Saturday, May 18, 2024

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၁ )

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၁ )

နတ်ဆေး ရေးသည်။

♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪ …အိမ်ပြန်ချင်တယ် …အု …ဝူးးး…ဝူးးးးဝူးးးးးး (သီချင်းဆိုသံ)

“ ဖောင်း… ”

“ ခွပ်!!… ”

“ အောင်မငီးးးးးးဗျ… ”

“ အိမ်ပြန်ချင်တာ ကိုယ့်ဖာသာပြန်ပါလားကွ ခွေးအူသလို ငါ့အိမ့်ရှေ့လာအူနေရလား ”

သူကြီးဘခက် သူ့အိမ်ရှေ့ ညကြီးအချိန်မတော် ဂီတာတီးသီချင်းလာဆိုကြသော ရွာမှ ကာလသားများကိုလေးဂွဖြင့် ထုလွှတ်နေသည်။အပျိုဖြန်းလေးဖြစ်လာသော သမီးဖြစ်သူ အိဝါကို လာပိုးပန်းကြတယ် ဆိုတာ သူသိပြီးသား ။ ဦးဘခက် မကြာခဏဆိုသလို ယခုလိုပင် ဂွနဲ့ထုလွှတ်ရလေသည်။

အမှတ်မရှိတဲ့ ကာလသားများကလဲ အထုခံပြီးတရက်နှစ်လောက် ငြိမ်နေပြီးရင် ပြန်ရောက်လာစမြဲ။ မည်သူမည်ဝါမှန်းမသဲကွဲပဲ ပုဆိုးခေါင်းမြီးခြုံကာထွက်ပြေးသွားကြမှ တံခ့ါးပိတ်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ညကစိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ခဲ့ရသော သူကြီးဘခက် မနက်မိုးလင်းအိပ်ရာထတော့လဲ ဒေါသထွက်စရာဖြင့်ကြုံရပြန်သည်။

အိမ်အောက်ထပ်ဆင်ခဲ့တော့ အောင်မောင်းကို မျက်နာငယ်လေးနဲ့တွေ့ရသည်။ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ပြောလို့ အောင်မောင်း ညကဘာလုပ်သွားတယ်ဆိုတာ  ဦးဘခက် သိထားပြီးပြီ။

“ အောင်မောင်း… မင်း ညကငါ့မိန်းမဖင်ကိုသရေကွင်းနဲ့ပစ်တယ်ဆို... ”

“ ပစ်မိပါတယ်… သူကြီး.. ”

“ မင်းငါ့ကို စိန်ခေါ်တာလား အောင်မောင်း... ”

အောင်မောင်းမျက်နာ ဇီးရွက်လောက်ပဲရှိတော့သည်။

“ ဒီလိုပါသူကြီး… တမင်တကာပစ်တာမဟုတ်ပါဘူး ညကကျနော် ချက်ကြီးတို့ ဆိုင်က အပြန်သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ သူကြီးတို့အိမ်နားမှာ ပေါက်မယ်လုပ်နေတုန်း သူကြီးတို့ခြံအတွင်းထဲက ဒေါင့်မှာ လှုပ်စိလှုပ်စိတွေ့တာနဲ့အနားကပ်ကြည့်တာ အကွက်အကွက်တွေနဲ့မြွေပဲဟ ဆိုပြီး  စိတ်ယားတာနဲ့သရေကွင်းနဲ့ပစ်လိုက်တာ အားးးဆိုတဲ့အော်သံကြီးကြားမှသူကြီးကတော်ဒေါ်ရီရီကြီးမှန်းသိရတာပါ ”

“ သူကြီးကတော်ကလဲ ပါတိတ်အကွက်ကြီး ဝတ်ထားတာဆိုတော့ မသဲမကွဲနဲ့ မြွေထင်ပြီးပစ်မိတာပါ... ”

“ မြွေလို့ထင်ရအောင်… ငါ့မိန်းမဖင်ကလုံးလုံးသေးသေးလေးမို့လားကွ... ”

“ အို…  ကိုဘခက်ကလဲ ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲ မသိဘူး ကလေးတွေအရှေ့.. ”

ဘေးမှာရှိနေတဲ့ဒေါ်ရီရီ ကသူ့ယောကျ်ား ဦးဘခက်ကို တံတောင်နဲ့ တွက်ရင်းပြောသည်။

“ နင်အသာနေစမ်း …ရီရီ… ဒီကောင်ငါ့ပစ္စည်းကိုထိနေတာ …အဲလေ …ငါ့ကို ပမာမခန့်လုပ်နေတာ ”

အောင်မောင်းကဆက်ပြီးပြောသည်။

“ မသေးပါဘူး သူကြီး …သူကြီးကတော်ဖင်ကြီးက အကြီးကြီးပါ.. ”

အောင်မောင်းစကားကြားပြီးနောက် ဒေါ်ရီရီ ရှက်ရှက်နဲ့အိမ်ပေါ်သို့ပြေးတက်သွားသည်။

“ ဟေ့ရောင် …တော် …ငါ့မိန်းမဖင်ကို မင်း ဘာမှဝေဖန်စရာမလိုဘူး... ”

“ ကျနော်ကသူကြီး မေးလို့ ပြောတာပ့ါ... ”

“ ဒါဆို ညက ဂီတာတီးတဲ့အဖွဲ့ထဲမှာ မင်းလဲ ပါတာပေါ့... ”

“ မပါရပါဘူးသူကြီးရယ်… ချက်ကြီးဆိုင်ကအဖြုလေးမော့ပီးပြန်ခဲ့တာပါ အဲ့ဒီအုပ်စုနဲ့ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး.. ”

“ ဒါနောက်ဆုံးဖြစ်ပလေ့စေ …သွားတော့.. ”

အောင်မောင်း ကိုပြောဆိုဆုံးမလွှတ်ပြီးထွက်သွားတော့မှ ဦးဘခက် သူ့မိန်းမ ဒေါ်ရီရီရှိရာအိမ်ပေါ်သို့တက်သွားတော့သည်။

“ ရီရေ …ကိုကိုခက်အတွက် မနက်စာလေး အဆင်သင့် ဖြစ်ပလား... ”

“ ရှင့်သမီးကို စီစဉ်ခိုင်းလိုက်… ”

“ ရီကလဲကွယ် သမီးက ရွာထဲသွားတယ် မဟုတ်လား… ပီးတော့ ကိုကိုခက်ပြောတဲ့ မနက်စာဆိုတာ အဲ့ဒါမှမဟုတ်ပဲနဲ့ သိရဲ့သားနဲ့  …ခွိခွိ…

“ အို့ …သွားပါမျက်နာလဲ မသစ်ရသေးပဲနဲ့… ”

ဦးဘခက် သူ့မိန်းမ ဒေါ်ရီရီကိုဖင်ဆွဲလှန်လိုက်သည်။

“ တောက်… ငါလိုးမသား အောင်မောင် ဒီဖင်ကိုမြွေဖင်နဲ့ မှားစရာလား စကောလောက်ရှိတဲ့ ဖင်ကြီးကို သူ့မို့လို့ကွာ ဒါမှမဟုတ် ရီရီကများ သူ့ကို တမင်ဖင်လှန်ပြလိုက်လို့ ဒီကောင်စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ လုပ်မိလုပ်ရာများလုပ်လိုက်သလားလို့ ”

“ ရှင်နော် …ကျမကသူ့ကိုဘာကိစ္စလှန်ပြရမှာလဲ ရှင်နဲ့ကို မြဒင် …နှစ်ယောက်ပဲ ပြ… ပြ… ”

“ အားးး… ”

မြဒင် အသံကြားတာနဲ့  ဦးဘခက် ဒေါ်ရီရီ စောက်ပတ်ထဲလီးနဲ့ အနောက်မှ အားဖြင့်ဆောင့်ထည့်သည် ။ကျောင်းတော်ကရန်စရှိခဲ့တဲ့ မြဒင်ကို ဘခက် အခုထိမကျေနပ်သေး မြဒင်ဆိုတာ သူတို့ရွာရဲ့ တဖက်ကမ်းကြိုက်ကုန်းရွာက ရွာသူကြီး ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဘခက်နဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း  ။ ဘခက်  ဝါဝါမြင့် ကိုကြိုက်တုန်းက မြဒင်ကအောင်သွယ်ပေးခဲ့တာ အောင်သွယ်ရင်း အောင်သွယ်ရင်း မြဒင်ကအောင်သွယ်ဇာတ်ကပြခဲ့ပြီး ဘခက်ကြိုက်နေတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကိုခိုးပြေးပါလေရော ဘခက် ခမျာစောက်ရှက်တွေလုံးလုံးကွဲ သူ ဝါဝါမြင့် ကိုကြိုက်နေတာတရွာအသိ နောက်ဆုံးအရှက်ပြေ မြဒင်ရဲ့အရင်ရည်းစားဟောင်း ရီရီခင့် ကိုဘခက်ခိုးပြေလိုက်တယ် ။

မြင်ဒင်ကလဲ ဝါဝါမြင့်ကို မခိုးပြေးခင် ရီရီခင်နဲ့ကြိုက်နေကြတာ ပြောရရင် ဘခက်နဲ့ ရီရီခင်က ဘဝတူတွေပေါ့ ရီရီခင်ကမလှလို့ မြဒင်ကပစ်ပြေးတာလားဆိုပြန့်တော့လဲ ဒီလိုလဲမဟုတ် ။ ရီရီခင်ရောဝါဝါမြင့်ပါ လုံးကြီးပေါက်လှမိန်းမလှလေးတွေ  အိမ်ထောင်တွေကျပြီး အသက်တွေကြီးလာကြတော့ စိတ်ကြီးပြီး ဒေါ်သထွက်လွယ်တာကလွှဲလို့ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ရှိတဲ့ ဘခက်ကို ရွာလူကြီးအဖြစ်ခန့်လိုက်ကြတယ် ။ ဘခက် ရွာသူကြီးဖြစ်တော့ အသက် ၄၀ ပဲရှိသေးတယ်။ မိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးကတော့ သူနဲ့မြဒင်ထက် သုံးလေးနှစ်လောက်ငယ်သည်။

ကံတူအကျိုးပေးလို့ ဆိုရလောက်အောင်ပဲ အဲ့ဒီချိန်နဲ့ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ကြိုက်ကုန်းရွာက မြဒင်ကလဲ သူ့အဖေရွာသူကြီးသေတော့ သူကသူကြီးဖြစ်လာတယ် ။ ဘယ်လိုတွေဖြစ်လာလဲတော့မသိပေမဲ့ ဘခက် ကတော့ သူရွာသူကြီးဖြစ်လာပုံက ပိုပြီးဂုဏ်ရှိတယ် ဆိုပြီး မြဒင်ကို စကားစစ်ထိုးနေကြ မြဒင်တို့ ကြိုက်ကုန်းရွာနဲ့ ဘခက်တို့ ကျွန်းတောင်ရွာက ချောင်းလေးပဲခြားထားတာ တောင်ကျရေကျပြီဆိုရင် ရွာနှစ်ရွာရဲ့ကမ်းစပ်နားအထိရေတွေလျှံသွားတတ်တဲ့ ချောင်းစပ်ကရွာတွေ  ။

အိမ်နံရံကိုလက်ထောက်ခိုင်းပြီး တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးနေတဲ့ ဘခက် ပြီးခါနီးတော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ ရီရီခင့် စောက်ခေါင်းထဲလရည်တွေပန်းထည့်ကာငြီးတွားမိသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ… ဝါဝါရယ်.. ”

“ ဘာရယ်… ဘယ်သူ့နာမည်ခေါ်လိုက်တာလဲ.. ”

ဒေါ်ရီရီ သူ့ထဘီကိုဆွဲချလိုက်ရင်း ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဦးဘခက်ကိုမေးလိုက်သည်။

“ အဲ…  ရီရီ လို့ပြောတာပါ… မိန်းမကလဲ ဟိ.. ”

“ ကျမကြားလိုက်ပါတယ်… ဝါဝါဆိုတဲ့နာမည်.. ”

“ မင်း နားကြားလွှဲတာပါမိန်းမရယ်… ဟီးး.. ”

ဒေါ်ရီရီ သူ့ယောကျ်ားဘခက်ကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်ရင်း

“ ဟင်း …ဟိုကောင်မကဖြင့် ကိုမြဒင်လိုးထားလို့ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေနေလောက်ပြီ ဒါတောင် ရှင်က သွားရည်တမြှားမြှားနဲ့မျော်နေတုန်းလား.. ”

“ ရီကလဲကွာ …ကိုကိုခက် ယောင်သွားလို့ပါဆို.. ”

“ ဒါပဲနော် …ရုတ်ရုတ်တော့ မလုပ်နဲ့ ရှင့်ဖက်က ခြေလှမ်းပျက်လို့ကတော့ ကျမလဲ ကိုမြဒင်ကို ကုန်းပေးလိုက်ဖို့ ဝန်မလေးဘူး.. ”

“ ဟုတ်ပါ့မလား မိန်းမရယ် ဟိုကမင်းကိုမလိုချင်လို့မှပစ်သွားတာမဟုတ်ဘူးလား.. ”

“ ဟုတ်မနေဘူး… ရှင့်ကောင်မ ဝါဝါက… ဟိုဟာပြဒီဟာပြပြီးမြူဆွဲသွားလို့ ကိုမြဒင်က တဒင်ကစိတ်ယိုင်ပြီးပါသွားတာ.. ”

“ မင်း ကမြဒင်လီးကိုလွှမ်းနေတယ်ပေါ့လေ.. ”

ဘခက် နည်းနည်းတင်းသွားသည်။

“ ရှင့်ကိုအရင်ပြောရမှာ… ရှင် ဝါဝါစောက်ပတ်ကို တောင့်တနေတာ ထည့်ပြောအုံးလေ.. ”

တကယ်တမ်းပြောရရင် ဘခက်နဲ့ ဝါဝါမြင့်က ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ ။ ရီရီခင်နဲ့ မြဒင်သာ အလွန်အကျွံတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာ ။ ဘခက် တခါတလေ ညနေစောင်းလို့ ကြိုက်ကုန်းရွာဖက်က အပေါင်းအသင်းတွေဆီကို လှေနဲ့သွားသွားလည်တတ်တဲ့ အချိန်မျိုးဆိုရင် တခါတလေ ချောင်းစပ်ကခြုံကောင်းကောင်းထဲမှာ မြဒင်နဲ့ရီရီခင်တို့ လိုးပွဲကြီးကို အမြဲချောင်းမြောင်းအားပေးနေကြ ဝါဝါမြင့်ကတော့ မြဒင်တို့ရွာကပဲ  သူနဲ့တရွာထဲ ရီရီခင်ကလဲ မြဒင်တို့ရွာအထိသွားကုန်းတတ်သလို မြဒင်ကလဲ သူတို့ရွာအထိလာပြီး ရီရီခင်ကိုဖြုတ်နေကြဆိုတာ လည်ပင်းဖက်ပေါင်းစဉ်အချိန်က မြဒင်ပြောပြထားလို့ ဘခက်သိနေသည်။ အဲ့ဒီတုန်းက ရီရီခင်ဟာ သူ့မိန်းမဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ဘခက် ထင်မထားခဲ့။

တယောက် တခွန်းပြောဆိုနေကြရာမှ သမီးဖြစ်သူ အိဝါ ရွာထဲက ရောက်လာမှ ရပ်သွားကြသည်။

နှင်းရည် နဲ့ အိဝါ လို့ဆိုလိုက်ရင် ကျွန်းတောင်ရွာတင်မက ကြိုက်ကုန်းရွာ အပါအဝင်တခြား အနီးအနားကရွာများအထိပါ မသိသူမရှိလောက်အောင်ပဲ  ပျိုပျိုအိုအို ပုရိသယောကျ်ားများရဲ့ ပါးစပ်ဖျားတွင်ရေပန်းစာသော မိန်းမချောလေးနှစ်ဦးအဖြစ် ထင်ရှားသည်။ အိဝါကိုတော့ သူ့အဖေ သူကြီးဘခက်ရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ပေါ်တင်မပိုးပန်းဝံ့သော်လဲ လစ်ရင်လစ်သလိုတော့ ဖွန်ကြောင်တတ်ကြသည်။ 

နှင်းရည်ကတော့ ကျွန်းတောင်ရွာသူ စစ်စစ်မဟုတ် သူ့အကို တယောက်နဲ့ရေကြည်ရာမြက်နုရာရှာရင်း တခြားနယ်မှပြောင်းရွှေ့လာကြသူများဖြစ်ကြပြီး ယခုဆိုရင် ကျွန်းတောင်ရွာ၌ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးတဆိုင် ဖွင့်ထားနိုင်တဲ့အထိ အဆင်ပြေနေကြသည်။ မျက်နာပေးချိုပြီး ဆွဲဆောင်မှု့ရှိတဲ့ အပြုံပိုင်ရှင်နှင်းရည်ကို ရွာခံလူများကလဲခဏတွင်းမှာပဲခင်မင်သွားကြသည်။ ယောကျ်ားလေးများက အဆိုးဆုံးဟုဆိုလျှင် ပိုမှန်လောက်မည်။ 

ဦးဘခက်တို့ ငယ်ငယ်ကရွာလို့ဆိုလိုက်လျှင် အိမ်ခြေ ၁၀၀ ဝန်းကျင်လောက်ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ ရွာငယ်လေတွေဖြစ်သော်လဲ နောက်ပိုင်း ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်လာကြတဲ့သူတွေကြောင့် တချို့ရွာတွေဆိုလျှင် အိမ်ခြေ ၁၀၀၀ လောက်ပင်ရှိနေပြီ။

အနီးအနားတခြားရွာတွေရှိသော်လဲ တောရွာနှင့်မလိုက်ဖက်လှအောင်ပဲ မိန်းမချောလေးနှစ်ဦး နှင်းရည်နှင့်အိဝါတို့ရှိသည့် ကျွန်းတောင်ရွာက တခြားရွာများထက် ပို၍နာမည်ကြီးသည်။

အိဝါ ကအသက် ၁၆ နှစ်အရွယ်ရှိပြီး နှင်းရည်ကတော့ ၂၅ နှစ်ရှိပြီ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်စလုံး၌ မတူညီတဲ့အလှတမျိုးစီရှိကြသော်လဲ တူညီတဲ့ အလှကတော့ ဖင်ကြီးတွေကတောင့်တင်းပြီး အချိုးအစားကျလှပကြခြင်းပင် အိဝါကလဲ အသက်သာငယ်သေးတာ တင်ပါးကြီးတွေကတော့ သူ့အမေ ဒေါ်ရီရီလိူပဲ ကားစွင့်နေသည်။သမီးလိုချင်အမေကြည့်ဆိုသည့်စကားက အိဝါတို့သားအမိကိုကြည့်ပြီးမှန်ကြောင်းသက်သေပြနေသည်။

ယနေ့တွင်တော့ အလှဘုရင်မလေး နှင်းရည်တို့ အိမ်တွင် လူတွေစုဝေးနေကြသည်။ မောင်နှမ နှစ်ယောက်ထဲရှိသည့် နှင်းရည်းအတွက် အားကိုရာမရှိတော့ သူမအကို လှမောင် တရောက်လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ထဲက တောထဲသွားရင်ပျေက်သွားသည်မှာ ယခုအချိန်ထိပြန်ပေါ်မလာတော့ ရွာသားတွေကတော့ တောင်ကျရေနဲ့ပါသွားလောက်ပြီ တချို့ကလဲနယ်ကျွံ့သွားလို့ သူပုန်တွေဖမ်းသွားလောက်ပြီဟု အမျိုးမျိုးထင်ကြေပေးပြောနေကြသည်။ တစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့အထိ သတင်းအစအနမရတော့ ဘာ ဖြစ်မှန်းမသိတဲ့အကိုအတွက် နှင်းရည် ဘုန်းကြီးပင့်ကာ တရားနာ ဆွမ်းကျွေလုပ်လိုက်ရတော့သည်။

အိမ်အပြင်တွင် ဧည့်သည်များကို ဧည့်ခံစကားပြောနေသည့် နှင်းရည် သူမမျက်ဝန်းအိမ်တွင် မျက်ရည်များဖြင့်စို့နေသည်။ ရွာဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း ကာလသား ကာလသမီးများကလဲ ဝိုင်းဝန်ကူညီ လုပ်ကိုင်ပေးနေကြသည်။

မီးဖိုချောင်ထဲတွင် လဖက်ရည်  အဖန်ရည် လဖက်ပွဲ တု့ိကိုပြင်ဆင်ကာနေကြတဲ့ ကာလသားများထဲမှ  စံထူး ကလဖက်ခွက်ကိုင်ကာထရပ်လိုက်ပြီး

“ နှင်းရည်စားဖို့ သွားပို့အုံးမှပါ.. ”

“ ဟေ့ကောင်… စံထူး …မင်းလက်ထဲက လဖက်ခွက်ကို အခုချက်ချင်းပြန်ချလိုက်စမ်း ..အဲ့ဒါ ငါသွားပို့မလို့.. ”

ဘေးမှ ပန်းကန် ဆေးနေတဲ့  သံချောင်း  စံထူးကိုတားလိုက်သည်။ နှင်းရည်နဲ့ ပတ်သက်ရင် သူတို့အမြဲကိုက်နေကြ သံချောင်နဲ့စံထူး တယောက်နဲ့တယောက် အပြန်အလှန် သူပို့မယ် ငါပို့မယ် လုပ်နေကြတုန်း ဆူဆူညံညံ အသံများကြောင့် အိမ်အပြင်မှ ကာလသားခေါင်း နက်ကျော် ဝင်လာသည်။

“ ဟေ့ ရောင်တွေ… မင်းတို့ကလူလိုနားမလည်တာလား သူတပါး ပူဆွေးသောကရောက်နေပါတယ်ဆိုမှ မင်းတို့ကပူညံ့ပူညံ့နဲ့ ဘာတွေစခွက်လုနေတာလဲ … …ဒီလဖက်ခွက်ကဘာလုပ်တာလဲ.. ”

နက်ကျော်  စံထူးနဲ့သံချောင်း တရောက်တခြမ်းစီကိုင်ထားတဲ့ လဖက်ခွက်ကိုလက်ညိုးထိုးပြရင်းမေးသည်။

“ နှင်းရည်စားဖို့ သွားပို့မလို့ပါ.. ”

သံချောင်း နဲ့စံထူး ပြိုင်တူလိုပင်ဖြေမိကြသည်။ နက်ကျော် သူတို့နှစ်ယောက်လက်ထဲက လဖက်ခွက်ကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း

“ ပေး …မလိုဘူး… ငါသွားပို့မယ် …အနှင်းလေးဆာနေရောပေါ့.. ”

ဟု ဆိုကာ စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နာနဲ့ အိမ်ပြင်ပြန်ထွက်သွားမှ သံချောင်းနှင့်စံထူးဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ ဒီလူကြီး နှစ်ကောင်စားပြီး ကင်းဝင်သွားတာပဲ။

..................................................................................................

ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံကျွေးမွှေးလို့ပြီးသွားမှ  ကိုယ့်ရွာက လူပျို အပျို ရွာခံတွေ ထမင်းစားကြရတာက ရွာရဲ့ထုံစံ နေ့လည် ၁၂ နာရီ လောက်မှာ အားလုံးပြီးသွားကြတော့ သူ့ခေါင်း ကိုယ့်ခေါင်းအလှည့်ကျတဲ့ လူပျိုအပျိုတွေ ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားသောက်ကြသည်။

လူပျိုဝိုင်း နဲ့ အပျိုဝိုင်း သပ်သပ်စီခွဲစားကြပေမဲ့ ရဲလေး   အောင်မောင် နဲ့ဖိုးထောင် တို့သုံရောက်ကတော့ ယောကျ်ားလေးဝိုင်မှာပြည့်နေတာကြောင့် လွှတ်နေတဲ့ အိဝါနဲ့ခင်မှုန် နှစ်ရောက်ထဲရှိတဲ့ မိန်းကလေးဝိုင်းမှာ သွားထိုင်လိုက်ကြတယ်။  သူကြီးသမီးပေမဲ့ မာန်မာနမရှိသဘောကောင်းတဲ့ အိဝါက ရဲလေးတို့ယောကျ်ားလေးသုံးယောက်ပန်ကန်ထဲကို အရင်ဟင်းခတ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။

“ အိဝါ … ငါတို့လဲ အသားစားတတ်ပါတယ်ဟဲ့ …နင့်ဟာကကြည့်အုံး ရဲလေးပန်းကန်ထဲတော့ အသားတုံးလေးတွေကြီးပဲ ဖိုးထောင်နဲ့ ငါ့ပန်းကန်ထဲကျတော့ အရိုးပုံကြီးပဲ... ”

အောင်မောင်းကသူ့ပန်းကန်းထဲကကြက်ခြေထောက်ရိုးကိုကိုင်ပြကာပြောနေသည်။

“ ကိုအောင်မောင်းကလဲ …ဘယ်သိမလဲ အိဝါလဲ ဒီလိုပဲပန်းကန်ထဲကဟာခတ်ထည့်ပေးလိုက်တာကို.. ”

အိဝါကရဲလေးမျက်နာကိုတချက်ကြည့်ကာ မျက်နာလေးရဲသွားပြီး ထမင်းငုံ့စားနေသည်။

“ မင်းတို့ကလဲ စမနေပါနဲ့တော့… အိဝါရှက်နေပါအုံးမယ် ကိုယ့်ဟာကိုသာထည့်စားတော့... ”

ရဲလေး အိဝါဘက်ကဝင်ပြောပေးလိုက်တယ် ။ အိဝါ သူ့အပေါ်ဘယ်လိုသဘောထားတယ်ဆိုတာ သူသိသလို သူနဲ့အနီးကပ်ပေါင်းနေတဲ့ ဖိုးထောင်နဲ့အောင်မောင်းလဲသိကြတယ်။

ဒါပေမဲ့ ရဲလေး ရှေ့ဆက်မတိုးခဲ့ သူ့မှာ နှင်းရည်ရှိနေလို့။ နှင်းရည်းကို သူဖွင့်ပြောတော့ နှင်းရည်က စဉ်းစားမယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့ပေမဲ့ ရဲလေး အဖြေကို ကြိုသိနေတယ် လို့ ခံစားနေရတယ် ။ နှင်းရည်ကလဲ သူ့ကိုလိုက်လိုက်လျောလျောရှိတာ သူများတွေနဲ့မတူ အခွင့်အရေးပေးတာကို ကြည့်ပြီး သူ့အပေါ်နှင်းရည်လဲ ချစ်နေတယ်ဆိုတာ ရဲလေးရိပ်မိသည်။ မိန်းကလေးပီပီစဉ်းစားမယ်လို့ပြောတာ သဘာဝကျတယ်ဆိုပြီး အဖြေကိုစောင့်နေတုန်း မတော်ရသေးတဲ့ ယောက်ဖလောင်းကြီး လှမောင်က မာလကီးယားသွားသောကြောင့် အခြေအနေတွေငြိမ်သွားမှ နှင်းရည်ဆီက အဖြေတောင်းရမယ်လို့ ရဲလေး ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

အိဝါ ဆိုတာကလဲ လွန်ခဲ့တဲ့ လေး ငါးနှစ်ကဆိုရင် တကယ့်ကို ချာတိတ်လေး ရေချိုးရင်တောင် ဖင်တုန်းလုံးချိုးတုန်း ဒီနှစ်ပိုင်းရောက်မှ မြို့ကနေကျောင်းသွားတက်ပြီး ပြန်လာမှ မမှတ်မိလောက်အောင်ကို ထွားလာတာ အိဝါ ဆိုတာကို ကောင်းကောင်းတောင် သတိမထားမိသေးတဲ့ အချိန်ထဲက ရဲလေးက နှင်းရည်ကို မျက်စိကျနေတာ ချောင်းစပ်မှာ ရေခပ်ဆင်းတဲ့ အချိန် ရေချိုးဆင်းတဲ့ အချိန်မျိုးဆိုရင် ထွာဆိုင် သေးသေးလေးအောက်က တုန်ခါနေတဲ့နှင်းရည်ရဲ့ တင်သားကြီးတွေက ရွာထဲက ယောကျ်ားသားတွေရဲ့ ပြစ်မှားရာ ဘုံပစ်မှတ်တစ်ခုလိုတောင်ဖြစ်နေပြီ ။

နှင်းရည်ကို လိုချင်တဲ့ တချို့ ကာလသားတွေဆိုရင် သူ့အကို လှမောင်ကို ချက်ကြီးဆိုင်မှာ မျက်နှာချိုသွေး အရက်တိုက် ဖင်ခံပေါင်းနေတဲ့ ကောင်တွေဆိုလဲရင် ဒုနဲ့ဒေး။ အခု လှမောင် သေသလား ရှင်သလားမသိ။  ပျောက်သွားတာကိုတောင် ရွာထဲက လူပျိုကာလသားတွေ အရက်တိုက်လွှတ်လိုက်လို့ မူးမူးရူးရူးနဲ့ သွားချင်ရာသွားပြီး တောင်ကျရေနဲ့ပါသွားတာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ ဆိုတဲ့ လူကြီးပိုင်းတွေရဲ့ ထင်ကြေးတွေကို လဲကြားနေရသည်။

မြို့မှာကျောင်းတက်ပြီး ပြန်လာတဲ့ အိဝါလေး အရွယ်ရောက်လို့ တသွေးတမွှေးလှလာတာ မြင်ကြတွေ့ကြရတဲ့ အခါ ကျပြန်တော့လဲ အလုပ်မရှိသန်းရှာ အတင်းတုတ်နေကြတဲ့ ရွာလယ်ပိုင်းက ဒေါ်စိန်တင်တို့လို မိန်းမကြီး တွေပါးစပ်က နှင်းရည်တော့ စိတ်ညစ်စရာတွေ နည်းနည်းလျော့သွားတော့မှာပဲတဲ့ အိဝါ ဘက်ကိုလှည့်ကြအုံးမယ်လေ ဆိုပြီးပြောတတ်ကြသည်။ တကယ်တမ်းကျပြန်တော့ ဒေါ်စိန်တင်တို့ပြောသလောက်လဲမဟုတ်။

အိဝါကို ပိုးချင်ပန်းချင်ကြပေမဲ့လဲ့ သူ့အဖေသူကြီးဘခက်ကို လန့်ရတာကြောင့် အခုချိန်အထိ ဘယ်ကာလသား တယောက်တလေမှ ပေါ်တင်မကပ်ရဲ ညရေးညတာ တခါတလေ ဂီတာတီး သီချင်းသွားဆိုတာတောင် ဦးဘခက် လေးဂွနဲ့ ထုလွှတ်တတ်လို့ နောက်ပိုင်းအသွားအလာကျဲသွားကြသည်။ မကျဲလို့လဲမရ ဦးဘခက်အရင် ရွာသူကြီးလုပ်သွားတဲ့ ဦးငွေရ လက်ထက်ကကျန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကြီးကလဲ ရှိသေးတာကြောင့် စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့သေနတ်နဲ့ပစ်လွှတ်မှာလဲကြောက်ကြရသည်။

ရဲလေး ကိုယ်တိုင်ကလဲ နှင်းရည်မရှိရင် နှင်းရည်ထက်အရင်  အိဝါကိုတွေ့ခဲ့ရင် သူလဲ တခြားကာလသားတွေနည်းတူ အိဝါကို ပိုးပန်းမိလိမ့်မည် မိန်းကလေး နှစ်ယောက်စလုံးကလဲ ရွေးချယ်ရခက်လောက်အောင်ပဲ မျက်နာ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက အစ ချောမောလှပပြည့်စုံကြတယ်မဟုတ်လား။

စားသောက်ပြီးလို့ အိုးခွက်ပန်းကန်တွေသိမ်းဆည်းပြီးကိုယ့်အိမ်သူ့အိမ်ပြန်ခါနီးတော့ ရဲလေး  နှင်းရည်းကို ညနေကြရင်သူပြန်လာခဲ့မယ်လို့လဲပြောသွားသည်။

သွားရမဲ့လမ်းကလဲ တလမ်းထဲဖြစ်လို့  ရဲလေး  ဖိုးထောင် အောင်မောင် အိဝါ  နဲ့ ခင်မှုန် တိုံ့အားလုံးအတူတူပြန်ခဲ့ကြတယ်  စကားတပြောပြောနဲ့ လျှောက်လာခဲ့ကြပြီး အိဝါတို့အိမ်နားနီးတော့  သူနဲ့ဘေးချင်းယှဉ်လျှက်လျှောက်လာတဲ့ အိဝါကို နှုတ်ဆက်မလို့လုပ်နေတဲ့ ရဲလေး ကို အောင်မောင်းကစသလိုနဲ့ အိဝါဖက်ကိုတွန်းလိုက်တယ် စကားပြောမလို့မျက်နာလှည့်နေတဲ့ ရဲလေးကိုယ်ကအိဝါဖက်ကိုယိုင်သွားပြီး    အိဝါ ရဲ့ပါးလေးတဖက်ကိုမထိတထိလေးနမ်းမိသွားတော့ အိဝါ ရဲလေးကိုအံ့သြသလိုနဲ့ကြည့်လာပြီး…

“ ကိုရဲလေး အရမ်းဆိုးတာပဲ… ”

ဟု ဆိုကာ သူ့အဖော် ခင်မှုန့်ကိုတောင် မနှုတ်ဆက်နိုင်တော့ပဲ သူတို့အိမ်ဆီ ပြေးထွက်သွားသည်။ ခြံတံခါးနားရောက်တော့ ရဲလေး ဖက်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးတဲ့အမူအရာမရှိပဲ ကျေနပ်သလို ပြုံးပြကာအိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတော့သည်။

သူ့ကိုပြုံးပြကာထွက်သွားတဲ့ အိဝ ါ ကို ကြည့်၍ ရဲလေး ရင်မောလာသည်  ဒီရွာကိုပြန်ရောက်တာ လပိုင်းလောက်ပဲရှိသေးတဲ့ အိဝါ က သူ နဲ့ နှင်းရည် အကြောင်းမသိသေးဘူးထင်တယ်လို့လဲတွေးနေမိသည်။အိဝါ မရှိတော့မှ ရဲလေး အောင်မောင် ကိုနရင်းရိုက်တော့သည်။

“ ဖွတ်ကျား… မင်းအမှတ်မရှိသေးဘူးလား …ဒေါ်ရီရီ ဖင်သရေကွင်းနဲ့ပစ်လို့ သူကြီးအကြိမ်းခံထားရတာ မေ့နေပြီလား …အခုငါ့ကိုပါ ထဲဆွဲထည့်နေတာလား...

အောင်မောင်းက ရဲလေးနားနားကပ်ကာ ခင်မှုန် မကြာအောင်ကပ်ပြောလိုက်သည်။

“ ရွေးပေတော့ …နှင်းရည် နဲ့ အိဝါ ဘယ်သူ့ရွေးမလဲ  လို့တိုးတိုးပြောသည်။ ရဲလေး အောင်မောင်ကိုဘာမှပြန်မပြောမိ လောလောဆယ်သူသိတာ နှင်းရည် ဆီကအဖြေရဖို့ပဲမဟုတ်လား။ခင်မှုန်အိမ်ကိုအရင်ရောက်ပြီး ရဲလေးအိမ်ရောက်တော့ အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့ ရဲလေးကို ဒီတခါဖိုးထောင်က… ”

“ အဖုတ် နှစ်ပြားနဲ့အလုပ်များလိုက်အုံးဟေ့ …    ”

လို့ အော်ပြောသွားသေးသည်။ ရဲလေး မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်သွားခဲ့သည်။ ညနေစောင်းလို့မိုးချုပ်ကာနီးတော့ ရဲလေး နှင်းရည်တို့အိမ်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်ပြန်တယ်။ အရင်က သူ့အကိုလှမောင်နဲ့ နှစ်ယောက်နေပေမဲ့ လှမောင် သေသွားပြီးမရှိတဲ့ နောက်ပိုင်း  တစ်အိမ်လုံး နှင်းရည် တယောက်ပဲရှိတော့တယ်။ အိပ်တော့လဲ တယောက်ထဲ။ မြို့ပြလို နေရာမျိုးမှာဆိုရင် မိန်းကလေးတယောက်ထဲ နေဖို့ရာမလုံခြုံနိုင်သော်လဲ  အိမ်တွေကလဲ ကပ်လျှက် တယောက်နဲ့တယောက် မသိသူမရှိတဲ့ရွာလို နေရာမှာတော့ သိပ်ကိစ္စမရှိ တချို့အိမ်လေးတွေဆိုရင် တံခါးပင် မရှိ။

ရဲလေး အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ နှင်းရည်ကို မတွေ့ရ ။ အခါတိုင်းဒီလိုအချိန်ဆို နှင်းရည်တို့ဆိုင်မှာ ဈေးလာဝယ်တာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ လူပျိုလှည့်လာကြတဲ့ ရွာထဲကကောင်တချို့ကိုတွေ့ရတတ်ပေမဲ့ ဒီနေ့တာ့ လှမောင် ရဲ့ဆွမ်းကျွေးနာရေလိုဖြစ်နေတဲ့ အတွက် တစ်ယောက်မှမတွေ့ရ။

နှင်းရည်ကိုလဲ မတွေ့ရလို့ အိမ်ပေါ်မှာမးလာဆိုပြီး အော်ခေါ်မလို့လုပ်နေတုန်း နောက်ဖေးတံခါးမှ ထဘီရင်လျှားပီး တဘက်လေးခြုံကာ ဝင်လာတဲ့နှင်းရည်ကို ရဲလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းရည်ကလဲသူ့ကိုမြင်တော့

“ ရောက်နေတာ ကြာပြီလား.. ”

“ အခုလေးတင်ပဲ... ”

“ ငါရေချိုးနေလို့.. ”

“ အင်း.. ”

ဒီရွာမှာ ကရေချိုးရင် ချောင်ထဲသွားးချိုးရင်ချိုး ။ မချိုချင်ရင် ကိုယ့်အိမ်က ဘုံဘိုင်တွင်းမှာချိုး တချို့အိမ်တွေမှာဆို ဘုံဘိုင်တွင်းတောင်မရှိ။ ချောင်းထဲပဲသွားချိုးကြတာများသည်။ နှင်းရည်ကရဲလေးကို

“ ခဏစောင့် အဝတ်စား လဲလိုက်အုံးမယ် .. ”

ဆိုပြီး အပေါ်ထပ် တက်သွားသည်။ လှေကားထစ်အတိုင်းတက်သွားတဲ့ ရေလဲ ထဘီအောက်က နှင်းရည်ရဲ့တုန်ခါနေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး သူ့ပေါင်ကြားလက်ရောက်သွားကာ လေပူကြီးမှုတ်ထုတ်မိသည်။

ခဏကြာတော့ အဝတ်အစားလဲပြီး နှင်းရည်ပြန်ဆင်းလာသည် သနပ်ခါးတောင်မလိမ်းခဲ့။ သူ့ဘေးနားဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ နှင်းရည်ကို ရဲလေး မေးလိုက်တယ်။

“ နင်နေကောင်းတယ်မဟုတ်လား… ”

“ ကောင်းပါတယ်.. ”

“ ညအိပ်ရတာရော အဆင်ပြေလား… အိပ်ရဲတယ်မဟုတ်လား.. ”

“ အင်း …မအိပ်ရဲစရာ မရှိပါဘူး… တခါတလေ ဘေးအိမ်က ဒေါ်သုန့် သမီးနွယ်နီ လာအိပ်ကူတယ်.. ”

“ အော်…  နင်အဆင်ပြေရင်ပီးတာပါပဲ နွယ်နီ လာမအိပ်တဲ့ညတွေဆိုလဲပြောလေ… ငါလာအိပ်ကူမယ်.. ”

“ ဟယ်… ဖြစ်မလား.. ”

ရဲလေး နှင်းရည်ကိုအစိုးရိမ်လွန်စွာနဲ့ မစဉ်းစားပဲပြောမိသည်။

“ ဟီးး ငါစိုးရိမ်လွန်သွားလို့ပါ  ”

ဆိုတော့ နှင်းရည်က သူ့ဆံပင်အုံကြား လက်လေးနဲ့ ထိုးဖွကာ ပြုံးနေသည်။ ရဲလေး  နှင်းရည်ရဲ့ ချစ်စဖွယ် ပုံစံလေးကိုကြည့်ကာ အသဲယားလာပြီး အခုပဲ အဖြေတောင်းရမလားစဉ်းစားမိပေမဲ့ ဒီနေ့မှ သူ့အကို ဆွမ်းကျွေးတရားနာ လုပ်ပြီးတာကို တွေးမိပြီး မတောင်းဖြစ်ပြန်။ အကင်းပါးတဲ့ နှင်းရည်ကလဲ ရဲလေး ဘာပြောချင်တယ်ဆိုတာကို ရိပ်မိတော့

“ နင် ဘာပြောချင်တယ် ဆိုတာသိတယ်  ”

ဆိုပြီးရဲလေးကို ပြောလာသည်။ရဲလေး ဝမ်းသာသွားသည် နှင်းရည် လက်လေးကိုဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး

“ ဟုတ်လား …ကောင်းတာပေါ့  ”

ဆိုတော့နှင်းရည်က …သူ့ကို

“ ဒါပေမဲ့… ငါ့အကိုဆုံးတာမှ ၁ဝ ရက်ပဲရှိသေးတယ်လေ နင့်ကို အဖြေပေးလိုက်ရင် ရွာထဲကလူတွေက ငါ့ကိုဘယ်လိုပြောမလဲ.. ”

နှင်းရည် ပြောတာလဲ ဟုတ်နေတာကြောင့် ရဲလေး ငြိမ်သွားသည်။ သို့သော် နှင်းရည် စကားထဲမှာ အဖြေပါနေပြီဆိုတာလဲ သူသိလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ နှင်းရည်ပ့ါးစပ်က ဖွင့်ပြောတာကို ရဲလေး ကြားချင်သည်။ တခြားရောက်တက်ရာရာ စကားတွေပြောနေကြပြီး ည ၈ နာရီထိုးခါနီးတော့ ရဲလေး နှင်းရည်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်ဖို့ပြင်သည်။ နှင်းရည်က သူ့ကို အိမ်တံခါးနားအထိ လိုက်ပို့ပေးသည်။

ရဲလေး အိမ်ပြင်ထွက်သွားပြီး နှင်းရည်ရဲ့  ရဲလေး ဆိုတဲ့ ခေါ်သံကြောင့်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ နှင်းရည်က အိမ် တံခါးပေါက်မှာရပ်နေသည်။ ရဲလေးက ဘာလဲနှင်းရည် လို့ မေးလိုက်တော့ နှင်ရည်းက သူ့ကိုအကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ

“ နင့်ကို ချစ်တယ် … ”

ဆိုပြီးပြောချလိုက်တော့ ရဲလေး ကြောင်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဝမ်းသာသွားသည်။  ပျော်သွားသည်။ သူ နှင်းရည်ဆီကို ပြေးသွားတော့ နှင်းရည်က သူ့ကို လျှာထုတ်ပြောင်ပြကာ တံခါး ဆွဲပိတ်သွားသည်။ နေနှင့်အုံး နောက်မှတွေ့မယ် လူကို ဟတ်ကော့ကြီး ဖြစ်အောင် လုပ်သွားတယ် ဆိုပြီး ကြုံးဝါကာ အပျော်တွေနဲ့ ရဲလေး သူ့အိမ်သို့ပြန်သွားတော့သည်။

“ အောင်မလေးတော့်… ကယ်ကြပါအုံး …ကျမကို သူ့ဟာကြီးနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ထိုးနေပါတယ်… ကျိုးကုန်ပါပြီ …သွားတွေ …သွားတွေ ”

မျက်နာသစ်ပီးကာစ သူကြီးဘခက် စောစောစီးစီးဆူဆူညံ့ညံ့ အသံများကြောင့် အိမ်ရှေ့ဝါရံတာမှ ထွက်ကြည့်မိသည်။ အရက်သမား သာအေး နဲ့ မိမွှေး တို့လင်မယားရန်ဖြစ်နေကြပြီ ထင်တယ်။  ရွာထဲကလူသုံးလေးရာက်နဲ့ သူ့အိမ်ဆီနေကြလို့ ဦဘခက် အိမ်အောက်ထပ်ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။ မျက်ရည်အရွှဲသားနဲ့ မိမွှေးက သူ့ကိုမြင်တော့

“ သူကြီးရယ် ကျမကိုကယ်ပါအုံး.. ”

“ ဘာဖြစ်တာလဲ ပြော.. ”

မိမွှေးတို့လင်မယားနဲ့ပါလာတဲ့ ရွာထဲမှလူသုံးယောက်က မိမွှေးနဲ့အတူ ခုံတန်းလျှားပေါ်ထိုင်လိုက်ကြပေမဲ့ သာအေး ကတော့ မတ်တပ်ရက်လျှက် …အရက်နံ့ကလဲထောင်လို့

“ ကိုသာအေး ကျမကိုထိုးတယ်.. ”

“ ဘာနဲ့ ထိုးတာလဲ.. ”

ဦးဘခက် မိမွှေးကိုမေးလိုက်သည်။

“ လက်သီးနဲ့ပေါ့ သူကြီးရဲ့ …ဘာနဲ့ထိုးရမှာလဲ.. ”

“ အေးလေ …ဘာကိစ္စထိုးရတာလဲ ဒါမေးတာ …နင်ကလဲ.. ”

“ အို …ကျမ ဘယ်မျက်နာနဲ့ပြောရမှာလဲရှင် …ပြောမထွက်ပါဘူး… အဟင့်.. ”

မိမွှေးက ပြောလဲ ပြောငိုလဲငိုနေသည်။

“ နင်မပြောလို့ ငါကဘယ်လိုသိမှာလဲ… ကဲ… နင်မပြောချင် သာအေး မင်းပြော …ဘာလို့ထိုးတာလဲ မင်းက.. ”

“ မယားဝတ္တရာမကျေလို့ထိုးတာပါ …သချီးး …အဲ  …သူကြီး.. ”

“ ဘယ်လို မကျေတာတုန်း... ”

“ သူကြီး …မယားဝတ္တရားငါးပါး သိလား.. ”

သူကြီးဘခက် အခက်တွေ့ပြီ သူလဲသေသေချာချာမသိ။ အရှက်တော့ အကွဲမခံနိုင် သာအေးကို ပြန်ဟောက်ရသည်။

“ ဟေ့ကောင်… ငါ့ကိုမေးခွန်းပြန်မထုတ်နဲ့ …ငါမေးတာပဲဖြေ.. ”

“ ကျနော် ငါးခုစလုံးမပြောပါဘူး… တခုပဲပြောမယ် အဲ့တခုကပဲ အရေးကြီးဆုံးပဲ …လင့်အလိုကို လိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ အချက်ကို မလိုက်နာလို့ထိုးတာပါ …သူကြီး.. ”

“ မိမွှေး   … နင့်ယောကျ်ားပြောတာ ဟုတ်လား နင်က ဘယ်ဟာကို မလိုက်နာတာလဲ.. ”

“ သူကြီးရယ် သူ့ကိုပဲ မေးလိုက်ပါ… ကျမရှက်လွန်းလို့ပါ... ”

“ မင်းပဲပြော သာအေ …ငါမနက်စာတောင်မစားရသေးဘူး.. ”

“ ဒီလိုပါ သူကြီး ဒီကောင်မပေါ့… ကျနော် ဖင်ချချင်ပြောတာကို လက်မခံဘူးလေ ဒါလင့်အလိုကို မလိုက်တာပဲ …ဘယ်လောက်ဆိုးတဲ့ အပစ်လဲ.. ”

သူကြီးဘခက် မျက်လုံးပြူးရပြီ။ သာအေးကမူးမူးရူးရူးနဲ့ ဘယ်သူ့မှဂရုမစိုက်။ ဒဲ့ကြီးပြောချလိုက်က်လို့။ သူတို့နဲ့ ပါလာတဲ့ ရွာထဲက လူတွေကတော့ တခွိခွိနဲ့ရီနေကြသည်။

ကိုယ်က သူကြီးဆိုတော့လဲ ဖြေရှင်းပေးရတော့မည် ။ ပြောရရင်ဒီကိစ္စက ပုဂ္ဂိုလ်ရေးပြသနာ သူနဲ့ မဆိုင် ။ ရောက်လာတော့ ရသလောက်တော့ ဖြန်ဖြေပေးလိုက်မယ်လို့ ဦးဘခက်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ အို… သူ့ဟာကြီးနဲ့သာ ခံရရင် ကျမဖင်ကွဲပြဲသွားမှာပေါ့လို့ ကောက်ညင်းကျည်တောက်ကြီး ကျနေတာပဲ.. ”

“ နင်ဘာမှဆင်ခြေပေးမနေနဲ့ မိမွှေး …နင့်ကိုအဲ့ဒါကြောင့် ဖယောင်းတိုင်နဲ့အရင်ကျင့်ပါလို့မပြောဘူးလား.. ”

ဘေးကလူတွေက ရီနေကြသော်လဲ ဦးဘခက်ကတော့ သာအေး နဲ့မိမွှေးအပြန်အလှန် ပြောတာကိုသာ နားထောင်နေသည်။

“ သာအေး… မင်းကလဲ အရှေ့တင်ဆို တော်ရောပေါ့… အကြမ်းမဖက်နဲ့လေကွာ … မနေနိုင်ရင်လဲ လင်မယားနှစ်ယောက်ငြိပေါ့ …လိုအပ်ရင် အုံးဆီလေးဘာလေးသုံးပေါ့ ဟုတ်ဖူးလား… ”

“ သူကြီးကလဲ သူ့ဆီလာတိုင်ပါတယ်ဆိုမှ မြှောက်ပေးနေပြန်တယ်.. ”

မိမွှေးစကားကြောင့် ဦဘခက် ဒေါသူပုန်ထတော့သည်။

“ မိမွှေး နင် ငါ့ကို့ မစော်ကားနဲ့ တကယ်ဆို ဒါ နင်တို့ လင်မယားကိစ္စ ငါနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး သွားကွာ သွား နင့်တို့ဖာသာ ဘယ်အပေါက်ပဲလုပ်လုပ် နောက်ကို ဒီကိစ္စအတွက် င့ါဆီမလာနဲ့.. ”

ဦးဘခက် ထသောင်းကျန်းတော့မှ သာအေးတို့ လင်မယားနဲ့ ရွာမှလူတချို့လဲ မျက်နာငယ်လေးတွေဖြင့် ထပြန်သွာတော့သည်။ သာအေးတို့ ပြန်သွားမှ ဦးဘခက်အိမ်ပေါ်ပြန်တက်သွားကာ  သူ့သမီး အိဝါကို ရွာလယ်က နှင်းရည်တို့ဆိုင်ကို ဆေးလိပ် သွားဝယ်ခိုင်းလိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ခန်းထဲ၌ ချက်ပြုတ်နေတဲ့  သူ့မိန်းမရီရီခင် ဆီသို့ထွက်သွားသည်။

“ ရီရီ… ကိုယ် ဆာနေပြီကွယ်.. ”

“ နေအုံး ကျက်တော့မယ်.. ”

“ လုပ်ပြီ ရီရီကလဲ ထမင်းဆာတာကိုပြောတာမှမဟုတ်တာ… ခွိခွိ.. ”

ဒေါရီရီ ပန်းကန်ဆေးနေရာမှ သူ့ယောကျ်ာဘခက်ဆီ လှည့်ကြည့်တော့ ပုဆိုးအောက်က ငေါငေါကြီးကိုမြင်ပြီး..

“ ရှင်ဟာလေ …လူမထ လီးအရင်ထတဲ့ လူ.. ”

“ ပြောနေကြာပါတယ် ရီရယ် သမီး မလာခင်လေး …ခွိခွိ.. ”

ဦးဘခက် ရီရီခင်ကို လက်ဆွဲကာ အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်သွားတော့ ဒေါ်ရီရီခင် ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့် ပါသွားသည်။ ကုတင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ ရီရီခင်ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ပုဆိုးချွတ်ကာ လီးဖြင့် တေ့လိုက်ပြီး အရည်တွေလဲလောင်းချလိုက်သည်။ နေရာလွဲပြီးရောက်လာလို့ ရီရီခင် သူ့ယောကျ်ားကို မေးလိုက်သည်။

“ အဲ့ဒါ ဘယ်ကို လာတေ့နေတာလဲ …ပီးတော့ ဘာရည်တွေ လောင်းချလိုက်တာလဲ.. ”

“ အုံးဆီတွေ လောင်းချတာ… ဖင်လိုးမလို့.. ”

“ အို… နာမှာပေါ့… ရီ တခါမှဖင်မခံဖူးပါဘူးဆို.. ”

“ ဟုတ်လား …မြဒင်ကို ကောဖင်မခံဖူးဘူးလား.. ”

“ ဟင့်အင်… နောက်တခါမှခံပေးမယ် စဉ်စားထားတုန်း သူက ဟိုကောင်မ ဝါဝါကိုခိုးပြေးသွားတယ်လေ.. ”

မြဒင် ဖင်လိုးမသွားဘူဆိုသဖြင့် သူကြီးဘခက်ပျော်သွားသည် ။ သူ ဖင်ပါကင်ဖွင့်ရတော့မည်။

“ အာ့    …  နာတယ် …အောင့်တယ်… ကိုဘခက် ပြန်ထုတ်ပေး.. ”

ဦးဘခက် သူ့လီးကို ဒစ်ဝင်ရုံ ရီရီခင့် ဖင်ထဲဖိသွင်းလိုက်သည်။

“ ရီ …  ငြိမ်ငြိမ်နေကွယ် မယား ဝတ္တရားငါးပါးထဲမှ ာဒါလဲပါတယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား.. ”

“ ဟင်… ကြားဖူးပါဘူး.. ”

“ လင့်အလို့ကို လိုက်ရမယ်ဆိုတာလေ… ဒါတောင် မသိဘူးလားမိန်းမရယ်.. ”

အခုတော့ သာအေး အလုံးက ဦးဘခက်ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေပြီ။

“ သေပါဘီ… သေပါဘီ.. ”

ရီရီခင်… ခါးကော့သွားသည်။ ဦးဘခက် လီးက သူ့ဖင်ထဲ တချောင်းလုံးဝင်လို့သွားပြီ။


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>



Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment