ဝက်သားကြိုက်တဲ့ တောကား အပိုင်း ( ၁ )

ဝက်သားကြိုက်တဲ့ တောကား အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမြင့်ကြောက်သောငှက်

မြသီဟာ ဆိုက်ကားနင်းတဲ့ ကိုဘမြင့်နဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လလောက်က လက်ထပ်လိုက်တယ်။ မိဘများဆုံးပါးသွားပြီးကတည်းက မြသီတို့မှာ မြသီနဲ့ မောင်လေးလူခန့် မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းရှိတော့တာ။ ဒါ့ကြာင့် ကိုဘမြင့်ဟာ အရင်က ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ကပ်နေပေမယ့် မြသီနဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက်ပိုင်း မြသီတို့အိမ်မှာပဲ စုပေါင်းပြီး လိုက်နေတော့တာပေါ့။

မြသီအလုပ်က ဘုရားဈေးမှာ ဆိုင်နေရာလေးတစ်ခုငှါးပြီး ပန်းရောင်းတာဖြစ်ပြီး မောင်လေးလူခန့်ကတော့ မနက်ဆို မြို့မဈေးကြီးထဲသွားပြီး ကြုံရာကျဘမ်း လုပ်တော့တာပဲ။ အရင် မောင်နှမနှစ်ယောက်လုပ်စာက တစ်နေ့ကို ငါးထောင်လောက်ရပြီး အခု ကိုဘမြင့်ပါ မိသားစုဝင်ဖြစ်လာတော့ သူ့ရှာရတဲ့ငွေပါ ပေါင်းလိုက်ရင် တစ်နေ့ကို ကိုးထောင် တစ်သောင်းလောက်ကတော့ မြသီတို့မိသားစုအနေနဲ့ ဝင်ငွေရှိတယ်လေ။ သုံးယောက်စလုံးရဲ့ ဝတ်တာ စားတာ သုံးစွဲတာကအစ နောက်ဆုံး မမာလို့ကုရရင်လည်း ဒီငွေထဲကပဲဆိုတော့ စုမိဆောင်းမိရယ်လို့တော့ ဘယ်မှာရှိပါ့မလဲ။ အခုခေတ် ကုန်ဈေးနှုန်းကလည်း အလျင်မှီအောင်တောင် မနည်းချင့်ချိန်သုံးနေရတာ မဟုတ်ပါလား။

မြသီနဲ့ ကိုဘမြင့်နဲ့က ရှေ့သွားနောက်လိုက်တော့သိပ်မညီပါဘူး။ မြသီက အသားညိုညို လူကောင်သေးသေး အရပ်ပုပု။ အရပ်ကပုတာမှ လေးပေခုနှစ်လက်မလောက်ပဲ ရှိလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် မြသီက ကိုယ်လုံးလေးလှပြီး ဆံပင်လည်းတင်ပါးအထိအရှည်သား။ ကိုဘမြင့်ကတော့ အသားဖြူ တယ်။ လူကောင်သိပ်အကြီးကြီး မဟုတ်ပေမယ့် အရပ်မြင့်တဲ့အထဲမှာပါပြီး သူ့အရပ်က ငါးပေရှစ်လက်မလောက်တော့ ရှိမလားပဲ။ ကေကတော့ ဂတုံးဆံထောက်ကေ အမြဲထားလေ့ရှိတယ်။

ဒီနေ့ည အော်ဒါကြီးကြီး နှစ်ခုရလာလို့ဆိုပြီး ကိုဘမြင့်က ဆိုက်ကားစောစောသိမ်းလာတယ်လေ။ ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ထုပ်လည်း ဝယ်လားပြီး ပိုတဲ့ ငွေရှစ်ထောင့်ငါးရာကိုလည်း မြသီကို အပ်တယ်။ မြသီက သူ့ကို အဲ့ဒါတွေချစ်ရတာ။ ကိုဘမြင့်က အသောက်အစားကင်းတဲ့အပြင် အလုပ်ကိုလည်း မခိုမကပ် ကြိုးစားပမ်းစားလုပ်ရှာတယ်။ ရသမျှ ငွေကိုလည်း မိန်းမဖြစ်တဲ့ မြသီကို အကုန်အပ်တော့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကိုဘမြင့်ပါလာတဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ထုပ်ကိုဖောက်ပြီး အိမ်မှာရှိတဲ့ ထမင်းနဲ့ ပေါင်းလို့ မြသီတို့သုံးယောက်သား ဗှိုက်ကားအောင် စားလိုက်ကြတော့တာပေါ့။

စားလို့သောက်လို့ပြီးတော့ အိမ်မှာရှိတဲ့ ၁၄ လက်မတီဗီလေးကိုကြည့်ရင်း မိသားစုတွေ ဟိုဟိုဒီဒီ စကားခဏတဖြုတ် ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ညကိုးနာရီလောက်လည်းကြကော မောင်လေးက မနက်ဈေးမှာ ပင်ပန်းလာလို့ အိပ်ချင်ပြီဆိုတာနဲ့ မြသီတို့လင်မယားလည်း တီဗီပိတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့ကြတော့တာပေါ့။ မောင်လေးက မြသီတို့ အခု တီဗီထိုင်ကြည့်နေတဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းနေရာမှာ အိပ်ယာခင်းပြီး အိပ်ရမှာဆိုတော့ မြသီတို့ဖယ်ပေးမှ သူအိပ်ဖို့အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်လား။ မရှိတဲ့ ဘဝတွေဆိုတော့လည်း ထရံကာ ဝါးကပ်ခင်း အိမ်ကျဉ်းကျ ဉ်းလေးထဲမှာ ဒီလိုပဲ အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ကျက်နေကြရတာပါပဲ။

အိမ်ရှေ့ခန်းက မောင်လေးကတော့ ခြင်ထောင်ထောင် မီးပိတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်သွားလေရဲ့ ။ မြသီလည်း ဘုရားရှိခိုး အမျှဝေပြီး မီးထပိတ်လို့ အိပ်ယာဝင်ခဲ့တော့တယ်။ ထရံကြားက ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ပြောက်လေးတွေကလွဲရင် တစ်အိမ်လုံး မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်လျှက်။ ကိုဘမြင့်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း အိပ်ပျော်သွားတဲ့ပုံ။ နွေဦးဆိုပေမယ့် ဆောင်းတွင်းရဲ့ အအေးဓာတ်လေးက မကုန်သေးတာမို့ မြသီလည်း စောင်ပါးလေးတစ်ထည်ကို ဆွဲခြုံ လိုက်ပြီး ဘေးတစောင်းကွေးကွေးလေးအိပ်လို့ မျ က်လုံးကိုမှိတ်ကာ အိပ်ချင်ပျိုးလိုက်တော့တာပေါ့။

ခဏကြာလို့ မြသီ အိပ်ပျော်လုပျော်ခင်မှာ ကိုဘမြင့်က မြသီရဲ့အနားကို တိုးလာပြီး ခြုံထားတဲ့စောင်ကို လှပ်ဝင်လာတယ်လေ။ အဲ့ဒီနောက် သူ့ကိုကျောပေးအိပ်နေတဲ့ မြသီရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကနေ ဖက်လိုက်ပြီး လည်တိုင်စင်းစင်းလေးကို ဖွဖွလေးလာနမ်းလေရဲ့ ။

“ အို . . .ကို မအိပ်သေးဘူးလား ။ မြလေးက အိပ်ပြီထင်နေတာ ”

မြသီက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးလိုက်တော့

“ အင်း . . .တစ်နေကုန် ပင်ပန်းခဲ့တော့ မြလေး ဘုရားရှိခိုးနေတုန်း မှေးခနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားတာပါ ”

“ ကိုရယ် အိပ်တော့လေ . . . မြလေး မနက်ဈေးထွက်ရဦးမယ်ရှင့် ”

“ နေပါဦး မြလေးရယ် . . .။ ဒီနေ့ အလုပ်ကလေးဖြစ်လို့ မြိုးမြိုးမြက်မြက်ရလာတုန်းလေး ဟောဒီက ကိုယ့်ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ ပျော်ပျော်နေပါရစေဦး ”

ကိုဘမြင့်က ပြောလည်းပြော သိုင်းဖက်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ လက်ကလည်း မြသီရဲ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်က နှိပ်စေ့လေးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ တစ်လုံးချင်း ဆွဲဖြုတ်နေတော့တယ်။ မြသီလည်း ” ဟင်းးး ” ခနဲ သက်ပြင်းလေး တစ်ချက်ချလိုက်ပြီး

“ ခက်တော့တာပဲ ကိုရယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ မောင်လေးက မအိပ်လောက်သေးဘူးရှင့် ”

လို့ ခပ်ငြီးငြီးလေး ပြောလိုက်တော့ ကိုဘမြင့်က

“ အိပ်လောက်ပါပြီကွာ ။ လူခန့်လည်း ဈေးမှာ တစ်နေကုန် ထမ်းရပိုးရနဲ့ ပင်ပမ်းထားတာပဲ ”

ဟု ပြန်ပြောရင်း ခပ်လျော့လျော့စည်းထားတဲ့ မြသီရဲ့ လုံချည်စကို သူ့ရဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြေချ လိုက်ပါတော့တယ်။ မြသီကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပါချ င်သလို ဖြစ်လာတာကြောင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့ ဆန္ဒကို ထပ်ပြီး မငြင်းဆန်မိတော့ပါဘူး။

“ ကို ဖြေးဖြေးနော် . . . ”

“ အေးပါ အချစ်ရယ် ”

တစ်နေကုန် ပင်ပန်းလာပေမယ့် အခန်းထဲက မကြီးတို့လင်မယားရဲ့ အသံတွေကြောင့် လူခန့် အိပ်လို့မပျော်။ ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေတဲ့ အသံတွေကို ညကိုးနာရီခွဲလောက်ကတည်းက သူ ကြားနေရတာဖြစ်ပြီး အခု ဆယ့်တစ်နာရီမတ်တင်း ဖြစ်သွားသည်အထိ မရပ်သေး။ ကိုယ့်အစ်မဖြစ်သူရဲ့ ဒီလိုအသံမျိုးတွေကို လူခန့် မကြားလိုတာအမှန်။ ဒါပေမယ့်လည်း မတတ်နိုင်ပေ။ အိမ်ကျဉ်းကျဉ်းသေးသေးလေးထဲ ကြုံသလို စုပေါင်းနေထိုင်ကြရတဲ့ ဘဝတွေမှာတော့ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးတွေဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ရှောင်လွှဲလို့မရဘူးပေါ့။ ဖြစ်နိုင်ရင် လူခန့်အနေနဲ့ မကြီးတို့နဲ့ အိမ်ခွဲနေချင်တာ။ နေလည်းနေသင့်ပြီလို့လည်း ယုံကြည်မိတယ်လေ။ အခုဆိုရင်ပဲ ဘာလိုလိုနဲ့ မကြီးက အသက် ၂၄ နှစ်ဖြစ်ပြီး မိမိက အသက် ၂၀ တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား။

လူခန့် တွေးတောနေဆဲမှာပဲ မကြီးရဲ့ အသက်ရှူ သံပြင်းပြင်းတွေ ထွက်ပေါ်လာပြီး ကြမ်းလည်း အတော့်ကို တုန်သွားတယ်လေ။ အဲ့ဒီနောက် ပုံမှန်ကြားနေလက်စအသံတွေ ရပ်တန့်သွားကာ မကြီးရှိုက်နေတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကိုသာ တစ်ချက်ချက် ကြားရတော့တာပေါ့။ လူခန့်လည်း မျက်လုံးတွေစင်းလာပြီး အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

———————————————

“ လူခန့်ရေ ကားရွှေ့ပေးရမယ်တဲ့ကွာ . . . မင်းပဲသွားလုပ်ပေးလိုက်တော့။ အရေးအရေးဆို ငါ့ရဲ့စပယ်ရာ ငမူးတင်ဦးက ဘယ်ရောက်နေလဲ မသိပါဘူး။ ”

ကားဆရာ ဦးသောင်းငွေက ငြီးငြီးငြူငြူနဲ့ လူခန့်ကို ကားရွှေ့ပေးဖို့ ပြောနေတဲ့အသံ။

ဟုတ်တယ် . . .ဈေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကုန်တင်ကုန်ချ လုပ်ပေးရင်း တတ်လွယ်သင်လွယ်တဲ့ လူခန့်တစ်ယောက် ကုန်ကားဆရာများရဲ့ ကောင်းမှုနဲ့ မတောက်တခေါက် ကားမောင်းတတ်လာခဲ့ရတယ်။ လူခန့် ကားမောင်းတတ်ပြီဆိုတာနဲ့ ကားဆရာတွေဟာ ကား ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် နေရာရွှေ့ ပါကင်ပြောင်းထိုး စတာတွေကို သူတို့ကိုယ်တိုင် မလုပ်တော့ဘဲ လူခန့်ကို လုပ်ဆောင်စေတော့တာပေါ့။ သူတို့က ခရီးစဉ်တစ်လျှောက်လုံး အာရုံစိုက်ပြီး ပင်ပင်ပမ်းပမ်း မောင်းခဲ့ကြရလို့ ဈေးရောက် ကုန်ချလုပ်တုန်းလေး စိတ်အေးလက်အေး နားချင်ကြတယ်လေ။

သူတို့ရဲ့ စပါယ်ရာတွေကလည်း သုံးမရတာကများပါတယ်။ ဈေးရောက်ရင် ပြေးသောက်ရတဲ့ ငမူးနဲ့။ ဈေးထဲက ကောင်မလေးတွေကို ပြေးပိုးရတဲ့ ငဗူးနဲ့။ တချို့စပယ်ရာတွေကြတော့လည်း စပယ်ရာသာလိုက်တာ ကားမောင်းတာကို ဝါသနာမပါကြဘူး။ အဲ့ဒီတော့ ဒရိုင်ဘာတွေခင်မျာ ကားရွှေ့ဖို့ပြောင်းဖို့ကို လူခန့်ကိုပဲ အားကိုးနေကြရတော့တာပေါ့။ ဒီအတွက် လူခန့်ကလည်း သူတို့ဆီက မုန့်ဖိုးပဲဖိုး မြိုးမြိုးမြက်မြက်ကလေး ရတယ်လေ။ ဒရိုင်ဘာတွေဆိုတော့ အနေသာစုတ်တာ သူ့ဝင်ငွေနဲ့သူတော့ ရှိကြတာပဲ မဟုတ်ပါလား။

လူခန့် ကားရွှေ့ပေးပြီး ဗံဒါပင်အောက်က ကွပ်ပစ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကားဆရာဦးသောင်းငွေဆီကို ကားသော့ပြန်လာအပေးမှာ ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို စကားဆိုလာတယ်။

“ လူခန့် . . . မင်းလည်း ကားနဲ့ အတော်အကျွမ်းတဝင် ဖြစ်နေပြီပဲ. . .။ ငါ့ကားမှာ စပါယ်ရာလုပ်ပါလား။ ဟိုကောင် ငမူးတင်ဦးကို အုံနာက ဒီတစ်ကြောင်းပြီးရင် ဖြုတ်တော့မှာ။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို စပါယ်ရာအသစ် ရှာခိုင်းထားတယ်။ မင်းစိတ်ပါရင် ငါနဲ့ လက်တွဲပေါ့ကွာ။ ဝင်ငွေကတော့ မဆိုးပါဘူး။ တစ်ကြောင်းကို တစ်သောင်းခွဲ နှစ်သောင်း စသဖြင့် အုံနာက ကြည့်ပေးလိမ့်မယ်ကွ။ တခါတလေ အကြောင်းရှည်ရင် သုံးလေးသောင်းအထိ ရတတ်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်း ဒီဈေးမှာ လုပ်နေတာထက်စာရင်တော့ သာပါတယ်။ ပြီးတော့ ပညာလည်းရတာပေါကွာ။ ငါနဲ့အတူတူတွဲလုပ်ရင်း မင်းကို ငါ ဖြေးဖြေးခြင်း ကားမောင်းသင်ပေးမယ်။ နောက်မှ လိုင်စင်တွေဘာတွေ လျှောက်ယူကြတာပေါ့။ ငါကလည်း အသက်ကလေးရလာတော့ မင်းလို စိတ်ချရတဲ့ လူရင်း တပည့်တစ်ယောက်လောက်တော့ လိုချင်သား။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင်တော့ ငါမင်းကို လုပ်စေချင်တယ်။ မင်းအတွက်လည်း တက်လမ်းပွင့်သလို ငါ့အတွက်လည်း ကူဖော်လောင်ဘက်ကလေး ရတာပေါ့ကွာ။ တစ်ခုရှိတာက မင်းဒီအလုပ်လုပ်ရင် ငါ့အိမ်မှာ ငါနဲ့အတူတူ လိုက်နေရလိမ့်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကုန်တွေက ညဘက်အတင်အချ လုပ်ရတာတို့ ညဘက်ကြမှ ကားထထွက်ရတာတို့က အမြဲတစေရှိနေတတ်လို့ပဲ။ တင်ဦးက ငါနဲ့ အိမ်ချင်းသိပ်မဝေးတော့ အဆင်ပြေတယ်လေ။ မင်းကြတော့ မင်းအိမ်နဲ့ ငါ့အိမ်က တောင်နဲ့မြောက်လို ဖြစ်နေတော့ တစ်ခါတည်း မင်းငါ့ဆီမှာ လာနေတာ အကောင်းဆုံးပဲ။ စဉ်းစားပေါ့ကွာ . . . .”

ဦးသောင်းငွေက သူ့ရဲ့ကားမှာ စပါယ်ရာလာလုပ်ဖို့ လူခန့်ကို ကမ်းလှမ်းလေတယ်။ လူခန့်ကလည်း အစ်မတို့လင်မယားနဲ့ အိမ်ခွဲနေချင်တာကြောင့် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျ ဆိုသလိုပဲ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ကမ်းလှမ်းမှုကို ချက်ခြင်းလက်ခံလိုက်တော့တာပေါ့။ လူခန့်အတွက် နေစရာလည်းရ ဝင်ငွေလည်းတိုးတဲ့အပြင် တက်လမ်းများစွာပါရှိမယ့် ကိစ္စမဟုတ်ပါလား။

ဈေးအလုပ်မလုပ်တော့ဘဲ ကားစပါယ်ရာပြောင်းလုပ်တော့မှာမို့ အိမ်မှာလည်း နေလို့မရတော့ဘူး.။ ကားရှိတဲ့နေရာမှာ သွားနေရတော့မယ် . . လို့ လူခန့်က မကြီးတို့ကို အသိပေးလိုက်တော့တယ်။ မကြီးကတော့ မျက်ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာပေါ့။

“ အင်းလေ. . မောင်လေးလည်း အရွယ်ရောက်လာပြီပဲ။ ကိုယ့်တက်လမ်းကို ကိုယ်ရှာချင်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကားနားတဲ့အခါမျိုးကြရင်တော့ မကြီးတို့ဆီ လာလည်ရမယ်နော် ”

လို့ ပြောရှာတယ်။ ကိုဘမြင့်ကတော့

“ ကောင်းတယ်ကွ။ လူငယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ရဲ့ တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်းကို အမြဲရှာဖွေနေရတယ်။ အခု ငါ့ညီက စပါယ်ရာသွားလုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ အစ်ကိုမှာချင်တာက စပါယ်ရာအလုပ်နဲ့တင် ရပ်မနေနဲ့။ ကားမောင်းတတ်အောင်လုပ်ပြီး ဒရိုင်ဘာဖြစ်ဖို့ ကြိုးစား။ တစ်ခါ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြန်တော့လည်း ကားအုံနာဖြစ်အောင် ကြိုးစားအားထုတ်ရမယ်ကွ… ကြားလား။ ငါ့ညီရဲ့ ကြိုးစားမှုကို ဘယ်တော့မှ ရပ်တန့်မပစ်လိုက်နဲ့။ ကောင်းတယ်ကွာ . . . အစ်ကိုကတော့ အားပေးတယ် ”

လူခန့်လည်း အစ်မနဲ့ ယောက်ဖဖြစ်သူကို ကန်တော့ပြီး အထုတ်အပိုးဆွဲလို့ အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

————————————————

ကားဆရာ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ခြံဟာ မြို့စွန်မှာဖြစ်ပြီး အတန်ငယ်ကျယ်ဝန်းတယ်။ ခြံရဲ့ အနောက်ဘက်နား ခပ်ကျကျမှာ သေသေသပ်သပ်ကလေး ဆောက်ထားတဲ့ သွပ်မိုးပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးတစ်လုံးနဲ့ ခြံဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ အရိပ်အာဝသကောင်းတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေ စိုက်ပျိုးထားပြီး အိမ်ရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ ကားရပ်ဖို့ ကွင်းပြင်ပြောင်ပြောင်လေးတစ်ခုရှိတယ်။ ကားအုံနာက ကားကို ဦးသောင်းငွေဆီကိုပဲ အပ်ထားတော့ ကုန်ရှာ ဂိတ်ထိုး ကုန်တင်ကုန်ချ ကားထွက် ကားသိမ်း အားလုံး ဦးသောင်းငွေပဲ လုပ်ရတော့တာပေါ့။ ကားသိမ်းချိန်ဆိုလည်း အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်မှာပဲ ကားထိုးထားရတယ်လေ။ ပျက်လို့ပြင်ရပြီ ဝပ်ရှော့သွား ဘာညာဆိုလည်း ဦးသောင်းငွေပဲ လုပ်ရတာပဲ။ လိုအပ်တဲ့ ပြင်ဆင်စရိတ်တော့ အုံနာဆီက သွားထုတ်ပေါ့။ အုံနာအဘိုးကြီးက သဘောကောင်းတဲ့အပြင် ဦးသောင်းငွေကိုလည်း အတော်ယုံကြည်ပုံရတယ်။ ဦးသောင်းငွေကလည်း တကယ်ရိုးပြီး အလုပ်အပေါ်မှာ သစ္စာရှိတာကိုး။ ကားကိုလည်း အမြဲသနေတတ်တော့ အဘိုးကြီးက ကားနဲ့ပတ်သက်ရင် ဦးသောင်းငွေကို အာဏာကုန် လွှဲထားတော့တာ။

“ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေ။ ဒီအိမ်မှာက ငါရယ်၊ ငါ့သမီး ခတ္တာရယ်၊ သားဖနှစ်ယောက်ပဲရှိကြတာ။ အခု မင်းရောက်လာတော့ သုံးယောက် ဖြစ်သွားတာပေါ့။ မနက်ဖြန်ညမှ ကားထွက်ရမှာ။ ဒီကြားထဲ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ”

ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို သူ့အိမ်ထဲက ကန့်ထားတဲ့ အခန်းလွတ်တစ်ခုမှာ နေရာချထားပေးလို့ တစ်လက်စတည်း ရေချိုးဖို့ပါ တိုက်တွန်းလေတယ်။ လူခန့်လည်း ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ တဘက်ကိုယူပြီး နောက်ဖေးရေတွင်းကို ထွက်လာခဲ့တော့တာပေါ့။ လူခန့်ရေမိုးချိုးပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ မခတ္တာ အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလေ။ ဒါကြောင့် လူခန့်လည်း အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားကပြာကသီလဲ နည်းနည်းပါးပါး ဖြီးလိမ်းပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

မခတ္တာဟာ ရုပ်အချောကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ဆံပင်ရှည်ရှည် အညားခပ်ညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါပဲ။ လူခန့်ထက်တော့ အသက် လေးငါးနှစ်လောက် ကြီးမယ့်ပုံ။ သူမက မြို့ထဲက နာရီနဲ့ဖုန်း တွဲရောင်းတဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်သတဲ့။

လူခန့်တို့ ခဏတဖြုတ် စကားထိုင်ပြောပြီးနောက် သုံးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့လို့ ညစာစားလိုက်ကြတော့တယ်။ ထမင်းစားသောက်အပြီးမှာ လူခန့်က တံမြက်စည်းနဲ့ ဂေါ်ပြားကိုယူပြီး ကားဆီကိုသွားဖို့ ပြင်တော့ ဦးသောင်းငွေက

“ မောင်လူခန့် ဘာလုပ်မလို့လဲ ”

“ မနက်က ကားရွှေ့ကတည်းက ကျွန်တော် သတိထားမိနေတာ။ ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ ဖုန်တွေသဲတွေ အတော်များနေပြီ။ အဲ့ဒါ သွားလှဲမလို့။ ပြီးတော့ နောက်ခန်းမှာလည်း ကုန်တွေတင်လာတာ အတော်ညစ်ပတ်နေမှာဆိုတော့ လက်စနဲ့ နောက်ခန်းပါ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်မလားလို့ ဦးလေးရဲ့ ”

လို့ လူခန့်က မိမိရည်ရွယ်ချက်ကို ပြန်ရှင်းပြလိုက်တယ်။

“ မနက်ကြမှ လင်းလင်းထင်းထင်းလေး လုပ်ပါလား မောင်လူခန့်ရယ်။ အခုအချိန်က မှောင်ပါတယ် ”

“ သိပ်တော့လည်း မမှောင်ပါဘူး ဦးလေးရယ်။ အိမ်ထဲက မီးရောင်လည်း ကားဆီကိုရောက်တာပဲ။ ပြီးတော့ ဒီနေ့လပြည့်ညလေ။ လရောင်လေးလည်း အရှိသား ။ သန့်ရှင်းရေးကို ညပိုင်း လုပ်နိုင်သလောက်လေး လုပ်ထားတော့ မနက်ကြရင် ဦးလေးနဲ့ ကျွန်တော် ကားကြံ့ခိုင်ရေးစစ်ဆေးဖို့ အချိန်ပိုရတာပေါ့။ မနက်ဖြန် ညနေလောက်ဖြစ်ဖြစ် ညလောက်ဖြစ်ဖြစ် ကားကထွက်ရမှာ မဟုတ်လား ”

“ အေးပါကွာ။ တားမရလည်းလုပ်ပါ။ အုံနာဘိုးတော်ကတော့ မင်းလိုစပါယ်ရာမျိုးကိုရလို့ ထမြန်းကမလား မသိဘူး။ ကောင်းပါတယ်ကွာ။ ငါအားပေးတယ်။ လူဆိုတာ ကိုယ်လုပ်တဲ့အလုပ်အပေါ်မှာ အမြဲတန်ဖိုးထားရမယ်ကွ။ ကိုယ့်ပစ္စည်းမဟုတ်လို့ဆိုပြီး မရိုမသေ မပြုရဘူး။ ဘယ်အရာဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ပစ္စည်းလို သဘောထားပြီး ရိုသေရမယ်။ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရမယ်။ ဟုတ်ပြီလား . . .။ ကဲ သွားး သွားး မြန်မြန်သွက်သွက်လုပ်ချေ။ သြော်…. ဒါနဲ့ ကားနောက်ခန်းကို တံမြက်စည်းကြမ်းနဲ့ အရင်လှည်းဦးနော်။ ပြီးမှ အချောနဲ့လှည်း။ တံမြက်စည်းကြမ်းက ကားဘေးက သရက်ပင်မှာ ထောင်ထားတယ် ”

ဦးသောင်းငွေရဲ့ ပြောဆိုမှာကြားမှုတွေ အပြီးမှာတော့ လူခန့်က

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ”

ဟု ရိုရိုသေသေ ပြန်လည်ဖြေကြားလိုက်ပြီး ယူစရာရှိတာများကို ယူ၍ ကားဆီသို့ ထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။

——————————————

“ ဖေဖေ့ကောင်လေးက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ။ အလုပ်လုပ်ချင်စိတ်တော့ရှိသား။ ရုပ်ကလေးကလည်း သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်။ စကားပြောတာလည်း ရည်ရည်မွန်မွန်နဲ့ ”

ခတ္တာရောက်လာပြီး ဖခင်ဦးသောင်းငွေကို လူခန့်အကြောင်း ပြောလိုက်တော့

“ ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့ ။ မောင်လူခန့်က ကြိုးစားလိုစိတ် အပြည့်ရှိတယ်။ သင်လွယ်တတ်လွယ်တယ်။ စကားအပြောအဆိုလည်း ယဉ်ကျေးတယ် ”

လို့ ဦးသောင်းငွေက ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ခတ္တာက မျက်မှောင်လေး တစ်ချက်ကျုံ့လိုက်ပြီး စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ ဒါပေမယ့် ဖေဖေရယ်။ သူ့ကို သမီးတို့အိမ်မှာ ပေးနေဖို့ကြတော့ စိတ်ချရပါ့မလား။ သူ့ရဲ့ အကျင့်စာရိတ္တက ဘယ်လိုမှန်းမှမသိပဲနဲ့ ”

“ သြော် သမီးရယ်။ စိတ်မချရမယ့်လူကို ဖေဖေက အိမ်ပေါ်ခေါ်လာပါ့မလား။ အိမ်မှာ သမီးမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိတာ ဖေဖေသိတာပေါ့။ မောင်လူခန့်ဟာ အလုပ်ကြိုးစားသလို အကျင့်စာရိတ္တပိုင်းမှာလည်း ဒေါင်ဒေါင်မြည် အစမ်းသပ်ခံနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဆိုတာ ဖေဖေအသိဆုံးပါ။ ဒါကြောင့် ဖေဖေ သူ့ကို အိမ်မှာလိုက်နေဖို့ စိတ်ချလက်ချ ခေါ်လာရဲတာပေါ့။ ပြီးတော့ ဒီလို ရိုးသားကြိုးစားပြီး တက်လမ်းတွေ အများကြီးရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်နဲ့ ဟောဒီက ဖေဖေရဲ့သမီး အနေနီးစပ်သွားပြီး အကြောင်းပါသွားကြတော့လည်း ဘာဖြစ်လဲ။ ဖေဖေ့အတွက် အရှူံးမရှိဘူးလေ။ သမီးအတွက် ဖေဖေ စိတ်အေးရတာပေါ့။ မဟုတ်ဘူးလား ”

ဦးသောင်းငွေဟာ သမီးဖြစ်သူကို လူခန့်အကြောင်း ရှင်းပြပြီး တဆက်တည်း လူခန့်နဲ့စလိုက်တော့ ခတ္တာမျက်နှာကလေးလည်း ရဲတက်သွားလို့

“ အို . . . ဖေဖေကလည်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်းလည်း မသိဘူး ”

ဟုဆိုကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ အိမ်ထဲသို့ အပြေးကလေး ဝင်သွားပါတော့တယ်။

“ စဉ်းစား သမီးရဲ့ ။ သမီးလည်း အသက်သိပ်မငယ်တော့ဘူး မဟုတ်လား ”

အနားကပြေးထွက်သွားတဲ့ သမီးဖြစ်သူကို လှမ်းအော်ကာ ထပ်မံစနောက်လိုက်ပြီး ဦးသောင်းငွေလည်း ” တဟား ဟား ” ရယ်မောလျှက် သဘောကျ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တာပေါ့။

လူခန့်က ကားခေါင်းခန်းကို အရင်ရှင်းလိုက်တယ်။ ဖုန်ခါစရာရှိတာခါ ကြမ်းပြင်က ခြေနင်းပြားတွေကိုအပြင်ထုတ် အောက်မှာရှိတဲ့ သဲတွေကိုလှဲ စသဖြင့် သေသေချာချာ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်ကို ရှင်းတော့လင်းတော့တာပဲ။ နွမ်းခြောက်နေတဲ့ ဘုရားပန်းတွေကိုလည်း စွန့်လိုက်ပြီး မနက်မှ ဘုရားပန်းအသစ် ဝယ်လဲရမယ်လို့ စိတ်ကူးလိုက်မိတယ်။

ခေါင်းခန်းကို စိတ်ကြိုက်ရှင်းပြီးတော့မှ လူခန့်ဟာ နောက်ကုန်တင်ခန်းပေါ်ကို ကူးခဲ့ပြန်တယ်။ နောက်ခန်းမှာရှိတဲ့ တချို့အစွန်းအကွက်တွေက တံမြက်စည်းကြမ်းနဲ့တင်မရလို့ ရေပုံးနဲ့ အဝတ်စုတ်တစ်ခုကိုယူပြီး ရေပတ်တိုက်ရတယ်လေ။ ရေပတ်တိုက်ပြီး ခြောက်တော့မှ တံမြက်စည်းအချော အပြီးသတ်လှဲရမှာမို့ သန့်တဲ့နေရာလေးတစ်ခုကို ရွေးပြီး အမောဖြေရင်း ရေခြောက်အောင် ထိုင်စောင့်နေလိုက်တော့တာပေါ့။

“ အင်းးး နောက်ပိုင်း နွေရာသီရောက်ပြီး ပူလာလို့ရှိရင် ကားပေါ်မှာ ထွက်အိပ်သင့် အိပ်ရမယ်။ အဲ့ဒီတော့ အခုကတည်းက ဒီနောက်ခန်းကို သန့်ရှင်းရေး အမြဲဝင်ထားမှ ”

လူခန့် တွေးတောနေဆဲမှာပဲ ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ တရုတ်သီချင်းသံညှင်းညှင်းလေး လူခန့်ရဲ့နားထဲကို ဝင်ရောက်လာပါတော့တယ်။ အသံက တရုတ်အမျိုးသားတစ်ယောက်ရဲ့ အသံဖြစ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးနဲ့ အတော်ကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့သီဆိုနေတာ။ လူခန့်လည်း နားထောင်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဆက်နားထောင်နေတုန်း သီချင်းသံရပ်သွားပြီး

“ ဝ ကို ဝက်သားပေးပါ ”

ဆိုတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ဘာအသံမှ ဆက်မကြားရတော့ဘူး။ လူခန့်လည်း နည်းနည်းတော့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်သွားပေမယ့်

“ ငါ တစ်နေကုန်ပင်ပန်းနေလို့ ထိုင်နေတုန်း ခဏငိုက်သွားပြီး ကြားမိကြားရာတွေ ကြားတာ ဖြစ်မှာပါလေ။ သီချင်းသံကလည်း ဒီနားက တရုတ်အိမ် တစ်အိမ်အိမ်က ဖွင့်တာနေမှာပေါ့ ”

လို့ ဖြေသိမ့်တွေးတွေးလိုက်ပြီး တံမြက်စည်းအချောကို ယူကာ အလုပ်ကို လက်စသတ်လိုက်တော့တယ်။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးလို့ ကားနောက်ခန်းက လူခန့် ပြန်ဆင်းလာတော့ ဦးသောင်းငွေ ရောက်လာပြီး တံမြက်စည်းတွေ ရေပုံးတွေ ကူသိမ်းပေးပါတယ်။ ပစ္စည်းတွေသိမ်းကြရင်း ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို

“ မောင်လူခန့်ကို ဦးလေး တစ်ခုတော့ သတိပေးပါရစေ။ ဦးလေးတို့အုံနာအဘိုးကြီးက ယောက်ျားတန်မဲ့ မင်းကြီးမင်းလေး ကိုးကွယ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ကားပေါ်ကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကားနားကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဝက်သား ဒါမှမဟုတ် ဝက်နဲ့ပတ်သက်တာ တစ်ခုခု ယူမလာမိဖို့ ဦးလေး ကြိုပြောထားချင်တယ်။ ဒါလေးတစ်ခုတော့ သတိထားပေးကွာ. . ဟုတ်ပြီလား ”

ဟု ကားနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဆောင်ရန်ရှောင်ရန်လေးတွေကို သတိပေး ပြောကြားလေတယ်။ ကားပေါ်မှာ ခုနကကြားခဲ့ရတဲ့ ” ဝ ကို ဝက်သားပေးပါ ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အခု ဦးသောင်းငွေပြောပြတဲ့ ဝက်သားရှောင်ခြင်း ကိစ္စနှစ်ခုက လူခန့်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု အတော်ကို ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ထွေထွေထူးထူး လေရှည်မနေချင်တော့တာနဲ့ဘဲ

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ”

ဆိုပြီး ခေါင်းကို အသာအယာ ငြိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————–

မနက်ကြတော့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ကားကြံခိုင်ရေးစစ်ဆေးရင်း ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို ကားစမ်းမောင်းခိုင်းတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်မနက်ကုန်ခဲ့လို့ အိမ်ကိုပြန် နေ့လည်စာစားပြီး တစ်ရေးတမော အိပ်ကြပြန်တယ်။ မနက်စောစောကတည်းက ခတ္တာ အလုပ်သွားပြီမို့ အိမ်မှာ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲပေါ့။

ညနေ ရေမိုးချိုးကြပြီး ခတ္တာ အလုပ်ကပြန်လာတော့ ညစာထမင်းလက်ဆုံစားလိုက်ကြတော့တယ်။ လူခန့်တို့ ထမင်းစားနေဆဲမှာ ခတ္တာနဲ့အတူ ညစောင့်အိပ်ပေးဖို့ ခေါ်ထားတဲ့ တစ်ခြံကျော်က အပျိုကြီးဒေါ်နွဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဦးသောင်းငွေက တစ်ခါတည်း ထမင်းဝင်စားဖို့ခေါ်တော့ စားပြီးခဲ့ပြီတဲ့။

ထမင်းစားပြီးတဲ့အခါ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အုံနာဦးပုဆီက ဖုန်းအလာကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်ကြတာ ည ၇ နာရီလောက်မှာ ဦးပုဆီက ဖုန်းဝင်လာပါကော။ ရွှေတောင်မြို့မှာ ကုန်တွေဆင်းတင်ပြီး အထက်ခြောက်မြို့ကို ပို့ရမှာ။ ကုန်အမျိုးအစားကတော့ သောင်းပြောင်းဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ လူခန့်တစ်ယောက် စပါယ်ရာဘဝနဲ့ ၎င်းရဲ့ ပထမဦးဆုံးခရီးစဉ်ကို ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေနဲ့အတူ ထွက်ခွာခဲ့ပါတော့တယ်။

လူခန့်တို့ကားက ဒိုင်နာလည်းမက ဆယ်ဘီးလည်းမကျတဲ့ ခြောက်ဘီးကား။ ခြောက်ဘီးသာဆိုတာ ဆိုဒ်က ဆယ်ဘီးနီးနီးရှိတယ်လေ။ အရောင်က သူများကားတွေလို အစိမ်းရာင် အပြာရောင်လေးတွေ မဟုတ်ဘဲ အနီရောင်ရဲရဲ သုတ်ထားတာ။

“ ဘာလို့ အနီရောင်ကြီး သုတ်ထားတာလဲ ”

လို့ လူခန့်ကမေးတော့ ဦးသောင်းငွေက

“ အုံနာဘိုးတော်က သူ့နတ်တွေကြိုက်တဲ့အရောင် ဆိုပြီး သုတ်ထားတာပဲ။ အဲ့အရောင်သုတ်ပြီးကတည်းက အလုပ်ပိုကောင်းလာတယ်လို့ သူက ယုံကြည်နေတယ်လေ ”

ဟု ပြန်ဖြေတယ်။

ကုန်ပစ္စည်းက သောင်းပြောင်းလို့ ပြောပေမယ့် ရွှေတောင်ရောက်လို့ တင်ရမယ့် ပစ္စည်းတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆန်အိတ်တွေက အများစုပါ။ ကျန်တာကတော့ တိုလီမိုလီ လမ်းကြုံ အဆင့်လောက်ပဲရှိတယ်။ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်လည်း တင်စရာရှိတဲ့ ကုန်တွေ ကားပေါ်ကို အတင်လက်ခံပြီး အလေအလွင့်မရှိအောင် သေချာစည်းနှောင် ဖုံးအုပ်လို့ ည ၁၁ နာရီခွဲလောက်မှာ ရွှေတောင်မြို့ကနေ ထွက်ခွာခဲ့တော့တာပေါ့။

ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနဲ့ ကားကို ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ မောင်းလာခဲ့ကြရင်း ည ၁ နာရီ မတ်တင်းလောက် အောင်လံမြို့ကိုအဖြတ်မှာ ဦးသောင်းငွေက . . .

“ နေဦးကွ . . . ငါ့ဟာတွေပါလား မသိဘူး။ မပါရင် အောင်လံမှာ အသိဆိုင်တွေနှိုးပြီး တစ်ခါတည်း ဝင်ဝယ်ရအောင် ”

ဟုဆိုတာ ကားမောင်းရင်း ဒက်ဘုတ်က အံဆွဲကို လှပ်လို့ တစ်ခုခုကို ရှာဖွေတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်

“ ဟော . . . တွေ့ပြီ။ ရှိသေးတယ် မကုန်သေးဘူး။ ဒီမှာ . . .”

ဦးသောင်းငွေက ပြောလည်းပြော ထိုအရာများကို အံဆွဲထဲကထုတ်ပြီး သူ့ကို ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ လူခန့်ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တော့မှ လူခန့်လည်း ဆရာဖြစ်သူ ဘာရှာနေတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတော့တာပေါ့။

“ ဒို့ ကားသမားတွေရဲ့ ဘဝမှာ ဒါမျိုးလေးတွေက ဆောင်ထားရတယ်ကွ။ တစ်ကွေ့မဟုတ် တစ်ကွေ့တော့ ကြုံကြရတာပဲ။ အခုတောင် ရှေ့နားရောက်ရင် တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့မလားမသိဘူး ”

ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို စကားဆက်လိုက်တော့ လူခန့်လည်း သူ့ရဲ့လက်ထဲက ဘူးလေးတစ်ဘူးကို

“ ဒါကတော့ အကာအကွယ်ပစ္စည်းဘူးလေး ဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ် ”

ဟု ဆိုကာ အံဆွဲထဲ ကြို့ပန်ထည့်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်က အလုံးလေးတွေ တန်းစီပတ်ထားတဲ့ သားရေပင်လို အကွင်းလေးကို ဆရာဖြစ်သူကို ပြလိုက်ပြီး

“ ဒါကတော့ ဘာလေးလဲဆိုတာ ကျွန်တော်မသိဘူး။ အဲ့ဒါဘယ်နေရာမှာ သုံးတာလည်း ဦးလေးရဲ့ ”

ဟု ထပ်မံစပ်စုလိုက်ပြန်တယ်။ ထိုအခါ ဦးသောင်းငွေက

“ မင်းမသိပါဘူး ကောင်လေးရာ။ သူတို့တွေက ဒီအတိုင်းဆို သိပ်မတိုးတော့ဘူးကွ။ ကဲ . . . ထားပါ။ ဒါတွေ နောက်တော့ မင်းသဘောပေါက်လာလိမ့်မယ်။ အခုလောလောဆယ်တော့ လမ်းကိုပဲ အာရုံစိုက်။ ကားကောင်းကောင်း မောင်းတတ်အောင် ကြိုးစား။ ဟုတ်ပြီလား။ အဲ့ဒါကို အံဆွဲထဲ ပြန်ထည့်ထားလိုက်တော့ ”

ဆိုတာနဲ့ လူခန့်လည်း လျှာရှည်မနေတော့ဘဲ လက်ထဲက အကွင်းလေးကို အံဆွဲထဲ ပြန်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

အောင်လံကျော်လာပြီး ရှေ့ကို မိနစ် ၂၀ လောက် ဆက်မောင်းမိတဲ့အချိန်မှာတော့ လက်ထဲမှာ အိတ်ကလေးတစ်ခု ဆွဲထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က လူခန့်တို့ကားကို တားပါတော့တယ်။ လူခန့်လည်း ဦးလေးပြောတာတော့ မှန်နေပြီလို့ တွေးလိုက်မိတာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေက ကားကို ရပ်ပေးလိုက်တော့ အမျိုးသမီးက ကားနားကို လျှောက်လာပါကော။ သူမဟာ ရုပ်ရည်က ကြည့်ဖျော်ရှုဖျော်ရှိပြီး ပါးမှာ ပါးကွက်ကျားတွေနဲ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ဟန် သွယ်သွယ်သပ်သပ်။ အသားက ခပ်ညိုညို ။ အရပ်လည်း အရမ်းမမြင့်ဘူး။ ဆံပင်ရှည်ကို နောက်မှာပတ်ထုံးထားပြီး ဖလံထည် ခပ်နွမ်းနွမ်းတစ်ထည်ကိုလည်း ဖို့ယို့ဖားယား ထပ်ဝတ်ထားသေးတယ်။

“ မိမိုး ပါလား။ ဘယ်သွားမလို့လဲ။ လာ. . .”

ဦးသောင်းငွေက လှမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ကိုယ်ကိုယို့ပေးလိုက်တော့ . . .

“ မကွေးဘက် လိုက်ချင်လို့ ”

သူမက ပြန်ဖြေရင်း ကားပေါ်တက်လာပြီး လူခန့်နဲ့ ဦးသောင်းငွေကြားမှာ ဝင်ထိုင်တော့တာပဲ။ ဦးသောင်းငွေလည်း ကားတံခါးပြန်ပိတ်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့တော့တယ်။

“ သူက စပါယ်ရာ အသစ်လေးလား။ လူချောလေးနော် ”

မိမိုးဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးက လူခန့်ပုခုံးပေါ်ကို လက်တင်ပြီး ဦးသောင်းငွေကို မေးလိုက်ရာ ဦးသောင်းငွေက

“ အင်းး ကိုယ့်ရဲ့ စပါယ်ရာအသစ်ဆိုတာထက် မွေးစားသားလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ ဟိုကောင် ငမူးတင်ဦးကိုတော့ အဘိုးကြီးက အလုပ်ဖြုတ်လိုက်ပြီ ”

“ ခစ် ခစ် ဒီလူကြီးက လူလည်ကြီး မောင်လေးရဲ့ ။ သူ့သမီးအတွက် စိတ်အေးချင်နေတာလေ . . . ။ ဒါနဲ့ ဒီမောင်လေးကိုကော မိမိုးနဲ့ တွေ့ခွင့်ပေးဦးမှာလား ”

မိမိုးက ပြီတီတီ မျက်နှာပေးလေးနဲ့ လူခန့်ကိုကြည့်ပြီး မေးနေပြန်တယ်။

“ အမလေးး မမ…. ဒါကတော့ ချမ်းသာပေးလိုက်ပါ။ သူ့ဘာသာသူ အေးအေးဆေးဆေး နေပါစေ မိမိုးရယ်။ ဒီကလေးက ကျုပ်သမီးအတွက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ရိုးသားပြီး ကြိုးစားလိုစိတ်ရှိတဲ့ ကလေးမို့ ကျုပ်ကခေါ်ပြီး ပျိုးထောင်ပေးရုံပါ။ သူတို့မှာ ရေစက်ပါလာရင်တော့ ကျုပ်လည်း တားမရဘူးပေါ့ ”

ဦးသောင်းငွေနဲ့ မိမိုးတို့ ပြောဆိုနေကြတာတွေကို ကြားရတော့ လူခန့်က မျက်နှာပူသလိုလို ရှက်သလိုလို ။ ဒါကိုရိပ်မိတဲ့ ဦးသောင်းငွေက

“ ကဲ . . . မမ . . ကောင်လေးနားချည်း ကပ်ပြီး ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်မနေနဲ့။ မကွေးဘယ်နားမှာ ဆင်းမှာလဲ ပြော။ အမှန်ဆိုရင် ကျုပ်က မကွေးဘက်က မပတ်တော့ဘူးလို့ စဉ်းစားထားတာ။ အခု ခင်ဗျားလေးနဲ့တွေ့လို့ . . .”

“ ဟုတ်ပါပြီ ကိုကြီးရယ်။ မိုးကို မကွေးမြို့ထဲမှာပဲ ချပေးခဲ့ပါ။ ဒီအတွက်လည်း ကိုကြီး မနစ်နာစေရပါဘူး ဟဲ ဟဲ ”

မိမိုးက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့. . .

“ ဒါကတော့ ပြောစရာ ဘယ်လိုပါ့မလဲ ”

ဦးသောင်းငွေက ခပ်ပြုံးပြုံးအမူအရာနဲ့ မိမိုးကို ပြန်ပြောပြီး လူခန့်ကိုလည်း

“ ရှေ့ ၁၅ မိနစ်လောက် မောင်းလိုက်ရင် လူပြတ်တဲ့နေရာ ရောက်ပြီ။ အဲ့ဒီမှာ လမ်းဘေးသစ်ပင်အောက် ကားထိုးရပ်ပြီး ခဏနားကြတာပေါ့။ မင်းလည်း နောက်က ဆန်အိတ်တွေပေါ်တက်ပြီး တရေးတမော အိပ်လေ ”

ဟု လှမ်းပြောလိုက်ပါတော့တယ်။ သူပြောထားတဲ့ နေရာရောက်တော့ ဦးသောင်းငွေက လမ်းဘေးက ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်ကို ကားထိုးရပ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်ကို

“ သွား. . ငါ့တူ နောက်ခန်းက ဆန်အိတ်တွေပေါ်မှာ တရေးတစ်မော သွားအိပ်ချည်း ”

ဆိုပြီး နှင်ထုတ်တော့တာပဲ။ မိမိုးဆိုတဲ့ အစ်မကြီးကတော့ လူခန့်ကို ပြီတီတီနဲ့ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူယူလာတဲ့ အိတ်ကလေးထဲက တဘက်သုံးလေးထည်ကို ထုတ်ကာ ကားမှန်တွေမှာ ချိတ်ဆွဲကာဆီးနေလေရဲ့ ။ လူခန့်လည်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကားနောက်ခန်းကို အသာထွက်ခဲ့ပြီး ဆန်အိတ်တွေပေါ်ကို တက်လို့ အိပ်စက်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်တော့တယ်။ ကားခေါင်းခန်းထဲက မိမိုးရဲ့ ခိုးခိုးခစ်ခစ် အသံတွေကို တစ်ချက်တစ်ချက် ကြားနေရပေမယ့် တစ်နေကုန် ပင်ပန်းလာတာကြောင့် လူခန့်ဟာ ကြယ်မြင်လမြင် ကောင်းကင်ပြင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း တဖြေးဖြေး မျက်လုံးတွေစင်းကျလာပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့တာပေါ့။

———————————————-

“ တိတ်ရှောင် စားတော်ဆက် ”

စည်ကားလိုက်တာမှ ပျားပန်းခပ်ပဲ။ ခေါက်ဆွဲကြော် ကြာဇံကြော် ကုန်းဘောင်ကြော် စသဖြင့် တရုတ်စာမှန်သမျှနဲ့ အရက်ဘီယာ အမျိုးမျိုးရတာကိုး။ ပေါက်ဖော်ကြီးတစ်ယောက်ကတော့ ကောင်တာစားပွဲမှာထိုင်ပြီး ပွဲတွေမှတ်လိုက် စားဖိုကို လှမ်းမှာလိုက် ငွေတွေရေသိမ်းလိုက် စားပွဲထိုးတွေကို လှမ်းအော်လိုက်နဲ့ အတော်ကို အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ မျက်လုံးမှေးမှေးနဲ့ ခပ်ဂျစ်ဂျစ်ပုံစံရှိတဲ့ အသက် ၁၆ နှစ်ခန့် တရုတ်ကလေးတစ်ယောက် အိမ်ထဲကနေ ထွက်လာပြီး

“ ပါပါး မုန့်ဖိုးပေး ”

ကောင်တာထိုင်နေတဲ့ တရုတ်ကြီးကို မုန့်ဖိုးတောင်းတော့တယ်။ တရုတ်ကြီးက အံဆွဲထဲက တစ်ထောင်တန် တစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့

“ ဟာ ပါပါးကလည်း တစ်ထောင်တည်းလား။ တစ်ထောင် ဘာမှသုံးမရဘူး။ ငါးထောင်လောက်တော့ ပေးမှပေါ့ ”

တရုတ်ကလေးက မုန့်ဖိုး ထပ်ပေးဖို့တောင်းနေပြန်တာ။

“ ခက်တယ်။ ပိုက်ဆံရှာရတာက မလွယ်ဘူးကွ။ မင်းတို့က အားအားယားယားရှိရင် သုံးဖို့ဖြုန်းဖို့ပဲ ”

တရုတ်ကြီးက ညဉ်းညဉ်းညူညူနဲ့ အံဆွဲထဲက နောက်ထပ် လေးထောင် ထပ်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး

“ ဒါနဲ့ မင်းညီမလေးကော . . . ”

“ မသိဘူးလေ။ အိမ်ထဲမှာ ရှိမှာပေါ့။ ပါပါးတို့က ငွေထွက်ဖို့ဆို သိပ်ကပ်စည်းနဲတာ။ ဒါကြောင့် ပါပါး မိန်းမထပ်မရတာ ”

တရုတ်ကလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တရုတ်ကြီးအနားက ထွက်သွားတော့တယ်။ တရုတ်ကြီးကတော့ မြည်တွန်တောက်တီးပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။ တရုတ်ကလေးနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆိုသလိုပဲ လူတစ်ယောက်က တရုတ်ကြီးစာပွဲနား ရောက်လာပြန်တယ်။ ထိုသူကိုတွေ့တော့ တရုတ်ကြီးရဲ့ ရှုံ့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာ ပြန်လည်ရွှင်ပြုံးသွားပြီး

“ လာ လှမောင် ။ အဆင်ပြေခဲ့လား ”

ဟု ခရီးဦးကြို ပြုလေတယ်။

“ ပြေတယ် ဆြာကီး။ ကြားမှာ အကြောင်းတို တစ်ခေါက်ရလို့တောင် ဖြတ်ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ အခု ဆြာကီးဆီကို ငွေလာအပ်တာ ”

ဆိုပြီး လှမောင်ဆိုတဲ့လူက တရုတ်ကြီးကို သူ့အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေ ထုတ်ပေးလိုက်တော့ တရုတ်ကြီးလည်း တဟဲဟဲ သဘောကျလျှက်

“ အေးကွာ . . . ဝတောင် စားသောက်ဆိုင် အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ပဲ လယ်တွေယာတွေက ရတဲ့ စာရင်းတောင် မစစ်ရသေးဘူး။ ထားခဲ့လိုက်လေ။ ည ဆိုင်ပိတ်တော့မှ အဲ့စာရင်းတွေနဲ့ပေါင်းပြီး ဝ စစ်လိုက်တော့မယ် ”

ဟုဆိုကာ ပိုက်ဆံအုပ်ထဲမှ ငွေငါးထောင်ကို ထုတ်ပြီး

“ ရော့ . . . ဒါက လူ့အတွက် မုန့်ဖိုး။ လုပ်အားခက နောက်မှ သပ်သပ်ရှင်းပေးမယ် ”

ဟု လှမောင်ကို မုန့်ဖိုးပေးလေတယ်။ လှမောင်လည်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်း အခါခါပြောပြီး ပြန်မည်အလုပ်မှာ တရုတ်ကြီးက တစ်ခုခု သတိရသွားဟန်ဖြင့်

“ သြော်. . ဒါနဲ့ နေဦး။ လူ့ပြန်ရင် ကားထားသွားခဲ့။ ဝ အဲ့ဒီကားကို ဝယ်ပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ မောင်းမကြည့်ဖူးသေးဘူး။ ဒီည စမ်းမောင်းကြည့်လိုက်ဦးမယ် ”

“ ဆြာသမား တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ပါ့မလား။ ကျွန်တော် လိုက်ပေးမယ်လေ ”

“ ရပါတယ်ကွာ။ ဝက ဒီလို ကားကြီးတွေသာ မမောင်းဘူးတာ ကားသေးတွေဆို အိပ်စပတ်ပဲ။ လူ့ပင်ပမ်းလာတာ နားစရာရှိတာ စိတ်ဖြောင့်လက်ဖြောင့် သွားနားစမ်းပါ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ ကားက ဆေးရောင်မှိန်နေပြီ။ အဲ့ဒ့ါ ဆေးပြန်သုတ်ဖို့တော့ စီစဉ်ထားလိုက်ဦး။ ဝတို့ တရုတ်လူမျိုးဆိုတာက ဆေးရောင်လေး နီရဲနေမှ သဘောကျကြတာ။ ကဲ ကဲ သွားနားချည်းတော့ ”

တရုတ်ကြီးက ကားဆရာလှမောင်ကို ပြန်ခိုင်းလိုက်ရာ လှမောင်လည်း တရုတ်ကြီးကို အရိုအသေပြုပြီး ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။

—————————————–

ညတစ်ညမှာ တရုတ်သီချင်းလေးတစ်ပုဒ်ကို ဆိုငြီးရင်း ဦးတိတ်ရှောင် မြို့ပြင်မှာ ကားထွက်မောင်းနေတယ်။ မောင်းကောင်းကောင်းနဲ့ ဗြင်းလိုက်တာ ကီလို ၁၀၀ ကျော်သွားတော့

“ ဟာ အရှိန်များနေပြီပဲ . . . ”

ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်ပြီး လီဗာကိုလျှော့ ဘရိတ်ကို ခပ်ဖွဖွ နင်းလိုက်တဲ့အခါ ဘရိတ်က အလုပ်မလုပ်တော့။

“ ဟာ. . ဘရိတ်ပေါက်ပြီထင်တယ် ”

ဦးတိတ်ရှောင် မျက်လုံးပြူးသွားတော့တာပေါ့။ အရှေ့မှာက ခပ်နှေးနှေးမောင်းနေတဲ့ ကုန်ကားတစ်စီ။ ဝိုက်ကျော်မယ်လုပ်တော့ တစ်ဖက်ယဉ်ကျောက အိပ်စပတ်တစ်စီး ဝင်လာပါကော။ ကြံရမရဖြစ်ပြီး ဦးတိတ်ရှောင် ကလပ်ကိုနင်းလို့ ဂီယာတံကို ထိုးဒေါင်းလိုက်တော့ ကားက ချာလပတ်လည်သွားကာ လမ်းဘေးက သစ်ပင်ကို ပြေးတိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။

“ ရွှီးးး ဒုန်းးး ဝုန်းးးး ”

————————————————–

လူခန့် ရင်ထဲမှာ သိမ့်ခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး လန့်နိုးလာခဲ့တယ်။ အိပ်မက်က တမျိုးပဲ။ ဦးတိတ်ရှောင်နေရာမှာ လူခန့်ကိုယ်တိုင် ပါဝင်ခံစားနေရသလို။ လူခန့်လည်း နိုးလာတဲ့အတူတူတော့ အပေါ့ထသွားဦးမယ်လို့ တွေးမိပြီး မျက်လုံးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ

“ ဟင် . . .ခင် ခင် ဗျားး ”

လူခန့် အလန့်တကြားနဲ့ လူးလဲထပြီး ကိုယ်ကို နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်မိတော့တယ်။ သူ့ရှေ့မှာ မြင်နေရတာက အိပ်မက်ထဲက တရုတ်ကြီး ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကြီး။ ဦးတိတ်ရှောင်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ လူခန့်ကို ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်ကာ

“ လူ့ နိုးလာပြီလားး ။ ဝ ကို မကြောက်ပါနဲ့။ ဝ က လူ့ကို အန္တရာယ်ပေးမယ့်သူ မဟုတ်ပါဘူး ”

လို့ တရုတ်သံဝဲဝဲနဲ့ ပြောလေတယ်။

“ ခင် ခင် ဗျား ကို မကြောက်ရအောင် ခင် ခင်ဗျားက သရဲမဟုတ်ဘူးလား ”

လူခန့်လည်း ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ ပြန်မေးလိုက်တော့

“ ဝ ကို ဝ လည်း ဘာကောင်မှန်းမသိဘူး။ အမှန် ဝမှာက ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်ဖို့ ကုသိုလ်ကံတွေ ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝသေတော့ ဒီကားကိုစွဲပြီး သရဲလည်းမဟုတ် ရုက္ခစိုးနတ်ဘဝလည်း မရောက်နိုင်သေးဘဲ ကိုးလို့ကန့်လန့် ဖြစ်နေတော့တာ။ သေချာတာကတော့ ဝက လူ့ကို အန္တရာယ်ပြုမယ့် သရဲ တစ္ဆေ တစ်ကောင်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ”

ဦးတိတ်ရှောင်လည်း အဖြေရခက်သွားဟန်နဲ့ ပြန်လည်ရှင်းပြလေတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့်လည်း အကြောက်နည်းနည်း ပြေသွားပြီး

“ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဘာလို့ ကျုပ်ကို လာခြောက်ရတာလဲ ”

“ လာခြောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး လူ့ရယ်။ လူ့ နဲ့ ဝ မိတ်ဆွေဖွဲ့ချင်လို့ပါ။ ခုနက လူ့မက်တဲ့ အိပ်မက်ကလည်း ဝ က လူ့ကို ပေးမက်လိုက်တာပဲ။ ဝ ရဲ့ ဖြစ်စဉ်လေးတွေကို လူ့အကြမ်းဖျင်း သိထားရအောင်လို့လေ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်ကားကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတုန်း သီချင်းဆိုပြီး ဝက်သားတောင်းတာ ခင်ဗျားပဲမဟုတ်လား ”

“ သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ လူ့ရယ်။ လူ့ကို ဆက်သွယ်လို့ရမလားလို့ ဝ စမ်းသပ်ကြည့်တာ ”

“ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ဆက်သွယ်ကြည့်တယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ဆရာ ဦးသောင်းငွေနဲ့ အရင်စပါယ်ယာ တင်ဦး တုန်းကကော မဆက်သွယ်ခဲ့ဘူးလား ”

“ မဆက်သွယ်ခဲ့ပါဘူး။ သူတို့ ဒီကားမှာ ဝ ရှိမှန်းတောင် မသိကြဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့နဲ့ ဝ စကားမပြောချင်ဘူးလေ။ ကားအုံနာ ဦးပုကော၊ ဒရိုင်ဘာ ဦးသောင်းငွေကော၊ စပါယ်ရာ တင်ဦးကော အရူးတွေချည်းပဲ။ သူတို့က ဘာမှန်းမသိတဲ့ နတ်ငမူးနှစ်ကောင်ကို ကိုးကွယ်ပြီး ဝ သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဝက်သားကို မုန်းနေကြတယ်လေ။ ဝ ဒီကားမှာနေလာတာ ၅ နှစ်ကျော်ပြီ။ တစ်ခါမှ သူတို့တွေ ဝက်သားနဲ့ပတ်သက်တဲ့ တစ်စုံတစ်ရာ ကားနားကို ယူမလာခဲ့ကြဖူးဘူး။ အလကား ငကြောင်တွေပါ။ ဝ အပေါင်းအသင်း မလုပ်ချင်ဘူး ”

“ ဒါဆို ကားကို အနီရောင် သုတ်ခိုင်းထားတာလည်း ခင်ဗျားရဲ့ စနက်ပဲပေါ့ ”

“ ဟုတ်တယ် လူ့ရဲ့ ။ အုံနာ အဘိုးကြီးကို စောင့်ရှောက်မယ်လို့ အိပ်မက်ပေးပြီး ကားကို ဝ ကြိုက်တဲ့အရောင်လေး သုတ်ဖို့ စည်းရုံးထားရတာ။ ဒါကို ငနဲကြီးက သူ့ရဲ့နတ်တွေ အိပ်မက်ပေးတယ်ထင်ပြီး ချက်ခြင်းပြေးသုတ်တော့တာပဲ။ ဝလည်း ဘာပဲဖြစ်နေနေ ကားနီသွားရင် ပြီးကော ဆိုပြီး လွှတ်ထားလိုက်တော့တယ် ”

“ အခု ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ်နဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်သွားပါပြီတဲ့။ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ဘာလုပ်ပေးနိုင်လို့လဲ။ ကျုပ်ကကော ခင်ဗျားကို ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ ”

“ ဒါက ဒီလိုရှိတယ် လူ့ရဲ့ ။ လူ့က ဝ သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဝက်သားကို သူတို့မသိအောင်ယူလာပြီး ဝ ကိုပေး။ ဝ ကို ပေးဆိုတဲ့နေရာမှာလည်း အခြား တစ္ဆေသရဲတွေလို အစိမ်းလိုက်တွေ သဖြဲနဖြဲတွေ ဝ အတွက် မလိုပါဘူး။ ဝက ရုက္ခစိုး ဘုန်းကံရှိတော့ အနံ့လေးလောက်ရရင် အဆင်ပြေတယ်။ အဲ့ဒီတော့ လူ့က အခေါက်ကင်လေးဖြစ်ဖြစ် ဒုတ်ထိုးလေးဖြစ်ဖြစ် ဆာတေးလေးဖြစ်ဖြစ် ကားပေါ်ကို ယူလာပြီး စားပေးရုံပဲ။ လူ့စားနေတဲ့ အနံ့လေးရရင် ဝ အတွက်က အိုကေပြီ။ အဲ့ဒါလေးတစ်ခုတော့ ကူညီပါ လူ့ရယ်။ တကယ် ရုက္ခစိုးအစစ်ကြီးဖြစ်သွားရင် သက်သတ်လွတ်ပဲ စားရတော့မှာ။ ဝက်သားနဲ့ဝေးပြီ။ ”

“ ဟဲ ဟဲ ဒါကတော့ ကျုပ်အတွက် အပမ်းမကြီးပါဘူး။ ကျုပ်လည်း ဗှိုက်ဝ၊ ခင်ဗျားလည်း အဆင်ပြေတယ်လေ။ ကျုပ် ကူညီပါ့မယ်။ ခင်ဗျားကကော ကျု ပ်ကို ဘာကူညီမှာလဲ ”

“ အင်းး ဝက လူ့ကို အများကြီး ကူညီနိုင်တယ်။ တကယ်ဆို ဒီကားနဲ့ အန္တရာယ်ကင်းအောင် လာဘ်ရွှင်အောင် စည်ပွားတက်အောင် ဝ လုပ်ပေးလို့ရတယ်။ သူတို့ရဲ့ ဟို မြောက်လောင်း နတ်နှစ်ကောင်က ဘာမှ အသုံးကြတာမဟုတ်ဘူး။ ဝ က လူ့ကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ အလုပ်ရအောင်၊ အုံနာက ချ စ်အောင်၊ ဒရိုင်ဘာနဲ့ အဆင်ပြေအောင်၊ ဘေးအန္တရာယ်ကင်းအောင် စောင့်ရှောက်ပေးမယ်။ ဒုတိယအနေနဲ့ကတော့ ဝ တတ်တဲ့ အကြော်အလှော် အချက်အပြုတ်ပညာတွေကို လူ့ကို ဖြေးဖြေးခြင်း သင်ပေးသွားမယ်။ ဒီအတွက် လူ့က ညအိပ်ရင် ကားပေါ်မှာပဲ လာအိပ်တော့။ ဒါမှ ဝ က လူ့ကို သင်စရာရှိတာ သင်လို့ရမှာ။ ဘယ်လိုလဲ သဘောတူလား ”

“ အိုကေ လေ။ သဘောတူတယ် ”

“ ဒါဆို ဝ နဲ့ လူ့ သွေးသောက် သယငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားကြပြီပေါ့ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်ဗျားနဲ့ သွေးသောက်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားကြပါပြီ ”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဦးတိတ်ရှောင်က စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ အမှန်တော့ ဝ က လူ့ရဲ့ ဆြာကိုလည်း အကူအညီ ပေးသင့်သလောက်ပေးပါတယ် ”

“ ဟင်. . . ဦးတိတ်ရှောင်ပဲ ကျုပ်ဆြာကို ကြည့်မရဘူးဆို။ ဘာလို့ အကူအညီပေးတာလဲ ”

လူခန့်က နားမလည်ဟန်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်တော့ ဦးတတ်ရှောင်က ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ပြီး ပါးစပ်ကို လက်ညှိုးကလေးကပ်ကာ

“ ရှူးးး နားထောင် ”

ဟု လူခန့်ကို ပြန်ပြောလေတယ်။ လူခန့် နားစွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညအချိန်မှာ ကားခေါင်းခန်းထဲက ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဆြာဦးသောင်းငွေနဲ့ မိမိုးတို့ရဲ့ မိုးမမြင်လေမမြင် ချစ်ပွဲဝင်နေတဲ့ အသံပလံတွေ။

“ လူ့ဆြာကို ဝ ကူညီနေတာ ဒါကြောင့်ပဲပေါ့။ ဝအသက်ရှင်ချိန်တုန်းကဆို ဒီလို ရုပ်ရှင်မျိုးကြည့်ရဖို့ အတော်ခက်တာ။ ဈေးလည်းသိပ်ကြီးတယ်လေ။ တစ်ခွေကို နှစ်ထောင်လောက်ပေးရတယ်။ အခုတော့ လူ့ဆြာကြောင့် ဝ ဘယ်လောက်အဆင်ပြေလည်း ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်ပြီး လူခန့်ကို ပြောလိုက်တော့

“ ခင်ဗျားဟာလေ တရုတ်လို့ မပြောရဘူး။ ပေအတော်ခေါက်ပါကော ”

လူခန့်လည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ကို ရှုံ့ချတာပေါ့။ ထိုအခါ ဦးတိတ်ရှောင်က တခွိခွိရယ်လျှက်

“ အဲ့လိုတော့မထင်ပါနဲ့ ကောင်လေးရယ်။ လူ့ရဲ့ ဆြာက ဝကြည့်ဖူးတဲ့ကားတွေထက် အများကြီးသာတယ်။ ပညာလည်းစုံသလို စွမ်းဆောင်ရည်လည်း မြင့်မားတယ်။ ကားပေါ်ကို တက်လာစက ဘယ်လောက်ပဲ စပ်စလူးထပြီး တက်ကြွလန်းဆန်းတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ဖြစ်ပါစေ ကားပေါ်ကပြန်ဆင်းသွားရင် ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့ ဖျော့တော့တော့ ဖြစ်သွားရတာချည်းပဲ။ မယုံရင် လူ့ စောင့်ကြည့်လိုက် ”

ဟု သူ့စကားသူ သက်သေပြပြန်တယ်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်လေ။ ခေါင်းခန်းက မိမိုးရဲ့ အသံဗလံတွေက နောက်ခန်းအထိကို အတော် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်နေတာပဲ. . .။ အသံတွေကို နားစွင့်ရင်း လူခန့် စဥ်းစားခန်းဝင်နေချိန်မှာပဲ ငယ်သံပါအောင် အာခြစ်အော်လိုက်တဲ့ မိုးအော်သံ တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီးနောက် အရာအားလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် သွားပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအခါကြမှ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့် လက်ကိုလှမ်းပုတ်လို့

“ လူ့ ဆြာတော့ ဇာတ်လမ်းပြီးသွားပြီ။ ခရီးဆက်ဖို့ တော်ကြာနေ လူ့ကို တက်နှိုးတော့မယ်။ အဲ့ဒီတော့ ဝလည်း သွားပြီ။ လူ့လည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တော့ ”

ဟု သတိပေးကာ လူခန့်အနားကနေ ပျောက်ကွယ်သွားပါလေရော။ လူခန့်လည်း ပုဆိုးကိုခြုံကာ အိပ်သယောင် ပြန်ဆောင်နေလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ကောင်လေးရေ. . ထကွ။ ခရီးဆက်ကြမယ် ”

မကြာပါဘူး . . . ဦးသောင်းငွေရဲ့ အော်နှိုးတဲ့အသံ ထွက်လာပါကော။ လူခန့်လည်း အိပ်ယာကထလိုက်ပြီး ဆန်အိတ်တွေပေါ်က ဆင်းခဲ့တော့တာပေါ့။ ခေါင်းခန်းထဲမှာ မိမိုးဆိုတဲ့အမျိုးသမီးက ကာထားတဲ့ တဘက်တွေကို ပြန်ဖြုတ်လို့ ခေါက်သိမ်းနေလေရဲ့ ။ သူ့ပုံစံမြင်ရတာ ကားပေါ်ရောက်စကလို သပ်သပ်ရပ်ရပ် မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆံထုံးလည်းပြေကျလို့ ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲနဲ့။ လူခန့်လည်း ဆန်အိတ်တွေပေါ် တက်မအိပ်ခင် ခုခဲ့တဲ့ ဂျမ်းတုံးနှစ်ခုကို ပြေးဖြုတ်ပြီး ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ ကားခေါင်းခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့တော့တယ်။

အဲ့ဒီနောက် ဦးသောင်းငွေက စက်နှိုးပြီး ကားထွက်ဖို့ပြင်တော့ လူခန့်က ရှေ့နောက်ဘေးဘယ်ညာ ရှင်းမရှင်း ကြည့်ပေးရတယ်လေ။ လမ်းမပေါ် ကားရောက်သွားတော့ လူခန့်လည်း မိမိုးကို ထပ်ပြီး စူးစမ်းမိပြန်တာပေါ့။ သူမရဲ့ အဝတ်အစားတွေက ကပိုကယိုဖြစ်နေပြီး ခါးတို ရင်စေ့အင်္ကျီလေးရဲ့ အပေါ်ကြယ်သီး နှစ်လုံးလောက်ကလည်း ပြုတ်ထွက်နေဆဲ။ ပါးနှစ်ဖက်မှာ ကွက်ထားတဲ့ ပါးကွက်ကျားတွေက ရောက်စကလို ထူထူထဲထဲ မဟုတ်တော့ဘဲ ပျက်လုပျက်ခင်။ ပါးကွက်တွေရဲ့ အလယ်လောက်မှာ မျက်ရည်စီးကြောင်း နှစ်ကြောင်းကအပြိုင် ပေါ်နေသေး။

လူခန့် ကြည့်နေမှန်းသိတော့ မိမိုးက မလုံမလဲနဲ့ ပြုတ်နေတဲ့ ကြယ်သီးနှစ်လုံးကို ကပြာကယာ ပြန်တပ်လိုက်လို့ ဒက်ဘုတ်ပေါ်က ဖလံထည်လေးကိုပါ ယူပြီး ကောက်လျှိုလိုက်တော့တယ်။ ကြယ်သီးပြုတ်လို့ ခပ်အစ်အစ်ထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ ရင်နှစ်မွှာ အထက်ပိုင်းလည်း လုံလုံခြုံခြုံ ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့။ ပြီးတော့ မိမိုးက သူမရဲ့ အိတ်ကလေးထဲက အဝတ်တစ်ထည်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံကို သုတ်ပေးပြန်တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့် သတိထားမိသွားတာက ထိုင်ခုံတစ်လျှောက်မှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့အရည်တွေ တုတ်တုတ်ရွှဲစိုနေတော့တာ။

“ ဘာရည်တွေလဲ . . .”

လူခန့်က မေးလိုက်တော့ ဦးသောင်းငွေက

“ ဘာရည်ဖြစ်ဖြစ်ကွာ သုတ်လိုက်ရင် ပြောင်တာပဲ။ မိမိုးရယ် သေချာသုတ်ပေးလိုက်ပါ ”

ဟု ပြန်ပြောတာကြောင့် လူခန့်လည်း ဆက်မမေးဖြစ်တော့။ မိမိုးကတော့ ရှက်ရွံ့ရွံ့ မျက်နှာလေးနဲ့

“ အားနာလိုက်တာ မောင်လေးရယ် . . .”

တဲ့။ ခုံကို သေသေချာချာ သုတ်ပေးပြီးတော့ အဝတ်စလေးကို အိတ်ထဲ ပြန်ထည်လိုက်ကာ ခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးရင်း မိမိုးက စကားဆိုလာပြန်တယ်။

“ မမ မောင်လေးကိုမှီပြီး ခဏလောက်မှိန်းပါရစေ ”

လူခန့်လည်း သနားသလိုလိုရှိတာနဲ့ ခေါင်းအသာငြိမ့်ပြလိုက်တော့ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လူခန့်ရဲ့ ဘက်ကို လဲပြိုလို့လာပါကော။ သူမက ခေါင်းကို လူခန့်ပုခုံးပေါ်မှာ မှီရင်း လက်တစ်ဖက်ကလည်း လူခန့်ကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ လူခန့်က ထိန်းဖက်လေး ပြန်ဖက်ထားလိုက်တော့ မိမိုးရဲ့ ပျော့ပြောင်းတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်နေဆဲ။

“ မသက်သာပါဘူး မောင်လေးရယ်။ အီစိမ့်နေတာပဲ . . .”

မိမိုးက လူခန့်ကို လေသံတိုးတိုးနဲ့ ခပ်ငြီးငြီးလေး ပြောပြနေတာ ကားမောင်းနေတဲ့ ဦးသောင်းငွေက ကြားသွားပြီး

“ ငါ့ကိုမှီအိပ်လည်းရပါတယ် ဟ။ ကောင်လေးကို ပလီပလာတွေ သွားလုပ်မနေပါနဲ့။ လာပါ မိမိုးရယ် ”

လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့

“ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကားအေးအေးဆေးဆေး မောင်းပါရှင်ရယ်။ ရှင့် သမက်လောင်းလေး မှည့်တစ်ပေါက် မစွန်းစေရပါဘူး ”

သူမက ဦးသောင်းငွေကို မျက်စောင်းလေးထိုးလို့ ရန်ပြန်တွေ့တယ်လေ။ ဦးသောင်းငွေကတော့ သဘောကျဟန်နဲ့ ” တဟားဟား ” ရယ်ပြီး ကားကို ဆက်မောင်းနေတော့တယ်။ လူခန့်ကတော့ နှုတ်ဆိတ်လျှက်။

မကွေးကိုရောက်တော့ မိမိုးညွှန်ပြတဲ့နေရာမှာ ဦးသောင်းငွေက ကားရပ်ပေးလိုက်တယ်။ မိမိုးလည်း လူခန့်တို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ယိုင်နဲ့နဲ့နဲ့ ကားပေါ်က ဆင်းသွားတော့တာပေါ့။ ကားပေါ်က မဆင်းခင် လူခန့်ကို ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ကြည့်သွားသေးတယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်လည်း မိမိုးကို လက်ပြပြီး ခရီးဆက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။

________________________________

ဒီလိုနဲ့ လူခန့်တစ်ယောက် ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ကုန်ကားမှာ စပါယ်ရာလိုက်ရင်း နယ်တကာ လှည့်နေရတော့တာပေါ့။ ဦးသောင်းငွေက သူ့ရဲ့ဝါသနာအရ ကြုံရင်ကြုံသလို မိန်းမထွေတွေ ကားပေါ်တင်လာတတ်တယ်လေ။ လူခန့်ကတော့ ရေလိုက်သင့် ငါးလိုက်သင့်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွံသွားအောင်တော့ ဘယ်တော့မှ မနေဘူး။

ဦးသောင်းငွေကလည်း ကွမ်းနဲ့ မိန်းမသာ ဖြတ်မရတာ ကျန်တဲ့ အရက် ဖဲ လောင်းကစား ဘာဘာညာညာက မရှိ။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဆေးလိပ်တောင်မဖွာတတ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မိန်းမဇယားကလည်း ငွေရေးကြေးရေး ထွေထွေထူးထူး ကုန်တာမရှိဘဲ တစ်ခါတလေ လက်ဆောင်လေး ဘာလေးလောက်နဲ့ပဲ ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားတာမို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ပိုက်ဆံစုမိကြတယ်။

ဦးသောင်းငွေက ကြုံရင်ကြုံသလို လူခန့်ကို ကားမောင်းသင်ပေးသလို မကြာခဏလည်း အစမ်းပေးမောင်းခိုင်းတယ်။ လူခန့်ကလည်း စိတ်ဝင်တစား ကြိုးပမ်းသင်ယူတော့ မကြာခင်မှာပဲ ကားမောင်း အတော်ဟုတ်လာတော့တာပေါ့။ လူခန့်ဟာ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ အပေးအယူလုပ်ထားတဲ့ ကတိကလည်း ရှိသေးတာကြောင့် နွေရာသီရောက်လို့ ပူအိုက်လာတာကို အကြောင်းပြပြီး ကားနားနေရတဲ့ ညတွေမှာ အိမ်ထဲမှာမအိပ်တော့ဘဲ ကားနောက်ခန်းမှာ ထွက်အိပ်တော့တယ်။ လူခန့် ကားပေါ်ကို ပထမဦးဆုံး ထွက်အိပ်တဲ့ညက စောင်တစ်ထည်ကိုပိုက်ပြီး မခေတ္တာက ကားနားကို ရောက်လာတယ်လေ။ လူခန့်က . .

“ အစ်မ ဘာခိုင်းမလို့လဲ”

လို့ မေးလိုက်တော့

“ ဘာမှခိုင်းမလို့မဟုတ်ဘူး။ အအေးကြိုက်ပြီး ကားပေါ်ထွက်အိပ်တာ စောင်မပါဘူး မဟုတ်လား။ ရော့. . . ဒီမှာ စောင် . . .။ မနက်စောစောပိုင်းတွေ အေးသေးတယ် ကိုယ်တော်လေးရဲ့ . . . တကယ်တည်း . . .”

ဆိုပြီး ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ငြီးငြီးငြူငြူလေး ပြောလို့ လူခန့်ကို စောင်လာပေးရှာတယ်။ ပြီးတော့ အဓိပ္ပါယ်ပါပါလေးကြည့်လို့ တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး အနားက ပြန်ထွက်သွားပါကော။ သူမကြောင့် လူခန့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ လှိုင်းတပိုးလေးတွေ ထသွားတာတော့ အမှန်ပဲ။ မခတ္တာ လူခန့်မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွားတော့ . . .

“ ကောင်လေး. . . ဖီးလ်တွေစွတ်တက်မနေနဲ့။ အဲ့ကလေးမလေးက မင်းကို သက်သက်လာအီနေတာ။ တကယ်တော့ သူက မင်းအတွက်မဟုတ်ဘူး။ မင်းနောက်တော့ သိလာမှာပါ။ ကဲ . . လာ လာ ဝ နဲ့ အပျင်းပြေ စကားလေးဘာလေး ပြောရအောင် ”

လူခန့်ရဲ့ နောက်ကနေ တရုတ်သံဝဲဝဲကြီး ထွက်လာပြီး ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပါတော့တယ်။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို တွေ့တွေ့ခြင်း

“ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . . ဒီတစ်နေ့တော့ အသင့်စားလေးနဲ့သာ ဖြေသိမ့်လိုက်ဦး။ ညနေကမှ ကားနားရတာဆိုတော့ ဒီနားမှာရှိတဲ့ စတိုးဆိုင်ကိုထွက်ပြီး ဦးလေးမသိအောင် ခိုးဝယ်ထားရတာ။ ကားက နောက်သုံးရက်လောက် ထပ်နားရဦးမယ်ထင်တယ်။ နောက်နေ့တွေကြမှ အခေါက်ကင်တို့ ဘာတို့ ဝယ်ပေးမယ်နော် . . .”

ဟု ဆိုကာ ဘေးလွယ်အိတ်ထဲမှာ ဝှက်ထားတဲ့ အသင့်စား ဝက်ပေါင်ခြောက်ကင်ထုပ်လေးကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့ တရုတ်ကြီးက

“ ရပါတယ် လူ့ရယ်။ ဝ လေ ဝက်သားနံ့ကို မရတာ အတော်ကြာပြီ။ ဒရိုင်ဘာဦးသောင်းငွေနဲ့ အုံနာဦးပုကို . . . ဝ က လူ့ကို ကိုယ်ထင်ပြနည်းကား ပြလို့မရဘူးလေ။ အသံတွေ အိပ်မက်တွေပဲ ပေးလို့ရတာ။ ဒါတောင် အကြာကြီး စကားပြောလို့မရဘူး။ ဘာကြောင့် အဲ့ဒီလိုဖြစ်တယ်ဆိုတာတော့ ဝ လည်း သေချာမသိဘူး။ ဝ စိတ်အထင်တော့ ဆြာတော်တွေ ပြောပြောနေတဲ့ ပဋ္ဌာန်းဆက်လားဘာလား အဲ့ဒါကြောင့်လို့ထင်တာပဲ။ ဝ က သူတို့ကို ဒီမှာ ဝ ရှိကြောင်း ပြောပြပြီး ဝက်သားတောင်းဖို့လုပ်လည်း သူတို့က ဝ အသံကြားတာနဲ့ ဟိုနတ်နှစ်ကောင်ထဲက တစ်ကောင်ထင်နေတော့ ဝက်သားဇာတ်လမ်းကို မရောက်လိုက်ဘဲ အချိန်ကုန်သွားရပြန်ကော။ ပြီးတော့ ဝက ဒီကားကိုစွဲနေတာဆိုတော့ ဒီကားရှိတဲ့ အဝန်းအဝိုင်းလောက်ပဲ သွားလို့လာလို့ အဆင်ပြေတယ်လေ။ အဝန်းအပြင်ထွက်ချင်ရင် မရဘူးတော့မဟုတ်ဘူး ရတော့ရတယ်။ ဟို နတ်ပြောရ ဒီနတ်ခွင့်ပန်ရနဲ့ လူ့တို့ လူတွေ ပတ်စပို့လုပ်ရတာထက် သုံးဆလောက် ပိုကြာတယ်။ လူ့ရောက်လာလို့ ဝ ဆက်သွယ်ကြည့်လိုက်တာ ဆက်သွယ်လို့ရတော့ ဝ အတော်ပျော်သွားတာပေါ့ ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် လူ့ ရယ်။ နောက်နေ့တွေလည်း ဒီနေ့လိုပဲ ဝ ဖို့ စီစဉ်ပေးပါဦး။ ”

ဟု အရှည်သဝေး ရှင်းပြပြီး ကျေးဇူးတင်စကား ဆိုလေတယ်။ အဲ့ဒီနောက်

“ လူ့ အဲ့ဒီ ဝက်ပေါင်ခြောက်လေးတွေကို ဖြေးဖြေးချ င်း ထုတ်စားလေ။ ဝ က လူ့စားနေတဲ့ အနံ့လေးရရင် အဆင်ပြေပြီ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ပြောပြန်တာကြောင့် လူခန့်လည်း သဘောကြလျှက်

“ တယ်ဟုတ်ပါလား . . .”

ဟုဆိုကာ ဝက်ပေါင်ခြောက်ထုတ်ကို ဖောက်ပြီး တစ်ချောင်းချင်း ခပ်ဖြေးဖြေး ထုတ်စားတော့တာပေါ့ ။

“ ကောင်လေးရေ . . . ခတ္တာကို မင်း ရင်မခုန်နဲ့ကွ။ ဝ က လူ့ကို သူ့ထက်လှတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ပေးစားမယ်။ ချမ်းသာအောင်လည်း လုပ်ပေးဦးမယ်။ ဒါပေမယ့် လူ့က လူ့ရဲ့ဆြာလို မိန်းမရှုပ်လို့တော့ မရဘူး။ မိန်းမကိစ္စ ကင်းရှင်းရမယ်။ အသောက်အစားဘက်ကတော့ လူ့ကို ဝက စိတ်ချပြီးသားပါ။ ဘယ်လိုလဲ . . . ဝ ကို ကတိပေးနိုင်လား ”

လူခန့် စားသောက်နေတာကို ဦးတိတ်ရှောင်က အနံ့ခံရင်း ပြောလိုက်ပြန်ရာ လူခန့်က

“ ဟာ . . .ဦးတိတ်ရှောင်ကလည်း . . .ခင်ဗျား ကျုပ်ကို မိန်းမပေးစားတာ မပေးစားတာ. . . မတာ မ မတာ အသာထားစမ်းပါ။ ကျုပ်က ဦးလေးလို ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေ နဂိုလ်ကတည်းကကို ဝါသနာမပါတာ။ ပြီးတော့ မခတ္တာကိုလည်း ကိုယ့်အစ်မလိုပဲ သဘောထားတာပါဗျ ”

“ အေးလေ . . . ပြီးတာပဲ။ ဝ စကားကို နားထောင်ရင် အားလုံး လူ့ကောင်းစားဖို့အတွက်ချည်းပဲ ”

“ ဒါနဲ့ နေပါဦး။ ခင်ဗျားပြောတော့ ကားရှိတဲ့ ခြံအပြင်ကနေ ထွက်ဖို့ခက်တယ်ဆို။ ကားကို အနီရောင်သုတ်ဖို့ကြ ဦးပုဆီ ဘယ်လိုလုပ် အိပ်မက်သွားပေးတာတုန်း ”

“ ဒါက ဒီလိုကွ။ တစ်နေ့ ဦးပုက လာဘ်ဖွင့်ဘာဖွင့် စသဖြင့်ပေါ့ကွာ။ သူ့ရဲ့ နတ်အစီအရင်တွေ လုပ်ချင်တာနဲ့ ကားကို သူ့ခြံထဲမှာ တစ်ညခေါ်သိပ်တယ်လေ။ အဲ့ဒီနေ့ည အိမ်စောင့်နတ်လစ်တုန်း ငါလည်း ငါဖြစ်ချင်တာလေး အဖိုးကြီးကို အိမ်မက်ဝင်ပေးတာ . . ဘာမှတောင် မပြောလိုက်ရသေးဘူး . . . ‘ ကားအနီရောင်သုတ်ပေး။ ဒါဆို မ မယ် ‘ . . . ပဲရှိသေးတယ် အိမ်စောင့်နတ် ပြန်ဝင်လာလို့ ငါလစ်ခဲ့ရတယ်။ အဖိုးကြီးကတော့ မနက်ကမှ နတ်အစီအရင်တွေ လုပ်ထားတာ။ ညကြ အိပ်မက်ပေးတယ်ဆိုပြီး သိပ်ပျော်နေမှာပေါ့။ နောက်နေ့မနက်လည်းကြကော ဦးသောင်းငွေကို ခေါ်ပြီး ကားကို ချက်ခြင်း အနီရောင် မှုတ်ခိုင်းတော့တာပဲ။ ”

“ သြော် . . . ဒီလိုလား။ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဒီခြံထဲမှာလည်း သွားချင်တိုင်း သွားမရဘူးပေါ့ ”

“ အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူးကွ။ ဒီမှာကြတော့ အနေကြာပြီး ခြံစောင့်နတ်တွေ အိမ်စောင့်နတ်တွေ နဲ့ ငါနဲ့က ခင်နေကြပြီလေ။ အဲ့ဒီတော့ ငါ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလို့လာလို့ရပါတယ် ”

“ ဒါဆို အစကတည်းက ခင်ဗျား ဦးလေးကို ဆက်သွယ်ပြီး ဝက်သားလေးဘာလေး မတောင်းဘူးလား ”

“ ဝ ပြောပါကော လူ့ရယ်. . .။ သူ့ကို ဆက်သွယ်ရတာက ခက်တယ်။ ဦးပုထက်တောင် ခက်သေးတယ်။ စကားလေး သုံးလေးခွန်းပြောဖို့တောင် မလွယ်ဘူး။ ဝ အထင်တော့ ဒီလူ မိန်းမသိပ်ရှုပ်လို့ထင်တယ်။ ဝ အထင်ကို ပြောတာနော်။ ဒါကြောင့် လူ့ကိုလည်း ဝ ဆက်သွယ်လို့ရအောင် မိန်းမမရှုပ်ဖို့ ပြောနေရတာပေါ့ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ. . . ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .။ ကျုပ် မိန်းမလည်း မရှုပ်ပါဘူး။ ခင်ဗျား ပြောသမျှလည်း နားထောင်ပါ့မယ် . . .။ ပြီးတော့ ခင်ဗျားအတွက် နေ့တိုင်းလည်း ဝက်သားယူလာပေးပါ့မယ် ”

လူခန့်က နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ ဝက်ပေါင်ခြောက်လေးကို ပါးစပ်ထဲသို့ထည့်ရင်း ပြောလိုက်ရာ ဦးတိတ်ရှောင်က

“ ကောင်းတယ် လူ့ရဲ့ ။ ဝ စကားကို နားထောင်ရင် လူ့ ကြီးပွားမှာပဲ။ ”

ဟု ထောပနာပြုလိုက်လေတော့တယ်။

______________________________

လူခန့်က အားတဲ့အချိန်တိုင်း ကားကို တသသလုပ်နေတော့ အုံနာဦးပုက အရမ်းသဘောကြသလို ဒရိုင်ဘာ ဦးသောင်းငွေလည်း သူ့ရဲ့တပည့်ကြောင့် မျက်နှာရနေတော့တာပေါ့။ ကားမောင်းသင်တာကိုလည်း မခိုမကပ်ဘဲ ကြိုးစားပမ်းစား သင်ယူလိုက်တော့ ဦးသောင်းငွေနဲ့ အတူအလုပ်တွဲလုပ်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်းမှာပဲ တချို့နေရာတွေမှာ ဦးသောင်းငွေ မျက်နှာလွှဲလို့ရတဲ့အထိ တိုးတက်လာတော့တယ်။ ကားလေးမောင်းလိုင်စင်လည်း ရပြီးလို့ ကားကြီးလိုင်စင်လျှောက်ဖို့ စောင့်နေရတာ။ ဦးပုကတော့ ကားကိုသာ သေချာမောင်းတတ်အောင်ကျင့်ပါ။ သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ လိုင်စင်ကြီးကျအောင် လုပ်ပေးမယ် . . . တဲ့။

ဒ့ါအပြင် လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကလည်း အတော်ကို တိုးတက်လာခဲ့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က ညတိုင်းလိုလို လူခန့်မအိပ်ခင် ရောက်လာပြီး လူခန့်ယူလာတဲ့ ဝက်သားတစ်မျိုးမျိုးကို တောင်းလေ့ရှိတယ်လေ။ သူတို့နှစ်ယောက်သား စားသောက်ပြီးတဲ့အခါကြရင် စကားစမြည်ပြောကြပြီး လူခန့်ကို ကြော်နည်းလှာ်နည်းတွေ သင်ပေးတော့တာပဲ။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ပညာရပ်တွေကို စိတ်ဝင်စားလာတာနဲ့ မိုးကော ဆောင်းပါ အဆင်ပြေသွားအောင် ကားထားတဲ့ နေရာနားမှာ လေးတိုင်တဲလေးတစ်လုံးကို လေကာမိုးကာထိုးပြီး အိပ်လိုက်ဖြစ်တော့တယ်။ ဦးသောင်းငွေတို့ သားဖကိုတော့ အိမ်မကြီးထဲမှာ မိမိနေရင် မခတ္တာ အနေကြပ်မှာစိုးလို့ ဘာဘာညာညာ စသဖြင့် ညာပြောရတာပေါ့။

ညရောက်ရင် ဦးတိတ်ရှောင်က လာသင်ပေးလိုက် ကားနားရက်တွေဆို လူခန့်က အစ်မတွေအိမ်သွားပြီး လက်စွမ်းပြလိုက် ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖကို လက်စွမ်းပြလိုက်နဲ့ အလုပ်ကို ဖြစ်နေကြတာ။ ကြော်ဖို့လှော်ဖို့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကိုလည်း ဦတိတ်ရှောင်ရဲ့ လမ်းညွှန်မှုနဲ့ လူခန့်က ကိုယ်ပိုင်ပဲ ဝယ်ချမ်း ထားလိုက်တော့တယ် ။

ဦးသောင်းငွေဆို လူခန့်ကြော်တဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော်ကို အရမ်းကြိုက်လို့ တစ်နေ့တည်း သုံးခါပြန်ကြော်ခိုင်းပြီး စားရသလို ခတ္တာကလည်း လူခန့်ရဲ့ ကြက်ကုန်းဘောင်ကို အသဲစွဲဖြစ်နေတော့တာ။ မကြီးအိမ်ရောက်ရင်တော့ ချိုချဉ်ကြော်နဲ့ ချဉ်ငံစပ်ဟင်းချို လုပ်ပေးရတာကများတယ်။ အဲ့ဒါတွေက ယောက်ဖတော်ရဲ့ အကြိုက်တွေလေ။

လူခန့်ရဲ့ ဟင်းချက်ကောင်းမှုအတွက် ဝိုင်းဝန်းချီးမွမ်းကြပြီး ဒါတွေကို ဘယ်လိုလုပ်တတ်လာတာလဲ မေးမြန်းကြတော့ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖကို မကြီးသင်ပေးထားတာလိုလို ဘာလိုလို အာဖျံကွီးလိုက်ရပြီး မကြီးတို့လင်မယားကိုတော့ ဦးသောင်းငွေဆီက တတ်သယောင်ယောင်နဲ့ ညာပြောလိုက်တော့တာပေါ့။

အုံနာဦးပု နတ်ဆက်ဖို့ကိုလည်း လူခန့်က ကြက်ကောင်လုံးပေါင်းနဲ့ ကြက်ပေါင်အရွကြော်တွေကို ရှယ်လုပ်ပေးလိုက်တာကြောင့် ဦးပုကြီးခင်မျာ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာအရမ်းဖြစ်ပြီး လူခန့်ကို ချီးကျူးလို့ကို မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။

ကားထွက်လိုက် အိမ်ပြန်နားလိုက် ကြော်လိုက်ချက်လိုက်နဲ့ ရက်တွေလတွေ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖနဲ့ လူခန့်ရဲ့ကြားက သံယောဇဉ်ကလည်း ခိုင်မြဲသထက် ခိုင်မြဲလာခဲ့တော့တယ်။ မခတ္တာနဲ့ လူခန့်လည်း အနေအထိုင် အပြောအဆို အတော်ကို ရင်းနှီးလာပြီး လက်ပွန်းတတီး ဖြစ်လာကြတော့တာပေါ့။ လူခန့်က ခတ္တာရဲ့အပေါ်မှာ စိတ်ဝင်စားသယောင်ရှိပေမယ့် တစ်ခါက ဦးတိတ်ရှောင် သတိပေးထားဖူးတာက တစ်ကြောင်း သူမရဲ့အတွင်းစိတ်က မိမိအပေါ်မှာ ဘယ်လိုသဘောထားမှန် မသိနိုင်တာက တစ်ကြောင်းကြောင့် လူခန့်ဟာ ခတ္တာကို ဖွင့်ပြောဖို့ တုန့်ဆိုင်းနေရတာ။ အပြင်ပန်းကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ရရင်တော့ ခတ္တာကလည်း လူခန့်အပေါ်မှာ စိတ်ဝင်စားသလိုလို ရေလာမြောင်းပေးနေသလိုလို လုပ်နေတာက အမှန်။ ဦးသောင်းငွေကတော့ မသိသယောင်ဆောင်နေတာလား တကယ်ပဲမသိတာလား မဆိုနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒီကိစ္စအတွက် ဘာစကားမှ ဟမလာဘူးလေ။

တစ်ညတော့ ရာသီဥတုက ခပ်အေးအေးရှိတာနဲ့ လူခန့်လည်း စောင်လေးခြုံပြီး တဲလေးထဲမှာ ကွေးနေလိုက်တယ်။ ညသန်းခေါင်လောက်ကြတော့ ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပြီး ပြာယိပြာယာဟန်နဲ့ လူခန့်ကို နှိုးတော့တာပဲ။

“ ကောင်လေး . . . ထ ထ . . . တင်ဦးတို့ ငမူးတစ်သိုက် နောက်ဖေးပေါက်ကနေ ခြံထဲဝင်လာပြီး ဦးသောင်းငွေတို့ အိမ်ဆီကို သွားနေကြပြီ။ တင်ဦး လက်ထဲမှာလည်း ဓာတ်ဆီပုံးလို ပုံးတစ်ပုံး ကိုင်ထားသေးတယ်။ မဟုတ်မှလွဲကော . . ဒီကောင်တွေ အိမ်မီးရှို့မလို့ထင်တယ် ”

လူခန့်လည်း စိုးရိမ်သွားပြီး

“ တင်ဦး . . . ဒီကောင်အလုပ်ပြုတ်တာ ဦးလေးကြောင့်ရယ်လို့ ဦးလေးကို အငြိုးထား ဒုက္ခပေးချင်ပုံရတယ်။ မဖြစ်ဘူး . . . ဒီကောင်တွေကို မောင်းထုတ်မှ ရမယ် ”

ဟူ၍ အိပ်ယာမှ ခပ်မြန်မြန်ထပြီး ဦးသောင်းငွေတို့အိမ်ဘက်ကို သွားဖို့လုပ်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က

“ ဟိုက လူလေးယောက်လောက်ရှိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လေးခွတော့ ယူသွားဦး။ ငမူးတွေဆိုပေမယ့် ပေါ့လို့မဖြစ်ဘူး။ ကားခေါင်းခန်းထဲက ထိုင်ခုံနောက်မှာ လေးခွရှိတယ် မဟုတ်လား ”

ဟု သတိပေးလိုက်တော့မှ လူခန့်လည်း ကားခေါင်းထဲမှာ လေးခွထားထားတာကို သတိရပြီး တစ်ခါတည်း ဝင်ယူခဲ့တော့တာပေါ့။ လူခန့် အိမ်နားကိုရောက်သွားတော့ အမှောင်ရိပ်မှာ ကုတ်ခြောင်းခြောင်းလုပ်ပြီး မကောင်ကြံဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ငမူးလေးကောင်ကို တွေ့ရတယ်။ လူခန့်လည်း သစ်ပင်တစ်ပင်ကို ကွယ်လိုက်ပြီး မပြောမဆိုနဲ့ ထိုသူတွေဆီကို လောက်စာလုံးတွေနဲ့ ပစ်ခတ်တော့တာပေါ့။ ငမူးတွေလည်း နဖူးကွဲ ခေါင်းပေါက်ဖြစ်ပြီး . . . အမလေး အဘလေး. . . တလို့ ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ထွက်ပြေးကြတော့တယ်။ ငမူးတွေရဲ့ အော်သံဟစ်သံကြောင့် ဦးသောင်းငွေ နိုးလာပြီး အိမ်တံခါးဖွင့်လို့ ဒုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ ထွက်လာတယ်လေ။ ဓာတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်လို့ ပြေးသွားတဲ့ တင်ဦးတို့ကိုမြင်တော့

“ ခွေးမသားတွေ . . .”

ဆိုပြီး နောက်ကလိုက်သွားတာ လူခန့်တောင် တားချိန်မရလိုက်ဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းအရောက်မှာ ဦးသောင်းငွေဟာ သစ်ပင်မြစ်ကို ခလုတ်တိုက်ပြီး ဟတ်ထိုးလဲပါကော။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေဆီ အပြေးသွားထူပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ခတ္တာကလည်း အိပ်မှုံ့စုံဝါးနဲ့ အိမ်ထဲက ထွက်လာပြီး

“ ဟင် . . . ဖေဖေ ဖေဖေ ဘာဖြစ်တာလဲ ”

ဟု စိုးရိမ်တကြီး အော်ဟစ်လို့ လူခန့်တို့အနားကို အပြေးရောက်လာပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ဖြစ်အင်ကိုကြည့်ပြီး တခွိခွိ သဘောကြလျှက်။

မနက်ကြတော့ လူခန့်က ရပ်ကွက်ရုံးကိုတိုင် ရဲကိုပါခေါ်ပြီး တင်ဦးတို့ကို ပညာပေးလိုက်တော့ ငမူးတွေလည်း ငိုယိုပြီး မှားမိကြောင်း တောင်းပန်ကြတယ်။ နောက်နောင် ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူးလို့လည်း ကတိတွေ အထပ်ထပ်ပေးကြတော့ လူခန့်လည်း သူတို့မိန်းမတွေ ကလေးတွေကို သနားတာနဲ့ ကြေအေးပေးလိုက်တယ်လေ။ တင်ဦးတို့နဲ့ ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားပေမယ့် ဦးသောင်းငွေကတော့ ကိုယ်ဒေါသနဲ့ကိုယ် ခလုတ်တိုက်လဲတာ လက်ဖျံရိုးအက်သွားလို့ ဆေးကုနေရပြီး ကားမထွက်နိုင်တော့။ ဒါပေမယ့် အုံနာဦးပုက ဦးသောင်းငွေကို အပြစ်မတင်တဲ့အပြင် ဆေးကုသစရိတ်တွေပါ အားလုံးအကုန်ခံရှာတယ်။

“ ကားမထွက်နိုင်တာက ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျွန်တော့်မှာ နောက်ထပ် ကား ၅ စီးရှိသေးတာပဲ။ အဲ့ဒါတွေနဲ့ အဆင်ပြေအောင် လွှဲပေးလိုက်လို့ရတယ်။ ခင်ဗျားသာ စိတ်အေးလက်အေးနားပြီး ဒဏ်ရာသက်သာအောင်ကု ”

တဲ့။ ဒါ့အပြင် ဦးပုက . . .

“ ဒီကားက ရပ်ထားရမယ့်အတူတူ ငါ့တူကြီးမောင်းပြီး မြို့ထဲမှာ အကြောင်းတို ကုန်တိုက်ပါလား။ ဦးလေးက ငါ့တူကို ဒရိုင်ဘာခ ကြည့်ပေးမယ်လေ။ မင်းမှာ ကားလေးလိုင်စင်လည်း ရထားပြီပဲ။ မြို့ထဲမှာက သိပ်မစစ်ပါဘူး။ စစ်တော့လည်း ဦးလေးဆီ ဖုန်လှမ်းဆက်လိုက်။ ဦးလေး ကြည့်ကျက်ရှင်းပေးမယ် ”

ဟု လူခန့်ကို ကမ်းလှမ်းလာတာကြောင့် လူခန့်လည်း အလုပ်အအားမနေလိုတာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့တယ်။ ဦးပုက လူခန့်ကို ခင်မင်ရင်းစွဲရှိတော့ အခုလို သူပေးတဲ့အလုပ်ကို လက်ခံလိုက်တာကို အတော်ဝမ်းသာသွားတဲ့ပုံ။ မနက်ဖြန်မနက် ကားစထွက်ရမယ့်အကြောင်း . . . မနက်ကြရင် လူခန့်အဖို့ စပါယ်ရာတစ်ယောက် သူလွှတ်ပေးလိုက်မယ့်အကြောင်း စသဖြင့် ပြောကြားပြီး ဆိုက်ကားငှါးလို့ အိမ်ပြန်သွားတော့တယ်။ မပြန်ခင် လူခန့်အနားကပ်ပြီး ကားနားတဲ့ ရက်တစ်ရက်ရက်မှာ သူနတ်တင်ဖို့ ကြက်ကောင်လုံးကြော် နှစ်ကောင်လောက် ရှယ်လုပ်ပေးဖို့ ပူဆာသွားသေးတယ်လေ။

ဦးသောင်းငွေကတော့ . . .

“ ကြိုးစားကွ ဒါမင်းအတွက် အခွင့်အရေးပဲ ”

လို့ ဝမ်းမြောက်စွာနဲ့ လူခန့်ကို အားပေးစကား ပြောကြားလိုက်ပါတော့တယ်။

________________________

လူခန့်လည်း ဒရိုင်ဘာဖြစ်သွားကော ဦးတိတ်ရှောင်က

“ ဟား ဟား ဝ အစွမ်းကိုပြရမယ့်အချိန် ရောက်လာပြီ ”

ဆိုပြီး အစွမ်းစပြပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင် ညွှန်ပြတဲ့နေရာကိုသာသွားလိုက် လူခန့်ကားက ကုန်တန်းရတာပဲ။ လူခန့်ကို အလုပ်ပေးကြတာက များသောအားဖြင့် တရုတ်လူမျိုးတွေရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးတွေ ။

“ တရုတ်ဆိုင်တွေဆိုတော့ ဆိုင်စောင့်နတ် အိမ်စောင့်နတ်တွေကလည်း တရုတ်နတ်တွေပဲပေါ့။ တရုတ်အချင်းချင်းကြတော့ ဝနဲ့ စကားပြောရဆိုရတာ အဆင်ပြေတယ်လေ။ တရုတ်လို နည်းနည်းပါးပါး ရောလိုက်နှောလိုက်ပြီး အကူအညီတောင်းလိုက်ရင် မပေးတဲ့နတ် မရှိပါဘူး။ တချို့ တရုတ်နတ်တွေဆို ဝနဲ့တွေ့ရ စကားပြောရတာကို ပျော်နေကြတယ်။ တချို့ နတ်တွေကြတော့လည်း သူစောင့်ရှောက်ရတဲ့ ဆိုင်ရှင်တွေက တရုတ်လူမျိုးတွေသာ ဖြစ်နေတာ တရုတ်စကား တစ်ခွန်းမှ မတတ်ကြလို့ဆိုပြီး ဝဆီမှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညဉ်းညူကြတယ် ”

စသဖြင့် ဦးတိတ်ရှောင်က ၎င်းရဲ့ လမ်းကြောင်း အဝင်အထွက်ကလေးတွေကိုပါ လူခန့်ကို ရှင်းပြနေသေးတာ။ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ပံ့ပိုးမှုနဲ့ လူခန့် အလုပ်ကို လက်မလည်နိုင်တော့ပေ။ လူခန့် မြို့ထဲမှာ အကြောင်းတိုဆွဲတာက ဟိုက်ဝေးလွှတ်လိုက်ရတဲ့ အခြားကားတွေထက်တောင် ဝင်ငွေကောင်းပြီး ထွက်ခြေကိုက်နေသေးတော့ အုံနာဦးပုလည်း ပျော်တပြုံးပြုံးနဲ့ မော်မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။ ဦးပု ပျော်နေတာနဲ့အမျှ လူခန့်နဲ့ စပါယ်ရာ အောင်ဘုအတွက်လည်း လုပ်အားခအပြင် ဘောက်ဆူးတွေက တဖြောဖြော။

လူခန့်စိုပြည်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်အတွက် အခေါက်ကင် နံရိုးကြွတ် အသားမြှောင်း ဆာတေး သုံးထပ်သား စသဖြင့် ဝက်သားနဲ့ပတ်သက်တဲ့ စားဖွယ်တွေကလည်း တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးနိုင်အောင်။ ဒီကြားထဲ လူခန့်က ကြက်နှစ်ကောင်ဝယ် မွှေးကြိုင်နေအောင်ကင်ပြီး ဦးပုကို နတ်ဆက်ဖို့ သွားပေးလိုက်သေးတာကြောင့် ဦးပုဟာ လူခန့်ကို ချီးမွှမ်းလို့မဆုံးနိုင်အောင် ဖြစ်နေတော့တာ။ ဒါ့အပြင် လူခန့်က ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေတို့ သားဖအတွက်ကိုပါ အိမ်စရိတ်ထုတ်ပေးပြန်တော့ ဦးသောင်းငွေခင်မျာ လူခန့်ရဲ့ ကျေးဇူးသိတတ်မှုအတွက် ပီတိမျက်ရည်တောင် ဝဲရှာတယ်။ ဦးသောင်းငွေ ဒဏ်ရာရတဲ့အချိန်မှာ လူခန့်က သူတို့သားဖအတွက် အားကိုးအားထား တစ်ယောက်ဖြစ်နေတာမို့ ခတ္တာနဲ့လည်း ပိုမိုနီးစပ် ကျွမ်းဝင်လာတော့တာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေက လက်မှာ ကျောက်ပတ်တီးကိုင်ထားရတော့ လူခန့် ညနေ ကားသိမ်းပြီးတာနဲ့ နောက်ဖေးရေတွင်းက ရေကိုငင်လို့ အိမ်နားက ကျောက်စည်ထဲ ဆွဲထည့်ရတယ်လေ။ ပြီးတော့မှ ဦးသောင်းငွေကို ခေါ်လာပြီး ကျောက်ပတ်တီးကို မထိအောင် ရေချိုးပေးရတယ်။ ဦးသောင်းငွေကို ရေချိုးပေးပြီးနောက် လူခန့်က ခတ္တာ အလုပ်ကပြန်လာရင် အဆင်သင့်ချိုးဖို့ ရေထပ်ဆွဲဖြည့်ပေးသေးတယ်။

ရက်ကြာလာတော့ ခတ္တာက . . . လူခန့်ကို အားနာတယ်။ နောက်ဖေးက လူရှင်းတာပဲ ။ သူပါ ရေတွင်းမှာ လိုက်ချိုးမယ်ဆိုတာနဲ့ လူခန့်လည်း ခတ္တာပြန်အလာကိုစောင့်ပြီး ရေတွင်းမှာ ရေအတူတူ ချိုးဖြစ်နေကြတော့တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ခတ္တာဟာ ထင်ထားတာထက်တောင် ပိုပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းကို လူခန့် သိလိုက်ရတော့တာပေါ့။

ခတ္တာရေချိုးနေတဲ့အချိန်မှာ လူခန့်က ရေငင်ပေးရတယ်လေ။ ဒီတော့ ရေစိုစို ထဘီရင်လျားအောက်က ခတ္တာရဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း တစ်တစ်ရစ်ရစ် ညို ညက်ညက် ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း အလှတွေဟာ လူခန့် မကြည့်လည်း မြင်နေရတော့တာ။ ဆပ်ပြာကုန်းတိုက်နေလို့ အစ်ထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ရင်နှစ်မွှာ အပေါ်ပိုင်းတွေဆိုရင် လူခန့် မမြင်ချင်တဲ့အဆုံး။

လူခန့်စိတ်တွေ ရိုးတိုးရွတဖြစ်နေတာကို ခတ္တာ ရိပ်မိလား မရိပ်မိလားတော့ မပြောတတ်။ စစခြင်း ရေအတူတူချိုးကြတဲ့ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ကို ထဘီထူထူလေးဝတ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ ထဘီပါးပါးလေးတွေကိုချည်း ဝတ်ပြီးရေချိုးပြန်တော့ သူမရဲ့ သိုဝှက်အပ်တဲ့ အလှတရားတွေ အားလုံးဟာ လူခန့် အမြင်အာရုံမှာ မထင်မရှား ခပ်ရေးရေး အနေအထားနဲ့ အကုန်လုံး ရင်းနှီးသွားကြတော့တာပေါ့။ လူခန့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာလည်း ညနေကားသိမ်းပြီး ရေချိုးချိန်ရောက်တိုင်း နေ့စဉ် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်နေတော့တယ်။ တစ်နေ့တော့ ရေငင်ပေးနေတဲ့ လူခန့်ကို ခတ္တာက ရေချိုးရင်း စကားဆိုလာတယ်။

“ မောင်လေးရယ် . . ကိုယ့်မောင်နှမအရင်းလို သဘောထားလို့ မောင်လေးကို မမ ရင်ဖွင့်ရဦးမယ်။ တစ်ခါတလေကြရင် မမရဲ့ဘဝကို အထီးကျန်တယ်လို့ မမ ခံစားလာမိတယ်။ မောင်လေးပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ . . .။ မောင်လေး အသက်၂၀ မှာ မမတို့အိမ်ကို ရောက်လာတာ။ အခု ၂ နှစ်ရှိသွားပြီဆိုတော့ မောင်လေးရဲ့ အသက်က ၂၂ နှစ်ပေါ့။ မမအသက်က မောင်လေးရောက်စကတည်းက ၂၅ နှစ်ဖြစ်နေပြီလေ။ အခုဆိုရင် ၂၇ နှစ် ထဲမှာ။ ၂၇ နှစ်ဆိုတာ တကယ်တော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဘဝလက်တွဲဖော် တစ်ယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်တစ်ခုကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် တည်ဆောက်ရမယ့်အချိန် ရောက်နေပြီလေ။ ဒါပေမယ့် မမမှာ အခုထက်ထိ တစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်နေတုန်း ”

ခတ္တာရဲ့ ငြီးငြီးညူညူ စကားသံလေးကို ကြားရတော့ လူခန့်က

“ မခတ္တာမှာ ဘဲမရှိဘူးလား ”

လို့ ခပ်ပြုံးပြုံးလေး မေးလိုက်တယ်။ ထိုအခါ ခတ္တာက . . .

“ ငယ်စဉ်ကတော့ ရှိခဲ့ဖူးတာပေါ့ဟယ်။ ဒါပေမယ့် ဖူးစာကံဆိုတာကလည်း အခက်သား ။ ၂ နှစ် လောက် တွဲလိုက်ကြပြီး မမအသက် ၂၃ နှစ်လောက်မှာ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် သူနဲ့ မမ လမ်းခွဲလိုက်ကြရတယ်။ ”

လူခန့်ကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေး ရင်ဖွင့်ပြနေတော့တာ။

“ အင်းးးပါ အစ်မရယ် . . . ဒါမျိုးတွေက ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ အစ်မက ရုပ်ရည်ကော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပါ လှတဲ့သူပဲ။ တစ်နေ့နေ့တော့ အစ်မနဲ့ထိုက်တန်မယ့် ဘဝလက်တွဲဖော် တစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့ ပေါင်းဆည်းခွင့် ရရမှာပါ ”

လူခန့်က ခတ္တာရဲ့ အချစ်ရေးအကြောင်း ကြားသိရတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပြီး သူမကို အားပေး နှစ်သိမ့်လိုက်တော့တာပေါ့။ ထိုအခါ ခတ္တာက

“ အဲ့ဒီသူဟာ မောင်လေးလို ရိုးသားကြိုးစားပြီး အားကိုးအားထားပြုထိုက်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါစေလို့ မမ ဆုတောင်းနေပါ့မယ် . . . .”

လို့ မချင့်မရဲသံလေးနဲ့ လူခန့်ကို ပြန်ပြောလိုက်ပြီး မဟတဟလေး ပွင့်ဟနေတဲ့ သူမရဲ့ နှုစ်ခမ်းပါးလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့ သပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် အောက်နှုတ်ခမ်း ထူထူအိအိလေးကို သူမရဲ့ အပေါ်သွားလေးတွေနဲ့ ဖိကိုက်လျှက် မျက်လုံးရွဲတွေနဲ့ လူခန့်ကို ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်နေပြန်တယ်။ ခတ္တာရဲ့ ငြှို့ငင်မှုအောက် မလှုပ်နိုင် မရုန်းနိုင်အောင် လူခန့် ငြိတွယ်နေချိန်မှာပဲ သူမက ခန္ဓာကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင်ကော့ရင်း ရင်လျားထားတဲ့ ထဘီပါးလေးကို ဖြည်ပြီး ပြင်စည်းလိုက်ပြန်တော့ သူမကို ယခုပင် ရေတွင်းဘေးက ခြုံအထဲကို အတင်းဆွဲသွင်းပြီး ကျူးလွန်ချစ်ပွဲဝင်လိုတဲ့ ဆန္ဒတွေ လူခန့်ရဲ့ စိတ်သန္တာန်မှာ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်လာပါလေကော။

လူခန့်လည်း လှိုင်းတံပိုး ဂယက်ထန်နေတဲ့ စိတ်ရိုင်းကို သေဝပ်ငြိမ်သက်သွားအောင် သတိတရားနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းသိမ်းပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချလိုက်ပါတော့တယ်။ 

“ မနက်ဖြန် ရေချိုးဆင်းရင် မခတ္တာကို ငါ ဖွင့်ပြောတော့မယ်။ သူလက်ခံခဲ့ရင် ဦးလေးဆီမှာ ခွင့်တောင်းပြီး အမြန်ဆုံးလက်ထပ်မယ် . . .”

ညဘက် ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့ချိန် လူခန့်က သူ့ရဲ့ အကြံအစီကို ပြောပြလိုက်တော့ . . . .

“ လူ့ဟာ တော်တော်မိုက်မဲတဲ့ အတွေးအခေါ်ရှိသူပဲ။ လူ့ကို ဝ အတန်တန် သတိပေးတဲ့ကြားက အဲ့ဒီကလေးမကို စိတ်ကူးရဲသေးတယ်။ တော်သေးတာပေါ့။ ဝကို အချိန်မှီပြောပြလို့။ မဟုတ်ရင် လူ့ရဲ့ဘဝတော့ သွားပြီ။ ဒီမှာ . . . လူ့ကိုယုံအောင် ဝ သက်သေပြမယ်။ မနက်ဖြန် သူ့ကို ဖွင့်မပြောနဲ့ဦး။ သဘက်ခါ ညအထိစောင့်ပြီး ဖိန်းနွှဲခါကြမှ ဖွင့်ပြောချင်သေးသပဆိုရင်လည်း ဖွင့်ပြောပေတော့ . . .။ ဟုတ်ပြီလား . . .”

ဦးတိတ်ရှောင်က စိုးရိမ်ပင်ပန်စွာဖြင့် လူခန့်ကို ပြစ်တင်တားမြစ်တော့တယ်။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း နောက်နေ့ ခတ္တာကို ဖွင့်ပြောဖို့ အစီအစဉ်ကို ဖျက်လိုက်ပြီး ဦးတိတ်ရှောင်ပြောသလို ဖိန်းနွှဲခါအထိ ရောက်အောင် စောင့်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တာပေါ့။

……………….

“ လူ့ ထ ထ . . . ဝ နောက်လိုက်ခဲ့ ”

လူခန့် အိပ်မောကျနေရာမှ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ အသံကြောင့် နိုးလာခဲ့ရတယ်။ ခေါင်းအုံးနားမှာချထားတဲ့ နာရီကို ကောက်ကြည့်လိုက်တော့ ည ၁၂ နာရီခွဲနေပြီ။ လူခန့်က အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့

“ ဘာလဲ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .။ ဒီမှာ အိပ်လို့ ကောင်းတုန်းကို . . .”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က

“ လျှာရှည်မနေစမ်းပါနဲ့ လူ့ရယ် . . . ဝ ခေါ်တဲ့နောက်သာ လိုက်ခဲ့စမ်းပါ။ ဝ သက်သေပြမယ်ဆိုတဲ့ဟာက ဒီနေ့ညမှ လူ့ကို မြင်သာအောင် ပြလို့ရမှာ။ လာ လာ သွားကြမယ် ”

ဆိုပြီး ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ထွက်သွားပါလေကော။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ပြောတဲ့ ကိစ္စကို အနည်းငယ် စိတ်ဝင်စားသွားပြီး ၎င်းရဲ့နောက်ကနေ လိုက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ဟာ သစ်ပင်ကွယ်တွေကနေ အိမ်ဘေးဘက်ကို ပတ်သွားပြီး မီးမှိန်မှိန်လင်းနေတဲ့ ပြတင်းပါက်တစ်ခုကို လူခန့်ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ လူခန့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်မှောင်မဲလျှက် အဲ့ဒီပြတင်းပေါက်ကလေး တစ်ခုပဲပွင့်ပြီး ဝါဖန့်ဖန့် မီးရောင်လေး ခပ်မှိန်မှိန်လင်းနေတာ။

“ ဒါ မခတ္တာအခန်းပဲ ”

လူခန့်က ဆိုလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က ထင်မြင်ချက် တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်မပေးဘဲ

“ လာကွ . . .”

ဟုဆိုကာ လူခန့်ကို ထိုပြတင်းပေါက်နားအထိ ဦးဆောင် ခေါ်ယူခဲ့တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဦးတိတ်ရှောင်ဟာ ပြတင်းပေါက်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း သစ်ပင်တစ်ခုကို လူခန့်ကို ညွှန်ပြရင်း

“ လူ့ ဒီအပင်ပေါ်ကိုတက်ပြီး အဲ့ဒီအခန်းထဲကို ကြည့်ကြည့်လိုက်။ ဒီနားက မှောင်ရိပ်ကြပြီး သစ်ပင်တွေကလည်း အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေတော့ လူ့ကို ဘယ်သူမှ မြင်မှာမဟုတ်လို့ စိတ်ချလက်ချသာကြည့်။ အဲ့ဒါမှ ခေတ္တာကို ဖွင့်ပြောမယ့်အရေး လူ့ကို ဘာလို့ ဝ ဒီလောက်တောင် တားဆီးနေရသလဲဆိုတာ လူ့သိသွားမှာ . . .”

လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ စကားအတိုင်း သစ်ပင်ပေါ်ကိုတက်ကာ အခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် အိပ်ချင်လို့ မှေးစင်းနေတဲ့ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေဟာ ဇီးကွက်လို ပြူးထွက်သွားပြီး ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေပါ ထောင်ထကုန်ပါတော့တယ်။ မီးရောင်က မှိန်ပြပြဆိုပေမယ့် အခန်းထဲကို မြင်ရဖို့တော့ လုံလောက်နေတယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မခတ္တာနဲ့ အမျိုးသားတစ်ယောက်တို့ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီးများဖြင့်။ အမျိုးသားက ပက်လက်လှန်ထားလို့ မခတ္တာက ၎င်းအပေါ်မှာ ခွထိုင်လျှက် ပြတင်းပေါက်ကို ကျောခိုင်းပြီး ခပ်မှန်မှန် လှုပ်ရှားနေတာ။ နောက်ကို ဖားလျားကျနေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေကြောင့် သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုတော့ လူခန့် သေချာမမြင်ရသေး။

အချိန်တော်ကြာအောင် ထိုမြင်ကွင်းကို လူခန့် ငေးမောကြည့်နေမိဆဲမှာ အမျိုးသားက မခတ္တာကို အောက်သို့တွန်းချလိုက်ပြီး ၎င်းနဲ့ အပေါ်အောက်ပြောင်းပြန် နေရာချင်းလဲလှယ်လိုက်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက် လှုပ်ရှားလိုက်ပြန်တယ်။ လူခန့်လည်း တဏှာမီးလောင်မြိုက်နေကြတဲ့ လူနှစ်ယောက်ရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာနဲ့ပဲ သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ပြန်ဆင်းခဲ့တော့တာပေါ့။ မခတ္တာရဲ့ အသံစူးစူးလေးတွေကတော့ ဖွင့်ထားတဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အိမ်ပြင်ကို တစ်ချ က်တစ်ချက် ပြန့်လွင့်လို့လာဆဲ။ ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုလို ယူကြုံးမရသလိုလို မခံချိမခံသာ ဖြစ်သလိုလို အဓိပ္ပါယ်ဖော်မရတဲ့ ခံစားချက်ပေါင်းများစွာနဲ့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလျှက် မိမိရဲ့အိမ်လေဆီကို လူခန့် ပြန်ခဲ့တော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့ လူခန့်ရဲ့ နောက်ကနေ စကားတွေ အဆက်မပြတ်ပြောပြီး လိုက်လာတော့တာ။

“ ဒီလို လူ့ရဲ့ ။ အဲ့ဒီကောင်လေးနဲ့ ခတ္တာနဲ့ ဖြစ်နေကြတာ သုံးနှစ်လောက်ရှိပြီ။ လူ့ ဒီကို မရောက်ခင် ကတည်းကပဲ။ အခုလိုပဲ ကောင်လေးက လေးငါးရက် တစ်ခါလောက် ညဘက်တွေမှာ ခတ္တာကို ခိုးပြီးလာတွေ့နေ့ကြ ။ ဦးသောင်းငွေကလည်း ကားထွက်ရတာဆိုတော့ သမီးကို လွှတ်ထားသလိုဖြစ်ပြီး အခုလို လွန်လွန်ကျူးကျူး အဆင့်တွေ ရောက်ကုန်ကြတာပေါ့။ ဒီကိစ္စကို ဝက သိလို့ လူ့ကို တားနေတာလေ။ တခါတည်း ပေါ်တင်ကြီး ပြောလိုက်ဖို့ကြတော့လည်း ကလေးမလေးရဲ့ သိက္ခာက ရှိသေးတယ်။ အခုတောင် လူ့က သူ့ရဲ့ မာယာကွန်ယက်ထဲမှာ ကျဆုံးပြီး ချစ်ကြောင်းကြိုက်ကြောင်း ဖွင့်ပြောမယ်ချည်း တကဲကဲလုပ်နေလို့ ဝက လူ့သဘောပေါက်သွားအောင် ခေါ်ပြရတာ။ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ကျေးဇူးလည်း အများကြီးတင်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ် နားမလည်တာက မခတ္တာဟာ သူ့မှာ ချစ်သူရှိနေပါရဲ့နဲ့ ဘာလို့ ကျုပ်ကို အထာတွေ ပေးနေရတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ”

လူခန့်က မကြေမချမ်းဟန်နဲ့ မေးမြန်းလိုက်တော့

“ ဒါက ဒီလိုရှိတယ် လူ့ရဲ့ ။ အခု ခတ္တာနဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်လေးက အတော်ချမ်းသာတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲကပဲ။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မိဘတွေကိုလည်း ခတ္တာနဲ့ ချစ်ကြိုက်နေကြကြောင်း ဖွင့်ပြောဝံ့ဟန် မပေါ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် လူငယ်သဘာဝ ဆက်ဆံပေါင်းသင်းလာခဲ့ကြတာ အခုဆိုရင် ခတ္တာကလည်း အသက်က ၂၇ . .၂၈ ဖြစ်လာတော့ ကောင်လေးကို လက်ထပ်စေချင်နေပြီ။ ကောင်လေးကလည်း အိမ်ကို မပြောရဲဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းက ဇာတ်မြောကြီးဖြစ်နေပြီး ကောင်လေးအပေါ်မှာထားတဲ့ ခတ္တာရဲ့ ယုံကြည်ချက်ကလည်း တဖြေးဖြေး လျော့ရဲလာတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ လူ့က ရုပ်ကလေး သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ အလုပ်ကလည်းကြိုးစား လိမ္မာယဉ်ကျေးပြီး ဝင်ငွေကလည်း ကောင်းဆိုတော့ ခတ္တာအနေနဲ့ လူ့ကိုလည်း စိတ်ကစားမိမှာ အမှန်ပဲ။ တကယ်လို့ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် ဟိုကောင်လေးနဲ့ မယူဖြစ်ခဲ့ကြရင် အသက်မငယ်တော့တဲ့ သူမအတွက် ရွှေလက်တွဲဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေမယ့် အသင့်တော်ဆုံး အရံချစ်သူ တစ်ယောက်အနေနဲ့ လူ့ကို ပုံဖော်တော့တာ ”

“ အိုးးး ကြောက်စရာပါလား ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်. . .။ မခတ္တာရဲ့ အတ္တက ကြီးမားလှချည်းလား ”

“ သူ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့ ကောင်လေး ။ ဒါက ရုပ်ရည်နဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တင့်တောင့်တင့်တယ် ရှိကြတဲ့ မိန်းကလေးတိုင်း အဲ့ဒီလိုပဲ လုပ်တတ်ကြတယ်။ သူတို့ရွေးရဖို့ ချွိုက်များလေလေ သူတို့အတွက် ကောင်းလေလေ မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီတော့ သူတို့နားမှာရှိတဲ့သူတိုင်းကို အထားပေးသလိုလို အခွင့်အရေး ပေးသလိုလိုနဲ့ အီတီတီ လုပ်ထားရတာပေါ့။ အခုလည်း ခတ္တာက လူ့ကို အရံချစ်သူအနေနဲ့ ထားမယ်လို့သာ ဝက ပြောရတာ။ တကယ်တမ်း ရွေးချယ်တဲ့အချိန်ကြ သူ့ရဲ့ တကယ့်ချစ်သူ သူဌေးသားလေးကို မရွေးတော့ဘဲ လူကိုရွေးချင်ရင်လည်း ရွေးမှာပေါ့ ”

“ တော်ပါ. . . ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ သူများနဲ့ ပေါင်းပြီးသား မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့ ကျုပ် မယူချင်ပါဘူး။ ”

“ အေးလေ. . . ဒ့ါကြောင့် ဝက လူ့ကို ပြောသားပဲ။ လူ့သာ အေးဆေးနေပါ။ အချိန်တန်ရင် ဖြစ်သင့်တာတွေ သူ့ဘာသာသူ အားလုံးဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ ”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် လမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောခဲ့ကြရာမှ လူခန့်ရဲ့ တဲလေးထဲကိုရောက်တော့ ကွပ်ပစ်ပေါ်မှာ နှစ်ဦးသား ထိုင်ချလိုက်ကြတယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်က စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ ကျွန်တော်အတွက်က သူ့ဘာသာသူ အားလုံးဖြစ်သွားမှာက ဟုတ်ပါပြီ။ မခတ္တာအတွက်ကတော့ အခုလိုကြီး နေနေတာ မကောင်းဘူး ”

“ ဟုတ်တယ် လူ့ရဲ့ ။ ကြာရင် လူ့အတွက်ပါ အန္တရာယ်ရှိနိုင်တယ်။ တကယ်လို့ သူတို့တွေ တစ်ခုခု ချွတ်ချော်သွားလို့ ခတ္တာမှာ မဖုံးနိုင်မဖိနိုင် ဖြစ်လာရင် ဦးသောင်းငွေက လူ့ကိုပဲထင်မှာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာမှ ခတ္တာကော သူ့ကောင်လေးကပါ မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဖို့ သတ္တိမရှိကြရင် သေချာပြီပဲ. . .။ လူ့တော့ လှည်းကျိုးထမ်းရပြီ ”

“ အမလေးး လှည်းကျိုးထမ်းရလို့တော့ မဖြစ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ . . . ကြံစမ်းပါဦး ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .”

လူခန့်က စိုးရိမ်တကြီး ပြောလိုက်ရာ ဦးတိတ်ရှောင်က သူ့ရဲ့မှေးနေတဲ့ မျက်လုံးပေါက်များကို မှေးသထက် ပိုမှေးသွားအောင် သေသေချာချာ စဉ်းစားဟန်ပြုလျှက် . . .

“ အင်းး . . . နည်းလမ်းကတော့ တစ်ခုပဲရှိတယ်။ အဲ့ဒါကတော့ သူတို့ရဲ့ မပွင့်မလင်းဖြစ်နေတဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်ဖို့ပဲ ”

ဟု လေသံခပ်လေးလေးနဲ့ ပြောကြားလိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————–

အခုညလည်း သူ လာမယ်တဲ့။ ခတ္တာလေ သူ့ကို လက်ထပ်ကြဖို့ ပြောရတာလည်း အာပေါက်တော့မယ်။ သူကတော့ အေးတိအေးစက်။ လူကြီးတွေကို ပြောရမှာ ကြောက်သလိုလို ရွံ့သလိုလို လုပ်နေတယ်။ ခတ္တာအနေနဲ့ သူ့အချစ်ကို မယုံမရဲ ဖြစ်လာတော့တာပေါ့။ အိမ်မှာရောက်နေတဲ့ လူခန့်ဆိုတဲ့ ချာတိတ်လေးကလည်း ခတ္တာအပေါ်မှာ တိမ်းညွှတ်ချင်သလိုလို။ ကောင်လေးက ရိုးသားကြိုးသားပြီး ရုပ်လေးကလည်း အလန်းလေး။ အဲ့ဒီတော့ ခတ္တာလည်း ဒီကောင်လေးကို အီထားရတော့တာ။ တကယ်လို့များ ဒီလိုအခြေအနေရောက်ပြီးမှ ကိုကျော်သူရနဲ့ ပေါင်းစည်းခွင့် မကြုံခဲ့ကြရင် ခတ္တာအတွက် သူကလေးက အသင့်ရှိနေမယ် မဟုတ်ပါလား။

ဒါပေမယ့် အချစ်ဆိုတာကလည်း ခက်သား။ ဒီလောက် မသေခြာမရေရာတဲ့ ဘဝမှာ ခတ္တာကို ကျော်သူရကို ဘာကြောင့် စွဲလမ်းနေရလည်းဆိုတာ မိမိဘာသာမိမိ နားမလည်နိုင်။ သူ့ရဲ့အထိအတွေ့ သူ့ရဲ့ ယုယကြင်နာမှုတွေကို ခတ္တာ အချိန်ပြည့် လိုချင်တမ်းတမိနေဆဲ။ ဒါကြောင့်လည်း သူတောင်းဆိုလာတဲ့ အခွင့်အရေး မှန်သမျှကို ခတ္တာ မငြင်းပယ်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်မိခဲ့တာပေါ့။ အရင် ဖေဖေ ကားထွက်ရတုန်းကလည်း ကားထွက်တုန်းမို့လို့။ အခု လက်အရိုးအက်သွားလို့ ညဘက်တွေ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ရပြန်တော့လည်း ဖေဖေနိုးလာမှာ ပူစရာမလိုတာကြောင့် ခတ္တာတို့နှစ်ယောက် စိတ်ထင်တိုင်း လွတ်လပ်ခွင့်ရခဲ့ကြတယ်။

ဒါပေမယ့် သူနဲ့တွေ့တိုင်း ခတ္တာအနေနဲ့ ပျော်ရွှင်လှိုက်မောရတာက တစ်ဖက်…. မသေချာမရေရာတဲ့ အနာဂတ်ကိုတွေးရင်း ရင်မောရတာက တစ်ဖက် . . . ခတ္တာ စဉ်းစားခန်းဝင်ရင်း ဝိုင်သား ရင်ဘတ်နှိပ်စေ့တပ် အင်္ကျီလေးအောက်ကနေ အတွင်းခံအင်္ကျီလေးကို နှိုက်ချွတ်လို့ အဝတ်တန်းပေါ်ကို လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ ခေါင်းက ခေါင်းစည်းကြိုးလေးကိုလည်း ဖြေချလိုက်ပြီး ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တို့ကို သဘာဝအတိုင်း ဖားလျှားချ ထားလိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် . . .

“ အင်းးး သူလာရင် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် ပြတင်းပေါက်တံခါး ဖွင့်ထားလိုက်ဦးမှပါလေ . . .”

လို့ တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ်ကာ ပြတင်းတံခါးဆီကို သွားလိုက်တယ်။ ပြတင်းပေါက်ဘက်မှာ ခြံဝင်းကကျယ်ပြီး လူသွားလူလာနည်းတဲ့အပြင် သစ်ပင်တွေ အုပ်ဆိုင်းနေတော့ ခတ္တာအခန်းကို တော်ရုံမမြင်နိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့် သူလာရင် အဲ့ဒီ ပြတင်းပေါက်ကပဲ ကျော်ဝင်နေကြ။

ခတ္တာ တံခါးချက်ကိုဖြုတ် တံခါးနှစ်ချပ်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး သူများ ပေါ်လာလေမလားလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ မျက်စိကစားလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ သူက ပြတင်းပေါက်အောက်ကနေ ဘွားနဲပေါ်လာတော့တာ။ ခတ္တာလည်း အတော်လန့်သွားတာမို့ ရင်ဘတ်ကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိရင်း ပါးစပ်လေးဟလို့ ကြောင်ကြည့်နေတုန်း သူက ပြတင်းပေါက်က ကျော်ဝင်လာပြီး ခတ္တာကို ဆွဲဖက်လို့ အနမ်းမိုးတွေချွေပါတော့တယ်။

“ အို . . . ကို့ . . .”

အာမေဋိတ်သံလေး တစ်ခွန်းကလွဲပြီး ခတ္တာ ဘာစကားမှ ပြောခွင့်မရလိုက်တော့။ ခဏအကြာမှာ ခတ္တာကို သူက အိပ်ယာထက်ကို တွန်းလှဲလိုက်တယ်လေ။ သတိထားမိလိုက်တော့ ခတ္တာရဲ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်က နှိပ်စေ့ကြယ်သီးတွေ အားလုံးပြုတ်ထွက်ပြီး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်လို့နေပြီ။ သူက ခတ္တာကို တစ်ချက်မိုးကြည့်လိုက်ပြီး ခတ္တာရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်ကို ဖိကပ်လာပါတော့တယ်။ သူ့ရဲ့ လက်ကတော့ ခတ္တာရဲ့ ခါးက လုံချည်စလေးဆီမှာ . . . .”

“ ဘုန်းးးး . . .”

ခပ်ကျယ်ကျယ် ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် အခန်းအတွင်းက အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကော လှုပ်ရှားငြီးတွားသံတွေပါ တခဏတာ ရပ်တန့်သွားတော့တယ်။ ကိုကျော်သူရက ခတ္တာရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ အုပ်မိုးထားရာမှ ခေါင်းထောင်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဘက်ကို လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း

“ ဘာသံလဲ ဟ ”

တဲ့။ ခတ္တာလည်း ကိုကျော်သူရအောက်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေရာက ခေါင်းအုံးအထက်ကို ခေါင်းကြွပြီး စူးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခုဏက ဖွင့်ထားခဲ့တဲ့ ပြတင်းပေါက်တံခါးက တင်းတင်းစေ့လျှက်။

“ လေတိုက်လို့ ပြတင်းပေါက်တံခါး ပိတ်သွားတာပါ ကိုရဲ့ . . . .”

“ ဟာ . . ချစ်ရတာ အရှိန်ကောင်းနေခါမှကွာ . . . ဒီ တံခါးနဲ့တော့ ”

“ ဟားး ဟားး ခစ် ခစ် ခစ် လူဆိုးကြီး အကဲကြီး သနားပါတယ် ”

“ အ မယ် . . . လူကို လှောင်နေတယ်ပေါ့. . . လာခဲ့ . . . အကြောင်းသိမယ် ”

“ အ . . . .အို. . . ကို့ . . .ဖြေး ဖြေး . . .”

သင်ပြင်းရှိုက်သံတွေ လှုပ်ရှားသံတွေ ပြန်လည် ပေါ်ထွက်လာသလို ခတ္တာရဲ့ အသံစူးစူးလေးတွေလည်း ယခင်ကထက်ကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်လေး ပေါ်ထွက်လို့ လာပါတော့တယ်။ အိပ်ယာထက်မှာ နာရီဝက်လောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားကြရင်း စကားပြောဖြစ်လိုက်တာ . . . ခတ္တာအတွက် မျက်ရည်လည်မိလောက်အောင် ဝမ်းသာရတဲ့ စကားတစ်ခွန်း သူ့ဆီက ကြားလိုက်ရတယ်လေ။ မနက်ဖြန် သူ့မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောပြီး ခတ္တာကို အမြန်ဆုံး လာတောင်းမယ်တဲ့။ ခတ္တာလည်း ဝမ်းသာလွန်းလို့ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး။ သူ့ကိုလည်း အရမ်းချစ်မိသွားတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီနောက်သူက

“ အချိန်မရှိတော့ဘူး။ ခတ္တာ ကိုပြန်တော့မယ်နော် ”

ဆိုပြီး အဝတ်အစားတွေ ကောက်ဝတ်နေတော့တာ။ ခတ္တာကတော့ မြတ်နိုးတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ရီဝေစွာ သူ့ကိုကြည့်နေမိဆဲ။ သူ အဝတ်အစားတွေ အားလုံးဝတ်ပြီးမှ ခတ္တာလည်း သတိဝင်လာပြီး ကုတင်ဘေးမှာကျနေတဲ့ လုံချည်လေးကို ကောက်စွပ်လို့ ရင်လျားလိုက်ရင်း တံခါးပြန်ဖွင့်ပေးဖို့အတွက် ပြတင်းပေါက်ဆီကို လျှောက်ခဲ့တော့တယ်။

ခတ္တာ ပြတင်းတံခါးကို အားကုန်ဖွင့်ကြည့်သေးတယ်။ တင်းကြပ်ပြီး ဖွင့်လို့မရ။ သူလည်း ကြိုးစားကြည့်ပြန်တယ်။ သို့သော် အချီးအနှီး။ ထို့ကြောင့် ခတ္တာလည်း

“ တံခါးက လေဆောင့်တိုက်လိုက်လို့ တစ်ခုခုနဲ့ညပ်ပြီး ကြပ်သွားပြီထင်တယ်။ ဖေဖေ့ ဆေးတွေထဲမှာ အိပ်ဆေးတွေပါတော့ ဖေဖေလည်း နိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ ခတ္တာအခန်းနဲ့ အိမ်ရှေ့ပေါက်နဲ့ကလည်း သိပ်မှမလှမ်းတာ။ ခတ္တာ ကို့ကို ရှေ့ပေါက်ကပဲ လိုက်ပို့လိုက်တော့မယ် ”

ဟု ပြောလျှက် ကျော်သူရကို သူမရဲ့ အခန်းထဲကနေ အိမ်ရှေ့တံခါးဆီသို့ ဦးဆောင်ခေါ်ယူခဲ့တော့တယ်။ ညဘက်အချိန်လည်းဖြစ်နေ ဖေဖေလည်း မနိုးတာ သေခြာနေတာကြောင့် အင်္ကျီတွေဘာတွေ ထပ်ဝတ်မနေတော့ဘဲ ပြီးပြီးရော သဘောနဲ့ အဝတ်တန်းပေါ်က တံဘက်တစ်ထည်ကို လှမ်းယူလို့ သူမရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းကို ခြုံလိုက်တော့တာပေါ့။ ခတ္တာနဲ့ ကျော်သူရတို့စုံတွဲ တတ်နိုင်သမျှ အသံလုံအောင် အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့ကြပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းသို့အရောက် . . . ဝင်းခနဲ မီးများလင်းထိန်သွားပြီး ထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ မီးခလုတ်ထားတဲ့ တိုင်နေရာမှာကတော့ လူခန့်ပေါ့။

“ ဟင် . .ဖေ ဖေ . . . မောင် မောင် လေး . . .”

ခတ္တာ သိပ်ကံကောင်းတယ်။ တကယ်တမ်း ဦးသောင်းငွေ စကားပြောကြည့်တော့ ကျော်သူရရဲ့ မိဘတွေက သဘောထားကြီးတဲ့ အထဲက။ သားလေးတစ်ယောက်တည်းမို့ ကျော်သူရကိုလည်း သိပ်ချစ်ကြတယ်။ ကျော်သူရကသာ အစိုးရိမ်လွန်ပြီး သူ့မိဘတွေကို ခတ္တာနဲ့ သူနဲ့အကြောင်း မပြောရဲတာ။ အခုလိုတွေ ဖြစ်ပြီးသွားမှတော့ အားလုံး ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူတို့ကတောင် ကျော်သူရအတွက် ဦးသောင်းငွေကို တောင်းပန်နေကြသေးတယ်။ ပြီးတော့ ခတ္တာကိုလည်း ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိလေး မိန်းမပီသပြီး ရိုးရိုးသားသားလေးဆိုပြီး နှစ်လိုကြတယ်။

မိဘတွေ သားရေးသမီးရေး ပြောဆိုနေကြတဲ့အချိန် ခတ္တာတို့စုံတွဲကတော့ အိမ်ဘေးက သရက်ပင်အောက် ကွပ်ပစ်မှာ တွတ်ထိုးနေကြလေရဲ့ ။ လူခန့်က အိမ်ရှေ့ပေါက်ဝ ပုဏ္ဏကွယ်နားရပ်လို့ လူကြီးတွေ တိုင်ပင်ဆွေးနွေနေတာကို နားထောင်နေတုန်း ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပြီး

“ ကောင်လေးရဲ့ မိဘတွေက ကလေးမကို ဗိုင်းကောင်းကျော်ဖိလေးဆိုပြီး သိပ်ကို သဘောကြနေလေရဲ့ ။ သူဘယ်လို ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ လူ့လည်း သိတာပဲ ဟား ဟား ”

ဟု လှောင်ပြောင်တော့တယ်။

“ အို . . . ဦးတိတ်ရှောင်ကလည်း သူများသားသမီးကို . . . .။ ဒီမှာ လူကြီးတွေ စကားပြောနေတုန်းကို ပေါက်ကရတွေ လာပြောမနေနဲ့။ သွား. . သွား . . ညကြ အခေါက်ကင် ဝယ်ကျွေးမယ် ”

လူခန့်လည်း လေသံတိုးတိုးနဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ကို ကျိတ်ပြီး မောင်းထုတ်လိုက်တော့ ၎င်းက မျက်လုံးပေါက်ကလေးတွေ ပိတ်အောင် ပြုံးဖြဲဖြဲလုပ်ပြီး

“ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဝ တို့ ပို့ပေးလိုက်တာ အားလုံး အဆင်ပြေသွားတော့ ပျော်လို့ပါ။ ဝ သဘောပေါက်ပါတယ်။ အချစ်လေ. . အချစ် . . ။ အချစ်နဲ့တွေ့ရင် ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိတွေဘာတွေ လာလုပ်မနေနဲ့ . . . ဖိချင်တာနဲ့ဖိ . . .။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိထားသမျှ အကုန်လန်ထွက်ပြီး ရှိတာတွေအကုန်ပေါ်သွားကြရတာပဲ . . .”

“ ခင်ဗျားကတော့ လုပ်ပြီ။ ပြောလေကဲလေပဲ။ ဒါနဲ့ ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ခင်ဗျားပိတ်ထားတာ တော်တော်ကို တင်းတာပဲ။ ဟိုက နှစ်ယောက်အားနဲ့ တွန်းဖွင့်ကြတာတောင် တုတ်တုတ်မလှုပ်ဘူး ”

လူခန့်က စကားလမ်းကြောင်း လွှဲပေးလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်လည်း အမွှေးခွေခွေလေး တစ်ပင်သာရှိတဲ့ မေးစေ့ကို ပွတ်ရင်း

“ ဒါက ဝ ရဲ့ တန်ခိုးလေ . . .”

လို့ ဂုဏ်ယူစွာ ပြန်ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————

ကျော်သူရရဲ့ ဖခင်က ညွှန်မှူးအငြိမ်းစား။ အဘိုးကြီး အဖွားကြီးက ငွေထုပ်ပိုက်ပြီး ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိဖြစ်နေရာမှ သားဖြစ်တဲ့ ကျော်သူရနဲ့ ခတ္တာတို့ လက်ထပ်လည်းပြီးကော ချွေးမအားကိုးနဲ့ ဖုန်းတွေ နာရီတွေ ရောင်းတဲ့ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ကို မြို့မဈေးကြီးနားမှာ ဖွင့်ချလိုက်တော့တာ။ ဘိုးတော်က သူ့ရဲ့အရာရှိ သက်တမ်းတလျှောက် စုဆောင်းထားခဲ့တာတွေကလည်းရှိ . . . ဘွားတော်ဘက်ကလည်း လယ်တွေယာတွေအပြင် မြို့လယ်လမ်းမပေါ်မှာတင် တိုက်သုံးလုံးလောက် အမွေရထားသေး။ ဒါတောင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းဘက်မှာ အမျိုးသမီး အဆောင်ငှားထားတဲ့ သုံးထပ်အဆောင်ကြီး နှစ်ဆောင်ကျန်သေးတယ်။ ခတ္တာတို့လင်မယား နေဖို့ကိုလည်း ဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ တိုက်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း အကွာအဝေးမှာရှိတဲ့ တိုက်တစ်လုံး ပေးထားတယ်လေ။ အဘိုးကြီး အဖွားကြီးက

“ သားတို့ သမီးတို့ပဲ စိတ်ကြိုက်ဦးစီးပြီးလုပ်။ ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီက အသက်တွေရလာတော့ တရားဘာဝနာဘက်ကို ဦးစားပေးလုပ်ရတော့မှာ ”

ဆိုပြီး ဆိုင်ကိုလည်း ခတ္တာတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်ကို စိတ်ကြိုက် ဦးစီးလုပ်ဆောင်စေတော့တာ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ တရားစခန်းတွေ ဝင်လိုက် တရားပွဲတွေသွားလိုက်ပဲ ပတ်လုပ်နေလေရဲ့ ။ နောက်ပိုင်းတော့ အမွေရထားတဲ့ လယ်ယာ စာရင်းတွေကော အဆောင်စာရင်းတွေပါ ခတ္တာတို့ဆီကို ရောက်လာပါကော။

ဖခင်ဦးသောင်းငွေရဲ့ လက်ကဒဏ်ရာကလည်း ပြန်ကောင်းလာပေမယ့် ဒဏ်ဖြစ်ပြီး အကင်းမသေတာကြောင့် ခတ္တာက ကားမောင်းဖို့ သိပ်စိတ်မချတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ သူမတို့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်တော့တယ်။ ကျော်သူရကလည်း ဦးသောင်းငွေလာနေတာကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပါပဲ။ တစ်ခါတလေ ယောက္ခမနဲ့ သမက်နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး တီဗီက ဘောပွဲတွေဘာတွေတောင် အတူတူ ကြည့်လိုက်ကြသေး။ ဦးသောင်းငွေက အလုပ်မရှိရင် မနေတတ်ဘူးလို့ ဆိုတာနဲ့ ခတ္တာက ဆိုင်မှာ ဝန်ထမ်းတွေကို ကြီးကြပ်ခိုင်းထားရတယ်လေ။

ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖ ပြောင်းသွားကတည်းက တစ်ခြံလုံး တစ်အိမ်လုံးမှာ လူခန့် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့လူခန့်လည်း စပါယ်ရာအောင်ဘုကို အဖော်ခေါ်ထားပြီး တဲလေးကိုပိတ်လို့ နှစ်ယောက်သား အိမ်မကြီးပေါ်မှာ တက်နေကြတော့တယ်။

ကားကလည်း မြို့ထဲပတ်ဆွဲတာကိုတင် ဖြစ်လိုက်တဲ့အလုပ်။ စက်လည်း ထွေထွေထူးထူး ဘာမှမဖောက်ဘူး။ ဦးပုကတော့ အမြဲတမ်းပြုံးလို့ပျော်လို့။

“ ဦးသောင်းငွေက ကားလုံးဝနားသွားပြီဆိုတော့ ဒီကားကို မင်းမောင်းလိုက်တော့။ မင်း ဒရိုင်ဘာအစစ် ဖြစ်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အခြားကားတွေလို ဟိုက်ဝေးမဆွဲနဲ့ကွာ။ မင်းက မြို့ထဲပတ်ဆွဲတာနဲ့ အကျိုးပေးတော့ မြို့ထဲမှာပဲ ပတ်ဆွဲ။ ကားနာလည်း သက်သာတာပေါ့ ”

ဆိုပြီး ဦးပုက လူခန့်ကို ရာထူးတိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ . . .

“ ကားနားတဲ့အချိန် နတ်ဆက်ဖို့ ကြက်ကောင်လုံးပေါင်း နှစ်ပေါင်းလောက် လုပ်ပေးပါဦး ”

လို့ ပြုံးဖြဲဖြဲ မျက်နှာပေးနဲ့ မျက်နှာချို သွေးပြောကြားပြီး ဆိုက်ကားငှား ပြန်သွားတော့တယ်။

ခြံကော အိမ်ကော ကားပါ လူခန့်လက်ထဲရောက်လာတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝက်သားစားလို့ ရသွားကြတော့တာပေါ့။ အောင်ဘုကလည်း ဝက်သားအရမ်းကြိုက်တယ်။ သူကတော့ ကားမှာ ဦးတိတ်ရှောင်ရှိနေတာတွေ မရှိတာတွေ ခေါင်းထဲမထည့်ဘူး။ ဝက်သားဒုတ်ထိုး အခေါက်ကင် စသဖြင့် တရုတ်စာတွေ နေတိုင်းစားနေရတာကိုပဲ သဘောကျနေလေရဲ့ ။

“ ဝက်သားစာတာက စား။ ဦးပုနဲ့ ဦးသောင်းငွေ မရိပ်မိအောင်နေရမယ်။ မဟုတ်ရင် ခင်ဗျား ငတ်သွားမယ် ” . .

လို့ လူခန့်က အောင်ဘုကို သတိပေးလိုက်တော့

“ စိတ်ချပါ ကားဆြာရယ်။ ကိုယ်ငတ်မယ့်အပေါက်တော့ ကျုပ်က ဘယ်လုပ်ပါ့မလဲ ”

တဲ့။ ဝက်သားစားလေ အလုပ်ဖြစ်လေ အလုပ်ဖြစ်လေ ဝက်သားစားလေ ဖြစ်နေတာမို့ လူခန့်တို့လည်း ဦးပုဆီက ဒရိုင်ပါခကော ဘောက်ဆူးတွေပါ မကြာခဏ ရရှိနေတော့တယ်။ အခြားကုန်ပေါက်တွေ ထွေထွေထူးထူးမရှိတာမို့ လူခန့်တို့ အတော်လေးကို စုမိဆောင်းမိ ဖြစ်လာတော့တာပေါ့။

အလုပ်အကိုင်အနေအထိုင် အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေပေမယ့် လူခန့်အတွက် စိတ်ညစ်စရာတစ်ခု ရှိလာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကတော့ မကြီးမြသီရဲ့ ယောက်ျား ကိုဘမြင့်က နေသိပ်မကောင်းဘူးတဲ့။ အမြဲတမ်း တချောင်ချောင်ဖြစ်နေလို့ ဆိုက်ကားလည်း နင်းနိုင်တလှည့် မနင်းနိုင်လှည့် ဖြစ်နေတော့တာ။ ကိုဘမြင့်ဆိုက်ကား မနင်းနိုင်တော့ မကြီး ပန်းရောင်းတဲ့ ဝင်ငွေလောက်နဲ့က စားစရိတ်ကိုထိန်းဖို့ အခက်အခဲ ဖြစ်လာတာပေါ့။ မကြီးကတော့ သူ့ဘာသာသူ ကြိုးစားရုန်းကန်ရှာပါတယ်။ လူခန့်ကို လုံးဝ အပူမကပ်ဘူး။ လူခန့်က ဘယ်နေနိုင်ပါ့မလဲ။ တပတ်တစ်ခါလောက် မကြီးတို့ဆီသွားပြီး တစ်သောင်းတန်သည် နှစ်သောင်းတန်သည် ပေးကမ်းထာက်ပံ့နေရတယ်။ ဒါပေမယ့် မကြီးမြသီခင်မျာ ကံဆိုးရှာပါတယ်။ တစ်နေ့တော့ ကိုဘမြင့်က . . .

“ ဒီနေ့ နေရတာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရှိတယ်။ တို့စားဖို့ လက်ဖက်ရည်နဲ့ အီကြာကွေး သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် ”

ဆိုပြီး ဆိုက်ကားဆွဲလို့ လမ်းထိပ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ထွက်သွားရာက လမ်းမှာတင် . . . ” မူးတယ် မူးတယ် . . .” လို့အော်ရင်း ဆိုက်ကားပေါ်က ဘုန်းခနဲ ပစ်ကျပြီး ဆုံးပါးသွားတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယောက်ဖတော်ရဲ့ နာရေးကိစ္စကို လူခန့်ပဲ အစစအရာရာ အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။ မကြီးကတော့ တစ်ငိုတည်းပဲ ငိုနေလေရဲ့ ။ နာရေးလည်းပြီးကော လူခန့်လည်း ချစ်လင်သား ဆုံးပါးသွားလို့ အရမ်းကို ဝမ်းပမ်းတနည်း ဖြစ်နေရှာတဲ့ မကြီးကို တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့ချင်တာကြောင့် မိမိနဲ့အတူလိုက်နေဖို့ ခြံထဲအိမ်ကို ခေါ်ခဲ့တော့တယ်။

မကြီးလည်း အိမ်ရောက်လာပြီဆိုတော့ ရှေ့ရေးအတွက် ဘာလုပ်ကြရင်ကောင်းမလဲ ဆိုတာ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အချိန် လူခန့် တိုင်ပင်ဖြစ်တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က ဆရာကြီးဂိုက်နဲ့

“ လူ့ကို ဝ အကောင်းဆုံး အကြံဉာဏ်တွေပေးမယ်။ ဒါပေမယ့် လူ့ ဝ ပြောတဲ့အတိုင်းတော့ တသွေမတိမ်း လိုက်လုပ်ရလိမ့်မယ်။ ဘာမှ စောဒက မတက်ရဘူး။ ဘယ်လိုလဲ. . .ဂတိပေးနိုင်လား ”

လို့မေးလာတာနဲ့ လူခန့်လည်း ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကတိပေးလိုက်တော့တယ်။ ပထမဆုံး ဦးတိတ်ရှောင် အကြံပေးတာက

“ လူ့တို့ မောင်နှမပိုင်တဲ့ မြို့ထဲက အိမ်နဲ့ဝိုင်းကို ရောင်းပစ်လိုက်။ ရတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ ရွှေဝယ်ထား ”

တဲ့။ ဦးတိတ်ရှောင် စကားကြားရတော့ လူခန့်စိတ်ထဲမှာ အင်တင်တင်တော့ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ မိမိတို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်မှာ ကိုယ်ပိုင်ဆိုလို့ မိဘတွေထားခဲ့တဲ့ ပေလေးဆယ် ခြောက်ဆယ် ဒီခြံလေးနဲ့ အိမ်လေးပဲရှိတာ မဟုတ်လား။ ဒါကိုရောင်းပြီး ရွှေဝယ်ပစ်ရမယ်ဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ တစ်မျိုးပဲ။ ဒါပေမယ့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို ကတိပေးပြီးသား ဖြစ်နေတော့ ဘာမှ စောဒက တက်မနေတော့ဘဲ နောက်နေ့မှာ ကားထွက်ရင်း အိမ်နဲ့ခြံကို စပ်ဟတ်ကြည့်ဖို့ လူခန့်ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပါတော့တယ်။

တကယ်တမ်းကြတော့ လူခန့်ထင်သလောက် မစပ်လိုက် မဟတ်လိုက်ရဘူး။ ဦးတိတ်ရှောင် လမ်းညွှန်တဲ့ တရုတ်မကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ ခြံရောင်းဖို့ ပြောကြည့်လိုက်တာ တရုတ်မကြီးက အရမ်းသဘောကျပြီး ဝယ်ယူဖို့ ကမ်းလှမ်းပါလေကော။

“ အန်တီက အဲ့ဒီနေရာလေးကို အရင်ကတည်းက လိုချင်နေတာ။ အန်တီရဲ့ ဆိုင်နဲ့လည်း သိပ်မလှမ်းတော့ ဂိုဒေါင်ဆောက်ပြီး ကုန်တွေထားဖို့လေ။ အန်တီ့အနေနဲ့ မောင်လူခန့်ကို သိန်း ၂၃၀ ပေးနိုင်တယ် ”

လို့ လူခန့်ကို ပြောလွှတ်လိုက်တယ်။ လူခန့် ထင်တောင်မထားဘူး။ ခြံနေရာက လမ်းမပေါ် သိပ်မကြပေမယ့် မြို့ထဲမှာရှိတော့ ဘဏ်တွေဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ ဈေးတက်ပြီး အရမ်းကို တန်နေတော့တာ။ လူခန့်က အိမ်နဲ့ခြံရောင်းမယ့်အကြောင်းကို မကြီးကို တိုင်ပင်တော့ မကြီးက နည်းနည်းစိုးရိမ်ဟန် ပေါ်ပေမယ့်

“ မောင်လေးသဘောပဲလေ . . .”

လို့ခွင့်ပြု ရှာတယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့

“ ၂၅၀ ထိတိုးတောင်းကွာ . . .ပေးလိမ့်မယ်။ ”

တဲ့။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း နောက်နေ့လည်းရောက်ကော တရုတ်မကြီးနဲ့ ထပ်ပြီး စကားသွားပြောတာပေါ့။ တရုတ်မကြီးက ၂၅၀ အထိ တိုးပေးတာကြောင့် အဲ့ဒီနေ့မှာပဲ ရှေ့နေခေါ်ပြီး စာရွှက်စာတမ်းတွေလွှဲ လက်မှတ်ထိုးလို့ တစ်ခါတည်း ရောင်းလိုက်တော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က . . .

“ ဈေးထဲက . . .’ ရွှေတိုးတိုး ‘. . .ဆိုတဲ့ ရွှေဆိုင်ကိုသွား။ အခေါက်ရွှေပေးပါလို့ပြော။ ဒီငွေနဲ့ ရသလောက်သာ ဝယ်ခဲ့ပေတော့။ ပြီးရင် ရွှေတွေ သယ်မလာခဲ့နဲ့။ အဲ့ဆိုင်မှာ ပြန်ထားခဲ့ပြီး ဘောင်ချာပဲ တောင်းလာခဲ့ ”

ဟု ရလာတဲ့ ပိုက်ဆံတွေနဲ့ ရွှေဝယ်ဖို့ကိုလည်း အခါတော်ပေးပြန်တယ်။ လူခန့်က စိုးရိမ်ဟန်နဲ့ . . .

“ စိတ်ချရပါ့မလား ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် ”

လို့ ပြန်မေးလိုက်တော့ . . .

“ လျှာမရှည်စမ်းပါနဲ့ လူ့ရယ်။ ဝ ပြောသလိုသာ လုပ်စမ်းပါ ။ အဲ့ဆိုင်က သီလသမ္မာဓိ ပြည့်စုံတဲ့ စိတ်ချရမယ့်ဆိုင်ပါ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ပြောနေတာကြောင့် လူခန့်လည်း သူပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ရွှေက တစ်ကျပ်သားကို ၇ သိန်းနှုန်းနဲ့ ၂၄၅ သိန်းဖိုးဆိုတော့ ၃၅ ကျပ်သားရတယ်။ လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင် မှာထားသလို ရွှေမယူဘဲ ငွေတင်ချေခဲ့လို့ရမလား မေးတော့ ဆိုင်ရှင် ဒေါ်တိုးတိုးကလည်း ဝမ်းပမ်းတသာလက်ခံပြီး သူ့ဆိုင်မှာ ရွှေ ၃၅ ကျပ်သား ထားခဲ့ကြောင်း ဘောင်ခြာကို ချက်ခြင်း ရေးပေးလိုက်တော့တာပေါ့။ ကျန်တဲ့ ငါးသိန်းကိုတော့ ခြေစောင့်လက်စောင့်ထားဖို့ လူခန့် ပြန်ယူခဲ့တော့တယ်။

အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ မကြီးလည်း ခင်ပွန်းသည်ကို လွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ ပူပန်သောကရောက်တာတွေ တဖြေးဖြေး လျော့နည်းပြီး ရွှင်ရွှင်ပြပြလေး ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ လူခန့်တို့က ဟိုင်းဝေးထွက်စရာမလိုဘဲ နေ့ဘက်မြို့ထဲ ကုန်ပတ်ဆွဲ ညဘက်ခြံထဲကားပြန်ထိုး ဆိုတော့ မကြီးတစ်ယောက်တည်း အထီးကျန် ဖြစ်မနေတော့ဘူးပေါ့။ စပါယ်ယာ အောင်ဘုခင်မျာလည်း မကြီးရောက်ကတည်းက အရင် လူခန့်နေခဲ့တဲ့ တဲလေးမှာ သွားအိပ်နေရတာ။ လူခန့်ကော မကြီးကပါ အိမ်ထဲလာအိပ်ဖို့ခေါ်တာ ပြောလို့မရဘူး။ သူစိမ်းယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်မိုးအောက်တည်း အတူတူနေရတော့ မကြီး အနေခက်မှာစိုးလို့ . . . မကြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရအောင်တဲ့လေ။ အဲ့ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း အောင်ဘုကို အားနာမိတာကြောင့် ရွှေဝယ်တာပိုတဲ့ ပိုက်ဆံထဲကနေ တဲလေးကို ခိုင်ခိုင်မာမာ သားသားနားနားလေး ပြန်ပြင်ပေးလိုက်တော့တယ်။

လူခန့်က ဦးသောင်းငွေဆီသွားပြီး တဲလေးပြင်ဆောက်တဲ့အကြောင်း အသိပေးလို့ ခြံထဲမှာ သူတို့ကို ဆက်နေခွင့်ပြုဖို့ကိုပါ တစ်ခါတည်းခွင့်တောင်းလိုက်တယ်။ ခြံငှားခပေးရမယ်ဆိုလည်း ပေးပါမယ်ပေါ့။ ဦးသောင်းငွေက . . .

“ မင်းနဲ့ငါနဲ့က ပြောစရာ လူတွေလားကွ။ ခြံငှါးခတွေဘာတွေ လုပ်မနေနဲ့။ ခြံဆိုတာ လူစောင့်မရှိရင် ပျက်စီးတယ်။ အခုလို မင်းတို့နေပေးနေတာကိုပဲ ငါက ကျေးဇူးတင်တာ။ ဒီမှာ မောင်လူခန့် မင်းနဲ့ငါနဲ့က ဆရာတပည့်ဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ တူဝရီးဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ မိတ်ဆွေဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် မတော်လိုက်ရတဲ့ ယောက္ခမနဲ့ သားမက်ဆိုရင်လည်း ဟုတ်သေးတယ် . . .။ အဲ့ဒါကြောင့် ငါနဲ့မင်းကြားမှာ နောက်နောင် ဘယ်တော့မှ ငွေစကားမပြောနဲ့. . . ကြားလား ”

ဆိုပြီး လူခန့်တို့ကို သူ့ခြံမှာ စိတ်တိုင်းကျနေဖို့ ခွင့်ပေးရှာတယ်။ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေကို ကျေးဇူးတင်စကား အထပ်ထပ်ပြောပြီး ပြန်ခဲ့တော့တာပေါ့။

“ မင်းတို့စိတ်ကြို က် ငါ့ခြံထဲမှာ နေလို့ရတယ်။ အဲ. . . တစ်ခုတော့ရှိတယ် . . .။ အဲ့ဒါ ဘာလဲဆိုတော့ ငါလာရင် မင်း ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်ကျွေးရမယ် ”

မပြန်ခင် ဦးသောင်းငွေက လူခန့်နားကပ်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ မှာလိုက်သေးတယ်။ လူခန့်လည်း

“ ဟုတ်ပါပြီ ဆရာရယ် . . .”

လို့ ပြုံးပြပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။

မကြီး အိမ်မှာရှိတော့ လူခန့်တို့အတွက် ထမင်းဟင်း အတော်ကို အဆင်ပြေနေတာပေါ့။ မကြီးက မနက်စောစောကတည်းက ထမင်းဟင်းထချက်ပြီး လူခန့်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် ထမင်းချိုင့် ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ညနေ ကားသိမ်းလာရင်လည်း လူခန့်ကော အောင်ဘုပါ ရေမိုးချိုးပြီး ထမင်းတန်းစားရုံပဲ။ ဒါတင်မကဘူး မကြီးက လျှော်ရေးဖွတ်ရေးနဲ့ အိမ်သန့်ရှင်းရေးတွေမှာပါ အားကိုးရသေးတယ်။ မကြီးဟာ လူခန့်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ အကုန်လုံးကို လျှော်ဖွတ် မီးပူတိုက်ပေးတဲ့အပြင် အောင်ဘု အဝတ်အစားတွေကိုပါ အဆစ်ထည့်လုပ်ပေးနေတာ။ အောင်ဘုကတော့ အားနာလွန်းတာကြောင့်

“ မလုပ်ပါနဲ့ မကြီးရယ် . . .”

လို့ အတန်တန်တားပေမယ့် မကြီးက

“ အစ်မမောင်လေးရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်ကလည်း အစ်မရဲ့ မောင်လေးပဲပေါ့ ”

ဆိုပြီး တားမရတာနဲ့ပဲ ဒီအတိုင်း လွှတ်ပေးထားလိုက်ကြရတော့တယ်။ မကြီးက နေ့ခင်းနေ့လည်တွေမှာ တစ်အိမ်လုံးကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားတတ်ပြီး ခြံထဲကိုပါ ပြောင်နေအောင် တံမြက်စည်း လှဲထားသေးတယ်လေ။ အိမ်ကြီးကိုတင်မဟုတ်ဘဲ တစ်ခါတလေ အောင်ဘုနေတဲ့ တဲလေးထဲကိုပါဝင်ပြီး မကြီးက သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးတတ်လေရဲ့ ။ လူခန့်တို့က ပိုက်ဆံရှာ . . . မကြီးက အိမ်မှုကိစ္စတွေ ဒိုင်ခံလုပ်ပေး . . . ဝင်ငွေလေးကလည်း ပုံမှန်ဝင် . . အပိုကုန်ပေါက်ကလည်းမရှိ. . ဆိုတော့ လူခန့်တို့ မောင်နှမတစ်စုဟာ တက်ညီလက်ညီ ကြိုးစားကြရင်း ဦးသောင်းငွေရဲ့ ခြံထဲမှာ ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ကြတော့တာပေါ့။

“ ငါလာရင် ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်ကျွေးရမယ်” လို့ ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို ပြောသွားပေမယ့် တကယ်တမ်းကြတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးလအတွင်း သူ တစ်ခါမှကို မလာဖြစ်ပါဘူး။ အခု ရောက်လာပြန်တော့လည်း ပြသနာတစ်ခုကို သယ်လာပြန်တယ်။ သူနဲ့အတူပါလာတာက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ လူခန့် သေချာမေးကြည့်တော့မှ သူ့သမီးဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ မိန်းကလေးကို ခိုးပြေးလာတာလို့ ဘိုးတော်က ပြောပြတယ်။ မသက်ထားလို့ အမည်ရတဲ့ အနှီအမျိုးသမီးက အသက် ၃၀ . . ၃၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး အသားဖြူဖြူ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း . . ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်နဲ့။ အရပ်ကလည်း မနိမ့်မမြင့်။ ရုပ်ကတော့ လှတယ်ဆိုတာထက် ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ ပြောရမှာဖြစ်ပြီး ဆံပင်က ကျောလည်လောက်အထိပဲ ရှည်တယ်။

“ ခက်တော့တာပဲ ဦလေးရယ်။ ဦးလေးဟာလေ အနားမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ယောက် မရှိရင်ကို မနေတတ်တာပါလား ”

လူခန့်က ငြီးငြီးညူညူနဲ့ ဦးသောင်းငွေတို့စုံတွဲအတွက် နေရာစီစဉ်ပေးဖို့ ပြင်ရတော့တာပေါ့။ မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ထူးထွေဆန်းပြားတတ်တဲ့ ဦးသောင်းငွေရဲ့ အကျင့်ကို လူခန့် သိပြီးသားဖြစ်နေတာက တစ်ကြောင်း . . . အိမ်ထဲမှာ မကြီးလည်းရှိနေတာက တစ်ကြောင်းကြောင့် . . တကယ်ဆိုရင် အောင်ဘုကို အိမ်ထဲသွင်း . . . သူတို့စုံတွဲကို အောင်ဘုရဲ့တဲထဲမှာ နေရာချပေးလိုက်ချင်တာ။ ဒါပေမယ့် ဦးသောင်းငွေက လက်ရှိ အိမ်ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်နေပြန် ကိုယ့်ဆရာသမားလည်း ဖြစ်ပြန်တာကြောင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ လူခန့်လည်း မကြီးရဲ့ အခန်းနဘေးက မိမိအိပ်ခန်းကိုသာ ရှင်းလင်းပေးလိုက်တော့တယ်။ လူခန့် ကိုယ်တိုင်ကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းက တန်းလျားရှည်ဆီကို နေရာပြောင်းခဲ့ရတာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေကတော့ ဦသောင်းငွေပဲလေ။ ဘယ်ရိုးရာပျက်ပါ့မလဲ။ ညလည်း နည်းနည်းနက်လာကော သူတို့အခန်းက အသံတွေ ထွက်လာတော့တာပဲ။ ဆော်ကြီးလည်း သနားပါတယ်။ အသံတွေကြားရတာတော့ အစပိုင်း ဆော်ကြီးကရှက်လို့ ကျိတ်မှိတ် အောင့်အီးနေပုံရတယ်။ နောက်တော့လည်း. . . မရပါဘူး။ တဖြေးဖြေးနဲ့ အသံတွေက အတော်ကို ပြင်းပြင်းရှရှဖြစ်လာပြီး ငိုသံတွေ ရှိုက်သံတွေပါ ပါလာပါကော။

လူခန့်ကတော့ . . . ငါလည်း ဒီအသံတွေ ကြားနေရသလို မကြီးလည်း အခန်းထဲက ကြားနေရမှာပဲလို့ တွေးမိပြီး စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်လွန်းလို့ အိပ်လို့တောင်မပျော်ဘူး။ အိပ်မပျော်တော့ အသံတွေကြား. . . အသံတွေကြားရတော့ စိတ်မချမ်းသာ. . . စိတ်မချမ်းသာတော့ အိပ်ပျော်နဲ့ လူခန့်အဖြစ်က ပတ်လည်ရိုက်လျှက်။ တစ်နာရီလောက်ကြာတော့မှ မသက်ထားရဲ့ အာခြစ်အော်လိုက်တဲ့ အသံစူးစူးတွေ ဆက်တိုက်ထွက်လာပြီးနောက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပြန်ဖြစ်သွားတော့တယ်။ ဒါတောင် သူမရဲ့ ရှိုက်ငိုသံ ” တ ဟီး ဟီး ” က အရှိန်မသေသေးဘူး။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ နာရီခွဲနေတာနဲ့ လူခန့်လည်း အိပ်ပျော်အောင် အိပ်လိုက်တော့တယ်။

“ ဒီလူကြီး လုပ်တဲ့ပုံကတော့ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ကြာရင် ကာယကံရှင်တွေဖြစ်တဲ့ သူတို့အတွက်လည်း မကောင်းဘူး ။ သူတို့ အသံတွေကြားနေရတဲ့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမအတွက်လည်း မကောင်းဘူး။ သူ့ဆော်ကြီးခင်မျာလည်း မခံစားနိုင်လွန်းလို့သာ သူတို့အသံပလံတွေ ကျွန်တော်တို့ ကြားမှန်းသိပြီး ရှက်နေရှာမှာပဲ”

လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အချိန် ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေရဲ့ အကြောင်းကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြောပြလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က တခွိခွိ ရယ်တော့တာပဲ။ ရယ်လို့ အားရတော့မှ ဦးတိတ်ရှောင်က. . .

“ အစကတည်းက လူ့ဆြာက လူရှုပ်ကြီး လူ့ရဲ့ ။ သမီးမိန်းကလေး တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ အိမ်ကို လူ့ကို ခေါ်တင်လာတာပဲ ကြည့်ပါလား။ ဝ သာ သူ့နေရမှာဆို လူ့ကို ခေါ်မလာဘူး။ အခုလည်း သူတို့လင်မယား နေကြထိုင်ကြတာကို မထူးစမ်းတဲ့ သဘာဝတစ်ခုလို့ပဲ မှတ်ထင်ထားတဲ့ပုံ။ စန်းကတော့ အပွင့်သား။ သူနဲ့ အသက်အရမ်းကွာနေတဲ့ ကလေးမကို ဘယ်လိုတွေမြန်း စည်းရုံးလိုက်တယ် မသိဘူး။ သုံးလေးရက်တော့ လူ့ သူ့ကို သည်းခံရလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒါကျော်သွားရင်တော့ အဆင်ပြေပါပြီ။ သူတို့လည်း ဒီမှာ တစေနေမှာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့အစီအစဉ်နဲ့ သူတို့ ရှိပြီးသား ”

လို့ လူခန့်ကို ပြောပြလိုက်တော့တယ်။ လူခန့်လည်း သုံးလေးရက်ဆိုရင်တော့ မဆိုးပါဘူးလို့ တွေးပြီး သက်ပြင်းချလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ လူ့ သိပြီးပြီလား. . . ရွှေဈေးတွေ တက်သွားပြီ။ လူ့တော့ ထောပြီပဲ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ဝမ်းပမ်းတသာနဲ့ ပြောလိုက်တော့ လူခန့်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီး

“ ဘယ်ဈေးဖြစ်သွားလို့လဲ ”

“ တစ်ကျပ်သားကို ၉ သိန်းကျော်သွားပြီ။ လူ့ရဲ့ . . . .”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြပါတော့တယ်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>