုလျင်ကား သာဂိ စာအုပ်ကြည့်စရာ မလိုတော့ အက်စ်စတာ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး အလွတ်ဆိုနိုင် နေချေပြီ။ ထိုအခါ အက်စတာက သီချင်းဆိုနေရင်း တန်းလန်း သာဂိကို ပြုံး၍ ကြည့်နေတတ်သည်။ ထိုအပြုံးလေး၏ အောက်တွင် သာဂိသည် အိမ်ပြန်ဖို့ကို မေ့နေတတ်သည်။

ခရစ္စမတ်ပြီးသည် အထိ သာဂိသည် အက်စ်စတာနှင့် တစ်တွဲတွဲ ရှိနေသည်။ ခရစ္စမတ်ပြီးသည့် ၂၆ ရက်နေ့တွင် သာဂိသည် မနေတတ်၊ မထိုင်တတ်ကို ဖြစ်နေသည်။ သူသည် အက်စတာထံသို့ ဘယ်လိုအကြောင်းရှာပြီး သွားရမည်နည်း။ နောက်ဆုံး ခပ်ပြောင်ပြောင်ပင် အလည်လာတယ်ဆိုကာ သွားတွေ့သည်။ အက်စ်တာ မိဘများက နန့်ဖာလုံဈေးထဲတွင် လျှပ်စစ်ပစ္စည်းများရောင်းသည်။ 

မနက်ကတည်းက ဈေးရောင်းထွက်သည်မှာ ညနေမိုးချူပ်သည် အထိဖြစ်သည်။ အက်စတာက တစ်ခါတလေ ဈေးထဲ လိုက်သွားတတ်သလို တစ်ခါတစ်လေ သူငယ်ချင်းတွေ အိမ်လျှောက်လည်တတ်သည်။ သာဂိ သွားလည်သော နေ့ကသူမသည် အိမ်မှာရှိနေသည်။

ပေါက်ကရတွေ ထိုင်ပြောကြရင်း သူမက ဆိုသည်။ ၃၁ ရက်နေ့ကျလျှင် နယူးယီးယားပါတီလုပ်ကြမည်။ မြို့ပြင်ကို ထွက်သည့် ကားလမ်းဘေးတွင် သူမတို့ အမျိုးတွေပိုင်သော ယာခင်းတွေရှိသည်။ ထိုယာခင်းတွေထဲတွင် မီးဖို ဖိုပြီး ပျော်ကြမည် လာခေါ်မည် ဟုပြောသည်။ သာဂိသည် ၃၁ ရက်နေ့ကို မြန်မြန် ရောက်ချင်နေမိသည်။ ၃၁ ရက်နေ့ ညနေခင်းကတည်းက သာဂိကို အက်စ်စတာက လာခေါ်သည်။ 

ကိုနေဇာက

“ ဟေ့ …ငါ့ရော မခေါ်ဘူးလား” 

ဟု နောက်သည်ကို သူမက နည်းနည်းမှ အားနာခြင်းမရှိပဲ 

“ လူကြီးတွေ မခေါ်ဘူး”

ဟု အတည်ပေါက် ပြန်ပြော၍ ကိုနေဇာ ပါးစပ်ကြီး ပြဲ ကျန်ခဲ့သည်။ သာဂိကတော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ အားနာနာဖြင့် ကြည့်မိသော်လည်း ပြန်ဆင်းဖို့တော့ စိတ်မကူးချေ။ အက်စ်တာတို့ စတည်းချမည့် နေရာလေးသည် ကားလမ်းဘေးမှ အနည်းငယ် အထဲဝင်ရသည်။ ကျယ်ပြန့် ပြန့်ပြူးသော ယာခင်းများကြားတွင် သစ်ပင် အုပ်တွေက ဟိုတစ်နေရာ၊ ဒီတစ်နေရာ ရှိနေသည်။ ထိုသစ်ပင်တွေကြားထဲတွင်ယာစောင့်တဲလေးများကိုလည်း တွေ့ရသည်။

ထိုအထဲက တစ်ခုသော တဲလေးသည် သာဂိတို့ စခန်းချမည့် နေရာဖြစ်သည်။ သူမသည် စောင်ထုပ်ကြီးကို ပိုက်ရင်း ဆိုင်ကယ်နောက်တွင် ထိုင်ကာ ဟိုဟာက ဘာအခင်း၊ ဒိဟာက ဘာအခင်းနှင့် သာဂိကို ရှင်းပြနေသည်။ တဲအိမ်လေးဘေးသို့ ဆိုင်ကယ် ထိုးရပ်လိုက်သော အခါ ရောက်နှင့်နေသူများက ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။

မျက်နှာစိမ်းများတော့ မဟုတ်။ ကာရိုးသီချင်းဆိုစဉ်က ဆုံဖူးကြသူများချည်းသာ။ တစ်ချို့က မီးဖို ဖိုရန် ပြင်ဆင်နေကြသည်။ တစ်ချို့က တဲအိမ်လေးနောက်တွင် စားစရာများ ပြင်ဆင်နေသည်။ 

တစ်ဖြည်းဖြည်း မှောင်လာသောအခါ မီးဖိုကြီးကို စတင်ဖိုလိုက်ကြသည်။ ပြီးတော့ ထိုမီးဖိုကြီးကို ဝိုင်းပတ်ကာ ထိုင်ကြသည်။ ယောက်ကျားလေး တစ်ယောက်ခြားစီတွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်စီ ထိုင်ကြခြင်းဖြစ်သည်။သာဂိက အူကြောင်ကြောင်နှင့် ဘယ်မှာ ထိုင်ရမှန်းမသိဖြစ်နေ၍ အက်စ်စတာက လက်ကို ဆောင့်ဆွဲကာ ထိုင်ခိုင်းတော့မှ ကမန်းကတမ်း ထိုင်ချရသည်။ 

အချမ်းဒဏ်ကာကွယ်ရန် အတွက် ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်လာမိ၍ထိုင်ရတာ နည်းနည်းတော့ ခက်သည်။ အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။ တစ်ယောက် တစ်လှည့်နှင့် လက်ဆင့်ကမ်းလာသော ခေါင်ရည်ကို နှစ်ကြိုက်မျှ စုပ်ပြီးချိန်တွင် သာဂိ နေရထိုင်ရ အဆင်ပြေလာသည်။ထို့အတူ အက်စ်တာ ၏ မျက်နှာလေးသည်လည်း ပန်းရောင်သန်းလာသည်။ မီးဖိုက မီးရောင်ကြောင့်လား၊ ခေါင်ရည်တန်ခိုးလား၊ ပခုံးစွန်းချင်း ထိနေလို့လားအက်စ်တာ …။ 

သာဂိသည် ဂစ်တာသံကို လက်ခုပ်တီး၍ စည်းလိုက်ရင်း ယိမ်းနွဲ့ ပျော်ရွှင်နေသော သူမကို ကြည့်ကာ သွေးတွေ နွေးလာသည်။ သီချင်းတွေ အမျိုးမျိုး ပြောင်းသွားသလို ခေါင်အိုးတွေလည်း အလွတ်တွေ များလာသည်။အက်စ်တာသည် သူ့လက်မောင်းကို မှီနွဲ့ရင်း သီချင်းကို တိုးတိုးလေး လိုက်ဆိုနေသည်။ ထိုစဉ် မြောက်ပြန်လေက သုတ်ကနဲ တစ်ချက် တိုးဝှေ့သွားရာ သူမပခုံးလေးကြုံ့၍ သူ့လက်မောင်းကို တိုးဖက်သည်။ 

သာဂိ သူမလက်လေးတွေကို ဖြေထုတ်လိုက်တော့ သူမက မော့ကြည့်သည်။ သာဂိက ဂျာကင်ဇစ်ကို ဖြုတ်၍ဆွဲဟလိုက်ကာ သူမကို ဂျာကင် တစ်ခြမ်းနှင့် ထွေးပွေ့ရင်း ဖက်ထားလိုက်သည်။ သူမက ကျေနပ်သလို ပြုံးရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် မှီနွဲ့ကာနေသည်။

သာဂိ ဂျာကင်ဇစ်ကို ဖွင့်လိုက်တော့ အေးစက်သော လေသည် သာဂိရင်ကို ကျီစားသည်။ သို့သော် ချက်ချင်းပင် သူမကိုယ်လေးက နံပါးကို မှီတွယ်လာသောအခါ သာဂိ ရင်သည် နွေးထွေးလာပြန်သည်။ သာဂိ သူမနှင့်သာ ဆိုလျှင် အာတိတ်စက်ဝိုင်းတောင် ဂျာကင်မပါပဲ သွားရဲဝံ့သည်။

သာဂိသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တော့ ..အလို .. ဂစ်တာတီးနေသူ တစ်ယောက်နှစ်ယောက်နှင့် လူလေးငါးယောက်မှ လွဲ၍ ကျန်တဲ့လူတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်သည် မသိတော့။ ဂစ်တာတီးသူသည် ယမကာနှင့် အနုပညာကလွဲပြီးကျန်တာကို အာရုံလာပုံမပေါ်။ သူတို့ ချင်းတိုင်းရင်းသား သီချင်းများကို တိုးတိုးလေး ညည်းရင်းတီးခတ်နေသည်။

ဘေးကလူတွေက ခေါင်အိုးတွေနှင့် စည်းလိုက်နေကြသည်။ သာဂိ သူမဘက်ကို ပြန်လှည့်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမက သူ့ကို မော့မော့လေး ကြည့်နေသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေက မဟ တဟ။ ဆေးဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေသည် မီးရောင်အောက်တွင် စိုဝင်း

နေသည်။ သာဂိ ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သူမက ချက်ချင်း တုန့်ပြန်၏။ သာဂိက အောက်နှုတ်ခမ်းကို ငုံနမ်းခြင်းအား သူမက သာဂိ အထက်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်သည်။ သာဂိ အံ့သြသွားသလို ရင်ခုန်နှုန်းတွေလည်း မြင့်လာသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး အတင်းနမ်းတော့မည် ဟန်ပြင်စဉ် သူမကပြောသည်။

“ ကို … ဟိုဘက်ကို သွားရအောင်”

သာဂိသည် သူမလက်ကလေးကို ဆွဲ၍ ခပ်လှမ်းလှမ်းက သစ်ပင်တွေ အောက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ နှင်းမှုန်လေးတွေပါဝင်နေသော လေသရမ်းသည် အခွင့်ရေးရသည်နှင့် သူတို့ကို ကလူကျီဆယ်တော့သည်။ အက်စ်စတာက သာဂိဘယ်လက်မောင်းကို ယီးလေးခိုမတတ် ဖက်ထားရာ သာဂိလက်မောင်း တစ်ခုလုံးသည် သူ့ရင်ခွင်ကြားတွင် နစ်မြုပ်နေသည်။ 

သာဂိတို့ အပင်ကြိးနားရောက်တော့ သူတို့ထက် ဦးနေသူတွေ ရှိနေချေပြီ။ အပင်ကြီးခြေရင်းနားတွင် ပူးကပ်နေသော ခန္ဒာကိုယ်တွေကို ယိုးတိုးရိပ်တိပ်တွေ့ရသည်။ သာဂိခေါင်းကုပ်သည်။ ဘယ်နေရာ သွားရမည် မသိတော့။ထိုစဉ် အက်စတာက သာဂိလက်ကို ဆွဲ၍ တစ်ဘက်သို့ ခေါ်သွားသည်။ သြော်.. သိပြီ။ အဲဒီဘက်တွင် ချောင်းကောလေး ရှိကြောင်း သာဂိ ညနေက တွေ့ထားသည်။

အက်စ်စတာသည် သာဂိလက်ကို ဆွဲခေါ်လာရင်း ချောင်းကောလေး၏ သဲနှုန်းတွေပေါ် အရောက်၌ သာဂိလက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိဘက်ကို တစ်ဖြည်းဖြည်းလှည့်ရင်း မော့ကြည့်သည်။ သာဂိ သူမကို ထွေးဖက်လိုက်ပြီး ပါးချင်းအပ်လိုက်သည်။ သူမ ပါးလေးတွေသည် အအေးဒဏ်ကြောင့် ထင်သည် အေးစက်စက်လေး ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် ရင်ခွင်ကတော့မူ နွေးထွေးလွန်းလှသည်။

ချောင်းကောလေး၏ လက်ကျန်ရေ အိုင်လေးတွေထဲမှ ထွက်လာသော ဖြူလွှလွှ အငွေ့တစ်ချို့နှင့် လေထဲတွင် ဝေ့ဝဲ လှုပ်ရှားနေသော မြူနှင်းမှုန်တစ်ချို့တို့သည် သာဂိကို နတ်ဘုံနတ်နန်း တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိသွားစေသည့် အလား အထင်မြင် ရောက်နေစေသည်။သာဂိသည် ဒီအတိုင်းလေးငြိမ်နေမိရင်း အနောက်မြောက်ပိုင်းဒေသ၏ ဆောင်းတွင်းကို နွေးထွေးစွာ ခံစားနေမိသည်။ လောကကြီး တစ်ခုလုံးသည် တိတ်ဆိတ်နေသည်။

တစ်ချက်ချက် ပေါ်လာသော လေတိုးသံ သဲ့သဲ့မှ တစ်ပါး အရာအားလုံးသည် ငြိမ်းချမ်းစွာ တည်ရှိနေကြသည်။ ကောင်းကင်ပြင်က လမင်းသော်တာနှင့် ကြယ်ညီနောင်တစ်စုတို့သည် သာဂိတို့ကို မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်ကာ ချောင်းကြည့်နေသည်။

ခေါင်းစွပ်စွပ်ဖို့ မေ့လာမိသော သူ့နားရွက်တွေကတော့ ထုံကျင် အေးစက်နေပြီ ဖြစ်၏။ သာဂိက သူမကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမသည် သာဂိ ပခုံးပေါ်တွင် မှေးနေရာမှ မျက်တောင်လေး တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်ခတ်၍ သာဂိကို ပြန်ကြည့်သည်။ သာဂိ သူမကို နမ်းမည့်ဟန် ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်စဉ် သူမကအရင် ခြေဖျားလေး ထောက်၍ သာဂိ နှုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းသည်။ 

သူမ နမ်းပုံက တစ်မျိုးဖြစ်၏။ သာဂိနှုတ်ခမ်းသားတွေကို ငုံရင်း လျှာလေးနှင့် လာလာ ထိကစားခြင်း ဖြစ်သည်။ အေးစက်စက် ဖြစ်နေသော သာဂိနှုတ်ခမ်းတွေ နွေးထွေးလာသလို တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးတွေပါ ဆူတက်လာသည်။

သာဂိ သူမကို ဖက်ပွေ့ကာ သဲပြင်ပေါ် လှဲချမည့် ဟန်ပြင်စဉ် သူမက သာဂိကို တားသည်။ ပြီးတော့ လည်ပင်းက မာဖလာလေးကို ချွတ်ကာ သဲပြင်ပေါ်ခင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မာဖလာပေါ် ခေါင်းတင်ကာ လှဲလိုက်သည်။ သြော်.. ဆံပင်တွေထဲ သဲဝင်မည် စိုးရျ် ထင်သည်။ သာဂိ ဂျာကင်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ခေါင်းလေးအောက်တွင် ခင်းပေးလိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူမ ကိုယ်လေးပေါ်တက်ခွရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်သည်။ လက်က သူမ ဆွယ်တာ အောက်မှ လျှို၍ နို့အုံလေးတွေကို လိုက်ရှာရင်း စမ်းတော့ သူမဆီက

“ အရို….. …စီးးးးး” 

ဆိုသော အသံလေး ထွက်လာသည်။ သူတို့ ချင်းမလေးတွေသည် ယောင်လျှင်

“ အရို ၊ အရို”

ဟုယောင်တတ်သည်။ ယခု သာဂိလက်တွေက အေးစက်နေ၍ သူမ ရင်တွင်းသားလေးတွေနှင့်ထိသော အခါ အအေးဒဏ်ကြောင့် ယောင်အော်ခြင်း ဖြစ်မည်။ သာဂိလက်ကတော့ လုံးဝကြီးကို နွေးထွေးသွားသည်။ခဏကြာမျှ ထိကိုင်မိသည်နှင့်ပင် သူမနို့အုံလေးတွေ တင်းလာပြီ ဖြစ်ကြောင်း သာဂိ သတိပြုမိသည်။ သာဂိ ဘောင်းဘီကို ခက်ခက်ခဲခဲ လက်တစ်ဘက်ထဲနှင့် ရအောင် လျှောချသည်။ 

ပြီးတော့ သူမ ထမီကို အောက်ကနေလှန်ရင်း ပေါင်သားလေးတွေကို ပွတ်တော့ အောက်တွင် ဘောင်းဘီ တစ်ထပ် ရှိနေသေးတာ တွေ့ရသည်။ ထရပ်စု အမျိုးအစား ဘောင်းဘီ ဖြစ်၍ ဒူးခေါင်းလောက်သာရှိသည်မို့ သာဂိသတိမထား မိခြင်းဖြစ်သည်။သာဂိက ထိုဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သူမက

“ မချွတ်နှင့်၊ အေးတယ်”

ဟု ပြောရင်း ရုန်းသည်။ သာဂိ ဒုက္ခရောက်ချေပြီ။ ဘောင်းဘီကို ဘယ်လိုမှ ချွတ်လို့မရ။ ယောက်ကျားအားနှင့် အတင်းချွတ်မည်ဆိုလျှင် ဖြစ်နိုင်သော်လည်း အဲလိုကြီးလဲ မလုပ်ချင်။ မချွတ်ပြန်လျှင် လည်း ခရီးဆုံးရောက်ဖို့ ဘယ်ပုံနှင့် သွားမည်နည်း။ သာဂိ ခေါင်းတွေ ကုပ်မိသည်။ သူမကတော့ အောက်မှာ ပြုံးစိစိနှင့် သာဂိကို ကြည့်နေသည်။ သာဂိ စိတ်ထဲတွင် နည်းနည်းတော့ တင်းသွားသည်။ 

“ နေနှင့်ဦး၊ ကလိပြီး ဒီအတိုင်းထားပစ်ခဲ့ဦးမယ်” 

ဟု တွေးကာ ဆွယ်တာလေးကို လှန်ပြီး ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းစုပ် ပစ်လိုက်သည်။ သူမ ခါးလေးကော့ပြီး ထွန့်ထွန့်လူးရင်း တစ်ခစ်ခစ်နှင့် ရယ်သည်။လက်တွေကက သူမ ပေါင်အတွင်းသားလေး တွေတစ်လျှောက် ပွတ်သပ်ရင်း ခွဆုံသို့ ရောက်လာသည်။ အဲတော့မှ သာဂိ အံ့သြရသည်။ သူက ဒါ့ကြောင့် မချွတ်နှင့် ပြောတာကိုးဟု ခုမှ သဘောပေါက်ရသည်။

သူမသည် ဘောင်းဘီကို ခွဆုံနေရာတွင် အပေါက်ဖောက်ထားသည်။ သာဂိအချိန်ဆိုင်းမနေတော့။ ဘောင်းဘီကို အောက်လျှောထားတာ နည်းနည်းကြာလာ၍ တင်ပါးတွေတောင် အေးစက်စက် ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ သာဂိ လိင်တံကို ကိုင်ကာ သူမ ဖောက်ထားသော အပေါက်ထဲ ရှာဖွေထိုးထည့်လိုက်သည်။ ရသည်။

ဖောက်ထားသော အပေါက်က ဟိုအပေါက်နှင့် ကွက်တိဖောက်ထားခြင်းဖြစ်၍ ပထမတစ်ပေါက် ဝင်သည်နှင့် နောက်တစ်ပေါက်က အော်တို အလိုလို လျှောကနဲ . …အဲ ..လျှောကနဲ မဖြစ်။ထိပ်ဝမှာကွမ်းသီးခေါင်း ပင်မမြုပ်သေး။ အထဲက တစ်စုံတစ်ရာသည် သာဂိ အောက်ငယ်ထိပ်ကို လာဖိထားသည်။ ရှေ့ဆက်တိုးရမှာတောင် ခပ်ခက်ခက်ဖြစ်၏။ 

အထဲက တစ်စုံတစ်ရာသည် ငြိမ်းငြိမ်းတုန်းက ဟာမျိုးနှင့် မတူချေ။ သူက အထဲကနေ ကာနေတာမျိုး မဟုတ်။ ဆို့နေတာမျိုး မဟုတ်။ အပေါ်က လာဖိထားတာ ဖြစ်သည်။ သာဂိ အဲဒါကို ကျော်ဖို့ အတန်ငယ် အားစိုက်လိုက်ရသည်။ သို့ရာတွင် နောက်တစ်ခုနှင့် ထပ်ဆုံပြန်၏။ 

ပထမဂိတ်ကို ကျော်လာ၍ ကျိန်းကနဲ ဖြစ်သွားတာပင် မပျောက်သေး။ နောက်တစ်ဂိတ် နှင့် ဆုံပြန်၏။ သာဂိသည် ခြောက်လက်မခန့် ခရီးကို အံကြိတ် လက်သီးဆုပ်ပြီး မနည်းကျော်ဖြတ်ရသည်။ အဆုံး ပန်းတိုင်ရောက်၍ ဆီးခုံ ချင်းထိသွားတော့မှ “ဟား” ကနဲ ရေရွတ်ရင်း သူမ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်ရင်း ခဏ အနားယူနေမိသည်။သူမသည် သာဂိ မျက်နှာကို လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ကာ သာဂိ နှုတ်ခမ်းသား တစ်ခုလုံးကို ငုံခဲလိုက်သည်။ 

ထိုစဉ် အောက်ပိုင်းက .. အောက်ပိုင်းက သူမ၏ အတွင်းသားတွေသည် စည်းချက်ကျကျ လှိုင်းထသလို တစ်ရွေ့ရွေ့ လှုပ်ရှားလာနေသည်။ သာဂိ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။သူမ လက်နှင့် ကိုင်လိုက်တာလား။ မဟုတ်။ သူမ လက်များသည် သာဂိမျက်နှာပေါ်မှာ ရှိသည်။ သာဂိ ပဲ လှုပ်မိသလား .. မဟုတ်။ ခုနက နည်းနည်း ကျိန်းသွား၍ ခဏ မှိန်းနေမိစဉ် လုံးဝမလှုပ်။ 

ဒါဖြင့် .. သူမ အတွင်းသားတွေက လှုပ်တာပေါ့။ မှန်သည်။ သာဂိ ဝဋ်လည်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ လိင်တံကို အက်စ်တာ့ အတွင်းသားတွေက ဖျစ်ချည်တစ်လှည့်၊ ညှစ်တာ တစ်ခါ၊ လျှော့တာ တစ်မျိုးနှင့် ဆော့ချင်တိုင်း ဆော့နေရာ သာဂိ တစ်ရှီးရှီး … တစ်အားအား နှင့် အော်လိုက်ချင်သည်။

အော်လို့မရ ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေသည် ဖွင့်လိုပင် မရအောင် အက်စ်တာ ခံတွင်းထဲမှာ ရောက်နေကြသည်။ သာဂိ လုပ်နိုင်တာ တစ်ခုပဲရှိတော့သည်။ အက်စ်တာ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ဆွဲမလိုက်ကာ အတင်း နင်းဆောင့်မိခြင်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ဒါတောင် သိပ်ကြာကြာတော့မဟုတ်။ လေး၊ ငါးမိနစ်ခန့် အကြာတွင် သာဂိပြီးသွားသည်။ ပြီးနေစဉ်မှာ မချိမဆန့် တစ်ချက် ခံလိုက်ရသေးသည်။ 

သာဂိ လိင်တံက အရည်တွေ ထွက်နေစဉ် သူမက ပွစိပွစိ လုပ်ကာ အတင်းရှုံ့ပြီး ဆွဲစုပ်ထား၍ သာဂိ ကိုယ်ထဲက သွေးတွေပါ ထွက်ကရော ထင်ရအောင် သုတ်ရည်တွေ တစ်စက် မကျန် ထွက်ကုန်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိသည် မောဟိုက်စွာ သူမဘေးတွင် လှဲလိုက်ရင်း သူမကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ သူမက သာဂိ ခေါင်းကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ကလေးတစ်ဦးကို ထွေးဖက်သလို ထွေးဖက်ထားသည်။

ထို့နောက် သာဂိသည် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည် ထင်သည်။ ၁၂ နာရီ ထိုးတော့မယ်ဟေ့ .. လာကြ … လာကြ ..ဆိုသော အသံကိုကြားရတော့မှ သတိပြန်ဝင်လာသည်။သာဂိ နှင့် အက်စ်စတာသည် ကမန်းကတမ်း ထပြီးကိုယ့်အဝတ်ကိုယ် ပြုပြင်ကြရသည်။ ဘောင်းဘီကြီး ကျွတ်ရင်း မေ့ကနဲ အိပ်ပျော်သွားမိသော သာဂိ တင်ပါးတွေကား ထုံနေချေပြီ။

ကိစ္စမရှိ၊ နှလုံးသားက နွေးထွေးဆဲ ဖြစ်သည်။ သာဂိတို့ Happy New Year ကို အားပါးတရ အော်ဟစ်ရင်း ကြိုဆိုခဲ့ကြသည်။ ပြီးတော့ ဘေးနားက တဲအိမ်လေးထဲတွင် စုပေါင်းပြီး ကွေးသည်။ သာဂိကို အက်စ်စတာက သိုးမွှေးစောင်ကြီး တစ်ထည်ပေးသည်။ သာဂိက စောင်လာပေးသော လက်ကလေးတွေကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်တော့ သူမက မျက်စောင်းထိုးရင်း

“ ခဏနေမှ လာခဲ့မယ်” 

ဟု တိုးတိုးလေး ပြောသည်။ သာဂိဘေးတွင် ကောင်လေးတစ်ချို့ လှဲနေကြပြီ။ သူတို့ စောင်တွေကလဲ နှစ်ယောက်ခြုံ စောင်များချည်းသာ ဖြစ်သည်။မီးဖိုကြီးက အလင်းရောင်များသည် တစ်ဖြေးဖြေး လျော့ပါးလာနေသည်။ တစ်ချို့ကတော့ အိမ်ပြန်ကြပုံ ပေါ်သည်။ ဆိုင်ကယ်စက်နှိုးရင်း အားလုံးကိုအော်ဟစ် နှုတ်ဆက်နေသံ ကြားရသည်။ 

ထိုအသံတွေ တစ်ဖြည်းဖြည်ဝေး၍ တိုးတိတ်သွားချိန်တွင် သာဂိ စောင်ထဲကို တစ်စုံတစ်ယောက် တိုးဝင်လာတော့သည်။နွေးထွေးနူးညံ့လှသော ရင်ခွင်တစ်ခုသည် သာဂိ၏ ဘယ်လက်မောင်းနှင့် ဘယ်ရင်အုံပေါ်လာပိသည်။ သာဂိ သူမကို ပြန်လည်ထွေးဖက်ထားလိုက်သည်။ 

သူမက ဝိုးတစ်ဝါးလေးတောင် မမြင်ရအောင် ပိန်းပိတ်နေသော အမှောင်ထုထဲတွင် သာဂိ မျက်နှာကို လက်လေးနှစ်ဖက်နှင့် စမ်းပြီး ရှာဖွေသည်။ သို့ရာတွင် သာဂိက သူမထက် ဦးစွာ သူမနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ရှာဖွေ တွေ့ရှိသွားသည်။ အပြန်အလှန် နမ်းကြရင်း သာဂိစိတ်တွေပါလာသည်။ မရတော့။ သူမပေါ်တက်ဖိလိုက်သည်။ သူမက လေသံလေးနှင့် ပြောသည်။

“ လူတွေရှိတယ်…”

“ ရှိ .. ရှိ …”

သာဂိသည် နွားသိုးကြိုးပြတ်သည့်နှယ် ဖြစ်နေချေပြီ။ သူမက အစပိုင်း ငြင်းဆန်သေးသော်လည်း ခဏအကြာတွင်မူ လိုက်လျောလိုက်တာလား၊ စိတ်ပါလာတာလားတော့ မသိ။

“ ဇွတ်ကြီးပဲ.. အဲဒါဆို ထ.. အိမ်သွားရအောင်” ဟုဆိုသည်။

သာဂိ ချက်ချင်းပင် လူးလဲထသည်။ ပြီးတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် တိတ်တိတ်လေး ချွတ်နင်းပြီး ဆိုင်ကယ်ရှိရာသို့ သွားသည်။အတော် ခပ်လှမ်းလှမ်းထိ ဆိုင်ကယ်ကို တွန်းပြီးကာမှ စက်နှိုးပြီး မောင်းထွက်လာကြသည်။ သူမသည် သာဂိ ဂျာကင် အောက်ထဲကနေ သာဂိခါးကို အားရပါးရ ဖက်ထားသည်။ထိုနေ့ညက သာဂိ အက်စ်စတာတို့ အိမ်မှာ အိပ်သည်။ အပေါ်ထပ်က သူမအခန်းထဲတွင် နွေးထွေးစွာ မှေးစက်ရင်း သုံးခါလောက် လုပ်ဖြစ်သေးသည်။ သူမ၏ ပစ္စည်းကား သာဂိအတွက် အံ့သြဖွယ်ရာ အတိဖြစ်ချေသည်။

သာဂိ အရမ်းကို ကြိုက်နေမိသည်။ သူမ နည်းနည်းလေး လူးလွန့်မိ၍ သာဂိ နိုးလာသည်နှင့် တစ်ခါ လုပ်ဖြစ်နေသောအခါ နောက်ဆို သူမသည် ရင်ခွင်ထဲတွင် ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ ခွေနေတော့သည်။ မနက် လေးနာရီခန့်တွင်မူ သူမက သာ၈ိကို အတင်းနှိုး၍ ပြန်တော့ဟု ပြောသည်။ ဆိုင်ကယ်ယူသွား မနက်ကျမှ လာပေးဟုဆိုသည်။သာဂိ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် တစ်ချီ ဆွဲဖို့ ကြံသေးရာ သူမက အတင်းတွန်းလွှတ်ပြီး “ နင်တို့ ..ဗမာတွေ ဆိုးကို ဆိုးတယ်၊ မနက်ဖြန်မှ လာနော် ၊ အမေတို့ သိသွားမယ်၊ ပြန်တော့” ဟုဆိုသည်။ ထိုအခါမှ သာဂိလဲ 

“ မန်းထန်မော” 

ဆိုကာ ပြန်ခဲ့ရသည်။ (မန်းထန်မော=အိမ်မက်လှလှ မက်ပါစေ၊ ခွဲခွာခါနီး နှုတ်ဆက်စကား)

သာဂိ နိုးလာတော့ ကိုနေဇာကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေတာ တွေ့ရသည်။ ကိုနေဇာက ပြုံးပြပြီး ညက အခြေအနေကို မေးသည်။ သာ၈ိသည် ကိုနေဇာ မမေးလဲ ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးရှိပြီးသား ဖြစ်သည်။ ညက သူ့လိင်တံကို ကစားချင်သလို ကစားထားခဲ့သော အက်စ်စတာ၏ ပစ္စည်း အကြောင်းလဲ သိချင်သည်။ သာဂိ ပြောပြ အပြီး ကိုနေဇာက ရှင်းပြသည်မှာ ဤသို့ ဖြစ်သည်။

“ ဒါက သူတို့ တိုင်းရင်းသူတွေရဲ့ အားသာချက်လို့ ပြောရမှာပဲ။ ဟိုးအရင်တုန်းက ဒီတောင်တန်း ဒေသတွေမှာ ဆေးဆရာတွေ၊ သမားတော်တွေ မရှိခဲ့ကြဘူး မဟုတ်လား။ သူတို့ မိန်းမတွေမှာလည်း ယောက်ကျားတွေလို အူကျတတ်တဲ့ ရောဂါ ရှိတယ်ဗျ။ တစ်ကယ်ပြောတာ။ 

တစ်ချို့ဆို အထဲကနေ လိပ်ခေါင်း ထွက်သလိုကို ပြူထွက်နေတာ။ အဲဒါကို သွားရင်း လာရင်း ပေါင်နှင့် တိုက်မိတဲ့ အခါ ပွန်းပြီး အနာဖြစ်၊ ပြည်တွေတည် တော့မှ ဆေးခန်းရောက်ကြရတာ။ တစ်ကယ်တော့ အဲဒါ အူကျတာ မဟုတ်ပါဘူး။

သားအိမ်ကျတာ၊ ဆီးအိမ်ကျတာ၊ အစာဟောင်း အိမ်ကျတာ အဲဒါမျိုးတွေ ဖြစ်တာလေ။ ဘာဖြစ်လို့ ကျသလဲ ဆိုတော့ ကျွှန်တော်တို့ ဒီ တင်ပဆုံရိုးကွင်းထဲမှာ အင်္ဂါတွေ အများကြီးရှိတယ်ဗျ။အဲဒါတွေကို သူ့နေရာနှင့်သူ ပုံမှန် ရှိနေအောင် အထဲမှာရှိတဲ့ အရွတ်တွေ၊ အကြောတွေက ထိန်းပေးထားတာ။ အဲဒီ ထိန်းပေးထားတဲ့ ကောင်တွေ အားနည်းလာရင် ခုန ပြောသလို ဖြစ်တော့ တာပဲ။ 

အားနည်းရခြင်း ကလဲ အမျိုးမျိုး ရှိတယ်တဲ့။ များသော အားဖြင့်တော့ လိင်ဆက်ဆံမူ များတာ၊ ကလေးတွေ တဗြွတ်ဗြွတ် မွေးတာ၊ နောက်ဆုံး အလေးပင် မတာ၊ ချောင်းဆိုးတာ၊ ရယ်တာကိုတောင် သတိမထားတတ်ရင် အဲဒီကောင်တွေကို အားနည်းစေတယ်။ အဲဒါကြောင့် ရှေးလူကြီးတွေက တစ်ဘက်လှည့်နဲ့ ပြောဆိုဆုံးမခဲ့တာ ဖြစ်မယ်။ မိန်းကလေးတွေ အားရပါးရ ရယ်တာကို တားမြစ်တာလေ။ တစ်ကယ်တော့ သူတို့က စေတနာနဲ့ပါဗျာ။

အဲ ..စကားက ဘယ်ရောက်သွား.. ဟုတ်ပြီ။ ဒီမှာက ဆေးဆရာတွေ မရှိတော့ သူတို့မှာက ကုဖို့ခက်တယ်လေ။ အဲတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကာကွယ်ကုသကြရတာပေါ့။

ဘယ်လိုလဲ ဆိုတော့ စစချင်း ဆီးသွားနေရင်း ဆီးမကုန်ခင် ဆီးသွားတာကို ခဏ ရပ်အောင် လုပ်ကြည့်တာပဲ။ ပြီးရင် ပြန်သွား။ ရပ်လိုက်၊ သွားလိုက်နှင့် ကြာလာတော့ ဘယ်နေရာကို ဘယ်လို ညှစ်ကျုံ့လိုက်ရင် ရတယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သိလာပါတယ်။

တစ်ခုပဲ သတိထားရမယ်တဲ့။ ပေါင်တွေ ခြေထောက်တွေ တောင့်ပြီး ညှစ်တာမျိုး မဖြစ်ရဘူး။ အသက်တွေ ဘာတွေ အောင့်ပြီး အတင်းကြီး ရှုံ့တာမျိုး မဖြစ်ရဘူး။ သက်သက်သာသာလေးပဲ ။အဲ ခုန ဆီးသွားတာကို ရပ်တတ်ပြီဆိုရင်တော့ ပက်လက်အိပ်ရင်း စမ်းကြည့်၊ ထိုင်ပြီးတော့ စမ်းကြည့်၊ ဆီးသွားဖို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဆီးသွားရင် ရပ်အောင် ညှစ်တဲံ့ ဟာတွေကို ညှစ်ခိုင်းကြည့်တာ။ 

နောက်ဆိုရင် အချိန်မရွေးလုပ်နိုင်တယ်။ အလုပ်လုပ်ရင်၊ တီဗွီ ကြည့်ရင်း ကလေးထိန်းရင်း ကျင့်နေလို့ရတယ်။ ညှစ်တဲ့ အချိန်ကိုတော့ တစ်ဖြေးဖြေး တိုးယူပေါ့။စစချင်း နှစ်စက္ကန့်လောက်ကနေ ကြာနိုင်သလောက် ပိုကောင်းတာပေါ့။ ခင်ဗျား အက်စ်စတာဆို နာရီဝက်လောက်တောင် ညှစ်နိုင်တယ် မဟုတ်လား..ဟားဟား ။ 

ဒီလိုကျင့်တာ ဘာကောင်းသလဲ ဆိုတော့ ခုနပြောတဲ့ ရောဂါတွေ ဖြစ်ဖို့ အခွင့်အလမ်း အရမ်းကို နည်းသွားမယ်။ နောက်ပြီး ကိုယ့် လင်သားက အပျိုတွေနှင့်တောင် ကိုယ့်ကို လဲနိုင်မှာ မဟုတ်တော့တဲ့ အကျိုးရမယ်။အပြင်ထွက်ထွက်ပြီး အသစ်မြည်းချင်တဲ့ ဒင်းတို့ကို ကောင်းကောင်း နှိပ်ကွပ်လို့ရတာပေါ့ဗျာ။ ခု ခင်ဗျားတောင် အဲလို ဖြစ်နေပြိ မဟုတ်လား။ ဟဲဟဲဟဲ..”

“ ဟုတ်တယ်ဗျာ.. ကျွန်တော် တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် ဒီလောက်ကောင်းတာ တစ်ခါမှ မတွေ့ဘူးသေးဘူး။ ငြိမ်းငြိမ်း အကြောင်း အစ်ကို သိပါတယ်။ သူနှင့်တောင် ဒိလောက် မကောင်းဘူးဗျ။ ခုဟာက တော်တော် မိုက်တာ”

“ ဟားဟားဟား ..အဲဒီတော့လဲ ရှိတ်စပီးယားကြီး ပြောသလို သူမရဲ့ ပေါင်ကြားမှာပဲ သေသွားပါစေ၊ ငါဟာ သွေးနားထင်ရောက်နေတဲ့ သတို့သားလို သတ္တိရှိရှိနှင့် သေသွားမယ် လို့သာ ကြုံးဝါးလိုက်ပေါ့ဗျာ။ အဲ.. ဒါနှင့် ခင်ဗျား တစ်ခုတော့ သတိထားနော်။ ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက် ကိုးကွယ်တဲ့ ဘာသာ မတူကြဘူး။”

သာဂိသည် ကိုနေဇာ့စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့။ အက်စ်တာထံသို့ သွားချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဘာသာရေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး သူက အယူသည်းလှသူ မဟုတ်၍လည်း ထိုကိစ္စကို သိပ်မစိုးရိမ်။ အက်စ်တာတို့ အိမ်ရောက်သောအခါ အက်စ်တာကို မနည်းခေါ်ယူရသည်။ သူမက အိပ်နေ၍ဖြစ်သည်။ သူမ မိဘတွေကတော့ နန့်ဖာလုံဈေးသို့ ဈေးရောင်းထွက်သွားကြပြီ။ သာဂိ သိပ်တွေးနေစရာ မလို။ 

သူမအိပ်ယာထဲတွင် ဝင်ကွေးလိုက်သည်။ တစ်ကယ်တော့ သူလဲ အိပ်ရေးဝသေးတာ မဟုတ်ချေ။ အိပ်မပျော်ခင် ခဏတာ ခွဲခွာရမူ အလွမ်းပြေ အဖြစ် တစ်ခါလောက် ချစ်လိုက် ကြသေးသည်။သာဂိသည် ကိုနေဇာ အလုပ်လုပ်နေသည့်နှစ်ပတ်အတွင်း အက်စ်စတာ့အိမ်တွင်သာ အချိန်ကုန်နေသည်။ သူနှင့် အက်စ်စတာသည် ညဘက် အတူမနေရသည်မှ လွဲ၍နေ့ဘက် တစ်ချိန်လုံး လင်မယားလိုသာ နေကြသည်။

အတူစားသည်၊ အတူရေချိုးသည်၊ အတူတူ ချက်ပြုတ်ကြသည်၊ ပြီးတော့ အတူတူ ချစ်ကြသည်။ သာဂိ ပျော်နေပြန်ချေပြီ။ သို့ရာတွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်လည်း မပျော်နိုင်ချေ။ သူ့ အပျော်တွေသည် ဘယ်တော့မှ တာရှည် မခံတတ်မှန်း သာဂိ ခံစားနေကြဖြစ်လာ၍ စိုးရိမ်နေမိသည်။ အက်စ်တာ့ကို ကြည့်ရတာတော့ ဘာမျှအပူအပင် မရှိသလို ပုံမှန်ပဲ ဖြစ်သည်။

သူ့အပေါ်တွင်တော့ တစ်ကယ့်ကို ယုယုယယရှိသည်။ ခပ်ဝဲဝဲလေး ပြောသော မပီတပီ စကားသံလေးများအောက်တွင် သာဂိသည် ပျော်ဝင်နေပြန်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ရွာသား ဖြစ်သည့် သူသည် အချိန်တန်လျှင် အိမ်ပြန်ရမည်သာ ဖြစ်သည်။

သူတို့ ပြန်ရမည့်ရက်သည် သိပ်မကြာခင်တင် ရောက်လာတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း ကိုနေဇာက အသိပေးလာသည်။ အလုပ်တွေပြီးပြီ။ နှစ်ရက်၊ သုံးရက်ကြာလျှင် ပြန်မည်ဟု ဆိုသည်။ သာဂိ အက်စ်စတာကို ခေါ်သွားချင်သည်။ သူ ငွေလဲရှာတတ်နေပြီ ၊ နောက်ပြီး မတွေ့တာကြာပြီ ဖြစ်သော အဖေနှင့် အမေတို့ဆီလည်း အလည်သွားရင်း သူမကို ခေါ်သွားချင်သည်။ 

အန်တီက မြို့နယ် ပညာရေးမှုးဖြစ်နေပြီဟု ကြားရသည်။ သူနှင့် အက်စ်တာကို အန်တီက မည်သို့ သဘောထားမည်နည်း။ သာဂိသည် အက်စ်တာကို လက်ထပ်ပြီး ခေါ်ယူသွားနိုင်ဖို့ သူ့မိဘတွေနှင့် ဆွေးနွေးရသည်။သာဂိ ဘက်က လူကြီးကတော့ ကိုနေဇာပင်ဖြစ်သည်။ အက်စ်တာတို့ ဘက်တွင် သူ့မိဘများသာမက ဦးထန်ပါ ပါဝင်ဆွေးနွေးသည်။ အက်စ်စတာတို့ဘက်က တောင်းဆိုသည်မှာ မများလှပါ။

ခေတ်ဆန်သော အမြင်ကျယ်သည့် လူကြီးများ ဖြစ်သည့်အတိုင်း တင့်တင့်တယ်တယ် ဘုရားကျောင်း တွင် လက်ထပ်ပေးလျှင် ရပြီဟု ဆိုကြသည်။စကားတတ်သလောက်၊ စပ်စုတတ်သော ကိုနေဇာကြောင့် ဆွေးနွေးပွဲ၏ အစသည် စိတ်ဝင်စားဖို့တော့ ကောင်းသည်။

ကိုနေဇာက အက်စ်တာတို့ အိမ်ဧည့်ခန်းနံရံတွင် ချိတ်ထားသော ပန်းချီကားထဲမှ ပါးရဲထိုး အမျိုးသမီးပုံကို ညွှန်ပြ၍သူတို့က ဘာလို့ အဲလို ထိုးရတာလဲ ဟု စပ်စုသည်။ သာဂိ အားနာသွားမိသည်။ကြားဖူးတာက မြန်မာ ဘုရင်တွေ ချင်းမလေးတွေကို တော်ကောက်မှာစိုး၍ ပါးရဲထိုးရသည်ဟု ကြားဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။ သို့ရာတွင် ဦးထန်က ရယ်၍ ပြောသည်။

“ ဘယ် ဗမာ ဘုရင်မှ ဒီလို တောတောင်ထဲလာပြီး တော်ကောက်မနေပါဘူး၊ တစ်ကယ်လို့ တော်ကောက်လို့ ထိုးရတယ် ဆိုရင်တောင် အဆက်သွယ် ခက်ခဲတဲ့ ကျွန်တော်တို့ တောင်ပေါ်ဒေသမှာ ဒီသတင်းပြန့်ဖို့ တစ်ကယ်ကို မလွယ်လှပါဘူး။ အဲဒါက ကိုလိုနီခေတ် နယ်ချဲ့တွေ သွေးခွဲ ရန်တိုက် ပေးတဲ့ စကားပါ။တစ်ကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ အမျိုးသမီးတွေ ပါးရဲထိုးတာက ဟိုး နတ်ကိုးကွယ်စဉ်တုန်းက နတ်ဆရာတွေရဲ့ အစီအရင် တစ်ခုပါ။ ပါးရဲကွက် မပြည့်ပဲ အိမ်ထောင်ပြုရင် နတ်က စိတ်ဆိုးတတ်တယ်လို့ ဆိုကြတယ်။ခုတော့ နတ်ကိုးကွယ်တာ နည်းသွားသလို ပါးရဲထိုးကြတာလည်း ပျောက်သလောက် ဖြစ်သွားပါပြီ ” 

ဟုဆိုသည်။ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်ပွဲ အကြောင်းရောက်သွားပြန်သည်။ ထုံးစံ အတိုင်းဆိုလျှင်တော့ မိန်းကလေး တန်ဖိုးအဖြစ် နွားနောက် ငါးကောင်နှင့် ရွှေနားကွင်း ဆယ်ကွင်း ချက်ချင်းပေးရမည် ဆိုသည်။ 

သာဂိ နည်းနည်း နင်သွားတာကို မြင်၍လား မသိ။ ခုခေတ်မှာတော့ ဒါတွေ အဓိကမထားတော့ပါ ဟု ဆက်ပြောသည်။ နောက် .. ပြောရင်း ဆိုရင်း သာဂိကို နှစ်ခြင်းဘယ်တော့ခံမလဲ ဟုမေးသည်။ သာဂိ မဖြေတတ်တော့။ ကိုနေဇာကို လှည့်ကြည့်မိတော့ ကိုနေဇာက စကားကို လှည့်ပတ်ပြောသည်။

အိမ်ထောင်ရေးမှာ ချစ်ခြင်းသာ အဓိက ဖြစ်ပြီး ကိုးကွယ်မူကို နားလည်မူနှင့် ညှိနှိုင်းကြမည် ဖြစ်ကြောင်း သူ့ဘာသာကို ကိုယ်အားပေးသလို၊ ကိုယ့်ယုံကြည်မူကိုလည်း အားပေးစေချင်ကြောင်း စသည်ဖြင့် ဝေ့လည်လည် ဖြေပေးတော့ လူရိုးကြီး ဦးထန်က သဘောကျပုံမရ။ မျက်မှောင်သာ ကုပ်သွားပြီး ဘာမှ မပြောတော့။ဆွေးနွေးပွဲ၏ အရိပ်ယောင်သည် မုန်တိုင်း အစလို ချက်ခြင်းငြိမ်သက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဝုန်းကနဲ တိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြင်းလို အက်စ်တာ့ ဖခင်၏ စကားတစ်ခွန်းက သာဂိရင်ကို ဝင်မွှေသွားသည်။

“ ထမ်းပိုး မညီတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ကျုပ် သဘောမတူနိုင်ဘူး ”

အက်စ်တာကို သူ့မိခင်က အိမ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားသည်။ အက်စ်တာသည် ထိုင်ရာမှ အထ သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကို တစ်မျိုးလေး စိုက်ကြည့်သွားသည်။ 

သူမ မျက်ဝန်းတွေက သာဂိကို တစ်ခုခု ရွေးချယ်ဖို့ တောင်းပန်နေသည် ထင်သည်။ ကိုနေဇာက သာဂိကို ရွှေဘုံသာ ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်သို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ သာဂိ စိတ်သည် ဆည်းလည်း သံလေးများအောက်တွင် အနည်းငယ်တော့ တည်ငြိမ်မှုရလာသည်။ ကိုနေဇာက သာဂိကို စကားလုံးအေးအေးလေးများနှင့် တစ်လုံးချင်းပြောသည်။

“ ခင်ဗျား .. စဉ်းစားပါ၊ ကိုသာဂိ။ လတ်တလော ချက်ချင်းကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနှင့်ဦး။ ဘယ်ဘာသာတရားကိုမှ ကျွန်တော် မကောင်းမပြောပါဘူး။ 

ကျွန်တော်တို့ ဘာသာကိုမှ ကောင်းပါတယ်လို့လဲ အမွှန်း မတင်ချင်ဘူး။ ခင်ဗျားဟာ ခင်ဗျား မိဘတွေက မွေးထုတ်လိုက်ပေးတဲ့လူ၊ သူတို့ ကိုးကွယ်တဲ့ အတိုင်း ခင်ဗျား လိုက်ကိုးကွယ်ရတာပဲ။

ဒါဟာ အမှန်တရားပဲ။ အကျိုးကျေးဇူးတွေ၊ နောင်ဘဝတွေ အသာထားဦးဗျာ။ အကယ်လို့ ခင်ဗျားသာ ဘာသာ ပြောင်းလိုက်မယ် ဆိုရင် ခင်ဗျား မိဘတွေ ရင်ထဲမှာ ဘယ်လို ခံစားရမယ် ထင်သလဲ၊ နောက်ပြီး ခင်ဗျားကို တစ်သက်လုံး ပြုစု ထိန်းကျောင်းလာတဲ့ ခင်ဗျား အဒေါ် .. သူ ရော ဘယ်လို ခံစားရမလဲ။တွေးကြည့်စမ်းပါ။ ခင်ဗျား တစ်ယောက် စိတ်ချမ်းသာဖို့ ဘယ်နှစ်ယောက် စိတ်ဆင်းရဲကြမလဲ။ တစ်နုံ့နုံ့နှင့် သူတို့ရင်တွေ ဘယ်လို ဖြစ်နေမယ် ထင်သလဲ၊ ခင်ဗျား .. ကိုရင်စည်းဖူးတယ် မဟုတ်လား၊ အဲဒီ တုန်းက သူတို့တွေ ဘယ်လောက် ပျော်တယ် ဆိုတာကို ပြန်မြင်ယောင် ကြည့်စမ်းပါဗျာ။ ခင်ဗျားလဲသင့်သလား၊ သေချာ စဉ်းစားပါ .. ကိုသာဂိ ”

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၃ )

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၃ ) 

ရေးသားသူ - ဗညားပိကျိ

သာဂိသည် ဦးညိုကြီး ပြောတာကို လက်ခံသင့်၊ မခံသင့် တစ်ညလုံး စဉ်းစားနေမိသည်။ မနက်မိုးလင်းသည်အထိ သူသည် အဖြေ မရချေ။ ရောင်နီ၏ ပျို့အန်သံနဲ့အတူ တရစ်ရစ်ထလာသော ကျေးငှက်တို့၏ လှောင်ပြောင်သံအောက်တွင် သာဂိသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် ဆက်လက် လှဲလျောင်းခြင်းငှာ မတတ်သာတော့ပဲ ကားဂိတ်ဘက်သို့ ထွက်ခဲ့၏။

သူသည် မိဖြူက ထိုသို့ ပြုမူသည် ဆိုခြင်းကို လုံးဝ မယုံနိုင်ဖြစ်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့် ပဲခူး..ပဲခူး..ဟု အော်နေသော ဟိုင်းလပ်တစ်စီးပေါ်တက်ထိုင်လိုက်မိသည်။ ကားလေးသည် အမြန်ယဉ်ဖြစ်၍ အမောင်းမြန်သော်လည်း အထတော့နှေးရှာပေသည်။ တစ်ခါရပ်ပြီးလျှင် မြန်မြန်တော့ ပြန်မထွက်နိုင်ရှာပေ။ သို့ရာတွင် သာဂိက ဒေါမထပါ။ သူသည် အရာအားလုံးကို အဆုံးစွန်ထိ ရင်ဆိုင်ဖို့ ပြင်ဆင်ပြီးဖြစ်သည်။ 

သူ့နှလုံးသားသည် သူ၏ မိုက်မဲမူ ပြစ်ဒဏ်ကို ခံယူဖို့ အသင့်ရှိနေသည်။ အဆုံးစွန်ပြောရလျှင် မိဖြူသည် ထိုကိစ္စကြောင့် အပျိုစင် မဖြစ်တော့သည် ထားဦး..သူကြည်ဖြူနိုင်ပါသည်။ တစ်ကြိမ် တစ်ခါ မှားခြင်း အတွက်အပြစ်တင်ရန် သူ့တွင် စကားလုံးမရှိပါ။ သူ ကြောက်သည်မှာ တစ်ခုသာ ရှိသည်..မိဖြူက သူ့ကို စွန့်ပစ်လိုက်မှာ စိုးသည်။

သူ ကျင်လည်ခဲ့ဘူးသော နေရာဟောင်းလေးသို့ အရောက်တွင် သူကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည်။ ရန်ကုန်နေသည် မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းအောက်တွင်ပင် ရှိနေသေးသည်။ သို့ရာတွင် သူလာတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း ရောင်ခြည်လှိုင်းလေးများ လွှတ်၍ အသံပေးနေသည်။ သာဂိ ကားဂိတ်ထဲတွင် ငုပ်တုပ်ထိုင်နေမိသည်။ 

မနီးမဝေးက ဈေးတန်းလေးသည် အလင်းဖျဖျအောက်တွင် ခပ်ဝပ်ဝပ်ကလေး ကွေးနေသည်။ ဟိုးသစ်ပင်အောက်က အကြော်တဲလေးသာ မီးခိုးတလူလူဖြင့် သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသည်။ မိဖြူသည်ရော..ဒီအချိန် ဘာလုပ်နေမည်နည်း..ငယ်ငယ်တုန်းကလို စကပ်လေးခြုံ၍ ကွေးနေမည်လား..

သာဂိသည် ရုတ်တရက် ရယ်ချင်သွားသည်။ တစ်ယောက်ထဲ တိုးတိုးလေး ရယ်မိသည်။ နောက် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် မိဖြူနဲ့ သူသည် နောက်ဆို သူစိမ်းတွေများ ဖြစ်တော့မှာလားဟု တွေးမိကာ ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်က အောင့်တက်လာသည်။

သာဂိ လက်ဝါးဖြင့် ဖိပြီး သက်သာလို သက်သာငြား ပွတ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် ဟိုး တိုက်တန်းဘက်ဆီက ကားမီးရောင်တန်း တစ်ခုဖျပ်ကနဲ ထိုးထွက်လာသည်။ထို့နောက်ချက်ချင်း ပြန်ပိတ်သွားသည်။ ကားသမားသည် ညဘက် မောင်းလာစဉ် မီးကြီးများကို ဖွင့်ထားခဲ့ပါလိမ့်မည်။ 

ခုမနက် ကားစက်နှိုးတော့ ညက မပိတ်ခဲ့သော မီးက လင်းလာ၍ ပိတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်မည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သာဂိ လှည့်ကြည့်မိသည်။ သူ နေခဲ့စဉ်တုန်းက ဤတိုက်တန်းတစ်ဝိုက်တွင် ကားစီးနိုင်သူ မရှိခဲ့ပါ။ ယခု မောင်းလာသူသည် ဘယ်သူများနည်း။ ခပ်ဝေးဝေးက လာနေသော ကားသည် တော်တော်ကောင်းသော ကားဖြစ်သည်။

သိန်းအေးပြောဖူးသည့် သိန်း ၅၀ ကျော်ပေးရသည် ဆိုသော ဆပ်ဖ်(SURF) အမျိုးအစားကားမြင့် တစ်စီးဖြစ်၍ သာဂိ ပိုအံ့သြသွားသည်။ (ထိုခေတ်ကားဈေး) မောင်းလာသူကို သာဂိ မသိ။ သာဂိ မမြင်ဖူးသော လူဖြစ်သည်။ မောင်းလာသူ၏ ဘေးတွင်ထိုင်နေသူကိုကား သာဂိသိသည်။ သာဂိ မြင်ဖူးသော လူဖြစ်သည့် မိဖြူဖြစ်သည်။ မိဖြူသည် ကားမောင်းသူဘက်လှည့်၍ စကားတွေပြောနေသည်။

သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်စဖွယ် လက်ကလေးတွေကို ရှုပ်ယှက်ခတ်နေအောင် လှုပ်ရှားရင်း စကားတွေ အမျှင်မပြတ်ပြောနေသည်။ ဟိုလူက ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း ကားကိုမောင်းနေသည်။ကားဂိတ် မှတ်တိုင်နား အရောက်တွင်မူ ကွေ့ဖို့ ဘေး ဘယ်ဘက်ကို အကြည့် ကားဂိတ်ထဲမှ သာဂိမျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆုံသည်။ ထိုလူ မျက်ခုံးနည်းနည်းတော့ တွန့်သွားသည်။

သို့သော် ဘာမှ မထူးဆန်းသလို မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီး ကားကို ထောက်ကြံ့ ဘက်သို့ မောင်းနှင် သွားတော့သည်။ သာဂိသည် ခဏချင်းအတွင်း အဝေးသို့ရောက်ရှိ ပျောက်ကွယ်သွားသော မမြင်ရတော့သည့် ကားနောက်ပိုင်းကို ငေးရင်း ရင်ဘတ်တွေ အောင့်လာပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတော့ လက်ဝါးနဲ့ ပွတ်လည်း သက်သာမလာတော့ချေ။ အထဲတွင် စို့နဲ့ တစ်ချက်ချင်း ရိုက်နေသကဲ့သို့ တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ ထိုး၍ အောင့်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ ရပ်တည်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာတော့ပေ။ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်၏ ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေခွေလေး လှဲချရင်း အနာသက်သာသလို နေကြည့်သည်။ ထိုစဉ် ဟင်းရွက်တောင်းကြီး ရွက်လာသော အဒေါ်ကြီးတစ်ဦးက 

“ ဟဲ့..ဟိုကောင်လေး..နေမကောင်းဘူးလား၊ သြော်..ဆရာမကြီး တူလေးပဲ..ဆေးခန်းသွားမလား၊ အန်တီ လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ” 

ဟုဆိုသည်။ သာဂိသည် ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း ရတယ်ဆိုသော သဘောဖြင့် လက်ဝါးလေး ကာပြသည်။ဈေးတန်းလေးတွင် ဈေးသည်တစ်ချို့ ဆိုင်ခင်းနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ရင်ဘတ်ကို ဖိရင်း ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပုဆိုးကို ခါးတောင်းကြိုက်၍ ဖိနပ်ကို ခါးကြားထိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကတ္တရာ လမ်းအတိုင်း မင်္ဂလာဒုံ ဘက်သို့ တစ်ဟုန်ထိုး ပြေးတော့သည်။ 

သာဂိ ၏ ခြေဖဝါးတို့သည် ကတ္တရာနဲ့ ထိဖန်များသော အခါ ပဲ့ရွဲ့၍ သွေးစို့လာကြသည်။ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လူတွေနဲ့ ကားစီးခရီးသည် အချို့က သာဂိကို အထူးဆန်းသဖွယ်ကြည့်သွားကြသည်။သူတို့သည် ပုဆိုးခါးတောင်းကြိုက်ကာ ခြေဗလာနဲ့ ပြေးနေသောလူကို မြင်ဖူးဟန်မတူချေ။

ထိုလူတွေကဲ့သို့ပင် မြင်ဖူးဟန်မရှိသော ခွေးတစ်အုပ်က သာဂိကို ဝိုင်းဟောင်ကြသည်။ တစ်ချို့ အတင့်ရဲသော ခွေးများက ဝင်ဆွဲမည့်ဟန်၊ ကိုက်မည့်ဟန် ပြုသည်။ သာဂိကတော့ အပြေးမရပ်၊ သူ့မျက်လုံးများသည် ခွေးကိုမမြင်ချေ။

အမှန်အတိုင်းဆိုလျှင် ကားလမ်းကို သော်မှ အမှတ်မဲ့စိတ်ဖြင့်မြင်နေပုံရပြီး သူ၏ အာရုံ အလုံးစုံသည် ကားပေါ်က မိဖြူ၏ လက်ကလေးများကြားတွင် ပါသွားပြီး ဖြစ်၏။ တုန့်ပြန်မူ မရှိသော သာဂိကို အကြောက်တရားမရှိသည့် ခွေးတစ်ကောင်က နောက်မှနေ၍ ခြေသလုံးကို ဝင်ဟပ်သည်။ သာဂိ တုံ့ကနဲဖြစ်ပြီး ယိုင်လဲသွားသည်။ ခွေးသည် သာဂိ ခြေသလုံးကို မိမိရရ ခဲရင်း ဆွဲခါနေသည်။

သာဂိ ထိုခွေး၏ ပါးစပ်ကို အထက်အောက် တစ်ဘက်စီ ကိုင်၍ ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ ခွေးကလည်း ရုန်းသည်။ သူ့ ခြေသည်း လက်သည်းများသည် သာဂိ ရင်ဘတ်နဲ့ ပေါင်တွေကို သွေးစီးကြောင်းရာ ထင်သွားစေသည်။

သာဂိ ခွေးနှုတ်သီးကို စုံကိုင်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် နောက်တစ်ကောင်က သာဂိ ခြေထောက်ကို ဝင် ဆွဲမည့် ဟန် ပြပြန်သည်။ သာဂိ ထိုခွေးဘက်သို့ လှည့်၍ လက်ထဲက မိထားသော ခွေးကို စုံကိုင် မြှောက်ကာ ကတ္တရာ နဲ့ ဖွတ်ချလိုက်သည်။ ခွေးထံက တစ်ဂိန်ဂိန် မြည်သံထွက်လာသည်။

ကျန်သောခွေးတွေ နောက်တွန့်သွားကြသည်။ သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်၍ ဖွတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ ခွေး သည် ဂိန် နဲ့ အိုင်ကို ပေါင်း အော်သည်။ကျန်ခွေးတွေ နောက်ဆုတ်သွားကြသည်။ ပြီးတော့ သာဂိကို ကြည့်၍ အူကြတော့သည်။ သာဂိ လက်ထဲက ခွေးကို လေပေါ် မြှောက်လိုက်သည်။

ခွေးသည် လေထဲတွင် အဆန့်သား ဝဲတက်သွားသည်။ ထို့နောက် ကားယားကြီး ပြန် အကျ သာဂိ ၏ အသားတွေ ပဲ့နေသော ဘယ်ခြေထောက် ခြေစောင်းက ခွေးရင်ဝကိုတည့် ထိသည်။ ခွေး မြေကြီးပေါ် ဖုန်းကနဲ နေအောင် လွင့်စင်ကျသွားသည်။ ထို့နောက် တစ်ဂိန်ဂိန်အော်ရင်း ဖင်သီကာ ပြေးတော့သည်။

သာဂိသည် လမ်း မလျှောက်နိုင်တော့ချေ။ ခွေးခဲသွားသော ဒဏ်ရာက အသားတွေပဲ့သွားကာ သွေးတွေ ထွက်နေသည်။ ထို့ပြင် ခြေဖဝါးတွေကလည်း ခုမှကျိန်းစပ်လာကာ အထိမခံနိုင် ဖြစ်လာသည်။သာဂိ ၏ ရင်ဘတ်ထဲက အနာသည် ထိုခဏတော့ ပျောက်နေချေသည်။ သာဂိသည် လာနေသော ဘတ်စ်ကားတစ်စီးကို တားကာ တက်လိုက်သွားသည်။ 

ဝါယာလက် အရောက်တွင် ကားပေါ်ကဆင်း၍ အဒေါ့်ဆီ စိတ်မပူဖို့ ဖုန်းဆက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာ့ အိမ်ဘက်သို့ ထော့နင်း ထော့နင်း ဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ သာဂိ ရွာပြန်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်မိ၍ ဆရာ့ကို နှုတ်ဆက် ကန်တော့ဖို့ ဖြစ်သည်။

ဆရာသည် သာဂိကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဆီးကြိုသည်။ ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ ပြောသည်။ သာဂိက လက်မခံ။ ကျောင်းဆိုသော အရာကို သူနည်းနည်းမှ စိတ်မဝင်စားတော့။ ရွာပြန်ပြီး လယ်လုပ်မယ်ချည်း ပြောနေသည်။ ဆရာသည် သာဂိကို စဉ်းစားပါဦးဟုဆိုကာ စဉ်းစားခိုင်းရင်း သူ့အိမ်မှာနေစေသည်။

နောက် မနက်ဖြန်ဆိုလျှင် သူ့ညီ လာမည်ဟု ပြောသည်။ သူရောက်လာလျှင် မင်းပျော်မှာပါဟုလည်း ဆိုသည်။ သာဂိသည် မိန်းမမရှိသော ဆရာ၏ မီးဖိုချောင်တွင် ဝင်ရောက်ချက်ပြုတ်ပေးရင်း အချိန်ဖြုန်းနေမိသည်။ခွေးခဲထားသော ဒဏ်ရာအတွက်လည်း ကာကွယ်ဆေးထိုးရသည်။ နည်းနည်းတော့ နာသည်။ သို့ရာတွင် ရင်ဘတ်ထဲကလောက်တော့ မဆိုးချေ။

နောက်တစ်နေ့တွင် ဆရာ့ညီ ကိုသန့်ဆိုသူ ရောက်လာသည်။ ထိုလူကြီးတွင် သဘောကောင်းပုံရသော မျက်နှာပေါက်နဲ့ ဆင်ကြည့်ကြည့်တတ်သော မျက်ဝန်းတစ်စုံရှိသည်။ သူသည် ဘယ်ကိစ္စမဆို စကားတစ်ခွန်းပြောဖို့အရေး မျက်ဝန်းကြုံ့ကာ စဉ်းစားပြီးမှ ပြောတတ်သည်။ စီးပွားရေးသမား ပီသစွာအကျိုး၊ အမြတ် တွက်သလား မဆိုနိုင်။ 

ရယ်စရာ မောစရာ ကိစ္စများမှ လွဲလျှင် သူ့အစ်ကို ဆရာ့ကိုတောင် ထိုသို့ ဆက်ဆံတတ်သည်။ သူ့ အပြောအရတော့ရင်ဝကို ထိုးမည့် ဓားကို ကာကွယ်ခြင်းဟု ဆိုသည်။

မည်သို့ပင်ဆိုစေ ကိုသန့်သည် သာဂိအတွက် ခင်ဖို့ကောင်းသောလူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ကိုသန့် က သာဂိအကြောင်းကြားပြီးသောအခါ ရွာပြန်မယ့် အစား သူနဲ့ အလုပ်လိုက်လုပ်မလား ဟုမေးသည်။ သာဂိက လိုက်မည်ဟု ဆိုသော အခါ ကိုသန့်က..

“ မင်း..ငါ နဲ့ ပေါင်းမယ် ဆိုရင် စကားကို အဲလို အလွယ်ပြောတဲ့ အကျင့်ဖျောက်ရမယ်။ ငါ ကဘာလုပ်သလဲ မင်းမမေးဘူး၊ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ရမှာလဲ မစုံစမ်းဘူး၊ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ ..ဒါတွေ မလာဘူး။ အဲလိုသာ လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ မင်းသာ မိန်းမ ဆိုရင် ဟိုအတန်းရောက်တယ်။ ယောက်ကျားဆိုတော့ ဂျေးထဲ ညောင်းဖို့ များတယ် သာဂိရေ ……. အရင်ဆုံး မင်းလုပ်ရမှာက စကားတစ်ခွန်းကြားရရင် စဉ်းစားဖို့နဲ့ စကားတစ်ခွန်းပြောခါနီး စဉ်းစားဖို့ပဲ”

သာဂိသည် ထိုလေ့ကျင့်ခန်းကို တော်တော်ကျင့်ယူရလေသည်။ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ လွှတ်ကနဲ ပြောချင်တိုင်း ပြောခဲ့သော သူသည် စဥ်းစားဖို့ကို မေ့မေ့နေတတ်သည်။ 

ခြေထောက်က ဒဏ်ရာ အနာဖေး တက်လုလုအချိန်တွင် သာဂိသည် ထိုလေ့ကျင့်ခန်းကို အောင်မြင်နိုင်ခဲ့သည်။ ကိုသန့်သည် သာဂိကို စော်ဘွားကြီးကုန်း အဝေးပြေးကားဂိတ်သို့ ခေါ်သွားသည်။ ထို့နောက် သံလွင် ဆိုသည့် ဘတ်စ်ကားငယ်လေးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရင်း …

“ ငါ ပေးတဲ့ လိပ်စာအတိုင်းသွား၊ ထွန်းနိုင်ဆိုတဲ့လူကို ငါ့စာပေးလိုက်၊ ငါ ပိုက်ဆံလွှဲပြီးမှ လိုက်လာခဲ့မယ်၊”

ဟု ဆိုကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။

သာဂိသည် သံလွင်ဆိုသည့် စာတမ်းပါ အင်မတန် စိတ်မြန်သော ကားဆရာ၏ မောင်းနှင်ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ ဟိုကြည့်၊ဒီကြည့်ဖြင့် လိုက်ပါသွားသည်။

လေးနာရီခန့် ဟိုငေး၊ ဒီငေး ငေးပြီးချိန်တွင် လှပစိမ်းပြာနေသည့် ဧရာဝတီသည် သာဂိ မျက်ဝန်းရှေ့တွင် ကနွဲ့ကလျလေးပေါ်လာလေသည်။ တိုးတက်ခြင်း၏ လက္ခဏာတစ်ရပ်အဖြစ် မြစ်ကူးတံတားကြီး တစ်စင်းကိုလည်း ကန့်လန့်ကြီး တွေ့ရသည်။ 

သာဂိ ဟိုငေး၊ဒီမော လုပ်နေစဉ် စပါယ်ယာလေး၏ လမ်းမတော်မှာဆင်းမယ့်လူတွေ ၊ဘူတာ မှာဆင်းမယ့်လူတွေ၊ ကျောက်ရုပ်ရောက်ပြီ..ဆင်းလို့ရပြီ ဆိုသော အသံကိုကြားရသည်။ သာဂိ လွယ်အိပ်ကလေးလွယ်၍ ဆင်းလိုက်သည်။

ကားပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်း တွေ့ရသည်မှာ ရှေ့ခြေတစ်ဘက်ကြွထားသော မြင်းပေါ်က ဗိုလ်ချူပ်အောင်ဆန်းဖြစ်သည်။ ကိုသန့်က မှာထားသည်။ လမ်းမတော်မှာဆင်း၊ ဆိုက်ကားငှားပြီးသွား ဟု။ တရုတ်ဆိုင်ကြီးများကြီးစိုးသော လမ်းမကြီးတစ်လျှောက် သာဂိ ငေးမောနေစဉ် ဆိုက်ကားဆရာက ရောက်ပြီဟုဆိုသည်။

ပွဲရုံလား၊ ဘာလား မပြောတတ်သည့် ကုန်လှောင်ရုံလိုလို ၊ဆိုင်ခန်းလိုလို တိုက်ခန်းတစ်ခုရှေ့တွင် စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်နဲ့လူတစ်ယောက် ရပ်နေသည်။ သာဂိ ထိုလူ့ထံ သွားပြီး ကျွန်တော် ကိုထွန်းနိုင်နဲ့ တွေ့ချင်လိုပါ ဟုဆိုတော့ ထိုလူက ဘာကိစ္စလဲ ဟုပြန်မေးသည်။

သာဂိက ကိုသန့်ပေးလိုက်သော စာလေး ထုတ်ပေးသောအခါ ထိုလူက ယူဖတ်၏။ ထွန်းနိုင်ဆိုသောလူသည် ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်နဲ့ ဝသလိုရှိသည်။ သို့ရာတွင် ဗိုက်မရွှဲချေ။ လည်ပင်းတွင် စက်ဘီးချိန်းကြိုးလောက်ရှိသော ရွှေဆွဲကြိုးကြီးကို ဆွဲထားသည်။

စာကိုဖတ်နေသော သူ့မျက်နှာသည် ခပ်တည်တည်၊ ခပ်တင်းတင်းရှိသည်။ သဘောကောင်းပုံ မရချေ။ သာဂိက ထွန်းနိုင်ကို ကြည့်ရင်း ထွန်းနိုင်နောက်က မြင်ကွင်းကို စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ထွန်းနိုင်၏ ပွဲရုံဘေးတွင် အမျိုးသမီး သီးသန့်ဟု ရေးထားသော အလှပြင်ဆိုင် ရှိနေလေသည်။

ထိုဆိုင်ရှေ့တွင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်သည် ဒါန်းစီးရင်း စာအုပ်တစ်အုပ် ဖတ်နေသည်။ ထိုကောင်မလေးသည် ဖိုဘီကိတ်နဲ့ ဆင်သလိုလို ရှိသည်။ သူမလေးသည် နေကြာစေ့ကိုက်ရင်း မော့အကြည့် သူ့ကိုငေးနေသော သာဂိမျက်ဝန်းကို တွေ့သောအခါ နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြီး မျက်နှာလေးကို စာအုပ်နဲ့ ကွယ်လိုက်သည်။ သာဂိ ရင်ခုန်လာသည်။

သူသည် သူ့နှလုံးသားကို သေသွားပြီဟု ထင်တာ မှားပြီဖြစ်ကြောင်း ခုမှသိသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးသည် အနှစ် မရှိသော ပင်ပေါင်ဘောလုံးကဲ့သို့ အခွံကြီးသာ ဖြစ်သည်ဟုထင်တာ လွဲပြန်ပြီဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ကိုထွန်းနိုင်၏ ပွဲရုံမျက်နှာကျက်ပေါ်တွင် နေရာရသည်။ မျက်နှာကျက်ဟုဆိုသော်လည်း ကိုထွန်းနိုင်သည် အတော်လေးတော့ ပြင်ဆင်ထားသည်။

ထိုအပေါ်တွင် ရေခဲသေတ္တာ၊ အပေါ်စက်၊အောက်စက်၊ ပန်ကာ၊ ကက်စက် စသည့် လူသုံးကုန် ဇိမ်ခံပစ္စည်းများ အဆင်သင့်ရှိနေသည်။ ထိုနေ့ညက သာဂိသည် နေရာစိမ်းကို ရင်ခုန်ရင်း ညနေက မျက်နှာနုနုလေးကို တစ်ချက် တစ်ချက် မြင်ယောင်နေမိသည်။

နောက်တစ်နေ့မှ စ၍ သာဂိသည် ဆိုင်ကယ်စီးသင်ရသည်။ ဆိုင်ကယ်လေးသည် တရုတ်ဆိုင်ကယ် လော်ဂျား 110 အမျိုးအစားဖြစ်ပြီး သာဂိနဲ့ ခဏချင်းပင် ရင်းနှီးသွားခဲ့သည်။ 

သာဂိသည် အလုပ်လုပ်ဖို့ လာခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ဆိုင်ကယ်ချည်း စီးနေရသည်။ သူမြို့ထဲ လမ်းများပေါ်တွင်သာမက မင်းကြီးတောင်လမ်း၊ တစ်ဘက်ကမ်း ပန်းတောင်းဘက်ရှိ လမ်းများ ကိုပါ အစီးကျင့်ရသည်။ နောက်ဆုံး ခေါက်ကဆိုလျှင် ပေါင်းတလည်၊ ပေါက်ခေါင်းမှ တဆင့် ပဲခူးရိုးမလမ်းတွေပေါ်အထိ တက်စီးခဲ့ရသည်။

နောက် မကြာခင်တင် သာဂိသည် ပုသိမ်၊ မုံရွာ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် စတင် အလုပ်လုပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ပုသိမ်ဘက်က အော်ဒါမှာလာသော ဆိုင်ကယ်များကို ကိုထွန်းနိုင်က ဖုန်းလက်ခံပြီးသည့်နောက် အင်ချပ်တစ်ဦးပါသည့် အဖွဲ့ဖြင့် ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီ ရိုက်ပေးရခြင်းဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ပြည်မှ ပုသိမ်ထိ ဆိုင်ကယ်စီးပေးခ ငါးထောင်ရသည်။ ပြည်မှ ဆိုင်ကယ်စီးသွားလျှင် လူညီမူပေါ်မူတည်၍ အချိန် နာရီ ခြောက်နာရီမှ ရှစ်နာရီ အတွင်း ပုသိမ်သို့ ရောက်သည်။ ပုသိမ်သို့ရောက်လျှင် လက်ခံမည့်သူက အထိခိုက်အနာအဆာ စစ်ဆေး၍ ကျေနပ်ပြီ ဆိုသည်နဲ့ ဘတ်စ်ကားစီးပြီး ပြန်လာကြသည်။ သာဂိတို့က ကားပေါ်တွင် အိပ်ပြီး လိုက်ကြသည်။ 

ပြည်ရောက်လို့ ကိုထွန်းနိုင်ရှေ့ရောက်လျှင် ပုသိမ်က လက်ခံသူ၏ အထိခိုက် အပွန်းပဲ့ သတင်းစကားများ မရှိပါက စရိတ်ငြိမ်း ငါးထောင်ခိုင်ပြီး ဖြစ်လေသည်။ ရံဖန်ရံခါ လမ်းတွင် ဘီယာ အသောက်လွန်ပြီး ဆိုင်ကယ် လဲ၍ ပွန်းရာ ခြစ်ရာ ထင်လာလျှင်မူ အထိခိုက်ပေါ်မူတည်ပြီး တစ်ထောင်မျိုး နှစ်ထောင်မျိုး အလျှော့ခံကြရသည်။

မည်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ သာဂိသည် ပိုက်ဆံရှာတတ်ပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုသန့်လည်း ရံဖန်ရံခါ ရောက်လာတတ်သည်။ ကိုသန့်က ဆိုင်ကယ် လုပ်ငန်းတွင် ရှယ်ယာသာဝင်ပြီး ကိုယ်တိုင်မပါချေ။ ကိုယ်တိုင်လုပ်သူက ကိုထွန်းနိုင်ဖြစ်သည်။

ကိုသန့်က ဇီးစေ့ကောက်ခြင်း၊ ဘုမ္မာရာဇာ ကောက်ခြင်းနဲ့ ပို့ခြင်းကို အဓိက ထားသည်။ ရံဖန်ရံခါ သူ့ထံတွင် လိပ်နဲ့ သင်းခွေချပ်တွေပါ တွေ့ရတတ်သည်။ သာဂိသည် ကိုသန့်လူ ဖြစ်သော်လည်း ကိုသန့်လုပ်ငန်းကို စိတ်မဝင်စားချေ။ သူသည် လမ်းပေါ်က ဆိုင်ကယ် အလုပ်ကိုသာ အာရုံလာနေသည်။ 

ယခုဆိုလျှင် သာဂိ၏ ခေါက်ရေသည် ဆယ်ကြောင်းကျော်မှာ ရှိပြီးဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သာဂိ ပိုက်ဆံမစုနိုင်။ သားမယား မရှိပါပဲ ကုန်စရာ ရှိနေသည်မှာ နွေးနွေးတို့ ညီအမကြောင့်က တစ်ကြောင်း၊ သာဂိ၏ အင်ချပ် ကိုနိုင်းနိုင်း ကြောင့် လည်းကောင်း ဖြစ်ရပါသည်။

နွေးနွေးဆိုသော ကောင်မလေးသည် သာဂိ နေထိုင်ရာ ကိုထွန်းနိုင်ပွဲရုံဘေးတွင် ဖွင့်ထားသည့် အမျိုးသမီး အလှပြင်ဆိုင်မှ ဖြစ်သည်။ သူမလေးသည် ပြည်ကောလိပ်တွင် အဝေးသင်တက်ရင်း အစ်မဝမ်းကွဲဖြစ်သူ၏ အလှပြင်ဆိုင်တွင် နေထိုင်သူဖြစ်သည်။ 

ကိုထွန်းနိုင်တို့နဲ့လည်း ရပ်ဆွေရပ်မျိုး ဖြစ်သည်။ သူမ၏ အစ်မဝမ်းကွဲ ပြည့်ပြည့်သည်လည်း သူမနဲ့ အစ်မရင်းတော်သည် ထင်ရလောက်အောင်ရုပ်ဆင်သူဖြစ်သည်။ သာဂိအပေါ်တွင်လည်း ခင်မင်စွာ ဆက်ဆံတတ်သည်။ သာဂိ တတိယနှစ်နဲ့ ကျောင်းထွက်လာသည်ကို သိသောအခါက သူမသည် သာဂိ အတွက် ကျောင်းစရိတ်ခံပေးမည်။ 

ကျောင်းဆက်တက်ပါ ဟုဆိုခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် (ထိုစဉ်က) ပြည်ကောလိပ်မှာ သာဂိတက်ခဲ့သော စိတ်ပညာ မေဂျာ မရှိသေးချေ။ အမှန်တော့ သာဂိကလည်း ကျောင်းဆက်တက် ချင်တော့သည် မဟုတ်။ သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်ပြည့် ကျေနပ်စေရန် စိတ်ပါသည့် မေဂျာ မရှိ၍ ဆိုကာ အကြောင်းပြခဲ့ရသည်။

သာဂိ၏ အားလပ်ချိန်များသည် ထိုဆိုင်လေးအတွက်သာ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး နှစ်ဦးတည်းရှိသောဆိုင်လေးသည် သိပ်တော့ နာမည်ကျော်လှသည်တော့မဟုတ်ချေ။ 

သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်ပြည့်၏ စေတနာပါသော ဝန်ဆောင်မူများက လာရောက်သူများကို နောက်တစ်ခါ လာဖို့ ဆွဲဆောင်နိုင်လေသည်။ ထို့ပြင် အခြားဆိုင်တော်တော်များများကဲ့သို့ ယောက်ကျားလေး အဝင်အထွက် ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် မရှိသည်ကလည်း သူတို့ ဆိုင်လေး၏ နာမည်ဂုဏ်သတင်း တစ်ခုဖြစ်သည်။

ယခုတစ်လော ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် ဝင်ထွက်နေသူမှာ သွေးမတော် သားမစပ်သည့် သာဂိသာ ဖြစ်သည်။ ကိုနိုင်းနိုင်းကတော့ သူ့ကို ဘာကြောင့် နိုင်းနိုင်းဟုခေါ်မှန်း သာဂိလုံးဝမစဉ်းစားတတ်ချေ။ ဘယ်နေရာကနေ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် မျက်နှာ၊ဟန်ပန်၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် စကားပြောပုံ ရုပ်ရှင် မင်းသား နိုင်းနိုင်းနဲ့ တစ်နေမျှ မတူချေ။

သို့ရာတွင် ကိုနိုင်းနိုင်းမှာ ထာဝစဉ်ရွှန်းစို တောက်စားနေကာ ရီဝေဝေဖြစ်နေသော အရည်လဲ့နေသည့် မျက်ဝန်း တစ်စုံရှိသည်။ စတွေ့ခါစကဆိုလျှင် သူ့ကို ဖီးလ်သမားကြီးဟု သာဂိထင်ခဲ့သည်။ မဟုတ်ချေ။ အမှန်ကမူ သူသည် သူကြိုက်သည့် နိုင်းတီးနိုင်း ဝီစကီအား အမြဲ လစ်မစ်ဖြည့်နေ၍ အမြဲကောင်းနေသော လူကောင်းကြီးသာ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိတို့ ကယ်ရီရိုက်စ လမ်းကြောင်း မကျွှမ်းသေးခင် ကိုနိုင်းနိုင်းက သင်ပြပေးခဲ့ရသည်။ လမ်းကြောင်း ကျွှမ်းသည့် နေရာတွင်တော့ ကိုနိုင်းနိုင်းက ဆရာ တစ်ဆူဖြစ်သည်။ သူ့တွင် ဆရာ ခေါ်ထိုက်သော နောက်တစ်ချက်လည်း ရှိသေးသည်။ သူသည် ခရီးသည်ရှာရာတွင်လည်း ကျွမ်းကျင်လှသူ ဖြစ်သည်။

ကိုထွန်းနိုင်၏ ကိုသန့်လူကွ .. ကြည့်ရှုသင်ပေးလိုက်ကွာ ဆိုသော စကားအောက်တွင် ကိုနိုင်းနိုင်းသည် သာဂိအပေါ် အနည်းငယ်တော့ အရေးထားပါသည်။ တစ်နေ့ ဥသျှစ်ပင်စားသောက်ဆိုင်မှ အထွက် ကိုနိုင်းနိုင်းက လူတစ်ယောက် လမ်းကြုံတင်ခေါ်သွားပါ ဆိုကာ သူ့ဆိုင်ကယ်ပေါ် တစ်ယောက်တင်ပေးသည်။

ကြည်တော်ထိဆိုတော့ သိပ်လည်းမဝေး လမ်းကလည်း ကောင်းသည့်ပြင် လူပုံကြည့်ရတာလည်း ပျော့နွဲ့နွဲ့ဆိုတော့ အန္တရာယ်ပြုနိုင်မည် မဟုတ်ဟု ယူဆကာ လက်ခံလိုက်သည်။ 

ဒါက ကိုနိုင်းနိုင်း၏ ဖန်တီးပေးချက်ဖြစ်သည်။ တစ်ချို့ ဘတ်စ်ကားစောင့်ရန် စိတ်မရှည်ကြသော ခရီးသည်များနဲ့ အလျင်လိုသော ခရီးသည်များကို လမ်းကြုံတင်ခြင်းအားဖြင့် မြိုးမြိုးမျက်မျက်လေး ရတတ်သည်။ အင်္ဂပူထိလောက်ဆိုလျှင် ငါးထောင်ခန့် ရတတ်သည်။ 

ယခု ကြည်တော် ဆိုတော့ ထောင့်ငါးရာ၊ နှစ်ထောင်တော့ အေးဆေး၊ ဘီယာဖိုးအတွက် သာဂိ ပူစရာမရှိပြီ။ သို့ရာတွင် ဒီလို တင်ခေါ်ရတာ အန္တရာယ်တော့များသည်။ တစ်လောက သာဂိတို့လို ကယ်ရီတစ်ယောက် ဤကဲ့သို့ ခရီးသည် တင်လာရာ လူပြတ်သောနေရာ အရောက် နောက်ကနေ ဓားနဲ့ထောက်ပြီး ဆိုင်ကယ်လုသွား၍ ဆိုင်ကယ် ဖိုးလျော်လိုက်ရဖူးသည်။

ယခု လူကိုကြည့်ရတာတော့ လူဆိုး၊လူမိုက် လူကြမ်းပုံ မဟုတ်ချေ။ သို့ရာတွင် သာဂိ သတိတော့ ထားရသည်။ လွယ်နေကျ လွယ်အိပ်ကို ခပ်တိုတိုတင်းတင်းလွယ်လိုက်ပြီး စတား စကူ ဒရိုင်ဘာ(ဝက်အူလှည့်) တစ်ချောင်းကို အပြင်အိပ်ဘက်တွင် ဇစ်ဟ၍ ထည့်ထားလိုက်သည်။

ငါးစာ၏ နောက်တွင် ငါးမျှားချိပ် ရှိ၊ မရှိ ကိုယ်က မြင်ရသည် မဟုတ်ချေ။ သို့ရာတွင် သာဂိ အထင်လွဲချေပြီ။ သာဂိ၏ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ထိုလူသည် သာဂိကို လိုသည်ထက် တိုးဖက်ထားသည် ထင်မိသည်။ သူ့လက်တွေက သာဂိခါးကို ဖက်ရမည့်အစား ပေါင်ပေါ်ရောက်နေသည်။ သာဂိနည်းနည်းတော့ အနေရခက်သည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှတော့မပြောမိချေ။ တစ်ချို့က ကြောက်တတ်သည်။ 

သာဂိတို့က စီးနေကျဖြစ်၍ ကီလို ၈၀၊ ၁၀၀ ခန့်ကို ဘယ်လိုမျှ မနေသော်လည်း မစီးဘူးသူ အဖို့တော့ လေတိုးဒဏ်ကြောင့် လည်းကောင်း၊ ကြောက်စိတ်ကြောင့် လည်းကောင်း မျက်ရည်တွေကျကာ အတင်းဖက်ထားတတ်သည်ကို သာဂိ ကြုံခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။

သို့ရာတွင် ဒီလူကြောက်ပုံက နည်းနည်းတော့ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်ဟု ထင်မိသည်။ ထိုလူ၏ လက်တွေသည် သာဂိ ဝတ်ထားသော ဂျင်းဘောင်းဘီပေါ်တွင် တစ်ရွရွ လှုပ်နေသည်။ နောက် ဂွဆုံ အရင်းသို့ ရောက်လာသည်။ သာဂိ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွား၍ ဆိုင်ကယ်တောင် ယိုင်သွားသည်။ ထိုလူ ရယ်လိုက်သလား.. သာဂိ သိပ်တော့ မသဲကွဲချေ။ 

သဲကွဲသည်က အောက်ကကောင် ထောင်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ ဆိုင်ကယ် ဆက်စီး၍ မရတော့ လမ်းဘေး ထိုးဆင်းလိုက်ပြီး ရပ်လိုက်သည်။ နောက်က လူက မဆင်း၊ သာဂိ ၏ ဂွကြားက ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဖြဲရင်း လက်ထိုးနှိုက်နေသည်။

သာဂိ မရတော့။ စိတ်က အရမ်းပါလာပြီ ဖြစ်သည်။ မတ်တပ်ရပ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုလူက သာဂိကို မလှမ်း မကမ်းက ခြုံပုတ်ထဲ ဆွဲခေါ်သွား၏။ သာဂိ ဆိုင်ကယ် သော့ကို ကမန်းကတမ်း ခတ်လိုက်ရရင်း ပါသွားသည်။ ခြုံအကွယ်ရောက်တော့ ထိုလူသည် သာဂိ၏ ဘောင်းဘီကို အောက်လျှောချလိုက်သည်။ 

ပြီးတော့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လက်ချောင်းတွေနဲ့ အမြှောင်းလိုက် ပွတ်ဆွဲရင်း သူ့ခေါင်းကြီးက ပေါင်ကြားအောက် ဝင်ကာ ဂွေးဥတွေကို ခပ်ဖွဖွသွားနဲ့ ခြစ်လိုက် လျှာနဲ့ထိုးလိုက် နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်လိုက် လုပ်နေသည်။ သာဂိ တစ်ကိုယ်လုံး ကျင်တက်သွားသည်။ ဂွေးဥကြီးတွေ အထဲကို ကြုံ့ ဝင်ကာဗိုက်ထဲ ပြန်ဝင်တော့မည်တောင် ထင်ရအောင် အောင့်တက်လာသည်။ 

လိင်တံထိပ်ဖျားသည် သွေးတို့စုစည်းလာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မတတ် တင်းလာသည်။ သာဂိ သည် ဒါမျိုး တစ်ခါမျှ မကြုံဖူးသေး။ ဒိလူ့ကို ရွှံသလိုလို ရှိနေပေမယ့် စိတ်ကလည်း ထန်နေချေပြီ။

နောက်တော့ သာဂိသည် အတွင်းခံကို ဆွဲလှန်ကာ ဒစ် ကို ဆွဲထုတ်၍ ထိုလူ့ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုလူသည် ကျွှမ်းကျင်စွာဖြင့် သာဂိ၏ လိင်တံထိပ်ဖျားကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ 

သာဂိ ကျင့်နေကျ ဆီစွပ်လေ့ကျင့်ခန်းပင် မကယ်နိုင်။ ထိုလူ၏ လျှာနဲ့ အာခံတွင်းသည် ပရက်ရှာကောင်းလှသော စုပ်ခွက်ကြီးကဲ့သို့ သာဂိ၏ ဒစ်ခေါင်းတစ်ခုလုံးအား ငုံ၍ စုပ်ယူလိုက်သည် ဆိုလျှင်ပဲ သာဂိ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖျင်းကနဲ ပန်းထွက်သွားတော့သည်။ 

ထိုလူသည် သာဂိ၏ လရေတွေကို မြိုချရင်း လျှာက ထိပ်ဖျားကို လာလာထိုးနေရာ သာဂိမှာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ ထိုလူ့ ခေါင်းကိုသာ စွတ်ကိုင်ထားရတော့သည်။

ထိုလူသည် သာဂိ အရေထွက်နေချိန်သာ ခဏစောင့်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်လုပ်၍ စုပ်ပြန်သည်။ သူ့ လျှာနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေသည် သာဂိ၏ လိင်တံကို လုံးဝ အလွတ်မပေးချေ။ တော်နေကြာ စုပ်ပေးပြီးသော အခါ ထိုလူသည် တစ်ဘက်လှည့် ဖင်ကုန်း၍ သာဂိလိင်တံကို သူ့ထဲ ဆွဲထည့်မည် ပြုသည်။

ဒါတော့ သာဂိ စိတ်မပါချေ. ငြင်းဆန်ရင်း ခေါင်းခါတော့ ထိုလူက တစ်ခါ ပြန်ထိုင်ကာ စုပ်ပြန်သည်။ ထိုနေ့က ထိုလူသည် သာဂိကို သုံးချီခန့် ဆက်တိုက် ပြီးအောင် စုပ်ရ၍ လရေတွေ သောက်သွားလေသည်။

သာဂိ ထိုနေ့က ဖီးတွေတက်ပြီး အရသာကောင်းသည့်ပြင် ငွေနှစ်ထောင်ကျော်လည်း ရခဲ့သည်။ ဆိုးတော့ မဆိုးဟု တွေးမိသော်လည်း ဆိုးသည့်ကိစ္စက နောက် ငါးရက်ခန့် အကြာတွင် ဖြစ်လာသည်။ 

သာဂိ လိင်တံထဲမှ ပြည်လို ဖြူဝါဝါ အရည်များ ထွက်လာခြင်းပင်။ သာဂိ အနည်းငယ် လန့် မိသော်လည်းနာခြင်း၊ ကျင်ခြင်း မရှိ၍ ဘယ်သူ့မှ မပြော ဘာမှ မလုပ်ပဲ နေမိရာ နောက်သုံးရက်ခန့် အကြာတွင် သာဂိ ဆီးသွားရမှာပင် ကြောက်နေမိအောင် တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ နာနေတော့သည်။ လိင်တံထဲမှ ထွက်နေသော ပြည်စတွေမှာလည်း တစိမ့်စိမ့်နဲ့ မတိတ်တော့ချေ။

သာဂိ လန့်နေမိသည်။ လူကလည်း နေလို့ထိုင်လို့ မကောင်းချေ။ ကိုယ်တွေ ပူလာသည်။ မောသည်။ လိင်တံကို အထိမခံနိုင်။ နာနေသည်။ ပုဆိုးနဲ့ ထိတာတောင် နာသည်။ဆီးသွားလျှင် ပိုဆိုးသည်။ ဆီး တစ်စက် ထွက်ဖို့ မျက်ရည်ကျမတတ် ညှစ်ရသည်။ ဆီးဆိုသည်မှာ မသွားပဲ နေလို့ ရသော အရာ မဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဆီးသွားတိုင်း သာဂိ ဒုက္ခနျင့် လှလှတွေ့ရင်း ထိုင်သာ ငိုနေချင်မိတော့သည်။ 

သို့ရာတွင် ကံကောင်းသည် ဆိုရမည်။ သာဂိကို အကဲခတ်မိသော ကိုနိုင်းနိုင်းက မင်း ..ထိသွားပြီမလား ၊ မင်းတို့က ရှောင်မှ မရှောင်တာ၊ ကျိုးမှာပေါ့..ဘာညာနဲ့ နည်းနည်းပါးပါး ဆူပူပြီး ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးသွားဝယ်ပေး၏ ပြန်လာတော့ ရဖာဒင်း နှစ်လုံးနဲ့ အန်ပယ်နယ်စီလင် လေးလုံးပါလာသည်။ ပြီးတော့ အဲဒီဆေးတွေကို နှစ်ခါခွဲသောက်၊ ပျောက်ဟုဆိုကာ သာဂိကို ပေး၏။ ဆိုးတော့ မဆိုး သူ့ဆေးသောက်ပြီး သာဂိ အနာပျောက်သွားသည်။သာဂိသည် ခုမှ လန်းဆန်းစွာ ဝမ်းသာ နေမိသည်။

သို့ရာတွင် ဟားပိစ် နတ်ဆိုးသည် ခဏပုန်းနေတာသာ ဖြစ်ပြီး သာဂိကိုယ်တွင်းကို ထိုးနှက်ရန် အလစ်ချောင်းနေတာ ဖြစ်ကြောင်း သာဂိ မရိပ်မိခဲ့ချေ။

သာဂိ သည် ထိုအရာမျိုးကို ကြောက်သွားမိသည်။ ကိုနိုင်းနိုင်းက ပြောသည်။ မပျောက်လျှင် ဖြတ်ပစ်ရမည် ဆိုသည်။ သူတစ်ကယ်ပြောတာလား နောက်ပြောတာလား၊ ခြောက်ပြောတာလား သာဂိမသိ။ 

မသိလဲ နောက်ထပ်တော့ မစမ်းဝံ့။ သူပြောတာ မှန်နေက ဖြတ်ရမည်ဆိုလျှင်.. သာဂိ အသဲတွေ ယားသွားသည်။ ရုပ်မြင်သံကြားက လာနေသော ကုန်းကုန်းးတွေကို မြင်ယောင်သည်။ ဈေးထဲ အလှပြင်ဆိုင်က အလှဖန်တီးရှင်များကို မြင်ယောင်သည်။ သာဂိ ဒီတစ်ချီတော့ မှတ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုနေ့မှ စ၍ သာဂိသည် “အဖော်” ဆောင်သည်။

ကယ်ရီ မရှိသည့်နေ့များဆိုလျှင် သာဂိသည် နွေးနွေး၏ ဒရိုင်ဘာဖြစ်သည်။ အစ်မပြည့်၏ အိမ်ဖော်ဖြစ်သည်။ ထိုအတွက် လခ့ တစ်ပြားမှ မရသည့်ပြင် သာဂိသည် ကိုယ့်အိပ်ထဲက ဝယ်ထားသော ဓာတ်ဆီဖြင့် သွားလိုသမျှ လိုက်ပို့ခဲ့သည်ချည်း၊ ခိုင်းသမျှ သွားဝယ်ပေးသည် ချည်းဖြစ်သည်။

သို့ရာတွင် သာဂိ ပျော်သည်။ နွေးနွေး၏ ဂျစ်ကန်ကန် အကြည့်လေးအောက်တွင် လည်းကောင်း၊ အစ်မပြည့်၏ ကြင်နာသော အပြုံးအောက်တွင် လည်းကောင်းသာဂိသည် ပျော်ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ကို နိုင်းနိုင်းကတောင် မေးဖူး၏။ မင်းက ညီမ လား.. အစ်မ လား ..ဟူ၍.. သာဂိလည်း မဖြေတတ်။သူ ဘယ်သူ့ကို ချစ်နေမှန်းလဲ မသိချေ။ ဦးကြီးညို စကားအရ ဆိုလျှင်တော့ နှစ်ယောက်လုံးကို ကြိုက်သည် ဟု ဖြေရပေမည်။ မှန်သည်။ 

သာဂိ နှစ်ယောက်လုံးကို ကြိုက်သည်။ တစ်ယောက် ကို ပြောလိုက်လို့ ကျန်တစ်ယောက်နဲ့ စိမ်းသွားမည်ကို စိုးသည်။ မပြောပြန်လျှင်လည်း အရင်တစ်ခါလို သူများနောက် ပါမှာ ကြောက်သည်။ ပြောရအောင်ကလည်း သူတို့က ရိုးရိုးသားသား ခင်နေတာဆိုလျှင် အားနာစရာ ဖြစ်မည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် တွေဝေနေမိပြန်သည်။

တစ်နေ့…ထိုနေ့က မီးပျက်သည်။ အဲ..မဟုတ်။ မလာသေးတာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိ ပျင်းပျင်းနဲ့ မျက်နှာကျက် ပြူတင်းပေါက်လေးမှ အပြင်ကို ငေးနေမိသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လကလဲ သာနေသည်။ 

သာဂိသည် သာချင်တိုင်းသာနေသော ဖိုးရွှေလကို ငေးရင်း မိဖြူကို ဖျပ်ကနဲ သတိရမိပြန်သည်။ မိဖြူ ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို သတိရမိသည်နဲ့ သူ့ရင်သည် ခုချိန်ထိ လှိုက်ကနဲ ခုန်ချင်တုန်း ရှိသည်။  သို့ရာတွင် သိန်း ၅၀ ကျော်တန် ကားကြီးပေါ်က မိဖြူကို မြင်ယောင်မိသော အခါတွင်မူ သူ့ ရင်ဘတ်က အောင့်လာပြန်သည်။

ထိုဝေဒနာကို သက်သာလို သက်သာငြား ရေခဲသေတ္တာထဲက ကိုထွန်းနိုင်၏ ဘီယာဗူးတွေ ယူပြီး ဖောက်သောက်ပစ်လိုက်သည်။ ဝေဒနာသည် လျှော့မသွားသည့်ပြင် မီးလောင်ရာ လေပင့်သကဲ့သို့ ရှိသည်။

သာဂိ ဘာလုပ်ရမည် မသိတော့။ ထို့ကြောင့် ဘီယာ နောက်တစ်ဗူး ထပ်ဖောက်စဉ် ဟိုဘက် တိုက်ခန်းဘက်က ..ဝူး..ဝူး ..ဝါး..ဝါး..အော်သံကြားရသည်။ 

သာဂိ ခဏသေချာအောင် နားစွင့်နေပြီးနောက်… အစ်မပြည့်..နွေးနွေး..ဘာဖြစ်တာလဲ…ဟုလှမ်းအော်မေးလိုက်သည်။ နွေးနွေး၏ အသံ ချက်ချင်းထွက်လာသည်။

“ ကိုသာဂိ.. လာပါဦး.. အမြန်လာပါ.. “

အဲဒီ အသံနဲ့ အတူ အစ်မပြည့်၏ 

“ မောင်သာဂိရေ.. လာပါဦးကွယ်… ” 

ဆိုသော အသံတုန်တုန်လေးကိုလည်း ကြားရသည်။ သာဂိ ရုတ်တရက် စိုးရိမ်သွားသည်။ ဘာဖြစ်သနည်း။ မှောင်မှောင် မဲမဲ နဲ့ လူ ကပ်သလား..ထင်ကာ နံရံတွင် ထောင်ထားသောလှံတံကို ကိုင်၍ ပြေးသွားမိသည်။

တံခါးပေါက်သို့ ရောက်သော်လည်း ညီအစ်မ နှစ်ယောက်လုံးက တံခါး ဖွင့်မပေးသေးချေ။ ထို့ကြောင့် သာဂိ က တံခါးကို ထုရင်း

“ နွေးနွေး.. အစ်မပြည့်… ကျွန်တော် သာဂိပါ..” 

ဆိုတော့.. အပေါ် မျက်နှာကျက် အခန်းက ပြူတင်းပေါက်လေး ပွင့်လာပြီး နွေးနွေး မျက်နှာလေး ပေါ်လာကာ ….

“ ကိုသာဂိ.. ရော့.. သော့.. ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖွင့် ဝင်လိုက်နော်.. အပေါက်ဝမှာလေ.. တောက်တဲ့ကြီး.. အကြီးကြီးပဲ… အဲဒါ နွေးနွေးတို့ ကြောက်လို့ ဖယ်ပေးပါနော် … ”

ဟုဆိုသည်။

ထိုအခါမှ သာဂိလည်း ကိုယ့်လက်ထဲက လှံကြီး ဘယ်နေရာထားရမှန်း မသိဖြစ်ကာ ပြုံးစိစိဖြစ်ရပြန်သည်။ ကြာကြာပြုံးနေလို့တော့ မရချေ။ အထဲက အစ်မပြည့်၏..မောင်သာဂိ ဆိုသည့် အသံတုန်တုန်လေးက သူ့ကို ခေါ်နေပြန်၍ သော့ဖွင့်ပြီး အထဲ ဝင်လိုက်ရသည်။

မှန်သည်။သူတို့ ကြောက်မည်ဆိုလျှင်လည်း ကြောက်စရာ၊ တောက်တဲ့က တော်တော်ကြီးသည့် အကောင် ဖြစ်သည်။ သာဂိ လက်နဲ့ မှန်းကြည့်တာတောင်တစ်ထွာခွဲခန့် ရှိသည့် ကောင်ကြီးဖြစ်သည်။ 

အစ်မပြည့်သည် အုန်းတံမြက်စည်း တစ်ချောင်းကို ကိုင်ရင်း တောက်တဲ့နဲ့ ပေ နှစ်ဆယ်လောက် အကွာမှာ သတ္တိပြနေသည်။ 

သူက အစ်မကြီးမို့ ဦးဆောင်ပြရသည် ထင်သည်။ မဟာသတ္တိရှင် နွေးနွေးကတော့ တောက်တဲ့ ရှိသည့် အလှပြင်ခန်းထဲတောင် မနေ။ အပေါ် မျက်နှာကျက်ပေါ် တက်သော လှေကားပေါ်တွင် ဓာတ်မီးကိုင်ရင်း အသင့်အနေအထားနဲ့ ရှိနေသည်။

သာဂိ ရင်ခုန်သွားမိသည်။ တောက်တဲ့ကြောင့် မဟုတ်။ အစ်မပြည့်သည် ညအိပ်ခါနီးမို့ထင်သည်။ စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်လေးကို ဘောင်းဘီရှည်ခပ်ပွပွနဲ့ တွဲဝတ်ထားသည်။

သူမ၏ ဖြူဝင်းသော လက်မောင်းသားလေးများသည် ဖယောင်းတိုင် မီးအောက်တွင် ဝင်းဝင်းဝါ လျက်ရှိသည်။ စွပ်ကျယ်က ဖုံးမပေးနိုင်သော အသားစိုင်မှန်သမျှတို့သည် လည်း အလားတူ ရွှေရောင်ထလျက် ရှိကြကုန်၏။

ကြောက်စိတ်ကြောင့်လား မဆိုနိုင်သည့် ခံစားချက်ဖြင့် ခုန်နေသော အစ်မပြည့်၏ ရင်နှစ်မွှာသည်လည်း စွပ်ကျယ်ဖြူလေး၏ ခပ်ပါးပါး လွမ်းခြုံမူအောက်တွင် ခပ်ရိပ်ရိပ်လေး လှိုင်းထနေကြသည်။

လှံကြီးကိုင်၍ ငေးနေမိသော သာဂိကို အစ်မပြည့်က ..

“ ဟဲ့..” 

ဟု တစ်ချက်အော်လိုက်မှ သာဂိ သတိပြန်ဝင်လာသည်။ ရှက်ရှက်နဲ့ နွေးနွေးကို ကြည့်မိတော့ နွေးနွေးက မေးလေး ငေါ့၍ မျက်စောင်းထိုးရင်း တစ်ဘက် လှည့်သွားသည်။ 

သာဂိထိုနေ့က တောက်တဲ့ကို အပြင်ဘက် ခြောက်ထုတ်ပြီး ပြန်လာသည့်တိုင် အစ်မပြည့်ကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ ခုနလေးက လွမ်းနေမိသော မိဖြူ.. ဘယ်ချောင်ကို ရောက်သွားပြီနည်း။ သာဂိလည်း မသိတော့ချေ။နောက်နေ့ ကို နိုင်းနိုင်းက လမ်းကြောင်းရှိသည် ဆိုကာ လာခေါ်၍ သာဂိ လိုက်သွားရာ နောက်တစ်ရက်မှ ပြန်ရောက်သည်။ 

အပြန်လမ်း လက်ပံတန်းတွင်ဘီယာအသောက်များသွားသော ကိုနိုင်းနိုင်းက သာဂိကို လက်ဆောင် တစ်ခုပေးသည်။ သူပြောတော့ မိန်းမ ချစ်ဆေးဟု ဆိုသည်။ ဒီဆေးကို ကိုယ်ချစ်ချင်သော မိန်းမ စားသောက်မည့် အရာတစ်ခုခုထဲ ထည့်ပေးလိုက်လျှင် နာရီဝက် ခန့်အကြာမှာ ကိုယ်လိုရာ ဆန္ဒသို့ သူလိုက်လျောလိမ့်မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိ နည်းနည်းတော့ သဘောကျသွားသည်။ တစ်နေ့ညက အိမ်မက်ခဲ့ရသော အစ်မပြည့်ကို ဒီဆေးတိုက်လိုက်လျှင် ဘယ်လိုနေမည်နည်း…. သာဂိ သိချင်သွားသည်။

ထို့ကြောင့် တိုက်ခန်းပြန်ရောက်ပြီး ညဘက် ၇ နာရီ ထိုးခန့်ချိန်တွင် တစ်ဘက်ခန်းသို့ ထွက်ခဲ့သည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း ကြည်လင် ရွှင်ပျသော မျက်နှာလေးဖြင့် သာဂိကို နှုတ်ဆက်သည်။ သာဂိက

“ အစ်မပြည့် ကျွန်တော် ဗိုက်ဆာတယ်” ဆိုတော့..

“ ထူးထူးခြားခြား ကိုယ်တော်က စောစော စီးစီး ထမင်းစားမလို့လား၊ နောက်ဖေးမှာ အစ်မဖို့ ကြော်ထားတဲ့ မုန်ညင်းတွေရှိတယ်၊ စားလိုက်လေ၊ နွေးနွေးကတော့ ကြက်သားကြော်ထားတယ် ထင်တယ် ငပိရည်က ကြောင်အိမ်ထဲမှာ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာ ထည့်စားတော့ကွယ်၊ အစ်မ မအားဘူး” ဟုဆိုသည်။

သာဂိက 

“ ရတယ်.. အစ်မပြည့်… ရတယ်.. ” 

ရင်း နောက်ဖေးထဲ ဝင်သွားသည်။ အစ်မပြည့်က သတ်သတ်လွတ်ရယ်လို့ မဟုတ်သော်လည်း အသီးရွက်ကို အစားများသည်။ ဟိုကောင်မလေး နွေးနွေးကတော့ ကြုံတာ အကုန်စားသည်။ 

သာဂိသည် ပန်းကန်လွတ်တစ်ခုထဲသို့ မုန်ညင်းရွက်ကြော်ကို နည်းနည်းခပ်ထည့်လိုက်ပြီးမှ အိပ်ထဲထည့်လာသော ကိုနိုင်းနိုင်းပေးသည့် ဆေးမှုန့်ကို ဖြူးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရောသွားအောင် အနည်းငယ် မွှေပြီး ပြန်ထွက်လာကာ

“ အစ်မပြည့်ရေ..ဟင်းယူသွားပြီ..ဟိုမှာပဲ စားတော့မယ်”

“ မောင်သာဂိ..ငါ ချက်ထားတာ ဟင်းနော်..အမြည်း မဟုတ်ဘူး”

သာဂိ တစ်ဟဲဟဲနဲ့ သွားဖြဲရယ်ပြကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရင်တွေကတော့ ခုန်နေသည်မှာ တစ်ဒိန်းဒိန်းနဲ့တောင် နေသည်။ ခါတိုင်း ကိုယ်ဝင်ထွက်နေကျ နေရာသည် ယခုတော့ တရားရုံး စင်မြင့် ဝက်ခြံထဲ ရောက်နေသကဲ့သို့။ မကြာမှီ အစ်မပြည့်၏ ဆိုင်ပိတ်သံ၊ နွေးနွေး၏ စာကျက်သံ များကို ကြားရသည်။ သာဂိသည် အောက်စက်ထဲ အောကားတစ်ခွေ ထည့်၍ ကြည့်ရင်း ဘီယာသောက်ကာ အချိန်ဖြုန်းနေသည်။ ၁၂ နာရီထိုးပြီ။ သာဂိ အသာလေး အောက် ဆင်း လာခဲ့သည်။ 

ထို့နောက် တစ်ဘက်ခန်း အစ်မပြည့်တို့ ဆိုင်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်သည်။ သူ့တွင် တောက်တဲ့ ကပ်သည့်နေ့ကတည်းက နွေးနွေး ပေးထားသောသော့ သည် ရှိနေသည်။သော့လှည့်လိုက်၍ တံခါးပွင့်သွားသော ချက်ကနဲ အသံသည် ညမှောင်မှောင်တွင် ကျယ်လွန်းသည် ထင်ရသည်။

သာဂိ တံခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ပိတ်သည်။ ပြီးနောက် လော့ခ်ချရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တော့ .. အစ်မပြည့်သည် အပေါ်ထပ် မျက်နှာကျက်တွင်မအိပ်ပဲ.. ခေါင်းလျှော်သော စင်ပေါ်တွင် အိပ်နေသည်။ 

သူမသည် ဟိုနေ့ကကဲ့သို့ စွပ်ကျယ်ကိုပင် ဝတ်ထားပြီး အောက်တွင် ဝါဝန်လိုလို စကပ်လိုလိုဟာကို ဝတ်ထားသည်။ သာဂိ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း အနားတိုးသွားရာ အစ်မပြည့်၏ ဘေးသို့တိုင် ရောက်လာသည်။  အစ်မပြည့်သည် ဒူးခေါင်းလေးတစ်ဘက်ကို ထောင်၍ ပေါင်လေးကို နည်းနည်းလေး ကားထားရာ လွတ်နေသော အောက်စကြောင့် မဲမှောင်နေသော အမွှေးများ ဖုံးလွှမ်းရာ ပေါင်ရင်းလေးကို မြင်နေရသည်။

သာဂိအာခေါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ ရေ ငတ် သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ တံတွေးမြိုချချင်သည့်တိုင် သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် တံတွေး မရှိသလို ဖြစ်နေသည်။

အစ်မပြည့်၏ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးသည် အသက်ရှုလိုက်တိုင်း နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ နို့အုံလေးများပေါ်တွင် လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ယှက်၍ ပိုက်ထားသောကြောင့် နို့အုံလေးတွေကိုတော့ ကောင်းကောင်း မမြင်ရ။ 

ကျော့ရှင်း သော လည်တိုင်ထက်မှ မျက်နှာလေးသည် ပန်းဆီရောင်တို့ဖြင့် ဖူးဖူးထလျက်ရှိသည်။ နှင်းဆီသွေးနှုတ်ခမ်းငုံတို့က တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းဆိုနေသလို ခပ်ဟဟလေး ပွင့်အာနေကြသည်။ ကော့စင်း သေးမျှင်သော မျက်ခုံးမွှေး ကွေးကွေးလေးအောက်က မျကိတောင်ကော့ကြီးတွေ တစ်ချက်လှုပ်သွား သလား… သာဂိသေချာတော့ မမြင်လိုက်။

သို့ရာတွင် အစ်မပြည့် အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် မျှင်းပြီးရှုနေကြောင်း သာဂိ ရိပ်မိသည်။ အစ်မပြည့်၏ ဝမ်းဗိုက်ပြားပြားလေးသည် ဖြေးဖြေးချင်း မို့တက်လာပြီး ဖြည်းဇြည်းချင်း နိမ့်ဆင်းနေသည်။

သေချာပြီ။ အစ်မပြည့်သည် နိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ မျက်စိမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတာသာ ဖြစ်မည်။ သာဂိ နည်းနည်းရဲလာသည်။ အစ်မပြည့်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်လုံးလေးကို ဖွဖွလေးကိုင်ကြည့်သည်။ နှုးညံ့အိစက်သော အထိအတွေ့သည် သာဂိလက်ဖဝါးကို နွေးကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ 

သာဂိ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့် ပေါင်လုံးလေးတစ်လျှောက် ဖွဖွလေး ပွတ်ဆွဲကြည့်သည်။ အစ်မပြည့်က 

“ အင်း” 

ကနဲ အသံလေးပြုကာ ပိုက်ထားသော လက်တွေကို ဖြုတ်၍ ကိုယ်လုံးလေးဘေးတွင်ချသည်။ 

သူမ ဘာများပြောမလဲ ဆိုပြီး လန့်သွားသော သာဂိ နည်းနည်းရင်အေးသွားရုံမက ပိုမို ရဲတင်းလာ ကာ ခြေသလုံးသားလေးကနေ စပြီး ဟိုးပေါင်ရင်းထိ လက်ချောင်းထိပ်များဖြင့် မထိတထိလေး ထိကာ

ပွတ်ကြည့်လိုက်သည် ထောင်ထားသော အစ်မပြည့်၏ ပေါင်တံကြီးတင်မက အောက်မှာလှဲထားသော ပေါင်တံပါ ဘေးကိုအနည်းငယ် ကားကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

သာဂိ အစ်မပြည့်၏ နှုတ်ခမ်းငုံလေးကို ထိကာ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားနှင့် ခပ်ဖွဖွ ခြစ်ရင်း ငုံနမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ကတော့ ယတ်ထားသော ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိသည် ခေါင်းလျှော်စင်ပေါ်တက်ကာ အစ်မပြည့်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်နေရာယူလိုက်သည်။

အစ်မပြည့်သည် မသိမသာလေး ပေါင်တံလေးတွေကို ကားပေးသည်။ သာဂိ သည် နမ်းနေရာမှခွာကာ အစ်မပြည့်၏ မျက်နှာလေးကို သေချာကြည့်ရင်း သူ့လိင်တံ ထိပ်ဖျားကို အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ် အပေါက်ဝနှင့် တေ့လိုက်သည်။

အစ်မပြည့်၏ မျက်ဆံလေးတွေသည် မှိတ်ထားသော မျက်ခွံပါးပါးလေး၏ အကြောမျှင်များအောက်တွင် လှုပ်နေကြသည်။ သာဂိ လိင်တံကို ဖိချလိုက်သည်။ မဝင်ချေ။

အတွေ့ကြုံမရှိသေးသော သာဂိသည် မိန်းမကိုယ်ကို ဝင်အောင် ထည့်ရာတွင် အပေါ်ကနေ တည့်ထဲ့ရမည်ဟုထင်နေသည်။ 

အပေါက်ဝမှာ အောက်ဖက်ခပ်စောင်းစောင်းတွင် ရှိနေသောကြောင့် အပေါ်ကတည့်တည့် ဖိထိုးလိုက်သော သာဂိလိင်တံသည် အမွှေးများနှင့် မိန်းမကိုယ် နှုတ်ခမ်းကြီးကို ပွတ်ဆွဲသွားရင်း အောက်က ခေါင်းလျှော်စင် သားရေဖုံးကို သွားထိုးမိသည်။ သာဂိ မကျေမနပ်ဖြစ်သွားသည်။ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ အမွှေးမဲမဲများဖုံးအုပ်ထားသော အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်လေးသည် သူ့ကို လှောင်ပြောင်နေသယောင် ရှိသည်။ 

သာဂိ ဖင်ကြီးကို နည်းနည်းကြွ၍ ထပ်ဖိချပြန်သည်။ မဝင်ပြန်ချေ။ အောက်ကို ချော်ထွက်သွားပြန်သည်။ အစ်မပြည့်၏ လက်လေးနှစ်ဘက်သည် သာဂိခါးကို လာဖက်သည်။

သာဂိ နည်းနည်းတင်းလာသလို စိုးရိမ်စိတ်လည်း ဝင်လာသည်။ ဆေးရှိန်ပျယ်သွားပြီး ထအော်ပါက ဒုက္ခရောက်တော့မည်ဖြစ်သလို… အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေသော နွေးနွေးသိသွားမှာလည်း ကြောက်သည်။ 

စိတ်လှုပ်ရှားမူကြောင့် ထင်သည်။ သာဂိ ဝတ်ထားသော အင်္ကျီလေးမှာ ချွေးတို့ဖြင့် ရွှဲရွှဲစိုလာသည်။ သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။

ဒိတစ်ခါ ဖိအထည့်တွင် သာဂိခါးကို ကိုင်ထားသော အစ်မပြည့် လက်ကလေးတွေသည် အောက်ဘက်ကို တွန်းချပေးသည်။ သို့ရာတွင် ဖိချသော သာဂိ ခါးအားကို မလွန်နိုင်သဖြင့် သူတွန်းတာ အရာမရောက်လှပေ။

သာဂိ သတိထားမိသွားသည်။ အောက်နေနေ ပင့်ထည့်ရမှာလား…. သာဂိ အစ်မပြည့်၏ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ နဖူးက ချွေးစက်သည် တောက်ကနဲအစ်မပြည့် ပါးပြင်လေးပေါ်ကျသည်။ အစ်မပြည့် မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။ သာဂိ ရင်တုန်သွား၏။ ဆေးရှိန် ပျယ်ပြီလား….မဟုတ်ချေ။ 

အစ်မပြည့်သည် ချွေးစက်တို့ စိုနေသော သာဂိ နဖူးကို သူ့လက်ဝါးလေးဖြင့် သုတ်ပေးသည်။ သူမ မျက်ဝန်းတွေသည် အရက်မူးနေသောလူတစ်ယောက်၏ မျက်လုံးများကဲ့သို့ ရီဝေနေကာ ငိုတော့မည်ကဲ့သို့ ရှိသည်။

သို့ရာတွင် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကတော့ ပြုံးနေပေသည်။ သာဂိ နည်းနည်းအားတက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ခါးကို အောက်ဘက် နည်းနည်း လျှောဆင်းပြီး အပေါက်ဝဘက်မှန်းကာ ပင့်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ 

မဝင်ချေ။ နှုတ်ခမ်းသားကြီး နှစ်ခုကြားမှ ချော်ထွက်ကာ အစေ့လေးကို ပွတ်ထိုးပြီး ဂွေးဥတွေနှင့် မိန်းမကိုယ် ရိုက်မိသွားသည်။ အစ်မပြည့်သည် မျက်မှောင်လေးကျူံ့ ၍ မျက်စိလေးပြန်မှိတ်သွားသည်။ သာဂိနည်းနည်းတော့ မောချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ စိတ်လည်းတိုလာသည်။ ခုထက်ထိ မဝင်နိုင်သေးချ။ အစ်မပြည့်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်ချလိုက်ရင်း ခဏငြိမ်နေမိသည်။ 

အစ်မပြည့်သည် လေးလံလှသော သာဂိကိုယ်လုံးကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်ပဲ အသက်ကို ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်းနှင့် ခက်ခဲစွာရှူနေရသည်။ သို့ရာတွင် ဖယ်ပါဟုတော့ မပြောချေ။ 

သာဂိ ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်မှ ချွေးစက်တို့သည် အစ်မပြည့်၏ ဖြူဝင်းသော အသားဆိုင်ပေါ် ရောက်ရှိ ပေရည်ကာ ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင် ဖြစ်လာကြသည်။ ခဏနေပြီးနောက် သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။ ဒိတစ်ခါတော့ ခါးကို အောက်နည်းနည်းလျှောဆင်းပြီး ခုနလို ကော့မထိုးဘဲ တည့်ထိုးကြည့်သည်။

“ ဝိုး…” 

သာဂိ စိတ်ထဲတွင် အရမ်းပျော်သွားမိသည်။ ဝင်သွားလေပြီ။ သာဂိ လိင်တံထိပ်ဖျားကွမ်းသီးခေါင်းသည် အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်ထဲသို့ နစ်ဝင်သွားချေပြီ။

နွေးထွေး နှုးညံ့သော အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်လေးသည် သာဂိ၏ လိင်တံ့ကို အသာတစ်ကြည်ပင် ဧည့်ခံကြိုဆိုကြသည်။ အရည်လေးတွေ မစို၊ တစိုသာထွက်သေး၍ သိပ်တော့ ချောင်လည်ခြင်း မရှိပေ။

သာဂိ ခါးအားကို သုံးကာ ထပ်သွင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ သာဂိ၏ လိင်တံသည် တစ်ထစ်ထစ်နှင့် အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်ထဲသို့ အဆုံးထိဝင်သွားတော့သည်။ 

သာဂိ၏ လိင်တံကို ရစ်ပတ် လွှမ်းခြုံထားသော နှုးညံ့နွေးထွေးခြင်းသည် သာဂိ နှလုံးသား ကိုသာမက တစ်ကိုယ်လုံးကိုပါ ကျေနပ်နှစ်သက်စေသည်။ သာဂိ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်၍ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန် လေးပြုကာ ဖြေးဖြေးချင်း ညှောင့်နေမိသည်။

အစ်မပြည့်သည် သူ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ထောင်ကာ ကားထားပြီး ခြေဖျားလေး နှစ်ခုက သာဂိ ဒကောက်ခွက်ထဲ ထည့်ထားကြသည်။ လက်ကလေးနှစ်ဘက်သည် သာဂိ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း တစ်ချက်ချက် ညှစ်ပစ်သေးသည်။

တော်လေးကြာတော့ သာဂိ ဒူးခေါင်းတွေ ပူလာသည်။ အောက်က သားရေဖုံးသည် ပွတ်တိုက်ဖန်များသော သာဂိ ဒူးခေါင်းကို ကော်ပတ်စားသလို စားနေကြသည်။ အရေခွံတွေ လန်လာသည်။

လန်သွားသော အရေခွံထဲသို့ ချွေးစက်များ စိးဝင်သော အခါ အနည်းငယ် စပ်သည်။ သာဂိ လိင်တံကို ချွတ်ပြီး ခြေဆင်းထိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အစ်မပြည့်ကို ဆွဲထူကာ သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေပေါ် တင်လိုက်သည်။အစ်မပြည့်သည် အလိုက်သင့်လေးပါလာရင်း သာဂိပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်သည်။ သာဂိက ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို သူ့လက်ကြီးတွေနှင့် ဆုပ်ကိုင်ဖက်ရင်း အနည်းငယ် မြှောက်ကာ အောက်က လိင်တံနှင့် တေ့သည်။ 

ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးချင်း ခါးလေးကို ဖိချလိုက်သည်။

“ စွီ” 

ကနဲ အသံထွက်အောင်ကို မြည်ရင်း လိင်တံသည် အစ်မပြည့် ကိုယ်ထဲဝင်သွားပြန်သည်။ အစ်မပြည့်သည် မျက်နှာပေါ် ဝဲကျလာသောသရီးစတပ်ဖ်ပုံ ဆံပင်လေး၏ ဆံနွယ်ဖျားများကို လက်နှင့် သိမ်းဖယ်ရင်း သာဂိ ဘယ်ဘက် ပခုံးပေါ် မျက်နှာလေးတင်ရင်း လည်တိုင်ကြီးကို ဖက်ထားသည်။

သာဂိကတော့ ခါးလေးကို စုံကိုင်ကာ အတင်းချနေမိသည်။ အစ်မပြည့်၏ ရင်နှစ်မွှာသည် သာဂိ ရင်ဘတ်ကြီးနှင့် ထိကာပြားကပ်နေပြီး ပြည့်တင်းသော အသားစိုင်တို့သည် ဘေးကို ကားထွက်လာကြသည်။ အစပိုင်းသာလျှင် သာဂိက သူမ ခါးကိုကိုင်ကာ မြှောက်ချီ၊ ချချီ ပြုရသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင်မူ အစ်မပြည့်သည် သူ့ဖာသာသူ ခါးလေးကို ကစားရင်း ကြွလိုက် ထိုင်လိုက်လုပ်နေတော့သည်။ 

သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်သည် သိပ်ကြာကြာတော့ မလုပ်နိုင်ချေ။ ခဏကြာလျှင်ပင် သူမသည် သူမခါးကို အောက်ကနေ အပေါ်သို့ ပွတ်ဆွဲသလို လှုပ်ရှားရင်း တစ်အင်းအင်း အသံထွက်ကာ သာဂိလည်ပင်းကို တစ်အားဖက်ရင်း ငြိမ်ကျသွားသည်။ 

သာဂိသည် ငြိမ်သွားသော အစ်မပြည့်ကို ခဏစောင့်ကြည့်သည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ပခုံးပေါ်တွင် အသက်ပြင်းပြင်းရှုရင်း ငြိမ်နေသည်။ သာဂိက သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို အသာလေး ခွာထုတ်လိုက်တော့ သူမသည် သာဂိကို အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံးမျိုးဖြင့် ကြည့်သည်။ သာဂိ သဘောပေါက်သလို ရှိသည်။ သူမ မောသွားပြီဟု။

သာဂိ သူမကိုယ်လေးကို ထွေးဖက်ရင်း စင်ပေါ် လှဲပေးလိုက်သော အခါ သူမသည် တစ်ဘက်သို့ လှည့်၍ တစ်စောင်းလေး ကွေးကာမှိန်းသွားသည်။ သာဂိ ခေါင်းကုပ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ သူက မပြီးသေးချေ။ လုပ်ချင်သေးသည်။ အစ်မပြည့်က တစ်ဘက်လှည့်၍ အိပ်တာလားမသိ။ မိန်းမတစ်ယောက် ရှေ့ထားပြီး ဂွင်းတိုက်ရအောင်ကလည်း အလုပ်တော့ မဟုတ်ချေ။ 

ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေသော အစ်မပြည့်၏ နောက်ကျောဘက်တွင် ဝင်ကွေးလိုက်ကာ သူမ ဒူးခေါင်းတွေကို ထပ်ကွေးစေလိုက်သည်။

ထိုအခါ အောက်ဖက်ပိုင်းက မိန်းမကိုယ်လေးသည် ပြူးပြူးကြီး ပေါ်လာတော့သည်။ သာဂိက ထိုအခါကျမှ လိင်တံကို ကိုင်ကာ အထဲထည့်ရသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အခက်ခဲ သိပ်မရှိလှချေ။ အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်သည် အရည်တွေနှင့် စိုနေပြီး ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ဘေးတစ်စောင်းလေးလှဲနေသော အစ်မပြည့်ဧ။် ခါးလေးကို စုံကိုင်၍ အားရပါးရ လုပ်နေမိသည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ခြေထောက်လေးတွေကို သာဂိခြေထာက်တွေကြားထဲ ထည့်လိုက်သည်။ 

သာဂိသည် ထိုအခါမှ ကုပ်တွယ်စရာ ရသွားသည့် အလား သူ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ အစ်မပြည့် ခြေထောက်လေးတွေကို ချိတ်ဆွဲရင်း အားကုန်ဆောင့်တော့ရာ အစ်မပြည့်ကိုယ်လုံးလေးသည် အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး ခါးလေးကော့ကော့ သွားသည်။ 

သာဂိသည်လည်း သိပ်ကြာကြာတော့ ဆောင့်နိုင်သည် မဟုတ်။ လေး၊ငါးမိနစ်ခန့် ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အရည်တွေ ထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ သာဂိသည် သူ့လိင်တံကြီးကို ဆွဲမထုတ်ပဲ အဲဒီအတိုင်းကြီး တပ်ရက် အမောဖြေနေမိသည်။ အစ်မပြည့်ကတော့မူ နေတတ်ဟန်မတူချေ။

သူမသည် ခါးလေးကိုကော့ ဖင်လေးကြွကာ ရှေ့နည်းနည်းတိုးရင်း စိမ်ထားသော လိင်တံကြီးကို ချွတ်သည်။ ပြီးတော့ လက်နောက်ပြန်စမ်း၍ သာဂိ ဘယ်လက်ကို ရှာဖွေဆွဲယူကာ ခေါင်းလေးအုံးပြီး မှိန်းနေသည်။ သာဂိသည် ရင်ခွင်ထဲက အစ်မပြည့်ဧ။် ခါးလေးကို ညာလက်နဲ့ ဖက်ထားရင်း နွေးထွေးနူးညံ့မူနှင့် ကျေနပ်ခြင်းကို မောဟိုက်စွာ ခံစားနေမိသည်။

သာဂိသည် သောက်ထားသည့် ဘီယာရှိန်နှင့် မောပန်းမှု ပေါင်းကာ တစ်ချက် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရာ သူ့ ဘယ်လက်မောင်းပေါ်က ငြင်သာသော လူးလွန့်မူကို ခံစားလိုက်ရမှ ဖျပ်ကနဲ အသိဝင်လာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

သူမ၏ မျက်ဝန်းတွေသည် ခါတိုင်းကဲ့သို့ နှုးညံ့ငြင်သာနေရုံမျှမက အရည်လေးတွေပါ လည်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ သူမသည် ဆေးပျယ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့ကို တစ်စုံတစ်ရာ မကျေမနပ် ဖြစ်သည့် ပုံမျိုးတော့ မရှိ။ သာဂိ သူ့ကို ငေးကြည့်နေမိစဉ် အစ်မပြည့်က…

“ သာဂိ..မင်း တော်တော် ဆိုးတာပဲ..ငါ့ကို ချစ်စကားလဲ မပြောပဲနဲ့… မင်း..ငါ့ကို မတောင်းပန်တော့ဘူးလား”

သာဂိသည် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေနိုင်။ အကောင်းဆုံးဖြစ်မည့် စကားလုံးများကို ရွေးရင်း ခဏစဉ်းစားနေမိသည်။ ပြီးမှ…

“ ကျွန်တော် အစ်မပြည့်ကို စတွေ့ကထဲက ချစ်နေတာပါ..အဲဒါ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိလို့ …နောက်ပြီး ခုနကလေ ..ကျွန်တော်က အစ်မကို ဒီလောက်ကြီးထိချစ်ခွင့်ရဖို့ အိမ်မက်တောင် မက်ဖူးတာ မဟုတ်ပါဘူး..ခုဟာက..ခုဟာက ..ကျွန်တော် အစ်မမျက်နှာလေး ကြည့်ရရင် တော်ပြီဆိုပြီး ခိုးဝင်လာတာ..အစ်မနဲ့တွေ့တော့ ..ဟိုဒင်း…စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး…”

“ စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ တက်လုပ်ရော ဆိုပါတော့ ..ဟုတ်လား”

ပြောပြောဆိုဆို အစ်မပြည့်သည် သာဂိခေါင်းကို ဒေါက်ကနဲ နေအောင် ခေါက်လေသည်။ သာဂိသည် ခေါင်းပူသွားလို့လား မသိ။ ပြူးကျယ် ပြောတုန်းက ပုံစံနှင့် မတူသည်ကို သတိရမိလိုက်သည်။

“ အစ်မပြည့်..အစ်မ ရည်းစား ထားဖူးလား ဟင်”

အစ်မပြည့်ပြည့်သည် မျက်နှာတော့ တစ်ချက်ပျက်သွားသည်။ ပြီးမှ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း…

“ ဟုတ်တယ်..ထားဖူးတယ်။ အစ်မဝန်ခံပါတယ်။ အစ်မ အလှပြင်သင်တန်းတက်တော့ ရန်ကုန်မှာလေ.. အပျော်ထားခဲ့တာပါ။ ပြတ်သွားတာလဲ ကြာမှပဲကွယ်၊ သူဆို ခု ကလေးတွေ ဘာတွေတောင် ရလောက်ရောပေါ့၊ စိတ်ထဲလဲ ဘာမှ မရှိတော့ပါဘူး။ ဘာလို့မေးတာလဲ မောင်သာဂိရဲ့”

“ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ အစ်မ.. ဒီအရွယ်ဆိုတော့ ရည်းစားထားဖူးမှာပဲ ဆိုပြီး မေးကြည့်လိုက်တာ၊ ဘာမှမဟုတ်ဘူး”

ပြောပြောဆိုဆို သာဂိသည် အစ်မပြည့်ဧ။် နှုတ်ခမ်းတစ်ခုလုံးကို ငုံခဲရင်း နမ်းလိုက်ရာ အစ်မပြည့်သည် မေးလေးမော့၍ မျက်လုံးလေး စင်းသွားသည်။ သာဂိ လက်တွေသည် ခုနတုန်းက မကိုင်လိုက်ရသော နို့အုံလေးတွေကို လျှောက်ကိုင်နေမိသည်။ သာဂိ စိတ်တွေ ထလာပြန်သည်။

အောက်က လိင်တံသည် တင်းမာ ထောင်တက်လာကာ အစ်မပြည့်၏ဗိုက်သားလေးကို သွားထောက်သည်။ အစ်မပြည့်က မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်ပြီး မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း သာဂိ လိင်တံကို ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂွင်းတိုက်ပေးသလို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်းရင်း ….

“ အစ်မ..နာနေပြီကွယ်…လက်နဲ့လုပ်ပေးမယ်နော်၊”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး လုပ်ပေးသည်။ သာဂိ ဟတ်မထိချေ။ သူက ကိုင်ထားသည်မှာလည်း ဖွဖွလေးဖြစ်သည့်ပြင် လက်ကလေးကလည်း သေးနေပြန်တော့ သာဂိ အားမရ။ 

ထို့ကြောင့် သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ဖက်ပါအောင် ဆွဲယူလိုက်ရင်း တက်ခွလိုက်သည်။ အစ်မပြည့်သည် အောက်မှနေ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း “လူဆိုး” ဟုသာ တစ်ခွန်းထဲ ပြောရှာသည်။ သာဂိ ထိုနေ့ညက နောက်ထပ် နှစ်ချီ ဆွဲခဲ့သေးသည်။ ဒါတောင် အစ်မပြည့်က မိုးလင်းတော့မယ် ပြန်တော့ ပြန်တော့ ဟု ဇွတ်နှင်၍သာ နို့မို့ထပ်ဆွဲချင်သေးသည်။ 

သာဂိသည် အိပ်ထဲတွင် သိမ်းထားသော ဆေးမှုန့်ထည့်သည့် အိပ်ခွံကို ကိုင်၍ မြို့ အနှံ့ ဆေးဆိုင်မှန်သမျှ မွှေသည်။ ဘယ်ဆေးဆိုင်မှာမှ မရှိ။ တစ်ချို့ဆိုင်တွေကတော့ ပြောသည်။ ဒါက တရုပ်ထုတ်၊ ဈေးပေါသည်။အာမခံချက် မရှိ။ သန့်ချင်မှလဲ သန့်မည်။ အာနီသင်ပြချင်မှလဲ ပြမည်။ ပိုချင်လဲ ပိုသွားနိုင်သည်။ သူတို့ဆိုင်တွင် ဂျာမနီထုတ် ဆေးတွေရှိသည်။ ဆရာဝန် ထောက်ခံချက်ပါလျှင် ရောင်းပေးနိုင်မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိက ကပ်ညှိကြည့်သေးသည်။ ဈေးပိုပေးပါ့မယ်။ ရောင်းပေးပါ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါ၊ ဆရာဝန် လက်မှတ်မရှိပါဟု.. ဆေးရောင်းသူက ခေါင်းခါသည်။ သူ့ထမင်းအိုး တုတ်နဲ့ မထိုးပါနှင့်ဟု ဆိုသည်။ ဆက်ပြီးပြောလိုက်သေးသည်။

“ ကိုယ့် ဆရာ..အဲဒါတွေကို နေ့တိုင်း သွားမတိုက်နဲ့နော်၊ နောက်ဆို အဲဒါမရှိရင် ဆရာ့ ကောင်မလေး အနား ဆရာ ကပ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး” ဟုဆိုသည်။

သာဂိ နားမလည်ချေ။ ထိုလူက ရှင်းပြသည်။ လူ၏ ခန္ဒာကိုယ်တွင် လူက အားစိုက်မထုတ်ရပါပဲ သဘာဝအလျှောက် ဖြစ်ပေါ်နေသော ဇီဝ တုန့်ပြန်မူတွေရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ဥပမာ..ဝမ်းသွားခြင်း၊ လူက ပြုပြင်လို့ မရချေ။ ကျင့်ယူလို့တော့ ရနိုင်သည်။ 

ဒီလို ကိစ္စမျိုးတွင် ဘာရောဂါမှ မဖြစ်ပါပဲ အပူထုတ်သည် ဆိုကာ တစ်ပတ်တစ်ခါ ဝမ်းနှုတ်ဆေး စားသူတွေ ရှိသည်။ စားခါစ ဘာမှ မဖြစ်။ နှစ်တွေ ကြာလာသောအခါ ဇာတ်လမ်းစသည်။ ဝမ်းနှုတ်ဆေး မစားလျှင် ဝမ်းမသွားတတ်တော့ချေ။ ထိုကဲ့သို့ပင် လိင်ကိစ္စသည်လည်း အပါအဝင်ဖြစ်သည်။

သူ့ဘာသာသူ စိတ်လာမှ ထကြွရမည့် ကိစ္စကို ဆေးတန်ခိုးနဲ့ အတင်းထခိုင်းသောအခါ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်တော့ ဘာမျှ မဖြစ်၊ ကြာလာလျှင်၊ များလာလျှင်ကား ဝမ်းနှုတ်ဆေးမှ မစားရလျှင် ဝမ်းမသွားနိုင်တော့သကဲ့သို့ အလားတူဖြစ်ပေတော့မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိ စိတ်တော့ နည်းနည်း ညစ်သွားသည်။ ဒီလို ဆေးဆိုင်တွေက မရောင်းလျှင် ဘယ်နေရာက ရောင်းနေသနည်း။ သာဂိ စဉ်းစားရင်း အာရုံတွေ နောက်လာကာ မနီးမဝေးက ကွမ်းယာဆိုင်လေးမှာ ကွမ်းသွားဝယ်သည်။ ထိုအခါမှ သာဂိ မျက်လုံးပြူးရသည်။ 

သူရှာနေသော ဆေးတွေသည် ကွမ်းယာဆိုင်ထဲတွင် အထုပ်လိုက်၊ အစည်းလိုက် ရှိနေသည်။ ရှိသမှ အရည်၊ အမှုန့်၊ ဆေးတောင့်၊ ပီကေ၊ စသည်ဖြင့် အမျိုးစားလဲ စုံလှ၏ဈေးကလဲ အမျိုးမျိုး။ သာဂိ ရေဆူဆေးပြား ၅ပြားလောက် အားပေးလိုက်သည်။ ကွမ်းယာယာသည့် ဆေးရောင်းသူက ပြောသည်။

“ စိတ်ချ လက်ချသာ သုံး၊ အရောင်၊ အနံ့၊ အရသာ လုံးဝမပါ ” တဲ့။

သာဂိသည် သူ့ ရေဆူဆေးပြားများ အသုံးပြုခွင့်ရမည့် အချိန်ကို ချောင်းနေသည်။ အစ်မပြည့် အတွက်မဟုတ်။ အစ်မပြည့်ကို ဆေးတိုက်စရာ မလိုတော့ချေ။ ညစဉ်လိုလို ဆိုရအောင်ပင် သူသည် အစ်မပြည့်နဲ့ အိပ်ဖြစ်နေသည်။ 

ယခုဆို အစ်မပြည့်သည် သူ့အိပ်ခန်းကို အောက်ထပ်တွင် ဖွဲ့ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဆေးတွေက နွေးနွေး အတွက်ဖြစ်သည်။ 

နွေးနွေးသည် သူနဲ့ အစ်မပြည့်ကို ရိပ်မိပုံရ၏ တစ်စုံတစ်ရာ ပြောခြင်းတော့ မရှိ။ သို့ရာတွင် အပြောအဆို အနေအထိုင်ခပ် တန်းတန်း ဖြစ်သွားသည်။ သိပ်ကျေနပ်ပုံတော့ မရချေ။ ကိစ္စမရှိ။ သာဂိတွင် နည်းရှိပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိ ချောင်းနေသော ရက်သည် သိပ်မကြာခင်တင် ရောက်လာသည်။ အစ်မ ပြည့်သည် ခုတစ်လော သိပ်နေမကောင်းဟု ဆိုသည်။ ဘာဖြစ်တယ်တော့ သာဂိ မသိ။ သူတို့ မိန်းမ သဘာဝသာ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်မိသည်။ သာဂိ ကြောက်သည်မှာ ကိုယ်ဝန် ရှိသွားမှာ တစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အစ်မပြည့်ကို မသိမသာ မေးကြည့်တော့ အစ်မပြည့်က ..

“ သာဂိရယ်.. နင်ကလဲ ငါအဲလောက် တုံးပါ့မလား၊ လက်မထပ်ရသေးပဲ ဗိုက်ကြီးရဲလောက်အောင် ငါ သတ္တိမရှိပါဘူးကွယ်” ဆိုသည်။

ဒီလောက်ဆို သာဂိ စိတ်ချပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်ရောဂါက ဘာရောဂါမှန်းတော့ မသိ။ နေပုံထိုင်ပုံ သိပ်မလန်းသည့်ပြင် ညဘက်တွေလည်း သာဂိကို အတွေ့မခံတော့ချေ။ နေမကောင်းဟုသာ ဆိုသည်။

သာဂိကတော့ ကောင်းမှန်းသိ သာအိ တစ်စိုစို ဆိုသလို အစ်မပြည့်နေမကောင်းတော့ ညီမနွေးနွေး ရှိတာပဲဟု အောင့်မေ့ရင်း သူ့အလစ်သာ ချောင်းနေမိသည်။ 

ချောင်းသာချောင်းရ ဒီကောင်မလေးက ဆေးခပ်ဖို့ သိပ်လွယ်တဲ့အထဲတော့ ပါတာမဟုတ်ချေ။ သူ့ဟာသူ ကြက်သားတွေ ကြော်ပြီးမှ လက်ဖက်သုတ်နဲ့ စားချင် စားတတ်သည်။ 

ပဲဟင်းချက်ပြီးမှ ဗူးသီးကြော်နဲ့ ထမင်းစားချင်စားနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို ဆေးတိုက်ဖို့ ကိစ္စသည် လွယ်မလိုလိုနဲ့ ခက်နေသည်။ သို့ရာတွင် အကြာကြီး ခက်နေသည်တော့ မဟုတ်။ လွယ်မည့်တစ်နေ့သည် သိပ်မကြာခင် ရောက်လာလေသည်။

ထိုနေ့က နွေးနွေးသည် ကျူတိုရီရယ်ဖြေဖို့ ရှိသည်ဆိုကာ စာတွေကူးနေတာ တွေ့သည်။ည ၁၀ နာရီလောက်ကျတော့ သာဂိကို တစ်ဘက်ခန်း ပြူတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းခေါ်ပြီး လက်ဘက်ရည် သွားဝယ်ခိုင်းသည်။ 

သာဂိတို့ဘေးနားမှာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ရှိသော်လည်း ဒင်းလေးက တော့ပ်စတားဆိုင်ကမှ သောက်ချင်သည်။ သာဂိလဲ ဆိုင်ကယ်လေးထုတ်ပြီး သွားဝယ်ပေးသည်။ ဝယ်ပြီး ပြန်အလာတွင်တော့ လက်ဘက်ရည်ထုပ်လေးထဲ ရေဆူဆေးပြား နှစ်ပြား ထည့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဆေးပြားနှစ်ပြားသည် အမြုပ်တစ်စီစီ ထလျက် ခဏချင်းပင် လက်ဘက်ရည်ထုပ်လေး အတွင်း ပျော်ဝင်သွားသည်။

ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ သာဂိ အောက်ကနေ အော်ခေါ်ကာ မျက်နှာကျက်မှ တွဲလောင်းချထားသော နိုင်လွန်ကြိုးတွင် တွဲချည်ပေးလိုက်ရာ နွေးနွေးက အပေါ်ကနေ ဆွဲယူသွားပြီး ကျေးဇူးဟု ဆိုကာ ပျောက်သွားသည်။ 

သာဂိကတော့ နေသေးသပ ညကျမှတွေ့မယ်ဟု တွေးရင်း ကျိတ်ပျော်နေမိသည်။ ည ၁၂ နာရီ ထိုးတော့ သာဂိ လုပ်ငန်းစဖို့ တစ်ဖက်ခန်းကို ကူးသည်။ ဝင်နေကျလို ဖြစ်နေ၍ သိပ်မကြောက်တော့ပေ။ အစ်မပြည့်၏ အခန်းလေးသည် စေ့စေ့ ပိတ်ထားသည်။ ဟိုတစ်လောက ဆိုလျှင် ထိုအခန်းသည် နေ့ဘက်သာပိတ်၍ ညချိန်ဆို ပွင့်နေသော အခန်း ဖြစ်သည်။ ခုတော့ အစ်မပြည့် တစ်ယောက်ဆေးသောက်ပြီး အိပ်မောကျနေလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ချွတ်နင်းရင်း မျက်နှာကျက်ပေါ်တက်သည့် လှေကားငယ်အတိုင်း တက်သည်။ အပေါ်တွင် တံခါး ဘာညာ တပ်မထားချေ။ 

နွေးနွေးသည် တစ်ဘက် နံရံဘက် ကုတင်လေးပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေသည်။ ဘေးက စာကြည့် စားပွဲတွင် စာအုပ်တွေလည်း ပြန့်ကြဲလျက်။ မီးလုံးတွေရော၊ မီးချောင်းတွေရော တစ်ခုမှ ပိတ်မထားချေ။ စာကြည့်နေရင်း ဖီးလ်တက်လာကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကယောင်ချောက်ချား နဲ့ လူးလှိမ့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပုံရသည်။ 

သာဂိ၏ အထင်မှန်ကြောင်းကို ခါးပေါ်ထိလိပ်တက်နေသော ညဝတ်ဂါဝန်ကြီးက ထောက်ခံနေသည်။ နွေးနွေးသည် အမွှေးတောင် သိပ်မစုံသေးချေ။ ရေးရေးထက် နည်းနည်းပိုသော ရိပ်ရိပ်မျှရှိရုံ အမွှေးနုလေးတို့နှင့် မိန်းမကိုယ်သည် ဖြူဝင်းနုနယ်သော ပေါင်လုံးလေးကြားတွင် တင့်တယ်စွာ ရှိနေသည်။

သာဂိ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ နွေးနွေးကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ရန် အနားသို့ တိုးကပ်အသွား နောက်မှ ..

“ မောင်သာဂိ” 

ဆိုသော အသံကို ကြားလိုက်ရရာ သာဂိ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားအောင် လန့်သွားမိသည်။ နောက် သာဂိ မရဲ တရဲ လှည့်ကြည့်မိတော့ဟုတ်သည်။ 

အစ်မပြည့် … အစ်မပြည့်သည် ဖြူလျော်သော နှုတ်ခမ်း၊ အရောင်မဲ့နေသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သာဂိကို ကြည့်နေသည်။ စကားတော့ တစ်ခွန်းမျှမပြောချေ။ 

သို့ရာတွင် ပြောသည်ထက်ပိုသော စကားလုံးပေါင်းများစွာသည် အစ်မပြည့်၏ မျက်ဝန်းမှ လျှံကျနေသည်။ သာဂိ အစ်မပြည့်၏ အင်အား မရှိသော မျက်ဝန်းများကို ရင်မဆိုင်ရဲချေ။ 

သာဂိ ခေါင်းကို ငုံ့ရင်း အစ်မပြည့်ဘေးမှ ခက်ခက်ခဲခဲ ဖြတ်သန်းကာ ကိုယ့်အခန်းလေးသို့ ပြန်ခဲ့ရသည်။ထိုညက သာဂိ တစ်ရေးမျှ အိပ်လို့ မရလိုက်ချေ။ သာဂိ နိုးလာသော အချိန်သည် အောက်ထပ်ပွဲရုံတွင် အလုပ်သမားများ ကုန်တင်နေသော အချိန်ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ကျိန်းစပ်နေသော မျက်ဝန်းများနှင့်ကိုယ်လက် သုတ်သင်ပြီးနောက် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ အထွက်တွင် အစ်မပြည့်ကို သူ့ဆိုင်ရှေ့ ဒါန်းလေးပေါ် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

သာဂိ တစ်ချက်မျှသာ ဝေ့ကနဲ တစ်ချက်ကြည့်ရဲပြီး ခါတိုင်းလို နှုတ်ဆက်တာမျိုး မလုပ်ဝံ့ပဲ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ဆက်သွားရန် ပြင်စဉ် အစ်မပြည့်က ..

“ မောင်သာဂိ..လာပါဦး” 

ဟုဆိုသည်။ သာဂိသည် တောင်းပန်ချော့မော့ရန် စကားလုံးများကို ရွေးချယ်စဉ်းစားရင်း အစ်မပြည့် ရှေ့သို့ အရောက် အစ်မပြည့်သည် မပ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး သာဂိ ပါးကို 

“ ဖြန်း” 

ကနဲနေအောင် ရိုက်ချလိုက်သည်။ သာဂိသည် ထိုမျှလောက်ထိ မျှော်လင့်ထားသည်တော့ မဟုတ်ချေ။ အစ်မပြည့်က ရိုက်ချလိုက်ပြီးနောက် သူ့ဘေးတွင် ချထားသော စာရွက်နှစ်ရွက် သုံးရွက်ခန့်နဲ့ သာဂိ မျက်နှာကို ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့

“ မင်းမျက်နှာကို ဒီတစ်သက် ဘယ်တော့မှ မတွေ့ရပါစေနဲ့” 

ဟု ဆိုရင်း ချာကနဲ လှည့်ကာ ဆိုင်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့သည်။

သာဂိသည် လမ်းပေါ်တွင် မတ်တပ်ကြီး မေ့နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ လူတွေကလည်း သူ့ကို ဝိုင်းကြည့်နေသည်။ ပွဲရုံ အလုပ်သမားတွေကဆိုလျှင် တီးတီးတိုးတိုးပြောဆိုရင်း အတင်းတုပ်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် မြေကြီးပေါ် ကျနေသော စာရွက်လေးတွေကို ကောက်ယူကာ ထွက်လာခဲ့မိ့သည်။ သာဂိ ယူခဲ့သော စာရွက်များအနက် တစ်ရွက်မှာ ဆေးစာရွက် သွေးစစ်ချက် မှတ်တမ်း တစ်ခုဖြစ်ပြီး လူနာနေရာတွင် အစ်မပြည့်၏ နာမည်ရေးထားသည်။ 

ပြည့်ပြည့်သည် ညက သာဂိကိစ္စကို စဉ်းစားရင်း ဒီလို စည်းမစောင့်သည့် လူသည် ဘာကိုမျှ ထိန်းမည့်လူမဟုတ်ဟု ယူဆမိကာ ကြေးစားများနှင့်လည်း သူသည် ပတ်သက်လိမ့်မည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒါဆို ယခင်က ဘာရောဂါမျှ မရှိသော သူမသည် ယခု သာဂိနဲ့ ဆက်ဆံပြီးမှ အဖြူတွေဆင်းသည်။ မအီ မသာ နဲ့ ထိုင်းမှိုင်းလေးလံနေသည်။ 

ဒီတော့ ဒီရောဂါသည် သာဂိပေးသော လက်ဆောင် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ကာ မနက်စောစောထ၍ သွေးသွားစစ်ရာ ထင်သည့် အတိုင်း ဂနိုရီးယား ခေါ် ဆီးပူညောင်းကျ ရောဂါ ဖြစ်နေကြောင်း စစ်ချက်ထွက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိကို ထိုသို့ ဆက်ဆံလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ဆေးစာရွက်ကို ဖတ်သော်လည်း ဆေးဖက်ဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများကို နားမလည်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဆေးဆိုင်တစ်ခုသို့ သွားပြတော့မှ အစ်မပြည့် ဘာရောဂါ ဖြစ်ရသည်ကို သိတော့သည်။ သူစိတ်မကောင်းချေ။

သို့ရာတွင် မတတ်နိုင်တော့။ ဖြစ်ခဲ့ပြီးချေပြီ။ ထို့အတူ အစ်မပြည့်နှင့် သူ၏ ဇာတ်လမ်းသည်လည်း တစ်ခန်း ရပ်သွားချေပြီ။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ဆိုင်ကို လုံးဝ ပိတ်ပစ်လိုက်ကာ ရွှေတောင်ဘက်သို့ ပြောင်းသွားလေသည်။

သာဂိသည် မိန်းမတွေကို ဘယ်လိုချစ်ရမှာမှန်း ခုထိ နားမလည်နိုင်သေးချေ။ အတွေ့နှင့် ဆက်ဆံကာ ပြေလည်သွားမည်ဟု ထင်သမျှသည် ရေစုန်မျောသွားပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိ သည် ဆေးတိုက်တစ်ခုတွင် သွေးစစ်ပြီး ဆေးကုတာ တစ်ပတ်ကျော်တော့ကြာသည်။ ဆရာဝန်သည် သာဂိကို အကောင်းဆုံး ရှင်းပြသည်။ 

မိမိအိမ်ထောင်ဖက် မဟုတ်သူနှင့် လိင်ဆက်ဆံတိုင်း ကွန်ဒုံးသုံးဖို့၊ ရောဂါဖြစ်ခဲ့လျှင်လည်း ဆေးခန်းလာပြရန် မရှက်ဖို့၊ ဆေးဆိုင်က ဆေးမြီးတိုများသည် အရှင်းပျောက်နိုင်ချေမရှိပဲ ထိန်းချူပ်ရုံသာ ခေတ္တ ထိန်းချူပ်ထားကာ သွေးထဲတွင် ပိုးရှိနေနိုင်၍ သွေးစစ်ကြည့်မှ အရှင်းပျောက် မပျောက် သိနိုင်သည့် အတွက် သွေးစစ်ကြည့်ဖို့ စသည် စသည်တို့ ဖြစ်လေသည်။

သာဂိသည် ခေါင်းကြီး ငိုက်စိုက်ချရင်း နားထောင်နေမိသည်။ ကိုထွန်းနိုင်သည် သူ့အမျိုးတွေနှင့် သာဂိ ဖြစ်ပျက်ပုံကို သိပုံတော့ရသည်။ လူမူရေး ကိစ္စမို့လို့ လားတော့ မသိ။ ဘာမျှ မပြောချေ။ 

သို့သော် ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာဗူးတွေတော့ ပြန်ယူသွားသည်။ နောက်ပြီး ကံကောင်းတာ တစ်ခုရှိသေး၏။ သာဂိ ရေဆူဆေးပြားဝယ်ခဲ့သော ကွမ်းယာဆိုင်ကို ရဲတွေ ဝင်ဖမ်းရာ ဆေးဝယ်နေသူတွေပါ ပါသွားသည်ဟု ကြားသည်။ 

ထိုလူတွေကို တရားရုံးက စွဲဆိုသော ပုဒ်မသည် တော်တော်ရှက်ဖို့ကောင်းသော ပုဒ်မဖြစ်သည်။ တရားခံတွေဘက်က လိုက်ပေးမည့် ရှေ့နေမရှိဟု ကြားရသည်။ သာဂိ ခုမှ ရင်ဘတ်ဖိကာ တော်ပါသေးရဲ့ ဟု ရေရွတ်မိသည်။ သူသိသည်။ သူသာ ထိုသို့ ဖြစ်ပါက ကိုသန့်ရော၊ ကိုထွန်းနိုင်ကပါ လှည့်ကြည့်မည် မဟုတ်တော့ပေ။

စိတ်ညစ်နေမိသော သာဂိသည် ဘီယာတွေသာ တိုးသောက်မိသည်။ တစ်နေ့ ကမ်းနားဘက်က ဆိုင်တွေဘက် လှည့်ရင်း ဘန်းဘူးဟောက်စ် ကို ဝင်ထိုင်မိသည်။ ဘန်းဘူးဟောက်သည် ခပ်လတ်လတ်ဆိုင်လေး တစ်ခုသာ ဖြစ်၏။ စင်တင်တွေ၊ ကေတီဗွီတွေ မရှိပါ။ စည်းကမ်းချက်နှင့် အညီ အမျိုးသမီးစားပွဲထိုးလည်းမထားပါ။ 

သို့သော် အမြည်းတစ်ပွဲ မှာလိုက်လျှင် ဘေးမှာ လာထိုင်ပေးမည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အလိုလို ရောက်လာသည်။ စကားစမြည် ပြောနိုင်သည်။ လက်လေး ဘာလေးကိုင်နိုင်သည်။ ထို့ထက်ပိုချင်လျှင်တော့ နေရာမှာ ညှိ၊ ပြေလည်လျှင် ဂိုးနိုင်၍၊ မပြေလည်လျှင် အေးဆေးပြန်။ 

စားပွဲထိုးများသည် လူများရုံသာမက လက်သွက်ခြေသွက်လည်း ရှိတတ်သည်။ သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ထိုဆိုင်မှာ ထိုနေ့က စတွေ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသားခပ်ညိုညို၊ နှင့် လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကလေးဖြစ်ပြီး ချစ်စဖွယ်မျက်နှာလေးနှင့် ကလေးမလေး တစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။

ထိုနေ့က သာဂိသည် မြန်မာ ဘီယာ နှစ်လုံးနှင့် ငါးကြော်တစ်ကောင် မှာကာ ထိုင်စောင့်နေစဉ် သူဝင်ထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ မြင်သော်လည်း အရေးမလုပ်မိချေ။

ထိုကောင်မလေးသည် လည်ဂုတ်သာသာ ဆံပင်တိုလေးတွေ မျက်နှာဖုံးအောင် ခေါင်းငုံ့ပြီး ဝင်ထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ သိပ်ဆွဲဆောင်မူ မရှိလှသလို သာဂိကလဲ ဒါမျိုး စိတ်မဝင်စားချင်တော့ သဖြင့် မမြင်ချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်သည်။ 

နှင်တော့ မထုတ်ဖြစ်။ နှင်ထုတ်လိုက်ပါက သူနဲ့ စကားပြော အဆင်မပြေဖြစ်၍ ဟု ယူဆကာ ဆိုင်ရှင်က သူမ ကော်မရှင်ခလေးတွေ ဖြတ်ချပစ်မည် ဖြစ်သည်။ သာဂိ ဘီယာ တစ်လုံးကုန်သည် အထိ သူမသည် စကားမပြောချေ။ ဒီအတိုင်း ခေါင်းငုံ့ပြီးသာ ထိုင်နေသည်။ တစ်ခြားကောင်မလေးတွေ ဆိုလျှင် ပေါက်ကရ စကားစမြည် ပြောပြီးနောက် အအေး သောက်မယ်နော် ။

တို့ ထမင်းမစားရသေးလို့ ခေါက်ဆွဲကြော် ထုပ်သွားမယ်နော်တို့ နှင့် ရသမျှ ကပ်လှီးတတ်သည်။ ဒီကောင်မလေးကတော့ ရောက်ကတည်းက ခေါင်းငုံ့ ထိုင်နေကာ စကားလဲ တစ်ခွန်းမှ မပြောသလို၊ အမြည်း နှိုက်စားတာလဲ မရှိ။

သာဂိ ငါးကြော် ပန်းကန်ကို သူမဘက်တွန်းပေးလိုက်ပြီး .

“ ဟေ့..စားလေ” 

ဟုပြောမိသည်။ သူမသည် မျက်ဝန်းလေး လှန်၍ သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေး ယမ်းပြပြီးအောက်ပြန်ငုံ့ သွားပြန်သည်။ သာဂိ နည်းနည်း စိတ်ပျက်သွားသည်။

စိတ်ရှုပ်လို့ မြစ်ကမ်းဘေး သွားအထိုင် သပွတ်အူ မျောလာတာနဲ့ တိုးဆိုသလို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ညစ်နေရတဲ့ အထဲ ဘာလေးမှန်း မသိတာနဲ့ လာဆုံနေသည်။

ကဲ..သူ့ကို ဘာမှ အရေးမလုပ်တော့ပဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သောက်စရာ ရှိတာသောက်နေတာပဲ ကောင်းပါတယ် လို့တွေးကာ အေးအေးဆေးဆေး သောက်နေမိသည်။ ခဏကြာတော့ သာဂိ ဘီယာနှစ်လုံး ကုန်သွားသည်။ ဒီတော့မှ တေမိမလေးဆီက အသံထွက်သည်။ 

“ ဦး..သောက်ဦးမလား” 

တဲ့..။ အသံကလဲ တိုးတိုးလေး ဖြစ်သလို၊ဦးလို့ အခေါ်ခံလိုက်ရသည့် သာဂိ စိတ်ထဲမှာလဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်။ သူ့ဘဝတွင် ပထမဆုံး အကြိမ် ဦးလို့ အခေါ်ခံရခြင်းလဲ ဖြစ်သည်။ 

နေရ ထိုင်ရတာ ရှက်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမျက်နှာလေးနှင့် သူ့အသက်ကို ယှဉ်ကြည့်မိသောအခါ အင်းလေ..ခေါ်လို့ ရတာပါပဲ ဟုတွေးရင်း လက်နှစ်ချောင်း ထောင်ပြရင်း ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။

သူမသည် ကောင်တာဘက်သို့ ထွက်သွားကာ ဘီယာမှာပြီး ဘောင်ချာ တစ်စောင်ကိုင်လာကာ သူ့ကို ပေးသည်။ သာဂိယူပြီး စားပွဲပေါ်တင်လိုက်စဉ်မှာပင် လမ်းမဘက်မှ “အစ်မ..ငြိမ်းငြိမ်း..အစ်မ ” ဆိုသော ခေါ်သံကြားရသည်။

သာဂိသည် စပ်စပ်စုစု လိုက်ငေးနေမိသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းက ခေါင်းလေးကုပ်၍ သူ့ကို ခွင့်တောင်းသလို တစ် ချက်ကြည့်ပြီး ထသွားသည်။ 

အပြင်က လှမ်းခေါ် နေသော ညစ်စုတ်စုတ် ချာတိတ်လေးမှာ မူလတန်း အရွယ်သာသာပဲ ရှိပါလိမ့်မည်။ ထိုကောင်လေးက သူ့အစ်မဖြစ်ဟန်တူသော ကောင်မလေးကို မော့ကြည့်ရင်း စကားပြောနေသည်။ စကားပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ပခုံးပေါ်က လျှောကျလာသော စွပ်ကျယ် သိုင်းကြိူးကိုလည်း ဆွဲတင်ရသေးသည်။

ဘာတွေပြောတယ်တော့ မကြားရပေ။ ခဏကြာတော့ ကောင်မလေးက နားမှာပန်ထားသည့် နားကပ်ကို ချွတ်ပေးလိုက်တာ တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ သူမ ပြန်လာထိုင်သည်။ 

ဘာတွေ အခက်ခဲ ဖြစ်နေသည်တော့ မသိ။ မျက်နှာလေးတော့ မကောင်းပေ။ သာဂိ လျှာရှည်မိပြန်သည်။ 

“ ဘာအခက်ခဲရှိလို့လဲ၊ ငါ လုပ်ပေးနိုင်တာရှိလား”

လို့ မေးမိသည်။သူမလေးသည် သာဂိကို မော့ကြည့်သည်။ သူမမျက်ဝန်းလေးသည် နုပျိုခြင်းနှင့် ထုံမွှမ်းသော ကြည်စင် ရွှန်းလဲ့ခြင်းရှိသော်ငြားလည်း မိဖြူငယ်ငယ်တုန်းကလို တောက်ပခြင်းတော့ မရှိ။ 

အင်း..သာဂိသည် ဘယ် သူ့ကို မြင်မြင် မိဖြူနှင့် နှိုင်းယှဉ် နေမိခြင်း အတွက် သူ့ကိုယ်သူလည်း စိတ်ပျက်သွားသည်။

“ အမေ..နေမကောင်းလို့ပါ” 

ကောင်မလေးက ခေါင်းလေး ငုံ့လိုက်ရင်း ဖြေသည်။ သာဂိ ကူညီလိုက်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားမိသည်။ ကူညီလိုက်လျှင် ဒီ ကောင်မလေးက ပြန်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်ချင် ဆပ်လိမ့် မည်။

အင်း.. ရုပ်လေးကလည်း ဆိုးတော့ မဆိုး။ အသားညို၍ ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင် မလှဟု ထင်ရသော်လည်း သေချာကြည့်ပြန်တော့ ညိုညက်ညက်လေးနှင့် သူ့မျက်နှာလေးသည် တစ်စိမ့်စိမ့် ထိုင်ကြည့်ချင် စရာလေးဖြစ်သည်။ သာဂိ ..ဘီယာရှိန် တက် လာတာလဲ ဖြစ်နိုင်သည်။

ဒါပေမယ့် ဒီကောင်မလေး ရုပ်ရှင်ရိုက်နေသလား ဆိုတာတော့ သိအောင် အရင်လုပ်ရပေမည်။ ထို့ကြောင့် မေးကြည့်မိသည်။

“ မင်းက ဆေးခန်းလိုက် မပို့ဘူးလား”

“ ပိုက်ဆံ မထုတ်ရသေးလို့”

“ သြော်..ပိုက်ဆံက ဘယ်တော့ ထုတ်..”

“ ခု ဆိုင်ပိတ်ရင်”

“ သြော်..သြော်..ဒါနှင့် မင်းတစ်နေ့ ဘယ်လောက်လောက် ရလဲ”

“ မသိဘူး၊ သမီးက ဒီနေ့မှ စဝင်တာ၊ အစ်မသော်တာကတော့ ပြောတယ်၊ ၁၀%တဲ့”

“ ၁၀% ဆိုတာက ..”

“ ခု..ဦးနောက်ထပ် သောက်တဲ့ ဘီယာ နှစ်လုံးရယ်၊ ငါးကြော် ရယ်က ၂၁၀၀ ကျတယ်။ အဲတော့ သမီး ၂၁၀ ရမှာပေါ့”

“ သြော်..ဒီလိုလား..ဒါနှင့် မင်း ဒီနေ့ ဘယ်နှဝိုင်းရပြီလဲ”

“ တစ်ဝိုင်း”

“ ဟေ..ဒါဆို မင်းက အဲဒီ ၂၁၀နှင့် ဆေးခန်းသွားမှာပေါ့ ..ဟုတ်လား..ဟားဟား”

သာဂိက ရယ်မိတော့ ကောင်မလေးသည် သာဂိကို မျက်လုံးပြူးလေးနှင့် ကြည့်သည်။ ပြီးတော့

“ မဟုတ်ပါဘူး၊ဦးရယ်..ဆေးခန်း မသွားပါဘူး၊ ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးဝယ်ရုံပါပဲ”

လေသံလေးနှင့် မျက်နှာ အမူအယာကို ကြည့်၍ သာဂိ အားနာသွားမိသည်။

“ ဆောရီးကွာ..ဒါနှင့် မင်းနာမည်က ငြိမ်းငြိမ်းလား”

သူမ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“ မင်းကို ငါ ကူညီချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အလကား မဟုတ်ဘူးနော်၊ ပြန်ဆပ်ရမယ်၊ ကဲ..မင်းအကြောင်းတွေ ပြောစမ်းပါဦး”

သူမသည် သာဂိကို မော့ကြည့်သည်။ သာဂိက ပြောင်သလို နောက်သလိုနှင့် အတည်ပြောလိုက်ခြင်းအပေါ် သူ့အတွေ့အကြုံလေးနှင့် စူးစမ်းနေပုံရသည်။ သူက ဘာပြန်ဆပ်ရမှာလဲ ဆိုတာကိုပါ တွေးနေပုံရသည်။ နောက် သူ့ကို ပြုံးပြုံးကြီး ငုံ့ကြည့်နေသော သာဂိ၏ ရီဝေဝေ မျက်လုံးကို ရင်မဆိုင်ရဲစွာ ခေါင်းလေး ငုံ့သွားရင်း သူ့အကြောင်းလေးတွေ ပြောပြနေတော့သည်။

သူမ၏ နာမည်မှာ ငြိမ်းငြိမ်းဖြစ်သည်။ နာမည်နှင့် ဆန့်ကျင်စွာ မငြိမ်းချမ်းသော သူမ ဘဝသည် သူမ ၆ တန်းနှစ် အရောက်တွင် စတင်ခဲ့သည်။  ကုန်တင်ကားမောင်းသမား တစ်ဦးဖြစ်သည့် ဖခင်သည် ရှမ်းပြည်ဘက်တွင် ကားမှောက်ပြီး ဆုံးပါးခဲ့သည်။ မိခင်က အကြော်ရောင်း၍ သူမနှင့် မောင်လေးကို ရှာဖွေကျွေးခဲ့သည်။ 

မိခင်၏ ရှာဖွေရသမျှသည် စားရုံလောက်သာရှိပြီး ကျောင်းဆက်တက်ဖို့တော့ မလုံလောက်ပေ။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မိခင်ကို တစ်ဖက် တစ်လမ်းက ကူသည့် အနေဖြင့် ဆေးလိပ်ဝင်လိပ်ခဲ့ရသည်။

မောင်လေးကလည်း ကမ်းနားတစ်လျှောက်၊ တောတန်းတစ်ရိုး ဖားရှာ၊ ငှက်ပစ် ဖြင့် သူမတို့ကို ကူညီရှာ သည်။ သူတို့ မချမ်းသာသော်လည်း နေ့စဉ် ထမင်းစားရသည်။ နေ့စဉ် ရပ်ကွက်ထဲက ဗွီဒီယို ရုံမှာ ကြည့် နိုင်သည်။

ပြီးခဲ့တဲ့ လကတော့ အမေ နေမကောင်းဖြစ်ကာ အိပ်ယာထဲလဲသည်။ ချောင်းတွေဆိုးပြီး မောသည် ဟု ဆိုသည်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား လုပ်ပြီးတိုင်း အမေသည် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုရင်း ဟောဟဲ ဆိုက်နေတတ်သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းဘာလုပ်ရမှန်း မသိချေ။ ဆေးလိပ်ခုံက ရသော ဝင်ငွေသည် တစ်ထောင် ဝန်းကျင်ခန့်သာ ရှိသည်။ စားဖို့ ၊ ရေဖိုး၊ မီးဖိုး နှုတ်လိုက်သောအခါ လက်ထဲတွင် ဘာမျှ မကျန်တော့။

ထို့ ကြောင့် အပိုဝင်ငွေ ရစေရန် အလုပ်ထပ်ရှာတော့ မသော်တာ နှင့် တွေ့သည်။ ညစဉ် ညနေ ၆ နာရီမှ ၁၀ နာရီထိ စားပွဲဝိုင်းတွင် ထိုင်ပေးရုံသာလုပ်ရမည် ဆိုသောကြောင့် ဒီမှာ လာအလုပ်ဝင်သည် ဟုဆိုသည်။သာဂိ ရင်ထဲတွင် မောသွားသည်။ သူ သော်တာကို သိပါသည်။ သော်တာသည် ဘန်းဘူးဟောက်စ်၏ ညမင်းသမီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ရွှေဟင်္သာ နောက်ပေါက်နားတွင် နေသည်။

ရွှေဟင်္သာရပ်ကွက် ဆို၍ အထင်တစ်ကြီးဖြစ်ကြဦးမည်။ သော်တာနေသည်မှာ ရွှေဟင်္သာနောက်ပေါက်၏ နောက်ဘက်သချိုၤင်းကုန်းအကျော် ကျူးကျော်ရပ်ကွက်များ ရှိရာနေရာ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ပွဲလန့်တုန်း ဖျာဝင်ခင်းချင်သည့် စိတ်ကို ခဏအောင့်ထားလိုက်သည်။ သော်တာ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီးမေးမိသည်။

“ ငြိမ်းငြိမ်းတို့ အိမ်က နင်တို့ နားမှာလား”

“ ဟုတ်တယ်လေ..ဘာလဲ လိုက်ပို့မလို့လား၊ ဒီလိုတော့ မရဘူးနော်..ကျွန်မတို့ ငြိမ်ငြိမ်းက အသန့်လေး..လိုင်းမဝင်ရသေးဘူး၊”

“ ကျွတ်..သော်တာကလဲ..ငါက သူ့ကို ကူညီချင်လို့ပါ”

“ အံမယ်လေး..ဆိုင်ကယ်ပွဲစားရယ်..ဒီလိုဆို သော်တာလဲ အကူညီတောင်းမယ်နော်..”

“ ဒါက….ဟို..”

“ ဟင်း..ဟင်း…ရှင်ကူညီချင်တာ ကျွန်မ သိပါတယ်ကွယ်…ဟားဟား..နောက်တာပါ..ကိုသာဂိရယ်၊ ကဲ..ပြော..ဘာပြောချင်လို့လဲ”

“ သြော်..ငါ မနက်ဖြန်ကျရင် သူ့အမေကို ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးမလို့၊ အဲဒါ အိမ်မသိလို့၊ နင့်ဆီ အရင်ဝင်မယ်လို့ ပြောမလို့”

သော်တာသည် တစ်ချက်တွေသွားရင်း ငြိမ်းငြိမ်းမျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိ မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း

“ ကိုသာဂိ..ငြိမ်းငြိမ်းက သော်တာတို့လို မဟုတ်ဘူးနော်၊ နောက်ပြီး သော်တာတို့လိုလဲ မဖြစ်သေးဘူး၊ ကိုသာဂိ သိမှာပါ။ သော်တာ မလုပ်ပေးနိုင်တဲ့ ကိစ္စကို ကိုသာဂိက လုပ်ပေးမယ်ဆိုတော့ ကျေးဇူးတော့တင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါအတွက်နဲ့တော့ အချူပ်မခံဘူးနော်”

နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်းအမေကို ဆေးခန်းလိုက်ပို့သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းအမေသည် အသက် ၄၀ခန့်ရှိပြီး အသားခပ်ညိုညိုနှင့် ပိန်ပိန်ပါးပါး အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ 

သို့ရာတွင် သူမကို ကြည့်ရသည်မှာ အသက် ၅၀၊၆၀ ခန့်ရှိပြီ ထင်ရသည်။ ရိုးသားပုံရသော်လည်း ငယ်ရာက ကြီးလာသူပီပီ ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် သူ့အနေအထားကို နားလည်ပုံတော့ရသည်။ သို့ရာတွင် ဘာမျှတော့ မပြောချေ။ ထိုနေ့က ငြိမ်းငြိမ်းအမေ ဒေါ်အေးနှင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆိုက်ကားတစ်စီး ငှားပြီး မျိုးသုခ ဆေးရုံသို့ သွားပြစေခဲ့သည်။ ဒေါ်အေးသည် အဆုတ်တီဘီ ရောဂါ ဖြစ်နေသည်။

ဆေးတော်တော်များများ ဝယ်ရသည်။ ဝယ်ရသည်မှ ၆ လစာတောင် ဖြစ်သည်။ သာဂိလဲ သောင်းဂဏန်းလောက် ထိသွားသည်။(ထိုစဉ်က စရိတ်မျှပေး မရှိသေးသလို၊ တီဘီရောဂါ တိုက်ဖျက်ရေးဌာနလည်း မရောက်သေး)

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို အားနာနေပုံရသည်။ သူ့မျက်နှာလေးသည် သာဂိမျက်နှာကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး တစ်ခုခုပြောချင်နေပုံရသည်။ ဆေးရုံကလည်း ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ ဂရုတစိုက်နှင့် ဆေးရုံတင်ဖို့ ပြင်သည်။ သို့သော် တစ်ရက် ၅၀၀ ဆိုသော ဂဏန်းသည် ဒေါ်အေးကို တစ္ဆေတစ်ကောင်လို ခြောက်လိုက်ပုံရသည်။ 

ဒေါ်အေးသည် သူ့ဟာသူ တုန်တုန်ချိချိနှင့် အခန်းထဲက ထွက်သွားပြီး ဆိုက်ကားပေါ် သွားထိုင်နေသည်။ သာဂိ ကအတင်းပြန်ခေါ်သော်လည်း မလိုက်တော့ချေ။ ငြိမ်းငြိမ်းကမူ တက်ပါဟု မတိုက်တွန်းသလို၊ မတက်ပါနှင့် ဟုလည်း မပြောချေ။ သူမသည် မအေ ဖြစ်သူကိုသာ မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲပြီး ငေးကြည့်နေသည်။

နောက်ဆုံးတော့ ဘယ်လိုမှ ခေါ်မရသော ဒေါ်အေးကို သာဂိ လက်လျှော့လိုက်ရကာ တစ်ပတ်တစ်ခါ လာပြပါမည်ဆိုပြီး ညှိနှိုင်းရသည်။ သို့နှင့် သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းတို့အိမ်လေး၏ အခွင့်ထူးခံ ဧည့်သည်ကြီး ဖြစ်လာတော့သည်။ သူတို့ အိမ်လေးမှာ အိမ်ဟုသာ ပြောလိုက်ရသည်။

အမှန်တော့ ခြေတံရှည် တဲပုံမျိုးသာဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်ဟုခေါ်ရမည့် မြေကြီးထပ်တွင် ကွပ်ပျစ်ကျယ်ကြီး တစ်ခုခင်းထားပြီး အငယ်ကောင် ဒိုးလုံး၏ အိပ်ယာလည်း ဖြစ်သည်။ မီးဖိုခန်းလို့ ဆိုရမည့် ထမင်း၊ဟင်းချက်ရာ သွပ်ပြားဟောင်းများကာထားသည့် နေရာနှင့်လည်း တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်သည်။ အကာတော့ မရှိချေ။ အပေါ်ထပ်တွင်တော့ သားအမိ နှစ်ယောက် နေသည်။

ဘုရားစင်လေးနှင့် ဆက်နေသော အခန်းသည် ဧည့်ခန်းဟု ဆိုရမည်။ လိုက်ကာနှင့် ကာထားသော အခန်းကတော့ အိပ်ခန်းသာဖြစ်ပေမည်။ ခေါင်တွေကို သွပ်မိုးထားသော်လည်း မျက်နှာကျက် မရှိ၍ နည်းနည်းတော့ ပူသည်။ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို တစ်ကယ့် ကယ်တင်ရှင်ကြီးလို သဘောထားနေ၍ သာဂိမှာ မနေတတ် မထိုင်တတ်တောင် ဖြစ်ရသည်။ 

ဒေါ်အေးကလည်း သူတော်ကောင်းလေး သာဓုပါကွယ် ဟုဆိုသော အခါ သာဂိ အိမ်လေးပေါ်ကနေ သွားစရာရှိသည် ဆိုကာ ဆင်ေးပြးတော့သည်။ တစ်ကယ်တော့ သာဂိဧ။် အကူအညီသည် ဖြူစင်ခြင်း မရှိလှတာ သာဂိဘာသာ သာဂိ သိနေမိသည် မဟုတ်ပါလား။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းထံ မကြာခဏ ဆိုသလို ရောက်ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ညနေစောင်း တစ်ပက်၊ နှစ်ပက် သောက်ပြီးချိန် သွေးပူလာလျှင် ဆိုင်ကယ်ဦးကထိုရပ်ကွက်ဘက်သို့ အလိုလို လှည့်သွားတတ်သည်။ငြိမ်းငြိမ်းကို သာဂိက ဘန်းဘူးဟောက်စ်တွင် အလုပ်မဆင်းခိုင်းတော့။ ထို့ကြောင့် သာဂိသွေးပူချိန်ဆိုလျှင် ငြိမ်းငြိမ်း အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ခုချိန်ထိတော့ ဘာမျှ ကြိုးစားခြင်း မရှိသေးချေ။ မလုပ်ချင်လို့ မဟုတ်။ သူက စိတ်တွေပါပြီး စမည် ကြံကာ ငြိမ်းငြိမ်းထံရောက်လျှင် သူတို့သားအမိက တစ်ကယ့် လူကြီးလူကောင်းလို ဧည့်ဝတ်ပြု ဆက်ဆံနေ၍ အနေခက်ကာ ပြောမထွက်ဝံ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဆက်ဆံရေးတွေ တိုးတက်လာသလို စီးပွားရေးလည်း အဆင်ပြေလာသည်။ ခုဆို သူသည် ကိုထွန်းနိုင်အရင်းထောင်ပေးသော တရုတ်ဆိုင်ကယ်လေး တစ်စီးကို ရင်းကာ ဝယ်လိုက် ရောင်းလိုက် ပြုရင်း ကိုထွန်းနိုင် အကြွေးကို ဆပ်ပြီးရုံသာမက ယိုးဒယား viva တစ်စီး၊ လော်ဂျား 125 တစ်စီးနှင့် ကမ်ဘို 110 သုံးစီး လက်ဝယ်တွင် အပိုင်ရှိနေသည်။

သာဂိသည် အိမ်ပိုင်ဝယ်မည် ဆိုလျှင်တောင် ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သာဂိ မဝယ်ချေ။ အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် သူ့အိမ်မက်ထဲသို့ ရံဖန်ရံခါ ဝင်လာတတ်မြဲ ဖြစ်သော မိဖြူသည် စင်္ကာပူရောက်ကာ ယောက်ကျားရနေပြီ ဆိုသော သတင်း ကြားရ၍ ဖြစ်သည်။ 

သာဂိသည် အိမ်ဝယ်မည်ဆိုလျှင် ရှစ်မိုင်က အိမ်ကိုသာဝယ်လိုသည်။ သူသည် မိဖြူကို ခုထိ သတိရနေမိ၊ နာနေမိသည်မှာ ဘာကြောင့် မှန်း စဉ်းစား၍တော့ မရချေ။သို့ရာတွင် သတိရမိသည်ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ သတိရခြင်းသည် စိတ်နှင့် ပစ်မှားခြင်း ဆိုပါက သာဂိသည် ကာမေသုမိစ္ဆာကို ထိုသတင်းကြားရချိန်လောက်က နေ့တိုင်း ကျူးလွန်နေမိသည်။ သို့ရာတွင် အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။

ငြိမ်းငြိမ်း သူ့အခန်း မျက်နှာကျက်လေးပေါ်သို့ တက်မလာခင်ထိသာ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းထံ မရောက်ဖြစ်သည်မှာ တစ်ပတ်ကျော်၊ နှစ်ပတ်ခန့် ရှိပြီ။ မိဖြူ သတင်းကြားရပြီးကတည်းက တည်ငြိမ်နေသော သူ့စိတ်နှလုံးသည် ဟေတီ မြေလွှာလို သွက်သွက်ခါနေခဲ့သည်။

ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသော စိတ်အလျင်ကို ပြန်လည် စုစည်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တိုင်း လက်တွေက ဝီစကီ ပုလင်းကိုသာလှမ်းမိသည်။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်းငြိမ်းလာသော ထိုနေ့က သာဂိသည် မူးနေသည်။ငြိမ်းငြိမ်းရောက်လာချိန်သည် သာဂိ အမြည်းကုန်သွား၍ ဘယာကြော် ဆင်းဝယ်ပြီးစ အချိန်ဖြစ်သည်။ 

သာဂိ တီဗွီရှေ့တွင်ထိုင်ရင်း သီချင်းစာသားနှင့် ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်သော ဇာတ်ဆောင်များ၏ လှုပ်ရှားမူကို အဓိပ်ပါယ်မဲ့ကြည့်ရင်း လက်ထဲက ခွက်ကို မော့လိုက် ၊ ဘယာကြော်ဝါးလိုက် လုပ်နေစဉ် တံခါးခေါက်သံကြားရသည်။ 

အလုပ်သမား တစ်ယောက်ယောက် ပစ္စည်း ကျန်ခဲ့၍ လာယူတာ ဖြစ်မည်ဟု ထင်ကာ ဆင်းဖွင့်ပေးလိုက်တော့မှ တံခါးရှေ့တွင် ငြိမ်းငြိမ်းကိုတွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် စတီးချိုင့် သုံးဆင့်ချိုင့်လေး တစ်လုံးကို ကိုင်ထားကာ သူ့ကို ပြုံးပြပြီး…

“ ဦး ..နေမကောင်းဘူး ထင်လို့ လာကြည့်တာ” ဟုဆိုသည်။ သာဂိက..

“ ငါ နေကောင်းတယ်၊ စိတ်က သိပ်မကောင်းဘူး၊ ဘာလို့ လာတာလဲ၊ အန်တီအေး တစ်ခုခုဖြစ်သလား”

ငြိမ်းငြိမ်းက မျက်နှာလေးကို မဲ့လိုက်ပြီး..

“ ဦးကလည်း … လူကို ဒုက္ခသည်ကျနေတာပဲ၊ ဦးစားဖို့ ငါးရှဉ့်ကြော် လာပို့တာပါ၊”

“ အေး..အတော်ပဲ၊ မစားရတာကြာပြီ” ဆိုကာ ချိုင့်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

ချိုင့်ယူပြီးသော်လည်း ငြိမ်းငြိမ်းက မပြန်သေးချေ။ သာဂိက

“ ပြန်တော့လေ” 

ဆိုတော့ 

“ ဟိုဒင်း..ချိုင့်က ငှားလာတာ၊ ပြန်ပေးရမှာ” ဟုဆိုသည်။

“ တော်တော် ရှုပ်တာပဲ” 

ဟု ရေရွတ်ရင်း သာဂိ အခန်းထဲ ဝင်တော့ သူမကပါ လိုက်ဝင်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိ လက်ထဲက ချိုင့်ကို ဆွဲယူရင်း 

“ သမီး လုပ်လိုက်ပါ့မယ်” ဟုဆိုသည်။ 

သာဂိ ဘာမှ မပြောတော့။ လွှတ်ပေးထားလိုက်ရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆက်သောက်နေမိသည်။ ခဏနေတော့ သာဂိရှေ့တွင် ငရှဉ့်ကြော် တစ်ပန်းကန် ရောက်လာသည်။ 

ဆိုင်ကြီးကြော်နှင့် မတူသော်လည်း စေတနာ ပါ၍လားမသိစား၍ ပိုကောင်းသည်။ သူမကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သာဂိ၏ ထွေးလုံးပစ်တင်ထားသော အဝတ်များကို သိမ်းကြုံးစုနေတာ တွေ့ရသည်။ပြီးတော့ ကုတင်ခြေရင်းတန်းပေါ်တွင် လှန်းထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေပါ ဆက်ယူနေပြန်၍ 

“ ဟေ့..ဟေ့..အဲဒါ ဘာလုပ်မလို့လဲ” ဆိုတော့

“ လျှော်မလို့” 

ဟု တစ်ခွန်းထဲ ပြောရင်း အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာက အောက်မှာပဲ ရှိလေသည်။သာဂိ နည်းနည်းတော့ အနေရ အထိုင်ရ ခက်သည်။ ဘာလေးမှန်းလဲ မသိ။ ကိုယ့်ဟာကို အသဲ ကွဲတာတောင် ကောင်းကောင်း မကွဲရ။ ဒင်းလေးက လာနှောင့်ယှက်နေသည် ဟု ထင်ကာ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေမိသည်။ ဒါကို အသက်ပင် ငယ်သော်လည်း ဘဝက သင်ပေးပြီး ဖြစ်သော ငြိမ်းငြိမ်းက သိပုံရသည်။

သူ့မျက်စိရှေ့တွင် မနေချေ။ အဝတ်လျှော်ပြီး၍ လှန်းတာတောင် သာဂိရှေ့က မလျှောက်။ သာဂိ မျက်ဝန်းများနှင့် မဆုံနိုင်သော နေရာများတွင်သာ လျှောက်လှန်းနေသည်။ သာဂိ သူ့ကို ဂရုမစိုက်တော့။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကာရာအိုကေ ဆိုမည်ဟု တွေးကာ ဖြူဖြူကျော်သိန်းနှင့် ကော်နီ၏ အတွင်းကြေကို ဖွင့်သည်။ ပြီးတော့ ယောက်ကျားသံကြီးနှင့် လိုက်အော်သည်။

ဘယ်လိုမှ နားထောင်မကောင်း။ ငြိမ်းငြိမ်းထံက “ခိ” ကနဲ ရယ်သံကြားရသည်။ သာဂိ လည်ချောင်းရှင်းဖို့ ဝီတစ်ခွက် ထပ်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ ဆတ်ကနဲ မော့အချ..ရင်ထဲက “အေ့” ကနဲ ပျို့ တက်သည်။သာဂိ များနေပြီ ဖြစ်သည်။ များဆို အိပ်ယာနိုးကထဲက သောက်နေသည်မှာ ဂရင်းရွိုင်ရယ် တစ်တောင့်ကုန်၍ နောက်တစ်တောင့် တစ်ဝက်ကျလုပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိ မခံနိုင်တော့။ 

စားထားသမျှ ဘယာကြော်တွေ အကုန် ပြန်ထွက်ကုန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အပြေးလေးရောက်လာပြီး သာဂိ၏ ကျောကုန်းတွေကို ထုပေးသည်။ ဇက်ကြောတွေကို နှိပ်သည်။ 

သာဂိသည် အန်လို့ မပြီးနိုင်သေးချေ။ နှာခေါင်းထဲဝင်လာသော ချဉ်စုပ်စုပ် အန်ဖတ်အချို့သည် သူ့ကိုပို၍ မူးအောင်ပြုနေသည်။ အန်ပြီးသည်နှင့် သာဂိသည် ကြမ်းပြင်တွင် ပက်လက်ကြီး ဖြစ်သွားသည်။ မနေတတ်ရှာသော ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိ၏ ပေပွနေသော မျက်နှာကိုသန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးသည်။

ထို့နောက် အင်္ကျီကို လဲပေးဖို့ ကြိုးစားသည်။ သာဂိ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးကို မနိုင့်တနိုင် မ၍် တွဲထူပြီး လက်တစ်ချောင်းချင်းစီ ထုတ်ကာ အင်္ကျီကို ရအောင် ချွတ်သည်။ ဒိလို အဝတ်လဲတဲ့ နေရာတွင် သူမသည် မအေကြီးကို လဲပေးနေကျ အကျင့်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် မအေကြီးနဲ့ မတူသည်မှာ အမေက ငြိမ်နေပြိး သာဂိက လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ 

သာဂိ ခေါင်းသည် ထူမပြိး သူမ ပခုံးစွန်းလေးပေါ် မှီတွဲပေးထားသော်လည်း အငြိမ်နေသည် မဟုတ်။ ဟိုဘက်စောင်းလိုက်၊ ဒီဘက် လည်ကျလာလိုက်နှင့် တစ်ခါတစ်ရံ သူမ နို့အုံလေးကိုပင် ထိလု မတတ်ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ အင်္ကျီ အကုန် ချွတ်ပြီး အဝတ်ခြောက်တစ်ထည် ပြန်ဝတ်ပေးသာ အခါတွင်မှ သာဂိ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်၍ ငြိမ်းငြိမ်း တော်သေးရဲ့ ဟု ရေရွတ်မိသည်။

သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်း၏ တော်သေးရဲ့ သည် ဘုရားတသံ အဖြစ်ချက်ချင်းပြောင်းသွားသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သာဂိက သူမတစ်ခါမှ မကြားဖူးသောမိဖြူဆိုသော နာမည်ကို သူ့အားကြည့်၍ ခေါ်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ 

သာဂိ၏ မျက်ဝန်းတွေသည် အရမ်းကို ရီဝေလွန်းသည် ဟု ငြိမ်းငြိမ်းထင်နေမိသည်။ထိုမျက်ဝန်းများ၏ ညှို့ငင်မှုနောက်သို့ ငြိမ်းငြိမ်း ခေတ္တ မျောပါသွားစဉ် သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်လေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲချခံလိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်း၏ ဆက်လက် မိန်းမောမလို ဖြစ်နေသာ ခံစားမူလေးသည် သာဂိ၏ နောက်တစ်ခါ ထပ်ခေါ်လိုက်သော “မိဖြူ” ဆိုသည့် စကားသံ အောက်တွင် လုံးဝ ပြိုကွဲပြိုကျသွားလေသည်။ 

သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မရုန်းမိပေ။ သာဂိ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေမည့် အပြူအမူ မှန်သမျှကို လုံးဝ မလုပ်ဖို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရင်း ငြိမ်းငြိမ်း ငြိမ်နေမိစဉ် သာဂိ၏ နှုတ်ခမ်းထူကြီးတွေ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံလာကြသည်။

ငြိမ်းငြိမ်း စိတ်တွေ မျောလွင့်သွားပြန်သည်။ ပူနွေးစွတ်စိုသော ထိုနှုတ်ခမ်းကြီးများ၏ အောက်တွင် ညို့ငင် စွဲဆောင်နိုင်သော မည်သည့်အရာတွေများ ထည့်ထားလေသနည်း၊ ငြိမ်းငြိမ်း ဆက်လက်တွေးတောရန် အချိန် မရပါ။ 

သူ့လက်တွေသည် ငြိမ်းငြိမ်း ရင်အုံလေးတွေကို ထိကိုင်လာပြန်သည်။ တစ်သက်လုံးယုယုယယ နေမထိလေမခ ထိန်းသိမ်းလာခဲ့သော အရာလေးတွေကို သာဂိလက်ကြီးတွေက အုပ်ကိုင်နေပြီ ဖြစ်ရာ ငြိမ်းငြိမ်း တော်တော်ကို မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်သွားသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်းသည် ကိုယ့်နို့အုံလေးတွေကိုယ် ကိုင်ကြည့်ဖူးပါသည်။ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့စဖူး။ယခု သာဂိလက်ဖဝါးကြီးတွေနှင့် ထိတွေ့မူသည်ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီး ဖျင်းဖျင်း ထသွားစေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အရမ်းကြောက်လာသလို ပြောမပြတတ်သော ခံစားမူတစ်မျိုးလည်း ဖြစ်လာသည်။

ဘာရယ်ဆိုတာတော့ ငြိမ်းငြိမ်း မပြောတတ်။ ပြောတတ်သည်က အောက်ပိုင်းတွင် စိုစိစိလေး ဖြစ်လာခြင်းပင်တည်း။ သာဂိသည် ထပ်၍ တိုးလာပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ၏ အပေါ်က ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးနှင့်အောက်ခံ ရှင်မီး အင်္ကျီလေးကိုပါ ဗိုက်သားနေရာလောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရင်တစ်ခုလုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားသလို ထင်ရသည်။ 

မကြာပါ။ သာဂိ နှုတ်ခမ်းကြီးတွေ သူမ နို့သီးခေါင်းလေးပေါ် ရောက်လာသော အခါတွင်မူ အသဲတွေပါ ပူနွေးသွားသလား ထင်ရအောင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူ့အာခံတွင်းမူ စီးဆင်းလာသော စွတ်စိုမူသည် ငြိမ်းငြိမ်း ကိုပါ ကူးစက်လာစေသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ချေ။ သူမသည် ကြောက်လဲ ကြောက်သည်။ သာဂိ ယခု လုပ်နေတာတွေကို ရပ်ပစ်လိုက်စေချင်သည်။ သူမ နှလုံးသားတွေ ခုန်ရလွန်း၍ မောလာပြီ ဖြစ်သည်။ထို့အတူ ရပ်လဲ မရပ်စေချင်ပေ။ သူမသည် ထိုသို့ ရင်ခုန်နေရတာကိုပင် ကြည်နှုးနေမိသည်။ သို့ရာတွင် နှုတ်ကတော့ ဘာမျှ ထုတ်မပြောမိချေ။ 

ငြိမ်းငြိမ်းသည် မောဟိုက်စွာ အသက်ရှုရင်း သာဂိကို မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အို..သာဂိ မျက်ဝန်းတွေသည် ရီဝေ စူးရှလွန်းလှချေသည် တကား။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကို ရင်မဆိုင်ဝံ့ချေ။ ဆက်ကြည့်မိလျှင် သူမ အသဲနှလုံးတွေ ပြုတ်ကျသွားတော့မည်ဟုတောင်ထင်မိသည်။

သာဂိ၏ လက်တွေသည် ပိုမို နယ်ချဲ့လာသည်။ ခါးမှာ ဝတ်ထားသော ထမီလေးကို ပေါင်လည်လောက်ကနေ လိပ်ပြီး ဆွဲတင်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အသဲတွေပါယားလာသည်။

ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိချေ။ သူ့လက်ကြီးတွေနှင့် ပေါင်ကို လာထိခြင်းသည် လျှပ်စစ်တစ်ခု စီးဆင်းသလို ဖြစ်နေသည်။ ဟော..ထမီ တစ်ထည်လုံး ခါးပေါ်လိပ်တင်ပြီး ရောက်လာသည်။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် ရှက်စိတ်တို့ဖြင့် အေးစက်ရမည့် အစား သွေးတိုးနှုန်းသာ မြင့်လာပြီး ကြက်သီးတွေသာ တစ်ဖျင်းဖျင်းထလာမိသည်။ 

ပြီးတော့ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လုံးလေးပေါ် လုံးလုံးလျားလျားကြီး တက်ဖိလိုက်သည် ထင်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း “အင့်”ကနဲ အသံထွက်အောင် အဆုပ်ထဲကလေတွေ ထွက်သွားသည်။  သူ့ကိုယ်လုံးကြီးသည် လေးလံ လွန်းသော်လည်း ငြိမ်းငြိမ်း မရုန်းမိချေ။ငြိမ်းငြိမ်း ခံစားမိနေသည်မှာ သူ့ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားတွင် ရောက်ရှိနေသော ပူနွေးသော အရာ ကို ဖြစ်သည်။

 

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>