The Art Of Incezt အပိုင်း ( ၁ )

The Art Of Incezt အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - theartofincest

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

လောကဓံဆိုတဲ့ လှိုင်းတံပိုးတွေဟာ သူမဆီကို အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်ခတ်လို့နေသည်။ သူမ ကြိုးစား ထ ရှာ၏။ ကြိုစား ရုန်းကန်၏။ သူမက အမိမဲ့ သမီးတစ်ဦး။ သူမက အဖမဲ့ တစ်ကောင်ကြွက်တစ်ယောက်။ သူမဘဝမှာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိ။ သူမမှာရှိသာ ဆန္ဒတစ်ခုပဲ။ လောကကြီးထဲ ငါ နေရဲရမယ်တဲ့။ ဒါ… သူ့ကြွေးကြော်သံလေ။

သူမအသက် (၁၅) နှစ်အရွယ်မှာ သူမရဲ့အပျိုစင်ဘ၀ ပျက်ခဲ့တယ်။ သူမ…မနှမြောပါဘူး။ ဒါ လောကရဲ့ ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘောသဘာဝတွေပဲလေ။ လူတွေမှ မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ။ အဲဒီယောကျ်ားကလည်း သူမကို ချစ်ခဲ့ရှာသည် ထင်ရဲ့။ သို့ပေမယ့် သူမက မချစ်ခဲ့ပါ။ သူမက အပျော်ရှာရုံသက်သက်ပဲလေ။ ဘယ်နေ့ ၊ ဘယ်အချိန် သေမယ်ဆိုတာ မသိရတဲ့ဘဝကြီးမှာ ဒီနေ့ဟာ နောက်ဆုံးလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ ဒီလို သူမယုံတယ်။

သူမနာမည်က မလတ်တဲ့။ အမကြီးက မမြတ်။ အငယ်ဆုံးက မငယ်မို့။ သူမက မလတ်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သမီးတွေချည်း မွေးချင်းရှိခဲ့ပေမယ့် သူမက တစ်ကောင်ကြွက်က တစ်ကောင်ကြွက်ပဲ။ အမကြီးမမြတ်က ယောကျ်ားရသွားကတည်းက ယောက်ျားရွာနောက်ကို တန်းနေအောင် လိုက်သွားခဲ့သည်။ နည်းနည်းလေးမှ နောက်ကိုပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့။ အငယ်နှစ်ယောက် ဘယ်လို စခန်းသွားမလဲ။ ဘယ်လို ဘဝကို အခက်ခဲတွေ ကြုံမလဲ ဂရုမစိုက်ခဲ့ချေ။ တစ်ခွန်းသာ ပြောခဲ့သည်မှာ

 “ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကိုယ်တောင် ဝအောင်မကျွေးနိုင်ဘူး နင်တို့ဘာသာ လုပ်ကိုင်စားကြ” ဟူသတဲ့။

အငယ်မက ရွပိုးနှံ့သည်ဟု ဆိုရမည်။ ရက်ကွက်ထဲ လူကြီးလူကောင်းဆိုသည့် အဖိုးကြီးတွေနဲ့မှ ရွေးပြီး ဇာတ်ကို ရှုပ်သည်။ တချို့က မယားကြီးငုတ်တုတ်နဲ့။ မငယ်က တချို့ကျတော့ ဘုရားဂေါပကလိုလို တရားသမားလိုလိုလူတွေ။ အကုန်လုံးနဲ့ ဇာတ်လမ်းရှုပ်ခဲ့ဖူးသည်။ မငယ်ရှုပ်ခဲ့ဖူးသည့် ဦးဘဇော်ဆိုလျှင် သူ့သမီးမှ မငယ်နှင့် ရွယ်တူဖြစ်ရသည်။ မငယ်က “အမ ငါအဖိုးကြီးနဲ့ ယူတော့မယ်”ဟု သတိပေးခဲ့သည်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ မငယ်မှာ သက်ဆိုးမရှည်ရှာခဲ့။ ငယ်ငယ်လေးနှင့် ဆုံးရရှာသည်။ AIDS လက္ခဏာဟု ထင်ရသည့် ရေယုံများ အဖု့အပိန့်များပေါက်လျက် စောစောစီးစီး လောကကြီးနှုတ်ဆက်သွားရသည်။ လူတွေကတော့ AIDS လို့ပြောသူက ပြောကြသည်။ သို့သော် ဆရာဝန်က ဆေးစစ်စေခဲ့ရာ HIV မရှိခဲ့ဟု ဆိုသည်။ မလတ်တစ်ယောက်သာ ကုစရာစရိတ်မရှိလို့ သေရသည်ဟု အမှန်တရားကို သိသည်။

မလတ်က (၁၅)နှစ်နဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သည်။ (၁၈)နှစ်တွင် အိမ်ထောင်ကျသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေသည် မလတ်တွင် HIV ရှိသည်ဟု တီးတိုးပြောဆိုကြသော်လည်း ကိုတင့်က ရုံးတတ်လက်မှတ်ထိုးခဲ့သည်။ မလတ်က ဆရာဝန်ထံသွားကာ HIV မရှိကြောင့် ကိုတင့်ကို သက်သေထူခဲ့နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့အိမ်ထောင်ရေးသည် အနှောင့်ယှက်မရှိခဲ့ပါ။ “အိမ်တင်အေးဆေးနေ ငါလုပ်ကျွေးမယ် မိန်းမ” ဟု ကိုတင့်က ကြွေးကြော်လျက် သစ်ခွဲစက်ရုံတွင် အလုပ်လုပ်သည်။ တစ်နေ့ကို (၅၅၀၀) ပတ်ဝန်းကျင် ဝင်ငွေရှိသည်။ သူတို့အတွက် စီးပွားရေးအခက်ခဲမရှိခဲ့။ မလတ်ကလည်း အိမ်မှာပဲ နေသည်။ အလုပ်ထွက်လုပ်စရာ မလိုခဲ့။

နှစ်နှစ်ကြာတော့ မလတ်တွင် ကိုယ်ဝန်ရှိလာခဲ့သည်။ ကိုတင့်က ပျော်မဆုံးရှိခဲ့သည်။ မီးဖွားခါနီးတွင် ကိုတင့်က သူ့မိတ်ဆွေ ငမြင့်နှင့်အတူ အရက်သောက်ပြီး မူးပြီး အိမ်အပြန်လမ်းတွင် ကားတိုက်ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ သူ၏ သားလေးကိုပင် မမြင်တွေ့ခဲ့လိုက်ရပါ။ မလတ်၏ကံကြမ္မာသည် ထိုသို့ ဆိုးရှာရသည်။ ကိုတင့်က အသောက်သမားတစ်ယောက်မဟုတ်ပါချေ။ တစ်ခါတစ်ရံ ကြုံကြိုက်မှ သောက်တဲ့သူဖြစ်သည်။ သောက်ပြီးလည်း အေးအေးဆေးဆေးနေတတ်သည်။ သို့သော် သူ့ကိုသတ်သည်မှာ အရက်ဖြစ်သည်။ သူသောက်ခဲ့သော် အရက်မဟုတ်။ သူ့ကိုတိုက်ခဲ့သော ကားသမားသောက်သည့် အရက်ဖြစ်သည်။

ထိုကားသမားသည် သူဌေးသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ မူးရူးပြီး ကားကို ကျုံးမောင်းသည်။ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ထဲက လူတစ်ယောက် ဦးခေါင်းခွံကွဲအောင် တိုက်သည်။ ကြောက်ပြီး ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ရဲများက ဖမ်းဆီးခဲ့၏။ သို့သော် ချမ်းသာသောမိဘများက အဆင်ပြေအောင် ရဲအရာရှိများနှင့် ညှိနှိုင်းခဲ့ပြီး လျော်ကြေးအဖြစ် မလတ်ကို သိန်း(၇၀) ပေးခဲ့သည်။ မလတ်၏ဘဝတွင် ထိုလောက်များပြားသော ငွေပမာဏကို လက်ဝယ်မကိုင်ဖူးခဲ့။ ကျေအေးလွှာတွင် လက်မှတ်ကို “လတ်” ဟု တစ်လုံးထိုးခဲ့သည်။ 

အားလုံးအဆင်ပြေသွားခဲ့သည်။ ကလေးမွေးတော့လည်း ထိုကားသမားလူပေါ့၏မိဘများက လာရောက် ကူညီထောက်ပံ့ပေးခဲ့သောကြောင့် ရပ်ကွက်ထဲက လက်သည်နှင့်မမွေးခဲ့ရဘဲ ပြည်သူ့ဆေးရုံကြီးတွင် မွေးခဲ့ရသည်။ သားယောကျ်ားလေး မွေးသည်။ နာမည်ကို “မောင်ထက်နိုင်” ဟု မှည့်ပေးခဲ့သည်။ ထို့နောက် မလတ်က သူမအမေ၏ အမွေဆက်ခံသည့်အနေဖြင့် အကြော်ကြော်ရောင်းကာ မောင်ထက်နိုင်ဖြစ်သည့် အရပ်ခေါ် “ငထက်”အား လုပ်ကျွေးခဲ့သည်။

ငထက်ကလေးမှာ ၆ နှစ်သားရောက်လာခဲ့ပြီး တစ်တန်းအရွယ်ရောက်သော် မလတ်က ကိုတင့်၏မိတ်ဆွေဖြစ်သူ ငမြင့်နှင့် ယူလိုက်သည်။ ငမြင့်က မလတ်အား “ညည်းယောက်ျားသေရတာ ငါ့ကြောင့်ပါဟာ” ဟု ပြောလျက် အိမ်သို့ လာလည်ရင်း ငြိစွန်းခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ငမြင့်က အသောက်သမားဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းတော့ သောက်သည်။ မလတ်အား ချစ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ မလတ်လိုလေသေးမရှိ အလိုလိုက်သည်။ မလတ် အကြော်ရောင်းစရာမလိုတော့။

ငမြင့်လုပ်သော သစ်ခွဲစက်ရုံတွင် ငမြင့်မှာ သက်တမ်းရှည်ကြာ အလုပ်သမားဖြစ်သောကြောင့် အလုပ်သမားခေါင်းဆောင်သဖွယ်ဖြစ်ပြီး တစ်နေ့ကို တစ်သောင်းခွဲ စက်ရုံကပေးသည်။ သူက သစ်ခွဲလုပ်သားများကို စီမံခန့်ခွဲရ၏။ လူစုံတိုင်း သောက်သည်။ ငထက်ကလေး နှစ်တန်းရောက်သော်  မလတ်က အကြော်ပြန်ရောင်းနေရပြီ။ အကြောင်းမှာ ငမြင့် ဖဲရိုက်တတ်လာသည်။ ဖဲရှုံးသည့်အခါ ပထွေးပီသလာသည်။ ငထက်ကို ရိုက်သည့်ခါရိုက်သည်။ မလတ်ကို ငေါက်သည်။ ဆူသည်။ ဆဲသည်။

“ဟေ့ ငထက် တောတစ်ပိုင်းလောက်သွားဝယ်စမ်းကွာ မင်းအမေဆီက ပိုက်ဆံတောင်းသွား”

မလတ်က မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ဘော်လီကြားက ငွေငါးရာ ထုတ်ပေးသည်။

“တောတစ်ပိုင်းလောက် ဦးဌေး”

ဦးဌေးက ငထက်ကို တစ်ချက် အကဲခတ်သည်။

“ဟ ဟိုကောင်ငမြင့်က အလုပ်မသွားဘဲ နေ့ခင်းကြီးတောင် သောက်နေပြီလား လျော့သောက်စမ်းလို့ ပြောလိုက် ငါက”

ငထက်က ခေါင်းသာ ညိမ့်ပြသည်။ သူ့မထွေးငမြင့်အား ပြန်တော့ မပြောသည်မှာ သေချာပါသည်။ တစ်ခေါက်ကလည်း မှာလို့သာ ပြောရသည်။ အရိုက်ခံတော့ သူပဲ အရိုက်ခံရသည်။ အမ်းငွေ (၁၅၀) မရခဲ့ပါ။ အရင်တစ်ခေါက် အကြွေးဖြင့် နှိမ်ခဲ့ရသည်။

“ကိုမြင့် ငထက်လေး ပြန်လာတော့မှာ ညမှ လုပ်ပါလား.. နော်.. ညနေ အကြော်ကြော်ဖို့ ပဲမှုန့်နယ်ရဦးမှာ”

ငထက် ရင်တွေခုန်လာသည်။ ပါဆယ်ဆွဲလာသော အရက်တစ်ပိုင်းကို ကိုင်လျက် ကပ်ကြားထဲက ချောင်းကြည့်မိသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက အကိုကြီးတွေ ပြောပြောနေသည့် လိုးတယ်ဆိုတာ ဖြစ်ရမည်။

“အဲကောင် လာရင် အရက်ငဲ့ခိုင်းပြီးကို လိုးမှာ”

မလတ်မှာ မျက်ရည်လေးဝဲနေသည်။

“ရှင် မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်းမပြောနဲ့ လိုးစရာရှိတာ မြန်မြန်လိုး သားမလာခင်”

ငထက် ရင်တွေတုန်နေပြီဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ညတွင် ထိုအသံများ ကြားရသော်လည်း ထမကြည့်ရဲခဲ့။ ယခု မိခင်ကိုလိုးနေသည်ကို ကိုယ်တိုင်ချောင်းနေမိပြီဖြစ်သည်။

ဘေးအိမ်က မမြင့်တို့ လင်မယားလိုးတုန်းကလည်း ဘာရယ်မဟုတ် ချောင်းတော့ ချောင်းဖူးသည်။ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရခဲ့။ နောက်ပြီး သိပ်လည်း နားမလည်။ ဘာ အရသာရှိသနည်းလည်း ငထက် မသိနိုင်။ ကိုလှကြီးက “မင်း ဂွင်းထုတတ်တဲ့အရွယ်မှ သိမှာ” ဟု ဆိုသည်။ ထိုဂွင်းထုသည်ကိုပင် ငထက်မသိခဲ့ရှာ။

မလတ်၏နို့ဖြူဖြူလေးက တစ်ခြမ်းသာ ပေါ်နေသည်။ ငမြင့်က နောက်ကနေ ကိုလှကြီးပြောဖူးသည့် ခွေးလိုးလိုးနေသည်။ မလတ်က မငြီး။ ပါးစပ်ကိုသာ ပိတ်ထားရှာသည်။ ဖင်ဗူးထောင်ကာ ကုံးနေရင်း ကြိတ်မှိတ်ခံနေရှာသည်။ ငထက် ဒေါသထွတ်လာသည်။ “ဒါအမေ့ကို နှိပ်စက်နေတာပဲ” ဟု အတွေးဝင်လာသည်။ ငထက်က သူ့သာ ရိုက်တာခံနိုင်သည်။ မိခင်ထိရင်တော့ မခံနိုင်။ ကလေးပေမယ့် မိခင်ကို ချစ်စိတ်က ကြီးသည်။

 “တော တစ်ပိုင်းရပြီ အဖေ…”

ငထက်က မလတ်အား နှိပ်စက်နေသည်ကို ရပ်သွားစေရန် အော်ဝင်လာသည်။ သို့သော် မလတ်တို့ လိုးနေသည်က ပျက်မသွားပေ။

 “အေး.. တိုင်ပေါ်က သံမှာ ချိတ်ထားလိုက်စမ်းလေ ဘာလို့ ကျုံးအော်နေတာလည်း”

မလတ်က ငထက်ကို မကြည့်ပေ။ ပေါ်နေသည့် ဖြူဝင်းနေသည့်ဖင်အား ထမီဖြင့် ဖုံးလိုက်သည်။ ငမြင့်မှာ လိုးနေဆဲပင် ဖြစ်သည်။

 “အမေတို့ အဲဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ”

မလတ်က လက်ညှိုးကို နှုတ်ခမ်းနား ကပ်လျက် တိုးတိုးနေရန် သတိပေးသည်။ ငမြင့်က ပြုံးနေသည်။

 “လာ အနားထိုင်နေစမ်း… မင်းအမေကွာ ငါ့ကို ပိုက်ဆံထုတ်မပေးလို့ နည်းနည်းဆုံးမနေတာ။ မင်းမေမှာ လေးငါးခြောက်ထောင်လောက်တော့ ရှိပါတယ်ကွ အကြော်ရောင်းကောင်းနေတာကို”

ငထက်က ငမြင့်ထိုင်ခိုင်းတော့လည်း ထိုင်ရသည်။

 “ရှင်.. သားကို လျောက်ပြောမနေနဲ့။ ကျမ သေသာသေလိုက်ချင်တယ် အဲပိုက်ဆံတွေက ကလေးကို သုံးတန်းတတ်ရင် ကျူရှင်စရိတ်စုထားတာ။ ရှင်.. ဟိုနေ့ကလည်း ငါးထောင်ယူသွားတာပဲ”

ငမြင့်က မဲ့ရွဲ့သွားသည်။

 “ဘာ.. စောက်မိန်းမကွာ။ ငါနင့်ယောကျ်ားပါ ငါ့ကိုပြန် ဆရာလုပ်နေတာလား ဟင် ဟင်”

ငမြင့်က ပြောရင်းနှင့် လေးဖက်ကုံးထားသော မလတ်အား ဆောင့်ဆောင့်တွန်းသည်။ မလတ်က ပါးစပ်ကို ပိတ်ပြီး ငိုနေရှာသည်။

“ဟေ့ကောင် ကြည့်စမ်း။ ဒါကြည့်ထား… မင်းအမေ အချိုးမပြေလို့ ဆုံးမနေတယ်ခေါ်တယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းအမေက သိပ်ဆုံးမတာ ခံချင်တာ”

မလတ်က ငိုနေရင်း တုန်ယင်သောအသံဖြင့်

“ကလေးကို လျောက်မပြောပါနဲ့တော် ကျမတောင်းပန်ပါတယ် မြန်မြန်ပြီးအောင်သာ လုပ်ပါ။ ကျမ ရှစ်ကြီးခိုးပါတယ် ကိုမြင့်ရယ်”

ငထက်ကလည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ငိုသည်။ အသံတော့ မထွတ်ရဲ။ မလတ်၏ လက်ကို ကိုင်ရင် တရှုံ့ရှုံ့ငိုသည်။ မလတ်ကလည်း ငိုသည်။

 “ဒီမိန်းမကတော့ မသိရင် ငါက ရိုက်နှက်နေတာလိုလိုနဲ့ကွာ။ မပလီနဲ့ နင် သိပ်ကောင်းနေတယ်မလား ဟင် ဟင် ”

တိုးတိုး ကပ်ပြောရင်း နို့ကို လန်ကုတ်နေပြန်သည်။ ငထက်က နားမလည်ရှာဘဲ ငိုရင်း ငမြင့်၏လက်အား မိခင် နို့များပေါ်မှာ ဖယ်ချနေသည်။ ငမြင့်က တဟီးဟီးနှင့် ရီနေသည်။ နောက်ကနေ အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေရင်း “အတော် ရီရတဲ့ဟာတွေ” ဟု ဆိုသေးသည်။

“ပြီးတော့မယ် ထွက်တော့မယ်”

ငမြင့်က တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် ပြောတော့ ငထက်က မေ့ကြည့်သည်။ ငမြင့်က မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားသည်။ ထို့နောက် ထမီကို အပေါ်သို့ လှန်ပစ်လိုက်သည်။ ဖြူဝင်းလှသော မလတ်၏ဖင်တုံးထွားထွားနှစ်ခု တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည်။ ငထက်က နားမလည်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ မလတ်က “အ အား” ဟု တိုးတိုးလေး ငြီးငြူနေသည်။ မလတ်၏ဖင်တုံးကြီးက မြင့်သတတ်မြင့်လာသည်။ ငမြင့်က ထိုဖင်နှစ်မြွှာကို ကပ်နာနာ ညှစ်ရင်း ဆောင့်ဆောင့်ပစ်သည်။ ငထက်စိတ်ထဲတွင် မိခင်မှာ သဘောကျနေဟန် ရှိသည်ဟု ထင်လာသည်။

“ဟား ဟား နင့်သားလီးကြည့်စမ်း ဟဲ့ကောင်မ ကလေးပေမယ့် နားလည်သလားမသိဘူး တောင်နေပြီ”

မလတ်က အလန့်တကြား ငထက်၏ဘောင်းလီကြားထဲမှာ လီးငယ်လေးကို ကြည့်မိသည်။ ထို့နောက် ငိုပြန်သည်။

“ရှင့် စောက်ပါးစပ်ကြီး ပိတ်ပါတော့ ကိုမြင့်ရယ်။ ပြီးတော့မှာမလား အားစိုက်လုပ်စမ်းပါ”

ငမြင့်က ဒူးနှစ်ချောင်းကို ပြင်လိုက်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ ငထက်က မျက်လုံးအပြူးသားလေးနဲ့ ကြည့်နေရှာသည်။

 “အား ဟင်း ဟင်း”

ငမြင့်၏ ဆောင့်ချက်များ လေးကျသွားသည်။ ငထက်မြင်ရသည် မိခင်၏ခွဆုံကြား မဲမဲအမွှေးများကြားမှာ အဖြူရည်များ စီးကျလာသည်။ ငမြင့်က ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီး ဘေးတွင် အမောဖြေနေသည်။ မလတ်က ထမီကို အမြန်ပြန်ဝတ်ပြီး ငထက်ကို ဘေးအခန်းထဲခေါ်သွားသည်။

 “သားလေး အမေတို့ဒီလိုလုပ်တာ သူငယ်ချင်းတွေရော ဘေးက လူကြီးတွေရော ဘယ်သူ့မှာ ပြန်မပြောရဘူးနော်သား”

ငထက်က ငေးကြောင်နေသည်။ မလတ်က ငထက်၏လက်မောင်းလေးများအား လှုပ်ရမ်းလိုက်သည်။

 “အမေပြောတာ ကြားလားလို့သား”

ငထက်က ခေါင်းလေးကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ညိမ့်ပြလိုက်သည်။ မလတ်က မျက်ရည်များ စီးကျရင်း ငထက်၏ နဖူးလေးအား နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။

“သားလေးရယ် အမေတို့မှာ ဘယ်ဘဝက ဝဋ်တွေပါလိမ့်”

ဟု ပြောရင်း ငထက်လေးအား ဖက်ရင်းပြောသည်။ ငထက်ကလည်း ဘာမှန်းမသိ လိုက်ငိုသည်။

“ရော့ ဒီပိုက်ဆံတွေယူသွား။ အမေတော့ ရှက်လို့မဝယ်ချင်တော့ဘူး။ လမ်းထိပ်က ဆေးဆိုင်သွားပြီး ဒီစာလေးပေးပြီး ဝယ်နေကျဟာ ဝယ်ခဲ့”

ငထက်ပြေးထွက်ခဲ့သည်။ ပိုက်ဆံများကလည်း လက်ထဲကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ စာရွက်ထဲတွင် စာလုံးပေါင်းမဖတ်တတ်သေးတော့ ဘာရေးထားမှန်းမသိ။ ဆေးဆိုင်က ဦးလေးကြီးတော့ ပြုံးကြည့်နေသည်။

“မင်းကို ဘယ်သူဝယ်ခိုင်းသလဲ”

ဟု ရယ်ရင်းမေသည်။

 “ဝယ်ခိုင်းတဲ့လူက မပြောနဲ့လို့ မှာထားတာ” ဟု ငထက်ဖြေပြီး အိမ်သို့ ပြေးထွတ်လာမိသည်။ အောက်ငုံကြည့်တော့ သေးတွေစိုနေသည်။

နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်တို့သည် ငထက်အတွက် ပျော်စရာကောင်းခဲ့ပါသည်။ ကလေးပီပီ ဆော့ကစားရသည်။ သူများတွေတတ်သည့် ကျူရှင်ဆိုတာကို သူမတတ်ရသေးပါ။ သို့သော် သူတို့အိမ်၏ စီးပွားရေးသည် တစ်နေ့တခြား အဆင်မပြေလာတာကို သူသိလာသည်။ ပထွေးငမြင့်မှာ သစ်ခွဲစက်ရုံ၏ငွေများကို အလွဲသုံးစားလုပ်ပြီး အလုပ်ပြုတ်သွားပြီဟုလည်း သိရသည်။ နောက်ထပ်အလုပ်လည်း မရှာတော့။ အိမ်မှာသာ တစ်နေကုန်သောက်နေတော့သည်။

 “မင်းအကြော်က ရောင်းကောင်းသားပဲဟ ငါ ဘာလို့အလုပ်လုပ်နေတော့မလဲ” ဟု ပြောပြီးနောက်ပိုင်း မလတ်ကလည်း ဘာမှမပြောတော့။ အရက်ဖိုးသာ မှန်မှန်ပေးခဲ့သည်။

ငထက်သိသည်မှာ နေ့ခင်းတိုင်း လိုးသည်ဟုခေါ်သည့် အလုပ်ကို ပထွေးငမြင့်က နှစ်ရက်ခြာဖြစ်စေ ၊ တစ်ခါတလေ နေ့တိုင်းလုပ်သည်။ တစ်ညနေဆို ငထက်ကစားပြီး အိမ်အပြန်တွင် ပထွေးငမြင့်၏ သေးပေါက်သည့်အတံကြီးအား မိခင်က စုပ်ပေးနေရသည်ကိုလည်း တွေ့ရသည်။ နောက်တော့ ငထက်အတွက်သည် မဆန်းမဟုတ်တော့။ “မင်းမေစပတ်လား ၊ ငါလိုးမသား လီးစုတ်ကွာ” ဟု ဆဲသံများ ကြားလျှင် ငထက်ကလေးသည် မိခင်ကို ပြေးပြေးသာ မြင်တော့သည်။ မိခင်၏ မဲနက်သော အမွှေးများရှိသည့်နေရာသည် ရပ်ကွက်ထဲ ဆဲဆဲနေသည့်

“မင်းမေစပတ်” ဖြစ်သည်။

“ငါလိုးမသား” ဟု ဆဲသံကြားလျှင် ပထွေးဖြစ်သည့်ငမြင့်ကို ပြေးမြင်သည်။ သူက အမေ့ကို ခဏခဏလိုးသည်။ နောက် သူက ငမြင့်၏သားဖြစ်သည်။

 “လီးစုတ်ကွာ” ဟုဆိုလျှင်တော့ မိခင်ရေခဲချောင်းလို စုပ်စုပ်ပေးနေသည့် ကိုမြင့်လီးနှင့် မိခင်ပါးစပ်သာ ပြေးမြင်ရတော့လေသတည်း။

.....................................................................................

မလတ်၏ဘဝသည် ခက်ခဲကြမ်းတမ်းရှာလှသည်။ မနက်နှင့်ညနေတွင် အကြော်ကြော်ရောင်းရရှာသည်။ ညတွင် အကြော်အတွက် မန်ကျည်းသီးအရည်ညှစ်ကာ အချဉ်လုပ်ရသည်။ နေ့ခင်း ပဲမှုန့်နယ်ရသည်။ ကြားထဲ ငမြင့်က လီးစုပ်ခိုင်းရင် ဂရုတစိုက် မှုတ်ပေးရသေးသည်။ ယခုနောက်ပိုင်းတွင် မလတ်မှာ ဆေးသိပ်မသောက်ရတော့။ ငမြင့်က အပျင်းထူလာသည်။ မလိုးတော့။ ကာမအရသာကို လီးအစုပ်ခံခြင်းဖြင့်သာ ခံစားတော့သည်။ အပင်ပန်းခံ လိုးနေစရာမလို။ အရက်ကလေးသောက်ပြီး မလတ်ကို လီးစုပ်ခိုင်းရင်း သာယာနေသည်။

ငထက်ကလေးမှာ တဖြေးဖြေးအရွယ်ရောက်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ၆ တန်းကျောင်းသားဖြစ်လာပြီ။ ကျောင်းတွင် ကျောင်းစိမ်းဘောင်းဘီမဟုတ်တော့။ ကျောင်းစိမ်းပုဆိုးကလေး စမ်းပြီး ဝတ်တတ်လာပြီ။ လောကအကြောင်းကိုလည်း တဖြေးဖြေးနားလည်လာပြီ။ ကျောင်းတွင်သူငယ်ချင်းများ စုပြီး စောက်ဖုတ်လိုးကြောင်းများ ပြောခြင်း ၊ လီးတောင်ရင် အကြီးပြိုင်ခြင်းများကို သိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ပါ။ သူ့တွင် နေ့စဉ်နှင့်အမျှ လိုးတာကိုလည်း မြင်ဖူး၏။ မိခင်၏ ပထွေးအား လီးစုပ်ပေးခြင်းကိုလည်း မကြည့်ချင်မှအဆုံး မြင်နေရ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ အတော်ပင်ဆိုးသည်။

“ဟိုကောင် မယားပါသား မြင်လား မင်းအမေ ငါ့လီးစုပ်နေတာ” ဟု မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်း ဆဲသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အပေါ်တွင် ငထက်က အနည်းငယ် ရှက်တတ်လာပြီ။ သူငယ်ချင်းများလည်း သိပ်မရှိတော့။ ကလေးငယ်များ အရွယ်ရောက်လာကြသူများပီပီ ဖိုမ သဘာဝလိုးခြင်းအကြောင်းများပြောကြလျှင် သူက အလိုလို မျက်နှာပူသည်။ သူ့ကို အမေတို့အကြောင်း တစ်ခုခုမေးလိုက်မှာ စိုးရိမ်လာသည်။ mp4 ဖြင့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ဖူးကားများ ကြည့်နေစဉ်တွင် သူရှက်ကြောက်စိတ်များဖြစ်ပေါ်လာတတ်သည်။ သို့နှင့် ငထက်သည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် စိမ်းမှန်းမသိ စိမ်းလာခဲ့သည်။

“သားလေး… မင်းကျူရှင်တတ်ရမယ်။ အမေ စုထားတယ် ပိုက်ဆံကို နင့်အဖေမသိစေနဲ့။ သိရင် ယူပြီးဖဲသွားရိုက်မှာ ဒီတော့ ကျူရှင်ကို ခိုးတတ်ရမယ် သားလေး”

ဟု အမေက ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ ငမြင့်ကား မူးအိပ်နေပြီ။ သူ့နားတွင် ငထက်က မတတ်သာသည့်အချိန်မှသာ ကပ်သည်။ ချဉ်စော်အရမ်းနံသည်။ အမေများ ဒီလောက်နံတဲ့ လီးကို အမြဲစုပ်ပေးနေတာ ငထက်အံ့သြမဆုံးရှိသည်။

“ပိုက်ဆံကို ဆရာမဆီ ကြိုသွင်းပေးထားမယ် သုံးလစာ။ ခဏနေရင် နင့်ဖေနိုးလာတော့မှာ မှုတ်ခိုင်းရင် မှုတ်ပေးရဦးမယ်။ အမေ..ပိုက်ဆံကို သားပေးထားတယ်။ ဆရာမဆီသွားပြီး သေချာပြော.. ပြီးတော့ ကျူရှင်ချိန်တွေကို ခိုးတတ်ရကြောင်း ရှင်းပြထား။ အမေပြောတာ နားလည်လား”

အမေ့မျက်ဝန်းထဲတွင် မျက်ရည်လေးများ ဝဲနေရှာသည်။ တစ်ထောင်တန်များ အလုံးလိုက်လေး ဘော်လီထဲက ထုတ်ပေးရှာသေးသည်။

“ဟဲ့ မိန်းမ ဘယ်ရောက်နေသတုန်းဟ ကိုယ့်သားကိုယ်များ လိုးနေသလား”

ကြားမကောင်းသော ဆဲသံများက အဆက်မပြက် ထွတ်နေသည်။ မလတ်၏မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။ ငထက်ကို ဖက်ထားသည်။

 “အမေတို့ဘဝများ ဘယ်တော့ဝဋ်ကျွတ်မလဲ သားရယ်”

ထို့နောက် ငထက်ငယ်ငယ်က စို့ခဲ့ဖူးသည့် နို့အုံဖြူဖြူ ၊ အသီးနီနီကလေးများကို အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။ မလတ်မှာ သားလေးရှေ့ မိမိကိုယ်ခန္ဓာကို ပြရသည်ကို မရှက်တတ်တော့ပါ။ နှစ်နဲ့ချီပြီး အရိုးစွဲအောင် သားလေးရှေ့ သူ့ကို ကိုမြင့်လိုးခဲ့ဖူးပြီ။ မျက်ရည်များကတော့ ကျနေဆဲ။

 “လာပြီ လာပြီ”

မျက်ရည်များကို ကပြာကယာ သုတ်၏။ ထို့နောက် အခန်းထဲ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ပြေးယူရကာ ဘေးတွင် ငမြင့်အား အိပ်နယ်ပေးနေသည်။ ငထက်မှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ ပထွေးငမြင့်ကို သတ်ပစ်ချင်စိတ်များ ပေါ်နေသည်။ ကလေးပီပီ ကြောက်စိတ်ကလည်းရှိသည်။ သို့သော် စဉ်းစားချင့်ချိန်နိုင်သည့် အရွယ်ဖြစ်နေပြီ။ ကြောက်၍သာ ပထွေးငမြင့်ကို မလုပ်ရဲ။ သူတစ်နေ့ အရွယ်ရောက်လာပြီး ခွန်အားများရှိလာလျှင် ငမြင့်ကို နေ့စဉ်နှိပ်စက် အနိုင်ကျင့်မည်ဟု သူစဉ်းစားထားပါသည်။

…………………………………………………………………………………………

“ဒီပိုက်ဆံတွေ ထက်နိုင် ဘယ်လိုရလာသလဲ”

ဆရာမက မယုံသင်္ကာသော အကြည့်ဖြင့် သူမ၏မျက်မှန်ဝိုင်းကြီးကို ချွတ်ရင်းမေးသည်။ ငထက် ရှက်သည်။ အလွန်ရှက်သည်။ အကြောင်းမှာ အတန်းထဲတွင် သူကြိတ်ကြိုက်နေသာ ကောင်မလေး စာလာပြနေချိန်တွင် မေးလိုက်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။

“အမေက အဖေမသိစေချင်လို့ အသာခိုးပေးလိုက်တာ” ဟု စိတ်က ပြောကြည့်သည်။ အသံက မထွက်နိုင်။ ဝမ်းနည်းလာသည်။ မိခင်အား ပထွေးက အားရပါးရလိုးနေသည်များကို ပြန်မြင်လာသည်။

“အမေ့ပိုက်ဆံတွေပါ”

ဆရာမက ဆက်မမေးတော့။ နားလည်သည်ထင်သည်။ ပထွေးနဲ့နေရသည်ကိုလည်း သိသည်။ ပထွေးက မိန်းမအပေါ်နိုင်ပြီး သိပ်နိုင်ပြီး အရက်သမား ယစ်ထုပ်ကြီးဖြစ်သည်ကိုလည်း သူမသိပြီးသား။ ဒါကြောင့် ဆရာမက ဘာမျှဆက်မပြောတော့။

“မောင်ထက်နိုင်ကို ရှေ့ဆုံးအတန်းမှာ ထားမယ်”

ငထက် ကြိတ်ကြိုက်နေသည့် ကောင်မလေးက မျက်စောင်းထိုးသည်။ သူမက အတန်းထဲ စာအတော်ဆုံးဖြစ်သည်။ ကျောင်းကြီးတွင် မိန်းကလေးတစ်ဖက် ယောက်ျားလေးတစ်ဖက် ခွဲထားသော်လည်း ကျူရှင်တွင်မူ ယောက်ျားလေးနှင့် မိန်းကလေးက တစ်တန်းထဲ တတ်ရသည်။ မိန်းကလေးများက ရှေ့တန်းတွင် ထိုင်ရသည်။ နောက်တန်းများမှ ယောကျ်ားလေးများ ထိုင်ရခြင်းဖြစ်ရာ ငထက်ကို ရှေ့ဆုံးအတန်းထားရာတွင် အားလုံးက ထူးဆန်းသလို ကြည့်နေကြသည်။

သို့နှင့် ငထက်မှာ သူကြိတ်ကြိုက်နေသာ ကောင်မလေးနှင့် အတူတူထိုင်ခွင့်ရသည်။ သူမ၏နာမည်မှာ မထက်ထက်လွင်ဟု ခေါ်သည်။ နောက်တော့ ခင်သွားကြပါသည်။ ကောင်မလေးကလည်း “စာတော်တယ် မာနကြီးတယ်” လို့ ဆိုကြပေမယ့် တကယ်ကျ စိတ်ထားလေးက ကောင်းရှာသည်။ ကျောင်းသွားခါနီးတွင် ငထက်ကိုလာခေါ်သည်။ ကျူရှင်ချိန်ဆို ခိုးခေါ်ရှာသည်။ သူတို့အတူတူဆော့ကစားကြသည်။ သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးများ ဖြစ်သွားကြသည်။

ငထက်၏ပျော်စရာအိမ်မက်ကလေးသည် ကြာရှည်လိုက်ခြင်း မရှိရရှာ။ တစ်နေ့ ကောင်မလေးက ငထက်အား ကျူရှင်ချိန်မို့ အသာခိုးခေါ်ရန် အိမ်တွင်းသို့ ချောင်းကြည့်ချိန်တွင် ငထက်က ပထွေးငမြင့်ကို နှိပ်ပေးနေရသည်။ ထို့နောက် မလတ်က ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ငမြင့်လီးကို စုပ်ပေးနေသည်။ ကောင်မလေးက ထိုမြင်ကွင်း မြင်မိသည့်အချိန်မှစ၍ ငထက်ကို စကားမပြောတော့။ ဆရာမက “သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ရန်ဖြစ်ထားသလား” ဟု ပြုံး၍ မေးရာတွင် ထက်ထက်က “မဟုတ်ပါဘူးဆရာမ ငထက်နဲ့မပေါင်းချင်တော့လို့”ဟု ဖြေပြီး သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်၏ဇာတ်လမ်း တစ်ခန်း ရပ်သွားရသည်။

ထက်ထက်လွင်သည် ငထက်ကိုတော့ “နင်နဲ့ သူငယ်ချင်းမဖြစ်ချင်တော့ဘူး” ဆိုသည်။ ငထက်မှာ ဘာကြောင့်မှန်း မသိခဲ့ရဘဲ နေခဲ့ရရှာသည်။

ငထက်သည် ထိုသို့ ကံဆိုးခဲ့ရှာသည်။ ငမြင့်အတွက် “ စားရတဲ့လူ ပိုငတ်တတ်သည်” ဟု ဆိုရမည်။ တစ်ခါတစ်လေကျ အရက်သိပ်မသောက်။ တစ်ပတ်လောက် အရက်ဖြတ်ပြီး မလတ်ကို လိုးသည်။ အရက်မှ ရသော ဇိမ်ထက် မိန်းမကို လိုးရသော ဇိမ်က ပိုကောင်းသောကြောင့်ဟု ငထက်တွက်မိသည်။ ငထက်သည် ၈ တန်းကျောင်းသား အမွှေးပေါက်အရွယ်ဟု အရပ်ထဲခေါ်ကြသည်။ အသံကလည်း ပြောင်းစပြုနေပြီ။ အရွယ်လည်းရောက်ပြီ။ ငထက်ဂွင်းစထု တတ်နေပြီ။

 “ထက်ထက်ရယ် ထက်ထက်ရယ်…”ဟု

ထက်ထက်လွင်၏ဓါတ်ပုံဟောင်းလေးကို ကြည့်ရင် နှုတ်က ရွတ်ရင်း ဂွင်းထုရတာ သိပ်အရသာ ရှိသည်။ တစ်ခါတရံ မိခင်နှင့် ပထွေးငမြင့်တို့ လိုးတာကို ပေါ်တင်ကြည့်သည်။ ငမြင့်က သိပ်မကြိုက်တော့။

“ငါမလိုးသား ၊ မအေလိုးလေး လီးလို့လာကြည့်နေတာလား ။ ပါးကို အရိုက်ခံချင်နေတာလား” ဟု ဆဲဆဲလွှတ်သည်။ ငမြင့်အသက်သည် ၃၅နှစ်ကျော်ပြီ။ အရွယ်က ကျနေပြီဖြစ်သည်။ ငထက်က သိပ်မကြောက်တော့။ ငထက်က တစ်ခါတလေ ရန်ဖြစ်တတ်သောကြောင့် အထိုးအကြိတ်ကို နားလည်နေပြီ။ သို့သော် နည်းနည်းတော့ ကြောက်သည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ။ ယှဉ်ထိုးလျှင် နိုင်မည်ကိုသိသော်လည်း ပထွေးငမြင့်ကို ကြောက်နေသည်။ ငယ်ကြောက်ဆိုတာ တစ်သက်လုံးကြောက်တယ်ဆိုသော စကားသည်မှန်သည်ဟုဆိုရမည်။ အဆဲခံရလျှင် အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး ဂွင်းသာ ထုပစ်သည်။

မလတ်မှာ နုပျိုပြီး ပိုပိုလှလာသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ အလှကို သတိတရပြင်တတ်သည်။ “မလတ် လှလာတယ်” ဟု အရပ်ထဲပြောကြလျှင် မလတ်က ရှက်ပြုံး ပြုံးနေတတ်သည်။ ငမြင့်က ဒါကိုစောက်မြင်ကပ်သည်။ “ဖာသည်မ လင်ငယ်နေရင်တော့ နင့်ဓါးနဲ့ ထိုးသတ်ပစ်မယ်” ဟု တစ်ခါတလေ ချိန်းခြောက်တတ်သည်။ ထို့နောက် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ငမြင့် အလွန်အကြူး ပြန်သောက်လာသည်။

ငထက်တို့ စီးပွားရေးလေးသည် ငမြင့်ပြန်သောက်ရင် ပြန်ချောင်လည်တတ်သည်။ သိပ်မသောက်ပါက ငမြင့်က မိန်းမလိုး ၊ ဖဲရိုက် ၊ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင် ဒါမျိုးများ လုပ်သည်။ ပြန်သောက်ရင် ဒါတွေ သိပ်မလုပ်တော့။ မူးပြီး အိပ်နေတတ်သည်။ တစ်ခါတစ်လေ မှိန်းနေတတ်သည်။

  “သားလေ ၊ ကိုးတန်းကို အဆောင်နေမလား”

မလတ်၏ အကြော်ဖိုသည် ရပ်ကွက်ထဲ ရောင်းကောင်းလှသည်။ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ဖြစ်သောကြောင့် ညနေထမင်းစားချိန်တွင် အလုပ်ပြန်နောက်ကျတတ်သောကြောင့် အကြော်နဲ့သာ ထမင်းစားကြရသည်မှာ လူအများစုဖြစ်နေသည်။ မလတ်၏အကြော်က လတ်သည်။ ရွသည်။ ဆီသန့်သည်ဆိုသော ဂုဏ်ပုဒ်များဖြင့် ရောင်းကောင်းလှသည်။ ငမြင့်ပြန်ပြီး အရက်ဆိုအရက်ချည်း သောက်နေလျှင် စီးပွားရေးက ပြန်အဆင်ပြေသည်။ စုမိဆောင်းမိရှိသည်။

“မနေချင်ပါဘူး။ အမေနှင့် ဒီကောင်နဲ့ အိမ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲထားခဲ့လို့ မဖြစ်ဘူး”

မလတ်က ငထက်ပါးစပ်ကို ပိတ်သည်။

“တိုးတိုးလုပ်ဟဲ့ ကိုမြင့်ကြားသွားလိမ့်မယ်။ ဘာမှမဟုတ်ဘဲ ဟိုတစ်ခေါက်ကလို ရန်ဖြစ်ကြပါဦးမယ်။ အမေ့ကို သနားပါကွယ် သားရယ်”

ဟု ဆိုရင်း မျက်ရည်လေးက လည်လာပြန်သည်။

 “အမေ ဒီလို စိတ်က ပျော့လို့ ။ ဟိုက လိုးချင်တိုင်းလိုး နိုင်ချင်တိုင်းနိုင်နေတာ”

မလတ် ရှက်သွေးဖြာသွားသည်။ သားက ဒီလိုပြောတော့ အလွန်ရှက်သည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ထားမိသည်။

 “အမေက အလိုးခံနေရင်.. တစ်စက်မှ မရှက်ဘူး ။ သားပြောတော့ ရှက်တယ်လုပ်ပြီး ပလီမနေနဲ့”

မလတ်က ဖြန်းကနဲနေအောင် ငထက်၏ုပါးကို ရိုက်သည်။

“ငါ အပင်ပန်းခံပြီး ၊ နင့်ကို ကျောင်းထား ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့တာ ငါ့ကို ကျေးဇူးကန်းဖို့လား” ဟု ပြောရင်း ငိုသည်။ ပါးအရိုက်ခံရသည်ကို နာပြီး ဒေါသထွက်သော်လည်း ငထက် စိတ်လျော့လိုက်သည်။ သူ မိခင်ကို ချစ်သည်။ မိခင်သည် သနားဖွယ်သတ္တဝါလေးဟုလည်း သိသည်။ ဒေါသကတော့ ထွက်သည်က ထွက်သည်ပင်။

“အဲကောင်ကိုသာ ကာကွယ်နေ။ အမေ ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ်” ဟု ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောရင်း အိမ်ပေါ်က ပြေးဆင်းခဲ့သည်။ ညနေတွင် မင်းထက်တို့ အိမ်သွားလည်လိုက်မည်။ သူတို့အိမ်က ထက်ထက်တို့နှင့်လည်း နီးသည်။ မင်းထက်နဲ့ကလည်း အတော်ခင်သည်။ အခန့်မသင့်ရင် အိမ်ပြန်မလာဘဲ တီဗွီဂိမ်းဆိုင်တွင် အိပ်နေလိုက်မည်ဟု တွက်သည်။ မလတ်ကတော့ တအင့်အင့်နှင့် ရှိုက်ရင်း ငိုကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတော့ မကောင်းလှ။

 ညရောက်တော့ အိမ်တော့ ပြန်ချင်သည်။ ဂိမ်းဆိုင်ကလည်း ၉ နာရီပိတ်မယ်တဲ့။ ဂိမ်းဆိုင်ပိုင်ရှင်ကြီးက ဒီမှာ မအိပ်နဲ့ဟု ဆိုသည်။ အကြောင်းမှာ သူက ယနေ့ည ဂိမ်းဆိုင်တွင် မအိပ်ဘဲ အိမ်ပြန်အိပ်မည်ဖြစ်သောကြောင့် ထင်သည်။ ထို့ကြောင့် ငိုက်စိုက် ငိုက်စိုက်နှင့် အိမ်သာပြန်လာရသည်။ အိမ်တံခါးဝရောက်တော့ သော့က ခပ်ထားသည်။ ဒေါသကထွက်သည်။ “ကိုယ့်သားကို ပြန်မလာစေချင်ဘူးဟ” ဟု စိတ်ထဲကျိန်းသည်။ ဘေးက ခြံစည်းရိုး ခုန်ကျော်သည်။ အိမ်ထဲကို ခြေသံဖော့ဝင်သည်။ အမေတို့အခန်းထဲတွင် မီးဖွင့်ထားသည်။

 မြင်ကွင်းက ကောင်းနေ၏။ အမေက ပထွေးငမြင့်ပေါ်တွင် တတ်စောင့်နေသည်။ ငထက် လီးတောင်ချေပြီ။ ရင်လည်းခုန်သွားသည်။ ခါတိုင်းတွင် အမေ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘောလီ သို့မဟုတ် အင်္ကျီပါတတ်သည်။ အမေက တစ်ခါတစ်လေမှ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်လိုးသည်။ ယခုတွင် အမေ့နို့သီးနှစ်လုံးက တအိအိနှင့် ခုန်မြောက်နေသည်။ ရေအိုးစင်က ရေကို အသာလေး ခပ်သောက်ပြီး ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ အမေက သူ့ကို သတိမထားမိသေး။ ဖူးကားတွေထဲကလို ဖီးလ်နေသည်ဟု ဆိုရမည်။

 “ဟင်”

ငထက်အံ့သြသွားသည်။ ပထွေးငမြင့်မှာ မူးပြီး အိပ်လိုက်နိုးလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် လီးကလည်း တောင်တစ်ချက် ၊ ညှိုးတစ်ချက်ရှိလှသည်။ အမေကသာ လီးကို စုပ်လိုက် ၊ အပေါ်ကစောင့်လိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။

 “စောက်ဖာသည်မ ထန်နေပြီ အာရုံနောက်တာကွာ”

ဟု ငမြင့်က မလတ်ကို တွန်းထုတ်သည်။ မလတ်က ဘေးသို့ လွင့်ကျသွားသည်။ ထို့နောက် ဘေးက တိုင်နှင့် စောင့်မိပြီး ပျော့လဲသွားရှာသည်။ ငထက် မခံစားနိုင်တော့။ ဒေါသက အလိပ်လိုက်ထွက်လာသည်။

“ခင်ဗျား အတော်စောင့်ကျင့်ယုတ်တဲ့လူပဲ ။ အခုကျ အမေ့ကို မလိုးချင်တော့ဘူးပေါ့လေ” ဟု အော်မိသည်။ အော်ရင်းနှင့် ငမြင့်အား ထိုးကြိတ်ရန် ပြေးလာသည်။ မလတ်က ငထက်ကို ဆီးတားရှာသည်။ ထုံးစံအတိုင်း မျက်ရည်များက ရွဲနေပြန်သည်။

 “သား တိုးတိုးလုပ်ပါကွယ် ။ ညကြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကြားသွားရင် ရှက်စရာကြီး”

ငမြင့်ကာ ခေါင်းကိုသာ ဖိကုပ်နေသည်။

“အတော်ကို စောက်အာရုံနောက်တဲ့ ဟာတွေကွာ မူးနေတာ အေးဆေးမနေရဘူးလား” ဟု အော်သည်။ မလတ်က ငထက်ကိုသာ အတင်းဖက်ထားသည်။

သူမက ကိုမြင့်အနေဖြင့် ငထက်ကို ပြန်မထိုးကြိတ်နိုင်ခြင်းကို သိသည်။ ထို့ကြောင့် ငထက်ကိုသာ ဆွဲပြီး ဖက်ထားသည်။ သို့သော် မလတ်ခဗျာ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတော့ အခြေအနေက ခက်ချေပြီ။ ငထက် စိတ်လျော့လိုက်သည်။ မိခင်၏နို့ရင်နှစ်မြွှာက သူ့ကို တို့ထိရုန်းကန်နေကြတော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်ပြီး ငြိမ်နေမိလိုက်သည်။ မလတ်သည် သူ့သား ငြိမ်သွားမှာ အောက်ကို ဒူးတုပ်ကာ ငိုသည်။ ဝင်းနုလှသော ကိုယ်လေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်နေသည်။ ငထက်က လူကြီးစိတ်ဝင်လာ၏။ ထို့နောက် မိခင်ကို အသာလေး ပွေ့ထားလိုက်သည်။

 “ဟုတ်တယ်။ အမေပြောတာမှန်တယ်”

ဟု ပြောတော့ မျက်ဝန်းဝိုင်းလေးဖြင့် မလတ်က သားကို မေ့ကြည့်သည်။

 “ဒီကောင် မသေသေးသရွေ့တော့ အမေ ဒီဝဋ်က မကျွတ်ဘူးရယ်”

ဟု လက်သီးကို ဆုပ်ရင်းပြောတေ့ာ မလတ်က သားရင်ခွင်ထဲ ငိုပြန်သည်။ ခေါင်းကိုလည်း ရမ်းခါနေသည်။

“သားလေးကို ဒုက္ခအရောက်မခံနိုင်ဘူး။ ငါ့သားကိုတော့  ဘယ်တော့မှ ထောင်ထဲမရောက်စေရဘူး”

ဟု ငိုရင်း ပြောနေသည်။ ငထက်စိတ်ထဲ ဘာမှန်းမသိသော စိတ်က ဝင်လာသည်။ ထိုမှာ စိတ်ရိုင်းဖြစ်သည်။ မိခင်ကို ဒေါသစိတ်တွေလည်း ဖြစ်နေသည်။ လက်မောင်းတွေကိုလည်း ညှစ်ရင်း ဆုတ်ကိုင်ထားမိသည်။ ဒေါသကထွက်သည်။ ဘာမှန်းမသိ ရင်ထဲက တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသည်။

 သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် မလတ်လူးလွင့်နေသည်။ သူက အမိုးက ထုပ်တန်းအသားတွေကို ကြည့်နေသည်။ မလတ်က အပေါ်ရောက်သွားပြန်သည်။ သူက ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ မလတ်၏နို့နှစ်မြွှာကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ မလတ်ကလည်း ဘာတွေပြောနေမှန်းသူမသိ။

 “သားလေး ၊ အမေ့ကို .. ”

 “လိုးတာ မရပ်ချင်ဘူး ဒါ…”

ဘာတွေ ပြောနေမှန်းမသိ။ သူက ရင်တွေခုန်နေသည်က လွဲမှသိပ်မသိ။ သူဂွင်းထုနေကြလိုမဟုတ်။ သူ့မှန်းထုတဲ့အထဲတွင် ထက်ထက်က ဒုတိယဖြစ်သည်။ သူအမြဲမြင်တွေ့နေရသည့် သူ့မိခင်က ပထမဖြစ်နေခဲ့သည်။ စိတ်ကူးထဲတွင် ဘေးက ပထွေးဖြစ်သူငမြင့်က ငိုရင်းသူတို့ကို ကြည့်နေသည်။ ထိုစိတ်ကူးဖြင့် ထုဖူးတာ တစ်ပတ်လောက် ကြာဖူးသည်။

ထို့နောက် အိမ်ရှေ့ဘေးအိမ်က မမြင့်တို့လင်မယားက အံ့သြစွာ ကြည့်နေရင်း မိခင်ကိုလိုးနေရသည်ဟု ဂွင်းစိတ်ကူးကား မကြာခဏ ရှိသည်။ ယခု သူ့စိတ်ကူးတွေက တမျိုးကြီးဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်တာ ဘာမှသိပ်အရသာမရှိဟု သူသိရသည်။ တစ်ခုပဲကောင်းသည်။ အမေ့၏ရင်သားတွေသည် အင်မတန် နူးညံ့သည်။ ကိုင်လို့ကောင်းသည်။ သူ့လီးက အရမ်းတောင်နေသည်။ ကျတောင်မကျ။ ထို့နောက်သူ နောင်တရသလိုလို ခံစားရသည်။ ငရဲကြီးမယ်ဆိုတာကိုလည်း သူတွေးမိသည်။ သို့သော် သူ့လီးကို အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲက မထုတ်ချင်။

 ထိုညသည် သူ့အတွက် နောင်တလိုလို။ စိတ်ဝေဒနာလိုလိုကြီး ဖြစ်ခဲ့သည်။ တော်တော်နှင့်လည်း အိပ်မပျော်။ ဘေးတွင် မလတ်က သူ့ကို ဖက်အိပ်နေသည်။ သူတို့ လေးချီတိတိ ချခဲ့သည်။ ငမြင့်မှာ သေနေပြီလားတောင် မသိရ။ အိပ်နေရာတွင်း ခူခေါခေါနှင့် ဟောက်ပင်နေသည်။ အမေ့မျက်နှာသည် ယခုအခါ ထက်ထက်၏မျက်နှာထက်ပင် လှနေသည်။ သူက ခနခန နမ်းမိသည်။ လီးကပြန်တောင်၏။ သို့သော် သူဆက်မလိုးတော့။ သူမ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီဆိုတာ သူသိသည်။ သူ့ရဲ့ ကျန်နေသေးတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ချိုးနှိမ်လိုက်သည်။ 

အိမ်မက်ထဲတွင် ငရဲဆီပူထဲတွင် အကြော်ခံနေရသည်။ ငရဲက ဒယ်အိုးသည် အမေ့၏အကြော်ဒယ်ကြီးဖြစ်နေသည်။ ငရဲသားအကြီးကြီးတစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ ရင်ဘက်ကို လှံလိုလို ခရင်းခွကြီးလိုလိုဖြင့် ထိုးနေသည်။ ငရဲသားကြီးကြီးက ပထွေးငမြင့်နှင့်တူလှသည်။ သူ အိပ်နေရင်း မျက်ရည်တွေကျနေသည်။ ရင်ထဲပူလောင်လှသည်။ သူ သူ့အမေကို လိုးခဲ့မိချေပြီ။ သူ့နားထဲတွင် အကြိမ်ကြိမ်ကြားနေသည်မှာ “ကိုယ်မေကိုယ်လိုးကောင်” ဟု၍ သူငယ်ချင်းများ ဆဲနေကြခြင်းကိုသာ ဖြစ်လေတည်း။

အပိုင်း (၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>