ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း ( ၅ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ရေးသားသူ - ချမ်းကို (Chan Ko)
ငယ်ငယ်ကကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ ကောင်းဘွိုင်ရုပ်ရှင် ဇာတ်ကားထဲက သေနတ်ချင်းယှဉ်ပစ်ခါနီး ဇာတ်ဝင်ခန်းလိုပဲ.. လူသူလေးပါး ရှင်းလင်းလွန်းတဲ့ မြစ်ကမ်းပါးအစွန်က ခုံအပြာလေးပတ်ချာလည်မှာ ထိုင်နေကြတဲ့ လူ ၃ ယောက်ဟာ တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။ မိုးနံ့သင်းသင်းလေးပါတဲ့ လေပြေလေးကအဝှေ့၊ ကျနော့်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆံနွယ်တွေက တဖျတ်ဖျတ် လေထဲမှာ လွှင့်လို့ပေါ့။ တော်ရုံ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ တွေ့တာတောင် တည်ငြိမ်တတ်တဲ့ ကျနော် အခုတစ်ကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းထလာတဲ့အထိ တုန်လှုပ်နေမိပြီ။ ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးနဲ့ နာ့စ်မလေး..။
“ အအေးသောက်မလား ညီမလေးနီနီချို…”
လို့ ပုံ့ပုံ့က ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ရင်း စကားစပြောတယ်။
“ ရတယ် မမ..။ ဒီမှာ အစ်ကို့ဆီက နည်းနည်းမျှသောက်လိုက်မယ်…”
လို့ ပြန်ဖြေရင်း ရုတ်တရက် ကျနော်သောက်လက်စ ဖျော်ရည်ခွက်ကို ဆွဲယူပြီး ကောက်မော့ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော် အထိတ်တလန့်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လုံးဝမျက်နှာမပျက်ပဲ ကျနော့်ကို တစ်ချက်လောက် စိုက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ အနီလေးကလည်း သူဘယ်လောက် ကျနော့်ကိုပိုင်ကြောင်း ပြချင်နေပုံပဲ။
ဖူး…… ကျနော် သက်ပြင်းခိုးချနေမိတယ်။ ဘာမှစကားဆက်မပြောပဲ ဒီအတိုင်း ငြိမ်ကျသွားပြန်တာ ၅ မိနစ်လောက် ရှိသွားပြန်ပြီ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ၅ ကမ္ဘာလောက်တောင် ကြာသွားပြီလို့ ထင်နေမိတယ်။ ကျနော် ကံကောင်းနေတာတစ်ချက်က ကျနော်ပြိုင်တူချစ်မိခဲ့တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်လုံးဟာ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ ပညာတတ် မိန်းမတွေ ဖြစ်နေလို့ပါ။ မဟုတ်ပဲ သာမန်မိန်းမနှစ်ယောက်သာဆို နေရာမှာတင် ထပြီး သတ်ကြတော့မလားပဲ။ အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အကဲခတ်နေကြတယ်ဗျာ။
“ မနက်ကပဲ ကျမတို့နှစ်ယောက် စကားပြောပြီးကြပြီ မောင်ရေ…”
လို့ ပုံ့ပုံ့က စကားစတယ်။
“ ညီမလေးနီနီချိုက ဘာတစ်ခုမှ ဖုံးကွယ်မထားပဲ ပုံ့ကို အကုန်ပြောပြခဲ့တယ်လေ…။ မနေ့က ပုံ့တို့သုံးယောက် ဆုံလိုက်ကတည်းက ပုံ့ ရိပ်မိပါတယ်။ မောင်… တစ်ခုခု ပြောချင်သေးလား…”
…………. ….. ….. …… ………..
“ အစ်ကို! မမရီကို ပြောပြလိုက်လေ..။ အနီလေးကို အစ်ကို အရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်း..။ အနီလေးကို ဘယ်လိုဂရုစိုက်တဲ့အကြောင်း….။ ဘယ်လိုရည်ရွယ်ထားတယ်ဆိုတာတွေ ပြောပြလိုက်ပါ အစ်ကိုရ….”
ရယ်သလိုမောသလိုနဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကစပြီး တိုက်စစ်ဆင်ပြီဗျာ။ ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပဲ တိတ်နေမိတယ်။
“ ဟင်းဟင်း! ဟုတ်လား ညီမလေးအနီချိုရ..။ မမကိုလည်း အတူတူပါပဲဟ..။ သိတဲ့အတိုင်း ဖိုးသက်က မမရဲ့ ငယ်ကျွမ်းဆွေလေ..။ မမကိုဆို အနိုင်လည်းတော်တော်ကျင့်တယ်..။ သံယောဇဉ်လည်း ကြီးရှာတယ်လေ..။ အဲ့လိုခပ်ဆိုးဆိုး ချစ်သူမျိုးကို မမ တသက်လုံး ပဲ့ပြင်ထိန်းကျောင်းသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား..။ ပြီးတော့ သူကလည်း ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး မမကိုတော့ တော်တော်လေး ချစ်ရှာတယ်ဟ။ ဟုတ်တယ်မလား မောင်…”
ဆိုပြီး ကျနော့်ကို မေးငေါ့ပြီး ပြောလာပြန်တယ်။
“ အနီလေးကတော့ အစ်ကို့ကို လက်ထပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်.. မမရေ..။ ဒါနဲ့ စကားမစပ်… အစ်ကိုက မမကို ငယ်သူငယ်ချင်းမှန်းသိပြီး သံယောဇဉ်ဖြစ်သွားတာ မကြာသေးဘူးဆို.. ဟုတ်လား..”
“ အာ.. မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရာ..။ အမှန်က ဖိုးသက် ဒီမြို့ကိုရောက်လာပြီး ဘာမှမကြာလိုက်ဘူး…။ တစ်ညနေ ရေတွင်းမှာ.. မမတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူဖြစ်ခဲ့တာပါ..။ မောင်က ညီမလေးကို မပြောပြဘူးထင်တယ်.. ဟင်းဟင်း..”
ကျနော်တော့ ရူးချင်နေပြီဗျာ။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်သူမှ နောက်ဆုတ်မယ့်ပုံ မပေါ်ဘူးဗျ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘယ်သူ့ကို ကျနော်က ပိုပါတယ်ဆိုတာကို မသိမသာ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး စကားနိုင်လုနေကြပြီ။ အမှန်က တစ်ယောက်ယောက် မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားရမှာ မဟုတ်ဘူးလား။ တဖြေးဖြေးနဲ့ သူတို့ပြောနေတဲ့ စကားလုံးတွေက တော်တော်လေး လွန်ကဲလာနေပြီဆိုတာ ကျနော် ကြားနေရတယ်။
“ ညီမလေးကတော့ နောက်မဆုတ်ပေးနိုင်ပါဘူးရှင်…။ အစ်ကို့ကို အရမ်းချစ်တာပါ..။ အစ်ကိုနဲ့ တသက်လုံးခွဲရရင် သေမှာ…”
“ သြော်! ဖြစ်ရလေ ညီမလေးရာ..။ မမလည်း တူတူပါပဲ..။ တသက်လုံး မျှော်ခဲ့ရတဲ့ ကောင်လေးကိုပဲ ယူမယ်လို့ ရည်စူးခဲ့တာပါကွယ်..”
အပြန်အလှန် တောင်းပန်သလို လေသံတွေနဲ့ မုန်တိုင်းတိုက်စပြုလာနေတဲ့အထိ ကြားထဲက ကျနော့်မှာ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ဘာဝင်ပြောရမှန်းမသိ ငြိမ်သက်လို့ပေါ့။
“ ကဲပါ.. မောင်ရေ..။ ဒီနေရာမှာ အပြတ်ပြောပါတော့နော်..”
ဆိုပြီး စကားဦးက ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်စပြုလာပြီ။
“ အခုအတိုင်းဆို ညီမလေးလည်း သနားစရာကောင်းနေရှာပြီ..။ ပုံ့ပုံ့ကလည်း မောင့်ကို မခွဲနိုင်..။ ဒီတော့ ကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ မောင်ကိုယ်တိုင် တစ်ခွန်းပဲပြောပြီး ဆုံးဖြတ်ပါတော့…”
လို့ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဆုံးဖြတ်ခိုင်းလာတယ်ဗျာ။
………………………………………
စူးစူးရဲရဲ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေး နီနီချို၊တောက်ပနေတဲ့ အကြည့်တွေထဲမှာ သူ့ကိုကျနော် တသက်လုံး ပစ်မသွားပါဘူးဆိုတဲ့ ယုံကြည်မှုတွေအပြည့်၊ ကျနော့်ကို အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရှာတဲ့ ဘာမှအပြစ်မရှိတဲ့ ကောင်မလေး။
ဒီဖက်ကိုကြည့်ပါဦး.. ဒေါက်တာရီရီ.. ဒါမှမဟုတ် အနေတည်ပြီး မနောဖြူတဲ့ ကျနော့်ငယ်ငယ်က ပုံ့ပုံ့။ ခါးကလေး မတ်မတ်နေရင်း တောင့်တောင့်လေးထိုင်ရင်း ကျနော်ပြောမယ့်စကားကို မျှော်လင့်တကြီး ဟန်ကလေးနဲ့လေ။ ဟိုးငယ်ဘဝ ကလေးအရွယ်ကနေ အခုထိ ကျနော့်အပေါ် အနွံတာခံရှာတဲ့ ကောင်မလေးရယ် အခုကျနော့်ကို ဆွေးရိပ်သမ်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းညိုညိုလေးနဲ့ အသနားခံနေရှာပြီ။
ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။ ဘာပြောလိုက်ရမလဲ။ တစ်ယောက်ယောက်ကို ကျနော် လွန်လွန်ကျူးကျူး မလုပ်ခဲ့ရသေးဘူးဆိုရင်လည်း အဖြေကရှင်းမယ်။ အခုတော့ နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ နယ်ကျွံခဲ့မိပြီဆိုတော့ ဘယ်သူ့ကို ဘာအကြောင်းပြချက်နဲ့ ဖြတ်ရမှာလဲဗျာ။
“ အစ်ကိုရေ! ဖြေလိုက်လေ…။ ဘယ်သူ့ကို ပိုချစ်သလဲ..။ ဘယ်သူ့ကို လက်ထပ်မလဲဆိုတာ.. မမရီမေးနေတယ်.. ပြောလိုက်တော့..”
ဆိုပြီး အနီလေးက စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောလာပြီ။ ပုံ့ပုံ့ခင်မျာလည်း စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေတဲ့ဟန်နဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ခပ်တင်းတင်း ကိုက်ထားရှာပြီ။ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဒီအခြေနေကြီးကို မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ ကျနော် ဝုန်းကနဲ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး အက်ကွဲနေတဲ့အသံနဲ့ အော်လိုက်တယ်…။
“ ငါ နှစ်ယောက်စလုံးကို မခွဲနိုင်ဘူး …။ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုမချစ်ဘူး..။ နှစ်ယောက်စလုံးကို မြတ်နိုးတယ်..။ ငါ့ကို မင်းတို့ ချစ်တယ်ဆို အဲ့မေးခွန်းကို နောက်ထပ် မမေးကြပါနဲ့တော့..”
လို့ စိတ်ထဲရှိတာတွေ ကပေါက်တိကပေါက်ချာ ပြောလိုက်ရင်း ဆတ်ကနဲ လှည့်ထွက်လိုက်မိတယ်။ နောက်ကို ပြန်လှည့်မကြည့်မိဘူး..။ သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ အအေးဆိုင်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီ။
—————————————
“ အဲ့ဒီလိုတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်ဗျာ..။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ…”
အက်ကွဲရီဝေ မူးယစ်နေတဲ့ ကျနော့်စကားသံက ခနော်ခနဲ့ အရက်ဆိုင်အိုလေးပေါ်ကို တဖြောက်ဖြောက်ကျနေတဲ့ မိုးပေါက်သံတွေကြားထဲမှာ မသဲမကွဲ ထွက်ကျလာတယ်။ နေ့လည်က ကျနော်နဲ့ ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ဆိုင်ထဲက ပြဿနာကို အခု ကျနော့်ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာကြီး နှစ်ယောက်ကို ရင်ဖွင့်နေမိတယ်။ ကျနော်အတော်လေး ဗျာများစပြုနေပြီဗျာ။ ဘယ်ချစ်သူကိုမှလည်း မပစ်ရက်ပြန်။ သူနာပြုဆရာမလေးကို ပိုချစ်တယ်ဆိုတာတောင်.. ဆရာဝန်မလေးကိုလည်း သနားချစ်ကလေး ချစ်မြတ်နိုးနေတော့ကာ သိပ်ခက်နေပါပြီလေ။
ကျနော့်အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေတဲ့ ဆရာသမားနှစ်ယောက်ကတော့ နှမ်းဖတ်ချဉ်သုပ်ကို ကောက်ဝါးလိုက်၊ ဘီအီးတွေ တစ်ခွက်စီ ထပ်မော့ပြီး ဆေးပေါ့လိပ် ကိုယ်စီဖွာရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်နေကြတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ ကျနော်တစ်ယောက် သူတို့မျက်နှာတွေကို တစ်လှည့်စီငေးရင်း ဘာအကြံဉာဏ်များ ပေးလာမလဲဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ကလေးနဲ့ပေါ့။
“ မောင်သက်.. ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြတ်နိုင်ဘူးဆိုပါတော့ …”
ဆေးပေါ့လိပ်မီးခိုးတွေကို မှုတ်ထုတ်ရင်း ဆရာသမားတစ်ယောက်က စကားစတော့ ကျနော် ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။
“ အိမ်း! နှစ်လမ်းရှိတယ်..ကွာ…။ မင်း နှစ်ယောက်လုံးကို တပြိုင်နက်ထဲ ယူရင်ယူ။ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေလိုက်.. ဒါပဲ..”
“ ဗျာ!!”
လမ်းမဖက် အမှောင်ထုထဲကို ငေးနေတဲ့ ကျန်တဲ့ဆရာသမားက ဆတ်ကနဲ လှည့်လာပြီး…
“ နှစ်ယောက်လုံးကို ဘယ်လိုယူမလဲ။ ဒါ ဗမာပြည်ဗျ…။ တစ်လင်တစ်မယားစနစ် ကျင့်သုံးတဲ့ တိုင်းပြည်..။ ခင်ဗျား ဘာထရန်ရပ်ဆဲလ်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့စာအုပ် မဖတ်ဖူးဘူးလား…”
“ ဟ.. မင်း ဘာထရန်ရပ်ဆဲလ်က မိန်းမဘယ်နှစ်ယောက် ယူသွားသလဲ သေချာပြန်စဉ်းစားဦး.. ချီးတဲ့မှပဲ..”
သူတို့နှစ်ယောက် အချီအချထပြီး ငြင်းကုန်ကြတာကိုကြည့်ပြီး ကျနော် ပိုလို့တောင် စိတ်အိုက်လာတယ်ဗျာ။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ တိုင်ပင်မှ ပြဿနာ ထဖြစ်ကုန်ပြန်ပြီ။
“ ဘာပဲပြောပြော အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲဟာကို..။ ဒီတော့ မောင်သက်..။ မင်း နှစ်ယောက်လုံးကို ယူပစ်လိုက်ကွာ.. ကြာတယ်..။ ဒါမျိုးကိစ္စ လောကမှာ မဖြစ်ဖူး၊ မရှိဖူးတာမှ မဟုတ်တာ..”
“ မတတ်နိုင်ဘူး… ဘယ်သူ့ကိုမှ မပစ်နိုင်လို့ နှစ်ယောက်လုံးကို ယူမယ်သာပြင်လိုက်..။ မင်းကို တကယ်ချစ်တဲ့ မိန်းမက လက်ခံလိမ့်မယ်..။ မင်းကို လိုချင်တာထက် ဂုဏ်သိက္ခာကို ပိုတန်ဖိုးထားတဲ့ တစ်ယောက်က နောက်ဆုတ်ချင် ဆုတ်သွားနိုင်တယ်…။ ဒါဆိုလည်း ရှင်းသွားကရော…။ ဟုတ်လား ငါပြောတာ..”
အဲ့ဒီညက မိုးတော်တော်ချုပ်မှ ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်သွားတယ်။ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ ပုံ့ပုံ့အခန်းပြူတင်းပေါက်ကို သွားထုပြီး နိုးလိုက်သေးတယ်။ အိပ်ပျော်ဟန်မတူတဲ့ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ကျနော့်အဝတ်ရေစိုတွေကို ဆွဲချွတ်ပြီး တဘက်နဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးခြောက်အောင် သုတ်ပေးပြီး စောင်ပါးလေးနဲ့ပတ်ပြီး ဖက်ထားပေးတာတော့ ကျနော် မှတ်မိတယ်။ သူ ကျနော့်ကိုဖက်ရင်း ငိုနေတယ်ဗျာ။ သူ့ရင်ခွင်ထဲက ရီဝေေ၀ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ကတော့ စိတ်ထဲရှိတာတွေကို မိုးသံတဝေါဝေါကြားမှာ အော်နေမိခဲ့တာပေါ့လေ….။
“ ပုံ့ပုံ့ နင်ငါ့ကို အရမ်းချစ်တာပဲလား…။ အေး အနီလေးကလည်း ငါ့ကိုအရမ်းချစ်ရှာတယ်..။ ငါကလည်း နှစ်ယောက်လုံးကို ချစ်တယ်ဟာ..”
“ မောင်!! တအားမအော်နဲ့..တော်ပြီ.. တိတ်တော့.. ပုံ့ တောင်းပန်ပါတယ်နော်..”
“ အေး.. ပုံ့ကလေး နင့်ကိုငါယူမယ်..။ အနီလေးကိုလည်း ယူမယ်။ နှစ်ယောက်လုံးကို ယူမယ်ဟာ…။ ဘယ်သူဘာပြောပြော နင်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို ငါ လက်ထပ်ပစ်လိုက်မယ်…”
“ မောင်ရယ်! တော်ပါတော့.. ပုံ့ ဖက်ထားပေးမယ်နော်… အိပ်တော့နော် အိပ်တော့….”
“ ဖက်ထား… အရမ်းဖက်… ချမ်းလိုက်တာ.. ပုံ့ရေ.. ငါနင့်ကို မခွဲနိုင်ပါဘူးဟာ.. နင့်ကို ငါယူမှာပါ…”
“ အင်းပါ..မောင်ရယ်… အိပ်လိုက်တော့.. အိပ်… အိပ်…”
မနက်မိုးလင်းတော့ ကျနော် ကြည်ကြည်လင်လင်ပဲ နိုးလာတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ ပုံ့ပုံ့ကို ဆေးရုံလိုက်ပို့တယ်။ သူကလည်း ခပ်ပြုံးပြုံးပဲဖြစ်နေလို့ ကျနော် အံ့သြမိနေသေးတယ်ဗျ။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဂျူတီထွက်လာတဲ့ အနီလေးနဲ့ ဆေးရုံဆင်ဝင်အောက်မှာ သွားဆုံမိသေးတယ်။ သဘောထားကြီးလွန်းတာလား ဟန်ဆောင်နေကြတာလားတော့ ကျနော် နားမလည်ဘူးဗျာ…။ နှစ်ယောက်လုံးက အပြုံးမပျက် နှုတ်ဆက်နေကြတာများ.. မမရီ.. ညီမလေးအနီချို ဆိုတာတွေချည်းပဲလေ။ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ဖက်လှည့်လာရင်း …
“ မောင်ရေ.. ညနေ ပုံ့ကိုလာကြိုဖို့ မမေ့နဲ့နော်.. တာ့တာ”
ဆိုပြီး ဆေးရုံထဲဝင်သွားရော..။ ကျနော်လည်း အနီ့ကို စက်ဘီးနဲ့တင်ပြီး သူ့အိမ်ဖက်ကို နင်းလာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာ ဗိုက်ဆာတယ်ဆိုလို့ လက်ဖက်ရည်နဲ့ ပလာတာ ဝင်ဝယ်လာခဲ့သေးတယ်။ အိမ်ရောက်မှ နှစ်ယောက်သား တူတူစားသောက်ရင်း အနီလေးက ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာလေးနဲ့….
“ မောင်ရေ…”
လို့ စတော့ ကျနော်က
“ ဟေ့ကောင် တော်ပါဟာ”
လို့ ဟောက်လိုက်တာကို ဂရုမစိုက်တဲ့ ဟန်လေးနဲ့ တခစ်ခစ် ရယ်နေပြန်တယ်။
အိပ်ခန်း ပြူတင်းပေါက်ကို ကုတင်ပေါ်ကနေ အသာတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်း မရသေးဘူး။ မိုးရာသီရဲ့ လလယ်ရောက်နေတဲ့ မနက်ခင်းဆိုတော့ အပြင်မှာ မိုးမြူတွေ ကျဆင်းနေတာ ကြည့်လို့လှလိုက်တာဗျာ။ ခပ်မှောင်မှောင် ဝေလီဝေလင်း မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ အဖြူဆွတ်ဆွတ် မိုးမြူမှုန်တွေကို မြင်လိုက်ရတော့ ဖြူမွန်ရဲ့ကဗျာထဲက ဆွတ်ဆွတ်မှောင် ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သတိရမိသေးတယ်။
စိမ့်အေးအေးလေးဖြစ်နေတဲ့ လေနုနုလေးတွေက ညင်သာသာလေး တိုက်ခတ်တိုးဝင်လာတယ်။ ကုတင်ပေါ်က ကျနော့်ဘေးမှာ အသက်ရှူသံ ခပ်တိုးတိုး မှန်မှန်လေးနဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး အိပ်မောကျနေရှာတယ်။ ခပ်ကွေးကွေးလေး လှဲလျောင်းနေတဲ့ သူ့ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော် ငုံ့ကြည့်ရင်း ငေးနေမိတယ်လေ။ ရှည်လျားဖြောင့်စင်းပြီး လှပလွန်းတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေက တစောင်းလှဲအိပ်ထားတဲ့ သူမကျောဖက်မှာ ဖြန့်ကြဲထားသလိုပဲ။ တဝက်တပျက် ပြေကျနေတဲ့ ထမီလေးအောက်က ပြူစစဖြစ်နေတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက် ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ကျနော် လက်ဖဝါးနဲ့ အသာလေး ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်တော့ အေးစက်စက် အထိတွေ့ရလို့ လျှောကျနေတဲ့ ထမီလေးကို အသာပြန်မတင်ပေးလိုက်တယ်။
ကော့တက်နေတဲ့ မျက်တောင်မွှေးလေးတွေ၊ သွယ်လျတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးရယ်၊ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း နှိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ အင်္ကျီပါးပါးလေးအောက်က ရွှေရင်အစုံရယ်..၊ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ နံနက်ခင်း မိုးမြူတွေကြားထဲက တိတ်တဆိတ် အိပ်စက်နေတဲ့ နတ်မိမယ်ကလေးအလားပေါ့။
မနေ့ညက ထုံးစံအတိုင်း ကျနော်နဲ့ ဆရာဝန်မလေးတို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ခဲ့ကြတော့ တော်တော်လေး ပင်ပန်းနေရှာတယ်နေမှာ။ အခု ကျနော် သူ့ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေတာ၊ သူ့နဖူးပြောင်ပြောင်ကလေးကို နမ်းပြီး မွှေးမွှေးနေတာတောင်မှ သူမနိုးမလာဘူးဗျာ။
ကျနော် ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြခဲ့သလို ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းကို နဇစ်ယောက်လုံးက မသိဟန်ဆောင်ပြီး ဒီလိုပဲ ဆက်သွားနေလာတာ ကြာလာပြီဗျ။ ပုံ့ပုံ့ကော အနီလေးပါ.. တစ်ယောက်မှ ကျန်တဲ့တစ်ယောက်ကို ဖြတ်လိုက်ပါ… သူ့ကိုပဲချစ်ရမယ် ဘာညာဆိုပြီး အရေးဆိုမလာဘူး။ ပိုဆိုးတာက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မကောင်းမပြောတဲ့အပြင် သနားဂရုဏာ လေသံလေးတွေတောင် ပြောပြောလာပြန်ရောဗျ။ ပုံ့ပုံ့က ..
“ မောင်!! မောင့်သူနာပြုဆရာမလေးက သွက်သွက်လက်လက်ကလေးနော်…။ မောင်နဲ့ နှစ်ယောက်တူတူ လမ်းလျှောက်ရင် တော်တော်ကြည့်ကောင်းတယ်..။ ပြီးတော့ မောင့်ကို အရမ်းတွယ်တာပြီး အားကိုးနေရှာတဲ့ ပုံကလေး”
တဲ့။ အင်း.. အနီလေးကလည်း ပြောပါတယ်..။
“ ဟ!! အစ်ကို.. မမရီက အစ်ကို့အပေါ်ထားတဲ့ သံယောဇဉ်က တော်တော်ကြီးလွန်းတယ်နော်..။ သနားစရာလေး..။ နှစ်ပေါင်းများစွာ အစ်ကို့ကို မျှော်နေခဲ့ရှာတာ။ ပြီးတော့ အင်မတန် ယဉ်စစဟန်ပန်လေးနဲ့ ညိုချောလေးနော် အစ်ကို”
တဲ့။ ဖူး… လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးဗျ။ ကျနော့်အဖြစ်ကို ခင်ဗျားတို့ ဘယ်လိုမြင်မလဲတော့ မသိဘူး။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် ကျနော် နှစ်ယောက်လုံးကို အခုချိန်မှာ မခွဲနိုင်တော့ဘူးဗျ။ တစ်ယောက်ယောက်ကို စွန့်ရမယ်ဆိုရင်တောင် ကျနော် သွက်သွက်ခါအောင် ရူးသွားလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ကျနော်ပစ်သွားရင် သတ်သေမယ်ဆိုတာကြီးပဲ ခြိမ်းခြောက်သလိုလိုတွေ စကားဦး သမ်းသမ်းလာနေပြန်တော့ ဘယ်လိုမှ မကိုင်တွယ်နိုင်တတ်အောင် ဖြစ်လာလို့ ဒီလိုပဲ အီလည်လည် ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်ဗျာ။
ခင်ဗျားတို့ ကျနော်တို့ ပြောနေကြစကားတစ်ခွန်း ရှိတယ်ဗျာ..။ မုန့်ကိုသာ ဝေစားမယ်.. အချစ်ကိုတော့ ဝေမစားဘူးဆိုတာလေ။ (မိန်းမတွေပြောတတ်တဲ့ စကားပေါ့)
မဟုတ်ဘူးဗျ။ အခုမြင်တယ်မလား။ အချစ်ကော၊မုန့်ကော ဝေစားနေတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ဆိုတာ လောကမှာ မရှိမဟုတ် ရှိတယ်ဆိုတာ။ တစ်ခုတော့ရှိတာပေါ့..။ ဒီအခြေအနေရောက်ခဲ့ရတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် လော်မာဖောက်ပြားချင်တဲ့ စိတ်ရှိခဲ့လို့ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး လက်ခံယုံကြည်သွားခဲ့တာလည်းမပါမယ်။ ရိုးရိုးသားသားနဲ့ မရှောင်သာပဲ ဖြစ်သွားခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေဆိုတာ သိနေပြန်တော့ ဘယ်သူ့ဘယ်သူမှ အပြစ်တင်ချင်စိတ်ရှိပုံ မရတော့ဘူးလေ။ ပညာတတ်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က တစ်လင်တစ်မယားစနစ်ကိုပဲ လက်ခံယုံကြည်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ခက်နေပြန်ပါပြီကော။
လိင်ကိစ္စကို သာမန်လူတစ်ယောက်လို နှစ်ခြိုက်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် တွေ့တဲ့မိန်းမနဲ့ လျှောက်အိပ်၊ ဒါမှမဟုတ် မိမိချစ်သူတစ်ယောက်ထဲနဲ့ မတင်းတိမ်နိုင်တဲ့ ကာမသရဲတစ်ကောင်လည်း မဟုတ်ရပေါင်ဗျာ။ အခုတော့ ကျနော့်မှာ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ ဝန်ခံရရင် ချစ်သူနှစ်ယောက်နဲ့ အပတ်မလည်နိုင်သလို ဖြစ်ကုန်ပြီဗျာ။ ဟုတ်တယ်လေ.. ချစ်သူနှစ်ယောက်ရှိတယ်..။ နှစ်ယောက်လုံးက ငယ်ရွယ်တယ်၊ နုပျိုတယ်၊ တက်ကြွတယ်။ တစ်ယောက်က ငယ်ရွယ်ပွင့်လင်းပြီး ခပ်အိအိကိုယ်လုံးပိုင်ရှင် တောင့်တောင့်တင်းတင်း သူနာပြုဆရာမလေး၊ နောက်တစ်ယောက်က မဟာဆန်တဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည် အရပ်မြင့်မြင့် သွယ်လျလျ (ဒါပေမယ့် ရင်တွေတင်တွေကြတော့ ဆူဖြိုးကျစ်လစ်လို့) အပျိုကြီးဆရာဝန်ဂိုက်ဖမ်းနေပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာ အင်မတန်တက်ကြွပြီး ဦးဆောင်တတ်တဲ့ ဆရာဝန်မလေး။ မတူညီတဲ့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုကို အမြဲထိတွေ့နေရတဲ့ ကျနော့်မှာ ရိုးအီသွားတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ခံစားမှုအစား အမြဲတမ်းတက်ကြွနေတဲ့ အချစ်စိတ်က ကြီးစိုးလွမ်းမိုးနေတော့တာပါပဲဗျာ။
အင်း!! ပြောလို့မကောင်းပေမယ့် ကျနော် ထင်မြင်ယူဆချက်တစ်ခုကို ပြောပြဦးမယ်ဗျာ။ အခုနောက်ပိုင်း ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ အိပ်ပြီဆို နှစ်ယောက်လုံးက ပိုပြီးအစွမ်းပြလာသလိုလို ခံစားရတယ်။ ကျနော်ပြောတာ သဘောပေါက်သလား မသိဘူး။ အစွမ်းကုန် တက်ကြွပြလာတယ်ဗျာ။ အနီလေးဆို ကျနော့်ကို အရင်စပြီး ဆွဆွလာတယ်..။ ချစ်ကြပြီဆိုလည်း စစချင်း သူက အရင်တက်ပြီး ဆောင့်ရမှ ကျေနပ်တယ်။ အပေါ်ကနေ ဆောင့်နေရင်း “အစ်ကို!! ကောင်းတယ်မလားဟင်.. ကောင်းတယ်နော်” ဆိုပြီး အတင်းမေးတာမျိုးတွေ လုပ်လာတယ်။
ပုံ့ပုံ့လေးကလည်း တစ်မျိုးဗျ။ ကျနော့်ကို မအိပ်ခင် အရင်အားရပါး ရစုပ်ပေးလျက်ပေးပြီးတာနဲ့ “မောင်!! ပုံ့ လေးဖက်ထောက်ပေးမယ်နော်..။ မောင်အရမ်းကြိုက်တဲ့ ပိုဇေရှင်လေနော်…။ လာ.. ပုံ့ဆံပင်ရှည်တွေကိုဆွဲပြီး တအားစိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုးပေး” ဆိုပြီး ကျနော်စိတ်ကြွစေမယ့် စကားမျိုးတွေ ပြောလာတယ်ဗျ။ ဒီတော့ ကျနော့်မှာ ဟိုဖက်ကော ဒီဖက်ကော ချစ်ရလွန်းလို့ အပတ်ကိုမလည်နိုင်ဘူး ဖြစ်ဖြစ်လာတယ်ဗျာ။
ကျနော်ရိပ်မိတာကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက သူတို့ကို စိတ်မပျက်သွားအောင် ငါ့ကိုပိုချစ်လာအောင် ဆိုပြီး…. အဲ့လိုတွေ လုပ်လာတာလားလို့။ ဘာပဲပြောပြော ဒီကိစ္စမှာတော့ ဝန်တိုမှု မနာလိုမှုဆိုတာ သူတို့စိတ်ထဲမှာ ရှိမှာသေချာတယ်လေ။
ပြဿနာတက်နေတာက ကျနော်ဗျ။ နေ့လည်နေ့ခင်း အနီလေးနဲ့ ၃ ခါလောက်လိုးပြီး ပြန်လာ၊ ညရောက်တော့ ပုံ့ပုံ့အခန်းထဲ ရောက်သွားပြီး မလုပ်တော့ပါဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးကာမှ “ဘာလဲ!! မောင်က ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို စိတ်မဝင်စားဘူးပေါ့” ဆိုတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ပြောတာ ခံလိုက်ရပြီး တဖက်လှည့်ပြီး ခွေခွေလေးအိပ်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို နို့လေးပွတ်၊ ဖင်လေးကိုင် ချော့မော့နေရင်း သူက တဟင်းဟင်း ဖီးလ်တက်လာတာမြင်ရင် ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ချစ်မိပြန်တာပဲလေ။ အင်း.. စပြီဆိုတာနဲ့ အနည်းဆုံး ၂-၃ ခါဆက်တိုက် လိုးမိပြန်ရော။ ဟုတ်ပ.. ခုနကပြောသလို မတူညီတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးရယ်.. မတူညီတဲ့ တုန့်ပြန်မှု၊ ပြုစုမှုတွေကြောင့် ကျနော်ကိုယ်တိုင် တက်တက်ကြွကြွ မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်မိတာကိုးဗျ။
တခါတလေကြတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆိုင်းဝိုင်းထဲက ပတ်လုံးတွေကို ပတ်ချာလည် လက်သံပြောင်အောင် တီးနေရတဲ့ စိန်ဗေဒါလို့တောင် မြင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့်… မီးစာက အရှိန်ပြင်းပြင်း လောင်ကျွမ်းနေဆဲ….။
ရောင်နီလာစပြုနေပြီ။ နောင်ထပ် နာရီအနည်းငယ် အကြာမှာ ကျနော်ဟာ ဘဝတစ်ခုလုံး ပြောင်းလဲသွားမယ့် လုပ်ရပ်တစ်ခုကို လုပ်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားပြီးပြီဗျာ။ ကျနော့်ဘေးမှာ အိပ်မောကျနေရှာတဲ့ ဆရာဝန်မလေးခင်မျာတော့ ဘာမှမသိရှာပါလားနော်။ အမြဲ ဆွေးရိပ်သမ်းနေတတ်တဲ့ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ရင်း သနားလာလို့ ဘယ်ဖက်ရင်အုံတစ်ခုလုံး ကျဉ်တက်လာတယ်။
ဒီနေ့မနက်ခင်း ၁၀ နာရီမှာ ကျနော် အနီလေးကို ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီ။ မလုပ်လို့ မဖြစ်တော့တဲ့ အခြေအနေက ကျနော့်ကို တွန်းပို့ခဲ့ပြီကောဗျာ။ တစ်နေ့က ဘွားလေးမေ ကျနော့်ကို စကားခေါ်ပြောတယ်။ တိုတိုနဲ့ လိုရင်းပြောရရင် ကျနော့်ဇာတ်လမ်းကို ဟိုးအဝေးက ဖေဖေ၊ မေမေတို့ ကြားသွားတယ်ဗျာ။ အဲ့ဒီတော့ မြန်မြန်ကိစ္စပြတ်အောင် ပုံ့ပုံ့နဲ့ ကျနော့်ကို တက်သုတ်ရိုက်ပြီး လက်ထပ်ပေးဖို့ စဉ်းစားနေပြီတဲ့။ တောင်တောင်အီအီတွေ တွေးမယ်မကြံနဲ့ လူကြီးတွေက ဟိုးအရင်ကတည်းက စီစဉ်ပြီးသားဆိုလား ဘွားလေးမေက ပြောလာတယ်။
အဲ့ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ကျနော်တော်တော် စိတ်ညစ်သွားခဲ့တယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဗျာ။ ပုံ့ပုံ့ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ဘာမှသိရှာတဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။ ကိုယ့်ဇတ်ကိုယ် မနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ ဒီလိုမျိုးပဲနေမှာဗျ။ မအီမလည်ဖြစ်နေတဲ့ ခံစားချက်နဲ့ ကျနော် အိမ်ကထွက်ပြီး အနီလေးဆီ ရောက်သွားခဲ့တယ်။ ပထမတော့ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်လုပ်ပြီး အမူအရာမပျက်အောင် ပုံမှန်လေး ခါတိုင်းလို လုပ်နေသေးတယ်။ ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ ခါတိုင်းလို နှစ်ယောက်သား ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး စာအုပ်တွေကိုယ်စီနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ငြိမ်နေကြသေးတယ်။ နည်းနည်းလေးကြာလာတော့မှ ထုံးစံအတိုင်း ဖတ်လက်စ စာအုပ်လေးတွေချပြီး အိပ်ခန်းထဲမှာ တူတူအိပ်ဖို့ ပြင်ကြရော။ လုပ်နေကြအတိုင်း (စိတ်ညစ်နေပေမယ့်) တစ်ခါလောက် စိတ်ပါလက်ပါ အိပ်ယာပေါ်မှာ ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့ကြသေးတာပေါ့။
ပြီးသွားလို့ နှစ်ယောက်သား အဝတ်မဲ့ကိုယ်တွေနဲ့ ဖက်ပြီး အမောဖြေနေကြတယ်။ အိထွေးထွေးကိုယ်လုံး မွှေးမွှေးလေးကို ဖက်ထားရင်း ကျနော် မိန်းမောနေခဲ့မိတာ.. ရင်ခွင်ထဲက အနီလေး စကားစပြောလာမှ သတိဝင်လာတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ ခေါင်းကလေးမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ပြွတ်ကနဲစုပ်ပြီး ပြုံးချိုနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးက စကားစပြောတယ်။
“ အစ်ကို! အနီလေ.. အစ်ကို့ကို အရမ်းတွယ်တာလာမိပြီကွယ်.. ဟင်းးး.. ချစ်လိုက်တာ.. ချစ်လိုက်တာ.. ပြွတ်.. ပြွတ်..”
“ အင်း!”
“ အစ်ကို့ချစ်သူလေး ဖြစ်နေရတာ အရမ်းကံကောင်းတယ်လို့ ရင်ထဲမှာ ခံစားမိတိုင်း ကြည်နူးလိုက်ရတာ သိလား..”
“ အင်း!”
“ Of Mice & Men ဝတ္ထုလေးကို ပြန်ဖတ်ဖတ်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမိတယ်ကွယ်…. သိလား အနီချစ်တဲ့ အစ်ကိုရေ….”
….. …… …..
“ အစ်ကိုရယ်.. အနီလေးရယ်… မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ လေရဟတ်အနီကလေးပါတဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးနဲ့ ချစ်စရာ ယုန်ဖြူဖြူလေးနဲ့တူတဲ့ ကလေးလေးတွေ ဆိုတာ တွေးမိပြီး ပြုံးနေမိတာ”
“ အေးပါ..အနီရာ”
“ အဲ့ဒါတွေ အနီလေး ဘယ်တော့ရမှာလဲဟင်.. အစ်ကို!”
“ ဖူး!!”
“ အစ်ကိုလို.! ပြောပါရှင့် … မမရီနဲ့ တိုင်ပင်ရဦးမှာလား ခစ်ခစ်”
“ သဘက်ခါ!!”
“ ရှင်.. အစ်ကို ဟင်!!”
နားမလည်တဲ့ပုံပေါက်နေတဲ့ အနီ့ကို ကျနော် သေချာရှင်းပြလိုက်မိတယ်။ အခြေနေက ဒီလိုမှမလုပ်လို့ မရတော့တာကိုး။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို လက်ထပ်လိုက်တော့မယ်။ မတတ်နိုင်ဘူးဗျာ။ ဖြစ်သမျှအကုန်လုံး ရင်ဆိုင်ရတော့မှာပေါ့။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက အနီလေးခင်မျာ တုန်လှုပ်နေသလို၊ အံ့သြဝမ်းသာနေသလို ဖန်ဂေါ်လီလို ဝိုင်းစက်စက်မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ကြောင်ငေးနေရှာတယ်။ မယုံမရဲ ဖြစ်နေဟန်လေးနဲ့ ကျနော် ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားလာဟန်နဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ ဖွဖွကုတ်ရင်း မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲနေရှာတယ်။
“ ကျေးဇူးတင်တယ်.. အစ်ကို..။ အနီ့ကို နောက်ဆုံးတော့ ပစ်မပြေးရက်ဘူးပေါ့နော်”
လို့ တုန်ခါနေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြောလာပြန်တယ်။
“ အာ! ငါက အနီလေးကို ဒီလောက်ချစ်တာ ဘာလို့ပစ်ပြေးရမှာတုန်း .. အရူးမကလေး…”
လို့ ပြောပြီး နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ မျက်ရည်တွေစီးကျလာပြီး ရှိုက်ငိုနေရှာရောဗျ။
“ ဟေ့ကောင်.. သောက်ပေါလေး….။ ဘာလို့ ငိုနေတာတုန်း..”
“ အဟင့်ဟင့်!! ဝမ်းသာလို့ ဝမ်းသာလို့။ အစ်ကို အနီ့ကိုယူမယ်လို့ ယုံကိုမယုံတာ သိလား…”
“ အခုယုံလိုက်တော့…။ ယုန်ကလေးတွေ မွေးပေးဖို့သာ ပြင်ထားပေတော့ ဟုတ်ပြီလား”
“ ဟုတ်ဟုတ်..”
လို့ ပြောပြီး လျှာကလေး တစ်လစ်ထုတ်ပြီး မျက်ရည်တွေကြားထဲက ပြုံးနေတဲ့ ကျနော့်အနီလေးက ချစ်စရာလေးပါလားနော်။
…… ……. …….. …….. …….
ခင်ဗျားတို့ ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်လို့ ထင်လို့လဲ။ အင်း ဟုတ်တယ်။ ပုံ့ပုံ့လေးကိုရော ပစ်ပေးရက်တော့မှာလားလို့ မေးချင်နေကြတာမလား။ ဟင့်အင်း.. ဘယ်ပစ်ရက်မလဲဗျ။ ဒီလောက်အချစ်ကြီးတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးကို ဘယ်ပစ်ရက်မှာလဲ။ အနီလေးကိုလက်ထပ်ပြီး သူ့ကိုထားသွားရင် ရင်ကွဲနာကျပြီး ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး သေသွားမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတာပေါ့။ ဒီတော့ကာ.. အဖြေက ရှင်းတယ်ဗျာ။ အနီလေးကို လက်မှတ်ထိုးထား၊ မိဘတွေအလိုကျ ပုံ့ပုံ့နဲ့ စီစဉ်လာရင် မသိဟန်ဆောင်ပြီး လက်ခံလိုက်မယ်။ အားလုံးပြီးပြီဆိုမှ ပေါ်တင်ကြေငြာလိုက်မယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်ဇနီးပေါ့။ ဘယ်သူတွေ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။
ဘေးလူတွေ ဘာပြောပြော ကျနော်နဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ကျေနပ်ရင် ပြီးတာပဲလေ။ အကုန်လုံး အရွယ်ရောက်ပြီးသားတွေလေ။ လူ့ဘောင်အသိုင်းဝိုင်း၊ မိဘဆွေမျိုးတွေ ဝိုင်းကျဉ်ကြမယ်ဆိုလည်း ကျနော်ရယ် ကျနော်ချစ်တဲ့ ဇနီးနှစ်ယောက်ရယ် ကိုယ့်ဘဝကို တူတူရင်ဆိုင်ကြတာပေါ့။ အဓိက က သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို စိတ်ကျေနပ်မှု ကျနော်ပေးနိုင်ဖို့ပဲ။
ဒါဟာ အင်မတန် မိုက်မဲလွန်းတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ဆိုတာ ကျနော်မသိဘူးလို့ ခင်ဗျားတို့ ထင်နေသလား။ ဟား.. သိပါ့ဗျာ။ နှစ်ယောက်လုံးကို ပေါ်တင်ပြောခဲ့ပြီးသားလေ..။ နှစ်ယောက်လုံးကို ကျနော် ချစ်တယ်လို့၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ မခွဲနိုင်ဘူးလို့။ သူတို့ကလည်း ဘယ်သူမှ နောက်မဆုတ်ပါဘူးလို့ အကြိမ်ကြိမ် ဝန်ခံပြီးသားလေ။ အခုလို နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ အိပ်နေတာတောင် ကြည်ဖြူနိုင်သေးတာပဲ။ နှစ်ယောက်လုံးကို လက်ထပ်တော့ကော ပိုထူးလာမတဲ့လား။ လူ့ဘောင် လူ့အသိုင်းဝိုင်းဆိုတာတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုမှမလုပ်ရင်လည်း ဟိုဆရာသမား ပြောသလို ကျနော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေရုံရှိတော့မပေါ့။
အနီလေးက “သူ့မေမေ မသိပဲ ဘာမှမလုပ်ချင်ဘူး..။ ဒီကိစ္စကို အရင်အသိပေးထားလိုက်မယ်” ဆိုပြီး ဟိုဖက်ကမ်းက သူ့ဇာတိကို ပြန်သွားတယ်။ ဒီနေ့မနက်ခင်း ပြန်လာပြီး ကျနော်နဲ့ လက်မှတ်ထိုးမယ်။ အခု ကျနော့်ဘေးမှာ မနေ့ညက ကျနော်နဲ့မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ထားလို့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေရှာတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ နတ်မိမယ်လေး ဒါမှမဟုတ် ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ ဘာမှမသိရှာဘူး။
ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါ ငယ်သူငယ်ချင်း ချစ်သူလေးရေ… လို့ စိတ်ထဲကရေရွတ်ပြီး ပုံ့ပုံ့ရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို ငုံ့နမ်းရင်း မချင့်မရဲဖြစ်လာလို့ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်တော့ အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကို ပြန်ဖက်လာရင်း ပါးစပ်က
“ ဟင်း… မောင်.. မောင်… ပုံ့ကိုဖက်ထားပေး… ချမ်းတယ်.. အရမ်းချစ်တယ် မောင့်ကို”
ဆိုပြီး တိုးတိုးလေး မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ပြောလာရောဗျာ။
——————————————
ဒေါက်တာမလေးရီရီကို ဆေးရုံလိုက်ပို့ပေးပြီးတာနဲ့ မြိုထဲက လူစုံနေတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ကျနော် လစ်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ဘော်ဒါ ကာတွန်းဆရာရယ်.. ကျနော့်ကိုချစ်ကြတဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတွေရယ် အားလုံးက ကျနော့်ကိုမျှော်နေကြပြီ။ အသိသက်သေအဖြစ် လက်မှတ်ထိုးပေးမယ်ဆိုတဲ့ ကဗျာဆရာကြီးတစ်ယောက်က ပလတ်စတစ်အိတ်နဲ့ ထုတ်ထားတဲ့ နံ့သာရောင်တိုက်ပုံလေးကို ကျနော့်လက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလာတယ်။
“ မောင်သက်ရေ! ဒါ ဂယောက်ဂယက် ပြည်တွင်းစစ်ကာလတုန်းက ငါနဲ့ငါ့မိန်းမ မမမြင့် လက်ထပ်တဲ့နေ့က ဝတ်ခဲ့တဲ့ တိုက်ပုံလေး …။ သိမ်းထားတာ နှစ်ပေါင်းများစွာရှိပြီ..။ အခု မင်းကို လက်ဖွဲ့တယ်ဟာ! ဂုဏ်ယူတယ်ဗျာ..”
ဆိုပြီး ချက်ချင်းကောက်ဝတ်ပစ်လိုက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဝိုင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ တစ်အုပ်စုလုံးက တဟားဟားနဲ့ သဘောတွေကျနေကြပြီလေ။ ကျနော်ဝတ်လာတဲ့ ပုဆိုးအစိမ်း အကွက်စိပ်ကလေးနဲ့ နံသာရောင်တိုက်ပုံ၊ အောက်က အဖြူဆွတ်ဆွတ် ရှပ်လက်ရှည်နဲ့ဆိုတော့ လိုက်ဖက်နေတယ်လေ။ မိုးကလေး တဖွဲဖွဲကျပြီး ရာသီဥတုက စိမ့်နေတော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကျနော့်ကို ကောင်းချီးပေးနေကြတဲ့ လူအုပ်ကြီးက လက်ဖက်ရည်လောက်နဲ့တင် မဟုတ်တော့ပဲ ဘယ်သူက သွားထပြီး ဝယ်လာမှန်း မသိတဲ့ ဘီအီး ၂ ပုလင်းကို ထုတ်လာပြီး ဖွဲ့စည်းနေကြတာ တော်တော်လေးကို အရှိန်က ရလာပြီလေ။
လက်ဖက်ရည်ကျကျနဲ့ ဘီအီးကို မြည်းနေကြရင်း ကျနော့်ကို ဝိုင်းစနောက်နေကြတာပေါ့။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း စာပေသမားဆိုတော့ စောစောစီးစီး သူ့ဆိုင်မှာ အရက်ထိုင်သောက်နေတာကို ကြည်ဖြူတဲ့အပြင် သူကိုယ်တိုင်ပါ ကျနော်တို့ဝိုင်းထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး အူမြူးနေတာပေါ့လေ။
“ ဆော့ခရတ္တိက ပြောတယ်ကွ..။ မိန်းမ ယူသာယူလိုက်ပါ..။ မိန်းမနဲ့ အဆင်ပြေရင် ပျော်ရွှင်ဖွယ်လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာပြီး… အဆင်မပြေရင်လည်း အတွေးအခေါ်ပညာရှင် ဖြစ်လာမယ်တဲ့ ဟဲဟဲ…။ ဖလော်ဆော်ဖာမောင်သက် ဖြစ်လာမလား.. ပျော်ရွှင်တဲ့ မောင်သက်ကလေးလား ဆိုတာ ငါတို့စောင့်ကြည့်ကြပါစို့!!”
“ ဟားဟားဟားဟား …”
“ ဒါနဲ့ ဆရာသမားကကော ဘယ်လိုလုပ် ကဗျာဆရာ ဖြစ်လာတာလဲ။ မိန်းမယူပြီးမှ ကဗျာတွေရေးတာ ပိုပေါက်မြောက်သွားတာဆိုဗျ!!”
“ ဟ! ဒါကတော့ ငါ့မိန်းမက ဈေးရောင်းကျွေးတာကိုး …. ငါ့မှာ အပူအပင်ကင်းကင်း အလုပ်မလုပ်ပဲ ကဗျာတွေ ရေးနိုင်လာတာပေါ့..”
“ ဟားဟားဟားဟား…”
အဲ့ဒီလို တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ့ ပွဲကျနေကြရင်း ကျနော့်အတွက် အားလုံးဝမ်းသာနေကြတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြည်နူးပီတိတွေရနေမှန်း ဝန်ခံပါတယ်လေ။ ကျနော် အသည်းနင့်အောင်ချစ်ရတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးကို ခဏနေရင် လက်ထပ်တော့မှာလေ။ မနက်စောစောတုန်းက ပုံ့ပုံ့အတွက် ဝမ်းနည်းခဲ့မိပေမယ့်.. ကျနော်ကြိတ်ပြီး ကြံစည်ထားသလို သူ့ကိုလည်း ကျနော် လက်ထပ်မှာပဲမို့လို့ ဖြေသာသွားပြီ။ နှစ်ယောက်လုံးကသာ ကျနော့်ဖက်မှာ ရပ်တည်နေမယ်ဆိုရင် ကျန်တာတွေကို ကျနော် ဘာလို့အရေးစိုက်ရမှာလဲဗျာ။ အခု အနီလေးကို လက်မှတ်ထိုးထားလိုက်မယ်။ လကုန်လို့ ဖေဖေ၊ မေမေတို့ လိုက်လာပြီး ပုံ့ပုံ့နဲ့ လက်ထပ်ခိုင်းရင်လည်း ယူလိုက်မယ်။ ပြီးမှ အားလုံးကို ဒဲ့ဖွင့်ပြောပြီး ကျနော်ရယ် ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက်ရယ် တူတူနေမယ်။ သုံးယောက်ပေါင်း ကမ္ဘာလေးတစ်ခု တည်ဆောက်မယ်။
အိမ်ကလေးတစ်လုံးထဲမှာ ကျနော်ရယ်…၊ သူနာပြူဆရာမလေး မနီနီချိုရယ်…၊ ဆရာဝန်မလေး ရီရီ ရယ်…၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ လောကမှာမရှိဘူး.. နပိုလီယန်က ပြောဖူးတယ်မလား..။ ဟုတ်တယ်လေ မိန်းမနှစ်ယောက်ယူတယ်ဆိုတာ ဥရောပတိုက်ကြီးကို အောင်နိုင်ဖို့ စစ်ပြုရတာလောက်တော့ မခက်ပါဘူး။ ကျနော့်မှာ သတ္တိအပြည့်ရှိနေပြီ။ အရူးထတယ်လို့ပဲဆိုဆို.. မျက်စိထဲမှာ ကျနော့်ချစ်သူနှစ်ယောက်နဲ့ ကျနော်တူတူနေမယ့် ဘဝလေးကိုမြင်ပြီး စိတ်ကူးတောင်ကြိုယဉ်နေမိပြီ။ မမရီ… ညီမလေး.. ဆိုပြီး ကြင်ကြင်နာနာ ဖြစ်နေကြမယ့် ကျနော့်ဇနီးလေးနှစ်ယောက်..။
ညဖက်အိပ်ယာဝင်တဲ့အခါ ကျနော်က အလယ်မှာအိပ်ပြီး ဘယ်ညာတစ်ဖက်စီမှာ သူနာပြုဆရာမလေးနဲ့ ဆရာဝန်မလေး..။ အမလေး!! တွေးကြည့်တာနဲ့တောင် ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေမိပြီဗျ။ ဟိုး…. အရင်က လူကြီးတွေပြောတာ ကြားဖူးခဲ့တာ တစ်ယောက်ထဲ မိန်းမနှစ်ယောက်နဲ့ တူတူအိပ်တယ်ဆိုတဲ့ အလံနီသူပုန်ခေါင်းဆောင်ကြီး ဆိုတာကို ရယ်မောခဲ့မိတာ.. အခုတော့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဒီလိုတွေ လာဖြစ်နေပါပေါ့လားလို့ တွေးရင်း ပြုံးစိစိဖြစ်နေမိတယ်။
နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့သာ တစ်ပြိုင်နက် ချစ်စခန်းဖွင့်ရရင် ဘယ်လိုတွေဖြစ်ကုန်မလဲဗျာ.. ဟီး..။ ကျန်းမာရေးတော့ လိုက်စားမှဖြစ်မယ်။ ဒါမှ ဇနီးအလှလေးတွေ စိတ်ကျေနပ်မှုပေးနိုင်မှာနော့်။ နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ တူတူအိပ်မယ် ဆိုတာကော.. သူတို့ချက်ချင်း လက်ခံနိုင်ပါ့မလားလို့။ ဖြေးဖြေးချင်းတော့ အသားကျလာမှာပါလေ။ သူတို့က ကျနော့်ကို တအားမြတ်နိုးတယ်.. ချစ်တယ်… လိုချင်တပ်မက်တယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပြီးသား။ ကျနော့်ကိုရဖို့ဆိုလည်း ဘာဖြစ်ဖြစ် နောက်မဆုတ်တမ်းလို့ ဝန်ခံထားပြီးသားမို့ အခက်အခဲသိပ်မရှိလောက်ဘူး ထင်တာပါပဲ။
ကျနော် ဘယ်လိုလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှမသိ မရိပ်မိလောက်ဘူးထင်ပေမယ့်.. ကျနော့်ဘော်ဒါ ကာတွန်းဆရာရယ်.. အခါတော်ပေးတဲ့ ကဗျာဆရာကြီးရယ်တော့ ရိပ်မိနေမယ်ထင်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် သူတို့မျက်နှာတွေက ကိုယ်ဖြစ်ကိုယ်ခံ လုပ်ချင်တာသာလုပ်ပေရော့ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးတွေနဲ့ သူတို့ကိုယ်တိုင်တောင် ဘေးကနေ စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ပုံပေါက်နေတယ်ဗျ။ ထူးလည်း မထူးတော့ပါဘူး.. နောက်မဆုတ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား ဖြစ်နေပြီ။ ချသာချပေတော့လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အားတင်းထားလိုက်ပြီ။
မိုးက နည်းနည်းပိုသည်းလာတယ်..။ လေကလေးကလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ဖြစ်လာပြီ။ ကဲ! သတို့သမီးနာ့စ်မလေး မလာသေးဘူးလား.. ဘာညာနဲ့ မေးကုန်တော့… ကျနော် နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၉:၃၀ လောက်ရှိပြီ..။ ကာတွန်းဆရာကိုခေါ်ပြီး ကမ်းနားလမ်းဖက်သွားကြိုဖို့ ဂျစ်ကားလေးပေါ် တက်လိုက်တယ်။ အနီလေးကို ကြိုပြီးတာနဲ့ ဒီဆိုင်ကိုပြန်လာ သက်သေတွေခေါ်ပြီး ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုးတော့မယ်လေ။
အင်း… ပိုပြီး အဆင်ပြေပြေ ဖြစ်နေတာက ရုံးကတရားသူကြီးဆိုတာကလည်း နိုင်ငံကျော် စာရေးဆရာကြီး၊ ပြီးတော့ ညနေစောင်းရင် သူ့မိန်းမအလစ်ချောင်းချောင်းပြီး ကျနော်တို့အုပ်စုနဲ့ အရက်ဆိုင်လိုက်လိုက်လာပြီး ခွက်ပုန်းကစ်နေကြဆိုတော့ အားလုံးက သိုင်းသိုင်းဝိုင်းဝိုင်း ပိုဖြစ်သွားတာပေါ့လေ။ ထုံးစံအတိုင်း လူချစ်လူခင်ပေါတတ်တဲ့ ကျနော့်ကို အားလုံးက တသက်လုံး ဒီမြို့မှာ အခြေချစေချင်နေကြတာကိုးဗျ။ ကျနော်ကလည်း ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်လုံးသာ ရလို့ကတော့ တသက်မပြန်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား။
ဂျစ်ကားလေးနဲ့ မိုးတွေကြားထဲ ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို မောင်းထွက်လာတော့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ အေးမြမှုတွေ ခံစားနေရတယ်။ တသက်လုံး ငြိမ်းချမ်းမယ့် နိမိတ်ပဲလို့ ပြောရင်း ပြုံးနေမိတယ်။
ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရွာကျနေတဲ့ မိုးပေါက်တွေကြားထဲက မြစ်ဆိပ်ရေစပ်နားမှာ ကျနော် ရပ်နေခဲ့တယ်။
လေကလည်း အကာအကွယ်မဲ့နေတဲ့ ရေပြင်ကိုဖြတ်ပြီး တိုက်ခတ်လာတော့ တဝှီးဝှီးနဲ့ ဆူညံနေတယ်။ ကျနော့်ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ လူအုပ်ကြီးက ဆူညံအော်ဟစ်ပြီး ရှုပ်ထွေးနေပြီ။ မူလတန်းကျောင်းသားကျောင်းသူလေးတွေပါတဲ့ ငှက်ကူးတို့လှေကလေးကို လှိုင်းထနေတဲ့ မြစ်ပြင်အလယ်မှာ မိုးတွေသည်းသည်းမဲမဲကြားထဲ ဟိုဖက်ကမ်းက ဒီဖက်ကို ကူးလာတဲ့ ပဲ့ထောင်စက်လှေက ဖြတ်တိုက်လိုက်တယ်တဲ့။ ကျနော့်အနီလေး မပါလောက်ပါဘူး။ သူက ငှက်ကူးတို့နဲ့လာတာမှ မဟုတ်တာ။ အမြဲတမ်း စက်လှေစီးနေကြပဲ။ အခု စက်လှေတောင် ကမ်းကပ်လာနေပြီ။ စိတ်ကိုပူလိုက်ရတာ ကျနော့်သတို့သမီးလေး ဘယ်မှာလဲဗျာ။
စက်လှေပေါ်မှာ စိုရွှဲချမ်းတုန် ကြောက်လန့်နေရှာတဲ့ ကလေးလေးတွေ အများကြီးပါလာတယ်။ ပြီးတော့ စက်လှေမောင်းတဲ့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ရယ်.. ဈေးလာရောင်းဟန်တူတဲ့ ကုန်စိမ်းသည် အဒေါ်ကြီးသုံးယောက်ရယ်ပဲ ပါလာတယ်။
လူအုပ်ကြီးက ကလေးတွေကို စက်လှေပေါ်က သယ်ချပေးနေတုန်း.. အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်က စီကနဲ ငိုကြီးချက်မနဲ့ အော်လိုက်သံကို မပီဝိုးတဝါး ကျနော် ကြားလိုက်ရတယ်။
“ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပျောက်နေတယ်!! ကယ်ကြပါဦးရှင်…။ ရေထဲက ကလေးတွေကို စက်လှေပေါ်က ဆင်းဆယ်တဲ့ နာ့စ်မလေးတစ်ယောက် ပြန်ပေါ်မလာပဲ ပျောက်နေပါတယ်…”
နာ့စ်မလေး!! ဘယ်သူ့ကို ပြောနေတာလဲဗျာ…။ သူနာပြုဆရာမလေး.. ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို ပြောနေတာလား။ အော်ဟစ်ငိုယိုနေတဲ့ အဒေါ်ကြီးဆီ ကျနော်တိုးကပ်ပြီး မိုးသံတွေကြားထဲမှာ အော်ဟစ်ပြီး မေးနေမိတယ်။
“ အဒေါ်ပြောတဲ့ နာ့စ်မလေးဆိုတာ ညောင်ပင်ဆိပ်အတက်နားမှာနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးလား။”
“ အီးဟီးဟီး.. ဟုတ်တယ်တော့.. ဟုတ်တယ်!”
ဘုရားသခင်! ဒါဟာ အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ လုပ်ဇာတ်ကြီးပါဗျာ။ ပြဇာတ်ထဲက အကွက်တွေပါ။ ယုတ္ထိမရှိပါဘူး။
လူကုန်သွားတဲ့ စက်လှေပေါ် မိုးတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော် လွှားကနဲ ခုန်တက်လိုက်တယ်။ စက်လှေပဲ့ပိုင်းက ကြိုးဆွဲပြီးနှိုးရတဲ့ အင်ဂျင်ကိုဆွဲပြီး စက်နှိုးလိုက်တယ်။ ခုနက လူအုပ်ထဲက လူတချို့ စက်လှေပေါ် ခုန်တက်လာတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ မွှတ်နေအောင်လည်နေတဲ့ ပန်ကာဒလက် ရေထဲမြုပ်အောင် ချလိုက်ပြီး ရှပ်တန်းကိုဆွဲရမ်းပြီး ကမ်းကခွာလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ စက်ကိုလီဗာကုန်တင်ပြီး ရေလယ်ဖက် ဦးတည်လိုက်တယ်။ ကျနော့်အနောက်မှာ တခြားစက်လှေတွေ ၃-၄ စီး ကမ်းကခွာပြီး အပြင်းလိုက်လာကြတာ သတိထားမိတယ်။ ရေလယ်ရောက်သွားတော့ စက်ကိုထိုးရပ်လိုက်တယ်။
“ ဒီနားတဝိုက်ဆိုတာ သေချာတယ်!!”
လို့ ကျနော်နဲ့ပါလာတဲ့ လူတွေထဲက တစ်ယောက်က လက်ညှိုးညွှန်ပြီးပြတဲ့ဖက် မြစ်ရေပြင်ပေါ်ကို ကျနော် ပုဆိုးကိုချွတ်ချ၊ တိုက်ပုံမြန်မြန်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ရေထဲမှာငုတ်လိုက်၊ ပတ်ချာလည်ကူးခတ်ရင်း ရှာလိုက်၊ ကျနော်ဟာ အရူးတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ကျနော့်ဘေး ရေပြင်ကျယ်ပေါ်မှာ စက်လှေတွေအများကြီး ရောက်လာပြီး လူတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရေထဲခုန်ဆင်းလာကြတာ တွေ့နေရတယ်။
“ ဖိုးသက်!! သူငယ်ချင်း သတိထား..”
လို့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းရဲ့ အော်သံကို မပီဝိုးတဝါး ကြားနေရတယ်။ နတ်ကျသလို တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ကတော့ ရေအောက်ကို အကြိမ်ကြိမ် ငုတ်လျှိုးပြီး အနီလေးကို ရှာနေမိတယ်။ မြစ်ရေပြင်အမြင့်တက်ဆုံး အချိန်မှာတောင် ဧရာဝတီကို လက်ဗလာဖြတ်ကူးဖူးပြီး ရေသရဲလို့ နာမည်ပေးခံရဖူးတဲ့ ကျနော် လှိုင်းထနေတဲ့ ရေပြင်ပေါ်မှာ မြုပ်ချေပေါ်ချေနဲ့ မောစပြုလာပြီ။ တချက်တချက် ကြွက်တက်ချင်လာသလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် ရေထဲကနေ ပြန်မတက်နိုင်ဘူး။
အနီလေး.. အနီလေး.. ကျနော်ချစ်တဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး.. ရှာလို့လည်း မတွေ့ဘူးကောဗျာ။ ဘယ်သူမှရှာလို့ မတွေ့သေးဘူးလား။ လုပ်ကြပါဗျာ။ ကျနော် သူမရှိရင် သေတာနဲ့အတူတူပဲမို့ ကယ်ပေးကြပါဗျာ။ မတွေ့ကြသေးဘူးလားဗျို.။
ကျနော့် ခြေတွေလက်တွေ လှုပ်ရှားရတာ နှေးကွေးလာသလိုပဲ။ ဘယ်ဖက်ခြေသလုံးက ကျဉ်တက်လာပြီ။ တခါတခါ ရေထဲငုတ်လိုက်ရင် သတိလွှတ်ချင်သလိုလို ဖြစ်ဖြစ်လာတယ်။ တချက်တချက်လည်း ရေထဲမှာ ဝိုးတဝါးအရိပ်တွေ ပေါ်ပေါ်လာပြီး ရေပြင်ပေါ်ပြန်ပေါ်နိုင်အောင် မနည်းကြိုးစားနေရတယ်။
ဒီတစ်ခေါက် ရေငုတ်လိုက်တာ တော်တော်လေး ကြာသွားတယ်ဗျာ။ မျက်စိထဲမှာ အနီလေးရယ် ပုံ့ပုံ့ရယ် ပြုံးပြီးကြည့်နေတာကို မြင်လာသလိုလို၊ ဟော ကျနော့်ဖေဖေနဲ့ မေမေ ဂစ်တာနဲ့ တယောတွဲပြီး သီချင်းတွေတီးခတ်နေတာ မြင်လာပြန်ပြီ၊ ဟာ.. ကိုရွှေဘပါလား.. တစ်ခုခုကို သဘောကျတဲ့အခါတိုင်း မှေးနေတဲ့မျက်လုံးတွေ ပိတ်သွားတဲ့အထိ ပြုံးချိုနေတဲ့ ကျနော့်အစ်ကိုကြီးကို မြင်မိပြန်ပြီ။ အသက်ရှူချင်လွန်းလို့ ကျနော့်အဆုတ်တွေ ပေါက်ကွဲမတတ် ဖြစ်လာတယ်။ ရေပြင်ပေါ်ပြန်တက်ဖို့ ကျနော့်ခြေထောက်တွေကို ခတ်ကြည့်တာ မရဘူးဗျာ။ ခဲတွေဆွဲထားသလို လေးလံနေတာပဲ။ ကျနော် ဘာဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ ကျနော် သိနေသလိုလိုပဲ…။
အနီကလေး ဘာမှမပူနဲ့ အစ်ကိုလာနေပြီ…။ အစ်ကို အရမ်းမောတယ်ကွာ.. အသက်ရှူလို့ မရတော့ဘူး။ ပုံ့လေးရေ… မောင် မရတော့ဘူးသိလား။
တစစနှစ်မြုပ်နေတဲ့ ကျနော် ဗလုံးဗထွေး ရေထဲမှာ အော်ဟစ်နေမိတယ်ဗျာ။ နောက်ဆုံးမှာ ကျနော်သိလိုက်တာကတော့ လောကကြီးဟာ မှောင်ပိန်းသွားပြီဆိုတာပါပဲ။
————————————-
သူနာပြုဆရာမလေး မနီနီချို…
အစ်ကိုဟာ ဂတိမတည်ခဲ့ပါလားကွယ်။ ကျနော်ရယ်.. ကျနော့်ဆရာမလေးရယ်.. ကျနော်တို့ရဲ့ ယုန်ဖြူဖြူလေးတွေရယ်.. မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ လေရဟတ်အနီရောင်လေးပါတဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးထဲမှာ ပျော်စရာဘဝလေး တည်ဆောက်ကြမယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့တာတွေ အခုဘယ်မှာလဲ အစ်ကိုရယ်။ အနီကလေး ပူတူတူး! ဆိုပြီး ကျမ နောက်ကျောဖက်ကနေ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောပြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာမလားလို့ ကျမ တိတ်တိတ်လေး အစ်ကို့ကို မျှော်နေတယ် အစ်ကိုရယ်။
ဖန်ဂေါ်လီကလေးတွေလို ဝိုင်းစက်စက်လေးတွေဟ! ဆိုပြီး ကြည်နူးနေတဲ့ လေသံနဲ့ အံကြိတ်ရေရွတ်ပြီး ကျမမျက်လုံးတွေကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်နမ်းတတ်တဲ့ အစ်ကို့အနမ်းတွေ အခု ကျမ မရနိုင်တော့ဘူးပေါ့နော်။ ငါ့အနီကလေးကို တသက်လုံး တယုတယ ချစ်ပြသွားမယ်ဆိုတာ ဘယ်မှာလဲရှင်ရယ်။
နောက်ဆုံး တွေ့လိုက်ရတဲ့ညနေက ကျမနဖူးကလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နမ်းရင်း သဘက်ခါဆိုရင် မနီနီချိုကို ကျုပ်ရဲ့အတောင်ပံတွေအောက်ကို သိမ်းသွင်းလိုက်ပြီ.. ဆိုပြီး Jean-Paul Sartre ရဲ့ စကားကို ခပ်တည်တည်နဲ့ပြောရင်း နောက်ပြောင်သွားတာ ကျမ ပြန်မြင်ယောင်နေတာ တစ်ချိန်လုံးပါပဲ အစ်ကိုရေ။
အဲ့ဒီနေ့က ကျမ အိမ်ကထွက်တာ နောက်ကျခဲ့တယ်လေ။ တဖက်ကမ်းကို ရောက်သွားတော့ မွန်းတည့်ခါနီးနေပြီ။ ကမ်းနားမှာ လူတွေရှုပ်ထွေးနေတာရယ်.. အစ်ကို့သူငယ်ချင်းတွေက ကျမကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားတာရယ်။ အစ်ကိုတစ်ယောက် မြစ်ရေပြင်အောက်မှာ ပျောက်ဆုံးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ ကျမရဲ့ကမ္ဘာကြီး ပြိုကျသွားခဲ့တာပေါ့ အစ်ကိုရယ်။
အမှန်က ကလေးလေးတွေကို ရေထဲကဆယ်ယူရင်း ဆုံးသွားရှာတာက ကျမနဲ့ တစ်ရပ်ကွက်ထဲနေတဲ့ ကျေးလက်သားဖွား ဆရာမလေးပါကွယ်။ အစ်ကိုဟာ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ သူချစ်တဲ့ အနီလေးဆိုတဲ့ ကျမကို လှိုင်းလေတွေထန်နေတဲ့ မြစ်ပြင်ထဲမှာ အော်ဟစ်ပြီး ရှာဖွေသွားခဲ့တာတဲ့။ အံ့သြတုန်လှုပ်နေတဲ့ အစ်ကို့မိတ်ဆွေတွေ ပြောပြသမျှ စကားတွေကို နားထောင်ပြီး အစ်ကိုနောက်ဆုံး ဝတ်သွားတယ်ဆိုတဲ့ တိုက်ပုံနဲ့ ပုဆိုးလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ပွေ့ထားရင်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး ရှင်ရယ်။
အသက်ပေးပြီး ချစ်တယ်ဟာလို့ အစ်ကိုပြောခဲ့ဖူးတာ တကယ်ပါပဲဆိုတာ အနီလေး ယုံပါပြီ။ ပြန်လာခဲ့ပါနော် အစ်ကို။ အနီလေးလေ အစ်ကိုမရှိရင် ဘယ်လိုမှ နေလို့မတတ်တော့ပါဘူးရှင်။
အခုဆို တစ်ပတ်ကျော်သွားပြီ အစ်ကိုပျောက်နေခဲ့တာ။ မနက်ရောင်နီလာပြီဆို ကျမ ဟော့ဒီမြစ်ကမ်းပါးမှာ အစ်ကို့ကို လာလာထိုင်ပြီး မျှော်နေခဲ့တာ နေရောင်ပျောက်သွားတဲ့ အထိပေါ့။ အစ်ကိုဟာ တကယ်တော့ မသေပဲ ကျမကို နောက်ပြောင်ချင်လို့ ပုန်းနေတာနေမှာ။ တစ်နေ့နေ့မှာ ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး ဟားဟား…. အနီကလေး ပူတူတူးဆိုပြီး ကျမ ရှေ့မှာ ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ လာရပ်ပြနေဦးမယ်ဆိုတာ ကျမသိနေတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကြရင် ဒီလောက်နှိပ်စက်ရသလားဆိုပြီး အစ်ကို့မျက်နာကို ကျမလက်ခုပ်နှစ်ခုကြားထဲ ညှပ်ပြီး အစ်ကို အသက်ရှူလို့မရတဲ့အထိ တအားနမ်းပေးဦးမယ်လို့ တွေးရင်း ကျမ ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြစ်လာပြန်တယ်။
မနက်ခင်းတိုင်း စောစောထပြီး ရေမိုးချိုး၊ အစ်ကို့ကို ပြန်တွေ့ချင်တွေ့ရမှာဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အစွမ်းကုန် ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီး ကမ်းနားမှာ သွားထိုင်စောင့်နေခဲ့တာ နေ့တိုင်းပေါ့..။ ဒါပေမယ့် ညနေစောင်းလာပြီဆို ကျမတစ်ယောက်ထဲ ငိုမဲ့မဲ့လေးပေါ့ အစ်ကိုရယ်။ ဒီနေ့လည်း အစ်ကို ပေါ်မလာသေးပါလားဆိုပြီး ဝမ်းနည်းအားငယ်လာပြီး မျက်ရည်က အလိုလိုကျမိပြန်တယ်။
မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့ပါတော့နော်..။ အနီကလေး မျှော်ရလွန်းလို့ ပင်ပန်းနေပါပြီ။ ကျွန်မချစ်တဲ့ အစ်ကိုရယ်။
————————————-
ဒေါက်တာရီရီ @ ပုံ့ပုံ့
မောင်က လူဆိုးပဲကွာ။ ဟိုးကလေးဘဝကတည်းက ပုံ့အပေါ် နိုင်စားပေးတာနော်။ တစ်ခုခု စိတ်တိုတိုင်း ပုံ့ကို မောင်းထုတ်တတ်တာလေ..။ သွားသွား နင့်ကိုမခေါ်တော့ဘူးဆိုတဲ့ ကောင်ငယ်လေးကို ပုံ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက အရမ်းကို တွယ်တာခဲ့ရတာကိုး။ ပုံ့ ပြောပြတာတွေကို မောင်က ရယ်တယ်နော်။ အဲ့ဒီကောင်လေးနဲ့ ကောင်မလေးဘဝ.. ပုံ့တို့ ကွဲသွားကတည်းက တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ဘူးဆိုတာလေ။
တက္ကသိုလ်တက်တော့ တစ်မြို့ထဲမှာရောက်နေတယ် ကြားတော့ မောင်တို့ကျောင်းက မောင်နေတဲ့ အဆောင်ရှေ့မှာ တိတ်တိတ်လေး လာလာခိုးကြည့်ခဲ့ရတာလေ။ မောင်က ပုံ့နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့တာတောင်မှ မှတ်မိတဲ့ပုံ မပေါ်ခဲ့တော့ ပုံ့ တိတ်တိတ်လေး ကြိတ်ဆွေးခဲ့ရတာနော်။ ကျောင်းပြီးသွားတော့ မောင့်ကို မမြင်ရတော့ပြန်ဘူး။
အရီးမေတို့အိမ်ကို မောင်ရောက်လာတဲ့နေ့က ပုံ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တောင် ဗလောင်ဆူပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသလဲဆိုတာ မောင် မသိဘူးနော်။ မိုးထိုးမတတ် အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ အသားဖြူဖြူ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်ဖြောင့်စင်းစင်းလေးကို သပ်တင်ရင်း ပုံ့ကို ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ.. ခင်ဗျနဲ့ စကားလှမ်းပြောနေတဲ့ မောင့်ကို ဆွဲရမ်းပြီး ဖိုးသက်လေးရေ ပုံ့ကလေးကို မမှတ်မိဘူးလားဟာလို့ အော်ပစ်လိုက်ချင်ခဲ့မိတာနော်။
မောင်အိပ်မောကျနေတာ ပုံ့ခိုးခိုးကြည့်ပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာ မျှော်ခဲ့ရတဲ့ ကောင်ငယ်လေးပါလားဆိုပြီး ပုံ့ ဖက်မနမ်းမိအောင် ထိန်းခဲ့ရတာတွေ၊ မောင် ပုံ့လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲညှစ်ပြီး ခပ်မိုက်မိုက် စိုက်ကြည့်ရင်း မျက်နှာကျောလေးလျှော့ပါလို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတုန်းက ပုံ့လေ မတ်တပ်တောင် မရပ်နိုင်တော့လောက်အောင် ရင်ထဲတလှပ်လှပ်နဲ့ ကျန်ခဲ့တာ မောင်မသိရှာဘူးနော်။
အိုကွယ်! အခု ပုံ့လက်မောင်းမှာ ကြက်သီးလေးတွေ ထလာတယ် သိလား။ ဟို.. ရေတွင်းမှာ ပထမဆုံး မောင့်ကို ငယ်ငယ်ကလို ခေါင်းဆွဲလျှော်ပေးတဲ့နေ့က မောင် အကြမ်းပတမ်းကြီး ပုံ့ကို ချစ်သွားခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးလိုက်မိလို့လေ။ မောင်က လူဆိုးလေးပါလားကွယ်။ ပုံ့ နင်ငါ့ကိုချစ်သလားလို့ အထက်စီးက မေးခဲ့တုန်းက ပုံ့ရင်ထဲမှာ နင့်နေအောင် ဝမ်းနည်းခဲ့ရတာ..။ မောင်က အတင်းလိုက်လာပြီး ချော့တော့ ပုံ့လေ ပျော်လွန်းလို့ သေသွားမလားတောင် ထင်မှတ်ခဲ့ရတာပေါ့။
ပုံ့ရဲ့ လူဆိုးလေးဟာ အခုတော့ ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိတော့ဘူးတဲ့လား မောင်ရယ်။ တရေးနိုးတဲ့ညတွေမှာဆို ပုံ့ကိုဖက်ထားတတ်တဲ့ မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ နွေးနွေးထွေးထွေး အိပ်စက်နေတာမဟုတ်မှန်း သတိရပြီး ပုံ့ကလေး ရူးမတတ် ငိုနေရပါပြီ မောင်။ တသက်လုံးစွဲလန်းခဲ့တဲ့ ကောင်လေးကို အပိုင်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ ဘဝကနေ လောကငရဲကို ဘယ်လိုကံတရားက တွန်းပို့လိုက်တာလဲကွယ်။
မောင် နှစ်ယောက်စလုံးကို မခွဲနိုင်ပါဘူး။ နှစ်ယောက်လုံးကို ယူမှာဆို..။ ပုံ့ ဘာမှမပြောရက်ခဲ့ဘူးနော် မောင်..။ မောင်နဲ့ တူတူနေရရင် တော်ပြီ.. မောင့်သဘောဆိုပြီး ပုံ့ တိတ်တိတ်လေးနေခဲ့တာလေ..။ အခု မောင်ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ ပုံ့ကိုကော.. သနားစရာကောင်းတဲ့ ညီမလေးအနီချိုကိုကော မောင် ခွဲထားရက်ခဲ့ပြီနော်။ ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရတဲ့ အချိန်က တိုတောင်းလွန်းခဲ့ပြီကော ပုံ့ချစ်တဲ့ မောင်။
အခု မောင့်ကို အရူးအမူးချစ်တဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ အဲ့ဒီနေ့က အစ်ကိုရေ!!! လို့ အော်ဟစ်ရင်း သတိလစ်လဲကျသွားရာကနေ ပြန်သတိလည်လာတော့ စိတ်မမှန်သလို ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မောင် လူ့လောကကနေ ထွက်ခွါသွားပြီဆိုတာ နားမလည် လက်မခံနိုင်ရှာတဲ့ စိတ်ရောဂါသည်လေး ဖြစ်နေရှာပြီ။
မိုးတွေ တအားသည်းတဲ့ ညတွေမှာဆို ပုံ့တစ်ယောက်ထဲ မောင့်ကို လွမ်းလွန်းလို့ သွက်သွက်ခါ ရူးမသွားအောင် မနည်းထိန်းနေရတယ်။ အခုချိန် မောင်ပြန်လာပြီး ညီမလေးကိုကော ပုံ့ကိုပါ လာလက်ထပ်ပေးမယ်ဆို နှစ်ယောက်လုံး ပျော်ပျော်ကြီး လက်ခံပါ့မယ် ပုံ့ချစ်တဲ့ ကောင်ငယ်လေးရာ။ အခု ဆူညံနေတဲ့ မိုးပေါက်ကျသံတွေကြားထဲမှာ ပုံ့ကလေးတစ်ယောက်ထဲ အေးစက်စက် အိပ်ယာပေါ်မှာ ရှိုက်ရှိုက်ပြီး ငိုနေတယ် မောင်သိလား။
—————————————–
နိဂုံး…။
ညနေ နေဝင်ရီတရောမှာ လှတပတ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပုဇွန်ဆီရောင်သမ်းနေတဲ့ အလင်းရောင် မှုန်ပြပြအောက်က မြစ်ကမ်းဘေး ထိုင်ခုံပြာပြာလေးပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း အဝေးက မြစ်ပြင်ကို မျှော်ကြည့်ရင်း ဆွေးရီရီငေးလို့ပေါ့။ လေညှင်းကလေး အဝှေ့မှာ သူ့ဆံနွယ်လေးတွေက တဖတ်ဖတ် လွှင့်မျှောလို့။ နေဝင်ခါနီးလာတာနဲ့အမျှသူ့မျက်နှာဝိုင်းစက်စက်ကလေးခင်မျာ ငိုမဲ့မဲ့ကလေးဖြစ်စပြုလာမယ်။ ခဏနေရင် အဲ့ဒီကောင်မလေးထိုင်နေတဲ့ နံဘေးကို စက်ဘီးဘဲလ်သံလေး ကလင် ကလင်ပေးပြီး အသားညိုညို ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ဖားလျားချထားတဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ကြင်ကြင်နာနာ ထွေးပွေ့ပြီး ပြန်ဖို့ခေါ်လိမ့်မယ်။
“ အစ်ကိုဟာလေ… ဘာလို့ ဒီနေ့ နောက်ကျနေရတာလဲ မသိပါဘူး.. မမရီရယ်”
“ အေးပါ.. ညီမလေးအနီချိုရာ..။ မိုးချုပ်တော့မယ် ပြန်ရအောင်.. လိမ္မာတယ်ကွယ်…”
လို့ ပြောရင်း ဒေါက်တာရီရီက စီးကျလာတဲ့ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ခိုးသုတ်ပြီး ချော့မော့နေလိမ့်မယ်။
ယခုအခါမှာ ဧရာဝတီမြစ်ကြမ်းပြင်အောက်ခြေမှာ အိပ်စက်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကတော့ သူ့ချစ်သူနှစ်ယောက်ရဲ့ ဖြစ်အင်ကို မြင်ခဲ့ရင်…….။
ဤတွင် ကျွန်တော့်သူနာပြုဆရာမလေး ပုံပြင်ပြီး၏။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
