ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၂ )

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၂ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ -  Niko Soe

အခန်း (၁၆)

“ မောင်ရယ်……..နုလေ…ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိတာ”

“ ကောင်းတယ်မလား….နုလေး”

“ အင်း………ရင်ထဲ လှိုက်ပြီးတော့လေ…..မောနေရောမောင်ရယ်”

“ အင်း…..ဒီထက် ချစ်ပြပေးမယ်နော် မောင့်အချစ်လေးကို”

“ ခစ်…….ခစ်”

ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ နုငယ် စကားစမြည်ပြောနေကြသည်။ ကိုသက်ငြိမ်၏ ဖွားဖက်တော်ကတော့ အခုထိ အစာမစားရသေးသဖြင့် မာန်မကြသေးဘဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသေးသည်။ ကိုသက်ငြိမ် ချစ်ဖို့ အနေအထားပြင်လိုက်တော့သည်။

နုငယ်ကို အချစ်ရဲ့ အရသာတွေ မြည်းစမ်းခွင့်ပေးရမည်။ သူလည်း စိတ်ရှိတိုင်း ကြမ်းပစ်ရမ်းပစ်ချင်သေးသည်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဟုမေးရသ် သူ အမျိုးသမီးတယောက်နဲ့ တူနှစ်ကိုယ် အားရပါးရ ချစ်စခန်းမဖွင့်ရသည်မှာကြာပြီ မဟုတ်လား။

အခု သူ့အောက်မှ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှ အလှနတ်ဖုရားမ တစ်ပါး ရောက်နေပြီပဲ။ ကိုသက်ငြိမ် နုငယ် ပေါင်နှစ်ဖက် လက်နဲ့ အသာလေးဆွဲကားပစ်လိုက်သည်။ နုငယ်ရဲ့ စပ်ပတ်ဖောင်းဖောင်းက ပြူခနဲ့ ထွက်လာသည်။ သူက ဒူးထောက်အနေအထားနှင့် ဒစ်ထိပ်ဖူးလေးကို မအင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနှင့် အရင်ပွတ်သပ်ကစားကြည့်ကြည့်သည်။

ပြီးမှ ဒစ်ထိပ်လေးကို အတွင်းနံရံထဲ စတင် ထည့်ကြည့်ကြည့်သည်။

“ အင့်……အင့်”

နုငယ်၏ စပ်ပတ်က မုဆိုးမစပ်ပတ်ဆိုပေမဲ့ အပျိုလေးတယောက်လို ကျဉ်းမြောင်းနေသည်။

“ နုလေး…..ကြောက်နေလား…….မကြောက်နဲ့လေ…..စိတ်လျှော့ထားနော်”

နုငယ် ခေါင်းကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ညိတ်ပြလိုက်သည်။ တကယ်လည်း နုငယ်ကြောက်နေမိပါသည်။ ပူနွေးမာတောင့်နေသော လီးချောင်းကြီးက သူမစပ်ပတ်ထဲ တစ်ရစ်ချင်း တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်လာနေသည် မဟုတ်လား။

ရှည်ရုံတင်မဟုတ်၊ တုတ်ကလည်း တုတ်သေးသည်။ ကိုသက်ငြိမ် စိတ်ရှည်လက်ရှည်သွင်းနေသည်။ နုငယ် စပ်ပတ်အတွင်းသားနံရံတွေက ကိုသက်ငြိမ်လီးချောင်းကိုဆွဲညစ်ယူသလိုဖြစ်နေသဖြင့် ကောင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ခုနက စိမ့်ထွက်နေသော အရည်ကြည်တွေက အဝင်ကောင်းအောင် ပံ့ပိုးပေးနေသည်။

စိတ်ရှည်စွာဖြင့် နောက်ဆုံးကျ ထွားကြိုင်းသော မှိုပွင့်လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံး နုငယ်စပ်ပတ်ထဲ နေရာအပြည့်ယူနိုင်လိုက်လေပြီ။

“ အား…….”

“ အင့်……ဟင့်…….ဟင့်”

“ ဖတ်……ဖတ်………ဖတ်……..ဖတ်”

“ အင့်………..အင့်…….အင့်…….အင့်”

“ အ……ဟ……..အား………..ဟ……..ဟ”

“ ဖတ်……..ဖတ်…….ဖတ်……ဖလတ်”

ဟိုတယ်အခန်းလေးထဲ လင်မယား နှစ်ဦး စိတ်တူကိုယ်တူ ချစ်ခရီးနှင်နေကြသည်။ အစက ကိုသက်ငြိမ်လိင်တံတချောင်းလုံးဝင်သွားသော နုငယ်ရင်ကြီးတစ်ခုလုံးပြည့်သိပ်မှုကို ခံစားနေရသလို။ တကယ့်ကို နေရာမလပ် သူ့အချောင်းက သံမှိုနှက်သလို အတွင်းနံရံတွေဆီ နေရာယူထားသည်မဟုတ်ပါလား။

ကိုသက်ငြိမ် အထိုးအသွင်း (၁၀)ချက်၊ (၁၅)ချက်လောက်လုပ်လိုက်တော့ အသားစိုင်နှစ်ခု၏ ပွတ်တိုက်မှုက ပိုသဟဇာတ ဖြစ်လာသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က အောက်ပိုင်းခါးအားကို သုံးကာဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လိုးနေသော်လည်း သူ့ရင်အုပ်ကျယ်ကြီး တစ်ခုလုံးနှင့် နုငယ်အပေါ်ပိုင်းကို ပွေ့ဖက်ထားသည်။

နုကယ်ကလည်း ကိုသက်ငြိမ်ကျောပြင်ကျယ်ကို မမှီမကမ်းလှမ်းဖက်ထားရှာသည်။

“ ချစ်တယ်……..နုရယ်…….ကောင်းတယ်မလား……..အ……….အ”

“ အင်း………ကောင်းတယ်….မောင်…….ကောင်းတယ်……ဟင့်….အင့်…..အင့်”

“ ဖတ်……..ဖတ်……..ဖတ်”

ကိုသက်ငြိမ် နားထင်ကျောတွေတင်းသည်အထိ ကြိုးစားပန်းစား ချစ်ပေးနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ် လီးချောင်းကြီး တချက်တချက်ဝင်လာတိုင်း နုငယ်ရင်ထဲ ချစ်စိတ်တွေ လျှံမတတ်။ ကိုသက်ငြိမ် အနေအထားပြင်လိုက်သည်။

လှဲနေသော နုငယ်ကို ဆွဲမကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရင်ချင်းအပ်အနေအထား ပြောင်းလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်မျက်နှာက နုငယ်ရင်သားဆီ တိုက်ရိုက်ဖြစ်နေသဖြင့် အငမ်းမရ စုပ်ခဲပေးနေသည်။ လင်တော်မောင် အသစ်စက်စက်၏ ကြင်နာမှုအောက် နုငယ်ရူးခါမတတ်။ သူ့ပုခုံးပေါ် သူမခေါင်းလေးမှေးတင်ပြီး လောကစည်းစိမ်အပြည့်ခံစားနေသည်။

“ ဖတ်…….ဖတ်………ဖတ်…….ဖတ်”

“ ဟင့်……..ဟင့်……အင့်…….အင့်”

“ ပြွတ်…….ပြွတ်…….ပလပ်…..ပလပ်”

နုငယ်ကိုယ်လုံးတစ်ခုလုံးက ကိုသက်ငြိမ်ပေါင်ပေါ်မှာရောက်နေသဖြင့် သူ့လီးတချောင်းလုံးလည်း နုငယ်စပ်ပတ်ဆီ စိုက်ခနဲ့ ပြည့်သိပ်နေသည်။ ချစ်ရသောမောင် ပင်ပန်းနေမှာစိုးသဖြင့် နုငယ်ဖင်လေးကို ကြွကြွပြီး သူ၏ သန်မာသော လိုးချက်တွေကို ခံယူနေမိသည်။

ကိုသက်ငြိမ် ပင့်ဆောင့်မှုတွေ တစထက်တစ ပိုပိုကြမ်းလာသည်။ သူမ ကြမ်းတမ်းမှုတွေအောက် လိပ်ပြာလွင့်မတတ်။ သူမ ရင်ချင်းအပ်အနေအထားမှ ထိုအနေအထားနဲ့ပင် နောက်ပြန်ကျသွားသည်။ သူမအပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ကုတင်မွေ့ရာပေါ်မှာ။

သူမလက်တွေက မွေ့ရာအခင်းတွေကို အရမ်းဆုပ်ချေနေမိသည်။ သူမ ပေါင်သားတွေက ကိုသက်ငြိမ်ပေါင်ပေါ် ထပ်လျက် ဆက်ရှိနေပြီး ကိုသက်ငြိမ်က သူမ ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးကို ဆွဲဆွဲကာ စပ်ပတ်ကို သူ့လီးချောင်းဆီ ထည့်ထည့်ယူသည်။

“ အ….အမေ့…..အ…….အင့်……..အင့်…..ဟင့်”

“ အား……ဟား……..အ…..အား”

“ ဖတ်……ဖတ်…….ဖတ်….ဖတ်….ဖတ်”

အသားစိုင်တွေ၏ ထိတွေ့မှုသံက ပိုပိုစိတ်လာသည်။ ကိုသက်ငြိမ်၏ မာန်သွင်းသံတွေကလည်း ပိုပိုကျယ်လာသည်။ သူမလည်း နောက်တစ်ကြိမ် အထွတ်အထိပ်ထပ်ရောက်ပြန်တော့မည်ထင်သည်။

“ ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”

“ အ…..အ…..အား…..အား……….ဟား……ဟား”

“ အင့်…..ဟင့်……ဟင့်…..ဟင့်”

ကိုသက်ငြိမ် သာယာမှု၏ အထွတ်အထိပ်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ကာ မထုတ်တာကြာနေပြီ ဖြစ်တဲ့ အချစ်သုတ်ရည်တွေကို အကုန် နုငယ် စပ်ပတ်ထဲ ပန်းထည့်ပေးလိုက်တော့သည်။

နွေးကနဲ့ ဝင်လာသော အရသာ၊ ကြမ်းတမ်းသော အချစ်ရဲ့ အရသာတွေကြောင့် သူမလည်း နောက်တစ်ကြိမ် မျောလွင့်သွားပြန်သည်။ ချစ်ခြင်း၏ အရသာကို နှစ်ယောက်သား အပြည့်ခံစားယူနေကြသည်။

အကုန်စင်အောင်သုတ်ရည်တွေ ပက်ဖြန်းပြီးသွားသော ကိုသက်ငြိမ်က မျောလွင့်မူးမေ့နေသော နုငယ်ကို အသာအယာပွေ့ထူကာ ရင်ချင်းအပ်အနေအထားနဲ့ပင် ပွေ့ဖက်ထားကြသည်။ အဝတ်အစားမရှိသော ကမ္ဘာခေတ်ဦး လူသားနှစ်ယောက်ကကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခု၏ နွေးထွေးမှုကို ရင်ငွေ့လှုံနေကြသည်။

“ ချစ်တယ်……..နုရယ်”

“ နုရောပဲ……ချစ်တယ်”

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အမောဖြေရင်း ကြားရုံမျှသာ ရှိသော စကားတွေနှင့်တိုးတီး ဖွင့်ဟပြောဆိုနေကြသည်။ သူ ဒီတစ်သက် အိမ်ထောင်မပြုဖြစ်တော့ဘူး ကိုသက်ငြိမ် သူ့ဖာသာသူ တွေးထားတာပင်။ သို့သော် အချစ်ဆိုတာ ပြန်လည်ပေါက်ဖွားတတ်မှန်း နုငယ်နှင့်တွေ့မှ နားလည်ခဲ့ရသည်။

သို့သော် အချစ်က တစ်ခုမဟုတ်ဘဲ နှစ်ခုစလုံး တပြိုင်နက်ပေါက်ဖွားတတ်လားဆိုတာကတော့ သူမသိခဲ့ပါချေ။

..............................................................................................

အခန်း (၁၇)

တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ပူးကပ်စွာပွေ့ဖက်နေရင်းမှ နုငယ် အခုမှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားမိသည်။ ခေါင်းအုံးတွေ၊ စောင်တွေ အကုန် ကုတင်အောက်မှာ ဖရိုဖရဲနှင့် မွစာကြဲနေသည်။

“ ခစ်….ခစ်…..မောင်ကြည့်ဦး….အကုန်ဗြောင်းဆန်နေတာပဲ”

နုငယ်စပ်ပတ်ထဲ ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ လိင်တံစွပ်လျက်တန်းလန်း ပြောလိုက်သည်။ သူမ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေမှ တစ်ဆင့် သူ၏ လီးချောင်း သုတ်ရည်တွေ လွှတ်ထုတ်ပြီး သကာလ ပျော့ကျနေပြီဖြစ်ကြောင်း သူမ သိရှိနေသည်။

“ ဟုတ်ပဗျာ……..နေ..နေ မောင်စီလိုက်မယ်”

ကိုသက်ငြိမ် တပ်လျက်သား သူ့ညီတော်မောင်အချောင်းကို နုငယ်စပ်ပတ်ဆီမှ ဆွဲနုတ်လိုက်သည်။ မြွေကြီးက အစာဝသွားပြီဖြစ်သဖြင့် ပျော့ငိုက်စိုက်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။ သို့သော် သူ့အရှည်က မြွေတကောင်လို ဖြစ်နေဆဲ။ ကိုသက်ငြိမ်ဆွဲနုတ်ထွက်သွားကာမှ နုငယ်အတွင်းသားထဲက အရည်တွေ ပွက်ခနဲ့ အပြင်ကို ထွက်လာသည်။

ကုတင်ပေမှာစိုးသဖြင့် နုငယ် လက်ကလေးနှင့်အုပ်ကာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရေချိုးခန်းဆီ အပြေးနှင်ကာ သန့်စင်ဆေးကြောပစ်လိုက်သည်။

ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း ဖင်တုံးလုံးဖြင့် ကုတင်မှထကာ ခေါင်းအုံးတွေ၊ ဖက်လုံးတွေကို နေရာချနေသည်။နုငယ် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ အကုန်စနစ်တကျပြန်ဖြစ်နေလေပြီ။ ကိုသက်ငြိမ်က သူ့အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ် ဘာအဝတ်မှ ထပ်မဝတ်တော့ဘဲ ကုတင်ပေါ်က စောင်အဖြူရောင်ကိုသာ သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ဖုံးအုပ်ထားလိုက်သည်။

“ လာ…..လာ”

ကိုသက်ငြိမ်က သူ့နံဘေးကွက်လပ်က လွတ်နေသာနေရာကို လက်လေးနှင့်အသာပုတ်ကာ နုငယ်ကို ညွှန်ပြနေသည်။ နုငယ်လည်း အဝတ်ထပ်ဝတ်မနေတော့ဘဲ သူ့နံဘေးက စောင်ကို ခြုံလိုက်ကာ သူ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးလိုမှီအုံးပစ်လိုက်သည်။

“ မောင်လေ…..ဒီနေ့လို မပျော်တာ ကြာပြီထင်တာပဲ။ နုကရော….”

“ နုလည်း အဲလိုပဲ။ ဒီလို သာယာမှုကို မောင်နဲ့အခုလိုတွေ့ဖူးမှသာ သိသလို”

“ ဟုတ်လို့လား…သာလိကာမလေးရဲ့”

“ ခစ်….ခစ်…..မယုံဘူးလား။ တကယ်ပြောတာ မောင်ရဲ့”

“ ဒီက မောင်ကြီးက ဟောဒီက ကောင်မလေး ဘာပြောပြော ယုံပါတယ် ခင်ဗျား”

ကိုသက်ငြိမ် သူ့ရင်ခွင်ထဲရှိနေသော နုငယ်ကို ပိုတင်းကျပ်စွာဖက်ပစ်လိုက်တယ်။

“ အသက်ရှူကြပ်တယ်မောင်ရဲ့”

“ အင်း..အင်း…ဆောရီး”

ကိုသက်ငြိမ် တင်းကြပ်စွာဖက်နေရာ ဖြေလျော့ပေးလိုက်သည်။ တစ်ယောက်၏ ဝင်လေထွက်လေကို နောက်တစ်ယောက်က အတိုင်းသားသိရှိနေသည်။ ကြာလေသွေး ဝေးမယ်ထင်ရအောင် ချစ်စိတ်တွေပြည့်လျှံတက်နေသည်။

နုငယ်က သူ့ရင်အုပ်ကျယ်ပေါ် လက်တင်ကာ သူ့နို့သီးခေါင်းတွေကို လက်နဲ့ အသာအယာထိတွေ့နေသည်။ ပြီးလျှင် သူ့ရင်အုပ်ကျယ်နှစ်ခုစပ်ကြားမှာ ရှိသော ရင်အုပ်မွှေးတွေပေါ် လက်လေးနှင့် ဆော့ကစားနေမိသည်။

သူ့ဗိုက်ကြွက်သားပေါ် အမျှင်တန်းလေးလို ပေါက်နေသော အမွှေးတန်းတစ်လျှောက် သူမ ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ဒီဟာရဲ့အောက်မှာ ခဏက နုငယ်ကို ရူးခါနေတတ်သော မြွေဆိုးကြီးတစ်ကောင်တော့ ရှိနေမှာပေါ့လေ။ ကိုသက်ငြိမ်ဖက်မှ ဘာတုံ့ပြန်မှုမှ မလာတော့သဖြင့် နုငယ်အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်ရာ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေသော သူ့ယောကျ်ားကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ မောပြီး အိပ်ပျော်သွားတာနေမှာပေါ့”

“ ခဏက ကြမ်းရမ်းတာလို့ မောနေပြီလေ”

“ သူ သိပ်ဆိုးတာပဲကွယ်”

ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ပက်သက်ပြီး အတွေးတွေက သူမစိတ်ထဲ သာယာစွာ တွေးမိနေသည်အထိ။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ပါးသိုင်းမွှေးရေးရေး၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးဖြင့် ကလေးလေးတယောက်လို အိပ်ပျော်နေသော ကိုသက်ငြိမ်ကို မြင်နေရသည်ပင်။

နုငယ် လက်ကလေးတွေနဲ့ ကိုသက်ငြိမ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုင်တွယ်နေပြန်သည်။ အိပ်ပျော်နေသည်ဟု သူမယူဆလိုက်သဖြင့် အခုမှ အားရပါးရ သူမ၏ကာမပိုင်ယောကျ်ားကို သူမပြန်ငမ်းနေသည်။

“ ဒီနှုတ်ခမ်းထူထူလေးက ခဏက ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေတာမလား”

သူမလက်ခုံလေးတွေနှင့် သူ့ပါးပြင်ကိုပွတ်ရင်း ကြမ်းရှသော အထိအတွေ့ကို သူမသာယာနေမိပြန်သည်။ စတွေ့တုန်းက ညှင်းသိုးသိုးနဲ့ လူကြမ်းရုပ်ကြီး။ အခုကျ ချောမောပြီး ကြည်လင်ရှင်းသန့်နေလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

ကိုယ့်ငါးချဉ်ကို ဇွတ်ချဉ်နေမိသည့် အဖြစ်မျိုးနဲ့တူနေပြီမလား မသိ။ သူမလည်း ဟိုတွေးဒီတွေးရင် မျက်ကြောလေးတွေစင်းလာသည်။ သူမ ကိုသက်ငြိမ် အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်နေသော ကိုယ်ကို အားကြီးနဲ့ဖက်ကာ အိပ်ပစ်လိုက်သည်။

ခဏက မီးကုန်ယမ်းကုန်ပွဲကြမ်းထားလို့လား မသိ။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဖက်ရင်း အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ ကူးခတ်လိုက်ကြပြန်သည်။

“ ဒေါက်…..ဒေါက်……ဒေါက်……ဒေါက်”

“ မင်္ဂလာပါ ခင်ဗျား။ ဟိုတယ် ဝန်ဆောင်မှုကပါ ခင်ဗျား”

တံခါးခေါက်သံ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားကာမှ ကိုသက်ငြိမ် အိပ်ယာက နိုးလာသည်။ အိပ်ချင်စုံမွှားဖြင့် နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညနေ(၆)နာရီ။ သူနံ့ဘေးမှာ မယားအသစ်စက်စက်လေး နုငယ်ကတော့ အိပ်ပျော်နေတုန်း။ သူမ ရင်သားတွေက မပေါ့တပေါ် အနေအထားနှင့်။

“ ဒေါက်….ဒေါက်….ဒေါက်…..ဒေါက်”

အပြင်ကာ အသံကြားတာ သေချာနေမှန်း သိလိုက်သဖြင့် ကိုသက်ငြိမ် ညအိပ်ဝတ်ရုံကို ဝတ်လိုက်သည်။Waiter ကို တံခါးဖွင့်ပေးပြီး အခန်းထဲ ခေါ်လိုက်လျှင် မလုံ့တလုံဖြစ်နေမည့် နုငယ်ကိုတွေ့ရှိသွားမည်ကို သူ မလိုလားပေ။

ထို့ကြောင့် တံခါးကို မဖွင့်ပေးသေးဘဲ အတွင်းကနေပဲ လှမ်းမေးလိုက်သည်။

“ ညီလေး….ဘာကိစ္စလဲ”

“ အစ်ကိုရေ….လာနှောင့်ယှက်မိတာ တောင်းပန်ပါတယ်ခင်ဗျား”

“ ကျနော်ဟိုတယ်ကနေ ကြင်စဦးမောင်နှံတွေ လာတည်းရင် မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့အနေနဲ့ ဟိုတယ်က အခမဲ့ ညစာဝန်ဆောင်မှုလာပေးတာပါ ခင်ဗျား”

“ ဪ….အေး….အေး…..ညီလေး ဒီဟာကို ထားခဲ့လိုက်ပါလား။ အစ်ကို ထွက်လာယူလိုက်မယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျား။ လိုအပ်တာရှိရင် အချိန်မရွေးပြောပါခင်ဗျား။ ဒါဆို ကျနော် ဒီလှည်းလေးကို အခန်းတံခါးဝရှေ့မှာ ချပေးခဲ့ပါခင်ဗျား။ သာယာသော နေ့လေး ပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါစေ”

“ အေး……အေး…ညီလေးရေ…ကျေးဇူးပဲကွာ”

(၁) မိနစ်လောက်ကြာတော့ ကိုသက်ငြိမ် အခန်းတံခါးဖွင့်ကာ တံခါးဝမှာ ချန်ထားခဲ့သော လှည်းလေးကို အခန်းထဲသို့ တွန်းဝင်လာခဲ့သည်။ စကားသံတွေကြားသဖြင့် နုငယ်လည်း အိပ်ယာမှ နိုးလာသည်။

“ မောင်…ဒါဘာကြီးလဲ”

“ Hotel service က ပေးတဲ့ Dinner လေ နုရဲ့”

“ ဟုတ်လား”

“ မောင်တို့ အတူတူစားကြမလား။ အိပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိပ်လိုက်ကြတာ အခု ည(၆)နာရီရှိနေပြီ”

“ ဟင်…..မောင်ပြောမှ နုဗိုက်ဆာလာသလိုပဲ”

“ စားရအောင်လေ…ခဏကြာရင်လည်း ထပ်မောကြမှာအုံးမှာဟာ”

“ မောင်နော်….ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ….ခစ်…..ခစ်”

နုငယ် အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ကုတင်အောက်ပုံကြနေသော ဝတ်ရုံကို ယူဝတ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားရန် စားပွဲဆီသို့ လှမ်းလာခဲ့လိုက်သည်။

ဟိုတယ်က ပြင်ပေးထားတာ တကယ့်အကောင်းစားတွေပင်။ အမဲသား စတိတ်၊ ချီစ်ပါစတာ၊ အရွက်သုပ်၊ ရှန်ပိန်တွေနှင့် တကယ့် Luxary ဆန်ဆန်ပြင်ပေးထားသည်။ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ခေါင်းမဖော်စတမ်းတီးလိုက်ကြသည်။

စားသောက်ပြီးတာနဲ့ ရှန်ပိန်ခွက် ကိုယ်စီ ကိုင်ကာ “ချီးယား” လုပ်လိုက်ကြသည်။

“ ပျော်ရဲ့လား…နု”

“ အင်း…..သိပ်ပျော်တာပေါ့ မောင်ရဲ့”

“ အခုလေ မောင်ပြန်တွေးလေ တွေးလေ မောင်တို့ ဒီထက် ပိုပြီး စောစောစီးစီးဆုံခဲ့ကြရမှာ”

“ ပိုပြီ”

“ တကယ်ပြောတာ…..နုရဲ့။ မောင့်ဘဝမှာ အပျော်ဆုံးချိန်လို့မေးရင် အခုချိန်လို့ ဖြေမိမှာ”

“ အင်း…..ခစ်….ခစ်”

“ မောင်တို့ အခု စားပြီးသောက်ပြီးပြီဆိုတော့ နောက်တစ်ချီစလိုက်ကြတော့မလား”

“ ဘာကိုလဲ”

“ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို အခုသိအောင်လုပ်ပေးမယ်…လာခဲ့”

“ အိုး…အမေ့”

ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်ကို သူ့အားကြီးနဲ့ ကလေးလေးပွေ့ချီသလို ပွေ့ခေါ်လိုက်သည်။ နုငယ်တော့ ကိုသက်ငြိမ်လည်ပင်းကို ယီလေးခိုရင်း သူခေါ်ဆောင်ရာဆီ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ သူမ ခေါင်းလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဝှက်ရင်းပေါ့။ မမောနိုင် မပန်းနိုင် နောက်တစ်ကြိမ် ချစ်ခရီးလှော်ကြအုံးမည်။

........................................................................................

အခန်း (၁၈)

ကုတင်မွေ့ရာပေါ် နုငယ်ကို အသာလေးချနေရင်း သူပါ နုငယ်အားနဲ့ ဆောင့်ဆွဲလောက်လို့ ပက်လက်လန်ကျသွားသည်။ ပက်လက်လန်နေသော သူ့ကိုယ်အပေါ်နုငယ် က စနောက်ချင်နေသည့် မျက်နှာပေးနှင့် ပြုံးနေသည်။

“ မောင်….ဒီတစ်ခါ နု အလှည့်….မောင် နု လုပ်သမျှ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံပေးနော်”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ….ဟုတ်ပါပြီ”

နုငယ် သူမ ဝတ်စားသော ဝတ်ရုံ၏ ခါးစည်းကြိုးနဲ့ ဖြေလိုက်ကာ ကုတင်အောက် ပစ်ချလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်ဟာကိုလည်း ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘာအကွက်တွေ ဆက်လာတော့မလဲဆိုတာ ကြိုသိနေသဖြင့် အိပ်နေသော ကိုသက်ငြိမ်မြွေဆိုးလေးက တဖြည်းဖြည်းချင်း ထောင်မတ်လာသည်။

ကိုသက်ငြိမ်ဗိုက်အပေါ်နုငယ် တက်ခွလိုက်ကာ ကိုသက်ငြိမ်ကို နမ်းလိုက်သည်။ သူမ၏ မအင်္ဂါ၏ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ကိုသက်ငြိမ် ဗိုက်ကြွက်သားတွေအပေါ် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်တိုက်နေသလိုဖြစ်နေသည်။

သူမတို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်နေကြသည်။ ကိုသက်ငြိမ်လက်တွေက အငြိမ်မနေ။ သူမ ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဆုပ်နယ်ချေပစ်နေသည်။ တစ်ယောက် ၏ ခန္ဓာဗေဒ ကို နောက်တစ်ယောက်က ပိုပိုသိရှိလာသည်။

“ ပြွတ်…….ပြွတ်…..ပြွတ်”

“ အင့်…….ဟ…….ဟင့်……ဟင့်”

နုငယ် အောက်ကို ဆင်းလာပြီး ကိုသက်ငြိမ်ရင်အုပ်ကားကားဆီသို့ အနမ်းခြွေချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ညာဘက်ရင်အုပ်ဆီက နို့သီးခေါင်း သေးသေးလေးကို ငုံလိုက်သည်။

“ အား……ယား.တယ်……အား…..အား”

ကိုသက်ငြိမ် က ယားလည်းယား၊ ကောင်းလည်းကောင်းနေသည်။ ညာဘက်ပြီးတော့ ဘယ်ဘက်။ ကိုသက်ငြိမ်ရင်အုပ်ဆီကနို့သီးခေါင်းလေးတွေ သူမ၏ စုပ်ယူဆော့ကစားမှုကြောင့် စူတူတူလေးပင် ဖြစ်လာသည်။

ပြီးနောက် ဗိုက်ကြွက်သားလေးဆီ အနမ်းခပ်ဖွဖွပေးပြီး အောက်သို့ ဆက်ဆင်းချလာသည်။ အောက်က ကိုသက်ငြိမ်၏ ညီတော်မောင် လိင်တံကြီးကတော့ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ကြင်နာသူကို မျှော်နေရှာပြီ။

နုငယ် ကိုသက်ငြိမ် လိင်တံအလယ်ပိုင်းလောက်ကို သူမလက်ဖဝါး နုနုလေးနှင့်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူမ လက်တစ်ဆုပ်နှင့်အပြည့်။

“ မောင့်ဟာကြီး အကြီးကြီးပဲ။ လက်နဲ့တစ်ဆုပ် အပြည့်ပဲနော်”

“ မောင့်ဟာဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ နုရဲ့”

“ ဒီ အချောင်းကြီးပြောတာရှင်…ဒီအချောင်းကြီး”

“ အဟတ်…..ဟတ်”

နုငယ် ပါးစပ်က “လီး” ဟုပြောထုတ်ရမှာမဝံ့ရဲ။ ဒါကို သိသိကြီးနဲ့ ကိုသက်ငြိမ်က တမင်သက်သက် စနောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“ မောင်က ရင်ဘတ်မွှေးတွေ၊ ချိုင်းမွှေးတွေ ထူသလောက် ဒီဆီးခုံမွှေးတွေကျ မရှိဘူးပဲ”

“ မောင်က ရိတ်ထားတာလေ……ရင်ဘတ်မွှေးတွေက ဟောဒီက ကောင်မလေးကို ရင်ခုန်စေချင်လို့ မရိတ်တာ”

“ ခစ်…..ခစ်……လူလည်ကြီး”

နုငယ် က ပြုစုပေးရင်းနှင့် ကလူ၏သို့၊ မြူ၏သို့ စကားတွေပါ ပြောနေသည်။ ထို့နောင် သူမ လုပ်လက်စတန်းလန်းကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်းန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ယမ်းခါနေသော မြွေဆိုးကြီးကို လက်နှင့်ဆွဲကိုင်ကာ စပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။

“ အ……အ…….အာ……အ…….အ”

လူကြမ်း လူသန်ကြီး ကိုသက်ငြိမ်ကတော့ မိန်းမချော နုနုငယ် လက်ချက်နှင့် ငြီးတွားအော်မြည်နေသည်အထိ။ နုငယ် သူမ၏ အရင်ယောကျ်ားကိုပင် ဂွင်းမတိုက်ပေးဖူး။ လုပ်ရန်မလိုအပ်ဟု ယူဆထားသည့်အတွက်ပင်။ သို့သော် ခဏက သူမလိုအင်ကို ပြည့်ဝအောင် စွမ်းစွမ်းတမံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့ ယောကျ်ားအသစ် စက်စက်ကို ဆုပြန်ချပေးသည့်သဘောပင်။

ထို့အပြင် သူမကြောင့် ကိုသက်ငြိမ် ဒီလို အော်ဟစ်ငြီးတွားနေရသည်ကိုလည်း သူမ သဘောကျသည်။ လိင်တံကြီးကို လက်နှင့်ထိန်းကိုင်ကာ သူမ ငုံရန် ခေါင်းငုံလိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းသားတွေက လိင်တံထိပ်ဖူးလေးကို နမ်းလိုက်သည်။

“ မွ……မွ”

“ အ……အ…….အာ……အ”

ခဏက ကြွင်းကျန်နေသော သုတ်ရည်တွေ၊ သူမဆီက ထွက်ကျလာသော အရည်ကြည်တွေက ခြောက်ပြီး အဖတ်လေးလို ကိုသက်ငြိမ် လိင်တံမှာ ကပ်ကျန်နေသည်။ ထို့အပြင် လိင်တံ၏ ခပ်ညှို့ညှို့ အနံ့တစ်ခုကိုပါ သူမ ရလိုက်သည်။

သို့သော် သူ မရွံရှာ။ ချစ်တဲ့သူကို အစွမ်းကုန်ချစ်ပေးရမည်မှာ သူမ တာဝန်ပင်။ ကိုသက်ငြိမ် လိင်တံ၏ ဒစ်ထိပ်ဖျားကို အရင် သူမ ပါးစပ်ထဲသွင်းကြည့်ကြည့်သည်။

ထွားကြိုင်းလွန်းသဖြင့် သူမပါးစပ်နှင့်အပြည့်။ နုငယ်၏ အာခေါင်အတွင်းက နူးညံ့မှုတွေကို ကိုသက်ငြိမ် လုံးဝခံစားနားလည်နေသည်။

“ အွတ်……..အွတ်……..အွတ်”

“ အ……ဟ…….အ……..အ…….အ”

လီးတချောင်းကိုတော့ နုငယ် မစုပ်နိုင်။ အစွမ်းကုန် စုပ်ယူတာတောင် တဝက်လောက်ပဲ ဝင်သည်။ စုပ်ရင်း စုပ်ရင်း အရွယ်အစားက ပိုကြီးလာသလို ထင်ရသည်။ လိင်တံ တဖက်တချက်ဆီက ခပ်တွန့်တွန့် အကြောစိမ်းစိမ်းကြီး နှစ်ချောင်းက မြွေနှစ်ကောင်လို။

ကိုသက်ငြိမ် အပေါ်ကနေ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ပေါင်ကြားထဲက မြွေဆိုးကြီးကို အစွမ်းကုန်ယုယပေးနေသော ချစ်ဇနီးလေးကို မြင်နေရသဖြင့် ချစ်စိတ်တွေ ပိုပိုယိုဖိတ်လာသည်။

“ အွတ်……အွတ်……အွတ်”

“ ဟ……အ………အ………ဟ……အ”

“ နုလေး…….ရပြီ…ရပြီ…..တော်လိုက်တော့……နု အဲလိုဆက်လုပ်နေရင်….မောင်ပြီးသွားလိမ့်မယ်”

နုငယ် အချောင်းကို ရေခဲချောင်းစုပ်သလို စုပ်ယူခြင်းကို ခေတ္တရပ်ဆိုင်းလိုက်သည်။ လိင်တံတချောင်းလုံးလည်း သူမ တံတွေးတွေနှင့် စိုရွှဲတင်းပြောင်းနေသည်။ သူမ လက်တွေကတော့ လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးလို့ ဖမ်းဆုပ်မြဲ ဖမ်းဆုပ်ထားသော။

ရမ္မက်ခိုးဝေနေသော မိန်းမတစ်ယောက်၏ အလှမှာ ကိုသက်ငြိမ် မှင်တက်နေမိသည်။

....................................................................................................

အခန်း (၁၉)

ကိုသက်ငြိမ် ရပ်ရန်ပြောလိုက်သဖြင့် နုငယ် စုပ်နေတာကို ရပ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမ အပေါ်သို့တက်ခွရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်၏ ထောင်မတ်နေသော လိင်တံကို လက်နဲ့ ထိန်းကိုင်တာ သူမ စပ်ပတ်အဝဆီ တေ့လိုက်သည်။

ဒစ်ထိပ်ဖျားက အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေဆီ ပွတ်တိုက်ပြီး ဟိုးအတွင်းနံရံတွေဆီ တဖြည်းဖြည်းချင်းတိုးဝင်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ကာ လုပ်ဆောင်နေသော နုငယ်ကို ကိုသက်ငြိမ် ဘာမှ ဝင်မဟန့်တာ။ လိင်မှုကိစ္စဆိုတာ နှစ်ဖက်စလုံး သာယာပိုင်ခွင့်ရှိသည်ပဲ။ ယောကျ်ားဖြစ်သူက အယူ၊ မိန်းမ ဖြစ်သူက အပေး ဆိုသော အယူမျိုး ကိုသက်ငြိမ် မသတ်မှတ်ထား။ အပေးအယူမျှမျှနှင့် ချီတက်ရာသော အရာဟု ယူဆထားသည်။

လိင်ကိစ္စမှာ ဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုနေသော မိန်းမ ကိုလည်း “အထန်မကြီး” လုံးဝမသတ်မှတ်။ သွေးသားဆန္ဒတွေကို အမျိုးသမီးတွေလည်း ခံစားနိုင်သည် မဟုတ်လား။

“ အင့်…….အင့်…..အင့်”

နုငယ် လိင်တံ၏ ဒစ်ထိပ်ဖူးလေးကို လက်နဲ့အသာလေး ထိန်းကိုင်ကာ ထည့်နေသည်။ တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားသည် ဆိုသည်နှင့် သူမ ဖင်လေးကို ကော့ကာ တချောင်းလုံးဝင်အောင် ထည့်နေသည်။

ဒုံးပျံကြီးလို မတ်မတ်ထောငိနေသော လိင်တံက ခဏက ရောက်ဖူးပြီးသားနေရာကို နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်လည်ရောက်ရှိလို့ လာတော့ အရမ်းကြီး ခဲခဲယဉ်းယဉ်းကြီး မတိုးဝင်လိုက်ရ။ ဝင်လာသော လီးချောင်းကို စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေက နူးညံမှုတွေနှင့် ကြိုဆိုရှာသည်။

“ ဖတ်…….ဖတ်……ဖတ်……ဖတ်”

“ အင့်…..ဟ……ဟင့်……အင့်…..အင့်”

နုငယ် လည်ချောင်းထဲက ထွက်လာသော အသံနှင့် ငြီးတွားနေမိသည်။ နုငယ်က အပေါ်က ကြိုးစမ်းပမ်းစားဆောင့်နေတော့ သူမ ရင်သားတွေက စည်းချက်နှင့်အတူ လှုပ်ခါနေသည်။ ပက်လက်အိပ်နေပြီး ပြုစုယုယသမျှ မှေးခံနေသော ကိုသက်ငြိမ်လည်း နုငယ် ၏ ကာမဆိပ်တက်နေသော လှုပ်ရှားမှုတွေနှင့်အတူ သူပါ ရမ္မက်ရှိန် ပြင်းလာသည်။

နုငယ် ဆောင့်ပေးနေတာကိုပါ အားမရတောဘဲ သူ၏ ခါးနှင့် ပေါင်ကြွက်သားတေ၏ အားကိုပါ အသုံးပြုကာ အောက်ကနေ ပင့်ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

နုငယ် က အပေါ်က ဖိချ၊ ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း အောက်နေ ပင့်ဆောင့်၊ ထိုပွတ်တိုက်မှုနှစ်ခု၏ ဆုံမှတ်မှာ နုငယ် ပိုပို အော်မြည်းလာမိတော့သည်။

ကိုသက်ငြိမ် ၏ ဝှေးစေ့နှစ်လုံးလည်း နုငယ် အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဝင်ဝင်တိုက်နေသည်။

“ ဖတ်…..ဖတ်……ဖတ်….ဖလတ်…..ဖတ်”

“ ဟင့်…….ဟင့်…..ဟင့်….ဟင့်”

“ အ…..အာ့…….အ…….အ”

“ ဟင့်…….အင့်………ဟင့်…….ဟင့်”

နုငယ် ကိုသက်ငြိမ် ရင်အုတ်ပေါ် သူမ အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံး မှောက်ကျလာသည်။ မှောက်ကျလာသော နုငယ်ကို ကိုသက်ငြိမ်က လက်နှင့်အသာထိန်းပွေ့ထာသည်။ သို့သော် အောက်က နူးညံ့သော အခြင်းအရာက အငြိမ်မနေရ။ ပွတ်တိုက်ဆဲ။

“ ဖတ်…..ဖလတ်…..ဖတ်……ဖတ်”

ကိုသက်ငြိမ်က နုငယ်နားက တီးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။

“ နု……မောင့်ကို ကုန်းပေးပါလား”

သူ၏ နှုတ်ထွက်စကားတွေသည် နုငယ်အတွက် အမိန့်လို။ တုန့်ဆိုင်းမနေဘဲ အပေါ်က ဆင်းကာ ဒူးထောက်၊ ခါးလေးကော့ပေးလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်လည်း နုငယ် အနောက်ကနေ နေရာယူပြီး စပ်ပတ်ကို လျှာနှင့် လျက်ကာ၊ လျက်ကာ ကလိလိုက်သေးသည်။

“ ဟင့်…….အင့်……….အင့်……ဟင့်”

ကိုသက်ငြိမ် ကလိ၍ ဝကာမှ သူ၏ မြွေဆိုးလေးကို တွင်းအောင်းရန်အတွက် နုငယ် စပ်ပတ်အဝဆီတေ့လိုက်သည်။ တေ့လိုက်သော်လည်း မထိုးသွင်းသေး။ ဒစ်ဖူးကလေးနှင့် အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်ကလိနေသေးသည်။

ပြီးမှ ထိုးသွင်းထည့်ချလိုက်သည်။ အစကလို တစ်ရစ်ချင်းသွင်းမနေတော့။ နုငယ်ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ထိန်းကိုင်ကာ အားနှင့်ဆောင့်ချလိုက်သည်။

“ အမေ့………အင့်……..ဟင့်……အင့်”

နုငယ် အော်ဟစ်မိလိုက်သည်။ ဒီအနေအထားက စည်သူလို ပုံမှန်အရွယ်အစားရှိသည်လိင်တံနှင့်ပင် အရမ်းထိမိပါသည်ဆိုမှ ကိုသက်ငြိမ် ပစ္စည်းလို size ပြည့်၊ ဂိုက်ပြည့်ဆိုတော့ နုငယ် အော်ဟစ်မိသည်မှ မဆန်းပေ။

ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း သူမ အော်နေသည်မှ နာလို့အော်နေသည်မဟုတ်။ ရမ္မက်ရှိန်နှင့် အချစ်ဆိပ် တက်ပြီး အော်နေမှန်းသိသဖြင့် အရှိန်မလျော့ပေး။ ပြီးတော့ ဒုတိယ ချစ်စခန်းထပ်ဖွင့်တာမို့လို့ ကိုသက်ငြိမ်အတွက် ပထမကြိမ်ကလို မမြန်ဘဲ အရင်တခေါက်ထက် အနည်းငယ် ပိုကြာနေသည်။

သောက်ထားသော ရှန်ပိန်တွေ၏ မူးယစ်စေမှုကို နှစ်ယောက်စလုံးကို အချစ်ဇောကို ပိုတိုးစေသလား။ ကုန်းလျက်အနေအထားနှင့် ဆောင့်ထည့်လိုက်၊ အပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်လုပ်တိုင်း လုပ်တိုင်းမှာ လိင်တံတလျှောက် အဖြူရောင် အရည်တွေ အများကြီး၊ အများကြီး ကပ်ပါလာနေသည်။

“ ဖတ်……..ဖတ်…….ဖတ်…..ဖတ်”

“ အ………အ….အ…….အ….အ”

“ အင့်……..ဟင့်……ဟင့်…….ဟင့်”

နုငယ်ခါးကို ကိုသက်ငြိမ်ဖက်ခြမ်း ဆွဲထည့်လိုက်လျှင် နုငယ် စပ်ပတ်က ကိုသက်ငြိမ် ဆီးခံနှင့် ဖိမိကာ နုငယ် တင်ပါးတွေက တုန်တုန်တက်နေသည်။

တုန်ခါနေသော နုငယ်တင်ပါးတွေကို ကိုသက်ငြိမ် သူ့လက်ကြမ်းကြီးတွေနှင့် တချက်တချက် ဆုပ်နယ်ပြန်သေးသည်။

“ နုရေ……မောင်…ပြီးတော့မယ်……ပြီး….တော့မယ်”

“ အင့်…….အင်း……..အင်း…….ဟင့်”

“ ဖတ်…..ဖလတ်……..ဖတ်….ဖလတ်”

“ အ………အာ…….အား…….ဟား…….ဟား”

ကိုသက်ငြိမ်၏ မာန်သွင်းပြီး အော်လိုက်သော အသံကို နုငယ်ကြားလိုက်ပြီးသော သူမအတွင်းသားတွေဆီက ပူနွေးမှုကို တဖန်သိရှိလိုက်ရသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က ဒီအခေါက်မှာ အချစ်ပိုကြမ်းမိသဖြင့် ပိုပင်ပန်းသွားသလားပင်။ လေးဖက်ထောက်အနေအထားနှင့်၊ လီးကလည်း စပ်ပတ်တွင် စိုက်လျက်သားအနေအထားနှင့်ပင် နုငယ်ကျောဖက်ပေါ် ပြိုကြလာသည်။

ကိုသက်ငြိမ်၏ ကိုယ်ကို နုငယ်ကိုယ်လုံးသေးသေးက ဘယ်ထိန်းနိုင်ပါမလိမ့်။

သူမရော မွေ့ယာပေါ် မှောက်လျက်ကျသွားပြန်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် ရင်အုပ်က သူမကျောကို ဖိလျက်သာအနေအထား။ သူက မောပန်းနေသဖြင့် လေကို အငမ်းမရရှူနေသည်။

သူမလည်း ကိုသက်ငြိမ်နည်းတူ မောပန်းလျက်ရှိသည်။ ချစ်စခန်း တစ်ခါဖွင့်တိုင်း ဖွင့်တိုင်း သူမ အတွက် ကောင်းလည်း ကောင်း၊ ပင်လည်း ပင်ပန်းလှသည်။ သူမယောကျ်ားက “တပ်ထွက်” မဟုတ်။ အနည်းဆုံး (၁၅)မိနစ်၊ နာရီဝက်လောက်ကြာလေ့ရှိသည် မဟုတ်လား။

“ ကောင်းလိုက်တာ……ကောင်းလိုက်တာကွာ………ချစ်တယ်….နုရယ်”

“ အင်း……မောင်……အင်း”

နှစ်ယောက်သား ချွေးအလူးလူးနှင့် လုံးလျားထွေးလျား။ ကိုသက်ငြိမ်က နုငယ်ပေါ် မှေးတင်ရာကနေ မောပန်းလွန်းသဖြင့် အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။ နုငယ် သူမအပေါ်ပိကျနေသည့် လေးလံသော ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်ကို ဘေးသို့ ခဏတွန်းဖယ်ပြီး စောင်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

သူမ လည်း မှောက်လျက်အနေအထားနှင့် ဖင်ပြောင်ကြီး ဖြစ်နေသော ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်ပေါ် စောင်လွှမ်းပေးလိုက်ပြီး သူမ ပါ သူ့ကိုယ်နံဘေးကာ ပူးကပ်ကာ အိပ်စက်လိုက်သည်။ တကယ့်ကို ချစ်ခြင်းအပြည့်နဲ့ မင်္ဂလာဦးညလေးပင်။

ခုနက ငြီးတွားသံ၊ အော်မြည်းသံ၊ မာန်သွင်းသံ၊ အသားချင်းရိုက်ခတ်သံတွေက အခုတော့ မကြားရတော့ပြီ။ နုငယ် ဒီလိုညမျိုးပဲ ကိုသက်ငြိမ်နှင့် အတူရှိမည့်ညတိုင်း ဖြတ်သန်းချင်ပါတော့သည်။

......................................................................................................

အခန်း (၂၀)

ရတီဝေ မေမေနဲ့ ဦးဖေတို့ ဟိုတယ်ကို ထွက်သွားတော့ သူမရယ်၊ လေးညိုရယ်၊ ကြီးမေရယ် (၃)ယောက် အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ ရင်ထဲမှာတော့ ဟာတာတာနဲ့။ အရင်ကဆို သူမတယောက်တည်း မေမေကို လုံးဝအပြည့်ပိုင်နေရာမှ အခုက တခြားတယောက်ကို တစ်ဝက်ပေးလိုက်ပြီး မျှချစ်နေရသလို ဖြစ်သွားပြီ။

သို့သော်လည်း သူမ မေမေကို ပျော်စေချင်သည်။ ဒီနေ့ဆို မေမေတအားပျော်နေမှန်း သူမ သိနေသည်။ ဦးဖေ ကလည်း မေမေကို သေသေချာချာ ဂရုစိုက်မှာပါ။ သူမ ငယ်ငယ်ကအတွေးတွေထဲ သူမအဖေအရင်းကို ရိုးတိုးရိပ်တိတ်တော့ အမှတ်ရသေးသည်။

ဒါပေမဲ့ မေမေကို ထုနှက်ရိုက်နှက်နေတာကိုလည်း သူမ မှတ်မိပြန်သေးသည်။

“ သမီး…..အိမ်ရောက်ပြီ”

ဘေးက ကြီးမေ သတိပေးကာမှ သူမ အခုလက်ရှိချိန်ကို ပြန်ရောက်လာသည်။

“ ကြီးမေ….မီး အပေါ်ထပ်တက်ပြီး အိပ်တော့မယ်”

“ ဒီနေ့ လူတွေအများကြီးနဲ့ နှုတ်ဆက်ခဲ့ရတော့ မီး ပင်ပန်းနေပြီ”

“ အေး…..အေ…..သမီး….လိုချင်တာရှိရင် ကြီးမေကို ပြောနော်”

ကြီးမေနဲ့ လေးညိုက အိမ်အနောက်မှ သတ်သတ်ထပ်ဆောက်ထားသော အိမ်အသေးဆီ ဝင်လိုက်သည်။ ရတီ အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းဆီ တက်လိုက်ပြီး ပွဲကအဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ချပစ်လိုက်ကာ ရေတဝကြီးချိုးလိုက်သည်။

ရေချိုးလို့ ဝတော့ တဘက်ကို ရင်၌စည်းကာ အခန်းအပြင်ဆီ skin care လုပ်ရန် ထွက်လာသည်။ မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေသော သူမပုံရိပ်က နုနယ်ပျိုမြစ်လျက်။ ဆံပင်အဖြောင့် ပုခုံးခပ်ကျော်ကျော်နဲ့။ ရုပ်ရည်က သူမမေမေက အမွေရထားတော့ ဖူးသစ်နုရွလျက်။

အရပ်က (၅)ပေ(၂) လောက်ဆိုတော့ အနေတော်ပင်။ ပိန်ပိန်ပါးပါး သွယ်သွယ်လျလျလေး။ သူမ အိမ်နေဝတ် ခပ်ဟောင်းဟောင်း အဝတ်အစားတစ်စုံထုတ်ဝတ်ကာ လဲလှယ်လိုက်သည်။

ဪ…မနက်ဖြန် သူမ မွေးနေ့ပင်။ မေမေ တို့ မနက်ဖြန်ကျ ဟိုတယ်က စောစောပြန်လာမည်ဟု ပြောသည်။ ဒါဆို ဒီည အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိ။ သူမ တစ်ယောက်တည်း။ သူမ ဖုန်းကို ထုတ်ကာ တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီ လှမ်းဆက်လိုက်သည်။

“ တီ…….တီ……တီ”

“ ဟယ်လို”

“ ဟယ်လို……ကောင်းသန့်လား….ငါ…ရတီ”

“ အင်း……အခု ငါ နင့်ကို သတိရနေတာနဲ့ အတော်ပဲ”

“ ကောင်စုတ်….ပိုပြီ……မနက်ဖြန် ငါ့မွေးနေ့နော်”

“ သိတယ်လေ…..ငါ နင့်အတွက် လက်ဆောင်တောင်ကြိုဝယ်ပြီးပြီ”

“ ဟုတ်လား…ဘာဝယ်ထားတာလဲ”

“ မနက်ဖြန်ကျရင် နင်သိမှာပေါ့ကွာ”

“ ကောင်းပြီလေ……ဒါနဲ့…နင်ရော ငါ့လက်ဆောင်ပြန်မလိုချင်ဘူးလား”

“ ဘာကိုလဲ”

“ ဒီည ငါ့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး….ဒီတော့ နင်လာချင်ရင် ည (၉)နာရီလောက် လာခဲ့”

“ ဟင်…..ဘာကိုလဲ”

“ တော်ပြီကွာ….ငါ ဖုန်းချလိုက်ပြီ…နင် လာချင်လာ၊ မလာချင်နေ သဘောပဲ”

“ တီ……တီ….တီ”

ရတီ ကောင်းသန့်ကို ဖုန်း ရုတ်တရက်ချပစ်လိုက်သည်။ ဒုံးဝေးလိုက်တဲ့ကောင်။ ဒီလောက်တောင် သဘောမပေါက်ဘူး။ ရတီ နဲ့ “ကောင်းသန့်” က ငယ်ငယ်ကတည်းက သူငယ်ချင်းတွေ။ မေမေ က သူမကို International school တစ်ခုမှာ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ကျောင်းအပ်ပေးထားသည်။

ဒါကြောင့် သူမ နေပုံထိုင်ပုံ၊ အတွေးအခေါ်တွေက နည်းနည်း ခေတ်ဆန်ပြီး ပွင့်လင်းသည်။ ကောင်းသန့်က အဲကတည်းက အတန်းအတူတူ သူငယ်ချင်းပင်။ မနှစ်ကတည်းက သူ ဖွင့်ပြောရာမှ သမီးရည်းစားဖြစ်သွားတာပင်။

ကောင်းသန့်က ခေတ်လူငယ်၊ ပိုက်ဆံရှိ Rich kid ပီပီ နေပုံထိုင်ပုံက အဆင့်အတန်းမြင့်မြင့်။ သူတို့မိသားစုက ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းတွေ လုပ်သည်ဆိုလား။ အသေးစိတ်တော့ သူမ မသိ။ အသားဖြူဖြူ၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ခပ်ပိန်ပိန်၊ ရုပ်ရည်အမိုက်စားနဲ့ ကောင်လေးပင်။ ရည်းစားဖြစ်သည်ကတည်း သမီးရည်းစားတွေ လုပ်သည့်အတိုင်း အကုန်လုပ်ဖူးပြီးပြီ။

အတန်းလစ်ပြီး ရုပ်ရှင်ရုံကို လစ်ဖူးသည်။ ကန်ဘောင်မှာလည်း ချိန်းတွေ့ဖူးသည်။ အနမ်းတွေလည်း ဖလှယ်ဖူးပြီးပြီ။ သူ၏ အကိုင်အတွယ်၊ အနမ်းအရှိုက်တွေကိုလည်း ရတီ မူးယစ်ရီဝေစွာ ခံယူခဲ့ဖူးပြီးပြီ။

သို့သော် သူမ အပျိုစင်ဘဝကို မအပ်နှင်းရသေး။ တစ်ခါတလေက ကောင်းသန့်က တောင်းဆိုပေမဲ့ သူမ “ဟင့်အင်း” ဟုဆိုမြဲ။ အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ မေမေ လို ဗိုက်ကြီး၊ ကလေးမွေးမှာ သူမ သိပ်ကြောက်မိသည်။

မေမေကတော့ သူမ အသက်(၁၆)နှစ် ပြည့်ကတည်းက Sex Education ကို သေချာနားလည်အောင်ပြောပြထားသည်။ ရတီတို့နှစ်ယောက် သူမတို့ကျောင်း၏ သတ်မှတ်ချက်အရ အထက်တန်းနောက်ဆုံးနှစ်သို့ပင် ရောက်နေပြီ။

နောက်နှစ် February လောက်ဆို သူမတို့ Final exam ဖြေရမည်။ မေမေကတော့ သူမကို US မဟုတ်ရင် Australia က တက္ကသိုလ် တစ်ခုခုမှာ ကျောင်းဆက်တက်စေချင်သည်။ အစကတော့ သူမ မေမေကို မြန်မာပြည်တွင် တယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ရမှာကို တွေးပြီးသိပ်မသွားချင်။ အခုကျ ဦးဖေ ပါရှိနေပြီဆိုတော့ သူမ သွားဖို့ရည်ရွယ်ထားသည်။

အတန်းထဲက သူမ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းတွေအားလုံးက Virgin မဟုတ်တော့တာကို ဂုဏ်ယူစွာနဲ့ပြောနေကြသည်။ ယောကျ်ားတယောက်နဲ့ လိင်မဆက်ဆံဖူးသောသူမ တယောက်တည်း သူတို့နှင့်ယှဉ်လျှင် နောက်ကောက်ကျကျန်သလိုခံစားနေရသည်။

ဒါကြောင့် သူမ မွေးနေ့မတိုင်ခင် ကောင်းခန့်နှင့် စမ်းကြည့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပင်။ အင်တာနက်ကနေ အပြာကားတွေတော့ သူမကြည့်ဖူးသားပင်။ အဲလိုကားတွေကြည့်တဲ့နေ့တွေဆို သူမ မိန်းမကိုယ်ကနေ အရည်ကြည်တွေစိုစပြုနေသည်ကို သတိထားမိသည်။

ထိုနေရာက လက်နဲ့ပွတ်သပ်လိုက်ရင် ယားကျိကျိနဲ့ နေလို့ကောင်းသားပင်။ သို့သော် ယောကျ်ားတယောက်နှင့် လိင်ဆက်ဆံမည် ဆိုရင်ရော။ ဘယ်လိုဖြစ်မယ်မှန်း သူမ မသိပါ။

.....................................................................................

အခန်း (၂၁)

ရတီ ရင်တထိတ်ထိတ်ခုန်နေသည်။ ကြီးမေက ညစာချက်ပေးပြီး ည(၆)ခွဲလောက်ကတည်း ပြန်သွားပြီ။ ဒီတစ်အိမ်လုံးထဲမှာ သူ တစ်ယောက်တည်းသာ။

ပျင်းပျင်းရိရိ ရှိတာနဲ့ သူမ Netflix ဖွင့်ကာ ဇာတ်လမ်းတွဲ ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကြည့်နေသည့် ဇာတ်လမ်းတွဲက “Elite”။ သွေးထွက်သံယို ပြကွက်တွေ၊ လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အခန်းတွေ ပေါချင်းသောချင်း။ သူမ ဇာတ်လမ်းတွဲထဲ ဈာန်ဝင်နေခိုက် ဖုန်းမြည်လာသည်။

“ တီ….တီ….တီ”

“ ဟဲလို”

“ ဟဲလို ရတီ..ငါကောင်းသန့်”

“ အေး….နင်ရောက်နေပြီလား”

“ အေး…..နင်တို့အိမ်ရှေ့မရောက်တရောက်အနားမှာ ငါကားထဲမှာစောင့်နေတယ်။ ကားနဲ့ နင်တိူ့အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်နေရင် အရမ်းသိသာနေမှာစိုးလို့”

“ အေး…ငါအခု အိမ်ရှေ့တံခါးလာဖွင့်ပေးမယ်….နင်လာခဲ့လိုက်တော့”

ရတီ ဖုန်းချလိုက်ပြီး သူမ အဝတ်အစားကို တစ်ချက်သပ်လိုက်ကာ အိမ်သော့ယူပြီး တံခါးဖွင့်ဖို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်ဆိုတော့ အရာအားလုံးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ ရတီ လေးညို ရှိမရှိ တစ်ချက်ချောင်းကြည့်ကာ အပြေးလေး လာဖွင့်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးဝမှာ ကိုယ်တော်ချောက ရပ်စောင့်လျက်။

“ ဂလောက်….ဂလောက်”

“ ကောင်းသန့်….နင်ဝင်လာလိုက်တော့”

ကောင်းသန့် အပြေးလေးဝင်လိုက်သည်။ ရတီလည်း အိမ်သော့ကို ခပ်သွက်သွက်ပိတ်လိုက်ကာ သူမအိမ်ရှိရာသို့ လှမ်းခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ ရတီက ဧည့်ခန်းထဲ မဧည့်ခံတော့ဘဲ တစ်ပါတည်း အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းဆီ ခေါ်လာခဲ့သည်။

“ ထိုင်……ထိုင်”

“ ဟဲ့…..နင်ဘာသောက်မလဲ….အအေးလား..အပူလား”

“ အအေးတစ်ခုခုပဲပေး”

“ ငါဆင်းယူပေးမယ် ခဏစောင့်”

ကောင်းသန့် ရတီဆင်းသွားတော့ သူမအခန်းဆီ မျက်စိတစ်ချက်ကစားလိုက်သည်။ တစ်ခန်းလုံး အဝါရောင်တွေချည်း။ အခန်းထဲတွင်လည်း ခပ်သင်းပျံ့ပျံ့အနံ့တစ်ခုရလျက်။ ဒါကို အပျိုရနံ့လို့ဆိုမလား။ ကောင်းသန့်လည်း ရင်ခုန်နေသည်။

နေ့လည်က သူမ ဖုန်းခေါ်တဲ့စကားတွေကို အစက သူသဘောမပေါက်။ ပြီးမှ သဘောပေါက်လာရှာသည်။သူလည်း တစိမ်းအမျိုးသမီးတွေနဲ့ လက်တည့်စမ်းချင်ပေမဲ့ မရဲ။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ခပ်သန့်သန့် ဈေးကြီးပေးရသော အပျော်မယ်အိမ်တွေကို လိုက်ခဲ့ဖို့ သူ့ကိုခေါ်ဖူးသော်လည်း သူငြင်းခဲ့သည်။

အခန့်မသင့် ရောဂါတွေကူးစက်လာကာမှ ခက်မည်။

ရတီ ပြန်တက်အလာကို သူလည်းစောင့်နေသည်။ ကြားဖူးနားဝရှိသောစကားတွေ၊ သူကြည့်ဖူးတဲ့ အပြာကားတွေထဲက မင်းသားတွေ၏ လုပ်ဆောင်မှုတွေကို ရောသမမွှေကာ စမ်းကြည့်ဖို့ သူပြင်ဆင်ထားသည်။ လိုလိုမယ်မယ် Condom (၅)ခုလောက် သူဝယ်ခဲ့သည်။ ရတီ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။

“ ကောင်စုတ်….ရော့အအေး…သောက်”

“ အင်း….အင်း”

ကောင်းသန့် အအေးကို သောက်နေပေမဲ့ စိတ်က တောင်ရောက်မြောက်ရောက်။ ရည်းစားဖြစ်သူ ရတီဆီကို ခိုးခိုးကြည့်နေသည်။ ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့ မြင်နေကြမို့လို့ အခု အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားနဲ့ သူ့မျက်စိထဲ တမျိုးလေးဖြစ်ကာ ပိုလှနေသည်။

“ ဟဲ့….ဘာကြည့်နေတာလဲ”

“ လှလို့”

“ ခစ်….ခစ်…ဟုတ်လား”

“ အင်း….နင် အရမ်းလှတာပဲ”

“ ခစ်…ခစ်”

“ ရတီ…..ငါ မရတော့….”

ပြောပြောဆိုဆို ကောင်းသန့် ရတီကို ဖက်နမ်းလိုက်သည်။ ရတီ တစ်ချက်လန့်သွားသလို ရှိပေမဲ့ ဒါကလည်း သူမ မျှော်လင့်ထားပြီးသား ကိစ္စဆိုတော့ ဘာမှ မငြင်းဆို။ ပွေ့ဖက်နမ်းရှိုက်မှုကို အသာတကြည်ခံလိုက်ရုံသာ။ ကောင်းသန့် ရင်တွေပေါက်ထွက်မတတ်ခုန်နေသည်။

ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ အထိအတွေ့ကို ရရှိမိသည်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ သူ့ညီတော်မောင်ရှိရာ နေရာကလည်း အရမ်းဖုဖောင်းလာသည်။ ကောင်းသန့် ရတီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ခမ်းကြမ်းကြမ်း နမ်းမိနေသည်။

“ ဟဲ့….ဟဲ့…..ငါ အသက်ရှူလို့ မရတော့ဘူး”

ရတီ သူ့ကိုယ်ကို တစ်ချက်တွန်းဖယ်ကို အသက်ဝဝပြန်ရှူနေသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေက ကျိန်းစပ်နေသည်။ ခဏဆို ခဏပဲ။ ကောင်းသန့် သူမလည်တိုင်တွေကို နမ်းနေပြန်သည်။

လက်တွေက သူမရင်သားတွေပေါ် ဆုတ်ချေလျက်။ ရတီ သူမ ရင်သားတွေကို ဆုပ်ချေခံနေရသဖြင့် သာယာမှုရော၊ နာကျင်မှုပါ ရောပြွန်းပြီး ခံစားနေမိသည်။ ကောင်းသန့် နမ်းနေရာမှ ရပ်လိုက်ကာ သူ့ရှပ်အင်္ကျီနှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

အောက်က ဝတ်ထားသည့် Brief အမည်းရောငိလေး တထည်သာ ကျန်တော့သည်။ ရတီလည်း အားကျမခံ သူမ တီရှပ်အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီတိုကိုပါချွတ်လိုက်သည်။ ကောင်းသန့်လာမယ်မှန်းသိသဖြင့် သူမ အတွင်းခံ မဝတ်ထား။ အဝတ်အစားတွေအကုန်ကင်းမဲ့သွားသည်နှင့် သူမ အလှတရား အတိုင်းသားပေါ်လာသည်။ ရင်သားတွေက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေးနှင့်။

ခါးကျဉ်ကျဉ်နဲ့။ တင်က ခပ်ကားကား။ သူမ အမေလို ဖွံ့ထွားနေတာမျိုး မဟုတ်သော်လည်း ရှိသင့်ရှိထိုက်သော မိန်းမသားအလှတရားတို့နှင့် ပြည့်စုံသားပင်။ အမွှေးခပ်မည်းမည်းတချို့က သူမ ဆီးခုံနားဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် ပေါက်ရောက်နေသည်။

ထူပိန်းနေတာမျိုး မဟုတ်။ ခပ်အုပ်အုပ်လေး ပေါက်နေမျိုးပင်။ ကောင်းသန့် သူမ၏ အလှတရားကို မြင်မိတော့ အာခေါင်တွေခြောက်လာသည်။ တံတွေးတချက်မျိုချလိုက်ကာ သူ၏ အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်ချလိုက်သည်။

.......................................................................................

အခန်း (၂၂)

ကောင်းသန့်က ဦးဖေလို ဒေါင်ကောင်းကောင်းယောကျ်ားတော့မဟုတ်ပေမဲ့ သူ့ဟာနဲ့သူ ကြည့်ကောင်းသားပင်။ ပိန်သော်လည်း ကြွက်သားတွေက အနည်းငယ်တော့ရှိနေသည်။ ခပ်ပိန်ပိန်ခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်သဖြင့် ဗယ်လီတွေက အတုံးလိုက်နှင့် အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။

အတွင်းခံပါ ချွတ်ချလိုက်တော့ ညီတော်မောင်က ထောင်ခနဲ့ထွက်ချလာသည်။ ခပ်နီရဲရဲ အသားချောင်းတစ်ခုက တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလျက်။ ထူထဲစွာ ပေါက်နေသော ဆီးခုံမွှေး ခပ်ကောက်ကောက်တွေကြား ခပ်ရှည်ရှည်အသားချောင်းတစ်ခု။

ရတီ မမြင်ဖူးသဖြင့် ကြောင်ပြီး ကြည့်မိနေသည်။ ကောင်းသန့်က ရတီ့ကို သူမ ကုတင်ပေါ် အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူလက်တွေက ရတီ မအင်္ဂါဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် ပွတ်သပ်နေသည်။

ဓာတ်လိုက်နေသလို ခံစားရသော သာယာမှုနှင့် အတူ ရတီ နာကျင်မှုအနည်းငယ်ကို ခံစားနေမိသည်။ ကောင်းသန့်လီးထိပ်မှာတော့ သုတ်ရည်ကြည်အချို့ စိုစပြုနေသည်။ ကောင်းသန့် ရတီပေါင်ကို ဖြဲခိုင်းလိုက်သည်။ ရတီရှက်သဖြင့် ဘေးကို စောင်ကို မျက်နှာပေါ်အုပ်ချလိုက်သည်။

ရတီ၏ ရှက်တက်တက်အမူအယာကို ကောင်းသန့် ဂရုမစိုက်အား။ သူလိုချင်သော ပန်းတိုင် ဆက်လျှောက်လှမ်းရန်သာ တစ်စိုက်မိုက်မိုက်ကြိုးစားနေရှာသည်။

အခု အဖြစ်အပျက်က နှစ်ယောက်စလုံး အတွက် ပထမဆုံးဖြစ်သောကြောင့် အယောင်ယောင်အမှားမှား။ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိ။ ဘာကိုင်လို့ ကိုင်ရမှန်းမသိ။ ကောင်းသန့် ချွတ်ချထားသော ပုံကျနေသည့် သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီ အိတ်ကပ်ထဲက ကွန်ဒုံး ကို ယူထုတ်လိုက်ပြီး လက်နှင့် ဆွဲဖောက်လိုက်သည်။

ထို့နောက် ကွန်ဒုံးကို သူ၏ ထောင်မတ်နေသော လိင်တံပေါ် စွပ်လိုက်သည်။ ကောင်းသန့် လိင်မဆက်ဆံခင် ရတီကို နူးနပ်ပေးရမှန်းလည်းမသိ။ သူလိုချင်သော အရာကိုသာ လုပ်ဆောင်ရန် အာသီသရှိနေသည်။

ထို့နောက် ရတီ၏ မအင်္ဂါအပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ လုပ်နေကျ အရာမဟုတ်သဖြင့် လီးချောင်းက စပ်ပေါက်အပေါက်ထဲ မဝင်။ ချော်ချော်ပြီး မအင်္ဂါစေ့ကို ထိုးမိနေသည်။ မရမက ထည့်နေမိသည်။

သို့သော်လည်း အတွေ့အကြုံမရှိသဖြင့် မဝင်နိုင်ဘဲ ဖြစ်ဖြစ်နေသည်။ မရကောင်းဆုံး ကောင်းသန့် သူ့လက်နဲ့ လီးချောင်းကို ထိန်းကိုင်ပြီး စတင်ထည့်ဟန်ပြုလိုက်သည်။

“ အင့်…..အင့်”

ကြပ်တည်း နူးညံ့လှသော အသားစိုင်တွေ၏ နံရံက ကောင်းသန့်လိင်တံကို ကြိုဆိုရှာသည်။

“ ရတီ……နင်တအားကြောက်နေတာလား…..စိတ်လျော့လိုက်ပါလား”

ကောင်းသန့် တထစ်ချင်း တထစ်ချင်း ထည့်ရင်း ပြောရှာသည်။

“ ဟင့်……..အင့်……..အင့်”

ကောင်းသန့် ဇောချွေးတွေပါပြန်လာသည်။ အခုမှ သူ့လီး၏ ဒစ်ထိပ်လေး မြုပ်ရုံသာရှိသေးသည်။ သူလိင်တံ အရှည်က (၆)လက်မ မပြည့်တပြည့်တော့ ရှိမလား။ လုံးပတ်ကတော့ အတုတ်ကြီးမဟုတ်။ ခပ်ရှည်ရှည်မျောမျောလေး။ ဒစ်ထိပ်ပိုင်းကလည်း အနည်းငယ်ကောက်သယောင်ရှိသည်။

“ ဟင့်”

ကောင်းသန့် ရှေ့ဆက်လို့မရဘဲဖြစ်နေသည်။ အလွှာပါးပါးလေးတစ်ခု ဆီးခံနေသလို။ သူသိလိုက်ပြီ။ လူတွေ ပြောပြောနေကြ အပျိုမြှေးဆိုတာ ဒါပဲ ဖြစ်ရမည်။

“ ကောင်းသန့်……ငါနာတယ်”

“ ခဏ….ခဏပဲ”

“ ဟင့်…..အင့်…..အင့်”

ကောင်းသန့် ခါးအားကို အသုံးပြုကာ တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ အား……အား……..အ”

ရတီ နာကျင်လွန်းသဖြင့် အော်လိုက်မိသည်။ မျက်ရည်တွေပါ ကျလာသည်။ ပူစပ်ပြီး နာကျင်သွားသည့် ခံစားမှုမျိုး။ အပိုင်ပစ္စည်းတစ်ခုကို နောက်ထပ်ပြန်မရနိုင်တော့ဘဲ ဆုံးရှုံးသွားသည့် ခံစားချက်မျိုး။ ကောင်းသန့်က ရတီ နာကျင်မှု အနည်းငယ်လျော့သည့် အချိန်ကို စောင့်နေသည်။

ရတီ မအော်တော့သည့် အချိန်မှာ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်ထည့်လိုက် လုပ်လိုက်သည်။ လိင်တံကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည့် အခါမျိုးတွင် စပ်ပတ်နံရံတချို့ပါ လိပ်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။ အပျိုစင် စပ်ပတ်ကို လိုးနေရသည့်အတွက် သူ ကျေနပ်နေမိသည်။

သူလည်း မိန်းမအတွေ့အကြုံမရှိသေးသော လူပျိုလေး။ ရတီလည်း အခုမှ အပျိုမြှေးဖောက်ခံရသော အပျိုစင်လေးပင် မဟုတ်ပါလား။ အကုန်လုံးအတွက် Win-Win Situation ပင်။

...................................................................................

အခန်း (၂၃)

ရတီ အသည်းခိုက်မတတ်နာကျင်ပြီးသည်နောက် ကောင်းသန့်က မှေးပြီးလိုးပေးနေတော့ သာယာမှုပါ နောက်ကလိုက်လာသည်။ နာလည်းနာ။ ကောင်းလည်းကောင်းသည့် အရသာမျိုးပင်။ ဒါကြောင့် လူတွေ အိမ်ထောင်ပြုကြသည်နေမည်။

သို့သော် သူမ သာယာမှုကို အကြာကြီး မခံစားလိုက်ရ။

“ ဖတ်…….ဖတ်…….ဖတ်…..ဖတ်”

“ အင့်……ဟင့်…..အ…….အင့်……အင့်”

“ ဖတ်….ဖတ်….ဖလတ်……..ဖတ်……..ဖတ်”

“ အ……အာ……..အ…….အ………အား”

ကောင်းသန့် သုတ်မထိန်းနိုင်တော့။ အရမ်းစိတ်ပါပြီး သုတ်လွှတ်လိုက်မိသည်။ “မ” အတွေ့အကြုံဆိုလို့ တစ်ပြားသာမှ မရှိနေသည့် လူပျိုလေးဖြစ်သည့်အပြင် ကျဉ်းမြောင်းနူးညံ့အိစက်သည့် စပ်ပတ်နံရံတွေကြောင့် သူ ထိန်းမထားနိုင်။

လီးချောင်းဆီမှ အထွတ်အထိပ်ကို ခံစားလိုက်မိကာ သူ သုတ်လွှတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသဖြင့် သုတ်ရည်တွေ ရတီကိုယ်ထဲဆီကို မရောက်လာ။ နွေးကနဲ့ ဖြစ်သွားသည်ကိုတော့ ရတီ သိလိုက်သည်။

“ အ…….အ……အား……အ”

ကောင်းသန့်အော်ဟစ်ငြီးတွားပြီး သူ့ကိုယ်လုံးက ရတီကိုယ်ပေါ် ပုံကျလာသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာကွာ”

“ ငါ နင့်ကို သိပ်ချစ်တာပဲ…ရတီ…..နင်ရော….ချစ်လား”

“ ငါနင့်ကို ဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်း အခုပြပြီးပြီမဟုတ်လား ကောင်စုတ်ရဲ့”

“ အင်း…..”

“ နင့်ကိုယ်ကြီး လေးတယ်ဟာ….ဖယ်….ဖယ်”

ကောင်းသန့် ဘေးဖက်ကို စောင်းလိုက်သည်။ သူ့လီးက ကွန်ဒုံးစွပ်လျက်တန်းလန်း ထွက်ချလာသည်။ ကွန်ဒုံးမှာ သွေးစအချို့ကပ်လျက်။ ရတီ၏ အပျိုစင်သွေးတွေနှင့်တူသည်။ ကောင်းသန့် ကွန်ဒုံးကို ချွတ်ကာ ထိပ်ကို လိပ်ပြီး ချည်လိုက်သည်။

ကွန်ဒုံးထဲ သူ၏ သုတ်ရည်တွေနဲ့အပြည့်။

“ ရတီ….အမှိုက်ပုံးရော”

“ ငါ့အခန်းထဲက အိမ်သာထဲ နင်ပစ်ပြီး ရေဆွဲချလိုက်”

“ မဟုတ်ရင် အမှိုက်သွန်လို့ ငါ့အခန်းထဲက သုံးပြီးသားကွန်ဒုံးကို တယောက်ယောက်မြင်သွားရင် ငါအဆဲခံနေရမှာ”

“ အေး….အေး”

ကောင်းသန့်က အိမ်သာထဲ ဝင်ကာ ကွန်ဒုံးကို လွှင့်ပစ်ပြီး ရေဆွဲချလိုက်သည်။ တစ်လက်စတည်း သူ့လိင်တံကို ရေဆေးပစ်လိုက်သည်။ ကောင်းသန့် ရတီကိုယ်ပေါ် ဖယ်လိုက်တော့ သူမစပ်ပတ်ဆီက နာပြီး စပ်နေတာကိုသိလိုက်သည်။ သူမဟာ သူမ ပြန်ငုံကြည့်လိုက်တော့ သွေးစအချို့ပေနေသည်။

အင်း။ အပျိုမြှေးပေါက်သွားပြီ ထင်သည်။ ရတီ နာကျင်မှုနဲ့အတူ မထချင်တော့သဖြင့် အောက်မှာ ချွတ်ထားသော အဝတ်အစားကို ဝတ်ကာ ဘေးတစောင်းလေး ကွေးနေလိုက်သည်။

ကောင်းသန့်က ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့အပြင်ထွက်လာသည်။ သူ့အချောင်းကြီး အမွှေးမည်းမည်းကြီးတွေကြား တွဲလျောင်းကြနေသည်။ ခဏက သူမကိုယ်ထဲ ထိုးဖောက်ဝင်လာတာ ဒီအချောင်းပေါ့။ ကောင်းသန့်က အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။

“ နင်ပြန်မှာလား”

“ ငါမပြန်ဘူး….အိမ်ကိုပြောထားခဲ့တယ်…..စာမေးပွဲနီးလို့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ စာကျက်ပြီး အိပ်မလို့ဆိုပြီး”

“ ခစ်…..ခစ်……သားလိမ္မာလေးနော်”

“ အေးဟာ….နင် ဟိုဖက်နည်းနည်းတိုး”

“ အင်း”

“ ဒါနဲ့ နင်မနက်စောစောပြန်နော်….ကြီးမေက မနက်(၆)နာရီဆို လာမှာ…နင်(၅)နာရီလောက်ပြန်”

“ အင်း”

ကောင်းသန့် ရတီဘေးကနေ လဲလျောင်းလိုက်ပြီး သူမခါးပေါ် လက်တင်လိုက်ပြီး အိပ်လိုက်သည်။ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ပါ ပင်ပန်းသွားလို့နှင့်တူသည်။ အိပ်ပျော်သွားသည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။

သူမ ကတော့ အိပ်ပျော်သလိုလို၊ မပျော်သလိုလို။ သူမကိုယ်ဆီကနေ ပူပြီးတော့ စပ်နေသေးသည်။ အခုလို အပျိုရည်ပျက်သွားသော်လည်း သူမကိုသူမ ဆုံးရှုံးသွားလေခြင်းဟု မခံစားမိ။ နှစ်ဦးသဘောတူ ကြည်ဖြူစွာ တိုးခဲ့မိသည်ပဲ။

ဒါနဲ့…..မေမေရော….အခုဘယ်လိုနေပြီလဲ။ ဦးဖေလည်း အခုလို သူမမေမေကို လုပ်နေမှာပေါ့။ ဦးဖေက အားသန်မဲ့ပုံနဲ့။ မေမေ အဆင်ပြေပါ့မလား။ သူမ ဟိုတွေးဒီတွေးရင်းနဲ့ ကောင်းသန့်နည်းတူ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

.............................................................................................

အခန်း (၂၄)

“ ဒေါက်…..ဒေါက်…..ဒေါက်”

“ သမီးရေ….အိပ်ယာထတော့လေ”

ရတီ ကြားတချက် မကြားတချက်။ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထလိုက်သည်။ အပြင်ကနေ ကြီးမေနှိုးနေတာ ဖြစ်မည်။ သူမ မိန်းမကိုယ်ကနေ အနည်းငယ် နာကျင်မှုကိုတော့ အခုထိခံစားနေရတုန်း။ ဘေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်းသန့်မရှိတော့ပြီ။ ညက ပြောထားသည့်အတိုင်း မနက်အစောကြီး ထပြန်သွားသည်နှင့်တူသည်။

“ အင်းပါ…..ကြီးကြီးရေ….ထနေပြီ”

သူမ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော အိပ်ယာကို နေရာတကျ ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ သူမ မွေ့ရာခင်းပေါ်မှာ အနီရောင်သွေးကွက်တချို့တော့ စွန်းကျန်ခဲ့သည်။ သူမ ဒါကို မြင်တော့ ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်လည်သတိရသွားသည်။

ကြိုက်သလိုလို၊ မကြိုက်သလိုလို ခံစားချက်နဲ့။ သူမ ရေမိုးချိုး၊ မျက်နှာသစ်နေတုန်း အိမ်ရှေ့ကားသံကို ကြားလိုက်သည်။ ဦးဖေ နဲ့ မေမေ ပြန်လာပြီ ထင်တယ်။ သူမ အပြေးလေး ထွက်ကြိုလိုက်သည်။

“ မေမေတို့ ပြန်လာပြီလား”

မေမေမျက်နှာကြည့်တာ ပန်းရောင်တောင်သန်းနေသည်။ ဘေးက ဦးဖေက မေမေပုခုံးကို ဖက်လျက်။

“ အင်း….သမီးလေး….Happy birthday ငါ့သမီးလေး”

“ Happy birthday ပါ သမီးရေ”

မေမေရော၊ ဦးဖေရော သူမကို မွေးနေ့ဆုတောင်းပေးလိုက်ကြသည်။

“ ဒါနဲ့ သမီးလေး….အိမ်ရှေ့တံခါးဝမှာ Pooh ရုပ်အကြီးကြီးနဲ့ ပန်းစည်းတစ်စည်း မေမေတွေ့ခဲ့တယ်။ အဲဒါသမီးဟာနဲ့တူတယ်”

“ ဟုတ်လား သမီးသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်”

ဟုတ်ပ။ ပန်းစည်ထဲက လက်ရေးက ကောင်းသန့်လက်ရေးနဲ့။ ကောင်စုတ်။ သူ့အကြိုက်ကိုတော့ သိရှာသား။ အရုပ်နဲ့ ပန်းစည်းကို ပွေ့ပိုက်ပြီး ယူခဲ့တော့ မေမေတို့က သူမကို ထမင်းစားခန်းတွင်စောင့်နေသည်။

“ ဟယ်….သမီးဟာလား…ဒါတွေက”

“ အင်း…မေမေ…မီးဟာတဲ့”

နုငယ် သူ့သမီး ရည်းစားသနများရှိနေပြီလားလို့တွေးလိုက်ပေမဲ့ အခု ရတီလေးက ကလေးရုပ်တောင်မပျောက်။

“ မီးလေး…..မနက်စာလာစား…မေမေတို့လည်း မစားလာဘူး…..လာ…လာ..မေမေအပြင်က ဝယ်လာတာတွေရော…ကြီးမေလုပ်ပေးထားတာတွေရော အများကြီး”

နုငယ် ဒီလို စကားလှအောင်ပြောလိုက်ပေမဲ့ အမှန်က အဲလိုမဟုတ်။ သူမနဲ့ ကိုသက်ငြိမ် မနေ့ကညက မမောနိုင် မပန်းနိုင်ချစ်ခဲ့ကြပြီး အစောကြီးအိပ်ပျော်သွားသည်။ ဒီမနက်လည်း Hotel က မထွက်လာခင် ကိုသက်ငြိမ် သူမကို လင်းဆွဲလေး နှစ်ချီလောက် လုပ်ခဲ့သေးသည်။

သူမ က ထုံးစံအတိုင်း သူ့အချစ်ရေယာဉ်မှာ လွင့်မျောပြီး အချိန်တွေတောင် မေ့ကုန်သည်။ အကုန်လုံးပြီးကာမှ ကမန်းကတမ်းနဲ့ အပြေးလေး check out လုပ်ခဲ့ရသည်။ အခုတော့ သူမနံဘေး ကိုသက်ငြိမ်က မနက်က ကြမ်းရမ်းခဲ့တာ သူ မဟုတ်ခဲ့တဲ့အတိုင်း ကြီးမေနဲ့ သမီးကို ရွှန်းရွှန်းဝေအောင်ပြောနေလေရဲ့။

“ နေ့လည်ကျ သမီးတို့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မွေးနေ့ပါတီလုပ်ရအောင် …….စားသောက်ဆိုင်မှာ မေမေတို့ ဘိုကင်လုပ်ပေးထားတယ်”

“ သမီးတို့ချည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကဲလို့ရအောင် မေမေနဲ့ ဦးဖေတို့ မလိုက်တော့ဘူး…..ဦးလေးညို လိုက်ပို့ပေးလိုက်မယ်”

“ ဒါမှ တို့မေမေကွ….ချစ်တယ်….ချစ်တယ်…မွ…..မွ”

“ မိကဲလေး….ဒါပေမဲ့ သမီးတို့ စာမေးပွဲတော့ နီးနေပြီမလား”

“ အင်းပါမေမေရဲ့…မီး သိပါတယ်”

ရတီ ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေတော့ နုငယ်ရင်ထဲ ချမ်းမြေ့လျက်ရှိသည်။ ချစ်စရာကောင်းသော သမီးနဲ့ ကြင်နာယုယတတ်သော ယောကျ်ား သူမ မိမိအခုလက်ရှိအချိန်လေးမှာ အရမ်းပျော်ရွှင်နေမိသည်။ ဒီလိုပဲ အမြဲဖြစ်နေရင် အကောင်းသား။

ရတီ မွေးနေ့နောက်ပိုင်းမှာ သူမ ကောင်းသန့်နဲ့ ထပ်ပြီး အတူမနေဖြစ်တော့။ ကောင်းသန့်က အရူးအမဲသားကျွေးမိသလို တစာစာ တောင်းဆိုနေပေမဲ့ သူမ မလိုက်လျော။ စာမေးပွဲပြီးမှ စဉ်းစားပေးမည်ဟု ထပ်ပြောထားသည်။

အရာအားလုံးက သူ့ဟာနဲ့သူ လည်ပတ်လျက်။ မေမေ က ပိုးထည်ဆိုင်ကို ဆက်လုပ်။ ဦးဖေလည်း သူ့ကားဝပ်ရှော့ကို သူဆက်လက်ဦးစားလျက်။ သူမ လည်း ကျောင်းပုံမှန်တက်ပြီး စာမေးပွဲ နီးနေသဖြင့် စာကို အားသွန်ခွန်စိုက်ကြိုးစားနေသည်။

တခုပဲပိုလာသည်။ အရင်ကလို မဟုတ်ဘဲ အပြင်ထွက်ရင် လူ(၃)ယောက်ဖြစ်သွားသည်။ သူမ တို့ မိသားစု အပြင်မှာ သွားစားကြလျှင် ဘေးလူတွေက အားကျတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့။ ဦးဖေ က မေမေ ကို တော်တော်ဂရုစိုက်သည်။ အပြင်ထွက်ရင် မေမေ ထိုင်ဖို့ ခုံဆွဲပေးတာတွေ၊ စားမည့် ဇွန်း၊ ခရင်းတွေ သေချာသုတ်ပေးတာတွေ။ မေမေ ကံကောင်းသည်ဟု သူမ ထင်သည်။

သူမ လည်း တစ်နေ့ကျ လက်ထပ်ရင် ဦးဖေ လို ဂရုစိုက်တတ်သော ယောကျ်ားပဲ ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

....................................................................

အခန်း (၂၅)

၂၀၂၃ ခုနှစ်၊ ဇန်နဝါရီလ

“ တီ….တီ…..တီ….တီ”

“ Hello နုပြော”

“ Hello…မောင်ရေ….မောင် ညနေ(၆)နာရီလောက်ကျရင်လေး မီးလေးကျောင်းကို သွားပြီး သမီးလေးကို ကြိုပေးပါလား”

“ အင်း…..ရတယ်လေ….မောင် ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး လုပ်စရာ မရှိဘူး”

“ ဦးလေးညို ကို နုက အထည်ကိစ္စနဲ့ တစ်နေရာကို ခိုင်းထားလို့။ အဲဒါ မောင် နည်းနည်းကြိုပေးနော်”

“ နုရယ်….နုကိစ္စက မောင့်ကိစ္စပဲလေ။ ပြီးတော့ တခြားသူလည်းမဟုတ်…သမီးကို”

“ အင်းပါ…မောင်ရယ်…ဒါဆို ကြိုပေးလိုက်နော်..ဒီဖက်မှာလည်း နည်းနည်းရှုပ်နေလို့…ချစ်တယ်..မောင် bye”

“ Bye…နုလေး”

ကိုသက်ငြိမ်က ကားဝပ်ရှော့မှာ နေ့လည်နေ့ခင်း အလုပ်ပါးလို့ ခေတ္တအနားယူနေခိုက်ဖြစ်သည်။ သူနဲ့ နုငယ် စကားပြောနေပုံကို သူ့တပည်တွေတောင် သတိထားမိသွားသည်နှင့်တူသည်။

“ တို့ အာစရိများ….မိန်းမ နဲ့ပြောတာ မျက်နှာပေါ် ပုရွက်ဆိတ်တောင် တက်ကိုက်မယ်…ချိုလွန်းလို့”

“ ဟေ့ကောင်တွေ….မင်းတို့ကွာ….ငါ မင်းတို့ကို ညဆိုင်းဆင်းခိုင်းလိုက်ရမယ်”

“ မလုပ်ပါနဲ့ အာစရိရယ်….ကျနော်တို့မှာလည်း အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် မျှော်နေတဲ့ မိန်းမရှိပါသေးတယ်”

“ အေးပါကွာ…..မင်တို့တွေနော်…..အဟင်း….ဟင်း”

“ အာစရိကလည်း…….တို့ဆရာ မိန်းမရပြီးမှ ပိုချော ပိုခန့်လာသလိုပဲ”

“ တော်ပြီ….တော်ပြီ…မြှောက်မနေနဲ့….ပုံမှန်အချိန်ဆို ပြန်လို့ရပြီ ဟုတ်ပြီလား”

“ မြှောက်တာမဟုတ်ဘူး..အာစရိရဲ့….တကယ်ပြောတာ”

“ အေးပါကွာ….အေးပါကွာ…ကဲ…ကဲ….ပြန်စမယ်”

ကိုသက်ငြိမ် စကားစဖြတ်လိုက်သည်။ မဟုတ်ရင်လေကြောတွေရှည်ပြီး ပြီးတော့မှာ မဟုတ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အခုအခြေအနေကို တော်တော်ပျော်နေပါသည်။ နုငယ်နဲ့တွေ့ပြီးမှ သူ့နှလုံးသားလေးလည်း ရေထိတဲ့ကြာလို လန်းဆန်းလာရသည်။

နုငယ်က တော်တော်နားလည်မှုရှိသော အမျိုးသမီးပင်။ နုငယ် နားလည်ပေးသလို သူဖက်ကလည်း ပြန်နားလည်ပေးရတာပင်။ တချို့ရက်တွေ နုငယ်ဆိုင်ဖက်က ပွဲတွေနီးလို့ အထည်တွေတောက်ရောင်းကောင်းနေသည့်နေ့ရက်မျိုး၊ သူ့ကားဝပ်ရှော့ဖက်မှာလည်း တချို့ရက်တွေက ည(၁၀)နာရီလောက်မှ အိမ်ပြန်ရသည့် ရက်မျိုးရှိသည်။

သို့သော် နုငယ်က ရစ်မနေ။ ဒါကြောင့် သူတို့ အိမ်ထောင်ရေးက တော်တော်အဆင်ပြေသည်။

နောက်တစ်ချက်က လိင်ကိစ္စမှာ နုငယ်က သူနဲ့အတူ အားတက်တရော ပါဝင်ပေးတာပင်။ တချို့ချိန်တွေမှာ သူစိတ်ရှိတိုင်း ကြမ်းရမ်းပစ်သည်။ သို့သော် နုငယ်က သူ၏ ကြမ်းရမ်းမှုတွေကို ညည်းတွားအော်ဟစ်ပြီး ခံယူရှာသည်။ ဘယ်တော့မှ ငြင်းသည်မရှိ။

ရတီဝေက အိမ်မှာရှိနေသောကြောင့် သူတို့လင်မယား ပွဲကြမ်းတဲ့နေ့တွေဆို အားရပါးရအော်ချင်သော်လည်း နုငယ်က နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး ရင်ခေါင်းသံနှင့် အော်တတ်သည်။ နုငယ်၏ အတွင်းထဲကလာသော ရမ္မက်အော်သံကို သူ့ကို ပိုနှိုးကြွစေသည်။

တခါတလေကျ သူမ ကပင် ဦးဆောင်ပြီး စတင်သော နေ့တွေတောင်ရှိသည်။ သူအတွက် ချစ်ရမယ်ဆို၊ လိုးရမယ်ဆို တုန့်ဆိုင်းနေတာမျိုး မရှိ။ အမြဲတန်း အဆင်သင့်ကို ဖြစ်နေသည်။ နုငယ် နဲ့ အိမ်ထောင်ပြုပြီးနောက်ပိုင်း သူ ကျန်းမာရေးကို ပိုလိုက်စားဖြစ်လာသည်။

အရက်၊ ဘီယာ၊ ဆေးလိပ်သောက်တန်ပေမဲ့ တော်တော်လျော့ပစ်လိုက်သည်။ ဖြတ်တော့ မဖြတ်နိုင်သေး။အလုပ်စောစော ပြီးတဲ့နေ့တွေဆို Gym ကို သွားဖြစ်အောင် သွားသည်။ ဒါကြောင့် အခုနောက်ပိုင်း သူ ပိုကျန်းမာလာသည်။ ပိုသန်စွမ်းလာသည်။

သူ သန်စွမ်းလာသည်နှင့်အမျှ နုငယ်က ပိုဖွတ်ဖွတ်ကြေရသည်ပင်။ နုငယ် နဲ့အတူနေတိုင်း သူသုတ်လွှတ်ပြီးတဲ့အချိန်တွေဆို သူ့စိတ်ဝိဉာဉ်အကုန် သူမကို ပေးလိုက်ရသလိုပင်။ နုငယ်လည်း သူ့နည်းတူ ထပ်တူ ခံစားနေရမည်ဟု ယုံကြည်သည်။

နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်အားတဲ့ရက်တွေဆို နုငယ်နဲ့ သူ ဟိုတယ်တွေဆီ “staycation” လုပ်ကြသည်။ “Staycation” ဟုသာပြောသည်။ တကယ်တော့ ချစ်တင်းနှောပွဲကြီးပဲ။ တနေကုန် မျော့နေအောင် ချစ်ကြပြီးမှ အိမ်ပြန်ကြသည်။

တချို့ရက်တွေဆိုလည်း ကားဝပ်ရှော့နားက သူ့ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းဆီမှာ Date ကြသည်။ အဲလိုအချိန်တွေဆို နုငယ်အော်ချင်သလောက် အော်ပစ်စမ်း။ သူလည်း စိတ်ရှိသလောက် ကြမ်းရမ်းပစ်သည်။ သို့သော် အဲလိုရက်တွေက များများစားစား သိပ်မရှိရှာ။ တစ်လနေလို့မှ (၁)ရက်၊ (၂)ရက်လောက်သာ။

နုငယ်အကြောင်းတွေမိရင်း သူ အချစ်စိတ်တွေ ပြည့်လာကာ ညီတော်မောင်က တင်းလာသည်။ တော်ပြီ။ ဟိုတွေး၊ ဒီတွေးနေတာတွေ ရပ်လိုက်တော့မည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညနေ(၅)နာရီ ထိုးတော့မည်။

“ သူရ….ငါဒီနေ့ စောစောပြန်ပြီကွာ…မင်းတို့တွေလည်း ပြီးရင် ပြန်တော့…သော့သေချာခတ်ဖို့တော့ မမေ့နဲ့နော် ဟေ့ကောင်တွေ”

“ မိန်းမ ဆီ ပြန်ချင်ပြီပေါ့ အာစရိ”

“ မင်းတို့တွေ….တကယ့်ကောင်တွေ…တော်ပြီ..တော်ပြီ…ငါပြန်ပြီနော်”

ကိုသက်ငြိမ် မထွက်ခင် သူ့ကိုယ်သူ တချက်ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ အင်း…မနံ့နေပါဘူး။ ရေထပ်မချိုးတော့ဘဲ ရတီလေးကို ကြိုပြီး အိမ်ရောက်မှ ချိုးတော့မည်။ စွပ်ကျယ်အပေါ် ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ထပ်ဝတ်ကာ ကားဆီဝင်လာပြီး ရတီဆီရာသို့ အပြေးလေးမောင်းလိုက်တော့သည်။

ကျောင်းရောက်တော့ ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားလေးတွေ ကျောင်းဝန်းထဲ ပြေးလွှားမြူးတူးနေသည်ကို မြင်နေရသည်။ တစ်ယောက်အင်္ကျီမှာ တစ်ယောက်က sticker တွေ ကပ်လိုက်၊ ရေတွေလောင်းလိုက်နဲ့။ ဒီနေ့ ကျောင်းဆင်းပွဲနေ့လား မသိ။

ထိုစဉ် ကျောင်းထဲမှ ကျောင်းဆင်းလျှင် မြည်နေကြ ဘဲလ်သံ မြည်လာသည်။ “ဟေး” ဟု အသံတွေ ကြားလိုက်ရပြီး ကျောင်းတံခါးထဲမှ ပျော်ရွှင်စွာပြေးထွက်လာကြသည်။ ရတီ ကိုလည်း အဝေးကနေ ကိုသက်ငြိမ် လှမ်းတွေ့လိုက်သည်။ သူမ ကို လာကြိုနေကြ ဦးလေးညို ကို ရှာနေသည်ထင်သည်။

ကိုသက်ငြိမ် အဝေးကနေ သူမကို လက်လှမ်းပြလိုက်သည်။ သူမတစ်ချက်တော့ကြောင်သွားသလို ရှိပြီး ဘေးက သူမသူငယ်ချင်းတွေကို နှုတ်ဆက်လိုက်ကာ သူ့ကားရှိရာသို့ အပြေးလေး လှမ်းလာနေသည်။

အဖြစ်အပျက်အကြီးကြီးဖြစ်လာဖို့ ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ သေးသေးမွှားမွှားလေးတွေ ပေါင်းဆုံတဲ့ တစ်နေ့ကျစုဆုံပြီး ဖြစ်လာတတ်မှန်း အစကတည်း သူနားလည်ဖို့ ကောင်းခဲ့သည်။

..................................................................................................................

အခန်း (၂၆)

ဒီနေ့က ရတီတို့ ကျောင်းသားဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့။ ဒီနေ့ပြီးလျှင် Private study (၃)ပတ်ပေးကာ လကုန်ကျ စာမေးပွဲ ဖြေရမည် ဖြစ်သည်။ ရတီတို့ ကျောင်းယူနီဖောင်းက ရှပ်အင်္ကျီအသားရောင်ဖျော့ဖျော့နဲ့ အောက်က ဘောင်းဘီ အမည်းရောင်၊ အပြင်ကုတ်အင်္ကျီကို နီညိုရောင်နှင့် ပနံသင့်အောင် ဆင်ပေးထားသည်။

သို့သော် ကုတ်အင်္ကျီကို နွေရာသီလို ရာသီဥတုမျိုး၊ ပူတဲ့နေ့မျိုး မဝတ်လည်းရသည်ဟု ပြောထားသည်။ ကျောင်းဆင်းပွဲနေ့ဆိုတော့ ဆရာ၊ ဆရာမတွေက အပေါ်က ဝတ်နေကျ ကုတ်အင်္ကျီ ယူလာဖို့ မှာခဲ့သည်။ ရေလောင်းကြမည် ဆိုတော့ လုံခြုံအောင် ယူလာခိုင်းသည်နှင့်တူသည်။

သို့သော် ရတီဒီနေ့ အိပ်ယာထနောက်ကျပြီး လောလောနဲ့ ထွက်ခဲ့တော့မေ့ကျန်ခဲ့သည်။ ကျောင်းရောက်တော့ ဆရာ၊ ဆရာမတွေက မှာစရာရှိတာမှာပြီး ကျောင်းဆင်းပွဲလုပ်ပေးလိုက်ကြသည်။ သူမ ကို ပထမဆုံး ရေလာလောင်တဲ့သူကတော့ ကောင်းသန့်ပင်။

သူမ ထိုင်နေရင်း နောက်ကျောအေးခနဲ့ဖြစ်သွားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်းသန့် ဖြစ်နေသည်။ဖြစ်ချင်တော့ သူမ ဒီနေ့အတွင်းခံကို ပန်းရောင်ဘရာဇီယာ ဝတ်ခဲ့သည်။ ရှပ်အင်္ကျီအသားရောင် က ရေထိပြီး သူမ အသားတွေကို ကပ်ကာ အတွင်းခံ ဘရာဇီယာရေးရေးလေး မြင်နေသည်။

“ အမေ့….”

“ ရတီ….ငါလောင်းလိုက်လိုက်တာ”

“ ကောင်စုတ်…ငါအခုစိုကုန်ပြီ……ဟယ်…ငါမှာ့ အဝတ်ပိုမပါဘူး”

ကောင်းသန့် ရေစိုပြီး ဝင်းလက်သည့် အလှတရားတွေရှိနေသည့် သူမခန္ဓာကိုယ်ကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေသည်။

“ ဟဲ့….ဘာကြည့်နေသည်….နင်နော်….ငါသိနေတယ်”

“ ငါပြောပြီးသား…..ဟိုကိစ္စတွေကို စာမေးပွဲပြီးမှ ငါပြန်စဉ်းစားမယ်ဆိုပြီး”

“ အေးပါဟာ..နင်ကလည်း…နင်ပြောတဲ့ပုံစံက ငါက နှာဘူးကြီးကျနေတာပဲ”

“ Sorry…..ဒါဆို နင့်ကုတ်အင်္ကျီ ငါ့ကိုပေး…နင်က ယောကျ်ားလေးဆိုတော့ ကိစ္စမရှိဘူးလေ”

ကောင်းသန့် သူမပြောတဲ့အတိုင်း မဆိုးမတွပင် ချွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ ရော့”

“ အင်း….ကျောင်းဆင်းခါနီး…ငါပြန်ပေးမယ် နင့်ဟာကို”

“ ရပါတယ်ကွာ”

ထို့နောက်တခြားသူငယ်ချင်တွေနှင့် ပျော်လိုက်၊ ပါးလိုက်၊ အအေးသောက်လိုက်နဲ့ ကျောင်းဆင်းပွဲရက်ကို ပျော်ပျော်ပါးပါးဖြတ်သန်းနေကြသည်။

“ တီး…တောင်…တီး….တောင်”

“ ကောင်းသန့်….ရော့….နင့်အင်္ကျီ…..ငါသွားပြီ”

“ အေး…အေး…..ဖုန်းဆက်မယ်နော်”

“ အင်း”

ရတီချွတ်ပေးလိုက်သော အင်္ကျီမှာ သူမ ကိုယ်သင်းနံ့တွေ ကျန်ရစ်လို၊ ကျန်ရစ်ငြား ကောင်းသန့် အင်္ကျီကို နမ်းလိုက်သေးသည်။ ရတီလည်း အပြင်ကို ရောက်တော့ လာကြိုနေကြ ဦးလေးညိုကို ရှာနေသည်။

ဟင်။ တွေ့လည်း မတွေ့ဘူး။ အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း လူကြီးတစ်ယောက် သူမကို လက်လှမ်းပြနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။

ဦးဖေပါလား။ သူမ ဦးဖေကားရှိရာသို့ အပြေးလေး သွားလိုက်သည်။ သူမ စိတ်လောသွားသည်နှင့်တူသည်။ ဦးဖေကားဆီရောက်ခါနီး (၃)လှမ်းလောက်အလို ပလက်ဖောင်းဆီက အခုံးလေးကို မမြင်ဘဲ ခလုတ်တိုက်ကာ ဘယ်ဖက် ခြေခေါက်သွားသည်။ သူမ ခြေခေါက်သွားသည်ကို မြင်တော့ ဦးဖေ ကမန်းကတမ်း သူမဆီ ပြေးလာကာ သူမ တံတောင်ဆစ်ကို လှမ်းထိန်းကိုင်သည်။

“ ရရဲ့လား….သမီး”

“ အင်း…….အင်း…ဦးဖေ”

“ လာ….ဦးဖေလက်ကို ထိန်းကိုင်လိုက်”

သူမကို ဦးဖေက သူ့ကားရှိကာ ထိန်းလျှောက်ပြီးခေါ်သွားသည်။ သူမ ကို Lover seat တွင်နေရာချကာ သူက driver နေရာဆီသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ တစ်ကိုယ်လုံးရွှဲနေပါလား..သမီးရဲ့”

“ ဟုတ်တယ်…ဦးဖေရေ….ဒီနေ့ ကျောင်းဆင်းပွဲနေ့ဆိုတော့ ရေတွေပက်ကြလို့”

သူမ ကုတ်အင်္ကျီကို ကောင်းခန့်ဆီ ပြန်အပ်ခဲ့တော့ ခဏက ဖုံးထားသော အလှတရားတွေက ပြန်ပေါ်လာသည်။ ရှပ်အင်္ကျီက သူမကိုယ်ပေါ်စေးကပ်လျက်။ အတွင်းခံဘရာဇီယာက အတိုင်းသား ထင်းလျက်။

ဦးဖေ သူမ ကိုယ်ကို တချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ အလှတရားတွေက အာခေါင်ခြောက်ချင်စရာ။ မသင့်တော်မှန်း သိတော့ ခပ်မြန်မြန် အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။

“ သမီး….အေးနေတာလား”

“ နည်းနည်း….ဦးဖေ”

ဦးဖေ သူဝတ်ထားသော အပြင်ရှပ်အင်္ကျီ လက်ရှည်လေးကို ချွတ်လိုက်သည်။

“ ဝတ်ထားလိုက်ပါလား…သမီး…မဟုတ်ရင် အအေးမိနေလိမ့်မယ်…စာမေးပွဲကလည်း နီးကနီးနဲ့… အဖျားမိသွားရင် မကောင်းဘူးလေ”

ရတီ မငြင်းတော့ဘဲ ကမ်းပေးနေသည့် ရှပ်အင်္ကျီကို ယူဝတ်လိုက်သည်။ အပြင်ဝတ်တစ်ထပ် ဝတ်လိုက်သဖြင့် သူမ အတော်သင့်နွေးသွားပြီး လုံခြုံသလိုလည်း ခံစားလိုက်ရသည်။ အခုမှကြည့်မိသည်။ ဘေးက ဦးဖေက စွပ်ကျယ်တစ်ထည်တည်းနဲ့။

“ ဦးဖေ…မအေးဘူးလား”

“ မအေးပါဘူး သမီးရဲ့”

စွပ်ကျယ်ပဲ ဝတ်ထားသော ဦးဖေကို ရတီ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်ရုံးကြွက်သားတွေက ခပ်တောင့်တောင်နှင့်။ စွပ်ကျယ်အောက်က တင်းထွက်နေသော ရင်အုပ်ခပ်ကားကားကိုပါ သူမမြင်တွေ့လိုက်သည်။

ကားစတီယာတိုင်ကို ကိုင်ထားသော လက်ဖျံတလျှောက်မှာလည်း မွှေးညှင်းစိမ်းတွေနှင့်။

“ ဪ…ဒါနဲ့..သမီး…သမီးခြေထောက်ရော…အဆင်ပြေလား”

ဦးဖေ လှမ်းပြောလိုက်မှ သူမခိုးကြည့်နေတာတွေရပ်လိုက်ကာ လက်ရှိအချိန်ကို အသိစိတ်ကပ်လိုက်သည်။

“ နည်းနည်းတော့နာနေတယ်..ဦးဖေရဲ့”

“ ဟုတ်လား….ဒါဆို ဦးဖေတို့ အိမ်ကို တန်းမပြန်ဘဲ ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးဝယ်ပြီးမှ ပြန်ရအောင်”

“ ဗိုက်ရောဆာနေသေးလား..သမီး”

“ အင်း…ဆာတယ်”

“ ဒါဆို အခုဘာစားချင်လဲ”

“ ဒါဆို သမီး..ကော်ဖီသောက်ချင်တယ်”

“ အင်း….အင်း..ဦးဖေဝယ်ပေးမယ်နော်”

ရတီ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့ ကြင်နာမှုတွေအောက် ရင်ထဲ လှိုက်တက်လာသည်။ လူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ကတည်းက အဖေဆိုတာ သူမစိတ်ထဲ ရိပ်တိတ်တိတ်သာပေါ်တော့သည်။ အခုလက်ရှိရည်းစား ကောင်းသန့်က သူမဂျီကျတာတွေကို သည်းညည်းခံသော်လည်း အခုလို အသေးစိတ်က အစ ဂရုမစိုက်တတ်။

အခုကျ ယုယကြင်နာမှုတွေအောက် သူမ ကြည်မွေ့လျက်။ ကြင်နာဂရုစိုက်တတ်သော ဦးဖေ။ သူမ အမှတ်တွေ ပေးနေမိပြီ။

............................................................................................

အခန်း (၂၇)

ကိုသက်ငြိမ် နာမည်ကြီးကော်ဖီဆိုင်ရှေ့ ကားခဏရပ်လိုက်သည်။

“ သမီး ဘာကော်ဖီသောက်မလဲ”

“ အင်း……ဘာသောက်ရင်ကောင်းမလဲဆိုတော့……Ice Latte သောက်မယ်…ဦးဖေ”

“ အင်း…ပေါင်မုန့်၊ကိတ်မုန့် တစ်ခုခုစားအုံးမလား”

“ Cheese cake စားချင်တယ်..ဦးဖေ”

“ အေး…ဒီမှာခဏစောင့်နေနော်…ခြေထောက်က နာနေတာဆိုတော့ အပြင်ထွက်မလာနဲ့နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ”

ကိုသက်ငြိမ် ရတီ စားချင်သည့်အတိုင်းမှာပေးလိုက်သည်။ သူ့အတွက်က Ice Americano တစ်ခွက်ဝယ်လိုက်သည်။ တအောင့်ကြာတော့မှာထားသည့်အတိုင်းရလာပြီ။

“ ရော့…သမီး….စားချင်တာတွေ”

“ ဝါး…..စားချင်စရာလေး….ကျေးဇူးပါ..ဦးဖေ။ ဦးဖေရော…ဘာစားမှာလဲ”

ကိုသက်ငြိမ် သူ့လက်ထဲက ကော်ဖီခွက်မြှောက်ပြလိုက်သည်။

“သမီး…စားနှင့်နော်…ဦးဖေ..သမီးခြေထောက်အတွက်….ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးဝင်ဝယ်အုံးမယ်”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဆေးဆိုင်ရှေ့နားလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ဆေးအထုတ်လေးဆွဲကာ ကိုသက်ငြိမ် ထွက်လာသည်။ ရတီခြေထောက်က အခုမှ ပိုနာလာသလိုပင်။ ဖြစ်စတုန်းက သိပ်မနာပေမဲ့ အခုမှ ပိုကိုက်လာသည်။

အိမ်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့တံခါးသော့ ဘယ်သူမှ လာမဖွင့်ပေးသဖြင့် ကိုသက်ငြိမ် ကားပေါ်မှဆင်းကာ သူ့ဖာသာ ဖွင့်လိုက်ရသည်။ ဆင်ဝင်အောက် ကားနားလိုက်ကာ ရတီရှိရာဖက်ခြမ်းသို့ ကားဖွင့်ပေးပြီး အိမ်ထဲသို့ ကိုသက်ငြိမ်အော်ခေါ်လိုက်သည်။

“ နုငယ်ရေ….နုငယ်”

“ ကြီးမေရေ….ကြီးမေ…ဒီမှာ ခဏကူပေးဗျို့”

အိမ်ထဲမှ ဘယ်သူမှ မထွက်လာကြ။ နုငယ်နဲ့ လေးညိုက အထည်တွေပို့နေသည့်ကိစ္စနဲ့ အခုထိ အိမ်မရောက်နိုင်သေး။ ကြီးမေကလည်း အိမ်သာတက်ချင်လာသဖြင့် သူ့အိမ်လေးကို ခဏပြန်နေခိုက်နှင့် ဆုံနေခြင်းဖြစ်သည်။

“ သမီးရေ…ဘယ်သူမှ မထွက်လာဘူးကွ။ ဦးဖေကိုပဲ တွက်ပြီး ဆင်းလိုက်တော့”

“ ဟုတ်ကဲ့”

ကားအတက်အဆင်းက အနည်းငယ်မြင့်သည်။ ရတီ အတက်တုန်းက ခြေထောက်က အဲလောက်မနာသဖြင့် သိပ်မသိသာ။ အခုကျမှ ဆင်းနေတုန်း နာလာသဖြင့် ယိုင်ခနဲ့ဖြစ်ကာ အောက်ကို လျောကျသွားသည်။

သို့သော် ကိုသက်ငြိမ် ထိန်းပေးသဖြင့် လဲတော့မကျ။ ရတီကိုယ်လုံးလေးကို ကိုသက်ငြိမ်က ထိန်းဖက်ထားသလိုဖြစ်သွားသည်။

“ သမီး…ရရဲ့လား”

ရတီ ကတုန်ကရီနဲ့။

“ ရတယ်…..ရ..ရတယ်..ဦဖေ”

ကိုသက်ငြိမ်လက်ကို ဖက်ကာ ရတီ တလှမ်းချင်း တလှမ်းချင်း အိမ်ထဲဝင်လာသည်။

“ သမီး..အိမ်ရှေ့က ဆိုဖာမှာထိုင်မလား..အပေါ်ထပ်က သမီးအခန်းဆီ နားမလား”

ရတီ တစ်ကိုယ်လုံးက ရေစိုတာခြောက်သွားပြီးဖြစ်သော်လည်း သူမရေချိုးချင်နေပြီ။

“ ဦးဖေ..တစ်လက်စတည်း..မီးကို အပေါ်ထပ်ထိ ပို့ပေးပါလား”

“ ရတယ်လေ”

ရတီ တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းကာ လှေကားဆီရောက်လာသည်။ လှေကားက အထပ်များကြီးမဟုတ်သော်လည်း သူမအတွက် တက်ဖို့ခက်နေသည်။

“ သမီး…သေချာကိုင်ထားနော်”

ပထမ တစ်ထစ်၊ နှစ်ထစ်လောက် ရတီ တက်ကြည့်ကြည့်သည်။ ခြေတစ်လှမ်းချင်း၊ တစ်လှမ်းချင်း ချလိုက်တိုင်း ပိုနာလာသဖြင့် ရတီ ယိုင်ယိုင်သွားသည်။ ထိုသို့ ယိုင်သနဲ့မှာ ရတီ ရင်သားတွေက ကိုသက်ငြိမ်လက်မောင်းတွေနဲ့ လှမ်းထိမိသလိုဖြစ်နေသည်။

နှစ်ယောက်စလုံးက အပေါ်ထပ်ရောက်ရန် ဇောကပ်နေသဖြင့် ထိုအခြင်းအရာကို သတိမထားမိကြပေ။

“ ကဲ….ဒီလိုဆို ဒီနေ့ ဦးဖေတို့ ရောက်တော့မှာကို မဟုတ်ဘူး…လာ”

ကိုသက်ငြိမ် လက်တစ်ဖက်က ရတီကျောပြင်၊ နောက်လက်ဖက်က ရတီဒူးအောက်ဆီ ထည့်ကာ မချီလိုက်သည်။

“ အမေ့”

“ သမီးလက်တွေ…ဦးဖေ လည်ပင်းဆီချိတ်ထားလိုက်”

ကိုသက်ငြိမ် ရတီတစ်ကိုယ်လုံးပွေ့ချီလိုက်သည်။ သူ့အားတစ်ချက်မှာ ရတီကိုယ်လုံးလေးစွေ့ခနဲ့ပါလာသည်။ ရတီမျက်နှာက စွပ်ကျယ်ပဲ ဝတ်ပြီးကျန်နေသော ကိုသက်ငြိမ် ရင်အုပ်ဆီမှာ အပ်လျက်။

ကိုသက်ငြိမ် လက်မောင်းကြွက်သားတွေက သူမကိုပွေ့ချီထားရလို့နှင့်တူသည်။ တင်းမာဖောင်းကြွနေသည်။ သူမ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ခုန်လာသည်။ သူမ သူ့ဆီက ကိုယ်နံ့နှင့် ဝပ်ရှော့က စက်ဆီနံ့ကိုပါရနေသည်။ ရတီရဲ့ နူးညံ့သော အသားစိုင်တစ်ချို့၏ ထိတွေ့မှုကို ကိုသက်ငြိမ် ခံစားသိရှိနေသည်။ လှေကားက အထပ်ရေမများသဖြင့် သိပ်မကြာလိုက်ပေ။

သို့သော်လည်း ကိုသက်ငြိမ် ရတီကို အောက်ပြန် မချပေးတော့ဘဲ သူမအခန်းဆီ တစ်ခါတည်းပွေ့ချီသွားသည်။

ကိုသက်ငြိမ်က ရတီ့အခန်းကို တစ်ခါမှ မရောက်ဖူး။ သူမ တစ်ခန်းလုံး အဝါရောင်တွေနှင့်။ အရုပ် ပိစိညှောင့်တောက်လေးတွေက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ပြန့်ကျဲလျက်။ ရတီက သူမ ကုတင်ပေါ်ဆီ ချလိုက်သည်။

“ ဦးဖေရေ….ကျေး..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

“ ရပါတယ်..သမီးရယ်”

“ ကဲ..သမီးခြေဖဝါးပြအုံး”

ကိုသက်ငြိမ် ရတီခြေဖျားဆီက ဘောင်းဘီစကို အသာဆွဲမလိုက်သည်။ ရတီ ဘယ်ဖက် ခြေဖဝါးနုနုလေးက အနည်းငယ်ယောက်ကိုင်းလျက်။

“ ရေခဲ ကပ်မှရမယ်ထင်တယ်..သမီးရေ”

“ အင်း”

ကိုသက်ငြိမ် အိမ်အောက်ထပ်ကို ရေခဲယူရန် ဆင်းသွားသည်။ ရတီ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ကာ ကျန်ခဲ့သည်။ သူမ နှလုံးသားရှိရာနေရာသို့ သူမလက်လေးနဲ့ စမ်းကြည့်ကြည့်သည်။ အဆမတန်ခုန်နေပါလား။

ခဏကလည်း သူ ဘာတွေပြောလို ပြောနေမှန်း ရတီ မကြားမိလိုက်။ ရတီ အသိစိတ်တွေအကုန်လုံးက လှေကားခြေရင်းမှာ ကျကျန်ခဲ့ပြီ ထင်သည်။

......................................................................................

အခန်း (၂၈)

ကိုသက်ငြိမ် ရေခဲအိတ်ကိုင်ကာ အပေါ်ထပ်ကို ပြန်တက်လာခဲ့သည်။

“ သမီး…ခြေထောက်ရှေ့ကိုတိုးလိုက်”

ကိုသက်ငြိမ် ကုတင်အောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။

“ ဦးဖေ…မလုပ်ပါနဲ့…သမီးငရဲတွေကြီးကုန်မှာပဲ”

“ ဦးဖေမှာ အဲလိုတွေ မရှိဘူး..သမီးရဲ့”

ကိုသက်ငြိမ် ယောင်ရမ်းနေသော ရတီဘယ်ဖက်ခြေဖဝါးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်က သူလုပ်စရာရှိတဲ့အတိုင်း လုပ်နေသော ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေသော ရတီက အပျိုမဒန်းမလေးပီပီ ရင်တွေ အဆမတန်ခုန်နေသည်။

သူ့လက်ဖဝါးဆီက ကားပစ္စည်းတွေ သယ်လိုက်၊ ထုလိုက် လုပ်နေရသဖြင့် အသားမာတက်နေသော  ကြမ်းရှရှအထိတွေ့နှင့်အတူ နွေးထွေးနူးညံ့မှုကို သူမသိရှိနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က ရေခဲအိတ်ကို သူမခြေဖဝါးပေါ် တင်ပေးနေသည်။

ရေခဲအိတ်က အေးစက်နေသော်လည်း သူမတစ်ကိုယ်လုံးက ပူလောင်နေသည်။ သူမ ခြေထောက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သေချာကြပ်ထိုးပေးနေသော သူ့လုပ်ပုံကိုင်ပုံကို သူမ အပေါ်စီးကနေ မြင်နေရသည်။

“ သမီး….မျက်နှာတွေပါနီလို့….ဖျားချင်နေပြီလားပဲ မှန်းစမ်း”

ကိုသက်ငြိမ် သူမ နဖူးကို အသာအယာ စမ်းသပ်လိုက်တယ်။ ကိုသက်ငြိမ်ကတော့ ဘာရယ်မဟုတ် ထိလိုက်တာပဲ။ ရတီ စိတ်တွေကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေမိသည်။

“ ကိုယ်မပူပါဘူး သမီးရဲ့”

“ အင်း…..ဦးဖေ..ဒါနဲ့ သမီးသက်သာနေပါပြီ”

“ ဪ…အေး…အေး…ဒါဆို ဦးဖေ ထားခဲ့လိုက်တော့မယ်…ကြီးမေဖြစ်ဖြစ်၊ သမီးမေမေဖြစ်ဖြစ် ပြန်လွှတ်လိုက်မယ်”

ကိုသက်ငြိမ် သူမအခန်းဆီမှ ထွက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။

“ ဦးဖေ”

သူခြေလှမ်းတွေ တုန့်ခနဲ့ရပ်တန့်သွားသည်။

“ ဦးဖေ…အင်္ကျီ….ဒီမှာ”

ရတီ သူမကိုယ်ပေါ်မှ ဝတ်ထားသော ကိုသက်ငြိမ်၏ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ အေး…အေး…ဒါဆို သမီးဆေးသောက်ဖို့ မမေ့နဲ့နော်”

ရတီ ခေါင်းအသာလေးညိတ်ပြလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်လည်း အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ ကြီးမေရှိနေပြီ။

“ ကြီးမေရေ….ခဏက ရတီက ခြေခေါက်သွားလို့..အခုအပေါ်ထပ်မှာ…ကျနော်တော့ဆေးဝယ် ပေးထားတယ်..ကြီးမေ တချက်လောက်သွားကြည့်ပေးအုံး”

“ အေး…အေး…လူလေး”

ကြီးမေ ရတီအခန်းဆီတက်လာသည်။

“ သမီးလေး..ကြီးမေ ဘာများလုပ်ပေးရမလဲ…ညစာရော စားပြီးပြီလား”

“ အင်း…သမီး အပြင်က မုန့်စားလာလို့ ဗိုက်ဝနေပြီကြီးမေရဲ့”

“ ဒါနဲ့ သမီးခြေထောက်ကတော့ အဆင်ပြေလား”

“ နည်းနည်းတော့ နာနေသေးတယ်....ဒါပေမဲ့ ဆေးသောက်လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာ”

“ ကြီးမေ..မီးကို ရေချိုးခန်းအဝထိ တွယ်ပေးအုံး..မီးရေချိုးချင်လို့”

ကြီးမေ ရတီ လုပ်ချင်တာတွေအကုန် လုပ်ပေးပြီးတဲ့အထိ စောင့်ပေးလိုက်သည်။

“ ကြီးမေ…မီး အိပ်တော့မယ်…Good night”

ရတီ အိပ်တော့မည်ဆိုကာမှ သူမ အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အောက်ထပ်မှာ မောင်သက်ငြိမ်ရော၊ နုငယ်ပါ ထမင်းစားနေကြသည်။

“ ကြီးမေ…မီးလေး အဆင်ပြေတယ်မလား”

“ အေး..အေး…သူ့ခမျာ ပင်ပန်းရှာပြီနဲ့တူတယ်..အခုအိပ်ပျော်နေပြီ”

“ တော်သေးတာပေါ့”

နုငယ်က စိတ်အေးသွားဟန်နှင့် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ထမင်းစားလက်စကို ဆက်စားပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်အခန်းထဲဝင်သွားကြပြီး ရေမိုးချိုး အိပ်ရန် ပြင်လိုက်ကြသည်။ နုငယ် အရမ်းပင်ပန်းလာသဖြင့် လင်မယားချစ်တင်းလည်း မနှောနိုင်။

ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းချမိသည်နှင့် တစ်ချိုးတည်း အိပ်ပျော်သွားသည်။ ကိုသက်ငြိမ် အတွေးထဲ တချက်တချက်တော့ ရတီရဲ့ ပန်းရောင်ဘရာစီယာနဲ့ အသားစိုင်တွေရဲ့ အလှကို အတွေးထဲ ဝင်ဝင်လာသဖြင့် အတင်းကာရော မောင်းထုတ်ပစ်ရသေးသည်။

ဒီအိမ်ကြီးထဲ မအိပ်ပျော်နိုင်ဘဲ လူးလူးလိမ့်လိမ့် ဖြစ်နေရသူ တစ်ဦးတော့ရှိသည်။ ထိုသူက “ရတီဝေ”ပင်။ ဦးဖေ ၏ နူးညံ့ပြီး အသေးစိတ်က အစ ဂရုစိုက်တတ်မှုတွေ၊ သူမကိုယ်လုံးကို စွေ့ခနဲ့ ပွေ့ချီသွားမှုတွေ၊ သူမခြေဖဝါးကို ရေခဲနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ကြပ်ထိုးပေးမှုကြောင့် သူမစိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်နေရရှာသည်။ သူမ မတွေးသင့်တာတွေ တွေးနေမိပြီနှင့်တူသည်။

စိတ်တွေက ဟိုတွေးလိုက်၊ ဒီတွေးလိုက်နှင့် တော်တော်ညနက်ကာမှ သူမ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ ရှေ့ဆက်ပြီး ကြုံရမည့် အချင်းအရာတွေကို သူမကြိုပြီးသိခွင့်ရှိခဲ့မည်ဆိုလျှင် သူမ ပျော်နေပါလား၊ ဝမ်းနည်းနေမလား။

သံလိုက်ဓာတ်လို ညှို့ငင်တတ်သော အဖိုနဲ့အမတို့ရဲ့ အထိအတွေ့တွေအောက်မှာရော….။ သူမ လွင့်မျောနေမိမလား။ ဒါမှမဟုတ် ငြင်းဆန်နေမိလား။ သူမ သိခွင့်ရရင် သိချင်ပါသေးသည်။

.............................................................................................

အခန်း (၂၉)

စာမေးပွဲ ဖြေရန် (၁)ပတ်အလို

တနင်္ဂနွေနေ့

ရတီ ဒီနေ့မနက် သူမ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် စာအတူဖတ်မည်ဆို မနက်(၉)နာရီလောက်ကတည်းက အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့သည်။

သူမ သူငယ်ချင်း “စုရည်သင်း” အိမ်က (၂)လမ်းကျော်လောက်ဆိုတော့ သူမ လမ်းလျှောက်ပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်ရုံ။ လည်ပင်းလေးထောင့် Uniqlo အစိမ်းနုရောင်အင်္ကျီလေးနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ပေါင်တိုလေးဝတ်ပြီး Adidas sneaker အဖြူလေးစီးပြီး ဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်ခဲ့သည်။

ရွှေရင်နှစ်မြွှာက အင်္ကျီအောက်တွင် လုံလုံခြုံခြုံရှိသော်ငြားလည်း တင်းတင်းရင်းရင်း တည်ရှိနေသည်။ ဘောင်းဘီပေါင်တိုဝတ်ထားတော့ ပေါင်တံဖွေးဖွေးသွယ်သွယ်လေးက အတိုင်းသား ထင်ပေါ်လျက်။ ရွှေရင်သိမ်းသစ်စအရွယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုနေနေ လှနေတာပင်။

လက်ထဲမှာ ဖတ်ရန် စာအုပ်(၃)အုပ်ကို ပွေ့ပိုက်လျက်။ သူမ ဆံပင်ရှည်ရှည်ဖျော့ဖျော့လေးကို နောက်ကနေ ခေါင်းစည်းကြီး အစိမ်းရောင်လေးနဲ့ စည်းနှောင်ထားသည်။ နုနုနယ်နယ် ဆယ်ကျော်သက်အလှနဲ့ ပြည့်နှက်နေသည်။

သူငယ်ချင်းအိမ်ရောက်တော့ လုပ်ရန်ပြင်ဆင်ထားသော စာအုပ်တွေမှ မှတ်စုတွေနှင့် အပီအပြင်စာလုပ်လျက်ရှိသည်။ စာမေးပွဲနီးနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် သိပြီးသား၊ မှတ်ပြီးသားစာများကို ပြန်နွေးရုံသာ။ တယောက်သိပ်နားမလည်သေးသော အရာများကို နောက်တစ်ယောက်က ပြန်ရှင်းပြလိုက်ဆိုတော့ စာက ခရီးတော်တော်ပေါက်လျက်ရှိသည်။

နှစ်ယောက်စလုံး ဉာဏ်ကောင်းကြသဖြင့် သိပ်အများကြီးမလုပ်လိုက်ရပေ။ (၁)နာရီခွဲလောက်ကြာတဲ့အချိန်တွင် လုပ်ရမည့်စာများ၊ ကျက်ရ၊ မှတ်ရမည့်စာများပြီးသွားတော့သည်။ ရတီ မပြန်သေးဘဲ ထွေရာလေးပါ ပြောနေကြသည်။

K-pop အဖွဲ့တွေအကြောင်း၊ Facebook က trend ဖြစ်နေသော အရာများအကြောင်း အတင်းထိုင်တုတ်နေကြသည်။ နောက်ဆုံးကျ ဆန်ကျင်ဘက်လိင်တွေကို စိတ်ဝင်စား၊ စိတ်ကစားတတ်တဲ့ အရွယ်များပီပီ ရည်းစားသနအကြောင်း၊ ယောကျ်ားလေးတွေအကြောင်း ပါလာသည်။

“ ဟဲ့..ရတီ…နင်နဲ့ ကောင်းသန့်က ဘယ်အဆင့်ထိ တက်ပြီးပြီလဲ”

“ ဒီလိုပါပဲဟာ”

“ ကောင်မ..နင်မလျှိုနဲ့နော်….ငါသိချင်လို့….ဟိ..ဟိ”

“ ဟဲ့ နင်ကလည်း…..နင်ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူးလို့ ကတိပေးလား”

“ ရတီရယ်…နင်နဲ့ ငါနဲ့က ငယ်ငယ်လေးကတည်း ပေါင်းလာတဲ့သူငယ်ချင်းတွေပါဟာ။ ဘယ်တုန်းက နင့်အကြောင်း ငါသူများကို သွားပုပ်လေလွင့် ပြောဖူးတာ နင်ကြားဖူးလို့လား”

“ အေးပါဟယ်…ကောင်မရယ်…ငါနဲ့ ကောင်းသန့်က ဟိုအဆင့်ထိရောက်ပြီးပြီ”

“ ဘာ ဟိုအဆင့်လဲ….နမ်းပြီးပြီလား”

 “ဟင့်အင်း….နမ်းတာမဟုတ်ဘူး….အတူတူနေတာကို ပြောတာ”

“ ဟယ်…ကြည့်စမ်း…ကောင်မ..လက်သွက်တယ်နော်…ဟိ..ဟိ။ နေပါအုံး မေးပါဦးမယ်….ဘယ်လိုလဲ…အရသာက..ကောင်းလား”

“ ငါဘယ်လိုပြောပြလို့ ရမှာတုံး..နင်သိချင်ရင် နင့်ဘဲနဲ့ နင်နေကြည့်ကြည့်ပေါ့”

“ ကောင်မ..နှိမ်တယ်နော်..ငါ့မှာ အခုထိ ဘဲမှမရှိသေးတာ။ ငါ အခု စာမေးပွဲ ပြီးရင်တော့ ဘဲတယောက်လောက်တော့ ထားအုံးမှပဲ”

“ ထားသာထား..ကောင်မရေ..အဲကြမှ နင်သိလာလိမ့်မယ်”

“ ဟဲ့….ငါပြောအုံးမယ်….နင့်ပထွေးက အမိုက်စားနော်”

“ ဘာကိုလဲ”

“ နင့်အမေ အခုယူလိုက်တဲ့ယောကျ်ားက နင့်အမေထက် အသက်ကြီးတယ်ဆိုပေမဲ့..ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ယောကျ်ားပီပီသသကြီးနော်….ဗလကြီးတွေက ရင်ဖိုချင်စရာကြီး..အဟိ..အခုခေတ် ငါတို့ အခေါ်အရဆို တကယ့် daddy type ကြီးကွာ”

စု ပြောကာမှ ရတီ တလောက သူမကို ဂရုစိုက်ပေးခဲ့သော ဦးဖေ၏ အယုအယတွေကို သတိရသွားသည်။ မေ့သွားလောက်ပြီဟုထင်နေပေမဲ့ စကားစပ်မိတော့ ပြန်သတိရမိသွားသည်။

“ ဟဲ့…ကောင်မ..ငါပြောနေတာ ကြားလား”

သူမလက်ကိုတို့လိုက်မှ အခုချိန်ဆီ သူမအသိစိတ်တွေပြန်လည်ရောက်ရှိလာသည်။

“ ဘာလဲ”

“ နင့်ပထွေးနဲ့ နင့်နဲ့ အဆင်ပြေတယ်မလား”

“ ဦးဖေလား…ဦးဖေက ငါ့ကိုရော၊ ငါ့မေမေကိုရော ကောင်းကောင်းဂရုစိုက်ပါတယ်ဟာ”

“ အင်း…ကြည့်ရတာ ကြင်နာဂရုစိုက်တတ်မဲ့ ရုပ်မျိုးပဲ။ ဟဲ့..နင့်အမေတော့ သူ့လက်ချက်နဲ့ မထောင်းသာလှဘူးပဲ”

“ ဟဲ့..ဘာကိုလဲ”

“ သူ့ကိုကြည့်ရတာ ဟိုကိစ္စတွေဆို တအားသန်မဲ့ရုပ်လေ…နင်စဉ်းစားကြည့်ကြည့်..အဲအရွယ် ယောကျ်ားအများစုက ဗိုက်ပူခါးတုတ်ကြီးတွေ။ နင့်ပထွေး body က အခုထိ အမိုက်စားလေ။ တအား သက်လုံကောင်းမှာပဲ…ခစ်..ခစ်”

“ ငါဘယ်လိုသိမှာတုံး..ကောင်မရဲ့”

“ အေးပါဟယ်…နင်ပထွေးနဲ့ နင့်အမေ ကွဲရင် ငါ့ကိုပြောနော်…ငါယူမလို့”

“ ဟဲ့..ကောင်မ..ရွတာအေ ညည်း”

“ တကယ်ပြောတာ…ငါက အဲလို ဦးတွေဆို သိပ်ကြိုက်တာ ခစ်…ခစ်”

“ တော်ပြီ…တော်ပြီ…ကောင်မရေ…စကားတွေက လမ်းကြောင်းပြောင်းကုန်ပြီ…ငါပြန်တော့မယ်..ဗိုက်ဆာနေပြီ”

“ ငါ့အိမ်မှာ ထမင်းစားသွားလေ”

“ တော်ပါပြီ..မယ်မင်းကြီးမရယ်…အိမ်မှာပဲ စားလိုက်ပါတော့မယ်”

“ အေး…အေး…နင်သေချာပြန်အုံး..ဒါနဲ့…ဦးကို တို့သတိရနေပါတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောပေးအုံး”

“ မနိုင်ဘူးဟေ့…bye…bye”

ရတီပြန်လာတော့ နေမွန်းတည့်တော့မယ်။ ထီးရော၊ ဦးထုပ်ရော မပါလာသဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာသည်။ သူမ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဘဲလ်တီးလိုက်သည်။ ဘဲလ်တီးပြီး တအောင့်အကြာ ဦးဖေ တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။

“ မီးလေး ပြန်လာပြီလား”

“ ဟုတ်ကဲ့”

ဦးဖေ အပေါ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံး ကိုယ်ဗလာနဲ့။ အောက်က လုံခြည်ကလည်း ရေတွေစိုလျက်။ ကိုယ်ဗလာဖြစ်နေသော ဦးဖေ အပေါ်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ်က ရေတွေ၊ ချွေးတွေကြောင့် ရင်အုပ်ကြွက်သားတွေ၊ လက်မောင်း ကြွက်သားတွေက ပြောင်လက်လျက်။

ရင်အုပ်နှစ်ခုကြားက ရင်ဘတ်မွှေး ရေးတေးတေးလေးတွေကို သူမ မကြည့်ရဲ။ သူမ ရင်တွေ အဆမတန် ခုန်လာပြန်သည်။

....................................................................................................

အခန်း (၃၀)

ဦးဖေ သူမကို တံခါးဖွင့်ပေးကာ အိမ်ထဲသို့လှည့်ဝင်သွားသည်။ သူလှည့်ထွက်သွားသော ဗလာကျင်းနေသည့် သူ့ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ရတီမြင်တွေ့ရပြန်သည်။ ကျယ်ပြန့်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

မှီအုံးလိုက်ရရင် ဘယ်လိုများကောင်းလိမ့်မလဲ။ သူမလည်း အိမ်ထဲသို့ လိုက်ဝင်လာခဲ့သည်။ လက်စသတ်တော့ ဦးဖေက ကားရေဆေးနေတာပင်။ ဒါကြောင့်ရေတွေစိုနေတာပင်။

ထိုစဉ် နုငယ် အအေးခွက်ကိုင်တာ စကားတပြောပြောနဲ့ ထွက်လာသည်။

“ မောင်ရေ….အအေးလေးသောက်လိုက်အုံး…ခဏကြာထမင်းစားတော့မှာဆိုတော့ နု အရမ်းကြီးချဉ်အောင်တော့ မဖျော်ခဲ့ဘူး”

နုငယ် သူ့ယောကျ်ား ကိုသက်ငြိမ်ကို ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ပြောနေစဉ် သူမသမီး ရတီကို မြင်လိုက်သည်။

“ သမီး…ပြန်လာပြီလား”

“ အင်း…မေမေ”

“ သမီး..စုစုအိမ်မှာ စာလုပ်တာ  အဆင်ပြေခဲ့လား….ငါ့သမီးလေး ဗိုက်ဆာနေရောပေါ့….ခဏကြာ ထမင်းစားကြမယ်လေ….ကိုသက်လေ…ဒီမှာကြည့်ပြောမရဘူး…ဦးလေးညိုကို ကား ဆေးခိုင်းလိုက်ပါဆိုတာကို..သူကိုယ်တိုင်ဆေးမှ အားရတာတဲ့”

“ အင်း…အင်း”

ရတီ မေမေစကားအတိုင်း သံယောင်လိုက်နေသည်။

“ အေး…အေး….နားလိုက်အုံး..သမီးရေ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..မေမေ”

ရတီ သူမအခန်းဆီ တက်လာခဲ့သည်။ သူမအာရုံထဲမတော့ ဦးဖေရဲ့ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်သာ တဝဲဝဲဖြစ်နေသည်။ အောက်က သူဝတ်ထားသည့်လုံခြည်ကလည်း ရေစိုထားသည်ဆိုတော့ ဦးဖေ၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်။

စိတ်ထိန်းစမ်း ရတီ။ သူစိမ်းယောကျ်ား ခန္ဓာကိုယ်ကို မမြင်ဘူးတာလည်း မဟုတ်။ ရည်းစားဖြစ်သူ “ကောင်းသန့်” ဆို တစ်ကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်း၊ ဖမွေးတိုင်း မြင်ဖူးရဲ့သားနဲ့။

“ သမီးရေ…ထမင်းစားမယ်ဟေ့”

မေမေခေါ်သံကြားမှ တွေးတာရပ်လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သူမ မေမေတို့နဲ့ နေ့လည်စာဆင်းစားလိုက်ပြီး သူမရဲ့ ဖြတ်သန်းနေကြ နိစ္စဓူဝကို ဖြတ်သန်းလိုက်သည်။

..................................................

ည(၁၁)နာရီ

ရတီ ညနေရေမိုးချိုး၊ ထမင်းစားပြီးကတည်းက စာကြည့်စားပွဲပေါ်အကျအနထိုင်ပြီး စာလုပ်နေသည်။ ဘယ်အချိန်တွေရောက်နေမှန်းမသိလိုက်။

“ ဂွီ”

အရေးထဲ ဗိုက်ကဆာလာသည်။ အစားစားပြီးရင် အိပ်တော့မယ်ဟု သူမဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲမှာ ဝယ်ထားနေကြ မုန့်ထုတ်တွေလည်း ကုန်ပြီ။ အောက်ထပ်က ရေခဲသေတ္တာထဲမှာတော့ စားစရာတွေရှိလောက်မည်။ ရတီ မဆိုင်းမတွပင် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာသည်။ တစ်အိမ်လုံး မီးပိတ်ထားသဖြင့် မှောင်မဲနေသည်။

ညမှာ ဖွင့်သည့် မီးလုံး (၂)လုံး၊ (၃)လုံးသာ ဖွင့်ထားသည်။ သို့သော် ရတီငယ်စဉ်ကတည်းကနေလာသောအိမ်ဖြစ်သဖြင့် ဘယ်နေရာမှာ ဘာရှိမှန်း မျက်လုံးမှိတ်ပြီး လျှောက်ရင်တောင် ရမည်။

ဗိုက်ဆာသည့် စိတ်ကဆောင်နေသဖြင့် ရတီ ရေခဲသေတ္တာဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ နွားနို့ရှိနေသည်။ ဖန်ခွက်ထဲ အပြည့်နီးပါးလောက်ထည့်ကာ သူမ တစ်ဝကြီး မော့သောက်ပစ်လိုက်သည်။

ဟူး။ အခုမှ နေသာထိုင်သာရှိတော့သည်။ ဗိုက်ဝသွားကာမှ ရတီ ပတ်ဝန်းကျင်ကို စစူးစမ်းမိသည်။

“ အဟင့်…..ဟင့်……အ….အ”

ညည်းသံသဲ့သဲ့ သူမနားထဲကြားလိုက်သည်။ ရင်ခေါင်းထဲက ဆို့နစ်ပြီး ထွက်လာသောအသံနဲ့။ ရတီ အသံလာရာဖက်ကို လျှောက်ကြည့်ကြည့်သည်။ လျှောက်လာလေလေ အသံက ပိုကြားရလေလေ။

“ အင့်….အင့်…..အင့်…အင့်”

“ ဖတ်….ဖလတ်…..ဖတ်…….ဖတ်…….ဖလတ်…..ဖလတ်”

“ အ……ဟင့်…..အင့်…..ဟ……..ဟ…..အင့်”

အသံလားရာနဲ့ သူမ နီးကပ်လာလေ သူမ အသံရဲ့ ဖြစ်တည်လာမှုကို ပိုသိလာသလိုပင်။ အစက မေမေ ဟိုးအရင်ကလို နှိပ်စက်ခံနေရပြီလားဟု တွေးလိုက်မိတာပင်။ သို့သော် သူမ ထင်သလိုမဟုတ်ပေ။ မေမေ ကျေကျေနပ်နပ်ခံယူနေပြီး ကြည်နူးလို့ ထွက်လာသည့် အသံနှင့် ပိုတူသည်။

အသံ၏ အဓိက ထွက်ပေါ်ရာက သူမ မေမေ အခန်း ဖြစ်နေသည်။ ပုံမှန်ဆို သူမတို့အိမ်က အခန်းတွေက အသံလုံသည်။ အထဲက အသံကို အပြင်က မကြားရပေ။ လက်စသတ်တော့ အခုက တံခါးပိတ်ဖို့မေ့ခဲ့သည်နှင့်တူသည်။

တံခါးက မစေ့ဘဲ ခပ်ဟဟ ဖွင့်နေလျက်။ သူမ ခပ်ဟဟဖွင့်နေသော တံခါးဝအကြားမှ အထဲသို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

“ ဖတ်……ဖတ်…….ဖတ်…..ဖတ်”

“ ဟင့်…..အင့်……အင့်……..အင့်”

ဟင်။ မေမေက လေးဘက်ထောင့်ကြီးနဲ့။ ဦးဖေက မေမေ့ခါးကို ဆွဲပြီး လိုးပေးနေပါလား။ သူမ မျက်နှာကြီးပူတက်လာသည်။ ဒူးတွေတောင် ယိုင်ချင်ချင်။

မကြည့်သင့်ဘူး၊ ထွက်သွားရမည်ဟု စိတ်ထဲကပြောနေပေမဲ့ ခြေထောက်အစုံက တံခါးအဝမှာ ကျောက်ချထားသလို ပေကပ်နေသည်။ အခန်းထဲက လူသားနှစ်ယောက်တော့ မမောနိုင် မပန်းနိုင် အချစ်စခန်းဖွင့်နေကြသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်အကြောင်း စိုးစဉ်းမျှ မတွေးမိ။

ရတီကတော့ တံခါးအဝအကြားကတော့ ချောင်းကြည့်လျက်သား။

.....................................................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>