မညီမျှခဲ့သော သစ္စာ အပိုင်း ( ၇ )

မညီမျှခဲ့သော သစ္စာ အပိုင်း ( ၇ )

ရေးသားသူ - အချစ်အိမ်ကလေး

ဒီတော့ ကျမ စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုနေတဲ့ လီးကြီးက မျက်နှာနားမှာ ကပ်နေပါတယ်။ သူက လီးကြီးနဲ့ ကျမ မျက်နှာကို ထိုးတယ်။ ပွတ်တယ်။ ကျမလည်း စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲနေတဲ့ လီးကြီးကို မရွံရှာနိုင်တော့ပါဘူး။လီးကြီးကို ပါးပြင်နဲ့  ပွတ်သပ်ခံရင်း နှာခေါင်းနားကပ်လာတဲ့အခါ နမ်းပေးမိတယ်။ လီးကြီးပေါ်ကနေ ကျမရဲ့ ညှီစို့စို့စောက်ရည်နံ့တွေကို ရရှိနေပါတယ်။

ကျမကို အကောင်းဆုံးခံစားရအောင် လုပ်ပေးပြီး စောက်ရည်တွေထွက်ကျအောင် လုပ်ပေးခဲ့တဲ့ လီးကြီးလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ မရွံနိုင်တော့ဘဲ မက်မက်မောမော နမ်းရှိုက်ရင်း ပါးစပ်နဲ့လှမ်းဟပ်ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

တစ်ဆက်တည်း လီးတံကြီးတစ်လျောက်နဲ့ ဂွေးဥတွေကိုပါ လျှာနဲ့ လျက်စုပ်နမ်းပေးနေခဲ့ပါတယ်။ ကျမ မျက်နှာနဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာလည်း သွားရည်၊ စောက်ရည်တွေနဲ့ ချွဲပျစ်ပြည့်လျှံနေရပါတယ်။ အထဲက အမတို့လည်း ကာမအမြင့်ဆုံးအချိန်ရောက်နေလောက်ပါပြီ။ လိုးသံ၊ အော်ဟစ်ညည်းသံတွေ ခပ်ကျယ်ကျယ် ထွက်နေပါတယ်။

မာန်သွင်းသံ၊ တဖေါင်းဖေါင်းမြည်အောင် လိုးဆော်သံတွေနဲ့ အမရဲ့ မချိမဆံ့ အော်ညည်းသံတွေ​ဟာ လန့်ဖို့ပင်ကောင်းလှပါတယ်။ ကိုထွန်း ရမ္မက်ထန်ထန်နဲ့ လိုးဆော်သမျှကို အမဟာ လှိမ့်ပိတ်ခံပေးရင်း အရမ်းကောင်းနေမယ်ဆိုတာ ကျမ သိနေပါတယ်။

ဦးနိုင်ကလည်း လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ကျမကို ဆွဲထူကာ မတ်တတ်ရပ်စေတယ်။ ပြီးတော့ နှိပ်ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ကာ ချွေးတွေစိုစွတ်နေတဲ့ ကျမ အင်္ကျီကို အကုန်ချွတ်ချခိုင်းပါတယ်။အခန်းထဲမှာမဟုတ်တာမို့ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြီး အလိုးခံရမှာက မဝံ့ရဲစရာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီအချိန်မှာတော့ ကျမလည်း မရှက်နိုင်၊ မတွေဝေနိုင်တော့ပါဘူး။ အရသာရှိရှိ မပြီးရသေးတဲ့ ဦးနိုင် အလိုကျ ဖြည့်ဆည်းပေးချင်နေတဲ့ စိတ်ကလည်း ရှိနေရပါတယ်။

နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အရှက်အကြောက်တွေ ဖယ်ခွာကာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အလိုးခံပြီး ကာမအရသာတွေကို နှစ်ကိုယ်တူ ရရှိခံစားချင်မိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဘာမှ တွေဝေမနေတော့ဘဲ အင်္ကျီကို မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။

တစ်ဆက်တည်း ဘယာစီယာကိုပါ ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ အခုတော့ကျမခန္ဓာကိုယ်မှာ အဝတ်တစ်စတောင် မရှိတော့ဘဲ လင်ငယ်ရဲ့အလိုးဆက်ခံဖို့ အရှက်မရှိ ဖြစ်နေရပါပြီ။ ဒါကပဲ ကျမကို ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှားခြင်းနဲ့အတူ ကာမစိတ်တွေ သွက်လက်နိုးကြွစေရပါတယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ ဦးနိုင်က ကျမကို မတ်တတ်ရပ်၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုးဖို့ပြင်ပါတယ်။ သူက ကျမ ခါးကို သိုင်းဖက်ပြီး လီးကို အောက်ကပင့်ကာ အဖုတ်ဝမှာ တေ့လာခဲ့ပါတယ်။ ကျမလည်း ပေါင်ကိုပိုကွပေးထားလိုက်ပါတယ်။

ထိုနောက်တော့ ဦးနိုင်ဟာ ကျမနှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းရင်း လီးကို အဖုတ်ထဲ ပင့်သွင်းလာခဲ့ပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို တပ်မက်ပြင်းပြစွာ တုံ့ပြန်နမ်းရင်း သူ့ကို သိုင်းဖက်လို့ လီးကြီး ထည့်သွင်းလာတာကို အရသာရှိရှိ ခံစားနေမိပါတယ်။

ထိုနောက်တော့ ဦးနိုင်လက်တွေက ကျမ ခါးနဲ့ နို့ကို ပွေ့ဖက်ဖျစ်ညှစ်ရင်း အချက်မှန်မှန်လေး စတင်လိုးလာခဲ့ပါတယ်။ ကျမလည်း ပေါင်လေးကွ၊ အဖုတ်လေးကော့လို့ ခံပေးရင်း ရမ္မက်အရှိန်တွေ တက်နေရပါတယ်။နှစ်ဦးသားမှာ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်ရင်း လိုးလို့ခံလို့ ကောင်းနေကြပါတယ်။ လီးကြီးက အောက်က ပင့်ကာ လိုးလိုက်တိုင်းမှာ ကျမဟာ ပေါင်လေးကွထားလျက်နဲ့ ခြေဖျားလေးများ ​ထောက်ကာ မြောက်​ကြွတက်သွားရပါတယ်။

ကျမ ရင်ထဲ အသည်းထဲအထိ စူးနင့်ပြည့်ကျပ်သွားသလို စီးပိုင်နွေးထွေးနေခဲ့ရပါတယ်။ ဦးနိုင်ကလည်း ကျမနဲ့နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ကာ နို့တွေနဲ့ ဖင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ဆွဲယူလို့ လိုးနေခဲ့တာလေ။

မညှာမတာ လိုးတတ်လွန်းသူ ဦးနိုင်ကြောင့်လည်း ကျမမှာ မချိမဆံ့ခံစားရင်းပင် အရသာပိုတွေ့နေရပါတယ်။ သူကလည်း ကျမ အဖုတ်ကို ပြဲအောင်လိုးပစ်မယ်လို့ ကြိမ်းဝါးတဲ့အတိုင်း တကယ်လိုးနေခဲ့တာပါ။ အဖုတ်ကို မပြဲပြဲအောင် ဖိကြိတ်ထိုးကော်ရင်း အားကုန် ပင့်ဆောင့်လိုးတတ်ပါတယ်။ ကျမအဖုတ်လေးဟာလည်း သူ့​လီးကြီးနဲ့ ပက်ပက်စက်စက် လိုးခဲ့တာကြောင့်လည်း တော်တော်ကို ရွှဲပြဲနေလောက်ပါပြီ။

အခုတောင် သူပင့်လိုးလိုက်တိုင်း လေအန်သံ တဘွတ်ဘွတ် မြည်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုကြမ်းတမ်းပက်စက်မှုတွေကပဲ ကျမကို နာကျင်ခံခက်မှုနဲ့အတူ တပ်မက်မှုတွေ ပိုဖြစ်လာစေရတာပါ။ ပြီးတော့ သူ့ဆီးခုံနဲ့ ကျမအဖုတ်ပြင်လေး ဖိကပ်ကြိတ်လိုးပေးလာရင် ကျမမှာ အဖျားတက်သလို တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်သွားရပါတယ်။ ​ဒီလို ကျမ စိတ်နဲ့ခန္ဓာကို လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်နိုင်လွန်းတဲ့ သူ့လိုးချက်တွေကြောင့် ခြေထောက်တွေပင် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့ ခြေခိုင်အောင်ပင် မရပ်နိုင်တော့ပါဘူး။

ဒါကြောင့်လည်း ဦးနိုင်ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းသိုင်းဖက်ကာ အားယူထားရင်း အလိုးခံပေးနေရပါတယ်။ ထိမိစီးပိုင်လွန်းတဲ့ အထိအတွေ့တွေက ကျမ စိတ်နဲ့ခန္ဓာကို ကျေနပ်အားရနေစေရပါတယ်။ကျမခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ဦးနိုင်ရဲ့ အနှိုးအဆွ၊ အလိုးတွေ​​ကို ဆက်တိုက်ခံရင်း အကြိမ်ကြိမ် ကောင်းနေခဲ့ရပါတယ်။ ဒါ​ပေမယ့် မတ်တတ်ရပ် အလိုးခံရတာကြာလာတဲ့အခါမှာ ကျမခန္ဓာကိုယ်က မဟန်နိုင်တော့ပါဘူး။ ဦးနိုင် ပခုံးပေါ်ကို ခေါင်းမှီတင် နမ်းရှိုက်ရင်းသာ ခံပေးနိုင်ပါတော့တယ်။

အခန်းထဲက အမတို့ရဲ့ အသံတွေကလည်း ငြိမ်သွားပါပြီ။ သူတို့လည်း ပြီးပြီနဲ့တူပါတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာ သူတို့ကိစ္စပြီးလို့ အခန်းပြင် ပြန်ထွက်လာမှာကိုလည်း တွေးပူနေမိတယ်။ ကျမက အခန်းအပြင်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အရှက်မရှိ အလိုးခံနေမိတာကြောင့်ပါ။ ပြီးတော့ ဦးနိုင်ကလည်း တစ်ခါမှ မပြီးသေးပါဘူး။ သူ့ကို အရသာရှိရှိကောင်းစေဖို့ ကျမဖြည့်ဆည်းပေးချင်နေမိပါတယ်။

စလိုးကတည်းက ကျမတို့လည်း မတ်တတ်ရပ်ကာ လိုးနေခဲ့ကြတာလေ။ အခု မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုးတော့လည်း ကျမက ဦးနိုင်ကိုယ်ကို ဖက်တွယ်မှီထားရတာပါ။ ဦးနိုင်လည်း ပင်ပန်းလောက်ပါပြီ။ဒါကြောင့်ပဲ ဦးနိုင်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲပေးဖို့ပြောမိတယ်။ ဦးနိုင်ပြီးအောင် အပေါ်ကနေ ကျမ တက်လိုးပေးမယ်လို့ ဆက်ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူလည်း သဘောတူကာ လီးကို ဆွဲထုတ်ပေးရင်း အရည်တရွှဲရွှဲ ကျမ အဖုတ်ကို ငုတ်တုပ်ထိုင်ကာ လျက်ပေးနေပြန်ပါသေးတယ်။

ကျမလည်း မလျက်တော့ဖို့ ပြောရတယ်။ ကိုထွန်းတို့ ထွက်လာမှာစိုးပြီး မြန်မြန်လိုးရအောင်ပဲ ပြောရပါတယ်။ ဒီတော့မှ သူက ကွန်ကရစ်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပဲ ပက်လက်လှဲအိပ်ပေးပါတယ်။

သူ့လီးကြီးကတော့ အရည်တွေရွှဲစိုပြောင်လက်နေပြီး မတ်မတ်ထောင်နေပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့လီးထိပ်တင်းပြောင်ပြောင်ကြီးကို ကြည့်ကာ အူယားမိတယ်။ ဒါကြောင့် သူ့အပေါ်ကို တက်မလိုးသေးဘဲ လီးထိပ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ငုံစုပ်ပြီး လျက်ပေးလိုက်ပါသေးတယ်။

လေး၊ ငါးချက်လောက် စုပ်လျက်ပေးပြီးမှ သူ့ပေါင်ပေါ်ခွကာ လီးနဲ့အဖုတ်ဝကိုတေ့ကာ ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ လိုးလက်စတန်းလန်း စောက်ရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ လီးနဲ့အဖုတ်မို့ လျောလျောလျူလျူပဲ တိုးဝင်သွားပါတယ်။

ဒါပေမယ့် လီးတဆုံးဝင်ပြီး ဖိကြိတ်မိချိန်မှာ ကြက်သီးလေးများ တဖျန်းဖျန်းထသွားရပါတယ်။ သူ့လီးထိပ်ကြီးက ကျမသားအိမ်ထိပ်ကို ဖိကြိတ်ထိုးပွတ်နေခဲ့တာလေ။ ဒါက ကျမကို အသည်းတွေယားကာ တရှိန်ရှိန်နဲ့ ခံစားလို့ကောင်းလွန်းနေခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမဟာ ဦးနိုင်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကို ကြွကာ စလိုးပေးဖြစ်ပါတယ်။ အောက်က သမံတလင်းကြမ်းကြမ်းကြောင့် ဒူးထောက်ကာ မလိုးပေးနိုင်ပါဘူး။ ​သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာပဲ ဖင်ကိုမြောက်လိုက် နှိမ့်လိုက်နဲ့ လိုးပေးရပါတယ်။

ကျမလည်း လိုးရှိန်လေးရလာတော့ တက်ဆောင့်လိုးရတာ ကောင်းလာတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တက်ဆောင့်လိုးပေးရင်း ထိရှစူးနင့်လွန်းတဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့်ပဲ ကျမစိတ်တွေပိုထန်နေရတယ်။ လီးတဆုံး ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မျက်လုံးထဲ မီးပွင့်မတတ်ဖြစ်ကာ အသံကုန်အော်ညည်းရပေမယ့် ထိုနာကျင်ခံခက်မှုကိုပဲ ဆက်ကာဆက်ကာ လိုချင်နေမိတယ်။ ထိမိလှလွန်းလို့ ဦးနိုင်ရင်ဘတ်ပေါ် ငုံ့ကာ မှေးမှီထားရင်း တဖန်းဖန်းမြည်အောင် တက်ဆောင့်ပေးနေမိပါတယ်။

အသားချင်းရိုက်ခတ်သံ၊ မချိမဆံ့ညည်းညူသံတွေ ဆူညံနေခဲ့ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ အမနဲ့ကိုထွန်းတို့ကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်၊ မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး။ သူတို့လည်း အသံတွေတိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ အပြင်တော့ ထွက်မလာသေးပါ။ ပြီးသွားခဲ့ပြီမို့ ကာမအရသာကို ခံစားရင်း နှစ်ဦးသားဖက်ပြီး အနားယူနေကြသလား။ ကျမတို့လိုးနေသံတွေ သူတို့လည်း ကြားနေမှာပါ။ ဒါကြောင့် အပြင်ထွက်မလာဘဲ ကျမတို့ပြီးအောင် စောင့်ပေးနေတာလား။

ဒါမှမဟုတ် သူတို့လိုးနေတာကို ကျမတို့ ချောင်းကြည့်ခဲ့သလို ကျမတို့ကိုလည်း တစ်နေရာရာကနေ ပြန်ချောင်းနေမလား။ ဒီလိုဆိုရင် တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်မကပ်နိုင်ဘဲ တက်ဆောင့်လိုးပေးနေတဲ့ ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို ကိုထွန်းက ကြည့်ပြီး ရမ္မက်ပွားနေနိုင်ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာတော့ ဒါတွေကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပါ။ ရှက်​ရွံ့စိတ်တွေ မထားနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရပါပြီ။ ပြီးတော့ တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်က ကျမရဲ့ အရှက်မဲ့ရမ္မက်ထန်နေပုံကို တွေ့မြင်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိက စိတ်ပိုလှုပ်ရှားကာ ရမ္မက်တွေ ပိုကြွစေရပါတယ်။

တကယ်တော့ အဆက်မပြတ်တက်ဆောင့်လိုးပေးနေရင်း ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ရမ္မက်စိတ်ကြမ်းတွေကသာ ကျမကို စိုးမိုးနေခဲ့ပါပြီ။ သူ့လီးကြီးပေါ် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချပေးလိုက်တိုင်းမှာ ရရှိနေတဲ့ ထိခတ်နာကျင်မှုတွေကြားထဲ လွင့်မျောရင်းပင် ကာမအမြင့်ဆုံးအချိန်ကို ရောက်ရှိနေခဲ့ရပါတယ်။

အစက အောက်မှာ ကွန်ကရစ်ကြမ်းပြင်ကြမ်းကြမ်းကြောင့် ဒူးထောက်ပြီး မဆောင့်ပေးရဲပါဘူး။ ဒူးတွေ ပွန်းပဲ့ကုန်မှာလေ။ ဒါပေမယ့် ရမ္မက်မီးတွေ တောက်လောင်ကာ စိတ်တွေထိန်းမရအောင် ထန်လာချိန်မှာတော့ ဘာကိုမှ ဂရူမစိုက်နိုင်တော့ပါဘူး။ရမ္မက်မူးမူးနဲ့ ဦးနိုင်ရဲ့ ပေါင်ပေါ်ခွကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်လို့ ခပ်သွက်သွက် တက်ဆောင့်နေခဲ့မိပါပြီ။ ဦးနိုင်ကလည်း ကျမ နို့တွေဆွဲရင်း လည်ပင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင် ဆွဲယူရင်း နှုတ်ခမ်းကို လျှာနဲ့သိမ်းလျက်လို့ စုပ်ပေးနေပါတယ်။

ပြီးတော့ ကျမ ဆောင့်ချတာနဲ့အံကိုက်အောင် သူ့ဖင်ကိုကြွလို့ ပင့်ဆောင့်ပေးသေးတယ်လေ။ ဒီတော့ လီးနဲ့ အဖုတ်တို့ အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိတွေ့ရိုက်ခတ်သံများဟာ တဖေါင်းဖေါင်းမြည်ကာ ဆူညံနေခဲ့ပါတယ်။  အားပါတဲ့ ထိတွေ့ဆောင့်ချမှုတိုင်းမှာ ကျမကိုယ်လုံးလေးဟာ တဖျပ်ဖျပ်လူးခါတုန်တက်နေရပါတယ်။ မျက်လုံးထဲ ဘာမှမမြင်နိုင်တော့အောင် ဝင်းခနဲ၊ ဖျတ်ခနဲနဲ့ မူးမိုက်ပြာဝေသွားရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဒီလိုအသဲခိုက်အောင် နာကျင်ခံခက်မှုတွေကို ဖျပ်ဖျပ်လူးအောင် ခံစားနေရင်းပင် ကျေနပ်အားရမှုက မတင်းတိမ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဦးနိုင်ရင်ဘတ်ပေါ် ဖိကပ်ကာ ပခုံးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ကာမအထွဋ်အထိပ်ခံစားမှုများကို ရရှိသွားရပါတော့တယ်။

အောက်က ခပ်သွက်သွက် ပင့်ဆောင့်လိုးနေတာကို ဖင်လေးကြွကာ ဆက်ခံပေးရင်း အကြောများဆွဲကာ တုန်ခါလို့ပြီးနေခဲ့ရပါတယ်။ ပြင်ပအထိအတွေ့ကြမ်းကြမ်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ပေါက်ကွဲတုံ့ပြန်မှုများကြားမှာ အသိစိတ်လွတ်ကာ ယစ်မူးမျောလွင့်နေရပါတယ်။

ဒီလို အသိလွတ်ယစ်မူးနေချိန်မှာပဲ ဦးနိုင်က တင်းတင်းဖက်ကာ ဆက်ပင့်လိုးနေတာကနေ ရုတ်တရတ်ရပ်လိုက်ပြီး ကျမကို သူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ဆွဲချလိုက်ပါတယ်။ ကာမပြီးဆုံးခြင်းတုံ့ပြန်မှုများ​ကို အလူးအလဲခံစားနေရတဲ့ ကျမမှာ သူတွန်းချလိုက်တဲ့အတိုင်း ပုံ့ပုံ့လေးခွေကျကာ တုန်ယင်လှိုက်မောနေရပါတယ်။ ဦးနိုင်က ကျမကိုယ်ကို တွန်းချပြီးတာနဲ့ မြန်မြန်မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ခြေရင်းမှာ ခွေခွေလေး တုန်ခါအားပြတ်နေရတဲ့ ကျမကို ဆံပင်တွေကနေ ဆွဲကာ မလိုက်ပါတယ်။

ကျမမှာ အားခနဲအော်ညည်းရင်း ခေါင်းလေးမော့၊ ကိုယ်လေးမတ်ကာ လျော့ရဲရဲလေး ထိုင်လိုက်ရပါတယ်။ သူက ကျမ မျက်နှာကို မော့နေစေရအောင် နဖူးစပ်က ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲယူပြီး မော့နေစေပါတယ်။

ဦးနိုင်က သူ့ပေါင်ခွဆုံရှေ့မှာ မော့မော့လေးဖြစ်နေတဲ့ ကျမမျက်နှာရှေ့မှာ အရည်တွေရွှဲစိုပေပွနေတဲ့ လီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမပါးပြင်နုနုကို သူ့လီးတံမာမာကြီးနဲ့ တဖျတ်ဖျတ်ရိုက်ခတ်ပါသေးတယ်။

ကာမအရသာတွေကြားမှာ ယစ်မူးကာ အားပြတ်နွမ်းနယ်နေစဲဖြစ်တဲ့ ကျမမှာတော့ မျက်လုံးလေးမှေးစင်း၊ ခေါင်းလေးမော့၊ ပါးလေးထိုးခံကာ သူလုပ်သမျှကို ခံပေးနေခဲ့ရပါတယ်။ ထို့နောက်တော့ သူ့လီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်ရင်း ကျမမျက်နှာပေါ်ကို လီးရည်များ ထုတ်ပန်းလာပါတယ်။

ကျမ မျက်နှာပေါ်ကို တပျစ်ပျစ်နဲ့ ထုတ်ပန်းလာတဲ့ သူ့သုတ်ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေကို မရှောင်ဖယ်ဘဲ မျက်လုံးလေးမှေးစင်း၊ မျက်နှာလေးမော့လို့ ငြိမ်ငြိမ်လေး ခံယူပေးနေခဲ့ရပါတယ်။ သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေက ကျမမျက်နှာအနှံ့ ရိုက်ခတ်ထိတွေ့ချိန်မှာ ရင်ထဲပျော်ရွှင်ကျေနပ်စိတ်တွေ ခံစားနေရပါတယ်။

ပြီးတော့ မျက်နှာအနှံ့က လီးရည်တွေကို ဦးနိုင်က လီးကြီးနဲ့ ထိုးပွတ်ကာ ကျမ ပါးစပ်ထဲထည့်လို့ စုပ်ခိုင်းပြန်ပါတယ်။ ကျမမှာတော့ စောက်ရည်၊ လီးရည်တွေနဲ့ ပေကျံမွှန်ထူနေတဲ့ သူ့လီးချောင်းကြီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လို့ စုပ်ယူသန့်ရှင်းပေးရင်း ကြည်နူးကျေနပ်နေမိပါတော့တယ်။

---------------

" ဟင် !!! ဒီကိစ္စကို မင်း သိနေတယ်လား"

ကျနော့်စကားအဆုံး သူငယ်ချင်းအားလုံးက မယုံနိုင်ဖြစ်ကာ အံ့ဩကုန်ကြပါတယ်။ သူ့တို့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ဝေခွဲမရခြင်းတွေကို တွေ့မြင်ရပါတယ်။

" ဟေ့ကောင် ... ပြောလေ ... မင်း ရိပ်မိနေတာလား"

ကျနော် မချိပြုံးသား ပြုံးပြနိုင်ပါတယ်။ ကိုယ့်မိန်းမက လင်ငယ်နေတာကို ငါသိတာပေါ့ကွာဆိုပြီး ဂုဏ်ယူပြီး ပြောရမှာလားဗျာ။

မသိပါဘူးဆိုပြီးလည်း ကိုယ်နွားဖြစ်နေတာကို ဖွင့်ပြရမှာလား။ တကယ်တော့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်မွန်းကျပ်နေတာမို့ မချိပြုံးသာ ပြုံးပြနိုင်ခဲ့တာပါ။တကယ်တော့ အေးရဲ့ကိစ္စကို ကျနော် သေသေချာချာ မသိခဲ့ပါဘူး။ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ စကားအသွားအလာနဲ့ ကျနော့်အပေါ် စိုးရိမ်ပူပန်နေကြတာကို တွက်ဆပြီး ပြောခဲ့တာပါ။

ပြီးတော့ ဒီသုံးလလုံး ကျနော့်ကို နှိပ်စက်နေတဲ့ အတွေးတွေကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါမျိုးအဖြစ် မရှိပါဘူးလို့ ကျနော်အခါခါ ရှောင်ဖယ်ငြင်းဆန်နေခဲ့တဲ့ စိုးရိမ်မှုကလည်း ရှိနေခဲ့တယ်လေ။အေးရဲ့ ကျနော့်အပေါ် ချစ်ခင်မှု၊ အားကိုးယုံကြည်မှု၊ တွယ်တာမှုတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး သံသယအတွေးဆိုးတွေကို ကျနော့်အသိစိတ်က လက်မခံဖြစ်ခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်မသိစိတ်ထဲမှာတော့ စိုးရိမ်ပူပန်နေတာတွေက အမြဲရှိနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါတွေကလည်း ကျနော် ခရီးမထွက်ခင်မှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အေးရဲ့အပြုအမူတွေ​ကနေ စခဲ့တာပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော့်ဘာသာ အတန်တန်ငြင်းဆိုခဲ့တဲ့ အဖြစ်ဆိုးကြီးကတော့ ကျနော့်ရှေ့ကို ရောက်ရှိလာခဲ့ပါပြီ။

" ငါ ရိပ်မိတာ မရိပ်မိတာ ထားလိုက်ပါ။ကဲ ... မင်းတို့ ငါ့ကို ဘာမှအားနာစရာ မရှိတော့ဘူး ...ဒီတော့ ပြောစရာရှိတာပဲ ဆက်ပြောကြပါ"

" ငါတို့က အားနာတာထက် မင်း ဒုက္ခရောက်မှာ စိုးရိမ်နေကြတာ ...မင်း ဒေါသကြောင့် သူ့အမှားက ကိုယ့်အမှား ဖြစ်သွားမှာ စိုးရိမ်တာကွာ ...မင်းက ပေါက်ကွဲလွယ်တယ် ... မင်း .. နောက်မှသိရင် ပိုဆိုးသွားလိမ့်မယ် ... ကြိုသိထားတော့ ကိုယ်ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး ဝိုင်းစဥ်းစားလို့ ရတာပေါ့ ...အေးလေ ... ဒီကိစ္စမျိုးကတော့ ဘယ်ယောက်ျားဖြစ်ဖြစ် ပေါက်ကွဲကြမှာပဲ ...ငါတို့ မင်းကို အပြစ်မတင်ပါဘူး။ မတားပါဘူး။ကဲ ... ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောမယ် ... မင်းမိန်းမ ဖောက်ပြန်နေတယ် ..."

" ဘယ်သူနဲ့လဲ"

" ဟိုလူကွာ ... အသက်ကြီးပါပြီ ... လက်သမားဆရာလိုလို ... ကန်ထရိုက်လိုလိုနဲ့ ..."

" သိပြီ ... နိုင်မင်းဆိုတဲ့ ကြာကူလီနဲ့ပေါ့"

ကျနော့်ရင်ထဲ ထောင်းခနဲဒေါသထွက်သွားတယ်။ ဒေါသကြောင့် လူက ဆတ်ခနဲခါကာ ထလိုက်မိမလို ဖြစ်သွားတယ်။ ကပ်ထိုင်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းက ကျနော်လက်ကို လှမ်းကိုင်ပြီး စိတ်အေးအေးထားဖို့ ပြောလာတယ်။

ပူလောင်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ကျနော့်စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ငြိမ်အောင်ပြန်ထိန်းလိုက်ပါတယ်။ ကျနော် တည်ငြိမ်စွာ ထိုင်နေပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ ယူကျုံးမရစိတ်တွေ၊ ခံပြင်းဒေါသတွေနဲ့ လောင်မြှိုက်နေရပါတယ်။

ဒီလူဟာ အကျင့်စာရိတ္တမကောင်းဘူး၊ သူများသားမယားကို ဖျက်စီးတတ်တဲ့အကြောင်း အေး ကို ကျနော်ပြောပြ သတိပေးဖူးတယ်နဲ့တူပါတယ်။ ဟုတ်တယ်။ ပြောပြဖူးတယ်။ ပြီးတော့ သူသိအောင် ပြောပြဖူးသလို ဒီလိုလူတွေနဲ့ အပေါင်းအသင်းမလုပ်ဖို့ တားခဲ့ဖူးပါတယ်။

အခုတော့ သူများမယားတွေကို လှည့်ပတ်ဖျက်စီးတတ်သူက ကျနော့်မိန်းမကိုပါ ... တောက် !!! ... ခံပြင်းနာကျည်းမှုတွေနဲ့ ရင်ထဲမှာပဲ တောက်ခေါက်လိုက်မိတယ် ...

သူငယ်ချင်းတွေရှေ့မှာ တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားရပေမယ့် ရင်ထဲမှာ ဆူပွတ်လောင်ကျွမ်းနေပါတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာ အေးကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်ရတယ်။ ကျနော်နဲ့ သားသမီးတွေရဲ့ မျက်နှာကိုမထောက်ဘဲ ဒီကြာကူလီကြီးနဲ့ ဖေါက်ပြန်ရသလား။ သစ္စာမဲ့ရသလား။

ပြီးတော့ ကျနော် ပြောပြခဲ့၊ သတိပေးထားခဲ့တာကို အလေးမထား၊ ဂရုမစိုက်ခဲ့တာလား။ လက်မခံလို့ မရတဲ့အခြေအနေမှာ မယုံနိုင်ခြင်းများစွာနဲ့အတူ ကျနော့်ရင်မှာ မွန်းကျပ်နေရပါတယ်။

" အေး ... ဒီလူ့ကို မင်းသိတယ်ဆိုရင် ကောင်းတာပေါ့ ...သူတို့ဖြစ်နေတာက မင်း ခရီးမထွက်ခင်ကတည်းက ထင်တာပဲ ...ဒါတွေထားပါ ... ဒီလူ့ကိစ္စကို နောက်မှ ငါတို့အားလုံး စဥ်းစားပြီး သတ်သတ်ရှင်းကြတာပေါ့ ...အခု ... မင်းနဲ့ မင်းမိန်းမ ကိစ္စကိုပဲ အရင်စဥ်းစားကြရအောင် ... ဒါကတော့ သေချာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး ဆုံးဖြတ်မှရမယ် ...မင်းတို့ လင်မယားမှာက ကလေးတွေရှိတာမို့ ဒေါသနဲ့ပဲ အကုန်ဖြေရှင်းလို့ မရဘူး။ဒီတော့ လင်မယားချင်း ထိတ်တိုက်ဆွေးနွေးပါ။ ဒါက မင်းမိန်းမ လုပ်ခဲ့တာတွေအတွက် ခွင့်လွှတ်တာ၊ ခွင့်မလွှတ်တာနဲ့ မဆိုင်ဘူး။မင်းကိုယ်ရေးကိုယ်တာမို့ မင်းဘာသာမင်း ဆုံးဖြတ်ပါ။

မင်းခွင့်လွှတ်ရင်လည်း ငါတို့နားလည်တယ်။ ခွင့်မလွှတ်ရင်လည်း ငါတို့လက်ခံတယ်။ မင်းတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ငါတို့ ဝင်မပါဘူး။နောက်ဆုံး ... မင်း ခွင့်မလွှတ်ရင် မင်းသားသမီးတွေ မိတကွဲ၊ ဖတကွဲ ဖြစ်မယ်။ ဒါက တော်သေးတယ်။ငါတို့စိုးရိမ်တာက မင်းဒေါသကြောင့် လက်လွန်သွားရင် ကလေးတွေက မိမဲ့ဖမဲ့ဖြစ်ရမှာကိုပဲ။ကလေးတွေ အရမ်းငယ်သေးလို့ ဒီတစ်ခုကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကလေးတွေကို အဓိကခေါင်းထဲထားပြီး လင်မယားချင်း အေးဆေးဆွေးနွေးကြပါ"

" အင်း ... မင်းတို့စေတနာကို ငါနားလည်ပါတယ်"

" အခုအချိန်မှာ မင်းဘယ်လောက် နာကျင်နေလဲဆိုတာ ငါတို့လည်း သိပါတယ်။ ငါတို့က မင်းဘက်မှာ အမြဲရှိနေတာကို မှတ်ထားပါ။ဒီအချိန်မျိုးမှာတော့ မင်းလည်း ခေါင်းအေးအေးနဲ့ ဆုံးဖြတ်နိုင်ဦးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။အားလုံးဝိုင်းပြီး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စဥ်းစားဆုံးဖြတ်ကြတာပေါ့။

စဥ်းစားတဲ့အခါမှာတော့ မိဘဂုဏ်သိက္ခာ၊ ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းတွေရဲ့ အမြင် ... ဒါတွေထည့်တွေးရမယ်။ကိုယ့်အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စဆိုပေမယ့် လူ့အသိုင်းအဝိုင်းမှာ နေကြတာလေ။ ပတ်ဝန်းကျင်အမြင်ကိုလည်း ထည့်တွေးရမှာပေါ့။မင်းနေရာကတင်မကဘဲ မင်းမိန်းမနေရာ ပြီတော့ ဘေးလူနေရာကနေပါ အဖက်ဖက်က စဥ်းစားရမယ်.."

" .................."

" ဒီကိစ္စမျိုးမှာတော့ အားလုံးပြည့်စုံအောင်တော့ ဆုံးဖြတ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ တစ်ခုအတွက် တစ်ခုကတော့ ဆုံးရှုံးရမှာပဲ။ ပေးဆပ်ရမှာပဲ။မင်းမိန်းမကို ခွင့်မလွှတ်နိုင်ရင် အိမ်ထောင်ရေးပျက်စီးမယ်။ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ မင်း သားသမီးတွေ မိတကွဲဖတကွဲဖြစ်မယ်။မင်းက နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးရင်လည်း မိဘအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က ဘယ်လိုပြောကြမလဲ။

မင်းဘက်က သားသမီးမျက်နှာကြောင့် သည်းခံပေးလိုက်တာကို ငါတို့ကတော့ နားလည်တယ်။ ဘာမှမပြောဘူး။မင်းအပေါ် တစ်မျိုးလည်း မမြင်ဘူး။ လူပျိုတွေကတော့ ဒါကို သိပ်နားလည်မှာ မဟုတ်ပေမယ့် ငါကတော့ မင်းဘာဆုံးဖြတ်ဖြတ် နားလည်ပေးပါတယ်။

ဒါပေမယ့် မင်းဘက်က ခွင့်လွှတ်ပေးလျက်သားနဲ့ သူက ဆက်မှားနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ဒါတော့ မင်းတို့လင်မယားချင်း အသေအချာ ဆွေးနွေးပါ။ဒီအချိန်မှာ မင်းရင်ထဲ ပူလောင်နေမှာကို ငါတို့ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။ ရည်းစားလူလုရင်တောင် အူနုကျွဲခတ်သလိုပဲလေ။ အခုဟာက ......

ဒါပေမယ့် မမှားသင့်တာတွေ မမှားရအောင် ငါတို့ ကြိုစောင့်ပြီး ပြောပြနေတာပဲ။ ဒီတော့ မင်းမိန်းမအကျင့်စာရိတ္တနဲ့ အပြုအမူတွေကို မင်း အသိဆုံးပါပဲ။ ဒေါသနဲ့ ခံစားချက်ကို ဦးစားမပေးဘဲနဲ့ အေးဆေးဆုံးဖြတ်ပါ။ဆုံးဖြတ်ပြီးရင်တော့ ငါတို့ကို တိုင်ပင်ကွာ။ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ငါတို့လုပ်ကြတာပေါ့"

" အေးပါ၊ အကိုနဲ့ မင်းတို့ပြောတာတွေကို ငါနားလည်ပါတယ်။ကျေးဇူးလည်းတင်တယ်။ ဟုတ်တယ်။ ငါအိမ်ပြန်ရောက်မှ ဒီအကြောင်းတွေသိရရင် ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။အခုတော့ မင်းတို့က ဝေ့လည်လည်လုပ်ပြီး ဝိုင်းပြောပေးကြတော့ ငါ့စိတ်ကို တော်တော်ထိန်းနိုင်ပါတယ်။အဲဒီအတွက် အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

" ကျေးဇူးက တို့ကြားထဲမှာ မလိုပါဘူး။မင်း မိန်းမနဲ့ မင်း ... အေးအေးဆေးဆေး ဖွင့်ပြောပြပြီး ဆွေးနွေးနိုင်ကြရင် ကျေနပ်ပါပြီ။ဒါပေမယ့် မင်းဖွင့်ပြောရင် သူဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲ မသိသေးဘူး။ အမှားကို ဝန်ခံမလား ... ဒါတော့ မင်းဆက် ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းရမှာပေါ့။ဒါကို ပထမဆုံး ဖြေရှင်းရမယ်။ အေး ... မင်းမိန်းမကိစ္စပြီးရင်တော့ ဟိုကြာကူလီအတွက် တို့ ထပ်ပြီး တိုင်ပင်ကြတာပေါ့။အဲဒီလူကို မင်းဘယ်လိုတုံ့ပြန်ချင်လဲ။ ဒါပေမယ့် မင်းကိုယ်တိုင် မလုပ်ရဘူး။ အဲဒီလို လူယုတ်မာအတွက်နဲ့တော့ မင်းသားသမီးတွေနဲ့ မင်းဘဝကို အထိအခိုက် မခံစေရဘူး။

ကုန်ကုန်ပြောမယ်ကွာ၊ ဒီလူယုတ်မာအတွက်နဲ့ မင်းထောင်မကျရဘူး။ အချုပ်မကျရဘူး။ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်ဆိုရင် ဘာကိစ္စကြောင့်ဖြစ်ရတယ်ဆိုတာ ပေါ်ကုန်မှာ မလိုလားဘူး။ မင်းမိဘ၊ မင်းမိသားစုကို အရှက်တကွဲမဖြစ်စေချင်ဘူး။အဲတော့ မင်းလုပ်ချင်တာကို ဟော့ဒီကောင်တွေ လုပ်ပေးလိမ့်မယ်။ သူတို့လူပျိုတွေက မင်းပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ပေးဖို့ သဘောတူထားကြတယ်။ အရင်တည်းက လုပ်ချင်နေတာ၊ ငါက သူတို့ကို မင်းဆုံးဖြတ်တာ စောင့်ခိုင်းထားတာ"

" ဟာ ... ဒါတော့ ငါ လက်မခံဘူး။ ငါ့ကြောင့် မင်းတို့ကို မထိခိုက်စေချင်ဘူး။ပြီးတော့ ငါ့ကိစ္စငါရှင်းချင်တယ်။ လုပ်မှလုပ်တော့ ငါပဲလုပ်မယ်"

" သိတယ် ... မင်းအကျင့်ကို ငါတို့သိလို့ အခုလို ကြိုပြီးတားတာပေါ့ ...ဒီကိစ္စမှာတော့ မင်းသားသမီးတွေနောင်ရေးနဲ့ မင်းမိဘ ဂုဏ်သိက္ခာကို ထည့်တွက်ရမယ်ကွ"

" အေးပါ ... ငါ အေးအေးဆေးဆေး စဥ်းစားပြီးမှ မင်းတို့ကို တိုင်ပင်ပါ့မယ် ... ငါ့သဘောနဲ့ငါ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ...အခုလို ငါ့အတွက် ကြည့်ပြီး ဝိုင်းစဥ်းစားပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီ ... မင်းတို့က တကယ့်မိတ်ဆွေကောင်းတွေဆိုတာ ငါသိပြီးသားပါ"

သူငယ်ချင်းတွေက ကျနော့်ကို စိုးရိမ်နေကြတယ်။ အတွင်းသိ၊ အဆင်းသိ၊ စိတ်တူကိုယ်တူပေါင်းခဲ့ကြတဲ့သူတွေမို့လည်း ကျနော့်ဘဝထိခိုက်မှာကို သူတို့မလိုလားကြပါဘူး။ကျနော့် စိတ်ဓာတ်ကို သိလို့လည်း ပိုစိုးရိမ်နေကြတာပါ။ ကျနော်က ကျနော့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို ထိရင်တောင် ငြိမ်ခံတတ်သူမဟုတ်ဘူးလေ။

အခုဟာက ကျနော့် မိသားစုဘဝကို ထိခိုက်အောင် လုပ်လာခဲ့တာပဲ။ ကျနော့်ဘက်က ငြိမ်ခံမနေဘူးဆိုတာ သူတို့သိနေခဲ့ပါတယ်။ ကလေးဘဝက နာကျည်းမှုကိုတောင် အရွယ်ရောက်တဲ့အချိန်အထိ မမေ့ဖျောက်ဘဲ လက်လွန်အောင် တုံ့ပြန်တတ်တဲ့သူမို့ သူတို့စိုးရိမ်တာ အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး။ သွေးအေးသလို လုပ်ရင်လည်း စိတ်မြန်လက်မြန်နဲ့ လုပ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်တွေကလည်း အများကြီးရှိခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်တို့စကားဝိုင်းလေးဟာ အတွေးကိုယ်စီနဲ့ ခဏငြိမ်သက်သွားတယ်။ နောက်တော့ ကားဂိတ်မှာ လာကြိုတဲ့သူငယ်ချင်းကပဲ ...

" မင်းကို ဒီလောက်တည်ငြိမ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားဘူးကွာ ...မင်းကြိုသိနေသလား ... ဒါမှမဟုတ် မသိစိတ်ကများ တစ်ခုခုကို စိတ်ထဲရှိနေခဲ့သလား ..."

ကျနော် ဒုတိယအကြိမ်မြောက် မချိပြုံး ပြုံးကာ အဝေးကို ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။ တကယ်တော့ ကျနော့်အပြင်ပန်းက တည်ငြိမ်နေပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ ဆို့နင့်နာကျင်မှုတွေနဲ့ ပူပြင်းလောင်မြှိုက်နေတာပါ။ကျနော့်နှလုံးသားဟာ နာကျင်ကြေကွဲမှုကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေရပါတယ်။ ကျနော် မျှော်မှန်းတည်ဆောက်နေတဲ့ မိသားစုဘဝလေး တစ်စစီပြိုကွဲသွားရပါပြီ။

ရည်မှန်းချက်တွေ၊ မျှော်လင့်ချက်တွေကြောင့် တက်ကြွပျော်ရွှင်နေခဲ့ပေမယ့် အခုချိန်မှာတော့ လေပြင်းတိုက်ခတ်ခံရတဲ့ တိမ်စိုင်တွေလိုပါပဲ။ တစ်ခဏအတွင်း ဘာမှ မကျန်ရှိတော့အောင် ပျက်စီးပျောက်ကွယ်ခဲ့ရပါပြီ။အဖြစ်အပျက်က ကြီးမားပြီး၊ ဆိုးရွားလွန်းလို့ ကျနော့်မှာ အိမ်မက်ထဲ လမ်းပျောက်သူပမာ ခံစားနေရတယ်။ ယဥ်အေးကို စဥ်းစားမိရင် မယုံနိုင်လောက်အောင် ခံစားနာကျင်ရတယ်။

အေးဟာ ... ကျနော့်ရဲ့ ယုံကြည်တန်ဖိုးထားမှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်ရက်လေခြင်း၊ ကျနော်နဲ့အတူ တည်ဆောက်ထားတဲ့ သစ္စာတရားကို ဖောက်ဖျက်လေခြင်း၊ ကျနော်ပေးခဲ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ သံယောဇဥ်ကို ဖျက်စီးရက်လေခြင်း၊ မိမိဂုဏ်သိက္ခာနဲ့ မိမိလင်သားရဲ့ဂုဏ်သိက္ခာကို မစောင့်ထိန်းလေခြင်း၊ သာယာချမ်းမြေ့တဲ့ မိသားစုဘဝကို နင်းချေဖျက်စီးရက်လေခြင်း၊ သားငယ် သမီးငယ်တို့ရဲ့ မျက်နှာမှမထောက်ဘဲ လုပ်ရက်လေခြင်း ...... စတဲ့ ခြင်းပေါင်းများစွာနဲ့ ယူကျုံးမရဖြစ်ကာ ဆို့နင့်ကြေကွဲလွန်းလို့ ငြိမ်သက်နေမိတာပါ။

 အေးအပေါ် နာကျည်းမှုထက် မယုံနိုင်ခြင်းတွေက ကျနော့်ကို နှိပ်စက်နေခဲ့ပါတယ်။ သူနဲ့ သားသမီးတွေအတွက် ကြိုးစားလုပ်ကိုင်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ် လုပ်ရက်လိုက်တာ၊ လုပ်ရက်လိုက်တာလို့ အခါခါ အသံတိတ်​ကြေကွဲနေမိပါတယ်။

တပြိုင်တည်းမှာပဲ ကျနော့်အပေါ်လုပ်ရက်တဲ့ အေး ကို ခံပြင်းနာကျည်းမိတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ချစ်မြတ်နိုးမှု၊ သံယောဇဥ်၊ တန်ဖိုးထားယုံကြည်မှုကို နင်းချေဖျက်စီးခဲ့တဲ့ သူမကို နာကျည်းပြီး ဒေါသဖြစ်ရတယ်။

သူမအပေါ် သံသယနဲ့ စိုးရိမ်စိတ်တွေဝင်လာတိုင်း ယုံကြည်တန်ဖိုးထားမှုနဲ့ ထိုအတွေးဆိုးတွေကို ကျနော်မောင်းထုတ်ပစ်ခဲ့တာ မဟုတ်လား။ အခုတော့ ကျနော်တန်ဖိုးထားခဲ့တဲ့ သူမဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တန်ဖိုးမထားဘဲ အခြားယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခွင်အတွင်း ခိုဝင်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို အပ်နှင်းလို့ ဖောက်ပြန်နေသတဲ့လား။

တွေးရင်း အေးအပေါ် နာကျည်းစိတ်တွေ ဖြစ်လာမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမအပေါ် ဒေါသစိတ်တွေပေါ်လာတိုင်း သားနဲ့သမီးရဲ့ မျက်နှာလေးတွေ မြင်ယောင်ကာ ကြေကွဲရပါတယ်။ ဒီမျက်နှာလေးတွေကြောင့်ပဲ ကျနော့်မှာ လမ်းပျောက်သူပမာ ခံစားနေရတယ်။

စကားဝိုင်းလေးက ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေအားလုံးက ကျနော် ခံစားနေရတာကို စာနာနားလည်မှုအပြည့်နဲ့ ဘာစကားမှ ထပ်မဆိုနိုင်ဘဲ ဝိုင်းပဲကြည့်နေကြတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာတော့ ပြည့်ကျပ်မွန်းသိပ်နေခဲ့ပါတယ်။ အတွေးပေါင်းစုံ၊ ခံစားချက်အစွန်းနှစ်ဖက်ရဲ့ လွှမ်းမိုးလှုပ်ခတ်မှုတွေကြောင့် လူမှာလည်း အသိနဲ့ကိုယ် မကပ်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။

ရှေ့ဆက် မဖြစ်မနေ ဖြေရှင်းရမှာတွေ၊ ကျနော့်အိမ်ထောင်ရေးနဲ့ မိသားစုဘဝလေးရဲ့ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်မယ့် အဆိုးတွေကို ဆက်စပ်တွေးမိကာ ကိုယ်ရောစိတ်ပါ ညှိုးနွမ်းပင်ပန်းရပါတယ်။ အဖြစ်ဆိုးကြီးကို မမျှော်လင့်ဘဲ ကြားသိလိုက်ရတာမို့ အသည်းများ တဆတ်ဆတ်ခါအောင် နာကျင်ခံစားရပါတယ်။

အတွေးကိုယ်စီနဲ့ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတစ်စုဟာ ချောက်ချားစရာကောင်းလှအောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေမိကြပါတယ်။ အတန်ကြာတော့မှ လေညှင်းတိုက်ခတ်လို့ ဘုရားဆွဲလည်းလေးတွေ တချွင်ချွင်မြည်သံ​ကြားလိုက်ရမှ ကျနော်လည်း သတိပြန်ဝင်လာတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ရင်ထဲက ပူလောင်မှုကို မျိုသိပ်ထိန်းသိမ်းကာ .....

" ငါ့အပေါ် စာနာနားလည်ပေးပြီး စိတ်ပူပေးကြတဲ့ မင်းတို့အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ငါ့အတွက်နဲ့ မင်းတို့ရဲ့တန်ဖိုးရှိတဲ့အချိန်တွေ ကုန်ခဲ့ရပြီပေါ့"

" ဟုတ်တယ် ... အဲလို အချိန်ပေးခဲ့ရလို့လည်း မင်းက လျော်ကြေးပြန်ပေးရမယ်"

အသက်အကြီးဆုံး သူငယ်ချင်းက ထပြောတယ်။ ကျနော့်စိတ်တွေ ပေါ့သွားအောင် သူ စနောက်ပြီး ပြောတယ်ထင်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက မျက်နှာထားတည်တည်၊ လေသံငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ...

" အားလုံးလည်း သိပါတယ်။ ငါက သားလေး သိပ်လိုချင်တယ်ဆိုတာလေ"

" အခု ဆန္ဒပြည့်သွားပြီမဟုတ်လား။ သားလေးမွေးတယ်ဆို"

"အေး ... ဟုတ်တယ်။ ငါ့စကားကို ဖြတ်မပြောနဲ့။ နားထောင်ဦး ...မနေ့က ငါ့မိန်းမ မီးဖွားဖို့ ခက်ခဲခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး ဗိုက်ခွဲမွေးခဲ့ရတယ်။ပြီးတော့ ငါ့မိန်းမရဲ့ သားအိမ်ကိုပါ ထုတ်ပစ်ခဲ့ရတယ်။ သွေး နှစ်ပုလင်းသွင်းရတယ်။ငါ့မှာ မနေ့ကနေ ဒီနေ့အထိ မနားရသေးဘူး။ ညကတည်းက တစ်မှေးမှ မအိပ်ရသေးတာ။ ဒီကောင်တွေသိတယ်။

မနက်ကအထိလည်း သူ့အခြေအနေက စိတ်ပူနေရတုန်းပဲ။ စောင့်ကြည့်နေရတာ။ မနက် ၈ နာရီကျော်မှ စိတ်ချရတဲ့ အခြေအနေဖြစ်ခဲ့ရတာ။အခုလည်း မင်းရောက်နေပြီကြားလို့ စိတ်ပူပြီးအပြေးလာခဲ့ရတာ။ ထမင်းချိုင့်ကပျာကယာပို့ပြီး ငါ့မရီးကို ခဏစောင့်ခိုင်းထားရတယ်။

ငါ့ပူပင်မှုတွေကို စကားလုပ်ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ့အတွက် ဒီအချိန်ဟာ ဘယ်လောက်အရေးကြီးလဲဆိုတာ မင်းနားလည်အောင် ပြောပြနေတာ။ငါ့မှာ နောက်ထပ် သားသမီးရတနာ အစားထိုးမရနိုင်တော့ဘူး။ ငါ့သားလေးနဲ့ ကောင်းကောင်းမလှုပ်နိုင်သေးတဲ့ မိန်းမကို ဆေးရုံပေါ်မှာ ထားခဲ့ပြီး မင်းဆီအရောက်လာခဲ့တာ .....

အဲတော့ ပြောချင်တာက မင်းကို ငါ့မိသားစုထက် မလျော့တဲ့ သံယောဇဥ်မျိုး ရှိတယ်ဆိုတာပဲ။ ဒါကို မင်းယုံတယ်ဆိုရင် ငါ့ကို ကတိတစ်ခုပေးရမယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီကတိကိုလည်း တည်ရလိမ့်မယ်"

" ................"

ကျနော့်မှာ သူ့ရဲ့ပြောစကားကြားပြီး ရင်ထဲနင့်သွားကာ ဘာစကားမှ ပြန်မပြောနိုင်အောင် ဖြစ်သွားရပါတယ်။ သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းသာ ညိမ့်ပြနိုင်ပါတယ်။

" အဲဒီတော့ ဘယ်လိုအကြောင်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် မင်းရဲ့စိတ်နဲ့ခန္ဓာကို မထိခိုက်၊ မပျက်စီးစေဘဲ ဘဝကို ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ နေထိုင်သွားပါ့မယ်ဆိုတဲ့ ကတိပဲ။အထူးသဖြင့် ဒီကိစ္စကြောင့် ..... ကုန်ကုန်ပြောမယ်ကွာ ... မင်းမိန်းမ အမှားကြောင့် မင်းဘဝနဲ့ မင်းကိုယ်ကို မထိခိုက်စေရဘူး .... တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ကျော်ဖြတ်နိုင်ရမယ် ... အဲဒါကို မင်းကတိပေးနိုင်မလား"

သူ့စကားကြောင့် ကျနော့်ရင်ထဲ ဆို့နင့်ကာ မျက်ရည်ပါဝိုင်းသွားရပါတယ်။ ကျနော့်အပေါ်ထားတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ သံယောဇဥ်​ကို ထပ်မံသိလိုက်ရတာမို့ ပြောမပြတတ်အောင် ကြည်နူးမိပါတယ်။

" ဟာ ... အကိုရယ် ... ကျနော် အဲလောက် မပျော့ညံ့ပါဘူး။ စိတ်ချပါ။သူ့အမှားကြောင့် ကျနော့်သားသမီးတွေဘဝထိခိုက်ရအောင်အထိတော့ ကျနော် မမိုက်မဲပါဘူး"

" အေး ... ယုံပါတယ် ... ငါတို့နေရာမှာ မင်းဆိုရင်လည်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်မှာပဲ။မင်းသာဆိုရင် ငါတို့ ကာယကံရှင်ကိုတောင် အသိပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

စိတ်မြန်လက်မြန်နဲ့ အဲလိုဖောက်ပြန်တဲ့သူတွေကို အသေလိုက်ရိုက်မှာ သေချာတယ်။သူငယ်ချင်းတွေအပေါ်မှာ ထားတဲ့ မင်းစိတ်ဓာတ်ကို ငါတို့အသိဆုံးပါ။ ငါတို့တစ်ခုခုဖြစ်တိုင်း မင်းကရှေ့ကချည်းပဲ ဖြေရှင်းခဲ့တာမဟုတ်လား။

အဲတာကြောင့်လည်း မင်းဖြစ်တော့ ငါတို့မနေနိုင်တာပေါ့။ ကိုယ်ချင်းစာတယ်ဆိုတာထက် ပိုတဲ့ စိတ်ပူမှုတွေ ဖြစ်နေရတာပေါ့ကွာ ...ပြီးတော့ ကိုယ်မေတ္တာနဲ့ မတန်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ မင်းဘဝနဲ့ ကလေးတွေဘဝကို လဲရတာ တန်ပါ့မလားကွာ ...အဲတော့ မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင် တောင်းတဲ့ ဒီကတိကို မင်းပေးမယ် မဟုတ်လား"

" ကျနော်ကောင်းဖို့အတွက် တောင်းတဲ့ကတိပဲ ... ပေးရမှာပေါ့ ... အမြဲသတိရပြီး တည်အောင်ကြိုးစားပါ့မယ်"

" အေး ... ဒါမျိုးက ကံပါလာရင်တော့ ရှောင်လွှဲလို့ မရနိုင်ဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖြေသိမ့်ပါ။လင်မယားချင်း ဆွေးနွေးပါ။ ကျန်တဲ့ကိစ္စကတော့ ငါတို့အားလုံး တိုင်ပင်ပြီးမှ လုပ်ကြတာပေါ့ ...ကဲ ... အချိန်လင့်ပြီ ... ငါ့ကို တစ်ယောက်လိုက်ပို့ ...မင်းကိုလည်း ဟိုကောင်လိုက်ပို့လိမ့်မယ် ... သူက မင်းနဲ့အတူ ရှိနေလိမ့်မယ် ...ဪ ... မင်းသိချင်တာရှိရင် သူ့ကိုမေး ... ဒီကိစ္စကို စသိတာ သူ။ သူပဲ အကြောင်းစုံသိတာ။

ဟိုကောင် ... စိတ်ချမယ်နော် ... ထိန်းစရာရှိတာထိန်း ... လောလောဆယ် ဘာအသံမှ မကြားချင်ဘူး ...မင်းတို့နှစ်ယောက် ... ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် လျောက်မလုပ်ကြနဲ့ ... တစ်ခုခုလုပ်ချင်ရင် ငါတို့ကိုစောင့် ... ကြားလား"

" အင်းပါ အကိုရဲ့ ... ကျနော် ဒီည စိုးကြီး အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်မှာပါ"

တကယ်တော့ ကျနော့်ကို စိတ်မချသေးလို့ ကားဂိတ်မှာ လာစောင့်နေခဲ့တဲ့ ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းကို အစောင့်ထားခဲ့တာပါပဲ။ ကျနော်လည်း သူ့ကို မေးစရာရှိသေးလို့ ဘာမှဝင်မပြောတော့ပါဘူး။

...............................

ကျနော်တို့လည်း စက်ဘီးပေါ် ခရီးဆောင်အိတ်တင်ပြီး မနင်းဘဲ တွန်းပြန်လာကြတယ်။ လမ်းမှာ သူငယ်ချင်းက ...

" ဒီကိစ္စကို မင်းဘယ်လိုရှင်းမလဲ၊ ဘယ်လို စဥ်းစားထားလဲ"

" ငါ့စိတ်တွေလည်း ရှုပ်ထွေးနေတယ်ကွာ။ သေချာမဆုံးဖြတ်နိုင်သေးဘူး။လောလောဆယ်တော့ မသိသလိုဟန်ဆောင်ပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်မလားလို့ ...ဘယ်လိုမှ ခွင့်လွှတ်လို့မရတဲ့ အမှားအတွက် ငါ့ရင်ထဲမှာ တော်တော်နာတယ်ကွာ ....ယဥ်အေးအပေါ် ဒေါသထွက်နာကျည်းမိပေမယ့် ငါ့သားနဲ့သမီးမျက်နှာတွေ မြင်ပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ သူတို့ဘဝရှေ့ရေးအတွက် တွေးပြီး ရင်ပိုပူမိတယ်။

ဒါကြောင့် စောင့်ကြည့်ပြီး ထိန်းလို့ရသေးရင် ထိန်းမလားလို့ .....ဒါပေမယ့် မိန်းမလျှာ၊ ယောက်ျားလျာရယ်၊ လှေပိုးထိုးရယ်၊ မြင်းကပ်ရယ်၊ မိန်းမဆိုး၊ မိန်းမယုတ်ရယ်က ဆိုရိုးရှိတယ်လေ။ ပြင်လို့မလွယ်တာကို ငါသိပါတယ်။

ယဥ်အေးက ကံတရားကြောင့် မှားမိတာဆိုရင်တော့ နောင်တနဲ့အတူ ပြုပြင်ပါလိမ့်မယ်။ ငါ ထိန်းသိမ်းလမ်းပြလို့ရနိုင်မယ်ထင်တယ်။ ဒီလိုမှမဟုတ်ဘဲ သူက ငါ့မျက်နှာလည်းမထောက်၊ သားသမီးမျက်နှာလည်း မထောက်တဲ့ မိန်းမယုတ်ဖြစ်နေရင်တော့ ငါထိန်းသိမ်းလည်း သဲထဲရေသွန်ပဲ ဖြစ်မှာပဲ"

"ဒါဆို သူတို့ကို မင်းခွင့်လွှတ်တယ်ပေါ့ ... မင်းရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မနေဘူးလား"

" မင်းက ဘယ်လိုထင်လို့လဲ၊ ငါ့စိတ်ကို မင်းသိနေတာပဲ"

" အေး .. မင်းအကြောင်းကို ငါတို့တင်မကဘူး၊ တစ်ရပ်ကွက်လုံးက သိတာပေါ့။မင်းက မင်းမိသားစု၊ အသိုင်းအဝိုင်းကို မပြောနဲ့၊ မင်းအပိုင်း၊ မင်းရပ်ရွာကို ထိရင်တောင် ငြိမ်ခံတတ်သူမဟုတ်ဘူးလေ။ ဆေးရုံရောက်အောင် လက်ဆပြင်းတတ်တာပဲ။အခုဟာက မင်းမာနကို ထိခိုက်စော်ကားတာမို့ ဟိုနှစ်ယောက်လုံးကို သတ်ပစ်မှာ စိုးရိမ်နေကြတာ"

" ငါ့ကို လူဆိုး လူမိုက်လို့ ထင်နေတာလား"

" အဲလိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းနဲ့ငါက အမြဲတတွဲတွဲ ငယ်ပေါင်းတွေပဲကွာ။ မင်းစိတ်ဓာတ် သိတာပေါ့။မင်းရှေ့ကသွားရင် ငါနောက်က အမြဲပါနေတာပဲ။ တို့နှစ်ယောက် ..... ရန်ပွဲတွေ အတူတူဆော်ခဲ့ကြတာလည်း မနည်းခဲ့ပါဘူးကွာ"

" အေး ... ဒီကိစ္စမှာတော့ မင်းတို့ စိုးရိမ်တဲ့အတိုင်း မဖြစ်ပါဘူး။ဒါက သာမာန်ရန်ပွဲမဟုတ်ဘူးလေ။ အရမ်းနာကျည်းမုန်းတီးဖို့ကောင်းတာတော့ အမှန်ပဲ။ဒါပေမယ့် ကိုယ့်မာနနဲ့ သားသမီးတွေရဲ့ ဘဝကို ယှဥ်ထိုးရွေးချယ်ရရင် ငါဘာလုပ်ရမလဲ ...ပြီးတော့ ငါ့အပေါ် စိုးရိမ်စိတ်ပူပေးပြီး ဂရုစိုက်ပေးကြတဲ့ မင်းတို့လို သူငယ်ချင်းကောင်းတွေကြောင့် မိုက်မိုက်ကမ်းကမ်း ငါဘာမှမလုပ်ပါဘူး။နောက်ပိုင်းကိစ္စတွေကို ခေါင်းအေးအေးနဲ့ စဥ်းစားပါဦးမယ်"

" အွန်း ... ကောင်းပါတယ်။ ငါတို့ကတော့ မင်းဘာဆုံးဖြတ်ဖြတ် မင်းကို အပြစ်မတင်ပါဘူး"

" မင်းကိုလည်း ကျေးဇူးတင်တယ်။ မင်းသာကားဂိတ်မှာ လာစောင့်ပြီး ကြိုမပြောရင် အခြေအနေက တစ်မျိုးပြောင်းသွားမှာ သေချာတယ်။ယဥ်အေးအကြောင်းကို နောက်မှ ငါ့ဘာသာသိသွားရင် ငါ့စိတ်ငါ ထိန်းနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ဒီလိုလူနဲ့ ဖြစ်ရတဲ့ ယဥ်အေးကို ရိုက်သတ်မိလိမ့်မယ်။ အဲဒါဆိုရင် သူလည်းသေ၊ ငါလည်းထောင်ကျ ... ဟူးးးဒါနဲ့ မင်းကားဂိတ်မှာ လာစောင့်နေတာ ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီလဲ"

" မင်း ပြန်လာတော့မယ်မှန်း သိတယ်။ ဘယ်နေ့မှန်းသေချာမသိတော့ လာစောင့်နေတာ ၃ ရက်တော့ရှိပြီ။ကျန်တဲ့သူတွေက အလုပ်ကိုယ်စီနဲ့မို့ ငါတာဝန်ပဲ ကျနေတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူတို့အားရင်တော့ ကားဂိတ်ဘက် ထွက်လာကြပါတယ်။ဒါနဲ့ မင်းအိမ်ကိုပဲ ပြန်မှာ မဟုတ်လား။ ယောက္ခမအိမ်ကို မသွားသေးဘူးပေါ့"

" အေး ... အိမ်ပဲပြန်မယ်။ အမေ့ကို တွေ့ချင်ပြီ။ပြီးမှ ယဥ်အေးဆီ သွားမလားလို့"

" အွန်း ... ကောင်းပါတယ် ... မင်းမိန်းမကို ပြန်ခေါ်လာပြီးရင်လည်း ငါ ... မင်းအိမ်မှာပဲ ညအိပ်လိုက်တော့မယ်"

အရင်တည်းက ကျနော့်အိမ်မှာ တစ်ခါတလေ သူလာအိပ်တတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုဟာကတော့ ကျနော့်ကို စိတ်မချလို့ လိုက်အိပ်တာကို သိပါတယ်။ ကျနော်လည်း အိမ်ဘက်ရောက်လာပြီမို့ သူ့ကို ဘာမှဆက်မပြောတော့ပါဘူး။

အိမ်ထဲဝင်လာတော့ အမေက ဝမ်းသာအားရကြိုတယ်။ လနဲ့ချီဝေးကွာနေတဲ့ သားတစ်ယောက်အပေါ် အမေ့ရဲ့မေတ္တာက မပြောင်းလဲ၊ မစိမ်းကားသွားပါဘူး။ကျနော်ဟာ အိမ်ထောင်ကျလို့ ကလေးနှစ်ယောက်ရနေပေမယ့် အမေ့ကတော့ ကျနော့်ကို ကလေးတစ်ယောက်လို ဂရုစိုက်၊ လွမ်းဆွတ်နေမြဲပါပဲ။ သားရဲ့ ရင်ထဲက အပူမီးကို မမြင်နိုင်ဘဲ အိမ်ပြန်လာတာကို ဝမ်းသာပျော်ရွှင်နေတဲ့ အမေ့ကိုကြည့်ကာ ကျနော့်ရင်ထဲ နင့်နေအောင် ခံစားရပါတယ်။

ကျနော့်အပေါ် ​သစ္စာမဲ့ကာ ဖောက်ပြန်ပြောင်းလဲနေသူအတွက်နဲ့ မပြောင်းမလွဲ ချစ်ခင်ဂရုစိုက်ကြတဲ့သူတွေကို ပူပင်သောကတွေ မဖြစ်စေချင်တော့ပါ။ ပြုံးပျော်နေတဲ့ အမေ့မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ကျနော်ဖြေရှင်းရမယ့်အရာတွေကို စိတ်လိုက်မာန်ပါမလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

သစ္စာမဲ့တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်ကြောင့် ကျနော့်​ မိအိုဖအိုတွေ စိတ်ဆင်းရဲရမှာ၊ ပူပင်သောကရောက်ရမှာ၊ မျက်ရည်ကျရမှာ မတန်ပါဘူး။ သားကြီးက ကျနော့်အဖေနဲ့ အလုပ်ထဲလိုက်သွားတယ်တဲ့။ မိုးချုပ်မှ ပြန်လာကြမှာ။

သားကို တွေ့ချင်ပေမယ့် အခုချိန် မတွေ့ရတာ တော်ပါသေးတယ်။ သားမျက်နှာတွေ့ရင် ကျနော် ရင်နာလို့ ဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး။အမေကတော့ ကျနော်ဝယ်လာတဲ့ ထိုးမုန့်တွေကို ယောက္ခမအိမ်ဝိုင်းအတွက် ဖယ်ထားပြီး ကျန်တာကို အိမ်နီးနားချင်းတွေကို လိုက်ဝေပါတယ်။ ထိုးမုန့်က အပိုရတာတွေရောဆိုတော့ မနည်းပါဘူး။

ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လည်း အတော်ကြာအောင် ထိုင်နေမိတယ်။ ညနေလည်း စောင်းနေပြီမို့ သူငယ်ချင်းကို ယောက္ခမအိမ်သွားကြရအောင်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ယောက္ခမအိမ်ဝိုင်းအတွက် ထိုးမုန့်ထုတ်တွေ ယူပြီး ထွက်လာတော့ အမေက မိုးချုပ်အောင် မနေနဲ့လို့ မှာရှာပါတယ်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အတူထွက်လာရင်း ကျနော်လည်း သေချာသိချင်နေတဲ့ ကိစ္စကို မေးဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။

" ယဥ်အေးက သူ့အကြောင်းကို မင်းတို့သိနေတာ သိလား"

" မသိလောက်ဘူးကွ။ ငါတို့တောင် မထင်မှတ်ဘဲ သိလိုက်ရတာ"

" ဒါနဲ့ ငါ့မိန်းမကိစ္စကို မင်းအရင်စသိတာဆို ... ဟုတ်လား ... ဘယ်လိုသိတာလဲဘယ်လောက်ထိ သေသေချာချာသိလဲ။ ငါ့ကိုပြောပြပါဦး"

" အင်း ... ငါလည်း ပြောပြမလို့ ... မင်းကလည်း မမေးသေးတော့ ပြောရခက်နေတာ ...ဘယ်လောက်သေချာသိလဲဆိုတော့ .....တကယ်တော့ မင်းမိန်းမပဲ ကံဆိုးတာလား။ မကောင်းမှုကပဲ ဆိတ်ကွယ်ရာမရှိတာလား ... မသိဘူး။ ကွက်သစ်ဘက်မှာ ငါ့ဦးလေးအိမ်အသစ်ရှိတယ်ဆိုတာ မင်းသိတယ်နော် ..."

" အင်း ... သိတယ်လေ"

" အေး ... အဲအိမ်က လူမနေသေးဘူး။ ဦးလေးက အဲအိမ်မှာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးဖို့နဲ့ အိမ်အလှဆင်တဲ့ ကိစ္စတွေ ငါ့ကိုခိုင်းထားတာ ကြာပြီ ...အားလုံးကတော့ အဲအိမ်မှာ လူမနေသေးဘူးပဲ သိကြတာပေါ့။

ငါကတော့ နေ့ခင်းဘက် သွားပြီး လုပ်စရာရှိတာလုပ်၊ တစ်ရေးတစ်မော အနားယူ၊ အိပ်ချင်အိပ် လုပ်တတ်တယ်။မင်းမိန်းမ ... လာလာချိန်းတွေ့တဲ့အိမ်က ငါ့ဦးလေးအိမ်နဲ့ ကပ်လျက် ... ဆောက်လက်စ တိုက်ပဲ။သူတို့ကလည်း လူမနေတဲ့အိမ်တွေချည်းပဲလို့ သိထားတော့ လွတ်လပ်နေတာပေါ့"

" အင်း ...."

" ငါ စတွေ့တဲ့အခေါက်ကလည်း ငါက အိမ်အပေါ်ထပ်ဝရန်တာမှာ အနားယူရင်း ကျောခင်းဖို့ လုပ်နေတာ။ကပ်လျက်ခြံထဲ လူဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်တယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်၊ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာ သိပေမယ့် မင်းမိန်းမမှန်းတော့ မသိဘူး။ငါလည်း ကျောခင်းချင်နေတာနဲ့ သေချာထမကြည့်ဖြစ်ဘူး။ အသံတော့ကြားပေမယ့် ဘာတွေပြောနေမှန်းလည်း သေချာမကြားရပါဘူး။

နာရီဝက်ကျော်ကျော်လောက် ငါအိပ်နေပြီးတော့ ကျောဆန့်မလို့ ထထိုင်လိုက်ချိန်မှာ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုပြီး မိန်းမအသံ ကျယ်ကျယ် ကြားလိုက်ရတယ်။ဒီအထိလည်း ငါ စိတ်မဝင်စားသေးဘူး။ ဒါနဲ့ ငါလည်း အိပ်ရာသိမ်းပြီး သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ အောက်ဆင်းလာတယ်။ပြီးတော့ နှစ်ခြံကြား ခြံစည်းရိုးနားမှာ သေးပေါက်နေတုန်း သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပြင်ထွက်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

ယောက်ျားတစ်ယောက်က မိန်းမကို အတင်းလိုက်ဆွဲပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ခေါ်နေတာ ...အဲမိန်းမမျက်နှာ လှည့်လာတော့မှ မင်းမိန်းမမှန်း ငါသိရတာ"

" ယဥ်အေးဆိုတာ သေချာရဲ့လား။ မင်း သေချာမြင်ရလား"

သူငယ်ချင်းက မသေချာဘဲ မပြောမှန်း သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စကားအကုန် ပြောစေချင်လို့ တမင်မေးလိုက်တာပါ။

" မင်းမိန်းမကို ငါက မှားပါ့မလားကွ။ ကဲ ... အဲဒီနေ့က ငါတွေ့ခဲ့တာကို အကုန်ပြောပြမယ်။မင်း ဒေါသလည်း မထွက်နဲ့။ ငါမြင်သမျှ ကြားသမျှ အကုန်ပြောပြမယ်။ စိတ်အေးအေးထားပြီး နားထောင် ...အစက သူများအတွဲကို စိတ်မဝင်စားပေမယ့် မင်းမိန်းမမှန်း သိလိုက်ရတော့ ငါလည်း အံ့ဩသွားတယ်။ မင်းမိန်းမဆိုမှတော့ ငါလည်း လျစ်လျူရှုလို့ မရတော့ဘူးလေ။ယုံလည်း မယုံနိုင်ဘူး။ အဲဒီအချိန်က ငါ မျက်စိမှားသလားတောင် ထင်ခဲ့တယ်။

ဒါပေမယ့် မင်းမိန်းမရဲ့ မျက်နှာနဲ့ ဟန်ကို မမှားနိုင်မှန်းလည်း သေချာတယ်။ဒါနဲ့ ငါလည်း သူတို့အကြောင်းကို သေချာအောင် သွားနားထောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ ...ခြံစည်းရိုးနားက မန်ကျည်းပင်ပေါ် အရင်တက်၊ ပြီးမှကိုင်းဖျားခိုပြီး ဟိုဘက်ခြံထဲ ဆင်းခဲ့တာ ...အခြေအနေက ဘာမှန်းမသိတော့ ပြဿနာဖြစ်ရင် ဆော်ဖို့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး နှစ်တစ်တစ်ချောင်း၊ ရိုက်ကောင်းလောက်မယ့်အရွယ်ကို အမြန်ဝင်ယူပြီး ခါးမှာထိုးလာလိုက်သေးတယ်။

အဲဒီအိမ်က ဆောက်ရင်းတန်းလန်းနဲ့ ရပ်ထားတာမို့ ပြတင်းပေါက်တွေ မတပ်ရသေးဘူး။ အိမ်ထဲက အခန်းတွေကတော့ မသိဘူး။ အပြင်ခန်းမှာတော့ တံခါးမရှိဘူး။ငါလည်း ပြတင်းပေါက်ဘေးကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။သူတို့က အပြင်ခန်းမှာပဲရှိသေးတယ်။ ငါ့ကို ကျောပေးထားတယ်။

ဟိုလူက မင်းမိန်းမကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး လက်တွေကို ကိုင်ထားတယ် ...သူတို့ကလည်း လူနေတဲ့ အပိုင်းဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သိပ်ဂရုစိုက်မနေဘူးနဲ့ တူတယ်။မင်းမိန်းမနဲ့ ဟိုလူက အပြန်အလှန်ပြောနေကြတာ ...

ငါကြားတာကတော့ အတိုချုံးပဲပြောမယ်ကွာ ........မင်းမိန်းမနဲ့ ဟိုလူနဲ့ ပွဲအပြန်မှာ စဖြစ်ကြတာ ... ဟိုလူက သူ့ကို အိမ်အပြန်လိုက်ပို့ရင်း လူပြတ်တဲ့နေရာမှာ အတင်းကျင့်ခဲ့ပုံပဲ။မင်းမိန်းမက မင်းသိမှာလည်းကြောက်၊ ဖွင့်လည်းမပြောရဲ ... တော်တော် ကြောက်လန့်နေပုံပဲ ...

မင်းမကြိုက်တာ လုပ်ရင်း အစော်ကားခံရတာမို့ မင်းကိုလည်း မပြောရဲဖြစ်ပြီး နောင်တရနေပုံပဲ။ဒါကို ဟိုလူက အကျပ်ကိုင်ပြီး ထပ်လာတွေ့ခိုင်းတာ ...မင်းမိန်းမလည်း နောင်တရပေမယ့် အများသိမှာ အထူးသဖြင့် မင်းသိမှာကြောက်ပြီး လာတွေ့ရပုံပဲ။

သူတို့ ပြောဆိုငြင်းခုံနေကြတာက အဲကိစ္စပဲ။ ဒါပေမယ့် ကာမကိစ္စဆိုတော့လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ လိုက်လျောရင်း ဟိုလူရဲ့ အထိအတွေ့ကြားမှာ မျောပါနေတဲ့ပုံပဲ ...ဟိုလူကလည်း စကားပြောရင်း တစ်စက်လေးမှ ငြိမ်ငြိမ်နေတာ မဟုတ်ဘူးကွာ ...သူတို့ နေပုံထိုင်ပုံတွေကို အတိအကျ မပြောချင်ဘူး။ မင်းလည်း နားလည်မှာပေါ့ ...

ငါပြောချင်တာက မင်းမိန်းမဟာ အဲဒီအချိန်က သူ့အမှားတွေကို တော်တော်နောင်တရနေတာ။ ကြောက်လည်း ကြောက်နေတယ်။ဒါပေမယ့် ဟိုလူ့ရဲ့ အထိအတွေ့တွေအောက်မှာ ရုန်းထွက်ဖို့ ခက်ခဲနေပုံပဲ .... ဒါကြောင့်ပဲ ပြန်ခွင့်ပြုဖို့တောင်းဆိုနေရင်းပဲ ဟိုလူ့လက်ထဲ ပြန်ကျသွားရတာကို မြင်နေရတယ်။

ငါလည်း ဝင်ရိုက်ချင်တာ ... ဒါပေမယ့် အရင်က သူတို့ ဘယ်နှစ်ခါ ဖြစ်ထားမှန်းလည်း မသိဘူး။ငါ ထမကြည့်ဖြစ်တဲ့ တစ်နာရီလောက်အတွင်းမှာလည်း တစ်ခါနေခဲ့ပြီးပြီ။ ဒါက သူတို့ပြောစကားကြောင့် သိရတာ ...

ဟိုလူက နောက်တစ်ခါ ထပ်တောင်းနေတာ။ မင်းမိန်းမက မိုးချုပ်တော့မှာမို့ ငြင်းနေတာ ...ဒီတော့ ငါလည်း ဝင်မပါချင်တော့ဘူး။ ပြီးတော့ အဖြစ်အပျက်ကို မယုံနိုင်ဘဲ ရှော့ရသွားတာလည်းပါတယ်။ငါကိုယ်တိုင် ဝင်ပွဲကြမ်းလို့ ဟိုးလေးတကျော်ကျော် ဖြစ်သွားမှာလည်း စိုးရိမ်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ငါက မင်းကိုပဲ သနားတယ်။ မင်းမျက်နှာကိုပဲ မြင်တယ်။မင်းမိန်းမကြောင့် မင်းနဲ့ မင်းမိဘတွေ အရှက်တကွဲဖြစ်ရမှာလည်း စိုးရိမ်မိတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါဝင်လုပ်လို့ လူသိပြီး အားလုံးအရှက်ကွဲတာထက်စာရင် မင်းကိစ္စကို မင်းကိုယ်တိုင် ရှင်းတာပဲ လိုချင်တယ်။အဲဒါကြောင့် ငါပြန်လာခဲ့တာ။ ဪ ... ငါ ချောင်းကြည့်နေတုန်း မိုးရွာချလာတယ်လေ ... အဲအချိန်မှာ ငါ့ခြံဘက် ပြန်ကူးလာခဲ့တာ မှတ်မိသေးတယ် ...

ငါလည်း အိမ်ပေါ်ပြန်ရောက်တော့ သူတို့ကို လှမ်းကြည့်သေးတယ်။ မှောင်ကလည်းမှောင်၊ မိုးကလည်း တအားရွာလာတော့ သူတို့ကို မမြင်ရတော့ဘူး ...အနောက်က အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားကြတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် ...နောက်တော့ မိုးတိတ်တော့မှ သူတို့ပြန်သွားကြတယ်။ ပြန်ကျတော့ ညတောင်နက်နေပြီ"

" အဲဒါ ဘယ်တုန်းကလဲ ... မင်းမှတ်မိလား"

" အေး ... သေချာမှတ်မိတာပေါ့။ မင်းခရီးမထွက်ခင်နေ့ပဲ။ အဲဒီနေ့က ဝေဝေ့ကို မင်း .. ဆေးသွားပြပေးတဲ့နေ့လေ ...မင်း ... ဝေဝေ့ကို လိုက်မပြခင် ငါတို့နဲ့ မနက်ပိုင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်သွားသေးတယ်လေ ...အဲနေ့က မင်းထွက်သွားပြီး နည်းနည်းကြာမှ ငါလည်း ကွက်သစ်က အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့တာ"

" ဪ ...."

ကျနော် သဘောပေါက်သွားပါပြီ။ ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးလကျော်လုံးလုံး ကျနော့်ရင်ထဲ မတင်မကျဖြစ်ကာ နှောင့်ယှက်နေခဲ့တဲ့ကိစ္စကို အဖြေသိလိုက်ရပါပြီ။

" ငါလည်း အဲဒီညက မင်းအတွက် ခံပြင်းပြီး အိပ်မပျော်ဘူး။ ပြီးတော့ စိုးရိမ်နေမိတယ်။ဒီကိစ္စက ငါတစ်ယောက်ပဲ သိသေးတာလေ။ မင်းသိရင် ဘာတွေဖြစ်လာမလဲဆိုတာ မတွေးရဲအောင်ပဲ။မင်းလုပ်ရင် ငါလည်းပါရမှာ သေချာတယ်။ ငါ့အတွက်ကို မစိုးရိမ်ပါဘူး။မင်းမှာက အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူး။ သားသမီးတွေရှိသေးတယ်လေ။ သမီးလေးမွေးထားတာတောင် မကြာသေးဘူး။ဒီသတင်းဆိုးကို ငါဖွင့်ပြောရင် ဖြစ်လာမယ့်ဆိုးကျိုးတွေကို မတွေးရဲအောင်ပဲ။ မင်းကို ဒါတွေမဖြစ်စေချင်ဘူး။

အဲဒါကြောင့်ပဲ ငါ့မှာ ခံပြင်းတာကတစ်ဖက်၊ စိုးရိမ်တာကတစ်ဖက်နဲ့ အတွေးများပြီး အိပ်မပျော်ခဲ့ရဘူး။နောက်နေ့မနက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တော့လည်း ငါ့မှာ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေရတယ်။ မင်းရဲ့အရှက်နဲ့ပတ်သတ်နေတော့လည်း ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေကိုတောင် ဖွင့်မပြောရဲခဲ့ဘူး။အဲနေ့က မင်းလည်း ဆိုင်ကိုရောက်မလာဘူး။ ငါလည်း တစ်မနက်လုံး စိတ်ထဲစနိုးစနောင့်နဲ့ ဖြစ်နေရတယ်။နောက်ဆုံး မင်းအတွက် ခံပြင်းလွန်းလို့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး မင်းအိမ်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။

ဒါပေမယ့် ကံဆိုးတာလား၊ ကံကောင်းတာလားမသိဘူး။ မင်းက အိမ်မှာမရှိဘူး။ မင်းအမေက အပြင်ထွက်သွားတာ ကြာပြီလို့ပြောတယ်။ဒါနဲ့ငါလည်း ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့တာနဲ့ အဖွဲ့ထဲမှာ အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ အကိုကြီးဆီ ထွက်လာခဲ့ပြီး အကြောင်းစုံပြောပြလိုက်တယ်။

အကိုကြီးကလည်း မနက်ကတည်းက ငါ မျက်နှာမကောင်းနေတာ ရိပ်မိတယ်။ ပြောပြလိုက်တော့ သူလည်း တော်တော်အံ့ဩသွားတယ်။ တို့နှစ်ယောက်လည်း အတော်ကြာအောင် တိုင်ပင်ဖြစ်ကြတယ်။ အကိုကြီးသဘောကတော့ ဖြစ်ပြီးမှတော့ ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။

ဒါပေမယ့် သေချာအောင် စုံစမ်းချင်သေးတယ်။ ဘယ်သူနဲ့ဖြစ်နေလည်းဆိုတာ သိဖို့လိုသေးတယ်လေ။ ဒီကိစ္စမျိုးက ဘယ်အချိန်သိသိ၊ ကောင်းဖို့ထက် ဆိုးဖို့ပဲများတယ်။ ဒီတော့ သေချာသိအောင်စုံစမ်းပြီးမှ မင်းကို အတိအကျပြောချင်တယ်။

မဟုတ်ရင် ကြားဝင်လို့မကောင်းတဲ့ လင်မယားကြားမှာ အချင်းချင်းတွေ အထင်အမြင်လွဲမှားကုန်မှာလည်း စိုးတယ်လေ။ပြီးတော့ မင်းကလည်း ခရီးထွက်တော့မှာ မဟုတ်လား။ စိတ်အေးလက်အေးနဲ့ သွားပါစေတဲ့။ဒီကြားထဲမှာ မင်းမိန်းမရဲ့ အနေအထိုင်ကို စောင့်ကြည့်ပြီး မင်းပြန်လာမှ ဖွင့်ပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ကြားထဲမှာ မင်းမိန်းမက ခြေလှမ်းမှားနေတာတွေ ရပ်တန့်လိုက်ရင်တော့ မင်းတို့အိမ်ထောင်ရေးကို ငဲ့ပြီး ငါသိခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို ရေငုံနှုတ်ပိတ်နေဖို့ သဘောတူခဲ့ကြတယ်။ အခုတော့ ....."

" အခုတော့ နှုတ်ပိတ်နေလို့ မရတော့ဘူးပေါ့ ...နောက်ထပ် မင်းတွေ့သေးတယ်ဆိုပါတော့ ..."

" အေး ... ပြောရမှာလည်း အားနာတယ်။ အဲအိမ်မှာပဲ ငါတွေ့တာ နောက်ထပ် သုံး၊ လေးခေါက်လောက် ရှိတယ်။ ငါမသိလိုက်တာတွေလည်း ရှိနိုင်တယ်။မြို့က တည်းခိုခန်းကိုတောင် အတူသွားကြသေးတယ်။ သုံးခါလောက်တော့ရှိမှာပေါ့။မြို့ကတည်းခိုခန်းသွားတာကတော့ သူတို့နှစ်ဦးအတူတွဲပြီး ကားဂိတ်မှာ တွေ့တာရယ်၊ သွားချိန်၊ လာချိန်ကို မှန်းဆပြီး ပြောနိုင်ပါတယ်။မင်းမိန်းမကတော့ သူ့အကြောင်း ငါသိနေတယ်ဆိုတာ မရိပ်မိဘူး။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ငါနဲ့ကားဂိတ်မှာတွေ့ရင် သိပ်မူမပျက်ဘူး။

အစကတော့ မင်းမိန်းမက ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ဟိုလူ့အလိုကျ လိုက်လျောနေပုံပဲ။နောက်ပိုင်းတော့ သူကိုယ်တိုင်က လက်ခံပြီး စိတ်တူကိုယ်တူဖြစ်နေတာကို တွေ့ရတယ်။ အဲလို သူ့အမှားတွေကို မရပ်လို့လည်း အခုလို မင်းကို ဖွင့်ပြောဖြစ်ရတာပေါ့"

" အေးလေ ... သူ့ရွေးချယ်တဲ့ လမ်းပဲပေါ့။ အုပ်ထိန်းသူမရှိတော့လည်း လွတ်လပ်ပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေမှာပေါ့။သူ့အခြေအနေကို ငါကြည့်ပါဦးမယ်။ ဒါနဲ့ ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူတွေ သိကြသေးလဲ"

" တခြားသူတွေတော့ မသိနိုင်ဘူးထင်တယ်။ ငါတို့တောင် မထင်မှတ်ဘဲ သိပြီး အချင်းချင်းကြားပဲ ဖွင့်ပြောတိုင်ပင်ကြတာလေ။ငါတို့လည်း မင်းရဲ့ အရှက်၊ သိက္ခာနဲ့ ပတ်သတ်နေတော့ ဘယ်သူမှ ဖွင့်မပြောဖြစ်ပါဘူး"

" အင်း ... ကျေးဇူးပဲကွာ ... ဝိုင်းထဲရောက်တော့မယ်။လောလောဆယ်တော့ မူမပျက်နေရအောင်။ ငါလည်း အခြေအနေကြည့်ဦးမယ်"

ရှေ့မှာ ယောက္ခမခြံဝိုင်းကို လှမ်းမြင်နေရပြီမို့ ကျနော်လည်း သူငယ်ချင်းကို သတိပေးလိုက်ပါတယ်။ မှောင်ရိပ်သန်းကာ သစ်ပင်ရိပ်တွေနဲ့ အုံ့ဆိုင်းနေတဲ့ လမ်းလေးအတိုင်း ပူလောင်ခံစားရသမျှကို ဟန်ဆောင်ဖုံးကွယ်လို့ လျောက်လှမ်းနေရပါတော့တယ်။

....................

" ဟဲ့ ... ယဥ်အေး ... ညည်းလင် ပြန်ရောက်နေပြီ ...အခု .. ဒီဘက်ကို လာနေပြီ ...ညည်းတို့လုပ်ပုံနဲ့ အကုန်တော့ ဒုက္ခရောက်ကုန်တော့မှာပဲ"

"ရှင် ... ကို .. ကိုစိုး ပြန်ရောက်နေပြီ ..."

ကလေးချီပြီး သွက်သွက်ပြေးဝင်လာကာ တရစပ်ပြောလာတဲ့ အမေ့စကားကြောင့် ကျမနဲ့အမမှာ ထိန်လန့်တုန်လှုပ်သွားမိပါတယ်။ ကိုစိုး ပြန်ရောက်လို့ ဒီဘက်ကို လာနေပြီဆိုတာသိလိုက်ရတာမို့ ကျမမှာ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်သွားရပြီး အမမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။

ရုတ်တရတ်မို့ အမလည်း ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် လန့်နေခဲ့ပါတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင် ကျမယောက်ျား ပြန်ရောက်လာတာဟာ ဒီလောက် ထိတ်လန့်သွားစရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး။

အခုလို ထိတ်လန့်သွားရတာက ကျမနဲ့အမအပြင် ဦးနိုင်နဲ့ ကိုထွန်းကပါ ကျမတို့နဲ့အတူ ရှိနေခဲ့လို့ပါ။ ဆောက်လက်စတိုက်ရဲ့အပြင်ခန်းမှာ ကျမဟာ ဦးနိုင်ရဲ့ အလိုးကို ပိုးစိုးပက်စက်ခံရပြီးချိန်မှာ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားရပါတယ်။

တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ချွေးတွေ၊ လီးရည်၊ စောက်ရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲပေကျံကာ ခွေခွေလေး လှဲရင်း မလှုပ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားရတာပါ။ ဒါကြောင့် ဦးနိုင်က ကျမမျက်နှာပေါ်က လီးရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေကို သူ့လီးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပြီး ကျမပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ပြန်စုပ်ခိုင်းတာကိုပင် ကောင်းကောင်းမစုပ်ပေးနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်လေးဟကာပဲ ငြိမ်ခံနေရပါတော့တယ်။

ဦးနိုင်က အတန်ကြာအောင် ကျမပါးစပ်ထဲကို လီးကြီးထည့်စိမ်ပြီး ဇိမ်ခံနေပြီးမှ လီးကို ဆွဲထုတ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမမျက်နှာနဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ ပေကျံနေတဲ့လီးရည်နဲ့ ချွေးတွေကို ပုဆိုးနဲ့ သုတ်ပေးပါတယ်။

ကျမလည်း အားပြတ်ကာ မလှုပ်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားရပေမယ့် ကြာရှည်ဆွဲကာ အမောမဖြေနိုင်ပါဘူး။ အခန်းထဲက အမတို့ရဲ့ စကားပြောသံတွေလည်း ပြန်ကြားလာရပြီလေ။ သူတို့လည်း ကျမတို့ ပြီးပြီဆိုတာသိတော့ ထွက်လာတော့မယ် ထင်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ကျမလည်း အားတင်းကာထရင်း ထဘီကို ခပ်မြန်မြန်ကောက်စွပ်ကာ အဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ရပါတယ်။ မလုံခြုံတဲ့ အပြင်ခန်းမှာ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ကာ အလိုးခံမိတဲ့ ကျမကိုယ်ကျမလည်း အံ့ဩမိပါတယ်။

ကျမ အသက် ၂၄ နှစ်၊ အိမ်ထောင်သက် လေးနှစ်၊ ကလေးနှစ်ယောက်ရသည်အထိ ကာမကိစ္စဆိုတာကို လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ရာထက်မှာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဖြေရှင်းသာယာခဲ့ကြတာပါ။ ကိုစိုးဟာ ကျမဘဝအတွက် နှလုံးသားနဲ့ထပ်တူချစ်ခင်စုံမက်ရတဲ့ အရင်းနှီးဆုံး အမျိုးသားတစ်ဦးဖြစ်ပေမယ့်လည်း လင်မယားအိပ်ရာထက်သာယာမှုတွေမှာတော့ ချစ်ကြောက်ရိုသေလေးစားမှုကို မလျော့ပါးစေခဲ့ရပါဘူး။

အိမ်ထောင်ဦးစီးလင်ယောက်ျားကို သာယာစေဖို့ ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးရင်း ကျမရဲ့သာယာမှုဟာလည်း ပြည့်ဝပျော်ရွှင်ခဲ့ရပါတယ်။ ရမ္မက်ထန်အောင် ခံစားသာယာခဲ့ကြပေမယ့်လည်း တရားလွန်အောင် အရှက်အကြောက် လွတ်ကင်းခဲ့ရတာမျိုးတော့ မရှိအောင် ထိန်းသိမ်းပျော်ပါးခဲ့ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဖောက်ပြန်တဲ့ကာမအမှုကို ပြုမိတဲ့အခါမှာတော့ ကျမဟာ ရှက်ရွံ့စိုးထိတ်မှုတွေကနေ လွတ်ကင်းကာ အရှက်မဲ့အပျက်မလို ဖြစ်သွားခဲ့ရပါတယ်။ ကိုယ်အဖေအရွယ် လင်ငယ်ကြီးရဲ့ စိတ်ကြိုက်ပျော်ပါးဆက်ဆံသမျှကို ကျေကျေနပ်နပ်ခံယူရင်း သူ့ရဲ့အထိအတွေ့၊ ဆက်ဆံမှုတွေကို သာယာပျော်ရွှင်ခဲ့မိပါတယ်။

လွဲမှားတဲ့ ကာမအပျော်နောက်ကို တပ်မက်မှုကြီးကြီးနဲ့ မထူးဇာတ်ခင်းကာ လိုက်ပါမိခဲ့တဲ့ ကျမဟာ ထိုအပျော်ကြောင့်ပဲ အပျက်ဆန်တဲ့ဘဝကို ရောက်ရှိသွားခဲ့ရပါတယ်။ ပြင်မရတော့တဲ့ အမှားတွေနဲ့ ကျမဖြတ်သန်းနင်းချေခဲ့မိတာက မိန်းမသားတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဖိုးနဲ့သိက္ခာပါပဲ။

ဒါတွေကို ပိုပြီးသိသာစေတာက အမနဲ့ကိုထွန်းတို့ ထွက်လာချိန်မှာပါ။ အမကတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတာနဲ့ ကျမကို ကဲလိုက်တာ၊ ထန်လိုက်တာဆိုတဲ့ သဘောမျိုးနဲ့ ပြုံးစေ့စေ့ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။သူလည်း အရှက်မရှိဘဲ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ခဲ့တာပဲလေ။ ဒါကြောင့် အမရဲ့ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ စနောက်တဲ့အကြည့်ကို ကျမလည်း ရှက်ပေမယ့် သိပ်အနေမခက်ပါဘူး။

တစ်ခုရှိတာက ကိုထွန်းရဲ့ စူးရဲတဲ့အကြည့်တွေကိုပါ။ ကိုထွန်းက အဝတ်အစားကင်းမဲ့ကာ တဏှာထန်နေတဲ့ ကျမရဲ့အရှက်မဲ့နေပုံတွေကို တွေ့သွားနိုင်ပါတယ်။ မတွေ့ရင်တောင် အသံစုံထွက်နေတဲ့ လိုးဆော်နေသံတွေနဲ့ ကျမရဲ့ မချိတင်ကဲရေရွတ်ညည်းတွားသံတွေကို ကြားရမှာကတော့ သေချာပါတယ်။

 ဒါ​တွေကြောင့်ပဲ ကိုထွန်းက ကျမအပေါ် စူးရဲတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေတာဖြစ်ပါမယ်။ သူ့အကြည့်စူးစူးတွေက အမလို စနောက်တဲ့အကြည့်မျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ကျမရဲ့ ပကတိခန္ဓာကိုယ်ကို တွေ့မြင်ဖူးသူလို တပ်မက်တဲ့ အရိပ်အရောင်တွေ ပါဝင်နေပါတယ်။ ကျမရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ထွင်းဖောက်ပြီး ကြည့်နေသလိုပါပဲ။ အကြည့်ရိုင်းတယ်ပေါ့။

အရင်က ကိုထွန်းဟာ ဒါမျိုးမကြည့်ဖူးပါဘူး။ ကျမဟာ သူ့ဆရာနဲ့ လင်ငယ်နေ၊ ဖောက်ပြန်နေပေမယ့် ကျမတို့ချင်းတွေ့ရင် စနောက်တဲ့ အပြော၊ အကြည့်များသာ ရှိခဲ့ပါတယ်။ အခုလို တပ်မက်မှုတွေနဲ့ ကျားရဲတစ်ကောင်ရဲ့ စားချင်ဝါးချင်တဲ့ အကြည့်ရိုင်းမျိုး မရှိခဲ့ပါ။

အခုတော့ ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို ရယူပျော်ပါးချင်တဲ့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း အကြည့်တွေကြောင့် ကျမမှာ သိမ်ငယ်ပြီး မျက်နှာမထားတတ်အောင် ဖြစ်ရပါတယ်။ လူအများကြား၊ အရပ်ထဲမှာ ဒါမျိုးအကြည့်ခံရရင် ဒေါသထွက်မိမှာ အမှန်ပါ။

ဒါပေမယ့် အခုတော့ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်အပေါ် တပ်မက်ရိုင်းပြစွာကြည့်တာကို ဒေါသမထွက်နိုင်ဘဲ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်မိပါတယ်။ အရင်ကတော့ ကျမဟာ လင်ငယ်နေတဲ့မိန်းမဖြစ်ပေမယ့် ကိုထွန်းဟာ ရင်းနှီးခင်မင်မှုကြောင့်ရော၊ သူ့ဆရာနဲ့ ပတ်သတ်သူဖြစ်နေတာရောကြောင့် မလေးစားရင်တောင် ရိုင်းပြစော်ကားတဲ့ အမူအရာမျိုးတွေ မပြခဲ့ပါ။

အခုတော့ သူ့အမြင်မှာ ကျမဟာ လင်ငယ်နေ ဖောက်ပြန်တဲ့မိန်းမဖြစ်ရုံသာမက အရှက်မရှိ လီးမက်တဲ့ မိန်းမပျက်လို့ သတ်မှတ်နေတော့မှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကိုကြည့်ကာ စားချင် ဝါးချင် လိုးချင်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို ကျမရင်ဆိုင်ရတာပါ။

ဒါကြောင့်လည်း ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်ရပြီး ကိုထွန်းကို မျက်နှာလွှဲနေရပါတယ်။ နေရတာလည်း မလုံခြုံသလို ခံစားရပါတယ်။ အားလုံးက ဘာမှမဖြစ်သလို ပြုံးရယ်စကားပြောနေကြပေမယ့် ကျမတစ်ယောက်တည်း အနေရခက်ကာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ပါတယ်။

ဒီကြားထဲ ဦးနိုင်တို့က ချက်ချင်းမပြန်သေးဘဲ ကျမတို့အိမ်ဘက် လိုက်လည်ဦးမယ်လို့ဆိုလာပါတယ်။ သူတို့ လူတစ်ယောက်နဲ့ အလုပ်စကားပြောစရာရှိသေးတယ်၊ အဲဒီလူက မိုးချုပ်လောက်မှ ပြန်ရောက်မှာမို့ အချိန်နည်းနည်းစောနေသေးတယ်လို့ဆိုလာပါတယ်။

ကျမကတော့ ဦးနိုင်တို့ကို ပြန်စေချင်ပါတယ်။ ကျမမှာ နောက်ပိုင်းမအေးသလို၊ ကိုထွန်းကိုလည်း မျက်နှာပူနေမိလို့ပါ။ ပြီးတော့ ကိုစိုးပြန်မရောက်သေးရင်တောင် အမေနဲ့ သမီးကရှိသေးတယ်လေ။ဒါပေမယ့် ဦးနိုင်က ဒီရွာမှာ အသိအကျွမ်းနည်းတာမို့ ကျမတို့အိမ်ပဲလိုက်ကာ အချိန်ဖြုန်းရင်း ခဏစောင့်ပါရစေလို့ ထပ်တောင်းဆိုလာပါတယ်။ အမကတော့ လိုက်ရင်လိုက်ခဲ့ပါစေလို့ ဝင်ပြောတယ်။

ခက်တာက အမအိမ်ကို ခေါ်သွားလို့မရဘူးလေ။ သူ့ယောက်ျားရှိနေမှာပါ။ အမေ့အိမ်ကိုပဲ ခေါ်သွားရမှာမို့ ကျမအတွက် ခက်နေတာပါ။အမကတော့ ဒီအချိန်ရောက်မှတော့ ကျမယောက်ျားလည်း ပြန်ရောက်လာမှာမဟုတ်တော့ဘူး။ အမေ့ကို သူကြည့်ပြောပေးပါ့မယ်တဲ့။ အမေက ဦးနိုင်တို့ကို သဘောမတွေ့ပေမယ့် ဧည့်သည်အပေါ် မရိုင်းတတ်ပါဘူးလို့ ဆိုလာပါတယ်။

ကျမလည်း မလိုက်စေချင်ပေမယ့် အမကပါ ဝင်ပြောလာတော့ ဘာမှမပြောသာပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျမတို့ညီအမပဲ အိမ်အရင်ပြန်နှင့်တယ်။ ဦးနိုင်တို့ကို လမ်းကြုံဝင်လာတဲ့သဘောနဲ့ အနောက်ကနေ လိုက်လာခိုင်းရပါတယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျမတို့ညီအမနှစ်ယောက်ကို အမေက ဆူပါတော့တယ်။ ခဏဆိုပြီးသွားလိုက်တာ ညနေစောင်းနေပြီလေ။ ကလေးကို ပစ်ပြီး သွားတဲ့ ကျမကို ဆူတာ ဆူသင့်ပါတယ်။ကျမလည်း ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပဲလေဆိုပြီး အမေ ပြောသမျှကို ခံနေလိုက်ပါတယ်။ အခုချိန်ထိ ကိုစိုးပြန်မရောက်သေးတာမို့ ဒီနေ့တော့ ပြန်မလာနိုင်တော့တာ သေချာပါတယ်။ ဒီတစ်ခုတော့ ရင်အေးရလို့ တော်ပါသေးတယ်။ အမကတော့ အမေ့ကို ပြန်ပြောလိုက်၊ ချော့လိုက်နဲ့ပေါ့။

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဦးနိုင်နဲ့ကိုထွန်းဟာ အခုမှ အလည်ရောက်လာတဲ့ပုံမျိုးနဲ့ ခြံထဲကို လမ်းလျောက်ဝင်လာတယ်။ ကျမတို့အခြေအနေကို ကြည့်ရဦးမှာမို့ သူတို့စက်ဘီးနှစ်စီးကို ခြံဝိုင်းအပြင်လမ်းဘေးက ရေအိုးစင်နောက်မှာ ရပ်ထားခဲ့ပြီး လူချည်းလမ်းလျောက်ဝင်လာတာပါ။

ဦးနိုင်တို့ရောက်လာတာတွေ့တော့ အမေက ညည်းတို့ ဘယ်လိုအကြောင်းပြပြ ငါသဘောပေါက်တယ်၊ ညည်းတို့လင်ငယ်တွေ ညည်းတို့ပဲ ဧည့်ထောက်ခံ၊ ပြဿနာတက်လည်း ညည်းတို့ဟာညည်းတို့ အရှက်ပဲကွဲကွဲ၊ သေပဲသေသေ၊ ငါနဲ့မဆိုင်တော့ဘူးဆိုကာ ကျမ သမီးကိုကောက်ချီပြီး အခြားခြံဝိုင်းဘက် ထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။

အမေထွက်သွားတော့မှ ကျမတို့လည်း ဦးနိုင်တို့ကို ခြံအဝင်က စားပွဲဝိုင်းမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး စကားထိုင်ပြောရပါတယ်။ အမတို့သုံးယောက်ပဲ စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြတာပါ။ ကျမကတော့ တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းလောက်ပဲ ဝင်ပြောဖြစ်ပြီး တိတ်ဆိတ်နေမိပါတယ်။

ဒါကလည်း ဦးနိုင်အလိုးကို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ခံလိုက်ရလို့ နွမ်းနယ်နေတာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျမကို လှမ်းကြည့်တတ်တဲ့ ကိုထွန်းအကြည့်တွေကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။

မထိတထိပြုံးကာ နယ်ကျွံတပ်မက်တဲ့အကြည့်တွေကြောင့် တကယ်ကို နောင်တရကာ အနေခက်စေရပါတယ်။ ကျမဘဝက အိမ်ထောင်ရှင်အမျိုးသမီးတစ်ဦးရဲ့ တန်ဖိုးပျက်ရုံတင်မကဘဲ ခပ်ပေါပေါမိန်းမအဖြစ် တန်ဖိုးမဲ့နေခဲ့ရပါပြီ။

ဒါတွေကလည်း ကာမလွန်ကျူးကာ ကျမ လျောက်လှမ်းခဲ့မိတဲ့ လမ်းမှားကြောင့်ပါပဲ။ အိမ်ထောင်ရေးနဲ့ မိသားစုဘဝကို တန်ဖိုးမထားခဲ့မိတဲ့ ကျမလိုမိန်းမမျိုးဟာ ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ကြုံတွေ့ရတာ မဆန်းပါဘူး။ ခံသင့်ပါတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့ကုန်ဆုံးရင် ကျမရဲ့ မိုက်မှားမှုတွေ ရပ်တန့်နိုင်ပါပြီ။ မဟုတ်ရင် အမရဲ့ပေါ့ပျက်ပျက်သဘောထားနေထိုင်မှု၊ ကိုထွန်းရဲ့ တပ်မက်လိုလားလာမှု၊ ဦးနိုင်ရဲ့ ဇွတ်တရွတ်ဆန်ပြီး ကြီးမားလှတဲ့ တဏှာအားနဲ့ ကျမရဲ့ စိတ်အလိုလိုက်မိုက်မှားမှုတွေကြောင့် ဘယ်အခြေအနေအထိ ဖြစ်ပျက်တွေ့ကြုံရဦးမလဲဆိုတာ မတွေးရဲအောင်ပါ။

ဒီလို အရှက်နောင်တများနဲ့ ငိုင်တွေနေမိစဥ်မှာပဲ အမေက သူ့မြေးကို ချီကာ ကမျောသောပါးဝင်လာပြီး ကိုစိုးဒီဘက်ကို လာနေတာကို ပြောလာပါတယ်။ အမေ့စကားကိုကြားကာ ကျမတို့အားလုံးလည်း လန့်ဖြန့်သွားကြပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျမမှာ ပိုထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားရပြီး အမကို အားကိုးတကြီးကြည့်လိုက်မိတယ်။ အမလည်း လန့်နေပါတယ်။

" အမ .. ကိုစိုး ပြန်လာပြီတဲ့ ... ဒုက္ခပဲ ... ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ"

" အေး .. အေး ... ခဏလေး .. စိတ်အေးအေးထားစမ်းပါ ...သူကလည်း အချိန်မရှိမှ ဘယ်လိုရောက်လာမှန်းမသိဘူး"

" ကျမအကြောင်းကို သတင်းကြားလို့များ ... ဒီအချိန်ကြီး ပြန်လာတာလား မသိဘူး"

" အို ... မဟုတ်နိုင်တာအေ ... လျောက်တွေးပြီး ပူမနေစမ်းပါနဲ့ ... သူ မသိနိုင်ပါဘူး ...သူ့ဟာသူ ကားနောက်ကျလို့နေပါလိမ့်မယ် ... သူပြန်ရောက်လာလည်း ဘာဖြစ်လဲ ...ဦးနိုင်တို့က ဧည့်သည်သဘောပဲဟာ ... ခပ်တည်တည်နဲ့သာ နေစမ်းပါ"

" မရဘူး ... သူက ဦးနိုင်တို့နဲ့ အပေါင်းအသင်းမလုပ်ဖို့ သတိပေးပြီးသား ...အခုလို တွဲတွေ့သွားရင် ပြဿနာတက်မှာ ... ပြီးတော့ နောက်ပိုင်း ကျမနဲ့ ကိစ္စရှင်းကြရင် ဦးနိုင်နဲ့အကြောင်းကိုပါ ရိပ်မိသွားလိမ့်မယ်"

" အင်း ... ဒါဆို ကိုထွန်းတို့ မြန်မြန်ပြန်ဖို့ လုပ်ကြတော့ ..."

ဦးနိုင်တို့ ပြန်ဖို့ ထချိန်မှာပဲ ကျမလည်း စိတ်မချတာနဲ့ ခြံဝကနေ လမ်းထိပ်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိပြီး လန့်သွားရပါတယ်။

" ဟင် ... မရတော့ဘူး၊ မမှီတော့ဘူး ... သူတို့ လမ်းထဲဝင်လာပြီ ... ထွက်လို့မရတော့ဘူး ...ကိုစိုးတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူး ... အားလုံးတော့ ဒုက္ခပါပဲ"

လမ်းထိပ်ဘက်မှာ မှောင်ရိပ်ကျနေပေမယ့် ကျမယောက်ျားရဲ့ ပုံဟန်ကို သိပါတယ်။ သူနဲ့အတူ နောက်ထပ်လူပါလာသေးတာကိုလည်း တွေ့ရတယ်။ ဘယ်နှစ်ယောက်လည်းဆိုတာ သေချာမသိပေမယ့် ကိုစိုးသူငယ်ချင်းတွေသာ ဖြစ်မှာပါ။

ဒီလိုဆိုရင် အားလုံးပြဿနာတက်နိုင်ပါတယ်။ အစကတည်းက ဦးနိုင်တို့ကို သဘောမတွေ့တာမို့ အခုလို ထိုင်စကားပြောနေတာ တွေ့ရုံနဲ့တင် ပြဿနာက တက်ဖို့များပါတယ်။ အကြီးအသေးတာ ကွာပါမယ်။ပြီးတော့ နောက်ပိုင်း ကိုစိုးဆီမှာ ကျမရဲ့ဖောက်ပြန်မိတဲ့အမှားကို ဝန်ခံရင်လည်း ဘယ်သူဘယ်ဝါနဲ့ဆိုတာ မသိစေချင်ပါ။ အခုချိန်မှာ ပြဿနာတက်ကျရင် ကျမတွေးပူတာက ကိုစိုးတစ်ယောက်တည်းအတွက်ပါ။

ကိုစိုးရဲ့ဒေါသကြောင့် လက်လွန်ခြေလွန်တွေ ဖြစ်မှာ စိုးရိမ်မိတယ်။ ကျမ လုပ်ခဲ့တာတွေ ပေါ်မှာထက် ခရီးကပြန်လာတဲ့ ကိုစိုးကို ထိခိုက်ရမှာမျိုးကို မဖြစ်စေချင်ပါ။

" စိတ်အေးအေးထား ယဥ်အေး ... ဒီလိုဆိုရင် ဒီမှာပဲ မူမပျက် ထိုင်နေမလား ...ထွက်လမ်းက တစ်လမ်းတည်းမို့ ထွက်သွားရင် တွေ့မှာပဲ ...ဒါမှမဟုတ် ငါတို့ပဲ တစ်နေရာရာ ပုန်းနေမလား ..."

" ပုန်းရအောင် ဒီခြံဝိုင်းက ခြံစည်းရိုးတွေနဲ့လေ ... ဟိုဘက်က ရပ်ကွက်လူကြီးအိမ် ..ခြံစည်းရိုးကျော်တက်မှ လူမိကုန်မယ် ...ပုန်းရင်လည်း ဘယ်ကို ပုန်းမလဲ ... ချောင်ပိတ်မိနေပြီ ... ထိုင်နေဖို့ကတော့ မဖြစ်ဘူး ...ကျမလည်း အခုအချိန်မှာ သူနဲ့တွေ့ဖို့ လိပ်ပြာမလုံဘူး ... ကြောက်တယ်"

" ဟဲ့ ... အပျိုကြီးအိမ် ရှိတယ်လေ ... ဒီအချိန် ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ...အပျိုကြီး ပြန်လာလည်း ငါတို့ညီအမအချင်းချင်း ပြောလို့ရတယ် ... ကိစ္စမရှိဘူး ...ထိပ်တိုက်တွေ့လို့မရရင် ခဏရှောင်နေရအောင် ... ကိုထွန်းတို့ လာ ... လာ ... မြန်မြန်"

အမက ဦးဆောင်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားပါတယ်။ ဦးနိုင်တို့မှာလည်း သူများမယားကို စော်ကားလွန်ကျူးထားတဲ့ စိတ်အခံကြောင့် သွေးပျက်ထိတ်လန့်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ရပ်ရွာလည်း မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီတော့ သွေးပျက်နေကြပြီး အမခေါ်တဲ့နောက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် လိုက်သွားကြပါတယ်။

အမခေါ်သွားတဲ့အိမ်က ဒီခြံဝိုင်းထဲမှာပဲရှိတဲ့ အမေ့မောင်ရဲ့အိမ်ပါ။ ထိုအိမ်က ခြံအနောက်ဘက် ထောင့်ထဲမှာ ရှိပါတယ်။ နည်းနည်း အလှမ်းဝေးတာမို့ ကျမတို့နေရာက ကြည့်ရင် အိမ်ကို မြင်ရပေမယ့်လည်း အိမ်ထဲကအခြေအနေကိုတော့ မမြင်နိုင်ပါ။ ခြံထဲမှာ သစ်ပင်တွေလည်း ရှိနေတယ်လေ။

ထိုအိမ်လေးမှာက ဦးလေးနဲ့ လူပျိုအပျိုသူ့သားသမီးနှစ်ယောက်နေပါတယ်။ သမီးအပျိုကြီးက စက်ရုံဆင်းတယ်။ မိုးချုပ်လောက်မှ အိမ်ပြန်လာတတ်တယ်။ဦးလေးနဲ့ သားတစ်ယောက်က ရွာထဲမှာ စျေးဆိုင်ဖွင့်ထားတယ်။ အများအားဖြင့် ည ၉ နာရီ၊ ၁၀ နာရီလောက်မှ ပြန်လာတတ်တယ်။ ဒီတော့ သူတို့အိမ်က နေ့ခင်းဘက် လူမရှိဘဲ အမြဲသော့ခတ်ပြီး ထားနေကျပါ။

တစ်ခါတလေ အိမ်သားတွေ နေ့ခင်းဘက် ပြန်လာရင် ဝင်လို့ရအောင် သော့တံကိုတော့ အလွယ်ပဲထားတတ်တယ်လေ။ သိပ်မကြာခင်မှာ အပျိုကြီးက စက်ရုံဆင်းကာ ပြန်လာတော့မယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် တစ်ခြံတည်းနေကြတဲ့ ညီအမတစ်ဝမ်းကွဲတွေမို့ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ရှင်းပြ၊ အကူအညီတောင်းလို့ရပါတယ်။

ဒါကိုသိလို့လည်း အမက ဦးနိုင်တို့ကို ရှေ့ဆောင်ခေါ်ကာ အမြန်ပြေးတာပါ။ ကျမမှာသာ ပထမတော့ ကြောင်ပြီးရပ်နေမိသေးတယ်။

နောက်မှ အပြစ်ရှိသူရဲ့ စိုးထိတ်ကြောက်လန့်မှုနဲ့ လိပ်ပြာမလုံ၊ ရင်မဆိုင်ရဲမှုတို့ကြောင့် ရှောင်ပုန်းဖို့ရန် ကြိုးစားလိုက်ပါတယ်။ အမေ့အိမ်ရှေ့နားအရောက်မှာ ကျမကို လှမ်းခေါ်နေတဲ့ သမီးကို အမေချီထားတာကနေ ပွေ့ယူချီပြီး၊ ကိုစိုးတို့ကို တစ်ခုခုအကြောင်းပြ ပြန်ခိုင်းဖို့ ပြောရင်း အမတို့ထွက်သွားတဲ့အိမ်ဘက် အပြေးထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။

.....................................

ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ယောက္ခမခြံဝိုင်းထဲ ဝင်လာချိန်မှာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုက ဆီးကြိုနေခဲ့ပါတယ်။ ယဥ်အေးနဲ့ သမီးရဲ့အသံလည်း မကြားရပါ။

ကျနော်နဲ့ သူငယ်ချင်းလည်း ခြံအဝင်ဝက ဧည့်သည်တွေလာရင် ထိုင်ဖို့လုပ်ထားတဲ့ စားပွဲဝိုင်းမှာပဲ အသာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျနော်က အိမ်ထဲကို လှမ်းအသံပေးပြီး ယောက္ခမဆီ လက်ဆောင်ထိုးမုန့်ထုတ်တွေ ပေးလိုက်တယ်။ဒါပေမယ့် ယောက္ခမရဲ့မျက်နှာက သိပ်မကောင်းပါဘူး။ ကျနော့်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်။ ပြန်လာပြီလား၊ အဆင်ပြေရဲ့လားစတဲ့ စကားလောက်သာ ပြောပြီး ထိုးမုန့်ထုတ်တွေ ယူလိုက်တယ်။

အိမ်ထဲမှာ ယဥ်အေးတို့သားအမိရဲ့ အရိပ်အရောင်မတွေ့ပါဘူး။ မေးချင်ပေမယ့် ယောက္ခမကလည်း စကားစမလာ၊ မျက်နှာကလည်း သိပ်မကောင်းဖြစ်နေတာမို့ မမေးတော့ဘဲ သူငယ်ချင်းပါလာတယ်၊ သွားထိုင်လိုက်ဦးမယ်ပြောကာ အိမ်ရှေ့က ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ယဥ်အေးကို အခုချိန်တွေ့ဖို့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်။ ယဥ်အေးကိုတွေ့ရင် ကျနော် ဘာဖြစ်သွားမလဲဆိုတာ မသေချာပါဘူး။အခုချိန်ထိ တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားနိုင်တဲ့ ကျနော့်စိတ်ဟာ သူနဲ့တွေ့ရင် ဘယ်လိုပြောင်းလဲသွားနိုင်မလဲ။ ဟန်မပျက်ဘဲ နေနိုင်ပါ့မလား။ ဂရုဏာဒေါသတွေ၊ ခံပြင်းနာကျည်းမှုတွေနဲ့ ပေါက်ကွဲမိလေမလား။

ဘယ်အရာမှ မသေချာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူတို့သားအမိ ဘယ်မှာလဲလို့ မမေးမိသေးတာ ဖြစ်ပါမယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာသိပ်မကောင်းတဲ့ ယောက္ခမကြောင့်လည်း ပါတယ်။ မိန်းမသားတွေချည်းရှိတဲ့ မုဆိုးမအိမ်မို့လည်း ယောက္ခမမှာ အဆင်မပြေမှုတွေ သူ့အပူနဲ့သူ ရှိပါလိမ့်မယ်။ ဒါမှမဟုတ် ယဥ်အေးနဲ့များ သားအမိချင်း စကားများထားကြသလားလို့ တွေးမိပါသေးတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ရပ်ဝေးကပြန်လာတဲ့ ကျနော့်ကို တွေ့တာနဲ့ ယဥ်အေးဘယ်သွားတယ်ဆိုတာ ပြောပြနေကျလေ။ အခုလို တိတ်ဆိတ်နေဖို့မှ မဟုတ်တာ။ ဒါမှမဟုတ် ယောက္ခမကို မျက်နှာမကောင်းစေရတဲ့ အကြောင်းအရင်းရှိနေသလား။ ထိုအတွေးကြောင့် ကျနော်ဟာ သူငယ်ချင်းထိုင်နေတဲ့ဆီ လျောက်လာရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို အသာငဲ့စောင်းကြည့်ကာ လေ့လာလိုက်ပါတယ်။

ကျနော် စားပွဲဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်တော့ သူငယ်ချင်းက ပခုံးချင်းတိုက်ကာ ငါတို့မလာခင် ဧည့်သည်ရှိနေတယ်၊ စားပွဲခုံပေါ်ကို ကြည့်ဆိုပြီး တိုးတိုးကပ်ပြောတယ်။ ကျနော်လည်း ဝင်ထိုင်ကတည်းက သတိထားမိတယ်။ဝိုင်းပေါ်မှာ ရေနွေးကြမ်းအိုးအပြင် အမြည်းအဖြစ် ထန်းလျက်နဲ့ စားစရာတွေ ပြင်ထားတယ်လေ။ ခွက်ထဲ ငှဲ့ထည့်ထားတဲ့ ရေနွေးကို လေ့လာကြည့်ရုံနဲ့ ဧည့်ခံထားတာ မကြာသေးတာကို သိနိုင်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ကျနော်တွေ့ထားတာတစ်ခုကိုတော့ သူငယ်ချင်းကို မပြောပြဖြစ်သေးပါဘူး။ ဒါကတော့ အိမ်အဝင်လမ်းဘေးက ရေအိုးစင်နောက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ယောက်ျားစီးစက်ဘီးနှစ်စီးကိုပါ။ ဘယ်သူ့ဟာမှန်းသေချာမသိသေးတာမို့ တစ်ဦးဦး လာယူမလားလို့ ဆက်စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မှောင်လာတယ်။ မီးလည်း မထွန်းတော့ ပိုမှောင်တာပေါ့။ ဒီအချိန် မီးအားနည်းတတ်တာမို့ မီးထွန်းလည်း ခရမ်းချဥ်သီးသာသာလောက်ပဲ လင်းမှာပါ။ မထူးပါဘူး။နောက်တော့ ယောက္ခမခြံဝိုင်းထဲက အိမ်မှာနေတဲ့ ဦးလေးရဲ့ သမီးအပျိုကြီးက စက်ရုံကနေပြန်လာတယ်။ သူကတော့ ရောက်ရောက်ချင်း ကျနော့်ကိုတွေ့တော့ ရပ်ကာ အားရဝမ်းသာနဲ့ နှုတ်ဆတ်စကားပြောပါတယ်။

ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ၊ အဆင်ပြေလား၊ သွားတာတောင် မသိလိုက်ဘူး၊ ကျနော့်သားသမီးတွေကိုတော့ ဒီမှာရှိနေရင် ဝိုင်းဂရုစိုက်ပေးပါတယ်လို့ ရွှမ်းရွှမ်းဝေအောင် ပြောနေပါတယ်။ ကျနော်လည်း သူတို့အိမ်အတွက် ခွဲထားတဲ့ လက်ဆောင်ထုတ်ကိုပေးရင်း စကားပြန်ပြောနေမိကြတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ယောက္ခမလည်း အိမ်ထဲက ထွက်လာပြီး ကျနော်တို့ဆီ ဝင်ထိုင်တယ်။ မျက်နှာကတော့ သိပ်မကောင်းဘူး။ ရေနွေးရှိသေးရဲ့လားလို့ ဧည့်ဝတ်စကားပြောပေမယ့် ကျနော့်ကို မျက်နှာလွှဲနေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့တူမအပျိုကြီးကို ဝင်ထိုင်ဦးလေဆိုပြီး ခေါ်တယ်။

ယောက္ခမ လာဝင်ထိုင်တော့ သူငယ်ချင်းက ကျနော့်ဘက်လှည့်ကာ မင်း သမီးအိပ်နေပြီလားမသိဘူး၊ အသံတောင် မကြားပါလားလို့ ပြောလာပါတယ်။ တကယ်တော့ သူငယ်ချင်းက ပေါ်တင်မမေးချင်လို့ စကားအစ်လိုက်တာကို ကျနော်နားလည်ပါတယ်။

ကျနော်လည်း ဘာမှမပြောဘဲ ယောက္ခမကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ယောက္ခမက မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားပြီး ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နဲ့ လုပ်ကာ ကလေးက မအိပ်သေးပါဘူး၊ သူ့အမေနဲ့ လာပါလိမ့်မယ်လို့ ပြောတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ အပျိုကြီးက သူ့အိမ်ဘက်လှမ်းကြည့်ပြီး အိမ်တံခါးပွင့်နေပါလား၊ ဘယ်သူလာလို့လဲလို့မေးတယ်။ ယောက္ခမကလည်း မသိပါဘူး၊ ညည်းမောင် လာလို့နေမှာပေါ့လို့ မရေမရာ ပြန်ပြောတယ်။

အပျိုကြီးကလည်း အငယ်ကောင်က ဆိုင်မှာပါ၊ ဆိုင်မှာလူကျနေလို့ ကျမ ဝင်ကူနေသေးတယ်။ ပြီးမှ အငယ်ကောင်နဲ့အဖေ့ကို ထားခဲ့ပြီး ပြန်လာခဲ့တာလို့ ပြောတယ်။ ယောက္ခမမှာ နဂိုကတည်းက ရိုးသားတဲ့သူဆိုတော့ ဟန်မဆောင်နိုင်အောင် မျက်နှာတော်တော်ပျက်နေခဲ့ပါပြီ။

 စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ပုံ၊ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်နေတဲ့ပုံတွေက အတိုင်းသားပေါ်လွင်နေတယ်။ စကားလည်း မဆိုတော့။ အပျိုကြီးကတော့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သတ်သတ်အိမ်ခွဲနေတဲ့ သူ့အကိုကြီးများ ရောက်နေတာလားမသိဘူးလို့ သူ့အထင်ကို ထပ်ဖြည့်ပြောလာတယ်။

စကားမဆုံးသေးခင်မှာပဲ ယဥ်အေးအမရဲ့ ယောက်ျားဟာ ရောက်ချလာတယ်။ အရက်လည်း မူးနေတဲ့ပုံပါ။ လက်ထဲမှာလည်း တုတ်တစ်ချောင်း ကိုင်ထားတယ်။ ရောက်ရောက်ချင်း သူ့မိန်းမ လာလား၊ ဘယ်မှာလဲလို့ ဒေါသသံနဲ့ မေးလာတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ယောက္ခမကြီးလည်း ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ သူ့ခမျာ အကျဥ်းအကျပ်ကျစရာတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်လာရတာမို့ ...

"ကဲ ... ငါ သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ် ... ဒီကောင်မနှစ်ကောင်နဲ့ကတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး ...ဒင်းတို့နှစ်ယောက်ကြောင့် ငါမြန်မြန်သေချင်တယ် ...ငါ့ကို လာမမေးကြနဲ့ ... နင်တို့မိန်းမတွေ နင်တို့ဘာသာ မေးကြ ... ငါ ဘာမှ မသိဘူး ..."

ပြောရင်း ... ကျနော့်မျက်နှာကို ကြည့်ကာ ....

"မောင်စိုး .. နင့်ကိုတော့ ငါ သနားလည်း သနားတယ်။ ငါ့သားလိုလည်း ချစ်တယ် ...ဒါကြောင့် ငါပြောမှရမယ် .....လင်မယားနှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး တိုင်ပင်ဆွေးနွေးပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ကြပါ။ဒေါသအလျောက် စိတ်လိုက်မာန်ပါ မလုပ်ပါနဲ့ ...ဒါ နင့်အတွက်ပြောတာ ... ဒီလိုကောင်မမျိုး သေလည်း မလွမ်းဘူး ... ငါ့မြေးတွေ မိမဲ့ဖမဲ့ဖြစ်ကုန်ကြမှာစိုးလို့ ပြောရတာပါ ...တကယ်ဆိုရင် အကြီးမက စမကောင်းတာ ... သူတို့က ကလေးလည်း မရှိဘူး။ ငါ့စကားလည်း နားမထောင်ဘူး ...အဲတော့ သတ်ချင်လည်း သတ်ကြ၊ သေရင်လည်း တစ်ယောက်သေ၊ တစ်ယောက်ထောင်ထဲသွားကြ ...ငါလည်း တစ်ယောက်အတွက် စိတ်အေးရတာပဲ ... အကြီးမကတော့ လုပ်ချင်တာလုပ်ကြ ...ငါ့ကို ဒီထက်ပိုပြီး မမေးကြပါနဲ့ ... ငါ မပြောချင်တော့ဘူး"

ယောက္ခမက ကျနော့်မျက်နှာကို စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်ကာ ပြောပြီးနောက် အိမ်ဘက် ထထွက်သွားပါတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ အရာအားလုံး လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးလိုက်ရသလို နင့်နင့်သီးသီး ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ဒီခံစားချက်ဆိုးကြီးက ကျနော့်ကို ဒီနေ့ အကြိမ်များစွာ ထိုးနှက်နှိပ်စက်နေခဲ့တာပါ။

ပြီးတော့ ရင်ထဲမှာ ယူကျုံးမရစိတ်နဲ့အတူ ခံပြင်းနာကျည်းစိတ်တွေ ပေါ်နေရတယ်။ သူငယ်ချင်းက ကျနော့်ပခုံးပေါ်ကို လက်တင်ပြီး ညှစ်လိုက်၊ လွှတ်လိုက်နဲ့လုပ်ကာ ဒေါသကြောင့် စိတ်မလွတ်သွားအောင် သတိပေးနေခဲ့ပါတယ်။

အပျိုကြီးမှာတော့ ဘာမှနားမလည်နိုင်ဘဲ မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ဖြစ်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုကြည့်ကာ ငါ့မောင်၊ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ၊ အမကိုလည်း ပြောပြကြပါဦးလို့ ပြောတယ်။ကျနော်လည်း အသက်မပါတဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြုံးကာ အမရယ်၊ ကျနော်ဘာသိပါ့မလဲ၊ အခုမှ ခရီးကပြန်ရောက်တာလေလို့ ​ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ဒီတော့ အပျိုကြီးလည်း စိတ်ရှုပ်သွားပုံနဲ့ ငြိမ်ကာ စဥ်းစားသွားတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ယဥ်အေးအမရဲ့ယောက်ျားက တစ်စခန်းထလာတယ်။

"မာမာဝေ၊ မသာမ၊ ဒင်းမကောင်းတာ ...သူ့ဟာသူ ချောက်ထဲဆင်းရုံမကဘူး။ မင်းမိန်းမကိုပါ တွန်းချတာကွ။ ညီအမချင်း လုပ်ရက်တဲ့ကောင်မကွာ ... အံ့ဩဖို့ကောင်းတဲ့ မသာမ ...ငါ အကုန်စုံစမ်းပြီးပြီ။ အဲဒီနှစ်ကောင် ဒီနေ့လာတယ်။ဒီဝိုင်းထဲကို ရောက်နေတယ်ကြားလို့ ငါလိုက်လာတာ ... ဒီကောင်တွေ ပြန်ထွက်မသွားသေးဘူး ...မင်းမိန်းမပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ငါ့မိန်းမပဲဖြစ်ဖြစ်၊ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ တွဲတွေ့ရင် ကိစ္စပြတ်ပြီ ...တွေ့လို့ကတော့ ပွဲကြီးပွဲကောင်းကွာ ... သူသေကိုယ်သေပဲ ...အကုန်လုံးကို အပြတ်ရှင်းပစ်မယ်"

လက်ထဲ ကိုင်ထားတဲ့ တုတ်တပြင်ပြင်နဲ့ ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်ပြောနေတယ်။ ကျနော့်မှာတော့ သူငယ်ချင်းရဲ့ အနီးကပ်သတိပေးမှုနဲ့အတူ ဖြစ်ပျက်နေတာတွေကို ကြည့်ပြီး ငြိမ်သက်နေမိတယ်။

ဒီအချိန်မှာ အပျိုကြီးက ငြိမ်နေတာကနေ တစ်ခုခုအတွေးပေါက်သွားပုံနဲ့ ထိုးမုန့်ထုတ်ကိုယူကာ အိမ်ဘက်သွားပြီး မီးထွန်းလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး ထထွက်သွားပါတယ်။ သူသွားပြီး မကြာဘူး၊ ခြံဝိုင်းတစ်ခုလုံး မီးလင်းသွားတယ်။

အပျိုကြီးအိမ်က လျှပ်စစ်မီတာကနေ တစ်ဝိုင်းလုံးကို ပေးနေတာလေ။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား မီးအားကောင်းတာလားမသိဘူး။ တစ်ဝိုင်းလုံး လင်းထိန်သွားပါတယ်။အဖြစ်အပျက်ကတော့ အားလုံးရုပ်လုံးပေါ်နေပါပြီ။ တစ်ဆက်တည်း ကျနော်ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာ တွေးနေမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ရဲ့လုပ်ဆောင်မှုတွေကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာမယ့် အကျိုးဆက်တွေရောပေါ့။

ဘာပဲဆက်လုပ်လုပ် ကျနော့်ဘက်က စိတ်တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ဆုံးဖြတ်လုပ်ဆောင်နိုင်ဖို့ လိုပါတယ်။ ဒါနဲ့ သောင်းကြမ်းနေတဲ့ မယားညီအကိုကို .....

"မင်းအလုပ်က နေ့ဆိုင်းလား၊ ညဆိုင်းလား"

"ညဆိုင်းကွ၊ ငါ အကြောင်းတစ်ခုပြပြီး ထွက်လာခဲ့တာ ... ဒါမှ ဒင်းတို့ကို ရှင်းနိုင်မှာလေ ...အေး ... မင်းကတော့ ဘာမှမသိသေးတော့ အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်တာပေါ့ ... မင်းမိန်းမအပေါ်ကိုလည်း အရမ်းယုံကြည်နေတာလည်း ပါတယ် ...ဒီမှာ ... မင်းကို တစ်ခုတော့ သတိပေးလိုက်မယ် ...မင်းမိန်းမက မင်းယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်နေတယ်ကွ"

သူပေါက်ကွဲတာကို ကြည့်ပြီး ကျနော်လည်း ကိုယ်ချင်းစာမိပါတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း သူ့လို အော်ဟစ်ပေါက်ကွဲပစ်လိုက်ချင်ပါတယ်။   ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ဒီလိုပေါက်ကွဲဖို့ကို တားဆီးနေတဲ့ အကြောင်းအရင်းတွေလည်း ရှိနေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်မျှော်မှန်းတည်ဆောက်ထားတဲ့ အိမ်ထောင်ရေး၊ ကျနော်တန်ဖိုးထားရတဲ့ မိသားစုလေး ... ဒါတွေ ... တစ်စစီပြိုကွဲရတော့မှာကို မခံစားနိုင်သေးပါဘူး။

ပြီးတော့ ကျနော့်ဘဝကိုအေးချမ်းပျော်ရွှင်စေချင်တဲ့ မိဘနဲ့ ကျနော့်ကို ချစ်ခင်အားကိုးနေတဲ့ သားသမီးတွေကြောင့်လည်း ဒေါသကို လူရှေ့ချပြဖို့ ခက်နေခဲ့တာပါ။ ဒီလိုအသိတရားတွေနဲ့ ဟန်ဆောင်ထိန်းချုပ်ထားလို့ အများအမြင်မှာ တည်ငြိမ်နေပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ ခံပြင်းနာကျည်း၊ ဒေါသမီးတွေကြောင့် ပူလောင်ပြင်းပြနေရပါတယ်။

ရင်ထဲ ဖြစ်ပေါ်ခံစားနေရသမျှကို စာနဲ့ဖွဲ့ပြလို့မရအောင်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင်ထိန်းချုပ်လို့ ကျနော်ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာကို ဆုံးဖြတ်ကြံဆနေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော် ဝင်လာကတည်းက သတိထားမိနေတဲ့ လမ်းဘေးရေအိုးစင်နောက်က စက်ဘီးနှစ်စီးကလည်း မိုးချုပ်မှောင်မဲနေတဲ့အထိ ဘယ်သူမှ လာမယူသေးပါဘူး။ ဒါဆိုရင် အနည်းဆုံး လူယုတ်မာနှစ်ကောင်ကတော့ ဒီခြံဝိုင်းထဲမှာပဲ ရှိနေနိုင်ပါတယ်။

ပိတ်မိနေတာ သေချာတယ်။ ခြံဝိုင်းရဲ့နောက်ဘက်က စက်ရုံတစ်ရုံ။ အုတ်နံရံအမြင့်ကြီးအပြင် သံဆူးကြိုးတွေပါ အပေါ်က ဆင့်ကာထားသေးတယ်။ နောက်တစ်ဖက်က ခြံစည်းရိုးကာထားတဲ့ ရပ်ရွာလူကြီးရဲ့ခြံဝိုင်း။ ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းများတာမို့ အချိန်မတော် တစိမ်း ဝင်သွားလို့ကတော့ ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ်တူးသလို ဖြစ်မှာပဲ။

ဒီဖက်က ခြံဝိုင်းကလည်း ခြံစည်းရိုးအတွင်းမှာ ခွေးတွေမွေးပြီး ညနေစောင်းရင် လွှတ်ထားတယ်။ ကျော်ခွဝင်သွားရင်တော့ သေလောက်အောင် အကိုက်ခံရမှာပဲ။ မဟုတ်ရင်တောင် လူစိမ်းဝင်သွားရင် ခွေးဟောင်သံ၊ ကိုက်သံတွေ ကြားရမှာသေချာပါတယ်။

ဒါတွေကို ထောက်ချင့်ပြီး အနည်းဆုံး ယောက်ျားနှစ်ယောက်ဟာ ဒီခြံဝိုင်းထဲမှာ ပိတ်မိနေတာ သေချာပါတယ်။ ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲလို့ စဥ်းစားနေခဲ့တယ်။ မယားညီအကို ရှိနေတော့လည်း သူငယ်ချင်းနဲ့ တိုင်ပင်လို့မဖြစ်။

ကျနော် ဘာလုပ်လုပ်၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်ချင်တယ်။ သူများပါတာ မကြိုက်။ အထူးသဖြင့် မူးနေတဲ့ မယားညီအကို ပါလာရင် မလိုလားအပ်တာတွေ ဖြစ်လာမယ်။ ကျနော် စဥ်းစားနေချိန်မှာပဲ အပျိုကြီးမ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်အနားကပ်ကာ စျေးသွားဝယ်မလို့၊ အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးပါဆိုပြီး ခေါ်တယ်။

စျေးဆိုင်က ဟိုဘက်ခြံဝိုင်းတင် ရှိတာလေ။ ကျနော့်ကို တစ်ခုခုပြောချင်လို့မှန်း သိလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် ကျနော်လည်း ဘာမှထပ်မပြောဘဲ ထလိုက်တယ်။ သူငယ်ချင်းကပါ သဘောပေါက်ပြီး လိုက်မလို့ပြင်တယ်။ ကျနော်က ခဏနေခဲ့ဦးဆိုပြီး ထားခဲ့လိုက်ပါတယ်။ ခြံပြင်ရောက်တော့မှ .....

"ငါ့မောင် ... စိတ်အေးအေးနဲ့ နားထောင်နော် ...အမ .. အိမ်ထဲရောက်တော့ ဟိုညီအမရော၊ ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကော တွေ့ရတယ်။အမလည်း မီးတွေဖွင့်ပြီးတော့ သူတို့ကို အိမ်ကထွက်ခိုင်းတယ် ...ဒီတော့မှ အကုန်လုံးက ကြောက်လန့်ပြီး အမကို ဦးတွေကုန်းချပြီး တောင်းပန်ကြတယ် ...ဟိုညီအမက သူတို့ကို ကယ်ပါတဲ့ ... နင်တို့ကို ပြန်ခိုင်းပေးပါတဲ့ ...ပြန်ခိုင်းလို့မရရင် ရပ်ကွက်လူကြီးတွေခေါ်ပြီး သူတို့ကို အမိဖမ်းပေးပါတဲ့ ...ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် အခုအခြေအနေက သေတဲ့သူကသေ၊ ထောင်ကျတဲ့သူက ထောင်ကျနဲ့ ဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ်တဲ့ ...ပြီးတော့ နင့်မိန်းမက နင့်ကို သေသေချာချာမှာလိုက်တယ် ...သူလုပ်ခဲ့တာတွေအတွက် သူခံပါ့မယ် ... သူ့အတွက် မစဥ်းစားပါနဲ့တဲ့ ...သူ့လိုမိန်းမမိုက်အတွက် နင်ဘာမှဖြစ်လို့မရဘူး၊ သူက မိခင်ကောင်း မဟုတ်ခဲ့ပေမယ့် နင်ကတော့ ကလေးတွေအတွက် ဖခင်ကောင်းတစ်ယောက်အဖြစ် ရှိနေပေးပါတဲ့"

"ဪ ....."

ကျနော့်မှာ ရင်နာနာနဲ့ ဪ တစ်လုံးသာပြောနိုင်ပါတော့တယ်။ အခုမှ သားသမီးတွေမျက်နှာကို ကြည့်သတဲ့လား။ တွေးသတဲ့လား။

အစကတည်းက ကျနော်နဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို တန်ဖိုးမထားရင်တောင် သားသမီးတွေမျက်နှာကို ထောက်ခဲ့ရင် ဒီနေ့ ဒီအခြေအနေအထိ ဖြစ်လာစရာ မရှိဘူးလေ။ ကျနော့်အပေါ် မေတ္တာမရှိတော့ရင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြီး လမ်းခွဲခဲ့ကြရင်တောင် အခုလို သူများလက်ညှိုးထိုးကဲ့ရဲ့စရာ မိခင်မျိုး မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့။

မိုက်လိုက်တာ ယဥ်အေးရယ် ..... အခုမှ ကျနော့်ကို မထိခိုက်စေချင်ဘူးတဲ့လား။ ကျနော့်မျှော်လင့်ချက်၊ တန်ဖိုးထားယုံကြည်မှုတွေကို တစ်စစီ ဆုတ်ဖြဲနင်းချေခဲ့ပြီးမှ သူ့အတွက် မစဥ်းစားပါနဲ့တဲ့လား .....

ကျနော့် နှလုံးသားကို ရစရာမရှိအောင် ဒဏ်ရာတွေပေးခဲ့ပြီးမှ မထိခိုက်စေချင်ဘူးတဲ့လား .... အချိန်လွန်မှ ကျနော့်အတွက် စဥ်းစားပေးရှာတာကို ရယ်ချင်နေမိပါတယ်။ စိတ်ချပါ ... သူ မပြောလည်း ကျနော့်သားသမီးတွေအတွက် ဖခင်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားနေမှာပါ။

ဒီတော့မှ ကျနော့်သမီးကို သတိရလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ .....

"သမီးကော အမ"

"နင့်မိန်းမရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတယ် ... အမ ခေါ်တုန်းက ခေါ်လာမလို့ ... အိပ်နေရှာတာနဲ့ ထားခဲ့တာ"

"ကဲ .. ပြောပါဦး ငါ့မောင်ရယ် ... ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ ...တကယ်တော့ သူတို့က ငါ့ညီမတွေပါ ... ဒါပေမယ့် ဒီလောက်မိုက်တဲ့ကောင်မတွေကို ငါလည်း ဒေါသထွက်တယ် ...အဲတော့ နင် ဘယ်လိုဖြစ်စေချင်လဲ၊ ဘာဆက်လုပ်မလဲ ... နင် ဆန္ဒရှိတဲ့အတိုင်း ဆုံးဖြတ်ပါ။ ငါ မတားပါဘူး။ရပ်ကွက်လူကြီး ခေါ်ပြီး ဖမ်းရမယ်ဆိုရင်တော့ အခုပဲ ဝင်ခေါ်လိုက်တော့မယ် ... နင်ပဲ ဆုံးဖြတ်ပါ"

ကျနော်လည်း အရာရာကို ချင့်ချိန်တွက်ဆပြီး စဥ်းစားနေမိတယ်။ ရပ်ကွက်လူကြီးခေါ်ပြီး ဖမ်းခိုင်းဖို့ကတော့ ကျနော်မလိုလားပါ။

ရပ်ကျော်ရွာကျော်ဖြစ်ကုန်မယ်။ ယဥ်အေးကို မငဲ့ကွက်ပေမယ့် သူ့ကြောင့် ကျနော့်မိဘတွေပါ အရှက်ကွဲ၊ စိတ်ဆင်းရဲရမယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့် သားသမီးတွေကို မိခင်မိန်းမမိုက်ရဲ့ အရိပ်ဆိုးအောက်မှာ မကြီးပြင်းစေချင်ပါ။ ပြီးတော့ လူအားလုံးသိကုန်မှာကို ဖောက်ပြန်တဲ့သူက မရှက်ရင်တောင် ကျနော် ရှက်ပါတယ်။ ကျနော့်သားသမီးတွေနဲ့ မိသားစုကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးရပါမယ်။

ဒါဆိုရင် ကျနော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အသာပြန်နေရမလား။ ဒါကိုလည်း ကျနော် လက်မခံချင်။ ယဥ်အေးက သူ့အမှားသူသိရင် သားသမီးမျက်နှာကြောင့် ကျနော် ခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်ရင်တောင် သူများသားမယားကို တပ်မက်စော်ကားတဲ့ လူယုတ်မာတွေကို ဘယ်နည်းနဲ့မှ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ပါ။

ဒါက ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ မာနနဲ့ အရှက်ကိုပါ ထိပါးစော်ကားတာပါပဲ။ စောင့်ထိိန်းကာကွယ်ရမယ့် အရာနဲ့ ခံပြင်းဒေါသတွေကြားမှာ အကောင်းဆုံး ဆုံးဖြတ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားရပါမယ်။

"ဒီလိုလုပ် အမ ... သူတို့သားအမိကို အမနဲ့အတူ အနောက်ခန်းမှာ ခေါ်အိပ်လိုက် ...ကျန်တဲ့သုံးယောက်ကို နောက်ဖေးပေါက်ကနေ အပြင်ကို ထွက်ခိုင်းလိုက် ...ပြီးရင် ကလန့်တွေ ထိုးထားလိုက် ... ဘာဖြစ်ဖြစ် ထွက်မလာစေနဲ့ ...မာမာဝေ့ယောက်ျားကို ကျနော်ခေါ်ထုတ်သွားမယ်။ ရမရတော့ မသေချာဘူး။ ဒါတော့ မီးစင်ကြည့်ကပေါ့ ...ယဥ်အေးကိုတော့ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းသိမ်းကြည့်ဦးမယ် ...ဒါမှ မရရင်တော့ ကံပေါ့ ... ဝဋ်ကြွေးလို့ပဲ သဘောထားရတော့မှာပဲ"

"အေးပါဟယ် ... နင့်စိတ်ဓာတ်ကို လေးစားပါတယ် ...ခွင့်မလွှတ်နိုင်တဲ့ အမှားဆိုပေမယ့် လင်မယားနှစ်ယောက် အေးဆေးတိုင်ပင်ပြီး ဆုံးဖြတ်နိုင်တာ အကောင်းဆုံးပါပဲ ...ဒီအမိုက်မကြောင့် ကလေးတွေခမျာ ထိခိုက်ရတော့မှာ ..."

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်တို့ ပြန်လာခဲ့တယ်။ အပျိုကြီးကတော့ ကျနော့်ကို အချက်ပြကာ သူ့အိမ်ဘက် ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း ခဏထိုင်နေလိုက်သေးတယ်။ခဏထိုင်နေတဲ့ အချိန်လေးအတွင်းမှာ ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာ စဥ်းစားတွက်ချက်နေမိပါတယ်။ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာကို ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပြီးချိန်မှာ ကျနော့်စိတ်တွေ တည်ငြိမ်နေခဲ့ပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ မယားညီအကိုကို .....

"ကဲ ... ပြန်ကြရအောင်ကွာ ... အချိန်လည်း မနည်းတော့ဘူး"

"အေး ... မင်း ပြန်ချင်ပြန် ... ငါတော့ မပြန်ဘူး ...ဟိုကောင်မကို ဒီနေ့အပြတ်ရှင်းရမယ် ... နောက်နေ့ အကူးမခံဘူး"

"အခုချိန်လောက်ဆို မင်းအိမ်ပြန်ရောက်ရင် ရောက်နေမှာပေါ့"

"မင်း မသိဘူး။ ငါသိတယ်။ မင်းဟာမင်း အေးဆေးပြန်တော့"

"အေး .. ဒါဆိုပြန်တော့မယ်။ ခရီးပန်းလာတော့ ညောင်းပြီး အိပ်ချင်နေပြီ။မင်းတို့အတွက် ထိုးမုန့်တွေ ဒီမှာ ... ယူသွားလိုက်ဦး ...ငါ ... ယောက္ခမကို နှုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ်"

ဒါနဲ့ အိမ်ရှေ့ကနေ နှုတ်မဆက်ဘဲ မီးဖိုနားအထိသွားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အမေ၊ ကျနော်ပြန်တော့မယ်၊ ခရီးပန်းလာလို့ အိပ်ချင်နေပြီဆိုပြီး တစ်ဝိုင်းလုံးကြားအောင် အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အော်​ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မီးဖိုတံခါးရွက်နောက်က ထရံမှာ ထိုးထားတဲ့ ဓားကို ယူပြီး ဘယ်သူမှ မမြင်အောင် ခါးကြားမှာ ထိုးလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ဒီ ခြောက်လက်မကျော်ရှည်တဲ့ ဓားက ကျနော်ခရီးကအပြန်မှာ ယဥ်အေးအတွက် ဝယ်လာပေးခဲ့တာပါ။

ကြက်သွန်လှီးရအောင်၊ ပြီးတော့ သူ ကုန်စိမ်းရောင်းတဲ့အခါ သုံးလို့ရအောင်ပါ။ သူက ဒီအိမ်ကို ယူလာခဲ့တာပါ။ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချပြီးတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်ရှေ့ဆက်လုပ်ရမှာတွေကို ခေါင်းအေးအေးနဲ့  တစ်ဆင့်ချင်း ဖေါ်ဆောင်နေမိပါပြီ။ ဒီလိုနဲ့ သူငယ်ချင်းကို ခေါ်ပြီး ခြံပြင်ရောက်တဲ့အခါမှာ .....

"မင်း ခါးကြားထဲက ဓားကို အသုံးချမလို့လား"

"ဟင် .... မင်း မြင်သွားတယ်ပေါ့"

"မင်း အပြင်က ပြန်လာကတည်းက ငြိမ်ပြီး တစ်ခုခုစဥ်းစားနေကတည်းက ငါစောင့်ကြည့်နေတာ ...ငယ်ပေါင်းတွေပဲကွာ ... မင်းအကြောင်း ငါသိတာပေါ့ ...သွေးအေးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်း ပြန်ဖို့လုပ်တယ်။ ယောက္ခမကို နှုတ်ဆက်တာတောင် အိမ်ရှေ့ကနေမဟုတ်ဘဲ မီးဖိုခန်းဘက် ထွက်သွားကတည်းက မင်းတစ်ခုခုလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ ငါမှန်းမိပါတယ် ...နေဦး ... လုပ်မယ်ဆိုရင် အပြင်မှာလုပ်တာ ပိုကောင်းတယ် ...အိမ်ပြန်ဟန် ပြပြီးမှ ဟိုဘက်လမ်းထိပ်မှာ စောင့်လုပ်မယ်ကွာ ...အဲဒီဘက်မှာ လမ်းမီးမရှိဘူး။ မှောင်မဲနေတာ။ ညပိုင်းလည်း လူအသွားအလာမရှိဘူး။ချောင်းတွယ်လို့အကောင်းဆုံးပဲ ... ပြီးတော့ ပြေးပေါက်လည်း ရှင်းတယ်။ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ဘူး"

တော်တော်ကောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းပါ။ ဓားယူလာတာ သိသွားလို့ တားမလားအောက်မေ့တယ်။ မတားတဲ့အပြင် နေရာအကွက်အကွင်းကိုပါ အကြံပေးရင်း ဦးဆောင်နေပါသေးတယ်။ ဘယ်ကတည်းက ဆော်ချင်နေမှန်းမသိပါဘူး။ သူကတောင် ပိုတက်ကြွနေသေးတယ်။ ရန်ပွဲတွေကို စိတ်တူကိုယ်တူ နွှဲခဲ့တဲ့ သူတွေမို့လည်း တစ်ဦးက လုပ်မယ်ဆိုတာနဲ့ ပါဝင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပါတယ်။

"ဒါနဲ့ ဒီဘက်က လာပါ့မလား"

"လာမှာပါကွာ ... ဒီလို ကြာကူလီမျိုးက လူရှင်းပြီး မှောင်တဲ့ဆီပဲ အားကိုးပြီး ပြေးလာမှာပဲ"

လမ်းထိပ် မှောင်ရိပ်ထဲမှာ ထနောင်းပင်ကြီးရှိတယ်။ ဒီနေရာက ချောင်ကျပြီး လူအသွားအလာနည်းတာမို့ အတွဲတွေ လာချိန်းတွေ့တတ်ကြတယ်။ ညဆိုရင်တော့ လူသွားလူလာ မရှိပါဘူး။ ထနောင်းပင်ကြီး အကာအကွယ်ရှိသလို မှောင်ကလည်းမှောင်နေတာမို့ ဒီနေရာကနေ ဆီးဆော်လိုက်ရုံပါပဲ။ ပြီးတော့ ခြံကြားလမ်းတွေထဲကနေ အိမ်ဘက်ကို အသာပြန်လစ်လို့ရပါတယ်။ နေရာအကွက်အကွင်းအကြောင်းကို နှစ်ယောက်သား တိုင်ပင်ပြီးတော့မှ ကျနော်က .....

"ဒါဆို မင်းပြန်တော့"

"ဘာကွ၊ ပြန်ရမှာက ငါမဟုတ်ဘူး။ မင်းပြန်ရမှာ ...မင်းပြန်ပြီး လူလုံးပြထားရမှာ။ ဒါမှ နောက်ပိုင်း ဇာတ်လမ်းရှုပ်လာရင် မင်းမပါတာကို အလီဘိုင်ပြလို့ရမှာ ...ငါ့ကိုတော့ ဘယ်သူမှ မသင်္ကာဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး ... မင်းပဲပြန်"

"မဟုတ်ဘူးလေ၊ ငါ့ကိစ္စငါရှင်းချင်တယ် ... မင်းကိုလည်း ဒုက္ခမရောက်စေချင်ဘူး"

"မလိုပါဘူးကွာ ... ငါက အစကတည်းက လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား ...ဒီကိစ္စက မင်းကိစ္စမို့လို့ပဲ မင်းကို မပါခိုင်းတာ ... နောက်ပိုင်း အမှုအခင်းတွေ ဖြစ်လာမှာစိုးလို့"

"မဟုတ်သေးဘူးလေ။ ဟိုကောင်တွေက ငါတစ်ခုခုမလုပ်ရအောင် မင်းကို ထိန်းခိုင်းခဲ့တာ မဟုတ်လား"

"အေး .. ဟုတ်တယ်။ မင်း ဒေါသအလျောက် မလုပ်ရအောင် ထိိန်းခိုင်းလိုက်တာ။ဒါပေမယ့် တစ်နေရာရာမှာ အဲကောင်တွေကို ထိပ်တိုက်တွေ့လို့ မင်းကို တားမရရင် ငါ့ကို မင်းအရင် ဦးအောင် ဆော်ခိုင်းလိုက်တယ်။သေတဲ့အထိတော့ မလုပ်နဲ့တဲ့။ ကျန်တဲ့ကိစ္စကို အားလုံးတာဝန်ယူပြီး ဝိုင်းရှင်းကြမယ်တဲ့။မင်းလုပ်ရင် လက်လွန်ကုန်မှာစိုးလို့။ မင်းမှာက သားသမီးတွေ ရှိသေးတယ်လေ"

ကျနော်တို့နှစ်ယောက်မှာ သူပြန်၊ ကိုယ်ပြန် ငြင်းရင်းနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်လုံး ထိုင့်စောင်ဖြစ်သွားပါတယ်။ သူငယ်ချင်းက အနားက ခြံစည်ရိုးလုပ်ထားတဲ့ သစ်သားတန်းကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး ကိုင်ထားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့က တော်တော်နဲ့ ထွက်မလာကြဘူး။

လုပ်ချင်လို့ လက်ယားနေချိန်မှာ စောင့်ရတာဟာ ပိုကြာသလိုပါပဲ။ ကျနော်တို့လည်း နည်းနည်းကြာလာတော့ စိတ်မရှည်ကြတော့ပါဘူး။ ယောက္ခမခြံဝိုင်းဘက်ကို မျှော်ကြည့်ရင်း ဖင်တကြွကြွဖြစ်နေခဲ့တယ်။

ကြောက်ပြီးတော့ပဲ အပျိုကြီးအိမ်ထဲက ထွက်မလာရဲသေးတာလား။ မာမာဝေ့ယောက်ျားလည်း မပြန်သေးဘူးမဟုတ်လား။ ဒါမှမဟုတ် ဟိုနှစ်ယောက်က တချောင်ချောင်ကပဲ ပြန်ပြေးသွားတာလား။ ဒီညမလုပ်ဖြစ်လိုက်မှာကို စိတ်ပူနေမိတယ်။

နောက်တော့ သူငယ်ချင်းက စိတ်မရှည်တော့ဘဲ သူသွားပြီး အရိပ်အကဲကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ ကျနော့်ကို စောင့်နေဖို့ပြောတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကို မြန်မြန်သွားကြည့်ပြီး ပြန်လာခဲ့လို့မှာကာ နှစ်ယောက်သား ထလိုက်ကြတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ယောက္ခမခြံဝိုင်းဘက်ကနေ ရိုက်နှက်အော်ဟစ်သံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ မယားညီအကိုရဲ့ နင်တို့ကို အသေသတ်ပစ်မယ်ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ တဘုန်းဘုန်းရိုက်နှက်သံတွေ၊ အမလေးတကာ သေပါပြီ၊ ကြောက်ပါပြီနဲ့ အော်ဟစ်သံတွေ ဆူညံနေခဲ့ပါတယ်။

တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ ကျနော်တို့ စောင့်နေတဲ့ဘက်ကို ဒရောသောပါး ပြေးလာတဲ့ ခြေသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ မှောင်မှောင်မဲမဲမှာ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့ မသဲကွဲပေမယ့် လူနှစ်ယောက် ပြေးထွက်လာတာကို တွေ့ရတယ်။

သူငယ်ချင်းက ကျနော့်ထက်တောင် မြန်တယ်။ ထွက်ပြေးလာတဲ့သူတွေ ကျနော်တို့အနားရောက်လာတာနဲ့ သစ်ပင်ကွယ်က ပြေးထွက်ကာ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ခြေထောက်တွေကို သိမ်းရိုက်ပါတယ်။ ပြေးလာတဲ့ နှစ်ယောက်မှာ ဒလိမ့်ကောက်ကွေး ပစ်လဲကျသွားတယ်။ တစ်ယောက်က ကျနော့်အနားကို ပစ်လဲကျလာတယ်။

ကျနော်လည်း မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဓားနဲ့ ဗိုက်ထဲကို အားကုန်ထိုးချလိုက်တယ်။ ထိုသူက "အား" ဆိုပြီး အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်ကာ ထိုးလိုက်တဲ့ ဓားကို အတင်းဖမ်းဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။

ကျနော်လည်း ဓားကို ဆွဲနှုတ်ပေမယ့် ထိုသူက သွေးရူးသွေးတန်းနဲ့ ဓားကို ဆုပ်ကိုင်ထားတာမို့ တော်တော်နဲ့ ဆွဲနှုတ်လို့မရပါဘူး။ သူငယ်ချင်းကလည်း ကျန်တဲ့တစ်ယောက်ကို တဘုန်းဘုန်းမြည်အောင် ဆက်တိုက်ရိုက်နေပါတယ်။

ထိုသူကလည်း တရစပ်အရိုက်ခံနေရတော့ ကယ်ကြပါ၊ ကြောက်ပါပြီအော်ရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ မှောက်ခုံကြီး ငြိမ်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျနော် ဓားနဲ့ထိုးလိုက်တဲ့သူကလည်း သွေးရူးသွေးတန်း အော်ဟစ်ကာ ဓားကို အတင်းဖမ်းဆွဲထားတုန်းပါပဲ။နောက်ဆုံးတော့ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဖိပြီး ဓားကို လှည့်ကာ အားကုန်ဆွဲနှုတ်လိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဖမ်းဆုပ်ထားတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေလည်း အကြောအဆစ်တွေ ပြတ်ကုန်ကာ သွေးချင်းချင်းနီသွားပါတော့တယ်။

ဗိုက်ထဲကလည်း သွေးတွေ ပန်းထွက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း ထိုးလိုက်တဲ့သူရဲ့ မျက်နှာကို ကြည့်ပေမယ့် ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း သေချာမမြင်ရဘူး။ မှောင်ကလည်းမှောင်၊ ထိုလူကလည်း လူးလှိမ့်နေတာလေ။

သူငယ်ချင်းက အနားရောက်လာပြီး သွားကြမယ်၊ လစ်စို့လို့ သတိပေးတယ်။ ယောက္ခမခြံဝိုင်းဘက်မှာတော့ ငိုယိုအော်ဟစ်ကာ ဆူညံနေတုန်းပါပဲ။ ကျနော်တို့ဘက်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်သလို လာလည်း မလာနိုင်ကြသေးပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လည်း လမ်းကြားတွေထဲကနေ အိမ်ကို အမြန်ပြန်ပြေးလာကြပါတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ အဖေရော၊ အမေရော အိပ်နေကြပါပြီ။ ကျနော်တို့လည်း အိမ်ထဲ တိတ်တဆိတ် ဝင်ကာ ကျနော့်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး အိပ်ဖို့လုပ်လိုက်ကြပါတယ်။ တစ်ပိုင်းလုံးတော့ ဆူညံနေပါတယ်။ အိမ်တွေကလည်း နိုးကုန်ပြီမို့ ယောက္ခမခြံဝိုင်းထဲကို ရောက်နေကြပါပြီ။

အိပ်ပျော်နေတဲ့ အဖေတို့လည်း နိုးလာသံ ကြားရတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်အခန်းဘက် လာကြည့်သေးတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လည်း စကားမပြောကြဘဲ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ကြပါတယ်။သူငယ်ချင်းကတော့ အပူအပင်မထားဘဲ ငြိမ်နေရင်း အိပ်ပျော်သွားပါတယ်။ ကျနော်လည်း လုပ်ခဲ့တာတွေအတွက် မပူပင်မိပါဘူး။ ကျေနပ်နေမိပါတယ်။

ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ကျနော့်ရင်ထဲ တအုံနွေးနွေးနဲ့ နာကျင်ခံစားခဲ့ရတာတွေကို ဖွင့်ထုတ်လိုက်ရပြီးပြီလေ။ ကျနော့်မိသားစုဘဝကို ဖျက်စီးခဲ့တဲ့ သူတွေကို လက်တုံ့ပြန်ခဲ့ရပြီမို့ ကျေနပ်နေမိတာပါ။  အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို တွက်ဆပြီး လုပ်ခဲ့တာပဲလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ရှေ့လျောက်ရင်ဆိုင်ရမှာတွေ၊ ပြဿနာတက်လာနိုင်တာတွေကို မပူပင်တော့တာပါ။ ယောက်ျားပဲလေ။ ဖြစ်လာလည်း ရင်ဆိုင်ရုံပဲပေါ့။

ဒါပေမယ့် ကျနော်လုပ်ရမှာတွေက မပြီးသေးပါဘူး။ မနက်ဖြန်မှာ ကျနော့်မိသားစုအတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်စေမယ့် လမ်းကို ရှာဖွေဖော်ဆောင်ဖို့ ကျန်ရှိနေပါသေးတယ်။တစ်နေကုန် ခရီးကလည်း ပန်းလာခဲ့ပါတယ်။ ခံစားနာကျင်ခဲ့ရတာတွေအတွက်ကတော့ အတော်အတန် ဖြေသိမ့်ကျေနပ်နိုင်ခဲ့ပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ နောက်ဖြစ်လာမှာတွေကို မတွေးတော့ဘဲ စိတ်သက်သက်သာသာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရပါတော့တယ်။

...............................................................

အခန်း ( ၇ )

နောက်နေ့မနက်မှာတော့ ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဟာ ကြည်ကြည်လင်လင်ပဲ နိုးလာကြပါတယ်။ နှစ်ယောက်သားမှာ မနေ့ညက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ပုံနဲ့ အမေပြင်ပေးတဲ့ မနက်စာထမင်းကြမ်းကို အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်စားကြပါတယ်။

အမေကတော့ ညက နောက်မကျစေနဲ့ မှာလိုက်တာကို သူတို့အိပ်ချိန်ထိ ပြန်မလာခဲ့တဲ့ ကျနော်တို့ကို ဆူနေခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ ညသန်းခေါင်လောက်မှာ ဟိုဘက်အပိုင်း၊ ယောက္ခမခြံဝိုင်းဘက်က ဆူဆူညံညံတွေကြားမှ သူတို့လည်း တစ်ရေးနိုးတယ်တဲ့။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော်တို့က ပြန်ရောက်ပြီးလို့ အိပ်နေတာတွေ့တယ်။ ဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်လာကြလဲလို့ မေးနေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်တို့လည်း ညက အရမ်းကြီးနောက်မကျပါဘူးလို့ပဲ မရေမရာပြောကာ နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့ကြပါတယ်။

အမေကတော့ ညက ဆူညံနေတဲ့ ကိစ္စကို ဆက်ပြောမလို့ ပြင်ပြီးမှ ရပ်လိုက်ပါတယ်။ ညကကိစ္စဟာ မနက်မိုးလင်းမှာ ပျံ့နှံ့နေတော့မှာပါ။ အမေတို့လည်း အနည်းအကျဥ်းတော့ ကြားမိကြမှာပါ။အနည်းဆုံးတော့ ယဥ်အေးရဲ့ အမ လင်မယားတို့ ရန်ဖြစ်ကြတာကို သိနေပါလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်မိဘတွေက အနေအေးသလို ကျနော့်အရေးကိစ္စတွေမှာ ဝင်မစွတ်ဖက်ဘဲ ကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်ခွင့် ပေးလေ့ရှိကြပါတယ်။ ကျနော့်ကိုလည်း ယုံကြည်ကြပါတယ်။

အဖေက ကျနော်တို့မနိုးခင်ကတည်းက ကျနော့်သားကို ခေါ်ပြီး အလုပ်ဘက်ထွက်သွားပါပြီ။ ကျနော်လည်း ပြန်ရောက်ကတည်းက စိတ်ထိခိုက်စရာတွေ များနေခဲ့တာမို့ သားနဲ့ပင် မတွေ့ရသေးပါဘူး။ အမေလည်း ကျနော်တို့စားနေတုန်း အပြင်ထွက်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်တို့လည်း ခေါင်းငုံ့ထမင်းကြမ်းစားနေတာကနေ စကား​စပြောဖြစ်ကြပါတယ်။

"မင်း ... ယောက္ခမအိမ်ဘက် အ​ခြေအနေ သွားကြည့်ဦးမှာလား"

"အေးဆေးမှ သွားကြတာပေါ့။ မသွားရင် မသင်္ကာစရာ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်"

"အင်း၊ မင်းကို စိတ်ချသွားပါပြီ။ မင်းသွေးအေးမှန်း သိပါတယ်။ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စမျိုးက မထိန်းနိုင်ဘဲ ပေါက်ကွဲနိုင်တယ်မဟုတ်လား။ဒါပေမယ့် မင်းကတော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ပဲ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်သွားနိုင်တယ်"

"မငြိမ်လို့မှ မရတာလေ။ ငါက မဟုတ်မခံစိတ်ရှိတာ၊ ငါ့မိသားစုနဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းကိုထိရင် ဆတ်ဆတ်ထိမခံဖြစ်တတ်တာ မှန်ပါတယ်။ဒါပေမယ့် သစ်ပေါက်သမားလိုပေါ့ကွာ။ နေရာတကာ အားသုံးပြီး ပေါက်နေရင် ပင်ပန်းပြီး မထိရောက်တတ်ဘူးလေ။သစ်ပင်ရဲ့အကျောကြည့်ပြီး ပေါက်ရသလို သစ်မြစ်ဆုံဆိုရင်လည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း ပေါက်ရမှာပေါ့။သစ်ကြောမကြည့်ဘဲ အားအရမ်းစိုက်ပြီး တွန်းပေါက်ရင် ကိုယ့်ကိုပြန်ထိတတ်တယ်လေ။ဒီသဘောတရားကို ငါလည်းသိပါတယ်။ ပြီးတော့ မင်းတို့လို သူငယ်ချင်းကောင်းတွေကြောင့်လည်း ငါ့စိတ်ကို ပိုထိန်းနိုင်ခဲ့တာပါ"

"အေးကွ ... ဒါနဲ့ ညက ကိစ္စမှာ ငါတို့ဘက်က ပိရိဖို့ လိုတယ်နော်"

"အင်း ... မနေ့ည သန်းခေါင်ယံလောက်မှာ ငါတို့လုပ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို ခေါင်းထဲက တစ်ခါတည်း ရှင်းထားတာ ကောင်းမယ်။အဓိကကတော့ တို့ခံစားချက်ကို မျက်နှာပေါ်မှာ မပေါ်ဖို့လိုတယ်။အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး အံ့ဩစရာရှိရင် အံ့ဩလိုက်၊ ဝမ်းသာစရာရှိရင် ဝမ်းသာလိုက်၊ ဝမ်းနည်းစရာရှိရင် ဝမ်းနည်းလိုက် ... ဒါဆိုရင် ငါတို့နှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူမှ မသင်္ကာဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး...လာကွာ ... စားပြီးရင် ယောက္ခမခြံဘက် သွားရအောင်"

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဟာ ယောက္ခမခြံဘက် ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခြံထဲမှာ ရဲတွေရော၊ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေရော ရောက်နေကြတယ်။ ကျနော့် မယားညီအကိုကိုလည်း ရဲက လက်ထိတ်ခတ်နေတာ တွေ့ရတယ်။

ကျနော်လည်း အပျိုကြီးကို ခေါ်ပြီး ဘာတွေဖြစ်နေလည်းဆိုတာ အကျိုးအကြောင်း မေးကြည့်တယ်။ အပျိုကြီးအမက ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီးစိုးရိမ်တကြီးနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြောပြလာတယ်။

ညက မာမာဝေရယ်၊ ဟိုယောက်ျားနှစ်ယောက်ရယ် ညတွင်းချင်း ဆေးရုံကို အရေးပေါ်တင်လိုက်ရပါတယ်။ အပျိုကြီး အိမ်အနောက်ဘက် မှောင်ရိပ်မှာ သူတို့သုံးယောက်ကို တွေ့တော့ မယားညီအကိုက အော်ဟစ်ပြီး အကုန်သိမ်းကျုံး ဝင်ရိုက်ပါတယ်။

ယောက်ျားနှစ်ယောက်လည်း အဆော်ခံရတော့ အလဲလဲအကွဲကွဲနဲ့ ကြောက်အားလန့်အား ထွက်ပြေးသွားတယ်။ ဒီတော့ ကျန်နေတဲ့ မာမာဝေကို သူ့ယောက်ျားက လှိမ့်ပိတ်ရိုက်ပါတော့တယ်။  သူတို့လည်း ဝိုင်းဆွဲနေရတာနဲ့ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ မာမာဝေ မထနိုင်တော့မှ ဆေးရုံပို့ဖို့ ပြင်ရပါတော့တယ်။

တစ်ပိုင်းလုံးလည်း နိုးကာ သူတို့ခြံဝိုင်းဘက် ရောက်လာကြတယ်။ ဒီမှာတင် လမ်းထိပ်မှောင်ရိပ်ထဲမှာ သွေးသံတရဲရဲနဲ့ လဲနေတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို ရပ်ကွက်က လူတွေက တွေ့ပါတော့တယ်။  နှစ်ယောက်လုံး မေ့နေကြပြီ။ အသက်ကြီးတဲ့ တစ်ယောက်ကတော့ ဓါးဒဏ်ရာကြီးနဲ့ပါ။ ဒါကြောင့် ရပ်ကွက်က လူတွေကပဲ ဆေးရုံကို တင်ပေးလိုက်ရပါတယ်။

ဆေးရုံရောက်တော့ ဒဏ်ရာတွေနဲ့မို့ ရဲကစစ်ချက်ယူရပါတယ်။ ဒီတော့ အမှုဖွင့်သလို ဖြစ်သွားရတာပေါ့။ ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ အသည်းအသန်ဖြစ်ကာ သတိမေ့နေခဲ့ပါတယ်။ မာမာဝေကို စစ်ချက်ယူတော့ သူ့ယောက်ျားရိုက်တာကို ရဲကသိသွားပြီး အခုလို ခြံထဲကို စစ်ချက်လာယူရင်း  ဖမ်းနေတာပါ။

ဆေးရုံပေါ်က သုံးယောက်လုံးကတော့ ဒဏ်ရာပြင်းတာမို့ ညတွင်းချင်း ခရိုင်ဆေးရုံကို ပြောင်းလိုက်ရပါတယ်။ မာမာဝေကတော့ ခါးရိုးထိသလို နံရိုးနှစ်ချောင်းလည်း အက်သွားတယ်လို့ အကြမ်းဖျင်းသိရတယ်။ ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ သေလောက်တဲ့ ဒဏ်ရာတွေ ရခဲ့ပေမယ့် သေတော့ မသေဘူးတဲ့။

ကျနော်လည်း အပျိုကြီးနားကနေ လက်ထိတ်ခတ်ခံထားရတဲ့ မယားညီအကိုနား လျောက်သွားလိုက်တယ်။ ရဲက ဘာတော်လည်းမေးတော့ ကျနော့်နာမည်ပြောပြီး တော်စပ်ပုံကို ပြောပြလိုက်တယ်။ ရဲက ယူထားတဲ့ စစ်ချက်ထဲမှာ ကျနော့်နာမည်ပါနေတာမို့ နည်းနည်းမေးချင်တယ်လို့ဆိုတယ်။ ကျနော်လည်း ဖြေပါ့မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ဖြစ်စဥ်ကို စစ်ချက်ယူတော့ ညက ခြံထဲမှာ ကျနော် ရှိနေခဲ့တာနဲ့ အခင်းမဖြစ်ခင်ကတည်းက ပြန်သွားခဲ့တာ ပါဝင်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် နယ်ထိန်းက ကျနော်တွေ့မြင်ခဲ့တာတွေကို မေးတယ်။ ကျနော်လည်း ခေါင်းအေးအေးထားပြီး ဖြေသင့်သလောက်ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ဖြေပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့ နယ်ထိန်းက အခြားသူတွေရဲ့ စစ်ချက်နဲ့တိုက်ကြည့်ပြီး ကျနော့်အစစ်ခံချက်ကို သူ့အထက်က အမှုစစ်အရာရှိဆီ ပေးလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ညက ဒီကအပြန်မှာ ဘယ်ကိုဝင်သေးတုန်းလို့ ထပ်မေးတယ်။ ကျနော်က ဘယ်မှမဝင်ဘူး၊ ခရီးပန်းလာလို့ အိမ်တန်းပြန်ပြီး ဝင်အိပ်လိုက်တာ၊ အခုနိုးတော့မှ ဒီကို ထွက်လာတာလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ရဲက ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောကာ နောက်ထပ်မမေးတော့ပါဘူး။

တကယ်ဆိုရင် ကျနော့်တို့ ထွက်သွားပြီး နည်းနည်းကြာတော့မှ အခုလိုဖြစ်ကြတာပါ။ လမ်းထိပ်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အတော်ကြာအောင် စောင့်နေခဲ့ရသေးတယ်လေ။ အချိန်ကွာဟမှုရှိသွားတယ်။ ဒါက တစ်မျိုးကောင်းတာပါပဲ။ပြီးတော့ အားလုံးကလည်း ကျနော်က ဘာမှမသိဘဲ အစောကြီးပြန်သွားတာကို အခိုင်အမာထွက်ဆိုပေးထားကြတယ်။ ဟိုနှစ်ယောက် ခံရတာဟာ ကျနော့်ပယောဂ မကင်းဘူးလို့ အပျိုကြီးနဲ့ ယောက္ခမက ခန့်မှန်းမိပါလိမ့်မယ်။

ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကို အမှုနဲ့ မပတ်သတ်အောင် ဖုံးကွယ်ထားပေးကြပါတယ်။ ဒါနဲ့ မယားညီအကိုကို ဆေးရုံပေါ်မှာ ဘယ်သူတွေတုန်းလို့ မေးလိုက်တယ်။သူ့မိန်းမရယ်၊ လင်ငယ်ရယ်၊ နောက်ထပ်အဖော်တစ်ယောက်ရယ်လို့ ပြန်ပြောတယ်။ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်ကို မေးကြည့်တော့ ညက ကျနော် ဓားနဲ့ထိုးလိုက်တဲ့သူဟာ နိုင်မင်းဆိုတဲ့ ကြာကူလီဖြစ်နေပါတယ်။ သူငယ်ချင်း လှိမ့်ပိတ်ရိုက်တဲ့သူက မာမာဝေ့လင်ငယ်ပါ။

 ဒီလို အသေအချာသိရတော့ ကျနော် ကျေနပ်အားရမိတယ်။ သူများမယားကို ကြာခိုအချောင်နှိုက်တဲ့သူ၊ သူ့ရမ္မက်အပျော်ကြောင့် ထိခိုက်ပျက်စီးရတဲ့ ကျနော့်မိသားစုဘဝအတွက် ထိုလူယုတ်မာကို လက်တုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့ပြီလေ။ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရင်ထဲက ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုကို မျက်နှာမှာ မပေါ်ရအောင် ထိန်းချုပ်ထားခဲ့ပါတယ်။ ဒါနဲ့ မင်းကို ဘာလို့ လက်ထိတ်ခတ်တာလည်းလို့ မေးလိုက်တယ်။

သူ့မိန်းကို ရိုက်တဲ့အမှုနဲ့တဲ့။ ဒါဆို မင်းမိန်းမက အမှုဖွင့်တာလားလို့ မေးတဲ့အခါမှာ ဆေးရုံပေါ်မှာ စစ်ချက်ယူတော့ တိုင်သလို ဖြစ်သွားတာပါလို့ ရဲက ဝင်ပြောပါတယ်။

ထို့နောက် ရဲက မယားညီအကိုကို အခင်းဖြစ်နေရာ လိုက်ပြခိုင်းတယ်။ အပျိုကြီးအိမ်အနောက်ဘက် မှောင်မှောင်မဲမဲမှာ သူ့မိန်းမနဲ့ ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကို တွေ့တာမို့ ဝင်ရိုက်တာလို့ နေရာကိုပြရင်း ပြောပြတယ်။ ပြီးတော့ ထိုနှစ်ယောက် ဓားဒဏ်ရာနဲ့ လဲကျနေတဲ့ နေရာဆီ သွားစစ်ကြတယ်။ ဒါကတော့ မယားညီအကိုက သူနဲ့မဆိုင်ကြောင်းပြောတယ်။ သူက ထိုသူတွေကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ပဲ ရိုက်လိုက်ရတာ၊ သူတို့ဟာသူတို့ ထွက်ပြေးသွားတာ၊ သူက မိန်းမကို ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ဆက်ရိုက်နေမိတာလို့ ပြောတယ်။

နောက်ပြီး ထိုနှစ်ယောက် လမ်းပေါ်မှာ လဲနေတာကို စတွေ့တဲ့သူတွေကိုလည်း စစ်တယ်။ သူတို့ကလည်း စတွေ့ပုံနဲ့ ထိုအချိန်အထိ မယားညီအကိုဟာ ယောက္ခမခြံဝန်းထဲမှာ မိန်းမနဲ့ ပြဿနာတက်နေတုန်းဆိုတာကို အစစ်ခံတယ်။ ယောက္ခမနဲ့ အပျိုကြီးကလည်း ဓားနဲ့ထိုးတာ မယားညီအကိုမဟုတ်ကြောင်းကို အခိုင်အမာ ထွက်ဆိုကြတယ်။ ရဲကလည်း ဓားနဲ့ထိုးတဲ့သူက သတ်သတ်ရှိတာကို သဘောပေါက်ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ ကျနော်က ဝင်မေးဖြစ်တယ်။ ထိုနှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူသိလဲ။ ဒီအပိုင်းထဲမှာ သူတို့ကို သိတဲ့သူရှိလား။ သူတို့က ဘယ်သူ့ဆီလာတာလဲ။ အားလုံးက ထိုသူတွေကို သိလည်း မသိဘူး၊ သူတို့ဆီ လာတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဒီဝိုင်းထဲကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းလည်း မသိဘူးလို့ အသည်းအသန်ငြင်းကြတယ်။

တကယ်လည်း ယောက္ခမကလွဲရင် ထိုသူနှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူမှ မသိကြ၊ မမြင်ဖူးကြဘူးလေ။ အပျိုကြီးတောင် ပြဿနာဖြစ်မှ သိရတာပါ။ ပြီးတော့ အခင်းဖြစ်ချိန်ကလည်း လူကောင်းသူကောင်းတွေ သွားလာချိန်မဟုတ်တဲ့ ညသန်းခေါင်လောက်ကြီး၊ ဒီအချိန်မျိုးမှာ ခြံဝိုင်းအတွင်း၊ အပျိုကြီးနေတဲ့ အိမ်နားမှာ တွေ့ရတာဆိုတော့ ဒါက ပိုင်နက်ကျူးလွန်တာ၊ မှောင်ရိပ်ခိုတာ၊ အိမ်ကျော်နင်းဖို့ ကြံစည်ရာမြောက်တယ်လို့ ထပ်ပြောလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ရပ်ရွာလူကြီးတွေဘက် လှည့်ပြီး ဒါက ရပ်ရွာကို စော်ကားတာပဲ၊ သူတို့ဟာသူတို့ ဘာဖြစ်လာမှန်းမသိဘဲ ရပ်ရွာပါ ထိခိုက်စစ်မေးခံနေရပြီ၊ ရပ်ရွာထဲမှာ အမှုအခင်း ဖြစ်ခဲ့ရပြီ၊ ဒီအတိုင်း ငြိမ်ခံနေရမှာလား မေးပြော ပြောလိုက်တယ်။

ဒီတော့မှ အရပ်ထဲက လူတွေကလည်း ဒီအတိုင်း ငြိမ်ခံနေလို့မရဘူးဆိုပြီး အသံထွက်လာကြတယ်။ နောက်တော့ ရပ်ရွာလူကြီးတွေကပဲ ထိန်းကာ ထိုနှစ်ယောက်ကို ရပ်ရွာကလည်း မသိတာမို့ ရဲဗိုလ်လေးကို ဘာဆက်လုပ်ရမလဲလို့ အကြံတောင်းကြတယ်။

အမှုစစ် ဒုရဲအုပ်ကတော့ ရပ်ရွာထဲမှာ ဖြစ်တာမို့ တိုင်တဲ့သူရှိရင် သူတို့အမှုဖွင့် စစ်ဆေးပေးပါ့မယ်လို့ ​ပြန်ပြောတယ်။ နောက်ဆုံး ရဲအရေးမပိုင်တဲ့ အမှုမျိုးဆိုရင်တော့ တရားရုံးလွှဲရမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ဒီတော့မှ အပျိုကြီးမလည်း သူ့ကို ယုန်ထင်ကြောင်ထင်ဖြစ်မှာ ကြောက်ကာ ထိုသူနှစ်ယောက်ကို ပိုင်နက်ကျူးလွန်မှု၊ မိန်းမသားရှိတဲ့အိမ်ကို အိမ်ကျော်နင်းရန် ကြံစည်မှုနဲ့ ဖွင့်ဖို့ ပြောတယ်။ ရပ်ရွာလူကြီးတွေကလည်း အချိန်မတော် နယ်ကျော်မှု၊ မှောင်ရိပ်ခိုမှုတွေနဲ့ ဖွင့်ဖို့ ပြင်တယ်။

ဒီလို အားလုံးပြင်ဆင်လုပ်ကိုင်နေချိန်မှာ ကျနော်က အသာရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျနော်လိုချင်တဲ့ ပစ်မှတ်ကို တည့်တည့်ထိသွားပြီလေ။ ကျနော့်ဆီ ရောက်လာနိုင်တဲ့ ပြဿနာကို သူ့ဟာသူ ချည်ပြီးတုပ်ပြီးသားဖြစ်အောင် လုပ်ထားနိုင်လိုက်ပါပြီ။

ဒီနောက်တော့ ကျနော်ဟာ ရဲအရာရှိနဲ့ အေးဆေးစကားပြောဖြစ်တယ်။ မယားညီအကိုဟာ သူ့မိန်းမကို အပြင်းအထန်နာကျင်စေမှုနဲ့ အမှုဖွင့်ခံထားရတာပါ။သူ့ကို မဖမ်းဖို့နဲ့ အာမခံပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တယ်။ ရဲကလည်း လင်မယားချင်း ဖြစ်ကြတာမို့ အသက်မသေရင်၊ ပြီးတော့ ကာယကံရှင်က အမှုဆက်မလုပ်ရင် အမှုပိတ်သိမ်းနိုင်တယ်လို့ ပြောတယ်။

လောလောဆယ် အာမခံပေးဖို့အတွက်ကတော့ စခန်းရောက်မှ စီစဥ်ပေးမယ်လို့ဆိုတယ်။ အဲဒီအတွက် အာမခံဖို့ လူနှစ်ယောက်ကို ကျနော်က ရှာပေးဖို့ ဆက်ပြောလာပါတယ်။ ကျနော်လည်း ရပ်ရွာလူကြီးနှစ်ဦးကို အာမခံဖို့ အကူအညီတောင်းပြီး အာမခံအတွက် သုံးဖို့ငွေကို မယားညီအကိုကို တစ်ခါတည်း ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။

အားလုံးပြီးသွားတော့ အမှုစစ်ဒုရဲအုပ်က ကျနော့်ကို ကြည့်ကာ ဥပဒေအကြောင်း တော်တော်နားလည်တာပဲ၊ ရဲလုပ်ထုံးလုပ်နည်းတွေလည်း သိတယ်နော်လို့ ရယ်ပြီးပြောတယ်။ ကျနော်က ဒုရဲအုပ်လျောက်ဖို့ မြို့နယ်မှူးရုံးမှာ နှစ်နှစ်လောက် လုပ်အားပေးဖူးကြောင်း ပြောပြရတယ်။

နောက်မှ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဆက်မလုပ်ဖြစ်တာကို ပြောတော့ သူက နှမြောစရာ၊ အဲအချိန်လောက်ကသာ ဆက်လုပ်ဖြစ်ရင် အခုလောက်ဆို စခန်းမှူးလောက် ဖြစ်နေပြီလို့ ဆိုပါတယ်။ အလိုက်ကောင်းမှ၊ ဆရာတင်တော်မှပါလို့ ကျနော်ကပြောတော့ သူက ပြုံးပြီး ခေါင်းညှိတ်ကာ ထောက်ခံပါတယ်။

ဒီလို ဖော်ဖော်ရွေရွေ ပြောဆိုကြရင်း အမှုစစ်နဲ့ ရင်းနှီးသွားတယ်။ ပြန်ဖို့ လိုက်ပို့တော့ သူက ကျနော့်နားကပ်ကာ ပြောတယ်။ အခုဖြစ်တာ လင်မယားနှစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေး၊ လူမှုရေး ပြဿနာဆိုတာ သူနားလည်တယ်။ဒါက လင်မယားချင်း ရှင်းလို့ရတယ်။ အဓိကပြဿနာက ဓားသမားတစ်ယောက် ကျန်နေတယ်။ ကျနော့် မယားညီအကို လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီခြံဝိုင်းထဲက လက်ရှိလူတွေ မဖြစ်နိုင်ဘူး။

ဖြစ်ခဲ့ရင်တော့ အတော် ဟန်ဆောင်ကောင်းပြီး ပိပိရိရိလုပ်တတ်တဲ့သူ၊ ကြောက်စရာ ကောင်းတဲ့သူပဲလို့ ပြောပါတယ်။ မှုခင်းတွေ ထပ်ဖြစ်လာနိုင်တယ်လို့ မှတ်ချက်ပေးတယ်။ အမှုစစ်က ကျနော့်ကို ရပ်ရွာထဲမှာ သတိထားပြီး လေ့လာစောင့်ကြည့်ပေးဖို့ အကူအညီတောင်းတယ်။

တစ်ခုခုထူးရင် သူ့ဆီ အကြောင်းကြားပေးဖို့နဲ့ အားကိုးပါရစေလို့ ဆက်ပြောတယ်။ ကျနော်က ရပ်ရွာမှာ သိပ်နေသူမဟုတ်ကြောင်းပြောတော့ ရတဲ့အချိန်လေးမှာ စောင့်ကြည့်အကဲခတ်ပေးဖို့ ပြောကာ ထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်လည်း ယောက္ခမ အိမ်ဘက်ပြန်လာပြီး သမီးနဲ့ ဆော့နေလိုက်တယ်။ အခုချိန်ထိ ယဥ်အေးကို မမြင်မိဘူး။ သမီးကတော့ ကျနော့်ရဲ့ချော့မြူဆော့ကစားပေးမှုကြောင့် တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်ကာ ပျော်နေခဲ့ပါတယ်။

နောက်မှ ယောက္ခမဟာ ကျနော့်အနား လာထိုင်တယ်။ ပြီးတော့မှ နင့်မိန်းမက သူ့အမမှာ လူနာစောင့်မရှိလို့ လိုက်သွားရတယ်။ ငါလည်း တော်တော် စိတ်ညစ်ပါတယ်။ နင့်ကိုလည်း အားနာတယ်။ နောက်နေ့ သူ့ဆီလိုက်သွားပါလား။ ဒီကအကြောင်းတွေလည်း ပြောပြရင်းပေါ့လို့ ပြောလာတယ်။

ကျနော် ခေါင်းညိတ်မိလား၊ ခေါင်းခါမိလားတောင် မသိပါဘူး။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ဘယ်သူနဲ့မှလည်း စကားပြောချင်စိတ် မရှိပါ။ ဒါကြောင့် သမီးနဲ့ပဲ ဆက်ဆော့နေရင်း ကလေးကို ခေါ်ကာ ပြန်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ ယောက္ခမက ကလေးကိုထားခဲ့၊ ငယ်သေးတော့ ကျနော် ဒုက္ခရောက်နေလိမ့်မယ်၊ သူ ထိန်းပေးမယ်လို့ ဆိုတယ်။

ကျနော်လည်း ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကလေးချီပြီး ထွက်လာတော့ ယောက္ခမက ခြံပြင်ထိ လိုက်ခေါ်တယ်။ ကလေး အကြီးကော၊ အငယ်ကောဆိုရင် ကျနော် မနိုင်ဘူးတဲ့။ ထားခဲ့ပါတဲ့။ကျနော်လည်း သမီး မနေတော့မှ လာပို့မယ်လို့ စကားလှအောင် ပြောပြီး ထွက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခြံကျော်လောက်ရောက်တော့ သမီးက မလိုက်ချင်တော့ဘူး။ ဒါကို ယောက္ခမက မြင်တော့ ကျနော့်နောက် လိုက်လာကာ ခေါ်သွားပါတယ်။

မိသားစုအတွက် ခရီးတွေထွက်နေရကာ အိမ်မှာ အနေနည်းတာမို့ သမီးက ကျနော့်ကို နည်းနည်းစိမ်းနေခဲ့ပါပြီ။ တစ်နှစ်ကျော် အရွယ်လေးဆိုတော့လည်း အမြဲမြင်တွေ့ပြီး ဂရုစိုက်ပေးတဲ့ အမေကြီးကိုပဲ ပိုတွယ်တာတတ်တာ သဘာဝကျပါတယ်။

အခုတော့ ကျနော့်ရဲ့ မိသားစုအတွက် ကြိုးစားရှာဖွေမှုဟာ မိသားစုကို တစ်ကွဲတစ်ပြားဖြစ်စေဖို့ အကြောင်းဖန်လာခဲ့ပါပြီ။ ဒါကလည်း စောင့်စည်းထိန်းသိမ်းနိုင်မှု အားနည်းတဲ့ မိန်းမကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးအက်ကြောင်းများပါပဲ။

သူ့ဘက်က လိမ္မာရင် ကျနော်တို့ မိသားစုလေး အေးချမ်းပျော်ရွှင်ရမှာလေ။ အခုတော့ ကျနော့်နောက်ကွယ်မှာ ကျနော့်ရဲ့လစ်ဟာမှုတွေကို အခွင့်အရေးယူပြီး သစ္စာမဲ့ခဲ့တာမို့ နာကျင်ထိခိုက်စရာတွေ ဖြစ်စေခဲ့ရပါတော့တယ်။

ကျနော်တို့လည်း ယောက္ခမအိမ်က ပြန်လာပြီးတော့ ဘယ်ကိုသွားရမလဲ တိုင်ပင်ဖြစ်တယ်။ စိတ်ဓာတ်ကျနေမိတာမို့ အိမ်ကိုလည်း မပြန်ချင်သေးပါ။ယဥ်အေးရှိတဲ့ ခရိုင်ဆေးရုံကိုလည်း လိုက်မသွားချင်သေးပါဘူး။ ယဥ်အေးကို တွေ့ဖို့ ကျနော့်ဘက်က အရန်သင့်မဖြစ်သေး။ သူနဲ့တွေ့ရင် ကျနော့်စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်ပေါ်ပြောင်းလဲသွားမလဲဆိုတာ မသိနိုင်သေးပါ။

တကယ်လို့ ပြောင်းလဲသွားရင်တော့ ကောင်းသောပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်ဖို့မရှိပါ။ ယူကျုံးမရခံပြင်းခြင်းတွေက အချိန်မရွေး ထတောက်ပေါက်ကွဲနိုင်ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ သူငယ်ချင်းက .....

"မင်း ဘယ်သွားမှာလဲ"

"ငါလည်း အဲဒါစဥ်းစားနေတာ"

"မင်းမိန်းမဆေးရုံဆီ လိုက်မသွားဘူးလား"

သူငယ်ချင်း အမေးက ကျနော့်ကို ဆတ်ခနဲ ဖြစ်သွားစေပါတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ ကျနော်လိုက်သွားရမှာပါ။ သူ ဖောက်ပြန်နေတာကို မသိသေးရင်၊ ဒါမှမဟုတ် သိနေပေမယ့် မိသားစုရှေ့ရေးကို မထိခိုက်စေချင်လို့ မျိုသိပ်ထားပြီး သူ့ကို ထိိန်းသိမ်းဖို့ ကြံရွယ်ထားရင်၊ သွားတွေ့ရမှာပါ။

ဒါပေမယ့် မနေ့ညက ယဥ်အေးဟာ အပျိုးကြီးအမကို မှာလိုက်ပုံက သူ့အကြောင်းကို ကျနော်သိသွားပြီလို့ တွက်ထားပါလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို မစဥ်းစားဘဲ သားသမီးတွေအတွက် ဖခင်ကောင်း ဖြစ်ပေးဖို့ မှာခဲ့တာ မဟုတ်လား။

မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး စောင့်ကြည့်ကာ တတ်နိုင်သမျှ ထိန်းဖို့ ကျနော့်ကြံရွယ်ခဲ့တာဟာ မဖြစ်နိုင်တော့ပါ။ ကျနော်တို့ရဲ့ တွေ့ဆုံစကားပြောခြင်းဟာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေအပေါ် ထိတ်တိုက်ဖြေရှင်းဖို့သာ ရှိပါတော့တယ်။

"ဒီနေ့တော့ အချိန်မရှိတော့ဘူး။ အခုပဲ ၁၂ ထိုးတော့မယ် ...ဒီနေ့တော့ သားလေးမွေးထားတဲ့ အကိုကြီးဆီပဲ သတင်းသွားမေးရအောင်"

"ဒါဆို မနက်ဖြန် ခရိုင်ဆေးရုံကို လိုက်သွားမှာလား"

"စဥ်းစားဦးမယ်ကွာ ... မသေချာသေးဘူး ...အခုတော့ ဒီကဆေးရုံပဲ သတင်းသွားမေးရအောင် ...ပြီးမှ ဟိုကောင်တွေရှိတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက် သွားမယ်လေ ... နေ့လည်စာလည်း စားရင်းပေါ့ ...ငါ အိမ်ခဏဝင်ဦးမယ်"

"ဘာလို့လဲ"

"ပိုက်ဆံပြန်ယူရမယ်လေ ... ပါလာတဲ့ပိုက်ဆံက အာမခံလုပ်ဖို့ ထည့်ပေးလိုက်တာ အကုန်ပဲ"

"ဒါဆို ပြန်ယူမနေနဲ့ ... ငါ အိတ်ထဲမှာ ပါပါတယ် ... ဒီမှာ ...ဆေးရုံပဲ သွားရအောင် ... အကိုကြီးကတော့ ငါ့ကို ဒေါသထွက်နေမှာပဲ ... ဒီအချိန်လောက်ဆို သူလည်း သိနေလောက်ပြီ ...မင်းကို ထိန်းရအောင် ငါ့ကို ထည့်လိုက်တာ ... ဟီးး အခုတော့ တို့နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဆော်လိုက်ရတာ .... မိန်လိုက်တာကွာ ...ခွေးကောင်တွေ ... ငါလှိမ့်ပိတ်ရိုက်တိုင်း သေပါပြီ၊ ကြောက်ပါပြီနဲ့ အော်လိုက်ကြတာ ... ဟား ဟား ...မင်း .. ဓားနဲ့ထိုးလိုက်တော့ အားခနဲ အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်တဲ့အသံ ... အခုထိနားထဲက မထွက်ဘူး ... အရသာရှိလိုက်တာ"

"တော်ပြီ ... ဒီအကြောင်းကို ထပ်မပြောတော့နဲ့ ...လုပ်သင့်တာ လုပ်ပြီးသွားရင် မေ့ပစ်လိုက်တာ ငါတို့အတွက် အကောင်းဆုံးပဲ ...မဟုတ်ရင် တို့အတွက် မကောင်းဘူး"

ဒီလိုနဲ့ သူငယ်ချင်းမိန်းမ ကလေးမွေးတဲ့ ဆေးရုံဆီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကလေးကော၊ လူကြီးကော ကျန်းမာကြပါတယ်။ သူငယ်ချင်းအကိုက ကျနော်တို့ကို တွေ့တော့ မျက်နှာတည်သွားပါတယ်။ဒါပေမယ့် သွေးနုသားနုတဲ့ သူ့မိန်းမရှေ့မှာမို့ ဘာမှမပြောဘဲ ငါသိပါတယ်ဆိုတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်တို့လည်း သတင်းမေးရင်း ဘယ်နေ့ဆေးရုံဆင်းရမလဲ စတဲ့ထွေရာလေးပါးတွေ ပြောနေခဲ့တယ်။

ဒီလိုပြောနေရင်း အကို့မိန်းမက အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အကိုက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို ဆေးရုံဝရန်တာဘက်ခေါ်ကာ လေသံတိုးတိုးနဲ့ ....

"ငါလည်း ညက ကောင်းကောင်းမအိပ်ရပါဘူး။တစ်ညလုံး အရေးပေါ်လူနာတွေ ရောက်လာလို့ ဆူညံနေတာပဲ ...ယောက်ကျားလူနာနှစ်ယောက်လည်း တပြိုင်တည်းရောက်လာတာ ... ဒီရောက်တဲ့အထိ ဒဏ်ရာက ပြင်းလို့ သတိမရဘူး ...အဲအကြောင်းတွေ မင်းတို့သိပြီးပြီ မဟုတ်လား"

အကိုက ပြောရင်း ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို အငိုက်ဖမ်းပြီး မေးလိုက်တယ်။ အကြောင်းသိတွေမို့ လိမ်လို့မရမှန်း သိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့အမေးကို မဖြေဘဲ ရှောင်လွှဲရင်း သိချင်တဲ့ အရေးကြီးကိစ္စကိုသာ ထပ်မေးလိုက်ပါတယ်။

"ရဲက စစ်ချက်ယူသွားသေးလား။ ဘာတွေ စစ်ချက်ယူသွားလဲ"

"အင်း ... ထပ်ရောက်လာတဲ့ မိန်းမလူနာကိုတော့ ယူတယ်။ဟို ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကတော့ သတိတောင်မရတဲ့ဟာကို ... ဘယ်လိုစစ်ချက်ယူမှာလဲ ...အဲနှစ်ယောက်ကိုတော့ သွေးမလွန်အောင် ပတ်တီးစည်းပေးပြီး ခရိုင်ဆေးရုံကို တန်းပို့ရတာ ...ဟို အရိုက်ခံရတဲ့ မိန်းမကတော့ ... စစ်ချက်တွေဘာတွေ ယူပြီးတော့မှ သူလည်း ဒဏ်ရာပြင်းတာမို့ ခရိုင်ဆေးရုံကိုပဲ လွှဲလိုက်ရတယ်"

အကိုက ပြောပြီးတော့ ထိုသူတွေက ဘယ်သူတွေ၊ ဘယ်သူ့လက်ချက်ဆိုတာ ငါသိတယ်ဆိုတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ကျနော်တို့ကို ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်တို့လည်း ဆေးရုံမှာ သိပ်အကြာကြီး မနေချင်တာနဲ့ ...

"ဒါဖြင့် ကျနော်တို့ ပြန်တော့မယ် ... ဟိုနှစ်ယောက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ရှိမှာပဲ ... အဲမှာ သွားထိုင်လိုက်ဦးမယ်"

"အင်း ... သွားလေ ... ငါလည်း နောက်က လိုက်ခဲ့မယ်"

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ထိုင်နေကျ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ လူပျိုသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရှိနေတယ်။ သူတို့က ကျနော်နဲ့အတူပါလာတဲ့ သူငယ်ချင်းကို .....

"မင်းကွာ၊ အကြောင်းမကြား ဘာမကြားနဲ့ ...ငါတို့ကိုတောင် အသိမပေးဘူး"

သူတို့ ဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ သူတို့လည်း သတင်းကြားပြီးရောပေါ့။ ဒါကြောင့်ပဲ သူတို့ကို အသိမပေးဘဲ လုပ်ရမလားဆိုပြီး အပြစ်တင်နေတာပါ။ ဒါကို အတူပါလာတဲ့ သူငယ်ချင်းက မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ...

"ဟ ... လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လာတာကို မင်းတို့ကို အကြောင်းကြားရဦးမှာလား ...အခုပဲ တွေ့နေပြီကို ..."

"ဟေ့ကောင် ... ရူးချင် အချင်ယောင် ဆောင်မနေနဲ့ ...ဒီလာတာကို ပြောတာမဟုတ်ဘူး ... ညက ကိစ္စကိုပြောတာ ..."

"ဪ ... အချိန်မရလို့ပါကွာ ... နောက်လည်း ကြုံလာနိုင်သေးတာပဲ ... အဲဒီကျမှပေါ့"

ပြောနေတုန်းပဲ ဆေးရုံက သူငယ်ချင်း ရောက်ချလာတယ်။ ကျနော်တို့လည်း အရိပ်ကောင်းပြီး အေးအေးဆေးဆေးထိုင်လို့ရတဲ့ ဗာဒံပင်ရိပ်အောက်ကို ပြောင်းထိုင်လိုက်တယ်။သူ့ခမျာလည်း ဆေးရုံပေါ်က မိန်းမကို လိုအပ်ရင် လူလွှတ်ခေါ်ခိုင်းဖို့ မှာကာ ကျနော်တို့ဆီ ထွက်လာခဲ့ရတာပါ။ သူကတော့ ထိုင်ထိုင်ချင်းပဲ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို .....

"ကဲ ... ပြောပါဦး ... ငါ သေသေချာချာ မှာလိုက်ရဲ့နဲ့ ... ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာတုန်း ..."

ကျနော်လည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဟန်နဲ့ ...

"သူ့အကုသိုလ်ကြောင့် သူ့စားရိတ်နဲ့ သူသွားတာပါ။ကျနော်တို့နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး"

ဒီလိုပြောတော့ အကုန်လုံးက ခဏငြိမ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အခြားတစ်ယောက်က ...

"မင်းတို့ပယောဂမပါတာ သေချာလို့လား"

"မင်းက မယုံသင်္ကာနဲ့ ... မင်းတို့ အစောင့်ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ သူကို မေးကြည့်ပါလား"

ဒီလို ကျနော် ပြောလိုက်တော့ အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေက အတူပါလာတဲ့ သူငယ်ချင်းဆီ ရောက်သွားပါတယ်။ သူ့ဆီရောက်လာတဲ့ မျှားဦးကြောင့် ဒီကောင်လည်း အခက်တွေ့ကာ ဆေးလိပ်ကို မီးညှိဖွာရင်း ဝေ့လည်လည်လုပ်နေခဲ့ပါတယ်။

"ငါ့သားက မူနေသေးတယ်။ ပြောမယ့်ဟာကို ပြောတော့ မင်း ... သေမှာမို့လို့လား ... လီးပဲ"

သူလုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်မရှည်ဖြစ်လာတဲ့ တစ်ယောက်က ထကောပါတော့တယ်။ ဒီတော့မှပဲ အကုန်ရယ်မိကြတယ်။ကျနော်လည်း ပြုံးမိတယ်။ ခရီးထွက်ရာက ပြန်လာကတည်းက ဒီတစ်ခါပဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြုံးမိခြင်းပါပဲ။ တစ်လျောက်လုံး ရင်ထဲ ထိခိုက်ခံစားရသမျှကို ဖုံးကွယ်လို့ ဟန်ဆောင်ပြုံးနဲ့ မချိပြုံးသာ ပြုံးခဲ့မိတယ် မဟုတ်လား။

"ဟ ... ငါ ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ ... ဒီကောင်ပြောတဲ့အတိုင်းပဲလေ ...သူ့အကုသိုလ်ကြောင့် သူ့စားရိတ်နဲ့ သူ သွားတာပဲလေ"

"ဒါဖြင့် ခုနက ဘာလို့ လျှာရှည်ပြီး နောက်ကြုံမှာပါလို့ ... ဘာလို့ပြောတာလဲ"

"အေးလေ၊ အခု မကြုံလည်း နောက်တော့ ငါတို့အားလုံးပေါင်းပြီး လုပ်ခွင့်ရရင် ရဦးမှာပေါ့"

သူ့ရဲ့ မတင်မကျ စကားကြောင့် အားလုံးမှာ ဘဝင်မကျဖြစ်ကုန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အသက်အကြီးဆုံး ဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းက ငြိမ်ပြီး နားထောင်နေတာကနေ အားလုံးကို ထိန်းပြီး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ကာ .....

"မင်းပုံစံကို ဆေးရုံပေါ်မှာ စတွေ့ကတည်းက သတိထားမိတယ်။ မင်းကြုံတွေ့နေရတာနဲ့ မင်းပုံစံနဲ့က သဘာဝမကျဘူး။အရမ်းတည်ငြိမ်ပြီး စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်နေတယ်။ ကိုယ်လုပ်စရာရှိတာကို လုပ်ပြီးသွားတဲ့ပုံစံမျိုးပေါ့။ဒါတွေ ထားပါ။ ဒီအချိန်မှာ ပြောဖို့ခက်နေသေးရင် မပြောပါနဲ့ဦး။ ငါတို့လည်း ရိပ်မိသင့်သလောက် ရိပ်မိပါတယ်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ကို ပေးထားတဲ့ မင်းရဲ့ကတိကို အမြဲ သတိရနေပေးပါ ......သူငယ်ချင်းအတွက် အတ္တကြီးတယ်ပဲ ပြောပြောကွာ ...ဒီပြဿနာမှာ ဘယ်သူတွေ ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းကိုတော့ ဘာမှ မထိခိုက်စေချင်ဘူး .....

အဲဒါကြောင့် ဘာပဲလုပ်လုပ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မထိခိုက်အောင် ဂရုစိုက်ပါ ...ကိုယ်လုပ်ခဲ့ပြီးတာအတွက်လည်း ပြဿနာတွေ တက်လာရင်၊ မင်းကို ထိခိုက်စရာတွေဖြစ်လာရင် ငါတို့ကို သတိရပါ၊ တိုင်ပင်ပါ။ငါတို့အားလုံးဝိုင်းပြီး ဖြေရှင်းကြတာပေါ့ကွာ ....."

သူငယ်ချင်းရဲ့စကားကြောင့် ကျနော့်ရင်ထဲ ကြည်နူးပီတိဖြစ်ရပါတယ်။ ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားမိတာအတွက်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ကျနော်က မယုံကြည်လို့ တမင်ဖုံးကွယ်ထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော်လုပ်ခဲ့တာအတွက် ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို မထိခိုက်စေချင်တာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ လမ်းခွဲခဲ့ကြတယ်။ မနေ့က ကတည်းကအတူပါတဲ့ သူငယ်ချင်းကတော့ ကျနော်နဲ့အတူ လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီကိစ္စတွေ မပြီးသေးခင်အထိကတော့ သူလည်း ကျနော်နဲ့မခွဲမခွာ ရှိနေတော့မှာပါ။ ရှေ့ဆက်ရမယ့်အရေးကို နှစ်ဦးသား တိုင်ပင်ဆွေးနွေးကြရင်း မနက်ဖြန်တော့ ယဥ်အေးရှိရာ ခရိုင်ဆေးရုံကို လိုက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ဖြစ်ကြပါတယ်။

---------------

 အပိုင်း ( ၈ ) ဆက်ရန် >>>>>