သံယောဇဉ် ရှိဖူးခဲ့သော ကျွန်တော့်ကောင်မလေးများ အပိုင်း ( ၁ )

သံယောဇဉ် ရှိဖူးခဲ့သော ကျွန်တော့်ကောင်မလေးများ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ -  ထွန်းတောက်နေ

အို..စာရှုသူ.....

အနည်းငယ် လျှာရှည်လိုက်ပါအံ့။ ဒီ ဝတ္ထုလေးက (၂၀၀၇) ဝန်းကျင်လောက်က စင်္ကာပူ ရောက် အဖြစ်လေးကို အခြေခံ ရေးဖွဲ့ထားခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ခုထိ လက်ဆတ်နေဆဲပါ။ ဒီလို နောက်ခံလေးကို သိထားပါမှ ဖတ်ရတာ ပိုပို အရသာရှိမည်။ အခုလက်ရှိ အသက် (၄၀) ကျော် တွေက ပြန်ဖတ်ပြီး ပြုံးစိစိ ရှိကြချိမ့်မည်။ 

မှန်ပါသည်။ ထိုစဉ်က ခုလို ဖေ့ဘုတ်ခေတ်၊ လက်ပွတ်ဖုန်း (တက်ခ်စကရင်) ခေတ်မဟုတ်သေး။ ပြည်ပရောက် မြန်မာတွေက မြန်မာပြည်ကို ဆက်သွယ်လိုလျှင် အင်တာနက်ဆိုင်တွေကနေ (g.mail/g.talk) ကနေ ချိန်းဆိုထားပြီး ဆက်သွယ်ကြရသည်။ Video Call ပြောလိုလျှင် VZO က သာခေါ်ရသည်။ သိတော်မူကြတဲ့အတိုင်း မြန်မာပြည် မြို့ကြီးတွေမှာ အင်တာနက်ဆိုင်တွေက ပေါလာတော့ ဝန်နဲ့အား မမျှဖြစ်ကြသဖြင့် လိုင်းတွေက မကောင်း။ ဘလောက်ဆာ တခုပွင့်ဖို့ အဝိုင်းလည်တာကို စိတ်ရှည်စွာ ထိုင်စောင့်ရသေးသည်။ (ခန္တီပါရမီ ဖြည့်ရတာ ကုသိုလ်ပေါ့။)

တဖက်နိုင်ငံက ချိန်းထားတဲ့ သူက  တွေ့ဖို့ မအားလျှင် e.mail ပို့ထားခဲ့ကြရသည်။ တချို့လည်း စောင့်ရင်း အားနေတာနဲ့ အပြင်းပြေ g.talk ကနေ Chatting ထိုင်ရင်း Chat ကြသည်။ အဲဒီကနေ ဖူးစာဆုံသွားကြသူတွေလည်း ရှိကြသည်။ (အဲဒီတုန်း ဇော်ဂျီဖောင့်သာ ရှိသေးသည်။) 

ပြောရရင် အရာအားလုံး လွမ်းစရာတွေပေါ့။ ဒီ ဝတ္ထုထဲ ပါဝင်ပတ်သတ်နေသူတွေတောင် ခုဆို သားသမီးတွေ ပွါးစည်ပြီး အရွယ်တော်တွေ ဟိုင်းလို့ လူလတ်ပိုင်းတွေ ဖြစ်နေကြလောက်ပါပြီ။ ပြန်ဖတ်မိကြရင်လည်း ရင်ထဲ ဝေဒနာလှိုင်းလေးတရပ် လှုပ်ခတ်တာ ခံရမှာ သေချာသည်။ 

အို...ခုတော့လဲ စင်္ကာပူမှာ မြန်မာတွေ အရမ်းများကုန်ပြီ။ များကုန်တော့ ... များကုန်တော့....

(မူရင်းရေးသူ မဟုတ်သူ)

................................................................................

ကျွန်တော့်နာမည်ရင်းက ဖြိုးဝေမင်းလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ ရင်းနှီးသူတွေကတော့ ကိုဖြိုးလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အလုပ်အကိုင်က အင်ဂျင်နီယာပါ။ စင်္ကာပူမှာ ရောက်နေတာ ငါးနှစ်လောက်ရှိသွားပြီ။ အခုထက်ထိတော့ လူပျိုကြီးပါပဲ။ တခါတလေ ဂေးလန်းသွားတာလောက်ကလွဲလို့ ရည်းစားမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်နေတာက Boon Lay ဆိုတဲ့ မြန်မာတွေ အများဆုံး ရှိတတ်တဲ့ နေရာတစ်ခုက HDB Flat တစ်ခုမှာပါ။ 

အဲဒီမှာ အခန်းငှားနေပါတယ်။ Boon Lay အမ်အာတီနဲ့ မနီးမဝေးက Car Interchange ဘေးနားက Blk 662 B မှာ နေပါတယ်။ စင်္ကာပူ ရောက်ကာစတုန်းကတော့ Eunos ဆိုတဲ့ အရပ်ဒေသမှာ နေတာပါ။ ပထမတုန်းကတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပေါင်းနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သိတဲ့အတိုင်းပဲဗျာ လူများတော့ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေတာပဲ။

ဒီကြားထဲ ပိုက်ဆံခဏခဏချေးတဲ့ ကောင်နဲ့ အိမ်မှာ ပိတ်ရက်ဆို ဖဲထိုင်ရိုက်နေကြတဲ့ သူတွေ၊ မူးလာပြီး ဟိုရစ်ဒီရစ်လုပ်လိုလုပ်၊ သီချင်းတွေ အော်ဆိုချင်ဆို အဲဒီလို လူတွေကြားထဲမှာ ကျွန်တော်မနေတတ်ဘူးဗျ။ အတိုင်ခံရလို့ Police ရောက်လာပြီး သတိပေးခံရတဲ့ နေ့တွေလည်း မနည်းဘူး။ ဒါ့ကြောင့် အလုပ်အသစ်ပြောင်းရင်းနဲ့ သူတို့နဲ့ ဝေးရာ အရပ်ကိုပါ တခါတည်း ပြောင်းလာခဲ့တာပါ။

ခုတော့ တစ်ခန်းလုံးကို တစ်ယောက်တည်းပဲ နေတော့တယ်။ ဘယ်သူနဲ့မှ အတူတူ မနေတော့ဘူး။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပျင်းလို့ စာဖတ်ရင်ဖတ်၊ ဂစ်တာလေးတီးပြီး သီချင်းဆိုတဲ့အခါဆိုတယ်။ အခုနောက်ပိုင်းတော့ မြန်မာဆိုက်ဘာတို့ ၊ မြန်မာလပ်ဖ်စတိုရီ၊ အချစ်ရွာ စတဲ့ မြန်မာ့နာမည်ကြီး ဝက်ဆိုက်တွေထဲ ရောက်နေတတ်တာများတယ်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ လမ်းပြမှုကြောင့် လိုချင်တာတွေ အဲဒီနေရာတွေမှာ တွေ့သွားတာလည်း ပါတာပေါ့။ 

ကိုယ်ကလည်း လူပျိုဆိုတော့ အဲဒီအထဲက ပုံတွေ ဗီဒီယိုဖိုင်တွေ ဒေါင်းလိုက် ရင်ခုံသံတွေ မြန်လိုက်နဲ့ပေါ့ဗျာ။ ရည်းစားထားဖို့ကလည်း အဆင်မပြေသေးဘူး။ ခပ်မိုက်မိုက် လှလှတွေတော့ တွေ့ပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် အနားသိပ်ကပ်ရဲတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ တော်ကြာ အပြောမတတ်လို့ ရဲသွားတိုင်ရင် မိန်းမမရပဲ အရင်ဆုံး အဖမ်းခံနေရဦးမှာ။

ငြိမ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝထဲကို လှုပ်ခါသွားခဲ့တဲ့သူကတော့ သီရိမွန်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပေါ့။ အရပ်မြင့်မြင့် ဘော်ဒီက လှလှ အသားအရေက မဖြူမညိုနဲ့ စွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မျက်နှာလေးရှိတယ်။ဘောင်းဘီ အကျပ်တွေဘာတွေများ ဝတ်လိုက်လို့ကတော့ လူတကာ လှည့်ကြည့်ရတဲ့သူပါ။ သူလေးက စင်္ကာပူမှာ ကျောင်းလာတက်တဲ့ ကျောင်းသူလေးပေါ့။ 

စင်္ကာပူမှာ နာမည်ကျော်တဲ့ ကျောင်းတစ်ကျောင်းဖြစ်တဲ့ Nanyang Technological University (NTU ) လို့ခေါ်တဲ့ ကျောင်းက အင်ဂျင်နီယာကျောင်းသူလေးပေါ့။

ကျွန်တော်နေတဲ့ အိမ်ကို မကြာသေးခင်ကမှ ပြောင်းလာတဲ့ တစ်ယောက်ပါ။ သူ့ပုံစံက ပြစ်မျိုး မှည့်မထင်ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးထဲမှာ ပါတယ်။လက်လေးတွေ ကြည့်လိုက်ရင် အစိမ်းရောင်သန်းနေတဲ့ သွေးကြောလေးတွေ မြင်ရတယ်။ အလှဆုံးကတော့ မျက်လုံးပဲ။ လူတစ်ဖက်သားကို ကတုန်ကရင် ဖြစ်သွားစေနိုင်လောက်တဲ့ အစွမ်းရှိတယ်။ 

သူကလည်း ကျောင်းအဆောင်တွေမှာ လူရှုပ်လို့ဆိုပြီး အပြင်မှာ လာနေတာဗျ။ ဒါကလည်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို တွေ့ဆုံစေခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရင်းပဲလို့ ဆိုရမှာပေါ့။

ကျွန်တော့်အလုပ်က Semi Conductor လို့ခေါ်တဲ့ စက်ရုံမှာ လုပ်ရတာပါ။ အလုပ်က နှစ်ရက်ဆင်း နှစ်ရက်နားရတယ်။ ဒီတော့ ကြားရက်ဆိုလည်း အိမ်မှာ ရှိနေတတ်တာများတယ်။ အပြင်လည်း သိပ်မထွက်တတ်ဘူးလေ။ ဒီတော့ နေ့လည်ပိုင်းဆို စကားပြောစရာဆိုစရာ လူကမရှိဘူး။ကိုယ့် Laptop လေးဖွင့်ပြီး မြန်မာဝက်ဆိုက်တွေက ပုံတွေထိုင်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် တခါတလေ masturbation လုပ်တဲ့အခါ လုပ်တာပေါ့။

အိပ်မက်ထဲ ထည့်မက်ရတာလည်း တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ပဲ။ မိုးဟေကိုတို့ စန္ဒီမြင့်လွင်တို့၊ မေနန်းခေါင်တို့ မူဗွီတွေလည်း ခဏခဏ ကြည့်ရလွန်းအားကြီးလို့ စီဒီအခွေသာဆို ထစ်နေလောက်ပြီ။

စက်ထဲမှာလည်း ဒေါင်းထားပြီးသားပုံတွေ မူဗွီဖိုင်တွေက နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ဖိုင်သပ်သပ်ကို ခွဲထားရတယ်။ မြန်မာဖိုင်က သီးသန့်၊ အာရှက သီးသန့်၊ Webcam တို့ ချောင်းရိုက်ထားတာတွေက သပ်သပ်၊ Westen က သပ်သပ်ပေါ့လေ။ စုထားတာ ဘယ်လောက်များလဲဆို စက်ထဲက Harddisk ထဲ တစ်ဝက်လောက်က ဒီလိုဟာတွေချည်းပဲ။ ပြန်ကြည့်တိုင်းလည်း မရိုးနိုင်ဘူးလေ။

တခါတလေ သူငယ်ချင်းတွေဘာတွေ အိမ်လာလည်ရင်လည်း ဒါလေးနဲ့ ဧည့်ခံရတာပေါ့။ သူတို့က ကွန်ပြူတာဆိုတာ ကိုယ့်လောက် ကောင်းကောင်းသုံးတတ်တာမဟုတ်တော့ လာတာနဲ့ ဖွင့်ပြခိုင်းတော့တာပါပဲ။ ဒီလို စုထားတာတွေက ကျွန်တော့်အတွက် ကောင်းဖို့ ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ အဲဒီတုန်းက လုံး၀ မတွေးမိခဲ့ပါဘူး။ကျွန်တော့် သီရိလေးကလည်း သပ်သပ်တစ်ခန်းသီးသန့်နေတဲ့သူလေ။ တစ်အိမ်လုံးမှာ ကျွန်တော်ရယ် သူရယ်က တစ်ယောက်တစ်ခန်းစီနေတယ်။

အိမ်ရှင် ညီအမတွေက Master Bedroom တစ်ခန်းမှာနေတယ်။ အလုပ်လုပ်တဲ့သူတွေချည်းပဲဆိုတော့ နေ့လည်ဘက်ဆို ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ သူတစ်ယောက်ပဲ ကျောင်းသူရှိတာလေ။သူက နေ့ခင်းဘက်ဆို ကျောင်းတက်တယ်။ တခါတလေ Part Time လည်း တက်တယ်လေ။ စရောက်ကာစတုန်းကတော့ စကားမပြောမိပါဘူး။ သူ့ဟာသူနေ ကိုယ့်ဟာကိုယ်နေပေါ့။

မနက်ပိုင်းဆိုရင် ကျွန်တော် အလုပ်သွားဖို့ ရေချိုးတဲ့အချိန်နဲ့ သူကျောင်းမသွားခင် ရေချိုးတဲ့ အချိန်ဆိုရင် အမြဲ တိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကပဲ အလျှော့ပေးပြီး သူ့ကို ရေအရင် ချိုးခိုင်းတာ များပါတယ်။ 

ရေချိုးပြီး ထွက်လာတဲ့ ကပိုကရို အလှလေးကလည်း ကြည့်ရတာ အသက်ရှုမှားချင်တယ်။ တဘက်ကြီးပတ်ပြီး ထွက်လာပြီး ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ လူရှေ့က ခေါင်းငုံ့ပြီး ပြေးသွားတာလည်း မနက်တိုင်းနီးပါးပါပဲ။ သူလှည့်ထွက်သွားလို့ နောက်ကနေ မြင်ရတဲ့ ရေစိုအလှကို ခိုးခိုးကြည့်ရတာလည်း အမောပေါ့ဗျာ။

အိမ်နေရင်းဆိုတော့ တခါတလေ ဂါဝန်ရှည် ခပ်ပွပွကြီးအောက်က မို့မောက်ထွက်နေတဲ့ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တွေကို ကြည့်ပြီး ခဏခဏ တံတွေးမျိုချရတာလည်း ဘယ်နှစ်ခါရှိမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ နေတာ တစ်လလောက်ကြာလာတော့ စကားတွေဘာတွေ ပြောဖြစ်လာတယ်။ 

ပြန်လာပြီလား။ နောက်ကျတယ်နော်။ ဒီလိုလေးတွေကနေ စပြီး သူနဲ့ နှုတ်ဆက်ဖြစ်တယ်။ သူ့ရဲ့ နှုတ်ဆက်အပြုံးလေး မမြင်ရတဲ့နေ့ဆို အဲဒီနေ့ လူဖြစ်ရကျိုး မနပ်သလို ခံစားလာရတယ်။ အပြုံးနဲ့ နှုတ်ဆက်တာ ကြုံရတဲ့နေ့တွေဆို အလုပ်သွားရတာ ခြေထောက်နဲ့ မြေကြီး ထိတယ်လို့တောင် မခံစားမိဘူး။ လူကမြောက်ကြွ မြောက်ကြွကို ဖြစ်နေတာ။

စင်္ကာပူရောက်ပြီးကတည်းက အလုပ်မှာ လုပ်ရတာ ခုမှ တော်တော်လေး အဆင်ပြေနေသလိုတောင် ခံစားမိတယ်။ မန်နေဂျာက ဆူနေရင်လည်း ဆူတယ်လို့ကိုမထင်ဘူး။ ဘယ်သူနဲ့စကားပြောပြော သူ့မျက်နှာလေးပဲ မြင်နေမိတယ်။ သီရိလေး ဆူနေတယ်၊ သီရိလေး ပြောနေတယ်၊ သီရိလေး ငါ့နားမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အရာရာ အဆင်ကို ပြေလို့ပေါ့ဗျာ။

တခါတလေ သူနဲ့ ကျွန်တော် စကားပြောဖို့ အကြောင်းအရာ ရှာရတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် အခုတလော ပိုပြီး စကားပြောဖြစ်နေသလိုပဲ။ သူ့ဘက်ကလည်း ပြန်ပြောပါတယ်။ အရင်ကလို ခပ်တန်းတန်း မဟုတ်တော့ဘူးလေ။

“ မောနင်း သီရိ ဒီနေ့ အစောကြီးပါလား ”

အပြုံးတပွင့်နှင့် သူက ပြန်ဖြေသည်။

“ ဟုတ်.. ကိုဖြိုး မောနင်း။ သီရိ မစောပါဘူးနော်။ ပုံမှန်ပါပဲ ”

“ စောပါတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်အမြဲတမ်း …. အဲ …. ဟိုဒင်းလေ …. တွေ့တာတော့ ဒီနေ့ စောပါတယ် ”

ကိုယ့်စကားမှားသွားမှန်း သိလိုက်သည်။ ကမန်းကတန်း ဘရိတ်အုပ်လိုက်ပေမယ့် သီရိက ရိပ်မိသည်။ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ရှက်ပြုံးလေးနှင့် ပြန်ပြောပါသည်။

“ ကိုဖြိုးကလည်း နေ့တိုင်းစောင့်ကြည့်နေတာပါလား။ အဟင်း… ဟင်း… ”

“ ဟဲ… ဟဲ…. ဟိုဟာလေ…. ဟီး…ဟီး…. ”

ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဘယ်ကစပြီး ရှင်းရမှန်းမသိတော့ပေ။ တော်ပေသေးသည်။ သီရိက စကားလမ်းကြောင်းလွှဲပြီး ဖွင့်ပေးလာသည်။

“ ဒီနေ့ ကျောင်းမသွားဘူး။ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားချင်လို့  ”

“ မေမေ့မွေးနေ့ ဘုရားမှာ သွားဆုတောင်းချင်လို့ တိုပါးရိုးဘုန်းကြီးကျောင်းက ဘယ်နားမှာ ရှိတာလဲဟင်။ ဒီကနေ ဘာစီးသွားရင် ကောင်းမလဲ ”

“  MRT နဲ့သွားရင်လည်း ရတယ်ဗျ။ ဒါမှမဟုတ် အင်း…. Jurong East ကနေ ၁၀၅ ကားစီးသွားရင်လည်း ရောက်တယ်။ သီရိက တခါမှ မသွားဖူးဘူးလား…. ”

“ ဟုတ်…. ခုမှ ပထမဆုံးသွားမှာ။ MRT စီးရမှာ ပျင်းစရာကြီး ကားနဲ့သွားရင် ကောင်းမလား မသိဘူးနော် ”

“ ကားနဲ့ဆိုရင်…. သီရိ ဆင်းတတ်ပါ့မလား မသိဘူး။ ဆင်းရတဲ့နေရာကြီးက PIE ဟိုင်းဝေးလမ်းဘေးနားက မှတ်တိုင်မှာ ဆင်းပြီး လမ်းနည်းနည်းလျှောက်ရမှာကွ။ ဖြစ်ပါ့မလား ”

“ ဟီး…. သွားတတ်ဘူး။ ကိုဖြိုး အားလား…. ဒီနေ့ ”

ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲ ပစ်ချခံလိုက်ရသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ကိုယ်စိတ်ထဲက နတ်သမီးလေးနဲ့ တူတူ သွားရဦးမှာဆိုတော့ အားရမှာပေါ့။ အမှန်ကလည်း ဒီကနေ့ အလုပ်နားသည့်ရက်ပဲလေ။ ပြောရမှာ အားနာနေလို့ အခု သူ့ဘက်က လမ်းဖွင့်ပေးလာတော့ ဖိုးလိုက်ချင်ကြီး အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ဗျာ။

“ အင်း အားပါတယ်။ ဒီနေ့ အလုပ်ဆင်းရက်မဟုတ်ဘူးလေ။ တမင်စောစောထတာ။ ခဏလေး အစ်ကို ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်။ ခဏတော့စောင့်ပေါ့။ ဟုတ်လား ”

“ ဟုတ်…. သီရိ အဝတ်အစားလဲပြီး စောင့်နေမယ်လေ ”

သူစကားပြောရင် ဟုတ်…ဟုတ်… က အမြဲပြောသည်။ ဟုတ်ကဲ့လည်း မဟုတ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နားထောင်လို့တော့ အကောင်းသားဗျ။ အပျော်တွေနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ အပြေးလေးဝင်ခဲ့သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှိနေတဲ့ ဂျီးတွေကို အားရပါးရကို တွန်းပစ်လိုက်သည်။ 

သွားကိုလည်း အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ထပ်တိုက်လိုက်၊ မှန်ထဲကြည့်လိုက်၊ တိုနှံ့နှံ့ ထွက်နေသော နှုတ်ခမ်းမွှေးများကိုလည်း ပြောင်နေအောင် ရိတ်ပြစ်ခဲ့သည်။

လက်တွေက စက်ရုပ်လက်တပ်ထားသလား ထင်ရသည်။ မြန်လိုက်သည်ဖြစ်ချင်း။ ရေချိုးပြီး ကမန်းကတန်း အဝတ်အစားလဲ ရေမွှေးတွေ မွှန်နေအောင် စွတ်ပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ရွေးချယ်လိုက်သည်က အဖြူရောင် တီရှပ်လေးနဲ့ အမဲရောင် ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်။

ဟောဗျ။ အပြင်ရောက်မှ ကြည့်မိသည်။ သူက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေသည်။ ဝတ်ထားသည်က အဖြူရောင် တီရှပ်လေးနဲ့ အမဲရောင် စကတ်လေးနဲ့ ။ တိုက်ဆိုင်လှချည်လား။ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ ရယ်မိကြသည်။

“ အဟင်း…ဟင်း… ”

“ ဟဲ… ဟဲ… ဟဲ… ”

“ ဇတ်တိုက်ထားသလိုပဲနော်။ သေချာ ချိန်းထားရင်တောင်လွဲမယ် ”

“ ဟုတ်တယ် သီရိရဲ့ ။ ကိုယ်လည်း တွေ့ရာ ကောက်ဆွဲပြီး ဝတ်လာတာ။ လာလာ သွားကြမယ်။ တော်ကြာ နောက်ကျနေရင် နေပူလာတော့မယ် ”

“ ဘာမှ မစားရသေးဘူးမဟုတ်လား။

“ ဟုတ်… ကိုဖြိုး ”

“  MRT နားက ဆိုင်မှာ တစ်ခုခု ဝင်စားသွားကြတာပေါ့ ”

“ ဟုတ်… ကိုဖြိုးကောင်းသလို လုပ်လေ။ သီရိက မသွားတတ်ဘူး။ နောက်က လိုက်ရမှာ။ လမ်းမသိဘူးရှင့်... ”

“ ဟိုက်… လမ်းမသိ ငါ့နောက်လိုက်တော့မယ်ပေါ့။ သေပြီဆရာ… ”

“ ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…ခစ်…ခစ်…ခစ် ”

ကျွန်တော် အရွှမ်းဖောက်လိုက်တော့ ခပ်လွင်လွင်လေး သူရယ်သည်။ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် လှနေတော့တာပါပဲလား သီရိရယ်။ ဒါနဲ့ နှစ်ယောက်သား Boon Lay MRT ရှိရာဘက်ကို ချီတက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။ ရင်ကော့ပြီး ခေါင်းမော်နေတာကတော့ ကျွန်တော်ပဲ ဖြစ်မှာပါ။

Boon Lay MRT ရောက်တော့ ဗိုက်ဖြည့်ဖို့ MRT အောက်က Food Court ကို ဝင်ကြတယ်။ Coffee Shop မှာ အရင်ဆုံး တန်းစီကြတယ်။ လိုတာမှာပြီးတော့ ရှင်းမယ်လုပ်တော့။

“ နေ .. နေ.. ကိုဖြိုး…. သီရိရှင်းလိုက်မယ်…. ”

“ အာ…. မဟုတ်တာကွာ… ကိုဖြိုးပဲ ရှင်းလိုက်ပါမယ်။ သီရိနောက်မှ ရှင်းပါ ”

“ ဟာကွာ မဟုတ်တာ…. မေမေ့မွေးနေ့ပါဆိုမှ ကုသိုလ်ကောင်းမှု လုပ်ဖို့လာတာလေ။ မေမေ့အတွက် သီရိက အလှူလုပ်မလို့ ”

“ ကဲ… ဒါဖြင့်ရင်လည်း ပြီးရော စောစောကတော့ မပြောဘူး။ အဲလိုမှန်းသိရင် ဒီမှာ မကျွေးခိုင်းပါဘူး ”

ဆိုပြီး ကျွန်တော်ပြောတော့ ရယ်နေပြန်သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပြီးတော့ ထိုင်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ လွေးကြသည်။ ကျွန်တော်မှာထားတဲ့ဟာကို ကြည့်ပြီး သီရိက ရယ်သည်။

“ ဟေ့.. ဘာရယ်တာလဲကွ... ” လို့ မေးတော့ –

“ ကြည့်ဦးလေ မှာတာကလည်း ကြက်ဥအကာကျက်က နှစ်လုံးပူးကြီးတောင်.. ဘာလုပ်စရာ ရှိလို့လဲမှမသိတာ ”

“ ဟောဗျ… ဒါ စလုံး စတိုင်လေကွာ။ တစ်လုံးတည်း မှာလို့မှမရတာ။ ဒီလို နှစ်လုံးမှာ။ ပြီးတော့ ပန်းကန်ပြားလေးထဲကို အရင်ဖောက်ထည့်။ ပြီးရင် ငရုတ်ကောင်းမှုန့်ရယ် ကြာညို့ရယ် ထည့်ပြီး ခုလို ခလောက်ပြီး သောက်ရတာလေကွာ။ သိပြီလား… ”

“ အဟီး သိဘူးလေ။ ရန်ကုန်မှာဆို ရယ်စရာကြီးနေမှာနော် ”

“ အေးပေါ့။ ဟိုမှာဆိုရင်တော့ လျှော့သောက်မှာပေါ့ကွ။ မဟုတ်ရင် လူရယ်စရာကြီး ဖြစ်နေမှာ။ အခုသီရိထင်သလို ယုန်ထင်ကြောင်ထင် အထင်ခံရရင် မရှိတဲ့ သိက္ခာတွေ ကျသွားနိုင်တယ် ”

လို့ ပြောတော့ သီရိ ရယ်တာမှ ကော်ဖီပါ သီးအောင်ရယ်သည်။ မျက်နှာလေးကို နီနေတာပဲဗျာ။

စားပြီးတော့ Boon Lay ကနေ Jurong East MRT အထိ MRT စီးပြီး ခရီးဆက်ကြသည်။ အဲဒီရောက်မှ Bus Interchange ထဲကို သွားပြီး ၁၀၅ ကားကို ပြောင်းစီးကြသည်။

“ ဒီကားက Jurong IMM Shopping Centre နားက ဖြတ်သွားမှာလေ။ ရောက်ဖူးလားကွ ”

“ ဟင့်အင်း… ရောက်ဖူးဘူး။ နောက်ဆို လိုက်ပို့ခိုင်းမှာနော်။ သီရိက ဒီရောက်ကတည်းက Shopping မထွက်ဖူးသေးဘူး။ လိုက်ပို့ရမှာနော် ”

စိတ်ထဲက ပြောလိုက်တာက သီရိ ဘယ်သွားသွား ကိုယ်က နောက်ကနေ တဖဝါးမှမခွာပဲ လိုက်ပို့မှာပေါ့လို့ ။ တကယ်ထွက်သွားတာကတော့။

“ အင်း အားရင် လိုက်ပို့ပါမယ် ”

တစ်လမ်းလုံးလည်း သီရိက ဟိုငေးဒီငေးနဲ့ လိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့အတွက်တော့ မြင်ကွင်းအဆန်းတွေချည်း မြင်နေရသည်ကိုး။ ဒါကြောင့် သူ့ကို မှန်နဲ့ ကပ်လျက်က ခုံမှာ ထိုင်ခိုင်းထားတာ။ပြတင်းပေါက်ဖက် ကြည့်လိုက် ကျွန်တော့်ကို မေးလိုက်နဲ့ တလမ်းလုံး ကလေးတစ်ယောက်လိုပါပဲ။ 

ဒီကားက တကယ့်ကို ကြာအောင် ပတ်မောင်းသည်။ သွားရတဲ့ ခရီးကလည်း ဝေးသား။ ကျွန်တော်ကတော့ ဝေးလေ ကောင်းလေပဲလေ။ ဒီလို မိန်းမချောမျိုးနဲ့ သာ သွားရရင် ကမ္ဘာတစ်ပတ်ဆိုလည်း သွားမှာပဲ။ တစ်နာရီသာသာလောက် စီးပြီးတော့မှ ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင်နားရောက်လာသည်။ 

ဆင်းခါနီး တံခါးပေါက်နားကို အသွားမှာ သီရိက အနောက်က နေ အထ ကားက ဘရိတ်အုပ်တော့ သူ့ ရင်နှစ်မွှာက ကျွန်တော့် ကျောကုန်းကို လာထောက်တယ်။ 

ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူ့ဆီမှာတော့ ဘယ်လိုနေမယ်မသိဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် မျက်လွှာလေးတော့ ချထားတာတွေ့တယ်။ မော့မကြည့်ဘူး။ သူလည်း ရင်ခုန်သွားတဲ့ပုံပဲ။ အော် အမေရေ အမေ့သာ ရည်းစားလိုချင်ပြီဗျာ။ ရခါနီးပြီလို့တော့ ထင်တာပဲ။

ကားမှတ်တိုင်ကနေ မြောင်းလေးကို ကျော်လာပြီး နည်းနည်းလေး လမ်းလျှောက်ပြီးမှ ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုရောက်တယ်။ သူ့အတွက်ကတော့ ပထမဦးဆုံးဆိုတော့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ပေါ့။ ကြားရက်ကြီးဆိုတော့ ဘုန်းဘုန်းကျောင်းမှာ လူက နည်းနည်းတော့ ရှင်းနေတယ်။ 

အောက်ထပ်မှာ ဘုရားရှိခိုးဆုတောင်းပြီးတော့ ဘုန်းဘုန်းတွေက ပရိတ်ကြိုးလေး လက်မှာ စည်းပေးတယ်။ တစ်ယောက်တစ်ကွင်းစီပေါ့။ အလှူငွေထည့်ပုံထည့်နည်းကိုလည်း သူ့ကိုပြရသေးတယ်။ ဒီမှာက အနီရောင် အိတ်သေးသေးလေးတွေနဲ့ ပိုက်ဆံကို ထည့်ပြီးမှ အလှူငွေအဖြစ် ကပ်ကြတာလေ။ အံပေါင်းပေးတဲ့ အိတ်လိုမျိုးလေးနဲ့ ထည့်ပြီးကပ်တာပေါ့။

ကပ်ပြီးတော့ အပေါ်ထပ်ကိုလည်း လိုက်ပြရသေးတယ်။ စင်္ကာပူမှာ အခုလို ဘုန်းကြီးကျောင်းကြီး ထည်ထည်ဝါဝါတွေ့ရတာ တော်တော်လေးဝမ်းသာနေတဲ့ပုံပဲ။နံရံမှာ ဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီကားကြီးကိုကြည့်ပြီး မေးနေလို့ ရှင်းပြရသေးတယ်။ ပြီးတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်း ဝင်းထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး လိုက်ကြည့်နေတယ်။

အဝင်ဝနားမှာ ဓါတ်ပုံရိုက်မလား လို့မေးတော့ အင်းတဲ့။ ဒါနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို နောက်ခံထားပြီး Sony Ericsson C902 ကင်မရာဖုန်းလေးနဲ့ ရိုက်ပေးလိုက်တယ်။ကောင်မလေးက ပဲတော့များတတ်သား။ ကိုယ့်ကိုပဲ လုပ်ပြနေသလား မသိပါဘူးဗျာ။ ကင်မရာထဲကနေ ရိုက်မပေးခင် နည်းနည်းလေးကြာကြာ ခိုးကြည့်ရသေးတယ်။ ပြီးတော့ ဘေးနားက သားတော်ရုပ်နားမှာ တစ်ပုံရိုက်တယ်။

နောက်ကနေ ပုခုံးလာပုတ်လို့ လှည့်ကြည့်မိတော့ မင်းဇော်ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းရယ်ပေါ့.။

“ ဟေ့ကောင် … မင်းက ကြီးပွားနေတယ်ပေါ့။ ဘယ်တော့ စားရမှာလဲကွ ”

ရှေ့မကြည့် နောက်မကြည့် ပြောထည့်လိုက်ပုံကြီးက ကျွန်တော့် သီရိကို တော်တော်လေး အားနာသွားသည်။ ကြည့်ပါဦး ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ရှက်နေသည်။ ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း ပြန်ဖြေရသည်။

“ ဟေ့.. မင်းကလည်း လျှောက်ပြောမနေနဲ့ ။ ဘာမှမဟုတ်သေးဘူးကွ။ ငါ့အိမ်က ညီမလေးပါ.. ဘုန်းကြီးကျောင်းမရောက်ဘူးသေးလို့ လိုက်ပို့တာကွ…. ”

“ အော် အဲလိုလား… ဆောရီးကွာ .. ဆောရီး.. ငါက ဟိုလို ထင်သွားလို့။ ဆောရီးနော် ညီမလေး… ”

“ ဟေ့ကောင် သွားမယ်။ Bye Bye ကွာ။ အခု မဖြစ်ပေမယ့် နောက်တော့ ဖြစ်အောင်လုပ် ကြားလား…. ”

သွားကာနီး မကြားတကြား ပြောဖြစ်အောင် ပြောသွားလိုက်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲက သူပြောသလို ဖြစ်ချင်နေမိတာလေ။

ဘုန်းကြီးကျောင်းက ထွက်လာပြီး နေ့လည်စာ တနေရာမှာ ဝင်စားကြပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျွန်တော် ရှင်းလိုက်ပါတယ်။ သီရိက အလုပ်ရှိသေးတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ကျွန်တော်က လခကောင်းနေတဲ့ ကောင်ဆိုတော့ အတင်းပြောဆိုပြီး ရှင်းလိုက်ရပါတယ်။ 

အဲဒီကနေပြန်တော့ နေ့လည် ပိုင်း မွန်းလွဲနေပြီ။ နှစ်နာရီ ကျော်လောက်မှ ပြန်လာခဲ့ကြတာလေ။ အသွားတုန်းက စီးခဲ့တဲ့ ၁၀၅ ကားကိုပဲ စီးခဲ့တာပေါ့။

ကားက Orchad နားက Scortt Road နားရောက်တော့ သူ့ကို ပြရသေးတယ်။ Singapore Shopping Centre တွေချည်း စုနေတဲ့ နာမည်ကျော် ဒီလမ်းကြီးကိုပြတော့ နောက်တခါကျရင် လိုက်ပို့ဦးနော်တဲ့။ ဒီလိုနဲ့ ဆက်ထွက်လာတော့ သူလည်း ထမင်းလုံးစီပြီး ငိုက်ပါလေရော။ 

ပထမတော့ ဘေးဘက်က မှန်ကို မှီထားတာ။ ကားလှုပ်ရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဘက်ကို ယိုင်ပြီးကျကျလာတယ်။ ခုလိုကျတော့လည်း တကယ့် ကလေးလေးလိုပါပဲ။ 

အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ယုန်ဖြူလေးလိုပဲ။ ကျွန်တော့် ပုခုံးပေါ်ကို ခေါင်းကြီးစောင်းကျလာပြီး အိပ်ပျော်နေတယ်။ ကြည့်ဦးလေ။ ဒီကောင့်ရင်ထဲ ဘယ်လောက်များ ဘလောင်ဆူနေသလဲ။နိုးသွားမှာလည်း စိုးရသေးတယ်။ ရင်ထဲမှာတော့ ဘုရားပွဲလှည့်နေတာမှ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ကို ရင်ခုန်နေတာ။ သူကြားပြီး နိုးသွားမလားတောင် ထင်ရတယ်။

Jurong East နားရောက်တော့မှ သူနိုးလာတယ်။ သူအိပ်နေတဲ့ Position ကို သတိပြုမိသွားတယ်ထင်တယ်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ပြုံးနေတယ်။ 

ကျွန်တော်လည်း သူရှက်မှာစိုးလို့ မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေလိုက်ပါတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ လေးနာရီထိုးကျော်ပြီ။ သူလည်း ပင်ပန်းနေပြီထင်ပါရဲ့ ။ ကျွန်တော့်ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး အခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်တာ ထွက်ကိုမလာတော့ပါဘူး။

ကျွန်တော်လည်း ကိုယ့်အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားတွေချွတ်ပြီး Naked အတိုင်းနဲ့ ကွန်ပြူတာလေး ဖွင့်ပြီး မြန်မာဆိုက်ဘာလေးဖွင့်ပြီး ဘာများအသစ်တက်သလဲ ကြည့်ရသေးတယ်။ ကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးက ကို Bluemessenger ရေးတဲ့ ဒါတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေးဘူးလားဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးပေါ့။ 

ဆိုက်ထဲဝင်တိုင်း ပိုစ့်အသစ်တက်ပြီလား အမြဲကြည့်ရတာပေါ့.။ ဒီနေ့ ပိုစ့်အသစ်တက်တာနဲ့ အဲဒါလေးအရင်ဖတ်ပြီး Easten Collection ထဲက ကြည့်ကောင်းမယ်ထင်တဲ့ဇာတ်လမ်းလေးတွေ ဒေါင်းပြီး ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။ 

လက်တစ်ဘက်က ကွန်ပြူတာကိုင်ရင်း နောက်တစ်ဘက်ကတော့ Hand Play လုပ်ရင်းနဲ့ တစ်ညနေကုန်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်လို လူပျိုတွေအတွက်ကတော့ ဒီနည်းနဲ့ စိတ်ဖြေရတာ အကောင်းဆုံးပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့်မတူတာက ဒီတစ်ခါ စိတ်ကူးကြည့်တော့ အရင်ညတွေက ပါနေကျ မိုးကြီးတို့၊ စန္ဒီမြင့်လွင်တို့ မေနန်းခေါင်တို့ မဟုတ်တော့ဘူး။ 

ဖြူဖွေးနေတဲ့ ဂျပန်မချောချောလေးတွေလည်း မဟုတ်တော့ဘူး။ မျက်စိထဲမှာ မှန်းနေတာက သီရိရဲ့ နောက်ကျောဘက်က မြင်ရတဲ့ ဂစ်တာရှိတ် ခပ်လှလှလေးပေါ့။ညကျတော့ အပြင်ညစာထွက်စားရင်းနဲ့ သီရိအခန်းကို တချက်ကြည့်မိသေးတယ်။ တုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်ဘူး။ ရှိရော ရှိရဲ့လားမသိပါဘူး။ ဒါနဲပဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အပြင်ထွက်စားလိုက်ပါတယ်။ 

တခါတလေကျတော့ အိမ်မှာ ချက်စားဖြစ်တယ်။ ပိတ်ရက်ကျတော့ အပြင်လေးဘာလေး ထွက်တတ်တော့ ဆိုင်မှာပဲ စားဖြစ်တာ များပါတယ်။ ဒီနေ့ညစာကြီးကတော့ တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲ။ စားမကောင်းပေမယ့်လည်း ကုန်တော့ ကုန်သွားပါတယ်။ 

အိမ်ပြန်ရောက်လို့ အခန်းထဲဝင်မယ်လုပ်တော့မှ နောက်က အခန်းဝက ဂလောက်ဆိုပြီး ဖွင့်သံကြားလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သီရိ ရယ်။ အိပ်ချင်မူးတူးပုံစံလေးနဲ့ နေ့လည်ကတည်းက ဆက်အိပ်နေပုံရတယ်။ တချက်သွားဖြဲပြပြီး နောက်ဖေးဝင်သွားတယ်။ 

ကပိုကရိုအလှလေးတစ်ခု မျက်စိထဲ ထပ်မြင်လိုက်ရတယ်။ ကိုယ့်မျက်စိထဲတော့ သီရိလေးက နတ်သမီးလေးပေါ့။ ဂွတ်နိုက် နတ်သမီးလေးရေ။ အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေကွယ်။ အခုတော့ အိပ်မက်ထဲမှာပဲ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ မနက်အလုပ်ဆင်းရဦးမှာ ဖြစ်တာနဲ့ ဆယ်နာရီကျော်ကျော်လောက်မှာပဲ အိပ်ရာ ဝင်ဖြစ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူနဲ့ ကျွန်တော့်ကြားထဲမှာ အရင်ကလို စိမ်းနေတာတွေ မရှိတော့ဘူးပေါ့။ ကိစ္စရှိရင်ဆက်သွယ်ဖို့ ဖုန်းနံပါတ်လေး ပေးထားလိုက်တယ်။ အခုထိတော့ တခါမှ မခေါ်သေးဘူး။ ကျွန်တော်လည်း စပြီးခေါ်မကြည့်ရသေးဘူးပေါ့။ကျွန်တော်က အလုပ်ပိတ်ရက်များတဲ့အတွက် အိမ်မှာ ရှိနေတတ်တဲ့ရက်က များပါတယ်လေ။ သူကလည်း ကျောင်းသူဆိုတော့ ကျောင်းတက်လိုက် နားရင် အိမ်မှာ ရှိနေလိုက်နဲ့ပဲပေါ့။ 

နောက်ပိုင်းတစ်ပတ်ကျော်ကျော်လောက် သူနဲ့ ကောင်းကောင်းမတွေ့ဖြစ်ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ အလုပ်က အရေးတကြီးကိစ္စရှိတာနဲ့ရော သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အကူအညီတောင်းတာနဲ့ရော အစားဆင်းပေးနေရတာနဲ့ အလုပ်သွားတဲ့ ရက်က ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဖြစ်သွားတယ်။

ဒီနေ့ မနက်နိုးလာတော့ အချိန်က တော်တော်လင့်နေပြီ။ အိမ်မှာဘယ်သူမှ မရှိကြတော့ဘူး။ ညတုန်းက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ Bachelor Night က ဝိုင်းကောင်းသွားတာနဲ့ ပြန်လာတော့ တော်တော်ညည့်နက်နေပြီ။ 

တချိုးတည်း အိပ်လိုက်တာ မနက်နိုးတော့ ကိုးနာရီခွဲလောက်မှနိုးတယ်။ သီရိရဲ့ အရိပ်အယောင်လည်း မမြင်ရဘူး။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဟာတာတာနဲ့ပေါ့။သူကျောင်းသွားတဲ့နေ့ထင်တာပဲ။ ညနေလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်ထင်တယ်။ ဒါနဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မုန့်စားရင်းနဲ့ Laptop လေးဖွင့်ပြီး ကြည့်နေကျ မြန်မာဆိုက်ဘာလေး ဝင်စပ်စုတာပေါ့။ ဘာများအသစ်တက်လာဦးမလဲလို့ ဖွင့်ထားလိုက်မိတယ်။

ပြီးတော့ နေ့လည်စာအတွက် ပြင်ဦးမှဆိုပြီး နောက်ဖေးခန်းမှာ ဆန်ဆေးပြီး ထမင်းအိုးတည်၊ ဟင်းချက်ဖို့ အသားငါးတွေ ခုတ်ထစ်ပြီး ရေဆေးနေတုန်း ဗိုက်က နည်းနည်းရစ်လာတာနဲ့ အိမ်သာကို ခဏဝင်မိလိုက်တယ်။အိမ်သာကပြန်ထွက်လာပြီး ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး လက်ကိုဆပ်ပြာနဲ့ ဆေးနေမိတယ်။ ဆေးလက်စနဲ့ ကိုယ့်ညီလေးကိုပါ ပယ်ပယ်နယ်နယ် တိုက်ချွတ်ဆေးကြောနေမိတာပေါ့။ 

ပြီးလို့ အပြင်လည်းပြန်ထွက်ရော ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတာ သီရိ။ သူကြည့်နေတာက ကိုယ့် Laptopလေး ။ ဟိုက်….သွားပြီ။ 

စက်ထဲမှာ ရှိတဲ့ဟာတွေ ရော ဆိုက်ဘာထဲက Myanmar Girls Collection တွေကော မျက်လုံးအပြူးသားလေးနဲ့ ကြည့်နေတာဗျား။ ကျွန်တော်လာတာကိုတောင် သတိမထားမိဘူး။ အနားရောက်ကာနီးကျမှ မြင်သွားတယ်။

“ ဟဲ့ကောင်မလေး ဟဲ့ကောင်မလေး။ ဒါနင်ကြည့်စရာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ့စက်ပြန်ပေး။ ဟဲ့…. ပြန်ပေးလေ။ ဟဲ့….ဟဲ့…. ”

“ ဟီး…ဟီး…. မပေးဘူး… လုံးဝပဲ… ”

ဆိုပြီးတော့ ကျွန်တော့်မှာ မျက်နှာကလည်း ပူလိုက်တာ။ လိုက်လုရတာပေါ့။ တဟဲဟဲ ရယ်ရင်းနဲ့ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ Laptop ကြီးကို မ ပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲကို ဝင်ပြေးပါလေရောဗျာ။

လိုက်ယူရင်းနဲ့ သူ့အခန်းထဲ ရောက်သွားတယ်။ စက်ကလည်း သူဖွင့်ကြည့်နေတာ မြန်မာမတွေ Karaoke ဆိုနေတဲ့ အသံတွေ ထွက်နေတယ်။ 

Speaker ဖွင့်ထားတာဆိုတော့ တရှီးရှီး တရှဲရှဲနဲ့ ကြားနေရတယ်။ သူက စက်ကို ကျွန်တော်ယူလို့ မရအောင် လုပ်ရင်းနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ 

ဟိုဘက်ရှောင်လိုက် ဒီဘက်ရှောင်လိုက်နဲ့ သူက ကုတင်ပေါ်ထိုင်ကျသွားပြီး စက်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်နားကို တင်ထားပြီး တဟားဟားရယ်ရင်းနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော်က မဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီး အတင်းဝင်အလုမှာ သူ့ခြေထောက်နဲ့ ကျွန်တော့်ပုဆိုးနဲ့ ညိသွားပြီး ပုဆိုးက ကျွတ်ကျသွားပါလေရော။ ဒီတော့ ကျွန်တော့်အောက်ပိုင်းက ဟာလာဟင်းလင်းကြီးပေါ့။

အဲဒါကို သဘောကျပြီး မိရွှေချောက လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးပြီးလို့တောင် ရယ်လိုက်သေးတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်လည်း မထူးတော့ပါဘူး။ ရှိသမျှအရှက်တွေက ကုန်နေပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ အဲလို ရွှေပန်းတန်းလန်းနဲ့ပဲ သူ့နားကို ကပ်သွားလိုက်တယ်။

“ ကဲ … ကဲ… ဒီလောက်တောင် ကြည့်ချင်နေတာ ကြည့်ကြည့် ရော့ အနီးကပ်ကြည့်… ”

ဆိုပြီး အနားကပ်သွားလိုက်တယ်။

သီရိက ကြောက်သွားတဲ့ ပုံစံမပြဘူးဗျာ။ မျက်နှာ တချက်မလွှဲဘူး။ ကျွန်တော့်ညီလေးကလည်း အကာအကွယ်မရှိတော့ အေးတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့်ထင်ပါရဲ့ ချက်ချင်းကြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်လာတယ်။ သူက ကုတင်ခြေရင်းမှာ ခြေထောက်ချပြီး ထိုင်လျက်အနေအထားပေါ့ဗျာ။ကျွန်တော်က သူ့ရှေ့နားမှာ ဂွေးတန်းလန်းနဲ့ ဖြစ်နေတာပေါ့။ သီရိက မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော့် မျက်နှာကိုတောင် မော့မကြည့်ဘူးဗျ။ 

သူ့ကြည့်ရတာ အသက်ရှုသံတွေ မြန်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ဘာလုပ်လို့ ဘာလုပ်မိမှန်းမသိတော့ဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ ကိုယ်သဘောကျတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အခန်းထဲမှာ အခုလို အောက်ပိုင်းက ဗလာကျင်းနေတဲ့ ပုံစံကြီးနဲ့ သူ့ရှေ့မှာ မတ်တတ်ကြီးရပ်နေတယ်။ သူကလည်း နှင်မထုတ်ဘူး။ သေချာကြည့်နေတယ်။

ကြည့်နေရာကနေ ကုတင်ကို ထောက်ထားတဲ့ လက်လေးနှစ်ဘက်ထဲက ညာဘက်လက်က အပေါ်ကို မြောက်တက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် ညီလေးရဲ့ ထိပ်လေးကို မထိတထိလေး လိုက်ထိကြည့်နေတယ်။ အရေခွံက လှန်ထားပြီးသားဆိုတော့ တင်းပြီး ပြောင်နေတာပေါ့။ 

စိတ်ကလည်း ကြွသလို ဖြစ်နေတာလေ။ သူ့အနေနဲ့ ဒါကို အခုမှ ပထမဦးဆုံးသေချာ မြင်ဖူးပုံရတယ်။ ဘာမှလည်းမပြောဘူး။ အော်လည်းမထုတ်ဘူး။ လက်ညှိုးလေးနဲ့ ထိပ်ကို နည်းနည်းချင်းလိုက်ဖိကြည့်နေတယ်။ကျွန်တော်က ခါးထောက်လျက်ပဲ။ သူ့ကြည့်ရတာ အာခေါင်တွေ ခြောက်နေသလိုပဲ။ တံတွေးမျိုချတာလည်း မြင်ရတယ်။ သူ့လည်ပင်းလေး လှုပ်လှုပ်သွားတာတွေ့တယ်။ စိတ်တော်တော်လှုပ်ရှားနေပုံလည်းရတယ်။

ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့လက်ကလေးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူမငြင်းဘူး။ အပေါ်ကို တချက်မော့ကြည့်လာတယ်။ ကြည့်တဲ့ မျက်ဝန်းထဲမှာ အရည်တွေ လဲ့နေတာတွေ့ရတယ်။ တစ်ခုခုကို တောင့်တနေတဲ့ ပုံမျိုးဆိုတာ သူမပြောပဲ ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် သူ့လက်ကလေးကို အပေါ်က ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဂွင်းတိုက်သလိုလေး လုပ်ပြလိုက်တယ်။ 

သူ ဖြည်းဖြည်းချင်းတော့ လိုက်လုပ်ကြည့်နေတယ်။ ဘယ်ဘက်လက်ပါ ပါလာတယ်။ တစ်ဖက်က ဆုပ်ထားလျက်တန်းလန်း နောက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ညီလေး ထိပ်လေးကို ဖိကြည့်နေတယ်။ 

လက်ညှိုးလေးနဲ့ မွှေနေတယ်ဗျာ။ အဲလိုလုပ်နေတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ အသည်းခိုက်နေတာပေါ့။ လူက ကြွတက်လာတယ်။ ခြေဖျားပါထောက်ရတဲ့ အနေအထားရောက်လာတယ်။ ပါးစပ်က အ… အ… ဆိုပြီး အသံထွက်လာတယ်။

သူ တချက်မော့ကြည့်လာတယ်။ ပြုံးစိစိ မချိုမချဉ် မျက်နှာထားလေးနဲ့ပေါ့။ ဘယ်လောက်များ အသည်းယားဖို့ကောင်းလဲဗျာ။ လက်တစ်ဖက်က ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးတာ ပိုမြန်လာတယ်။ တစ်ဖက်က ထိပ်ကို မွှေနေတယ်။ 

ကျွန်တော့် Laptop က ပြနေတဲ့ စန္ဒီမြင့်လွင်ကလည်း အားရပါးရ လွေပြနေတယ်။ သူ တစ်ချက်တစ်ချက် လှည့်လှည့်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ဆက်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မတ်တတ်လေးရပ် မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး တအား…. အား..တရှီး ရှီး… အော်ပြီး လူက ကွတတ ဖြစ်နေတယ်….။

မျက်စိမှိတ်နေတုန်း ညီလေးက ပူကနဲ ဖြစ်သွားတယ်မှတ်တာ… သူဘာများလုပ်လိုက်သလဲလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ ကျွန်တော့်ညီလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေပြီ။ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကောက်ငုံလိုက်တာဗျ။ မျက်လုံးလေး အပေါ်လှန်ကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်ညီလေးကို ငုံနေတဲ့ ပုံလေးများ လက်ထဲမှာ ကင်မရာသာ ရှိလို့ကတော့ တခါတည်း ရိုက်ထားလိုက်ချင်တာပါပဲ။ 

ငုံပြီးတော့ ဒစ်ဖျားလေးကို စုပ်ပေးနေတယ်။ သူ့ကို ဘယ်သူများ သင်ပေးထားလဲ မသိပါဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် အဲဒါတွေ မမေးအားပါဘူး။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ကော့တော့တော့ကြီးကို ဖြစ်နေတာပေါ့။ခံကောင်းကောင်းနဲ့ ငြိမ်နေတာ အခုမှ သူ့ကို တစ်ခုခု ပြန်လုပ်ပေးဖို့ သတိရတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ တီရှပ်အင်္ကျ ီလေး အပေါ်ကနေ သူ့ရဲ့ နို့လေးတွေကို ပွတ်ချေပေးနေမိတာပေါ့။

သူက လုပ်ပေးတာ ရပ်မသွားဘူးဗျ။ ဒစ် အစပ်နားလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့ လိုက်ပြီး တို့တို့ပေးလေ ဒီကောင်က အသံစုံ ထွက်လေ ဖြစ်နေတာ။ ပြီးတော့ ညီလေးရဲ့ ထိပ်ဖျား အဝလေးနားကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးနဲ့ ပွစိပွစိလုပ်ပြီး စုပ်ပေးသေးတယ်။ 

တကယ်ပါပဲဗျာ ...။ ဘယ်လိုကောင်းလို့ ကောင်းမှန်းမသိပါဘူး။ ဘယ်ကများ တတ်လာလဲ နောက်မှ မေးတော့မယ် ခုတော့ အရသာတွေ့နေတာကိုး နတ်ပြည်ရောက်နေလားတောင် ထင်ရတယ်။ ဆွေမေ့မျိုးမေ့ဆိုတာ ဒါမျိုး ထင်တာပဲဗျာ။

နည်းနည်းလေး ကြာသွားတော့မှ ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့ကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကုတင်အောက်ကို ခြေထောက်ချလျက်နဲ့ ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့အပေါ်ကို တက်ခွလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းနီနီရဲရဲလေးကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ဘယ်သူမှ နမ်းဖူးပုံမရသေးဘူး ထင်ပါရဲ့ တုန်တုန်တက်သွားတယ်။ အကြောတွေဘာတွေ တုံ့ကနဲ တုံ့ကနဲ ဖြစ်သွားတာတွေ့ရတယ်။ ပြီးမှ မျက်နှာအနှံ့ကို အနမ်းမိုးတွေ ရွာပေးလိုက်တယ်။ 

နှုတ်ခမ်းမွှေးက မရိတ်ထားမိတော့ စူးတူးတူး ဖြစ်တယ်ထင်ပါတယ်။ နမ်းနေရင်းကနေ ထရယ်ပါလေရောဗျာ။ ကြက်သီးမွေးညင်းလေးတွေ ထတာတွေ့တော့ ပိုပြီးတော့တောင် ကလိပေးလိုက်တယ်။

“ ဟီး… ခိခိ. ခိ… ယားတယ်… ကိုဖြိုးရဲ့…. ယားတယ်…. နှုတ်ခမ်းမွှေးစူး…အ…. အ… စူးတယ်….. ဒီမှာ ရှုရှုးထွက်ကျချင်လာပြီ…. ခဏရပ်ဦး….. ”

“ ရဝူးကွာ…. ရဝူး…… ချစ်လို့ကျီစားတာ ဘာဖြစ်လဲ…. အင်းဟယ်… အင်းဟယ်…. ”

“ အား……… ခိခိ…. အဟွတ်… အဟွတ်… ”

“ ကဲ… ကြည့်ဦး…. တံတွေးတွေ သီးကုန်ပြီ… ကဲပါ.. ကိုဖြိုး ရပ်ပါပြီ…. ခဏလေး ကိုဖြိုး ရေသွားခပ်ပေးမယ်... ”

“ အဟင်း… အဟင်း…. ဟင်း… ဟင်း…  ”

ဆိုပြီး အခန်းထဲမှာ လည်ချောင်းရှင်း ကျန်ခဲ့လေရဲ့…။ ပြန်လာတော့ ကျွန်တော့်ပုံစံကို ကြည့်ပြီး သူက ရယ်သည်။ ပုံစံကလည်း ရယ်စရာ ဖြစ်နေတာကိုး အပေါ်က စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နဲ့ အောက်ပိုင်းက တန်းလန်းတန်းလန်း ဖြစ်နေတဲ့ ပုံကို ကြည့်ပြီး ရယ်သည်။

“ ကဲ… ကဲ.. မမ.. ရေအရင်သောက်ဦး …. ဖြည်းဖြည်းလည်းသောက်ဦး… ထပ်သီးနေဦးမယ်……. တကတည်းမှပဲ…. ဟွန်း…… ”

“ ခစ်ခစ်….. ခဏလေး… ”

“ ရေသောက်ပြီးတော့ ဟိုဒင်း … ရှုရှုးပေါက်ချင်လာပြန်ပြီ…. သွားပေါက်လိုက်ဦးမယ်…. ”

“ ကောင်မလေး … ထွက်ပြေးဖို့ မစဉ်းစားနဲ့နော်… ပြန်မလာပဲ ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ်ဝင်သွားလို့ကတော့… သိမယ်…. ”

“ ဟီဟိ… ပြေးမှာပဲ… ”

ပြေးရင် ကျုပ်က ဖမ်းထားမှာနော်…. ပြောရင်းနဲ့ ကျွန်တော်သူ့ပေါ်ကို တက်ခွလိုက်သည်။

“ အိ… မလုပ်နဲ့ဦး… မလုပ်နဲ့ဦး.. ပြန်လာဆို လာပါ့မယ်.. အခု တကယ်ထွက်ကျတော့မယ်.. တော်ကြာ ကို့ကိုယ် ရွှဲနေမှာစိုးလို့…. ”

“ ဗျာ.. ဘယ်လို ဘယ်လို ဘယ်လို… ပြန်ခေါ်လိုက်ပါဦး… ဘယ်လို ဘယ်လို ဘယ်လို ဘယ်လို.. တခေါက်လောက် ပြန်ခေါ်ပါဦး.. ”

“ ကို့ကိုယ်လို့ပြောတာ.. ”

သူ့ရှေ့မှာတင် ကိုယ့်လက်ဖျံရိုးကို ကိုယ် ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်တယ်…။

“ အောင်မယ်လေးဗျ… တကယ်နာတယ်… အိပ်မက်မဟုတ်ဘူးဗျ…. ”

“ ကဲ.. သွားတော်မူ… မမလေးရဲ့.. သွားတော်မူ…. ”

“ နေဦး .. နေဦး.. ရှုရှုးပဲထွက်တာလား.. ဟိုဒင်းအရည်တွေကော ထွက်လာပြီထင်တယ်.. မှန်းစမ်း…. ”

“ အဲ.. ကိုယ့် … အဲလိုမလုပ်နဲ့ဦးလေ…. ဟီး… အဲဒါလည်း ပါတယ်… ”

“ သွားသွား… သေချာဆေးလာခဲ့နော်.. ပြောင်နေအောင်လို့…. ဒီတစ်ခါ ကိုယ့်အလှည့်နော်… ဟင်းဟင်းဟင်း… ”

ငါးမိနစ်လောက်ကြာတယ် ပြန်ဝင်မလာသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် နောက်ဖေးမှာ ရှိနေတုန်းဆိုတာ ရေသံကြားနေရတယ်။ စိတ်ထဲမှာ နာရီမှတ်ကြည့်နေတယ်။ပြီးတော့မှ ပြန်ဝင်လာတဲ့ ခြေသံကြားရတယ်။ အဲဗျ.. ကြည့်ဦး။ ခုနသွားတုန်းက အပေါ်က တီရှပ်နဲ့ အောက်က ဘောင်းဘီဖင်ကျပ် အမဲရောင်လေး။

ခုပြန်လာတော့ ညဝတ်အင်္ကျီအပေါ်အောက် တဆက်တည်းဟာကြီး ဝတ်လာတယ်။ ဘယ်လောက်များ အလိုက်သိသလဲလို့။ အတွေ့အကြုံများ ရှိနေလားတောင် ထင်ရတယ်။ လူဆိုးမလေး ပြီးတောမှ သေချာ စစ်ကြည့်ရမယ်။

“ လာလေ… အပေါက်ဝမှာ ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ… ”

“ ဟုတ်… ဟီး… လာမှာပေါ့… ”

“ ဟုတ်ဟီးတွေ ဟီးဟုတ်တွေ လုပ်မနေနဲ့…. လာမှာသာလာ… ဘာခုမှ ကြောက်ပါပြီလဲ… ”

“ မကြောက်ပါဘူး… ”

“ ယုံပါတယ်… ယုံပါတယ်… မကြောက်ဘူးဆိုတာ ယုံပါတယ်… ”

အနားကပ်လာတဲ့ သီရိကို ကျွန်တော် ဇတ်ကနဲ ပွေ့ချီလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတာဆိုတော့ ကျွန်တော့်ပေါ်ကို ဖင်ထိုင်ကျလာတယ်။ ဖက်ထားပြီး တအားညှစ်ထည့်လိုက်တယ်။ သိလိုက်တာက သူဘရာစီယာဝတ်မထားတော့ဘူး။

မြတ်စွာဘုရား.. မလွယ်လှတဲ့ ကောင်မလေးပါလား… ကိုယ့်ထက်တောင် အလိုက်သိသေးတယ်။ သူ့လည်ပင်းကို နောက်ကနေ ပါးစပ်လေးနဲ့ စုပ်ပြီးလိုက်နမ်းပေးလိုက်တယ်။ ညီလေးက အောက်ကနေ ထောင်လာပြန်တယ်။ အဲ.. အောက်ပိုင်းကလည်း တခါတည်း ချွတ်လာပုံရတယ်။ 

ညီလေးနဲ့ ညီမလေးကြားမှာ လိုက်ကာပါးပါးလေး တစ်ခုပဲ ခြားနေတာ သိနေတယ်။ သူ့ဖင်ကြားလေးနဲ့ ကျွန်တော့်ညီလေးက ချိန်သားကိုက်လေးဖြစ်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးကို ညဝတ်အင်္ကျ ီအပေါ်ကနေ ပင့်ပင့်ပြီး ချေပေးလိုက်တယ်။

ချေနေရင်းနဲ့ သူ့နားရွက်လေးကို သွားလေးနဲ့ မထိတထိ ကိုက်၊ လျှာလေးနဲ့ နားရွက်အထဲနားတဝိုက်ကို လျှက်ပေးလိုက်တယ်။ ကြက်သီးတွေထပြီး ထွန့်ထွန့်လူးသွားတယ်။ သူ့ဖင်နဲ့ ကျွန်တော့်ညီလေးကို ဖိထိုင်ထားပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လေး ရှန်တိန် လုပ်လာတယ်။ 

ဒီကောင်မလေး စိတ်ပါလာပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ သူ့ကို ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲတင်ပြီး ပက်လက်လေး လှန်ပေးလိုက်တယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တကြိမ်ပြန်ပြီး နှိုးဆွပေးလိုက်တယ်။ တံတွေးမျိုချသံတွေလည်း တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ ကြားနေရတယ်။ ခုချိန်မှာ သူအပျိုစစ်မစစ်က အရေးမကြီးဘူး ခရီးများအဆုံးထိလျှောက်ဖို့ပဲ အရေးကြီးနေတယ်။ 

ကျန်တာမစဉ်းစားမိဘူး။ သူ့အပေါ်ကိုတက်ဖိပြီး နမ်းနေရင်းနဲ့ ဘေးကို လျှောချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ လက်တစ်ဘက်နဲ့ သူဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်တဆက်တည်း အင်္ကျ ီရှည်ကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်ကိုဆွဲလှန် တင်လိုက်တယ်။ 

သူကအောက်ကနေ ခါးလေး ကော့ပေးလာတယ်ဗျ။ ခေသူတော့ဟုတ်မယ် မထင်ဘူး။ နမ်းနေရာကနေ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်တယ်။ သူကတော့ မျက်စိလေး မှိတ်ပြီး မှိန်းနေသလိုပဲ။ အောက်ဘက်ကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်လိုက်မိတယ်။

အိုး … လှလိုက်တဲ့ ညီမလေးဗျာ။ ထူးတာက အမွှေးလုံး၀ မရှိဘူးဗျာ။ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းလေးနဲ့ ကြည့်ရတာ မျက်စိက ဘယ်လိုမှ မခွာနိုင်ဘူး။ကြည့်နေရင်းနဲ့ကို သွားရည်ကျလာတယ်။ ဒါနဲ့ အောက်ဘက်ကို ဆင်းထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ညီမလေးကို လက်လေးနဲ့ ပွတ်သပ်ကြည့်နေမိတယ်။ သူကတော့ မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး ဇိမ်ခံနေတယ်။ ရှက်နေတာလည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်မှာပါ။

 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>