တော်ဝင်ပန်းမို့ နမ်းလိုက်ချင်သည် (စ/ဆုံး)

တော်ဝင်ပန်းမို့ နမ်းလိုက်ချင်သည် (စ/ဆုံး)

သူရဇော် ရေးသည်။

“ ဟိုဘက် ဟိုဘက်က အကိုင်းလေ..”

သူကတော့ လွယ်ပါ့ ။ အောက်နေပြီး လက်ညှိုးလေးညွှန်ရုံ ကျနော့်မှာဖြင့် အတင်းတွယ်ကပ်ပြီး တက်နေရတာ။  ပိတောက်ပင်က သိတဲ့အတိုင်းလေ၊ အခန့်မသင့်ရင် ကျိုးကျတတ်တာ အဲ့အသိက စိုးမိုးနေလို့ ထင်ပါတယ်။ အကိုင်းကို နင်းထားတာတောင် ဒူးက တုန်နေသေးတယ်။

အောက်ကနေ လက်ညှိုး ညွှန်နေတာကတော့ ကျနော့်တို့ အိမ်ခေါင်းရင်းက မမစုမြတ်နှင်း လေ။ ကျနော့်ထက်ငါးနှစ်ကြီးလို့ (၂၂) နှစ်။ ကျနော့် နာမည်က ရန်နောင် ၊ အိမ်မှာကတော့ အငယ်ကောင် ပေါ့ ။ ဒီနှစ်က (၉) တန်းဖြေထားတယ်။

မမစုမြတ်နှင်းကတော့ သချာၤနဲ့ တတိယနှစ်။ ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေနေကြတွေ ခုလဲ သင်္ကြန်ဦးမှာ ညကမိုးကြောင့် ဖူးပွင့်နေတဲ့ ပိတောက်တွေကို “ အငယ်ကောင်ရေ ခနလာအုန်း ..” လို့ အခေါ်ရှိလို့ သူတို့အိမ်ထဲက ပိတောက်ပင်ပေါ် ကျနော်ရောက်နေရတာ။ တကယ်တော့ လူပျိုဖေါ်ဝင်စ ကျနော် မမစုမြတ်နှင်းရဲ့ကောက်ကြောင်း ပဒေသာတွေကို ရိုးခွင့်ရလို့ အမှုထမ်းနေတာ။

အပင်ပေါ်က ပန်းချပေးတိုင်း ကုန်းကုန်းကောက်တဲ့ခါ လည်ဟိုက်ဆီက တောင်ပူစာနှစ်လုံးကို မစားရ ဝခမန်း ငမ်းဖမ်းတာလေ။ အပေါ်ကမို့ လည်ဟိုက်ဆိုတော့ နို့အုံတစ်ဝက်လောက် မြင်နေတော့ အောက်ကကောင်က ထောင်လာပါရော။

ဟိုက် အဲ့ဒါမှဒုတ်ခွဘဲ ။ အထဲက ဘောင်းဘီ အတွင်းခံမပါဘူးဗျ ။ ဒီအချိန်မှာဘဲ စောစောက ကြားခဲ့သလို နောက်တစ်ကိုင်းကို ညွှန်ကြားနေတာ အဲ့ကိုင်းက ပန်းကလဲ သူလိုချင်စရာ လှနေပြန်ရော။

ဒါပေမယ့် အဲ့ကိုင်းကို ခြေလှမ်းဖို့ကလဲ မမှီတမှီလေ။ အပေါ်က ကိုင်းကို လက်တဖက်နဲ့ကိုင် အဲ့ကိုင်းခြေအလှမ်းမှာ ခါးက ပုဆိုးက ြု“ ဗုတ် ” ဆို ပြုတ်ကျပါ လေရော။

ကုန်းကောက်ဖို့ကလဲ ပြုတ်မကျအောင် ကိုင်ထားရတာမု့ိ ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူး ။ အောက်က အပေါ်မော့ပြီး မိန့်ခွန်းချွေနေတဲ့ မမစုမြတ်နှင်း တစ်ယောက် ကျနော့်ရဲ့ ပေါင်ကြားက တိုက်ချင်းပစ် ဒုန်းပျံကြီးကိုလဲ မြင်ရော

“ ဟယ် .. အမလေး ..” လို့အော်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ပြေးသလို ကျနော့်လဲ အပင်ပေါက ခုန်ချပြီး တစ်နေကုန် အိမ်မကပ်ဘဲ သူငယ်ချင်းတွေနား သွားပြီး ဂလေရိုက်နေလိုက်ရတယ်။

မမစုမြတ်နှင်းလဲ ပိတောက်ပန်း ထက် ပိုပြီးပွင့်တဲ့ ကျနော့် ရွှေပန်းကြောင့် အဖျားတက်သွားလားဘဲ။နောက်နေ့ နေမကောင်းလို့ ဆေးခန်းပြရတယ် ပြောတာဘဲဗျာ။။

..................................

ကျနော်နဲ့ မမ အဲ့လို ဖြစ်ပြီး လေးငါးရက်လောက် ကြာတော့ အရင်လိုဘဲ ပြန်ပြီးနေသားကျလာတယ်ဗျ။  တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ မမရှေ့ရောက်ရင် ကျနော်လေ အလိုလိုနေ ပေါင်ကို စိထားမိတာ။ ပုဆိုးပါနေတာ သိရဲ့နဲ့ကို မလုံမလဲ ဖြစ်နေတာ။

မမ ကရော။ ကျနော်နဲ့ဆုံရင် သူ့မျက်လုံးတွေက ကျနော့် ခါးအောက် မချရဲဘူး။ ဟီးးး သူလဲ အမြဲမြင်ယောင်နေလားမှမသိ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အစကထက် စာရင်တော့ နေရထိုင်ရ အဆင်ပြေလာတယ်။

“ အငယ်ကောင်ရေ..” အိမ်ရှေ့ဆီက အသံပြဲနဲ့ခေါ်သံကြောင့်

“ အေး လာပြီဟေ့    လို့

အသံပြုရင်း အိမ်ရှေ့ထွက်လာတော့ စက်ဘီးထိုင်ခုံပေါ်ကို ဖင်တစ်ခြမ်းတင်လို့ ခြေတစ်ဖက်မြေကြီးထောက်ထားရင်း ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်နေတဲ့ ဝင်းကို ကို မေးငေါ့ရင်း ဘာလဲဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ညွှန်းလိုက်တော့

“ လာ တက် ..မင်းကို ပြစရာရှိတယ်..” တဲ့။

သူမျက်လုံးထိုးပြတဲ့ စက်ဘီးနောက်ခုံကို ခွထိုင်လိုက်တာနဲ့ ဝင်းကို လဲ စက်ဘီးနင်းထွက်လာလိုက်တယ်။ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ မေးချင်နေပေမယ့် မကြာခင်သိရတော့မှာဘဲလေ ဆိုပြီး ဘာမှမမေးဘဲ သူနင်းတဲ့ စက်ဘီးကို ဇိမ်ခံစီးနေလိုက်တယ်။

ဝင်းကိုက မြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းထဲ စက်ဘီးကို ချိုးကွေ့ဝင်ပြီး ပွဲကြည့်စင်ရှိရာ ဘက်ကို နင်းလာပြီး ထိုင်ခုံတွေအနားရောက်တော့ စက်ဘီးကို ဘရိတ်အုပ် ရပ်လိုက်သလို လူလဲဆင်းလိုက်လို့ ကျနော်လဲ အလိုက်တသိ ဆင်းလိုက်တယ်။

ဒီမြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းက ကျနော်တို့ရဲ့ ဘိ ကလေးပေါ့။ ဘောလုံးကန်ရင်ကန်၊ လေကန်ချင် ကန် နှာထန်ချင်လဲ ထန်ပေါ့။ ကျနော်တို့ ဝင်းကိုတို့ ခုနှစ်တန်းဖြေပြီးချိန် အသက် (၁၃) နှစ်အရွယ် လူပျိုဖေါ်ဝင်စ အပျံသင်စအရွယ် လောကကြီးကို စူးစမ်းမှုကို စပြီးလေ့လာတာကလဲ ဒီနေရာလေးဘဲ။

ဒီနေရာလေးမှာ စီနီယာ ကိုကိုများရဲ့ သင်ကြားပို့ချမှုကို ဦးလည်မသုန် နာခံမှတ်သားကြတယ်။ ယောက်ျားတို့တတ်အပ်တဲ့ ကာမပညာတွေကို အားကျိုးမာန်တက် ဆည်းပူးကြရင်း ကိုကိုစီနီယာများရဲ့ ဖြစ်ရပ်မှန် ရင်သိမ့်တုန် ဇာတ်လမ်းတွေကို အရေတတောက်တောက်ကျ အောင် နားထောင်ရတာလဲ အားရခြင်းတင်းတိမ်ရောင့်ရဲခြင်း မရှိနိုင်အောင်ပါဘဲ။

ဒီနေရာမှာ ကျနော် စဉ်းစားမိတာက ကျနော်တို့လိုဘဲ မိန်းခလေးတွေလဲ သူတို့ရဲ့ စီနီယာ မမတွေဆီက ကာမပညာတွေ သင်ယူကြသလားလို့လေ။ မသင်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုတတ်သလဲပေါ့လေ။ ဒါက ကျနော်စဉ်းစားမိတာပါ။ နီးရာထိုင်ခုံတန်းလေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး

“ ဟေ့ကောင် မင်း ငါ့ကိုပြစရာရှိတယ်ဆိုတာ ဘာလဲကွ..” စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်နေရင်းကနေ

“ ပြောမှာပေါ့ကွ.. ပြောချင်ပြချင်လို့ဘဲ ခေါ်လာတာဘဲ..” လို့ပြောပြီး သူ့ခါးကြားက စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ထုတ်ပြီး

“ ရော့..” တဲ့။

ကမ်းပေးလာတဲ့ စာအုပ်ကိုယူပြီး ကျနော်လှန်ကြည့်လိုက်တယ်။ 

“ အာ့ပါးပါး မိုက်လှချည်လား ဟ..” ကျနော့် ပါးစပ်က မနေနိုင်ဘဲ အလိုလို ထွက်သွားရလောက်အောင်ကလဲဘဲ တွေ့ရတဲ့စာအုပ်က ကာလသားများအသဲစွဲ playboy စာအုပ်ဖြစ်နေတာကိုး။

“ အေး အဲ့ဒါမနေ့က ရန်ကုန်ကပြန်လာတဲ့ သန်းဆွေဆီက ရတာ ဟ.”

“ မင်းကြည့်ပြီးပြီလား..”

“ ကြည့်ရုံမကဘူးမောင် ဂွင်းတောင်သုံးချီရပြီ..”

“ ဟားဟား တော်တော်ထန်တဲ့ ကောင်ဘဲ..အေး အာ့ဆိုရင်ဒီနေ့ငါ့ငှါးကွာ..” ဆိုတော့

“ ဖြစ်ပါ့မလား ဟ မင်းအိမ်နဲ့..” ဝင်းကိုတစ်ယောက် သူ့ရဲ့စာအုပ်ကို တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ ရတနာလို စိတ်မချဖြစ်နေတဲ့ပုံနဲ့

“ ဖြစ်ပါတယ်ကွ.. တစ်ညတည်းပါ ..ငါအေးအေးဆေးဆေး..ကြည့်ချင်လို့ပါကွ..မင်းကလဲငါ့တောင်မယုံဘူးလား..”

“ မယုံလို့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ..ဒီစာအုပ်မျိုးက ရှာရခက်တယ်ဟ..”

“ ငါလဲ သိပါတယ်ကွာ..တစ်ညတည်းပါ..”

စာရှုသူဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်လောက်က အခြေအနေကို ပြန်ပြီးတွေးကြည့်ရင် အခုလိုစာအုပ်ကို အာသာငမ်းငမ်း ရှာဖွေကြည့်ရှုခဲ့ရတာကို သဘောပေါက်မှာပါ။

ခု ကာလကတော့ဗျာ တခြားစီဘဲ ။ မိန်းမစောက်ဖုတ်များ ဘယ်လောက်ကြည့်မလဲ။ လိုးပုံလိုးနည်းအစုံ ကြည့်ချင်သလို ကြည့်စမ်း။ အမှန်ပြောရရင် အဲ့အချိန်က ကျနော်လေ မိန်းမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ဘယ်လိုနေမှန်းတောင် မသိဘူး။ အပြင်မှာ ပြောပါတယ်။ စာအုပ်ထဲဘဲ မြင်ဘူးတာ။ ဗီဒီယိုဆိုတာ မမြင်ဖူးဘူး။

အာ့တွေထားလိုက်ပါ။ အခုဝင်းကိုဆီက playboy စာအုပ်ကို ကြည့်ချင်တာကြောင့်

“ ဟေ့ကောင် လာလက်ဘက်ရည်ဆိုင်သွားရအောင်..”

အင်း ဒီလောက်တော့ ရင်းရမှာဘဲလေ။

......................................

ဒီနေရာမှာ ကျနော့် အကြောင်းရယ် ကျနော်နဲ့ ပေါင်းသင်းနေတဲ့ သူတွေရဲ့အကြောင်း တစ်စေ့တစ်ချောင်းကိုတော့ ပြောပြဖို့ လိုမယ်ထင်တယ်ဗျ။

ကျနော့်နာမည်ကတော့ ပြောပြီးပြီနော်။ အဖေကတော့ ဦးမင်းထိုက် ၊ အညာသား အသားညိုညိုထောင်ထောင် မောင်းမောင်း အဖေက ဝပ်ရှော့ဆရာ ဒီမြို့မှာ ဦးမင်းထိုက်ဆို မသိသူမရှိတဲ့ မက္ကင်းနစ်ပေါ့။

မေမေကတော့ မော်လမြိုင်သူပီပီ အသားဖြူဖြူ အရပ်အနဲငယ်ပုပေမဲ့ အိုးကောင်း မျိုးကောင်း အဟိ။ ကိုယ့်အမေမို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူး။ ခလေးကလဲ ကျနော့်တစ်ယောက်တည်း မွေးထားလို့ ရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေက မလျော့မပါး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား။

မေမေကတော့ ဝင်ငွေမရှာပေမဲ့ အိမ်ထောင်မှုကို ထိန်းသိမ်းပြီး အဖေ့တွက် ဇနီးကောင်း၊ ကျနော့် အတွက် မိခင်ကောင်း၊ ဒီအဖေ ဒီအမေနဲ့ ကျနော်တို့ မိသားစုလေးက ပျော်ရွှင်စရာ မိသားစုလေးပေါ့။

ကျနော်က “ မမ ” လို့ခေါ်တဲ့ မမစုမြတ်နှင်းတို့နဲ့ ကျနော်တို့က အိမ်ချင်းကပ်ရက်။ မမရဲ့ မိဘတွေက ဦးသာအောင်၊ ဒေါ်သန်းနွဲ့။ ဦးသာအောင်ရေ ာဒေါ်သန်းနွဲ့ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်ကအစ ရုပ်ရည်ရူပကာ တင့်တယ်ကြတာကြောင့် သူတို့က မွေးတဲ့ သားသမီးတွေလဲ လှကြချောကြတာ မဆန်းဘူးပေါ့။

မမက အငယ်ဆုံး ။ မမတို့က မောင်နှမသုံးယောက်လေ။ အကို အကြီးဆုံးက ကိုအောင်ထက်။ မမအထက်က အစ်မက မမစုမြတ်သင်း။ သူက အငယ်ဆုံးဆိုတော့ အကြီးလုပ်ချင်တော့ ငယ်ငယ်ထဲက ကျနော့်ကို ထိန်းကျောင်းပြီး အစ်မကြီး လုပ်နေကြ။

ငယ်ငယ်ကဆို သနပ်ခါးလိမ်းပေး ၊ အိပ်ရင် ပုံပြောသိပ် ၊ ထမင်းခွံ့သူ့ကိုယ်သူ လူကြီးလုပ်ရတာ ကျေနပ်နေတာ။

ကျနော်ကလဲ အယုအယ ကြိုက်သမားဆိုတော့ သူနဲ့ကွက်တိ။ နောက်တစ်ယောက် ဝင်းကို။ ဝင်းကိုနဲ့ ကျနော်တို့က နဲနဲလှမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ နှပ်ချေးတွဲလောင်းထဲက ပခုံးဖက်ကြီးလာတာ ဝင်းကို အဖေက အဝေးပြေးကားသမား အိမ်ထက်ကားပေါ်နေရ ချိန်က ပိုတယ်။

တော်သေးတယ်။ ကားပေါ်နေချိန်များလို့ နောက်မို့ဆို မလွယ်လောက်ဘူးဗျ။ လုပ်အားက အစွမ်းထက်တယ်။ ဝင်းကို အပါ ခြောက်ယောက်။ ဝင်းကိုက နံပါတ်လေး။ အထက်မှာ အကိုနှစ်ယောက်၊ အစ်မ တစ်ယောက်။ အောက်မှာက ညီတစ်ယောက် ၊ ညီမ တစ်ယောက်။

အာ့ကြောင့် သူ့အိမ်မှာ ဆော့ကြရင် အမြဲနပန်းသတ်နေရလို့ ကျနော့်အိမ်မှာဘဲ စတည်းချတာ။ ကောင်း ကောင်းစားရ ကောင်းကောင်းဆော့ရ ပေါ့။ သူလဲ မမရဲ့ခလေးအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ရတာဘဲ။ ဒါပေမယ့် သူ့စရိုက်က ကျနော်နဲ့ မတူဘူး ။ သိပ်အနုအရွတွေမကြိုက်ဘူး။ ဥပမာ မမက

“ လာကြ ခလေးတွေ သနပ်ခါးလိမ်းမယ်..” ဆိုရင် ကျနော်က မျက်နှာလေးမော့လို့ မမမျက်နှာလေးကြည့်ပြီးငြိမ်ခံပေမဲ့ သူကတော့

“ အာ မမကလဲ ယောကျ်ား လေးက သနပ်ခါးမလိမ်းရပါဘူး..” လို့ စောဒကတက်ချင်တက်တာ။

“ အေး မလိမ်းချင်နေ..မလိမ္မာတဲ့ ခလေးကို မုန့်မကျွေးဘူး..” ဆိုတော့မှ

မလိမ်းချင်လဲ မုန့်စားချင်လို့ အလိမ်းခံတာ။ အဲ့လိုဘဲ ကျနော် အိမ်ရောက်ရင် ကျနော့်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး သူ့ကိုသူ အစ်မကြီး စတိုင်နဲ့ အဝတ်ညစ်တွေ သိမ်းလိုသိမ်း အိပ်ရာကိုပြန့်ပြန့်ရံရံဖြစ်အောင် လုပ်လိုလုပ် စာကြည့်စားပွဲက စာအုပ်တွေကို အလုပ်မရှိ စီလိုစီ။ အဲ့လိုလုပ်တော့ ပါးစပ်က ငြိမ်ငြိမ်နေမယ် ထင်လား။ ပွစိပွစိနဲ့ အဖွားကြီးစတိုင်။

ခုလဲ အဲ့လိုအလုပ်ကောင်းလို့ပေါ့။ ကျနော် ဝင်းကိုဆီက playboy စာအုပ်ကို ညကကြည့်ပြီး ခေါင်းအုံးအောက် ထိုးထည့်ထားပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ရေချိုးနေတာ ။ ရေချိုးရင်း လူပျိုပီပီ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆပ်ပြာတိုက် ဆွပေးလုပ်နေတာ ညကကြည့်တဲ့ ပုံတွေ ပြန်မြင်ပြီး မာန်ထလာတာနဲ့ ပြီးအောင် ကစားပေးလိုက်တယ်။

ပြီး ပုဆိုးလဲ၊ ခေါင်းကရေကို မွှေးပွတဘက်နဲ့ လက်တဖက်က ပွတ်ရင်း ကျနော့် အိပ်ခန်းထဲလဲ ဝင်ရော။ဘယ်အချိန်ကရောက်ပြီး ဆရာကြီး လုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ မမကို မျက်နှာတွေရဲလို့ တွေ့ရလို့ ခေါင်းအုံးဆီ လှမ်းကြည့်တော့

သွားပြီ။ အနေအထားက ရွှေငါးတော့မဟုတ် ပြဿနာဘဲ။ ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး

“ လူက လက်မလောက် ရှိသေးတယ်.. အတတ်ကောင်းတွေက တော်တော်တတ်နေ.. ငါ အန်တီ့ကို တိုင်လိုက်ရမလား ..” တဲ့။

“ အမလေး မယ်မင်းကြီးမရယ်...မလုပ်လိုက်ပါနဲ့.. အမေသိလို့..စာအုပ်မီးရို့ှတာ ဖြဲပစ်တာမျိုးသာ လုပ်လို့ကတော့ ဝင်းကိုနဲ့ သတ်ရမှာလို့. .” ရင်ထဲကပြောပြီး အပြင်ကတော့

“ မတိုင်ပါနဲ့ မမရယ် ..နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး .” လို့ သူများတွေ ပြောတဲ့ မျက်နှာဇီးရွက်လောက်နဲ့ တကယ်တော့ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ မျက်နှာကိုဇီးရွက်လောက်ပြန်လုပ်လို့ ရမလား။ တောင်းပန်တော့မှ

“ အငယ်ကောင်နော် သတိထား ..” တဲ့။

ဘုရားဘုရား ဖြစ်လိုက်တိုင်း အဲ့လိုပါဆို။

နေ့လည်ရောက်တော့ ဘသားချောက သူ့စာအုပ်စိတ်မချဘူး ထင်တယ်။ စက်ဘီးနဲ့ပေါက်ချလာရော။ ကျနော်လဲ စာအုပ်ခါးကြားထိုး အပေါ်က အကျီၤဖုံးပေါ့။ စက်ဘီးဘဲလ်သံပေးနေတဲ့ ဝင်းကို ကို

“ ဟ လာပြီဟ အဲ့လောက်တီးမနေနဲ့..”

ဆိုပြီး အိမ်ကနေ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်လာကြတယ်။ အဲ့အချိန်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရတာကို သိတ်သဘောကျတာ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် လူကြီးဖြစ်ပြီ၊ လူရာဝင်ပြီလို့ ခံစားရတယ်လေ။ ဒါကြောင့် ကျောင်းပိတ်ထားလို့ သူငယ်ချင်းတွေ မဆုံရပေမဲ့ ဝင်းကိုနဲ့ကတော့ မကြာခဏ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖြစ်ကြတယ်။

ဆိုင်ထဲရောက်တာနဲ့

“ ချိုဆိမ့်နှစ်ခွက်လို့. ..” အော်မှာပြီး အတွင်းဘက်ကျကျ စားပွဲမှာ နှစ်ယောက်သား ထိုင်လိုက်ကြပြီး

“ ဟေ့ကောင်ရေ ကံကောင်းလို့ဟ ..” လို့ အစချီပြီး မနက်က မမနဲ့ အဖြစ်ကို ပြန်ပြောပြရင်း သူ့စာအုပ်ကို ပြန်ပေးလိုက်တယ်။

“ မင်း ငါပြောနေသားဘဲ.. တော်သေးတယ်.. စာအုပ်ကို ဘာမှမလုပ်ပစ်လို့ ..နေအုန်းကွ ..မမက ..ဒီစာအုပ်ကိုကြည့်သေးလား..”

“ ကြည့်လို့ အတတ်ကောင်း တွေတတ်နေတယ်လို့ ပြောတာပေါ့ဟ.”

“ အေးဟ ဟီးးး  ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူးနော်..” တဲ့။

“ သိမလား ဟ ..” ဆိုတော့

“ မမလဲ တော်တော်လှတယ်ကွ..” တဲ့။

သူ့စကားကို ဘာမှမတုန့်ပြန်ပေမဲ့ ကျနော့်အတွေးမျက်လုံးအိမ်ထဲမှာတော့ မမရဲ့ ကောက်ကြောင်း အလှတွေက ကဗျာလွတ်အက ကပြနေသလိုဘဲ။ အဲ့ချိန်ထဲက မမဆိုတဲ့ တော်ဝင်ပန်းလေးကို ကျနော် နမ်းချင်နေတာ ဖြစ်မယ်။

အဲ့နောက်ပိုင်းတွေမှာ မမက ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ဟိုအရင်ကလို ခလေးအနေနဲ့ မဆက်ဆံတော့သလို ကျနော်တို့ကလဲ မမကို မြင်ရင် မမအလှကို ယစ်မူးစွာခံစားမိတယ်။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် စိတ်ဖြေရင်တောင် ကျနော့်ရဲ့ အလှနတ်သမီးက မမ ပေါ့။ တစ်ခါတလေ သူ့အိမ် ကိုယ့်အိမ်မှာဆုံကြကြုံကြရင် မမခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ပြီး အားနာနေမိတယ်။ သူကသာ မသိတာ။ ကျနော်က အတွေးနဲ့ မမကို ထင်တိုင်းပြုနေတာကို။

......................................

ကာလရထားက ဘယ်ခါမှ မရပ်နားတာကြောင့် ရက်မှလ၊ လမှနှစ်၊ အလီလီပြောင်းခဲ့ပြီမို့ မမစုမြတ်နှင်းလဲ ဘွဲ့ရခဲ့သလို ကျနော်တို့ မြို့လေးက ကမ္ဘောဇဘဏ်မှာ အလုပ်ဝင်နေခဲ့ပြီ။ ဒီလိုဘဲ ကျနော်လဲ စီပွားရေးတတိယနှစ်ကျောင်းသား ဘဝကို ရောက်ခဲ့ပြီလေ။

“ အငယ်ကောင်ရေ..” မမရဲ့ ချိုမြတဲ့သံစဉ်ကြောင့် ကျနော်က

“ ဗျာ မမ..”

“ လာ.. မမနဲ့ ဘဏ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ် ယူပြန်သွား ယူပြီး မေမေ့ကို တရားစခန်းလိုက်ပို့ပေးနော် ....” တဲ့။

ကျနော်တို့ မြို့က ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ခုမှာ နေ့တိုင်းအချိန်ပိုင်း တရားပြပေးတယ်။ ကြီးကြီးက အားရင်အားသလို သွားပြီးအားထုတ်တတ်တယ်လေ။

ဒီနေ့လဲ သွားမှာမို့ ကျနော်ကိုအကူညီတောင်းတာ။

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ ..” လို့ ပြောပြီး မမနောက်ကထိုင်လိုက်တော့

“ ရော့ ဆောင်း..” တဲ့။ ဆိုင်ကယ်စီး ဦးထုပ်ပေးလာတယ်။ မမက သိပ်စည်းစနစ်ကြီးတယ်။ ယာဉ်စည်းကမ်း လမ်းစည်းကမ်းလဲ အတိအကျ။

မမ ဆိုင်ကယ်မောင်း အထွက်မှာ ယိုင်ပြီး မမကျောပြင်လေးနဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းအိုး ထိလိုက်တော့ နွေးခနဲ့ သိမ့်ခနဲ့ ခံစားလိုက်ရပြန်တယ်။

မမရယ် မမနဲ့ဆက်စပ်သမျှဟာ ကျနော့်အတွက်တော့ ရင်ခုန်တမ်းတစရာတွေချည်းပါ။

.............................................

“ ဟေ့ကောင် ရန်နောင် ဘယ်လိုလဲ..”

ဝင်းကိုက အဲ့လိုဘဲ ကျနော့်ကို တစ်ခါတလေ နာမည်ရင်းခေါ်ချင် ခေါ်တတ်တယ်။

“ ငါ လဲစဉ်းစားနေတာ..”

“ စဉ်းစားနေ သူများဦးသွားမှတော့ ငါ့လာငိုမပြနဲ့..”

ကျနော်နဲ့ဝင်းကို လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထဲမှာ အချီအချပြောနေကြတာက တခြားမဟုတ်ဘူး။ မမစုမြတ်နှင်းကို ကျနော်ချစ်ခွင့်ပန်ဖို့ ကိစ္စ။

မမကလဲ အရွယ်ရောက်လာလို့လား မသိဘူး ။ လှသထက်လှလာလိုက်တာ မြင်သူတကာ လည်ပြန်ကြည့်ရတယ် ။ ကမ္ဘောဇဘဏ် ယူနီဖောင်းအောက်က တင်းကားနေတဲ့ တင်သားတွေကို တခါတလေ ပြေးကိုက်ချင်စိတ်ပေါက်တယ် ။ ဟီးးး ခွေးစိတ်များပေါက်နေလားလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်သုံးသပ်နေရတယ်။

လမ်းထဲက အကိုကာလသားတွေက ယောက်ဖ ယောက်ဖနဲ့ စနောက်ပြီး ခေါ်ကြတယ်။ အများ အမြင်ကလဲ မောင်နှမလိုဘဲ မြင်နေကြသလို နှစ်ဖက်အိမ်သားတွေကလဲ အဲ့လို မှတ်ထားကြတာ။ ကျနော်ကသာ မမဆိုတဲ့ တော်ဝင်ပန်းကို နမ်းချင်ရှိက်ချင်နေတာ။

“ အေးပါကွာ ငါမမကို ဖွင့်ပြောပါ့မယ်..”

“ အာ့ဆိုလဲ မြန်မြန်လုပ် ..တကယ်ဆို ငါလဲဝင်ပြီးကံစမ်းမလို့..မင်းမို့လို့ ဦးစားပေးတာ..”

“ ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်..မောင်မင်းကြီးသားရယ်...” ဆိုတော့ တဟီးဟီးနဲ့ စောက်ခွက်က ဖြတ်ရိုက်ချင်စရာ။

...............................................

အဲ့နေ့ညမှာဘဲ မြို့မှာအထူးတရားပွဲ ရှိတယ်။ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ မမရဲ့မိဘတွေလဲ တရားနာသွားကြလို့ မမရဲ့ အမေက

“ အငယ်ကောင်ရေ အိမ်မှာမင်းမမ တစ်ယောက်တည်း..အဖေါ်လုပ်ပေးလိုက်အုန်းနော်..” တဲ့။

“ ဟုတ် ..ကြီးကြီး ..”လို့ အာမဘန္တေခံလိုက်တယ်။

မမရဲ့ အကိုကြီးနဲ့ အစ်မကြီးက အိမ်ထောင်ကျပြီး အသီးသီးအိမ်ခွဲနေကြလို့ မမတို့လဲ မိသားစုသုံးယောက်ဘဲပေါ့။ ကျနော်မမအိမ်ရောက်တော့ မမကဧည့်ခန်းမှာ TV ကလာတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ ကြည့်နေတယ်။

“ လာ အငယ်ကောင်.. ငါလက်ဖက်သုပ်ထားတယ် .” ဆိုပြီး လက်ဖက်ပန်းကန်ကို ရှေ့ထိုးပေးတယ်။ 

ကျနော်လဲ လက်ဖက်စားရင်းTV ကြည့်နေတဲ့ မမကို ဘေးတိုက် အနေအထားလေးနဲ့ ငေးနေမိတယ်။ လှလိုက်တာ မမရယ်၊ နှာခေါင်းလုံးလုံးလေးအောက်က နှုတ်ခမ်းလွှာလေးက ပွင့်အာတော့မယ့် နှင်းဆီပန်းလေးလိုဘဲ။ နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံစလေးတွေနဲ့ ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်ရဲ့ ချယ်မှုန်းထားတဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကြည့်နေရသလိုဘဲ။

ကျနော်ငေးနေတာကို မမသိသွားတော့

“ ဟဲ့ ငါ့များ..မမြင်ဖူးတာကြနေတာဘဲ ဘာငေးနေတာလဲ...”

“ ဟုတ်ဘူး မမကလှလို့..”

“ အမလေး ခုကျွေးတဲ့ လက်ဖက်ဘဲရှိတယ်... နောက်ကျွေးစရာလဲမရှိဘူး..ကိုယ်တော် ..” တဲ့။

“ တကယ် လှတာ..မမရဲ့..”

“ အေးပါ ကိုယ့်အစ်မ..ကိုယ်မြှောက်..”

“ မမ ရပ်ကွက်ထဲက အကိုတွေကပြောတယ်..”

“ ဘာပြောလဲ..”

“ ကျနော့်ကို ယောက်ဖ ..တဲ့..”

“ အမ်  အဲ့တော့ နင်ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ..”

“ ဘာပြောရမလဲ ပြောစရာမှမရှိဘဲ..”

“ အေး ပြီးရော..”  ဆိုပြီးTV ဆက်ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လဲတစ်အိမ်လုံးမမနဲ့ကျနော် နှစ်ယောက်တည်းရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် နေ့လည်က ဝင်းကိုရဲ့ တိုက်တွန်းစကားတွေကို ပြန်သတိရတာနဲ့

“ မမ..” ကျနော့ခေါ်သံကြောင့် မမက လှည့်ကြည့်ပြီး

“ ဘာလဲ..”

“ ဟို..ဟိုလေ မမ မှာ....ရှိလား..”

“ ဘာလဲ ဘာရှိရမှာလဲ အရင်းမရှိအဖျားမရှိ..”

“ ဟို..ရီးစားရှိလားလို့..”

“ ရှိစရာလားဟဲ့..”

“ တကယ်လား မမ..”

“ တကယ်ပေါ့ ဘာလို့လဲ..”

“ မမက လှလို့လေ..”

“ လှတာနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ ဟ...”

“ လှတော့ချစ်ချင်သူများတယ်လေ..”

“ သူတို့ချစ်ချင်တိုင်း ငါကချစ်ရမလား..”

“ မမချစ်ရမယ့်သူ မတွေ့သေးဘူးလား..”

“ မတွေ့ပါဘူး..”

“ ခုတွေ့လိုက်တော့..”

“ ဘာ ..”   မမတစ်ယောက်နားမလည်လို့ ဇဝေဇဝါနဲ့

မျက်မှောင်ကြုံ့နေတဲ့ အခိုက်မှာဘဲ ကျနော်မမရဲ့ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆက်တီဆီ ပြောင်းထိုင်ရင်း မမရဲ့ညာဖက်လက်ကလေးကို ကျနော့်ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း

“ ကျနော် မမကိုချစ်တယ် မမရယ်..”

“ အို ..”  ဆိုပြီး သူ့လက်ကို အတင်းရုန်းနေတော့ ကျနော်လဲ မမကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ မမကိုယ်သင်းနံ့လေးက မွှေးလိုက်တာဗျာ။

“ အငယ်ကောင် လွှတ်နော် လွှတ် ခွေးကောင်..” သူဘာပြောပြောကျနော်ကတော့ မလွှတ်ဘဲ

“ ချစ်လို့ပါ မမရယ် ကျနော့်ကို..ပြန်ချစ်နော်...”

“ မချစ်ဘူး လွှတ်နော် အငယ်ကောင်..”

သူကရုန်းလေ ငြင်းလေ ကျနော်ပိုပြီးစိတ်ထဲ မရိုးမရွဖြစ်လေ။ နောက်တော့ မမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖမ်းစုပ်လိုက်တယ်။

“ အင့်..”  ဆိုပြီး မမလဲ တစ်ချက်ငြိမ်ကျသွားလို့ တအားတက်ပြီး အနမ်းရှည်နမ်းမယ် အလုပ် အတင်းရုန်းထွက်ပြီး

“ ဖျန်း ..ဖျန်း...”  ကျနော့်ပါးကို နှစ်ဆင့်ဆက် ရိုက်ချလိုက်တယ်။

ပါးပြင်တစ်ခုလုံး စပ်ဖျင်းဖျင်း ခံစားရတာထက် ရင်ထဲမှာ မဖေါ်ပြနိုင်အောင် စို့နင့်ခံစားရတာက ပိုဆိုးတယ်။မမက ဝုန်းဆိုမတ်တပ်ထရပ်ပြီး ကျနော်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီးတော့

“ နင်ခုထွက်သွား ကာကွယ်ပေးရမယ့် သူက စော်ကားတာ ကောင်းလား..”

“ မဟုတ်ဘူး မမကို ကျနော်ချစ်တာ..”

“ မကြားချင်ဘူး ခုထွက်သွားနော် ပြီးမှအဆိုးမဆိုနဲ့ တဲ့..”

ကျနော်မျက်ရည်တွေ မထိန်းနိုင်အောင် ကျလာရပြီ။

“ မမ ထွက်သွားစေချင်ရင် ..ကျနော်ထွက်သွားပါ့မယ်...”

“ အေး ထွက်သွား..နောက်..ငါ့ရှေ့ဘယ်တော့မှမလာနဲ့..”

ရက်စက်လိုက်တာ မမရယ်။ ကျနော် အိမ်က အထွက် မမရဲ့ တံခါးပိတ်လိုက်တဲ့ “ ဒုန်း ” ဆိုတဲ့ အသံဟာ ကျနော့်အတွက် ကမ္ဘာပြိုသံရယ်ပါ မမရယ်

................

ကျနော်နဲ့မမ အဲ့ကိစ္စဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မတွေ့အောင် ရှောင်နေကြတယ်။ ရင်ထဲမှာ မကောင်းလို့ ထမင်းစားနဲသလို မျက်နှာမကောင်းလို့လဲ အမေက နဖူးစမ်းလို့

“ သား နေမကောင်းဘူးလား..” တဲ့။

“ ကောင်းပါတယ် မေမေ ..” လို့ပြန်ပြောရပေမဲ့

ရင်ထဲကတော့ မေမေရယ် သားအသဲတွေ ကြွေနေပြီလို့ ငိုငြီးနေမိတယ်။ လေးငါးရက်လောက်ရှိတော့ အမေက

“ အငယ်ကောင် နင့်နဲ့ မြတ်နှင်းရန်ဖြစ်ထားလား...” တဲ့။

မေမေက မမ အစ်မကို မြတ်သင်း လို့ခေါ်သလိုဘဲမမကိုလဲ မြတ်နှင်းဘဲ ခေါ်တယ်။

“ မဟုတ်ပါဘူး ..” လို့ မလုံမလဲ ကျနော်ပြောတာကို

“ ရန်မဖြစ်ဘူးသာ ပြောတယ် နင်တို့ အခေါ်အပြော မတွေ့ဘူးဘဲ..” တဲ့။

“ အာ မေမေကလဲ သူလဲ သူ့အလုပ်နဲ့ သားလဲ သားကိစ္စနဲ့ မဆုံဖြစ်ဘူး ..” လို့ အကြောင်းပြလိုက်တော့ အမေလဲခေ ါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူး။

“ ဟူး...” ရင်ထဲက လေပူတွေကို ထုတ်လိုက်မိတယ်။ အမေတို့သာ သိရင် ကျနော်ဘဲ အကြိမ်းခံရမှာလေ။

ကျနော်လဲ အိမ်မှာနေရင် မမကို ရှောင်နေရတာ အလုပ်တစ်ခုဖြစ်နေတာနဲ့ ဦးလေးတို့ရှိတဲ့ ပြည်ကို အလည်သွားမယ်..ဆိုပြီးခွင့်တောင်းလို့ အမေ့က “ ကျောင်းဖွင့်တော်မယ် (၁၀) ရက်လောက်ဘဲလည်...”  ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်လို့ ကျနော် ပြည်တော်ရှောင်ခန်းနေ့ဘဲပြည်ကို လစ်ခဲ့တော့တယ်။

...................................

မချွေလည်း ကြွေ      ချွေလဲ ကြွေ

မပန်လည်းနွမ်း      ပန်လည်း နွမ်း

မနမ်းလဲ ပြယ်         နမ်းလည်း  ပြယ် မို့

နမ်းခွင့်ပေးပါလား      ချစ်သူရယ်။  ။

                                                          (သူရဇော်)

...............................

ကျနော် ပြည်ကပြန်ရောက်တဲ့နေ့. ပြည်လက်ဆောင် ကတွတ်ယိုတွေကို မမတို့အိမ်ကို သွားပေးတော့ မမကို ဧည့်ခန်းမှာတွေ့လိုက်လို့ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ပြန်မယ်အလုပ်

“ အာ့က ဘာလုပ်တာလဲ..”

“ မမ စကားနားထောင်တဲ့ အနေနဲ့ ထွက်သွားမလို့ပါ..”

ကျနော့်စကားဆုံးတော့ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အလှဆုံးမျက်စောင်းလေးတစ်ခု ကျနော် တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ ဟွန်းးခုမှလိမ္မာချင်ယောင်ဆောင်နေ. ..” တဲ့။

ကျနော် ဝမ်းသာသွားတယ်။ မမအသံမှာ စိတ်ဆိုးခြင်း မကျေနပ်ခြင်းတွေ ညှိကပ်လို့ မနေမှန်း သိလိုက်ရလို့ ကျနော်လဲ စပ်ဖြီးဖြီးပြုံးပြရင်း

 “ အာ့ကတော့ ချစ်တာကိုး.. ” ဆိုတော့ မျက်မှောင်ကုတ်ပြီး  

“ မပြောနဲ့. ..” တဲ့။

“ ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျ ..” ဆိုတော့

“ ခု ဘာလာလုပ်လဲ...” တဲ့။ အသဲယားလိုက်တာနော်။ သိရဲ့နဲ့ သက်သက်မေးနေတာကို 

“ ပြည်လက်ဆောင် လာပို့ တာပါ ခင်ဗျ..”

“ အေး ထားခဲ့..” တဲ့။ ကျနော်လဲ ဧည့်ခန်းကစားပွဲပေါ် ယိုထုပ်တွေ တင်ပြီး

“ ပြန်လိုက်ပါအုန်းမယ် ခင်ဗျ..” ဆိုတော့ မျက်နှာကို တမင်တည်တည်လုပ်ပြီး

“ အေးအေး  ကောင်းကောင်းပြန်..” တဲ့။

အပြန်မှာတော့ ကျနော့်အတွက် ရောင်ခြည်သန်းနေပြီမို့ ခြေနဲ့ မြေကြီးထိမှ ထိရဲ့လားတောင် မသိတော့ပါဘူးဗျာ။

........................

နောက်နေ့မနက် မမအလုပ်သွားမယ်ဆိုတော့

“ အငယ်ကောင်ရေ..”

“ ဗျာ   မမ..”

“ လာ..လိုက်ခဲ့အုန်း..”

“ ဟုတ်..”

အနေအထားက အရင်လို  ကျနော်လဲ မမ နောက်က တက်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ် ပြောတာဗျ။ ဒါပေမဲ့ အရင်လို ဘေးစောင်း မဟုတ်ဘူး။ ခွထိုင်တာ ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ မမရဲ့သေးကျဉ်တဲ့ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

“ အာ့  ..”  ဆို ခါးလေးတွန့်သွားပြီး

“ ဟဲ့ ဘယ်လာကိုင်တာလဲ ယားတယ် ..”  ဆိုတော့

“ ဒါဆို ဒီနေရာလား..”  ဆိုပြီး လက်ကို အောက်ဘက်နဲနဲချလိုက်တော့ အိနေတဲ့ မမတင်ပေါ် ရောက်သွားရော

“ သေချင်နေလား  ဘယ်မှမကိုင်နဲ့ မခေါ်ဘဲ ထားခဲ့ရမလား..”

“ မထားခဲ့ပါနဲ့ မကိုင်နဲ့ဆို မကိုင်ပါဘူး..” ဆိုပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို နောက်ပစ်ပြီး ဆိုင်ကယ် နောက်စွန်းကိုကိုင်လိုက်မှ “ ဟွင်း ..” ဆိုပြီး မောင်းထွက်တော့တယ်။

ဘာပြောပြော မီးက အစိမ်းရောင်ဆိုတာ သေချာပြီမို့ ရင်မှာ လေအပျော်ချောင်းလေး တစ်ခု သွင်သွင်စီးသွားလေရဲ့။

............................................................

ကျောင်းဖွင့်တော့ ဆယ်တန်းမို့ အရေးကြီးတယ် ဆိုပြီးအိမ်က ကျူရှင်ယူခိုင်းတယ်။ ကျနော်က ယူစရာမလိုပါဘူး ။ ကျနော်အားနည်းတဲ့ သင်္ချာကို မမကို ပြခိုင်းမယ်လို့။ မမကလဲ “ ပြပေးမယ် ..” လို့တ ာဝန်ယူလိုက်တော့ ကျနော့်အတွက်တော့ “ နတ်တို့ဖန်ရင် ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်” ဘဲပေါ့။

စာပြတော့လဲ ဧည့်ခန်းကTVနဲ့ တခါတလေ ဧည့်သည်နဲ့ဆိုတော့ ကျနော့် အခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲမှာဘဲ ပြပေးတယ်။ ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေလာကြ ဝင်နေထွက်နေကြရယ်မို့ လူကြီးတွေကတော့ မထူးခြားဘူးပေါ့။

အကွက်ကောင်း ချောင်းနေတဲ့ ကျနော်ကသာ ဘယ်လိုဗြူဟာခင်းရမလဲ ကြံနေတာ။ တစ်ခါသေဘူးပြီမို့ မပိုင်ရင် ခြင်မရိုက်ရဲတော့ဘူးလေ။ အာ့ကြောင့် အစပိုင်းမှာ မမစာသင်တာကို ကျိုးကျိုးနွံနွံနဲ့ တပြည့်လိမ္မာလေးလုပ်ပြနေရသေးတယ်။ ကျောင်းတက်တော့ ဝင်းကိုကတောင်

“ အငယ်ကောင် မင်းကို မမ စာပြနေတယ်ဆို ...”  တဲ့

“ အေးကွ..” ဆိုတော့

“ ငါလဲ လာတက်မယ်လေ..”

“ ဟာ လာမရှုပ်စမ်းပါနဲ့ကွာ ..” ဆိုတော့

“ ငိုးမသား ငါသိသားဘဲ မင်းဂွင်ဆင်တာမဟုတ်လား..”

“ ဟီး...” လို့ သွားဖြီးပြလိုက်တော့

“ ဒဒေါင်းဇား ဟုတ်ရင်ဟုတ်ပေါ့ကွာ..”  လို့ သြဘာ ပေးပါလေရောဗျာ။

..............................................

မမ ကည (၈) နာရီကနေ (၉) နာရီထိ စာပြပေးတယ်။ ကျနော်က အဲ့ရတဲ့အချိန်လေး မမရဲ့ ရူပါရုံကို ခံစားရတာ။ ညလဲည အိမ်နေရင်းလဲ ဖြစ်တာမို့ မမကအဝတ်အစားကို အနွမ်းလေးတွေ အဝတ်များတယ် ။ အဲ့အနွမ်းလေးတွေက ပါးပါးအိအိမို့ မမပိုင်တဲ့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကို ပိုပီပြင်စေပြန်တယ်။

တခါတလေ အောက်ခံ ပင်တီမဝတ်ထားတဲ့ နေ့နဲ့ ပါးလွန်းတဲ့ထမိန်ဝတ်တဲ့နေ့ဆို မမ သွားလာထိုင်ထ ပြုတိုင်းတုန်ခါနေတဲ့ တင်သားတွေ တင်သားနှစ်ခုကြား အကွဲမြောင်းကြီးက ကျနော်အာခြောက်ပြီး အောက်ကကောင် ငိုရတဲ့အထိဘဲဗျာ။

စာပြတဲ့အခါ မမမျက်နှာလေးကို ငေးနေရတာ လောကကြီးကို မေ့မေ့ သွားတယ်။ မမလဲ ရိပ်မိတယ်ထင်တယ် ။ ကျနော်ငေးနေတဲ့ အခါမျိုးဆို

“ အငယ်ကောင် စာကိုဘဲအာရုံစိုက် တခြားစိတ်မရောက်နဲ့ကြားလား ..”  တဲ့။ အဲ့အခါကြတော့လဲ

“ ဟုတ်  ..”  ပေါ့။

နောက်တော့လဲ ခိုးကြည့်တာဘဲ။ စိတ်ထဲကလဲ “ လက်ဖက်ကောင်းစားချင်ရင် ပလောင်တောင်တက်နှေး” ရမယ်။ တောင့်ထားကွ။ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားပေးနေရတယ်။

..................

ဒီနေ့ည စာကြည့်စားပွဲမှာ ထိုင်လို့ ဆယ်မိနစ်လောက်ဘဲ ရှိအုန်းမယ် ထင်တယ်။

“ မောင်နှမ နှစ်ယောက် စာလုပ်နေကြအုန်းနော်..” မေမေက အပေါက်ဝကနေ လှမ်းပြောတာနဲ့

“ အမေတို့က ဘယ်သွားမို့လဲ..”

“ ဟိုဘက်လမ်းက နင့်အဖေ မိတ်ဆွေဦးမောင်ကြီးလေ အဲ့ဒါ လေဖြတ်သွားလို့တဲ့ သတင်းမေးသွားမလို့..”

“ ဝင်းသန်း တို့ အဖေလား အမေ..” ဆိုတော့

“ အေး အေး ဟုတ်တယ် ..ခဏသွားလိုက်အုန်းမယ်နော်..” တဲ့မမ ကလဲ

“ ရပါတယ် အန်တီ သမီးစာပြရင်း အဖေါ်လုပ်ပေးမယ်..” တဲ့။

အဖေအမေတို့ ထွက်သွားပြီး မမက သင်္ချာတစ်ပုဒ်ကို ရှင်းပြတွက်ပြနေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ရှင်းပြနေတဲ့ မမရဲ့ မျက်နှာလေးကို တစ်မက်တစ်မောငေးနေမိတယ်။ led မီးရောင်လေးကျနေတဲ့ မမမျက်နှာလေးက ကျနော့် အတွက်တော့ နတ်ရေးတဲ့ ပန်းချီလို လှချင်တိုင်းလှနေတော့တာဘဲ။

အထူးခြားဆုံးကတော့ မိန်းခလေးဖြစ်ပြီး နခမ်းမွှေးရေးရေးလေး ပေါက်နေတာဘဲ။ မမက သချာၤတွက်ရာက ကျနော့်ရဲ့ အကြည့်ကို ရိပ်မိသွားတော့ ရှက်သွားပြီး

“ အငယ်ကောင်နော် စာပြတာမကြည့်ဘဲ ဘာကြည့်နေတာလဲ..” တဲ့။

“ မမ ကို..”

“ ဘာ ငါ့ကို ဟုတ်လား..”

“ အင်း  မမ ကတအားလှတာဘဲ..”

ကျနော့်စိတ် ဖောက်နေမှန်း မမသိသွားသလို တစ်အိမ်လုံး သူနဲ့ကျနော်နှစ်ယောက်တည်း ရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိကြောင့် ထင်တယ်။

“ တော်ပြီဟာ နောက်နေ့မှ ဆက်သင်တော့မယ်..” ဆိုပြီး ထိုင်ခုံကထတော့

“ ဟာ မမဘဲ စောစောက မေမေ့ကို အဖေါ်လုပ်ပေးမယ် ပြောပြီးတော့..” ဆိုတော့

“ နင်က ယောကျ်ား လေးဘဲ မလိုပါဘူး..” 

“ လိုတယ် မမရှိမှ ရမှာ" ပြောလဲ ပြော မမရဲ့ လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်တယ်။ မမက အတင်းရုန်းရင်းနဲ့

“ အငယ်ကောင်နော် လုပ်ပြန်ပြီလား..”တဲ့

“ ကျနော် မမကို တကယ်ချစ်တာ မချစ်ရ မနေနိုင်ဘူးမမ..” 

“ သွား  မသိပူး..”

ကျနော် သိလိုက်ပြီ၊ မမကျနော်ကို မငြင်းမှန်း။ အာ့နဲ့ဝမ်းသာအားရ မမကို ဆွဲပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီး မမပါးကို နမ်းတော့ မမ မနမ်းမိအောင်ရှောင်နေလေ ကျနော်က ပိုနမ်းချင်လေ မရမက အတင်းလိုက်နမ်းတော့ ကျနော့်မျက်နှာကိုလက်နဲ့ တွန်းထုတ်ပြီး

“ မဆိုးနဲ့ကွာ..” တဲ့။

“ ဆိုးတာမှ မဟုတ်တာ မမကလဲ ချစ်တာကို..”

“ တော်တော့ တော်ကြာ အန်တီတို့ပြန်လာတော့မယ်..” တဲ့

“ အာ့ဆို ကျနော့်ကို ချစ်တယ်လို့ပြော..”

“ အမ်မယ် ဘာလို့ပြောရမလဲ..”

“ ချစ်လို့ချစ်တယ် ပြောပေါ့..”

“ လာ လာချည်သေးတော် သူ့များဘယ်သူကချစ်လို့..”

“ မမ နော် အသဲယားအောင် မလုပ်နဲ့..”

“ လုပ်တော့ ဘာဖြစ်..”

“ ဒါဖြစ်တာပေါ့..” ဆိုပြီး မမရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေကို အငမ်းမရ ငုံခဲလို့ စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ မမလဲ လူးလွန့်ရုန်းကန်ရင်းက သဘောတူကြည်ဖြူတဲ့ အခြေအနေကို ရောက်ပြီး နှစ်ယောက်သား အနမ်းချိုတွေနဲ့ အချစ်ကို ပုံဖော်လိုက်ကြတယ်။

အနမ်းရှည်တွေနဲ့အတူ လူပါပျော့ခွေလာတဲ့ မမက အရင်အသိဝင်ပြီး

“ တော်တော့ကွာ အန်တီတို့ လာတော့မယ်"ဆိုပြီးကျနော့်

ရင်ခွင်က ရုန်းထွက်လို့ အဝတ်အစားပြန်ပြီး သပ်ယပ်အောင် လုပ်သလိုနဲနဲ ပွသွားတဲ့ ဆံပင်တွေကိုလည်း လက်နဲ့ဘဲ ပြန်သပ်ပြီးပြုပြင်နေတာကို ကျနော်ကတော့ ကြည့်ရင်း အားမရမတင်းတိမ် ဖြစ်နေတုန်းဘဲ။ မမကတော့ မျက်စောင်းခဲဟန့်တားပြီး

“ နားမထောင်ရင်တော့ မချစ်ဘူးနော်..”ဆိုတော့

“ အဟီးးနားထောင်မယ် ချစ်ရမှာနော်..” လို့ အတည်ပြုချက် ရယူတော့ မမက ပြုံးစိစိလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ချစ်လိုက်တာ မမရယ်လို့.. ရင်ထဲမှာ ပြောနေမိတယ်။ တော်သေးတယ် ။ မမကြောင့် မေမေတို့ မမိတာ။ ကျနော်တို့ခွာပြီး ခဏမှာဘဲ အဖေနဲ့အမေတို့ ပြန်ရောက်လာတယ်လေ။

“ အမေ ဦးမောင်ကြီး ဘယ်လိုနေလဲ..”

“ အခြေအနေကတော့ စောင့်ကြည့်ရမှာပေါ့ .တချို့လဲပြန်ပြီး ကောင်းလာကြတာတွေလဲ ရှိတာဘဲ..”

“ အော် သနားစာနော်..” ဆိုတော့ အမေက 

“ ကံ တရားပေါ့ သားရယ်..” တဲ့။

ကျနော့်ကံကတော့ ဒီည ကောင်းသွားတာ အမေ မသိလိုက်ဘူး။ အဲ့ညက တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး ။ ပျော်လွန်းလို့။

............................

မမနဲ့ကျနော် ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပေမယ့် ရုပ်ရှင်ထဲ ဝတ္ထုထဲကလိုတော့ မဟုတ်ဘူး။ ရုပ်ရှင်ထဲ ဝတ္ထုထဲကချစ်သူတွေက ပန်းခြံတွေ ကစားကွင်းတွေမှာ တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်တွဲလို့ ပြေးကြလွှားကြ ပျော်ကြပေါ့။

ကျနော်တို့ကတော့ ညစာသင်ပြီဆိုမှ မမမျက်နှာလေးကိုငေးရ မမက ကျနော့်ညာဘက်ကနေ ထိုင်တာမို့ မမရဲ့ ဘယ်လက်ကလေးကို ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ထား လိုက်ရရင်ဘဲ အားလုံးကို လွှမ်းမိုး ပိုင်စိုးရသလိုခံစားရတယ်။ မမက စာပြလို့ သူ့မျက်နှာဘဲ ငေးနေရင်

“ အငယ်ကောင်နော် စာကိုစိတ်ဝင်စားစမ်း...” တဲ့

“ မမ ကလဲချစ်သူတွေတောင် ဖြစ်နေပြီ အငယ်ကောင်တဲ့..”

“ ဟဲ့ တစ်သက်လုံးခေါ်လာတာ ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ..”

“ မောင် လို့ခေါ်ပေါ့ မမကလဲ..”

“ ခေါ်နိုင်ပါဘူး..”

“ မခေါ်ရင်လဲ ရတယ်လေ ခေါ်အောင်လုပ်ရမှာပေါ့..”

ဆိုတော့ မမလေ မျက်လုံးလေးကို ဝိုင်းနေတာကြောက်ပြီးတော့ ကျနော်ကလဲ စ ချင်တာနဲ့ အတည်ပေါက်နဲ့ ဖက်မယ့်ပုံ လုပ်ပြနေတော့

“ ဟာ  အငယ်ကောင်နော် မလုပ်နဲ့ကွာ..”

“ မလုပ်စေချင် ခု ခေါ် မခေါ်ရင်တော့ ဟင်း..”

“ အေးပါ ခေါ်ပါ့မယ် ..”

“ ခေါ်မယ်ဆိုခေါ်လေ မခေါ်ဘူးလား..” အတင်းခြိမ်းခြောက်မှ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့

“ မောင်..” တဲ့။

နားထဲမှာကြားရတာ အရသာရှိလိုက်တာဗျာ။ ကမ္ဘာပေါ်မျာ အချိုမြိန်ဆုံးသံစဉ်ကို ပြောပါဆိုရင် မမရဲ့ “ မောင်..” ဆိုတဲ့ ခေါ်သံလေးပါဘဲ။

“ ဗျာ   ဗျာ..”

“ ဟွန့် တော်တော်တတ်..”

“ ချစ်တော့လဲ သူ့အလိုလို တတ်လာတာပေါ့ မမရယ်..”

“ ကဲ တော်ပါတော့ ပေးတာတဲ့ ပုစ္ဆာတွေပြီးအောင်တွက်..”

“ မိုင်နာ ပါ မမရယ်..”

ကျနော်တို့ ချစ်ချင်းက စာကြည့်စားပွဲလေးပေါ်မှာ အေးအေးငြိမ့်ငြိမ့်လေး ဖြတ်သန်း စီးဆင်းနေကြတာပါ။အေးမြတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေကို ပြောင်းလဲပစ်လိုက်တဲ့ အခြေအနေလေးတစ်ခု ဖြစ်ထွန်းလာခဲ့တာဟာ ဖန်တီးလုပ်ယူတာတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါကို မမလဲ သိတယ်။

အဲ့နေ့က အဖေနဲ့အမေက ဘုရားကိုးဆူ ဖိတ်လို့ သွားကြတယ်။ကျနော်နဲ့ မမနှစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာကျန်နေခဲ့တယ်။ ဒီလို ကျန်နေခဲ့တာကလဲ မကြာခဏဆိုတော့ မဆန်းပါဘူး။

ဆန်းတာကတော့ အဖေတို့ သွားပြီးမ ကြာခင်ဘဲ မီးပျက်သွားတယ်။ အရင်ကတော့ မီးပျက်ရင် အဆင်သင့်ရအောင် ဆိုပြီး မီးခြစ်နဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကို စာကြည့်စားပွဲပေါ် ထားနေကြ။ ခုတလောမှာ မီးမှန်နေတာရယ် တမြန်နေ့က စားကြည့်စားပွဲသန့်ရှင်းရေးလုပ်တာမှာ ပြန်မထားမိတာကြောင့် ခုဗြုန်းဆို မီးပျက်တော့ ဘယ်ရှာရမှန်းမသိဘူး။

မှောင်ထဲမှာ မမ ကလဲ ထအသွား ကျနော်ကလဲ အထ နှစ်ဦးသားတိုးမိတိုက်မိရော “ အွန့်..” မမဆီက အသံနဲ့အတူ မမရဲ့ကိုယ်လုံးနွေးနွေးလေးက ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။ မမက ပြန်ရုန်းအထွက် ကျနော်ကလဲ ရမ်းသမ်း အဖက်မှာ ကျနော့် လက်က မမရဲ့ သားမြတ်ပေါ်အံကိုက် ရောက်သွားတယ်။ “ အို..”  ဆိုပြီး မမက နောက်အဆုတ် မမရဲ့ တင်းနေတဲ့ တင်သားတွေက ကျနော်ဆီးခုံမှာ လာကပ်ပေးသလို ဖြစ်ပြီး ကျနော့် ကောင်က ဒေါသထွက် ပါးပြင်းထောင်ပါလေရော။

လူကြီးတွေ ပြောသလိုဘဲ အတွေ့က ရှောင်ရခက်တယ်..ဆိုတာကို ကျနော် လက်တွေ့ သိလိုက်ရပြီ။ မမကိုအတင်းဆွဲဖက်ထားလိုက်ပြီး မမနောက်ကနေ ကျနော့်အောက်ပိုင်းကို အတင်းကပ်ထား သလို မမရဲ့လည်တိုင်ကို နမ်းရှိက်လိုက်တော့ မမရဲ့လည်ပင်းက သွေးကြောတွေရဲ့ သွေးခုန်နှုန်းတွေကို ကျနော့် သိနေရတယ်။ မမရဲ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး နခမ်းရှိရာကို မှန်းပြီး နမ်းစုပ်လိုက်တယ်။

မီးမှောင်တာထက် မှောင်တဲ့ အမှောင်ထဲကို မမနဲ့ကျနော် ရောက်သွားခဲ့ကြတယ်။ ဘယ်လိုကနေဘယ်လို ကျနော့် ကုတင်ဆီရောက်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ အချစ်ပင်လယ်ကို နှစ်ယောက်သား ကူးခတ်လိုက်ကြတာ။ နောက်ဆုံး ခြေကုန်လက်ပမ်းကျသွားသည်အထိပေါ့။

အသိပြန်ဝင်လာတော့ မီးလဲ ပြန်လာနေပြီ ။ ကျနော့်ရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဟိုဘက်ကို တစောင်းလေး အိပ်နေတဲ့ မမ။ ဆံကေသာ ဖရိုဖရဲနဲ့ ဝတ်လဲတော်တွေ လျော့လျော့ရဲရဲနဲ့ မမ။ ကျနော်က မမနောက်ကဖက်ပြီး ကျနော့်ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ ပုလဲခတဲ့ မမကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ နင့်သွားတယ်။

“ မမ ရယ် မငိုပါနဲ့ မောင် မမကို ချစ်လွန်းလို့ပါ..” မမက ခေါင်းသာခါပြနေတာမို့

“ မမ မကျေနပ်ရင် မောင့်ကို ကြိုက်တဲ့အပြစ်ပေးပါ..”

“ မောင်ကျေကျေနပ်နပ်ခံပါမယ်..” ဆိုတော့မမက ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်နဲ့လှမ်းပိတ်ပြီး

“ မောင် နဲ့ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး..” တဲ့။

“ ဟင် အာ့ဆို မမက ဘာလို့ငိုတာလဲ..”

“ သိပူး  မျက်ရည်က အလိုလိုကျလာတာမောင်ရဲ့..” တဲ့။

ဘာမှနားမလည်တဲ့ ကျနော် “ အော်..” လို့ဘဲ ပြောနိုင်ပါတော့တယ်။ 

မမ နဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က အချစ်သစ်သီးစားမိပြီး တဲ့ နောက် လစ်ရင်လစ်သလို အချစ်တွေ နယ်ချဲ့ပြီး အချစ်အင်ပါယာလဲ တဖြေးဖြေးတိုးလာခဲ့ပြီ။ ခုဆိုရင် မမနဲ့ကျနော် တကယ့်လင်မယားလို အရှက်တွေလဲ ကုန်ခဲ့ပြီ။

ဒီနေ့လဲ အဖေအမေနဲ့ မမရဲ့ မိဘများပါ အထူးတရားပွဲသွားလို့ နှစ်ယောက်သား လွတ်လပ်စွာ ချစ်ဗြူဟာခင်းဖို့ ကျနော့် အခန်းထဲ ရောက်နေကြပြီ။

“ မောင် မီးပိတ်ထားကွာ..”

“ မမ ကလဲရှက်နေပြန်ပြီ..”

“ ရှက်တာပေါ့ မိန်းခလေးဘဲ မောင်မသိဘူးလား..”

“ သိပါ့ဗျာ ပထမဆုံးမောင့်ညီလေးကို တွေ့ ပြီးဖျားတောင်မှဖျားတာလေ ဟီးးး ..” ဆိုတော့

“ ဟုတ်ပါ့ ရှက်လဲမရှက်ဘူး ပြီး..တောင်နေလိုက်သေးတယ်..”

“ ဟီးးတောင်မှာပေါ့ အပေါ်က..ကြည့်တော့ မမ ရဲ့နို့က..တစ်ဝက်လောက်..မြင်နေရတာကိုး..”

“ ဟယ် နှာဘူးလေး အဲ့ထဲက ပြစ်မှားနေတာပေါ့လေ..”

“ ဟဲဟဲ အဲ့ဒါကြောင့် မမကိုညီလေးပြပြီး မြူဆွယ်လိုက်တာ..”

တကယ်ကမတော်တဆ ပုဆိုးကျွတ်တာပါ။ နဲနဲရှီုးလိုက်တာ။

“ တော်ပါ ..မြူလို့ရမလား"

“ ရမရတော့..မသိဘူး ခုကြိုက်နေတာတော့..ဟုတ်တယ်ဟုတ်..”

“ မကြိုက်ပါဘူးနော်..” လို့ မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး ပြောနေတဲ့ မမကို ပုဆိုးချွတ်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ကျနော့်ညီလေးဆီကို အတင်းတေ့ပေးလိုက်တော့ မမကလဲ အလိုက်တသိနဲ့ မမရဲ့ လှပလွန်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာကို ဖွင့်ဟလို့ ငုံခဲပေးလိုက်တော့ နွေးထွေးတဲ့ ခံတွင်းအတွေ့ လှုပ်ရှားမွေ့ရမ်းလာတဲ့ လျှာကြောင့် ခံစားမှု ဒီဂရီတွေအမြင့်ဆုံးရောက်လို့ မမပါးစပ်ထဲ ဝင်သထက်ဝင်ရောက် ကော့ပြီး ညီလေးကို သွင်းလိုက်သလို ပါးစပ်ကလဲ

“ ကျေးဇူးပါ မမရယ်..” လို့

မမရဲ့ ပါးစပ်ထဲ ကျနော့်ညီလေး အဝင်အထွက်ကို မြင်ရတာ တကယ်ဖီးလာတယ်ဗျာ။ မမ ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လာတဲ့ အစုပ်အနှုတ်တွေကြောင့် ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာတာနဲ့

“ တော်ပြီ မမ ..ခုကျနော့်..အလှည့်..” ဆိုပြီး မမကို တွန်းလှဲပြီး ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်ဘဲ အမွှေးပါးလေးတွေနဲ့ တန်ဆာဆင်ထားတဲ့ မမညီမလေးက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ လေးနဲ့ အရေလေးတွေ စို့လို့ ။ ကျနော် မမပေါင်ကိုဆွဲကားလို့ ညီမလေးကို ဖြဲကြည့်တော့ အတွင်းသားရဲရဲလေးတွေနဲ့ ကော်ရည်လူးနေသလိုအစေးကပ်နေတဲ့ အရေလေးတွေကို တွေ့ပြီး သေချာကြည့်နေမိတယ်။

“ ဟိတ် ..ဘာလုပ်နေတာလဲ.. မကြည့်နဲ့ကွာ ရှက်တယ်..” တဲ့။

“ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ မမကလဲ ချစ်စရာကြီး..”

မမက သူ့ညီမလေးကို လက်နဲ့ လာဖုံးနေလို့ သူ့လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး လျှာပြားကြီးနဲ့ အောက်ကနေ ပင့်ပြီး အစိရောက်သည်ထိ ယက်ပစ်လိုက်တော့ “ အို..” ဆိုပြီး မမ ဖင်ကြီး ကော့တက်လာတယ်။ 

ကျနော်လဲ အစိကို ဆွဲစုပ်လိုက် နခမ်းသား တဝှိက်ကို လျှာနဲ့ ပတ်ရစ်လိုက် အသာဖြဲပြီး လျှာတဆုံး အထဲထည့်မွှေလိုက် မျိုးစုံဖျော်ဖြေမှုပေးသလို မမလဲ ကျနော့်ဖျော်ဖြေမှုကို ဖင်ကြီးကော့လို့ ဝှိက်လို့ လူးလို့ လွန့်လို့။ တခါတလေ ကျနော့်ခေါင်းကို စုံကိုင်ပြီး သူ့ညီမလေးနဲ့ပွတ်လို့ တဖုံ မျိုးစုံအောင် ကာမ အရသာကို ခံစားနေသလို “ တဟင်း..ဟင်း ..” နဲ့ ငှက်ဖျားတက်နေတယ်။

နောက်တော့ ခေါင်းဘယ်ညာရမ်းပြီး

“ အား အားး မရတော့ဘူး..မောင် မရတော့ဘူး ..တော်ပြီ တော်ပြီ.. ” ဆိုပြီး အလံဖြူ တင်တော့မှကျနော်လဲ မမ ကျေနပ်အောင် ညီလေးကို သွင်း တစ်ချက်ချင်း အားပါပါဆောင့်လိုးတော့ “ အင့်..” ခနဲ့ “ ဟင့်..” ခနဲ့ အသံလေးပေးပြီး လီးအရသာ ကောင်းကောင်းခံစားနေတော့တယ်။

ခုဆို ကျနော်ရော မမပါ လိင်ကိစ္စ အတွေ့အကြုံ ရလာပြီမို့ အရင်လို ဂမူးရှူးထိုး မဟုတ်တော့ဘဲ ဖြေးတစ်ခါမြန်တစ်လှဲ့ ကြမ်းတစ်ခါ နုတစ်လှည့် တစ်ဝကြီးခံစားတတ်နေပြီ။

ကျနော်ညောင်းတော့ မမက တစ်ခါ အပေါ်ကနေ ပြန်ပြီး တာဝန်တစ်လှည့် ထမ်းပြီး ချစ်ခရီးပန်းတိုင်ကို ညီညီညာညာ လှမ်းနေကြပြန်တာပေါ့။

မမလို တော်ဝင်ပန်းကို နမ်းလဲနမ်းချင်သလို နမ်းလဲနမ်းရပြီမို့ ကျေနပ်နေမိပါတော့တယ်။။

ပြီးသည်ထိအားပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။

ကြိုးစားနေဦးမည့် 

သူရဇော်

18-8-2018(saturday)

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပီ။