ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၇ )

 ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၇ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ - Niko Soe

အခန်း (၈၇)

“ ဖေကြီး…….ဖေကြီးဟာ ဝင်သွားပြီလား”

“ ဘာကိုပြောတာလဲ…မီးလေးရဲ့”

“ ဖေကြီးဟာလေ….အဟင့်ဟင့်….အင့်….အင့်”

“ ဘာကိုလဲ…ပြောလေ..မီးလေးရဲ့”

“ ဖေကြီးလီး….လီးကိုပြောတာ”

“ ဝင်ပြီလေ…….ရော့…..ရော့….အ…ဟ…..အာ့……အ……ဟ”

ရတီ၏ မေးခွန်းတွေကို တမင်သက်သက်မသိချင်ယောင်ဆောင် သူမပါးစပ်ထဲက ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ချစ်စကားထွက်လာအောင် ကျုံးသွင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

ဦးဖေက သူ့လီးကို အနည်းငယ်လေးမျှသာ ဆွဲထုတ်ပြီး နှဲ့နှဲ့ပြီးလိုးပေးနေသည်။

စပ်ပတ်ကို လိုးသလိုမျိုး တစ်ချောင်းလုံးဆွဲထုတ်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်လိုးထည့်ပါက သိပ်ပြီး အဆင်မပြေလှ။ ရတီဖင်လေးထဲ သူ့လီးတစ်ချောင်းလုံး နေရာယူထားနိုင်မှုက အကြားမလပ်။ စအိုနံရံတွေကလည်း ဦးဖေလီးကို ဝဲဂယက်လို၊ နွံနစ်နေသလို စုပ်ယူထားသည်။

ရတီဖင်ပေါက်ဆီက နာကျင်နေမှုကို သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း သိရှိသော်လည်း ထိုနာကျင်မှုကပင် သူမကို သာယာနေသလား သူမ သေချာမပြောတတ်ပါ။ သူမ၏ အထိရှလွယ်ဆုံး အစေ့လေးကို ဦးဖေချေပေးနေသော သူမ ဒီလိုမျိုး ကာမအရသာ မျိုးကို ဘယ်လိုဥပမာပေးပြီး ဖော်ဆိုရမည်မှန်း သူမ မဆိုတတ်တော့ပါ။

ဦးဖေ ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ ထိုးလိုက်နှဲ့လိုက်လုပ်နေတော့ စအိုအတွင်းသားက ခံနိုင်ရည်ရှိလာပြီး အတန်ငယ်ချောင်ချိလာ၏။ ဦးဖေကိုယ်တိုင်လည်း ရတီဖင်ပေါက်က သူ့လီးကို လက်သင့်ခံနိုင်လာမှန်းသိတော့ တစ်ချောင်းလုံး အပြင်ကိုဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အင့်….ဟင့်….ဟင့်”

ရတီ ရင်ထဲ “ဟာ”ခနဲ့ဖြစ်သွားသည်။ သူမဖင်ပေါက်ထဲ သပ်လျှိုထားသလို စိုက်ထားသော ဦးဖေလီးချောင်းကြီး အပြင်သို့ ဗြုန်းစားကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူမ မနေတတ်။

သူမစအိုပေါက်နံရံသားလေးတွေပါ လီးနဲ့အတူ လိပ်ပြီးအပြင်သို့လိုက်ပါလာရှာသေးသည်။

“ အား”

သူမ လီးချောင်းထွက်ခွါသွားသောကြောင့် လစ်ဟာနေမှုကို ခံစားမိတုန်းမှာပင် ဦးဖေက စိုက်ခနဲ့ လိုးချပစ်လိုက်သည်။ ရိုလာကိုစတာစီးနေသလိုပင်။ ကောင်းကင်ပေါ် မျော့လွင့်သွားလိုက်။ မြေပြင်သို့ တရှိန်ထိုးပြုတ်လာကြနေသလိုမျိုး။

ဦးဖေ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိဖြင့် တမင်တကာလုပ်နေမှန်းသိသည်။ သို့သော် ထိုကဲ့သို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်ဆောင်မှုတွေကပင် သူမ၏ အချစ်စိတ်တွေ၊ မက်မောတမ်းတစိတ်တွေကို ဆထက်တပိုး တိုးလာစေတာမျိုး။

“ ဖတ်….ဖလတ်……ဖတ်….ဗျစ်….ဗျစ်……ဗြတ်……ဗြတ်……ဖတ်….ဖတ်”

လီးချောင်းကို ဖင်ထဲထည့်လိုးပြီး ထွက်ပေါ်လာသော အသံတွေက စပ်ပတ်နဲ့လိုးနေရတာနှင့်စာလျှင် အနည်းငယ်ကွာခြားမှုရှိသည်။ ပိုကျဉ်းမြောင်းကျဉ်းတည်းသော နေရာကို ချောဆီအကူအညီဖြင့် ထိုးစိုက်လိုးနေရသေကြောင့် အသားချင်းရိုက်ခိုက်တွေက ပိုကြားရသည်။

ဦးဖေ၏ ဂွေးဥမည်းမည်းနှစ်လုံးကလည်း သူမ ဖင်ပေါက်ဝကို တဖတ်ဖတ်လာရောက်ရိုက်ခတ်လျက်ရှိ၏။ ရတီစအိုပေါက်က ဦးဖေလီး၏ ဝင်ချည်ထွက်ချည် လိုးနေမှုကို ခံနိုင်ရည်ရှိစပြုလာသည်။

“ အ…..အင့်…..အင့်…..ဟ…..အင့်…..အင့်…ဟင့်….အင့်”

“ ရှီး…ဟား……ဟား…အ….အား….ဟား….ဟား…အား……..အား….ကောင်းတယ်ကွာ……..စီးကြပ်နေတာပဲ….အ…ဟား…အ…..အ…အား…..မီးလေးရော….ကောင်း…ကောင်းလား”

“ ဖတ်….ဖလတ်…..ဗြတ်….ဗျစ်…..ဖတ်…ဖလတ်……ဗျစ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်”

“ ဟင့်….အင့်…..အင့်…………ဟင့်……..ကောင်းတယ်……ကောင်း..ကောင်းတယ်..ဖေကြီး…..ဖေကြီးရယ်”

“ မှောက်ချလိုက်တော့”

ပြောပြောဆိုဆို ရတီကိုယ်လုံးလေးကို ဦးဖေ မှောက်ချလိုက်သည်။

“ ဖင်ဘူးထောင်လိုက်ပါလား…မီးလေး…အင်း…အင်း…အဲလို….အဲလို…..ခါးကော့ထား”

ရတီအပေါ်ပိုင်းတစ်ခုကို မွေ့ယာနှင့် ပိပြားနေလောက်သည်အထိ မှောက်လျက်ဖြစ်နေပေမဲ့ ဖင်ဘူးလေးကတော့ ထောင်လျက်သား။

စအိုပေါက်ဝလေးကလည်း ဦးဖေလီးကြီး၏ လိုးခွဲမှုကြောင့် နီရဲတွတ်နေပြီ။

“ ထွီ”

ဦးဖေ ချောဆီတောင် မယူနိုင်အားတော့ပေ။ ရတီဖင်ပေါက်တည့်တည့် တံတွေးထွေးချလိုက်သည်။ ဖင်ပေါက်ဝတစ်ခုလည်း ချောဆီတွေ၊ သုတ်ရည်အကြည်တွေ၊ စပ်ပတ်ရည်တွေ၊ တံတွေးတွေနှင့် မွစာကြဲနေရှာ၏။

ဦးဖေလည်း ရတီကိုယ်လုံးနောက်ကနေ ဆောင်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားဖြင့် လိုးသွင်းရန် အနေအထားပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ရတီခါးကို ဆွဲကိုင်ကာ အောက်ကို ဖိချထားလျက်။ ပြီးနောက် တံတွေးတွေပေပွနေသော ရတီစအိုပေါက်ဆီ စိုက်ခနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

“ အား…..အမေ……အမေရေ……..အား……အား…နာ…….နာတယ်…….နာတယ်…ဖေကြီးရေ”

သံမှိုစွဲရိုက်လိုက်သလို ဝင်လာသော အရှိန်ဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ လီးကြီး၏ ထိုးခွဲမှုကို ဒီဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေး ဘယ်ခံနိုင်ရည် ရှိနိုင်အုံးမလဲ။

ရတီ အဲလို ရင်ခေါင်းထဲလာသောအသံဖြင့် နာကျင်မှုကို ဖွင့်ထုတ်ပြလေ ဦးဖေ၏ ရမ္မက်ဇောတွေ ပိုတောက်လောင်လာအောင် လောင်စာထပ်ဖြည့်နေသလို ဖြစ်နေလေသည်။ ရတီဆီက အော်မြည်းသံကို သူကြားမိပါသည်။ သို့သော် ဒီအချိန်တွင် သနားကြင်နာဖို့ စိတ်ကူးလုံးဝမရှိတော့။

စအိုနံရံတွေ၏ ဆွဲယူညှစ်ထားမှုကို ဦးဖေကို အရာအားလုံး တစ်ခဏလေး မေ့ပျောက်စေနေသလို။ သူလီးမည်းကြီး စအိုသားနုနုလေးတွေကို ထိုးခွဲဝင်ရောက်နေမှုကို သိရှိတိုင်း ပိုပိုကြမ်းပစ်လိုက်ချင်မိသည်။

သို့သော် သူစိတ်ရှိတိုင်း ကြမ်းရမ်းပစ်လိုက်လျှင် ရတီဖင်ကွဲသွားလိမ့်မည်။ လက်ဖက်ကောင်းစားချင် ပလောင်တောင်တက်နှေးရမည်။ ထို့ကြောင့် ဖြည်းဖြည်းမှန်းမှန်းလေးဖြင့် အဝင်အထွက်မျှမျှတတလေးနှင့်။ တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ကြမ်းမိပါသေးသည်။

“ ဖတ်……...ဖတ်…ဖလတ်….ဖတ်…ဗြစ်…………..ဗြတ်….ဖတ်…..ဖတ်……..ဖလတ်”

“ အ………အား…ဟား……ဟား………အား…….အား……အား”

“ အင့်…..အင့်…..ဟင့်…..အင့်”

ရတီ ဘာဆိုဘာမှ မအော်နိုင်တော့ပါ။ အော်ခဲ့သော်လည်း သူမ ချမ်းသာရာမရခဲ့ပါ။ သို့သော် ပူစပ်သွားအောင်နာကျင်မှုနောက် လိုက်လာသည့် သာယာမှုကလည်း တစ်မျိုးတစ်ဖုံ။ သူမ အသက်နှင့် ခန္ဓာ မြဲနေသလားတောင် သူမ မတွေးနိုင်တော့ပါ။

ကာမမြစ်ကြီးထဲက ဝဲဂယက်ထဲ တဝဲဝဲ တလည်လည် ဝဲနစ်မျော့လွင့်နေပါတော့သည်။

“ ဖတ်….ဖလတ်….ဖတ်…..ဖတ်….ဖတ်…ဗျစ်…..ဗျစ်….ဗျစ်….ဖလတ်…ဖတ်…..ဖတ်”

“ အ…….ကိုယ်ပြီးပြီ…..ပြီးပြီ…အား….အား….အား…ဟား….ဟား”

ဦးဖေက ဒီအကြိမ်သည် ဒုတိယအကြိမ် သုတ်လွှတ်တာဆိုတော့ ပထမကြိမ်ထက် ပိုကြာသည်။ ပိုကြာနေအောင် လိုးနေတော့ ရတီလည်း ဖင်ကြိမ်းပြီး ပူထူမတတ်အလိုးခံရသည်။ ရမ္မက်ရှိန်ကြောင့် ထွက်လာသော ချွေးတွေဆိုသည်မှာ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်ခန္ဓာပေါ် ရေလောင်းချထားသလိုနှယ်။ ရွှဲနစ်နေသည်။

ဦးဖေ၏ သုတ်ရည်တွေက သူမ ဖင်ပေါက်ထဲ ပူနွေးစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။ ဦးဖေအတွက်လည်း ဖင်ထဲသုတ်လွှတ်ရတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။ ရတီ စအိုနံရံတွေ သုတ်ရည်တွေကြောင့် ပူနွေးလျက်။ ဦးဖေ သူ့လီးကို ဖင်ထဲ ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ စိမ်ပြီး ဇိမ်ယူနေသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ…..ကောင်းလိုက်တာ…မီးလေးရယ်…အရမ်းချစ်တာပဲကွာ……မွ….မွ”

ဦးဖေက နောက်ကနေ ဖက်ထားသော သူမ လည်တိုင်ကျော့ကျော့တွေ၊ ကျောပြင်တွေကို အနမ်းဖွဖွခြွေချနေ၏။ ရတီကတော့ ဘာစကားမှ မဆိုနိုင်တော့။

အရမ်းနာသလို၊ ထိုနာကျင်မှုကြောင့် သာယာမှုကို ခံစားနေရသဖြင့် သူမဥာဏ်သေးသေးလေးဖြင့် ဘယ်လိုဘယ်ပုံဖွင့်ပြောရမှန်း မသိတော့ပါ။ သေချာသော အရာတစ်ခုတော့ရှိသည်။

ထိုအခြင်းအရာက သူမဖင်ထဲစိမ်ထားသော ဦးဖေလီးကြီး တဖြည်းဖြည်းချင်း ပျော့ဆင်းလာမှုကို သူမ သိရှိနေခြင်း ဖြစ်၏။

“ ဗွတ်”

လီးကြီးက စအိုပေါက်ထဲကနေ ကျွတ်ထွက်သွားလေပြီ။

ဤအချိန်ကျတော့ စအိုပေါက်ထဲက ဦးဖေသုတ်ရည်တွေ၊ ချောဆီအရည်တွေ စေးကပ်ကပ်ဖြင့် အပြင်သို့ ပြန်အန်ထွက်လာသည်။

သူမ ဖင်ပေါက်ကတော့ ဦးဖေလီးရာအတိုင်း ဟာလာဟင်းလင်းကြီးဖြစ်နေသည်။ ဖင်ဘူးဝက ပွစိပွစိဖြင့် အရည်များစွာနှင့် စေးထန်းနေသည်။

“ ဦးဖေ….ခဏဖယ်အုံး”

နောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထားသော ဦးဖေကို တွန်းဖယ်ကာ ရေချိုးခန်းဆီ သူမဝင်လာလိုက်သည်။ လမ်းလျှောက်တာတောင် ကွတကွတနှင့်။ ဖင်တွေကြိမ်းစပ်နေရှာ၏။ ရေချိုးခန်းရှိ ဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်ကာ ရေပန်းဖွင့်လိုက်ပြီး သူမ ဖင်ဆေးရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

“ ရွှီး…..ရွှီး”

“ အ….စပ်တယ်….စပ်တယ်”

ရေပန်းအရှိန်က ဖင်ဝကို လာဆောင့်ကန်သလိုမျိုးဖြစ်သွားတော့ သူမ ခံစားလိုက်ရသည်မှာ ကျိန်းစပ်စပ်။ ဖင်ပေါက်တစ်ခုလည်း အရည်မျိုးစုံဖြင့် ပေပွစေးထန်းနေသည်။ အပြင်သို့ပွက်ကျလာသည်အထိ အရည်မျိုးစုံဖြင့် ရောထွေးလျက်။

ဆပ်ပြာနှင့် သူမဖင်ကို သေချာဆေးလိုက်သည်။ ဖင်ထဲထိပါ ဆေးကြောသန့်စင်ပစ်လိုက်၏။ တော်သေးသည်။ ဖင်ကို အခု ပထမဆုံးအကြိမ်နှင့် နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အလိုးခံသဖြင့်။

ဦးဖေလို အားကောင်းမောင်းသန် ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းကြီးဖြင့်အမြဲတမ်းအလိုးခံရပါက သူမ ဖင်ပေါက်ကြီး ကွဲထွက်ရုံမှ အပ တခြားနည်းလမ်းမရှိ။

သူမဆေးကြောသန့်စင်ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လာသည်။ ဖင်ပေါက်ကတော့ အနည်းငယ် ကျိန်းစပ်မှုကို ခံစားရတုန်း။ ကုတင်ပေါ်ရှိ ဦးဖေကတော့ ခဏက သူလိုး၍ပြီးသွားသော မှောက်ခုံကြီးအနေအထားဖြင့် အိပ်ပျော်လျက်ရှိနေပြီ။

ထုံးစံအတိုင်း ဖင်ပြောင်ကြီး။ ဘာအဝတ်မှလည်းမဝတ်ထားပေ။ ချွေးတွေနှင့် ဦးဖေနောက်ကျောပြင်ကြီးက ဝင်းလက်နေသည်။ ဒီအတိုင်းလည်း ပစ်ထားလိုက်လျှင်လျှင် ဦးဖေ အအေးမိတော့မည်။

သူမလည်း ဦးဖေသုတ်ရည်တွေနှင့် ပေပွနေသော ဘရာစီယာ၊ အတွန့်အတွန့်အလိမ်လိမ်ဖြစ်နေသည့် G string တွေပါ မဝတ်အိပ်ချင်တော့ပြီ။ သူမ ဦးဖေဘေးနားတိုးလိုက်ပြီး ပူးအိပ်လိုက်ကာ နှစ်ယောက်အိပ်စောင်ကြီးကို ဦးဖေရေ၊ သူမပါ လုံလုံခြုခြုံ ခြုံပေးကာ အိပ်စက်လိုက်တော့သည်။

ပက်ပက်စက်စက်၊ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အလိုးခံထားရတော့ သူမ မျက်ခွံမှိတ်လိုက်ရုံမျှဖြင့် အိပ်စက်ခြင်း ကမ္ဘာသို့ရောက်ရှိသွားတော့သည်။

.............................................................................................................................

အခန်း (၈၈)

နုငယ် ဒီနေ့အလုပ်ရောက်ကတည်းက နေမကောင်းချင်။ သူမမျက်နှာလှလှလေးညှိုးငယ်နေသည်ကို ဆိုင်က ကောင်မလေးလေးတွေ သတိထားမိသည်အထိ။

“ မမ…နေမကောင်းဘူးလား”

“ အင်း…ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ မသိပါဘူး ညီမလေးရယ်…ခေါင်းထဲ မူးနောက်နောက်နဲ့”

“ မမ..နားနေလိုက်ပါလား….သမီးတို့ လုပ်လိုက်မယ်လေ”

မနက်ကတည်း နုငယ် ပိုးထည်တိုက်ရောက်ကတည်းက လူကျလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ကောင်မလေးတွေချည်း လုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း အားမရတော့သဖြင့် သူမပါဝင်လုပ်နေမိသည်။ နေ့လည်း (၁၂)နာရီလောက်ကျမှ လူရှင်းသွားလေတော့သည်။

လေးညိုလာပို့ထားသော နေ့လည်စာချိုင့်မှာ ကြီးမေ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာချက်ပေးလိုက်တော့လည်း သူမ တို့တိတို့တိသာစားနိုင်သည်။

ဆိုင်မှာလူလည်း အနည်းငယ်ရှင်းသွားတော့ သူမနားနေခန်းထဲ ဝင်နားလိုက်တော့သည်။ မျက်လုံးတွေ မှိန်းနေသော်လည်း အိပ်စက်ခြင်းထိ မရောက်ရှာ။ အပြင်က ဧည့်သည်ဝယ်သူနည်းနည်းပါပါးအသံတွေကြားရတော့ သူမနိုးနေမိသည်။

နာရီကြည့်လိုက်တော့ အခုမှ နေ့လည်(၁)နာရီကျော်ကျော်။ အိမ်သို့လည်း မပြန်ချင်သေး။ နားအေးပါးအေးရှိမဲ့နေရာကို စဉ်စားလိုက်တော့ ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ တိုက်ခန်းကို စဉ်းစားမိသည်။ အိမ်ကို မပြန်သေးဘဲ မရောက်တာကြာပြီဖြစ်သည့် မောင့်တိုက်ခန်းမှာ တစ်ရေးလောက်မှေးစက်လိုက်မည်ဟု ကြံစည်လိုက်သည်။

“ တီ……တီ……တီ…..တီ”

ကိုသက်ငြိမ်ဆီ သူ့တိုက်ခန်းမှာ ခဏဝင်အိပ်လိုက်မည်ဟု ပြောမလို့ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်းမကိုင်ပေ။ သူမ စိတ်ထဲမှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကားဝပ်ရှော့မှာ ပြင်ဆင်နေရသဖြင့် သူမဖုန်းကို မကိုင်အားဟု ဖြည့်တွေးပေးလိုက်သည်။

တကယ်တမ်းကြ ထိုကဲ့သို့ မဟုတ်ပေ။ ကိုသက်ငြိမ်ဖုန်းက တိုက်ခန်းရဲ့ မှန်တင်ခုံပေါ်။ တစ်ယောက်ယောက်က ဖုန်းသံကို ကြားလိုက်မိသလိုလိုတော့ရှိသည်။ သို့သော် သူဖုန်းမကိုင်ဖြစ်။ သူ့လီးက ရတီဖင်ပေါက်ထဲ နေရာယူထားတုန်းပဲရှိသေးသည်။

ဖုန်းသွားကိုင်လိုက်လျှင် လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်မည်။ ရတီဖင်ထဲကို စရေးကနေစ ပြန်ထည့်ရမည်။ ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်းမကိုင်လိုက်တော့။

ရတီနှင့် တဝကြီးချစ်တင်းနှောပြီးကာမှ ဘယ်သူဆက်ထားသလဲဆိုတာကြည့်လိုက်တော့မည်။ ရတီနှင့် အားပါးတရလိုးပြီးသွားသည့်အခါက မောပန်းသွားသဖြင့် ဖုန်းပြန်ဆက်ဖို့လည်း သူ သတိမရတော့။ အိပ်စက်ခြင်းကမ္ဘာသို့ ဦးစွာရောက်နှင့်နေတော့သည်။

နုငယ်လည်း ကိုသက်ငြိမ်ဖုန်းမကိုင်ခြင်းသည် သူမလင်တော်မောင်နှင့် သူမသမီး နောက်ကွယ်မှာဖောက်ပြန်ပြီး ချစ်တင်းနှောမဝသဖြင့် ဖုန်းမကိုင်အားမှန်းဟု မသိခဲ့ပါ။

မောင်တိုက်ခန်းနံပါတ်လည်းသိတော့ သူမ မိနစ်(၃၀)လောက်နှပ်ပြီး တိုက်ခန်းရှိရာထွက်လာခဲ့တော့သည်။

“ ညီမလေးတို့ရေ…မမဒီနေ့ပြန်ပြီနော်…နေမကောင်းလို့…ပြန်ခါနီးကျ သေချာအကုန်ကြည့်ခဲ့နော်…ပြန်ပြီသိလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါမမ…စိတ်ချပါရှင်”

“ အေး…အေး”

ဒီနေ့မှ ကံကောင်းသည်ဟုပြောရမလား။ မနက်ကတည်းကလေးညိုကို မပို့ခိုင်းတော့ဘဲ သူမကိုယ်တိုင်မောင်းလာခဲ့ခြင်းဖြစ်တော့ တိုက်ခန်းရှိရာသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ သူမစိတ်ထဲမှာတော့ ရောက်ပြီး တစ်လက်စတည်း မိန်းမဗီဇအရ မောင့်အခန်းကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးခဲ့အုံးမည်။

မောင်က သူမကိုပြောခဲ့သည်ပဲ။ သန့်ရှင်းရေးသွားသွားမလုပ်နဲ့တော့ ဆိုပြီး။ ကြင်နာတတ်သောမောင့်ကြောင့် သူမ အချစ်ပိုရသည်။ တကယ်တမ်းဆို ကိုသက်ငြိမ်က ရတီနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ချင်သဖြင့် သူမကို မလာခိုင်းတော့မှန်း သူမမှ မသိခဲ့ပဲ။

မြေအောက်ထပ်မှာ ကားပါးကင်ထိုးကာ သူမ ဓာတ်လှေကားမှတစ်ဆင့် No.(2)ကို နှိပ်လိုက်သည်။ ဓာတ်လှေကားစောင့် ဦးလေးကြီးတောင် မတွေ့ရတာကြာပြီ။

သူမလည်း (၃)၊(၄)ခေါက်လောက်သာ မောင့်တိုက်ခန်းကိုရောက်ဖူးတော့ ထိုဦးလေးလည်း သူမဘယ်သူဆိုတာ သိမယ် မထင်ပါ။ မောင့်တိုက်ခန်းအနားရောက်လာလေ၊ ရောက်လာလေ၊ ရင်ထဲတစ်မျိုးကြီးလေးလံလာသလို ဖြစ်လာသည်။ သူမ တိုက်ခန်းရှေ့က လျှို့ဝှက်နံပါတ်ဂဏန်းတွေကို အလွတ်ရစွာ နှိပ်လိုက်သည်။

“ တီ”

အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး သူမ ဝင်ရန်ဟန်ပြင်ဘိုက်သည်။

“ ခစ်….ခစ်….ခစ်….အင့်…..အင့်”

ဟင်။

သူမတစ်ချက်ကြောင်သွားသည်။ မောင့်တိုက်ခန်းထဲ မိန်းမအသံတစ်ခုကြားလိုက်ရပါလား။ သူမ အခန်းရှေ့ပြန်ထွက်ကာ စိတ်ထဲ အခန်းမှားဝင်မိတာလားဟု ထင်မိသဖြင့် အခန်းနံပါတ်ကိုသေချာပြန်ကြည့်လိုက်သည်။

မမှား။ မှားလည်း ဂဏန်းနှိပ်လိုက်လျှင် ပွင့်လာမှာမဟုတ်။ နေပါအုံး။ ဒီမိန်းမက ဘယ်သူလဲ။ မောင်ဖောက်ပြန်နေတာလား။

“ အင့်……ဟင့်……အင့်……..အ…….အ”

“ ထိုင်လိုက်……ရှီး……..အ……ဟ…….ဟ……အား….အား”

သေချာပါတယ်။ မောင့်အသံမှ မောင့်အသံစစ်စစ်ပါ။ မမြင်ရသေးသော တစိမ်းမိန်းကလေး၏အသံကိုလည်း သူမ ကြားဖူးနေသလိုလို။ မနက်ကတည်းက မူးနောက်နေသော ခေါင်းသည် အခုတော့ အိုးထိန်းစက်လည်နေသလို ချာချာလည်မူးနောက်သွားခဲ့ပြီ။

........................................................................................

အခန်း (၈၉)

နုငယ် တံခါးဖွင့်ပြီးအသံကြားရာဆီ ခပ်ဖွဖွလေး အသာလေးနင်းကာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာလည်း စားလက်စ ပလက်စတစ်ဘူးတွေ၊ အချိုရည်ဘူးတွေနှင့် ရှုပ်ပွလျက်။ သူမရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ မောင်နဲ့ ဖောက်ပြန်နေသူ ဘယ်သူဆိုတာ သိရန် အသံတွေထွက်နေသော ကုတင်ရှိရာ တစ်ရွေ့ရွေ့ လှမ်းလာခဲ့သည်။

ကိုသက်ငြိမ်တို့စုံတွဲက ဖင်ချပြီး တစ်ရေးနိုးလာသဖြင့် Food delivery မှာစားထားသည်။

နှစ်ယောက်သား အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် မှာထားသော အစားအစာတွေကို အားပါးတရစားခဲ့ကြသေးသည်။ စိတ်တူကိုယ်တူ နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်မဝတ်ချင်သဖြင့် လာပို့သော food delivery သမားကိုတောင် အပေါက်ဝမှာ အထုတ်ချခိုင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဗိုက်ဝသွားသော ငုံ့လျှိုးနေသည့် ရမ္မက်ဆန္ဒများ ပြန်နိုးကြွလာသဖြင့် ကုတင်ပေါ် ရတီကို ပြန်ပွေ့ခေါ်လာပြီး ချစ်တင်းနှောနေခြင်းသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးက “တီ”ခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး နုငယ်ဝင်လာနေမှန်း စိုးစဉ်မျှမသိလိုက်။ ရတီနှင့် ကိုသက်ငြိမ်စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ နောက်ဆုံးတွေ့ရခြင်း ဖြစ်သဖြင့် အတိုးချ ချစ်ကြရန်၊ လိုးရရန်အတွက်သာ ခေါင်းထဲရှိသည်။

သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေသည့် ရမ္မက်ဆန္ဒနောက်ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်နေကြသည်။

“ အ…….အင့်….ဟင့်……ဟင့်…….အင့်”

အခုလည်း ကုတင်ပေါ်ကိုသက်ငြိမ် ပက်လက်အိပ်နေပြီး ဒုံးပျံကြီးလို မတ်တတ်ထောင်နေသော လီးချောင်းပေါ် ရတီ ထိုင်ချနေခြင်းဖြစ်သည်။ ရတီဒီနေ့ သူ့ကိုယ်လုံးပေါ် အားပါးတရမြင်းစီးလိုက်ပါအုံးမည်။

နုငယ်လည်း ဒီအသံတွေက ယောကျ်ားနှင့် မိန်းမ ကာမစပ်ရှက်လျှင် ထွက်လာသောအသံဟု တန်းသိပါသည်။ ပေါက်ထွက်မတတ်ခုန်နေသော ရင်ကို အသာထိန်းကာ အိပ်ခန်းတံခါးဝမှ အတွင်းသို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

အခန်းထဲမှာ စိမ့်နေအောင်ဖွင့်ထားသော လေအေးပေးစက်၏ အငွေ့အသက်က သူမကိုယ်ကို လာရိုက်ခတ်သည်။ မောင့်ဆီက ရနေကြ ချွေးနံ့၊ ရေမွှေးနံ့တွေနှင့်။ ညှီစို့စို့သုတ်ရည်အနံ့အပြင် ခပ်အီအီ မွှေးရနံ့ပါ အပိုပါသေးသည်။ ဟိုကောင်မလေးဆီက အနံ့ပဲဖြစ်ရမည် အခုတလော မောင် တော်တော်တက်ကြွပြီး ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်နေလာသည်ကို အစက သူမကြောင့်လို့ ထင်ခဲ့မိပါသေးသည်။

သို့သော် အခုကျတော့ အထင်နဲ့အမြင် တက်တက်စင်အောင်လွဲလေခြင်း။ မောင် နောက်တစ်ယောက်ထားနေလို့ ပြင်ဆင်နေတာ ဖြစ်သည်ပေါ့။ ကုတင်အောက်ဘေးပတ်ပတ်လည် မောင့်အဝတ်အစားတွေနှင့် ကောင်မလေး အဝတ်အစားတွေပါ ပြန့်ကျဲလျက်ရှိနေသည်။ မောင်ဝတ်နေကျ အတွင်းခံဘောင်းဘီတောင် သူမမြင်မိပါသေးသည်။

အင်း……မောင်။

အဝေးမှ လှမ်းမြင်လိုက်သော သူမယောကျ်ားမျက်နှာက အောင်သေအောင်သားစားနေရသလို ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားနေသည့်မျက်နှာမျိုး။ ရင်ထဲဆို့နင့်လာပြီး မျက်ရည်ဝိုင်းတက်လာသည်။ လုပ်ရက်လိုက်တာ မောင်ရယ်။

ခဏက ဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်မှာ မောင်ဖုန်းမကိုင်တော့ သူမ မောင့်ခမျာအလုပ်များနေသဖြင့် မကိုင်အားရှာတာဟု ဖြည့်တွေးပေးခဲ့သော်လည်း မောင်က ကုတင်ပေါ်မှာ နောက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် ချစ်တလင်းခေါ်နေခြင်း။

သူမ မောင့်အပေါ် မယားဝတ္တယား ဘာမှ မလစ်ဟင်းခဲ့ဖူးပါဟု ဘုရားမှာ တိုင်တည်ပြီး သစ္စာဆိုရဲပါသည်။ အခုကျတော့ မောင်က သူမအပြင် တစ်ခြားသော မိန်းကဘေးတစ်ယောက်နှင့် ချစ်တင်းနှောနေခြင်း။ ပက်လက်အိပ်နေသော မောင့်ကိုယ်လုံးပေါ် ထိုမိန်းကလေးက မောင့်လီးချောင်းအပေါ် တက်စီးနေခြင်း။ မောင်နှင့် ချစ်တင်းနှောနေသော မိန်းကလေး၏ ကျောပြင်ကိုသာ သူမ မြင်ရသေးသဖြင့် ထိုမိန်းကလေး ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိသေး။

ထိုကောင်မလေးလည်း မောင့်ရဲ့ အားကောင်းမောင်းသန်မှုတွေကြောင့် မျော့လွင့်နေဟန်တူပါ၏။

သူမကျောပြင်ဝင်းဝင်းလေးမှာတောင် ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ စိုရွှဲနေသည်ကို သူမ မျက်ရည်တွေကြားထဲ လှမ်းမြင်နေပါသည်။ မောင်က ထိုမိန်းကလေး၏ ရင်သားတွေကပါ အောက်ကနေ မမှီတမှီ လှမ်းဆုပ်နယ်ပြန်သေးသည်။

ထိုကောင်မလေးစပ်ပတ်နဲ့ မောင့်လီးကြီးကတော့ ဂဟေဆက်လျက်။

“ ဖတ်…..ဖလတ်………ဗြတ်….ဗြတ်…..ဗျစ်….ဖလတ်…..ဖလတ်”

“ ကြိုက်တယ်…မီးလေးရယ်……..ကြိုက်တယ်….ကောင်းတယ်ကွာ…..အ…….အား..ဟ……အား”

“ ဟင့်……အင့်……..အင့်….ဟင့်…….အင့်”

မောင်နဲ့ ထိုကောင်မလေးက အခုလိုမျိုးတွေ့နေသည်မှာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် မဖြစ်တန်ရာ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပေးယူမျှမျှ လိင်ဆက်ဆံနေတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဒါက များစွာတွေ့ဆုံခဲ့ကြပြီး ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။

နုငယ်တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် အပြင်မှာ အရှင်လတ်လတ်လိင်ဆက်ဆံနေကြသည်ကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး၊ မကြုံခဲ့ဖူးပေ။ အိမ်ထောင်နှစ်ဆက်ကျပြီး ဖြစ်သည့်တိုင်အောင် သူမ တခြားသူတွေ ဘယ်လိုများချစ်တင်းနှောကြသလဲဟု အတွေးတောင် မတွေးဖူးခဲ့။ ကြုံမှ ကြုံပြန်တော့လည်း သူမယောကျ်ား နောက်မီးလင်းသည်ကို ပက်ပင်းတိုးမိနေသည့် အဖြစ်။ ဒီကောင်မလေးက သူမဆံနွယ်ဖြောင့်ဖြောင့်တွေ လွင့်ခါမတတ် မောင့်ကိုယ်ပေါ် ခုန်ပေါက်နေလေသည်။

နောက်ကနေမြင်နေရသော ကျောပြင်ကလည်း ခပ်သွယ်သွယ်။ တင်ပါးတွေလည်း ခပ်လုံးလုံး။ သူမထက် အသက်(၂)ဆလောက်တောင် ငယ်မလားပင်။ မောင်က အောက်ကနေ ပင့်ဆောင်နေရင်း ပိုကြမ်းပစ်ချင်လာလို့နှင့်တူသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ် ခုန်ပေါက်နေသော ကောင်မလေးရင်ခွင်ထဲ ရင်ချင်းအပ်ကာ သူမရင်သားတွေကို လှမ်းငုံခဲနေပြန်သည်။

နုငယ် ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း သူမကိုယ်တိုင်တောင် ဝေခွဲမရဖြစ်လာသည်။

ယောကျ်ားက နောက်မိန်းမတစ်ယောက်နှင့်ဖောက်ပြန်နေသည်ကို ပက်ပင်းကြီးတိုးမိနေသည့်တိုင်အောင် ဝင်ဖြေမရှင်းဘဲ အပြင်ကနေအေးအေးဆေးဆေးကြည့်နေမိသည်အဖြစ်။

မောင်ရဲ့ ကြမ်းရမ်းမှုကြောင့် အပြင်မှ ခိုးကြည့်နေသော သူမ စပ်ပတ်တောင် ယားသလိုဖြစ်လာပြီး စောက်ရည်တွေတောင်စိမ့်စပြုလာသည်။

“ အား”

ကောင်မလေးက သူမရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မောင့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်လှန်ချဖြစ်လိုက်သည်။ နုငယ်တောင် မောင့်ဆံပင်တွေကို ထိုကဲ့သို့ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မဆွဲဆုပ်ဖူးပေ။ မောင် စိတ်ဆိုးသွားပြီလားဟု သူမ ထင်လိုက်သည်။ မဟုတ်ရေးချ မဟုတ်။

မောင်က ဤမိန်းမလေး မလောက်လေး မလောက်စားလေးက သူ့ဆံပင်ကို နောက်သို့ဆွဲလှန်ချခံသည်ကိုပင် ကျေနပ်နေသယောင်ယောင်။ နုငယ်မှာ မရှိသည့် နုနယ်ပျိုမြစ်မှုနှင့် အရိုင်းဆန်မှုကို ဒီကောင်မလေးဆီကနေရတာမို့လို့ ဖောက်ပြန်တာများလားကွယ်။

“ ကောင်းလား….ဦးဖေ….ကြိုက်လား…..ကြိုက်လား…..ဟင့်……အင့်….အင့်”

“ ချစ်တယ်….ချစ်တယ်…မီးလေးရယ်…..အ…..အ…..ဟ……အ”

“ ဖတ်…..ဖလတ်……ဖတ်….ဗြတ်…….ဗြတ်….ဗျစ်…………ဖတ်…….ဖတ်”

နေပါအုံး။ ဒီကောင်မလေး အသံငို နုငယ်ရင်းရင်းနှီးနှီးကြားဖူးနေသလို။ ထိုစဉ် ကောင်မလေးက မောင့်ကိုယ်ပေါ် ရင်ချင်းကပ်အနေအထားမှပင် ပိုကာမဇောကောင်းလာလို့ထင်သည်။ မောင့်ခြေသလုံးတွေပေါ် သူမကိုယ်ပက်လက်ကျသွားသည်။ သူမဆံပင်တွေက မွေ့ယာပေါ် ဝဲလွင့်လျက်။

မောင်ကတော့ သူမခါးကိုထိန်းကာ သူမစပ်ပတ်ကို သူ့လီးနှင့် အားပါးတရစပ်ရှက်တုန်း။ တံခါးအကွယ်မှ ချောင်းကြည့်နေသော  ဗြုန်းခနဲ့ မြင်လိုက်ရသော မျက်နှာက သူမ သေချာသိနေသော မျက်နှာတစ်ခု။ တစ်စွန်းတစ်စမြင်လိုက်ရုံနဲ့ ပူလောင်မှုက ရင်ဝကို ဒုန်းကနဲ့ လာတက်ဆောင့်သည်။

ဟင်။

သမီးလား။

.................................................................

အခန်း (၉၀)

ဟုတ်ပါတယ်။ သူမ၏ ရင်နှစ်သည်းချာသမီးလေး ရတီပါလား။ နုငယ် အပြင်မှချောင်းကြည့်နေရင်းကနေ ဒူးတွေညွတ်ခွေမတတ် ယိုင်ကြသလိုဖြစ်ရသည်။

ဘုရား…..ဘုရား။

မြတ်စွာဘုရားသခင်။

တပည့်တော်မကို ကယ်တော်မူပါ အရှင်ဘုရား။

မောင့်လိုးချက်တွေအောက် ပါးစပ်ကနေ အော်ဟစ်ငြီးငြူနေသူက သူမသမီးမှ အပ ဘယ်သူမှ မဖြစ်တန်ရာ။ နုငယ်ရင်ထဲ ဝမ်းနာ်းကြေကွဲမှုက ရင်ဝကို ဒုန်းခနဲ့တိုက်ဆောင့်လာ၏။ မျက်ရည်တွေများ တာရိုးကျိုးပေါက်နေသည့်အလားနှယ်။

ပေါက်ပေါက်ပေါက်ပေါက် ကျဆင်းလျက်။ အရမ်းကြီးအော်ဟစ်ဆဲဆိုကာ အခန်းထဲဝင်သောင်းကျန်းပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း သတ္တိကလည်း မရှိ။ သိစိတ်နှင့် မသိစိတ်၏ လွန်ဆွဲတွန်းတိုက်မှုက သူမကို ကြည့်နေရာမှ တစ်ဖဝါးမှ မခွါနိုင်ချေ။

မောင်နဲ့ သမီး သူမ မသိဘဲနောက်ကွယ်ရာမှ ခွေးဇာတ်ခင်းလိမ့်မည်ဟု သူမယောင်လို့မျှ မတွေးဖူးခဲ့ပါ။ အိမ်မှာဆိုလျှင် သမီးနှင့်မောင် အနေအထိုင်တည်တံ့လွန်းလှသည်။ သူမဆို မောင်က သမီးအပေါ် အပြောအဆို စိမ်းနေသယောင်ခံစားရသဖြင့် သမီးကို နွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံခိုင်းတာတွေ၊ သမီးကို ကျောင်းတမင်တကာကြိုခိုင်းတာတွေ ပြန်အမှတ်ရလာသည်။

သူမ မသိလိုက်တဲ့ အချိန်တစ်ခုမှာ ဘယ်နေရာကစပြီး မှားယွင်းခဲ့ကြပါလိမ့်။ မောင်က သူမအပြင် နောက်တစ်ယောက်နှင့် ဖောက်ပြန်ခဲ့သည်ထားအုံး။ ယောကျ်ားမို့လို့ စိတ်ကစားတတ်သည်ဟု သူမ ခွင့်လွှတ်တွေး တွေးပေးနိုင်သေးသည်။

ရတီမှ လွဲပြီး ဘယ်မိန်းမဖြစ်ပါစေ။ ယုတ်စွအဆုံး ဖာသည်မ ဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် သူမ နားလည်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနိုင်သည်။ အခုကျ သမီး တဲ့လား။

အပေးအယူမျှမျှဖြင့်ကို လိင်ဆက်ဆံနေကြပါလား။

“ ဖတ်……….ဖတ်…ဖလတ်…..ဖလတ်……ဖလတ်…..ဖတ်”

မောင်က လိုးနေရင်း ပိုကြမ်းပစ်ချင်လို့နှင့်တူပါရဲ့။ ရတီခါးကို ပွေ့ကာ ရတီကို အောက်မှာထားလိုက်ပြီး သူက အပေါ်စီးနေရာယူကာ လှေထိုးကြီးရိုးရိုးအနေအထားဖြင့် ပြောင်းလဲလိုက်သည်။ ရတီအောက်ကို ကျသွားသည်နှင့် အပေါ်မှာ အုပ်မိုးနေသောမောင်က သူ့လီးကို ရတီ့စပ်ပတ်ထဲ ထိုးချလိုက်ပြန်သည်။

“ ဟင့်…..အင့်……အင့်……ဟင့်……အ…..အ….အင့်….အ……….အ”

“ ဖတ်…..ဖလတ်….ဗြတ်…..ဗျစ်……….ဖတ်….ဖလတ်…….ဖ..လတ်…..ဖတ်”

“ ချစ်တယ်……မီးလေးရယ်….သိပ်ချစ်တာပါပဲကွယ်………အ…….အ….ဟ”

ကိုသက်ငြိမ်ထံမှ ရတီကို မူးမူးမေ့မေ့ချစ်တဲ့စကားတွေ ပြောနေပါလား။ နုငယ် ရင်တွေကွဲပါပြီ မောင်ရယ်။ ရင်တွေကွဲပါပြီ။ လိုးနေကြတဲ့အချိန် မောင့်ရဲ့အရှိန်ဘယ်လောက်ပြင်းသလဲဆိုတာ နုငယ်ကိုယ်တိုင်ကြုံဖူးနေကြဆိုတော့သိသည်။

သမီးလေးလည်း မောင့်ရဲ့ ဆောင့်ချက်ကြမ်းကြမ်းကြီးတွေအောက်မှာ သာယာနေသလိုပင်။ သက်ရှိလူသားနှစ်ဦး အားပါးတရလိင်ဆက်ဆံနေကြသော မြင်ကွင်းကို နုငယ်ဒီထက်ပိုမကြည့်နိုင်တော့ပါ။ ကြည့်လည်း မကြည့်ရဲတော့ပါ။

အထဲကို ဝင်ပြီး မောင်ရော၊ သမီးကိုပါ သွားသောင်းကျန်းပစ်လိုက်ရမလား။ သူမ ပဲ အပြင်ကို တိတ်တိတ်လေး ပြန်ထွက်လာရမလား။ သူမ ချီတုံချတုံစဉ်းစားနေ၏။ အခုတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမယ်မှန်း သူမခေါင်းထဲ မတွေးတတ်တော့ပါ။ အလျင်အမြန်ခပ်သွက်သွက်ဆုံးဖြတ်တစ်ခုချလိုက်ပါတော့သည်။

သူမ အခုလက်ရှိဒီအခန်းထဲမှ ခပ်သွက်သွက် ထွက်ခွါသွားခဲ့ပြီ။ အထဲမှာတော့ တအီးအီး၊ တအားအားနှင့်မောင်နဲ့သမီး ခွေးဇာတ်ခင်းပြီး ကျန်ခဲ့ကြသည်။ သူမ မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် ကားထားရာနေရာသို့ပြန်လာခဲ့သည်။

ဓာတ်လှေကားစောင့်ဦးလေးကြီးကတော့ မျက်ရည်တွေဗလပွဖြစ်နေသည့် သူမကိုမြင်ပြီး အံ့ဩနေပြန်သည်။ သူမ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကားထဲသို့ဝင်ကာ လော့ချပြီး အားပါးတရ ငိုချလိုက်တော့သည်။

“ အိ……..ဟိ…..ဟီး……အီး……..အ……..အီ……..အီး….အီး”

“ ရွှတ်…..ရွှတ်….အိ……အီး……..အီး…….အ….အား…..အီး…….အီး”

ကလေးလေးတစ်ယောက် ငိုနေသလိုမျိုး နုငယ် စိတ်လွတ်လက်လွတ်ငိုချမိလေခြင်း။ ရင်ထဲ ကိုသက်ငြိမ်ကို မုန်းတဲ့စိတ်တွေ၊ လုပ်ရက်လိုက်လေခြင်းဆိုတဲ့စိတ်တွေ၊ ကိုသက်ငြိမ်လီးကြီး တဖြောင်းဖြောင်းဝင်နေလိုးနေသည်ကို အံ့ကြိတ်ခံလိုက်၊ အော်မြည်းနေလိုက်၊ မျိုးစုံကြိုးခုန်နေသည့် သမီးရတီကို ယူကြုံးမရသည့်စိတ်တွေနှင့်။

သူမ ဆောက်တည်ရာမရ ပဋာမြေလူးနေခဲ့ပြီ။ နုငယ် အိမ်သို့လည်း မပြန်ချင်သေးဖြင့် မြို့ပြင်သို့ စိတ်သက်သာလို သက်သာငြားကောင်းမောင်းထွက်ခဲ့သည်။ သူမကံကိုက အိမ်ထောင်ကံ ကောင်းဖို့မဖန်လာတာလားပင်။

အရင်ယောကျ်ား စည်သူတုန်းကလည်း သူမကို ကိုယ်ထိလက်ရောက်နှိပ်စက်လိုက်သည်မှ တဖြောင်းဖြောင်း။ အခုကျ ဒီယောကျ်ားနဲ့ သက်ဆုံးတိုင်လက်တွဲမည်ဟု တွေးထားကာမှ နောက်ကွယ်မှ ဖောက်ပြန်နေကြသည့်အဖြစ်မျိုး။

တွေးရင်းတွေးရင် တစ်ခါပြန်ပြီး မျက်ရည်တွေ အိုင်လာပြန်သည်။

“ ကျွီ”

တော်ပါသေးရဲ့။ မီးပွိုင့်အနီကို မမြင်ဘဲ ဖြတ်ကျော်မိလိုက်မလို့ဖြစ်ကာ အသည်းအသန် ဘရိတ်ဆွဲလိုက်ရသည်။

အင်း။ မီးစိမ်းပြီပဲ။ သူမ ကားကိုလီဗာနင်းပြီး ထွက်မလို့ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

“ ဒုန်း”

သူမကားကို တစ်စုံတစ်ခုက လာဆောင့်လိုက်သည့် လွင့်ထွက်သွားသည်။ 

တစ်ပြန်။

နှစ်ပြန်။

သုံး၊ လေးပြန်လောက်လိမ့်ထွက်သွားပြီး အောက်သို့ မှောက်ခုံကြီး ပြန်ကြလာ၏။ တစ်ဖက်ယာဉ်ကြောမှ ကုန်တင်ကားကြီးတစ်စီးက မီးပွိုင့်တွင့် အရှိန်မထိန်းနိုင်ဘဲ နုငယ်ကားကို လာတိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။ ကားထဲတွင် ခါးပတ်ပတ်ထားပေးပဲ နုငယ် လည်ထွက်နေသည်။ ကားမှန်ကွဲစတွေ နုငယ်မျက်နှာနဲ့ လက်တွေကို လာစိုက်သည်။

ဟင်….သွေးတွေ။

နှာခေါင်းပေါက်နှင့် ပါးစပ်ထဲက ရဲရဲနီသောသွေးတွေ။ တစ်ကိုယ်လုံးဆီမှ နာကျင်မှုဝေဒနာများစွာ ခံစားလိုက်ရ၏။ ဒီနေ့တော့ လူရော စိတ်ပါ နာကျင်ရမည့်နေတစ်နေ့ဖြစ်ခဲ့တာလား။ တစ်ခါတည်း သေသွားလိုက်ရင်လည်းအကောင်းသား။ စိတ်နှင့် ခန္ဓာဆက်ထားသည့် လိပ်ပြာကြိုးလေးပြတ်ထွက်သွားသည့်နှယ်။ ဖြစ်ပြီးလျှင် ပျက်ရသည့် လူ့ဘဝဆိုတာ ဒါများလားကွယ်။

ဒါပေမဲ့ ဒီဘဝက သူမအတွက် မတရားမှုချည်း ပြည့်နှက်နေသလို။ ပျော်ရွှင်ရသည့်နေ့ရက်တွေဆိုတာ လက်ချိုးရေလို့ ရခဲ့ပါသည်။

မတန်ဘူး။ ဒီဘဝက သူမအတွက် မတန်ခဲ့ပါဘူး။ ကားထဲမှာ ကျွမ်းထိုးမှောက်ခုံဖြစ်နေသည့် နုငယ်အတွေးတွေက တောင်စဉ်ရေမရ။ ကျိုးကြေပျက်စီးနေသည့်ကားအောက်မှာ သူမရုပ်ခန္ဓာမျှသာကျန်ရှိခဲ့ပါတော့သည်။

...........................................................................................

အဆုံးသတ်

(၇)နှစ်ခန့်ကြာသော်

ရက်မှလသို့၊ လမှနှစ်သို့ အချိန်တွေက တဖြည်းဖြည်းတိုက်စားသွားခဲ့သည်။ ကမ္ဘာကတော့ သူ့ဟာသူ လည်ပတ်နေမြဲ၊ လည်ပတ်နေဆဲ။

မွေးဖွားလာသည်။

ပြီးတော့ သေဆုံးသွားကြသည်။

ရှင်သန်နေရတဲ့ စပ်ကြား ဘာတွေများ ကောင်းတာလုပ်ခဲ့ပြီး ဘာတွေကျ မှားမိခဲ့ပါလိမ့်။ သေချာတာတစ်ခုက ကိုယ်စိုက်ပျိုးသည့်အပင်ကို ကိုယ်တိုင်ရိတ်သိမ်းရမှာချည်းသာ။

“ သမီးရေ….မမပြန်ပြီနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…မမ”

“ အေး….အေး…..ပေး…ပေး…သမီးလေးကို မမဆီပေးလိုက်”

ရတီ ဆိုင်ကကောင်မလေးလက်ပေါ် အိပ်မောကျနေသည့် သမီးလေးကို လွှဲပြောင်းယူခဲ့လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကားပေါ်နောက်ခုံတွင် ကလေးအတွက်သတ်သတ်လုပ်ပေးထားသည့် ခုံပေါ် ခါးပတ်သေချာပတ်ပေးကာ ကားမောင်းထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

သမီးကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြပြီး အိပ်ပျော်လျက်ပါလာခဲ့သည်။ ရတီ တစ်နေရာသို့ ဦးတည်မောင်းလာခဲ့သည်။ ကားမောင်းနေရင်း အတိတ်ကို မတွေးချင်ပါဘဲ အတွေးက ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူမခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။

ဦးဖေနဲ့ သူမတမုန်းချစ်ကြပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် ကလူကလူကျီစယ်တုံးဖုန်းဝင်လာခဲ့သည်။

ဦးဖေ ဖုန်းဆီ။

ဖုန်းပြောနေရင်း ရုတ်တရက်ပျက်ကြသွားသော ဦးဖေမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မကောင်းသော သတင်းတစ်ခုဆိုတာကို သူမ ရိပ်မိသော်လည်း ဘဝတစ်ခုလုံးကို ပြောင်းလဲပစ်စေနိုင်မှန်းတော့ သူမ မမှန်းခဲ့ပါချေ။

ဦးဖေပြန်ပြောပြချက်အရ အဝေးပြေးလမ်းမပေါ်ကားတစ်စီးမှောက်နေသည်ကို အရေးပေါ်ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့က သွားကူတုန်း ကားထဲရှိလူ၏ ဖုန်းမှာ နောက်ဆုံးခေါ်ထားသည့် call list ကိုကြည့်ပြီးခေါ်လိုက်သည်ဟုပြောသည်။

ကားထဲရှိ အသက်မျှင်းမျှင်းသာကျန်နေခဲ့သူမှာ “မေမေ”ဖြစ်နေသည် ဆိုပဲ။ ဦးဖေရော၊ သူမရော ကပျာကယာ အဝတ်လဲပြီး မေမေကို တင်ထားသည့်ဆေးရုံကို အမောတကောပေးကြရသည်။ တကယ့်ကို မှီရုံလေးဆိုမျှ မှီရုံလေးသာ။ သူမတို့လည်းအရောက် မေမေလည်း နောက်ဆုံးထွက်သက်နဲ့အတူ သူမတို့ကို နှုတ်ဆက်သွားခဲ့သည်။

ဆရာဝန်ပြောကြားချက်အရတေ့ ကားaccident ကြောင့် ဦးနှောက်ထဲ သွေးအရမ်းထွက်နေသည်ဟု ဆိုသည်။ ခွဲစိတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မစိတ်သည်ဖြစ်စေ ရလာဒ်က သိပ်မကွာခြားဟုပြောသည်။ သူမ ထိုနေ့က ငိုလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

မေမေ ဘာကြောင့်ကား accident ဖြစ်ခဲ့မှန်းလည်း သူမ မသိပါ။ သူမ သိခဲ့သည်က ဒီလောကကြီးတွေ မေမေ မရှိတော့ပြီ။ မေမေဆုံးပြီးနောက်ပြီး အစက ကြိုတင်စီစဉ်ထားသော အရာမှန်သမျှ ဖျက်ပစ်လိုက်ရသည်။

ဩဇီကိုသွားပြီး ကျောင်းလည်း မတက်ဖြစ်ခဲ့တော့။ မန္တလေးမှာရှိနေသည့်အဘွားက သူမဆီလာပြောင်းနေရန်ပြောသော်လည်း ရတီမပြောင်းဖြစ်ခဲ့။ ရက်လည်အပြီး အိမ်ကြီးထဲ ဦးဖေနှင့် သူမ နှစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့တော့သည်။

ဦးဖေနှင့် သူမက ချစ်နေကြသည်ဆိုပေမဲ့ ဗြောင်ကြီးတော့ မနေရဲကြသေး။ ပတ်ဝန်းကျင်က တစ်မျိုးတစ်မည်ထင်မှာစိုးသဖြင့် ဦးဖေက သူ့တိုက်ခန်းဆီ ပြောင်းသွားခဲ့သည်။ မေမေဆီက အမွေတွေကို သူ တစ်ပြားမှမယူ။ သူမကိုသာ ပြန်ပေးခဲ့သည်။

“ တီ…..တီ……တီ”

ရတီဆီ ဖုန်းဝင်လာသည်။ သူမ bluetooth နားကြပ်ဖွင့်ကာပြောလိုက်သည်။ ဖုန်းမှာပေါ်နေသည်က သူမခင်ပွန်း “ရဲရင့်ကို”။

“ Hello”

“ Hello….ကိုကို..ရောက်ပြီလား”

“ အင်း..တီတီလေး…..ကိုကိုရောက်ပြီနော်”

“ အင်း…ပြီးရော…..တီတီက ကို့ကိုဖုန်းကို မျှော်နေတာ…မဆက်သေးတော့လေ..ဘာများဖြစ်နေလဲဆိုပြီး စိတ်ပူနေတာ ကိုကိုရဲ့”

“ အမယ်လေး….မိန်းမချွဲလိုက်တာ အခုပြန်ပြေးချင်လာပြီ”

“ ခစ်…….ခစ်……ဒါဆို တီတီ ကားမောင်းနေလို့ ညရောက်မှပြန်ဆက်မယ်နော်”

“ အင်း…..သမီးလေးရော”

“ အခုကားပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေတယ်”

“ လွမ်းတယ်ကွာ….မိန်းမနဲ့ သမီးလေးရော”

“ ဒါဆို အလုပ်ပြီးတာနဲ့ မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျ…..သခင်မလေး အမိန့်တော်အတိုင်းပါပဲ ခင်ဗျား”

“ ဒါဆို တီတီ ဖုန်းချလိုက်ပြီနော်….ချစ်တယ်…အာဘွား”

“ ချစ်တယ်…..မွ….မွ”

ရတီ ဖုန်းချလိုက်သော်လည်း မျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုကိုနဲ့ သူမ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့သည်က (၂)နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ ကိုကိုအစ်မ မင်္ဂလာဆောင်အတွက် ပိုးထည်ဝယ်ရန် သူအစ်မနဲ့ ရတီတို့ပိုးထည်တိုက်ကို အဖော်လိုက်လာကတည်းက စတင်ဆုံမိကြခြင်းဖြစ်သည်။ 

အရပ်မြင့်မြင့်၊ လူပုံခပ်သွယ်သွယ် ကိုရဲရင့်က နာမည်ကြီးဆေးဝါးcompany တစ်ခု၏ မန်နေဂျာရာထူးနှင့်။ အလုပ်သဘောတရားအရ အိမ်မှာ မကပ်ဘဲ အမြဲ နယ်အနှံ့သွားနေရတုန်းမှာ သူအိမ်ကပ်တဲ့အချိန်ခဏလေးအတွင်း သူ့အစ်မနှင့်အတူတူအဖော်လိုက်ခဲ့ရတွင် ရတီနှင့်တွေ့ဆုံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ထို့နေ့ကတည်းက ရဲရင့် ရတီကို အကြည့်မလွှဲတော့။ နောက်နေ့တွေကျတော့လည်း အကြောင်းမရှိ၊ အကြောင်းရှာကာ ရတီတို့အထည်ဆိုင်ဆီ လာခဲ့သေးသည်။ အစက တွဲရုံလေးသာတွဲကြည့်ကြည့်မည်ဟု ရတီဆုံးဖြတ်ထားသော်လည်း ရဲရင့်၏ အပြုအမူတွေက သူမ နှလုံးသားကို ကြည်နူးပျော်မွေ့စေခဲ့သည်။

လက်ထပ်ခွင့်တောင်းခံခဲ့ရတုန်းကလည်း မဆိုင်းမတွပင် သူမ အဖြေပြန်ပေးခဲ့သည်။ အခုအိမ်ထောင်သက် (၂)နှစ်ကျော်မှာ သမီးလေး တစ်ယောက်တောင် ရောက်ခဲ့ပြီ။ ရတီ အတွေးတွေပျံ့လွင်နေတုန်း သူမဦးတည်ရာနေရာသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

ကားကို ပါကင်မှာ သေချာထိုးလိုက်ကာ အိပ်ပျော်နေသော သမီးကို အသာအယာပွေ့ချီပြီး ဓာတ်လှေကားမှ တစ်ဆင့်အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ တံခါးအဝအရောက်ကျ သူမ ဘဲလ်မနှိပ်တော့ဘဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဂဏန်းနှိပ်ကာ အတွင်းသို့ဝင်လာလိုက်တော့သည်။

“ တီ”

“ ရောက်ပြီလား….မီးလေး”

“ အင်း”

“ သမီးလေးလည်း ပါတာလား”

“ ဟုတ်…ဦးဖေ”

“ ကိုယ့်ကိုပေးလေ”

ဦးဖေက အိပ်မောကျနေသော သမီးကို ပွေ့ချီကာ ဆိုဖာရှည်ကြီးပေါ် နေရာသေချာချလိုက်သည်။ သမီးလေးက တကယ့်ကို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျတုန်း။

“ သမီးလေး..အိပ်ပျော်နေတုန်း..ကိုယ်တို့လုပ်ငန်းစလိုက်ကြမလား”

ဦးဖေက တစ်စထက် တစ်စ သူမအနီးတိုးကပ်လာကာ ခပ်နောက်နောက်မေးနေ၏။ နှစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးသည့်တိုင်နောက် ဦးဖေဟာ သူမအတွက် ချောမောနေသည့်၊ သန်စွမ်းသည့်ယောကျာ်းတစ်ယောက် ဖြစ်နေဆဲ။

မျက်လုံးအောက် အရေးအကြောင်းအနည်းငယ်ပိုလာသည်၊ နားသယ်စပ်က ငွေမှင်ရောင်ဆံပင်တွေ အနည်းငယ်ပိုလာသည်မှအပ ဦးဖေ သူမကို ချစ်ပေးနိုင်စွမ်းကတော့ အရင်ထက်လုံးဝမလျော့။

“ ခစ်……ခစ်…….မီးလည်း…ဦးဖေကို အရမ်းလွမ်းနေတာ”

“ လာ…အလွမ်းတွေအတွက် အတိုးချ ချစ်ကြရအောင်”

ဦးဖေက သူ့အားကြီးနှင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ချီကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ သမီးလေးကတော့ အိပ်ပျော်တုန်း။ သူမ အားကြီးနှင့် တအားချစ်ခံရတော့မည်ကို တွေးရင်းကြည်နူးမိသည်။ သူမ အမှားတွေကို ထပ်ကာထပ်ကာ ဆက်တိုက်လုပ်မိနေမှန်းသိပါသည်။

ငယ်သူမို့ ခွင့်လွှတ်ပေးစေချင်ပါသည်ဟုဆိုလျှင် သူမ တအားတရားလွန်မိနေပါသလား။ အခုတော့ ကာမအမှောင်ထဲ ပျော်ပျော်ကြီး သက်ဆင်းနေသည့် လူသားနှစ်ဦးနှင့် အချစ်ရနံ့တွေ အခန်းထဲ ထုံမွှန်းလျက်။ သီချင်းတစ်ပုဒ်တောင် ကြားဖူးမိသလို။

“ 🎶 🎶 🎶 ငယ်သူမို့….ငယ်သူမို့

ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း…

ဆိုးလည်း ဆိုးတတ်တာ…

မှားလည်း မှားတတ်တာ 🎶 🎶 🎶 ” 

.........................................................................

ကျနော့ရဲ့ “ငယ်သူမို့” ဝတ္ထုရှည်က ဒီမှာပဲ အဆုံးသတ်သွားပါပြီ။

ဇာတ်လမ်းအသွားကို ကျေနပ်တဲ့သူလည်း ရှိသလို၊ မကျေနပ်ဘဲ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေကြတဲ့သူတွေလည်း ရှိကောင်းရှိပါလိမ့်မည်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် (၆)လကျော်ကျော် စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖတ်ရှုအားပေးကြတဲ့ တစ်ဦးချင်းစီတိုင်းကို ကျေးဇူးတင်လျက်ပါ။

ဝတ္ထုအကြောင်းအရာနှင့် ပက်သက်ပြီးဆွေးနွေးလိုပါက “ရေးလက်စ” ခေါင်းစဉ်အောက်မှာဖြစ်စေ၊ DM ဖြစ်စေ ဝေဖန်အကြံပြုနိုင်ပါတယ်ခင်ဗျား။

ကျနော် တလလောက်နားလိုက်ပါအုံးမယ်။

ပြီးရင် မတူညီတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေနဲ့ ပြန်လာပါအုံးမယ်။

ခင်တဲ့

နစ်ကို

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။