မညီမျှခဲ့သော သစ္စာ အပိုင်း ( ၁ )

မညီမျှခဲ့သော သစ္စာ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အချစ်အိမ်ကလေး

အခန်း ( ၁ )

သမီးငယ်ရဲ့ နို့ဆာလို့ ငိုသံနဲ့အတူ ကျနော့်ရဲ့မနက်ခင်းဟာ လှုပ်ရှားသက်ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ မျက်လုံးနှစ်လုံးဖွင့်ကာ ဘေးဘယ်ညညကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော့်ရဲ့အိမ်သူဇနီးမယားဟာ သားကြီးအတွက် မနက်စာကို ပြင်ဆင်ပေးပြီး၊ သမီးငယ်ကို နို့တိုက်ဖို့ လုပ်နေပါတယ်။ နို့ချိုသောက်သုံးခွင့်ရသွားမှ သမီးငယ်ရဲ့အသံလည်း တိတ်သွားပါတယ်။

ငြိမ်သွားတော့မှ ကျနော်လည်း ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ ဗျာများနေတဲ့ အေးရဲ့နောက်ပိုင်းကိုကြည့်ကာ ရောက်တတ်ရာရာ အတွေးများဖြန့်ကျက်နေမိပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ကျနော့်မိန်းမ၊ ယဥ်အေးဟာ ကလေးနှစ်ယောက်အမေဖြစ်နေပေမယ့် အသက်အရွယ်ကတော့ ၂၂ နှစ်ပဲရှိပါသေးတယ်။ အေးရဲ့ အသက် ၁၈ နှစ်၊ ကျနော့်အသက် ၂၂ မှာ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ကြတာလေ။

အခုဆိုရင် လေးနှစ်တောင် ရောက်ပြီပေါ့။ ငယ်ရွယ်တဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်တစ်ခု ထူထောင်ခဲ့ကြပေမယ့် လင်မယားနှစ်ယောက် ပျော်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ လေးနှစ်အတွင်းမှာ ကလေးနှစ်ယောက်ရခဲ့တာပေါ့။ အေးဆိုရင်လည်း ငယ်ငယ်နဲ့ ကလေးနှစ်ယောက် မိခင်ဖြစ်နေပေမယ့် တစ်သားမွေးတစ်သွေးလှနေတုန်းပါ။

ဒါပေမယ့် အေးရဲ့အလှဟာ တောက်ပသင့်သလောက် မတောက်ပခဲ့ရရှာပါဘူး။ အခြေခံမိသားစုက မွေးဖွားလာတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဟာ မပြည့်စုံမှုတွေက ပြည့်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက ကျနော့်မိဘအိမ်မှာ ကပ်နေခဲ့ရတာပါ။ ပြည့်စုံတဲ့အချိန်ကျမှ လက်ထပ်ခဲ့ကြတာမျိုး မဟုတ်တော့လည်း လိုအပ်ချက်တွေကတော့ များလွန်းခဲ့တာပေါ့။

ပြီးတော့ သားတစ်ယောက်ရတဲ့အထိ ကျနော့်လုပ်အားခပဲ ဝင်ငွေရှိတာလေ။ ဒီတော့ အစစ၊ အရာရာ ခြိုးခြံချွေတာရင်း မိသားစုဘဝလေးကို တည်ဆောက်ခဲ့ရပါတယ်။ ပိုလျှံတယ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပါပဲ။ စက်ပြင်ဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ဝင်ငွေက မိသားစု စားဝတ်နေရေးကြားမှာ ခေါင်းစဥ်အမျိုးမျိုးနဲ့ ထွက်ကုန်ကျရတာပါပဲ။

တစ်ခါတလေ ကျနော့်မိန်းမကို သနားမိတယ်။ သူက ငယ်ရွယ်တုန်းမို့ လှချင်၊ ပချင်တယ်လေ။ အဝတ်အစားကောင်းကောင်းလေးတွေ ဝတ်ချင်မှာဖြစ်သလို၊ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေကိုလည်း သွားချင်ရှာမှာပါပဲ။အေးကိုယ်တိုင်က ပွဲလမ်းသဘင်ကို မက်မောတတ်တယ်။ အငြိမ့်ပွဲ၊ ဇာတ်ပွဲ၊ ရုပ်ရှင်ပွဲဆိုရင် အပျိုအရွယ်ကတည်းက မလွတ်တမ်းသွားတတ်သူလေ။

ဒါကလည်း ချို့တဲ့နွမ်းပါးတဲ့ မိသားစုတွေမှာ စိတ်အမောပြေပျောက်စရာက ဒါမျိုးပွဲတွေပဲ ရှိတတ်တာကိုး။ အေးကတော့ အခုအချိန်အထိ ပွဲလမ်းသဘင်ကို သွားချင်စိတ်ရှိပြီး သွားနေတတ်တုန်းပါပဲ။ ဒါမျိုးတွေ သွားတာမကြိုက်တဲ့ ကျနော့်ကြောင့် ကျနော်မသိအောင် ခိုးသွားတတ်တာကို သိနေခဲ့ပါတယ်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်သင့်တာ ဆောင်ပြီး ပြောဆိုတားမြစ်ခဲ့တာမျိုးလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်က သူ့ကို မသွားစေချင်၊ မပျော်စေချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ အပျော်ကနေ အပျက်ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်လို့ပါ။ အပျော်အပါးမက်လွန်းရင် ယောက်ျား၊ မိန်းမမရွေး ပျက်စီးတတ်ပါတယ်။ ကိုယ်တင်သာမကဘဲ မိသားစုကိုပါ ထိခိုက်ပျက်စီးတတ်တာကို သိမြင်နေလို့ပါ။

ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဆိုရင်တောင် ပွဲလမ်းသဘင်ကို တစ်ခါသွားရင် ကျနော်တို့လို အခြေခံမိသားစုအတွက် ငွေကုန်ကြေးကျ များရတာပဲမဟုတ်လား။ ကုန်ကျစားရိတ်ကို ချင့်ချိန်တွက်ဆနေရသူ ကျနော့်အဖို့ကတော့ အပျော်အပါးဟာ မိသားစုကိုထိခိုက်စေတာပါပဲ။ တစ်ဖက်မှာလည်း သူများတန်းတူ ဝတ်ချင်၊ စားချင်၊ ပျော်ချင်တဲ့ အေးကို စာနာမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း တားသင့်တာတား၊ မသိချင်ယောင်ဆောင်သင့်တာ ဆောင်ရတာပေါ့။

ကျနော်ချစ်ရတဲ့ သားလေးကို မွေးပေးပြီး၊ ကလေးတိုးလိုးတွဲလောင်းနဲ့ မပြင်မဆင်နိုင်ဖြစ်နေရတဲ့ အေးကို အချစ်ပိုရသလို စာနာနားလည်မှုလည်း ပိုခဲ့ရပါတယ်။ အေးလည်း ကျနော့်လုပ်စာတစ်ခုတည်းအပေါ်မှာ မှီခိုနေရတာ မလုပ်ချင်ဘူးနဲ့တူပါတယ်။

သူလည်း ငွေပိုငွေလျှံလေး ရှိချင်၊ သုံးချင်ရှာမှာပေါ့။ ဒါကြောင့် သားလေးတစ်နှစ်သားလောက်မှာ စျေးရောင်းဖို့လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ အစကတော့ အရင်းအနှီးနည်းနည်းနဲ့ စျေးထဲမှာကုန်စိမ်းလေး စရောင်းခဲ့ပါတယ်။အခုမှ စျေးစရောင်းဖူးတဲ့ အေးအတွက် စျေးရောင်းရတာဟာ စစ်ပွဲတစ်ပွဲတိုက်ရသလိုပါပဲ။ အတွေ့အကြုံမရှိတော့ မရောင်းတတ်၊ မပြုတတ်နဲ့မို့ မမြတ်တဲ့အပြင် အရင်းထဲက ပါနေခဲ့ပါတယ်။

 ၆ ခါ၊ ၇ ခါလောက် ရောင်းပြီးမှ အရင်းလောက် ပြန်ရလာခဲ့တယ်။ ဒီနောက်မှာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အလုပ်ကပဲ အေးကိုသင်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ရောင်းတတ်လာသလို အပြောအဆိုကအစ တစ်ဖက်သားကို ဝယ်ချင်လာအောင် ပြောတတ်လာခဲ့ပြီလေ။ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ဝင်ငွေလေးရှိလာတော့ နည်းနည်း ချောင်လည်လာပါတယ်။

သိပ်တော့မပိုလျှံသေးပါဘူး။ ပိုလာတာကတော့ နောက်ထပ်သမီးတစ်ယောက် ရလာတာပါပဲ။ သားလေး နှစ်နှစ်လောက်မှာ သမီးကိုယ်ဝန် စရတာပဲလေ။  အခြားပျော်ပါးစရာမရှိတဲ့ ကျနော်တို့လို သာမာန်မိသားစုကတော့ အိမ်ထောင်ရေးပျော်ရွှင်မှုကပဲ အဓိကပဲလေ။ လင်မယား အိပ်ရာခန်းပျော်ရွှင်မှုဟာ နှစ်ဦးသားရဲ့ တစ်နေ့တာမောပန်းသမျှကို ဖြေဖျောက်စရာ သာယာမှုကြီးပါပဲ။

မိဘအိမ်ကျဥ်းကျဥ်းမှာ ကပ်နေရတော့ သိပ်ပြီး မလွတ်လပ်ဘူးပေါ့။ ကျနော်တို့အိပ်စရာနေရာလေးမှာ သားလေးကလည်း ရှိနေသေးတယ်လေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အေးနဲ့ကျနော်ဟာ တိုးတိုးတိတ်တိတ်၊ ပုံမှန်ကာမဆက်ဆံရင်း အပေးအယူမျှမျှနဲ့ နားလည်ပျော်ရွှင်ခဲ့ကြပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ညားကာစလင်မယားတွေလို ရင်ခုန်လှိုက် မောမှုတွေကို အချိန်ဆွဲပြီး မခံစားနိုင်ဘူးပေါ့။ အေးကလည်း ကလေး ဝေရာဝစ္စကတစ်ဖက်၊ မနက်ပိုင်းစျေးထွက်ရောင်းရတာကတစ်ဖက်နဲ့ ပင်ပန်းနေခဲ့တာလေ။

အလုပ်ကိုယ်စီ၊ ပင်ပန်းမှုကိုယ်စီနဲ့အတူ နောက်နေ့လုပ်စရာတွေကလည်း ရှိနေကြတာမို့ လင်မယားအိပ်ရာထက်ဆက်ဆံရေးဟာ မြန်မြန်နဲ့ လိုရင်းရောက်ခဲ့ကြတာများပါတယ်။ ဒီလိုပုံမှန်နေရတာကပဲ အသားကျနေပြီဖြစ်သလို ပျော်ရွှင်သာယာနေမိလို့လည်း သမီးတစ်ယောက်ထပ်ရလာခဲ့တာပါ။

သမီးလေး မွေးလာတော့ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် ပြန်သုံးသပ်ခဲ့တယ်။ ကျနော်အရင်လို ရောင့်ရဲတင်းတိမ်နေလို့မရတော့ပါဘူး။ ပါးစပ်တစ်ပေါက် ထပ်တိုးလာတဲ့မိသားစုမှာ ဝင်ငွေကလည်း ပိုတိုးလာဖို့လိုလာပါတယ်။

ဒီပါးစပ်ပေါက်လေးတွေက တဖြည်းဖြည်းပိုကျယ်လာမှာလေ။ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ထွက်ငွေက ပိုတိုးလာဖို့ပဲရှိပါတယ်။ ပြီးတော့ မပြည့်စုံတဲ့မိသားစုရဲ့ ကျပ်တည်းမှုတွေကို ကျနော့်သားနဲ့သမီးမှာ မခံစားစေချင်ပါဘူး။ ကျနော်တို့ ပူပန်ခဲ့ရတာတွေကို သူတို့ မပူပန်စေချင်ဘူး။

ဒါကြောင့် ကျနော်ဟာ အလုပ်ပိုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အရင်က အိမ်မှာ အေးရှိနေတော့ စက်ပြင်အလုပ်ကို ကျနော့်ရပ်ရွာမှာပဲ လုပ်ပါတယ်။ နယ်ဘက်ထွက် မလုပ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း မိသားစုကို တန်ဖိုးထားခင်တွယ်တတ်တယ်လေ။ မိသားစုမှမဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်အိမ်၊ ကိုယ့်ရပ်ရွာကို ခင်တွယ်သလို ဖြည့်ဆည်းကူညီပေးချင်စိတ်က အမြဲရှိနေခဲ့တာပါ။

အခုတော့ သမီးတစ်ယောက် ထပ်တိုးပြီမို့ မဖြစ်မနေ နယ်ဘက်ထွက်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ရပါတော့တယ်။ ကျနော့်အလုပ်က နယ်ထွက်ရင် ပိုအလုပ်ဖြစ်သလို၊ ငွေလည်းပိုရပါတယ်။ အညာဒေသရဲ့ရိုးရာလုပ်ငန်းကို စက်မှုပိုင်းဆိုင်ရာ တပ်ဆင်ပြုပြင်ပေးတဲ့လုပ်ငန်းမို့ အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ အလုပ်ကို စနစ်တကျနဲ့ သေသေသပ်သပ်လုပ်တတ်ပြီး ကိုယ်လုပ်တာကို တာဝန်ယူပေးတတ်တော့ အလုပ်အပ်သူတွေ သဘောကျကြပါတယ်။

ဒါပေမယ့် နယ်ထွက်ရင် ၁၀ ရက်၊ ၁၅ ရက်ကနေ တစ်လအထိကြာတတ်တယ်။ မိသားစုနဲ့ ဝေးကွာရမယ်ဆိုပေမယ့် အားလုံးကောင်းဖို့ ကြိုးစားရမယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အေးနဲ့ ကလေးတွေကို အိမ်မှာထားခဲ့ပြီး နယ်ဘက်က အလုပ်တွေကို လက်ခံပြီး ထွက်လုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ အခက်အခဲရှိလာပြန်တယ်။

ဒါကတော့ ရှေးရိုးဆန်ပြီး စည်းစနစ်နဲ့နေတတ်တဲ့ ကျနော့်မိဘနဲ့ အေးဟာ နေရတာ သိပ်အဆင်မပြေတော့ပါဘူး။ သူ့အတွက် အနေအထိုင်ကျဉ္းကျပ်သလို ဖြစ်နေရတာပေါ့။ အမေတို့က အပြစ်ဆို၊ ရန်ရှာနေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ မတူညီတဲ့ အနေအထိုင်နဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကွဲပြားတော့လည်း အေးရဲ့နေပုံထိုင်ပုံတွေက ကျနော်တို့မိသားစုနဲ့ သိပ်မတူဘူးပေါ့။

အသက်ငယ်သေးသလို နဂိုကမှ အပျော်အပါးမက္တဲ့ အေးရဲ့နေထိုင်ပြောဆိုပုံနဲ့ သွားလာတတ်ပုံတွေဟာ ကျနော့်အမေရဲ့ အရိပ်အောက်မှာ အနေအထိုင်ကျဥ်းကျပ်ရတာမဆန်းပါဘူး။ ပြဿနာရယ်လို့ ကြီးကြီးမားမားမရှိပေမယ့် ကျနော့်မိဘရဲ့ နေထိုင်ပုံတွေအောက်မှာ သူ မနေချင်တာ ကျနော်သိပါတယ်။ ပြီးတော့ စျေးရောင်းပြီး ကိုယ်တိုင်ငွေစလေးတွေ ကိုင်တွယ်လာနိုင်တော့ အေးဟာ ပွဲလမ်းသဘင်ရှိတဲ့ရက်တွေမှာ ဝတ်စားသွားလာတာမျိုးတွေကို လုပ်နိုင်လာခဲ့ပါတယ်။ ကလေးတွေ ငယ်လွန်းသေးချိန်မှာ ဒီလိုသွားလာတာမျိုးကို ဘယ်သူက ကြိုက် မှာလဲ။

ဒီတော့ ကျနော်မရှိတဲ့ရက်တွေမှာ သူ့မိဘအိမ်မှာ ပြန်နေဖို့ စီစဥ်ပါတယ်။ အေးမှာက အဖေမရှိတော့ပါဘူး။ အေး သွားနေတော့ သူ့အမေလည်း အဖော်ရသလို လသားအရွယ်သမီးငယ်လေးအတွက်လည်း စိတ်ချရတာမို့ ကျနော်လည်း ခွင့်ပြုထားလိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်လည်း နယ်ကအလုပ်တွေကို ထွက်လုပ်ဖြစ်တယ်။ အလုပ်က အကျိုးပေးတော့လည်း နားရတယ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပါပဲ။ ၁၀ ရက်လောက်ထွက်သွားလိုက်၊ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်ပြန်နားလိုက် နောက်ထပ် တစ်လလောက် ထွက်သွားလိုက်နဲ့ အိမ်ကပ်ရတယ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ဖြစ်လာပါတယ်။ အညာဒေသရဲ့ အစဥ်အလာလုပ်ငန်းတွေမို့ ရွာတိုင်း၊ နယ်တိုင်းမှာ ပြင်ဆင်ထိန်းသိမ်းရမယ့်စက်တွေ များလှပါတယ်။

ဒီတော့ အလုပ်ကောင်းပြီး စုမိဆောင်းမိလည်း ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်ကလည်း နယ်ထွက်နေရတော့ စားစာရိတ်နဲ့ အပိုမကုန်ဘူးလေ။ အေးကလည်း စျေးရောင်းတော့ တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ဝင်ငွေရပြီး အဖတ်တင်လာတာပေါ့။ ဒါကြောင့်ပဲ နယ်ဘက်တွေ ကျနော်ထွက်လုပ်ပြီး ၁၀ လလောက်အကြာမှာပဲ ကိုယ်ပိုင်ခြံဝန်းလေးလည်း ဝယ်နိုင်လာခဲ့တယ်။ ဒါကလည်း ကျနော့်မိဘအိမ်မှာ နေလို့သိပ်အဆင်မပြေတဲ့ အေးအတွက် ခြံနဲ့အိမ်လေး ခွဲနေဖို့ စဥ်းစားခဲ့တာပါ။

ခြံဝယ်ပြီးတော့လည်း အိမ်လေးဆောက်ဖို့ရှိပါသေးတယ်။ အကြီးကြီးမဟုတ်တောင် မိသားစုလေးယောက် နေလို့အဆင်ပြေရုံလေးပေါ့။ ဒါက ကျနော့်မိသားစုရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အိမ်ဝင်းလေး၊ ကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာလေးပါပဲ။

ဒီလိုစိတ်ကူးအိမ်မက်တွေနဲ့ ကျနော်ပျော်ရွှင်နေပါတယ်။ အလုပ်လည်း ပိုကြိုးစားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ လင်မယားနှစ်ယောက်တက်ညီလက်ညီလုပ်ရင် ကျနော်ရည်မှန်းတဲ့ ကမ္ဘာလေးကို သိပ်မကြာခင် တည်ဆောက်နိုင်မှာပါ။ ဒီတစ်ခေါက်ဆိုရင် အလုပ်ကြီးကြီးရထားပါတယ်။ သွားရမှာ ဝေးသလို၊ သုံးလလောက်တောင် ကြာနိုင်တယ်လေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတစ်ခေါက် သွားပြီးရင်တော့ အိမ်ဆောက်ဖို့ သစ်ဝါးလေးတွေ ဝယ်နိုင်ပါပြီ။

အလုပ်အကိုင်အဆင်ပြေလို့ စိတ်ကူးကမ္ဘာလေးကို တဖြည်းဖြည်းပုံဖော်ကာ ပျော်ရွှင်ရပေမယ့် တစ်ဖက် မှာလည်း လစ်ဟာမှုတွေ၊ ကွက်လပ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လို့လာရပါတယ်။ ဒါကတော့ ကျနော်ဟာ မိသားစုနဲ့ ဝေးကွာနေခဲ့ရတာပါ။ အိမ်ပြန်လာရတဲ့ ရက်တွေနည်းလာသလို ပြန်လာရင်လည်း နှစ်ရက်၊ သုံးရက်လောက်သာ ကြာတတ်ပါတယ်။ ဒီတော့ မိသားစုကို ဂရုစိုက်နိုင်မှု အားနည်းခဲ့ရပါတယ်။

အေးရဲ့ စျေးရောင်းတာကိုလည်း မကူနိုင်သလို သားနဲ့သမီးရဲ့ ဝေရာဝစ္စကိုလည်း ဘာမှ မလုပ်ပေးနိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သားကြီးကို အမေတို့က ထိန်းပေးသလို သမီးငယ်ကိုလည်း အေး စျေးရောင်းထွက်ချိန်မှာ ယောက္ခမနဲ့ သူ့ညီမ အပျိုတစ်ယောက်က နို့ဘူးတိုက်ပြီး ထိန်းပေးပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ဒါတွေက ကျနော် လုပ်ပေးရမယ့်အရာတွေပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရည်မှန်းချက် မပြည့်ဝသေးချိန်မို့ အောင့်အည်းသည်းခံပြီး အလုပ်ကို ပိုကြိုးစားနေခဲ့ရပါတယ်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ လကြာကြာသွားရမှာဖြစ်သလို၊ လုပ်အားခလည်း များများရနိုင်တာမို့ သည်းခံပြီး သွားရပါမယ်။ ဒီတစ်ခေါက်ရမယ့်ငွေက အိမ်ဆောက်ဖို့ရယ်၊ ကျနော့်စိတ်ကူးထားတဲ့အရာတစ်ခုကို လုပ်ဖို့အတွက်ရယ် ပြည့်မှီမှာပါ။

ဒါကြောင့် ဒီတစ်ခါ ထွက်ပြီးရင်တော့ နောင်ဆိုရင် ခရီးအဝေးထွက်ပြီး မလုပ်ဖို့ တွေးထားပါတယ်။ မိသားစုကို ပြန်အချိန်ပေးနိုင်ဖို့လိုအပ်နေပါပြီ။ ကျနော့်နယ်မှာပဲ တစ်နိုင်အလုပ်တွေသာ လုပ်တော့ပါမယ်။ ဒီလိုနည်းနဲ့ လိုအပ်နေတဲ့ ကွက်လပ်တွေကို ဖြည့်ဆည်းရင်း မိသားစု နွေးထွေးမှုလည်း ပိုတိုးလို့ ခိုင်မြဲလာမယ်ထင်ပါတယ်။ မိသားစုဆိုတဲ့နေရာမှာ ကျနော်တို့ လင်မယားဆက်ဆံရေးလည်း ပါပါတယ်။

အေးက ကျနော်ရွာပြန်ရောက်ရင် ကျနော့်အိမ်ကို ပြန်လိုက်နေပါတယ်။ လင်မယားနှစ်ယောက် ပြန်တွေ့ရတဲ့ ရက်နည်းနည်းမှာတော့ ချစ်လို့မဝပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မိဘတွေရှိသလို၊ ကလေးတွေလည်းရှိတော့ လွတ်လပ်မှုတော့သိပ်မရှိဘူးပေါ့။ အိမ်ထောင်သက်လေးနှစ်ကြာပြီဆိုတော့လည်း အိပ်ရာထက်ကိစ္စတွေကို အစပြုမှု သိပ်အချိန်မပေးဘဲ မြန်မြန်ဆန်ဆန်နဲ့ လိုရာရောက်ပြီး သာယာခဲ့ကြပါတယ်။

နောက်ပိုင်း အိမ်ခွဲနေဖြစ်ကြရင်တော့ စိတ်တူကိုယ်တူ အချစ်ပွဲတွေ မြိုင်ဆိုင်နိုင်ကြမှာပါ။ အိမ်ထောင်တစ်ခုမှာက ကာမကိစ္စကလည်း အများကြီးအရေးကြီးတယ်လေ။ ကလေးနှစ်ယောက်ရနေပြီမှန်ပေမယ် သွေးသားဆူဖြိုးတဲ့အရွယ်တွေမို့ လိင်ကိစ္စအပေါ် လိုချင်တောင့်တမှုတွေ ရှိနေတာပါပဲ။ ဘဝရဲ့လိုအင်ဆန္ဒတွေကြားမှာ သွေးသားဆန္ဒကိုလည်း မေ့လျော့ထားလို့မှ မရတာလေ။

အခုတော့ လင်မယားချင်း ကာမကိစ္စထက် စီးပွားရေးကိုပဲ အားစိုက်ရပါအုံးမယ်။ ဒီလိုတွေးမိတော့ အခုနောက်ပိုင်း အေးနဲ့ကျနော်နဲ့ လင်မယားအိပ်ရာထက်ကိစ္စတွေကို အတွေးဝင်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်အမြင်တော့ ပုံမှန်ပဲ ထင်နေမိပေမယ့် သမီးငယ်လေးမွေးပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ကာမဆက်ဆံမှုတွေ ပါးလျားလာတာကို လက်ခံရပါမယ်။ အလုပ်ကြောင့်၊ မိသားစုကြောင့်၊ ကလေးတွေ အရေးကိစ္စကြောင့် စတဲ့ခေါင်းစဥ်အမျိုးမျိုးအောက်မှာ လိင်စိတ်ခံစားချက်က အရေးမသာနိုင်ဘဲ ငုံ့လျှိုးမှေးမှိန်ခဲ့ရတာ အမှန်ပါ။

အခုလည်း မနက်စောစောစီးစီး ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ ဗျာများနေတဲ့ အေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နောက်ပိုင်းအလှကိုကြည့်ကာ ကျနော့်စိတ်တွေ ပျံ့လွင့်နေမိပါတယ်။

" ကိုစိုး ... ခင်ဗျားနိုးပြီလား။ မဝေကို ဟိုဘက်ရွာ ဘုန်းကြီးကျောင်းလိုက်ပို့ရအုံးမယ်ဆို။ ထတော့လေ ...."

အတွေးတွေနဲ့ ပျံ့လွင့်နေမိစဥ် လည်ပြန်လှည့်ကာပြောလာတဲ့ အေးရဲ့စကားကြောင့် ကျနော် ကုန်းထလိုက်ပါတယ်။ အိမ်အောက်ဆင်းကာ မျက်နှာသစ်ပြီးမှ အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာရင်း ....

" ငါ့အတွက် မနက်စာ မလုပ်နဲ့တော့။ ဟိုကောင်တွေနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ချိန်းထားတယ်"

အေးက တစ်ချက် မော့ကြည့်ပြီးမှ မျက်နှာပြန်လွှဲကာ သမီးကို နို့ဆက်တိုက်နေပါတယ်။ အေးပုံစံကြောင့် ကျနော်တောင် စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။ အရင်ကဆိုရင် သူငယ်ချင်းတွေက အရေးကြီးလားဆိုပြီး စိတ်ကောက်ချင်စိတ်ကောက်နေဦးမှာပါ။ ကျနော်ကလည်း သူငယ်ချင်းအရေး ဒါမှမဟုတ် ရပ်ရေးရွာရေးတွေကို ဦးစားပေးတတ်ခဲ့ပါတယ်။

တစ်ခါတလေ ရပ်ရွာအရေးကို နေ့မအိပ် ညမအိပ် ကူညီပေးတတ်တဲ့ ကျနော့်အကျင့်ကြောင့် အေးနဲ့ကျနော့်အကြားမှာ ပြဿနာမဖြစ်ပေမယ့် ကသိကအောက်ဖြစ်ရတာမျိုးတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ အခုတော့ အေးက ဘာမှမထူးဆန်းပုံနဲ့ ကျနော်နဲ့လည်း မျက်နှာချင်းသိပ်မဆိုင်ကာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားပါတယ်။

ဒါက အေးလည်း သူ့ကိစ္စတွေနဲ့သူ မအားမလပ်လို့ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ နယ်ကနေ သုံး၊ လေးရက်သာ အိမ်ပြန်လို့ရတဲ့ ကျနော့်အပေါ် နားလည်မှုပေးတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

" မင်းရော .. သွားတော့မှာလား"

" ဟုတ်တယ်၊ သားတော့ ဒီကအမေနဲ့ထားခဲ့မယ်။ သမီးတော့ ခေါ်ပြီး အမေ့အိမ်မှာ ထိန်းခိုင်းရမှာပဲ"

" အေးကွာ ... သမီးက ငယ်သေးတယ်။ မင်း စျေးရောင်းသွားတာ၊ အပြင်သွားတာက သိပ်နောက် မကျစေနဲ့။ သမီးကို ပစ်ထားတာမျိုး ငါမကြိုက်ဘူး"

" ဟိုမှာလည်း အမေနဲ့ထားခဲ့တာပဲ။ စိတ်ချရပါတယ် ...ခင်ဗျားကလည်း စိတ်ပူစရာ မရှိ ပူ ......."

ဒီလောက်ပဲပြန်ပြောပြီး သမီးကိုချီကာ သွားဖို့ပြင်နေပါတယ်။ အရင်က အေး အပြင်သွားလို့ ကျနော်က ပြောရင် သူက အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး အဆက် မပြတ်ပြန်ပြောတတ်ပါတယ်။ ဒါက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ရှိနေတဲ့ အဆင်မပြေမှုတွေထဲက တစ်ခုပါပဲ။

ဒီတစ်ခါတော့ ပြောနေရင်းတန်းလန်းနဲ့ ရပ်ကာ ငြိမ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်နဲ့လည်း စကားဆက် မပြော၊ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ သူ့အမေအိမ်ကို သွားဖို့ပြင်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်အပြောခံရလို့ စိတ်ဆိုးသွားတာလားလို့ထင်မိတယ်။ သေချာတာကတော့ အေးက ကျနော့်ကို ကောင်းကောင်းမျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ ထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်လည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တွေ့တော့ အိမ်ကကိစ္စတွေ မေ့လျော့ကာ စကားတွေကောင်းနေမိတယ်။ ဒီသူငယ်ချင်းတွေက ငယ်ပေါင်းတွေဖြစ်သလို တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်သိတွေလေ။ ဘာပဲလုပ်လုပ် အတူတူတိုင်ပင်ဆွေးနွေး၊ အကြံပေးတတ်ကြတဲ့ မိတ်ဆွေကောင်းတွေပါပဲ။

အခုလည်း ကျနော့်အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ ကလေးမီးဖွားဖို့ကိစ္စကို ပြောဆိုနေခဲ့ကြတယ်။ စကားကောင်းနေချိန်မှာပဲ ဝေဝေ့ကို ဘုန်းကြီးကျောင်းလိုက်ပို့ဖို့ သတိရလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး ထထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူတို့ကတော့ ကျနော့်ကို စနောက်ရင်း ကျန်နေခဲ့ကြပါတယ်။

ဝေဝေ့အိမ်ကိုသွားရင်း မနက် အိပ်ရာနိုးကာစက အတွေးများဟာ ပြန်ဝင်လာပါတယ်။ အိမ်ထောင်သက်လေး နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျနော်နဲ့အေးရဲ့ကြားမှာ တစ်ခုခု ကွာခြားလာသလား တွေးနေမိတယ်။ သာမာန်ကြည့်ရင် မောင်တစ်ထမ်း၊ မယ်တစ်ရွက်နဲ့ အလုပ်အကိုင်အဆင်ပြေလာကြပြီး ပျော်ရွှင်နေကြတာတော့မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ကြားမှာ တစ်ခုခုဖြစ်နေသလို စိတ်ထဲ ထင်နေမိတယ်။

အဲဒါက ဘာမှန်းလည်း ကျနော်မသိဘူး။ ဒီလိုစိတ်ထဲဖြစ်လာတာက လင်မယား အိပ်ရာထက်ကိစ္စတစ်ခုတည်းကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အခုနောက်ပိုင်းမှာ အေးက ကျနော့်ကို ရှောင်ဖယ်နေသလား။ ကျနော်မသေချာပါ။ ကျနော်ကတော့ ပုံမှန်လင်မယားဆက်ဆံရေး ရှိတယ်လို့ပဲ ထင်မိပါတယ်။

သူလည်း ကလေးနှစ်ယောက်က တစ်ဖက်၊ စျေးကတစ်ဖက်နဲ့မို့ ကျနော့်ကို အရင်ကလောက် ဂရုမစိုက်၊ အလေးမထားနိုင်တာဖြစ်ပါမယ်။ ပြီးတော့ လိင်မှုကိစ္စတွေကိုလည်း စိတ်မပါနိုင်သေးတာဖြစ်မယ်။ အရင်ကတော့ ကျနော့်စိတ်ထဲသိပ်မရှိပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက်အိမ်ပြန်လာချိန်မှာတော့ အေးနဲ့ဆက်ဆံရတာ တစ်မျိုးဖြစ်နေသလို ခံစားရပါတယ်။ လင်မယားချင်း ကြည်ကြည်နူးနူးနေရချိန်တွေ မရှိသလောက်ပါ။

အရင်က ကျနော် ခရီးကပြန်လာတိုင်း စကားသံတွေဝေစည်နေခဲ့တာပါ။ ကျနော်ကလည်း ကျနော်မရှိချိန်မှာ အိမ်ရဲ့အခြေအနေကို မေးမြန်းပြောဆိုနေကြပါ။ ပြီးတော့ နောက်ထပ်သွားရမယ့်အလုပ်အတွက်လည်း ဆွေးနွေးတိုင်ပင်နေကျပါပဲ။ အခုတော့ ဒီလိုအချိန်ပေးစကားပြောတာမျိုး မရှိခဲ့ပါ။

အေးက ကလေးကိစ္စ၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့အလုပ်နဲ့သူ ရှုပ်နေကာ ကျနော်နဲ့အေးဆေးစကားမပြောနိုင်ခဲ့ပါ။ ပြီးတော့ အေးက ကျနော့်ကို ရှောင်ဖယ်နေသလို ထင်ရအောင်ပင် ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ ညအိပ်ရာဝင်ချိန်မှာလည်း ရင်းနှီးနွေးထွေးမှုမရှိခဲ့ပါ။ နယ်ကပြန်ရောက်လို့ သူ့အမေအိမ်မှ သွားခေါ်တော့လည်း ပြန်မလိုက်ချင်သေးသလို ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

ဟိုအကြောင်းပြ၊ ဒီအကြောင်းပြနဲ့ဖြစ်နေခဲ့ပြီး နောက်ဆုံး ယောက္ခမကြီးက ဝင်ပြောတော့မှ ကျနော်နဲ့ လိုက်လာခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း ပုံမှန်ပဲမို့ ကျနော်လည်း စိတ်ထဲမထားတော့ပါ။ အရင်ကလည်း အေးက ပွဲတွေဘာတွေ သွားကြည့်ချင်ရင် အိမ်ပြန်လိုက် မအိပ်ဘဲ အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ သူ့အမေအိမ်မှာ အိပ်တတ်ပါတယ်။ ဒီလိုတွေ ပျော်ချင်၊ သွားလာချင်ပြီး ဝတ်ချင်စားချင်တဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ ကျနော့်မိဘတွေနဲ့ အေးက အတူနေလို့ မဖြစ်ရတာပါ။

အစက သတိမထားမိပေမယ့် အခုပြန်လာတဲ့ရက်တွေမှာ ကျနော့်အပေါ် အေးရဲ့ဆက်ဆံပုံတွေက ခပ်ကင်းကင်းဖြစ်နေတာကို သတိထားလာမိပါတယ်။ တမင် ခပ်ကင်းကင်းနေတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ အနေဝေးတာကြာလို့များလားလို့ တွေးမိတယ်။

ကျနော်ကလည်း အလုပ်ပင်ပန်းလာခဲ့သလို ခရီးကလည်းပန်းလာတာမို့ ကျန်တာကို သတိမမူမိပါ။ ပြီးတော့ နောက်လုပ်ရမယ့် အလုပ်ကြီးအတွက်လည်း စိတ်တွေစောနေမိတယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ မိသားစုဆက်ဆံရေးရော၊ လင်မယားချင်း အိပ်ရာဝင်ဆက်ဆံရေးအပေါ်မှာပါ ဂရုမထားနိုင်ခဲ့ပါ။ ကျနော်တို့ လင်မယားမှာ ကြင်နာနွေးထွေးမှုတွေ ပြန်မွေးဖွားဖို့ လိုနေပါပြီ။

ဒီတစ်ခေါက် လုပ်အားခ ထိုက်ထိုက်တန်တန်ရပြီးရင်တော့ အိမ်မှာပဲ အချိန်ကြာကြာနေရပါမယ်။ အိမ်ဆောက်ဖို့ လိုအပ်တာတွေဝယ်ပြီး အိမ်ဆောက်နိုင်ရန် ကြိုးစားရပါမယ်။ ပြီးတော့ ကလေးနှစ်ယောက်ထိန်းရင်း စျေးရောင်းနေရရှာတဲ့ အေးကို ရွှေဆွဲကြိုးလေးလုပ်ပေးချင်တယ်။ ရွှေတစ်ကျပ်သားလောက် ဆွဲကြိုးလေးဝယ်ပေးခဲ့ရင် ပျော်နေမယ့် အေးကို စိတ်ကူးနဲ့မြင်ယောင်နေမိပါတယ်။

အများတန်းတူ နေချင်၊ ဝတ်ချင်တဲ့ အေးအတွက် ကျနော်လုပ်ပေးချင်တာ ကြာပါပြီ။ ဒါပေမယ့် စားဝတ်နေရေးကို ဦးစားပေးနေခဲ့ရလို့သာ ကျနော့်စိတ်ကူးက အကောင်အထည် မပေါ်ခဲ့ရတာပါ။ အစကတော့ အေးကို ကျနော့်စိတ်ကူးတွေ ပြောပြဖို့ပါ။ သူ ကြိုဝမ်းသာအောင်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် လင်မယားချင်း စကားကောင်းကောင်း မပြောဖြစ်သေးတာမို့ ​ကျနော့်စိတ်ကူးကို ဖွင့်မပြောဖြစ်ခဲ့ပါ။

မပြောဖြစ်သေးမယ့်အတူတူ ခရီးကပြန်လာမှ ရွှေဆွဲကြိုးတစ်ခါတည်းဝင်ဝယ်ပြီး အေးကိုပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါဆိုရင် အေးလည်း အရမ်းအံ့ဩဝမ်းသာသွားမှာပါ။ အေး ပျော်သွားမှာကိုတွေးပြီး ကျနော်လည်း ပျော်နေမိပါတယ်။

..................

" ငစိုး၊ ပြုံးပြီးတော့ ဘာများဖြစ်လာတာလဲ။ နင့်ကို ငါစောင့်နေတာ ကြာလှပြီ။ စောစောသွားရအောင်ပါဆို။ အပြန်နောက်ကျနေလိမ့်မယ်"

" ဝေဝေရယ်၊ အရင်လည်း နောက်ကျနေတာပါပဲ။ နင်ကလည်း ... ငါလိုက်ပို့တာ ဒီတစ်ခေါက်တည်းမှ မဟုတ်တာ"

" အေးပါ ... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စောစောသွားတော့ တော်သေးတာပေါ့။ မဟုတ်ရင် နင် စက်ဘီးအမြန်နင်းရတော့ ပိုပင်ပန်းမှာပေါ့ ... လုပ်လုပ် ... သွားရအောင်"

" အံမယ် ... ပင်ပန်းမှာကို ပြောနေသေး။ ဒီလောက်တော့ အပျော့ပါဟာ ... လာ"

ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် စက်ဘီးနင်းလာမိရင်း သူငယ်ချင်းမရဲ့ အိမ်ရှေ့ရောက်လာတာတောင် သတိမထားမိပါဘူး။ ကျနော့်အတွေးနဲ့ ပြုံးနေမိတာကို ဝေဝေပြောမှ မျက်နှာပိုးအမြန်သတ်လိုက်ရပါတယ်။ သွားရမယ့်ရွာက ၁၅ မိုင်လောက်ဝေးတယ်။ လမ်းကလည်း နေရာအတော်များများက ကန်တင်းရိုးလမ်းမို့ ကျဥ္းပြီး ကြမ်းတာကြောင့် စက်ဘီးနဲ့တော်တော်နင်းယူရပါတယ်။

ဝေဝေက ခြေဖမိုးပေါ်မှာ သမင်ဖြူလို အဖြူစက်လေးဖြစ်နေတာမို့ အရည်ပြားကုတာနာမည်ကျော်တဲ့ ဘုန်းတော်ကြီးကို အမြဲသွားပြရပါတယ်။ ကျနော် ရွာပြန်ရောက်တိုင်း ဝေဝေကို လိုက်ပို့ပေးနေကျပါ။ အခုလည်း ခရီးမထွက်ခင် ဝေဝေက လိုက်ပို့ခိုင်းလို့ပါ။ ဝေဝေကတော့ စက်ဘီးနောက်ခုံမှာ ထိုင်ရင်း ကျနော့်အင်္ကျီကျောပြင်စကို ဆွဲလို့ လိုက်ပါလာခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်လည်း စက်ဘီးကိုပုံမှန်နင်းရင်း ဝေဝေနဲ့ကျနော့်အကြောင်းကို တွေးနေမိတယ်။ တကယ်တော့ ဝေဝေနဲ့ ကျနော်ဟာ တစ်လမ်းတည်းနေတဲ့ အသက်အရွယ်တူ ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းတွေပါ။

ငယ်ငယ်ကပင် ကစားဖော်ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး ကျောင်းနေစဥ်ကလည်း ကျောင်းသွားဖော်၊ အတန်းဖော်များဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ အလယ်တန်းလောက်ကစပြီး ကျနော်က ဝေဝေကို စက်ဘီးပေါ်တင်နင်းရင်း ကျောင်းအတူတက်ခဲ့ရတာပါ။ ပြီးတော့စာတော်တဲ့ ကျနော်က ဝေဝေကို စာပြန်ပြပေးရင်း စာကြည့်ဖော်လည်း ဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။

အမြဲတတွဲတွဲ၊ သွားအတူလာအတူဖြစ်ခဲ့ကြပြီး ကျနော်က ဝေဝေရဲ့သက်တော်စောင့်၊ ကိုယ်ရံတော်တပ်မှူးလေးသဖွယ် ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ ဝေဝေ့မိဘတွေကလည်း ကျနော့်ကို သားတစ်ဦးလိုသာ သဘောထားခဲ့တာပါ။ ဒီတော့ ဝေဝေနဲ့ ကျနော်ရဲ့ကြားမှာ ကြားလူဝင်လို့မရအောင်ပင် သံယောဇဥ်တွေခိုင်မြဲခဲ့ကြပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ဝေဝေနဲ့ ပတ်သတ်လာရင် ခံစားချက်တွေ ပြောင်းလဲလာခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဖြူစင်တဲ့ သံယောဇဥ်အပေါ် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုပါ ပေါင်းစပ်လာတဲ့အခါမှာ ရယူပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော် အသက် ၁၈ နှစ်လောက်မှာ ဝေဝေကို ဖွင့်ပြောပြီး ချစ်ခွင့်ပန်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝေဝေဘက်က တုံ့ပြန်မှုကတော့ ကျနော် မထင်မှတ်တဲ့ ပုံစံနဲ့ပါ။

ဝေဝေ့ဆီက အဖြေတောင်းတော့ ကျနော့်ကို သူ့အကိုတွေ မောင်တွေထက် ပိုချစ်တယ်။ သူငယ်ချင်းအားလုံးထက်လည်း ပိုချစ်တယ်။ သူအနားကနေ အပြီးပျောက်ကွယ် ရှောင်ဖယ်သွားမှာလည်း ကြောက်တယ်တဲ့။ အဲဒါကြောင့် အဖြေပြန်မပေးနိုင်ဘူးလို့ဆိုလာပါတယ်။

ဝေဝေစကားကြောင့် ကျနော်စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားတယ်။ သူ မူနေတာပဲထင်ပြီး ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ပြတ်ပြတ်သားသားနဲ့ ရေရာတဲ့အဖြေပဲ သိချင်တယ်လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒီမှာတင် ဝေဝေက အခင်အမင်မပျက်ဖို့၊ ဘာမှ ပြောင်းလဲမသွားဖို့ ကတိအထပ်ထပ်တောင်းပါတယ်။

ပြီးတော့မှ ချစ်သူရည်းစားလို၊ သူမရဲ့လင်ယောက်ျား အိမ်ထောင်ဦးစီးလို စဥ်းစားခံစားကြည့်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှ မရကြောင်းပြောလာပါတယ်။ တစ်သက်လုံးလည်း အဲလိုခံစားလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က သူ့ဘေးမှာ အမြဲတမ်းအကူအညီပေးနေတဲ့ သူ့ရဲ့မရှိမဖြစ် Hero ပါပဲတဲ့။ ဒါကြောင့် သူ့ဘေးမှာ အကောင်းအဆိုး မျှဝေခံစားရင်း အားပေးတိုင်ပင်ဖော် အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းအဖြစ် တစ်သက်လုံးရှိနေပေးဖို့ တောင်းဆိုလာပါတယ်။

ပြောနေရင်း ဝေဝေဟာ မျက်ရည်ကျလာပါတယ်။ ပြီးတော့ ငိုသံစွတ်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ သူမအနားမှာ ကျနော်ရှိနေဖို့ လိုတယ်လို့ ပြောလာတယ်။ သူ ငြင်းလိုက်လို့ အဝေးထွက် မသွားဘဲ သူငယ်ချင်းအဖြစ် အမြဲရှိပေးဖို့ ကတိထပ်တောင်းနေပြန်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ခံစားရတာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရဲ့အချစ်ကို ငြင်းပယ်လို့ခံစားရတာထက် သူငယ်ချင်းမလေးကို မျက်ရည်ကျ ဝမ်းနည်းရအောင် လုပ်မိတာကို ပိုစိတ်ထိခိုက်ရပါတယ်။       

ကျနော့်ဘက်ကသာ ငယ်စဥ်ကတည်းက တတွဲတွဲနေခဲ့တဲ့ သံယောဇဥ်ကို စိတ်ကစားပြီး အရောင်ပြောင်းလဲခဲ့တာလေ။ ဝေဝေဘက်ကတော့ ကျနော့်အပေါ်မှာ ဖြူစင်နေတုန်းပဲဆိုတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျနော်ကပဲ ပြန်တောင်းပန်ပြီး သူပြောသလို တစ်သက်လုံး အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းဖြစ်နေပေးဖို့ ကတိပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှ ဝေဝေမျက်နှာလေးက ဝင်းလက်သွားတယ်။

ဒါပေမယ့် တစ်ခုခုကို သတိရသွားသလို ချက်ချင်းပြန်တည်သွားပြီး ကျနော့်ကို စေ့စေ့စိုက်ကြည့်ပါတယ်။ ပြီးတော့ နင်ဘယ်လိုမှ မနေပါဘူးနော်။ နင် မခံစားရပါဘူးနော်ဆိုပြီး စိုးရိမ်တဲ့မျက်နှာထားလေးနဲ့ တတွတ်တွတ်မေးနေပြန်ပါတယ်။

ကျနော်က သူ့ကို ပြုံးပြပြီး အရူးမလို့ ပြောလိုက်မှ အဲ့ဒါနင့်ကြောင့်လေဆိုပြီး နောက်ကျောကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထုရိုက်ရင်း ရယ်နေပါတော့တယ်။ ရယ်သံလွင်လွင်လေးနဲ့ ပြုံးပျော်သွားရှာတဲ့ ဝေဝေမျက်နှာလေးကို ကျနော့်တစ်သက်လုံး မေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ တအောင့်လောက်ကြာတော့မှ ဝေဝေက စကားစလာပါတယ်။ သူ့အကိုကြီးက မိန်းမယူပြီး မိန်းမရှိရာဆီကို လိုက်နေတော့လည်း သူ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးတဲ့။ သူ့မောင်လေးက အဝေးမှာ အလုပ်သွားလုပ်တော့လည်း သူ နေတတ်ခဲ့တယ်တဲ့။           

တစ်ခါတလေ သတိရတတ်ပေမယ့် အမြဲတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ဆီ ကျနော်တစ်ရက် မလာရင်တော့ သူ မနေတတ်ဘူးတဲ့။ စိတ်ထဲ တစ်ခုခုလိုအပ်နေသလို ခံစားရပြီး လုပ်သမျှလည်း အလွဲလွဲအချော်ချော်နဲ့ အဆင်ပြေမနေဘူးလို့ ပြောလာပါတယ်။

အဲဒါက အချစ်မဟုတ်ဘူးလားလို့ ကျနော်က ပြုံးပြီးမေးတော့ ကောင်စုတ်၊ နောက်ဆုံးတော့ ဒီဘူတာပဲ ဆိုက်လာပြန်ပြီလားဆိုပြီး ရန်တွေ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ အလေးအနက်ဟန်လေးနဲ့ ဂဃနဏတော့ သေချာမသိပေမယ့် ချစ်တာတော့မဟုတ်ဘူးလို့ ဆိုလာပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ချစ်သူရည်းစားမရှိလည်း သူ့အတွက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ဘဝမှာ ကျနော်မရှိလို့မရဘူး။ ကျနော့်ကို ရည်းစားအဖြစ်လည်း စိတ်ကူးကြည့်ပြီးပြီ။ လုံးဝမရဘူးဟာဆိုပြီး ကျနော်ပေးခဲ့တဲ့ ကတိအတိုင်းပဲအချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း၊ သူ့ရဲ့ HERO လေးအဖြစ်နေဖို့ ထပ်ဆိုလာပါတယ်။         

ဝေဝေရဲ့စိတ်သဘောကို အဲဒီအချိန်ကတည်းကစပြီး အခုထိ ကျနော် တကယ်နားမလည်ခဲ့ပါဘူး။ အခုချိန်ထိ အဖြေအမျိုးမျိုး ထုတ်ခဲ့ပေမယ့်လည်း ပဟေဠိဆန်တဲ့ ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်အဖြစ် ကျနော့်ရင်ထဲမှာ အမြဲရှိနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အဲဒီအချိန်ကတည်းက အခုချိန်ထိ သူနဲ့ကျနော်ဟာ အချစ်ဆုံး၊ အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်းအဖြစ် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ကူညီဖေးမရင်းနေခဲ့ကြပါတယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း အေးနဲ့တွေ့ပြီး အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပေမယ့် ဝေဝေနဲ့ကတော့ ပြောမနာဆိုမနာအဖြစ် ဆက်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။

" ဟဲ့ ... ကောင်စုတ်၊ ငါ စကားပြောနေတာရော ကြားရဲ့လား။ ဘာမှလည်း ပြန်မပြောဘဲ စက်ဘီးပဲ နင်းနေတာပဲ"

" ဟင် .... အေးပါဟ။ ငါအတွေးလွန်သွားလို့"

" အံမယ် ... ဘာတွေအတွေးလွန်နေတာလဲ။ မဟုတ်မှလွဲရော .. အေးအကြောင်းလား။ ကလေးတွေအကြောင်းလား"

" အလုပ်အကြောင်းပါဟာ ... ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"

" တို့နှစ်ယောက်လည်း အေးအေးဆေးဆေး စကားမပြောဖြစ်တာ ကြာပြီနော်။ နင်ကလည်း နယ်ပဲထွက်နေရတာကိုး။ နောက်ထပ်သမီးလေးရမှ အရမ်းအလုပ်ကြိုးစားနေတယ်"

" ကြိုးစားရမှာပေါ့ဟ။ ကြိုးစားလို့ ခြံဝိုင်းဝယ်နိုင်ပြီ။ သိပ်မကြာခင် အိမ်ဆောက်ပြီး ခွဲနေနိုင်ပြီလေ"

" ဒီလိုကြိုးစားတာ ငါဝမ်းသာပါတယ်။ နင်က ဘာပဲလုပ်လုပ် ဖြစ်အောင်လုပ်တတ်တယ်လေ။ ဒါနဲ့ ငါလည်း အေးနဲ့တောင် မတွေ့ရတာကြာပြီ။ နင်တို့လင်မယား အဆင်ပြေကြတယ်မို့လား"

" ပြေပါတယ်ဟ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ"

" ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ အေးလည်းသနားပါတယ်ဟာ။ ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ စျေးထွက်နေရသေးတယ်"

" ဟုတ်တယ်။ ဒီတစ်ခေါက် နယ်ထွက်ပြီးရင် ငါလည်း နယ်သိပ်မထွက်ဖို့ စဥ်းစားနေတယ်"

" အေးဟ ... ကောင်းတယ်။ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးကို အိမ်ထောင်ကျခါစက ငါ့မှာပူလိုက်ရတာ။ အခုလိုတွေ့ရတော့ စိတ်ချမ်းသာတယ်"

" ဟင် ... အရူးမ၊ နင်က ငါ့ကိုဘာတွေပူနေတာလဲ"

" နင်က အိမ်ထောင်တစ်ခုကို တည်ထောင်နိုင်တဲ့အရည်အချင်းရှိမှန်းငါသိပါတယ်....ဒါပေမယ့် နင်က သူများအရေးကို ကိုယ့်အရေးထက် ဦးစားပေးတတ်တာ ငါအသိဆုံးလေ။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ငါက နင့်အိမ်ထောင်ရေးကို စိတ်ပူမိတာပေါ့"

" ဟ... ဒါက ဘာအရေးကြီးလို့လဲဟ"

" နင် လူပျိုဆိုရင် အရေးမကြီးဘူးလေ။ နင့်ဟာနင် သူများကို ဘယ်လောက်ပဲ ကူညီကူညီ။ အချိန်ပေးချင်သလောက်ပေး ... အရေးမကြီးဘူး။ ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင်ကျသွားရင်တော့ မိသားစုအရေးကိုလည်း ထည့်တွက်ရတယ်လေ။ နင်က ရပ်ရွာထဲက သာရေးနာရေးဆိုရင် နေကုန်နေခမ်း သွားပြီး ကြီးကြပ်ပေး၊ ကူညီပေးတတ်တာလေ။ နာရေးဆိုရင် အိမ်တောင်မပြန်ဘဲ ၇ ရက် ၇ လီ နေပေးပြီး လုပ်ပေးတတ်တာမဟုတ်လား"

" ဪ ... ဒါကတော့ ရပ်ရေးရွာရေးလေဟာ ... ပရဟိတပေါ့ဟ ... ကောင်းတာလုပ်တာပဲဟာ"

" အေး ... ကောင်းပါတယ်။ ဒီစိတ်ဓာတ်ကောင်းတွေက နင့်မှာ ငယ်ငယ်လေးတည်းက ရှိတာ ငါသိတယ်။ပြီးတော့ ငါက နင့်ကိုအမြဲစိုးရိမ်နေခဲ့ရတာတစ်ခုရှိတယ်။ နင်ကသွေးအေးတယ်။ တည်ငြိမ်တယ်ဆိုပေမယ့် အမှတ်သည်းခြေကြီးတယ်လေ။ အညှိုးအတေးကလည်း ကြီးပါ့။နင့်မှာ မဟုတ်မခံစိတ်ရှိတာ ငါအသိဆုံးပေါ့။ နင့်မိသားစုတင်မကဘဲ နင့်ရပ်ရွာကို အပြစ်ပြော၊ စော်ကားရင်တောင် နင်ကငြိမ်ခံခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလေ။ လက်မြန်ခြေမြန်နဲ့ အမြဲဦးအောင် တွယ်နေကျမဟုတ်လား။

ရပ်ရွာထဲ အဲလို ဝင်လုပ်၊ ဝင်ကူညီပေးလို့လည်း လူချစ်လူခင်ပေါတာပေါ့။ ဒါကြောင့်လည်း နင်လူပျိုဘဝတုန်းက ရပ်ရေးရွာရေးနဲ့ အချိန်ပေးပြီး နေခဲ့တာများတယ်မဟုတ်လား ...အဲဒါတွေကြောင့် နင် အိမ်ထောင်ကျတော့ ငါက စိတ်ပူရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကလေးတွေရပြီးတော့ အခုလို အလုပ်ကြိုးစားနေပြန်တော့လည်း ငါ့မှာ ဝမ်းသာရပြန်ပါတယ်"

" အင်း ... နင်ပြောတာလည်း ဟုတ်ပါတယ်ဟာ ...ဒါပေမယ့် ငါက ငါ့မိသားစုကို ဘယ်တော့မှမမေ့ပါဘူး။ သူတို့က ငါ့အတွက် အရေးအကြီးဆုံးပါပဲ"

 အကြောင်းသိ ဝေဝေရဲ့စကားတွေ​ကို ပြန်လှန်ပြောဖို့ ကျနော့်မှာ အကြောင်းမရှိပါဘူး။ ဝေဝေပြောတာတွေက အမှန်တွေချည်းပါပဲ။  သာရေးနာရေးဆိုရင် ကိုယ်နဲ့မဆိုင်သလို မနေတတ်ဘဲ အောက်ခြေသိမ်းလုပ်ပေးတတ်တာအမှန်ပါ။ ဒါကြောင့်လည်း အိမ်ထောင်ကျတော့ မိသားစုကို အချိန်ပေးဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရတာလေ။

ပြီးတော့ မဟုတ်မခံစိတ်နဲ့ ဒေါသကြီးတတ်တာကိုလည်း အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းချုပ်ပြီးနေခဲ့ပါတယ်။ ဒေါသက ကျနော့်မိသားစုကို ဖျက်ဆီးနိုင်တာကို နားလည်ပါတယ်။

ဝေဝေက ဒါကိုပိုစိုးရိမ်တာပါ။ အများအတွက် အချိန်ပေးတတ်တာကြောင့် အိမ်ထောင်ရေး မသာယာမှာနဲ့ ဒေါသကြောင့် မိသားစုပြိုကွဲမှာကို သူမက ပူပန်နေခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ ဆေးကုမည့် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းကို ၁၁ နာရီလောက်မှာ ရောက်သွားပါတယ်။ ဆွမ်းစားချိန်မို့ ဆရာတော်က ဆွမ်းဘုန်းပေးနေပါပြီ။

ဆွမ်းဘုန်းပေးပြီးတော့လည်း တစ်ရေးတစ်မော အနားယူဖို့ ကျောင်းပေါ်တက်သွားပါတယ်။ ဆေးလာကုတဲ့ ကျနော်တို့လို တကာတွေကိုလည်း ဆွမ်းကျန်များနဲ့ ထမင်းကျွေးဖို့ မှာသွားပါတယ်။ ဒီတော့ ကျနော်နဲ့ ဝေဝေလည်း ဆွမ်းပေါင်း၊ ဟင်းပေါင်းကို ဆာဆာနဲ့ ဆော်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့လည်း ဆရာတော်က ကျိန်းနေတာမို့ စောင့်နေခဲ့ရပါတယ်။

ညနေ ၃ နာရီလောက်ကျတော့ ဆရာတော် နိုးလာပြီး ရပ်ဝေးက လာပြတဲ့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ကို အရင်ကြည့်ပေးမယ်ဆိုပြီး ကျနော်တို့ကို ကျောင်းပေါ်ခေါ်ပါတယ်။ အရင်အခေါက်တွေကတည်းက မောင်နှမလို့ ပြောထားခဲ့တာကြောင့်ပါ။

ဆရာတော်က ရောဂါသက်သာလားမေးပြီး၊ လိုအပ်တာတွေ စစ်ကာ သောက်ဆေး၊ လိမ်းဆေးကို ၁၅ ရက်စာပေးပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ဝေဝေခန္ဓာကိုယ်မှာ အဖြူစက်တွေ ထပ်ပွားသေးလား၊ ကျန်တဲ့နေရာတွေမှာ ရှိသေးလားလို့ စိတ်ချရအောင် သေချာစစ်ခိုင်းပါတယ်။

ဒီရောဂါမျိုးက ရှက်လို့မရဘူး။ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာစစ်ကြည့်၊ ဘုန်းကြီးကတော့ မသင့်တော်ဘူး၊ မောင်နှမချင်း မရှက်ဘဲ စစ်ကြည့်ပေးဖို့ပြောကာ လိုက်ကာဆွဲပေးပြီး အပြင်ဘက်ထွက်သွားပါတယ်။ သဘောကတော့ ဝေဝေ့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ မမြင်အပ်တဲ့နေရာတွေကိုပါ စစ်ခိုင်းတာပါ။

ဘုန်းကြီးက အပြင်ထွက်သွားတော့ ကျနော့်မှာ ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ မတ်တတ်ကြီးကျန်နေခဲ့ပါတယ်။ ထူပူပြီး အပြင်ထွက်ရမလိုလို၊ ရပ်ပဲနေရမလိုလိုနဲ့ ကယောင်ကတမ်းဖြစ်နေရပါတယ်။ ဝေဝေလည်း ရှက်သွားတာ အသိသာပါ။ သူလည်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ချပြီး ကြမ်းပြင်ကိုသာ ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။

မောင်နှမလို့ ပြောထားခဲ့တော့လည်း ခက်ပြီ။ မိန်းကလေးအဖော်လည်း မပါဘူးလေ။ မိန်းကလေးတွေချည်းပဲ ဒီလောက်အဝေးကြီးကို လာဖို့မှ မဖြစ်နိုင်တာ။ ကျနော်လိုက်ပို့ဖို့ကြုံတဲ့ အရင်အခေါက်တွေကလည်း ဒါမျိုးမှ စစ်မကြည့်ရတာ။

နှစ်ယောက်သား ရှက်ရွံ့ထူပူပြီး အတန်ကြာငြိမ်သက်နေကြပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ အပြင်က ဘုန်းတော်ကြီးက သေချာစစ်ကြ၊ ရောဂါဖြစ်ရင် ရှက်နေလို့မရဘူး၊ နေရာလပ်မရှိအောင် သေချာစစ်ပြီး အဖြူစက်တွေ ထပ်ထွက် မထွက်ပြောလို့ လှမ်းမိန့်ပါတယ်။

ဒီတော့မှပဲ ဝေဝေက ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းလောက် ဆွဲလှန်ပြီး သူ့ဟာသူ ကြည့်နေပါတယ်။ ကျနော်ကတော့ မျက်နှာလွှဲကာ မလှုပ်ရှားဖြစ်သေးပါဘူး။ အတန်ကြာအောင် မျက်နှာလွှဲကာ ရပ်နေမိတဲ့ ကျနော့်ကို ဝေဝေက သူ့နောက်ကျောကို ကြည့်ပေးဖို့ ပြောပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ အင်္ကျီမတင်ပေးထားတဲ့ သူ့ကျောပြင်ကို ကြည့်ရပါတယ်။

" ဟဲ့၊ သေချာကြည့်နော် ... နင်ကလည်း ...."

" အေး .. အေးပါဟ၊ ကြည့်နေပါတယ်"

" တကာလေးရေ ... သေချာကြည့်ပေးပါကွာ ...မိန်းကလေးမို့ ရောဂါက ထပ်ပွားလာရင် အရမ်းအရုပ်ဆိုးမယ် ...မောင်နှမချင်းပဲ ... တကာရော၊ တကာမလေးရော ... ရှက် မနေကြနဲ့ ... ကြားလား ...နောက်မှာလည်း ရောဂါကြည့်ပေးရမယ့်သူတွေရှိသေးတယ်"

" တင်ပါ့ ..."

" ဟဲ့ ... ဟုတ်တယ် ... တို့နောက်မှာ လာပြတဲ့သူတွေ ရှိသေးတယ်။ ကြာပါတယ်ဟာ ... ငါ အင်္ကျီချွတ်လိုက်မယ်။ နင်နဲ့ငါနဲ့က မောင်နှမပဲဟာ ... ရှက် မနေတော့ပါဘူး"

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဝေဝေက အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ကာ ခွာလိုက်ပါတယ်။ ဘော်လီနဲ့ အတွင်းခံတွေကို ချွတ်မှ အတွင်းကို မြင်ရမှာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဘော်လီချွတ်ဖို့ အင်္ကျီကို ချွတ်ခွာလိုက်ရတာပါ။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုလည်း သူ့နောက်ကျောနဲ့ ရင်သားတွေကို သေချာကြည့်ပေးဖို့လောဆော်နေပါတယ်။ ​ကျနော့်ကိုသာ မရှက်ဖို့ တိုက်တွန်းနေပေမယ့် သူ့အသံတွေ တုန်နေကာ ကျနော့်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ ပြောနေခဲ့တာပါ။

ကျနော်လည်း ရှက်တာကတစ်ဖက်၊ အပြင်မှာ စောင့်နေတဲ့ ဆရာတော်နဲ့ အခြားလူနာတွေကို အားနာတာက တစ်ဖက်နဲ့ဖြစ်နေပါတယ်။ရှက်စိတ်ထက် လုပ်သင့်၊ မလုပ်သင့်ကို မဝေခွဲနိုင်တာက ပိုပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဝေဝေရဲ့ မောင်နှမတွေပဲဆိုတဲ့စကားနဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် စိတ်အားတင်းလိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် တစ်ပိုင်းတစ်စချွတ်ချထားတဲ့ အင်္ကျီကို လှန်ပြီး ဝေဝေ့ကျောပြင်ကို သေချာကြည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ကျောကို ကြည့်ပြီး မရှိဘူးလို့ပြောလိုက်ချိန်မှာ ဝေဝေက သူ့ရင်ဘတ်ကို ကျနော့်ဘက်လှည့်ပေးပါတယ်။ ဒီတော့မှ လုံးဝန်းနေတဲ့ နို့အုံ တင်းတင်းလေးက ကျနော့်မျက်စိရှေ့ကို တန်းရောက်လာပါတယ်။ ကျနော်လည်း ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်နှာမော့မကြည့်တော့ သူ့ရင်သားလုံးလုံးတွေဟာ ကျနော့်မျက်စေ့ရှေ့မှာ အထင်းသား ရောက်လို့နေပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ဝေဝေက အသက် ၂၆ နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတာလေ။

အပျိုလည်းဖြစ်နေတော့ သူ့နို့အုံလေးတွေက တင်းပြီး ဖူးကြွနေတာ မဆန်းပါဘူး။ တင်းကာ စူမို့နေတဲ့ ရင်အုံ၊ ချပ်ရပ်နေတဲ့ ဝမ်းပြင်သားနဲ့ ခါးသိမ်သိမ်လေးတွေဟာ ကျနော့်မျက်ဝန်းထဲ အစီအရီဝင်ရောက်လာပါတယ်။

ကျနော့်မှာ ရှက်စိတ်ကြောင့် သေချာကြည့်မိလား၊ မကြည့်မိလားတောင် မသိတော့ပါဘူး။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူပူပြီး ချွေးတွေပြန်လာတာတော့အမှန်ပါ။ အပေါ်ကို ကြည့်ပြီးတော့ ဝေဝေက အင်္ကျီလေးကို ပခုံးပေါ် ပြန်တင်လိုက်ပါတယ်။ သေချာတော့ ပြန်မဝတ်သေးဘဲ ထဘီစကို ​ဖြည်ချကာ အစတစ်ဖက်ကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ထဘီလေးထဲ လက်ထည့်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချနေပါတယ်။ ဝေဝေလုပ်သမျှကို ကပိုကရို ထဘီအလွှာကြားကနေ ကျနော်က မြင်နေရတယ်။ ဒါကြောင့် ကိုယ်တစောင်းလှည့်ပြီး အကြည့်လွှဲနေလိုက်ပါတယ်။ ဒါတော့ ကျနော် မကြည်သင့်၊ မမြင်သင့်တော့ဘူး မဟုတ်လား။

" ကိုစိုး ... နင် ဘာလုပ်နေတာလဲ။ ငါက အောက်ကို သေချာမမြင်ရဘူးလေဟာ ... ကျွတ် ...ထားလိုက်တော့ဟာ ... ဘာဖြစ်ဖြစ်"

" ဟာ ... မဟုတ်ဘူးလေ"

" ဟဲ့ ... နင်ကမှ မကြည့်ဘဲ ရှက်နေတဲ့ဟာကို ... ငါလည်း စိတ်ညစ်လာပြီ။ ငိုတောင် ငိုချင်တယ်။ တကယ်ဆိုရင် ငါက အပျိုပါဟ ... ငါရှက်ဖို့လည်း ထားပါအုံး ... နင်မို့လို့ပဲ ငါက ဒါမျိုး နေရဲတာ"

" အင်း ... Sorry ဟာ ... ငါက နင့်အတွက် တွေးလို့ပါ။ နေ .. နေ ... တို့က မောင်နှမတွေပဲ ... ငါကြည့်ပေးမယ်"

ဝေဝေပြောတာလည်း မှန်ပါတယ်။ အပျိုက မရှက်ရဘဲ အိမ်ထောင်သည်က အရှက်သည်းပြီး ခြေတွေလက်တွေပါ တုန်နေရပါတယ်။ ရောဂါကြောင့် အရှက်အကြောက်ကို ဘေးဖယ်ထားရတဲ့ ဝေဝေ့ကို စာနာမိတယ်။ သူ့ခမျာလည်း ရှက်နေရှာတာကို စကားသံတိုးဖွဖွက တုန်ရီနေတာကို ကြားပြီးသိနိုင်ပါတယ်။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လည်း အချိန်အကြာကြီး နေဖို့မသင့်တော်တာမို့ သူ့အောက်ပိုင်းကို ခါးကုန်းလို့ ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ဝေဝေမျက်နှာတော့ မော့မကြည့်ရဲပါဘူး။ ထဘီကြားကနေ ရိုးတိုးရိပ်တိတ် အမွှေးစုစု ဆီးခုံလေးနဲ့ ပေါင်ခွဆုံကို ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။ မှောင်ရိပ်ကျတော့ သိပ်မသဲကွဲပါဘူး။

ဝေဝေက လင်းလင်းရှင်းရှင်းမြင်ရအောင် ထဘီကို ခါးဆီ ဆွဲလှန်ကာ စုကိုင်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဝမ်းပြင်သားလေးအောက်က အမွှေးစုစုနဲ့ ဆီးခုံတင်းတင်းလေးဟာ ကျနော့်မျက်လုံးထဲ ရှင်းခနဲ မြင်လာရပါတယ်။

ဝေဝေကလည်း ခေါင်းငုံ့ပြီး အမွှေးစုလေးကို ထိုးဖွကာ ကြည့်သလို ပေါင်ကားပြီးတော့လည်း သူ့ဟာသူ ငုံ့ကြည့်နေပါတယ်။ ကျနော့်မှာတော့ ဝေဝေရဲ့ပေါင်ခွဆုံနဲ့ ပေါင်တံတင်းတင်းပြည့်ပြည့်လေးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိရင်း မျက်နှာ ထူပူနေရပါတယ်။ ပြီးတော့ ဝေဝေက ကျောပေးကာ တင်ပါးတွေပေါ်ကို သေချာကြည့်ခိုင်းပါတယ်။ ဒါက သူမကိုယ်တိုင် ကြည့်လို့မမြင်နိုင်တာမို့ ကျနော် ကြည့်ပေးမှပဲ ရမှာပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ အပျိုမရဲ့တင်းကာမို့ထွက်နေတဲ့ တင်သားများအပေါ် ကျနော့်အကြည့်က ရောက်သွားပါတယ်။ ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းလေးရဲ့ ဖုံးကွယ်အပ်သော အလှတရားတွေကို အထင်းသား၊ အရှင်းသား မြင်နေရပေမယ့် ကျနော့်မှာ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း မခံစားနိုင်ပါဘူး။

ရှက်စိတ်နဲ့အတူ အသားယူတယ်လို့ အထင်ခံရမှာကို စိုးရိမ်စိတ်က ရှိနေပါသေးတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ တင်ပါးတင်းပြောင်ပြောင်နဲ့ ဖင်ကြားအမြောင်းထဲကို တစ်ချက်စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ဘာမှမရှိဘူးပြောကာ ကိုယ်ကိုမတ်လို့ တစ်ဖက်လှည့်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။

အဲဒီနောက်ပိုင်း ကျောင်းအောက်ဆင်းလာချိန်အထိ တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက် မကြည့်ရဲလောက်အောင် အရှက်တရားက ကြီးစိုးနေခဲ့တယ်။ ဝေဝေကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်တော့ သူလည်းကျနော့်လိုပဲ မျက်နှာနီးမြန်းကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

အဲဒီအခိုက်အတန့်လေးအတွင်း ကျနော့်မှာ ရှက်တာကလွဲပြီး ကျန်တဲ့စိတ်မပေါ်ပါဘူး။ အေးရဲ့ဖုံးကွယ်အပ်တဲ့အလှတွေကို စတွေ့ရတုန်းက ကျနော့်ရင်တွေ တဒုန်းဒုန်းခုန်ပြီး ကာမစိတ်တွေ ထကြွသောင်းကြမ်းလာခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ရှက်စိတ်သာ ကြီးစိုးကာ ထူပူနေရပြီး လိင်စိတ်ဖြစ်ရအောင်ပင် သတိမရနိုင်ပါဘူး။ ဒါကလည်း အခြေအနေ၊ အချိန်အခါနဲ့ ပတ်သတ်ပုံချင်း မတူညီကြလို့လည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

သေချာတာကတော့ အရှက်ကြီးစိုးနေချိန်မှာ ရမ္မက်ဆန္ဒဆိုးတွေကို မွေးဖွားပေးမယ့် စိတ်မိုက်၊ စိတ်ရိုင်းတွေ ဖြစ်ပေါ်ဖို့အခွင့်မသာနိုင်ခဲ့ပါ။ ဝေဝေလည်း ကျနော့်လိုသဘောပဲရှိမယ်နဲ့တူပါတယ်။ သူက အပျိုမိန်းကလေးမို့ ကျနော့်ထက်တောင် အရှက်သည်းနေအုံးမှာပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော်တို့နှစ်ဦးဟာ ကျောင်းပေါ်မှ ဆင်းလာကတည်းက စကားဟဟမပြောဖြစ်ကြဘဲ မျက်နှာလွှဲနေမိကြပါတယ်။ ကျောင်းကပြန်ထွက်ဖြစ်တော့ ညနေ ၅ နာရီထိုးပြီမို့ ကျနော်လည်း စကားများမနေတော့ဘဲ စက်ဘီးကိုသာ အားစိုက်လို့နင်းနေခဲ့ပါတယ်။

ဝေဝေကလည်း အလာတုန်းကလို စကားတွေ ပြောမနေဘဲ အသံတိတ်နေခဲ့ပါတယ်။ မတိတ်တာက မိုးသံ၊ လေသံပါပဲ။ မိုးတင်မက လေကပါ တိုက်နေတော့ စက်ဘီးက နင်းသလောက် ခရီးမတွင်တော့ပါဘူး။ လမ်းတစ်ဝက်လောက်အရောက် မှာပဲ မိုးသက်လေက တော်တော်ဆိုးလာတယ်။ ဒီတော့မှပဲ ဝေဝေက ဘယ်လိုမှ မိုးမလွတ်တော့ဘူး၊ တစ်နေရာရာ ဝင်နားဖို့ပြောလာပါတယ်။

ဒါကြောင့် လှည်းလမ်းဘေးက ဇရပ်လေးမှာ ဝင်နားလိုက်ကြတယ်။ ဇရပ်ထဲရောက်မှ မိုးရောလေရော ပိုသည်းလာတယ်။ အထဲရောက်မှ ဇရပ်အနေအထားကို ကြည့်ရတယ်။ ကျောဘက်မှာ အပြည့်ကာထားပေမယ့် ဘေးနှစ်ဖက်ကတော့ အောက်ခြေ ၃ - ၄ ပေလောက်ထိပဲ အကာရှိပါတယ်။

လေကတိုက်တော့ ဇရပ်အတွင်းထဲအထိ မိုးပက်ခံရတယ်။ ဇရပ်ထောင့်တစ်ဖက်မှာပဲ မိုးပက်တာလွတ်တာမို့ ဝေဝေကို အဲဒီနေရာမှာ ထိုင်ခိုင်းရတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဇရပ်အလယ်တိုင်မှာ မတ်တတ်ရပ်လို့နေလိုက်တယ်။ လူသွားလူလာရှင်းတဲ့ လမ်းဘေးဇရပ်ပေါ်မှာ မိန်းမပျိုတစ်ဦးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေဖို့ မသင့်တော်ဘူးလေ။

ပြီးတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းပေါ်က အဖြစ်အပျက်ကြောင့်လည်း ဝေဝေ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ခက်နေသေးတာလည်း ပါပါတယ်။ ဇရပ်အလယ်မှာပေမယ့် လေသင့်ရင် ကျနော့်ကို မိုးပက်ပါတယ်။ ဒါကိုဝေဝေကတွေ့တော့ ခဲလုံး သေးသေးလေးနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းပေါက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ပြုံးပြီး အရူး၊ မိုးပက်နေတဲ့ဟာကို ဒီနားလာပါလား။ နှစ်ယောက်ထိုင်တော့ အချမ်းသက်သာတာပေါ့လို့ ပြောလာပါတယ်။ ဝေဝေက ကျနော် ရှက်ပြီး သူမ အနားမလာတာကို သိလို့ အရင်စခေါ်ပြီး ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားတာနဲ့တူပါတယ်။

ကျနော်က အပြင်သွားရင် အနက်ရောင်ဂျာကင်ကို ဝတ်လေ့ရှိပါတယ်။ နွေးလည်းနွေးသလို တော်တန်ရုံမိုးလောက်တော့ အေးဆေးလုံပါတယ်။ ဒါကြောင့် သူ့နားကို မလာတော့ဘူး။ ရတယ်လို့ ပြောပေမယ့် ဝေဝေက လက် မခံပါဘူး။ သူက ကျနော်ခရီးထွက်ခါနီး ဖျားမှာကို စိုးရိမ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျနော်လည်း သူရှိရာ ဇရပ်ထောင့်ဖက် လှမ်းလာလိုက်ပါတယ်။

ဝေဝေ အနားရောက်တော့ သူ ချမ်းနေတာလို့ဆိုလာပါတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့အနားဝင်ထိုင်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ဂျာကင်ကို ချွတ်ကာ သူ့ကိုပေးလိုက်တယ်။ ဝေဝေက နင်လည်း ချမ်းနေတာပဲ။ လာဟာ၊ ငယ်ငယ်တုန်းကလို တစ်ယောက်တစ်ဖက်ဝတ်ရအောင်လို့ ပြုံးကာပြောလာပါတယ်။ သူ့စကားကြားတော့ ကျနော်လေ သူ့ကိုသေချာစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အံ့လည်း အံ့ဩသွားတယ်။

" ဟဲ့၊ ဘာကြည့်နေတာလဲ"

" ဪ ... မိဝေ၊ နင်က ငါနဲ့ပတ်သတ်ရင် အကုန်မှတ်မိနေတာလား။ ငယ်ငယ်တုန်းကအကြောင်းတွေကို သေချာမှတ်မိသေးတယ်နော်"

" အံမယ် ... နင်လည်း ဘာထူးလို့လဲ။ နင်လည်း ငါနဲ့ပတ်သတ်ရင် အကုန်မှတ်မိတာပဲဟာကို။ဒါကို အထူးအဆန်းလုပ်နေတယ်"

အနွေးထည်နဲ့ပတ်သတ်ရင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်မှာ အမှတ်တရရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းက ဆောင်းတွင်းဝင်ခါနီးမှာ ဝေဝေ့မိဘတွေက သူတို့မောင်နှမတွေအတွက် အနွေးထည်ဝယ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဝေဝေက သူ့အတွက်ဝယ်လာတဲ့ မိန်းကလေးဝတ် အနွေးထည်လှလှလေးကို မကြိုက်ဘဲ သူ့အကိုတွေဝတ်တဲ့ ဂျာကင်မရလို့ ငိုယိုပူဆာနေခဲ့တာပါ။ ဘယ်လိုချော့ချော့ မရတာမို့ သူ့မိဘတွေစိတ်ဆိုးပြီး ရိုက်ဖို့ပြင်တဲ့အခါမှာ ကျနော်ရောက်သွားပါတယ်။

ကျနော်က ဝတ်သွားတဲ့ ဂျာကင်ကို သူနဲ့ လက်တစ်ဖက်စီဝတ်ပြီး အတူတူထွေးဖက်ကာ ချော့ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါကို မမေ့သေးဘဲ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ ပြန်အရူးထနေတဲ့ ဝေဝေ့ကို ခေါင်းခေါက်ချင်လာမိပါတယ်။

" အရူးမ၊ အဲလို တစ်ထည်တည်းကို နှစ်ယောက်အတူဝတ်ရအောင် ကလေးတွေမဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ငါဆို ကလေးနှစ်ယောက်အဖေတောင် ဖြစ်နေပြီ"

" သိတယ်၊ သိတယ်၊ သိပ်ကြေညာမနေနဲ့။နင်မပြောလည်း ငါသိတယ်။ နင်ဆိုနေကျသီချင်းလိုလေဟာ ... အပူအပင်ကင်းတဲ့ ကလေးဘဝကို မိုးမတိတ်ခင်လေးမှာ တစ်ခါလောက် ပြန်သွားချင်သေးတယ်ဟာ"

ခပ်ဆွေးဆွေးလေးပြောလာတဲ့ ဝေဝေ့မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ရင်း ကျနော့်ရင်ထဲ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ ရိုက်ခတ်မှုတွေ ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။ သူမ မျက်နှာလေးပေါ်မှာ သတိရတမ်းတတဲ့ အရိပ်အရောင်လေးတွေကို အတိုင်းသား ပေါ်လွင်နေခဲ့ပါတယ်။

စည်းတွေတားပြီးသား အခြေအနေမှာ ဖြူစင်တဲ့သံယောဇဥ်ရပ်ဝန်းဆီကို ပြန်လှည့်ဖို့ဆိုတာဟာ စိတ်ကူးယဥ်လို့ပဲ ကောင်းပါတော့တယ်။ ဒါကို ဝေဝေလည်း သိမှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ မိုးမတိတ်ခင်လေးဆိုတဲ့ အချိန်အကန့်အသတ်နဲ့ သူမရဲ့ရင်ထဲကခံစားချက်ကို ထုတ်ဖော်တမ်းတမိတာ ဖြစ်ပါမယ်။

ပြန်မရနိုင်တော့တာကို ဝေဝေလည်း နားလည်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် နှုတ်က ပြောချင်ရာပြောပြီးတာနဲ့ ရှက်ပြုံး ပြုံးကာ ဂျာကင်ကို သူ့ဟာသူဝတ်ပြီး ဇစ်ကိုဆွဲပိတ်လိုက်ပါတယိ။

" အရူးမ ... စိတ်ကူးယဥ်နေတာ ..."

" ကြည့်နေလေ။ ကလေးဘဝ တကယ်ပြန်သွားမှာ။ တို့နှစ်ယောက် ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းအလွှတ်မိုးရွာရင် စက်ဘီးစီးပြီး မိုးရေချိုးလို့ ပြန်နေကျလေ။ အခုလည်း အဲလိုပြန်မယ်ဟာ ... အချိန်လည်း မရှိတော့ဘူး ...နော်"

ဝေဝေဟာ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရေစိုလို့မရတဲ့ စားဆေး၊ လိမ်းဆေးတွေကို သေချာထုတ်ပိုးပြီး ဂျာကင်အင်္ကျီအတွင်းအိတ်ထဲကို ထည့်လိုက်ပါတယ်။ အချိန်ကလည်း ၆ နာရီခွဲတောင်ကျော်နေပြီလေ။ ဒါကြောင့် ကျနော်လည်း သူ့ကိုတင်ပြီး အမြန်နင်းလာခဲ့ပါတယ်။ လုံးဝမမှောင်ခင်မှာ လမ်းမပေါ်ကို ရောက်အောင်လို့ အမြန်နင်းဖို့လိုပါတယ်။

မိုးရေထဲ စက်ဘီးကိုအမြန်နင်းနေရင်း ကျနော့်အတွေးထဲမှာ ငယ်ဘဝကို ပြန်အမှတ်ရနေမိပါတယ်။ ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးဖွယ် ငယ်ဘဝရဲ့ပုံရိပ်တွေက ကျနော့်ကို ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မရနိုင်တော့တဲ့ ကြည်နူးဖွယ်အတိတ်တွေကို စိတ်ကူးနဲ့ပျော်ရွှင်နေမိတာဟာ လက်တွေ့ဘဝကို ပြန်ရောက်တာနဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားရအုံးမှာပါ။

ဝေဝေလည်း ကျနော့်လို အတိတ်ကို ပြန်သတိရနေမှာ သေချာပါတယ်။ စက်ဘီးကယ်ရီယာခုံမှာထိုင်ရင်း ငြိမ်သက်နေတဲ့ ဝေဝေဟာ ဘာတွေ တွေးတောနေမလဲဆိုတာတော့ ကျနော်လည်း သိနိုင်စွမ်းမရှိပါ။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ ည ၈ နာရီခွဲခါနီးမှ ဝေဝေ့အိမ်ကို ရောက်ပါတယ်။ ဝေဝေ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ ကျနော်ဟာ ယောက္ခမအိမ်ဘက်ကို စက်ဘီးအပြင်းပြန်နင်းရပါတယ်။ ယဥ်အေးက သမီးငယ်လေးနဲ့အတူ သူ့အမေအိမ်မှာပဲရှိဦးမှာပါ။ ကျနော့်စက်ဘီးနဲ့ သွားခေါ်ရမယ်။ သားကြီးကတော့ မနက်ကတည်းက ကျနော့်မိဘအိမ်မှာ ကျန်နေခဲ့တာပါ။

ယောက္ခမအိမ်ကိုရောက်တော့ သမီးနဲ့ ယောက္ခမကိုပဲတွေ့ရတယ်။ အေးကို မတွေ့ရ။ ပြန်မရောက်သေးဘူးတဲ့။ သမီးက နို့ဆာနေတော့ နို့ဘူးဖျော်တိုက်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ည ၉ နာရီထိုးတော့မယ်။ ဒီအချိန်ထိ ပြန်မလာသေးဘူးလား။ အေး ဘယ်သွားနေတာလဲလို့မေးတော့ ယောက္ခမက သူလည်း မသိဘူးတဲ့။

ကျနော့်စိတ်ထဲ မျက်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဒေါသလည်း တော်တော်ထွက်သွားတယ်။ မနက်က ကျနော်နဲ့အတူတူ အိမ်ကထွက်သွားခဲ့တာ၊ အခုမိုးချုပ်တဲ့အထိ ပြန်မရောက်သေးဘူးဆိုတော့ တွေးတွေးပြီး ဒေါသဖြစ်မိပါတယ်။

သမီးက ငယ်သေးလို့ အကြာကြီးပစ်မသွားပါနဲ့လို့ ကျနော်အတန်တန်ပြောထားခဲ့တာပါ။ မှတ်မှတ်ရရ၊ မနက်ကတင် ထပ်ပြောထားသေးတယ်။ ကလေးကိုထိခိုက်ရင် ငါခွင့်မလွှတ်ဘူးလို့လည်း သူ့ကိုပြောခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါကို ဒီအချိန်ထိ ..... တောက် !!!

သူရှိနေတဲ့ ရက်လေးမှာတောင် အခုလိုဖြစ်နေရင်၊ သူ အလုပ်သွားတဲ့ ရက်တွေမှာ ဘယ်လိုနေမလဲ။ ဒါနဲ့ အရင်ကရော ဒါမျိုးနောက်ကျအောင် နေတတ်လားလို့မေးတော့ တစ်ခါတလေတော့ နောက်ကျတယ်။ အမြဲတော့ မဟုတ်ပါဘူးလို့ ယောက္ခမက ဖြေပြောပြောရှာပါတယ်။

ကျနော်လည်း ကိုယ့်ဒေါသကို ကိုယ်ထိန်းလိုက်တယ်။ အပျော်အပါးနဲ့ ပွဲလမ်းသဘင်ကို တပ်မက်တတ်တဲ့၊ သွားတတ်တဲ့ အေး အကြောင်းကိုလည်း သိနေခဲ့တယ်လေ။ ဒါမျိုးက လူအများကြားမှာ ဒေါသနဲ့ မဖြေရှင်းသင့်ဘဲ လင်မယားချင်းပဲ ပြောဆိုရမှာ မဟုတ်လား။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အေးဟာ သူ့အမနဲ့အတူ ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ သူ့အမက တခြားရပ်ကွက်မှာနေတာပါ။ ဒါဆို သူ့အမအိမ်မှာ ရောက်နေတာပဲ ဖြစ်မှာလို့ တွေးပြီး စိတ်လျော့လိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဝင်လာတဲ့ သူတို့ကို ဘာမှဆီးမပြောနေတော့ဘူး။ အိမ်ရောက်မှပဲ ကလေးကို ပစ်ထားပြီး ညမိုးချုပ်တဲ့အထိ လျောက်သွားနေတာမျိုး ထပ်မလုပ်ဖို့ ပြောပြရပါမယ်။

အေးကလည်း ဝင်လာတာနဲ့ အိမ်ပေါ်တန်းတက်ကာ ကလေးကို ကောက်ချီလိုက်ပါတယ်။ သမီးက တစ်နေကုန် အမေနားမကပ်ရတော့ အမေကိုတွေ့တဲ့အခါ နို့ဘူးတောင် မစို့တော့ပါဘူး။ သူ့အမေကို အတင်းကပ်နေပါတယ်။

အေးဟာ ကျနော့်ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်၊ ဘာမှလည်း မပြောပါဘူး။ သူ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်လာတာကို ကျနော်က ပတ်ပင်းတွေ့သွားလို့ သူ့အပြစ်နဲ့သူ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတာ ဖြစ်ပါမယ်။ သူ့အမကလည်း အေးကို လိုက်ပို့ပြီးတာနဲ့ အိမ်ထဲပင် ဝင်မထိုင်ဘဲ ပြန်တော့မယ်ဆိုကာ နှုတ်ဆက်ပြန်ထွက်သွားပါတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အေး ကို ပြန်ဖို့ပြောမယ်ဆိုပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

အေးဟာ သမီးကို ရင်ခွင်ထဲပိုက်ပြီး ငူငူငေါင်ငေါင်ကြီး ထိုင်နေပါတယ်။ အသိစိတ်ကင်းမဲ့နေသူပမာ မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ငြိမ်သက်နေပါတယ်။ အေးရဲ့ထူးခြားတဲ့ပုံစံကြောင့် ကျနော်ဟာ သူ့အနားသွားကာ ရှေ့တည့်တည့်ကနေ သေချာကြည့်လိုက်တယ်။ အေးရဲ့မျက်နှာဟာ အလွန်ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့စရာကို တွေ့မြင်ခဲ့ရသူပမာ ဖြူဖပ်ဖြူရော်ဖြစ်လို့နေပါတယ်။

ဒါကိုတွေ့လိုက်ရတော့ ကျနော်လည်း စိုးရိမ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ နေမကောင်းဘူးလားလို့ မေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အေးကတော့ ကျနော့်စကားကို မကြားတဲ့အလား တုံ့ပြန်​ခြင်းအလျဥ်းမရှိပါဘူး။

ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း သူ့အမေကို လက်ယက်ခေါ်ပြီး ပြလိုက်တယ်။ ယောက္ခမက အနားရောက်လာပြီး သူ့နာမည်ခေါ်ကာ လက်ကိုကိုင်လို့ လှုပ်လိုက်တော့မှ လန့်သလိုဖြစ်သွားကာ အမေကလည်း၊ လန့်လိုက်တာ၊ ဘာမှန်းလည်းမသိဘူးဟု ထပြောပါတယ်။

ယောက္ခမက ညည်းယောက်ျားစောင့်နေတယ်လေ။ ထမင်းစားမယ်ဆိုရင် မြန်မြန်စား၊ ဟိုအိမ်မှာ စားမယ်ဆိုရင်လည်း ပြန်ဖို့လုပ်တော့လေဆိုပြီး ပြောပါတယ်။ ဒီတော့ အေးက ထမင်းစားချင်စိတ်လည်း မရှိဘူး။ မစားတော့ဘူး။ ဟိုအိမ်လည်း ပြန်မအိပ်ဘူး။ ဒီည ဒီမှာပဲအိပ်တော့မှာ၊ ခင်ဗျားလည်း ပြန်တော့ဆိုပြီး အကြောက်အကန်ပြောလာပါတယ်။

ယောက္ခမက အဲလိုလုပ်လို့မရဘူးလေ။ လိုက်သွား ဆိုပြီးပြောပေမယ့် အမေကလည်း၊ ဘာမှမသိဘဲ ဝင်ပြောနေပြန်ပြီလို့ ဆူဆူအောင့်အောင့်ပြောကာ သမီးကို ပွေ့ချီပြီး အိပ်ခန်းဘက် ထထွက်သွားပါတယ်။

ဒီအချိန်ထိ ကျနော် တစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြောဖြစ်ပါဘူး။ စိတ်ထဲမှာ အေးရဲ့ အမူအရာနဲ့ အပြုအမူကြောင့် နားလည်ရခက်ပြီး ရှုပ်ထွေးနေခဲ့ပါတယ်။ဒီအချိန်မှာ ကျနော်က မရမက အိမ်ပြန်ဖို့ပြောရင် အေးနဲ့ စကားအခြေအတင်ဖြစ်ဖို့ပဲ ရှိပါတော့တယ်။

ဘာကြောင့် အေးက ဒီအပြုအမူမျိုး လုပ်နေတာလည်းဆိုတာ သေချာမသိနိုင်ပေမယ့် အိမ်ပြန်မိုးချုပ်တဲ့ ကိစ္စကြောင့် ကျနော့်အိမ်ရောက်ရင် သူအပြောခံရမှာကို စိုးရိမ်လို့လဲ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

သေချာတာကတော့ သူ့အပြစ်နဲ့သူမို့ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးမှ ဇွတ်တရွတ်ဆန်နေတဲ့ အေးကိုကြည့်ပြီး ကျနော့်စိတ်ထဲ မျက်သွားခဲ့သလို ဒီအချိန်မှာ ပြောရင် ဒေါသဖြစ်စရာပဲ ရှိတာမို့ ဘာမှထပ်ပြောချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ပါဘူး။

ယောက္ခမကတော့ ကျနော့်ကို အားနာတဲ့ပုံနဲ့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားပါတယ်။ သမီးကလည်း အိပ်ပျော်နေပြီမို့ ကျနော်လည်း ထပ်မခေါ်တော့ဘဲ အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ မတင်မကျဖြစ်နေပြီး မေးခွန်းများနဲ့ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒီညမှာ အေးရဲ့အပြုအမူက ကျနော်ရဲ့ပြစ်တင်ဆူပူခံရမှာကို ကြောက်တဲ့စိတ်တစ်ခုတည်းကြောင့် ဟုတ်ပါ့မလား။

အရင်ကလည်း အပျော်အပါးမက်တတ်တဲ့အေးဟာ ကျနော်သိတာတစ်မျိုး၊ မသိတာတစ်မျိုးနဲ့ သွားလာတတ်တာပါပဲ။ အခုနောက်ပိုင်းဆိုရင် သူမကိုယ်တိုင် စျေးရောင်းလို့ ငွေလေးဘာလေး ပိုပိုလျှံလျှံ ကိုင်လာနိုင်တဲ့အခါမှာ သူ့သဘောသူဆောင်ခဲ့တာမျိုးတွေရှိပါတယ်။

ဝတ်ချင်၊ စားချင်စိတ်နဲ့အတူ ဝတ်စားသွားလာတတ်လို့လည်း ကျနော့်မိဘအိမ်မှာ နေရတာကို မလွတ်လပ်ဘူးလို့ သူခံစားရတာလေ။ ဒီတော့ ကျနော်မရှိတဲ့အခါမှာ ကျနော့်မိဘအရိပ်အောက်ကနေ လွတ်မြောက်ပြီး စိတ်ထင်ရာတွေ သွားလာနေခဲ့တယ်နဲ့တူပါတယ်။

ဒီကရှေ့လျောက်တော့ ဒါတွေကို ကျနော်ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရပါမယ်။ ဒီလိုမျိုး ကလေးငယ်ကို ပစ်ထားပြီးသွားတာကိုလည်း ကျနော်လုံးဝမကြိုက်ပါ။ ဒါကို အေးလည်း သိလို့ အခုလို အမူအရာပျက်နေတာ ဖြစ်ပါမယ်။

တစ်နေကုန် စက်ဘီးနင်းလို့ ကိုက်ခဲပင်ပန်းနေတဲ့ကျနော်ဟာ မိသားစုအရေးကြောင့် တွေးရင်း စိတ်ထဲ ရှုပ်ထွေးမွန်းကျပ်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုစိတ်ပန်း ကိုယ်ပန်းနဲ့ပဲ တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရပါတယ်။

အိပ်ရာနိုးတာနဲ့ ကျနော်ဟာ နောက်နေ့ ခရီးထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်နေခဲ့ပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာလည်း မနေ့က အေးရဲ့အပြုအမူက စိုးမိုးနေခဲ့တယ်။ တစ်ဖက်မှာလည်း အေးဟာ နေထိုင်မကောင်းလို့များ ဒီလိုဖြစ်နေတာလားလို့ တွေးမိပြီး စိုးရိမ်နေမိတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ မတင်မကျစိတ်တွေနဲ့ ယောက္ခမအိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ အေးရဲ့မျက်နှာဟာ မနေ့ကလိုမဟုတ်ဘဲ ပုံမှန်ပဲမို့ ကျနော် ရင်အေးရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်းစကားပြောတော့ စိတ်ထဲလေးလံနေတာတွေလည်း အတော်ပြေလျော့သွားပါတယ်။ သူ့ကို မနေ့က ဘာဖြစ်တာလဲ၊ မင်း နေမကောင်းလို့လားဆိုပြီး မေးဖြစ်ပါတယ်။

အေးက ဘာမှဖြစ်မထားတဲ့ပုံစံနဲ့ နေကောင်းပါတယ်၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်နေလို့လဲဆိုပြီး ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်မေးနေပါသေးတယ်။ အယုံအကြည်လွန်ကဲတတ်သူဆိုရင် မနေ့က သူဖြစ်လာပုံက အပမှီလာတယ်လို့ ထင်စရာဖြစ်နေမှာပါ။

ဒါပေမယ့် ကျနော်က အဲဒါမျိုးတွေ သိပ်အယုံအကြည်မရှိပါဘူး။ အပမှီတာမျိုးမဟုတ်ရင်တော့ အေးက ကျနော့်ကို ဘာမှမဖြစ်ထားတဲ့ပုံစံနဲ့ ဟန်ဆောင်ဖုံးကွယ်ချင်တာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် အေး ကို မနေ့ညက မင်း ဘာဖြစ်နေမှန်းတော့မသိဘူး။ တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်နေတာသေချာတယ်လို့ ထပ်ပြောလိုက်ပါတယ်။

အေးကတော့ မထုံတတ်သေးအမူအရာနဲ့ ထင်လို့ပါ၊ ဘာမှဖြစ်မနေပါဘူးလို့သာ ထပ်မံငြင်းဆိုလာပါတယ်။ အေးက အထပ်ထပ်ငြင်းနေတော့ ကျနော်လည်း စကားရှည်အောင် ပြောမနေတော့ဘဲ လိုရင်းကိုပဲ လေသံမှန်မှန်နဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။

" ဒါဆို မနေ့က ဘယ်လျောက်သွားနေတာလဲ။ကလေးတွေက ငယ်သေးတယ်။ အဲလိုပစ်ပြီး တစ်နေကုန်တစ်နေခမ်း လျှောက် မသွားနဲ့လေ။ ငါ့ သား သမီးတွေ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ငါ့ကိုအဆိုးမဆိုနဲ့နော်။ ဘယ်လိုမှ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး"

" ခင်ဗျား ခရီးထွက်ရမှာ ဘယ်တော့လဲ"

အေးက ကျနော်မေးတာကို ပြန်မဖြေဘဲ ခရီးသွားရမှာကို စကားလမ်းကြောင်း ချက်ချင်းလွှဲလိုက်ပါတယ်။

" မနက်ဖြန် မနက်စောစော ထသွားရမှာ"

" ဒါဆို ပြင်စရာရှိတာ ပြင်တော့လေ။ တော်ကြာ ဟိုဟာကျန် ဒီဟာကျန်ဖြစ်နေမယ်"

" အင်းပါ။ ငါ အကုန်စီစဥ်ပြီးပါပြီ။ ဒါနဲ့ ငါမေးတာ မင်းမဖြေရသေးဘူးနော်။ မနေ့က ဘယ်သွားနေတာလဲလို့"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ။ ကလေးတွေအတွက် စိတ်ချပါ။ဂရုစိုက်ပါတယ်။ အမေတို့ အိမ်တွေမှာဆိုတော့ ကလေးနှစ်ယောက်လုံးက စိတ်ချရပါတယ်။ ဒီကအမေကလည်း မြေးကို ကိုယ်တွေထက်တောင် ပိုချစ်ပြီး ဂရုစိုက်ပါတယ်။ ကဲ ... ခင်ဗျားလည်း ခရီးသွားရမှာဆိုတော့ ပြင်စရာရှိတာ ပြင်ပါ။ ပြောစရာရှိလည်း ပြန်လာမှပဲ ပြောကြတာပေါ့။ ခင်ဗျား ခရီးသွားခါနီး စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေပါဦးမယ်။ အချိန်လည်း မရှိတော့ဘူး။ စီစဥ်စရာရှိတာ သွားစီစဥ်လေ"

အေးက စကားအရှည်ကြီးပြောနေပေမယ့် ကျနော် မေးတဲ့အကြောင်းကိုတော့ ဖြေမသွားပါဘူး။ ဝေ့လည်လည်လုပ်ပြီး ကျနော်ခရီးသွားတာကိုပဲ စကားလုပ်ကာ ပြောနေခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်လည်း သူ မဖြေချင်လို့ ရှောင်နေတာကို ထပ်မမေးချင်တော့ပါဘူး။ သူပြောခဲ့သလို ခရီးက ပြန်ရောက်လာမှပဲ လင်မယားနှစ်ယောက် စကားအေးဆေးပြောကာ ဆွေးနွေးညှိနှိုင်းဖို့ စိတ်ကူးလိုက်ပါတယ်။

အေးရဲ့ပုံစံကြည့်ရတာလည်း ကျနော့်ကို တစ်ခုခုပြောချင်နေပုံရပါတယ်။ တကယ်တော့ ကျနော် နယ်တွေဘက်ကို အလုပ်ထွက်လုပ်ကတည်းက လင်မယားနှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောဆိုကြတာမျိုး နည်းပါးခဲ့ရပါတယ်။

ဒီတစ်ခေါက်အလုပ်အဆင်ပြေရင်တော့ ငွေစ၊ ကြေးစလေးလည်း တော်တော်ရွှင်လာမှာပါ။ အေးအတွက် ရွှေဆွဲကြိုးလေးပါ ဝယ်နိုင်မယ့်အပြင် အိမ်ပါဆောက်နိုင်တော့မှာပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ အလုပ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးမှ လင်မယားချင်း ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်က မနက်အစောကြီး ထသွားမှာမို့ အေးက ကျနော့်အိမ်မှာ ည လိုက် မအိပ်တော့ဘူးလို့ ပြောလာပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ယောက်ျား ခရီးမထွက်ခင်မှာ အတူတူလိုက်အိပ်ပြီး ခရီးရှည်အတွက် လိုအပ်တာတွေ ကူညီသင့်ပါတယ်။

ချစ်စ ကြင်စဆိုရင်တော့ ဒါမျိုးက တွတ်တီးတွတ်တာ ပြောရင်း မှာရင်း အလွမ်းသယ်လို့ အရမ်းကောင်းမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကလေးတောင် နှစ်ယောက်ရပြီဆိုတော့လည်း ဒါတွေက သိပ်အရေးမပါတော့သလိုပါ။

အေးဘက်က အကြောင်းပြချက်ပေးပြီး လိုက် မအိပ်ချင်တာမို့ ကျနော်လည်း အတင်းမခေါ်ခဲ့တာပါ။ နောက်နေ့မနက် ခပ်စောစောပဲ ကျနော် အလုပ်ရှိရာအရပ်ကို ထွက်ခဲ့ပါတယ်။

အလုပ်ထဲရောက်တော့လည်း အေးနဲ့ပတ်သတ်ပြီး စိတ်ထဲ မတင်မကျဖြစ်နေတာတွေ၊ အလိုမကျတာတွေ မေ့ဖျောက်ထားခဲ့ပါတယ်။ အလုပ်ထဲပဲ စိတ်နှစ်ထားရင်း ရက်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကုန်ဆုံးခဲ့ပါတော့တယ်။

..............................................................................

အခန်း (၂)

ကျမမှာ စျေးရောင်းနေရပေမယ့် စိတ်မရွှင်ဖြစ်ကာ ငေးငေးငိုင်ငိုင်နဲ့ ဖြစ်နေရပါတယ်။ စျေးရောင်းရတာလည်း စိတ်မပါတော့ အမှားမှား အယွင်းယွင်းနဲ့ စိတ်ပျက်စရာပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ စျေးရောင်းပါးချိန်မှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ငူငူငေါင်ငေါင်ကြီး ထိုင်နေမိပါတယ်။ ကျမရင်ထဲမှာ နောင်တအပူမီးတွေ ပူလောင်နေရသလို စိုးရွံ့ကြောက်လန့်စိတ်ကြောင့်လည်း တုန်လှုပ်နေမိပါတယ်။

ကျမ ဖြစ်ခဲ့တဲ့အမှားအတွက် ဖြေသိမ့်စရာ ရှာမတွေ့အောင်ပင် ချောင်ပိတ်နေမိပါတယ်။ ဖျောက်ဖျက်လို့မရတဲ့အမှားတစ်ခုရဲ့ ပူလောင်မှုဟာ ကျမရဲ့ စိတ်နဲ့ခန္ဓာကို ဆောက်တည်ရာမရအောင် လောင်မြှိုက်နေစေခဲ့ပါတယ်။

ဖြေသိမ့်စရာ ရှာမတွေသလို ရှေ့လျောက် ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲဆိုတာကိုလည်း မတွေးတတ်အောင်ပါ။ လမ်းမှားကိုရောက်ပြီး ပြန်လမ်းမဲ့သူတစ်ယောက်ပမာ ခံစားနာကျင်နေရပါတယ်။

အပျော်အပါးကို ခုံမင်တတ်ခြင်း၊ စဥ်းစားဆင်ခြင်နိုင်မှု အားနည်းခြင်းနဲ့ အနေအထိုင်မတတ်ခြင်းတို့က အေးချမ်းတည်ငြိမ်နေတဲ့ ကျမဘဝထဲကို ပူလောင်မှုတွေ ယူဆောင်လာခဲ့ပါပြီ။ ရှေ့လျောက် ဖြတ်သန်းရင်ဆိုင်ရမှာတွေကို တွေးကြောက်ကာ သေချင်စိတ်ပင် ပေါက်နေရပါတယ်။

" ဟဲ့ ... ယဥ်အေး၊ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ မျက်နှာသေကြီးနဲ့ ထိုင်နေရတာလဲ။ ညည်းမလည်းအေ၊ စျေးရောင်းပါတယ်ဆိုမှ ဒီမျက်နှာမျိုးနဲ့ ထိုင်နေမှတော့ ဘယ်ရောင်းကောင်းပါ့မလဲ"

" ဪ ... ရောင်းမကောင်းလည်း အေးတာပဲ။ အခုချိန်မှာ ကျမ သေချင်တာပဲ သိတယ်"

" ဟဲ့ .. မဦးမစွတ် ... ဘာတွေပြောနေတာလဲ"

" ဘာပြောရမလဲ ... အဲဒါအမကြောင့်လေ။ အမ စခဲ့တဲ့ အရှုပ်ထုတ်က အခုကျမကိုပါ ပူလောင်နေရပြီ။ ကျမ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ သေသာ သေလိုက်ချင်တော့တယ်"

" ယဥ်အေးရယ်၊ ညည်းက ကျုပ်ညီမအရင်းပါ။ ညည်း ဒုက္ခရောက်စေဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး။ သူ့ဟာသူ ဖြစ်သွားတာပဲအေ။ ဖြစ်ပြီးမှတော့ စိတ်ဒုက္ခရောက်အောင် မနေပါနဲ့"

" ဪ ... အမရယ်၊ ​စိတ်ထဲမထားလို့ ရမလား။ အခုဟာက တစ်နေ့မဟုတ် တစ်နေ့တော့ အားလုံးပြဿနာတက်ကုန်ကြလိမ့်မယ်... အမရဲ့ အရှုပ်ထုတ်ကို ကျမ ကာပေးရင်း အခုတော့ ကျမပါ .... ဟင့် ... "

" ဟဲ့ ... ဟဲ့ ... မငိုပါနဲ့ဟာ ... ညည်းလုပ်နေပုံနဲ့ လူတွေသိကုန်မှာ ..."

ကျမမှာ ပြောရင်း ရင်ထဲစို့နင့်လာကာ ငိုချလိုက်မိပါတယ်။ အမပြောသလို စျေးထဲမှာဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ကိုယ့်စိတ်ကို ပြန်ထိန်းရင်း မျက်ရည်ကို ပြန်သုတ်လိုက်ရပါတယ်။

" မငိုပါနဲ့ဟယ် ... ဒါနဲ့ နင့်လင် ကိုစိုး ခရီးထွက်သွားပြီမို့လား"

" အွန်း .. ဒီမနက်ပဲ ထွက်သွားတယ်။ ကျမလည်း သူ့ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတာနဲ့ သူ့အိမ်မှာ လိုက် မအိပ်ဘူး"

" ဟဲ့ ... အဲလိုလုပ်ရင် ပိုပြီး မသင်္ကာဖြစ်လာမှာပေါ့။ ညည်းနှယ်အေ ... ဒါမျိုးက ညည်းပဲ အနေအထိုင် မူမပျက်ရင် ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ပါဘူး"

" မသိဘဲနေမလား။ ကိုစိုးက ဒီလောက် အကင်းပါးပြီး အပေါင်းအသင်းများတာ။ တစ်နေ့မဟုတ်တစ်နေ့တော့ သိမှာပဲ။ ကျမလည်း အဲဒါကို တွေးမိပြီး အချိန်တိုင်းကြောက်လန့်နေရတာ။ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှ မသိသေးရင်တောင် အမလူတွေကိုလည်း ယုံရတာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒီလူကြီးက သူ လိုတာမရရင် ကျမဘဝကို ဖျက်စီးမှာ"

" အံမယ် ... ငါ့လူ မဟုတ်ပါဘူးနော် ...ညည်း ဦးနိုင်ပါနော် ..."

" ဟာ ... မဆီမဆိုင် ... ဒီလူယုတ်မာနဲ့ ကျမက ဘာမှပတ်သတ်စရာမရှိဘူး။ အမကြောင့် ဒီလိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာ ...အခုတော့ ဒီလူယုတ်မာက ကျမခန္ဓာကိုယ်တင်မကဘဲ ဘဝကိုပါ ဖျက်ဖို့ လုပ်လာပြီ"

" ဦးနိုင်က အဲလိုတော့ မလုပ်လောက်ပါဘူးဟာ။ သူ့မှာလည်း သူ့အိမ်ထောင်နဲ့သူပါ။ အိမ်ထောင်သည်အချင်းချင်းပဲဟယ်။ ဖြစ်ပြီးမှတော့ ဘာမှစိတ်ထဲမထားပါနဲ့ ... စိတ်ပျော်အောင်နေစမ်းပါဟာ။ ညည်းလိုသာဆို ငါတော့ဒုက္ခပဲ။ အခု ကိုထွန်းနဲ့ငါဖြစ်နေတာ ညည်းကလွဲရင် ဘယ်သူသိလို့လဲ။ ကိုယ့်အနေအထိုင် ပိရိရင် ဘယ်သူမှ မရိပ်မိပါဘူးဟယ်"

" အမနဲ့ကျမက မတူဘူးလေ။ အမလင်အရက်သမားက ဂရုမစိုက်လို့ အမဖောက်ပြန်တာလေ။ ကိုစိုးက ကျမအပေါ် ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ အမလည်း သိတယ်။ ကျမတို့လင်မယားကြားမှာ တစ်ချို့အကြိုက် မတူတာတွေရှိပေမယ့် ဒါတွေက လင်မယားကြားမှာ အထူးအဆန်းမဟုတ်ဘူး။ ကျမက ဖောက်ပြန်ချင်လို့ ဖောက်ပြန်မိတာမဟုတ်ဘူး။ ကျမအပေါ် သိပ်ကောင်းတဲ့ ကိုစိုးအပေါ် သစ္စာမဲ့ခဲ့မိတာကို ကျမက ဘယ်လိုပျော်ပျော်နေနိုင်ပါ့မလဲ။ ဘယ်သူမှ မသိလည်း ကျမကိုယ်ကျမ လိပ်ပြာမလုံဘူး။ ဒီလိုတွေ ဖြစ်ခဲ့ရတာကလည်း အပျော်အပါးမက်ပြီး ယုံကြည်မှုလွန်ကဲတဲ့ ကျမအမှားကြောင့်လည်း ပါတယ်လေ။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ကျမမှာ ကိုစိုးကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲလောက်အောင် ဖြစ်နေရတာ။ ပြီးတော့ ဦးနိုင်ကလည်း ကျမကို လွယ်လွယ်နဲ့ လက်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ သူ ယုတ်မာထားခဲ့တဲ့ ကျမအပေါ်ကို အစွမ်းကုန်ဆက်ယုတ်မာနေအုံးမှာပဲ"

ကျမမှာ ရင်ထဲကခံစားရသမျှကို စကားအရှည်ကြီး ပြောရင်း စို့နင့်သွားရပါတယ်။ လူသိမခံရဲလို့ ရင်ထဲကြိတ်ကာ ကြေကွဲနာကျင်ရတာတွေကို ထုတ်ဖော်ပြောလိုက်ရလို့ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ စိတ်ထဲပေါ့ပါးသွားရပါတယ်။

" အေးပါဟေ ... ညည်းတို့ လင်မယားအကြောင်း ငါလည်းသိပါတယ်။ ဒါနဲ့ ဟိုနေ့ညက ငါလိုက်ပို့တယ်လေ။ အဲနေ့က ညည်းလင်နဲ့ ဘာဖြစ်ကြသေးလဲ"

" ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ကျမလည်း သူ့အိမ်လိုက် မအိပ်ရဲဘူး"

" ဟဲ့ ... အဲလိုလုပ်တော့ ပိုပြီး သံသယဝင်သွားမှာပေါ့။ ညည်းနဲ့တော့ ခက်ပါတယ်"

" ခက်လည်း မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ သူနဲ့ ဘယ်လိုလိုက်အိပ်ရမလဲ။ အဲနေ့က မိုးချုပ်တဲ့အထိ ဦးနိုင်က ကျမကို လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်ခဲ့တာလေ။ ကျမကလည်း တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ လောလောလတ်လတ် အလိုးခံထားရတဲ့ဟာကို လင်နဲ့ ဘယ်လိုလိုက်အိပ်ရဲမှာလဲ။ လိုက်အိပ်လည်း အကင်းပါးတဲ့ ကိုစိုးက ကျိန်းသေရိပ်မိမှာပဲ။ အခု လိုက် မအိပ်တာတောင် သူမသင်္ကာဘူးဆိုတာ ကျမသိတယ်။ နောက်နေ့ ကျမကို ဘယ်သွားနေတာလဲဆိုပြီး ထပ်မေးနေသေးတယ်။ ကျမလည်း ကြံရာမရတာနဲ့ ခရီးက ပြန်လာမှ ပြောပြမယ်လို့ ဖြေလိုက်တယ် ... ဒီကြားထဲမှာတော့ ကျမဘက်က ပြတ်ပြတ်သားသားဆုံးဖြတ်နိုင်မှာပါ။ ကျမက ကိုစိုးဒေါသကို အရမ်းကြောက်တာပဲသိတယ်.."

" အေးပေါ့ .... ငါလည်း ညည်းလင်သိမှာ ကြောက်နေတာ။ သူသိရင် လွယ်မှာမဟုတ်ဘူး။ အားလုံးတော့ ဖွင့်မပြောပါနဲ့ ငါ့ညီမရယ်။ အမကိုတော့ ငဲ့ပါအုံး။ ညည်းလင် ပြန်မလာခင် ဦးနိုင်နဲ့လည်း သေချာတွေ့ပြီး ပြောအုံးပေါ့"

" ဟာ ... ဒီလူယုတ်မာကြီးက ပြောလည်း ရပါ့မလား။ ဟိုနေ့ကလည်း သူ့အကြိုက်လိုက်လျောရင် ဇာတ်လမ်းပြီးပြီပြောလို့ သွားတွေ့ပေးတာလေ။ ကံကောင်းလို့ ကိုစိုးမသိသွားတာ။ မဖြစ်ပါဘူးအမရယ်။ ကျမဘဝကတော့ သွားပါပြီ။ ယောက်ျားမျက်နှာကို ဒီတစ်သက် လိပ်ပြာလုံလုံနဲ့ မကြည့်ရဲမှတော့ ... ဒီအိမ်ထောင်ရေး ရှေ့ဆက်ဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ သားနဲ့သမီးကိုပဲ ကျမ သနားတယ်။ ကလေးတွေကြောင့်လည်း ကိုစိုးကို ဝန်မခံရဲတာပါတယ်။ သူသာသိရင် လင်မယားကွဲတာက တော်သေးတယ်။ သူ့ဒေါသကြောင့် အမေကသေ၊ အဖေက ထောင်ကျ ....  ကျမ သားနဲ့သမီး ........"

" ဟဲ့ ... ဟဲ့ ... တော်ပါတော့ကွယ်။ ဒီလောက် အရှည်ကြီး မတွေးထားပါနဲ့။ အဆိုးတွေပဲ မတွက်နဲ့လေ။ ဘယ်သူမှ မသိခင် ရပ်ထားနိုင်လည်း မဆိုးပါဘူး"

" ဘယ်သူမှ မသိလည်း ကျမလိပ်ပြာ ကျမ မလုံပါဘူးဆို"

" ခက်တယ်အေ ... ညည်းနဲ့တော့ ... ညည်းက အပျက်ချည်းပဲ တွေးပြီး ပူနေတာကိုး။ ညည်းနဲ့ ဦးနိုင်နဲ့ ထပ်တွေ့ပြီး သူ့ကို နားဝင်အောင် အရင်ပြောကြည့်ပေါ့။ ဒါဆို ညည်းဟာညည်း လိပ်ပြာမလုံပေမယ့် အားလုံး အနေအထိုင်မပျက်ဘဲ နေနိုင်မယ်လေ။ ဇွတ်တရွတ်တော့ စိတ်ထင်ရာ လျောက် မလုပ်ပါနဲ့အေ"

" .................."

ကိုစိုးကို ကျမရဲ့ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ဖွင့်ပြောမှာကို အမက ကြောက်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျမအကြောင်းပေါ်ရင် သူ့အကြောင်းလည်း ပေါ်မှာလေ။

" ဟီး ... ငါအခု ကိုထွန်းနဲ့ တွေ့လာတာ"

" ဟွန့် ... ထင်သားပဲ။ အမလည်းလေ ဒုက္ခပါပဲ။ မနက်ပိုင်းကြီးကို .... နည်းနည်းပါးပါး ထိန်းပါဦး။ အမယောက်ျားသိသွားရင် အကုန်ပြဿနာတက်ကုန်မယ်"

" အေးဆေးပါဟယ် ... ငါ့ယောက်ျား အရက်သမားက ဘာမှမသိပါဘူး"

" အင်းပါ ... အမလည်း နေချင်သလိုသာ နေတော့ ...အမကို ပူမိလို့ ကျမပါ ဒုက္ခတောထဲ ရောက်ရတာ"

" ဟဲ့၊ ငါလေ ကိုထွန်းနဲ့တွေ့ပြီး ပြန်လာတော့ ဦးနိုင်နဲ့ တွေ့တယ်။ သူက နင်နဲ့ အေးဆေးဆွေးနွေးချင်လို့တဲ့"

" ဟာ ... တော်ပြီ၊ တော်ပြီ။ အဲလူကြီးနဲ့ တွေ့စရာအကြောင်း မရှိတော့ဘူး"

" ဟဲ့ .. အဲလိုအပြတ်ငြင်းလို့ရမလား။ တော်ကြာ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ့ပတ်မှ အကုန် အရှက်ကွဲကုန်လိမ့်မယ်။နင်တို့ချင်းတွေ့ပြီး အေးဆေးညှိနှိုင်းကြည့်ကြပါလား"

" အဲဒီတဏှာရူးကြီးက ညှိနှိုင်းလို့လဲ ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ဟိုတစ်ခါလည်း မိုးချုပ်တဲ့အထိ ...."

" မိုးချုပ်တဲ့အထိ ဘာဖြစ်လဲ ... ဟင်း ဟင်း"

" အလိုးခံရတာအမရေ။ အမလည်း အဲဒါမျိုး တော်တော် ဝါသနာပါပြီး နှာကြီးပါလား"

" အလိုးခံရတော့လည်း နင်ကောင်းတယ်မဟုတ်လား"

" ဘယ်ကလာ .... ကြောက်တာကတစ်ဖက်၊ စိတ်ညစ်တာကတစ်ဖက်နဲ့ ...အလိုမတူဘဲ ခံပေးရတာ ကောင်းစရာလား"

အကြောက်အကန် ငြင်းလိုက်ပေမယ့် ထိုနေ့က အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေးမြင်လိုက်မိတဲ့အခါ ကျမ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှိန်းခနဲခံစားလိုက်ရပါတယ်။

" အမလေးဟယ် ... ညီအမချင်း လျှိုမနေပါနဲ့။ငါလည်း သိသင့်သလောက်သိပါတယ်။ စဖြစ်ကြတာက နင့်ဘက်က လင်သားကို သစ္စာဖောက်ချင်လို့မှမဟုတ်တာ။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်ပြီးမှတော့ ဘာထူးတော့မှာလဲဟာ ...ပြီးတော့ နင်ပဲပြောတယ်လေ ... သမီးမွေးပြီးတည်းက နင့်လင်နဲ့ အေးဆေးမနေဖြစ်ဘူးဆို"

" ကိုစိုးနဲ့ မနေဖြစ်တာက နယ်ထွက်ပြီး ကျမတို့အတွက် အလုပ်ကြိုးစားနေလို့လေ။ ပြီးတော့ ကလေးငယ်နဲ့လေ။ စားဝတ်နေရေးတစ်ဖက်နဲ့ အဲကိစ္စက ကျမတို့အတွက် အရေးမှမကြီးတာ"

" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်အလိုမတူလည်း ခံစားခွင့်ရှိတုန်း အပြည့်အဝပျော်လိုက်စမ်းပါ။ နင့်လင်လည်း ခရီးထွက်နေတာပဲ။ သူပြန်လာမယ့်အချိန်ဆိုရင် ဦးနိုင်လည်း ကျေနပ်နေမှာပါ။ ဒီလိုမဟုတ်ဘဲ လုံးဝအပြတ်ငြင်းလိုက်ရင် ယောက်ျားတွေပါးစပ်က ဒါမျိုးဆိုရင် ပျံ့နှံ့လွယ်တာ ညည်းအသိပဲ"

" ခက်တာပဲအမရယ်။ ဒီလူကြီးနဲ့ ထပ်တွေ့ဖို့ကလည်း ... မဖြစ်ပါဘူး ..... ဟင်းးးးး"

" သက်ပြင်းတွေ ချမနေပါနဲ့။ တစ်ခါနှစ်ခါလောက်ပဲ သူ့သဘောကျ လိုက်လျောပေးလိုက်ပါ။ အဟိ ... ညည်းလည်း ကောင်းကောင်းအလိုးခံခွင့်ရတာပေါ့ ...ဦးနိုင်က သိပ်အလိုးကောင်းတာလို့ ကိုထွန်းကပြောဖူးတယ် ... ဟီး"

" ဟယ် ... အမရယ် ... အရှက်အကြောက်လေး ရှိစမ်းပါ ...ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ"

" အေးပါ ... သူ အလိုပြည့်တဲ့အချိန်ကျရင် ငါနဲ့ကိုထွန်းလည်း ဝိုင်းပြောပေးပါ့မယ် ...ဦးနိုင်ကလည်း ညည်းတို့အိမ်ထောင်ရေး အခက်တွေ့အောင် မလုပ်ပါဘူးလို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်လား"

" အဲလိုပြောပြီး တစ်ခုပြီးတစ်ခု တောင်းဆိုနေတာလေ။ ပြီးတော့ ကတိလည်း မတည်ဘူး"

" ဒါကတော့ အစမို့ပါဟယ်။ နင့်လင် ပြန်လာရင် သူလည်း ကိုယ်ရှိန်သတ်မှာပါ။ သူ့မှာလည်း သားကြီးမယားကြီးနဲ့ပဲ"

" အစကတည်းက အဲလိုစဥ်းစားပြီး သူ့ဘက်က ရှေ့ဆက် မတိုးရင် ကောင်းမှာပေါ့။ အခုချိန်မှာ ကျမလည်း ဘာဆက်လုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ ကြောက်တာနဲ့ ဝမ်းနည်းတာပဲသိတယ်"

" ညည်းဘာလုပ်ရမှန်းမသိရင် ငါပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ပေါ့။ နောက်ပိုင်း နင့်လင်မသိအောင် ငါတာဝန်ယူပါမယ်။ ဒီညနေ ဦးနိုင်နဲ့ သွားတွေ့ပြီး သူလိုတာပေးလိုက်ပေါ့။ ပြီးတော့ သူနားဝင်အောင် နားချလေ။ သူကလည်း အဲကိစ္စဆွေးနွေးချင်တာလို့ ငါ့ကိုပြောပါတယ်။ ညည်း စျေးသိမ်းရင် လမ်းကနေ သူ လာစောင့်နေလိမ့်မယ်။ ဟိုတစ်ခါ တွေ့တဲ့နေရာမှာပဲ တွေ့ချင်တယ်တဲ့"

" ဘယ်နေရာလဲ"

" အံမယ် ... မိုးချုပ်တဲ့အထိ အလိုးခံလာတဲ့နေရာကို ပြန်မေးနေသေးလား ... ဟင်း ဟင်း ..."

" အို ... သူ့ကို လာမစောင့်စေနဲ့။ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် ပြဿနာ"

" ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သူကလည်း မတွေ့ရရင် ကျေနပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ တော်ကြာ အိမ်အထိ လိုက်လာအုံးမယ်"

" ကျွတ် .... စိတ်ညစ်တယ်။ ကျမ တွေ့သင့်၊ မသင့် စဥ်းစားဦးမယ်။သူ့ကို အဲအိမ်ကပဲ စောင့်ခိုင်းလိုက်။ ကျမ မလာဖြစ်ရင် အိမ်ကို လိုက် မလာပါနဲ့လို့ ပြောပေးပါ။သမီးငယ်လေးနဲ့ အမေ့ရှေ့မှာ ကျမ မျက်နှာ မပျက်ချင်ဘူး"

" ဒါဆို သူချိန်းတဲ့နေရာ လိုက်သွားပြီးတော့ ညည်းကိုယ်တိုင် သေချာပြောပြပေါ့။သူ့ကိုတော့ ညည်းပြောသလို လမ်းက မစောင့်ခိုင်းတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်နော်။ ယောက်ျားတွေက လိုတာမရရင် ပြောရတာမဟုတ်ဘူး။ သွားတွေ့လိုက်။ ဒါပဲဟေ့ ... ငါလည်း စောစောစီးစီး ပင်ပန်းထားတာ ... အိမ်ပြန်ပြီး ဇိမ်ယူလိုက်ဦးမယ် ... ဟီးးးး ပြန်ပြီနော်"

အမကတော့ ဦးနိုင်နဲ့ သွားတွေ့ဖို့ကို အထပ်ထပ်တိုက်တွန်းပြီး ပြန်သွားပါတယ်။ ကျမလည်း ကျောခိုင်းသွားတဲ့ အမကိုကြည့်ကာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိအောင် စိတ်တွေရှုပ်ထွေးလေးလံလာရပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ကျမအခုလို စိုးရိမ်ပူပန်ပြီး ကြံရာမရဖြစ်နေရတာဟာ အမကနေ အစပြုခဲ့တယ်ဆိုရင် မမှားပါဘူး။ ကျမမှာ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေရင်း ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိပါတော့တယ်။

.........................................................................

ကျမ ယဥ်အေးဟာ အပျိုအရွယ်ကတည်းက ပွဲလမ်းသဘင်ကို ခုံမင်နှစ်သက်ပါတယ်။ ဇာတ်ပွဲ၊ အငြိမ့်ပွဲ၊ ရုပ်ရှင်ပွဲဆိုပါက ကိုယ့်ရပ်ရွာတင်သာမကဘဲ အခြားရပ်ရွာမှာရှိရင်လည်း သွားပြီး အားပေးကြည့်ရှု့တတ်ပါတယ်။

သာမာန်မိသားစုဘဝရဲ့ သားသမီးမို့ အခြားစိတ်ပျော်စရာတွေ နည်းပါးရကာ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေကပဲ ခုံမင်နှစ်သက်စရာ ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျမကတော့ အခြားသူတွေထက်ပိုတာပေါ့။ ကျမနဲ့ အတွဲညီတာကတော့ အမဖြစ်သူ မာမာဝေပါပဲ။ ညီအမသုံးယောက်ရှိတဲ့အထဲမှာ အမမာမာဝေကတော့ ကျမနဲ့ အထက်အောက်ညီအမဖြစ်သလို ပိုပြီး နီးကပ်ချစ်ခင်ခဲ့ကြပါတယ်။

ညီအမနှစ်ယောက်ဟာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကစားဖော်၊ သွားဖော်လာဖော်ဖြစ်ခဲ့သလို အပျိုအရွယ်ရောက်တော့လည်း ဆိုးတူကောင်းဖက်၊ တိုင်ပင်ဖော်တိုင်ပင်ဖက်တွေ ဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။

ပွဲလမ်းသဘင်ဆိုရင်လည်း ညီအမနှစ်ယောက်က တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိတ်ကာ ငွေစုပြီး သွားလာပျော်တတ်ပါတယ်။ ကျမအောက်က ညီမလေးကတော့ နည်းနည်းငယ်သေးတာကိုး။ ကျမအိမ်ထောင်ပြုတော့ သူက အပျိုဖော်တောင် ဝင်စပဲရှိပါသေးတယ်။

အဖေမရှိတဲ့ မိသားစုမှာ အမေကပဲ သမီးသုံးယောက်ကို မနိုင်မနင်းနဲ့ ကျွေးမွေးပြုစုခဲ့ရတာလေ။ အနေအေးတဲ့အမေက ကျမတို့ညီအမနှစ်ယောက်ကို နိုင်နင်းအောင် ထိန်းသိမ်းနိုင်ဖို့က ဘယ်လွယ်ပါ့မလဲ။

ဒီလိုနဲ့ ရင်ခုန်တက်စအရွယ်မှ ရင်ခုန်သံကို စမ်းစစ်ထိတွေ့တဲ့အရွယ်ရောက်တဲ့အထိ အမနဲ့ကျမဟာ အတွဲညီခဲ့ကြတယ်။ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးစရာကလည်း ဒီညီအမနှစ်ယောက်ပဲရှိတာမို့ အမြဲတတွဲတွဲရှိကြတာ မဆန်းပါဘူး။

ကျော့ကျော့မော့မော့လေးဝတ်ပြီး သွားလာစားသောက်ရတာကို နှစ်ဦးလုံးက တပ်မက်ကြပါတယ်။ ဒီလိုနေတာကနေ အမက အရင်အိမ်ထောင်ကျသွားတယ်။ အမက လင်ယူသွားပေမယ့် အပျော်အပါးကတော့ မက်တုန်းပါပဲ။ အဲတော့ ကျမလည်း အတွဲမမဲ့ဘဲ အမနဲ့ အရင်လိုသွားလာနေတတ်တုန်းပါပဲ။

ကျမ အိမ်ထောင်ကျသွားတဲ့အခါမှာတော့ အရင်လို အပြင်ထွက်သွားလာရတာတွေ နည်းသွားတယ်။ ကျမအိမ်ထောင်ဖက်က ကျမကို ဂရုစိုက်ချစ်ခင်သလို အရာရာကိုလည်း စောင့်ရှောက်ထိန်းသိမ်းပြီး လမ်းပြသွန်သင်တတ်တဲ့ ယောက်ျားကောင်းတစ်ယောက်ပါပဲ။

စည်းစနစ်နဲ့ နေတတ်တဲ့ ယောက်ျားရဲ့မိဘအိမ်ဟာ ကျမအတွက် လုံခြုံအေးမြပေမယ့် အနေအထိုင် ကျဥ်းကျပ်တယ်လို့ ထင်မိပါတယ်။ သွားချင်လာချင်တဲ့ ကျမအတွက်ကတော့ အရင်လို မသွားရပေမယ့် ဝါသနာကိုတော့ မဖျောက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။

သာမာန်မိသားစုဘဝမို့ အရင်လို အပျော်အပါးမှာ အချိန်ကုန်ဖို့ထက် စားဝတ်နေရေးအတွက် လုံးပန်းနေရတာနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်ခဲ့ရပါတယ်။ တစ်ဖက်မှာလည်း မရှိအတူ၊ ရှိအတူနဲ့ သာယာတဲ့အိမ်ထောင်ရေးမှာ ပျော်ခဲ့ပါတယ်။

နောက်တော့ သားလေးတစ်ယောက်ရတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်တည်း ရုန်းကန်နေရတဲ့ ယောက်ျားကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက အကူအညီရအောင် စျေးထဲမှာ ကုန်စိမ်းထွက်ရောင်းခဲ့ပါတယ်။ ဒီတော့ မပိုလျှံတာတောင် နေနိုင်စားနိုင်တဲ့ဘဝမျိုးဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ စျေးရောင်းနေတော့လည်း ကျမလက်ထဲမှာ ငွေစလေးလည်း မပြတ်ကိုင်နိုင်ခဲ့တာပေါ့။

ဒီတော့ အရင်လို လည်ချင်ပတ်ချင်စိတ်လေးက ပြန်ပေါ်လာတယ်။ သွားလည်းသွားခဲ့တယ်။ ယောက်ျားဖြစ်သူရဲ့ ထိန်းသိမ်းမှုအောက်မှာပဲ သွားချင်လာချင်တဲ့ ကျမဆန္ဒနောက်ကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး လိုက်ပါနေမိပါတယ်။

ဒီလို ဝတ်စားသွားလာတတ်တော့လည်း ယောက္ခမအိမ်မှာနေရတာဟာ ကျမအတွက် မလွတ်လပ်သလို ခံစားလာရပါတယ်။ မိသားစုကို ချစ်ပြီး ကျမကို နားလည်ပေးတဲ့ ယောက်ျားက တားခဲ့တာရှိသလို နားလည်ပေးခဲ့တာလည်းရှိပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ ကိုစိုးအကြောင်းနည်းနည်းပြောပြပါ့မယ်။

ကိုစိုးက အနေအထိုင်တည်တံ့တယ်။ အနေအေးတယ် ထင်ရပေမယ့် အမှတ်သည်းခြေကြီးတယ်။ ဒေါသကြီးတတ်ပေမယ့် ဝုန်းဒိုင်းပေါက်ကွဲတာထက် သွေးအေးအေးနဲ့ သူ့နာကျည်းမှုကို အစွမ်းကုန် တုံ့ပြန်တတ်တာများတယ်။ အလုပ်လုပ်ရင်လည်း ခေါင်းအေးအေးနဲ့ အစီအစဥ်ချပြီး ဖြစ်​အောင်လုပ်တတ်တယ်။

အပေါင်းအသင်းခုံမင်တယ်။ အပေါင်းအသင်းတွေအတွက်ဆိုရင် ဘာမဆိုကူညီချင်၊ ကူညီတတ်တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေမှမဟုတ်ပါဘူး။ ရပ်ရွာကိစ္စတွေမှာလည်း သူက ရှေ့ဆုံးကနေ အောက်ခြေသိမ်းအထိ ကူညီပေးတတ်တယ်။

တစ်နေကုန် မပြီးမချင်း ကူညီပေးတတ်သူမို့ ကိုစိုးကို လူချစ်လူခင်လည်း ပေါပါတယ်။ တစ်ခါတလေ ကျမထက်တောင် ရပ်ရေးရွာရေးက သူ့အတွက် အရေးကြီးနေသလားလို့ ထင်မိရပါတယ်။ ပြီးတော့ အပြင်မှာ လူအများအပေါ် သဘောကောင်းပြီး ဖော်ရွေတတ်တဲ့ ကိုစိုးဟာ အိမ်မှာတော့ အနေအေးပြီး တည်ငြိမ်တတ်ပါတယ်။ စကားပြောတာကအစ တည်ငြိမ်လွန်းတော့ ကိုစိုးအပေါ် တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်ခုမိပါတယ်။

ကလေးတွေအပေါ်မှာတော့ အရမ်းကောင်းပြီး ဂရုစိုက်ပေမယ့် ကျမနဲ့ ဆက်ဆံတာမှာတော့ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ နွေးထွေးမှုတွေ နည်းပါးလာခဲ့သလိုပါ။ ဒါကလည်း အိမ်ထောင်သက်ကြာလာတော့ လင်မယားကြား သိပ်ပြီး အချိန်မပေးနိုင်တာကြောင့်ဖြစ်ပါမယ်။

ကိုစိုးက ကျမအပေါ် ဂရုစိုက်ချစ်ခင်တာတော့ သိပါတယ်။ အနေအထိုင်တည်တည်တံ့တံ့နဲ့ သစ္စာရှိရှိ ချစ်ခင်ပေးတဲ့ အိမ်ထောင်ဦးစီးကောင်းပါပဲ။ အနေအထိုင်တည်တံ့ပုံကတော့ ကျမ အမေအိမ်မှာဆိုရင် အိမ်ပေါ်ကို မတက်ပါဘူး။ ကျမအောက်က ညီမလေးက အပျိုအရွယ်ရောက်နေပြီမို့ သူ့ဘက်က ဆင်ဆင်ခြင်ခြင် နေထိုင်ခဲ့တာပါ။

ဒီလိုယောက်ျားကောင်းမို့လည်း ကျမက အားကိုးချစ်ခင်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြင်ကလူတွေအပေါ် အချိန်ပေးပြီး ကောင်းပေမယ့် အိမ်ရောက်ရင် ခပ်တည်တည်နဲ့နေတတ်ပြီး ကျမ အနေအထိုင်နဲ့ပတ်သတ်ရင်လည်း အမြဲဆုံးမပြောပြလွန်းတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာတော့ရှိပါတယ်။

ဒီလို ပရဟိတစိတ်အပြည့်ရှိပြီး ရောင့်ရဲတတ်တဲ့ ကိုစိုးဟာ သမီးလေးမွေးဖွားပြီးချိန်မှာတော့ သူ့ဟာသူပြောင်းလဲလာပါတယ်။ အရင်က နယ်ဘက်ထွက်ပြီး သိပ်မလုပ်တတ်ပေမယ့် အခုချိန်မှာတော့ နယ်ကအလုပ်တွေကို လနဲ့ချီပြီး ထွက်လုပ်ခဲ့ပါတယ်။

ချစ်တဲ့ သား သမီးတွေကို အကြာကြီးခွဲပြီး အလုပ်သွားလုပ်နေရတဲ့ ကိုစိုးကို သနားမိပါတယ်။ ကျမကိုယ်တိုင်လည်း ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ စျေးထွက်ရောင်းရင်း မိသားစုဝန်ကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ထမ်းပေးနေခဲ့ပါတယ်။

အဲလိုလင်မယားနှစ်ယောက် ကြိုးစားလုပ်လို့လည်း ကျမတို့မှာ အတော်အသင့်စုမိဆောင်းမိလာပါတယ်။ ဒီလိုစုဆောင်းမိလို့လည်း ခြံဝိုင်းလေးဝယ်ကာ သိပ်မကြာခင်မှာ အိမ်ဆောက်ဖို့ ကြံစည်ထားကြပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ သာယာအေးချမ်းနေတဲ့ ကျမတို့မိသားစုလေးကို တစ်စစီပြိုကွဲသွားစေနိုင်တဲ့ မိုးသက် မုန်တိုင်းတွေ ဝင်ရောက်လာမယ်ဆိုတာ ကြိုမသိနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါကလည်း ကျမရဲ့ မလိမ္မာမှုနဲ့ စဥ်းစားဆင်ခြင်နိုင်မှု နည်းပါးခြင်းတို့ကြောင့် ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။

ကိုစိုး နယ်ထွက်အလုပ်လုပ်တာဟာ မိသားစုအတွက် ကောင်းခဲ့ပေမယ့် တစ်ဖက် မှာလည်း ဆုတ်ယုတ်မှုတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ အိမ်ထောင်ရေးမှာ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်နိုင်စွမ်းရှိတဲ့ လင်ယောက်ျားက အနားမှာ မရှိတဲ့အခါ လွတ်ဟာမှုတွေ ရှိတတ်တာပါပဲ။

အဓိက လွတ်ဟင်းမှုကတော့ ကျမအပေါ်မှာပါပဲ။ ကိုစိုးမရှိတော့ ကျမဟာ ယောက္ခမ အိမ်မှာနေရတာ မလွတ်လပ်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကိုစိုးမရှိတဲ့ရက်တွေမှာ အမေ့အိမ်မှာ ပြောင်းနေခဲ့တယ်။ ဒါက ကျမ စျေးထွက်ချိန်မှာ သမီးငယ်အတွက်လည်း အဆင်ပြေတယ်။

ပြီးတော့ ကျမလည်း နေချင်စားချင်သလို နေနိုင်ပြီး သွားချင်ရာလည်း သွားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ကျမရဲ့တွဲဖက်ကတော့ အမပေါ့။ ကိုယ်တိုင်လည်း ငွေစလေးတွေ ကိုင်တွယ်သုံးစွဲနိုင်သလို အုပ်ထိန်းမယ့် ယောက်ျားကလည်း အနားမှာမရှိတော့ ကျမအတွက် လွတ်လပ်နေခဲ့တာအမှန်ပါ။ နဂိုက အပျော်အပါးနဲ့ ပွဲလမ်းသဘင်ကြိုက်တဲ့ ကျမအတွက် စိတ်သွားတိုင်းကိုယ်ပါနေခဲ့ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျမဘဝထဲကို ဦးနိုင်ဟာ မဖိတ်ခေါ်ဘဲ ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါကလည်း အမ​ရဲ့ ပယောဂကြောင့်ဆိုရင်လည်း မမှားပါဘူး။ တစ်နေ့ ကျမနဲ့ ကိုစိုးတို့ အမေ့အိမ်မှာ ရှိနေချိန်မှာ အမ ရောက်လာပါတယ်။ အမနဲ့အတူ ကျမ မသိတဲ့ လူနှစ်ယောက်လည်း ပါလာခဲ့ပါတယ်။

အမက ရောက်ရောက်ချင်း ကျမကို မျက်ရိပ်ပြကာ ခေါ်ပြီး ကပ်ပြောပါတယ်။ သူ့အိမ်မှာ သူ့ယောက်ျားရှိနေလို့ ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ကို ကျမဧည့်သည်လို့ပြောပြီး ဒီအိမ်မှာ ဧည့်ခံထားပေးဖို့ပါ။ ပါလာတဲ့သူတွေထဲက တစ်ယောက်ဟာ ကိုထွန်းဆိုတဲ့သူပါ။ ဒါကိုသိတော့ ကျမလည်း လန့်သွားတယ်။

အမဟာ ကိုထွန်းဆိုတဲ့သူနဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း ဇာတ်လမ်းတွေဖြစ်နေတာကို ကျမ သိထားခဲ့ပါတယ်။ အပြင်က ကြားမိတာမို့ အမကို မေးကြည့်ခဲ့ပြီး အမကလည်း ဝန်ခံခဲ့ပါတယ်။ အမဟာ သူ လင်ငယ်နေတာကို ညီအမချင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖွင့်ပြောပြပါတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက တိုင်ပင်ဖော်၊ ရင်ဖွင့်ဖော်မို့ အမဘက်က မချွင်းမချန် ဖွင့်ပြောခဲ့တာပါ။

သူ့ယောက်ျားကို ချစ်ပေမယ့် အိပ်ရာထက်ကိစ္စမှာ သာယာမှုနည်းခဲ့တာ၊ ညားတာကြာလာတာနဲ့အမျှ ရင်ခုန်မှုနည်းပါးခဲ့တာတွေကို ပြောပြတယ်။ ပြီးတော့ ကိုထွန်းက သူ့ကို ဂရုစိုက်တာ၊ အမရဲ့ကာမလိုအင်တွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တာ၊ ကိုထွန်းနဲ့ဆိုရင် တွေ့ကြတိုင်း ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုပြင်းရပြီး ကြည်နူးကျေနပ်ရတာတွေကို မရှက် မရွံ့ပြောပြခဲ့ပါတယ်။

အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်တာကိုတော့ ကျမ မကြိုက်ပါ။ သွားလာပျော်ပါးချင်တာ၊ အလှအပမက်မောတာနဲ့ လော်လီဖောက်ပြားတာက မတူဘူးလေ။ အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခုရဲ့တန်ဖိုးဟာ သစ္စာတည်မြဲခြင်းလို့ ကျမ ခံယူထားခဲ့တာပါ။ ကျမအတွက်ကတော့ ကာမအပျော်ထက် မိသားစုတွင်း သာယာကြည်နူးရတာတွေက ပိုအရေးကြီးနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ အမကို တားခဲ့မိတယ်။ အများကဲ့ရဲ့စရာဖြစ်ပြီး မိဘတွေပါ သိက္ခာကျနိုင်တာမို့ ထပ်မလုပ်ဖို့ တားဆီးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အမကတော့ တားမရပါဘူး။ ပြီးတော့ အမတို့လင်မယားမှာ ကျမတို့လို သားသမီးလည်း မရှိကြတာမို့ နှောင်ဖွဲ့မှုလည်း နည်းပါးလွန်းခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့် အမဟာ ကျမတားနေတဲ့ကြားက ရှေ့ဆက်တိုးနေခဲ့ပါတယ်။ ကျမက ပြောလွန်းမကပြောတော့မှ သူ့ဟာသူ တဖြည်းဖြည်း အဆက်ပြတ်သွားမှာပါလို့ မတင်မကျသာ ပြန်ပြောပါတယ်။ အခုချိန်မှာတော့ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမအရသာကို လင်ငယ်ဆီကနေ ရသလောက် ခံစားချင်သေးတယ်လို့ဆိုလာပါတယ်။ တားမရတဲ့ အမကိုကြည့်ပြီး ကျမမှာ ရင်မောခဲ့ရပါတယ်။

ပတ်ဝန်းကျင်သိမှာစိုးရသလို၊ အမေနဲ့ အမျိုးတွေ သိမှာလည်း စိုးရိမ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အမေက အနေအေးတာမို့ ကျမတို့ ညီအမအတွက် သိပ်စိုးရိမ်စရာတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ အမ ယောက်ျားသိရင်တော့ မလွယ်ပါ။ မိုးမီးလောင်ပါလိမ့်မယ်။

ကျမ အစိုးရိမ်ဆုံးကတော့ ကိုစိုးနဲ့ ယောက္ခမ မိသားစုသိမှာ အကြောက်ဆုံးပါပဲ။ ကိုစိုးက ဒါမျိုးမကြိုက်ဘူးလေ။ သိများသိရင် အမနဲ့ တတွဲတွဲဖြစ်နေတဲ့ ကျမကိုပါ စိုးရိမ်ပြီး ပိုပြော၊ ပိုကန့်သတ်ချုပ်ချယ်တော့မှာပါ။ ယောက္ခမတွေသိရင်လည်း ကျမမှာ နေစရာရှိတော့မယ် မထင်ပါ။ အမအရင်းရဲ့ အကျင့်ပျက်ခြင်းက ကျမကိုပါ သိက္ခာထိခိုက်စရာ၊ အထင်သေးကဲ့ရဲ့စရာ ဖြစ်လာရပါမယ်။

နဂိုကတည်းက အဝတ်ကောင်းဝတ်၊ ပွဲတွေသွားနဲ့နေတတ်တဲ့ ကျမဟာ အမကြောင့် အနေကျပ်၊ အသွားအလာပါ ကျပ်ရပါလိမ့်မယ်။ တစ်ခုခုသတင်းကြားတာနဲ့ ကျမရဲ့အနေအထိုင်ကိုပါ အပြစ်တင်စရာ ဖြစ်လာရမယ်မဟုတ်လား။

ဒါကြောင့်ပဲ အမက လင်ငယ်နေတာကို ကျမအစိုးရိမ်ကြီးနေခဲ့တာပါ။ အမေနဲ့ ညီမလေး မသိအောင် ဖုံးဖိပေးရင်း အမယောက်ျားနဲ့ အများမသိအောင် လိုက်ကာပေးခဲ့မိပါတယ်။ အမကလည်း သူ့ယောက်ျားမရိပ်မိအောင် ကျမနာမည်ကို အသုံးချနေခဲ့ပါတယ်။ လင်ငယ်နဲ့သွားတွေ့ဖို့ရှိရင် ကျမနဲ့ သွားစရာရှိတယ်လို့ အကြောင်းပြကာ ထွက်တတ်ပါတယ်။

ဒါကို ကျမကိုလည်း ပြောထားတော့ ကျမကပါ အလိုတူအလိုပါဖြစ်နေခဲ့ရပါတယ်။ အိမ်ကအမေနဲ့ အမယောက်ျား မရိပ်မိအောင် ကျမကပါ ဝိုင်းဖုံးဖိလိမ်ညာပေးနေခဲ့ရပါတယ်။

တစ်ခါတလေ အမက လင်ငယ်နဲ့တွေ့ရင် ကျမမှာ အိမ်မပြန်ဘဲ စျေးထဲမှာပဲ အချိန်ကုန်အောင်နေပေးရပါတယ်။ ဒီလိုကာကွယ်ဖုံးဖိပေးတတ်မှန်းသိလို့လည်း အခု အမက အကျပ်အတည်းဖြစ်ချိန်မှာ သူ့လင်ငယ်နဲ့ ဧည့်သည်ကို ကျမဆီခေါ်လာခဲ့တာပါ။

ကျမမှာ ကြားထဲက အခက်တွေ့ရပါတယ်။ ကိုစိုးကလည်း ရှိနေ၊ တစ်ဖက်မှာလည်း ကျမမှ လက်ခံမထားရင် အမမှာ အခက်တွေ့နေရမှာလည်း တွေးမိတယ်။ ဆုံးဖြတ်ရခက်နေချိန်မှာပဲ အမက ပါလာတဲ့ ဧည့်သည်ကို အားနာဖို့ကောင်းတယ်လို့ ဆိုလာမှ လက်ခံလိုက်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ထိုသူနှစ်ယောက်ကို ကျမကပဲ ဦးဆောင်ခေါ်ပြီး ဧည့်သည်တွေ ဧည့်ခံတဲ့ ခုံတန်းလျားမှာ နေရာချလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ရေနွေးကြမ်းနဲ့ အညာရိုးရာ ထန်းလျက်ကို တည်ခင်းရင်း ဧည့်ထောက်ခံစကားပြောနေခဲ့ရပါတယ်။ အခုမှစတွေ့ဖူးသူတွေမို့ ကျမမှာ အိုးတို့အန်းတန်းဖြစ်နေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အမလင်ငယ်နဲ့အတူ ပါလာတဲ့ဧည့်သည်ကပဲ စတင်မိတ်ဆက်ပြီး ဖော်ဖော်ရွေရွေနဲ့ စကားပြောနေခဲ့ပါတယ်။ သူနာမည်က ဦးနိုင်မင်းတဲ့။ အသက်ကတော့ ၄၀ ကျော်လောက်ရှိမယ်ထင်တယ်။ ၅၀ လောက်လည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

အမ လင်ငယ်က သူ့တပည့်ပါ။ သူက အိမ်ဆောက်တဲ့ ကန်ထရိုက်လုပ်ကြောင်း မိတ်ဆက်ပါတယ်။ အခုမှတွေ့ဖူးပေမယ့် ကျမကို မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းလို ရင်းရင်းနှီးနှီး ပြောဆိုဆက်ဆံတာကြောင့် ဦးနိုင်ဟာ အပေါင်းအသင်းကောင်းသူ၊ စကားပြောကောင်းသူအဖြစ် စတွေ့တဲ့အချိန်ကတည်းက သတ်မှတ်မိပါတယ်။

ကျမအနေနဲ့ မလွှဲသာလို့ လက်ခံပြီး ဧည့်ခံပေးနေရပေမယ့် ဦးနိုင်ရဲ့ ပြောပုံဆိုပုံကြောင့် ခင်မင်ဖို့ကောင်းသူအဖြစ် ထင်မြင်မိတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ စကားထိုင်ပြောနေကြချိန်မှာ ကိုစိုးက မလှမ်းမကမ်းကနေ ကျမကို မျက်ရိပ်ပြလို့ အိမ်နောက်ဘက်ဆီ ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

ကျမလည်း ထင်ပြီးသားပါ။ သူရှိနေလို့လည်း အမခေါ်လာတော့ ဆုံးဖြတ်ရခက်သွားခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ အခုလည်းကိုစိုးက ဘာများ အပြစ်ပြောအုံးမလဲ မသိဘူးလို့ တွေးရင်း သူ့ဆီ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ ကိုစိုးက အဲဒီလူတွေက ဘယ်သူတွေလဲ။ ဘာပတ်သတ်လဲ။ ဘယ်တုန်းတည်းက ရင်းနှီးနေတာလဲလို့ မျက်နှာထားတည်တည်နဲ့ ဆက်တိုက် မေးလာခဲ့ပါတယ်။

ကျမလည်း အမှန်အတိုင်းဖြေလိုက်ပါတယ်။ ဘယ်သူတွေမှန်း သေချာမသိဘူး။ အခုမှတွေ့ဖူးတာ။ အမဧည့်သည်မို့ မကောင်းတတ်လို့ ထိုင်စကားပြောနေရတာလို့ ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။ အမနဲ့ ဘယ်လိုပတ်သတ်တယ်ဆိုတာတော့ ပြောလို့မဖြစ်လို့ မပြောပြလိုက်ပါဘူး။

ကိုစိုးကတော့ သူများမကောင်းကြောင်း မပြောချင်ဘူးတဲ့။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ အမနဲ့ ပတ်သတ်နေရင်တော့ မပြောမဖြစ်ပြောရမယ်တဲ့။ ထိုနှစ်ယောက်ရဲ့ အမူအရာတွေကို သူ မကြိုက်ဘူးတဲ့။ အသက်ကြီးကြီးလူကို သူသိတယ်။ အဲဒီလူက အကျင့်စာရိတ္တမကောင်းဘူးတဲ့။

ကိုစိုးက ဦးနိုင်ရဲ့နာမည်ရော၊ အခုနေတဲ့ရွာအပြင် ဇာတိရွာကိုပါ သိနေခဲ့ပါတယ်။ အပေါင်းအသင်းများသူမို့ သိတာတော့ မဆန်းပါဘူး။ ဦးနိုင်က မိန်းမကိစ္စနာမည်ပျက် အရမ်းရှိတယ်တဲ့။ သားကြီး မယားကြီးရှိတယ်။ ဒါနဲ့တောင် သူ့ဇာတိရွာမှာ သူများမိန်းမတွေကို ကြာခိုလို့ ပြဿနာတက်ပြီး လျော်ရတာ မနည်းဘူးတဲ့။

ပြီးတော့ သူ့အိမ်မှာ ကျောင်းလာတက်တဲ့ ဆွေးမျိုးမကင်းတဲ့ ကလေးမလေးကိုတောင် မရှောင်ဘဲ ကျူးလွန်လို့ ပြဿနာတက်ရသေးတယ်တဲ့။ နောက်တော့ အခြားရွာကို ပြောင်းတယ်။ ရောက်လေရာ မိန်းမရှုပ်တယ်။ ကြာကူလီရိုက်တယ်။ တပည့်မိန်းမကိုတောင် မရှောင်လို့ ပြဿနာတက်သေးတယ်တဲ့။ ကိုစိုးက သိလို့ပြောပေမယ့် ဒီလောက်သေချာသိနေတာ ဟုတ်ပါ့မလားလို့ ထင်မိပါတယ်။

ကျမနဲ့ စကားပြောတာ မကြိုက်လို့ တမင်ပိုပိုသာသာပြောနေတာလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ ယောက်ျားတွေက ဒါမျိုးအကျင့်ရှိတယ်လေ။

အရင်ကတည်းက စျေးရောင်းရတဲ့ ကျမဟာ ယောက်ျားတွေနဲ့ ပြောဆိုဆက်ဆံရတာ၊ သွားလာရတာရှိခဲ့ပါတယ်။ ထိုအခါမျိုးတွေမှာလည်း ကိုစိုးက မကြိုက်လို့ ပြောတာမျိုးတွေရှိခဲ့သလို ကျမနဲ့ ကတောက်ကစဖြစ်ခဲ့ရတာတွေလည်း ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။

အခုလည်း ဦးနိုင်က မိန်းမကိစ္စမှာ နာမည်ပျက်ရှိဖူးတာ ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် ဒီလောက်သောင်းကြမ်းပြီး အကျင့်ပျက်တာမျိုး ရှိနိုင်ပါ့မလားလို့တွေးမိပါတယ်။ ကိုစိုးကတော့ ဦးနိုင်နဲ့ မိန်းမကိစ္စ ပြဿနာတက်ခဲ့တဲ့ တပည့်က ဦးနိုင်ဆီကထွက်ကာ ကိုစိုးအဖေဆီမှာ အလုပ်ဝင်နေတယ်တဲ့။

ဒါကြောင့်ပဲ ဦးနိုင်အကြောင်းကို သေချာသိနေတာလို့ ဆိုလာပါတယ်။ အဲလူနဲ့ လိုအပ်တာထက် ပိုပြီးအရောမဝင်ဖို့ ထပ်ပြောပါတယ်။ ကြာကူလီရိုက်တတ်တဲ့သူက အခွင့်အရေးရရင် သူများမယားကို ကြာကူလီရိုက်မှာပဲတဲ့။ ကိုယ့်ဘက်က ကြိုသိပြီး ရှောင်တာအကောင်းဆုံးလို့ ပြောလာပါတယ်။

ကျမလည်း စကားတွေ မများချင်လို့ ဟုတ်ကဲ့ပါပဲပြောလိုက်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုစိုးက လင်ယောက်ျားမို့ ကျမအပေါ် စိုးရိမ်ပြီး တားမြစ်နေတာ သိပါတယ်။ ကိုစိုးကတော့ ပြောပြီးတာနဲ့ ကိစ္စရှိသေးတယ်ဆိုကာ ပြန်သွားပါတယ်။ သူ ပြန်သွားမှ ကျမလည်း စိတ်ပေါ့သွားတယ်။ ကိုစိုးက စိတ်မထင်လို့ ဘုကလန့်ဝင်ပြောရင် မျက်နှာပျက်စရာဖြစ်ရမှာကို စိုးရိမ်နေခဲ့ရတာပါ။

ကျမလည်း ဧည့်သည်တွေနား ပြန်ထိုင်ပြီး စကားပြောနေခဲ့တယ်။ ဒီမှာတင် ကျမသတိထားမိတာတစ်ခုက ဦးနိုင်က အပြောချိုသလို၊ အကြည့်တွေကလည်း စူးရဲလှပါတယ်။ တစ်ဖက်သားကို သဘောကျကျေနပ်အောင်လည်း ပြောတတ်ပါ့။ ကျမမှာ ကလေးနှစ်ယောက်ရှိတယ်ဆိုတာကို မယုံနိုင်ဖြစ်နေသလို တအံ့တဩဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

အမနဲ့ကျမက အသက် မတိမ်းမယိမ်းပေမယ့် ကလေးမရှိတဲ့ အမထက်တောင် ကျမက ပိုနုပျိုကြောင်း မြောက်ပင့်ပြောလာပါသေးတယ်။ ဦးနိုင်က ဒီလိုပြောတော့ အမနဲ့ဇာတ်လမ်းရှိနေတဲ့ ကိုထွန်းက ရယ်ပြီး အချင်းချင်းစနောက်နေကြပါသေးတယ်။

ဦးနိုင်က မြောက်ပင့်ပြောနေမှန်းသိပေမယ့် ကျမ ကျေနပ်နေမိတယ်။ မိန်းမတွေဆိုတာကလည်း ဘယ်အရွယ်ရောက်နေပါစေ၊ ချောကြောင်း၊ လှကြောင်းအပြောခံရရင် ရင်ထဲမှာ ကျိတ်ပြီးကျေနပ်ပီတိဖြစ်တတ်ကြတယ် မဟုတ်လား။

ဒါက တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်အပေါ် သာယာမိတဲ့သဘောတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုစကားတွေကြားရရင် ကျမရဲ့ကလေးနှစ်ယောက်အမေ၊ စျေးသည်မဆိုတဲ့ ဖြစ်တည်မှုနဲ့ ပိုက်ဆံချမ်းသာသူတွေလို အမြဲလှလှပပကြွကြွရွရွ မနေနိုင်လို့ သိမ်ငယ်စိတ်ရှိနေတာတွေကို မေ့ပျောက်စေရပါတယ်။

ပြီးတော့ ကိုယ့်ရဲ့ရှိရင်းစွဲ အလှကို ဖော်ထုတ်အပြောခံရရင် မြောက်နေမှန်းသိနေပေမယ့်လည်း ကျေနပ်နေတတ်ကြတာ သဘာဝပါပဲ။ ကျမလည်း ဦးနိုင်မြောက်လုံးတွေအောက်မှာ ရှက်သလို၊ ပြုသလိုနဲ့ မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်နေရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ကြိတ်ပြီးပီတိဖြစ်နေမိတယ်။

ပြီးတော့ ဦးနိုင်တို့နှစ်ယောက်ကိုလည်း အရင်ကထက် ပိုခင်မင်သလို စိတ်ထဲဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။ ဒီလိုခံစားရအောင်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းတွေလို တရင်းတနှီးပြောဆိုနေရုံသာမက ကျမ သဘောကျတဲ့အကြောင်းတွေကို ပြောနေခဲ့ကြတာလေ။ သူတို့နှစ်ယောက်က ကျမတို့နဲ့ အကြိုက်ချင်းတူကြတယ်လေ။ သူတို့လည်း ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေဆိုရင် အလွတ်မပေးကြသူတွေပါ။

ဒီတော့ ကျမတို့ စကားဝိုင်းလေးဟာ ဇာတ်မင်းသား၊ ရုပ်ရှင်မင်းသားမှစကာ ဇာတ်ပွဲ၊ အငြိမ့်ပွဲ၊ ရုပ်ရှင်ပြဇာတ်တွေအကြောင်း ဖောင်ဖွဲ့မိနေကြပါတယ်။ ဒီလိုရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှုတွေကြောင့်ပဲ နောက်ရက်တွေမှာ အမနဲ့အတူတူ ဦးနိုင်တို့နဲ့ လျောက်သွားလည်ပတ်ရင်း တရင်းတနှီးဆက်ဆံရေးကို ကူးပြောင်းရောက်ရှိလာခဲ့ကြပါတယ်။

.........................................

အရင်ကဆိုရင် အမက သူ့လင်ငယ်နဲ့ ချိန်းတွေ့ရင် ကျမနာမည်ကို သုံးပေမယ့် သူတို့နောက်ကို မလိုက်ပါဘူး။ အမကို ဝင်ခေါ်ကာ အိမ်ကအတူတူထွက်ပေးပြီးတာနဲ့ ကျမဟာကျမ တစ်နေရာရာမှာ ဝင်နေခဲ့တာပါ။လိုက်လည်း မလိုက်ချင်သလို အမက ဒီလိုလုပ်တာကိုလည်း စိတ်ထဲက မနှစ်မြို့လို့ပါ။ ပြီးတော့ အရင်ကလည်း သူ့လင်ငယ်နဲ့ ရင်းနှီးမှုမရှိခဲ့ဘူးလေ။

နောက်ပိုင်းတော့ အမက ချိန်းတွေ့တဲ့နေရာဆီကို ကျမကိုပါ အတင်းခေါ်ပါတယ်။ ဒါကလည်း သူ့ယောက်ျားက မသင်္ကာဖြစ်လာလို့ ကျမကို ကာဗာပိုယူတဲ့သဘောပါ။ကျမပါ ပါတော့ အများအမြင်မှာ အမနဲ့ ကိုထွန်းတွေ့တာဟာ သာမာန်မိတ်ဆွေတွေ တွေ့သလို ဖြစ်စေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်အမက ကျမကို မရအရ ခေါ်တတ်ပါတယ်။

ကျမလည်း အစပိုင်းက ငြင်းပေမယ့် နောက်တော့ ပါခဲ့ရတာပါပဲ။ ပြီးတော့ ကိုထွန်းနဲ့ကလည်း ရင်းနှီးနေခဲ့ပြီလေ။ ဒီတော့ ကျမအတွက် မျက်နှာပူစရာ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး။အမနဲ့ ကိုထွန်းကလည်း အမြဲတွေ့ရတာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့က အလုပ်မရှိချိန်ကျမှ အမနဲ့ ချိန်းပြီး တခြားရွာကနေ လာရတာပါ။

တစ်ခုရှိတာက ဖုန်းတွေ၊ ဘာတွေရှားပါးတဲ့အချိန်မို့ ကြိုတင်ချိန်းရတာ ခက်ပါတယ်။ ဒီတော့ ရုတ်တရတ် အိမ်ကို ဧည့်သည်သဘောမျိုး ရောက်လာပြီး ကမန်းကတမ်း တစ်နေရာရာကို သွားပြီး တွေ့ကြရပါတယ်။အများအားဖြင့်တော့ တစ်နေရာရာမှာ ပွဲတွေ၊ ဘာတွေရှိရင်တော့ ရောက်လာခဲ့တာပါပဲ။ ဒီတော့လည်း ပွဲတွေလျောက်သွား၊ လည်ပတ်ပြီးမှ အမနဲ့ကိုထွန်းဟာ နေရာတစ်ခုကိုရှာပြီး လှစ်ခနဲ ပျောက်သွားတတ်ပါတယ်။

သူတို့ကိစ္စပြီးမှ ကြိုချိန်းထားတဲ့နေရာကို ရောက်လာကြတာပါ။ ပွဲတွေမရှိဘဲ နေ့ခင်းဘက်တွေ့ကြရင်တော့ ချောင်ကောင်းကောင်း၊ လူသူကင်းရှင်းတဲ့ နေရာမျိုးတွေမှာ တွေ့တတ်ကြပါတယ်။ဒီလို တခြားရွာကို လာပြီးတွေ့ရတော့ ကိုထွန်းဟာ အဖော်ခေါ်လာရပါတယ်။ ပုံမှန်ကတော့ သူ့ဆရာဖြစ်တဲ့ ဦးနိုင်က လိုက်လာပေးပါတယ်။

ကျမကို အမက အပါခေါ်တာဟာ ဦးနိုင်ကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ဦးနိုင်ကလည်း ကျမကို ခင်မင်မိတာမို့ ရအောင်အတင်းခေါ်ခိုင်းတယ်လို့ဆိုပါတယ်။အမတို့က နှစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားချိန်မှာ ဦးနိုင်က ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေတတ်တာပါ။ ကျမရှိရင် သူလည်း စကားပြောဖေါ်ရတာပေါ့လို့ဆိုပါတယ်။

ကျမလည်း အစပိုင်းမှာ အမက လင်ငယ်နဲ့တွေ့တာကို လိုက်စောင့်ပေးဖို့ ရှက်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အတင်းခေါ်နေကြတော့လည်း လိုက်ခဲ့ဖြစ်ပါတယ်။ ဦးနိုင်ကတော့ တော်ပါတယ်။ ကျမ ရှက် မှန်းသိတော့ နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေချိန်မှာ အမတို့အကြောင်းကို မပြောပါဘူး။ တခြား ကျမစိတ်ဝင်စားတဲ့အကြောင်းတွေကိုပဲ ပြောတတ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျမနဲ့ ဦးနိုင်ဟာ ဦးလေးနဲ့ တူမလိုဖြစ်လာတယ်။ အပြန်အလှန် စကားတွေပြော၊ စနောက်ကျရင်း ရင်းနှီးခင်မင်မှုနဲ့အတူ အားကိုးစိတ်တွေပါဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဦးနိုင်ကလည်း ကျမအပေါ် စောင့်ရှောက်ရှာပါတယ်။ ပွဲတွေဘာတွေ အတူသွားဖြစ်ရင် သွားလာ စာသောက်သမျှကို ဦးနိုင်ကပဲ အကုန်ခံတာပါ။

ကျမက ပိုက်ဆံရှင်းရင်လည်း လက် မခံပါဘူး။ သူက အကြီးမို့ သူပဲရှင်းပါရစေလို့ဆိုပါတယ်။ ပြီးတော့ ပွဲတွေက စျေးဆိုင်ခန်းတွေမှာ ကျမလိုချင်တာတွေကို ဦးနိုင်က လက်ဆောင်ဆိုပြီး အမြဲဝယ်ပေးတတ်ပါတယ်။

အများအားဖြင့်တော့ သူတို့ ကျမအိမ်ကိုလာတိုင်း ထိုးမုန့်လို စားစရာတွေအပြင် ကျမကြိုက်တဲ့ အထည်စနဲ့ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေကို တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုတော့ ပါလာတတ်တာပါပဲ။ မယူလာပါနဲ့ဆိုလည်း မရပါဘူး။

ဒီနေရာမှာ ဦးနိုင်ရဲ့အပြုအမူတွေ၊ ဝင်ထွက်ဆက်ဆံပုံတွေဟာ ရိုးသားရဲ့လားလို့ ကျမ သံသယမဝင်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ဦးနိုင်တို့နဲ့ ကျမတို့ကြားက ရင်းနှီးခင်မင်မှု၊ သွားလာမှုနဲ့ တူအရီးတွေလို သဘောထားဆက်ဆံနေမှုတွေကသာ ခိုင်မာကြီးစိုးနေခဲ့တယ်လေ။

ဒီတော့လည်း ဦးနိုင်ရဲ့ ခင်မင်မှုကို မရိုးသားဘူးလို့ အသိမဝင်လောက်အောင်ပါပဲ။ ဒီလိုထင်မိရင်တောင် ကျမကိုယ်ကျမ အမှားတစ်ခုလို ခံစားရပါတယ်။ဦးနိုင်ကလည်း ကျမစိတ်ထင် မရိုးသားတဲ့ အမူအကျင့်မျိုးနဲ့ အပြောအဆိုမျိုးတွေ မရှိခဲ့ပါ။ တစ်ခါတလေ စနောက်ရင်း လင်မယား အိပ်ရာထက်ကိစ္စတွေဘက် ရောက်ပေမယ့် နောင်ပြောင်တဲ့သဘောထက် မပိုခဲ့ပါဘူး။

ပြီးတော့ စကားစပ်မိပြီး ကျမရဲ့အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စတွေဘက် ရောက်ခဲ့ရင် ဦးနိုင်က အားပေးတာမျိုး၊ အကြံပေးတာမျိုးလုပ်တတ်ပါတယ်။ ကျမ အိမ်ထောင်ရေးရဲ့ အတွင်းရေးတစ်ချို့ကို ဦးနိုင်က သိနေတော့ စကားစပ်မိတိုင်း ကျမကို အားပေးတတ်ပါတယ်။

ဒါတွေကလည်း မမကြောင့်ပါ။ ကျမက မမကိုပဲ အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စကို ရင်ဖွင့်ဖူးတာလေ။ ညီအမချင်းကတော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ရင်ဖွင့်ဖော်၊ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးဖော် မဟုတ်လား။ဒီတော့ ကိုစိုးအပေါ် ကျမရဲ့ အနည်းအကျဥ်းသော အလိုမကျမှုတွေကို ပြောပြဖူးပါတယ်။ ကိုစိုးက အပြင်က လူတွေနဲ့ ကောင်းပေမယ့် ကျမနဲ့ စကားပြောရတာ အဆင်မပြေပုံ၊ လင်မယားချင်း စကားကတောက်တစ ဖြစ်ရပုံတွေပါ။

ဒါတွေက လင်မယားတွေမှာ ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘောပဲဖြစ်ပြီး ကျမကလည်း အလိုမကျချိန်မှာ ရင်ဖွင့်ပြောခဲ့တာတွေ များပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမရဲ့ နေထိုင်ရတာတွေအပေါ် အလိုမကျမှုတွေရောပေါ့။

ဝတ်ကောင်းစားလှပြင်ဆင်ကာ သွားလာပျော်ပါးချင်တဲ့ကျမဟာ ယောက္ခမနဲ့ လင်ရဲ့အရိပ်အောက်မှာ အလိုမကျရတာ၊ စိတ်ကျဥ်းကျပ်ရတာ မဆန်းပါဘူး။ သူများတန်းတူ နေချင်စားချင်ပေမယ့် စားဖို့ကို အနိုင်နိုင်ရုန်းနေရချိန်မှာ ကြိုးစားရုန်းကန်နေရတဲ့ လင်ယောက်ျားအပေါ် အပြစ်မြင်ပြီး ပြောပြခဲ့တာတွေလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဒီလိုပြောပြခဲ့တာတွေဟာ စိတ်အခန့်မသင့်ချိန်၊ အလိုမကျချိန်နဲ့ ဝတ်ချင်သွားချင်စိတ်တွေ ကြီးစိုးနေတဲ့အချိန်မျိုးတွေမှာ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့တာတွေပါ။ အိမ်ထောင်တစ်ခုမှာ စိတ်အလိုမကျစရာတွေ ရှိရသလို စိတ်ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရတဲ့ ကြည်နူးဖွယ် မိသားစုသံယောဇဥ်အချိန်တွေလည်း အများအပြားရှိကြတာပါပဲ။

ဒါပေမယ့် အချင်းချင်းရင်ဖွင့်ကြရင် ကိုယ်အလိုမကျတာ၊ အဆင်မပြေတာပဲ ဖွင့်ဟတတ်ကြတယ်မဟုတ်လား။ တစ်စိတ်ကို တစ်အိတ်လုပ်ပြီး နတ်သံနှောကာ ပြောပြတတ်ကြတယ်လေ။အများအားဖြင့် အဆင်ပြေ၊ စိတ်ချမ်းသာရတာကို မစဥ်းစားခဲ့၊ မပြောခဲ့ဘဲ မပြေလည်တာကိုဘဲ တွေးကာ၊ပြောကာနဲ့ ညည်းတတ်တဲ့သဘောက ခက်လှပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အမကနေတဆင့် ဦးနိုင်ကသိပြီး ကျမရဲ့ စိတ်အလိုမကျမှုတွေကို အားပေးလာခဲ့တာပါ။

ဦးနိုင်ရဲ့ ကျမအပေါ် အလေးထားပြီး ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ အားပေးမှုတွေကို ကျေနပ်ကြည်နူးမိပါတယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ အမက ဘယ်အထိပြောထားလဲလို့ တွေးမိကာ ရှက်စိတ်ဝင်ရပါသေးတယ်။ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ညီအမချင်းပြောတဲ့စကားတွေထဲမှာ လင်မယား အိပ်ရာထက်ကိစ္စတွေလည်း ပါဝင်တယ်လေ။ အိမ်ထောင်သက်ကြာလာတဲ့ ဇနီးမောင်နှံတွေမှာ လိင်ကိစ္စမှာ သာယာမှုနည်းလာတတ်ကြတာဟာ သဘာဝပါပဲ။

ဒါကို အကြောင်းအရင်းကြီးတစ်ခု၊ ပြစ်ချက်ကြီးတစ်ခုလို ထိခိုက်ခံစားပြီး နောက်ထပ်ရင်ခုန်သံအသစ်ကို ရှာချင်တတ်ကြပါတယ်။ အမလည်း ဒီသဘောပါပဲ။

အခုနောက်ပိုင်း ကျမမှာလည်း ကာမခံစားမှုအပေါ် အလိုမပြည့်တာတွေရှိပါတယ်။ နဂိုက ဒီလိုအလိုမပြည့်တာကို အရေးတယူမရှိခဲ့ပေမယ့် အမက လင်ငယ်နဲ့အကြောင်းတွေ တစ်တစ်ခွခွပြောပြတဲ့အခါမှာတော့ ကျမလည်း အိမ်ရာထက် သာယာမှု နည်းပါးနေတာကို အတွေးဝင်လာခဲ့ပါတယ်။

သမီးလေးမွေးပြီးနောက်ပိုင်း ကိုစိုးက နယ်ကို တစ်လကိုးသီတင်းထွက်ပြီး အလုပ်ပိုကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ပြန်လာချိန် နှစ်ရက်၊ သုံးရက်အတွင်း လင်မယား ကြင်ကြင်နာနာ၊ ရမ္မက်လှိုင်းထန်ထန်နဲ့ သောင်းကြမ်းခဲ့တာ ဘယ်နှစ်ခါရှိမလဲ။

မိဘအိမ်ဖြစ်လို့၊ သားငယ်သမီးငယ်တွေရှိလို့၊ လင်မယားနှစ်ဦးလုံး အလုပ်ပင်ပန်းကြလို့၊ စတဲ့ခေါင်းစဥ်အမျိုးမျိုးအောက်မှာ အိပ်ရာထက်ကိစ္စတွေဟာ နည်းပါးလာခဲ့ပါတယ်။ မိသားစုအရေးနဲ့ ပင်ပန်းရရှာတဲ့ လင်ယောက်ျားကို တဒင်္ဂသာယာမှုရစေဖို့ ကျမခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဖြည့်ဆည်းဆက်ဆံပေးခဲ့ပေမယ့် ကျမအတွက် သာယာမှုကိုတော့ မေ့ပျောက်နေခဲ့မိပါတယ်။

ဒါကို အရေးတယူမလုပ်ခဲ့ပေမယ့်လည်း အမကိစ္စဖြစ်တဲ့အခါမှာ ပြန်အတွေးဝင်လာမိတယ်။ ပြီးတော့ အမနဲ့လည်း စပ်မိစပ်ရာပြောရင်း ရင်ဖွင့်ပြောဆိုခဲ့ဖူးတယ်။အခု ဦးနိုင်က အမဆီကတဆင့် ကျမအကြောင်းတွေ သိနေတော့ ကျမတို့ လင်မယားကိစ္စကိုပါ သိနေလားလို့ မလုံမလဲဖြစ်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးနိုင်ကတော့ ဒီကိစ္စကို အထူးတလည် မပြောလို့ တော်ပါသေးတယ်။

ပြီးတော့ ကိုစိုးက ဦးနိုင်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး သတိပေးစကားပြောခဲ့ပေမယ့် တကယ်ပေါင်းသင်းကြည့်တဲ့အခါ ဦးနိုင်က သိပ်အဆိုးကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ ခင်ခင်မင်မင်နေတတ်၊ ပျော်တတ်သလို ကျမတို့အပေါ် အလေးထားဂရုစိုက်တတ်ပါတယ်။

ပွဲလမ်းသဘင်တွေ အတူသွားကြရင် ဆွေမျိုးရင်းချာတွေလို စောင့်ရှောက်တတ်သလို အကုန်အကျများကိုလည်း အများအားဖြင့် သူ့ဟာသူ ခံတာကများပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကိုစိုးက ကျမကို သဝန်တိုကာ ဦးနိုင်အကြောင်းကို ပိုပိုသာသာလေးပြောခဲ့သလားတောင် အတွေးဝင်မိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဦးနိုင်မှာ သူများမိန်းမနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး နာမည်ပျက်ရှိဖူးတာကိုတော့ ကျမသိရပါတယ်။ စျေးသည်ဆိုတော့လည်း စျေးထဲမှာ လင်ငယ်၊ မယားငယ်ကိစ္စတွေကို အရောင်းအဝယ်ပါးချိန်မှာ ဝိုင်းဖွဲ့ပြောတတ်ကြတယ်မဟုတ်လား။

ထိုအထဲမှာ ဦးနိုင်အကြောင်းလည်း တစ်စွန်းတစ်စပါလာလို့ ကျမလည်း သိရပါတယ်။ ကျမအထင်တော့ ဦးနိုင်ဟာ တစ်ချိန်က အမှားကျူးလွန်ခဲ့ဖူးပြီး အခုအချိန်မှာတော့ ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းပြီး နေတယ်လို့ ထင်မိပါတယ်။

လူတိုင်းအမှားမကင်းသလို အမြဲတမ်းလည်း မှားနေမယ်လို့ မသတ်မှတ်သင့်ပါဘူး။ ဦးနိုင်ရဲ့ ခင်ဖို့ကောင်းတဲ့ အပြုအမူနဲ့ အလေးထားဂရုစိုက်မှုတွေကြောင့်လည်း သူနဲ့ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရတာကို စိတ်ကသိကအောက်ဖြစ်ရတာ မရှိခဲ့ပါ။

ဒါပေမယ့် ယောက်ျားကတော့ ယောက်ျားဇာတိတော့ ရှိတတ်ကြတာပါပဲ။ ဦးနိုင်လည်း မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အလှအပ၊ အမို့အမောက်၊ အဝန်းအဝိုင်းတွေကို မျက်စိအစာကျွေးတတ်တာ ကျမသိပါတယ်။သွားရင်း လာရင်း တခြားအမျိုးသမီးတွေကို သူခိုးကြည့်တာကို ကျမတို့မြင်ရင် သူ့ကိုစကြပါတယ်။ ဒီအခါမျိုးမှာ ဦးနိုင်က ရှက်ရမ်းရမ်းတတ်ပါတယ်။ ဒါကပဲ ကျမတို့ကြားမှာ ရယ်စရာအဖြစ် ရှိခဲ့ကြပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဦးနိုင်ဟာ ကျမကို စူးစူးရဲရဲ ခိုးကြည့်တာကိုတော့ မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေလိုက်ပါတယ်။ ဦးနိုင် ပိုရှက်သွားမှာ စိုးတဲ့အပြင် သူကလည်း ပေါ်တင်ရိုင်းစိုင်းစွာ ကြည့်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ မသိမသာ ခိုးကြည့်တတ်တာမျိုးမို့ပါ။

ကြည့်တာကတော့ ဖင်တွေ၊ ရင်တွေပေါ့။ ကျမ ကျောခိုင်းချိန်မှာ ကြည့်တတ်တာကို အမှတ်မထင် နောက်လှည့်လိုက်ချိန်မျိုးမှာ တွေ့ရတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ချက်ချင်းအကြည့်လွှဲလိုက်တတ်ပါတယ်။ဒါက အကြည့်ရိုင်းတယ်လို့ သတ်မှတ်ရမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျန်တဲ့အချိန်မှာ ဦးနိုင်ရဲ့ဆက်ဆံပုံကြောင့် ကျမအပေါ် သဘောထားမမှန်တာမျိုးတော့ မထင်ခဲ့မိပါဘူး။

ဒါကလည်း ကျမကို ဒီလိုအကြည့်မျိုးတွေ အကြည့်ခံရတာ သိပ်မဆန်းလို့ပါ။ စျေးသည်ဆိုတော့လည်း တချို့သော ယောက်ျားသားများက စသလို နောက်သလိုနဲ့ အကဲစမ်းရင်း မျက်စိအစာကျွေးကာ အသားယူတတ်ကြတာ ရိုးနေပါပြီ။

ပြီးတော့ ပွဲလမ်းတွေကို မပြတ်သွားတတ်တဲ့ ကျမအဖို့ လူကြားထဲမှာ ဖင်တွေရင်တွေကို မထိတထိ လက်တည့်စမ်းကြတာ ခံရတတ်ပါတယ်။ ဖင်ကို အသားယူလို့ ပွတ်ထိကိုင်တွယ်လို့မရရင်တောင် တဏှာအကြည့်နဲ့ ခံရသလို ပါးစပ်နဲ့ပါ အရသာခံပြောတတ်တာမျိုးတွေကို ကြုံတွေ့ခဲ့ဖူးပါတယ်။

အစကတော့ ကျမကိုယ်ကျမလည်း သတိမထားမိပါဘူး။ အပျိုအရွယ်တုန်းကတော့ ဒါတွေကို ကြုံတွေ့ဖူးပေမယ့် အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သွားချိန်မှာ ဒီလိုမျိုးတွေ မကြုံရတော့ဘူးပဲ ထင်ခဲ့မိတာပါ။ကျမက အိမ်ထောင်သည် ကလေးအမေဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သလို စားဝတ်နေရေးအတွက် ရုန်းကန်နေရသူမို့ ကျမရဲ့ရှိရင်းစွဲခန္ဓာကိုယ်ကို ဂရုမထားဖြစ်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျမက ပွဲကြည့်ဖို့ကိုပဲ အာရုံရှိနေတာမို့ ကျန်တာကို အရေးမထားခဲ့မိပါ။

ဒါပေမယ့် စအပြောခံ၊ အကြည့်ခံရချိန်မှာတော့ ဒေါသဖြစ်ရတယ်။ ပြီးတော့ ရှက်စိတ်ဝင်ရတယ်။ အသားယူရိုင်းစိုင်းသူကို ဇက်ဇက်ကြဲ ပြန်ရန်တွေ့ဖို့ကလည်း ခက်လှပါတယ်။နဂိုကတည်းက ဒါမျိုးသွားတာမကြိုက်တဲ့ ယောက်ျားက ပြဿနာဖြစ်ရင် ကျမကိုပဲ အပြစ်တင်မှာပါ။ သူက ဒါတွေကြိုမြင်လို့ တားခဲ့တာလေ။ ဒါကပဲ ကျမနဲ့ အမူအကျင့်ကွာခြားကာ သဘောထား မတိုက်ဆိုင်ခဲ့ကြတာပဲ မဟုတ်လား။

ဒါကြောင့်ပဲ အကြည့်၊ အပြောလောက်ကိုတော့ ဆတ်ဆတ်ထိမခံ ဖြစ်မနေတော့ဘဲ လျစ်လျူရှုထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီတော့ အကြည့်ခံရတာက ရိုးသလို ဖြစ်သွားရာကနေ ကျေနပ်ဂုဏ်ယူစရာ ဖြစ်လာရပါတယ်။ကျမရဲ့ ရှိရင်းစွဲ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေနဲ့ ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းကို အကြည့်ခံရတယ်ဆိုကတည်းက သူတို့အတွက် ဆွဲဆောင်မှုရှိလို့လေ။ တဒင်္ဂ မြင်ကွင်းလေးမှာ ယောက်ျားသားတွေကို စိတ်လှုပ်ရှား ဗလောင်ဆူစေလို့မဟုတ်လား။

ကျမကလည်း ကလေးနှစ်ယောက်အမေဖြစ်လို့ ဝမ်းဗိုက်သားလေး နည်းနည်းဆူကာပြည့်လာရပေမယ့် ခါးတုတ်တုတ်ကြီးတော့ မဟုတ်သေးဘူးလေ။ ခါးနဲ့ တင်ဟာ လိုက်ဖက်ညီအောင် ဝေ့ဝိုက်ကာ ရှိနေစဲပါပဲ။ နို့တိုက်မိခင်မို့ ရင်သားတွေကဆူဖြိုးနေပေမယ့် အရမ်းကြီး ကြီးထွားနေတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ ဖွံ့ဖြိုးဝင့်ထည်နေရုံပါ။

အသက်ကလည်း ၂၀ ကျော်ဆိုတော့ အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမယ့် သွေးသားခန္ဓာကိုယ်က ဆူဖြိုးကြွရွလို့ အကောင်းဆုံးအချိန်ပါပဲ။ ဒီတော့ ရင်သားဖွံ့ဖွံ့၊ တင်ပါးမို့မို့၊ ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းဟာ စောင့်စည်းမှုကင်းတဲ့ ယောက်ျားသားတွေအဖို့ ပြစ်မှားချင်စရာ ကောင်းနေတော့မှာပါ။

မိန်းမဆိုတဲ့သဘောကလည်း ပျိုပျို၊ အိုအို ကိုယ့်ရဲ့ရှိရင်းစွဲ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေအပေါ် ဂုဏ်ယူရင်းစွဲရှိတတ်ကြပါတယ်။ ဒီလိုအလှအပတွေကို အများတကာက သဘောကျစွဲလမ်းကြရင် ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ကြပါတယ်။ဒါက လှပ်ပေါ်လော်လီတဲ့ စိတ်မျိုးရယ်တော့မဟုတ်ပါဘူး။ အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုရင်လည်း ဖောက်ပြန်လိုစိတ်ကြောင့်မဟုတ်ဘဲ မိမိခန္ဓာကိုယ်အပေါ် ကျေနပ်ပီတိစိတ်လေး ဖြစ်ပေါ်တတ်ကြတဲ့သဘောပါပဲ။

အဲဒါကြောင့်ပဲ ဦးနိုင်ရဲ့ အကြည့်တွေအပေါ် အထူးတလည်မဖြစ်ခဲ့ရပါ။ ဦးနိုင်လည်း အခြားသူတွေလို သူ့အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ အရာအပေါ် ကြည့်မိတယ်ပဲ သဘောထားလိုက်ပါတယ်။ဒီလိုကြည့်ရုံနဲ့ သူ့ဆီမှာ စိတ်ယုတ်မာတွေရှိတယ်လို့လည်း သတ်မှတ်လို့မရပြန်ပါ။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ဦးနိုင်က ကျမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ချိန် ဒါမှမဟုတ် နှစ်ယောက်တည်းရှိချိန်မျိုးမှာ ဆွေမျိုးရင်းချာလိုသာ ဆက်ဆံပြုမူတတ်တာကြောင့်ပါ။

တစ်ခုပဲ အံ့ဩပါတယ်။ ကျမလို ကလေးနှစ်ယောက်အမေ၊ စျေးသည်မက ဦးနိုင်အကြည့်တွေကို ဖမ်းစားနိုင်လောက်အောင် ဆွဲဆောင်နိုင်သတဲ့လား။ ဒါကတော့ ရှက်စိတ်တစ်ဝက်၊ ကျေနပ်စိတ်တစ်ဝက်နဲ့ သူ ခိုးကြည့်နေတာ မိလိုက်တိုင်း ကျမရင်ထဲ တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ပေါ်ခံစားရတတ်ပါတယ်။

ဒီလို ကျမခန္ဓာကိုယ်အပေါ် ကျူးကျော်ရောက်ရှိလာတဲ့ အကြည့်တွေကို လျစ်လျူရှုနိုင်ခဲ့ပေမယ့် ဦးနိုင်ကြောင့် ကျမရင်ထဲ တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ပေါ်ရတာကတော့ ထူးဆန်းလှပါတယ်။ ဒါကလည်း ကိုယ့်ဦးလေးလို ခင်မင်နေရတဲ့သူဆီက တပ်မက်တဲ့ တိတ်တခိုးအကြည့်ကို ခံရလို့ပဲ နေပါမယ်။

ဒါပေမယ့် ထိုထက်ပိုပြီးတော့ ကျမရဲ့ ခံစားမှုတွေဟာ ရှေ့ဆက်တိုးပြီး မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါ။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ကျမကိုယ်တိုင်က အပျော်မက်သူမို့ ဦးနိုင်တို့နဲ့တွေ့တဲ့အချိန်မှာ ရယ်ရယ်မောမော သွားလာစားသောက်ဖို့ပဲ စိတ်က ရှိနေခဲ့လို့ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ဦးနိုင်ရဲ့ ဂရုစိုက်အလေးထားမှုနဲ့ တပ်မက်တဲ့အကြည့်ခိုးတွေကြောင့် ကြည်နူးကျေနပ်ရပေမယ့် အခြားခံစားချက်တွေ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့မှာတော့ ​ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့စရာကောင်းလွန်းတဲ့ မုန်တိုင်းတစ်ခုဟာ ကျမဘဝကို တစ်စစီဖဲ့ချွေဖို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။

ဒါကလည်း အမကြောင့်ပါသလို အပျော်အပါးမက်တဲ့ ကျမကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ကိုစိုးနယ်ထွက်ပြီး အလုပ်လုပ်နေချိန်၊ အမေ့အိမ်ကို ကျမပြန်နေတဲ့ရက်တွေမှာ ဒီအဖြစ်အပျက် ဖြစ်လာခဲ့ရပါတယ်။တစ်နေ့မှာ ကျမဆီကို အမရောက်လာတယ်။ ကျမတို့ရွာနဲ့ နည်းနည်းလှမ်းတဲ့ ရွာတစ်ရွာမှာ ဇာတ်ပွဲဝင်နေတယ်တဲ့။ ဦးနိုင်နဲ့ ကိုထွန်းလည်း လာမှာမို့ အတူသွားရအောင်လို့ ဆိုလာပါတယ်။

ဇာတ်ပွဲဆိုတော့ ကျမလည်း စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။ သွားချင်တယ်။ ခက်တာက ညလုံးပေါက်နေဖို့က အဆင်မပြေပါဘူး။သမီးက နှာနည်းနည်းစီးနေတယ်။ အမေနဲ့ ညီမ ရှိနေပေမယ့် တစ်ညလုံးထားသွားဖို့က မဖြစ်နိုင်။ သားကြီးကတော့ သမီးနေသိပ်မကောင်းတာမို့ ယောက္ခမအိမ်မှာပဲ သိပ်ထားပါတယ်။

အရင်ကလည်း ကျမသွားရင် ကလေးတွေကို အမေတို့က ထိန်းပေးနေတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ညလုံးပေါက်တော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ အမေကလည်း ကလေးကိုထားပြီး သွားတာကို အရင်ကတည်းက မကြိုက်။ကျမတို့ ညီအမကို ပြောမနိုင်၊ ထိန်းမနိုင်လို့သာ ကြည့်နေရတာလေ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ သမီးကို ထားပြီး တစ်ညလုံးသွားဖို့ဆိုတာတော့ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ သွားချင်လျက်နဲ့ ငြင်းရပါတယ်။ အမကလည်း ကလေးအတွက် အမေတို့ရှိနေတယ်ဆိုပြီး မရမက အတင်းခေါ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဦးနိုင်ကလည်း ကျမကို ရအောင်ခေါ်လာဖို့ အမကို ပြောလိုက်တယ်တဲ့။ ကျမလည်း ပျော်စရာ ပွဲလမ်းမို့ သွားချင်တာကတစ်ဖက် နေသိပ်မကောင်းတဲ့ သမီးကို စိတ်ပူတာက တစ်ဖက်နဲ့ ဆုံးဖြတ်ရခက်နေပါတယ်။

ထို့အပြင် ကျမစိတ်ပူတာတစ်ခုက ရှိပါသေးတယ်။ ဒါကတော့ ဒီရက်ပိုင်းထဲမှာ ကိုစိုးက ပြန်ရောက်လာတော့မှာပါ။သူပြန်ရောက်လာချိန်မှာ သမီးဖျားနေတာတွေ့ရင် ကျမကိုပဲ အပြစ်တင်မှာပါ။ ကျမက သမီးကိုပစ်ပြီး တစ်ညလုံးပွဲသွားကြည့်မှန်း သိသွားလို့ကတော့ တွေးတောင်မတွေးရဲစရာပါ။ ဒါကြောင့် ငြင်းနေမိတာပါ။

နောက်ဆုံးတော့ အမက တစ်ညလုံး ပွဲမကြည့်ဘဲ ပွဲစျေးလျောက်ပြီးတော့ ညဦးပိုင်းမှာပဲပြန်လာမယ်လို့ပြောပါတယ်။ လျောက်လည်ပတ်ပြီးရင် ပြန်ဖို့ အာမခံကာ ကျမကို မလိုက် မဖြစ်ရအောင် ခေါ်ပါတယ်။နဂိုကမှ ပွဲဆိုရင် အလွတ်မပေးချင်တဲ့ကျမအဖို့ အမရဲ့ဆွယ်တရားကို မလွန်ဆန်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဲဒါကြောင့်ပဲ အဝတ်အစားသစ်လဲကာ အမေက တဖျစ်တောက်တောက်ပြောနေတဲ့ကြားက သမီးအတွက် မှာစရာရှိတာကိုမှာပြီး အမြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ရွာပြင်ရောက်တော့ ဦးနိုင်နဲ့ ကိုထွန်းက စက်ဘီးကိုယ်စီနဲ့စောင့်နေပါတယ်။ အမက ကိုထွန်းနောက် ရွေ့ခနဲတက်ကာ ရယ်ကာမောကာနဲ့ အချစ်နာလန်ထနေကြတာ မျက်နှာပူစရာပါ။ကျမလည်း ဦးနိုင်က ခေါ်တာနဲ့ သူ့စက်ဘီးနောက်ကို တက်လိုက်ပါတယ်။ ညနေစောင်းမှောင်စပျိုးချိန်မှာ ကျမတို့စက်ဘီးနှစ်စီးဟာ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ဦးနိုင်က စက်ဘီးကို အမတို့နဲ့ ခပ်ခွာခွာနင်းနေခဲ့ပါတယ်။ ကျမက အရမ်းဝေးသွားမှာစိုးလို့ သူ့ကိုသတိပေးရတယ်။ ဦးနိုင်က တမင် ခပ်လှမ်းလှမ်းက လိုက်တာတဲ့။ သူတို့နှစ်ယောက်က ချစ်သူတွေမို့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ချစ်ကျီစယ်နေကြမှာတဲ့။ ဒါတွေကို ကြားရင်၊ မြင်ရင် ကျမ အနေခက်ပြီး ရှက်နေမှာစိုးလို့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက လိုက်နေတာပါတဲ့။

ဒီစကားကြားတော့ ဦးနိုင်ကို ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ ကျမ အနေခက် မှာကို နားလည်ပေးပြီး အခုလို ဖေးမပေးတာကို မယုံနိုင်အောင်ပါ။ ဒါက ဦးနိုင်အပေါ် ယုံကြည်အားကိုးစိတ်တွေ တိုးလာစေရပါတယ်။ဒီလို နားလည်ပေး၊ ဂရုစိုက်ပေးတတ်လို့လည်း ကိုစိုးပြောသလို ဦးနိုင်က အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတွေနဲ့ ဇာတ်လမ်းရှိခဲ့တာလား။ ဂရုစိုက်မှုကို လိုအပ်နေတဲ့မိန်းမတွေဟာ ဦးနိုင်ရဲ့ ကြင်နာယုယမှုကို စွဲလမ်းလိုချင်ကြမှာ မလွဲပါဘူး။

ကျမတောင် တစ်ခါတလေ ဦးနိုင်ရဲ့ အလေးထားမှုတွေကို ကြည်နူးကျေနပ်နေမိသေးတာပဲ။ ကိုစိုးနဲ့ စိတ်အလိုမကျချိန်မျိုးတွေမှာ ဦးနိုင်ရဲ့ အပြုအမူတွေနဲ့ နှိုင်းယှဥ်မိခဲ့တဲ့ အခိုက်အတန့်တွေ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ဒါကြောင့် တခြားမိန်းမတွေ ဦးနိုင်နဲ့ မှားခဲ့ကြတာဟာ သိပ်တော့မထူးဆန်းပါ။ သားကြီး၊ မယားကြီးရှိနေတဲ့ ဦးနိုင်အနေနဲ့ ထိန်းသိမ်းသင့်တာတော့အမှန်ပါ။ ဒီလိုသာ ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့ရင် ဦးနိုင်ဟာ နာမည်ပျက် မရှိတဲ့သူတစ်ဦးဖြစ်ရမှာအမှန်ပါ။

ကျမဟာ သွားနေရင်း မရည်ရွယ်ဘဲ ဦးနိုင်အကြောင်းကို စဥ်းစားနေမိပါတယ်။ ဒါကို သတိထားမိတော့ ငါဘာလို့ ဦးနိုင်အကြောင်းကို တွေးနေရတာလဲ၊ ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲလို့ ပြန်သတိပေးကာ ဆင်ခြင်လိုက်ရပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ပွဲစျေးကို ရောက်ခဲ့တယ်။ ပွဲစျေးရောက်တာနဲ့ ကျမစိတ်ထဲမှာ ဘာအတွေးမှ မရှိတော့ပါဘူး။ လူတွေကြားထဲ ရယ်မောစကားပြောကာ သွားလာရင်း ကျမ ပျော်နေမိတယ်။သွားတာ လာတာ စားသောက်ရာမှာ အမကို ကိုထွန်းက ဂရုစိုက်သလို ကျမကိုလည်း အဖော်မဲ့မနေရအောင် ဦးနိုင်က ဂရုစိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကျမတို့ပုံစံက အတွဲ ၂ တွဲလို ဖြစ်နေတတ်လို့ တစ်ခါတလေမှာ ကျမဘက်က ကိုယ်ရှိန်သတ်နေရပါတယ်။

ဒီရွာက ကျမတို့ရွာနဲ့ နည်းနည်းလှမ်းလို့ အသိအကျွမ်းနည်းတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း အများအမြင်မသင့်တာကို ရှောင်ဖယ်ရမယ်လေ။ ကျမက လူလွတ်၊ အပျိုမှ မဟုတ်တာ။မတော်လို့ ကိုစိုးသာ ဒီလူတွေနဲ့ သွားလာတာကို သိသွားရင် မလွယ်ပါဘူး။ ပွဲလမ်းသဘင်ကို သွားတတ်တာကို သိနေလို့ ခွင့်လွှတ်နိုင်ရင်တောင် သူပြောထားတဲ့ သူတွေနဲ့ အတူသွားတာသိရင် ယမ်းပုံမီးကျ ဖြစ်သွားပါလိမ့်မယ်။

ဒါကြောင့် ကျမက ကိုယ်ရှိန်သတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လင်ငယ်နဲ့ သွားနေတဲ့ အမကတော့ နောက်ကြောင်းကို ဘာမှ ထည့်မတွေးတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ အပျိုလေးလို အသံစာစာနဲ့ ပျော်နေပုံများဟာ အမြင်ကပ်စရာကောင်းလှပါတယ်။

ကျမမှာလည်း အိမ်ကို စိတ်မချဖြစ်နေရပါတယ်။ အမေက သူ့မြေးကို ဂရုစိုက်မှန်းသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပွဲမှာ ပျော်နေရင်းပင် နေသိပ်မကောင်းတဲ့ သမီးဆီကို စိတ်ကရောက်ရောက်သွားပါတယ်။ဒါကြောင့် ပြန်ဖို့ ပြောရတယ်။ ဒီမှာတင် အမက ရောက် မှတော့ ဇာတ်ပွဲကို အစပိုင်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ကြည့်သွားရအောင်လို့ဆိုလာပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ကျမလည်း ကြည့်ချင်ပါတယ်။ ကျမတို့နယ်ဘက်မှာ ဆိုင်းပွဲ၊ ရုပ်ရှင်ပွဲမျိုးက မရှားပေမယ့် ဇာတ်ပွဲကတော့ လာတာရှားပါတယ်။ဒါကြောင့် ကြည့်ချင်ပေမယ့် သမီးကို စိတ်မချဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ကိုစိုးကလည်း နယ်က ပြန်လာမယ့်ရက် နီးနေပြီမို့ သူပြန်လာချိန်မှာ သမီးနေမကောင်းဖြစ်နေတာတွေ့ရင် ကျမကိုပဲ အပြစ်တင်အုံးမှာပါ။

ပွဲကြည့်ချင်နေရှာတဲ့ အမကိုလည်း စာနာမိတယ်။ အမကတော့ သူ့ယောက်ျားက စက်ရုံမှာ ညဆိုင်းဆင်းနေတာဆိုတော့ နောက်ပိုင်းအေးတယ်လေ။ ဒီတော့ လင်ငယ်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ပျော်ချင်ဦးမှာပါ။ကျမကတော့ နေလို့မဖြစ်တာမို့ ပြန်ဖို့ကိုပဲ တိုက်တွန်းရပါတယ်။ ဒီမှာတင် ဦးနိုင်က ဝင်ပြောပါတယ်။ ကလေးတစ်ဖက်နဲ့မို့ ကျမပြန်ချင်တာကို ပြန်ဖို့ပြောပါတယ်။

အမကိုတော့ ကိုထွန်းနဲ့ ပွဲဆက်ကြည့်နေပြီး မိုးမလင်းခင် အိမ်ပြန်ဖို့ပြောတယ်။ ကျမကိုတော့ ဦးနိုင်က အိမ်ပြန်ပို့မယ်တဲ့။ သူလည်း ပွဲမကြည့်ချင်ဘူးတဲ့။ပွဲကြည့်ချင်နေတဲ့ အမနဲ့ ကိုထွန်းဟာ ဦးနိုင်စကားကို ကြားကြားချင်း ဝမ်းသာအားရထောက်ခံကြပါတယ်။ ကျမမှာသာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဘဲ တွေဝေနေမိတယ်။

ကျမသဘောကတော့ အတူတူလာပြီး အတူတူပြန်ချင်ပါတယ်။ အမနဲ့အတူလာတာမို့ အမကို မထားခဲ့ချင်သလို ကျမတစ်ယောက်တည်းလည်း မပြန်ချင်ပါ။အချိန်ကလည်း ည ၉ နာရီကျော်ပြီ။ ဒီအချိန်ဆိုရင် လမ်းမှာလည်း မှောင်မဲလို့ လူရိပ်လူခြေပြတ်နေလောက်ပါပြီ။

ဒီအချိန်မျိုးကြီးမှာ ဦးနိုင်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ပြန်ဖို့ဟာ ကျမအတွက် တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ ဦးနိုင်ကို ယုံသင့်၊ မယုံသင့်ဆိုတာထက် သင့်တော်ပါ့မလားလို့ တွေးနေမိတယ်။ကျမတွေဝေနေတာကို အမကတွေ့တော့ ဦးနိုင်ပြောတဲ့အတိုင်း ပြန်ဖို့ အတင်းတိုက်တွန်းလာပါတယ်။ ပြီးတော့ အမက ကျမ အနားကို ကပ်ပြီး နှစ်ကိုယ်ကြားပြောသေးတယ်။

အမက ကိုထွန်းနဲ့ ပွဲအစပိုင်းကြည့်ပြီးရင် တစ်နေရာရာသွားပြီး အချစ်ပွဲလေး ကျင်းပဖို့ တိုင်ပင်ထားတာတဲ့။ လမ်းဘေး ချုံကြားမှာ လင်ငယ်ရဲ့အလိုးကို ခံချင်သေးတဲ့အမကို အံ့ဩမိတယ်။ဒါကြောင့် အမက နည်းနည်းကြာဦးမှာမို့ နောက်ပိုင်းမအေးတဲ့ ကျမကို ဦးနိုင်နဲ့ အတင်းပြန်လွှတ်နေပါတယ်။ ကျမကလည်း အမကို သူများရပ်ရွာမှာ တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချဘူးဆိုပြီး အတူပြန်ဖို့ပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်။

ဒီမှာတင် ဦးနိုင်က ထပ်ပြောလာပါတယ်။ ယဥ်အေးက ဦးနိုင်နဲ့ မပြန်ချင်တာ ဦးနိုင်ကို မယုံလို့လားတဲ့။ ဒါဆိုရင်တော့ အားလုံးပြန်ရအောင် ဆိုပြီး စိတ်မကောင်းတဲ့လေသံနဲ့ပြောကာ သူ့တပည့်ကိုထွန်းကိုလည်း တစ်ခါတည်း ပြန်လိုက်ဖို့ ​ပြောပါတယ်။

ဦးနိုင်က ဒီလိုပြောတော့ ကျမလည်း အားနာသွားတယ်။ သူနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ပြန်ဖို့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်နေတာကလည်း အကြောင်းအရင်းတစ်ရပ်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခုလို ဦးနိုင်က ထုတ်ပြောလာချိန်မှာတော့ ကျမမှာ အားနာပြီး မနေတတ်ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ကျမအပြုအမူက ဦးနိုင်ကို မယုံသလို ဖြစ်နေတာ အမှန်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ဦးနိုင်ကို မယုံလို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ အမကို စိတ်မချလို့ပါဆိုကာ ဒါဆိုရင် အမ နေချင်ရင်နေခဲ့တော့၊ ကျမ .. ဦးနိုင်နဲ့ ပြန်တော့မယ်လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှ အမလည်း ဝမ်းသာသွားပါတယ်။  ပြီးတော့ ကျမတို့ထွက်ခါနီးမှာ ဦးနိုင်ကို အမက  သေချာ ဂရုစိုက်ပေးနော်၊ ကျမ ညီမလေးကို ဦးနိုင်ဆီ အပ်လိုက်ပြီဆိုပြီး ရယ်မောနောက်ပြောင်နေပါသေးတယ်။ လင်ငယ်နဲ့ အတူပျော်ရပြီမို့ အူမြူးနေတဲ့ အမကို ကျမလည်း ကြိတ်ပြီး မေတ္တာပို့လိုက်ပါသေးတယ်။

.................................

ဒီလိုနဲ့ ဦးနိုင်စက်ဘီးနောက်မှာ ထိုင်ရင်း နှစ်ယောက်တည်းထွက်လာခဲ့တယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လူရိပ်လူခြေပြတ်ကာ ရိုးပျက်လမ်းလေးမှာ ကျမတို့နှစ်ဦးတည်း ရှိနေပါတော့တယ်။မိုးမရွာပေမယ့် မိုးသက်လေလေးက တမျှင်းမျှင်းတိုက်ခတ်နေတော့ အေးစိမ့်စိမ့်ဖြစ်လာပါတယ်။ မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေမှာ လေတဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်ခံနေရတော့ ကျမမှာ စက်ဘီးစီးရင်း အိပ်ချင်လာပါတယ်။

မနက်အစောကြီးကတည်းက စျေးထွက်ထားရသလို စျေးပြန်လာတော့လည်း ကလေးဝေရာဝစ္စနဲ့ မနားခဲ့ရဘူးလေ။ ပွဲထဲလည်း ပတ်လျောက်ခဲ့ရတော့ လူတိုးတဲ့ဒဏ်နဲ့ နွမ်းနယ်နေခဲ့ပါတယ်။ဦးနိုင်ကတော့ ညမှောင်မှောင်မှာ လူအသွားအလာ ပြတ်နေတာမို့ ကျမ ကြောက်လန့်နေမှာ စိုးပြီး ပွဲကအကြောင်းတွေကို ပြန်ပြောနေခဲ့ပါတယ်။ ကျမလည်း အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဦးနိုင်ကျောပြင်ကို မှီကာ မျက်လုံးမှိတ်လို့ မှိန်းကာ လိုက်ပါနေမိပါတော့တယ်။

ကျမ မှေးခနဲ ဖြစ်သွားတာ ဘယ်လောက်ကြာမှန်းမသိပါဘူး။ ရုတ်တရတ် စက်ဘီးက ရပ်တန့်လိုက်တာမို့ လန့်ဖြန့်ကာ စက်ဘီးပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်ပါတယ်။

" ဟင် !!! .....ဦးနိုင်၊ ဘာလို့လဲ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"

" ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ဦးနိုင် စက်ဘီးနင်းရတာ မောလို့ ခဏနားတာပါ။တစ်နေကုန် အလုပ်လုပ်ပြီးတော့ အခုလည်း အသွား အပြန် နင်းလိုက်ရလို့ပါ"

" ဪ ... ရုတ်တရတ်ဆိုတော့ ဘာဖြစ်တာလဲဆိုပြီး ကျမမှာ လန့်သွားတာပဲ"

ဒီတော့မှ လန့်တဲ့စိတ်ကို ဖြေဖျောက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားကြည့်လိုက်ပါတယ်။ မှောင်မဲနေတာမို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သဲကွဲအောင် မမြင်ရပါဘူး။ဘယ်နေရာရောက်မှန်း မခန့်မှန်းတတ်ပါ။ စက်ဘီးနင်းလာခဲ့တဲ့ အချိန်ကို ခန့်မှန်းကြည့်ရင်တော့ လမ်းတစ်ဝက်လောက်တော့ ရောက်နေလောက်ပါပြီ။

ဒါပေမယ့် ကျမရောက်နေတဲ့နေရာကို စိတ်ထဲဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။ ဒီလမ်းက ကျမလည်း သွားဖူးနေကျမို့ လမ်းအနေအထားကို မှောင်နေပေမယ့် ခန့်မှန်းတတ်ပါတယ်။ကျမတို့ အလာလမ်းဟာ ကန်တင်းရိုးလမ်း၊ ရိုးပြတ်လမ်းနဲ့ လှည်းလမ်းပဲရှိတာပါ။ အခုဟာက ဘေးနှစ်ဖက်မှာ ကိုင်းချုံတွေနဲ့မို့ အပြန်လမ်းပေါ်မှာမှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မဲနေပြီး ဘာမှ သဲကွဲအောင် မမြင်ရတာမို့ သူမ စိတ်ထင်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမစိတ်ကလည်း သမီးကိုသတိရလိုက်တယ်။အချိန်ကလည်း လွန်နေပြီမို့ အိမ်ကိုအမြန်ပြန်ရောက်ချင်တယ်။ ပြီးတော့ အခုလို ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်နေတာကိုလည်း မကြိုက်လှပါ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမှောင်ကြီးစိုးကာ လူခြေတိတ်ဆိတ်လွန်းတဲ့ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါအရ ယောက်ျားသားတစ်ယောက်နဲ့ အခုလို ကြာရှည်မနေသင့်တာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အနားယူဖို့ ပြင်နေတဲ့ ဦးနိုင်ကို ...

" ဦးနိုင်၊ ဒီနေရာက လူအသွားအလာက ပြတ်လွန်းတယ်။ဦးနိုင်မောလည်း ခဏလောက် ဆက်နင်းလိုက်ပါလား။လူသိပ်မပြတ်တဲ့နေရာရောက်မှ နားရအောင်နော်"

" ခဏပါ ယဥ်အေးရယ်၊ ဦးနိုင်ခြေထောက်တွေ ညောင်းနေလို့ပါ။ယဥ်အေးကို အိမ်ပြန်ရောက်အောင် ပို့ပေးမှာပါ။ စိတ်မပူနဲ့နော်"

" ဟုတ်ကဲ့။ ဒါပေမယ့် သမီးကို စိတ်မချလို့။ကျမသဘောဆိုရင် မလိုက်ဘူး။ အမက အတင်းခေါ်နေလို့သာ"

" ဦးနိုင်လည်း ယဥ်အေးကို အပါခေါ်ဖို့ မာမာဝေ့ကို အတင်းခေါ်ခိုင်းလိုက်တာ။ယဥ်အေးသာမပါရင် သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဦးနိုင်က ကိုးလိုးကန့်လန့်ဖြစ်နေမှာလေ။ယဥ်အေးပါလာတော့ ဦးနိုင်လည်း ပျော်တယ်။

ယဥ်အေးနဲ့အတူ အခုလို လျောက်သွားရတာ ဦးနိုင်တော့ အရမ်းပျော်တာပဲ။ယဥ်အေးတို့ဆီ ဦးနိုင်လာလာနေတာက ယဥ်အေးကို တွေ့ချင်လို့ ... ငထွန်းခေါ်လို့ မဟုတ်ဘူးဗျ ....ယဥ်အေးသာမပါလာရင် ဦးနိုင်တော့ တကယ်စိတ်ထိခိုက်ရမှာ"

" အို .... ဦးနိုင်ကလည်းလေ ... မကြီးမငယ်နဲ့ ..ဘယ်လိုကြီးပြောမှန်းမသိ ... ဟွန့် ... ပြောပုံက ..."

ဦးနိုင်စကားကို ကျမ ရှက်သလို ဖြစ်သွားပြီး အမြန်ဟန့်လိုက်ရပါတယ်။ ပြောတဲ့လေသံက ငြိတိတိနဲ့ ဖြစ်ပေမယ့် ကျမ အတွက်တော့ မထူးဆန်းသလို တုံ့ပြန်လိုက်ပါတယ်။တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်က ဒါမျိုးပြောရင်တော့ ထိကပါးရိကပါးလုပ်တယ်ဆိုပြီး စိတ်ဆိုးမိမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ဦးနိုင်ကတော့ အရင်ကတည်းက သွားလာစားသောက်ရင်း ကျမနဲ့အမကို စနောက်ပြီး အခုလို ပြောတတ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အစအနောက်သဘောမျိုးပဲမို့ ကျမစိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှမရှိပါဘူး။ ကျမကတောင် ပြန်ပြီး နောက်တတ်ပါသေးတယ်။တွေ့ကြရင်လည်း အမနဲ့ကိုထွန်းက တတွဲတွဲဆိုတော့ ကျမနဲ့ ဦးနိုင်နဲ့ဟာ နေရင်းထိုင်ရင်း အတွဲလို ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း ပျောက်သွားပြီး တချောင်ချောင် သွားကမြင်းနေရင် ကျမနဲ့ဦးနိုင်နဲ့က ထိုင်စောင့်ပေးရတတ်တာမျိုးလည်း ရှိပါတယ်။

ဒီတော့ အမနဲ့ ကိုထွန်းက ကျမတို့နှစ်ယောက်ကို တွဲပြီး စတတ်ကြပါတယ်။ ဦးနိုင်ကိုလည်း နောက်သလို ပြောင်သလိုနဲ့ မြောက်ပေးတတ်ပါတယ်။ပြီးတော့ အမကလည်း ကျမနဲ့နှစ်ယောက်တည်းရှိချိန်များမှာ ဦးနိုင်အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလဲ၊ သူနဲ့ကိုထွန်း ထွက်သွားရင် ကျမတို့နှစ်ယောက် ဘာလုပ်နေကြလဲဆိုပြီး ​ဆွယ်သလို နောက်သလိုနဲ့ အမြဲပြောတတ်ပါတယ်။

ကျမကတော့ အမနဲ့ကိုထွန်း စနောက်ကြတာကို အပျော်အပျက်ပြောတယ်ပဲ သဘောထားပါတယ်။ စိတ်ထဲလည်း အထွေအထူးသဘောမထားသလို ထူးပြီးလည်း ရှက် မနေခဲ့ပါဘူး။ခင်မင်တဲ့သူတွေမှာ ဒါမျိုးစနောက်တတ်ကြတာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုထွန်းရဲ့ နောက်ပြောင်မှုနဲ့ ဦးနိုင်ရဲ့ ငြိတိတိစကားများကို ရယ်စရာအဖြစ်ပဲထားခဲ့တာပါ။

တစ်ခုပါပဲ။ အမကိုတော့ အဲလိုစတာတွေကို တားခဲ့ဖူးပါတယ်။ အမပြောပုံက သူနဲ့ကိုထွန်းဖြစ်နေသလို ကျမနဲ့ ဦးနိုင် ငြိစေဖို့ ပို့တာလိုလို လမ်းကြောင်းပေးတာလိုလို ဖြစ်နေလို့ပါ။အမကတော့ စတာပဲအေ။ ညည်းလည်း အိမ်ထောင်သည်ပဲ၊ ဒီလောက်စတာလေးကို ရှက်စရာမှမဟုတ်တာ၊ အသားပဲ့ပါသွားတာကျနေတာပဲဆိုပြီး ကျမကိုတောင် ပြန်အပြစ်တင်နေပါသေးတယ်။

ပြီးတော့ ဦးနိုင်က ဒီလောက်သဘောကောင်းပြီး ကျမအပေါ် ခင်မင်နေတဲ့ဟာကို ဒီလောက်စတာနဲ့ အထိမခံဖြစ်နေရင် မကောင်းပါဘူးလို့လည်းဆိုပါတယ်။ အမပြောတာလည်း မှန်နေတာမို့ ကျမလည်း ထပ်မပြောခဲ့တော့ပါ။

ကျမကိုယ်တိုင်ကလည်း အပျော်အပါးမက်သူပီပီ အရာရာကို ပေါ့ပေါ့ပဲတွေးပြီး အခင်အမင်မထိခိုက်အောင် အပြန်အလှန် စနောက်ရင်း နေခဲ့ကြတာပါ။ ဒါပေမယ့် အခုချိန်မှာ ဦးနိုင်ရဲ့ ပြောစကားကြားတော့ ကျမစိတ်ထဲ ထင့်ခနဲဖြစ်သွားရပါတယ်။

ပြောရိုးပြောစဥ်ပေမယ့် အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါအရ ကျမစိတ်ထဲ စိုးထိတ်မှုလေး ဖြစ်သွားရတယ်။ ညအချိန်မတော်ဖြစ်ခြင်း၊ လူခြေကင်းဝေးတိတ်ဆိတ်ခြင်းတို့ဟာ မကောင်းမှုတွေကို မွေးပွားဖြစ်ပေါ်စေနိုင်တယ် မဟုတ်လား။

" သွားရအောင် ဦးနိုင်၊ ဒီအချိန်မျိုးကြီးမှာ ကျမတို့နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေတာ မကောင်းဘူးလေ။မတော်လို့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေထဲက ကျမတို့နဲ့ သိတဲ့သူပါနေရင် တစ်မျိုးထင်ကုန်မယ်။ကျမယောက်ျားအပေါင်းအသင်းထဲကဆိုရင် ကျမတော့ သွားပြီပဲ။ ပြန်ရအောင်နော် ..."

" အဲဒါတော့ စိတ်ချ။ ဒီနေရာက လမ်းနဲ့နည်းနည်းလှမ်းတယ်။ဦးနိုင် စက်ဘီးနင်းရတာ ညောင်းလို့ ခဏနားဖို့ စဥ်းစားကတည်းက အဲဒါကို တွေးမိပြီးသားပါ။ဒါကြောင့် လမ်းပေါ်က လူသွားလူလာတွေ မမြင်အောင်လို့ ဘေးဘက်ကို နင်းလာခဲ့တာ။ယဥ်အေးက မှေးပြီးလိုက်လာလို့ မသိလိုက်တာဖြစ်မယ်။ ဦးနိုင်ကြောင့် ယဥ်အေးကို လူအထင်သေးအောင် မလုပ်ပါဘူး"

" ဟင် ..."

ဒီတော့မှ ကျမ စိတ်ထင်မှန်နေတာကို သိလိုက်ရပါတယ်။ လူတွေမြင်ရင် တစ်မျိုးထင်မှာစိုးလို့ လမ်းနဲ့ဝေးရာဆီ ခေါ်လာတယ်ဆိုတဲ့ ဦးနိုင်စကားက ကျမအတွက် မေးခွန်းတွေ ဖြစ်လာစေပါတယ်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ကျမရင်ထဲ စိုးထိတ်မှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာရတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လူမမြင်ကွယ်ရာမှာ ကျမ ဆက်နေဖို့ ကြောက်လန့်လာမိပါတယ်။ဒီအချိန်မှာပဲ ခဏလောက် ထိုင်ပါဦးဆိုပြီး မတ်တတ်ရပ်နေစဲဖြစ်တဲ့ ကျမရဲ့ လက်ကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတဲ့ ဦးနိုင်က လှမ်းဆွဲလိုက်ပါတယ်။ ရုတ်တရတ်မို့ ကျမလည်း မထိန်းနိုင်ဘဲ လဲကျသွားရပါတယ်။

အရှိန်နဲ့လဲကျသွားတဲ့ ကျမကိုယ်လုံးကို ဦးနိုင်က ဆွဲဖက်ထိန်းလိုက်တော့ နှစ်ဦးသားလုံးထွေးသွားရပါတယ်။ ကျမမှာ ကိုင်းချုံကြားက မြေသားမွမွပေါ်ကို ပက်လက်လေး လဲကျသွားရပါတယ်။ဦးနိုင်ကတော့ ကျမ ကိုယ်လုံးကို အပေါ်စီးကနေ ပွေ့ဖက်ကာ အုပ်မိုးလျက်ရှိနေပါတယ်။ ကျမမှာ ရုတ်တရတ်မို့ လန့်ဖျန့်ပြီး ဆွံ့အသွားမိတယ်။

ကျမကိုယ်လုံးလေးပေါ်ကို အားကြီးနဲ့ ဖိထပ်ထားတဲ့ ဦးနိုင်ကို မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့သာ စိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ ဦးနိုင်ကလည်း ကျမမျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ထိုပုံစံမျိုးနဲ့ မလှုပ်ရှားဘဲ ငြိမ်သက်ဆွံ့အနေမိကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ထိုစက္ကန့်ပိုင်းလောက် အချိန်လေးအတွင်းမှာပဲ ကျမဟာ ဦးနိုင်မျက်နှာကို ကြည့်နေရင်း ကြောက်လန့်လာရပါတယ်။

အမှောင်ထုကြီးစိုးပြီး မသဲမကွဲဖြစ်နေရပေမယ့် ကျမ မျက်နှာနားကပ်နေတဲ့ ဦးနိုင်မျက်နှာပေါ်က အပြောင်းအလဲဟာ ကျမကို တုန်လှုပ်သွားစေရတာပါ။ လိုချင်တပ်မက်ခြင်းနဲ့အတူ ကြမ်းတမ်းလိုတဲ့ အရိပ်အငွေ့တွေက ကျမကို ခြောက်ခြားလာစေရပါတယ်။

.................................................................

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>