ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များ အပိုင်း ( ၁ )

ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များ အပိုင်း ( ၁ )

ဇာခြည် ရေးသည်။

(မှတ်ချက် ...  ကိုကို့နေရာမှ စိတ်ကူးပုံဖေါ်ခံစားရေးသားသည့် ၉၈% ဖြစ်ရပ်မှန်ဖြစ်ပြီး… ကျွန်မတို့ ဇနီးမောင်နှံတို့၏ သီးသန့် ဖြစ်ရပ်များသာ ဖြစ်ပါသည်။)

အထက်တန်းကျောင်း အပြီး ပန်းချီပညာကို စပြီးဆည်းပူးသည့်နှစ်က ကျွန်တော့်ကံကြမ္မာ ဆန်းကျယ်စွာ ချိုးကွေ့ပြောင်းလဲသွားခဲ့သောနှစ်။ ခြံချင်းကပ်လျှက် အိမ်ကမမမှာ သူ့အဖေဆုံးပြီး တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ကျွန်တော့ကို အစ်မတစ်ယောက်လိုလည်း စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သူ ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုခင်မင်သည်။ 

သူ့ချစ်သူနှင့် အိမ်ထောင်ပြုတော့မည့်ဆဲဆဲ ရေနစ်သေသွားရာ သူ့မှာ ကိုယ်ဝန်နှင့်ကျန်ခဲ့သည်ကို ပြောပြတိုင်ပင်ကာ စိတ်ဓါတ်အလွန် ကျနေသည့် ကာလ။ ကျွန်တော် ဘာကူညီရ မှန်းမသိ ဖြစ်နေခိုက်။ မမကို ကျွန်တော် လက်ထပ်ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ကျွန်တော့ သဘောထားကို မမအား ရူးရူးမိုက်မိုက် ဖွင့်ဟလိုက်သည်။

မမက သူ့ကိစ္စသိသော ကျွန်တော့ကို နောက်သည်ထင်မှတ်ကာရယ်သည် ဇွတ်အတင်း ပြောတော့မှ အသက်ချင်းကွာဟလွန်းသည်၊ ကျွန်တော်နစ်နာရမည့်အဖြစ်ကို လက်မခံနိုင်ဆိုကာ အတင်းငြင်းသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း တဇွတ်ထိုး ဒါချည်းပဲ ထပ်ကာတလဲလဲပြောတော့ စကားတစ်ခုခံသည်၊ မမ အစီအစဉ်က ကလေးမွေးပြီးမှပဲ ရုံးတက်လက်ထပ်မည် လက်ခံနိုင်သလား ? ဒါကြားတော့ ကျွန်တော် နောက်ဆုတ်သွားမည် ထင်၍ ပြောခြင်းဖြစ်မည်ထင်သည်။

လူတို့သည် တစ်ခါတစ်လေ သူတို့မှားမှန်းသိသွားသော်လည်း ကိုယ်တိုင်မှားတာကို ဝန်ခံလိုခြင်းမရှိ တတ်ပေ။ ထိုအတိုင်း ဇွတ်ပေကာ မှန်သည်ဟု ခုခံငြင်းဆိုတတ်ကြသည်။ 

ကျွန်တော့ အခြေအနေလည်း ထိုအတိုင်းပင် ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်ဝန်ကိစ္စကို လူမသိစေရန်လက်ထပ်ချင်တာ ဖြစ်သော်လည်း ပြောပြီး လက်စနှင့် မမကိုချစ်ကြောင်း ဘာဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်နိုင်မည်ကို ပြလိုသဖြင့် သူရဲကောင်းဆန်စွာ သဘောတူ သည်ပြော၏၊ ကျွန်တော့ဘက်က ဘာအကြောင်းကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် နောက်ဆုတ်ဖို့လုံးဝမရှိ ဆိုတော့မှ သူလည်း စိတ်လက်လျှော့ကာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရောမှားလိုက်ကြတော့သည်။

ကျွန်တော်ကိစ္စကိုလက်မခံ အပြတ်အသတ် ကန့်ကွက်သူက ဒေါ်ဒေါ် မအပ်စပ် ပြောသည်။ မိဘတို့ လက်ငုတ်လက်ရင်း ဈေးဆိုင်ကို ကျွန်တော်မလုပ် ပန်းချီပညာပဲ လိုက်စားကာ အသက်မွေးမည် ဆိုတုန်း ကတည်းက ကျွန်တော်လုပ်ချင်သည်ကို ဖြောင်းဖျမရတတ်သော ကျွန်တော့အကျင့်ကို သိသူဖြစ်ရာ ကျွန်တော် ငယ်သေးသည်။

လက်မထပ်သင့်သေး၊ ဒီထက်ချောလှတာနှင့် ရှာပေးစားချင်သည်၊ နှစ်နှစ်သုံးနှစ်စောင့်ပါအုံး၊ အမျိုးမျိုးတားနေသည့်ကြားက ပြောမရတော့သည့်အဆုံး အဆိုးထဲကအကောင်း လုပ်ငန်းအတွက်တော့ စိတ်ချ သည်၊ သူလည်းအသက်ကြီးပြီ သူ့အရပ် ပြန်နားချင်သည့်ဆန္ဒ ကိုပြောရင်း လက်ခံခေါင်းညိတ်၍ စီစဉ် တော့သည်။

သူ့အစီအစဉ် ပထမပိုင်းက ဆိုင်ကိုမမနှင့်လွှဲအပ်ခြင်းကို အကောင်အထည်ဖေါ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်က ကြားထဲက မမကိုရောကျွန်တော့ကိုပါ ဖြောင်းဖျပြောဆိုမရ၊ မမကလေးမွေးသည့်ကိစ္စကို ကူပေးလိုက်သည်။ မမမွေးသော ဇာခြည်လေးအား သူ့ချစ်သူကို ဖခင်အမည်တပ်ကာ မွေးစားရင်းရေးသည်။ 

မွေးပြီးတစ်ပတ် အကြာ မမကျွန်တော်တို့အိမ် ပြောင်းလာသည် ရုံးတက်လက်ထပ်ကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ် စိတ်ထဲမကျေချမ်း သော် လည်း အပြင်တော့ထုတ်မပြ၊ သူ့အရပ် ပြန်သွားသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ပြန်တော့မှ မမက ပြောမရဆိုမရ။ သမီးလေး မွေးပြီးမှ သိသိသာသာပြောင်းလဲလာသည်၊ အရင်နှင့်လည်း လုံးဝမတူတော့ပေ။ 

ဇာခြည့်ကိုနို့မတိုက်၊ ပြုစုဖို့ လည်းစိတ်မပါ၊ ငယ်ငယ်လေးနှင့်ပစ်ထားကာ အလုပ်ပြန်စလုပ်သည်။ ဒီလိုနှင့် ဇာခြည်လေးမှာ ငယ်စဉ်က တည်းက ကျွန်တော့တာဝန်ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော် ဇာခြည်လေးကို စောင့်လျှောက်ရင်း ပန်းချီပညာကို ဆက်လက် ဆည်းပူးသည်။

မမမှာလုပ်ငန်းတော့ အစီအမံကောင်းသည် ဆိုင်ကို နှစ်ဆိုင်တစ်ဆိုင် ပေါင်းလိုက်ပြီး စီးပွားရေးတိုးချဲ့ လိုက်သည်။ မော်လမြိုင်မှ သူ့အမျိုးထဲက တူမနှစ်ယောက်ကို ဆိုင်အကူလုပ်သား အဖြစ်ခေါ်ကာ သူ့ အိမ်ဟောင်း မှာနေစရာပေးသည်။ အိမ်ထောင်မှုကိစ္စနှင့် ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေသည်။

ဇာခြည်လေး ဝဝကစ်ကစ်ကလေး အလွန်ချစ်စရာကောင်းသည်။ ငယ်စဉ်က သိပ်အေးသည် သိပ်မငို တတ်၊ ကျွန်တော့ကိုချစ်သည်။ သူငိုလျှင်လည်း ကျွန်တော်ချော့မှ မမချော့၍မရတတ်။ မမကလည်း အစကတည်းက အမေအခေါ်မခံ… သူ့ကိုသူ မမခေါ်ခိုင်းသည်။ 

ဇာခြည့်ကို ထိန်းကျောင်းရင်း အိမ်မှအခန်း တစ်ခန်းကို ပန်းချီခန်းလုပ်ကာ ပန်းချီဆွဲခြင်း၌ ဘဝကိုမြုတ်နှံ လိုက်လေသည်။ ဇာခြည်လည်း သူ့အမေကို ကျွန်တော့လိုပင် မမ ခေါ်သည်… ကျွန်တော့ကို သူ့အမေသင်ပေးသလို ကိုကိုခေါ်သည်။

အိမ်ထောင်အစဦးတော့ အဆင်ပြေသလိုလို ရှိခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်း အိမ်ထောင်မှုကိစ္စဆို သူလုံးဝ စိတ်မဝင်စားတော့၊ စီးပွားရေးမှ စီးပွားရေးဖြစ်လာသည်။ ဆိုင်တစ်ခြမ်း၌ ကျွန်တော်ဆွဲသော ပန်းချီတို့ကို တင် ရောင်းသည်။ မမပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းလာပြန်သည်၊ တစ်အိမ်တည်း နေဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော့ပန်းချီ ရောင်းရ သမျှငွေမှန်သမျှကို သပ်သပ်ခွဲ စာရင်းလုပ်ကာ စီးပွားခွဲလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုအပ်သည်။

ကျွန်တော့ကို လက်ထပ်ခဲ့မိတာ သူ့အတွက် အမှားကြီးတစ်ခုလိုမျိုး သဘောထားပြုမူလာသည်။ စကား သိပ်မပြောတော့ ဘယ်နေရာသွားဖို့ရှိရှိ ကျွန်တော်နှင့်လွဲအောင်ရှောင်သည်၊ ကျွန်တော့ကို သူ့အမျိုးသားမှန်း အသိမခံချင်၊ ကျွန်တော့အသက်ငယ်ခြင်း ကိစ္စကိုပဲ အမြဲတမ်း အကြောင်းပြသည်။ 

ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် လင်ခန်း မယားခန်းတော့ မပြတ်စဲ။ ဘယ်လိုမှပြုပြင်မရတော့ သည့်ကိစ္စဖြစ်နေတော့ ကျွန်တော့ပန်းချီနှင့် ဇာခြည်လေး ဖြင့်သာ ပျော်တတ်လာပြီး ကျွန်တော် သူလုပ်သမျှကို ဥပေက္ခာပြုထားလိုက်သည်။

ဇာခြည်လေးသည် ကျွန်တော် နှင့် သိပ်တူတာဆိုလျှင် ကျန်းမာရေး လိုက်စားခြင်း၊ ပန်းချီဆွဲ၊ စာဖတ်ခြင်း၊ ကွန်ပျူတာသုံးခြင်းတို့မှာ သိပ်အဆင်ပြေသည်။ ကျွန်တော့ကို အထူးချစ်ခင်ကာ၊ ချွဲတတ်သည်၊ ဆရာလုပ် အမိန့်ပေးတတ်သည်။ စိတ်ရှင်းရှင်း နေသည်၊ လက်တွေ့ကျသည်၊ တည့်တိုးပြောတတ်သည်။

မိခင်နှင့် ကင်းကွာပြီး ကြီးပြင်လာသူဖြစ်ရာ တစ်ခါတလေတော့ အားငယ်တတ်သော်လည်း စိတ်ဓါတ် အလွန်ကြံ့ခိုင်သည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက စည်းကမ်းကြီးပြီး အဘက်ဘက်က ပြောစရာမရှိ၊ ဆုံးမခဲ့ရသည် ဆိုတာ မရှိခဲ့သလောက်၊ စကားဖြင့် ရှင်းပြပြောဆိုလိုက်လျှင် သိလွယ်တတ်လွယ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ စာလည်း ထူးချွန် ခဲ့သည်။ ကျောင်းစာထက် အပြင်စာကို ပိုအဖတ်များသည်။

TV မုန်းသည်… စာဖတ် ဝါသနာကြီးသော သူ့အတွက် သူနှစ်သက်မည်ထင်ထားကာ iPad ဝယ်ပေး မည့်ကိစ္စကို နှစ်မျိုး စလုံးသုံးဖူးသည့်သူက ကြည့်လှတာပဲရှိသည်၊ ဈေးလည်းမတန် ဘက်စုံသုံးနိုင်သည့် Laptop ပဲဝယ်ယူသည်။ ကောက်ချက်ချသည်။ 

အဝတ်အစားမမက်၊ ပစ္စည်းမမက်၊ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဝတ်စား ဆင်ယင် နေထိုင်တတ်သည်။ စကားသိပ်တတ်သည်၊ အမြဲတမ်း ကလေးဆန်ဆန် နေသော်လည်း ရှားရှားပါးပါး သူလေးနက်ပြီ ဆိုလျှင်တော့ မလွယ်။ အတွေးအခေါ် ကောင်းသည်။

ဒီလိုနှင့် ဇာခြည် ကျောင်းပထမနှစ်ပြီးကာစ၌ မမနှင့် ကျွန်တော့ အဆုံးသတ်ဘယ်အထိ ဖြစ်လာသလဲ ဆိုလျှင် ဘာပြဿနာမှမရှိဘဲ အိမ်ခွဲအိပ်ချင်သည်ဆိုကာ သူ့အိမ်ဟောင်သို့ ပြောင်းနေတော့သည်။ 

ပြောင်းပြီး တစ်ပတ်အကြာ ကျွန်တော်နှင့် ကွာရှင်းပြတ်စဲလိုကြောင်း တောင်းဆိုသည် ဘာမှ မထူးခြားသည့်အတွက် ကျွန်တော် လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။ ကွာရှင်းတာက တကယ့်အေးအေးဆေးဆေး။ ကွာရှင်းတော့ ဇာခြည့်ကို တာဝန်ကျေ ခေါ်ကြည့်သည်၊ ခေါ်မရတော့ သူနှင့်လုံးဝမဆိုင်သလို သဘောထားသည်။

ဇာခြည်ပန်းချီဆွဲတာ အလွန်ဝါသနာထုံသည် ကောက်ကြောင်းနှင့်ဆီဆေးကို သူသိပ်နိုင်သည်။ သူကျောင်းပြီးလျှင် ကျွန်တော်နှင့် ပန်းချီဆွဲမည်ကို ကြေညာထားသည့်အတိုင်း ယခုကျွန်တော်နှင့် အတူ ပန်းချီဆွဲခြင်း သာမက အိမ်ဖေါ်မလိုတော့ဟု အမိန့်ထုတ်ကာ။ 

မီးဖိုချောင်တစ်ခုလုံးကို သူ အပိုင်စီးလိုက်သည်။ တကယ့်အိမ်ရှင်မကြီးလို တစ်အိမ်လုံးကိုစီမံသည်။ ကျွန်တော့ငွေကို သူ့လက်အပ်လိုက်သည်၊ လက်မဖွာ အသုံး စိစစ်သည်။ အချိန်စီမံခန့်ခွဲတာ သိပ်တော်သည် သူဆွဲပေးသော အချိန်ဇယားအတိုင်း လုပ်ကိုင်ပေးရသည်။

Interior Decoration အကြောင်း သူ ဖိဖိစီးစီး လေ့လာသည်။ လေ့လာပြီးမှ အသေအချာစုံစမ်းပြီး သဘောကျသော Interior Decoration အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့အား လိုက်လံရှာဖွေ ငှားရမ်းလိုက်ပြီး အိမ်ခြံတစ်ခုလုံး ဆင်ချင်သလို အလှဆင်သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း သူ့ကို ကူညီရှင်းလင်း ပေးရသည်။ 

နှစ်လ လောက်ကြာတော့ ပန်းချီအဆွဲမပျက်၊ အချက်အပြုတ် မလစ်ဟင်းဘဲ အိမ်တစ်အိမ်လုံး အလှဆင်၍ ပြီးစီး သွားသည်။ တစ်အိမ်လုံး သူ့ခြေသူ့လက်၊ အချက်အပြုတ် တော်သည်။ ဝယ်စရာမှန်သမျှ သူတာဝန်ခံကာဝယ်သည်။

အခြား မိန်းကလေးများလို အလှပစ္စည်း မက်တာမျိုးသူ့မှာ လုံးဝမရှိ။ အဝတ်အစား သိပ်ရွေးသည် သေသပ်လှပပြီး တကယ်ကျက်သရေရှသော အဝတ်တို့ကို ရှာဝယ်တတ်သည်။ လက်ဝတ်လက်စား မမက်။ လက်ပတ်နာရီတစ်လက်၊ နားတောင်း တစ်စုံ၊ ခေါင်းစည်း အနည်းငယ်က သူ့မှာရှိတာအကုန်ပင်။ 

အလှပြုပြင် စရာမလိုဘဲ ပင်ကိုယ်လှသည်။ အလှအလွန်ပြင်တတ်သော မိန်းလေးများပင် သူ့ရှေ့ရောက်လျှင် မှေးမှိန်သွား တတ်သည်။ ဇာခြည်ကား ရိုးရှင်းစွာလှသူ။ မိန်းကလေး အချင်းချင်းပင် သူလှတာကို မနာလိုဖြစ်ရသည့်အထိ။

ဇာခြည်မှာ ဖွံ့ထွားလာပြီး ယခု အပျိုဖားဖားဖြစ်သည့်အထိ ဖက်လှဲတင်းနေကျင့်ကို မဖျောက်သေးပေ၊ ကျွန်တော်နှင့်ဆို သူငယ်ချင်းလို တိုင်တိုင်ပင်ပင်ရှိသည်။ တစ်ခါကျတော့ ပြဿနာ တစ်ခုတက်သည်။ သူဈေးမှ အပြန် အတင်းလိုက်ပြောသူကို လက်သီးနှင့်ထိုးပစ်သည်… ကိစ္စက အဲဒီမှာပင်မပြတ် သက်ဆိုင်ရာကို ဝင်တိုင် ခဲ့သေးသည်။ 

အိမ်ပြန်ရောက်မှ သူအရင်က ပြောပြခဲ့သော သူ့ကို အတင်းလိုက်ကြိုက်နေသော သူငယ် ဖြစ် ကြောင်း သိရသည်။ ထိုသူငယ်ကို ပြန်မကြိုက်နိုင်ကြောင်း ပြေပြေလည်လည်ပြောခဲ့ ပြတ်ပြတ်သားသား ငြင်းထားခဲ့ သည့်ကြားက သူ့လက်ဆွဲသောကြောင့် ဒီအထိဖြစ်ရကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သိပ်ရင်မော ရသည်။

.............................................................................................................

မမ၏ အစီအစဉ်

မမသည် ကွဲပြီးချိန်မှစပြီး…တွေ့လျှင်လည်း သူ့ကိုသူ ဟိုး..အရင်ကလို “အစ်မ”“အစ်မ” နှင့် ကျွန်တော့ ကို “မောင်လေး”“မောင်လေး” နှင့်တပ်ခေါ်ကာ လင်းမယားတုန်းကထက် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နွေးနွေး ထွေးထွေး တရင်းတနှီး ဆက်ဆံလာတာကတော့ ထူးခြားလှသည်။ ဟိုး…လက်မထပ်မီကလို… အစ်မရင်း သကဲ့သို့ ဆက်ဆံခြင်း။ ခွဲပြီး သူ့ပြောင်းလဲသွားသော ဆက်ဆံရေးကို နားလည်၍မရ… ဒါပေမယ့် ကျေနပ်သည်။

တစ်ခါ ဆေးဝယ်ရန်ဈေးသွာခိုက် သူနှင့်ဆုံတော့ ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အေးအေးဆေးဆေး သူစကား ပြောချင်သည်။ ဆိုင်ထဲရောက်ကော်ဖီသောက်ပြီးသည့် အထိ ဘာမှ မပြောသေး။ သူတို့ သားအမိမှာ တူတာတစ်ခုတည်းရှိသည် ထိုအရာကား သူတို့စကားပြောလျှင် ဖြတ်ပြောဖို့ဆိုတာလုံးဝမဖြစ် ဖြတ်ပြောလျှင် လည်း စိတ်ဆိုးတတ်ကြသည်။ သူဘာပြောမည်ကို ကျွန်တော်စိတ်ဝင်စားနေသည်။ သူ့ စကာားစပြောတော့ သည်….

“ ဟယ်… မောင်လေး…နင်နဲ့ စကားပြောချင်နေတာဟယ်… ပြောမှာ ဆိုတာထက်နင့်ဆီက လက်ဖြန့် တောင်းတယ်လို့ သဘောထားပါဟယ်…ငါ အပြောမတတ်ရင်လည်း ငါ့မောင်ကို ချစ်လို့ပြောတာနော် စိတ်မဆိုးရဘူးနော်… ငါပြောမယ့်စကားအတွက် နင့်မာနကို ကြားထဲဆွဲမထည့်လိုက်ပါနဲ့… နင့် သောက်ကျင့် သိလို့ကြိုပြောထားတာ…”

“ နင့်ကိုယ်ကျင့်တရား၊ သန့်ရှင်းတည်ကြည်မှုကိုလည်း ငါအင်မတန်လေးစားတယ်… နင့်လို ယောက်ျား ဆိုတာရှားပါတယ်… နင့်မှာ သူများနဲ့မတူအောင် ကောင်းတာတွေ အများကြီးရှိပေမယ့်… ဆိုးတာလေး တစ်ခုတစ်လေလည်း ရှိတယ်…။ 

ငါလည်း ငါ့ကိုငါ ကောင်းတယ်လို့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါဆိုးတာ လည်း နင်သိပါတယ်ဟယ် နင်ငါ့အပေါ် ကောင်းခဲ့သလောက် နင့်ပေါ်ငါ ဘာကောင်းခဲ့လို့လဲ? ငါ့ကြောင့် နင့်ဘဝပျက်စီးခဲ့ရတယ်…နင်ဆိုးတာက…တမျိုးငါ့မောင်ရဲ့…နင်မပွင့်လင်းဘူး…အရမ်းသိုသိပ်တယ်… တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်…အေးတိအေးစက်နဲ့…လုပ်ပြီဆိုလည်းဇွတ်…ပြေမရဆိုမရ…”

“ ငါပြောတာတွေ ဘယ်တွေရောက်ကုန်မှန်း မသိပါဘူးဟယ်… ခုဟာက… ဒါတွေပြောဖို့မဟုတ်ဘူး… ငါပြောတာကို အဓိပ္ပယ်ကောက်လွဲရင် ငါ့မောင်အမှားကြီးမှားမယ်ဆိုတာ ကြိုပြောထားချင်တယ်… နင် တလွဲတော့ မကောက်နဲ့နော်… နင့်ဘဝအတွက် အလျှော်အစားလို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး… နင့်ရှေ့ဒူး ထောက်ပြီး တောင်းဆိုချင်တာပါ…”

“ ငါ့မောင် အငယ်လေးရှိသေးတယ်… ပန်းချီရဲ့အပြင်… ဘဝကို ထွက်ကြည့်ပါအုံးဟယ်… နင် ဒီလိုမနေ သင့်ပါဘူး… ခေါင်းမမာချင်စမ်းပါနဲ့ ငါ့မောင်ရယ်..”

“ ငါ့သမီး နင့်ကိုချစ်နေတယ် ဒါကိုငါသိတယ် နင်မသိသေးဘူး မဟုတ်လား? ဒါပြောတာ မိန်းမ အကြောင်း နင့်ထက်ငါပိုသိတယ်ဆိုတာ… သမီးကို နင့်ထက် ပိုချစ်နိုင်မယ့်သူဆိုတာ မရှိနိုင်ဘူး… သူ့ အချစ်ကို နင်လက်ခံသင့်ပါတယ်… အစ်မပြောစကား နားထောင်ငါ့မောင်ရယ်… ငါ့သမီး ဘယ်လိုပါ ဆိုတာ နင်ထက်သိတဲ့လူလည်း မရှိပါဘူး… နင်သူ့ကို ယူလိုက်ပါနော် နင်နဲဆိုဘာမှ ပြောစရာမရှိဘူး… ငါ့တို့ အရင်ကားအဟောင်းကို ရောင်းပစ်ကြရအောင်ဟယ်… ငါကားသစ်တစ်စီး လက်ဖွဲ့ချင်လို့ ငွေစု ထားတယ်… .........................”

“ နော်ငါ့မောင်နော်… ဟုတ်လား ငါလာခဲ့မယ်…”

သူပြောသော စကားတို့မှာ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက် ဖြစ်သွားသည်။ ထူပူသွားသည်။ သူက တော့ ငါလာခဲ့မယ်… ပြောကာ အေးအေးဆေးဆေး ထသွားသည်။ ကျွန်တော် ဘာခံစားသလဲ ဆိုတာပင် မေးမ သွားပါ။ ကျွန်တော်အိပ်မက်ထဲမှလန့်နိုးသလို ဖြစ်သွားသည်။ 

သူကွာရှင်းတာ ဘာကြောင့်လဲ? ဒါအတွက်လား? သူပြောသလိုဆိုတာ တကယ်ပဲ ဟုတ်ပါသလား?…ကျွန်တော့်ခေါင်း ခြာခြာလည်သွားသည်… သိပ်ရင်မော သွားသည်။ 

ဇာခြည့်ကို ကလေးလိုပင် သဘောထားခဲ့ရိုးအမှန်ပါ။ သူပြောသလို ဖြစ်သင့်ပါသလား စိတ်ကူး ထဲမျှပင် ထည့်မကူးဖူးပါ။ သူပြောတာကိုလည်း ကျွန်တော်မယုံကြည်ချင်။ မမပြောမှ သိရသည့် အဖြစ်ကိုလည်း မခံချင်။

ယခုတလော တခုခုကို အလိုမကျသလိုမျိုး၊ ရွှင်ရွှင်ပျပျ နေတတ်သော ဇာခြည်မှာ အခုတစ်လော မလန်းဆန်း။ တစ်နေကုန် သူ့အသံဖြင့်ညံနေတတ်သော အိမ်မှာ ခုတလော တိတ်ဆိတ်နေသည်။ တလော ကဆိုလျှင် ကျွန်တော့ရင်ခွင်ထဲမှီကာ ငိုသည် ဘာမှလည်းမေးမရ။ 

ကြာတော့ကြာပြီ ကျွန်တော် ရပ်တည်ရ အလွန်ခက်လာသည်။ မမပြောသလိုဆိုတာ မှန်နေပြီလာ? ရင်မောလာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုလည်း သံသယ ဖြစ်လာသည်။ ငါကော…? အိုး…ကိုယ့်ကိုယ်ကို လန့်သွားသည်… မဖြစ်သင့်ပါ…

အမှန်ဝန်ခံရလျှင် မမပြောလိုက်သည့် နေ့မှစပြီး ကျွန်တော့ အတွေးလမ်းကြောင်း ယိမ်းယိုင် လာ ခဲ့သည်။ တစ်ကယ့်တစ်တယ် မှာတော့ “ဖြစ်သင့်” “မဖြစ်သင့်” ကြားတိုက်ပွဲမှာ “မဖြစ်သင့်” က “ဖြစ်သင့်” ကို အလဲထိုးပစ်လိုက်တာများသည်။ စိတ်ထဲကလက်လည်းခံချင်သည် လက်ခံဖို့လည်း ခက်သည်။ ကျွန်တော် သူ့ကို မသိမသာရှောင်ရှောင်လေး နေဖြစ်တော့သည်။ ကျွန်တော်၏ “မဖြစ်သင့်” ဆိုတာကို သူခံနိုင်ရည် ရှိပါမည်လား? ဇာခြည့်စိတ်ဓါတ်က မလွယ်… တွေးပူရင်မောရသည်။

ဒီလိုနေရင်း တစ်နေ့တော့ မမ အိမ်ကိုရောက်လာသည်။ ဘာမပြောညာမပြော ဇာခြည်နှင့် ကျွန်တော့ ကိုခေါ်ကာ သုံးယောက်ဆုံ၍… ဟိုစကားဒီ စကားနည်းနည်း ပြောပြီး… လက်ထပ်ရန်ကိစ္စကို အလွန်ပါးနပ်စွာ ထိန်းကာ ပြောတော့သည်။ ဇာခြည့်ရှေ့ ကျွန်တော့ကိုစတင် မေးသည်။ သေချင်သွားသည်။ ကျွန်တော်ဘာမှ အဆုံးသတ်အဖြေ မရှာရသေးသောကိစ္စ…။ ငြင်းဖို့ဆိုတာ ဒီအခြေအနေမှာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်၊ ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ဇာခြည့်ကိုမေးတော့ သူလည်း ခေါင်းညိတ်သည်။

စကားဝိုင်းက အေးစက်စက် နိုင်လွန်းသည့် အခြေအနေမှ ရုတ်တရက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားရ သည်။ 

“ ဒါဆို ဘာလိုသေးသလဲ…ကြာတယ်…” 

ပြောကာ ချက်ချင်းပင် သွေးပူတုန်းထကာ ရုံးခေါ်တက် လက်ထပ်ပေးသည်။ အပြန်မှာ သူပြောသောကားကို အိမ်မှာ လာထိုးပေးလိုက်သည်။

ကိစ္စမှာ ချောမောစွာ ပြီးစီးသွားသလို ရှိသော်လည်း…တစ်အိမ်တည်းနေလာခဲ့သော ဒီနှစ်ယောက်မှာ သူစိမ်းပြင်ပြင်လို ဖြစ်သွားရသည်။ နှစ်ဦးစလုံးဘက်က ရုတ်တရက်ဖြစ်သွားသော ကိစ္စကို ရင်ဆိုင်ရခက်နေသည်။ တစ်ပတ်ကြာပြီ… ပို၍ပင် စကားမပြောတော့…။ 

အေးစက်စက်၊ စကားကို လိုမှပြောဖြစ်သည်။ တစ်နေကုန်နေမှ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြင်တွေ့ရချိန် အလွန်ရှားပါးသွားသည်။ သူနှင့်ကျွန်တော် ဆက်ဆံရေးမှာ “ပြဿနာ”တစ်ရပ်လို ဖြစ်လာသည်။

“ စကာနည်း ရန်စဲ” ဆိုသော အဆိုကား အခါခတ်သိမ်း မမှန်ပေ။ စကားမပြောခြင်းဖြင့် “ပြဿနာ” အချို့ကို ရှောင်ရှားနိုင်သော်လည်း စကားပြောမှပဲ ဖြေရှင်းနိုင်သော “ပြဿနာ” တို့မှာအများစု ဖြစ်သည်။

ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အကြီးမားဆုံး “ပြဿနာ”တို့၏ အဖြေကား စကားပြောခြင်း(အပြန်အလှန် ဆွေးနွေးခြင်း) တွင်ရှိတတ်သည်။ ဒါကြောင့် “Dialogue” လိုအပ်တယ်… ဆိုတာ ကြားဖူးပေလိမ့်မည်။ အဲဒီ “Dialogue” (အပြန် အလှန် ဆွေးနွေးရေး) ပြောပြော တွေ့ဆုံဆွေးနွေးရေးပြောပြော… အဲဒါ မဖြစ်နိုင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ မှာ ဘာတွေရင်ဆိုင်နေရခြင်းကို အကျယ်မပြောလို… ယခု “Dialogue” ၏အရေးပါပုံကိုသာ ညွှန်းလိုရင်း ဖြစ် သည်…

“ ဆိတ်ဆိတ်နေ ဝန်ခံခြင်းမည်၏” ဆိုသောစကားမှာ ရှားရှားပါးပါး တချို့သော အခြေအနေတို့တွင် မှန်နိုင်သော်လည်း “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” တွင် အဓိပူပါယ်ပေါင်း မြောက်များစွာ ကိန်းအောင်နေတတ်သည်။ ယခု “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” က အေးစက်တင်းမာမှု၏ အဓိက အကြောင်းအရင်း။

လူဆိုတာ မှန်သည်ထင်လျှင် ပြောရမှာ ဝန်မလေးတတ်သော်လည်း အမှန်ကို ဇဝေဇဝါဖြစ် နေ လျှင်ကား နှုတ်ဆိတ်ခြင်းက ရလဒ်အဖြစ် ထွက်လာတတ်သည်။ ယခုဝန်လေးနေသည်မှာ ကျွန်တော့ အတွင်း တိုက်ပွဲ။ “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” ဆိုတာမှာ ဘာကစရမှန်းမသိ၍ မပြောဖြစ်ခြင်းက အများဆုံး ဖြစ်တတ်သော အကြောင်းအရင်း။ စပြောဖို့ဆိုတာက ကျွန်တော့အတွင်း ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေခြင်းက ပိတ်ဆို့တားဆီးနေသည့် အဓိက “ပြဿနာ”…

နှစ်ပေါင်းများစွာ အမြစ်တွယ်လာသော သစ်ပင်ကို ဖြိုလှဲရ ခက်ခဲသလို… နှစ်ပေါင်းများစွာ အမြစ်တွယ် နေသော စိတ်ဓါတ်ကို ပြောင်းလဲရန်ဆိုသည်မှာ ပို၍ခက်ခဲတတ်ကြောင်း ပြောစရာပင် မလိုထင်သည်။

“ပြဿနာ”ဆိုသည်မှာ ရင်ဆိုင်မဖြေရှင်းဘဲ အချိန်ကြာကြာ လျစ်လျူရှုထားလျှင် မှေးမှိန်ကာ ပျောက် ကွယ်သွားရတာ ရှိသလို တချို့“ပြဿနာ”တို့မှာ ရင်ဆိုင်မဖြေရှင်းလျှင် ပို၍ကြီးထွားလာတတ်ကြသည်။ ထိုသို့ ကြီးထွားလာသော “ပြဿနာ”ကို လျစ်လျူရှုပြန်လျှင်… တချိန်ချိန်မှာ ပေါက်ကွဲမှုနှင့် ရင်ဆိုင်ရတတ်သည်။ ထိုသို့ ပေါက်ကွဲပြန်လျှင်လည်း ပေါက်ကွဲမှုပြင်းထန်တတ်သည်…

.........................................................................................................

ပေါက်ကွဲခြင်း၏ နိဒါန်း

ဆောင်း နံနက်ခင်းလေးမှာ လှပပြီး သာယာသည်။ လမ်းလျှောက်ပြီး အပြန် နံနက်စာ စားသောက်ကာ အိပ်အပေါ်ထပ် ပန်းချီခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ ပန်းချီကား တစ်ချပ်အား အဆုံးသပ်ရန်ရှိသည့်အတွက် ဆေး စပ်ကာ ပန်းချီကာထဲ နစ်မျောသွားသည်။ 

၁၁နာရီခန့်ထိုးသော် ပြီးသွားသဖြင့် ထိုင်ကြည့်နေခိုက် ပန်းချီ ခန်းထဲ ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေခိုက် ပြေးပြေးလွှားလွှားကလေး ဇာခြည်ဝင်လာကာ နောက်ကျော မှနေ၍ တင်းကျပ်စွာ သိုင်းဖက် လိုက်သည်။ သူ့ခေါင်းကို ကျွန်တော့ ပခုံးပေါ်တင်ကာ တချုံ့ချုံ့ရှိုက်ကာ အသံမထွက်မိအောင် ငိုတော့မှ… ကျွန်တော့စိတ်ထဲ ထင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်…။ရင်ဆိုင်ရမည်…

“ ဟေ… ဇာခြည်လေး… ဘာဖြစ်လို့လဲကွယ်…”

“ ကိုကို ဇာခြည့်ကို ချစ်လို့ယူတာလား? မှန်မှန်ပြောပါနော်… ”

“ ချစ်လို့ယူတာပေါ့ ဇာခြည်ရ…”

“ ချစ်ဖူး” 

ဟု ကျွန်တော့ကို ဆွဲခါရင်း ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး အော်လေသည်။

“ ချစ်ပါတယ်ဇာခြည်ရ… နေပါအုံးကွယ် ဇာခြည်က ဘာလို့ဒီလိုထင်ရတာလဲကွယ်…? မှန်းစမ်း ဇာခြည် ဘာလို့ ငိုရတာတုန်း? ကိုကို့ကိုပြော တိတ်တော့နော်…”

ပြောရင်း မတ်တတ်ထလိုက်ရာ ဇာခြည်က ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို ခေါင်းတိုးဝှေ့ရင်း ရှေ့မှဖက်လေ သည်။ သူ့ကျောလေးကို သပ်ပေးရင်းချော့သည်။ ခေါင်းမော့ ကြည့်ကာ…

“ ဇာခြည် ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဇာခြည့်ကို ကိုကိုချစ်တယ်၊ အခု မချစ်တော့ဘူး၊ ဇာခြည်တို့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ကိုကိုဇာခြည့်ကို ရှောင်နေတာ ဇာခြည်သိတာပေါ့…အီး…ဟင့်…ဟင့်… ဇာခြည့်ကို ဖက်ရင်လည်း အရင်တုန်းကလို အားရပါးရမဟုတ်ဘူး စိတ်မပါလက်မပါနဲ့ ဖက်တာ…အီးး”

“ မဟုတ်ရပါဘူးကွယ်…”

“ ကိုကို မှန်မှန်ပြောပါနော်…အီး…ဟင့်…မမအတင်း ပေးစားလို့ ဇာခြည့်ကိုယူတာ…မဟုတ်လား?

“ မဟုတ်ပါဘူးဆိုကွယ်…”

“ ဇာခြည်ကတော့ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဘယ်သူ့ထက်မဆို ကိုကို့ကို ချစ်လိုက်ရတာ… ကိုကို ဒီလိုဖြစ်သွား တာ အဲဒီလက်ထပ်တဲ့ အချိန်ကတည်းကပါ ကိုကိုရယ်… မချစ်ရင် ကွာလိုက်ပါ…ကိုကိုရယ်… အီးး… ဇာခြည်တို့ အရင်အတိုင်း နေရအောင်ပါ…အဟင့် အဟင့်၊ ဟီး”

“ မဟုတ်တာကွယ်… ချစ်ပါတယ် ဇာခြည်လေးရ…”

ယခု ရှိုက်ကာရှိုက်ကာ ပေါက်ကွဲရင်း မျက်ရည်ပေါက်ပေါက် ကျနေ သည်တော်ရုံကိစ္စကို ငိုတတ်သူ မဟုတ်ယခုကလည်း တော်ရုံကိစ္စလည်း မဟုတ်။ စိတ်ထဲ အလွန်ထိခိုက်သွားသည်။ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည် စများကို သုတ်ပေးလိုက်ရင်း…

“ မချစ်ဘူး မချစ်ဘူး… ဟင့်…အီး… အီး…ဟင့်…ဟင့်… သူများကို…မချစ်ဘဲနဲ့…ယူပြီးတော့…အီး… ဇာခြည်ကတော့ ချစ်လိုက်ရတာ…..ဟင့်… ဟင့်…အီး..”

ဆူဆောင့်ကာ ပြောတော့သည်။ မကျေနပ်စိတ်ကလည်း သူ့မျက်ဝန်းတို့တွင် အထင်အရှား။

“ ဇာခြည်လေးရယ်…ချစ်ပါတယ်ဆိုကွယ်…မဟုတ်သေးပါဘူး ကလေးရယ်”

“ အဲဒါပဲ…အဲဒါပဲ ကိုကိုဇာခြည့်ကို ကလေးထင်နေတာ အီး…ဟင့်…ဟင့်… ဇာခြည် ကလေး မဟုတ်တော့ဘူး…အီး…ဒါကလေးလား ကိုကိုရယ်၊ အီး ဟင့်…”

လူချင်းခွာလိုက်ကာ ကျွန်တော့လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲပြီး တီရှပ်ပေါ်မှ သူ၏ရင်သားပေါ် တင်ပေး သည်။ ကျွန်တော့လက်ကိုရုန်းတော့ ချက်ချင်းလွှတ်ပေးကာ။ မျက်ရည်ကလည်း ပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။

“ တွေ့လားခုပဲ ဇာခြည်…ကိုကို့အတွက်ရွံစရာကြီး…ဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား၊ ကိုကို ဇာခြည့်ကို မထိချင်ဘူးမဟုတ်လား…ကိုကိုမချစ်တာ…အီး… ဇာခြည်ကတော့…ချစ်လိုက်ရတာ…အီး…ဟင့်…ဟင်.. အီး… ရော့ဟယ်…မထိချင်အုံး…ဒီလက်…”

ရှက်ရှက်နှင့် လက်ကိုဆွဲကာ ကိုက်ခဲပစ်မည်လုပ်ပြီး သွားနှင့်ထိတော့ …သူ့ဘာသာသူ့ လန့်ကာလွှတ် လိုက်သည်… သူ့ မျက်နှာမှာ ကရုဏာစိတ် လျှပ်ကနဲဖြတ်ပြေးသွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်…

“ အီး…မလုပ်ရက်ဘူး…ကိုကိုနာမှာ…အီး…ဟင့်…”

“ တိတ်ပါဇာခြည်ရယ်၊ မရွံပါဘူး၊ ချစ်ပါတယ်ဆိုကွယ်၊ ဇာခြည်လေးလိမ္မာတယ်…တိတ်တော့နော်…”

“ ကိုကို…ဇာခြည့်ကို အဲလို…မချစ်ဘူးမဟုတ်လားဟင်…? ဇာခြည်သေချင်တယ်.. ကိုကိုရယ်…ဇာခြည် သေချင်တယ်…အီး…ဟင့် ဟင့်” ကျွန်တော့အပေါ် လဲပြိုကျလာတော့ ပြန်ဖက်လိုက်သည်။

“ ဟာ၊ အဲလိုမပြောပါနဲ့ ဇာခြည်လေးရယ်…. ဇာခြည့်ကို ချစ်ပါတယ်…ချစ်လို့ယူတာပါကွယ်…”

“ ဟုတ်ဖူး…ဟုတ်ဖူး…မမပေးစားလို့ယူတာ…မချစ်ဘူး မဟုတ်လား…ဝန်ခံလိုက်”

“ အဲလိုမပြောပါနဲ ဇာခြည်ရယ်…ချစ်ခဲ့ပြီးသားပါ…ရုတ်တရက်…ဆိုတော့…”

“ ကိုကို…မချစ်တာ…ဝန်မခံချင်တာ…အီး…”

“ ကိုကိုရယ် ဇာခြည်ကိုကို့ကို ဒီလောက်ချစ်နေတာ၊ ကိုကိုကမသိသလိုလိုနဲ၊ ဇာခြည်ချစ်တာ… ပြုစုယုယတာကို ကိုကိုမှမလိုချင်ဘဲ…ဟီး… အင့် အင့်…ဟီး…”

“ ဇာခြည်လေးရယ်…ကိုကို ဇာခြည့်ကို သိပ်ချစ်ပါတယ်ကွယ်…” ပြောကာ၊ သူ့ကျောပြင်လေးကို သပ်ပေးနေရာ။

“ ဇာခြည် ချစ်သလိုမျိုးလာဟင်… ပြောပါကိုကိုရယ်…?”

“ အင်း”

“ တကယ်ပြောနေတာလား ကိုကိုရယ်? တကယ်ချစ်လားဟင်?”

“ တကယ်ချစ်တာပေါ့…”

“ ဒါဆို ဘာလို့မျိုသိပ်ထားတာလဲဟင်…ကိုကိုသိပ်ဆိုးတာပဲ…ဇာခြည်သိပ်ချစ်တယ်…”

ပြောလည်းပြော ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို ထုလိုက်ငိုလိုက်လုပ်နေသည်။

“ ဇာခြည်လေးကို သိပ်ချစ်လွန်းလို့ပါကွယ်… မထိရက် မကိုင်ရက်လောက်အောင် အများကြီး ချစ်သွားလို့ပါ ဇာခြည်လေးရ…”

သူ့မျက်နှာ ကြည်လင်သွားသည်။ တင်းကျပ်စွာဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထပ်ကာတလဲလဲ မေးပြန် သည်…

“ ကိုကို ဇာခြည့်ကို ဟို…ဟို…လေ… ကိုကို့မိန်းမလို…အင်း…အဲလို… ချစ်တာပါနော်..”

“ ဟုတ်ပါတယ်..ကွယ်..မိန်းမလို…ကိုကို့မယားလို…ချစ်တယ်…ကဲ ကျေနပ်ပြီလား?”

“ ဇာခြည်လည်း…ချစ်တယ်…မကျေနပ်ဘူး…နမ်းမယ်ဟယ်…နမ်းပစ်မယ်…”

..............................................................................................................

အနမ်းထဲစီးမျောခြင်း

စကားဆုံးတော့…သူ ကျွန်တော့ပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြီး ကျွန်တော်နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ နမ်း တော့သည်။ ထိုသို့နမ်းပြီး ခဏအကြာ… နီစိုစို ထူပြည့်သောနှုတ်ခမ်းဖြင့် ကျွန်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းတော့သည်။ အနမ်းများ ကြမ်းလာသည်။ 

လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ကျွန်တော့ကို တင်းကျပ်စွာသိုင်းဖက် ပြီး အငမ်းမရနမ်းတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်လျှော့ထားလိုက်ကာ သူ့အနမ်းကို တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့အင်္ဂါတဖြည်းဖြည်း လူးလွန့်လာ၍ မာကျောကာ သူ့ဗိုက်သားပြင်ကို ဖိမိနေသည်။ ထိုအထိအတွေ့ ကို သတိထားမိသွားပြီး ရုတ်တရက် ကျွန်တော်နှင့် ကိုယ်လုံးချင်း ခွာလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း လန့်သွားသည်။

မယုံကြည်နိုင်စရာ တစ်စုံတရာကို တွေ့သွားသည့်အခိုက် အံ့အာသင့်ပြီး ထိုအရာ ရုတ်တရက် ပျောက်သွားသကဲ့သို့သော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သူ့ဗိုက်သားပြင်ကို ထိလိုက်သောအရာကို လိုက်ရှာသည်၊ သူ့လက်ဖြင့် ကျွန်တော့ရှေ့ပိုင်းကို အဝတ်အစားပေါ်မှပင် ခပ်မြန်မြန်စမ်းတော့သည်။ အတွင်းခံထဲမှာ မာတင်းနေသော အရာကိုစမ်းမိဖြင့် သူ့လက်များ ထိုနေရာရပ်သွားသည်။ သတိဝင်လာသလို ယုယုယယ ပွတ်သပ်တော့သည် ပို၍တင်းလာလေ သူ့မျက်လုံးကျယ်လာလေ… အပြည့်အဝနီးနီး တောင့်လာရာ…

“ အို… ဒီလိုဖြစ်တာ ဇာခြည့်ကို လိုချင်လို့ပါနော်…ဒါ…ဒါ၊ ဇာခြည့်ကို ဟိုလို..ချစ်လို့နော်..နော်ကိုကိုနော်”

“ အင်းပေါ့… ဇာခြည်လေးရဲ့”

“ ဟယ်…စမ်းကြည့်မယ်…စမ်းကြည့်မယ်…နော်”

တတွတ်တွတ်ပြောရင်၊ သူ့လက်များဖြင့် တယုတယ သူထပ်ပွတ်နေတုန်း ပုဆိုးထဲ လက်ထည့်သွင်းလိုက်ရာ ပုဆိုးစ ကျွတ်ထွက်လာပြီး ကျွန်တော့ ပုဆိုးကျွတ်သွားသည်။ ဒါကို သူ့လက်ဖယ်ပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ချပြီး အနက်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေသည်။ ဘာမှမကြာလိုက် အတွင်းခံပေါ် လက်တင်ကာ တယုတယ ပွတ်နေတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ကိုလွှတ်ထား လိုက်တော့သည်။ သူ အားမရတော့…

“ ဇာခြည်၊ က…ကိုင်ကြည့်မယ်နော်…”

“ အင်း”

အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ အပေါ်မှ ကျပ်တည်းစွာ သူ့လက်ကိုထည့်နှိုက်ကာ၊ စမ်းလေရာ သူ့လက်နုနု၏ အထိအတွေ့ကြောင့် ပိုတင်းမာလာပြန်သည်။

“ ဟယ်…သနားပါတယ် ကိုကိုရယ်…သူ့မှာ အတွင်းခံထဲ ကျပ်ညှပ်နေတာပဲ၊ သူနာနေမှာပေါ့ ကိုကိုရ ဒီအတွင်းခံကလည်း တင်းလိုက်တာ…ဒီလောက်ကြပ်တာကြီး ဘာလို့ဝတ်တာလဲ၊ ဂရုစိုက်မှပေါ့ ကိုကို နောက်ဆို ချောင်တာဝတ်နော်၊ အခု သူ့မှာ ကြပ်ပိနေပြီ…ဇာခြည် ချွတ်ပေးမယ်နော် …”

“ ဇာခြည့် ဆန္ဒအတိုင်းပါကွယ်”

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>