ဘေးအိမ်က ကိုရဲ (စ/ဆုံး)

ဘေးအိမ်က ကိုရဲ  (စ/ဆုံး)

မောင်ခြိမ့် ( အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသည်။ )

[ ဖြစ်ရပ်မှန် ဇာတ်လမ်းလေးအား နာမည်/နေရာဒေသ လွဲပြောင်း၍ စာဖတ်သူ အဆင်ပြေစေရန် ခံစားတင်ပြပါသည်။ ]

အခန်း ( ၁ )

" ရွှီးးးးး …… ဖေါင်းးးး ဖေါင်းးးးးး ……… ရွှီးးးးး ………… ဖေါင်းးးးး ………… ဒိုင်းးး ……… ရွှီးးးး …… ဖေါင်းးးး ………… ဒိုင်းးးးး "

သွယ် တို့ မြို့လေးရဲ့ သီတင်းကျွတ် ညလေးပေါ့။ တရပ် ကွက်လုံး မီးတွေ လင်းထိန်နေတာ။ ကလေးတွေလည်း ဖျောက်အိုး ဖေါက်လိုက် မီးရှူးမီးပန်းတွေ လွတ်လိုက် ပျော်ရွှင် နေကြတယ်။

" မသွယ် ရေ …… ပြီးပြီလား "

" ဟုတ် …… မမခိုင် "

ဘေးအိမ်က မမခိုင်တို့ လင်မယားနဲ့ ပွဲသွား ကြည့်မလို့ အရင်ရက်က ပြောထားကြတာ။ မမခိုင် နာမည်က မိုးမိုးခိုင် သူ့ယောင်္ကျား နာမည်က ကိုရဲမင်း။ လင်မယား ၂ယောက် လုံးက ရုံးဝန်ထမ်းတွေပါ။ သွယ် တို့ လင်မယား ထက် ၃နှစ်လောက် ကြီးကြ တယ်။ သွယ် က ၃၂နှစ်ထဲ မမခိုင်တို့ လင်မယားက ၃၅နှစ် ကျော်နေပြီ။ သွယ့် နာမည်က အေးအေးသွယ်ပါ။ အားလုံးက သွယ် ပဲ ခေါ်ကြတာ။ သွယ့် ယောင်္ကျား မျိုးသူ က သွယ်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပါပဲ။ သူတို့ ဖုန်းကုမ္ပဏီက သီတင်းကျွတ် ဘုရားဖူး လိုက်ပို့တော့ ပါသွားလေရဲ့။ သွယ် တယောက် ထဲ အိမ်မှာ ပျင်းနေတုန်း မမခိုင် တို့ လင်မယားက အဖေါ်လာစပ် တာနဲ့ ပွဲကြည့် ဖြစ်တာ။

ပွဲကလည်း သွယ် တို့ရပ်ကွက်နဲ့ မဝေးပါဘူး။ ခြေလျင် လျှောက်သွားကြတာ မိနစ် ၂၀ လောက်ပါပဲ။ လမ်းတ လျှောက် ၃ယောက်သား ရင်ဘောင်တန်းပြီး စကား တပြောပြောနဲ့ လျှောက်လာပေမယ့်။ ပွဲဈေး ရောက်တော့ လူက တစ်ညှပ်လာတာ။ တဖြည်းဖြည်း မမခိုင်က သွယ့် အရှေ့ ကိုရဲမင်းက သွယ့် အနောက် သွယ်က အလယ်ထဲ ရောက်သွားရောပဲ။ ပွဲဈေးထဲ တိုးခွေ့ လျှောက်ကြတော့ သွယ်က မမခိုင် လက်မောင်းကို ဆွဲထားပြီး ကိုရဲမင်းက သွယ့်ပုခုံး တဖက်ကို လက်တင် ဆွဲရင်း ဇတ်ရုံထိ လျှောက်ရ တာပေါ့။

တချို့ လူငယ်တွေက မူးရူး အော်ဟစ်ပြီး တွန်းလား ခွေ့လား ဆိုတော့ ကိုယ့်လူကိုယ် ကွဲမသွားအောင် ဆွဲထားရတယ်။ ကိုရဲ လက်က သွယ့် ပုခုံး ပေါ်ကနေ လက်မောင်းပေါ် ရွေ့ဆွဲ ထားပေးတာ။ တိုးဝှေ့ လျှောက်ရင်း လူက ကြပ်လာတော့ သွယ့် ဖင်နဲ့ ကိုရဲ ပေါင်ကြားက ခပ်နွေးနွေး အရာနဲ့ ဖိပွတ်သလို ဖြစ်တာ ခဏတိုင်းပဲ။ ကောက်ညှင်း ကြည်တောက် ဆိုင်နား ရောက်တော့ အရှေ့ဘက် ကွေ့လာခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီလမ်းက ဇတ်ရုံနဲ့ နီးလို့ပါ။ 

အဲဒီလမ်းက မုန့်ဆိုင်တန်း မရှိတော့ အမှောင်ကျသလို ဖြစ်နေရတာ။ တဖြည်းဖြည်း ကိုရဲ ပေါင်ကြားက ဟာကြီး မာလာသလို သွယ့် ဟာလေးလဲ အရည်စို့နေတာပေါ့။ သွယ် လည်း အိမ်ထောင်သည် တယောက်မို့ သွေးသားက ဆူလာတာ ထင်တယ်။ မမခိုင်ကတော့ ဇာတ်ရုံ ရောက်ဖို့ အားသန်နေတာ သူ့နောက်က သွယ် တို့ကို သတိမထား မိပါဘူး။ အဲဒီချိန် သွယ့် ခံစားမှု့က တကိုယ်လုံးကို သွေးဆူ ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ထဲက တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ဘယ်လို အရသာ မှန်းကို မသိတာ။ လင်နဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ဆက်ဆံဖူး ပေမယ့် သူစိမ်း ယောင်္ကျား တယောက် ဟာကြီးနဲ့ ထောက်ခံရတဲ့ ခံစားမှု့က မတူဘူးလေ။

ဇတ်ရုံထဲ လက်မှတ် ဖြတ်ပြီး ဝင်တော့ အထဲမှ လူတွေ ရောက်နေ ကြပါပြီ။ မီးထွန်းထားလို့ သွယ်လည်း ဖင်ကြား အောက် စိုနေလား ဆိုပြီး လက်နောက်ပြန် စမ်းကြည့်ရ သေးတာ။ အတွင်းခံပါတော့ အရည်လေးတွေ ကွက်မနေ ပါဘူး။ စိတ်တော့ သိပ်မပူမိပါဘူး နှင်းဆီပုံ ပန်းပွင့်ရိုက် ပါတိတ် အနက် ဝမ်းစက်မို့ ကွက်လည်း မသိသာ လောက်ဖူးလေ။

" ရဲမင်း … ဖျာလက်မှတ် … သွားဝယ်ဟာ … ဒုတိယ တန်း ရအောင် ဝယ်ခဲ့ "

" အင်းပါ ခိုင်ရယ် … နေရာ အလွတ်တွေ ကြည့်ပြီး … နံပတ်ပြော "

ဇာတ်ရုံထဲ ဖျာတွေ ကြည့်ပြီး မမခိုင်က ကိုရဲကို ဖျာသွား ဝယ်ခိုင်းနေတာ။

" အတွင်းထဲ … ငါမကြည်ချင်ဘူး … ဒီအလယ်တန်းက … ဘေးစွန်း ဖျာသာ … ဝယ်ခဲ့ "

မမခိုင်က ပွဲမစခင် ဇာတ်ရုံထဲက ခုန်ပေါက်က နေတဲ့ လူတွေ ကြည့်ပြီး စိတ်ရှုတ်နေပုံနဲ့ ဘေးစွန်း ဖျာကိုပဲ ဝယ်ခိုင်းလိုက်တာ။ ကိုရဲလည်း ဖျာနံပတ် ကြည့်ပြီး လက်မှတ် ဖြတ်တဲ့ ရုံပေါက်နား တခေါက် ပြန်သွား ဝယ်လာ ခဲ့တယ်။ လက်မှတ် ရတာနဲ့ မမခိုင်က ဖျာကို ဆွဲခါပြီး အသင့်ပါလာတဲ့ အိပ်ယာခင်း အပါးလေး ခင်း လိုက်တာ။ ဖျာက သေးပေမယ့် ထုံးစံ အတိုင်း ၄ယောက် ထိုင်ကြည့်ကြတာ များပါတယ်။

" ကဲ …… ဖျာတော့ ရပြီ … လက်ဖက်နဲ့ ကော်ဖီတော့ ပါလာတယ် … ညကြ အစာပြေ … စားဖို့ တခုခု … သွားဝယ်ရမယ် … အနားပေးချိန် … အပြင် … မထွက် ချင်ဘူး "

နေရာချ စီစဉ်ပြီးမှ မမခိုင်က ညလယ်စာ စားဖို့ မုန့်ဝယ် ချင် နေတာ။ ဒါနဲ့ မမခိုင်ကို အစောင့် ထားပြီး ကိုရဲနဲ့ သွယ် တို့ မုန်တခေါက် ထွက်ဝယ် ဖြစ်ကြ တယ်။ ဇတ်ရုံထဲ ပြန်ရောက်တော့ ၃ယောက်သား စကားပြောလိုက် နေကြာစိ စားလိုက်နဲ့ အတော်လေး ကြာမှ ပွဲထွက်တာ။ တချို့လူတွေက ပွဲထွက်မှ ကိုယ့်ဖျာကို ဓတ်မီးထိုး ရှာပြီး ရောက်လာကြတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ပွဲထွက်တာနဲ့ ဇတ်ရုံထဲက မီးတွေ အမှောင်ချပစ်တော့  ဖျာမဝယ်ပဲ ခပ်တည်တည် ဝင်ထိုင်ကြည့်တဲ့ လူတွေနဲ့ ပွဲထွက်မှ ရောက်လာတဲ့ ဖျာပိုင်ရှင်တွေ စကားများ ကြပေါ့။ ဇတ်ရုံက တာဝန်ရှိတဲ့ သူတွေ လာရှင်းမှ အဆင်ပြေ သွားကြတာ။ စတိတ်ရိုး စတော့ အကုန် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာပါပြီ။

ဘေးက လူငယ်တွေ ထကတော့ မမခိုင် ပါလာတဲ့ ခြင်း တောင်း နင်းမိ မဆိုးလို့ သွယ်က နောက်ဆုတ် ထိုင်ပြီး ခြင်းကို ရှေ့ ယူထားလိုက်ရတယ်။ အစပိုင်း မမခိုင်နဲ့ သွယ်က ရှေ့၂ယောက် အတူကပ်ထိုင်ရင်း ကိုရဲက မမခိုင် နောက်က ကပ်ထိုင်ကြည့်ကြတာပါ။ ခြင်းကို သွယ့်ရှေ့ ထားပြီး သွယ် က နောက်ဆုတ် ထိုင်တော့ ကိုရဲနဲ့ သွယ် ဘေးချင်းကပ်လျက် ဖြစ်သွားရောပဲ။ ပြဇတ်ရောက်တော့ မမခိုင်က ဝယ်လာတဲ့ မုန့်တွေ ခြင်းထဲက ထုတ်စားနေ တယ်။ ကိုရဲက အသင့်ဖျော်လာတဲ့ ဓတ်ဗူးထဲက ကော်ဖီ ကို ခွက်လေးထဲ ငှဲ့သောက်ရင်း မမခိုင်ကို မုန့်ထုပ်တွေ ဖေါက်ပေးနေတာ။ သွယ် က လက်ဖက်ချိုင့် ဖွင့်ပြီး လက်ဖက် ပဲ စားလိုက်တော့တယ်။

ညလယ်ကြ ဘေးစွန်းဖျာမို့ လူငွေ့သိပ်မရှိတော့ အေးလာ တာပေါ့။ ကိုရဲလည်း တင်ပလင်ခွေ ထိုင်လျက် အနေ ထားနဲ့ မမခိုင် နောက်ကျော တိုးကပ်နေပြီ။ သွယ်က ဘေး စွန်းထိုင်တော့ ပိုဆိုးရောပဲ။ သွယ့် ညာဖက် ခပ်လှမ်းလှမ်း က ဇတ်ရုံကာထားတဲ့ ဝါးကြမ်းကြား တွေထဲက လေတိုး နေတာ။ ကိုရဲဘက် တိုးတော့ သွယ့် ဘယ်ဘက် ပေါင်နဲ့ ကိုရဲ ညာဘက်ပေါင် ထိကပ်နေတယ်။ မမခိုင် ခါးကို နောက်က ပွေ့ဖက်ထားတဲ့ ကိုရဲ ညာလက်က သွယ့် ဒူးခေါင်းပေါ် ဘတ်ကနဲ့ ကျလာလို့ မျက်လုံး ဆွေကြည့် လိုက်တာ။ ကိုရဲက ခပ်တည်တည် ပါပဲ တဖြည်းဖြည်း သွယ့် ပေါင်လယ် ရောက်လာတော့ လက်ချောင်းတွေက ပေါင် အတွင်းသားတွေ ညှစ်စမ်း နေပြီ။ ထမိန် အောက်က အတွင်းခံပေါ် ဖိစမ်းတဲချိန် သွယ့် ဘယ်လက်က ကိုရဲ ညာလက်ကို  အုပ်ပြီး ပြန်ကိုင် ထားလိုက်တာပေါ့။ ပေါင်ခြံနားလေး ညှစ်လိုက် ဖွလိုက်နဲ့ ကိုရဲ လက်ချောင်းတွေ သွယ့် ပေါင်ဂွထဲ အတင်းတိုးဝင်လာနေပြီ။

သွယ် လည်း သာယာနေမိတာ ထင်တယ် ပေါင်ကို ရွေ့လိုက်ရင် ရနေတာကို မရွေ့မိတာလေ။ ကိုရဲ လက်က ပေါင်ခြံနား ထိ ရွေ့လာပြီး ခပ်တင်းတင်း လေး ထပ်ညှစ် ပေးနေပြန်ရော။ အမှောင်ထဲမို့ နောက်က လူ တွေလည်း မြင်ရဖို့ မလွယ်တော့ ၂ယောက်သား အတင့်ရဲနေမိတာ။ ဘယ်လက်က မမခိုင်ခါးကို ဖက်ထားရင်းနဲ့ ညာလက်က သွယ့် ပေါင်ကြား ထဲ နိူက်နေလို့ ကိုရဲ မျက်နာ ခိုးကြည့် တော့ ခပ်တည်တည် ပဲ မျက်လုံးတွေ က ဇတ်ခုံပေါ် စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေပုံပါ။ ခဏနေတော့ ထမိန် ပေါ်က နိူက်ရတာ အားမရတဲ့ ပုံစံနဲ့ နောက်ဘက်က လူတွေကို တချက် လှည့်ကြည့်ကြီး ထမိန် အောက်နား စထဲ လက်သွင်းနိူက် နေတော့တာ။ သွယ်လည်း ကိုရဲ လက် ကောက်ဝတ်ကို အုပ်ကိုင်ရင်း အလိုက်သင့် ပေါင်ဂွလေး ကို ရသလောက် ဖြဲပေးနေမိတယ်။

အရည်စိုနေတဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို စမ်းမိတော့ သွယ့် မျက်နာကို ဘေးတိုက် လှည့်ကြည့်နေတာ။ သွယ့် မျက်လုံး ဒေါင့်က မြင်နေပေမယ့် မသိချင်ယောင် ဆောင်နေမိတယ်။ ပြဇတ်ပြီး နှစ်ပါးသွားကြတော့ သွယ် ပြီးသွား ရပြီ။ မိုးလင်း ကာနီး ဇာတ်ပွဲ မပြီးခင်လေး ထရပ်ပြီး ထမိန်ပြင် ဝတ်ရတယ်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲ အရည် တွေရွှဲပြီး ပေါင်ခြံထဲ စိုစိစိုစိလေး ဖြစ်နေတော့ တာပဲ။ ၃ယောက် သား အိမ်ပြန်လာပြီး သွယ် လည်း အိမ်ဝန်း တံခါး ဖွင့် လူဝင်ပြီး တံခါး ပြန်သော့ ခတ်တော့ ကိုရဲက သူတို့ အိမ်ရှေ့က သွယ့်ကို လှမ်းကြည့် နေတယ်။ အိမ်ထဲ ရောက် တော့ အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ် ခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်း အိပ်ပျော်သွားရောပဲ။

ပက်လက် အနေထားနဲ့ နှစ်နှစ် ချိုက်ချိုက် အိပ်မော ကြနေတုန်း သွယ့် ပေါင်ဂွလေးထဲ ရွစိရွစိနဲ့ ခံစားမိလို့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်မိလိုက်တယ်။

" ဟင် …… ကို ……… ကို ……… ကိုရဲ "

ရုတ်တရက် လန့်သွားတာပေါ့။ ကိုရဲက သွယ့် ညာဘက် ခါးနားလေး တင်ပလင်ခွေ ထိုင်ရင်း ဘယ်လက်က စောက်ပတ်လေး ဖြဲထားပြီး ညာလက်က သူပေါင်ကြား ထဲက လီးကို ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းထု နေတာ။ ထမိန် အောက်နားစက ခါးထိ လှန်တက် နေပြီး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မျော့ကြိုး လေးက ပေါင်လယ် လိပ်ကျ နေတော့ ပြတင်း ပေါက်က ဝင်လာတဲ့ နေရောင်ကြောင့် ပေါင်ကြား လေးထဲ အဖုတ်က အတိုင်းသားပဲ။ ရုတ်တရက် ဘာပြောရ မန်းတောင် မသိဘူး။ ကိုရဲက အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်း ထဲ လက်ချောင်းထိပ်လေးနဲ့ ဖိပွတ်ပေးရင်း ဂွင်းထု မရပ်သေး ဘူး။

" ဟာ ……… ကို   …   ကို ………… ကိုရဲ …… မမခိုင် ……… ရှိ    တယ် ………  မ   ဟုတ်   ဘူး  လား "

ပူထူပြီး အသံ တုန်တုန် ရီရီနဲ့ မေးလိုက် မိတာပါ။ ကိုရဲ ကတော့ ညက ဇတ်ရုံထဲ အဖုတ်ကို နိူက်တာ သွယ် က မငြင်းတော့ အတင့်ရဲနေတာပေါ့။ သွယ်တို့ လင်မယား အိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ် တက်ထိုင်ပြီး သွယ် အဖုတ်ကို ဖြဲကြည့် ပြီး ဂွင်းထုနေတာလေ။

" ရှီးးးးး ………  အ   ……… အ …… ခိုင်က … မနက် ၁၀နာရီ ကတည်းက ……… အင့် ……… အ ……… နိုးပြီး …… ထမင်း ဟင်း ထချက်နေတာ …… မသွယ် လာကြည့်တော့ … အိပ်ပျော်နေတာနဲ့ …… မသွယ်ဖို့ ……… ဟူးးးး ……… ရှီးးးးး …… ထမင်းဟင်း ……… ပိုချက် ပြီး ……… ခု လာပို့တာ "

ကိုရဲက စကား ပြန်ပြောရင်း တဘတ်ဘတ်နဲ့ သွယ့် စောက်ပတ်လေး ကို ကြည့်ပြီး ဂွင်းထုနေလျက်ပဲ။

" ဒုက္ခ ပါပဲ …… မမခိုင် …… ဒီဘက် ကူးလာရင် …… အခက် …… မကောင်းဘူး ထင်တယ် … ကိုရဲ ……… အို့ ……… အာ ……… ရှီးးးးး …… ကျွတ်ကျွတ် "

သွယ် အကျိုးအကြောင်း ပြောနေတုန်း အစိလေးကို ဖိချေ လိုက်တော့ ခါးလေး တွန့်ပြီး စုပ်သပ် လိုက်ရတာပေါ့။

" ခု …… နေ့ခင်း ……… ၂ချက် ထိုးပြီ ……… မသွယ်ရဲ့ ……… ခိုင်လည်း …… ချက်ပြုတ် စားသောက်ပြီး …… ပြန်အိပ် သွားပါပြီ …… စိတ် မပူနဲ့ "

ကိုရဲ ရှင်းပြ နေတာ နားထောင်ရင်း စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေ ထကြွနေပါပြီ။ သွယ်လေ လင်နဲ့လည်း ၃ရက်လောက် ဝေးနေတော့ ကိုရဲ အထိအတွေ့မှာ သာယာနေမိတာ ဝန်ခံပါတယ်။ ခုထိ လင်တော်မောင့် လီးက လွဲရင် သူစိမ်းယောင်္ကျား လီးကို မမြင်ဖူး ပါဘူး။ ဒီလိုမျိုး သွယ့် အဖုတ်ကို ကြည့်ရင်း ဂွင်းထု နေတဲ့ ကိုရဲ လီးကို မြင်တော့ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပြီး အလိုးခံ ချင်တဲ့ စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာတော့တယ်။ လင်တော်မောင့် လီးထက် တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်း ရှည်တဲ့ ကိုရဲ လီးကို အနီးကပ် မြင်တော့ စုပ်ကြည့် ချင်တဲ့ စိတ်ကလည်း ထိန်းမရ မိန်းမသား ဆိုတော့ အစ ခက်နေ ပြန်ပြီလေ။

" အား ……… ကောင်းလိုက်တာ …… မသွယ် ရယ် …… ရှီးးးးးးးး "

ကာမစိတ် တက်ပြီး တွေးနေတုန်း ကိုရဲ လည်ပင်း ကြောတွေ ထောင်လာတယ်။ လီးထိပ် လရည်တွေ တဖျောဖျော ပန်းထွက်လာတော့ သွယ့် ထမိန်တွေပါ စင်ကုန်ရောပဲ။

ကိုရဲလည်း လရည်ထွက် ပြီး ပေါင်လည် ရောက်နေတဲ့ ခါးပုံစ ပြန်ဆွဲပြီး ပုဆိုး ပြန်ဝတ်ရင်း အမော ဖြေနေရှာ တယ်။

" မိသွယ်ရေ … မိသွယ် "

တကယ့် အချိန်ကြမှ သွယ် အလုပ် လုပ်တဲ့ ချည်ထည် စက်ရုံက သူငယ်ချင်းတွေ ရောက်လာရောပဲ။ ကိုရဲလည်း အိပ်ခန်းက ထွက်ပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းဘက် အမြန် လျှောက်ပြီး သွယ့်ဖို့ ယူလာပေးတဲ့ ထမင်းချိုင့်လေး ကိုင်ပြီး မယောင် မလယ် ရပ်နေတာပေါ့။ သွယ်လည်း ထမိန်ပြင်ဝတ်ပြီး အင်္ကျ ီကို ခါးထိ ဆွဲဆန့်ရင်း နောက်က လိုက်ထွက် လိုက်တာ။

" မိသွယ် … ညည်းလင် … ဘုရားဖူး ပါသွားတာဆို … လင်မရှိတော့ …… တယောက်ထဲ …… ဆာ  နေ  …… နေ … "

မစုနဲ့ မိုးမိုးတို့ အိမ်ထဲ ဝင်လာရင်း လှမ်းမေး နေတာ။ ရုတ်တရက် စားပွဲခုံ ဘေးနား မတ်တပ် ရပ်နေတဲ့ ကိုရဲ မြင်တော့မှ စကားစ ရပ်သွားတော့တယ်။

" အော် … ဧည့်သည် ရောက်နေတာ ထင်တယ် "

ကိုရဲ မြင်တော့မှ မစုက အားတုံ့အားနာနဲ့ စကားလွဲ မေးနေတာပါ။

" ဧည့်သည် မဟုတ်ပါဖူးဟ … ဟိုဖက်အိမ်က … မမခိုင် အမျိုးသား …… ကိုရဲမင်း ပါ "

ကိုရဲလည်း သွယ်တို့ စကားပြောတုန်း မစုတို့ကို ရယ်ပြပြီး အိမ်ပြင် ပြန်ထွက်သွားတယ်။

" အဲလူက … အိမ်ထောင်သည် ဟုတ်ရဲ့လား … မိသွယ် … ပုံစံက အမိုက်စားနော် "

ကိုရဲ ထွက်သွားတာနဲ့ မိုးမိုးက တန်းမေးတော့ တာပဲ။ သွယ့် စိတ်ထဲ ထိတ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားမိသေးတယ်။

" ဟုတ်ပါတယ်ဟာ … ညက … ငါ … သူတို့ လင်မယား နဲ့ … ပွဲ အတူ ကြည့်ပြီး … ဘာမှ မချက်နိုင်မှန်း သိလို့ … ထမင်းရော ဟင်းရော … လာပို့ ပေးတာ "

…………………………....................................…………

အခန်း ( ၂ )

" ဟုတ်ရဲ့လား မိသွယ်ရယ် … နင့်လင် မရှိတုန်း … နေ့လည်စာ လာကျွေးရင်း … ဟွန်း  ဟွန်း "

" ကောင်မနော် … နင်သာ …… လင်ငုတ်တုတ်နဲ့ … ဂျာကြီးကို … မြူနေတာ … ငါမသိ ခက်မယ် "

မစုတို့ မိုးမိုးတို့က စက်ရုံရောက်မှ ခင်ပေမယ့် ပြောမနာ ဆိုမနာ တွေပေါ့။ မစုက အဆိုးဆုံးပဲ ထမင်စား နားချိန် ၃ယောက် ဆုံတာနဲ့ သူ့လင်က ဘယ်လို လုပ်ကြောင်း စုံနေအောင် ပြောပြီးမှ စားကြ သောက်ကြတာ။ အစပိုင်း သွယ်လည်း မျက်နှာပူ နားရှက်ပေမယ့် နောက်ပိုင်း မစုရဲ့ အတွေ့အကြုံကို မျက်လုံးထဲ မြင်ယောင်ပြီး ညဘက် ယောင်္ကျားနဲ့ လိုးတဲ့ချိန် အရသာလေး ထူးကဲနေမိ တော့တယ်။ မစုတို့ ရောက်လာတာမို့ သွယ်လည်း ထမင်း အိုး တလုံးချက်ပြီး အိမ်မှာ အရံသင့် ရှိတဲ့ လက်ဖက်သုပ် ပေးလိုက်တာ။

မမခိုင် ချက်ပို့တဲ့ ဟင်းနဲ့ ၃ယောက်သား အတူစားပြီး ညနေစောင်းထိ စက်ရုံက အကြောင်းတွေ ထိုင်ပြောနေ ဖြစ်ကြတယ်။ မစုတို့ ပြန်မှ သွယ်လည်း ရေချိုးပြီး ခဏ အနားယူရင်း ဧည့်ခန်းထဲ မှာပဲ တီဗွီ ထိုင်ကြည့်နေတာ။ ညပိုင်း အိပ်ယာပေါ် တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ပါဘူး။ ကိုရဲ ပေးသွားတဲ့ ကာမ အထိ အတွေ့ ကြောင့်ပေါ့။ ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့်နဲ့  မျက်စိတွေ ကြောင်နေတော့တယ်။ တဖျောဖျော နဲ့ လရည်တွေ ပန်းထွက်နေတဲ့ ကိုရဲ ဒစ်ကြီး ပြန်မြင် ယောင်ပြီး သွယ့် လက်တဖက်က ညဝတ် ဒူးဖုံး စကပ်လေးထဲ  ရောက်သွားမိတာ။ လက်ချောင်း ထိပ်လေးတွေက အဖုတ် အက်ကွဲကြောင်း ဖိဆွဲပြီး အစိလေးကို ဖိချေ နေမိတယ်။

ထိမိတာနဲ့ သွယ့် တကိုယ်လုံး တုန်ပြီး ကျဉ်တက်သွား ရတာ။ ထပ် မဖိရဲတော့ဘူး ခြေရင်းဘက် ရောက်နေတဲ့ ဖက်လုံးကို ခြေထောက်နဲ့ ညှပ်ဆွဲယူပြီး ခန္ဓာကိုယ် ဘေးတစောင်း အနေထားနဲ့ ပေါင်ကြား ညှပ်ထား လိုက်တယ်။ ပေါင်ဂွ တည့်တည့် နေရာလေး လက်နဲ့ဖိပြီး ဖက်လုံးကို  ညှပ်ပွတ်ပစ်တာ။ စိတ်ထဲ ကိုရဲ လီးထိပ်ကို မှန်းပြီး ခပ်တင်းတင်း ပွတ်တော့ ခံစားမှု့လေး ကောင်းနေတုန်း ၅မိနစ်လောက်ပဲ သွယ့် တကိုယ်လုံး အကြောတွေ တောင့်တင်းပြီး အထွဋ် အထိပ် ရောက်သွားခဲ့ရတယ်။

အားမရပေမယ့် လတ်တလော ခံစားနေရတဲ့ ကာမ ဝေဒနာ လေး သက်သာစေတာပေါ့။ သွယ့်ကိုယ်သွယ် လည်း နားမလည်တော့ပါဘူး။ ကာမပိုင် လင် ရှိရဲ့ သားနဲ့ သူစိမ်း ယောင်္ကျား တယောက်ကို တိတ်တခိုး ငြိတွယ် နေမိတာလေ။ သေချာတာ တခုက ခုချိန် အိပ်ယာထဲ ကိုရဲ ရောက်လာရင်တောင် ငြင်းဖို့ အင်အား မရှိတော့ပါ ဘူး။ သွယ့်ကိုယ်သွယ် လည်း အားမလို အားမရ ဖြစ်မိ တာပေါ့။ ဒါမျိုး ဖေါက်ပြန်စိတ် ဝင်တယ်ဆိုတာ လင်နဲ့ ကွဲနေတဲ့ တခုလပ်တွေ အဖြစ်များတာ ကြားဖူးပါတယ်။ ခုဟာ သွယ့် ယောင်္ကျား ခရီးသွားတာ ၃ရက် ရှိသေးတာ ဘာလို့ သူစိမ်း ယောင်္ကျားပေါ် သာယာ နေမိလည်း မသိဘူး။ ခဏကြာမှ သွယ်လည်း နှစ်နှစ် ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော် သွားတော့တာပါ။

...........................................................................................

မနက်လင်းတော့ အိပ်ယာထ ထမင်းဟင်း ချက်ပြုတ်ပြီး ခဏနားလိုက်တယ်။ ၁၅ မိနစ် လောက် နေမှ ရေချိုး ခန်းထဲ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ပြီး ရေချိုးကာနီး ကိုရဲမင်း အကြောင်း ပြန်တွေးမိ ပြန်ရောပဲ။ သေချာပြန်စဉ်းစား ကြည့်တော့ အနေနီးတာ ထင်တယ်။ လင်တော်မောင် မျိုးသူနဲ့က မနက်လင်း ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်သွား ညပိုင်း လေးပဲ ဆုံကြတာ။ အလုပ်ပိတ်ရက်က မတူတော့ ပျင်းရင် မမခိုင်တို့ အိမ်ဘက်ပဲ ရောက်နေမိ တယ်။

မမခိုင်ကလည်း ရပ်ကွက်ထဲ ခပ်တည်တည်သာ နေတာ သွယ်နဲ့ ရင်းနှီးပြီး နောက်ပိုင်းကြ အိမ်တွင်းရေးတွေ တစ်တစ် ခွခွ ပြောပြတတ်တယ်။ ကိုရဲနဲ့ မမခိုင် တို့က အိမ်ထောင်သက် ကြာလာလို့တဲ့ အပြာကား တွေ ကြည့်ပြီး လိုးမှ အထွဋ်ထိပ် ရောက်တယ် ပြောတာ။ ခုကြ ကိုရဲ လီးကို အလိုးမခံပဲ ပါးစပ်နဲ့  လရည် ပန်းထွက်အောင် စုပ်ပေးတတ်သလို ကိုရဲကလည်း အလုပ်ပင်ပန်းတဲ့ နေ့ဆို မလိုးတော့ပဲ စောက်ဖုတ်ကို အရည်ထွက်အောင် ယက်ပေးပြီး စောက်ရည်ပါ မျိုချ ပေးတာတဲ့။ သွယ်လည်း စက်ရုံက သူငယ်ချင်း မစု ပြောပြတာတွေ နားထောင် ဖူးပါတယ်။ မမခိုင် ပြောတာက ပိုပြီး ရမ္မက်စိတ် ကြွလာပြီး တခါတခါ  နားထောင်ရင်း အရည်စိမ့် ထွက်တဲ့ ရက်တွေ အများကြီး။

တဖြည်းဖြည်း မမခိုင် ယောင်္ကျား ကိုရဲမင်း ကို သွယ် မသိ မသာ အကဲခတ်မိလာတာပေါ့။ ကိုရဲမင်းနဲ့ ပထမ အထိ တွေ့က မှတ်မှတ်ရရ သွယ်တို့ ချည်ထည် စက်ရုံရဲ့ ၁၀နှစ် မြောက် အထိမ်းအမှတ် နေ့တဝက်ပဲ အလုပ်ဆင်းရပြီး အိမ်သုံး မီးဖိုချောင် ပစ္စည်းတွေ မဲဖေါက်ပေးတဲ့ ရက်ပဲ။ သွယ် အိမ်ရောက် တော့ နေ့လည် ၁နာရီခွဲလောက်ပေါ့ မဲပေါက်တဲ့ ထမင်း ပေါင်းအိုးလေး မီဖိုခန်းဘက် ထားပြီး စက်ရုံ ဝတ်စုံလေး ချွတ်လဲ လိုက်တယ်။ အင်္ကျီလက်ပြတ် လေးနဲ့ ထမိန် အပျော့သားလေး ဝတ်ပြီး မမခိုင်တို့ အိမ်ဘက် ထွက်ခဲ့လိုက်တာ။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မမခိုင်တို့ လင် မယားလည်း ရုံးပိတ်ရက်မို့ အိမ်မှာ ရှိနေတယ်။ အိမ်ဝန်း တံခါး စိထားလို့ လူရှိမှန်း သိတာနဲ့ ဖွင့်ဝင်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲ ရောက် တော့ ၂ ယောက်လုံး မရှိဘူး နောက်ဖေးဘက် လျှောက် လာမှ ရေချိုးခန်းထဲ တဘုတ်ဘုတ်နဲ့ မမခိုင်ရဲ့ အဝတ် လျှော်သံ ကြားလိုက်ရတာ။

" ဟော … မသွယ် … အလုပ် ပြန်တာ စောတယ် "

ဖွင့်ထားတဲ့ ရေချိုးခန်း တံခါးရှေ့ ရပ်လိုက်တာနဲ့ မမခိုင်က စပြောတော့တယ်။

" ဟုတ် …… နေ့တဝက် …… ပိတ်လို့ "

" ခိုင်ရေ … မီးချောင်းက … ကောင်းတယ်ဟ … စတပ်တာ … လဲရမှာ … အိပ်ခန်းထဲက ဗီဒို အံဇွဲထဲမှာ … အသစ်ဝယ်ထားတာ ရှိတယ် … ယူလာခဲ့လိုက် "

မမခိုင်နဲ့ စကားပြောနေတုန်း ကိုရဲမင်း အသံက အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းနဲ့ ကက်လျက် အခန်းလွတ် ထဲက ထွက်ပေါ် လာတာ။ မမခိုင်က အဝတ်လျှော်နေလို့ သွယ်ပဲ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲက စတတ်တာ တခု ယူပြီး သွားပေး လိုက် တယ်။

" အော် … ခုန အသံ ကြားတယ် … မသွယ် … ရောက်နေတာကိုး "

" ဟုတ် … ကိုရဲ …… အလုပ်က … နေ့တဝက် ပိတ်တာ "

အိပ်ခန်း အလွတ်ကို အခန်းရှင်းရင်း မီးချောင်း ပြင်နေတာ နေမှာ။ ထိုင်ခုံပေါ် တက်ပြီး မျက်နှာချက် က ဖန်ချောင်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကိုရဲမင်းကို သွယ် လှမ်းကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေ လိုက်တာပါ။

" အင်း … ကိုရဲတို့လည်း အလုပ်ပိတ်တာနဲ့ … အခန်း လွတ်တွေ ရှင်းနေကြတာ … ဖန်းချောင်းက ကောင်း သေးတယ် … စတတ်တာ မကောင်းတာ "

သွယ့် လက်ထဲက စတပ်တာ အသစ်ကို လှမ်းပေးတော့ ဖန်ချောင်းက မမှီတမှီမို့ လက်က လှမ်းမရဘူး ဖြစ်နေတာပေါ့။ အခန်းထဲ မီးမလင်း ပေမယ့် ပြတင်းပေါက်က နေရောင်ကြောင့် ကိုရဲမင်း ပုဆိုးထဲက ဟာကြီး ငိုက်ဆင်းနေတာ သွယ် မြင်နေရတော့ စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ ဖြစ်သွား ရတယ်။

" လက်က လွတ်မရ ဘူး … မသွယ်ရယ် … ခုန်ပေါ် တက်ပြီး … စတပ်တာလေး ထည့်ပေးပါ့လား "

သွယ်လည်း ကိုရဲမင်း စကားကြောင့် ခုန်ပေါ် လွတ်နေတဲ့ နေရာလေး တက်ပြီး ဖန်ချောင်း အပေါ်ဖက်က စတပ်တာ ထည့်တဲ့ အပေါက်ထဲ စမ်းထည့် ပေးလိုက်တယ်။ အပေါက်ထဲ ဝင်ပေမယ့် စတပ်တာ ထိပ်က ငုတ်လေး ၂ ခုက အတွင်းလိုင်း ဘက် မဝင်သေးလို့ လှည့်လှည့် စမ်းထည့် နေရတာ။ ကိုရဲမင်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေ ထားမို့ ကိုရဲမင်း ဆီက ကိုယ့်နံ့လေးက သွယ့် နှာခေါင်းဝ တိုးဝင် လာတယ်။

" ရလား … မသွယ် "

" စတတ်တာ ခေါင်းက … ဝင်တယ် … ထိပ်က …  ငုတ်လေး၂ခုက … အတွင်းထဲ … မကျသေးတာ "

ကိုရဲမင်း ပြန်ဖြေနေတုန်း သွယ့် ဗိုက်သားလေး အောက် ဖက် ဆီးခုံး အထက်နား ခပ်မာမာ အရာက လာထောက် နေတာ။ စတပ်တာ ကလည်း တော်တော်နဲ့ ထည့်မရ။ သွယ့် ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေရတာပေါ့။ ဒူးတောင် မခိုင်ချင် တော့ဘူး ချက်ချင်းပဲ သွယ့်ဟာလေး အရည် စို့လာ နေတာ။ စတပ်တာ လှည့်ထည့်ရင်း ကိုရဲမင်း ဟာကလည်း မာထင်လာပြီ။ အလိုလျောက် ခါးကို ကော့ပေးမိပြီး ကိုရဲမင်း ဟာကြီးလည်း ထိထိမိမိ လာထောက် မိတော့တာပဲ။ စတပ်တာ ငုတ်ကလေး အတွင်းဘက် ကျသွားတာနဲ့ သွယ့် ဒူးခေါင်းက ခွေကနဲ့ လူပါ ယိုင် ထွက်သွားတုန်း ကိုရဲက ဖန်ချောင်းကို လွတ်ရင်း ခါးလေး ကို ထိန်းပြီး ခန္ဓာကိုယ်လေး ဆွဲကပ်ပစ်တာ။ ခဏကြာမှ လူချင်း ခွာပြီး ခုန်ပေါ်က အောက်ဆင်း ခဲ့လိုက်တယ်။

" မသွယ် … ရှိလား "

" ရှိတယ် …… မမခိုင်ရေ …… ရေချိုးခန်းထဲ မှာ "

တိုင်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပါပဲ ကိုရဲမင်း အကြောင်း တွေးနေတုန်း အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းက မမခိုင် အသံကြားလို့ ပြန်အသံပေး ရင်း အတွေးစတွေ ပျက်ကုန်တာပေါ့။

" ရော့ … အိမ်သော့လေး …… ရဲမင်း  …… လက်ဖက်ရည် ဆိုင်သွားနေတာ …… ပြန်လာရင် ပေး ပေးပါဦး "

" ဟင် …… မမခိုင်က … အိတ်ကြီးနဲ့ ဘယ်တုန်း "

ရေချိုးခန်း တံခါးရှေ့ လာရပ်ပြီး အိမ်သော့ ပေးခိုင်း နေတဲ့ မမခိုင် ညာလက်က ခရီးဆောင် အိတ်ကြောင့် သွယ်လည်း နားမလည်လို့ ပြန်မေးနေတာ။

" နယ်က … မမခိုင် ဦးလေး အရင်းကြီး … ညက ဆုံးလို့တဲ့ …… ဒီနေ့ ညနေ … အသုဘ ချမှာ … အဲဒီ တညအိပ် သွားရမှာမို့ပါ … မနက်ကား စီးမှ ညနေ ၂နာရီ လောက် ရောက်မှာ … ခုနမှ ဖုန်းဝင် လာလို့ … ရဲမင်း ကလည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထွက်သွားပြီ … ဖုန်းက အိမ်ကျန်ရစ်တာ "

" အော် … ကားမှီအောင်  သွားသွား …… မမခိုင် …… သော့ပေး ထားခဲ့ … ကိုရဲမင်း လာရင် … သွယ် ပေးလိုက် ပါ့မယ် "

မမခိုင် ထွက်သွားတာနဲ့ သွယ်လည်း ရေချိုး အဝတ်စား လဲပြီး အိမ်ရှေ့ ဆံပင် ခြောက်အောင် ခဏ လမ်းလျှောက် ရင်း ကိုရဲမင်း စောင့်နေလိုက်တယ်။ မကြာပါဘူး ကိုရဲမင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပြန်လာပြီး မမခိုင်ကို အိမ်ဝန်း တံခါးနားက အော်ခေါ်နေတာ။

" ခိုင်ရေ ……… ခိုင် "

" ကိုရဲမင်း ……… သော့ ဒီမှာ "

သူ့အိမ်ထဲ လှမ်းကြည့် အော်နေရင်း သွယ့်အသံ ကြား တော့ လှည့်ကြည့်ပြီး သွယ့်အိမ်ရှေ့ လျှောက်လာတာ ပေါ့။ မမခိုင် သူ့ဦးလေး နာရေး နယ် ၁ညအိပ် သွားကြောင်း ပြောပြပြီး သော့ပေးလိုက်တယ်။ ကိုရဲမင်း ထွက်သွားမှ သွယ်လည်း အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး အိပ်ယာပေါ် တမှေး မှေးလိုက်တာ။ အိပ်ယာနိုးတော့ ၁၂နာရီ မတ်တင်း ကွက်တိ ပါပဲ ထမင်းခူးစားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ မမခိုင် ခရီးသွားတာ တွေးမိပြီး ကိုရဲမင်း ဖို့ ချိုင့်နဲ့ထုပ် သူတို့အိမ်ဘက် ကူးလာ ခဲ့တယ်။

ညမနက် ချက်ထား တာမို့ ကိုရဲမင်း အတွက် အဆင် ပြေသွားတာပါ။ ညနေမှ ထမင်း ထပ်ချက် တော့မယ်။ကိုရဲမင်း အိမ်ဘက် ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ လူက မရှိ။ အိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လာပြီး ဟနေတဲ့ တံခါးကြားက ကြည့်တော့ ပင်လက် အနေထားနဲ့ အိပ်ပျော်နေတာ။

" ကိုရဲ … ကိုရဲ … ထမင်း စားရအောင် … လာပို့တာ … ထထ "

အသံပေးရင်း ကုတင်နား တိုးကပ်သွားလိုက်တယ်။ တခူးခူး နဲ့ ဟောက်ပြီး နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော် နေရှာတာ။ လူက အိပ်နေပေမယ့် ပုဆိုးအောက်က ထောင်မတ် နေတဲ့ ဟာက အသဲယားစရာကြီး။ သွယ့် စိတ်ထဲ ဒုန်းကနဲ့ ရင်ခုန် သံ မြန်လာရပြီ။ မမခိုင် ကလည်း မရှိ အိပ်ခန်းထဲ ၂ယောက်ထဲ ဆိုတဲ့အသိ။ ဟိုနေ့က သွယ့် အဖုတ်ကို ကြည့်ပြီး ဂွင်းထုနေတဲ့ လီးကြီးက မျက်စိ ရှေ့နားမှာပဲ။ ကိုရဲမင်း လည်း အိပ်ပျော်နေတော့ လက်က အလိုလိုပဲ ခါးပုံစ ဖြည်ပြီး ပေါင်လယ်ကို အမြန်တွန်းပို့ လိုက်မိတာ ပေါ့။

သူစိမ်း ယောင်္ကျား လီးကို ဒုတိယ အကြိမ် အနီးကပ် မြင်ရတော့မှာမို စိတ်လှုပ်ရှားမှု့က ပြင်းထန်လာတယ်။ အရေးထဲ ပုဆိုးအနားစကို အမြန် တွန်းပို့လိုက်တော့ အနားစက လီးထိပ်နဲ့ ချိတ်မိနေရောပဲ။ ကိုရဲမင်း မျက်နှာ ကို ခိုးကြည့်ရင်း လီးထိပ်ပေါ် တင်နေတဲ့ ပုဆိုးစကို မပြီး ရွေ့လိုက်ရတာ။ ဘာရယ် မဟုတ်ဘူး ကိုရဲမင်း လီးကြီး မြင်တော့ သွယ့်ယောင်္ကျား လီးနဲ့ စိတ်ထဲ ယှဉ်နေမိ သေးတယ်။ လုံးပတ်ရော အရှည်ရော သာတဲ့ ကိုရဲမင်း လီးက မြင်တာနဲ့ စုပ်ချင်စရာကြီး။ ကြည့်ရင်း နဲ့ကို သွယ့် အဖုတ်လေးထဲ တဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားနေ တော့တာပဲ။

စိတ်မထိန်း နိုင်တာနဲ့ လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ လက်ထဲ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ လီးအရည်ပြားက တဆင့် သွယ့် လက်ဖဝါးလေးထဲ လာတိုးနေတယ်။ ရုတ်တရက် စိတ်လွတ် သွားမိပြီး ကားထွက်နေတဲ့ ဒစ်ကြီးကို ငုံမိလိုက်တာ လီးထိပ် အပေါက်မှာ ဥနေတဲ့ အရည်ကြည် ဥလေးက လျှာနဲ့ ထိမိပြီး ငံကျိကျိ အရသာလေး စပြီး ခံစား မိလိုက်တာ။ ၃မိနစ်လောက် အားရပါးရ စုပ်ပြီးမှ လီးထိပ် ကို ပါးစပ်က ထုတ်ရင်း လက်နဲ့ အထက် အောက် စုလိုက်ဖြဲလိုက် လုပ်ကြည့်လိုက်တယ်။

" ရှီးး……… အ …… ကောင်း လိုက် တာ "

ကိုရဲမင်း အသံကြားတာနဲ့ သွယ်လည်း လီးကို လွတ်ပြီး ပြေးထွက် ခဲ့လိုက်တာပေါ့။ အိမ်ရောက်တဲ့ အထိ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေရတာ။

ညကြ အတော်နဲ့ အိပ်မပျော်ပါဘူး မနက်လင်းတော့ မျက်လုံး မဖွင့်ပဲ ပျင်းကြော တချက်ဆန့်ပြီး ခါးအောက် ရောက်နေတဲ့ စောင်ကို ပြန်ဆွဲခြုံဖို့ ဆွဲယူတော့ ပါမလာပဲ တင်းခံ နေတယ်။ အားထည့် ဆွဲတော့လည်း မရ ဒါနဲ့ သွယ်လည်း မျက်လုံး ဖွင့်ပြီး ခါးပေါ် ကြည့်တော့ ကိုရဲမင်း ပေါ့ ပြုံးပြီး သွယ့်ကို စိုက်ကြည့် နေတာ။ အိမ်ထောင်သည် တယောက် ဖြစ်ပေမယ့် အကြည့်ချင်း ဆုံးတော့ ရင်ခုန် နေမိပြန်တယ်။

" ဟင် …… ကိုရဲ …… ဘယ်ချိန်တည်းက …… ရောက် နေ တာ  လဲ "

" ရောက်တာ … မကြာသေး ပါဘူး … မသွယ်ရယ် … ၁၅မိနစ်လောက် ရှိသေးတာ "

" ဟို   ဟို …… ဧည့် ခန်း ထဲ က …… စောင့် လေ …… မနက်စာ …… ထမင်း ကြော်ပေးပါ့မယ် "

ပြောပြီး သွယ်လည်း အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းမလို့ပါ။ ရုတ်တရက် ကိုရဲမင်းက ကုတင်စောင်း ထိုင်နေရာကနေ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထရပ်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်တယ်။

……………………………….........................................…

အခန်း ( ၃ ) ဇာတ်သိမ်း

" ထမင်းကြော် … မစားချင် ပါဘူး … မသွယ်ရာ … မနေ့ က … မသွယ်  မကျွေးပဲ … ပစ်ထားတဲ့ … ဒီကောင် ကြီးက ဆာနေတာ "

" အာ …… ကိုရဲ ကလည်း ……… "

စကား မဆုံးသေးဘူး ကုတင်ပေါ် ထိုင်နေတဲ့ သွယ့် ခါးကို သိုင်းဖက်ပြီး မျက်နာ အနံ့နမ်းပေးနေတယ်။ သွယ် လက်တွေကို ဖယ်ထုတ် နေပေမဲ့ ကိုရဲက လွှတ်မပေးပဲ ခပ်တင်းတင်း တိုးဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တာ။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သွယ့် ခေါင်းရင်းဘက် ကပ်လျက် စားပွဲခုံပေါ် ထားတဲ့ ဖုန်းက ရိမ်းတုန်း သံလေး မြည်လာလို့ ညာဘက်လက်နဲ့ မမှီတမီလေး လှမ်းယူပြီး ကြည့်လိုက် မိတယ်။ သွယ် မျက်လုံး ပြူးသွားရပြီ ဖုန်းက ဘုရားဖူး လိုက်သွားတဲ့ သွယ့် ယောင်္ကျား မျိုးသူဆီက ဖုန်းဖြစ်နေတာ။ သေသာ သေလိုက်ချင်တယ်။

" ဟဲလို …… သွယ်လား …… မနေ့ထဲက …… ခေါ်မလို့ မိန်းမရေ … ယောင်္ကျား ဖုန်းက အားကုန်သွားတာ … လမ်းဆိုတော့ …… သွင်းမရဘူး … ခုမှ ဆက်လိုက်ရတာ "

" အင်းပါ …… ယောင်္ကျားရယ် …… ဘယ်နေ့ ပြန်ရောက်မှာလည်း "

" နက်ဖန် ညပိုင်း … ပြန်ရောက်မှာပါ … လက်ဆောင်တွေ … ဝယ်လာပါတယ် …… မိန်းမရဲ့ …… မမခိုင်တို့ အတွက်ရော ပါတယ် "

ယောင်္ကျားနဲ့ စကားပြောတုန်း ကိုရဲမင်းက ထမိန်ဆွဲချွတ် နေလို့ ဖင်ကို အသာကြွပေး လိုက်ရတယ်။

" အင်းပါ …… ယောင်္ကျားရဲ့ ……… အ …… အမေ့ "

အဲချိန် ကိုရဲမင်းက သွယ့်ပေါင်ကြား ဒူးထောက်နေရာ ယူပြီး အဖုတ်လေး လာယက်တော့ ဆက်ကနဲ့ တုန်ပြီး အသံက ယောင်ထွက် သွားတာပါ။

" ဟင် …… ဘာဖြစ်တာလဲ …… မိန်းမ "

" ဟို  ဟို …… ယောင်္ကျားနဲ့ …… စကား ပြောရင်း ……… ကြောင် …… ကြောင် …… ကြောင်  ခုန်  တက်  လာလို့ …… သွယ်က  အိပ်ယာ ထဲမှာလေ "

" အော် …… ဆောရီးပဲ …… မိန်းမကို ……… နိုးလိုက်သလို …… ဖြစ်နေပြီ "

" ရပါတယ် …… ယောင်္ကျားရယ် ……… ရှီးးးးးး ………… အ ……… အ …… ကျွတ် ကျွတ် "

ဒုက္ခပါပဲရှင် ကိုရဲမင်းက ပေါင်ကားပေးထား တာကို အားမရဘူး နေမှာ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲမြှောက်ပြီး ဒူးခေါက်ကွေး ဖိတွန်းကွေးရင်း သွယ့် အဖုတ်ကို ယက်ရင်း အစိလေးကို ဆွဲစုပ်နေတာ။

" ဟမ် …… ဘာ  ဖြစ်   ပြန်  တာ  လဲ ……… မိန်းမ "

" ဟို ……… ကြောင် ……… ကြောင် ……… ကြောင်ပဲ …… ယောင်္ကျား …… အိပ်ယာပေါ် … သေးပေါက် မဆိုးလို့ … လက်နဲ့ ……မပြီး …… ကုတင်အောက် ……… ရွေ့တာ …… လက်  နဲနဲ …………  ကုတ်မိ သွားတာ "

သွယ် ပေါင်လေး အားယူပြီး ကိုရဲမင်း ခေါင်းကို အမြန် ညှပ်လိုက်ရတယ်။ ထပ်ယက် နေရင် ညည်းသံတွေ ဖုန်းထဲ ဝင်ပြီး သွယ့် ယောင်္ကျား ရိပ်မိ မဆိုးလို့ပါ။

" အော် …… ဂရုစိုက်လေ …… မိန်းမ ကလည်း ……… အရက်ပျံ လေး …… တို့ထားဦး …… ရောဂါပိုး …… ဘာညာ ကူးနေဦးမယ် "

" ဟုတ် ……… အိ့  …… အွားဝါး …… ဝါး …………အီး ……… ဂျွတ် … ဂျွတ် "

" အင်း ……… ဒါပဲနော် ………  မိန်းမ  ပြန်အိပ်ချင် ……… အိပ်လေ "

သွယ်လည်း တဝါးဝါး သန်းပြီး ဇတ်တွေပါ  ချိုးပြလိုက်ရ တယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်း မျိုးသူက ပြန်အိပ်ခိုင်းနေတာပေါ့။ ယောင်္ကျား ဖုန်းချသွားမှ သွယ်လည်း ကိုရဲမင်း ခေါင်းကို ညှပ်ထားတဲ့ ပေါင်တန်တွေ အားလျော့ပေးရင်း ဒူးထောင် ပေါင်ကား ပုံစံလေး နေပေးလိုက်တယ်။ ကိုရဲမင်း လျှာစွမ်းက သွယ့်ယောင်္ကျား မျိုးသူထက် အများကြီး သာတာပေါ့။ စောက်ခေါင်း ပေါက်ထဲ လျှာထိုးသွင်းပြီး နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်သလို တေ့စုပ်ပေးတယ်။ နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ စောက်စိကို ဖိပြီး ခေါင်းရမ်းပေးတော့ စောက်ခေါင်း ပေါက်ကို လျှာနဲ့လိုးပြီး အစိလေးကို နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ ဖိချေ သလို ဖြစ်လာရင်း သွယ့် စောက်ရည်တွေ သေးပန်း သလို ထောင်ပန်း နေရတော့တာပဲရှင်။

မကြာပါဘူး သွယ့် အဖုတ်လေးထဲ ဗျစ်ကနဲ့ ကိုရဲမင်း လီးထိပ်က တိုးဝင် လာပါပြီ။ နဲနဲ ကြပ်ပေမယ့် အထဲက အရည်ကြည် လေးတွေကြောင့် သိပ် မနာပါဘူး။ လီးထိပ် ဝင်တော့ ဆက်မသွင်းပဲ ရပ်ထားသို့ သွယ်လည်း မသိမသာ ခါးကော့ ပေးလိုက်တယ်။

" ဗျစ် …… အ …… ဘွတ်  ……… အမလေးးးး  …… ကျွတ်ကျွတ် "

ကော့ပေးလိုက်မှ သွယ့် ဖင်ကြီး ရှုံ့ပြီး တောင့်ခံနေရ တော့တာ။ လီးအရင်းထိ ဖိလိုးတော့ စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲ တင်းကျပ် လာပြီး သားအိမ်ဝ လေးပါ ဆောင့်မိသွားတယ်။

" ဘွတ် ………… အ ……………… ကျွတ် … ကျွတ် … ကျွတ် …………  အ ………… အမလေးးးးး "

သွယ် ရင်ဘတ်လေး ကော့တက် လာပြီး ခေါင်းလေး လှန်တက် သွားတော့ ကိုရဲမင်းလည်း ကာမစိတ် ပိုပြင်း လာတာပေါ့။ လီးကို တစ်ဝက် ကျော်ကျော် လောက် ဆွဲထုတ်ပြီး လက်၂ဖက်နဲ့ အကျီ အပြင်ကနေ သွယ့် နို့အုံတွေ ညှစ်ရင်း တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးနေတယ်။

" ဖွပ် ဖွတ် …… အ ……  ဗြွတ် ………… ဘွတ် ……… ဘွတ် ……… ဗျစ် …… အ       အ      အ "

ပြတင်းပေါက်က ဝင်ရောက်လာတဲ့ နေရောင်ခြည်လေး အောက် သွယ်တို့ လင်မယား မင်္ဂလာဦး လက်ဖွဲ့ ကုတင်လေးပေါ် လီးဝင်လီးထွက် သံတွေ အဆက်မပြတ် ဆူညံလာတယ်။ တဖြည်းဖြည်း လိုးတာ အားမရလို့ နေမှာ လက် ၂ဖက်က သွယ့် ပုခုံး ၂ဖက်ကို ကျော်ခွထောက်ပြီး ဆီးခုံးချင်း ကပ်နေအောင် အားရပါးရ ဆောင့်လိုးတော့ တာပဲ။ ၂ ယောက်သား စကား မပြော ဖြစ်ကြပေမယ့် အလိုက်တသိနဲ့ သွယ်လည်း ပေါင်တန်တွေ မြောက်ပြီး ကိုရဲမင်း ခါးပေါ် ချိတ်တင်ရင်း ဆွဲဆွဲ ချပေး လိုက်တယ်။

" အင့် ……… ဘွတ် ဘွတ် …… အ …အမေ့ ………… ဗျစ် ……… အ … အ ………ဖွပ်ဖွပ် …… အင့် …… ဘွတ်    ဘွတ်    ဘွတ် ……… အ ဟင့်   ဟင့် "

မျက်နှာ်ချင်းဆိုင် အပေါ်က ဖိလိုးရတော့ ကိုရဲမင်း ဆောင့်ချက်တွေက မီးကုန်ရမ်းကုန် ပါပဲ။ အသက် လုရှုပြီး တရှူးရှူး တရှဲရှဲ သွယ့် နဖူး နမ်းလိုက် ပါးပြင် နမ်းလိုက်နဲ့ ဖိလိုးနေတာ။ သွယ်လည်း လီးအရသာ ခံစားရင်း ခါးလေး ကော့ကော့ ခံနေမိတယ်။ အတော်လေး ကြာတော့ သွယ့် စောက်ခေါင်း လေးထဲ နွေးကနဲ့ ခံစားမိလို့ ကိုရဲမင်း ပြီးသွာမှန်း သိလိုက် ရတာပေါ့။ မျက်နှာ ကြည့်ကြီး လရည် ပန်းထုတ်ရင်း မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပေးတော့ အချက် ၃၀ ကျော်ကျော် လောက်ကျ သွယ်လည်း အထွဋ်ထိပ် ရောက်သွားရတယ်။

ခဏပဲနားပြီး သွယ့် အင်္ကျီရော ဘောလီရော ချွတ်ခိုင်းလို့ ချွတ်ပေးတော့ ပက်လက် ပြန်လှဲခိုင်းတာ။ သွယ် ပင်လက်လေး ပြန်လှဲပေးတော့ ပေါင်ကြားထဲ  ကိုရဲမင်းက ဒူးထောက် နေရာယူပြီး အဖုတ်ကို ပြန်ယက် တော့တာပဲ။ သွယ်လည်း မနေနိုင်ပါဘူး တရှီးရှီး ညည်းရင်း ပေါင်ကြား ထဲက ကိုရဲမင်း ခေါင်းကို ဖိကပ်ထားရတယ်။

" အားးးး ……… ရှီးးးးးး … ကိုရဲ ရယ် …… သွယ့် ဟာလေး …… ပြန်ယားလာပြီ …… ယက်ယက် …… အင်းဟင်း …… ဟုတ်တယ် …… အစိလေးကို …… နာနာလေး ဖိစုပ် ……… အ ………… အ "

ပါးစပ်က အလိုလျောက် ညည်းမိရင်း ကာမစိတ် ပြန်ကြွလာတဲ့ သွယ့်ကို ကော့ပျံ နေအောင် ကိုရဲက ဖိယက် ပေးနေတာ။ လိုးပြီးကာစ အရည်လဲ့နေတဲ့ သွယ့် အဖုတ်လေး  ပြန်ဖေါင်း လာတာပေါ့။  ၅မိနစ်လောက် ယက်ပေးပြီးမှ သွယ့် ခေါင်းရင်းဘက် ပေါင်ကားထိုင်ပြီး လီးစုပ်ပေးဖို့ တိုးတိုးလေး ပြောနေ ရှာတယ်။ သွယ်လည်း မနေ့က ခဏပဲ စုပ်လိုက်ရတဲ့ လီးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လေးဖက်ထောက်ပြီး အားရပါးရ ကုန်းစုပ် ပစ်တာ။ လီးထိပ်ကို စုပ်ရင်း ဂွင်းထုပေးပြီး လဥတွေ တစ်လုံးချင်း ညှစ်ချေပေး တော့ တရှီးရှီးနဲ့ သွယ့် ဆံနွယ်တွေ လက်ထိုး ဖွနေ ပြန်ရောပဲ။

သွယ်လည်း လီးကို မလွတ်တမ်း ဆွဲစုပ်ရင်း ခဏ ကြာတော့ ကိုရဲမင်းက သွယ့် ပေါင်ကြား နေရာ ပြန်ယူပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် လိုက်တာ။ ပေါင်တန်တွေကို ဆွဲမြှောက်ပြီး ပုခုံးပေါ် တင်တော့  သွယ့် အဖုတ်လေးက ဖေါင်းကြွနေတယ်။ လီးကို အရင်းထိ ဆီးခုံချင်း ကပ်နေအောင် ဖိသွင်းပြီး ခါးအားနဲ့ ကြိတ်ဝိုက် ပေးတော့ သွယ်ကိုယ်တိုင်ပဲ လိုးပေးဖို့ ပြောလိုက်ရတာ ပေါ့။

" ရှီးးးးးးး …… အ …… အ …… လိုးမှာဖြင့် …… လိုးပါတော့ …… ကိုရဲ ရယ် "

သွယ့်အဖုတ်ထဲ မွှေပေးနေတဲ့ လီးကို စောင်ခေါင်း အတွင်းသား တွေနဲ့ ညှစ်ပေးလိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ လီးကို အဖျားထိဆွဲထုတ်ပြီး မနားတမ်း ဆောင့်လိုး နေတာ။

" အ ……… ရှီးးးးးးး … ဟင့်  ………ဆောင့် … ဆောင့် …… အင်း … ဟုတ်တယ် …… အစိလေး ပွတ်ပေး ……… တအား ကောင်းတယ် ……… ကိုရဲ ရယ် "

သွယ့် ယောင်္ကျားလီးထက် ရှည်လည်းရှည် တုတ်လည်း တုတ်တဲ့ လီးက ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ သွယ့် အဖုတ်လေးထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်ပေါ့။ မနက်ကတည်းက နေ့လည်ထိ နားလိုက် လိုးလိုက်ပဲ။ သွယ့်ကို လေးဖက်ကုန်း အနေထားနဲ့ ဖင်ကို ဆွဲထောင်ပြီး အပေါ်က ခွလိုးလိုက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖင်ချထိုင်ခိုင်းပြီး သွယ့် ပေါင်တန်တွေ သူ့ပေါင် ပေါ်တင်ရင်း ခါးဆွဲလိုးလိုက် ဆီးခုံချင်း ထိနေအောင် ကက်ပြီး ဝိုက်လိုးလိုက်နဲ့ သွယ်လည်း စောက်ရည်တွေ ပန်းပန်း ထုတ်နေရတာ အကြိမ်ကြိမ်ပါ။

သွယ့် စောက်မွှေးမှာရော ကိုရဲမင်း လမွှေးမှာပါ အရည်တွေ ရွှဲပြီး စေးကပ်နေကြတာ။ အိပ်ယာခင်း ပေါ်မှာလည်း ဟိုတကွက် ဒီတကွက်နဲ့ စောက်ရည်နံ့ လရည်နံ့တွေ မွန်ထူနေပြီ။ လီးကြီးကလဲ သန်လိုက်တာ မပြောနဲ့ ထိပ်ကလေး စုပ်ပေးတာနဲ့ မကြာဘူး ပြန်မာလာတာ။ နောက်ဆုံး တချီကျ အသဲခိုက်အောင်ကို ခံစားလိုက်ရ တော့တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ပွေ့ချီပြီး သွယ့် ဒူကောက်ကွေး ထဲ လက်လျိုလိုက်တော့ ကိုရဲမင်း ဂုတ်ကို လှမ်းအဖက် သူ့ဖင်ကို နောက်ဆုတ်ပြီး တချက်ထဲ ချိန် ဆောင့်လိုက်တာ မျက်ရည်တောင် လည်တယ်။

" အားးးး… အမေ့ …… အ ……… သေပါပြီ ……… နာလိုက်တာ "

မျက်နှာချင်းဆိုင် လေပေါ်ပွေ့လိုးနေတော့ လီးဝင် လာတိုင်း ဒစ်က သားအိမ်ဝ လာစောင့်မိတာပေါ့။

အဝကိုလာလာထိုးသည်။ စောက်ပတ်အုံလေး ကျဉ်ပြီး အောင့်နေရတာ။ ကိုရဲမင်း ဂုတ်ကို ဖက်ရင်း သက်သာလို သက်သာညား ခါးကော့ကြည့်တော့ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား တွေက လီးကို ညှစ်ပေး သလို ဖြစ်နေတော့ တာပဲ။ နဲနဲ နာပေမယ့် ဆောင့်ချက် များလာတော့ လီးအရသာက ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်အောင်ကို စွဲလမ်း သွားမိရတယ်။ တအားအား ညည်းရင်း အော်ဟစ် တောင်းမိတော့တာ။

" ဗျစ် …… အ …… ဗျစ် … ဘွတ် ……… ကျွတ် ကျွတ် …… ကောင်းလိုက်တာ …… လိုး …… လိုး ……… ဇွိ ……… ဘွတ် ……… ဘွတ် ……… ဆောင့်  ………ဆောင့် လိုး ……… ကိုရဲ ……… ဗြိ …… ဖွပ် ဖွပ် ……… အင်း …… ဟုတ်တယ် ……… နာနာလေး …… ဆောင့် "

ကိုရဲမင်း ပုခုံးတွေ ကိုက်လိုက် လိုးခိုင်းလိုက် ဆိုတော့ သူလည်း မနားတမ်း ဆောင့်ပေးနေတာပေါ့။ ပင့်ဆွဲ့ မလိုးနိုင်တော့လို့ ခဏ နားချင်တောင် လီးအရင်းထိ ကပ်ပြီး သွယ့် စောက်စိ လေးကို ဆီးခုံးနဲ့ ပွတ်ပေး သေးတယ်။ သွယ် အစိလေးကလည်း အဲလိုချိန် ခဏလေး ပွတ်ခံရတာကို မထိန်းနိုင်ရှာဘူး စောက်ရည်တွေ ကြမ်းပြင် ပေါ် ယိုကျ ကုန်တာ။ ကိုရဲလည်း သနားပြီး အားနာမိတယ် သွယ့် ကိုယ်လုံးကို လေပေါ်ဆွဲလိုး နေတော့ ချွေးတွေရွှဲလာပြီး တရှုးရှုးနဲ့ ဟောဟဲလိုက်နေ ရှာတယ်။ စိတ်က အားနာမိပေမယ့် သွယ့် အဖုတ်လေးက အားမနာ တတ်တာပါ။

" မြန်မြန်လေး ……… လိုး ……… ကိုရဲ ……… အားးးးးး …… ရှီးးးးးးး …… သွယ်  … သွယ် …… သွယ်  ပြီး  တော့မယ် ……… ကိုရဲ  ရဲ့ …… မရပ်နဲ့တော့ ……… အ ……… အမလေးးးးး …… ဟုတ်တယ် …… လိုး  လိုး "

ကိုရဲလည်း သွယ့်ရဲ့ အငမ်းမရ တောင်းဆိုမူ့ကြောင့် ထင်တယ် အားထည့် လိုးရင်း နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်လိုးပြီး ရင်ခေါင်းသံကြီးနဲ့ အော်ပြီး လရည်တွေ ပန်းထည့်နေတယ်။

" အားးးးး…  မ  …… မ …… မ  ရ ……… အင့် ………… ဘွတ် ……… မ   ရ   တော့   ဘူး …… မသွယ် ရယ် ……… ဟူးးးးးးးး ……… ရှီးးးးးး    ရှီးးးးးးးးးးး "

ဒီလောက် လိုးနိုင်တာပဲ တော်လှပါပြီ သွယ်လည်း မျော့မျော့လေးပဲ ကျန်တော့တာ။ ထိန်းထားပေးမယ့် စောက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ အရှိန်ပြင်းပြင်း ပန်းဝင် လာတော့ နွေးကနဲ့ ခံစားလိုက်ရပြီး နောက်ဆုံး လက်ကျန် စောက်ရည်တွေ ညှစ်ထုတ် နေမိတာပေါ့။

" ရှီးးးးးး…… ဟူး ………ကျွတ်ကျွတ် …… စောက်ပတ် တခုလုံး ……… နွေးနေတာပဲ ……… ကိုရဲ ရာ … ကောင်းလိုက်တာ …… အားဟား ………… လရည်တွေ များလိုက်တာ ရှင် ……အင်း ဟင်း "

သွယ့် ကိုယ်လုံးကို ကုတင်ပေါ် ချပေးတော့ အရုပ်ကြိုးပြတ်ပဲ မျက်လုံးကို မဖွင်နိုင်ပဲ ပုံကျသွားတယ်။ ကိုရဲလည်း သွယ့် ကိုယ်ပေါ် မှောက်ယက် ကပ်ပါ လာတာ။ တကိုယ်လုံး မလှုပ်နိုင် တော့ပေမယ့် သွယ့် စောက်ပတ် ထဲက ကိုရဲ လီးကို ပျော့ကျသွားတဲ့ အထိ ညှစ်ပေး နေမိတာပါ။ လီးကြီး ပျော့ဖတ်ပြီး အဖုတ် ထဲက ကျွတ်ထွက်မှ ကိုရဲက ဘေးလဲချပြီး ပက်လက်လှန် လှဲနေတော့တယ်။ မှေးကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားပြီး ပြန်နိုးလာ တော့ နေ့လည် ၁၂ နာရီ ကျော်နေပါပြီ။ ဘေးနား ကိုရဲ မရှိတော့ပါဘူး သွယ့် ကိုယ်ပေါ် စောင်အပါးလေး ဖုံးထား ပေးတယ်။ အားယူထထိုင်ရင်း လန်းသွားအောင် ရေချိုးဖို့ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းခဲ့တာပေါ့။

တကိုယ်လုံး ပေါ့ပါးသွား အောင် ရေအဝချိုးပြီး အဝတ်စားလဲ ပြီး ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာတော့ ကိုရဲက ထမင်းကြော် ပါဆယ်ထုတ်နဲ့ ဝင်လာတယ်။ ၂ယောက်သား ထမင်းကြော် စားပြီး သူ့မိန်းမ မမခိုင် ညနေပြန်ရောက်မှာမို့ ညနေစာ ပိုချက်ဖို့ ပြောပြီး ပြန်ထွက် သွားတာ။ သွယ်လည်း တီဗွီ ခဏကြည့်ရင်း တရေးမှေးချင် တာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာတော့ အသက်အောင့်ထား လိုက်ရတော့တယ်။ ကာမစိတ် ငယ်ထိပ် ရောက်တုန်း မီးကုန်ရမ်းကုန် သောင်းကျန်း ခဲ့တဲ့ လရည်နံ့ စောက်ရည်နံ့က တခန်းလုံး မွန်ထူ နေပြီ။ မမှေးလိုက် ရပါဘူး အိပ်ယာခင်းနဲ့ စောင်တွေ လျှော်ပြီး ကိုရဲတို့ လင်မယား အတွက်ပါ ညနေစာ ချက်ပေး လိုက်တယ်။

ကိုရဲနဲ့ လိုးပြီး နောက်ပိုင်း သွယ့်ယောင်္ကျား နဲ့လိုးတော့ အားရ ကျေနပ်မှု့ မရှိတော့ပါဘူး။ ကိုရဲ လည်း သူ့မိန်းမ မမခိုင် မသိအောင် အခွင့်ရေး အမျိုးမျိုး ဖန်တီးပြီး သွယ့်ကို ၁ လ ၃ ခါလောက် ခုထိ လိုးပေး နေတုန်းပါပဲ။

စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများ ကျေးဇူးတင်ရှိ ပါသည်။

မောင်ခြိမ့်

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၂ )

အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၂ )

အဖြူရောင် ရေးသည်။

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

" အာ့..........."

ပေါင်လယ်လောက်ထိ လန်သွားတဲ့ ဂါဝန်စလေးကို ဆွဲမချခင် နာသွားတဲ့ ခြေဖဝါးလေးကို ဖြူစင် လက်အိအိလေးတွေနဲ့ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်နေမိတယ်။

" နာသွားလား ညီမလေး.....ဟေ့ကောင် မင်းကလဲ ဖြေးဖြေး လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး"

" ဟားဟား မင်း မသိလို့ သူက မရခင်ကသာ ဖြေးဖြေးလုပ်တာ ကြိုက်တာ ခုဆို ကြမ်းမှ ဟေ့ ကြမ်းမှ"

" အာ.....မောင့်.........."

ရဲသွားတဲ့ ပါးမို့မို့လေးကို ကွယ်ဖို့ ငုံ့လိုက်တော့မှ ထွေးအိနေတဲ့ ပေါင်လုံးလေးပေါ်နေတာကို သတိထားမိရင်းဂါဝန်စလေးကို ဆွဲချလိုက်မိတယ်။

" မင်း မိန်းမကချစ်စရာလေးဟေ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ငါ့မိန်းမ ဟန်သီနဲ့တော့ ကွာပါ့ကွာ"

" လှတာမက်ရင် ညစာခက်တယ်ဆိုတာ ယုံ ဟေ့ကောင် ...အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ဘူး"

" မောင် အေးအေးဆေးဆေး သောက်တော့နော် ဖြူစင် သွားအိပ်တော့မယ်"

ရီဝေနေတဲ့ သူတို့ ပါးစပ်ကစကားလုံးတွေကို ဖြူစင်ရှောင်လွဲချင်နေမိတယ်။

" ဘယ်အချိန်ရှိသေးလို့လဲ ငါ့သူငယ်ချင်းရှေ့မှာ ငါ့ကိုဂလန်ဂဆန်လုပ်ချင်တာလား"

" ဟင်း....."

ဖြူစင်သက်ပျင်းကိုသာ တိုးတိုးလေးချလိုက်မိတယ်။ကိုအပြစ်နဲ့ကိုပဲလေ။

" ဒီကောင် အောင်တင့် ဆိုတာ ငါရန်ကုန်စရောက်ထဲက ပေါင်းလာတာ ငါ့အကိုကြီးပဲ ငါအပေါ်ကောင်းတာကတော့ မင်းအဖေထက် သာတယ်"

" ကဲပါကွာ သောက်စရာရှိတာ သောက်ရအောင်"

ငိုမဲ့မဲ့ဖြူစင့်မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း အလိုက်တသိ စကားလွဲပေးတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင်ကျေးဇူးတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်လိုက်မိတော့ ဖြူစင်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတဲ့ အကြည့်.........

" အို........"

ရုတ်တရက် မြန်လာတဲ့ နှလုံးခုန်သံကို ဘယ်သူမှမသိအောင် ထိန်းရင်း မျက်လွှာလေးကိုချလိုက်မိတယ်။

" အေ့......"

ကုန်သွားတဲ့ ပုလင်းခွံကို ဘေးဖယ်ရင်း .........

" ကိုအောင်တင့် ...အော့.....နောက်တစ်လုံး........ ဖောက်ဗျာ"

" ဟာဟေ့ကောင် မင်းတော်တော်များနေပြီနော်"

" ရတယ်......... မနက်ဖြန် စနေနေ့ ..........အေးဆေးပဲ.......အေ့"

" မင်းမိန်းမလဲအိမ်ချင်နေရောပေါ့"

" ရ....တယ်.....အေ့........ဒီနေ့ဝအောင် ...သောက်ပြီးတော့..........သူ့ကို...လိုးပြီးမှ...အိမ်မှာ....အေ့"

" ဟာ ဟေ့ကောင်"

ပါးစပ်ကပြောရင်းအားနာတဲ့ အကြည့်နဲ့ ဖြူစင်ကိုကြည့်တဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေက ဂရုဏာအပြည့်နဲ့။

" ဒါဆိုလဲချကွာရော"

ပုလင်းအသစ်ကိုအဖုံးဖွင့်ပြီး ခွက်ထဲထည့်ပေးတော့ ခွက်ကို ယူရင်း ဖြူစင့် လက်ကို ဆွဲလိုထည့်ပေးတယ်။

" အကို....လဲချ.   နင်လဲဒီည....အေ့.....မူးအောင်...သောက်"

" ဟင့်အင်း ...ဖြူစင်မှမသောက်တတ်တာ"

" အာ.....ဒီမိန်းမ"

" ဟေ့ကောင်...အာခက်တော့တာပဲ"

ရွယ်လိုက်တဲ့ သူ့လက်ကို ဖမ်းထိန်းရင်း ဖြူစင့်ကို ပြောလာတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင် အားကိုးတကြီး ကြည့်မိတယ်။ လက်ကိုလှမ်းထိန်းရင်း တိုးလာတဲ့ သူမျက်နှာကဖြူစင့် လက်တစ်ကမ်းအတွင်းကို တိုးလာတော့ သူနဲ့ ဖြူစင့်ရဲ့ဆုံသွားတဲ့ အကြည့်က ဖြူစင့်မျက်ဝန်းတွေကနေ ရင်ထဲကို ထိုးဖောက်မြင်နေရသလို.....

အို..................ဖြူစင့် ရင်တွေ တလှပ်လှပ်နဲ့လေ။

" ကဲ ယူလိုက် ညီမလေး နဲနဲသောက်လိုက် စိတ်ကျေနပ်အောင်.....အကိုကိုလဲ အားမနာနဲ့ ကို့အကိုလိုပဲသဘောထားနော်"

" ဟုတ်"

ယိမ်းယိုင်နေတဲ့ မောင့်ကို ထိန်းပေးရင်း အရက်ကို တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်ငှဲ့ပေးနေတဲ့ သူ့အကြည့်တွေကတစ်ချက်တစ်ချက်ဖြူစင့်အိစက်စက်ကိုယ်လုံးလေးကို လွှမ်းခြုံလို့။

" အကို...... သောက်လေ....ဗျာ"

" အေးပါ ငါလဲ သောက်ပါတယ်"

အေ့................................

ဝုန်း.......

စကားကို လေးလေးပင်ပင်ပြောရင်း ဘေးကိုစောင်းကျသွားတဲ့ သူကို ဝင်ပြီး ထိန်းမတ်ပေးရင်း ဖြူစင့်ဘေးကိုဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ သူ့ပေါင်တစ်ဖက်ကဖြူစင့် ပေါင်တံအိအိလေးပေါ်ကို ပိကျသွားတယ်။

" အ....."

တိုးတိုးလေးအော်လိုက်တဲ့ ဖြူစင့်ဖက်ကိုစောင်းငဲ့ကြည့်ရင်း

" အိုး......ကန်တော့နော် ကလေး ကန်တော့"

" ရပါတယ် အကိုရဲ့"

ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ ရယ်ချင်သလိုလို...ဘာတဲ့ ကလေးတဲ့ လေ။ စောစောကတော့ မင်းမိန်းမက ဘယ်လိုညာလိုနဲ့ ခုတော့သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်း ကလေးတဲ့။ ဖြူစင် ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး ရှင်ရဲ့ ကလေး မအေဖြစ်နေပြီ။

တဖြည်းဖြည်း သောက်နေရင်း ရီဝေနေတဲ့ ဖြူစင်အတွေးတွေက ပိုလို့ လွတ်လပ်နေတယ်။ အရက် တဲ့.....နံလိုက်တာ။ ဒါပေမဲ့ ရီဝေေ၀ခံစားမှုကိုတော့ ဖြူစင်ကြိုက်တယ်။ ဝေဒနာတွေကိုမြိုသိပ်ထားရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ထွက်ပေါက်တစ်ခုအဖြစ် တွေးရင်းကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ မော့သောက်ချလိုက်မိတယ်။

" အိုး......."

ရှုံ့မဲ့သွားတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးနားကို ရောက်လာတဲ့ သူ့လက်တစ်ဖက် လက်ထဲမှာ အသားဖက်လေးနဲ့လေ။

" စားလိုက် ကလေး"

ဖြူစင် မျက်နှာလေးကို မော့ရင်း နှုတ်ခမ်း ထွေးထွေးလေးကို ဟပေးလိုက်မိတယ်။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာတဲ့ အသားဖက် ချိုချိုလေးက အရက်ရဲ့ အရသာခါးခါးကို လွမ်းခြုံသွားတဲ့အရသာ...ပြီးတော့ သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့ ထိလုနီးပါး ကိုယ့်ငွေ့နွေးနွေးရဲ့သာယာမှု့။

ဒုက်ခကတွေကြားက နိဗာန်ဘုံလေးတခု တွေ့လိုက်ရသလိုဖြူစင်သာယာနေမိတယ်။ အသားညိုညို ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနဲ့ သူ့ပုံက ဖြူစင်ဟိုးအရင်ကကြိုက်ခဲ့တဲ့ ဖြူဖြူ ချောချော ကောင်လေးတွေထက် တမူထူးခြားနေတာပေါ့။ ခမ်ကြမ်းကြမ်းပုံစံပေမဲ့ သူ့မျက်ဝန်းမှာအကြင်နာငွေ့တွေနဲ့လေ။

မူးနေတဲ့ ဖြူစင့်ယောင်္ကျားကိုထိန်းရင်း သူ့ပေါင်တစ်ဖက်နဲ့ လာလာဖိမိနေတဲ့ ဖြူစင့် ပေါင်တံ ထွေးအိအိလေးကိုဖြူစင်မဖယ်မိဘူး။ ကလေးသူ့ကို အိပ်ယာထဲ ပို့ရအောင် သူအရမ်းမူးနေပြီ။

" အော်....ဟုတ် အကို"

မောင့် ကို နှစ်ယောက်အတူ တွဲရင်းအိပ်ခန်းထဲပို့တော့ ကုတင်ပေါ်ကိုပြစ်ကျသွားတဲ့ အရှိန်နဲ့ လန့်နိုး သွားတဲ့ သားက စူးစူးလေးထငိုတယ်။

" ကျွတ်.....ကျွတ်....ကျွတ်.......သားရယ် အိပ်ပါကွယ်.....အို..အေး.အေး အို......."

ငိုနေတဲ့ သားငယ်ဘေးမှာ ပုံ့ပုံ့လေးထိုင်းရင်း ချောနေတဲ့ ဖြူစင့် ကို သူငေးကြည့်ရင်း အခန်းအပြင်ကို ပြန်ထွက်သွားတဲ့ သူ့ခြေသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတဲ့ သားရဲ့ အပြစ်ကင်းမဲ့တဲ့ မျက်နှာလေးကိုငေးကြည့်ရင်း ဖြူစင်ရင်တွေမွန်းကျပ်လာတယ်။

" ဟင်း.............."

သက်ပျင်းကို တိုးတိုးလေးချလိုက်ရင်း အခန်းအပြင်ကို လှမ်းထွက်ခဲ့မိတယ်။

..........

ခြေသံ သဲ့သဲ့ကိုကြားတော့ မော့ကြည့်တဲ့သူ့အကြည့်ကဖြူစင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို လွမ်းခြုံသွားသလို..။

" ထိုင်လေ.......မ .......... အဲ့ .......ကလေး"

ဖြူစင်ရယ်ချင်စိတ်ကို အထိန်းချုပ်တော့ပဲ လွင်လွင်လေး ရယ်မိတယ်။ ဖြူစင်ရယ်တာကို တွေ့တော့ သူက ......

" ကျွန်တော် ပြန်တော့မလို့ပါ ဟို....ကလေးကို နှုတ်ဆက်ပြီးမှပြန်မလို့ ခဏစောင့်ရင်း သောက်နေတာ"

" အော်.....အင်း....အကို့မိန်းမစောင့်နေမှာပေါ့"

" သူအိပ်လောက်ပြီ....အကို အရက်သောက်ပြန်လာရင် ဘယ်တော့မှ မစောင့်ဘူး"

ရယ်ရင်းပြောတဲ့ သူစကားကို ဖြူစင်လဲ ရယ်ရင်းနားထောင်နေမိတယ်။ အပြုံး .....နှစ်ဦးလုံးရဲ့ ဟန်ဆောင်ကင်းတဲ့အပြုံးတွေကပဲ တစိမ်းတရံဆိုတဲ့ အတားအဆီးကိုဖြိုချပြစ်ခဲ့တယ်။

" အကို အိမ်ထောင်ကျတာ ကြာပြီလား"

" အင်း နှစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ"

" အော်......"

" ကလေးကရော"

" ဟင် သူပြောမပြဘူးလား"

" လုံးစေ့ပတ်စေ့တော့ မပြောပြဘူး ကလေးရဲ့"

" အော် ...ဒီလိုပါပဲ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီလေ မမျှော်လင့်ပဲ သူနဲ့ ခိုးရာလိုက်ပြေးခဲ့တာ"

" အော် ..ကိုယ်ဝန် ရှိသွားလို့လား"

" အင်း ဟုတ်တယ် အကို"

" ကျောင်းကတော့ မေမေက ဆေးခွင့်ဆိုပြီး ယူထားပေးတယ် ပြောတယ်"

" အော် ဒီလောက် ချစ်တာတောင် ကလေးကို တော်တော် နိုင်တာပဲနော်"

" အင်း....ဖေဖေကို စိတ်နာတာလဲ ပါမှာပါ ဖေဖေက သူ့ကို ခါးခါးသီးသီးလေ"

" အော်"

" သူ့အရင်ကရော ရီးစားမရှိဘူးလား"

" ဟင့်အင်း"

" အော်....ကလေးရယ် ဒါဆိုသူနဲ့ပဲ နေဘူးတာပေါ့"

လေးလေးပင်ပင် ပြောလာတဲ့ သူစကားသံတွေက ဖြူစင်ရင်ကို တစ်စုံတစ်ခု ခံစားရစေတယ်။ ရီဝေ၀ေ အသိတွေ နောက်မှာ သူ့ရဲ့ နှမျောတသဖြစ်နေတဲ့ အသံတွေကို ဖြူစင်ခံစားမိတယ်။

" ဟုတ် သူတစ်ယောက်နဲ့ပဲ နေခဲ့ဘူးတာ"

သာမန်အချိန်တွေမဖြေရဲ့တဲ့ အဖြေကို ဖြူစင့်နှုတ်က ခပ်ရဲရဲဖြေမိသွားတယ်။

" ကလေးရယ်"

" အို....."

သူ့ အကြည့်တွေနဲ့ သူ့ စကားလုံးတွေက ဖြူစင်ရင်ကို တသိမ့်သိမ့် လှုပ်ရှားသွားစေတယ်။ စကားလုံးတွေတိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းကျဉ်းကျဉ်းမှာ ညတစ်နာရီကို ညွှန်ပြနေတဲ့ တိုင်ကပ် နာရီသံ တစ်ချပ်ချပ်က လွမ်းခြုံလို့....။ ပြောစရာစကား ရှာမရပဲ လက်ထဲက အရက်ကိုသာ နှစ်ဦးသား တစိမ့်စိမ့် သောက်နေမိတယ်။

" သူအဲ့ဒီလို ကလေးအပေါ် ဆက်ဆံနေတော့ ကလေး အထီးကျန်နေမှာပေါ့"

သူ ဘာကို ဆိုလိုတယ် မသိပေမဲ့ ဖြူစင်ရဲ့ နွေးသွားတဲ့ မျက်နှာ ရဲရဲလေးကိုတော့ ငုံ့ဝှက်ထားလိုက်မိတယ်။အရက်ကြောင့်လား ..အရှက်ကြောင့်လား .ဖြူစင်လေ တစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေးလို့ ရင်တွေ တဆတ်တ် ခုန်နေတော့တယ်။

" ဟို....ခနနော် ကလေး နောက်ဖေးခနသွားချင်လို့"

" အော် အင်း"

ကလေး............နှုတ်က တိုးတိုးလေးရွတ်လိုက်မိတယ်။

" ငါ သူကို ဘယ်လိုပြောလိုက်မိပါလိမ့်"

တွေးမိပြီးမှ ရှက်ရှက်နဲ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်မိတယ်။

" အို.........................."

ယိမ်းယိုင်သွားတဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဖေးမပေးသူကသူပေါ့။

" ရရဲ့လား"

တိုးတိုးလေး....တကယ်ကို တိုးတိုးလေးရယ်လေ ဖြူစင်နားစည်ကို ရိုက်ခတ်သွားတယ်။

" ဟုတ်"

တိုးတိုးလေး ဖြေရင်းညိမ့်ပြမိတဲ့ ဖြူစင်ခေါင်းက သူ့ရင်ခွင်နွေးနွေးထဲမှာ.....။

" အကို တွဲပေးမယ်နော် ကလေး"

ပြောရင်း ပုခုံးအိအိလေးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့ သူလက်တွေက တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ထိထိမိမိ....ဖြူစင်......ဖြူစင်လေ......သတိထားလိုက်မိတော့ သူ့ခါးပေါ်မှာ တင်းတင်း ဖက်ထားမိတဲ့ ဖြူစင့် လက်တစ်စုံ....အခန်းရှေ့က ဖြတ်လျောက်သွားတဲ့ အချိန် ဟောက်သံသဲ့သဲ့ နဲ့ အိပ်နေတဲ့ မောင့်မျက်နှာ...ပြီးတော့ .သားလေး......။

နှစ်ပေမီးချောင်း အလင်းရောင်က အိမ်နောက်ဖေးထိ ဖြာလင်းရအောင် မစွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ထမင်းစားပွဲဘေး နံရံထက်က မီးခလုပ်ကို လိုက်စမ်းရင်း ဖြူစင် ပုခုံးအိအိလေးကို ဖွဖွဆုပ်လို့ နံရံကို တွန်းကပ်လိုက်တဲ့လက်တစ်စုံ......သူလေ.....

မီးခလုတ်ဆီ ဦးတည်ထားတဲ့ ဖြူစင့်လက်တစ်စုံလဲ နံရံပြင်ချပ်ထက်မှာ ကပ်လို့...နောက်ဖေးကို လာတဲ့အချိန် ပုခုံးထက်ဆီက ဖေးမထားတဲ့ လက်တစ်စုံ.....အခုတော့ ဖြူစင်ခါးအိအိထက်မှာ ပူးကပ်လို့....

" အကို......."

ဖြူစင့်နှုတ်က တစ်ခုခုဖွင့်ပြောဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ဖြူစင့်အသံတွေ လှိုက်ဖိုတုန်ခါနေတယ်။ ဖွင့်ပြောဖို့ ကြိုးစားခဲ့တဲ့နှုတ်ခမ်းအိအိက သူ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွာထက်မှာ ဆွံ့အသွားခဲ့ရတယ်။

" အင့်.................."

တစ်ဆက်ထဲပဲ နို့ထွားထွားလေးပေါ် ဖိကိုင်လာတဲ့လက်ကြမ်းကြမ်းတစ်စုံ.....ဟိုးငယ်ငယ် စိတ်ကူးထဲကလို ဖြူဖြူသန့်သန့်ကောင်လေးတစ်ယောက် မဟုတ်ပေမဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းအထိအတွေ့ကလဲ ဖြူစင့်ရမက်ကို တရစ်ရစ်နိုးထစေတာပါပဲ။

" ကလေး......"

နီးနီးလေးပေမဲ့ ဟိုးအဝေးက အသံတစ်ခုလိုပါပဲ........ရင်တွေခုန်နေလို့နေမှာပါ။

" ဟင်......."

တုန်နေတဲ့ အသံက မောနေတဲ့ ရင်အစုံကနေ ကန်ထွက်လာတယ်။

" ကလေး ယောင်္ကျားကိုပြန်မပြောနဲ့နော်"

ဖြူစင် ခေါင်းညိမ့်မိလားခေါင်းခါမိလားမသိတော့ပါဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကနေ အောက်ကို တစ်ဖြေးဖြေးလျောဆင်းသွားတဲ့သူကို တိုးတိုးလေး လှမ်းပြောလိုက်မိတယ်။

" နိုးသွားအုံးမယ် ဖြေးဖြေးနော်"

သူဆီကဖြေသံမကြားရတော့ပါဘူး။ သူလေ.....သူ

အို.....................

သူခေါင်းတစ်ခုလုံး ညအိမ်ဂါဝန်သားပျော့ပျော့လေးအောက်ထဲမှာ........။

" အ...."

ဖြူစင်လန့်သွားမိတယ်။ ငယ်ငယ်က မေမေ ပြောဘူးတယ်လေ။ ယောင်္ကျားလေးက ထမိန်အောက်ဝင်ရင်ကို ငရဲကြီးတယ်တဲ့။ ဖြူစင် သူခေါင်းလေးကို ဂါဝန်ပေါ်ကနေ တွန်းထုတ်ပေမဲ့ သူရဲ့ သန်မာတဲ့ လက်တစ်စုံကို အလျော့ပေးခဲ့ရတာပါပဲ။ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကို ခပ်မှောင်မှောင်အခန်းလေးထဲမှာ  ဂါဝန်နဲ့အုပ်ထားရတယ်ဆိုတဲ့ အသိက ရင်ခုန်စေတာတော့ အမှန်။ဖြူစင်မှီထားတဲ့ နံရံပျဉ်ချပ်ရဲ့ ဟိုဖက်မှာအိပ်မောကျနေတဲ့ ယောင်္ကျားနဲ့သားလေး........

" အား.............."

" ကိုကို ...ကိုကို.....ကလေး သေးပေါက်ချင်တယ်"

ကားထားတဲ့ပေါင်ကြားထဲက အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်ကို ဖိဖိလေးထိကပ်လာတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့်အောင့်ထားတဲ့ ဆီးခုံလေးတစ်ခုလုံးကျဉ်ခနဲခံစားလိုက်ရတယ်။ ဂါဝန်လေးကို မတင်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောလာတဲ့သူ.....

" ပေါက်ချလိုက် ကလေး"

" အာ.....ဟို"

ပြောမယ်ဟန်ပြင်ပြီးမှ ဒုတိယအကြိမ် ဖိလိုက်တဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ဖြူစင် စိတ်ကို လျောချလိုက်မိတယ်။

" အို"

ဖြူစင်အားနာလိုက်တာ.....သူရယ်လေ....ကားထားတဲ့ ပေါင်ကြားက အတွင်းခံအိအိလေးကို မျက်နှာနဲ့ကပ်လို့ လျာနဲ့ ဖွဖွလျက်နေတယ်။

" အား...................."

ကိုယ့်ရင်ခုန်သံတွေကို ကိုယ်ပြန်ကြားနေတဲ့ အထိပါပဲ..။ ကိုယ့်ကို သားမယား အဖြစ် ဆက်ဆံတော့မဲ့ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်မျက်နှာပေါ်ကို သေးပေါက်ချလိုက်ရတဲ့ အရသာ။

ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို မျက်နှာအပ်လို့ သိမ်းကြုန်းယက်နေတဲ့ အထိအတွေ့......ဖြူစင်လေ ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်လေးကို ချွတ်ချပေးလိုက်မိတယ်။ ဘော်လီ အနက်ရောင်လေးအောက်မှာ ရုန်းကြွနေတဲ့ နို့ဖြူဖြူလေးတွေကို သူဖွဖွပွတ်လို့ပေါ့

" ကလေးရယ် တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှဆိုတာ ဒါပဲနေမှာ"

" ဒီလို ဖွေးဖွေးဥဥ ကလေးလေးကို လိုးရမယ်လို့ အိမ်မက်တောင် မမက်ဘူးဘူး"

" ခိခိ..............."

ဖြူစင် ပါးစပ်လို့လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ရင်း တိုးတိုးလေးရယ်လိုက်မိတယ်။

" အကို့ မိန်းမ ကိုရော"

" သူက ကလေးလို တရုတ်မလေး မဟုတ်ဘူးလေ"

" ကလေး "

" ဟင်"

" အကို့လီးကို စုပ်ပေးပါလား"

" ဟင့် အကိုနော် ကလေးကို ယုယသလိုနဲ့ အနိုင်ကျင့်တယ်"

" ရေသွားဆေး အိမ်ဘေးမှ ာအုတ်ကန်ရှိတယ်။"

" ဟုတ်..."

သူ့ရဲ့ ကွမ်းချိုး တချိုတဝက်နဲ့ သွားကို ပေါ်အောင်ရယ်ရင်း နောက်ဖေးကို ထွက်သွားတယ်။ သူသွားတော့မှာဖြူစင် အခန်းဖက်ကို သွားရင်း လိုက်ကာလေးကို ပင့်လို့အထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ယောာက်လုံးအိပ်ပျော်လို့....။ သားလေးပြုံးယောင်သန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းလိုက်တာ။

လိုက်ကာလေးကို အသာချရင်း သူထွက်သွားတဲ့ တံခါးဆီကို ဖြူစင်လိုက်ထွက်လိုက်မိတယ်။ ညည့်နက်သံခေါင်အိပ်မောကျနေတဲ့ အချိန် လမင်းမရှိတဲ့ ကောင်းကင်မှာကြယ်ရောင်နဲ့ လင်းလို့ပေါ့...။ အိမ်ဘေးအုတ်ကန်ဘေးကိုလမ်းလျောက်သွားတော့ သူ..........

" ကလေး....."

" အင်း....ဟုတ်တယ် အထဲမှာ သူတို့နိုးသွားမှာစိုးလို့"

ပြောရင်းအနားရောက်သွားတော့ သူကဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဆီးကြို ထွေးပွေးရင်း အုတ်ကန်ဘောင်လေးမှာ မှီလိုက်တယ်။

လောကကြီး တစ်ခုလုံးမှောင်လို့လေ....ဘေးနားမှာ ခြံကွက်ကျယ်ကြီးထဲမှာ သစ်ရွက်လေတိုးသံမှ တစ်ပါး တိတ်ဆိတ်လို့လှန်ပေးတဲ့ ပုဆိုးစလေးကို ဖွဖွတွန်းဖယ်ရင်း ပေါင်ရင်းက တင်းမာနေတဲ့ လီးတံလေးကို ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။

" အို........"

" ကြီးလိုက်တာ ကိုကိုရယ်"

ကိုယ်ကိုကိုယ်တောင် မယုံနိုင်အောင်ပါပဲ ။ ဖြူစင်ချွဲနေမိတယ်လေ။ နွေးထွေးတင်းမာနေတဲ့ လီးတံနွေးနွေးကို ပါးနုနုနဲ့ကပ်ရင်း နှတ်ခမ်းအိအိလေးဆီကို ဆွဲယူလာခဲ့မိတယ်။ ပြောင်တင်းနေတဲ့ လီးဒစ်အိအိလေးကိုနှုတ်ခမ်းဖွဖွလေးနဲ့ ငုံလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ.........

" အို........ကလေးရယ်"

ငြီးသံတိုးတိုးတချို့....ပါးစပ်လေးထဲက နွေးနေတဲ့ အတံမာမာလေးကို ငုံစုပ်ရင်း ပေါင်ကြားက တွဲနေတဲ့သူ့ဥလေးနှစ်လုံးကို ဖွဖွဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ စုပ်လို့အားရသွားတဲ့ အချိန် သူထိုင်နေတဲ့ ရေကန်ဘောင်လေးပေါ်ကို ဆွဲပွေ့တင်ရင်းကားကားလေးဖြစ်နေတဲ့ ပေါင်ကြားကနေ သူ့လီးမာမာလေးတိုးဝင်လာတယ်။

" အ.........."

ညလေနုနုအေးအေးလေးတွေ ပွတ်သပ်ကျီစယ်သွားပေမဲ့ ကပ်နေတဲ့ ရင်နှစ်ခုကတော့နွေးလို့.....ဖြူစင်လေ သူ့ကို တင်းတင်းလေးထွေးပွေ့ရင်း....

" ကောင်းတယ် ကိုကိုရယ် အား.....................ကိုကို"

ချွဲချွဲနွဲနွဲ ငြီးသံလေးကိုကြားက အားရအောင် ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။

" အား.................."

ကြိုက်တယ်.......ဖြူစင်လေ အရမ်းကို ကြိုက်သွားမိတယ်။ အားပါတဲ့ သူလိုးပုံလေးက ဖြူစင်ဘဝမှာ ပထမဆုံး အရသာပေါ့.။

" အ....အ.........အ.........ကိုကို ပြီးလိုက် ကလေးစောက်ပတ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်နော်"

" အင်း......"

" ချစ်တယ် ကလေးရယ်......ချစ်တယ်........ကို့မိန်းမသာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့ ကလေးရယ် ..အား..........."

" ဟုတ်......အ...အ.......ခုလဲ....အ.....အ...ကိုကိုမိန်းမပဲလေ.....အ.....အ......."

" အင်း ဟုတ်တယ် နော်.....အိုး.......ကောင်းတယ်ကွာ"

" ကိုကိုရယ်........ကလေးပြီးတော့မယ် ကိုကို....အား"

" ကိုလဲပြီးတော့ မယ် သဲလေး အား...............မိန်းမ"

" ရှင်............"

" အား....ပြီးပြီ.........အား.............."

နှစ်ယောက်လုံး အတူတူ တိုးတိုးလေးငြီးသံနဲ့အတူ တဆတ်ဆတ်တုန်သွားတဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို သူတင်းတင်းဖက်ရင်းဖွဖွလေး ဆက်ဆောင့်နေတယ်။

" ဟူး................"

အိမ်ဘေးက အမှောင်ရိပ်မှာ ဖြူစင် သူ့ကို ဖက်ထားမိတယ်။ သက်ရှိဆိုလို ညည့်ငှက်ကလေးတွေပဲ အော်မြည်လို့လေ။ ရေကန်အုတ်ခုံလေးဘေးမှာ နှစ်ယောက်ထိုင်ရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်နေတဲ့ ဖြူစင်....မေမေရယ် သမီးနားလည်သလိုလို ရှိပါပြီ..။ မေမေ ဖေဖေ နောက်မှာ ဘာ့ကြောင့် အလိုးခံတယ်ဆိုတာကိုပေါ့။

" ကလေး...."

" အင်း.....ကို"

" ဘယ်သူမှ မသိအောင်လျို့ဝှက်ပြီးချစ်ကြမယ်နော်"

" ကလေးက ပြောရမှာပါ......ခုကလေးမှာ နောက်ထပ် လင်တစ်ယောက်တောင် ရှိသွားပြီ"

" ဘယ်သူလဲ........"

" ဟင်းနော်............လူဆိုး"

" ကဲပြန်တော့နော် ကို  ...နောက်နေ့ ကိုကိုမိန်းမပါ ခေါ်ခဲ့"

" ဘာလို့လဲ "

" ကလေးက သဝန်မတိုပါဘူး တိုခွင့်လဲ မရှိပါဘူး ရင်းနှီးချင်ယုံပါ ကိုကိုရယ်"

" အင်း ဒါဆို ကိုကိုပြန်ပြီနော်"

" အင်း"

ဖွဖွနမ်းသွားတဲ့ ပါးပြင်မှာ ရှက်ပြုံးလေးတစ်ခု ခိုတွဲလို့.......။ မောင့်ဘေးက မွေ့ယာလွတ်မှာ လှဲချလိုက်ရင်း ဖြူစင် လက်က ပေါင်အိအိလေးကြားက စောက်ဖုတ်လေးကို စမ်းမိတယ်။ ပြီးတော့ အပြုံးလေးတစ်ပွင့်.......အို.....ဖြူစင် ပြုံးမိနေတယ်။

မျက်လုံးလေးကို မှိတ်လိုက်မိတယ်။ လောကကြီးက ပုံမှန်ပဲ ရှေ့ဆက်လို့လေ...................။

.................................................................................................................................................

အိမ်ရှေ့က ကားစက်သံကို ကြားတော့ ဖြူစင်အပြေးလေး ထွက်ကြည့်မိတယ်။ ထင်ထားတဲ့ အတိုင်းပါပဲ မေမေရယ်လေ။

" သမီးလေး............"

" ဟုတ် မေမေ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင် သမီး စိုးရိမ်လိုက်တာ"

မေမေရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အမူအရာကို ကြည့်ရင်း ဖြူစင်မေးလိုက်မိတယ်။

" ဝမ်းသာစရာ ပြောမလို့ သမီးရေ သမီးဖေဖေ နေမကောင်းဘူး ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး သမီးကို လွမ်းနာကျနေတာပါ"

မေမေစကားကို ကြားရတော့ ဖြူစင် ရင်ထိတ်သွားမိတယ်။

" မေမေရယ် အဲ့ဒါ ဝမ်းသာစရာမှ မဟုတ်တာ"

" စကားကိုဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး သမီးရယ် သမီးဖေဖေက သမီးတို့ မိသားစုကို အိမ်ပြန်လာနေဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်ပြီ"

" ဟယ်...........မေမေ တကယ်ပြောတာလား"

" တကယ်ပေါ့ သမီးရဲ့ သမီးယောင်္ကျားရော  ဒီနေ့ပဲ လိုက်ခဲ့လိုက်တော့လေသမီး"

" သူ အလုပ်ကပြန်မလာသေးဘူး နောက်နေ့မှလာမယ်လေ ဒီနေ့တော့ သမီး သူ့ကိုပြောလိုက်အုံးမယ်"

" အော် အေးအေး မြေးလေးရော...."

" သူ အိပ်နေတယ်"

" ဒါဆို မေမေခေါ်သွားလိုက်မယ်လေ"

" မဖြစ်ပါဘူး မေမေရယ် ညကျရင် အမေကို မတွေ့လို့ ငိုနေပါအုံးမယ်"

" အောင်မလေး အမေက ကလေးနဲ့ ပတ်သက်ရင် အတွေ့အကြုံ ရှိပါတယ်..ပြီးတော့ သမီး ဖေဖေလဲ မြေးလေးကို တွေ့ထားတော့ နောက်နေ့ သမီးတို့လာတဲ့ အခါအဆင်ပြေတာပေါ့"

" ရပါ့မလား မေမေရယ်"

" ရပါတယ်....."

ပြောရင်းအခန်းလေးထဲကို ဝင်သွားပြီးတော့ ပြန်ထွက်လာတဲ့ မေမေလက်မှာ အိပ်မောကျရင်း ပါလာတဲ့ သားကို ဖြူစင် တွေ့လိုက်ရတယ်။

" ခဏလေး မေမေ သူ့အကျီဘောင်ဘီလေးတွေ ပေးလိုက်မယ်"

" အေးအေး"

" မေမေ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား"

" ညီးအဖေ ကကားထဲမှာ Baby Seat တောင် ဝယ်ပြီးပြီ...အဲ့ဒါ ပြောတာပေါ့ သားအချစ် မြေးအနှစ်ဆိုတာ"

အိမ်ရှေ့ကနေ မေမေ ကားလေးထွက်သွားတော့မှ ဖြူစင်တစ်ယောက်ထဲ အိမ်ထဲမှာ ထိုင်ရင်း ကြည်နူးနေမိတယ်။ ဖြူစင်ဘဝလေး ဟိုးအရင်ကလို မိဘတွေနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းပြန်နေရတော့မယ်လေ။ ပြီးတော့ သားလေးရောပေါ့။

ဒါပေမဲ့ကို......ကိုနဲ့ဖေဖေဖြစ်ပါ့မလား။ အို.....ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူလဲ နောက်တော့ပြင်သွားမှာပါလေ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နှစ်သိမ့်တွေးရင်း အပျော်တွေနဲ့ ကြည်နူးနေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ညနေဖက်ရောက်တော့ ပြန်လာတဲ့ မောင့်ကို ဖြူစင်အပြုံးတွေနဲ့ကြိုရင်း...

" မောင်...."

" ဘာလဲ ငါပင်ပန်းလာတယ် ဖယ်....."

" မောင့်ကို ပြောစရာရှိလို့ပါ"

မောင်ထိုင်နေတဲ့ သင်ဖြူးဖျာလေဘေးမှာ ထိုင်ရင်း မောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့

" ဘာပြောမလို့လဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဒါနဲ့ သားရော"

" သားကို သူ့အဖွားခေါ်သွားတယ်"

" ဘာကွ"

" မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ် ဖေဖေက အိမ်ကို ဖြူစင်တို့ကို ပြန်လာနေတော့တဲ့၊ အဲ့ဒါ ဒီနေ့ မေမေက သူ့ အဖိုးကိုပြဖို့သားလေးကို အရင်ခေါ်သွားမယ်တဲ့"

" မင်း အဖေက....."

" အင်းလေ....မောင်ရဲ့"

အံ့သြဟန်နဲ့ မောင်မေးတဲ့ အမေးကို ဖြူစင်ညုညုလေး ဖြေလိုက်မိတယ်။

" ငါမနေနိုင်ဘူးဖြူစင် မင်းအဖေနှိမ်တာကိုတော့ ငါဘလိုင်းကြီး မခံနိုင်ဘူးကွ"

" မောင်ရယ် .....မောင်ကလဲ ဖေဖေသားဖြစ်နေပြီပဲ ဖြူတို့မိသားစုလေး နွေးနွေးထွေးထွေး နေရအောင်ပါနော်"

ဖြူစင်မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောမှ မောင်ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။

" အေးလေ...ကြည့်တာပေါ့"

မောင့်ဆီက အဖြေကိုကြားတော့ မှဖြူစင်ပြုံးရင်းမောင့်ပါးလေးကို မော့ပြီးနမ်းမိတယ်။ ယိမ်းယိုင်သွားတဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးတုတ်တုတ်လေးကို ဖက်ရင်းနဲ့မောင်က

" မိန်းမ မနေ့ညက ဘယ်လိုလဲ"

မောင့်အမေးကြောင့်ပျော်နေတဲ့ စိတ်လေး ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားမိတယ်။

" ဘာကိုပြောတာလဲ မောင်"

" ဖြူနဲ့ ကိုအောင်တင့်လေ"

" အာ....မောင်.....ဖြူက ဘာဖြစ်ရမှာလဲ"

" မောင် သိပါတယ်ဖြူရယ် မောင့်ကို မညာနဲ့ မောင်ခွင့်ပြုပါတယ်"

ဖြူစင်ဘဝမှာ တကယ်ပဲ ပထမဆုံး ခံစားဖူးတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုပါ။ မောင်ကိုယ်တိုင် သိသိရက်နဲ့ ဖြူစင့်ကို တခြားတစ်ယောက် လိုးတာ ခွင့်ပြုတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က သာမန်ခံစားမှုထက် ပိုလွန်တဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေကိုပေးစွမ်းနိုင်တယ်ဆိုတာ ငယ်ပထမဆုံးခံစားဘူးတာပါ။

" အာ....မောင်ကလဲ"

" မ"

အို.......ဖြူစင်ကိုယ့်နားကိုတောင် မယုံရဲအောင်ပါပဲ။ ချစ်သူဘဝမှာ မောင်ဖြူစင့်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးခေါ်တဲ့ အသံလေ။

" အင်း......"

" ဒီည သူတို့လင်မယား အတူလာမယ်တဲ့ အဲ့ဒါ....."

" အာ....မောင်တော်ပြီကွာ.........ရေချိုးတော့"

မောင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ဖြူစင်တိုးထွက်လာခဲ့မိတယ်။

---------------------------

" ဟေ့ကောင် ငါက မင်းတို့လင်မယား အိပ်နေပြီလားလို့"

ညခုနှစ်နာရီလောက်မှာ အိမ်ရှေ့ကနေကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် ဖြူစင်အခန်းထဲကနေ တစ်ယောက်ထဲရင်ဖိုနေမိတယ်။

" အာ....ဘယ်က အိပ်ရမှာလဲ ကိုအောင်တင့်ကလဲ"

" မသိပါဘူးကွာ.....ဟန်သီလဲ ပါတယ်"

" လာ အမ......."

မောင့်ရဲ့ ခေါ်သံနဲ့အတူကြားလိုက်ရတဲ့ မိန်းခလေးသံကြောင့် ဖြူစင်အခန်းလိုက်ကာလေးကို မရင်း အပြင်ကိုထွက်လာခဲ့မိတယ်။

" ဟာ....ဒါ သူ့မိန်းမလေ သီလေး"

ကိုအောင့်တင့် မိတ်ဆက်စကားအဆုံးမှာ ဖြူစင်ပြုံးပြရင်းနဲ့

" ထိုင် မမ ဖျာပေါ်မှာ"

" ဟယ် ညီမလေးကို ခုမှမြင်ဘူးတော့တယ် ချစ်စရာလေး..ကိုအောင်တင့်ကပြောတယ် ခုမှ သူပြောတာအမှန်ဆိုတာ တွေ့တော့တယ်"

ဖြူစင်ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ လှမ်းကြည့်မိတော့ ဖြူစင်ကို မျက်လုံးမှိတ်ပြရင်းပြုံးလိုက်တဲ့ သူ့အပြုံးကြောင့် ဖြူစင်ရင်ထဲမှာနွေးခနဲ ခံစားလိုက်မိတယ်။

" ဒါမင်းနဲ့ငါ့ဖို့ ဝီ.....ဘီယာကတော့ မိန်းခလေးတွေ အတွက်"

" ဟင် ဖြူစင်မှ မသောက်တတ်တာကို"

" စစတော့ဘယ်သူမှ မသောက်တတ်ပါဘူး အကိုက ကလေးသောက်ဖို့ ရည်စူးလာတာ"

အို..................

မောင့်ရှေ့မှာများဖြူစင့်ကို ကလေးတဲ့ ပြီးတော့ သူမိန်းမလဲရှိတာကို။ မောင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှမခံစားရတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ပုလင်းကို ဖောက်နေတယ်လေ။ ကိုအောင့်တင့်က ဘီယာကို ခွက်နှစ်ခွက်ထဲကို ထည့်ပေးရင်းနဲ့

" မင်းမိန်းမက အူရိုင်းဆိုတော့ မူးမယ် ထင်တယ်"

" ခင်များကသာ ပြောနေ တော်ကြာ သူကြီးကြွက်တွင်းဖြစ်နေမယ်"

ပြီးတော့မှ မောင်က ဘီယာခွက်တစ်ခွက်ကို ဖြူစင်လက်ထဲထိုးပေးရင်းနဲ့

" သောက်လေ မ ဒီနေ့ပျော်ရတာပေါ့"

ဖြူစင်ရှုံ့မဲ့မဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း

" မင်းမိန်းမက ဒီလိုဆိုတော့ ကလေးလိုပဲ ချစ်စရာလေးကွ"

" သောက်လိုက် ခလေး.....နှာခေါင်းပိတ်ပြီး သောက်လိုက်"

သူပြောသလို ဖြူစင်နှာခေါင်းလေးကို ပိတ်ရင်းမော့ချလိုက်တော့ ခါးသက်သက်ရှတတ အရည်တွေက ဖြူစင်လည်ပင်းတစ်လျောက်ကနေ အစာအိမ်ထဲကို စီးဆင်းသွားခဲ့တယ်။ နှာခေါင်းပြန်ဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန်တက်လာတဲ့ ခပ်စူးစူးအနံ့လေးက သင်းသလိုလိုနဲ့ အစိမ်းသက်သက် ဖြူစင့်ခေါင်းထဲကို ဒိတ်ခနဲ့တိုးလိုက်တဲ့သွေးခုန်နှုန်းခပ်ပြင်းပြင်းလေးကို ခံစားလိုက်မိတယ်။

" ဟားဟား အဲ့ဒါပဲပေါ့ ကွ"

မဟန်သီကို ကြည့်လိုက်တော့ ကုန်သွားတဲ့ ခွက်လေးကို မြှောက်ပြရင်း

" ကဲ မမ စောင့်နေတယ် လိုက်ခဲ့တော့"

ဒီလိုနဲ့.......

ညကိုးနာရီထိုးတဲ့အထိ ဖြူစင်နဲ့ မဟန်သီတို့ နှစ်ယောက် ဘီယာပုလင်း လေးပုလင်း ကုန်သွားခဲ့ပြီ။ အစိမ်းသက်သက်ဖြူစင့်အတွက်တော့ လောကကြီးကသာယာနေခဲ့ပြီလေ။ ဖေဖေအိမ်ကို ပြန်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အပျော်ကရင်ထဲမှာ ပိုလိုတိုးလာသလိုပါပဲ။

မောင်နဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ကုန်သွားတဲ့ ဝီစကီပုလင်း လွတ်နေရာမှာ နောက်ထပ်တစ်ပုလင်းအစားထိုးနေခဲ့ပြီးပြီ။

" ကိုအောင်တင့်....ခင်များမိန်းမကို တစ်နေ့ဘယ်နှစ်ခါလိုးလဲ"

" ဟားဟား ရခါစကတော့ နားကို မနေရပါဘူး ငါ့ညီရာ"

" ခုတော့ အနားတောင် သိပ်မကပ်ချင်တော့ဘူး ငါ့မောင်ရေ"

သူတို့သုံးယောက်အတိုင်အဖောက် ညီညီပြောနေကြတာကို ဖြူစင်နားထောင်ရင်း ပူနေတဲ့ ရင်တွေ ပိုလို့ ပူလာမိတယ်။

" မင်းရော"

" ကလေးရပြီးမှ သိပ်မလိုးဖြစ်တော့ပါဘူးဗျာ......ဟုတ်တယ်မလား မ"

မောင်မေးလာတဲ့ စကားကို ဖြူစင်ရှက်ရမဲ့အစား စိတ်ထဲမှာ ပိုလိုတောင် ခံစားလို့ကောင်းနေမိတယ်။ သူများတွေပြောတဲ့ ရဲဆေးဆိုတာ ဒါပဲနေမှာ....

" အဲ့ဒါကြောင့် နေမှာကွ မင်းသိပ်မလုပ်တော့ မင်းမိန်းမ ဖြူစင်က တင်းရင်းအိစက်နေတာ ငါတောင် လိုးချင်တယ် မင်းကသာ မလုပ်တာ"

အို..............................

ကိုအောင်တင့်စကားကို ကြားတော့ ဖြူစင်လေ မဟန်သီကို အားနာလိုက်တာ။

" ကိုနော် ....သီလဲသူနဲ့ ခံကြည့်ချင်တာပဲ"

" ဟားဟားဟားဟား"

အားလုံးရယ်တဲ့ အသံနဲ့အတူ ဖြူစင်ပါရောပြီးရယ်လိုက်မိတယ်။ တံခါးတွေပိတ်ထားတဲ့ အိမ်လေးထဲမှာ ခပ်မှိန်မှိန်ဖယောင်းတိုင်အလင်းရောင်လေးက သွေးကြွနေတဲ့ လူသားတွေကို ပိုလို့ဖျားယောင်းနေသလိုပါပဲ။လင်မယားနှစ်တွဲ အခုလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောနေကြတာ ဖြူစင့်ဘဝမှာ ပထမဆုံးပါ။ ထိန်းသိမ်းစရာ လူကျင့်ဝတ်ဆိုပေမဲ့ တစ်ခါတစ်လေ ချုပ်တည်းမှုကင်းတဲ့ စည်းအပြင်မှာနေရတာ တကယ့်ကို လွတ်လပ်တဲ့လွင့်မျောခြင်းပါပဲ။

" ကျွန်တော်ဗျာ မိန်းမကလွဲပြီး တစ်ခြားမိန်းခလေးကို တစ်ခါမှ မဖက်ဖူးဘူး"

" ဟေ့ကောင် မင်းစကားက ငါ့မိန်းမကို ဖက်ချင်တယ်ပြောတာလား"

" ကျွန်တော် ဖက်ရင် မသီက ပါးရိုက်မှာပေါ့ဗျ"

" မောင်လေးက ဖက်ရင်မမက ရင်ခွင်ထဲတောင် တိုးနေအုံးမှာ"

" မြင်တယ်မလား ငါ့မိန်းမက ဇရှိတယ်နော်"

" ဒါဆိုရင်တော့ စမ်းကြည့်ချင်သား"

မောင့်စကားအဆုံးမှာ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ မဟန်သီက မောင့်ဘေးနားကို ပြောင်းလိုက်ထိုင်လိုက်တယ်။မောင့်လက်တစ်ဖက်က မဟန်သီရဲ့ ပုခုံးအိအိလေးတွေပေါ်ကို တင်လိုက်တဲ့ တစ်ပြိုင်ထဲပဲ မောင့်ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းလေးတိုးလို့ ရင်ဖက်ကို ဖွဖွလေးပွတ်နေတဲ့ မြင်ကွင်းက ဖြူစင့်ရင်ကို ဘလောင်ဆူနွေးသွားစေခဲ့တယ်။

တကယ်ပါ ။ ကိုယ်ရှေ့မှာ ကိုယ့်ယောင်္ကျားနဲ့ပွတ်သပ်နေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ပုံမှန်ဆို ဖြူစင်ဒေါသဖြစ်မိမယ်ထင်တယ်။ ခုတော့...........ခုတော့......အို.......ဖြူစင်ပေါင်ကြားကနေ အရည်နွေးနွေးလေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတာကို ခံစားလိုက်မိတယ်။

ပြီးတော့ ဖြူစင့်ဘေးကို ပြောင်းထိုင်လာတဲ့သူ.....သူလက်တစ်ဖက်က နောက်ကနေ သိုင်းရင်း ဂါဝန်အိအိလေးပေါ်ကနေ ဖြူစင်တင်ပါးလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လို့ပေါ့....။ ပြီးတော့ သူလက်ထဲက ဝီစကီခွက်လေးကိုဖြူစင့် နှုတ်ခမ်းမှာ တေ့ရင်း မော့ချပေးတယ်။

ခါးသက်တဲ့ ပျင်းရှရှဝီစကီက ဖြူစင့်လည်ချောင်းတစ်လျောက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းပွတ်တိုက်သွားတယ်။

" အ......ဟေ့........"

" အမြည်းစားလိုက် ခလေး"

ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ထဲမှာပါလာတဲ့ အသားဖက်လေးကို လျာပေါ်တင်လိုက်တော့ ခါးသက်သက် အရသာလေးကို တွန်းခြေလိုက်တဲ့ အသားအရသာလေးက ပိုလို့တောင် ချိုမြနေသလိုပါပဲ။ မောင့်ကို ကြည့်လိုက်မိတော့ မဟန်သီရဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို တပ်တပ်မက်မက် နမ်းရှိုက်ရင်း တီရှပ်ကျပ်ကျပ်လေးပေါ်ကနေနို့တွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေတယ်လေ။

ဖြူစင်စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ကိုယ်တိုင်တောင် မသိတော့ပါဘူး. ။ ကိုအောင့်တင့် ရင်ခွင်ထဲကို မှေးဆက်နေရင်း မောင်နဲ့မဟန်သီတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ရည်လူးပွဲလေးကို ကိုအောင်တင့်နဲ့ အတူအရသာခံကြည့်နေမိတယ်။ ဖြူစင်သတိထားမိချိန်မှာတော့ သူ့လက်တွေက ဖြူစင့်ရင်သားအိအိလေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လို့ပေ့ါ.။ ဖြူစင်မတားမိပါဘူး...။

ကိုယ့်ယောင်္ကျားရှေ့မှာ တစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ပွတ်သပ်ခံနေရတာကို ဖြူစင်အရသာတွေ့နေမိတယ်။ အရင်ကလို ကွယ်ရာမှာ တိတ်တိတ်လေးဖောက်ပြန်ရတာထက်ကို ပိုကောင်းတဲ့ခံစားမှုဆိုတာ သိလိုက်ရထဲက အဲ့ဒီအရသာကို ဖြူစင်ရူးသွပ်တပ်မက်နေခဲ့မိပြီပေါ့။

မောင့်ရဲ့ခါးက ပုဆိုးခါးပုံစလေးကို ဖြေပြီးတော့ အတွင်းထဲမှာ လှုပ်ရှားပွတ်သပ်နေတဲ့ မဟန်သီရဲ့ လက်အိအိလေးတွေကို ခပ်မှေးမှေးငေးမော့ရင်းနဲ့ ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်အိအိလေးကိုလိုးတဲ့ မောင့်လီးလေးကို တခြားမိန်းမတစ်ယောက်က ယုယနေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ဖြူစင်ခံစားတတ်နေခဲ့ပြီ။

" ကလေး"

" ဟင်"

ကိုအောင်တင့်ရဲ့ ခေါ်သံလေးကို တိုးတိုးလေး ထူးရင်း နဲ့မျက်နှာလေးကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူလေ ဖြူစင့်ကို ခေါ်ရင်း အိမ်ဒေါင့်ကမှောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ နေရာလေးကို ရွေ့ခဲ့ကြတယ်။

မှောင်ရိပ်လေးထဲကို ရောက်သွားတဲ့ အချိန် တကယ်ပဲ ဖြူစင့် ရင်ထဲမှာ လုံခြုံသွားသလို ခံစားခဲ့ရတယ်။ နံရံကိုကြောမှီရင်း ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်ထားတဲ့ သူပေါင်ကြားလေးထဲကို တိုးဝင်လို့ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ဖြူစင်ကြောလေးမှီလိုက်တော့ သူ့ရဲ့တုတ်ခိုင်တဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ချိုင်းအောက်ကနေ ဖြူစင်ဗိုက်သားအိအိလေးပေါ်ကိုသိုင်းဖက်လာတယ်။

ကိုယ့်ရင်ခုန်သံတွေကို ကိုယ်ပြန်ကြားနေရတဲ့ အထိပါပဲ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ထဲမှာ ဖယောင်းတိုင်မီးတောက်လေးက ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားလို့ပေါ့။ မောင့်ရဲ့ဆင်းထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းပေါ်မှာ ခွထိုင်နေတဲ့ မမဟန်သီကိုယ်ပေါ်မှာတော့ ဘော်လီအနက်လေးနဲ့ အတွင်းခံပန်းနုရောင်လေးသာ ကျန်နေတော့တယ်။

" ဖြူစင်လေး"

" ဟင်...."

ထူးလိုက်တဲ့ အသံ တိုးတိုးလေးက တုန်ခါနေမိတယ်။

" ကလေး ယောင်္ကျားက ကို့မိန်းမကို အရမ်း လိုးချင်နေတယ် ထင်တယ်"

သူ့စကားကို ကြားရတော့ ဖြူစင်ပြုံးနေမိတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက တိုးတိုးလေးပြောရင်း ဖြူစင်နားနုနုလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလို့ပေါ့။

" အင့်...........ယားတယ် ကိုရယ်"

" ကလေးကရော"

" ဟင်....."

" ကလေးကရော ကိုကိုနဲ့ လိုးချင်လား"

" ပြောနေစရာမှ မလိုတော့တာ ညီမက ကို့မယားတောင် ဖြစ်ခဲ့ပြီးပြီလေ"

" အခန်းထဲကို သွားရအောင်လေ ကလေး ...သူတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးပါစေ"

တစ်စုံတစ်ခုရဲ့ ညှို့ယူခြင်းကို ခံလိုက်ရသလိုပါပဲ ။ ဖြူစင်လေ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီးတော့ သူခေါ်တဲ့ အခန်းလေးထဲကို သူနဲ့အတူ တစ်လှမ်းခြင်းလျောက်လာခဲ့မိတယ်။ မောင်နဲ့မမဟန်သီတို့ရဲ့ ရမက်ပြင်းပြင်းအသံတွေကလွဲလို့ အိမ်လေးက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတယ်။

ပြန်ကျသွားတဲ့ လိုက်ကာလေးနောက်မှာတော့ သူနဲ့ဖြူစင်....ရီ၀ေ၀ေခံစားမှုနဲ့အတူ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်နေတဲ့သူခါးလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်းရင်ခွင်ထဲကို ပါးလေးကပ်လို့ ဖြူစင်ရင်ခုန်နေမိတယ်။

မင်္ဂလာဦးညရဲ့ ခံစားမှု.....အို.....မဟုတ်ဘူး ဒီထက်ပိုတယ် ။ ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ အဓိပါယ်ဖော်လို့ မရတဲ့ ခံစားချက်ပေါ့။ အပြင်က ဖယောင်းတိုင်မှိန်မှိန်လေးရဲ့ မရဲတရဲတိုးဝင်လာတဲ့ အလင်းရောင်ပြပြလေးက လွဲလို့အခန်းလေးက တိတ်ဆိတ်မှောင်မဲလို့။

" ကလေး...."

တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တဲ့ သူ့အသံလေးကို ဖြူစင် တိုးတိုးလေး ဖြေမိတယ်။

" ကလေးယောင်္ကျားနဲ့ ကိုကိုမိန်းမအပြင်မှာ လိုးနေပြီ ထင်တယ်နော်"

" အင်း......"

အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ဖြူစင်ဖြေမိတယ်။ တကယ့်ကို ချစ်သူနှစ်ဦးချိန်းတွေ့နေသလိုပါပဲ။ အရာရာဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှု အပြည့်နဲ့ပေါ့။

" မမကို လိုးတာ ကိုသဝန်မတိုဘူးလား ဟင်"

" ကိုကိုက ကလေးကို မနေ့ကလိုးတောင်ပြီးပြီလေ"

" အင်းနော်..........."

တိုးတိုးလေး ပြောရင်း မွေ့ယာပေါ်လှဲချလိုက်တဲ့ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဖြူစင် ကလေး တစ်ယောက်လို တိုးဝင်ခဲ့မိတယ်။ အလုပ်ကြမ်းတွေပဲ လုပ်ခဲ့ရတဲ့ သူလက်တွေကတုတ်ခိုင်ပြီးတော့ သန်မာလိုက်တာ။ ဟိုးအရင်က ဖြူဖြူချောချောကောင်လေးတွေနဲ့ပဲ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဘူးတဲ့ ဖြူစင်လေ။ ခုလို လူကြမ်းကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ရမယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။

ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ခံစားမိတယ်။ ဒါကြောင့်လဲ ကိုကိုလို့ချစ်စနိုးခေါ်မိတာပေါ့။ မွေ့ယာထက်မှာ လုံးထွေးရစ်ပတ်နေရင်းနဲ့ ပေါင်ရင်းထိလန်နေတဲ့ ဖြူစင့်ဂါဝန်လေးကို သူလေ တဖြေးဖြေးနဲ့အပေါ်ကို ဆွဲတင်ရင်းချွတ်ချလိုက်တယ်။

အေးသွားတဲ့ ခံစားမှုလေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ နွေးထွေးသွားခဲ့ရပြန်တယ်လေ။

" ကလေး"

" ရှင်."

" ကိုလေ ခုလိုဖြူဖြူအိအိကောင်မလေးကို တစ်ခါမှ လိုးရမယ်လို့ မတွေးခဲ့ဖူးဘူးသိလား"

" ကလေးလဲ ကို့လိုပဲပါ ကိုရယ်"

ကြောဖက်ကိုရောက်လာတဲ့ သူ့လက်တွေက ဖြူစင်ဘော်လီချိတ်လေးကို ဖြုတ်ချလိုက်တော့ တင်းအိနေတဲ့ ဖြူစင့်ရင်သားတစ်စုံက အိထွေးကျလာခဲ့တယ်။

" ကိုကိုရယ်"

မောဟိုက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့တိုးတိုးလေး ခေါ်ရင်း မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲနေတဲ့ သူ့ပေါ်ကို ဖက်တွက်ပွေ့ဖက်ထားမိတယ်။

ယုယုယယလေးပြန်ထွေးပွေ့ထားတဲ့ သူ့လက်တွေက အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးထဲကနေ တင်းတင်းလေးရုန်းကြွနေတဲ့ ဖြူစင့်ဖင်အိအိလေးတွေကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။

ဖက်နေရင်းလှိမ့်ချလိုက်တော့ မွေ့ယာလေးပေါ်မှာ ပက်လက်လေးဖြစ်သွားတဲ့ ဖြူစင်ပေါ်မှာသူပေါ့။ ဖြူစင်ပေါ်ကလေ လူလဲထရင်း သူ့စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်လေးနဲ့ ပုဆိုးကိုဖယ်ချွတ်လိုက်တော့ ညိုမောင်းတဲ့ အသားအရေနဲ့လိုက်ဖက်တဲ့ တုတ်ခိုင်တဲ့ လီးတံလေးက တင်းမာနေလိုက်တာ။

မွေ့ယာလေး အောက်ဖက်ခြေရင်းကနေ သူထိုင်လိုက်ရင်းဖွေးနုအိဖက်နေတဲ့ ဖြူစင် ခြေချောင်းနုနုလေးတွေကို သူနှုတ်ခမ်းနေနဲ့ စုပ်နေရှာတယ်။ ခြေချောင်းလေးတွေက တစ်ဆင်းတက်လာတဲ့ ခြေဖမိုးလေးတစ်လျောက်ပေါ်မှာ ပွတ်သပ်နမ်းရှိုက်နေရင်းနဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဖြူစင့်ပေါင်တွင်းသားအိအိလေးတွေပေါ်မှာ အစုန်အဆန်ပြေးလွှားလို့ပေါ့။

မြွှေတစ်ကောင်လို လူးလွန့်ပွတ်သပ်လာရင်းနဲ့ ပေါင်ကြားကိုရောက်လာတဲ့ သူခေါင်းကဆံနွယ်ကြမ်းကြမ်းတွေကို ဖြူစင်ဆုပ်ကိုင် ထားမိတယ်လေ။ ဖြူစင်ပေါင်တံတင်းတင်းလေးနှစ်ဖက်ကို ထိုးခွဲရင်းနဲ့အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ ပေါင်လယ်ကြားက အတွင်းခံအိအိလေးဖုံးကာထားတဲ့ ဖြူစင်စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးဆီကို ဦးတည်လာတဲ့ သူနှုတ်ခမ်းတွေကို ဖြူစင်ရင်ခုန်စွာနဲ့ ဆီးကြိုနေခဲ့တယ်။ တဆစ်ဆစ်နဲ့စိမ့်ထွက်နေတဲ့ အရည်နွေးနွေးလေးတွေက ဘောင်းဘီပိုးသားလေးထဲကို စိမ့်ဝင်နေလိုက်တာ။ ဘောင်းဘီလေးပေါ်ကနေ ဖြတ်သန်းပွတ်ဆွဲသွားတဲ့ သူလျာနွေးနွေးလေးရဲ့ အရသာကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။

" အိုး..............."

" အ.....အ......မမ ရူးတော့မှာပဲ မောင်လေးရယ်"

အပြင်ဖက်က မမဟန်သီရဲ့ အော်ငြီးသံလေးက ဖြူစင်စိတ်ကို ပိုလို့လှုပ်ရှားစေခဲ့တယ်။ တရွေ့ရွေ့ တိုးလာတဲ့သူနှုတ်ခမ်းတွေက ဖြူစင့် နို့အုံးလေးပေါ်ကို ရောက်လာခဲ့ပြီလေ။ အိတင်းပြည့်ကားနေတဲ့ ဖြူစင်နို့တွေကိုတဖက်က ဆုပ်နယ်ရင်းကျန်တဲ့ တဖက်ကို ဖွဖွလေး စို့နေတဲ့သူ့ကို ဖြူစင်ထွေးမထားမိတယ်။ တင်းမာနေတဲ့လီးတံလေးက ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးပေါ်မှာ လူးလိမ့်လှုပ်ရှားနေလိုက်တာ။

နို့တွေကို အားရအောင် စို့ပြီးတော့မှ သူလေမက်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း ဖြူစင်မျက်နှာလေးကို ခွပြီးတော့ ထိုင်ချလိုက်တော့ သူရဲ့တင်းမာနေတဲ့ လီးတံလေးက ဖြူစင်မျက်မှာပေါ်မှာ ဝဲလို့ပေါ့။ အိအိလေးတွဲနေတဲ့သူ့လီးဥလေးတွေက ဖောင်းမို့နေတဲ့ ပါးအိအိလေးတွေကို ပွတ်သပ်ကြည်စယ်နေတယ်လေ။

မျက်နှာပေါ်မှာ အိကပ်နေတဲ့ သူ့ဥလေးတွေကို ဖြူစင်လက်နဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ရင်း ဖောင်းအိတင်းပြောင်နေတဲ့ သူလီးထိပ်ဖူးလေးကို ဖြူစင်ဖွဖွလေး ငုံပေးထားမိတယ်။ အာငွေ့နွေးနွေးကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေတဲ့ လီးတံလေးက ပါးစပ်ထဲမှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပြေးလွှားနေတာပေါ့။ ဖြူစင်ပါးစပ်လေးထဲကို လိုးနေရင်းနဲ့သူရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်တယ်။

" ဘာလို့လဲ ကို"

" ကို ပြီးသွားမှာစိုးလို့ပါ ကလေးရယ်"

" ကို လိုးပါရစေတော့နော်"

သူတောင်းပန်တဲ့ လေသံလေးကိုကြားရတော့ ဖြူစင်ပြုံးရင်းခေါင်းလေးငြိမ့်ပြမိတယ်။ ပက်လက်လေး ဖြစ်နေတဲ့ ဖြူစင်ပေါ်ကနေ မှောက်ချလိုက်ရင်း ကားနေတဲ့ ဖြူစင်ပေါင်ကြားလေးထဲကနေ တင်းမာနေတဲ့ လီးတံလေးက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားဖောင်းဖောင်းလေးကြားကို တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။

" အ............"

" နာသွားလို့လား ကလေး"

ခေါင်းလေး ခါလိုက်ယုံပါပဲ။ တကယ်ကို ဖြေးဖြေးလေးပေါ့။ စောက်ဖုတ်အိအိလေးက တိုးဝင်လာတဲ့ လီးတံလေးကို နွေးနွေးလေး ကြိုနေတယ်လေ။ တစ်ချက်ခြင်းလိုးနေတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင် ယုယုယယလေး ဖက်ထားမိတယ်။

ကားထားတဲ့ ဖြူစင်ခြေထောက်လေးက သူ့ကို ဟိုးအဝေးထွက်သွားမှာ စိုးရိမ်နေတဲ့ အလား သူ့ခါးပေါ်မှာ ချိတ်ရင်း တိုးကပ်ထားလို့ပေါ့။ တင်းအိနေတဲ့ နို့လေးတွေက သူ့ရင်ဖက်အောက်မှာ ဖိကပ်လူးလိမ့်နေတယ်။ဆောင့်လိုးနေတဲ့ သူ့လှုပ်ရှားမှုတွေ ခဏငြိမ်သွားတော့ ဖြူစင်စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာ ပြည့်တင်းနေတဲ့ သူ့လီးရဲ့ အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားလိုက်ရတယ်။

နှဖူးပေါ်ကို ဝေ့၀ဲတင်နေတဲ့ ဆံနွယ်စလေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း ဖွေးနုနေတဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို သူဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးလိုက်တာ။ လူကြမ်းကြီးရဲ့ ရင်ထဲမှာလဲ နူးညံ့တဲ့ နှလုံးသားရှိနေတာပဲနော်။

အခန်းအပြင်က တဖတ်ဖတ်ဆောင့်နေတဲ့ အသံလေးတွေနဲ့ မမဟန်သီရဲ့ ညီးသံလေးတွေက အိမ်ထဲမှာလွင့်ပျံ့လို့နေတယ်။

" ကလေး"

" ဟင်"

" ကောင်းရဲ့လား ကလေးရယ်"

" အင်း"

" တကယ်လား"

" အင်းပေါ့"

" ကို...."

" ကိုကို မိန်းမကို တစ်ခြားတစ်ယောက်နဲ့ ဘာလို့ ခွင့်ပြုတာလဲဟင်"

" ကလေးကရော"

" ဟင့်အင်း........မသိဘူး"

" ညီမ သိတာတော့ ကိုက ညီမအပေါ်ကြင်နာတယ် ၊ ပြီးတော့ ကိုဘာလုပ်လုပ် ညီမခံချင်တယ်"

" တကယ့်ကို အရိုင်းလေးပါလား ကလေးရယ်"

တိုးတိုးလေး ပြောလာတဲ့ သူ့စကားရဲ့ အဓိပါယ်ကို ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ သူနဲ့လင်မယားလို နေနေရတာကိုပဲ ဖြူစင်ပျော်နေမိတယ်။

" အား.......ကိုရယ်"

တဖြေးဖြေး လိုးသွင်းနေတဲ့ သူ့လီးက ဖြူစင်စောက်ဖုတ်နံရံလေးတွေကို ပွတ်ဆွဲနေတယ်လေ။ သားအိမ်ကိုဆောင့်လိုက်တိုင်း နင့်ကနဲ ခံစားမှုနဲ့ အတူ ဖြူစင့်စိတ်တွေ လွင့်စင်သွားခဲ့ရတယ်။

" အား....ကောင်းတယ် ကို.........အ....အ....အ...အ......."

ဖြူစင် တုံ့ပြန်မှုတွေမြန်လာတိုင်း သူလေ ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်လေးထဲကို အဆက်မပြတ် လိုးနေခဲ့တယ်။

" ကို   ပြီးချင်တယ်....."

" အ...အ.....အ.....အ........."

ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးက အကြောဆိုင်တွေ ပေါက်ကွဲသွားမတတ်ပါပဲ။ ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာ သူလီးကိုတအား ဆုပ်ညှစ်ထားနေမိတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားတဲ့ ခံစားမှုနဲ့အတူ ဟိုးအတွင်းထဲက နွေးသွားတဲ့ခံစားမှုလေးကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်ရတော့ သူလဲ ဖြူစင့်ကို တင်းတင်းလေးဖက်ရင်း နှစ်ဦးသားပွေ့ဖက်နမ်းရိုက်နေခဲ့တာပေါ့။

" အား...........ကို ရယ်"

ဖြူစင် ညီးသံလေးအဆုံးမှာ လှစ်ခနဲ ဟသွားတဲ့ လိုက်ကာ လေကလေးဝင်လာတဲ့ မောင်နဲ့မမဟန်သီလေ.ဖြူစင်ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တဲ့မောင်က

" ပြီးသွားပြီလား"

အို....................

ဖြူစင်မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပူထူသွားခဲ့ရတယ်။ သူကတော့ ဖြူစင့်ကို ဖက်ထားဆဲလေ။ လှဲနေတဲ့ မောင်ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ မမဟန်သီက ခေါင်းလေးဝှေ့လို့

" ဒီညတော့ ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့လေ ကိုအောင်တင့်"

" အင်း"

တစ်ခွန်းထဲ ဖြေသံနဲ့အတူ ဖြူစင့်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တော့တယ်။ တကယ့်ကို ဆန်းကျယ်တဲ့ ခံစားချက်ပေါ့။ မောင်ဘေးမှာ တခြားယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကိုတိုးရင်း ပထမဆုံး အိပ်ခဲ့ဘူးတဲ့ ညလေးပေါ့။ ဖြူစင် လိုလိုလားလားပဲ သူ့ကိုတိုးလို့ ဖက်ထားမိတော့တယ်။

........................................................................................................

“ ဘဝဆိုတာ တိုတိုလေးတဲ့”

ဟုတ်တယ်။ ဖြူစင် ဟိုးငယ်ငယ်လေးထဲက ကြားဖူးနေခဲ့တဲ့ စကားက သိပ်မှန်တာပဲ။ ခုပဲ အချိန်နှစ်နှစ်ဆိုတဲ့ကာလလေးက ဘာမှမကြာလိုက်သလိုနဲ့လေ ။ နှစ်နှစ်အတွင်းဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အရာတွေ အများကြီးထဲကမှ မောင်တစ်ယောက် လိမ်လိမ်မာမာ ဖြစ်သွားတာကိုပဲ ဖြူစင်ကျေနပ်လို့ မဆုံးဘူး ။

တကယ်တော့လဲ မောင်က ရိုးသားပါတယ်။ အထက်တန်းလွှာဆိုတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲက သမီးမိန်းခလေးတစ်ယောက်နဲ့ အကြောင်းပာခဲ့ပြီးတော့ အဆင့်အတန်း ဆိုတဲ့ ခွဲခြားမှု့တွေ သိမ်ငယ်မှု့တွေ မာနတွေ အတ္တတွေ ရဲ့ အောက်မှာ မောင်တစ်ယောက် အရွဲ့တိုက်ခဲ့တာ။ ခုတော့ ဖေဖေ့ကိုယ်တိုင်က သားတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ စက်ရုံလုပ်ငန်းအားလုံးကို မျက်နှာလွှဲနေရပြီလေ။ ဖြူစင်မှာသာ………..

“ သတိရလိုက်တာ သားလေးရယ်”

ခုဆို သားလေးနဲ့ ခွဲနေခဲ့ရတာ တစ်နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ ဖြူစင် သြစတေးလျ ရောက်ထဲက ဆိုပါတော့။ ဆေးကျောင်းဆက်မတက်ဖြစ်တော့တဲ့ ဖြူစင်ကို ဖေဖေညီအငယ်ဆုံး ဖြူစင်ဦးလေးကပဲ သြစတေးလျမှာ Nursing တက်ဖို့ စီစဉ်ပေးခဲ့တာ။ တကယ်တော့လဲ သားသားနဲ့ ခွဲနေရမယ်ဆိုတာ သိသိနဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်တိုင် ရွေးခဲ့တာပါပါတယ်။ ဖြူစင်လဲ ပညာရေး တပိုင်းတစနဲ့တော့ အဆုံးမသတ်လိုက်ချင်ဘူး။ 

ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့ အသဲကျော် သားသားက ဖြူစင်ကိုတောင် တစ်ခါတစ်လေ မေ့ချင်ချင်ရယ်။ သားကို သတိရတိုင်း Video Call ခေါ်ပြီး စကားပြောပေမဲ့ သူကတော့ ကစားစရာတွေနဲ့ အဆော့မပျက်။ တကယ်တော့လဲ သားသားကြောင့် အခြေအနေတွေအားလုံး ပြောင်းလဲသွားခဲ့ရတယ်ဆိုရင်လဲ မှန်မှာ…။ သားသားကြောင့်ပဲ ဖေဖေက အားလုံးကို ခွင့်လွှတ်ခဲ့တာပေါ့။

သြစတေးလျမှာ နေရတဲ့ ဘဝက ဖြူစင်အတွက်တော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရတဲ့ လူငယ်ဘဝလွှတ်လပ်မှု့ကို ပြန်ရှာတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အချိန်တွေပါပဲ ။ သားကို သတိရတဲ့ အချိန်တွေကလွဲရင်ပေါ့။ ကံတရားကပဲ ဖြူစင်ကို ဖေးမပေးခဲ့တယ်ထင်တယ်။

ရန်ကုန်ကနေ ကျောင်းတက်ဖို့ စီစဉ်တဲ့အချိန်က Sydney မှ ာရှိတဲ့ ကျောင်းတစ်ကျောင်းကျောင်းကို အန်ကယ်လေး အိမ်ကနေနေရင်းတက်ဖို့ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဖြူစင့်အင်္ဂလိပ်စာအမှတ်နဲ့ ပြီးတော့ ကျောင်းလခလဲ နဲနဲသက်သာတဲ့ ကျောင်းက Newcastle မှာ ရှိနေခဲ့တာက  ဖြူစင့်ကို လွတ်လပ်တဲ့ ကျောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်စေခဲ့တာ။

သြစတေးလျမှာရှိတဲ့ တစ်ချိန်လုံးလဲ ဖြူစင်ကံကောင်းခဲ့တယ်ပဲ ပြောရတော့မယ်ထင် ။ ဖြူစင်ရဲ့ပထမဆုံးနိုင်ငံခြားကို ရောက်ဖူးတဲ့ အချိန် Newcastle လို မြို့လေးမှာ မြန်မာလူမျိုးတွေနဲ့အတူ နေရဖို့ဆိုတာ သိပ်တော့မလွယ်ဘူးရယ်လေ။ ....... လို Perth လို မြန်မာလူမျိုးတွေ သိပ်မရှိတဲ့မြိုကလေးမှာ မသွယ့် တို့ အိမ်ကအခန်းတစ်ခန်းကို ငှားပေးတာကပဲ ဖြူစင်ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးဘူး ကျောင်းအဆောင်တွေမှာ နေရင် ဖြစ်ပေမဲ့ ဈေးကြီးတာရော ကိုနဲ့လူမျိုးမတူတဲ့ သူတွေကြားမှာ ဖြူစင်ကြောက်နေမိမယ် ထင်တယ်။

မသွယ့်က အန်ကယ့် မိတ်ဆွေရဲ့ သမီးတစ်ယောက်ပေါ့ ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးတဲ့တော့ အမျိုးသားရဲ့ အလုပ်ရှိရာ Newcastle ကို ပြောင်းလာခဲ့ကြတာ။ အစ်မက အသက်သုံးဆယ်ခြောက်နှစ်ရှိပေမဲ့ လှတုန်း။ ချစ်စရာကောင်းတုန်းပေါ့ ။အမျိုးသားက ကိုနေမျိုးတဲ့ ။ အစ်မထက်ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးတယ်။ အိမ်ကနေ စီစဉ်ပေးတာနဲ့ အကြောင်းပါခဲ့ကြတယ် ဆိုပါတော့။ ကိုယ့်မြေနဲ့ဝေးနေတဲ့ အချိန် မသွယ့်ကပဲ ဖြူစင်အမ လိုသူငယ်ချင်းလိုပါပဲ။ အဆိုးအကောင်း တိုင်ပင်ရင်ဖွင့်ရာ တိုးတိုးဖော်တွေပေါ့လေ။

နိုင်ငံခြားမှာကြီးခဲ့တဲ့ သူမို့ထင်တယ်။ ပွင့်လင်းပြီးတော့ ခေတ်ဆန်တယ် shopping သွားတဲ့ အခါတိုင်း ဖြူစင့်အတွက် fashion ကို မသွယ့်ပဲ ရွေးပေးတတ်တာ။ အိမ်မှာတော့ မိသားစုသုံးယောက် အိပ်ခန်းလေးခန်းမှာ မသွယ့်တို့ လင်မယားက တစ်ခန်း မျိုးသူရက တစ်ခန်း ပြီးတော့ ဖြူစင်ရယ်ပေါ့။ 

မသွယ့် အိမ်ထောင်ကျတဲ့အချိန်မှာ အသက်က နှစ်ဆယ့်သုံးဆိုတော့ ဖြူစင်အိမ်ထောင်ကျတာထက်တောင်နောက်ကျနေသေးတယ်။ ခုဆို သားလေး မျိုးသူကတောင် ဆယ့်သုံးနှစ်ကျော်လို့ ဆယ့်လေးနှစ်ထဲရောက်နေပြီလေ။

မြန်မာမိသားစုတွေရဲ့ အုပ်ထိန်းမှု့အောက်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့ ကလေးပေမဲ့ ဒီနိုင်ငံရဲ့ အစားအသောက်အနေအထိုင်ကြောင့် ထင်တယ် ။ လူကောင်လေးက ထွားတယ်။ အစကတော့ ဖြူစင်နဲ့ ခပ်စိမ်းစိမ်းပေမဲ့ ခုတော့ တကယ့်မောင်နှမတွေလိုပါပဲ။ အစ်မကတောင် ဝမ်းသာနေခဲ့တာ။ သူရလေးအတွက် ဆုံးမမဲ့သူ  နောက်တစ်ယောက် တိုးလာလို့တဲ့လေ။

ဖြူစင်ရင်ထဲမှာတော့ သားလေးသာ ဒီအရွယ်ရောက်ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ တစ်ခါတစ်လေ ဖြူစင် သားလေးလိုတောင် ထင်မိတတ်တာရယ်။ ဖြူစင်ကလဲ ကျောင်းတက်တဲ့ လေးရက်ပြီးလို့ အားတဲ့ နောက်ထပ်သုံးရက်ဆို အိမ်ထဲမှာပဲ…။ ခုတော့ဖြူစင်ကိုယ်တိုင် မိသားစုတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေပါပြီ။

“ ဖြူစင် အခန်းမှာလိုတာရှိရင် အကိုတို့ကိုပြောနော် အားမနာနဲ့”

“ ဟုတ် အကို အစ်မလဲ ပြောပါတယ်”

ဧည့်ခန်းမှာ အတူထိုင်နေရင်း ကိုနေမျိုးကပြောတော့ ဖြူစင်လဲ မသွယ့်ကိုပါ ကြည့်ရင်းဖြေမိတယ်။

“ ဟုတ်ပ ဖြူစင်ရှိလို့ သွယ့်လဲ အရင်လို မပျင်းရတော့ဘူး အိမ်မှာ”

မသွယ့်ကပါ ဘေးကထိုင်နေရင်း ဝင်ပြောတယ်။

“ အင်း ကိုလဲ ဖြူစင်ရှိနေမှပဲ သွယ့်ကို စိတ်ချတာ”

ကိုနေမျိုးက နှစ်ပတ်မှတစ်ခါအိမ်ကို တစ်ပတ်ပြန်လာရတယ်။ သူအလုပ်က mining မှာ လုပ်တာဆိုတော့အလုပ်ရဲ့ သဘာဝကိုက ဒီလိုပဲလေ ။ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေတော့ အိမ်မှာသုံးယောက်ထဲရယ်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်ဆုံးနှစ်အတွက် ကျောင်းတွေစတဲ့ အချိန်ပေါ့…..။

“ ဖြူစင်ရေ ာဒီနှစ်ပြီးရင် ဒီမှာပဲ အလုပ်ရှာမှာလား”

“ မသိသေးပါဘူး မမရာ”

“ ဟင် နှမြောစရာပြီး ဖြူစင်ရဲ့ Nursing ဒီမှာ PR လျောက်ချင်ရင် ဖြစ်နေတာပဲကို”

“ အင်းနော်”

“ ဟီး မသိသေးဘူး ပြန်ချင်ရင်တော့လဲ မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့”

“ ဘာလဲ ယောကျ်ားကို လွမ်းလို့လား”

“ ဟင့်အင်း သားလေးကို……”

ဖြူစင်ဖြေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ထားတော့ မသွယ့်က ရယ်တယ်။ မသွယ့်ပြောမှပဲ တွေးမိတယ်။ မောင်နဲ့မတွေ့ရတဲ့ ရက်တွေကြာလို့လား မသိပါဘူး ။ မောင့်အထိအတွေ့တွေကို ဖြူစင်လွမ်းတယ်။ ပြီးတော့  ..ပြီးတော့…

ဟိုး အရင်အိမ်ထောင်ကျစကနေခဲ့တဲ့..

ရက်ကွက်လေးထဲက အဖြစ်အပျက်တွေ ဖြူစင်မမေ့နိုင်သေးဘူးရယ်။ ဖြူစင်ဘဝမှာ သာမန် သမရိုးကျထက်ပိုတဲ့ လိင်အတွေ့အကြုံတွေရှိခဲ့တာလေ။ ယောကျ်ားနဲ့ဝေးနေတဲ့ အချိန် ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကိုဖြူစင် သာယာတတ်နေမိတယ်။ အထူးသဖြင့် သူရပေါ့။ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ဖွံဖြိုးတဲ့ သူရရဲ့ မတော်တဆအထိအတွေ့တွေမှာ ဖြူစင်သာယာတာမျိုး ဖြစ်တတ်တယ်။ ဒါကို မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ မသွယ့်လဲ ရိပ်မိမယ်ထင်တယ်။

ခေတ်မှီတဲ့ အမေတစ်ယောက်မို့ပဲလား တော့ မသိဘူးရယ် ။ တစ်ခါတစ်လေ သူရက ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှ ာဖြူစင်ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးရင်း အတူရုပ်ရှင်ကြည့်နေတဲ့ အချိန်တွေကို မသွယ့်က ပြုံးပဲ နေတတ်တာ။ သားငယ် လူပျိုနုနုလေးကို ယောင်္ကျားရှိတဲ့ မိန်းမအနားမှာ ပူကပ်နေပါရောဆိုပြီးတောင် မျက်နှာမပျက်ဖူးပါဘူး။

ဖြူစင်ကသာ ထိန်းရတာပေါ့.။ ဖြူစင့်အပေါ်ယုံကြည်တာလဲ ပါမယ်ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကို ပြန်လာတဲ့အပတ်တွေမျိုး တစ်ချို့ညတွေမှာဆို ဖြူစင်သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားရတယ်။ ဒီကအိမ်တွေက ညဖက်တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အချိန်မျိုးမှာ အခန်းတစ်ခန်းနဲ့ တစ်ခန်းကို အသံသဲ့သဲ့ကြားရတတ်တာလေ။ အဲ့လိုညမျိုးဆိုရင် ဖြူစင်ရူးမတတ်ပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ မသွယ့်တို့မိသားစုလေးအိမ်မှာ နှစ်နှစ်ကျော်နေပြီးခဲ့တဲ့ အချိန်တစ်ရက်ပေါ့။ အဲ့ဒီနေ့က နောက်ဆုံးစာမေးပွဲပြီးတဲ့ အချိန်။ ဖြူစင်ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ Sydneyမှာ လိုတဲ့ လက်ဆောင်တွေ သွားဝယ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့နေ့လေ….။ဖြူစင့်ဘဝမှာ ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့ အရာတစ်ခုဖြစ်ခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီနေ့လေးကပေါ့………………….

ဖြူစင်နဲ့ မသွယ့်တို့နှစ်ယောက်အတူ Sydney ကနေ Newcastle ကို ရထားနဲ့ပြန်လာတဲ့ အချိန် ညဖက်ဖြစ်လို့ထင်တယ် ။ ဖြူစင်တို့ထိုင်တဲ့ ရထားတွဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေခဲ့တယ်။

“ ပျင်းစရာကြီးနော် မမ အခုက weekday မို့ထင်တယ် လူလဲ သိပ်မရှိဘူး”

“ အင်းဟုတ်မယ် ဖြူရဲ့ နှစ်ယောက်ထဲလဲ ကောင်းတာပဲ လွတ်လပ်တာပေါ့ကွာ”

သွယ့်ဘာကို ဆိုလိုမှန်းဖြူစင်မသိပါဘူး ။ ခဏနေတော့ ဘေးခြင်းယှဉ်ထိုင်နေတဲ့ ဖြူစင့်ပေါင်ပေါ်ကို မသွယ့်ရဲ့လက်တစ်ဖက်က ဖွဖွလေးထိမိနေတယ်။ 

ဖြူစင်ရင်ထဲမှာ ရိုးရိုးသားသားစိတ်နဲ့ပဲ ဖုန်းလေးကို ဖွင့်ရင်း Facebook သုံးနေမိတာပေါ့.။ တင်ထားတဲ့လက်ဆီကနေ ခပ်ဖွဖွလေးလှုပ်ရှားနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ဖြူစင့်ပေါင်တံပြည့်ပြည့်လေးတစ်လျှောက် ဂါဝန်ပေါ်ကနေ ရွရွလေးပြေးလွှားလို့ပေါ့.။ ရုတ်တရက် တုန်သွားတဲ့ ဖြူစင့်ကို သူလှမ်းကြည့်တယ် ။ မသွယ့်နဲ့နှစ်ယောက်အတူ အကြည့်ခြင်းဆုံမိတဲ့ အချိန်။ သူ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။

“ ဖြူ”

“ ဟင် မမ”

“ sorry နော်”

sorry နော်ဆိုတဲ့ စကားသံလေးဆုံးတော့ မသွယ့်လက်ချောင်းလေးတွေက ဖြူ့ပေါင်ခွဆုံနားမှာ ရွရွလေးပွတ်သပ်သွားခဲ့တယ်။ ဖြူစင်ခေါင်းလေးကို အသာပြန်ငုံထားမိပြန်တယ်……။ ပြီးတော့မှ သတိထားမိတာ။ ပေါင်ပေါ်ထင်ထားတဲ့ စက္ကူအိတ်လေးကို မဖွယ်မိပဲ ဘာလို့ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ကို ဟထားပေးမိလဲ ဖြူစင်မသိတော့ပါဘူး။

“ ဖြူ”

တိုးတိုးလေး ခေါ်သံကြောင့် ဒုတိယအကြိမ် ဖြူစင် လှည့်ကြည့်မိပြန်တယ်။

“ သွယ့်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား”

ဖြူစင် ခေါင်းလေးခါမိတယ်။

“ တကယ်တော့ သွယ့်က bisexual ကို စိတ်ဝင်စားတယ် ဖြူရဲ့”

ဖြူနှုတ်ခမ်းလေး ဟသွားမိတယ်ထင်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေး ပြန်ငုံထားမိပြန်တယ်။ အဲ့ဒီညက အရင်လိုစိုပြည်နေတဲ့ အိမ်လေးဟာ တိတ်ဆိတ်နေသလိုပဲ ။ သူရလဲ အခန်းထဲမှာ ဖြူလဲ အခန်းပြင်ကို ထွက်ဖို့ စိုးရွံနေမိတယ်….။ ညဆယ်နာရီလောက်မှာပေါ့…………..

ဒေါက်……ဒောက်………….

တံခါးခေါက်သံတိုးတိုးလေး……။ ဖြူစင်တံခါးရွက်လေးကို ဟလိုက်တော့ တံခါးဝမှာ သွယ့်ရယ်လေ။

“ ဝင်လာမယ်နော် ဖြူ”

အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်တဲ့ အချိန် တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ သွယ့်နဲ့ ဖြူနှစ်ယောက်ထဲရယ်…..။ အရင်ဆုံးသွယ့်က ဖြူစင့်ကုတင်စွန်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘေးကနေ ရပ်နေတဲ့ ဖြူစင်လက်လေးကို ဖွဖွလေးဆွဲရင်း သူလေးမှာ ဖြူ့ကိုထိုင်စေပြန်တယ်လေ။

“ ညနေက ရထားပေါ်ကအကြောင်းကို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသေးလား”

“ ဟင့်အင်း မဖြစ်ပါဘူး ဖြူက အံ့သြသွားတာ”

“ ဟုတ်တယ်……အစ်မငယ်ငယ်ကဆို ယောင်္ကျားလျာလေးလို နေတတ်တာ”

“ အိမ်ထောင်ကျပြီးတဲ့ထိ ဆိုပါတော့ ဖြူရယ်”

“ အကိုရော သိလားဟင် သွယ့်”

“ ခုတော့ သိနေပါပြီ ဒါကြောင့်ဖြူနဲ့ အတူရှိနေတာကို စိတ်ချတာပေါ့”

“ အော် ဖြူက ထင်မထားတော့ အံ့သြမိတာ၊ ပြီးတော့ ဖြူလဲနေတာကြာပြီလေ သတိမထားမိဘူးရယ်”

ဖြူစင့်စကားဆုံးတော့ နီးနီးကပ်ကပ်ငေးကြည့်နေတဲ့ သွယ့်မျက်နှာ သွယ်နုနုလေးက ဖြူနှုတ်ခမ်းနားဆီမှာပေါ့.။ တဖြေးဖြေးနဲ့လေ မိန်းခလေးတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေးစုပ်နမ်းဘူးတာ ဖြူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါ…။ သွယ့်လက်ဖွေးဖွေးလေးက ဖြူရင်သားအိအိလေးတွေပေါ်မှာ ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လို့ပေါ့…။

လိင်ဆန္ဒတွေနဲ့ ဝေးကွာနေတဲ့ ဖြူစင့်အတွက်တော့ သိပ်ကို သာယာမိတဲ့ အထိအတွေ့ ပါပဲ။ အနမ်းနွေးနွေးတွေရဲ့အဆုံးမှာတော့ ဖြူ လေ သွယ့်ကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားမိတယ်။ စိမ့်လာတဲ့ အရည်နွေးနွေးလေးတွေက ဖြူစင့်ပေါင်ကြားလေးမှာ အိအိလေးကပ်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအသားလေးပေါ်ကို ညင်ညင်သာသာလေး စီးဆင်းနေလေရဲ့။

လောကကို မေ့ပြီးမိန်းမောနေရာကနေ သတိဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဖြူစင်ကုတင်လေးဘေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဖြူစင့်ဂါဝန်လေးနဲ့ အတွင်းခံ အနက်ရောင်လေးကပုံလို့ပေါ့…။ အဝတ်မဲ့ မိန်းခလေးနှစ်ဦးရဲ့ ပွေ့ဖက်လူးလွန့်နေတဲ့ အလှက နတ်မိမယ်လေးတွေ ကြာအိုင်ထဲမှာ ဆော့ကစားနေကြသလိုပဲ ထင်တယ်။ 

ဖောင်းမို့နေတဲ့ ဖြူစင်နို့အုံတင်းတင်းလေးကို ဖွဖွလေးစုပ်ရင်းပွတ်သပ်နေတဲ့ သွယ့်ကို ဖြူစင်လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ နို့အုံလေးတွေကနေ တဆင့် ဖြူဝင်းနဲ့ဗိုက်သားလေးတွေကို ဖွဖွလေးဖြတ်သွားတဲ့ သွယ့်နှုတ်ခမ်းအိအိလေးတွေကို ဖြူစင်ချစ်တယ်…

ပြီးတော့ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို သူဖွဖွနမ်းနေပြန်တယ်လေ။ ဖြူစင်မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ရင်းခေါင်းလေးကို လှန်ချလိုက်တဲ့အချိန် ပေါင်ဂွဆုံနေရာတည့်တည့်လေးက ဖြူစင့်စောက်ဖုတ်ခုံးအိအိလေးကို နူးညံ့တဲ့ လျှာနွေးနွေးလေးနဲ့ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့ အထိအတွေ့ကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်ရတယ်…..။

“ အား….သွယ့်ရယ်………”

သွယ့်ရဲ့ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက နူးအိနွေးထွေးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ဖွဖွလေး ဟခွဲလိုက်ရင်း စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲကနေ စိမ့်ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ သုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပွတ်ဆွဲလိုက်တဲ့ လျှာနွေးနွေးလေးက စောက်ပုတ် အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျောက်ကနေ တင်းတင်းလေး မာနေတဲ့ စောက်စေ့လေးကိုပါ ချော့မြူပွတ်သပ်နေလေရဲ့…။

“ အား……………..”

ထွေးအိနေတဲ့ သွယ့်နှုတ်ခမ် းအိအိလေးတွေက စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးကို တအုံလုံး ငုံရင်းစုပ်ယူလိုက်တဲ့အခါတိုင်း မို့မောက်တက်လာတဲ့ အသားစိုင်နုနုလေးတွေက လေရဲ့ စုပ်အားနဲ့အတူ ရုန်းကြွလာလိုက်တာ…..။ ဖြူအသဲတွေလွင့်ကြွေသွားမတတ် သာယာနေမိတာပေါ့.။ တစ်ခဏလေးပါပဲ...တကယ့်ကို တဒင်္ဂလေးပေါ့……

လိင်ဆန္ဒမပြီးမြောက်ခဲ့တာ အတော်ကြာနေတဲ့ ဖြူစင့်အတွက်တခဏလေးအတွင်းမှာ စောက်ဖုတ် ဟိုးအတွင်းထဲက ကြွက်သားတွေရဲ့ တဆစ်ဆစ်တုန်လှုပ်မှု့တွေနဲ့ ရင်တွေ တဆတ်ဆတ်ခုံရင်း နုံးခွေသွားခဲ့မိတယ်။ ပွေ့ဖက်ထားမိကြတာ ချစ်သူတွေလိုပါပဲလေ။

“ ကျေးဇူးပါပဲ သွယ့်ရယ် ဖြူအားမရှိတော့ဘူးကွာ”

ဖွေးနုသွယ်လျှတဲ့ ဖြူစင်မျက်နှာလေးပေါ်က ပန်းနုရောင် ပါးအို့ရဲရဲလေးကို ပြုံးကြည့်ရင်း သူူ့အနမ်းလေး တစ်ပွင့်ခြွေချခဲ့တယ်။

“ ရန်ကုန်ကနေဒီကို မြန်မြန်ပြန်လာနော် ဖြူ ဟိုမှာ IS ကို score ကောင်းကောင်းရအောင်ဖြေခဲ့ပြီးရင် PR လျောက်ပြီး ဒီမှာပဲ နေတော့ကွာ”

ဖြူစင် ပြုံးမိတယ် ထင်တယ်။ ခေါင်းလေးရော့ငြိမ့်မိသလား မသိတော့ပါဘူး။ သွယ့်ရဲ့ နို့အုံလေးကို ဖွဖွနမ်းရင်းရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေး တိုးနေမိတော့တာပါပဲ….။

.............................................................................................

စိမ်းညို့နေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေ အထပ်ထပ်ကို လေယာဉ်ပြတင်းကနေမြင်ရ ကထဲက ဖြူစင် ရင်တွေခုန်နေခဲ့တာ…။

သားသားကို တွေ့ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကလည်း ဖြူစင့်ကို ကြည်နူးစေမိတာ အမှန်ပဲ။

သားသားကို တွေ့ချင်လွန်းလို့ပဲ စင်ကာပူ teansit ကို နှစ်နာရီပဲခြားတဲ့ လေယာဉ်ကို တမင်ဝယ်ခဲ့တာပေါ့။ ရန်ကုန်ထိ ခြောက်နာရီ လေယာဉ်စီးခဲ့ရတဲ့ ညောင်းညာထိုင်းမှိုင်းမှု့တွေ အားလုံး သားသားကို ပွေ့ဖက်လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။ မောင်က ဘေးကပြုံးလို့ ပြီးတော့ ဖေဖေ။ ဖေဖေ့ကို ဘေးကနေလက်လေးချိတ်ရင်း ဖေးမပေးထားတဲ့ မေမေ။ အားလုံးဆီမှာ အပြုံးတွေနဲ့လေ။

“ နေကောင်းရဲ့လား ဖေဖေ မေမေရော”

“ အင်း ကောင်းတယ်”

လေဆိပ်ကနေ အိမ်ကိုပြန်တော့ သားသားက ဖြူစင့်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ရင်း ဖြူစင်ဝယ်လာတဲ့ အရုပ်လေးနဲ့ အလုပ်တွေရှုပ်လို့။ မေမေကတော့ ဟိုးအရင်က အတိုင်း ဖြူစင်နဲ့ စကားတွေဖောင်ဖွဲ့ပေါ့…..။

“ မ ရေချိုးပြီးရင်နားလိုက်နော် ကျွန်တော် အလုပ်ပြန်သွားလိုက်အုံးမယ်”

“ ဟင် ခုက ညပဲရောက်နေပြီဟာ”

“ ဟုတ်တယ် မနေ့ကပဲ ကော်စေ့အသစ်တွေရောက်တာ ဂိုထောင်ထဲထည့်ခဲ့တာ ခုရက်တွေက အော်ဒါ များလို့ စက်ကညလုံးပေါက်လည်ရတယ်လေ အလုပ်သမားတွေနဲ့က ပစ်ထားလို့မရဘူး”

ပြောပြောဆိုဆို ကားသော့ယူပြီး ပြန်ထွက်သွားတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်နေရင်းနဲ့ မေမေက

“ ဟုတ်တယ် သမီးရေ မောင်သော် လုပ်မှပဲ သမီးဖေဖေ စက်ရုံလဲ အရင်ကထက် တိုးတက်လာတာ”

ဖြူစင်ဘာမှ အဖြေမိပါဘူး ။ ဖေဖေကိုလှမ်းကြည့်တော့ ဖေဖေမျက်နှာက မြေးကို ပေါင်ပေါ် တင်ထားရင်းပြုံးလို့…………။

ရန်ကုန်ကတော့ ဟိုးအရင်အတိုင်း သိပ်မပြောင်းလဲပါဘူး။ ဂုံးကျော်တံတားအချို့တွေ့ရတာနဲ့ တရုတ်တန်းကအရင်လို သိပ်မစည်တော့တာက လွဲရင်ပေါ့။ သြစီမှာဆောင်းဦးဝင်စ အချိန်ဆိုပေမဲ့ ရန်ကုန်မှာတော့နွေရာသီမို့ပဲ ထင်တယ် ။ ဖြူစင်အတွက်တော့ ပူစပ်စပ်နဲ့ နေလို့တော့ ခက်သား…။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြူစင်စိတ်ချမ်းသာပါတယ်။ ခုဆို ဖေဖေ ကမောင့်ကို သားတစ်ယောက်လို အလုပ်တွေ အားလုံးမျက်နှာလွဲထားရပြီလေ။ မောင်ကလဲ ယောက္ခထီးကလွဲထားတာနဲ့ပဲ သူ့လက်သူ့ခြေ …အိမ်ကိုတောင် ကုန်ပို့စရာရှိလို့မြို့ထဲ လာရင်းနဲ့ ခဏပဲ ဝင်လာတတ်တာ။

ဖြူစင်ကတော့ အိမ်မှာပဲ သားသားနဲ့ အချိန်ကုန်ပေါ့…။ ပြီးတော့ ဖြူစင့် IS ဖြေဖို့အတွက်လဲ ပြင်ဆင်ရသေးတယ်။ ပြင်ဆင်တယ်သာပြောတာ တကယ်တန်းတော့လဲ ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ပါဘူး။ ဘာသာစကား ဆိုတာကလဲခက်သားလား။ စာအုပ်ရှေ့ချပြီး စာထိုင်ကျက်နေလို့ရတဲ့ အရာမှ မဟုတ်ပဲလေ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်ကျော်လို့နှစ်ပတ်ပြည့်ခါနီးအချိန်မှာပေါ့……………………။

“ သမီးရေ တဖက်ခါ မေမေတို့ ပြင်ဦးလွင်ကအိမ်ကို သွားမလို့ ရန်ကုန်မှ ာအရမ်းပူလာပြီ၊ ဖေဖေ့ ကျန်းမာရေးအတွက် လဲ မကောင်းဘူးလေ၊ သမီးတော့လိုက်လို့ အဆင်မပြေဘူး ထင်တယ်”

“ အာ…ဘာလို့ အဆင်မပြေရမှာလဲ မေမေရဲ့”

“ အင်း ..မောင်သော် မပြောရသေးဘူး ထင်တယ် ၊ သူ့အဖေရန်ကုန်ကို ဆေးလာပြရမယ်တဲ့ ၊ အစကတော့ သရက်တော ကျောင်းထဲက ရွာက အသိကျောင်းမှာတည်းမယ် ပြောနေလို့ အမေက အိမ်မှာပဲ နေလို့တော့ပြောထားတယ် မေမေတို့လဲ ဟိုသွားမှာပဲဟာ”

“ သမီး မသိသေးဘူး မနက်ကဖုန်းဆက်တော့ ဘာမှမပြောဘူးရော”

“ အော် ဒါဆို သူမေ့သွားလို့နေမယ် ၁၆ ရက်နေ့ လိုင်းကားနဲ့ လာမယ်ပြောတယ် မေမေတို့က ၁၄ ဆို သွားပြီဆိုတော့ အိမ်မှာ သမီးရှိမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်”

“ သားကရော”

ဖြူစင်က မေးတော့ ဖေဖေကကြားကဝင်ပြီး……

“ ကလေးက ဟိုမှာနေမှ ဖြစ်မယ်လေ ဒီမှာ သိပ်ပူတယ်”

“ ဟင် ဖေဖေကလဲ သားနဲ့ကတွေ့ရတာ နှစ်ပတ်တောင် မပြည့်သေဘူးဟာ”

“ ဧည့်သည်တွေ ပြန်သွားတော့ သမီးလိုက်လာပေါ့”

“ ကားကရော မေမေမောင်းမလို့လား”

“ မဟုတ်ဘူး ဖေဖေ့မိတ်ဆွေရဲ့ driver မောင်းမှာ သူက မောင်းနေကျလေ ဟိုကို”

“ အင်း ဒါဆိုလဲပြီးတာပါပဲ”

ဖေဖေပြောတာလဲ သဘာဝကျပါတယ်လေ။

အဲ့လိုနဲ့  ၁၄ ရက်နေ့မနက်စောစော ပြင်ဦးလွင်ကို ထွက်တော့ သားသားက ကားပေါ်မှာ ပျော်လို့ …။ အမေနဲ့ခွဲနေခဲ့ရတဲ့သားမို့ ထင်တယ်။ အဖိုးအဖွားတွေလက်မှာ သူ့ကပိုလို့တောင် အဆင်ပြေနေလေရဲ့။

ဖြူစင်သာ အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲ ပြင်းနေခဲ့တာ…။ မောင်ကတော့ နောက်တစ်ပတ်လောက်ဆို ညဖက်စက်တွေရပ်လို့ရပြီ ပြောတာပါပဲ…။ သူ့အလုပ်အကြောင်းလဲ ဖြူစင်ကနားမလည်တော့ အိမ်ပြန်လာဖို့လဲအတင်းမပြောချင်ဘူးရယ်လေ။

-----------------------------------------------------------------------------------------------

“ လာ….အထုပ်တွေက ထား အဲ့မှာချထားလိုက် အဖေ ဒါ အဖေ့ချွေးမပဲ”

“ အော်….အေး နေကောင်းတယ်နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

အခန်းတံခါးဝလေမှာ ပြီနှံအိတ်နဲ့ ထုတ်ထားတဲ့ အထုတ်တစ်ထုတ်နဲ့ ခရီးဆောင်အိတ်လေးကို ဘေးချရင်း ဖြူစင့်ကို နှုတ်ဆက်လာတယ်။

ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ်။ သားသား ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာသိတဲ့ အချိန် ရုတ်တရက်ကြီး မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့မိတော့ အိမ်ကလဲ သဘောမတူတာရော နှစ်ယောက်လုံးမှာက အလုပ်အကိုင်မရှိသေးတာရောနဲ့ မင်္ဂလာတောင် မဆောင်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။ မောင့်အသိ ကိုအောင်တင့်တို့ လင်မယားအစီအစဉ်နဲ့ပဲ တရားရုံးမှာ လက်မှတ်ထိုးဖြစ်ခဲ့တာဆိုတော့ မောင့်အဖေကို ဖြူစင်မမြင်ခဲ့ဖူးဘူးရယ်လေ။

“ ဒါက ဝါနု…”

“ လာ အဲ့ဒါ ညီးအစ်မပဲ”

မောင့်ဖေဖေနောက်နားမှာ ရို့ရို့လေးရပ်နေတဲ့ ၁၅ နှစ်သာသာကလေးမလေး။ ဟုတ်ပါရဲ့ မောင်ပြောခဲ့ဖူးတာပဲ။ မောင့်မှာ အဖေနဲ့ညီမလေးရွာမှာ ရှိတယ်ဆိုတာ။ ညိုညက်ညက် လေးနဲ့ ပါးကွက်လေးကွက်ထားတဲ့ ဝါနုကိုဖြူစင်မြင်မြင်ခြင်းပဲချစ်မိပါရဲ့။

မောင့်ဖေဖေက ၄၀ ကျော်လို့ ၄၁ နှစ်ထဲဝင်ပြီပေါ့။ ရွာမှာတော့ တောင်သူအလုပ်ပဲ လုပ်လို့ ထင်တယ်။အသားညိုတော့ညိုရဲ့…။ ဖြူစင်အပေါ်တော့ ခုမှမြင်ဖူးတာကြောင့်ထင်ရဲ့ ။ စစရောက်ခြင်းသုံးလေးရက်မှာ ခပ်စိမ်းစိမ်းဖြစ်နေခဲ့ကြတယ်။

ဒါပေမဲ့ အမြဲပြုံးနေတတ်တဲ့ အပြုံးနဲ့ ဟန်မဆောင်တတ်တဲ့ ပွင့်လင်းရိုးသားမှု့တွေကြောင့်ပဲ တခဏနဲ့ ရင်းနှီးလာခဲ့တယ်။

“ အဖေ ဆေးလိပ်ဖွာချင်တဲ့အခါ ဝရံတာမှာ ဖွာလို့ ရတယ်နော်”

“ အော် အေးအေး သမီးတို့ မြို့ကလဲ တို့တော လို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မရှိလိုက်တာကွာ”

အဖေနဲ့ညီမရောက်တဲ့ အချိန်အိမ်ပြန်လာပေမဲ့ ညဖက်တွေတော့ မောင် စက်ရုံကိုပြန်သွားတတ်တယ်။ ဝါနုကတော့ စစခြင်း ရွံနေပေမဲ့ ခုတော့ ဖြူစင့်နဲ့ တကယ့်ညီအစ်မတွေလို ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိလာခဲ့တယ်။ မောင့်ဖေဖေက အိမ်မှာဧည့်သည်လာတဲ့ အချိန်ထားတဲ့ အခန်းမှာ။ ဝါနုကတော့ ညဆို ဖြူစင်နဲ့ပဲ အိပ်တယ်လေ။အပျိုပေါက်လေးဖြစ်လို့ပဲ ထင်တယ် ဖြူစင်လိမ်းတဲ့ အလှကုန်တွေကို တစ်ခုခြင်းမေးတတ်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြူစင်လက်ဆောင်ပေးရင်လဲ အိတ်လေးထဲကို သေချာသိမ်းနေတတ်တာလေ။

“ ဖေဖေ အနာက ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဟင်”

မောင့်ဖေဖေရောက်ပြီးလို့ တစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့ နေ့တစ်ညနေပေါ့…။ ထမင်းစားပြီးလို့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း ဖြူစင်မေးမိတယ်။ ဝါနုကတော့ တီဗီကလာတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွဲကို စိတ်ဝင်စားနေလေရဲ့။

“ ဘယ်လို ဖြစ်တယ်မသိပါဘူး သမီးရယ် ဆီးသွားတဲ့အခါ အောင့်နေတတ်တာ”

“ ရွာက ဆရာဝန်ကတော့ ခွဲရမယ်၊ မကြာစေနဲ့မြန်မြန်ခွဲပြောတာပဲ ၊ အဲ့ဒါနဲ့ လာတာ ၊ တော်သေးတာပေါ့ ၊ နွေစပါးတွေက အားလုံးရိတ်ပြီးလို့လှေ့ပြီးတဲ့ အချိန်မှဖြစ်လို့၊ မဟုတ်ရင်မလာနိုင်ဘူး ၊ သေခါမှသေရော လယ်သမားက စပါးပဲ အားထားရတာ သမီးရေ”

စကား ပြောတဲ့အခါ မကွယ်မဝှက်ပဲ ဗွင်းဗွင်းကြီးပြောတတ်တာကြောင့်လဲ မောင့်ဖေဖေအပေါ် ပိုယုံကြည်လေးစားမိတာထင်တယ်။

“ အော် ဖေဖေ ကွမ်းထွေးရင် ပလပ်စတစ်အိတ်လေးထဲ ထွေးလို့ရတယ်နော် ဖေဖေ ခဏခဏ ထနေတာညောင်းနေပါ့မယ်”

“ ကွမ်းလဲ လျော့ပါလား ဖေဖေရယ် ဆီးမှာကျောက်တွေဘာတွေ တည်တတ်တယ်”

“ ဘယ်လျော့နိုင်လိမ့်မတုန်း သမီးရယ် အဖေတို့က ဟိုးငယ်ငယ်ထဲက ကျွဲကျောင်းလယ်လုပ် ဒီကွမ်းပဲ ဝါးလာတာဟာပဲ”

“ သမီးက ဖေဖေ့ကို စိုးရိမ်လို့ပါ”

ဖြူစင်ပြောတော့ ဖေဖေက ဖြူစင့်ကို ကြည့်ရင်းပြုံးတယ်။

“ ကဲ ဖေဖေ အိပ်တော့မယ်နော်၊ ရွာမှာဆိုဒီအချိန်အိပ်ပြီ ဝါနုရော မအိပ်သေးဘူးလား”

“ ဟုတ် ဒါပြီးရင် အိပ်မယ် ဖေကြီး”

ပြောပြောဆိုဆို အခန်းဆီကို ထလျောက်သွားတဲ့ ဖေဖေကိုကြည့်ရင်း ဖြူစင်ရင်ထဲမှ ာကြည်နူးတဲ့ ခံစားမှုလေးတစ်ခုကို ခံစားခဲ့ရတယ်။ ဒီလိုရိုးသားပွင့်လင်းတဲ့ သူတွေနဲ့ ဆွေမျိုးဖြစ်လာရတာ ကံကောင်းတာပါပဲလေ။

----------------------------------------------------------------------------------------

ဧည့်ခန်းက တိုင်ကပ်နာရီလေးကို လှမ်ကြည့်လိုက်တော့ ညတစ်နာရီ….။ ဖြူစင်အပေါ့သွားဖို့ ထလာတော့ဝါနုက ကုတင်ပေါ်မှာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်အိပ်လို့ပေါ့.။ ဆီးသွားပြီးပြန်လာတဲ့ အချိန် ဖေဖေအခန်းတံခါးအောက်ခြေနားက မီးရောင်လေး..။ ဖေဖေအိပ်များမပျော်လို့လား။

ဖြူစင် ကိုယ်ဟာကိုယ် တွေးရင်း ဖေဖေအခန်းနားကို လျောက်လာမိတယ်။

“ ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်……”

အခန်းထဲက တိုးတိုးလေးငြီးသံ…။ ဟုတ်တယ် ဒါ အဖေ့အသံပါပဲ….။ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ တံခါးကို ခေါက်ဖို့ ဟန်ပြင်ပြီးခါမှ ရုတ်တရက် သတိရရင်း ဖြူစင်အိပ်ခန်းလေးထဲ ပြန်လာမိတယ်။

အခန်းထဲက အဲကွန်း နဲ့ စောင်လေခြုံရင်းကွေးနေတဲ့ ဝါနုက ကုတင်ပေါ်မှာ ပုံစံမပျက်….။ အခန်းထောင့်ကအဝတ်တန်းလေးပေါ်ကနေ မအိပ်ခင်က ချွတ်ခဲ့တဲ့ ဘော်လီ နဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ယူဝတ်ပြီးတော့ အိမ်နေရင်း လုံချည်ကို ခါးမှာစွပ်ရင်း အင်္ကျီရှာနေမိတယ်။ ဖြူစင်ဝတ်နေကျ စွပ်ကျပ်လပ်ပြတ်လေးနဲ့တော့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်လေ။

ပြီးတော့မှ မျက်စိရှေ့မှာရှိနေတဲ့ မောင့် ရှပ်အကျီအဖြူလေးကိုပဲ ကောက်ဝတ်ရင်း လမ်းလျောက်ကျယ်သီးတပ်လာခဲ့မိတယ်။ ဖေဖေအခန်းရှေ့ရောက်တော့ စောစောကအတိုင်း မီးရောင်လေး ရှိနေဆဲပါပဲ။

ဒေါက်….ဒေါက်……..

တံခါးကို ဖြေးဖြေးလေးခေါက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အခန်းထဲက လမ်းလျောက်သံကို ကြားလိုက်မိတယ်။ ခဏနေတော့ အခန်းတံခါးလေး ပွင့်လာခဲ့တယ်လေ။ ပွင့်လာတဲ့ အခန်းတံခါးကနေ အသာဝင်ရင်း တံခါးကိုဖြူစင် ကိုယ်တိုင်ပြန်ပိတ်လိုက်မိတယ်။

“ ဖေဖေ အသံကြားလို့ နေကောင်းရဲ့လား”

ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်းရင်းဖြူစင်ကို အသာမော့ကြည့်တဲ့ ဖေဖေနှုတ်ကနေ

“ နဲနဲ နာလို့ သမီးရယ်”

ကုတင်ပေါ်ကနေ ခြေထောက်လေး ချရင်းထိုင်နေတဲ့ ဖေဖေဘေးက ကုတင်ကြမ်းပြင်မှာ အသာထိုင်ရင်း

“ ဘယ်က နာတာလဲဟင် ဖေဖေ”

ဖြူစင်မေးတော့ ဖေဖေက တော်တော်နဲ့ မဖြေဘူးလေ သူ အားနာနေပုံပါပဲ။

“ ပြောလေ ဖေဖေရဲ့ သမီးက သူနာပြုတက်လာတာ တစ်ချို့ဟာတွေတော့ နားလည်ပါတယ်”

ဖြူစင်ပြောတော့မှ

“ ဒီနားမှာ အောင့်လာလို့လေ ခုဏက”

ပြောရင်းလက်က ဆီးခုန်နားကို အသာဖိထားတယ်။

“ ဘယ်နားလဲ ဟင် သမီး ကြည့်ပါရစေအုံး”

မြင်းခေါင်း စွပ်ကျယ်အဖြူလက်ပြတ်လေနဲ့ အိမ်နေဝတ် ပုဆိုးနွမ်းနွမ်းကို တွဲဝတ်ထားတဲ့ ဖေဖေ့ ပုဆိုးခါးပုံစလေးကို ဖြူစင်အသာဆွဲလိုက်တော့ ဖေဖေလက်တွေက ပုဆိုးစလေးကို အမြန်ဖိကိုင်ထားတယ်။

ဖေဖေ့ အမူအရာကိုတွေ့တော့ ဖြူစင်ပြုံးမိပြန်တယ်။ ရိုးသားသလောက် ရှက်တတ်တဲ့ မောင့်ဖေဖေရယ်လေ။ဖြူစင် အသာဆွဲလိုက်ရင်း လက်နဲ့ဆီးခုံတစ်လျောက် အသာဖိကြည့်တော့ ခပ်လုံးလုံး အကြိတ်လေး တစ်လုံးကို စမ်းမိတယ်။

“ ဖေဖေ”

“ အင်း”

“ ဆီးသွားရင် အောင့်တာလား”

“ ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့”

“ ပေါင်တစ်ဖက်ဖက်မှာရေ ာခပ်မာမာလေး ဖြစ်နေသေးလား ဟင်”

“ အင်း”

“ ဒါဆို အူကျတာနေမယ် ဖေဖေရဲ့၊ ခွဲလိုက်ရင်တော့ ကောင်းသွားမှာပါ”

ဖြူစင် ပါးစပ်ကပြောရင်း လက်က ဖေဖေဆီးခုံဆီက အကြိတ်လေးပေါ်ကို ဖိထားမိတယ်။

“ ကုတင်ပေါ်မှာ ခဏလှဲလိုက်လေ သမီး ကြည့်ကြည့်မယ်”

ဖြူစင်စကားဆုံးတော့ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ခေါင်းအုံးလေးခံရင်း အသာမှီနေတယ်လေ။

“ ခဏနော် ဖေဖေ”

ပြောရင်း အခန်းနံရံက နံရံကပ်မီးလေးကို အလင်းတစ်ဝက်လောက် ဖွင့်ပြီးတော့ ကုတင်ဘေးက စာကြည့်မီးလေးကို ပိတ်လိုက်တယ်။ ဖြူစင်ကတော့ ဖြူစင့်အတွေးနဲ့ ဖြူစင်ရယ်ပါ။

မီးရောင်အရမ်းလင်းရင် ဖေဖေများရှက်နေမလားရယ်ပေါ့။ ဖြူစင့်အတွေးမှန်ပါတယ်။ စောစောကလောက်ဖေဖေက တုန့်ဆုတ်မနေတော့ဘူးရယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ အသာမှီနေတဲ့ ဖေဖေဘေးကနေ ကုတင်စောင်းလေးမှာ တင်ပါးလွဲထိုင်ရင်း ခါးကခါးပုံစလေးကို ဖြေချလိုက်ပြီးတော့ အကြိတ်ရှိတဲ့နေရာကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေးတစ်ချက်ဖိလိုက်မိတယ်။

“ ကျွတ်..ကျွတ်….ကျွတ်….. ဖိရင် နာတယ် သမီးလေးရဲ့”

အကြိတ်ကနေ ခပ်မာမာဖြစ်နေတဲ့ အသားစိုင်ကလေးကို အသာဖိလိုက်မိတယ်။ ဆီးစပ်ကနေ အောက်ဖက်နဲနဲလျောသွားတဲ့ ပုဆိုးအောက်က ကွေးကောက် မဲနက်နေတဲ့ အမွေးအုံလေးက တဝပ်တပြတ်ပေါ်လို့။

ဖြူစင် အသာဖိနိပ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ ပုဆိုးထဲကနေ တင်းမာလာတဲ့ ဖေဖေ လိင်တံက ဖြူစင်ဖောင်းအိအိလက်လေးကို တိုးထိမိလာလေရဲ့။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ကြပါဘူး။ မိနစ်ပိုင်းလောက် တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခြေအနေကို ဖြူစင်ကပဲ အဆုံးသတ်ခဲ့တယ်။

“ သက်သာလားဟင် ဖေ”

မေးလိုက်တဲ့ ဖြူစင်စကားသံလေးတွေက မသိမသာလှိုက်ဖို့လို့လေ။ ဖေဖေက ခေါင်းလေးပဲ ငြိမ့်ပြတယ်။ သူဖြေသံလေး တုန်နေမှာ သိလို့များလား…။

တစ်ချက်တစ်ချက် ထိမိတဲ့ ဖေဖေလိင်တံက ခုတော့ ဖြူစင်လက်ဖမိုးလေးကို ထိလို့ထိနေတဲ့ အသိကို နှစ်ဦးလုံးခံစားနေမိပေမဲ့ စကားမပြောဖြစ်ကြပြန်ဘူးလေ ။ ဖြူစင့်လက်ဖောင်းဖောင်းလေးကို အသာအယာ တိုးလို့ဖိနေမိပြန်တယ်။

“ ဘယ်လောက်တောင် ကြာပြီလဲ ဖေဖေရယ်”

တိုးတိုးလေးပေါ့.နာမ် နဲ့ နာမဝိသေသန မပါတဲ့ မေးခွန်းမို့ပဲလား ဖေဖေ ဘယ်လို နားလည်သွားခဲ့လဲ ဖြူစင်မသိတော့ပါဘူး။

“ မင်းတို့ အမေ မြရင် ဆုံးကတဲကပါပဲ သမီးရယ် ၆ နှစ်ရှိရောပေါ့”

ဖြူစင် ရင်ဖိုရပြန်တယ်လေ။ ခပ်မာမာ အကြိတ်လုံးလေးကနေ အမွေးမဲမဲလေးတွေကြားကို ဖြူစင်လက်ချောင်းလေးတွေ တိုးဝင်မိတော့ ဖြူစင်မျက်နှာနုနုလေးကို မော့ကြည့်ရှာတယ်။

ဆောင်းဦးရဲ့ ကြွေကျခါနီး မှိုင်းညို့ညို့ တောအုပ်ထဲကစီးဆင်းနေတဲ့ ဖြူလွှလွှချောင်းငယ်လေးတွေအလားအမွေးအုံလေးထဲက လက်ချောင်းဖောင်းအိအိဖြူဝင်းဝင်းလေးတွေက တင်းမာရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာတဲ့ လီးတံလေးကို ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်မိပြန်တယ်။ ဖြူစင် လက်ကောက်ဝတ်လေးကို ခပ်တင်းတင်းလှမ်း ဆုတ်လိုက်ပေမဲ့ ဖြူစင်လက်ကို ဖေဖေမဖယ်ခဲ့ဖူးရယ်။

ရုတ်တရက် ရွာချလိုက်တဲ့ မိုးရေစက်တွေက အခန်းမှန်ပြတင်းလေးပေါ်မှာ စီးဆင်းနေတာကို လမ်းတဖက်ကကြော်ငြာဘုတ်ရဲ့ မီးရောင်ကြောင့် မြင်နေရတယ်။ လေတစ်ချက်ဝေ့လိုက်တိုင်း မှန်တံခါးဆီ ခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်ခတ်လိုက်တဲ့ မိုးရေစက်ထိသံလေးတွေက လူသားနှစ်ဦးရဲ့ လှုပ်ရှားမှု့အသံကို ဖုံကွယ်ပေးနေပြန်လေရော။

လိင်တံလေးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှစ်ဦးလုံး ရှေ့ကို မဆက်မိကြဘူးရယ်။ စောင့်စည်းရမဲ့ လောကစည်းကမ်းတွေကြောင့်ပဲ ထင်ပါရဲ့….။ ဒါပေမဲ့ နှစ်ဦးလုံးရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ နွေးထွေးလှုပ်ခါနေကြတာပေါ့။ မိုးရေစက်တွေရဲ့ ထိသံနဲ့ အဲကွန်းက လေသံတိုးတိုးကလွဲပြီး အခန်းလေးက တိတ်ဆိတ်လို့……..။

လိင်တံပေါ်က လက်ချောင်းလေးတွေကို အသာဖိညှစ်လိုက်တော့ တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန့်ပြန်ရှာတယ်။ ရမက်နဲ့ စည်းကမ်းဆိုတဲ့ အဖြူနဲ့အမဲအားပြိုင်ပွဲလေး တခုပေါ့။ ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်နဲ့ဝေးနေခဲ့ရတဲ့ ဖြူစင့်အသွေးအသားတွေကလဲ အတင်းတောင်းဆိုနေကြပြန်တယ်လေ. ။ ဖေဖေကတော့ ခေါင်းလေးငုံလို့….။

အဖြူ…ဟုတ်တယ်…..ဖြူစင်က အဖြူကိုကိုယ်စားပြုတယ်ဆိုရင် ဒီပွဲမှာတော့ နက်မှောင်တဲ့ မဟူရာညလေးထဲကိုတငြိမ့်ငြိမ့်စီးဝင်လွင့်မျောလိုက်ချင်ပါတယ်။

“ နေရခက်နေလားဟင် ဖေဖေ”

ဖြူစင်မေးတော့ ဖြူစင်မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်နေရှာတယ်။ သနားလိုက်တာ ဖေဖေရယ်။ မိန်းမနဲ့ ဝေးကွာနေတဲ့ ဖေဖေအတွက် ဖြူစင့်လို တင်းပြည့်ပြည့် လှသွေးကြွယ်နေတဲ့ မိန်းခလေးတစ်ဦးနားမှာ စိတ်ကို အတင်းချိုးနှိမ်နေရတဲ့ ဖေဖေကို ဖြူစင်သနားမိတယ်။ 

ဖေဖေ ဖက်က ကြည့်ပြန်တော့လဲ သမီးချွေးမလေးလေ။ ရုတ်တရက် အားပြင်းတဲ့ ဆွဲဆောင်မှုတစ်ခုကြောင့်ဖြူစင်စိတ်ကို လျော့ချလိုက်မိတယ်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲ ဖေဖေလက်ကို အသာဆွဲယူရင်း အိစက်တင်းပြည့်နေတဲ့ ဖြူစင်ရင်အုံနွေးနွေးပေါ်ကို တင်ပေးမိတယ်။ တုန်နေရှာတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ရှပ်အကျီအောက်က ဘော်လီကျပ်ကျပ်လေးနဲ့ ချုပ်နှောင်ထားတဲ့ နို့အုံလေးကို ခပ်ဖွဖွညှစ်နေတဲ့အတွေ့အထိကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။

“ ဖေဖေ”

“ ဟင် သမီးလေး”

ရှေ့ဆက်စရာစကားမရှိပဲနဲ့ ခေါ်မိ ထူးမိကြပြန်တယ်။ ရှပ်အကျီကျယ်သီးလေးတွေပေါ်ကို ဖြူစင်လက်လေးရောက်သွားတော့ ဖေဖေမျော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ အကြည့်တွေက အကျီလေးပေါ်မှာ…..

လည်တိုင် ဖောင်းဖောင်းလေးနားက ပထမဆုံးကျယ်သီးလေးကို ဖြုတ်လိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ ဒုတိယ …..တတိယ ...ဟကွဲသွားတဲ့ အကျီလေးအောက်ကနေ ဖြေးဖြေးခြင်းပေါ်လာတဲ့ အသားစိုင်ဖြူဖြူလေးတွေ….ပြီးတော့ အိကပ်နေတဲ့ နို့အုံလေးနှစ်လုံးကြားက အကွဲကြောင်းလေး…….။

နို့အိအိလေးတွေကို ထွေးပွေ့ထုပ်ပင့်ထားတဲ့ ဘော်လီ အနီရဲရဲလေးက ကြက်သီးဖုလေးတွေနဲ့ အိစက်ဖွေးဖြူနေတဲ့ ဖြူစင့်အသားစိုင်လေးပေါ်မှာ ထင်းထင်းလေး တောက်ပလို့လေ…ကျယ်သီးအားလုံး ပြုတ်သွားတဲ့ ရှပ်အကျီလေးကို ဖြူစင့်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကနေ ချွတ်လိုက်တော့ အကြောစိမ်းလေးတွေလျှက်ဖြာနေတဲ့ ဖြူစင်ရင်သားအိအိလေးကို ကြည့်ရင်းနဲ့

“ လှလိုက်တာ သမီးရယ်”

ဖြူစင်ပြုံးရင်း ကြောဖက်ကိုလက်လျှိုပြီးတော့ ဘော်လီချိတ်လေးကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ စည်းနှောင်မှု့ကနေလွှတ်မြောက်သွားတဲ့ ရင်နှစ်မွှာက အိအိလေးလှုပ်ခါသွားလိုက်တာ။

ဘော်လီ အနီရောင်လေးကို ဘေးမှာချနေတဲ့ အချိန် ။ ဖေဖေလက်ချောင်းလေးတွေက ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ဗိုက်သားအိအိလေးပေါ် စည်းနှောင်ထားတဲ့ အထပ်ဆက်စလေးကို ဖွဖွလေးလာထိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်လေးမှာဖြူစင် ပျော်လိုက်တာရယ်လေ။ ကိုယ်လိုချင်တဲ့အရာကို လက်ဝယ်ရလိုက်တဲ့ အောင်မြင်မှု့မျိုးပဲ ထင်တယ်။ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ ဦးဆောင်မှု့နောက်မှာ ငြိမ့်ငြိမ့်လေးစီးမြောလိုက်ပါချင်မိတာ.။

ခုလို ဖေဖေက အထပ်ဆင်စလေးကို ဖွဖွလေးဆွဲချွတ်လိုက်တာကို ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ငြိမ်နေမိတယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ကြောမှီရင်းခြေဆင်းထားတဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ဘေးကနေတင်ပလွဲ ထိုင်နေတဲ့ ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေး လဲ ကျသွားအောင် ပုခုံးလေးတွေကို အသာဆွဲချလိုက်တော့ ဖေဖေ့ရင်ခွင်ထဲမှာအသာအယာလေး လှဲချလိုက်တော့တာပါပဲ။

ဆံနွယ်ညိုညိုလေးတွေက ဖေဖေ့လက်မောင်းပေါ်မှာ လွင့်ကျဲနေတယ်။ ဖြူနုသွယ်လျတဲ့ မျက်နှာလှလှလေးက လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းမှီရင်း ဖေဖေ့မျက်နှာလေးကို မက်မက်မောမော ရီရီဝေ၀ေ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ပြည့်တင်းတဲ့ ပုခုံးနဲ့ လက်မောင်းလုံးလုံးလေးတစ်ဖက်က မို့မောက်နေတဲ့ မောင့်ဖေဖေရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ နစ်နေခဲ့တယ်လေ။

အပြင်မှာတော့ ရန်ကုန်မိုးက သဲသဲမဲမဲရွာလို့ ..။ ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ်မှာတော့ ဖေဖေအနမ်းတွေ တဖွဲဖွဲကြွေကျနေခဲ့တယ်။ ဆေးပေါလိပ်နဲ့ ကွမ်းအမြဲဝါးနေတတ်တဲ့ ဖေဖေနှုတ်ခမ်းညိုညိုကြီးနဲ့ ဖြူစင့်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက ဖိကပ်လို့လေ..။ ဆေးပေါလိပ်နဲ့ဆေးရွက်ကြီးနံတွေနဲ့ ဖြူစင့်ခံစားချက်တွေကို မူးရစ်ရီဝေနေမိပြန်ရော….။

“ ဖေဖေ”

“ ဟင်”

“ ပျော်လားဟင်”

“ ဖေဖေ ဘယ်လို ပြောရမလဲတောင် မသိတော့ဘူး သမီးလေးရယ်”

“ အရင်ကရော အမေနဲ့အမြဲ လိုးတာလား”

ဖြူစင့်ပါးစပ်က လိုး တယ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ကြားလိုက်ရလို့ ထင်တယ် ။ ဖေဖေရမက်တွေ ပိုထန်လာသလိုပါပဲ.။

“ အင်း……အမြဲရယ် မဟုတ်ပေမဲ့ မကြာမကြာပေါ့”

“ သမီး ကိုရော လိုး ချင်နေလားဟင်”

ဖေဖေက မဖြေပဲ ထမီလေးအောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဖွဖွလေး လာပွတ်တယ်။

“ ဝါနုရော အိပ်နေပြီလား”

စိုးရိမ်သံပါနေတဲ့ ဖေဖေ ကို ဖြူစင်နားလည်ပါတယ်။ မမြဲတည်တည်တံ့တံ့နဲ့ ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ ဖေဖေက ကလေးတွေရှေ့မှာ အရှက်ရတာမျိုးမ ဖြစ်ချင်ဘူးလေ။

“ သမီး သေချာအောင် သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ် ခဏနော် ဖေဖေ”

ကုတင်ပေါ်ကနေ ရုန်းထလိုက်တော့ ထမီလေးက ကုတင်ဘေးကပုံရပ်လေး ကျွတ်ကျန်ခဲ့တယ်။ အတွင်းခံအနက်လေးနဲ့ လှမ်းသွားတဲ့ ဖြူစင်အလှကို ငေးရင်းအခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ ဖေဖေကို တံခါးကနေ နောက် လှည့်ပြုံးပြရင်း ထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ဖေဖေအခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ စွပ်ကျယ်ချွတ်ထားတဲ့ ဖေဖေခန္ဓာကိုယ်က တုတ်ခိုင်တင်းမာပြီး ယောင်္ကျားပီသလိုက်တာ

“ အိပ်နေတယ် ဖေဖေ”

အခန်းတံခါးလေးကို အသာပိတ်ရင်း အထဲကနေ လော့ခ်ချနေတဲ့ ဖြူစင်အဖြေမဆုံးခင် ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးပေါ်ကို ကျလာတဲ့ဖေဖေရဲ့ လက်တစ်စုံကို ခံစားလိုက်မိတယ်။ အိကပ်သွားတဲ့ ဖင်သားအိအိကြားက တင်းမာနေတဲ့ လီးရဲ့အတွေ့….။ ဖေဖေ့ အသက်ရှုသံပျင်းပျင်းကနားထဲမှာ စီးချက်မှန်မှန် ကြားနေမိတယ်။ ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ လေနွေးနွေးက ပုခုံးသားအိအိလေးကို တိုးဝှေ့ကြည်စယ်နေပြန်တယ်လေ။ 

ချိုင်းအောက်ကနေ လျိုဝင်လာတဲ့ လက်တစ်စုံက ရင်သွားအိအိလေးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်လို့ပေါ့….။ နံရံကပ်ပန်းဆွဲမီးရဲ့ အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့က ဖန်သားပန်းခက်တွေကြားကနေ တိတ်တိတ်လေးချောင်းကြည့်နေကြတယ်။

နောက်ကနေ ဖက်ထားတဲ့ ဖေဖေလက်ထဲကနေ အသာရုန်းထွက်ရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်မိတော့ လေနဲ့လွင့်ပါသွားမှာ စိုးရိမ်တဲ့ ပွင့်ဖတ်လေးတစ်ချပ်ကို ပန်းလေးက အမြတ်တနိုးပြန်ငုံထားလိုက်သလို ဖြူစင်ကိုယ်လုံးနွေးအိအိလေးကို အတင်းတိုးဖက်ထားလေရဲ့။ ဖြူစင်ပြန်ရောက်ထဲက တစ်ပတ်ကျော်ကျော်သားသားကို နို့တိုက်ထားတဲ့ ဆူမို့မို့ နို့အုံလေးက ဖေဖေရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ပိပြားနေခဲ့တယ်။ 

ရုတ်တရက် ဖေဖေ ပါးစပ်ကနေ ဆေးရွက်ကြီးနံ့ စူးစူးလေး တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ ကုတင်ထက်ဆီကို လှဲချလိုက်တော့ ဖေဖေခါးက ပုဆိုးစလေး ခါးထက်ကနေကြမ်းပြင်ဆီကို ပုံကျသွားခဲ့တယ်လေ။ 

အလုပ်ကြမ်းကြမ်းတွေ အမြဲလုပ်နေခဲ့ရတဲ့ လေးဆယ်ကျော် အရွယ် ယောင်္ကျားကြီးတစ်ယောက်နဲ့ နုနုရွရွလေးသာနေခဲ့ရတဲ့ အလှနတ်သမီးလေး ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်နေကြပုံက တကယ့်ကို ဆန်ကျင်ဖက်ပေါင်းစပ်မှု့ပါပဲလေ ။ ခါးထက်က အတွင်းခံပိုးသားဘောင်းဘီအနက်လေးက ဖေဖေလက်ထဲမှာ ပုံအိနေလေရဲ့.။

အိပ်ယာခင်းအပြာနုလေးထပ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ဆံနွယ်စတွေ….။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ရင်း ခပ်ဟဟပွင့်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းလွှာလေး တစ်ကိုယ်လုံးဆွတ်ဆွတ်ဖြူနေတဲ့ ကိုယ်လုံးတင်းအိအိလေးပေါ်မှာ ဆူတင်းလုံးဝန်းတဲ့ရင်နှစ်မွှာအလယ်က ပန်းရင့်ရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေ….။

ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေး အနက်က ချက်နက်နက်လေးဆီကနေ မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဆီးခုံးပြည့်ပြည့်…..ရိတ်ထားတဲ့ အမွှေးရေးရေးလေးတွေရဲ့ အောက်က အစေ့လေးကို အလွှာချပ်လေးနှစ်ဖတ်နဲ့ ငုံထားတဲ့ စောက်ဖုတ်မို့မို့….အရင်းကနေ တုတ်အိအိလေးပြေဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်……။

ကုတင်ပေါ်က သမီးချွေးမလေးရဲ့အလှကို ကိုမောင်မြင့်တစ်ယောက် ရမက်တွေနဲ့ အရသာခံ ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီတစ်သက် ဒီလောက်လှတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို လိုးခွင့်ရဖို့ဆိုတာ စိတ်ကူးတောင် မယဉ်ခဲ့ဖူးခဲ့ဘူး။ တွဲအိနေတဲ့ ညိုညစ်ညစ်အသားအရည်နဲ့ နို့တွေကို ရွာမှ ာမြင်ဖူးခဲ့ပေမဲ့ မပြစ်မှားမိခဲ့ဖူးဘူးရယ်လေ။ ခုတော့ မထိရက် မတို့ရက်စရာကြွေရုပ်လေးကမျက်စိရှေ့မှာ……။

အိစက်နေတဲ့ နို့လေးတွေကို ဖွဖွလေးကိုင်မိတော့ မြေးဦးလေးကို နို့တိုက်ခဲ့တဲ့ နို့ဆိုတဲ့ အတွေးက စိတ်ကိုလှုပ်ရှားစေပြန်ရော ။ သားပိုင်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ခု ကိုမောင်မြင့်ပိုင်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကလဲ ဟိုးအရင်ကရှိခဲ့တဲ့ အတွေးရိုင်းတွေကို ရှင်သန်နိုးထလာစေခဲ့တယ်။ 

ပြီးတော့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်ရဲ့ အဆုံးဂွဆုံနားမှာ မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဝါဂွမ်းစိုင်လေးတွေလို နူးညံ့အိစက်နေတဲ့ ချွေးမလေးရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါ …။ ငယ်ငယ်ထဲက ကိုမောင်မြ ကိုင်ကိုင်ပြီး လှုပ်ရမ်းချောမြူခဲ့တဲ့ သား ရဲ့လီးနဲ့ လိုးသွင်းခဲ့ဖူးတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးဆိုတဲ့ အတွေးတွေကရော ရင်ကို တဒိန်းဒိန်းခုန်စေခဲ့ပြန်တယ်။

ပက်လက်လေးဖြစ်နေတဲ့ ဖြူစင်ပေါ်မှာခွမှောက်ထားတဲ့ ဖေဖေနှုတ်ခမ်းကဖြူစင်နှုတ်ခမ်းလွှာကို ဖွဖွလေးနမ်းနေပြန်တယ်လေ။ ဖြူစင်ရင်တွေ ခုန်နေတယ်။ တရွရွဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲကနေ ဖေဖေလီးကို မျော်လင့်နေမိတာ…..

“ ဖေဖေ အမေ့ကို သတိရနေလား”

“ မြရင်ဆိုတာထက် ဖေဖေချွေးမလေးဆိုတာကိုပဲ တွေးမိနေတယ် သမီးရယ်”

“ သားသာသိရင် စိတ်ဆိုးမလားပဲနော်”

“ ဟင့်အင်း သမီးတော့ သိပ်မထင်ဘူး”

“ ဘာလို့လဲ”

“ အင်း….သူက သူမဟုတ်တဲ့ တခြားတစ်ယောက်ဆိုလဲ သာယာတတ်မှာပါ”

ချွေးမလေးဖြေသံကြားတော့ ကိုမောင်မြ ပြုံးမိတယ်။ သားက အဖေတူသားများဖြစ်နေမလား။ ဟိုးအတိတ်ကလဲ မြရင် ကို ရွာက ထင်းပေါင်တဲ့ မောင်စိန်နဲ့ အနေနီးစပ်အောင် တမင်ရှောင်ပေးခဲ့တဲ့ အချိန်တွေကို ပြေးသတိရမိပြန်တယ်။ 

မြရင်ကို မောင်စိန်အကြိမ်ကြိမ် လိုးခဲ့တာ သူသိတာပေါ့…။ ရွာက ကျန်းမာရေးဌာနမှာ သားကြောဖြတ်ပြီးထဲက သူ့ရဲ့ အငုံစိတ်တွေကို မြရင်မသိအောင် တိတ်တဆိတ် ဇာတ်လမ်းဆင်ပေးခဲ့မိတာ ကိုမောင်မြ အသိဆုံးရယ်လေ။ အတွေးတွေနဲ့မှိန်းနေခဲ့တဲ့ ကိုမောင်မြကို

“ ဖေဖေ”

“ ချစ်တယ်…………….”

ခါးလေးကို ကော့လာရင်းတင်းတင်းဖက်လာတဲ့ ချွေးမလေးနှုတ်ကစကားသံက ရမက်စိတ်တွေကိုအထွတ် အထိပ်ရောက်လာစေတယ်။

“ ဖေဖေ လိုးတော့မယ်နော် သမီးလေး”

တိုးတိုးလေးပြောလာတဲ့ စကားသံကို ဖြူစင်ခေါင်းလေးငြိမ့်ရင်းဖြေမိတယ်။ ဟပေးလာတဲ့ ပေါင်ကြားမှာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း တင်းမာနေတဲ့ လီးကို ချွေးမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းညိုညိုလေး တစ်လျောက်ဖွဖွလေးပွတ်ဆွဲပြီးတော့ ဟနေတဲ့ အကွဲကြားလေးထဲကို ဖွဖွထိုးသွင်းလိုက်တဲ့ အချိန်

“ အင်း………….ဖေဖေ………”

မှန်တံခါးက မိုးရေစက်တွေရဲ့ ရိုက်ခတ်သံကို ကျော်လွန်လာတဲ့ ဖြူစင့်ညီးသံသဲသဲက အခန်းလေးထဲမှာ လွင့်ပျံ့လာခဲ့တယ်။ မောင်လိုးတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို မောင့်ဖေဖေလိုးနေခဲ့ပြီရော……..

ခပ်ကြမ်းကြမ်း ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့ အခန်းလေးထဲမှာနှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့ အသိက ကြောက်ရွံစိတ်နဲ့ရမက်ကို အတူခံစားမိစေတယ်။ ဖြူစင်ကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလားပေးအပ်တာပေမဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ အာရုံက ကြောက်ရွံစိတ်ကို နိုးကြွစေတာ သဘာဝတရားပဲလေ.။ လီးရဲ့ အတွေ့ကို မရခဲ့တာကြာပေမဲ့ ဖေဖေ့ နိုးဆွမှု့တွေကြောင့် စိမ့်စီးလာခဲ့တဲ့ အရည်ကြည်နွေးနွေးလေးတွေက စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးရဲ့ အတွင်းထဲထိ လီးတုတ်တုတ်လေးတစ်ချောင်းလုံးကို ချောမွေ့နေအောင် စုပ်ယူလိုက်သလိုပါပဲ.။ 

ဆေးနံ့ကွမ်းနံနဲ့ ရီဝေနေတဲ့ အာရုံနဲ့ ပွတ်တိုက်နှိုးဆွနေတဲ့ စောက်ဖုတ် ဟိုးအတွင်းထဲက အရသာကို ကုတင်လေးထက်မှာ လူးလွန့်ရင်း ခံစားနေမိတာပေါ့။ ဆီးခုံလေးနှစ်ခုရဲ့ ရိုက်ခတ်သံ တဖတ်ဖတ်က အခန်းထဲမှာစည်းချက်မှန်မှန်……။ တင်းမာနေတဲ့ ကြောပြင်ကို ဖြူစင်လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကုပ်တွယ်ထားမိတယ်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် မနားတမ်း လိုးဆောင့်နိုင်တဲ့ ဖေဖေခွန်အားကိုတော့ ဖြူစင်စွဲလမ်းခဲ့ရပြန်ရော….။

သားအိမ်ထိအောင် တဆတ်ဆတ်ထိနေတဲ့ လီးတံလေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း ပြည့်သိပ်သွားခဲ့ရတဲ့ အရသာနဲ့နောက်ကို ပြန်ဆုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်ရင်တစ်ခုလုံး လစ်ဟာသွားတဲ့ခံစားမှု့က လေဟာနယ်ထဲမှာ မျောလွင့်သွားရသလိုလို…….။

မိနစ်သုံးဆယ်အချိန်ဆိုတာ ဖြူစင့်အတွက် ဒီလိုနေရာမှာတော့ ခဏလေးလိုပါပဲ။ ကျဉ်သွားတဲ့ခံစားမှု့ ဆောင့်ရုန်းလာတဲ့ အကြောတွေရဲ့ ရုန်းကန်မှု့အဆုံးမှာဖြူစင်နုံးခွေသွားခဲ့တယ်။

“ အ …..အ….သမီး ပြီးပြီ ဖေဖေ အ…အ…..”

ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဖေဖေက လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း ကြုံ့ဝင်သွားတဲ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနဲ့ ဆွဲယူလိုက်တိုင်း ဖောင်းမို့လာတဲ့ စောက်ဖုတ်အုံမိုမို့လေးကို အရသာခံကြည့်ရင်း တင်းမာနေတဲ့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်နွေးနွေးတွေကို ပန်းထည့်လိုက်ခဲ့တယ်.။

လှုပ်ရှားမှု့ကင်းမဲ့ သွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ထပ်လျှက်တင်းတင်းလေးဖက်ထားမိနေဆဲ….။ ဖြူစင့်ခန္ဓာ ကိုယ်ထဲက နွေးသွားတဲ့ အရသာ။ ပြီးတော့ လှုပ်ရှားစီးဆင်းနေတဲ့ ခံစားချက်နွေးနွေးကို လှိုက်ဖိုနေတဲ့နှလုံးသားနဲ့ ခံစားနေမိတယ်။

“ ဖေဖေ့ကို ချစ်တယ်”

“ ဖေဖေလဲ ချစ်တယ် သမီးလေးရယ်”

အပြင်မှာတော့ မိုးကသဲနေဆဲပဲလေ…………..။

................................................................................................................

သုံးလဆိုတဲ့ အချိန်က ခဏလေးရယ်ပါ………။

ဒီလိုနဲ့မိုးဦးရာသီရဲ့ တစ်ရက်ပေါ့………..။

ညောင်တုန်းကနေ ကားနဲ့ မိနစ်နှစ်ဆယ်သာသာ မောင်းရတဲ့ရွာလေးထဲက ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးရှေ့ကို ဖြူစင်ရောက်ခဲ့တယ်။ ကားရပ်သံကြားတယ်ဆိုရင်ပဲ

“ ဟာ ……မင်းတို့ လာမယ်ဆိုလဲ ကြိုအကြောင်းကြားမှပေါ့”

“ ဒီမှာလေ အဖေ့ချွေးမက သွားလည်ချင်တယ်ဆိုလို့ လာတာ တစ်ရက်နှစ်ရက်ပဲ”

“ အေးအေး……..လာလာ”

“ မင့်ညီမ ဝါနုကတော့ တောင်ပိုင်းမှာ စက်နင်းသွားသင်နေတယ် ညနေမှ ပြန်ရောက်မယ်”

“ ဒါဆို ကျွန်တော် ဟိုကိုလှတို့အိမ်ဖက် သွားလိုက်အုံးမယ်၊ ဟိုတစ်ခါ ရန်ကုန်လာတော့ သူ့စက်တွေလာကြည့်အုံးဆိုတာနဲ့”

“ အေးအေး ကြာမှာလား မင်းကရော ”

“ မတွေ့တာကြာတော့ စကားပြော လဖက်ရည်သောက်ပြီးမှာပဲ ပြန်ခဲ့မယ်ဗျာ”

“ အေး အေး”

အိမ်ဖိနပ်ချွတ်ကနေ ပြောရင်းဆင်းသွားတဲ့ သားကို လှမ်းကြည့်ရင်း လှမ်းလျောက်လာတဲ့ ချွေးမလေးဆီလျောက်ခဲ့မိတယ်။ အိမ်လေးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပျဉ်ထောင်သွပ်မိုး ပေါ့ ။အိမ်ရှေ့ခန်းနဲ့အိပ်ခန်း။ အိပ်ခန်းဆိုပေမဲ့ ဗီဒိုနှစ်လုံးနောက်က နေရာလွတ်လေးပါပဲ။ ဂါဝန်ဖားဖားလေးဝတ်ထားတဲ့ ဖြူစင်က ဖေဖေ့လက်ကိုဆွဲရင်း……….

“ ဖေဖေ့ကို ပြောစရာရှိလို့”

“ အေးပြောလေ”

“ ဟိုအနောက်မှ ာပြောမယ်”

“ အော် အေး..အေး..ခဏ”

ပြောရင်း အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်က သစ်သားတံခါးလေးကို ဆွဲပိတ်ရင်းကြိုးနဲ့ အသေအချာချည်လိုက်တယ်။ ဗီဒိုလေးတွေရဲ့ နောက်က နေရာလေးမှာ သင်ဖြူဖြာချောချောလေးနှစ်ချပ်…စီစီရီရီခေါက်ထားတဲ့ စောင်နဲ့ခေါင်းအုံးတွေ…..။ သင်ဖြူဖြာလေးပေါ် ဖြူက ထိုင်တော့ ဘေးမှာ ဖေဖေကလာထိုင်တယ်။

တစ်ဦးမျက်ဝန်းကို တစ်ဦးကြည့်ရင်းပြုံးမိကြပြန်ရော..။ ပြီးတော့မှ ဖောင်းကစ်ကစ်ပါးမို့မို့လေးပေါ်ကို နမ်းလိုက်တဲ့ ဖေဖေအနမ်းကို အပြုံးလေးနဲ့ ခံယူမိတယ်။ ဖေဖေ့လက်လေးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွဆွဲယူရင်း ပုံ့ပုံ့လေးမို့နေတဲ့ဝမ်းဗိုက်လေးပေါ် တင်ပေးမိတယ်။

“ သမီး ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ ဖေဖေ”

အံ့သြသွားတဲ့ ဖေဖေမျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ရင်း

“ သမီးနိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်ပြီးတော့ ပထမဆုံးအတူနေတာ ဖေဖေနဲ့”

“ ဒါဆို……….”

ဖြူစင်ခေါင်းလေးငြိမ့်မိတယ်။

မိုးဦးရဲ့ မိုးရေစက်တွေက သွပ်ပြားအမိုးထပ်ဆီကို ဖွဲဖွဲကျလို့ နေပြန်တယ်လေ။ ခြေဆင်းထားတဲ့ ဖေဖေ့ပေါင်ပေါ်မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင်း ဖြူစင်ထိုင်နေခဲ့တယ်။ လမ်းတစ်လျောက်လုံးဝတ်ခဲ့တဲ့ အတွင်းခံအသားရောင်လေးကသင်ဖြူးဖြာလေးပေါ်မှာ ပုံအိလို့ပေါ့။

ချိတ်ဖြုတ်ပြီးအပေါ်လှန်တင်ထားတဲ့ ဘော်လီ အသားရောင်လေးနဲ့ ပန်းရောင်ဂါဝန်လေးက နို့အိအိလေးတွေပေါ်ကနေ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဖြူစင်ဗိုက်သားအိအိလေးပေါ်ကို ခုန်ဆင်းလာလာတတ်တယ်။ ဖေဖေ့တင်ပါးတွေထိ ခွဖက်ထားတဲ့ ဖြူစင့်ခြေထောက်တွေကို အားယူရင်း ရှေ့တိုးတခါနောက်ဆုတ်တလှည့်…….

“ ဟား………………….”

“ ကောင်းတယ် ယောကျ်ားရယ်”

ဟိုး အရင်လိုတော့ မကြမ်းတော့ပေမဲ့ တုတ်ခိုင်တဲ့ လီးရဲ့အရသာက ပြောင်းလဲမသွားခဲ့ဖူးလေ။ နို့အုံအိအိလေးကို ပါးစပ်နဲ့စုပ်ယူလိုက်တိုင်း နို့ရည်တွေ စီးဆင်းသွားသလိုပါပဲ။ ပြီးတော့ ဖေဖေဆီက ပထမဆုံး ကြားရတဲ့စကားသံလေးကို ဖြူစင်စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ပြုံးမိတယ်။

“ ကလေးလေးရဲ့ မေမေ ဖေဖေ့ မိန်းမလေးရယ်”

“ မေမေ့ နေရာမှာ သမီးကို အစားထိုးလိုက်ပြီပေါ့”

“ ဒါက ဒုတိယမြောက် ကြွေရုပ်လေးပါကွယ်”

ဖေဖေ့ ခေါင်းလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း ရင်နှစ်မွှာကြားမှာ ထွေးထားမိတယ်။ မိုးရေစက်တွေကတော့ စဲမသွားသေးဘူးရယ်လေ။

ဖြူစင့် ခန္ဓာထဲမှာတော့ နွေးထွေးတဲ့ သွေးစက်တွေ ဒုတိယ အကြိမ် စီးဝင်ခဲ့ပြန်တယ်။ ဗီဒို နောက်ကွယ်ကနေရာကျဉ်းလေးမှာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး တပ်မက်စွာ ကြည့်နေကြတဲ့  အကြည့်တစ်စုံ….။ အကြည့်တွေရဲ့ နောက်ကွယ်က အနှိုင်းမဲ့ မေတ္တာတရားတွေကိုတော့ ဒီလောကမှာ ဘာသာပြန်တတ်တာ နှစ်ဦးထဲရယ်ပါ။……..ဖခင် တစ်ယောက်ရဲ့ အနှိုင်းမဲ့ မေတ္တာ တရားကိုပေါ့…………..။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။