မယားတောသူ အပိုင်း ( ၉ )
ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
အခန်း ( ၄၂ ) သင်းသင်းနွေး
အဲဒီညမှာပဲ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် မိုးမ ကို အသေဆွဲပါတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ သူ့ညီတော်မောင် က မိုးမ ကို သားအနေနဲ့ရိုးပလေး လုပ်ပြီး လိုးနေတာရယ်၊ မိုးမ ကရော ဘယ်လို တုန့်ပြန်တယ် ဆိုတာရယ် အဲဒါတွေ က သူ့အတွက် အရမ်းကို စိတ်တက်ကြွ ပြီး တင်းလာလို့ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ မိုးမ ပြီးတာ မပြီးတာတောင် ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ၊ မိုးမ ကို သူ့စိတ်ကြိုက် တက်လိုးပြီး သူ့ဘာသာ ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိတ်ကို ရယူလိုက်ပါသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ပြီးသွားတော့ မိုးမ ကပင် သူ့ကို နောက်ပြီး သတိပေးလာပါသည်။
“ ဘယ်လို ဖြစ်ရတာလည်း ကိုကို။ ရိုးပလေးတောင် ကစားဖို့ စိတ်မကူးတော့ဘူးလား၊ ချစ်လေးကို တောင် ပြီးအောင် မစောင့်တော့ဘူးလား။ ကိုကို က ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ကျေနပ်မှုရအောင် ပြီးသွားတာ ဟိုးနှစ်တုန်းကလိုပဲ၊ အဲဒီအချိန်တုန်းက ပြီးတယ်ဆိုတာ ချစ်လေး ဘာမှန်းတောင် မသိခဲ့ဘူး ဆိုတာ မှတ်မိသေးလား ခိခိ”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်ရင်း၊
“ အော် ခုတော့ ချစ်လေးက အတွေ့အကြုံ များနေပြီပေါ့လေ၊ ဟုတ်လား”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို စကားနှာ ထိုးမလို့ စဉ်းစားလိုက်ရင်းမှ တော်ကြာ သူရိပ်မိသွားရင် မကောင်းဘူး။ ဒီတိုင်းလေး မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာကမှ မိုးမ လုပ်သမျှကို သူလိုက်ချောင်းလို့ ရမည်ဟု တွေးကာ စကားစကို ဖြတ်လိုက်လေသည်။
မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် တင်းနေပြီး ခနလေးနဲ့ ပြီးသွားရသလဲ ဆိုတာ ကို တွေးနေမိသည်။ ခါတိုင်းဆို ပုံမှန် ရိုးပလေးကစား တခုခု ပြောဆိုပြီးမှ စိတ်တက်ကြွလာပြီးကာမ ဆက်ဆံလေ့ရှိသူက အခု လို ဆိုတော့ တမျိုးကြီးဖြစ်နေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အကြောင်းသိနေသူပီပီ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် သူ့ကိုယ်သူ တခြားလူတယောက်ဟု ဂိမ်းကစားကာ လုပ်မှပင် ဆန္ဒပြည့်ဝတတ်သည့်သူက အခုတော့ သူ့ဘာသာ ဘာမပြောညာမပြောနှင့် လုပ်ကာ ပြီးသွားတာ ထူးဆန်းသည်ဟုပဲ တွေးမိပြီး အိပ်မောကျသွားပါတော့သည်။
နောက်နေ့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ကိုမောင်ငယ် ဟု အသွင်ဆောင်အသံဖျက်ကာ မိုးမ ကို ခေါ်သေးသည်၊ မိုးမ များစိတ်ဝင်တစားပြန်ပြောမလားဟု တွေးကာစမ်းကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် မိုးမက မပြောဘဲ ဖုံးချလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ဘာလို့ စိတ်မဝင်စားတော့တာလဲဟု စိတ်ထဲထူးဆန်းနေသည်။ သူ့မှာ အခုတော့ ယောက်ျားတွေ အများကြီးနဲ့ ဆက်ဆံနေရလို့ လား၊ ဒါကြောင့်မို့ လူအသစ် ထပ်မတိုးချင်တော့လို့များလား။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် လက်လျှော့လိုက်သည်။ နောက်တခါကျမှ ပဲ ထပ်စမ်းတော့မည်လေ။
ဒီအတောအတွင်းမှာ ဖြစ်ပျက်နေသော သူတို့ အပတ်မန့် ထဲမှ အဖြစ်အပျက်တခုကို မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြောမပြဘဲ ချန်ထားတာ တခု ရှိလေသည်။ ထိုအရာက တော့ သူတို့ နှင့် သုံးခန်းကျော်လောက်တွင် နေသော ကောလိပ်ကျောင်းသူ ကောင်မလေး သင်းသင်းနွေး အကြောင်းပင် ဖြစ်တော့သည်။ ထိုကောင်မလေးမှာ ထိုကောင်မလေးအဖေ၏ သူငယ်ချင်းနှင့် ဖြစ်နေသည်ကို သူတို့ ကော်ရစ်ဒါမှာ ဆုံလိုက်ပြီးသည့်တနေ့ မိုးမ က ရိပ်မိသွားပြီး၊ သူတို့ အရိပ်အကဲကို စောင့်ကြည့်နေမိခြင်းဖြစ်သည်။
ယခုပို့စ်မှာတော့ သင်းသင်းနွေး နှင့် သူ့အဖေ့သူငယ်ချင်းရယ်။ မိုးမ က ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီ အရှုတ်ထဲ ဝင်ပါလာရပြီး ဘာလို့ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဖွင့်မပြောပြပဲ ထားတယ်ဆိုတာရယ် က တဖြည်းဖြည်း ရေးရင်းမှ ပေါ်လာမည်ဖြစ်သည်။
သင်းသင်းနွေးမှာ ကောလိပ်ကျောင်းသူ ခပ်ဟော့ဟော့လေး ဖြစ်ပြီး ခေတ်မှီပြီး ဆက်ဆီကျကျလေး နေထိုင်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ သူ့အဖေက လည်း အလွန်၊ အလုပ်များသော စီးပွားရေးသမား တဦးဖြစ်ပြီး သူ့မိခင်ကတော့ အစိုးရအလုပ်မှာ အရာရှိတဦးဖြစ်ကာ အိမ်သို့ အမြဲတန်း ခြောက်နာရီ ခုနစ်နာရီ လောက်မှ ပြန်ရောက်တတ်လေသည်။ သင်းသင်းနွေး မှာ သူတို့၏ တဦးတည်းသော သမီးလေး ဖြစ်လေသည်။
သင်းသင်းနွေး အဖေ၏ မိတ်ဆွေများ က သူတို့ အိမ်သို့ အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ညဘက်များတွင် လာလေ့ရှိတတ်သည်။ ထိုမိတ်ဆွေများထဲတွင်၊ ဦးနိုင်ဝင်း ဆိုသည့် အသက် ၅၀ ခန့် လူကြီး တယောက်က အရေးကြီး အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ညဘက်ကို ခနခန လာလေ့ရှိလေသည်။ ထိုညတွေထဲ မှာ တခါတလေ အိမ်နေရင်း ဂါဝန် ကလေး ဝတ်ပြီး ကျောင်းစာ လုပ်နေတတ်သည့် သင်းသင်းနွေး လေးကို လှမ်းကြည့်တတ်သလို၊ သင်းသင်းနွေးကလည်း ပြန်လည် ပြုံးပြတတ်သည်။
ထိုအချိန်တွေမှာတော့ သင်းသင်းနွေးလေး အမေမှာ အလုပ်ပင်ပန်းလာသဖြင့် အိပ်မောကျနေပြီ ဖြစ်လေသည်။ သင်းသင်းနွေး အဖေနှင့် ဦးနိုင်ဝင်း တို့ကတော့ ထိုအချိန်တွင် ဝီစကီလေးကို စုပ်ကြရင်းက သူတို့ အလုပ်အကြောင်းကို ငြင်းခုန်နေကြသည်။ သင်းသင်းနွေးလေးကတော့ ဧည့်ခန်းထောင့်လေး တနေရာက စာကြည့်စားပွဲမှာ စာလုပ်နေလေသည်။ သူ့အဖေတို့ စကားပြောနေသည့်နေရာနှင့် သင်းသင်းနွေး စာကြည့်နေသည့်နေရာလေးကို ခန်းဆီး ပါးပါးလေး တခု ကာထားလေသည်။
ထိုအခန်းစီးလေး က လေတိုက်လို့ လွင့်သွားတိုင်း သင်းသင်းနွေးလေး ရဲ့ ဂါဝန်အောက် က ပေါင်တန်၊ ခြေသလုံးလေး များကို တချက်တချက် ဦးနိုင်ဝင်း မျက်လုံးတွေကတွေ့နေရလေ့ရှိသည်။ ယမကာ အခိုးရိုက်နေသည့် ဦးနိုင်ဝင်း မျက်လုံးတွေက သူငယ်ချင်းသမီး ကောလိပ်ကျောင်းသူလေး ဆိုသည့် စည်းတွေကို ဂရု မစိုက်တော့၊ မျက်လုံးတွေက ဆက်ဆီ ဖြစ်သည့် ခြေထောက်ကလေး တွေဆီကိုသာ ရောက်ရောက်နေတော့သည်။
ထို ကောင်မလေးကို ဘယ်လို ဖြားယောင်းရမလဲဆိုတာ စတွေးစပြုလာတော့သည်။ ဦးနိုင်ဝင်း ၏ စူးစူးရဲရဲ အကြည့်တွေကိုလည်း သင်းသင်းနွေးလေးက သတိထားမိသည်။ အပြုံးလေး ဖြင့် ပင် တုံ့ပြန်လိုက်သေးသည်။ တခါတလေ အမှုမဲ့ လိုဖြင့် ခန်းစီးကို တမင်ဖယ်လိုက်ပြီး ဦးနိုင်ဝင်း မျက်လုံးတွေကို အစာကျွေးလိုက်သေးသည်။
အဲလိုနဲ့ တနေ့ ဦးနိုင်ဝင်းတယောက် လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ဝီစကီဖန်ခွက်ကို ပါးစပ်မှာ တေ့စုပ်လိုက်ရင်းက သင်းသင်းနွေး အဖေ့ရှေ့မှာပင် သင်းသင်းနွေး အနား သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။
“ ကျောင်းက အိမ်စာတွေကို လုပ်နေတာလား ကောင်မလေး၊ ဘယ်လို အခြေအနေရှိလည်း၊ မင်း တော်တော် ကြိုးးစားတာပဲနော် ”
သင်းသင်းနွေးက သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားရင်းက ပြုံးလိုက်ရင်း၊
“ ဟုတ်ကဲ့ ဦး ”
ဟု ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ တဆက်ထည်းမှာပင် သူ့အဖေ များ ဘာပြောမလဲ ဟု တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့အဖေ က ဧည့်ခန်းထဲက ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်လျှက် သူ့အလုပ်သူလုပ်နေပြီး ဦးနိုင်ဝင်းနှင့် သူစကားပြောသည်ကို ရိုးရိုးသားသား သာ သဘောထားပြီး ဂရုမထားပဲ နေနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။
သင်းသင်းနွေး အဖေက သူ့ရှေ့က စာရွက်တထပ်ကြီးကို လှန်လှောကာ ကြည့်နေရင်း သူ့အရက်ဖန်ခွက်ကို လည်း တချက်တချက် စုပ်သောက်ကာ ဦးနိုင်ဝင်း လှမ်းစကားပြောနေလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း ကတော့ သင်းသင်းနွေး အနားမှာ ကပ်ရပ်နေရင်းက ဘယ်လို အိမ်စာ များကို လုပ်နေသလဲဟု ငုံ့ကာ စပ်စု နေသည်။
နောက် တော့ သင်းသင်းနွေး အဖေက သူ့ကို လှမ်းကြည့်နေမနေ အကဲခပ် လိုက်ရင်းမှ ကြည့်မနေမှန်းသေခြာသည်နှင့် သင်းသင်းနွေး လက်မောင်းလေးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် အသာ ပွတ်သတ်လိုက်သည်။ သင်းသင်းနွေး လက်မောင်းတွေ က တစိမ်း ယောက်ျားကြီး တယောက်၏ အထိအတွေ့ကြောင့် ကြက်သ်ီးထသွားသဖြင့် ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးကာ သူ့အဖေဘက်သို့ လှမ်း ကြည့်လိုက်မိသည်။
ဦးနိုင်ဝင်းက သင်းသင်းနွေး၏ ရင်သား မြှောင်း လေးကို ငုံ့ကာငေးကြည့်လိုက်သည်။ သင်းသင်းနွေး မှာ စာပွဲပေါ်သို့ ကိုယ်လေးကို ကိုင်းကာ စာလုပ်နေသဖြင့် သူဝတ်ထားသည့် ဘရာဇီယာပျော့ပျော့လေး က ထိန်းထားသော ရင်သား မို့မို့ လေးမှာ အင်္ကျီလည်ဟိုက် မှ လှမ်းမြင်နေရလေသည်။
...........................................................................................................................................................
အခန်း (၄၃) သင်းသင်းနွေး အဆက်။
သင်းသင်းနွေး အဖေက လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ ဟေ့ကောင်း နိုင်ဝင်း၊ သူ့ဘာသာ စာလုပ်နေပါစေကွာ၊ လာဒီမှာ ဒီဟာတွေ လာဖတ်ကြည့်အုံး”
ဦးနိုင်ဝင်းက နှောက်သလို ပြောင်သလို ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ သူငယ်ချင်း၊ သူ့ကို ကြည့်ရင်းက ငါတို့ ကောလိပ်တုန်းက အကြောင်းတွေ ပြန်သတိရမိတယ်၊ ငါလည်း အိမ်စာကို ဘယ်လို လုပ်ခဲ့ရသလဲ ဆိုတာ၊ ကြည့် သူ ဖောင်တိန်ကိုင် တဲ့ ပုံနဲ့ ရေးတဲ့ပုံက ရီစရာကြီး”
တကယ်တော့ ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့သူငယ်ချင်း သမီးကို မကောင်းအကြံဖြင့် ချဉ်းကပ်ချင်သဖြင့် တမင် ရမယ်ရှာနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သင်းသင်းနွေးက၊
“ သမီး ဖောင်တိန်ကိုင် တဲ့ပုံက ဘာရီစရာကောင်းလို့လဲ”
ဟု မေးလိုက်ရာ ဦးနိုင်ဝင်းက အခွင့်အရေးကို ချက်ချင်း အသုံးချလိုက်လေသည်။ သင်းသင်းနွေး အဖေ သူတို့ ဖက် ကြည့်နေ မကြည့်နေ အကဲခတ်လိုက်ပြီး သင်းသင်းနွေး ဆီမှ ဖောင်တိန်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ နောက်သူ့ လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် သင်းသင်းနွေးကိုယ်ကို သိုင်းကာ တဖက်မှ ဖန်ခွက်ကို စားပွဲလှမ်းတင်လိုက်ပြီး တခြားတဖက်က ဖောင်တိန်ကိုင်ကာ ဘယ်လိုရေးသလဲ ဆိုတာကို ပြလေသည်။
ထိုအချိန်မှာ ထို ဖန်ခွက်ကိုင်ခဲ့သောလက်က သင်းသင်းနွေး လက်မောင်းလေး တဖက်ကို ကိုင်ထားပြီး သူ့ရင်ဘတ်က သင်းသင်းနွေး ပုခုံးလေးကို ကပ်လျှက် ရှိနေလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း ဖောင်တိန်ကိုင်ပြီး စာအုပ်ပေါ်မှာ ဘယ်လိုရေးရမယ် ဆိုတာကို သင်းသင်းနွေးကို နမူနာ ပြနေစဉ်မှာတော့ ဦးနိုင်ဝင်းရဲ့ ဘောင်းဘီအောက်က ထောင်မတ်နေသည့် လီးကြီးက သင်းသင်းနွေး ပေါင်ကို ထိုးထောက်ကာ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။
သင်းသင်းနွေး လေး မှာ ထိုအချိန်က ပေါင်တလုံးပေါ် နောက်ပေါင်တလုံး တင်ပြီး ခြေချင်းချိန်ထိုင်နေခြင်း ဖြစ်လေရာ၊ သူ့ဂါဝန်လေးက တိုနေသဖြင့်၊ ပေါင်လည်လောက်ရောက်နေပြီး ပေါင်သား အပေါ်သို့ ဦးနိုင်ဝင်း လီးကြီး ထောက်ပွတ်ခြင်းခံနေရသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း က သင်းသင်းနွေး အဖေ လှမ်းကြည့်၍ မမြင်ရအောင် ခန်းစီးကို အသာတွန်းလိုက်ပြီး သင်းသင်းနွေး ပေါင်ထောက်နေသော သူ့လီးကြီးကို ပွတ်နေလိုက်သည်။
သင်းသင်းနွေးမှာ မျက်နှာလေး နီနေပြီး သူ့အဖေ ကြည့်နေ မနေ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သင်းသင်းနွေး မှာ သူ့ပေါင်ပေါ်ထောက်နေသော ဦးနိုင်ဝင်း လီးကြီးကို ကောင်းကောင်း သတိထားမိသလို၊ ဦးနိုင်ဝင်း တယောက် နည်းနည်း မူးနေမှန်းလည်းသိသည်။
သူ့အဖေ ဖိုင်တွဲတွေကို ငုံ့ကြည့်နေသည့် အချိန်တွင် ဦးနိုင်ဝင်း က သူ့ပုခုံးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည်။ သင်းသင်းနွေး အသက်ရှုမှာ မြန်လာပြီး ရင်တွေလည်း ခုန်လာသဖြင့် ဦးနိုင်ဝင်းကို တွန်းပြစ်ဖို့ ကြံလိုက်သည့် အချိန်တွင် ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့နားနားသို့ ကပ်တိုးလေး ပြောလာပြန်သည်။
“ မင်းက သိပ်လှတာပဲကွာ၊ ငါတောင် မင်းလို မျိုး သမီးချောလေး တယောက်လောက် လိုချင်လိုက်တာ၊ ကံဆိုးချင်တော့ ငါ့မှာ သား တွေပဲ ရတယ်။ မင်းအဖေ က တော်တော်ကံကောင်းလို့ မင်းလို သမီးချောကလေးရတာကွယ့်”
သင်းသင်းနွေး က ဦးနိုင်ဝင်း အဲလိုလေး မြှောက်ပြောလိုက်တာကို သဘောကျသလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း တွန်းပြစ်တော့မလို လုပ်ပြီးမှ အသာငြိမ်ခံနေလိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း အနည်းငယ်ရှက်သဖြင့် စာပွဲခုံပေါ်မှ စာအုပ်တွေ ကြည့်သလိုဖြင့် ခေါင်းလေးကို ငုံ့ထားလိုက်သည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့လက်ဖဝါးကြီးကို သင်းသင်းနွေး လက်မောင်းလေးကို ပွတ်ပေးရင်းက ပုခုံးစွန်းပေါ်ရောက်နေသည့် ဘရာဇီယာကြိုးလေးကို ပါ ကိုင်ရင်း ကြိုးအောက်ကို လက်လေးတချောင်းထိုးသွင်းကာ မလိုက်ရင်း၊
“ ဒီဟာ လေး က ဘယ်ဆိုဒ် လဲကွယ့်”
သင်းသင်းနွေးမှာ ရှက်သဖြင့် ထိုမေးခွန်းကို မဖြေနိုင်။ မျက်နှာလေး နီမြန်းလျှက်က၊
“ မသိဘူး၊ ဖေဖေ မြင်သွားတော့မယ်။ သွားပါတော့”
ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်လေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက ကောင်မလေး တော့ စိတ်ပါချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရသဖြင့် သူ့ကိုယ်ကို ပြန်မတ်လိုက်ကာ ဝီစကီ ဖန်ခွက်ကို ပြန်ယူလိုက်ရင်း အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့်၊
“ ဟေ့ကောင်ရာ မင်းက ဒီလို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ သမီးလေး ရထားတာ ကံကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ငါလည်း ဒီလို သမီးလေး တယောက်လောက် လိုချင်လိုက်တာကွာ၊ ငါ့ကံမကောင်းတာပေါ့”
သင်းသင်းနွေး အဖေက သူ့စကားကို ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ။
“ ဟေ့ကောင် လာစမ်းပါကွာ ဒီဖိုင်ကို လက်စသတ်လိုက်ရအောင်။ ကလေး စာကြည့်နေတာ သွားမရှုတ်နေစမ်းပါနဲ့ ”
သင်းသင်းနွေး မှာ တကယ်တော့ အထီးကျန်နေရသော ကောင်မလေး တယောက်သာ ဖြစ်လေသည်။ သူ့အဖေ အမေ တို့မှာ သူ့အတွက် အချိန်မပေးနိုင်လောက်အောင် အလုပ်များနေကြသူများ ဖြစ်လေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက ထိုသို့ ဂရုတစိုက် ပြုလုပ်ပေးသော အခါ၊ သူ့ကို ဂရုစိုက်သည့်သူ ရှားရှားပါးပါး မို့ သဘောကျမိလေသည်။
ဦးနိုင်ဝင်း ရှိရာဘက်သို့ မကြာခန လှမ်းလှမ်းကြည့်နေမိသလို၊ သူ့ကို မျက်ခြေမပြတ်ကြည့်နေသော ဦးနိုင်ဝင်းကလည်း သူ့လှမ်းကြည့်လိုက်တိုင်း သင်းသင်းနွေး အဖေ မမြင်အောင် မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြခြင်း၊ သူ့လက်ကို ပါးစပ်နားတေ့၍ နမ်းပြခြင်း၊ စသည်တို့ လုပ်ပြလေသည်။ သင်းသင်းနွေးက တော့ သူ့ကို ပြုံး၍ သာ ကြည့်မိလေသည်။
ထိုည သင်းသင်းနွေး အိပ်ယာဝင်တော့ ၊ အိပ်မက်ထဲတွင် ဦးနိုင်ဝင်းနှင့် တွေ့ရလေသည်။ အထီးကျန် သလိုဖြစ်ပြီး ဂရုစိုက်ခံချင်နေသူ သင်းသင်းနွေး အဖို့ သူ့ဘဝထဲ ဦးနိုင်ဝင်း ရောက်လာချိန်က ကွက်တိလို ဖြစ်နေတော့သည်။
ထိုသို့ဖြင့် ညတိုင်းလိုလို ဦးနိုင်ဝင်း ကလာတိုင်း သင်းသင်းနွေးနား အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာလာ၊ ကပ်သည်၊ ပွတ်သည်၊ ထောက်သည်၊ နောက်တော့ အခွင့်အရေးရရင် ရသလို နို့လေးကို ကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေထိသသည်။ နောက်တော့ ပေါင်လေးကို ကိုင်သည်။ အချိန်ကြာလာတော့ ဂါဝန်အောက်က လက်လျိုပြီး ပင်တီနားထိ လက်က ရောက်လာသည်။ သင်းသင်းနွေး ဆီက ဘာမှ ငြင်းဆိုသံ မကြားရတော့ သူ့လက်ကို အင်္ကျီရင်ဟိုက်မှ ပင်ထိုးသွင်းပြီး ဘရာဇီယာအောက် ရအောင်သွင်းကာ နို့လေးကို ကိုင်တွယ်တော့သည်။
တညတွင် သင်းသင်းနွေး အဖေ အိမ်သာ ထသွားသည့်အချိန် ဦးနိုင်ဝင်းက သင်းသင်းနွေးရှိရာ သို့ အမြန်ချည်းကပ်သွားကာ၊ ယောက်ျားတယောက် နှင့် နမ်းဘူးလားဟု မေးလိုက်သည်။ သင်းသင်းနွေးက တခါမှ မနမ်းဘူးကြောင်းဖြေလေရာ ဦးနိုင်ဝင်းက သူသင်ပေးမည်ဟု ပြောလေသည်။
အခု သူ့အဖေ ပြန်မလာခင်အချိန်လေး အတွင်း မြန်မြန် သင်ပေးမည်ဟု ဆိုလိုက်သည်။ သင်းသင်းနွေးမှာ စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှား နေမိသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက သင်းသင်းနွေးကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး၊ လက်တွေက သူ့ကိုယ်ကို သိုင်းဖက်ထားဖို့ ပြောလေသည်။ သင်းသင်းနွေးက မတ်တတ်ရပ်ပြီး ဦးနိုင်ဝင်း ပုခုံးကို သိုင်းဖက်လိုက်လေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း အရပ်ကို မှီဖို့ တော့ သူ့ခြေဖျားလေးများကို ထောက်ထားရလေသည်။
ဦးနိုင်ဝင်းက သင်းသင်းနွေးလေးကို တင်းတင်းလေး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်ရင်းကောင်မလေး နူတ်ခမ်းအစုံဟခိုင်းလိုက်သည်။ သင်းသင်းနွေးက သူ့အဖေ ပြန်လာမည့် အိမ်သာဖက်သို့ လှမ်းကြည့်နေရင်းက နူတ်ခမ်းလေးကို ဟ ပေးလိုက်သည်။
ဦးနိုင်ဝင်းက ကောင်မလေး မျက်နှာကို အသာထိန်းကိုင်ကာ သူ့လျှာကြီးကို ကောင်မလေး ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ရင်း စုပ်ပေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။ သင်းသင်းနွေးက လည်း ဦးနိုင်ဝင်းပြောသည့်အတိုင်း လုပ်လေရာ၊ ခနအတွင်း သူတို့ နှစ်ယောက် လျှာချင်း နပန်းလုံးနေကြလေပြီ။ ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့လက်ဖဝါးကြီးတွေ ဖြင့် သင်းသင်းနွေး ဖင်လုံးလေးကို ဖျစ်ညှစ်ရင်း သူ့လီးကြီးဖြင့် ပေါင်ခွဆုံနားကို ဖိထိုးထားလေသည်။ သင်းသင်းနွေး ကိုယ်လုံး ကျစ်ကျစ်လေးမှာ ဦးနိုင်ဝင်း ရင်ခွင်ထဲမှာ နစ်မြုပ်နေသည်မှာ ဘီလူးကြီးက ခလေးလေးကို ပွေ့ပိုက်သယ်ယူထားသလိုပင်ဖြစ်နေလေသည်။
ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့လက်တွေကို သင်းသင်းနွေး ဂါဝန်အောက်မှလျိုဝင်ပြီး ဖင်သားလေးများကို ပင်တီအောက်မှ ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ ထောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးက သင်းသင်းနွေး ပိပိလေးကို ဂါဝန်အသားပေါ်မှ ထိုးထောက်လျှက်ရှိလေသည်။
သင်းသင်းနွေး ကတော့ အထိအတွေ့ အာရုံမှာ နှစ်မျောနေပြီး ဦးနိုင်ဝင်း လုပ်သမျှကို ခံစားနေတော့သည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက သင်းသင်းနွေး ပါးလေးကို ရက်လိုက်ပြီး သင်းသင်းနွေး လည်တိုင်လေး မှ တဆင့် နို့လုံးလေးများဆီသို့ သူ့ ပါးစပ်ကို ရွှေ့သွားလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အိမ်သာထဲ မှ ရေဆွဲချသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ကမန်းကတမ်း လူချင်းခွဲလိုက်ကြရလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက တိုးတိုးလေး၊
“ အဲဒါ ကလေးရဲ့ ဘဝမှာ ပထမဆုံး အနမ်းပဲ ဆိုတော့ အမြဲတမ်း အမှတ်ရနေနော်”
ဟုပြောလိုက်လေသည်။ သင်းသင်းနွေးက သူ့နူတ်ခမ်းကို လက်ဖမိုးလေး ဖြင့် သုတ်လိုက်ရင်းက မချိုမချဉ် အပြုံးလေး ပြုံးပြကာ လျှှာတစ်လစ်ထုတ်ပြကာ ကုလားထိုင်မှာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာ အိမ်သာမှ ထွက်လာသော သူ့အဖေဆီသို့ လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှ စပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ဆက်ဆံရေးမှာ ပိုမိုနီးကပ်လာကြပြီး နောက်ပိုင်းတွင် သင်းသင်းနွေး ကျောင်းမှ ပြန်ရောက်စ အချိန် ညနေ သုံးနာရီခွဲလောက်တွင် ဦးနိုင်ဝင်းကလည်း သင်းသင်းနွေး အိမ်သို့ ရောက်လာလေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် သင်းသင်းနွေး မိဘများမှာ အလုပ်မှာပဲ ရှိနေကြသည့်အချိန်ဖြစ် လေသည်။ ပထမဆုံး ဦးနိုင်ဝင်း ထိုအချိန်ရောက်လာသည့်နေ့ မှာ ထီပေါက်သည့်ကိန်းဆိုက်ရလေသည်။
သင်းသင်းနွေးမှာ သူ့ကောလိပ်မှ ပြန်ရောက်ကာစ ယူနီဖောင်းပင် မလဲရသေးချိန်၊ ဦးနိုင်ဝင်း တံခါးခေါက်လိုက်ချိန်ဖြစ်သည်။ သင်းသင်းနွေးက တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်နှင့် ဦးနိုင်ဝင်းက အတင်းပွေ့ဖက်ကာ နမ်းရှုံ့တော့သည်။
နောက်တော့ ကောင်မလေးကို ပွေ့ချီကာ ကောင်မလေး အခန်းသို့ သယ်ယူသွားတော့သည်။ ကောလိပ်ကျောင်းသူအရွယ် ကောင်မလေး တယောက်ကို ကောလိပ်ကျောင်းသူ အဝတ်အစားဖြင့် ကောင်မလေး ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြင့် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းမှာ အသက်ငါးဆယ်ကျော် ယောက်ျားကြီး အနေဖြင့် အရမ်းကို စိတ်ထကြွ ၊ စိတ်လှုပ်ရှားစေသည့်မြင်ကွင်းဖြစ်သည်မှာ ဘယ်သူမှ မငြင်းနိုင်ပေ။
ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့လက်ကို စကဒ်အောက်မှ ထိုးထည့်ပြီး ပွတ်သတ်ကိုင်ရင်းမှ နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း နမ်းစုပ်ပေးလိုက်သည်။
“ မင်းရဲ့ ပထွေး က မင်းကို အဲလို အချစ်မျိုးတွေ ပေးဘူးရဲ့လား ကလေးရယ်၊ သူက မင်းကို အဲလိုရော ကိုင်ဘူးလား၊ တကယ်လို့ မင်းသာ ငါ့ရဲ့ မယားပါ သမီးလေးသာ ဆိုရင် တော့ ငါက နေ့တိုင်း အဲလို အချစ်တွေ ပေးနေမိမှာပဲကွာ၊ အင်းးးးးးးးးးး မွမွးးးးးးးးးးးးးးးး”
သင်းသင်းနွေးတယောက် ရင်တွေ ခုန်ပြီး အသက်ရှုမဝ ဖြစ်နေချိန်မှာ တော့ ဦးနိုင်ဝင်းတယောက်က သင်းသင်းနွေးကလေးကို နမ်းတုံး ရက်နေတုံး ဖြစ်လေသည်။
..............................................................................................................................................
အခန်း (၄၄) သင်းသင်းနွေး နှင့် ဦးနိုင်ဝင်းတို့ မိုးမ ကို နူတ်ပိတ်ဖို့ ကြိုးစားခြင်း။
ဦးနိုင်ဝင်းတယောက်ကတော့ အခုလို ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကောင်မလေးတယောက်ကို အိပ်ယာပေါ်သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားခွင့်ရတာက အတော့်ကို ပျော်စရာကောင်းနေလေပြီ။ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက် က အကောင်အထည်ပေါ်လာခဲ့ရပြီ မဟုတ်လား။ သူ့ရဲ့ ကံကိုက အသက်ငါးဆယ်ကျော်ကာမှ ကောလိပ်ကျောင်းသူလေး တယောက်ကို ကျောင်းဝတ်စုံလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ခုလို ဖက်ခွင့်ရတာ ကို ပီတိဖြစ်နေမိသည်။
ဦးနိုင်ဝင်း က သင်းသင်းနွေးလေးကို ဖက်နမ်းရှုံ့နေရင်း သူ့လက်တွေက သင်းသင်းနွေး ပေါင်ပေါ်မှာ ပွတ်သပ်နေရင်းက ပင်တီနားအထိ ရွေ့လာခဲ့သည်။ သင်းသင်းနွေးက နည်းနည်းတော့ ရုန်းကန်သလို လုပ်သေးသော်လည်း နောက်တော့ ဦးနိုင်ဝင်းလုပ်သမျှကို ငြိမ်ခံနေလိုက်တော့သည်။
သင်းသင်းနွေး အရွယ်ကလည်း လိင်ကိစ္စကို စိတ်ဝင်စားပြီး သိချင်နေသည့်အရွယ်၊ ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း သွေးသားတောင်းတနေသည့်အရွယ်၊ ကောျင်းမှာလည်း သူငယ်ချင်းများနှင့် လိင်ကိစ္စ အကြောင်း ပြောဆိုနေကြသည့်အရွယ်၊ ဆိုတော့ စမ်းသပ်ချင်နေသည့် အရွယ် ဖြစ်လေသည်မဟုတ်လား။ ထို့ကြောင့်မို့လည်း အခွင့်ရတုန်း စမ်းသပ်ချင်နေမိသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဦးနိုင်ဝင်း လုပ်နေသမျှကို စူးစမ်းစိတ်ဖြင့် လွတ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။
နောက်ပြီး ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၊ ယောက်ျား တယောက် ရဲ့ ပစ္စည်း၊ တိတိကျကျပြောရရင်ဖြင့် လီး ကို ကိုင်စမ်းကြည့်ချင်နေမိသည်။ တကယ်က သင်းသင်းနွေး မှာ ယောက်ျားကြီးတယောက် လီးကို သေခြာပင်မမြင်ဘူးသေးပေ။ ထို့ကြောင့် ကြည့်ချင် ကိုင်ချင်၊ စမ်းသပ်ချင်နေမိသည်။ ထိုဆန္ဒအခြေအနေနှင့် အချိန်အခါက ပေးလာတော့ သူ့အနားရှိနေသည့် ယောက်ျားသားမှာ သူ့အဖေသူငယ်ချင်း ဖြစ်နေသသည် ဆိုတော့လည်း ရှိလာသည့်သူဖြင့်သာ စမ်းသပ်ရပေတော့မည်မဟုတ်လား။
သင်းသင်းနွေး နှင့် ဦးနိုင်ဝင်းတို့ ၏ အဖြစ်အပျက်အကြောင်းအရာတို့ ကို စာရေးသူအနေဖြင့် အသေးစိတ်မရေးပြ တော့ပါ။ မိုးမ နှင့် ဘယ်လို ပတ်သက်သည်ကိုသာ ရေးဖို့ အစပျိုးလာခြင်း သာဖြစ်လေသည်။ ထိုဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက် လိုးဖြစ်သွားသည်ဟုပဲ အကြမ်းဖျဉ်း ပြောကြပါစို့။ ထိုအခါမှ စ၍ ဦးနိုင်ဝင်း တယောက် သင်းသင်းနွေး ကျောင်းမှ ပြန်ရောက်ချိန်တိုင်း သင်းသင်းနွေး ဆီသို့ နေ့တိုင်းလိုလို လာနေတော့သည်။ ဦးနိုင်ဝင်းတယောက် သင်းသင်းနွေး ကို အမြဲ လာလိုးနေသည်လို့ပဲ ဆိုကြပါစို့။
တနေ့တွင် မိုးမ က အပြင်က ပြန်လာသော အချိန် သူတို့ နှစ်ယောက်နှင့် ဓါတ်လှေခါးထဲတွင် ဆုံမိကြလေသည်။ မိုးမ မှာ အပေါ်မှ ဘလော့စ်အင်္ကျီလက်ပြတ်နှင့် ဘေးဘက်တွင် ပေါင်လည်လောက်ထိခွဲထားသော စကဒ်ထမိန် အသားပျော့ပျော့ အပြာနုနု အရောင်လေးကို ဝတ်ထားသည်။
စကဒ်ထမိန်က ပျော့သောကြောင့် မိုးမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အနားသား တွေက ဖွံ့ထားလှသော မိုးမ တင်သား ပေါ်မှာ ထင်းနေအောင် မြင်နေရလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း မှာ မိုးမ ကို ခိုးပြီး ကြည့်နေသည်ကို မိုးမ က သတိထားမိသည်။ မိုးမ က မသိချင်ဟန်ဆောင်ပြီး တဖက်သို့ မျက်နှာကို လှည့်ထားလိုက်တော့ သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်ဟု ခံစားနေရလေသည်။
ဓါတ်လှေခါးက ထွက်တာနှင့် မိုးမက သူတို့ ရှေ့မှာ အမြန်လျှောက်သွားလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း က မိုးမ ကို ဘယ်အခန်းက ဖြစ်မလဲဟု သိချင်တာနှင့် ခြေလှမ်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလှမ်းကာ အချိန်ဆွဲ လျှောက်လေသည်။ မိုးမ က သူ့အခန်းဝ ရောက်တော့ တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်ကာနီး တချက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေသည့် ဦးနိုင်ဝင်းကို မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်ရလေသည်။
မိုးမ ဘလော့စ်အင်္ကျီကလည်း ဖစ်တင်လေးမို့ ဖောင်းမို့နေသော ရင်သား၊ လက်ပြတ်မို့ ဖွေးနုနေသော မိုးမ လက်မောင်းသားများနှင့် မိုးမ ၏ အနောက်သို့ ကောက်ထွက်နေသည့် တင်သား ဆိုင်၊ ပေါင်လည်လောက်ခွဲထားသည့် စကဒ်ထမိန်ကြောင့် ဝင်းမွတ်နေသော မိုးမ ပေါင်တစိတ်တပိုင်း တို့ကို မြင်လိုက်ရသည့် ဘယ် ပူရိဿမဆို မျက်လုံးကို လွဲဖယ်ပြစ်ဖို့ရာ တော်တော်ကို ခဲယဉ်းမည်ဖြစ်ကြောင်း မိုးမ သိလေသည်။
သင်းသင်းနွေး ကလည်း ဦးနိုင်ဝင်း တယာက် မိုးမ ဆီမှ မျက်လုံးမခွာနိုင် ဖြစ်နေရသည်ကို သတိထားမိလေသည်။ သူကလည်း သူ့ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကို မိုးမ ကဲသို့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားကြီး ဖြစ်ချင်မိလေသည်။. သင်းသင်းနွေးမှာ အခုမှ အပျိုပေါက်စ သေးသေးသွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သဖြင့် မိုးမ လို ငှားငှားစွင့်စွင့် ဖြစ်ဖို့က အတော်လိုပါသေးသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းတယောက် မိုးမ သူတို့ အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်အထိ ကြည့်လို့ မဝအောင် ဖြစ်နေရလေသည်။
ထိုနေ့ က အိမ်ထဲ ရောက်သည်နှင့် သင်းသင်းနွေး ကို အတင်း ကုတင်ပေါ်ပွေ့တင်ကာ လိုးသည့်အခါဦးနိုင်ဝင်း စိတ်ထဲမှာ မိုးမကို မြင်ယောင်ပြီး မိုးမ ကို လိုးနေသည်ဟု တွေးကာ အတင်းဆောင့်လိုးနေမိတော့သည်။ မိုးမ အကြောင်းကိုလည်း သင်းသင်းနွေး ဆီမှ ရနိုင်သလောက် စုံစမ်းကြည့်လေသည်။ သင်းသင်းနွေး ဆီမှ သိရသလောက်ဆိုလျှင် မိုးမ မှာ အိမ်ရှင်မ တယောက် ဖြစ်ပြီး အလုပ်မလုပ်၊ သူ့ယောက်ျား အလုပ်သွားနေချိန်တွင် သူတို့ အခန်း၌ တနေ့လုံး ကျန်နေခဲ့သည်ဖြစ်ကြောင်းသိရလေသည်။
မိုးမ အနေနှင့်ကလည်း အိမ်ထဲ ရောက်သည်အထိ၊ ထိုလူကြီးက ဘယ်သူလဲ ဟု တွေးနေမိလေသည်။ ထိုသူကို သူတခါမှ မမြင်ဖူးဘူးခြေ။ မိုးမက သင်းသင်းနွေး အဖေကိုလည်း သိလေသည်။ ထို့ကြောင့် သင်းသင်းနွေး လေး အိမ်မှာ တယောက်ထည်းရှိသည့် အချိန် ထိုလူကြီးဘာလာလုပ်တာလဲဟု တွေးနေမိသည်။ မိုးမ ထင်တာကတော့ ထိုသူသည် သင်းသင်းနွေးရဲ့ ဦးလေး၊ အဖေ့ညီ ဖြစ်ဖြစ်၊ အမေ အကို သို့မဟုတ်ညီ အဲဒါမျိုး ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်မိခဲ့သည်။
ထိုနေ့ မှ စ၍ ထိုလူကြီးကို သူသေခြာ စောင့်ကြည့်မိတော့ ၊ သင်းသင်းနွေးလေး ကျောင်းပြန်လာတိုင်း လိုက်လိုက်လာနေသည်ကို သတိပြုမိလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက လည်း မိုးမ ကို တွေ့လေမလားဟု အမြဲတန်း စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ တခါတလေ မိုးမ အခန်းရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်သွားရင်း ချောင်းဟန့်သံပင် ပေးတတ်လေသည်။
မိုးမ က သင်းသင်းနွေး ကျောင်းပြန်ချိန် ဝရံတာ မှ ထွက်ပြီး ကြည့်တိုင်း ဦးနိုင်ဝင်း ပါပါလာသည်ကို တွေ့နေရသည်။ သင်းသင်းနွေးကလည်း မိုးမ တယောက် သူတို့ ဝင်းထဲ ဝင်လာတိုင်း ဝရံတာမှာ ရှိနေပြီး သူတို့ကို စောင့်ကြည့်နေသည်ဟု ခံစားနေရလေသည်။ တနေ့တော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဦးနိုင်ဝင်းနျှင့် သင်းသင်းနွေးတို့ မိုးမ အကြောင်းကို ပြောဆိုမိဖြစ်လေသည်။ သင်းသင်းနွေးက၊
“ ဟို ဘက်အခန်းက မမကြီး ကနော် သမီးတို့ ပြန်လာတာကို နေ့တိုင်းလိုလို စောင့်ကြည့်နေသလိုပဲ၊ ဖေဖေ့ကို များ တိုင်ပြောမလားမသိဘူး ၊ သမီးတောင် စိုးရိမ်လာပြီ”
“ အင်း ဦး သူ့ကို သွားပြီး စနည်းနာကြည့်ရင်ကောင်းမလား သမီး ဘယ်လိုထင်လဲ”
“ မသိဘူးလေ၊ အဲဒါဆို သူက ပိုပြီး သံသယ မဝင်လာနိုင်ဘူးလား”
“ ဦးထင်တာကတော့ သူက သိပြီးတော့ နားလည်မှုလည်း ရှိမဲ့ ပုံပါပဲ၊ သူက ဦးဟာ သမီးရဲ့ ဘဲကြီးဆိုတာ ကို သူသဘောပေါက်မှာပါ၊ သူလည်း အိမ်ထောင်ရှင်တယောက်ပဲဟာ၊ ဦးသာ သူ့ကို သေခြာသွားပြောလိုက်ပြီး ကိုယ်တို့ အကြောင်းကို နူတ်လုံပေးဖို့ ပြောကြည့်ရင် လက်ခံလောက်မယ်ထင်တာပဲ၊ ဦးတို့ သွားပြောကြည့်ရအောင် ဘယ်လိုလဲ”
“ အို သမီးတော့ မသွားချင်ပါဘူး၊ ဦးပဲသွား၊ သူ့ကို ပြောပြပေးပေါ့ သမီးနာမည်မဖျက်ပါနဲ့လို့၊ နောက်ပြီး သမီးတို့ကိုလည်း ဒုက္ခရောက်အောင်မလုပ်ပါနဲ့လို့ တောင်းပန်ထားလိုက်ပေါ့”
“ အဲဒါ ဆိုလည်း သမီးဘာမှ မစိုးရိမ်နဲ့၊ ဦး ကြည့်ရှင်းလိုက်မယ်၊ ဦးသွားပြီး သူ့ကို ပြောမယ်၊ နောက်ပြီးတော့ သူဘာပြန်ပြောလဲ ဆိုတာ သမီးကို ဦးပြန်လာပြောမယ်၊ ဦးအထင်တော့ သူ့ကြည့်ရတာ အဲလို ပါးစပ်ဖွာမဲ့ အမျိုးသမီးမျိုး မဟုတ်လောက်ပါဘူး”
နောက်တော့ ဦးနိုင်ဝင်း မိုးမ အခန်းတံခါးကို သွားခေါက်လေသည်။ မိုးမ မှာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ရင်း ဦးနိုင်ဝင်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ အံအားသင့်သွားမိသည်။ သူက အိမ်နေရင်း ဘလော့စ်နှင့် စကဒ် ကို ဝတ်ထားလေသည်။ စကဒ်မှာ ပေါင်လည်လောက်သာရောက်သည့် တိုတိုလေး ဖြစ်လေသည်။
ဦးနိုင်ဝင်းကို တံခါးဝမှာ တွေ့လိုက်ရတော့ မိုးမ ရင်တွေ ခုံသွားမိသည်။ တကယ်တော့ မိုးမ တယောက် အခုလေးတင် သင်းသင်းနွေနှင့် ထိုလူကြီးအကြောင်းကို တွေးနေမိသေးသည်၊ အခု တံခါးခေါက်လို့ ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ထိုလူကြီး ဖြစ်နေသဖြင့် ရုတ်တရက် ထိတ်ကနဲကို ဖြစ်သွားရလေသည်။ သူ့အကြောင်းကို တွေးနေတုံးတံခါးလာခေါက်တာပဲဟုတော့ မိုးမ ဖွင့်ပြောလို့မဖြစ်ပါ။ ပါးစပ်က အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်၊
“ ဟုတ်ကဲ့ ဘာအကြောင်းရှိပါလို့လဲရှင်”
ဟု မေးလိုက်ရာ ဦးနိုင်ဝင်းက အရမ်းအရေးကြီးသည့်ကိစ္စတခုကို ဆွေးနွေးချင်လို့ အခန်းထဲ ကို ဝင်ခွင့်ပေးလို့ရမလားဟု မေးလိုက်လေသည်။ သူ့ကို သင်းသင်းနွေးက လွတ်လိုက်ကြောင်းလည်း ပြောပြလေသည်။ သင်းသင်းနွေး နာမည်ကို သုံးလိုက်သဖြင့် မိုးမ က သူ့ကို အိမ်ထဲ ဝင်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်လေသည်။
သင်းသင်းနွေးများ လိုက်လာမှာလားဟု ကော်ရစ်ဒါဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက သင်းသင်းနွေး မှာ မျက်နှာပူသဖြင့် လိုက်လာမှာမဟုတ်ကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် သူတယောက်ထည်းသာလာရခြင်းဖြစ်ကြောင်း နောက်မှ လိုက်လာလိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောပြလေသည်။
သို့နှင့် သူတို့ ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာမှာ ထိုင်ဖြစ်ကြလေသည်။ မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူဝတ်ထားသည့် စကဒ်က နဂိုထဲက အတိုဖြစ်သဖြင့် ထိုင်လိုက်တော့ ပေါင်ရင်းနားသို့ပင်ရောက်သွားခဲ့ရပြီး သူ၏လှပ ချောမွတ်နေသော ပေါင်လုံးကြီးများကို ဦးနိုင်ဝင်း မျက်လုံးများက တန်းရောက်သွားတော့သည်။ ဦးနိုင်ဝင်း လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီအောက်မှ ထောင်ထလာသဖြင့် မသိမသာ လက်ဖြင့် ဖိကာ နေရာ ချထားလိုက်ရသည်ကို မြင်ရသဖြင့် မိုးမ တယောက် မရီမိအောင် သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို အသာကိုက်ထားမိလေသည်။
...............................................................................................................................
အခန်း (၄၅) မိုးမ အိမ်ခန်းသို့ရောက်နေတဲ့ ဦးနိုင်ဝင်း
မိုးမ နှင့် ဦးနိုင်ဝင်းတို့ နှစ်ယောက် ခနငြိမ်သက်သွားကြသည်။ တယောက်မှ စကားမပြောကြတော့ပဲ အခန်းတခုလုံးမှာ တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။ တကယ်တော့ မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့ကို တခုခု ပြောရအောင်လာတာဆိုတော့ သူဘာများပြောမလဲ ဆိုတာကို စောင့်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။
ဦးနိုင်ဝင်းက တော့ မိုးမ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လိုက်တော့မြင်နေရသည့် ပေါင်လုံးကြီးများကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ တအားထလာသဖြင့် ပြောမည့်စကားကို ခနမေ့သလိုဖြစ်သွားပြီး ဘယ်က စကားစရမည်မသိဖြစ်နေသည်။မိုးမကလည်း သူ့ပေါင်လုံးတွေကို ဦးနိုင်ဝင်း သွားရည်တမြှားမြှားနှင့် ငမ်းနေတာကို သိသည်။ သူစကဒ်ကို ဆွဲဆန့်ဖုံးလို့ ရသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး လွတ်ထားလိုက်သည်။ ဦးနိုင်ဝင်းဆီက ဘာစကားမှ ထွက်မလာတော့ မှ မိုးမ က မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ရင်း၊
“ ကဲ ရှင်ပြောတော့ သင်းသင်းနွေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီးပြောစရာရှိတယ်ဆို”
ဟု မေးခွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးနိုင်ဝင်းက တဟင်းဟင်း ဖြင့် လည်ချောင်းကို ရှင်းလိုက်ပြီး။
“ အင်း ဘယ်ကနေစပြောရမလဲ”
“ ဟင် ကျမ က ဘယ်လိုသိမှာလည်း ဘယ်ကနေစရမယ်ဆိုတာ”
“ အော် ဟုတ်ပါဘူး ကျနော့်ဘာသာ စဉ်းစားပြီး အသံထွက်သွားတာပါ ဘယ်ကနေစပြောရမလဲဆိုတာကို”
မိုးမ က တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ဦးနိုင်ဝင်းမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း၊
“ ရှင့်ကြည့်ရတာ သင်းသင်းနွေး အကြောင်းပြောစရာမရှိပါဘူး ၊ ရှင့်အကြောင်းပဲ ပြောမှာထင်ပါတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”
ဦးနိုင်ဝင်းမှာ မိုးမ မေးခွန်းကြောင့် စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး သူ့အတွေက် အခွင့်အရေး လမ်းကြောင်းကိုလည်း ချက်ချင်း မြင်လိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် အခွင့်အရေးကို အပြည့်အဝအသုံးချရန် စကားကို စလိုက်သည်။
“ မင်းက သိပ်ကို လှတဲ့ မိန်းလေးတယောက်ပဲ မိုးမ”
မိုးမ က ရှက်ပြုံးကလေးပြုံးလိုက်ရင်းက ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ ကျေးဇူးပါဘဲ၊ရှင်ကျမ ကို အဲဒါပြောဖို့လာတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်”
“ တကယ်တော့ မမိုးမ ကို ကျနော် ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် စတွေ့က ကထဲက လှလိုက်တာလို့ စိတ်ထဲ ချီးမွန်းနေမိတာ၊ အဲဒီမှာထဲက မိုးမ နဲ့ စကားပြောချင်နေခဲ့တာ၊ တကယ်လို့သာ သင်းသင်းနွေးသာ ကိုယ်နဲ့ အတူရှိမနေဘူး ဆိုရင် မိုးမ ကို ကိုယ်လှမ်းစကားပြောမိမှာပဲ။ ကျနော်စိတ်ထဲမှာ အဲဒီနေ့က ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ မိုးမ နဲ့ ကျနော်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လိုက်ရင်ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးနေမိတယ်”
ဦးနိုင်ဝင်းမှာ သူ့ကိုယ်သူ ကိုယ်ဖြစ်လိုက် ကျနော်ဖြစ်လိုက်၊ မိုးမ ကိုလည်း မမိုးမ ခေါ်လိုက် မိုးမ ခေါ်လိုက်နှင့် အသားမကျထောင့်တောင့်တောင့်ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမ က ပြုံးနေရာမှ တခစ်ခစ်ပင် ရီမောလိုက်ရင်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ တကယ်၊ အဟီး၊ ရှင် ကျမကို နောက်နေတာမဟုတ်လား ခစ်ခစ်”
မိုးမ ရဲ့ လေသံက ဦးနိုင်ဝင်းရဲ့ ကျူတူတူစကားကို သဘောကျသလိုလို၊ သူ့စကားကိုအလေးအနက်ထားသလိုလို မျိုး ဖြစ်နေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းဘာဆက်ပြောမလဲ ဆိုတာကိုလည်း စိတ်ဝင်တစား နားစွင့်နေလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းကတော့ မိုးမ တယောက် သူ၏ကျူတူတူစကားကို စိတ်မဆိုးပဲနှင့် စိတ်ဝင်တစား နားထောင်တာကို တွေ့လိုက်ရတော့ အတော်ပျော်သွားမိသည်။ ထိုကြောင့်လည်း မိုးမ ကို ကျူဖို့စကားစပြန်လေသည်။
မိုးမ အဖို့ကလည်း လူကဲခပ်မညံ့သူဖြစ်လေရာ ဓါတ်လှေခါးထဲ ဆုံပြီး သူ့အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ကာနီးအထိ သူ့ကို လိုက်ကြည့်နေသော ဦးနိုင်ဝင်း မျက်လုံးများ နှင့် ယခု တံခါးဖွင့်တာနှင့် မြင်လိုက်ရသော ဦးနိုင်ဝင်းတို့ကြောင့် သူ့ကို ကျူတော့မည်ဆိုတာကို သိနေပေရာ သိပ်ကြီးတော့ မအံ့သြမိခြေ။ ဦးနိုင်ဝင်းက ကြောင်တောင်တောင် ပြုံးလိုက်ရင်း၊
“ ဟုတ်ဘူး တကယ်၊ မင်းဟာလေ ဘယ်လိုမှ သတိမထားမိပဲ နေလို့မရအောင် သိပ်ကို လှလွန်းတာပါကွာ၊ အဲဒီဓါတ်လှေခါးထဲမှာ တွေ့ကထဲက မင်းရဲ့ အလှ၊ မင်းရဲ့ ကိုယ်လုံးကို ငါ့စိတ်ထဲမှာ စွဲလမ်းသွားခဲ့တာ။ အဲဒီတုန်းက ငါမင်းကို ဆွဲဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားချင်ခဲ့တာ၊ အခု ငါဖက်လို့ရမလားဟင်၊ ဟင့်အင်းလို့ မပြောပါနဲ့ကွာနော်”
ဦးနိုင်ဝင်းက ပြောပြောဆိုဆို သူ့နေရာမှ ထရပ်ကာ မိုးမ ထိုင်နေသော ဆိုဖာဆီသို့ လျှောက်လာပြီး မိုးမ အနားကို ကပ်ထိုင်လိုက်လေသည်။ မိုးမ ကလည်း ဦးနိုင်ဝင်း ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် ကမန်းကတန်းထရပ်လိုက်လေသည်။ မျက်နှာမှာလည်း ရှက်သွေးဖြန်းပြီး ရုတ်တရက် အံ့အားလည်းသင့်သွားပုံပေါက်နေလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း ၏ အတင့်ရဲမှုကို မိုးမ ပင် အံ့အားသင့်သွားရလေသည်။ ခုပဲ တွေ့သည်ခုပဲ ခြေလှမ်းစသည်မဟုတ်ပါလား။
မိုးမ ၏ ရုတ်တရက် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားတာကို မြင်လိုက်ရလို့ ဦးနိုင်ဝင်းက ကမန်းကတမ်း သူ့နေရာသို့ သူပြန်သွားထိုင်လိုက်သည်။ မိုးမ ကတော့ ပြန်မထိုင်သေးပဲ အခန်းနံရံကို အသာမှီထားပြီး သူ့နားရွက်ရှေ့မှ ပါးပြင်ပေါ်ကျနေတဲ့ ဆံပင်စ ခွေလိပ်လိပ်ကလေးတွေကို လက်နှင့် ဆွဲကာ လိပ်နေရင်း ဦးနိုင်ဝင်းကို သာ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေသည်။
သူ့ခြေတဖက်ကိုလည်း ကြွလိုက်ပြီး အခန်းနံရံကို ခြေဖဝါးဖြင့် ကပ်ထားလိုက်သည်။ ဦးနိုင်ဝင်းတယောက် မိုးမ ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် စကဒ်အကွဲကြောင်းဟသွားလို့ မြင်လိုက်ရသည့် ပေါင်တွင်းသား ဖွေးဖွေးများကို အငမ်းမရ လိုက်ကြည့်နေသည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း၏ မျက်နှာဖြစ်ပျက်နေပုံမှာ ယခုချက်ချင်းပင် မိုးမ ရှေ့ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိုးမ ပေါင်တွေကို ကုံးရက်မည့်ပုံပေါက်နေလေသည်။ မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းကို မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ ရှင်က သင်းသင်းနွေးနဲ့ ဘာတော်လည်း”
ဦးနိုင်ဝင်း ပြန်မဖြေသေးခင်မှာပဲ မိုးမ က မေးခွန်းထပ်ဆင့်လိုက်သည်။
“ ရှင်က သင်းသင်းနွေးရဲ့ ဦးလေးလား ၊ ဘကြီးလား ”
“ အင်း ဟုတ်တယ်”
“ အဲဒီ ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ မတွေ့ခင်ကအထိ၊ ရှင့်ကို တခါမှ မမြင်ဖူးပါဘူး၊ ထားပါတော့ ဒါဆိုလည်း ရှင်က ဘာလို့ သင်းသင်းနွေး ကျောင်းက ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ နေ့တိုင်းလာနေရတာလဲ ”
မိန်းမ တွေရဲ့ စပ်စုလိုစိတ်က အဲဒါကိုပဲ ကြည့်တော့၊ သူတို့က သိချင်တဲ့အရာကို နူတ်မနှေး၊ တန်းမေးတော့သည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက ဖြေဖို့ရာ သိပ်တော့ စိတ်မပါလှခြေ သို့သော်လည်း မိုးမ က စကားစ လာပြီမို့ သူအဖို့ အခြားလမ်း မရှိတော့ပေ။
“ အင်း တကယ်ကတော့ ငါက သူ့အဖေရဲ့ သူငယ်ချင်းပါ။ သူနဲ့ အမျိုးမတော်ပါဘူး၊ မင်းကို ငါဘယ်လိုပြောရမလဲ ဆိုတော့၊ ထားပါတော့ သင်းသင်းနွေးလေးက တကယ်တော့ သူ့ကို ဂရုစိုက်မယ့်သူမဲ့နေတယ်ပဲ ပြောရမှာပေါ့၊ ငါက သူ့အဖေဆီကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ လာလာ နေရင်းက …”
ဦးနိုင်ဝင်း ပြောနေသည့်စကားမဆုံးသေးခင်၊ သူပြောနေသည်ကို သေခြာကြည့်နေသည့် မိုးမ က စကားဖြတ်ကာ မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ ကောင်မလေးက ရှင့်အတွက် သိပ်မငယ်လွန်းဘူးလား”
ဦးနိုင်ဝင်း မှာ မိုးမ ရုတ်တရက်မေးလိုက်သော မေးခွန်းကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်သွားခဲ့ရသည်။ မိုးမ မျက်နှာကိုလည်း ငထုံငအ မျက်နှာပေးမျိုးဖြင့် လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ မိုးမ ကလည်း အခုနတုံးက ရပ်နေသလိုပင် ခြေတဖက် နံရံကို ကန်လျှက်ရှိနေသေးသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက မိုမ ပေါင်သားများကို ခိုးကြည့်လိုက်ရင်း က တွေးမိသည်မှာ၊ အင်း ဒီကောင်မ က စကားကို တဲ့တိုးကြီး ပြောလာ မေးလာသည်ဆိုတော့ မတတ်နိုင်တော့ သူလည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောမှ ရတော့မည်။
“ အင်း မင်းက လည်းမေးလာပြီ ဆိုတော့ ငါလာရတဲ့ အကြောင်းကို ပြောရတော့မှာပေါ့။ သင်းသင်းနွေးနဲ့ ငါနဲ့ တော်တော်လေးကို ရင်းနှီးတယ်ပဲ ဆိုပါတော့။ သင်းသင်းနွေးက မင်း သူ့အဖေကို ပြန်တိုင်မှာ ကြောက်နေတယ်။ ငါကတော့ မင်းလို ထက်မြက်ပြီး ညဏ်ကောင်းတဲ့ မိန်းခလေးမျိုးကတော့ ဒါမျိုးလုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သင်းသင်းနွေး စိတ်ချမ်းသာရအောင် သူ့ကိုယ်စား ငါကပဲ လာပြီး မင်းကို တောင်းပန်တာပါ။ ငါတို့ရဲ့ လျို့ဝှက်ချက်ကို ပါးစပ်လုံပေးပါလို့။ ကောင်မလေးက တအားငယ်နေသေးတော့ ငါနဲ့ သူရဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ပေါက်ကြားသွားရင် သူ့ရဲ့ နာမည်က ဘယ်လိုမှ အဖတ်ဆယ်လို့ ရမှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ အဲဒါကြောင့် ငါတို့ အကြောင်းကို ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောပါနဲ့လို့ တောင်းပန်ပါရစေ။”
မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းပြောသမျှကို သေခြာနားထောင်ပြီးမှ မေးခွန်းပြန်မေးလိုက်သည်။
“ ရှင်က ရှင်ပြောတာကို ကျမ က နားထောင်သင့်တယ်လို့ ထင်သလား”
“ မင်း က ကောလိပ်ကျောင်းသူ ကောင်မလေးတယောက်ရဲ့ သိက္ခာကျဆင်းသွားအောင်တော့ အပုတ်မချလောက်ပါဘူး၊ ဟုတ်တယ်မလား”
ဦးနိုင်ဝင်းက တဆက်ထဲပင် မိုးမကို၊
“ ဟေး မင်းက ဘာလို့ အဲဒီအဝေးကြီးမှာ သွားရပ်နေရတာလဲ၊ ငါတို့ အခု ကိစ္စကို အေးအေး ဆေးဆေး သေခြာဆွေးနွေးရအောင်ပါ။ လာပါ ဒီမှာ လာထိုင်ပါအုံး”
မိုးမ က သူ နဂိုထိုင်ခဲ့သည့်နေရာသို့ ပြန်လျှောက်လာပြီး ဆိုဖါပေါ်မျာ ထိုင်လိုက်ကာ ဦးနိုင်ဝင်းကို မေးခွန်းထုတ်ပြန်လေသည်။
“ ကောင်းပြီ ကျမလာပြီ။ ပြောစမ်းပါအုံး ကျမမေးထားတာကို၊ သင်းသင်းနွေးက ရှင့်အတွက် မငယ်လွန်းဘူးလား၊ ရှင့်ကြည့်ရတာ၊ အိမ်ထောင်သည် တယောက်နဲ့တူတယ်။ ရှင့်မှာ သမီးရှိရင်တောင် ရှင့်သမီးနဲ့ ရွယ်တူလောက်ပဲ ဖြစ်မှာပဲ၊ ကျမပြောတာ မမှန်ဘူးလား၊ သင်းသင်းနွေး လေးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရှင့်ကို အကပ်ခံလိုက်တာလဲ၊ သူ့ကြည့်ရတာ ရိုးရိုး အအလေး ရှင်က အဲဒါကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး လုပ်ချလိုက်တာပေါ့လေ ဟုတ်လား၊ ရှင့်အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“ ငါ့နာမည်က နိုင်ဝင်း တဲ့၊ ဦးနိုင် လို့ခေါ်လို့ရပါတယ်။”
ဦးနိုင်ဝင်း က မတ်တတ်ထရပ်ပြီး မိုးမ ထိုင်နေသည့်ဆိုဖာနားသို့ ကပ်သွားလိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ မိုးမ မလှုပ်မရှားပဲ ဆက်ထိုင်နေလေသည်။ မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းဆီမှ အဖြေကို စောင့်နေလေသည်။ ထိုအချိန်မှာ မိုးမရဲ့ ဒူးခေါင်းပေါင်သား၊ များသာမက မိုးမ ရဲ့ လည်ဟိုက်က မိုးမ ရင်သားမြှောင်းကိုပါ ဦးနိုင်ဝင်းတယောက် မြင်နေရလေသည်။ ထိုအရာများက ဦးနိုင်ဝင်းကို ဖမ်းစားထားလိုက်သဖြင့် မိုးမ သူ့ကို ဘာပြောနေမှန်းပင် ဦးနိုင်ဝင်းတယောက် သတိမထားမိခြေ၊ ဦးနိုင်ဝင်း မိုးမ ဘေးမှာ ကပ်ရက်ထိုင်လိုက်ပြီး စကားကို ဆက်လိုက်သည်။
“ ငါအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီထင်လဲ၊ မှန်းကြည့်လေ”
ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့အသက်ကို မပြောပေ၊ သူ့ပုံကို ကြည့်လျှင်ဖြင့် သုံးဆယ်ကျော် လေးဆယ်နားနီး အရွယ်ဟု ထင်ရလေသည်။ အမြဲတမ်း စမတ်ကျကျ ဝတ်စားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ဂရုစိုက်သဖြင့် အရွယ်လည်းတင်လေသည်။ မိုးမ က ဖြေလိုက်သည်။
“ မပြောတတ်ဘူး၊ ရှင့်က ကြည့်ရတာတော့ သုံးဆယ့်ကိုး၊ လေးဆယ်၊ လေးဆယ်နှစ်လောက် ဖြစ်မယ်ထင်တာပဲ”
ဦးနိုင်ဝင်းက မိုးမ ဒူးခေါင်းပေါ်သို့ သူ့လက်တဖက်ကို ခပ်ဖွဖွလေးတင်လိုက်ရင်းက၊
“ ငါ က ငါးဆယ်ကျော်နေပြီကွ၊ ဒါပေမဲ့ ငါ ကို အဲလောက်ဘယ်သူမှ မထင်ကြဘူး ဆိုတာငါသိတယ်”
မိုမ မှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် အံအားသင့်သွားသည်။
“ အိုး အမလေးတော်။ အဲဒါကြောင့်လည်း သင်းသင်းနွေး တယောက် မှားမိတာနေမယ်။ ရှင်က ငါးဆယ်ကျော်ပြီး နဲ့ ကောင်မလေးကို လှိမ့်ချတာပေါ့လေ”
“ ဟာ အဲလို မဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းကလည်း၊ တကယ်တော့ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တနေရာမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ဆုံကြရင်၊ သဘာဝတရားက ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်သွားတတ်ကြတာပဲလေ”
ဦးနိုင်ဝင်းက စကားပြောရင်း သူ့လက်ကို မသိမသာ မိုးမ ဒူးခေါင်းမှ ပေါင်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်းတက်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ မိုးမ ကလည်း သိပါသည်၊ ဦးနိုင်ဝင်းလက်ပေါ်ကို သူ့လက်ဖြင့် အုပ်ကာ ကိုင်လိုက်ရင်းက၊
“ ဒီမှာ လက်ကို ငြိမ်ငြိမ်ထားစမ်းပါရှင်၊ ရှင်က ဒါဟာ ကျမ နေရာကိုလာ၊ ကျမနဲ့ပထမဆုံးစကားပြောဖူး သေးတာ အဲလို လုပ်ဖို့ စိတ်မကူးနဲ့လေ၊ ကျမ က သင်းသင်းနွေး မဟုတ်ဘူး”
ဦးနိုင်ဝင်းက သူ၏တခြားလက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ ကိုယ်လုံးကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး မိုးမ နူတ်ခမ်းအစုံကို နမ်းစုပ်ဖို့ ကျိုးစားရာ မိုးမ ကလည်း ဦးနိုင်ဝင်းကို အတင်းတွန်းပြစ်လေသည်။ သို့သော်လည်း သန်မာလှသည့် ဦးနိုင်ဝင်းလက် တွေက မိုးမ ကို မရုံးနိုင်အောင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်ရာ မိုးမ ရင်သားအစုံကပင် ဦးနိုင်ဝင်း ရင်ဘတ်တွင် ဖိကပ်နေရတော့သည်။ မိုးမ ပေါင်ပေါ်က ဦးနိုင်ဝင်း၏ လက်ကလည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် မိုးမ စကဒ်အောက်မှ ပေါင်ရင်းတို့ တိုးတက်လာလေတော့သည်။
.................................................................................................................................
အခန်း (၄၆) ဦးနိုင်ဝင်း မိုးမ ကို ဖြားယောင်းခြင်း။
တကယ်တော့ ဦးနိုင်ဝင်းက မိုးမကို အခု လိုးဖို့ မဟုတ်ပါ။ သူအခုလေးတင်ပဲ သင်းသင်းနွေးကိုလိုးလာခဲ့ပြီမို့ မိုးမကို ထပ်မလိုးနိုင်သေးသော်လည်း သူက မိုးမ ကို သူတကယ်ကြံရင် ရနိုင်မလားဟု
စမ်းကြည့်နေခြင်း သာ ဖြစ်သည်။ မိုးမ ရဲ့ ညှတုတု ပုံစံ၊ မိုးမ ရဲ့ ကျန်းမာရေးကောင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်၊ တို့က သူ့ကို အလွန် ဆွဲဆောင်ထားလေသည်။ မိုးမ ရဲ့ အသံ မိုးမ ရဲ့ ပြောပုံဆိုပုံ နှင့် အဝတ်အစား အဆင်အပြင်က စတွေ့ကထည်းက ဦးနိုင်ဝင်း ကို ညို့ယူဖမ်းစားထားခဲ့သည်။ယခုတော့ မိုးမ နှင့် သူ နှစ်ယောက်ထဲ အခွင့်အရေးကြုံတုံး ဖြစ်နိုင်ခြေရှိမရှိ စမ်းသပ်ချင်နေသည်။ သူ့အနေနှင့် အခု အချိန်မှာ မိုးမကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ ကိုင်တွယ်ခွင့် ရတယ်ဆိုရင်တောင် သူ့အတွက်တော့ လမ်းစပွင့်သွားပြီ၊ နောက်တခါဆိုရင် လိုးလို့ ရနိုင်မည်ဆိုတာကို တွက်ချက်ထားမိသည်။
အခုလည်း မိုးမ က သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီ မဟုတ်လား၊ မိုးမ ဘယ်လိုရုန်းသလဲ ကို သူစမ်းသပ်ကြည့်နေသည်။ အတင်းရုန်းတာလား၊ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ရုန်းတာလား ဆိုတာကိုစမ်းနေသည်။သူ့အနေနှင့် အဆိုးဆုံးတွက်ထားတာက သူ့ကို ပါးရိုက်ရင်ရိုက်၊ အော်ဟစ်ပြီး နှင်ထုတ်ရင် နှင်ထုတ်မည်။ အဲဒါဆိုရင် သူအေးအေးဆေးဆေး လက်လျှော့ပြီး ထွက်သွားလိုက်မည်။
သို့ပေမဲ့ အခု မိုးမ လုပ်နေတဲ့ပုံက အရမ်းကြီး စိတ်ဆိုး မာန်ဆိုး ရုန်းကန်နေတာမဟုတ်။ သူ့ပုံက နည်းနည်းရွတတ။ မကြိုက်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော်လည်း သူ့ကို ဖက်တာ နမ်းတာကို သဘောကျမည့်ပုံ။ သို့သော်လည်း မကြိုက်ချင်ဟန်ဆောင်နေသည်မှာ သိသာလှသည်ဟု ဦးနိုင်ဝင်းက အကဲခတ်မိသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း ဦးနိုင်ဝင်းလက်က မိုးမ စကဒ်အောက်မှ ချောမွတ်လှပ ဆက်ဆီ ဖြစ်လှသည့် ပေါင်လုံးတွေပေါ် ပွတ်သတ်ပေးနေရင်း ပါးစပ်ကလည်း မိုးမ နူတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ကာ မိုးမ လျှာကလေးကို ရအောင် စုပ်ယူလိုက်သည်။ အံ့အားသင့်စရာကောင်းလှအောင် မိုးမ လျှာလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲရောက်လာခဲ့သည်။ မိုးမ သာ မကြည်ဖြူဘူးဆိုလျှင် မိုးမ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ထားလို့ရသည်မဟုတ်လား။
ဒါပေမဲ့ အဲဒါက ခနတာသာ ဖြစ်သည်။ မိုးမ က သူ့လျှာလေးကို ပြန်သိမ်းလိုက်ပြီး နူတ်ခမ်းကို တင်းတင်းလေး စိလိုက်သည်။ နောက် သူ့လက်ကလေးဖြင့် ဦးနိုင်ဝင်းကို လက်တွေ သူ့စကဒ်အောက်မှာ လှုပ်ရှားနေသည်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မိန်းမ တွေက ပုံမုန်အားဖြင့်တော့ ပထမဦးဆုံး အကြိမ် ဆုံတွေ့ရသည့် ယောက်ျားကို အဲလောက် လိုက်လျှောတာတောင် လွန်လှပြီမို့ ဦးနိုင်ဝင်းက အဲဒါကို အပြစ်တော့မမြင်ပါ။သူ့လက်တွေကို ဆော့နေရာမှ ရပ်ပေးလိုက်သည်။ အတင်းမလုပ်တော့။
မိုးမ က သူ့စကဒ်အောက်မှာ ပေါင်တွေကို ကိုင်ထားစဲဖြစ်သော ဦးနိုင်ဝင်း လက်တွေကို ဖမ်းဆုပ်ထားရင်းက ကြမ်းပြင်ကို ငုံကြည့်ကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလေသည်။
“ ရှင် ကျမကို သင်းသင်းနွေး အကြောင်းလည်း မပြောသေးဘူး။ ရှင်က အဲဒီကိစ္စနဲ့လာတာဆို၊ ဒါမှ မဟုတ် သင်းသင်းနွေး အကြောင်းပြ ပြီး ကျမကို တွေ့ချင်လို့ လာတာလား”
မိုးမ မေးတာကို ကြားလိုက်ရတော့ ဦးနိုင်ဝင်းက ငါက မင်းအတွက်လာတာဆိုပြီး ပြောလိုက်မလို့ပြင်ပြီးမှ သင်းသင်းနွေး ကိုလည်း သူပြန်ပြောရမည့်အကြောင်းတွေးမိသည်။ သူ့အတွက်က မိုးမ က သင်းသင်းနွေးထက် ပိုပြီးဟော့ ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားစရာကောင်း၊ လိုးချင်စရာကောင်းနေတာကို တွေ့နေရလေသည်။ သင်းသင်းနွေးလေးမှာ အတွေ့အကြုံမရှိသေး၍ အပေး လည်း အဲလောက်မကောင်းသေးပေ။
လင်ရှိမိန်းမ တယောက်ကို သူ့ယောက်ျား အိမ်မှာ မရှိတုံး လိုးရသည်က ပိုပြီး ပျော်စရာကောင်းမည်ဟုလည်း သူက တွေးနေမိသည်။ သင်းသင်းနွေးလေးကို သူက ကာမ ပညာကို သင်ပေးနေရသည်။ မိုးမ နဲ့ ဆိုပါက သူက ပြန်လည်သင်ယူရမည်ဟု ထင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူက၊
“ အင်း ငါဘယ်ပြောရမလဲ၊ ဘယ်ကနေ စရမလဲ ငါမသိတော့ဘူး”
ဦးနိုင်ဝင်း စကားမဆက်နိုင်မှီ မိုးမ က ဖြတ်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။
“ ရှင်က ကျမနဲ့ ပထမဦးဆုံး ဆုံတဲ့ အချိန်မှာတောင် ဒီလိုသောင်းကျန်းသေးရင် သူ့အဖေမရှိပဲ အဲဒီကောင်မလေး တယောက်ထဲ သူ့အိမ်မှာ ရှိတုန်း ဆို ဘယ်လောက်တောင်ကဲလိုက်မလဲမသိဘူး၊ ရှင်ကောင်မလေးကို လိုးပြီးပြီ မဟုတ်လား။ ကောင်မလေးကို ပါကင်ဖွင့်လိုက်တာပေါ့လေဟုတ်လား၊ အဲလောက်ငယ်ငယ်လေးကိုရှင်၊ ရှင်ဖျက်ဆီးလိုက်တာပဲ၊ ဟုတ်တယ်မလား၊ ကျမပြောတာတွေ အကုန်မှန်တယ်မလား ပြောစမ်းပါ”
မိုးမ မှာ ရုတ်တရက် ကိုယ်နှင့် အရမ်းရင်းနှီးနေသူတယောက်နှင့်ပြောဆိုနေသလို ခံစားရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်နှင့် စကား ပြောနေရသလိုပင်ခံစားနေရသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက လည်း တကယ့်ကို စကားပြောလို့ကောင်းသည့်သူငယ်ချင်းတဦးလို ဖြစ်နေရသည်ဟု မိုးမ စိတ်ထဲခံစားမိလေသည်။
ဦးနိုင်ဝင်း ရဲ့လက်တွေက မိုးမ စကဒ်အောက်မှာ ပေါင်လုံးတွေကို ကိုင်ထားစဲ၊ သူ့လက်တွေကို ရှေ့ထပ်မတိုးအောင်လည်း မိုးမက သူ့လက်တွေနှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားစဲ။ သို့သော်လည်းထိုသို့ စကားတွေ ဆက်ပြောနေသည့်အချိန်မှာ ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့လက်ချောင်းတွေကို ဆန့်ထုတ်ကာ မိုးမ ပင်တီကို ထိအောင် ကြိုးစားနေသည်။ အခုနလေးတင်က မှ သင်းသင်းနွေးကို လိုးလာခဲ့တာတောင်မှ ဦးနိုင်ဝင်း လီးကြီးက မာတောင်ထနေသည်။
မိုးမ စကားဆက်ပြောနေစဉ် ဦးနိုင်ဝင်းက မိုးမ လည်တိုင်ကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်ဖို့ ကြိုးစား လိုက်သေးသည်။ သို့သော်လည်း မိုးမ က ခေါင်းကို နောက်ဆုတ်ရှောင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့၊
“ ရှင် ကျမ မေးတာကို ဖြေစမ်းပါ၊ ကလေးကလားလို လာလုပ်မနေစမ်းပါနဲ့၊ ရှင့်လက်တွေလဲ ကျမစကဒ်အောက်က နေဖယ်တော့”
ဦးနိုင်ဝင်းက ပြောင်စပ်စပ်အပြုံးနှင့် မိုးမ ပြောတာတွေကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး။
“ ဟင် ငါ့လက်တွေကို ဘယ်ကနေဖယ်ပေးရမှာလဲ၊ ပြောစမ်းပါအုံး၊ ခနလောက် လွတ်ပေးလိုက်ပါအုံး ငါဟိုအထဲထိ စမ်းကြည့်ချင်လို့၊ လုပ်ပါကွာ၊ နောက်ပြီး တခါလောက်ပေးနမ်းပါအုံး ခုနတုံးက မင်းရဲ့ လျှာလေးက ချိုလိုက်တာကွာ အရသာရှိလွန်းလို့ပါ”
ဦးနိုင်ဝင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ၏ ကျူတာကို အရှိန်မြင့်တင်လာခဲ့သည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ခုလို အခြေအနေကို ရိုးပလေးအနေဖြင့် ဘယ်လိုများ အသုံးချမလဲ တွေးလိုက်မိသည်။ ရိုးပလေး ဟု တွေးလိုက်တာနှင့် မိုးမ ကျောရိုး မှ စကာ စိမ့်တက်သွားပြီး စိတ်တွေ ကြွလာတော့သည်။ အဲဒါက မိုးမ ရဲ့ အားနည်းချက် ပင်ဖြစ်တော့သည်။ မိုးမ က အချစ်ခံဖို့နှင့် စိတ်ကြွဖို့ ရိုးပလေးက တကယ့်ကို စိုးမိုးနေလေပြီ။
သို့ရာတွင် မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းကို၊
“ ဟင့်အင်း၊ ပထမဆုံးက ရှင် ကျမကို ရှင်နဲ့ သင်းသင်းနွေးအကြောင်းပြောပြရမယ်၊ ကျမ အဲဒါကို အရမ်းသိချင်နေတယ်။ အဲဒါ ဆိုရင် ရှင်လိုချင်တာကို ကျမ စဉ်းစားပေးမယ်”
ဦးနိုင်ဝင်းတယောက် မိုးမ ပြောသည့် ရှင်ပြောပြရင် ကျမ စဉ်းစားပေးမယ်ဆိုတာကို သဘောကျသွားသည်။ ငါက သင်းသင်းနွေးနဲ့ အကြောင်းကို ပြောပြလိုက်ရင် သူက ငါလိုချင်တာကို ပေးမယ်ဆိုတဲ့သဘောလား။ ထို့ကြောင့် သူနှင့် သင်းသင်းနွေး အကြောင်းကို ပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ ကောင်းပြီလေ၊ ငါနဲ့ သင်းသင်းနွေး တို့က ဟိုအဆင့်ထိရောက်နေကြပြီ”
မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်း ပုခုံးကိုလက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် လှမ်းထုလိုက်ရင်းက၊
“ သိသားပဲ ၊ သိသားပဲ၊ ဟွန့်။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက် ငယ်ငယ်လေးဟာကို ရှင်ဘာတွေလုပ်လဲ၊ ကောင်မလေးကို ဘယ်ကနေစစည်းရုံးတာလဲ၊ သူက ရော မငြင်းဘူးလား၊ သူက ရှင့်ကို ဘာလို့ပေးလုပ်တာလဲ၊ ဘယ်ကနေစဖြစ်တာလည်း ကျမကို ပြောပြစမ်းပါ။ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်တာက ဘယ်တုန်းကလဲ၊ ရှင်တို့ နမ်းတာကနေစဖြစ်တာလား၊ ရှင်က ကောင်မလေးကို ဖြားယောင်းတာလား၊ ကောင်မလေးကပဲ ရှင့်ကို ဖြားယောင်းတာလား၊ အဲဒီအချိန်မှာ ကောင်မလေးအဖေက ဘယ်ရောက်နေလဲ ၊အကုန်ပြောပြ ကျမသိချင်လို့၊”
ဦးနိုင်ဝင်း တွေးမိသည်က မိုးမ တယောက် စိတ်တွေ ကြွလာပြီး တကယ်လို့ သူကသာ သင်းသင်းနွေးနဲ့ အကြောင်း အသေးစိတ်ပြောပြလိုက်ရင် သူလည်း မိုးမ ကို ကိုင်လို့ရမည်မဟုတ်လား။ မိုးမ အနေနဲ့ကလည်း အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားပြီး သိချင်နေမိသည်။ ဒီလူကြီးက ဒီလောက်ငယ်တဲ့ ကောင်မလေးတယောက်ကို ဘယ်လိုချည်းကပ်ပြီး လှုပ်ရှားသွားလဲ။
မိုးမ အတွင်းစိတ်မှာလည်း တကယ်လို့ ဦးနိုင်ဝင်းကသာ သင်းသင်းနွေးနှင့် အကြောင်းအသေးစိတ်ပြောပါက သူလည်း ဖီးတက်ပြီး အလိုးခံချင်စိတ်ပေါ်လာမည် ဆိုတာကို သူဘာသာသူသိသည်။ သူ့ဘာသာသူလည်း လူစိမ်းတယောက်က ယောက်ျားမရှိတုန်းအိမ်လာပြီး လိုးတာကို အတွေ့အကြုံရချင်တဲ့စိတ်ကလည်း ရှိနေပြီးသား၊ နောက်တခါ ထိုသူကလည်း ကောင်မလေးငယ်ငယ်လေးနှင့် သူ့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ပြောပြတာ ကြားရမည်ဆိုတော့ ပိုပြီး စိတ်တွေ ထလာရသည်။ မိုးမ မှာ အရမ်းကို တဏှာစိတ်တွေ ထနေပြီး ဦးနိုင်ဝင်း က သူ့ဇာတ်ကြောင်းပြန်မစခင်ပင် မိုးမ စောက်ဖုတ်လေးမှာတောင် အရေတွေ စိုနေပြီ ဖြစ်လေသည်။
မိုးမမှာ သူ့ကိုယ်သူ သင်းသင်းနွေး အဖြစ် စိတ်ကူးယဉ်နေလိုက်ပြီး ဦးနိုင်ဝင်း က ကောင်မလေးကို ဘယ်လို သွေးဆောင်ဖြားယောင်းတယ် ဆိုတာ ပြောနေတာကိုနားထောင်နေမိသည်။ သင်းသင်းနွေး ကိုယ်စားဝင်ပြီး ခံစားနေလိုက်သည်။ မိုးမ မှာ သူ့ကိုယ်သူပင် နားမလည်နိုင်လောက်အောင် သင်းသင်းနွေးကို မနာလို ဖြစ်နေမိသည်။ သူ့ကိုယ်သူ သင်းသင်းနွေး နေရာမှာ ခံစားနေပြီး ဦးနိုင်ဝင်းက တကယ့်သင်းသင်းနွေး အစား သူ့ကို ဖြားယောင်းသွေး ဆောင်နေတာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့ဟုပင်တွေးနေမိသည်။
ဘာလို့ မိုးမ အဲလို တွေးနေရတာလဲ။ သူ့မှာရော အတိတ်က အကြောင်းအရာတွေ ရှိနေခဲ့လို့လား။ မိုးမ လည်း ငယ်ငယ်တုန်းက အဲလို ခံခဲ့ရဘူးလို့လား။ သူလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက သင်းသင်းနွေး လိုပဲ အဖေအရွယ် လူကြီးက ဖြားယောင်းသွေးဆောင် ခဲ့တာကို ခံခဲ့ရလို့လား။
ဒါမှ မဟုတ် သူ့ဘဝနှင့် တခုခု ဆက်စပ်နေလို့လား။ မိုးမ တယောက် ဘာကြောင့် အဲဒီလောက် သင်းသင်းနွေး ရဲ့ ကိစ္စကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားပြီး ဦးနိုင်ဝင်းက ဘယ်လို ဖြားယောင်းသွေးဆောင်တယ်ဆိုတာကို ဘာလို့ အဲလောက်သိချင်နေရတာလဲ။ ဦးနိုင်ဝင်း ပင် စပြီး မိုးမ အပေါ်သံသယ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
ဦးနိုင်ဝင်း စိတ်ထဲ တွေးမိတာက၊ ကြည့်ရတာ မိုးမ လည်း သင်းသင်းနွေး အရွယ် ငယ်ငယ်တုန်းက အဲလို အတွေ့အကြုံမျိုး နဲ့ကြုံခဲ့ရလို့ထင်တယ်။ ဒါကြောင့်လည်း သူ့ကြည့်ရတာ အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ပုံပဲ။ ဘယ်သူသိနိုင်မလဲ သူလည်း သင်းသင်းနွေး အရွယ်တုန်းက အဲလို ကြုံခဲ့ရလား မကြုံခဲ့ရဘူးလား ဆိုတာ၊ အဲတော့ ငါနဲ့ သင်းသင်းနွေး အဖြစ်အပျက်ကို အပိုဆာဒါးလေး ဖြူးပြီး သူ့ကို ပြောပြရမှာပဲ။
...............................................................................................................................................
အခန်း (၄၇) ဦးနိုင်ဝင်း နှင့် မိုးမ။
မိုးမ မှာ သူ့စကဒ်အောက်မှ ပြန်မထုတ်သေးသည့် ဦးနိုင်ဝင်းလက်ကို သူ့လက်ကလေးဖြင့် ဖိကိုင်ထားရင်းက ဦးနိုင်ဝင်း ပြန်ပြောပြမည့် ဇာတ်လမ်းကို နားစွင့်နေလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းကလည်း ငပါး၊ မိုးမက သူ့ကို အတင်းတွန်းပြစ်တာ၊ စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံမပြတာတို့ကြောင့် သူ နှင့် သင်းသင်းနွေး ဇာတ်လမ်းကို ပြောမလိုလို ဖြင့် လက်ကို စကဒ်အောက်က ပြန်မထုတ်သေးပဲ ဆက်ပြီး ပေါင်လုံးတွေကို ကိုင်ထားသည်။ မိုးမ က ထပ်ပြောပြန်သည်။
“ ကဲ ဘယ်လိုလဲ၊ ကောင်မလေးနဲ့ အကြောင်းပြောမယ်ဆိုတာကို စောင့်နေတယ်လေ”
ဦးနိုင်ဝင်းက သင်းသင်းနွေးနှင့် သူ့အကြောင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စပြောနေသည်။ သို့သော်လည်း သူ့လက်တွေကတော့ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို မလွတ်သေး။
“ သင်းသင်းနွေးက ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့ သမီးလေ။ သူ့အဖေနဲ့ငါနဲ့က စီးပွားရေး စပ်တူလုပ်ကြတာလေ။ ငါတို့ က ညနေဘက်ကျတော့ သူ့အိမ်မှာ လုပ်ငန်းအကြောင်းဆွေးနွေးကြရင်း ဝီစကီလေး ဘာလေး နည်းနည်း သောက်ဖြစ်ကြတယ်လေ။ ငါတို့ အဲလို ဆွေးနွေးကြတဲ့ အချိန်က အမြဲတမ်းလိုလို ညနေစာ စားပြီးချိန်လောက်လေ။ အဲဒီအချိန်ဆို ကောင်မလေးက ကျောင်းစာတွေကို လုပ်နေတတ်တယ်။ တည တော့ ငါထိုင်နေတဲ့နေရာကနေ သူ့ပေါင်လုံးလေး တွေကို သူ့စာကြည့်စားပွဲအောက်ကနေ လှမ်းမြင်နေရတယ်”
မိုးမ က သူ့စကဒ်အောက်မှ တဖြည်းဖြည်း ပေါင်ရင်းထိ တွားတွားတက်ဖို့ လှုပ်ရှားနေသည့် ဦးနိုင်ဝင်း လက်တွေကို တွန်းဖယ်ပြစ်ဖို့ ကြိုးစားရင်းက၊
“ ရှင့်ကြည့်ရတာ မိန်းခလေး ပေါင်တွေကို တော်တော်သဘောကျပုံရတယ်၊ ဘာလို့ ခုထိ ကျမပေါင်တွေကို မလွတ်သေးတာလဲ ဟွန့်”
ဦးနိုင်ဝင်း က ပြုံးပြပြီး မိုးမ လည်ပင်းကို ရက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ မိုးမက နောက်သို့ ကိုင်းဆုတ်လိုက်ရာ၊ ဦးနိုင်ဝင်း မျက်နှာက အတင်းလိုက်ကပ်လေရာ မိုးမ တယောက် ဆိုဖာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လဲကျမလိုပင်ဖြစ်သွားရလေသည်။ ထို့ကြောင့် မိုးမ က သူ့လက်တွေကို ဦးနိုင်ဝင်းလက်တွေပေါ် ဖမ်းကိုင်ထားရာက လွတ်လိုက်ရပြီး ဆိုဖာပေါ်လဲမကျအောင် ဦးနိုင်ဝင်းကို ပြန်တွန်းထုတ်ရလေသည်။
ထိုအချက်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ဦးနိုင်ဝင်းက သူ့လက်များကို အလျှင်အမြန် စကဒ်အောက်မှ မိုးမ ပေါင်ခွဆုံသို့တိုးပြီး ပိတ်သား ပါးပါး ပင်တီ အောက်မှ မိုးမ ၏ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်လေသည်။ သူ့လျက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို စမ်းပွတ်ပြီး၊ စောက်ဖုတ် အတွင်းသို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအပေါ်မှ ဝင်သလောက်ထိုးထည့်လေရာ မိုးမက ဦးနိုင်ဝင်းလက်များကို အတင်းဆွဲဖယ်လေသည်။
ထိုသို့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်လုပ်လိုက်မှုကြောင့် မိုးမ တတောင်ဆစ်မှာ ဦးနိုင်ဝင်း ၏ မာတောင်နေသော လီးကြီးကို သွားထိမိလေသည်။ ထိုသို့ တယောက်နှင့် တယောက် တွန်းထိုး ရုန်းကန်လိုက်ရသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရူမြန်လာပြီး အနည်းငယ်ပင် မောသလို ဖြစ်သွားကြရသည်။ မိုးမက ဦးနိုင်ဝင်းကို ညှတုတု အမူအရာဖြင့် လက်ညိုးလေးထိုးကာ၊
“ ရှင် ရှင့်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်မှာလား ကျမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး နေလိုက်ရတော့မှာလား”
အိပ်ခန်းဆိုတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတော့ ဦးနိုင်ဝင်းက နောက်တောက်တောက် အသံဖြင့်၊
“ အိပ်ခန်း ဟုတ်လား အို ပိုကောင်းတာပေါ့၊ တကယ်က ငါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အခု သွားဖို့သင့်နေတဲ့ နေရာပဲ မဟုတ်လား။ ကဲလာ သွားကြရအောင် အချစ်ရယ်”
မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းကို မျက်လုံးပြူးကြည့်ရင်းက၊
“ တော်တော့၊ ရှင် ရှောက်ပြောမနေနဲ့ သင်းသင်းနွေးနဲ့ အကြောင်းပဲ ဆက်ပြော၊ ရှင်သူ့ကို ဘယ်လိုစ ဖန်သလဲ အဲဒါက နေစပြော”
သူတို့ နှစ်ယောက် တွန်းထိုး လုံးထွေးမှုကြောင့် မိုးမ စကဒ် က ပေါင်ရင်းနားအထိ လှန်တက်နေပေရာ ဖြူဖွေးနေသော ပေါင်သားကြီးများက ဦးနိုင်ဝင်း မျက်စေ့ရှေ့မှာ သွားရည်ကျစရာတွေ့နေရလေသည်။ မိုးမက ပြန်ဖုံးချဖို့ပင် မကြိုးစာချေ။
မိုးမ က သူပြန်ဖုံးလည်း ဦးနိုင်ဝင်းက လာလှန်အုံးမှာမို့ မထူးဘူးပဲတွေးနေတာလား၊ သို့မဟုတ် သင်းသင်းနွေးကို ဦးနိုင်ဝင်းစတွေ့သည့်အချိန်က ပေါင်ကို မြင်ရသည်ဆိုတာ အဲလိုမျိုးလား၊ သင်းသင်းနွေးနေရာက သူဝင်ခံစားပြီးတော့၊ ကောလိပ်ကျောင်းသူလေး တယောက်က သူ့အဖေ သူငယ်ချင်းကို ဖြားယောင်းမြူဆွယ်သည့်ခံစားမှုမျိုးကို ကိုယ်စားခံစားနေလေသည်။
မိုးမ က ရိုးပလေးတခုကို လုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေခြင်းလည်း းဖြစ်နိုင်လေသည်။ ယခုအချိန် မိုးမ စိတ်ထဲ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ၊ သူဘာလို့ သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ လှန်နေတဲ့ စကဒ်ကို ပြန်မဖုံးတာလဲ ဆိုတာကိုတော့ မိုးမ ကလွဲလို့ ဘယ်သူမှ သိနိုင်မည်မဟုတ်ခြေ။ဦးနိုင်ဝင်းကလည်း သူ့လက်ဖဝါးကြီးကို မိုးမပေါင်ပေါ်တင်ပြီးတော့ လေ့လာနေလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း ရဲ့ မျက်လုံးတွေက မိုးမ ပေါင်ကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း က အငွေ့တွေ ထနေရလေသည်။
မိုးမ က သူ့လက်တွေကို ဦးနိုင်ဝင်း လက်တွေပေါ် ပြန်အုပ်ကိုင်ထားပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးနိုင်အောင် ဖိထားလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ ဦးနိုင်ဝင်းကို မျက်လုံးချင်းစေ့စေ့ဆိုင်ကာကြည့်ရင်း အမူအရာဖြင့် ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောရန် အချက်ပြလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်းက လည်း သူ့ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောနေရင်းက လက်ကလည်း မိုးမပေါင်ပေါ်ရသလောက်ပွတ်သတ်လှုပ်ရှားလိုက်။
ပါးလေးဘာလေးကို ရသလောက်လှမ်းနမ်းလိုက်၊ တခါတလေ သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ လည်တိုင်၊ နားဖြား စသည်တို့ကို လှမ်းရက်လိုက် ဖြင့် လုပ်လေသည်။ ပြောနေတုန်းလည်း မာတောင် တောင့်တင်းနေသော သူ့လီးကြီးက ဘောင်းဘီအောက်မှ ထိုးထောင်ထနေလေရာ၊ မိုးမ ကလှမ်းကြည့်ရင်း တခစ်ခစ် ရီမောလေသည်။ ဦးနိုင်ဝင်း စိတ်ကလည်း သင်းသင်းနွေးလေး ကို သူဘယ်လိုလုပ်ခဲ့သည့်ဆိုတာကို စိတ်ထဲပြန်တွေးကာ ပြောနေရတာကတကြောင်း၊ မိုးမ ကိုလည်း ပေါင်ကြီးတွေကိုင်ပွတ်ရင်း မိုးမ ကိုယ်လုံးနှင့် အနီးကပ် ထိတွေ့နေရသည်က တကြောင်းကြောင့်၊ လီးကြီးမှာ ပြန်မပျော့နိုင်လောက်အောင်ကို တောင်မတ်နေရလေသည်။
“ ငါ အဲဒီနေ့ ကစပြီး ကောင်မလေးကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာ၊ သူကလည်း ရိပ်မိတယ်လေ။ တနေ့တော့ သူက သူ့ဂါဝန်လေးကို မသိမသာ မပြီး လှန်ထားတယ်။ သူ့အဖေနဲ့ငါနဲ့ စကားပြောနေတုန်း ငါ့မျက်လုံးတွေက သူ့ဆီ ရောက်နေတာကို သူသိတယ်လေ၊ ငါက သူ့ပေါင်လေးတွေကို ကြည့်ချင်မှန်းလည်းသူသိတယ်။ အဲဒါကြောင့်သူက ငါ့ကို လှောင်သလိုလိုနဲ့ ဂါဝန်လေးကို ဖုံးမလို လှန်မလို လုပ်လုပ်ပြရင်း ကျိတ်ရီနေတတ်တယ်။
တညကျတော့ ငါက သူ့ကို လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ဂါဝန်ကို လှန်ပြဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက ငါ့ကို မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး စိတ်ဆိုးသလိုနဲ့ကြည့်တယ်။ငါကလည်းသူ့ကို သူ့အဖေမမြင်အောင် လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ထပ်ပြလိုက်တယ်။ အဲလို ခနခန လုပ်တော့ သူက သူ့ဂါဝန်လေးကို နည်းနည်းချင်း မပြီး ပြတယ်။ ငါက နည်းနည်းလေး ပိုပြီး မြှောက်ပြဖို့ လက်ဟန်နဲ့ ပြတော့ သူက နည်းနည်းလေး ပိုမြှောက်ပြတယ်။ အဲလိုနဲ့ သူ့ပေါင်တန်လေးကို တော်တော်လေး မြင်လာရတယ်။ သူကလည်း တခါတလေကျရင် နောက်တီးနောက်တောက်နဲ့ ငါ့ကို တောင်းတောင်းပန်ပန်ပြခိုင်းရအောင် လုပ်တယ်။
ငါကလည်း သူ့အဖေအိမ်သာ သွားတဲ့ အချိန်မျိုးကို စောင့်တယ်။ အဲလို အချိန်ရတာနဲ့ သူ့ဆီကို ပြေးသွားပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပွေ့ဖက်နမ်းပြစ်လိုက်တာပဲ။ ကောင်မလေး က ငါအဲလောက် ရဲမယ်မထင်တော့ ရုတ်တရက်လန့်သွားတယ် ဒါပေမဲ့ နောက်တော့ သူလည်း စိတ်ပါလာပါတယ်။ နောက်တော့ သူငါ့ကို ပြောတယ် အဲဒါ သူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ယောက်ျားတယောက်နဲ့ နမ်းဖူးတာပဲတဲ့။ သူ့အဖေပြန်မလာခင် ငါက သူ့ကုလားထိုင်ဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး သူ့ပေါင်လေးတွေငါ့ကို ခနလောက်ပြပေးဖို့ တောင်းပန်လိုက်တယ်။ နောက်ငါ သူ့ပေါင်လေးတွေကို နမ်းတယ် လျှာနဲ့ရက်တယ်၊ နောက် သူ့အဖေခြေသံကြားတာနဲ့ ဆိုဖာကို အမြန်ပြေးလာထိုင်လိုက်တယ်။”
မိုးမ ကဦးနိုင်ဝင်းပြောတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို နားထောင်ရင်းက သူ့ကျောရိုးတလျှောက်ကတောင် စိမ့်နေအောင်ခံစားနေရပြီး အသက်ကို လည်း ပြင်းပြင်းရူလို့ ဇာတ်လမ်းဆက်ဖို့ ထပ်ပြောလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ မိုးမ က ဦးနိုင်ဝင်းလက်တွေ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်ပေးနေတာကိုတောင် ခွင့်ပေးလိုက်တော့တယ်။
ဦးနိုင်ဝင်းလက်တွေကလည်း မိုးမ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးမှာ စိုရွဲနေတာကို စမ်းမိနေတော့ သူပြောနေတဲ့ ဇာတ်လမ်းက မိုးမ ကို အရမ်းစိတ်ထစေတယ်ဆိုတာကို ကောင်းကောင်းကြီးရိပ်မိလိုက်သည်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူက ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောပြန်ပါသည်။
အပိုင်း (၁၀) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment