စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၁ )

စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ခင်လင်း

အခန်း ( ၁ ) အပျိုနုနု

သူကလေးမှာ အသက်အရွယ် အားဖြင့် ၁၈နှစ် ခန့်ပင်ရှိပါသေးသည်။ သူကလေးနာမည် အပြည့်အစုံမှာ “နုနုခင်” ဟုချစ်စနိုးဘဲ ခေါ်ပါသည်။ “နု” ဟု အဖျားတပ်၍ ခေါ်သည်။

နု ကလေးမှာ အသက်အရွယ် ၁၈နှစ်ပင်ရှိလင့်ကစား အပျိုကြီးတစ်ဦးပမာ ဟန်ပန်တွေကများပြီး သူမ၏ အချိုးအဆစ် ပြေပြစ်လှသော ကိုယ်လုံးလေးမှာ အပျိုတစ်ယောက် အရွယ်မြောက်လာသောအခါဝယ် ထိုကဲ့သို့ ကြည့် ရှုကောင်းမည့် သဘောကို ပြသလျှက်ရှိပါသည်။ ယခုပင် နှင်းဆီရောင် ပါးအို့နီထွေးထွေးလျှလျှမှာ ချစ်စဖွယ်ကောင်းလှပြီး ညို့မှိုင်းနေသည့် ဝိုက်ဝန်းသည့် မျက်ခုံးမွှေး သေးသေး ကွေးကွေး အောက်မှ အရည်တဖိတ်ဖိတ် ပတတ္တမြား နှလုံးသဖွယ် မျက်လုံးတွေက အပျိုသွေးတက်စ ရမက် ကြွလုလု အချိန်ပိုင်းဝယ် ညို့မြူရိပ်ပမာ ဖိတ်ခေါ်မည့်ပမာတွေ့ရပါသည်။

နု ကလေး၏ ရွှေရင်အုံလေးမှာဖြိုးဖြိုးလှလှ တိုးတက်ခါစ ရှိသောကြောင် သေးသွယ်သော ခါးကလေးနှင့် အလောတော်သာတည်း၊ တဖန်သူ၏တင်ပါးများမှာ စွင့်စွင့် ကားကား… စ၍ ပွင့်ဖူးတံချီကာစ တွေ့ရလေသည့် စံပါယ်ပန်းပွင့်လေးပမာ ငယ်ပင်ငယ်သော်လည်း သူမဟန်နှင့် သူမကိုယ်လေးမှာ ပုဇွန် ဆိတ်ကလေး ဘယ်လိုငယ် ပင်လယ်ကူးတတ်ပါသေးတယ်” ဟူသော သီချင်းသံကလေးပမာ ရှိနေသည်ကို တွေ့ရပါတော့ သည်။

ကျွန်တော်မှာ ရန်ကုန်မြို့ အလွတ်ပညာသင်ကျောင်း တစ်ကျောင်းဝယ် ပညာသင်ရန် အတွက် စမ်းချောင်း ရှိ ဦးလေးတို့ အိမ်တွင် လာရောက်လျှက် ပညာသင်နေခိုက်ဝယ် နု ကလေး မှာ အိမ်နီးချင်းကပ်နေသည့် အငြိမ်းစား မင်းကတော်ကြီး ဒေါ်ဒေါ်မြ၏ တူမလေး ဖြစ်ပါသည်။ နု ကလေးနှင့် စတင်တွေ့ရခြင်းမှာလည်း ဦးလေးတို့အိမ်တွင် လာရောက် ပညာသင်ရာမှ တွေ့ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော် ယခုကဲ့သို့ နု ကလေးတစ်ယောက် ကြွကြွရွရွ အပျိုကြီး တစ်ဦးပမာ ဖြစ်ခဲ့ရခြင်းကို စိတ်ထဲတွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း ဟူ၍ သဘောမထားနိုင်ပါ။ အမှန်ကတော့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးမှာ အသက်အရွယ် ၁၈ နှစ် သမီးလေးအရွယ်ကစပြီး အပျိုကြီးစတိုင် ဖမ်းနေသောကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ သူ ကလေး နှင့် ကျွန်တော့်နှမ တဝမ်းကွဲ  ကြွယ်ကြွယ်တို့မှာ အင်မတန်မှခင်မင်ပါသည်။ ကျွန်တော်၏ စိတ်ထဲ ကလည်း အကိုကြီးပမာသာ ဖြစ်ပါသည်။ ယခုထက်ပိုပိုပြီးတော့ စိတ်ကူးထဲမထည့်ခဲ့ပါ။

ကျွန်တော်ချစ်နေသောသူမှာ နု ကလေး တို့ မျက်နှာခြင်းဆိုင် အိမ်တွင်နေသော မူမူ့ ကို ပင်ဖြစ်ပါသည်။ မူမူ မှာ ၁၈/၁၉ နှစ်ခန့် ရှိပြီး ကျွန်တော်နေသော လမ်းထဲမှာတော့ အချောဆုံး အလှဆုံး ကလေးဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်ပြောင်ကျကျ မျက်နှာပြောင်တိုက်ကာ စာပေးခဲ.ပေမဲ့ သူမထံမှ ယခုအထိ ဘာစာပြန်ကြားလွှာကိုမှ ကျွန်တော်မရခဲ့သေးပါ။ ထို့ကြောင့်ပင် မူမူတို့နှင့်ခင်မင်သော အမျိုးသမီးထဲ ကြည့်သောအခါတွင်… ကျွန်တော့်နှမ ကြွယ်ကြွယ်နှင့် မူမူမှာ တစ်ကျောင်းတည်းနေပြီး၊ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းတွင် အတူတူ ပည်သင်ကြားလျှက်ပြီး၊ ခင်မင်သော သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ကို မူမူနှင့်နီးစပ်အောင် ဖန်မည်းပေးပါဟု ပြောဆိုခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော့်နှမ ကြွယ်ကြွယ် မှာ နှုတ်ခမ်းများမဲ့ရင်းက    

“ အို… ကိုလေးချစ်တဲ့ဟာ… ကိုလေးဖါသာ ကိုလေး စာပေးပါလား… ဟွန်း… ဘုန်းကြီးအမှု ရွာပတ် နေဦးမယ်”

ကြွယ်ကြွယ် မှာ ထိုကဲ့သို့ နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ကာ ပြောရင်းမှပင်… တခစ်ခစ် သဘောကျစွာ ရယ်မောနေ သောကြောင့် ကျွန်တော် အတော်ကလေး ကျွဲမြီးတိုစိတ်ညိုသွားပေမယ့်…

“ တကယ်ပါ ညီမလေးရာ ကိုလေးဖြင့် မူမူ့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ… ကိုလေး မူမူ့ကို စာပေးခဲ့တယ်ကွယ် ဒါပေမဲ့… ဒင်းကလေးဆီက ဘာပြန်စာမှ မရဘဘူး… ညီမလေး၊ သူကသာ ကိုလေးကို အရေးမစိုက်ပေမဲ့ ကိုလေးကတော့ သူကျောင်းသွားတဲ့အချိန် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စားပြောတဲ့အခါ… အို… သူအိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ညဘက် မီးပွင်အောက်မှာ တကုပ်ကုပ်နဲ့ စာကြည့်နေတဲ့အခါတွေမှာ ကိုလေးဟာ သူတို့အိမ်ေ့ရှမှာ ဆယ်ခေါက်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီး ကြည့်မိတယ် ညီမလေး… တကယ်ပါကွာ… ကိုလေးသူ့ဆီက စာတစ်စောင်လောက် ကလေးများ ရလျှင်တော့ သိပ်ဝမ်းသာမှာပဲ…”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ပြောလိုက်သောအခါမတော့… ကြွယ်ကြွယ် မှာ တကယ်ပင် ကျွန်တော့်ကို သနားသွားဟန်ဖြင့် ခပ်ငေးငေးလေး စိုက်၍ ကြည့်နေရှာသည်။

“ ကိုလေး လေ… ညီမလေးဘို့ ရွှေလက်ပတ်နာရီလေး ဆပ်ပလိုင်း (supply) လုပ်ပါ့မယ်ကွယ်… နော်… နော်…”

ကျွန်တော်က နှမဝမ်းကွဲဖြစ်သည့် ကြွယ်ကြွယ့်ကို ပြောလိုက်သောအခါမတော့… ကြွယ်ကြွယ်မှာ မျက်လုံး တွေ တဖျပ်ဖျပ် ဝင်းလက်လာသည်ဟု ထင်ရပါသည်။

“ ကိုလေး တကယ်ဝယ်ပေးရမယ်နော်…”

“ အို…ကိုလေး ဘယ်တုံးကမများ လိမ်ဘူးလို့လဲ… ညီမလေးကို ကိုလေးဝယ်ပေးမှာပေါ့ကွယ်…”

ထိုသို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် ညီမလေးကြွယ်ကြွယ်မှာ အတော်ပင်ကျေနပ် ဝမ်းသာ သွားပြီး…

“ ကဲ…ကိုလေး… ညီမလေး မူမူ့ကို ပြောပေးမယ်… သူ့ဆီကိုသာ စာတစ်စောင် ရေးထားနော်…” ဟုပြောဆိုလျက် လူခြင်းခွဲလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်မှာ ထိုနေ့ကျောင်းသွားတက်ရန်ထက် ကိုယ့်အခန်းတွင် မူမ့ူထံပေးရန်အတွက် စာတစ်စောင်ကို အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် ကြိုးစားလျှက်ရေးနေရာ စိတ်တိုင်းမကျသော စာတွေကို မကြာခဏ စုတ်ဖြဲပစ်လိုက် ရသဖြင့် ကြမ်းပြင်တွင် စာရွက်တွေက တပုံကြီးဖြစ်နေပေတော့သည်။ ကျွန်တော်ထိုကဲ့သို့ စိတ်တိုင်းမကျသေး တိုင်း စာရေးစက္ကူတွေကို စုတ်ပစ်ကာ နောက်ဆုံးစာရွက်တစ်ရွက်ကို အချောကိုင်နေစဉ်တွင် ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ရုတ်တရက် ပိတ်ခြင်းခံလိုက်ရသဖြင့် ကျွန်တော့်၏ လက်နှစ်ဘက်မှာ နောက်ကျော မှတိတ်တဆိတ် ရပ်လာသော အမည်မသိရသည့် သူ၏ လက်များကို စိတ်ဆိုးလှစွာ… ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖယ်ရှားမိပါသည်။

ကျွန်တော်တွေ့လိုက်ရသောသူမှာ… ဦးလေး၏ဇနီး ဒေါ်လေးမေပင်ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော်မှာ အတော်ကြီး အားနာသွားပါသည်။ ဒေါ်လေးမှာ ကျွန်တော်ဖျစ်ညှစ် လိုက်သောဒဏ်ကြောင့် သူမ၏ ဖြူဖွေး ဝါဝင်းသော တတောင်ဆစ်အောက် လက်မောင်းသားကလေးကို ခပ်ဖိဖိ နှိပ်လျက်ရှိပါသည်။

“ အင်း… မင်းလုပ်လိုက်မှဖြင့် အရမ်းကြီးဘဲ… မင်း သိပ်ဆိုတဲ့ ကောင်လေးဘဲ” ဟုဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော်၏ ဆံပင်များပေါ်ဝယ် လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ခပ်ဖွဖွထုရင်း ပြောလိုက်ပါသည်။

“ အို… မမ လာတာ တိတ်တိတ်ကလေးဆိုတော့ ကျွန်တော်က ဘယ်သူများလဲလို့ လန့်သွားတာပေါ့ မမရာ… ဒါလေးနဲ့များ မမ နာသွားလို့လား ဟင်…”

ကျွန်တော်ကဒေါ်လေး၏ လက်ကလေးကိုဆွဲ၍ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သောကြောင့်…

“ အိုး… တော်စမ်းပါ မောင်စိန်တင်ရယ်… မင်းဟာ သိပ်ဆိုးတဲ့ ကောင်လေးကွ့ဲ…” ဟုထပ်မံပြောလျက် ခပ်ဆောင့် ဆောင့် ရုန်း၍ ကျွန်တော့် ကုလားထိုင် လက်တန်ပေါ်ဝယ် သူမ၏ တင်ပါးအိအိကြီးဖြင့် ထိုင်ချလိုက်သောကြောင့် ဒေါ်လေးမေ၏ တင်ပါးဆုံ အိအိကြီးတွေမှာ…ခွက်ဝင်၍ တင်ပါးကြီး တခြမ်းက ကျွန်တော့်ညာဘက် နံဘေးအောက် ခါးလယ်အထိ ပွတ်တိုက်၍ ကျနေပါတော့သည်။

“ ပြစမ်း မောင်စိန်တင် ဘာစာတွေလဲ…”

ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့် လက်ထဲမှ စာရွက်ကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲယူကာ ကြည့်လိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်၏ ခေါင်းတွေမှာ ပုတ်ကြီးနီးပါးလောက် ကြီးသွားရတော့သည်။

“ အံမယ်… မင်းက ရည်းစားတွေ ဘာတွေ ထားလို့ပါလားကွ ဟေ… အေး… မင်းဟာကျောင်းနေတုန်း ရည်းစား ထားရင် ပျက်စီးမှာဘဲ… မင်းအဖေဆီ ငါ လှမ်းစာရေးလိုက်မယ်… သိလား…”

“ အမယ်လေး… မမရယ် ရှိကြီးခိုးပါရ့ ဲ ကျွန်တော့်ဖေဖေထံတော့ စာမရေးလိုက်ပါနဲ့ ဗျာ…”

ကျွန်တော့်က ခပ်မှိုင်မှိုင်လုပ်၍ တောင်းပန်လိုက်သောအခါမတော့ ဒေါ်လေးမေမှာ ဖျပ်ကနဲ လက်ရန်းပေါ်မှ ဆင်းရင်း ခါးကလေး ဇတ်ကနဲထောက်လိုက်ပြီး ဘလူးဆီး(blue sea) အပြာရင့်ရောင် နှုတ်ခမ်း ဆိုးဆေး ခပ်ပါးပါး လိမ်းခြယ်ထားသည့် နှုတ်ခမ်းလေးကို တွန့်ပစ်ကာ ကျွန်တော့်အနီး တိုးကပ်လိုက်ပါ သည်။ ထိုနေရာတွင် သူမ၏ ကိုယ်ကလေးကို ကျွန်တော့်က ကြောက်ကြောက်ရွံ့ ရွံ့ နှင့် မော့ကြည့် လိုက်ရသဖြင့် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေ သွားရ ပါတော့သည်။ ကျွန်တော် မော့ကြည့် သဖြင့် မြင်ရသည့်အရာဝတ္တုတွေမှာ ကျွန်တော့်၏ အသည်းနှင့် ကလီစာ တွေကို တဒိန်းဒိန်း တုန်လှုပ်သွားရတော့သည်ဟု ကျွန်တော်ထင်မြင်ပါသည်။

မှန်ပါသည် ကျွန်တော့်ရဲ့ ဒေါ်လေးတော်သော (ဝါ) မမ လို့ခေါ်မှကြိုက်တတ်သော မြမြမေ၏ ကိုယ်ကျပ် နိုင်လွန်အင်္ကျ ီ  အတွင်းရှိ ဘော်လီအတွင်းမှ နို့သီးနီနီ ထိပ်ဖူးကလေး နှစ်လုံးပင်ဖြစ်ပါသည်။ ပတ္တမြားလုံးကဲ့သို့ နီတွတ်တွတ် နို့သီးထိပ်ကလေးမှာဇီးကင်းခန့်ဟု ထင်ရပါသည်။ ဇာဘော်လီ အတွင်းဝယ် ဘယ်လိုမှ ဘရာဇီယာ ဆို၍ ခံထားဟန် မတူသဖြင့်လည်း အစွမ်းကုန် အုံကြွကာ လှချင်တိုင်းလှနေသော ရွှေရင်အုံအလှဖူး ပတ္တမြားခဲ ကလေးများမှာ ဘီစကွတ်ဇာနိုင်လွန်အတွင်းရှိ ဘွန်တွမ်ဘော်ဒီ၏ အထက်နှုတ်ခမ်းစီး ဇာပန်းတွေ ကြားမှ ငွါးငွါး ငွင့်ငွင့် ကားကားစွင့်စွင့် ထိုးဖေါက်၍ သာ ထွက်ပေါ်နေကာ အပြင်နိုင်လွန်တွင်ထိပြီး မှန်သားပမာ ရဲရဲကြီး ပေါ်ထွက်နေခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။

တကယ်တော့ ဒေါ်လေးမေ၏ ဘွန်တွမ်ဘော်ဒီ ကြယ်သီးကလေး နှစ်လုံးမှာ ရုတ်တရက် ရင်ကော့လိုက် သောကြောင့် ပြုတ်ထွက်သွားခြင်း ဖြစ်ဟန်တူပါသည်။

ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေအား မော့ကြည့်နေသည်မှာ ဒေါ်လေးမေက သူမအား သနားသဖြင့် အသနားခံ နေသော (အော့ဗ်ဂျက်) သဘောမျိုးများ ထင်နေလား မပြောတတ်ပါ။ ဒေါ်လေါးမေက ကျွန်တော့်ကို ကြောက်၍ ကြည့်နေသည်ဟု ထင်သလို ကျွန်တော်က သဘောကျကာ ဒိန်းဒလိန်းနတ်ဖမ်းစားနေခြင်းကိုတော့ ဒေါ်လေးမေ က သိဟန်မတူပါ။

“ အင်း… မင်းဟာ ငယ်ငယ်ဘဲရှိသေးတယ် သိလား… တော်တော်ကြာ မမတို့ခေါင်းကိုလာထိမှာ… မင်းဖေဖေက တို့ကို အပ်ထားခဲ့တယ် မဟုတ်လား မောင်စိန်တင်…”

“ ဟုတ်ပါတယ် မမရယ်… ဒီစာရေးတာလည်း… ကျွန်တော် အပြင်းပြေ သဘောပါ… သူကချစ်တောင် ကျွန်တော့် ဘဝ ကျွန်တော် သိပါတယ် မမရယ်…”

“ အေး… ငါ့တူက အပျံသင်တဲ့ ငှက်ကလေးပေါ့ ဟုတ်လား… မမ မေးမယ်နော် မှန်မှန်ပြောစမ်း… ဘယ်သူ့ဆီ ပေးမလို့လဲ  ပြောစမ်း…”

“ မူမူ့ ကိုပေါ့ မမရယ်… ကျွန်တော်သူ့ကို မြင်ကတည်းကလေ တကယ့်ကို စာကျက်လို့မရဘူး မမရယ်… တကယ်ချစ်လို့ သူကလေးကို ပေးမယ်ဆိုပြီး ရေးတာပဲ မမရယ်…”

ထိုသို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် ဒေါ်လေးမေမှာ မျက်လုံးကလေးများ အရောင်လက်သွားကာ

“ အော်…အော်… လက်စသတ်တော့ မင်းက မယ်ဘွဲ့ကို ဆွတ်ခူးဘို့ ကြံစည်နေတဲ့ မူမူ့ကိုမှ မင်းက ချစ်နေတာကိုး… ဟင်…”

“ မင်း သူကလေးကို လိုချင်ယင်… ကာယဗလ ကြိုးစားဦး မောင်စိန်တင်” ဟု ဒေါ်လေးကပြောယင်း ကျွန်တော် မူမူထံပေးမည့် စာတွေကို ဖတ်ကြည့် ပါတော့သည်။

“ အသည်းစွဲ မြင်မြင်ခြင်း ချစ်မိတဲ့ မောင့်လှယမင်း သူဇာလေးရယ်… တဲ့ဆိုပါလား… ဟားဟား… ။ အင်း… မင်း ရည်းစားစာကတော့… သိပ်ဟုတ်နေတာပဲဟေ့… အင်း… ဆက်ဖတ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…

အော်… မောင်ရှုမဝနိုင်တဲ့ မူရယ်…. ကိုယ့်ရဲ့ဘဝရိပ်သာ မှီခိုတွယ်ရာ “ကွန်း” ကလေးပါပဲလား မူရယ်… မူ့ကိုမြင်ကတည်းက ဆိုပါတော့လေ ကိုယ့်ရဲ့ဘဝဟာ ခြောက်သွေ့တဲ့ သဲကန္တာရကို အပင်တပန်း နွမ်းလျှစွာနဲ့ ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ရတဲ့ ခရီးသည်ဟာ အိုအေစစ် ရေစင် ရေကန်ကလေး တွေ့ရသလို ဘဝရဲ့ ပျော်ရွှင်မှု သာယာမှု ငြိမ်းချမ်းမှုတွေ ရော ပြွမ်းပြီး ပေးနိုင်လောက်တဲ့ ကွန်းခိုရိပ်မြုံလေးပမာ ကိုယ့်ရဲ့ အသည်းနှလုံးအေးစေခဲ့တာ မူပါဘဲ အချစ်ကလေးရယ်…

တကယ်လို့ ကိုယ်ဟာ ဒီနေရာလေးမျိုး ရောက်ခဲ့ရင် မူ့ကို ချစ်မိခဲ့မယ်လည်း မဟုတ်ဘူး… ယခုတော့ ဒီနရာကို နဖူးစာ ဘဝအဖေါ်အဖြစ် ဆုံဆည်းချင်လိုများ နတ်သိကြားတွေက ကြံဖန်တင်ပို့လိုက်လေရော့သလား မူရယ်… 

ကိုယ့်ကိုအပြစ်ဆိုချင်လည်း ဆိုပါတော့… မုန်းပစ်ချင်လည်း မုန်းပစ်လိုက်ပါတော့… အလှသူဇာ မူမူရယ်… ကိုယ့်ရဲ့ဘဝဟာကတော့ မေတ္တာရဲ့ မွန်မြတ်တဲ့ အသည်း နှလုံးထဲကပဲ… မူ့ရဲ့အချစ်ကို တောင်းခံလိုက်ပါတယ်… ကိုယ့်ရဲ့ မေတ္တာတွေဟာ ဘဝတစ်ခုလုံးရဲ့ မပြိုကွဲဘဲရပ်တည်ပြီး… မူ့ရဲ့  အချစ်အပေါ်မှာ သစ္စာရှိရှိ စောင့်သွားမယ်ဆိုတာကိုတော့ ကိုယ့်ရဲ့မေတ္တာမွန်လေးတစ်ယောက် သိထားစေလိုပါတယ်ကွယ်…

ကိုယ့်မေတ္တာနဲ့ သစ္စာအပေါ် အရင်းတည်ပြီး မွန်မြတ်တဲ့ အချစ်ကို ယုံကြည်ရင်ဖြင့် စောင့်မျှော်နေတဲ့ မောင့်ကို ချစ်သဝဏ်လွှာ အမြန်ဘဲ ပြန်ကြားပေးပါဆိုတာကို တောင်းပန်ပါတယ် မူရယ်… … …

         မူ့ ရဲ့…

         မေတ္တာမွန်ဖြင့်…

         စိန်တင်

ဒေါ်လေးမေက စာကိုဖတ်ပြီးသောအခါမှာတော့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး… ပြုံးစိစိလုပ်ကာ…

“ အံမယ်… မောင်စိန်တင်က ဒီလိုဆိုတော.လည်း မခေပါလားဟေ့ တကယ်တော်တာပဲ ဟဲဟဲ…ဟဲ… ဒါပေမဲ့ မူမူ့ ရဲ့ အသည်းနှလုံးဟာ ကျောက်တိုင် ကျောက်ခဲ… မောင်စိန်တင်…” ဟုပြောလိုက်သဖြင့်…

“ မူမူ့ ရဲ့ အသည်းနှလုံးဟာ ကျောက်တိုင် ကျောက်ခဲဖြစ်ပါစေတော့ မမရယ် ကျွန်တော့်ရဲ့ လေမုန်တိုင်းနဲ့ တူတဲ့ ဒိုင်းနမိုင်းဟာ ကောင်းကောင်းကြီး ခွဲပစ်မှာဘဲဗျာ…”

“ ဟာဟ… သိပ်ရီစရာကောင်းတာပဲ မောင်စိန်တင် တကယ်တော့ မင်းဟာလေ အင်မတန်… စိတ်ကူးယဉ် ရွှေဗိမာန်ကြီး တည်တောက်နေတဲ့သူပါလားကွာ…”

 ဒေါ်လေးမေသည် ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး… ရီမောလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့…

“ ကောင်လေး… မင်းသတိထား လုပ်ပါကွာ… မင်းလုပ်လို့ မမတို့ မျက်နှာပျက်ရင် မကောင်းပါဘူး… မင်းကိုမမ သတိပေးချင်တာဟာ မင်းဦးလေးနဲ့ မူမူ့ရဲ့ မိဘတွေ ဘယ်လောက်ရင်းနှီးတယ်ဆိုတာ သိမှာပေါ့… အေး… မင်းဒီလို စိတ်မကောင်းဖြစ်တာ မြင်ရတော… မမလည်း့… စိတ်မကောင်းဘူးပေါ့ကွယ်… အေး… ဒီလောက် တောင်ဆိုရင်တော့…” ဟု ပြောဆိုကာ ဒေါ်လေးမေသည် နောက်လှည့်သွားသောကြောင့်…

“ ဟောဗျာ… မမကလဲ… ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြန်တာလည်း…”

ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆိုပင် ဒေါ်လေးမေ၏ လက်ကိုဆွဲ၍ ပြောလိုက်သောကြောင့် ဒေါ်လေးမေက ရုတ်တရက် မျက်နှာချင်းထိလုမတတ် ကျွန်တော့်ဆီ ဖြတ်ကနဲ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ကာ…

“ အေး… မင်းက ဒီလောက် မူမူ့ကို ချစ်နေရင်လည်း ဒေါ်လေးကဘဲ ကြားက ကြည့်စီမံပေးရမှာပေါ့ကွယ်…” ဟု  ဒေါ်လေးမေက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် အင်မတန်မှဘဲ အံ့အားသင့်သွာခဲ့ပါသည်။ ခုနကပင် ကျွန်တော့်အတွက် ပြာယိပြာယာနှင့် မလိုသလို ဆုံးမနေသော ဒေါ်လေးမေ တစ်ယောက်မှာ… လျှပ်စစ်ပစ် လိုက်သလို စိတ်အပြောင်းအလဲ မြန်ဆန်နိုင်လွန်းရကား… ကျွန်တော့်ဘက်မှပင် ကူညီ အောင်သွယ် ပေးတော့မည် ဟုဆိုလာသဖြင့် ဒေါ်လေးမေ၏ လက်ကလေးများကို ဝမ်းသာအားရ ဆွဲ၍ ဖျစ်ြှစ်ကာ…

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ မမရာ… ဝမ်းသာလိုက်တာ…” ဟု ပြောဆိုလိုက်မိပါသည်။

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောဆိုလိုက်သောအချိန်တွင် ဒေါ်လေးမေထံမှ ပျံ့လွင့်လာသော ရနံ့သွေးမှာ တမွှေးမွှေးနှင့် ကျွန်တော်၏ နှာခေါင်းဖျားကို ကလိလိုက်သည့်အလား ခံစားရပါတော့သည်။

ထိုနောက်တွင် ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်ချွန်ထက်လှသည့် နှာခေါင်းကြီးကို ဆွဲလိမ်ကာ ခပ်သွက်သွက် ထွက်သွားပါတော့သည်။

ဒေါ်လေးမေ ထွက်သွားသောအခါတွင် အပျိုတွေက တပန်းရှုံးလောက်သည့် ဒေါ်လေးမေ၏ တင်ပါး အိအိ ကြီးတွေက ကျွန်တော့်အသည်း နှလုံးအား လာထိလိုက်သည့်အလား စိတ်တွေလှုပ်ရှား သွားစေပါ တော့သည်။

ကျွန်တော့်၏ အန်ကယ်မှာ အသက်အရွယ် ၅ဝ နီးပါး ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း သူရထားသော နောက်မယား လေးဖြစ်သည့် ဒေါ်လေးမေ(ခေါ်) မြမြမေ မှာ ၂၅ နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသောကြောင့် အန်ကယ် ဦးဘသောင်းနှင့် ဆိုလျှင် ဘယ်လိုမှ လိုက်လျော ညီထွေ မဖြစ်နိုင်သည်ကို တွေ့ ရပါသည်။ အန်ကယ် ဦးဘသောင်း မှာလည်း ဒေါ်လေးမေအား ဝါးစားမတတ် ချစ်မြတ်နိုးလှ သောကြောင့် ဒေါ်လေးမေ ကြိုက်နှစ်သက်သည့် အဝတ်အစား များကို ဝယ်ခြမ်းပေးခဲ့ရပါသည်။ ဤသို့ဝယ်ခြမ်း၍ပေးရ သည်မှာ လတိုင်းလိုလို ဖြစ်ပါသည်။

ထိုသို့ ဝယ်ခြမ်းပေးရလင့်ကစား အန်ကယ် ဦးဘသောင်းမှာ စိတ်ပျက်ခြင်းကတော့ မရှိပါ။ ဇနီး ဖြစ်သူ မြမြမေ (ခေါ်) ဒေါ်လေးမေကို ဝယ်ခြမ်းပေး၍လည်း ပထမ ဇနီးကြီးက ကျန်ခဲ့သည့် တစ်ဦးတည်းသော သမီး ကြွယ်ကြွယ်က မနာလိုဝန်တိုခြင်း မရှိပါ။ တကယ်တော့ ဒေါ်လေးမေကို ဝယ်ခြမ်းပေးသည့်တိုင်လည်း ကြွယ်ကြွယ့် အတွက် အနည်းနှင့်အများ ဝယ်ခြမ်းပေးရသည်ကို တွေ့ရပေရာ ကြွယ်ကြွယ့်အဖိူ့လည်း ကြေနပ်နှစ်သိမ့်လျက် ရှိသည်ကိုသာ တွေ့ရပါသည်။ တဖန်… ကြွယ်ကြွယ့်ကိုလည်း မိထွေးမို့ ဒေါ်လေးမေက ဘယ်တော့မှ နှိမ့်ချ အပြစ် ပြောခြင်း မရှိဘဲ ကြွယ်ကြွယ့်အား ညီမလေးတစ်ဦးသဖွယ် ဆက်ဆံသဖြင့် ထိုအိမ်ထောင်လောကမှာ အင်မတန် ငြိမ်းချမ်းသာယာသော အိမ်ထောင်တစ်စုပင် ဖြစ်နေပေတော့သည်။

ဒီလောက်ဆိုရင်ဖြင့် ကျွန်တော်နေထိုင်လျက်ရှိသော အိမ်ထောင်စုအကြောင်းကို စာဖတ်သူတို့က သိလောက်ပြီထင်ပါသည်။

ကျွန်တော်က မူမူ့ကိုချစ်၍ မူမူနှင့်ဆက်သွယ်ပေးမည့် သူများကလည်း နှမဖြစ်သူ ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ဒေါ်လေး မေ တို့က တာဝန်ယူထားပြီဖြစ်ရာ ဘာမှအပြစ်ဆိုစရာ မရှိအောင် အိုကေ ဖြစ်နေတော့သည်ဟု ဆိုချင်ပါတော့ သည်။

နုနု ကလေးမှာ အိမ်နီးခြင်း ဖြစ်ယုံသာမကသေးပါ သူကလေးအတွက် ကျွန်တော်က ညဘက်တွင် တစ်ခါ တစ်ခါ စာသင်ပြနေရ ပါသည်။ သူကလေးကို စာသင်ပြ ပေးရတဲ့အခါတိုင်း ကျွန်တော့်မှာ သူကလေး၏ နဂို သဘာဝ အလှကလေးဖြစ်သော နီတျာတျာ ပါးအို့ကလေးကို ဂဏန်းမှားသွားတိုင်း အပြစ်ပေးသည့်အနေဖြင့် လိမ်ဆွဲမိပါသည်။

တစ်ခါတော့ ကျွန်တော်က သူကလေး၏ ပါးအို့နီကလေးကို အဆွဲလွန်သွားသောကြောင့် မျက်ရည်ကျလာ သဖြင့် မနည်းကြီး ချော့မော့ လိုက်ရပါသည်။ သူကလေးမှာ မပွင့်သေးသော အပျိုပေါက်စ အဖူးအငုံကလေး ဖြစ်သည့်အတိုင်း တက်သစ်စလကလေးပမာ အလှမှ ယဉ်ယဉ်ကလေးနှင့် လှချောသူကလေး ဖြစ်၍ ကျွန်တော် ညီမလေးတစ်ဦးထက် မပိုသော အချစ်ဖြင့် ချစ်မိခဲ့ပေသည်။ သူကလေးကလည်း ကျွန်တော့်ကို အစ်ကိုသဖွယ် ခင်မင်ကာ မကြာခဏ တွတ်တီးတွတ်တာ ကလေးစိတ် လေးနှင့် ပြောတတ်ပါသည်။

“ အစ်ကိုကြီး မူမူ့ကို ချစ်နေတယ်ဆို…”

“ အေး… မူမူ့ကိုချစ်လို့ ကြွယ်ကြွယ့်ကိုတောင် အကူအညီတောင်းထားရသေးတယ် ညီမလေး…”

“ အမယ်… မူမူက  ညီမလေးတို့နဲ့ တစ်ကျောင်းထဲပါ အစ်ကိုကြီးရယ်… ညီမလေး ပေး ပေးမှာပေါ့…”

ထိုကဲ့သို့ ပြောသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ အတော် ဝမ်းသာသွားလျက်…

“ ဟာ… ဒီလိုဆိုရင်  အစ်ကိုကြီးတို့ အိမ်ကရော… ကြွယ်ကြွယ် ကရော… အကူအညီပေးမယ် ပြောထားတယ်… ဟန်ကျတာဘဲဟေ့…” ဟုပြောရင်းက နုနု ကလေး၏ ပါးအို့ နီနီကလေးကို ကျွန်တော် လိမ်ဆွဲ လိုက်ပါသည်။ ထိုသို့ ကျွန်တော်က သူ ကလေး၏ ပါးအို့ နီနီထွေးထွေးကလေးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်သောကြောင့် နုနု ကလေးက ချစ်ဖွယ်ရာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းကလေးကို စူပစ်သဖြင့်…

“ ဟင်း ဟင်း… ကြည့်စမ်း နု ကလေးက ကိုကြီးကို စိတ်ဆိုးတယ် ဟုတ်လား… စိတ်ဆိုးရင်… ဟောဒီလို ဟောဒီ လို… ထိပ်ထိုးခံရမယ် ကွဲ့…”

ကျွန်တော်က နုနု ကလေး၏ ထိပ်ကလေးကို အသာကလေး ဖွ၍ ထုလိုက်သောကြောင့် နုနု ကလေးက အတင်းထကာ ကျွန်တော့်ကို သူကလေး၏ လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ပြန်ထုပါတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော် က ရုတ်တရက် အခန်းကြီးထဲတွင် လှည့်ပတ် ပြေးလွှားရာ နုနု ကလေးက ကျွန်တော့်ကို အတင်းလိုက် ဖမ်းဆီး ပါတော့သည်။ ဖမ်းဆီးခြင်းကို ကျွန်တော်က ငြိမ်ငြိမ်ခံလိုက်ပါမူ ယခုလောက် စိတ်ဆိုးမည် မဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော် က သူ ကလေး စိတ်ဆိုးအောင် တမင်တကာ ကြံဖန်လိုက်သလို အမိမခံဘဲ ထ၍ပြေးသောကြောင့် နုနု ကလေးမှာ မျက်နှာကလေးနီကာ အတင်း တလကြမ်း လိုက်ပါတော့သည်။ သည့်နောက်တွင် ကျွန်တော်က မီးခလုတ် ပိတ်ပစ်လိုက်ပြန်သဖြင့် ရုတ်တရက် အမှောင်ကျသွားကာ သူ ကလေးက…

“ ဟင်… အစ်ကိုကြီး မကောင်းဘူး ညီမလေး မမြင်ရတော့ဘူး…” 

ဟု အော်နေသောကြောင့် ကျွန်တော်က သူ ကလေး၏ နောက်မှကပ်၍ ဝါးကနဲလုပ်ရင်း သူ ကလေး၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ဆွဲ မြှောက်လိုက်သဖြင့် ခလေးမလေး နုနုမှာ ရုတ်တရက် ကြောက်အားလန့်အားနှင့် “အမယ်လေး” ဟုအော်ကာ… ကျွန်တော့်ကို အတင်းတွယ်ဖက်ထားပါတော့သည်။

ကျွန်တော်က သူ ကလေးအား အမှောင်ထဲကပင် ပါးကလေးကို ရှာဖွေကာ ချစ်စနိုး နမ်းလိုက်ရင်း…

“ နု လေး… သိပ်ကြောက်သွားသလား…  အစ်ကိုကြီးက ချစ်လို့ ကျီစားတာပါကွာ…” 

ဟုပြောရင်း မီးခလုတ် ကိုဖွင့်လိုက်ပါသည်။ ထိုသို့ မီးလင်းထိန် သွားသောအခါတွင်ကား နု ကလေး၏ မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေ ဝဲနေ သည်ကို တွေ့ရသောကြောင့် ကျွန်တော်က သူ ကလေး၏မျက်ရည်များကို လက်ကိုင်ပဝါဖြင့် သုတ်ပေးကာ…

“ အစ်ကိုကြီးကို စိတ်ဆိုးသလား ညီမလေး… ဟင်… ကဲကဲ နောက်ကို ညီမလေး မကြိုက်တာဆိုရင် မလုပ်တော့ဘူး နော်…”

ထိုသို့ ကျွန်တော်က ပြောဆိုကာ သူကလေးအား ချော့ချော့မော့မော့နှင့် သူ့အိမ်အထိ လိုက် ပို့ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်က ထိုသို့ လိုက်ပို့သောအချိန်မှာပင် ကျွန်တော့် အန်ကယ်နှင့် ဒေါ်လေးမေ ကြွယ်ကြွယ် တို့မှာ ကြည့်မြင်တိုင် ဘုရားကိုးဆူ ပြုလုပ်သော မိတ်ဆွေအိမ်တစ်အိမ်မှ ပြန်လာခဲ့သောကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ကမန်းကတန်း အိမ်သို့ပြန်ခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော် အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါတွင် ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော် စာကြည့်နေသော ကျွန်တော့် အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာကာ…

“ ရော့… မူမူ့ဆီကစာ…” ဟုပြောဆိုလျက် ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ကာ ထွက်သွားသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ဝမ်းသာအားရနှင့် မူမူပေးလိုက်သော စာကလေးကို ကမန်းကတန်း ဖေါက်၍ ဖတ်ကြည့်မိပါတော့သည်။

....................

ကိုစိန်တင်…

ရှင်ဟာ တော်တော် သူရဲဘောကြောင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဘဲ… ကိုယ်အစွမ်းအစ မရှိတိုင်း ကိုယ့်နှမကို အောင်သွယ်ခိုင်းတာဟာ… ဒါ ရှင့်အစွမ်း အကုန်ဘဲလား ကျွန်မဖြင့်ရီတောင်ရီလိုက်ချင်သေးတယ်… ရှင်က အခုနေ သေအောင် ချစ်နေဦး ကျွန်မကတော့… မချစ်နိုင်သေးဘူး…  ကိုစိန်တင်… နောက်ကို ရှင့်သတ္တိနဲ့ရှင် ကြိုးစားပါ… ကျွန်မကိုတော့… နှမတီကတဆင့် စာမပေးပါနဲ့…

      “မူ…”

ကျွန်တော်မှာ မူမူ့ဆီက ချစ်သဝဏ်လွှာ ရမည့်အစား ဒေါသတကြီး ကြိမ်းမောင်းလိုက်သော စာကိုသာ ပြန်လည်ရသောကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှက်သောစိတ်နှင့် တဆတ်ဆတ်တုန်လှုပ် နေပါတော့သည်။

ထိုအခိုက် ကျွန်တော့်အခန်းထဲသို့ ရုတ်တရက် ဒေါ်လေးမေတစ်ယောက် ကျွန်တော်စာရွက်ကိုင်ရင်း မှိုင် တွေချနေသည်ကို မြင်ရသောကြောင့် ကျွန်တော့်လက်ထဲမှ စာရွက်ကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲလိုက်ပြီး ဓါတ်မီး (လျှပ်စစ်မီး) ရောင်တွင် ထောင်ကာကြည့်လိုက်ပါသည်။

“ အမယ်… မောင်စိန်တင်က မှိုင်နေသလားကွ မင်းဒီစာရတာ ဘာမှ မှိုင်စရာမလိုပါဘူး    မောင်စိန်တင်… အဲဒီလို စာ မျိုးရတာ အင်မတန်ကံကောင်းတယ်… မှတ်ထားကွ အဲဒါဟာ… မင်းအတွက် နောက်ထပ် သူ့ထံက ပြန်လာဘို့ စာတွေအတွက် ရှေ့ပြေးပဲ… ငါ့မောင်…”

ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်ပခုံးကို ကိုင်၍ပြောလိုက်ပြီး ထွက်သွားသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ဒေါ်လေးမေ ပြောသွာသည့် စကားများကို စဉ်းစားရင်းက ဒေါ်လေးမေ ပြောစကားများကို ယုံကြည်လာပြီး စိတ်အားများလည်း တက်ကြွကာ နောက်ထပ်စာတစ်စောင် ရေးရန် ပြင်ဆင်လိုက်ရပြန်ပါတော့သည်။ … … …

အခန်း ( ၁ )  ပြီးပါပြီ။

.........................................................................

အခန်း (၂) ချစ်မိရင် အသဲစွဲ

နှမဖြစ်သော ကြွယ်ကြွယ့်ကို ကျွန်တော်က ယခုတစ်ခါတော့ အားမကိုးတော့ပါ ဒေါ်လေးမေ ပြောသလို ကျွန်တော့်မှာ စိတ်ပျက်ခြင်းမရှိဘဲ မူမူ၏ စာထဲမှာ ပါသည့်အတိုင်း…  “ရှင့်သတ္တိနဲ့ရှင် ကြိုးစားပါ…” ဟူသော စာကလေး ထောက်သဖြင့် ယခုတစ်ချိန်တွင် ဧကန်စွံ့စားတော့မည် ဟူသောအတွေးက ကျွန်တော်၏ ခေါင်းထဲ တွင် ကိန်းအောင်းလာခဲ့ပါတော့သည်။

ကျွန်တော်သည် မူမူ့ကို အရင်တလောက ကိုယ်တိုင်ပင် စာပေးခဲ့သည်ကို မူမူ အဘယ့်ကြောင့် ကျွန်တော့်အား သူရဲဘောကြောင်သော အဖြစ်ကို ရေးခဲ့ပါသနည်း။ အမှန်ကတော့ မူ့၏စာမှာ သေသေချာချာ အဘိဓမ္မာ ဆန်ဆန် ရေးထားသော ပုစ္ဆာပင်လော… ကျွန်တော် သည် မူ့ရဲ့စာကို ဖတ်ရင်းကပင် လျှို့ဝှက်သော ဖိတ်ခေါ်ချက်စာသာလျှင်ဖြစ်ကာ ကျွန်တော့်ကို လူရဲကြီးအဖြစ်က လာရောက်တွေ့ဆုံအောင် ဖန်တည်းလိုက်သော စာသာလျှင်ဖြစ်ရမည်ဟု  ကျွန်တော်ကတွေးမိပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်က မူမူ့ကို စာပေးရမည့်အစား လူချင်းတွေ့ရသည်ကမှ ဟန်ကျလိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော် အောက်မေ့မိခဲ့ရလေတော့သည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် ကျွန်တော့်မှာ တနင်္ဂနွေနေ့ ဖြစ်သည့်အတိုင်း အိမ်ရှေ့ခန်းမှနေ၍ မူမူတို့၏ အိမ်ကိုသာ ကြည့်နေမိပါသည်။ အလျှင်ကဆိုသော် စောစောစီးစီး မောနင်းရှိုး (Morning Show-မနက်ခင်းပိုင်း ရုပ်ရှင်ပွဲ) သွား၍ကြည့်တတ်သည့် ကျွန်တော့်မှာ ယခုတစ်ခါ မကြည့်တော့ဘဲ မူမူတို့ အိမ်ဆီကိုသာ အကဲခတ်နေပါသည်။

ဒေါ်လေးမေက ကျွန်တော့်နောက်နား ရောက်လာပြီး… “ဟေ့… မောင်စိန်တင် မင်ကောင်မလေးကို ကြည့် နေတယ် ဟုတ်လား… မင်းက တယ် အ.တာကို… အခု မူမူနဲ့ ကြွယ်ကြွယ်တို့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြမလို့ကွ ဒါပေမဲ့ ၁၂ နာရီခွဲမှ သွားကြည့်မှာ သူတို့ကြည့်မှာက မန္တလေးရုပ်ရှင်က ပြတဲ့ “ဘဝသံသရာ” သွားကြည့်မှာ မောင်စိန်တင်…” ဟုပြောလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ မျက်လုံးပြူးသွာလျှက်…

“ ဟင်… ဒီကောင်မလေး ကျွန်တော့်လဲ ဘာမှမပြောပါလား…”

“ အော်… မင့် ပြောရဦးမလားကွ… ကဲ… မင်း လိုက်ပြလိုက်ဦး…”

ထိုသို့ ဒေါ်လေးမေက ပြော၍ ထွက်သွားသောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ကြွယ်ကြွယ်ရှိ နေသော… သူ၏ အခန်းသို့ ကမန်းကတန်း ပြေးတက်သွားခဲ့ပါသည်။ အိမ်မှာ ခပ်မြင့်မြင့် ဆောက်ထားသည့် နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်လေရာ ကျွန်တော် အိပ်သော အောက်ထပ်အခန်းမှ ကြွယ်ကြွယ်ရှိ နေသော အပေါ်ထပ် အခန်းသို့ ပြေးတက်သွား ခဲ့ပါသည်။

ကြုံချင်တော့ ဘုံဆိုင်မှာ ချာချာ လည်သော အရက်သမားလို ကျွန်တော် တစ်ယေက်မှာ မမျှော်လင့်ဘဲ ရုတ်တရက် တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်၍ အဝတ်အစားလဲနေသော ကျွန်တော့် နှမဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ့်နှင့် သွားရောက် တိုးမိပါတော့သည်။

“ အို… အမေ့” ဟု ကြွယ်ကြွယ်က အော်လိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော့်မှာလည်း မျက်လုံးကြီးပြူးကာ ရုတ်တရက် ကြောင်တောင်တောင်ကြီး ဖြစ်နေရာမှ ကျွန်တော့် နှမက သူမ၏ထမီလေးကို ကမန်းကတန်း ဆွဲကာ ပြန်ဝတ်လိုက်ပါသည်။ အမလေးဟု ကျွန်တော် မအော်မိအောင် ထိန်းရင်း ဒလကြမ်း ပြန်လည်ဆင်းလာသောအခါ… ကျွန်တော့် နောက်မှ သနပ်ခါးတုံး တစ်တုံးမှာ ကျွန်တော့်၏ ဂျိုစောင်းကိုထိလျှက် ကြမ်းပြင်ပေါ် လိမ့်ဆင်းသွားကာ ကျွန်တော်လည်း  အိမ်ပေါ်မှ ကမန်းကတန်း ဆင်းပြေးလာ ခဲ့ရတော့သည်။

ကျွန်တော့်မှာ မျက်နှာပူလှသောကြောင့် ဒေါ်လေးမေထံမှ ငွေတစ်ဆယ် တောင်းကာ ခပ်သုတ်သုတ် အိမ်မှ ထွက်ခဲ့ရပါသည်။ အမှန်ကတော့ ကျွန်တော့်မှာ ကိုယ့်နှမ ဝမ်းကွဲ တစ်ဦး၏ ပဉ္စငါးပါးမကျန် တစ်ကိုယ်လုံး ခြုံ မြင်ခဲ့ရပြီးနောက် ဘယ်လိုမှ မျက်နှာခြင်းဆိုင်ရန် ခဲယဉ်းလှသဖြင့် အိမ်မှထွက်ခဲ့ရ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ဒေါ်လေးမေ တစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော်၏ ကမန်းကတန်း ဖြစ်ပျက်ပုံကို ကြည့်လျှက် …

“ ဟဲ့… မောင်စိန်တင် မင်းဟာက မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဘယ်သွားမလို့လဲ … ဟင်…” ဟု မေးလိုက်ပါသေးသည်။

ထိုသို့ ဒေါ်လေးမေ မေးလိုက်သည့်တိုင်အောင်ပင် …

“ မမရယ်… အင်မတန် အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စမို့ပေါ့ဗျာ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေးပေးစမ်းပါ…”

ကျွန်တော်က ဒါပဲပြောနိုင်ခဲ့ပြီး ရန်ကုန်ထဲကို ဘတ်စ်ကားစီး၍ လစ်ခဲ့ရပါသည်။ ကားပေါ်တွင် ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း တင်ထွန်းနှင့် တွေ့ရပါသည်။ တင်ထွန်းက… “ဟေ့… ကောင်ကြီး” ဟု ခရီးဦး ကြိုဆိုကာ သူ့ခုံဘေးတွင် ဖင်ရွှေ့ယင်း နေရာပေးလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်က တင်ထွန်းအား ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြနိုင်ကာ ခပ်သွက်သွက် လာခဲ့ရသော အရှိန်ကြောင့် ဟောဟဲ ဟောဟဲ ဖြစ်နေသည်ကို အတော်ကြီး အရှိန်ယူ နှိုက်လျက် ဘတ်စ်ကားခ ငွေတောင်းခံသူ စပယ်ယာ ကလေးကို ငွေအကြွေ ၁၅ ပြား ထုတ်ပေးလိုက်ပါသည်။

“ ဟေ့… ကောင်ကြီး စိန်တင် မောကြီးပန်းကြီး ဘာဖြစ်လာရတာလဲဟ မင်းဟာကလည်းကွာ စကားမပြောနိုင် ဘာမပြောနိုင်ဘဲ…”

သူက မျက်ခုံးကြီး မြင့်သွားသည်အထိ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ သူ့ထံ မျက်နှာမူလိုက်ပြီး …

“ အေး… မင်းကို ဘယ်စကားပြောနိုင်ဦးမလဲ တင်ထွန်းရာ ငါလည်းအရေးကြီးကိစ္စနဲ့ ကမန်းကတန်း ပြေးလာ ရတော့  မောနေလို့ဘဲ သူငယ်ချင်း…”

ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောအချိန်တွင် အင်းစိန်-ရန်ကုန် ပြေးသော ဘတ်စ်ကားမှာ စတင်၍ ထွက်လာ ပါတော့သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် တင်ထွန်းက ကျွန်တော်တို့ခုံရှေ့မှ မဒီချောလေးနှစ်ဦးကို မျက်ရိပ်ပြကာ…

“ သိပ်လှတဲ့ ယမင်းကလေးတွေကွ” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။

သူပြောလိုက်သောကြောင့် ယခုမှ ဂရုထားကာ ကြည့်လိုက်ရာ နောက်ပိုင်း ကြည့်ရသည်ပင် အတော် ကလေး ယဉ်ယဉ်နှင့် လှနေသော အမျိုးသမီးလေးတွေ ဖြစ်သည်ကို တွေ့ရလေ၏။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်မှာ ထိုအမျိုးသမီးတွေအပေါ် ဘယ်လိုမှ စိတ်ဝင်စားနိုင်ဘဲ တစ်နေ့လုံး အချိန်ဖြုန်းပစ်ရမည့် နေရာကိုသာ ကြံစည် စိတ်ကူး ကြည့်နေမိလေသည်။ … 

“ မင်းကရော ဘယ်သွားမလို့လဲကွ မင်းကြည့်ရတာ ရုပ်ရှင်မင်းသား ဂိုက်ဖမ်းနေပါကလား… ကိုယ်လူ”

“ ဟားဟား… ငါ့ကောင်မလေးနဲ့ ချိန်းထားလို့ သူနဲ့ငါ ဒီကနေ့ အတူတူတွဲပြီး ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်လေ…”

“အေး… မင်းကတော့ ဖိုးစွံ တစ်ယောက်ပဲ ငါကတော့ အခုထိ ဟန်မကျသေးဘူး… ဖိုးတင်ထွန်း.”

ကျွန်တော့ကို တင်ထွန်းကြီးက စီးကရက် ထုတ်ပေးသော်လည်း ချောင်းဆိုးမည်ကို တွေးကာ လက်ကာယင်း ပြောလိုက်လေသည်။ တင်ထွန်းကြီးက စီးကရက်ကို ပါးစောင်ခဲကာ မီးညှိလျက် မိခိုးများ မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး…

“ ဘယ်သူလဲ စိန်တင်… စမ်းချောင်းက မဒီတွေဆို ငါနိုင်ပါတယ်ကွ ပြောစမ်း…”

“ ဘာနိုင်တာလဲ… ပြေးပေါက်နိုင်တာလား…”

“ အကောင်းပြောတာပါကွာ… ငါတတ်နိုင်သလောက် ကူညီရမှာပေါ့…”

“ မင်းသိတယ်မဟုတ်လား… မူမူလေ…”

“ အော်… အလှမယ်လေး မူမူ လား သူက မာနအတော်ကြီးတယ် မောင်… သူ့စိတ်ထဲမှာ ကပြားကောင်တွေကိုများ အားကျနေသလား မသိဘူးပဲ ကိုယ့်လူရ နယ်လ်ဆင်ကျောင်း ကပွဲမှာတောင် ငါတွေ့လိုက်တယ် ထင်တယ်…”

“ ငါလည်းကြားပါတယ်ကွာ… မနှစ်ကမဟုတ်လား… ငတိမက နယ်လ်ဆင်ကတင် မကဘူး ကောလိပ်က ငနဲမတွေ နဲ့တောင် တခါတခါ တွဲချင်သေးတယ်…”

“ ကောလိပ်က မ.ဆိုရှယ်တွေကို ပြောစမ်းပါကွာ… ဒါက အရေးမကြီးပါဘူး… ဒီနေ့ မင်းငါနဲ့ အတူတူ လိုက်ခဲ့ ပါလား…”

ဟုတင်ထွန်းကြီးက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်က စိတ်ပျက်စွာ ခေါင်းရမ်းလျက်…

“ နိုးနိုး… မင်းတို့တွဲတာကို ငါက သွားရည်ယိုပြီး ကြည့်နေ ရမှာလားကွ” ဟု ပြောလိုက်သောကြောင့် တင်ထွန်းကြီး မှာ သူ၏ပါးစပ်ကြီးကို ဖြဲလိုက်ပါတော့သည်။

ကျွန်တော့်မှာ သိမ်ကြီးဈေး ရောက်သောအခါ သူနှင့်လမ်းခွဲကာ ရုပ်ရှင်ရုံတွေကို တစ်ရုံပြီးတစ်ရုံ လှည့် ကြည့်ရင်းက စိတ်ကူးတစ်ခု ရလာပါတော့သည်။  ထိုစိတ်ကူးကား အရက်သောက်ရလျင် ခပ်စောစောက ရှုပ်လာ သော စိတ်တွေကို ဖြေနိုင်ကောင်းရဲ့ ဟူသော အတွေးပင်ဖြစ်လေသည်။

မှန်ပါသည် ကျွန်တော့်မှာ နှမတဝမ်းကွဲ၏ တစ်ကိုယ်လုံး မြင်ခဲ့ရာမှ စိတ်တွေမှာ ဂယောင်ချောက်ချား ဖြစ် လာခဲ့ခြင်းမှာ မိန်းမတစ်ဦး၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ခြုံ၍ မမြင်ဘူးသည့် လူပျိုသိုး တစ်ဦးအဖို့ အဘယ်မျှ စိတ် ဒုက္ခရောက်မည်ကိုတော့ ခန့်မှန်း၍ ကြည့်ပါတော့လေ…

ထို့ကြောင့်ပင် တစ်ခါဘူးမှ မသောက်ဖူးသော အရက်ကို အဖေါ်ပြု၍ စိတ်ကိုသက်သာရာ ရစေတော့ဟု တွေးမိကာ ဘား(Bar) ဟူသော အင်္ဂလိပ်စာလုံး ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ရေးထားသော ဗိုလ်ချုပ်လမ်းမှ အရက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ကို ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး ဘွိုင်ကုလားလေးအား ရမ် ဝမ်းပက်ကို မှာလိုက်ပါသည်။

တချိန်က သူငယ်ချင်းများနှင့် ဘားဆိုင်သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ယခုကဲ့သို့ သောက်ခဲ့ဖူးခြင်း မရှိပါ။ ကျွန်တော် ထိုအချိန်က အရက်ဆိုလျှင် အင်မတန်ရွံရှာသော အရာဝတ္ထု အဖြစ်ဖြင့်  သူငယ်ချင်းများ တိုက်သော် လည်း မသောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ယခုတော့ ကိုယ်တိုင်က သောက်ခဲ့ရသော အရက်သမားဘဝကို  မိုက်မှားစွာ အစပြုခဲ့ပြီဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော် မသောက်ဖူးသော အရက်ကို စတင်သောက်လိုက်ရသောကြောင့် ပထမ (ဝမ်းပက်) လက်တစ်ဆစ်ခန့် မှာပင် အတော်ကြီး မူးသွားခဲ့ပြီး ကျွန်တော့် မျက်စိတွေမှာ ရီဝေဝေ ဖြစ်လာရ ပါတော့သည်။

အရက် တန်ခိုးကြောင့်လော မသိပါ ယခုတော့ ကြောက်ရွံ့ခြင်းတွေက ပြေပျောက်သွားပြီး… သောက်ထား သည့် အရက်ဖိုးတွေကို ရှင်းပေးကာ မူမူနှင့် နှမဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်တို့ ရုပ်ရှင်လာကြည့်မည့် ရုပ်ရှင်ရုံသို့ ထွက်လာခဲ့ပါသည်။

ဘဝသံသရာရုပ်ရှင် ပြနေသော  ရုံရှေ့တွင် သူတို့ကို အဆင်သင့်ပင် တွေ့ရလေသည်။

မူမူနှင့် ကြွယ်ကြွယ် နှစ်ဦးသာလျှင် တွ့ရလျှက် ကျွန်တော့်မှာ အားနာစိတ် ရှက်စိတ်တွေပျောက်ကာ ရဲရဲတင်းတင်း ကြီးပင် သူတို့ရှေ့သို့လျှောက်သွားပြီး…

“ ဟော… ညီမလေး… ရုပ်ရှင်လာကြည့်တာလား …”

ဟုပြုံး၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သောကြောင့် ကြွယ်ကြွယ်မှာ ပထမတော့ အံ့အားသင့် နေသည့်တိုင်အောင် ကျွန်တော်က ဘယ်လိုမှ အမူအရာမပျက်ဘဲ နှုတ်ဆက်လိုက်ခြင်းကြောင့် ညီမလေး ကြွယ်ကြွယ်က မျက်နှာမပျက်ပဲ ခေါင်းညိမ့် လိုက်ပါတော့သည်။

“ ကဲ… အကိုကြီးက အားလုံးအတွက် ၃ကျပ်တန်းက တာဝန်ယူတယ်ကွာ… အဲ့ဒီကစောင့်နော်…”

ဟု ကျွန်တော်ကပြောလျှက် ၃ကျပ်တန်းမှ လက်မှတ် ၃စောင် ယူလာခဲ့ပါသည်။

“ ကဲ… ရုပ်ရှင် ဒကာကြီးရဲ့ … ရုပ်ရှင်တင်ပဲလား… အစားအသောက်ရော မကျွေးဘူးလားဟင်…”

ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်ခြင်းမှာ ကြွယ်ကြွယ်မဟုတ်ပါ… မူမူသာလျှင်ဖြစ်ပါသည်။ မူမူမှာ ကျွန်တော်ကို ယခုတစ်ခါ အရေးတယူ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်အဖို့ ဝမ်းသာမဆုံးအောင် ရှိနေပါတော့သည်။

“ အို… မူမူ ကလဲ… ကျွန်တော့်ဆီမှာ ရှိ ယင်တော့ မူမူ့ ပစ္စည်းပဲပေါ့ဗျာ… ဟား ဟား ဟား…”

ကျွန်တော်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောကြောင့် မူမူ့မှာ ကျွန်တော်ကို မျက်လုံးကလေးစွေ၍ ပြန်ကြည့်လိုက် သလို... ကြွယ်ကြွယ်က တခစ်ခစ်ရယ်မောရင်း “ယောင်းမလေး” ဟုခေါ်လိုက်သောကြောင့်… ကျွန်တော့် နှမဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်၏ ကျောပြင်လေးကို သူမ၏ လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ခပ်နာနာလေး လှမ်းထုလိုက် ပါတော့သည်။

“ လာကြွယ်ကြွယ်… နာရီဝက်တောင် လိုပါသေးတယ် … လဖက်ရည်သွား သောက်ကြရအောင်… ဟုတ်လား…”

ကျွန်တော်က ထိုသို့ပြောယင်း ခေါ်ငင်လာကာ လဖက်ရည်ဆိုင်တွင် လဖက်ရည်နှင့် မုန့်များကို ကျွေးမွေး ကာ ရုပ်ရှင်ပြချိန် နီးသောအခါတွင် ရုံသို့ ပြန်လာခဲ့ကြပါသည်။

ကျွန်တော်နှင့် မူမူ ဘေးချင်းယှဉ်လျက် ထိုင်ရသောကြောင့်လည်း ကျွန်တော်အတွက် အင်မတန် ကုသိုလ် ကောင်းနေသည်ဟု ဆိုချင်ပါတော့သည်။ ထိုကဲသို့ ကျွန်တော်၏ အပြုအမူ ရဲရဲတင်းတင်း ဖြစ်နေခြင်းကြောင့်လည်း ကျွန်တော့် နှမဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်မှာ အံ့သြလျှက်ရှိနေပါတော့သည်။

အင်း… အရက် အရက်… ကြောက်တတ်သော စိတ်ကို ဘဝဂ်အထိ မြှင့်ပေးနိုင်သော အရက်ပါလား ဟူ သော အတွေးဖြင့်  အရက်ပုလင်းကို ရှေ့ချကာ ထိုင်ရှိခိုးချင်သောစိတ် ပေါက်လာသည် အထိပင် ဖြစ်ပါ တော့သည်။

မီးတွေမှိတ်၍ ရုပ်ရှင် ပြသောအခါတွင်ကား ကျွန်တော်၏ အရက်တန်ခိုးကြောင့် မူမူ၏ ကိုယ်လုံးကလေး ပေါ်သို့ ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်လုံးကို ခပ်မှေးမှေး ထိထားလိုက်ပြီး သူမက ဘယ်လိုမှ ရွေ့လျှားခြင်း မပြုသော အခါတွင်ကား ကျွန်တော့်၏ လက်တစ်ဖက်သည် မူမူ၏ ပြည့်ဖြိုးသော ပေါင်တံကြီး တစ်ဖက်ဆီသို့ ကျဆင်း သွားပြီး ဒက်ကနဲ ဆုပ်ကိုင်မိလေတော့ မူမူမှာ ပထမတော့ ဖျပ်ကနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ကျွန်တော် အသာလေး ခပ်ရွရွ ပွတ်သပ်လိုက်သောအခါမတော့ ငြိမ်သက်သွားပါတော့သည်။

“ အော်… အရက် အရက်…ဒင်းကြောင့် ငါစွံနေပါလား ဟူသော အတွေးလည်း တရေးရေး ပေါ်နေကာ မူမူ၏ ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုး ပေါင်တံကြီး ကိုင်၍ ပွတ်သပ်နေမိပါသည်။ ကျွန်တော့်၏ လက်များမှာ မူမူ၏ ပေါင်ရင်းကို တဖြည်းဖြည်း နယ်လွန်လာပြီဖြစ်ရာ ကျွန်တော့်၏ စိတ်တွေမှာလည်း အဆိပ်တက်လာသည်သို့ တရှိမ်းရှိမ်း ဖြစ်၍ လာပါတော့သည်။ မူမူ ကိုင်လည်း ဘယ်လိုခံစားရသည်တော့ မသိပါ။ သူမ၏လက်ကလေးက ကျွန်တော့်၏ လက်ပေါ်ကို လာရောက်အုပ်ကာ ကျွန်တော့်၏ လက်ခုံကို သူမ၏ လက်သဲကလေးဖြင့် မထိတထိ ဆိတ်လိုက် ပါသည်။

ကျွန်တော့်မှာ သူကလေး၏ လက်သဲနှင့်ဆိတ်ခြင်း မသိသာ ကျွန်တော့်ဆီကို ပြန်ကြည့်ခြင်း တို့ကို ဘယ်လိုမှ အရေးမယူနိုင်ပဲ… ကျွန်တော့်က သူကလေး၏ နား နား ဆီသို့တိုးကပ်ပြီး…

“ မူ့ ကိုသိပ်ချစ်တယ် မူရယ်… ရုပ်ရှင်ပြီးရင် ကိုယ်နဲ့ ကန်တော်ကြီး လိုက်ခဲ့ပါလား ဟင်…” ဟု ခေါ်မိပါသည်။

“ မဖြစ်ဘူး ကိုရယ်… ည ကျရင် လာခဲ့ပါလား… ဟင်…”

မူမူက အခွင့်အရေးပေး လိုက်လျောစွာ ပြောလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ အင်မတန်မှ ဝမ်းသာသွားရပါတော့သည်။

“ ကိုယ် ဘယ်အချိန် လာရလဲ မူ”

“ ည ဦးပိုင်းလာခဲ့နော်… ဖေဖေတို့ ဒီညကျ ဘုရားသွားလိမ့်မယ် သိလား… အို… ကြည့် သူ့လက်ကြီးက ဘယ်နှိုက် နေပြန်တယ် မသိဘူး… ကြည့်စမ်း… ကြည့်စမ်း…”

မူမူက ကျွန်တော့်၏ လက်မောင်းကို ခပ်နာနာ ဆွဲဆိတ်ပြီး… ခပ်တိုးတိုး လေသံဖြင့် ပြောလိုက် သောကြောင့် ကျွန်တော့်က သူမ၏ လက်မောင်းနုနု ကလေးကို ဖျစ်ညှစ် လိုက်မိပါသည်။

မူမူတစ်ယောက် ယခုကဲ့သို့ ကျွန်တော့်အပေါ် အဆင်ပြေစွာ လိုက်လျောလာသည်ကို ကျွန်တော့်မှာ ဝမ်းသာမဆုံး ဖြစ်ရကာ… ထိုနေ့ ရုပ်ရှင်ပြီး၍ အပြင်ထွက်လာသော အခါတွင်ကား ကျွန်တော့် နှမဝမ်းကွဲ ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းထိုး၍ ကြည့်လိုက်သည်ကို တွေ့ရလျက် ကျွန်တော်က… “တို့တော့ဟန်ကျပြီ..” ဟူသော အထိမ်းအမှတ်ဖြင့် မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်ပါသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါတွင် ဒေါ်လေးမေက အံ့အားကြီးသင့်ကာ…

“ အမယ်… မင်းလဲ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်တယ်… ဟုတ်လား… ဒီလိုအခွင့် အရေးမျိုးကျတော့… လက်လွတ် မခံပဲကိုးကွ…”

ထိုညတွင်. ကျွန်တော်က အိမ်ရှေ့မှနေ၍ မူမူတို့၏အိမ်ကို ကြည့်နေရာ မူမူ့၏ ဖေဖေနှင့် မေမေ မှာ ကားဖြင့် ခပ်စောစောက ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်သောကြောင့်… မူမူပြောတာ မှန်မည်ဟု တွေးမိလျက် အတော်ပင် ဝမ်းသာသွားကာ ကျွန်တော့် အခန်းထဲသို့ ကမန်းကတန်း ပြေးဝင်ကာ ကုတ်အင်္ကျ ီကိုဝတ်လျက်…  ပြန်လာလျှင် အလွယ်တကူ ဝင်နိုင်ရန်  ပြူတင်းတံခါးကို အသာလေး စေ့ခဲ့ပြီး ကျွန်တော်၏ အိပ်ခန်းမီးများ မှိတ်လျှက် အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီး ထွက်ခဲ့ပါသည်။

အချိန်မှာ ခပ်စောစောသာ ရှိသေးသောကြောင့် မူမူတို့အိမ်မှ ရေဒီယို အသံကို ကြားနေရပါသည်။ မူမူတို့အိမ်ရှေ့ ရောက်သောအခါတွင် မူမူ့ကို အိမ်ရှေ့ခြံထဲတွင် ဆင်းလျှက် စောင့်နေသည်ကို တွေ့ရ သောကြောင့်… ကျွန်တော့်မှာ ဝမ်းသာသွားပြီး ကမန်းကတန်း ခြံထဲကို င်ရောက်ခဲ့ရာ မူမူက အမူအရာ တစ်မျိုး ပြောင်းလျှက်…

“ ဘာလာလုပ်တာလဲ… ဒီမှာ… လူကြီးတွေ မရှိဘူး သိလား…” ဟု မျက်စောင်းကလေး ထိုး၍ ပြောလိုက် ပါသည်။

“ လူကြီးတွေ မရှိလို့ဘဲ ကိုယ် လာခဲ့တာပေါ့ အချစ်ရယ်… လာပါကွယ် ကိုယ်တို့ ခြံထဲမှာ စကားပြောရယင် မူ့ရဲ့ ဂုဏ် ပျက်သွားပါလိမ့်မယ်…”

“ ဘာဂုဏ်လဲ… လူကိုတော့ ဂုဏ်တွေ ဘာတွေ မပြောနဲ့ သိလား…”

မူမူက သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေး စူ၍ ပြောလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက်…

“ ကဲ… အိမ်ပေါ် ကြွပါ ကိုယ်တော်…” ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။

“ ကိုယ်က ဂုဏ်တွေဘာတွေ ပြောတာ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ မူရယ်… တကယ်တော့ ဂုဏ်ပကာသန တွေကို လူတိုင်း မက်မောနေကြတော့ အချစ်ဆိုတာ တန်ဖိုး မရှိတော့ဘူး မဟုတ်လား မူရယ်… ကိုယ်ပြောလိုက်တာ လွန်များသွားသလား ဟင်… ပြောစမ်းပါဦး…”

ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော်က သူကလေး၏ လက်ကလေးဆွဲကာ ပြောယင်း အိမ်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့ကြ ပါသည်။ မူက ကုလားထိုင်ပုကလေးတွင် ထိုင်ရန် လက်ပြလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်က သူကလေး၏ ကိုယ်လုံးလေး ကိုပါ ရဲတင်းစွာ ဆွဲယူ၍ ထိုင်ချလိုက်သောကြောင့် မူမူ၏ ကားစွင့် ပြည့်ဖြိုးသော တင်ပါးကြီးတွေက ရုတ်တရက် ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်သို့ အိကနဲ ကျရောက်လာပါတော့သည်။

“ ကိုယ်သိပ်ချစ်တာပဲ မူရယ်… ဟင်… ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား…” ဟု

ကျွန်တော်က သူကလေး၏ ခါးသိမ်သိမ် ကလေးကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ရစ်နှောင်ထားရင်း ကျန် လက် တစ်ဖက်က သူမ၏ ပေါင်တံ ဖြိုးဖြိုး ရှည်လျားလျားလေးကို ပွတ်သပ် ပေးလိုက်သဖြင့်…

“ မင်းကိုမချစ်ပဲ ကိုယ်ကရော ခေါ်မတဲ့လားကွာ… ချစ်လို့ ခေါ်တာပဲဟာ… ဒါပေမဲ့ ဆရာ ကြူးကြူး ကျော်ကျော် တော့ နယ်မချဲ့ရဘူး သိလား…” ဟု

မူကပြောလိုက်သည်ကို ကျွန်တော်က ခေါင်းငြိမ့်ရင်း သူကလေး၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲအပ်လိုက်ပြီး… ပါးမို့မို့ ကလေးအား ရွှတ်ကနဲ မွှေးလိုက်ရင်းမှ… နှုတ်ခမ်းအစုံကိုပါ ပြွတ်. ကနဲ ရောထွေး စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်၏ လက်တစ်ဖက်ကလည်း အခွင့် ရတိုင်း အငြိမ်မ်နေပဲ… သူကလေး၏ ရွှေရင်အုံ ထက်မှ ပြည့်ဖြိုးမို့မောက်သော တောင်ပို့ချွန်းချွန်း ကလေးကိုပါ မလွှတ်တမ်း ဆုပ်ဖမ်း၍ ကစားနေမိပါသည်။ သူကလေးက ဘယ်လို နေသည်မှန်းတော့ မသိပါ… ကျွန်တော့်စိတ်တွေမှာ အချစ်မီး တလျှံလျှံတောက်ကာ အဆိပ်တက်သည်သို့ တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်း ဖြစ်လျှက်ရှိပါသည်။

ကျွန်တော့်မှာ ရှေ့သို့တဆင့်နယ် ကြူးရန်သာ စိတ်ကူးနေမိသည်။ ထိုသို့ကြောင့် ပင် မူမူ့ကို ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်ရလျှင် ကောင်းမည်လော… ပရိရာယ် သဘောဖြင့် ပြောရလျှင် ကောင်းမည်လော… ဟူ၍ မစဉ်းစာနိုင်ပါ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ရုပ်ရှင်မကြည့်ခင်က သောက်ထားသော ရမ်ဝမ်းပက်က ယခုအထိ ကျွန်တော့်၏ ဦးနှောက် အတွင်းမှ မထွက်သေးပဲ ရဲဆေးတင်ပေးလျှက် ရှိသောကြောင့် လူပျိုသိုး ပီပီ  သူကလေး၏ ကိုယ်လုံးကလေးအား စွေ့ကနဲမြှောက်ယူကာ အခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်ခဲ့ပါတော့သည်။

ထိုအခါကျတော့လည်း မူမူက ကျွန်တော့်အား လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် တအုံးအုံးထုရင်း…

“ ဒါဘာလုပ်တာလဲ အဲဒါ ကျွန်မ အခန်း မဟုတ်ဘူး သိရဲ့လား… ဟိုဘက်က ခန်းစီးအပြာနဲ့ အခန်း…” ဟု လမ်းညွှန်ပြလိုက်သောကြောင့် သူမ၏ အပျို အခန်းဆောင်သို့ ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဝင်ရောက်ခဲ့ ကါတော့သည်။ ကျွန်တော်က မူမူ့ ကို ကုတင်ပေါ် တင်လိုက်သောအခါတွင်ကား မူမူက လက်ညှိုးကလေး ငေါက်ကနဲ ထိုးရင်း

“ ဒါပဲနော်… မူ ခွင့်ပြုထားတာထက်တော့ မကျော်ရဘူး…”

“ ရက်(စ်) ရက်(စ်) မိုင် ဒီးယား…”

ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆိုပင် မူ၏ ရွှေရင်အုံပေါ်ကို ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးဖြင့် အတင်းဖိကပ် လိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က မူမူ့၏ ရွှေရင်အုံပေါ်သို့ တအားကို ဝမ်းလျာထိုး၍ ဖိကပ် လိုကခြင်းကြောင့်… နဂိုကမှ ပက်လက် ကလေးနှင့် ဒူးတစ်ဖက် ထောင်နေသောမူမှာ ပြားချပ်သွာရသလို… ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီး အောက်တွင် သူမ၏ ပြည့်ဖြိုး ချွန်ထွက်နေသော တောင်ကုန်းလေး နှစ်မွှာမှာလည်း ပြားချပ်သွာရပါတော့သည်။ ကျွန်တော်၏ နှာခေါင်းက သူကလေး၏ ပါး နဖူးပြင် နှင့်  လည်ပင်းပါမကျန် မွှေးမွှေးပေးရင်း… မူ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို အငမ်းမရ  ဖိစုပ်မိနေရာ… သူက တွန်းပစ်လိုက်သဖြင့် ပြွတ်ကနဲ အန်ထွက်သည့် အသံမှာ အိမ်မြှောင်စုပ်ထိုးသံ ထက်ပင် အသံမြည် သွာသည်ဟု ထင်လိုက်မိပါသည်။

“ သူ… သိပ်ကြမ်းတာပဲ… နဲနဲလေး တစ်ပတ်လောက်တော့ လျှော့ပါဦး…” မူမူက ဝိုင်းစက်ကြည်လင်၍ ချစ်ရည်တွေ ရွှန်းလဲ့နေသည့် မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကြည့်ကာ… ပြောလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ မျှော့တွယ်သည်သို့ မလွှတ်တမ်း တွယ်ထားမိနေပြီ ဖြစ်ရာ ကျွန်တော့်အဖို့တွင် ယခုတစ်ကြိမ်သည် အရက်တန်ခိုးကြောင့် စွံ့စာမှုတွေ ပြုထားရသည့် ပထမဆုံးသော အချစ်ဖြစ်ပြီး ချစ်ဋီကာ စာအုပ်တွေကို မကြာခဏ ဝယ်ဖတ်ခဲ့ဘူးသောကြောင့် မိမိ အလိုဆန္ဒ ပြည့်ဝရန် အတွက်သာ ကြံဆောင်နေမိသည်။

“ မူမူရယ်… ကိုယ်တော့ အစွမ်းကုန် ချစ်ချင်ပြီကွယ်… ခွင့်ပြုပါလား… ဟင်…”

ကျွန်တော်က ငှက်ဖျားတက်သလိုလို ပြင်းထန်၍ တရှိန်းရှိန်း တက်လာသော အချစ်စိတ်ကြောင့်… နောက်ဆုံး တောင်းပန်လိုက်သည့်တိုင်အောင်ပင် သူကလေးက ခွင့်မပြုသောကြောင့် အတော်ပင် အခက်ကြုံနေရ ပါတော့သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော့်မှာ သူကလေး၏ ဆီးခုံ ဆီသို့မှန်းကာ ကျွန်တော်၏ ပေါင်နှင့် ဒူးကို ကျော်တက်ကာ သူကလေး၏ ပြည့်ဖြိုးလှသည့် ပေါင်တံကြီးကို ဖမ်းချိတ်ထားလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်၏ ဒူးတွေက အငြိမ်မနေပဲ အထက်အောက် ပွတ်သပ်နေရင်း… ကျွန်တော်၏ ညာဘက်လက်က မူ၏ ဘွန်တွမ့် ဘော်ဒီအောက်မှ လျှိုနှိုက်လိုက်ကာ ဝါဝင်း ပြည့်ဖြိုးလှသည့် ချွန်းချွန်း မို့မို့ ရွှရင်အုံ နှစ်မွှာကို  ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုပ်နယ် နေမိပါတော့သည်။

အမှန်အတိုင်း ဆိုရသော် မူမှာ အပျိုစစ်ပါလေ၏လော ဟု ပင်ဆိုချင်ပါသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်… သူမ၏ ရင်အုံတွေမှာ ပျော့သလိုလို ထိတွေ့ ရသောကြောင့်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်… သူလေး၏ ရွှေရင်အုံ တွေမှာ လေပူပေါင်းပမာပင်… ဖျစ်ညှစ်လိုက်သောအခါဝယ် တအိအိ အရသာတွေ ရွှမ်းစိုသွားရသလို… လက်ကို ရွ၍ ကြွပေး လိုက်သောအခါတွင် ချွန်းချွန်း မို့မို့ နဂို အနေ ကုန်းထွက်လာပြန်သောကြောင့် ကျွန်တော့်၏ အချစ် ဒီဂရီမှာ ပေါက်ကွဲလုလု ပြင်းထန်လာရပါတော့သည်။

ကျွန်တော်၏ ကိုင်တွယ် စမ်းသပ်နေမှုကြောင့်လည်း မူတစ်ယောက်မှာ စကားလေး တစ်လုံးတစ်လေမျှပင် မဟနိုင်ပဲ ပြုံး၍ ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေသော နှုတ်ခမ်းအစုံနှင့် မျက်တောင်ကြီးတွေက စင်းနေသဖြင့် ကျွန်တော့်လိုပင် အချစ် ဒီဂရီ မြင့်မားလျှက် ရှိနေကြောင်းကို အကဲခတ်မိသဖြင့် ဝမ်းသာသွာပြီး… တဖန် … နှုတ်ခမ်း အစုံကို ငုံ၍ စုပ်ထားလိုက်ပြီး… မသိမသာ ကျွန်တော့်၏ ဆီးခုံအထက်မှ ဒူးကို အောက်သို့ ခပ်ဖိဖိ လျှောသပ်ချလိုက်သောအခါတွင်ကား… မူ၏ ပါလျလျ ပိုးထမီကလေးက ကျွန်တော့်ဒူးဆစ်နှင့် ကပ်ပါသွားရပြီး လျှောကနဲ ဆင်းသွားသည်ကို ကျွန်တော့်က မကြည့်ပဲ သိလိုက်ရပါတော့သည်။

ထို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော့်၏ ကိုယ်လုံး အောက်ပိုင်းမှာ မူ၏ ပက်လက် ကိုယ်ကလေးနှင့် တစောင်းကျကျ ရှိနေရာမှ ရုတ်တရက် ကြွတက်လာသော သူလေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ဖိကပ်တင်လိုက်ပါသည်။ ထိုသို့ ကျွန်တော့်၏ အောက်ပိုင်းက မူ၏ခါးဆစ် ဆီးခုံပေါ်သို့ (ခွ)တင်မိသွားချိန်တွင်… ကျွန်တော့်၏ ရွှေတောင်ပိုးလုံချည်က ကျွတ်ထွက်သွားပြီ ဖြစ်သောကြောင့်… သူကလေး၏ ဆီးခုံအမွှေး နုနုအောက်မှ သဘာဝ အဖူးအပွင့် တောင်ပူစာ ကလေးနှင့် ကျွန်တော့်၏ အင်္ဂါမှာ ကျကျနန ကြီး ထိတွေ့နေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် မူမူ မှာ ကြာရှည်စွာ ဟန်ဆောင်ထားခြင်းငှာ မစွမ်းသာတော့ပဲ… မျက်နှာကလေးမော့ကာ… လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျွန်တော့်၏ ခါးနှင့် ကျောပြင်ကို သိမ်းကြုံးဖက်လာလျက်…

“ ကိုကို… တင်…”

“ မူ… ဘာလဲ… ဟင်… ကိုကို့ ကို ချစ်ခွင့်ပြုပါနော်… နော်…”

“ ဟင်းးး… အင်း အင်းးး… ကိုကို… ချစ် ချစ်… မူမူ တော့ ကိုကို့ ကို သိပ်ချစ်နေပြီကွယ်…”

ယခုတော့ ကျွန်တော့်မှာ မူ၏ ခွင့်ပြုချက် ရပြီးဖြစ်လေရာ…. မူလေး၏ တောင်ပူစာ သဘာဝ တံခါး နှစ်ချပ်(ယောနိဝ)ကို… ဖြတ်ကနဲ မာကျောနေပြီ ဖြစ်သော  ကျွန်တော့် (လိင်)ကိုယ်အင်္ဂါဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ် သွင်းလိုက်သောကြောင့် မူ့၏ ကိုယ်လုံးကလေးမှာ တသိမ့်သိမ့် တုန်လှုပ်သွားရပါတော့သည်။

“ ဖြည်းဖြည်း… ကို့… ဖြည်းဖြည်း… အို… ကျွတ်ကျွတ်…”

“ မူ… နာသွား သလား… ဟင်…”

“ ဟင့်အင်း… ကို… ဟင့်အင်း…”

မူ့ပါးစပ်က တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ မြည်တမ်း သွားသည့်တိုင်အောင်ပင်… သူမ၏ ဦးခေါင်းကလေးကို ရမ်းခါ လိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော့်မှာ ရုတ်တရက် နေရာပြောင်းကာ သူကလေး၏ ဝင်းဝါလှပသော ပေါင်တံနှင့် ဒူးကလေး များကို ရုတ်တရက် ဆွဲမြှောက်၍ ကျွန်တော့်၏ ပေါင်တံများပေါ်သို့ကျော်ချလျှက် သူကလေး၏ ပခုံးနှစ်ကို ဆွဲကာ ခပ်ချော့ချော့ သွင်းမြှုပ်လိုက်သေအခါမတော့ မူမူကလေး၏ ရွှေရင်အုံ တွေမှာ ကော့လန် မောက်ကြွတက်လာကာ ကျွန်တော့်၏ ကျောပြင်ကြီးကိုလည်း ရှေးကထက် တင်းကျပ်စွာ ဖက်လာပါတော့သည်။

ယခုတစ်ခါတော့ ရှောရှောရှူရှူပင် အောင်မြင်သွားသောကြောင့် သူကလေး၏ မျက်နှာမှာ အချစ်ရည်တွေ ရွှန်းလဲ့၍နေကာ ကျွန်တော့်မှာလည်း အတော်ကြာကြာ တောင်းတလာခဲ့ရသော မူမူ၏ ရမ္မက်ဇောတွေက အတိုးချ ၍ ချစ်မိနေတော့ရာ မူမူနှင့် ကျွန်တော့်မှာ တက်ညီလက်ညီ စခန်းသွားနေပါတော့သည်။ အပြင်ခန်းဆီက ရေဒီယိုမှ ဆူဆူညံညံ အင်္ဂလိပ် သီချင်းသံ တွေကိုပင် မကြားနိုင်အောင် ဖြစ်နေပါတော့သည်။

အချိန်အဘယ်မျှပင် ကြာသွားသည်မသိ… အိမ်ရှေ့မှ ဝူးကနဲ ကားထိုးရပ်လိုက်သော အသံနှင့် မူမူ့ ဖေဖေ၏ အသံကြီးကို ကြားလိုက်ရသောအခါမှပင် နှစ်ယောက်စလုံးမှာ တေစ္ဆခြောက် ခံရလိုက်သည့်အလား ကမန်းကတန်း အိပ်ရာထဲမှ လူးလဲထမိပါတော့သည်။

“ ကိုကိုတငိ… ဒုက္ခပဲ… မေမေတို့ ပြန်လာကုန်ပြီ…”

“ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ… မူ… ကဲ… ကိုယ် အခန်းထဲမှာ ပုန်းနေမယ်… ဟုတ်ပြီလား… ဝင်လာမယ်ဆိုရင်… ဟောဒီ ကုတင်အောက်မှာ ဝင်ပုန်းနေမယ်နော်…”

ကျွန်တော့်မှာ အရေးကောင်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက် ဆိုသည့် စကားအတိုင်းပင်… မူကလေးက ကမန်းကတန်း အခန်းအပြင်သို့ ပြေးထွက်သွားပြီးနောက်… ကျွန်တော်လည်း စိတ်မသက်သာစွာဖြင့် သူကလေး၏ ကုတင် အောက်ကို လျှင်မြန်စွာ ဝင်ရောက်နေလိုက်ရပါတော့သည်။

အခန်း (၂) ပြီးပါပြီ။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>