မီးကြောင့် သင်မလောင်ပါစေနှင့် အပိုင်း ( ၆ )
ရေးသားသူ - Jin kaleat
ရဲထက် ရန်ကုန်ကို သုံးလေးရက် လောက် သွားလိုက်ရသည်။ ကိုရဲထွဋ် လူကြုံ နှင့် ပစ္စည်းတွေပေးလိုက်သည့် အပြင် ငွေလည်း လွှဲလိုက်၍ သွားယူရခြင်း ဖြစ်သည်။ ရောက်တုန်းပေါက်တုန်း ရန်ကုန်က အမျိုးအိမ်က လည်း ဆွဲထား၍ နှစ်ရက် လောက်နှင့် ပြန်ဖို့ကို ဟိုလည်ဒီသွား နှင့်လေးရက် လောက်ကြာသွားသည်။ ခေတ်ဆန်ဆန် လှပ သည့် ရန်ကုန်သူ ချောချော လေးတွေကို မြင်ရင်နွေးနွေး ကို သတိရသည်။
နယ်မြို့ လေးမှာ နေသော် လည်း နွေးနွေး၏ အပြင်အဆင်က မြို့ ကြီးသူတွေ နှင့်တန်းတူသည်။ နွေးနွေးကို သတိရတော့ ရင်ဦး အကြောင်း လည်း တွေးမိပါသည်။ ရန်ကုန်က မိန်းမရှာတွေကို မြင်ရင်လည်း ချစ်ဦးမောင်များဖြစ်နေမလားဟု လိုက်ကြည့် မိပါသေး၏။
ရန်ကုန် က ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တနေ့သူငယ်ချင်း တွေ နှင့် လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေစဉ် ဆိုင်ရှေ့ကနေစက် ဘီးကလေး နှင့် ဖြတ်သွားသော နွေးနွေး ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ဆိုင်ထဲကို သေသေချာချာ လှမ်းကြည့်သွားတာ ကို လည်း တွေ့ရသည်။
“ ဟေ့ကောင်၊ ဟိုမှာ နွေးနွေးကွ၊ ရင်ဦး ဆီသွားတာဖြစ်မယ်”
“ အေး …မြင်တယ်”
ပြောလို့ မဆုံးသေးခင် နွေးနွေး ထွက်သွားတဲ့ ဖက်က ဆူဆူညံညံ အသံတွေ ကြားလိုက်ရသည်။တယောက်က ထ ကြည့်လိုက်ပြီး
“ ရဲထက်၊ ဟိုမှာ နွေးနွေး လဲနေတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး၊ သွားကြည့်လိုက်ဦး”
“ မင်းတို့ လဲ လိုက်ခဲ့လေ”
“ တို့ နဲ့ ဘာဆိုင်လို့တုန်း၊ ဒါက မင်းကိစ္စ”
ဘယ်သူမှ မလိုက်သဖြင့် ရဲထက်တယောက်ထဲ အသံကြားရာဆီ ပြေးခဲ့ရသည်။ ဆိုင်နှင့် ဓါတ်တိုင် တတိုင်စာပင်မဝေးသော နေရာမှာ နွေးနွေးစက်ဘီးလေး လဲကျနေသည်။ နွေးနွေး လည်းမတ်တပ်ပြန်ရပ် နိုင်နေပြီဖြစ်သည်။
“ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ နွေးနွေး”
မနိုင့်တနိုင် နှင့် စက်ဘီးကို ပြန်ထောင်နေသည့် နွေးနွေး ကို ဝိုင်းကူပေးရင်း မေးလိုက်သည်။ ရဲထက်ကိုမြင်ရလို့ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာ လေး ဝင်းသွား၏။
“ ခွေး နှစ်ကောင်က သူတို့ ချင်းကိုက်ရင်း စက်ဘီးရှေ့အတင်း ဝင်လာတာ လန့် ပြီး အတင်းကွေ့ ရှောင်လိုက်တာ လဲတော့တာပဲ”
“ ခုဘယ်လိုနေလဲ”
“ ဒီမှာ ပွန်းသွားတယ်”
တံတောင်ဆစ် ဖြူဖြူ လေးမှာ ကျပ်ပြားဝိုင်း လောက်ပွန်းသွား၏။ ဘယ်နေရာတွေ ထိသွားသေးလဲဟုနွေးနွေး ကို ကြည့်လိုက်မိရာ မော့ကြည့် နေသည့် မျက်ဝန်းညိုညို ကြီးတွေနှင့် တည့်တည့်တိုးသည်။
“ ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ”
“ အိမ်က ခိုင်းလိုက်လို့ ရန်ကုန်သွား နေတာ၊ မနေ့ကမှပြန်ရောက်တယ်”
“ အော် … ဒါကြောင့် မတွေ့တာကိုး”
အသားရောင် ကိုယ်ကြပ် စပို့ရှပ် နှင့် ချောကလက်ရောင်ရင့်ရင့် စကပ် ဝတ်ထားသည့် နွေးနွေးကို အမှတ်မဲ့ငေး နေမိရာ နွေးနွေး ကလည်း ရဲထက် မျက်လုံးတွေထဲကို ပြန်စိုက်ကြည့်၏။
“ နာတယ်”
ရုတ်တရက် နွေးနွေးကပြောလိုက် လို့ သူမကြည့်ရာဆီ လိုက်ကြည့်လိုက်ရာ ဘယ်ဖက်ဒူးခေါင်း ဖြူဖြူလေးဆီမှ သွေးတွေ တစက်စက်စီးကျ နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ စကပ်အတိုကြောင့် ဒူးခေါင်း က အကာအကွယ်မဲ့စွာ ဖြင့် လမ်းမနှင့် ထိခိုက်မိသွားတာဖြစ်မည်။ အမှတ်တမဲ့ကုန်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ သတိရပြီး ပြန်မတ်လိုက်ရသည်။
“ သွေးတွေ တော်တော် များလား ဟင်”
ကိုယ့်အနာကိုယ်ပြန် မကြည့်ရဲသည့် နွေးနွေး ကမေးလိုက်သည်။
“ ထွက်နေတာပဲ၊ ဆေးခန်းသွားမလား”
“ ဟာ ဒီလောက်လေး နဲ့ မသွားချင်ပါဘူး၊ ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ ဟင် ရဲထက်”
အားကိုးတကြီးမေးလာတော့ ရဲထက် စဉ်းစားရတော့သည်။ ဒီနေရာ နှင့် အနီး ဆုံးက သူ့ အိမ်ဖြစ်သည်။နွေးနွေး စက်ဘီး ထောက်ကို တွန်းဖြုတ်လိုက်ပြီး
“ လာ …တက်”
“ ဘယ်လဲ”
“ တို့ အိမ်ကို”
“ အို”
ပါးစပ်က အာမေဋိတ်သံလေး တခုထွက်လာသော်လည်း နွေးနွေး က ငြိမ်ငြိမ်လေးနောက်ကလိုက်လာပါသည်။ စက်ဘီးပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်၍ ကိုယ့်ဒူး ကိုယ်ပြန်မြင်ရသည့် အခါ
“ သွေးတွေ အများကြီးပဲ၊ နာလဲ အရမ်းနာတယ် ရဲထက်ရယ်၊ လုပ်ပါဦး”
ရဲထက်ကျောပြင်ကို မှီကပ်ရင်းပြောလိုက်ရာ ရဲထက်လည်း အားသွန်ပြီး နင်းရတော့သည်။ကလူသလိုမြူသလိုမ ဟုတ်ဘဲ ထိထိမိမိ ဖိကပ်နေသည့် ရင်သားအိအိမွမွ တွေအပေါ်မှာတောင် ရင်မခုန်အားတော့ပါ။ အိမ်ရှေ့ ရောက် သည် နှင့် ခြံတံခါး ကို မြန်မြန်တွန်း ဖွင့်လိုက်ပြီး
“ လာ …လာ”
အရင်ဆုံး ဒါဏ်ရာကို ရေဆေး ရမည်ကို သတိရပြီး နွေးနွေး ကို အိမ်ဘေးဖက် ရေတိုင်ကီ ဆီ ခေါ်သွားပြီး
“ ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ဒီတုံးလေး ပေါ်ကို ခြေထောက်တင်လိုက်”
မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး ခြေထောက်ကလေး မြှောက်ကာ ရဲထက်ပြောသလို လုပ်လိုက်သည်။ ရေဖလားအပြည့် ခပ် ကာလောင်းချမည် ဟန်ပြင်လိုက်ပြီးမှ
“ စကပ် ကိုမထား၊ ရေစို ကုန်လိမ့်မယ်”
နွေးနွေး က ပေါင်ရင်း အထိမတင်လိုက်ပြီး
“ ရပြီလား”
ရဲထက်ရင်ထဲ ပြောင်းဆန်သွား သည်ကို တည်ငြိမ်အောင် မနည်းထိန်းချုပ်လိုက်ရသည်။နေမထိလေမထိသည့် ပေါင်တွင်းသားဖြူဖြူတွေက နုညက်ပြီး ပန်းနုရောင်ဖျော့ဖျော့လေးသန်းနေသည်။
“ ရပြီ၊ ရပြီ”
ရေတွေ တခွက်ပြီးတခွက်လောင်းချလိုက်သည့် အခါ သွေးထွက် အနည်းငယ်တန့်သွားပြီး ဒါဏ်ရာပေါ်လာသည်။ သိပ်မများပါ။ သွေးဆူသည့် နေပူချိန် မို့ သွေးထွက်များတာဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒါဏ်ရာက မနက်ပါ။ ကတ္တရာ လမ်း နှင့် ပွတ်တိုက်ပြီး အရေခွံလန်တာ အောက်က အသားပါပွတ်မိသွားတာ ဖြစ်ပါသည်။
“ ဒါဏ်ရာက များလားဟင်၊ အမာရွတ်ထင်မှာလား”
အရေးထဲ နွေးနွေး က အလှပျက်မှာ စိုးနေသေးသည်။
“ မများပါဘူး၊ ဘာလဲ အတို မဝတ်ရမှာ စိုးလို့လား”
“ ဟုတ်တယ်”
နွေးနွေး စိုးရိမ်သင့်ပါသည်။ သူမ၏ ပေါင်တံ အရင်းမှသည် ခြေဖျား အထိ ဘာအစွန်းအထင်းမှ မရှိ။ဝင်းမွတ်နေပါ သည်။ အကြည့်ကို မလွှဲချင်လွှဲ ချင်နှင့် လွှဲလိုက်ပြီးနောက်
“ ကဲ ဆေးသွားထည့်ရအောင်”
“ စပ်မှာလား”
“ အမာရွတ် ထင်ချင်လို့လား”
“ ထည့်မယ်၊ ထည့်မယ်”
နွေးနွေး ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်ခဲ့ပြီး ဆေးထည့်ဖို့ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်းရသည့် အိမ်ခါးပန်းမှာ နွေးနွေးကိုထိုင် ခိုင်းထားခဲ့ ပြီးဆေးရှာဖို့ အိမ်ထဲဝင်ရင်း မမနီနီထွန်း ကို ရှာသည်။မေမေ ကတော့ဈေးသွား မှန်းသိသည်။ မမ က အခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော် နေတာမြင်ရ၏။ ဒီတော့မှ မနက်ကမမ နေမကောင်းဟု ပြောတာပြန်သတိရသည်။ ဒါ ကြောင့် ကိုယ့်ဖာသာပဲ လိုမယ်ထင်တာတွေကို ယူပြီး ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။
“ ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလား”
“ မမ ရှိတယ် အိပ်နေလို့၊ ပိုးသေအောင် အရက်ပျံလောင်းမယ်နော်၊ စပ်မယ်သိလား”
“ စပ်ရင် အော်မှာနော်”
“ အော်ပေါ့”
အိမ်ခါးပန်းမှာ ခြေတွဲလဲချထိုင်နေသည့် နွေးနွေးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး အရက်ပျံ ပုလင်းကို ဖွင့်ကာဒူး ဖြူဖြူ လေးပေါ်လောင်းချလိုက်သည်။
“ အား ….နာတယ်၊ အား”
နွေးနွေး ရှေ့ကို ငိုက်ကျလာပြီး ရဲထက်ပုခုံးကို လက်နှင့် ညှစ်သည်။ ဒူးကိုလည်း ဘေးကို အတင်းဖယ်သည့်အ တွက် ခြေသလုံးလေး ကို ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်ရ၏။ အားရအောင်လောင်းပြီး လွှတ်လိုက်ချိန်မှာ နွေးနွေး မျက်လုံး တွေ မှာ မျက်ရည်တွေရွှဲနေ၏။
“ စိတ်ချရအောင် လုပ်လိုက်တာ၊ ဆောရီးနော်”
“ ရပါတယ်၊ အခုထိစပ် နေတုန်းပဲ”
ပြန်ဖြေသည့် အသံလေးက ငိုသံပါနေလို့ ရဲထက်သနား သွားသည်။ ခြေသလုံးမှာ ကပ်နေသေးသည့် သွေးစသွေးနတွေကို ရဲထက်က တစ်သျှူးစက္ကူစ နှင့် လိုက်သုတ်ပေးရင်း ဒါဏ်ရာကို လေနှင့် အသာလေး မှုတ်ပေး သည့် အခါမှာတော့ မျက်ရည်တွေ လည်နေသည့် မျက် လုံး ကြီးတွေ နှင့်ရဲထက်ကို နွေးနွေး ကြည့်နေ၏။
နွေး နွေး ၏ ခြေသလုံး နှင့် တပိုင်းတစမြင်ရသည့် ပေါင်တံ တွင် ရွှေရောင်အမွှေး နုနုလေးတွေ ကို အနီးကပ်တွေ့ နေ ရပြီး ရဲထက် လေနှင့်မှုတ်လိုက်တိုင်း အမွှေးနုနု လေးတွေ လှုပ်ရမ်းသွား သလိုထင်ရသည်။
“ အေး သွားတယ် မဟုတ်လား”
“ အင်း”
သွေးစတွေ ပြောင်သွားသည့်အခါ ထိခိုက်ဒါဏ်ရာတွေ ထည့်ရ သည့် အဝါရောင် ဆေးရည်ကို ဂွမ်းစနှင့် တို့လိုက်သည့် အတွက်
“ အဲဒါ ကရောစပ်လား”
“ နဲနဲပါ”
ရွရွ ကလေး တို့ပေးလိုက်သည့် အခါ နွေးနွေး ပြုံးလာသည်။
“ ဒါက မစပ်ဘူး”
ဒါဏ်ရာတဝိုက်သာမက ဘေးပတ်လည်မှာပါ သေသေချာချာ ဆေးလိုက်တို့ပေးရင်း အခုနက မမြင်ခဲ့သည့်မြင် ကွင်း တခုကို ရဲထက် မြင်လိုက်ရပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်လာရသည်။ လက်တုန်မသွားအောင် မနည်း ထိန်း ထားရ၏။ ခြေ ထောက်ကို ခပ်ကားကား လေး ထိုင်နေသဖြင့်နွေးနွေး၏ အတွင်းပိုင်း အထိရဲထက် မြင် နေရ သည်။ ပန်းနုရောင် ပင်တီလေး၏ အလည်တည့်တည့်မှာ မို့ပြီး ဖောင်းနေ၏။ နောက်ပြီး အဝါရောင် ဇာပန်း ခက် တွေလည်းရှိသည်။
“ ရဲထက်”
အသံတုန်လေး နှင့်ခေါ်ရင်း နွေးနွေးက ပေါင်ကို မသိမသာလေး တဖြည်းဖြည်းချင်း စေ့သွားရာရဲထက်မြင်ကွင်း ကို အဖြူရောင်ပေါင် သားတွေကွယ်သွား၏။
“ ပြီး …ပြီး ပါပြီ”
ရဲထက် အသံကလည်း ထစ်ငေါ့ကာ အက်ကွဲနေ၏။ ဂွမ်းစလေး နှင့် ဆေးတို့ပေးတာကို ရပ်လိုက်သည် နှင့်နွေး နွေး အနည်းငယ်လန်တက်နေသည့် စကပ်ကို လက်နှင့်သပ်ချရင်းငြိမ်နေ၏။
“ နွေးနွေး”
ရဲထက်ခေါ်လိုက်တော့ ရဲထက်ကို ကြည့်သည်။ မျက်လုံးချင်း ဆုံမိသည့် အချိန်တွင် ရဲထက်လည်းဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဘဲ ဒီတိုင်း ငေးနေမိ၏။ နွေးနွေး နှုတ်ခမ်းလေး တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။တံတွေး မျို ချ နေသလို လည်တိုင်လေး ကလည်းလှုပ် လှုပ်သွား၏။ ရဲထက်လိုပင် နွေးနွေး လည်းပြောစရာစကားတွေ ရှာဖွေ နေပုံရသည်။ ရဲထက် စိတ်ကိုတင်း ပြီးထပ် ခေါ်လိုက်သည်။
“ နွေးနွေး”
မထူးပေမယ့် နှုတ်ခမ်းလေး လှုပ်သွားသလိုလို ရဲထက် ထင်သည်။ မျက်ဝန်းညို ကြီးတွေ၏ အကြည့်က ပိုပြီးနက် နဲ နက်ရှိုင်းလာသည်လို့ ရဲထက်ခံစားရသည်။ လက်ထဲက ဂွမ်းစလေး ကိုလွှတ်ချပြီး ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် နွေး နွေး လက်ကို ကိုင်မိ သည်။ လက်ကလေးတုန်နေသော်လည်း မရုန်းပါ။
လက်ကို အပေါ်က အုပ်ကိုင်ထားရင်း နူး ညံ့တင်းရင်းသည့်ပေါင်သားတွေကိုပါ လက်ကထိမိတော့ ရင်ခုန်သံက ပိုဆူညံမြည်ဟိန်း လာ၏။ နွေးနွေး ၏ မဟ တဟနှုတ်ခမ်းလေး က အနမ်းတခုကို ငံ့လင့် နေသည့်ပမာ ရှိနေသည်။ ရဲထက်၏ မျက်နှာက တရွေ့ရွေ့ တိုး ကပ် သွားတော့မှ နွေးနွေး မျက်လွှာချသွားသည်။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာကိုတော့လွှဲဖယ် မသွား။
ရင်ထဲက ထိုးတက်လာသည့် ဆန္ဒကို မတွန်းလှန်နိုင်တော့သည်တွင် ခါးကိုဆွဲဖက်လိုက်၍ နွေးနွေးကော့ကော့ လေး ပါလာသည်နှင့် နှုတ်ခမ်း ကို အမိအရဖမ်း ယူလိုက်မိသည်။
ပြင်းထန်သည့် အနမ်းတွင် နွေးနွေး မျက်လုံး တွေ မှေးစင်းကျသွား၏။ ရဲထက် ၏ ညာလက်က နွေးနွေး၏ခါးကလေး ကိုဖက်ထားချိန်တွင် ဘယ်ဖက်လက် က နွေးနွေး ၏ ပေါင်တံတလျှောက် ပြေးလွှားနေမိ၏။နွေးနွေး လက်ကလေး တဖက် မြောက်လာပြီး ရဲထက် ခါးကို ပြန် ဖက်လာသည်။
ဒီအခြေအနေ ရောက်မှတော့ ရဲထက် ဘာမှဆင်ခြင်ဖို့ သတိမရတော့ပါ။ အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ ဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို လည်း သတိမမူမိတော့။ နွေးနွေးလည်း လမ်းဖက် ကိုလှည့်ထိုင်ထားပါရက် နှင့် မေ့နေပြီ ထင်သည်။ စကပ်ပေါ် ကနေ ပေါင်ကိုပွတ်ရတာ အားမရသည့် အတွက်စကပ်အောက်ကိုလက်ထိုး ထည့်ပြီး ပွတ်ပေးမိသည်။ နွေးနွေး စကပ်လည်း အပေါ်ကို လန်တက်သွား၏။
အထဲ အထိရောက်အောင် လက်ကို ထိုးသွင်း လိုက်သည့် အခါ အ တွင်း ဖက်ဆုံးမှာရှိနေသည့် လက်မ က အခုန ရဲထက် အသက်ရှု မှားခဲ့ရ သည့် ဂမူဖောင်းဖောင်း လေးကို သွား တိုက်မိ၏။ ရဲထက် လက်ကို ပြန်မထုတ်တော့ပဲ ဟိုဖက်လက်ချောင်း လေးချောင်းနှင့် ပေါင်ကို ညှစ်ပြီး မို့ ဖောင်း ၍ နည်းနည်း စိုသလိုဖြစ်နေသည့်နေရာလေးကို လက်မနှင့် အစုန် အဆန်ကုပ်နေမိ၏။ နွေးနွေး တကိုယ် လုံး ရဲထက် ရင်ခွင်ထဲပြိုကျလာသည်။
“ အဟမ်း … အဟွတ် ..ဟွတ်..ဟွတ်”
မမ နီနီထွန်း ၏ အခန်းထဲက ထွက်လာသည့် ချောင်းဆိုးသံကြောင့် လောကကြီး ကိုမေ့နေသည့် ရဲထက်နှင့်နွေး နွေး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကြသည်။ ချက်ချင်း လူချင်းခွာလိုက် သလို နွေးနွေးကလည်း သူမ၏ စကပ်ကိုပြန်ဆွဲ ချ ကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လုပ်ရင်း အသံတုန်လေး ဖြင့်
“ ဘသူ ..ဘသူ လဲ ဟင်”
“ မမ ပါ၊ နေမကောင်းလို့ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတာ”
ရဲထက် ထရပ်လိုက်တော့ နွေးနွေး လည်း ထရပ်လိုက်သည်။ ထို အချိန်မှာပင် မမနီနီ အခန်းထဲက ထွက်လာသည်။
“ ဧည့်သည် ရောက်နေတာကိုး၊ ညီမလေး ဘယ်တုန်းက ရောက်တာလဲ၊ အဟွတ် ..အဟွတ်”
“ ခု ..ခု လေးတင်ပဲ မမ၊ ဒီနားမှာ စက်ဘီး လဲတာ ဒူးပြဲသွားလို့ ဆေးလာထည့်တာ”
မမနီနီ ပုံစံက ဘာမှမထူးခြားသလို အေးအေး ဆေးဆေးပင်။ အခုန ရဲထက်တို့ ဖြစ်ပျက် နေသည့်အခြေအနေ ကို မြင်လို့ပဲ တမင်ချောင်းဆိုးလိုက်တာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် တိုက်ဆိုင်သွားတာလား ဆိုတာ သူမကိုယ်တိုင်သာ သိပေ လိမ့်မည်။
“ ဟုတ်လား၊ ကြည့်ရအောင် လာပါဦး”
အိမ်ထဲက ဆက်တီ ခုံမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး နွေးနွေး ဒါဏ်ရာကို မမနီနီ ကြည့်သည်။
“ ရဲထက်၊ ငါ့ခေါင်းရင်းစားပွဲပေါ်က ခြင်းလေးထဲမှာ ပလာစတာ အခွေနဲ့ ကပ်ကြေးရှိတယ် သွားယူခဲ့”
နွေးနွေး ကတော့ ရဲထက်ကို မကြည့်ဘဲ မျက်လွှာလေး ချပြီး ငြိမ်နေသည်။ ရဲထက် ကုပ်ချောင်းကုပ်ချောင်းနှင့် မမနီနီ အခန်းထဲက ကပ်ကြေး နှင့် ပလာစတာ ယူပေး လိုက်ရာ မမနီနီက ဂွမ်းစမှ ဆေးဆွတ်၍ ဒါဏ်ရာပေါ် အုံ ပေးပြီး အပေါ်ကနေ ပလာစတာနှင့် ပိတ်ကပ်ပေးလိုက်သည်။
“ ဖုန်ဝင်မှာ စိုးလို့”
“ ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မမ”
ဆက်လက်ပြီး မမနီနီထွန်း နှင့် နွေးနွေး တို့ ဒီနေ့ နွေးနွေး ဝတ်လာသည့် စကပ်အကြောင်း၊ မမနီနီ၏ကျန်းမာရေး အခြေအနေ နှင့် မနေ့က ဆေးခန်းသွားစဉ်က ဆရာဝန်မ၏ဒေါက်ဖိနပ် လှသည့်ကိစ္စ အစ ရှိသဖြင့် စကားလက် ဆုံကျ နေကြစဉ် ရဲထက်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ၍နောက်ဖေး မှာရေဝင်သောက်သည်။ ပြီးတော့ နွေးနွေး အ နာ ကိုရေဆေးပေးစဉ်က ရေစိုသွားသည့် ပုဆိုးကို အခန်းထဲဝင်လဲသည်။ ပြီးတော့ ဘာလုပ်ရမှန်း လည်း မသိပြန် ၍ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ခုနကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးရင်းကျောချမ်း လာမိသည်။
မမနီနီ ၏ ချောင်းဆိုးသံ မကြားခဲ့ရပါလျှင် ဘာဆက်ဖြစ်မည် ကိုရဲထက် မတွေးတတ်ပါ။ အိမ်မှာ အမတယောက် လုံး ရှိနေတာကို ရဲထက် မေ့ သွားခဲ့သည်။ ဒီထက် အရှိန်တက်လာရင် နွေးနွေး ကို အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းမိကောင်း သွင်း မိနိုင်သည်။ နွေးနွေးကလည်းလွတ်အောင်ရှောင် နိုင်မည့် အနေအထားမျိုး မရှိ။ မမသာ ရောက်မလာခဲ့ လျှင်၊ ဒါမှ မဟုတ် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိခဲ့လျှင် နွေးနွေး က ငြင်းဆန်ရင်တောင်မှ ရင်ဦး တုန်းကလို ရဲထက် အတင်းကြံ ကောင်းကြံမိလိမ့်မည်။
တဒင်္ဂ စိတ်မိုက်မဲမှု နောက်ကို လိုက်ရင်း မိန်းမတယောက်ကို ထိခိုက်နစ်နာအောင် လုပ်မိပြီးခဲ့ပြီ။ အခုတခါထပ် ပြီး နွေးနွေး နှင့် လွန်ခဲ့ ကျွံခဲ့ လျှင် ရင်ဦး နှင့် ထပ်ပြီး မျက်နှာပျက်စရာ တွေဖြစ်ကုန်တော့မည် ထင်သည်။ ထိုအခါ မမနီနီ နိုးလာတာ ကံကောင်းလေစွ ဟုတွေးမိပြန်၏။
“ ရဲထက်ရေ၊ နွေးနွေး က ပြန်မယ်တဲ့”
အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာတော့ မမနီနီက
“ နွေးနွေးက ခြေထောက်နာနေတယ် ဆိုတော့ လိုက်ပို့ပေးမှာလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမ”
ရဲထက်က စက်ဘီး ကိုတွန်းပြီး ခြံထဲက အထွက်တွင် နွေးနွေးက စူပုတ်ပုတ် မျက်နှာလေး နှင့် မကြားတကြားပြော လိုက်သည်။
“ လူကို များသူ့ ရည်းစားကျနေတာပဲ”
နားထဲမှာ သဲသဲ ကွဲကွဲ မကြားလိုက်ရ၍ ရဲထက် ပြန်မေးမိသည်။
“ ဘာလဲဟင်”
“ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ လမ်းပေါ်ရောက်ပြီ နင်းတော့”
ပြန်ပို့သည့် လမ်းမှာတော့ နွေးနွေး လူချင်း မထိအောင် သတိထားပြီး ခွာထိုင်သည်။ စကားလဲ သိပ်မပြောပါ။ရဲ ထက်၏ လက်သွက်မှုကို လန့်သွားပုံရသည်။ သူ တို့ လမ်းထိပ်ရောက်တော့မှ
“ ရပ်လိုက်တော့”
စက်ဘီးပေါ်က ဆင်းပြီး ရဲထက်က စက်ဘီးကို နွေးနွေး ဖက်သို့ ထိုးပေးရာ ခေါင်းကိုခါပြီး
“ စကားပြောချင်လို့၊ အိမ်ရှေ့ အထိလိုက်တွန်းပို့”
ဒီတခါတော့ ရဲထက်နှင့် ဘေးချင်းယှဉ်ပြီးလိုက်သည်။
“ နွေးနွေး ဘာပြောမလို့လဲ”
ရဲထက်ကို မော့ကြည့်သည့် နွေးနွေး မျက်နှာလေး ရဲနေသည်။
“ ဟိုလေ …အိမ်မှာ … နွေးကို ဘာလို့ အဲလိုလုပ်တာလဲဟင်”
“ အဲဒါ..က အင်း …”
“ ရဲထက်ရယ်၊ နွေးနဲ့ ရဲထက်က သမီးရည်းစားတွေ မို့လို့လား၊ ဒါမှ မဟုတ် ရဲထက်က နွေးကို ရဲထက် ရည်းစားလို့ ထင်နေလို့ လား”
“ တောင်းပန်ပါတယ် နွေးနွေးရယ်၊ တို့ ဘယ်လိုကနေဘယ်လို စိတ်ရိုင်းဝင်သွားမှန်း မသိဘူး၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်”
နွေးနွေး ခေါင်းငုံ့သွားသည်။
“ စိတ်ဆိုးတယ် ဆိုရင်ကော”
“ ဆိုးသင့်ပါတယ်၊ တို့ဖက်က လွန်တာပဲ၊ ပါးရိုတ်ချင်လဲ ရိုတ်ပါ”
“ လူကို မိန်းမကြမ်း ကြီးများထင် နေသလားမသိဘူး၊ ရဲထက်ကတော့လေ၊ တကယ်ပဲ”
လမ်းထိပ်ကနေ နွေးနွေး တို့ အိမ်ကို သိပ်မဝင်ရပါ။ ခနလေး နှင့်ရောက်လာသည်။ ခြံဝရောက်တော့မှ နွေးနွေးက
“ ပြောရဦး မယ်၊ ရဲထက်က မနေ့က ရန်ကုန်က ပြန်လာတယ်၊ တို့က ရန်ကုန်သွားရဦးမယ်”
“ ဘယ်တော့ လဲ ”
“ နောက် အပတ်မှပါ၊ မေမေ့ ကိုဆေးခန်းပြဖို့ အဖေါ်လိုက်ရမှာ ဘယ်လောက်ကြာမလဲတော့ မသိဘူး”
“ ဒူးဒါဏ် ရာနဲ့ ဆိုတော့ ရန်ကုန်မှာ အတိုဝတ်ပြီးတော့ လန်းလို့ မရတော့ဘူးပေါ့”
“ အတိုလဲ မဝတ်ချင်တော့ပါဘူး၊ ကြောက်သွားပါပြီ၊ ဟွန်း”
မျက်စောင်း ထိုးလိုက်သော်လည်း ရဲထက်နှင့် လူချင်းပူးကပ်ပြီး စက်ဘီးကိုလက်လွှဲယူသည်။ နွေးနွေးကိုကြည့်ရ သည်မှာ အိမ်ထဲကို ဝင်ချင်သေးပုံမရပါ။ နွေးနွေး တို့ အိမ်ကနှစ်ထပ်တိုက်ဖြစ်သည်။ အိမ်က ခြံ တခုလုံး ပြည့်လု နီးပါးပင်ဖြစ်သည်။
ရဲထက် မျက်လုံးတွေကအမှတ်မထင် အပေါ်ထပ် ဝရန်တာ ဆီရောက်သွား ရာ ဝရန်တာမှာ ရပ် နေသည့်ရင်ဦးကို မြင်လိုက်ရ၍ ကမန်း ကတန်း မျက်နှာလွှဲ လိုက်ရသည်။ နွေးနွေး ကတော့ ရင်ဦး ကိုမြင်ပုံ မရပါ။နွေးနွေး အိမ်ကိုတောင် လာသည်ဆိုတော့ ရင်ဦး အခြေအနေကောင်းနေပြီထင်ရ၏။ လက်ပိုက်ရပ် ရင်း ရဲ ထက်နှင့် နွေးနွေးကို မျက်နှာထား တည်တည် နှင့်ကြည့်နေသည်။
“ ဒါနဲ့ ရဲထက် တနေ့ကို ဘယ်နှစ်ခါ လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်လဲ”
“ နှစ်ခါ”
“ ဘယ်အချိန် တွေဆိုရှိတတ်လဲ”
မရွှေနွေးနွေးက အခုမှ ဘာလို့ဒါတွေသိချင် နေသည် မသိပါ။ ရင်ဦး ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့သည့် ရဲထက်ကပြေးချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ နွေးနွေး သာမပါရင်တော့ ဆိုင်ဝံ့ပါသည်။ထို့ကြောင့် မြန်မြန် ပြတ်ရန် အတွက်
“ မနက်ဆို ဆယ့်တစ်နာရီ ဝန်းကျင်လောက်၊ ညနေဆို ငါးနာရီ နောက်ပိုင်း၊ နွေးနွေး လာသောက်မလို့လား”
“ စဉ်းစားနေတာ”
မတတ်သာသည့် အဆုံးပြောလိုက်ရသည်။
“ နွေးနွေး ဝရံတာမှာ ရင်ဦးကြည့်နေတယ်”
“ ဟုတ်လား”
ဒီတော့မှ နွေးနွေး လည်းမြင်သွားသည်။
“ သွားမယ် နော်”
ခြေလှမ်းသုတ်သုတ် နှင့် ထွက်လာစဉ် နွေးနွေး ၏ မကျေမနပ်ပြောလိုက်သည့် အသံလေးကြားလိုက်ရသည်။
“ ကြောက်တတ် နေလိုက်တာ”
................................................................
ရင်ဦး အလန့်တကြားဖြင့် ကိုယ်ကိုလှုပ်ရမ်းလိုက်သည်။ ခြေလက်တွေက တောင့်ခံနေသော ကြောင့် ကိုယ်ကိုရမ်း လို့ မရပါ။ ရင်ဦး ၏ ခြေနှစ်ဖက် နှင့်လက်နှစ်ဖက်ကဘေးကိုကားထွက် နေပြီး လက်ကောက်ဝတ်များ နှင့် ခြေ ကျင်းဝတ်များ တွင်ကြိုးဖြင့်တင်းကျပ်စွာချည်နှောင်ခြင်း ခံထားရသည်။ ဘာတွေဖြစ်နေသည်၊ ဘယ်နေရာ ကိုရောက်နေသည်ကို စူးစမ်းရန် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်သော်လည်း ဘာကိုမှ သဲကွဲစွာ မမြင်ရ၊ ဘေးပတ်လည်နှင့် မျက်နှာ မူရာအပေါ်ဖက်တွင် မြူလိုလို အငွေ့တွေက ဆိုင်းနေသည်။
ကျောပြင်နှင့် တင်ပါးအောက်က မာ ကျောသော အတွေ့ အထိကိုရ၏။ ဘယ်က မှန်းမသိဖြတ်တိုက်သွားသည့် လေအေးအေးကြောင့် တကိုယ် လုံး တုန် ချမ်းသွား ရ၏။ ပေါင်ကြားထဲကိုဖြတ်တိုးဝင်သည့် လေကတော့ အ အေး ဆုံး ဖြစ်သည်။ ရင်ဦး ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်မရှိပါ။
ခြေကားယားလက်ကားယားဖြင့်တုပ်နှောင်ခံထားရသည် များကို အားစိုက်ရုန်းကန်သော်လည်း ရုန်းထွက်လို့မရဘဲ မောဟိုက်နွမ်းနယ်နေ၏။ လေအေးက ဆက်ကာဆက်ကာ တိုက်သည့် အခါ မြူတွေ ပါးသထက်ပါးလာစဉ် ကြားလိုက်ရသည့် အသံတခုကြောင့် ရင်ဦး ခေါင်းကို ထောင် ပြီး နားစွင့်လိုက်မိသည်။
“ အား ..ရဲထက် ရယ်၊ အား ”
ရင်ဦး ပတ်လည်မှာဆိုင်း နေသည့်မြူငွေ့လိုလို တွေ တဖြည်းဖြည်းချင်း ကင်းရှင်းသွားသည့် အခါ မြင် ကွင်းက ကြည်လင်လာသည်။ နေရောင်လို တောက်ပခြင်း မရှိသော်လည်း ထိန်လင်းသော အရောင်တခုကြောင့် မြင်ကွင်း တွေ သဲကွဲ လို့လာသည်။ ရင်ဦးဘေးတွင်တတောင်လောက်ထူသည့် မွေ့ရာကြီး တခု ကိုမြင်လိုက်ရပြီး မွေ့ရာပေါ်တွင် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ချစ်တင်းနှောနေသူနှစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ အပေါ်က ယောက်ျားကရဲထက် ဖြစ်ပြီး အောက်က မိန်းမကတော့ နွေးနွေး ဖြစ်နေသည်။
သူတို့ နှစ် ယောက်လုံး ရင်ဦးကို မြင်ပုံမရကြပါ။ သူတို့၏ အချစ်ရေလျှင်ကျောတွင်သာ နစ်မြုပ်မျောပါနေပုံရသည်။ မမြင်ချင်လို့ မျက်နှာလွှဲလိုက်သော်လည်း မရပါ။ သူတို့ ချစ်တလင်းဆီက ထွက်လာသည့် အသံ ပေါင်းစုံကရင်ဦး နားထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာ၏။ လက်ကိုသာလှုပ်ရှားလို့ရရင် ရင်ဦး နားနှစ် ဖက်ကို ပိတ်ဆို့ထားလိုက်ချင်ပါ သည်။ ပိတ်မရတော့လည်း မကြားချင်သည့်အသံတွေက မကြားလို့ မရ ရင်ဦး၏ အာရုံကို အတင်းတိုးဝင် တိုက် ခိုက်နေကြသည်။
အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကြီးက ရဲထက် အသက်ရှုသံဖြစ်သည်။ ရမ္မက်အပြည့်ဖြင့် အော်ဟစ်ညည်းညူနေသည့်အ သံစာစာ လေးကတော့ နွေးနွေးအသံဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင်သူတို့ ကိုယ်က ထွက်နေသည့် တဗျစ်ဗျစ် အသံတွေက လည်းဆူညံနေသည်။ ရဲထက်က လည်း ရမ္မက်ထန်လွန်းသည်။ တဖတ်ဖတ် နှင့် ဆောင့်သွင်းနေသည့် အသံက လုံးဝရပ်မသွား ဆက်တိုက်လို ပင်ထွက်ပေါ်နေ၏။
ဒီကြားထဲ ငှက်ဖျားတက်သလို ညည်းနေသည့် နွေးနွေး၏ အသံကလည်း ဝါး ကျောနှစ်ခုကို ခြစ်လျှင်ကြားရသည့် အသံပမာ ရင်ဦးကို အသည်းတယားယား ဖြစ်စေ၏။ ရမ္မက် အပြည့်နှင့် အသံတွေက တလောကလုံးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်သာရှိလေသည်ဟု ထက်မှတ်ထားသည့် အတိုင်း ဖြစ်နေသည်။
နွေးနွေး ရမ္မက်ကြီးတာကို အရင်ထဲက သိပေမယ့် ဒီလောက်ထန် လိမ့် မည်ဟု မထင်ထားမိပါ။ ရဲ ထက်ကဒီလောက် အားမာန် အပြည့်နှင့် လုပ်နေတာကိုတောင် သူက ပိုကြီး ကြမ်းအောင်ရမ်းအောင် အောက် ကနေ ညာသံပေးလှုံ့ဆော်နေလိုက်သေး၏။
“ ရဲထက် .. နွေးကို မညှာနဲ့နော်၊ ဒီမှာ အရမ်းကောင်းနေပြီ၊ ကွဲထွက်ချင်ထွက်သွားပစေ တအား သာဆောင့်”
“ နွေးပြီးတော့မှာလား၊ တို့ လည်းပြီးချင်ပြီ”
မသတီချင်စရာ အသံတွေကြောင့် ရင်ဦးမနေနိုင်ဘဲ လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည်။ နွေးနွေးခြေထောက် တွေကရင် ဝမှာကပ်နေပြီး ပြဲပြဲကားကား ကြီးဖြစ်နေသည့် အပေါ်မှာ ရဲထက်က ခွထိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့် နေ၏။ ကြီး မားရှည်လျားသည့် ရဲထက်ပစ္စည်းကြီးက ရင်ဦးလက်နှစ်ချောင်း ထိုးထည့်လျှင်ပင် မချိမဆန့် ဖြစ်ရသည်ဆိုသောနွေးနွေး ဟာလေးထဲ သို့ အရှိန်ပြင်းပြင်း ဖြင့်တိုးဝင်နေ၏။ အရည်တွေ နှင့် ဝင်းပြောင်နေသည့် ဟာကြီးကပြန် ဆွဲ ထုတ်သည့် အချိန်တွေဆိုရင် ထုတ်လို့တောင် မဆုံးတော့သလိုထင်ရသည်။
“ ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ၊ တို့ ပြီးတော့မယ်၊ နာနာလေး ဆောင့်ပါရဲထက်ရယ်”
နွေးနွေးက အောက်ကနေအားပေး နေသလိုရင်ဦးကလည်း နွေးနွေး ခြေထောက်တွေရင်ဘတ်ထဲ နစ်ဝင်သွားတော့ မတတ်ဖိချရင်း အပေါ်ကနေ အတင်းဆောင့် နေ၏။ ထို့နောက် နွေးနွေး ခြေထောက်တွေကိုပြန်ချကာသူ့ ခါးကို ချိတ်ထားလိုက်ပြီးနောက် နွေးနွေး ခါးကလေးကို ဆွဲကာဆွဲကာ ဆောင့်ပြန်သည်။ ဆောင့်အားရောဆွဲအား ပါ ပါသည့် အတွက် နွေးနွေးမှာ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေ၏။
ဒီလောက် ဖြစ်နေသည့် ကြားမှပင် နွေးနွေးက ကြမ်းပြင်မှာလက်ထောက်ပြီး ရဲထက်ဆောင့်ချက်တွေ နှင့် အညီ အပေါ် ကို ကော့ကော့တင်ပေးနေလိုက်သေး၏။ ဖြူစင်နု ထွေးသော နွေးနွေးကိုယ်လေးမှာလည်း ရမ္မက် သွေး တွေ အပြည့်လွှမ်းနေသော အခါ ရေနွေးလောင်းပြီးအမွှေး နှုတ်ထားသည့် ကြက်ပမာ အနီ ရောင်သန်းနေ၏။
“ နွေး ...တို့ ပြီးတော့မယ်”
“ နွေးလည်း ပြီးချင်ပြီ၊ မြန်မြန်၊ မြန်မြန်”
ကြည့်နေရင်းပင် နှစ်ယောက်လုံးတိရိစ္ဆာန် များပမာ အော်ဟစ်ပြီး ပွဲသိမ်းလိုက်ကြသည်။ ရဲထက်ကခေါင်းကြီးကို မော့ပြီး တအားအား အော်နေသလို နွေးနွေးကလည်း တီကို ဆား ပက်သည့် ပမာတွန့်လိမ်အော်ဟစ်နေ၏။
“ ကောင်းလိုက်တာ ရဲထက်ရယ်၊ ရင်ဦး ကိုလည်း နွေးလို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးရမယ်နော်၊ အို နွေးသူငယ်ချင်း ကို နွေးထက်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးရမယ်၊ လုပ်မပေးလို့ကတော့ဒီတသက် ရဲထက်ကို လုံးဝမခေါ်တော့ ဘူး သိလား”
နွေးနွေးအသံကြောင့် ရင်ဦး အသဲထဲထိထိတ်သွားသည်။ သူရှိနေတာကို သူတို့ နှစ်ယောက် မသိဟုထင်ထားတာ မှားနေသည်။ ရဲထက်က ရင်ဦးကို လှည့်ကြည့်ပြုံးပြ၏။ စိတ်ပါလက်ပါ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြုံးပြလိုက် ခြင်းဖြစ်သော် လည်း ရင်ဦး စိတ်ထဲမှာ အော်ဂလီဆန်သွား၏။ ရွံရှာစွာဖြင့် မျက်နှာ တဖက်ကို ပြန်မလွှဲလိုက်မှီ နွေးနွေးက ရင်ဦး ကို ဖလိုင်းကစ်စ် လှမ်းပေးသည်။ နွေးနွေး ဟန်အမူအရာက မင်းသမီးတယောက် အကယ်ဒမီ ဆုပိုက်ပြီး ပရိသတ် တွေကို လှမ်းနှုတ်ဆက် နေသည့် နှယ်ရှိသည်။
“ ခနလေး နော် တို့လာခဲ့မယ်”
နွေးနွေးစကားကို မကြားယောင်ပြုပြီး နေလိုက်သည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ရင်ဦးနားသို့ နွေးနွေးရောက် လာသည်။
“ ရင်ဦး၊ အရမ်းဆာနေပြီလား၊ ရဲထက်ကို အားပြန်မွေး ခိုင်းထားတယ်၊ သူအမောပြေတာနဲ့ ရင်ဦးကိုလုပ်ပေးလိမ့် မယ်၊ ရဲထက်က အရမ်းတော်တာ ရင်ဦး ရဲ့၊ သူလုပ်တာခံ ပြီးရင်ရင်ဦး ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ လှည့်ကြည့်ချင် တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ တို့ကို ကြိုးဖြည်ပေးပါနွေး”
“ နွေး မဖြည်ပေးနဲ့ နော်၊ သူထွက်သွားလိမ့်မယ်”
“ အို နွေးကလည်း ဖြည်မပေးပါဘူး၊ ရင်ဦးကို တူတူရှိစေချင်လွန်းလို့ ခေါ်ထားတာပဲ”
“ နွေး ... မင်းတို့ အရှက် မရှိပေမယ့် ငါအရှက်ရှိတယ်”
“ အရှက် ဆိုတာ အပြင်လူတွေကြားမှာပဲလိုတာပါ ရင်ဦးရယ်၊ ရင်ဦးနဲ့ တို့ကြားမှာ အရှက်ဆိုတာ ရှိလို့လား၊အခု ရဲထက်ပါ တို့နဲ့ တူတူပါလာပြီ၊ ဘယ်လောက်ပျော်ဖို့ ကောင်းလဲ”
ပြောရင်း နွေးနွေးက ရင်ဦး ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းလာသည်။
“ ရင်ဦးလဲ ပျော်ချင်ပါတယ်၊ မညာပါနဲ့၊ ဒီမှာ ဒီလောက်အရည်တွေရွှဲနေတာကို”
နွေးနွေး လက်ကလေးက တရွရွပွတ်ပေးနေတာကို ရင်ဦး မခံစားနိုင်ပါ။ တကိုယ်လုံးတုန်ရီလာ၏။
“ သွားပါရစေနွေးရယ်”
“ မသွားပါနဲ့၊ နွေးတို့ နဲ့ ပျော်ပါ၊ ရဲထက်က လည်း ဒီလောက်နားရရင် တော်ရောပေါ့”
“ လာပြီ၊လာပြီ”
ရဲထက်လှဲနေရာမှ ထလာသည့် အခါ ရဲထက်ပေါင်ကြားထဲတွင် သူ့ဟာကြီးက နာရီချိန်သီးလို တရမ်းရမ်း နှင့်ပါ လာ၏။ အနားရောက်သည့် အခါရင်ဦး ၏ လျှို့ဝှက်ရတနာလေးကို ငုံကြည့် လိုက်ပြီး
“ ဘယ်သူ ပိုလှမလဲ လို့ စဉ်းစားနေတာ၊ တယောက် တမျိုးစီတော့ လှကြတာပါပဲ”
“ ရင်ဦးက ပိုလှတာပါ ရဲထက်ရဲ့ သေသေချာချာကြည့်ပါလား၊”
ရဲထက် ပစ္စည်းကြီးကို တယုတယ ဆုပ်ကိုင်ရင်းပြောလိုက်သည့် နွေးနွေးကို ရင်ဦးရွံရှာစွာ ဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ နွေးနွေး ကတော့ရင်ဦး အမူအရာကို မမြင်မသိသည့် အလား ရဲထက်ဟာ ကြီးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံလိုက်၏။
“ အား မိုက်တယ်ကွာ”
ရဲထက်က ခေါင်းကိုမော့ပြီးဇိမ်ခံသလိုလုပ်ရင်းပြောလိုက်သည်။ ရဲထက် ဟာကြီးကို နွေးနွေးက အလွန်အရသာ ရှိသည့် ရေခဲချောင်းကြီးပမာ တပြွတ်ပြွတ် နှင့်စုပ်၏။ တယုတယ လျှာနှင့်လျက် ပေးသည်။နွေးနွေးလုပ်သမျှကို ရဲထက်က ခေါင်းကိုမော့ပြီး ဇိမ်ခံနေသည်။ မျက်စိကို မှိတ်ထား လိုက်သည့်တိုင်အသံတွေက နားထဲ တိုးဝင် နေ သည်။
“ တော်ပြီ နွေး တော်ကြာတို့ ပြီးသွားလို့ ရင်ဦးအတွက် မကျန်ဘဲနေလိမ့်မယ်”
ရင်ဦး အလန့်တကြားဖြင့် မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ အခုနက ပေါင်ကြားထဲမှာ ရမ်းနေသည့်ရဲထက်ဟာကြီး က ဒုံးပျံကြီးတခုလို မတ်မတ်ထောင်နေ၏။ ရဲနီနေသည့် ထိပ် ဖျားကြီးကလည်း ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကြီးပမာ ပြောင်လက် ပြီး ကားနေ၏။
“ နင်တို့ ငါ့ကို မယုတ်မာကြနဲ့”
အသံကုန်အော်လိုက်သော်လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်က ဂရုမစိုက်ကြပါ။ ရဲထက်က ရင်ဦး ပေါင်ကြားထဲမှာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး နွေးနွေးက အဝကိုလက်နှင့် ဖြဲပေး၏။
“ နင်တို့ ခွေးတွေ၊ တိရိစ္ဆာန်တွေ”
“ ရင်ဦးရယ်၊ ဒါက ရင်ဦးကောင်း ဖို့ပါ၊ မကြုံဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့”
သရော်တော်တော်ကြည့်နေသည့် ရဲထက်ကို မျက်နှာ လွှဲလိုက်ချိန်တွင် ပေါင်နှစ်ချောင်းဘေးကိုကားထွက်သွား တော့ မတတ်ရင်ဦး နာကျင်သွားရသည်။ ရဲထက်၏ အချောင်းကြီး တအိအိ နှင့် တိုးဝင်လာနေသည်ကို ရင်ဦး သိ နေသည်။ ဝင်လို့မှ ဆုံးပါတော့မ လားထင်နေစဉ်ဗိုက်ထဲမှာ ဒုတ်ကနဲ တိုးသံလိုလိုကြားလိုက်ရပြီး ရဲထက် ပြန် ဆုတ် သွားသည်။ တင်းပြီး ပြည့်ကျပ်နေရာမှ ဖယ်သွားသောအခါ ထိုနေရာတွေက ဟာတာတာဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။
“ ရဲထက် ဖြေးဖြေးနော် နွေးသူငယ်ချင်းက ဒါမျိုးတွေသိပ်ကြုံဖူးတာ မဟုတ်ဘူး”
“ အော် တို့ ရင်ဦးကို ဆော်ပြီးပြီဆိုတာ နွေးကို မပြောရသေးဘူး”
“ ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုရင်တော့ သူခံ နိုင်မှာပါ၊ ကြည့်စမ်း ရင်ဦးက တို့ကို လျှိုထားတယ်”
မကျေနပ် သလို အမူအရာလေး ဖြင့်ပြောရင်း နွေးနွေး က ရင်ဦး နို့ ကလေးတွေကို ကုန်းကိုက်လိုက်သည်။ရင် ဦး မအော်မိအောင် စိတ်ကို တင်းထားလိုက်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းတွေပြတ်ထွက်သွားလု မတတ် ကိုက်ပြီးမှ တဖန် အသာ အယာ နူးနူး ညံ့ညံ့လေး စို့ပေးနေပြန်သည်။ အပေါ်ပိုင်းကို နွေးနွေးက ထင်တိုင်းလုပ် နေသလို အောက် ပိုင်းကို တာဝန်ယူထားသည့် ရဲထက်၏ ဆောင့်ချက်တွေက တချက်ထက်တချက် ပိုမြန်လာ၏။ အံကိုတင်း တင်း ကြိတ်ပြီး ရင်ဦးတောင့်ခံနေ သည်ကို နွေးနွေးက
“ နာရင်အော်လိုက်လေ ရင်ဦးရဲ့၊ အော်လိုက်ရင် ပေါ့လဲပေါ့သွားမယ်၊ ကောင်းလဲ ကောင်းသွား မယ်၊
အသက်ကို မှန် မှန်ရှု၊ အဝင်အထွက်ကို အာရုံမထားနဲ့၊ အထဲမှာထိတာ သူ့အလိုလိုသိလာ လိမ့်မယ်”
“ ဘာမှ မပြောနဲ့တော့”
ရင်ဦးဒေါသ တကြီးနှင့် ကုန်းအော်လိုက်မိသည်။ နွေးနွေးကဟတ်ဟတ်ပက်ပက်ရယ်လိုက်ရင်း
“ သူ့စိတ်ချည်းပဲ”
“ ခနနေဦး ၊တို့မှာ အစီအစဉ် ရှိတယ်၊ ရင်ဦး အတွက်လုံး၀ ရှယ် ဖြစ်သွားအောင်လုပ်ပေးမယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ရဲထက်က သူ့ဟာကြီး ပြန်ဆွဲထုတ်သွားသည်။ ရင်ဦး နင့်တင့်တင့် နှင့် တမျိုးကြီး ခံစား လိုက်ရသည်။ ရဲထက်က ရင်ဦးခြေရင်းမှာပေါင်ဖြဲထိုင်ချလိုက်ပြီး နွေးနွေး ကို လက်ယပ်ခေါ်သည်။ ခွေးကလေးတကောင်လို နွေးနွေး လေးဖက်ထောက်ကာ ကပ်သွားပြီး ရဲထက် ဟာကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ပြန်၏။ နွေးနွေး စုပ်ပေး နေတာကို သေသေချာချာ မမြင်ရပါ။
ရင်ဦး မျက်လုံးနှင့် တည့်နေတာက နွေးနွေး၏ ကိုယ်အောက်ပိုင်း ဖြစ်သည်။ အရင်က ရင်ဦးတယုတယ ထားခဲ့သည့် နွေးနွေး၏ ရတနာရွှေကြုပ် လေးက အခုတော့နီရဲပြီး မို့ မောက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား ကြီးတွေကလည်းထူအမ်း ကာပြဲနေကြပြီး အကွဲကြောင်းတဖက်တချက်က အမွှေးတွေကလည်း အရည်တွေ တစိုစိုလက်နေ၏။ ရဲထက်ကို စုပ်ပေးနေရင်း နွေးနွေး ၏ တွင်းကလေး ထဲက အရည်တွေ တတောက်တောက် နှင့် ယိုကျနေတာကိုလည်းရင်ဦး ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရသည်။
“ ရပြီ ရပြီ”
ရဲထက်နှင့် ရင်ဦးကြားမှာ ကာနေသည့် နွေးနွေး ဖယ်သွားချိန်တွင် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း ကြောင့် ရင်ဦးမျက် လုံးပြူးသွားရသည်။ ရဲထက် ဟာကြီးက အခုနထက် ပိုပြီးရှည်လျားကြီးထွား နေသည်။ ရဲရဲ နီနေသည့် ထိပ်ခေါင်း ကြီးက ရင်ဦး လက်သီးဆုပ်လောက်ရှိမည်။
ဘာမှမလုပ်သေးဘဲ မြင်ရရုံနှင့်ပင် ရင်ဦး အသက်မရှုနိုင်တော့။ ဒီလောက် ကြီးသည့် ဟာကြီး နှင့် ထိုးလို့ကတော့ သေဖို့သာရှိတော့သည်။
“ ရင်ဦးကို မနာလိုချင်သလိုဖြစ်လာပြီ၊ ရဲထက်က တို့ကိုတောင် ဒီလောက်ဆိုဒ် နဲ့ တခါမှမလုပ် ဘူး”
“ နွေးနွေး၊ ရဲထက်၊ နင်တို့ ယုတ်မာတာကမ်းကုန်နေပြီ”
“ ချစ်လို့ပါရင်ဦးရယ်၊ တို့က ရင်ဦးကို အရမ်းခင်လွန်းလို့ မုန့်ကိုလည်း ဝေပေးတယ်၊ အချစ်ကိုလည်း ဝေကျွေးတယ်၊ ရင်ဦး က မဝင်ဘူး ထင်လို့လား၊ ဒီမှာ ကြည့်၊ ရဲထက် တို့ထဲကို ထည့်ပြလိုက်စမ်းပါ”
ကုန်းထားပေးသည့် နွေးနွေး၏ နောက်ဖက်ကနေ ရဲထက်က သူ့ဟာကြီးကို တအိအိနှင့်ဝင်အောင်သွင်းပြသည်။ တချောင်းလုံး အဆုံးအထိဝင်သွား၏။
“ ရင်ဦး အတွက်မ ဟုတ်ရင် ပြန်ထုတ်ခိုင်းတော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ ကောင်မစုတ်၊ မိန်းမယုတ်...... ငါနင့်လို ယား တဲ့ ကမြင်းတဲ့ အစားမဟုတ်ဘူး”
ရင်ဦး စကားကို စိတ်မဆိုးသလို နွေးနွေး မျက်နှာက အပြုံးမပျက်ပါ။ သူ့ဟာကြီး ကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးရဲထက် ဘယ်ထွက်သွားသည် မသိ။ ရင်ဦး နှင့် နွေးနွေး သာကျန်ခဲ့သည်။
“ တို့စေတနာကို ရင်ဦး မကြာခင်သိမှာပါ”
အနားကနေ ခနပျောက်သလိုဖြစ်သွားသော ရဲထက်လက်ထဲမှာ ခေါင်းအုံးတလုံးပါလာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် က ရင်ဦး ကိုမပြီး တင်ပါးအောက်သို့ ခေါင်းဦးထိုးခံလိုက်သည့် အခါရင်ဦး ကော့ကော့လေးဖြစ်သွားသည်။ လက် နှင့် ခြေ က ကြိုးတွေလည်း ပိုပြီးတင်းကျပ်သွား၏။
“ ရပြီ ဒီလောက်ဆိုရင်”
ရင်ဦးပေါင်ကြားထဲသို့ ရဲထက်ရောက်လာပြန်သည်။ အခနကထက် အဆမတန်ကြီးထွားနေ သည့် ဟာကြီးကိုအဝမှာတေ့ပြီးထိုးသွင်းလိုက်သည့် အခါ ရင်ဦး ဘယ်လိုမှထိန်းချုပ် မထား နိုင်တော့ဘဲ အသံကုန် အော် လိုက်မိ သည်။
“ အောင်မယ်လေး သေပါပြီ”
အော်လိုက်သည့် ခနတွင် ကြိုးတွေပြုတ်ထွက်ကုန်၏။ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးလဲ မှောင်မဲသွားသည်။
“ ရင်ဦး ဘာဖြစ်တာလဲ”
တဖက်ခန်းက အန်တီခင့် အသံကိုကြားမှ အိပ်မက်က နိုးလာမှန်းသိလိုက်သည်။
“ အိပ် ..အိပ် မက် မက်တာ”
“ ရေသောက်လိုက်၊ ရေသောက်လိုက်၊ အန်တီခင် လာရမလား”
“ ရတယ်၊ ရေရှိတယ်”
ကုတင်ဘေးမှာ ချထားသည့် ရေပုလင်းကို လက်နှင့်စမ်းယူပြီး အငမ်းမရ မော့သောက်ချလိုက် မိသည်။ ရေသောက် ရင်း ရင်ဦးလက်တဖက်က အမှတ်တမဲ့ ညဝတ်ဘောင်းဘီ ခွကြားကို စမ်း ကြည့်လိုက်မိရာ အနည်းငယ် စိုနေသလိုခံစားရသည်။
“ ချွေးတွေ ပဲဖြစ်မှာပါ”
ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ဖြေကာ ရေရွတ်လိုက်ရင်း နွေးနွေး တို့ခြံဝမှာ မြင်ခဲ့ ရသည့်မြင်ကွင်း ကတရိပ်ရိပ် နှင့်ပြန်ပေါ်လာ သည်။ သူတို့တွေက ရင်ဦးကို မမြင်ကြ။ ဝရန်တာ ပေါ်ကနေ ကြည့်နေသည့် ရင်ဦးကတော့ သူတို့ကို အဝေးကြီး ထဲက ကြိုမြင်နေသည်။ ခြံ၀ ရောက်လို့နှုတ်ဆက်ကြတော့လည်း နွေးနွေးက ရဲထက် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်တော့ မ တတ် ကပ်ထားသည်။ မိဘတွေ ရှိနေသည့် ခြံဝမှာတောင် ဒီလောက်သဲနေကဲနေကြရင် လူကွယ်ရာဆို ပြောဖို့ တောင်လိုမည်မထင်။
ရင်ဦး ကိုမြင်တာနှင့် ရဲထက် တချီထဲ ခေါင်းငိုက်စိုက် နှင့်ပြေးတော့သည်။ နွေးနွေး လည်းမျက်နှာပျက်သွား၏။ ခြံ ထဲကို တော်တော် နှင့် ဝင်မလာသေးဘဲ ယောင်လည်လည် လုပ်ရင်း ရဲထက်သွားတဲ့ နောက်လိုက်ကြည့်နေတာ ရင်ဦး သိပါသည်။ ကိုယ်က အရမ်းကိုသဘောထားသေးသိမ်ရာကျမှာ စိုးလို့ ဒီအကြောင်း ပြောမနေတော့ ဘဲနေ လိုက်ပါသည်။ ဒါတောင်မှ နွေးနွေး အမူအရာက တမျိုးလို့ထင်ရသည်။
ရင်ဦး ကိုတော့ အရင်လို ပုံမှန် အတိုင်းဆက်ဆံပါသည်။ သူ့အိမ် ကို လိုက်လာနိုင်တဲ့ အထိ ပြန်ကောင်းသွားလို့ ဝမ်းသာတဲ့ အကြောင်းလဲ ပြောသည်။ ဟန်မပျက် အရင်လို ဖက်လှဲတကင်း နေနေ ရသော်လည်း ရှေ့ရှောက်နွေးနွေး ကို သတိထားရတော့ မည် ဆို တာရင် ဦး တွေးမိသည်။အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်သော်လည်း အိပ်လို့ မပျော်ပါ။ အခုန အိပ်မက် ထဲက အသံတွေ၊ မြင်ကွင်းတွေကရင် ဦး အာရုံကို အနှောက် အယှက်ပြင်းစွာ ပေးနေ၏။
အပိုင်း ( ၇ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment