နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၄ )

နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၄ )

ရေးသားသူ - နောင်ရဲ

ပဲလှော်ကြား ဆားညှပ်

နောင်ရဲတို့ စုံတွဲ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ အနှစ် ၄၀ ကျော်လေပြီ။ သားတစ်ယောက်ရှိကာ ယခုဆို သားမှ မွေးထားသော မြေးလေးများပင် ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။ အရွယ်ရှိတုန်းက ကြိုးစား စီးပွားရှာပြီး ခြစ်ခြစ်ကုတ်ကုတ် စုဆောင်းထားသဖြင့် ယခု အသက် ၆၅နှစ်ကျော်မှာ အလုပ်က ပင်စင်ယူပြီး အေးအေးဆေးဆေး နေထိုင်ကာ လူမှုရေးလုပ်ငန်းများကို လုပ်ကိုင်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သားကတော့ အိမ်ထောင်ကျပြီးထဲက အိမ်ခွဲနေကာ လင်မယား ၂ ယောက်လုံး အလုပ် လုပ်သဖြင့် ကလေးတွေကို ဖိုးဖွားတွေနှင့် လာထားသည်။ မနက်စောစော လာပို့ကာ ညနေ အလုပ်မှ အပြင် ဝင်ခေါ်ကြသည်။ 

ပိတ်ရက်တွေတော့ နောင်ရဲတို့က သူတို့အိမ် လိုက်လည်တတ်သလို၊ တခါတလေလည်း လူမှုရေးလုပ်ငန်းများနှင့် အချိန်ကုန်တတ်သည်။ မြေးအကြီးက အသက် ၈ နှစ်အရွယ် မြေးမလေးပေါ့။ အငယ်ကတော့ အသက် ၅ နှစ်အရွယ် မြေးလေးပါ။ ကျောင်းသွားတဲ့ မြေးမလေး ကိုတော့ ကျောင်းပို့ ကျောင်းကြို ဖိုးဖွားတွေက လုပ်ပေးသည်။

အသက်ကြီးလာတော့ နောင်ရဲတို့ အိမ်ထောင်ရေး သုခက ထင်သလို မဟုတ်ချေ။ ယောကျ်ား ဖြစ်နေတော့ ဖွဲတစ်ဆုတ်စာ မနိုင်သရွေ့ လိင်ဆက်ဆံတာကို စိတ်ပါသလောက် မိန်းမဖြစ်သူကတော့ အသက် ၄၅ အရွယ်မှာ သွေးဆုံးကာ အရင်ကလောက် လိင်စိတ် မတက်ကြွတော့။ နောင်ရဲ အသက် ၅၀ ဝန်းကျင်လောက်ကတော့ အပြင်မှာ စပွန်ဆာပေးကာ စားဖြစ်သလို ကြုံရင် ကြုံသလို အပြင်စာ ဝယ်စားဖြစ်တာလည်း ရှိသည်။ ဆိုလိုချင်တာကတော့ နောင်ရဲက လိင်စိတ် မကျပေမယ့် မိန်းမကတော့ တခါတလေမှ စိတ်ပါတတ်သည်။

တစ်ရက်။ မြေးလေးတွေကို မနက်ထဲက လာပို့ထားသည်။ မြေးကြီးမကလည်း ကျောင်းပိတ်ထားသောကြောင့် မြေးတွေ ပျင်းနေမှာပဲလို့ တွေးကာ ပန်းခြံသို့ သွားရန် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ပျော်ပွဲစား အသေးစားလေးပုံစံ ဖြစ်သောကြောင့် လိုအပ်တဲ့ စားစရာများကို မိန်းမက ပြင်ဆင်လာခဲ့သည်။ ညနေ ၃ နာရီ ဝန်းကျင်လောက် မှာတော့ မြို့အပြင်ဘက်နားတွင် ရှိသော ပန်းခြံ အကျယ်ကြီးဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကလေးတွေလည်း ပတ်ဝန်းကျင် လေ့လာတတ်အောင် အကောင်ပလောင်တွေ အကြောင်း၊ သစ်ပင် ပန်းမန်တွေအကြောင်း သူတို့ ဉာဏ်မှီသလောက် ပြောပြပေးချင်တာလည်း ပါသည်။ ဒီလိုနဲ့ ပန်းခြံထဲ ရောက်တော့ ပိတ်ရက်မဟုတ်သည့်အတွက် လူက ရှင်းနေသည်။ 

ပန်းခြံက အကျယ်ကြီး ဖြစ်သောကြောင့်လည်း မိသားစု အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်အောင် အတွင်းထဲထိ ဝင်ပြီး ကားရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မိသားစု ထိုင်နိုင်ရန် အခင်းကြီးကြီး တစ်ခုကို ခင်းလိုက်ကာ စားစရာများကို အလယ်မှာ စီလိုက်သည်။ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၄ နာရီ ဝန်းကျင်။ ညနေ မုန့်စားချိန် ဖြစ်သောကြောင့်၊ ကလေးများကို မုန့်အရင် ကျွေးလိုက်သည်။ ညနေ နေလည်းစောင်းပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ကလေးတွေ စိတ်ကြိုက်ကစားကြသည်။ ဟိုဒီ ပြေးလိုက်၊ သူတို့ သိချင်တာကို လာမေးလိုက်နှင့် အလုပ်ရှပ်နေသည်။ ပြေးလွှားဆော့ကစားနေသော မြေးတွေကို ကြည့်ရင်း ပီတိဖြစ်ကာ ငယ်ဘဝကို သတိရမိသည်။

ထိုစဉ် မိန်းမ ဖြစ်သူက အနားနားကို ကပ်ကာ ပြောသည်။ သူ စိတ်တွေ ကြွနေကြောင်းပေါ့။ ငယ်ငယ်တုန်းက လူလစ်ရင် လစ်သလို လူမြင်ကွင်းမှာ လုပ်တတ်တဲ့ အစဉ်အလာလေးတော့ ရှိသည်။ ယခုလို အရွယ်မှာ လိင်စိတ် မတက်ကြွတဲ့ အရွယ်မှာ အခုလို ရှားရှားပါးပါး တောင်းဆိုလာတော့ နောင်ရဲလည်း တွေဝေမနေ လုပ်ချင်လာသည်။ ခက်တာက မြေး ၂ ယောက်က ဘေးမှာ ပတ်ပြီး ဆော့နေတာ။ ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမှန်း မသိ။ ခဏကြာတော့ မိန်းမက သူ့ အကြံ ပြောပြသည်။ ဒါမျိုးဆို မိန်းမဉာဏ်က တယ်ရွှင်။ မဆိုးဘူး။ သူပြောတဲ့ အတိုင်း အခင်းရဲ့ ဘေးတဘက်ဆီကို အထုပ်အပိုးတွေ စီလိုက်သည်။ အလယ်မှာ နေရာ ကျယ်ကျယ် လွတ်သွားသည်။ လွတ်သွားသည့်နေရာကို နောင်ရဲက ကျောခင်း အိပ်ချလိုက်သည်။ 

မိန်းမက အပေါ်ကနေ တက်ခွသည်။ ပြီးတော့ သူ့စကပ် ပွပွကြီးနှင့် နောင်ရဲရဲ့ ခါးတဝိုက်ကို အုပ်မိုးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်လျှို ထည့်ပြီး ဇစ်ကို ဖွင့်ကာ ညီလေး ထအောင် ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ထောင်လာတော့မှ ညီမလေးထဲ ထည့်လိုက်သည်။ အသက်ကြီးကာ သွေးဆုံးထားသော မိန်းမကြီး တစ်ယောက်အနေနဲ့ သွေးသားဆာလောင်သော်လည်း မိန်းမကိုယ်က အရည်တွေ သိပ်မထွက်သဖြင့် နည်းနည်းတော့ ခြောက်ကပ်ကပ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်နေရသည်။

ထိုစဉ် မြေး ၂ ယောက်က ကစားနေရာကနေ သူတို့နား ကပ်လာသည်။ မိန်းမဖြစ်သူက လျှင်သည်။ အိမ်မှ သယ်လာသော ပဲလှော်ထုပ်ကို ဖောက်လိုက်ကာ သူ့အကြံအတိုင်း မြေးတွေကို ကျွေးသည်။ သူကျွေးပုံကတော့ အဆန်းသား။ ညီလေးကို ညီမလေးထဲ ထည့်ပြီး အထိုင်အထ လုပ်တဲ့ အချိန် ပါးစပ်မှလည်း ရော့ ပဲလှော်...ရော့...မြေးငယ် အတွက်...ဟု ဆိုကာ လုပ်နေတော့သည်။ 

ကံဆိုးချင်တော့ မြေးတွေကလည်း ပဲလှော်ကြိုက်သလို၊ မိန်းမကလည်း ပဲလှော် အထုပ်သေးပဲ သယ်လာသောကြောင့် ခဏလေးနဲ့ ကုန်သွားသည်။ မိန်းမကလည်း မဝသေးဘူး ထင်တယ်။ ဆက်လုပ်ချင်နေသေးပုံ ပေါ်သည်။ အသက်ကြီးလာတော့ အထနှေးသလို အပြီးလည်းကြာမယ်လို့ ခန့်မှန်းရသည်။ မြေးတွေကလည်း ဘေးနားမှာ ရှိနေတုန်းမို့။ နောက်ဆုံး ကြံရာမရ မိန်းမဖြစ်သူ ပြောလိုက်တာကတော့။

" ကုန်ပြီ...ကုန်ပြီ...." 

ဟု မြေးတွေကို ပြောကာ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ လုပ်နေတော့သည်။ နောင်ရဲလား။ ပဲလှော်ကြား ဆားညှပ်နေတာပေါ့ဗျာ။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (၂၀၁၆ ဧပရယ်)

........................................................................

ကန့်သတ်မှုများနဲ့ အချစ်

နောင်ရဲတစ်ယောက် မြန်မာနိုင်ငံမှ ထွက်ပြီး မျက်စိလည် လမ်းမှားကာ ကိုရီးယားနိုင်ငံမှာ သောင်တင်နေတာ နှစ်နဲ့ ချီနေပြီ ဖြစ်သည်။ အသက် ၃၀ ကျော်အရွယ် လူပျိုကြီးဆိုတော့လည်း ဘာအပူအပင်မှ မရှိ၊ အလုပ်ကို ကောင်းကောင်း လုပ်နိုင်သည်။ တစ်နှစ် တစ်ခါတော့ မိဘတွေ ရှိရာ ပြန်တာပေါ့။ ပိုက်ဆံလည်း အတော်အတန် စုမိလာတော့မှ လူပျိုကြီး ရောဂါ စတော့သည်။ မိန်းမ ယူချင်တာပေါ့။ မိဘတွေကတော့ ပြောသည်။ သူတို့ ရှာပေးမည်ပေါ့။ 

သို့သော်လည်း ရင်ထဲက အချစ်ကို ကိုးကွယ်နေသေးတော့ မိမိ ကြိုက်နှစ်သက်ရာသာ ရှာမည်ဟု ပြောကာ တားမြစ်ထားသည်။ ကိုရီးယားမတွေကတော့ ပေါသည်။ လှသည်။ ချစ်စရာကောင်းသည်။ သို့သော် မယုံကြည်ရ။ ဒီနိုင်ငံမှာ ခွဲစိပ်ထားတဲ့ မျက်နှာ၊ ကိုယ်လုံး၊ ရင်သား၊ တင်ပါး ဆိုတာက ၉၀ ရာခိုင်နှုန်းသော မိန်းကလေးတွေဆီမှာ အများအပြားတွေ့ရသည်။ ရုပ်တွေကလည်း ဆင်တာကိုး။ ဒီတော့ ကကြီးမ ဆို နိုးပါ။

နီးစပ်ရာ မြို့လေး တစ်ခုမှာ အလုပ်နဲ့ သွားရင်း စားသောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင် ဝင်စားဖြစ်သည်။ ထိုင်းစားသောက်ဆိုင်လေးပါ။ အရသာကတော့ အစပ်၊ အချဉ်တွေ ဆိုတော့ ခံတွင်းတွေ့တာပေါ့။ စားပွဲထိုးလေးတွေက ကကြီးမတွေပေါ့လေ။ ထိုစဉ် ကကြီးသံ မပီသသော ကကြီးစကားဖြင့် ပိုက်ဆံရှင်းတာ လက်ခံနေသော အသံ ကြားလိုက်ရသည်။ ကောင်တာဘက်ကို လှမ်းကြည့်တော့ သူနှင့် မတိမ်းမယိမ်း အရွယ်လို့ ထင်ရသော လူမျိုးခြား မိန်းမတစ်ယောက်။ စိတ်ဝင်စားစွာ လှမ်းကြည့်နေစဉ်မှာပဲ နောင်ရဲကို ပြုံးပြသည်။ ပါးချိုင့်လေး ချိုင့်ဝင်သွားပြီး ချိုမြိန်တဲ့ အပြုံးလေးပေါ့။ မျက်နှာက မြန်မာမတွေနဲ့ နီးစပ်တော့ နောင်ရဲ အမြင်မှာ နှစ်လိုဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ 

ဒါနဲ့ပဲ ထမင်းကို ခပ်သွက်သွက်လေး စားပြီး ပိုက်ဆံရှင်းရန် ကောင်တာကို သွားလိုက်သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပြီးတော့ နှုတ်ဆက်စကားဆိုလိုက်သည်။ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံမှာ အလုပ်လုပ်တာချင်း တူတဲ့ နိုင်ငံရပ်ခြားတွေ အတွက်တော့ မိတ်ဖွဲ့ရာမှာ လွယ်ကူမြန်ဆန်သည်။ နောင်ရဲကလည်း သူ့နာမည် မှတ်ရလွယ်အောင် တစ်လုံးတည်း နောင် ဆိုပြီး ခေါ်ရန် ပြောလိုက်သည်။ ထိုနေ့မှ စပြီး တစ်ပတ် တစ်ခါ၊ အဲ့ဒီ မြို့လေးကို သွားကာ ထိုင်းစာ စားမိနေတော့သည်။

အချိန်ကြာလာတော့ ရင်းနှီးခင်မင်မှုက အဆင့်တက်ကာ ဒိတ်ကြတော့သည်။ အပြင်ထွက်၊ လျှောက်လည်ကြကာ၊ ညစာစားတဲ့ အဆင့်ပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ ရည်းစား အတွဲတွေ ဖြစ်သွားတယ် ဆိုပါတော့။ သူ့နာမည်က ရှည်တော့ သူ့ကို ဝင်ဒီ လို့ပဲ ခေါ်ရန် ပြောထားသည်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ညနေတော့ ညစာစားပြီး သူ့အိမ်မှာ ကော်ဖီသောက်ရန် နောင်ရဲကို ဖိတ်ခေါ်သည်။ အထာသိနေပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ပျော်ရပြီလေ။ 

သူ့အကြောင်းကို ပြောပြရမယ်ဆိုရင် သူက တစ်ခုလပ်ပေါ့။ ထိုင်းကနေပြီး ကိုရီးယားက အဖိုးကြီးတစ်ယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး လိုက်လာကာ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ကွဲလိုက်သည် ဆိုပါတော့။ လျော်ကြေးရထားတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ ဒီဆိုင်လေးကို ဖွင့်ဖြစ်တာပေါ့။ ဒီခေတ်ကြီးမှာ အပျို မဟုတ်တာ စိတ်မဝင်စားတော့ပါဘူး။ လူလွတ် ဖြစ်ဘို့ပဲ အရေးကြီးတယ်လေ။

သူ့အိမ် ရောက်သွားတော့ အိမ်လေးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးပါပဲ။ တစ်ခု ထူးခြားတာက ငရုတ်သီးအနံ့၊ စပါးလင်အနံ့ လေးတွေကတော့ မွှေးထုံလို့ပေါ့။ သူ့ရိုးရာအစာကို မက်မောတန်ဘိုးထားတဲ့ အတွက်ကြောင့်လည်း အစားအသောက်ဆိုင်လေး ဖွင့်ဖြစ်တာနေမှာဟု ကောက်ချက်ချမိသည်။ ဒီလိုနဲ့ သူ တိုက်တဲ့ ကော်ဖီလေး သောက်ကာ ထွေရာလေးပါး စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့မိတာပေါ့။ 

အချိန်တော်တော်ကြာတော့မှ အိမ်ပြန်ရန် သူ့ကို နှုတ်ဆက်ချိန်မှာတော့ အဆင်ပြေရင် ဒီမှာပဲ အိပ်လို့ရကြောင်း ပြောတာပေါ့။ အဲ့စကားသံလေး ကြားတဲ့အချိန်မှာ တဒင်္ဂ မှင်သက်မိပြီး သူ့ကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ငေးကြည့်တာ တော်တော် ကြာသွားပါတယ်။ ကြားဖူးမယ် ထင်ပါတယ်။ လူတစ်ယောက်ကို ၁၀ စက်ကန့်ထက် ကြာအောင် မျက်လုံးချင်းဆုံ စိုက်ကြည့်မယ် ဆိုရင် အဲ့လူတွေရဲ့ စိတ်မှာ ချစ်ခြင်းတွေ (သို့မဟုတ်) တပ်မက်မှုတွေ ပေါက်ဖွားတတ်သလို၊ ဆန့်ကျင်ဘက် မုန်းတီးမှု (အမြင်ကပ်မှု) တွေလည်း ဖြစ်လာတတ်ပါတယ် ဆိုတာပေါ့။ အဲ့လို စိုက်ကြည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ ၂ ယောက်သား မတိုင်ပင်ဘဲနဲ့ အနမ်းတွေ ဖလှယ်ကြပါတော့တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းရာမှ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်ပြီး မခွဲနိုင် မခွာရက်လောက်အောင် ချစ်ရည်လူးပါတော့တယ်။ 

သတိချပ်မိတဲ့ အချက်ကတော့ သူ့ရဲ့ ရင်သား ၂ မွှာက နူးညံ့သလို တင်းရင်းနေပါတယ်။ ကြီးတာကတော့ တော်တော်လေး ကြီးပါတယ်။ အရွယ်အစားအရ ကျွဲကောသီး အသေးလုံးလောက် ရှိမယ် ထင်တယ်။ အောက်ကို တွဲကျမနေပဲ တင်းနေတော့ ကိုင်လို့ ကောင်းတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် နောင်ရဲက အတင်းကြီးတော့ မလုံးချေပါဘူး။ ကိုယ့်ကြောင့် သူ့အလှပျက်ဆီးသွားမှာလည်း စိုးရမ်တာကိုး။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်းမှာတော့ အလုပ်မရှိတဲ့ ပိတ်ရက်တွေဆို သူ့ဆီကို သွားပြီး အတူတူ နေကြတယ်ပေါ့လေ။ တစ်ရက်တော့ မြို့နယ်ရုံးကို သူ့စာရွက်စာတမ်း နဲ့ ပတ်သက်ပြီး လိုက်သွားဖြစ်တယ်။ မထင်မှတ်ဘဲ တွေ့လိုက်ရတာက သူ့ရဲ့ မွေးနှစ် ကိုပါ။ ရုတ်တရက်တော့ သတိမထားမိဘူးပေါ့။ ပြန်တွက်ကြည့်တော့မှ ဝင်ဒီရဲ့ အသက်ဟာ ၄၆ နှစ် ဖြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အံ့သြမင်သက်မိတာပေါ့။ ထင်ထားတာက သူနဲ့ ရွယ်တူ သို့မဟုတ် ကြီးရင်တောင် အများဆုံး ၃ နှစ်လို့ ထင်ထားတာ။ 

အခုတော့ ၁၅ နှစ် နီးပါးလောက် အသက်ကြီးနေတယ်။ သိလိုက်ရတဲ့ အခိုက်အတန့်မှာပဲ လူလည်း အဲယားကွန်းခန်းထဲမှာ ချွေးတွေ ပျံပြီး ခေါင်းမီးတောက်နေပါတော့တယ်။ စာရွက်စာတမ်းတွေ ပြီးစီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ နေ့လည်စာ စားဘို့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို အသွားမှာ အရင်လို လက်တွဲပြီး လမ်းလျှောက်ဘို့ရာ တွန့် နေမိတယ်။ သူလည်း နောင်ရဲ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိတာပေါ့။ ဘာမှ မပြောဘဲ အီတလီ စားသောက်ဆိုင်လေး တစ်ခုကို ဝင်လိုက်တယ်။ စားဘို့ရာ မှာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ သူကပဲ စကားစဆိုပါတယ်။ သူ့ရဲ့ အသက်ကို မပြောပြမိတာ စကားမကြုံတဲ့အတွက်ကြောင့်ပေါ့။ တမင် မပြောခြင်းမျိုးမဟုတ်ကြောင်း ပြောတာပေါ့။ ဘာလို့ ဒီလောက် နုပျိုနေတာလဲလို့ မေးကြည့်တော့၊ သူဟာ တစ်နှစ် တစ်ခါ ဆေးထိုးပါသတဲ့။ 

ပြောပုံအရတော့ တင်ပါးတဝိုက်က ကိုလာဂျင် ပါတဲ့ အရာတွေကို တွေ ဆေးထိုးအပ်နဲ့ စုပ်ယူပြီး မျက်နှာ၊ မေးရိုး တဝိုက်ကို ထိုးပါသတဲ့။ အဲ့ဒီတော့ အရွယ်ကျမှု၊ ပါးရေတွန့်မှုတွေ မရှိပါဘူးတဲ့။ ဒါဆို ရင်သားကရော ဆိုတော့ ရှက်ရယ် ရယ်ပြီး မသိဘူးလား၊ ဆီလီကွန် ထိုးထားလို့ တင်းတင်းရင်းရင်း ဖြစ်နေတာပေါ့တဲ့။ သေပြီ နောင်ရဲရေ။ ဓါးဒဏ်တွေကို မကြိုက်လို့ ကကြီးမကို ရှောင်ပါတယ်ဆိုမှ ဓါးဒဏ်နဲ့ပဲ ယပလက်မ အကြီးကြီး တစ်ယောက်နဲ့ ဆုံလေတယ်။

အဲ့တော့ စကားပြောနေရင်းနဲ့ စိတ်နဲ့ ဈေးတွက် တွက်ပြီလေ။ အခု ၄၆ နှစ်အရွယ် အလွန်ဆုံး ကာမစိတ်ဖြစ်ရင် ၅ နှစ်ပေါ့။ နောင်ရဲက ၄၀ တောင် မပြည့်သေးတဲ့ အရွယ်။ ဒါဆို လိင်ဆက်ဆံရာမှာ အခက်အခဲတွေ ဖြစ်နိုင်တယ်။ နောက်ပိုင်း သူက စိတ်မပါလို့ ပေးမလုပ်ရင် အပြင်မှာ စားတာ ဖြစ်ဖြစ်၊ အငယ်လေးတွေ ထားတာ ဖြစ်ဖြစ် လုပ်နိုင်တယ်။ ဒါဆို အိမ်ထောင်ရေး ကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်တစ်ခု အသက်က သွေးဆုံးခါနီးပြီ။ ကလေးရော ရနိုင်ပါ့မလား။ 

ဒါက ဘဝကို လောင်းကြေးတင်ပြီး ကံကြမ်မာနဲ့ စိန်ခေါ်ရမှာ။ ရနိုင်၊ မရနိုင် မသေချာဘူး။ တစ်နှစ် တစ်ခါ ထိုးနေတဲ့ သူ့ဆေးဘိုးကလည်း ရှိတယ်။ မထိုးဘူးဆိုရင် ရုပ်က ချက်ချင်းကြီး အိုကျသွားမှာ။ အဘက်ဘက်ကို တွက်ချက်ပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ နောင်ရဲကတော့ နိုးပါလို့ ပြောခဲ့ရတယ်။ အချစ်မှာ ကန့်သတ်ချက် မရှိဘူးဆိုတာ အရာတိုင်းကို နှလုံးသားနဲ့ ဆုံးဖြတ်တဲ့ ဆယ်ကျော်သက်ဝန်းကျင်လေးတွေပါ။ ဦးနှောက်နဲ့ ဆုံးဖြတ်တဲ့ အခါမှာတော့ အချစ်ဟာ ကန့်သတ်ဘောင်ထဲ ဝင်လာပါတော့တယ်။

လူငယ်လေးတွေကို အသိပေးချင်တာကတော့ မိန်းမဆိုရင် ကိုယ့်ထက် အသက်ကြီးလှ ၃ - ၅ နှစ်ပေါ့။ အသက် အရမ်းကွာလွန်းရင် ပြသနာပေါင်း များစွာက ဆီးကြိုနေတယ်။ အဲ့.... ရဲရဲချစ်၊ နောင်တ မရကြေး။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဂျူလိုင်၊ ၂၀၁၇)

................................................................................

စဉ်းစားချိန် တန်ပြီ

" နောင်ရဲ.... ညနေ နင် အားလား.."

" အားပါတယ်ဟ... ဘာလို့လဲ... ငါ့ကို လွမ်းတယ်ပေါ့လေ..."

" သေနာလေး... နင်နဲ့ တိုင်ပင်စရာ ရှိလို့ဟ..."

" အေးပါဟာ...နင်ကလည်း ငါ က စ တာကို...."

" အေး...ပြီးရော.... ညနေ ငါ့အလုပ်ကို လာကြိုဟာ..."

" ညနေ ၆ နာရီပဲလား...အိုခေ... ငါ လာခဲ့မယ်...

ဟိုးအရင်ထဲက ရည်းစားမကျ၊ သူငယ်ချင်းမက၊ လင်မယားမဖြစ်တဖြစ် သူငယ်ချင်းမလေးက ဖုန်းလှမ်းဆက်တာပါ။ သူနဲ့က ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူသွား၊ အတူစားတွေလေ။ အရွယ်ရောက်လာတော့လည်း ရည်းစားကိုယ်စီနဲ့။ ပြတ်သွားတော့မှ သူလည်း လူလွတ်၊ ကိုယ်လည်း လူလွတ် ဆိုတော့မှ ငြိကြတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်လည်း သူငယ်ချင်းသံယောဇဉ်ကနေ လင်မယားအဖြစ် မပြောင်းနိုင်ကြဘူး။ 

လိင်ကိစ္စမှာသာ ဆန္ဒရှိရင် ရှိသလို သူနဲ့ လုပ်နိုင်ပေမယ့် လက်ထပ်ဘို့အထိ၊ အတူ နေဘို့အထိ မစဉ်းစားဘူး။ သူကလည်း အဲ့ဒီအတိုင်းပဲ။ အခုတော့ ၂ ယောက်သား ဂျပန်စာသင်ကျောင်းကို ဂျပန်မှာ ကိုယ်တိုင် လာတက်ပြီး၊ အတူတူ နေလာရာကနေ သူကလည်း သူ့အလုပ်က မန်နေဂျာဆိုသူနှင့် ရည်းစားဖြစ်၊ ကိုယ်ကလည်း ကျောင်းအတူတူ တက်နေတဲ့ ထိုင်းမလေးနဲ့ ရည်းစားဖြစ်ပေါ့။ 

ဂျပန်ထုံးစံက ကျောင်းလာတက်ရင်းနဲ့ အချိန်ပိုင်း အလုပ်လုပ်ကြတာပေါ့။ သူငယ်ချင်းမလေး လုပ်နေတာက စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုမှာပါ။ သူကလည်း ဂျပန်စကားကို မြန်မာနိုင်ငံမှာထဲက သင်ထားတော့ အနည်းအပါး ပြောတတ်ပြီး၊ အခုလို မန်နေဂျာနဲ့ ငြိတာပေါ့လေ။ ကိုယ်ကလည်း ထိုင်းမလေးနဲ့ တစ်ပတ်ကို ၂ ခါ လောက်တော့ အတူတူ နေဖြစ်တယ်လေ။ နောက်လကျရင်တော့ တစ်အိမ်ထဲ အတူတူ နေဘို့ တိုင်ပင်ထားကြတယ်။ ဒါမှ သူ့အကြောင်း ကိုယ့်အကြောင်း လေ့လာနိုင်ပြီး အဆင်ပြေရင်တော့ ယူဘို့ အထိ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။

" နင်ကလည်း ကြာလိုက်တာဟာ... ငါ စောင့်နေတာ ကြာပြီ..."

" ဂေါ်မန့် (ဆောရီး) .... ငါ့ ကောင်မလေးကို သူတို့ ဘူတာ အထိ ပြန်ပို့ပေးနေလို့...."

" လာဟာ....ငါ ဗိုက်ဆာနေပြီ...ဒီရှေ့နားလေးမှာ လမန် (ခေါက်ဆွဲ) ကောင်းတယ်ဟ.... တွန်းကိုးစု (ဝက်ရိုးနဲ့ ချက်ထားတာ) ဆိုတော့ နင်လည်း ကြိုက်မယ်... သွားစားရအောင်..."

" သွားမယ်လေ...ငါလည်း နင်နဲ့ တွေ့မှ စားမယ် ဆိုပြီး သိပ်တောင် မစားထားဘူး..."

" ညစာ မလား...သေနာလေး..."

" ငါလည်း ညစာ ပြောတာပါဟာ... တခြားဟာ ကျွေးလည်း မငြင်းပါဘူး...ငါတို့က ငြင်းစရာ လူမှ မဟုတ်တာ...ဟားဟားဟား.."

နောင်ရဲရဲ့ လက်မောင်းကို သူ့ရဲ့ လက်သီးဆုတ်လေးက တဖွဲဖွဲ ကျလာပြီး ရိုက်ပါတော့တယ်။ ပြီးမှ လာ... သွားမယ် ဟု ဆိုကာ နောင်ရဲ လက်မောင်းကို ချိတ်ပြီး ခေါက်ဆွဲဆိုင်ကို အတူတူ သွားကြသည်။ ခေါက်ဆွဲဆိုင်က စားကောင်းပြီး နာမည်ကြီးလို့လား မသိဘူး၊ ဆိုင်ရှေ့မှာတင် လူတွေ တော်တော်များများ တန်းစီနေကြသည်။ နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက်ကလည်း ဒါ လုပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားရင် ဒါပဲ လုပ်ရမှ ကျေနပ်သည့် လူစားမျိုးတွေ ဆိုတော့ လူတန်းအရှည်ကြီးကို စောင့်ရတာပေါ့။ 

ကိုယ့်အလှည့်ရောက်တော့မှ ဆိုင်ထဲကို ဝင်ပြီး စားချင်တာကို မှာစားကြသည်။ နောင်ရဲ စားတာက တွန်းကိုးစု မိစိုး (ဝက်ရိုးနဲ့ ချက်ထားတာကိုမှ ဂျပန် ပဲပုတ်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ မိစိုးအနှစ် ထည့်ထားတာ) ကို ပွဲကြီး မှာလိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းမလေးကတော့ ဟိရရှိ ချူးကာ (ခေါက်ဆွဲအေး) မှာလိုက်သည်။ ၂ ယောက် အတူတူ စားဘို့ကို ဖက်ထုပ်ပြုတ် (ယာခိဂရော်ဇာ) ထပ်မှာလိုက်သည်။ မှာထားတာတွေ လာတော့ ၂ ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာ နှင့် စားကြသည်။ လူကြိုက်များတာ ဘာကြောင့်ဆိုတာ ပြောဘို့ မလိုပင်။ တော်တော်လေး အရသာ ရှိသည်။ 

ဗိုက်ပြည့်တော့မှ ပိုက်ဆံရှင်းပြီး မစ်စတာဒိုးနပ် (mister donuts) မှာ ကော်ဖီ ဝင်သောက်ကြသည်။ ပိုက်ဆံ ရှိတဲ့သူတွေကတော့ star buck သောက်တာ များတယ်။ သူက ဈေးပိုကြီးတယ်လေ။ ကိုယ်တွေအတွက်ကတော့ အရမ်းကြီး ချိုတာ မကြိုက်တဲ့အတွက် မစ်စတာဒိုးနပ်ပဲ သွားဖြစ်တယ်။ ဈေးလည်း သက်သာတာကိုး။ ဟိုးအရင်ကိစ္စ၊ အလုပ်ကိစ္စ၊ ကျောင်းကိစ္စတွေ ပြောရင်း အချိန် ကုန်သွားတာပေါ့။ ည ၉ နာရီလောက်မှာ သူငယ်ချင်းမလေးကို အိမ်ပြန်ဘို့ ဘူတာကို လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ဘူတာထဲ ဝင်ခါနီးမှ။

" နောင်ရဲ...နင် အိမ်မပြန်နဲ့တော့...ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ဟာ..."

" ဟင်...ဘာလို့လဲ....ညီမလေး မျက်ရည်ကျနေတယ်ဆိုပါတော့..."

" သေနာ....နင်ကလည်း ဒါပဲ စဉ်းစားနေတယ်...ငါ နင်နဲ့ တိုင်ပင်စရာ ရှိလို့...ငါ့အခန်းကလည်း လောလောဆယ် ဘယ်သူမှ မရှိသေးဘူး...အိမ်ငှားထပ်မရသေးလို့ဟ...မနက်ဖန် စနေနေ့ဆိုတော့ နင်လည်း ညဘက်မှ ဘိုင်တို (အချိန်ပိုင်းအလုပ်) ဝင်ရမှာမလား...ငါလည်း တူတူပဲ...လိုက်ခဲ့ဟာ...လက်ဖက်သုပ်စားရင်း ဘီယာလေးသောက်ရင်း စကားပြောရအောင်..."

" အေးပါ...ငါက ဘီယာနဲ့တင် ကျေနပ်မှာ မဟုတ်ဘူးနော်..."

" အေးပါဟယ်...နင် စားချင်တာ ကျွေးပါ့မယ်...တကထဲ...ဈေးကိုင်နေလိုက်တာ..."

" ဟားဟားဟား..ပြီးရော...သွားမယ်..."

သူမရဲ့ အခန်းလေးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပါပဲ။ မီးဖိုချောင်လည်း သန့်ရှင်းလို့။ ကြည့်ရတာ၊ ချက်ဘို့တောင် အချိန် မရလို့၊ (ပျင်းတာလည်း ပါနိုင်တယ်...အလုပ်က ပြန်လာရင် ပင်ပန်းပြီး မချက်ဖြစ်တော့ဘူးလေ)၊ ဝယ်ပဲ စားပုံပေါက်တယ်။

" ထိုင်ဟာ... ငါ ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်... ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ဘီယာရှိတယ်...ဖောက်သောက်နှင့်....ဝက်အူချောင်းကြော်တို့...အာလူးကြော်တို့လည်း ရှိမယ် ထင်တယ်...နင် ရှာကြည့်လိုက်ဟာ..."

" နေဦး...ငါလည်း 7/11 သွားလိုက်ဦးမယ်...ငါက အခုတလော နိဟွန်းရှူး (ဂျပန် အရက် များသောအားဖြင့် အရက်ပါဝင်နှုန်း ၂၀ - ၂၅ % ပါဝင်ပြီး ဆန်ကနေ ချက်တာ) ဓါတ်ကျနေတာဟ....သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်..."

" အေးအေး...ပြီးရော...စားပွဲခုံပေါ်မှာ အိမ်သော့ရှိတယ်...ယူသွားလိုက်....နင်ပြန်လာလို့ ငါ ရေချိုးနေတုန်းဆို နင် စောင့်နေရဦးမယ်..."

" အိုခေ..."

အရက်သွားဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့လည်း သူမ ပြောသည့်အတိုင်းပင် ရေချိုးခန်းထဲက မထွက်သေးတော့ ကိုယ့်ဘာသာ သော့ဖွင့်ဝင်ပြီး တီဗီဖွင့်ကာ အာလူးကြော်ထုပ်လေး ဖောက်ပြီး အရက်သောက်နေလိုက်သည်။ အရက်နှင့်အတူ ဝယ်လာသည့် သခွားသီး ဆားရည်စိမ်ထားတာလေးကလည်း ရှယ်ဂွတ်ပင်။ တအောင့်နေတော့မှ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်။

" နင်ကလည်း ကြာတာဟာ... ဘာလဲ... ငါ့အတွက် စပါယ်ရှယ် ဆေးကြောသန့်စင်နေတယ်ပေါ့လေ..."

" သေနာလေး...နင်လည်း ဒီထဲကနေကို မထွက်တော့ဘူး.... ငါ အသန့်ကြိုက်တာလည်း နင်သိသားနဲ့..."

" ဟားဟား...အေးပါ... ငါ စားချင်တာတော့ ကျွေးမှာမလား..."

" အေး...ပြီးရင် သုပ်ပေးမယ်...လက်ဖက်သုပ်..."

" ငါကလည်း နင့်ကို သုတ်ကျွေးပါ့မယ်ဟာ..."

" မသာကောင်.... ငါ အဝတ်သွားဝတ်လိုက်ဦးမယ်....အေးဆေး ထိုင်ဦး..."

အိမ်နေရင်း အဝတ် ဝတ်လာသော်လည်း အရမ်းမိုက်ပါသည်။ ကြားဖူးမှာပေါ့။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အလှဆုံးအချိန်ကို ကြည့်ချင်ရင် အိပ်ရာထစ အချိန်နဲ့ ရေချိုးပြီးစ အချိန်ကို ကြည့်တဲ့။ တကယ်ပါ။ သူမ အရမ်း လှပါသည်။ လျှော်ထားတာ မခြောက်တခြောက် ဖြစ်နေတဲ့ ဂုတ်နည်းနည်းလေး ကျော်နေတဲ့ သူမ ဆံပင်ကို ဒီအတိုင်းလေး ဖားလျားချထားတာ အရမ်း ကြည့်ကောင်းပါသည်။ နောင်ရဲနှင့် အတူလာထိုင်ပြီး ဘီယာဗူးကို ဗောက်ကာ တငုံ သောက်ပြီး သခွားသီးဆားရည်စိမ်ကို ကောက်ဝါးလိုက်သည်။

" အား...ကောင်းမှ ကောင်းပဲ....ဒီလို ပင်ပန်းလာတဲ့ အချိန်လေးမှာ ရေလေးချိုးပြီး...ဘီယာသောက်ရတာ တကယ့်မိုက်ပဲနော်..."

" အေးဟ...ငါတို့တွေ ရန်ကုန်မှာတုန်းက ဘီယာ အဲ့လောက် မသောက်ဖြစ်ဘူးနော်...ဒီရောက်မှ အလုပ် ပင်ပန်းတာနဲ့ ကျောင်းက ပင်ပန်းတာနဲ့ ပေါင်းပြီး ညကျမှ ဘီယာလေး ကစ်ပြီး အမောဖြေရတာ..."

" ဆိုပါဦး...နင်က ဘာလို့ နိဟွန်းရှူးကို ဓါတ်ကျနေတာလဲ..."

" ဒီလိုပါပဲဟာ...အရင်က ဘီယာကြိုက်တော့ ဘီယာပဲ လှိမ့်သောက်ဖြစ်တာ...ဟိုတခေါက်ကမှ ကျောင်းက ဘော်ဒါတွေနဲ့ စုပြီး သောက်တော့ ဒီကောင်တွေက နိဟွန်းရှူးသောက်ကျတယ်လေ...ငါလည်း သောက်ကြည့်ရင်း ကြိုက်လို့...မိုက်တယ်ဟ...ဘီယာသောက်ရင် ဗိုက်လည်း ပူမှာဆိုတော့ မူးတာချင်းအတူတူ နိဟွန်းရှူးပဲ သောက်မယ် ဆိုပြီး ပြောင်းသောက်တာ..."

" ဟုတ်တယ်...တကယ် ကောင်းလို့လား..."

" ကောင်းတယ်...မွှေးနေတာပဲ...နင် သောက်ကြည့်လေ...ရော့...ပါးစပ်ထဲ စိမ်ပြီး အရသာခံကြည့်"

နောင်ရဲရဲ့ ခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ခွက်ဝကို နှာခေါင်းနားမှာ ထားပြီး အနံ့ခံကြည့်လိုက်သေးသည်။ 

" အေး... မွှေးသားဟ" 

ဟု ဆိုကာ ပါးစပ်ထဲထည့် ငုံကာ အရသာ ဆက်ခံသည်။ 

" သောက်လို့ ကောင်းသားဟ" 

ဟု ဆိုကာ ခွက် ပြန်မပေးတော့။ နောင်ရဲလည်း နောက် ခွက် တစ်ခွက် ယူကာ ကိုယ့်အတွက် ကိုယ် ထည့်ရသည်။ ထွေရာလေးပါးလေး ပြောလိုက်၊ အစာလေး စားလိုက်၊ အရက် သောက်လိုက်နှင့် ညတောင် တော်တော် နက်လာသည်။ သူမ ပြောချင်တဲ့ စကားကို အခုထိ မပြောသေးဘူး။ သူ ကိုယ်တိုင်တောင် မပြောသေးတာ ကိုယ်ကလည်း မမေးတော့ဘူးလေ။ တော်တော်လေးလည်း ကောင်းလာတော့ အိပ်ဘို့ ပြင်ရတော့သည်။ 

ရေချိုးခန်း ခဏ ငှားကာ ရေဝင်ချိုးလိုက်သည်။ သူမ ကတော့ သွားတိုက်နေလေရဲ့။ ရေချိုးခန်းက ထွက်ပြီးမှ ဘေစင်မှာ ရှိတဲ့ အာလုတ်ကျင်းတဲ့ ဆေးရည်နဲ့ ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ပြန်ထွက်လာပြီး ရေ တဝ သောက်လိုက်သည်။ အရက် သောက်ထားပြီးရင် ရေ တဝ သောက်လိုက်ရမှ နေသာထိုင်သာ ရှိသည်။ အဝတ်ကတော့ အောက်ခံ ဘောင်းဘီ ဘောက်ဆာ (boxer) လေးနဲ့ပဲ အိပ်ရာမှာ လှဲနေတဲ့ သူမ ဘေး ဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။ သူမနှင့်က ဘာဆို ဘာမှ ပြောစရာ မလိုတဲ့ လူတွေလေ။ 

နောင်ရဲလည်း သူမဘေး ရောက်လာရော၊ ဟိုဘက်လှည့်အိပ်ရာကနေ နောင်ရဲလက်ကို ခေါင်းအုံးပြီး လှည့်လာသည်။ ဇာတ်တိုက်ထားသည့်အလား၊ ကျင့်သားရနေသည့်အလား၊ အနမ်းတွေ ခြွေသည်။ လျှပ်စီးလက်သည်။ မိုးကြိုးပစ်သည်။ နောက်ဆုံး ပန်းအိုးကွဲပြီး၊ သွားတိုက်ဆေးဗူးထဲက သွားတိုက်ဆေးတွေ ထွက်ကုန်သည်။ လိပ်ပြာတွေ ပျံဝဲသွားသည်။

" ကောင်းလိုက်တာဟယ်...ငါ့မှာ ဆာလိုက်တာ ဆိုတာ...ခုမှပဲ အာသာပြေတော့တယ်..."

" နင်ကလည်း ဘဲ ရနေတာတောင်မှပဲ...နင်တို့ အတူတူ မနေသေးဘူးလား..."

" ငါတို့က ခဏ ခဏ မနေဖြစ်ဘူးဟ.... ပြီးတော့ နင့်ကို ပြောစရာ ရှိတယ်ဆိုတာ... ခုမှ ပြောမလို့... နင် ငါ့ဘဲနဲ့ လိုက်တွေ့ပေးပါလားဟာ..."

" အန်...ဘာဖြစ်လို့လဲ.."

" ငါတို့က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာ သူသိတယ်လေ...နင်နဲ့လည်း တွေ့ဖူးတာပဲဟာ...ဒါပေမယ့် စကား ကောင်းကောင်း မပြောဖူးဘူးမလား..."

" အင်း..အဲ့ဒါတော့ ဟုတ်ပါတယ်..."

" သူ့ကို အကဲခတ်ခိုင်းမလို့ဟ..."

" ရပါတယ်....ပြော...သမီးရဲ့ ကောင်လေးကို အဖေ က ဘယ်နေ့ တွေ့ပေးရမလဲ.."

" သေနာကောင်...လာနောက်ပြန်ပြီ...ဘာအဖေလဲ..."

" မွေးစားအဖေလေ...အခုတောင် မွေးစားထားတာ..ဟားဟား...."

" တော်ပြီ..နောက်မနေနဲ့တော့... ငါ နောက်တစ်ပတ်ကို စီစဉ်လိုက်မယ်... ငါတို့ အွန်းစန်း (ရေပူစမ်း) သွားကျမယ်ဟာ...ဒါဆို နင်တို့ ယောကျ်ားလေးတွေချည်းပဲ ဝင်ကျတော့ ငါမပါတော့ နင်တို့ အချင်းချင်း စကားပြော လွတ်လပ်တာပေါ့... ပြီးတော့ နင့်ကောင်မလေးလည်း ခေါ်လာဦး...ဒယ်ဘယ်ဒိတ် (double date) ပေါ့ဟာ..."

" အေးအေး...စီစဉ်လိုက်ပါဟာ... အခု လောလောဆယ် နင့်ကို သုတ်ကျွေးတာ မဝသေးဘူးနဲ့ တူတယ်ဟ...ငါ့ညီလေးကို ကြည့်ဦး...ခေါင်း ပြန်ထောင်လာပြီ...."

" လွန်လွန်းတယ်...နင်ကတော့...."

မီးပျက်တုန်း ဖယောင်းတိုင်ထွန်းထားချိန် လေတိုက်ပြီး ဖယောင်းတိုင်မီးငြိမ်းသွားပါသည်။

နောက်တစ်ပတ်တော့ သူမ စီစဉ်ထားသည့်အတိုင်း ရေပူစမ်းကို သွားကြသည်။ ညအိပ် ခရီးပေါ့။ နောင်ရဲလည်း နောင်ရဲ ကောင်မလေး ထိုင်းမလေးကို ခေါ်လာလိုက်သည်။ နေ့ခင်းဘက် ၃ နာရီလောက်မှာ ရောက်ကြသည်။ ကိုယ်စီ ကိုယ်စီ အခန်းထဲ ဝင်ကြပြီး၊ ရေခဲချောင်းစုပ်လိုက်၊ ဘာဂျာမှုတ်လိုက်၊ အုန်းပင်စိုက်လိုက်နှင့် ညနေ ၅ နာရီလောက်မှ ပြန်ထွက်လာကြသည်။ 

ည ၇ နာရီကို ထမင်းစားချိန်မို့လို့၊ အရင်ဆုံး ရေပူစမ်းဝင်ကြမည် ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်းမလေးနှင့်အတူ ကိုယ့်ကောင်မလေးကလည်း မိန်းကလေးတွေ အတွက်ထားတဲ့ ရေပူစမ်းထဲ ဝင်သွားသည်။ နောင်ရဲလည်း ဂျပန်ကောင်နှင့်အတူ ဝင်လာသည်။ ဂျပန်ကောင်က မွန်မွန်ရည်ရည် သန့်သန့်ရှင်းရှင်းပင်။ ဗလတွေ ဘာတွေတောင် ရှိလို့။ အသက်ကလည်း ကိုယ်တွေနှင့် မတိမ်းမယိမ်းပင် ဖြစ်သည်။ အဝတ်အစား ချွတ်ပြီးတော့မှ သဘက်အပိုင်းလေးကို ရှေ့မှာ ကာပြီး ရေပူစမ်းထဲ ဝင်စိမ်ကြတာ ဖြစ်သည်။ ရေပူစမ်းထဲ မစိမ်ခင် ဘေးနားမှာ ရေပန်းတွေ၊ ကိုယ်တိုက်ဆပ်ပြာ၊ ခေါင်းလျှော်ရည်တွေ ထားပေးထားလို့၊ အရင်ဆုံး ရေချိုးရသည်။ ပြီးမှ ဝင်ရတာ ဖြစ်သည်။ 

အဲ့မှာ ဖြတ်ကနဲ တွေ့လိုက်ရတာက ဂျပန်ကောင်ရဲ့ လိင်တံပါ။ ကိုယ်ဟာ ရုတ်တရက် အံ့အားသင့်သွားမိသည်။ သူငယ်ချင်းမလေးကိုလည်း သတိရသွားပြီး သူ ငါ့ကို ပြောချင်နေတာ ဒါကိုးလို့ ရိပ်မိသွားသည်။ ရေပူစမ်းကနေ ထွက်လာကျတော့ သူငယ်ချင်းမလေးနှင့် ကိုယ့်ကောင်မလေးက ဂျပန်ဝတ်စုံလေးတွေနှင့် အလှချင်း ပြိုင်နေသည်။ 

ကိုယ့်ကောင်မလေးရဲ့ ရင်သား၊ တင်ပါးတွေကို မျက်ရိပ်နဲ့ ပြပြီး လက်မ ထောင်ပြသည်။ နောင်ရဲအတွက်ကတော့ ၂ ယောက်လုံးက ပစ္စည်းအမိုက်စားတွေပါလို့ သတ်မှတ်ထားသည်။ ကိုယ်ကလည်း ဂျပန်ကောင်ဘက်ကို မျက်ရိပ်ပြပြီး နင် စဉ်းစားတော့နော် လို့ ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်တယ်။ တကယ်ကို စဉ်းစားသင့်သည်လေ။ ဘာကြောင့်ဆိုတာတော့ မပြောတော့ဘူးနော်။ ရိပ်မိမယ် ထင်တယ်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (စက်တင်ဘာ၊ ၂၀၁၈)

အတွေးပင်လယ်ပြာ တွင် စတင် တင်ပြခဲ့သည်။

..........................................................

{ဒီဇာတ်လမ်းတိုကလည်း ပင်လယ်ထဲ စ ဝင်ဝင်ချင်းတုန်းက ရေးထားတာပါ။ ငယ်ငယ်တုန်းက ကြားဖူးတဲ့ ဟာသပုံပြင်လေးကို ကိုယ့်ဘာသာ ဆီလျော်အောင် ပြန်ရေးလိုက်တာ။ တက္ကသိုလ်ထဲမှာလည်း အဲ့လို ဖြစ်ရပ်တူ ပုံပြင်မျိုး ရှိမယ် ထင်ပါတယ်။ ရေးပြီးသား ဇာတ်လမ်းလေးမို့ နှမျောလို့ ပြန်တင်လိုက်တာပါ။}

...........................................................

စိုင်ကော်လို့ ရောက်သွားတဲ့ ခြုံ

အမဲလိုက်ဝါသနာပါသော နောင်ရဲတစ်ယောက် အပေါင်းအဖော်များနဲ့ ရခိုင်ရိုးမတစ်လျှောက် အမဲပစ်ထွက်လေသည်ပေါ့။ သားကောင်နောက်လိုက်ရင်းနဲ့ အဖော်ကွဲပြီး တောနက်ထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲ ယောင်ချာချာဖြစ်နေတုန်း

“ ဝူးဝါး ဝူးဝါး”

ဆိုပြီး သစ်ပင်တွေကြားကနေ လူရိုင်းတွေ ထွက်လာသည်ပေါ့။ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ဝါးပိုးကြီးတစ်ခုမှာ လက်ကော၊ ခြေကော ကြိုးနဲ့တုတ်နှောင်လို့ သူတို့နေထိုင်ရာအရပ်ကို ထမ်းခေါ်သွားကြသည်ပေါ့။ ဝါးပိုးမှာ တွဲလွဲလေးပါသွားတဲ့ နောင်ရဲတစ်ယောက် ဘုရား၊ တရား တ ကာ ပါသွားလေသည်ပေါ့။

ခရီးအတော်အတန် ကွာဝေးသောကြောင့် လက်ဆစ်၊ ခြေဆစ်များ နာကျင်ကာ တွဲလွဲအနေအထားကြောင့်လည်း ခေါင်းက မူးနောက်နောက် ခံစားနေရသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ သတိမေ့သွားလေသည်။ နောင်ရဲတစ်ယောက် သတိရလာတော့ ဝါးလုံးအကြီးကြီးတွေနဲ့ ခတ်ထားတဲ့ အခန်းငယ်သဘောမျိုး အချုပ်ခန်းလေးထဲတွင် ရောက်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ ဘေးနားမှာလည်း သူ့လိုပင် အဖမ်းခံရသော လူများက ၁၀ ယောက်မက ရှိမည်။

ညနေ မှောင်ရီတရောအချိန်မှာတော့ ဖမ်းထားတဲ့ လူများကို အပြင်ထွက်စေကာ လူရိုင်းတွေရဲ့ ဘုရင်မကို ခစားခိုင်းလေသည်။ လူရိုင်းဟု ဆိုသော်ငြားလည်း ဗမာစကားပြောတတ်ကာ ရှေးအယူဝါဒများကို ယုံကြည်ကိုးကွယ်နေကြသည့် လူများပင်ဖြစ်သည်။

အချုပ်ခန်းထဲတွင် ရှိနေတုန်းအချိန် ဘေးနားတွင်ရှိသော လူရိုင်း ၂ ယောက်ရဲ့ ပြောစကားအရ လူရိုင်းဘုရင်မမှာ အပျိုစင်ဖြစ်ကြောင်း၊ အရွယ်ရောက်တော့ သူတို့လူမျိုးထဲမှ လူရိုင်းတစ်ယောက်နှင့် ပေးစားရန် စီစဉ်နေစဉ် အမဲလိုက်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့နှင့် ရန်ဖြစ်ကာ အသက်ဆုံးရှုံးရကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် ဖမ်းမိသမျှ လူတွေထဲမှ မိန်းမများကို ပြန်လွှတ်ကာ၊ ယောက်ျားများကို အဆုံးစီရင်ကြောင်း ကြားသိလိုက်ရသည်။

ထိုစဉ်....

“ ကဲ...မင်းတို့ကို ငါက အသေသတ်မယ်။ မင်းတို့လို လူမျိုးတွေကြောင့် ငါ့ရဲ့ ကြင်ယာဖက် သေသွားတယ်”

“ ဟာ.....”

“ အီး...ဟီး...ဟီး....”

“ ကယ်ကြပါဦး”

ငိုသံ၊ ယောင်ယမ်းသံ၊ တမ်းတဟစ်ကြွေးသံများ တတွတ်တွတ် ထွက်လာကြသည်။

“ တိတ်စမ်း...မင်းတို့ကို ဒီလို သတ်လို့ တရားမျှတမှုမရှိဘူး ဖြစ်နေမှာစိုးလို့....မင်းတို့ကို အခွင့်အရေးတစ်ခုပေးမယ်...မင်းတို့ကို မသတ်ခင်....ငါ့ကို ကြိုက်ရာတစ်ခုစီတောင်းဆိုနိုင်တယ်....ကြိုက်သလို လုပ်နိုင်တယ်”

ဘယ်လိုပါလိမ့်...ဒီဘုရင်မ.....နေပါဦး...သေချာမြင်ဖူးအောင် ကြည့်ဦးမှပဲ။ နောင်ရဲလည်း စိတ်ထဲမှ တွေးကို မျက်လုံးကို အားကုန် ကုပ်ပြီး အမြင်အာရုံစုစည်းကာ ကြည့်လိုက်သည်။

“ အားလားလား......ကျောက်ဆောင်အထက်က ထိုင်ခုံသဖွယ်လုပ်ထားတဲ့နေရာမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဘုရင်မက သက်မွန်မြင့်ပုံအတိုင်းပါလား” 

တီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်။

သို့နှင့် အဖမ်းခံရတဲ့ လူတွေ အားလုံးကလည်း သေမယ့်အတူ မထူးဘူးဟု ဆိုကာ အသတ်မခံရခင် ဘုရင်မဆီမှ အမျိုးမျိုးတောင်းကြသည်။ တချို့ကလည်း ဘုရင်မလက်ကို ကိုင်ချင်တယ်ပေါ့။ တချို့ကလည်း ဘုရင်မပါးကို နမ်းချင်တယ်ပေါ့။ တချို့ကလည်း ဘုရင်မပေါင်လေးကို ပွတ်ချင်တယ်ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ပဲ အားလုံး အသတ်ခံလိုက်ရသည်။ ဘုရင်မဆိုသော ဂုဏ်ရှိန်ကြောင့် ဘယ်သူမှ ဆိုးဆိုးရွားရွားကြီးကို မတောင်းဆိုခဲ့ကြ။

ဒီလိုနှင့် နောင်ရဲအလှည့်သို့ရောက်လာသည်။ နောင်ရဲလည်း အကြံထုတ်စဉ်းစားလိုက်ရသည်။

“ ဘုရင်မ.....တစ်ခုပဲ တောင်းဆိုပါရစေ....နင့်ဟာနဲ့ ငါ့ဟာကို တေ့ပြီး ငါ့ကို ပုံပြောခွင့်ပြု....ဒါဆို ငါအသတ်ခံရလည်း ကျေနပ်တယ်”

“ ဘယ်ဟာကို ပြောတာလဲ...သေချာရှင်းအောင်ပြော”

“ နင့်ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါနဲ့ ငါ့ရဲ့ ယောက်ျားအင်္ဂါကိုပြောတာ”

“ ဟာ..” 

“ ဟင်...” 

“ ဒီကောင် အတင့်ရဲလှချည်လား” 

“ ဒီကောင်တော့ ဘာမှ မလုပ်ရပဲ ချက်ချင်း အသတ်ခံရတော့မှာပဲ” 

ထင်မြင်ချက် အမျိုးမျိုးထွက်လာကြသည်။ နောင်ရဲလည်း သူတောင်းဆိုတာ လိုက်လျောပါ့မလားဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ တကိုယ်လုံးလည်း ဇောချွေးတွေပြန်လို့ပေါ့။

“ ကောင်းပြီ....မင်းပြောတာ ငါလက်ခံတယ်...ဒါပေမယ့် အခု လူမြင်ကွင်းဖြစ်နေလို့....ငါ့အထိန်းတော် ၂ ယောက်နဲ့ မင်း...ငါ့အခန်းထဲ လိုက်ခဲ့”

ဒီတော့မှ သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။ ကျန်တဲ့အပိုင်းကတော့ မီးစင်ကြည့်ကရမှာပေ့ါ။ အခန်းထဲသို့ရောက်တော့ ဘုရင်မက သူ့ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ အထိန်းတော် ၂ ယောက်ကလည်း မိန်းကလေးတွေချည်းပင်။ ကုတင်ဘေးနားတစ်ဘက်တစ်ချက်စီမှာ ရပ်လို့ပေါ့။

“ ကဲ...စတော့...မြန်မြန်”

“ ကောင်းပြီ...ဘုရင်မ”

နောင်ရဲလည်း ဘောင်းဘီချွတ်ကာ ပုဆိုးဝတ်..အဲ...ယောင်လို့...ဘောင်းဘီချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလေး တက်လိုက်သည်။ ကုတင်လေးက အိကနဲပေါ့။ ဘုရင်မကိုကြည့်လိုက်တော့ ရှက်သွေးဖြာနေပေမယ့် နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာကလည်း အကြိမ်ကြိမ်ပင်။ အခြေအနေကို မှန်းဆကာ

“ ဘုရင်မ...ငါ တေ့မယ်နော်....နင်ဝတ်ထားတာ ချွတ်လိုက်ဦး”

“ အို....အကုန်တော့ မချွတ်နဲ့လေ....နည်းနည်းပဲ လှန်ပေးထားမယ်”

သို့ ဆိုသော်ငြားလည်း စကပ်ပုံစံဖြစ်နေသော သူတို့အဝတ်အစားကို လှန်လိုက်ရင်ပဲ...သူ့ညီမလေးက ဖူးဖူးလေး ပန်းရောင်ထကာ ပြူထွက်လာလေသည်။ နောင်ရဲလည်း အသာလေး ထိပ်ဖူးနဲ့ တေ့လိုက်ကာ

“ ငါ...ပုံပြောပြမယ်...ဘုရင်မ....နားထောင်”

“ အင်း....မြန်မြန်ပြော...အနောက်မှာ လူတွေစောင့်နေတုန်း...နင့်လည်း သတ်ရဦးမယ်”

“ အိ....ဒီဘုရင်မ လေသံမပြောင်းသေးဘူး...တကယ်လုပ်မယ့် သဘောမှာ ရှိသေးတယ်”

စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်သည်။

“ အေးပါ.....ဒီလိုဟ...တစ်နေ့ ငါအမဲပစ်ထွက်လာတုန်း...တောအုပ်ကြားကနေ သမင်ပေါက်လေး တစ်ကောင်ကို တွေ့လိုက်တယ်ဟ....တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် တစ်ခါမှ အဲ့လောက်လှတာ မတွေ့ဖူးဘူးဟ....ငါလည်း လေးနဲ့မြှားကို ချိန်ပြီး ပစ်လိုက်တာပေါ့”

“ ဟာ...နင်တို့တော်တော် အကြင်နာတရားမဲ့တာပဲ...အဲ့ဒါကြောင့် နင်တို့လို အမဲမုဆိုးတွေကို ငါက ချမ်းသာမပေးတာ”

“ ငါပြောတာ ဆက်နားထောင်ပါဦးဟ” 

မသိမသာနဲ့ ထိပ်ဖူးကို သူ့ညီမလေးနဲ့ ပွတ်ပွတ်ဆွဲပေးတာပေါ့။ အရည်တွေလည်း တော်တော်လေးတော့ ထွက်နေပါပြီ။ နောင်ရဲ အကြံအောင်တော့မည်ကို ကြိုဝမ်းသာနေသည်။

“ ဆက်မယ်....ငါ အဲ့လိုပစ်လိုက်ရော သမင်လေးက လေရဲ့အလျင်နဲ့ ဝုန်း ဆိုပြေးထွက်သွားရောဟ”

“ တော်သေးတာပေါ့”

“ ဒါပေမယ့် ငါ့မြှားက သမင်ရဲ့ပေါင်မှာ သွားစိုက်တာဟ...တန်းလန်းလေးပေါ့...အခု ငါ နင့်ဟာထဲကို တေ့ထားသလိုလေးပေါ့....”

“ အို.....နင် ပုံပြောစရာရှိပြော...ဥပမာတွေ ပြောမနေနဲ့”

နောင်ရဲလည်း လက်ကို အသာလေး ဘုရင်မဝမ်းဗိုက်ပေါ်တင်ကာ လက်မနဲ့ အစိလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဘေးနားက အထိန်းတော်တွေကလည်း နောင်ရဲလုပ်သမျှကို ကြည့်ကာ သူတို့ ညီမလေးနေရာတဝိုက်ကို ဖိထားလို့ပေါ့။

“ အေးပါဟာ.....အဲ့ဒါနဲ့ ငါလည်း ဒီသမင် ဒဏ်ရာရသွားတာ သိပ်မပြေးနိုင်ပါဘူးဆိုပြီး ပြေးလိုက်တာပေါ့.....တောမကျွမ်းတော့ ငါ့ခြေထောက်ကို ငုပ်စူးသွားရောဟာ.....နာလိုက်တာ အရမ်းပဲ......”

“ ကောင်းတယ်...ဝမ်းသာတာ....သူများအသက်သွားသတ်တာကိုး”

“ နင်လည်း ဘာထူးလဲ....သူများအသက်တွေ သတ်နေတာပဲကိုး”

ဘုရင်မ ဘာမှ ပြန်မပြောတော့။

“ ဆက်ပြောမယ်....ငါလည်း ခြေထောက် နာနေပေမယ့် မျက်စိအရှေ့လေးတင် သမင်ကရှိနေတော့ ပြေးလိုက်တာပေါ့။ သမင်ကလည်း ထော့နဲ့ ထော့နဲ့၊ ငါကလည်း ထော့နဲ့၊ ထော့နဲ့” 

ဟုဆိုကာ ညီတော်မောင်ကို ဘုရင်မဟာထဲ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် လုပ်လိုက်သည်။ အစဆိုတော့ နည်းနည်းချင်းစီ အသွင်းအထုတ်ပေါ့။

“ ဆက်ပြောလေ” 

ဟုဆိုသော ဘုရင်မလေသံက လှိုက်မောနေသည်။

“ အင်း...ငါလည်း ဆူးစူးထားတာဆိုတော့ ထော့နဲ့၊ ထော့နဲ့ သမင်ကလည်း မြှားတန်းလန်းနဲ့ဆိုတော့ ထော့နဲ့၊ ထော့နဲ့”

ဒီတစ်ခါတော့ အားနည်းနည်းလေးထည့်ကာ အဆုံးထိသွင်းလိုက်သည်။ ဘုရင်မဆီမှ 

“ အား” 

ဟုအော်သံကြားရကာ ခဏလောက်ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ 

“ ဆက်ပြောဦးလေ” တဲ့။

အခု နောင်ရဲလား။ စိုင်ကော်လို့ ခြုံပေါ်ရောက်သွားပြီ။ ထူလိုက်တဲ့ ခြုံကြီးဆိုတာ...ခွိခွိ။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (နိုဝင်ဘာ၊ ၂၀၁၃)

..............................................................

{ဒါလေးရောပဲဗျာ။ ရယ်မောနိုင်ပါစေဗျာ။ အခုမှ ပြန်စဉ်းစားမိတယ်ဗျ။ ၅ နှစ်လောက် ကြာပြီ ဆိုတော့ မေ့နေတာ။ အဲ့တုန်းက ကိုနတ်သားရဲ့ ပြန်ပြောပြဘို့ တော်တော်ခက်လိမ့်မယ် ထဲက ဇာတ်ကောင် သီဟ ရယ်၊ ကိုမိုးမြေ ရေးတဲ့ အောလောကရဲ့ စိန်ခေါ်သံ ထဲက သန်မြန်လေရှီး ရယ်၊ သဘောကျလွန်းလို့ ယူပြီး ရေးထားလိုက်တာ။ ဟီး... အဖြတ်ခံရတာတော့ စိတ်မကောင်းပါဘူးရယ်။}

................

ကြောင် ပုဇွန်စား၊ ကြွတ်ကြွတ်ဝါး

တစ်နေ့သောအခါ နေပြည်တော်ကြီးတွင် အင်မတန်မှ အခံကောင်းလွန်းသော မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပ ဆိုသူအမျိုးသမီးတစ်ဦး ပေါ်ထွန်းခဲ့လေသည်။ သူ နာမည်ကြီးပုံမှာလည်း အဆန်းသားရယ်။ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက်ပဲ သူ့ကိုလုပ်လုပ် မအော်ပါဘူးတဲ့။ သူ့ရဲ့ ခံနိုင်အားကို ရှေ့တန်းတင်ပြီးတော့ လူပုံအလယ်ကြေငြာချက်ထုတ်လိုက်တာကတော့ ဒီလိုရယ်။

“ ကျမ ဒီကနေပြီးတော့ တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာရှိတဲ့ ယောကျ်ားအားလုံးကို စိန်ခေါ်တယ်....ကျမကို အော်အောင် လုပ်နိုင်တဲ့သူကို ကျမဆီမှာ ရှိသမျှစည်းစိမ်အကုန်ရမယ်....ဒါပေမယ့် မလုပ်နိုင်ရင်တော့ ရှင်တို့ဟာကို ဖြတ်မယ်....လုပ်လို့ရှိရင်လည်း ပုံစံနာမည်ကို ပြောရမယ်” 

ဆိုပြီး အင်တာနက်ဝက်ဘ်ဆိုက်ဒ်မှာ တင်လိုက်တယ်ပေါ့။ သူရဲ့ ဆက်စီပုံလေးနဲ့ပေါ့။ အနီးစပ်ဆုံး တူတဲ့သူကို ပြောရမယ်ဆိုရင်ဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံမှာ နာမည်ကြီးနေတဲ့ သက်မွန်မြင့် မျက်နှာမှာ အင်ဂျလီနာဂျိုလီ နှုတ်ခမ်းနဲ့ပေါင်းထားကာ၊ နန်းသီရိမောင်လို လျှာလေး တန်းလန်းနဲ့ပေါ့၊ ရင်ကတော့ ဘေဘီမောင်နဲ့ ရွှေစင်နဲ့ စပ်ထားတဲ့ စီမကျတကျ ဒီမကျတကျလေးပေါ့။ တင်ကတော့ အိချောပိုလို ကော့တော့တော့ တင်းတင်းလေးရယ်ပေါ့။ (ပေါက်တယ်မလား)။ စည်းစိမ်ဥစ္စာကလည်း ကြွယ်ဝတယ်ပေါ့ဗျာ။ သူ့အဖေက အငြိမ်းစားယူပြီး အေးဆေး စာဖတ်နေလေရဲ့။

ဒီလိုကမ္ဘာကသိအောင် ကြေငြာလိုက်တဲ့အခါမှာ ပုရိသအပေါင်း အုန်းအုန်းကြွကြွ ဖြစ်ကုန်ကြတာပေါ့။ မိန်းမများကလည်း ဟိုနားစုစု၊ ဒီနားတီးတိုးတီးတိုးနဲ့ ပွက်လောရိုက်ကုန်တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ရက်မှာ ယှဉ်ပြိုင်ဘို့စာရင်းပေးသူကတော့ ၃ ဦးထဲရယ်။

ပြိုင်ပွဲ စပြီဆိုပါတော့ဗျာ။ ကျင်းပတဲ့နေရာက ဆီးဂိမ်းကျင်းပအပြီး မပြုပြင်ထားတဲ့ ဘောကွင်းပေါ့။ တစ်ကမ္ဘာလုံးက လာရောက်အားပေးကျတာလည်း မနည်းမနော။ live ထုတ်လွှင့်ခွင့်အတွက်ကိုတော့ BBC, CNN, NHK စသော နာမည်ကြီး channel တွေကို ဖြတ်ကျော်ပြီး sky net က ရသွားလေသည်ပေါ့။ ပထမဆုံး ထွက်လာတာကတော့ အနောက်ကမ္ဘာအခြမ်းက “သီဟ” တဲ့။ နာမည်ကတော့ မြန်မာနာမည်ပင်။ 

သို့သော်လည်း ဝံပုလွေနှင့်စပ်ထားသယောင် အမွှေးအမျှင်တွေ ရှည်လှသည်။ ပထမဆုံး ယှဉ်ပြိုင်သူအတွက် လက်ခုပ်သြဘာထောပနာ ပြုသည်ပေါ့။ ကွင်းရဲ့ အလယ်တည့်တည့်မှာ ရှိသော ကုတင်အထက်တွင်မတော့ ပြိုင်စံရှား ခံနိုင်အားဖြင့် ပေါင် ၂ ခြမ်းဖြဲကာ အိပ်နေသော မိုးမမကလျာထွန်းတောင်ပ ကို projectors များအကူအညီဖြင့် ရှင်းရှင်းသေသပ်စွာ တွေ့ရလေသည်။

ကဲ စပါပြီဗျာ။ သီဟ တစ်ယောက် ဘောင်းဘီချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်တက်၊ “ဝံပုလွေလွှေးရင်း နဂါးစားရင်း” ဟုအော်ကာ သူ့ ရဲ့ တုတ်ခိုင်လှသော ၁၀ လက်မခန့်ရှိသော ညီတော်မောင်နှင့် တအားထိုးထည့်လိုက်ပါတော့သည်။ ပရိသတ်များကတော့ “ဟာ” ကနဲ၊ “ဟင်” ကနဲ။ မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပ ကတော့ တုတ်တုတ်မှတောင် မလုပ်ပေ။ သွားရှာပြီ။ သီဟတစ်ယောက်တော့ သူ့ရဲ့ ညီတော်မောင် အဖြတ်ခံရတော့မည်။ ထိုအချိန် ပရိတ်သတ်ထဲမှ မိန်းမ ၃ ဦး ထွက်လာကာ သူတို့အတွက် ၁ လက်မစီလောက် ချန်ထားစေလိုကြောင်း အသနားခံသဖြင့် မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပလည်း မိန်းမချင်း ကိုယ်ချင်းစာကာ ၁ ယောက်၊ ၁ လက်မနှုန်းဖြင့် ၃ လက်မ ချန်ထားခွင့်ပြုလိုက်သည်။

နောက်တစ်ယောက် လာပါပြီဗျာ။ အရှေ့နိုင်ငံကြီး တစ်နိုင်ငံက သိုင်းလောကရဲ့ထိပ်သီး “သန်မြန်လေရှီး” ဆိုသူပင်။ ဆွေမျိုးပေါက်ဖော် ဟုဆိုကာ အိမ်ရှင်နိုင်ငံကလည်း တခဲနက်အားပေးကြလေသည်။ သူလည်းပဲ မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပ အနားသို့ ရင်ကော့ဖင်ကော့ကာ သူ့ညီတော်မောင်ကို ဝှေ့ရမ်းရင်း လျှောက်လာသည်။ ကုတင်အနားရောက်တော့ ချက်ချင်း မလုပ်သေးပဲ။ ဘောင်းဘီကြားမှ ဆေးပုလင်း တစ်ပုလင်းထုတ်ကာ သူ့ညီတော်မောင်ကို ဆေးချက်ချနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ညီတော်မောင်မှာ ၈ လက်မရှိရာကနေ ၁၈ လက်မလောက် အရှည်ဖြစ်သွားသည်။ ပရိတ်သတ်တွေကလည်း “ရွီှး” “ရွီှး”ဆိုပြီး အားပေးကြတာပေါ့။

“ လီးတစ်ချက်လှုပ် အဖုတ်ပြုတ်” 

ဆိုကာ သူ့ညီတော်မောင်ကို ကြိုးလှည့်သလို လှည့်ပြီး ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ “ဇွတ်” ကနဲ မြည်သံကြီးနှင့်အတူ ဝင်သွားသော်လည်း မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပ က အပြုံးမပျက်ပင်။ သွားပြန်ပြီ နောက်တစ်ယောက်။ သန်မြန်လေရှီး အလှည့်ကျတော့ ဘယ်သူမှ အသနားခံမယ့်သူမလာ။ အသက်ကြီးကြီး ပါဝါကြီးကြီး (မျက်မှန်) တစ်ယောက်ကသာ ထွက်ပြောလေသည်။ 

“ သူတို့ဟာ တို့ကျေးဇူးရှင် ဖြစ်တယ်။ သူတို့ကျေးဇူးတွေ တို့အပေါ်မှာ အများကြီးရှိတယ်။ အခုလည်း ထမင်းတစ်နပ်စားပြီးတော့ သူတို့ကျေးဇူးကိုဆပ်နေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဖြတ်မယ်ဆိုတာကို စဉ်းစားပြီးပြောင်းလဲပေးပါ”

သို့သော်လည်း....သို့သော်လည်းပေါ့လေ။ မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပပဲ။ အဖေက စာဖတ်နေတယ်လေ။ သိတယ်ဟုတ်။ သူမ သုံးနေကြ ပြောင်းဖူးပေါ်မှာ “မ” လို့ ရေးလိုက်ပြီး ထိုသူကြီးအား ပစ်ပေးလိုက်သည်။ ဟုတ်ကဲ့....သန်မြန်လေရှီး အရင်းတောင်မကျန်တော့လို့ ပွဲပြီးပြီးချင်းပဲ ထိုင်း ကို ပြေးသွားရကြောင်း။

နောက်ဆုံးတစ်ယောက် တက်လာသည်။ “နောင်ရဲ”  မြန်မာနိုင်ငံ ဟိုးကျေးလက်ဇနပုပ်က။ ဘောင်းဘီအတို၊ စွပ်ကျက်လက်ပြတ်၊ ပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်းကာ ဘာဂျာမှုတ်ပြီး ကွင်းအတွင်းကို ဝင်လာသည်ပေါ့။ ပရိတ်သတ်တွေက ဟုတ်သော်ရှိ၊ မဟုတ်သော်ရှိ၊ လက်ခုပ်တွေတီးလို့။ နောင်ရဲ ဘောင်းဘီကိုချွတ်လိုက်သည်။ ၆ လက်မ မလျော့တလျော့ ညီတော်မောင်က ပါးပြင်ထောင်လာသည်။

“ ဟင်” 

“ ဒီကောင်တော့ သေတော့မှာပဲ” 

“ အစက ဟို ၂ ယောက်တောင် သူ့ထက်ကြီးတာ အဖြတ်ခံလိုက်ရတယ်” 

“ သနားစရာလေးဟယ်....ရုပ်ချောချော ခပ်မိုက်မိုက် အလန်းစားလေး....နှမြောစရာကြီး”

အမျိုးမျိုးသော အသံများ ကွင်းအတွင်း ဆူညံသွားသည်။ ကောင်မလေးတွေကလည်း ငိုလို့ပေါ့။ ကွင်းအတွင်း ဝင်လာပြီး လှမ်းတားမယ့်သူကိုလည်း လုံခြုံရေးတွေက ထိန်းသိမ်းနေရသည်။ နောင်ရဲလည်း ပရိတ်သတ်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ကာ

“ ဘာမှ မစိုးရိမ်ကြပါနဲ့.....လက်နက်ကြီးဘို့ မလိုပါ....သွက်သွက်တီးဘို့သာ လိုတယ်.....ဗျူဟာသိရင် ရူပါတောင် မလိုပါဘူးဗျာ...ကျနော့်ကို လက်ခုပ်လေးတွေ တီးပေးပါ”

ပရိတ်သတ်ကြီးကလည်း သနားစရာ သတ္တဝါလေး တစ်ကောင်အလား နောင်ရဲကို ကြည့်ကာ လက်ခုပ်တီးပေးကြသည်။ ကောင်မလေးတွေက အငိုတော့ မတိတ်သေး။ ကြက်ခြေနီအဖွဲ့ကလည်း သတိလစ်မေ့မြောသွားသော ကောင်မလေးတွေကို ပြုစုနေကြသည်။

နောင်ရဲလည်း အချိန်မဆွဲတော့။ ရှိသမျှအား အကုန်ထုတ်ကာ ညီတော်မောင်မှာစုစည်းလိုက်သည်။ တင်ပါး ၂ ခြမ်းလုံး ချိုင့်ဝင်သွားသည်။ ထို့နောက် အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာဖြင့် မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပဆီသို့ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပရဲ့ လည်ပင်းကို ကုန်းကိုက်လိုက်လေသည်။ ထင်မှတ်မထားသောကြောင့် မိုးမမကလျာထွန်းတောက်ပ ခမျာ “အား” ဟု အာခေါင်ခြစ်သံကြီးဖြင့် ထအော်လေတော့သည်။

“ ဟေး” 

“ နိုင်ပြီကွ” 

“ နောင်ရဲကွ”

ကောင်မလေးတွေကလည်း သူတို့ရဲ့ ပင်တီလေးတွေ ချွတ်ပြီး ကွင်းအတွင်းကို ပစ်ကြသည်။

“ ဟင်...နင် ယုတ်မာလှချည်လား...ဘာလို့ ကိုက်တာလဲ”

“ ငါ အကွက်သုံးလိုက်တာလေ....ဘာပဲပြောပြော ငါနိုင်တယ်....”

“ ဒါဆို အကွက်နာမည်ပြော....မပြောနိုင်ရင် နင့်ကို ညစ်ပတ်မှုနဲ့ တရားစွဲမယ်”

“ အိုကေလေ...”

“ ပရိတ်သတ်ကြီးကော သိပါသလား.....”

“ မသိဘူး....ပြောပြပါ....နောင်ရဲ...”

“ ကျနော်သုံးလိုက်တဲ့ အကွက်က (ကြောင် ပုဇွန်စား၊ ကြွတ်ကြွတ်ဝါး) ပါပဲဗျာ”

“ ဟေး........”

အခု နောင်ရဲလား...။ ပုဇွန်စားနေတယ်....ခွိခွိ

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (နိုဝင်ဘာ၊ ၂၀၁၃)