မကြောက်ပါနဲ့ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
( ၁ )
သရက်မြို့ ဟိုက်စကူးကျောင်းကြီးမှာ မြို့၏ အနောက်မြောက်စွန်း တောင်ကုန်းကလေး တစ်ခုပေါ်၌ သပ်ရပ်လှပမှုဖြင့် တင့်တယ် စွာ ရှိနေပါသည်။ မြောက်ဘက် ဘောလုံးကွင်း၊ တပ်ကွင်း၊ လွင်ပြင်များဆီမှ တိုက်ခတ်လာသော လေပြေအေးများမှာလည်း သန့်ရှင်း စင်ကြယ် သည်နှင့်အမျှ အေးမြလှသည်။
ထိုလေပြေအေးတို့ကို တိုက်ခတ်ခံရင်း ကျောင်းဘေးပတ်လည်၌ ပြေးကာ ခုန်ကာ ကစားနေကြသော ကလေးသူငယ် အရွယ် ပေါင်းစုံ မှာလည်း ရွှင်ရွှင်မြုးလျှက် ပျော်မြူး နေကြသည်။ ကျောင်းဘေး ပတ်လည်တွင် စီတန်းလျှက် စိုက်ပျိုးထားသော ဇလပ်ပန်းများ မှာလည်း ရာသီမရွေး အပွင့် အဖူးများဖြင့် ဖြူဖြူဖွေးလျှက် ရှိနေကြသည်။
ကျောင်း၏ မြောက်ဘက်သို့ ထိုးထွက် ဆောက်လုပ်ထားသော ခန်းမဆောင်ကြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ဇလပ်ပင်များသည် ပိုပို၍ပင် ပွင့်နေကြသည်။ အပင်တိုင်း၏ အောက်တွင် ဇလပ်ပွင့်များသည် ကြွေကျလျှက် ကောက်သူ ပန်သူများကို ငံ့လင့် လဲလျောင်းကာ ရှိနေ ကြသည်။ ထိုခန်းမကြီး၏ အရှေ့ဘက် ကလေးများ အနည်းငယ် ရှင်းရာ အုတ်လှေခါးထစ်ဘေး ဇလပ်ပင်တွင် ၁၂ နှစ် ၁၃ နှစ် အရွယ် ကလေးမလေး ၅ ယောက်ကို မြင်နိုင်ပါသည်။
၄ ယောက်မှာ အပင်များ အောက်၌ ကြွေကျနေသော ဇလပ်ပွင့်များကို ကောက်ကာ ကြိုးဖြင့် သီကုံးနေကြသည်။ ထိုအထဲမှ တစ်ယောက်ကတော့ အခြားကလေးများနှင့် မတူ အပင်အောက်၌ ကြွေကျနေသော အပွင့်လေးများကို သတိပင် မပြု အဖက်မျှ မလုပ်ဘဲ အပင်မြင့်ထက်မှာ ရှိနေသည့် အပွင့်များသို့သာ အာရုံပြုရင်း ခြေဖျားလေးကို မမှီ့တမှီ ထောက်ကာ လှပေ့ ချောပေ့ ဆိုသည့် ပန်းများကိုသာ ရွေးကာ ခူးဆွတ်ရင်း သီကုံး နေလေသည်။ အတန်ကြာလျှင် အောက်၌ ပန်းကောက်နေသော သူများထဲမှ တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စ ထလာကြကာ ...
" ပန်းလေးတွေက သိပ်လှတာပဲကွယ် .. မူတော့ အိမ်ကျ မမကို ပေးဖို့ တစ်ကုံး ရပြီဆရာ .. "
" အို .. ကိုယ်တော့ဆရာ မေမေ့ကို ပေးမယ်"
" အို .. ငါတော့ဆရာ ဘုရားကို တင်မှာ"
" အမယ် .. ငါတော့ဆရာ . .ဘယ်သူ့မှ မပေးဘူး။ အိမ်နားက ဒေါ်ခင်တုတ်ကို ၂ ပြားနဲ့ ရောင်းမယ်ဆရာ။ ဒါမှ မုန့်ဝယ်စားရမယ်"
၁၂ နှစ်၊ ၁၃ နှစ် အရွယ် ကလေးမများမှာ သူတို့ လှဖို့ထက် သူတို့နှင့် ပက်သက်သည့် အကြီးများ လှဖို့၊ ဘုရား တင်ဖိုံ့၊ မုန့်ဖိုး ရဖို့မျှသာ တွေးတတ်လျှက်၊ တစ်ဦးစီ ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ကိုယ်ဖော်ပြ နေကြသလောက် မတ်တပ် ရပ်လျှက်မှ ခူးရင်း သီကုံးနေသည့် ကလေးမလေးကတော့ သူတို့ အားလုံးကို မျက်လုံးလေး စွေကြည့်ရင်း သူမ သီကုံးပြီးထားသော ပန်းကုံးကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခေါင်း ထက်မှာ သီကာ ဝိုက်ပန်လျှက် ...
" ဟေ့ မလှလား ... ကြည့်…ပန်းတွေက သိပ်လှတယ်ဆရာ၊ အောက်ကျပြီးသားလဲ မဟုတ်ဘူး"
ထိုသို့ အပြောလိုက်တွင် အားလုံးသော ကလေးမများမှာ သူမဘက်သို့ လှည့်လျှက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။
" ဟေ့ . ကြည်က သိပ်လှတာပဲကွယ် . နော်"
မနာလို ဝန်တိုစိတ် အလျှင်း မရှိကြသေးသော အရွယ်များ ဖြစ်သည့်အလျှောက် ဖွံ့ဖွံ့ ကားကား ဖြူသွယ်တန်းလျှက် ကလေးမလေး အလှကို ဝေကာ ဆင့်နေသည့် ပန်းကုံးကို ကြည့်လိုက်၊ ပန်းပန်သူကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အားလုံးသော ကလေးမလေးများမှာ သဘောကျ နေကြသည်။ သို့သော်က လေးအရွယ်ဘာဝ အလှတွင်သာ အမြဲ မနစ်မြောတတ်၊ ကစားဖို့ကလဲ ရှိပါသေးသည်။
" လာကွယ် .. ဟိုဘက် ကစားရုံထဲ သွားကစားရအောင်"
ထိုထဲမှ တစ်ယောက်က စလိုက်သည်။
" အေး လာသွားကစားမယ်"
ထိုတစ်ယောက်ကို ကျန်သုံးယောက်က မဖင့်မဆိုင်း ထောက်ခံသလောက် ကြည်ဆိုသော ကလေးမကတော့…..
" ဟင့်အင်းကွယ် .. ကြည်တော့ မကစားချင်ဘူး၊ အဲဒီမှာ ကောင်ကလေးတွေနဲ့"
သူမမှာ အပျိုကလေးလိုဟန်ဖြင့် သည်အပြောတွင် မျက်လုံးကလေးက စွေလိုက်ပါသေးသည်။
" ဒါဖြင့် မူတို့ သွားကစားမယ် ကြည့်ဖာသာ နေရစ်"
ကစားဖို့ အဖော်စပ်တိုင်း ကောင်ကလေးတွေကို အကြောင်းပြတတ်သော မြင့်မြင့်ကြည်ကို ကျန်ကလေးမလေး ၄ ဦးမှာ မြင်ပြင်း ကတ်သလိုဖြင့် တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့လျှက် အနိမ့်ဖက်ဆီရှိ ကစားရုံဖက်သို့ ကလေးများပီပီ အပြေးကလေး လာခဲ့ကြသည်။ ကစားရုံ နား ရောက်မှ အပြေး ရပ်လျှက် ...
" သူက ကောင်ကလေးတွေနဲ့လေး ဘာလေးနဲ့ ကြီးကျယ်လိုက်တာ၊ သူက သူ့ရည်းစားနဲ့မှ စကား ပြောချင်နေတာဆရာ"
ထိုအထဲမှ ကလေးမ တစ်ယောက်က စ၍ အပြောလိုက်တွင် ...
" ဟုတ်ပါရဲ့၊ သူက ရည်းစားနဲ့ဆရာ .. "
ဟု အားလုံးက ထောက်ခံလိုက်သည်။ သူတို့အရွယ်တွင် ရည်းစားဟူသည့် စကား အဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်စုံစွာ နားမလည်သေး သော်လည်း မိန်းကလေး တစ်ဦးနှင့် ယောက်ျားလေး တစ်ဦး ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းနေမှုကို တွေ့လျှင် သို့သော် ကလေးပီပီ ကစားရင်း ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းချင်းမျိုး မဟုတ်ဘဲ အရွယ်နှင့်မမျှ ဟန်ပန်များလျှက် ကလေး မဆန်သော အမူအယာမျိုးနှင့် ရောနှောနေလျှင် ရည်းစားဟု မှတ်ယူ စွပ်စွဲတတ်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။
သူတို့အားလုံး ကစားရုံထဲသို့ ဝင်စတွင် မြင့်မြင့်ကြည်သည် ထိုင်၍ ကျန်ခဲ့ရာဖက်သို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ၁၂ နှစ် အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ယောက်ျားလေးများသော ကစားရုံထဲသို့ မလိုက်ချင်ဟု ပြောပြီး နေခဲ့လျှက် သူမဘေးမှာတော့ ၁၄ နှစ် အရွယ် ကောင်လေး တစ်ယောက်က ထိုင်နေပါသည်။ ထိုကောင်လေး၏ လက်ထဲတွင် ကျောင်းရှေ့ ပန်းခြံတွင်း၌သာ ရှိလျှက် မာလီ အလစ်တွင် သာ ခိုးယူ ရနိုင်သော နှင်းဆီ နီရဲရဲလေး တစ်ပွင့်ကို ကိုင်လျှက် မြင့်မြင့်ကြည်သို့ လှမ်းပေး နေလေသည်။ သည်ပန်းကိုပင် ၁၂ နှစ် အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်က မျက်နှာကလေး ငုံ့ကာ မျက်လုံးကလေးကို စွေလျှက် ကြာမူပါပါဖြင့် လှမ်းယူ နေတော့သည်။ ဒါကတော့ မြင့်မြင့်ကြည် တစ်ယောက် လူမမယ် ကလေးဘဝ အသက် ၁၂ နှစ် အရွယ်ကပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။
ငယ်စဉ်ကပင် စ၍ အလှကြိုက်မှု အကောင်းကြိုက်မှုများဖြင့် နစ်မွန်းလျှက် မိဘ အမြှောက်အစားကို ခံကာ ပျက်စီးခဲ့ရသော သူမ၏ ပေါ့လျော့သော စိတ်ဓါတ်တွင် ငယ်စဉ်ကပင် ရည်းစား ထားချင်သည့် စိတ်ဓါတ်ဖြင့် ၁၄ နှစ် ဝင်ခါစကပင် အတန်းတူ ကစားဖက် လူလှ လူချော လူခန့်ကလေး မောင်မြနှင့် ချစ်ကြိုးသွယ်လျှက် ရည်းစား ဖြစ်ခဲ့လေသည်။
၁ နှစ်၂ နှစ် ဆိုသော အချိန် ကာလသည် ကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်းရင်းဖြင့်ပင် တစ်ရက်ပြီး တစ်ရက် တစ်လပြီး တစ်လ တစ်နှစ်ပြီး တစ်နှစ် ပြောင်းလဲ၍ လာခဲ့ချေပြီ ဖြစ်ပြီး ယခုဆိုလျှင် မောင်မြဦးက ၁၈ နှစ်၊ မြင့်မြင့်ကြည်က ၁၇ နှစ် ကျော်ခဲ့ပေပြီ။ ဒီနှစ် ကုန်၍ စာမေးပွဲ အောင်လျှင် သူတို့သည် တက္ကသိုလ် ပညာရေးကို တက်လှမ်း ကြပေတော့မည်။
ငယ်ငယ်ကတည်းက ခန္ဓာကိုယ် ထွားထွား ကြိုင်းကြိုင်းဖြင့် ဖွံ့ဖြိုးကာ အလှတွေ တိုးနေခဲ့သော မြင့်မြင့်ကြည်သည် ယခု ၁၇ နှစ် ကျော် အရွယ်တွင်တော့ ငွားငွား စွင့်စွင့် အစွမ်းကုန် ပွင့်နေသည့် ပန်းလေး တစ်ပွင့်နှယ် အလှသွေးတွေ ကြွယ်ကာ လှချင်တိုင်း လှ၍ နေပေတော့သည်။
သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ဖွံ့ဖြိုး လာသည့်နည်းတူ သူမ၏ အတွင်းစိတ်များနှင့် သွေးသားများသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လိုက်လျှော ညီထွေစွာ ဖွံ့ဖြိုး၍ လာခဲ့ပေပြီ။ သည်မှာတင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထ ရှိတတ်သည့်အတိုင်း ဆန္ဒ တည်းဟူသော အလို ရမ္မက် သည် သူမ၏ ရင်ထဲတွင် ပေါက်ဖွား တည်ရှိ လာလေတော့သည်။ သူမတင်ပဲလား ဆိုတော့လဲ မဟုတ်ပါ။ မြဦးက သူမထက်ပင် အသက် တစ်နှစ်မျှ ကြီးသူ ဖြစ်၍ သူလည်းပဲ မြင့်မြင့်ကြည် နည်းတူ ရင်ထဲတွင် ဆန္ဒတရားတို့သည် ကိန်းအောင်း ဖြစ်တည် လျှက် ရှိနေ ပေသည်။
" ကြည်ကြည် မနေ့က ညနေက ဘာလို့ မလာတာလဲ။ ကိုကိုဦးဖြင့် စောင့်လိုက်ရတာ"
" ပျင်းလို့ပါ ကိုကိုဦးရာ၊ တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒီစကားတွေချည်း ထိုင်ထိုင်ပြီး ပြောနေရတာ။"
" အို ကိုယ့်ရည်းစားမျက်နှာကို ကြည့်ပြီး အတူ ထိုင်နေရတာပဲ ကြည်ကြည်ရာ၊ ပျော်စရာ ကောင်းပါတယ်"
" ဟင့်အင်း၊ ကြည်တော့ ပျင်းတယ်။ နောက်ဆို ကိုကိုဦး ခေါ်ရင် မလာတော့ဘူး"
" ဟင် .. ဒါဆို ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ"
ရိုးအလှသူ မြဦီးမှာ ရင်ထဲ ရှိသည့်အတိုင်းပင် ပြောချလိုက်သည်။ သူ၏ ရင်ထဲတွင်လည်း တကယ်ပင် ညစ်ညူး၍ ကြံရာမရ ဖြစ်သွား ရသည်။
" ကိုကိုဦးကလဲ၊ သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲဟာ .. ကြည် သွားတော့မယ်"
မြဦးကို ကျောခိုင်းပြီးမှ အသံကို နှိမ့်၍ ပြောကာ သူ့မျက်နှာကိုမှ လှည့်၍ မကြည့်တော့ဘဲ ကြည်ကြည်မြင့်မှာ လွယ်အိတ်ကလေး တရမ်းရမ်းဖြင့် ထွက်ခွာ သွားလေပြီ ဖြစ်သည်။
“ သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲဟာ” ဆိုသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားလေးသည် မြဦး၏ နားထဲတွင် ပဲ့တင်တွေ ထပ်၍ ကြားယောင် နေလေသည်။
ရိုးအလှသော မြဦးကတော့ သူများ သမီးရည်းစား တွေသည် သူနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ ကဲ့သို့ပင် ရှိလိမ့်မည်ဟု သူက တွေးထင်ထား ခဲ့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားကို စကြားဖူးစဉ်ကတော့ သူ၏စိတ်ထဲတွင် အများတကာ အတွဲတွေလို ဘာမှ ဆန်းပြားစွာ ရှိလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့။ ခုတော့ သူ မသိသော အချက်ကို မြင့်မြင့်ကြည်က ထောက်၍ ပြသွားခဲ့လေပြီ။
“ ဘာတွေများ ထူးခြားလို့ပါလိမ့်” ဟူသော ဆန်းစစ်မှု အတွေးက မြဦး၏ ခေါင်းထဲသို့ ဝင်၍ လာခဲ့ရသည်။ ဒါဆိုရင် သူများ သမီးရည်းစားတွေသည် သူတို့ သမီးရည်းစားထက် ဘာတွေ ထူးခြားနေသည် ဆိုသည်ကို မြဦး တစ်ယောက် သိရှိရန် လိုလာပေသည်။ သိချင် လာတာ နှင့်အမျှ သိအောင် လုပ်ရပေတော့မည်။
ထိုသို့ အတွေး ရှုပ်ယှက်ခတ်ကာနေစဉ်မှာပင် မြဦး၏ ခေါင်းထဲသို့ အလင်းရောင် တစ်ချက် ထွက်ပေါ်၍ လာရသည်။ ဒါကတော့ သူတို့နှင့် အနီးစပ်ဆုံး သမီးရည်းစား စုံတွဲ ဖြစ်သည့် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စုံတွဲပင် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ မြဦးသည် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စုံတွဲကို သွား၍ သတိရလိုက်မိစဉ်မှာပင် နေ့လည်က သူနှင့် သံချောင်းတို့ အတူ လျှောက်လာစဉ် ကိုဘသိန်းကြီးက သံချောင်း ကို မခင်တိုးထံသို့ စေခိုင်းသံ ကြားလိုက်ရသည်။
ဒီည ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုးဆီ သွားမယ်တဲ့ ... သံချောင်းက မြဦးကို အာချောင်ပြီး ပြန်ပြောတာကတော့ မခင်တိုးကြီးအိမ်က လူကြီးတွေ အလစ်မှာ ခြံထဲကို ည ၉ နာရီလောက် ဆင်းခဲ့ရန် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုးကို ပြောခိုင်းသည်ဟု မြဦး သိထားရသည်။ ဒါဆိုရင် ကြာပါတယ်၊ ဒီညပဲ သူတို့အတွဲတွေ ဘယ်လိုဆိုတာကို မြဦး စုံစမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
မခင်တိုးတို့အိမ် ဆိုသည်မှာလည်း တခြား ဝေးဝေးလည်း မဟုတ်။ မြဦးတို့အိမ်၏ နောက်ဖက်တွင် ကပ်လျှက် ဖြစ်သည်။ ခြံစည်းရိုး ကလည်း ခိုင်ခိုင်မာမာ ရှိသည် မဟုတ်တော့ မြဦး တစ်ယောက် ၉ နာရီ ထိုးသည်နှင့် မခင်တိုးတို့ ခြံဖက်ကို မှောင်ရိပ် ခို၍ အသာလေး ဝင် လာခဲ့သည်။ မခင်တိုးတို့ တစ်အိမ်လုံးမှာ မီးရောင် ဆို၍ ဘာမျှ မမြင်ရ။ လူကြီးတွေပဲ မရှိလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် အိပ်ပဲ အိပ်ကုန်ကြလို့လား တော့ မသိ၊ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်၍ နေသည်။ လဆန်း ၁၂ ရက်၏ ည ၉ နာရီထိုး လရောင်က သစ်ရွက်တွေ ကြားမှာ ဝိုးတဝါး ထိုးကျ၍ နေသည်။ တွေ့ပါပြီ၊ ခြံထဲရှိ ပိတောက်ပင် ပတ်လည်တွင် ဝိုင်း၍ ရိုက်ထားသော ဗြက် ၂ ပေ ခွဲလောက် ရှိသော ခုံပေါ်တွင် ကိုဘသိန်း တစ်ယောက် ခြေတွဲလောင်း ချကာ ထိုင်၍ နေသည်။
မြဦး တစ်ယောက် ကိုဘသိန်းကို လှမ်း၍ တွေ့မြင်လိုက်ရသည့် တခဏမှာပင် မြဦး၏ ဘေးဖက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ တစ်စုံတစ်ဦး လျှောက်၍ လာသည်ကို သတိထားမိလိုက်ဖြင့် အနီးတွင် ရှိသော စံပယ်ရုံ ဘေးရှိ မှောင်ရိပ်ထဲသို့ ပြေး၍ ကပ်ကာ ပုနေလိုက်ရသည်။ လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်တော့ လျှောက်လာသူမှာ မခင်တိုးပင် ဖြစ်သည်။
မခင်တိုးသည် ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်၍ လာရင်းက ကိုဘသိန်းရှိရာ ပိတောက်ပင်ကြီးဆီသို့ ဦးတည်၍ သွားတော့ရာ မြဦးကလဲ ခါးလေးကိုကုန်း ဇက်လေးကို ပုပြီး မှောင်ရိပ်ကို အကာအကွယ် ယူကာ ပိတောက်ပင်ကြီး ဘေးရှိ ဇီဇဝါပန်းခြုံ ကြား ဘေးမှောင်ရိပ်ထဲသို့ တိုး၍ ဝင်လိုက်သည်။ မြဦး ရောက်ရှိ သွားသော နေရာမှာ ကိုဘသိန်း ထိုင်နေရာနှင့် ဆိုလျှေင် ၅ ပေခန့်သာ ဝေးပေ မည်။ ထို့ပြင် သူ ရောက်ရှိနေသော နေရာမှာ ပိတောက်ပင်းကြီး၏ အရိပ်ကလည်း ထပ်ဆင့် ထိုးကျ၍ နေပြီး ဇီဇဝါပန်းရုံ၏ အရိပ်ကလည်း ရှိနေလေရာ အတော်လေးပင် မှောင်မည်း၍ နေလေသည်။ မြဦး တစ်ယောက် ဇီဇဝါပန်းရုံကြီးဘေး ရောက်လာစဉ်မှာပင် မခင်တိုးကလဲ ကိုဘသိန်းကြီး၏ ရှေ့သို့ ရောက်၍ လာခဲ့ချေပြီ။
“ စောင့်နေတော ကြာပြီလား ကိုသိန်း”
“ အင်း အတိုးကလဲ ကြာလိုက်တာကွာ၊ လာမှ လာပါ့မလားလို့။”
“ လူကြီးတွေအိပ်အောင် စောင့်ရသေးတယ် အကိုသိန်းရဲ့”
မခင်တိုးက ပြောပြောဆိုဆိုပင် ကိုဘသိန်း၏ ဘေးသို့ ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လျှင် ကိုဘသိန်းကြီးက ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် မခင်တိုးကို ဖက်၍ ပါးလေး နှစ်ဘက်ကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် မွှေးကာ ကြူ၍ နေလေတော့သည်။ မခင်တိုးတော့ ဘယ်လိုနေသည် မသိ။ မြဦး တစ်ယောက်တော့ အသက်ရှူနေတာပင် ရပ်သွားမတတ် ဖြစ်၍ သွားရသည်။ အလဲ့ ... မခင်တိုးကလဲ အာဂပင်၊ သူမ၏လက် တစ်ဖက်က ကိုဘသိန်းကြီး၏ ခါးကိုပင် ပြန်၍ ဖက်ထားလိုက်သေးသည်။
ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏ မျက်နှာလေးကို မွှေးကြူရရုံဖြင့် အားရပုံ မပေါ်သေး၊ သူ၏ နှုတ်ခမ်း ထူထူကြီးဖြင့် မခင်တိုး၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်၍ စုပ်နမ်းနေတော့ရာ ကျန်နေသော မခင်တိုး၏ လက်လေး တစ်ဖက်ကပါ ကိုဘသိန်း၏ ကျောပြင်ကြီး ကို ဖက်၍ ထားပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အတင်းပင် တိုး၍ ဖက်လိုက်ကြသည်ကို မြဦးက သဲကွဲစွာ မြင်လိုက် ရသည်။ မခင်တိုး၏ မျက်လုံးတွေကလဲ မှိတ်၍ သွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်သော မြဦး တစ်ယောက် ဘယ်လို ဖြစ်လာသည် မသိ၊ တကိုယ်လုံး ထူပူ၍ လာရာက နတ်ကျသလို တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်၍ လာရတော့သည်။
ဒီအချိန်မှာပင် မြဦး သတိထားမိလိုက်တာက သမီးရည်းစား နှစ်ယောက် တွေ့ရင် စကားတွေ ဖောင်လောက်အောင် ပြောသည် ဟု သူ သိထားသည်မှာ မှားယွင်း၍ နေပါပြီကော။ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စကားတွေ ဘာမျှ မပြောလိုက်၊ တစ်ခွန်း နှစ်ခွန်းသာ ပြောလိုက် သည်ကို သူ ကြားလိုက်ရသည်ဟု တွေးတောလိုက်မိသည်။
မြဦး ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုး၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွတ်တမ်း ငုံခဲထားရင်းကပင် သူ၏လက်ကြီး တစ်ဖက်က မခင်တိုး၏ နို့အုံတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှပင် ဆုတ်နယ် ခြေမွှ၍ နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သိပ်မကြာလိုက်သော အချိန်တွင်ပင် ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးမှ ပွေ့ကာ ခံတန်းပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်၍ ချလိုက်လေသည်။
မခင်တိုး တစ်ယောက် ပက်လက်လေး ဖြစ်သွားစဉ်မှာပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ပါ၍ သွားသော ကိုဘသိန်းကြီးသည် လက်ဖက်က မခင်တိုး၏ အင်္ကျီ ကြယ်သီး တွေကို ဖြုတ်လိုက်ရာက အင်္ကျီ ရင်ဘတ် နှစ်ခြမ်းကို ဘယ်ညာ ဟ၍ ဖွင့်လိုက်သောအခါ ကိုဘသိန်းတော့ ဘယ်လို နေသည် မသိ၊ မြဦး တစ်ယောက်တော့ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး သူ၏ မျက်လုံးတွေကိုပင် မျက်တောင်ခတ်ရန် မေ့သွားရလေသည်။ ဘော်လီအင်္ကျီ အတွင်းမှ ပြည့်အံကာ ထွက်နေသာ မခင်တိုး၏ နို့အုံသားတွေသည် အိဖောင်း၍ လရောင်အောက်မှာ ဖွေးနှစ် နေလေသည်။ မက်မောစရာ ကောင်းလှလွန်း၍ ကိုဘသိန်းသည် ခေါင်းကြီးကို ငုံ့ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းနေတော့သည်။
ကိုဘသိန်း၏ လက်ကလည်း အငြိမ်မနေဘဲ မခင်တိုး၏ ဘော်လီအင်္ကျီ အနောက်က ချိတ်တွေကိုပါ ဖြုတ်နေလေသည်။ ချိတ်များ အကုန် ပြုတ်သွားပြီး ဘော်လီအင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ကာ နို့အုံ နှစ်ဘက်လုံးကို လက်ဖြင့် ဆုတ်၍ နယ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ နို့ကြီး နှစ်လုံးမှာ လရောင် ဖွေးဖွေးတွင် ဖြူဝင်း၍ နေသည်။ ကိုဘသိန်းက စိတ်တွေ အလွန်ပင် ထကြွ လာပုံဖြင့် မခင်တိုး၏ နို့တွေကို အတင်း ငုံ့၍ စို့လေတော့သည်။
မြဦး တစ်ယောက်တော့ မတ်တတ်ပင် မရပ်နိုင်တော့၊ ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာပေပြီ။ ပြီးတော့ တစ်ခါမှ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးသော ခံစားမှုတွေကလဲ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းရှိန်း ဖိန်းဖိန်း ဖြစ်ပေါ်နေလျက် ပုဆိုးတွင်းမှ ဖွားဘက်တော်ကြီးကလဲ တောင်မတ်ပြီး တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေလေသည်။ ကိုဘသိန်းကတော့ တရှူးရှူး တရှဲရှဲ ဖြစ်၍ လာရာက မခင်တိုး၏ ထဘီကိုပင် လှန်၍ တင်လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင် နှစ်လုံး ကြားတွင် ဝင်၍ ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မခင်တိုး၏ ပေါင်တံကြီးတွေမှာလည်း လရောင်အောက်တွင် ဖြူဖွေး၍ နေပြီး တလုံးတခဲကြီး ဖြစ်ကာ တပ်မက်စရာကြီးပင်။ သူ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးလေသော အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမ တစ်ယောက်၏ မမြင်အပ်လေသော ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းတွေကို မြဦးသည် တစ်ခုချင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရလေပြီ။ ဒါ့အပြင် ယခု သူ့ရှေ့ မြင်ကွင်းကလဲ သူ ကြားဖူးနားဝသာ ရှိခဲ့ဖူးပြီး မမြင်ဖူးခဲ့လေသော မြင်ကွင်းပင်တည်း။
သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးကြားတွင် ကိုဘသိန်းက ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ရာက ဒူးထောက်၍ သူ၏ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့သည် နှင့် မခင်တိုးသည်လည်း သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲ၍ ထောင်လိုက် လေတော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် ကိုဘသိန်းက သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ကိုင်၍ လီးတန်ကြီးထိပ်နှင့် မခင်တိုး၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုလုံးကို ထိကာ အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက် အထက်အောက် စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သပ် ပေးနေလေသည်။
“ အ ... အကိုသိန်း ... ဟင့် ... တော်တော်ကြာ လူကြီးတွေ နိုးလာရင် ခက်မယ် ... ဟင့် ...”
မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ဝတွင်လည်း စောက်ရည်များမှာ စိမ့်၍ ထွက်နေချေပြီ။ မခင်တိုးမှာ ဒီထက်ပိုပြီး စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ။ အနေရ အထိုင်ရ တော်တော် ခက်နေပုံ ရသည်။ မခင်တိုး တစ်ယောက်တည်းပင် နေရ ထိုင်ရ ခက်လှသည် မဟုတ်၊ မြဦးသည်လည်း ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသဖြင့် မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့ဘဲ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်ရသည်။ ဟော ခုတစ်ခါ ထိုင်၍ ကြည့်ရ သည်မှာလည်း အားမရသဖြင့် မြဦး တစ်ယောက် မတ်တပ် ထရပ်ကာ ကြည့်နေပြန်လေပြီ။ မခင်တိုး၏ အခြေအနေကို ရိပ်စားမိလေသော ကိုဘသိန်းကလည်း လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုပေါ်တွင် လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာလေး ဖိကာ ဖြဲလိုက်ပြီး သူ၏ လီးတန်ကြီးကို တေ့ကာ ဖိ၍ လိုးသွင်း လိုက်လေတော့သည်။
“ အ ... အမလေး ... ဟင်း ... အရမ်း ... အရမ်းကြီးပဲ .. အကိုသိန်းကလဲ ... ဒီမှာ နာသွားတာပဲ .. ဟွန်း”
မခင်တိုးက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ချွတ်ကာ မူမူစူစူလေး ပြောလိုက်သည်။
“ တော်တော် နာသွားလားဟင် ... အကို လောကြီးသွားလို့ပါ”
“ နာတာပေါ့ .. ဖြည်းဖြည်း လုပ်လဲ ရတာပဲဟာ”
“ ခုရော .. ဆက်ပြီးနာနေသေးလား”
“ ကဲပါ .. မနာတော့ပါဘူး။ လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့။ လူကြီးတွေ နိုးကုန်ရင် ခက်မယ်”
သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် ကိုဘသိန်း၏ လီးတန်ကြီးမှာ တဆုံး ဝင်လျက် တစ်လစ်ကြီး ဖြစ်နေသည်ကို အားမလို အားမရ ဖြစ်လျှက် လီးတန်ကြီးကလဲ မလှုပ်မရှားဘဲ ငြိမ်နေသောအခါ အဆမတန် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပြင်းပြ လာရသော မခင်တိုးက ကိုဘသိန်း မြန်မြန် လိုးစေရန် လူကြီးတွေကို အကြောင်းပြလျက် လောဆော်လိုက်လေသည်။ ဒါကိုပင် မြဦးက မယောင်မလည်ဖြင့် အိမ်ကြီးဆီဘက် ကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သေးသည်။
ကိုဘသိန်းကတော့ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာ ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာက စ၍ လိုးနေချပြီ။ ၁၀ ချက်မျှ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လုပ်ပြီးသည်နှင့် အားမရနိုင် ဖြစ်၍ လာရသော ကိုဘသိန်းသည် စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်၍ လိုးတော့သည်။ မခင်တိုး ခမျာမှာတော့ မျက်လုံး နှစ်လုံး စုံမှိတ်ထားရင်း ဟင့်ကနဲ အင့်ကနဲပင် ဖြစ်အောင် အားပါးတရကြီးကို ကော့၍ ပေးနေတော့သည်။ ဒါ့အပြင် မခင်တိုးက သူမ၏ ဒူးကွေးကာ ထောင်ထားသော ခြေထောက် နှစ်ဘက်ကို ကုန်း၍ ရုန်း၍ လိုးနေသော ကိုဘသိန်း၏ တင်ပါး ပြောင်ပြောင်ကြီး ပေါ်သို့ ချိတ်ကာ တင်လိုက်ပြီး စောစောကထက်ပင် တိုး၍ ကော့ပေး နေပြန်ပါသည်။ စောက်ရည်ကြည်တွေ အတော်ပင် ရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သော မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးကြောင့် ‘စွပ်’ ကနဲ ‘ပြွတ်’ ကနဲ ‘ဖွတ်’ ကနဲ အသံတွေမှာလည်း တဖြည်းဖြည်း သိသိသာသာ ပေါ်ထွက် လာတော့သည်။
မြဦးခမျာတော့ ဆက်လက်၍ ကြည့်ဖို့ရာ မစွမ်းတော့ပေ။ သူ၏ တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေမှာလည်း ဘယ်ကို ရောက် သွားသည် မသိ၊ တကိုယ်လုံး ချိနဲ့ နေလေပြီ။ ဒါတင် မကသေး၊ ရင်ထဲတွင်လည်း ဟာတာတာ ဆာတာတာဖြင့် အသက် ရှူရတာလဲ ရင်မောကာ ကြပ်နေလေသည်။ ဒါ့အပြင် ရင်တွေလည်း တဒိန်းဒိန်း ခုန်၍ နေပြီး ကိုဘသိန်း၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် လှုပ်ခါနေသော မခင်တိုး၏ နို့အုံကြီးတွေကိုပင် ပြေး၍ ညှစ်ကိုင်ပစ်လိုက် ချင်လာလေသည်။ သူ၏ အာရုံထဲမှာတော့ မြင့်မြင့်ကြည် ကလေးကိုသာ ပြေး မြင်ယောင်မိ နေတော့သည်။
မြဦးသည် ရပ်၍ ကြည့်နေရာမှ အသာ လှည့်ပြီး မှောင်ရိပ်ခိုကာ လာလမ်းအတိုင်း ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အပြန်ခရီးမှာတော့ မြင့်မြင့်ကြည် ပြောသည့် “သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲ” ဆိုတာ ဒါကိုပဲ ပြောတာလား မသိ .. အို ..ဒါပဲ ရှိတာပဲ၊ ဒါကိုပဲ ပြောတာ သေချာတယ်၊ ကိုဘသိန်းတို့ လုပ်သလိုမျိုး မြင့်မြင့်ကြည်ကို လုပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်။ သူ ပြောတာ ဒါပဲ ဖြစ်မှာပါ၊ သေချာ တယ်...အင်း ဒီညကတော့ အချိန် မရှိတော့ဘူး။ မနက်ဖြန် ကျောင်းပိတ်ရက်ပဲ၊ ဒါပေမယ့် မြင့်မြင့်ကြည်အိမ်က လူကြီးတွေ ဈေးဆိုင် ထွက် ကြမှာ ဆိုတော့ အိမ်မှာ မြင့်မြင့်ကြည်ပဲ ရှိမယ်။ ငါ မနက်ဖြန် သွားဖြစ်အောင် သွားရမယ် ဟု တစ်ကိုယ်တည်း ပြောကာ နေလေသည်။
အမှန်တော့ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့သည် ကိုဘသိန်းက အသက် ၂၄ နှစ်၊ မခင်တိုးက အသက် ၂၂ နှစ် ရှိကြပြီး သမီးရည်းစား ဖြစ်ကြသည်မှာလည်း ၆ နှစ်မျှ ရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်ရာ ခုလို လင်မယားမကျ ဖြစ်နေခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်လောက်ပင် ရှိနေပြီ ဆိုသည်ကိုတော့ မြဦး တစ်ယောက် မသိရှာပါပေ။ မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ ၂ ယောက်မှာတော့ မြဦးက ၁၈ နှစ် ကျော်ကျော်၊ မြင့်မြင့်ကြည်က ၁၈ နှစ်ပြည့်ခါနီး မျှသာ ရှိနေသေးသည်ကို ပြန်လည် မဆန်းစစ်မိခဲ့ချေ။ ဒါ့အပြင် သူတို့ နှစ်ဦးသည် ကာမကိစ္စကို ယခု လက်တည့်စမ်းရန် ကြံရွယ်ရုံသာ ရှိကြသေးပြီး ပြောရမည် ဆိုလျှင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးဖြူဖြူ မို့မို့လေးများကိုပင် တစ်ခါမှ မမွှေးကြူခဲ့ဖူးပေ။ ခုတော့ဖြင့် အတုမြင် အတတ်သင် ဆိုတာမျိုးလို မြဦး တစ်ယောက် တည်ငြိမ်နေသော သူ၏ရင်တွင် ဂယက်လှိုင်းများသည် ကြောက်ခမန်းလိလိ ရိုက်ခတ်နေရပြီ ဖြစ်ပါတော့သည်။
..................................................................
(၂ )
“ မြင့်မြင့်ကြည် ... ရော့ ...”
“ ဘာတုန်း သံချောင်းရ ...”
“ မြဦးက နင့်ကို စာပေးခိုင်းလိုက်လို့”
“ အံမယ် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် .. ပေးစမ်းပါဦး”
မြင့်မြင့်ကြည်က သံချောင်း လှမ်း၍ ပေးနေသော စာရွက်ခေါက်လေးကို လှမ်းယူ၍ ဖြန့်ကာ ဖတ်လိုက်လေသည်။
ကြည်ကြည်
ကိုဦး နေ့လည် ၁၂ နာရီ ကြည့်အိမ်ကို လာခဲ့မယ်။ ကြည်နဲ့ ၂ ယောက်တည်း တွေ့ချင်တယ်။ ဆက်ဆက် စောင့်နေပါနော်။
ကိုဦး
စာရွက်လေးကို ဖတ်ပြီးသည်နှင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် ပြုံး၍ ရယ်ကျဲကျဲလေး လုပ်လိုက်သည်။
“ အေး .. လာခဲ့လို့ ပြောလိုက် သံချောင်း။ ငါ စောင့်နေမယ်။ သူ့ကို စာကူးခိုင်းစရာ ရှိတယ်”
“ အေး အေး ပြောလိုက်မယ်”
သူမ၏ ရှေ့မှ သံချောင်း ထွက်သွားသည်နှင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် စာရွက်လေးကို ဖြန့်ကာ တစ်ခါ ပြန်ဖတ်ပြီး ပြုံးလိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ စာရွက်ကို သေချာစွာ ပြန်ခေါက်ပြီး သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင် ထားလေတော့သည်။ ရင်ထဲတွင် ပီတိတွေ ဖုံး၍ သွားခဲ့ရသော်လည်း မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦးကို မယုံရဲသေး။ ဒါမျိုး မြဦးက မချိန်းစဖူး အချိန်းထူး လာ သဖြင့် သူမ၏ ရည်းစား မြဦး တစ်ယောက် အဆင့်တွေ တက်ကာ တိုးတက် လာပြီဟု တွေးလိုက်မိရင်း ပီတိတွေ ဖြစ်ကာ ပြုံးမိခြင်း ဖြစ်သည်။ စဉ်းစားရင်း မြင့်မြင့်ကြည် က ထပ်မံ၍ ပြုံးမိပြန်သည်။
အဲတော့ .. သူက ၂ ယောက်ချင်း တွေ့ချင်တယ်တဲ့ ... ဘာများလဲ မသိဘူး။ ကိစ္စ မရှိဘူး၊ နေ့ခင်းဘက်ဆို အိမ်မှာ လူကြီးတွေ တစ်ယောက်မှ မရှိ၊ ဈေးထဲ ရောက်နေကြမယ်။ အင်း .. ၂ ယောက်တည်း ၂ ယောက်တည်း .. ထူးထူးဆန်းဆန်း ချိန်းဆို လာသော မြဦး၏ စာကြောင့် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ အတွေးတွေ နယ်လွန်မိနေလေတော့သည်။
..................................................
ညက မြဦး တစ်ယောက် မခင်တိုးတို့ ခြံထဲမှ ပြန်ထွက်ခဲ့ပြီး သူ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ပင် မတက်ဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်တို့ အိမ်ဘက်သို့ ထွက်လာကာ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှ ဖြတ်၍လျှောက်ရင်း အိမ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်ကာ မြင့်မြင့်ကြည်ကို ရှာကြည့်မိသေးသည်။
မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်ကို လတ်တလောပင် တွေ့ချင်နေလေသည်။ သူ့ကိုယ်သူလဲ ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်း မသိပေ။ ဒါပေမယ့်လည်း မြင့်မြင့်ကြည်တို့ တစ်အိမ်လုံးသည် မီးများ မှိတ်ကာ အိပ်၍ နေကြချေပြီ။ ဒါတောင်မှ မြဦးက ဇွဲမလျှော့သေးဘဲ သူမ၏ အိမ်ရှေ့သို့ ပြန်၍ လှည့်လာကာ ဖြတ်လျှောက်ကာ ကြည့်မိသေးသည်။
မြဦး တစ်ယောက် ဘယ်လို ဝေဒနာတွေ ကပ်ရောက် စွဲငြိလာသည်ဟု မဆိုသာ၊ တစ်ညလုံး အိပ်၍ မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ညဘက် အပေါ့အပါး သွားချင်၍ ထသည့်အခါတွင်ပင် နောက်ဖေးတံခါးကို ဖွင့်ရင်း မခင်တိုးတို့ အိမ်ဖက်သို့ လှမ်းကြည့်မိသေးသည်။ တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်နိုင်သော မြဦး တစ်ယောက် မနက် မိုးလင်းခါနီးမှ မှေးကနဲ အိပ်ပျော် သွားသဖြင့် နံနက် ၈ နာရီကျော်မှ အိပ်ရာက နိုး၍ လာခဲ့သည်။
ထို့နောက် လမ်းထိပ်ကို ထွက်ကာ သံချောင်းကို ရှာ၍ မြင့်မြင့်ကြည်ထံ စာသဝဏ် ပါးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ စိတ်ချလက်ချဖြင့် အမေ ပေးလိုက်သော မုန့်ဖိုးဖြင့် ဘာဘူကြီးဆိုင်တွင် လက်ဘက်ရည် ဝင်သောက် နေလေသည်။ နေ့လည်၁၂ နာရီ မထိုးမီမှာပင် မြဦး သည် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ အိမ်ရှိရာသို့ ထွက်၍ လာခဲ့သည်။
မြင့်မြင့်ကြည်တို့အိမ်မှာ တိုက်ခံ နှစ်ထပ်အိမ် ဖြစ်သည်။ သူ ရောက်သွားတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးမှာ အဆင့်သင့် ဖွင့်ထားသဖြင့် ခါတိုင်းလိုပင် မြဦးသည် အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ အိမ်အောက်ထပ် တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်၍ နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူမှ မရှိ သဖြင့် မြဦးသည် အောက်ထပ်တွင်ပင် ရှိနေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့ သည်။ မြဦး တစ်ယောက် မြင့်မြင့်ကြည် ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်ပါပြီ။ တံခါး ပိတ်ထားသဖြင့် လက်ဖြင့် အသာ တွန်းကြည့်ရာ တံခါးရွက် ၂ ချပ်သည် စေ့ထားသဖြင့် အလိုက်သင့် ပင် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်၍ သွားလေသည်။
မြင့်မြင့်ကြည်ကို မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထိုင်၍ အလှပြင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေချိုးပြီးခါစတော့ ဟုတ်မည်မထင်။ တံခါးဝကို ခပ်စောင်းစောင်းလေး နောက်ကျော ပေး၍ ထိုင်နေသော မြင့်မြင့်ကြည်ထံသို့ မြဦး၏ အကြည့်တွေက ရောက်သွားပြီး တခဏလေးမှာပင် မို့မို့လေး ဖောင်း၍နေသော သူမ၏ ရင်အုံလေးနှင့် ကား၍ အိဖောင်းကာ ပြည့်တင်းနေသော သူမ၏ တင်သားတွေဆီသို့ မြဦး၏ အကြည့် တွေက ရောက်ရှိ သွားခဲ့ရလေပြီ။ မြင့်မြင့်ကြည်သည် မခင်တိုးလောက်တော့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် မဖွံ့ဖြိုးသေးသော်လည်း သူ့ဟာနှင့် သူ တော့ အတော်လေး လှ၍ နေသည်ဟု မြဦးက မှတ်ချက် ချလိုက်မိရင်း မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ရာ မြင့်မြင့်ကြည် ကလဲ သူ့ဆီသို့ လှည့်အကြည့်ဖြင့် ဆုံကြလေသည်။
“ လာ ... ကိုဦး ... ထိုင်လေ”
“ အင်း”
အခန်းထဲတွင် ထိုင်စရာ နေရာ ရှာလိုက်တော့ မြင့်မြင့်ကြည် အိပ်သည့် ခုတင်လေး တစ်လုံးသာ ရှိလေသည်။ မြဦးကလဲ အရင် မြဦး မဟုတ်တော့သဖြင့် ခပ်တည်တည်ပင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ခုတင်လေးပေါ်သို့ မြဦး တစ်ယောက် ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်တည်း မြင့်မြင့်ကြည်ကလဲ မှန်ရှေ့မှ ထလာကာ မေးလိုက်သည်။
“ ကိုဦးက ကြည့်ကို ၂ ယောက်တည်း တွေ့ချင်တယ်ဆို?”
“ အင်းလေ”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ?”
“ တို့ သမီးရည်းစားတွေပဲဟာ ... ၂ ယောက်တည်း ဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှိတာပေါ့”
မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးစစလေး ဖြစ်၍ သွားရာကပင် မြဦး၏ ဘေးသို့ ထိုင်၍ ချလိုက်သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်ထံမှ မွှေးပျံ့သော သင်းရနံ့တို့သည် မြဦးဆီသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ပင် ဝင်ရောက်၍ လာရာက မြဦး၏ ရင်ကို ထိုးဆွ၍ နေချေပြီ။ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်ရှိရာဖက်သို့ ငဲ့စောင်းကာ ကြည့်လိုက်မိသည်။
ဒီနေ့မှပင် မြင့်မြင့်ကြည် တစ်ယောက် ခါတိုင်း ကျောင်းသွားစဉ်ထက်ပင် ပို၍ လှနေသေးသည်။ သေသေချာချာကို ဂရုတစိုက်ဖြင့် အလှပြင်ထားပုံ ရလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်နှာလေးက ငုံ့လျှက် ခုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ကို စူးစိုက်ကာ ကြည့်နေလေသည်။ သူတို့ နှစ်ဦးသားမှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် စကား မဆိုမိကြဘဲ ငြိမ်သက်၍ နေကြလေသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက်တွင် အခန်း ပြူတင်းပေါက် မှ ဝင်၍ လာသော လေပြေလေးများကသာ မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ကို တိုးဝှေ့ ဖြတ်သန်း သွားကြသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်နှင့် ယှဉ်တွဲ ထိုင်နေရာက စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာသော မြဦး၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ပခုံးထက်ဆီသို့ ကျရောက်၍ သွားရာက မြင့်မြင့်ကြည် ၏ နုထွေးသော ပခုံး လုံးလုံးလေးကို သူ၏ လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း…..
“ ကြည် ကိုဦးကို ချစ်လား ... ဟင်”
မြဦး၏ စကားသံက ပုံမှန်ထက်ပင် တုန်ခါ၍ နေရသလို မြင့်မြင့်ကြည်၏ မို့မောက်မောက်လေး ဖြစ်နေသော ရွှေရင် နှစ်မွှာ သည်လည်း နိမ့်ချည် မြင့်ချည်လေး ဖြစ်၍ လာလေသည်။ မြဦး၏ တုန်လှုပ် လှိုက်ဖိုသော အမေးစကားကို ကြားရသောအခါ ရင်ထဲတွင် နွေး၍ သွားရကာ မြဦးကိုလည်း အံ့သြ၍ သွားရသည်။
“ အင်း ...”
ဟု မြင့်မြင့်ကြည်က တိုးတိုးလေး ဖြေလိုက်ရင်းက ရီဝေသော မျက်လုံး အစုံဖြင့် မြဦးကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သည့် ခဏမှာပင် မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ မျက်နှာ နှစ်ခုမှာ ထိလုမတတ် ကပ်၍ သွားခဲ့ရပြီး မျက်လုံးချင်းလဲ ဆုံမိကြလေသည်။ ကျန်နေသော မြဦး၏လက် တစ်ဖက်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ ထပ်မံ ကျရောက် လာပြီးလျှင် ခဏချင်းမှာပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူ ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ပါးဖောင်းဖောင်း ဖြူဖြူမို့မို့လေးများအား မွှေးကြူလိုက်တော့သည်။
ချစ်စရာ့အသွင် မျက်နှာလေးကို မော့၍ ပေးလိုက်ရင်းကပင် ရင်ထဲမှ ပြင်းပြလာသော ပီတိ အဟုန်တို့ကြောင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်၍ ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။ ဒီလိုအချိန်မျိုး ဒီလို အပြုအမူမျိုးကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ မျှော်လင့်ခဲ့ရလေသော မြင့်မြင့်ကြည် တစ်ယောက် သူမ၏ မျှော်လင့်ချက်တွေ ပြည့်စုံခဲ့ရပေပြီ။ သူမသည် မြဦးကိုလည်း နားမလည်နိုင်စွာဖြစ်လျက် အံ့သြ ကျေနပ် ၍ လည်း နေမိသည်။ မြဦး နမ်းသည်ကို အားရ ကျေနပ်စွာ အနမ်းခံ နေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးသည်ပင် ပြုံးယောင်လေး သန်း၍ နေလေသည်။
မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးပြင် နှစ်ဘက်ကိုသာမက နဖူး ဆံစပ်လေးများနှင့် မေးဖျားလေးကိုပင် မွှေးကြူကာ နမ်းနေပါသေးသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးက သူ၏မျက်နှာကို အသာ ခွာကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးကို စိမ်းစိမ်းလေး တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီးတော့မှ သူ၏ နှုတ်ခမ်းတွေက မြင့်မြင့်ကြည်၏ နှုတ်ခမ်း လုံးလုံးလေးတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့သည်။
နှစ်ဦးလုံး၏ အစိမ်းသက်သက်သာ ရှိလေသော သွေးသားတို့သည် ဟုန်းကနဲ နိုးကြွကာ ထ၍ လာခဲ့ရချပြီ။ ဒီလို နမ်းနေရင်းမှပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တဖြည်းဖြည်း အိပ်ရာပေါ်သို့ လှဲချရင်း တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားမိသလို မြင့်မြင့်ကြည်ကလဲ မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပင် သိမ်းကြုံး၍ ပွေ့ဖက် ထားလိုက်မိပါသည်။
အတုမြင် အတတ်သင် ဆိုသလိုပင် မြဦးသည် သူ ဖိထားလေသည့်အတိုင်း လက်တွေကလဲ အငြိမ်မနေဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်၏ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေရုံမျှမက တင်သား လုံးလုံး ဖောင်းဖောင်းတွေကိုပါ ဆုတ်နယ် ပေးနေပြန်ပါသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာတော့ ဘယ်လို ဖြစ်မှန်းပင် သူမကိုယ် သူမ မသိ၊ ဖြင်းကနဲ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သလို ခံစားနေရာမှ တကိုယ်လုံး အားအင်တွေ ဆုတ်လျော့၍ လာရသလို နွမ်းနယ်၍ လာရပါလေတော့သည်။
မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည် ဝတ်ထားသော အင်္ကျီလေး အပေါ်မှပင် သူမ၏ စူစူမို့မို့ ရွှေရင် နှစ်မွှာကို ဖိကပ်ကာ နမ်းနေလေသည်။ ပြီးတော့မှ ရင်စေ့ အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်ကာ တဆက်တည်းမှာပင် ဘော်လီ အင်္ကျီလေးကိုပါ ကြယ်သီးတွေ ဆက်၍ ဖြုတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ပက်လက်လေး လှန်ကာ ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် မြဦးကို ကြည့်လျက် မောင့် မျက်နှာ တစ်ရွာထင် ဆိုတာလို မြဦး ပြုသမျှ နုရတော့မည့် အသွင်နှင့် ပက်လက်လေး လှဲနေလေသည်။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံး ငြိမ်သက်၍ နေသော်လည်း သူမ၏ အတွင်းစိတ်များမှာတော့ လှုပ်ရှား၍ နေသည်ဆိုသည်ကိုတော့ လက်ဖျား နှစ်ဖက်ဆီမှ လက်ချောင်းလေးများ၏ လက်ဆစ်လေးများကို တဖျောက်ဖျောက် ချိုးနေသည်ကို မြင်ရခြင်းဖြင့် သိသာနိုင်လေသည်။
မြင့်မြင့်ကြည်၏ ဘော်လီအင်္ကျီမှ ကြယ်သီးများအားလုံး ပြုတ်ထွက် သွားခဲ့ချိန်မှာတော့ မြဦးသည် သူမ၏ ဘော်လီအင်္ကျီကို လှန်၍ တင်လိုက်ရာ ဖောင်းမို့မို့လေးဖြင့် နို့သီးလေးတွေ ကပ်၍နေသော သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို မြင်တွေ့လိုက်ရစဉ် ခဏမှာပင် အတင်း ငုံ၍ စို့ပါလေတော့သည်။ ‘အို’ ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသော မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ခံစားရ ခက်လွန်းသဖြင့် သူမ၏ ကျောပြင်လေးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးနေမိရုံမှတပါး အခြားဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပေ။
အဲ ... တခြား သူမ တတ်နိုင်တာ တစ်ခုကတော့ သွယ်လျှ ဖြူဖွေးလေသော သူမ၏ လက်လေး နှစ်ဘက်ဖြင့် မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီး ကို ပွေ့ဖက်ကာ ထားခြင်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ သူမ၏ မျက်လုံးလေးတွေကလဲ စင်းနေချေပြီ။ ထိုအချိန်မှာပဲ မြဦး၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် အထက်အောက် စုံဆန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေ ပါသေးသည်။ သည်မှာပင် မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပေါင်တံ နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်နှင့် တစ်ဖက်သို့ ကူးလိုက် သန်းလိုက်လုပ်ရင်း ပေါင်ရင်းမှ ပေါင်ဖျားနားသို့ပါ စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးနေသေးသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေမှာ အငြိမ်နေ၍ မရတော့ဘဲ လှုပ်ရွနေရချေပြီ။ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ နို့အုံလေးတွေကို တစ်ဖက်မှ တစ်ဖက် ကူးပြောင်း စို့ပေး နေရင်းကပင် ဗြုံးကနဲ ကြုံး၍ ထလိုက်ရာမှ သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲ၍မကာ တပြိုင်တည်းမှာပင် ပုဆိုး ခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်ရင်း သူမ၏ ထဘီလေးကိုလည်း ခါးဆီသို့ လှန်၍ တင်လိုက်လေတော့သည်။
“ အို .. ကိုဦး ... ဘာ ... ဘာလုပ်မလို့လဲ ... မလုပ်နဲ့လေ ... အို .. အဟင့်”
မြင့်မြင့်ကြည် တစ်ယောက် သည်မျှအထိ မရည်ရွယ်ခဲ့ရိုး အမှန်ပါ။ ဒီလောက်အထိလဲ အရဲစွန့်ရန် မရည်ရွယ်ခဲ့ပေ။ သူငယ်ချင်းများ ပြောဆိုသဖြင့် ကြားဖူးနားဝ ဖြစ်ကာ စိတ်ကူးယဉ်၍ ရင်ခုန်မိခဲ့ဖူးလေသော်လည်း ဒီလို ကိုယ်တွေ့ ကြုံလာပြန်တော့ ထိတ်လန့်၍ မရဲတာ အမှန်ပင်။ လက်ကလေးက သူမ၏ ထဘီလေးကို လှမ်း၍ ဆွဲကာ အတင်း ဖုံးရင်း ကမန်းကတန်း ငြင်းဆန်လိုက်ပေမဲ့လည်း မုန်ယိုနေသော ဆင်တစ်ကောင်ပမာ ဖြစ်နေသော မြဦးကလဲ လုံးဝ အလျှော့ မပေးတော့သဖြင့် သူမ၏ ငြင်းဆန်မှုများမှာ အချည်းနှီးပင် ဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။
တခဏအတွင်းမှာပင် မြဦးသည် သူမ၏ ခြေထောက် ဖွေးဖွေးလေး နှစ်ချောင်းကို ကားဟလိုက်ရာက တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေ လေသော သူ၏ လီးတန်ကြီးကို အမွှေးနုလေးများ စိမ်း၍နေကာ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ဖောင်းဖောင်း ကစ်ကစ်လေး ဖြစ်၍ နေသော မြင့်မြင့်ကြည် ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း နှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“ အို .. အို ... အို ... ကို .. ကိုဦး”
ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံလည်းဖြစ်၊ ရမ္မက် ဆန္ဒတွေကလဲ အဆမတန် ပြင်းထန်နေလေတော့ သူ၏ လီးတန်ကြီးမှာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်၍ မသွားဘဲ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ဟိုထောက် ဒီထိုးဖြင့် ဖြစ်နေရသလို စောက်ပတ် ထိပ်ဝနားရှိ စောက်စေ့နေရာလေးကိုလည်း လီးတန်ကြီး ထိပ်က ဖိ၍ ဖိ၍ ထိုးနေလေတော့ရာ မြင့်မြင့်ကြည် တစ်ယောက်မှာတော့ ဆက်၍ ငြင်းဆန်ရန်ပင် သတိမရတော့ဘဲ ကြက်သီးမွေးညှင်း တဖျန်းဖျန်း ထလျှက် မထူးတော့ပါဘူး ဒီလိုဆိုရင် ဘယ်လို နေမလဲ ဟူသော အတွေးဖြင့် လက်တည့်စမ်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပေပြီ။
ဟိုထိုး ဒီထောက်ဖြင့် ဖြစ်နေလေသော မြဦး၏ လီးတန်ကြီးထိပ်က သူမ၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခု အစပ်လေးနှင့် စောက်စေ့လေးကိုပါ ဖိသိပ်နေတော့ရာ သူမ၏ ရမ္မက်စိတ်တွေကို တမင်ပင် ထိုးဆွနေသလို ဖြစ်နေပြီး မြင့်မြင့်ကြည်သည် “အို” ကနဲ “အို” ကနဲ ဖြစ်ကာ တသိမ့်သိမ့် တုန်နေရလေသည်။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံး သည်လည်း ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ နွေးကနဲ အေးကနဲဖြင့် ယောက်ယက် ခတ်ကာ ခံစားနေရလေသည်။ မြဦး၏ နဖူးဆံစပ်တွင်လည်း ချွေးဥလေးများ စိမ့်၍ ထွက်လာခဲ့လေပြီ။ မြဦးသည် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်း ချလိုက်ရာက သူ၏ အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ် လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်း လေးများဆီသို့ တုန်ရီစွာဖြင့် လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုကို အသာလေး ဖြဲလိုက်လေ တော့သည်။
“ အို .. အကို...”
မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးလေး နှစ်ဘက်ကို စုံမှိတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ မျက်နှာလေးကိုလဲ တစ်ဖက်သို့ စောင်းငဲ့ကာ လွှဲလိုက် လေတော့သည်။ မွေးညင်းနုလေးများ စိမ်းမြမြဖြင့် မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်းလေး နှစ်ခု ပြဲဟ သွားလေ သောအခါတွင်တော့ နီရဲလျှက် အထပ်ထပ် အလွှာလွှာ ပန်းပွင့်ပမာ ဖြစ်၍ နေလေသော စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးများသည် စိမ့်ထွက် နေပြီ ဖြစ်သော စောက်ရည်ကြည်လေးများကြောင့် ပြောင်လက် ရွှမ်းစိုစွာဖြင့် ထွက်ပေါ် လာခဲ့လေသည်။ ထိပ်ဘက်နားဆီမှ စောက်စေ့ နီနီရဲရဲလေး ကလဲ အသည်းယားစဖွယ် ငေါက်တောက်လေး ထောင်၍ နေတော့သည်။ ပြောင်တင်းကာ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်၍ နေသော မြဦး၏ လီးတန် ထိပ်ဖူးကြီးသည် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝ အတွင်းသား နုနုလေးများကို ပူနွေးစွာဖြင့် တွေ့ထိ လာလေတော့သည်။
မြင့်မြင့်ကြည်သည် အသက်ကို ဝအောင် ရှူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်း ၂ ဘက်ကို တင်းတင်းလေး စေ့ကာ မာန်တင်းလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ရမ္မက်ဇောတွေ ပြင်းပြကာ စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့သော မြဦးသည် သူ၏ လီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ခေါင်း နုနုလေးထဲသို့ တအားပင် ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေသည်။
“ ဗျစ် .. ဗျစ် .. အား ..အမလေး .. သေပါပြီ ... ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်”
မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏ ခါးသေးသေးလေးသာ ကော့တက်သွားသည် မဟုတ် သူမ၏ ကျောပြင်လေးပါ ကော့၍ သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ အသားတွေလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်ကာ စောစောက စောင်းငဲ့ ထားသော မျက်နှာလေးကတော့ မော့၍ လာပေမယ့် ရှုံ့မဲ့ နေလေသည်။ မြဦးသည် ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားပြီး ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြင့် ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေလေသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးသည် သတိရသွားပြီး လီးတန်ကြီးကို ဆွဲချွတ်တော့မလို လုပ်ပြီးမှ စိတ်ပြောင်းကာ မချွတ်တော့ဘဲ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တဆုံး သွင်းထားလျှက် သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ မှောက်ချ လိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးနေအောင် ဖက်ကာ နို့လေး နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် စို့၍ ပေးနေလေတော့သည်။
စောက်ခေါင်းထဲတွင် အတော်ပင် နာအောင့်၍ သွားရသော မြင့်မြင့်ကြည်သည် နဂိုကပင် ရမ္မက်ထန် တဏှာကြီးသော ဗီဇက ပါလာ၍လား မသိ။ နာလွန်း၍ အော်ဟစ်က ညီးတွားလိုက်ရသော်လည်း သူမ၏ အော်ဟစ် ညီးတွားသံ အဆုံးတွင် ထိုကဲ့သို့ စောက်ခေါင်း ထဲ နာကျင်၍ အောင့်သွားရသည်ကိုပင် ရင်ထဲတွင် ကျေနပ်၍ သွားရလေသည်။ အရှက်တရား ဆိုသည်ကတော့ သူမ၏ ရင်ထဲတွင် လုံးလုံးလျားလျား မရှိတော့ပေ။ ကြည့်ပါဦး၊ နို့စို့နေသော မြဦးထံသို့ သူမ၏ နို့လေးတွေကိုပင် ကျောလေး ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ပင့်ကပ် ကာ ပေးနေသလို တတ်ကျွမ်းမှု မရှိသေးသဖြင့်လည်း သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချာင်းကို ကားသထက် ကားကာ စောက်ပတ်လေးကို မြဦး၏ လီးတန်ကြီး အရင်းသို့ အတင်းပင် ဖိကပ်၍ ပေးနေမိချေသည်။ လက်တစ်ဖက်ကတော့ မြဦး၏ ကျောပြင်ကြီးကို သိမ်းကြုံး၍ ဖက်ထားပြီး ကျန်လက် တစ်ဖက်က မြဦး၏ ဦးခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို သွယ်လျှ ပြည့်ဖောင်း၍ နေသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထိုးဖွ၍ နေလေသည်။
မြဦးမှာ မြင့်မြင့်ကြည် နာလွန်း၍ အော်သဖြင့်သာ အရှိန် သတ်လိုက်ရသည်၊ သူ၏ စိတ်တွေကတော့ အဆမတန် ရမ္မက်တွေ ထန်နေရလေသည်။ လိုးချင်စိတ်တွေ များလာသော မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ အခြေအနေကို ကြည့်လိုက်သေးသည်။ နာသေးလား ဟု မေးရန် စိတ်က ကြံလိုက်သေးပေမယ့်လည်း ပါးစပ်က ပြောမထွက်၊ မြင်ရသော အခြေအနကတော့ မြင့်မြင့်ကြည် တစ်ယောက် နာကျင်ပုံ မရတော့။
ဆွဲထုတ် လိုက်ပါပြီ၊ မြဦးသည် သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက် သောအခါ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ခါးလေးမှာ ကော့၍ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝလေးမှာ လီးတန်ကြီးနောက်သို့ လိုက်ပါလာသယောင်ပင် ရှိနေတော့ သည်။ ပြီးတော့မှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ပြန်၍ သွင်းကာ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလေတော့သည်။
မြဦး၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် အင့်ကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားရသော်လည်း မာကြောလွန်းသော လီးတန်ကြီးကြောင့် သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသား လေးများမှာ အီစိမ့်၍ သွားရသလို ရင်ထဲတွင်လည်း ကျေနပ် သွားလေသည်။ မြဦးကလဲ ညှာတာရကောင်းမှန်း မသိတော့ဘဲ အတင်းပင် ဆောင့်၍ လိုးပေတော့ရာ စောက်ပတ် အသစ်စက်စက် ပါကင်လေးဖြင့် အလိုးခံနေသော မြင့်မြင့်ကြည်မှာ နာကျင်မှုကို ပူးတွဲ ခံစား နေရသော်လည်း ဒီလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တာကိုပင် သူမ၏ စိတ်ထဲမှာ အားရ ကျေနပ်နေလေသည်။
မြဦးကတော့ သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ကြွကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေး ဘေးတစ်ဖက်စီတွင် လက်ကို ထောက်၍ စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်နေသဖြင့် မြဦး၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အထူးပင် ပြင်းထန်လှကာ နှစ်ဦးစလုံးမှာ တစ်ခါမှ မကြုံခဲ့ဖူးလေ သော ထူးခြားလှသည့် အရသာကို တမေ့တမောကြီး ခံစားနေရလေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စိတ်ထဲ ရင်ထဲတွင်လည်း မြဦးကို ခင်တွယ် သည့် စိတ် ချစ်တဲ့ စိတ်များ ပို၍ ပို၍ တိုးပွားလာရသလို မြဦးကလဲ မြင့်မြင့်ကြည်အပေါ်တွင် ကြင်နာစိတ်များ ချစ်စိတ်များ ပို၍ တိုးလာ လေတော့သည်။
မကြာလိုက်ပါချေ၊ မြဦး၏ လီးတန်ကြီးက သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ အတင်း ဆောင့်ကာ လိုးသွင်းပြီး ဖိကပ်လိုက်ချိန်မှာပင် မြင့်မြင့်ကြည်ကလဲ သူမ၏ စောက်ပတ်ကို အတင်းပင် ကော့တင်ပေးကာ သူတို့ နှစ်ဦးလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ် နှစ်ခုသည် တလွန့်လွန့် လူး၍ တွန့်ကာ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွား ရပါလေတော့သည်။
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
