ရေးသားသူ - မောင်ခြိမ့်
( အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်)
ဖြစ်ရပ်မှန် ဇတ်လမ်းလေးအား အမည် နေရပ်ဒေသများ လွဲ၍ စာဖတ်သူ အဆင်ပြေရန် ခံစားတင်ပြထားသည်။
ဒေါက်တာ နွေးနွေးလှိုင်
[M.B.B.S, M.Med. Sc (Surgery)]
ခွဲစိတ်အထူးကုဆရာဝန်
*******************************
ဆေးရုံကြီး အပြင်ဘက် မှန်ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ကျေးငှက်သံလေးတွေနဲ့ အစိမ်းရောင် သစ်ပင်ကြီးများကြောင့် ဘဝ အမောတွေကို ခဏတာ မေ့ပျောက်သွားစေတာပဲလေ။ မနက် ၈ နာရီ ကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိသေးတာပါ။
ညက ဆိုင်ကယ် အက်ဆီးဒင့်ဖြစ်တဲ့ လူနှစ်ယောက် ရောက်လာတော့ ၂ ယောက်လုံး နွေးကိုယ်တိုင် ရရှိလာတဲ့ ဒဏ်ရာတွေကို ချုပ်ပေးရတယ်။ တစ်ယောက်က လက်မောင်းနှစ်ဖက် နဂါးပုံ တက်တူးတွေနဲ့ အသက်က ၂ဝ ကျော်လောက်ပဲ ရှိမှာ။ မျက်နှာနုနု ချောချောလေးကို နားကွင်းတွေရော မျက်ခုံးပေါ်ပါ အကွင်းလေးတွေ ဖောက်ဆွဲထားတော့ ရုတ်တရက်ဆို အကြည့်ရ ဆိုးနေတာပေါ့။ အရိုးခေါင်းတွေပါတဲ့ တီးရှပ် အနက်ရယ်၊ လည်ပင်းက စတီးဆွဲကြိုး ပြောင်ပြောင်လက်လက်ကြီးရယ်၊ လက်ကောက်ဝတ်က အနက်ရောင် သရေပြားပေါ်မှာ ကြယ်ပုံစံ ဖန်စီပုံတွေ၊ အိုးးးး မျက်လုံးထဲ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတာပဲ။
ပေါင်လယ်မှာ ၄ လက်မ လောက် ဘယ်လိုခိုက်မိတာလဲတော့ မသိဘူး။ ၄ လက်မလောက် ပြဲသွားတာ ဒဏ်ရာကနက်တော့ သွေးတအား ထွက်နေတာပေါ့။ ထိုင်ခုံ အပုလေးပေါ် ထိုင်ခိုင်းရင်း ဒူးဖုံး ဘောင်းဘီ အပွလေးကို ပေါင်ရင်းထိ လှန်တင်ပြီး ချုပ်ပေးတော့ သူတော့ မသိဘူး နွေး တော့ ရင်တွေ ခုန်နေရသေးတယ်။ ချုပ်ပေးတဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်ရင်းနားက ပန်းနုရောင် ဒစ်ကြီးက ဘောင်းဘီ အဟလေးကနေ ထွက်နေတာ။
“ မမနွေး … မအိပ်သေးတာလား … နိုးနေတာလား”
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကို နားနေခန်းထဲ ထိုင်တွေးနေတုန်း တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ မအိ ဝင်လာပါရော။
“ အော် … မအိ … လာလာ … အိပ်ပါတယ် … အခုပဲ နိုးတာ ”
“ မုန့်ဝယ်ပေးရမလား … သမီး သွားဝယ်ပေးမယ် ”
“ နေပါစေတော့ မအိရယ် … အိမ်ရောက်မှ စားတော့မယ် ”
မအိဆိုတာ နစ်(စ်)မလေး တစ်ယောက်ပါ။ အသားညိုညို လုံးလုံးလေးနဲ့ မျက်နှာလေးက အမြဲပြုံးနေလို့ ဆေးရုံက ဆရာဝန်းတိုင်းက ချစ်ကြတယ်။
“ အံမယ် … မမနွေးက … ဦးစိုး ခရီးထွက်နေတာဆို … ဒီမှာပဲ … နေလေ …။ ညကြမှ ပြန်ပေါ့ …။ ဘာလဲ ဒီမှာဆို လွမ်းနေတာ သိမှာစိုးတာလား ”
မအိက ပြုံးစိစိလေးနဲ့ နွေးကို စနေတာပါ။ နွေးထက် ၁ဝ နှစ်ကျော်လောက် ငယ်ပေမယ့် မမနွေးလို့ ခေါ်ပြီး ညီအစ်မတွေလို ဆက်ဆံကြတယ်။ နွေးအသက်က ၃၄ ထဲမှာ၊ မအိအသက်က ၂ဝ ကျော်လေးရယ်။ နွေးခင်ပွန်း ကိုကြီးစိုးမြင့် အသက်က ၄၇ နှစ်ဆိုတော့ မအိက ဦးတပ်ခေါ်တာပါ။ ကိုကြီး အလုပ်နားရက်တွေ ဆေးရုံလာကြိုရင်း မအိတို့နဲ့ ရင်းနှီးနေတာပေါ့။
“ မယ့်လေးတော် … ရှင်တို့ လင်ယူမှ အဲဒီခံစားချက် … သိမယ် … ခိခိ ”
မအိ ပြောပြီးတာနဲ့ အခန်းထဲက ဘေစင်လေးနား လျှောက်သွားပြီး နွေးလည်း ညက Operation
လုပ်ပေးထားလို့ လက်တွေကို ပိုးသတ်ဆေးနဲ့ ဆေးကြောသန့်စင်နေတာ။ နွေးအကျင့်က အိမ်ပြန်ခါနီး အမြဲတမ်း လက်ဆေးပစ်တာ အကျင့်ဖြစ်နေပါပြီ။ လက်ဆေးနေတုန်း မအိက နောက်ကနေ ခါးဖက်ပြီး နွေးဖင်သားစိုင်တွေကို သူ့ပေါင်ဂွလေးနဲ့ ဖိပွတ်နေတာ။
“ ဟိတ် … အချိန်ပြည့်နော် … ခ်ခ် ”
မအိက ဇွတ်ပဲ နွေးဖင်ကြီးကို အနီးကပ်မြင်ရင် အူယားတယ်ဆိုပြီး လူရှင်းပြီဆို အမြဲ ပွတ်သပ်နေတတ်တာ။ ဆေးဘီဒိုလေး နောက် နံရံလေး ကပ်လိုက်ရတယ်။ အပြင်က တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် ရုတ်တရက် မမြင်အောင် ကပ်ပေးရတာပေါ့။ မအိက ကလေးတစ်ယောက်လို နွေးနို့အုံလေးကို ညှစ်လိုက် ဖင်တွေ ညှစ်လိုက်နဲ့ အားရအောင် ပွတ်သပ် ညှစ်ချေပြီးမှ လူချင်းခွာလိုက်တော့တယ်။
“ မမနွေး … အခန်းသော့ သမီးပဲ သိမ်းထားလိုက်မယ်နော် ”
“ အင်းပါ … နွေးလည်း ညကြ … စောစော ပြန်ထွက်ခဲ့မှာ ”
နွေး ဆေးရုံကနေ အိမ်အပြန် စားနေကြ ခေါက်ဆွဲဆိုင်က ရှမ်းခေါက်ဆွဲ ဝင်ဝယ်ခဲ့သေးတယ်။ အိမ်ရောက်တာနဲ့ နွေးခင်ပွန်း ကိုကြီးစိုးမြင့်ဆီ ဖုန်းဆက်သေးတယ်။ နောက် ၃ ရက်နေမှ ရောက်မယ် ပြောနေတာ။ ခင်ပွန်းနဲ့ ပြောပြီး ရေချိုးဖို့ နွေး အဝတ်တွေ ချွတ်ချပြီး ထမိန်ရင်လျားနေတုန်း ဖုန်းသံလေး မြည်လာတော့ ဖွင့်ကြည့်မိတာပေါ့။
“ ဟယ်လို … နွေး အဆင်ပြေရဲ့လား ”
“ ဟယ် … ဆရာ … မတွေ့တာကြာပြီ ……ပြေပါတယ် ဆရာရယ် ”
“ အေးအေး … ဆရာလည်း ဒီမြို့လေး ခဏပြန်လာတာ … ရောက်တာနဲ့ ညည်းကိုသတိရလို့ … လှမ်းဆက်လိုက်တာ ”
“ ဟုတ်ဆရာ … နွေးလည်း … အခုမှ ဆေးရုံက ပြန်ရောက်တာ … ရေချိုးမလို့ ”
နွေး ရေချိုးမယ် ပြောတော့ ဆရာဦးနိုင်မော် စကားသံ ခဏငြိမ်ကြသွားတယ်။ အခုတိုက်နယ်ဆေးရုံ
လေးက နွေးထက် အရင်တာဝန်ကျတဲ့ နွေးဆရာပေါ့။ ဆရာဦးနိုင်မော် ပင်စင်ယူသွားလို့ နွေးက ယာယီ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရင် နောက်ကျ ခွဲစိတ် ဆရာဝန်အနေနဲ့ တာဝန်ကျလာတော့တာ။
“ ဆရာပြောတာ … ပြန်လည်းမပြောဘူး နွေး ”
“ ရှင် … ဆရာ ”
“ ညနေကြ … ဆရာ လာခေါ်မယ် …။ မတွေ့တာကြလို့ … စားရင်း သောက်ရင်း စကားပြောရအောင် ”
“ ဟုတ် … ဆရာ … နွေး စောင့်နေပါ့မယ် ”
နွေးလည်း ရေချိုးပြီးတာနဲ့ ဝယ်လာတဲ့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲစားရင်း ဆရာဦးနိုင်မော်နဲ့ ဆေးရုံမှာ စပြီး ဆုံတဲ့အကြောင်းလေး စဉ်းစားနေမိတော့တယ်။
—————————————-
နွေး ဆေးရုံရောက်ခါစ ဆေးရုံအထူးကုဆောင်ရဲ့ ဝရန်တာလက်ရမ်းပေါ် မှီရပ်ရင်း တခြားဆရာဝန်တွေ စောင့်နေမိတာ။ မိတ်ဆက်ပွဲ လုပ်ပေးမလို့ ပြောထားလို့လေ။
“ ဟိတ် ကလေးမ … နွေးနွေးလှိုင် ထင်တယ် ”
နွေး လက်ကနာရီလေး ငုံ့ကြည့်နေတုန်း ရုတ်တရက် အသံထွက်လာလို့ အသံလာတဲ့ဆီ ကြည့်လိုက်တော့ ကုတ်အင်္ကျီ နက်ပြာလေးနဲ့ ဘက်ဘီဘောင်းဘီနက်ပြာ ဝမ်းဆက် ဝတ်ထားတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်။
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ”
“ လာလာ … အထဲဝင်ရအောင် …။ ဒီလို ဝရိယ ရှိရင်တော့ ဒီဆေးရုံအတွက် … အားကိုးရမှာပါ ”
“ ဟုတ်ဆရာ … နွေးက အခုမှ စရောက်တဲ့ … အသစ်ဆိုတော့ … ကြိုရောက်နေတာပါ ”
မျက်နှာ ခန့်ခန့်ငြားငြားနဲ့ စကားပြောရင် တဖက်သားအပေါ် လွမ်းမိုးမှုရှိတဲ့သူလို့ နွေး ကောက်ချက် ချနေမိတယ်။ ဆရာဝန် တစ်ယောက်မှန်း သိပေမယ့် အဲ့အချိန် ဒီတိုက်နယ်ဆေးရုံရဲ့ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးဆိုတာ မသိသေးဘူး။ ရိုးရိုး ဆရာဝန်မှတ်ပြီး စကားပြောနေခဲ့တာ။ ထူခြားတာက ဆရာဦးနိုင်မော်နဲ့ နွေးတို့ ခဏလေးနဲ့ ရင်းနှီးသွားကြတယ်။ ဒါကလည်း ဆရာဦးနိုင်မော်ရဲ့ အရည်ချင်းတစ်ခုပါ။ တဖက်လူရဲ့ စိတ်ကို နားလည်ပြီး အလိုက်သင့် ပြန်ပြောပေးနိုင်တဲ့ ပါရမီရှင်ပေါ့။
တဖြည်းဖြည်း အခန်းလေးထဲ ဆရာဝန်တွေ ဆရာဝန်မတွေ လူစုံတော့မှ ဆရာဦးနိုင်မော်က သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်ရင်း နွေးနဲ့ တခြားဆရာဝန်တွေကို မိတ်ဆက်ပေးတာ။ အဲကြမှ နွေးလည်း မျက်လုံးပြူးသွားရတာပေါ့။ ခွဲစိတ်တဲ့ဘက်မှာ ဒီတိုက်နယ်လေးသာမက နွေးအရင် တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့တဲ့ နွေးတို့ မြို့လေးထိ ဆရာ့ဂုဏ်သတင်းက မွှေးပျံ့နေတယ်။ နွေး ရောက်ပြီး ၆ လ အကြာမှာပဲ ဆရာက ပင်စင်ယူသွားတာပါ။ ပင်စင်သာ ယူသွားတာ နွေးခင်ပွန်းနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းလောက်ကို နုပျိုနေတုန်း။ အဲဒီ ၆ လ အတွင်း နွေး ရင်ခုန်ရတဲ့ အချိန်တွေ သတိရတိုင်း စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ အေးကနဲ့ ခံစားမိတုန်းပဲ။
ဆေးရုံရောက်ပြီး သိပ်မကြာဘူး အိသူဇာဆိုတဲ့ နစ်(စ်)လေးနဲ့ ရင်းနှီးမြန်ခဲ့တယ်။ ဆေးရုံတစ်ခုလုံးက ချစ်ကြပုံပါ။ ကလေးမလေးက အသက်ငယ်ပေမယ့် သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ ခိုင်းတာမှန်သမျှ မငြီးမငြူ လုပ်ပေးတော့ အကုန်လုံးက ချစ်ခင်နေကြတာပေါ့။ အများခေါ်သလို မအိလို့ပဲ နွေးလည်း ခေါ်နေမိတယ်။ မအိက စကားပေါသလောက် နွေးမရောက်ခင်က ဒီဆေးရုံအကြောင်းတွေ ပြောပြတာ ဟုတ်သည်ရှိ မဟုတ်သည်ရှိ စိတ်ဝင်စားဖို့တော့ အကောင်းသားပဲ။ သရဲဆိုလား နာနာဘာဝ ဆိုလားပဲ နွေးက သိပ်မယုံပေမယ့် သူပြောပြနေပုံက တကယ့် စိတ်ဝင်စားစရာတွေ။ နောက်ကြမှ ဆရာဦးနိုင်မော်နဲ့ ရင်နှီးသွားရတာ။
မှတ်မှတ်ရရ နွေး ဆေးရုံမှာ တာဝန်ကျပြီး ၂ လ အကြာလောက်ပဲ။ အရေးပေါ် လူနာတစ်ယောက် အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ပြီး သတိလစ်ရောက်လာတော့ နွေးတို့ အသက်ကယ်ဖို့ ကြိုးစားတုန်း သတိတစ်ချက် လည်လာပြီး နွေးမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဆုံးသွားရှာတယ်။ တီးရှပ်အင်္ကျီ အဖြူလေးရော အောက်က ဘောင်းဘီတို အနက်လေးရော ပွန်းရာ ပဲ့ရာတွေနဲ့ စုပ်ပြတ်သတ်နေတာ။ ခေါင်းက ဦးခွံ နည်းနည်းလှန်ပြီး သွေးထွက်နေတာ အများကြီးပဲ။ နွေးလည်း စိတ်မကောင်းပေမယ့် ဘာမှ မတတ်နိုင်ခဲ့ဘူး။
ည ၂ နာရီ Operation တစ်ခု ထပ်ဝင်ရမှာမို့ နာရီကြည့်တော့ ၁၂ မတ်တင်းပဲရှိသေး အချိန်လိုသေးတာနဲ့ မအိနဲ့ စကားပြောရင်း အချိန်ဖြုန်းဖို့ စဉ်းစားမိတယ်။ အရေးပေါ်ခန်းက ထွက်ပြီး လာနေကြအတိုင်း မလျှောက်ပဲ မြောက်ဘက်ကွေ့ပြီး အရှေ့ဘက် လျှောက်လာတော့ ရုတ်တရက် နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ ဆေးနံ့ပြင်းပြင်းကြောင့် နွေး အသက်အောင့် ထားလိုက်ရတာပေါ့။ မအိတို့ နစ်(စ်)တွေရဲ့ နားနေခန်းထဲ ရောက်ဖို့က ကုသဆောင် ၃ ခုလောက် ဖြတ်လျှောက်ရဦးမှာ။ အနံ့ ထွက်လာတဲ့ဘက် အသာလေး ငှဲ့ကြည့်တော့ လန့်သွားရောပဲ။
“ ဝှီးးးး … ဖလပ် … ဖလပ် … ဖလပ် … ဂစ်ဂစ် ”
“ ဟဲ့ … အမလေး ဘုရား ဘုရား ”
ရုတ်တရက် အတောင်ခတ်သံနဲ့ ညဉ့်ငှက်တစ်ကောင်ရဲ့ အော်သံက ချက်ခြင်း ထွက်ပေါ်လာတော့ နွေး လန့်ပြီး အော်မိတာပေါ့။ ကုသဆောင်တစ်ခုရဲ့ ထောင့်ချိုးကို ရောက်တော့ အပြင် ဆေးဝယ်ထွက်တဲ့ လူနာစောင့် တစ်ယောက်ကို တွေ့လို့ စိတ်အေးသွားမိတယ်။ အဲ့အချိန် ဖျတ်ကနဲ့ မီးကလည်းပျက် ဆေးနံ့စူးစူးကြီးက နွေးနောက် ကပ်ပါနေတုန်းပဲ။ မအိတို့ နစ်(စ်)တွေရဲ့ နားနေခန်း မြင်နေရပြီ ကြားထဲ ကုသဆောင် တစ်ခုပဲ ကျန်တော့တာ။
“ ရှပ် ရှပ် … ရှပ် ရှပ် ရှပ် ”
အနံ့ဆိုးက ပိုပြင်းလာပြီး ခြေသံတွေပါ ကြားလိုက်ရတော့ နွေး ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်း ထလာနေပြီ။
“ ရှပ် ရှပ် ရှပ် … ရှပ် ရှပ် ”
ခြေသံတွေ အနားကပ်လာလို့ နောက်လှည့်အကြည့် အံဩမှင်သက်ပြီး နောက်ကို ခြေလှမ်း သုံးလေး လှမ်း ဆုတ်မိလိုက်တာ။
“ အမလေး … ဆရာရယ် … အသံမပေးပဲနဲ့ရှင် … ဟူးးးးးး ”
ဖြစ်ချင်တော့ နွေးနောက်ကိုအဆုတ်၊ ဟန်ချက်ပျက်ပြီး ထမိန်အောက်နားစက နွေးဖိနပ်နဲ့ ချိတ်ဖိမိတော့ ထမိန်ကျွတ်ကျသွာတယ်။ လှမ်းဖမ်းတော့ နွေးပေါင်လယ်လောက်မှာ ထမိန်အနားစကို ဆွဲမိတာပဲ။ အမြန်ပြန်ဝတ်လိုက်ပေမယ့် ဆရာဦးနိုင်မော်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက နွေးပေါင်ဂွထဲ ရောက်နေတာပေါ့။ ဆရာ ဦးနိုင်မော်လည်း Operation တစ်ခုပြီးလို့ ပြန်နားတာနေမယ်။
“ ခိခိ … ဆရာ ထွက်လာတော့ ညည်းက … ညည်းအခန်းပြန်တာ … ပြန်နေကြအတိုင်း မပြန်ပဲ … အနောက်ထဲ ချိုးကွေ့ပြန်လို့ … ဆရာ လိုက်ကြည့်နေတာပါ ”
“ နွေးက … ည ၂ နာရီ Operation တစ်ခု ထပ်ဝင်ရမှာမို့ … မအိကို ဝင်ခေါ်ပြီး စကားပြောရင်း … အချိန် ဖြုန်းမလို့ပါ … ဆရာရယ် … အဟင်း ဟင်း ”
နွေးလည်း ဆရာရှေ့ ရှက်ရှက်နဲ့ ထမိန်ကို ဖြစ်သလို ဝတ်ရင်း ခေါင်းငုံ့ နေမိတာပေါ့။ ဖြည်းဖြည်းချင်း မျက်လုံးလှန်ကြည့်တော့ အံ့သြနေမိပြန်ရော။ အဲ့အချိန် ဆရာဦးနိုင်မော်က နွေး နောက်ကျောဘက် တောင်ဘက်ဒေါင့်က လူနာထိုင်ခုံအရှည်တွေ ဆင့်ထားတဲ့ဘက် အကြည့်ရွှေ့ပြီး စကားလှမ်းပြောနေတာ။
“ ဘယ်သူလဲ … အောက်ဆင်းစမ်း … ဟာ … မင်း မင်း … လူနာတစ်ယောက် မဟုတ်လား ”
ဆရာက အော်ပြောနေပေမယ့် အဲဒီလူနာက မကြားလို့နေမှာ ပြန်ဖြေသံ မကြားရဘူး။ နွေးလည်း နောက်လှည့်ပြီး ဆရာကြည့်တဲ့ နေရာကို ကြည့်လိုက်တော့ ခုံတွေပဲ မြင်ရတာမို့ ဆရာ့မျက်နှာကို သေချာ ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဆရာက နွေးကို မေးဆတ်ပြရင်း ခုံတွေဘက် ပြန်ကြည့်နေတော့ နွေးလည်း ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားတာပေါ့။
“ ဆရာ … ဘယ်လူနာကို ပြောနေတာလဲ ”
“ ဟာ … ဟိုမယ်လေ … အင်္ကျီအဖြူ ဘောင်းဘီတို အနက်လေးနဲ့ … ခေါင်းမှာလည်း သွေးတွေ အများကြီး ”
ဆရာ့ စကားကြောင့် နွေးတကိုယ်လုံး ဖြန်းကနဲ့ ကြက်သီးမွှေးတွေ ထပြီး လန့်သွားမိတယ်။
“ ဟမ် … နွေးနွေးလှိုင် … ညည်းက ဘာဖြစ်နေတာတုန်း …။ ညည်းပြောနေတာနဲ့ … ခုံပေါ်က လူနာ ဆင်းပြေးပြီနေမှာ။ ပျောက်သွားပြီ ”
ဆရာက ခုံတွေဘက် ကြည့်ပြောလိုက် နွေးဘက် ကြည့်ပြောလိုက်ပဲ။
“ ဟို ဟို …… ဘာ ဘာမှ … မဖြစ်ပါဘူး ဆရာ ”
နွေးအသံတွေ သိသိသာသာကို တုန်နေတော့တယ်။ ခုနမှ နွေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း အသက်ထွက်သွားတဲ့ ကောင်းလေးရဲ့ အဝတ်စားတွေနဲ့ တူနေပြီး ခေါင်းကလည်း သွေးထွက်နေတယ် ဆိုလို့လေ။ အဲဒီညက ဆရာဦးနိုင်မော်နဲ့ပဲ ည ၂ နာရီ မထိုးခင်အထိ အချိန်ဖြုန်းမိသွားတယ်။ နွေးကြောက်စိတ်တွေနဲ့ ဆရာရဲ့ ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ ကာမစိတ်တွေ မမျှော်လင့်ပဲ ဆုံမိကြတော့တာပဲ။
နွေး လက်ပေါ် ဆုံးသွားတဲ့ လူနာရဲ့ သွေးသံရဲရဲ မျက်နှာလေးကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး စိတ်ထဲ လန့်သလိုလို ဖြစ်နေချိန်မှာပဲ နွေးရဲ့ပါးပြင်လေးပေါ် အနမ်းတစ်ခု ကျရောက်လာတယ်။ အပြင်မှာ ဆေးရုံဝင်းတစ်ခုလုံး မီးလင်းထိန်နေပေမယ့် နွေးအခန်းထဲ မီးချောင်းပိတ်ပြီး မီးလုံးလေးပဲ ထွန်းထားလိုက်တာ။ ပြတင်းပေါက် အပြင်က သစ်ပင်တွေ လေတိုက်တိုင်း ယိမ်းနေသလို နွေးကိုယ်လုံးလေးလည်း တွန့်လိမ်နေရပြီလေ။
ဆရာဦးနိုင်မော်က အသက် ၆ဝ ပြည့်ပေမယ့် အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင်ပဲ ကာမစွမ်းအား ရှိနေတုန်းပဲ။ နွေး အိမ်ထောင်သည်မှန်းလည်း သူသိပါတယ်။ သူလည်း အိမ်ထောင်သည် တစ်ယောက်ပါ။ ဆရာဦးနိုင်မော်ရဲ့ အိမ်ကို နွေးခင်ပွန်းနဲ့ ၂ ခါလောက် သွားလည်ဖူးတယ်။ လူချင်း ရင်းနှီးလာတော့လည်း တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ရင်ဖွင့်ကြတာပဲလေ။
နွေးကလည်း အသက်အရွယ်အရ မိဘသဖွယ် ဆက်ဆံခဲ့တာပါ။ ဆရာက မိန်းမဆုံးတာ ၆ နှစ်ရှိပြီး သား ၂ ယောက်နဲ့ အတူနေတာ။ သူ့သားတွေက နွေးနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပါပဲ။ နွေးကို ဆေးပညာရပ်တွေနဲ့ လက်တွေ့ကုထုံးတွေ အခွင့်အရေးရသလောက် သေချာသင်ပေးနေရင်း တဖြည်းဖြည်း ဆရာ့ဘက်က ဆက်ဆံရေးက တမျိုးဖြစ်လာတာ နွေးရိပ်မိတာပေါ့။ တခြားဆရာဝန်တွေရှေ့ ဆရာ တပည့် ပုံစံမျိုး ဆက်ဆံတတ်ပြီး နှစ်ယောက်ထဲ ရှိချိန်ဆို နွေးနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ် နေချင်တာမျိုး။
နွေးခင်ပွန်းက ဒီမြို့လေး ပြောင်းလာကတည်းက ခရီးထွက်တာ များနေတော့ နွေးလည်း ဆရာရဲ့ အထိအတွေ့လေးတွေမှာ သာယာမိတာ ဝန်ခံပါတယ်။ သားအဖအရွယ်နဲ့ ဆရာ တပည့် အနေထားမို့ ဆေးရုံထဲရော ပတ်ဝန်းကျင်ကပါ မရိပ်မိကြတာ။ အခုလည်း ဆေးရုံက နွေးအခန်းလေးထဲ ခွဲစိတ်ခန်း မဝင်ခင်လေး မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားနဲ့ နွေးက ဘီဒိုကွယ်ပြီး နံရံကပ်ပေးထားတယ်။ နွေးပေါင်ကြားထဲ ဆရာက ဒူးထောက်လျက် အနေအထားနဲ့ မျက်နှာအပ်ပြီး အတွင်းခံ အပြင်ဘက်ကနေ နွေးဟာလေးကို ယက်ပေးနေတာ။ နွေး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး ပေါင်ဂွထဲ နစ်ဝင်နေတာပေါ့။
ဆရာက လျှာအပြားလိုက်ကြီးနဲ့ ဖိယက်ပေးနေတော့ တံတွေးရော အရည်ကြည်လေးတွေရော ဘောင်ဘီးစကို ကပ်ပြီး နွေဟာလေး သိသိသာကို ဖောင်းကြွလာပြီ။ နွေး အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး မျက်လုံးလေး မိတ်ထားလိုက်တယ်။ အယက်ခံနေရတာက သွေးသားထဲ တဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့ ခံစားမှုက ဘာနဲ့မှ မတူအောင် အရသာတွေ့နေမိတာ။ ပေါင်ကို မသိမသာ ဖြဲပေးရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာလို့ ပေါင်ကြားထဲ ဆရာ့ခေါင်းကို ဆွဲပြီး ကပ်ထားမိတယ်။
တကယ်ပါ နွေး ခင်ပွန်းနဲ့ ဆက်ဆံတာထက်ကို ခံစားမှုက တအားကောင်းနေတာလေ။ နွေး ခင်ပွန်း ကိုကြီးစိုးမြင့်နဲ့က ဆက်ဆံခါနီး ခဏတဖြုတ် ပါးစပ်ချင်းနမ်းပြီး ထမိန်ကို ဆီးခုံးထိပဲ လှန်ပေးရင်း ဆက်ဆံလာတာ။ နွေး အိမ်ထောင် သက်တမ်းတလျှောက် ဒီလိုအရသာမျိုး တစ်ခါမှ မရခဲ့ဖူးဘူး။ နွေးကိုယ်တိုင် ချထားတဲ့ စည်းမို့ အခုချိန် ပြင်ဖို့ကလည်း အခက်တွေ့နေမိပြီ။ ဆရာ့ကို အတွင်းခံ အပြင်ကနေပဲ ယက်ခွင့်ပြုထားတာပါ။ ဆရာကလည်း နွေးဆန္ဒအတိုင်း လိုက်နာပြီး ဘောင်းဘီအပြင်ကပဲ ယက်နေရှာတာ။ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ အရသာလေးကို နွေး ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးရုံပဲ တတ်နိုင်တော့တယ်။
အ ကနဲ အံကြိတ်ညည်းရင်း ဘောင်းဘီလေးထဲ နွေးကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ပေါင်ခြံထဲ ဘောင်းဘီကြားက စီးကျနေတဲ့ အရည်တွေက စေးကပ်ကပ်နဲ့ ခံစား သိရှိနေတာပေါ့။ နွေး ပြီးသွားတာနဲ့ ထမိန်အောက်နားစကို မထားပေးရတာ။ နွေးပေါင်ဂွ အတွင်းခံထဲက အရည်ရွှဲပြီး ဖောင်းကြွနေတဲ့ နေရာလေးကို ကြည့်ရင်း ဆရာက သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ပြီး ဂွင်းထုနေတော့ နွေး မျက်နှာလေး လွဲထားမိတယ်။ ၃ မိနစ်လောက်ကြာမှ ဆရာ့ဆီက တအအ တရှီးရှီး ညည်းသံလေး ထွက်လာပြီး ဆရာလည်း အထွဋ်ထိပ် ရောက်သွားတာပေါ့။
ဆရာ ပင်စင်ယူသွားတဲ့အထိ နွေးနဲ့ ဆရာတို့ ၅ ကြိမ်လောက် ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ အဆုံးထိ မရောက်ခဲ့ကြပါဘူး။ ဆရာ့ဟာကိုတောင် နွေး ရဲရဲမကြည့်ဖူးဘူး။ နွေးဟာကိုလည်း ဘောင်းဘီ အပြင်ကနေပဲ ဆရာက ကြည့်ခွင့်ရတာပါ။
——————————————
ဆရာ ပင်စင်ယူသွားပြီး ၅ လ အကြာမှ ဒီမြို့လေးကို ပြန်ရောက်လာရင်း ညနေ တွေ့ဖို့ ချိန်းတော့ နွေး ရင်ခုန်နေမိတာပေါ့။ စားလက်စ ရှမ်းခေါက်ဆွဲကို လက်စသတ်ပြီး အခန်းထဲ မှေးနေလိုက်တာ။ အိပ်လို့ မရတော့ပါဘူး။ အတိတ်က ပုံရိပ်တွေ မြင်ယောင်လာတာနဲ့ နွေး အောက်ပိုင်းက တဆစ်ဆစ်နဲ့ပါပဲ။ ညနေ မြန်မြန်ရောက်ချင်မိတာတော့ နွေး ဝန်ခံပါတယ်ရှင်။
အိပ်ယာထဲ လူးလိမ့်ရင်း ဘယ်ချိန် အိပ်ပျော်သွားလည်း မသိဘူး။ ညနေ ၄ နာရီလောက် နိုးလာခဲ့တာ။ ချက်ချင်းထပြီး ရေချိုး အဝတ်စားလဲလိုက်တယ်။ ပြောရမယ်ဆို နွေးခင်ပွန်းနဲ့ ပထမဆုံး အကြိမ် စတွေ့တဲ့ ခံစားမှုမျိုးပဲ။ လူကြီးချင်း သဘောတူပြီး နွေးနဲ့ နွေးခင်ပွန်း စတွေ့တဲအချိန် အဝတ်စားရွေးရင်း ခေါင်းတွေ မူးလာသလိုမျိုး ခ်ခ် ခ်ခ်။ အခုလည်း နွေးတို့လင်မယား အိပ်ခန်းထဲ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့ ဘော်လီအနက်လေးနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနက်လေးပဲ ဝတ်ထားပြီး အင်္ကျီကို တစ်ထည်ချင်း နွေးခန္ဓာကိုယ်မှာ ကပ်ကြည့်နေတာ။
အင်္ကျီကြိုက်တော့လည်း ထမိန်က အဆင်မပြေ။ ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက် ဘီဒိုဖွင့်ပြီး နောက်တစ်ထည် ယူကြည့်လိုက်ပဲ။ နွေး နို့အုံဖွေးဖွေးနှစ်ဖက်က တချို့ အိမ်ထောင်သည်တွေလို တွဲကျမနေဘူး။ ဘော်လီ ခပ်တင်းတင်းလေးထဲ နို့အုံ အပေါ်ခြမ်းလေးက ရုန်းထွက်နေတာ။ ပေါက်တန်နှစ်ဖက်ကြားက နွေးအတွင်းခံလေးကလည်း အပျော့သားအပါးလေးမို့ အမွှေးရေးရေးလေးတွေ သေချာကြည့်ရင် မြင်နေရတယ်။ နောက်ဆုံးကြ ဖက်ဖူးစိမ်း ကိုယ်ကြပ် လက်ပြတ်လေးနဲ့ ထမိန်စကပ်အညိုရောင် ဗျောင်လေးပဲ ရွေးလိုက်တော့တာ။
ညနေကြ ဆရာလာခေါ်တော့ ဆရာ့ကားလေးနဲ့ပဲ လိုက်လာခဲ့တယ်။ စကားတပြောပြောနဲ့ မီးပွိုင် ၂ ခု ကျော်တော့ အရှေ့တည့်တည့် ချိုးမောင်းနေရင်း နွေး ကြိုက်တဲ့ဆိုင်ပြော ဆိုပြီး မေးတော့ နွေးလည်း ဆရာ ကြိုက်တဲ့ဆိုင်သွားလို့ပဲ ပြောလိုက်တာပါ။ ၁ဝ မိနစ်လောက် မောင်းလာရင်း အမြန်လမ်းမကြီးပေါ် ကားလေး မေးတင်လိုက်တယ်။ ကားရှင်းအောင် စောင့်ပြီးမှ တောင်ဘက်ထဲ ကွေ့ပြီး ဆက်မောင်းလာတော့ လမ်းအရှေ့ဘက် ဝင်ခါစ နေလုံးကြီးနဲ့ လယ်ကွင်းတွေ မြင်နေရပြီး လမ်းအနောက်ဘက်က လူနေအိမ်တွေပါ။ အလင်းရောင် မပျောက်သေးပေမယ့် တချို့ ဘီယာဆိုင်တွေ အအေးဆိုင်တွေက ရောင်စုံမီးလေးတွေ ထွန်းထားကြတယ်။
စကားတပြောပြောနဲ့ မောင်းလာရင်း ခြံဝင်း အကျယ်ကြီးနဲ့ ဆိုင်ရှေ့ လှည်းဘီးကြီး ၂ ခု ထောင်ထားတဲ့ ဆိုင်ရှေ့ ရောက်လာပါပြီ။ အတွင်းထဲရောက်တော့ ကားတွေအများကြီး တန်းစီရပ်ထားပြီး ဂိတ်စောင့် ကောင်လေးတစ်ယောက် နွေးတို့ ကားနားလေး ရောက်လာတယ်။ ကားထားဖို့နေရာ ရှင်းပြပြီး လက်ညိုးညွန်ပြနေတာ။ ခြံဝင်းကြီးထဲ မြက်ခင်း အတုလေးတွေနဲ့ စိတ်ကြည်နူးစရာ ပန်းခြံ အသေးလေး လုပ်ထားသေးတယ်။
ကားထားပြီး ဆိုင်တံခါး ဖွင့်ဝင်လိုက်တာနဲ့ နွေး အံ့သြသွားမိတာပဲ။ အရင် နွေးခင်ပွန်းနဲ့ ကလပ်တွေ သွားဖူးပေမယ့် ဒီလောက် ခမ်းနားကြီးကျယ်တဲ့ ဆိုင်မျိုး မရောက်ဖူးဘူး။ အထဲရောက်တာနဲ့ ဧည့်ကြို မိန်းမချောလေးတွေက နွေးတို့ကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်ရင်း ဘဲဥပုံစားပွဲအဝိုင်း အလွတ်တစ်ခုံမှာ နေရာချပေးနေတာ။ ခုံပေါ်မှာ ဖန်ခွက်အရှည် ၅ လုံးနဲ့ တစ်ရှူးဗူး ၁ ဗူး။ ပြီးတော့ ရှိနိုင်တဲ့ အစားအစာနဲ့ အရက်အမျိုးစားတွေ ဝိုင်အမျိုးစားတွေပါတဲ့ စာအုပ်လေး ချပေးထားတယ်။ ထူးခြားတာက နောက်ဆုံးစာရွက်မှ သော့ပုံလေးနဲ့ သီးသန့်ခန်း အသုံးပြုချင်သူတွေအတွက် ထည့်ပေးထားတာ။
ဆရာက တစ်ရွက်ချင်း လှန်ဖတ်ပြီး အနားရပ်နေတဲ့ ဝိတ်တာလေးကို အရက်နဲ့ ဝိုင်တချို့ မှာလိုက်တယ်။ ဝိတ်တာလေး စာရင်းမှတ်နေတုန်း သီးသန့်ခန်း မေးကြည့်တော့ ဒေါင့်ဆုံးတစ်ခန်းပဲ ကျန်တာ ရှင်းပြနေတာ။ ရတဲ့ အခန်းယူမယ် ပြောတော့ ဧည့်ကြို မိန်းကလေး ၂ ယောက် ရောက်လာပြီး နွေးနဲ့ ဆရာ့ကို သီးသန့်ခန်းထဲ လိုက်ပို့ကြတာပေါ့။ အဲဒီအခန်းရောက်မှ စားစရာတွေ ထပ်မှာရင်း ဧည့်ကြိုးလေးတွေက မှာစရာရှိရင် စားပွဲခုံပေါ်က ခလုပ်လေး နှိပ်ခေါ်ဖို့နဲ့ ဆက်ရှင်ပြည့်လို့ ထပ်ယူချင်ရင် နှိပ်ရမယ့် ခလုပ်လေး ခွဲခြား ရှင်းပြပေးသေးတယ်။
မှာထားတဲ့ အရက်နဲ့ ဝိုင်တွေ စားစရာတွေ ရောက်လာတော့ အခန်းတံခါးက အလိုလို ပြန်ပိတ်သွားပြီး စားရင်း သောက်ရင်း အရင်ကအကြောင်းတွေ ပြန်ပြောတော့ နွေးလည်း စိတ်ပျော်ရွှင်လာတာပေါ့။ အစုံပါပဲ နွေးတို့ သရဲချောက်ခံရတာတွေရော ဆရာ့နှုတ်ဆက်ပွဲည သီချင်းဆိုရင်း မူးပြီး ကကြတာတွေရောပဲ။ တဖြည်းဖြည်း နွေးလည်း ရီဝေဝေ ဖြစ်လာရတယ်။ အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း ပြောဖြစ်တော့ ဆရာက နောက်အိမ်ထောင်မပြုပဲ သားတွေ ချွေးမတွေနဲ့ပဲ အတူနေကြောင်း ပြန်ပြောပြနေတာ။
နွေးလည်း ခင်ပွန်းနဲ့ ခဏတိုင်း ခွဲနေရပေမယ့် အိမ်ထောင်ရေး အဆင်ပြေကြောင်း ပြန်ပြောပြလိုက်ပါတယ်။ အခုလည်း နွေးခင်ပွန်း ခရီးထွက်သွားကြောင်း ပြောတော့ ဆရာ့မျက်လုံးတွေ အရောင်တောင်လာတယ်။ ဘေးတိုက်ထိုင်နေရင်း နွေးရှေ့ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားနဲ့ ငုံ့ပြီး နွေးနှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်နေတယ်။ ရုတ်တရက် နွေးလည်း ကြောင်သွားတာပေါ့။
နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ရင်း ဆရာ့ လက်တစ်ဖက်က နွေးအင်္ကျီပေါ်ကနေ နို့အုံကို ညှစ်နေပြန်ရော။ နို့အုံညှစ်ချေရင်း နွေးလျှာကို မလွတ်တမ်း စုပ်နေတော့ အသက်ရှူကြပ်ပြီး မောလာရတယ်။ နွေး နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်တာနဲ့ နွေး ချိုင်းနှစ်ဖက်ကနေ ဆွဲမပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနဲ့ ခပ်တင်းတင်း ဖက်ပြီး လည်တိုင်တွေကို ဆွဲစုပ်ပြန်ရောပဲ။
“ နွေး … ဆရာ့ကို … အရင် အခွင့်အရေးလေး ပေးဦးနော် …။ အမှန်တော့ နွေးနဲ့ တွေချင်လို့ … ဆရာ ဒီကို ရောက်လာတာပါ ”
ဆရာ့စကားက နွေးရင်ကို သိမ့်ကနဲ့ ခံစားမိစေပါတယ်။ လည်တိုင်ပျောလေး ဆွဲစုပ်နေရာကနေ နွေးရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချရင်း စကပ်ထမိန် အောက်နားစလေးကို ဆွဲမနေတာ။ ထမိန်က အတွင်းဘက် ဒူးအထက်နားထိ ခွဲထားတာမို့ အနားစကို ပြန်ချရင်း အကွဲနေရာကနေ ဆွဲဖြဲတော့ နွေးပေါင်တန် ဖွေးဖွေးလေး ပေါ်လာတာပေါ့။ အရင်လိုပါပဲ ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေ နမ်းပြီး နွေးဟာလေးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီ အပြင်ကပဲ ယက်ပေးနေတယ်။ နွေးစိတ်တွေ ဆေးရုံပေါ်က အခန်းထဲ ပြန်ရောက်သွားသလိုပါပဲ။ မကြာပါဘူး နွေး အရည်တွေ ထွက်ကျလာတာ။ ဒီတစ်ခါ ပေါင်ခြံထဲ စီးကျလာတဲ့ အရည်တွေ လျှာနဲ့ပင့်ယက်ပြီးမှ ထရပ်လိုက်တယ်။
နွေးလည်း ဆရာ ဘာဆက်လုပ်မလဲဆိုတာ သိနေတော့ ပေါင်လယ်ထိ ခွဲထားတဲ့ စကပ်ထမိန်ကို မပြီးဖြဲလိုက်ရင်း နွေးပေါင်ဂွကို ဆရာမြင်အောင် ပြထားလိုက်တယ်။ နွေးနှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းလို့ ပြန်နမ်းပေးတော့ ဆရာ့ပါးစပ်က နွေး စောက်ရည် အနံ့လေး ပြန်ရနေတယ်။ နမ်းနေရင်း ဆရာ့ ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်တော့ အတွင်းခံထဲ ဖောင်းကြွနေတဲ့ အရာကြီး မြင်တာနဲ့ နွေး မျက်နှာ လွဲပစ်လိုက်တာပေါ့။ ခဏလေးပဲ ဆရာလည်း စိတ်တအားကြွနေပုံပါ။ အားကနဲ့ အံကြိတ်သံပေါ်လာလို့ နွေး နောက်ဆုတ်လိုက်ပေမယ့် ထမိန်ပေါ် ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းခံလိုက်ရတယ်။ နွေး ကျောပေးပြီး ခုံပေါ်က တစ်ရှုးတစ်လွှာ ဆွဲယူပြီး ထမိန်ပေါ်က အရည်တွေကို သုတ်ပစ်လိုက်တာပေါ့။
“ ဆောရီး … နွေးရယ် … ဆရာ သတိလွတ်သွားတာပါ …။ ဟိုး အရင်လို … ဘေးကို ပန်းထုတ်ရမှာ … မေ့သွားတယ် ”
“ အင်းပါ … ဆရာရဲ့ … ရပါတယ် ”
ဆရာလည်း ဘောင်းဘီဇစ်ပြန်ပိတ် နွေးလည်း အင်္ကျီကို ပြန်ဆန့်ရင်း စကပ်ထမိန်ကို ဆွဲဆန့်လိုက်တယ်။ ခုံပေါ် ပြန်ထိုင်ပြီး လက်ကျန် အရက်နဲ့ ဝိုင်တွေ ဆက်သောက်ကြတာပေါ့်။ နွေးအတွက် ဝိုင်က ကုန်သွားပေမယ့် ဆရာ့ အရက်တွေက ကျန်နေသေးတယ်။ ဆရာ့ကိုကြည့်တော့လည်း မူးနေတဲ့ပုံမို့ အပြန်ကားမောင်းရင် အန္တရာယ် မဖြစ်အောင် ဆက်မသောက်ဖို့ တားထားလိုက်တယ်။ ရမ္မက်စိတ်က မကျသေးပဲ ပြန်ထလာတော့ ဆရာ့လက်က နွေးပေါင်ကြားတဲ့ ပြန်ရောက်လာရောပဲ။
ဒီတစ်ခါတော့ နွေးကစပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ပစ်လိုက်တာပါ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက် ဖြဲပေးလိုက်တာနဲ့ နွေးဟာလေးက အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ကျလာတယ်။ ဘောင်းဘီ အပြင်ကနေပဲ ဆရာ့ ညာလက်က လက်ချောင်းတွေ အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးနေတုန်း လွတ်နေတဲ့ ဘယ်လက်က နွေးလက်တစ်ဖက်ကို ယူပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲ သွင်းလိုက်တယ်။ နွေး လက်ဖဝါးထဲလည်း ဆရာ့ ဟာက အရည်ထွက်ပြီးတာတောင် မပျော့ပဲ မာထင်နေတုန်းပဲ။ညဆရာ့ လက်ချောင်းလေး တစ်ချောင်းက နွေးဟာလေးထဲ ဖိထည့်တော့ ဆစ်ကနဲ့ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပြီ။ လက်ကလေးက မွှေနေပေမယ့် ဘောင်းဘီခံနေတော့ အတွင်းထဲ လက်တစ်ဆစ်ပဲ ရောက်တယ်။
တဗွိဗွိကနဲ အသံလေး ထွက်လာရင်း နွေးအစိလေး မာထင်ပြီး ထောင်နေတော့တာပဲ။ ဆရာ့ လက်ချောင်းလေး အပေါ်နည်းနည်းရွှေ့လာရင်း ဝိုင်းပြီး ဖိချေပေးတော့ နွေး နေရထိုင်ရ ခက်လာတာပေါ့။ ခါးအောက်ပိုင်း ကျင်တက်လာတယ်။ လက်ချောင်းထိပ်လေးက ဖိချေရင်း အားပြင်းလာလိုက် ပျော့သွားလိုက်နဲ့ အဆက်မပြတ် လုပ်ပေးနေတော့ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး တစ်ခုခုကို တောင်းတ လာသလိုပါပဲရှင်။
“ တီတီ တီတီ …… တီတီ တီတီ ”
အဲဒီချိန် ဆက်ရှင်ပြည့်သွားလို့ မီးနီလေးလင်းပြီး တတီတီနဲ့ အသံလေး မြည်လာတော့တယ်။ နွေးစိတ်ထဲ အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေရင်း ဆရာ့ဟာကြီးကို ဘောင်းဘီအပြင်ကနေပဲ ခပ်တင်းတင်း တစ်ချက် ညှစ်ပြီး လွတ်ပေးလိုက်ရတာပေါ့။ ဆရာက ထပ်နေမလား မေးပေမယ့် ဆေးရုံ ဂျူတီရှိနေလို့ ပြန်လာခဲ့လိုက်တာပါ။
နွေး အိမ်ရောက်တဲ့အထိ ကလပ်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အထိအတွေ့တွေက ကပ်ပါလာတုန်းပဲ။ မီးလုံးတွေ ပြန်ပွင့်လာလို့ နွေးနဲ့ ဆရာနဲ့ ဆက်မကြိုးစားတော့ပဲ ရပ်ပစ်ခဲ့ရတာလေ။ ဆရာ အိမ်ပြန်ပို့ပေးတော့ နွေး သောက်ခဲ့တဲ့ ဝိုင်က အစွမ်းပြတော့တာပေါ့။ ကားထဲက ဆင်းကတည်းက ဆရာ့လက်မောင်းကို ဆွဲထားလိုက်ရတာ။ ခေါင်းတွေ တရိပ်ရိပ် ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ မူးလာပြီး ဆရာ့ကို အိမ်သော့ပေး ဖွင့်ခိုင်းရင်း ၂ ယောက်သား ဝင်လာခဲ့ရတော့တယ်။
အလင်းရောင် ပျောက်ကွယ်ပြီး အမှောင်ထု ကြီးစိုးချိန်မို့ အိမ်ထဲ မှောင်မှောင်မဲမဲနဲ့ပါ။ နွေးကတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် မျက်စိမှိတ်ပြီး လျှောက်လို့ရပေမယ့် ဆရာကတော့ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ပါ။ နွေးတို့ လင်မယားခန်းထဲ ဆရာ့ကို ပါးစပ်က ညွှန်ပြပေးလိုက်ရတယ်။
အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ဆရာ့ကိုပဲ မီးခလုတ် ဖွင့်ခိုင်းရင်း သတိအလွတ်မခံပဲ ဆေးရုံကို ဒီနေ့ ဂျူတီ မလာနိုင်ကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတစ်ဗူး ယူသောက်လိုက်တယ်။ မီးဖွင့်မထားခဲ့တော့ ရေကလည်း မအေးပြန်ဘူး။ အခန်းထဲ ရောက်ကတည်းက နွေးကိုနွေး အနိုင်နိုင်ထိန်းရင်း လုပ်နေတာတွေကို ဆရာက ထိုင်ကြည့်နေတုန်းပဲ။ မူးတဲ့အရှိန်က မြင့်လာတာနဲ့ အိပ်ယာကို မခင်းနိုင်တော့တာ။ ဆရာကို ပြန်ဖို့ နှုတ်ဆက်မိလား မဆက်မိလား မသိတော့ပါဘူး။ ကုတင်ပေါ် ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တာပဲ။
ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်း မသိဘူး။ အတော်လေးကြာမှ ရေမွှေးနံ့ရော ချွေးနံ့ရော ရလိုက်လို့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ နွေး ဆရာနဲ့ ကလပ်က ပြန်လာတဲ့အတိုင်းပဲ အဝတ်အစားက ရောက်တာနဲ့ အိပ်ပစ်တော့ တရေးနိုး အမူးပြေခါစလေးပေါ့။ ချွေးနံ့က နွေးခင်ပွန်း ချွေးနံ့မဟုတ်တာ ချက်ခြင်းသိလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နွေနဲ့ တစ်အိပ်ယာထဲ အတူနေတာက ဘယ်သူလဲ အမြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ မျက်လုံးပြူးသွားရတယ်။
ဟုတ်တယ်လေ နွေးကို ပြန်လိုက်ပို့တာ ဆရာဦးနိုင်မော်လေ။ ဒါဆို သူ မပြန်သေးတာနေမယ်။ နွေး တွေးမိတာနဲ့ မျက်လုံးတွေကို အားယူပြီး အကြည့်ရွှေ့လိုက်တာပေါ့။ သေချာတယ် နွေးတို့ လင်မယား အိပ်ခန်းလေးထဲပါပဲ။ မီးရောင်အောက် ကုတင်ပေါ်မှာ နွေးက ကိုယ်တစောင်း အနေအထားနဲ့ နွေးဗိုက်နားလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်ပလွဲ ဝင်ထိုင်နေတာက ဆရာ ဦးနိုင်မော်ပါ။ နွေး စကပ်ထမိန် ပေါင်လယ်ထိ ခွဲထားတဲ့ နေရာလေးက လှန်နေပြီး ပေါင်တန်တုတ်တုတ် ဖွေးဖွေးလေးက ထပ်လျက်လေး ပေါ်နေတာပေါ့။
ဆရာက နွေးပေါင်ဂွလေးကို ကြည့်ပြီး ဟိုးအရင်ကလိုပဲ သူ့ပေါင်ကြားက ဟာကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်နေတာ။ ဆရာ့ပေါင်ကြားက ဟာကြီး အနီးကပ်မြင်တော့ နွေး သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာတယ်။ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာပြီး ရေငတ်လာသလို ခံစားလာရတာပဲ။ ဆရာကတော့ နွေး နိုးနေတာ မသိပါဘူး နွေးပေါင်ဂွလေးကိုပဲ စူးစိုက်ကြည့်နေတာပါ။
နွေး ဆရာ့ဟာကြီးကို အနီးကပ် မကြည့်ရဲလို့ အိပ်ရင်းနဲ့ ကိုယ်လုံးလိမ့်သလို လုပ်ပြပြီး ကျောပေးထားလိုက်မိတယ်။ မကြာပါဘူး နွေး ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ပေါ် တင်ထားတဲ့ ညာဘက်ခြေထောက်ကို ဆရာက ဒူးခေါက်ကွေးက ကိုင်ပြီး အပေါ်တွန်းတင်နေတာ။ နွေးဝတ်ထားတဲ့ အညိုရောင်ဗျောင် ထမိန်စကပ်က အပျော့သားမို့ ဆရာ ဆွဲလှန်တော့ ပေါင်လယ် အကွဲနေရာလေးထဲက ပေါင်တန်တွေ ပေါ်လာတယ်။ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်အောက် ထမိန်စက ဖိထားလို့ ကျန်နေပေမယ့် ညာဘက်ဒူးကွေးတင်ခံရတဲ့ဘက်က ခါးထိ လှန်တက်လာပြီး နွေးခါးပေါ် ဆရာ့နှာခေါင်းက ထွက်တဲ့ အငွေ့နွေးနွေးလေး ကျရောက်နေပြန်ရောပဲ။ နွေးဖင်ကြီးက မိန်းမချင်းတောင် ငေးယူရတာမို့ ဘေးတစောင်း လှည့်အိပ်လိုက်တော့ ခွက်နေတဲ့ ခါးလေးအောက် ဖင်သားစိုင်ကြီးက ဆရာ့ဘက် ပစ်ပြထားသလို ဖြစ်နေမှာ သေချာတယ်။ တွေးမိရုံနဲ့ စိတ်ထဲ ရှိန်းကနဲ့ ဖြစ်လာပြီး အောက်က အရည်ကြည်လေး စိမ့်ထွက်လာရတယ်။
ဆရာလည်း နွေးဖင်ကို အနီးကပ်ကြည့်ရတာ စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံပါ။ အသက်ရှူသံတွေ ပျင်းလာတာ ကြားနေရတယ်။ နွေးက ကိုယ်တစောင်း အနေအထားမို့ ဆန့်ထားတဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်နဲ့ ဒူးကွေးထားတဲ့ ညာဘက်ပေါင်ကြား ဆရာက ဒူးထောက် ဝင်ထိုင်နေပြီ။ ဆရာမျက်လုံးတွေက နွေး အောက်ပိုင်းပဲ ကြည့်နေတာလေ။ နွေး ခိုးကြည့်နေတာကို သတိထားမိပုံ မပေါ်ပါဘူး။ စိတ်လှုပ်ရှားနေရင်း နွေးခါးပေါ်ထိ လှန်တက်နေတဲ့ စကပ်ထမိန် အောက်နားစကို မပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီ မျော့ကြိုးလေးကို ဟကြည့်တော့ လက်တွေ တုန်နေရှာတာ။ ခဏနေတော့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ဟန်နဲ့ နွေးခါးကို တွန်းပြီး ပက်လက်အနေထား ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်တာပဲ။
နွေး အလိုက်သင့် ကိုယ်လုံးကို လှန်ပေးနေမိတာပါ။ ပက်လက်အနေထားရောက်တော့ စကပ်ချိတ်ကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး အောက်ကို မရမက ဆွဲချွတ်ပစ်တယ်။ ထမိန်ကျွတ်တာနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ လိပ်ချွတ်ပစ်တာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ။ နွေး နိုးလာလည်း ရင်ဆိုင်မယ့်ပုံစံ ပြောင်းသွားပါပြီ။ နွေး အဖုတ်လေးကို လက်နဲ့ဖြဲပြီး ပွတ်သပ်နေတော့ တစ်မျိုးကြီးပဲ အားမလို အားမရဖြစ်နေရတယ်။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် လက်နဲ့ ဆက်မလုပ်စေချင်တော့ဘူး။ ပါးစပ်နဲ့လျက်ပေးတာ နွေး ပိုပြီးနှစ်ချိုက်တာပါ။ တော်ပါသေးရဲ့ နွေး တောင်းတတုန်း အစိလေးကို ဖိချေရင်း ဖင်ဝနဲ့ အခေါင်းပေါက်လေးကြား လျှာဖျားနဲ့ ထိုးဆွနေတယ်။ ပြီးမှ လျှာလေးက အပေါ်တက်လာပြီး အစိနားလေးထိ ယက်ပေးတယ်။ ဘောင်းဘီမခံထားတော့ ဆရာ့လျှာနဲ့ နွေးဟာလေး အသားစိုင်ချင်း တိုက်ရိုက်ထိတွေ့တော့ အရသာက ပိုကောင်းနေတယ်။
“ အားးးး … အ …… ဆရာ ရယ် ”
နွေး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ထိန်းမရတော့ပါဘူး။ နွေး အိမ်ထောင်သက်တမ်း တလျှောက် ခင်ပွန်းဖြစ်သူဆီကတောင် မရဖူးတဲ့ အရသာလေးလေ။ နွေး ညည်းသံလေးကြောင့် မျက်နှာကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်ရင်း ပြန်ယက်ပေးတော့ လှုပ်ရှားမှုတွေက ပိုမြန်လာတယ်။
“ အဟင့် … ဟင့် ”
အလိုလိုနေရင်း မျက်ရည်လည်လာပြီး ဝမ်းနည်းလာသလိုပဲ။ ဆရာ့ကိုကြည့်တော့ မျက်လုံးချင်းဆုံနေကြတာ။ ဆရာလည်း နွေး ရှိုက်သံကြောင့် ယက်ပေးနေရာက ရပ်ပြီး နွေးမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်နေပုံပါ။ နွေးကို စိုက်ကြည့်ပြီး အစိလေးကို ပါးစပ်ထဲ စုပ်ယူရင်း အထဲရောက်မှ လျှာဖျားနဲ့ ထိုးဆွပေးနေတာ။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ကာမအရသာ ပေးစွမ်းနိုင်ဆုံး အစိလေးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်နေတော့ နွေးတကိုယ်လုံး ဆရာ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားသလိုပါပဲ။ အသံထွက် ညည်းချင်ပေမယ့် မထွက်အောင် မနည်း ထိန်းထားရတယ်။
နွေး ကာမစိတ် ပြင်းထန်နေတာ ဆရာ့ကို မသိစေချင်ဘူး။ ပါးစပ်ထဲ အစိလေးကို ထိတယ်ဆိုရုံလေး လျှာနဲ့ဝိုက်ပြီးမှ ဆွဲစုပ်ပေးနေတော့ နွေး ပေါင်တန်တွေ တဆက်ဆက် တုန်လာတော့တယ်။ ရင်တွေ တဒုတ်ဒုတ် ခုန်ပြီး လှိုင်းစီးနေရသလိုပေါ့။ ကိုယ်လုံးလေး နိမ့်သွားလိုက် မြင့်လာလိုက်နဲ့ မောဟိုက်နေပြီ။ နွေး ပြီးချင်လာပြီ ဒီခံစားမှုကို ထိန်းထားရတာလည်း ပင်ပန်းနေပြီ။
“ အ …… အမလေးးးး … ရှီးးးး … မ မ မ ရ တော့ ဘူး … ဆရာရယ် …… ထွက် ကုန် ပြီ ”
တွေးနေတုန်း နွေး အရည်တွေ ပန်းထွက်ရင်း လူတကိုယ်လုံး ချောက်ထဲ ထိုးကျသွားသလိုပဲ။ သတိထားပြီး ထိန်းလိုက်ပေမဲ့ ခြေဖျားထိပ်တွေ ကော့တက်သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်က ဆရာခေါင်းကို ဆွဲရင်း နွေး အဖုတ်လေးနဲ့ ကပ်ထားမိတယ်။ အသက်မျှင်းရှူပြီး အနားယူနေတုန်း ဆရာက သူ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ရင်း အတွင်းခံကို တဆက်တည်း ဆွဲချွတ်ပစ်တယ်။ အသားဖြူပေမယ့် ပေါင်ကြားထဲ ဆရာ့လီးက နီညိုရောင်သန်းနေပြီး နွေးခင်ပွန်း ကိုကြီးစိုးမြင့် လီးထက် အတုတ်ရော အရှည်ရော သာနေတာပဲ။ တစ်ချက် နှစ်ချက် ဆွလိုက်တာနဲ့ ဆရာ့လီးကြီး အကြောတွေ ထင်းလာပြီး ထောင်မတ်လာတယ်။
နွေး ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူတော့ နွေး အသက်ပြင်းပြင်း ရှူထားလိုက်တယ်။ နွေးအဖုတ်လေး တင်းကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး ခြေထောက်အကြောတွေ လှုပ်မရအောင် ခံစားလိုက်ရတယ်။
“ အဟင့် ဟင့် … အဲတာတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာရယ် …။ နွေး … ခွင့် မပြုချင်ဘူး …။ အထိအတွေ့မှာ … သာယာပေမယ် … အဆုံးထိ မသွားချင်ဘူး ဆရာ … ဟင့် ဟင့် ”
နွေးကသာ ပြောနေတာ ဆရာက နောက်မဆုတ် တော့ပါဘူး။ တရစ်ချင်း နွေးဟာထဲ ဖိထည့်နေတာ။
“ အခုမှတော့ မထူးတော့ပါဘူး နွေးရယ် ….။ ဆရာ … မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ ”
ဆရာ့လီး အတွင်းထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်လာပြီး ဆီးခုံးချင်း ကပ်တာနဲ့ အထဲက နာကျင်လာလို့ သက်သာလို သက်သာညား ခေါင်းကိုမော့ပြီး ရင်ဘတ်လေး ကော့လိုက်မိတယ်။ နွေး ရင်ကော့လိုက်တာနဲ့ ဖက်ဖူးစိမ်းရောင် ကိုယ်ကြပ်အင်္ကျီလေးရဲ့ အောက်နားစကို လည်ပင်းနားထိ ပင့်တင်ပစ်တာ။ ဆရာ့ လက်တွေက အပေါ်တက်လာပြီး နွေးရဲ့ ဘော်လီအလယ်ကို လက်နဲ့ အောက်ကို ချိတ်ဆွဲချလိုက်တယ်။ နို့အုံနှစ်ဖက်လုံး ရုန်းထွက်လာတော့ အောက်ဆွဲချထားတဲ့ ဘော်လီက ပင့်ထိန်းပေးသလိုဖြစ်ပြီး နို့အုံတွေက ပြူးထွက်လာတယ်။
နွေးထင်တာ ပါးစပ်နဲ့ စို့ပေးမယ် ထင်တာပါ။ ဒါပေမယ့် လက်ညိုးနဲ့ လက်ခလယ် ကြားထဲ နို့သီးခေါင်းကို ညှပ်ပြီး လက်ဖမိုးက နို့အုံကို ဖိပွတ်နေတော့ ခံစားမှုက တမျိုးလေးပဲ။ အရသာ အသစ်လေး ခံစားနေတုန်း လက်ဖမိုး ပြန်မှောက်ရင်း လက်ညိုးနဲ့ လက်မကိုသုံးပြီး နို့သီးခေါင်းကို ညှစ်ချေပစ်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေး ကျိန်းလာပေမယ့် ခံစားမှုက ကောင်းလာလို့ အသံထွက်ညည်းပြီးမှ ရှက်မိနေတာ။
နွေး အထဲက ဆရာ့လီးက မလှုပ်ရှားသေးဘူး။ အတွင်းထဲ သပ်လျှိုထားသလို လှုပ်လို့လည်း မရသေးဘူး။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ယားလာပြီး မသိမသာ ကော့ပေးတော့မှ ဆရာက သူ့ဟာကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း အသွင်းအထုတ် စလုပ်လာတယ်။ အထဲဝင်လာတိုင်း နှင့်နေအောင် ခံစားရပြီး ပြန်ထွက်သွားတိုင်း ဟာပြီး ကျန်နေရစ်တာပဲရှင်။ နွေး ခံနိုင်လာတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပစ်ဆောင့်လာတယ်။ ဆောင့်ချက်တွေအတိုင်း နွေး နို့နှစ်လုံးကလည်း အောက်က ဘော်လီထိန်းထားတာတောင် လှုပ်ရမ်းနေတော့တာပဲ။
ရုတ်တရက် ဆရာက ဆောင့်ချက်တွေ ရပ်ပြီး နို့သီးခေါင်း တစ်ဖက်ကို ငုံ့ပြီး ဆွဲစုပ်တော့ နွေး ကျောပြင်ပါ ကော့တက်သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အထဲက တင်းကြပ်တဲ့ ခံစားမှုက လျော့မသွားသေးဘူး။ အောင့်ခံနေတဲ့ နွေးမျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ဆရာက သဘောတွေ့နေပုံပဲ။ ရရှိလာတဲ့ ခံစားချက်ကို နွေး ဘယ်လိုတုန့်ပြန်ရမှန်း မသိပါဘူး။ နို့စို့ရင်း ဆောင့်လုပ်ပေးတဲ့ အရသာက နွေးအတွက် ကောင်းလွန်းလို့ သေးတောင် ထွက်ချင်လာတယ်။ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့လို့ အသံအကျယ်ကြီး အော်ပြီး ညည်းပစ်လိုက်တယ်။
ဆရာ အစိကို လျှာနဲ့ယက်ပေးတဲ့ အရသာနဲ့မတူတဲ့ ခံစားမှုတွေက နွေး သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေတယ်။ နို့စို့ခံရင်း အတွင်းသားထဲ လီးရဲ့ အရည်ပြားနဲ့ ထိပ်ခေါင်းက ချိတ်ဆွဲ ပွတ်တိုက်မှုတွေ တစ်ပြိုင်နက်ထဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ တောင့်မခံနိုင်တော့ဘူး။ လက်နှစ်ဖက်က အိပ်ယာခင်းတွေကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း နွေးဖင်ကြီး လေပေါ် အလိုလို မြှောက်တက်သွားရတာပေါ့။ အရည်တွေ အဆက်မပြတ် ထောင်ပန်းပြီးမှ အရုပ်ကြိုးပျက်သလို ဘုံးကနဲ့ ကုတင်ပေါ် ဖင်သားစိုင်ကြီး ပြန်ကျလာတယ်။ နွေးကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်ပြီး ခဏအကြာမှ ငြိမ်ကျသွားတော့တာ။
နွေးငြိမ်သွားတာနဲ့ ဆရာက အဖုတ်ထဲ စိမ်ထားထဲ သူ့လီးကို ထုတ်ပြီး ဘယ်လက်လက်ကို နွေး ရင်ဘတ်ဘေး တံတောင်ဆစ်နဲ့ ကွေးထောက်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကို ပြန်စို့နေတယ်။ အားရပါးရစို့ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို မနာအောင် သွားလေးနဲ့ ခဲလိုက်တော့ နွေး တုန်ကနဲ့ ဖြစ်သွားရောပဲ။ ဆရာ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ရင်း နို့နဲ့ပါးစပ် ကပ်ထားပြီး မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားလိုက်တယ်။
“ နွေး … ဆရာ့ကို လေးဘက်ကုန်းပေးပါလား ”
“ အိုရ် … ဆရာကလည်းနော် ”
နို့စို့တာရပ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ ဆရာ့စကားကြောင့် နွေး ရှက်မိသွားတယ်။ ခင်ပွန်းမဟုတ်တဲ့ သူစိမ်းယောကျ်ားရှေ့ နွေးဖင်ကြီး ကုန်းထားရမှာ တွေးမိရုံနဲ့ ရှက်လည်းရှက် အဖုတ်လေးထဲကလည်း ဆစ်ကနဲ့ ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတာပေါ့။
“ လုပ်ပါ … နွေးရယ် … အဝေးကြီးက လာရတဲ့ … ဆရာ့ကို မသနားဘူးလား ”
ဆရာက ကလေးတစ်ယောက်လို ပူဆာနေလို့ နွေး လိုက်လျောပေးလိုက်ပါတယ်။ နွေး ပြီးသွားပေမယ့် ဆရာ မပြီးသေးတာ ရိပ်မိတာပေါ့်။ ဆရာ့လီးကြီးကို နွေး ကြိုက်သွားတော့ ရှက်လည်းရှက် ခံလည်းခံချင်တာနဲ့ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလျက်လေးပဲ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း ကုန်းထလိုက်တယ်။ နွေး လေးဘက်ကုန်းပေးတော့ ဆရာ့လီးကြီးက အဖုတ်ထဲ နောက်ကနေ ခပ်စီးစီးလေး ပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်ရင်း အရှိန်ရလာတော့ နွေးခါးလေးကို စုံကိုင်ပြီး နောက်ကနေ မနားတမ်း ဆောင့်လုပ်တော့တာပဲ။
ဆရာ့ လီးကြီး နွေးအဖုတ်လေးထဲ တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေပြီ။ ခံလို့ကောင်းပေမယ့် တစ်ချက်တစ်ချက် တိုးဝင်လာတဲ့ လီးထိပ်က သားအိမ်ဝကို လာဆောင့်တော့ ခေါင်းအုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း တအားအားနဲ့ အံကြိတ်ခံနေရတယ်။ အတော်ကြာကြာလေး အလုပ်ခံပြီးမှ နွေးဟာလေးထဲ ပူကနဲ ဆရာ့အရည်တွေ ဝင်လာတော့တယ်။ ဆရာလည်း အားကနဲ့ ညည်းရင်း နွေးခါးကို ဆွဲပြီး နွေးဖင်ကို ဆီးခုံးနဲ့ ဖိကပ်ထားရင်း အရည်တွေ အကုန် ညှစ်ထည့်ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်သွားတယ်။
ခဏနားပြီး ဆရာပြန်မယ် ထင်နေတာပေါ့။ ပက်လက်အနားယူရင်း နွေးပေါင်ကြားထဲ လက်နဲ့ပွတ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် နွေး အံ့သြသွားခဲ့ရတယ်။
“ နွေး … ဆရာ ဒီမှာပဲ … ညအိပ်လိုက်မယ် …။ နွေးခင်ပွန်း … ပြန်မလာသေးဘူးမလား ”
“ နောက် … ၃ ရက်လောက် ကြာဦးမယ် … ပြောတယ် ဆရာ …။ အိပ်ချင် အိပ်သွားလေ ”
ဆရာက သူ့ကားနောက်ခန်းက အဝတ်အိတ်လေး ယူပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတယ်။ နွေးတို့ လင်မယား အိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ ဆရာနဲ့ နွေး အတူအိပ်လိုက်ကြတယ်။ နွေး တစ်ညလုံး ဆရာများ ထပ်စဦးမလားလို့ မျှော်လင့်မိပေမယ့် သူနေတဲ့မြို့ကနေ ဒီအထိ ကားမောင်းလာလို့ ပင်ပန်းရှာတာနေမယ် တခူးခူးနဲ့ ဟောက်ပြီး အိပ်တော့တာပဲ။ နွေးဘဝ ပထမဆုံးအကြိမ် သူစိမ်းယောကျ်ားနဲ့ အတူအိပ်ဖူးတာပါ။
မနက်လင်းတော့ နွေး ဆရာ့အတွက် မုန့်နဲ့ ကော်ဖီ အဆင်သင့် လုပ်ထားလိုက်တယ်။ ညက သောင်းကျန်းမိလို့ နွေးကိုယ်လုံးက အနံ့ထွက်နေတာနဲ့ ရေချိုးဖို့ စဉ်းစားလိုက်တယ်။ နွေး ရေချိုးပြီး ရေချိုးခန်းက ထွက်တော့ ဆရာက ရေချိုးခန်း တံခါးနား ရောက်နေပြီ။
“ ဟော … ဆရာ နိုးလာပြီပေါ့ ”
“ အင်း … ရေသံကြားတာနဲ့ … ဆရာလည်း … နိုးလာတာပါ ”
နွေး ရေစိုထမိန်ကို ဆရာရှေ့ ဖြန့်ဝတ်ပြီး ရင်ပြန်လျားတော့ ထမိန်ကကပ်နေပြီး နိုအုံကြီးက ထင်းနေပြန်ရော။ ချက်ချင်းပဲ ဆရာ့ပေါင်ကြားက ဟာကြီး ဆက်ကနဲ့ ခုံးထလာတယ်။ မျက်လုံးတွေက ရေစိုပြီး ပါးကပ်နေတဲ့ နွေးထမိန်အောက်က အဖုတ်အရာကြီးဆီ ရောက်နေတာပေါ့။ နွေးလည်း ဆရာ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်မိတော့ အဖုတ်ထဲက ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတာပါ။
“ ဘာကြည့်နေတာလဲ … ဆရာရဲ့ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
နွေး မျက်စောင်းလေး ပစ်ပြီး ရေချိုးခန်းနံရံက ဘားတန်းပေါ် တင်ထားတဲ့ တဘက်ကို လှမ်းယူတော့ ကိုယ်လုံးပါ လှည့်လိုက်ရတယ်။ ကိုယ်လုံးလှည့်တာနဲ့ ဆရာ့မျက်လုံးတွေက နွေးဖင်ကြီးကို မလွတ်တမ်း လိုက်ကြည့်နေပြန်ရောပဲ။
“ လှလို့ကြည့်မိတာပါ … နွေးရယ် …။ ကိုယ်လုံးရော … ရုပ်ရည်ရော … နွေးယောကျ်ား … ကိုစိုးမြင့် တော့ မိန်းမရတာ … အတော်ကံကောင်းတယ် ”
“ မြှောက်မနေပါနဲ့ … ဆရာရယ် …။ နွေး ဆရာ့ဖို့ … မုန့်နဲ့ ကော်ဖီ … အဆင်သင့် လုပ်ထားပါတယ် … ဧည့်ခန်းထဲမယ် ”
“ ဆရာ့ … မနက်စာက … ဒီမှာလေ နွေးရဲ့ ”
“ အိုးးး … ဆရာကလည်း … ဟွန့် ”
စကားပြောရင်း ဆရာက နွေးနားတိုးကပ်ပြီး ပေါင်ကြားလေးထဲ လက်နဲ့ ထိုးပြနေတာ။
“ ကဲပါ … လန်းသွားအောင် ရေ အရင်ချိုးလိုက်နော် … ဆရာ … နွေး အဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ် ”
ပြောပြီး ဆရာ့ဘေးက ကပ်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲက ရေချိုးခန်းမို့ အပြင်ထွက်ပြီးတာနဲ့ ရေလဲထမိန်လဲပြီး ဆံပင်တွေ ခြောက်အောင် သုတ်ပစ်နေတာ။ နွေး ဆံပင်တွေ သုတ်တုန်း ရေသံတွေ ကြားနေရတယ်။ ဆရာလည်း ရေချိုးနေပါပြီ။ နွေး ဆံပင်တွေခြောက်တော့ အဝတ်ဘီဒိုထဲက အင်္ကျီနဲ့ စကပ် တွဲလျက်လေး ခေါင်းပေါ်က စွပ်ချလိုက်တယ်။ အဲ့အချိန် ဆရာက နောက်ကရောက်လာပြီး စကပ်အောက်နားစထဲ လက်သွင်းပွတ်နေတာ။ စကပ်လေးက ပေါင်လည်ထိပဲ ဖုံးတော့ လက်သွင်းတာနဲ့ နွေးအဖုတ်လေး တန်းထိတော့တာပေါ့။
“ အအေး ပတ်နေမယ် … ဆရာရဲ့ … လွတ်ပါ … နွေး ရေသုတ်ပေးမယ် … လာ ”
စကားပြောရင်း နွေးကိုယ်လုံး လှည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးပြူးသွားရတယ်။ ဆရာက ၂ ယောက်ထဲရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရေချိုးခန်းက ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ထွက်လာတာ။ နွေး နည်းနည်းရှက်မိပေမယ့် ဆရာ့ကို ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းရင်း တဘက်သုတ်ပေးနေမိတယ်။ ခေါင်းကနေစပြီး မျက်နှာ၊ ကျော၊ ရင်ဘတ်၊ ဗိုက်သားတွေ သုတ်ပေးနေတုန်း ဆရာ့ပေါင်ကြားထဲ လီးက ထောင်မတ်လာတယ်။ လီးဆီ တဘက်လေး အုပ်တုန်း နွေးပုခုံးကိုဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချပစ်တယ်။
နွေးပါးပြင် ဖောင်းဖောင်းလေးကို လည်တိုင်လေးကို ဆွဲစုပ်နေတော့ ဆရာ့ ဘယ်ဘက်ပုခုံးပေါ် မှေးတင်ပြီး နွေးနို့အုံတွေနဲ့ ရင်ဘတ်ချင်း ပြားနေအောင် ကပ်ပေးမိတယ်။ ဆရာ့လက်တစ်ဖက်က ပေါင်လယ်ထိပဲ ဖုံးတဲ့ နွေးစကပ် အောက်နားစလေးထဲ ဝင်လာပြီး ဖင်သားစိုင်တွေ ဆုပ်နယ်ရင်း ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေပြန်ရော။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူနဲ့ ဒီလိုနေရမှန်း နွေးမသိခဲ့တာ အခု ဆရာနဲ့ကြမှ အယုအယ အပွတ်သပ်တွေက စိတ်ကို နိုးကြွစေကြောင်း သိခဲ့ရတယ်။
“ နွေးက … တအားလှတာပဲကွာ ”
ပုခုံးပေါ်မေးတင်ထားတဲ့ နွေး မေးဖျားလေးကို နမ်းရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောနေရင်း နှုတ်ခမ်းလေး ဟပြီး တေ့စုပ်တော့ ရင်ထဲ ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲပဲ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်မိတော့ နွေးလည်း အာကျမခံ ဆရာ့ လျှာဖျားလေးကို စုပ်ပြီး တုန့်ပြန်ပေးနေမိတယ်။နှစ်ယောက်သား တင်းကြပ်စွာဖက်ရင်း ဝင်သက်ထွက်သက်တွေ မြန်လာခဲ့တာပေါ့။ အတွေ့အာရုံမှာပဲ ရစ်မူးနေတုန်း နွေးအဖုတ်နဲ့ ဖိထားတဲ့ ဆရာ့လီးက အက်ကွဲကြောင်းထဲ အမြှောင်းလိုက် မာထင်လာတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းသွားရတယ်။ နွေး အစိလေးက ဆရာ့လီး အရည်ပြားကို ဖိထောက်ရင်း ငေါက်ကနဲ့ ငေါက်ကနဲ့ ဖြစ်ပြီး အထဲက အရည်လေးတွေပါ စိမ့်ထွက်လာတာ။
“ နွေး … အင်္ကျီ ချွတ်လိုက်နော် ”
ဆရာ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ထားရာကနေ ခါးဆန့်ရင်း ပေါင်လယ်က စကပ်အောက်နားစလေး မပြီး ဖင်ကြီးကြွ အပေါ်ပင့်ချွတ်တော့ တွဲလျက်အင်္ကျီလေးပါ ချွတ်ပြီးသားပဲ။ ညက မူးနေလို့ စိတ်ရဲပေမယ့် အခုလို မနက်ခင်း ပြတင်းပေါက်က ဝင်လာတဲ့ အလင်းရောင်လေးအောက် ဆရာနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံး နေမိတော့ ရှက်စိတ်လေး ဝင်လာတာပေါ့။
ရုတ်တရက် လီးတဆုံး လိုးခံလိုက်ရလို့ နွေး ခေါင်းလေးမော့တက်ပြီး အားကနဲ့ အသံထွက် အော်လိုက်မိတယ်။ တစ်အိမ်လုံး နွေးနဲ့ ဆရာ ၂ ယောက်ထဲမို့ နွေး ခံစားမှုအတိုင်း ဖွင့်ချပစ်တာပေါ့။ ဆရာကလည်း စသိကတည်းက တိတ်တခိုး စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ နွေးဖင်ကြီးကို နောက်က ကြည့်လိုးချင်တယ် ပူဆာလို့ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်တာလေ။
“ ဗျစ် … အ … ဘွတ် ဖွပ် …… အမလေးးးး ”
နွေးဖင်ကြီး အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထားတော့ ဆရာ့ ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်နေတယ်။ လီးဝင်လာတိုင်း တောင့်ခံပေးပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေနဲ့ လီးကို ပြန်ညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။
“ ရှီးးးးးးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ … နွေးရယ် … အိမ်ထောင်သည်ဆိုတာ မယုံနိုင်စရာပဲ … အင့် … ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ”
နွေးလည်း အံကြိတ်ခံနေရတာပါ။ တကယ်လည်း နွေးအဖုတ်လေးက ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကိုကြီးစိုးမြင့် လီးတစ်ချောင်းပဲ ဝင်ဖူးတာလေ။ ဆရာ့လီးက ခပ်တုတ်တုတ်မို့ စောက်ခေါင်းထဲ စီးကြပ်နေတာပေါ့။ အဖုတ်ထဲ လီးအရည်ပြား ပွတ်တိုက်မှု့ကြောင့် အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာမှ လီးအဝင် အထွက် ကောင်းလာခဲ့တာ။ လီးအရသာ ခံစားမိတော့ နို့အုံနှစ်ဖက် တင်းမာလာတယ်။ ဆရာက နွေးခါးလေးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲလိုးနေရာက နို့အုံနှစ်ဖက် ပြောင်းကိုင်ပြီး ပစ်ပစ် လိုးတော့တာပဲ။
“ ရှီးးးးးးး … ကောင်းတယ် သိပ်ကောင်းတာပဲ … ဆရာရယ် …။ နွေး ဒီလို မခံစားဖူးဘူး …။ အ အားးး … ရှိးးးးးး … ဘွတ် ဘွတ် … ဗျစ် …… အ အားးးး ဖွပ် ဘွတ် … အမလေးးးး ကျွတ်ကျွတ် ”
ဖျက်ကနဲ့ ကုတင်ခေါင်းရင်းက နွေးခင်ပွန်း ကိုကြီးစိုးမြင့်နဲ့ နွေးနဲ့ မင်္ဂလာဆောင် အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံကြီးကို မြင်တော့ စိတ်ထဲ ဖော်မပြနိုင်တဲ့ ဝေဒနာလေး ဝင်ရောက်လာတယ်။ နွေးတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ကြီးထောင်ပြီး သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ဦးကို မက်မက်မောမော အလိုးခံနေတဲ့ နွေးကို ကိုကြီးစိုးမြင့် မြင်ရင် ဘယ်လိုခံစားနေမလဲ ဆိုပြီး တွေးနေမိတာ။ အဲ့အချိန် ဆရာက ဒူးညှောင်းလာလို့ ပုံစံပြောင်းလိုးဖို့ ပြောနေပြန်တယ်။
“ နွေး … နောက်တမျိုး ပြောင်းလိုးရအောင် နော် ”
“ ဟင့် … ခံလို့ကောင်းနေမှ … ဆရာကလည်း ”
ပြောလည်းပြော လီးကိုဆွဲထုတ်တော့ နွေးလည်း ဖင်ကြီး ဘေးလွဲချပြီး အဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်လာသော လီးကြီးကို ကြည့်နေမိတယ်။ အဖုတ်ထဲက အကျိအချွဲတွေ ကပ်နေတဲ့ ဆရာ့လီးကြီးက ခါရမ်းနေတယ်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မဖြည့်ဆည်းနိုင်တဲ့ ကာမသုခတွေ ပေးစွမ်းရင်း ကော့ပျံနေအောင် လိုးနိုင်တဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း အလိုးခံချင်တဲ့စိတ်က တဖွားဖွား ဖြစ်နေတုန်းပဲ။
ငေးကြည့်နေတုန်း ဆရာက ကုတင်အောက် ဆင်းပြီး မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားနဲ့ နွေးကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းတယ်။ နွေးဖင်ကြီးကို ကုတင်စောင်း ဆွဲယူပြီး မေးတင်လိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက် ဆွဲမြှောက်ဖြဲပြီး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်ထဲ လီးထိပ် တေ့ဆောင့်လိုးနေတယ်။
“ အားးးး …… အ … ဆရာရယ် …… ရှီးးးးး ”
ဆီးခုံးချင်းကပ်တဲ့အထိ ဆောင့်လိုးတော့ လီးထိပ်က နွေး သားအိမ်ဝကို ဆောင့်မိနေတာပေါ့။ အချက် ၅ဝ ခန့် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပြီးမှ နွေး ပေါင်တန်ဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်တွေကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်တယ်။ ကုတင်စောင်း နွေးပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်က မော့ပေးထားသလို ဖြစ်သွားရတာပေါ့။ ဆရာက စိတ်ကြိုက် အနေအထားရောက်တော့ ဖောင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်ကို ကုတင်အောက် မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားနဲ့ မီးပွင့်မတတ် လိုးတော့တာပဲ။ ထိထိမိမိ လိုးချက်များအောက် နွေးလည်း ခေါင်းလေး ရမ်းခါပြီး တအားအား အော်ဟစ်နေရတယ်။
“ အားးးး …… ကောင်းလိုက်တာ … ဆရာရယ် … ဆောင့်ဆောင့် … ဟုတ်တယ် … မညှာနဲ့ …… လိုးစမ်း … အမလေးးးး အ အားးးး …… ရှီးးးးးးး အ အ ”
နွေး စကားအဆုံး ဆရာလည်း အံကြိတ်ပြီး အားရှိသလောက် မနားတမ်း ပစ်လိုးနေတာ။
“ ဘွတ် …… အ …… ဗျစ် …… အားးးး …… အမလေးးး … သေပြီ သေပြီ …… နွေး သေတော့မယ် …… ကောင်းလိုက်တာနော် …… နွေး သေတော့မယ် … ဆရာရဲ့ ”
ကာမစိတ် ပြင်းပြင်းထန်ထန်နဲ့ နို့အုံနှစ်ဖက်ကို နွေးလက်နဲ့ ဆွဲညှစ်အော်တော့ နွေးမျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ဆရာက ပုခုံးပေါ်ထမ်းထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက် ဆွဲရင်း တရကြမ်း လိုးနေတယ်။
“ အ အားးးး … ဆရာရယ် … ဆောင့်ပေးဦး … အမလေးးး …… ကျွတ်ကျွတ် … ကောင်းလိုက်တာ …… မရပ်နဲ့နော် ဆောင့်စမ်းပါ … အင်းဟင်း အားးး အားးးးး ”
နွေး အထဲက တဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားတက်လာလို့ အားမလိုအားမရ ညည်းရင်း ဆရာ ပစ်ဆောင့်တိုင်း အောက်က ကော့ထိုးပေးနေမိတာပါပဲ။ ကော့ပျံ ညည်းတွားရင်း ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံနေရတော့ အားရကျေနပ်မိတယ်။ ဆရာလည်း နွေးမျက်နှာငို စိုက်ကြည့်ရင်း အားကုန် ဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ အဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်နေပြီ။ နွေးလည်း ကိုယ်ပေါ်ကျလာတဲ့ ဆရာ့ကျောပြင်ကို ဖက်ပြီး ဖင်ကြီး ကော့ထိုးရင်း စောက်ရည် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တာပေါ့။
ခဏနားပြီး ဆရာ မနက်စာစားပြီး နွေးတို့ အတူဖက်အိပ်ကြတယ်။ နေ့လည်ပိုင်း ဆရာ သူမြို့ကို ပြန်ခါနီး နွေးပါးပြင်လေးကို မက်မက်မောမောနဲ့ အကြာကြီး နမ်းပြီးမှ ပြန်သွားရှာတာ။
ရက်မှလ လမှနှစ် ရာသီအလီလီ ပြောင်းခဲ့ပေမယ့် ဆရာနဲ့ နွေးတို့ အဖြစ်အပျက်တွေက မနေ့တစ်နေ့ကလိုပါပဲရှင်။
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
