ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၃ )
ရေးသားသူ - နတ်ဆေး
မျက်နာငယ်လေးတွေနဲ့ သာအေးတို့ အုပ်စုထွက်သွားမှ ဦးဘခက် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။
“ ကြီးကြီးလှ… ရဲလေးရှိလား.. ”
“ အေး …ရှိတယ် …ဒီနေ့အလုပ်ကလဲ လုပ်စရာမရှိသေးတော့ အိပ်တုန်းဟဲ့.. ”
အိမ်ပြင်က သူ့အမေနဲ့ အောင်မောင်းတို့ အသံတွေကြောင့် ရဲလေး အိပ်ရာက နိုးလာတယ် ။ သူအိပ်တဲ့နေရာအထိ ရောက်လာတဲ့ အောင်မောင်း ကို
“ ဘာလဲ… အောင်မောင်း.. ”
အောင်မောင်က သူ့အမေရှိတဲ့ ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ
“ မြို့ပေါ်တက်ရအောင် မင်းကိုလာခေါ်တာ.. ”
“ ကိစ္စရှိလို့လား.. ”
သူတို့ရွာနဲ့ အောင်သာမြို့က မိုင် ၄၀ လောက်ပဲ ဝေးသည်။ ဒီအကွာအဝေးက လမ်းကောင်းရင် ၁ နာရီခွဲလောက်နဲ့ ရောက်သွားနိုင်ပေမဲ့ လက်ရှိ လမ်းအနေအထားနဲ့ဆို ၃ နာရီခန့် မောင်းရသည်။ ကျွန်းတောင်ရွာက လူတွေအပါအဝင် ပတ်ဝန်းကျင်ကရွာတွေလဲ ဝယ်စရာခြမ်းစရာရှိပါက အောင်သာမြို့ကိုပဲ တက်ဝယ်ကြတယ် ။ ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားတဲ့သူကသွား ဒါမှမဟုတ်ရင် ကျွန်းတောင်ရွာကနေ ကားလမ်းအထွက်က ညောင်ပင်စုရွာက သူကြီးထောင်ထားတဲ့ စစ်ကျန်ဘတ်စကားစုတ်ကြီးကို ငွေ ၁၀၀၀ပေးပြီး လူစုကာ အဆင်ပြေသလို သွားကြသည်။
“ စတိတ်ရှိုးပွဲသွားကြည့်ရအောင်လို့… အဆိုတော်တွေလာမှာတဲ့ဟ.. ”
“ မင်းကို ဘယ်သူပြောလဲ.. ”
“ ခင်မှုန် ပြောတာ… သူ့ကိုက အိဝါက ပြောတာတဲ့.. ”
အိဝါဆိုတဲ့ နာမည်ကြားမှ အောင်သာမြို့မှာ အိဝါကျောင်းတက်ခဲ့တာကို ရဲလေး သတိရတော့သည်။
“ သူက မင်းကိုတော့ မခေါ်ခိုင်းဘူးကွ.. ”
“ ဟင် … ဘယ်သူကလဲ.. ”
“ အိဝါလေ.. ”
“ အော်.. ”
အိဝါ သူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေမှန်း ရဲလေးသိသည်။
“ ဒါဆို… မင်းက ဘာလို့လာခေါ်လဲ.. ”
“ ယောကျ်ားဆိုလို့ ငါနဲ့ဖိုးထောင်နှစ်ယောက်ထဲကို သွားရမှာကလဲ ကိုယ့်နယ်မှ မဟုတ်တာ အထီးများလေကောင်;လေပဲလေ မင်းသိပါတယ်… သူမခေါ်ခိုင်းပေမဲ့ မင်းပါလဲ ဘာမှပြောမှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ ငါတို့ကြည့်ပြောမယ် အဲ့ကိစ္စကိုထားလိုက်… လာထထ …မျက်နာသစ်လိုက်တော့.. ”
သူ့ကိုဆွဲထူနေတဲ့ အောင်မောင်းကိုကြည့်ပြီး
“ ရဲလေး မဖြစ်လောက်ဘူး ထင်တယ်နော် အောင်မောင်း …ဟိုနေ့က ပွဲဈေးမှာမင်းလဲမြင်ပါတယ်.. ”
“ သိတယ်… မြင်တယ်… မင်းစော် နှင်းရည်ကိုတော့ ခေါ်မလာနဲ့ နှင်းရည်ပါရင်တော့ အိဝါလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး ငါနဲ့ဖိုးထောင်နှစ်ယောက်ထဲလဲ မသွားချင်ဘူး မလွှဲမရှောင်သာရန်ဖြစ်ကြလို့ ဖဲ့ကြပြီဆို ဒို့နှစ်ယောက်အပြင် မင်းရောဆိုတော့ ပိုကောင်းတယ်လေ.. ”
ရဲလေးလဲ ပြောမရတဲ့အဆုံး သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ရှိုးပွဲကြည့်ချင်တာနဲ့ မျက်နာလေး အမြန်သစ်ပြီး ထမင်းတောင် ဘယ်လိုမျိုကျသွားမှန်း မသိ။ အောင်မောင်းနဲ့အတူ သူ့အိမ်က 125 ဆိုင်ကယ်လေးထုတ်ကာ ရွာပြင်ကို ထွက်သွားကြသည်။ နှင်းရည်ကိုတော့ ရဲလေး ဘာမှမပြောခဲ့ရ။ လမ်းမှာအောင်မောင်းက ခင်မှုန်တို့အိမ်ကို ခဏဝင်လိုက်သေးသည်။
ရွာပြင်ရောက်တော့ ၁၅ မိနစ်လောက် စောင့်လိုက်ရပြီး ဆိုင်ကယ် ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးဖြင့် ဖိုးထောင် အိဝါ နဲ့ ခင်မှုန်တို့ရောက်လာကြတယ် ။ ဖိုးထောင်ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ သူ့ညီမဝမ်းကွဲ သဲသဲလဲ ပါလာသည်။ အပျော်အပါးသွားကြမှာဆိုတော့ သူတို့ယောကျ်ားလေးတွေတင် မဟုတ် ။ ခင်မှုန် နဲ့ သဲသဲကပါ ဂျင်းကြပ်ကြပ်လေးတွေ ဝတ်လာကြတယ် ။ အိဝါတရောက်ပဲ ကြက်သွေးရောင် စကတ်စတိုးလေးနဲ့ လိမ္မော်ရောင်ကုတ်လေးဝတ်လာသည်။
လုံချည်နဲ့မြင်နေကြ အိဝါကို အခုလို တွေ့ရပြန်တော့ ရဲလေး မကြည့်ပဲလဲ မနေနိုင် ။ တင်းထုတ်နေတဲ့ တင်တင်သားကြီးတွေက ဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွထိုင်ထားလို့ အနောက်ကိုပင် အစ်ထွက်နေသည်။ သူကြည့်နေမှန်း အိဝါကတော့ သတိတောင်ထားမိပုံမရ။ ရောက်ကထဲက သူ့ကိုမျက်နာချင်းမဆိုင် ။
“ ခရီးကဝေးတော့ ဒို့ယောကျ်ားလေးတွေပဲ မောင်းမယ် နင်တို့ အနောက်ကလိုက်ကြ.. ခင်မှုန့်က ကိုအောင်မောင်း နောက်ကလိုက်ပေါ့… ဟိ ဟိ.. ”
လမ်းမှာအောင်မောင် ပြောပြခဲ့လို့ အောင်မောင်းနဲ့ခင်မှုန် ရည်းစားတွေဖြစ်နေကြပြီဆိုတာ ရဲလေး သိထားပြီးပြီ။
“ အိဝါကတော့ ရဲလေးနောက်က လိုက်နော်… ငါ့ညီမ.. ”
“ အို… လိုက်ချင်ပါဘူး … ကိုအောင်မောင်းပြောတော့ ကိုဖိုးထောင် ရယ် ခင်မှုန်ရယ်ပဲဆို… အခုသင်းသင်းလဲပါလာပြီ အိဝါက ကိုဖိုးထောင်နောက်ကလိုက်မလို့ စဉ်းစားထားတာ.. ”
“ သင်းသင်းက သူလဲ ကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ပါဟာ အိဝါကလဲ သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်စီးကြပါစေ နင်ကရဲလေးနောက်ကပဲလိုက်လိုက်နော် ဒီကောင်ကြီးကဆိုင်ကယ်စီးကျွမ်းပါတယ်ဟ… ဟီး ဟီးး.. ”
“ ဟွန့် … ”
သူ့ကိုမျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်တဲ့ အိဝါကို ရဲလေး မသိသလိုပဲ နေလိုက်တယ်။
“ ကဲ ကဲ …သွားပါ အိဝါရယ် …အခွင့်အရေးရတုန်းလေးပဲ …နင့်အဖေ စိတ်ကောင်းဝင်နေတုန်းလေးပဲနော် …သွား သွား ရဲလေးကိုခွကို… အဲလေ… ရဲလေးနောက်ကတက်လိုက် စကတ်ကြီးနဲ့ဆိုတော့ ခွလို့မရဘူးမေ့သွားတယ်… အဟီး.. ”
မျက်နာလေး စူပုတ်ပုတ်နဲ့ လျှောက်လာပြီး အိဝါ ရဲလေးဆိုင်ကယ်နောက်မှာ တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်တို့ကရှေ့ကမောင်းထွက်သွားကြပြီ။
“ ရပြီလာ အိဝါ …အကိုမောင်းတော့မယ်နော်.. ”
ဆိုင်ကယ်ထွက်ခါနီးမို့ အိဝါကို ရဲလေး သတိပေးလိုက်တယ်။
“ ရပြီ… မမြင်ဘူးလား.. ”
ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ ပြောလာတဲ့ အိဝါကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး ရီချင်မိသလို အားလဲနာနေသည်။ အိဝါကို သူနမ်းသလို ဖြစ်ခဲ့သေးတယ် မဟုတ်လား ။ ဒါတွေကြောင့်ပဲ သူ့ကို အိဝါကမကြည်နေတာ။ ပြီးတော့ သူကနှင်းရည်နဲ့ဖြစ်သွားတယ်လေ။
ရှေ့က အောင်မောင်တို့ ဆိုင်ကယ်တွေ မောင်းသွားလို့ ဖုန်တွေ ထနေတဲ့အတွက် သူတို့ဆိုင်ကယ် နောက်ကကပ်မလိုက်ပဲ ခပ်ခွာခွာပဲ ရဲလေး မောင်းခဲ့လိုက်တယ် ။ ကားလမ်းပေါ် ရောက်ခဲ့သော်လဲ ကတ္တရာလမ်းလဲ မဟုတ်ပြန် ကျောက်စလစ်တုံးတွေ ခဲလုံးဂမူတွေကြောင့် ဆိုင်ကယ်ကဆောင့်လိုက် ခုန်လိုက်ဖြင့်သွားနေတာကြောင့် အိဝါကိုယ်လေးက ရဲလေး ကျောပြင်နဲ့ကပ်ကပ်လာသလို့ သူမရဲ့ တင်သားအိအိလေးတွေရဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် ရဲလေးသွေးပူချင်လာပြီ ။
ဖုန်တွေကတော့ လမ်းပေါ်ရောက်လာတဲ့ အခါမှာ ဆိုးဆိုးရွားရွားမရှိတော့ တလမ်းလုံး ငြိမ်လိုက်လာတဲ့ အိဝါကို ရဲလေးကလဲ ဘာစကားမှသွားမပြောမိ ။ အောင်မောင်းကတော့ ခင်မှုန် က သူ့ခါးကိုဖက်ထားလို့ အပျော်လွန်ပြီး ရှေ့ဆုံးကနေဒုန်းစိုင်းနေသည်။ ပွဲက ညနေစောင်းမိုးချုပ်ကာနီးမှ စမှာကြောင့် အောင်သာမြို့က အိဝါရဲ့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပဲ ညအိပ်ကြမယ်လို့ အောင်မောင်းပြောထားလို့ ရဲလေးသိထားသည် ။ တလမ်းလုံး ခုန်လိုက် ဆောင့်လိုက်နဲ့ မြောက်လိုက်နဲ့မောင်းလာလိုက်ကြတာ မြို့ထဲကို ညနေ ၄ နာရီလောက်မှ ရောက်သွားကြတယ် ။ သူတို့ယောကျ်ားလေးတွေကြီးပဲ ဆိုဒီလောက်မကြာဘူးလို့လဲ ရဲလေး တွေးနေသည်။
တလမ်းလုံး စကားတစ်ခွန်းမဟတဲ့ အိဝါက မြို့ထဲရောက်မှ ဟိုလမ်းကိုမောင် ဒီလမ်းကသွား ဆိုပြီး လမ်းညွှန်နေလို့ ရဲလေးတို့ အိဝါပြောတဲ့ လမ်းအတိုင်းမောင်းခဲ့လိုက်တာ နှစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံးရှေ့ ရောက်ကို ရောက်မှ အိဝါကရပ်ခိုင်းကာ အိမ်ထဲဝင်သွားပြီး သူနဲ့ရွှယ်တူယောကျ်ားလေးတယောက်နဲ့ ပြန်ထွက်လာကာ သူတို့ကိုလက်ယပ်ခေါ်နေလို့ ရဲလေးတို့အားလုံး လိုက်ဝင်သွားလိုက်ကြတယ်။ အိဝါ သူငယ်ချင်းကောင်လေးက ပုံစံကြည့်ရတာ ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ ဒေါင့်ကျိုးပုံမရှိပေမဲ့ ချမ်းသားပုံတော့ ရှိသည်။
အိမ်ထဲမှာလဲ ရဲလေးတို့ ဘာကားမှန်းမသိတဲ့ ကားကြီးကလဲ မဲနက်ပြောင်လက်နေသည်။ အိဝါက ရဲလေးတို့ကို သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပြီးနောက် ခဏအနားယူပြီး ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကာ မြို့ထဲကထမင်းဆိုင်ကို အိဝါ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ပဲ သွားစားကြတယ် ။ သူတို့ယောကျ်ားတွေကတော့ အဝတ်အစားအပိုမပါတာကြောင့် ရွာကဝတ်ခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ ရှိပေမဲ့ အိဝါအပါအဝင် မိန်းကလေးတွေကတော့ ခင်မှုန့်လက်ဆွဲ အိတ်ထဲမှာ အပိုထည့်လာပုံရသည်။ အိဝါ ကတော့ အရောင်သာကွဲသွားတဲ့ အနက်ရောင် စကတ်အတိုလေးနဲ့ လက်ပြတ်ဆွဲသားလက်တိုလေးဖြင့် အလာတုန်းကထက်ပင် ပိုကြည့်ကောင်းနေတယ်လို ရဲလေးထင်နေသည်။
ထမင်းဆိုင်မှာ စားသောက် စကားပြောရင်း စကားပြောတယ် ဆိုတာကလဲ အိဝါနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင်ပဲ ပြောကြတာကြတာများများ ပွဲလက်မှတ်ကိုလဲ ကျော်စွာကပဲကြို ဖြတ်ပေးထားပြီး လေးစောင်ပဲဖြတ်ထားတယ်လို့ သိရတော့ ရဲလေး အောင်မောင်းကို ဂျိုကြည့်ကြည့်သည်။
သူနဲ့ သင်းသင်းက အစီအစဉ်မရှိပဲ ပါခဲ့ကြတာ မဟုတ်လား ။ ကျော်စွာဆိုတဲ့ကောင် ပြောပုံအရတော့ လက်မှတ်ကျန်အုံးမှာပါ ။ စောစေ ာသွားကြတာပေါ့ ဆိုတာနဲ့ ပွဲလုပ်မဲ့ နေရာကို ကျော်စွာ့ကားနဲ့ပဲ သွားကြတယ် ။ ကားက ခြောက်ရောက်ပဲ ဆန့်ပေမဲ့ အနောက်ခန်းကနေ ၅ ယောက်ရအောင် ထိုင်ပြီး လိုက်သွားကြတယ် ။ အိဝါကတော့ အရှေ့ခန်းမှာ ကျော်စွာနဲ့ လေးပေးဖြောင့်ကာ ပြုံးလို့ရွှင်လို့ ကားမှန်ထဲကနေ ရဲလေးကိုလဲမသိမသာနဲ့ကြည့်တက်သေးသည်။
ရှိုးပွဲလုပ်မဲ့ နေရာကို ရောက်တော့ သူတို့ အားလုံးကားပေါ်က ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ ကျော်စွာကတော့ လက်မှတ်ဖြတ် ဟု ဆိုကာ ဝင်ပေါက်ဘေးက မိုးကာအဆောက်အအုံလေးဖက် ထွက်သွားတုန်း ရဲလေး အောင်မောင်းကို သူတို့အတွက် လက်မှတ်ဖိုးငွေကို ခင်မှုန့်ကို အိဝါကတဆင့် ကျော်စွာ့ကို ပေးခိုင်းလိုက်တယ်။ ဘာလို့မှန်းမသိ ရဲလေး ကျော်စွာနဲ့ စကားမပြောချင်။
ပွဲစဖို့ ၁ နာရီလောက်လိုသေးပေမဲ့ လူတွေကတော့ ပြည့်နေပြီ။ အဝင်ပေါက် လက်မှတ်စစ်နေရာကနေ တန်းစီပြီး ဝင်ကြရတယ် ။ ဘောလုံးကွင်းဟောင်း တခုဖြစ်ပုံရပြီး လေးဖက်လေးတန် အုတ်တံတိုင်း ကာထားတာကိုလဲ တွေ့ရသည်။
ကျော်စွာ လက်မှတ်ဝယ်ပြီးပြန်လာတော့ သူတို့ အုပ်စုလဲ ဝင်ခဲ့ကြတယ် ။ အပေါက်ဝမှာ အားလုံး ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့်တန်းစီပြီး ဝင်ခဲ့ကြပေမဲ့ အတွင်းထဲလဲ ရောက်ရော တိုးကြဝှေ့ကြနဲ့ ရဲလေးတို့ လူစု ကွဲသွားကြပြီး အောင်မောင်း ခင်မှုန်နဲ့ သင်းသင်းတို့ကတဖက်ကို ရောက်သွားကြပြီး ရဲလေးနဲ့ဖိုးထောင်က တတွဲ အိဝါနဲ့ကျော်စွာကတတွဲ ဖြစ်သွားကြသည်။
မျက်နာခေါင်းပိုင်းလေးတွေတော့ မြင့်ရသေးလို့ ဘယ်နေရာ ဘယ်သူရှိတယ်ဆိုတာတော့ တွေ့နေရသည်။ ရှေ့ဆက်တိုးလို့လဲ မရတော့လို့ ရဲလေးနဲ့ဖိုးထောင် ရောက်တဲ့ နေရာမှာပဲ ရပ်နေလိုက်ကြတယ် ။ ပွဲစဖို့နီးလာတာနဲ့ တီးလုံးသံတွေက အရင်ထွက်လာပြီး ပရိတ်သတ်တွေဖက်ကို ထိုးပေးထားတဲ့ မီးလုံးတွေကိုလဲ ပိတ်ပစ်လိုက်သည်။ မီးပိတ်လိုက်ပေမဲ့ စင်ပေါ်ကမီးရောင်ကတော့ ရှေ့ကလူအုပ်ကြီးထဲ ဖြာကျနေသေးသည်။
ဘာပွဲလဲ ဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာ သတိတောင်မရ ။ ရှေ့က ဆိုင်းဘုတ်ပင် မကြည့်ခဲ့ရတဲ့ ရဲလေးလဲ မျိုကြီးရဲ့လေပြေ သီချင်းနဲ့စဖွင့်လာမှ Iron Cross မှန်း အခုမှသိရသည်။ မျိုးကြီးကိုမြင်တော့ ရွာက ချစ်ကြမ်းမောင် ကိုပင် သတိရလိုက်သေး ။ မြူးကြွတဲ့ i.c ရဲ့ တီးလုံးသံတွေအောက်မှာ စစချင်း၌ပင် လူတွေက မြောက်နေကြပြီ မျိုးကြီးပြီးတော့ ဝိုင်ဝိုင်း အငဲ ဆက်တိုက်ဖျော်ဖြေနေကြသည်။ ရဲလေးလဲ သူရတဲ့သီးချင်ကို လိုက်ဆိုပြီး သံစဉ်တွေထဲ မျောနေတုန်း ဖိုးထောင်က သူ့ကိုလက်လာပုတ်လို့ ရဲလေး ဖိုးထောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးထောင်က အုတ်တံတိုင်းနံရံဖက်ကို မေးငေါ့ပြလို့ ရဲလေးကြည့်လိုက်တယ် ။
ဘာမှမထူးခြား ။ အဲ့ဒီဘက်မှာ အနည်းငယ် မှောင်ရိပ်ကျနေတာကလွှဲလို့ လူတွေက စင်ပေါ်ကိုပဲ အာရုံရောက်နေကြသည်။ ရဲလေက ဘာလဲဟ ဆိုပြီး ဖိုးထောင်ကို မေးတော့ ဖိုးထောင်က ရဲလေးကို သေချာကြည့် အိဝါတို့လေ တမျိုးပဲ လို့ ပြောနေလို့ ရဲလေး ပြန်ကြည့်လိုက်တယ် ။ အခုမှသေသေချာချာသတိထားကြည့်မှ အိဝါနဲ့ကျော်စွာကို ရဲလေးမြင်သွားသည်။ ကျော်စွာက အိဝါရဲ့အနောက်မှာကပ်လျှက် ဖြစ်နေပြီး အိဝါကို စကားကပ်ပြောနေတာလား နမ်းနေတာလား မသဲကွဲလှ ။
ကျော်စွာရဲ့ ငုံ့နေတဲ့ ခေါင်းကြီးပဲ မြင်နေရတယ်။ ကျော်စွာ ခေါင်းဖယ်သွားပြန်တော့လဲ မူမမှန်တဲ့ အိဝါရဲ့အနေအထားကို ရဲလေး သတိထားမိပြန်သည်။ အိဝါရဲ့ ကိုယ်လေးက အနောက်ကနေ ကပ်ဆောင့် ခံနေရသူလို အရှေ့ကို ရင်ဘတ်လေးကော့သွားပြီး သူမကိုယ်လေးက မသိမသာ သိမ့်ကနဲ့သိမ်ကနဲ့ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာကို သတိထားကြည့်မိတဲ့ ရဲလေး မြင်နေရသည်။
ရဲလေး အတွေးတွေ အမျိုးမျိုးတွေးနေမိပြီ။ အိဝါကလဲ ဝတ်သွားတာက ဒူးအထက်ပဲ ရှိတဲ့ စကတ်တိုလေး။ ကျော်စွာကလဲ အိဝါရဲ့ အနောက်ပိုင်းနဲ့ သူကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက ကပ်လျှက်အနေအထား ။ အဲ့ဒီ အနားကလဲ အလင်းရောင်က သူနဲ့ဖိုးထောင်ရောက်နေတဲ့ နေရာလောက် အလင်းရောင်မရှိ ။ လူမျက်နာတွေတော့ မြင်နေရသည်။ ကျော်စွာကို စတွေ့ထဲက ကျော်စွာ အိဝါအပေါ် ပြောဆိုဆက်ဆံပုံ အကြည့်တွေက ဘယ်ကိုဦးတည်ချင်သလဲ ဆိုတာ မြွေမြွေချင်းမို့ ရဲလေး ရိပ်မိသည်။
ရဲလေး ဆက်မစဉ်းစားတော့ ။ သူထင်တာ တဝက်လောက်တော့ မှန်နေပြီ လို့ တွေးမိတော့ ရဲလေး စိတ်ထဲတမျိုးကြီး့ ဖြစ်သွားတယ်။ သူ အိဝါကို နှမြောမိတာလား ကျော်စွာ့ကို မနာလိုနေတာလား မသဲကွဲ။ အတွေးတွေနဲ့ မျောပြီး ဘေးတိုက်မြင်နေရတဲ့ အိဝါမျက်နာလေးကို ကြည့်နေတုန်း အိဝါက ရုတ်တရက် သူ့ဖက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ် ။ ရဲလေး မျက်နာမလွှဲမိ။ အိဝါကလဲ ရဲလေးကိုမြင်သွားပြီ ။ လျှင်လိုက်တဲ့ ဖိုးထောင်ကတော့ စင်ဖက်ကို မျက်နာရောက်သွားပြီ။ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ဘာလို့မျက်နာမလွှဲမိမှန်း မသိ။ အိဝါနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံအောင်ကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။
အိဝါကလဲ သူမ အောက်နခမ်းလေးကို သွားလေးနဲ့ ဖိကိုက်ထားပြီး ရဲလေးကို စူးစူးရဲရဲ ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ကတာမဟုတ်ပဲ အိဝါကိုယ်လေး တုန်တုန်သွားတာက ပိုလို့ပင် အခေါက်စိပ်လာတယ်လို့ ရဲလေးထင်နေသည်။ တချက်တချက် အိဝါ မျက်နာလေး မဲ့ချင်သလို ဖြစ်သွားတာကိုလဲ တွေ့နေရသည်။ ခုံတခုသာရှိရင် ခုံပေါ်တက်ပြီး အိဝါနဲ့ ကျော်စွာတို့ရဲ့အောက်ပိုင်းကို ရဲလေး သေချာအောင်ကြည့်မိမလား မသိ။
ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင်ကလဲ လူကြပ်တာ မှောင်ရိပ်ကျတာကို အခွင့်အရေး ယူပြီး အိဝါကို ကပ်ဆောင့်လိုးနေပုံရသည်။ ဘေးက လူတွေကလဲ စင်ပေါ်ကိုပဲ အာရုံရောက်နေကြလို့ အိဝါတို့ကို သတိထားမိပုံမရ ။ ကျော်စွာ့ အတွက်တော့ စကတ်လေးအသာလှန်ကာ ဇစ်ဖွင့်ပြီး လီးထုတ်ကာ ကပ်လိုးရုံပင်။ နှစ်ယောက်သားအပြန်အလှန် စိုက်ကြည့်နေကြတာကို အိဝါဖက်က အရင် မျက်နာလွှဲသွားသည်။
အဲ့ဒီတော့မှ အောင်မောင်းက ရဲလေး နား အနားကပ်ပြောသည်။
“ ကျော်စွာတော့ အိဝါကို ဖြုတ်နေပြီ အတင့်ရဲ လိုက်တဲ့ကောင် တဲ့ ”
ခါးကိုင်ပြီး ကပ်ဆောင့်နေတာ ငါခုဏက ခြေဖျားထောက်ကြည့်ထားတာ အိဝါ ခါးကို ဒီကောင် ဖက်ထားတာတွေ့တယ် ဆိုပြီး ပြောလာသည်။ ရဲလေး အောင်မောင်းကို ဘာ မှပြန်မပြောမိ ။ ကိုလေးဖြူဆီကိုပဲ ကြည့်ကာအာရုံလွှဲလိုက်သည်။ ဘောက်ကြီးတွေကနေ တဝုန်းဝုန်းထွက်လာတဲ့ အသံတွေက ရင်ဘတ်တွေ အထိရိုက်ခတ်လာတော့ ရဲလေး ရင်ခုန်သံတွေ ပိုမြန်လာသလို ခံစားရနေတယ်။ အိဝါဖက်ကိုလဲ သူမကြည့်ရဲတော့ ။ အိဝါကတော့ သူ့ကိုကြည့်နေမလား မသိ။
ည ၁၁ နာရီထိုးခါနီးတော့ အဆိုတော် လေးယောက်စလုံး ထွက်လာပြီး နေရောင်အောက်က အသက်ရှုုသံများ သီချင်းနဲ့ ပွဲကိုသိမ်းလိုက်ကြတယ်။
ပွဲပြီးတော့လဲ အပြင်ကို အလွယ်တကူပြန်ထွက်လို့မရ။ ခြေတလှမ်းကုဋေတသန်းနဲ့ ထွက်ခဲ့ကြရတယ် ။ ရဲလေး နဲ့ဖိုးထောင် အပြင်ရောက်လို့ ကျော်စွာ့ ကားအနားရောက်တော့ အောင်မောင်းတို့က ပြန်ရောက်နေကြပြီ။ အိဝါတို့ကိုတော့ မတွေ့ရ။ တော်တော်လေးကြာမှ ရောက်လာကြတယ်။ ရဲလေး ကတော့ အိဝါနဲ့အတတ်နိင်ဆုံး မျက်နာချင်းမဆိုင်မိအောင် နေနေသည်။
ကာပေါ်ရောက်တော့လဲ အပြင်ကိုသာ ငေးပြီးလိုက်လာခဲ့တာ ညအိပ်ရမဲ့ ကျော်စွာတို့ အိမ်ရောက်လာတာကိုတောင် ဖိုးထောင်သူ့ပေါင်ကို လာရိုက်မှ သတိထားမိသည်။
အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျော်စွာက သူတို့ ယောကျ်ားလေးသုံးယောက်ကို အခန်းတစ်ခန်းထဲ ပို့ပေးပြီး စောင်တွေခြင်ထောင်တွေ လာပေးပြီး ထွက်သွားတယ်။ တခြားအိမ်သားတွေ မရှိတာကိုလဲ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်လို့ ရဲလေးတို့ မမေးမိ ။ မိန်းကလေ းသုံးယောက်က တခန်းသပ်သပ် ။ အိပ်ခါနီးတော့ ဖိုးထောင်က တော်သေးတယ် ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင် အိဝါကို သူ့အခန်းထဲ ခေါ်မအိပ်ဘူးဟ ဆိုပြီး နောက်သေးသည်။
“ ဒီကောင်က အိဝါကို ကြိုက်နေတာကြာပြီတဲ့ …ခင်မှုန်ပြောတာ.. ”
ဒီစကားကိုတော့ အောင်မောင်းက ဝင်ပြောသည်။
တယောက်တပေါက် ပြောနေကြတာကို ရဲလေးကပဲ စကားလမ်းစဖြတ်လိုက်ပြီး မနက်ကျရင် စောစောထရအုံးရမယ် .. အိပ်ကြတော့ကွာ ပြောပြီး မီးပိတ်ကာ အိပ်ရာဝင်ခဲ့လိုက်ကြတယ် ။ နောက်တနာရီလောက်ကြာတော့ ရဲလေး ပြန်နိုးလာပြီး ရေဆာတာနဲ့ အောက်ထပ်ကို ရေးဆင်းသောက်လိုက်သေးသည်။ အောက်ထပ်မှာတော့ ဘယ်သူမှ မအိပ်ကြသေး။ ရေသောက်ပြီးလို့ အပေါ်ပြန်တက်မလို့ နောက်ကို လှည့်လိုက်တဲ့ ရဲလေး သူ့နောက်ကို ဘယ်အချိန်ထဲက ရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ အိဝါကိုမြင်လိုက်ရ၍ ရုတ်တရက်မို့ လန့်သွားသည်။ ပြီးမှ
“ ရေသောက်မလို့လား… အိဝါ.. ”
အိဝါက ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြတယ်။ ရဲလေး ဝါတာကိုလာ ထဲက ရေကို ဖန်ခွက်နဲ့ တခွက်ထည့်လိုက်ပြီး အိဝါကိုလှမ်းပေးပြီး သူကတော့ အပေါ်ထပ်ကိုပြန်တက်မလို့ လုပ်နေတုန်း..
“ ကိုရဲလေး.. ”
သူ့ကိုခေါ်နေလို့ ရဲလေး အိဝါကိုပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ ဘာလဲ… အိဝါ.. ”
“ ကိုရဲလေး… ဘာလို့ အိဝါတို့ကို ကြည့်နေတာလဲ… ပွဲထဲမှာလေ.. ”
ထင်မထားတဲ့ မေးခွန်းကြောင့် ရဲလေး ဘယ်လို အဖြေပြန်ပေးရမလဲ စဉ်းစာရတော့သည်။ အိဝါကတော့ သူ့မျက်လုံးတွေကို သေချာစိုက်ကြည့်နေပြီး အဖြေတခုခုကို ရှာနေသလိုပင်။
ရဲလေး ဆီက အသံထွက်မလာတော့ အိဝါ အပေါ်ထပ်ကို ရဲလေးထက် အရင် တက်သွားသည်။ လှေကားထစ်တွေကို တလှမ်းချင်းတက်သွားတဲ့ အိဝါရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ရဲလေး ငေးကြည့်နေမိတယ် ။ အိဝါက အပေါ်ကို ရောက်သွားပြီး အောက်မှာကျန်ခဲ့ ရဲလေးကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ တင်ပါးတွေကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရဲလေးကို မဲ့ပြုံးလေးပြုံးပြသွားကာ ထွက်သွားတော့သည်။
သူခိုး လူမိသလိုဖြစ်သွားတဲ့ ရဲလေးမှာလဲ မျက်နာပူကာ အပေါ်ထပ်သို့ လေးလန်တဲ့ ခြေလှမ်းများဖြင့် အိဝါ နောက်မှ လိုက်တက်သွားတော့သည်။
..................................................................................................................................
သမီးဖြစ်သူ အိဝါ မရှိတဲ့ အချိန်လေး မိန်းမနဲ့ တချီတမောင်း ဆွဲလိုက်အုံးမယ် ဆိုတဲ့ အကြံနဲ့ ဦးဘခက် ညရောက်မဲ့ အချိန်ကို စိတ်စောစွာနဲ့ အိမ်အောက်ထပ် ကုတင်ပေါ်မှာ စောင့်နေတုန်း သူတို့ ရွာက မဟုတ်တဲ့ လူငယ်လေးတယောက် သူ့အိမ်ထဲ ဝင်လာပြီး
“ ဦးက သူကြီးဦးဘခက်လားဗျ.. ”
“ အေး ပြော …မင်းက ဘယ်သူတုန်း.. ”
ကောင်လေးက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူ့ခါးပုံစကြားက စာရွက်ခေါက်လေးတခုကို ထုတ်ပေးပြီး ဒေါ်လေးဝါ ကပေးခိုင်းလိုက်တာလို့ ပြောပြီး ပြေးထွက်သွားသည်။
ဦးဘခက် ဒေါ်လေးဝါဆိုတဲ့ နာမည်ကြားတာနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ဆန်ပြာနေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို မြင်သွားသေးလား လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးက အိမ်သာထဲသို့ ပြေးဝင်သွားကာ ဖွင့်ဖတ်လိုက်တယ်။ စာထဲမှာ ဝါဝါမြင့် ရေးထားတာက ဒီညသူ့ယောကျ်ားမြဒင် မရှိဘူး ။ ဘယ်လိုလဲ ကိုမြဒင်ကို လက်စားမခြေချင်ဘူးလား ခ်ခ် စောင့်နေမယ် ဆိုပြီး ရေးထားသည်။
စာဖတ်ပြီး ဒီအရွှယ်ကြီးရောက်မှ ဦးဘခက် ရင်ခုန်နေရပြန်ပြီ ။ သူမြဒင်ကို လက်စားချေချင်တာပေါ့ ။ သူကြိုက်နေတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ခိုးပြေသွားတယ် ။ နောက်လက်ရှိ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကိုလဲ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ တက်လိုးသွားတယ် ။ သူ့သမီးနာမည်ကိုတောင် ဝါပါတဲ့ အိဝါဆိုတဲ့ နာမည်ကို သူပဲချစ်စနိုးနဲ့ ခေါ်ခဲ့တာ ရီရီခင်ကကန့်ကွက်ပေမဲ့ ဦးဘခက် နောက်သလို ပြောင်သလိုနဲ့ စခဲ့နာမည်က ပြင်မရတော့ပဲ တွင်သွားခဲ့တယ်။
ဦးဘခက် ဒီလောက်အထိကို ဝါဝါမြင့်ကို ငယ်ရွယ်စဉ်ကကြိုက်ခဲ့တာ ။ စာရောက်လာပြီး နောက်မှာတော့ ညကျရင်မိန်းမနဲ့ နှစ်ပါးသွားမဲ့အစီအစဉ်ကို ဖျက်ပြီး ကြိုက်ကုန်းရွာကို ဘယ်လို အကြောင်းပြပြီး သွားရမလဲ သူကြီးဘခက် ဉာဏ်နီဉာဏ်နက် ထုတ်ရတော့သည်။ အတန်ကြာစဉ်းစားပြီးနောက် ဦးဘခက် မျက်နာဝင်းသွားပြီး အိမ်ပေါ်တက်သွားပြီး ရီရီခင့် အနားသွားကာ
“ ရီရီ.. ”
“ ဟင်… ဘာလဲ ကိုဘခက်.. ”
ဆန်ပြာနေရာက သူ့ယောကျ်ားကိုမော့ကြည့်ရင်း ရီရီခင်မေးလိုက်တယ်။
“ ကိုဘခက် အစည်းအဝေး သွားရအုံးမယ်.. ”
“ ဟင်… ဒီအချိန်ကြီးမှ.. ”
“ အေးကွာ …ဘာတွေအရေးကြီးနေလဲ မသိဘူး ခုဏကမှညောင်ပင်စုရွာက ကောင်လေးတယောက်လာပြောသွားတာ.. ”
“ တယောက်ထဲ သွားမှာလား.. ”
“ အင်းလေ …အခါတိုင်းလဲ တယောက်ထဲပဲ သွားနေကြကို ဒီလမ်းတွေက.. ”
“ အော် …အခုကမိုးချူပ်တော့မှာမို့ ပြောနေတာ… ရီ …လိုက်ခဲ့ရမလား.. ”
“ အဲ …မလိုက်နဲ့ …ငါ့မိန်းမ ပင်ပန်းနေမှာပေါ့ ကိုကိုခက် တယောက်ပဲသွားမယ်.. ”
လိုက်မယ် ဆိုလို့ ဦးဘခက် အမြန်တားလိုက်တယ် ။ ရီရီခင် လိုက်ခဲ့လို့မှ မဖြစ်တာ ရီရီခင်က ရပ်ရေးရွာရေးနဲ့ ပတ်သက်လို့ သူ့အလုပ်ကိစ္စတွေကိုတော့ ဘယ်တော့မှ ဝင်မစွက်ဖက် ။ ဒီတချက်ကိုတော့ ဦးဘခက် သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို သဘောကျသည်။ အခုလဲ ဘာမှ မတားဆီး သတိထားသွားဖို့ ဆိုင်ကယ်ကောင်းကောင်းမောင်းဖို့ နဲ့ မိုးအရမ်းချုပ်ခန့်ထင်ရင် အဲ့မှာပဲ အိပ်ဖို့ရာလောက်ပဲ မှာနေတယ်။
ဦးဘခက် တို့လို ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှုုးတွေကို အုပ်စုက အစည်းအဝေခေါ်ရင် ညောင်ပင်စုရွ ာကိုပဲ ခေါ်နေကြမို့ အခုလဲ ရီရီခင်ယုံအောင် အခုလဲ အဲ့လိုပဲပြောခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးထုတ် ရွာပြင်ဖက်ကို ဟန်ပြမောင်းထွက်ခဲပြီး ဟိုရောက်တော့ ချောင်းစပ်ကချုံတောထဲ ဆိုင်ကယ်ကို ဖွက်ထားခဲ့ပြီး ရွာမြီးက လှေရှိရာဖက်ကို ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ထွက်သွားလိုက်တယ်။
လှေက နှစ်စီးရှိတယ် ။ ဟိုဖက်ရွာနဲ့ဒီဖက်ရွာကူးဖို့ အသုံးပြုဖို့အတွက် ဘယ်သူမဆို သွားစရာရှိရင် ကြိုးဖြုတ်ပြီး လှော်သွားရုံပဲ။ စက်လှေကတော့ ဘုန်းကြီးသွားဖို့ရန်နဲ့ သူ့တာဝန်အလုပ်ကိစ္စရှိမှပဲ သုံးကြတယ်။ လှေကြိုးလေးကို အသာဖြုတ် ။ အတက်နိုင်ဆုံး ရေသံမထွက်အောင် ကြိတ်လှော်ပြီး ဦးဘခက် ကြိုက်ကုန်းရွာကို ကူးသွားသည် ။
တဖက်ကမ်း ရောက်တော့ ဝါဝါမြင့်တို့ အိမ်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းလောက်ကို မှန်းပြီး လှေကို ကမ်းစပ်ဘက်ကို ဖြာကျနေတဲ့ ကိုင်းပင်တွေကြားထဲ ထိုးထည့်ကာ ကမ်းပါးတလျှောက်သတိထားပြီး ဝါဝါမြင့်တို့ အိမ်ဖက်ထွက်သွားတော့တယ် ။ အချိန်က 7 နာရီခွဲလောက်ပဲ ရှိသေးပေမဲ့ ကျေးရွာတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ဒီအချိန်ဆို ကိုယ့်အိမ်သူ့အိမ် ခေါက်တီဗွီသေးသေးလေးတွေနဲ့ နှပ်နေကြပြီ။ ကာလသားတွေကလဲ အပျိုချောချော အိမ် ကျောင်းဆရာမလေးတွေဆီကို အနံ့ခံသွားနေကြချိန်မို့ လူက ရှင်းနေသည် တစ်ဦးစနှစ်ဦးလောက်ပဲ တွေ့ရသည်။
ဦးဘခက် ဝါဝါမြင့်တို့ အိမ်ကိုရောက်တော့ အနောက်ဖက်ခြံစည်းရိုးကနေ ကျော်ဝင်ခဲ့ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲခက် သတိကြီးကြီးထားကာ လှေကားအတိုင်းတက်သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တော့ ဝါဝါမြင့်က လာဖွင့်ပေးသည်။ ဝါဝါမြင့်ကိုမြင်မြင်ချင် းဦးဘခက် ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ ဟယ်… ဇွတ်ကြီး.. ”
“ အိုကွယ် …ဝါကလဲ သူပဲခေါ်ပြီးတော့.. ”
“ နေပါအုံး …တံခါးလေး ပြန်ပိတ်ပါရစေအုံး.. ”
ဝါဝါမြင့်ကတံခါးကို ဂျက်ချပိတ်ခဲ့ပြီး နှစ်ယောက်သား တယောက်ခ့ါး တယောက်ဖက်က အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားကြတော့တယ်။
“ ဟိုသတ္တဝါက ဘယ်သွားတာလဲ.. ”
“ ဟင် …ဘယ်သတ္တဝါလဲ ကိုဘခက်ရဲ့.. ”
ဝါဝါမြင့် အံ့သြသလိုမေးလာသည် ။ သူတို့အိမ်မှာကလဲ သတ္တဝါဆိုလို့ ခွေးတောင်မွှေးမထား။
“ ဝါဝါ့ လင်ကြီးကိုမေးတာ.. ”
“ အော် ခစ်ခစ် မရှိဘူး.. ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုသွားတယ် ကြာမယ်တဲ့ အဲ့ဒါကြောင့် ကိုဘခကိကို ခေါ်လိုက်တာ.. ”
“ ဟင် …ဘုန်းကြီးကျောင်းတင်လား… ဖြစ်ပါ့မလား ဝါ ရဲ့ .. ”
“ ဖြစ်ပါတယ် တော်တော်နဲ့ ပြန်လာကြမှ ာမဟုတ်ဘူး အခုအချိန်ဆို ခေါင်းခြင်းဆိုင်နေကြလောက်ပြီ.. ”
“ အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့လား.. ”
“ ရှေးဟောင်းပစ္စည်တွေ အခိုးခံရလို့တဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က ဘယ်သူ့ လက်ချက်လဲ မသိသေးဘူး..နှစ်ခါရှိပြီ အခိုးခံရတာ အဲ့ဒါကို သွားတိုင်ပင်နေကြတာ.. ”
“ အော်… ဟုတ်လား.. ”
ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတွေက ကြိုက်ကုန်းရွာမှာတင် မဟုတ် ။ သူတို့ကျွန်းတောင် ရွာမှာလဲ ရှိသည်။ ပုဂံခေတ် ပျူခေတ်က ပန်းပုလက်ရာ ကြေးနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ခြင်္သေ့ ရုပ်ထုတွေ နတ်သမီးရုပ်ထုတွေ ကိန္နရီ ကိန္နရာရုပ်ထုတွေနဲ့ အခြား ရှေးခေတ် လူ့အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေ ဂျပန်ခေတ်က ဂျပန်တွေအနယ်နယ်အရပ်ရပ်က သိမ်းထားတဲ့ ဟာတွေက ဂျပန်တွေ မြန်မာနိုင်က ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဘုန်းကြီးက ဆက်ပြီးထိမ်းသိမ်းထားတာလို့ သူ့အဖေ ဦးဘသက် ပြောဖူး လို့ သူကြီး ဘခက် သိထားသည်။ သူတို့ဘိုးစဉ် ဘောင်ဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတဲ့ ကိန္နရီ ရုပ်ထုလေးပင် သူတို့ ရွာဦးကျောင်းက ဇရပ်မှာရှိသည်။ ဇရပ်ဆိုပေမဲ့ ရှေးဟောင်းအစ္စည်းတွေကြီးပဲ စုပြီး ထားတဲ့ နေရာတခုဖြစ်လို့ ညစောင့်ပင် ထားထားသည်။
“ ကဲပါ …အဲ့ဒါတွေ ခဏမေ့ထားလိုက် လောလောဆည်အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်လိုက်ရအောင်.. ”
သူကြီးဘခက် သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချကာ ဝါဝါမြင့်ကို အိပ်ရာပေါ် လှဲသိပ်လိုက်သည်။
“ ကိုဘခက် …ဝါ့ ကိုဘယ်အချိန်ထဲက လုပ်ချင်နေတာလဲ.. ”
လီးတန်လန်ူနဲ့ ဦးဘခက်ကို ဝါဝါမြင့်ကမေးလိုက်တယ်။
“ ဝါရယ်… ဝါ့ကို ကိုကိုခက်က အရင်ကြိုက်ခဲ့တာပါ ဝါ့ကို အဲ့ထဲကလုပ်ချင်နေတာပေါ့ ဝါကသာ ကိုကိုခက် အချစ်ကို လစ်လျှူရှု့ခဲ့တာလေ.. ”
“ သွားပါ… သူကဖြင့်အဲ့တုန်းက သူကိုယ်တိုင်လဲ လာမပြောပဲနဲ့ ကိုမြဒင်ကတဆင့်ပြောခိုင်းခဲတာကိုများ …ကိုဘခက်သာ ကိုယ်တိုင်လာပြောရင် ကိုဘခက်ကို ဝါဝါ မငြင်းပါဘူး အခုတော့ ကိုမြဒင်ရဲ့ စကားတွေထဲမြောသွားပြီး ခိုးရာလိုက်သွားမိတာ… အို အဲ့ဒါတွေ မပြောသင့်တော့ပါဘူးလေ.. ”
“ အဲ့ဒါကပဲ ကိုကိုခက်အမှားကြီးတခုဖြစ်သွားတာပဲ ဝါရယ် ဟိုခွေးကောင်ကို ယုံခဲ့မိလို့ပေါ့ …အခု သူ့မိန်းမကိုခွေးလိုးလိုးမယ် ကုန်းလိုက် …အချစ်… ဖြန်းး ”
“ အာ့ …ခစ်ခစ် …ဟုတ်ကဲ့ရှင့်.. ”
ဦးဘခက်က ဝါဝါမြင့် တင်ပါးကို တချက်ရိုက်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ သူပြောခဲ့သလိုပဲ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားက ပြူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးသွင်းကာ တဘုန်းဘုန်းနဲ့ ခွေးလိုးလိုးတော့သည်။ ဝါဝါမြင့် ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ အဝတ်အစားတွေ မရှိတော့။ ဆောင့်နေလို့ ရမ်းခါနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညစ်ခွဲ ညစ်ဖြဲကာ ကုန်းပြီးလဲ လိုးသည်။
လရည်တွေကိုလဲ ဝါဝါမြင့်စောက်ခေါင်းထဲပဲ ပန်းထည့်ပစ်ခဲ့လိုက်တယ်။ သူ့ကိုဝါဝါမြင့်က ရှင်က ကိုမြဒင်ထက် ပိုကြမ်းတယ်လို့ ပြောတော့ ဘခက်ကျေနပ်နေသည်။ သူကသာ တခါပဲ ပီးပေမဲ့ ဝါဝါမြင့်ကတော့ နှစ်ချီတောင် ပီးတယ်တဲ့ ။
ဖြစ်နိုင်ရင် ညအိပ်သွားချင်ပေမဲ့ မြဒင်ကလဲ ဒီရွာထဲမှာပဲမို့လို့ ဒီတချီထဲနဲ့ပဲ ဝါဝါမြင့်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ဦးဘခက် သူ့လှေဆီအလာတုန်းကလိုပဲ့ ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။
သူတို့ ရွာဖက်ကမ်းရောက်တော့လဲ ပုံမပျက်လှေကို ယူသွားတုန်းကလိုပဲ ထားခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်ထုတ်ကာ ရွာထဲ မောင်းသွားခဲ့လိုက်တာ သူတို့ အိမ်နားရောက်ခါနီးမှ အိမ်ထဲကို လူတယောက် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ ခြံကျော်ဝင်နေတာကို လရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတော့ ဦးဘခက် ဆိုင်ကယ်ကို စက်ပိတ်ရပ်ထားခဲ့လိုက်ပီး အိမ်နားကို ချဉ်းကပ်သွားသည်။
သူခိုးလဲ မဖြစ်နိုင် ။ သူတို့ရွာမှာ ဒီလောက်အတင့်ရဲပြီး လုပ်ရဲတဲ့သူမျိုးလဲမရှိ ။ ပြီးတော့ ဒီလူရဲ့ ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကို မြင်ဖူးသလိုလဲ ရှိနေတာနဲ့ ဦးဘခက် အသံမပေးပဲ မရိပ်မိအောင် ကပ်လိုက်သွားသည်။ ထိုလူက လှေကာအတိုင်း တက်သွားပြီး အိမ်တံခါးကိုခေါက်လိုက်တော့ သူမိန်းမရီရီခင်က ဖွင့်ပေးလိုက်တာကိုလဲ ခြံအပြင်ကနေ သူကြီးဘခက် တွေ့လိုက်ရသည်။ တံခါးကို ရီရီခင်ကပြန်ပိတ်သွားမှ ဦးဘခက် ခြံထဲ ကျော်ဝင်ခဲ့လိုက်ပြီး နောက်ဖေးရေသွန်ချောင်နားသွားကာ အိမ်အောက်က ကုတင်တလုံးကို ယူပြီး မရမက အိမ်ပေါ်ကိုရအောင် တက်သွားသည်။
သူတို့အိမ်က အိမ်ရှေ့တံခါးပိတ်ပေမဲ့ နောက်ဖေးဝင်ပေါက် တံခါးကတော့ မပိတ်တာက များများ ။ အခုလဲစေ့ရုံတင်စေ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာတွန်းဖွင့်ပြီး သူတို့အိပ်ခန်းဆီခြေဖျားထောက်ကာ ကပ်သွားလိုက်သည်။ သူတို့ အခန်းထဲကို ထရံပေါက်ကချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သူထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ။ မြဒင်ရောက်နေတာကို ဦးဘခက် တွေ့လိုက်ရသည်။ တိတိကျကျပြောရရင် မြဒင် ကပက်လက်လှန်နေပြီး သူ့မိန်းမ ရီရီခင်က အပေါ်က တက်ဆောင့်နေတာကို သူကြီးဘခက် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီးမြင်နေရပြီ။
“ ဟူးး …ရီ မောပြီး …အကို့အလှည့်.. ”
“ ရတယ် …ရီပက်လက်လှန် ပေါင်ကားထားလိုက် အကို အပေါ်က ဆောင့်ပေးမယ်… ပြီးရင်တော့ လီးစုပ်ပေးနော်.. ”
“ ဘယ်တုန်းက မစုပ်ပေးပဲနေဖူးလို့လဲ …ဟွန့်.. ”
သူ့မိန်းမရဲ့ ညုတုတုမျက်နာပေးနဲ့ လေသံကိုကြားပြီး ဘခက် တင်းသွားသည်။ နေပစေအုံ နောက်မှ အဲ့စောက်ပတ် ပြဲအောင်လိုးပစ်မယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ကြုံးဝါနေသည်။
အထဲက လူနှစ်ရောက်ကတော့ အသံထွက်လာပြီ ။ ဘာတွေပြောပြီး ဘာတွေဆက်လုပ်ကြမလဲ သိချင်တာနဲ့ ဦးဘခက်ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
သူ့မိန်းမ ရီရီခင်က အပေါ်ကနေဆောင့်နေရာကဆင်းပြီး မြဒင်နဲ့ စိမ်ပြေနပြေ နခမ်းချင်းစုပ်နေပြီးမှ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။ မြဒင်ကလဲ ရီရီခင့် ပေါင်နှစ်ချောင်းပခုံးပေါ်ထမ်းပြီး တဖန်းဖန်းလိုးတော့သည်။ ရီရီခင်ကလဲ ကြိတ်ညည်းကာ ဖင်ကော့ခံသည်။
အထဲက ပွဲကကောင်းနေတာနဲ့ သူကြီးဘခက်လဲ ဆက်ကြည့်နေသည်။ သူ့လက်တွေကလဲ တမင်တကာ မခိုင်းစေရပါပဲ ပေါင်ကြားကလီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေပြီ။ လီးကြီးကလဲ ခုဏကမှ လိုးထားတယ် အခု အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ပဲ စမန်တက်နေပြန်သည်။
ဝါဝါမြင့် ပြောတော့ မြဒင်က ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားတာ တဲ့။ အခု ဘယ်လိုလုပ် သူ့မိန်းမဆီ ရောက်နေလဲ စဉ်းစားမိတော့ ဖြစ်နိုင်တာက ဘုန်းကြီးကျောင်းက အပြန် ဒီဖက်ကမ်းကိုကူးခဲ့ပြီး ရီရီခင့်ကို လာချောင်း။ သူကလဲမရှိတာနဲ့ ကြုံတော့ ဝင်တွယ်လိုက်ပုံရသည် ။ စောက်ပတ်ယားနေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကလဲ အကြိုက်နဲ့တော့ တွေ့သွားကြပြီ လို့ဦးဘခက် တွေးနေမိသည်။
မြဒင်မျက်နာကြီးရှုံ့မဲ့လာ၍ ပီးခါနီးပြီးဟု ယူဆကာ လာ ရာလမ်းအတိုင်း ပြန်ဆင်းသွားပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုမှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာကို တွန်းသွားပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။ ၅ မိနစ်လောက်နေတော့ မြဒင် ပုဆိုးခေါင်းမြီးခြုံကာ အိမ်အနောက်ဖက်ကနေ ကျော်ထွက်သွားတာ မြင်မှ ဆိုင်ကယ်သံပေးပြီး ဝင်သွားလိုက်တယ် ။ ဆိုင်ကယ်သံကြားတော့ ရီရီခင်က တံခ့ါးလာဖွင့်ပေးသည်။
“ အကို နောက်ကျတယ်နော်… ”
“ အင်း … ”
ဦးဘခက်ဒါပဲဖြေပြီး အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ ရီရီခင်ကလဲ အနောက်မှကပ်လိုက်သွားသည်။ သူ့ဘေးနား ရီရီခင်ရောက်လာမှ ဦးဘခက် ကြမ်းတော့သည် ။ ရီရီခင့်ကို့ အိပ်ယာပေါ်တွန်းလဲလိုက်ပြီး ထဘီကို ဆွဲချွတ် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဘေးကိုဖြဲကာ စောက်ပတ်ပေါ်တံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး စသွင်းကထဲက အားကုန်ကြုံးလိုးတော့သည်။
ရီရီခင်မှာလဲ သူ့ယောကျ်ားရဲ့ အပြုအမူကြောင် ပါးစပ်လေးဟသွား၍ အံ့အားသင့်နေသော်လဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ယောကျ်ားဖြစ်သူကြောင့် ကြာကြာမအံသြနိုင် ရမ္မက်သွေးတွေ တဖန်ပြန်ကြွလာပြီး သူ့ဖင်ကြီးကိုပင် ဦးဘခက် ပေါင်ခွကြားအနားထိ ရောက်အောင် ပင့်တင်ပေးနေပြီ မြဒင်ကို အလိုးခံထားလို့မှ မကြာသေး ယောကျ်ားဖြစ်သူက မပြောညာမပြော ဝင်လိုးတော့ ရိပ်မိသွားမလား စိုးရိမ်စိတ်လေးတော့ ဝင်မိသည်။
ဦးဘခက်မှာလဲ တစ်ညထဲ မိန်းမနှစ်ယောက်ကိုလိုးပြီး မောမောနဲ့အိပ်ပျော်သွားတာ… သူကြီး …သူကြီး နဲ့ သူ့ကိုခေါ်နေတဲ့ အသံကြားတော့မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ မိုးတောင်လင်းနေပြီပဲ။ သူ့ဘေးက ရီရီခင်ကတော့ အိပ်ကောင်းတုန်း။ အင်းလေ သူလဲ မြဒင် ရော သူရေ ာလိုးထားတော့ ဟိုက်သွားမှာပဲ။ မနိုးသေးပါဘူး ဆိုပြီး ဦးဘခက် သူတယောက်ထဲပဲ ထသွားသည်။
အိပ်မှုန်စုန်မွှားနဲ့ ထလာပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်ကြည့်တော့ ဆွမ်းချိုင့်တွေကိုင်ပြီ းအိမ်ရှေ့ရပ်နေတဲ့ ဖိုးကောက်ကိုတွေ့ရလို့
“ ဘာလဲ ဖိုးကောက် …စောစောစီးစီး.. ”
“ အခိုးခံရလို့ သူကြီး.. ”
“ ဘယ်ဟာအခိုးခံရတာလဲ …ရှင်းရှင်းပြောကွာ.. ”
“ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ရုပ်တုတွေ … ရှေးဟောင်းရုပ်တုတွေပါ …သူကြီး ”
“ ဘာကွ!!… ”
No comments:
Post a Comment