မယားတောသူ အပိုင်း ( ၈ )

မယားတောသူ အပိုင်း ( ၈ )

ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

အခန်း (၃၆) ကိုရင်ဦးမောင် ရုံးမှ ပုံမှန်ထက်စောပြန်လာခဲ့ခြင်း။

မူးသာ မူးနေသော်လည်း မိုးမ တယောက် ဘာဖြစ်နေသည်ဆိုတာကိုတော့ သတိရှိနေသေးသည်။ မွေ့ယာပေါ်မှာ လှိမ့်လိုက်ပြီး တတောင်တဖက်ထောက်လျှက် တဖက်က ဆဲလ်ဖုံးကို နားမှာကပ်ကာ သူ့နို့တွေကို ငုံကာ စူးစူး စိုက်စိုက် ကြည့်နေသော ယောက္ခထီးကြီး ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။

သူရမောင် ကလည်း မိုးမ သူတို့အိပ်ခန်းရှိရာ ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အနောက်က လိုက်သွားရာ၊ သူ့အဖေ က မိုးမ ကုတင်နားတွင် ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အခန်းအပြင်သို့ နောက်ပြန်ဆုတ် လိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အပြင်ဘက်မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ၏ကား ခြံဝန်း အဝနားမှာ ရပ်လိုက်တာကို သူမြင်နေရလေသည်။ 

ကိုရင်ဦးမောင်ကားမှာ မဏ္ဍပ်ခံနေ၍ ဂိုထောင်နားအထိ မောင်းလာ၍မရသဖြင့် ဂိတ် နားမှာ ရပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူရမောင်က လဲ့လဲ့နွယ်ရှိရာသို့ အမြန်သွားကာ ကိုရင်ဦးမောင် နာမည်ကို အော်ခေါ်ပြီး နူတ်ဆက်ဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုမှသာ သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ ကိုရင်ဦးမောင် ရောက်လာကြောင်းသိသွားပေလိမ့်မည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က လည်း အထာပေါက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ဆီ ပြေးသွားလျှက် ၊

“ ကိုကိုလတ် ကိုကိုလတ် ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် နောက်ကျနေရတာလဲ၊ ဒီမှာ ပျော်စရာကောင်းတာတွေ အကုန်လွတ်ကုန်ပြီ၊ လဲ့ တို့ ဒီမှာ မမမိုး နဲ့ ကကြခုန်ကြ ရတာ အရမ်း ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲ၊ ခေါင်ရည်သောက်အုန်းမလား လဲ့ယူပေးမယ်လေ”

မိုးမ နှင့် ဦးဖိုးမောင် တို့လည်း အခန်းထဲက ကြားရသဖြင့် မိုးမ က ဦးဖိုးမောင်ကို အခန်းထဲ ခနနေခဲ့အုံး၊ သူ အပြင်ဘက် မဏ္ဍပ်မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ကို သွားကြိုပြီး စကားပြောနေတုန်းကြမှ အခန်းထဲက ထွက်သွားလိုက်ဟု မှာခဲ့လေသည်။လဲ့လဲ့နွယ်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို စားစရာသောက်စရာများ ယူပေးနေစဉ် မိုးမ လည်းရောက်လာခဲ့ပြီး အရက်မူး နေသည့် လျှာလိပ်သံဖြင့် နူတ်ဆက် စကားပြောလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သဘောကျစွာ ရီမောရင်း၊

“ ကြည့်စမ်း ငါ့မိန်းမ မူးနေပြီ ဟဲဟဲ”

နောက်တော့ တအိမ်သားလုံး နှင့် အိမ်နီးချင်းများ ပျော်ပျော်ပါးပါး စားသောက်ကြလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လည်း မတွေ့ရတာ ကြာပြီ ဖြစ်သော ငယ်သူငယ်ချင်းများ နှင့် ဆုံပြီး အရက် ဝိုင်းဖွဲ့ကာ သောက်နေမိလေသည်။ မိုးမ ကတော့ ဟိုဟိုဒီဒီ သွားလာလျှက် စားစရာများ ယူလာပေးလိုက် ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ဝိုင်းကို လိုတာ လိုက်ဖြည့်ပေးနေသည်ကို ယောက္ခထီးကြီးနှင့် သူရမောင်တို့က မျက်ခြေမပြတ်ကြည့်နေကြလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် က အရက်မူးလာတော့ အချို့သော သူနှင့် မိုးမ ကြားမှ အကြောင်းအရာများ ကို အမှတ်မဲ့ ပြောဆို မိလေသည်။ သူက ကိုအောင်နိုင့် နာမည်ကို ပင် ထုတ်ပြောပြီး သူတို့ အခန်းသို့ လိုက်လည်သည့်အကြောင်း ပြောလေသည်။ ထိုအခါတွင် သူရမောင်က မိုးမ ကို ထူးဆန်းသော အကြည့်ဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင့် နာမည်ကို ကိုရင်ဦးမောင်က စကားထဲ ထည့်ပြောလိုက်သည့်အချိန်တွင် မိုးမ ကလည်း သူ့ယောက္ခထီးကြီးနှင့် ကိုသူရမောင်တို့ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိလေသည်။

မိုးမ ဆဲလ်ဖုံးက ရုတ်တရက် ထမြည်လာတော့ မိုးမ က ဖုံးစကားပြောရန် ခပ်လှမ်းလှမ်းက အခန်းထောင့်တနေရာသို့ထသွားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ တော်တော်မူးနေလေပြီ။ မိုးမ ကို ခေါ်သူမှာ ကိုအောင်နိုင် ဖြစ်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို စပြောသည်နှင့် ကျူ လေတော့သည် မိုးမ ကလည်း အလိုက်သင့် ပြန်ပြောလေသည်။ 

မိုးမ ယောက္ခထီးကြီးက မိုးမ ဖုံးပြောနေသည်ကို လှမ်းအကဲခပ်နေပြီး ကြည့်ရတာ သူက သူ့ရီးစားနဲ့ စကားပြောနေတာကြနေတာပဲဟု တွေးမိသည်။ မိုးမ ရဲ့ မျက်နှာအမူအယာ၊ ဖုံးပြောနေရင်းဖြင့်အပြုံး သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို သူကိုက်နေပုံ၊ သူ့ဆံပင်စ တွေကို သူ့ ဆော့နေပုံတွေ ကို ကြည့်ပြီး ဦးဖိုးမောင် တယောက် တခုခု တော့ တခုခု ပဲ ဟု သင်္ကာမကင်း ဖြစ်နေလေသည်။

ဦးဖိုးမောင်က သူ့ချွေးမ ဘာတွေပြောနေတာလည်း စပ်စုရအောင် မိုးမ အနားသို့ လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း မိုးမ ဘယ်သူနှင့် ဘာပြောနေမှန်း တိတိကျကျ မကြားရချေ၊ မိုးမ ကလည်း သူ့ယောက္ခထီးကြီး လာနေသည်ကို တွေ့သဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို နူတ်ဆက်ပြီး ဖုံးချလိုက်လေသည်။ ယောက္ခထီးကြီးက ဘယ်သူလဲဟု မေးရာ၊ မိုးမ က အော် သူတို့ အပတ်မန့် က ဂိတ်စောင့်ကောင်လေး ဥက္ကာ ဖြစ်ကြောင်း၊သူကို သူတို့ အခန်းအား သေခြာစောင့်ကြည့်ပေးဖို့ မှာနေတာဟု ပြောလေသည်။

(ထိုရွာတွင် ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်သလဲ ဆိုသည်ကို နောက်ပိုင်း နောက်ကြောင်းပြန်သည့် အချိန်တွင် အသေးစိတ်ပြန်ရေးသားပါမည်)

နောက်နေ့ မှာ တနင်္ဂနွေနေ့ ဖြစ်သဖြင့်သာ တော်တော့သည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့်တကွ ထို ချက်အရက်သောက်ကြသူ အားလုံး မနက်ကျတော့ ခေါင်းကိုက်ပြီး အိပ်ယာမှ နိုးလာကြရသည်။ တချို့လူများ မှာ မဏ္ဍပ်တွင်းမှာပင် အိပ်မောကျလျှက် ရှိနေကြသေးသည်။ကိုရင်ဦးမောင် ကားလည်း လမ်းမပေါ် သူတို့ ခြံဂိတ်ဝနားမှာ တညလုံး ရပ်ထားခဲ့ရသည်။ 

မိုးမ မှာ သူယောက္ခထီး ကြီးကုတင်ပေါ်မှာ ရောက်နေပြီး၊ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာ အိပ်ပျော်ခဲ့သည်။ မိုးမ အိပ်ယာက နိုးလာတော့ သူရမောင် ကလည်း ယောက္ခထီးကြီး အခန်းထဲ က ဆိုဖာပေါ်မှာ အပေါ်ပိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး ဖြင့် အိပ်ပျော်နေတာတွေ့ရသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်နှင့် ဇာနည်မောင် တို့လည်း အခန်း တခုထဲမှာ တူတူ အိပ်မောကျနေကြသည်။ 

ယောက္ခထီးကြီးကတော့ အခန်းထဲမှာ မရှိတော့ စောစောထွက်သွားပြီး ရေပင်ချိုးနေလေပြီ။ မိုးမ က ခေါင်းအုံတုံတုံ ဖြင့် သူတို့ အခန်းဆီသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်ပြန်လာရာ ဧည့်ခန်းထဲ က ဆိုဖာပေါ်မှာ တခေါခေါအိပ်မောကျနေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့ရလေသည်။ 

မိုးမ အကျီ မှာ ကြယ်သီးတွေ အကုန်ပြုတ်နေပြီး မိုးမ အောက်မှ စကဒ်လည်း မရှိတော့ခြေ၊ စကဒ်အစား အဝတ်စတခု ပတ်ထားသည်ကိုသာ သတိပြုမိသည်။ မိုးမ ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး သူ့အခန်းဆီသို့ အမြန် လျှောက်သွားကာ အဝတ်အစား တွေ လဲလှယ်ပြစ်လိုက်ရသည်။ 

ကိုရင်ဦးမောင် မနိုးသေး တာ ကံကောင်းတာပဲဟုတွေးလိုက်မိသည်။ မိုးမ က သူ့ပေါင်တန် ပေါ်နှင့် ဂျိုင်းအနား မှာ အနီမှတ်တွေ ထင်ကျန်ခဲ့တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ယောက္ခထီးကြီး ရေချိုးခန်းက ထွက်သွားသည်နှင့် အလျှင်အမြန် ရေချိုးခန်း ဝင်ပြီး ရေချိုးတော့သည်။

ညနေပိုင်းကျတော့ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ တို့ အိမ်ပြန်ကြဖို့ ပြင်ကြတော့သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ ကိုကားနား လိုက်ပို့ကာ ငိုယိုပြီး ဖက်ထားလေသည်။ နောက်တော့ မိုးမ နားနား သို့ ကပ်ကာ တိုးတိုး လေး တခု ပြောလိုက်သည်။ မိုးမက လဲ့လဲ့နွယ် လက်မောင်းကို လှမ်းရိုက လိုက်ပြီး ဇာနည်မောင် နှင့် သူတို့ အိမ်မှ အမျိုးသား အုပ်စုကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

နောက်တော့ အားလုံးကို နူတ်ဆက်၍ ထွက်ခွာလာကြရာ မြို့ရှိ သူတို့ အပတ်မန့် သို့ ပြန်ရောက်လာကြတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်မှာ အရမ်းကို ပင်ပန်းလာ ပြီး မနေ့က အရက်ရှိန်တို့ဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ယာပေါ်တွင် တယောက်ကို တယောက်ပင် မထိနိုင်ကြတော့ပဲ တုံးကနဲ အိပ်မောကျသွားကြတော့သည်။

နောက်နေ့ကျတော့ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားကြတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း အလုပ်ကိုသွား၊ ဥက္ကာကလည်း မိုမ ကို အခွင့်ရေးရတာနှင့်ကျူ၊ ကိုအောင်နိုင်ကလည်း မိုးမ ကိုဖုံးခေါ် ပြီး ဖုံးထဲမှပင် လုပ်ချင်သမျှ ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် လိုး နေ တော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က ညဘက်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရိုးပလေး ဂိမ်းကို ပြန်စပြန်တော့သည်။ သူ့အဖေ ဖြစ်လိုက် သူ့အကို၊ ညီ ဖြစ်လိုက်ဖြင့် သူ့မိန်းမ ကို လိုးနေပေတော့သည်။

ထိုသို့ ဖြင့် ကြာလာတော့ မိုးမ မှာ ကာမ ဆန္ဒ ပိုပို နိုးကြွလာသလို ဖြစ်လာရသည်။ ရိုးပလေး ဂိမ်းတွေမှာလည်း ပိုပြီး ရဲတင်း ကာ ဆန္ဒပြင်းပျ ကာ ဆက်ဆံတတ်လာသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း ထိုအရာကို အရမ်းသဘောကျ နေရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိုးမ ကို တွေ့ဆုံပြီး လိုးချင်လို့ အခါခါ တောင်းပန် နေသော်လည်း မိုးမ က အချိန်ဆွဲထားလေသည်။ 

ဥက္ကာ ကလည်း မိုးမ ကို ရဖို့ အသေကြိုးစား လေသည်။ မိုးမ တို့ အခန်း ဘာဖြစ်လဲ ရေပိုက်ကောင်းရဲ့လား ၊ အခန်းချင်းကပ်ရက်က လူတွေက အဆင်ပြေရဲ့ လား စသဖြင့် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ မိုးမ နား လာလာ ရစ်လေသည်။ မိုးမ လက်ကိုပင် ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားလေရာ မိုးမ က တွန်းပစ်လိုက်ရလေသည်။ 

ဥက္ကာက ကိုအောင်နိုင် ဘာလို့လာကြောင်းသူသိသည့်အကြောင်းပြောလေသည်။ မိုးမ က သူ့ကို နူတ်ဆိတ်နေဖို့၊ တချိန်ကျရင် သူ့ကို စိတ်ကျေနပ်စေမည့် ဆုပေးမည်ဟု ချော့မော့ ထိန်းထားလေသည်။ဥက္ကာ တယောက် မိုးမ နှင့် အိပ်ယာပေါ် ပျော်မြူးရမည့် ထိုတနေ့ကို စောင့်မျှော်ရင်း ပျော်နေရှာသည်။

တနေ့တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အလုပ်လုပ်နေရင်း နေမကောင်းချင်သလို ဖြစ်လာသဖြင့် နေ့တဝက်ကြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ ထို အချိန်မှာ နေ့လည် တနာရီခွဲခန့် ရှိလေပြီ။ သူက သူ့ကားကို ဂိတ်ပေါက်မှ ဖြတ်ဝင်လိုက်ချိန်တွင် ဥက္ကာက သူ့ကို လှမ်းနူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ 

ကိုရင်ဦးမောင်က ကားကို မြေအောက် ကားပတ်ကင် ရှိရာသို့ မောင်းသွားသည့်အချိန်တွင် သူတို့ ဝန်းထဲက အပြင်ကားပတ်ကင်တွင် သူ့အဖေ ကားကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။သူ့ကားကို ဘရိတ်အုပ်လိုက်ပြီး ကားနံပါတ်ကို သေခြာအောင် ကြည့်လိုက်လေသည်။ ကားအမျိုး အရောက်ချင်းတူတာတောင်မဟုတ်၊ ကားနံပါတ်ကပါ တူနေတော့ သူ့အဖေကားဆိုတာ သေခြာသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ဥက္ကာကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ ဟေး မင်း ဒီကား ပိုင်ရှင်ကို သိလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ သိပါတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်မှာ တဒုန်းဒုန်းမြည်သည်ဟု ထင်ရအောင်ကို ခုန်လာသည်။

“ အခု အဲဒီ ကားပိုင်ရှင်က ဘယ်ရောက်နေလဲ”

“ အပေါ်ထပ်မှာပါဆရာ၊ သူက သူ့အမျိုး တွေဆီ လာလည်တာပါ”

“ မင်း ဒီအပတ်မန့် ဝန်းထဲကို ဝင်ထွက်တဲ့ အပြင်က ကားတွေကို နံပါတ်မှတ်ပြီး မှတ်တမ်းတင်ထားတယ်မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ကျနော်မှတ်ထားပါတယ်”

“ အေး ခနလေး စောင့် ငါကားသွားပတ်လိုက်အုံးမယ်၊ ပြီး ရင် မင်း စာအုပ်ကို ကြည့်ပြီး ငါမေးစရာရှိလို့် ပြန်လာခဲ့မယ်”

ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ကားကို မြေအောက်ထပ်ပတ်ကင်မှာ သွားရပ်ထားလိုက်ပြီး ဥက္ကာဆီ ပြန်လာကာ လုံခြုံရေး ရုံးခန်းလေး အတွင်းတွင် ရီ၈ျစ်စတာ စာအုပ်ကို လှန်လှောကြည့်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ရီဂျစ်စတာစာအုပ်ထဲ ရှိသည့်နေ့စဉ်ဝင်ထွက်နေသည့် ကားနံပါတ်များကို တရွက်ချင်းလှန်ကြည့်နေရင်းက ဥက္ကာကို၊

“ မင်း အခုန တုန်းက ကားပိုင်ရှင် အမျိုး ဆိုတာ ဘယ်အခန်းကလည်း သိလား”

ဟုမေးလိုက်သည်။ ဥက္ကာက၊

“ ဟင့်အင်း ဆရာ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ လူကြီးက မကြာခနလာလေ့ရှိတယ်၊ ကျနော်ထင်တာကတော့ ဒီအပတ်မန့်မှာ သူ့သမီးနေတယ် ထင်တာပဲ”

ကိုရင်ဦးမောင် အတော်အံသြသွားသည်။

“ ဘာ အဲဒီလူကြီးက မကြာခနလာတယ်၊ ဟုတ်လား”

“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာသမား၊ ဘာ.ဘာများ ပြဿနာ ရှိလို့လဲ၊ ဆရာ အဲဒီလူကြီးကို သိလို့လား”

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် နေမကောင်းသည့် အရှိန်နှင့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုပေါင်းကာ နည်းနည်းပင် မူးနှောက်နှောက် ဖြစ်လာ၍ ဥက္ကာကို ရေတဗူး ယူခိုင်းလိုက်ပြီး ရေအေးအေး လေးကို မော့သောက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့အခန်းရှိရာဘက်ကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အသက်ရှုမဝချင်သလို ပင်ဖြစ်နေရသည်။ နောက်တော့ ကားရီဂျစ်စတာ စာအုပ်ကို ဆက်လက် လှန်လှောနေလေသည်။ ထိုအခါမှာ သူ့အဖေ ကား အပြင် သူ့အကို သူရမောင် ကား ကိုပါ ကြိုကြား ကြိုကြား တွေ့နေရလေသည်။

နောက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဓါတ်လှေခါးရှိရာကို ခြေတရွတ်ဆွဲလောက်နီးပါး ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ အသက်ရှုလို့လည်း မဝချင်တော့၊ဓါတ်လှေခါးဆီ သို့ လျှောက်နေရသည့် ခရီးမှာ တမိုင်လောက် ဝေးသည်ဟုပင် စိတ်ထဲမှာ ထင်နေမိသည်။ ဓါတ်လှေခါးထဲ ရောက်တော့ နံရံကို ခေါင်းမှီလိုက်ရင်းက အသက် ကို ပြင်းပြင်းရှုလိုက်သည်။ 

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ယခုပဲ မာရသွန်ပြေးလာရသလို မောပန်းနေမိသည်။ ဓါတ်လှေခါးက ထွက်လာပြီးတော့ သူ့အခန်းတံခါးဆီသို့လည်း ဖြည်းညှင်းစွာ သွားနေမိပြီး သူ့အခန်းတံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်လှည့်လိုက်တော့ သော့ခတ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

သူ့သော့ကို အသာထုတ်ပြီး တတ်နိုင်သမျှ အသံမကြားအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။ဘယ်သူမှ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မရှိ၊ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ခြေဖွနင်းကာ လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ သူ့ခြေထောက်တွေက တုန်ခါပြီး သူ့ဒူးတွေက ညွှတ်ခွေချင်နေသည်။ အိပ်ခန်းတခါးက မဟတဟ ဖြစ်နေသည်။သူ့နှလုံခုန်သံက အရမ်းကို မြန်လာသည်။ မိုးမ ရဲ့ တရှီးရှီး အသံ လေးနှင့်ငြီးတွားသံ၊ နောက်တော့ ယောက်ျား တယောက်ရဲ့ အသံ၊……..

..............................................................................................................................

အခန်း (၃၇) မိုးမ ကို လက်ပူးလက်ကြပ်မိခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင် ချွေးစီး တွေ ပြန်လာပြီး အသက်ရှုမဝသလို ဖြစ်လာသည်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်း တချက်ရှုလိုက်ရင်း က တွေးလိုက်သည်။ အဲဒီ အဖြစ်မျိုး ကို သူပဲ မျှော်လင့်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။ အဲလို မျိုး မိုးမ ကို သူဖြစ်စေချင်ခဲ့တာ မဟုတ်လား။ သူ့မိန်းမ ကို တခြားလူတယောက်က လိုးနေတာကို မြင်ချင်ခဲ့တာ သူပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို ပုံစံမျိုး နဲ့ သူကဖြစ်စေချင်တာလား။ 

မဟုတ်ဘူး၊ သူက ဒီလို ပုံစံမျိုးနဲ့ ဖြစ်စေချင်တာ မဟုတ်ဘူး။ သူက သာ ဆရာကြီး လုပ်ပြီး မိန်းမ ကို သူပြောသမျှ လက်ခံ၊ သူလမ်းကြောင်းထွင်ပေးခဲ့တာကို အနောက်က နေလျှောက်လိုက်ဖို့ မဟုတ်လား။ အခုတော့ အဲလို မဟုတ်တော့ပါလား။ သူကသာ စိတ်ကူးယဉ်ကမ္ဘာထဲမှာ နေခဲ့တာလား၊ ရိုးပလေး တွေ သူကစားနေခဲ့တာ က သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်တွေ ပဲလား။ 

အခု လို တကယ်ကြုံလာရပြီ ဆိုသူဘာလုပ်ရမှာလဲ။ အထဲ မှာ ဖြစ်နေတာ ဘယ်သူပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဆိုပြီး သူဝင်တွေ့ရင်ဆိုင်လိုက်ရမှာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ချောင်းကြည့်ပြီးတော့ပဲ တိတ်တိတ်ကလေး သူ့ဘာသာ ဖီးယူပြီး ခံစားရမှာလား။ သူတကယ်ရော ပျော်ရွှင်စွာ ခံစားနိုင်မှာလား။ 

အခု အထဲက အမျိုးသားက တကယ် သူ့အဖေ၊ ပဲလား။ ဒါမှ မဟုတ် ကိုသူရမောင် နှင့် သူ့အဖေ တို့က ဒီ အပတ်မန့်က တယောက်ယောက် ကို တကယ်လာတွေ့နေတာဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့ ညစ်ညမ်းတဲ့ စိတ်က ပဲ ကိုယ်လိုရာကို ဆွဲတွေးနေမိတာလား။ အဲဒါ ဖြစ်နိုင်မလား။ ဒါပေမဲ့ အခု သူကြားနေရတဲ့ မိုးမ အိပ်ခန်းထဲက အသံက ဘာလဲ။ အခန်းတံခါးက မဟတဟ ဆိုတော့ သူသွားချောင်းသင့်သလား။

ထိုအရာတွေ အားလုံးကို ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အပြေးအလွှား စဉ်းစား ရင်းက သူ့နဖူးပေါ်မှာ ပျံလာတဲ့ ချွေးစီး တွေကို လက်ဖဝါးနဲ့ သုတ်လိုက်သည်။ တံခါးဝနား သို့ သူ့ရဲ့ ချည့်နှဲ့ နေတဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ကြောင်တကောင် လျှောက်သွားသလို ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အခန်းထဲက ငြီးငြူသံ၊ တအီးအီး အသံတွေ က ပိုပြီး ပီသ လာသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ မွှေ့ယာ တကျွိကျွိ မြည်သံနှင့် မိုးမ ရဲ့ ဟင့်ကနဲ ငြီးလိုက်သံလေးတွေက ပိုပြီး ကျယ်လာခဲ့သည်။

ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းထဲ မချောင်းကြည့်ခင်လေး မှာပဲ သူ့အဖေ ဦးဖိုးမောင်ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

“ အင်း အင်း အိုးးးး ဟုတ်ပြီ ချစ်လေး အခု စုပ်လိုက်တော့၊ အိ..ရှီးးးးး ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်”

နောက်မိုးမ ၏ မပီမသ အုအုအု အသံဗလွတ်ပြွတ်ဟု အာခေါင်သံလေး ပါကြားလိုက်ရသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီး ဖောင်းကြွ တက်လာခဲ့ရသည်။ သူစဉ်းတောင် မစဉ်းစားရဲ တော့။ သူ့အဖေ က အခု သူ့မိန်းမ နှင့် သူတို့ လင်မယား ကုတင်ပေါ်မှာ ရောက်နေသည်ဆိုတာကို သိရရုံဖြင့် ပင် သူ့လီးကြီးက ချက်ချင်းမာလာပါလား။ သူအရဲစွန့်ပြီး တံခါးနားသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်၊ အခန်းထဲမှ နေသူ့ကို မမြင်နိုင်အောင် အထူးကို သတိထားကာ အတွင်းသို့ ချောင်းလိုက်သည်။

သူ့အဖေ လီးကြီး သူ့မိန်းမ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေသည်ကို အံသြဝမ်းသာစွာ ဖြင့် တွေ့လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်လျှက် ကိုရင်ဦးမောင်အဖေက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျှက်။ သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲထားပြီး သူ့လက်ဖဝါးတွေက မွေးယာပေါ်ထောက်ကာ သူ့ကိုယ်ကို ထိန်းမတ်ထားသည်။ 

ဦးဖိုးမောင် မျက်စေ့အစုံကို ပိတ်ထားပြီး မျက်နှာကို မျက်နှာကျက်ပေါ်ကို မော့လျှက် သူ့ချွေးမ ချော၏ ပုလွေ ပေးခြင်းကို အရသာခံနေသည်။ မိုးမ က သူ့လက်ဖဝါးလေး တဖက်ဖြင့် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း နောက်တဖက်က သူ့ဂွေးဥများကို ဆော့ကစားပေးနေသည်။

ဦးဖိုးမောင် က ရှပ်အင်္ကျီဝတ်ရက်သား ရှိသေးပေမဲ့ ကြယ်သီးတွေက တော့ အကုန်ကျွတ်နေသည်။အောက်ပိုင်းက တော့ ဘာမှ ဝတ်ထားတာ မရှိတော့ခြေ။ မိုးမ ခေါင်းမှာ ဦးဖိုးမောင် ပေါင်ကြားမှာ ငုံ့ချည်မြင့်ချည်ဖြင့်၊ အခုတော့ မိုးမ လက်တွေက ဦးဖိုးမောင်၏ အမွှေးအမြှင် ထူထပ်လှသော ပေါင်တွေ ပေါ်ကို ရွှေ့လျှားပွတ်သတ်နေလိုက်၊ တခါတရံ ဦးဖိုးမောင် ရင်ဘတ်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက် လိုက်နေသည်။ ဦးဖိုမောင် လက်တွေကလည်း မိုးမ ဆံပင်တွေ ကြား လက်ချောင်းတွေ ထိုးသွင်းကာ ဆော့ကစားနေရင်းက ချွေးမချော လီးစုပ်ပေးနေသည်ကို အရသာ ခံစားနေလေသည်။

မိုးမ က တံခါးဝကို ကျောပေးထားသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဘယ်လိုမှ မြင်နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေကလည်း အရသာ ခံရင်း က လောကကြီးကို မေ့နေသလိုမို့ တံခါးဝကို ကြည့်ဖို့ ကို အချိန်မရ၊ အိမ်ရှေ့တံခါးမ ကြီးကို သော့ခတ်ထားသည်ဆိုပြီး သူတို့ နှစ်ဦးက လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားနေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ 

မိုးမ က အရမ်းအရမ်းကို တိုသော စကဒ်လေးကို ဝတ်ထားသော်လည်း ဖင်လှန်ကာ ခါးပေါ်တက်နေသဖြင့် သူ့ဖင်လုံးကြီးများကို မြင်နေရလေသည်။ အောက်မှာလည်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ဝတ်မထားခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်စေ့ကို မွေ့ယာပေါ်လိုက်ကြည့်လိုက်တော့ မိုးမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို ခေါင်းအုံးနားမှာ တွေ့လိုက်ရလေသည်။

မိုးမ အပေါ်ပိုင်းမှာ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိဘဲ ချိန်ဖြုတ်ထားသော ဘရာဇီယာ သာ ပုခုံးမှ တွဲလောင်းကျနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်က အနောက်သို့ တလှမ်းလောက် ဆုတ်လိုက်မိလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် သူ့ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ရင်းက တွေးလိုက်သည်။ အဲဒါသူတို့ ဘယ်အချိန်ထဲက ဖြစ်နေကြတာလဲ။ ငါတို့ အစပိုင်းသူတို့ နဲ့ နေစဉ်ကတည်းကလား၊ ငါတို့ အဖေ့အိမ်မှာ ဆယ်လလောက်နေခဲ့ကြတာပဲ။ ဆိုတော့မိုးမ သူတို့နဲ့ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ငါထင်ခဲ့တာ အမှန်ပဲပေါ့။ ဒါမှ မဟုတ် အခု နောက်ဆုံးတခေါက်သွားခဲ့တဲ့ အချိန်ကမှ စဖြစ်တာလား။ 

ဟင့်အင်း မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ငါသူတို့ ကားတွေ ဒီကိုလာနေကြတာ ကို ရီဂျစ်စတာမှာ တွေ့ခဲ့တာ ဟို အရင်ကတဲကပဲ။ ငါ မိုးမ ကို တခြားလူတယောက်နဲ့ လိုးနေတာကို မြင်ချင်နေခဲ့ မိတာ၊ အခုတော့ ဘယ်လိုလဲ။ ဒီနေ့ ငါမြင်နေရပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ မိုးမ ငါ့ကို ဖုံးကွယ်ထားခဲ့တာကို ငါမကြိုက်ဘူး။ 

ဘာကြောင့် မိုးမ က ဟန်ဆောင်ပြီးတော့ ရှက်သလို ရွံ့သလို လုပ်နေရတာလဲ။ငါ မိုးမ ကို သူ့ကို ငါ့အဖေက လိုးနေတယ်လို့ ရိုးပလေးကစားဖို့ ပြောတုန်းက သူက စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သလိုနဲ့ သူပဲ ပြောခဲ့တယ်။ သူက ငါ့အဖေလိုပဲတဲ့၊ အခုတော့သူက ငါ့အဖေနဲ့ တကယ်လိုးနေကြပါလား။ ထိုခန ၌ မိုးမ အသံကို သူကြားလိုက်ရသည်။

“ ဖေဖေ ကျမ အာညှောင်းလာပြီ၊ ဖေဖေ့ဟာကြီးက ကျမပါးစပ်ထဲ အဲလောက်အကြာကြီးထားဖို့ ကြီးလွန်းအားကြီးတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး တံခါးကြားသို့ ပြန်ချောင်းလိုက်ပြန်သည်။ သူ့အဖေက မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ဖြစ်နေပြီး မိုးမ က သူ့ပေါင်ပေါ်တက်ခွထားလေသည်။ မိုးမက သူ့ဘရာဇီယာကို ချွတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လွှတ်ပြစ်လိုက်ရင်း ဦးဖိုးမောင် ခါးပေါ်သို့ ခွကာ သူ့စောက်ဖုတ်ဖြင့် ဦးဖိုးမောင်လီးကြီးကို ပွတ်လိုက်သည်။ 

ဦးဖိုးမောင် ၏ အီးအီး ငြီးတွားသံထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မိန်းမ ၏ ဖင်လုံးကြီး အလှကို စိတ်ထဲမှ ချီးမွမ်း မိလိုက်သေးသည်။ တကယ်တော့သူ အဲလို ပုံစံအနေအထားမျိုဖြင့် မိုးမ ကို မတွေ့ဖူးသေးဘူး မဟုတ်လား။

မိုးမ က သူယောက္ခထီးကြီး မျက်နှာသို့ ငုံ့ကာ ပါးစပ်ချင်းဖိကပ်လိုက်သည်။ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ လျှာလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ပြီး နောက် တယောက်နှင့် တယောက် ပါးစပ်ချင်း စုပ်နေလိုက်သည်မှာ တပြွတ်ပြွတ်ပင် မြည်နေသေးသည်။ မိုးမ က တချိန်ထဲ မှာ သူ့ဖင်ကြီးကို လှုပ်ခါကာ သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် ဦးဖိုးမောင် လီးကြီးကို ပွတ်ပေးနေရင်းက သူ့နို့ကြီးတွေ နှင့် ဦးဖိုးမောင် ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေးနေလေသည်။ 

ဦးဖိုးမောင်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မိုးမ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ အသာမြှောက်လိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်အနေအထားကို ပြင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်က ကိုင်ကာ သူ့ချွေးမချောလေး စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့ပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က အသာဖိချလိုက်တော့ သူ့လီးကြီးမှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း နှစ်ဝင်သွားလေသည်။ နောက်တော့ ဦးဖိုမောင်က သူ့ခါးကို ကော့ကာ မိုးမ ကို ဆောင့်လေသည်။ မိုးမက အပေါ်သို့ ကြွပေးရင်းက ဦးဖိုမောင်ကို ကျီစယ်နေလေသည်။

“ ဖေဖေ က ကျမကို ခလေး ပုခက်လွဲပြိးချော့သိပ်သလို တုတ်နေတော့တာကိုး ခစ်ခစ်..အင့်...အိအိ..”

နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး စည်းဝါးကျသွားပြီး အချက်ကျကျ ဆောင့်လိုးနေကြတော့သည်။ မိုးမ က ဦးဖိုးမောင် လည်ပင်းကို ငုံနမ်းစုပ်လိုက် နားရွက်ဖျားလေးတွေကို ရက်လိုက်ဖြင့် လုပ်နေရင်းက သူ့ဖင်ကြီးတွေကို မြှောက်မြှောက်ပေးရင်း ဆောင့်ချနေလေရာ၊ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို လိုးနေမှန်းပင် မသိနိုင်တော့ခြေ။

ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာမှ စိတ်မပူပဲနှင့် ချောင်းလို့ ရနေပေသည်။ သူတို့မှာ ဘယ်သူမှ အိမ်ထဲသို့ ဝင်မလာနိုင်ဟူသော အသိဖြင့် ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ပဲနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပင် ချစ်ပွဲ ဝင်နေကြလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ၏ဖောင်းကြွနေသော ဘောင်းဘီကို ပွတ်သတ်ရင်းဖြင့်၊ မိုးမ အချစ်ရေ၊ မင်းဒီနေ့တော့ ငါ့ကို လိုချင်တဲ့ ခံစားမှု၊ ငါတွေ့ချင်နေတဲ့ အရာတွေ အားလုံးကို မင်းမသိပဲနဲ့ ငါတွေ့နေရပြီ။ 

ငါလိုချင်တဲ့ ပန်းတိုင်ကို ဒီနေ့ ငါရောက်ခဲ့ရပြီ။ ဒီကိစ္စကို ငါတတ်နိုင်သလောက် မင်းမသိအောင်လျို့ဝှက် နေမှ ငါ ဒီထက်ပိုပြီး မြင်ရလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တယ်။ ငါက မင်း စောက်ဖုတ်ထဲ တခြားလူတယောက်ရဲ့ လီးကြီးဝင်ရင် မင်းဘယ်လို ခံစားတုန့်ပြန်မလဲ ဆိုတာ သိချင်ခဲ့တယ်။ 

တခြားလူတယောက်က မင်းကို လိုးနေရင် မင်းရဲ့ မျက်နှာ အနေအထား ဘယ်လို ရှိမယ်ဆိုတာလည်း သိချင်ခဲ့တယ်။ ဒီနေ့ ဟာ ငါ့အတွက် တော့ အစ လို့ပဲ ဆိုရတော့မယ်။ မင်းဟာလေ ဟတ္တနီ မလေးပါလား။ ငါမင်းကို စိတ်ထဲမှာ ဟတ္တနီလေး လို့ထင်နေခဲ့တာ မှန်နေတာပဲပေါ့။ငါ့စိတ်ထဲမှာ မင်းဟာ ငါ့လီးတချောင်းနဲက ဘယ်လိုမှ မဝနိုင်ဘူးလို့ တွက်ထားခဲ့တာ မှန်နေပြီပေါ့။ 

အခုတော့ မင်း ကိုအောင်နိုင့် အလိုးကို ခံရတော့မယ်။ နောက်ပြီး ငါက လိုးစေချင်တဲ့ သူနဲ့ မင်း လိုးရတော့မယ်။ အဲဒါပဲ။ ငါ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်က တကယ်အမှန်အကန်ဖြစ်လာခဲ့ပြီအချစ်ရေ။ ဒါပေမဲ့ မင်း ဘယ်အချိန်ကစပြီး ငါ့အဖေနဲ့ လိုးနေခဲ့တာလဲ။

...................................................................................................................

အခန်း (၃၈) ကိုရင်ဦးမောင် သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ကို ဆက်ချောင်းနေခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဆက်ပြီး ချောင်းသာကြည့်နေချင်တော့သည်။ သို့သော်လည်း သူက မိုးမ ကိုတော့ သူသိသွားပြီ ဆိုတာကို မသိစေချင်သေး။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ အချစ်စခန်းဖွင့်တာ မဆုံးခင် ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူချောင်းနေသည့် အချိန်တွင်းမှာတော့ သူ့အတွက် အတော်ပင် စိတ်လှုပ်ရှား ပြီး အရသာထူးကို ခံစားခဲ့ရသည်။ 

အခုတော့ သူ့စိတ်တွေက ပုံမှန် အေးဆေး ဖြစ်နေလေပြီ။ သူအခန်းထဲကို စဝင်လာကာစ ကလို၊ အံအားသင့်ခြင်း၊ စိတ်ဓါတ်ကျ သလို ဖြစ်ခြင်း စတာတွေ မရှိတော့ပေ။ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ် အိပ်မက် ကို အရမ်း ကြီး ကြိုးစားစရာ မလိုတော့ပဲ တကယ်အကောင်အထည်ပေါ်သွားပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်ရပြီ မဟုတ်လား။

မိုးမ ရဲ့ နုငယ်ပျိုမြစ်သော ကိုယ်လုံးက ဦးဖိုးမောင်၏ ရင့်ကျက်နေပြီ ဖြစ်သော ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ပွတ်သတ်နေပြီး မိုးမက သူ့ယောက္ခထီးကြီး လည်ပင်း နားရွက်ဖျားတို့ကို လျှာကလေး ဖြင့် ရက်လိုက် ပါးစပ်လေးဖြင့်စုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။ 

တချိန်ထဲမှာပင် သူ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြွလိုက် နိမ့်လိုက်ဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီး လီးကြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေအောင် လုပ်ပေးနေသည်။ တချက်တချက်လည်း ပါးစပ်က ငြီးသံလေး ပင်ထွက်လာရသည်။ ဦးဖိုးမောင်ကလည်း မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးမှ ကိုင်မထားပေးရင်းက သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ကော့ကော့ထိုးကာ လိုးနေလေသည်။ 

မိုးမ ၏ခါယမ်းနေသော နို့သီခေါင်းလေးများကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် လှမ်းဖမ်းကာ စုပ်ပေးလိုက်တော့ မိုးမ တယောက် တုန်ခါတက်ကာ ကြောင်မလေး အော်သလို ငြီးငြူလိုက်ရှာသည်။ မိုးမက ဦးဖိုးမောင် ဦးခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကာ ကိုင်ထားရင်း ဦးဖိုးမောင် ကိုယ်ပေါ်မှာ သူ့ကိုယ်လုံးဖြင့် ဖိရင်း အရသာကောင်းကောင်းကို ခံစားနေလေသည်။

နောက်တော့ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမကို သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ပြီးဘေးသို့ တွန်းချကာ မိုးမ ကိုယ်ပေါ်တက်လိုက်လေသည်။ သူ့လီးကြီးကတော့ မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ စိမ်ထားတုန်းပင်။ မိုးမ က သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားပေးလိုက်ပြီး သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေ၍ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ 

ဦးဖိုးအောင်က စပြီးဆောင့်လိုးတော့ မိုးမက သူ့ခြေထောက်တွေကို ဦးဖိုးမောင် ခါးနှစ်ဖက်မှာ ခွချိတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်တွေကလည်း ဦးဖိုးမောင်ပုခုံးကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်လေသည်။ မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေက ဦးဖိုးမောင် ပါးစပ်ကို ဖိကပ်နမ်းရင်း ဦးဖိုးမောင် လျှာကို စုပ်ယူနေပြန်သည်။

ဦးဖိုးမောင်က အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ဆောင့်ချက်တွေ က မြန်လာတော့ မိုးမ လက်တွေက ဦးဖိုးမောင် ကျောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်လာတော့သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်ကာနီးပြီမို့ အသံမျိုးစုံ ထွက်ကာ ငြီးငြူလာကြသည်။

“ အားးးးးးး အိအိ….အုအု..”

“ အိုးးးးးးး ဖေဖေ...အားးးး ကျမ ပြီးတော့မယ် အုအု ဆောင့်ဆောင့် တအားဆောင့်ပေးပါတော့..ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် အီး..တကားအောင်းတာပဲ ဖေဖေ။ အရမ်းချစ်တယ်..ဖေဖေ...ချစ်တယ်ဖေဖေ ရယ်..မွမွ...မွမွ…”

မိုးမ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို အကြိမ်ပေါင်းတစ်ဒါဇင်ခန့် မွှေးမွှေးပေးလိုက်ရင်း ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။သူ့ယောက္ခထီးကြီးကလည်း ပြီးကာနီးမို့ အာဂေါင်သံကြီးဖြင့် ငြီးငြူကာ သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ မျက်နှာလည်ပင်းတို့ကို ရက်ပြီး သူ့လီးကြီးကိုလည်း အဆုံးထိ ဝင်နိုင်သလောက် ဖိကပ်ဆောင့်ချရင်းက။

“ အားးးးးးး အိုးးးးး ငါလည်း ပြီးပြီ...ချစ်လေး…….ဖေဖေ ပြီးပြီးးးးးးးးးးပြီ အိုး….ကောင်းလိုက်တာ..ကောင်းလိုက်တာ….မင်းလေးကို ဖေဖေ အဲဒါကြောင့် နေ့ရောညပါလွမ်းနေရတာပေါ့… မင်းလေးကို လိုးရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှ မတူဘူးလေ...ချစ်တယ် ကလေးရယ်….”

ဦးဖိုးမောင်က သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ရေပြွတ်ကြီးလို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ မိုးမ ဗိုက်သား ပေါ်ကို ပန်းချလိုက်လေသည် တချို့ လရည်များမှာ မိုးမ နို့တွေပေါ်ကို ပင်စင်ကျသွားလေသည်။ မိုးမ က သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို ပြုံးပြုံးကလေးကြည့်ကာ ဦးဖိုးမောင်လီးကြီးကိုလည်း သူ့လက်ကလေးဖြင့်လှမ်းပွတ်ပေးလိုက်သည်။သူ့နူတ်ခမ်းလေး များကို ကိုက်လိုက်ရင်း ခလေးမလေး အသံဖြင့်၊

“ အင်းးးးး ချစ်တယ် ဖေကြီးရယ်၊ ခံလို့သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ဖေဖေ့ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက မီး စောက်ဖုတ်ထဲ ဟိုးအတွင်းထိ ဝင်ပြီး ခံလို့ အရမ်းကောင်းတာပဲ ဖေဖေ”

ဦးဖိုမောင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးပေါ်ရှေ့တိုးတက်လာပြီး သူ့လီးကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်နား ထိုးပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ဦးဖိုးမောင် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်းက ပြုံးကာ သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို ဟပေးလိုက်လေသည်။ ဦးဖိုးမောင် ဆီက ကောင်းလွန်းသဖြင့် ငြီးသံလေး ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။ သူ့ချွေးမ ချောလေး ကို လိုးလို့ ကောင်းလွန်းသည့်အရသာအပြင် အခု ပါးစပ်ကလေး ဖြင့် စုပ်ပေးနေတာက ကောင်းလွန်းနေသည်မဟုတ်ပါလား။

နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး မောပန်းသွားကြပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ တယောက်ကို တယောက် ထွေးဖက်ထားရင်း လှဲလှောင်းနေကြသည်။ မိုးမ က ခနနေတော့ ပက်လက် အိပ်နေသော ဦးဖိုမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်ကို သူ့နို့တွေဖြင့် တက်ဖိရင်းက ယောက္ခမကြီးကို ငြုတုတု အသံလေးဖြင့်၊

“ တနေ့နေ့ မှာ ကိုရင်ဦးမောင်က ကျမ နဲ့ ဖေဖေ အဲလို ဖြစ်နေတာကို သိသွားမယ် ဆိုရင် ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်မယ် ဆိုတာကိုရော တခါလောက် အတွေးပေါ်ဖူးရဲ့လား”

ဟုမေးလိုက်လေသည်။သူ့ယောက္ခထီးကြီးကလည်း ၊

“ ငါက အဲဒါမျိုး တွေ တွေးကြည့်ဖို့ စိတ်မပါဘူး။ ငါတွေးနေချင်တာက မင်းရဲ့ ပေါင်တန်လေးတွေ နို့လေးတွေ နောက် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မင်းရဲ့ အသံလေး တွေ ရယ် မျက်လုံးလေး တွေ ပဲ၊ အဲဒါတွေက လွဲရင် တခြားဟာတွေ ခေါင်းထဲကို မထည့်ထားချင်တာ”

ဟုပြန်ဖြေလိုက်ရာ၊ မိုးမ က တခစ်ခစ် ရီမောလိုက်ရင်းက၊

“ ဒါပေမဲ့ ကျမ ကတော့ ခဏခဏ စဉ်းစားကြည့်မိတယ်”

“ ဘာတွေ စဉ်းစားကြည့်မိတာလဲ”

“ ကျမ ထင်တာကတော့ သူသိသွားရင် သူကတော့ အရမ်းပျော်မှာပဲ လို့ ထင်တယ် လို့”

“ မင်းသေခြာလို့လား၊ ငါတော့ မထင်ပါဘူး။ သူက မင်းဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို ဖြစ်ဖြစ် သတ်ချင်မှာပဲ”

“ ဟင့်အင်း ဖေဖေ၊ မဟုတ်ဘူး။ ဖေဖေ သူ့အကြောင်း ကျမလောက် မသိပါဘူး၊ သူက ပျော်ရုံမက သဘောတောင်ကျအုံးမှာ”

“ ဟင် နင်ရုူးနေလား၊ ဘယ်ယောက်ျား ကမှ သူ့မိန်းမ တခြားယောက်ျားတယောက်နဲ့ လိုးနေတာ ကို သဘောကျတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး”

“ ဒုက္ခပါပဲ၊ ဖေဖေ က ဘာလို့ ကျမ ပြောတာကို မယုံရတာလဲ၊ ခု ကျမ တို့ နှစ်ယောက် ဖြစ်နေတာကို သူသိလို့ကတော့ သူသဘောကျမှာ သေခြာတယ်”

“ မင်းဆိုလိုချင်တာက တနေ့ မင်း သူ့ကို ဖွင့်ပြောမယ်ပေါ့ဟုတ်လား၊ သတိထား နော် ဒီလို ကိစ္စမျိုးတွေက ဘယ်သူ့ကို မှ ပေးသိသင့်တဲ့ ကိစ္စမျိုး မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒါက ငါတို့ ရဲ့ လျို့ဝှက်ဇာတ်လမ်း နားလည်တယ်မဟုတ်လား”

“ ဟင့်အင်း ကျမ ကလည်း သူ့ကို ဖွင့်ပြောဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး၊ ကျမ ဆိုလိုတာက သူသိသွားရင် သူသဘောကျမယ်ဆိုတာရယ်၊ သူက ဖေဖေ ကျမကို လိုးနေတာကိုတောင် ကြည့်ချင်အုံးမယ် လို့ ပြောချင်တာပါ”

“ မင်းဆိုလိုချင်တာက သူက ချောင်းတာ ဝါသနာပါတယ် လို့ ပြောတာလား၊ သူက မင်း ကို သူများလိုးတာကို ကြည့်ချင်နေတယ်ပေါ့၊ အဲဒီလိုလား”

“ အင်းပေါ့၊ အဲဒါကို ပြောတာ”

ကိုရင်ဦးမောင် က ထို စကားများကို အစအဆုံးကြားနေရလေသည်။

“ အိုး မိုးမ ရယ် သူ့ကို တော့ သွားမပြောလိုက်ပါနဲ့ကွာ”

မိုးမ က အိပ်ယာပေါ်မှ ထလိုက်ရင်းက၊

“ ကျမ ရေချိုးခန်းခနသွားလိုက်အုံးမယ်၊ ပြန်လာခဲ့မယ်ဖေဖေ”

ကိုရင်ဦးမောင် ကမန်းကတန်း အနီးရှိ လိုက်ကာ တခုကြား အမြန်ဝင်ပုန်း နေလိုက်ပြီး မိုးမ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် တံခါးဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်လိုက်ပြီး သော့ပြန်ပိတ်ခဲ့လိုက်လေတော့သည်။

..........................................................................................................................................

အခန်း (၃၉) ကိုရင်ဦးမောင် ကြံပြန်ပြီ။

ကိုရင်ဦးမောင် ဥက္ကာရှိရာလုံခြုံရေးအဆောက်အဦးလေးထဲ သို့ ပြန်သွားပြန်သည်။ အခုနက ရီဂျစ်စတာစာအုပ်ကို ပြန်တောင်းပြီး သူ့အဖေနှင့် သူ့အကိုတို့ ဘယ်အချိန်ပိုင်းလောက်ကတည်းက ဒီကို လာနေကြသလဲ ဆိုတာကို ပြန်စစ်ပြန်သည်။ သူတို့ ဒီအပတ်မန့် ကို ပြောင်းလာကြသည်မှာ တနှစ်ကျော်ကျော် လောက်ရှိပြီမို့ ထိုအချိန်လောက်က နေစပြီး တော့ ရှာကြည့်လိုက်သည်။

ထိုကဲ့သို့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် စာအုပ်ကို အသေးစိပ်ကြည့်နေစဉ် ဥက္ကာ က မိုးမ နှင့် ဟိုတခါတုန်းက ဘဲတဗွေ တို့ ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်နေရမည်ဟု သံသယဖြစ်နေလေသည်။ သူက ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြဿနာ တစုံတရာများ ရှိသလားဟု မေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ပထမဖုံးကွယ်ဖို့လုပ်သေးသော်လည်း ဥက္ကာ ကို စည်းရုံးလိုက်လျှင် သူ့အတွက် အကျိုးရှိမည့် အလားအလာကို မြင်လေသည်။ 

ထိုအချိန်မှာပင် ကိုအောင်နိုင့်ကားနံပါတ်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့်ကား လာသွားသည့်အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ နေ့ခင်း သုံးနာရီထိုး၊ နောက်တော့ ကြားရက်ကြီး။ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲ ထူးဆန်းသွားပြီး ဥက္ကာကို လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။

“ ဥက္ကာ ဒီကား ပိုင်ရှင်က ကြားရက်နေလည်ခင်းကြီးကို လာတယ်ဟုတ်လား ၊မင်းများ အမှတ်မှားလို့လား ကွာ၊ သူက ငါနဲ့ တခါပဲ ငါ့အိမ်ကို လိုက်လာဖူးတယ်။ အဲဒါလည်း ညနေခင်း ခြောက်နာရီလောက်ရှိပြီ။ မင်းမှတ်မိလား၊ သူကားကို ဒီမှာထားခဲ့ ပြီး နောက်နေ့ မနက်ကျမှ ကားပြန်လာယူတာလေ၊”

ဥက္ကာ မှာ ကောင်းကောင်းမှတ်မိလေသည်။ ဒီလူ လာတုန်းက သူမိုးမ အခန်းတံခါးမှာ နားကပ်ပြီး သွားနားထောင်ခဲ့တာလေ၊ အဲဒီလူ မိုးမ ကို ကောင်းကောင်းလိုးသွားတဲ့ကောင်ပဲ။ ခုတော့ ဥက္ကာ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ခြေ။ မိုးမ ကို သူအကာကွယ်ပေးပြီးတော့ မိုးမ ကို ကြံမလားဟုလည်း တဖက်က တွေးနေမိသည်။ ဥက္ကာက၊

“ ဆရာ အဲဒီလူက ဆရာ့ အမျိုး လား မမိုးမ ရဲ့ အမျိုးလား ဆရာ”

“ ဘာလို့လဲ၊ မင်းကို သူက ဘာပြောလို့လဲ”

ဥက္ကာက သိချင်တာက မိုးမ တယောက် သူ့အမျိုးထဲက တယောက်ကို ကုန်းနေတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူ့ယောက်ျား သူငယ်ချင်းကို လိုးနေတာလားဟုပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအတွေးကပင် ဥက္ကာကို ဘောင်းဘီထဲမှ လီးကြီးမာလာစေခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအတွေးကို ကိုရင်ဦးမောင် မရိပ်မိစေချင်ပေ။ထို့ကြောင့်၊

“ မဟုတ်ပါဘူး ဆရာရယ် သူက ဘာမှ တော့ မပြောပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီနေ့ က သူလာတာတော့ ဆရာတို့ အခန်းမဟုတ်ဘူးထင်ပါတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာကို ကြည့်လိုက်ရင်းက ဒီငတ မိုးမ အကြောင်းကို အမှန်အတိုင်း မပြောဖူး ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အမြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ပထမဆုံး သူလုပ်တာက ရီဂျစ်စတာ စာအုပ် စာမျက်နှာများကို သူတို့ ဒီကို ပြောင်းလာသည့် အချိန်လောက် ထိလှန်လိုက်သည်။ ရောက်ပြီးစ နှစ်လ လောက်အထိက သူ့အဖေရော နှင့် သူ့အကို တို့ ကားများ လာသည်ကို မတွေ့ရသေးချေ။ 

သို့သော်လည်း သူတို့ ရောက်ပြီး နှစ်လခွဲလောက် ကြာမှ ကိုသူရမောင် ကားနံပါတ်ကို ပထမဦးဆုံး မှတ်တမ်းတင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အဲဒါက နေ့ခင်း တစ်နာရီ။ အဲဒါပြီး နောက်တပတ်ကျမှ သူ့အဖေရဲ့ ကားနံပါတ်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စာရွက်တရွက်ကို ယူကာထိုရက်များနှင့် အချိန်များကို ချရေးမှတ်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ အပတ်တိုင်းလိုလို ပင်တွေ့နေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် သိချင်သည်မှာ ကိုသူရမောင် နှင့် သူ့အဖေ ဦးဖိုးမောင်တို့ ကားနံပါတ်ကို တနေ့ထဲ တချိန်ထဲ မှာများ တွေ့ရမည်လားဟုဖြစ်သည်။ 

ထိုသို့ သော မှတ်တမ်းက မတွေ့ရသော်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တနေ့ထည်းမှာ လာပြီး အချိန်မတူသည့် ရက်များကို တွေ့ရလေသည်။ မိုးမ တယောက် သူ့ ဟမ်းဆက်ဖြင့် အချိန်ကို သေခြာကစားထားသည်ကတော့ သေခြာနေလေပြီ။ ကိုရင်ဦးမောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ပြောမိလေသည်။ 

“ အဲလိုမျိုး နေ့တွေ ဆိုရင်တော့ ငါ့အဖေကလည်း မိုးမကို လိုး ပြီးတော့ သူပြန်သွားတော့ ကိုသူရမောင်ကလည်း လာပြီးလိုး၊ အဲဒီညမှာပဲ ငါက လိုး၊ ခွိး ကောင်းကွာ၊ ကောင်မ လီးသုံးချောင်းနဲ့ တနေ့ထဲ အလိုးခံခဲ့တာပါလား၊ ငါက သာ မသိပဲ သူ့ကို ကိုအောင်နိုင် လိုးတာ ခံဖို့ သွားပြီး ဖြားယောင်းနေတဲ့ စောက်ရူးပဲ၊ ကြည့်ရတာ ကိုအောင်နိုင်တောင် သူ့ကို လိုးပြီး နေလောက်ပြီပေါ့။ ငါက တကယ့်ငတုံးပဲ”။

ထိုသို့ တွေးပြီးသကာလ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသော ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာကို၊

“ ဒီမှာ ဥက္ကာ၊ မင်းငါ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောစမ်း၊ မင်း ငါ့မိန်းမ ကို သဘောကျလား”

ဥက္ကာ တယောက် ရှက်သွားပြီး ဘာပြန်ပြောရမည်မသိချေ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မျက်လုံးချင်း မဆိုင်ရဲပဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာပုခုံးကို ကိုင်လှုပ်ရင်းက ဆက်ပြောပြန်သည်။

“ ဟေ့ကောင် ငါ့ကို ကြည့်စမ်း၊ မင်းလို လူပျို လူငယ် တယောက်က မိုးမ လိုမျိုး အကိတ်ကြီးကို သွားရည်မကျပဲ နေမှာ မဟုတ်ဘူး၊ မင်း မိုးမ ကို လုပ်ချင်သလား မလုပ်ချင်ဘူးလား ဒါပဲပြော၊ မင်း သူ့ကို ဘယ်လိုရအောင်ကြံရမယ်ဆိုတာကို ငါလမ်းပြပေးမယ် ဘယ်လိုလဲ”

“ ဟာဆရာ ကလည်း ကြံကြီးစည်ရာ ဆရာ့ မိန်းမ ကို ကျနော်က ဘယ်လို စိတ်ကူးထဲ ထည့်ကောင်းပါ့မလဲ ဗျ”

“ လုပ်မနေစမ်းပါနဲ့ကွာ၊ ငါတို့ တွေက ခေတ်မှီတဲ့ လူတွေပါ၊ ဒါတွေက ခုခေတ်ကြီးထဲ မဆန်းတော့ပါဘူး၊ မင်းလည်း သိပြီးသားပါ ဟုတ်တယ်မလား၊ ကဲ ပြော မင်း မိုးမကို လုပ်ချင်သလား မလုပ်ချင်ဘူးလား ဆိုတာ”

ဥက္ကာက ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ဝရံတာဘက်ဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့၊ သူ့လိုပဲ သူတို့ ဝရံတာဘက်ကို လှမ်းကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ မင်း အဲဒီဝရံတာက မိုးမ ထွက်လာရင် လှမ်းကြည့်ပြီး ကျူနေတာမဟုတ်လား၊ မင်းကို လည်း သူက သူ့ဆဲလ်ဖုံး နဲ့ စကားပြန်ပြောတယ်မဟုတ်ဘူးလား”

“ ဟာ ဆရာ ဘယ်လိုသိနေတာလဲ”

“ ကဲပါ ပြောစမ်းပါ၊ မင်း ငါပြောသလိုလုပ်မလား မင်း သူ့ကို လုပ်ရစေမယ်ကွာ၊ ဘယ့်နှယ့်လဲ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ၊ “

“ ကောင်းပြီ၊ ကဲ ပထမဦးဆုံး ငါ့ကို ပြောစမ်းပါအုံး မိုးမ ကို လာလာ ဆော်ကြတာ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက် ရှိသလဲ”

“ အိုး ဆရာ ကျနော့်ကို တော့ အဲလို ထောင်ချောက် မဆင်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ဆရာ့ ဟာက ဂျောက်ပေါက်ကြီး၊ တော်ပါပြီဗျာ၊ ကျနော် နောက်ဆို မမိုးမ ကို လှည့်တောင် မကြည့်တော့ပါဘူး၊ တကယ်ပြောတာပါ”

“ မဟုတ်ပါဘူးကွ၊ ငါက မင်း မိုးမ ကို တကယ်ရအောင် ကြံပေးမှာပါ၊ ဂတိပေးပါတယ်၊ ငါ့ မိန်းမ နဲ့ သူ့ဆီလာလာနေတဲ့ ကောင်တွေ အကြောင်းကို သာ မင်းသိသလောက် ပြောပြစမ်းပါ၊ နောက် ဒီအပတ်မန့်ထဲက ကောင်တွေရောရှိသေးလား သူနဲ့ ရှုတ်နေတာ၊ အဲဒီ အကန့်လေးတွေပေါ့”

“ ဒီမှာ ဆရာ ကျနော် တခါပဲ ဆရာတို့ အခန်းဝ တံခါးကို သွားနားကပ် ထောင်ဘူးတာရှိတယ်၊ အဲဒါ ဟိုလူတယောက် နေ့လည် သုံးနာရီလောက် တခါလာတုံးက”

ဥက္ကာဆိုလိုတာ ကိုအောင်နိုင်မှန်း ကိုရင်ဦးမောင်သိလိုက်သည်။

“ အင်း အဲတော့ မင်းဘာတွေ ကြားရလဲ”

“ သူတို့ နှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်မှာ ဆရာ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် သေခြာပေါက် ဟိုဟာလုပ်နေကြတာ ကျနော်ကြားရတယ်”

“ တွေ့တယ်မလား၊ မင်း မိုးမ ကို ရဖို့ မလွယ်ဘူးဆိုတာ”

“ ကျနော်က လက်နှေးတယ် ဆရာ”

“ ငါ မင်းအတွက် ဖန်ပေးမှာပေါ့ ကောင်လေးရ၊ မင်း အီစိမ့်သွားမှာ”

“ ဘယ်လို ဖန်ပေးမှာလဲ ဆရာ”

“ ငါမင်းကို အသေးစိတ်ပြောပြမယ်၊ မင်းက ငါပြောတာကို သေသေခြာခြာ လုပ်ရမယ်၊ မိုးမ က ငြင်းမယ်၊ ခုခံမယ်၊ ဒါပေမဲ့ မင်းက မရပ်ရဘူး ဆက်ကြိုးစား၊ နောက်ဆုံးမှာ သူက လက်ခံပြီး ပျော်သွားရမယ် ဟုတ်ပလား၊ နားလည်လား”

“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ၊ ဒါဆို ဘယ်တော့လောက်စရမလဲ”

“ ငါမင်းကို ပြောမယ်၊ မနက်ဖြန် ဒါမှ မဟုတ် သဘက်ခါ လောက်ပေါ့၊ မင်းအလုပ်လုပ်တဲ့ နေ့မျိုးမှာ မင်း သူ့ကို ည ဆယ်နာရီလောက် တွေ့ရမယ်ဆို ဖြစ်မလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်ဆို ဆရာက အိမ်မှာ ပြန်ရောက်နေပြီ မဟုတ်လား”

“ ဟင့်အင်း ငါရှိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ငါကမင်းကို ဘယ်လို လှုပ်ရှားရမယ် ဆိုတာကို ပြောပြမယ်၊ အဲဒီည မှာ မင်းလာဖို့ပဲ လိုတယ်၊ ငါက အိမ်မှာ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ကဲ ဘယ်လိုလဲ”

“ အင်း ဟုတ်ပြီ ဆရာ”

“ အင်း ဒါပေမဲ့ မင်း နဲ့ ငါပြောနေတာကို မင်းစိတ်ထဲမှာပဲ ထား ဟုတ်လား၊ မင်း သူနဲ့ ဖုံးအဆက်အသွယ်ရှိတယ် ဆိုတာ ငါသိတယ်။ မင်း သူ့ကို လုပ်ချင်တယ်၊ ငါဖန်တီးပေးမယ်၊ မင်းပါးစပ်လုံဖို့ လိုတယ်၊ မင်းဆဲလ်ဖုံးနံပါတ် ငါ့ကို ပေး၊ အချိန်ကျရင် ငါမင်းကို ခေါ်မယ်၊ ငါမင်းဆီ လာတွေ့တဲ့ ကိစ္စလည်း ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောနဲ့၊ အခုငါ မြေအောက် ကားပါကင်က ငါ့ကားပေါ်သွားထိုင်နေမယ် မင်း အဲဒီကား ဒီအပတ်မန့်ထဲက ထွက်သွားတာနဲ့ ငါ့ကို ခေါ် ဟုတ်ပလား”

ကိုရင်ဦးမောင် သူ့ကားပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်းက သူမြင်ခဲ့ရတဲ့ မိုးမ နဲ့ သူ့အဖေရဲ့ မြင်ကွင်းကို ပြန်တွေးနေမိသည်။ သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဖြုတ်ပြီး လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။ သူ့လီးကို သူပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက သူ့အဖေလီးကို မိုးမ ယုယုယယ ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေတာကိုတွေးနေမိသည်။ 

မိုးမ က လရည်ပန်းထွက်ပြီးပြီးခြင်း လီးကြီးကို တုန့်နှေးခြင်းမရှိ ချက်ခြင်းပင် သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပေးနေသည်ကိုလည်း မြင်ယောင်နေမိသည်၊ သူ့အဖေရဲ့ မျက်နှာကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်နေသော မိုးမ မျက်နှာကိုလည်း ပြန်မြင်နေမိသည်။ မိုးမ က တကယ့်ကို အဖေ့ကို ချစ်နေတဲ့ပုံပဲ။ မိုးမရဲ့ အဲဒီတုန်းက အသံလေးတောင် သူ့နားထဲ ကြားယောင်နေမိသည်။ မိုးမ က သူ့အဖေလီးကြီးကို ပြောနေပုံများ၊

“ အိုး ချစ်လိုက်တာ၊ ဒီကောင်ကြီးက ကျမ ကို အရမ်းကောင်းအောင်လုပ်ပေးတာ၊ လူဆိုး ကြီးရှည်ကြီး၊ နင်ဟာလေ တကယ့်လူဆိုး၊ ငါ့ဟိုးအထဲထိအောင်ကို အတွင်းကျကျ ဝင်ပြီး ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတဲ့ကောင်ကြီး”

တဲ့၊ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် သူမြင်ခဲ့ရသမျှတွေကို ပြန်ပြီး တမြုံ့မြုံ့ တွေးရင်း ပြန်မြင်ယောင်မိနေသည်၊ သူ့အဖေ က ဆောင့်လိုးနေတုန်း မိုးမ က သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို သူ့အဖေခါးမှာ အတင်းညှပ်ပြီး အရသာခံစား နေပုံ။ မိုးမ မျက်နှာက တကယ့်ကို ဖီးလ်အပြည့်ရနေတဲ့ပုံပဲ။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့အဖေနှင့် သူ့မိန်းမ တို့ရဲ့အချစ်ပွဲကြမ်းနေပုံကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်းက ဂွေလှိမ့်နေမိပြီ။

ကိုရင်ဦးမောင် သိပ်ပင်အကြာကြီးမခံလိုက်ပဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး တချီပြီးသွားတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ အကြံကြီးကြံနေလေပြီ၊ မိုးမ ကို ဥက္ကာတက်လိုးလို့ရအောင် ကြံပေးပြီး သူဘယ်လိုချောင်းရမည်ဆိုတာကို အကွက်ချနေသည်။ မိုးမကို သူအိုဗာတိုင်လုပ်စရာရှိတယ်ဆိုပြီး ပြောမယ်။ 

အိမ်ကို ခြောက်နာရီလောက် ရောက်အောင်ပြန်လာပြီး ရှစ်နာရီလောက် အလုပ်ကို ပြန်သွားမည်၊၊ ဝရံတာထွက် သည့်တံခါးကို အတွင်းက လော့ဖြုတ်ခဲ့မည်၊ အဲဒါဆိုရင် ဥက္ကာက မိုးမ ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားသည့်အချိန် သူ ဝရံတာကနေ အိမ်ထဲကို ခိုးဝင်နိုင်မည်။ 

သူ့ဝရံတာကို လှေခါးနဲ့ တခြား ဘက်က နေပတ်ဝင်လို့ရသည်။ ပြတင်းပေါက်တံခါးတွေကို လည်း အတွင်းက နေဖွင့်ထားပြီး ခန်းဆီးချထားလိုက်မည်၊ မတော်တဆ မိုးမ ဝရံတာ တံခါးကို လော့ချလိုက်ရင် ဝင်ဖို့ နောက်တလမ်းဖြစ်သည်။ သူ့ အကြံအစည်တွေ အောင်မြင်လိမ့်မည်ဟုလည်း ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချထားသည်။

ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့ကို အသိမပေးပဲ အိမ်လာပြီး မိုးမ ကို လုပ်သွားတာကိုလည်း သူတွေးနေမိသည်။ မိုးမ တယောက် သူ့ကို အရူးလုပ်သွားသည်။ ကိုအောင်နိုင် အိမ်သို့ သူမရှိသည့်အချိန် လာသွားသည်ကို အသံတချက်လေးမှ မထွက်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း သူမသိအောင် လာလိုး။ 

ကြည့်ပါလား၊ မိန်းမ နှင့် သူငယ်ချင်း ကိုယ့်ကွယ်ရာမှာ ဖေါက်ပြန်နေကြသည်။ တကယ်တော့ အဲဒါတွေက ရော ကိုရင်ဦးမောင် အတွင်းစိတ်ထဲမှာ ဖြစ်ချင်နေသည့် အရာတွေ ပင်မဟုတ်ပါလား။ ကိုရင်ဦးမောင် က လက်တွေ့မှာ သူ့ အိမ်မက်တွေ က အကောင်ထည်ပေါ်လာခဲ့ပြီ ဆိုတာကို သိခဲ့ရပြီ မဟုတ်ဘူးလား။ သူ့ရဲ့ အနှစ်နှစ် အလလက မက်ခဲ့ရတဲ့ အိပ်မက်တွေ စိတ်ကူးတွေ မဟုတ်ဘူးလား။

...............................................................................................................................................

အခန်း (၄၀)  မိုးမ ဆီသို့ လူတယောက်လာ၍ ဥက္ကာက ကိုရင်ဦးမောင်ဆီ အကြောင်းကြားခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင်က ဥက္ကာကို သေခြာမှာခဲ့သည်။ သူ ရုံးမှာ ရှိနေတုန်း မိုးမ ဆီသို့ တယောက်ယောက် ရောက်လာပါက သူ့ဆဲဖုံးကို ချက်ခြင်းခေါ်ပြီး အကြောင်းကြားရန် ဖြစ်သည်။ ဥက္ကာဖုံးနံပတ်ကိုလည်း သူယူထားလိုက်သည်။ 

ဥက္ကာကို ပိုက်ဆံတထောင်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူပြောသမျှ ခဲ့သမျှတွေကို နုတ်လုံစေရန်နှင့် သူခိုင်းတာကို သေခြာလိုက်နာ လုပ်ကိုင်ပေးပါက ဒီထက်ပိုရမည် ဖြစ်သည့်အကြောင်း ပါပြောလိုက်သည်။ ဥက္ကာ တယောက် ပျော်ပြီလေ။ မိုးမ ကို စောင့်ကြည့်ဖို့ အလုပ်တခု အနေနဲ့ ရပြီ ဖြစ်ပြီး မိုးမ ကို လိုးဖို့ လည်း အခွင့်အလမ်းက သာနေပြီ မဟုတ်လား။ သူ့ကိုယ်သူ ကံကောင်းလှခြေလားဟုပင် တွေးလိုက်မိသည်။

ထိုညနေ၌ ကိုရင်ဦးမောင် အိမ်ကို ပုံမှန်ပြန်လာချိန်မှာပင် ဝင်လိုက်သည်။ ထိုမတိုင်မှီက သူ့ကားထဲမှာ တချိန်လုံး အိပ်နေခဲ့ရလေသည်။ မိုးမ ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပင် သူ့ကို ပုံမှန်အတိုင်း ကြင်ကြင်နာနာ ယုယုယယ ဖြင့် ဆက်ဆံလေသည်။ 

ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ မိုးမ နောက်ကွယ်တွင် ဖေါက်ပြန်ချင်သလို ဖေါက်ပြန်ပြီး၊ ခုလို သွေးအေး ကာ ဟန်မပျက် သူမရိပ်မိအောင် နေနိုင်တာကို အံသြမိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က သူဖြစ်ချင်သည့်အရာတွေကို မြင်နေရပြီ မို့ ဝမ်းသာမိနေသော်လည်း မိုးမ တယောက် ထိုကဲ့သို့ သူ့စိတ်နဲ့ သူ ဖေါက်ပြန်လိမ့်မည် ဟု တခါမှ တွေးထင်မထားမိခဲ့ခြေ။

သူက သာ မိုးမ ကို ဖြားယောင်းပြီး တခြားယောက်ျား ဖြင့် အိပ်စက်ဖို့ လမ်းကြောင်းပေးမည်ဟုသာ တွေးထားခဲ့သည်။ မိုးမ ကိုယ်တိုင်က သူ့စိတ်သူ့ကိုယ်ဖြင့် လုပ်လိမ့်မည်ဟု သူ မတွေးထားခဲ့မိချေ။ မိုးမ လုပ်ရပ်ကြောင့် သူ့ စိတ်ကို အနည်းငယ်ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရသော်လည်း၊ သူ၏ပျော်ရွှင်မှုက နာကျင်မှုထက် ပိုသာသွားခဲ့ရလေသည်။ 

အထူးသဖြင့် မိုးမ ကို သူ့အဖေ အားပါးတရ လိုးနေတာကို တွေ့လို့ရ၍ ဖြစ်သည်။ မိုးမ ကို သူက ဘယ်က ဘယ်လို စဖြစ်တာလဲ၊ စသဖြင့် အကုန် အသေးစိတ် မေးမြန်းချင်စိတ်ပေါ်လာခဲ့ရသော်လည်း အချိန် မတိုင်သေးဟု စိတ်ထဲ ထင်ခဲ့ သဖြင့် အောင့်အီးထားခဲ့ရလေသည်။

ထိုညက ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ ကို မလိုးပါ။ မိုးမ ကလည်း မတောင်းဆိုပါ။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ပုံမှန်အချိန်ထက် စောပြီး အိပ်မောကျသွားခဲ့ကြလေသည်။

..................................................................................................................................

ရက်အနည်းငယ်ကြာသော် ဥက္ကာ တယောက် ကိုရင်ဦးမောင် ဆီမှ မီးစိမ်း ပြမလားစောင့်နေသော်လည်း ဘာမှ ဖြစ်မလာသေးခြေ။

တနေ့ နေ့လည် တနာရီခန့်တွင် ဥက္ကာ က ကိုရင်ဦးမောင် ဆဲလ်ဖုံး ကို ခေါ်လေသည်။

“ ဆရာ၊ လူတယောက် ဆရာ့မိန်းမ ကို တွေ့ဖို့လာတယ်”

“ သူ့ကား နံပါတ် က ဘယ်လောက်လဲ”

“ ကားနဲ့ လာတာ မဟုတ်ဘူးဆရာ၊ လမ်းလျှောက်လာတာ၊ ဒီလူ အရင်ကလည်း ခနခန လာဖူးတယ်”

ကိုရင်ဦးမောင် အံ့သြသွားသည်။

“ ဟင် နင့်အမေလိုးတဲ့မှ ပဲ၊ အဲကောင်က ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်လို ပုံစံမျိုးလဲ”

“ အဲကောင်က ကလေးလိုလို ခွေးလိုလိုကောင်၊ အရပ်လည်း မရှည်ဘူး ခပ်ပုပုပဲ”

“ ဟိုက် ဇာနည်၊ ဒီကောင်လည်း လာတယ်၊ မအေလိုးတဲ့မှပဲ၊ သေလိုက်ပါတော့”

“ ဇာနည်က ဘယ်သူလည်း ဆရာသမား”

“ အင်း ဘယ်သူမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ထားလိုက်ပါတော့၊ အခု သူဝင်သွားပြီလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ငါးမိနစ်လောက်ရှိပြီ သူဝင်သွားတာ”

“ မင်း ဆီမှာ တယောက်ယောက်ဆီကို လာတွေ့တဲ့လူတွေ ရဲ့ နာမည်စာရင်းမထားဘူးလား”

“ ဟင့်အင်းဆရာ၊ ကျွန်တော်တို့က သူတို့ ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်တာလည်းပဲ မေးတယ်၊ ဒီက စည်းကမ်းက လာသမျှ ကားနံပါတ်ကိုပဲ မှတ်ထားခိုင်းတယ်၊ လူနာမည်ကို မမေးခိုင်းဘူး”

“ အင်း အင်း အေးပါ၊ ကျေးဇူးပဲ ဥက္ကာရေ၊ ငါလည်းမကြာခင် ရောက်တော့မှာပါ၊ နောက်အခါတွေလည်း ငါ့ကို အဲလိုပဲ အကြောင်းကြားပေးနော်သိလား”

ကိုရင်ဦးမောင် အတွေးထဲမှာ သူတို့ ဒီတခေါက်ပြန်တုန်းက ဇာနည်မောင် မိုးမ ကို ဘယ်လို ဖက်တွယ်တယ်ဆိုတာ ပြန်မြင်ယောင်နေမိသည်။ ဒီကောင်က အရပ်ပုတော့ သူ့ခေါင်းက ရင်ညွှန့်လောက်ပဲ ရှိသည်။ မိုးမ ကိုဖက်တော့ သူ့ပါးတွေက မိုးမ နို့တွေကို ဖိကပ်နေတာသတိထားမိသည်။ 

ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် စိတ်အတော်လှုပ်ရှားသွားရသည်။ သူ့အိမ်မှာ ရှိသမျှ ယောက်ျားသားတွေ အကုန်လုံးက မိုးမ ကို စားပြီးနေကြလေပြီ။ ရုံးကို သူဖျားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေ့တဝက်ခွင့်ယူကာ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ အပတ်မန့်ရှိရာ အမြန်ဆုံး ပြန်လာခဲ့ပြီး ကားကို မြေအောက်ထပ် ကားပတ်ကင်မှာ အမြန်ရပ်၊ သူ့ပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံးကားထဲထားခဲ့ပြီး ဓါတ်လှေခါးမှ အမြန်အပေါ်တက်လာခဲ့လေသည်။ အပေါ်ထပ် သူတို့ အခန်းရှေ့မှာ အခန်းတံခါးကို နားကပ် ပြီး နားထောင်နေသော ဥက္ကာကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ဆုံတော့ လေသံတိုးတိုး ဖြင့် ပြောကြလေသည်။

“ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ လို့ထင်တယ်ဆရာ၊ ခုနကလေးတင်ပဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာ စကားပြောနေကြတာ”

“ သူတို့ ဘာတွေ ပြောနေတာကြားလဲ”

“ ဒီဘဲက မမိုးမကို အမ လို့ခေါ်တယ်၊ မမိုးမ ကလည်း မောင်လေး လို့ခေါ်တယ် နည်းနည်းတော့ ထူးဆန်းတယ်ဗျ “

“ ပြီးတော့ရော၊ သူတို့ဘာတွေ ပြောကြသေးလဲ”

“ ဘာမှ တော့ သိပ်မထူးပါဘူး ဆရာ၊ ကျနော်ကြားသလောက်ကတော့၊ မမိုးမ က မင်းဘာလို့ စာမကြည့်ပဲနဲ့ လစ်လာရတာတုန်းတဲ့၊ ငါ့ကို ဒီရက်ပိုင်းလောက်လေး မေ့ထားလိုက်ပြီး မင်းစာတွေကို ပဲ စိတ်ထဲ ထားဖို့ သင့်တယ် တဲ့၊ အဲဒီကောင်လေးက ပြန်ပြောတာက၊ မရဘူး မမကြီး၊ မမကြီးကို အရမ်းကိုလွမ်းနေတာ၊ နေ့ရောညပါ သတိရနေမိတာ၊ မိလဲ့ ကတောင် ကျနော့်ကို စနေတာ တဲ့”

ကိုရင်ဦးမောင်က ခေါင်းကို အသာရမ်းလိုက်ရင်း အခန်းတံခါးသော့ကို အသံမကြားအောင် ထည့်ပြီး အသက်အောင့်ကာ လှည့်ဖွင့်လိုက်သည်။ တံခါးပွင့်သွားတော့ ဥက္ကာ ကို ဒိုးတော့ ဟု ဆိုတာ ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် ကိုရင်ဦးမောင် ရင်တွေ တထိတ်ထိတ်ခုန်လာလာတော့သည်။ အသက်ကို ဝအောင် တချက်ရှုသွင်းလိုက်ကာ၊ အသက်အောင့်ထားရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း အခန်းဖက်သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူ့အိမ်ထဲမှာ သူက သူခိုးတယောက် သွားသလို သွားနေမိသည်။ 

လမ်းမှာ ခနရပ်ပြီး သူတို့ အသံများကြားရမလားဟု နားစွင့်လိုက်သေးသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး မီးဖိုထဲမှာ စကားပြောနေကြသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားရသည်။ တကယ်လို့သာ သူတို့ မီးဖိုမှ နေ၍ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်လာခဲ့ပါက သူ့ကို တန်းမြင်ရမည်ဖြစ်လေသည်။ 

ဘယ်မှာ ပုန်းနေရမလဲ။ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ပူလာရသည်။ သူ့အိပ်ခန်းထဲ ကမန်းကတမ်း ပြေးဝင်လိုက်သည်။ ပုန်းစရာနေရာရှာမတွေ့၊ ဧည့်ခန်းဘက်အမြန်ပြေးသွားမိပြန်သည်။ ဆိုဖာနောက်ကွယ် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူ့ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေပြီး ဒီဆိုဖာပေါ်မှာ လာမထိုင်ကြစေနဲ့ဟုလည်း ဆုတောင်းနေမိသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ထဲက နှလုံးခုန်နေသည့်အသံတဒုတ်ဒုတ်ကို သူ့နားမှ ပင် ပြန်ကြားနေရသည်ဟုထင်နေမိသည်။ 

သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကိုလည်း သူ့နှလုံးက ပြေးပြေးဆောင့်နေသလိုပင် ခံစားနေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ဇောချွေးပင်ပြန်လာသည်၊ သူ့ကိုယ်သူ ချောင်းဆိုးတာတို့ နှာခြေတာတို့ ဖြစ်မှာလည်း လန့်နေမိသေးသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်တဖက်ဖြင့်ဖိရင်း က ခေါင်းကို အသာမော့ကာအိပ်ခန်းတံခါးဘက်သို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့နှလုံးခုန်သံက ကျယ်လွန်းသဖြင့် ဟိုနှစ်ယောက် ပြောနေသည့်စကားသံကိုတောင် မကြားရဟု ထင်မိသည်။

လေးငါး ဆယ်မိနစ်လောက် အကြာမှာတော့ မီးဖိုမှ ဧည့်ခန်းဘက်လာသော လမ်းလေးမှ စကားပြောသံတွေ ကြားလိုက်ရသည်။ နောက်တော့ အသံတွေက သူ့နား တဖြည်းဖြည်း နီးလာခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းဘက်ကို မလာပဲနှင့် အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားကြပါစေဟု သူဆုတောင်းနေမိသည်။ 

အချိန်က နေ့လည် တနာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်၊ ရှိပြီမို့ နေလည်ခင်းအလင်းရောင်က အခန်းတခုလုံးမှာ လင်းထိန်နေပြီး အရာရာတိုင်း ကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နိုင်နေသည်။ အကယ်၍သာ သူတို့ နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်လာပါက သူ့အနေဖြင့် ကောင်းကောင်းကြီးမြင်နိုင်လေသည်။ 

မိုးမ နှင့် ဇာနည်မောင် တို့ နှစ်ယောက် တယောက်ခါးကို တယောက်ဖက်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးဝနားမှာ ရပ် စကားပြောနေသည်ကို သူမြင်နေရပြီ။ ကိုရင်ဦမောင် က သူတို့ အိပ်ခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး အတွင်းသို့ ဝင်သွားကြပါစေဟု ဆုတောင်းနေလေသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ မဝင်ကြသေးပဲ တယောက်နှင့် တယောက်ဖက်ကာ စကားပြောနေ ကြလေသည်။ မိုးမမှာ ဘလော့က်စ် လက်ပြတ်ကလေး နှင့် စကဒ်ကို ဝတ်ထားရာ အလွန်လှနေပေသည်။

ဘလောက်စ် အင်္ကျီမှာ ဂျိုင်းအပေါက်ကျယ်ကျယ် အဖြူရောင် နှင့် ခါးမှာ အဝါစင်းကလေး ဖြစ်ကာ ဗိုက်နေရာမှာ ကျပ်ကျပ်ကလေး ဖြစ်သဖြင့် မိုးမ ရင်သား အစုံမှာ မို့မေါက်ထနေလေသည်။ အောက်က စကဒ်မှာ အနက်ရောင် ပေါင်လည်လောက်သာရှိရာ ချောမွတ်သော ပေါင်တန်များမှာ ဝင်းဝါပြီး မြင်ရသူတိုင်း စွဲမက်စရာပင်ဖြစ်တော့သည်။

...............................................................................................................................

အခန်း (၄၁) ဇာနည်မောင်နှင့် မိုးမ တို့ကို ကိုရင်ဦးမောင် ချောင်းကြည့်ခြင်း။

မိုးမ လက်တဖက်က ဇာနည်မောင့် ခါးကို ဖက်ထားရင်း နောက်လက်တဖက်နဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့် ဝင်သွားတာ တွေ့ရတော့ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားပြီး စိတ်သက်သာရာရသွားတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အခန်းထဲကို တံခါးသေခြာပြန်မပိတ်ပဲ ဝင်သွားကြလေသည်။ 

ထိုအိပ်ခန်းတံခါးမှာ သူတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲ နေသော အိမ်ဖြစ်သဖြင့် ညဘက် အိပ်ကြလျှင်လည်း ပိတ်လေ့မရှိကြပေ။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ က တံခါးကို သေခြာပြန်ပိတ်ဖို့ အကျင့် မရှိတာ ဖြစ်လေသည်။ နောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ တံခါးမ ကြီးကိုလည်း လော့ချထားသည် ဆိုတော့ မိုးမ အနေနှင့်က လုံခြုံပြီ ဟု ယူဆထားတာကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။

မိုးမ နှင့် ဇာနည်မောင် တို့ နှစ်ယောက်လုံး အခန်းထဲ သေခြာရောက်သွားတော့မှ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် နဖူးမှ ချွေးကို လက်ဖျံဖြင့် သုတ်လိုက်ရပြီး၊ အနည်းငယ် စိတ်လည်း ပြေလျှော့သွားခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ အသာထရပ်ကာ ဧည့်ခန်းတွင်းက ဘာကိုမှ မတိုက်မိ မခိုက်မိအောင် သတိထားရင်း အိပ်ခန်းနားသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ တံခါးနားမှ ကွယ်၍ အခန်းထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့၊ မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်မှာ အဝတ်ဘီရိုနားမှာ ရပ်နေကြတုန်းဖြစ်သည်။ 

တပြွတ်ပြွတ်အသံကြောင့် ကစ်ဆင် ဆွဲနေကြသည်ထင်သော်လည်း တကယ်တော့ ဇာနည်မောင်က မိုးမ နို့ကို စို့နေတာတွေ့လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ ဘလောက်စ်ကို ရအောင် အောက်ဆွဲချပြီး ထွက်လာတဲ့ နို့ကို စို့နေတာဖြစ်သည်။ သူ့အရပ်နဲ့ ဆို မိုးမ နို့က အနေတော် ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမကလည်း ဇာနည်မောင့် ခေါင်းက ဆံပင်ထဲကို လက်ထိုးထည့်ကာ ကုတ်ခြစ် ပေးနေလေသည်။ 

ဇာနည်မောင် ၏ အငမ်းမရ စုပ်နေမှုကြောင့် တပြွတ်ပြွတ် အသံက ကျယ်လောင်လှသည်။ မိုးမ ပါးစပ်မှ လည်း အသံတခုခု ထွက်ပြီး ငြီးတွားနေသည်။ မိုးမ ဘာတတွတ်တွတ် ပြောနေသလဲဟု ကိုရင်ဦးမောင်က သေခြာမကြားရသော်လည်း လှုပ်ရှားနေသော နူတ်ခမ်းပုံကို ကြည့်ပြီး သူဘာပြောနေသလဲ ဆိုတာကို ခန့်မှန်းလို့ရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အထင်ကတော့ ..အို ကလေးရယ်၊ ငါ့သားလေး ရယ်.. မင်းမေမေ ရဲ့ နို့တွေကို နမ်းစမ်း စို့ပေးစမ်းပါကွယ်...ဟု ရွတ်နေသည်ပဲ ဖြစ်မည်ဟု မှန်း၍ရလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပင် ပြန်ကျိန်ဆဲမိလေသည်။ ကောင်းကွာ ငါလိုးမ၊ သူက အမေနဲ့ သား ရိုးပလေး ကစားနေပါလား၊ ငါထက်တောင် သာသွားပြီ။ ချီးမှပဲ သေစမ်းပါကွာ။ ကိုရင်ဦးမောင်ခမျာ နံရံနှင့် ခေါင်းပင် ပြေးဆောင့်ချင်စိတ်ပေါက်သွားရသည်။ သူ့ မျက်လုံးများကတော့ မိုးမ တို့ ဆီမှ မခွာပဲ သူတွေးလိုက်တာ အမှန်ပဲ ဆိုတာကို သေခြာသိရအောင် စောင့်ကြည့်နေလေသည်။

ဇာနည်မောင် က သူ့နို့တွေကို စို့နေလျှက်ကပင် မိုးမက ကုတင်ဆီ သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ကုတင်နား ရောက်သည်နှင့် ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်ချလိုက်တော့ နို့ဆွဲနေသည့် ဇာနည်မောင်က ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ဆက်စို့နေလေသည်။ 

မိုးမ က မွေယာပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တော့ ဇာနည်က အပေါ်မှ မှောက်ရက် တက်လိုက် သွားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကတော့ ဖုဖောင်းထလာသော သူ့လီးကြီးကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ ပင် ပွတ် မိနေပြီး ရှေ့ကို အသာကုန်းကာ ချောင်းနေလေသည်။ မိုးမ ကတော့ သူ့နို့တွေ လက်မောင်း ဂျိုင်းတို့ကို ကုန်းကာ နမ်းရက်စို့နေသော ဇာနည်မောင်၏ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးနေလေသည်။ 

ဇာနည်မောင် လက်တဖက်က တော့ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးများကို ပွတ်သတ်ပေးရင်း စကဒ်အောက်မှ တိုးဝင်ကာ ပင်တီထဲထိ နိုက်ဖို့ လုပ်နေလေသည်။ထိုအချိန်မှာတော့ မိုးမ က ဇာနည်မောင့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်နေလေပြီ။ ဇာနည့်ဘောင်းဘီ ကျွတ်သွားတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှ ထောင်ထ နေသော ဒစ်ကြီးကို မိုးမ က တခိခိ ရီမောကာ ကိုင်ထိရင်းမှ၊

“ ခိခိ ကြည့်စမ်း ဘယ်လောက်ရီစရာကောင်းလဲ ဒီကောင်ကြီးက သူဝင်ရမဲ့ နေရာကို ကောင်းကောင်းသိလို့ ထိုးပြနေသလိုပဲ”

ဇာနည်မောင်က မိုးမလက်ကို ဆွဲကာ အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်စေပြီး သူ့လီးကြီးကို မိုးမ မျက်နှာနားကပ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ထို အဖုအဖေါင်းနေရာကို သူ့ပါးဖြင့် ပွတ်ပေးရင်းမှ ပါးစပ်ကို ဖွင့်ကာ အတွင်းခံပေါ်မှ ပင် ငုံခဲလိုက်သည်။ မိုးမ လက်တွေက ဇာနည်မောင့် ပေါင်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဇာနည်မောင်မှာ အသံလေးပင်ထွက်သွားကာ ဖီးတက်သွားတော့သည်။မိုးမက၊

“ ကြည့်စမ်း့ အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စို့လို့ ကလေး ဘောင်းဘီမှာတောင် စိုနေပြီ၊ ဘယ်လို အရသာလဲ မြည်းကြည့်အုံးမယ် ခစ်ခစ်”

မိုးမက သူ့လျှာဖျားကလေးဖြင့် ထိုအစိုကွက်နေရာလေးကို တို့ကာ ရက်လိုက်သည်။ နောက် သူ့လျှာကလေးဖြင့် ရက်နေရာ ထိုဘောင်းဘီနေရာလေးမှာ သူ့သွားရည်များကြောင့် ပိုပြီး စိုရွဲသွားရလေသည်။ ဇာနည်မောင်က၊

“ အရသာ ဘယ်လိုနေလဲ မေမေ၊ မေမေက သားသားရဲ့ လရေ ကို မြည်းကြည့်ရတာ အမြဲတမ်းကြိုက်နေတာပဲ မဟုတ်လား”

ဇာနည်မောင် ထိုသို့ပြောနေသည်ကို ကြားလိုက်ရသော ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ခေါင်းကို ခါယမ်းပြီး သူကိုယ်သူ ပြန်ပြောနေမိပြန်သည်။ ငါ့လခွီးမှပဲ၊ သူတို့ကလည်း ရိုးပလေးကစား နေကြတာပဲ။ တော်တော် ဆိုးတဲ့ မိုးမပဲ၊ ငါ့ရဲ့ အထာတွေကို သူများတွေ ဆီမှာ သွားအသုံးချနေပါလား၊ ကောင်းရောကွာ။ ကိုရင်ဦးမောင် မှတ်မိပါသေးသည်၊ သူတို့ ဒိတခေါက် ရွာပြန်တော့ ဇာနည်မောင် မိုးမ ကို ဖက်သည့်အကြောင်း ကိုရင်ဦးမောင်က အစ်တော့ မိုးမ ပြန်ပြောတာက ဇာနည့်အပေါ်မှာ သူက အမေ တယောက်လိုပဲ သဘောထားလို့ အမေက သူ့သားကို ဖက်သည့်သဘောသာဖြစ်ကြောင်းပြန်ပြောဖူးလေသည်။ 

ဘုရားရေ၊ သူအမှန်အတိုင်း ပြောခဲ့တာပါလား၊ သူတို့က အမေနဲ့သား လုပ်တမ်းကစားနေကြတာကိုး၊ တကယ်တော့ မိုးမ ကဒီလောက် အသက်ကြီးသေးတာမဟုတ်ပေမဲ့ ဇာနည့်အကိုရဲ့ မိန်းမ ဖြစ်တာကြောင့် မိုးမ က လူကြီးနေရာမှာ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် သိချင်မိတာက ဒီရိုးပလေး ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်သူက စတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ။ ဇာနည်မောင်လား မိုးမလား။ 

ဇာနည်မောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပဲ။ သူလည်း သူ့အကို ငါ့လိုပဲ အကြိုက်လာတူတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ နောက်ပြီးတော့ သူ့အရပ်ပုတာနဲ့ ဆိုတော့လည်း ဒီရိုးပလေးက လိုက်ဖက်နေပေသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် တနေ့ကျရင်တော့ အဲဒီအကြောင်းတွေကို သူသိရမျာ သေခြာပါသည်။ ယခုလောလောဆယ်တော့ သူ့လီးက တအားကို မာနေလေပြီ။ မြင်နေရတဲ့ ပွဲကိုလည်း သူအလွန်ကို သဘောကျနေမိသည်။

ဇာနည်မောင့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားများ တစမျှမကျန်တော့သလို မိုးမလည်း ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ဖြစ်ပြီး တယောက်ကို တယောက်ဖက်ကာ ပွတ်သတ်နေကြလေပြီ။ နောက်တော့ သူတို့က ဆစ်စတီနိုင်းပုံစံ လှဲလိုက်ကြသည်။ ဇာနည့်ဒစ် က မိုးမ ပါးစပ်ထဲမှာ ဖြစ်နေသလို ဇာနည့် ပါးစပ်လက်တွေက မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ်၊ ရက်စုပ်နမ်း လုပ်နေလေသည်။ 

မိုးမက ဇာနည့် လီးကြီးတချောင်းလုံးကို သူ့လည်ချောင်းထဲထိ ဝင်အောင်ပင် မျိုချနေလေရာ ပိုပြီး နက်နက် ဝင်ရအောင် ဇာနည်က ဖင်ကို ကော့ကော့ပြီး ထိုးနေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ဇာနည့် မျက်နှာကို သူ့စောက်ပတ်ဖြင့် ဖိဖိပွတ်နေလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က မနေနိုင်တော့ပဲ သူ့လီးကြီးကို ဘောင်းဘီပြင်ထုတ်ကာ စပြီး ဂွင်းတိုက်လေတော့သည်။ မျက်လုံးကတော့ အခန်းထဲက စုံတွဲဆီမှ မခွာချေ။

မကြာမှီမှာပင် ဇာနည်မောင်က ပုံစံပြောင်းကာ မိုးမ နူတ်ခမ်းလျှာတို့ကို စုပ်ကာ မိုးမကိုယ်ပေါ်တက်လေသည်။ မိုးမက သူ့ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ဖြဲကားကာ ဇာနည့်အတွက်နေရာလုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်၏ ရမက် ပြင်းပြင်း အနမ်းကြမ်းကြမ်း များဖြင့် မရပ်မနား နမ်းစုပ်နေကြရင်းမှ ဇာနည်မောင်က မိုးမ ဆံပင်များကို ပါးပြင်ပေါ်မှ အသာ သပ်ဖယ်လိုက်ရင်းက။

“ မေမေ။ ကျနော့်ရဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ အမေ ငယ်ငယ်လေးရယ်။ အရမ်းဟော့တဲ့ အမေ ငယ်ငယ်လေး၊ ဆက်ဆီမေမေလေးကို လိုးရတဲ့ ကျနော်ဟာ ကံအကောင်းဆုံး သားတစ်ကောင်ပဲနော်၊ ကျနော့်လောက် ကံကောင်းတဲ့ကောင် ဘယ်သူရှိဦးမလဲ၊ တခြားဘယ်သူ့အမေမှာရော ဒီလို လှတဲ့ နို့တွေ ရှိမှာလဲနော်။ ဒီလို ချောမွေ့ပြီးလှလိုက်တဲ့ ပေါင်လုံးတွေရော၊ ဝိုင်းစက်ပြီးကားတစ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေရော ရှိတဲ့ အမေငယ်ငယ်လေးကို လိုးရတဲ့ သား ဘယ်မှာ ရှိနိုင်မလဲနော်။ ကျနော် မေမေ့ကို ရတာ သိပ်ပျော်တာပဲဗျာ”

ထိုအပြောကို ကြားလိုက်ရတဲ့ ကိုရင်ဦးမောင်က သူဘာလို့ မိုးမ နဲ့ အမေ၊သား ရိုးပလေး ဘာလို့ မကစားဖြစ်တာလဲ ဆိုတာကို တွေးမိနေသည်။ မိုးမ တယောက် အခုလို အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ဖီးတက်နေတာကလည်း သူနဲ့ အဲလို ဂိမ်းမဆော့ခဲ့ဘူးလို့လဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲဟု တွေးလိုက်သေးသည်။

မိုးမကလည်း။

“ ဟုတ်ပါ့ သားသားရယ် မေမေလည်း အရမ်းကံကောင်းတဲ့ မေမေပါ။ ၊ သားသားလို အမေ့ကို ပျော်စရာတွေပေးတဲ့သားမျိုးရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်သလဲ။ မေ့မေ့အိပ်ယာထဲမှာ အမြဲနေပြီး အချစ်တွေပေးရမယ် နော်။ မေမေ့ဆီ လာပါအုံး၊ မင်းဟာကို မေမေ့ထဲ သွင်းလိုက်တော့ကွာ ၊ မြန်မြန်လေး၊ မေမေ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး”

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် သူ့မိန်းမ ရဲ့ ဒီ ရိုးပလေး ကြောင့် ရမက်ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေတဲ့ ပုံစံ ကို လေ့လာနေမိသည်။ မိုးမ အကြောင်းကိုလည်း သူကောင်းကောင်းသိနေခဲ့သူမို့ အဲလောက် စိတ်တက်ကြွနေပုံနဲ့ ဇာနည် တက်လိုးရင် ဘယ်လောက်ကြာကြာခံနိုင် ပါ့မလဲ ဟု တွေးနေမိသည်။ သူ့လီးကြီးကိုလည်း တင်းတင်းကြီးဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုရင်း မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်လိုးနေတာကို စောင့်ကြည့်နေလေသည်။

ဇာနည်မောင်ကလည်း အချိန်မဖြုံးပါ။ ချက်ချင်းပင် သူ့မရီးကိုယ်ပေါ်တက်ကာ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဝ တေ့ကာ ဆောင့်သွင်းချလိုက်လေသည်။ မိုးမ ကတော့ အင်းကနဲ ငြီးသံနှင့် အတူ အော်ပြီးလည်း ပြောလိုက်သေးသည်။

“ အိ ရှီးးးးးး ကျွတ်စ်စ်…..အင်းးးးးးး ဆောင့်ပေးဆောင့်ပေး မင်းရဲ့ မေမေကို နာနာလေး ဆောင့်ပေးပါသားရယ်”

ဇာနည်မောင်ကတော့ မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ မိုးမ လည်ပင်း၊ နို့ တို့ကို နမ်းစုပ်ရင်းဖြင့် အားကုန် ဆောင့်လိုးနေတော့သည်။ သူ့အရပ်ကလည်း ပုသဖြင့် လိုးရင်းဖြင့် နို့စို့ရတာ အတော်ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမ က အနည်းငယ်ကုန်းထပြီး ဇာနည့်ပုခုံသားကို လှမ်းကိုက်လေသည်။ 

ဇာနည့်ပုခုံတွင် အနီမှတ်နှင့် သွားရာပင်ကျန်ခဲ့လေသည်။ မကြာခင်မှာပင် ဇာနည်၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အလွန်ပင်မြန်လာခဲ့ရသလို သူ့လီးမှာလည်း ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ၊ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေ တို့လောက် မကြီးသဖြင့် မိုးမ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ချောင်ချောင်ချိချိ ဝင်ထွက်နေပြီး မိုးမ စောက်ရည်များမှာလည်း ဗွက်ထအောင် ရွဲနေပြီ ဖြစ်ရာ လျှာမထိအာမထိ ဖြစ်နေရလေသည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ဆန္ဒက ပြင်းပျနေမှုကြောင့်၊ သာ တအား ဆောင့်နေရာ မိုးမ ကလည်း အောက်က လှုပ်ရှားပေးလေသည်။

“ အိုး မေမေ မေမေ ကျနော်ပြီးပြီ ..ထွက်ကုန်ပြီ ..ထွက်ကုန်ပြီ..”

ထိုအခါမှာ မိုးမ က ခါးကို နောက်သို့ကော့ပေးလိုက်ရာ ဇာနည့်လီးမှာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ချော်ထွက်လာကာ သုတ်ရည်များ မိုးမ ဗိုက်ပေါ်သို့ အကုန်ထွက်ကျကုန်တော့သည်။ မိုးမ နို့တွေပေါ်လည်း စင်ကျကုန်သည်။ ဇာနည်မောင်က သူ့လီးလေးဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှာ ဆက်ညှောင့်နေသေးသည်။ မိုးမ ကလည်း ဇာနည့် ဖင်ကို ကိုင်ဆွဲကာ အတင်းပွတ်ပေးပြီး အားပေးအားမြှောက်ပြုလေသည်။ မိုးမ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပြီးကာနီးပြီမို့ အတင်းကို အော်ဟစ်ရင်း၊

“ အင်းးးးးးး လုပ်လုပ်၊ နာနာလေးဖိပွတ်ပေးစမ်းပါ၊ မေမေ့ကို ပြီးအောင်လုပ်ပေးစမ်းပါ ကလေးရယ်၊ အိုးးးးးး၊ အထဲမှာ ပြီးစရာမလိုဘူး ငါ့စောက်စေ့လေးနားကိုသာ နာနာ ဖိပွတ်ပေး၊ အိုးးးးးအားးးးးးအီးးးးးးးးးးးးး ကောင်း...ကောင်း...ကောင်းတယ်……..အားးးး”

ဇာနည်မောင် တယောက် မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှာ လူသေတကောင်အလား ငြိမ်ကျ သွားကာ မိုးမ ၏ ချွေးစိုနေသော ရင်သား ဂျိုင်း တို့ မှ ငံကျိကျိ အရသာကို ရက်နေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ဇာနည့်ပုခုံး လေးကို ကိုက်လိုက်ပြီး စုပ်နေလေသည်။ နောက်တော့ သူ့လက်တွေ ခြေတွေကို ဆန့်တန်း လိုက်ရင်းက မောသွားသလို ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က ချွေးပြန်ပြီး တဏှာရမက်ဇောထ နေသည့် မျက်နှာပေးလေးဖြင့် မိုးမ ကို ကြည့်ကာ ပြေးနမ်းချင်စိတ်လေး ပင်ပေါက်လာရသည်။ ယခု အချိန် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် မိုးမ ကို ကြည့်ရသည်မှာ နတ်သမီးနှင့်ပင်တူသည်ဟု ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲ ထင်နေမိလေသည်။ 

ဖွေးနုနေသော မိုးမ ပေါင်တန် ဖင် နို့လုံးများနှင့်ဖားလျှားကျနေသော ဆံပင်နက်နက် တို့က အိပ်ယာပေါ်မှာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ကားယားခွရက်က ဇာနည်မောင်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အိပ်ယာပေါ်မှ သူ့ညီနှင့် သူ့မိန်းမ တို့ အမောဖြေမှိန်းနေကြသည်ကို ချီးကျူး အကြည့်ဖြင့် ဆက်ကြည့်နေမိတော့သည်။

 အပိုင်း ( ၉ ) ဆက်ရန် >>>