ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၈ )
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
အခန်း (၁၅)
အောင်ဘညို(၃) ထပ်ခိုးပေါ်က ဆင်းလာချိန်တွင် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အေးအေး လူလူ တီဗွီ ထိုင် ကြည့်နေသော (၁)ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၁၁ နာရီကျော်နေ လေပြီ။
“ မင်း တယောက်ထဲလား၊ အလုပ် မသွားဘူးလား”
“ ဒီနေ့ ရုံးပိတ်တယ်လေကွာ၊ ဟိုကောင်ကတော့ သင်တန်းလား၊ သဲသဲ လား မသိဘူး အစော ကြီး ထဲက ထွက် သွား တာပဲ၊ မင်းဖို့ ပဲပြုတ်နဲ့ နံပြားဝယ်ထားတယ်။ လဘက်ရည်လဲ ရှိတယ်”
(၁) က တီဗွီ မှန်ပြင်ကနေ မျက်နှာမလွှဲဘဲ လှမ်းပြောလိုက်၍ ဆာနေသော (၃)လည်း ဝမ်းသာ အားရနှင့် မျက်နှာ ပြေးသစ်ပြီး ဗိုက်ဖြည့်ရသည်။ အေးစက်နေသည့် နံပြားက ပျင်းတွဲတွဲနှင့် မနည်းဝါးရသည်။ အပေါ်ယံ တင်းနေ သည့် လဘက်ရည်အေးစက် စက်နှင့် ကျိတ်မှိတ်မျှော ချ လိုက်တော့ ဗိုက်တော့ပြည့်သွားပါသည်။ ချိုချို့ ဆီကို တော့ နေ့ လည်စာ စားပြီးမှပဲ အေးအေး ဆေးဆေး သွားတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
စားသောက်ပြီးလို့ အိမ်ရှေ့ကို ပြန်ထွက်လာပြီး အောင်ဘညို(၃) ပျင်းရိစွာ ဖြင့် (၁) နား မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဒီနေ့ ထူးထုူးခြားခြား (၁)ကြည့်နေသော ကားက အပြာကား မဟုတ်ပေ။
“ ထူး ဆန်းနေပါလား။ ဟိုကားတွေ မကြည့်တော့ဘူးလား”
“ ဒါ အဆစ်ပေးလိုက်တဲ့ ကားလေကွာ၊ ကာဗာက စော်ပုံလေးက မိုက်လို့ ယူလာတာ။ တခန်း နှစ်ခန်း ပါလဲ မ နည်းဘူး ဆိုပြီး ထိုင်ကြည့်နေတာ အခုထိ နို့တောင် တခြမ်းလောက် ပဲ မြင်ရ သေးတယ်”
“ ရိုးရိုးရုပ်ရှင်က ဘာပါမှာလဲဟ”
“ နိုင်ငံခြားကားပဲကွာ နည်းနည်းပါးပါးတော့ ပါမှာပေါ့၊ ဟော ..ကြည့်ကြည့်...ငါပြောတာ ဒီ စော် လေး၊ တွေ့လား အိုးက လုံးနေတာပဲ၊ မျက်နှာလေးကလဲ ရေလည်ဆက်ဆီဖြစ်တယ်၊ နို့တွေ က လည်း ညှစ်လို့ အရမ်းကောင်းမှာ တွေ့လား”
မင်းသမီးလေးက တကယ်ကိုလှပါသည်။ သဲသဲ၊ ချိုချို တို့ထက် အများကြီးသာသည်။ အောင် ဘညို(၃) တောင် စိတ်ဝင်တစားကြည့်မိသည်။
“ အဲဒါမျိုးလေး တယောက်လောက် ရရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ၊ စားချင်လိုက်တာ”
မီးဝင်းဝင်း တောက်နေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် အားမလိုအားမရ ပြောနေသည့် အောင်ဘညို (၁) ကိုကြည့်ရင်း (၃)က စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ခေါင်းကို ခါလိုက်မိသည်။ လူတယောက် ထဲ ကနေ ဖြစ်လာကြတာချင်း တူပါ လျှက်နှင့် သူက ဘာကြောင့် ဒီလောက် တဏှာကြီး နေရသည် ကို မတွေးတတ်ပါ။ ထိုအချိန်တွင် ရှေ့စားပွဲလေး ပေါ်မှာ တင်ထား သည့် ဖုန်းက ထမြည် သဖြင့် (၁) ကောက်ယူလိုက်သည်။
“ မမဖြူကွ၊ ရုံးပိတ်ရက်ကြီး ဘာတွေ စားဦး မလို့လဲ မသိဘူး”
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြောရင်း အောင်ဘညို(၁) ပြန်ထူးလိုက်သည်။
“ ဟုတ်ကဲ့ မမဖြူ”
“ မောင်လေး ဘယ်မှာတုန်း”
“ အိမ်မှာ ပေါ့ မမရဲ့”
“ တယောက်ထဲလား”
“ အင်းပေါ့”
“ ဒါဆို မမ ..လာခဲ့မယ်”
“ လာခဲ့လေ”
ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီးမှ (၃) ရှိနေတာကို (၁) သတိရသွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို အပြင် သွားခိုင်းလိုက် လည်း ရနိုင်ပါသည်။
“ ဒါနဲ့ မမ ..အခု ..ဘယ်မှာလဲ”
“ မောင်လေး တို့ လမ်းထိပ်နား ရောက်နေလို့ လှမ်းဆက်ကြည့်တာ၊ မမ ဝင်လာပြီနော်”
ပြောလို့ တောင်မဆုံးသေး ခြံဝကို မမဖြူ၏ ကားကလေး လျှောကနဲထိုးဆိုက်လာသည်။
“ ဟေ့ ကောင် အထဲဝင် ...အာ ...အပေါ်ကို တက်...မြန်မြန်တက်”
“ ဟင် ..ဘာလို့”
“ ရှေ့မှာ မမဖြူ၊ တို့နှစ်ယောက်ပူးကြီးတွေ့သွားလိမ့်မယ်၊ မြန်မြန် ..မြန်မြန်”
ထိုအချိန်မှာ ကားပေါ်က ဆင်းလာသည့် မမဖြူကို ခြံတံခါးဝမှာ လှမ်းမြင်လိုက်ရ၍ (၃) လည်း ဘာမှ စဉ်းစားမနေ နိုင် တော့ဘဲ သူအိပ်သည့် ထပ်ခိုးပေါ်ကို လှစ်ကနဲ ပြေးတက် လိုက်မိသည်။ (၁)ကတော့ အိမ်ဝကိုပြေးပြီး မမဖြူ ကို ခရီးဦးကြို ပြုရသည်။
“ မမ ..တကယ် လာတာကိုး၊ ဝမ်းသာလိုက်တာ ..မမ ..ရယ်”
“ မေမေ့ အသိအိမ်ကို လူကြုံပစ္စည်းသွား ပေးရင်း ...ဒီဖက်ရောက်လာတာနဲ့ ..ဟင်း ..ဟင်း”
“ တော်သေးတာပေါ့၊ အိမ်ရှာလို့ ရလို့”
“ မင်းတခါ ပြောပြဖူးတယ်လေ”
“ ဟုတ်လား၊ ပြောဖူးတာတောင် မေ့နေတယ်”
မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်း တီဗွီရှေ့က ခုံမှာ စွေ့ကနဲဝင်ထိုင်လိုက်တော့ ဒီနေ့ ရိုးရိုးကားပဲ ကြည့်နေမိသည့် ကံကြမ္မာကို အောင်ဘညို(၁) ကျေးဇူးတင်သွားသည်။ ဟို ကားတွေ ကြည့် နေတာတွေ့သွားလည်း အကြောင်း မ ဟုတ်ပါ။ မမဖြူနှင့် သူနှင့်ကြားမှာ အရာ အားလုံးက ပွင့်လင်းနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ သူတို့ နှစ်ယောက်ချစ်သည့် အ ခါ မမဖြူကို အကောင်းဆုံးဖြစ် အောင်လုပ်ပေးနိုင်ဖို့ လေ့လာနေသည်ဟု ပြောလိုက်လျှင် မမဖြူက ပိုလို့တောင် သဘောကျ သွား ဦးမည်။
ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည့်အခါ ဂါဝန်တိုက အပေါ်ကို ပိုလို့တိုသွားပြီး မမဖြူ၏ ပေါင်တံ ဖြူဖြူ ကြီးတွေကို အရင်း ထိမြင်ရသည်။ ပေါင်ပေါ်မှာ တင်ထားသည့် လက်ကိုင်အိတ်မည်းမည်း လေးသာ ရှေ့ကကွယ်မနေရင် ပေါင်ကြား ထဲ အထိမြင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု အောင်ဘညို(၁) စဉ်း စားရင်းကြည့်မိသည်။
ပေါင်ကြားနေရာကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေမှန်း မမဖြူလည်း သိသည်။ အိတ်ကလေးကို အနားက စားပွဲလေး ပေါ်လှမ်းတင်လိုက်ရင်း မျက်စောင်းထိုးသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာမှမ သိလိုက်ခင်မှာပင် အောင်ဘညို(၁) မမဖြူရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်မိ၏။ လက်နှစ်ဖက် ကလည်း မမဖြူပေါင်တံတွေပေါ်ရောက်သွားသည်။
“ မောင် ...ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးနော်”
“ မရှိပါဘူး ..မမရယ်”
အောင်ဘညို(၁) အာရုံထဲမှာ (၃)ရှိနေတာကို လုံးဝမသိတော့ပါ။ ပိုက်ကွန်ထဲ တိုးဝင်လာ သည့် ဖြူဖြူဝင်းဝင်း ရေဆေးငါးကြီးကို ချက်မစားဘဲ ပြန်လွှတ်လိုက်သူသည် အလွန် မိုက်မဲသူသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပိုပြီး ပြဲကားသွားအောင် တွန်းဟလိုက်သည့် အခါ တင်းမို့ နေသော မမဖြူ၏ ညီမလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ အတွင်းခံ၏ ဇာ ပေါက် တခုကြားကနေ လိမ်ကောက်နေသော အမဲရောင် အမွှေးတချောင်း က အပြင်ကို တိုး ထွက်နေ၏။ ဇာပန်းပွင့်လေးတွေကို လက်ညိုးနှင့် ဖွဖွသပ်မိတော့ မမဖြူ၏ လက်တဖက်က အောင်ဘညို(၁) ပုခုံးပေါ်ရောက်လာသည်။
“ တွေ့လိုက်ရင် ...ဒါပဲကွယ်၊ သိပ်ဆိုးတာပဲ”
“ ဒါအတွက်လာတာ မဟုတ်လား”
ဟု စိတ်ထဲကတွေးရင်း အောင်ဘညို(၁) ပြုံးလိုက်မိသည်။ ပါးစပ်ကတော့
“ မမက ..အရမ်းလှတော့ ကျွန်တော် ဘယ်နေနိုင်မှာလဲ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အောင်ဘညို(၁)က ပင်တီကိုဆွဲချွတ်နိုင်ဖို့ ဂါဝန်ကို လှန်ပြီး ခါးစည်းကြိုးကို စမ်းသည်။
“ မောင် ...မောင် ..ကလဲ၊ အိမ်ရှေ့ခန်းကြီးမှာ ..ကွယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ရယ်”
အသံတုန်လေးနှင့် ပြောပေမယ့် အိမ်ရှေ့မှာမလုပ်နှင့် တခြားနေရာမှာဆိုရတယ် ဆို သည့် သဘောဟု အောင် ဘညို(၁) နားလည်လိုက်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ထရပ်လိုက်ပြီး
“ အခန်းထဲ သွားရအောင် မမရယ်”
မျက်လုံးလေး ကလည်ကလည်နှင့် မော့ကြည့်ရင်း မသိသလိုလုပ်နေသည့် အတွက် လက်ကမ်း ပေးလိုက်ရ သည်။
“ လာပါ ..မမရာ ...ကျွန်တော် တို့ ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရဖို့ အခွင့်အရေးက ရှား လွန်း လို့ပါ”
တကိုယ်လုံးကို လွှမ်းနေသော ရမ္မက်စိတ်ကြောင့် အောင်ဘညို(၁)၏ အသံက တမျိုးကြီး ဖြစ် နေသည်။ ထို မူမမှန်သည့် အသံက မမဖြုကိုလည်း ဖမ်းစားလိုက်ပုံရ၏။ လက်ထဲက ကား သော့ ကို ဘေးမှာချပြီး ကမ်းထား သည့် လက်ကို အားပြုဆွဲကာ ထရပ်လာသည်။ သူမ၏ မျက်လုံး တွေကလည်း အောင်ဘညို(၁)၏ မျက်လုံးထဲကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်နေသည်။ နှစ် ယောက်စလုံး မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်မိချိန်မှာတော့ ကိုယ် ခန္ဓာနှစ်ခုက လျှင်မြန် စွာ ပူးကပ်သွား ကြ ပြီး အငမ်းမရ နမ်းမိကြသည်။
အနမ်းကြမ်းကြမ်းကြောင့် မမဖြူ တကိုယ်လုံးကော့ပျံနေသော်လည်း မက်မက်မောမောပင် တုန့်ပြန်သည်။ (၁) တ ယောက် လောကကြီးကိုရော ထပ်ခိုးပေါ်မှာ ရှိနေသည့် (၃) ကိုရော မေ့ သွားပေပြီ။ မမဖြူ၏ ဂါဝန်တိုလေးကို မ တင်ပြီး ပင်တီကြားကို လက်ထိုးထည့်၍ တင်ပါးကြီး နှစ်ဖက်ကို အားရပါးရညှစ်ပေးနေမိ သည်။ မမဖြူ လည်း အောင်ဘညို(၁) ကိုသာ အမိအရ ဖက်တွယ် မထားလျှင် ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြိုလဲကျသွားတော့ မလို ပျော့ခွေ ယိမ်းထိုးနေသည်။
“ အထဲ သွားကြရအောင် မမရယ် ..နော်”
ဒီတခါတော့ မမဖြူ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်တောင် မငြင်းတော့ပါ။ အောင်ဘညို(၁) ပုခုံးကို မှီရင်း ဒယီးဒယိုင်နှင့် ပါလာသည်။
အိပ်ယာက ဆရာကြီးမနက်က ရှင်းသွားပုံရသည်။ သန့်ရှင်း သပ်ရပ်နေ၏။ ထို့ကြောင့် အချိန် မဆိုင်း တော့ဘဲ အိပ် ယာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ရာ မမဖြူ ခွေခွေလေး လဲကျသွားသည်။ ဂါဝန်က လည်း ခါး လောက်အထိ လန် တက် နေပြီး အတွင်းခံကလည်း အောင်ဘညို(၁)၏ လက်ချက် ကြောင့် ညီမလေးကို မြင်ရသည် အထိ လျှော ကျ နေ သည်။ ဆွဲချွတ်သည့် အချိန်မှာ အလိုက် သင့် လေး တင်ပါးကိုကြွပေးသည်။ မမဖြူလည်း ရမ္မက်စိတ်တွေ ကြွနေ ပုံရသည်။ ညီမလေးက ဒေါသထွက်နေသော ဖားဂုံညင်းကြီး တကောင်လို ပုံမှန်ထက်ပို၍ ဖောင်းကားနေသည်။ မမဖြူ အသဲခိုက်သွားအောင် အရှိန်ပိုတင်ပေးဖို့ အောင်ဘညို(၁) ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ခေါင်း အုံးနှစ်လုံးကို ထပ်၍ အုံးစေလိုက်ပြီးနောက် မမဖြူ၏ ပေါင်ကြားထဲကို အောင်ဘညို(၁) ခေါင်းထိုးသွင်း လိုက် သည်။ မမဖြူ ရေချိုး သန့်ရှင်းရေး လုပ်လာပုံရသည်။ မွှေးသလိုလို ရနံ့ လေး တခုကလွဲရင် ဘာအနံ့မှမရ။ မမဖြူကလည်း အလိုက်တသိနှင့် ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ကို ကားပေးသည်။ ကြိုက်တတ်လိုက်တာဟု တွေးရင်း ပြီးရင် ပြန်မှုတ်ခိုင်း ဖို့ အောင်ဘ ညို (၁) စဉ်းစားနေသည်။
လျှာဖျားလေး နှင့် တချက်တို့လိုက်သည် နှင့် မမဖြူတုန်သွားပြီး ညည်းတော့သည်။
“ အင်း ..မောင် ..ရယ်...အင်း”
နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိနေသည်ဆိုသည့် အသိကြောင့်ဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။ အောင်ဘညို(၁)၏ လျှာ စွမ်းပြမှုအောက်မှာ မမဖြူ တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း အဆက်မပြတ် ညည်းနေသည်။ အတွင်းသားတွေပါ ပါး စပ် ထဲပါလာ အောင်စုပ်ဆွဲလိုက်သည့် အခါမျိုးဆို ရင် အောင်ဘညို(၁) ၏ ဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲရင်း ကော့ ကာကော့ကာ နှင့် အကျယ် ကြီး အော်ညည်းတတ်သည်။
မမဖြူ ဖီလင်တွေ စွတ်တက်နေသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၁)က အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ် နေသော်လည်း အ ပေါ်မှာ နေရထိုင်ရခက်နေသူမှာ ထပ်ခိုးပေါ်က(၃) ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ ခန်း က လှမ်းမြင်မှာစိုးလို့ ထပ်ခိုးပေါ်က အိပ်ယာပေါ်မှာ ပြားနေအောင် ကပ်ထားရင်း မမဖြူ အိမ်ထဲ ကို ရောက်ကထဲက ကြားရသည့် အသံတွေက ထူးခြားနေသည်။ မြူသလို နွဲ့သလို နှင့် မမဖြူ ၏ စကားပြောဟန်နှင့် အသံက အရင်ကြားဖူးသည့် အလုပ်ရှင် သူဌေးမ၏ အသံ နှင့် မတူပါ။ နှာဗူးကောင်နှင့် တယောက်ကို တယောက်ဖက်ရင်း အသည်းအသန် နမ်းနေ ကြည့်သည့် အချိန်မှာ အပေါ်ကနေ ရင်တထိတ်ထိတ် နှင့် ချောင်းကြည့်ရင်း အခြေအနေ တွေကို အရမ်း အံံ့သြ နေမိသည်။ မမဖြူနှင့် ဒီလိုတွေ ဖြစ်နေကြသည် ဆိုတာကို နှာဗူးကောင်က အိမ်မှာ လုံးမပြောပြပါ။
အောက်က နှစ်ယောက်က သူ ချောင်းနေတာကို သတိမပြုမိနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေမှန်း သေချာသွားသည့် အခါ အစပ်နားသို့တိုးပြီး ရဲရဲတင်းတင်းပင် ချောင်းမိတော့သည်။ အောင်ဘ ညို(၁)က မမဖြူ တင်ပါးတွေကို နှိုက်ပြီး အားရပါးရညှစ်နေသည့် မြင်ကွင်း ကြောင့် (၃) ခမျာ အသက်ရှူဖို့တောင် မေ့နေသည်။ အောက်က အခန်း ထဲကို ဝင်သွား ကြပြီးနောက် ထွက်ပေါ် လာသည့် မမဖြူ၏ အဖျားတက်သလို ညည်းသံတွေက လည်း လူကို မရိုး မရွဖြစ်စေသည်။ ယောင်ယမ်းပြီး ကိုယ့်ပေါင်ကြား ကိုယ်ပြန်စမ်းလိုက်တော့ ညီတော် မောင်က သံချောင်းတမျှ တင်းမာပြီး မတ်မတ်ထောင်နေလေပြီ။
ဒါပေမယ့် ဆက်ခါဆက်ခါ ထွက်လာသည့် မမဖြူ၏ ရမ္မက်အပြည့်နှင့် အော်ညည်းသံတွေကို နားထောင်ရင်း အောင်ဘညို(၃) ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်ဖို့ မေ့နေ သည်။
“ မောင် ..ဆိုးတယ်။ မောင်ဆိုးတယ်...အင်း ....မနေတတ်ဘူး မောင်ရယ် ..အင်း”
တချက်တချက် ကြားရသည့် စကားတွေကလည်း အောင်ဘညို(၃)၏ သွေးခုန်နှုန်းကို ပို၍ မြန်စေသည်။ စိတ်ထဲ မှာ လည်း နှာဗူးကောင် ဘယ်လိုတွေလုပ်လို့ မမဖြူ ဒီလောက် ဖြစ် နေတာလဲ ဆိုတာ သိချင်လာပြီး ထပ်ခိုးပေါ် ကနေ ခြေဖွပြီးဆင်းလာခဲ့သည်။ အိပ်ခန်းတံ ခါးဝက ထပ်ခိုးက ဆင်းသည့်လှေခါးနှင့် ကပ်လျှက်ဆိုတော့ တံခါး ပိတ် မထားလျှင် အထဲကို ချောင်းကြည့်ခွင့်ရနိုင်သည်။
မမဖြူကို အားနာစရာ ဖြစ်နေမလားဟု တွေးမိသေးသော်လည်း သူတယောက်လုံးရှိနေတာ တောင် အရှက်မရှိ သောင်းကျန်းချင်သည့် နှာဗူးကို အမြင်ကပ်တာကြောင့် ချောင်းဖြစ်အောင် ချောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
အောက် ကို ရောက်လို့ ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းတံခါးပိတ်မထားပါ။ ခန်းဆီးကလည်း ဘေး ဖက်မှာ လက်တလုံး မက ဟနေသည့်အတွက် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် တိုးကပ်သွားပြီး အထဲကို ကြည့်မိသည်။
ပြတင်းတံခါး ပိတ်ထားပေမယ့် မီးချောင်းဖွင့်ထားလို့ လင်းထိန်နေသည့် အိပ်ယာပေါ်မှာ မမဖြူ နှင့် နှာဗူးကောင် တို့ က အောင်ဘညို(၃) ချောင်းနေတာကို ဘယ်လိုမှ သိနိုင်မြင်နိုင် ကြမှာ မ ဟုတ်ပါ။ အဝင်ပေါက်ကို ကျောပေး ထား သည့် နှာဗူး၏ ခေါင်းကြီးက မမဖြူ ပေါင် ခွကြားမှာ တလှုပ်လှုပ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ မမဖြူကလည်း နှာဗူး၏ ခေါင်းကို ပွတ်ပေး ရင်း မျက်စိ နှစ်လုံးကို မှိတ်၍ လောကကြီးကို မေ့နေပုံရသည်။ တချက်တချက်တွင် မမဖြူ တကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တုန်သွားပြီး နှာဗူးကောင်၏ ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ဖြူဖြူကြီး နှစ် ခုနှင့် အတင်း ညှပ်ထားတတ်၏။ ဆယ်ပေတောင် မဝေးသည့် နေရာကိုရောက်နေ၍ အသံ တွေကိုလည်း ပိုပြီး ပီပီသသ ကြား ရသည်။
ကြည့်နေရင်းပင် မမဖြူ၏ ညည်းသံတွေက ပို၍အမောတကော နိုင်လာပြီး လူကလည်း တ လူးလူးတလွန့်လွန့် နှင့် မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် နှာဗူး၏ ခေါင်းကြီး လွင့် ထွက် သွားတော့ မတတ် အဆက်မပြတ် ကော့ ထိုးနေရင်းက တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက် သွားသည်။ နှာဗူးကလည်း နောက်ဆုတ်ပြီး ခေါင်းထောင် ထလာ၍ အောင်ဘညို(၃) အလန့် တကြားဖြင့် တံခါးကွယ်ကို ကပ်လိုက်မိသည်။
အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရလျှင် အောင်ဘညို(၃) ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းတောင် မ သိပါ။ ညီတော်မောင် က ရှေ့တည့်တည့်ကို ချိန်ရွယ်ကာ တဆတ်ဆတ်ခါနေသည်ကို လည်း မေ့နေပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် အထဲ က မြင်ကွင်းကိုပဲ မမှိတ်မသုန် ငေးနေမိ ပါသည်။
ကြည့်နေရင်းပင် အောင်ဘညို(၁) ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်နေရာမှ ဒူးထောက် ထလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီတို ကို အောက် လျှောချကာ ချွတ်လိုက်တာ မြင်ရသည်။ ထို့နောက် မမဖြူကို ခွထားရင်း အပေါ်ဖက်ကို တရွေ့ရွေ့ တက်သွား ချိန်တွင် စောစောက မမြင်ခဲ့ရသော မမဖြူ ပေါင်ကြားထဲက မြင်ကွင်းကြောင့် လက်သီးကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်လိုက်မိသည်။ မီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်မှာ စိုရွှဲတင်းပြောင်နေသည့် နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေ နှင့် မို့မောက် နေသော နေရာကနေ မျက်လုံးကို ခွာထုတ်လို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ အတင်းပြေးပြီး ပေါင်ကြား ထဲကို ပစ်ဝင်သွားချင်စိတ်တွေကြောင့် ခြေလက်တွေ တောင် ကတုန် ကရီဖြစ် လာသည်။ ရင်ထဲမှာလဲ ဝုန်းဒိုင်း ကျဲနေသည်။
“ ကဲ ..အခု ..မမ အလှည့်”
လည်ပင်းနေရာလောက်ကနေ မမဖြူကို ခွထားရင်း ပြောလိုက်သည့် စကားသံကြောင့် အောင်ဘညို(၃)၏ အာရုံ တွေ အပေါ်ဖက်ကို ရောက်သွားသည်။ ကြည့်လိုက်မိသည့် အချိန် တွင် (၁)က အလိုက်သင့်လေး ဟပေးထား သည့် မမဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ များကြားကနေ သူ့အချောင်းကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးထည့်ပေးနေသည်။ မမဖြူ ကလည်းတင်ပါးနှစ် ဖက်ကို အောက်ကနေပင့် ဖက်ထားရင်း ပါးနှစ်ဖက် ခွက်ဝင် သွားအောင် စုပ်လိုက်သည်။
...............................................................................................
အောင်ဘညို(၃) မျက်စိထဲတွင် ချိုချို့ကို ပြေးမြင်သည်။ ချိုချို ဆိုရင်လည်း သူ့အတွက် ဒီလိုပဲ လုပ်ပေးမည်ပင်။ ချက်ချင်းပြေးသွားလိုက် ချင်ပေမယ့် နံရံနှင့် ထိမတတ်အောင် ဖောင်းထနေသည့် ပုဆိုးကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း အောင်ဘညို(၃) အကြီး အကျယ်စိတ် ပျက်သွားရသည်။ ဒီလိုပုံနှင့် ဘယ်လို ကားစီးပြီး ချိုချို့ဆီသွားမည် နည်း။ လိုင်းကားတိုး မစီးဘဲ ကားငှား သွား မယ် ဆိုရင်တောင်မှ အခုဖြစ်နေသည့် ပုံစံကြီးနှင့် အိမ်ပြင်ထွက်လို့ မရ နိုင်ပေ။
စိတ်ညစ်သည် ဆိုကာမှ အခန်းထဲက ထွက်လာသည့် ပြွတ်ကနဲ စွပ်ကနဲ အသံတွေနှင့် အောင် ဘညို(၁)၏ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်ခြင်းကိုပြသည့် အာမေဋိတ်သံများက (၃) မခံချင်အောင် ဆွပေး သလိုဖြစ်နေသည်။ ကိုယ့်ကိုယ် ကို ဆက်ထိန်းနိုင်ဖို့ မလွယ်တော့မှန်းလည်း သိနေသည်။ ဆက် ကြည့်နေမိလျှင် အခန်းထဲဝင်ပြီး အောင်ဘညို (၁)ကို မှုတ်ပေးနေသည့် မမဖြူကို အတင်း တက်လုပ်မိတော့မှာသေချာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ကို ရအောင် တင်းပြီး သူ့ဆန္ဒတွေ ဖြေဖျောက်ဖို့ အိမ်သာဖက်ကို သုတ်ခြေတင်ရတော့၏။
အိမ်သာထဲ ရောက်ပြန်တော့လည်း ထုံးစံအတိုင်း တော်တော်နှင့် မပြီးပါ။ ကြာတော့ လက် မောင်း တွေတောင် အောင့်လာသည်။ ပြီးဖို့ ကို အသာထား မျက်လုံးထဲမှာ စောစောက မြင် ခဲ့ရသည့် မမဖြူ ပစ္စည်းကြီးကို ပြန်ပြန်ပြီး မြင်ယောင်လိုက်တိုင်း (၃)၏ ညီလေးက ကျောက် သားတမျှ ပို၍မာကျောလာသည်။ ပြီးသွားတော့ လူကတော် တော်မောနေသည်။
အိမ်သာထဲမှာ ချွေးဒီးဒီးကျအောင် ထုပြီးပြန်ထွက်လာသော အောင်ဘညို(၃) နှင့် ကိစ္စပြီး သွားလို့ အပြင်ထွက် လာသော (၁)တို့ မီးဖိုခန်းထဲတွင် ဆုံမိကြသည်။
“ ပြီး ...ပြီးပြီလား”
ခါးမှာ တဘက်တထည်သာ ပတ်ထားသော အောင်ဘညို(၁)ကို ကြည့်ရင်း (၃) တုန်တုန်ရီရီ နှင့်မေးလိုက်မိ သည်။ ခုနက ချောင်းကြည့်မိခဲ့သည့် အတွက် သူ့စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲ နှင့် နေ ရကြပ်နေသည်။ ရင်ထဲမှာလဲ မော နေမိ၏။ ပိုဆိုးတာက သူ့အမူအရာ ပျက်နေမှုကြောင့် (၁) က ရိပ်မိသွားခြင်းဖြစ်သည်။
“ အေး ..ပြီးပြီ။ အော ..မင်းက ချောင်းကြည့်နေတယ်ပေါ့လေ။ ငါလဲ လောနေတော့ တံခါး မပိတ်လိုက်မိဘူး။ ”
ခိုးထုပ်ခိုးထည်နှင့် မိသွား၍ အောင်ဘညို(၃) မျက်နှာတွေထူပူသွားသည်။
“ ဘယ့်နှယ့်လဲ မမဖြူကြီးက မိုက်တယ် မဟုတ်လား”
ဘာပြောရမှန်းမသိ၍ အောင်ဘညို(၃) ခေါင်းကို သာတွင်တွင် ညိတ်ပြမိသည်။
“ မင်းရော စားချင်လား”
“ ဘာ ..ဘာ၊ မင်းကလဲ ..မဟုတ်တာ”
“ ဘာမဟုတ်တာလဲ။ မမဖြူကို မှ မချချင်ဘူးဆိုရင် မင်းရူးနေလို့ပါ။ ဒါမှ မဟုတ် ဟေ့ကောင် မင်းက ပန်းသေနေသလား”
“ ဟာ ..မသေပါဘူး”
“ ဒါဆိုလဲ ချကွာ”
“ သူ ..သူ သိသွားရင်…ဟို”
“ သိစရာလား၊ မင်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပစ်လိုက်။ ပြီးရင် ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝင်သွားပြီး တက် ဆွဲပစ်လိုက်”
အောင်ဘညို (၁)က ခပ်လွယ်လွယ်ပဲ ပြောလိုက်ပေမယ့် (၃) အတွက်ကတော့ ရင်တုန်စရာ ဖြစ်သည်။ အမှန် အတိုင်းဝန်ခံရလျှင် လုပ်လဲလုပ်ချင်သည်။ လုပ်လဲ မလုပ်ရဲ။
“ ဟေ့ကောင် ငါစိတ်ကောင်းဝင်လို့ ပေးစားတာနော်။ မင်းမို့လို့။ ဆရာကြီးဆို ငါက လုံးဝပဲ။ ကဲပါ ချွတ်စမ်းပါ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေအတင်းဆွဲချွတ်လို့ အောင်ဘညို (၃)လည်း နဂိုထဲ ကမှ စိတ်ပါ နေသည့် တူတူ ချော်လဲရောထိုင် ပစ်လိုက်မိသည်။ အခန်း၀ အရောက်မှာ သဲသဲ မျက်နှာလေး မြင်ယောင်လာ သည်။ ထို့နောက် ချိုချို။ ဒါပေမယ့် ကုတင်ပေါ်က မမဖြူကို ကြည့် မိသည့် အခါမှာတော့ နောက်ပြန်ဆုတ်ဖို့ မေ့လျော့သွားရသည်။
ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ နှင့် အခန်းထဲသို့ဝင်လာသော အောင်ဘညို(၃) လက်တွေတုန် ဒူးတွေ တုန်ပြီး ကိုယ့်ရင် ခုန်သံ ကိုယ် ဆူညံစွာပြန်ကြားနေရသည်။ ရဲရဲတင်းတင်း ဝင်သွားလို့ ရနိုင်ပါ လျှက်နှင့် သူ့ခြေလှမ်းတွေကို သူခိုး တယောက်လို ခြေဖော့ပြီး ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် လှမ်းနေမိ သည်။ သူဝင်လာတာကို မသိရှာသည့် မမဖြူကတော့ အခန်းဝကို ကျော ပေးလျှက် ကွေး ကွေးလေး တစောင်းလှဲနေသည်။
အနားကိုနီးကပ်လာသည်နှင့် အမျှ မမဖြူ၏ ဖြူဝင်းအိစက်သော တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်နှင့် ထို တင်ပါး နှစ်ခြမ်း အောက် ကြားမှ ဖောင်းပြူထွက်နေသော အကွဲကြောင်းကြီးက ပိုပြီးထင်ရှားစွာ မြင်လာရသည်။ ဆီသုတ်ထား သလို စိုရွှဲပြောင်လက်နေသည့် အကွဲကြောင်း တဖက် တချက် တွင် အမွှေးရှည်ရှည်ကြီးတွေက စိုပြီးကပ် နေ သည်။ အဲဒီနေ ရာကိုသာ မမှိတ်မသုန်ကြည့်ကာ ရှေ့သို့တိုးရင်း အောင်ဘညို(၃)၏ လည်ချောင်းထဲမှာ ခြောက်ကပ်လာသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း ရေငတ်သလိုလို နှင့် တငွေ့ငွေ့ လှိုက်ကာပူလာ သည်။
မမဖြူကို ဒီလို အနေအထားမျိုးနှင့် မြင်ရဖို့ကို အောင်ဘညို(၃) ယောင်လို့တောင် မတွေးမိ ဖူး ပါ။ မမဖြူသည် သူလေးစားရိုသေရမည့် အလုပ်ရှင်၊ သို့မဟုတ် ဂုဏ်သရေ ရှိ အမျိုးသမီး တ ယောက်သာဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် စောစောတုန်းက မြင်ခဲ့ရသည့် အဖြစ် မှာတော့ မမဖြူသည် နှာဗူးကောင်ကြည့်နေကျ အပြာကားတွေထဲက မင်းသမီး နှင့် မခြား ပေ။ ဒါတွေပြန်မြင် ယောင် မိသည့် အခါ အောင်ဘညို(၃)၏ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ခါနေသည်။
“ ဝုန်း”
အာရုံက မမဖြူကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာပဲ ရှိနေသည့် အတွက်ဘယ်ကိုမှ မကြည့်မိသော အောင် ဘညို(၃) ကုတင်ကို ဝင်တိုက်မိတော့သည်။ ဒူးနှင့် ကုတင်ဘေးဘောင် ဝင်ဆောင့်မိသည်က မနာပါ။ တိုက်မိသံ နှင့်အတူ ကုတင် လည်း လှုပ်သွားသည့် အတွက် မမဖြူ သူ့ကို လှည့်ကြည့် လိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ ခေါင်းကဆံပင်တွေ ထောင် တက် သွား သလို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲနှင့် မျက်နှာမှာ အဆီပြန်နေသော်လည်း မမဖြူ ကြည့်လို့ ကောင်းနေပါ သေး သည်။ အရည် လည်နေသော မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ၏ ရီဝေေ၀ အကြည့်မှာ အောင်ဘညို(၃) အ ကြောက် နည်းနည်းပြေသွား သည်။
“ ပြောပါဦး၊ ဘယ်လို အကြံနဲ့ တိတ်တိတ်လေး ကပ်လာရတာလဲ။ ဒီမှာ အမောတောင် မ ပြေ သေးဘူး”
အပြစ်တင်သလို ပြောသောလည်း အသံက နွဲ့ပြီးချိုနေသည်။
“ မ...မ..ဟုတ်ပါဘူး”
ပြောမိပြောရာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ပြောမိတော့ မျက်စောင်းတချက် ထိုးလိုက်ပြီး ကွေးထားသည့် ခြေ တွေကို ဆန့်လိုက်ကာ အောင်ဘညို(၃) ဖက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရသည့် မမဖြူ၏ အဝတ်မဲ့ ရင်သားအိအိထွားထွားတွေ ကြောင့် အောင် ဘညို(၃) ကယောင်ကတန်း နှင့် ဂလုကနဲ တံတွေးမျိုချလိုက်သည်။
“ နားပါဦး လားမောင်ရယ်၊ တနေ့လုံး သူ့ အလိုလိုက်ဖို့ လာတာပါ၊ တကထဲမှပဲ”
မမဖြူက လက်ကို လှမ်းဆွဲရင်း ပြောလိုက်တော့မှ မမဖြုလှည့်ကြည့်လိုက်သည့် အချိန်တွင် ကယောင်ကတန်း နှင့် ပေါင်ကြားကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အုပ်ကာထားမိသည့် အဖြစ်ကို သတိထား လိုက်မိသည်။ အောင်ဘညို(၃) ကိုယ်ပေါ်မှာ (၁) ပတ်ပေးလိုက်သည့် တဘက် ကလေးသာ ရှိသည်။ မမဖြူက အဆွဲ သူက အုပ်ထားသည့် လက် ကို အရုတ်မှာ အဖြစ် သဘော ပတ်ထား သည့် တဘက်လေးက ပြေကျသွားသည်။ နဂိုထဲက လက်တွေ တုန် နေသည့် အတွက် ပြန် ဖမ်းသော်လည်း မမိတော့။ ရှက်ရှက် နှင့် အိပ်ယာ ပေါ်သို့ အလောတကြီး မှောက်ချ လိုက်မိ သည်။ သူ့ပုခုံး တဖက်က မမဖြူ၏ ရင်သား အိအိ ကြီးတွေထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ နူးညံ့ အိစက် သော အထိအတွေ့ကြောင့် အောင်ဘညို(၃)၏ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်သထက်ပို မြန်လာရသည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူကို မကြည့်ရဲသေးပါ။
မမဖြူကတော့ အောင်ဘညို(၃) ကို အလိုက်သင့် ဆီးဖက်ထားရင်း ကျောပြင်ကို အသာအယာသပ်ပေးနေသည်။
“ ချွေးတွေကို ရွှဲနေတာပဲ၊ တော်တော် မောသွားလား”
“ မ ..မ ..မောပါဘူး။”
“ မောင်လေး အခန်းက ပူတာကိုး၊ အဲကွန်း တပ်လိုက်ပါလား”
“ ဟိုလေ … အဲဒါက … အဲဒါက ..ဟိုဒင်း”
“ ပိုက်ဆံ မရှိလို့လား။ မမပေးပါ့မယ်။ မောင်လေး ပူပူလောင်လောင် နေရတာ မကြည့်ရက်ပါဘူး။ အပြန်ကျရင် ပေးထားခဲ့မယ် သိလား။ ဝယ် တပ်လိုက်နော်”
အပြင်ကနေ မချင့်မရဲ ဖြစ်နေသူက (၁) ဖြစ်သည်။ အူကြောင်ကြောင် (၃) လိုကောင်ကို စေတနာ ထားလိုက်မိ သည့် အတွက် နောင်တရနေသည်။ ဒါပေမယ့် စေတနာ သက်သက်တော့ မဟုတ်ပါ။ တကယ်လို့ ဆရာကြီး ကောင် အောင်ဘညို(၂) သာ သိသွားရင် ပြဿနာလုပ်မှာ စိုးလို့ နှုတ်ပိတ်ခ သဘောမျိုး ပေး၍စားလိုက်ခြင်း လည်း ဖြစ်ပါသည်။
ခုတော့ တောင်တခွန်း မြောက်တခွန်း နှင့် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ နှင့် ဘာတွေ ပြောနေမှန်းမသိ။ အဲယားကွန်း ဝယ်ပေးမယ်ပြောနေတာကို ခေါင်းညိတ်လိုက်ဖို့တောင် ဝန်လေးနေပုံရသည်။
“ ကြီးပွားမယ့် ကောင် မဟုတ်ဘူး။”
မကျေမနပ်ဖြင့် စိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲရင်း အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကျောပေးလှဲနေသော စာရေးဆရာ ကောင်ကို မမဖြူက နောက်ကနေဖက်ရင်း ဗိုက်တွေ ရင်ဘတ်တွေကို ပွတ်ပေးနေတာကို မြင်ရသည်။ ဟို ကောင် ကတော့ ကျားလက်ထဲရောက်နေသော ယုန်သူငယ်လေး သဖွယ် ကုပ်ကုပ်လေး ဖြစ်နေတာကို မြင်ရသည်။ မမဖြူ စိတ်တွေ ပြန်ထလာပုံရသည်။
စာရေးဆရာကောင်ကို ဖက်ထားသော မမဖြူ၏ လက်တွေက ပိုတင်းကျပ်လာပြီး နောက်ကနေမသိမသာ ကိုယ် လုံးချင်း ပွတ်တိုက်ပေးနေသည်။ ဟိုအကောင်ကတော့ မျက်စိ စုံမှိတ်ပြီး လက်တွေက တုန်နေ၏။ ဖြစ်နိုင်လျှင် အောင်ဘညို (၁) အခန်းထဲကို ပြေးဝင်ပြီး အသုံးမကျသည့် (၃) ကို ကုတင်ပေါ်ကဆွဲချ၍ မမဖြူကို တက်လုပ် ပစ်လိုက်ချင်သည်။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း (၁)၏ ရင်တွေ ပူလာသည်။ ပေါင်ကြားက ကောင်ကြီးကလည်း တဖြည်းဖြည်း အပေါ်ကို ထောင်တက်လာသည်။
“ လုပ်ပါတော့ဟ၊ လုပ်တော့ဟ”
မမဖြူ၏ အိစက်နွေးထွေးသော အထိအတွေ့ နှင့် ပွတ်သပ်မှုတို့ ကြောင့်ထင်သည် စာရေးဆရာ၏ ပစ္စည်းကြီး လည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ခါရင်း ခေါင်းမော့လာသည်။
“ အို”
အမှတ်တမဲ့လား တမင်လုပ်တာ လားတော့ မသိပါ။ အောင်ဘညို(၃) ၏ ကိုယ်လုံး အနှံ့လိုက်ပွတ်နေသော မမဖြူ လက်က မာတောင်နေသော ဟာကြီး နှင့် တည့်တည့်ကို တိုးသွားသည်။
“ သိပ်ဆိုးတာပဲ”
မကျေနပ်သလို နှာမှုတ်သံလေးနှင့် ပြောလိုက်ပေမယ့် မမဖြူလက်က ပြန်ရုပ်မသွားဘဲ ဆုပ်လိုက်ခါလိုက် လာ လုပ် ပေးနေတော့ အောင်ဘညို(၃) ရင်ထဲမှာ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ ဆူညံသွားသည်။ မမဖြူတောင် ဒီအသံတွေကို ကြား ရလောက်သည်။
“ အိပ်ပျော်နေတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဇိမ်လုပ်နေတာလား။ ဟင်”
ချွဲနွဲ့နွဲ့ အသံလေး၏ လှုပ်ခါမှုကြောင့် (၃) ကယောက်ကတန်း နှင့် သူ့ဟာကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော မမဖြူ၏ လက်တွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ မမဖြူ၏ လက်ကလေးတွေ နှင့် အတူ အထက်အောက်စုန်ဆန် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်နေမိ၏။ မမဖြူကလည်း ဘယ်လိုသဘောပေါက်သွားသည် မသိပါ။ လူချင်း တထပ်တည်းကျ လုမတတ် အတင်းတိုးကပ်ရင်း အောင်ဘညို(၃)ကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသည့် (၃) က လည်း အလိုက်သင့် ငြိမ်နေမိ၏။
ခနကြာတော့ (၃)က ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် မမဖြူ အသက်ရှုသံပြင်းလာသည်။ နှုတ်ဖျားက တအိအိ တအင့်အင့်နှင့် ညည်းသံလိုလိုတွေ လည်းထွက်ကျလာသည်။
“ ဉာဏ်ဆင် နေတာမဟုတ်လား သိတယ်နော်၊ မင်း မမကို သိပ်နှိပ်စက်တာပဲ”
“ မ .. မ ..ဟုတ်ပါဘူး”
ခြောက်ကပ်နေသည့် လည်ချောင်းကြောင့် ဒီလောက်ကလေးပြောဖို့ကိုတောင် အောင်ဘညို(၃) တော်တော်အား ယူလိုက်ရသည်။
“ ကဲပါကွယ်၊ မင်းသဘော အတိုင်းပါပဲ။ တို့ဘဝက မထူးတော့ပါဘူး”
စိတ်ပျက်သလို အသံလေးနှင့် ပြောရင်း မမဖြူက လက်ကိုရုန်းထွက်၍ နောက်ကိုလည်း ပြန်ခွာသွားသည်။ နောက်မှာ အမှီတခုလို ဖြစ်နေသည့် ကိုယ်လုံး အိအိထွေးထွေးကြီး မရှိတော့သော အခါ အောင်ဘညို(၃) အလို လို ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသည်။ သတ္တိရအောင် မနည်းမွေး၍ မမဖြူကို ကြည့်လိုက်စဉ် သူက (၃) ကိုယ် ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်။
“ မမဖြူ”
“ ဘာလဲ၊ သူပဲ ဒါလိုချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်နေတာ မဟုတ်လား”
ဒေါသမပါသည့် မျက်စောင်းလေးနှင့် ပြောလိုက်ရင်း ကိုယ်ကိုကြွ၍ (၃) ဟာကြီးကို သူ့အဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ အောင်ဘညို (၃) မင်သက်မိနေဆဲ မမဖြူက ခပ်ဖြေးဖြေးလေး ဖိချလိုက်တော့ စေးပိုင်သော၊ အိစက်သော အထိ အတွေ့တခုက သူ့ကို ဖမ်းစားလိုက်၏။
“ အား ..အ ”
အံကိုကြိတ်ရင်း မမဖြူတိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်ပေမယ့် တချက်ချင်း မှန်မှန်ဆက်ဆောင့်ပေးနေတော့ (၃)လည်း ယောင်ချာချာနှင့် သူ့ခါးကို လှမ်းကိုင်ထားလိုက်မိသည်။ ချိုချို့ထက် ပိုတုတ်သော မမဖြူခါးက ပိုပြီးတော့လည်း ချောမွေ့ အိစက်သည်။
အမှန် အတိုင်းပြောရရင် မမဖြူ မျက်နှာကို အောင်ဘညို(၃) မကြည့်ရဲပါ။ မျက်စိ ရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်နေသော ဖြူ ဖြူ အိအိလုံးလုံး မမဖြူ ရင်သား ၂ ဖက်ကို သာ အပြူးသား ကြည့်နေမိ၏။ လှမ်းကိုင်ကြည့် ချင်စိတ်လည်း ဖြစ် သည်။ ကိုင်ဖို့ မရဲသလိုလည်း ခံစားရသည်။ ဒါကြောင့် ချောအိနေသည့် ခါးကိုသာ တင်းတင်းဆွဲထားမိ၏။
“ အဲလိုကြီး ဆွဲထားတော့ ဒီက ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ။”
မမဖြူက ငြူငြူ စူစူလေး ပြောလာတော့မှ ဆွဲအားကို ပြန်လျှော့လိုက်၍ ခါးတဝိုက်ကို မရဲ တရဲ အသာလေး ပွတ်ပေးနေမိသည်။
အောင်ဘညို(၃) မထင်ခဲ့ပါ။ အလုပ်ရှင် အဖြစ် တလျှောက်လုံး ရိုသေလေးစားခဲ့ရသော၊ တနည်းပြောရရင် ကြောက်ခဲ့ရသော မမဖြူက အခုလိုမျိုး သူ့ပေါ်ကနေ တက်လုပ်ပေးနေသည့် အဖြစ်မျိုး တွေးမကြည့်ခဲ့ ဖူးပါ။ ဒါ ပေမယ့် အခု တကယ် ဖြစ်နေသည်။ ဒီလို ဖြစ်လာအောင် လုပ်ခဲ့သော နှာဗူးကောင် အစွမ်းကို နည်းနည်း ဖြုံချင် သလို ဖြစ်သွားရ၏။ နောက်ပြီးတော့ သဲသဲ။ ဒီအဖြစ်တွေသာ သဲသဲ သိသွားခဲ့ရင် ဘယ်လို လုပ်ကြမည် နည်း။
“ တကယ်ပဲ ကွာ အရုပ်ကြီး ကျနေတာပဲ၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
ချွေးစတွေ သီးထနေသော မမဖြူ မျက်နှာကို အောင်ဘညို(၃) အလန့်တကြား မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ ပြောစမ်း၊ တို့ကို လုပ်ခိုင်းပြီး စိတ်ထဲမှာ ဘယ်ကောင်မကို မြင်ယောင်ပြီး ဖီးလ်ယူနေသလဲ”
“ မ ..မဟုတ် ပါဘူး မမဖြူရယ်”
“ ဒါဆို ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”
“ ဟယ် … တကယ် အသဲယားတယ်ကွာ၊”
မမဖြူ က အောင်ဘညို (၃) ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးတွေ နှင့် တဖတ်ဖတ် ထုသည်။ ထို့နောက် မျက်စောင်း တချက်ထိုးလိုက်ပြီး
“ ကဲဟယ် ..ကဲ ..ဟယ်”
နေရာ အကျအန ပြင်ထိုင်ကာ အပေါ်ကနေ မရပ်မနားဆောင့် ချတော့သည်။ ကောင်းလွန်းသည့် အထိအတွေ့ ခံ စားမှုကြောင့် (၃) မျက်လုံးတွေတောင် မှေးစင်းကျသွားရ၏။
“ အောင်မယ် … မျက်စိတောင်မှိတ် ပြီး ဇိမ်ယူနေလိုက်သေးတယ်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။”
မမဖြူ ဆောင့်ချက်တွေပို ပြင်းထန်လာသည်။ သူ့ ပါးစပ်ကလည်း တအူးအူး တအီးအီး နှင့် အသံတွေမျိုးစုံ ထွက်လာနေသည်။ အောင်ဘညို(၃) မျက်စိဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ မမဖြူ ကိုယ်ကိုကြွလိုက်တိုင်း သူ့ညီလေး ပတ်လည် မှာ ဖြူချွဲချွဲ အရည်တွေ ထုနှင့်ထည်နှင့် ဝိုင်းနေတာကို မြင်ရသည်။ သူ့ကို အရွဲ့တိုက်ဟန်ဆောင်ပြရင်း မမဖြူ အစွမ်းကုန် ဖီးလ်တက်သွားပြီ ဆိုတာသိလိုက်၏။ ထို့အပြင် သူကိုယ်တိုင်ကလည်း စည်းချက်ညီညီ အောက်က နေ ပင့်ပင့်ထိုးပေးနေမိတာကိုလည်း သတိထားလိုက်မိသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် မမဖြူညည်းသံတွေ ပိုဆူညံလာပြီး နောက် အောင်ဘညို(၃) ကိုယ်ပေါ်ကို ပြိုလဲကျလာသည်။
“ မရတော့ဘူး မောင်ရယ် … အရမ်းမောလာပြီ”
မရတော့ဘူးပြောပေမယ့် ကိုယ်ပေါ်မှာ ကားယားကြီးခွထားရင်း သူ့တင်ပါးကြီးတွေကို တဖြည်းဖြည်း နှဲ့နေ လှုပ် နေသေးလို့ အခုမှ နည်းနည်းသဘောပေါက်သွားသည့် အောင်ဘညို(၃)က မမဖြူကို ကြုံးဖက်လိုက်ပြီး အောက် ကနေ တဖောင်းဖောင်းနှင့် အားကုန်ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်မိတော့၏။
“ မောင် ..ရယ် …ချစ်တယ်ကွယ် … ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ ခုန တခါထက် ကောင်းတယ်။ အား… အမလေး …ချစ်လိုက်တာ မောင်ရယ်”
မမဖြူ ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် ဖိထားတာ ခံရရင်း အောက်ကပင့်ရတာ နည်းနည်းတော့ ခက်သည်။ မောလည်းမော၏။ ဒါပေမယ့် ဒီတိုင်းကြီး ရပ်နေလို့ မရတော့တာ စိတ်ကသိနေလို့ ရှိသမျှ အားကိုသုံးကာ ထိုးတင်နေရင်း တကိုယ် လုံးက အကြောတွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာသည်။ ညီလေး ကလည်း တချောင်းလုံး ကျဉ်တက်လာသလိုပင်။ ပြီးချင် လာသည့် စိတ်ကို အောင်ဘညို(၃) တင်းမထားနိုင်တော့ပါ။ ရှိသမျှ အားအကုန်သုံးကာ မရမနား ဆက်တိုက် ပင့် ဆောင့်ရင်း ပူနွေးကာလာသည့် ညီလေးထိပ်ဖျား ကနေ အရည်တွေကို အားပါးတရ ပန်းထုတ်လိုက်မိ၏။
“ ချိုက အကို မလာတော့ဘူးလို့တောင် ထင်နေတာ”
နွမ်းခွေသောခြေလှမ်းများ နှင့် အိမ်ပေါ်ကို တက်လာသော အောင်ဘညို(၃)ကို အပြုံးလေး နှင့်ကြည့်ရင်း ချိုချိုပြောသည်။
“ အိမ်...အိမ်..မှာ ဧည့်သည်ရောက်နေလို့”
ဒီနေ့ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် မယုံနိုင်စရာ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် အောင်ဘညို(၃)၏ ရင်မှာ မတည် ငြိမ်နိုင်ဘဲ ကတုန် ကရင် ဖြစ်နေသည်။ မမဖြူ၏ ဖြူဝင်းအိစက်သော ကိုယ်လုံး၏ အထိအတွေ့ ကို အခုထိရင်ခုန်နေရဆဲဖြစ်သလို ရမ္မက်ပြင်းစွာဖြင့် အူလှိုက်သည်းလှိုက် ညည်းသံတွေက လည်း နားထဲမှ မထွက်ပါ။ ချိုချို့ ဆီကို ထွက်လာရ တာ က မပင်ပန်း သော်လည်း လူက အလို လို နုံးခွေပြီးမောနေသည်။
“ နေမကောင်းဘူးလား အကို၊ ကြည့်ရတာ မလန်းဆန်းသလိုပဲ”
ချိုချိုက အနားကိုတိုးကပ်လာပြီး နဖူးကိုစမ်းကြည့်သည့် အခါ ယောင်ပြီး ရှောင်တိမ်း မိတော့ မလို ဖြစ်ပြီးမှ ကဗျာကယာ ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရသည်။
“ ကိုယ်လဲ မပူပါဘူး။ အကို ပင်ပန်းသွားတာထင်တယ်”
“ ဟုတ်မှာပေါ့”
ကိုယ့်အတွေးနှင့် ကိုယ် ဖြေလိုက်မိသည်။ မမဖြူလို တတုံးတခဲကြီးကို ဖြိုခဲ့ရသည့်အတွက် တကယ်လည်း ပင် ပန်းပါသည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတုန်းကတော့ ပင်ပန်းရကောင်းမှန်းမသိ။ မရပ် မနားဆောင့်နေချင်တာတခုပဲ စိတ်ထဲ မှာရှိသည်။
“ မေမေ ကတောင် မေးနေသေးတယ်၊ ခုတောင် အိပ်ပျော်နေသလား မသိဘူး။ ခနလေး၊ ချို သွားကြည့်လိုက် ဦးမယ်၊ အိပ်ပျော်နေတယ် ဆိုလဲ မဝင်နဲ့တော့၊ တော်ကြာ ကို့ အသံကြားရင် မအိပ်ဘဲ ထ စကားပြောနေဦးမယ်”
လှည့်ထွက်သွားသော ချိုချို့ကို အောင်ဘညို(၃) နောက်ကနေလိုက်ငေးမိသည်။ နက်ပြာရောင် အင်္ကျီပါးပါး အောက်မှာ ကျောပြင်ဖြူဖြူလေးနှင့် အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေးကို အ တိုင်း သားမြင်နေရသည်။ အပြာနုရောင် ထမိန်အောက် မှာတင်ပါးတွေက ညင်ညင်သာသာ လှုပ်ခါနေကြ၏။ ချိုချိုက အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်သော ကိုယ်လုံးရှိပြီး တင်းတင်း ရင်း ရင်းနှင့် သူ့အတိုင်းအတာနှင့်သူ ကြည့်ကောင်း သော်လည်း မမဖြူ၏ ကိုယ်လုံး လိုတော့ သွေး ဆူစရာ အနေအထားမဟုတ်ပါ။ အခန်းဝကနေ ခန်းဆီးအသာလှပ်ပြီး အထဲကို ချောင်းကြည့် နေသော ချိုချို့ကို ကြည့်ရင်း သူမြင်ဖူးသည့် ချိုချို့၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးနှင့် မမဖြူ၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးကို တလှည့် စီ မျက်စိထဲမြင်နေသည်။
“ အိပ်နေတယ်၊ ကို ..အေးအေး ဆေးဆေးမှ ပြန်မှာမဟုတ်လား”
“ အင်း”
“ ဒါဆို အောက်မှာ ဖြစ်ဖြစ် ခနသွားလှဲပြီး နားနေပါလား၊ ချို ထမင်းအိုး တည်လိုက်ဦးမယ်၊ ပြီးရင် လာခဲ့မယ်လေ၊ ကိုလဲ စားသွားနော်၊ ချို ပိုချက်ထားလိုက်မယ်”
“ ကိုယ် ..မဆာသေးပါဘူး၊ လမ်းမှာ လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ပလာတာစားခဲ့သေးတယ်၊ အိမ်ရောက်မှ ပဲစားတော့မယ်”
“ ကို က အမြဲ ဒီလိုပဲ”
မကျေမနပ်နှင့် ပြောရင်း လက်မောင်းကို ဖွဖွဆိတ်သည်။ မျက်နှာလေးလည်း ညိုတိုတို ဖြစ် သွားသည်။
“ နောက်တခါ ကြုံရင်စားပါ့မယ်၊ အဆင်ပြေရင် ညပါအိပ်မယ်၊ ဟုတ်လား”
“ တော်ပါ၊ မယုံပါဘူး”
မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပေမယ့် ချိုချို့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ အရောင်တခု လက်သွားသည်။ မျက်နှာ လေးလဲ ပြုံး ယောင် ယောင် ဖြစ်သွားသည်။
“ တကယ်ပြောတာ”
“ ကဲပါ၊ အခု ..ဘယ်က စောင့်မှာလဲ၊ ဒီမှာပဲ နေမလား၊ အောက်က စောင့်မလား”
“ ချိုချို့ ကို ဝိုင်းလုပ်ပေးမယ်လေ”
“ ဘာမှ လုပ်စရာမရှိဘူး၊ ထမင်းအိုး တလုံးတည်ယုံပဲ၊ ပြီးတော့မှ ဟင်းသွားဝယ်လိုက်မယ်”
ချိုချိုတို့ တဖက်လမ်းထိပ်တွင် ညနေ အလုပ်ပြန်သူတွေကို ရည်ရွယ်ကာရောင်းသည့် ထမင်း ဆိုင်လေးတွေ ရှိသည်။ ဈေးသက်သာသည်ဟုလဲ ဆိုသည်။
“ ဒါဆို ..ကိုယ် ခန လှဲလိုက်ဦးမယ်၊”
“ သွား ..သွား၊ ချို ..အလုပ်ပြီးရင် ဆင်းလာခဲ့မယ်နော်၊ ချိုနေ့လည်ကတင် အဲဒီအိပ်ယာကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားတယ်”
ချိုချို ဆန်ဆေးနေချိန်မှာ အောင်ဘညို(၃) အိမ်အောက် ဆင်းလာပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ် လှဲချ လိုက် သည်။ ကြမ်းခင်း မာမာပေါ်မှာ ကျောစန့်လိုက်ရင်း မမဖြူကို စိတ်ထဲက ကြိုးစား ဖျောက် လိုက်သည့် အချိန်တွင် ဘယ်လိုက နေ ဘယ်လို အိပ်မောကျသွားသည် မသိပါ။ အောင်ဘညို (၃) ပြန်နိုးလာသည့် အချိန်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး မှောင်မဲ၍ မိုးစုတ်စုတ် ချုပ်လေပြီ။
“ ကို နိုးပြီလား”
ဘယ်အချိန်ကထဲက အောင်ဘညို(၃) နားမှာ လာဝင်လှဲအိပ်နေမှန်း မသိသော ချိုချိုက မေးသည်။
“ တော်တော် အိပ်ပျော်သွားတယ်။”
“ ဟုတ်တယ်၊ တကယ်ကို နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်နေတော့ ချိုလဲ မနှိုးရက်တာနဲ့ ဒီတိုင်းထားလိုက်တာ။”
ပြောနေရင်း ချိုချိုက အောင်ဘညို(၃) ရင်ခွင်ထဲကို ကြောင်မလေး တကောင်လို လှိမ့်ဝင်လာသည်။ အလိုက်သင့် လေး ပြန်ဖက်ထားလိုက်ရင်း ချိုချို့ ကိုယ်လုံးလေးက မမဖြူလို တတုံးတခဲ အိစက်မနေပေမယ့် သူ့ဟာနှင့် သူ တော့ အိအိနွေးနွေးလေး ရှိပါသည်။ ခြားနားချက်ပို သေချာသွားအောင် နောက်ပြီးတော့ ချိုချိူ လည်း ပိုသဘော ကျသွားအောင် ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်လိုက်တော့တော့ အောင်ဘညို(၃) ရင်ခွင်မှာ မျက် နှာလေး အပ်ရင်း သူကလည်း ပြန်ဖက်၏။ အောင်ဘညို(၃) ရင်ဘတ်နှင့် လည်ပင်းစပ်ကိုလည်း တရွရွ လိုက်နမ်း သည်။
“ အပေါ် ပြန်မတက်ချင်သေးဘူး ကိုရယ်။ ခုလိုနေရတာ စိတ်ချမ်းသာ လွန်းလို့။”
ချိုချို့ ကျောပြင်လေးကို အသာအယာ သပ်ပေးရင်း ချိုချိုဆိုရင်လည်း မမဖြူလို သူ့ကို အပေါ်ကနေ တက်လုပ် ပေးမှာ သေချာသည်ဟု အောင်ဘညို(၃) တွေးနေမိသည်။
.................................................................
အခန်း (၁၆)
“ မောင်လေးရယ် …. မောင် …ရယ်”
နံရံကို လက် တဖက်နှင့် ထောက်ထားရင်း မမဖြူ တွင်တွင် ညည်းနေသည်။ လူလစ်တုန်း ကျုံးရတာ ဖြစ်လို့ နံရံဘေးမှာ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ပုံစံမပြောင်းဘဲ ဆက်တိုက်ဆော်နေတာ တော်တော်ကြာခဲ့ပေမယ့် မမဖြူက ဘာစောဒကမှ မတက်ဘဲ အောင်ဘညို(၁) ပေးသည့် ကာမအရသာ ကိုသာ အမိအရ ယူနေသည်။
တခါတလေတော့လည်း ခံနိုင်ရည် ရှိလွန်းသည့် မမဖြူကို အံ့သြသည်။ ပင်ကိုယ်မှာပင် အခြေခံကောင်းလှသော ကိုယ် ခန္ဓာဖွဲ့စည်းပုံကြောင့်လား ဒါမှမဟုတ် သူကိုယ်တိုင်ကိုက ရမ္မက်ကြီးလို့လားတော့ မတွေးတတ်ပါ။ တခါတလေ စိတ် လွတ် သွားရင် သူဘယ်လောက် သည်းကြီးမည်းကြီး နိုင်ကြောင်း အောင်ဘညို(၁) ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်သိသည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူ ကလည်း သူနှင့် အမှီလိုက်လာခဲ့သည်သာ ဖြစ်သည်။
ရှေ့သွားနောက်လိုက် ညီတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်မည်။ အခုလည်း လူလစ်တုန်း အခန်းထဲ လှစ်ကနဲ ဝင်ပြီး နည်းနည်း နှူး လိုက်သည်နှင့် နံရံဘေးမှာ လေးဘက်ထောက်ပြီး အောင်ဘညို(၁) ကို စိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့် ပြုခဲ့၏။ ဒါမျိုးကြီး နှင့်တ သက် လုံးဆွဲနေရရင် တော်တော် ကောင်းမှာဘဲဟု လည်းတွေးမိသည်။ ဟိုတလောက သူနှင့် စာရေးဆရာ ငကြောင်တို့ ၂ ယောက်ပေါင်း ဖြိုလိုက်တုန်းက တကြိမ်ဘဲ မမဖြူ အရှုံးပေးကာ ပြန်ပြေးသွားဖူး၏။ တယောက်ထဲသာ ဆိုရင်တော့ တသက် စားမကုန်နိုင်သည့် ပစ္စည်းကြီး ဖြစ်သည်။
“ တူတူနေချင်တယ် မမရယ်”
ခါးကိုယိမ်းလိုက်နွဲ့လိုက်နှင့် မမဖြူ ခံ၍မရိုးရအောင် ထိုးသွင်းပေးနေရင်း အောင်ဘညို(၁) ပြောလိုက်မိသည်။
“ တူတူပါပဲ မောင်လေးရယ်”
မမဖြူ အသံက တုန်ခါလှိုက်လှဲနေသည်။ ဒီလိုအချိန်မျိုးဆိုရင် မမဖြူက ဒီလိုပဲ ဖြစ်သည်။ သာမန်အချိန်မျိုးဆိုရင်တော့ အောင်ဘညို(၁) က တူတူနေချင်ကြောင်း ပြောလေတိုင်း ဆင်ဝှေ့ရန်ရှောင် စကားလွှဲသွားတတ်သည်။
“ မမ ကျွန်တော့်ကို ချစ်လား။”
“ ချစ်တာပေါ့ မောင်ရယ်၊ ချစ်လို့ အလိုလိုက်နေတာပေါ့ ..အင်း ….အား”
စကားမဆုံးမီမှာပင် အောင်ဘညို(၁)က မွှေ့ထိုးလိုက်၍ မမဖြူ စကားကို ညည်းသံလေးနှင့် ပိတ်လိုက်ရသည်။
“ တူတူနေရင် ခုလိုခိုးကြောင် ခိုးဝှက် လုပ်စရာမလိုတော့ဘူး။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ တရားဝင် လုပ်ချင်သလို လုပ်လို့ရ ပြီ၊ မမ အဲဒီလို မလုပ်ချင်ဘူးလား။”
“ လုပ်ချင်ပါတယ် မောင်ရယ်”
“ ကျွန်တော့် ဖက်ကတော့ လက်ထပ်ဖို့ ၂၄ နာရီ အဆင်သင့်ပဲ မမ”
“ မမ ကြိုးစားနေပါတယ် မောင်ရယ်။ တကယ်ပြောတာပါ။”
အောင်ဘညို(၁) မယုံပါ။ မမဖြူလို သူဌေးမ တယောက်က လက်အောက်ဝန်ထမ်း တယောက်ကို မယူဝံ့တာပဲ ဖြစ်မည်။ ထို အတွေး ဝင်လာသည့် အခါ စိတ်ပိုထလာပြီး တင်ပါးဖြူဖြူ အိအိကြီး ၂ ခုကို လက်နှင့် တွန်းဖြဲလိုက်ပြီး စူထွက်လာသာ စိုစို ဖောင်းဖောင်း ငပူတင်းကြီးထဲကို အားစိုက်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ပစ်လိုက်၏။ မြန်မြန် မလုပ်ပေမယ့် ဆောင့်ချက်တိုင်း မှာ အားပါသည်။ မမဖြူလည်း နံရံကို အားစိုက်တွန်းထားရင်း တချက်ဆောင့်တိုင်း တအီးအီး အော်နေရရှာသည်။ အားရ အောင်ဆောင့် ပြီး နည်းနည်းမောလာမှ ဆွဲထုတ်ပြီး နောက်ကို ဆုတ်လိုက်တော့ မမဖြူ ရီဝေစွာလှည့်ကြည့်သည်။ မျက် ဝန်းတွင် မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝိုင်းနေသည်။ ခုနဆောင့်ချက်တွေမှာ တော်တော် အီသွားပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူ ခံနိုင်ရည် ရှိမှန်း အောင်ဘညို(၁) သိပါသည်။
“ မမ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး လုပ်ချင်လို့”
မမဖြူကို နံရံကိုမှီထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ပေါင်တံတုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်သည်။ ပွဲကြမ်းတော့မယ်မှန်း သိနေသည့် မမဖြူက အောင်ဘညို(၁) လည်တိုင်ကို လာဖက်တော့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းပေးလိုက်သည်။ မမဖြူကလည်း အငမ်းမရပင် တုန့်ပြန်၏။ အနမ်းပေးရင်း အင်္ကျ ီ နှင့် ဘရာစီယာကို အပေါ်တွန်းတင်လိုက်သည်။ နို့ကြီး ၂ လုံးကို ညှစ်ကာ ညှစ်ကာနယ်ပေးတော့ မမဖြူ၏ အနမ်းတွေက ပို အသက်ဝင်လာ၏။
နမ်းလို့ ဝတော့မှ အောင်ဘညို (၁)က ပြူးမောက်တက်နေသည့် မမဖြူ ငပူတင်းကြီးထဲကို ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းလိုက် သည်။
“ မမ ပိုက်ဆံတွေ၊ မမ ဂုဏ်တွေ ကအလကားပါ။ ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ ခုလိုလေး လုပ်နေရမယ် ဆိုရင်ပဲ ကျေနပ် ပါ ပြီ။”
“ ခုလဲ လုပ်နေရတာပဲ မဟုတ်လား။”
“ မတူဘူးလေ မမရဲ့”
မမဖြူ မဲ့ပြုံးလေးတခု နှင့် ကြည့်သည်။ ဘာသဘောလည်း ဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) နားမလည်ပါ။ ထို့ကြောင့် မရပ်မနား ဆက်တိုက် ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ မှ အပြုံးပျောက်သွားပြီး ညည်းသံတွေ မမဖြူ နုတ်ခမ်းက ထွက်ကျလာသည်။ ရုံးခန်း ထဲမှာ ဆိုတော့ အချိန်ကလည်း သိပ်မရပါ။ မမဖြူ ကလည်း ခနကထည်းက တော်တော် ခရီးရောက်နေတာကို လည်း ရိပ် မိသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၁) အချိန် မဖြုန်းတော့ဘဲ မမဖြူခြေထောက်တွေက သူ့ကိုယ်နှင့် ထိသွားမတတ်အောင် ဖိ ချပြီး မရပ်မနား ဆောင့်တော့သည်။
တစွပ်စွပ် တဖတ်ဖတ် မြည်သံတွေ၊ မမဖြူ ညည်းသံတွေ၊ အောင်ဘညို(၁)၏ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံတွေက အခန်းထဲ မှာ ဘောင်ဘင်ခတ်နေသည်။ အောင်ဘညို(၁) မျက်နှာမှာ ချွေးတွေ သီးလာ၏။ မမဖြူ မျက်နှာလေးလည်း နီသထက်နီလာ သည်။ အဆီတွေပြန်ပြီး ပို၍ ဝင်းပြောင်လာသည်။
ပန်းတိုင် မကြာခင်ရောက်တော့မည်ဟု ခံစားမိလာသည့် အခါ အောင်ဘညို(၁)က ထမ်းထားသည့် ခြေထောက်တွေကို ပြန်ချ၍ ခါးမှာ ခါးထစ်ခွင်ပြီး မမဖြူ၏ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ပေါင်ကြားတခုလုံး ခွက်ခွက်ဝင်သွား အောင် အားသုံးပြီး ဆောင့် ပေးသည်။ တမိနစ်ပင် မကြာလိုက်ပါ မမဖြူ ပြီးသွားသည့် အရိပ်အယောင် မြင်လိုက်ရ၍ အောင်ဘညို(၁) လည်း စိတ် ကို လျှော့ပေးလိုက်ရာ နောက်ထပ် သုံးလေး ချက်လောက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်နှင့် အရည်တွေ တလဟော ပန်းထွက်သွားရသည်။
မောပန်းနေသော အောင်ဘညို(၁) ကို မမဖြူ ဖက်ထားသည်။ လည်တိုင်နှင့် မေးဖျားကိုလည်း အနမ်းတွေပေး၏။
“ မင်းသိချင်တဲ့ အဖြေ မကြာခင် မမပေးနိုင်မယ် ထင်ပါတယ် ကွယ်။”
“ ဘာလဲဟင် … လက်ထပ်ဖို့ လား”
ပြုံးစစ အမူအရာဖြင့် မမဖြူ ခေါင်း ညိတ်ပြသည်။
...................................................
အောင်ဘညို(၃) အိမ်ထဲဝင်လာချိန်တွင် ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး တို့ ခေါင်းချင်းရိုက်၍ တစုံတရာကို အချေ အ တင်ပြောနေ ကြ သည်။
“ အတော်ပဲ … ငါတို့ ဒီမှာ ပြဿနာတက်နေတယ်။”
“ ဘာလဲ”
“ နေ့ခင်းက အမေ ဖုန်းဆက်တယ်။ ရှေ့လဆန်းမှာ အလှူလုပ်မလို့ လာခဲ့ပါတဲ့။ ငါတို့လဲ ဘုန်းကြီး ဝတ်ရမယ်တဲ့”
“ မင်းတို့ တယောက်ယောက် သွားလိုက်ပေါ့ကွာ။”
ကိုယ့်ဖက်ကို လှည့်လာနိုင်သည် ကိုသိ၍ (၃) က စကားဖြတ်၍ ထပ်ခိုးပေါ်တက်မည် ပြင်တော့ ဟိုနှစ်ယောက်က လိုက် ဆွဲသည်။
“ ဟေ့ ..ဟေ့.. ငါက အလုပ်ဆင်းနေရတာကွ”
“ ငါကလဲ သင်တန်းတွေ ရှိတယ်။”
“ အလုပ်က ခွင့် ယူပေါ့ကွာ၊ ကုသိုလ်ရေး ကိစ္စ ဆိုတော့ မမဖြူကလည်း ခွင့်ပေးမှာပါ။”
ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး မျက်နှာ ကြီးတွေ ရှုံ့မဲ့သွားကြသည်။ အလုပ်မရှိ အကိုင်မရှိ ယောင်ချာချာ လုပ်နေသော သူ့ ကို လွှတ် ဖို့ ဒီနှစ်ယောက် ကြံနေမှန်း (၃) သိပါသည်။ အမှန် အတိုင်းဆိုရင် (၃)က သွားဖို့ ဝန် မလေးပါ။ ဒါပေ မယ့် ခုချိန်မှာတော့ ချို ချိုတို့ သားအမိကို နောက်ဆံငင်နေသည်။ အားကိုးရာမဲ့ မိန်းမသား ၂ ယောက်ကို မထား ခဲ့ချင်။
“ ဒုလ္လဘ တပတ်လောက် ဝတ်တာ ပဲကွာ၊ လွန်ရော ကျွံရော အသွားအပြန် ၁၀ ရက်ပေါ့”
“ အေး ဒါပေမယ့် ပြန်လာရင် ကတုံးကြီးနဲ့ ဆိုတော့ လူသိမှာ စိုးလို့ဆိုပြီး မင်းတို့က ငါ့ကို အိမ်ထဲ ပိတ်ထားမှာက ရှိသေး တယ်။ ငါကတုံး ဖြစ်လို့ မင်းတို့ ၂ ယောက်ပါ ကတုံးတုံးမယ် ဆိုရင် ငါ ဘုန်းကြီး သွားဝတ်ပေးမယ်။”
“ ဟ အဲဒါတော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲကွ”
ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး ပျာပျာသလဲ ညင်းကြသည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် သူ့ကို နှိပ်ကွပ်နေကြ ၂ ကောင်ကို ဒီတကြိမ် မှာ တော့ လုံးဝ အလျှော့ မပေးဖို့ (၃) အခိုင်အမာ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သူတို့ ဖက်ကကြည့်မည် ဆိုရင်လည်း အလုပ် မရှိသည့် (၃) က အ သွားသင့်ဆုံး လူ ဖြစ်နေတာ မှန်ပါသည်။
“ ဒါဆို မဲချမယ်ကွာ၊ ကံစီမံရာပဲ။ တရားတယ် မဟုတ်လား။”
(၃) စကားကြောင့် ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူး တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ပြီးတော့မှ ဆရာကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြ၏။
“ မင်းတို့ကို မယုံဘူး၊ ငါကိုယ်တိုင် မဲလိပ် လိပ်မယ်။”
“ လုပ်ကွာ”
နှာဗူးကောင်က သိပ်မကြည်ပေမယ့် ၂ မဲ ၁ မဲ ဖြစ်သွားလို့ စိတ်လျှော့လိုက်ရပုံရသည်။ အောင်ဘညို(၃) က စာ ရွက် ပိုင်း ၃ ခုကို အရွယ်တူ ဖြစ်အောင် ကပ်ကြေးနှင့် သေသေချာချာ ဖြတ်၍ တခုတွင် ဘောလ်ပင်ဖြင့် ကြက် ခြေခတ် လိုက်၏။ ပြီး တော့ စာရွက်ပိုင်းလေးတွေကို ပုံစံတူ ဖြစ်အောင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် လိပ်လိုက်ပြီး ဦးထုပ် တခု အတွင်းသို့ ထည့်၍ မွှေလိုက် သည်။
“ ကဲ ဘယ်သူ အရင်ယူမလဲ”
ဆရာကြီးက အရင် တခုလှမ်းနှိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ နှာဗူးက ရွံ့တွန့်တွန့် ဖြင့် နှိုက်ယူလိုက်၏။ (၃) က ကျန်သည့် မဲလိပ် ကို ယူလိုက်သည်။
“ မင်းတို့ ကျန်တာကိုပဲ ငါယူတာနော်။ မြင်တယ် မဟုတ်လား။”
“ အေးပါကွာ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဆရာကြီးက သူ့မဲ လိပ်ကို ဖြေလိုက်ရာ ဗလာကျသွားသည်။ သူ့ မျက်နှာ ဝင်းပ သွားသော် လည်း ၃ နှင့် နှာ ဗူးတို့က တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့် လိုက်မိကြသည်။
“ ငါ မကြည့်ရဲဘူးကွာ မင်းပဲ ဖွင့်လိုက်”
နှာဗူးစကားကြောင့် (၃) မဲလိပ်ကို အသက်အောင့်ပြီး ဖြေလိုက်မိသည်။ ဒုက္ခသည် သားအမိကို စောင့်ရှောက် နေ ရသည့် အတွက် နတ်ကောင်းနတ် မြတ်များက စောင်မဖို့လည်း စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်း နေ၏။ သို့သော် လည်း ဆုတောင်း မ ပြည့်ပါ။ သူကိုယ်တိုင် ခုနဆွဲခဲ့သည့် ကြက်ခြေခတ်ကလေးက စာရွက်ပေါ်တွင် ထင်းနေ၏။
အောင်ဘညို(၃) ခေါင်း ငိုက်စိုက် ကျသွားချိန်တွင် နှာဗူးက ထခုန်ရင်း သူ့လက်ထဲက မဲလိပ်ကို ဘေးပစ်ချ လိုက်သည်။
“ ဟား ဟား … မလိုတော့ဘူး။”
ကံတရားက ရက်စက်လွန်းလှ၏။ ပြန်လာရင်လည်း ကတုံးကြီးနှင့် ဖြစ်နေ၍ ဟိုဆရာကြီး ကောင်က (၃) ကို အပြင် ပေး မထွက်မှာ သေချာသည်။
“ ငါ့ကို တခုတော့ ကူညီပေး”
“ ဘာလဲ”
“ အလှူကို သွားပေးမယ် ဒါပေမယ့် ဘုန်းကြီး မဝတ်ရအောင် ပြောပေး။ မင်းတို့က ဉာဏ်ကောင်းပါတယ်။ ဆင်ခြေ တခုခု ရအောင် ရှာပြီး ညင်းပေး”
ဆရာကြီး နှင့် နှာဗူးတို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြပြန်သည်။ အကြံထုတ်နေကြပုံရ၏။ ခနနေတော့မှ ဆရာကြီးက
“ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပေးမယ်ကွာ၊ ကံသေကံမတော့ မပြောနိုင်ဘူး။”
“ အလွယ်တကူနဲ့ တော့ လက်မလျှော့နဲ့”
“ အေးပါကွာ ငါတို့ အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ပါမယ်။ ကတိပေးပါတယ်။”
အောင်ဘညို(၃) သက်ပြင်းတခုကို မှုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ ချိုချို့ မျက်နှာ နွမ်းနွမ်းလေးကိုလည်း မျက်စိထဲမှာ မြင် ယောင် နေ၏။
သူတို့ မသွားချင်သည့် ကိစ္စဖြစ်သောကြောင့် ဆရာကြီး နှင့် နှာ ဗူးကောင် တို့က အောင်ဘညို(၃) ဘုန်းကြီး မဝတ်ရ ရေးကို တက်တက်ကြွကြွ လုပ်ပေးကြပါသည်။ သူတို့ နှစ် ယောက် ခေါင်းချင်းရိုက် တိုင်ပင်ကြပြီး နောက် အလုပ်တွေ များလွန်း၍ အစာအိမ်ရောဂါ ရနေသည်။ ညစာမစားဘဲ နေလို့မရသည့် အတွက် ဆရာဝန်က ဘုန်း ကြီး မဝတ်ပါနဲ့ ဦးဟု တားထားကြောင်း ဇာတ်လမ်း ဆင်ဖို့ စိတ်ကူး ထွက်လာ၏။
ပြောတတ်ဆိုတတ် ရှိသည့် ဆရာကြီး အောင်ဘညို(၂) က အမေ့ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ညည်းပြလိုက်တော့ ဘုန်းကြီး မဝတ်ဘဲ နေခွင့်ရသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အလှူပွဲကိုတော့ မဖြစ်မနေ လာရမည် ဖြစ်၏။
“ မလာလို့တော့ မရဘူး၊ အမေ မင်းနဲ့ တိုင်ပင် စရာ ရှိတယ်။”
“ အာ ..စိတ်ချ ..အမေ ..သား ဆက်ဆက်လာခဲ့မယ်။”
သူသွားစရာ မလိုသည့် အောင်ဘညို (၂) က ရဲရဲတင်းတင်း ပင် အာမခံလိုက်သည်။
“ ဘုန်းကြီး ဝတ်စရာ မလိုဘူး ဆိုရင် အလှူပြီးတာနဲ့ ခနတဖြုတ်နေပြီး ပြန်လာလို့ ရပါပြီကွာ။ သုံးလေးရက်ပေါ့။ အလွန်ဆုံးမှာ ငါးရက်လောက်ပဲ ကြာမှာပါကွာ။”
အောင်ဘညို(၁) ကလည်း အားပေးသည်။ (၃) လည်း မတွေ့တာကြာသည့် မိဘ ဆွေမျိုးများနှင့် တွေ့ချင်ပါသည်။ အလှူဆိုတော့ ဆွေမျိုး မိတ်သင်္ဂဟ အကုန်လာကြမည် မဟုတ်ပါလား။ ဒါပေမယ့် ချိုချို တို့ သားအမိကိုတော့ အမှန်ပင် နောက်ဆံ ငင်နေမိပါသည်။ ဒေါ်အေးကြည် အခြေအနေက သက်သာသည် ဆိုပေမယ့် သူ့လို ရောဂါ မျိုးဆိုတာက ပြောလို့ရတာ မဟုတ်။ သူမရှိတုန်း တခုခု ထဖောက်ရင် ချိုချို တယောက်ထဲ ဒုက္ခရောက်တော့ မည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြရင် ဟိုနှစ်ယောက်က နားလည်ကြ လက်ခံကြလိမ့်မည်ဟု မထင်ပါ။ မဲကျပြီးမှ မ သွားချင်လို့ လျှောက်ပြောသည်လို့ ပင် ထင်ကြ နိုင်သည်။
နောက်ဆုံးတော့ စိတ်လေးလေး နှင့်ပင် သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။
ချိုချို့ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတော့ မျက်နှာလေး ငယ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သွားဖြစ်အောင်သွားဖို့ တိုက် တွန်း၏။
“ သွားပါ ပြောပြီးတော့ ချိုချိုက ဘာလို့ မျက်နှာ မကောင်းရတာလဲ”
“ ကို ရယ်။ အဲဒီ ရက်ပိုင်းမှာ ကို့ကို တွေ့ရမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတော့ စိတ်မကောင်းဘူးပေါ့။ ကြို လွမ်းသွားတာ ပေါ့။ ချိုတို့ သားအမိ အတွက် က တော့ ကို မပူပါနဲ့။ မေမေလည်း သက်သာနေပြီပဲ။ ဖြစ်ပါတယ်။ ကို ပြောသလို ဆိုရင် လေးငါး ရက်ပဲဟာကို။ စိတ်ချ လက်ချသွား”
ဒေါ်အေးကြည်ကတော့ အောင်ဘညို(၃) က ပုဉ္စင်းတက်ဖို့ ညင်းလိုက်တာကို သဘောမကျပါ။
“ မင်းနှယ်ကွယ် … အခွင့် အရေး ရတုန်း ကုသိုလ်ယူပေါ့။ မင်း ပုဉ္စင်း မတက်ဖူးဘူး မဟုတ်လား”
“ ငယ်ငယ် ကတော့ ကိုရင် ၂ ခါ ဝတ်ဖူးပါတယ် ဒေါ်ဒေါ်”
“ သူက သမီးတို့ကို စိတ်မချ ဖြစ်နေတာ မေမေ”
“ အောင်မယ်လေးကွယ် …. ငါလဲ နေကောင်းပါတယ်။ မိချိုလဲ အချိန်ပြည့် ရှိနေတာပဲ။ ကိုယ့်မိဘကို ရဟန်းဒကာ၊ ဒကာမ ဖြစ်ခွင့်ရအောင် ကူညီတာ ကုသိုလ်ရပါတယ်ဟယ်။ သူတို့လဲ ကုသိုလ် ဖြစ်တာပေါ့”
“ နောက် နှစ်ခါ သင်္ကြန်တွင်းမှာ ဒုလ္လဘ လာဝတ်မယ်လို့ ကတိပေးလိုက်ပါတယ် ဒေါ်ဒေါ်”
ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ပါးစပ်ထဲ ပေါ်လာသလို ညာလိုက်တော့မှ ဒေါ်အေးကြည် နည်းနည်း ဘဝင်ကျသွားသည်။
“ ဒါဖြင့်ရင်လည်း သာဓုကြိုခေါ်ပါတယ်တော်။ ကျုပ်က အဲဒီလောက်ဆို ရှိချင်မှ ရှိတော့မှာ ဆိုတော့လေ။”
“ ဟာ … မေမေ ကလည်း”
“ ဒေါ်ဒေါ်ပြောတော့ နေကောင်း နေပြီဆို”
အောင်ဘညို(၃) နှင့် ချိုချိုတို့က ပြိုင်တူ ဟန့်လိုက်ကြ၍ ဒေါ်အေးကြည် ပြုံးစိစိ နှင့် နှုတ်ပိတ်သွားသည်။
......................................................
နယ်ပြန်ဖို့က မျှော်လင့် ထားတာထက် ပိုစောဖို့ ဖြစ်လာသည်။ ဘုန်းကြီး မဝတ် ဖြစ်ရင်လည်း အလှူအတွက် ပြင် ဆင်ရာမှာ ဝိုင်းကူပေးနိုင်ဖို့ အလုပ်က ခွင့်ရတယ် ဆိုရင် ၂ ရက် ၃ ရက်လောက်ကြို လာဖို့ အမေက လှမ်းမှာ သည်။ အောင်ဘညို (၁) နှင့် (၂) ကလည်း သူတို့ အမြင်မှာ ဒီတိုင်း အားနေသည့် (၃) ကို အမေမှာသည့် အ တိုင်း မြန်မြန်ဆန်ဆန် သွားစေလိုကြသည်။ သို့မှသာ နေ့တိုင်း ဖုန်းခေါ်ပြီး ဘယ်တော့လာမှာလည်း မေးနေသည် ကို ဖြေရမည့် ကိစ္စက မြန်မြန် လွတ်မြောက်မည် မဟုတ်ပါလား။
“ သွားတာ ပေါ့ကွာ၊ မင်းတို့ ကလည်း။ မင်းတို့ မသွားရတိုင်း ငါ့ကို အတင်း တွန်းလွှတ်နေကြတယ်။”
“ အေးပါကွာ၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့က မင်းကို မတရားခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မဲ ကျတဲ့ အတိုင်း ဆုံးဖြတ်တာပဲ ဥစ္စာ”
နှာဗူး စကားကြောင့် အောင်ဘညို(၃) အောင့်သက်သက် နှင့် ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ ဒါကြောင့် မဖြစ်မနေ အ ရောက်လာဖို့ အမေ သတ်မှတ်ပေးသည့် ရက် မတိုင်မီ အထိ ချိုချိုတို့ အိမ်မှာသာ နေကုန်နေခမ်း သွားနေမိ၏။ ခရီးသွားရမှာမို့ အခုလို အချိန်ပြည့် လာနေနေမှန်း ချိုချိုလည်း ရိပ်မိသည်။ ခနတာ ခွဲရမှာကို စိတ်မကောင်းပေ မယ့် ခုလို တနေကုန် တူတူနေရတာကို တော့ ချိုချို ပျော်နေသည်။ အရင်က သူတို့ အိမ်မှာ ထမင်းစားလေ့ မရှိ ပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်းမှာတော့ အိမ်မပြန်ချင်တာကြောင့် နေ့လည်စာတော့ စားဖြစ်သွားသည်။
အကျေနပ်ကြီး ကျေ နပ်နေသော ချိုချိုကလည်း ဖွယ်ဖွယ်ရာရာလေးတွေ လုပ်ကျွေးရှာပါသည်။ ချိုချို ဟင်းချက် လက်ရာကောင်း တာ ကို သတိထားမိတော့ အောင်ဘညို(၃) ရင်နင့်မိသည်။ ကံဆိုးမှုတွေ နှင့် သာမကြုံတွေ့ခဲ့ရလျှင် ချိုချိုက လင်သား ကို အမှန်တကယ်ပင် သာယာပျော်ရွှင်မှု ပေးနိုင်မည့် အိမ်ရှင်မ ကောင်းတယောက် ဖြစ်ခွင့်ရမှာ မလွဲပါ။ ခုတော့ သူ့မှာ သိမ်ငယ်စိတ် နှင့် နေထိုင်နေရသည်။ အခုလိုမျိုး အောင်ဘညို (၃) ကို တနပ်တလေ ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေး ခွင့်ရတာကိုပဲ ဆုလာဘ်ကြီး တခုလို ပျော်နေသည့် မိန်းကလေးကိုလည်း တနေ့ထက် တနေ့ ပို သနားလာမိသည်။
အကယ်၍ ဒေါ်အေးကြည်သာ တိမ်းပါး သွားခဲ့လျှင် ချိုချို့ကို ခေါ်ပြီး ဟိုအောင်ဘညို (၂) ယောက်ကိုရော၊ ရန် ကုန်မြို့ကြီး နှင့် တခြား အသိုင်းအဝိုင်း အားလုံးကိုရော စွန့်ထားခဲ့၍ တနယ်တကျေး အလွန်ဝေးသည့် နေရာ တ ခုမှာ သွားနေချင်စိတ်လည်း ခနခန ဖြစ်သည်။ ဆင်းဆင်းရဲရဲ နေရရင်တောင် ချိုချို ပျော်နေလိမ့်မည်ဟုလည်း ထင်ပါသည်။ ဒီအတွေးကို ချိုချို့ကိုတော့ ထုတ်မပြောဖြစ်သေးပါ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်အေးကြည် မျက်ကွယ်ပြုသွား သည့်နောက်မှာတော့ ဒီစိတ်ကူးကို ချိုချို လက်ခံမည် ထင်ပါသည်။
ခရီး မထွက်ခင် တရက်မှာ အောင်ဘညို(၃) ဘဏ်သို့သွားသည်။ ၃ ယောက်ဖြစ်လာပြီးနောက် ကုန်ကျစရိတ်က ၃ ဆတက်လာပြီး ဆရာကြီးကလည်း ဟိုသင်တန်းတက်၊ ဒီသင်တန်း တက်လျှောက်လုပ်တာတွေကလည်း ရှိ သေးလို့ လစာနှင့် မလောက်တော့ဘဲ အရင်ကချိုးခြံ စုဆောင်းထားတာလေးတွေ ထုတ်စားနေရတာ ကြာပြီ ဖြစ် ၍ ဘဏ်စာရင်းမှာ လက်ကျန်က တော်တော် နည်းနေ၏။ ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) မျက်စိမှိတ်ပြီး ၅သိန်း ထုတ် လိုက်သည်။
မိဘ အိမ်ပြန်မည် ဆိုတော့ အဖေအတွက်၊ အမေ အတွက် လက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးတွေက ပါဦးမှ ဖြစ်မည် (အ မှန်တော့ ဒါက ဆရာကြီး အိုင်ဒီယာ ဖြစ်၏)။ နောက်ပြီး အောင်ဘညို(၃) က ချိုချို့ကိုလည်း ခြေစောင့် လက် စောင့် ငွေကလေး နည်းနည်းပါးပါး ပေးခဲ့ချင်သည်။ ငွေရေး ကြေးရေး မေးတိုင်း ချိုချိုက သူ့မှာ ရှိပါတယ်ဟု ဖြေ တတ်၏။ ဒါပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်းမှာ ချိုချိုက ခါတိုင်းလို စာအုပ်ဆိုင်သွားပြီး စာအုပ်တောင် ငှားမဖတ်တော့တာကို သူသတိပြုမိသည်။ ချိုချိုကတော့ စာအုပ်တွေက ဈေးကြီးတယ် ဖတ်ရတာ မတန်ဘူးထင်လို့ဟု အကြောင်းပြ ပေ မယ့် အောင်ဘညို(၃) သိပ်မယုံပါ။
ထင်သည့် အတိုင်းပင် ငွေ ၃ သိန်းသွား ပေးတော့ ချိုချို အကြောက်အကန်ညင်းသည်။
“ ခြေစောင့် လက်စောင့်ပေါ့ ချိုချိုရယ်။ လက်ထဲမှာ ပိုကိုင်ထားနိုင်ရင် ပို စိတ်အေးရတာပေါ့။ ကိုယ့်ကို ဟိုမှာ စိတ် မဖြောင့်ဘဲ နေနေ စေချင်လို့လား။”
ဒီတော့မှ ချိုချို မယူချင် ယူချင် နှင့် လက်ခံသည်။
“ ပြန်လာရင် ကို ပြန်ယူထားနော်။”
“ ရတယ်။ ချိုချို မသုံးဖြစ်ရင် ကိုယ်ပြန်ယူမယ်။”
အောင်ဘညို(၃) ကလည်း အလွယ်တကူပင် ကတိပေးလိုက်သည်။ အဖေ နှင့် အမေ အတွက်ကတော့ လက် ကျန်ငွေထဲကနေ ဆေးဝါး နှင့် အဝတ်အစား အနည်းငယ် ဝယ်လိုက်သည်။ အသွားအပြန် လမ်းစရိတ် အတွက် ကတော့ အောင်ဘညို(၃) မှာ ပိုက်ဆံ အနည်း အကျဉ်း ရှိပါသေးသည်။
ခရီးထွက်မည့် နေ့မှာတော့ ချိုချို့ ဆီ မရောက်လိုက်ပါ။ ဟို ၂ ယောက်က ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် လုပ်နေကြ တာ ကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင် မျက်စိ မနောက်ရလေအောင် အိမ်ထဲမှာပဲနေပြီး ညနေကျမှ ကားဂိတ် ဆင်းလာခဲ့သည်။
ဇာတိမြေကို ရောက်တော့ အလှူက ထင်ထားတာထက် ပို၍ ကြီးကျယ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရ၏။ အလှူလုပ်မည့် ဘုန်းကြီး ကျောင်းထဲမှာ ဆောက်လက်စ မဏ္ဍပ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်။ အမေ တို့ မောင် နှမ တွေ စုလုပ်ကြ သည့် အလှူတွင် အောင်ဘညို(၃) ၏ ညီအကိုဝမ်းကွဲ အချို့လည်း ပဉ္စင်းတက်ကြ မည်။ တူ ဝမ်းကွဲ တွေက ကိုရင် ဝတ်ကြမည် ဖြစ်သည်။ ဒီကြားထဲ အောင်ဘညိုက မဝတ် ဖြစ်သည့် အတွက် သူ့ အစား အဖေက ဒုလ္လဘ ဝတ်မည်။
အလှူလုပ်သည် ဆိုပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) က ဒီလိုမျိုး ဘာသာရေး၊ ကုသိုလ်ရေး ကိစ္စတွေ နှင့် သိပ်အကျွမ်း ဝင် နားလည်သူ မဟုတ်ပါ။ ဟိုအရင်ကထဲက အိမ်မှာ ဆိုရင် အဖေနှင့် အမေက ဦးဆောင်ပြီး အလုပ်ထဲမှာ လူ ကြီး လုပ်ပြန်တော့လည်း အလှူအတန်း ကိစ္စမျိုး ဆိုရင် အန်ကယ်လ် နှင့် မမဖြူ တို့က ရှေ့မှာ ရှိနေလို့ သက်သာ သလို နေနိုင်ခဲ့သည်။ အခုလည်း သိပ်တော့ မထူးပါ။ ဒါပေမယ့် အမေ နှင့် အမေခိုင်းတာ လုပ်လိုက်၊ အဒေါ်တွေ ဦးလေးတွေ ညွှန်ကြားတာ လုပ်ပေးလိုက် နှင့် ဟိုပြေး ဒီပြေးနှင့် နည်းနည်းတော့ ပင်ပန်းသည်။
ညီအစ်ကိုတွေထဲမှာလည်း သူ နှင့် ကျန်းမာရေး မကောင်းသည့် ဘကြီးတယောက်ပဲ ဘုန်းကြီး မဝတ်ဘဲ ကျန်ခဲ့ တာ ဖြစ်လို့ ကျန်သည့် သူတွေ သင်္ကန်းစည်းပြီး နောက်မှာ တာဝန် အများစုက အောင်ဘညို(၃) ပေါ်သို့ ပုံကျလာ သည်။ ဒီလို အချိန်မှာ ဆရာကြီး ဆိုရင်တော့ အောင်အောင်မြင်မြင် စီမံနိုင်လိမ့်မည်ဟု တွေးမိသည်။ အဲဒီကောင် က နည်းနည်း ဘဝင်မြင့် သလိုရှိပေမယ့် ဒီလို ကိစ္စမျိူး နှင့်ကိုက်မှာ သေချာသည်။ ခုတော့ အောင်ဘညို(၃) တ ယောက်ထဲ ချာလပတ်လည်နေ၏။ မြို့ခံ ငယ်ပေါင်း သူငယ်ချင်းတွေ လာပြီး ဝိုင်းကူပေးကြလို့ တော်တော့သည်။
ငယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြန်တွေ့ရတာကို တော့ အောင်ဘညို(၃) သဘောကျပါသည်။ သူတို့ အများဆုံး မေးကြ တာက အိမ်ထောင်ရေး ဖြစ်၏။ ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း မိန်းကလေးတွေထဲက ဘယ်သူဘယ်ဝါက အိမ် ထောင် မပြုဘဲ ကျန်နေသေးကြောင်း သတင်းပေးကြသည်။ ဘယ်သူ့ ညီမ၊ ဘယ်အပိုင်းက ဘယ်သူ့သမီး လေး က လှကြောင်း ချောကြောင်း လက်ထောက် ချကြသည်။ အောင်ဘညို(၃) ပြုံးပြီးသာ နားထောင်နေ လိုက်၏။ သဲသဲ ကျောင်း မပြီးသေးလို့ စောင့်နေတာဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီလိုပြောမည် ကြံလိုက် တိုင်း ချိုချို့ မျက်နှာလေးကို ပြန်မြင်ကာ နှုတ်က မထွက်တော့ပေ။
ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) လုံးဝ မနိုင်တာကတော့ အမေဖြစ်သည်။ အလှူကို ရောက်လာသည့် ဧည့်သည်တွေ ထဲမှာ သူမှန်းထားသည့် မိန်းကလေးတွေ ပါလာရင် အောင်ဘညို(၃) ကို ခေါ်ပြသည်။ မိတ်ဆက်ပေးသည်။ အ ရင်ထဲက အောင်ဘညို(၃) မြင်ဖူး သိဖူးသည့် မိန်းကလေးတွေလဲ ပါပါသည်။ ဒါပေမယ့် တယောက်လဲ မဟုတ် နှစ်ယောက်လဲ မဟုတ်။ နောက်ဆုံး အောင်ဘညို(၃) မှတ်တောင် မမှတ်နိုင်သည့် အခြေအနေသို့ ရောက်သွား၏။
အမေ ပြသည့်၊ မိတ်ဆက်ပေးသည့် မိန်းကလေးတွေက သူ့ဟာနှင့် သူတော့ ရုပ်ရည်၊ ပညာ၊ ဥစ္စာ နှင့် အသိုင်းအ ဝိုင်း ပြည့်စုံကြသူတွေ ဖြစ်ကြပါသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ရင်ကို ဘယ်လိုမှ မလှုပ်ရှားစေနိုင်ကြပါ။ နောက်ပြီး အ မေ တယောက်တည်း မဟုတ်၊ အဒေါ်တွေ ဝမ်းကွဲမရီးတွေကလည်း ကြုံရင် ကြုံသလို ဝင်လှော်ကြသေး၏။ ကြာ တော့ စိတ်ညစ်လာသည်။
“ အမေရယ် အခု အလှူလုပ်နေတာလား ကျွန်တော့်ကို မိန်းမ စပ်ပေးနေတာလား”
“ ဟဲ့ ကြုံတုန်းပြရတာလေ၊ မင်းလဲရောက်တုန်း၊ အလှူရှိတော့ လူစုံတုန်း တချက်ခုတ် ၂ ချက်ပြတ်ပေါ့”
“ အချိန်တန်ရင် ကျွန်တော့် ဖာသာ ရှာပါ့မယ် အမေရယ်”
ခေတ်လူငယ် ဖြစ်သည့် သဲသဲက အမေ့မျက်လုံးထဲမှာ ဘယ်လိုမှ အံ့ဝင်မှာ မဟုတ်တာက သေချာပါသည်။ အခု အမေ ပြနေသည့် မိန်းကလေးတွေက အဖွားကြီးကြိုက် ရိုးရိုးစင်းစင်း ပုံစံမျိုးလေးတွေများသည်။ အလှူလာတာမို့ ဒီပုံစံ မျိုး ဖြစ်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အရင်ကထဲက အမေမြင်ထားသူတွေဆိုတော့ အပြင် မှာ လည်း ခပ်ရိုးရိုးခပ်အေးအေးတွေ ဖြစ်ဖို့များသည်။
အောင်ဘညို(၃) ရင်နာရမည့် ကိစ္စတခု ရှိသေးသည်။ ချိုချို့ကိုသာ မြင်လိုက်ရင် အမေသေချာပေါက် သဘော ကျမှာ သိသည်။ ချိုချိုက ပင်ကိုယ် အနေအထိုင်မှာပင် အေးချမ်းတည်ငြိမ်သလို အမေ့အကြိုက် နေပြဖို့ ဝန်လေး မည့် မိန်းကလေးတဦး မဟုတ်ပါ။ ကံအကြောင်း မလှ၍ ဘဝဆိုးခဲ့သော နောက်ကြောင်းသာ မရှိခဲ့လျှင် အောင်ဘ ညို(၃) ရင်ကော့ပြီး အမေ့ကို ထုတ်ပြဝံ့ပါသည်။
“ မင်း ဖာသာ ရှာမှာကို စိတ်မချလို့ပေါ့ ငါ့သားရယ်။ မင်းက ရိုးတယ်။ ရန်ကုန်က မြို့သူ မိန်းမလည်တွေနဲ့ တွေ့ သွားမှာ စိုးတယ်။”
“ အမေရယ် … ရန်ကုန်က အရင်လို မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့လို တောကလာတဲ့ သူတွေ ချည်းပါပဲ။”
“ အမလေး ..သားရယ်၊ အဲဒီ တောမရောက် မြို့မရောက်တွေက ပိုကြောက်ဖို့ ကောင်းတယ်၊ မင်း ဘာသိလို့လဲ။”
ပြောမရလို့ အောင်ဘညို(၃) လက်မြှောက်လိုက်ရသည်။ နောက်တော့ ပြစရာလူလည်း ကုန်သွားပုံရသည်။ မကုန် ရင်လည်း အမေ့ကို ပတ်ရှောင်ပြေးနေဖို့ အောင်ဘညို(၃) က ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။
ထင်ထားသည့် အတိုင်းပင် အလှူပြီးတော့ ပြန်ခွင့် မရသေးပါ။ အဖေက ဘုန်းကြီး ဝတ်နေတော့ အမေနှင့် နေပေး ရသည်။ ပြန်မသွားသေးဘဲ ဆက်နေလို့ ရသလားလို့ အမေက မေးလာချိန်မှာ မထူးတော့ပြီ ဖြစ်၍ ရပါတယ်ဟု သာ အောင်ဘညို(၃) ပြန်ပြောလိုက်မိသည်။ ချိုချို့တို့ သားအမိကို စိတ်ပူပေမယ့် ဒီမှာ အမေက လည်းနေစေချင် သော အခါ ညင်းဆန်ဖို့က မဖြစ်နိုင်ပါ။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်သွားလုပ်ကထဲက သားနှင့် ဒီလောက်ရက်ကြာကြာ တူ တူ မနေခဲ့ရလို့ အမေ ကျေနပ်နေတာကိုလည်း မဖျက်ဆီး ပစ်ချင်ပါ။
မူလက တပတ်ပဲ ဝတ်မည်ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် အဖေက ရဟန်းဝတ် နှင့်က တရားအလုပ် ပိုလုပ်လို့ကောင်း သည်ဆိုပြီး ၁၀ ရက်ပြည့်အောင် ဝတ်လိုက်သည်။ အဲဒီရက်တွေ အတွင်းမှာ အမေ့ ၏ အိမ်ထောင်ပြုရေး တရား ကို နာရင်း ဆွမ်းချက်ဖို့ ကူရသည်။ ကျောင်းကို ဆွမ်းပို့ရသည်။ ညနေဖက်တွေမှာ အအေးဖျော်ပြီး သွားကပ်ရ သည်။ အားသည့် အချိန်တွေမှာ ဆွေမျိုးတွေ၊ သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေ ဆီသွားလည် သည်။ ညပိုင်းလေး မှာ သူငယ်ချင်းတွေ လာခေါ်ရင် ခနတဖြုတ် လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ဖြစ်သည်။ နယ် မြို့လေး က ဘဝမှာ တဖြည်း ဖြည်း ပြန် အသားကျလာသလို ခံစားရသည့် အချိန်မျိုးဆို ချိုချို့ကို သတိရမိ၏။
ဒီမှာဆို ချိုချို့ အကြောင်းကို ဘယ်သူမှ သိကြမှာ မဟုတ်ဟု တွေးမိလာသည်။ အမေကလည်း ရန်ကုန်သူ မဟုတ် သည့် ကျောင်းဆရာမ လူထွက်ကလေးကို မျက်စိတွေ့လိမ့်မည် ဟု ယုံကြည်သည်။ ဟို ၂ ကောင်ကို ရန်ကုန်မှာ သူတို့ လုပ်ချင်ရာ လုပ် ဖို့ ထားခဲ့ပြီး သူနှင့် ချိုချိုက မိဘများနှင့် အတူ လာနေ၍ ဘာကြောင့် မဖြစ်နိုင်ရမည် နည်း ဟု တွေးမိလာသည်။ ဒါကြောင့် သူ့လိုပင် နယ်ကနေ အလုပ်လာလုပ်သည့် ကျောင်းဆရာမလေး တယောက်ရှိ ကြောင်း စကားစကြည့်တော့ အမေ့ မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာ၏။
“ ဓာတ်ပုံလေး ဘာလေး ယူခဲ့ရောပေါ့ သားရယ်။”
“ ဓာတ်ပုံ တောင်းရ လောက်အောင်လဲ မဟုတ်သေးဘူး လေ အမေရဲ့”
ဒါပေမယ့် ချိုချို့ ပုံပန်းကို သူသတိထားမိသလောက် ပြောပြမိသည်။ ဆံပင်ရှည်ရှည် လေးနဲ့ ဆိုတာနှင့် အမေက သဘောတွေကျနေသည်။
“ သူ့ အမေ ကျန်းမာရေး မကောင်းဘူး။ သူက အမေကို ပြုစုဖို့ အလုပ်တောင် ထွက်ထားရတယ်။ ပြောရရင် အ မေ ရယ်။ အခြေအနေ မကောင်းဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က သူ့ကို လက်ထပ်ချင်တယ် ဘာညာ ပြောလို့ ကောင်း မလား။”
တဝက်ဖုံး တဝက်ဖော်နှင့် လျှောက်ပြောတာကို အမေယုံသည်။ ချိုချို့ကိုလည်း သနားသွားပုံရ၏။ တကယ်တော့ ချိုချို့ကို ခေါ်လာဖို့ အောင်ဘညို(၃) တော်တော် စိတ်သန်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက ဒေါ်အေးကြည် မျက်နှာ လွှဲသွားခဲ့ရင် ချိုချို့ကို ခေါ်ပြီး ဘယ်သူ့မှ မသိနိုင်သည့် တနေရာရာကို ထွက်သွားဖို့ စိတ်ကူးခဲ့သည်။ ဒါ ပေမယ့် ကိုယ့်ရပ်ကိုယ်ရွာမှာ ရက်ကြာကြာ ပြန်နေလိုက်ရတော့ ဒီမှာပဲ ချိုချို နှင့် အတူ လာနေချင်စိတ်တွေ ပို များလာ၏။
“ တကယ်လို့ အမေရယ်၊ သူ့ အမေများ တိမ်းပါး သွားခဲ့ရင် ကျွန်တော်လဲ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်မလုပ်တော့ဘူး။ အမေလဲ အဖော်ရအောင် ချိုချို့ကို ဒီကို ခေါ်လာပြီးတော့ အမေတို့နဲ့ ပဲ ဒီမှာ လုပ်ကိုင်စားရင် ကောင်းမလား စဉ်း စားနေတယ်။”
“ ရန်ကုန် သွားချင်လှချည်ရဲ့ ဆိုတာလည်း မင်းပဲ။ အခုပြန်လာမယ် လိမ်မာရေးခြား ရှိမယ့် ချွေးမလဲ ခေါ်လာမယ် ဆိုရင် အမေ က ပိုတောင် သဘောကျတာပေါ့ကွယ်။ စောစောက ဘာလို့ မပြောတာလဲ။ င့ါ မှာတော့ ဒီမှာကြည့် လိုက် ရှာလိုက်ရတာ ဖတ်ဖတ်ကို မောနေတာပဲ။”
အောင်ဘညို (၃) သွားဖြဲလေး နှင့် ရူးချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။ ရန်ကုန်မှာ ကျန်ခဲ့သည့် ၂ ကောင်က ဘာပြောမယ်မှန်း မသိသေးပေမယ့် ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ သဘောကျနေသည်။ အေးအေးချမ်းချမ်း နယ်မြို့လေး မှာ ချိုချို ပျော်လိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ ချိုချို့ ရုပ်ရည် နှင့် အနေအထိုင်အရ ဒီနေရာမှာ ဘယ်လိုမှ မျက်နှာငယ်ရ ဖို့ မရှိပါ။
ထိုကဲ့သို့ အတွေးမျိုးတွေးမိလျှင် အောင်ဘညို(၃) ရန်ကုန်ကို ချက်ချင်း ပြန်ပြေးချင်လာသည်။ သဲသဲကို ချစ်ပါ သည်။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာ အောင်ဘညို(၃) ၏ စောင့်ရှောက်မှုကို အလိုအပ်ဆုံးက ချိုချို ဖြစ်၏။ ရလဒ်ကို ဘာမှ မမျှော်ကိုးပဲ သူ့ကို ချစ်နေရှာသူလေးကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်သည်။
သူ့ကိုယ်သူ အောင်ဘညို(၃) နှင့် မတန်ဘူးလို့ စိတ်စွဲနေသည့် ချိုချိုက ဒီစိတ်ကူးကို ချက်ချင်းတော့ လက်ခံမည် မထင်ပါ။ အချိန်ယူပြီး စည်းရုံးရင်တော့ ချိုချို စိတ်ပါလာမည်ဟု မျှော်လင့်ရသည်။ အောင်ဘညို(၃) ကို တကိုယ် လုံး ပုံအပ်နိုင်ဖို့ ဆေးစစ်ရဦးမည်ဟု ချိုချို မကြာခနပြောတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့မှာလည်း အောင်ဘညို(၃) နှင့် လင်မယား လိုနေချင်စိတ် ရှိတာ သေချာ၏။ စိတ်လည် အောင်ပြောနိုင်လျှင် အဆင်ပြေဖို့ ရာခိုင်နှုန်း များမည် ထင်မိသည်။
ယောက်ျား တယောက် အပျော်ဆုံး နေ့တွေထဲတွင် ရှင်လိင်ပြန်သောနေ့ ဆိုပြီးပါသည်။ အောင်ဘညို(၃) အတွက် ကတော့ အဖေ လူထွက်သော နေ့လို့ ပြောရပါလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းကြီးလဲ ထပြန်ရင် မကောင်းတာ ကြောင့် တရက် နှစ်ရက် ထပ်နေလိုက်ရသေးသည်။ ဒီကြားထဲ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရုံးပိတ်ရက် နှင့်လာတိုက်သော ကြောင့် အလုပ်ကို အကြောင်းပြလို့ မရတော့ဘဲ အဖေ လူထွက်ပြီး ၃ ရက်ကြာမှ ရန်ကုန် ပြန်ဖို့ ကား ပေါ်ရောက်တော့သည်။
...................................................................
“ ကိုကြီး ဂလေရိုက်တာ များနေပြီနော်။ အလုပ်က ဘာမှ မပြောဘူးလား။”
သဲသဲ မျက်နှာ နုနုရှင်းရှင်းလေးကို အောင်ဘညို(၂) အလန့်တကြား ကြည့်ရင်း တခုခုများ ရိပ်မိသွားသလားလို့ စိုး ရိမ် စိတ်ဝင်လာရသည်။ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ကတော့
“ သူတို့ပဲ သင်တန်းတွေ တက်ခိုင်းတာလေ။ အဲဒီတော့ ကိုယ်လဲ တက်တာပေါ့။ ပြီးရင် MBA ထပ်တက်ဦးမှာ ကြည့်ထား။”
“ ဟို MBA ကို နေရာပေးလို့ ကိုကြီးက ရွဲ့နေတာလား။”
“ အဲလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး သဲရယ်။ သူ့ကြောင့် ကိုယ့် အလုပ်တွေ လျော့သွားတယ်။ သင်တန်းတွေ တက်ချိန်ရလာ တယ်။ သဲကိုလဲ အချိန်ပေးနိုင်လာတယ်။ ကိုယ်က ကျေးဇူးတောင် တင်နေသေးတယ်။”
“ ဟင့်အင်း သဲကတော့ ကျေးဇူးမတင်နိုင်ပါဘူး။ သဲမှာ ဒုက္ခတွေ များလာလို့”
“ သဲ ခုန ပြောတုန်းကတော့ ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အမြဲနေချင်တယ်ဆို”
“ အွန် … ဘယ်တုန်းက ပြောလို့လဲ။”
“ ခုန တုန်းက ဟိုတယ်မှာ ပြောတာလေ”
“ ကိုကြီးနော်”
သဲသဲ မျက်နှာလေး နီသွားပြီး လက်ထဲက အအေးပိုက်ဖြင့် အောင်ဘညို(၂) ကို လှမ်းပစ်သည်။ အောင်ဘညို(၂) ညာပြောချင်း မဟုတ်ပါ။ လွန်ခဲ့သော ၂ နာရီခန့်က ဟိုတယ်ခန်းတခုထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ သူ့ကို အတင်းဖက်ပြီး သဲသဲ တကယ်ကို ပြောခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
“ အဲဒီတုန်းက …သူများက …တော်ပြီကွာ၊ မပြောတော့ဘူး ကိုကြီး ညစ်ပတ်တယ်။”
မျက်စောင်းလေး ထိုးကာပြောလိုက်ပေမယ့် သဲသဲ တကယ် စိတ်မဆိုးကြောင်း အောင်ဘညို(၂) သိပါသည်။ ရည်းစားမက လင်မယားမကျသည့် အခြေအနေကို သဲသဲ လက်ခံ လိုက်ပြီလို့ ပြောလို့ရပါသည်။ ခုနောက် ပိုင်း အောင်ဘညို(၂) စိတ်ထလာလို့ နီးစပ်ရာ ဟိုတယ် သို့မဟုတ် တည်းခိုခန်း တခုခုကို ခေါ်ရင် အကြောက်အကန် ညင်းတာမျိုး မရှိတော့ဘဲ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လိုက်လာ ပေးတတ်သည်။
တားဆေးတွေ ဝယ်သောက်ရတာ ရှက်တယ်လို့ ပြောသည့် အခါမျိုးမှာ အောင်ဘညို(၂) သဲသဲ အပေါ် သနားပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်တတ်ပေမယ့် စိတ်ထလာရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်ပါ။ သဲသဲတောင် ရိပ်မိသည်။
“ အဲလို အချိန်မျိုးကျရင် ကိုကြီးမျက်နှာက တမျိုးကြီးပဲ။ သဲကြောက်တယ်”
လို့ တခါက ပြောဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်းမှာတော့ သဲသဲ ကြောက်လို့ လိုက်လျောတာမျိုး မဟုတ်ဟု ထင်မိသည်။ သဲသဲ ကိုယ်တိုင်လည်း ထို ရမ္မက်ကြမ်းကြမ်းကို ညိတွယ်သွားပုံရသည်။
“ သဲကို ကျောင်း မြန်မြန်ပြီး စေချင်တယ်။”
“ ဘာလဲ အလုပ် လုပ်ခိုင်းမလို့လား။”
“ မဟုတ်ဘူး မြန်မြန်လက်ထပ်ချင်လို့။ အဲဒါဆိုရင် ခုလို ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် သွားစရာ မလိုတော့ဘူးလေ။”
သဲသဲ ဆီက မျက်စောင်းလေးတခု ဝင်းကနဲ ရောက်လာသည်။
“ ကြည့်ပါလားလို့ လူယုတ်မာကြီး အဲဒါပဲ တွေးနေတယ်။ သိပ်မုန်း ဖို့ကောင်းတာပဲ။”
“ သဲသဲ လည်းဆေးတွေ စားစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့”
“ အဲဒါဆို သဲက ကျောင်းပြီးတာနဲ့ ယောက်ျားယူ ကလေးမွေးရတော့မှာလား။ ရက်စက်လိုက်တာ ကိုကြီးရယ်။”
ပြောင်စပ်စပ် နှင့် ပြောနေပေမယ့် သဲသဲ မျက်လုံးလေးတွေ အရောင် တဖျတ်ဖျတ် တောက်လာသည်။ သဲသဲ သူ့ ကို သိပ်ချစ်ကြောင်း၊ အမြန်ဆုံး တူတူနေချင်စိတ်ရှိကြောင်း အောင်ဘညို(၂) ယုံပါသည်။ အိပ်ယာထဲမှာ သူ့ အ လိုကို အလူးအလဲ ဖြည့်ဆည်းပေးပြီးတိုင်း ဘယ်လောက်ပဲ နွမ်းလျနေပါစေ သဲသဲက သူ့ရင်ခွင်ထဲ အတင်း တိုး ဝင်ဖက်ထားလေ့ရှိသည်။ နှစ်ယောက်လုံး အချစ်ဆိပ်တက်ပြီး လူမှန်းမသိဖြစ်နေချိန်မှာ အမြန်ဆုံး အတူတူနေချင် ကြောင်း သဲသဲ အမြဲပြောလေ့ ရှိသည်။
“ ဒါပေမယ့် ကိုကြီးက နှာဗူးကြီး။ တရားဝင် သူ့မယားသာ ဖြစ်ပြီဆိုရင် ကုတင်ပေါ်ကတောင် ဆင်းရပါ့မလား မသိ ဘူး။ ကြောက်စရာကြီး။ ဟွန်း”
သဲသဲက စကားအဖြစ် နောက်သလို ပြောလိုက်တာ ဖြစ်ပေမယ့် တစုံတရာကို စဉ်းစားမိတော့ အောင်ဘညို (၂) ရင်ထဲမှာ အုန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အောင်ဘညို ၃ ယောက် ဖြစ်နေသည့် ဘဝ တွင် သဲသဲက မည်သည့်ကို လက်ထပ်မည် နည်း။ မည်သူက သဲသဲ ကို လက်ထပ်မည် နည်း။ နှာဗူးကောင်ကို မြင်ယောင်မိသည့် အခါ အောင် ဘညို(၂) ကျောထဲက စိမ့်တက်လာသည်။
အများသိကြတာက အောင်ဘညို ဆိုသည်မှာ တယောက်သာ ဖြစ်သည်။ သဲသဲကို ၃ ယောက်လုံး နှင့် ပေါင်းခိုင်း ၍ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါ။ အဲဒီတော့မှ သူပြောသလို ကုတင်ပေါ်က မဆင်းရသည့် အခြေအနေသို့ ဆိုက်ရတော့ မည်။ ၃ ယောက်ဆိုတာကိုသာ သိသွားရင် သဲသဲ ဘယ်လိုမှ လက်ခံနိုင်မည်၊ ယုံကြည်နိုင်မည် မဟုတ်။ အောင် ဘ ညို(၂) ခေါင်းတွေ နောက်ကျိလာသည်။ မရှက်တန်း ဝန်ခံရလျှင် ဟို ၂ ယောက်လက်ထဲကိုလည်း သဲသဲ ကို မပေးလိုက်ချင်ပါ။ သူပဲ ရချင်ပါသည်။
“ ဟယ် ..ကိုကြီး၊ ဘာလို့ ငြိမ်သွားတာလဲ။ ဘာတွေ မဟုတ်တာတွေ တွေးနေပြီလဲ။”
“ အိပ်ခန်းထဲကို ရေချိုးခန်း အိမ်သာ တင်မကဘဲ မီးဖိုချောင်ပါ ထည့်ထားရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတာ။ အဲဒါ ဆို အပြင်ထွက်စရာ မလိုတော့ဘူးလေ။”
“ ခေါင်းထဲ ဒါပဲ ရှိသလား။ သူ့ကို ယူရမှာတောင် ကြောက်လာပြီ။”
သဲသဲ အမှန်တကယ်ပင် ကြောက်သင့်သည်ဟု အောင်ဘညို(၂) စိတ်ထဲက ပြောနေမိသည်။
“ ကဲပါ … သွားကြရအောင်၊ နေ့ခင်းထဲက ပြီးတဲ့ ကျူရှင်ကို ညနေမှ ပြန်လာတယ် ဆိုပြီး အိမ်က ကွိုင်ရှာနေလိမ့် မယ်။”
“ အိမ်က သိသွားတော့ နားဖောက်ပြီးသား ရတာပေါ့”
“ မေမေ က ရိပ်မိတယ် ကိုကြီးရဲ့။ ပြောင်တော့ မပြောသေးဘူး၊ စောင်းပါး ရိပ်ခြည် မေးတာတွေတော့ ရှိတယ်။ သဲ က ရူးချင်ယောင် ဆောင်နေတာ။ အဟီး”
ဒါပေမယ့် ဆိုင်ထဲကနေ လက်ချင်းတွဲထွက်လာရင်း အမျိုးသမီး တယောက်နှင့် တည့်တည့်တိုးသည့် အချိန်မှာ တော့ သဲသဲ မရယ် နိုင်တော့ပါ။ အောင်ဘညို(၂) လက်ကို ဖျတ်ကနဲ လွှတ်လိုက်ပေမယ့် ထို အမျိုးသမီးက အခြေအနေကို မြင်ထားပြီး ဖြစ်ပုံရပါသည်။ သဲသဲ မျက်နှာလေး သွေးဆုတ်သွားသည်။
“ မိသဲ … ကျောင်း မတက်ဘူးလား”
“ ကျူ ..ကျူ ရှင်က ပြန်လာတာ အန်တီလေး။”
ယုံကြည်ပုံမရသော အမျိုးသမီးမျက်နှာကို အောင်ဘညို(၂) သတိပြုမိသည်။ သဲသဲ တော်တော် လန့်နေပုံရတာ ကြောင့် တော်တော်ရင်းသည့် ဆွေမျိုး ဖြစ်လောက်သည်ဟုလည်း မှန်းဆမိသည်။
“ သူက ဘယ်သူလဲ”
“ ဟို ..ဟို … ကိုအောင်ဘညိုပါ။ ..သူ ..သူ..က”
“ မပြောနဲ့၊ ငါသဘောပေါက်တယ်”
“ ဟုတ် .. ဟုတ် ..ကဲ့ အန်တီလေး”
အောင်ဘညို(၂) အတွက် တော်တော်ကို နေရ ကျပ်သည့် အခိုက် အတန့် ဖြစ်ပါသည်။ မမဖြူ တို့၊ အန်ကယ် ဦးမြင့်ဆွေ တို့နှင့် အတူ ရာထူး အလွန်ကြီးသည့် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများ ရှေ့သို့သွားဖူး၊ စကားပြောဆို ဖူးပါသည်။ ဒါ ပေမယ့် ဒီလောက် မျက်နှာထားမခက်ခဲ့ပါ။ သဲသဲ အလွန်ကြောက်နေတာကြောင့်လည်း ပါမည် ထင်သည်။ ခု တော့ ပြုံးပြရမလို၊ ခေါင်းပဲ ငုံ့ထားရတော့ မလို၊ ထွက်ပြေးရတော့ မလို ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။
“ ကိုကြီး ….ဒါ …အန်တီလေး လေ၊ မေမေ့ ညီမ ..အငယ်ဆုံး”
အသံတုန်လေး နှင့် သဲသဲ က မိတ်ဆက်ပေး တော့ အောင်ဘညို(၂) အားတင်းပြီး ပြုံးပြလိုက်ရသည်။ သဲသဲ၏ အန် တီလေးကတော့ မပြုံးပါ။ သဲသဲကို ခပ်တည်တည် ကြည့်ရင်း
“ အခု ဘယ်သွားမလို့လဲ။”
“ အိမ် ..အိမ်ပြန်မလို့ပါ အန်တီလေး”
“ နင် ..ငါနဲ့ … အဲလေ၊ လမ်းက တခြားစီပဲ၊ သွား ..သွား …အိမ်ကို တန်းတန်း မတ်မတ်ပြန်၊ မြန်မြန် ပြန်နော်၊ ငါဖုန်းလှမ်းဆက်ကြည့်မှာ”
“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီလေး၊ ခုပြန်တော့ မလို့ပါ။ ရေဆာလို့ ခန အအေး ဝင်သောက်တာပါ။”
အောင်ဘညို(၂) ကို မျက်ရိပ်ပြပြီး သဲသဲ လှစ်ကနဲ ထွက်သွားသည်။
“ သွားလိုက်ပါ ဦးမယ် ခင်ဗျ”
နှုတ်ဆက် စကားကို မဲ့ပြုံးတခု နှင့် တုန့်ပြန်ခြင်း ခံလိုက်ရသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၂) ဇက်ကလေးပုပြီး သဲသဲ နောက်ကို အမီလိုက်ရတော့သည်။ နောက်ကို လည်းပြန်လှည့် မကြည့်ရဲတော့ပါ။
“ တော် သေးတာပေါ့ ကိုကြီးရယ်၊ အန်တီလေးက သိပ် အပြောကြမ်းတာ၊ ကျောင်းနေတုန်း ရည်စားထားတာ လဲ မကြိုက်ဘူး။”
“ ကိုယ့်ကို သဲသဲ နဲ့ လိုက်တယ်လို့ သူထင်လို့ ဘာမှ မပြောတာဖြစ်မှာပေါ့”
သဲသဲက မျက်နှာလေး မဲ့ပြသည်။
“ အအေးဆိုင်က ထွက်လာတုန်း တွေ့တာ တော်သေးတယ်။ ဟိုတယ်က အထွက်မှာများ မြင်လိုက်လို့ကတော့ .. မတွေးရဲစရာပဲ။”
ဒီတော့မှ အောင်ဘညို (၂) လည်း ကျောချမ်းသွားမိသည်။
..................................................................................
အခန်း (၁၇)
တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေသော အိမ်ကို ခြံဝက လှမ်းကြည့်ပြီး အောင်ဘညို(၃) ထူးဆန်းနေသလို ခံစားရသည်။ မိန်းမသား ၂ ယောက်သာရှိပြီး တယောက်က အိပ်ယာထဲ လဲနေသည့် လူမမာဖြစ်သောကြောင့် ဒီအိမ်က အရင် ကလည်း တိတ်တိတ် ဆိတ်ဆိတ် ရှိပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလိုမျိုး မဟုတ်ဟု ထင်မိသည်။ မဟတဟလေး ပွင့် နေသော ခြံတံခါးကိုတွန်းဖွင့် ဝင် လိုက်ရင်း အိမ်တံခါးတွေ အားလုံး ပိတ်ထားတာကိုပါ မြင်လိုက်ရ၏။
ပိုသေချာအောင် ခြေလှမ်းသွက်သွက် နှင့် ဝင်သွားရင်းအိမ်ရှေ့တံခါးက သော့ခလောက်ကို မြင်လိုက်ချိန်မှာ “ချိုချို ရေ” လို့ အော်တော့မည့် ပါးစပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ ဒေါ်အေးကြည်များ ဆေးရုံ ပြန်တင်လိုက်ရလို့လားဟု ချက်ချင်းတွေး မိသည်။ အောင်ဘညို(၃) နယ်ပြန်သွားသည့် ရက် ၂၀ လောက်အတွင်းမှာ ဒေါ်အေးကြည် ရောဂါ ပြန်မဖောက်ဟု မပြော နိုင်ပါ။
ဆေးရုံကြီး ဖက်ကို လိုက်သွားကြည့်မည် စိတ်ကူးနှင့် အောင်ဘညို(၃) ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းပေါ်ရောက် ချိန်မှာ မျက် စောင်းထိုးလောက်က အိမ်ဆိုင် ခပ်သေးသေးတခုကို မြင်ပြီး စိတ်ကူးပြောင်းသွားသည်။ ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တော့ အသက် ၃၀ ကျော်လောက် ရှိမည့် အသားညိုညို မိန်းမတယောက်က လှမ်းကြည့်သည်။ အောင်ဘညို(၃) က တခုခု ဝယ် ဖို့ ရောက်လာသူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ရိပ်မိပုံရ၏။ ဒါမှ မဟုတ် အောင်ဘညို(၃) က ချိုချိုတို့ အိမ်မှာ ဝင်ထွက်သွားလာနေ သည်ကို အရင်ကထဲက သတိပြုမိထားလို့လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
“ ဒီမှာ ခင်ဗျ၊ ဟိုရှေ့အိမ်က ချိုချို တို့ ဘယ်သွားကြသလဲ မသိဘူး။”
“ ချိုချို ပြောင်းသွားပြီလေ”
“ ဗျာ”
မမျှော်လင့်သော စကားကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ကြောင် အမ်းအမ်း ဖြစ်သွားရသည်။ ချိုချို ဒီလိုထွက်သွား လိမ့်မည်ဟု လုံးဝ ထင်မထားခဲ့မိပါ။
“ ဒေါ်အေးကြည် ဆုံးသွားပြီလေ၊ ချိုချိုက တယောက်ထဲ မနေချင်လို့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ဆီကို ပြောင်းနေမယ် ပြောသွား တာပဲ။”
“ ဟာဗျာ၊ ကျွန်တော် ဟိုတခေါက်လာတုန်းကတောင် တော်တော် သက်သာနေတာပဲ။ ဘယ်လို ဖြစ်ရပါလိမ့်”
အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ဒေါ်အေးကြည်၏ ကျန်းမာရေး အခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ အောင်ဘညို(၃) များများ စားစား မျှော်လင့် မထားပါ။ ဒါပေမယ့် ခုလောက်ကြီး မြန်ဆန်လိမ့်မည် လိုလည်း မထင်မိခဲ့။
“ ဆုံးတာတော့ ၂ ပတ်လောက် ရှိပြီ ထင်တာပဲ။ ရုတ်တရက်ကြီး ရောဂါ ဖောက်လာတော့ အိမ်နီးချင်းတွေ ဝိုင်း ကူပြီး ဆေး ရုံ ပို့ပေးကြတယ်။ နောက်လေး ငါးရက်နေတော့ ဆုံးပြီ ကြားရတာပဲ။ တို့တွေ အသုဘတောင် မပို့ လိုက်ရဘူး။ ချိုချိုက လည်း ဆေးရုံ တင်တဲ့ နေ့ကထဲက သူ့အမေနဲ့ ပါသွားတာ ရက်လည်ခါနီးမှ အိမ်ကိုပြန် လာတယ်။ ရက်လည်လဲ အိမ်နီးချင်း တွေပဲ ဝိုင်းကူပေးလိုက်ကြပါတယ်”
ဒေါ်အေးကြည် မရှိတော့ လျှင်ဆိုသည့် အတွေးမျိုးကို ဒီရက်ပိုင်းမှာ အောင်ဘညို(၃) တော်တော်လေး တွေးမိ ခဲ့သည်။ ခုလို ကြားလိုက်ရချိန်မှာတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။ ဒီလို တွေးမိသည့် အတွက် ကိုယ့်ဖာသာ စိတ်မလုံ မလဲ ခံစားရသည်။ အမေတခု၊ သမီးတခု ဘဝမို့ ချိုချို အလွန်ကြေကွဲရှာမည် ဆိုတာကိုလည်း သိနေ သည်။
“ ငါ့မောင် ပျောက်နေလို့ အမတို့တောင် အံ့သြနေတာ။”
“ ကျွန်တော် အိမ်က ကိစ္စနဲ့ နယ်ရောက်နေလို့ပါ။ အဲဒီမှာ တော်တော်ကြာသွားတယ်။ ချိုချို့မှာလည်း ဖုန်းမရှိတော့ ဘာ အဆက်အသွယ်မှ လည်း မရဘူးလေ။ ဒီလိုမှန်း သိရင် မသွားပါဘူး။”
“ ဒေါ်အေးကြည် အခြေအနေကတော့ အမတို့လဲ စကထဲက ရိပ်မိပါတယ်။ ဒီလို ဖြုန်းစားကြီးလို့တော့ မထင်ဘူး ပေါ့လေ။”
“ ကျွန်တော်လည်း တူတူပါပဲ အမရယ်။”
အောင်ဘညို(၃) တကယ်ပင် စိတ်မကောင်းပါ။ ဒေါ်အေးကြည် အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်ထက် ချိုချို တယောက် ထဲ ဒုက္ခရောက်ခဲ့ရ၊ အားငယ်နေခဲ့ရမှာ ကိုတွေး ပြီးပို စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရသည်။ သွားခါနီး ပိုက်ဆံ ပေးထားခဲ့သည့် အ တွက် ချိုချို ငွေကြေးကြေးရေး အတွက် စိတ်ပူစရာ လျော့ခဲ့ရတာ တခုအတွက်ပဲ နည်းနည်း ကျေနပ်သလို ခံစားရသည်။
“ ဒါနဲ့ ချိုချိုက ဘယ်ကိုပြောင်းသွားသလဲ ဆိုတာ သိလားအမ”
“ ဘာမှတော့ ပြောမသွားဘူးကွဲ့၊ ရက်မလည်ခင်က သူနဲ့ ဒီမှာ လာနေပေးတဲ့ မငြိမ်းဆိုလား အမတို့ အရွယ် လောက် အမျိုး သမီး တယောက်နဲ့ တူတူ ထွက်သွားကြတာပဲ။ မငြိမ်းကို သိသလား”
“ ဟုတ်ကဲ့၊ သိပါတယ် ခင်ဗျ”
“ အဲဒါဆိုရင် အဲဒီ မငြိမ်းကို ဆက်သွယ်လိုက်ရင် သိရမှာပါကွယ်။”
“ အာ … ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အမ။ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး။”
နုတ်ဆက်ထွက်လာရင်းမှ အောင်ဘညို(၃) ရင်တွေလေးလာရသည်။ မငြိမ်းကို တခါနှစ်ခါ မြင်ဖူး၊ စကားပြော ဖူးရုံသာ ဖြစ် သည်။ မငြိမ်းဘယ်မှာနေမှန်း မသိပါ။ ချိုချို တခါ ပြောဖူးပေမယ့် လှိုင်သာယာ လိုလို၊ ရွှေပြည်သာ လိုလို နှင့် သေသေချာ ချာ မမှတ်သားခဲ့မိ။ နောက်ပြီး ချိုချိုက မြို့ပဲ ပြောတာဖြစ်သည်။ နေရာ အတိအကျ ပြောခဲ့ခြင်းမျိုး မဟုတ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မ ငြိမ်း နှင့် တူတူနေမည် ဆိုရင်တော့ မငြိမ်းကို တွေ့ရင် ချိုချို့ကို တွေ့နိုင် သည်။ ချိုချို့ဖက်ကနေ တခုခု ဆက်သွယ် မှု လည်း လုပ်ချင်လုပ်လာနိုင်သည်။ သူ့ကို ချိုချို အလွန်ချစ်သည် မ ဟုတ်ပါလား။
ဒါပေမယ့် မငြိမ်းက အရင်အလုပ်ကို လုပ်တုန်းပဲ ဆိုတာတွေးမိတော့ အောင်ဘညို(၃) စိတ်ပူသွားသည်။ မငြိမ်း နှင့် တူတူ နေရင်း ဝင်ငွေကလည်း မရှိသည့် အချိန်တွင် အဲဒီလမ်းကြောင်းပေါ် ချိုချို ပြန်ရောက်သွားမှာစိုးသည်။ နောက်မလုပ်တော့ ပါဘူး ဟု ချိုချိုက ကတိတွေ အကြိမ်ကြိမ် ပေးထားပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) စိတ်မချနိုင်ပါ။ နေရေး စားရေး အခက်အခဲ နှင့် ကြုံလာရင် ချိုချို တောင့်မခံနိုင်မှာ စိုးရိမ်သည်။ ထို့ကြောင့် ချိုချို့ကို အမြန်ဆုံး ရှာဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ထို့ကြောင့် မငြိမ်းကနေ စရမည်။ ရန်ကုန်က သူတို့လို မိန်းမတွေ သွားတတ်လာတတ်သည့် နေရာတွေမှာ အရင် ရှာရ မည်။ သူတို့အချင်းချင်း သိချင်လည်း သိနိုင်သည့် အတွက် မငြိမ်း နာမည်နှင့် ပုံပန်း သဏ္ဍန်ကို ပြောပြပြီး မေးရင် ရ နိုင် မည်ထင်သည်။ လိုအပ်ရင်လည်း ပိုက်ဆံ ပေးပြီး မေးမည်၊ စုံစမ်းမည်ဟု အောင်ဘညို(၃) စိတ်ကူး သည်။
.......................................................................
စာရင်းတွေကို စိတ်မပါ လက်မပါ လုပ်ရင်း မမဖြူ ရောက်ပြီလားဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) သိချင်နေသည်။ အ ခြေအနေ ပေးလို့ အခန်းထဲမှာ တကြောင်းလောက် ဆွဲလိုက်ရရင် ဦးဏှောက်တွေ ကြည်ကြည်လင်လင် ပြန်ဖြစ် ချင် ဖြစ်လာနိုင်၏။ ကြားထဲမှာ စနေ၊တနင်္ဂနွေ ပိတ်ရက် ၂ ခု ခံသွားတာနှင့် ဟိုဖက်အပတ်ထဲက ၃ ရက်လောက် ပေါင်းလိုက်ရင် မမဖြူကို မဆွဲရတာ ၅ ရက်ရှိပြီ ဖြစ်သောကြောင့် စိတ်ကလည်း တော်တော်ဆာနေသည်။
“ အကိုကြီး၊ မမဖြူ က ခနလာဦးတဲ့”
ကောင်မလေး တယောက်လာပြောတော့ အောင်ဘညို(၁) ဝုန်းကနဲ ထရပ်လိုက်မိသည်။ ကြည့်ရတာ မမဖြူ လည်း သူ့လို ဆာနေပြီ ထင်သည်။
“ မမဖြူ ဘယ်အချိန်က ရောက်တာလဲ။”
“ နာရီဝက်လောက်တောင် ရှိပြီ ထင်တာပဲ။ အကိုကြီး မသိဘူးလား။”
“ မသိဘူး။ ဒီမှာ စာရင်းတွေ နဲ့ ချာလပတ်လည်နေတာ။ အေး ..အေး ..ခုပဲ သွားလိုက်မယ်။”
အောင်ဘညို(၁) တက်ကြွသော ခြေလှမ်းများနှင့် မမဖြူ အခန်းဖက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနှင့် တခြား သူ ရှိမရှိကြည့်ပြီး တံခါးကို လော့ဂ်ချ၍ သူ့ဆီကို ဂမူးရှူးထိုး လာနေသော အောင်ဘညို(၁) ကို မမဖြူ ပြုံးစစ နှင့် ကြည့် နေသည်။
“ မမ ကို သတိရနေတာ”
အနားကိုရောက်သည်နှင့် ခုံမှာထိုင်နေသော မမဖြူ ပုခုံးကို ဖက်ပြီး ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ နဖူး၊ ပါးပြင် နောက်တော့ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးများ။ မမဖြူက ခေါင်းကလေးကို အလိုက်သင့်မော့ပေးရင်း အောင်ဘညို(၁) ၏ အနမ်းတွေကို ကြည်ကြည်သာ သာ ပင်ခံယူပါသည်။ တုန့်ပြန်ပါသည်။ ထိုင်နေရာကတော့ ထမလာပါ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် အောင်ဘညို(၁) စိတ်ဓာတ် တွေ တက်ကြွလာရသည်။
အနီရောင် ဇာဝမ်းဆက်နှင့် မမဖြူ အသားရောင်က လိုက်ဖက်လွန်းသည်။ နားကပ်နှင့် ဆွဲပြားကလည်း အနီ ရောင်တွေပဲ ဖြစ်၏။ အောက်က အတွင်းခံတွေကလည်း အနီရောင်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ မမဖြူဝတ်ထားတာက ထ မိန်စကပ်ဆိုတော့ အကုန်ချွတ်ဖို့ အဆင်မပြေရင်တောင် အတွင်း ခံနှင့် အတူ အောက်ကို လျှောချပြီး စားပွဲ စောင်းမှာ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဖြစ်ဖြစ် ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်က လုပ် လို့ရနိုင်သည်။ အောင်ဘညို(၁) ၏ ဖွားဖက်တော်ကလည်း ခေါင်းထောင်ထလာ၏။ ကိုယ်လုံးချင်းထိနေသည့် မမဖြူကလည်း ဒါကိုသိသည်။ အောင်ဘညို (၁) ကို တွန်းထုတ်၏။
“ မောင်လေးနော်၊ ခနနေရင် အန်ကယ်လ်နဲ့ ဧည့်သည်တွေ လာကြလိမ့်မယ်။ ပြီးရင်လည်း မမ ကအပွိုင်မန့် တခု သွားစ ရာ ရှိတယ်။ လူကြီးနဲ့တွေ့ရမှာ”
“ ဟာဗျာ”
လက်ထဲရောက်တော့မည့် စားစရာ ပုတ်ချခံလိုက်ရသည့် ကလေးတယောက်လို အောင်ဘညို(၁) ညည်းလိုက်မိ သည်။ မမဖြူကတော့ အောင်ဘညို(၁) ၏ လက်တွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း နှစ်သိမ့်ပြုံးလေး ပြုံးပြသည်။ စိတ်ထင် လို့ လားတော့ မသိ ပါ မမဖြူ အမူအရာက ထူးဆန်းနေသည်ဟု ထင်မိသည်။
“ နောက်မှပေါ့ မောင်ရယ် နော်၊ အခု တံခါး သွားပြန်ဖွင့်ထား အန်ကယ်လ်က လာတော့မှာ”
အောင်ဘညို(၁) မကျေမနပ်နှင့် တံခါးလော့ဂ် ကိုသွားပြန်ဖြုတ်လိုက်ရသည်။
“ ဒီမှာ ခနလာထိုင်”
ရှေ့က ခုံကို မေးထိုးပြလိုက်၍ အောင်ဘညို(၁) ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။ ခုချိန်မှာ သူ့စိတ်ထဲ ဘယ်လို့မှ ထည့်လို့ ရမှာ မဟုတ် သည့် အလုပ်ကိစ္စ အကြောင်းတွေ မကြားချင်ပါ။ စူပုတ်ပုတ် နှင့် ဝင်ထိုင်သော အောင်ဘညို(၁) ကို ကြည့်ပြီး မမဖြူ ခပ်ဖွဖွ ရယ်သည်။ ပြီးတော့ နူးညံ့သော ရီဝေဝေ မျက်လုံးများ နှင့် ပြုံးကြည့်နေသည်။ အောင်ဘ ညို(၁) က လေသံခပ်မှန်မှန် ဖြင့်
“ မမ ကျွန်တော့်ကို ဘာခိုင်းစရာ ရှိလို့ခေါ်တာလဲ”
မမဖြူ ငြိမ်သွားပြီး စားပွဲပေါ်က ဖုန်းလေးကို ငေးကြည့်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မျက်နှာပေါ်မှာ ရှက်ပြုံးလေး တခု ရောက် လာ၏။
“ ပြောလေ …မမ”
“ ဒီလိုကွယ် …. မနေ့က မေမေနဲ့ အိမ်ထောင်ရေး အကြောင်းပြောဖြစ်တယ်။ အဲဒါနဲ့ မမလည်း မမနဲ့ မောင်လေး အခြေ အနေပြောပြလိုက်တော့တယ်။”
“ အမ် … အကုန်လုံးလား မမ”
“ ကြည့်နော် … ဒါပဲတွေးနေတာပဲ။ အကုန်တော့ ပြောလို့ဖြစ်မလား၊ မောင်လေး နဲ့ မမ နဲ့ မေတ္တာမျှနေတယ် ဆို တာလောက် ပဲပေါ့”
“ အန် ..အန်တီက ဘာပြောသလဲ။”
မမဖြူ မျက်နှာတွင် အပြုံးတခု ပီပီပြင်ပြင် ပေါ်လာ၏။ ဒီလောက်ဆိုရင် အခြေအနေ ကောင်းမှန်း အောင်ဘညို(၁) ရိပ်မိ လိုက်ပါသည်။
“ မောင်အောင်ဘညိုက သမီးထက် အသက်ငယ်ပေမယ့် ရိုးသားတာ၊ အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် ရင့်ကျက်တာ သိပါတယ် တဲ့။ သမီး အပေါ်လည်း သစ္စာရှိမယ် ထင်လို့ မကန့်ကွက်ပါဘူးတဲ့။”
“ တကယ် ..”
“ အော် …တကယ်ပါဆို …မောင်ဝမ်း မသာဘူးလား။”
“ သာတာပေါ့ မမရယ်။ မမ အမေကို ဖွင့် ပြောရဲလိမ့်မယ် လို့ တကယ် ကို ထင်မထားမိဘူး။”
မမဖြူ မျက်နှာလေး ပန်းနုရောင်သမ်းသွားသည်။
“ မပြောမပြီး မတီးမမြည် ဆိုတော့လဲ ပြောရတာပေါ့ မောင်ရယ် … ဟိုး ဆရာလေး၊ ဟိုးထား … ဧည့်သည်တွေ လာတော့မှာ”
ထိုင်ရာက ဝုန်းကနဲ ထရပ်လိုက်သည့် အောင်ဘညို(၁) ကို မမဖြူက လက်ကလေးကာပြီးတားလိုက်သည်။ မချင့်မရဲဖြင့် ပြန် ထိုင်ချလိုက်စဉ် အန်ကယ်လ် ဦးမြင့်ဆွေ နှင့် တခြား ဧည့်သည် ၂ ယောက် တကယ်ပင် ဝင် လာကြ၏။ အောင်ဘညို (၁) လည်း ကပျာကယာထ ပြီး သူတို့ကို နေရာပေးရသည်။ အန်ကယ်လ်နှင့် ဧည့် သည်တွေက မမဖြူ ရှေ့စားပွဲတဖက်တွင် ဝင်ထိုင်ကြ ၏။
“ မောင်လေးလည်း ထိုင်လေ”
မမဖြူ က ဆက်နေစေချင်ပုံရတာကြောင့် အောင်ဘညို(၁) လည်း ခုံတလုံး ယူပြီး မမဖြူ၏ ညာဖက် စားပွဲထိပ် တွင် ဝင် ထိုင်လိုက်ရ၏။ ထိုင်ဆိုလို့သာ ထိုင်လိုက်ရသည် သူတို့ ပြောနေသည့် လုပ်ငန်း အကြောင်းတွေကို လုံးဝ စိတ်မဝင်စား ပါ။ နားထောင်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ကုလားထိုင်မှာ ကျော့ကျော့ကော့ကော့လေး ထိုင်နေသည့် မမဖြူ၏ ဘေးတိုက်မြင် ကွင်း ကိုသာ အာရုံစိုက်နေမိ၏။
ဇာအင်္ကျီ အနီရောင်အောက်က သိသိသာသာ လုံးဝန်းမို့မောက်နေသော ရင်သား၊ ဆိုဖာထဲမှာ တပိုင်းတစ မြုပ် ဝင်နေတာတောင် တင်းကားအိစက်မှုကို အမြင်နှင့် သိနိုင်သည့် တင်ပါးကြီးတို့ကို သူအပိုင်ရတော့မှာပါလား ဆို သည့် အသိက အောင်ဘညို(၁) ကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ရုတ်တရက် ဖြစ်လာသည့် အခြေအနေကို အံ့လည်း အံ့သြမိ၏။
အောင်ဘညို(၁) ပေးတတ်သည့် ရမ္မက်ပြင်းပြင်းကို မိန်းမူးသာယာနေခဲ့သည်မှာ သိသာပေမယ့် လက်အောက်ဝန် ထမ်း တယောက်ကို လက်ထပ်ယူဖို့ မမဖြူ အတွက် မလွယ်ကူနိုင်သည်ကို အရင်ထဲက သတိထားမိပါသည်။ ထို့ ကြောင့် မမဖြူလို တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့် မိန်းမချော တယောက်ကို အလကားစားနေရလည်း မနည်းဘူး ဆိုသည့် စိတ်ကို သာ အောင်ဘညို(၁) စွဲကိုင်ထားခဲ့သည်။ အခုတော့လည်း စိုင်ကော်၍ ခြုံပေါ်ရောက်တော့မည်။ ခြုံကလည်း အိစက် ညက် ညောသော ခြုံကြီးဆိုတော့ အပိုင်သာ တရားဝင်ရလိုက်ရင် အိပ်ခန်းထဲကတောင် ထွက်ဖြစ်ပါတော့ မလားဟု တွေးရင်း လည်း ပြုံးမိသေးသည်။
တခွန်းမှ ဝင်မပြောဘဲ နားထောင်သလိုလိုလုပ်ရင်း သူ့ တကိုယ်လုံးကို စိတ်ထဲက ပြစ်မှာနေသော အောင်ဘညို (၁) ကို ဧည့်သည်တွေနှင့် စကားပြောနေရင်း မမဖြူက မသိမသာ လှည့်ကြည့်ရင်း မျက်စောင်းထိုးတတ်သည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူ မျက်နှာမှာ ကျေနပ် နှစ်သိမ့်မှု အရိပ်အယောင်တွေကို မြင်နေရတာ သေချာပါသည်။
ဧည့်သည်တွေ ပြန်ကြတော့ အန်ကယ် ဦးမြင့်ဆွေက လက်ဟန်ပြ ခေါ်လို့ အောင်ဘညို(၁) လည်း သူတို့ နှင့် အတူလိုက် ထွက် ပြီး ရုံးရှေ့အထိ လိုက်ပို့ နှုတ်ဆက်ရသည်။ သူတို့ထဲက တယောက်ကို သိသလိုလိုတော့ ရှိ၏။ နောက်တယောက်ကို တော့ အောင်ဘညို(၁) မသိပါ။ သူတို့ စကားဝိုင်းမှာ ဘေးက တချိန်လုံး ထိုင်နေခဲ့ပေမယ့် ဘာကိစ္စနှင့် ရောက်လာပြီး ဘာတွေ ပြောခဲ့ကြသည်ကိုလည်း မမှတ်မိတော့တာ အမှန် ဖြစ်သည်။
ဧည့်သည်တွေ ထွက်သွားတာနှင့် မမဖြူ အခန်းကို ပြန်ပြေးဖို့ ကြံလိုက်ပေမယ့် အပြင်သွားဖို့ ထွက်လာသည့် မမ ဖြူ နှင့် လမ်းမှာ တိုးသည်။ မချို မချဉ်မျက်နှာထားနှင့် တခြားသူတွေ မမြင်အောင် လက်ကလေးပြပြီး ထွက်သွား သည့် မမဖြူ၏ နောက်ပိုင်း အလှကို မကျေမချမ်းနှင့် ကြည့်ပြီး အောင်ဘညို(၁) ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်ပြန်လာ ခဲ့ရ သည်။
စားပွဲရောက်သည်နှင့် ကွန်ပျူတာမှာ ဖွင့်ထားသည့် ဖိုင်တွေကို ပိတ်လိုက်သည်။ လုပ်လက်စ အလုပ်တွေ သိမ်း လိုက်သည်။ သူဌေး ယောက်ျားဖြစ်လာလျှင် ဒါတွေ လုပ်ဖို့ လိုတော့မည် မဟုတ်ပါ။ ကျေနပ် နှစ်သိမ့်စွာ ဖြင့် ဖုန်း ကို လှမ်းယူပြီး မမဖြူကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ ဟယ်လို”
“ မမ … အမြန်ဆုံးနော်”
“ မြန်မြန်တော့လာလို့ မရဘူး၊ ညနေစောင်းမှ ပြန်ရောက်မယ် ထင်တယ်၊ တို့က အိမ်တန်းပြန်မလားလို့”
“ လက်ထပ်ဖို့ကို ပြောတာ”
“ အင်းပါ မောင်ရယ်၊ မမလဲ အမြန်ဆုံး ဖြစ်ချင်တာပါ။”
“ ဒါဆို မနက်ဖြန် လက်ထပ်ကြမယ်လေ”
“ အဲလောက်တော့ မဖြစ်ဘူးလေကွာ၊ တခြားစီစဉ်စရာတွေလည်း ရှိသေးတယ်လေ၊”
“ အဲဒါဆို နောက်တပတ်”
“ ဟယ် အတင်းကြီးပါလား၊ ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ”
“ မနေနိုင်တော့ဘူး”
“ ဇွတ်ကြီးပဲ၊ မမတော့ ဒီလ မကုန်ခင်လောက် လို့မှန်းတာပဲ၊ မောင်လေး ဘယ်လိုသဘောရလဲ”
“ အဲလောက်တောင် စောင့်ရမှာလား မမရယ်။ ကျွန်တော်က မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အခုတောင် အတင်း တက် ဆောင့် ချင်နေတာ”
“ ဟာကွာ တော်တော့၊ ဒီမှာ ကားမောင်းနေတာ ပေါက်ကရတွေလာမပြောနဲ့၊ ညနေပြန်လာ မမီရင် ညကျရင် ဖုန်းဆက် လိုက် မယ်။ ဒါပဲ။”
မမဖြူ ဖုန်းချသွားပြီးနောက် အောင်ဘညို(၁) ကျေနပ်စွာ ပြုံးရင်း ခြေကိုဆန့်၍ ကုလားထိုင် နောက်ကျောကို မှီချလိုက် သည်။ မျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားပေမယ့် အိစက်ညက်ညောသော ဖဲမွေ့ယာ ထူထူကြီးထက်၌ မမဖြူနှင့် ချစ်ပွဲသဘင် နွှဲနေ ရ သည့် မြင်ကွင်းကို မြင်နေရသည်။
..................................................................
နွမ်းလျစွာဖြင့် အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာချိန်တွင် နှာဘူးကောင်နှင့် ဆရာကြီးတို့ ခေါင်းချင်းရိုက်ပြီး တစုံတရာကို အကျိတ် အနယ် ဆွေးနွေးနေကြတာကို အောင်ဘညို (၃) မြင်လိုက်ရပြန်သည်။ ဟိုတခါတုန်းက ဒီလိုပဲ သူတို့ ခေါင်း ချင်း ရိုက်ရာကနေ ကိုယ်က ကြားထဲက အိမ်ပြန်ဖို့ မဲကျပြီး ချိုချို ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိသည့် အဖြစ်နှင့် ကြုံခဲ့ရ တာ ကို သတိရတာကြောင့် အကျိုးအကြောင်း ဝင်မေးပြီး လျှာရှည် မနေတော့ဘဲ ထပ်ခိုးပေါ် တက်ဖို့ ဆက် လျှောက် လာခဲ့သည်။
အောင်ဘညို(၃) မိုးလင်းကနေ မိုးချုပ် အထိ ချိုချို နှင့် မငြိမ်းကို ရှာပုံတော် ဖွင့်နေတာ ၃ ရက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ အခု လည်း ခနတဖြုတ် နား၍ ရေချိုးပြီး ကြေးစား အမျိုးသမီးတွေ ညနေဖက် ရှိတတ်သည့် နေရာတွေကို လိုက်ပတ် ကြည့် ဖို့ စိတ်ကူး ထား၏။
“ ဟေ့ကောင်လာဦး ဒီမှာ ဒီကောင် ပြဿနာရှာလာတယ်”
ဆရာကြီးက လှမ်းခေါ်တော့ ပထမညင်းလိုက်ဖို့ စိတ်ကူးပေမယ့် ပြဿနာ ရှာလာတယ် ဆိုလို့ နည်းနည်း စိတ်ဝင် စား သွား သည်။ နှာဗူးကောင်က မိန်းကလေး တယောက်ယောက်ကို သွားပြီး တခုခု လုပ်လိုက်မိလို့လား ဟု လည်း တွေးမိသည်။ ထို့ ကြောင့် သူတို့ နားကို လျှောက်သွားလိုက်၏။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ ဒီကောင်က မမဖြူနဲ့ လက်ထပ်မယ် လုပ်နေတယ်။”
အောင်ဘညို(၃) ကန့်ကွက်မလို့ ပြင်လိုက်မိပေမယ့် နှာဗူး ဆီက အကြည့်တချက်ကြောင့် ပြန်မျိုချလိုက်ရသည်။ သူက လည်း အလိုတူ အလိုပါဖြင့် မမဖြူကို စားခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။
“ ဘယ်တော့လက်ထပ်မှာလဲ”
“ ဒီလ မကုန်ခင်ကို ယူတော့မှာတဲ့၊ ငါက လည်း သဲသဲ အမေနဲ့ စကားကျွံပြီးနေပြီ။ ကျွံကျွံ မကျွံကျွံကွာ သဲသဲနဲ့ ကြိုက်နေ တဲ့ ကြားထဲက မမဖြူနဲ့ ဒီလို ဖြစ်တာ ကောင်းသလား”
“ ဟင် … သဲသဲ အမေနဲ့ ဘာပြောထားလို့လဲ”
“ ဒီလိုကွာ၊ အရင် ၂ ပတ်လောက်တုန်းက သဲသဲနဲ့ ငါနဲ့ကို သူ့ အဒေါ်တယောက်က မြို့ထဲမှာတွေ့ပြီး သူ့ အမေဆီ သတင်းရောက် သွားတယ်။ အဖွားကြီးက ငါ့ကို ခေါ်တွေ့တော့ သဲသဲ ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တင့်တောင့် တင့်တယ် လက် ထပ်မှာပါ၊ ဘာညာ နဲ့ ကတိပေးခဲ့ရတာပေါ့။ သဲသဲ ကျောင်းပြီးရင် လက်ထပ်မှာကလည်း အရင်ကထဲက ဆုံးဖြတ်ထားတာပဲလေ။ အခုမှ ဒီကောင် က ဘာလာဖောက်ရတာလဲ။”
ဒီကိစ္စကို ဆရာကြီး ထုတ်မပြောခဲ့သောကြောင့် အောင်ဘညို(၃) အံ့သြသွားရသည်။ နှာဗူးကတော့ မခိုးမခန့် ပြုံး လိုက်၏။
“ ရေရှည်ကို ကြည့်ဟေ့ကောင်၊ မမဖြူကို ယူလိုက်တာက တသက်စားမကုန်တဲ့ ငွေပုံကြီးပေါ်ကို ရောက်တာပဲ။ မမဖြူ အိုးကြီး ကလည်း တသက်လုံး ဖြုတ်တောင် ပြုတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ သဲသဲက အခုမှ ကလေးပဲ ရှိပါသေး တယ် ကွာ၊ သူ့မှာ နောက်ထပ် ရွေးချယ်စရာတွေ အများကြီး ပေါ်လာဦးမှာပါကွာ”
“ ဟ …ဒါပေမယ့် ငါက ကတိပေးပြီးပြီကွ၊ နောက်ပြီး ငါက သဲသဲ ကိုပဲ ချစ်တယ်။ သူနဲ့ ပဲ လက်ထပ်မယ်။”
“ အဲဒါဆိုလဲ မင်းက သဲသဲကို ယူလိုက်၊ ငါက မမဖြူကို ယူလိုက်မယ် ပြီးတာပဲပေါ့။”
ဆရာကြီးက နှာဗူးကို မကျေမချမ်းဖြင့် ကြည့်သည်။
“ မင်း ပြောသလို လွယ်တဲ့ ကိစ္စများမှတ်နေသလား”
“ အင်းလေ လွယ်လွယ်လေး၊ မင်းက သဲသဲ ကျောင်းပြီးတဲ့ အချိန်ထိ ထိုင်စောင့်ပြီး ယူလိုက်ပေါ့။ ငါက သူဌေး ယောက်ျား ဖြစ်သွားရင် လစာ မရလဲ ကိစ္စမရှိ တော့ဘူး။ အဲဒီလစာ မင်းယူလိုက်ကွာ။ လင်မယား ၂ ယောက် တော့ အသာလေး လောက်ပါ တယ်”
နှာဗူးက ခပ်တည်တည် ခွဲတမ်းချနေချိန်တွင် အောင်ဘညို(၃) က ချိုချို့ကို ဖျတ်ကနဲ ပြေးမြင်လိုက်မိသည်။ ချိုချို့ ကို ခေါ် ပြီး အိမ်မှာ ပြန်နေမည်ဟု အမေ့ကို ပြောခဲ့တာလည်း ပြန်သတိရလိုက်၏။
“ ဟေ့ကောင်တွေ နေဦး၊ ငါကလည်း အမေ့ကို ပြောပြီးသား ဖြစ်နေတယ်ကွ”
ဒီတခါတော့ ၂ ကောင်လုံး လန့်သွားပြီး အောင်ဘညို(၃) ကို မျက်လုံးပြူးကြီးများဖြင့် ကြည့်ကြသည်။
“ မင်းက ဘာတွေ ပြောလာတာလဲ”
“ ငါပြန်သွားတုန်းက ဟိုမှာ အမေက အတင်း မိန်းမပေးစားဖို့ စပ်ပေးနေတာ။ အဲဒါနဲ့ ရန်ကုန်မှာ ငါသဘောကျတဲ့ ရိုးရိုး အေး အေး ကောင်မလေး တယောက်ရှိတယ်။ အမေလည်း သဘောကျမှာပဲ။ အဲဒီကောင်မလေးကို ခေါ်ပြီး အမေတို့နဲ့ တူတူလာ နေမယ်ဆိုတော့ ခေါ်ခဲ့တဲ့”
“ နေပါဦး အဲဒီကောင်မလေး ဆိုတာ တကယ်ရှိလို့လား။”
နှာဗူး၏ မယုံသင်္ကာ အမေးကြောင့် အောင်ဘညို(၃) နည်းနည်းတင်းသွားသည်။
“ရှိတာပေါ့ကွ၊ သူ့နာမည်က ချိုချိုတဲ့၊ အရင်က ကျောင်းဆရာမ၊ အခုတော့ … အခု ..အခုက ကုမ္ပဏီမှာ လုပ်နေ တယ်။ သူနဲ့ ငါနဲ့ကို ဆူးလေ ဘုရားမှာသဲသဲ သူငယ်ချင်းတယောက်က တွေ့သွားလို့ ဒီကောင်တောင် သဲသဲနဲ့ ပြဿ နာ တက်သေးတယ်”
“ အော် …အဲဒီတယောက်လား။ ဒါကြောင့် မင်း ပျောက်ပျောက်နေတာကိုး၊ တခုခု ကျိတ်ကြံနေတယ်လို့ ထင်တော့ ထင်မိသား”
နှာဗူးက ပေါင်ကို ဖျန်းကနဲ့ ရိုက်လိုက်ရင်း
“ ဟား …ဒါဆို လုံးဝ အဆင်ပြေသွားပြီ။ ငါက မမဖြူကို ယူမယ်၊ မင်းက သဲသဲကို ယူလိုက်၊ ဟိုကောင်က သူ့ ကောင် မလေး ကို ခေါ်ပြီး အမေတို့ ဆီမှာ သားလိမ္မာလေး သွားလုပ်နေလိုက်။ ဒီထက် ကောင်းတာ ရှိမလား”
သူပြောတော့လည်း ဟုတ်သလိုလိုပင်။ ဒါပေမယ့် ဆရာကြီးက လက်မခံပါ။
“ သေချာလည်း စဉ်းစားကြည့်ပါဦး။ မိန်းမ ယူတယ်ဆိုတာ ဟင်းရွက်ကန်စွန်း ဝယ်သလို မဟုတ်ဘူး။ မင်းက မမ ဖြူ ကို ယူ မယ်ဆိုရင် မင်္ဂလာတော့ ဆောင်ရမှာပဲ”
“ မမဖြူက အသက်ကြီးမှ လင်ယူရတာ ရှက်လို့ အကျဉ်းချုံးပြီးပဲ လုပ်မယ်တဲ့”
“ ဘယ်လိုပဲ လုပ်လုပ် အနည်းဆုံး အဖေနဲ့ အမေတော့ လာရမှာပဲ။ အဲဒါဆို မင်း မမဖြူကို ယူတာ သူတို့သိသွားရင် ငါက သဲသဲကို ဘယ်လိုယူမလဲ။ ဟိုကောင်က သူ့ကောင်မလေးကို အမေတို့ဆီ ဘယ်လို ခေါ်သွားမလဲ”
“ မမဖြူနဲ့ ကွဲသွားပြီ ပြောလိုက်ပေါ့ကွာ”
“ ဟိုဟာကွာ၊ မင်းတို့ ကိစ္စတွေက ရှုပ်နေမယ် ဆိုရင် ငါက ချိုချို့ကို အိမ်ခေါ်မသွားတော့ဘူးကွာ၊ တခြားတနယ် တ ကျေးမှာပဲ သွားနေလိုက်မယ်။”
အောင်ဘညို(၁) နှင့် (၃) ကို ဆရာကြီးက သနားစရာလေးများ လိုကြည့်လိုက်သည်။
“ ကဲကွာ ငါတို့ မိဘ ဖက်ကို မကြည့်နဲ့ မမဖြူတို့ သဲသဲတို့ ဖက်ကိုပဲ ကြည့်။ မင်းတို့ ယူပါပြီတဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို အကျဉ်း ချုံးတယ် ဆိုဦးတော့ မောင်အောင်ဘညိုနဲ့ မခင်ကြာ ဖြူ လက်ထပ်ပြီးစီးကြောင်းလောက်က တော့ သတင်းစာမှာ မထည့်ဘဲ နေမ လား။ အဲဒါကို သဲသဲနဲ့ သဲသဲမိဘတွေ တွေ့သွားရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ။”
“ သတင်းစာမှာ မထည့်ဖို့ မမဖြူကို ငါစည်းရုံးမယ်ကွာ”
“ မင်းကို သူတို့ ဖက်က တမျိုးမြင်သွားမှာပေါ့။ ငါနဲ့ သဲသဲ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ အခါလည်း မမဖြူတို့ အန်ကယ်လ် ဦးမြင့်ဆွေ တို့ကို မဖိတ် လို့ ဖြစ်မလား။ အလုပ်ထဲက လူတွေ မဖိတ်လို့ ဖြစ်မလား”
“ ငါ အပြင်ကနေ လူငှားပြီး ဟန်ဆောင်ခိုင်း ပေးမယ်။ ပိုက်ဆံ ရှိရင် ဖြစ်ပါတယ်ကွာ”
“ ဟေ့ကောင်၊ ဒါ သိက္ခာကွ၊ ပိုက်ဆံထက် တန်ဖိုးရှိတယ်”
“ ဒါဆိုလည်း မမဖြူကိုပဲ ယူလိုက်မယ်ကွာ၊ တို့ ၃ ယောက် တလှည့်စီ ပေါင်းကြတာပေါ့။ ဒါမှမဟုတ်လည်း သဲ သဲကို တလှည့်စီ …”
“ ဟေ့ကောင် …မင်းတော်တော့”
ဒေါသထွက်သွားပုံရသည့် ဆရာကြီးက ရှူးရှူးရှားရှား နှင့် ကောက်ကာငင်ကာ အပြင်ထွက်သွားသည်။ နှာဗူးက လှောင် ရယ် ရယ်လိုက်ရင်း
“ ဒီကောင် မမဖြူကို မစားဖူးလို့ ကွ၊ မင်းကတော့ အကြောင်းသိလို့ ငြိမ်နေတာမဟုတ်လား”
“ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး။ ငါနဲ့ ချိုချိုက ဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ်ရတယ်။ ချိုချိုက မိဘမဲ့ တကောင်ကြွက်၊ ငါ အလှူပြန်သွား တုန်းလေး ကမှ သူ့ အမေဆုံးသွားတာ။ ခု သူတယောက်ထဲကျန်ခဲ့ပြီ ဆိုတော့ ငါဘယ်ကို ခေါ်ခေါ် လိုက်မှာပဲ”
ချိုချိုက အခုချိန်မှာ ဘယ်ဆီရောက်နေမှန်း မသိပေမယ့် အောက်ကျ မခံချင်တာနှင့် ရင်ကော့ပြီး ပြောလိုက်သည်။
“ အေးပါကွာ မင်း အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲ။ ဟိုကောင်က ခက်နေတာ။ ငါလဲ သဲသဲ ကိုချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရေရှည်ကို ကြည့်ရမယ်ကွ၊ နောက်ပြီး ငါက မမဖြူကို မင်းကို ကျွေးတယ်နော်။ သူက သဲသဲကို ငါတို့ကို ပေးမယ် ထင်သလား။ အဲဒီ ကောင်က တကိုယ်ကောင်းသမားကွ ”
သူတို့ ပြဿနာသူတို့ ရှင်းကြလိမ့်မည်။ ကိုယ်နှင့် အနေသာကြီးဟု တွေးမိသောကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ဘာမှ ပြန်မ ပြော ဘဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။
အပိုင်း ( ၉ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment