ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၃ )

ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၃ )

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

ထိုနေ့ ကကောင်းကင်သည် ပြာလွင် ကြည်စင်ပြီး တိမ်တမျှင်ပင် မရှိချေ။  မြေခွေးသည် သူ၏ ဝပ်ကျင်းလေးထဲမှ ထွက်လာပြီး  တောအုပ်၏ အလှအပကို မိန်းမူးစွာတစိမ့်စိမ့် ခံစား ရင်း အ ပျင်းဆန့်လိုက်၏ ရှေ့ခြေ နှင့် နောက်ခြေတို့ကို အစွမ်းကန် တန်းထုတ်လိုက်သည့် အခါတွင်သ ၏ တကိုယ်လုံးမှ ဖြိုးဖြိုးဖျစ်ဖျစ်မြည်သွားသည့် အသံကို နားအရသာခံရင်း အိပ်ရေးဝခဲ့သည့် ည တညအတွက် အရာအားလုံးကို စိတ်တွင်းမှ ကျေးဇူးတင် စကားဆိုမိသည်။

ထို့နောက်ပိုမိုပြီးလန်းဆန်းတက်ကြွသွားစေရန် သူ၏ ဝပ်ကျင်း ရှိရာ ကျောက်တောင် ကုန်းက လေး ပေါ်မှ ဆင်းလာပြီးအရှေ့ဖက် နားဆီမှ ကွက်လပ်ကလေးတွင် လူးလာခေါက်တုံ့ ပြေးရင်း ရွှင်လန်းအားရစွာ ခေါင်းကိုမော့၍ ဆွဲဆွဲငင်ငင်  အူပစ်လိုက် ရန်ဟန်ပြင်ပြီးမှ စိတ်ကိုထိန်းပြီး လိုက်ရသည်။ တောအုပ်၏ သာယာလှပသော မနက်ခင်းကလေးကို သူ၏ အူသံဖြင့် အသရေ မွမ်းစေလိုပါ။ သူ၏ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုတွေကို ရင်ထဲမှာပဲ ထားတာကောင်းပါသည်။ နောက် တော့ တကောင်ထဲ   ခေါင်းကိုခါလိုက်၊ ခပ်သွက်သွက်ပြေးလိုက် မြေပြင်ပေါ်မှာ ဝပ်လိုက် လူး လှိမ့်လိုက် နှင့် လွတ်လပ်စွာ ပျော်ရွှင်နေလေသည်။

တကောင်ထဲ ပျော်ချင်တိုင်း ပျော်ပြီးနောက်  သူ၏ တနေ့တာ လုပ်ငန်းဆောင်တာတို့ကို စ တင်ရန်အတွက် တောထဲသို့ဝင်လေ၏။ အိပ်ရာက နိုးထလာစတောအုပ်သည် များစွာဆူညံ ခြင်းမရှိသေး။ တောကောင်များ ၏ လှုပ်ရှားသံ၊ အော်ဟစ်သံနှင့် ကျေးငှက်တို့၏ မြည်ကြွေး သံတို့ကို ဟိုတစဒီတစ သာကြားရသေးသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်၏ သာယာမှုကို ကြည့်ရှု ခံစား ရင်း မြေခွေး တောအုပ်၏ အစပ်နားဆီသို့ ရောက်လာသည်။ တောစပ်၏ ဟိုတဖက်သည် ကား ဝင်းပသောနေခြည်ကို တိုက်ရိုတ်ရရှိခံစားနိုင်သည့် မြက်ခင်းပြင်ကျယ်ကြီးရှိလေသည်။

ထူထပ်သောတောလယ်ကို နေရောင်ခြည်က နေ့ခင်းချိန်နားနီးမှ ထိုးဖေါက်ဝင်နိုင်သော်လည်း တောပါးသည့် အစပ်တွင်ကား မြေပြင်နေရာတချို့ဆီ နေရာင်ခြည်က ကွက်ကြားဝင်ထိုးနေ သည့် မြင်ကွင်းသည် ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ကောင်းပါသည်။ စိုထိုင်းထိုင်း သစ်ရွက်ကြွေတွေ ပေါ် တွင် ပေါက်နေသည့် မှိုပွင့် ကလေးတွေပင် နေရောင်ကြောင့် ပိုမိုဖွေးလွ လှပ၍ နေကြသည်။

တောစပ် နှင့် မြက်ခင်းပြင်ကြီးကြားတွင် ခေတ္တရပ်နားလိုက်ပြီးနောက် ပြူထွက်စနေရောင် အောက်က မြင်ခင်းကြီးကို မြေခွေး ငေးမောနေလိုက်သေး၏။

မနက်ဦးက နှင်းသောက်ထားသည့် မြက်ပင်ဖျားများပေါ်ကို နေရောင်ခြည်ကျရောက်သည့် အခါ မျက်စိတဆုံး မြက်ခင်းသည် ပြိုးပြိုးပြင်ပြက် အရောင်တွေ လင်းလက်နေ၏။ ထိုမြက် ခင်း ပြင်ကျယ်ဆီ ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားဖို့ ကိုယ်ကိုဝပ်ပြီး အရှိန်ယူလိုက်စဉ် မြေခွေး၏ နှာခေါင်းဝနား သို့ အနံ့တခုက  ထင်ထင်ရှားရှားဝင်ရောက်လာ၏။ တောစပ် ဝါးရုံမှ ဝါးရွက်နုကလေးများကို လာစားသည့် ချေသူငယ်၏ အနံ့ မဟုတ်။ ကွင်းစပ် တွင်းကလေးထဲက ခေါင်းပြူကာ အစာ ရှာဖို့ထွက်လာသည့် ယုန် တကောင်၏ အနံ့လည်း မဟုတ်။ သားကောင်ရှာဖို့ တောထဲကို ဝင်ရောက်လာသည့် မနုဿ မုဆိုးတယောက်ဆီက ရတတ်သည့် အနံ့မျိုးလဲ မဟုတ်။ ထိုရနံ့ ကို မြေခွေး၏ အသွေးအသားထဲက သိနေသည်။သိလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် မြေခွေး၏ တ ကိုယ်လုံးမှ အကျောအချင်တွေ တောင့်တင်းသွားပြီးနောက် ခေါင်းကိုမော့ကာ အနံ့လာ ရာ လမ်းကြောင်းကို လိုက်လံရှာဖွေမိ၏။  အကြာကြီး မရှာလိုက်ရ။ တောစပ်မှာ ရပ်နေသည့် မြေ ခွေးမ တကောင်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ ကိုမြင်သွားမှန်းသိလိုက်သည့် အခါ သွက် လက် သော ခြေလှမ်းတွေ နှင့် အနားကို ချက်ချင်း ရောက်လာ၏။ ထွန်းသစ်စ နေရောင် အောက် တွင် မြေခွေးမ၏ ကိုယ်မှ နီညိုရောင် အမွှေးတို့ သည် အရောင်လက်နေပြီး မော့ထား သော ဦးခေါင်း ဘယ်ညာ လှုပ်ရမ်းနေသော အမြီးတို့ နှင့် သူမ၏ ပျော်ရွှင်တက်ကြွမှုကို မြင်သာစေ၏။ အစာရေစာ ဝလင်စွာ စားသောက်ခဲ့ရပုံရှိသည့် မြေခွေးမသည်  သန်စွမ်းကျော့ရှင်းသည့် ကိုယ် နေဟန်လည်းရှိ၏။ ရင်မှာတသားထဲနီးပါးမျှ ကပ်နေသည့်  နို့သီးခေါင်းတို့ ကိုကြည့်ခြင်း အားဖြင့် ဤ မြေခွေးမသည် သားမကျဖူးသေးသည့် မြေခွေးပျိုမမှန်း လွယ်ကူစွာ သိနိုင်လေ သည်။

အနားကိုရောက်လာသော မြေခွေးမ က ကိုယ်လုံးချင်း မသိမသာပွတ်တိုက်သွားသည့် အခါ သူစောစောက ရခဲ့ သည့်အနံ့ ကို မြေခွေးပိုပြီးကောင်းစွာ သဘောပေါက်သွားတော့သည်။ မြေခွေးမ က ကိုယ်လုံးချင်းတိုက်ကာ ထွက်သွာပြီးမှ ပြန်လှည့်လာကာ နောက် တကြိမ် ဝင် တိုက် လိုက်ပြန်၏။ဒီတကြိမ်တော့ မထိတထိမဟုတ် ထိထိ မိမိ တိုက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ကိုကျော်လွန်ကာထွက်သွားသည့် မြေခွေးမ၏ အမြီးအောက်ကို ကြည့် ရင်း မြေခွေး စိတ် လှုပ်ရှားလာသည်။ အမြီးအောက်ဖက်နား မှ မြေခွေးမ၏ တန်ဆာသည်စိုဝင်း ကာ မို့ နေပြီး အဆီ တမျိုးဖြင့် လက်ပြောင်နေ၏။

မြေခွေးသူ့ကိုယ်သူ မသိလိုက်ခင်မှာပင်  သူ့တန်ဆာအတွင်းမှ အနီရောင် အချောင်း တ ချောင်း ကလည်း အပြင်ကို လျောကနဲတိုးထွက်လာသည်။  သူ၏ အနားကို တဖန်ပြန်ပြီးချဉ်း ကပ်လာသော မြေခွေးမသည်လည်း သူ၏ ဖြစ်အင်ကို မြင်သည့် အခါ ခြေစုံရပ်တန့်သွား ၏။ တန်းလန်းကျနေသာ သူ၏တန်ဆာကို မြေခွေးပြန်ကျုံ့သွင်းလိုက်သော်လည်း ချက်ချင်းပင် အပြင်ကို တိုးထွက်လာပြန်သည်။  ထွက်လာတာကလည်း အခုနကထက် ပိုမိုရှည်လျား လာ သည့် အပြင် အဖျားမှာလည်း အရည်တွေ တစက်စက်ကျနေသည်။

ထိုအချိန်တွင် မြေခွေးမက ဖျတ်ကနဲပြန်လှည့်ကာ ပြေးတော့မလိုလုပ်လိုက်၍ မြေခွေး အ လောတကြီးဖြင့် သူမ၏ အနားကို ရောက်အောင် ခုန်လွှားလိုက်သည်။ အနားသို့ရောက် သည်နှင့် မြေခွေးမ၏ နောက်ပိုင်းဆီ ခုန်တက်လိုက်ရာ မြေခွေးမက ကိုယ်ကိုလှည့်ရှောင်၏။ နောက်တကြိမ်ဖမ်းပြန်တော့လည်း ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီးအုပ်မိသည်။ သူ၏ ကြိုးစားမှုမှ အကြိမ် ကြိမ် လွတ်မြောက်ခဲ့သော်လည်း မြေခွေးမ အဝေးကိုထွက်မပြေးချေ။ ပွတ်ခါသီခါ ဖြင့်လွတ် အောင် ရှေင်နေသည့် အခါ မြေခွေး၏ စိတ် ဆန္ဒက ပိုပြီးပြင်းထန်လာသည်။ ဒီအတိုင်းကြိုးစား နေ၍ မရတော့ ဟု သိလိုက်၏။

'' ကောင်မ...ခံလည်း ခံချင်သေးတယ်၊ ပဲကလည်းများချင်သေးတယ်၊ တွေ့ကြပြီပေါ့ ကွာ''

စိတ်ထဲက ကြိတ်ကာ ကြိမ်းဝါးလိုက်ပြီးနောက်  ကိုယ်ပေါ်ကို ခုန်တက် ဖမ်းအုပ်တော့မလို ဟန်ပြပြီးမှ မြေခွေးမ၏ လည်ဂုတ်ကို မိမိရရ ကိုက်ဆွဲလိုက်သည်။ မြေခွေးမ ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း ချွန်ထက်သောအစွယ်တွေနှင့် မြဲမြံစွာ ခဲထားမှုကို မြေခွေးမ အရှုံး ပေးလိုက်ရသည်။ ဖမ်းမိရုံမျနှင့် မကျေနပ်သေးသည့် မြေခွေးက သုံးလေးချက် ဆွဲခါ လိုက် သည့်အခါ မြေခွေးမနှုတ်ဖျားကလည်းတောင်းပန်တိုးလျိုးသလို တအီအီ အော်မြည် နေ၏။ အထီးတို့ ၏ ခွန်အားနှင့် မာန်စွယ်ကို ပြချင်သေးသော မြေခွေးကလည်း အလျော့မပေးဘဲ ထပ်၍ ခါသည်။

နာကျင်မှုကြောင့် မြေခွေးမ၏ မျက်လုံးထဲက မျက်ရည်တွေ နှင့် ပါးစောင်ထဲက လည်း သွား ရည်တွေ ကျလာသည်။ ညိုးငယ်သော အမူအရာက ကျွန်မ အရှုံးပေးပါပြီ လုပ်ချင်ရာ လုပ် ပါတော့ဟု ပြောနေသယောင်ထင်ရသည်။ စိတ်ကျေနပ်သွားသော မြေခွေးက လွှတ်ပေးလိုက် သောအခါ မြေခွေးမ တုန်တုန်ရီရီ နှင့် ထရပ်လိုက်၏။ သူမ၏ လည်ဆံမွှေးတို့သည်လည်း  မြေခွေး၏ ကိုက်ခဲမှုကြောင့် ရှုပ်ပွကာ သွားရေတွေနှင့် ပေလူးညစ်ပတ်နေ၏။ သူမ၏ ခြေ ထောက်များကလည်းတုန်ရီနေသည်။ သူမ၏ ဖင်နောက်ဆီသို့ မြေခွေးလျောက်သွားသည့် အခါ ခေါင်းက မြေပြင်သို့စိုက်ဆင်းသွားသော်လည်း ငြိမ်သက်စွာပင် ဆက်ရပ်နေသောကြောင့် ဒီတကြိမ်မှာတော့ မြေခွေး အောင်မြင်စွာနှင့် တက်ခွ လိုက်နိုင်သည်။

အခုတော့မြေခွေးမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ အောင်မြင်ဝံ့ကြွားစွာ ရောက်ရှိလာခဲ့ပေပြီ။ ကြည်နူး ဖွယ် ကောင်းသည့် မနက်ခင်းကို မြေခွေးမ ကိုယ်ပေါ်ကနေ နှစ်ထောင်းအားရစွာနှင့်ကြည့်လိုက်၏။ ကျယ်ပြောသောကွင်းပြင်ကို ဖြတ်တိုက်လာသည့် လေညှင်းသည် သူ့ကိုပိုပြီး အားအင်ပြည့် စေသည်။ရှေ့မှာ မျက်စိတဆုံးမြင်နေရသည့် မြက်ခင်းပြင်ကြီးနှင့် ပြာစင်သောကောင်းကင်က သူ့ကို လောကကိုအောင်နိုင်သူအဖြစ် အသိအမှတ် ပြုပေးသလိုပင်ဖြစ်တော့၏။

အောက်က မြေခွေးမကတော့ သူ့ကိုယ်လုံး၏ အလေးချိန်ကြောင့် ခြေလှမ်းတွေ ယိမ်းထိုး နေ သည်။  မြေခွေးမ၏ သေးကျင်သောခါးကို သူ၏ ရှေ့ခြေနှစ်ချောင်းဖြင့် မြဲမြံစွာ ပိုက်လိုက်ပြီး နောက် နီရဲကာချွန်မြနေသော တန်ဆာအဖျားကို မြေခွေးမ၏ တန်ဆာအတွင်းသို့ ထိုးသွင်း တော့၏။ မာန်ချလိုက်ပြီဖြစ်သော မြေခွေးမကလည်း တွဲလောင်းကျနေသည့် သူမ၏ အမြီးကို လွှဲဖယ်ပေးပါသည်။နောက်ခြေနှစ်ချောင်းကို ကန်အားယူပြီး ဖင်ကိုလွှဲကာလွှဲခါဖြင့် တဇတ်ဇတ် ထိုးသွင်းသော်လည်း သူ၏ တန်ဆာ အဖျားသည် သွားရမည့် နေရာနှင့် လွဲ ချော်နေသည့် အတွက် မြေခွေး ဒေါသတကြီးဖြစ်လာသည်။ အာခေါင်ကိုခြစ်ကာ ကျယ်လောင်စွာ မာန်ဖီ၍ ခါးအထက်ဆီသို့ တိုးကာဖက်လိုက်ပြီး ထိုးလိုက်တော့မှ မြေခွေးမ၏ တန်ဆာ အတွင်းကို စွိ ကနဲ ဝင်သွားလေသည်။

 သေးငယ်သောထိပ်ဖျားပိုင်း တိုးဝင်သွားစဉ်က မထူးခြားသော်လည်း မြေခွေး၏ တန်ဆာက အရင်းဖက်တွင်တုတ်ခိုင်လာပြီး အဖျားကလည်း ဟိုးအတွင်းထဲအ ထိ နက်ရှိုင်းစွာ ဝင်ရောင်သွားသည့် အခါမှာတော့ မြေခွေးမ ဆူညံစွာအော်ဟစပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ကျ သွား၏။ မြေခွေး၏ တန်ဆာကလည်း အငြိမ်နေနေသည်မဟုတ်ဘဲ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နှင့် အကြိမ်ကြိမ်ပြုလာသည့် အခါ ပိုမို မချိမဆန့် ဖြစ်ပြီး အော်ဟစ်လိုက်သည့် အသံက တော စပ်မြက်ခင်းမှသည်အခြားသော အရပ်မျက်နှာ တွေဆီ ပျံ့လွင့် ထွက်သွားတော့၏။သူမ ဤမျှ  ခံစားနာကျင်နေ သည်ကိုမြင်ရသော်မြေခွေးကတော့ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ် နေလေသည်။ သူကြိုတင် မှန်းဆခဲ့သည့် အတိုင်း ဒီမြေခွေးမသည် တကြိမ်တခါမှ မိတ်မလိုက်ဖူးသေးသည့် အပျိုမ ဖြစ် လေ၏။  သာယာသောမနက်ခင်းတွင် အပျိုစင်အသွေးအသားကို စားသုံးရသည် မှာ  အ လွန် ကိုကြီးမြတ်သောကုသိုလ်ဖြစ်လေသည်။

ထို့နောက် ကာမဂုဏ်၏ အမြိုက်အရသာကို မြိန်ယှက်စွာခံစား နေသောမြေခွေးသည်  တကြိမ် သွင်းလိုက်တိုင်း ပိုရွေ့ပိုရွေ့ ရှည်လာသည့် သူ၏ တန်ဆာကို မြေခွေးမ၏ တန်ဆာအတွင်းသို့ ပိုနက်ရှိုင်းစွာ ရောက် ရန် ကြိုး စားရင်း သူ၏ သုတ်ရည်များကို  မြေခွေးမ ၏ကိုယ်တွန်းသို့ အ ရှိန် အဟုန်နှင့် ပက်ဖြန်းမိ လိုက်သည်။

သုတ်ရည်များ ထွက်သွားသည်နှင့် မြေခွေး၏ တန်ဆာသည် ပိုမိုကာအဆမတန်ကြီးထွား လာ ပြီး နောက် မြေခွေးမ၏ သားအိမ်၀ တွင် မိမိရရချိတ်တွယ်မိလေတော့သည်။ သူမြေခွေးမကိုယ် ပေါ်က ပြန်ဆင်းရန် အချိန်ရောက်ပေပြီ။ ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ ဆင်းလိုက်သည်နှင့် မြေခွေးမ ဆီ က အသက်ငင်တော့မလိုအော်သံတွေ ထွက်လာသည်။ ဖင်ချင်းဆိုင်ထားရင်း မြေခွေးက တည် ငြိမ်စွာရပ်နိုင်သော်လည်း မြေခွေးမမှာ ယိမ်းထိုးနေသည်။ သွေးရူးသွေးတန်းဖြင့် ရုန်းထွက်ဖို့သူ မ ကြိုးစားရှာသော်လည်း သားမကျဖူးသေးသည့် အလွန်ကျဉ်းမြောင်းသည့် တန်ဆာထဲတွင် မြေခွေး၏ ချိတ်တွယ်ထားမှုက မြဲမြံလွန်းသည်။ သူမ ဘယ်လိုမှ ရုန်းမထွက်နိုင်။

“ စိတ်မကောင်းပါဘူး သူငယ်မရယ်၊ မင်းဒုက္ခ မင်းလာရှာတာကိုး၊ နောက်နှစ်တွေ ကျရင်တော့ မင်း အကျင့်ရသွားပါလိမ့်မယ်၊ ကဲ အခုတော့ ဟိုနေရိပ် တဲ့ ကျောက်တုံး တွေနားသွားကြရ အောင်၊ ခနနေရင် ဒီမှာ နေပူလာတော့မယ်”

“ ကျွန်မ ကို လွှတ်ပေးပါတော့ရှင်”

“ လွှတ်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ ခုနေဖယ်လိုက်ရင် တန်ဖိုးရှိတဲ့ ငါ့သုတ်ရည်တွေ အပြင်ကို ပြန်ထွက်ကုန် တော့မှာပေါ့၊ မြေခွေးမ တကောင်ရဲ့ ဘဝဆိုတာ ဒါပဲ သူငယ်မ”

မြေခွေးက ကွင်းစပ်ကျောက်တုံးတွေဆီသို့ ဆွဲသွားရာ မြေခွေးမခမျာ သနားစဖွယ် တစာစာ အော်ဟစ်ရင်း ဒရီးဒယိုင်နှင့် ပါလာ၏။ လမ်းတဝက်မှာတော့ သူမ ဘယ်လိုမှ တောင့်မခံနိုင် တော့ဘဲ မြေပြင်ပေါ် ဘုံးဘုံးလဲကျလေတော့၏။ မြေခွေးကလည်း သူ့လမ်းသူဆက်သွား သည့်အခါ မြေခွေးမ မှာ ဒရွတ်တိုက်ပါလာပြီးနောက် အသံကုန်အော်ဟစ်လာရင်း နေရောင် ကွယ်သည့် ကျောက်တုန်းတွေနား ရောက်သည့်အခါ အားအင်ကုန်ခမ်းပြီး တိုးတိုးလေးသာ အော် ညည်းနိုင်ရှာတော့သည်။

“ ငါ့ကို ရက်စက်တယ်လို့ ထင်သလားသူငယ်မ၊ ဒါပေမယ့် ငါသိပါတယ်၊ နောက်နှစ်ခါကျရင် မင်း ငါ့ဆီပဲ ပြန်လာတော့မှာပါ”

ပင်ပန်းစွာ ဖြင့်မော့ကြည့်သည့် မြေခွေးမ၏ မျက်ဝန်းတွေက ညိုးလျော်နေသည်။ ”

စာရေးနေရင်းနှင့် ရင်တွေပူလာသောကြောင့် အောင်ဘညို (၃) ရေနွေးကြမ်းတစ်ခွက် ငှဲ့ သောက်လိုက်ရင်း ပြီးခဲ့သမျှ ကို ပြန်ဖတ်ကြည့်မိသည်။

'' ဟောဗျာ၊ ငါဘာတွေ လျောက်ရေးထားတာလဲ''

ရေးချထားမိသမျှ က သူကြိုတင်စဉ်းစားထားသည်နှင့် တခြားစီဖြစ်နေသောကြောင့် အောင် ဘ ညို (၃) အလန့်တကြားရေရွတ် လိုက်မိသည်။ သူရေးချင်တာကေ မြခွေးတကောင် အစာ ရှာ သည့် အကြောင်းဖြစ်သည်။ ဘယ်ကဘယ်လို မြေခွးမက ရောက်လာပြီး မိတ်လိုက်သည့် အ ဖြစ် ကိုရောက်သွားမှန်း လုံးဝနားမလည်နိုင်ပါ။ ထို့ အတူပင် သူ့ရင်ထဲမှာလည်း ပူလောင်ပြီး တ စုံတရာကို ပြင်းထန်စွာ ငတ်မွတ်နေသည်ဟု ခံစားနေရသည်။  ဒါပေမယ့် အဖြေကို အောင် ဘ ညို (၃) အချိန်မဆိုင်းဘဲ သိလိုက်ပါသည်။ အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသည့် ပုဆိုးဟောင်း ပါးပါး လေးသည် အစွမ်းကုန်တင်းမာကာ ထောင်တက်နေသည့် သူ၏ လိင်တံကြီးကို ဘယ်လိုမှ ဖုံးဖိ မ ထားနိုင်ပါ။

'' ဖြစ်ပြန်ပြီ''

စိတ်ပျက်လက်ပျက်ညီးညူရင်းအောင်ဘညို (၃) ခေါင်းကို တဗျင်းဗျင်းကုပ်လိုက်မိသည်။ ရေ နွေး ကြမ်း တခွက် ထပ်သောက်ပြီးသည်အထိ ပြန်ကျမသွားသေး ပိုပြီးတောင် တင်းလာပြီး တ ဆတ်ဆတ် ခါနေသည့် အခါ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါ။ အမှတ်မထင် ကိုင်ကြည့်လိုက် မိ တော့ သူဒီအရွယ်အစားရှိသည် ဟု သိထားသည် ထက်ပင်ပိုလွန်ကြီးထွားနေသ ယောင် ထင်ရ၏။ အဝေးပြေးလမ်းဘေးက စားသောက်ဆိုင်အိမ်သာမှာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ကိုမျက်စိ ထဲပြန် မြင် ယောင်လာသည့် အခါ အောင်ဘညို (၃) ဘာကိုမှ  မစဉ်းစားနိုင်တော့ ဘဲ ပုဆိုးလေးကို မပြီး အိမ်သာဆီကို ပြေးခဲ့မိတော့၏။

.............................................

'' ကိုကြီးကိုကြည့်ရတာ တမျိုးပဲ''

သဲသဲက အောင်ဘညို(၂) ပုခုံးစွန်းကို မှီအသာအယာမီရင်း ပြောလိုက်သည်။ လက်ကိုမြှောက် ပြီး သူမ၏ ပုခုံးကို ဖက်လိုက်တော့ ကိုယ်လေးကိုကြွပေး၏။ သဲသဲ တကိုယ်လုံးရင်ခွင်ထဲ ရောက် လာသည်အထိစောင့်ပြီးမှ

'' မတမျိုးပါဘူးသဲရယ်၊ ဒီလိုပါပဲ၊ သဲသဲက ကိုယ့်ကို ဘာဖြစ်လို့ တမျိုးပဲလို့ထင်ရတာလဲ''

'' မပြောတတ်ပါဘူး''

နူးညံ့သောရယ်သံလေးစွတ်ပြီး သဲသဲ ဖြေသည်။ နုနုကျစ်ကျစ်ကိုယ်လုံးလေးကို ပိုတင်းအောင် တိုးဖက်လိုက် တော့ သဲသဲကလည်း အောင်ဘညို(၂) ၏ ခါးကိုပြန်ဖက်ထား၏။

'' ကိုကြီး''

'' ဟင်..ဘာလဲ သဲ''

'' ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ခေါ်ကြည့်တာ၊''

'' ကိုယ်က သဲကို အခုလိုနေ့ တိုင်း အချိန်ပေးနေတာကို ထူးဆန်းနေတာလား''

'' အင်း...ဒါပေမယ့် ကိုကြီး အလုပ်ပြန်မဆင်းခင် အထိပဲ မဟုတ်လား''

'' နောက်လဲ ကိုယ်ကြိုးစားမှာပါ၊ ကတိပေးပါတယ်''

'' စောင့်ကြည့်မယ်လေ ..ဟဲ..ဟဲ''

သဲသဲနှင့် စကားပြောနေရင်း အောင်ဘညို(၂)၏ စိတ်က အလုပ်ခွင်ဆီပြန်ရောက်သွား၏။ ဟို ကောင် မဆင်ပြေပါမည်လားဟု တွေးပူမိသေးသည်။ အရင်က အောင်ဘညို တယောက်ထဲဘ ၀ နှင့် လုပ်ခဲ့ဖူးပြီးသားဆိုတော့ အခက်အခဲ တော့မရှိနိုင်ပါ။ဒါပေမယ့် သူ့ ကို အောင်ဘညို (၂) သိပ်သဘောမကျပါ။ ပေါ့ပျက်ပျက် နိုင်လွန်းသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူ့ကို သာ မဟုတ် ဟို စာရေးဆရာ ဖြစ်ချင်သည့် ကောင်ကိုလည်း အားမရပါ။ ငိုင်တိုင် ငိုင်တိုင် တွေတွေဝေေ၀ နှင့် ။သူကလည်း တမျိုးပင်။ ညဖက်ဆိုရင်လည်း တော်တော် နှင့် မအိပ်ဘဲ စာအုပ် တွေ  ထိုင် ဖတ်နေ သည်။ မနက်ရောက်ရင်တော့ အိပ်ရေးမဝသည့် မျက်နှာ ဖြင့် ငေါင်ကြောင်ကြော င် လုပ်နေတတ်သည်။ ဒါ ကြောင့် အပြင်ကိစ္စတွေ မလုပ်ဘဲ သူ့ကို အိမ်မှာပဲနေခိုင်းတာ ပို  အဆင်ပြေလိမ့်မည်။

'' ကိုကြီး''

'' ဗျာ''

'' ငြိမ်လိုက်တာ''

'' ရုပ်ရှင်ကြည့်နေတာလေ သဲရဲ့''

ရည်းစားလေးနှင့် တူတူလာပါသည်ဆိုမှ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တွေးချင်ရာတွေးငိုင်နေမိသည့် အဖြစ် ကို အောင်ဘညို(၂) အားနာသွားသော ကြောင့် သဲသဲ ဆီကို ပြန်လှည့် လိုက်သည်။ သဲသဲ မျက်နှာလေးက မှုန်မွှားမွှား အလင်းရောင် အောက်တွင်ပင် ဝင်းနုစွာမြင်နေရ၏။ မဟတဟ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ အောက်က သွားဖြူဖြူ လေးတွေက ပုလဲလုံးလေးတွေလိုပင် အရောင်လဲ့လဲ့ လက်နေ၏။

'' ဘာကြည့်တာလဲ၊မြင်ရတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့”

'' ချစ်လို့ ကြည့်တာပေါ့''

ပြောရင်းနှင့် နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တော့ သဲသဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး အနမ်းခံသည်။ နဖူးပြင်  မွှေးမွှေး လေး၏ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် ပါးပြင်ဆီသို့အနမ်းဆက်မိ၏။ ထို့နောက်ချစ်စရာ နုနုပါးပါး  နှုတ် ခမ်း လေးတွေ။သဲသဲ၏ မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းကျသွားပြီး နောက် အောင်ဘညို(၂) ကို တင်းကျပ်စွာ သိုင်းဖက်လာ၏။ နှစ်ယောက်တွဲ ခုံတန်းက ဘေးမှာအကာတွေ ပါသည့်အတွက် သမီးရည်းစား အတွဲတွေအတွက် တမင်ပဲ ရည်ရွယ်၍ လုပ်ထားလေသလား  ဟု တွေးနေမိ သေး သည်။ ရှည်လျားသော အနမ်းရပ်တန့် သွားပြီးနောက်မှာတော့ အောင်ဘညို (၂)၏ ရင် ခွင် ထဲမှာ အရုပ်ကြိုးပြတ် မှီတွယ် ထားရှာ၏။

အိစက်သော ရင်သားတွေက အောင်ဘညို(၂) ရင်ဘတ်နှင့် မိမိရရထိကပ်နေ၏။ ခါးလေးကို ပွေ့ လိုက်တော့ အင်္ကျ ီကလန်တက်နေသည့် အတွက် ချာမွတ်သော ပကတိ အသားကို  သာစမ်းမိသည်။ ရွရွကလေး အသာအယာပွတ်ပေးနေသည်ကို သဲသဲ မကန့်ကွက်ပါ။ အောင် ဘညို(၂)၏ လက်က ကျောပြင်အထိ တက်လာ သည်ကိုလည်း ငြိမ်နေသေး၏။ ဘရာစီ ယာ ကြိုးကြားထဲကို လက်ထိုးထည့်လိုက်မှ

'' ကိုကြီး''

'' ဆောရီးနော် ..သဲ''

'' ဟွန်း ...ဘာဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူးတကယ်ပဲ''

'' အရှိန် လွန်သွားတာ ...ဟဲ..ဟဲ''

လက်ကို ဆုတ်လိုက်သော်လည်း ပြန်မရုပ်ဘဲ ခါးပေါ်တင်ထားသည်ကိုတော့ သဲသဲ မကန့် ကွက် ရှာပါ။ အောင်ဘညို (၂) ကလည်းမနေနိုင် လက်ခလယ်နှင့် ကျောပြင်မှာ အသာ လေး လိုက်ပွတ်မိသည်။

“ ဘာလုပ်တာလဲ ...ခစ်..ခစ်..ကလိမထိုးနဲ့နော်''

'' စာရေးတာလေ၊ ကိုယ်ဘာရေးလဲ သဲ အာရုံခံကြည့်''

'' ပေါက်ကရတော့လုပ်ပြီ၊ ရေးရေး၊ စမ်းကြည့်မယ်လေ''

ချောမွတ်သည့် ခါးအထင်နားဆီတွင် ခပ်ဖွဖွလေး 'သဲ' ဟုရေးလိုက်သည်။

'' အဲဒါဘာရေးတာလဲ''

'' သဲ တဲ့''

'' တော်လိုက်တာ၊ ဘယ်လိုသိတာလဲ ''

'' ဒီလိုပဲပေါ့''

'' ဒါဆိုလာထား''

အောင်ဘညို (၂) ဒီတခါတော့ တလုံးပြီးတလုံး ဆက်တိုက်ရေးချပစ်လိုက်သည်။

'' ကဲပြော''

'' သဲ ကိုချစ်တယ်တဲ့''

'' သဲတော်တယ်ကွာ''

'' ဒါကတော့ ဖြစ်နိုင်ချေကို ရမ်းပြောလိုက်တာ ...ဟီး..ဟီး''

'' ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သဲတော်ပါတယ်''

'' သဲကလဲ ကိုကြီးကို ချစ်ပါတယ် ''

ရင်ဘတ်ကို လက်ညိုးလေးနှင့် လာကုပ်ရင်းပြောလိုက်သည့် စကားကြောင့် အောင်ဘညို(၂) စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သဲသဲကို ဖျစ်ညှစ်ပွေ့ဖက်ပြီး အနမ်းတွေပေးမိ၏။ စောစောကလို နူးနူး ညံ့ညံ့ မဟုတ်ဘဲပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းသော်လည်း သဲသဲ က မက်မက်မောမောပင်တုန့်ပြန် ၏။ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ကို ဖေါက်ဝင်သွားတော့ မတတ် အတင်း ဖိကပ်တိုးဝင်ထား၏။ အောင်ဘညို(၂)ရင်တွေပူလာသည် သွေးတွေ ဆူလာ၏။ သဲသဲကို သိုင်းဖက်ထားသောလက် များကို ဖြေလျော့ကာ ကျောပြင်တလျောက် အစုန် အဆန် ပွတ် ပေး ရင်း ဘရာစီယာ ကျော တန်း ကို လက်ကခနခန ဖြတ်သွားသည်ကို စိတ်မရှည် နိုင်တော့ဘဲ ချိတ်ကို ဖြုတ်ပစ်လိုက် မိတော့ ၏။ သဲသဲ ကိုယ်လုံးလေး တွန့် သွားသည်။ အနမ်းကိုရပ်ပြီး နောက် ကိုဖယ်သည်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပေမယ့် ကိုယ်လုံးကတော့ မလွတ်ပါ။ဘရာ စီ ယာကို မတင်ပြီး ရင်သားတွေကို ညှစ်တာခံလိုက်ရ၏။

'' အာ...ကိုကြီးနာတယ်''

အောင်ဘညို(၂) စိတ်ကို ထိန်းမရတော့ပါ။ အင်္ကျ ီ ရှေ့ခြမ်းကိုမ ၍ သဲသဲရင်သားတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်တော့၏။

'' အား..ကိုကြီး..နာတယ်...နာတယ်''

လက်ဖျံကို ဆုပ်ထားပြီးသဲသဲ တောင်းပန်သော်လည်း အောင်ဘညို(၂) ရပ်တန့်လို့မရတော့ပါ။ သဲသဲမှာလည်း ခေါင်းလေး တခါခါ နှင့် တွန်လိမ်နေ၏။

'' တော်ပါတော့ကိုကြီးရယ်''

'' အနာပျောက်အောင် ပြန်လုပ်ပေးမယ်၊ သိလား..သဲ''

သဲသဲကို နောက်မှီဆီ တွန်းလိုက်ပြီးနောက် ရင်သားတွေ အကုန်ပေါ်အောင် အင်္ကျ ီရော ဘရာ စီယာပါ အပေါ်ကို တွန်းတင်ကာသဲသဲ နို့ကလေးတွေကို အပြန်အလှန် တပြွတ်ပွတ် စို့ နေမိ သည်။

'' ကိုကြီး သဲ ရှက်တယ်''

အောင်ဘညို (၂)ကတော့ ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ တဖက်ကိုစို့ ရင် တဖက်ကို လက်နှင့် အသာ နယ်ပေးသည်။ ပြီးရင် နောက်တဖက်ပြောင်းစို့၏။ သဲသဲလည်းဘာမှ မတတ်နိုင်တော့အောင်ဘ ညို(၂)၏ ဆံပင်တွေကိုသာသူမ၏ လက်ကလေးတွေနှင့် ထိုးဖွရင်း သက်ပြင်းတွေသာ အခါခါ ချနေရရှာသည်။ နို့သီးခေါင်း ကလေးကို အာခေါင်ထဲ ရောက်သည်အထိ အားနှင့် စုပ်ယူလိုက် သည့် အခါမျိုးဆိုရင် သဲသဲ တကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလို တုန်ခါ သွားပြီး ဆံပင်တွေကိုဆွဲ သည့် အားကလည်းပိုပြင်းလာသည်။

'' ကိုကြီးရယ်...တော်ပါတော့၊ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ သဲမနေတတ်ဘူး''

အောင်ဘညို(၂)မှာကြိုတင်ကြံစည်စဉ်းစားထားတာတွေမရှိပါ။ ဘာပြီးရင်ဘာလုပ်မည်ဟု လည်း တွေးတောနေသည်မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် အရာရာက သူ့ အလိုလို ဆက်တိုက် ဖြစ်လာ သည်။ သဲသဲက သူမ၏ အင်္ကျ ီကို ပြန်ဆွဲချနေစဉ် အောင်ဘညို (၂)၏ လက်တွေက သဲသဲ ပေါင်တံဆီရောက်သွားသည်။

“ ဟင်…ကိုကြီး''

သဲသဲက ဟန့်သလိုလို အသံပြုလိုက်သော်လည်း အောင်ဘညို (၂)က ရပ်တန့်လို့ မရပါ။ ပေါင် တံ တင်ပါး တွေကိုပွတ်ပေးရင်း မှ ပေါင်ကြားထဲကို လက်ထိုးထည့်လိုက်၏။ရုန်းလိုက် ပေမယ့် သဲသဲ၏ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အောင်ဘညို (၂)က မိမိရရ ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်နိုင်သည်။ နူးညံ့ သည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ် ကို နောက်တဖန် အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေး လိုက်တော့ သဲသဲ တကိုယ်လုံးတုန်လာသည်။ အောင်ဘညို(၂)လက်ချောင်းတွေ၏ တိုးအားကြောင့် ပေါင်က လေး နှစ်ဖက်လည်း မသိမသာ ဟ သွားသည်။ ညီမလေးကို အပေါ်ကနေတရွရွ ပွတ် ပေးရာ မှ အားစိုက်ပြီးခပ်ဖိဖိပွတ်သည့် အခါ သဲသဲ သက်ပြင်းချသံတွေစိပ်လာသည်။ ကျစ်ကျစ် လစ် လစ် ဝတ်ထားသည့် ထမိန်လေးကို ဖြေပစ်လိုက် စဉ်မှာတော့ အတင်းလိုက်ကာသည့် သူမ၏ လက် တွေက အားအင်မဲ့နေသည်။

ပင်တီပေါ်က စမ်းလိုက်စဉ်မှာ သဲသဲညီမလေး၏ အတွေ့ အထိက အိညက်နေပြီး အနည်း ငယ် စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသည်။ အောက်ဖက်ကိုလက်တိုးစမ်းလိုက်တော့ ခွဆုံနားတွင် ရွှဲစိုနေသည်။

'' တော်တော့ ကိုကြီး...ရှက်တယ်ကွာ''

ရင်ဘတ်ကို အတင်းတွန်းခွာပြီး ထွက်ပေမယ့် အောင်ဘညို(၂) လက်ကနေ မလွတ်ပါ။ အောက် ကို နှိုက်နေသည့် လက်ကို ဆွဲဖယ်ရှာပေမယ့် အောင်ဘညို (၂)၏ လက်တွေက ပင်တီကြားကိုပင်  တိုးဝင်သွားခဲ့လေပြီ။သဲသဲ အမွှေးလေးတွေက တကယ့်ကို ပျော့ပျော့ နုနုလေးတွေ ဖြစ်သည်။ သေသေချာချာစမ်းမကြည့်လျင် ရှိသည်လို့ပင်မထင်ရပါ။ ညီမ လေး၏ နှုတ်ခမ်းတွေက သဲသဲ၏ အပေါ်က နှုတ်ခမ်းလေးတွေလိုပင် ပါးလျား၏။ စေ့စေ့ပိတ်နေသော နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ က ချောကျိကျိနှင့် စိုစွတ်နေသည်။ အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ကို အ သာသွင်းလိုက်တော့ သဲသဲ တုန်သွား၏။

'' တော်ပါတော့ကိုကြီးရယ်၊ မကောင်းပါဘူး''

အောင်ဘညို (၂)ကတော့ သဲသဲ စကားကို အလေးမမူဘဲ၊ တွင်းက နူးညံ့မှုကို ခံစားရင်း အစေ့ ကိုလိုက်ရှာနေသည်။ သဲဥ အစေ့က သေးသေး လေးဖြစ်သည်။ ဖုတယ်ဆိုရုံလေးသာဖုနေ၏။ ဘေးက အသားမှာ အနည်းငယ်လေးတွန့် နေလို့သာ သိလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။  လက်ခလည် ထိပ် ဖျားလေးနှင့် ခပ်သာသာလေးဖိချေပေးတော့ သဲသဲ အဖျားတက် သလို တုန်လာပြီး အောင်ဘ ညို (၂)၏ ပုခုံးကို မှီကာတဟင်း ဟင်းနှင့် ညည်းရင်း သူမ၏ ညီမလေးပေါ်က လက်ကိုဆွဲ ထုတ် သော်လည်း အောင်ဘညညို(၂)က မိမိရရ အုပ်ထား၏။

'' ကိုကြီး...ဟင်း...တော်ပါတော့...သဲ မနေတတ်ဘူး၊ ရှက်တယ်ကွာ...ဟင်း....ဟ..ဟ..ဟာ.... မ..ရွံဘူး လားကိုကြီးရယ်''

'' ကိုကချစ်လို့ပဲ သဲရယ်၊ မရွံပါဘူး''

'' သဲကိုချစ်ရင် အဲဒီလို မလုပ်ပါနဲ့”

'' ချစ်လို့ ပေါ့သဲရယ်၊ ကိုယ် သဲကို အရမ်းချစ်တယ်''

သဲသဲကို နှစ်သိမ့်နေရင်း ညီမလေးအောက်နားက အပေါက်ဝကလေးကို အောင်ဘညို(၂) စမ်း မိသွားသည်။ လက်နှင့် သုံးလေးချက် ဝိုက်ရစ်ပေးလိုက်သည့်အခါ သဲသဲညည်းသံက ငိုသံပင် ပါလာသယောင်ဖြစ်လာသည်။ အောင်ဘညို (၂)၏ အင်္ကျ ီရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနှင့် စု ဆုပ် ဆွဲရင်း တကိုယ်လုံးတုန်နေ၏။ တာဝေးခရီးတခုကိုပြေးနေရသူပမာ အသက်ရှူသ ပြင်း ထန် လာ၏။ အောက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်  နှိုက်နေသော အောင်ဘညို(၂)၏ လက်သည် လည်း ရွှဲသထက်ရွှဲလာသည်။ သူမ အနေနှင့်လည်း ခံစားရလွန်းလို့ ဒီလောက် အရည်တွေ အဆက်မပြတ်ထွက် တာဖြစ်ရမည် ဟုတွေးလိုက်မိသည့် အခါ အောင်ဘညို(၂) ပိုပြီးစိတ် ဇောတွေ ထက်သန်လာရသည်။ လက်တချောင်းလုံး အဆုံးအထိထိုးထည့်လိုက်တော့မည်ဟု ကြံရွယ်လိုက်သည့် အခါတိုင်းမှာတော့ အသိတခု ဖျတ်ကနဲဖျတ်ကဲ ဝင်ဝင်လာပြီး  ရှောင်လွှဲ ထွက် သွားမိသည်။ အဲဒီနားရောက်မှ ရပ်ရပ်သွားသည့် အဖြစ်ကို စိတ်တိုလာသောကြောင့် သူ၏ လက်ခုပ်အောက် တွင် ပျောက်နေသာ သဲသဲ၏ ညီမလေးကို အတင်းဆုပ် ကာ ညှစ်မိ တော့၏။

'' အား..အ..အာ..ကိုကြီး..မ...မလုပ်..အား''

သဲသဲ၏ သနားစွယ်တောင်းပန်သံကာ အောင်ဘညို (၂)၏ စိတ်ကို မဖြေလျော့နိုင်။ သံပု ရာခြမ်းကို ညှစ်သလိုပင် ညှစ်လိုက်တိုင်း ယိုစီးထွက်လာသည့် အရည်တွေ နှင့် အောင်ဘ ညို(၂)၏ လက်ဖဝါးတခုလုံးရွှဲစိုနေသည်။

'' ကိုကြီးရယ်သဲ ကို သနားပါ...အို''

အသံတုန်လေးနှင့် တောင်းပန်ရင်းသဲသဲ တပိုင်းတစရပ်တန့်သွားသလို အောင်ဘညို(၂) လည်းတွန့် ကနဲဖြစ်သွား ၏။ ပေါင်ကြားထဲက ဖွားဖက်တော်က ဘောင်းဘီဇစ်ကို အတင်း တွန်းလှန်ကာ ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ တလှုပ်လှုပ်နှင့် ရုန်းကြွနေသည့် ဟာကြီးကို လက်နှင့် သွားစမ်းမိသည့် သဲသဲ လန့် သွားရှာ၏။ ခေါင်းထဲကို ချက်ချင်းဝင်လာ သည့်အတွေး က  ဇစ်ဖြုတ်ကာ ညီမလေးဒီဟာကြီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်ပြီးးနောက် အရည်တွေနှင့် ရွှဲအိ နေသော သဲသဲ၏ ညီမလေးထဲကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်ဖို့ပဲဖြစ်သည်။

'' ကိုကြီး ..သဲကြောက်တယ်''

'' မကြောက်ပါနဲ့ သဲရယ်၊ ဒါကြောက်စရာမှမဟုတ်တာ'

သဲသဲလက်ကလေး ကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်တော့ သဲသဲ တွန့် သွားပြန်သည်။

'' ကိုကြီးလက်က စို...အို....ကိုကြီးမကောင်းဘူးကွာ၊ သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ် ရှက် လိုက်တာ''

စိုရွှဲနေသည့် လက်ကို ကွေးချည်ဆန့်ချည်လုပ် ကြည့်ရင်း အောင်ဘညို(၂) ဘုရားတ လိုက် မိသည်။ ထမင်းစားသည့် ညာဖက်လက်နှင့်မှ မိန်းကလေးတယောက်၏ အောက်ပိုင်းကို မ တော်ရာကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် နှိုက်မိခဲ့ချေပြီ။

'' ဘာလို့ ဆိုးတာလဲ ကိုကြီးရယ်...သဲ..သဲ...စိတ်ညစ်တယ်၊ ငိုချင်တယ်''

အောင်ဘညို(၂) ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ပြန်စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်ရာ အောက်က ညီတော်မောင်က သံမဏိလို အထိအတွေ့နှင့် တုန့်ပြန်၏။ ဟိုတရက် ကားပေါ်မှာဖြစ်ခဲ့တာကို ပြန်သတိရမိသည်။ နှစ်ရက်သုံးရက် ဆီးသွားရခက်ခဲ့ နာကျင်ခဲ့တာကို ပြန်တွေးမိသောအခါ အောင်ဘညို(၂) ထိတ် လန့်သွား၏။ ဒါကြီးကို သဲသဲ နှင့် ဖြေလျော့ ပစ်လိုက်ရင် ရနိုင် သော်လည်း ဒီလိုနေရာ မှာ လုပ်ဖို့ လွယ်မြည်မထင်။ သူအတင်းကြိုး စားလျှင် သဲသဲ လိုက်လျောမှာသိပေမယ့်  အ၀ ကိုလက်နှင့် ရစ်တာကိုတောင်မှ မခံနိုင်သည့် သဲသဲ ခမျာ ဒီအချောင်းကြီးတချောင်း လုံးသွင်း လိုက်ပါက ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ဝက်ဝက်ကွဲ ထအော် မိပြီး အရှက်တွေ လူကြားမကောင်းသည့် အဖြစ်တွေ ရောက်လာနိုင်၏။

'' သဲ....သဲ..''

'' ဘာလဲကိုကြီး''

“ ခန လေးနော်..ခနလေး၊ ကိုယ်ချက်ချင်း ပြန်လာမယ်''

ထိုင်နေရာကနေ သုတ်ကနဲထပြီး အောင်ဘညို(၂) အပြင်ကို အပြေးတပိုင်းထွက်ခဲ့မိ၏။ နောက်ဆုံးတန်းဆိုတော့ ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်နီးလို့ တော်ပါသေးသည်။

'' အကိုကြီး ဘာဖြစ်လို့လဲ''

အပေါက်ဝမှာ ရုံဝန်ထမ်းဝတ်စုံနှင့် မိန်းကလေးတယောက်။ ပေါင်ကြားမှာဖေါင်းနေတာကို မသိသာအောင် ခါးကို ကုန်းထားပြီး

'' ဗိုက်..ဗိုက်နာလို့”

'' အော် ...ယောက်ျားအိမ်သာက ..ဟိုဖက်မှာ''

'' ကျေး...ကျေးဇူးပဲ''

ကလေးမ ညွှန်ပြသည့် အိမ်သာဖက်ဆီကို ဂမူးရှူးထိုးဖြင့် ပြေးသွားနေသည့် အောင်ဘညို(၂) ကို လူတွေက အန ္တရယ် မလွယ်နိုင်တော့သောလူတယောက်လို့ ထင်ကြပေမည်။ အောင်ဘ ညို(၂) အတွက်ကတော့ ရှေ့ကို စူချွန်ထွက်နေသည့်  ဘောင်းဘီကို မမြင်ကြဖို့ သာ ပိုအ ရေးကြီးပါ၏။

အိမ်သာထဲရောက်သည်နှင့် ဇစ်ကိုဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံကို အောက်လျောပေးလိုက်ရာ ဘယ်အ ချိန် ထဲက စပြီးမာန်ဖီနေသည် မသိသည့် ကောင်ကြီးက ထိပ်ဖျားမှာ အရည်တရွှဲရွှဲနှင့်ခုန်ထွက် လာတော့၏။ ဒါကြီးကို သဲသဲ ဆီက အရည်တွေရွှဲနေသည့် လက်နှင့်ပဲ ဆုပ်ကိုင်ကာ မာန်ဟုန်ကျသွားဖို့ အစွမ်းကုန်ကြိုးစားရတော့သည်။

အိမ်ထောင်မရှိသောယောက်ျားလေးတယောက် ၏ သဘာဝအရ အောင်ဘညို လည်း လက်နှင့် မကင်းပါ။ ဒါပေမယ့် ရံဖန်ရံခါသာဖြစ်ပါ၏။ အခုလောက် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် စိတ်ဆာရခြင်းမျိုးတခါမှ မကြုံခဲ့ဖူးပါ။ သုံးကိုယ်ခွဲပြီးမှ စိတ်ကလည်း ထနိုင်လွန်း၏။ နောက်ပြီး အရင်က လက်နှင့် တိုက်လျင် လွန်ရောကျွံရော ဆယ်မိနစ်လောက်ဆို ကိစ္စပြီးသည်။ အခု တော့ လက်မောင်းတောင့်အောင် လုပ်ရ၏။ နာရီ မပါလို့ ဘယ်လောက်ကြာသလဲ ဆိုတာ တော့ မသိနိုင် တော်တော်ကြာပြီ လို့သာ သိ၏။ အရည်တွေပန်းထုတ်ပြီး ညီတော်မောင် ခေါင်း ငိုက်စိုက်ကျသွားချိန်တွင် အောင်ဘညို(၂) လည်းနုံးခွေကာမောသွား၏။ ဒါပေမယ့် သဲသဲ တ ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တာကို သတိရပြီး လက်ကပျာကယာဆေးကာ အထဲကို ချက်ချင်း ပြန်ဝင် ပြေးရသည်။

တော်သေးသည် သဲသဲ ထွက်မသွားသေး။ ထောင့်ကွေးလေးကို အရုပ်ကြိုးပြတ်မှီပြီး မျက်လုံး တွေကို မှိတ်ထားသည်။ အဝတ်အစားနှင့် ဆံပင်တွေလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်လုပ်ထားပြီး လေပြီ။ အနားရောက်လာသည့် သူ့ကို မျက်လုံးတချက်ဖွင့်ကြည့်ပြီးအောင်ဘညို (၂) မှန်းသိ သည်နှင့် ချက်ချင်းပြန်မှိတ်ပြီး မှိန်းနေ၏။ ဘေးမှာဝင်ထိုင်ပြီး လက်ကိုလှမ်း ကိုင်တော့ ပုတ် ထုတ် သည်။  တစုံတရာကို အကြောင်းပြုပြီးသဲသဲ စိတ်ကောက်ပြီဟု သိလိုက်၏။ ဒီနေရာက ထွက်မသွားသည့်အတွက်ချော့ရင် ရနိုင်သေးသည်ဟု မျော်လင့်မိသည်။

'' သဲလေး....''

'' ဘာလဲ''

'' ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကိုယ် ..စိတ်လွတ်သွားတယ်၊ နောက်..နောက် မဖြစ်စေရဘူးကွာ''

'' ကိုကြီး ..ခုတလောလေ...ဘာတွေဖြစ်နေ...ထားလိုက်ပါတော့၊ ကိုကြီးကို ချစ်မိတာ ...သဲ ...စိတ်ညစ်တယ်၊ ငိုချင်တယ်၊ အဲဒါပဲသိတယ်''

ပြောရင်းနှင့် အသံတုန်လာသောကြောင့် အောင်ဘညို(၂)က အသာလေးထွေးဖက်လိုက် သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ဖက်လိုက်တိုင်း ကြောင်မလေး တကောင်လို တိုးဝင်ပူးကပ်လာလေ့ ရှိ သောသဲသဲက တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်နေ၏။

'' သဲ..ရယ်..ကိုယ်လေ''

'' အရှက်လဲ တပြားမှ မကျန်ကုန်ပါပြီ၊ ကိုကြီးကိုပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ သဲကိုယ်သဲ ပြော တာ၊ ဒါပေမယ့် သဲချစ်လို့ အရှက်တောင် မကြည့်တော့ပါဘူး၊ ကိုကြီးက ..ကိုကြီးက''

'' တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ ကိုယ့်ကိုသဲ ကြိုက်သလိုလုပ်ပါ''

'' မလုပ်ရက်ပါဘူး၊ အခုန သဲဘာဖြစ်နေသလဲ ကိုကြီးသိလား၊ သဲကိုယ်သဲလဲ မသိဘူး၊ သဲသိ တာ ကိုကြီးကို ချစ်တာရယ်၊ ကိုကြီးနားမှာ နေချင်တာရယ်၊ ဒါ..ဒါပဲသိတယ်၊ လူကိုစိတ်ထင် သလို လုပ်လုပ်ပြီးတော့ ကိုကြီးက ဝုန်းဆို ထသွားတော့သဲ ဘယ်လိုခံစားရမယ် ဆိုတာ ကို ကြီး မသိဘူးလား''

သဲသဲ ဘာကို စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမှန်း အောင်ဘညို(၂) ရိပ်မိလိုက်သည်။သူ လည်း ထွက်မ သွားချင်ပါ။ ဒီဖက်မှာလည်း ထမပြေးရင် မဖြစ်သည့် အကြောင်းအရာတွေ ရှိနေသည်ဆိုတာကို သဲသဲ နားလည်အောင်ဘယ်လိုရှင်းပြရမည် ဆိုတာလည်း မတွေးတတ်တော့ပေ။

'' သဲကို ..ကိုယ်လဲ ဘယ်ထားခဲ့ချင်ပါမလဲ၊ ဒါ..ဒါပေမယ့် ...မထားမဖြစ်လို့ ခန ထသွားတာပါ၊ ..နောက်ပြီး ..အဲဒါကလည်း သဲ အတွက်ပါ''

'' အမယ် ..လာ ..လာသေးရဲ့၊ သဲ အတွက်တဲ့၊ သဲက ကိုကြီးကို ချစ်ပြီးသား၊ ယုံပြီးသားပါ၊ ကို ကြီး ဘာဆင်ခြေပေးပေးပါ၊ ဒီလိုပြောတာကြီးကတော့ ...မဖြစ်နိုင်ပါဘူး''

'' ကိုယ် တနေ့ ...ရှင်းပြပါမယ် လို့ ကတိပေးတယ်''

'' ဘယ်လောက်တောင်ကြီးကျယ်တဲ့ ကိစ္စမို့လို့လဲ၊ ရက်ချိန်းတွေရွှေ့နေရအောင်လို့ ..ဆိုပါဦး တနေ့ ဆိုတာ ဘယ်နေ့လဲ''

'' သဲ နဲ့ ကိုယ်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးတော့မှ ပြောမယ်''

'' မဆိုင်လိုက်တာ၊၊ အခု ရုပ်ရှင်ပြီးဖို့ အချိန်လိုနေသေးတယ်၊ ပြောပြ''

'' ဒါမျိုးက လင်မယားဖြစ်မှာ ပြောသင့်တာသဲရဲ့၊ ခုသဲနဲ့ ကိုယ်က လင်မယားမှ မဟုတ်သေး တာ၊ ဒါကြောင့်''

'' အာ...တော်ပြီကွာ...စိတ်ညစ်လာပြီ မသိဘူး၊ တခုပဲမှတ်ထား...နောက်..သဲကိုချစ်ရင် ဒီလို မဆိုးနဲ့ ၊သဲတယောက်ထဲလဲ မထားခဲ့နဲ့ ၊ဟုတ်ပြီလား''

အသိအမြင်များသည့် ခေတ်ကာလ သမီးပျိုပီပီ သဲသဲ တစုံတရာကို တွေးမိသွားပုံရသည်။ စကားကိုပြန်လျောချလိုက်၏။

သဲသဲ စိတ်ဆိုးပြေသွားပြီဆိုတာသိလိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို (၂)က ပိုပြီးတင်းတင်း ဖက် လိုက်ရာ သဲသဲ အရင်အတိုင်း အလိုက်သင့်ကလေး ပါလာသည်။

'' ဟွန်း ...ဘယ်သွားသလဲဆိုတာ သိချင်တာနဲ့ ပဲ သူ့ကို ယူရမတဲ့''

'' သဲက ကိုယ့်ကို လက်မထပ်ချင်ဘူးလား''

'' မဟုတ်ပါဘူး၊ သဲကိုကြီးကို လက်ထပ်ရင်လည်း ချစ်လို့ လက်ထပ်မှာပါ၊ အဲဒါကိုကြီးက တမျိုး ထင်မှာစိုးလို့... ခစ်ခစ်''

ခုကျပြန်တော့လည်းသဲသဲက အရင် အတိုင်း ကလေးဆန်သည့် ချစ်သူလေး ဖြစ်နေပြန်သည်။

'' ကိုယ်တော်တော်ကြာသွားလား''

'' အင်း...ကြာတာပေါ့၊ သဲက ကိုကြီးပြန်သွားပြီတောင် ထင်တာ''

'' ဟင်..အဲဒီလောက်တောင်....ကိုယ်လဲ နာရီမေ့လာတော့ အချိန်မမှန်းနိုင်ဘူးဖြစ်သွားတယ်''

'' သဲတောင် တွိုင်းလက် တခေါက်သွားသေးတယ်၊ သဲပြန်လာတဲ့ အထိ ကိုကြီးပြန်မလာတော့ ငိုချင်တာ တအားပဲ''

'' ကိုယ်လဲ တွိုင်းလက်သွားတာ၊ သဲကရော ဘာသွားလုပ်တာလဲ''

'' သိချင်ရင် လက်ထပ်ပြီးမှပြောပြမယ်''

'' အော် ..သဲ ကလည်း အဲလိုလား''

'' ကိုကြီးနော် ...မဟုတ်တာလျောက် မတွေးနဲ့၊ သူ့လိုများမှတ်နေလား၊ ဘာသွားလုပ်ရမလဲ ရှူးသွားပေါက်တာပေါ့ ထမိန်တထည်လုံးလဲရစရာ မရှိဘူး၊ ပြန်လှည့်ဝတ်ဖို့ အဲဒီမသွားလို့ ဘယ်သွားမလဲ''

'' အော်... ရှူးထွက်ကျတာကိုး၊ ဒါကြောင့် နံပါတယ်လို့ တော့ထင်သားပဲ''

'' ကိုကြီးနော် ...လူကြီးဖြစ်ပြီး ယုတ်မာတယ်၊ အဲဒါ ကိုကြီးကြောင့်၊ ကိုကြီး ယုတ်မာလို့ .ကဲ.. .ကဲ...မှတ်ပြီလား''

ဒေါသတကြီးနှင့် ဗိုက်ခေါက်ကိုဆွဲလိမ်ခံရလို့ အောင်ဘညို(၂) နာပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဟက် ဟက်ပက်ပက် ရယ်လိုက်မိ၏။ စိတ်ထဲမှာလည်း သေစေနိုင်သော ထောင်ချောက်တခုထဲကနေ ကံကောင်း ထောက်မစွာ လွတ်မြောက်လာသူတယောက်လို ခံစားနေရ၏။

လက်ရှိဖြစ်နေသာအခြေအနေ အပေါ်မှာ အောင်ဘညို(၁) ယုံတောင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေ မိသည်။ လွန်ခဲ့သောရက်တွေ အထိ ဒေါ်ခင်ကြာဖြူဟု အများသိကြသည့် မမဖြူသည် သူ၏ အလုပ်ရှင် ဖြစ်၏။ခင်မင်ရင်းနှီးသော ဆက်ဆံရေးရှိခဲ့စေကာမူ အလုပ်ရှင်နှင့် ဝန်ထမ်းဟူသည့် စည်းတခုက သူတို့ကြားမှာ အမြဲရှိခဲ့သည်။ ရုပ်ရည် သင့်တင့်ပြီး စိုပြည်ဖွံ့ထွားသည့် မမဖြူ သည် တခါတရံ အောင်ဘညို ကို ရင်ခုန်စေခဲ့သော်လည်း အခိုက်အတန့် ကာလ တခုအ တွက်သာဖြစ်သည်။ မရမနေနိုင်အောင် တပ်မက်ခြင်းမျိုး မရှိခဲ့ဖူးပါ။ မမဖြူဖက်ကလည်း ထို နည်းအတိုင်းပင်ဖြစ်သည်။ အောင်ဘညိုကို ခင်မင်ရင်းနှီးစွာနှင့် လက်ပွန်းတတီးနေ၍  ချိုသာ စွာဆက်ဆံပြောဆိုတတ်သော်လည်း သူမ၏သိက္ခာနှင့် သူမ တည်တန့် စွာနေခဲ့သည့် အမျိုး သမီးဖြစ်သည်။

အလုပ်အကိုင်နှင့် ကြွယ်ဝမှု အရ ဒေါ်ခင်ကြာဖြူဟု သမုတ်ခေါ်ဆိုခြင်းးခံရသော်လည်း မမဖြူ သည် တကယ်တော့ သုံးဆယ်ကို စွန်းခါစလောက်ပဲ ရှိဦးမည်။ အောင်ဘညို (၁) ထက် ငါး နှစ်ထက် ပိုမကြီးနိုင်ပေ။ ချမ်းသာသည့် အပျိုကြီး ဆိုသည့် ဂုဏ်ပုဒ်ကြောင့် သူမကို လက်ကမ်း ချင်သူတွေ ဒုနှင့် ဒေး ရှိနေမှာ သေချာမလွဲဖြစ်သော်လည်း ခုချိန်ထိ ဘယ်ယောက်ျားကိုမှလက်

တွဲဖေါ် အဖြစ်ရွေးချယ်ခြင်း မပြုခဲ့သေးပေ။ တချို့ကတော့ ယောက်ျားစိတ်ပဲပေါက်နေသလိုလို၊ အိမ်ထောင်ပျက်ဖူးလို့ စိတ်နာပြီးနေက်အသစ်မှာတော့သလိုလို အကဲဖြတ်ကြသည်။

မမဖြူ၏ အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စတွေကို အောင်ဘညို(၁) မသိသော်လည်း ယောက်ျား စိတ် ပေါက် နေသူမဟုတ်ဆိုတာကိုတော့ အရင်ထဲက အောင်ဘညို သိခဲ့ပါသည်။ မမဖြူ ဘယ် လောက် အလှကြိုက်သည်။ဘယ်လောက် အသန့်ကြိုက်သည်၊ အနေအထိုင် မိန်းမ ဘယ် လောက်ပီသသည်ဆိုတာကို လက်ရင်းလူယုံတယောက် အနေနှင့် ဟိုအရင်ထဲက သိခဲ့သည်။

အခုတော့ ဒီလို အမျိုးသမီးက စားပွဲပေါ်တွင် အလျားလိုက်မှောက်ပြီး သူပြုသမျှ ကျေကျေ နပ်နပ် နုနေသည်ကို အောင်ဘညို(၁) အိပ်မက်တခု လိုခံစား နေရသည်။ မမဖြူစိတ်ဆိုးသွားရင် ခက်ရချေရဲ့ဟု စိုးရိမ်စိတ်တွေ အစပိုင်းမှာဝင်မိသေးသော်လည်း အောင် ဘ ညို(၁)၏ စိုးရိမ်မှုတွေက ခန နှင့် ပျယ်လွင့်သွားသည်။ ခုကိစ္စမှာ မမဖြူ ဘယ်လောက် တောင် ပျော်ဝင်နေသည် ဆိုတာကိုအောင်ဘညို(၁) အသိဆုံးဖြစ်၏။  တင်ပါးကြီးတရမ်းရမ်း နှင့် ညည်းညူနေသည့် မမဖြူ၏ အသံသည် နာကျင်မှု နှင့် မကျေနပ်မှုတွေ ကြောင့် မဟုတ်ပါ။

ရှက်တတ်သည့် အပျိုကြီးက အစပိုင်းမှာ ညည်းရမှာတောင်စိုးရွံ့ပြီး ကျိတ်မှိတ်ကာ တိတ်တ ခိုးလေးပဲ သက်ပြင်းချတတ်သော်လည်း အောင်ဘညို(၁)က အရှိန်မြင့် တိုက်စစ်ဆင်သည့် အခါမှာတော့ မမဖြူ ဘယ်လိုမှတောင့် မခံနိုင်တော့ဘဲ ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေ ပွင့်ကျလာ သည်။ သော့ခတ်ပိတ်ထားလျင် မမဖြူ၏ အခန်းက အသံလုံသည်ဆိုတာကို သိထားသော အောင်ဘညို(၁)က အားမနာတမ်း စွတ်ပြီးဆောင့် သည့်အခါ မမဖြူအော်သံတွေက တခန်း လုံးမှာ ညံနေသည်။

နူးညံကားစွင့်သော တင်ပါးနှင့် ပြည့်ဖေါင်းမောက်ကြွသည့် ညီမလေးကို ပိုင်ဆိုင်သူ မမဖြူ အားနောက်ကနေ ဆောင့်ရသည်မှာ အလွန်အရသာရှိသည်။ အဆီတထပ်အသားတထပ်နှင့် နူးအိနေအောင်ချက် ထားသည့်ဝက်သားတုံးကြီးကို သွားဖုံးအထိမြုပ်အောင်ကိုက်ရသလိုပင် အားရစရာကောင်း၏။ အထိအတွေ့ မှာလည်းကောင်းသလို လျှာနှင့် အလားတူမည့် အောင် ဘညို(၁)၏ ညီတော်မောင်ကိုလည်း ထူးကဲသောအရသာ ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ အောင်ဘညို(၁) ဆောင့်ကောင်းကောင်းနှင့် စွတ်ဆောင့်နေသည့် အတွက် မမဖြူလည်း အကြိမ်ကြိမ်ပြီး နေပုံ ရသည်။ အောင်ဘညို(၁)၏ ညီတော်မောင်၏ ကိုယ်ပေါ်နှင့် သူမ၏ ညီမလေး အဝတွင် အမြုပ်ဖြူဖြူတွေ ပလူပျံနေ၏။ အောင်ဘညို (၁) လည်းပြီးချင်စိတ်ကို မနည်းတင်း ထားရ သည်။ ထိန်းရင်းထိန်းရင်းနှင့် အခုကျတော့ ပြီးဖို့ ကို လုံး၀ စိတ်ကူးမရှိတော့သလို ဖြစ်နေ သည်။

'' မောင်လေ...''

'' ဘာလဲ မမ''

'' ညောင်းလာပြီကွယ်''

ဘယ်လောက် ကောင်းတယ်ဆိုဆို ဒေါက်ဖိနပ် အမြင့်ကြီးစီးပြီး ခုလောက် အကြာကြီးကုန်း ထားရတာကို မမဖြူ ခံနိုင်တော့ဟန်မတူပေ။ ဒူးအနည်းငယ်ကွေးကာ ဆောင့်နေရသည့် အောင်ဘညို(၁)လည်း ညောင်းချင်ချင် ဖြစ်နေသည်။

'' အင်း...ဒါဆိုရင် နေရာပြောင်းမယ်နော်''

စသွင်းလိုက်ကထဲက လုံး၀ အပြင်ကို ပြန်မထုတ်ရသေးသည့် ညီတော်မောင်ကို ဆွဲချွတ် လိုက်ပြီးနောက် မမဖြူကို မထူလိုက်သည်။

'' အို''

ဒရီးဒယိုင်နှင့် ထရပ်လာရင်း မတ်မတ်ကြီးထောင်ကာ မာန်ဖီနေသော အောင်ဘညို(၁)၏ ညီတော်မောင်ကို မြင်လိုက်ရသည့် အခါ မမဖြူ ပါးစပ်ကလေးဝိုင်းသွားသည်။  ပုခုံးကို ဖက် ကာ နဖူးပြင်လေးကို အသာနမ်းလိုက်ရင်း

'' ဖိနပ်ချွတ်လိုက်လေမမ''

စက်ရုပ်တရုပ်လိုပင် ဖိနပ်ကို ချွတ်ပြီးအောင်ဘညို (၁) ဆွဲခေါ်ရာကိုပါလာသည်။ လက်ထဲ မှာ လဲ စောစောက စားပွဲပေါ်မှာ ဆွဲမိဆွဲရာ ဆွဲထားပုံရသည့် ဘောလ်ပင်လေး တချောင်းကို ကျစ် နေအောင်ကိုင်ထား၍ ဖြုတ်ယူပြီးစားပွဲပေါ်ပြန်တင်ပေးလိုက်ရသည်။  အောင်ဘညို(၁)က ဒူး လောက်အထိသာလျောချရသေးသည့် သူ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အကုန်ချွတ်ပြီး လွှတ် ပစ် သည်ကို မမဖြူငေးငေးလေး ကြည့်နေသည်။ အောင်ဘညို၏ ပုဆိုးကတော့ စားပွဲ ဘေး တွင် ကွင်းလုံးပုံကျန်ခဲ့၏။ တလက်စထဲ မမဖြူ ဖြေကျင်းဝတ်မှာ ပတ်နေသည့် သူမ၏ ပင်တီကို ဆွဲ ဖြုတ်တော့ ဘာမှမပြောဘဲ အသာလေး ခြေထောက်ကြွပေးသည်။

'' ဒီနားလာ မမ''

မမဖြူကို နံရံမှီပြီးကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နောက်က ဘရာစီယာချိတ်ကို ဖြုတ်ပြီး အင်္ကျ ီနှင့် ဘရာစီယာကို ရောလိပ်ကာ ချိုင်းအောက် အထိရောက်အောင် မ တင် လိုက်၏။ ထူထဲသော နို့အုံကြီး ခံနေသည့်အတွက် ပြန်လျှောကျမလာတော့ပေ။

အောင်ဘညို(၁) လုပ်သမျကို မမဖြူ ငြိမ်သက်စွာပင်ခံယူ၏။ သူမ၏ ရီဝေသော မျက်ဝန်းကြီး တွေကတော့ အောင်ဘညို(၁)၏ မျက်နှာကိုသာမလွဲှ  တမ်းလိုက်ကြည့်နေသည်။ ညင်းဆန်ဖို့ ရှက်ရွံ့ဖို့ မမဖြူမေ့လျော့နေပုံရသည်။အောင်ဘညို(၁)က သူမ၏ ရှေ့တွင် ဝင်ကာ ဒူးထောက် ထိုင်ချပြီး ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့တွန်းလိုက်တော့လည်း အလိုက်သင့်လေး ကားပေး သည်။

စောစောက သေသေချာချာ မမြင်လိုက်ရသည့် မမဖြူ၏ ရှေ့ပိုင်း မြင်ကွင်းကို ခုမှ အောင်ဘ ညို(၁) သေသေချာချာကြည့် ခွင့်ရ၏။ ဆီးခုံက အဆီ ပြင်က နည်းနည်းပြည့်နေသည်မှအပ တခြား အသက်သုံးဆယ်ကျော် မိန်းမတွေလို ဗိုက်ခေါက်ကြီး အစ်ထွက်မနေပါ။ ထူထဲသော နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေ ရှိသည့် ညီမလေးကတော့ ဖါးခုံညင်းကြီးတကောင်လို တင်းမောက် နေသည်။ ချစ်ပွဲဝင်လက်စ ဖြစ်သောကြောင့် စိုပြီးပြောင်နေသည့် နေရာသည် အရောင်မှ အပ တကယ်ပင် ဒေါသထွက်ပြီးဖေါင်းကားနေသည့် ဖါးခုံညင်းနှင့် တူလွန်းလှ၏။ ညီမလေး ပတ် လည်က အမွှေးတွေက ရှည်လျားကြမ်းတမ်းသော်လည်း အနည်းငယ်ကျဲ၏။ အောက်က အ ရေပြား ဖြူဖြူကို အလွယ်တကူ မြင်သာသည်။

'' မကြည့်ပါနဲ့ကွယ်''

စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်နေတညကိုတော့ မမဖြူ မျက်နှာ နီနီလေးနှင့် တားသည်။ ဒါပေမယ့် အောင် ဘညို (၁)က ဒိလောက်နှင့် အားမရသေးဘဲ ညီမလေးကို လက်နှင့် အသာဖြဲပြီး ကုလားပဲစေ့ တခြမ်းလောက်ရှိမည့် အစိလေးကို လက်နှင့် မထိတိပွတ်လိုက်တော့ မမဖြူ တုန်သွားသည်။ အောင်ဘညို(၁)၏ လက်မောင်းကိုလည်း တင်းတင်းလာဆုပ်၏။အစေ့ က အသားရောင် ပြောင်းနေပြီး နားတဝိုက်မှာသွေးကြော လေးတွေ နည်းနည်းပေါ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ မမဖြူ လက်နှင့် အစေ့ကိုပွတ်ပြီး အာသာဖြေသည့် အလေ့အထရှိပုံရ၏။ သူမလို အိန္ဒြေရှင် ဖြစ်ချင် သည့် ရည်းစားမရှိ အပျိုကြီးတယောက် အတွက် ထိုနည်းသာ အန ္တရယ်အကင်းဆုံးဟု ဆိုနိုင် ပါသည်။

'' အပြင်က တမျိုးထင်ကြတော့မယ် မောင်လေးရယ်''

မမဖြူ အသံက တခုခုတကို သတိပေးလိုက်သလိုရှိတာကြောင့် အောက်ကို နှိုက်နေသည့် လက်ကို ပြန်ရုပ်ပြီး အောင်ဘညို(၁) လုပ်ငန်းစဖို့ ပြင်တော့သည်။ညီတော်မောင်ကို လက်နှင့် တယုတယ ကိုင်ပြီး အဝမှာတေ့ လိုက်တော့ မမဖြူ ကိုယ်လုံးလေး အနည်းငယ့် တောင့်သွား သည်။ မျက်လုံးတွေကတော့ အောင်ဘညို (၁)၏ မျက်နှာကိုပဲ မမှိတ်မသုန် စိုက်ကြည့်နေ၏

မမဖြူ မျက်နှာမှာချွေးစလေးတွေမြင်ရပြီး ဆံပင်တွေလည်း ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသည်။ မနက်တုန်းက ခေါင်းပေါ်မှာ ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွားရှိခဲ့သည့် ဆံညှပ်ကလေးကလည်း ဆံပင်အဖျားတွင် တွဲလောင်း ခိုနေ၏။ ခါတိုင်း စမတ်ကျကျ အမြဲလိုမြင်ရတတ်သည့် မမဖြူ မဟုတ်တော့သလိုပင်။

ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၁)ကတော့ ဒီအမူအရာ ဒီမျက်နှာပေးနှင့် ဒီလိုဖရိုဖရဲအသွင်အပြင်ကိုပဲ သဘောကျပါသည်။ ရမ္မက် အပြည့်နှင့် မိန်းမတယောက်၏ မျက်နှာသည် လောကမှာ အလှ ဆုံး ဆိုသည့် မိန်းမတွေ၏ မျက်နှာထက် အဆတထောင် ပိုပြီးကြည့်ကောင်းသည်ဟုလည်း တွေးလိုက်မိသည်။

ခေါင်းမြုပ်ရုံလေက်ကလေး ဖိသွင်းလိုက်တော့ မမဖြူ လက်ကလေးတွေက အောင်ဘညို(၁)၏ လည်တိုင်ဆီသို့ ယှက်လာသည်။ မမဖြူ၏ မျက်လုံးတည့်တည့်ဆီသို့ စိုက်ကြည့်ရင်း အောင် ဘညို(၁) ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်သည်။ အောင်ဘညို(၁)၏ ညီတော်မောင်က အထဲကို တအိအိ တိုးဝင်သွားသည်နှင့် အမျှ မမဖြူ၏ မျက်တောင်ကော့ကော့ ကြီးတွေ အောက်ကို တစ ထက်တစ မှေးစင်းကျလာသည်။ တချောင်းလုံးအဆုံးအထိဝင်သွားပြီး အတွင်းဖက်က ထုတ် ကနဲ ခံစားလိုက်ရချိန်မှာတော့ မမဖြူ အင့်ကနဲ တချက် ညည်းလိုက်ပြီး အောင်ဘညို(၁) ၏ လည်တိုင်ကို ပိုပြီးတင်းတင်း ဆွဲလိုက်သည်။အသာ အယာပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဒုတိယ အချက် ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုတ်သွင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ မမဖြူကျောပြင်က နံရံနှင့် တသားထဲကပ်သွားပြီး ပေါင်တံကြီး နှစ်ဖက်က ဘေးကိုပိုရွေ့ ပြဲကားထွက်သွားသည်။

'' အာ...မောင်လေးရယ်''

ကားထွက်သွားသောပေါင်တံတွေကို သူ့ ပေါင်တွေပေါ်ကနေကျော်ယူကာ ခွခိုင်းထားလိုက်ပြီး နောက် အောင်ဘညို (၁) နံရံကို လက်ထောက် အားယူ၍ အစွမ်းကုန်ဆောင့်တော့သည်။

'' အာ...အာ...အား...အား''

အောင်ဘညို(၁) က တချောင်းလုံးဆုံးသည်သာမက မမဖြူ၏ ဖေါင်းကားနေသည့် ညီမလေးပါ ပြားကပ်သွားသည်အထိ အားကုန်ဆောင့်လေရာ ညီလေး၏ ထိပ်ဖျားတိုးဝင်နေသော အတွင်း ဖက်မှာတထုတ်ထုတ်နှင့် အလွန်အရသာရှိနေသည့် နည်းတူ မမဖြူလည်း အလူးအလဲပင် အော် ဟစ်နေသည်။  ဒီတိုင်းဆက်သွားရင် မြန်မြန်ပြီးသွားနိုင်သည်ဟု တွေးမိလိုက်တော့မှ အောင်ဘညို(၁) အရှိန်ကို ပြန်ချကာ ခပ်မှန်မှန် ခပ်သာသာပဲဆောင့်တော့၏။ ဒါပေမယ့် သုံး ချက်ခြားလေးချက်ခြားလောက်မှာ တော့ မမဖြူ ကော့တက်သွားအောင် တကြိမ်လောက် အား ကုန်ပစ် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

သူ့ဟာကြီးကို အထဲမှာ နှစ်စိမ်ထားပြီး မမဖြူကို အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးသည့် အခါလည်း ပေး၏။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ခါနေသည့် ရင်အုံ ဖေါင်းဖေါင်းကြီးတွေကို ညှစ်လိုက်နယ်လိုက်နှင့် မမဖြူတကိုယ်လုံးကို သူစိတ်တိုင်းကျ လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်နေသော်လည်း မမဖြူ လုံး၀ မကန့် ကွက်ဘဲ လုပ်သမျှတွင်လိုက်ပြီး စီးမျောခံစားနေတာကို မြင်ရသည့် အခါ အောင်ဘညို(၁) အံ့လည်းအံ့သြမိသည်။ အရမ်းလဲ ကျေနပ် မိပါသည်။

တည်ငြိမ်သော ဂုဏ်သိက္ခာ ကို ထိန်းတတ်သော မမဖြူလို လုပ်ငန်းရှင်သူဌေးမ တယောက်က သူမ၏ မန်နေဂျာလေး လုပ်သမျှခံပြီး ကာမဂုဏ် နွံထဲ အလွယ်တကူထိုးဆင်းပေးခြင်းက ထူး ဆန်းသလိုဖြစ်နေပေမယ့် အောင်ဘညို(၁) အတွက်ကတော့ ရသမျသည် အမြတ်ချည်းပဲဖြစ် ပါ၏။

'' မောင်လေး မောင်လေး...မမမ..လေ...မမ''

'' ဘာ..ဘာလဲ မမ''

မမဖြူ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ အောင်ဘညို (၁)၏ လည်တိုင်ကို အတင်းဆွဲကာ တအင့်အင့် နှင့် အဆက်မပြတ်ညည်းနေ၏။ ဒီမိန်းမကြီး ပြီးချင်နေပြီလား မသိဘူးဟု အတွေး ဝင်လာသည့် အ ခါ အောင်ဘညို(၁) လည်း မမဖြူ၏ ခါးကို မိမိရရ ကိုင် ကာဆက်တိုက်မရပ်မနား ဆောင့် လေ တော့၏။

အောင်ဘညို(၁) တဖန်ပြန်၍ ကြမ်းလာသည်နှင့် မမဖြူ၏ အော်သံတွေကလည်း ပိုပြီး လှိုက် လှိုက်လဲလဲ ရှိလာသည်။ အခန်းထဲမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်၏ အသက်ရှူသံ၊ ညည်းသံနှင့် လှုပ် ရှား သံတွေ အပြင် တစွပ်စွပ် တဖွတ်ဖွတ် အသံတွေပါ စီစီညံလာ၏။

ဒါပေမယ့် အောင်ဘ ညို (၁) ဘာသံကိုမှ နားမှာ မကြားတော့ချေ။ မမဖြူလည်း ထို့ အတူပင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ တကိုယ် လုံး ခါရမ်းတွန့်လိမ်ရင်း အဆက်မပြတ်အော်နေ၏။ တင်းထားသည့် စိတ်ကို ဇက်ကုန်လွှတ်ပြီး ဒုန်း စိုင်း လိုက်သည့် အခါ အောင်ဘညို(၁) လည်း ပြီးဆုံးခြင်းကို ရောက်သွား၏။ ပြီးသွား ပေမယ့် မရပ်လိုက် ပါ။ ဆက်ဆောင့် ပေးနေပြီး တဖြည်းဖြည်းချင်းမှ  အရှိန်ကိုလျော့ကာ ရပ်လိုက် သည်။ မမဖြူ၏ အသံလေးတွေလည်း တဖြည်းဖြည်း တိုးတိမ်လာသည်။ အောင်ဘညို(၁)လုံး ဝရပ်နား ပေးလိုက်သည့် အခါမှာတော့ မမဖြူ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို အရုပ်ကြိုးပြတ် ပုံလဲကျလာ သည်။ ဆီးပွေ့မထားရင် ကြမ်းပြင်ပေါ်တောင် လဲကျသွားနိုင်သည်။ မမဖြူ၏ ကျောပြင်မှာ ချွေးတွေရွှဲနေသည်။

မျက်နှာပေါ်က ချွေးစို့ နေသည့် ဆံပင်တွေကိုဖယ်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းသည့် အခါ မ မဖြူ အောင်ဘညို(၁) ကို တင်းကြပ်စွာဖက်ထား၏။ နမ်းလို့ဝသွားသည့် အခါ အသာ လေး ဖက်ပြီး ကျောပြင်က ချွေးစက်တွေကို လိုက်ပွတ်ပေးသည့် အခါ မမဖြူ အောင်ဘညို(၁)၏ အယုအယကို ငြိမ်သက်စွာခံယူသည်။ နောက်တော့  လှိုက်ဖို တုန်ရီနေသော မမဖြူ၏ အသက် ရှူသံ လည်းတဖြေးဖြေးနှင့် တိုးလာကာ ငြိမ်သက်သွား၏။  အိပ်များပျော်သွားလေသလားဟု အောင်ဘညို(၁) ထင်မိသေးသော်လည်း ဒီတိုင်းပင် ငြိမ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့အတံကြီးက မမဖြူ၏ ကိုယ်ထဲမှာ ခုချိန်ထိ စိုက်သွင်းထားဆဲရှိသေးသည်။ မမဖြူအမောပြေလာတာနှင့် နောက်ထပ် တချီတမောင်းပွဲကောင်း ဆက်ဖို့ အသင့် အနေအထားပင်။

ခနနေရင် ညီလေး ပြန်မာလာမည်ဟု အောင်ဘညို(၁) သိနေ၏။ မမဖြူလို မိန်းမမျိုးကိုယ်ထဲ မှာ စွပ်ထားလို့မှ ပြန်ခေါင်းမထောင်လျှင် အဲဒီကောင်ကို ဖြတ်ပစ်လိုက်ဖို့သာရှိသည်။အောင် ဘ ညို(၁) ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှု ကဲလွန်းခြင်း မဟုတ်ပါ။ အခု ဒီလောက်လေးတွေးမိတာနှင့် ညီတော်မောင်က ပြန်လည် အသက်ဝင်စပြုလာ၏။ တိုက်ပွဲဝင် အခြေအနေကို အမြန်ဆုံး ပြန် လည်ရောက်ရှိအောင် အောင်ဘညို(၁) က ကိုယ်ကို မသိမသာလေး လှုပ်ပေးလိုက်မိ သည်။

'' မောင်လေး''

'' ဗျာ..မမ”

'' တော် တော့နော်၊ အပြင်ကသိကုန်ရင် မကောင်းဘူး''

မိန်းမသားဆိုတော့ ခံစားမှုရေချိန် လျော့ကျသွားသည်နှင့် မမဖြူ သတိပြန်ဝင်လာပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို (၁) ကတော့ လုံး၀ မကျေနပ်နိုင်သေးပါ။

'' အစောကြီး ရှိပါသေးတယ်၊ အရင်ကလဲ ကျွန်တော် မမဆီ စကားအကြာကြီးလာလာ ပြော တတ်တာပဲ”

'' ဒါပေမယ့်ကွယ်....''

မမဖြူ ညင်းဆန်ဖို့ စကားလုံးရွေးနေပုံရသည်။ လက်ရှိအနေအထားအတိုင်း ဆိုရင် အောင်ဘ ညို(၁) လက်ကနေ သူမ လွတ်မြောက်ဖို့ မလွယ်ပါ။ အောင်ဘညို(၁) နှင့် နံရံကြားမှာ ပိတ်မိ နေသည်။ နောက်ပြီး အောင်ဘညို နှင့် သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာ ကလည်း ဆက်သွယ်ထားဆဲ ရှိ သေး၏။ မမဖြူ ညင်းချင်တာကို ရိပ်မိသော အောင်ဘညို(၁) ကလည်း ပြန်လည်ပြီးတင်းမာလာ စ ညီတော်မောင် အားကိုးနှင့် သုံးလေးချက် ခပ်သာသာ ဆောင့်ပေးလိုက်၏။

'' ဟာ..အား..မောင်လေး၊ မမ ကို သနားပါကွယ်''

သနားပါဆိုသော်လည်း မမဖြူမှာလည်း အသွေးအသားနှင့် ဆိုတော့ လတ်တလော ခံစား ရရှိပြီးသည့် ကာမဂုဏ် အရသာကို ခံစားလိုမှာမလွဲဟု တွက်ဆပြီး အောင်ဘညို(၁) မမဖြူကို နံရံနှင့် ညှပ်ကာ လှုပ်လိုက် နှဲ့ လိုက် ဆောင့်လိုက်နှင့် မြူဆွယ်သည်။ တွန်းဖယ်နေသော မ မဖြူ၏ လက်ချောင်းကလေးတွေ အားပျော့လာပြီး မျက်ဝန်းထဲမှာ မျက်ရည်စ တွေ အနည်း ငယ် ဝဲလာချိန်တွင် အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိသော စားပွဲပေါ်က တယ်လီဖုန်းက ထမြည်သည်။

'' ဟာကွာ''

မကျေမချမ်းရေရွတ်လိုက်သည့် အောင်ဘညို (၁)ကို မမဖြူတောင်းပန်သည့် မျက်နှာလေးနှင့် ကြည့်သည်။  တချိန်လုံးငြိမ်သက်နေရာမှ အရှိန်ပြန်ယူနေတုန်း ထမြည်သည့် ဖုန်းကို အောင် ဘ ညို(၁) အလွန်စိတ်တိုသွားပါသည်။

'' မသွားရဘူး''

'' မောင်လေးရယ်၊ အချိန်တွေ အများကြီးရှိပါသေးတယ်နော်...၊ မမ ဖုန်းမကိုင်ရင် ရီဆက်ပ် ရှင်က လိုက်လာလိမ့်မယ်''

လိုင်းလွှဲပေးသည့် ဖုန်းကို မကိုင်လျင် ရီဆက်ရှင်က လာအကြောင်းကြားပေးတော့မှာကို သိနေ သည့် အတွက် အောင်ဘညို (၁) စိတ်အပျက်ကြီးပျက်သွားရသော်လည်း မတတ်သာတော့ဘဲ နောက်ကို ဆုတ်ကာ သူ့ဟာကြီးကို နှမျောတသစွာ ဆွဲ ထုတ်ပေးလိုက်ရသည်။ အရည်တရွှဲ ရွှဲ နှင့် ပွတ်ကနဲ ထွက်လာသည့် ဟာကြီးကို မြင်တော့ မမဖြူ မျက်နှာလေး နီရဲသွားသည်။ ချက် ချင်း မျက်နှာလွှဲကာ ထရပ်ပြီးစားပွဲ ဆီကို အပြေးသွား၍ ဖုန်းကို ကိုင်လိုက်သည်။

'' အော်..အေး..ဟုတ်တယ်..အမ...တွိုင်းလက် ဝင်နေလို့၊ ရတယ် ပြောမယ် လွှဲပေးလိုက်လေ''

ဖုန်းလွှဲခိုင်းလိုက်ပြီးနောက် ခုနက သူမ မှီခဲ့သည့် နံရံကို မှီထိုင်ပြီး မကျေမနပ်နှင့် လှမ်းကြည့် နေသော အောင်ဘညို(၁) ကို နှစ်သိမ့်ပြုံးလေးပြုံးပြသည်။ ခန်းနားထည်ဝါသော  ရုံးခန်းအ တွင်း မှ ပြောင်လက်လှပသည့် စားပွဲကြီးဘေးတွင် အောက်ပိုင်းဗလာနှင့် အမျိုးသမီးတ ယောက် ဖုန်းပြောနေသည့် မြင်ကွင်းကို အောင်ဘညို(၁) မမှိတ်မသုန် စိုက်ငေးကြည့်နေမိ၏။  အပေါ်ပိုင်းမှာလည်း အင်္ကျ ီကို ရင်သားတွေ အကုန်ပေါ်အောင်လိပ်တင်ထားပြီး စကပ်က ခါး ပတ်လည်မှာ လုံးနေ၏။

'' ဟလို ...ဦးအောင်သန်းလား...ဟုတ်တယ်..ဖြူ မအားသေးတာနဲ့...''

ဖုန်းပြော ရင်း နှင့် မမဖြူ စကပ်ကို ပြန်ဖြေချနေသည်။ ကြေနေတာတွေ စန့်သွားအောင် လက် က လေး နှင့် လိုက်ပွတ်ပေး၏။ စကပ် စန့်သွားတော့အင်္ကျ ီ ကိုပြန်ဆွဲချသည်။ ထို့နောက် ဖုန်း ခွက်ကို ရင်မှာကပ်ပြီး ''ဧည့်သည် လာမယ်'' ဟု အသံခပ်အုပ်အုပ်နှင့် လှမ်းပြောရင်း ကြမ်းပြင် မှာ ပုံကျနေသည့် ပုဆိုးနှင့် အတွင်း ခံ ဘောင်းဘီကို မေးငါ့ပြသည်။ အောင်ဘညို (၁) စိတ် ပျက် လက်ပျက်နှင့် အတွင်းခံ နှင့် ပုဆိုးကို ပြန်ကောက်ဝတ်ပြီး သွားတော့မည်ဟု လက် ဟန် ပြတော့ မမ ဖြူက သူမ စားပွဲရှေ့က ခုံမှာ ထိုင်ဖို့ လက်ညိုးထိုးပြသည်။

'' ရှိမယ်၊ ဦးအောင်သန်း၊ ရပါတယ် စောင့်နေမှာပေါ့၊ အိုကေ ..အိုကေ.. ပြီးမှ ဆက်ပြော တာ ပေါ့''

ဖုန်းကိုပြန်တင်လိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို (၁) ကို မျက်စောင်းလေး လှမ်းထိုးရင်း စကပ်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် နောက် တကြိမ် ဆွဲဆန့် နေ၏။ ဘရာစီယာချိတ်ကို လက်နှင့် နောက် ပြန် ခက်ခက်ခဲခဲ တပ်နေတာ ကို မြင်တော့ အောင်ဘညို(၁) မနေသာတော့ဘဲ ထပြီး ကူညီလိုက်ရသည်။

'' ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး''

ဘရာစီယာချိတ်တပ်ပြီးနောက် မျက်နှာနီနီလေးနှင့် မမဖြူဆို၏။

'' မမ ဆံပင်တွေ''

'' အော် ..အင်း''

လက်ကိုင်အိပ်ထဲက ဘီးကလေးတချောင်း ကိုထုတ်ပြီး ဆံပင်ပြန်ဖြီးသည်။ ထို့နောက် မိတ် ကပ် ဗူးကလေး ထုတ်ပြီး မျက်နှာကို ချယ်သပြန်သည်။ သူမ စိတ်ကြိုက် ပြင်ပြီးမှ ရပ်ကြည့်နေ သော အောင်ဘညို (၁)ကို လှမ်းမေးလိုက်၏။

'' ဘယ်လိုနေသေးလဲ''

'' မမ ကိုချစ်တယ်''

'' ဘာမှ လဲ မဆိုင်ဘူး''

မျက်နှာနီနီလေး ငုံ့ သွားပြီး မပွင့်တပွင့် ဆိုသည်။

'' မမ ကျွန်တော့်ကို ချစ်လား''

အောင်ဘညို(၁) ချစ်သည် ဆိုသည်မှာ သူမနှင့် လိင်ဆက်ဆံချင်သည် ဆိုသော သဘော ဆောင် မှန်း မမဖြူ မသိရှာပါ။ ခေါင်းငုံ့ ၍ စားပွဲကို လက်သည်းနှင် ကုပ်ခြစ်ရင်း

'' ဒီအခြေအနေ ရောက်မှတော့ ဖြေဖို့ လိုသေးလား မောင်လေးရယ်၊ မင်းကို မချစ်ဘဲ နဲ့ .. အို ..ကွာ…မမ..မမ၊ ရှက်တယ်ကွာ၊ ကိုယ့်ဖာသာပဲ တွေးပြီးသိလိုက်တော့''

ကမ်းကုန်အောင်လွန်ကျူးခဲ့ ပြီးတော့မှ ချစ်ပါတယ်ပြောဖို့ကို မမဖြူက ရှက်နေသေး၏။ ဒီလို ကြောင်ကြောင် စီစီ အတွေးတွေကြောင့်လည်း ခုထက်ထိအပျိုကြီးဖြစ်နေရတာပဲဖြစ်မည်။

'' တံခါး လော့ဂ်  ဖြုတ်လိုက်၊ ဦးအောင်သန်း ခနနေရင်ရောက်မယ်''

အောင်ဘညို (၁) တံခါးသွားဖွင့်ထားလိုက်တာ အချိန်မှီရုံလေးပဲဖြစ်သည်။ ဦးအောင်သန်းနှင့် အောင်ဘညို(၁) မသိသည့် တခြား အမျိုးသမီး တယောက် အခန်းထဲကိုဝင်လာကြသည်။

'' လာလာ ဦးအောင်သန်း၊ ထိုင်ပါဦး၊ ကော်ဖီသောက် မလား အအေးသောက်မလား''

ဦးအောင်သန်း ဆိုသည့်လူက မိန်းမကိစ္စမှာ နည်းနည်းနာမည်ပျက်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ ကို အခန်းထဲမှာ ဆက် နေခိုင်းမှန်း အောင်ဘညို(၁) ရိပ်မိ ပါသည်။ ခုတော့ ဦးအောင်သန်းမှာ အ ဖေါ် အမျိုးသမီးတယောက် ပါလာသည့် အတွက် ဆက်နေရန် မလိုတော့ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး

'' မမ ...ကျွန်တော် သွားလိုက်ဦးမယ်''

'' အေး ..အေး မောင်လေး၊ ခုန ကိစ္စတော့ နောက်နေ့ မှ ဆက်ပြောတာပေါ့''

ခုန ကိစ္စဆိုတာ ဘယ်ကိစ္စကိုပြောမှန်း အောင်ဘညို(၁) မသိပါ။အောင်ဘညို(၁) ကိုခေါ်တုန်း က အလုပ်ကိစ္စ ပြောစရာ ရှိသည်ဆိုပြီးခေါ်ခြင်းဖြစ်၏။ နောက်တော့ အလုပ်ကိစ္စ ဆီမရောက် ဘဲ ဟိုကိစ္စ ဖြစ်သွားသည်။ အောင်ဘညို(၁) ကတော့ ဟိုကိစ္စ ကိုပဲဆက်ပြောချင်ပါ၏။ ခပ် တည် တည်နှင့် “ဟုတ်ကဲ့” ဖြေပြီး ရပ်နေရာက အလှည့်တွင်  ကြမ်းပြင်မှာ အလိပ်လိုက် က လေး ကျနေသည့် မမဖြူ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကို မြင်လိုက်ရသည်။

ဧည့်သည်တွေ မြင်သွားသေးသလားတော့ မသိပါ။ အောင်ဘညို(၁) ကွယ်နေလို့ မမြင်ကြနိုင် လို့တော့ထင်ပါသည်။ မမဖြူထိုင်နေသည့် စားပွဲနောက် ဖက်ဆီကို မသိမသာ ခြေနှင့် ခတ် ထုတ် လိုက်ရာ အမှန်းအဆလွဲပြီး စားပွဲစွန်းနှင့် ထိကာရပ်သွား၏။ ထို့ ကြောင့် ကိုယ်နှင့် ကွယ် ကာ ငုံ့ လိုက်ပြီး မမဖြူထိုင်နေသည့် ဆုံလည် ကုလားထိုင်အောက်နားဆီ ဆတ်ကနဲပစ် လိုက်၏။

'' ဘာလဲ မောင်လေး''

ထိုင်ခုံကျွီကနဲလှည့်လာပြီး မမဖြူမေးသည်။

'' အမှိုက်..အမှိုက် ကျနေလို့”

ခုံလှည့်လိုက်တော့ ငုံ့ကောက်နေသည့် အောင်ဘညို(၁)၏ မျက်လုံးနှင့် မမဖြူ ပေါင်ကြားက တတန်းထဲ ဖြစ်သွားသည့်အခါ အခုထိ အရည်တွေရွှဲနေသော ဖါးခုံညင်းကြီးကို ရိပ်ကနဲမြင် လိုက် ရသည်။

...............................

အခန်း ( ၆ )

မနေ့တုန်းကတော့ အလုပ်မသွားချင်ဟု ဂဂျီဂဂျောင် လုပ်နေပြီး ဒီနေ့ ကျတော့မှ သူပဲ သွား လိုက် ပါတော့မည် ဆိုနေပြန်သော အောင်ဘညို(၁) ၏ စကားကြောင့် (၂) အကြပ်ရိုတ်သွား သည်။တယောက်တလှည့် ဆိုတာမျိုး တရားဝင် သတ်မှတ်ားတာ မရှိသော်လည်း ဒီနေ့ တော့ သူပဲ သွားမည်ဟု အောင်ဘညို (၂) ဆုံးဖြတ်ထားသည်။  (၁) လည်းဝမ်းသာအားရ သဘော တူလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားခဲ့၏။

အဓိကကတော့ သဲသဲ နှင့် တွေ့ ဖို့ကို အောင်ဘညို(၂) ကြောက်နေသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ စိတ် လွတ်ထွက်သွားသည့် အဖြစ်က လွန် လွန်း၏။ သူ၏ အသက်အရွယ်၊ အဆင့်အတန်းအရ ဘယ်လိုမှ မလုပ်သင့်သည့် ၏ယုတ်ယုတ်မာမာ တွေလျောက်လုပ်ခဲ့မိသည်။ သဲသဲ က သူ့ ထက် အများကြီး ငယ်ရွယ်သော မိန်းကလေး တယောက်ဖြစ်သည်။ ကလေးသာသာ မိန်းက လေး တယောက်ကို သွားပြီး လူကြီး လူကောင်း မဆန်စွာ လက်သရမ်း မိခြင်း အတွက် ကိုယ့် ကိုယ်ကို ရှက်လဲ ရှက်သည်။ခွင့် မလွှတ်နိုင်အောင်လည်း ဖြစ်မိ၏။ အဲဒီတုန်းက သဲသဲ အပြစ် မယူ  လို့ စိတ်အေးခဲ့ရပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်သည့် အခါ ပြန်တွေးတိုင်း ရှက်နေရသည်။ ဟို အရင် တုန်းက ချစ် သူတို့ သဘာ၀ ဖက်တာကိုင်တာတွေ ရှိဖူးပေမယ့် အခုလောက် အထိ ယုတ်ယုတ်ကမ်းကမ်း မလုပ်ခဲ့ဖူးပါ။ ထို့ ကြောင့် သဲသဲကို ရှောင် ရင်း မျက်နှာပူသက်သာသည် အထိ အလုပ်ထဲမှာပဲနေတော့မည် စဉ်းစားပါမှ  အောင်ဘညို(၁) က သူအလုပ်သွားမည် ဆို လာ သည့် အခါ နည်းနည်းစိတ်ညစ်သွား သည်။

အောင်ဘညို (၁) ကလည်း သူ့ အကြံနှင့် သူဖြစ်သည်။ မမဖြူ၏ ဖြူဝင်းစိုပြေသာ ကိုယ်လုံးက သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ဖျောက်မရအောင် ဖြစ်နေသည်။ အလုပ်သွားမည်၊ ဟိုရောက်ရင် အကြောင်း ရှာ ကာ မမဖြူအခန်းထဲဝင်ပြီး ထပ်တွယ် လိုက်ဦးမည်ဟု အားခဲထားသမျှအောင်ဘညို (၂) က သူပဲသွားမည် ဆိုလာသည့် အခါ စိတ်ထဲ ကသိကအောင့် ဖြစ်သွားရတော့သည်။သူတို့ နှစ် ယောက် မတင်မကျဖြစ် နေကြစဉ် ဒီနေ့မှ စောစောနိုးလာသည့် အောင်ဘညို(၃) လည်း ငေါင် ကြောင်ကြောင် နှင့် အနားကိုရောက်လာ၏။

'' အရင်လိုပဲ မဲနှိုက်လိုက်ပေါ့ကွာ၊ ငါကတော့ မသွားရလေ ကြိုက်လေပဲ''

နောက်ဆုံးတော့ ဒီနည်းကိုပဲ ရွေးချယ်ရတော့သည်။ ကံကောင်း ထောက်မစွာ အောင်ဘညို (၂) ရုံးသွားဖို့ မဲကျ၏။

'' ဒီနေ့ ဘာလုပ်စရာ ရှိသေးလဲ''

တချက် တွေကာ စဉ်းစားလိုက်ရင်း အောင်ဘညို(၁) မျက်နှာဝင်းပသွားသည်။ ဒီနေ့ ဂျီအမ် ဦးမြင့်ဆွေနှင့် အတူ အပြင်ထွက်စရာ တွေရှိသည်။ မမဖြူ ကိုစားဖို့ အချိန် ရှိချင်မှတောင် ရှိ လိမ့်မည်။

'' အန်ကယ်လ် ကြီးနဲ့ အပြင်ထွက်ဖို့တော့ရှိတယ်ကွ၊ ဘိုးတော်က ဟိုရုံးမှာလေရှည်၊ ဒီမှာ လေ ကျ နဲ့ တ နေကုန်မလားတောင် မသိဘူး''

'' အင်း...ထုံးစံ အတိုင်းပေါ့ကွာ၊ တခြား အထူးတော့မရှိဘူး မဟုတ်လား''

'' နေဦး ...မမဖြူက ....အရေးတကြီး တိုင်ပင်စရာ ရှိတယ်လို့တော့ပြောတယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် ဦး အောင်သန်း ကြီးရောက်လာတာနဲ့ မပြောဖြစ်လိုက်ဘူး၊ မင်းထပ်မေးကြည့်လိုက်ပေါ့''

'' အေး ..အေး၊ ဒီ စပွန်ဆာဘိုးတော်က ဘာလာလုပ်တာလဲ''

'' မသိပါဘူးကွာ၊ မိန်းမ တယောက်လဲပါတယ်''

အောင်ဘညို(၂) အလုပ်သွားခါနီးကျမှ (၁) လည်းစိတ်ကူးရလာသောကြောင့်

'' သဲသဲ ဆီ ညနေမှ သွားရမှာဆိုတော့ ငါ တနေ့ ခင်းလုံး အားနေတယ်၊နေ့ လည်ကျရင် တီဗွီ သွားဝယ်လိုက်မယ်ကွာ''

'' ဝယ်လေ၊ ၊ ဒီဗီဒီ စက်လည်းဝယ်မယ် မဟုတ်လား၊ စီဒီပါ လေးငါးဆယ်ချပ်လောက်ဆွဲခဲ့ကွာ''

'' ဘာကားလဲ”

“ ဘာကားဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ အပျင်းပြေရင် ပြီးတာပဲ၊ ဗမာကား မဟုတ်ရင်ပြီးရောပေါ့''

'' အိုကေ''

နေ့ ခင်း ကျတော့ အောင်ဘညို(၁) အပြင်ထွက်ဖို့ ဟန်ပြင်နေစဉ် (၃) အနားကို ကုပ်ချောင်း ချောင်း နှင့် ရောက်လာသည်။

'' ဟိုဒင်း...ငါ..ငါ..လည်း ...ကွန်ပျူတာ တလုံးလောက် ဝယ်မလားလို့”

'' ဘာလုပ်ဖို့ လဲ''

'' စာရေးဖို့ ကွာ၊ စာအုပ်နဲ့ ရေးရတာ အထာမကျဘူး၊ ပြင်လို့ ဖျက်လို့ မကောင်းဘူးကွ''

မနေ့ က ပေါက်ကရတွေ ရေးမိပြီး အောင်ဘညို(၃) သူများတွေ့ သွားမှာစိုးလို့ စာရွက်တွေဖြဲပြီး မီးရှို့ ပစ်လိုက်ရသည်။ အဲဒီမှာ ကွန်ပျူတာနှင့် ရေးဖို့ စိတ်ကူး သစ်ရသွား၏  ကွန်ပျူတာနှင့်ဆို ရင် မှားရေးမိလည်း ပြန်ဖျက် ပစ်လိုက်ရုံပင်။ ဘာမှ အလုပ်မရှုပ်။ မီးရှို့ပစ်စရာလည်း မလို တော့ပါ။

'' မင်းက ဘယ်လိုဟာမျိုးလိုချင်တာလဲ၊ ပီစီလား၊ လက်ပ်တော့လား''

'' ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ၊ အဓိကကတော့ စာရေးလို့ စာရိုတ်လို့ ရရင်ပြီးတာပဲ။''

'' အေးအေး၊ ဒါဆိုလဲ ပိုက်ဆံ ထပ်ယူသွားလိုက်မယ်၊ ဒါမှ မဟုတ် မင်းဖာသာ ငါပြန်လာမှ တ ခေါက်ထွက်ဝယ်ပါလား''

'' ဟင့် အင်း၊ ရတယ်၊ သုံးလို့ ဖြစ်ရင်ပြီးတာပါပဲ၊ မြို့ထဲမှာ ကားတွေရှုပ်၊ လူတွေရှုပ်နဲ့ အိမ်မှာ နေတာပဲ ကောင်းပါတယ်ကွာ''

'' ဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ၊ ငါလစ်ပြီ''

အိမ်မှာတွေ့ သည့် ကျောပိုးအိတ် တလုံးထဲကို ရှိသမျှ ပိုက်ဆံ အကုန်ထိုးထည့်ပြီး အောင်ဘ ညို (၁) မြို့ထဲထွက်ခဲ့၏။ သူ ကတော့ အပြင်ထွက်ရတာ ကြိုက်သည်။ ကောင်မလေးတွေ ဒီ လောက် လန်ပျံနေအောင် ဝတ်စားနေကြသည့် အခါမျိုးမှာ အိမ်ထဲနေလို့ ဘာမှမြင်ရမည် မ ဟုတ်။ လမ်းထိပ်ရောက်တာနှင့် အောင်ဘညို(၁) ရွှီကနဲ လေချွန်လိုက်မိသည်။ မှတ်တိုင်မှာ ရပ်နေသော ကောင်မလေး နှစ်ယောက်က နောက်ဖက်က အမြင်မှာတော့ တော်တော် လန်း ၏။

တယောက်က ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်၊ နောက်တယောက်က ဂါဝန် အတိုလေးဝတ်ထားသည်။ သူတို့ အတိုကြိုက်လေ ယောကျားလေးတွေက ပိုမြင်ရလေဖြစ်သည်။ တိုချင်သလိုလို၊ ဖေါ်ချင် သလောက်ဖေါ်  အောင်ဘညို(၁) တို့ အားပေးနေမည်ဖြစ်သည်။ မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုဆိုတာကြီး ကို နေရာတကာမှာ ထုတ်ချနေရင် ယောက်ျားတွေ အကုန်လုံး ဘုန်းကြီးဝတ်ကာတောထဲသွား နေဖို့ သာ ရှိတော့သည်။ လူ့ဘောင်လောကမှာ ဘယ်လိုမှ နေပျော်ဖွယ်မရှိပြီ။

အနားရောက်လာသည့် အောင်ဘညို(၁) ကို တချက်မော့ကြည့်ပြီးကောင်မလေး နှစ်ယောက် က သူတို့ ဖာသာ ဆက်စကားပြောနေသည်။ နှစ်ယောက်လုံး သိပ်အလှကြီးမဟုတ်ပေမယ့် သူ့ ဟာနှင့် သူတော့ကြည့် ကောင်းကြပါသည်။ ခုခေတ်ကောင်မလေးတွေက ပြင်တတ်ဝတ်တတ် ကြ သောကြောင့် သာမန်လောက် ရုပ်ရည်ရှိရင်ပဲ မျက်နှာအပြင်အဆင်၊ ဆံပင် ပုံစံနှင့် အ ဝတ် အစားနှင့် ပေါင်းစပ်လိုက်သည့်အခါ ကြည့်ပျော်သည့် အနေအထားကိုရောက်သွားတော့သည်။

ဘောင်းဘီတိုနှင့် ဂါဝန်တိုမှာ ဘောင်းဘီတိုက ရုပ်ကလေး နည်းနည်းပို သာပေမယ့် အောင်ဘ ညို (၁) ဂါဝန်တိုမလေးကို ပိုသဘောကျမိသည်။ မျက်နှာပေးက ဆက်ဆီ ဖြစ်သလို ရင်သား တွေမှာ ဒီကောင်မလေးကပိုပြီး ကြွကြွရွရွ ရှိသည်။ အပြာနုရောင် ဂါဝန်ပါးပါး အောက်မှာ ဝတ် ထားသည့် ဘရာစီယာက အနီ ဆိုတော့ ပိုပြီးထင်သာမြင်သာရှိ၏။  လည်ပင်းကလည်း ဆယ် ပြားစေ့ ပုံ ခပ်ကျယ်ကျယ် ဝိုက်ထား သည့်အခါ ရာသီဥတုက ကာလသားတို့ အကြိုက်၊ အောင် ဘညို(၁) တို့အကြိုက် လို့ပဲဆိုရပေတော့မည်။ ဒီကောင်မလေးက မမဖြူ လောက်  မထွားပေ မယ့် သဲသဲ ထက်တော့သာသည်။ ရင်ညွှန့်သားဝင်းဝင်း မို့မို့ တွေကို ဒီလောက် ပေါ်တင် ကြီး ငမ်း နေတာတောင်မှ အိန္ဒြေမပျက်ဆက်ရပ်နေလေတော့ သူလည်းမခေဟု ဆိုနိုင် သည်။အသက် အရွယ် ကတော့ သဲသဲ နှင့် မတိမ်းမယိမ်းလောက်ပဲရှိပါဦးမည်။

ကောင်မလေး အောက်ပိုင်းက ဝတ်ထားသည့် အတွင်းခံ အရောင်ကိုတော့ မှန်းဆလို့မရ။ ကြည့် ရတာ အပေါ်က ဂါဝန်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင် အရောင်တူဖြစ်မည် ထင်သည်။ ဘေးက ကောင် မ လေးနှင့် စကားပြောရင်း ခြေလှုပ် လက်လှုပ် လုပ်သည့် အခါ လှုပ်ရှားသွားသည့် ဂါဝန်အနား ကိုကြည့်ရင်း ဆွဲလှန်တင်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာသည်။ ဂါဝန်ကိုလှန်တင် မှတ်တိုင်ဘေး က အုတ်နံရံမှာ လက်ထောက် ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ဆော်ရရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမည်နည်း။ မနေ့ က မမဖြူကို စားပွဲပေါ်မှာမှောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ဆွဲခဲ့ရသည့် အရသာ က တွေးလိုက်တိုင်း ညီလေးကို ခေါင်းထောင် ထစေသည်။

ဘောင်းဘီတိုနှင့် ကောင်မလေးလဲ မဆိုးပါ။ ကျစ်လစ် အချိုးကျသော တင်ပါးလုံးလုံးလေးက ဘောင်းဘီတို အဝါလေးထဲမှာ အပြည့်အတိ ကြပ်နေသည်။ ပေါင်ရင်းခွဆုံနားမှာ ဖေါင်းဖေါင်း ခုံးခုံးလေး ဖြစ်နေတာကိုမြင်ရတော့ မမဖြူ၏ ဖါးခုံညင်းကြီးကို မြင်ယောင်လာရပြန်သည်။ ကြုံ ခဲ့သည့် အနေအထားအတိုင်းဆိုရင်တော့ ဒီဖါးခုံညင်းကြီးက ပုလိုင်းထဲက ဖား ဖြစ်သည်။အချိန် မရွေး ဆွဲစားလို့ ရနိုင်သည့် သဘောရှိ၏။ မမဖြူ ဘယ်လောက်တောင် ရင်ထဲမှာ ခိုက်သွား သည် ဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) ကောင်းကောင်း နား လည် နိုင်ခဲ့သည်။

ကောင်မလေးတွေကို ပစ်မှားလိုက်၊ မမဖြူဆီ စိတ်ရောက်လိုက်နှင့် ဖြစ်နေတုန်း စီးရမည့် ကား တစီး တောင် လွတ်သွားသည်။ ကားလာတာမြင်လို့ ချာတိတ်မတွေကလည်း မလှုပ်တော့ အောင် ဘညို(၁) လည်း ဒီအတိုင်း ဆက်ရပ်နေလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ သူတို့ နှင့် သူ သွားရ မည့် လမ်းကြောင်း တူပုံမရ။ ဒါဆိုရင်တော့ ကားတစီးထဲ စီးဖြစ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပြီ။

နောက်ထပ် တစီးလာရင် လိုက် မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက် ပေမယ့် ဂါဝန်တို မလေးက သူမ၏ကျောပိုးအိတ်ကလေးကိုနေရာ ပြင်လိုက်သည့်အခါ ၏ လည်ပင်း ပေါက် က တခြမ်းစောင်းသွားပြီး အနီရောင် ဘရာစီယာခွက်နှင့် လုံးလုံးတစ်တစ်ရင်သားက အ ပြင်ကို သုံးပုံနှစ်ပုံလောက် ထွက်လာတာနှင့် တိုးတာကြောင့် ခြေမရွှေ့နိုင်ဘဲ ဆက်ငေးနေမိ သည်မှာ ဆလွန်းကားလေးတစီး ထိုးဆိုက်လာပြီး ကောင်မလေး နှစ်ယောက် တက်လိုက် သွားကြသည် အထိဖြစ်သည်။

ကားပေါ်မှာ သူမ တို့ နှင့် ရွယ်တူချာတိတ် နှစ်ကောင်ပါသည်။ သူငယ်ချင်းတွေလား၊ ရည်းစားတွေလားတော့ မသိပါ။ နှစ်တွဲ ဆုံပြီး တည်းခိုခန်း သွားကြတာ လည်း ဖြစ်နိုင်သည်ဟု တွေးမိသောအခါ အောင်ဘညို (၁) နှမျောတသ ခံစားရသည်။ ကောင် မလေးတွေ ထွက်သွားပြီး နောက် ရောက်လာလို့ တက်လိုက်ရသည့် ကားပေါ်မှာ နေရာရ ပေမယ့် အောင်ဘညို (၁) စိတ်ထဲမှာ သိပ်ပြီးသာသာယာယာ မရှိလှပါ။ ကားပေါ်မှာ အသက် ကြီး ကြီး မိန်းမကြီးနှစ်ယောက် ၊ အောင်ဘညို(၁) နှင့် ရွယ်တူလောက်ရှိမည့် စဉ့် အိုးတလုံးလိုဝသည့် မိန်းမ တယောက်ပဲပါသည်။ ကျန်တာကတော့ ယောက်ျားတွေ ဖြစ်နေသည်။ ဒါ ပေမယ့် မြို့ထဲ လမ်းတွေ လျောက်သွားသည့် အချိန်မှာတော့ အောင်ဘညို (၁) သာသာ ယာ ယာ ဖြစ်သွားသည်။ သွားလာလှုပ်ရှားနေကြသည့် အမိုက်စားလေးတွေ တွေ့ရ သည့် အပြင် အောင်ဘညို(၁)၏ စိတ်ကို ပိုပြီးဆွဲဆောင်တာက ပလက်ဖေါင်းစပ်က ဆိုင်ကလေး တွေ ဖြစ် သည်။

တုပ်ထိုးဆိုင်၊ မုန့်တီ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်၊ အအေးဆိုင်၊ အသုပ်ဆိုင် အသီးသီးမှာ ကောင်မလေး တွေ ထိုင်စားနေကြ၏။  ခုံပုလေးတွေပေါ် မှာ ထိုင်သည့် အခါ  အဝတ်တွေကတင်းသွားပြီး သူတို့ တင်ပါးကို အလှပြနေကြသလိုရှိ၏။ ရှေ့ကို ငုံ့ပြီးစားသည့် အခါ အင်္ကျ ီက အပေါ်ကို တက် ဘောင်းဘီနှင့် စကပ်တွေက အောက်ကို လျှောဆင်းပြီး ပေါ်ထွက်လာသည့်  အတွင်းခံ လေးတွေကို အစီအရီ မြင်နေရသည်။

တချို့က သစ်၏ တချို့ကဟောင်း၏။ တချို့က အရောင်ရင့် ၍ တချို့က အရောင်နုသည်။  တချို့က တရောင်ထဲဖြစ်ပြီး တချို့ကတော့ အရစ်တွေ အကြားတွေမြင်ရ၏။အရောင်စုံသလို ဒီဇိုင်း လည်းစုံသည်။ စာလုံးတွေပါတာလည်းတွေ့ရသည်။ အရုပ်တွေ တံဆိပ်တွေ လည်းအမျိုး မျိုး စုံသည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဘယ်နားပေါ်နေမှန်းမသိဘဲ အစားငမ်းနေကြသော မိန်းကလေးတွေ ကို အောင်ဘညို(၁) အံ့သြမိသည်။

နောက်ပြီး သတိထားမိတာ တခုရှိသေးသည်။ ဟိုတုန်းကဆိုရင် မိန်းကလေးတွေ၏တင်ပါးမှာ ပင်တီရာ အရစ်တွေ အကွင်းလေးတွေ မြင်နေရသည်။ ထမိန်ကြပ်ကြပ်၊ စကပ်ကြပ်ကြပ် ဝင် ရင် အလွန်ပင်ထင်ရှားလွန်း၏။ ဒီနေ့တွေ့သည့် မိန်းကလေးတွေကတော့ ဆယ်ယောက်မှာ ရှစ် ယောက်လောက်က တင်ပါးမှာ ပင်တီရာမပါပေ။ တချို့ဆိုရင် အတင်းပြူးပြဲကြည့်မှ ခပ်ရေးရေး သာမြင်ရသည်။ ဝတ်ထားတာက ဘယ်လောက် ပါးပါစေ၊ ကြပ်ပါစေ မြင်ရဖို့တော်တော်ခက်၏။ အိမ်က စာရေးဆရာကို ဒီအကြောင်းပြောပြပြီး “အရာမထင်တော့သောမိန်းမများ”  ဆိုသည့် ခေါင်းစဉ်နှင့် စာတပုဒ်လောက်ရေးခိုင်းရင် ကောင်းမလားဟု တောင် အောင်ဘ ညို (၁) စဉ်း စားမိသေး၏။

တွေးလိုက် ငေးလိုက်နှင့် အောင်ဘညို(၁) တီဗွီ ဝယ်ဖို့ ကိုတောင်မေ့နေမိ၏။ အီလက်ထရောနစ် ပစ္စည်းစုံရောင်းသည့် ဆိုင်ကြီးတဆိုင် ရှေ့ကို ဆိုက်ဆိုက် မြိုက် မြိုက် ရောက်သွား တော့မှ  လာရင်း ကိစ္စကိုသတိရပြီး ဆိုင်ထဲဝင်လာခဲ့၏။

..................................

'' အကိုကြီး ဘာရှာတာလဲ မသိဘူး''

'' တီ..တီဗွီ''

အောင်ဘညို(၁) ကံကောင်းပြန်လေပြီ။ ဝင်လာမိသည့် ဆိုင်က အရောင်းစာရေးမတွေ အများ ကြီး ရှိသလို အခုလာမေးသည့် ကောင်မလေးကလည်း တော်တော်လန်း၏။ အရပ်ကလေး နည်းနည်းပုတာ ပဲရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ ဝတ်ထားသည့် ဆိုင်ယူနီဖေါင်း အင်္ကျ ီက နှိပ်ကြယ် သီး တွေ ပွင့် ထွက်သွားတော့မတတ်ဆူဖြိုး တင်း ရင်းနေ သည့် ရင်အုံကို မြင်လိုက်ရတော့ အ ရပ်ပုတာကို အောင်ဘညို(၁) ခွင့် လွှတ်လိုက်ပါသည်။ ဒီနေ့ စနေနံ အကျိုးပေးနေသည်ဟု လည်း မှတ်ယူလိုက်မိသည်။ တွေ့လိုက်သမျှက ရင်သားခပ်ထွားထွားတွေချည်းပဲ ဖြစ်နေသည်။

'' အော်... TV တွေက ဒီဖက်မှာပါရှင့်''

ကောင်မလေး ဦးဆောင်ခေါ်သွားသည့် နောက်ကိုလိုက်ရင်း အောက်ပိုင်းလည်း မဆိုးဟုတွေးမိ သည်။ အပေါ်ပိုင်းလောက် မဆူဖြိုးပေမယ့် သူ့အတိုင်းအတာနှင့် သူတော့ ပြည့်တင်းပြီး အချိုး ကျ သည်။ လမ်းလျောက်သွားသည့် အခါ အနိမ့် အမြင့် လှုပ်ရှားသွားသည်က ရင်ခုန်စရာ ကောင်း သည်။ အနက်ရောင် စကပ်တိုအောက်က ခြေသလုံးဖြူဖြူလေးမှာ အကြောပြတ် နေ သည့် အကြောင်းသုံးလေး ကြောင်းလောက် တော့ ရှိသည်။ ဘာပဲပြောပြော သူမသည် အောင် ဘညို(၁) စိတ်တိုင်းကျသည့် ဈေးသည် တယောက် တော့ အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။

'' ဘယ်အမျိုးအစားထဲက ကြည့်ချင်တာလဲ မသိဘူး''

'' ဘာ..ဖြစ်ဖြစ်..ကြည့်လို့ ရရင်ပြီးတာပဲ''

'' ဟာ ..အကိုကြီးကလဲ...ကြည့်မှ တော့ ကောင်းကောင်းပဲ ကြည့်ပေါ့''

'' ကောင်းရင်တော့ ကြည့်တာပေါ့..ဟဲ..ဟဲ''

ကောင်မလေးကို တချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း ယူနီဖေါင်းကို လည်ပင်းပေါက် ကျဉ်းကျဉ်းချုပ်ဖို့ စိတ်ကူးရသည့် ဆိုင်ရှင်ကို စိတ်ထဲက နေကျိတ်ပြီး ကျိန်ဆဲလိုက်မိသည်။ ကျဉ်းရုံမျှ မက ကော် လာ တောင်ပါလိုက်သေး၏။ ဒီလူသည် ယောက်ျားတော့ မဖြစ်နိုင် မိန်းမ ဖြစ်ချင်ဖြစ်၊ မ ဖြစ်ရင် မိန်းမရှာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒါမှ မဟုတ်ရင်လည်း ဈေးကွက်စီးပွားရေး နှင့် အရောင်းမြှင့်တင်ရေး သဘာဝကို နားမလည်သည့် ခပ်ညံ့ညံ့ လုပ်ငန်းရှင် တယောက်ပဲဖြစ်ရမည်။

'' ဒီဖက်က ဆိုနီ အကိုကြီး၊ ဟို ဖက်မှာ ဆမ်ဆောင်း၊ အခု တလောတော့ ဆမ်ဆောင်းကို လူ ကြိုက်များကြတယ်၊ တခြားအမျိုးအစားတွေလဲ ညီမတို့ဆီမှာ အစုံရှိပါတယ်။ အကိုကြီး အပြား ယူမလား ရိုးရိုး စီအာတီ ကြည့်မှာလား''

'' ဘာဖြစ်ဖြစ်ပါဆို''

'' ဟုတ်ဘူးလေ အကိုကြီးရဲ့၊ အယ်လ်စီဒီ လား၊ အယ်လ်အီးဒီလား၊ကျု နဲ့ လားဆိုတာ မေး တာ''

'' အယ် တာက ကောင်းတာပေါ့နော်၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား''

ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ်ပြောလိုက်တာကို ကောင်မလေး သဘောမပေါက်တာလား၊ လူပေါင်းစုံ နှင့် ပြောဆိုဈေးရောင်းနေကျဆိုတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တာလားတော့ မသိပါ။ သူမ၏ ဆူဖြိုးသောရင်သားတွေပေါ်မှာ အောင်ဘညို(၁)၏ မျက်လုံးတွေတဝဲ၀ဲ ဖြစ်နေ မှန်း သိသိ နှင့် အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြန်ဖြေ၏။

'' အယ်စီဒီ တို့ အယ်လ် အီးဒီ တို့ ကျတော့ နေရာ မယူဘူပေါ့ အကိုရယ်၊ နံရံမှာကပ်ထားလိုက် ရင်ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား၊ ကျု တီဗွီ ကျတော့ ထားရတာနေရာယူတယ်၊ အခုဆိုရင် လူသုံးလဲ နည်းသွားပြီ''

နှာဗူး မှန်းသိသွားပြီ ထင်သည် ကြီး ပြုတ်သွားပြီး အကို ဟုပြောင်းခေါ်လာ၏။

'' အင်းလေ...အယ်ဆိုလဲ ..အယ်တာပေါ့၊ နည်းနည်းလောက်ပြပေးပါလား''

တကယ်ဝယ်မည့် သူဆိုတာ သိလို့ ထင်ပါသည် ပြထားသည့် တီဗွီတွေ တလုံးချင်းစီ ရှေ့ကို ခေါ် သွားပြီး ရှင်းပြပေးရှာပါသည်။ သူမကိုကြည့်လိုက်  တခြားအရောင်းစာရေးမလေးတွေကို ကြည့်လိုက် နှင့် ရှင်းပြတာက အောင်ဘညို(၁) နားထဲကို ဝင်တချက် မဝင်တချက် ဖြစ်နေ သည်။

'' ကဲ ဆိုင်မှာရှိတာတော့ ကုန်ပြီ အကို ဘယ်ဟာ သဘောကျလဲ''

နင့်ကို သဘောကျတယ်ဟု ပြောမချလိုက်မိအောင် ပါးစပ် ကို ထိန်းရင်း

'' ညီမလေး က ဘယ်ဆိုဒ်လဲ''

'' ရှင်''

'' ညီမ ဘေးက တီဗီလေ၊ အဲဒါ”

'' အော်”

ဘေးကိုလှည့်လိုက်တော့ ကောင်မလေး၏ ရင်သားက တီဗွီပေါ် သွားတင်နေသည်။

'' ၃၂ လက်မ အကိုကြီး''

'' မကလောက်ပါဘူး''

ဒီကောင်မလေး ရင်သားက ၃၅ ထက် မအောက်ဘူးဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) ကြိုက်သည့် ကြေးနှင့် ထပ် ကာ လောင်းရဲပါသည်။

'' အကို ကလဲ ဒီထောင့်မှာ စာပါတယ်လေ၊ မတွေ့ ဘူးလား''

'' တို့က ၃၅ လောက်လို့ ထင်တာ''

'' ၃၅ တော့မရှိဘူး၊ အကို၊ ဘေးဘောင်ကကျယ်တော့ ပိုကြီးတယ် ထင်ရတာဖြစ်မယ်''

ရေမြုပ်ခံထားသည့် ဘရာစီယာကြောင့် ဒီလောက် ထွားတာလားဟု အောင်ဘညို(၁) တွေး မိပြန်သည်။ဖြစ်တော့ မဖြစ်နိုင်ပါ၊ တငြိမ့်ငြိမ့် နှင့် လှုပ်ပုံက တကယ့် အစစ်အတိုင်း ဖြစ်ပါသည်။

'' အင်းလေ ..ဒါဆိုလဲ ..အဲဒီရေမြုပ်၊ ဟုတ်ပေါင် အဲဒီ ဟာပဲယူတော့မယ်၊ ဘာအမျိုးအစားလဲ၊ သူက ပြားတယ်နော်”

'' ဆမ်ဆောင်းလေ ၊ သူက LCD အကိုရဲ့ပြားတာပေါ့”

“ တို့ကတော့ လုံးတာပဲ ကြိုက်တယ်”

“ အလုံးခေတ် မဟုတ်တော့ဘူး အကိုရေ၊ အပြားခေတ် ရောက်နေပြီ”

'' ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ၊ ကောင်းမကောင်း စမ်းပေးတယ် မဟုတ်လား''

'' စမ်းပေးတယ် အကို၊ လာလာ ဒီဖက်ကို ဒါက ပြထားတာ အကို့ ကို အသစ်ထုတ်ပေးမယ်''

TV တလုံး သေချာပေါက်ရောင်းရပြီ ဖြစ်လို့ ကောင်မလေး ရွှင်သွားသည်။ ဒီကကောင်က လည်း ဈေးတောင် မမေးဘဲ ဝယ်မည်ဟု တန်းပြောချပစ်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် အကြောင်း မဟုတ်ပါ။ အောင်ဘညို(၁) မှာပိုက်ဆံ အလုံအလောက်ပါပါသည်။ TV ကိုစမ်းပြတာက ကောင်လေး တွေဖြစ်နေလို့ နည်းနည်းဖီးလ် အောက်တာပဲရှိ၏။ DVD စက်လည်း ဝယ်ဦးမှာ ဖြစ်ပေမယ့် တမင်ကို TV ဖိုးရှင်း ပြီးမှ ကောင်မလေးကို ပြန်လိုက်ရှာပြီး စက်ပြခိုင်းသည်။ လုပ် နေပုံက သိပ်သိသာလွန်းလို့ ကောင်မလေး မျက်နှာ နီရောင်သန်းလာပေမယ့် သူမ၏ ဝတ္တရား အတိုင်း လိုက်ပြပေးရှာပါသည်။ ဆိုင်ထဲက တခြားလူတွေကတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အဖြစ် ကို မသိကြပါ။ သူမ၏ ရင်သားနှင့် တင်ပါးကို အတင်းလိုက်ကြည့်နေသည့် အောင်ဘညို(၁)၏ စားမလိုဝါးမလို မျက်လုံးတွေ ကို အနီးကပ်မြင်နေရသည့် ကလေးမ ခမျာသာ အနေခက်နေ ရခြင်းဖြစ်၏။

DVD စက်ကိုတော့ အခွေအားလုံးဖတ်သည် ဆိုသော တရုတ်စက်ပဲ ဝယ်လိုက်သည်။ ဝယ်ပြီး ပြန်တော့လည်း ဆိုင်မှာ ခနထားခဲ့သေးသည်။ စာရေးဆရာ အတွက် ကွန်ပျူတာ သွားကြည့်ရ ဦးမည် မဟုတ်ပါလား။ ပြီးရင် ပြန်လာယူမယ် ဟု ပြောကာထားခဲ့တော့ ကလေးမ စိတ်ညစ် ညူးနေပုံရသော်လည်း ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပင် လက်ခံပါသည်။

ကွန်ပျူတာ ဝယ်သည့် အခါမှာတော့ အောင်ဘညို(၁) သိပ်မဗူးလိုက်ရပါ။ အသိတယောက်နှင့်လမ်းမှာတိုးပြီး သူ့အကိုဆိုင်ရှိသည်ဟု အတင်းခေါ်သွား၍ အဲဒီမှာပဲ ဝယ်လိုက်ရသည်။ သူသာ မခေါ်ရင် ပိန်ခြောက်ခြောက် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ပဲ ရှိသည့် အဲဒီဆိုင် ကို ဝင် ဝယ်ဖို့ အသာ ထားလှည့်တောင်ကြည့် ဖြစ်မည်မဟုတ် ပါ။

“ ပီစီ လုပ်မနေပါနဲ့၊ စားပွဲတွေ ကုလားထိုင်တွေ ယူပီအက်စ် တွေနဲ့ ဇယားရှုပ်တယ်၊ နုတ်ဘွတ် ပဲ ယူသွား”

“ ခင်ဗျား သဘောဗျာ၊ ကျွန်တော်က သိပ်နားမလည်ဘူး”

ကိုယ်သုံးမှာလည်း မဟုတ်တော့ အရောင်းစာရေး ငါးဖေါင်ရိုးမ နှစ်ယောက်ကို စိတ်မသက် မ သာကြည့်ရင်း သဘောတူလိုက်သည်။ ဆိုင်ရှင်၏ ညီပါလာသည့် အတွက် ဈေးတော့ တော် တော်လျှော့ပေးလိုက်ပါသည်။ မကောင်းတတ်လို့ ကျေးဇူးတင်စကားပြောကာထွက်လာပြီး နောက် ကားမငှားခင် လမ်းဘေးက စီဒီဆိုင်မှာ ဝင်ပြီးစိတ်ကြိုက်ရွေးဝယ် လိုက်သေးသည်။ ပြီး တော့မှ တခါထဲ ကားခေါ်ပြီး TV ဝင်တင်သည်။ ဟိုကောင် မလေးက ဝယ်သူတယောက် နှင့် စကားပြောနေလို့ လက်ပဲပြခဲ့ရ၏။ ပစ္စည်းတွေကိုတော့ ဆိုင်က ကောင်လေးတွေ လာဝိုင်း တင် ပေးကြပါသည်။

ကားပေါ်မှာ ကျောပိုးအိတ် ကိုစမ်းကြည့်လိုက်တော့ လုံး၀ ပြားချပ်လို့နေပေပြီ။ ယူလာသည့် ပိုက်ဆံ အားလုံးနီးပါး ကုန်သလောက်ဖြစ်သွား၏။ ဒါတောင် ကွန်ပျူတာ ဆိုင်က ဈေးလျှော့ ပေးလို့ ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ပစ္စည်းတွေ လာဝိုင်းချဖို့ အော်ခေါ်သော်လည်း အူကြောင်ကြားက ထွက် မလာ။ ကားဆရာကို ဟွန်းအကျယ်ကြီး တီးခိုင်းတော့လည်း အသံတိတ်နေသည်။ နောက် ဆုံးကားဆရာ အကူအညီ နှင့် ချလိုက်ရသည်။ အောင်ဘညို(၁) TV ကြီးမ ပြီး ဝင်လာတော့ မှ အကွယ် တခုကနေ (၃) ထွက်လာ၏။

“ ဒီ လောက်ခေါ်နေတာ မကြားဘူးလား”

“ ကြားတယ်လေကွာ”

“ ကြားရင်လည်း လာဝိုင်းသယ်ပေါ့ကွာ၊ မင်းကလဲ”

“ ငါ့ ကို ဒရိုင်ဘာမြင်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ မြင်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ မင်းက အပျိုလေးလား”

“ နှစ်ယောက်ပူးကြီး မြင်သွားတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

နောက်တနေ့ ပြန်တွေ့မယ့်သူတွေလားကွာ၊ အမြွာ ညီအကိုလို့ပြောလိုက်ရုံပေါ့၊ နေရာတကာ ဟို ဆရာကြီးစကားကို နားထောင်ပြီး သိပ်အတွေးခေါင် မနေနဲ့ကွ၊ ရော့ ဒါက မင်းအတွက် ကွန်ပျူတာ”

အောင်ဘညို (၃)က ကွန်ပျူတာလေးဖွင့် ပြီး ဟိုနှိပ် ဒီနှိပ် လိုက်စမ်းနေစဉ် (၁) က တီဗွီ ကိုနေရာချရသည်။ တင်စရာခုံမရှိ၍ ထမင်းစားခန်းထဲက ထိုင်ခုံ တလုံးယူလာပြီး တင်လိုက်၏။ တီဗွီ ခြေထောက်ပြားက ခုံပြင်ကို နည်းနည်းထွက်နေသော်လည်း ဒီလောက်နှင့် တော့ ပြုတ်မကျနိုင်ပါ။ DVD စက်ကိုတော့ ကြမ်းပြင်မှာပဲချထားလိုက်သည်။

“ အန်တန်နာ တော့ မတပ်တော့ဘူးဟေ့၊ တို့လဲ သတင်းတွေကြည့် ဖြစ်မှာမှ မဟုတ်တာ”

ကြိုးတွေတပ်ပြီးစမ်းဖွင့် ဖို့ပြင်နေစဉ် အနားရောက်လာသော အောင်ဘညို(၃) ကို (၁)က ပြော လိုက်သည်။

“ ဘာကားတွေတုန်း”

“ အမေရိကန်တွေ များတယ်ကွ၊ ကိုရီးယား တကားပါတယ်၊ ဂျပန်တော့ မယူတော့ဘူးကွာ ကောင်မတွေက ဒါလေးလုပ်တာကို သတ်နေသလိုအော်ကြတာ နားညည်းတယ်၊ ဂျပန် အမေ ရိကန် ဖက်စပ် တကားတော့ပါတယ်ကွ၊ ကောင်းတယ်လို့ ဆိုင်ကပြောလို့”

အောင်ဘညို(၁) စီဒီထည့်ပြီး အားပါးတရ ထိုင်ကြည့်နေချိန်တွင် (၃) ကွန်ပျူတာ နားကို ပြန် ရောက်သွားသည်။

“ မကြည့်တော့ ဘူးလားဟ”

“ မကြည့်တော့ပါဘူးကွာ၊ ထမင်းချက်ရဦးမယ်”

ကိုယ့်ကိုယ်ကို လိင်စိတ်တွေ ထကြွသောင်းကျန်းလွန်းနေသည် ဟု ယူဆထားသော အောင်ဘ ညို(၃) ဒီလိုကားတွေ မကြည့်ရဲပါ။ ပိုဆိုးလာမှာ ကြောက်နေသည်။ အောင်ဘညို(၁) ကတော့ ကြည့်နေရင်း နှင့် နောက်တကြိမ် မမဖြူကို ဆွဲခွင့်ကြုံရင် အသုံးဝင်နိုင်မည့် နည်းစနစ်တွေကို မှတ်သားရင်း ကျန်ခဲ့သည်။

.....................................................................

အောင်ဘညို(၁)  မြို့ထဲမှာ လမ်းသလားပြီး လွတ်လပ်ပေါ့ပါးနေစဉ် (၂) ခမျာတော့ အလုပ်ထဲ မှာ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေသည်။ဘာကြောင့်မှန်း မသိစိတ်ထဲမှာ တခုခု အတွက်ရင်လေး နေ သလို ခံစားနေရသည်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်လည်စစ်ဆေး သုံးသပ်ကြည့်သော် လည်း ထူးခြားချက် တစုံတရာ ရှာလို့ မရပါ။ အားလုံးသည် ပုံမှန် အတိုင်း လည်ပတ်လှုပ်ရှား နေကြသည်သာ ဖြစ်သည်။

ထူးခြားတာ တခုတော့ရှိသည်။ မမဖြူ ဒီနေ့ တော်တော်လှနေ၏။  ကျောလည်နီးပါး လောက် ရောက် သည့် ဆံပင်တွေကို အရင်က သပ်သပ်ရပ်ရပ် စည်းနှောင်  ထုံးဖွဲ့ ထား  တတ်သော် လည်း ဒီနေ့ တော့ ဖြန့်ချထား သည့် မမဖြူသည်ရုံး က ချာတိတ်မတွေ နှင့် အပြိုင် ပျိုမြစ် သစ် လွင်နေသည်။ အဖြူရောင် ပိုးသား ဘလောက်စ်နှင့် ချော့ကလက်ရောင်ရင့်ရင့်မှာ အဝါရောင် အစင်း သေးသေးလေးတွေပါသည့် စကပ်တိုသည် မမဖြူ၏ ကိုယ်ပေါ်က ကောက်ကြောင်း တွေနှင့် အရမ်းပဲ လိုက်ဖက်ပါသည်။

'' မမဖြူ  ဒီနေ့ အရမ်းလှနေပါလား''

အခန်းဝကနေ ခေါင်းပြူကြည့်ပြီးနောက် အထဲဝင်လာသည့် မမဖြူကိုကြည့်ပြီး အောင်ဘညို (၂) က ချီးမွမ်းလိုက်တော့ မမဖြူ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးတွေ ပိုဝေဆာသွား၏။

'' တကယ်ပြောတာလား''

'' တကယ်ပြောတာပေါ့ဗျာ''

'' ဒါဆိုရင် မုန့် ဝယ်ကျွေးမယ်''

'' ကျွေးတော့လည်းစားရတာပေါ့ မမဖြူရယ်၊ ဒါပေမယ့် မုန့် ကျွေးအောင်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး နော်၊ တကယ်ကြည့်ကောင်းလို့ ပြောတာ''

အရင်ကလည်း တရင်းတနှီး ပြောဆိုနေကျဖြစ်၍ အောင်ဘညို(၂) က ထပ်ပင့်ပေးလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း အပျိုကြီး ဒီနေ့ အစီအစဉ် တခုခု ရှိပုံရသည်ဟု တွေးနေမိ၏။

'' ဒါဆိုလဲပြော၊ ဘာစားမှာလဲ''

'' ကြိုက်တာသာကျွေး၊ အလကားရလို့ကတော့ အကုန်စားတယ်''

'' ယုံ ပါတယ်၊ ယုံပါတယ် ...ဟွန်း''

မျက်စောင်းလေး တချက်ခဲလိုက်သော မမဖြူကို အောင်ဘညို(၂) အံ့သြနေမိ၏ မမဖြူ၏ အ သွင်အပြင်က များစွာနုပျိုနေသလို အမူအရာတွေကလည်း မိန်းမပျိုလေး တယောက်လို လွတ် လပ်ပေါ့ပါးနေသည်။ သူမ ကို အကဲခတ်ရင်း အောင်ဘညို(၂) စဉ်းစားသလိုလုပ်နေတော့ မမဖြူက

'' ပြောလေ...ဘာစားမှာလဲ''

တကယ်စေတနာရှိနေပုံရ၍ အောင်ဘညို(၂) လည်း ဘာစားရင်ကောင်းမလဲဟု တွေး ကြည့် နေမိသည်။

'' ကျွန်တော် စားချင်တာကျွေးမှာပေါ့ နော် ...ဒါဆိုရင် ..အင်...''

မေးပွတ်ရင်းစဉ်းစားဟန်ပြုနေသည့် အောင်ဘညို(၂) ကို စိတ်မရှည်တော့သလို မမဖြူ အနားကို တိုးကပ်လာသည်။

'' မြန်မြန်ပြော''

'' နေပါဦး မမဖြူရဲ့၊ ကျွန်တော် စဉ်းစားနေတုန်းရှိသေးတယ်၊ ဘာဖြစ်ဖြစ်နော်''

'' ဘာဖြစ်ဖြစ် ရပါတယ် ဆိုမှပဲ''

အရည်လည်နေသော မျက်လုံးကြီးတွေမှာ မျက်တောင် တဖျတ်ဖျတ် ခတ်ရင်း မမဖြူ ပြော သည်။ ထိုမျက်ဝန်းတွေ၏ အဓိပ္ပါယ်ကို အောင်ဘညို(၂) နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် တမျိုး ကြီးတော့ စိတ်ထဲမှာခံစားရသည်။ မမဖြူ ထူးခြားနေသည် ဟုလည်း တွေးမိသည်။

'' မမဖြူ စေတနာရှိတာပဲ ကျွေးပါ၊ ''

'' လူလည်လေး၊ ဒုက္ခရောက်အောင်သိပ်လုပ်တာပဲ၊ ဒါဆိုရင်တော့ ရွေကြည်ဆနွင်းမကင်းပဲ စားရမယ်၊ ဝယ်လာတာမဟုတ်ဘူး၊ မနက်က လက် ဆောင်ရလာတာ''

'' ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ..ရပါတယ်..ဟဲ..ဟဲ၊ ဒါနဲ့ မမဖြူ မနေ့ကအရေးတကြီးတိုင်ပင်မယ် ဆိုတာ ဘာကိစ္စလဲ၊ မနေ့ က မပြောဖြစ်လိုက်တာနဲ့”

'' သတိရသေးတယ်ပေါ့၊ တို့ကတောင် မေ့နေပြီ''

'' ဦးအောင်သန်း တို့ ရောက်လာလို့ လေ မမရဲ့''

'' ကလေးတွေ ရှိတယ်၊ နောက်မှပဲပြောမယ်''

အောင်ဘညို(၂) ထိုင်သည့် အခန်းထဲမှာ မိတ္တူ လာဆွဲသည့် ချာတိတ်နှစ်ကောင် ရောက်နေ တာ ကြောင့် အသံခပ် တိုးတိုး လေး ကျိတ်ပြောပြီး မမဖြူ ထွက်သွားသည်။

'' အားပါး''

အောင်ဘညို(၂) ရင်ထဲကပဲကျိတ်ပြီး အာမေဋိတ်သံပြုလိုက်မိသည်။ မမဖြူဝတ်ထားသည့် စကပ်က သိပ်အတိုကြီး မဟုတ်ပေမယ့် နောက်က ခွဲကြောင်းကတော့ တင်ပါးနီးနီး လောက် ရောက်နေသည်။

'' အကိုကြီးကလဲ... အန်တီဖြူက ဒါလောက်ပြောနေတာကို ဈေးကြီးတာ တခုခု ဝယ်ကျွေး ခိုင်းလိုက်ပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့ လဲ ကပ်တုတ် မှာပေါ့''

'' ရုတ်တရက် ငါစဉ်းစားလို့ မရတာနဲ့ ကွာ...နနွင်း မကင်းပေးရင် မင်းတို့ လဲ ဝိုင်းစားကြပေါ့”

'' ကျွန်တော် သာဆိုရင်တော့ ငါးပူတင်းစားချင်တယ် ပြောလိုက်မယ်''

'' ပေါက်ပေါက်ရှာရှာကွာ၊ ငါတော့ ငါးပူတင်းဟင်း ရောင်းတဲ့ဆိုင် မတွေ့ ဖူးပါဘူး''

ချာတိတ်နှစ် ကောင် တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ပြီး စပ်ဖြီးဖြီး ဖြစ်သွားသည်။

'' ဒီလို အကိုကြီးရဲ့၊ ဟိုတရက်က အန်တီဖြူ ပစ္စည်းတွေ မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော် ကားပေါ်လိုက်တင်ပေးရတယ်၊ အဲဒီနေ့ က လေတော်တော်တိုက်တယ်လေ မှတ်မိလား''

'' အင်း ..ငါ ခွင့် ယူထားတုန်းက ဖြစ်မယ် ထင်တယ်။ အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ''

'' ကျွန်တော် က နောက်ခန်းမှာ ပစ္စည်းတွေထည့်ပေးပြီး တံ ခါး အပိတ်၊ အန်တီဖြူကလည်း ရှေ့ ခန်းမှာ တက်အထိုင်၊ လေကကြမ်းတော့ ထမိန်စကပ် လန်ထွက်သွားတာ နည်းတဲ့ ငါး ပူတင်းကြီး မဟုတ်ဘူးဗျာ၊ ဖောင်းကားနေတာပဲ”

'' ဟေ့ ကောင်တွေ တော်တော့၊ လူကြီးကိုများ မင်းတို့က သွားပြီးတော့၊ ဒီမှာ ကိစ္စ ပြီးရင် သွားကြတော့''

သူတို့ပြောသည့် ငါးပူတင်းကို သိလိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို(၂) ချာတိတ်တွေကို အခန်း ထဲက မောင်းထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခုံမှာပြန်ထိုင်ရင်း မမဖြူ ဒီနေ့လန်းဆန်း တက် ကြွ နေတာ က အရေးတကြီးတိုင်ပင် စရာရှိသည် ဆိုတာနှင့် ဆိုင်မလားဟုတွေးမိ၏။

'' မမဖြူ အိမ်ထောင်ပြုတော့မလို့လား''

အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စ ကလည်း သတင်းသဲ့သဲ့တောင် မကြားဖူးခဲ့တော့ တွေးရခက်နေသည်။ ဟုတ်သည်ဆိုရင်တောင် အောင်ဘညို(၂) ကို တိုင်ပင်စရာ အကြောင်း မရှိပေ။ ဒါမှ မဟုတ် လုပ်ကွက် ခပ်ကြီးကြီး တခု ထပ်ရလိုက်လို့ မြူးနေတာလား ဟုထင်မိပြန်သည်။ ဒါဆိုရင် လည်း တော်တော်ပမာန များမှ ဖြစ်မည်။ တော်ရုံလောက် နှင့်တော့ မမဖြူ က အရေးစိုက် မည် မဟုတ်ပေ။

စဉ်းစားနေရင်း နှင့်မှ အပြင်ခန်းမှာ ပရင်တာထုတ် ခိုင်းထားတာ ရောက်မလာသေးတာကို သ တိရတာနှင့် အောင်ဘညို(၂) လိုက်သွားမိသည်။ဟိုရောက်တော့ ပရင်တာ မှင်ကောင်းကောင်း မလိုက်လို့ မရသေးတာဟု သိရ၏။

“ ရုံးမှာ ကွန်ပျူတာက ဒီတလုံးထဲ၊ ပရင်တာက ဒီတလုံးပဲ ရှိလို့လား၊ စတစ် နဲ့ယူပြီး တခြားစက် မှာသွားထုတ်လိုက်၊ ဒီဟာက ဘာဖြစ်တာလဲ ပြစမ်း”

“ စာတွေက ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက် ဖြစ်နေတာ အကိုကြီး”

“ တခြားမှာ ထုတ်လိုက်တော့၊ဒီက ဖွင့်ရတာ မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်ကဲ့ အကိုကြီး”

ရုံးက ပရင်တာတွေ ကွန်ပျူတာတွေကို နက်ဝပ်ချိတ်ထားလိုက်ဖို့ မမဖြူကို ပြောရဦးမည် ဟု တွေးရင်း အောင်ဘညို (၂)ပရင်တာကို တတ်သလောက် မှတ်သလောက်နှိုက်ကြည့်သည်။ စောစောက ထက် နည်းနည်းလေး ပိုကောင်းလာ သည်မှအပ ဘာမှ ထူးမလာ။ အောင်ဘ ညို(၂) လက်မှာ ဆေးမှုန့် မဲမဲတွေ ပေကုန်တာသာ အဖတ်တင်၏။

“ ဒီဟာ ဝယ်ထားတဲ့ ဘောက်ချာတွေပြန်ရှာစမ်း၊ မနက်ဖြန်ကျရင် အဲဒီဆိုင် ပြန်ပို့လိုက်၊ ဝရန် ထရီ ရှိဦးမယ် ထင်တာပဲ”

အောင်ဘညို(၂) အခန်းထဲကို ပြန်ရောက်ပြီး မကြာမှီပင် မမဖြူ လည်း အခန်းထဲကို ရောက် လာသည်။ လက်ထဲမှာလည်း ဖေါ့ ဘူးလေး တဗူးနှင့်။

'' အန်ကယ်နဲ့ သွားစရာ ရှိတယ်ဆို၊ မသွားခင် စားသွားလိုက်...ရော့''

'' နေဦး မမ၊ ကျွန်တော့လက် မင်တွေပေ နေတယ်၊ ဆေးလိုက်ဦးမယ်”

'' ကြာပါတယ်ကွာ၊ ဒါဆိုလဲ ..ရော့ ..ဟ''

ရွှေချည် တတုံးခပ်လိုက်ပြီးနောက် ဇွန်းကို အောင်ဘညို(၂) ပါးစပ်၀ ဆီထိုးလာသည့်အခါ ယောင်လည်လည်နှင့် ပါးစပ်ဟပေးလိုက်ရသည်။

'' ကောင်းလား''

ခေါင်းညတ်ပြရင်း အောင်ဘညို(၂) မမဖြူကို ကြည့်မိ၏။ ကားစွင့်သောတင်ကို စားပွဲတွင် မှေးထားသည့် အခါ ဖြူဝင်းသည့် ခြေတံတွေက အောင်ဘညို(၂)၏ လက် မောင်း ဘေးကနေ  ဖြတ်ဆင်းသွားကြ၏။ အပေါ်ကနေ စီးမိုးကြည့်ရင်း နောက် တဇွန်း ကျွေး ပြင်နေသည့် မြင်ကွင်းသည် သူ့ အတွက်တော့ ထူးဆန်းနေ၏။

'' ကုန်ပြီလား...ရော့''

ပါးစပ်ထဲကို နောက်တဇွန်းထပ် ထိုးထည့်လိုက်သည့် အတွက်ကြာကြာ မထူးဆန်းနိုင်ဘဲ က ပျာကယာမျိုချလိုက်ရသည်။ ရွှေချည်ဆိုတာ ဝါးစားစရာမလိုသည့် မုန့်ဖြစ်နေလို့ သာတော်တော့၏။ ကြာကြာဝါးရမည့် အစာဆိုရင် အောင်ဘညို (၂) နင်သွာနိုင်သည်။ ပြီးတာနှင့် နောက်တဇွန်းထပ်ထည့်လာပြန် သည့် အတွက် ခပ်မြန်မြန်မျိုရပြန်သည်။ ကတိုက် ကရိုတ် ဆို တော့မုန့်၏အနံ့ နှင့် အရသာကိုတောင် မသိနိုင်အောင်ဖြစ်နေ၏။ ရွှေချည်နံ့ အစား မမဖြူ၏ ဆံ ပင်နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာမှ မွှေးရနံ့တွေသာ အောင်ဘညို (၂) အနားမှာ ပတ်ဝိုင်းနေ၏။ ဘာ မှန်း ညာမှန်းရေရေရာရာ မသိဘဲကျီးကြည့် ကြောင်ကြည့်နှင့် ဟိုချာတိတ်တွေ ပြောသည့် ငါးပူ တင်းကြီးရှိရာ ပေါင်ကြား ဆီ မျက်လုံးရောက်သွားသည့် အတွက် ချက်ချင်း ပြန်လွှဲ လိုက်ရ သည်။ မျက်လုံးလွှဲ တော့တဖန်ပြည့်ဖြိုးသည့် ရင်သားတွေနှင့် သွားတိုးပြန်သည်။ အထဲက တွန်းကန်မှုကြောင့် ပိုးသား ဘလောက်စ်၏ ကြယ်သီး နှစ်လုံးကြားမှာလှပသောပန်းနုရောင် ဇာ ပေါက်ကလေးတွေနှင့် ဘရာစီယာကို မြင်နေရသည်။

...............................

'' ယူအုံးမလား...အင်း...နောက်ထပ်''

အောင်ဘညို(၂) အားနာပါးနာနှင့် ခေါင်းကိုသွက်သွက် ညိတ်ပြလိုက်တော့ မမဖြူ ပြုံးစိစိ ဖြစ်သွားသည်။

'' ရွှေချည်ကို ပြောတာနော်၊ ဘယ်ကြည့်ပြီး ခေါင်းတွေညိတ်နေတာလဲ''

ပွင့်လင်းသော စကားကြောင့် အောင်ဘညို(၂)၏ မျက်နှာ ရဲတွတ်သွားမှာသေချာပါသည်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်မိခဲ့တော့ ရုတ်တရက် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ အောင် ဖြစ်သွားသည်။

'' ကျွန်တော် ..ဟို..ဟို..''

'' ဘာမှ မပြောနဲ့ ရော့ ..စား''

ထိုအချိန်မှာ စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် အောင်ဘညို(၂)၏ ဖုန်းက မြည်လာ၍ လက်ပေနှင့် ကောက် ကိုင်မည်ပြုစဉ် မမဖြူက ကြားဖြတ် ယူလိုက်ပြီး နား နားမှာလာကပ်ပေး၏။

ဦးမြင့်ဆွေ ဆက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

'' ဟုတ်ကဲ့ ..အန်ကယ်လ် ...ဟုတ်ကဲ့''

သွားတော့မည် အဆင်သင့် လုပ်ထားဟု  ဦးမြင့်ဆွေ လှမ်းပြောခြင်းဖြစ်သည်။

'' ဘာလဲ''

'' အန်ကယ်က သွားတော့မယ်တဲ့၊ မမ ကျွန်တော် လက်သွားဆေးလိုက်ဦးမယ်''

'' ကြွ၊ ကြွ''

အောင်ဘညို(၂) ထိုင်ရာက ထသွားမည် အလုပ်မှာ မမဖြူက လက်မောင်းကို  လှမ်းဆွဲ၏။

'' မြန်မြန် ပြန်ခဲ့နော်၊ အန်ကယ်လ့်ကို သိပ်လေမရှည်စေနဲ့၊  အန်ကယ်လ်မျောနေရင် မောင် လေးက ဝင်သတိပေးကြားလား''

'' ဟုတ် ...ဟုတ်ကဲ့ မမဖြူ''

ဟုတ်ကဲ့  ဆိုပြီး အောင်ဘညို(၂)က မလှုပ်သည့်အခါ မမဖြူ နားမလည်သော အကြည့် နှင့် ကြည့်သည်။

'' အော် ...ပြောပါလားလို့”

အောင်ဘညို(၂)၏ ထွက်လမ်းကို ပိတ်ရပ်ထားရာမှ မမဖြူဖယ်ပေးသည်။ လမ်းမှာ ပိတ်နေ သည့် ခြေတံ ဖြူဖြူ ကြီးတွေ ကိုတိုးဝှေ့ကာ ရေချိုးခန်းဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးပြီး လက် ဆေးရ၏။ ပြန်လာတော့ မမဖြူ မရှိတော့ပြီ။ မုန့် ထည့်သည့်ဘူးကလေးတော့ စားပွဲပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့၏။ ဆက်မစားချင်တော့တာ နှင့် အပြင်က ဝန်ထမ်းတွေကို ချပေးခဲ့ပြီး အောင်ဘညို(၂) ရုံးရှေ့မှာ ရှိနေမည့် ကားဆီသို့ ထွက်ခဲ့သည်။

ဦးမြင့်ဆွေက အစိုးရဌာနဆိုင်ရာမှာ အရာရှိကြီးတယောက် ဖြစ်ခဲ့ ဖူးသလို အပြင်စီးပွားရေး လုပ်ငန်းကြီးတွေမှာလည်းအရေးပါသည့် အလုပ်တွေ လုပ်ခဲ့ဖူးသည်ဆိုတော့ သူ့မှာ အသိ အကျွမ်းပေါသည်။ ရုံးဌာနတွေ ကုမ္ပဏီတွေ သွားသည်ဆိုရင်လည်း တပည့် တပန်း မိတ် ဆွေတွေ များသည့် အတွက် စကားပြောစရာတွေပေါသည်။ အချိန်အတိအကျသွားသည့် အချိန်းအချက် မျိုး မဟုတ်လျင် ရောက်လေရာမှာ စကားလက်ဆုံကျနေတတ်၏။ နေရာ တိုင်း ကိုတော့  အောင်ဘညို လိုက်စရာမလိုပါ။ ဒါပေမယ့် ဦးမြင့်ဆွေက ခေါ်သွားတတ်သည်။

သူအနားယူသည့်အခါ အောင်ဘညို အနေနှင့် အဆက်အသွယ် မိတ်ဆွေရထားပြီးသား ဖြစ်စေချင်လို့ခေါ် မှန်းသိ၍ ကျိတ်မှိတ်ပြီး လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မမဖြူကလည်း လိုက်စေ ချင်သည်။ ဒီနေ့မှသာ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ မြန်မြန်ပြန်လာဖို့ ပြောခြင်းဖြစ်သည်။

ဒီနေ့ တော့ ဦးမြင့်ဆွေ ကြာပါစေဟု အောင်ဘညို(၂) ဆုတောင်း နေရသည်။ မမဖြူနားမှာ နေရတာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိရင်ထဲမှာ  တမျိုးကြီးဖြစ်နေသည်။ စိတ်မလုံသလို လိုဘာ လို လိုနှင့် ဘယ်လိုမှန်းမသိ။ အရေးတကြီးပြောစရာရှိသည် ဟုဆိုထားတော့ ပြန်ရောက်ရင် မျက် နှာချင်း ဆိုင်ရမှာက ရှိသေး၏

လေးနာရီ ထိုးလုလုမှ ရုံးကိုပြန်ရာက်ပြီး လုပ်လက် စလက်ကျန်တွေ ဖြတ်နေစဉ် မမဖြူ အ ခန်း၀ မှာလာချောင်းသည်ကို သတိ ထားမိသည်။ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၂)က အလုပ်ထဲမှာ နစ်မျောနေသယောင်ယောင် နှင့် မော့မကြည့်ဘဲ နေလိုက်ရာ မမဖြူ ပြန်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ တိုင်ပင်စရာ ကိစ္စကို တကူးတကလည်း သွားမေးမနေတော့ပေ။ အရမ်း အရေးကြီးရင် မမဖြူ မဖြစ်မနေ ခေါ်ပြောလိမ့်မည်။ အထဲကို ဝင်လာရင်တော့ အလုပ်ရှင်ကို တားလို့က မဖြစ်နိုင် အလိုက်သင့် ဆက်ဆံရပေမည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူ ဝင်မလာတော့ အောင် ဘညို(၂) အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာရခဲ့၏။

တကယ်တော့ အဲဒါလည်း အားနာစရာ ကောင်းပါသည်။ မမဖြူက ဘာမှ မလုပ်ဘဲနှင့် ကိုယ့် စိတ် ခံစားမှုနှင့် ကိုယ် တိမ်းရှောင်နေမိတာကို မဖြစ်သင့် ဟု အောင်ဘညို(၂) တွေးမိသော် လည်း မတတ်နိုင်ပါ။ ရုံးဆင်းချိန်ကျတော့လဲ မမဖြူ လှမ်းကြည့်နေသည်ကို မြင်လျက်နှင့် အ ဝေးကနေပဲ လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ကသုတ်ကရက်ပြန် ထွက်လာခဲ့သည်။ အပြန်မှာ မြို့ထဲ ခန ဆင်းပြီးသူပတ်ထားသည့် နာရီနှင့် ဆင်တူ နာရီ နှစ်လုံး လိုက်ရှာဝယ်ရသေးသည်။ အရင် ဝယ် ခဲ့သည့် ဆိုင်မှာ ပုံစံတူ မတွေ့ တာနှင့် နှစ်ဆိုင် သုံးဆိုင် ကူး ရှာမှ ရခဲ့သည်။

အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အခန့် သားတီဗွီ ထိုင်ကြည့်နေသော အောင်ဘညိုတ ယောက်ကို တွေ့ရ သည်။ ငေါင်တောင်တောင် ပုံစံ မဟုတ်၍ စာရေးဆရာ မဖြစ်နိုင် ဟုသိ လိုက် သည်။

'' ဟို တယောက်ရော''

'' သဲ..သဲ ကိုကျောင်းသွားကြိုတယ်''

သဲသဲ ဒီနေ့ အချိန်ပြည့်ကျောင်းတက်သည် ဆိုတော့ ကျောင်းကားရပ်သည့် သဲသဲတို့ လမ်းထိပ်နားက သွားစောင့်ဖို့ ပဲလိုသည်။

'' ရော့ ..ဒီမှာ ..မင်းအတွက် နာရီ''

'' အင် ... အဟောင်း အတိုင်းပဲလား''

'' အေးလေ ... တူနေရင် ပိုကောင်းတာပေါ့၊ ''

အောင်ဘညို(၁) ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်ပြီးနောက် နာရီကို လက်မှာ ပတ်ရင်း တီဗွီ ဖက်ကို ပြန်လှည့် သွားသည်။ မှန်ပြင် ပေါ်တွင် ဂျပန်မ ဖြူဖြူသေးသေးလေး တယောက် ခမျာမှာ  ထွားကျိုင်း မဲနက်သည့် ကပ္ပလီ ကြီးတယောက် လက်ချက် ကြောင့် လူးလှိမ့်အော်ဟစ်နေ၏။

'' တီဗွီ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား''

'' မဆိုးပါဘူးကြည်ပါတယ်''

ရှေ့ နားမှာ ချထားသည့် စီဒီချပ်တွေကို ဆွဲယူကြည့်လိုက် သည့်အခါ ဖူးလ်ကားလို့ ခေါ်သည့်  အပြည့်ကားတွေချည်းသာဖြစ်နေသည်။

'' မင်းကလဲ ...ကောင်းတဲ့ ကားလေးတွေ ဆွဲခဲ့ပါဆိုတာကို''

'' ဟာ...ဒါကောင်းတာပေါ့ကွ၊ အကုန်လုံး HD ကွာလတီ တွေချည်းပဲ၊ ဒီမှာကြည့်ပါဦး ကောင်မ လေး ဗိုက်က ချွေးစက် ကလေးတွေသီးနေတာ တောင်သေချာမြင်ရတယ်။ ဖင်မှာ အရည်တွေ စိုနေတာလဲ ရှင်းနေတာပဲ မတွေ့ ဘူးလား''

'' အေးပါကွာ၊ ငါကြည့်ချင်တာ ငါ့ဖာသာပဲ ဝယ်ပါတော့မယ်''

'' အန်စီတွေက ကားတိုင်း မကောင်းဘူးကွ၊ ဟိုနားကွယ်ရိုတ်၊ ဒီဟာနဲ့ ကွယ်ပြနဲ့  ငါတော့ မကြိုက်ပါဘူးကွာ၊ ကြည့်ရတာ ဖီးလ် ငုတ်တယ်”

'' ငါ က ရိုးရိုးကားပြောတာဟ ''

အောင်ဘညို(၂) စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြန်ပြောရင်း အဝတ်အစားလဲဖို့ အိမ်ထဲ အဝင်တွင် စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် ကွန်ပျူတာကို မြင်လိုက်ရသည်။

'' ဟာ..ဒါက ဘယ်သူ့ဟာလဲ''

'' ဟိုကောင် စာရေးဖို့လေ၊ ဒါနဲ့ ရေးတော့ စာရွက်ကုန်သက်သာတာပေါ့ကွာ''

တီဗွီတန်ဖိုး နှင့် လက်ပ်တော့ကွန်ပျူတာတန်ဖိုးကို စိတ်ထဲကနေ တွက်ချက်ကြည့်ရင်း အောင် ဘ ညို(၂) သက်ပြင်းချလိုက်မိပါသည်။

'' ဘယ်လောက် ထွက်သွားလဲ''

'' ဘာရှိမှာလဲကွာ၊ ဒီကောင်ကြီးက လူသာကြီးတာ အရည်ကျတော့ တစက်တစက်နဲ့ ၊ ငတ် ပြတ် နေတဲ့ ကပ္ပလီ နေမှာပေါ့။ ဂျပန်မလေး ထွက်တာမှ ရှင်းတယ်၊ ရေလောင်းချတဲ့ အတိုင်း ပဲ''

'' အဲဒါမေးတာ မဟုတ်ဘူးကွ၊ ဒီပစ္စည်းတွေ ဝယ်တာဘယ်လောက် ကုန်သလဲလို့ မေးတာ''

'' ဆယ်ပုံးနဲနဲ ကျော်တယ် ထင်တာပဲ၊ ဘောက်ချာတွေ ငါဘယ်နားထားမိသလဲ မသိဘူး၊ ပြီးမှ ပြန်ကြည့် ပေးမယ်''

'' မော်နီတာ ကြီးကြီး နဲ့ ပီစီ တလုံးဝယ်လိုက်ရင် လွန်ရောကျွံရော ငါးသိန်းပေါ့ကွာ၊ စာလဲ ရိုတ် လို့ရ တယ်၊ ရုပ်ရှင်လဲကြည့်လို့ရ တယ်''

'' အဲဒါဆို ဟိုကောင်စာရေးနေရင် တို့က ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရမှာပေါ့ကွ၊ မင်းကလဲ၊ မော်နီတာနဲ့ ထိုင်ကြည့်ရတာ ငါတော့ဖီးလ်မလာပါဘူး''

အောင်ဘညို(၂) ခေါင်းကိုသာ ကုပ်မိတော့သည်။

........................................

မတွေ့တာကြာခဲ့ သည့် နောက်သဲသဲ ပိုလှလာသည်ဟု အောင်ဘညို(၃) ထင်လိုက်မိပါသည်။  သူရောက်နေသည်ကို မမြင်သေးဘဲ ကားဘေးမှာ ခြေစုံရပ်ရင်း ဟိုကြည့် ဒီကြည့် လုပ်နေသည်ကို မြင်ရ၏။ နောက်တော့ မလာဘူးဟု ထင်သွားသလား မသိပါ မျက်နှာ လှလှလေး နည်းနည်း အိုသွားသည်။ အနားမှာ ကား မှတ်တိုင်ကလည်းရှိလို့ လူနည်းနည်း များသည်။လူကြားထဲမှာအောင်ဘညို(၃) ရောပြီးပျောက် နေနိုင် တာကို သဲသဲတွေးမိပုံမရပါ။ ခါတိုင်းလို အလုပ်တွေ ရှုပ်နေလို့ မလာနိုင်ဘူးဟုပဲ ထင်လိုက် ပုံရ၏။

နဖူးဝင်းဝင်းလေးပေါ်အောင် ဆံပင်တွေကို ဘီးကုပ်ကလေး တခုနှင့် ဖိတင်ထားသည့် အတွက် သဲသဲ မျက်နှာလေးက နုပြီးရှင်းနေသည်။ ထိုသို့ ရှင်းနေသည့် မျက်နှာနုနုလေးမှာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေက အလိုမကျသလို စူနေသည့် အခါ သဲသဲ ပုံစံက နောက်ထပ် ဆယ်နှစ်လောက် ထပ်ငယ်သွားပြီး ကလေးငယ် ကလေးတယောက်လို ချစ် ဖို့ ကောင်းသည်။ ကြည့်ကောင်း ကောင်းနှင့် ဆက်ကြည့်နေချင်သေးသော်လည်း ဒီထက်ပို စိတ်မကောင်း မဖြစ် စေချင်တာကြောင့် လူကြားထဲ လျိုနေရာမှ ရှေ့ ကို ထွက်လာခဲ့၏။ ဒါတောင်မှ သဲသဲက အ နား ကိုရောက်သည် အထိမမြင်သေးပေ။

'' သဲ''

အောင်ဘညို(၃) ရှေ့ကို တိုးထွက်သွားသည့် အခါ သဲသဲ အံ့သြတကြီး အမူအရာနှင့် ကြည့်၏။

'' မလာတော့ဘူးလားလို့”

'' ရောက်နေတာကြာပါပြီ၊ သဲ ဘယ်တော့ မမြင်မလဲလို့ စောင့်ကြည့်နေတာ''

'' ဘယ်လိုလုပ်မြင်မှာလဲ”

'' ဒီဖက်ကို လှမ်ကြည့်တာတောင် မတွေ့ဘူးလား''

'' လူတွေက အများကြီးဥစ္စာ၊ ကိုယ့် ကိုယ်ကိုလဲ ပြန်ကြည့်ပါဦး၊ ကိုကြီး ဘယ်ကနေထ လာ တာလဲ''

ရေမိုးချိုးလာခဲ့ပေမယ့် ထွက်လာတုန်းက လုံချည်အနွမ်းအင်္ကျ ီ အနွမ်းလေးနှင့် ထွက်လာ ခဲ့ မိတာ အောင်ဘညို(၃) သတိတောင် မထားမိပေ။

'' လက်ထဲမှာလည်း ဆေးလိပ်တိုကြီးနဲ့၊ ဘာစတိုင် ဖမ်းထားတာလဲ”

စီးကရက်သောက်ရတာ တွက်ခြေ သိပ်မကိုက်လို့ အောင်ဘညို(၃) ုဆေးပေါ့လိပ်ပြောင်း သောက်နေသည်။ စီးကရက်ဆိုတာက မီးညှိထားလိုက်ရင် မဖွာဘဲလည်းသူ့ ဖာသာ  လောင် ကျွမ်း သွားတတ်သည်။ တဗူးဆိုရင် ခနလေးနှင့် ကုန်သွားတာကြောင့် ပိုပြီးဘတ်ဂျက် သက် သာ သည့် ဆေးပေါ့လိပ်ကိုပြောင်းသောက်ခဲ့၏။ ဆေးပေါ့လိပ်ကတော့ မသောက်ချင်သေးလဲ ဒီတိုင်းချထားလိုက်ရုံပင်။သူ့ ဖာသာမီးသေသွားသည်။ သောက်ချင်မှ မီးကောက်ညှိလိုက်ရုံ သာဖြစ်သောကြောင့် တနေ့ကို နှစ်လိပ်၊ သုံးလိပ်ထက် ပိုမကုန်။

'' ကြည့်ရဆိုးလိုက်တာ လွှတ်ပစ်လိုက်စမ်းပါ အဲဒီဟာကြီးကို''

တဝက်လောက်ပဲ ဖွာရသေးသည့် ဆေးလိပ်တိုကို နှမျောတသစွာနှင့် အနားက ရေမြောင်းထဲ ပစ်ချလိုက်ရသည်။

'' ကဲ ..ကဲ ..သွားမယ်၊ ရော့''

လက်ထဲက ခြင်းတောင်းလေးထိုးပေးပြီး ဘောက်ဆတ်ဘောက်ဆတ်နှင့် ရှေ့က ထွက်သွား သော ကြောင့် အောင်ဘညို(၃) နောက်က ကမန်းကတန်း လိုက်ရသည်။ ဆေးလိပ်သောက် လို့ သဲသဲ စိတ်ဆိုး  သွားသည်ဟု ထင်မိ၏။

'' ဘာလဲ သဲ ..ကိုယ်ဆေးလိပ်သောက်တာ မကြိုက်လို့ လား''

'' သဲက ဘာပြောနေလို့ လဲ ကိုကြီးရဲ့၊ အရင်က မသောက်ဘဲ အခုမှသောက်နေလို့ ထူးဆန်း နေတာ''

'' အရင်က သောက်တယ် သဲရဲ့၊ မသောက်တာကြာပြီ၊ အခုမှ စိတ်ကူး ရလို့ ကောက်ဖွာတာ ''

'' အဲဒါဖြင့်လဲ စီးကရက်လေးဘာလေးသောက်ပေါ့ ၊ ခုတော့ ကိုကြီးက ဝတ်ထားတာလဲ စုတ်ပြတ်လို့၊ လက်ထဲမှာလဲ ဆေးလိပ်တိုကြီးနဲ့ဆိုတော့ အကြောင်း မသိတဲ့သူက ကလေ ကချေလို့ ထင်မှာပေါ့''

'' သဲက ကိုယ်နဲ့ တွဲမသွားချင်ဘူးပေါ့''

'' ကိုကြီးနော် သဲ အခု ဘယ်သူနဲ့ သွားနေလို့လဲ၊ တကယ်ပဲကွာ ခုတလောကိုကြီး ဘာတွေ ဖြစ်နေမှန်းကို မသိပါဘူး၊ စိတ်ညစ်တယ်''

'' တနေရာရာမှာ ထိုင်ရအောင်လေ''

'' နည်းနည်းတော့ဆာတယ်၊ ဒါပေမယ့် အိမ် နားလဲနီးနေပြီ၊ ဒီနေ့တော့ အိမ်တန်းပြန်မယ်”

ခါတိုင်းဆိုရင် တဆိုင်ဆိုင်မှာ အေးအေး ဆေးဆေး ဝင်ထိုင်ပြီးမှ ပြန်တတ်သည့် သဲသဲက မထိုင် ချင်သလိုလို ဆိုလာသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၃) ဝမ်းနည်းသွားရသည်။

'' သဲက ကိုယ်နဲ့ တူတူ မထိုင်ချင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား''

ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားသောကြောင့် အောင်ဘညို(၃)၏ အသံက ခါးသက်တုန်ခါနေသည်။ သဲသဲ ကိုယ်လုံးလေးတောင် အနည်းငယ်တုန်သွား၏။

'' အိမ်နား နီးနေပြီလေ ကိုကြီးရဲ့၊ နောက်နေ့ မှပေါ့''

ပြန်ပြောသည့် လေသံက ဝတ္တရားကျေ အသက်မပါသည့် အသံမျိုးဟု အောင်ဘညို(၃) ထင်မိသည်။ ဖြစ်သလိုလာမိသည်ကို သဲသဲ သဘောမကျတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူ့အပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု လျော့ကျစရာ တခြားအကြောင်းတွေရှိနေပြီလားဟု ရင်ထဲမှာ လှိုက်ကနဲ ခံစား လိုက်ရသည်။ လှမ်းလက်စ ခြေအစုံ တုံ့ကနဲ ရပ်သွား ၍ သဲသဲတောင် အရှိန် လွန်ပြီးကျော် ထွက်သွား၏။

'' ကိုကြီး ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ဒီနေ့ ထူးဆန်းနေတယ်''

'' ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး၊ ဒီတိုင်းပါပဲ၊ သဲ ကသာ ကိုယ်နဲ့ တူတူ သွားဖို့ တွန့်နေတာ မဟုတ်လား''

'' မဆိုင်လိုက်တာနော်၊ အိမ်နားလဲ နီးနေပြီ၊ ဒီမှာ ကိုကြီးနဲ့ စားလိုက်ရင် အိမ်ကျတော့ ထမင်း မစားနိုင်တော့ဘူး၊မေမေ က ဆူတယ် ကိုကြီးရဲ့''

မျက်မှောင်လေးကျုတ်ပြီး ပြောလာသည့် သဲသဲ ဟန်ပန်ကို အောင်ဘညို(၃) လုံးဝဘ၀င် မကျ ပါ။ ရှေ့ကို ဆက်မသွားတော့ဘဲ ဒီတိုင်းခြေစုံရပ်နေသည့် အခါ သဲသဲ သက်ပြင်းချလိုက် ၏။

'' ခုတလော ဘာဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး၊ အရမ်းဇွတ်တရွတ်ပဲ၊..ကဲ...ကဲ...ဘယ်မှာထိုင်မလဲ ထိုင်''

သဲသဲဖက်က အလျော့ပေးလာပေမယ့် အောင်ဘညို(၃) မကျေနပ်နိုင်သေးပါ။ ရင်ထဲမှာ မကျေ နပ်မှုတွေက ပြည့်သိပ် တက်လာ၏။ သဲသဲကိုပြောမှ ဖြစ်တော့မည်။ပြောစရာ တွေ ရှိသည် ဆို ပေမယ့် တဖက်သတ်မဖြစ်ချင်တာကြောင့် သဲသဲ ကိုရွေးချယ်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။

'' သဲ ကြိုက်တဲ့ နေရာသွားလေ၊ ကိုယ်သဲကို ပြောစရာတွေ အများကြီးပဲ ရှိတယ်''

'' ထင်သားပဲ၊ မူမမှန်ပါဘူးလို့  အလုပ်များပြုတ်လာသလားကိုကြီးရယ်”

'' အလုပ်က အဆင်ပြေပါတယ်၊ ကိုပြောချင်တာက တခြားကိစ္စပါ''

'' အမျိုမျိုးပဲ၊ဟွန်း...ဒါဆိုလဲ မုန့်တီပဲသောက်တော့မယ်၊ ဒါလောက်ဆို အိမ်မှာ ထမင်း စား နိုင်မှာပါ''

ထိုင်နေကျ မုန့် တီဆိုင်က တဖက်လမ်းမှာရှိတာဆိုတော့ နောက်ကြောင်း ပြန်ထွက်ကြသည်။ သိပ်တော့ အဝေးကြီး သွားစရာမလိုပါ။သွားနေရင်း နှင့် အောင်ဘ ညို(၃) စိတ်ထဲမှာ အကျိတ် အခဲက ပိုလေးလံလာသည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ကြောင်မလေးပမာ အနားမှာ ပွတ်သီးပွတ်သပ်လိုက်တတ်သည့် သဲသဲက အခုကျတော့ တတောင်လောက် အကွာကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေး ပါလာ သည်။ သဲသဲ ပြောင်းလဲ လာခဲ့ပြီဟု အောင်ဘညို (၃)ရင်နင့်စွာ တွေးလိုက်မိ၏။

အရင်နေ့တွေက သဲသဲ ကို လာလာ တွေ့ နေကြသည့် ဟိုနှစ်ကောင်သည် အလွန်ညံ့ ဖျင်းကြ သည်။ သဲသဲ ဒီလောက်ကြီး ပြောင်းလဲ နေသည်ကိုတောင် မရိပ်မိနိုင်အောင် ထူကြ အကြသည့် အတွက်လည်း စိတ်ပျက်မိ၏။

'' မုန့်တီ နှစ်ပွဲပေး၊ အကြော်မထည့်နဲ့တော့၊ကိုကြီး ရော အကြော် ထည့်ဦးမလား''

'' မ..မ ထည့်တော့ပါဘူး''

အောင်ဘညို(၃)၏ အသံက ကြေကွဲခြောက်ကပ်နေသည်။ ပလက်ဖေါင်းစပ်က ခုံကလေးမှာ ထိုင်ကြတော့ အရင်ကဆို အနားမှာ အတင်း ပူးကပ်ပြီးထိုင်လေ့ရှိသည့် သဲသဲ က ခပ်ခွာခွာ လေး ထိုင်တာကို သတိထားလိုက်မိသည်။

'' ကဲပြော''

စားပွဲစိုနေတာကို တစ်သျူးစလေးနှင့် သုတ်ရင်း မေးလိုက်သည့် အသံက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး နိုင် လွန်းသည်။ အမှန်ကတော့ ကားမှတ်တိုင်မှာကထဲက သဲသဲ သူ့ကို မမြင်ခဲ့ပေ။ လူရှုပ် နေ၍ မမြင်ပါ ပြောဦးတော့ အရမ်းချစ်ကြသည်ဆိုသော ချစ်သူနှစ်ဦးကြားတွင် ခံစားချက် ကလေး တခုတော့ ရှိဖို့ ကောင်းသည်။ ချစ်သူကို မမြင်သည့်တိုင် ဒီအနီးတဝိုက်မှာ ချစ်သူရှိနေသည် ဆိုသည့် အချစ်၏အငွေ့ အသက်ကို သဲသဲ ရခဲ့သင့်သည်။ ဘာခံစားချက်မှ မရှိလို့ အောင်ဘ ညို မလာတော့ဟု အလွယ်တကူဆုံးဖြတ် ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။တွေးရင်း နှင့် ရင်တွေလေး လာ၏။

တကယ်တန်းတော့ဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက်မှာက ကွာခြားချက်တွေ များလွန်းသည်။ အသက်အ ရွယ်ကွာခြား၏။ အသိအမြင်ကွာခြား၏။ ကျင်လည်ရာအသိုင်း အဝိုင်းပတ်ဝန်းကျင်ကွာခြား၏။ အချစ်ဆိုသော အရာတခုဖြင့်သာ ကွာခြားချက်တွေကို ခိုင်မြဲအောင် တွဲစပ် ထားနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ် သည်။ အခုတော့ သဲသဲဖက်က အချစ်တွေ လျော့ကျခဲ့လေပြီ။ ကျောင်းမှာ သူမနှင့် ရွယ်တူ တန်း တူ စိတ်ကူးတူသည့် သူတွေ့ နေပြီလား ဟု အောင်ဘညို (၃) ရင်လေးလေးနှင့် တွေးရင်း သက်ပြင်းကိုသာချလိုက်မိ၏။

'' ပြောလေ ကိုကြီးရဲ့၊ ဘာဖြစ်နေလဲ မသိပါဘူး၊ လူကလည်း လဒကြီးလည်လိမ်ထားသလိုပဲ''

ခုတော့ မှိုချိုးမျစ်ချိုးပြောရက်ပြီပေါ့ ဟု အောင်ဘညို(၃) စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရပြန်သည်။

'' ပြောစရာ ဆိုတာထက် မေးစရာ ဆိုတာပိုမှန် လိမ့်မယ်''

'' မေးလေ၊ အင်..စပ်တယ်၊ ကိုကြီး တစ်သျူးလေး တဖဲ့လောက်''

ဘူးထဲက တစ်သျူးဖြတ်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက်

'' သဲ ..ဘာဖြစ်နေတာလဲ''

'' စပ်လို့ ပေါ့ ကိုကြီးရဲ့၊ ဒီနေ့ ခါတိုင်းထက်စပ်တယ်၊ ကိုကြီး မြည်းကြည့်ပါလား၊ ရှူး''

ပါးစပ်ဝမှာ လက်ကလေးနှင့် ယပ်ခတ်ရင်း သဲသဲ လုပ်နေသည့် ပုံစံက တကယ်ပင် အ သည်း ယားစရာကောင်းသည်။ ဒီတိုင်းဆိုရင်ဖြင့် ဇာတ်သိမ်းသည် မဝေးတော့ဟု အောင်ဘ ညို(၃) ရင်နာရ၏။

'' အဲဒါကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူး၊ အခုနထဲက ကြည့်နေတယ်၊ သဲက ကိုယ့်ကို ခပ်စိမ်းစိမ်း ခပ် ခွာခွာနဲ့ ၊ ကိုယ့်နားတောင် မကပ်ရဲသလိုပဲ''

'' ဒါလား၊ ကပ်ချင်စရာကိုး''

'' ကိုယ် အဝတ်အစားဟောင်းတွေ ဝတ်လာလို့လား၊ စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်ဖြစ်နေလို့ လား''

'' မဆိုင်ပါဘူး၊ ကိုကြီးစိတ်နဲ့ ကိုယ်နဲ့ မကပ်ဖြစ်နေတာ သဲသိသားပဲ၊ ဒီလောက်လေးနဲ့ ပြော နေစရာလား''

'' ဒါဆို သဲက ကိုယ့်ကိုစိမ်းနေရတာလဲ၊ ဒီကိုလိုက်လာတော့လည်း စိတ်မပါ လက်မပါနဲ့ ၊ထိုင် တော့လည်း တလံလောက် ခွာထိုင်တယ်၊ကိုယ်နဲ့ သဲနဲ့ ချစ်သူတွေဆိုတာ တခြားတယောက်ယောက် သိသွားမှာ စိုးလို့လား၊ ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက်ကို တွဲပြီး တခြားလူမြင်သွားမှာ စိုးလို့လား”

'' သဲက မိန်းကလေးလေ၊ ခုလိုအချိန်မှာ ကိုကြီးနားကပ်ပြီး အတင်းပူးနေရင် …..ဟာ ...တော်ပြီ ကိုကြီးရာ၊ ဒီနေ့ ပြောရဆိုရ အဆင်ပြေမှာမဟုတ်ဘူး၊ သဲသိတယ်''

'' ကိုယ်သိပါတယ်၊ သဲအနေနဲ့ နောက်တယောက်...ထားပါလေ၊ ကိုယ်တို့ မှာက……”

'' သဲက အသစ်တွေ့ တယ်၊ စဉ်းစဉ်းစားစားပြောပါကိုကြီးရယ်၊ သဲဖက်က ကိုကြီးကို ဒီလောက် ..ဒီလောက်ထိ...တော်ပြီ၊ တော်ပြီ၊ သဲပြန်တော့မယ်''

စားလက်စ ဇွန်းကို ပစ်ချပြီး ခြင်းကလေးဆွဲကာ ထရပ်လိုက်သောကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ဒေါသ ထောင်းကနဲဖြစ်သွားသော်လည်း စိတ်ကိုချုပ်တီး ထားလိုက်ရသည်။

'' ကိုယ်လိုက် မပို့ ရတော့ဘူးလား''

'' ဒါကတော့ သဘောလေ၊ ပို့ ချင်လဲပို့ မပို့ချင်လဲနေ၊ သဲအတွက်ကတော့ ကိုယ့်ရပ်ကွက်ထဲပဲ ဘာမှ မထူးပါဘူး''

ပြောပုံက တကယ် မခံချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ ပိုက်ဆံ ရှင်းပြီးနောက် ပြန်အမ်းတာ ကို တောင် မစောင့်ဘဲ ထွက်လာမိ၍ သဲသဲ ပဲ စောင့်ယူပြီးနောက်ကနေ ခပ်သွက်သွက် လိုက် လာသည်။

'' ကိုကြီး၊ ကိုကြီး၊ သဲ ဘာလုပ်လို့ လဲ၊ ဘာစိတ်ဆိုးတာလဲ ပြော …ပြော၊''

အောင်ဘညို(၃) ခေါင်းကိုသာတွင်တွင် ခါပြမိသည်။

'' ကိုကြီး တခုခု ဖြစ်နေပါတယ်၊ ပြောစမ်းပါ၊ ဟင် ...အရက် နံ့လဲ မရပါဘူး''

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>