မညီမျှခဲ့သော သစ္စာ အပိုင်း ( ၈ )
ရေးသားသူ - အချစ်အ္ိမ်လေး
နောက်တစ်နေ့မှာ ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဟာ ခရိုင်ဆေးရုံရှိရာမြို့ကို ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူငယ်ချင်းကို နေခဲ့ခိုင်းပေမယ့် မရပါဘူး။ ကျနော့်အရိပ်လို လိုက်နေမှဖြစ်မယ်ဆိုကာ အတင်းလိုက်လာခဲ့ပါတယ်။
သူလည်း အလုပ်မရှိသေးတော့ အချိန်တွေ ပိုနေခဲ့တာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော့်အရေးကိစ္စကို တက်ညီလက်ညီနဲ့ အတွင်းကျကျပါဝင်နေခဲ့တာပါ။တကယ်လို့ အမှုသာဖြစ်ခဲ့ရင် သူလည်း ကျနော့်ကြောင့် တရားခံတစ်ဦး ဖြစ်နေခဲ့ရပါပြီ။ ဒီလို ကျနော့်ကို စိတ်မချဖြစ်ကာ ခေါင်းမရှောင်ဘဲ ပါနေပေးတဲ့သူမို့ ကျနော်လည်း ဆက်မတားဆီးတော့ပါဘူး။
ကျနော်လည်း ညက အတွေးများနဲ့ ရှုပ်နေခဲ့ပြီး ညဥ့်နက်တော့မှ အိပ်ပျော်ခဲ့ရတာပါ။ ယဥ်အေးကို ကျနော် ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲ။ သူနဲ့တွေ့ရင် ကျနော့်စိတ်ကရော အခုလို တည်ငြိမ်နိုင်ပါ့မလား။ကျနော်အပေါ်နဲ့ သားသမီးမျက်နှာမှ မထောက်ဘဲ လုပ်ရက်လေခြင်းဆိုပြီး ယူကျုံးမရဖြစ်ရမလား။ ခံပြင်းဒေါသနဲ့ သူလုပ်ရပ်တွေကို ပေါက်ကွဲမိမလား။
ဒါမှမဟုတ် မိသားစုမပြိုကွဲရအောင် အခုချိန်မှာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေရမလား။ နောက်ပိုင်းမှ နှစ်ယောက်သား သေချာဆွေးနွေးပြီး ရှေ့ဆက်ရမှာကို ဆုံးဖြတ်ရမလား။ ယဥ်အေးရဲ့ လုပ်ရပ်ကို နာကျည်းကြေကွဲရပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲမှာလည်း ပစ်ပစ်ခါခါကြီး မလုပ်နိုင်သေးပါ။ သူမှားခဲ့တဲ့ အမှားအတွက် ဝန်ခံဖြေရှင်းတာကို နားထောင်လက်ခံပေးချင်ပါသေးတယ်။
သူကရော ဝန်ခံပါ့မလား။ အမှားမှာ ပျော်ရွှင်နေပြီး နောင်တရနိုင်ပါ့မလား။ ကျနော်မသိချင်ယောင် ဆောင်နေရင်လည်း အားလုံးသိနေပြီဆိုတာ ယဥ်အေးလည်း သိမှာပါ။ အမျိုးမျိုးသော အတွေးနဲ့ ခံစားချက်တွေကြောင့် ကျနော်စိတ်လည်း ပင်ပန်းရပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခရိုင်ဆေးရုံရောက်လို့ ယဥ်အေးနဲ့တွေ့မှပဲ သူ့ဘက်က အမူအရာကိုကြည့်ပြီး မီးစင်ကြည့်ကရပါတော့မယ်။
ပြီးတော့ ခရိုင်ဆေးရုံရောက်ရင် ဟိုလူယုတ်မာနှစ်ယောက်ရဲ့ အခြေအနေကိုလည်း လေ့လာကြည့်ဖို့ သူငယ်ချင်းနဲ့ တိုင်ပင်ထားပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ခရိုင်ဆေးရုံရောက်ပြီးတော့ အရိုးအကြောကုသဆောင်ကို စုံစမ်းရှာဖွေခဲ့ပါတယ်။
ကျနော် အမျိုးသမီးဆောင်ထဲ ဝင်သွားတော့ မာမာဝေကို လူနာကုတင်ပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်း တွေ့ရပါတယ်။ ကျနော့်ကိုတွေ့တော့ သူလည်း အံ့ဩသွားပါတယ်။ ဆေးရုံကို ကျနော်လိုက်လာလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားတဲ့ပုံပါ။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို မျက်နှာပူနေပုံရတယ်။ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲဘူး။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ရှက်ရွံ့အားနာမှုနဲ့ တောင်းပန်လိုတဲ့ အရိပ်အရောင်တွေ မြင်ရတယ်။
ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေတာလည်း တွေ့ရတယ်။ ကျနော့်ကို နှုတ်ဆတ်နေပေမယ့် အသက်မပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျနော်ကပဲ ဘာမှမဖြစ်ထားတဲ့ပုံနဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနေကာ သူ ရခဲ့တဲ့ ဒဏ်ရာတွေကို မေးရတယ်။ ဒီလို ပြောဆိုမေးမြန်းတော့မှ မာမာဝေလည်း ပုံမှန်ပြန်ပြောလာပါတယ်။ မာမာဝေက သူ့ယောက်ျားလက်ချက်ကြောင့် ပင်မခါးရိုးထိသွားတယ်။ စတီးရိုးထည့်ရမှာဖြစ်သလို နံရိုးနှစ်ချောင်းလည်း အက်သွားပါတယ်။
တစ်နှစ်လောက်တော့ ဘာအလုပ်မှ လုပ်မရဘဲ အိမ်မှာပဲ နားရတော့မှာပါ။ သူဖောက်ပြန်ခဲ့တဲ့ဒဏ်ကို ပြန်ခံစားရတာပါပဲ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ အထူးတလည် စိတ်မကောင်းဖြစ်တာမျိုး မရှိပါ။
"အင်းပေါ့ ... ဖြစ်ပြီးမှတော့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ ...နင့်ယောက်ျားတော့ အာမခံနဲ့ ငါထုတ်ပေးထားတယ်"
"အေး ... သူလာတယ် ... အဲနေ့က အကြောင်းတွေကို အကုန်ပြောပြလို့ ငါတို့သိပြီးပါပြီ ... နင့်ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ ...
အခုမနက်လည်း သူရောက်နေတယ် ... နောက်ပြီးလာလိမ့်မယ် ..."
" ............. ........ ..... "
ဒီနောက် ခဏတိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ မာမာဝေဟာ ပြောနေရင်း ကျနော့်ကို အားနာရှက်ရွံ့တဲ့ပုံနဲ့ မျက်နှာလွှဲနေခဲ့ပါတယ်။ ခဏလောက်နေတော့မှ ...
"ဒီပြဿနာတွေကို တော်တော်ရှင်းယူရမယ် ... ငါတော့ သေလိုက်ချင်တာပဲ .....အခုလည်း ဆေးဖိုးအားချင်းလိုတော့ အိမ်နဲ့ခြံဝိုင်းကို ပေါင်လိုက်ရတယ်"
"နင့်ယောက်ျားက သဘောတူရဲ့လား"
"သူ ပေါင်ပေးတာ ....."
"နင်တို့အိမ်ထောင်ရေးရော ..... ဘယ်လိုလဲ"
"မသိသေးပါဘူး ... မီးစင်ကြည့် ကရမှာပဲ ... ငါ့အပြစ်တွေပဲလေ ...ငါ မိုက်ခဲ့မိတာကိုး .... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခံရမှာပေါ့ ...ပြီးတော့ နင့် ... နင့်ကိုလည်း .... တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဘာအတွက် တောင်းပန်တာလဲ"
"နောက်တော့ နင်သိသွားမှာပါ ...နင် အကြောင်းစုံ သိသွားရင် အခုလို ငါ့ဆီ သတင်းလာမေးမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး .....ငါ တောင်းပန်တယ်ပဲ ပြောပါရစေ ......"
မာမာဝေက ကျနော့်ကို အကြောင်းစုံ မသိသေးဘူးလို့ ထင်နေပုံပါ။ သူဖောက်ပြန်တာပဲသိပြီး ယဥ်အေး ဖောက်ပြန်နေတာကို ကျနော် မသိသေးဘူး ထင်နေတာ ဖြစ်ပါမယ်။ကျနော်လည်း သူ့ကို ဘာမှဆက်မပြောချင်တော့ပါဘူး။ ကျနော့်အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စက ယဥ်အေးနဲ့ပဲ ဆွေးနွေးရပါမယ်။
ဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ယောက်ျားရောက်လာတယ်။ သူလည်း ကျနော်ရောက်နေတာတွေ့တော့ အံ့ဩသွားတယ်။ နှုတ်ဆက်ကြပြီးမှ သူဟာ ဝမ်းသာအားရတဲ့ အမူအရာနဲ့ .....
"ဟိုနှစ်ကောင်တော့ ဒီမနက်ပဲ မန္တလေးက တိုင်းဆေးရုံကို ပြောင်းသွားရပြီဟ ..... ဒီမှာ မနိုင်ဘူးလေ"
"ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်လို့လဲ"
"ဟိုကောင် ... ငထွန်းဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကတော့ ခါးရိုးဆက်ကြေသွားတယ်။ ဂုက်ပိုးအဆက်လည်း ကြေတယ်။အတွင်းအာရုံကြောပါ ထိသွားတာဟ ... အဲတော့ ဦးနှောက်အာရုံကြော ဌာနက ရန်ကုန်နဲ့ မန္တလေးမှာပဲ ရှိတာလေ ...ဒီတော့ မန္တလေးဆေးရုံကြီးကို ပြောင်းရတာပေါ့ ... အဲကောင်တော့ လူကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး ...."
သူက တကယ်ဝမ်းသာပြီး ပြောနေတာပါ။ ငထွန်းဆိုတာ သူ့မိန်းမကို ကြာကူလီရိုက်တဲ့ မယားခိုးပဲလေ။ သူဝမ်းသာနေတာ မဆန်းပါဘူး။ မာမာဝေကတော့ ဒီအကြောင်းတွေ ပြောနေချိန်မှာ ဘာမှ ဝင်မပြောဘဲ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်လည်း နောက်တစ်ယောက်အကြောင်းကို သိချင်နေတာမို့ စကားအပြတ်မခံဘဲ ထပ်မေးလိုက်တယ်။
"ဒါဆို နောက်တစ်ယောက်ကရော"
"ဟား ဟား ... အဲကောင်က ပိုဆိုးတယ်ကွ ... သေမယ်တောင်ထင်ထားတာ ...အရိုက်ခံရတာက သိပ်မများဘူး .... အရိုးအက်ရုံ ဂုံညင်းကွဲရုံပဲ ....ဒါပေမယ့် ဓားထိုးခံရတဲ့ ဒဏ်ရာကတော့ ပြင်းတယ်ကွ ...အစာအိမ်ထိပြီး အူအခွေလိုက် ပြတ်ကုန်တာ ... လဲရမှာ ... သူ့လည်း ဒီမှာမနိုင်လို့ မန္တလေးဆေးရုံ ပြောင်းရတာလေ ....သေပြီထင်ပေမယ့် လူယုတ်မာတွေက ကံကောင်းနေတယ် ... မသေနိုင်သေးဘူး ...ဒါပေမယ့် အဲကောင်ဘဝကတော့ ရှေ့လျောက် သေတာထက် ဆိုးပါပြီကွာ ... ဘယ်တော့မှ လူကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး ... ဟား ဟား"
" အင်း ........"
" ငါ့အပြင် ဒီကောင်တွေကို အသေဆော်ချင်နေတဲ့ကောင်တွေ ရှိသေးတယ် ....ငါက တုတ်နဲ့ရိုက်ရုံရိုက်တာ ... ရိုက်ချင်လို့လည်း ဝါးဆစ်ပိတ်မီးအုံးတုတ်ကို သေချာယူလာခဲ့တာ ....ဒါပေမယ့် ငါ့မှာ ဓားမပါဘူးကွ ... ဓားသမားက သတ်သတ်ရှိနေတယ် .... လက်လည်း ယဥ်ပုံပဲ ....ဓားတဆုံးထိုးရုံတင်မကဘူး ... လေးဘက်လေးတန် မွှေပစ်တာ ... အဲတာကြောင့် အူအခွေလိုက်ပြတ်ပြီး အစာအိမ်ပါ ထိသွားတာပေါ့ ...လုပ်တာကတော့ တော်တော်အညှိုးကြီးလို့ အသေသတ်ပုံပဲ .... အားရချက်ပဲ .....လက်ချောင်းတွေလည်း အကြောတွေ ပြတ်ကုန်တာ ... အဲလူတော့ ဒုက္ခိတဖြစ်မှာပဲ ..... ခွေးကောင်တွေ ကံကောင်းလို့ မသေတာ .....ဒါကလည်း ငါက ခြံထဲမှာ အော်ဟစ်သောင်းကြမ်းနေတော့ ပတ်ဝန်းကျင် ထွက်လာလို့ပဲ ...လူကြီးတွေက ယောက္ခမခြံဝိုင်းဘက် အလာမှာ ဒီနှစ်ကောင် မှောက်နေတာကို တွေ့တာလေ .....ဒီလိုသာမဟုတ်ရင် အဲနေရာမှာပဲ သွေးလွန်ပြီး သေမှာ ... ခွေးတွေ ကံကောင်းသွားတာပေါ့ ....."
ကျနော့်စိတ်ထဲကတော့ ဓားနဲ့မွှေတာမဟုတ်ပါဘူး။ ထိုးလိုက်တဲ့ဓားကို ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ အတင်းဖမ်းဆွဲထားလို့ အတင်းလှည့်ပြီး ဆောင့်ဆွဲထုတ်လိုက်တာပါလို့ပဲ ပြောလိုက်မိပါတယ်။ ဒါနဲ့ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းပြီး ...
" ဒါနဲ့ ငါ့မိန်းမရော ... ရောက်ကတည်းက မတွေ့ဘူး ... ပြန်သွားပြီလား"
" ပြန်လို့မရသေးဘူး ... ရှိတယ် ... မိန်းမဆောင်ဆိုတော့ သူ့ကိုပဲ ညစောင့်ထားရတာလေ ... ငါက မနက်ပိုင်းမှ လာတာ ...မနက်ကတော့ သူအိပ်ပျော်နေတာ ... ခုနကမှ နိုးပြီး ရေချိုးထွက်သွားတာ ... လာလိမ့်မယ် .....ဒါနဲ့ .... သူမလာခင် မင်းကို စကားအေးအေးဆေးဆေး ပြောစရာရှိသေးတယ်"
" ပြောလည်း နောက်မှ ပြောတော့ကွာ ... ငါသွားစရာရှိသေးလို့နောက်ပြီးမှ တစ်ခေါက်ပြန်လာခဲဦးမယ်"
တစ်လျောက်လုံး ငြိမ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းကပါ ....
" ဟုတ်တယ် ... သွားရအောင် ... အချိန်မမှီဘဲနေဦးမယ် ... ပြီးမှ ပြန်လာကြတာပေါ့"
မယားညီအကိုမှ ပြောမယ့်စကားကို ကျနော်ခန့်မှန်းမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီသတင်းတွေကို တခြားသူတွေဆီကပဲ ကျနော်ကြားနေခဲ့ရပါတယ်။ ထပ်မကြားချင်တော့ပါ။ကျနော့်အပေါ် သစ္စာမဲ့သွားတဲ့ ကာယကံရှင် ယဥ်အေးက ဖွင့်ပြောတာပဲ ကြားချင်ပါတော့တယ်။ ယဥ်အေး ဖွင့်ဟဝန်မခံခင်အချိန်အထိ ကျနော့်ဘက်က မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေချင်ပါသေးတယ်။
ဒါမှမဟုတ် ပြဿနာအားလုံး ငြိမ်သက်သွားချိန်ကျမှ ကျနော့်ဘက်က ယဥ်အေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး မေးချင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့စကားကို ပိတ်ကာ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဟာ ဆေးရုံကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
ဆေးရုံနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာပဲ တစ်နာရီကျော်လောက်ကြာအောင် အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဆေးရုံဘက်ကို ပြန်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ယဥ်အေးရှိနေပါတယ်။ မယားညီအကိုတော့ မတွေ့တော့ဘူး။ ယဥ်အေးက ဟန်မပျက်ထိုင်နေပေမယ့် မျက်နှာကတော့ ပျက်နေပါတယ်။
ကျနော့်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်ပါဘူး။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ စိုးရွံ့ထိတ်လန့်မှုနဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေ ပေါ်လွင်နေကာ တိတ်ဆိတ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျနော်ကပဲ စတင်ကာ .....
" ယဥ်အေး .... မင်းရော နေကောင်းရဲ့လား ....ငါလည်း ဒီတစ်ခေါက်တော့ အလုပ်က တော်တော်အဆင်ပြေတယ် ...ဒါနဲ့ အပြန်မှာ မန္တလေးတက်ပြီး မင်းအတွက် ရွှေဆွဲကြိုးလေး ဝယ်လာခဲ့တယ်။အဲဒါ အိမ်မှာထားခဲ့ရမလား။ ဒီမှာပဲ ယူထားမလား။ အခု တစ်ခါတည်း ပါလာတယ် .....ရွှေဝယ်ခဲ့ပေမယ့် ငွေတော့ ပိုပါသေးတယ်။ အဲဒါအိမ်ဆောက်ဖို့ သစ်တွေ ဝယ်ထားလိုက်မယ်လေ .....ပြီးတော့ အိမ်ပါ တစ်ခါတည်းဆောက်မလားလို့ ... အိမ်ဆောက်ပြီးမှပဲ နယ်ကို ပြန်ထွက်မလို့ ....."
ကျနော်က စကားအရှည်ကြီး ပြောနေပေမယ့် ယဥ်အေးကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောပါဘူး။ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ မျက်နှာလွှဲ၊ ခေါင်းငုံ့ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ မျက်ရည်ကျနေတယ်နဲ့တူပါတယ်။ ကျနော့်စကားဆုံးတော့မှ ဖျတ်ခနဲထကာ အိမ်သာဘက် အမြန်ထွက်သွားပါတယ်။
အတော်ကြာတော့မှ ပြန်ရောက်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့မှာ ခေါင်းငုံ့ကာ ဝင်ထိုင်ပါတယ်။ အားရအောင် ငိုပြီးတော့ မျက်နှာပါသစ်လာတယ်နဲ့တူပါတယ်။ မျက်နှာမှာ သနပ်ခါးတောင် မရှိတော့ပါဘူး။ကျနော်လည်း ရွှေဆွဲကြိုးထည့်ထားတဲ့ ဗူးကို သူ့ဆီလှမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပါတယ်။ စိုးရွံ့ကြေကွဲနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်နေပြီးမှ နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောချင်တယ်၊ တစ်နေရာရာ သွားရအောင်လို့ ဆိုလာပါတယ်။
ကျနော်လည်း ခေါင်းညိတ်ကာ ဆေးရုံဝန်းထဲက စိန်ပန်းပင်ကြီးဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူငယ်ချင်းကတော့ အလိုက်တသိပဲ နေခဲ့တယ်။ လူနာကုတင်ပေါ်က မာမာဝေကတော့ ပူပင်တဲ့မျက်နှာနဲ့ ကျနော်တို့ကို ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။
လတ်တလောမှာ ကျနော်ရှောင်လွှဲနေချင်တဲ့ ကိစ္စက တည့်တည့်တိုးဝင်လာပါပြီ။ ဒါကြောင့် ရင်ဆိုင်ဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။စိန်ပန်းပင်အောက်က သစ်သားခုံဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြပေမယ့် နှစ်ယောက်သားဟာ စကားမပြောဖြစ်ဘဲ ငြိမ်သက်နေခဲ့ကြပါတယ်။ ယဥ်အေးလည်း တကယ်ဖွင့်ဟပြောရတော့မယ်ဆိုတော့ စကားစရ ခက်နေပုံပါ။ ဒါကြောင့် ကျနော်ကပဲ .....
" ယဥ်အေး ... မင်း .. ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ ... ပြောလေ"
" ခင်ဗျား သိပြီးပြီ မဟုတ်လား"
" ဘာကိုလဲ"
" ကျမ ဖေါက်ပြန်နေတာကိုလေ"
" လာနောက်မနေပါနဲ့၊ ဒါက နောက်စရာမှ မဟုတ်တာ"
" အဲဒီညက ဆေးရုံကို ကျမပဲ လိုက်မယ့်သူရှိတယ်။ အမေကလည်း ကျမတို့ရှုပ်တဲ့ကိစ္စမို့ အပျိုအငယ်မကို မထည့်ပေးဘူး။ကျမတို့ ဆေးရုံရောက်ပြီးတော့ ဟိုနှစ်ယောက်လည်း ဓားဒဏ်ရာတွေနဲ့ ရောက်နေတယ်။ အစကတော့ ကျမလည်း ကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ်မို့ ကျန်တာကို မတွေးနိုင်ဘူး။နောက်တော့ အမကို ခရိုင်ဆေးရုံဆီ ပို့ရမယ်ဆိုတော့ ကျမလည်း အိမ်ပြန်ပြီး အဝတ်အစားနဲ့ လိုအပ်တာတွေ ပြန်ယူရတယ်။
ဒီတော့မှ မီးဖိုချောင် တံခါးကြားမှာ ကျမအမြဲတမ်းထိုးထားတဲ့ ဓားစူးမရှိတော့ဘူး။ အဲဒီဓားက ခင်ဗျားက ကျမအတွက် ဝယ်လာပေးတာကို အမေ့အိမ်ဆီ ယူလာခဲ့တာ။ထားနေကျနေရာမှာ မရှိကတည်းက ကျမခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလိုပဲ။ ညနေကအထိ ရှိနေတာတွေ့သေးတယ်။ အထားမှားစရာလည်း မရှိဘူး။
အဲဒီကတည်းက ခင်ဗျားလက်ချက်မှန်း ကျမ သိနေတယ်။ ဒီအကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူမှ ဖွင့်မပြောရဲဘူး။ရဲကစစ်တော့လည်း မပြောရဲဘူး။ သူ သေသွားတာက အရေးမကြီးဘူး။ ကျမ သေသွားလည်း မထူးဘူး။
ဒါပေမယ့် ကလေးတွေအတွက် ခင်ဗျား စဥ်းစားသင့်တယ်။ ခင်ဗျား တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သားနဲ့သမီးအတွက်က ခင်ဗျား အနီးကပ်ရှိနေဖို့ လိုအပ်တယ် ......
ဒါတွေ ထားလိုက်ပါတော့ ... အဲဒီကတည်းက ခင်ဗျား အားလုံးသိနေတယ်ဆိုတာ ကျမသိတယ်။ဒီတော့ ကျမ မိုက်ပြစ်ကို ကျမ ခံမယ်။ ကျမကို ကွာရှင်းပေးပါ ....ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် အမေက ဖောက်ပြန်တဲ့မိန်းမ၊ အဖေက လူသတ်သမား၊ ကျမတို့ကလေးတွေ မိမဲ့ဖမဲ့နဲ့ ဒုက္ခရောက်ရလိမ့်မယ်"
" ဒါဆို မင်းဘက်က ကလေးတွေအတွက် စဥ်းစားပြီးတော့ ပြုပြင်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်ပါလား"
" မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမ အဆုံးစွန်ထိ မိုက်ခဲ့ပြီးပြီ။ ဘယ်လောက်အထိ မိုက်မဲပြီး ဖောက်ပြန်ခဲ့သလဲဆိုတာ ကျမကိုယ်ကျမ အသိဆုံးပဲ။ပျက်အစဥ် ပြင်ခဏဆိုတာ နေရာတကာ မမှန်ပါဘူး။ ပြင်နိုင်ရင်လည်း တစ်ချိန်က မှားယွင်းပျက်စီးခဲ့တာက လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ကျမပြုခဲ့တဲ့ အမဲစက်ကြီးက ဘဝမှာ ရှိနေတော့မှာပဲလေ။ ရှေ့လျောက် ဘယ်လောက်ကောင်းအောင် နေနေ၊ ကျမဟာ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်ဖူးတဲ့ မိန်းမအဖြစ် ထင်ကျန်နေတော့မှာ။
ခင်ဗျားက ကလေးတွေမျက်နှာကြောင့် ခွင့်လွှတ်နိုင်တယ်ထား။ ကျမက ဘယ်လိုလိပ်ပြာလုံနိုင်ပါ့မလဲ။တစ်သက်လုံးလည်း အောက်ကျို့နေရမယ့်အဖြစ်မျိုးလည်း ကျမ မနေနိုင်ဘူး ....ဒါကြောင့် ကွာရှင်းပေးပါ"
" .............................."
" တကယ်တော့ ခင်ဗျား ခရီးမထွက်ခင်ကတည်းက ကျမ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ၊ ဖောက်ပြန်မိတာတွေ အကုန်ပြောပြဝန်ခံပြီး ကွားရှင်းခိုင်းမလို့ပါ .....
ဒါပေမယ့် ကျမ ဘယ်လိုမှ ပြောမထွက်ခဲ့ဘူး။ ခင်ဗျားခရီးထွက်ခါနီးမှာလည်း စိတ်သောက မပေးချင်ဘူး ... အဲဒါကြောင့် မပြောပြဖြစ်ခဲ့တာပါ"
ယဥ်အေးက သူ့အမှားတွေကို ပြောပြဝန်ခံပေမယ့် ကျနော့်ရင်ထဲ အရာရာကို လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးသွားရသလို နင့်နင့်သီးသီး ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ သူ့ဘက်က ကျနော်နဲ့ ဆက်ပေါင်းဖို့ လိပ်ပြာမလုံတဲ့ သူ့အတ္တတစ်ခုကြောင့် ကွာရှင်းဖို့ကို တောင်းဆိုနေခဲ့ပါပြီ။
"အိမ်ထောင်မှု၊ ဘုရားတည်၊ ဆေးမင်ရည်စုတ်ထိုး၊ ထိုသုံးချက် ချက်မပိုင်ရင် နောင်ပြင်ရန် ခက်တယ်ဆိုတဲ့ ရှေးစကားက အလကားထားခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ .....
အိမ်ထောင်မှုတစ်ခု တည်ဆောက်ရတာ မလွယ်သလို ပြိုကွဲဖို့ဆိုတာကလည်း အပြောလွယ်သလောက် အလုပ်ခက်တယ် .....အထူးသဖြင့် သားသမီးတွေရှိလာရင် ကိုယ့်အတ္တ၊ ကိုယ့်မာနထက် သားသမီးတွေရဲ့ ဘဝရှေ့ရေးကို ဦးစားပေး ဆုံးဖြတ်ကြရတာပဲ .....
ပြီးတော့ လူ့ပတ်ဝန်းကျင် လူ့အသိုင်းအဝိုင်းမှာ နေကြတာမို့ ကျင့်ဝတ်တွေ စည်းတွေကို စောင့်ထိန်းရမှာပဲ။ အရှက်အကြောက်လည်း ရှိရမယ်။ယောက်ျားလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ မိန်းကလေးပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်လာရင် ပိုပြီး ဂရုစိုက်ထိန်းသိမ်းရမယ်။ ဒါမှပဲ လူပီသတော့မှာပေါ့ ......
ဒီလိုမှမဟုတ်ဘဲ ကိုယ့်အတ္တကိုပဲ အလေးထားပြီး စည်းတွေ ကျင့်ဝတ်တွေ မထားတော့ရင် အိပ်၊ စား၊ ကာမပဲသိတဲ့ လူ့တိရစ္ဆာန် ဖြစ်သွားတော့မှာပေါ့ .....ဒါက ဘယ်သူကမှ သွတ်သွင်းတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်လျောက်မယ့်လမ်းကို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရွေးချယ်ရမှာပဲ ....အဲဒီတော့ ကလေးတွေရှေ့ရေးကို ကြည့်ပြီး ကိုယ့်အမှားကိုယ် ပြုပြင်ပြီး ရှေ့ဆက်သွားမလား .....
ကိုယ့်အတ္တနဲ့ ကိုယ့်စိတ်ချမ်းသာမှုကိုပဲ ရှေ့တန်းတင်ပြီး ကျန်တဲ့အရာတွေကို အလေးမထားဘဲ အမှားပေါ် အမှားဆင့်လို့ လူ့တိရစ္ဆာန်အဖြစ်ဘဲ ဆက်နေမလား .....
ဒါဆိုရင်တော့ မကောင်းတဲ့လူတွေနဲ့ပဲ ဆက်ပတ်သက်ပြီးတော့ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းရဲ့ အပြင်ဘက်ကို အလိုလိုရောက်သွားမှာဘဲ .....ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရွေးချယ်ပေါ့ ....
ဒီအချိန်အထိ ငါစိတ်ကိုငါ ထိန်းထားနိုင်တာလည်း ဒီလိုသဘောတရားတွေကြောင့်ပဲ .... ငါ့သား ငါ့သမီးရဲ့ ဘဝနဲ့ ငါ့အတ္တ၊ ငါ့မာနကို လဲသင့်ရင် လဲရမှာပဲ ...
အေးပေါ့ ... မင်းရွေးချယ်မှု မှားရင်တော့ ပေးဆပ်ရမယ့် အရင်းအနှီးနဲ့ ဆုံးရှုံးမှုကြီးကြီးကို မင်း ထည့်တွက်ရလိမ့်မယ်။
ပထမဆုံးကတော့ အိမ်ထောင်ရေးပြိုကွဲမယ်။ ကလေးတွေ မိတကွဲ၊ ဖတကွဲ ဖြစ်ရမယ်။ငါက ဖခင်မေတ္တာကို အပြည့်အဝပေးနိုင်တယ်ထား ... လိုအပ်နေတဲ့ မိခင်မေတ္တာကို သူ့တို့တစ်ဘဝလုံး တောင့်တနေမိကြမှာပဲ .....အမိမဲ့သား ရေနည်းငါးဆိုတာ ရှိတယ်လေ။ ကလေးတွေက စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ တစ်သက်လုံး ဖြတ်သန်းရတော့မယ်"
" ကလေးတွေကို ကျမ ခေါ်ထားမယ်ဆိုရင်ရော"
" ရူးပါ့ ယဥ်အေးရာ .....
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် မထိန်းသိမ်း၊ မစောင့်ရှောက်နိုင်တဲ့ မိခင်တစ်ယောက်ဆီမှာ ငါ့သားသမီးတွေကို ဘယ်လိုစိတ်ချပြီး ထားနိုင်ပါ့မလဲ .....ငါနားလည်အောင် ရှင်းပြစမ်းပါဦး ....ငါကရော ပေးလိမ့်မယ် ထင်နေလား ... မင်းရူးနေလား ..."
" ............................. "
" ကဲ ... အချိန်လည်း လင့်ပြီ ... ငါပြန်တော့မယ် ...မင်းလည်း စဥ်းစားဆင်ခြင်တတ်တာပဲ။ ကိုယ့်လုပ်ရပ် မှားမှန်းသိရင်တော့ အသိ၊ သတိလေးနဲ့ သေချာစဥ်းစားဆုံးဖြတ်ပေါ့ ....ပြီးမှ နောက်ထပ်ဆွေးနွေးကြတာပေါ့ ..... အဲတော့ မင်းဟာမင်း သေချာစဥ်းစားလိုက်ပါဦး"
ဆေးရုံဝရန်တာကနေ ကျနော်တို့ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းကို လက်လှမ်းပြခေါ်ကာ ပြန်လာခဲ့ကြပါတယ်။ အပြန်လမ်းမှာတော့ ကျနော်တစ်ယောက်တည်း အတွေးများနဲ့ ငြိမ်သက်နေမိပါတယ်။ယဥ်အေးနဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလိုက်ရလို့ စိတ်ရှင်းသွားသင့်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်တွေဟာ ရှုပ်ထွေးလေးလံနေရပါတယ်။
ယဥ်အေးက သူ့အမှားသူ သိကာ ပြန်လည်ပြုပြင်တည်ဆောက်ဖို့ ရွေးချယ်နိုင်ပါ့မလား၊ ဒါမှမဟုတ်ရင် ကျနော့်သားနဲ့ သမီးအတွက် ထိခိုက်ဝမ်းနည်းစရာတွေ ဖြစ်လာမလား .... စတဲ့ ပူပင်သောကတွေက ကျနော့်ကို နှိပ်စက်နေခဲ့ပါတော့တယ်။
---------------
ဆေးရုံဝန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ ကိုစိုးကိုကြည့်ကာ ကျမ မျက်ရည်ကျနေခဲ့ရပါတယ်။ ကျမ လုပ်ခဲ့တဲ့ အမှားတွေက ကျမရင်ကို မချိအောင် ပူဆွေးဝမ်းနည်းစေရပါပြီ။
ကျမရဲ့ မသိမိုက်မှားမှု၊ အမှားပေါ်မှာ သာယာတပ်မက်မှုနဲ့ ဆင်ခြင်ထိန်းချုပ်နိုင်မှု ကင်းမဲ့ခြင်းတွေရဲ့ ဆိုးကျိုးတွေက ကျမကို ပူလောင်ကြေကွဲလာစေရတာပါ။ ပြီးတော့ ကျမအပေါ် စွပ်စွဲမှု အမျိုးမျိုးနဲ့ ကြိမ်းမောင်းပြစ်တင်မှုတွေ မလုပ်သွားတဲ့ ကိုစိုးကြောင့်ပဲ ကျမကိုယ်ကျမ ခွင့်မလွှတ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာစေရပါတယ်။
ကိုစိုးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတွေ့ခင်အထိ သူရဲ့ အကျင့်စရိုက်ကို သိနေတာမို့ ကျမ ပိုပြီး စိုးရိမ်ထိတ်လန့်နေမိပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ပြဿနာဖြစ်ခဲ့တဲ့ ညကနေ ဒီနေ့အထိ သွေးပျက်ချောက်ခြားနေခဲ့ရတာပါ။ ကျမအတွက် ငရဲကျနေရသလိုပါပဲ။
အဲဒီညက ကိုစိုးတို့ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ ကျမဟာ သမီးကို တင်းတင်းပွေ့ဖက်ပြီး ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်မှုကြောင့် ငိုနေခဲ့မိပါတယ်။ တစ်ခဏ သာယာမှုတွေကို ဆက်ကာဆက်ကာ ပျော်ဝင်နေမိတဲ့ ကျမအဖို့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ ဒုက္ခတွေ့ရတာ မဆန်းပါဘူး။
တစ်နေ့နေ့မှာ ကြောက်လန်တုန်လှုပ်စရာတွေ တွေ့ရမယ်ဆိုတာ သိသိလျက်နဲ့ မထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့တဲ့ အကျိုးတွေပါပဲ။ အထူးသဖြင့် အခုလို ထိတ်တိုက်တွေ့ဆုံရမှာကို ပိုစိုးရိမ်ခဲ့ပေမယ့် လက်တွေ့ကြုံလာရပါပြီ။ ဒီလိုအချိန်မှာ ကျမတို့ကို ပူးတွဲတွေ့သွားလို့ကတော့ မတွေးဝံ့စရာတွေ ဖြစ်ပေါ်ရတော့မှာပါ။ ကိုစိုးရဲ့ ဒေါသ၊ နာကျည်းခံပြင်းမှုကြောင့် ကျမရဲ့ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ သားသမီးတွေ မိမဲ့ဖမဲ့ဖြစ်ရတော့မှာပါ။
ကျမရဲ့အမှားက ကိုစိုးနဲ့ ကလေးတွေကို ထိခိုက်ရတော့မှာ တွေးမိပြီး ဝမ်းနည်းငိုကျွေးနေမိတာပါ။ ကိုစိုးတို့ကို ပြန်သွားပါစေ ဆုတောင်းပေမယ့် သူတို့က မပြန်ပါဘူး။ အေးဆေးထိုင်နေပါသေးတယ်။
ဒါကလည်း လနဲ့ချီ အဝေးသွားပြီး အလုပ်လုပ်ခဲ့ရတဲ့ ကိုစိုးဟာ ဇနီးမယားနဲ့ သမီးကို တွေ့ချင်နေမှာအမှန်ပါပဲ။ ဒါက သဘာဝကျပါတယ်။
သဘာဝမကျတာက မိန်းမဖြစ်တဲ့ ကျမက လင်ကွယ်ရာမှာ လင်ငယ်ထားလို့ ဖောက်ပြန်နေခဲ့တာလေ။ လင်ငယ်နဲ့အတူ အပျော်ကျူးနေမိတာမို့လည်း အတွေ့မခံရဲကာ ပုန်းနေရတာပါ။ ပြီးတော့ ခြံပေါက်ဝမှာ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ ကိုစိုးဟာ ကျမကို တွေ့ချင်လို့သတ်သတ်ပဲ ဟုတ်ပါ့မလား။ ကျမရဲ့ နောက်မီးလင်းနေတဲ့ကိစ္စကို သိနေလို့များလားဆိုပြီး တွေးမိပါတယ်။
အရင်က သူ ခရီးကပြန်လာလို့ ကျမကို လာခေါ်ရင် တစ်ဦးတည်းသာ လာတတ်ပါတယ်။ အခုတော့ သူ့သူငယ်ချင်းလည်း ပါလာခဲ့တယ်။ ဒါက ဒီခြံထဲမှာ ဦးနိုင်နဲ့ ကိုထွန်းရှိနေတာကို သိနေလို့လည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
ဒီလို စိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေချိိန်မှာပဲ အမရဲ့ယောက်ျားကပါ ရောက်လာပြီး အော်ဟစ်သောင်းကြမ်းနေပါတယ်။ တစ်စွန်းတစ်စကြားရတဲ့ အသံတွေအရ ကျမတို့ ဖောက်ပြန်နေတာကို အော်ဟစ်ဆဲဆိုနေခဲ့တာပါ။ ဒီအချိန်မှာတော့ ကျမတို့အားလုံးလည်း ဆောက်တည်ရာမရအောင် သွေးပျက်ကုန်ကြပါတယ်။ ကျမတို့ညီအမတင်မကဘဲ ဦးနိုင်နဲ့ ကိုထွန်းတို့လည်း အတော်ကြောက်နေကြပါတယ်။
သူတို့က ကြောက်ကြောက်နဲ့ ထွက်ပြေးဖို့ ပြင်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် အမက ချောင်ပိတ်မိနေတာကို ပြောပြပြီး ပြေးထွက်သွားမှ ပိုဆိုးကုန်မှာစိုးလို့ တားနေခဲ့ပါတယ်။ကျမကတော့ ငိုနေရုံပဲ တတ်နိုင်ပါတော့တယ်။ ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမှန်းလည်း မသိတော့ပါဘူး။ ဖြစ်နိုင်လျှင်နေရာမှာသာ လဲသေလိုက်ချင်ပါတော့တယ်။ ကျမဘဝမှာ သွေးပျက်ချောက်ခြားရဆုံး အခိုက်အတန့်ပါပဲ။
နောက်တော့ အပျိုကြီးအမ ရောက်လာတယ်။ ကျမတို့ကိုတွေ့တော့ သူလည်း အံ့ဩသွားပြီး အားလုံးကို အိမ်ထဲက နှင်ထုတ်ပါတယ်။ ကျမတို့လည်း ရှိခိုးတောင်းပန်ကာ ခဏလောက်ဆက်နေခွင့်ပေးဖို့ တောင်းဆိုရတယ်။ ပြီးတော့ ကိုစိုးတို့ကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ပြန်ခိုင်းဖို့ အကူအညီတောင်းတယ်။
ဒီလိုမှမရရင်တော့ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေခေါ်ပြီး ကျမတို့ကို အမိဖမ်းလိုက်ဖို့ တောင်းဆိုရတယ်။ မဟုတ်ရင် တုတ်တပြတ် ဓားတပြတ်နဲ့ အကုန် ဒုက္ခရောက်ကုန်ကြမှာလေ။
အပျိုကြီးအမဟာ အစကတော့ လက်မခံပါဘူး။ နောက်မှ ရိုက်ပွဲ၊ သတ်ပွဲတွေ ဖြစ်ကုန်မှာကို ထောက်ချင့်ပြီး ကိုစိုးကို သွားပြောပေးမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ရတာ မရတာကတော့ ကျမတို့ ကံတရားပေါ့။ အပျိုကြီး သွားပြောခါနီးမှာ ကျမက ကိုစိုးကို သတ်သတ်မှာလိုက်ပါတယ်။ ကျမလို အမိုက်မအတွက် ကိုစိုးရဲ့ ဘဝကို အထိခိုက်မခံစေဖို့နဲ့ သားသမီးတွေအတွက် ဖခင်ကောင်းအဖြစ် ရှိနေပေးဖို့ မှာလိုက်ရပါတယ်။
ကျမအတွက် ဒီအမှာစကားက နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်ပါပဲ။ ထိုနောက်တော့ ဦးနိုင်နဲ့ စပတ်သတ်မိကတည်းက အစိုးရိမ်အကြောက်လန့်ရဆုံး အဖြစ်ဆိုးကြီး ဖြစ်မလာစေဖို့ ကြိတ်ဆုတောင်းရင်း ငိုနေဖို့ပဲ တတ်နိုင်ပါတော့တယ်။
နောက်တော့ အပျိုကြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကိုစိုးက ကျမနဲ့ သမီးလေးကို အနောက်ခန်းမှာ ဝင်နေဖို့နဲ့ ဘာဖြစ်ဖြစ်ထွက်မလာဖို့ မှာလိုက်ပါတယ်။ အမတို့ သုံးယောက်ကိုတော့ နောက်ဖေးမှောင်ရိပ်ထဲကနေ အိမ်ထဲကထွက်ခိုင်းပါတယ်။
ထိုနောက်တော့ ကိုစိုးက ပြန်တော့မယ်ဆိုပြီး အမေ့ကို နှုတ်ဆက်သံကြားရတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က အေးအေးဆေးဆေးပဲ ပြန်သွားပါတယ်။ အမရဲ့ယောက်ျားကတော့ မပြန်သေးဘဲ တုတ်တပြင်ပြင်နဲ့ ဆက်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျမတို့သားအမိကို အပျိုကြီးက အိပ်ခန်းထဲသွင်းကာ အထဲမှာပဲနေဖို့ ပြောပါတယ်။
အမတို့သုံးယောက်ကိုတော့ နောက်ဖေးမှောင်ရိပ်ကနေ အိမ်ထဲက ထွက်သွားဖို့ နှင်ထုတ်ပါတယ်။ အမတို့လည်း အိမ်ရှေ့မှာ တစ်ယောက်ကျန်နေသေးလို့ မပြန်ရဲသေးပါဘူး။ အမက ဆက်နေခွင့်ပေးဖို့ ငိုရိုတောင်းပန်ပေမယ့် အပျိုကြီးက အတင်းနှင်ထုတ်နေပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ အမတို့လည်း အိမ်နောက်ဖေးပေါက်ကနေ ထွက်သွားကြတယ်။
ဒါပေမယ့် ခြံရှေ့မထွက်သွားရဲပါဘူး။ မှောင်ရိပ်ထဲမှာပဲ သုံးယောက်သားဟာ ခိုကပ်ပုန်းနေကြပါတယ်။ အပျိုကြီးကတော့ ကျမတို့နဲ့အတူ အခန်းထဲဝင်နေပြီး တံခါးချက်တွေကို ချထားလိုက်ပါတယ်။ကျမလည်း ကိုစိုးက အေးအေးဆေးဆေးပြန်သွားလို့ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ ကျမလို မိန်းမယုတ်ကို ညှာတာပြီး ပြန်သွားတာတော့ မဟုတ်နိုင်ပါ။
အကုန်လုံး အုတ်အော်သောင်းနင်းဖြစ်ပြီး အရှက်ကွဲရမှာနဲ့ သားသမီးတွေဘဝရှေ့ရေးကို ထည့်တွက်ပြီး သူ့ဒေါသကို သူထိန်းသွားခဲ့တာပဲနေပါမယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီကိစ္စပြီးရင်တော့ ကိုစိုးပေးသမျှအပြစ်ဒဏ်ကို ကျမ ကျေကျေနပ်နပ် ခံပေးပါ့မယ်။ ဒီလိုနဲ့ အတန်ကြာသွားတယ်။ အသံတွေလည်း တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ အမရဲ့ယောက်ျားပြန်သွားပြီလို့ ထင်မှတ်နေချိန်မှာပဲ အပျိုကြီးမရဲ့ အိမ်နောက်ဖေးကနေ အော်ဟစ်ရိုက်နှက်သံတွေ ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။
အမရဲ့ယောက်ျားက လုံးဝပျောက်နေတဲ့ သူ့မိန်းမကို ခြံဝိုင်းထဲ လိုက်ရှာရင်း မှောင်ရိပ်ထဲမှာ တွေ့တဲ့သုံးယောက်ကို အတင်းဝင်ရိုက်တော့တာပါ။ ရိုက်နှက်သံတဘုန်းဘုန်းနဲ့အတူ အော်ဟစ်ကြိမ်းဝါးသံ၊ ငိုယိုတောင်းပန်သံများနဲ့ ဆူညံကုန်ပါတယ်။
နောက်တော့ အပျိုကြီးက သူထွက်ကြည်ဦးမယ်၊ ကျမတို့သားအမိကို အခန်းထဲမှာပဲနေလို့မှာပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကြားရသလောက်ကတော့ အမကို သူ့ယောက်ျားက ပြောပြောပြီး ရိုက်နေတာပါ။အမေနဲ့ အပျိုကြီးတို့က တားနေတဲ့ အသံတွေလည်း ကြားရပါတယ်။ အသံတွေက ဆူညံရောထွေးနေပါတယ်။ ပြီးတော့ နည်းနည်းငြိမ်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ အပျိုကြီးက ပြန်ရောက်လာပြီး အမကို ဆေးရုံပို့ရမယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။
ကျမ ထွက်ကြည့်တော့ အမလည်း သူ့ယောက်ျား ရိုက်ထားတဲ့ဒဏ်ကြောင့် ခွေခွေလေးလဲနေပါတယ်။ ကျမတို့လည်း အခြေအနေကိုကြည့်ကာ ဆေးရုံပို့ဖို့ ပြင်ရပါတယ်။ ကျမလည်း သမီးကို အမေနဲ့ထားခဲ့ပြီး ဆေးရုံကို လိုက်ခဲ့ရတယ်။
ဆေးရုံရောက်တော့လည်း ကျမမှာ အလုပ်တွေရှုပ်ပြီး ထူပူနေပါတယ်။ လိုအပ်တာတွေ လုပ်ရတာကတစ်မျိုး၊ အရိုက်ခံရတာမို့ ရဲကရောက်လာတာကတစ်မျိုးနဲ့ ကျမမှာ သေသာသေလိုက်ချင်ပါတော့တယ်။ ဒီလို အမအတွက် စိတ်ပူပြီး လုံးပန်းနေရချိန်မှာပဲ ဆေးရုံကို ဓားထိုးခံရတဲ့ ယောက်ျားနှစ်ယောက် ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ကြားရပါတယ်။ ဆေးရုံပြင်ပလူနာခန်းရဲ့ အတွင်းမှာ ထိုနှစ်ယောက်အတွက် ဆရာဝန်တွေ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေကြပါတယ်။
အခြေအနေ မကောင်းဘူးလို့လည်း ပြောသံကြားတယ်။ ခရိုင်ဆေးရုံကို ချက်ချင်းလွှဲဖို့လည်း ပြင်နေကြပါတယ်။ ကျမလည်း ကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ်မို့ မစပ်စုနိုင်ပါဘူး။
ဒါပေမယ့် ထိုလူနာတွေကို ခရိုင်ဆေးရုံကို ပို့ဖို့ အခန်းထဲက မ ထုတ်လာချိန်ကျမှ ကျမ လှမ်းကြည့်မိပြီး မျက်လုံးပြူးသွားရပါတယ်။ လူကိုသေချာမမြင်ရပေမယ့် သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့ အဝတ်အစားကိုကြည့်ပြီး ဦးနိုင်ဆိုတာ ကျမ သိလိုက်ရပါတယ်။
ကျမမှာ အကြောင်သားရပ်နေမိပါတယ်။ အံ့ဩမှုနဲ့အတူ တုန်လှုပ်နေမိတယ်။ အဖြစ်အပျက်ကိုလည်း နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။ကျမက ဦးနိုင်တို့ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်သွားတယ်လို့ ထင်ထားတာလေ။ သူတို့ကို အမယောက်ျားက ဓားနဲ့ထိုးတာလား။ ဓားနဲ့ထိုးတယ်လို့လည်း ပြောသံမကြားရပါဘူး။ အမကို တားမရဆီးမရ ရိုက်နေတယ်လို့ပဲ သိထားတာပါ။
ဒါဖြင့် ဘယ်သူဓားနဲ့ထိုးတာလဲ။ ကိုစိုးတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လား။ ဒါပေမယ့် ကိုစိုးတို့က အစောကြီး ပြန်သွားခဲ့တာလေ။ ပြန်သွားတာ တော်တော်ကြာတော့မှ အခုကိစ္စဖြစ်တာလေ။ ပြီးတော့ ကိုစိုးသာ ဒါမျိုးလုပ်ချင်ရင် ပြန်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အပျိုကြီးအိမ်ထဲမှာ ကျမတို့လေးယောက်ရှိနေတာကို ကိုစိုးသိနေနိုင်တာပဲ။ အပျိုကြီးက ကိုစိုးတစ်ယောက်တည်းကိုသာ အပြင်ခေါ်ထုတ်ပြီး ကျမမှာလိုက်တာကို ပြောပြခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
ဒါကြောင့် ကိုစိုးသာလုပ်ချင်ရင် အိမ်ပေါ်တက်လာပြီး အကုန်လုံးကို သတ်မှာပါ။ အဲလိုမလုပ်ချင်ဘဲ အေးအေးဆေးဆေးဖြေရှင်းချင်လို့သာ ကျမတို့ သားအမိကို အိမ်ခန်းထဲ ဝင်နေခိုင်းပြီး သူပြန်သွားခဲ့တာလေ။
နောက်နေ့မှ ပြန်လာပြီးတော့ ကျမကို သူ ထိန်းသိမ်းကြည့်ပါဦးမယ်လို့ အပျိုကြီးကို ပြောသွားခဲ့တယ်လေ။ ဒါကြောင့်လည်း ဦးနိုင်တို့ကို ဓားနဲ့ထိုးသူဟာ ကိုစိုးမဟုတ်ဘူးလို့ ယုံနေမိပါတယ်။ကိုစိုးဟာ မဟုတ်မခံစိတ်ကြီးသူဖြစ်ပေမယ့် သူ့သားနဲ့သမီးရဲ့မျက်နှာကို ထောက်ပြီး ဒီလောက် လက်လွန်ခြေလွန်တော့ မလုပ်နိုင်ပါ။ သူ သတ်ရင် ကျမလို မိန်းမမိုက်က အရင်သေရမယ့်သူပါ။
ဒါဆို ဘယ်သူလုပ်တာလဲ။ ကိုစိုး မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ တွေးပြီးချိန်မှာ ကျန်တာကို ဆက်မတွေးနိုင်ပါ။ ကျမလည်း စိတ်ရှုပ်ထူပူနေရတာမို့ ဦးနိုင်တို့အတွက် မတွေးပေးနိုင်ပါ။ ဒီအချိန်မှာ ဦးနိုင်အတွက် မပူပင်နိုင်ပါ။
ဦးနိုင်တို့ကို ဘယ်သူသတ်သတ်၊ ကိုစိုးမလုပ်ရင်တော်ပါပြီ။ ကျမရဲ့ မိုက်ပြစ်ကြောင့် ကိုစိုးနဲ့ ကလေးတွေကို ဒီထက်ပိုပြီး မထိခိုက်စေချင်တော့ပါ။ရဲက အမရဲ့ဖြစ်ပုံကို စစ်ချက်ယူတော့လည်း ကျမ စိုးရိမ်နေမိတယ်။ လင်မယားချင်း ရန်ဖြစ်၊ ရိုက်နှက်တာဆိုပေမယ့် ပြင်းထန်ဒဏ်ရာတွေမို့ ရဲက စစ်ချက်လာယူပါတယ်။
အမကတော့ သိပ်မပြောနိုင်။ ဒီတော့ ကျမကပဲ ဖုံးဖုံးဖိဖိပြောရပါတယ်။ လင်မယားချင်း အထင်လွဲလို့ ဖြစ်ကြတဲ့အကြောင်း အကြမ်းဖျင်းပြောရင်း ရဲက ခြံထဲ လူအဝင်အထွက်ကို မေးလာတော့ ကိုစိုးနာမည်လည်း ပါသွားတယ်။ဒါပေမယ့် ကိုစိုးဟာ အခင်းမဖြစ်ခင် တစ်နာရီလောက်ကတည်းက ပြန်သွားခဲ့တာလို့ သေချာပြောရတယ်။ ဒီကိစ္စဖြစ်တာကို ကျမ ယောက်ျား လုံးဝမသိဘူးလို့ အခိုင်အမာထွက်ဆိုခဲ့တယ်။
ရဲကတော့ စိစိပေါက်ပေါက်မေးတာပေါ့။ ကျမလည်း အိမ်ထဲမှာ ကလေးသိပ်နေတာမို့ ဘာဖြစ်ကြတယ်ဆိုတာ သေချာမသိကြောင်းသာ ဘူးခံငြင်းရပါတော့တယ်။ ရဲကလည်း ကျမတို့ ထူပူနေတာကို နားလည်ပေးပြီး ဆက်မမေးတော့လို့ တော်ပါသေးတယ်။ဒါပေမယ့် ကျမစိတ်ထဲ စိုးတထိတ်ထိတ် ဖြစ်နေမိတာအမှန်ပါ။ ဒီကြားထဲ အမကို ခရိုင်ဆေးရုံကို ပြောင်းရမယ်တဲ့။ ဒီတော့ ကျမလည်း လိုအပ်တာတွေ အိမ်ပြန်ပြီး ယူရပါတော့တယ်။
စိတ်က ထင့်နေခဲ့တာမို့ အိမ်အပြန်မှာ ခြံဝရောက်တော့ ဦးနိုင်တို့ စက်ဘီးထားခဲ့တဲ့နေရာကို ကြည့်မိပါတယ်။ စက်ဘီးနှစ်စီးက ရပ်ထားတဲ့အတိုင်းရှိနေပါသေးတယ်။ခြံထဲမှာ ရောက်နေတဲ့ လူကြီးတွေက လမ်းထိပ်မှောင်ရိပ်ထဲမှာ လူနှစ်ယောက် ဓားထိုးခံရလို့ ဆေးရုံပို့လိုက်ရတဲ့အကြောင်းကို ပြောနေကြပါတယ်။ ဒီလူတွေက အမရဲ့ယောက်ျားက ရိုက်လိုက်တဲ့ လူတွေပဲဖြစ်မယ်လို့ မှတ်ချက်ချနေကြတယ်။
ဒါပေမယ့် ဓားနဲ့ထိုးတဲ့သူကိုတော့ ဘယ်သူမှ မသိကြပါဘူး။ ကျမလည်း ကိုစိုးမျက်နှာကို ပြေးမြင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် မဟုတ်နိုင်ပါဘူးလို့ တွေးကာ လိုအပ်တာတွေ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ယူရပါတယ်။
ပြင်ဆင်ထုတ်ပိုးနေရင်းပဲ ဓားနဲ့ထိုးတာကိုပဲ စိတ်ရောက်နေတာမို့ မီးဖိုချောင်ဘက် ဆင်းလာလိုက်ပါတယ်။ ကျမ မသိစိတ်ရဲ့ လှုံ့ဆော်မှုကြောင့်ပဲ ဟိုဘက်အိမ်ကနေ ဒီအိမ်ကို ယူလာတဲ့ ဓားစူးထားတဲ့နေရာကို ကြည့်လိုက်ပါတယ်။
ကျမ ခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလိုပါပဲ။ မျက်လုံးထဲ ပြာခနဲဖြစ်သွားကာ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားပါတယ်။ ကျမ ထားနေကျနေရာမှာ ဓားက မရှိပါ။ ဒီဓားက ကိုစိုးနယ်ထွက်အလုပ်လုပ်ပြီး အပြန်မှာ ကျမ ကုန်စိမ်းရောင်းရင် လိုရမယ်ရ သုံးရအောင် ဝယ်လာပေးတာလေ။
ဓားက သံအမျိုးအစားကောင်းသလို ၆ လက်မကျော်လောက်ရှည်ကာ လေးလေးပင်ပင်နဲ့ပါ။ ဒါကြောင့် ကျမကိုပေးတော့ ဓားက ကုန်စိမ်းလှီးဖို့လား၊ လူထိုးဖို့လားဆိုပြီးတောင် မေးမိပါသေးတယ်။ကိုစိုးက ဝယ်မှဝယ်တော့ ရေရှည်သုံးလို့ရအောင် ကောင်းတာကို ဝယ်လာပေးတာလို့ဆိုခဲ့ပါတယ်။ ကျမလည်း ကိုစိုးအကြောင်း သိပါတယ်။ သူက ဘာလုပ်လုပ် စည်းကမ်းတကျရှိကာ ရေရှည်ကို တွက်ဆတတ်သူပါ။
ဒီလို သူ့အကြောင်း သိနေလို့လည်း ထိုဓားကို မပျောက်ပျက်အောင် ကိုင်ပါတယ်။ ဒီအိမ်ကို ယူလာတော့လည်း သုံးပြီးတာနဲ့ မီးဖိုချောင်တံခါးကြားမှာသာ အမြဲထားတာပါ။ ဒီလို စနစ်တကျ ကိုင်တာ၊ ထားတာကိုလည်း ကိုစိုးကို ပြောပြဖူးပါတယ်။
အခုတော့ ထိုဓားက ထားနေကျနေရာမှာ မရှိပါ။ ညနေက ဦးနိုင်တို့အတွက် လက်ဖက်ရည်နဲ့ စားစရာလာယူတော့တောင် ထိုဓားကို တွေ့မိပါသေးတယ်။ အခုတော့ ...... ကျမ ဆက်မတွေးရဲတော့ပါ။ နေရာမှာသာထိုင်ချပြီး ငိုနေမိပါတော့တယ်။ ကျမရဲ့ သစ္စာမဲ့မှုကြောင့် ကျေးဇူးရှင် လင်ယောက်ျားက လူသတ်ဖို့ ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။
ကျမ ရင်နဲ့လွယ်ပြီး မွေးထုတ်ပေးခဲ့တဲ့ သားနဲ့သမီးကို မိမဲ့ဖမဲ့ဖြစ်အောင် ကျမကိုယ်တိုင် လုပ်လိုက်မိပါပြီ။ ကျမဟာ မိန်းမဆိုး၊ မိန်းမယုတ် ဖြစ်ရုံမကဘဲ မိခင်ဆိုးတစ်ယောက် ဖြစ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ခရိုင်ဆေးရုံကို ပြောင်းလိုက်ရတဲ့ ဦးနိုင်သာ သေသွားခဲ့ရင် လူသတ်မှုဖြစ်တော့မှာပါ။ ရဲကသာ လူသတ်တရားခံက ကိုစိုးမှန်း သိသွားခဲ့ရင်ဆိုတဲ့အတွေးက ကျမကို ဆောက်တည်ရာမရအောင် နာကျင်ပူဆွေးရပါတယ်။
မီးဖိုချောင်ထဲ ထိုင်ငိုနေမိတဲ့ကျမကို အမေက ဆေးရုံကို ပြန်သွားဖို့ လာပြောပြီး ပြန်လွှတ်ပါတယ်။ ကျမမှာ ထွက်သာထွက်လာရပေမယ့် တစ်လျောက်လုံး ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေရပြီး စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ မကပ်ကာ မျက်ရည်သာ ကျနေမိပါတော့တယ်။ ပြင်မရတော့တဲ့ အမှားအတွက် ယူကျုံးမရ၊ နောင်တတွေနဲ့ ပူလောင်နေခဲ့ရပါတယ်။ သွားလာလုပ်ကိုင်နေရပေမယ့် စိတ်ဓာတ်တွေကျပြီး အားအင်မဲ့ကာ ညှိုးနွမ်းနေခဲ့ရပါတယ်။
....................................................................
နောက်နေ့ညနေပိုင်းမှာ အမရဲ့ယောက်ျားဟာ ခရိုင်ဆေးရုံကို ရောက်လာတယ်။ သူ့ကို ရဲကလာဖမ်းပေမယ့် ကိုစိုးက ဝင်ဖြေရှင်းပေးကာ အာမခံနဲ့ ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်လို့ဆိုတယ်။ အမှုကတော့ ဆက်ရင်ဆိုင်ရမှာပေါ့။ ကာယကံရှင်အမက အမှုဆက်မလုပ်ရင်တော့ ပြီးသွားမှာပါ။ ခက်တာက ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကို ဓားထိုးမှုပါ။
အမယောက်ျားက မလုပ်တာကို အားလုံးသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ သူ့ကိုပဲ ရဲက စစ်နေတာပေါ့။ အမတို့လင်မယားလည်း မစဥ်းစားတတ်အောင်ဖြစ်ကာ ထိုအကြောင်းကို ပြောနေပါတယ်။
အမနဲ့ သူ့ယောက်ျားကတော့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ဘာမှမပြောသေးဘဲ၊ နောက်မှ လင်မယားချင်း ဖြေရှင်းကြမယ့်ပုံပါ။ လောလောဆယ်မှာ အမရဲ့ဆေးဖိုးက လိုနေပြီလေ။ ပြီးတော့ အမှုအတွက်က ရှိသေးတယ်။ခွဲစိတ်ပြီး စတီးရိုးထည့်ရမှာမို့ အကုန်အကျက များမှာပါ။ ပြီးတော့ တစ်နှစ်လောက်လည်း ဘာမှမလုပ်နိုင်တဲ့ ဒုက္ခိတလို ဖြစ်နေတော့မှာလေ။ ဒီတော့ သူ့ယောက်ျားက အိမ်နဲ့ခြံကို ပေါင်ပေးမယ်လို့ ဆိုလာပါတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက် အဆင်ပြေနေတယ် ထင်ရပေမယ့် ကျမမှာတော့ ပူပင်မှုတွေက အချိန်နဲ့အမျှ တိုးလို့သာနေရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဦးနိုင်ရဲ့ အခြေအနေကို တိတ်တိတ်စုံစမ်းကြည့်ရပါတော့တယ်။ဦးနိုင်ကို စိုးရိမ်တာမျိုး မခံစားရပေမယ့် သူသေရင် ဖြစ်လာနိုင်မယ့် အကျိုးဆက်တွေကို ကျမ ကြောက်လန့်နေမိပါတယ်။ သူ မသေနိုင်ဘူးဆိုတာသိရမှ နောက်ပိုင်းအရေးကို နည်းနည်းစိတ်အေးရပါတယ်။
ဦးနိုင်ဟာ တစ်ချိန်က ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို အပ်နှင်းကာ ကာမဝဲဂယပ်ထဲ အတူယှဥ်တွဲပျော်ပါးခဲ့သူပါ။ သူ့အပြုအစု၊ အထိအတွေ့တွေကြားမှာ ရုန်းမထွက်နိုင်ဖြစ်ခဲ့ပြီး သာယာကျေနပ်ခဲ့မိပါတယ်။ကျမကိုယ်တိုင်ကလည်း သူ့အပေါ် တပ်မက်မှုတွေတိုးကာ စေတနာပိုပိုနဲ့ အကောင်းဆုံး ပြုစုဖြည့်ဆည်းပေးရင်း ပျော်ရွှင်ကြည်နူးခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါတွေက လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ကျမစိတ်ထဲ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့တာပါ။
ဒါပေမယ့် အခုချိန်မှာတော့ ကျမဟာ ဦးနိုင်အပေါ် တစိမ်းဆန်ဆန်သာ ခံစားနိုင်ပါတော့တယ်။ စိုးမိုးချုပ်ကိုင်မှုအားကြီးလွန်းတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ လွန်ကဲတဲ့ ခံစားမှုတွေက ရမ္မက်သာယာမှုတွေကို ဖြစ်ပေါ်စေရတာပါ။
ဒီလိုရမ္မက်သာယာမှုတွေကပဲ ကာမအမှောင်ထဲ တဝဲလည်လည်ဖြစ်စေရကာ ကျမစိတ်ကို ခြယ်လှယ်နေခဲ့တာလေ။ ကျမကို အဆင်ခြင်မဲ့၊ မိုက်မဲမှုတွေကို ဖြစ်စေရတာပါ။ လွဲမှားသော တပ်မက်မှုကြောင့် ဦးနိုင်ကို မခွဲနိုင်မခွာရက်အောင် စွဲလမ်းမှု ဖြစ်ခဲ့ရတာမဟုတ်လား။
အခုလို စိုးရိမ်ထိတ်လန့်မှုတွေ ဖြစ်ရချိန်မှာတော့ ထိုတပ်မက်မှုတွေဟာ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ဖြစ်သွားရပါတယ်။ အဖေအရွယ် လူကြီးအပေါ် စွဲလမ်းခဲ့ပြီး အရှက်ကုန် ဖြည့်ဆည်းပျော်ပါးခဲ့မိတဲ့ ကျမကိုယ်ကျမ ရွံရှာစက်ဆုပ်ပြီး ပျောက်ကွယ်သွားချင်စိတ်သာ ရှိပါတော့တယ်။ပြီးတော့ ကိုစိုးနဲ့ တွေ့ရမှာလည်း ကြောက်နေမိတယ်။ အစကတည်းက သူ့ဒေါသကို ကြောက်စိတ်က ကျမကို အမှားနွံထဲ ပိုနစ်ဝင်သွားစေခဲ့တာလေ။
အခုတော့ ကျမ ကြောက်ရွံ့နေရသလို တကယ်ဖြစ်လာခဲ့ပါပြီ။ သူ သတိပေး တားမြစ်ထားတဲ့သူနဲ့ ဖြစ်ရတယ်ဆိုကတည်းက ကိုစိုးရဲ့ ဒေါသနဲ့ နာကျည်းမှုဟာ အတိုင်းအဆမဲ့ ထွက်ပေါ်လာခဲ့တော့မှာပါ။ဦးနိုင်ကို ဓားနဲ့ ရှင်းတာဟာ သူ့ရင်ထဲက ခံပြင်းဒေါသကို ဖော်ပြတာပါပဲ။ ထပ်ပြီး ကျမအပေါ်လည်း နာကျည်းမှုတွေကို ထုတ်ဖော်ဖို့သာ ကျန်ပါတော့တယ်။ ဒီအချိန်ထိ ကိုစိုးဘက်က ငြိမ်သက်နေတာက ကလေးတွေကြောင့်သာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
ဒါလည်း သူဘယ်လောက် သည်းခံနိုင်မှာလဲ။ တစ်ချိန်ချိန်မှာ သူ့နာကျည်းခံပြင်းမှုကြောင့် လူသတ်မှုတွေ၊ အချုပ်ကျ ထောင်ကျရမှာမျိုးတွေ ဖြစ်လာဦးမှာပါပဲ။ဒါကြောင့် ကျမမှာ သွေးပျက်တုန်လှုပ်နေမိတာပါ။ အမနဲ့ သူ့ယောက်ျားက ကျမကို ဖျောင်းဖျပြီး လင်မယားချင်း အကြေအလည် ဆွေးနွေးဖို့ တိုက်တွန်းပေမယ့် ကျမစိုးရိမ်ထိတ်လန့်စိတ်တွေက လျော့ပါးမသွားခဲ့ပါ။
ဒါကြောင့် နောက်တစ်နေ့မှာ ကိုစိုးရောက်လာတယ်ဆိုတော့ ကျမမှာ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲပါ။ အမတို့ လင်မယားကတော့ ကျမကို ကိုစိုးအကြောင်း ဝမ်းသာအားရပြောပြပါတယ်။ကိုစိုးက ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ပဲတဲ့။ ကျမ ဖောက်ပြန်ခဲ့တာတွေကို မသိတဲ့ပုံစံနဲ့ ရှိနေတယ်တဲ့။ ဒေါသထွက်၊ နာကျည်းတဲ့ အမူအရာတွေ မရှိဘူးလို့ဆိုလာပါတယ်။
ဒါကြောင့် ကျမကို သိပ်မစိုးရိမ်ဖို့နဲ့ နောက်ကျမှ ဖြစ်ခဲ့တဲ့အမှားတွေကို ဝန်ခံပြီး လင်မယားချင်း ညှိုနှိုင်းကာ အဆင်ပြေကြဖို့ တိုက်တွန်းကြပါတယ်။ ကျမကိုလည်း ကိုစိုးပြန်လာရင် ဟန်မပျက် လက်ခံတွေ့ဆုံကာ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောကြဖို့ အမက ပြောပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ကျမ ဖောက်ပြန်နေတာကို ကိုစိုးသိနေတာ ကျမ သိနေတယ်လေ။ အပေါင်းအသင်းဆန့်တဲ့ ကိုစိုးက သိတာမှ အားလုံးသိနေခဲ့မှာပါ။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ဦးနိုင်ကို အကွက်ကျကျ စောင့်ဆိုင်းပြီး သေလောက်အောင် ဓားနဲ့ထိုးခဲ့တာပေါ့။
ဒါကို ကျမ တစ်ယောက်တည်း သိတာပါ။ ကျမကလည်း ဘယ်သူမှ ဖွင့်မပြောရဲဘူးလေ။ အမကိုတောင် မပြောပြရဲပါဘူး။ အမတို့အမြင်မှာတော့ ကိုစိုးက ရိပ်မိနေနိုင်လည်း ဘယ်သူနဲ့ ဘာကြောင့်ဆိုပြီး အကြောင်းစုံ မသိသေးဘူးပဲ ထင်နေကြမှာပေါ့။
ကျမကတော့ စိတ်မအေးနိုင်။ ခွင့်မလွှတ်နိုင်တဲ့ အမှားကြီးကို ကျူးလွန်ထားသူဆိုတော့လည်း လင်ယောက်ျားအပေါ် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့မှုထက် ဝမ်းနည်းကြေကွဲစိတ်နဲ့ ရှက်ရွံ့မှုတွေ ဖြစ်နေရပါတယ်။ဒါကြောင့် ကိုစိုးပြန်ရောက်လာတဲ့အခါမှာ အမတို့ကတွေ့လိုက်ဖို့ ပြောလို့သာ ထိုင်နေရတယ်။ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲလို့ မျက်နှာအောက်ချကာ ထိုင်နေမိပါတယ်။
ကိုစိုးက သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်ထားပေမယ့် ကျမကိုတွေ့ရင် နာနာကျည်းကျည်းနဲ့ ပြစ်တင်ပြောဆိုတော့မယ်လို့ ထင်ထားလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကွယ်ရာမှာ လင်ငယ်နေ ဖောက်ပြန်နေတဲ့ မိန်းမယုတ်ကို ရွံရှာမုန်းတီးမှုတွေနဲ့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ပြောဆိုခံရမှာ မဆန်းပါဘူး။
ဒါပေမယ့် ကိုစိုးက ပုံမှန်အတိုင်း စကားပြောကာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို စကားမစခဲ့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျမအတွက် ရွှေဆွဲကြိုး လုပ်လာခဲ့တယ်တဲ့။ ဒါ့အပြင် ကျမတို့သားအမိတွေအတွက် အိမ်ဆောက်ဖို့ သူကြိုးစားနေတာတွေကို ဆက်ပြောလာခဲ့ပါတယ်။
ကိုစိုးက မိသားစုအတွက် ပြောနေချိန်မှာတော့ ကျမ ဘယ်လိုမှ ဟန်ဆောင်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ အစက ကိုစိုးပြောသမျှကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဝံ့ဘဲ ခေါင်းငုံ့ငြိမ်သက်နေတာကနေ မျက်ရည်များအလိုလို ကျလာရပါတယ်။
နောင်တတရားနဲ့အတူ ယူကျုံးမရဖြစ်ကာ ပူဆွေးဝမ်းနည်းနေမိပါတယ်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ချုပ်တည်းပြီး မိသားစုအဆင်ပြေအေးချမ်းစေဖို့ သည်းခံနေရှာတဲ့ ကိုစိုးကို စာနာမိပါတယ်။ တစ်ဖက်မှာလည်း ကျမကိုယ်ကျမ ခွင့်မလွှတ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ရတယ်။ ကျမ လုပ်ခဲ့တာတွေအတွက် သူ့ရင်ထဲ ဘယ်လောက်ခံစားရမလဲဆိုတာ သိပါတယ်။
အရင်ကဆိုရင် ကျမကို အေးလို့ တစ်လုံးတည်း အဖျားဆွတ်ခေါ်တတ်တဲ့ ကိုစိုးက အခုတော့ ယဥ်အေးလို့ ခေါ်နေခဲ့ပြီလေ။ ဒါက ကလေးတွေနဲ့ ကျမအပေါ် ငဲ့ညှာပြီး သူ့စိတ်ကို ချုပ်တည်းထားရပေမယ့် သူ့နှလုံးသားမှာ ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရတာကို ဖေါ်ပြနေခဲ့တာပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ ဆက်မနေနိုင်တော့ဘဲ ကိုစိုးရှေ့ကနေ အိမ်သာခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့မိတာပါ။ အထဲရောက်တာနဲ့ ထိုင်ချပြီး ကျမ ငိုချပစ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါ ကျမရဲ့ ငိုကျွေးမှုဟာ ကျေးဇူးရှင် လင်ယောက်ျားကို စာနာသနားမိလို့ပါ။ ပြီးတော့ ကျမဟာ ကိုစိုးနဲ့ မထိုက်တန်တော့ပါဘူး။ အရိပ်လိုမိုးပြီး အေးချမ်းမှုတွေ ပေးခဲ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ တဏှာရမ္မက်ဆန္ဒသွေးဆိုးတွေနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ပါယစ်မူးခဲ့တဲ့ ကျမရဲ့ စိတ်နှလုံးဟာ လားလားမှ မအပ်စပ်တော့ပါဘူး။
အိမ်ထောင်ဦးသစ္စာခိုင်မြဲပြီး ကျမကို ထွေးပွေးကြင်နာခဲ့တဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို အခြားတစ်ပါးသူရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ခိုနားကာ သာယာပျော်ရွှင်ခဲ့တဲ့ ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို မအပ်နှင်းဝံ့တော့ပါဘူး။ လင်ယောက်ျားနဲ့သာ သာယာကြည်နူးရမယ့် ကျမရဲ့ စိတ်နဲ့ခန္ဓာဟာ အခြားယောက်ျားဆီ ဆက်သွင်းအပ်နှင်းပြီး အသုံးတော်ခံကာ ပျော်ရွှင်မိခဲ့ပြီးပြီလေ။
ညစ်စွန်းပျက်စီးခဲ့ပြီးတဲ့ စိတ်၊ ခန္ဓာနဲ့ သန့်ရှင်းသော ရင်ခွင်နဲ့ မထိုက်တန်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ အားရအောင်ငိုပြီးလို့ မျက်နှာသစ်ကာ ပြန်ထွက်လာတဲ့ ကျမကို ကိုစိုးက ရွှေဆွဲကြိုးဘူးလေး ထုတ်ပေးလာချိန်မှာတော့ ကျမ ဘယ်လိုမှ တင်းမထားနိုင်တော့ပါဘူး။
အခုချိန်ထိ ကျမ လုပ်ခဲ့သမျှကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကျမအပေါ် ကောင်းပေးနေခဲ့တဲ့ ကိုစိုးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖွင့်ဟဝန်ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ နှစ်ဦးတည်းတွေ့ကာ ကျမရဲ့ မှားယွင်းဖောက်ပြန်ခဲ့တာတွေကို ပြောပြခဲ့တာပါ။ပြီးတော့ ကျမကို ကွာရှင်းပေးဖို့ပါ တစ်ဆက်တည်း တောင်းဆိုလိုက်ပါတယ်။ ရင်ဆိုင်ရမှာကို တွေဝေကြောက်ရွံ့ခဲ့မှုကြောင့် ဆက်ခဲ့တဲ့အမှားတွေရဲ့ စိတ်ပင်ပန်းဆင်းရဲမှုဒဏ်ကို မခံစားနိုင်တော့ပါဘူး။
ဒါကြောင့်ပဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံကာ ကိုစိုးပေးသမျှအပြစ်ဒဏ်ကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံဖို့ အချိန်တန်ပါပြီ။ ကျမရဲ့ ဝန်ခံမှုကြောင့် ကိုစိုးရဲ့ ဖြစ်ပေါ်လာမယ့် နာကျည်းဒေါသတွေကို ကျမ စောင့်စားနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုစိုးက ကျမ ထင်မှတ်ထားသလို မဟုတ်ဘဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ တုံ့ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။ ကျမကို အပြစ်တင်ကြိမ်းမောင်းရမည့်အစား အမှားကို ပြင်ဖို့ အခွင့်အရေးပေးနေခဲ့ပါတယ်။
ဒီလို တုံ့ပြန်ခံရတော့ ကျမမှာ အံ့ဩရသလို ပိုပြီး ယူကျုံးမရဖြစ်ရပါတယ်။ ကျမကို ပြစ်တင်ရိုက်နှက်ရင်ပင် ကျေကျေနပ်နပ်ခံယူပေးရမှာပါ။အခုတော့ ကျမမှာ ပိုပြီး ရင်နာကြေကွဲရပါတယ်။ သူကတော့ ကျမကို စဥ်းစားဖို့အချိန်ပေးကာ ပြန်သွားခဲ့တယ်။ ကျမမှာတော့ ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားတဲ့ ကိုစိုးကိုကြည့်ကာ မခံစားနိုင်လောက်အောင် နာကျင်နေရပါတယ်။
ကိုစိုးရဲ့ တည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့ တုံ့ပြန်မှုဟာ ကျမကို ပိုပြီးနာကျင်စေရအောင် ဒဏ်ခတ်လိုက်သလိုပါပဲ။ သစ္စာခိုင်မြဲသူက ခွင့်လွှတ်နိုင်ပေမယ့် ဖောက်ပြန်သစ္စာမဲ့တဲ့သူအဖို့ ထိုခွင့်လွှတ်မှုကို မခံယူရဲတော့ပါဘူး။ကိုစိုးရဲ့ နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးမှုဟာ ကျမကို ပိုအရှက်ရသိမ်ငယ်စေရပါတယ်။ ထိုရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်စိတ်ဟာ ကျမ တစ်ဘဝလုံးမှာ ခံစားနာကျင်ရတော့မှာပါ။
ခွင့်လွှတ်တယ်ဆိုတာကလည်း ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ အပြစ်ရဲ့ အတိုင်းအတာအပေါ် မူတည်တယ်လေ။ ကိုစိုးက သူ့ရဲ့အုပ်ထိန်းမှု လွတ်ကင်းချိန်မှာ ကျမဟာ လမ်းမှားရောက်ပြီး အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မိတယ်လို့ပဲ သိထားမှာပါ။
ကိုစိုးက ကျမရဲ့ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖောက်ပြန်မှုကိုပဲ သိထားပါလိမ့်မယ်။ ကျမရဲ့ စိတ်တွေ ဘယ်လောက် ဖောက်ပြန်လွန်ကျူးခဲ့သလဲဆိုတာ မသိနိုင်ပါဘူး။ဘယ်လိုမှ လက်ခံကြည်ဖြူဖို့ မဖြစ်နိုင်တဲ့ အဖေအရွယ်လူကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ အပြုအစုအထိအတွေ့တွေကို တပ်မက်စွဲလမ်းခဲ့တာလေ။ ထိုယောက်ျားရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ထိတွေ့ဆက်ဆံရတာကိုပဲ ကျမမှာ အရူးအမူးဖြစ်ကာ သာယာကြည်နူးခဲ့မိတာမဟုတ်လား။
ဒါကြောင့်ပဲ အများတကာ နှာခေါင်းရှုံ့ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်မှာကို သိသိလျက်နဲ့ ထိုယောက်ျားရဲ့ စိတ်ကျေနပ်အားရစေဖို့ ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူအပ်နှင်းပြီး ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးခဲ့တာပါ။ သူဆန္ဒရှိတိုင်း ကျေနပ်စေဖို့ နေရာစုံမှာ အကြိမ်ကြိမ်ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့မိတာပါ။
ကျမ လိပ်ပြာမလုံတာ အဲဒီကိစ္စပါပဲ။ သာမာန် ဆန္ဒပြင်းထန်ပြီး တစ်ကြိမ် တစ်ခါ လွန်ကျူးဖောက်ပြန်မိရင် ကျမ ဒီလောက် နောင်တရရလိမ့်မယ် မထင်ပါ။လင်နဲ့ဝေးချိန်၊ ကာမဆန္ဒလွန်ကဲပြီး မမှားသင့်တာ မှားခဲ့တာက တော်ပါသေးတယ်။ အခုတော့ ကျမကို အတင်းအကျပ် ကာမရယူတဲ့သူအပေါ်မှာ စိတ်တွေ ညွှတ်ပြီး ဖောက်ပြန်နေမိတာလေ။
သူ့စိတ်ရှိသလို နေရာစုံမှာ ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ လိုးသမျှကို စိတ်လိုလက်ရ ခံပေးခဲ့မိတာပါ။ အရှက်၊ အကြောက်တွေကို ခေါင်းထဲပင် မရှိတော့အောင်ပါပဲ။ကိုယ့်ယောက်ျားအပေါ်မှာပင် မဖြည့်ဆည်း မပြုစုဖူးတဲ့ နည်းလမ်းတွေနဲ့ သူ့ကိုထိတွေ့ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့မိတာပါ။ လင်ငယ်ကြီး သာယာစေဖို့ဆိုရင် နိမ့်ကျညစ်နွမ်းမှုတွေဆိုတာ ကျမအတွက် ကြည်နူးစရာတွေ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။
ဆင်ခြင်အသိကန်းနေချိန်မှာတော့ တပ်မက်မှုနောက်ကိုပဲ လိုက်ပါပျော်ရွှင်ပြီး အရှက် အကြောက်တွေ လွတ်ကင်းနေခဲ့မိပါတယ်။ အခုချိန်မှာတော့ ပြန်စဥ်းစားမိရုံနဲ့ ကျမကိုယ်ကျမ အော့နှလုံးနာစရာကောင်းလောက်အောင် ရွံရှာမုန်းတီးမိပါတယ်။
ကိုစိုးက ကျမရဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖောက်ပြန်ပျက်စီးခဲ့တာကို အကုန်အစင်မသိနိုင်ပါဘူး။ ဘယ်သူမှ မသိလည်း ကျမကိုယ်ကျမ သိနေခဲ့တာမို့ လိပ်ပြာမလုံပါ။ ဒါတွေကြောင့်ပဲ ကိုစိုးရှေ့မှာ မျက်နှာချင်းပင် မဆိုင်ရဲတော့တာပါ။ ကျမလို မိန်းမမျိုးက ကိုစိုးလို ယောက်ျားကောင်းနဲ့ မထိုက်တန်တော့ပါ။
ပြီးတော့ ကိုစိုးက ကျမ လုပ်ခဲ့တာတွေ အားလုံးကို သိရင် အခုလို ခွင့်လွှတ်နားလည်ပေးနိုင်ပါ့မလား။ ကျမ ပျက်စီးခဲ့တာတွေ အကြောင်းစုံသိသွားရင် သားသမီးမျက်နှာကြောင့် ခွင့်လွှတ်လို့ ဆက်ပေါင်းသင်းမယ်ဆိုရင်တောင် ကျမလို မိန်းမပျက်မျိုးကို သတီတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။
ဒါမျိုးကို ဘယ်ယောက်ျားမှ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူရှိနိုင်ပါ့မလဲ။ ကလေးတွေကြောင့်၊ မိဘဆွေမျိုး အသိုင်းအဝိုင်းကြောင့် မျိုသိပ်လက်ခံပေးရင်လည်း ဘယ်လောက်ကြာကြာ လက်ခံပေးနိုင်ပါ့မလဲ။ စိတ်တွင်း နာကျည်းမှု၊ ယူကျုံးမရမှုတွေက လက်ကျန်ဘဝသက်တမ်းမှာ အရိပ်လို လိုက်ပါနေတော့မှာပါ။ ပြီးတော့ တစ်ခါခြံခုန်ဖူးခဲ့တဲ့ မိန်းမကို သံသယနဲ့ မယုံသင်္ကာမှုက အမြဲရှိနေတော့မှာပါ။
အပြစ်ရှိသူ ကျမအဖို့မှာတော့ ဆင်ဖြူမျက်နှာ ဆင်မဲမကြည့်ရဲသလို ဖြစ်ရပါတော့မယ်။ ကိုစိုးက မေ့ဖျောက်ထားပေမယ့်လည်း လင်မယားချင်း အခန့်မသင့်လို့ စိတ်အလိုမကျဖြစ်ကြရင် ပြန်အစဖော်ခံရနိုင်ပါတယ်။ဖောက်ပြန်ခဲ့တဲ့ ကျမတောင် တစ်သက်လုံး နောင်တတရားနဲ့ ပူလောင်နေတော့မှာလေ။ သူ့အချစ်၊ သူ့မေတ္တာနဲ့ သစ္စာတရားကို စော်ကားခံထားရလို့ နာကျင်ခံစားခဲ့ရတာတွေဟာ ကိုစိုးတစ်သက်လုံး စွဲထင်ကျန်နေတော့မှာပါ။
ကိုစိုးကို အပြစ်တင်စရာမှ မရှိတာလေ။ ဘယ်သူမပြု မိမိမှုပါပဲ။ ကျမလုပ်ခဲ့တဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ကျမပဲ ခံယူရမှာပေါ့။ ဒါတွေကြောင့်ပဲ ကိုစိုးရဲ့ ခွင့်လွှတ်နားလည်ပေးမှုကို ခံယူဖို့ မထိုက်တန်သလို လက်ခံဖို့လည်း မရဲတော့ပါ။
ကျမက အပြစ်ရှိသူဆိုတော့လည်း ရှေ့လျောက် ဖြတ်သန်းရင်ဆိုင်ရမှာတွေကို တွေးကာ ပိုကြောက်နေမိတာ မဆန်းပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျမတို့ လင်မယားချင်း ဆက်ဆံရေးတွေကိုလည်း ခေါင်းထဲဝင်လာပါတယ်။ကျမနဲ့ ကိုစိုးဟာ အေးချမ်းသာယာတဲ့ မိသားစုဘဝကို ပိုင်ဆိုင်ကြတာမှန်ပါတယ်။ အများအမြင်မှာတော့ လင်မယားချင်း ပြဿနာမရှိကြဘူးပေါ့။ ဒါက မှန်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ကျမတို့နှစ်ဦးကြားမှာ မတူညီမှုတွေ၊ ကွဲလွဲမှုတွေနဲ့ စိတ်အလိုမကျဖြစ်ခဲ့ရမှုတွေကတော့ ကိုယ်စီရှိကြပါတယ်။ ကျမထက်အကြီးဖြစ်တဲ့ ကိုစိုးက ကျမအပေါ် အကိုကြီးတစ်ယောက်လို အကာအကွယ်ပေး စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သူပါ။ဒါပေမယ့် အဲလို အသက်မတူညီမှုနဲ့ မွေးဖွားကျင်လည်ခဲ့တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကွာခြားမှုကပဲ ကျမတို့နှစ်ဦးကြားမှာ သဘောထားမတိုက်ဆိုင်မှုတွေ ရှိခဲ့ရပါတယ်။ အများအားဖြင့် ကျမ အပြစ်တွေပဲပေါ့။
အပျော်အပါးမက်တာ၊ အလှအပကြိုက်တာနဲ့ ဝတ်ချင်စားချင် သွားလာချင်တာကအစ ကွာခြားမှု ကြီးလွန်းခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်နေပြီမို့ ဒီစိတ်တွေဟာ ကျမအတွက် အပြစ်တွေပဲလို့ ခံယူပေးထားခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ထိုစိတ်တွေကို ချိုးနှိမ်ထားခဲ့ပေမယ့် လုံးဝမေ့ဖျောက်လို့တော့ မရဘူးပေါ့။ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်လင်သားနဲ့ လက်တွဲပြီး ပွဲလမ်းသဘင်တွေကို သွားလာပျော်ပါးချင်တာပါပဲ။ဒါပေမယ့် အခုနောက်ပိုင်းတော့ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ကိုစိုးအတွက် အပိုကုန်ကျစရာ၊ ပျက်စီးလေလွင့်တဲ့ အမူအကျင့်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားတာလေ။ လောကအမြင်မှာ သူ့ရဲ့သဘောထားက မှန်နေတာမို့လည်း ကျမမှာ အပြစ်တင်စရာ မရှိခဲ့တာပါ။
ဒါပေမယ့် ကျမစိတ်ခံစားချက်အရတော့ ထိခိုက်ရတာပေါ့။ ပြီးတော့ အခုနောက်ပိုင်း ကျမကလည်း ဝင်ငွေလေးရှာလာနိုင်တော့ စိတ်အလိုမကျမှုတွေ ပိုဖြစ်လာရပါတယ်။ နောက်တစ်ခုက ကိုစိုးဟာ အများအကျိုးအတွက် အနစ်နာခံပြီး ကူညီပေးတတ်သူပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ရပ်ရွာထဲမှာတော့ အပေါင်းအသင်းဆံ့ကာ ခင်မင်ဖို့ကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက်ပါ။
ဒါပေမယ့် အိမ်မှာတော့ အနေအထိုင်တည်ခန့်ပြီး ခပ်မှန်မှန်နေတတ်ပါတယ်။ လင်မယားချင်း တီတီတာတာနေချင်ပေမယ့် သူ့ဘက်က အနေတည်တော့ မနေဖြစ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေ သူက ကျမတစ်ယောက်တည်းအပေါ်မှာ စိမ်းကားနေတာလားလို့ စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ တွေးမိတတ်ရပါတယ်။
ကျမအပေါ် သူ့ရဲ့အနေတည်မှု၊ စကားကို ခပ်မှန်မှန် ပြောတတ်မှုနဲ့ အေးဆေးတည်ငြိမ်တဲ့ဟန်ဟာ ကျမအတွက် မနွေးထွေးသလို ခံစားရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမအနေအထိုင်၊ အသွားအလာနဲ့ အပြောအဆိုကြောင့်လည်း တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး စကားကတောက်ကဆတ်ဖြစ်ရတာတွေ အမြဲရှိခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သူက ကျမတို့ကို ရှာဖွေကျွေးမွေးနေတဲ့ ကျေးဇူးရှင်အိမ်ထောင်ဦးစီးဖြစ်သလို ကျမက အငယ်မို့ အကျယ်အကျယ်ဖြစ်အောင်အထိတော့ စကားမများခဲ့ပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျမက အနေအထိုင်မတတ်တာ၊ သူ့ဘက်က အကြီးပီပီနေတတ်၊ ပြောတတ်တာ၊ အလုပ်ပင်ပန်းလို့ ကျမအပေါ် မနွေးထွေးနိုင်တာလို့ပဲ အမြဲတွေးကာ စိတ်ဖြေသိမ့်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီလို စိတ်သဘောထားမတိုက်ဆိုင်တာနဲ့ စိတ်အခန့်မသင့် ဖြစ်ကြတာမျိုးကတော့ လင်မယားတွေကြားမှာ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိကြတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အခုလို အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်ထားမိတဲ့ အခါမှာတော့ ကျမဟာ အရာရာကို တွေးကာ ရှေ့ဆက်ဖို့ကို ကြောက်လန့်နေမိပါတယ်။ ပြီးတော့ နောင်တစ်ချိန်ချိန်မှာ လင်မယားချင်း စကားများတာမျိုးနဲ့ ကျမကို အခြားသူနဲ့ မယုံသင်္ကာဖြစ်လို့ ရန်ဖြစ်ကြရလျှင် ကိုစိုးရဲ့ ဒေါသကို ကြောက်မိပါတယ်။ အခုတောင် သူ့နာကျည်းမှုကို ဓားနဲ့ ထုတ်ဖော်ခဲ့တာလေ။
ဒီအမှုကိစ္စက ဘယ်လိုဖြစ်လာဦးမလဲမသိပါ။ ကိုစိုး လက်ချက်ဆိုတာ ရဲကသိမှာကို ကြောက်နေမိပါတယ်။ ကိုစိုးသာ အဖမ်းခံရရင် ကလေးတွေက အဖေနဲ့ ဝေးကွာရပါဦးမည်။ အဓိကတရားခံက ကျမပါပဲ။ ဒါကို တွေးမိတိုင်း သွေးပျက်မိပါတယ်။ ဦးနိုင်တို့ဘက်ကလည်း ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ဦးမည် မသိပါ။ ရှေ့လျောက်လည်း ဒါမျိုးတွေ ဆက်ဖြစ်မှာ မလိုလားတော့ပါ။
အမေကသေ၊ အဖေက ထောင်ကျ၊ မိမဲ့ဖမဲ့အဖြစ်ဆိုးမျိုးထက် မိတကွဲ ဖတကွဲကမှ တော်ပါသေးတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကိုစိုးပေးမယ့် အပြစ်ကို ကျေကျေနပ်နပ် ခံယူရပါမယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကိုစိုးက သေချာပြန်စဥ်းစားခိုင်းပေမယ့် ကျမအတွက် ရွေးချယ်စရာ လမ်းကတော့ ........
---------------
ယဥ်အေးနဲ့ တွေ့ပြီးကတည်းက ကျနော့်ရင်ထဲ ဘာမှမရှိတော့သလို ခံစားနေရပါတယ်။ တည်ငြိမ်နေတဲ့ ရေပြင်ကို ရိုက်ခတ်ခံရပြီးချိန်မှာ လှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေတော့ ကျန်ရှိနေတတ်တာပါပဲ။
ဒီလိုပါပဲ။ မိသားစုအတွက်ကိုသာ ခေါင်းထဲရှိပြီး ငြိမ်သက်နေခဲ့တဲ့ ကျနော့်ဘဝဟာ ယဥ်အေးကြောင့် အပြင်းအထန်ထိခိုက်လှုပ်ခတ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒီတော့လည်း ကျနော့်နှလုံးသားဟာ နာကျင်မှုရဲ့ဒဏ်ကို ဆက်ကာ ရိုက်ခတ်ခံနေရတာပေါ့။
ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့မာနနဲ့ နှလုံးသားခံစားချက်ရဲ့ကြားမှာ ကျနော်ဟာ လှောင်ပိတ်မွန်းကျပ်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်ခံစားရတာတွေအတွက် ခံပြင်းနာကျည်းမှုနဲ့အတူ သားသမီးတွေအတွက် ရင်နာဝမ်းနည်းမှုကြားမှာ ကျနော့်ရဲ့ဆုံးဖြတ်မှုဟာ မပြတ်သားနိုင်အောင် ဖြစ်ရပါတယ်။
ပြီးတော့ ကျနော် ကြုံ့တွေ့နာကျင်ရတာတွေအတွက်လည်း အံ့ဩမိတယ်။ ဒီအဖြစ်မျိုးကို ရှေးဘဝက ဝဋ်ကြွေးရှိလို့များ ကျနော့်မှာ လာကြုံရသလားဆိုပြီး ရင်နာနာနဲ့ တွေးမိပါတယ်။ ယခုဘဝမှာတော့ ကျနော်ဟာ အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက ဖောက်ပြန်ဖို့ကို လက်တွေ့လုပ်ဖို့ မဆိုထားနဲ့ စိတ်တောင်မကူးမိပါဘူး။ ဘဝကို အရိုးသားဆုံးဖြတ်သန်းရင်း မိသားစုအပေါ်ထားတဲ့ သစ္စာတရားကို အပွန်းပဲ့မခံခဲ့ပါ။
တခြားတစ်ပါးသူ အမျိုးသမီးတွေကို မဆိုထားနဲ့ ငယ်စဥ်ကတည်းက သံယောဇဥ်ကြီးခဲ့ပြီး ချစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဝေဝေအပေါ်မှာပင် အိမ်ထောင်ကျကတည်းက စိတ်ရိုင်းတွေ မဝင်ခဲ့တော့ပါ။ ဟိုတစ်နေ့က ကျနော်သာ စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်ခဲ့ရင် ပေးလာတဲ့ အခြေအနေ အချိန်အခါကြောင့် အခွင့်အရေးယူခဲ့မိမှာပါ။
ဒါပေမယ့် ကျနော့်မှာ မရိုးသားစိတ်များမပေါ်ခဲ့ဘဲ ကိုယ့်ညီမလိုသာ စိတ်မျိုးဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပြီး ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါကလည်း အိမ်ထောင်သည်တစ်ဦးမှာ ရှိရမယ့် အရှက်အကြောက်တရားနဲ့ စောင့်စည်းထိန်းသိမ်းရမယ့် သစ္စာတရားကြောင့် တဏှာရမ္မက်နောက်ကို ဆန္ဒလွန်ကျူးပြီး မလိုက်ပါမိတာပါ။
ကျနော်ကတော့ မိသားစုရဲ့ အေးချမ်းသာယာမှုကို ကျနော့်တစ်ကိုယ်တည်းသာ တဒင်္ဂ သာယာနိုင်မယ့် ကာမဆန္ဒနဲ့ မလဲနိုင်လို့ပါ။ ဒီလို ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းထားခဲ့တဲ့ ကျနော့်အပေါ်မှာ အခုလို ဖောက်ပြန်ခံရတော့ အသည်းတဆတ်ဆတ်ခါအောင် နာကျင်ရပါတယ်။
ကျနော် ချစ်ခဲ့၊ ယုံကြည်တန်ဖိုးထားခဲ့တဲ့ ယဥ်အေးက ရမ္မက်အပျော်နောက်ကို လိုက်ပါနေခဲ့တာကို မယုံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ ရှေ့လျောက်ရော သူ ဘယ်လိုရွေးချယ်ဆုံးဖြတ်မလဲဆိုတာ မသိနိုင်ပါဘူး။
ကျနော့်ဘက်ကတော့ စိတ်ပျက်မိတာ အမှန်ပါ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်လာပါစေ၊ ရှေ့လျောက် ကျနော်တို့အိမ်ထောင်ရေးဟာ သာယာနိုင်ပါတော့မလား။ နားလည်ယုံကြည်မှုတွေနဲ့ တည်ဆောက်ရမယ့် အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခုကတော့ အပြစ်အနာအဆာတွေ ဖြစ်သွားခဲ့ရပါပြီ။
ကျနော့်ဘက်ကတော့ သားသမီးတွေရဲ့ ဘဝရှေ့ရေးနဲ့ မိသားစုကို တန်ဖိုးထားလို့ အတတ်နိုင်ဆုံး စောင့်ရှောက်ထိန်းသိမ်းဖို့ ကြိုးစားနေခဲ့တာပါ။ ယဥ်အေးအပေါ် ခွင့်လွှတ်နိုင်လား၊ မနိုင်လားဆိုတဲ့ မေးခွန်းထက် သူ့ဘက်က ပြုပြင်လာရင် နားလည်လက်ခံပေးဖို့ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
တကယ်လို့ သူ့ဘက်က ကိုယ့်အတ္တကိုပဲ ရှေ့တန်းတင်လိုက်ရင်တော့ မတတ်နိုင်ပါ။ ကလေးတွေရဲ့ဘဝအတွက် သူ မပါဝင်ဘဲ ကျနော်တစ်ယောက်တည်း အကောင်းဆုံး လုပ်ဆောင်ပေးဖို့ပဲ ရှိပါတော့တယ်။ ခွင့်လွှတ်တာ မလွှတ်တာထက် ကျနော့်မိသားစုအတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်နိုင်မယ့် လမ်းကိုသာ လျောက်လှမ်းချင်ပါတယ်။ အတွေးအမျိုးမျိုးနဲ့ ရင်ထဲပူလောင်နေမိတာတော့ အမှန်ပါ။
ဆေးရုံက ပြန်လာပြီးနောက်မှာ အလုပ်တစ်ခုရတယ်။ ကျနော့်ရပ်ရွာမှာပဲ လုပ်ရမှာမို့ လက်ခံလိုက်တယ်။ အလုပ်လုပ်နေရင် ကျနော်လည်း စိတ်တွေ သိပ်မလေတော့ဘူးလေ။ကျနော်နဲ့ အတူလိုက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့အတူပဲ ထိုအလုပ်ကို လုပ်လိုက်တယ်။ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ပြီးသွားပါတယ်။
ဒီကြားထဲတော့ အလုပ်သွားလိုက်၊ ယောက္ခမအိမ်က သမီးကို သွားကြည့်ပြီး အဖော်ပြုပေးလိုက်၊ အိမ်မှာနေတဲ့ သားအတွက် အချိန်ပေးလိုက်နဲ့ ရက်တွေကို ကုန်ဆုံးရပါတယ်။ ယဥ်အေးကတော့ ဆေးရုံကနေ ပြန်မလာပါ။
သူ့အမလည်း ခွဲစိတ်ရတာမို့ တော်ရုံနဲ့ ဆေးရုံပြန်ဆင်းရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော်ကတော့ ဆေးရုံကို ထပ်လိုက်မသွားတော့ပါဘူး။ဆေးရုံလိုနေရာမျိုးမှာ လင်မယားနှစ်ယောက်ရဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ့်ခရီးကို မဆွေးနွေးချင်ပါ။ ပြီးတော့ ယဥ်အေးဘက်က သူ့လျောက်မယ့်လမ်းကို သေချာရွေးပြီး ထုတ်ပြောလာမှာကို လိုချင်ပါတယ်။
ဒီကြားထဲတော့ သူနဲ့ မတွေ့ချင်သေးပါ။ ဒါပေမယ့် အလုပ်ထဲ အာရုံစိုက်လုပ်နေသော်လည်း ခေါင်းထဲ ယဥ်အေးအကြောင်းက ရောက်ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ကျနော်လည်း အပေါင်းအသင်းတွေကြားမှာ စကားနည်းသွားတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ကျနော့်ကို စာနာနားလည်ကြပါတယ်။
ယောက္ခမကတော့ ကျနော့်တို့ လင်မယားကိစ္စကို စိတ်ပူနေမှာပါ။ ဆေးရုံပြန်လာပြီး သူ့ဆီသွားတုန်းကလည်း ဆေးရုံပေါ်ကအခြေအနေကိုမေးရင်း ယဥ်အေးနဲ့တွေ့ခဲ့လား၊ စကားပြောခဲ့ကြရဲ့လားလို့ စိုးရိမ်ဟန်နဲ့ မေးရှာပါတယ်။
ကျနော်လည်း မာမာဝေကတော့ တော်ရုံနဲ့ဆေးရုံဆင်းရဦးမှာ မဟုတ်ကြောင်းနဲ့ ယဥ်အေးနဲ့ တွေ့ခဲ့ကြောင်းလောက်သာ မယုတ်မလွန် ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။ ယောက္ခမကြီးက ထပ်သိချင်ပေမယ့် ကျနော်က စကားစဖြတ်ကာ အမြဲရှောင်ထွက်နေခဲ့ပါတယ်။
မန္တလေးဆေးရုံပေါ်က ဟိုကြာကူလီတွေရဲ့ အခြေအနေတွေကိုတော့ နားစွင့်ရပါသေးတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးကတော့ မသေပေမယ့် ဒဏ်ရာတွေကတော့ တော်တော်ပြင်းကြပါတယ်။ လူကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်ဖို့တော့ မလွယ်ပါ။ ပြီးတော့ အမှုကိစ္စကလည်း ရှိသေးတယ်။ မာမာဝေကို ရိုက်တဲ့အမှုကတော့ ကာယကံရှင်က အမှုမလုပ်တော့ ပြီးသွားမှာပါ။ သူ့အပြစ်နဲ့သူမို့ ဘယ်လိုအမှုလုပ်ရဲမှာလဲ။
အခုဆေးကုတဲ့စားရိတ်အတွက်တောင် သူ့ယောက်ျားက အိမ်နဲ့ခြံဝိုင်းကို လာပေါင်ပေးသွားခဲ့တာလေ။ ပြီးတော့ တစ်နှစ်လောက်လည်း ဒုက္ခိတတစ်ပိုင်း ဖြစ်ရတော့မှာပါ။ဓားထိုး၊ အရိုက်ခံရတဲ့ ကြာကူလီတွေကတော့ သူတို့မိသားစုတွေပါ ရောက်လာပြီး အမှုဖွင့်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တရားခံကို ရှာမတွေ့ပါ။
ကျနော့် မယားညီအကို မဟုတ်ကြောင်းကို ပတ်ဝန်းကျင်က အခိုင်အမာထွက်ဆိုတော့ ရဲလည်း အခက်တွေ့နေရတယ်။ ကြာကူလီရဲ့မိသားစုကတော့ သူ့ကို ဓားထိုးမှုနဲ့မဟုတ်ဘဲ ရိုက်နှက်မှုနဲ့ အရင်အမှုဖွင့်ဖို့လုပ်တယ်။
မယားညီအကိုကလည်း မယားခိုးမှုနဲ့ ပြန်ဖွင့်မယ်ဆိုတော့ သူတို့ဘက်က ငြိမ်သွားတယ်။ မာမာဝေကတော့ သူ့ယောက်ျားက မယားခိုးမှုနဲ့ဖွင့်ရင် တရားရုံးမှာ ဝန်ခံပေးရမှာပေါ့။ရဲဖက်ကလည်း အပိုင်းထဲကို လာလာစစ်ပေမယ့် တရားခံကို မရှာနိုင်ပါ။ ဒီအမှုဟာ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်လို့ ဖြစ်ရတာကို ရဲကသိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် မာမာဝေကိစ္စကိုပဲသိပြီး ယဥ်အေးကိစ္စကို မသိပါဘူး။ ဘယ်သူမှလည်း မပြောကြဘူးလေ။ အဲတော့ ယဥ်အေးရဲ့ယောက်ျားဖြစ်တဲ့ ကျနော့်အပေါ် သံသယကင်းနေတာပေါ့။ ကျနော့်လက်ချက်မှန်း သေချာသိနေတဲ့ ယဥ်အေးကလည်း သူ့အပြစ်နဲ့သူ၊ ပြီးတော့ ကလေးတွေအတွက်လည်းရှိတော့ ဘယ်သူမှ ထုတ်မပြောရဲပါဘူး။
အစကတည်းက မဟုတ်တာလုပ်ထားတဲ့ ကြာကူလီ နိုင်မင်းကလည်း ယဥ်အေးနဲ့ သူ အရှုပ်ထုတ်တွေ ရှိနေခဲ့တာကို ထုတ်မပြောရဲပါဘူး။ သူ မကောင်းတာကိုသိနေတဲ့ သူ့မိသားစုကတော့ ရိပ်မိမှာပေါ့။ဒါပေမယ့် သူတို့ကိုလည်း အပျိုကြီးအမနဲ့ ရပ်ရွာက အမှုတွေဖွင့်ထားတော့ မနည်းရှင်းရမှာပါ။ ဒီတော့ အမှုကိစ္စတွေမှာ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က ကင်းလွတ်နေပါတယ်။
ကြာကူလီတွေဘက်ကလည်း သေမတတ်ခံလိုက်ရပေမယ့် သူတို့အပြစ်နဲ့သူမို့ အကုန်ဖွင့်မပြောရဲ။ ရဲကလည်း စစ်ဆေးထောက်လှမ်းပေမယ့် ကွင်းစက်ပြတ်နေသလို အားလုံးကလည်း ဖုံးဖိထားတော့ တရားခံရှာမရပါ။ နောက်ဆုံးတော့ လူမှားအလုပ်ခံရသလိုလို၊ တစ်ချိန်ချိန်က ရန်ကြွေးကြောင့် အလုပ်ခံရသလိုလိုနဲ့ အမှုက ပြီးသွားမယ့်ပုံပါ။
ဒီလိုနဲ့ ရွာထဲကအလုပ်ပြီးတော့ ကျနော်တို့လည်း ခဏအနားရတယ်။ နောက်အလုပ်တစ်ခုကတော့ နယ်ဘက်ထွက်ရဖို့ရှိတယ်။ အရင်စိတ်ကူးကတော့ ကျနော်ဟာ နယ်ဘက်ထွက်မလုပ်တော့ပါဘူး။
အိမ်ဆောက်ဖို့ သစ်ဝါးဝယ်ပြီး ပြီးအောင်ဆောက်ဖို့ပါ။ ဒါမှလည်း ကျနော်တို့ မိသားစုတွေ ကိုယ်ပိုင် အိမ် ခြံဝန်းလေးနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေနိုင်ကြမှာလေ။ပြီးတော့ သမီးမွေးပြီးကတည်းက ကျနော်ဟာ အိမ်ကပ်ရတယ် သိပ်မရှိခဲ့ဘူးလေ။ ဝေးကွာနေတော့လည်း လွတ်ဟင်းမှုတွေ ဖြစ်ခဲ့တာကို ကျနော် သတိထားမိခဲ့ပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ဒီတစ်ခါတော့ အိမ်မှာပဲနေကာ မိသားစုကို ပိုအချိန်ပေးဖို့ တွေးထားခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရဲ့ လွတ်ဟင်းမှုကို ယဥ်အေးက သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ ဖြည့်ဆည်းခဲ့ပြီးပါပြီ။အခုတော့ ကျနော့်ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်တွေ၊ စိတ်ကူးတွေဟာ လေထဲမှာ တစ်စစီလွင့်ပျံပျောက်ကွယ်ကုန်ပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ နယ်ကအလုပ်ပေါ်လာတဲ့အခါမှာ ပြန်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
ဒါဆိုရင် ကျနော့်စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးလေးလံနေတာတွေကို လျော့မယ်လေ။ မတွေ့မမြင်ချင်၊ မကြားချင်၊ မတွေးချင်တာတွေကလည်း ကင်းဝေးရတာပေါ့။ ခရီးက ပြန်ရောက်ကတည်းက အနားကမခွာတဲ့ သူငယ်ချင်းကလည်း နောက်ခရီးကို အတူလိုက်မယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ သူပါတော့လည်း ဟိုရောက်ရင် နောက်ထပ်အကူမရှာရတော့ဘူးပေါ့။
သွားဖို့ကတော့ တစ်ပတ်ကျော်လိုပါသေးတယ်။ ဒီကြားထဲမှာတော့ သွားဖို့အတွက် ပြင်ရသလို ကလေးတွေကို အချိန်ပေးပြီး အတူနေပေးဖြစ်ပါတယ်။
ကျနော့်မှာ ယဥ်အေးမရှိတော့ရင်တောင် ချစ်ခင်ဂရုစိုက်ပေးရမယ့် သားနဲ့သမီးကတော့ ရှိသေးတယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ သမီးရှိတဲ့ ယောက္ခမအိမ်ဘက်လည်း အမြဲရောက်ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ခရီးထွက်ဖို့ ၅ ရက်လောက်အလို၊ ယောက္ခမခြံထဲ သမီးကို ထိန်းပေးနေစဥ်မှာ ယဥ်အေးပြန်ရောက်လာပါတယ်။ သူ့မျက်နှာက အရင်တစ်ခါလို မဟုတ်ဘဲ တည်ငြိမ်နေပါတယ်။
တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်ချက် အခိုင်အမာချထားပြီးပြီနဲ့တူပါတယ်။ ကျနော့်ကို တွေ့တွေ့ချင်းမှာပဲ အိမ်ဆောက်ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ထားသလားလို့ လာပြန်ကြည့်တာ။ မဝယ်ထားရသေးလို့ တော်သေးတယ်။ အမတို့လည်း ဆေးရုံကမဆင်းရသေးဘူး။ ပြန်သွားရဦးမှာလို့ ဆိုလာပါတယ်။
သူ့စကား အသွားအလာနဲ့ အမူအရာကို ကြည့်ရုံနဲ့ ကျနော့်သားသမီးတွေ အမိမဲ့သွားနိုင်ပြီလို့ ခန့်မှန်းမိပါတယ်။ ဒီလိုခန့်မှန်းမိချိန်မှာ ကျနော့်စိတ်ဟာ ထူးထူးခြားခြားတည်ငြိမ်နေပါတယ်။
မလွှဲမသွေ ရင်ဆိုင်ရပြီဆိုရင် တည်ငြိမ်သွားတတ်တာ ကျနော့်အကျင့်ပါပဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကြည့်ပဲနေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဘက်က စကားမစတော့ သူကပဲ .....
" နှစ်ယောက်တည်း အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောချင်တယ်၊ ဘုရားသွားကြရအောင်"
" ပြောကြမယ့် စကားက ဘုရားအရိပ်မှာ ပြောလို့ကောင်းတဲ့ စကားမျိုးမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ ....ဒီမှာပဲ ပြောကြရအောင်"
ကျနော်လည်း ပိတ်ပြောလိုက်တယ်။ အနားမှာ ရှိနေတဲ့ သူငယ်ချင်းက ကျနော်တို့ အခြေအနေကြည့်ပြီး ဗိုက်နာလို့ဆိုကာ အိမ်သာဘက် ထွက်သွားတယ်။ သူလည်း အကြောင်းစုံသိနေတော့ ကျနော့်အဝေးမှာလည်း မနေရဲ၊ လင်မယားကိစ္စဆိုတော့လည်း ဝင်ပါလို့မကောင်း၊ ဒါကြောင့်ပဲ အနီးအပါးကို ရှောင်သွားခဲ့ရတာပါ။
ဒီအချိန်မှာပဲ ယောက္ခမကြီးက ကျနော်တို့ထိုင်နေတာတွေ့တော့ ရေနွေးချပေးရင်း ဝင်ထိုင်လာပါတယ်။ ယဥ်အေးက သူ့အမေကို ဘာလို့ဝင်လာတာလဲ၊ ကျမတို့ကိစ္စ ကျမတို့ရှင်းပါ့မယ်၊ အမေ ဝင်မပါပါနဲ့ဆိုပြီး ထွက်သွားခိုင်းပါတယ်။
တစ်ဆက်တည်း အနောက်အိမ်က အမအပျိုကြီးကလည်း ထပ်ရောက်လာတယ်။ သူကလည်း ယဥ်အေးပြန်လာတာတွေ့တော့ ဆေးရုံက သတင်းကို လာမေးနေပါတယ်။ဒီတော့ ယဥ်အေးလည်း ကျနော်နဲ့ ဆက်မပြောသာဖြစ်ကာ အပျိုကြီးကိုပဲ အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောနေရပါတယ်။ ယဥ်အေးရဲ့ ပုံဟန်ကိုကြည့်ပြီး ကျနော့်ခန့်မှန်းမှုမှန်တော့မယ်ဆိုတာ ပိုသေချာပါပြီ။
နောက်တော့ သူငယ်ချင်းက အိမ်သာဘက်က ထွက်လာပြီး အပျိုကြီးကို မသိမသာ ခေါ်ထုတ်သွားပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ ကျနော်တို့နှစ်ဦးပဲ ကျန်နေတော့တယ်။
ဒါပေမယ့် နှစ်ဦးကြားမှာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။ ခဏလောက်ကြာမှ ယဥ်အေးကပဲ စကာ .....
" ခင်ဗျား၊ ခရီး ဘယ်တော့ ပြန်ထွက်ရမှာလဲ"
" နောက် ၄၊၅ ရက်လောက် လိုသေးတယ်"
" ကျမလည်း ဆေးရုံပြန်သွားရဦးမှာ။ တော်တော်နဲ့ဆင်းရမှာ မဟုတ်ဘူး။အဲတော့ ကျမတို့ကိစ္စကို မြန်မြန်ဖြတ်ရအောင်"
" မင်း ... သေချာ စဥ်းစားပြီးပြီလား"
" ကျမ ... ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်တည်ချင်တယ်။ ခင်ဗျားနဲ့ နေနေသမျှတော့ ဘယ်လိုမှ ရပ်တည်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။ကျမ လိုချင်တဲ့ဘဝလည်း ဘယ်လိုမှ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ကျမ ချမ်းသားချင်တယ်။ ဝတ်ချင်စားချင် သွားလာချင်တယ်။ ပျော်ချင်ပါးချင်တယ်။ကျမဘဝကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ ပျော်ချင်တယ်။ခင်ဗျားကတော့ အတ္တနည်းတယ်။ အများအကျိုးကိုပဲကြည့်နေတော့ ဘယ်တော့မှ ချမ်းသာမှာ မဟုတ်ဘူး။
ခင်ဗျားက ကျမကလွဲရင် အားလုံးနဲ့အဆင်ပြေတယ်။ ကျမနဲ့ကတော့ ဘယ်တော့မှ အဆင်မပြေခဲ့ဘူး။ပြဒါးတစ်လမ်း၊ သံတစ်လမ်း ရောနှောလို့မရအောင် ဖြစ်နေခဲ့တာရော သတိထားမိခဲ့ရဲ့လား ...အဲတော့ ရှေ့လျောက် ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျောက်ကြရအောင် ....."
ကျနော့်ရင်ထဲ မျက်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ လင်မယားချင်း ဖြစ်တတ်တဲ့ စိတ်အခန့်မသင့်မှုမျိုးတွေကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး စွပ်စွဲချက်အမျိုးမျိုးနဲ့ လမ်းခွဲဖို့ ယတိပြတ်တောင်းဆိုနေတဲ့ သူ့ကိုကြည့်ကာ စိတ်ပျက်သွားမိပါတယ်။
တကယ်တော့ လက်ထပ်ကြတယ်ဆိုတာက သူစိမ်းမိသားစုနှစ်စုက ပေါက်ဖွားလာတဲ့ လူသားနှစ်ဦးဟာ တစ်မိသားစုတည်းအဖြစ် ပေါင်းစည်းနေထိုင်ကြတာပါ။ တစ်ဝမ်းတည်းထွက် မောင်နှမအရင်းတွေတောင် စိတ်သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်ကြတာမျိုး ရှိနေကြတာပါပဲ။
သူစိမ်းနှစ်ဦးဟာ အရင်းနှီးဆုံး လူသားနှစ်ဦးအဖြစ် ပေါင်းစည်းနေထိုင်ကြတာဟာ အိမ်ထောင်ရေးပါပဲ။ နားလည်ဖေးမမှုနဲ့ တည်ဆောက်ရမယ့် အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခုမှာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး စိတ်အခန့်မသင့်မှုတွေကတော့ ရှိကြတာ မဆန်းပါဘူး။
ဒါကို လင်မယားချင်း ညှိုနှိုင်းတိုင်ပင်ပြီး ဘဝကို အတူဖြတ်သန်းကြရမှာပါ။ လုံးဝစေ့စပ်လို့မရအောင် သဘောထားကွဲလွဲနေကြရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့။ပြီးတော့ လင့်ဝတ္တရား၊ မယားဝတ္တရား မကျေပွန်ဘဲ လုံးဝထိန်းသိမ်းပြုပြင်လို့မရအောင် ဆိုးသွမ်းနေရင်တော့ ကွဲကြတာ မဆန်းပါဘူး။ ဒါကလည်း အေးအတူ ပူအမျှ နားလည်ဖေးမမှုနဲ့တည်ဆောက်ကြရမယ့်ဘဝမှာ အိမ်ထောင်ရေးသစ္စာခိုင်မြဲဖို့ကလည်း အရေးကြီးပါတယ်။
အခုတော့ သူမဘက်က သစ္စာပျက်ယွင်းပြီး လမ်းမှားလိုက်ခဲ့တာကို လမ်းမှန်ပြန်ရောက်ဖို့ ဖေးကူနေတဲ့ လက်ကို ပုတ်ထုတ်နေခဲ့ပါပြီ။ ယဥ်အေးရဲ့ အကြောင်းပြချက်တွေက သမီးရည်းစားဘဝမှာ လမ်းခွဲပြတ်စဲဖို့ဆိုရင် လုံလောက်ပါတယ်။
အိမ်ထောင်သည်တွေ ဖြစ်ကြပြီဆိုလျှင်တော့ ကိုယ့်အတ္တထက် အိမ်ထောင်ရေးခိုင်မြဲဖို့သာ အဓိကထားရမှာပေါ့။ သားသမီးတွေရှိကြရင် ပိုအလေးထား စောင့်ရှောက်ရမှာပါ။ယဥ်အေးဟာ ကျနော့်ရဲ့ ချစ်ခြင်းနဲ့ သစ္စာတရားကို စော်ကားပြီး ဖောက်ပြန်ခဲ့တာကို ဒီအတိုင်း ထားခဲ့ပေးနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေးတွေရဲ့မျက်နှာကို မထောက်ဘဲ ကိုယ့်အတ္တကိုသာ ရှေ့တန်းတင်တာမျိုးကိုတော့ ရင်နာမိပါတယ်။
သူကိုယ်တိုင် ဖျက်စီးခဲ့လို့ ယိုယွင်းပျက်စီးနေရတဲ့ မိသားစုလေးကို အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ဘယ်လိုပြုပြင်စောင့်ရှောက်ရမလဲလို့ မစဥ်းစားဘဲ လုံးဝပြိုလဲပျောက်ဆုံးသွားဖို့ကိုပဲ ကြိုးစားနေခဲ့ပါပြီ။ တကယ်တော့ သူမဟာ ကာမလွန်ကျူး အမိုက်မှောင်ထဲမှာ နစ်ဝင်ပျော်ပါးသွားခဲ့ပါပြီ။
" ပြီးတော့ ဆက်ပေါင်းရင်ရော ..... ကျမတို့ အိမ်ထောင်ရေးက သာယာနိုင်ပါ့မလား .....ကျမ လုပ်ခဲ့တာ မှားတယ် ... ဟုတ်တယ် ..... ဒါပေမယ့် အဲဒီပြင်မရတော့တဲ့ အမှားကြောင့် ကျမတစ်သက်လုံး အမဲစက်ကြီးဖြစ်နေမှာကို ကြောက်တယ်။ဒီအမှားကြောင့်ပဲ ခင်ဗျားကို ဘယ်လိုမှ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရဲမှာ မဟုတ်ဘူး .....တစ်သက်လုံး မျက်နှာအောက်ချပြီး နေရဖို့လည်း ကျမ မလုပ်နိုင်ဘူး"
သူမရဲ့ အမှားကနေ ရုန်းထွက်နိုင်ဖို့ လမ်းပြခေါ်ဆောင်ပေးတဲ့ အလင်းရောင်ကိုလည်း မျက်နှာလွှဲကာ ပစ်ပယ်ဖို့ ကြိုးစားနေခဲ့ပါပြီ။ စွဲလမ်းတပ်မက်မှု အားကြီးလွန်းတဲ့ ကာမဝဲဂယပ်ထဲ နစ်မြှုပ်နေတာကနေ ရုန်းထွက်ချင်စိတ်ကို မရှိတော့တာပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ လမ်းပြသူ ရှိနေပေမယ့်လည်း သူကိုယ်တိုင်က လမ်းမှန်ကို လျောက်ချင်စိတ်မရှိတာကိုတော့ မတတ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ သားနဲ့သမီးမျက်နှာကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်။
အထူးသဖြင့် မိခင်နဲ့ မခွဲသင့်သေးတဲ့ သမီးငယ်လေးကြောင့် သူ့ကို ထိန်းသိမ်းကြည့်သေးပေမယ့် သူကတော့ ကွာရှင်းပေးဖို့ကိုသာ အထပ်ထပ်ပြောနေခဲ့ပါတယ်။ ဒီလို ကိုယ့်အမှားကို မပြင်ဘဲ ဘယ်သူသေသေ ငတေမာရင်ပြီးရောဆိုသလို ကိုယ့်စိတ်ချမ်းသာမှုကိုသာ ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့ သူမရဲ့စိတ်ဓာတ်ကို ရွံရှာစိတ်ပျက်သွားမိပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ယဥ်အေးကို ဘာမှ ပြောချင်စိတ်မရှိတော့ဘဲ စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ သူ လုပ်ခဲ့တာတွေ၊ လုပ်နေတာတွေအတွက် ဒေါသစိတ်လည်း မဖြစ်ပေါ်ရအောင်ကိုပင် စိတ်ပျက်သွားမိတာပါ။
အဆုံးစွန်ထိ နာကျည်းပြီး စိတ်ပျက်လွန်းသွားခဲ့လျှင် လှည့်မကြည့်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားရတတ်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ကောင်းခြင်း၊ ဆိုးခြင်းအပေါ် ဒေါသလည်း မထွက်ချင်တော့အောင် ဥပေက္ခာပြုချင်စိတ်သာ ရှိပါတော့တယ်။
သူ့အပေါ် ဒေါသလည်း မထွက်ချင်တော့ပါဘူး။ ဒေါသထွက်ပြီး အမှားကျူးလွန်မိလောက်အောင်လည်း ဒီမိန်းမမျိုးက မတန်တော့ပါဘူး။ဒီအချိန်အထိ ကျနော့်ရင်တွေ ကြေကွဲနာကျင်ရအောင် ဒဏ်ရာတွေကို ပေးခဲ့ပေမယ့် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိတ်မှိတ်မျိုသိပ်ပြီး သည်းခံပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါကလည်း တည်ဆောက်ခဲ့ပြီးတဲ့ မိသားစုတစ်ခုကို မပြိုကွဲစေချင်လို့ ကျနော့်အတ္တမာနကို သူ့အပေါ် ထုတ်ဖော်မပြခဲ့တာပါ။
ဒီလို သနားကြင်နာစိတ်၊ စာနာထောက်ထားစိတ်၊ ကိုယ်ချင်းစာစိတ်၊ အနွံတာခံစိတ်နဲ့ နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးပြီး ဖေးမတွဲခေါ်ပေးပါလျက်နဲ့ သူ့ဘက်က စေတနာကို စော်ကားလာလျှင်တော့ လှည့်မကြည့်ချင်တော့ပါဘူး။
" အေး ... ကွာရှင်းပေးရင် မင်းတစ်သက်လုံး ပျော်နိုင်မလား။ အဆင်ပြေပြေနဲ့ စိတ်ချမ်းသာ၊ ကိုယ်ချမ်းသာနဲ့ နေနိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်နေသလား"
" အဲဒါတော့ ဘယ်အတတ်ပြောနိုင်မလဲ။ ကံပေါ့လေ။ ကျမ ကြိုးစားရမှာပေါ့"
" ကောင်းပြီ။ ကြိုးစားကြည့်ပေါ့ ...ဒါပေမယ့် ကွာချင်ရင်တော့ ငါဆုံးဖြတ်သလို လက်ခံရလိမ့်မယ်။မြို့နယ်တရားရုံးတက်ပြီး လက်မှတ်ထိုး ကွာကြတာပေါ့ .....ဒါပေမယ့် ကြာနိုင်တယ်။ တော်ရုံနဲ့ ချက်ချင်းကွာရှင်းပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ စောင့်ကြည့်စဥ်းစားချိန်ပေးဦးမှာ ...အကြောင်းပြချက်ကောင်းရင်တောင် တစ်လ၊ နှစ်လတော့ အနည်းဆုံးပဲ။မင်းကွာချင်မှတော့ ငါလည်း ကြာနေတာ မကြိုက်ဘူး။အဲတော့ မိန်းမဘက်က ဖောက်ပြန်တာ ဝန်ခံရင်၊ ယောက်ျားကလည်း မပေါင်းနိုင်တော့ပါဘူးဆိုရင်တော့ .... မြန်လိမ့်မယ်။ နေ့ချင်းပြီးတယ်"
" ရတယ်လေ။ အဲဒါဆို မနက်ဖြန်သွားကြတာပေါ့"
" နေဦး ... ငါပြောတာ မပြီးသေးဘူး .....မင်းဘက်က စပြီး သစ္စာမဲ့တာမို့ ငါ့သားနဲ့သမီးဟာ မင်းနဲ့မဆိုင်တော့ဘူး။ဒါကို ဟိုနေ့ကတည်းက ငါပြောပြီးသားပဲ ... မင်းစဥ်းစားပြီးပြီ မဟုတ်လား ....ပြီးမှ ငါ့ကို ရက်စက်တယ်မပြောနဲ့ ... ကလေးတွေကိစ္စကို တရားရုံးမှာ တစ်ခါတည်း ခံဝန်ထိုးပြီး မင်းသဘောတူရမယ်"
" ရပါတယ်။ ခင်ဗျား သဘောအတိုင်းပဲ ဖြစ်စေရမယ်"
" ဒါဆို ကောင်းပြီ ... မနက်ဖြန်မနက် တရားရုံးမှာ တွေ့ကြမယ်"
ကျနော်လည်း ပြောပြီးတာနဲ့ ယောက္ခမခြံထဲက ထထွက်လာမိတယ်။ ပန်းပင်တွေကြည့်ရင်း ကျနော်တို့ အရိပ်အခြေကြည့်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းက ကျနော့်ဆီ ပြေးလိုက်လာပါတယ်။အစကတော့ သမီးကို သတိရပြီး တစ်ခါတည်း ပြန်ခေါ်သွားမလို့စိတ်ကူးမိပါသေးတယ်။ နောက်မှ သမီးလေးဟာ မိခင်နဲ့ နောက်ဆုံးတစ်ညတော့ အတူနေပါစေလို့ တွေးပေးပြီး ပြန်လာဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ထူးထူးခြားခြား ကျနော့်စိတ်ထဲ ရှင်းနေခဲ့တယ်။ တစ်လျောက်လုံး ထမ်းပိုးနာကျင်ခဲ့ရတဲ့ ယူကျုံးမရစိတ်၊ ခံပြင်းနာကျည်းစိတ်၊ ထိခိုက်ကြေကွဲစိတ်တွေဟာ လွှတ်ချလိုက်သလိုပါပဲ။ဝမ်းသာခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းစတဲ့ ခံစားချက်တွေ မရှိတော့ပါဘူး။ ကျိန်းသေတွေ့ကြုံရတော့မယ့် အခြေအနေတစ်ခုကို စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။
ကျနော့်ကို အိပ်မရအောင် အတွေးများနဲ့ ရှုပ်ထွေးနာကျင်စေခဲ့တဲ့ ညတွေ များခဲ့ပါပြီ။ နောက်နေ့မနက်ကစပြီး တစ်ယောက်လျော့သွားတဲ့ ကျနော့်မိသားစုကမ္ဘာလေးအတွက် အကောင်းဆုံး ဖြည့်ဆည်းပျိုးထောင်ပေးရဖို့ တာဝန်တွေ ရှိနေခဲ့ပါပြီ။ ဒါကြောင့် ဒီတစ်ညပဲ စိတ်အေးအေးနဲ့ အိပ်ပျော်ဖို့ ရှိပါတော့တယ်။
---------
နောက်နေ့မနက်မှာတော့ ကျနော်နဲ့ ယဥ်အေးတို့ တရားရုံးမှာ လက်မှတ်ထိုးကွာရှင်းခဲ့ကြပါတယ်။ ယဥ်အေးက သူမ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မိကြောင်းဝန်ခံခဲ့ပြီး ကလေးတွေကို ကျနော့်အုပ်ထိန်းမှုအောက်ကို လွှဲပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ခံဝန်ထိုးပါတယ်။
တရားသူကြီးကတော့ ကလေးတွေကို ဖခင်က နောက်အိမ်ထောင်မပြုမချင်း အုပ်ထိန်းခွင့်အပြည့်အဝရတယ်။ မိခင်က အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်တာကို ဝန်ခံပြီး သဘောတူခံဝန်ထိုးထားတာမို့ ဖခင်နောက်အိမ်ထောင်ပြုမှ အုပ်ထိန်းခွင့်ကို တရားရုံးမှာ ဦးတိုက်ပြန်လျောက်ရမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ အဲဒီကျရင်တော့ ကလေးတွေကို မိဘနှစ်ဦးလုံးက ပြန်ပြီး ပြုစုစောင့်ရှောက်ခွင့်ချပေးမယ်လို့ဆိုပါတယ်။ သဘောတူခံဝန်ချက်ထဲမှာလည်း အားလုံးအတိအကျပါဝင်နေတာမို့ အားလုံးလက်မှတ်ထိုးပြီးမှ လင်မယားအဖြစ်ကို ကွာရှင်းပေးနိုင်မယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
ယဥ်အေးကတော့ ဘာမှ အထွေအထူးမစဥ်းစားနေပါဘူး။ သဘောတူကြောင်းဆိုကာ လက်မှတ်ကို ခပ်မြန်မြန်ထိုးလိုက်ပါတယ်။ယဥ်အေးရဲ့ အမူအရာက တွေဝေမှုမရှိဘဲ ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ရောက်ကတည်းက အားလုံးကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ မျက်နှာတည်တည်နဲ့သာ လက်မှတ်ထိုးပြီး ကွာရှင်းစာချုပ်တစ်စောင်ကို ယူလို့ ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။
ကျောခိုင်းကာ ထွက်သွားတဲ့ ယဥ်အေးကို ကြည့်ကာ ကုန်လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်တာအချိန်တွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိပါတယ်။ ပျော်ရွှင်ခဲ့တာတွေ၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ လင်မယားနှစ်ဦး ဖြတ်သန်းရင်ဆိုင်ခဲ့သမျှတွေဟာ အခုချိန်မှာတော့ တစ်စစီ လွင့်ပျံပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ရပါပြီ။
လေးနှစ်တာ ပေါင်းသင်းခဲ့ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ နှောင်ဖွဲ့ထားတဲ့ မိသားစုသံယောဇဥ်တွေဟာ တဏှာရမ္မက်ဆန္ဒတွေရဲ့ တဒင်္ဂသာယာမှုလောက်တောင် ခိုင်မာမှုမရှိခဲ့တာကို ရင်နာမိပါတယ်။ တစ်လျောက်လုံး ကျနော်နဲ့ အရင်းနှီးဆုံး လူသားတစ်ဦးအဖြစ် ရှိနေတဲ့သူဟာ အခုချိန်မှာတော့ သူစိမ်းတစ်ယောက်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပါပြီ။
သစ္စာတရား၊ နားလည်ဖြည့်ဆည်းမှု၊ ကြင်နာနွေးထွေးမှုတွေနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ ကျနော့်မိသားစုကမ္ဘာငယ်လေးဟာ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ပဲ့ထွက်သွားခဲ့ပါပြီ။ ယိုင်နဲ့ချို့ယွင်းသွားတဲ့ မိသားစုလေးကို ကျနော်က အတတ်နိုင်ဆုံး ထောက်ကန်ဖြည့်ဆည်းပေးရပါဦးမယ်။
တကယ်တော့ အိမ်ထောင်ရေးဆိုတာ ချစ်ခြင်းတစ်ခုတည်းနဲ့ မပြည့်စုံပါဘူး။ တစ်ဦးအပေါ်တစ်ဦး သံယောဇဥ်ရှိမှု၊ နားလည်ဖြည့်ဆည်းမှုတွေနဲ့ တည်ဆောက်ထားရတာပါ။ အဓိကအားဖြင့်တော့ သစ္စာတရားပေါ့။
သစ္စာချင်းပြိုင်ရင် ခိုင်မြဲကြတာပါပဲ။ တစ်ဦးက သစ္စာပျက်ယွင်း လျော့ပါးခဲ့ရင်တော့ အိမ်ထောင်ရေးဟာ ယိုယွင်းပျက်စီးတတ်တာ သဘာဝပါပဲ။ အခုလည်း ကျနော်တို့နှစ်ဦးရဲ့ ပေါင်းစည်းထားတဲ့ သစ္စာတရားမှာ သူမဘက်က မညီမျှခဲ့လေတော့ ............
ကံကြုံလို့တွေ့
ကံကုန်တော့ သွားပေဦးတော့ ယဥ်အေးရေ ......
ခြံထဲမှာ ဆော့ကစားရင်း ပျော်နေကြတဲ့ သားနဲ့သမီးကို ကြည့်ကာ ကျနော် သက်ပြင်းချမိပါတယ်။ အချိန် တစ်လကျော်ဆိုတာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်ခံစားချက်ကို အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ဖြေသိမ့်နိုင်လောက်ပါပြီ။
ဒါပေမယ့် သားနဲ့သမီးရဲ့ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ မျက်နှာလေးတွေကို ကြည့်မိတိုင်း ကျနော့်ရင်ထဲ နင့်နေအောင် ခံစားနေရမြဲဖြစ်ပါတယ်။ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ မျက်နှာလေးတွေမှာ ဝမ်းနည်းရိပ်တွေ၊ မျှော်လင့်ရိပ်တွေနဲ့ စိတ်အားငယ်နေရှာတဲ့ အရိပ်အငွေ့တွေ စွန်းထင်းနေရပါတယ်။
အထူးသဖြင့် သမီးလေးပေါ့။ သမီးမွေးပြီးကတည်းက ဖခင်နဲ့ အနေဝေးခဲ့ရပြီး မိခင်နဲ့သာ အတူနေခဲ့ရတာလေ။ ပြီးတော့ ဒီအရွယ်လေးဟာ မိခင်က ရင်ခွင်ပိုက်ကာ အနီးကပ်မေတ္တာပေးပြီး စောင့်ရှောက်ရမယ့် အရွယ်ပါ။
အခုတော့ ကလေးတွေမှာ မိခင်မေတ္တာငတ်ရပြီပေါ့။ သူတို့မှာ ထုတ်ပြောနိုင်မှုနည်းကြပေမယ့် မျက်နှာလေးတွေမှာ စိတ်အားငယ်ပြီး မိခင်ကို မျှော်လင့်ရှာဖွေနေတာကို ကျနော်ခံစားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ရင်နာနေရတာပါ။
ဒီလို မျက်နှာလေးတွေမြင်တိုင်း မိခင်တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ကလေးတွေအတွက် မတွေးပေးတဲ့ ယဥ်အေးကို စိတ်နာမိတယ်။ သူ့ရဲ့ မဆင်မခြင် ဆုံးဖြတ်လုပ်ကိုင်မှု၊ နေထိုင်မှုတွေကြောင့် ကျနော့်သားသမီးတွေမှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ သင့်နေခဲ့ရရှာပြီလေ။
ယဥ်အေးနဲ့ လမ်းခွဲတဲ့နေ့က ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဟာ ယောက္ခမအိမ်ကို တန်းသွားပြီး သမီးကို ခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ယဥ်အေးလည်း ပြန်မရောက်သေးပါ။
တရားရုံးကနေ ဆေးရုံကို တန်းသွားသလား၊ တခြားတစ်နေရာရာ သွားနေသလား၊ ဒါတွေ ကျနော် စိတ်မဝင်စားတော့ပါ။ ဒီအချိန်မှာ သူဟာ ကျနော့်အတွက် သူစိမ်းတစ်ယောက် ဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။
ယောက္ခမကြီးကတော့ သူ ကြိုပြောထားတယ်နဲ့တူပါတယ်။ သမီးကို ကျနော် ချီထွက်လာတော့ တခြားကို ထထွက်ရှောင်သွားပါတယ်။ သူပဲ အများဆုံး ထိန်းခဲ့ရတဲ့ မြေးမလေးဆိုတော့လည်း ဝမ်းနည်းမှာပေါ့။ ကိုယ်ချင်းစာပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ သူ့သမီးက ဒီလိုတွေ ဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တာပဲလေ။
ညနေစောင်းတော့ ယောက္ခမကြီးက သူ့မြေးကို လာခေါ်တယ်။ ကလေးက ငယ်သေးတော့ ညဆိုရင် ဂျီကျကြောင်း၊ ကျနော်တို့ တစ်အိမ်လုံး အိပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး၊ သူ ထိန်းပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ပြန်ခေါ်ရှာတယ်။
ကျနော်ကလည်း တစ်ရက်တည်း ပြီးမယ့်ကိစ္စမဟုတ်ဘူး၊ နောင်လည်း အမြဲနေရမှာမို့ ဒီညကစပြီး အကျင့်ဖြစ်အောင် ထားလိုက်တော့မယ်၊ တဖြည်းဖြည်း အဆင်ပြေသွားမှာပါ၊ ထိန်းမယ့်သူတွေလည်း ရှိတယ်၊ ပြန်မထည့်တော့ဘူးဆိုပြီး ငြင်းလိုက်ပါတယ်။
ပြန်သွားတဲ့ ယောက္ခမကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပေမယ့် ဒီအချိန်မှာ ကျနော့်ဘက်က ပြတ်သားဖို့ လိုပါပြီ။ ကျနော့်မိဘတွေကတော့ ဘာမှဝင်မပြောဘဲ အရိပ်အခြေကြည့်နေကြတယ်။ကျနော်က မိဘတွေကို ဘာမှ ပြောပြမထားဘူး။ ယူတုန်းကလည်း ကျနော့်စိတ်သဘောနဲ့ ကျနော် ယူခဲ့တာမို့ ကွာရှင်းတော့လည်း ကျနော့်စိတ်နဲ့ပဲ ဆုံးဖြတ်ခဲ့မိတာပါ။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကြောင့် မိဘတွေကို ပူပင်မှုတွေ မခံစားရစေချင်ဘူးလေ။
ကျနော် မပြောပေမယ့် သူငယ်ချင်းကတော့ အဖေ့ကို အရိပ်အမြွတ်ပြောပြထားတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ အမေကတော့ တစ်ခုခုဖြစ်နေမှန်းရိပ်မိပေမယ့် ကျနော် ဆုံးဖြတ်တာကို ဝင်မပြောပါဘူး။ကျနော် ထိခိုက်ခံစားနေရမှာကို သိနေလို့လည်း အဆိုးအကောင်း ဝင်မပြောသေးတာလည်း နေပါမယ်။ အဲဒီညကတော့ ယောက္ခမကြီး ပြောသွားတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရော၊ အဖေနဲ့အမေရော အိပ်မရပါဘူး။
သမီးက တစ်ညလုံး ငိုကာ မိုးလင်းခါနီးမှ မောပြီး အိပ်သွားရှာပါတယ်။ နောက်နေ့မနက်မှ မောင်နှမနှစ်ယောက် ဆော့ရင်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာပါတယ်။ ကျနော်လည်း ကလေးတွေ အထိုင်မကျသေးတာမို့ ခရီးထွက်ဖို့ကို ရက်နည်းနည်း နောက်ဆုတ်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သေချာလက်ခံကာ စကားပြောပြီးသားမို့ ကျိန်းသေသွားမှရမှာပါ။
..................................
ပြီးတော့ ကျနော့် ကလေးတွေအတွက် အလုပ်ပိုကြိုးစားရဦးမယ်လေ။ ဒီတော့ မသွားခင်မှာ ကလေးတွေအတွက် စီစဥ်စရာရှိတာတွေ စီစဥ်ရပါတော့တယ်။
အိမ်မှာ အဖေနဲ့အမေက နေ့ခင်းဘက်ဆိုလျှင် အလုပ်သွားရပါတယ်။ ဒီတော့ ကလေးနှစ်ယောက်ကို ထိန်းဖို့ လိုနေပါတယ်။ သားကြီးကတော့ မူကြိုနေတဲ့အရွယ်မို့ မူကြိုအပ်ထားလို့ရတယ်။ လက်လွှတ်လို့မရသေးတဲ့ သမီးအတွက်သာ ခက်နေတာပါ။ နောက်ဆုံးတော့ အဖေက စက်ရုံနေ့ကလေးထိန်းဌာနကို အကူအညီတောင်းကြည့်ဖို့ ပြောလာတယ်။
စက်ရုံဆင်းနေတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေရဲ့ ကလေးတွေအတွက် စက်ရုံကနေ နေ့ကလေးထိန်းကျောင်း ဖွင့်ပေးထားပါတယ်။ ထိုကျောင်းက အခါလည် ကလေးတွေကနေ မူကြိုအရွယ်အထိ ကလေးတွေကို နေ့ခင်းပိုင်း ထိန်းပေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စက်ရုံက အမြဲတမ်းဝန်ထမ်းတွေရဲ့ ကလေးတွေကိုသာ စောင့်ရှောက်ပေးတာပါ။ ကျနော်လည်း အခက်အခဲတွေ့နေရတာမို့ စက်ရုံမှူးနဲ့ သွားတွေ့ပြီး အကူအညီတောင်းရပါတယ်။
စက်ရုံမှူးကလည်း ကျနော့်အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြတော့ စာနာပါတယ်။ ဒါကြောင့် လုပ်ရိုးလုပ်စဥ်မဟုတ်ပေမယ့် ကျနော့်ကလေးနှစ်ယောက်ကို အလုပ်ဖွင့်ရက်တွေမှာ ထိန်းပေးပါ့မယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
ကျနော်လည်း ဝမ်းသာအားရဖြစ်ကာ ကျောင်းလခတွေ ပေးသွင်းပြီးမှ စိတ်ထဲ ဒုန်းဒုန်းချနိုင်ပါတော့တယ်။ ကျောင်းမှာက နို့ပြတ်တဲ့ ကလေးငယ်လေးတွေဆိုရင် ကျောင်းရဲ့အစီအစဥ်နဲ့ သူ့အချိန်နဲ့သူ ဖြည့်စွတ်စာကျွေးပြီး ဂရုတစိုက် စောင့်ရှောက်ပေးတတ်တယ်လေ။
နောက်တစ်နေ့ သားနဲ့သမီးကို ပထမဆုံး ကျောင်းစပို့ရတော့ ကျနော့်မှာ နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေရပါတယ်။ သားက နေတတ်၊ ဆော့တတ်တဲ့ အရွယ်မို့ သိပ်စိတ်မပူပေမယ့် ရင်အုပ်မကွာစောင့်ရှောက်ရမယ့် အရွယ်ဖြစ်တဲ့ သမီးအတွက် စိတ်မချဖြစ်နေခဲ့ရပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ကျောင်းပို့ပြီးပေမယ့် မပြန်နိုင်သေးဘဲ ကျောင်းပေါက်ဝနားမှာ တဝဲလည်လည်စောင့်ကြည့်နေမိပါတယ်။ နောက်ဆုံး သမီးလေးက သူ့အကိုရယ်၊ အခြားကလေးကစားဖော်တွေနဲ့ ရယ်မောပျော်ရွှင်နေတာတွေ့မှ စိတ်အေးရပါတော့တယ်။ကလေးတွေကိစ္စ အေးမှ ကျနော်ခရီးထွက်ဖို့ ပြင်ရပါတယ်။ ကျနော်မရှိခင်မှာတော့ ကလေးတွေကို ကျောင်းအကြိုအပို့တော့ အဖေက လုပ်ပေးမယ်လို့ဆိုပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ အစစအရာရာစီစဥ်ပြီးမှ ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဟာ ရွှေဘိုဖက်ကို ခရီးထွက်ခဲ့ကြပါတယ်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် လက်တွဲညီညီနဲ့ အလုပ်ကို အမြန်ပြီးအောင် လုပ်ခဲ့ကြပါတယ်။ အိမ်မှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ ကလေးတွေကြောင့် အလုပ်ကို အလျင်လိုနေမိတာပါ။ သူတို့မှာ မိခင်မဲ့ရတဲ့ကြားထဲ ဖခင်ကပါ အနီးကပ်မရှိရတော့ စိတ်အားငယ်နေမှာကို စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။
အလုပ်ကတော့ တစ်လလောက် ကြာသွားတယ်။ အလုပ်ပြီးတာနဲ့ အနားမနေနိုင်ဘဲ အထုတ်ဆွဲကာ ပြန်ခဲ့ရပါတယ်။ သူငယ်ချင်းကတောင် ငါ့ကောင်၊ ပြန်ချင်လှချည်လား၊ အချိန်တန်ရင်ရောက်မှာပေါ့၊ အလျင်သိပ်မလိုပါနဲ့ဟလို့ ပြောယူရတဲ့အထိပါပဲ။ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ အိမ်ကိုပဲအမြန်ပြန်ရောက်ချင်နေပါတယ်။ အရင်က အိမ်အပြန်တက်ကြွနေတာက ချစ်ရတဲ့ဇနီးရယ်၊ ကလေးတွေရယ်ကြောင့်ပါ။ အခုတော့ ကျနော့်ကို အားကိုးမျှော်လင့်နေရှာမယ့် သားနဲ့သမီးမျက်နှာကို မြင်ယောင်ပြီး အရင်အခါတွေကထက် ပိုတက်ကြွနေမိတာပါ။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အလုပ်ပိတ်ရက်၊ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ လူစုံရှိနေကြပါတယ်။ သားနဲ့သမီးကတော့ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ပျော်နေကြတယ်။ သူတို့အတွက် ဝယ်လာတဲ့ စားစရာနဲ့ ကစားစရာတွေယူကာ ခြံထဲဆင်းဆော့နေကြပါတယ်။ ကျနော်ပြန်ရောက်ပြီမို့ အဖေလည်း အလုပ်ပိတ်ရက်မှာ သွားစရာရှိတာ သွားခိုင်းလိုက်ပါတယ်။
ကျနော်ကတော့ အမေနဲ့ စကားပြောရပါတယ်။ ကျနော့်အလုပ်အကြောင်းနဲ့ ကျနော်မရှိချိန်မှာ အိမ်ရဲ့အကြောင်း၊ ကလေးတွေ အခြေအနေကို မေးရင်းပေါ့။ ပြီးမှ ရလာတဲ့ လုပ်အားခကို သိမ်းထားခိုင်းလိုက်တယ်။
ကျနော့်ဘဝထဲမှာ ယဥ်အေးမရှိတော့ပေမယ့် သားနဲ့သမီးရဲ့ ဘဝရှေ့ရေးအတွက် လုပ်ပေးစရာတွေ အများကြီးရှိနေသေးတယ်လေ။ အဲဒီတော့ ကျနော်ရှာရသမျှကို အပိုမသုံးဘဲ စုဆောင်းရတော့မှာပေါ့။ စီးတဲ့ရေ၊ ဆည်တဲ့ကန်တင်းလို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ပေးမယ့် သူတို့အမေမှ မရှိတော့တာလေ။
ပြီးမှာ ကလေးတွေဆော့နေတဲ့ ခြံထဲဆင်းလာခဲ့တယ်။ သူငယ်ချင်းကိုလည်း အိမ်ပြန်ခိုင်းရတယ်။ သူ့အတွက် လုပ်အားခကို အချိုးကျပေးပေမယ့် ကျနော့်ကို လိုက်ကူညီတာမို့ မယူဘူးငြင်းပါတယ်။ အတင်းပေးတော့မှ အခုမယူသေးဘူး၊ ကျနော်ပဲ သိမ်းထားလိုက်ဦးဆိုကာ ညနေမှ လက်ဖက်ဆိုင်မှာ တွေ့ဖို့ချိန်းပြီး ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။
သူငယ်ချင်းပြန်သွားတော့ ကျနော်လည်း ကလေးတွေကို ထိန်းရင်း သူတို့ကစားတာကြည့်နေမိပါတယ်။ ပျော်ရွှင်စွာကစားနေကြတဲ့ သားနဲ့သမီးကို ကြည့်ကာ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရာကနေ အတွေးတွေလည်း ပွားနေမိခဲ့တာပါ။အချိန်တစ်လကျော်အတွင်းမှာတော့ သူတို့လေးတွေလည်း အသားကျနေခဲ့ပါပြီ။ အထူးသဖြင့် သားကြီးက အရွယ်မရောက်သေးပေမယ့် ညီမလေးကို ချစ်ပြီး ညှာတာဂရုစိုက်တာတွေ့ရတော့ ကျနော်ဝမ်းသာမိတယ်။
ဒီကြားထဲမှာတော့ သူတို့အမေနဲ့ မတွေ့ရပါဘူး။ ကျနော်က တွေ့ခွင့်မပေးခဲ့သလို သူတို့အမေလည်း ဆေးရုံက ပြန်မရောက်သေးဘူးနဲ့တူပါတယ်။ ယဥ်အေးရဲ့အမေကတော့ နေ့တိုင်းလာပြီး သူ့မြေးတွေကို ကြည့်တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ အဖေနဲ့အမေက ကျနော်ပြောထားခဲ့လို့ ခေါ်သွားခွင့်တော့ မပေးခဲ့ပါဘူး။ ခေါ်ချင်ရင် ကျနော်ပြန်လာမှ ခေါ်ဖို့ပြောထားကြပါတယ်။
ယဥ်အေးကတော့ ကလေးတွေ ဒုက္ခကို ကျနော်က ဘယ်လောက်ခံနိုင်မှာလဲ၊ နေပါစေ၊ သွားမခေါ်နဲ့လို့ သူ့အမေကိုပြောကြောင်း ပြန်ကြားရပါတယ်။ ယောက္ခမကြီးခမျာမှာတော့ သူ့သမီးတွေကိုလည်း ထိန်းမနိုင်၊ မြေးတွေကိုလည်း မပြတ်နိုင်နဲ့ သနားဖို့ ကောင်းပါတယ်။
ဘာပဲပြောပြော သူလာကြည့်၊ လာထိန်းပေးနေလို့ သမီးလေးအတွက် ကောင်းနေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ကလေးတွေဆော့တာကို အနားမှာ ထိုင်ကြည့်နေရင်း ကြည်နူးနေမိသလို တစ်ဖက်မှာလည်း သူတို့လေးတွေရဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာကို တွေးမိပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ရင်း ပြီးခဲ့တာတွေကို ပြန်တွေးနေမိပါတယ်။ ဒီကရှေ့လျောက်တော့ အလုပ်မရှိတဲ့ရက်တွေမှာ ကလေးတွေအနား အချိန်ပြည့်နေပေးပြီး ဂရုစိုက်ပေးရပါမယ်။ ဒါမှပဲ သူ့တို့ရင်ထဲက စိတ်အားငယ်နေတာတွေကို မေ့လျော့ဖြေသိမ့်နိုင်လိမ့်မယ်လေ။
ဒါကြောင့်ပဲ အခုပြန်ရောက်တဲ့ရက်မှာ တစ်နေကုန် ကလေးတွေနဲ့ဆော့ပေး၊ ထမင်းကျွေးရင်း တစ်ရေးသိပ်ကာ အချိန်ကုန်ခဲ့ပါတယ်။ ညနေပိုင်း ကလေးတွေ အိပ်ရာနိုးလာတော့ အမေက ကျနော့်ကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားချင်သွားလို့ ပြောလာပါတယ်။
ကျနော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတာမို့ သွားဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ အမေက ကလေးတွေကို ထားခဲ့၊ သူ တစ်လှည့်ထိန်းပေးမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ရှိနေတဲ့ရက်မှာ ကလေးတွေနဲ့ အချိန်ကုန်ချင်လို့ သူတို့ကိုပါ ခေါ်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သမီးလေးကို ကလေးထိုင်ခုံနဲ့ ရှေ့မှာတင်၊ သားကို နောက်မှာတင်ပြီး စက်ဘီးကို နင်းထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူငယ်ချင်းမ ဝေဝေရဲ့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဝေဝေနဲ့ ယောက္ခမကြီးတို့ ရပ်စကားပြောနေတာတွေ့ရတယ်။
ဝေဝေက ကျနော်တို့ကို မြင်တော့ လှမ်းခေါ်တယ်။ ကျနော်လည်း စက်ဘီးရပ်လိုက်တယ်။ ယောက္ခမကြီးက ကျနော့်ကိုတွေ့တော့ အံ့ဩပြီး ပြန်ရောက်နေပြီလားလို့ မေးတယ်။ ဝေဝေက သမီးကို လှမ်းချီပြီး အိမ်ထဲဝင်ဦးပြောကာ အရင်ဝင်ချသွားပြီး ကလေးတွေကို မုန့်တွေချကျွေးနေတယ်။ ကျနော်နဲ့ ယောက္ခမကြီးလည်း လိုက်ဝင်သွားတယ်။
ယောက္ခမကြီးကတော့ ဟိုဟာတွေလည်း မနေ့က ဆေးရုံဆင်းလာပြီလို့ပြောတယ်။ ယဥ်အေးက ကလေးတွေကို မတွေ့ရတာကြာလို့ တွေ့ချင်လို့ လာခေါ်ခိုင်းတာလို့ ခွင့်တောင်းတဲ့လေသံနဲ့ ဆက်ပြောတယ်။ကျနော်လည်း အခုတော့ သွားစရာရှိသေးတယ်။ မထည့်သေးဘူး။ ကလေးတွေက အခုမှ နေသားကျကာစ ရှိသေးတယ်။ နောက်မှ ထည့်ပေးတော့မယ်လို့ ကြည့်ကောင်းအောင်ပဲ ပြောလိုက်ရပါတယ်။
ဝေဝေကလည်း ကျနော့်ကို စကားပြောချင်သေးတယ်။ အချိန်ရသေးလားလို့မေးတယ်။ ကျနော်လည်း ယောက္ခမကြီးရှိနေတော့ သိပ်ကြာကြာမနေချင်လို့ နောက်မှပြော၊ အခုသွားစရာရှိသေးတယ်လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ သားကအနားလာပြီး ညီမလေး အီးအီးပါချင်လို့ဆိုပြီးပြောတယ်။ ဝေဝေကပဲ သမီးကို ချီခေါ်သွားပြီး ဆေးကြောသန့်စင်ပေးပါတယ်။
ယောက္ခမကြီးလည်း ပြန်တော့မယ်၊ မနက်မှ လာကြည့်တော့မယ်လို့ နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားပါတယ်။ ဝေဝေနဲ့ ကလေးတွေ ပြန်ထွက်လာတော့ ကျနော်လည်း နှုတ်ဆက်ရတယ်။
"ငစိုး ... ညကျရင် လာဦးဟာ။ ကလေးတွေပါ ခေါ်လာလိုက်။ဒီမှာပဲ ညအိပ်လေ။ အမေနဲ့အဖေကလည်း နင့်ကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့"
"အေး ... ညကျမှ လာခဲ့မယ်ဟာ။ ညတော့မအိပ်တော့ပါဘူး ... ဒီအချိန်မျိုးမှာ မသင့်တော်ဘူးလေ"
"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဟာ ... နင်က ငါ့အဖေ၊ အမေရဲ့ မွေးစားသားလို့ အားလုံးသိနေတာပဲ ...ပြီးတော့ အမေက နင်အခုလို ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် ဆုံးဖြတ်ပြီး လုပ်လိုက်တာကို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ ...တကယ်ဆို သူတို့ကို တိုင်ပင်သင့်တယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် နင်က နင့်မိဘတွေကိုတောင် အကျိုးအကြောင်း သေချာမပြောပြဘူးဆို။ဒေါ်လေးက ငါမေးတော့ ပြောနေတယ်။ အဲဒါတော့ နင်မကောင်းဘူး"
"အေးပါ။ အားလုံးအပြစ်တင်တာ ငါ ခံပါ့မယ်။ ညကျမှ လာခဲ့မယ်ဟာ။ အခုတော့ သွားဦးမယ်။သား ... မင်း အန်တီကို နှုတ်ဆက်လိုက်ဦး"
"အန်တီမေ သားသွားတော့မယ်နော်"
"သား ... အန်တီဝေလို့ခေါ်ပါဆို"
"ဟုတ်တယ်လေ ... သားက အန်တီမေလို့ပဲ ခေါ်တဲ့ဟာကို"
ငယ်ငယ်ကတည်းက သားကို အန်တီဝေလို့ အခေါ်ခိုင်းပေမယ့် အန်တီမေလို့ပဲ ခေါ်တတ်ပါတယ်။ ကလေးပီပီ မပီကလာပီကလာခေါ်ရာကနေ နှုတ်ကျိုးနေတော့ ပြင်ပေးပေမယ့်လည်း မရတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လူအများရှေ့မှာဆိုရင် တစ်မျိုးထင်စရာဖြစ်နေတာမို့ ဝေဝေ့ကို အားနာမိပါတယ်။ သားကြီးက ကျနော့်အိမ်မှာ အနေများတာမို့ ဝေဝေတို့အိမ်က အမြဲခေါ်ထိန်းပေးနေကျပါ။
ဝေဝေကလည်း ချစ်သလို သားကလည်း သူမကို တွယ်တာနေခဲ့ပါတယ်။ ဝေဝေကတော့ ဘာမှမထူးဆန်းတဲ့ပုံနဲ့ .....
"ငစိုးရယ်၊ ဒီလူနဲ့ဒီလူပဲဟာ ... ကလေးခေါ်တတ်သလို ခေါ်ပါစေ ... နင်က ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
"ဒါတော့ ဒါပေါ့ဟာ ... ဘေးကကြားရင် မသင့်တော်ဘူးလေ ... နင့်ကို ထိခိုက်ရင် မကောင်းဘူး"
"အို ... ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုစိုက်စရာလား ... နင်နဲ့ငါက မောင်နှမတွေလို တစ်သက်လုံးနေလာတဲ့ဟာကို ...ကိုယ်ကောင်းရင် ခေါင်းမရွေ့ပါဘူးဟယ်"
"အင်းပါ ... ဒါပေမယ့် နင့်ကောင်လေးကြားသွားရင် အထင်လွဲခံရမှာစိုးလို့ ....."
"ဟဲ့ ... ရှူးးး အမေကြားသွားမယ် ...အမေတို့က သဘောမတူဘူးဟဲ့"
"အေးပါ ... ဒါဆိုငါသွားတော့မယ် ... ညမှ လာခဲ့မယ်"
အခုနောက်ပိုင်း ဝေဝေမှာ ရည်းစားရသွားတာကို သူငယ်ချင်းတွေပြောလို့ ကျနော်သိထားပါတယ်။ သူ့ရည်းစားက သူ့ထက်အသက်ငယ်ပါတယ်။ ဝေဝေ့ပြောပုံအရတော့ မိဘတွေက သဘောမကျတဲ့ပုံပါပဲ။ ကျနော်လည်း ကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ်မို့ ဝေဝေနဲ့လည်း အေးဆေးစကားမပြောဖြစ်တာ ကြာနေပြီလေ။
ဒီလိုနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံဖြစ်ကြပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ လုပ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး တိုးတိုးတိတ်တိတ်တိုင်ပင်ဖြစ်ကြတယ်။
အမှုကိစ္စကတော့ ဒီလိုနဲ့ ပြီးသွားဖို့များပါတယ်။ ကျနော်တို့ဖက်က ပိပိရိရိနေဖို့ပဲ လိုပါတယ်။ အရင်ကတည်းက နယ်ထွက် အလုပ်လုပ်တတ်တဲ့ ကျနော်အတွက် ဒီနယ်မှာမနေတာက ပိုကောင်းသလို မသင်္ကာဖြစ်စရာလည်း သိပ်မရှိတော့ဘူးလေ။
ပြောကြရင်း ယဥ်အေးအကြောင်း ရောက်သွားတယ်။ ယဥ်အေးရဲ့ ဖောက်ပြန်တဲ့ကိစ္စကို သူများတွေ မသိဘူးလို့ ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းတွေက ထင်ထားခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်က သူတို့ညီအမအကြောင်းကို ရိပ်မိနေကြပါတယ်။ အမျိုးမကင်းသူတွေက တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဆုံးမပေမယ့် သူတို့က လက်မခံဘဲ ကက်ကက်လန်အောင် ပြန်ရန်တွေ့တတ်ကြပါတယ်။
နောက်ဆုံး ပြောမနိုင်လို့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုကာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့ကြတာပါ။ အခုတော့ ပြဿနာတွေတက်ပြီး ကျနော်နဲ့ ကွဲတာသိကုန်ကြတဲ့အခါမှာ အကြောင်းသိတွေက သူတို့ညီအမကို အခေါ်အပြောမလုပ်ကြတော့ပါဘူး။
ရှောင်ကြဥ်ဖယ်ခွာခဲ့ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ညီအမကတော့ ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ကြပါဘူး။ ထို့အပြင် သူ့အပြစ်၊ သူ့စိတ်ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် ကွဲရတာကို ကျနော်လည်း နောက်အိမ်ထောင်ပြုနိုင်တာမို့ ကွာရှင်းခဲ့ကြတာလို့ ပြောတယ်တဲ့။
သူဘယ်လိုပြောပြော၊ အစကတည်းက သူတို့ညီအမရဲ့ အနေအထိုင်၊ အသွားအလာကို သဘောမကျတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ မယုံကြပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျနော့်အကြောင်းလည်း သိနေကြတာမို့ သူတို့ကိုသာ အပြစ်တင်နေကြပါတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေက ဒီအကြောင်းတွေ ပြောနေချိန်မှာ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ အထွေအထူးမခံစားရပါဘူး။ ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရတာတွေ များလွန်းခဲ့တော့လည်း ထပ်မံနာကျင်ဖို့ မရှိတော့ပါ။ ကျနော့်နှလုံးသားက ထုံသွားခဲ့ပြီနဲ့ တူပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဘဝနဲ့ ထပ်တူချစ်ခဲ့ကြင်နာခဲ့ကာ လက်တွဲခဲ့ဖူးတဲ့သူမို့ အခုလို သူ့အကြောင်းတွေ ပြန်ကြားရတဲ့အခါမှာတော့ ရင်ထဲနင့်ခနဲ ဖြစ်သွားမိပါတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ကျနော့်ကို အံ့ဩနေကြတယ်။အပေါင်းအသင်းတွေရော၊ အကြောင်းသိ ဘေးလူတွေရောက ကျနော့်ဘက်ကနေပြီး မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ကြတယ်။ ဒေါသထွက်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် ကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ ကျနော်ကတော့ တည်ငြိမ်နေခဲ့တယ်လေ။
ဒါကိုပဲ သူတို့မယုံနိုင်ဖြစ်နေကြတာပါ။ ယဥ်အေးအပေါ် ပြင်းပြင်းထန်ထန် တုံ့ပြန်လိမ့်မယ်ထင်ထားကြတာကိုး။
ကျနော်နဲ့ သားသမီးတွေအပေါ် လုပ်ရက်တဲ့ ယဥ်အေးကို ကျနော့်ရဲ့နာကျည်းမှုက နှိုင်းပြလို့မရပါဘူး။ ကျနော့်မိန်းမအနေနဲ့ သူမကို ခွင့်လွှတ်နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိပါ။ ဒါပေမယ့် သူမဟာ ကျနော့်မိန်းမဖြစ်သလို ကျနော့်သားသမီးတွေရဲ့ မိခင်လည်း ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ ကလေးတွေရဲ့မိခင်အပေါ် မရက်စက်ရက်ပါ။ သူတို့ရဲ့အမေကို သတ်တဲ့အဖေမျိုး ကျနော်အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ အဆုံးစွန်ထိ နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ ကြိုးစားခဲ့သလို နောက်ဆုံး သူ့သဘောအတိုင်းပဲ လမ်းခွဲပေးခဲ့တာပါ။ ဘဝမှာ ကိုယ့်အတ္တမာနထက် ပိုပြီး ဦးစားပေးရတဲ့အရာတွေ ရှိပါသေးတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျနော့်သားသမီးတွေရဲ့ ဘဝပေါ့။
ဒီအကြောင်းတွေ ပြောနေရင်း ညနေလည်း စောင်းနေပြီမို့ ကျနော်လည်း ပြန်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ သားနဲ့သမီး ပါလာတာမို့ မိုးချုပ်တဲ့အထိ နေဖို့မဖြစ်ပါ။ အမေကလည်း စိတ်ပူနေမှာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ သမီးကို ရှေ့ကတင်၊ သားကို နောက်ကတင်ပြီး အိမ်ဘက် ခပ်မှန်မှန် ပြန်နင်းလာခဲ့တယ်။ သမီးနဲ့သားက စက်ဘီးစီးရတော့ ပျော်နေကြတယ်။ သမီးလေးက စက်ဘီးစီးရင်း သဘောတွေကျကာ လက်လေးမြောက်လို့ မပီကလာပီကလာနဲ့ အော်ကာ ပျော်မြူးနေခဲ့ပါတယ်။
ကလေးပီပီ အပူအပင်မရှိ ပျော်နေကြတာကို တွေ့ရတော့ ကြည်နူးမိသလို စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်နေမိပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရင်ထဲပူလောင်နေတာတွေကို ခဏမေ့ထားပြီး ညနေခင်း နေညိုအေးမှာ တိုးဝင်ထိခတ်နေတဲ့ လေးညှင်းလေးများရဲ့ အရသာကို သားအဖတွေခံစားရင်း စက်ဘီးကို ခပ်မှန်မှန်း နင်းလာခဲ့ပါတယ်။
တစ်နေရာရောက်တော့ ယဥ်အေးကို တွေ့ရတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်း သူက လှမ်းတားတယ်။ ကျနော်လည်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆက်နင်းဖို့ စဥ်းစားပေမယ့် လမ်းသွားလမ်းလာတွေကြားမှာ အရုပ်ဆိုးနေမှာစိုးလို့ စက်ဘီးကို ရပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။
"ခင်ဗျား ဘယ်သွားမလို့လဲ။ ကျမ အခု ခင်ဗျားအိမ်ကို ကလေးတွေခေါ်ဖို့လာမလို့။ဒီနေ့တစ်ရက်တော့ ခေါ်သွားဦးမယ်။ မတွေ့ရတာလည်း ကြာပြီလေ။ကလေးတွေလည်း အမေကို တွေ့ချင်ရှာမှာပေါ့"
စက်ဘီးရပ်ပေးလိုက်တာနဲ့ ကလေးတွေ လာခေါ်တဲ့အကြောင်းပြောကာ သမီးကို ချီဖို့ လက်လှမ်းလာပါတယ်။ ကျနော်လည်း လှမ်းလာတဲ့ သူ့လက်ကို တားဆီးရင်း .....
"ခဏနေဦး။ မခေါ်နဲ့။ ဘယ်အချိန်မှာ ခွင့်ပြုရမလဲဆိုတာ ငါ့မှာ အစီအစဥ်ဆွဲထားပြီးသား။အခုမှ ကလေးတွေက ငါ့ဆီမှာ နေသားကျခါစရှိသေးတယ်။ အဲတော့ ဘယ်လိုမှ သဘောမထားနဲ့။အရင်တုန်းကလည်း ငါ ရွာမှာရှိချိန်ဆို သားကြီးကို သွားနေရာ ခေါ်နေကျပဲ။ ကလေးတွေ ငါနဲ့နေတာ အဆင်ပြေပါတယ်"
"တစ်ယောက်တော့ ထားခဲ့ပေးပါလား"
"မရလို့ပါ။ ဒီအချိန်မျိုးမှာ ကလေးတွေကို တစ်ကွဲတစ်ပြား မထားချင်ဘူး။သူတို့ စိတ်ဒဏ်ရာထပ်ရမှာမျိုးကို ငါလက်မခံနိုင်ဘူး ...ကဲ ကဲ ... ဘေးဖယ် ... လမ်းလယ်ကြီးမှာ ... သူများတွေ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေမယ် ... ငါ သွားမယ် ..."
ကျနော်က ပြောပြီးတာနဲ့ စက်ဘီးကို နင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ သမီးလေးကတော့ သူ့အမေကိုတွေ့တော့ လက်ကမ်းကာ ခေါ်ခိုင်းနေရှာတာပါ။ ကျနော်က ယဥ်အေးကို ထားပြီးထွက်လာတော့ သမီးလေးခမျာ သူ့အမေကို လည်ပြန်ကြည့်နေရှာပါတယ်။
ကျနော်လည်း သမီးကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲမကောင်းဖြစ်ရပါတယ်။ သားသမီးနဲ့ မိဘဆိုတာ မခွဲကောင်းပါဘူး။ ကျနော်လည်း မခွဲချင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော်အိမ်မှာမရှိတဲ့ရက်တွေမှာ ယဥ်အေးကို သူ့အမေအိမ် ပြန်နေခိုင်းခဲ့တာလေ။ ဒါပေမယ့် အခုလို ရင်နင့်စရာအခြေအနေဖြစ်ရအောင် ယဥ်အေးကပဲ လုပ်ခဲ့တာမဟုတ်လား။
ကလေးတွေခမျာ မိဘတွေ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မသိနိုင်ရှာဘူးလေ။ သူတို့ခမျာ ကြားထဲက ဓားစာခံဖြစ်ရရှာပါပြီ။ သမီးကို ကြည့်ပြီး ကျနော် ရင်နာမိပါတယ်။သမီးလေးအပေါ် ရက်စက်ရာများ ကျနေပြီလား။ ယဥ်အေးကတော့ ကျနော့်လုပ်ရပ်ကို ရက်စက်တယ်လို့ ထင်နေမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်အပေါ် သူလုပ်ခဲ့တာလောက် မဆိုးသေးပါဘူး။
ကျနော့်ရဲ့ တန်ဖိုးထားယုံကြည်မှုတွေ၊ ချစ်ခြင်းနဲ့ သစ္စာထားမှုတွေကို သူ စော်ကားဖျက်စီးခဲ့တာလေ။ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ကျနော်ဟာ သူ့အပေါ်ကို အဆုံးစွန်ထိ ခွင့်လွှတ်နားလည်ပေးဖို့ ကြိုးစားခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် နားလည်ခွင့်လွှတ်မှုနဲ့ မထိုက်တန်တဲ့ သူမအပေါ် ကျနော့်အနေနဲ့ စွန်လွှတ်ပစ်ပယ်ခြင်းတစ်ခုသာ ရွေးချယ်ဖို့ရှိပါတော့တယ်။ ဒါကြောင့် ကျနော့်ရဲ့စိမ်းကားရက်စက်မှုကို သူ ခံထိုက်ပါတယ်။
ဒီနေ့ဒီအချိန်ထိ ယဥ်အေးအပေါ် ကျနော် အတတ်နိုင်ဆုံး မတုံ့ပြန်ဘဲ ဥပေက္ခာပြုထားခဲ့တာဟာ ကျနော့်သားသမီးတွေရဲ့ မိခင်ဖြစ်နေခဲ့လို့ပါ။
ဒါပေမယ့် .....ကျနော့် သားသမီးတွေရဲ့ ဘဝကို ဒီထက်ပိုပြီး ထိခိုက်နာကျင်စရာတွေ ရှိလာခဲ့ရင်တော့ .....ကျနော့်ရဲ့ နာကျည်းမုန်းတီးမှုတွေဟာ ..... အတိုင်းအဆမရှိ ဖြစ်ပေါ်လာရတော့မှာပါ ......အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့်ရဲ့တုံ့ပြန်ဒဏ်ခတ်မှုများဟာလည်း .....မထင်မှတ်လောက်အောင် ကြီးမားပြင်းထန်လာရမှာ မလွဲပါဘူး .....
မညီမျှခဲ့သော သစ္စာ
အချစ်အိမ်ကလေး
The End
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment