ဘကြီးထောင်ရဲ့ ချစ်ဒုက္ခ အပိုင်း ( ၅ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသည်။
နောက်တော့ မောင်တူးပြန်ရောက်လာပြီးတောင်းပန်၊ ပိုးပိုးကလည်း သူမယောက်ခထီး ကြီးဆီက အဝ စားထားရပြီမို့ စိတ်ပြေ နေပြီဖြစ်ရာ လင်မယား ပြန်တည့်၊ အဆင်ပြေသွားကြပြန်၏၊မောင်တူး မှာ အခုသူညဘက်ထွက်ပြီး၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရက်သွားသောက်မယ် ဆိုတာတောင် ပိုးပိုးက ရှောရှော ရူရူ နဲ့လွှတ်ပေးနေသဖြင့် ငါတခါတီးလိုက် တာနဲ့ မိန်းမ အချိုးပြေသွားပြီလို့ တွေးရင်းကျေနပ်နေ၏၊ ဒါပေမဲ့ သူ့အဖေ ဘကြီးထောင်က အခါခါတီးထား၍ သူ့မိန်းမ အချိုးပြေနေရသည်ဆိုတာ တော့ နည်းနည်းမှ မစဉ်းစားမိခဲ့ချေ။
...................................................................................
တနေ့ သော် ဘကြီးထောင် ၏အကိုကြီး အသည်းအသန်ဖြစ်သည် ဟုလူကြုံသတင်းရောက်လာသည်၊ ဘကြီးထောင်၏ အကိုကြီးမှာလူပျိုကြီး ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်ကထဲက မိဘ ဆုံးသွားကြသော ဘကြီးထောင်တို့မောင်နှမတွေကို၊ သူတို့ ဖခင်ကိုယ်စား ပြုစုပျိုးထောင် စောင့်ရှောက်ခဲ့သူဖြစ်သည်၊ ယခုတော့ မသေခင် တွေ့သွားခြင်သည် ဆိုကာ ညီအငယ်ဆုံး ဘကြီးထောင်နူင့် သမီးကြီး မထွေးရီတို့ကို တွေ့ခြင်သည်ဟု အမှာပါးလိုက်သဖြင့်၊ သွားဖို့ ပြင်ကြရလေသည်။
ဘကြီးထောင် ရဲ့ အကိုကြီး ဦးသာဆန်းမှာ ရောဂါဝေဒနာ အပြင်းအထန်ခံစားရမှု ကြောင့် အရိုးပေါ် အရေတင် ပဲကျန်တေ့သည်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ နူစ်နူစ်လောက်ကတောင်၊ မာမာ ခြာခြာရှိသေးသည်ဟု၊ ဘကြီးထောင် တွေးနေမိသည်။
“ အကိုကြီးရယ် ကျနော့် ကို စောစောစီးစီး ခေါ်ပါတော့လား၊ ဘာဖြစ်လို့ အခုမှ အကြောင်းကြားရတာလဲ ”
“ အင်းပါကွာ..ငါ မင်းကို ဒုက္ခ မပေးခြင်လို့ပါ၊ အခု ငါလည်း သေခါနီးပြီ၊ အသက်လည်း ကြီး ပြီဆိုတော့ အသေဖြောင့်ခြင်တယ် လေ၊ မင်းနဲ့ ငါ နူစ်ယောက်ထဲ ပြောခြင်လို့.. ”
“ ပြော ပြော အကိုကြီး၊ အခု အနားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး.. ”
“ အေးအေး ငါငယ်ငယ်တုန်းက မိုက်လုံးကြီးခဲ့တယ်၊ မင်းငါ့ကို ခွင့်လွတ် နိူင်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့ ငါ အသေဖြောင့်အောင် တော့ပြောသွားမှရတော့မယ် ”
“ ဟင်း အကိုကြီးက လည်း အကိုကြီးက ကျနော်တို့ ကျေးဇူးရှင်ပါ၊ ကျနော် အကိုကြီး အပေါ်မှာ ပစ်မှားမိတာတွေရှိတာ တွေတောင် ကျနော်က တောင်းပန်ရအုန်းမှာပါ ”
“ အင်း မဟုတ်ဘူး၊ မင်းမသိဘူး၊ ငါမိုက်လုံးကြီးခဲ့တာ၊ တွေ၊ ကဲ မထူးတော့ပါဘူးကွာ၊ ထွေးရီက တကယ်တော့ ငါ့သမီးကွ မင်းသမီးမဟုတ်ဘူး..ညွန့်ညွန့်သန်းက မင်းနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ အချိန်မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ.."
“ ဗျာ ”
ဘကြီးထောင် ရဲ့ ခေါင်းထဲ မှာ မဖြစ်နိူင်ဘူး ဆိုတဲ့ အသံတွေနဲ့ အတူ အံသြကြီးစွာ နားမလည်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ဦးသာဆန်းကို ငေးကြည့်နေမိပါတော့တယ်။
ဦးသာဆန်းရဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ အနူစ် ၃၀ ကျော်လောက်က ဇာတ်ကြောင်းပြန် ပြောပြနေတာကိုလည်း မကြားတချက်ကြားတချက်နဲ့၊.ဦးသာဆန်း ရက်လည် ဆွမ်းကျွေးသည့်နေ့မှာ ခေါင်းရင်းခန်းထိုင်နေသော ဦဇင်း ကို ဖူးမြင်လိုက်ရသည့်အခါ ပိုးပိုး၊လှလှ၊ ဒီးဒီး နူင့် မထွေးရီတို့ တစု အလွန် အံဩသွားကြတော့၏။
“ ဟင်...အို..ဖေဖေ.. ”
ဟုတ်ပါသည်၊ ဦးပြည်းစိမ်းလတ်လတ် စပ်စပ်နူင့် ဦးဇင်းမှာ ဘကြီးထောင်ပါတည်း..။
“ ဒီပေါက်ကျော်မ က မလာနိူင်ဘူးတခါထည်း ခရီးတခု သွားခါနီး အမြဲတန်း ဒီလိုပဲ ”
ကိုသာဆန်း တယောက် ညွန့်ညွန့်သန်း တို့ တူ အရီး ကို ပြုံးစိစိ နဲ့ ကြည့်နေလေသည်။ ကိုသာဆန်း မြို့တက် ပြီး ကုန်ပစ္စည်း သွားဝယ် နေကြကို၊ ဒီနေ့ ညွန့်ညွန့်သန်းက သူ့ အဖေ အတွက် ဆေးကုန်နေသဖြင့် မြို့က တိုင်းရင်းသမားတော်ကြီးဆီမှာ ဆေး သွားယူဖို့ နူင့် ဈေးနည်းနည်း ပါးပါးဝယ်ဖို့ လိုက်ခဲ့မည် ဆိုသဖြင့် စောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။
“ ပေါက်ကျော်မ က ရေချိုးရင်းချော်လဲ လို့ ခြေမျက်စေ့ နာသွားတယ်တဲ့ မလိုက်နိူင်တော့ဘူး တဲ့ နောက်တပတ်ကျမှ သွားရအောင်တဲ့ ”
လူကြုံတယောက်က လာပြောတော့ ညွန့်ညွန့်သန်း စိတ်တိုသွားသည်။
“ လုပ်ပြန်ပြီ ဒီကောင်မတော့၊ အဖေ့ ဆေးက ကုန်နေပြီ မသွားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး၊ အရင်အပတ်ထဲက သွားရမဲ့ဟာကို၊ ကဲ ဒွေးလေးပဲ လိုက်ခဲ့တော့နော် ”
“ ဟယ်ညည်းက လည်း ရှာရှာပေါက်ပေါက် ငါ့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ အစောင့်မရှိဘူးဟဲ့၊ နင့်ဦးလေးကလည်း နောက်အပတ်မှ ပြန်ရောက်မှာ ကလေးတွေ ဘယ်သူကြည့်ပေးမှာတုန်း.. ”
ကိုရင်သာဆန်း ရှိတာပဲဟာ နင်တို့ နောက် အမျိုးတော် တော့မဲ့ဟာကို ”
“ အို ဒွေးလေးကလည်း ဘာတွေ ရှောက်ပြောနေတာတုန်း ”
ညွန့်ညွန့်သန်း နဲနဲ ရှက်သွားသည်။ ဒါပေမဲ့ ဒွေးလေးပြောတာလည်း မှန်တာပဲ သူနဲ့ ကိုဖိုးထောင်နဲ့ က နောက်နူစ်ဆိုရင် ယူကြတော့မှာ တရွာလုံး လည်း အသိဖြစ်နေပြီ၊ ကိုရီးသာဆန်းက ကိုဖိုးထောင်တို့ရဲ့ အကို အကြီးဆုံး၊ အခု ကိုဖိုးထောင်က ရန်ကုန်သွားနေတာ နောက် ၁၀ရက် တပတ်မှ ပြန်ရောက်မယ် ဆိုတာပဲ၊ အင်းမတတ်နိူင်ဘူး။
“ ဟဲ့အညွန့် ရဲ့ ဒါဆိုလည်း နောက်အပတ်မှ လိုက်တော့ကွာ၊ အခု ဒီရေတက်နေပြီ၊ သွားမှရတော့မယ် ”
“ နောက်အပတ် မစောင့်နိူင်တော့ ဘူး ကိုရီးသာဆန်း ရဲ့ အခုပဲ လိုက်ခဲ့တော့မယ်၊ ဒွေးလေး အမေ့ကို ပြောပြလိုက်တော့၊ ကျမ ကိုရီးသာဆန်းနဲ့ပဲ လိုက်သွားတော့မယ် ”
အဲလိုအဲလိုနဲ့ ညွန့်ညွန့်သန်း ခေါ် အညွန့်တယောက် ကိုရီးသာဆန်းတို့ရဲ့ ပဲ့ထောင် လေးနဲ့ လိုက်လာခဲ့ ပါတော့တယ်၊ သူတို့ ရွာလေးကနေ မြို့ ဆီကို ရေစုန်ဆိုရင် ၃ နာရီလောက်၊ ရေဆန်ဆိုရင် ၈ နာရီ လောက်ကြာတတ်တယ်၊ ဒီရေပြန် အကျ ရေစီးသန်တော့ တော်ရုံလည်း ဆီကုန်လို့ မသွားကြဘူး၊အဲဒါကြောင့် ဒီရေနဲ့ သွားကြလာကြတာ။
ပဲ့ထောင်လေး က အရှေ့ပိုင်းက ကုန်တင်လို့ ရအောင် ဝမ်းဟောင်းလောင်းနဲ့ အမိုးအကာမရှိပေမဲ့ အနောက်ဘက် သုံးပုံ တပုံလောက်က အမိုး အကာနဲ့ သစ်သားကြမ်းခင်းက ရေနံဆီနဲ့ တိုက်ထားလို့ ဝင်းပြောင်နေတယ်၊ ကိုသာဆန်း ရဲ့ အကူ စက်ဆရာ သို့ မဟုတ်၊ လှေသူကြီး သို့ မဟုတ်၊ ခိုင်းဖတ် ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ခေါ်လို့ရတဲ့ နီတွတ် က စက်နိူးပြီး လှေစထွက်တာနဲ့ အဲဒီလှေ အနောက်ဘက်က အမိုးပေါ်တက်ပြီး ပဲ့ကိုင် နေတော့တယ်။
အမိုးအောက်မှာတော့ ကိုသာဆန်းနဲ့ ညွန့်ညွန်သန်းတို့ နူစ်ယောက်ပေါ့၊ ကိုသာဆန်းက ရေနွေးကြမ်းခွက်ကိုင်လို့ အသာစုတ်သောက်ရင်း ညွန့်ညွန့်သန်းကို မသိမသာ ငှေး ကြည့်လိုက်တယ်၊ ညွန့်ညွန့်သန်းကတော့ လှေပေါ်မှာ လွတ်ပစ်ထားတဲ့ ရုပ်ပြစာအုပ် အဟောင်းတအုပ်ကို ဟိုလှန်ဒီလှန်နဲ့ စိတ်ဝင် တစားဖတ်နေတယ်။
လှေစက်သံ တဘုတ်ဘုတ်နဲ့ လှေ တဖြူးဖြူး တိုက်နေတာတွေ၊ ရေပြင်ကျယ်ကြီးနဲ့ ကမ်းစပ်တွေ နားက ချျူံပုတ်တွေ စတဲ့ အရာတွေက မပြောင်းမလဲပဲ နာရီဝက်လောက်ကြာလာတော့ ကိုသာဆန်း တယောက် ပျင်းလာပြီး အတွေးတွေကလည်း နည်းနည်းရိုင်းလာသည်။ ကိုယ့်ညီအငယ်ဆုံး ဖိုးထောင် ရဲ့ ရီးစား မို့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မထားပေမဲ့ ဒီကောင်မလေး ချောတာတော့ သတိထားမိခဲ့သည်၊ အခုလို နူစ်ယောက်ထဲ မြစ်ပြင် အလယ်ကောင်မှာ ဆိုတော့ ကြည့်စရာဒီတယောက်ပဲ ရှိတော့ စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်မိသည်။
တောသူ ပီပီ မိုးထဲနေထဲ အလုပ်လုပ်ရလို့ အသားအရည်မှာ ညိုတိုတို ရှိသော လည်း ၁၈- ၁၉ အပျိုသွေး ကြွချိန်မို့စိုစိုပြေပြေ လေးနူင့် ကြည့်ကောင်းနေသော ညွန့်ညွန့်သန်းမှာ ပါးပြင်တဖက်တချက်မှာ သနပ်ခါး ကွက် အကြီးကြီးတွေလုပ်ထားသည်၊ ထူပိန်းပိန်း သနပ်ခါးပေါ်မှာ မခြောက်ခင် ဘီးကြဲနူင့် ခြစ်ထား လို့ အစင်းအစင်းလေး တွေနဲ့ တမျိုးကြည့်ကောင်းနေသည်။
လက်မောင်းလေးတွေက ကစ်ကစ်ကလေးတွေ နဲ့ ချောမွတ် နေသည်၊ ခပ် ကျပ်ကျပ် ယောက်ကျားရှပ်ပုံစံ၊ လေးထောင့်ကွက် စိတ်စိတ် အဆင် အင်းကျီ အောက်မှ ဖေါင်းဖုထနေသည့် ရွေရင် အစုံက ရင်ဘတ်ပေါ်က ကြယ်သီးတွေ ကိုတောင် ပြုတ်ထွက်သွားတော့မည့် အလား ရုန်းကန်နေသလို ထင်ရသည်။
ခါးမှာ တင်းတင်း ကလေး စည်းထားသည့် ထမိန်တိုတို ကြောင့် စွံ့ကားလုံးဖွံ့ နေသော တင်လုံး ပေါင်တန် တွေက ထင်းထင်း ကြီး တွေ့နေရသည်၊ ဝတ်ထားသည့် ထမိန်တိုတိုကြောင့်ပေါ်နေရသော ခြေသလုံးတုတ်တုတ် ကလေးတွေကလည်း ကျစ်ကျစ်ကစ်ကစ် လေးနဲ့ မို့ မသိမသာ ခိုးကြည့်နေသော ကိုသာဆန်း တယောက် ကုန်းရက်ခြင်စိတ်ပင် ပေါ်လာရသည်။ ဒါပေမဲ့ ညီအငယ်ဆုံး ဖိုးထောင်ရဲ့ ရီးစား၊ နောက်နူစ်ဆိုရင် သူကိုယ်တိုင် ပေးစားတော့မည် ဟု စဉ်းစားထားသူမို့ စိတ်အတွေးရိုင်းတွေကို ခေါင်းထဲက အတင်းနှင်ထုတ် နေရသည်။
အဲဒါနဲ့ပဲ တောင်နေတဲ့ လီးကို ပေါင်ကြားညှပ်လို့ ဝါးဘိုးဝါး ထက်ခြမ်းကို ခေါင်းအုံး အုံးပြီး၊ လှေကြမ်းပေါ်မှာ တစောင်းလေးလှဲ မှေးနေလိုက်တယ်၊ သူမှေးကနဲ အိပ်ပျော်မလို့ ကြံတုန်း ဝူးကနဲ ဆူညံလာတဲ့ စက်သံကြောင့် ရုတ်တရက် အလန့်တကြားဖြစ်သွားတယ်။
“ ဟေ့နီတွတ် ရ ဘာဖြစ်တာလဲ.. ”
“ မသိဘူးကိုရီးသာဆန်း ရှပ်များတခုခု ဖြစ်သွားလားမသိဘူး.. ”
သူတို့နူစ်ယောက်သား အင်ဂျင်ကို မပြီး တပတ်လှည့် ပန်ကာက မလှည်တချက်လည်တချက် အင်ဂျက်က တော့ မောင်းနေသည်။
“ ငါ့လခွေးမှပဲ ထင်သားပဲ ဒီရှပ်မှာ ဒဏ်ရှိနေလို့ ငါအသစ်ဝယ်ထားတဲ့ ရှပ်ရော .. ”
“ ကိုရီးသာဆန်းပဲ ဦးကြီးလှတို့ လှေရှပ်ကျိုးတော့ အရေးပေါ် လာတောင်းလို့ ပေးလိုက်တယ်လေ သူတို့ ပြန်ဝယ်ပေးမယ်ဆိုပြီး မပေးသေးတာ မဟုတ်လား.. ”
အဲလိုနဲ့ နေလဲ စောင်း တဲ့ အချိန် ရောက်နေပြီမို့ နီးစပ်ရာကမ်းကို လှမ်းကပ်ပြီး လမုပင် တပင်မှာရဲ့ အမြစ်မှာ ကြိုးချည်လိုက်တယ်။
“ နီတွပ် မင်းဒီကတက်သွားရင် ဘယ် ရောက်မယ်ထင်သလဲ.. ”
“ ကျွဲကူးနားလောက်ရောက်မယ် ထင်တာပဲ ကိုကြီးသာဆန်း၊ မဟုတ်ရင်လည်း ကားလမ်းတော့ ပေါက်မှာတော့ ကားကြုံလိုက်သွားပြီး ကျွဲကူးက ဝပ်ရှော့မှာ ဝရိမ် ဆော်လိုက်မယ်လေ.. လောလောဆယ် သုံးလို့ရအောင်၊ နီးရင်တော့ ကျနော် သူတို့ကို ချက်ခြင်း ဆော်ခိုင်းပြီး ပြန်လာခဲ့မယ် ၊ ကျနော့် အိုးထဲမှာ ထမင်းတော့ ချက်ပြီးသားရှိတယ်၊ အညွန့် ဟိုထောင့်မှာ ကြက်ဥတွေလည်းရှိတယ် ပြုတ်ထားလိုက်ပေါ့ ဗိုက်ဆာရင်စားလို့ရအောင်... ”
နီတွပ်တကောင်တော့ ဝန်ရိုးတချောင်း ထမ်းပြီး ပေါင်လည်လောက်နှစ်တဲ့ ရွံ့ တွေနဲ့ လမုပင်အမြစ်တွေကြားက နေ ကမ်းပေါ်တက်သွားလေရဲ့၊ သူတို့ ဆီမှာက လည်း ဒါမျိုးတွေက ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတော့ မဆန်းတော့ပြီ၊ ညွန့်ညွန့်သန်းက မီးဖိုဖက် ထွက်သွားပြီး မီးမွေး ရေနွေးအိုးတည် စလုပ်နေတော့သည်။
ကိုသာဆန်း အတွက်ကသာ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်ပြီး လီးတဆတ်ဆတ်တုန် နေသည်၊ အခုနကလေးကတင် စိတ်ရိုင်းတွေက အမျိုးမျိုး တွေးနေရာက မမျှော်လင့်ပဲ၊ နူစ်ယောက်ထဲ ဆိပ်ကွယ်ရာမှာ လှိုင်းလေး တပုတ်ပုတ် ရိုက်ခတ်သံကိုသာ ကြားနေရတော့ တဲ့ အခြေအနေရောက်လာခဲ့တာကိုး။
မှောင်ရီလေး နည်းနည်းပျိုးလာတော့ နေ့ခင်းထဲက အုံ့နေတဲ့ မိုးက တဖျောက်ဖျောက်ကျလာခဲ့သည်၊ ဒီအရပ်တွေက မိုးစမရွာလိုက်နဲ့ ရွာလိုက်တာနဲ့က တပတ်လောက်က အနည်းဆုံး မရပ်မနားရွာလေ့ရှိသည်။ ညွန့်ညွန့်သန်းက ထမင်းစားဖို့ ခေါ်လို့ ကိုသာဆန်း က မစာသေးဘူးစားနူင့်လိုက်တော့ ဟုဆိုကာ ကြောင်အိမ်သေးသေးလေးထဲက အာမီရမ် ပုလင်း သောက်လက်စ ကို ဆွဲယူပြီး ရေနွေးကြမ်းပုဂံ လုံးထဲ ထည့်သောက် နေလိုက်သည်။ ညွန့်ညွန့်သန်းက ငါးခြောက်ဖုတ်လေး နူစ်ချောင်းလောက်ကို ကြွေရည်သုတ်သံပုဂံပြားလေးတချပ် မှာထည့်ပြီး သူ့ရှေ့လာချပေး၏၊
“ ဒီမိုး ဒီလေနဲ့ နီတွပ် တကောင်တော့ ခရီးမှရောက်ပါ့မလားမသိဘူး.. ”
ညွန့်ညွန့်သန်းက သူမဖာသာ ညည်းသလိုနဲ့ ကိုသာဆန်း ကိုပြောလိုက်သည်။ကိုသာဆန်းက မယုတ်မလွန်ပင်
“ ရောက်သွားမှာပါ၊ ဒီကောင်က အကြမ်းခံနိူင်ပါတယ်၊ ဒီလောက်မိုးလောက်တော့ အပျော့ပါ... ”
ဒါပေမဲ့ သူစိတ်ထဲမှာတော့ သိနေသည်၊ နီတွပ်ဆိုတဲ့ စောက်ပျင်းကောင် ရွာတရွာရောက်တာနဲ့ အရက်ရှာသောက်ပြီး ကားကြုံမရလို့ ဟုအကြောင်းပြမှာ မြင်ယောင်မိသေးသည်။နောက်တော့ မိုးက တဖြေးဖြေးနဲ့ သည်းလာ လို့ တာလပတ် အကာတွေ ပတ်ပတ်လည်မှာ ရှောက်ချရသည်။ နဂိုလ်ကမှ နေရာကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ မှာ အခု အပြင်က မိုးပက်လို့ ရွဲကုန်သဖြင့် အိပ်ဖို့ ရာလူ ၃ ယောက် ကပ်အိပ်လို့ရလောက်တဲ့ အကျယ်ပဲ ကျန်တော့သည်။ အထဲမှာ အလင်းရောင် အတွက်က ဘက်ထရီနဲ့ ထွန်းတဲ့ ၂ ပေ မီးချောင်းလေးရှိသည်။
ဒီရေကလည်း ပြန်ကျတော့မည်ဆိုတော့ ဒီညကတော့ ဒီမှာအိပ်ရမည်မှာ သေခြာ နေတော့သဖြင့်၊ အိပ်ဖို့ ယာပြင်ကြရသည်၊ နီတွတ်ရဲ့ စောင်တထည်သာ ရှာတွေ့လို့၊ ကိုသာဆန်းက ညွန့်ညွန့်သန်းကို ပေးလိုက်သည်။
“ ကဲကဲ နင်အိပ်ခြင် အိပ်တော့၊ ကိုရီး ခနထိုင်လိုက်အုန်းမယ်၊ ငါက စောင်မလိုဘူး၊ ဆေးသောက်ထားတယ် ဟဲဟဲ.. ”
ကိုသာဆန်းတယောက်ထဲ တဖြေးဖြေးခြင်းဖြိုနေတော့ အာမီရမ် လည်း ဖင်ကပ်ဖြစ်နေပြီ၊ လူကလည်း သွေးကြွနေပြီ၊ သူ့ကို ကျောပေးကာ တစောင်းလေး အိပ်နေသော ညွန့်ညွန့်သန်း၏ ဖင်ကြီးမှာလည်း ကားစွင့်တက်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး တံတွေးတွေမြိုမြို ချနေရတော့ အာမီရမ်ကို ရေရောနေဖို့ပင်မလိုတော့၊ တံတွေးရောသောက်နေသည်လို့ သဘောထားလို့တောင်ရ အောင် ဂလုဖြစ်နေရသည်။
နောက်ဆုံး အရက်လဲကုန် စိတ်ကလည်း ဆက်မထိန်းထားနိူင်တော့ သဖြင့် ညွန့်ညွန့်သန်း အိပ်နေရာ အနားတိုးသွားပြီး ရေအိုးကြီးလို လုံးဝန်း ကားစွံ့ နေတဲ့ တင်ပါးကြီးပေါ်တွေကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ ဖွဖွလေးတင်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ညွန့်ညွန့်သန်း လည်း ယောက်ကျားတယောက်နဲ့ အဲလိုဆိပ်ကွယ်ရာမို့လို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေရခဲ့ပါတယ်။ ကိုဖိုးထောင်နဲ့ သမီးရီးစားဖြစ်တာ ကြာခဲ့လို့ ယောက်ကျားသားတယောက်နဲ့ အထိအတွေ့ အပွတ်အသတ်တွေကတော့ ကြုံဖူးပေမဲ့ သူတို့ နူစ်ယောက်စလုံးက မင်္ဂလာဦးညအတွက် ဆိုပြီး အဆုံးစွန်ခရီးကိုတော့ မလွျှောက်ခဲ့ကြပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကိုဖိုးထောင် ရန်ကုန်သွားတာ ဒီအပတ်က နည်းနည်းကြာတော့ အထိအတွေ့ အဆုပ်အနယ်လေး တွေကို တမ်းတနေမိ၊ ဆာနေမိနေပါသည်။
အခုလည်း ကိုရီးသာဆန်းရဲ့ ရမက်လွှမ်းတဲ့ အကြည့်တွေကို သတိထားမိပေမဲ့ ကိုယ့် ခဲအိုတော် ရမဲ့သူမို့လို့ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲ မှာ မထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ နီတွပ်ထွက်သွားလို့ လှေထဲမှာ ကိုရီးသာဆန်း နဲ့ နူစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တော့ သူမစိတ်တွေလည်း ဘာလို့မှန်းမသိ လှုပ်ရှားလာပြီး ရင်တွေလည်း တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေရပါတယ်။
ဒါကြောင့်လည်း အခု ကိုသာဆန်း သူမ တင်ပါးပေါ် လက်တင်လိုက်တာနဲ့ ညွန့်ညွန်သန်းက ချက်ခြင်းသိလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမစိတ်ကလည်း နူစ်ခွဖြစ်နေပါတယ်။ သူမက တကယ်လို့ ထလိုက်ရင်လည်း သူ့ခဲအို လူပျိုကြီး အရမ်းရှက်သွားမလား၊ တကယ်လို့ ငြိမ်ခံပြီးအိပ်ခြင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ရင်ရော၊ သူကဘယ်အဆင့်နဲ့ ရပ်သွားမှာလဲ။
သူမကိုယ်တိုင်မှာလည်းစိတ်လှုပ်ရှားမှု တွေနဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်ကြည်တွေစိမ့်ထွက် လာနေတာကို သိနေပါတယ်။တကယ်လို့ ကိုသာဆန်းလည်း ကိုင်ကြည့်ရုံလောက်ပဲ၊ ဒိထက်မပိုဘူးဆိုရင်၊ သူမက အိပ်ခြင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်မယ်ဆိုရင်၊ နောက်ကျတော့ ဒီအဖြစ်အပျက်ကို ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောပဲ ဘယ်တုန်းကမှ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ပါဘူးလို့ ဟန်ဆောင်နေလို့ရတယ်၊ နိူးနေတယ်ဆိုတာ သူသိသွားရင် ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး၊ ..... ညွန့်ညွန့်သန်း ကိုယ့်အတွေးတွေနဲ့ ကိုယ်ရူတ်နေတုန်း ဖြတ်ကနဲ့ သူမထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး၊ သူမအတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ အတင်းဆွဲချွတ်နေတာခံရတော့ ဟန်ဆောင်လို့မရတော့ပါ။
“ ဟင်..ကိုရီးသာဆန်း...ဘာ.ဘာ..လုပ်တာလဲ...မကောင်းပါဘူး... ”
ကိုသာဆန်းက စကားပြန်မပြောတော့၊ တစောင်းအိပ်နေသော ညွန့်ညွန့်သန်း ကို မှောက်ရက်ဖြစ်သွားအောင်တွန်းဖိလိုက်ပြီး ညွန့်ညွန့်သန်း ပုခုံးနူစ်ဖက်ကို သူ့လက်များဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ တွန်းဖိထားလိုက်သည်၊ အတွေ့အကြုံ မရှိသော အပျိုဖြန်းမလေးက ကုန်းရုံးထတော့ သူမကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အဖိခံထား သဖြင့် အောက်ပိုင်း ဖင်ကြီးသာထောင်ထ လာရသည်။
ကိုသာဆန်းကသူ့ပုဆိုးမရှိတော့သော ခါးအောက်ပိုင်း ကို ညွန့်ညွန့်သန်း ပေါင်နူစ်လုံးကြားဝင် ဒူးထောက် ထားလိုက်သဖြင့် ကမန်းကတန်း ပြန်မှောက်ချဖို့ ကြိုးစားသည့် ညွန့်ညွန့်သန်း၏ ပေါင်လုံးများမှာ ကိုသာဆန်း ပေါင်များပေါ် သွားကျပြီး၊ ထောင်မတ်နေသော ကိုသာဆန်း၏ လီးကြီးက သူမ ပေါင်ခွဆုံကို သွားထောက်မိသည်။
အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားကိုထောက်မိပြီးချော်ထွက်သွားသည်ထင်သည်၊ ညွန့်ညွန့်သန်း၏ ပါးစပ်မှလည်း အင့်ကနဲ အသံထွက်သွားသည်၊ အော်မကြားခေါ်မကြားသည့်နေရာမှာ ရောက်နေသည့် အပြင် မိုးကလည်း သည်းသည်းမည်းမည်းရွာချနေသည့်အတွက် အော်ဟစ် အကူအညီတောင်းလို့ကလည်း ဘာမှထူးမည်မဟုတ်သည်ကိုနူစ်ယောက်စလုံး ကသိနေကြသည်မို့ အသံတိတ် တိုက်ပွဲဆင် နေကြသည်။
ကိုသာဆန်းက အပေါ်စီးမှ အသာရ နေသည်မို့ ညာဘက်တထောင်နူင့်ညွန့်ညွန့် သန်း၏ကျောပြင် ကိုဖိထားပြီး ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် သူ၏လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အရည်စို့စို့လေး ဖြစ်နေသော ညွန့်ညွန့် သန်း၏ အဖုတ်ဝကိုစမ်းတေ့ကာ ဖိသွင်းချလိုက်ရာ။။
“ အား..အမလေး သေပါပြီတော့..ကိုရီးသာဆန်းရယ် ညွန့် ကန်တော့ပါရဲ့ မလုပ်ပါနဲ့ မကောင်းပါဘူး ကိုရီးရဲ့... ”
ညွန့်ညွန့်သန်း အဖုတ်လေး မှာ နဂိုလ်ထဲက စို့စို့လေး စိမ့်နေသော အရည်တွေ ရှိနေတာက တကြောင်း၊ ကိုသာဆန်း လီးကြီးကလည်း သံချောင်းပမာ၊ အပေါက်မရှိရင် တောင် ထိုးဖေါက်ပစ်တော့မလောက် မာတောင်တင်းထနေတော့ ဖျစ်ကနဲ တဝက်လောက် တိုးဝင် သွားသည်။
အပျိုမလေး မှာ ဆတ်ဆတ်ခါအောင်နာသဖြင့် အတင်း ရုန်းကန်ရာ ခက်ခက်ခဲခဲ ပုံစံ အနေ အထားကြောင့် ကိုသာဆန်းခမျာ ရှေ့ဆက်မတိုးနိူင်၊ ဒါပေမဲ့ လီးကြီးက တဝက်လောက် ညွန့်ညွန့်သန်း အဖုတ်ထဲ မြုပ်နေပြီမို့ ကိုင်ချိန်ထားရန် မလိုတော့ဘဲ၊ လက်နူစ်ဖက်လုံးအားသွားသဖြင့် ညွန့်ညွန့်သန်းလက်မောင်းကစ်ကစ်လေး နူစ်ဘက်ကို အနောက်မှ ဆုပ်ကိုင်ပြီး လှေကြမ်းပေါ် ဖိကပ်ထားလိုက်လေသည်။ ညွန့်ညွန့်သန်းမှာလည်း တကိုယ်လုံးမှာ လှုပ်လို့ရတာ ခေါင်းနဲ့ ဖင်ပဲ ရှိတော့ရာ၊ သူမ ဖင်ကိုလှုပ်လေ ကိုသာဆန်းလီးကြီးက ပိုနစ်ဝင်လာလေဖြစ်သဖြင့် သူမခေါင်းကိုသာ တယမ်းယမ်း နူင့် ကိုသာဆန်းကို လွှတ်ပေးဖို့ ငိုရှိုက် တောင်းပန်နေလေသည်။
ကိုသာဆန်း အဖို့မှာ ကား၊ နူးအိနွေးထွေး နေသော အပျိုမ စောက်ခေါင်းထဲ သူ့လီးတဝက် စေးစေးကျပ်ကျပ် ဖြင့် ရောက် နေပြီဖြစ်၍ အနောက်က ဒါးမြှောင်နူင့်ထောက်ကာ နောက်ဆုပ်ခိုင်းရင်တောင် သေခါမှ သေရော ရှေ့တိုးတော့ မည့် အခြေ အနေ ဖြစ်နေရာ ညွန့်ညွန့်သန်း ၏ ငိုရှိုက်သံ၊ တောင်းပန်သံများ သူ့နားထဲ မဝင်နိူင်တော့ပါ၊ ညီဖြစ်သူ ၏ မယားလောင်းဆိုတာက တော့ သတိတောင် မရတော့။ ကာမ ဘီလူးစီးနေပြီတကား။
ညွန့်ညွန့်သန်း ရုန်းကန်မှု နည်းနည်း လျှော့သွားတော့မှ ကိုယ်အနေအထားကိုပြင်ပြီး သူ့လီးကြီးကို လက်တဆစ်လောက် ဆွဲထိုးလိုက် ဖြေးဖြေးခြင်းပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေလေသည်။ ညွန့်ညွန့်သန်းအဖို့လည်း ရုန်းကန်နေရသော်လည်း မိမိစောက်ခေါင်းထဲ မှာ မကြုံစဘူးယောက်ကျားတယောက် ၏လီးကြီးမှာ၊ ပူပူနွေးနွေး တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တိုးဝင်ထွက် လှုပ်ရှားနေသဖြင့် စောက်ရည်များ သူ့ အလိုလိုထွက်လာရာ လီးကြီး၏ လှုပ်ရှားမှုကို ပိုမိုလွယ်ကူလာစေခဲ့သည်။
ကိုသာဆန်း လီးကြီး အဆုံးရောက်ခါနီးအထိကို ကောင်းကောင်းလိုးနေသည့်အချိန်မှာတော့ ညွန့်ညွန့်သန်းတယောက်လည်း ရုန်းဖို့ မေ့နေလေပြီ၊ ကိုသာဆန်းလည်း ရှိုက်သံလေး စဲသွားပြီး ငြီးသံလေး များက သူ့လီးကြီးထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း အီးကနဲအီးကနဲ ထွက်လာတော့သဖြင့်၊ ညွန့်ညွန့်သန်း လက်မောင်းများကို ချူပ်ကိုင်ထားရာက လွတ်လိုက်ပြီး၊ သူမ၏ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ကိုင်ကာကောင်းကောင်း လိုးပေးနေမိတော့သည်။
ညွန့်ညွန့်သန်း တယောက်မှာလည်း စိတ်ညို့ခံထားရသည့်လူ တယောက်လို၊ မျက်စေ့ကိုစုံမှိတ် လက်နူစ်ဘက်က စောင်စကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူမ ဖင်ကြီးကို ပြန်ပြန်ကော့ပေးလာနေမိတော့သည်။
ကိုသာဆန်းမှာ နေ့လည် လှေထွက် ကတဲက တင်းလာခဲ့ရသောကြောင့် ကြာကြာ မထိန်းနိူင်တော့ပဲ သူ့လီးကြီး မှာ ပြီးခြင်လာသောကြောင့် ဒစ်ကိုအပေါက်နားရောက်သည်ထိ ဆွဲထုတ်ပြီးတအားကုန်ဆောင့်ချလိုက်ရာ၊
“ ဖျစ်...ဖတ်.. ”
“ အမလေးတော့..သေပါပြီ.. ”
ကိုသာဆန်းက သူ့ပေါင်ခြံနူင့် ညွန့်ညွန့်သန်း ၏ဖင်ကြီးများကို ပြားကပ်နေသည်အထိ ဖိကပ်ထားပြီး သူ၏လီးကြီး မှ သုတ်ရည်များ ညွန့်ညွန့်သန်း စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲ ဖြတ်ကနဲ ဖြတ်ကနဲ ညှစ်ထုတ်နေသည်ကို အရသာခံနေလိုက်တော့သည်။သူ့လီးကြီးမှ အရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားမှ ကိုသာဆန်း အသိတရား ချက်ချင်း ဝင်လာခဲ့သည်။
“ ဟိုက်..ငါမှားပြီ..သွားပြီ...ငါ့ညီရဲ့ ဇနီးလောင်းကို ငါ ပြစ်မှား မိပြီ... ”
သောက်ထားတဲ့ အမူးတွေလည်း ပြေသွားပြီးလှေအနောက်ဖက်သို့ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်၊ ညွန့်ညွန့်သန်း၏ လှေတွင်းမှ တရူံ့ရူံ့ ရိူက်သံ လေးကို လှေပေါင်းမိုးပေါ် ကျနေတဲ့ မိုစက်သံ တဖြောင်းဖြောင်းက ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့ပြီးတဖွဲဖွဲရွာနေသော မိုးရေတွေအောက်၊ လှေပဲ့ပိုင်းမှာ ကိုသာဆန်း တယောက် ငူငူကြီးထိုင်နေမတော့သည်။
ညွန့်ညွန့်သန်းလည်း ရှိုက်နေရာမှ တဖြေးဖြေး ရပ်သွားခဲ့ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ပြန်စဉ်းစားနေ မိသည်၊ ငါ အခုနတုန်းက ဘာလို့ အသည်းအသန်မရုန်းမိတာလည်း၊ ငါလည်း အထိအတွေ့ကို သာယာမိသွားတာမဟုတ်လား၊ နဂိုလ်ထဲက သွေးသား ဆူဖြိုး စ အရွယ် ကိုဖိုးထောင်နဲ့ အပေါ်ရံ အထိအတွေ့လေးတွေကြောင့် ကြွရွ ပြီးသွေးဆူနေ တဲ့ သူ့ အသွေးအသားတွေက သူ့ဦးနှောက်ရဲ့ ဆင်ခြင်တုံ တရားတွေကို တားဆီးပိတ်ပင်ခဲ့တာပါလား။
ကိုရီးသာဆန်းကို ချည်းပဲ အပြစ်တင်လို့ မတရားပါဘူး၊ ကိုသာဆန်းက တကယ်လည်း သဘောကောင်း ပြီး သူ့ ညီ၊ညီမငယ်တွေကို အကိုကြီး အဖအရာ ဆိုသလို ပြုစု စောင့်ရှောက် ပျိုးထောင်ခဲ့ရလို့၊ ဒီအရွယ်ရောက်တာတောင်မှ ရီးစား မထား အနစ်နာခံပြီး စီးပွားရေးလေး ဖြစ်အောင်လုပ်နေခဲ့တာ သူလည်းအသိ တရွာလုံးလည်း အသိ မဟုတ်လား။
ဟင် အခုတောင် ဒီလောက် မိုးရွာနေတာ ဘယ်ထွက်သွားပါလိမ့်၊ ညွန့်ညွန့်သန်း တယောက် စိတ်ပူသွားပြီး တာလဘတ် အကာလေး ဟကြည့်လိုက်မိသည်၊ လှေပဲ့မှာ မိုးရွာထဲ ငုတ်တုတ် ထိုင်နေသော ကိုသာဆန်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ကိုရီးသာဆန်း လာလာ အထဲဝင်လေ ဘာလုပ်နေတာလည်း မိုးထည်းမှာ တော်ကြာဖျားနာ အအေးမိနေမယ်.. ”
ကိုသာဆန်းက ခနမျှတုံ့ဆိုင်းနေပြီး နောက် လှေပေါင်းမိုးအောက် ငုံ့ဝင်လာသည်။
“ အို ရေစိုကြီးနဲ့ အထဲမှာ အကုန်ရွဲကုန်မှာပေါ့ ရေစိုတွေ ချွတ်ညှစ်လိုက်အုန်းလေ၊ ရော့ဒီမှာ သဘက်တထည်တော့တွေ့တယ် ”
ကိုသာဆန်းက ညွှန့်ညွှန့်သန်း ပြောသမျှကို ပါးစပ်မှ ဘာသံမှ မထွက်ပဲ စက်ရုပ်လို လှုပ်ရှား နေ၏၊ မိုးရေထဲ ကြာကြာနေလိုက်ရသဖြင့် အမူးတွေလည်း ပြေ လူလည်း လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်သွား၏။
ခါးမှာ သဘက်တိုလေးကို လုံသည်ဆိုရုံသာပတ်ထားသော ကိုသာဆန်းက ညွှန့်ညွှန့်သန်း တစောင်းအိပ်နေသည့်ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်၊ လှေတွင်းမှာက နေရာကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ် မို့ အဝေးကြီးခွာနေချင်လည်း နေလို့မရပေ၊ အခုနက လိုးလိုက်ရသည့် အရသာက ပြန်ပေါ်လာပြီး ညွန့်ညွန့်သန်းဆီက မိန်းခလေးနံ့ကလည်း လှေပေါင်းမိုး ကျဉ်းကျဉ်းလေး ထဲမှာဆိုတော့ ထုံနေသည်။ ကိုသာဆန်း ၏ဖွားဘက်တော်က တဖြေးဖြေး ခြင်းမာတင်းလာခြေပြီ၊
“ ညွန့်ညွန့် ကိုရီးသာဆန်းကို အရမ်းမုန်းသွားပြီလားဟင်.. ”
ညွန့်ညွန့်သန်းဆီမှ ဘာသံမှ မကြားရ။
“ ညွှန့်ညွှန့် ကိုတော့ ကိုရီး အရမ်းချစ်သွားပြီ၊ ကိုရီး ညွန့်ညွန့်ကို လက်ထပ်ယူမယ်၊ ညွန့်ညွန့် ကရော ဘယ်လို သဘောရသလဲဟင်... ”
ညွန့်ညွန့် သန်းဆီက ဘာသံမှ မထွက် ညွန့်ညွန့်သန်း ခေါင်းထဲ မှာကား ဦးနှောက် ပူအောင်ကို စဉ်းစားခန်းထုတ်နေလေသည်။ အင်းငါလည်း သူ့လက်ချက်နဲ့ အပျိုရည်ပျက်သွားခဲ့ပြီ၊ သူ့ အတည်တကျ ယူမယ်ဆိုတော့ ကာ ငါလည်း မနူစ်နာတော့ဘူးပေါ့၊ ကိုရီးသာဆန်းကလည်း လူဆိုးမှ မဟုတ်တာ၊ တကယ်ဆို ကိုဖိုးထောင်ထက်တောင် သဘောကောင်းသေးတယ်။ ငြင်းလိုက်ရင်ကော ငါဘာလုပ်ရမှာလည်း၊ ကိုဖိုးထောင်ကို လိမ်ညာပြီးလက်ထပ်ရမှာလား၊ဒါမှမဟုတ် ကိုဖိုထောင်ကို လည်း လက်မထပ်တော့ပဲ အပျိုကြီးပဲ တသက်လုံး လုပ်သွားလိုက် ရင်ကောင်းမလား၊ စသည်စသည် တွေးတောနေပါသည်။
“ ညွန့်ရယ် အဲလိုကြီးငြိမ်မနေပါနဲ့..ကိုရီးကို ဆူခြင် ဆဲခြင်ရင်လည်း ဖွင့်ထုတ်လိုက်ပါ၊ ကိုရီးခံနိူင်ပါတယ်...အားလုံးက ကိုရီးရဲ့ အပြစ်တွေပါ.. ”
ကိုသာဆန်း ပါးစပ်ကပြောနေရင်း လက်က လည်း တစောင်းလေး သူ့ကို ကြောပေးအိပ်နေတဲ့ ညွန့်ညွန့် သန်းရဲ့ လက်မောင်းလေးတွေကို ပွတ်ပေးတော့ ညွန့်ညွန့်သန်း ကိုယ်တွင်းမှာလည်း ဓါတ်လိုက်သလို တဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်လာပါတယ်။
နောက်ဆုံး စိတ်မရှည်ပဲ ညွန့်ညွန့်သန်း ပုခုံးနူစ်ဘက်ကို ဆွဲပြီးပက်လက်လှန်သူ့ဖက်လှည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေ စီးကျနေတဲ့ မျက်လုံးအစုံကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပိတ်ထားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်၊ ကိုသာဆန်းတယောက်လည်း မနေနိူင် တော့ပဲ ညွှန့်ညွှန့်သန်း မျက်နှာတပြင်လုံးနမ်းရှုံ့ရင်း က နူတ်ခမ်းထူထူ လေးတွေကိုပါငုံစုပ်လိုက်ပါတယ်၊ နောက်တော့ ညွန့်ညွန့်သန်းရဲ့ ဖောင်းကြွနေတဲ့ နိူ့နူစ်လုံးကို အင်းကျီပေါ်ကပဲ အုပ်ကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်လိုက်တော့ အားကနဲ အသံနဲ့ အတူ ညွန့်ညွန့်သန်း လက်တွေက ကိုသာဆန်း လည်ဂုတ်ကို တွယ်ဖက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
လူသူတွေနဲ့ လည်း မနီး၊ ညမှောင်မှောင် မိုးသည်းသည်း၊ နေရာကျဉ်းကျဉ်း လေးထဲမှာ နူစ်ယောက်ထည်းရှိတဲ့၊အဖိုနဲ့အမ၊ အသွေးအသားတွေ ရဲ့ တောင်းတမှုကို သူတို့ မလွန်ဆန် နိူင်ခဲ့ကြ၊ နူစ်ဦးစလုံးရဲ့ ပြင်းပြတဲ့ ရမက်နဲ့ အာသာ တွေက လှေကလေးကို တသိမ့်သိမ့်လှုပ် နေစေခဲ့သလို၊ ညွန့်ညွန်သန်းရဲ့ အော်သံ ညီးသံ လေးတွေက နာကျင်လို့လား အားရလို့လား၊ မိုးသံတဖြောဖြော အောက်မှာ မပီမသ၊ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားလို့ ဖောင်းအိတုန်ခါနေတဲ့ ညွန့်ညွန့်သန်း ရဲ့နိူ့ကြီးတွေကို မျက်နှာ အပ်လို့၊ ကိုသာဆန်းရဲ့ လက်ဖဝါး နူစ်ဖက်က ညွန့်ညွန့်သန်းရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ အောက်ကမပင့် ဆုပ်ကိုင် လျှက်၊ဆောင့်ပေးနေတော့၊ ညွန့်ညွန့်သန်းရဲ့ လက်သည်းတွေက ကိုသာဆန်းရဲ့ ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်နေမိပါတော့သည်။ စေးစေးကျပ်ကျပ် စိကနဲ၊ စိကနဲ သူမစောက်ခေါင်းထဲက ကိုသာဆန်း၏ လိင်တန်ကြီး က တပြေ့ တနူစ်မို့ ညွန့်ညွန့် သန်းတယောက်၊ အသွေးအသားတွေရဲ့ ဆန္ဒ ကို မလွန်ဆန် နိူင်တော့ ပါချေ။
ဒီတချီက နည်းနည်းကြာသည် နူစ်ယောက်စလုံး လည်း အရသာ အပြည့် အ၀ ခံစားကြရပြီး နူစ်ဦးစလုံးလည်း ပြိုင်တူ ပြီးသွားကြသည်။ ဒီတခါတော့ ကိုသာဆန်းကလည်း မလွတ်ပေးတော့ ၊ သူ့လို အမောဖြေ အနားယူနေသော ညွန့်ညွန့်သန်း လက်မောင်းလေး ပုခုံးသားလေး များကို ယုယုယယ ကြင်ကြင်နာနာ ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလျက် ညွန့်ညွန့်သန်း မို့မို့မောက်မောက် နိူ့အစုံက နိူ့သီးခေါင်းလေးများကို စုတ်ပေးနေလိုက်တော့သည်။ ခနနေတော့ နောက်တခါ၊ ပြီးတော့ နောက်တခါ၊ ပြီးတော့ နောက်တခါ၊ ဆားငံရေကို သောက်မိကြလေပြီ။
မနက်ကျတော့ နီတွတ် ပြန်ရောက်လာတော့ ဟန်မပျက် ကိုသာဆန်းနဲ့ ညွှန့်ညွှန့် သန်းတို့ မနက်စာ ထမင်းကျော် စားနေကြပြီ၊ ကိုသာဆန်းနူင့် နီတွတ် တို့ နူစ်ယောက် ဝင်ရိုးလဲ လိုက် ပြီးတော့ အဆင်ပြေသွားသဖြင့် လှေစက်ပြန်နိူးကာ မြို့သို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
ပုံမှန်ဆိုရင် ကိုသာဆန်းက လှေပေါ်မှာပင် ညအိပ်လေ့ရှိသော်လည်း ဒီတခါတော့ မြို့ပေါ်က တည်းခိုခန်းတခု မှာ အခန်းယူထားလိုက် လေသည်၊ ညွှန့်ညွှန့်သန်းသွားလိုရာ တနေကုန်လိုက်ပို့ပြီးတော့ညနေဘက် တည်းခိုခန်းသို့ ပြန်လာရာ၊ အခန်းတခန်းထဲ ကုတင်တခု ထဲ တွေ့ရ၍ ညွန့်ညွန့် သန်းက ငြင်းသေးသော်လည်း မနေ့ညက အပျိုရည်လည်း ပျက်ခဲ့ပြီမို့ မထူးတော့ဘူးဟု စိတ်ဒုန်းဒုန်း ချလိုက်သည်ကတကြောင်း၊ ကိုသာဆန်းက လည်း ရွာပြန်ရောက်တာနဲ့ သူ့ အဖေအမေ ဆီမှာ လူကြီး ဆုံရာနဲ့ တောင်းရမ်း ယူပါ့မည်ဟု၊ တချိန်လုံးပြော နေသဖြင့် လည်းကောင်း စိတ်လျှောထားလိုက်လေတော့သည်။
အဲဒီညက နူစ်ယောက်စလုံး မအိပ်ဖြစ်လိုက် ကြတော့ပေ၊ အရှိန်ရသွားသည့် ကာမ ဂုဏ်ကြောမှာ အခုမှ မြီးစမ်း မိကြသူ လူပျိုကြီးနဲ့ အပျိုလေး ဆိုတော့ အချစ်မုန်တိုင်းတွေ ထန်ကြတော့သည်၊ ကိုသာဆန်းလည်း အနူစ်နူစ်အောင်းထားသမျှ ကြားဖူးနား၀ ပုံစံမျိုးစုံ စမ်းတော့သည်။ မနက် မိုးလင်း လို့ အခန်းပြင်မှ တခြား လူတွေ အိပ်ယာထ သွားလာ လှုပ် ရှားနေကြသံကြားမှ သူတို့ နူစ်ယောက်တယောက်ကို တယောက်ဖက်ကာ အိပ်မောကျသွား ကြလေတော့သည်။
.................................................................................................................
ရွာအပြန်လမ်းကျတော့ နည်းနည်း သွေးအေးသွားသော ညွှန့်ညွှန့်သန်း က ကိုသာဆန်းကို ချက်ခြင်း ကြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ အသိမပေးဖို့၊ သူတို့ အခုလို ချက်ခြင်းကြီး အသိပေးလိုက်ပါက သူတို့ ဒီခရီးမှာ မှားယွင်း ခဲ့ကြလို့ ယူလိုက် ကြရသည် ဆိုပြီး နံမည် ပျက်မည် ဖြစ်ကြောင်း၊ ကိုဖိုးထောင် ခရီး သွားနေတုန်းလည်း မလုပ်ရက်ကြောင်း၊ ကိုဖိုးထောင် ပြန်လာမှ သူအကျိုးအကြောင်းပြောပြီးလုပ်ချင်ကြောင်း၊ဖြင့် သဘောတူ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။
...............................................................................................
ထိုကဲ့သို့ ဟန်မပျက်နေကြ ပြီး တနေ့ ကိုသာဆန်းတယောက် ရွာတရွာကို ကုန်ပစ္စည်း ကောက် ဖို့ အသွား လမ်းမှာ စစ်တပ်က ပေါ်တာ ဆွဲတာခံ ရသည်ဟုသတင်းကြားပြီး ပျောက်သွားခဲ့သည်၊ ကိုဖိုးထောင် လည်း ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီး ကိုသာဆန်း သတင်းကို လိုက်စုံစမ်းလေတော့သည်၊ သို့သော်လည်း ထုံးစံအတိုင်း ကိုသာဆန်းတယောက် ဘယ်ရောက် ဘယ်ပေါက်မှန်းမသိ တော့ ညွန့်ညွန့်သန်းမှာ ဒုက္ခ ရောက်ရတော့သည်။
ဒီကြားထဲ သူ့ မှာ အမြဲတမ်းမှန်သည့် ရာသီ မှာ နောက်ကျနေသဖြင့် ကြားဖူးနား၀ ဖြင့် စိတ်ပူလာပြီး သူ့ သူငယ်ချင်း အရင်းကို ဖွင့်ဟ တိုင်ပင်ရလေတော့သည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းက အတင်းတိုက်တွန်းတော့၊ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသော ညွန့်ညွန့်သန်းမှာ ကိုဖိုးထောင်ကို ဖျားယောင်း ပြီး လွန်လွန်ကျူးကျူး ဖြစ်အောင် ကြံစည်ရလေတော့သည်၊ သူ့ကို အပျို မဟုတ်တော့မှန်း ကိုဖိုးထောင် ရိပ်မိမလားဟု စိုးရိမ်မိ သော်လည်း ကိုဖိုးထောင် ပစ္စည်း မှာ ကိုသာဆန်းထက် ထွားကျိုင်းလှသဖြင့် ညွန့်ညွန့် သန်းခမျာ မချိမဆန့် ခံစားရပြီး သွေးစ များပင် ထွက်လာရသဖြင့် ကိုဖိုးထောင်လည်း အားရ၊ ညွန့်ညွန့်သန်းလည်းစိတ်အေးရလေတော့သည်။
နောက်တော့ ကိုဖိုးထောင်နူင့်အိမ်ထောင်ကျပြီး သမီးလေး ထွေးရီ ကို မမွေးခင်ပင် ပေါ်တာ ဆွဲခံသွားရသည့် ကိုသာဆန်း ရှေ့တန်းမှ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက် လာသဖြင့် ရွာသို့ ပြန်လည် ရောက်လာခဲ့လေသည်၊ ထိုအချိန်မှာတော့ အရာရာက ပြောင်းလဲ နေခဲ့ပြီ၊ ကိုသာဆန်းလည်း အိမ်ထောင်မပြုတော့ပဲ လူပျိုကြီး ဘ၀ နူင့် အရိုးထုတ် သွားလေတော့သည်။
ကိုသာဆန်းက မထွေးရီ သူ့သမီး ဖြစ်ကြောင်းကို ထိုကဲ့သို့ ရှင်းလင်းပြောပြ ခဲ့ရာ ဘကြီးထောင် တယောက်မှာလည်း ညွန့်ညွန့်သန်းလည်း မရှိတော့၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း သားတွေရဲ့ မိန်းမ၊ သူ့ချွေးမ တွေကို စားနေတော့၊ ကိုသာဆန်းကိုလည်း စိတ်မဆိုတော့ ပေ၊ ခွင့်လွတ် နိူင် ခဲ့ပေသည်၊ ( ကိုသာဆန်းက သူပြန်ရောက်လာပြီး ဘကြီးထောင် မိန်းမ ဖြစ်နေသူ ညွန့်ညွန့်သန်းနူင့် ကြုံကြိုက် လို့ အကြိမ် အနည်းငယ် ခိုးစားခဲ့တာကို တော့ ထည့် မပြောခဲ့ လို့လည်း ဖြစ်နိူင်ပါသည်။ ။ဤကားစကားချပ်၊ ဟီးဟီး။ )
..........................................................................................
အဲလိုနဲ့ ဦးသာဆန်း အသုဘ လည်းပြီးသွား တော့ ဘကြီးထောင်တို့ မြို့ ပြန်ခဲ့ကြပြီး နဂိုလ်ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွား ကြရပြန်ပါတယ်၊ ဘကြီးထောင် တယောက် မထွေးရီ ကို သမီး မဟုတ်မှန်းသိသွား ပြီးတဲ့ စိတ် က ချက်ခြင်း ဘယ်လိုမှ မပြောင်းလဲ ခဲ့သော်လည်း၊ အခု နောက်ပိုင်း ဆောင်းဦးနူင့် မထွေးရီ လုပ်ကြတာကို ချောင်းခဲ့ဘူးတမို့ အခုကျတော့ စိတ်ထဲ မှာ တမျိုး ဖြစ်နေလေသည်၊ မထွေးရီကို သမီးမဟုတ်မှန်းသိပြီးမှ ဆောင်းဦး နူင့် အချစ်ကြမ်းတာကို စန္ဒာလေး ဖြင့်အတူချောင်း မိပြန်သည့် အခါမှာတော့၊ မထွေးရီလို လုံးကြီးပေါက်လှ၊ ခပ်ထန်ထန် ကို လုပ်ခြင်စိတ် တအား ကြွ နေရလေ တော့သည်။
တနေ့တွင်၊ ဘကြီးထောင် အတွက် အကွက်ကောင်းဝင်သော တနေ့ ရောက်ခဲ့ရလေတော့သည်။
.............................................................
မထွေးရီ နူင့် ဆောင်းဦးတို့ မှာ မလုပ်ရတာ နူစ်ပတ် ကျော် ဆိုတော့ မထွေးရီတယောက်ဆာနေ သော အချိန် ဖြစ်လေသည်၊ ဆောင်းဦး ဦးလေး တို့ လင်မယားက ခရီးထွက်စရာရှိ ရာ ဆောင်းဦးကို အိမ်မှာ တယောက်ထဲ မထားခဲ့ခြင်သဖြင့် မထွေးရီ အိမ်မှာပင် ကျူရှင်ပြီးတာနဲ့ တခါထဲ နေပြီး ညအိပ် နေရန် အကြောင်းဖန်လာခဲ့သည်၊သူတို့ နူစ်ယောက်မှာ အိမ်ပေါ် မှာ ဘကြီးထောင် ရော စန္ဒာ ပါရှိသဖြင့် အခွင့်အရေးက အရမ်းကျဉ်းမြောင်းနေလေ သည်။
မထွေးရီက ဘကြီးထောင် ညဘက်အိပ်မပျော်ရင် သောက်တဲ့ဆေးကို မေးတော့ ဘကြီးထောင် က အထာပေါက် နေလေပြီ၊ ဘာမှ မသိသလိုနူင့် ဘကြီးထောင်က ဆေးနူစ်လုံးပေးလိုက်လေသည်၊ ညဦးပိုင်း နိူ့ စတော်ဘယ်ရီလက်ဖျော် ဆောင်းဦးကို သွားဝယ်ခိုင်းပြီး မီးဖိုချောင်မှာ မထွေးရီတယောက် ခွက်တွေထဲ ခွဲထည့် ပြီး ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ အတွက် ဆိုပြီး သေသေခြာခြာ အရောင်မတူသော ခွက်များနူင့်ထည့် ပေးရာ ဘကြီးထောင် မှာ ကြိတ်ပြီး ပြုံးမိလေသည်။
စန္ဒာလေးက သူ့ အတွက်ချပေးသည့် ခွက်ကို အားရပါးရသောက်နေလေသည်၊ ဆောင်းဦးက မသောက်ရသေး ရေဝင်ချိုးနေသည်၊ ဘကြီးထောင်က သူ့ အတွက်ပေးသည့်ခွက်ကိုကိုင် ပြီး မီးဖိုချောင်ထွက်လာခဲ့လေသည်၊မီးဖိုက ထမင်းစားပွဲ မှာ ဇကာအုပ်ထားသည့် ဆောင်းဦး အတွက် အအေးခွက်ကို ကမန်းကတမ်း ယူမော့ချလိုက်ပြီး သူ့ခွက်ထဲ မှ ဖျော်ရည်ကို ဆောင်းဦးခွက်ထဲ လောင်းထည့် ပေးခဲ့လိုက်လေသည်။
နောက်တော့ သူ့ခွက်ကို ဆေးကျောပြီး ပုဂံစင်ပေါ် တင်ထားခဲ့လိုက်သည်၊ ဆောင်းဦးရေမိုးချိုးပြီးတော့ သူ့ အအေးခွက်ကို သောက်နေတာ တွေ့တော့ ဘကြီးထောင်က သူတွေးထားတာ မှန်ပါစေလို့ ဆုတောင်းနေလိုက်သည်။
သူတို့ လေးယောက် ညဘက် တီဗီ ထိုင်ကြည့် ကြရင်း နဲ့ စန္ဒာလေး ကတဝါးဝါးသန်းလာသလို ဆောင်းဦးလည်း သန်းလာသဖြင့် ဘကြီးထောင်လည်း သန်းပြနေရလေသည်၊ နောက်တော့ ဘကြီးထောင်က ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ဝင်သွား၊ စန္ဒာနူင့် မထွေးရီက လည်း သူတို့ အခန်းသူတို့ ဝင်၊ ဆောင်းဦးက တော့ ဧည့်ခန်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ချပေးထားသည့် ခေါင်းအုန်း စောင်တို့ဖြင့် လှဲ အိပ်နေတော့သည်။
ထိုသို့ဖြင့် တဖြေးဖြေး ညနက်လာပြီး အိမ်ထဲ တွင်လည်း အသံများတိတ်ဆိပ် နေတော့သည်၊ ဘကြီးထောင်မှာ မထွေးရီ ဘယ်လိုလုပ်မှာလည်း ဟု စဉ်းစားရင်း အသံကို နားထောင်နေတော့သည်၊ ညသန်းကောင်လောက်ကျတော့ မထွေးရီ အခန်းမှ ခြေသံ တရှပ်ရှပ် ကြားရလေသည်၊ နောက်တော့ ဖွနင်း သွားပုံရသည် အသံမကြားရတော့ ဘကြီးထောင် အသက်တောင် မရူပဲ နားထောင်နေမိသည်။
“ ဆောင်းဦး…ဆောင်းဦး..ဟေ့..တကယ်အိပ်ပျော်သွားပြီလား…. ”
မထွေးရီ မှာ ငတ်နေရသူမို့ စန္ဒာရော ဘကြီးထောင်ကို ပါ အိပ်ဆေးခပ်ထားပြီးဖြစ်ရာ အခု ဆောင်းဦးက ပါ အိပ်ပျော် နေသဖြင့် အားမလို အားမရ ဖြစ်နေရရှာသည်၊ ဆောင်းဦး လုံချည်ပေါ်မှပင် စမ်းကာ ဆောင်းဦး လီးကြီးကို ဆုပ်ညှပ် ပေးသော်လည်း ထမလာသဖြင့် မချင့် မရဲ ဖြစ်ကာ သူ့ အခန်းသူပြန်သွားလေတော့သည်၊ သူ့ကုတင်ပေါ် မှာ လှဲလျှောင်းရင်း အိပ်လို့လည်း မရသဖြင့် ၊ ဒီညတော့ စားရတော့မယ်ဆိုပြီး အားခဲထားသော သူ့ အဖုတ် ကြီး၏ လိုအင်ဆန္ဒ ကို ဖြည့်ဆည်း ရန် အလို့ငှာ ထမိန် တွင်းလက်လျိုကာ စပွတ် နေမိတော့သည်။
ထိုအချိန် တွင် သူမ ပုခုံးကို လာထိလိုက်သော လက်တဖက်ကြောင့် ဆပ်ကနဲ တုန်သွားရသည်၊ သူက ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး တခုခု ပြောဖို့ ကြံပေမဲ့ ဆောင်းဦးက ရူးရူး ဟု အသံပေးပြီး သူ့လက်ကြီးများဖြင့် ဖိထား၍ မှောင်ထဲ မှာပဲ ပြုံးလိုက်ပြီး ငြိမ် နေလိုက်တော့သည်။
ဘကြီးထောင်မှာ မထွေးရီ ၏ လုံးဖွံ့ ထွားကျစ်လှသော ဖင်လုံးပေါင်တန် များကို ဇိမ်ဆွဲပွတ်ကိုင် ရင်းမှ၊ ဆောင်းဦးလုပ်တတ် သော အဆင့်ဆင့် ကာမ ခလုပ်များကို ဖွင့်ပေးနေတော့သည်၊ ဆောင်းဦးနူင့် မထွေးရီလို့ အချစ်ကြမ်းပွဲ များကို ၃ ကြိမ် ထက်မက မြင်ဘူးခဲ့သဖြင့် ဆောင်းဦး၏ လုပ်ပုံကိုင်ပုံကို အတုယူလုပ်လာခဲ့ ခြင်းဖြစ်လေသည်၊ နောက်ဆုံး ပုဇွန်ုထုတ် ကွေးလေးအနေအထားရှိနေသော မထွေးရီ အဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တွေ ရွဲလို့ အရမ်းကို ယားနေပေတော့ရာ၊ဘကြီးထောင် လက်ကို ဆွဲဆိပ်ရုံ မက လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့်
“ လုပ်မှာ ဖြင့်လုပ်တော့ မောင်ရာ..တို့မနေ နိူင်တော့ဘူး.. ”
ဘကြီးထောင်က တော့ အောင်မယ် ကောင်မ သူ့သားလောက်လေးကို မောင်တွေဘာတွေနဲ့ ဒီလောက်ရွတာ သိကြသေးတာပေါ့၊ ဟု ဒေါသနူင့် တဏှာ ရောပြီး ထောင်ထနေသော သူ့ လိင်ချောင်းကြီးကို ၊ အရည်ရွမ်းနေသော အဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ ဖိသွင်း ချလိုက်လေတော့သည်။
“ ပြွတ်..ဖွတ်..ဗြိ… ”
“ အား..အင့်..အမေ့ သေပါပြီ..ဟင်နင်နင် ဘယ်သူလဲ.. ”
ကြီးမားလှသောဒုတ်ကြီး၏ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဝင်ရောက်လာမှုနူင့် မတူညီသော အထိ အတွေ့ကြောင့် မထွေးရီ တယောက် ဆောင်းဦး မဟုတ်မှန်းချက်ခြင်း သိသွားရသည်။ သို့ပေမဲ့ သိပ်နောက်ကျသွားပြီ ၊ သူ မထနိုင်အောင် ပုခုံးကို ဖိထားပြီး၊ သူ့ အရည်ရွဲနေသည့် စောက်ခေါင်းထဲ ပြည့်ပြည့် တင်းတင်းကြီး ဝင်ထွက် လိုးနေတာကိုတော့ သူဘယ်လိုမှ ရုန်းမရတော့ ချေ၊ ဆောင်းဦး မဟုတ်ပါက အခု သူ့အိမ်မှာ ရှိနေသော ယောက်ကျား ဆို၍ တယောက်သာရှိ တော့သည်မဟုတ်ပါလား။
အဖေ အရင်းမဟုတ်မှန်းသိပေမဲ့ ငယ်ငယ်ထဲက နူတ်ကျိုးလာခဲ့လို့ ပါးစပ်က အကျင့်ပါသွား သည့်အတိုင်း ရေရွတ်လိုက် မိတော့သည်၊
“ အို့.. အင့် ဖေဖေ………………… ”
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment