ဖွတ်ဖွတ်ကို ကြေလို့ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
“ သက် ကိုယ့်ကို တကယ်ကောချစ်တာ ဟုတ်ရဲ့လားဟင်.? ”
“ ဒီမယ် ကိုထွေး ချစ်တာကချစ်တာ စည်းကမ်းကစည်းကမ်း ဘာမှမဆိုင်ဘူး ။ မနက်ဖန် တရက်လေးတောင် ရှင် မစောင့်နိုင်ဘူးလား ဟင်…… ”
“ သက်ရယ် မနက်ဖြန်ဆို ဟိုကောင် အောင်ကြီးရဲ့ မင်္ဂလာအ၀င်နေ့ပါဆိုမှကိုပြန်အိပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး.. သူ့ မိန်းမရွာကလဲ ဒီမြို့နဲ့က အဝေးကြီး ကိုတို့သူငယ်ချင်တွေ အားလုံး မင်္ဂလာပြီးမှ ပြန်ရမယ်လို့ အစထဲကပြောပြီးသားပါဆိုနေမှရော...လုပ်ပါကွာ နော်….နော်.. ”
“ မရဘူး သက်က စည်းကမ်းကို မဖျက်နိုင်ဘူး ...မနက်ဖန် ည ကိုထွေးပြန်လာရမယ် .. ဘယ်လောက်ဝေးဝေး ဆိုင်ကယ်နဲ့ဘဲ နောက်မနက်မှစောစောပြန်သွားပေါ့ .. ဖယ်စမ်းပါ.. ဒီလက်ကြီးက ဒီနို့ဘဲ..လာလာနှိုက်နေတာ... ”
ကျမ ကိုထွေးရဲ့လက်ကို ပုတ်ချတယ် ။ ဒါပေမဲ့ မရပါဘူး ။ ကိုထွေးက ကျမကိုနမ်းတယ် ကစ်စ်ပေးတယ်။ နို့တွေကိုကိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမ လက်တဘက်ကို ကိုင်ပြီးသူ့လီးကို စမ်းခိုင်းတယ် ။
“ ဟင့်အင်းကွာ….နက်ဖန်ဆို..သက်သတ်မှတ်ထားတဲ့ တပတ်ပြည့်ပြီဘဲ...တရက်လေး..စောပေးရတာများ ဘာဖြစ်မှာကျနေတာဘဲ….ဒီမှာ တင်းနေပြီကိုင်ကြည့်စမ်းပါ သက်ရယ်… ”
“ ကိုထွေး, သက်ကိုရှင်ယူထားတဲ့မိန်းမဘဲ ဆိုပြီး နိုင်ထက်စီးနင်းပြုချင်တာလား ….လာမလုပ်နဲ့သက်မကြိုက်ဘူး သက်ကိုဘယ်လိုမိန်းမမျိုးလို့ရှင်ထင်နေသလဲ…. ”
ကျမ အော်လိုက်တော့ ကိုထွေး လန့်သွားပုံရသည်။ ရှက်လဲရှက်သွားပုံဘဲ ။ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် မျက်နှာကြီးတခုလုံးရဲလို့။ ကိုထွေးကအသားဖြူတော့ သိသာလှသည်။ ဒါပေမဲ့လဲ ကျမကတော့ မလျှော့နိုင်ပါဘူး။ ဘယ်တုံးကမှလဲ မလျှော့ခဲ့ဘူးဘူး။
“ ဟာ…သက်…ကိုထွေးနဲ့သက် ကတရား၀င် လင်မယားတွေပါ..သက်ကို ကိုထွေး တတ်နိုင်သလောက် ပြည့်ပြည့်စုံစုံထားပေးနေတာပါဘဲ ..သက်ဘာတွေ..လိုအပ်နေသေးလို့လဲ ကိုထွေးစိတ်အရမ်းပျက်လာပြီ.. ”
သက်က အရမ်းလှတယ်။ လှသလောက် ကိုထွေးအပေါ် အရမ်းရက်စက်တယ်။
သူများလင်မယားတွေလဲ ဒီလိုဘဲလားဆိုတာ သက်လေ့လာကြည့်စမ်းပါ ။ ကိုထွေး အရမ်းချစ်တယ် ။ ဒါကြောင့်လဲ အရမ်းသက်အလိုကို လိုက်ခဲ့တယ် ။ ဒါပေမဲ့ ကိုထွေးတို့ လင်မယားဘ၀က ဘာမှအဓိပ္ပါယ်မရှိတော့ဘူး….သိလား….သက်လှတာ မက်ယင် ညတာခက်မယ်ဆိုတာ ကိုထွေးအတွက်တော့ တကယ်ဘဲဖြစ်နေပြီလား ။ အေးပါ လေ ရပါတယ် ငါ့ဘ၀နဲ့ ငါဘဲရှိပါစေတော့ အိပ်တော့မယ် ... ။
ယောက်ကျားများ အတော် ခက်တယ်။ သူတို့လိုတာမရလျှင် စိတ်ဆိုးကြ စိတ်ကောက်ကြတာဘဲ ။ ကောက်လေကောက်ပေါ့။ တသက်လုံးပေါင်းရမှာ သူ့အလိုကို တခါလိုက်မိလျှင် နောက်တသက်လုံး လိုက်ရတော့မှာပေါ့။ ကျမတို့ အိမ်ထောင်ကျတာ နှစ်နှစ်ကျော်ကျော် သုံးနှစ်ထဲရောက်ခဲ့ပြီ ။ ဒါပေမဲ့ ကျမကိုယ်ကျမအိမ်ထောင်သည်လို့ကို လုံး၀ မထင်ဘူး။ ကျမ လှချင်တယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တယ်။ ကျမကို လာမချုပ်ချယ်နဲ့ ကျမလုံး၀မကြိုက်ဘူး ။ နေရာတိုင်းမှာ ကျမကသာဆရာဘဲ ကျမက အမိန့်ပေးရမှကြိုက်တယ်။
ခုလဲ ကြည့်လေ ။ ကျမယောက်ျားကို တပါတ်မှ တခါဘဲ ပေးတယ် ။ဘာလို့ဆို ကျမကလှချင်တယ်လေ။ ကျမအလှပျက်မှာစိုးတယ် ။ ကျမတို့ မိန်မတော်တော်များများဟာ ယောင်္ကျားရပြီးလျှင် အလှပျက်သွားတတ်ကြတယ်။ မိမိအလှကို ရေရှည်မထိန်းသိမ်းမတတ်ကြဘူး ။ အဲသလို မိန်းမတွေထဲ ကျမအပါမခံနိုင်ပါဘူး။
ဒါကြောင့်လဲ ကိုထွေးမိဘတွေနဲ့ အတူနေနေတာကို၊ တအိုးတအိမ် ထူထောင်ကြမယ်ဆိုပြီး ပူဆာခဲ့တာပေါ့ ။ ကိုထွေးကလဲ ကျမကိုချစ်ရှာပါတယ်။ ခုတော့ရတဲ့ စုကြေးလေးနဲ့ ဒီမြို့သစ်က အထပ်မြင့် အိမ်ရာမှာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းလေး တခန်း၀ယ်ပေးရှာပါတယ် ။ ကျမလိုချင်တာကတော့ မြေညီထပ်က ထောင့်ခန်းပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့က မြေညီ ထပ်တော့မရဘူး။ ဒုတိယထပ်ထောင့်ခန်းလေး ရလိုက်တယ်လေ။
ဒီလိုဆိုတော့လဲ သိပ်တော့မဆိုးပါဘူး။ လင်ကိုယ်မယားနှစ်ယောက်ထဲ အိမ်ခန်းကလဲ အကျယ်ကြီး အိပ်ခန်းကတခန်း ၊ မီးဖိုတခန်း ၊ဧည့်ခန်းကလဲပါသေးတယ်ဆိုတော့ ကျမပျော်ပါတယ် ။ ထောင့်ခန်းလေး ဆိုတော့ လေကောင်းလေသန့်ကလဲ ရတယ်လေ။ အခန်းချင်းကပ် တဘက်ခန်းကတော့ လူတွေမရောက်ကြသေးဘူး။ အဲဒါကြောင့် အိမ်လည်လို့တော့ မရသေးဘူးပေါ့ ။ အိမ်မှုကိစ္စလေးတွေလုပ် နေ့လယ်နေ့ခင်း တရေးတမောအိပ်။ ၀တ္ထုစာအုပ်လေးဖတ်ဇိမ်ကိုကျနေတာပါဘဲ။ ကိုထွေးက ပုဂ္ဂလိကကုမ္ပဏီတခုက အငယ်တန်းစာရေးပါ ။ တခါတလေ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စနဲ့လူမှုရေးရှိလို့ ခွင့်ယူတာကလွဲလျှင် သူ့မှာ တရက်လေးတောင် ပိတ်ရက်မရှိဘူး။
ကျမတယောက်ထဲ တနေကုန်အိမ်မှုကိစ္စလေတွေလုပ် ကိုယ်ကိုယ်ကိုအလှပြင် ။ အိုပျင်းချိန်တောင် မရပါဘူး။ ကျမပျင်းတာကတော့ လင်မယားနေရမှာကိုဘဲ ၀တ္တရားအရမှို့သာ သူ့ကို လိုက်လျှောနေရတာ ဒီလိုရှက်စရာ ကိစ္စတွေကိုဘာလို့များ လုပ်နေချင်ကြပါလိမ့်နော်။
ပြီးတော့လဲ ဘာမှလဲ မဟုတ်ဘူး ။ သူတို့ပြီးသွားရင် ကိုယ်မှာဖြင့် စေးတိစေးကပ် စိုတိစိုစက်နဲ့ နေရထိုင်ရခက်တာဘဲ အဖတ်တင်တယ်။ သူတို့ကတော့ ဆန္ဒပြည့်၀သွားတော့ တဘက် လှဲ့ပြီးတချိုးထဲ အိပ်တော့တာပါဘဲ ။ သူတို့ ဘယ်လောက် ကောင်းတယ်ဆိုတာတော့ ကျမ မသိဘူး။ ကျမ သိတာကတော့ ကောင်းသလိုလိုတော့ ရှိပါတယ် ။ ဒါကလဲ တကယ်ကောင်းလား ဆိုတော့ ဘာအရသာမှကို မသိလိုက်ရပါဘူး ။ ကျမတို့ အမျိုးသမီးတွေ ဘာလို့ယောက်ျားယူကြ တာလဲ ။ ကျမကတော့ ကိုထွေးကို ချစ်တာတခုထဲနဲ့ဘဲ ယူခဲ့တာပါ ။ခုတော့သူ့အလိုးခံဖို့ယူထားရသ လိုဘဲ။
သူ့အလိုကို လိုက်မိလျှင် အလိုးခံရတော့ တာပါဘဲ။ သူလိုးလို့ အားရသွားလျှင် ဘာမှ သန့်ရှင်းရေး လုပ်မပေးဘူး ။ ပြီးတော့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေတတ်တဲ့ ကျမကတော့နေရခက်တယ် ။ ကိုယ်ဟာကိုယ်ဘဲ ရေထထပြီး ဆေးရတယ်။
သြော် ၀ဋ်ကြွေး ၀ဋ်ကြွေး
ဒါနဲ့များကိုယ်တော်ချောကနေ့တိုင်းလုပ်ချင်သေးတယ် တဲ့။ တပါတ်တစ်ခါတောင် များလှပြီ တစ်လမှ တစ်ခါလောက်ဘဲ ပေးလုပ်သင့်တယ်။ ခုလဲကြည့်လေ နက်ဖန်မှ တပါတ် ပြည့်မှာကို။ တရက်စောလုပ်ချင်သတဲ့ ။ ပေးရအုံးမယ် အားကြီးကြီး ။ မနက်ဖြန်သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ မင်္ဂလာလိုက်သွားမှာတဲ့လေ။ ဟိုမှာညအိပ်လျှင်လဲ ကျမသက်သာတာပေါ့။ ၀မ်းတောင်သာသေး ဒါပေမဲ့ မနေပါဘူး ။
ကျမသိတာပေါ့။ ဘယ်တုန်းကမှ မနေဘူးဘူး ။ ဒီစောက်ဖုတ်လောက် လုပ်ချင်နေတဲ့ သူဘဲ။ ဒီတရက် မလုပ်လျှင် နောက်တပါတ်မှလုပ်ရတော့မှာပေါ့ ။ ကျမက အဲသလို သတ်မှတ်ထားတာလေ ။ ခဲမှန်ဘူးတဲ့ စာသူငယ်လိုဘဲ ။ ကျမက အဝါကဒ်ပြလိုက်လျှင် သူ့ခမျာပြာယာခတ်သွားတော့တာပေါ့ ။ကြည့်ထား မနက်ဖန် သူပြန်မလာဘဲ မနေပါဘူး။
............................................................................
*** ကောင်းဆက်နိုင်ကုမ္ပဏီ****
ကောင်းဆက်နိုင်ကုမ္ပဏီ၏ မန်နေဂျာရုံးခန်းထဲ၌ ကိုညိုမောင် တယောက် အလုပ်များလျှက်ရှိနေလေ၏ ။နိုင်ငံခြားအိပ်စပို့စာရင်းများကို ဒီနေ့ အပြီးလုပ်ရမယ်လို့ သူဌေးကြီးဦးးကောင်းဆက်နိုင် က ညွှန်ကြားထားသောကြောင့်ဖြစ်လေသည် ။ မနက်ဖန်ဆိုလျှင်သင်္ဘောတင်ရတော့မည်။ အချိန်ကား ည ၈ နာရီထိုးနေပေပြီ။ ပွဲရုံမှ အလုပ်သမားများတော့ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုညိုမောင်ကတော့ ဒီနေ့လဲ အိမ်ပြန်အိပ်ဖို့လမ်းမမြင် ။ စာရင်းတွေက မပြတ်သေး။ ဒီစာရင်းတွေကို ဒီည အပြီးလုပ်ရမည်။ မအိပ်ရလဲ ကိစ္စမရှိ။ လုပ်ငန်းပြီးစီးဖို့ကသာ အရေးကြီးသည် ။ ကိုညိုမောင်က ရိုးသား သည််ကြိုးစားသည် ။
ထို့ကြောင့် သူဌေးကြီးဦးကောင်းဆက်နိုင်က အလုပ်သမားခေါင်းဆောင် မှ စာရင်းကိုင် ယခု စာရင်းကိုင်မှ ပွဲရုံမန်နေဂျာ အဆင့်ဆင့်တိုးမြှင့်ခန့်ထားလေ၏။ ကိုညိုမောင် အဖို့မန်နေဂျာ ရာထူးရပြီးမှ အလုပ်ပိုရှုပ်တော့သည်။ နံက်စာ နေလယ်စာနှင့် ညနေစာ တို့ကိုလဲပွဲရုံကဘဲ။
ကျွေးနေတော့ အိမ်ပြန်ချိန်က အတော်နည်းလှသည် ။ အိမ်မပြန်ရတာ ၅ ရက်တောင်ရှိပြီ။ အိမ်က မိန်းမကို သတိယလှပြီ ဖြစ်လေသည် ။ နိုင်ငံခြားအိပ်စပို့များပြီးသွားလျှင်တော့ အိမ်ပြန် နှပ်နေလိုက်အုံးမည်။ ဒီအချိန်မျိုးမှာ လက်ထောက်မန်နေဂျာလှမျိုးနဲ့လွှဲထားလို့ရသည် ။ မနက်ဖန်ညဆိုလျှင် အိမ်ပြန်လို့ ရလောက်သည် ။ အိမ်ကမိန်းမနဲ့ မတွေ့ရသည်မှာလဲ ကြာပြီ။
ပွဲရုံနှင့်အိမ်က အတော်သွားရသည်။ အိမ်ကမြို့သစ်မှာ အိမ်ဆိုပေမဲ့ အထပ်မြင့်အိမ်ယာမှ ကွန်ဒို တိုက်ခန်းတခန်း သာဖြစ်သည် ။ အလုပ်သမားခေါင်းဘ၀က ၀ယ်ထားခဲ့တာပါ ။ မြေညီထပ်မှာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ သုံးထပ်မြောက်မှာ ထောင့်ခန်းလေးတော့ ရထားတယ်။ လေ၀င်လေထွက် ကောင်းတယ်။ သားသမီးနှစ်ယောက်နဲ့ဆိုတော့ မကျဉ်းလွန်း မကျယ်လွန်ပါဘဲ။
ယခုတော့ မန်နေဂျာဖြစ်နေပြီဆိုတော့ လစာကလည်း မြင့်လာပြီလေ။ မိသားစုသုံး လောက်ငှရုံ မက အပိုငွေလေးတွေလဲ စုမိဆောင်းမိနေလေတော့ မိသားစုအတွက် မပူမပင်ရတော့ဘူး ။ သူဌေးကြီးဦးကောင်းဆက်နိုင်ရဲ့ ကျေးဇူးကားများပြားလှပေသည်။ ထို့ကြောင့်လဲ ကိုညိုမောင်တယောက် မအိပ်မနေ ကြိုးစားနေရခြင်းဖြစ်၏ ။
ည ၈ နာရီတောင်ကျော်လာပြီ။ ကိုထွေး ပြန်မလာသေးဘူး ။ မနေ့က ကျမကို စိတ်ကောက်အိပ်သွားတာ ကျမလဲပြန် မချော့ခဲ့မိဘူး ။ စိတ်ကတော့ မကောင်းပါဘူး။ ကျမကလွန်များသွားပြီလား ကိုထွေးကစိတ်ကောက်လျှင် နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်တော့ ကောက်တတ်သည်။
ဒါပေမဲ့ ညအိပ် ညနေတော့ သူ တခါမျှမနေဘူးပါဘူး ။ ပြန်မလာမှာကိုတော့ စိုးရိမ်မိသား ။ ပြန်မလာလျှင် ကျမတယောက်ထဲ အိပ်ရမှာပျင်းစရာကြီး။ သူစိတ်ကောက်သွားတာတော့ သေချာသည် ။ ဘာလို့ဆို မနက်ကအစောကြီး ထွက်သွားတာ ကျမကိုတောင် နှိုးမသွားဘူး။ ကျမအိပ်ယာထတော့ သူကိုင်နေကျ အိမ်သော့လဲ ယူမသွားဘူး ။ ကျမတို့လင်မယားက အိမ်သော့ကို တယောက် တချောင်းကိုင်ကြတာလေ ။ ဒါမှကျမအပြင်သွား စျေးသွားလို့ကျမ မရှိတဲ့ အချိန် သူအိမ်လာလျှင် အဆင်ပြေမှာပေါ့ ။ တခါတလေ သူအိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်တယ်။
ဒီအချိန်မျိုးဆို ကျမကအိပ်ပြီ။ ဒီတော့ ကျမကို မနှိုးရတော့ဘူးပေါ့။ ဒီနေ့တော့ ခက်ပြီ။ သော့ကိုလဲ ယူမသွားတော့TV ကြည့်ယင်း ထိုင်စောင့်နေရတော့မှာ ။ ညနက်မှပြန်လာလျှင်တော့ ခက်ပြီ ။ ကျမက ၉ နာရီ ဆိုလျှင်အိပ်ချင်ပြီ။ အိပ်ယာထဲ၀င်ပြီးလျှင်လဲ မထချင်တော့ဘူး။
...........................................................
“ မှတ်တိုင်ပါတယ် ဆရာရေ့ ”
စပါယ်ယာ၏ အော်သံနှင့် မရှေးမနှောင်းမှာ အမှတ် ၈ လိုင်းကား မှတ်တိုင်ရှေ့မှာ ငြိမ့်ကနဲ ထိုးရပ်သွား၏။ ကိုညိုမောင် ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်လေသည်။
ည ၉ နာရီကျော်ပြီ ။ ဒီကားက မြို့သစ်ကို ရောက်တဲ့ နောက်ဆုံးကား။ ဒီကားမှ မမှီလျှင် ဖယ်ရီငှါးရတော့မည် ။ ပွဲရုံမှာလုပ်ငန်းများကို လက်စသတ်ပြီး မနက်ဖြန် ၀င်မည့်ကုန်တွေအတွက် လှမျိုးကို သေချာမှာထားခဲ့ရသေးသည် ။
မနက်ဖြန် တရက်လောက်တော့ နားချင်သေးသည်။ သူဌေးကြီးလဲ အိပ်စပို့အတွက် ဒီမနက်ကဘဲ စင်ကာပူကိုသွားလေပြီ။ အနဲဆုံး တပါတ်လောက် ကြာလိမ့်မည်။ အနည်းငယ် လမ်းလျှောက်တော့ အထပ်မြင့် ကွန်ဒိုတိုက် မြေညီထပ်လှေကားခြေရင်းသို့ ရောက်လာလေသည်။ လှေခါးပေါ်တက်ရင်း တိုက်ပုံအိင်္ကျီထဲမှသော့ကို နှိုက်ယူလေ၏။ သော့ကွင်းလေးကို လက်ညှိုးစွပ်၍ လှည့်လိုက်လေသည်။ စိတ်တွေက ပေါ့ပါးနေလေသည်။ အလိုပြည့်တေ့ာမှာကိုး။ ချစ်မယားလေးကတော့ အိပ်ပျော်နေလောက်ပြီ ။ ဒီနေ့တော့ကောင်းကောင်းကြီးကို ပြုစုလိုက်အုံးမယ် ။ အတွေးနဲ့ပင်လျှင် ပုဆိုးထဲမှလီးကြီး တောင်ထလာလေ၏ ။ဒုတိယ ထပ်အလွှာအရောက်၌ လက်ညှိုးထဲမှ သော့ကွင်းလေး လွတ်ထွက်သွားပြီး လှေကားအောက် ပြုတ်ကျလေတော့သည် ။
“ သြော်…ဒုက္ခပါဘဲ ပြန်ဆင်းရအုံးတော့မှာဘဲ ”
ကိုညိုမောင် လှေကားအောက်ခြေကို ပြန်ဆင်းသွားပြီ ။ သော့က ဘယ်နေရာကျသွားမှန်းမသိ။ လှေခါးခြေရင်းကမီးအလင်းရောင်က သိပ်မရှိ။ အတော်ကြာရှာနေတာတောင် မတွေ့။
ကိုညိုမောင် စိတ်ကသိပ်မရှည်တော့ အရေးကြောင်းဒိန်းဒေါင်းဖျက် ဆိုသလို လီးကလဲ တောင်လှပြီ။ တော်ပြီ မနက်မှဘဲလာ ရှာတော့မည် ။ စိတ်ကမြန်နေသည် အိမ်ခန်းတော်တော်များများက အိပ်တဲ့သူတွေ အိပ်တချို့ကလဲ အိမ်ခန်းတွေထဲ TV ကြည့်သူတွေကကြည့်နေ တချို့အိမ်ခန်းတွေကလဲ လူတွေက မရောက်ကြသေး ဆိုတော့ အပြင်မှာလူခြေက တိတ်နေလေပြီ ။
ကိုညိုမောင်တို့ အိမ်ခန်းက တတိယထပ် သည်လှေကားပေါ် တက်လိုက်ဆင်းလိုက် လုပ်ယင်းနဲ့ သူဘယ်အထပ်ရောက်နေပါလိမ့်။ ခေတ္တစဉ်းစားယင်း သူ့အိမ်ခန်းရှိရာ ယာဘက်ကို ချိုးကွေ့လိုက်သည်။ ရောက်ပါပြီ။ ယာဘက်အစွန်းထောင့်ခန်းက ကိုညိုမောင်တို့ အိမ်ခန်းပါ ။ အမှန်တကယ် ကိုညိုမောင် ရောက်နေတာက ဒုတိယထပ်မှာပါ ။ ကိုညိုမောင်တခါးကိုခေါက်လိုက်သည် ။
“ ဒေါက်…..ဒေါက်….ဒေါက်… ”
အတွင်းက ဘာသံမျှမကြားရ။ တံခါးလက်ကိုင်ဘုလေးကို လှည့်လိုက်တော့ အတွင်းက သော့ခတ်မထားပါဘူး. ။ တံခါးက ပွင့်သွားလေပြီ ။ ကိုညိုမောင် အိမ်အတွင်း၀င်လိုက်ပြီး တံခါးလော့ခလုပ်လေးကို နှိပ်ပြီးပြန်ပိတ်လိုက်သည် ။
အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ညအိပ်မီးလေးကိုသာ ထွန်းထားပြီး စောင်ကိုခေါင်းမြီး ခြုံ၍တဘက်ကို စောင်းစောင်းလေးအိပ်နေတဲ့ မိန်းမကို တွေ့ရလေသည် ။ သူမအိပ်ပျော်နေပြီလား မသိ ။အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူကို စောက်ဖုတ်ကို အယင်ရက်ပေးလိုက်အုံးမယ် ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးလိုက်လေ၏ ။
......................................................
အိပ်ချင်လွန်း၍သာ ကျမအိပ်ခန်းအတွင်း ၀င်အိပ်လိုက်ရပေမယ့် ကိုထွေးက မလာသေးသဖြင့် စိတ်ချလက်ချ အိပ်မရပါဘူး။ အိပ်တ၀က် နိုးတ၀က်ပါဘဲ ထိုအချိန် တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရပါတယ် ။ သြော် သူပြန်လာပြီကိုး ။ တံခါးခေါက်မှာပေါ့ ။ သူမှ သော့မပါတာ ကျမသော့ခတ်မထား ဘူးလေ ။ သူသိမှာပါ။ကိုယ်တော်ချောက ကျမရှိတဲ့ အိပ်ခန်းဘက်ကို တန်းလာတော့တာပါဘဲ ။ ကျမလဲ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ် ။ သူ ချက်ချင်းကုတင်ပေါ် တက်လာတော့တာဘဲ။
“ ဟင်း…ဟင်း ရယ်စရာ ဘဲ မနက်ကတော့ ကောက်တော်မူနေပြီး ခုတော့ နေနှိုင်သေးလား ”
အိုး..ကျမခေါင်းမြီးခြုံထားတာကို ခေါင်းက စမလှန်ပါဘဲ ခြေထောက်က စလှန်တယ် ။ အင်း…သူဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ကျမသိတာပေါ့။ ထင်ထားတာက ကျမကိုနှိုးမယ်။ အနမ်းတွေပေးမယ် ။ ပတ်ချွဲနတ်ချွဲတွေလျှောက်ပြောမယ် ပေါ့၊ ခုတော့ ဘာဒီဇိုင်းတွေ ဖမ်းနေတာလဲ မသိ။ စကားတခွန်းမျှ မပြောဘဲနဲ့ အံ့ပါရဲ့ နေပါ့စေအုံး သူ့ဟာကြီးကို မိအောင် ဖမ်းဆွဲပြီး မှတ်လောက်သားလောက်အောင် လိမ်ချိုးထားလိုက်အုံးမယ် ။
ကိုညိုမောင် ခြေထောက်ဘက်က စောင်ခြုံကို မပြီးခေါင်းတိုး၀င်လိုက်လေသည် ။ မိန်းမရဲ့ ခါတိုင်းနဲ့ မတူတဲ့အမွှေးနံ့က ကိုညိုမောင်၏ ရမက် ကို ပိုမို နှိုးဆွသလို ခံစားရလေသည်။ စောင်းစောင်းလေးအိပ်နေတဲ့ မိန်းမကို ပက်လက်ဖြစ်အောင်လှဲ့ပြီး ထမိန်ကြားခေါင်း၀င်ကာ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို စတင်၍ လျှာဖျားလေးနှင့်ရက်လေတော့သည် ။
ဒီနေ့ ကိုထွေးရဲ့ အပြုအမူတွေက အရမ်းထူးဆန်းနေပါတယ် ။ ခါတိုင်းထမိန်ကိုလှန်ပြီး တန်းလိုးတဲ့ သူက အ ဆန်း တွေ ထွင်နေပါလား ။ ဘုန်းနိမ့်မှာကြောက်လို့ ထမိန်ကိုတောင် သိပ်မကိုင်ချင်တဲ့သူက ။
ခုတော့ ……..
“ အို…ကျမ.အင်…အ…….. ”
ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထား ဘဲ ရုတ်တရက် သူ့လျှာကြီးနဲ့ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲကို ထိုးထဲ့ခံလိုက်ရတယ် ။ ကျမဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး ။
ကျမကိုယ်ကျမ သတိထားမိတာကတော့ ကျမပေါင်တွေကို ကားပေးလိုက်တယ် ဆိုတာပါဘဲ။ ကျမ အတွေးနဲ့ အကြံတွေလဲ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ တသက်နဲ့ တကိုယ် ဒီလိုမျိုး အရသာထူးမျိုးကိုဘယ်တုန်းကမျှ မခံစားခဲ့ရဘူးပါဘူး ရှင် ။ ကျမ တကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့ အကြောတွေထဲ စိမ့်စိမ့်ဖြစ်သွားပြီး အသားတွေ တောင်တဆတ်ဆတ်တုန်လာပါတယ်။
“ အမလေး…..အား….ကျွတ်…ကျွတ်… ”
ကျမ…ကျမလေ…ထွန့်ထွန့်ကိုလူးသွားတာပါဘဲ ။ ကျမအသက်ရှူလို့တောင် မဝတော့ဘူး။ ခေါင်းမြီးခြုံ ကိုဖွင့်ပြီးခေါင်းကိုဘယ် ညာ ရမ်းနေရတော့တာပါဘဲရှင် ။ နိုင်ငံခြားဇာတ်ကားတွေထဲမှာ ဒီလိုမျိုးတွေ လုပ်ကြတယ်လို့ တော့ကြားဖူးပါတယ် ။ အခုတော့ ကျမကိုယ်တိုင် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့နေရပါပြီ ။ ပါးစပ်ကနေ အသံမထွက်မိအောင် မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီးအံ့ကြိတ်ခံနေရတယ် ။ ကိုထွေးက ဒီလိုတွေ လုပ်တတ်လိမ့်မယ်လို့တောင်ထင်မထားဘူး ။
ကိုညိုမောင်ဒီနေ့ ဘာဂျာမှုတ်ရတာ အခါတိုင်းနဲ့ မတူသလို စိတ်ထဲမှာ ထင်မိတယ် ။ မိန်းမရဲ့ စောက်ခေါင်းကနည်းနည်းကျင်းသွားသလိုဘဲ ။ အင်းလေ မလိုးရတာကလဲ တပါတ်တောင်ပြည့်တောမှာကိုး။ ကျဥ်းနေရောပေါ့ စောက်စိလေးကိုဆွဲစုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ မိန်းမရဲ့တကိုယ်လုံး တုန်သွားသလို ဆတ်ဆတ်ခါနေတာကိုလဲတွေ့လိုက်ရတယ် ။
ဒါပေမဲ့ စောက်ဖုတ်နံ့လေးကမွှေးနေတာနဲ့ သူ့လျှာကို စောက်ခေါင်းထဲ တဆုံး၀င်အောင် ထိုးထဲ့ပြီး အကြာကြီး ကလိပြစ်လိုက်တယ်။ ခါးတွေလဲ ကော့တက်လာပြီ။ဖင်တွေလဲ ဘယ်ညာ ရမ်းခါသွားတာဘဲ ။ သူမဖင်ကြီးမြောက်တက်နေတဲ့ အချိန် ထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ခုတော့ အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားပြီ ။
ကိုညိုမောင်လျှာကြီးကို ချွန်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ စောက်စေ့လေးကို ကလိလိုက်ပြန်တယ်။ သူမပေါင်တွေ တဆတ် ဆတ်တုန်လာပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလာတယ်။ အခုမှ စောက်ခေါင်းထဲကို လျှာကြီး ထိုးထည့်ရတာ လွပ်လပ်သွားတော့တယ်။ မွှေပြီ ။ ကိုညိုမောင် လျှာကြီး သူမ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ထိုးမွှေလိုက်၏ ။ သူမ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာသည်။ သူမ၏ နှလုံးခုန်သံတွေတောင် ကြားရလေသည်။စောက်စေ့လေးကို သွားဖြင့်ကြိတ်ပြီး စုတ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။
“ ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….ပလပ်…ပလပ်… ”
သူမ ဖင်ကြီးနောက်တခါ လေထဲပြန်မြောက်တက်သွားပြီ။ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ပူပူနွေးနွေးပျစ်ပျစ်ချွဲချွဲအရည်တွေ ဒလဟော စီးဆင်းထွက်ကျလာပါတော့တယ် ။ ကိုညိုမောင်ကတော့ အလျှော့မပေးသေးဘူး။ ကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြီးချွတ်လိုက်တော့ သူမက ဝိုင်းကူချွတ်ပေးရှာပါသည်။
သူမမှာ စောင်ခြုံအောက်မှာပင် ကိုယ်တုံးလုံးလေးဖြစ်သွားရှာလေပြီ ။ ကိုညိုမောင်ဟာ သူ့လျှာကြီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အပေါ်ကို တက်လာပြီး လက်တဘက်နှင့်သူမရဲ့နို့တဖက်ကိုကိုင်၍ ကျန်နို့တဖက်ကိုအားပါးတရကုန်းစို့နေယင်း စိတ်ထဲမှာ ထင့်သွားလေ၏ ။
“ ဟင်……..တခုခုတော့ မှားနေပြီ ”
ဟု ထင်သည် ။ ယခု သူကိုင်စို့နေတဲ့နို့တွေက သူ့မိန်းမရဲ့နို့တွေ လုံး၀မဟုတ်ဘူး ။ သူ့အထင် အပျိုစင်တယောက်မဟုတ်လျှင်တောင် တခါမျှ ကလေးမမွေးဘူးသေးတဲ့ မိန်းမတယောက်ဘဲ ဖြစ်ရမည်။ နို့တွေကတင်းပြီးမာခဲနေတာပြီးတော့ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကလဲ တကယ့် မိန်မငယ်လေးတယောက် ဆိုတာ ခုမှသတိထားမိတယ်။ စောင်ခြုံထဲမှာ မျက်စိကလဲ ကျင့်သားရလာပြီ ဆိုတော့ သူမရဲ့ အသားအရေကလဲ တင်တင်းယင်းယင်းရှိလှသည်။ ပြီးတော့ အသားကလဲ တော်တော်လေးကို ဖြူလိမ့်မည် အမှောင်ထဲမှတောင် ဖွေးဥနေတာဘဲဟုထင်မိသည်။
သူဘာဂျာမှုတ်တုန်းက သူမတကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ် တုန်နေတာလဲ သတိထားမိသည်။ သူမရဲ့နှလုံးခုန်သံတွေလဲခုတောင် ကြားနေရဆဲ ။ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတာလား ။ ပြီးတော့ ကိုယ်သင်း ရနံ့ ဒီအနံ့က သူ့မိန်းမရဲ့ အနံ့လုံး၀မဟုတ် ။ ပြီးတော့ ရေမွှေးနံ့ဒီရေမွှေးက တော်တော်စျေးကြီးလိမ့်မည် ။
ကိုညိုမောင် မိန်းမကစျေးကြီးတဲ့ရေမွှေးမျိုး ကို မသုံးဘူးဆိုတာ ကိုညိုမောင် အသိဆုံး ။ ဒါဆို သူမ ဘယ်သူဖြစ်မလဲ ။ ဘာလို့ သူ့အိပ်ယာထဲ ရောက်နေရတာလဲ။ ကိုညိုမောင် သိချင်စိတ်ကပြင်းပြလှသည် ။ ရုတ်တရက် စောင်ခြုံကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာဖြင့် မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက ကိုညိုမောင် မျက်စိအမြင်များမှလေသလား မဟုတ်ပါ။ ကိုညိုမောင် မျက်စိ မမှားပါဘူး ။ အသေအချာပင်နတ်သမီးလေး တစ်ပါးအလား ဖြူဖြူချောချောမိန်းမငယ်လေး တယောက် ဖြစ်နေပါတော့တယ် ။
နှစ်ယောက်သား တယောက်ကိုတယောက် အံ့သြမှင်တက်ပြီး အကြောင်သားဖြင့် ကြည့်နေမိကြရင်းပြိုင်တူအာမေဍိတ်သံများ ထွက်လာကြလေ၏။
“ ဟာ…ဟင်…ရှင်ရှင်ဘယ်သူလဲ…..ရှင်.. ဘယ်လိုလုပ်…ပြီး ရောက်လာတာလဲ…. ”
ကျမ ဘယ်လိုမှထင်မှတ် မထားတဲ့ အဖြစ် ။ ကျမငယ်ထိပ်ကို မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလို အရမ်းကို တုန်လှုပ်သွားပါတယ်။ ကျမ ကိုယ်ကျမဘာဖြစ်လို့ ဘာဖြစ်မှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူးရှင်။ ကျမကတော့ ကျမယောက်ျားလို့ဘဲ ထင်ထားတာ။ ခုတော့ သူစိမ်းတယောက်က ကျမကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်း ကျမအပေါ် တက်ခွနေတယ်။ ကျမအဖြစ်ကလဲ ဆိုးချင်တော့ ဒီနေ့ကျမှ တုံးလုံးဖြစ်အောင် ချွတ်ပေးမိတာကိုး။ ကျမယောက်ျားနဲ့ ဘယ်တုန်ကမျှ တုန်းလုံးချွတ်မပေးဘူးပါဘူး။ ကျမအရမ်းလဲ ရှက်သွားတယ်။ လိပ်ပြာလွင့်စဉ်သွားမတတ် ကြောက်လဲကြောက်သွားတာပေါ့ ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကျမကိုယ်ကိုဖျောက်ပျစ်လိုက်ချင်တာ ။ ခုတော့ သွားပါပြီ ။ကျမဘဝတော့ ရေတိမ်နစ်ပါပြီ ။ ကျမတကိုယ်လုံးအေးစက်သွားပြီး ။ ချွေးစေးတွေပျံလာပါတော့တယ် ။ကျမရုန်းကန်ဖို့တောင် အင်အားက မရှိတော့ပါဘူး။ တုန်တုန်ရီရီဖြင့်
“ ရှင်…..ဦးညိုမောင်….ရှင်ဘယ်လို….လုပ်ပြီး…. ”
“ ကျမအိမ်ထဲကို ရောက်လာတာလဲ…ဟင်.. ”
“ ငါ..ကငါအိမ်ကိုပြန်လာတာပါ ဒါကသုံးထပ် မဟုတ်ဘူးလားဒါ…ငါ့အိမ်မဟုတ်ဘူးလား ”
“ ရှင်….ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ ရှင့်အိမ်က …. ”
“ ဒီ အပေါ်ထပ်မှာ ကျမကရှင့်အိမ်ထဲ ဝင်အိပ်နေပါ့မလား….ရှင်…မူးများနေသလား ”
“ မူးယင်လဲကိုယ်ဖာသာမူးပေါ့……. ဘာလို့သူများအိမ်ထဲ၀င်လာတာလဲ… ”
ကိုညိုမောင်လဲ ထိပ်ထိပ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားရလေ၏။ ဒီကောင်မလေးတို့ လင်မယားကို ကိုညိုမောင် သိသည်။သူတို့တိုက်ခန်းရဲ့ အောက်ထပ် ။ သူမတို့က ဒုတိယထပ်ကို ညိုမောင်တို့ တိုက်ခန်း၀ယ်စဉ်က ဒီ ဒုတိယထပ်ကဒီတိုက်ခန်းလေးကို ကြိုက်ခဲ့ကြသည် ။ ဒါပေမဲ့ငွေက မလိုက်နိုင်၍ တတိယထပ်ကို ဘဲ၀ယ်ခဲ့ရသည်။
ဒီလင်မယားနှစ်ယောက်က သူတို့နောက် အကြာကြီးနေမှ ရောက်လာကြလေသည်။ ရခါစလေးတွေ ဟု တောင် ထင်ခဲ့သေးသည်။ ကောင်မလေးက တော်တော်လှသည် ။ အသားလေးကလဲ ဖြူလို့၀င်းလို့ ။ မသိလျှင် အပျိုလို့ထင်ရမည် ။ တကယ်လဲ အပျိုတွေ ရှုံးလောက်အောင်လှသည် ။ တင် ရင် ခါးခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစား ဘာမျှအပြစ်ဆိုစရာမရှိ ။ခုတော့ ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားဘဲ ဒီကောင်မလေးက ကိုညိုမောင်ရင်ခွင်အောက် ရောက်နေပေပြီ ။ ရောက်နေတာမှ ဘာအ၀တ်အစားမှ မပါဘဲ ရောက်နေတာ ။ သူမရဲ့ အလှတရားက ကိုညိုမောင်ကို ညှို့ယူဖမ်းစားသွားလေပြီ ။ ဒီအခြေအနေတောင် ရောက်မှတော့ ရှေ့ဆက်တိုးရုံသာရှိတော့သည်။
ကိုညိုမောင် လီးကြီးကလဲ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တောင်လှပြီ ။ ဒါပေမဲ့လည်း ၀တ်တရားအရ စကားက ဆိုရဦးတော့မည်။
“ ငါ.. မင်းထင်သလို မူးလာတာ မဟုတ်ပါဘူး…. လှေခါးအတက်မှာ သော့…ကျသွားလို့…. ”
“ တက်ရဆင်းလိုက်ရနဲ့ ဘယ်အထပ်ရောက်မှန်းမသိလို့ တတိယထပ်ဘဲ ငါ့အိမ်ဘဲဆိုပြီး၀င်လာတာ …. ”
“ နေပါဦး…. မင်းကလဲ…ဘာလို့ သော့ခတ်မထားရတာလဲ…. မင်းကသာသော့ခတ်ပြီးမှအိပ်နေရင်… ငါတို့ ဒီလိုမျိုး အဆင့်အထိ ဖြစ်လာစရာအကြောင်းမရှိတော့ဘူးပေါ့ .. ”
ကျမလဲရှိသမျှအင်အားကိုစုပြီး ကုတင်ပေါ် လက်ထောက်၍ ထလိုက်ပြီး အရှက်ကိုဖုံးကွယ်ဖို့ ဘေးနားမှာ အ၀တ်တခုခုကို ရှာလိုက်တော့ ကျမအ၀တ်တွေအားလုံးက ကုတင်အောက် မှာရောက်ကုန်ကြပြီ ။ စောစောကခြုံထားခဲ့တဲ့ စောင်ကလဲ ဦးညိုမောင်ရဲ့နောက်မှာ ဒီလူကြီးကလဲ ကျမကိုကြည့်နေပုံက မျက်တောင်တောင် မခတ်ဘူး ။ ကျမလေ…ရှက်လိုက်တာ ။ သူစိမ်းယောက်ျား တယောက်ကို ကိုယ့်ယောက်ျားအထင်နှင့် ကုတင်ပေါ်မှာဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ခဲ့ကြပြီ။ ကျမရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကိုတောင် ကျမပြန်ကြားနေရပါတယ်။ ရှင် ဦးညိုမောင်ပြောနေတာတွေ တောင်မကြားတချက်ကြားတချက်ပါဘဲ။
“ ဟို…..လေ…ကျမ…..ယောက်ျား..က..မလာသေးတော့…. ”
“ မင်းယောက်ျားက ဒီချိန်ထိမလာသေးဘူးဆိုတော့.. ဘယ်သွားလို့လဲ… ”
“ သူ…သူ့သူငယ်ချင်း မင်္ဂလာသွားတာပါ ”
“ ဘယ်သူ့ မင်္ဂလာဆောင်လဲ ”
“ ဟို…ကို..အောင်ကြီးတဲ့ ”
“ သြော်…ဒါဆို မင်းယောက်ျား ဒီနေ့ပြန်မလာတော့ဘူး မနက်ဖြန်တောင် ညနေ အတော်စောင်းမှ ပြန်ရောက်ကြလိမ့်မယ် ”
“ ရှင်….. ရှင်ကဘယ်လိုကြောင့် အဲလိုပြောနိုင်ရတာလဲ။ ငါတို့ပွဲရုံမှာ အဲဒီအောင်ကြီးရဲ့ ညီကို၀မ်းကွဲရှိတယ် ။သူအဲဒီမင်္ဂလာလိုက်သွားတယ် ”
“ အဲဒီ အောင်ကြီးမိန်မရွာက ဒီကနေ မိုင် ၄၀ကျော်လောက်ဝေးတယ် ။ ပြီးတော့…လမ်းကလဲ တော်တော်ကြမ်းတယ်တဲ့…. ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားမည့်သူတွေတောင် ဆိုင်ကယ်မယူကြတော့ဘူး မင်္ဂလာကားနဲ့ဘဲအားလုံးလိုက်သွားကြတယ် ”
“ ဟင်……ဟုတ်လား ….ကျမက…ကျမယောက်ျား ပြန်လာမယ်ထင်ထားတာ… ”
“ ကဲ…ဒါဆိုလဲ…ကျေးဇူးပြုပြီး ကျမအပေါ်ကနေ ဖယ်ပါတော့ရှင်…ဒီမှာရှက်လွန်းလို့ သေတော့မယ် ”
“ ဟေ …ဒီအခြေအနေတောင်ရောက်နေပြီဘဲ နောက်ပြန်ဆုတ်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး ”
“ သက်သက်ရယ် မင်းယောက်ျား …ခုပြန်လာပြီလို့သာ သဘောထားလိုက်တော့ ဟုတ်ပြီလား ”
“ ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း. ..မ….မ…လုပ်ပါနဲ့ ….. ”
သွားပါပြီ ငါ့ဘဝတော့….ကျမ ဘယ်လိုပင် ငြင်းနေပေမဲ့လဲ မရတော့ပါဘူး ။ ကျမမှာရွေးခြယ်ခွင့် မရှိတော့ဘူးဆိုတာ ကျမ သိလိုက်ရပြီပေါ့ ။ ဦးညိုမောင်က ကျမအပေါ်ကနေ ကားယားခွ ထားပြီးသား လုံး၀ဖယ်မပေးပါဘူး။ ဖယ်မပေးယုံမကပါဘူး ။ သူ့ပုဆိုးကို သူ့ခေါင်းပေါ်မှ ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပါလေပြီ။ သူ့လီးကြီးကိုလဲ ကျမမြင်လိုက်ရပါပြီ ။
“ အို……ဘုရား… ”
ကျမ ရင်တုန်ရပြန်ပါပြီ။ သူ့လီးကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး။ ကိုထွေး လီးထက် နှစ်ဆလောက် ရှိလိမ့်မယ်။ ညိုညိုမဲမဲကြီး ငရုပ်ကျီပွေ့ကြီးလောက်တောင် ရှိမလားဘဲ။ သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်ရဲ့ လီးကို ဒါပထမဆုံးမြင်ဘူးတာပါဘဲ ။ ရင်ထဲမှာလဲ ဒိတ်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။
အို…ဒါကြီးနဲ့ ကျမအလိုးခံရတော့မှာပေါ့ ရင်တုန်နှုန်းက ကျမရင်ဘတ်ကြီး ပွင့်ထွက်သွားမလား အောက်မေ့ရတယ် ။
“ ဟင့်အင်း … ဟင့်အင်း ”
ကျမ ကြိုးစားပြီး ရုန်းတယ်။ အားချင်းမမျှတော့ ရုန်းမရပါဘူး။ သူ့လက်က ကျမ မလွတ်နိုင်ပါဘူး။ ကျမ ဘာပြောရမယ် မသိဘူး ။ အဆွခံထားရလို့ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေပေမဲ့ ဒီဆိုဒ်ကြီးကိုတော့ ကြောက်တယ်ရှင့်။ နောက်ပြီးသူက သူစိမ်းလေ ။ပါးစပ်ကတော့ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းပဲ အော်နေမိတယ်။
ကျမ တကယ်က ဒီလူကြီးကို လည်ပင်းညှစ်ပစ်ရမှာ။ အခုကလည်ပင်းမညှစ်ပဲ ပျော့ခွေနေတဲ့ လက်တွေက ကျမ မှီနေတဲ့ ကုတင်ပေါ်ထောက်ထားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တောင်မနဲ ထိန်းနေရတယ်။ ကျမ အော်လိုက်ရမလား အော်လိုက်ရင်လဲ ကျမအရှက်ကွဲသွားတော့မှာ ။ အရှက်နဲ့ဘ၀ ဘာကို ရွေးချယ်ရမလဲ ဝေခွဲလို့မရ ဖြစ်နေချိန်။ သူကတော့ သူ့လီးထိပ်ကြီးနဲ့အရည်တွေ ရွှဲနေတဲ့ ကျမစောက်ဖုတ်ကို ဆွဲဆွဲပွတ်နေပါတယ်။ သူ့လီးနဲ့ ကျမစောက်ဖုတ်ကီုပွတ်မိတိုင်း တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေမလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။
“ အို…..ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း.. ”
ကျမ ဟင့်အင်းနေပေမဲ့ သိပ်မထူးပါဘူး၊ ဦးညိုက ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ သူ့လက်တွေနဲ့ ကျမပေါင်ကို အတင်းကားခိုင်းပြီး ကျမစောက်ဖုတ်လေးကို အသာဖြဲရင်းသူ့လီးကြီး အတင်းထိုးထည့်နေပါတယ် ။ သူ့လီးခေါင်းကကျမစောက်ဖုတ်ထဲကို အတင်းတိုး၀င်လာတယ် သူ့လီးထိပ်ကြီးကဒီလောက်ကြီးကြီးနေတာ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နိုင်ပါ့မလား ကျမဟာလေးကွဲပြဲကုန်မှာပေါ့….။
“ အဟင့် မရဘူး…မရဘူး.. ”
ကျမ ဦးညိုမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်နေမိတယ် ။
ဦးညိုက အသားနဲနဲညိုတယ် ။ ကိုထွေးလို ဖြူဖြူနွဲ့နွဲ့မဟုတ်ဘူး။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အားကောင်းမောင်းသန်ယောက်ျားပီသတယ်လို့ ဆိုရမလား။ မျက်နှာကျကလဲကြည့်ကောင်းတယ် ။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကလဲယောက်ျားတယောက်ရဲ့ ရှိသင့်ရှိထိုက်တဲ့ အရာအားလုံး အပြည့်ပါဘဲ။ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးနဲ့ လက်မောင်းက ကြွက်သားတွေကလဲ အလွန်ပင် သန်မာကြောင်း သက်သေတွေပါဘဲ ။
ကျမ…..သူလက်က ဘယ်လိုမှရုန်းမထွက်နိုင်ပါဘူး။ သူကတော့ မရရအောင် အတင်းလိုးမဲ့ ပုံပါဘဲ ။ ကျမစောက်ဖုတ်ကလဲ အရည်တွေကရွှဲအိုင်နေလေတော့၀င်သွားမှာကိုလဲ စိုးရိမ်မိတယ်။ မ၀င်နိုင်အောင်ကျမအားနဲ့ညှစ်ထားရတာအရမ်း ပင်ပန်းတယ် ။
“ ဟာ … ရှင်နော် တော်ပြီ”
“ ရှင့်ဟာကြီး မထည့်ပါနဲ့ ရှင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီး ၀င်မှာမဟုတ်ပါဘူး မထည့်နဲ့ … ပြန်ထုတ်ဆို”
“ ဖယ်ဆို နော်”
“ ဟင့်….ဟင့်…အား…ဟင့် ”
ကျမ ပါးစပ်က ငြင်းဆန်နေပေမဲ့ လူကတော့ အလိုက်သင့်လေး အသာငြိမ်နေမိတယ် ။ ဝတ္တရားအရပဲ ငြင်းဆန်နေသလိုပဲ မသိစိတ်ထဲကတော့ သူ့ဟာကြီးနဲ့ ကျမ ထဲကို ၀င်သွားရင်ဆိုပြီး တွေးနေမိလို့လား မသိ။ဘာကြောင့်ရယ်လို့ မသိ ။ ကျမ အတင်းမရုန်းမိဘူး။ ကျမ ငုံ့ကြည့်တော့ သူ့ဟာကြီး ၀င်လိုက် ထွက်လိုက်ကို မြင်နေရတယ်။ အစပိုင်းတော့ ခေါင်းပိုင်းလေးပါပဲ ။
နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း အထဲကို ပိုပိုရောက်လာတယ်။ ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ သူ့လီးမဲမဲကြီး ၀င်လာတာ ကျမ သိနေတယ် ။ ကျမကိုဆွဲဖြဲနေသလိုပဲ ပြွတ်ကျပ်သိပ်နေပြီး အောင့်သက်သက်နဲ့ နေရလဲ ခက်တယ်။ ကောင်းလဲကောင်းတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ဟာကြီး ကျမကိုယ်ထဲအောင်မြင်စွာနဲ့ထိုးခွဲ ဝင်ရောက်လာပါတော့တယ် ရှင် ။ သူ့လီးကြီး တဆုံးထည့်လိုက်ပါပြီ ။ ပြီးတော့သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်တဲ့အခါမှာတော့ ကျမ အမေ ဘုရား အကုန်တနေရပါတော့တယ်။
“ ဘွတ်….ဗျစ်…..ဇွိ…. ”
“ အမေ့…..အား…..အမလေး…..မလုပ်ပါနဲ့တော.အား..ကျွတ်….အား….အား… ”
“ စိတ်လျှော့ထား သက်သက် တင်းမထားနဲ့… ”
“ ဘယ်လို … တင်းမထားရဘူး ဟုတ်လား…. ကျမယောက်ျား ကိုထွေးနဲ့ ဖြစ်ရမှာရှင့် ရှင်ကြီးနဲ့ မဟုတ်ဘူး ”
ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ကျမ စိတ်လျှော့လိုက်ရပါပြီ။ ကျမက်ိုယ်၌က ကာမရဲ့အရသာကို ခံစားချင်နေမိပြီလေ။ အခု ကျမလုပ်ရမှာက ကျမပေါင်နှစ်လုံးကို အားသကုန်ကားပေးထားရုံပါဘဲ မဟုတ်လား ။
ဦးညိုကတော့ အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လုပ်နေပါပြီ။ ခံစားချက်က ထူးဆန်းပြီးကျမအတွက် အရမ်းအသစ်ဖြစ်နေတယ်။ ဆွဲအထုတ်မှာ တမျိုး၊ ပြန်အထည့်မှာတမျိုး။ ခဏကြာတော့ ကျမ သူနဲ့ အလိုက်သင့် လိုက်လှုပ်နေမိလာတယ်။သူအထည့်မှာ ကျမ သူ့ဘက်ကို ကော့ကော့ပေးမိတယ်။ ကျမ အသက်ရှူတွေလဲမှားပြီး ပါးစပ်က ပေါက်ကရ အသံစုံထွက်နေမိပြီ။ ငြင်းဆန်တဲ့အသံနဲ့တော့ နည်းနည်းမှ မတူဘူးရှင့်။
“ အို…..အား….ကျွတ်…..ကျွတ်….အား…ဟီး… ”
သူတဖြည်းဖြည်း ပိုပိုမြန်လာတယ်၊ ကျမကလဲ အလိုက်သင့်ပဲ ကော့ပေးနေမိတယ်။ သေချာတာကတော့ ကျမ ဒီအရသာထူးကို ထပ်ထပ်ပြီး ငတ်မပြေလောက်အောင် လိုချင်နေတယ်ဆိုတာပဲ။ မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ ဦးဏှောက်က သိပေမဲ့ အထိအတွေ့ကကျမကို လွှမ်းမိုးသွားပြီ။ ကျမ သူ့စည်းချက်ကို အတင်းအမီလိုက်ပြီး ကော့ပေးရင်းပါးစပ်က တဟီးဟီးနဲ့ ညည်းနေမိတယ်။
“ ပြွတ်…ဇွိ..ဗျစ်….ပြွတ်…ပြွတ်အား….ဟီး…ဟင်းး….အား….ကျွတ် ”
သူအားရပါးရ ဆောင့်နေပြီ။ ကျမ လေကို မနည်းလုရှူရအောင် မောနေတယ်၊အထဲကလဲ တချက်တချက် အောင့်အောင့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့စည်းချက်အတိုင်းမပျက်မကွက် ကော့ပေးနေမိဆဲပဲ။ ဟင့် … ဟင့် နဲ့ ရှိုက်ရင်း ကော့ကော့ပေးနေတဲ့ ကျမကို …
“ သက်သက်… နောက်တဆင့် တက်မယ်”
လို့ လှမ်းပြောတယ်။
သူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ကို ကျမသိလိုက်ရပါပြီ။ ကုတင်ခေါင်းတန်းပေါ်ကျမကို တွန်းတင်ပြီး ခါးကကိုင်လို့ ကျမကို နောက်ကနေ တဖုန်းဖုန်းဆောင့်တာ သူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ပါပဲ။ စောစောကထက် အရမ်းပိုမြန်တယ်၊ အရမ်းပိုပြင်းတယ်။
ကျမ လှုပ်မရ၊ ရုန်းမရပဲ တဆုံး၀င်၊ တဆုံးထွက်၊ သူပြုသမျှ အောက်က နုရတာ။ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာကို ကျမ ထိန်းမရတော့ဘူး၊ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ကျမ တကိုယ်လုံးပျော့ခွေထွက်သွားတာ။ ကျမ ဇတ်မခိုင်တော့ပဲ လည်တိုင်က ညာဘက်ကိုစောင်းကျသွားလိုက်၊ ဘယ်ဘက်ကို စောင်းကျသွားလိုက်နဲ့ ခေါင်းကို ခါရမ်းနေရတယ်။နာပေမဲ့ အထဲက တအား ယားတက်လာတာက ပိုဆိုးတယ်၊ ကျမ မခံနိုင်ဘူး။
“ အား..တော်ပါတော့….အား..ဟင့်… ”
ကျမကို ပက်လက်ဖြစ်အောင်ပြန်လုပ်တယ်။ သူကျမစောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီးနဲ့တဆုံး ဆောင့်ဆောင့်သွင်းတယ် ။သူ့ရင်ဝကို ကျမ တွန်းတယ်၊ တွန်းမရတော့ သူ့ပခုံးတွေကို ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာ ပြေလိုပြေညား ကျမ ကုတ်တယ်၊ ဖဲ့တယ်။ ပါးစပ်ကအသံတွေ သိပ်မကျယ်အောင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတယ်၊ ခြေချောင်းလေးတွေကို ကွေးထားတယ်။ ကျမ ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားပေမဲ့ ယားတက်လာတဲ့ အရသာထူးကို ကျမ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဘူး။ ကျမ ပြီးသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းဖိကိုက်၊တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း ချွေးစေးတွေထွက်ပြီး ပြီးသွားတာ။
ကျမကသာပြီးတာပါ ။ ဦးညိုကတော့ ပြီးသေးပုံ မရသေးပါဘူး ။ သူ့လီးကြီးက ခုထိတောင်နေတုန်းပါဘဲ ။ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲမှာတစ်လို့ကြပ်လို့ ကျမစောက်ဖုတ်ကြီးကလဲ သူ့လီးကြီးထိုးထည့်ထားလို့လား မသိဘူး ။ ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး ဖေါင်းကြွနေသလိုဘဲ ကြီးလဲ ကြီးလာသလိုပါဘဲ။ အစကတော့ သူ့ဟာကြီနဲ့ ဆံ့မှဆံ့ပါ့မလားလို့ ဦးညို ရှင်ကြီးက တော်တော်သန်တဲ့ လူကြီးဘဲ။ သူနဲ့ကြမှ ကျမလဲ လီးရဲ့ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး သိရတော့တယ် ။
ကျမယောက်ျား ကိုထွေးနဲ့ကတော့ ကွာပါ့ရှင်။ ကိုထွေးကတော့ ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ် ကျမကို အတင်းထမိန်ကိုလှန်ပြီး တန်းလိုးတာဘဲ ။ အခု ဦးညိုလို နှူးနှပ်မနေပါဘူး။ ပြီးတော့ ၁၅ မိနစ် မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက် ကျမကောင်းသလိုလိုဖြစ်လာ ပြီဆိုရင် သူကပြီးသွားပြီ ။ ကျမမှာ ဘာအရသာမှ ကိုမသိလိုက်ရဘူး ။ ကျမကိုထွေးနဲ့ ပေါင်းလာတာ ၂ နှစ်တခါမျှ ဒီလိုမျိုး ပြီးသွားတာ မရှိဘူးဘူး ။ ဦးညိုလိုသာကျမကို ကောင်းအောင်လိုးပေးခဲ့မယ် ဆိုရင် ကျမနေ့တိုင်းပေးမိမှာ အမှန်ဘဲ ။
ကျမမောနေလို့ ဦးညိုက အနားပေးထားထားတာပါ။ သူကြီး ကကျမကို ဘယ်လိုတွေ လုပ်အုံးမှာလဲ ကျမတွေးမိပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲက တအားယားယားတက်လာပြန်ပါတယ် ။ ဦးညိုနဲ့ လိုးရတာ ကျမ ကျေနပ်ပါတယ်။ လောကကြီးတခုလုံးကို မေ့နေသလိုပါဘဲ ။ ဦးညိုကလဲ ဒီလိုဘဲဖြစ်လိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျမက လှတယ်လေ။ ကျမလို မိန်းမလှတယောက်ကို လိုးရတာ ဘယ်ယောက်ျားက များ မကျေနပ်ရှိပါ့မလဲ။ ဒီတညတော့ ကျမက ဦးညိုအတွက်ဘဲပေါ့။ ဦးညိုရဲ့စိတ်တိုင်းကျ ကျမလိုးခွင့်ပေးလိုက်တော့မယ် ။
ဦးညိုက သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ကျမနို့တွေကို ညှစ်ကိုင်တယ်နို့သီးခေါင်လေးတွေကို ချေပေးနေတယ် ။ ဒါလဲဖီးတမျိုးဘဲဆိုတာ ခုမှသိရတော့တယ် ။ ကျမခံစားရတာရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဘဲ နို့တွေကို အားရပါးရကိုင်နေရာက သူ့လက်တွေ အပေါ်ကိုတက်လာပြန်ပြီ။
ဦးညို သူ့လက်တွေနဲ့ ကျမပုခုံးသားလေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို အသာလေးပွေ့ထူတယ်။ ကျမလဲ အလိုက်သင့်လေးဘဲ ထိုင်လိုက်တယ် ။ သူ့ရဲ့လက်တဖက်က ကျမနို့တဖက်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး ကျန်နို့တဖက်ကို ကလေးလေးတယောက်လို အားပါးတရ စို့နေပြန်ပါတယ် ။ ကျမလေကျမကြက်သီးတွေတောင် တဖြန်းဖြန်းထလာပါတယ်ရှင် ။
ဦးညိုရဲ့ မိန်းမပြုစုပုံကတော့ အရမ်းညှင်သာပြီး တော်တော်ကျွမ်းကျင်လှပါတယ်။ ကျမ တမျိုးပြီးနောက်တမျိုးခံစားမှုတွေ အမျိုးမျိုးကို ပေးစွမ်းနိုင်ပါတယ်။ ကျမရဲ့ဆံနွယ်လေးတွေကို သတ်တင်ပြီး ကျမနဖူးလေးကို ပြီးတော့…မျက်နှာတခုလုံးကိုအနမ်းမိုးတွေရွာချပါတော့တယ် ။
ကျမလဲ အသက်ရှုနုန်းတွေ မြန်လာရပြန်ပါတယ် ။ ကျမရဲ့နုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့ပါးစပ်ကြီးနဲ့ ငုံခဲထားပြန်ပါတယ်။ ကျမ လျှာလေးကို စုပ်ယူသွားတော့ ကျမ မနေနိုင်တော့ဘူး။ ကျမ အသံတွေတောင် ထွက် လာရတော့တယ် ။
“ အင်း….အင်း….. ”
“ သက်သက် ကိုယ့်ကိုအပေါ်ကတက်ဆောင့်ပေး.. ”
“ ရှင်…..ဘယ်လိုမျိုးလဲ. ….ကျမ..မလုပ်တတ်ဘူး… ”
“ သြော်,ကိုယ်ပြပေးမှာပေါ့... ဒီလို ကိုယ့်အပေါ်တက်ခွလိုက် …ဟုတ်ပြီ …ကိုယ့်လီးကြီးကို ကိုင်လိုက်ပြီးသက်ရဲ့… အဖုတ်၀ကိုတေ့ပြီးထိုင်ချလိုက် …ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ၀င်သွားပြီ ……ကဲ ဆောင့်ပေတော့ဗျစ်…. ”
“ အမေ့…အား…. ”
“ ဇွိ…..ဗျစ်…..အင်း… ”
“ ဟင်း….ဟင်း… ”
ကျမဘာကြောင့် သူပြောသလို လိုက်လုပ်ပေးနေမိသည်မသိ။ ကျမရဲ့ အရည်တွေနဲ့ရွှဲနေတဲ့ သူ့လီကြီးကို ကိုင်ရတာကလဲ ပူပူနွေးနွေးကြီးနဲ့ တမျိုးကြီး ဘဲကျမစိတ်တွေကို ထန်လာစေပါတယ်။ ကျမ ရဲ့စောက်ဖုတ် အ၀ကို ကျမကိုယ်တိုင်တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်ရတဲ့ အရသာကိုတော့ ကျမ တသက် ဘယ်တော့မှမေ့မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးရှင် ။
“ ဗျစ်…ဇွိ….ဗျစ်….ဗျစ်…. ”
“ အင်းဟင်းဟင်း.အား..ရှီး….ကျွတ်ကျွတ်…. ”
ကျမ သူ့အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ရတာ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ ကျလို့ပြီတော့ မောလဲ မောတယ် ။သူ့လီးကြီး က ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်လာတာ။ ကျမတော့ အရမ်းကောင်းနေပြီ ။ ဒီတခါတော့ ကျမ ကျိတ်ပြီး မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ငယ်သံပါအောင်အော်ပြစ်လိုက်ချင်တာ ။
အင်း…..ဟင်း….ဟင်း….အား…. ”
ရယ်စရာများဖြစ်နေမလားဘဲ ကျမက အပေါ်ကတက်ဆောင့်ပြီး ကျမကဘဲ အော်နေရတာလေ။ ကျမ ဆောင့်ယင်း ဆောင့်ယင်းနဲ့အားမရ ၊ အားမရတော့ တအားဆောင့် ၊ တအားဆောင့်တော့ ကျမတအားမောလာပြီ ။
“ အား….အင်း…..ပြွတ်…ဇွိ……ပြွတ်…..ဇွိ…. ”
“ အား……မရတော့ဘူး….ကျမ. …မောလာ ပြီ ”
“ ကဲ ကဲအိပ်လိုက်တော့ ကိုယ်ဘဲ လုပ်တော့မယ် ပေါင်လေးကိုကားထား…..ဟုပ်ပြီ……ရပြီကောင်းလိုက်တာ သက် ရယ် …ကိုယ်တော့ အရမ်းကောင်းတာဘဲ ဒီညတော့ ကိုယ့်အိမ်မပြန်တော့ဘူးနော် ”
“ ရှင်…..ဒါ….ဒါဘဲနော်…နောက်ရက်တွေတော့့ မရဘူးနော်ာသိလား…. ”
သူ ဘာမျှပြန်မပြောတော့ပါဘူး။ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူလီးကြီးနဲ့ တအား တအားကို ဆောင့်လိုးနေပါတော့တယ်။ ဒီတခါလိုးတာက တော်တော်ကို ကြမ်းလှပါတယ် ။ ကျမဆို ခေါင်းတွေကို ဘယ်ညာရမ်း နေရပြီး မအော်ဘဲကို မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ လောကကြီးတခုလုံးကို ကျမမေ့သွားပြီး ကာမရဲ့အရသာကို နှစ်ခြိုက်စွာဘဲ ခံစား စံစားနေမိပါတော့တယ်ရှင်။
“ အား….ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်….အင်း…..ဟင်း….ဟင်း… ”
နောက်ဆုံးတော့ သူလဲမရတော့ပါဘူး ။ အား…ဆိုပြီး အော်လိုက်တဲ့ အချိန် မှာ ဘဲ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲမှာပြည့်တင်းကျပ်ထုပ်သွားပြီး နွေးကနဲ နွေးကနဲ ကျမခံစားလိုက်ရပါတယ် ။ သူ့အရည်တွေ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်တာကို ကျမလဲ အတွေ့အကြုံအရ သိလိုက်တာပေါ့ ။ ကျမရောသူရော အရမ်းပင်ပမ်းသွားကြပါတယ်။
နှစ်ယောက်သား တယောက်ကို တယောက် ဖက်ထားကြယင်း အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်ရှင် ။ ကျမ အိမ်ထောင်ကျတာ သုံးနှစ်ထဲတောင် ရောက်ခဲပြီ အလိုးခံရတာ ဒီလောက်ကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ထင်တောင်မထင်ခဲ့ပါဘူး။ ဦးညိုနဲ့ကြမှ ကျမကောင်းမှန်း သိသွားပြီ ။
ကျမတို့ တရေးနိုးတော့တကြိမ် နောက်မနက်လင်းတော့ တကြိမ် တညထဲ သုံးကြိမ်တောင် ကျမ ဦးညိုကို အလိုးခံခဲ့ရတာ ဒါဘဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေးပါဘူး ။ ဦးညိုလေ သူကြီးက သိပ်ဆိုးတယ် ။ ကလေးကြီးကျနေတာဘဲ ခုညနေရောက်တာတောင် သူ့ကို တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ ပြန်လွှတ်ရတယ်။
ညနေ ၅ နာရီ ထိုးမှပြန်သွားတာလေ ။ တနေ့လုံး လဲ ကျမကိုလိုးနေတာ အားကိုမရနိုင်ဘူး ။ ကျမကတော့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြဲလန်နေအောင်ခံရတာ။ သူ့ဟာကြီးနဲ့လေ။ ကိုယ်ယောက်ျားတောင် တပတ်မှ တခါဘဲ ပေးတဲ့ဟာကို။ သူ့ကျမှ ဒီလောက်ရက်ရက်ရောရော ကျမက ဘာလို့များ လိုက်လျှောမိပါလိမ့် ။ သူ့ဟာကြီးကို မြင်လိုက်ရင်ကို ကျမ ရင်တွေ ခုန်ခုန်လာတာ။ ဘာကြောင့် မှန်း မသိဘူး ။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် မြင်ရတော့ ပိုဆိုးသေး ။ မဲမဲပြောင်ပြောင်နဲ့ ထိပ်ကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုပဲ။ အဲဒီမှိုပွင့်ကြီးက ကျမစောက်ဖုတ် ရဲ့အတွင်းသားတွေကိုချိတ်ပြီး ဆွဲဆွဲသွားတာ ခံလို့ အရမ်းကောင်းတာ ။
ကျမအဖြစ်က တော်တော်ဆိုးပါတယ်။ နေ့လယ်က ရေချိုးခန်းထဲမှာ တသက်နဲ့တကိုယ် တခါမျှ လီးမစုပ်ဘူးတဲ့ ကျမလေ သူ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးခဲ့ရသေးတယ် ။ ကျမလေ ရင်တွေကို တုန်လို့ ။ ပူပူနွေးနွေးမာမာခဲခဲကြီး စုတ်လို့တော့ ကောင်းသား။ စုတ်ပေးပြီးတော့ ကျမ မျက်နှာကို ဘယ်လို ထားရမှန်းကို မသိဘူး ။ ကျမ ရှက်လိုက်တာ။ အင်းလေ သူတောင် ကျမစောက်ဖုတ်ကို စုပ်ပေးသေးတာဘဲ ။ သူစုပ်တာရော လိုးတာရော ခုဆို ကျမ စောက်ဖုတ်တခုလုံး ကျိန်းလို့စပ်လို့။ ဒါတောင်မှ ပြန်ခါနီးကို နှုတ်ဆက် အလိုးတဲ့ လေ။ ကျမကိုလိုးဖြစ်အောင် လိုးသွားသေးတယ်။
ခုတော့ သူလဲပြန်သွားရော။ ကျမ အိပ်ယာထဲ ပြန်ခွေနေရတယ် ကျမ တကိုယ်လုံးလဲ ရိုက်ချိုးခံထားရသလိုပဲ။နှုံးချိလို့လူမမာတပိုင်းကိုဖြစ်သွားရော ။ ဒီညတော့ ကိုထွေးအတွက် မကျန်တော့ဘူး ။ ကိုထွေးရေ သက်ကို ခွင့်လွှတ်ပါလို့ တော့ မပြောလိုတော့ပါဘူး ။ ဒါပေမဲ့လေ သက်ကို ဦးညိုမောင် ဆိုတဲ့ လူဆိုးကြီး စားသွားတာခံလိုက်ရတယ်။
သက် တကိုယ်လုံးလဲဖွတ်ဖွတ်ကို ကြေလို့ ။
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
