လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လမ်းလျှောက်မယ် (စ/ဆုံး)

လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လမ်းလျှောက်မယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - မန္တလာမောင်မောင်တုတ်

အချိန်က ည (၁၁)နာရီ ရှိပေပြီ။ ဆယ်နာရီလောက်ကတည်းက တဖြေးဖြေးစဲသွားသော မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲသို့လာရောက်ကြသည့် ပရိသတ်များနှင့် သူတို့၏ကားကြီးကားငယ် အသွယ်သွယ်တို့သည် တဦးတလေ တစီးတလေမျှပင် မရှိကြတော့ပဲ ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ပစ္စည်းများလိုက်လံသိမ်းဆည်းနေကြသော အလုပ်သမားသုံးလေးယောက်သာရှိတော့သည်။

ထို့အပြင် ဥရောပပုံစံနှစ်ထပ်တိုက်ကြီးထဲတွင်လည်း အိမ်သူအိမ်သားနှစ်ယောက်သုံးယောက်တို့သည် ပစ္စည်းများသိမ်းပြီးကြသည်နှင့် အိပ်ယာဝင်ကြရန်ပြင်ဆင်နေကြပေပြီ။မေစိုးသည် သူမ၏ဖိနပ်လေးကို ချွတ်၍ ပါကေးခင်းပေါ်တွင် ခင်းထားသော နီညိုရောင်ကော်ဇောပေါ်သို့ လှမ်းအတက်မှာပင် သူမ၏အကြည့်က အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသည်။

သတို့သားနှင့် သတို့သမီးတို့သည် အန်တီကြီးကို ကန်တော့နေကြသည်။ မေစိုးသည် လှမ်းလက်စ ခြေလှမ်းကို ရုတ်၍ အသာရပ်နေလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မင်္ဂလာမောင်နှံတို့သည် အန်တီကြီး၏ ရှေ့မှထ၍ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကြသည်။ မျက်လွှာလေးချ၍ ငုံ့ထားသော သတို့သမီးဖြစ်သူ၏ ပါးပြင်လေးမှာ နီမြန်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် မေစိုးရပ်နေရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဧည့်ခန်း၏ အခြားတဘက်ရှိ အပေါ် ထပ်သို့တက်သည့် လှေကားကြီးဆီသို့ ယှဉ်တွဲသတို့သမီးသည် လျှောက်လှမ်းသွားနေကြသည်။

သတို့သား၏ ဘေးမှကပ်ရက် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ လိုက်ပါသွားသော ညီမငယ် နုငယ်စိုး၏ နောက်ကျောကို မေစိုးသည် ဂရုတစိုက်ဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒီနှစ်ထဲတွင် နုငယ် အတော်ကိုထွားလာသည်။ အသက်(၁၈)နှစ်သာရှိသေးသော နုငယ်၏ ကိုယ်လုံးမှာ မေစိုး ကိုယ်လုံးနှင့် တန်းတူလောက်ပင်ဖြစ်နေချေပြီ။

စောစောကတည်းက တလှပ်လှပ်ဖြစ်ချင်နေသော မေစိုး၏ နှလုံးသားသည် သိသိသာသာသာပင် တဒိန်းဒိန်းခုန် လာခဲ့ရချေပြီ။ သူမ၏ မျက်စိရှေ့မှာပင် သူတို့နှစ်ယောက်သည် လှေခါးထစ်များကို တထစ်ချင်း နင်းလို့ တက်သွားကြပေပြီ။

" အန်တီကြီးတော့ အိပ်တော့မယ် သမီး.. သမီးလဲ သိပ်ပြီး ညည့်နက်မခံနဲ့အုံး..   "

ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာသော အန်တီကြီး၏ အသံကြောင့် မေစိုးတယောက် ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားရာက အန်တီကြီးကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ..

" ဟုတ်ကဲ့   "လို့ သူမပြောလိုက်မိသည်။ အန်တီကြီးကတော့ သူမ၏ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ဝင်သွားခဲ့ချေပြီ။ မေစိုးလည်း ဆက်လျှောက်ကာ မီးဖိုဆောင်ထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။

မီးဖိုဆောင်ထဲတွင်တော့ ဒရိုင်ဘာ ဖိုးခင်နှင့် သူ၏ညီမ မိသင်း၊ ဖိုးခင်၏မိန်းမ စိန်စိန်တို့ ပစ္စည်းတွေ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းနေသည်မှာ ပြီးလုနေပြီကို တွေ့ရသည်။ သူတို့ကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ..

" ကဲ.. ကိုဖိုးခင်တို့ လက်စသတ်လိုက်တော့.. ကျန်တာတွေ မနက်မှ လုပ်တော့ ညည့်နက်လှပြီ.. "

" ဟုတ်ကဲ့.. မမလေး.. "

ပြောပြီးသည်နှင့် မေစိုးသည် သူမ၏ အိပ်ခန်းရှိရာသို့သွားကာ အထဲရောက်လျှင် အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်၍ အညိုရင့်ရောင်အခံပေါ်တွင် အဖြူပွင့်လေးတွေပါသော ရှန်ထမီပါးလေးကို ဝတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ရင်ညွန့်ထက်မှ ဘရာစီယာပါး အနက်ရောင်လေးကို ခွာ၍ ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုလေးကို တထပ်တည်းဝတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းအပြင်ဖက်သို့ ပြန်ထွက်လာလိုက်သည်။

သူမသည် အိမ်ရှေ့သို့ လှမ်းထွက်လိုက်ပြီး အိမ်အပြင်သို့ ရောက်သည်နှင့် အိမ်ရှေ့ဘာဂျာတံခါးကို ဆွဲပိတ်ပြီး အသင့်ချိတ်ထားသော ဆိုးလက်သော့ဖြင့်ခတ်လိုက်ကာ သော့တံကို ရှေ့နားတွင်ရှိသော ပန်းအိုးထဲသို့ထည့်ပြီး မေစိုးသည် အိမ်ရှေ့ပန်းခြံထဲသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။

မေစိုးတို့တွင် မိဘနှစ်ပါးစလုံးမရှိကြတော့။ မိခင်၏ အစ်မကြီးဖြစ်သူ အန်တီကြီးကသာ သူမတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်လာခဲ့သည်။ မိဘများချန်ထားရစ်ခဲ့သော ပစ္စည်းဥစ္စာများနှင့် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို စောင့်ရှောက်ကာ အန်တီကြီးသည် မေစိုးတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပညာလည်းသင်၊ ပျိုးထောင်၍လည်း ပေးခဲ့သည်။

ထိုသို့သော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို အန်တီကြီး သူငယ်ချင်း၏ သားဖြစ်သူ ညွန့်ရွှေမောင်က ဦးစီးလုပ်ကိုင်ပေးခဲ့သည်။ ညွန့်ရွှေမောင်ကြောင့်လည်း သူမတို့၏ လုပ်ငန်းများ သိသိသာသာ တိုးတက်အောင်မြင်လာခဲ့ရသည်။ အခုတော့ ညွန့်ရွှေမောင်သည် အသက်(၃၂)နှစ်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း တဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ် နုငယ်စိုး၏ သတို့သားဖြစ်နေချေပြီ။

အိမ်ရှေ့ပန်းခြံထဲရောက်တော့ မေစိုးသည် အိမ်နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ သစ်သားတန်းလျားလေးပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေးမော့၍ နှစ်ထပ်တိုက်ကြီး၏ အပေါ်ထပ်သို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ အပေါ်ထပ် တထပ်လုံးမှောင်နေသော်လည်း အိမ်ရှေ့ဘက်ခြမ်းရှိ ဒေါင့်ခန်းလေးတခန်းသာ မီးလင်းလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့ရသည်။ မေစိုးသည် သူမ၏အကြည့်တွေကို ထိုနေရာမှ ဖယ်ခွာလိုက်ရင်း မျက်နှာလေးကို ငုံ့လိုက်သည်။ မျက်လုံးအိမ်လေးများထဲတွင်တော့ မျက်ရည်တို့ သိသိသာသာ ရစ်ဝဲ၍ နေရပါတော့သည်။

..........................................................................................................................

အပေါ်ထပ်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်ပြီးသည့် အချိန်မှာပင် နုငယ်၏လက်ဖျား ခြေဖျားလေးများသည် အေးစက်စပြုလာသည်။ လှေခါးထိပ်မှ တလှမ်းမျှသာ လှမ်းရသေးသည်။ ညွန့်ရွှေမောင်၏လက်က နုငယ်၏ခါးလေးကို ရစ်ပတ်လို့လာသည်။ ခါးလေးတဝိုက် ကြက်သီးလေးများ ဖျန်းကနဲ ထသွားရသည်။

နုငယ်စိုးနှင့် ညွန့်ရွှေမောင်တို့သည် သမီးရည်းစားများလည်း မဟုတ်ကြပါ။ အချိန်တော်တော်ကြာကြာ ကပင် ညွန့်ရွှေမောင်သည် နုငယ်တို့အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိနေသည်ဖြစ်ရာ ဆွေမျိုးသားချင်းများပမာ ရင်းနှီးနေခဲ့တာတော့ မှန်ပါသည်။ ပြီးတော့ နုငယ်စိုးသည် သူမ၏လက်ဖျားလေးကိုပင် ညွန့်ရွှေမောင် သာမက ဘယ်ယောကျာ်းမျှကိုင်တာ ခံခဲ့ဘူးသည်မဟုတ်ရာ ယင်ဖိုပင် မသန်းဖူးသူဟုပင်ဆိုရမည်။ အပျိုစင်စစ်စစ်လေးဖြစ်သည်။

သားချင်းတွေလို ရင်းရင်းနှီးနှီးနေခဲ့ကြရာမှ ညွန့်ရွှေမောင်က ဘယ်လိုဖြစ်လာသည်မသိ။ လွန်ခဲ့သော တလလောက်က နုငယ်ကို မေတ္တာရှိ၍ လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါရန် အန်တီကြီးကို နားပူနားဆာလုပ်လာသည်။ နုငယ်စိုးတို့၏ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများတွင် ညွန့်ရွှေမောင်က မရှိမဖြစ်မို့ အန်တီကြီးမှာ ဒီလိုမှဖြစ်ပါ့မလားဟု ကြိုတွေးကာ စိတ်ပူနေရာမှ ညွန့်ရွှေမောင်က နုငယ်စိုးကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းလာတော့ စိတ်ဒုံးဒုံးချ၍ ကျေနပ်မိခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ အန်တီကြီးထင်ထားသည်က ညွန့်ရွှေမောင်ကို အကြီးမမေစိုးနှင့် ထင်ထားခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အတွဲများသည်။ ဒါ့အပြင် ငယ်ရာမှထွားလာသူပီပီ မေစိုးနှင့် ညွန့်ရွှေမောင်တို့ သမီးရည်းစားဖြစ်နေလောက်ပြီဟု အကဲခတ်မိသည်။

ဒါပေမဲ့လည်း ခုတော့ ညွန့်ရွှေမောင်က နုငယ်စိုးတဲ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အန်တီကြီးတယောက် နုငယ်ကို နားချရပါပြီ။ နုငယ်ကလဲ လိမ္မာသည်။ သိပ်ပြီးနားမချလိုက်ရ။ အန်တီကြီးသဘောကျ ခေါင်းညိတ်ခဲ့သည်။ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းမှုပင် မလုပ်တော့ပဲ တခါတည်း လက်ထပ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

မင်္ဂလာအိပ်ယာခန်းနားပြင်ဆင်ထားသော အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး၏အဝ အရောက်တွင်တော့ နုငယ်စိုးတယောက် ခြေထောက်လေးကို ခြေစုံရပ်ပြီး အထဲသို့ကြည့်လိုက်မိသည်။ တောင့်တင်းသစ်လွင်လှသော ကုတင်ကြီးနှင့်အတူ ထူထဲလှသော မွေ့ယာကြီးတို့ဖြင့် ပြင်ဆင်ထားသော အိပ်ယာအခန်းအနားအစုံတို့သည် မကြာမှီအချိန်လေးအတွင်း နုငယ်၏ အပျိုရည်လေးကို ပေးဆပ်ကာ ထိုးဖောက်ခံရတော့မည်ကို ကြိုတင်ပြောပြနေသယောင်ပင်။ 

နုငယ်သည် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်ရင်း ခပ်တွေတွေလေး ရပ်နေမိစဉ်ပင် သူမ၏ နားသယ်စပ်လေးဆီသို့ ညွန့်ရွှေမောင်၏အနမ်းက ကျရောက်လို့လာသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ခါးလေးပေါ်တွင် ဖက်ထားသော လက်ဖြင့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ဆွဲခေါ်ယူလာသည်။ အတွင်းရောက်တော့မှ ညွန့်ရွှေမောင်က သူ့လက်ကိုဖယ်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို သွား ပိတ်နေသည်။

မကြုံမဖြစ် ကြုံရတော့မည်ဖြစ်သည့်မို့ နုငယ်သည် ရပ်နေရာမှ အခန်းတွင်းရှိ မှန်တင်ခုံရှေ့သို့သွားကာ သူမ၏မျက်နှာလေးကို ထပ်မံခြယ်မှုန်းနေမိသည်။

တံခါးပိတ်ပြီးသွားသော ညွန့်ရွှေမောင်က သူမကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ ကုတင်ခြေရင်းရှိ ဘီဒိုကို ဖွင့်ကာ အဝတ်အစားလဲနေသည်ကို နုငယ်က မှန်ထဲမှတဆင့် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်တွေ့နေရသည်။

သူ အဝတ်အစားလဲပြီး၍ ဘီဒိုရှေ့မှ အခွာတွင်တော့ နုငယ်က မှန်တင်ခုံရှေ့မှထလိုက်စဉ်မှာပင် သူက အိပ်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ ထွက်သွားသည်။ အပေါ်ထပ်တွင်ပင်ရှိသော သန့်စင်ခန်းသို့သွားခြင်းဖြစ်ပေမည်။

သူထွက်သွားတော့မှ နုငယ်သည် အဝတ်အစားလေးတွေချွတ်ကာ ထမီလေးတထည်ကို ယူ၍ ရင်လျားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နုငယ်သည် ဘီဒိုထဲမှ ညဝတ်အင်္ကျီလေးတထည်ကို ဝတ်၍ မှန်တင်ခုံရှေ့သို့ ပြန်အလာတွင် အိပ်ခန်းထဲပြန်ရောက်လာသော ညွန့်ရွှေမောင်နှင့် ဆုံမိကြတော့သည်။ သူသည် တံခါးပေါက်ဘေးရှိ မီးခလုတ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ညအိပ်မီး အပြာလေးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ 

ပြီးတော့ ညွန့်ရွှေမောင်က သူမကို ဆက်၍လျှောက်လှမ်းခွင့် မပေးတော့ဘဲ ကုတင်ကြီးရှိရာသို့ လက်တဖက်ကို အသာလေးဆွဲခေါ်လို့လာသည်။ ကုတင်ဘေးရောက်သည်နှင့် နုငယ်စိုးသည် ကုတင်ပေါ် တင်ပလွှဲဝင် ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသော သူမကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ လဲှချကာ မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်၍သာ ထားလိုက်သည်။

.....................................................

ညွန့်ရွှေမောင်သည် တဖြည်းဖြည်း ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လေးကျသွားသော နုငယ်စိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုကြည့်ရင်း လဲဝတ်ပြီးတာ မကြာသေးသော ကြယ်သီးနှစ်လုံးသာ တပ်ထားရသေးသည့် သူ့ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်လှမ်းတက်ကာ နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။

ပါးလွှာသော ညဝတ်အင်္ကျီလေးအောက်မှ အရွယ်နှင့်မမျှ ထွားကြိုင်း၍ အချိုးအစားကျနလွန်းကာ ဝင်း၍ ညက်ညောနေသော နုငယ်စိုး၏ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဖောင်းမို့နေသာ နို့အုံလေးများမှာ ကြက်ဥဘဲဥ အရွယ်လေးမျှသာဖြစ်သော်လည်း ဝင်းမွတ်၍ တင်းနေသည်။ နို့သီးနီနီလေးများမှာ ချပ်၍ကပ်နေသည်။

ထို့အောက်တွင်တော့ ညီညာပြန့်ပြူးနေသော သူမ၏ဝမ်းဗိုက်လေးအလယ်တွင် တွင်းနက်နက်နှင့် ချက်ကလေး။ ထိုချက်လေး၏ အောက်ဖက်တွင်တော့ ပြန့်ပြူးနေသော ဝင်းမွတ်ညက်ညောလှသော သူမ၏အသားလေးများသည် တဖြေးဖြေး ခုံးမောက်၍ အောက်သို့ ဆင်းသွားသည်။

ဖြူဖွေးနူးညံ့ တောင့်တင်းသော သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်ဖက်သည် လိမ်ထားသဖြင့် ပေါင်ရင်းခွဆုံဆီမှ အပေါ်သို့ တစ်ရစ်ထွက်နေသော နူးညံ့လွန်းလှသည့် အသားစိုင်လေးသည် စိမ်းမြသော အမွှေးနုနုလေးများက တစွန်းတစဖြင့် မို့တစ်နေသည်ကို မြင်တွေ့နေရသော ညွန့်ရွှေမောင်၏ လည်းချောင်းတလျှောက် တဒင်္ဂအတွင်း သွေ့ခြောက်သွားရသည်။

ထိုအခိုက်မှာပင် တိတ်တဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးကို ကြည်လင်၍ တုန်ယင်တိုးညင်း သော အသံလေးက ချေဖျက်လိုက်သည်။

" ဦး.. နုငယ်ကို ဘာလို့လက်ထပ်တာလဲ ဟင်.. "

" ဦးရဲ့ ဘဝတသက်တာမှာ ဦးအချစ်ဆုံးက နုငယ်ဖြစ်လို့ပေါ့ "

" ဒါဆို နုငယ်ကို ဦး ဘာလို့ ချစ်ရတာလဲဟင်.. "

" ဦး မြင်တွေ့ဘူးတဲ့ မိန်းကလေးတွေထဲမှာ နုငယ်က အလှဆုံးမို့လို့ပေါ့ ကလေးရယ် "

နုငယ်၏ မျက်နှာလှလှလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း နုငယ်မေးသမျှကို တခွန်းချင်းဖြေနေသော ညွန့်ရွှေမောင် ၏လက်က နုငယ်၏နို့အုံလေးကို ဖက်ဖဝါးဖြင့် ဖွဖွလေးဆုတ်ကိုင်ကာ နယ်ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ နို့သီးလေးကို လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း လှိမ့်ပေးနေသည်။ ညွန့်ရွှေမောင်ပြန်ဖြေနေသော စကားတွေကို ကြည်လဲ့နေသော မျက်လုံးလေးများ ကလယ်ကလယ်ဖြင့် နားထောင်နေရှာသော နုငယ်၏မျက်လုံးလေးတွေပေါ်မှ မျက်ခွံလေးသည် တချက်တချက် မှေးကနဲ မှေးကနဲ ကျလာနေသည်။

" ချစ်ရင်လဲ သမီးကိုတော့ ဖွင့်မပြောဘူး.. ဦးကလဲ.. "

" ဦး ဖွင့်ပြောလိုက်လို့ နုငယ်က လက်မခံရင် နုငယ်ကို ဆုံးရှုံးရမှာ စိုးလို့ပေါ့ကွယ် "

" အော်.. ဦးရယ်.. "

" နုငယ်ရော.. ဦးကို ချစ်လား ဟင် "

" သမီးက မချစ်ပဲနဲ့ ခုလို လက်ခံပါ့.. "

နုငယ်၏ တုန်ယင်လှိုက်မောနေသော စကားသံလေးမှာ ဒီမှာတင်ပြတ် သွားရပါသည်။ ကြည့်ရင်းကပင် မချင့်မရဲဖြစ်နေသော ညွန့်ရွှေမောင်က သူမ၏နီစွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာလေးဖိကပ်ကာ စုပ်ယူလိုက်သည်။ နုငယ်၏ရင်သားပေါ်မှ သူ၏လက်ကလဲ သူမ၏ရင်သားနှစ်မွှာပေါ်တွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်ကူးလူးနေသည်။

နုငယ်၏ကိုယ်တွင်းမှ ကလီစာများအပေါ်သို့ လိပ်၍ လိပ်၍တက်လာသလို သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးသည်လည်း တလွန့်လွန့်ဖြစ်လာရာမှ သူမ၏သွယ်လျသော လက်လေးနှစ်ဖက်က ညွန့်ရွှေမောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သိမ်းကြုံးဖက်လို့လာသည်။

ခဏကြာထိ ညွန့်ရွှေမောင်၏ စုပ်နမ်းနေသော အနမ်းတွေကြောင့် နုငယ်၏ကျောလေးမှာ ကော့တက် ၍ လာတော့သည်။ 

ညွန့်ရွှေမောင်သည် နုငယ်၏နဖူးဆံစပ်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သူ၏နှာသီးဖျားကို သူမ၏ နူးနူးညံ့ညံ့ ဝင်းမွတ်ညက်ညောကာ ချောမောလှသော မျက်နှာလေးပေါ်မှ မကြွဘဲ လျှောတိုက်ကာ ရွေ့လျားသွားရင်း မျက်နှာလေးတခုလုံးအနှံ့ကို နမ်းသည်။ နောက်ဆုံး သူမ၏ မေးဖျားလေးကို နမ်းပြီးတော့မှ ညွန့်ရွှေမောင်၏နှာခေါင်းက သူမ၏လည်တိုင်လေးပေါ်ကို ရောက်အလာမှာတော့ နုငယ်ခမျာ သူမ၏မျက်နှာေလေးကို မော့ပေးရှာပါသည်။ လည်တိုင်လေးအနှံ့ကို နှာခေါင်းဖြင့် နမ်းရုံမျှသာမဟုတ်ဘဲ ညွန့်ရွှေမောင်၏ နှုတ်ခမ်းတွေက သူမ၏လည်တိုင်အထက်သို့ ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ချိန်တွင်တော့ နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးသည် တကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲတုန်၍ တက်သွားရလေတော့သည်။

သူမ၏လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်ကို အားရအောင် စုပ်နမ်းပြီးတော့ ညွန့်ရွှေမောင်၏နှုတ်ခမ်းတွေကို ခွာလိုက်တော့မှ နုငယ်ခမျာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်ရရှာသည်။

ညွန့်ရွှေမောင်၏နှုတ်ခမ်းတွေက နုငယ်၏ဝင်းမွတ်သော ပခုံးသားလေးများ၊ ထိုမှ ပခုံးအောက် ရင်ဘတ်သားလေးများကို နမ်းသည်။ နုငယ်မှာတော့ သူမကိုယ်သူမ ဘယ်လိုဖြစ်သည်ဟု ပြော၍ပင် မပြနိုင်လောက်အောင် တကိုယ်လုံးဗြောင်းဆန်အောင် တဖျင်းဖျင်းဖြစ်၍ နေရသည်။ ခဏနေတော့ ညွန့်ရွှေမောင်၏ဦးခေါင်းသည် တဖြေးဖြေးထောင်၍ လာသည်။

" သမီး "

" အင်.. "

" သိပ်ချစ်တယ်.. သမီးရယ် "

" ဦးရယ်..   "

ညွန့်ရွှေမောင်၏ လက်တဖက်က သူမ၏ညဝတ်အင်္ကျ ီလေး ရင်ဘတ်ကို ဆွဲဟလိုက်ရာပြီး နို့အုံလေးတဖက်ကို အငမ်းမရဆွဲစို့လိုက်သည်။

" အ.. အင်း.. ဟင့်.. "

နို့အုံလေးကို အားရပါးရ စို့ပေးနေရင်းက နို့သီးသေးသေးလေးတွေကို လျှာဖြင့် ထိုးကော်ကာ ယက်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

" အို.. အို.. ဟင့်.. ဟင့်.. "

နုငယ်ခမျာ သိမ့်သိမ့်တုန်ရင်း ခါးလေးပင် ကော့တက်သွားရသည်။ နုငယ်၏နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်တလှည့်စီ စို့ပေးနေရင်းကပင် နုငယ်၏ပေါင်တန်ကြီးတွေမှ ညွန့်ရွှေမောင်၏လက်သည် သူမ၏ပေါင်ရင်းခွဆုံသို့ တိုးဝင်သွားချိန်တွင်မတော့ ဖြူဖွေးတောင့်တင်းလှသော နုငယ်၏ပေါင်တန်ကြီးတွေမှာ ဟကနဲ ကား၍ သွားရသည်။

အိထွေး၍ နုနယ်လွန်းလှသော ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ်အပျိုစင်လေး၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ညွန့်ရွှေမောင်၏ လက်ဝါးအောက်သို့ ကျရောက်သွားရလေသည်။ နူးညံ့လွန်းသော အတွေ့လေးကြောင့်ပင် သူမ၏စောက်ဖုတ်လေးကို အသာဆုတ်လိုက်မိသည်။ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသော နုငယ်၏ခါးလေးသည် ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားသည်။

စိမ်းမြမြ မွေးညင်းနုလေးတွေပေါ်မှပင် သူမ၏စောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ တချက်တချက် ဆုတ်ပေးသည်။ ဖျစ်ပေးသည်။ ဖွဖွလေးညှစ်ပေးသည်။ အတော်လေးပင် မာတင်းနေပြီဖြစ်သော စောက်ဖုတ်လေး၏ တင်းဖောင်းစေ့ကပ်၍နေသည့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက်ကို လက်ထိပ်ဖြင့် စမ်းတဝါးဝါးထောက်ပွတ်ပေးသည်။ မကြာခင်မှာပင် နုငယ်၏စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး၏ တဝက်ကျော်အောက်နားဆီမှ အရည်လေးတွေ စိုစိမ့်ထွက်လာတော့သည်။ဖြူဖွေးဝင်းဝါလှသော နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးတခုလုံးသည် ယခုအခါတွင်တော့ နီမြန်းနေချေပြီဖြစ်သည်။

ညွှန့်ရွှေမောင်သည် သူ၏မျက်နှာကို နုငယ်၏ရင်သားလေးတွေပေါ်မှ ကြွ၍ ခွာလိုက်ပြီးချိန်မှာပင် သူ၏အကြည့်များက နုငယ်၏မျက်နှာလေးဆီသို့ ရောက်၍သွားသည်။ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းထားရင်းက အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားသော သူမ၏အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးသည် တဆတ်ဆတ်တုန်၍နေသည်။ ပြီးတော့ နုငယ်၏မျက်နှာလေးသည် ခပ်ရှုံ့ရှုံ့လေးလဲ ဖြစ်နေရှာသည်။

ညွှန့်ရွှေမောင်တယောက် နုငယ်၏မျက်နှာလေးကို မက်မောစွာဖြင့် ကြည့်နေစဉ်မှာပင် အသက်ကို ခပ်မျှင်းမျှင်းလေး ဝအောင်ရှူ၍နေသော သူမမျက်နှာလေးမှာ တဖြေးဖြေး ပြေလျှော့လို့လာသည်။

ညွှန့်ရွှေမောင်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အသာလေးဖက်ကာ ညဝတ်အင်္ကျ ီလေးကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ဘေးတွင် ကပ်လျှက်သားလေး ထထိုင်လိုက်စဉ်မှာတော့ မျက်ခွံလေးများပင့်တင်ကာ နုငယ်၏အရည်လဲ့၍ တောက်ပနေသော မျက်လုံးလေးများက သူ့ကို တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်လာသည်။

သူ၏ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်စဉ်မှာတော့ နုငယ်၏မျက်တောင်ကော့ကြီးများသည် တဖျတ်ဖျတ်ဖြစ်လို့ သွားသည်။ ထို့နောက် ညွှန့်ရွှေမောင်က ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်ချိန်တွင်တော့ အသက်ရှူသွင်းလိုက်သော နုငယ်၏ရင်အုံလေးသည် အမြင့်ဆုံးသို့တက်ကာ သွားသည်။ ခဏတာမျှ ထိုအတိုင်းလေး မြင့်တက်လျှက်ရှိရာမှ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချရင်း သူမ၏ရင်အုံလေးမှာ နိမ့်၍ဆင်းသွားသလို ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လံးလေးတခုလုံးမှာလည်း လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ သွားရသည်။

သူ၏ပုဆိုး ခါးမှ ကျွတ်သွားသည်နှင့် ထွက်ပေါ်လာလေသော ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးမှာ အရှည်က သူမ၏တထွာခန့်ပင်ရှိပြီး လုံးပတ်မှာလည်း ကျပ်လုံးပင် မကပါ။ ညိုမဲနေသော လီးချောင်းကြီးသည် မျက်နှာပြင်ပတ်လည်တခုလုံး အကြောကြီးတွေ ထောင်မတ်ဖုထစ်ကာ ကြွနေပြီး ထိပ်မှ အရေပြားမှာ ဒစ်ကြီးအနားထိပင် ပြဲလန်နေလေသည်။ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ နီရဲဖောင်းတင်း၍ ပြူတစ်နေသည်။ ထိပ်က အပေါက်လေးတွင်တော့ အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လို့နေသည်။

ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးကို ကြည့်နေရင်းက နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးသည် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လို့လာသည်။ သူကလည်း တမင်ပင် ခါးကို အတန်ငယ်ကော့ကာ တမင်ပြ၍ထားသည်။

ညွှန့်ရွှေမောင် ဒူးထောက်ထားသည်က နုငယ်၏ရင်သားများတည့်တည့် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးဘေးတွင် ဖြစ်ပြီး တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသော လီးချောင်းကြီးသည် နုငယ်၏မျက်နှာလေးနှင့် တပေခန့်ပင် မကွာတော့ချေ။

" သမီး..ကိုင်ကြည့်ပါလားဟင်"

" အို.. "

နုငယ်၏ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်သွားပြီး တကိုယ်လုံးဆတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ပြောလိုက်ပြီးသည်နှင့် ညွှန့်ရွှေမောင်က သူမ၏တုန့်ပြန်မှုကို မစောင့်တော့ဘဲ သူ၏လက်ဖျားလေးကို ဆွဲကာ လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ တင်ပေး လိုက်သည်။

လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ လက်လေးတင်လိုက်စဉ်မှာပင် ပူနွေးသော လီးကြီး၏အတွေ့ကို ရလိုက်သည်နှင့် သူမကိုယ်လုံးလေးတခုလုံး ကြက်သီးတွေဖြာဆင်းသွားရသည့်အခိုက်မှာပင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နုငယ်စိုး၏လက်ချောင်းဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖောင်းဖောင်းကစ်ကစ်လေးများသည် လီးချောင်းကြီးကို အတင်းပင် ဆုတ်ညှစ်လိုက်မိသည်။

နုငယ်စိုးသည်လည်း အစ်မဖြစ်သူမေစိုးကဲ့သို့ ရမ္မက်ကြီးလှပါလားဟူသော အတွေးဖြင့် ညွှန့်ရွှေမောင် တချက် ပြုံးလိုက်မိသည်။

" အိုး..အ..အကြီး..ကြီးဘဲ...မာ..မာလိုက်တာ..ဦးရယ်.. "

သူမ၏ညီးတွားသံလေးက လှိုက်ဖိုစွာဖြင့် တုန်တုန်ယင်ယင်လေး ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။

" အဲဒီ အကြီးကြီးနဲ့ မာတောင်နေတာက သမီးအတွက်လေ "

" အာ.. ဦးကလဲ.. "

နုငယ်က ရှက်ရွံ့စွာ တီးတိုးလေးပြောလိုက်ရင်း လီးချောင်းကြီးတချောင်းလုံးကို အရင်းမှအဖျား၊ အဖျားမှတဖန် အရင်းသို့ စုန်ကာ ဆန်ကာပင် သူမ၏လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် လိုက်၍ဆုတ်နေရုံမကပဲ ခဏအတွင်းမှာပင် သူမ၏ကျန်လက်ကလေးတဖက်က လီးတန်ကြီးအရင်းက လုံးတစ်မဲနက် တင်းပြောင်နေသော ဥကြီးကို သူမ၏လက်ဖဝါးနုနုလေးထဲ ထည့်ကာ မွမွလေး ဆုပ်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ပွတ်ပေးသည်။ ထိုသို့ လုပ်ပေးနေရင်းကလဲ သူမ၏တောင့်တင်းဖြူဖွေးသော ပေါင်တံလေးနှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် မချင့်မရဲဖြစ်နေရှာသည်။

" သမီး.. ကြိုက်လားဟင် "

" ဦး..ကလဲ.. ဟင့်.."

အရင်ကတည်းက နှုတ်ကျိုးနေသော အခေါ်အဝေါ်တွေဖြင့်သာ ပြောဆိုနေကြသည်။ ရှိစေတော့။ နောက်မှပင် တဖြည်းဖြည်း ပြင်တော့မည်ဟု ညွှန့်ရွှေမောင်တွေးလိုက်သည်။ တဖြေးဖြေးဖြင့် ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးက အဆမတန်ဖြစ်လာရသလို သူ၏စိတ်များသည်လည်း ထိန်းမရနိုင်အောင် ဖြစ်လာသည်။

" သမီး.. ဦး မနေနိုင်တော့ဘူး.. သမီးရယ်.. ဦးလေ..သမီးကို လုပ်ချင်လှပြီ "

ကြားလိုက်ရသော ညွှန့်ရွှေမောင်၏တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်စကားသံကြောင့် ရင်ထဲဝယ် လှိုက်ဖိုသွားရရင်း ဂဃနဏ မသိပေမဲ့လည်း နုငယ်သည် သူမ၏ခေါင်းလေးကိုသာ ဆတ်၍ပြလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏လက်လေးက လီးချောင်းကြီးကို အားပါးတရ ညှစ်လိုက်ရင်း မက်မောစွာ ကြည့်ပြီးနောက် လွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏မျက်လွှာလေးကို မှိတ်၍ ချလိုက်ပါလေတော့သည်။

ညွှန့်ရွှေမောင်သည် နုငယ်၏ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ဆွဲ၍ထောင်ကာ ကားပေးလိုက်သည်။ အပျိုစင်လေးကို ပထမဆုံး လှေကြီးထိုးဖြင့် လိုးတာက အသင့်တော်ဆုံးပင်ဖြစ်မည်။ ထို့နောက် ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးထိပ်ကို စောက်ရည်လေးများ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ပတ်အဝလေးရှိ တင်းစေ့နေသည့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေး၌ တေ့လိုက်သည်။ နုငယ်ခမျာ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရှာသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းမသွင်းသေးဘဲ လီးထိပ်ကြီးဖြင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် စုန်ကာဆန်ကာ ထယ်ထိုးသလို ပွတ်ပေးနေသည်။

ခဏအတွင်းမှာပင် ဖွေးဖွေးလှုပ်၍ ကားအယ်နေသော နုငယ်၏ဖင်သားကြီးများမှာ ကြွတက်လာတော့မယောင် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာတော့သည်။ စောက်ရည်များသည်လည်း အတော်ပင် စိမ့်ထွက်လာရပြီ။ ဒီတော့မှ ညွှန့်ရွှေမောင်က သူ၏လီးဒစ်ကြီးကို သူမ၏စောက်ပတ်အဝလေးထဲသို့ ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်လေသည်။

" ဗျစ်..အ.. ကျွတ်..ကျွတ်.. အမေ့..ဗျစ်.. အမလေး..ဗျစ်..ဗျစ်..အာ့..အမလေး..နာ..နာတယ်... ဟင့်.. ဟင့်.. ဟင့်.. "

နုငယ်၏ခါးလေးမှာ အိပ်ယာပေါ်မှ လွတ်ထွက်လောက်အောင်ပင် ကော့တက်နေသည်။။ သူမ၏အသားလေးများ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ လီးချောင်းကြီးက သုံးပုံတပုံခန့် ဝင်၍သွားချေပြီ။ ညွှန့်ရွှေမောင်က ဆက်၍မသွင်းသေးဘဲ ရပ်ကာထားလိုက်တော့မှာ ဟင်းကနဲ ဖြစ်ကာ နုငယ်၏ခါးလေးမှာ အိပ်ယာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားရှာလေသည်။

ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးမှာ သူမစောက်ပတ်လေးထဲတွင် မဆန့်မပြဲနှင့် တစ်လစ်ကြီးဖြစ်နေရာက ညွှန့်ရွှေမောင်သည် သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လျှာကိုထုတ်၍ နုငယ်၏နို့သီးလေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ ထိုးကော်ကာ ယက်ပေးသည်။ နို့သီးလေးတွေချည်းကိုပင် နှုတ်ခမ်းဖြင့် ညှပ်၍ အပေါ်သို့ ဆွဲ ဆွဲတင်ပေးသည်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနို့အုံလေးတွေ၏ဘေးဖက် နို့အုံသားလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ကလိပေးသည်။ တင်းမာနေသော နို့အုံလေးနှစ်ခုကြားတောက်လျှောက်ကို လျှာဖြင့် ယက်၍ ယက်၍ပင့်တင်သည်။ တချက်တချက် သူမ၏ဂျိုင်းကြားလေးတွေကို နှာခေါင်းဖြင့် ဖိကာ ဖိကာ နမ်းသည်။ 

ခဏကြာတော့မှ နုငယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲ သုံးပုံတပုံခန့်ဝင်နေသော လီးချောင်းကြီးကို လှုပ်၍ လှုပ်၍ပေးသည်။ လီးတန်ကြီးကို တချက်တည်းသွင်းလို့ မဖြစ်သေး။ သူ၏လီးချောင်းကြီးထိပ်ဖူး သူမ၏စောက်ခေါင်းလေးထဲတွင် ခပ်တင်းတင်းအရာလေးတခုက ရှေ့တွင် ခံနေသည်။ နုငယ်စိုး၏အပျိုရည်လေးပင်။ ထိလိုက်မိစဉ်တွင် ညွှန့်ရွှေမောင် တကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

စောက်ခေါင်းထဲတစ်လစ်ဝင်နေသော လီးချောင်းကြီးကို လှုပ်ပေးနေသောကြောင့် သူမ၏စောက်ရည်လေးများ ရွှဲသထက်ရွှဲနစ်လာရသည်။ ညွှန့်ရွှေမောင်သည် လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်လုံးခန့် ဖြေးဖြေးလေးဆွဲထုတ်ကာ ညင်ညင်သာသာလေး ပြန်၍သွင်းသည်။ နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့လေးဖြစ်သွားရုံမှလွဲ၍ ညီးညူမြည်တမ်းခြင်းမရှိပေ။ ဆက်၍ ညွှန့်ရွှေမောင်သည် ထိုကဲ့သို့ လီးချောင်းကြီးကို  နည်းနည်းချင်း ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် ဆယ်ငါးကြိမ်မျှ လုပ်ပေးပြီးနောက် ဆတ်ကနဲ ဖိ၍သွင်းလိုက်သည်။

" ဗျစ်..အမေ့..အမလေး..ဗျစ်..အာ့..အား..အမလေး..သေပါပြီ..ဟင့်..ဟင့်..ဟင့်... "

နုငယ်၏တကိုယ်လုံး ဖျတ်ဖျတ်ခါသွားရသည်။ ညွှန့်ရွှေမောင်က တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် သူမ၏ဘယ်ဘက်နို့လေးကို အတင်းပင် ဖိ၍စို့ပေးလိုက်သည်။

လက်နှစ်ဖက်ကလဲ နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို ကြုံး၍ဖက်ကာ လီးတန်ကြီးကို ငြိမ်ထားပေးလိုက်သည်။

" အင့်..ဟင့်.. ကျွတ်..ကျွတ်..ကျွတ်.. "

ခုထိ နုငယ်မှာ ငြီးလို့ စုပ်သပ်လို့ မဆုံးသေး။ သူမ၏တကိုယ်လုံးရှိ အသားလေးတွေမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်လို့ကေားဆဲပင် ရှိသေးသည်။ ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးချောင်းကြီးကတော့ သူမ၏စောက်ခေါင်းလေးထဲ တဝက်မျှ ဝင်သွားခဲ့ချေပြီ။

 ညွှန့်ရွှေမောင်သည် သူမ၏နို့လေးနှစ်လုံးကို တလှည့်စီ အားပါးတရ စို့ပေးနေရင်းက နို့သီးလေးတွေကိုလည်း လျှာဖြင့် ဖိဖိပြီးယက်ပေးသည်။ ပြီးတော့လဲ နို့တလုံးမှ တလုံးသို့ ပြောင်းအစို့တွင် သူမ၏ချိုင်းအောက်တဲ့တဲ့ နံစောင်းလေးတွေကို လျှာဖြင့် ယက် ယက်ပေးသည်။ ခေတ္တမျှကြာလျှင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ ငြိမ်၍ ကျသွားသည်။

ထိုအခါကျမှ ညွှန့်ရွှေမောင်သည် သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမကိုယ်လေးပေါ်မှ ကြွလိုက်ကာ လီးတန်ကြီး တန်းလန်းဝင်နေသော နုငယ်၏စောက်ပတ်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ စိမ့်၍ထွက်နေသော စောက်ရည်လေးများမှာ နီရောင်သန်းနေလေသည်။

သူ၏ခါးကြီးကို ပြန်မတ်လိုက်ပြီးချိန်မှာပင် ညွှန့်ရွှေမောင်က သူ၏လီးတန်ကြီးကို ထပ်ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

" ဗျစ်.. အာ့.. ဗျစ်.. အမလေး..မ..မခံနိုင်ဘူး.. ဦး.. ဟင့်..အဟင့်.. "

 နုငယ်၏လက်လေးနှစ်ဖက်က ညွှန့်ရွှေမောင်၏ရင်ဘတ်ကြီးကို လှမ်း၍တွန်းထားသည်။ လီးတန်ကြီးကတော့ ထပ်၍ဝင်သွားပြန်ပြီဖြစ်သည်။ လီးချောင်းကြီးကို ဆုံးအောင် ထပ်သွင်းရန် မဖြစ်နိုင်တော့။ နုငယ်၏အပျိုမှေးလေးမှာ သာမန်ထက်ပင် ထူထဲပုံရသည်။ ထို့ကြောင့် သူမခမျာ အတော်ပင် နာကျင်နေရသည်ကို အတွေ့အကြုံများသော ညွှန့်ရွှေမောင်က အကဲခတ်လိုက်မိသည်။

လီးတန်ကြီးကို မဖြစ်မနေ အဆုံးသွင်းလိုက်မည်ဆိုက မရတော့မဟုတ် ရနိုင်သည်။ ဒါပေမဲ့ အပျိုစင်သတို့သမီးလေးကို ပထမဆုံးအကြိမ် ဒီလိုမလုပ်သင့်။ နာကျင်မှုဒဏ်ကြောင့် နောက်တခါ အလိုးခံရမည်ကို ကြောက်လန့်သွားတတ်သည်။ ယောကျာ်းဖြစ်သူ ဆန္ဒရှိတိုင်း မလိုက်လျောတော့ပဲ အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ ရှောင်သွားတတ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ညွှန့်ရွှေမောင်သည် မင်္ဂလာဦးညအဖို့ ဒီမျှလောက်နှင့်ပင် တင်းတိမ်လိုက်တော့မည်ဟုတွေးလျက် နုငယ်၏စောက်ခေါင်းလေးထဲ သုံးပုံနှစ်ပုံလောက်သာ ဝင်နေသော သူ၏လီးကြီးကို လက်လေးလုံးမျှ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်သည်။

" အ..ကျွတ်..ကျွတ်..ကျွတ်.. "

ပြီးတော့ လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာ ပြန်သွင်းရင်း ဖြေးဖြေးချင်း လိုးပေးနေသည်။ သူ၏လီးချောင်းကြီးကို တဆုံးသွင်းကာ မလိုးနိုင်သေးသော်လည်း ကျေနပ်စရာကောင်းသည်ကတော့ ကျဉ်းကြပ်လှသော နုငယ်၏စောက်ခေါင်းလေးသည် နူးညံ့လွန်းစွာဖြင့် စိုစိုစွတ်စွတ်လေးဖြစ်လျက် လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ညှစ်ဆုပ်ထားသလို ခံစားနေရခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

ဒါတွင်မကသေး နုငယ်စိုး၏စောက်ခေါင်းလေးသည်လည်း သူမ၏အစ်မ မေစိုး၏စောက်ခေါင်းလေးကဲ့သို့ပင် လီးတန်ကြီးစ၍ ဝင်သွားစဉ်ကပင် အတွင်းသားလေးများက လီးကြီးကို ရစ်ပတ်ဆွဲညှစ်ပေးနေသည်ကလည်း အရသာထူးကဲလှကာ ကျေနပ်စရာပင် ဖြစ်နေသည်။

ခဏအကြာမှာပင် ဖြေးဖြေးချင်း လိုးပေးနေသော ညွှန့်ရွှေမောင်က ခပ်သွက်သွက်လေး အရှိန်ယူကာ လိုးလာသည်။ စောက်ရည်လေးများမှာ ရွှဲနစ်သထက် ရွှဲနစ်လာကာ လီးသွင်းလီးထုတ်သံလေးတွေ ညံလို့လာသည်။ နုငယ်မှာလည်း ညီးသံလေးတွေ ထွက်လာရချေပြီ။

" ပလွတ်.. ပြွတ်.. အင့်..ဟင့်.. ဖွတ်.. ပလွတ်.. ဟင့်..ဟင့်..ဦး..ဦးရယ်..ဟင့်..ဟင့်.. "

လီးချောင်းကြီးကို လက်လေးလုံးမျှသာ အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ လိုးနေရာက ညွှန့်ရွှေမောင်သည် လီးဒစ်ကြီးပေါ်ကာနီးအထိ ဆွဲ၍ ဆွဲ၍ထုတ်ကာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဆောင့်သွင်းရင်း သွက်သွက်လက်လက်လိုးပေးသည်။

" သမီး ဦးကို ချစ်လားဟင်.. ပလွတ်..ပြွတ် "

" အင့်..ဟင့်..ဟင့်.. ချစ်တယ်.. သိပ်..ချစ်တယ် ဦးရယ်..ဟင့်..ဟင့်.. ကျွတ်..ကျွတ်..ဟင်း..ဟင့်..ဟင့်.. "

တစထက်တစ မချိတင်ကဲဖြစ်လာရသော နုငယ်မှာ စောက်ပတ်လေးကို အရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် ကော့ ကော့ပေးလာသည်။ ကြပ်ညပ်နေသော စောက်ခေါင်းလေးကြောင့် မာကျောလှသော လီးချောင်းကြီးမှာ စောက်စိအတက်လေးကို အဝင်အထွက်တွင် အသွားအပြန်တောက်လျှောက် ပွတ်၍ဆွဲနေတော့ရာ နုငယ်ခမျာ နုနုထွတ်ထွတ်စောက်ပတ်အုံလေးပင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေရရှာသည်။

ကျဉ်းလှသော စောက်ပတ်လေးကြောင့် လီးချောင်းကြီးကို ဆွ၍ လက်ဖြင့်ဆုတ်သလိုဖြစ်နေရသည့်အထဲတွင် ရမ္မက်ပြင်းပြလာသော နုငယ်၏စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးတွေကပါ လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ်စုပ်ယူနေတော့ရာ ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးကြီးမှာ ဆိမ့်တက်လာရလေပြီ။

ညွှန့်ရွှေမောင်သည် သူ၏လီးတန်ကြီးကို လီးဒစ်ကြီးပေါ်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ကာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို သွက်သွက်ကြီးပင် လိုးလိုက်တော့ရာ မကြာမီမှာပင်

" ဦး..အမလေး..အ..အ.. ဦး..အမလေး..လေး..ဟင့်..ဟင့်.. "

နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ လူးလိမ့်ကော့ပျံသွားရစဉ်မှာပင် ညွှန့်ရွှေမောင်၏ခါးကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရင်း သူမ၏အသစ်စက်စက်စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ သုက်ရည်များကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ပန်း၍ ထည့်လိုက်လေတော့သည်။

.....................................................................................................

အိမ်ရှေ့ပန်းခြံထဲတွင် ထိုင်နေမိသောမေစိုးတယောက် မကြည့်မိရန် သတိထားသော်လည်း မနေနိုင်သောသူမ၏မျက်လုံးများက အိမ်အေါ်ထပ်သို့ လှမ်းကြည့်မိလိုက်စဉ်မှာပင် မီးလင်းနေသော အခန်းလေးမှာ မီးငြိမ်းသွားပြီး ညအိပ်မီးအပြာရောင်လေးသာ လင်းလာချိန်မှာတော့ သူမ၏ရင်ထဲတွင် နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်လေးပင်ဖြစ်ကာသွားရသည်။

သူ.. သူ.. ညီမလေးနုငယ်ကို လိုးတော့မယ်ဆိုသောအသိက မေစိုး၏အာရုံထဲသို့ ပဲ့တင်ထပ်၍ ဝင်လာသည်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပင် မာန်ဖီနေသော ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးနှင့် ရံှု့မဲ့နေသော ညီမလေးနုငယ်၏ မျက်နှာလေး။ အားရပါးရကြီးပင် ဆောင့်၍လိုးနေမည်ဖြစ်သော ညွှန့်ရွှေမောင်နှင့် ပေါင်ဖြူဖြူလေးတွေကို အစွမ်းကုန်ကားပေးထားကာ ကော့၍ ကော့၍ အားပါးတရ အလိုးခံနေမည့် နုငယ်တို့၏ ရုပ်ပုံလွှာ။ အရည်တွေ ပေပွကာ မာတင်းပြောင်လက်နေသော ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးချောင်းကြီးက အမွေးနုနုစိမ်းစိမ်းမြမြလေးများဖုံးအုပ်ထားသော ညီမလေးနုငယ်၏စောက်ဖုတ်လေးရှိ စောက်ရည်များ စိုရွှဲကာ အတွင်းသားလေးတွေ နီရဲနေသောစောက်ပတ်လေးထဲသို့ ပက်ပက်စက်စက်ဆောင့် ဆောင့်ထိုးကာ လိုးနေပုံ... တို့ကို မေစိုးတယောက် အတွေးဖြင့် ပုံဖော်ကာ မြင်ယောင်နေမိသည်။

သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို တပ်မက်စွာဖြင့် ဆယ်ကြိမ်ထက်မက မညှာမတာလိုးခဲ့သော ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးမှာ အခုဆို နုငယ်၏စောက်ပတ်လေးကို မက်မက်ရရလိုးနေပေပြီ။ ခံစားလိုက်ရသော ကြေကွဲမှုထက် ရမ္မက်စိတ်တွေက မေစိုးကို ဖုံးလွှမ်းသွားလေသည်။

နောက်မှီမပါသည့် ခုံတန်းလေးအထက်တွင် ခြေတွဲလောင်းချကာ တွေးတောစဉ်းစားနေမိသော မေစိုးတယောက် ရမ္မက်စိတ်များ ဟုန်းကနဲကြွလာတော့ရာ ခြေထောက်လေးတဖက်ကို ခုံတန်းပေါ်တင်၍ ဒူးကိုကွေးကာ ထောင်လိုက်ပြီး သူမ၏လက်တဖက်ကို ထဘီအောက်နားစ နှစ်ခုကြားမှ လျှိုသွင်းကာ သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို စမ်းလိုက်မိသည်။

ပြီးတော့ သူမ၏အတွေးထဲသို့ စောစောက တွေးရင်း ပုံဖော်ထားသော ရုပ်ပုံလွှာများက တကျော့ပြန်ဝင်လာကြတော့သည်။

မေစိုးသည် သူမ၏စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကာ ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ခပ်ဖြေးဖြေး ခပ်ဖွဖွသာ စ၍ပွတ်သော်လည်း ခဏအတွင်းမှာပင် သူမ၏ကာမဆန္ဒတွေက တဟုန်ထိုးပြင်းထန်လို့လာသည်။ ဖိ၍ ဖိ၍ ခပ်သွက်သွက်လေး ပွတ်ပေးသည်။

အထူးသဖြင့် ညွှန့်ရွှေမောင်၏ မတ်တောင်လျက် အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးတန်ကြီးက သူမ၏အာရုံထဲမှ မပျောက်။ ဒါ့အပြင် ဟိုတချိန်က သူမနှင့်ညွှန့်ရွှေမောင်တို့ လိုးခဲ့စဉ်အခါများကို ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ လက်ကို အောက်ဖက်သို့ လျှိုသွင်းကာ ပွတ်နေရသည်ကို မေစိုးခမျာ အားမရနိုင်တော့ချေ။

ထိုင်ရာမှ ဆတ်ကနဲထကာ သူမ၏ထဘီလေးကို မြေပြင်ပေါ်သို့ ချွတ်လျလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခုံတန်းလျားလေးပေါ် အလျားလိုက် တက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံးကို ဒူးကွေး၍ ထောင်ကာ ကိုယ်ကို ခုံတန်းလျားလေးပေါ်လှန်လိုက်ပြီး လက်တဖက်ဖြင့် သူမ၏စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်းကြီးတွေကို ပွတ်၍ပေးနေသည်။ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထဲသို့ လက်ညှိုးထိပ်လေးကို ထည့်၍ စောက်စေ့လေးကိုလည်း ကလိပေးသည်။

ပေါင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးနှစ်လုံးကြားရှိ စောက်မွေးမဲမဲလေးများပေါ်တွင် မေစိုး၏လက်ကလေးသည်

ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် မျက်ခွံလေးများ စင်းကျလာသဖြင့် မေစိုးသည် မျက်လုံးလေးနှစ်ဖက်ကို အသာမှိတ်ထားလိုက်သည်။ ခဏကြာလျှင် လက်လေးညောင်းလာသဖြင့် လက်ပြောင်းကာ နောက်လက်တဖက်ဖြင့် သူမ၏စောက်ပတ်ကြီးကို ပွတ်ပေးသည်။

မေစိုး၏စောက်ပတ်ကြီးသည် တခဏအတွင်းမှာပင် ဖောင်းကားလာခဲ့ရပြီဖြစ်သည့်အပြင် စောက်ပတ်အဝတွင် အရည်ကြည်လေးများသည်လည်း ထွက်ကျလာကြပြီဖြစ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ ယားလာသည့်ဒဏ်ကို မခံစားနိုင်တော့သည့်အဆုံးတွင် မေစိုးသည် သူမ၏လက်ခလယ်ကို စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ထိုးသွင်းပြီး ထုတ်ချည်သွင်းချည်ဖြင့် လုပ်ကာ ခပ်သွက်သွက်လေး လိုးပေးနေသည်။

မေစိုး၏စောက်ခေါင်းထဲမှာ ယားလွန်းလှသဖြင့် သူမ၏ခါးလေသည် တွန့်လိုက်လိမ်လိုက်ဖြင့် လုံးတစ်နေသော ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးများမှာ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ အားမလိုအားမရဟန်ဖြင့် ကော့တက်လာရလေသည်။

မေစိုးသည် သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ ထည့်မွှေကာ သွင်းချည်ထုတ်ချည်လုပ်ပေးနေသော လက်ချောင်းအား ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ကာ ခပ်သွက်သွက်လုပ်နေသည်။ သူမ၏ကိုယ်တွင်းမှ ရမ္မက်သွေးများကလည်း အဆမတန်ထကြွနေလေသည်။ သို့ရာတွင် လက်ခလယ်လေးကို စောက်ပတ်ထဲသို့ တစထက်တစပိုမိုပြင်းစွာ ဆောင့်ထည့်ရမည့်အစား တဖြေးဖြေးနှေးလို့သွားသည်။ ပြီးတော့ မှိတ်ထားသော သူမ၏မျက်ခွံလေးတွေကြားမှ မျက်ရည်လေးများ စိမ့်ထွက် စီးကျလာကြသည်။

သူမသည် အံလေးတချက်ကြိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏လက်ချောင်းလေးကို စောက်ခေါင်းလေးထဲမှ ဆတ်ကနဲဆွဲထုတ်လိုက်တော့သည်။

မေစိုးသည် ရုတ်တရက်လန့်သွားကာ တကိုယ်လုံး တုန်သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏မျက်ဝန်းထဲရှိ မျက်ရည်စများကို မျက်တောင်ကော့ကြီးများဖြင့် တဖျတ်ဖျတ်ခတ်ကာ ဖယ်ထုတ်လိုက်ရင်း မျက်လုံးများဖြင့် အားစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

ဒါပေမဲ့ မျက်နှာနှစ်ခုက ကပ်နေသည့်အပြင် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ခြံထဲတွင်ထွန်းထားသော မီးရောင်ကလည်း သစ်ခက်သစ်ရွက်တွေကြားမှထိုးဖောက်ကာ မှုန်မှုန်ဝါးဝါးသာရောက်နေခြင်းကြောင့် ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ မသဲကွဲပါ။

နမ်းတာမှ သူမကို မက်မက်မောမောကို နမ်းနေသည်။ သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုပင် လျှာဖြင့် ယုယစွာပွတ်သပ်ပေးနေသည်။

မေစိုးသည် သူမ၏မျက်နှာလေးကို မော့ပေးလိုက်ရုံသာမက သူမ၏လက်ကလေးဖြင့်လည်း ထိုသူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပင် ဖက်လိုက်သည့်အပြင် ထိုသူ၏နှုတ်ခမ်းကြီးတွေကို ပြန်၍စုပ်နမ်းပေးလိုက်သည်။

မေစိုး၏တုန့်ပြန်မှုလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာခိုက်မှာတော့ သူမကိုဖက်ထားသော ထိုလူ၏လက်တို့သည် ခေတ္တလျော့ရဲသွားပြီးကာမှ လက်တဖက်တည်းဖြင့် သူမ၏အိစက်နုညက်သောကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထိုလူ၏ကျန်လက်တဖက်က မေစိုး၏တထပ်တည်းဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျ ီပါးလေး၏ရင်ဘတ်ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေသည်။ ကြယ်သီးသုံးလုံးမျှပြုတ်ထွက်သွားချိန်တွင်တော့ ထိုလူ၏လက်က  အင်္ကျီကြားထဲသို့ တိုးဝင်လာကာ မေစိုး၏နို့အုံတွေကို တလှည့်စီဆုပ်နယ်ပေးရုံသာမက နို့သီးခေါင်းတောင်တောင်လေးတွေကိုပါ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းဖြင့် ညှပ်ကာပွတ်သည်။ ချေမွပေးသည်။

မေစိုးက ရင်သားနှစ်မွှာကို တဖြေးဖြေးကော့ပေးလိုက်ရုံမက ထိုလူ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းပင် စုပ်နမ်းနေသည်။ မေစိုးက သစ်သားတန်းလျားလေးပေါ်တွင် ပေါင်လေးနှစ်လုံးထောင်ကာ ထိုင်နေပြီး ထိုသူက သူမ၏ဘေး မြေပြင်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်းက ငုံ့ကာ သူမကို ဖက်၍နမ်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

အရေးကောင်းမှ ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလို အရှိန်ကောင်းနေမှ ထိုလူ၏နှုတ်ခမ်းများက မေစိုး၏နှုတ်ခမ်းလေးများဆီမှ ပြွတ်ကနဲနေအောင် ခွာ၍သွားရုံမက သူ၏နွေးထွေးသော ကိုယ်ကြီးကလဲ မေစိုး၏ရင်ခွင်မှ ခွာထွက်သွားသည်။

ရင်ထဲတွင် လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားရာမှ မေစိုးသည် သူ့ကို ဖျတ်ကနဲကြည့်လိုက်မိသည်။

" ဟင်..ကိုဖိုးခင်..အို.. "

ဖိုးခင်မှန်းသိသွားကာ အံ့သြသွားပြီးမှ တဆက်တည်းတွင် မေစိုးသည် သူမကိုယ်သူမ သတိထားမိလိုက်ကာ လက်လေးပိုက်လိုက်သလို သူမ၏ပေါင်ဖြူဖြူနှစ်လုံးကိုလည်း ပူးကပ်ပစ်လိုက်သည်။

ဟုတ်ပါသည်။ ဖိုးခင်၏ရှေ့တွင် သူမဖြစ်နေပုံကို ကြည့်ပါဦး။ ခါးတွင် ထမီမရှိပဲ သူမ၏ခါးအောက်ပိုင်းတခုလုံး ဖြူဖွေးစွာဖြင့် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေသည်။ ထို့အပြင် ရှပ်အင်္ကျီ၏ကြယ်သီးလေးများမှာလည်း ပြုတ်ထွက်နေပြီး ဝင်းမွတ်ဖွံ့ထွားကာ တင်းရင်းနေသော နို့အုံကြီးတလုံးမှာ အပြင်သို့ထွက်နေသည်။ မေစိုးသည် ဖိုးခင်ကို မကြည့်ရဲ၍ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ မျက်လွှာလေးချထားသည်။

ပြီးတော့ ဖိုးခင်ဆိုတာကလဲ တခြားသူမဟုတ်ပါ။ မေစိုးတို့အိမ်တွင် အလုပ်လုပ်သောစိန်စိန်၏ယောကျာ်းဖြစ်ပြီး မေစိုးတို့၏ဒရိုင်ဘာလည်းဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ကိုဖိုးခင်သည် သူမနှင့် ညွှန့်ရွှေမောင်တို့အကြောင်းကိုလည်း သိထားသည်။ ကိုဖိုးခင်က သူမ၏ဘေးမှ ကပ်၍ရပ်ကာ သူမ၏တကိုယ်လုံးကို တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်နေ သည်။

" ကို..ကိုဖိုးခင်.. ရှင်..ရှင်.. "

" ကျနော် စောစောက ခြံတခါးဆင်းပိတ်ရင်း.. မမလေး ဒီခုံတန်းလေးပေါ်ရောက်ကတည်းက ကျနော် ဒီနားကနေ မမလေးကို ကြည့်နေတာပါ "

" အို.. "

ကိုဖိုးခင်သည် စကားကို ရပ်နားလိုက်ရင်း သူဝတ်ထားသော အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်သည်။ မေစိုးကလဲ သူမ၏ပိုက်ထားသော လက်ကလေးကို ဖြည်၍ တဖက်ကို ခံတန်းလေးပေါ်သို့ ထောက်လိုက်သည်။ ကိုဖိုးခင်သည် မြေပြင်တွင် ရပ်နေရာကပင် မေစိုး၏ကိုယ်လုံးလေးနှင့် ထိအောင်တိုးကပ်လိုက်ပြီး လက်တဖက်ဖြင့် မေစိုး၏ပခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။

" ခုမှတော့ မထူးတော့ပါဘူး မမလေးရာ.. ညွှန့်ရွှေမောင်နဲ့နုငယ်တို့လဲ ခုချိန်ဆိုရင် သူတို့အားရပါးရ... "

" အို..တော်..တော်ပါတော့.. "

မေစိုးက ထိတ်လန့်တကြား တားမြစ်လိုက်ပါသည်။ ဒါကြောင့်လဲ ဖိုးခင်က တခွန်းတည်းကိုသာ ဆက်ပြောလိုက်ပါသည်။

" ကျနော့်လဲ ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး မမလေးရာ "

" အို.. "

ပြောရင်းကပင် ဖိုးခင်သည် သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်ရာ လီးတန်ကြီးက ထောင်းကနဲ ထွက်ပေါ်လာတော့ မေစိုးခမျာ အိုကနဲ တွန့်လိုက်ကာမှ ပိုဆိုးသွားရသည်။ တွန့်သွားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကြောင့် အပြင်တွင်ပြူးထွက်နေသော သူမနို့အုံထွားထွားကြီးမှ နို့သီးမာမာလေးသည် လီးချောင်းကြီးထိပ်နှင့် မိမိရရကြီးသွားထိပွတ်မိသည်။

ဖိုးခင်ကတော့ လုံလှပြီအထင်နှင့် ပူးကပ်ထားသော ပေါင်ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးအကြား ပေါင်ရင်းမှ တစ်၍အပြင်သို့ထွက်နေသော စောက်ပတ်အောက်ဖက်စပ်အိအိလေးကို ကြည့်လို့နေသည်။ ထို့နောက် သူမ၏ကျန်နေသော အင်္ကျီကြယ်သီးလေးကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါတွင်တော့ မေစိုး၏တကိုယ်လုံး ဗလာကျင်း၍လုံးတီးဖြစ်သွားရသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် စောက်ပတ်အဝမှ စောက်ရည်ကြည်လေးများ တစစ်စစ်ထွက်နေတာကို မချိမဆန့်ခံစားနေရသော မေစိုးသည် ခုံတန်းလေးပေါ်သို့ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်လှန်ချပေးလိုက်သည်။ ဖိုးခင်က ခုံတန်းထိပ်သို့ သူ၏ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးကြီးကို ရွှေ့ရပ်လိုက်ပြီး ဖြူဖွေးကားအယ်နေသာမေစိုး၏ဖင်သားကြီးကို မက်မောစွာကြည့်ရင်းက ခုံတန်းထိပ်အစပ်သို့ ရောက်အောင်ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူမ၏စောက်ပတ်အဝတွင် ရွှဲနစ်၍ နေပေပြီ။

ပြီးတော့ သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဖိုးခင်က သူ၏ပခုံးတဖက်တချက်စီသို့ဆွဲတင်လိုက်ကာ လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် မေစိုး၏နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲလိုက်ရာက လီးချောင်းကြီးကို သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။

" ဗြိ..အင့်..ဗြိ..ဗြိ..ဖွတ်..အ..အင့်.. "

" လုပ်..လုပ်မရပ်နဲ့..ဟင့်..ဟင့်.. "

သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးတန်ကြီးတဆုံးဝင်ခိုက်မှာပင် မေစိုး၏ရမ္မက်စိတ်တွေမှာ ဟုန်းကနဲထကြွလို့လာသည်။ မေစိုး၏နှာထန်ပုံကို အချိန်ကြာကြာမြင်ခဲ့ရသော ဖိုးခင်သည်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်နေရကာ အားပါးတရပင် ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပစ်လိုက်ပါတော့သည်။

မေစိုးကလည်း အတွေ့အကြုံရှိသူပီပီ ဖိုးခင်၏ဆောင့်ချက်များကို သူမ၏စောက်ပတ်ကြီးအား ကော့၍ကော့၍ ခံရှာသည်။ မေစိုးသည် အပျိုမဟုတ်ပါ။ ညွှန့်ရွှေမောင်လိုးတာကို မကြာခဏခံဖူး၍ သူမ၏စောက်စိလေးမှာ ကြီးထွားနေကာ စောက်ပတ်အဝတွင် တစ်လစ်လေးဖြစ်နေ၍ ဖိုးခင်၏လီးချောင်းကြီးနှင့် အဝင်အထွက် တိုက်မိနေကာ အရသာတွေ အီဆိမ့်နေသည်။ 

ဖိုးခင်၏လီးမှာ ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးလောက် ရှည်လဲမရှည် ကြီးလဲမကြီးပါ။ ထို့အပြင် ညွှန့်ရွှေမောင်လိုးသလို ထိထိမိမိဖြစ်အောင်လည်း လိုးမပေးနိုင်ပါ။ ဒါပေမဲ့လည်း ပြင်းပြစွာအလိုးခံနေချိန်တွင် စံချိန်မီမာတောင်နေသောလီးအစစ်ဖြင့် အလိုးခံနေရသည့်အတွက် အားမရသော်လည်း မေစိုးကျေနပ်နေပါသည်။ အချက်ငါးဆယ်မျှလိုး၍အပြီးတွင်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာကြလေသည်။

" ဟင့်..ဟင့်.. ကိုဖိုးခင် ကျမကို ကြိုက်ရဲ့လားဟင်.. "

" ကြိုက်တယ်..လိုးလို့လဲ သိပ်ကောင်းတာဘဲ.. အိပြီးစီးနေတာဘဲ "

" အို..ဟင့်.. ကြိုက်..ကြိုက်ရင် ကျမကို ပစ်မထားပါနဲ့နော်..ဟင့်..ဟင့်.. "

" စိတ်ချ.. ခဏခဏလာလိုးပေးမယ် သိလား "

" အင့်..ဟင့်..အ..အမလေး..ဟင့်..ဟင့်..လုပ်..လုပ်..ကျမကိုမညှာနဲ့..အဟင့်..ဟင့်.. "

ဖိုးခင်က မေစိုးတယောက်ပြီးချင်နေပြီဆိုတာကို သိရသည့်အပြင် သူကိုယ်တိုင်မှာလည်း အီဆိမ့်နေပြီဖြစ်ရကား အားကုန်ပင်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ရာ ခဏအကြာမှာပင်

" အား..အမလေး..ပြီး..ကျမပြီးပြီ..အား..အား.. "

လီးချောင်းကြီး ကျင်တက်လာသည့်ကြားကပင် ဖိုးခင်သည် အံကြိတ်၍ငါးချက်မျှတအားဆောင့်ကာ လိုးအပြီးမှာတော့ သူ၏လီးတန်ကြီးကို မေစိုး၏စောက်ခေါင်းထဲတအားထိုးစိုက်ကာ ဖိကပ်လိုက်ရင်း သုက်ရည်များကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့သည်။

...............................................................................................................................

နုငယ်၏ဘေးတွင် ပက်လက်လှန်ကာ မျက်စိမှိန်မှိန်းနေသော ညွှန့်ရွှေမောင်သည် ခဏကြာတော့မှ မျက်လုံးဖွင့်ကာ နုငယ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ နုငယ်ခမျာ စိတ်မောလူမောဖြင့် အသက်ကို မှန်မှန်လေးရှူရင်း အိပ်ပျော်၍နေချေပြီ။ ထိုအခိုက်မှ ညွှန့်ရွှေမောင်တယောက် မေစိုးကိုယူပြီးမှ နုငယ်ကို ချိုင်လျှင်ရဖို့မလွယ်ဟုဖျတ်ကနဲစဉ်းစားလိုက်မိသည်။

သူသည် လူးလဲထလိုက်ပြီး နုငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို စောင်တထည်ဖြန့်၍လွှမ်းပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ ပုဆိုးကို ကောက်စွပ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် သန့်စင်ခန်းသို့သွားရန်ရည်ရွယ်၍ အိပ်ခန်းထဲမှအထွက် လှေခါးထိပ်မှ အောက်ထပ်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိရာမှ မေစိုးတယောက် အိပ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူသည် နုငယ်ကိုလိုးခဲ့ရတာ ကြေနပ်သော်လည်း လီးတဆုံးထည့်ကာ အားကုန်မဆောင့်ခဲ့ရသဖြင့် အားမရနိုင်ဖြစ်ခဲ့ရသောဆန္ဒများသည် မေစိုးကိုတွေ့လိုက်တော့မှ ပိုပြင်းပျလာရသည်။ ထို့ကြောင့် သန့်စင်ခန်းသို့ဆက်မသွားတော့ဘဲ အိမ်အောက်ထပ်သို့ ဖြေးဖြေးချင်းနင်း၍ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။

မေစိုးသည် အိမ်ထဲသို့ပြန်ရောက်လာသောအခါ အန်တီကြီး၏အခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပိတ်ထားသည်ကိုတွေ့ရသည်။ အန်တီကြီး၏အခန်းမှာ သူမ၏အခန်းနှင့် မျက်စောင်းထိုးလောက်တွင်ဖြစ်သည်။ မေစိုးသည် အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် သူမ၏ကြယ်သီးအစုံအလင် ပြန်မတတ်ရသေးသော အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ 

ပြီးတော့ ထမီလေးကိုပါ ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို အတန်ငယ်ကားကာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသာငုံ့၍ ကြည့်မိသည်။ စောက်ဖုတ်တခုလုံးပေပွနေကာ စောက်ခေါင်းလေးထဲမှာ တပုံတပင်ကြီးဖြစ်နေသော ဖိုးခင်၏သုက်ရည်များကလည်း တဖြေးဖြေးစိမ့်ကာ ပြန်ထွက်ကျနေသည်မှာ မေစိုး၏ပေါင်ခြံလေးပင် ရွှဲ၍နေချေသည်။ ဖိုးခင်လိုးတာ ခံလိုက်ရသဖြင့် ကျေနပ်သွားရပေမဲ့ အားရမှုမရှိခဲ့သည်ကို သူမတွေးရင်းခံစားမိလိုက်သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် အိပ်ခန်းထဲသို့ တစုံတယောက်ဝင်လာသည်ကို သိ၍ မေစိုးလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

" ဟင်..အကိုမောင်.. "

ညွှန့်ရွှေမောင်သည် သူမ၏နောက်နားသို့ပင် ရောက်နေချေပြီ။ သူမက လှည့်အကြည့်မှာပင် ညွှန့်ရွှေမောင်က သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရှေ့သို့တိုးကာ မေစိုး၏ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်သည်။ မေစိုးကလဲ ဘာမျှမပြောပဲ ထောင်မတ်နေသော ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးကို သူမလက်လေးဖြင့် အသာလေးလှမ်းဆုပ်လိုက်စဉ်မှာပင် မေစိုး၏ရင်ထဲတွင် ဖျဉ်းကနဲဖြစ်သွားရသည်။ ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးတန်ကြီးပေါ်တွင် ပေပွနေသောအရည်များသည် ချွဲ၍မနေတော့သော်လည်း စေးထန်းထန်းတော့ဖြစ်နေသေးသည်။ 

ဒါ..ဒါ ညီမလေးနုယ်စိုးရဲ့စောက်ရည်တွေပဲဟု တွေးလိုက်မိရာက ရမ္မက်ဟုန်ပြင်းလာရသောမေစိုးသည် အနီးရှိကုတင်စောင်းပေါ်သို့ အသာပက်လက်လှန်ချကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကား၍သူမ၏လက်လေးထဲမှ လီးချောင်းကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့အပေးလိုက်တွင်တော့ ညွှန့်ရွှေမောင်က အားရပါးရပင် ဆောင့်၍သွင်းကာ လိုးပါတော့သည်။

ထိုအခါတွင်တော့ ညွှန့်ရွှေမောင်၏လီးချောင်းကြီးပေါ်မှ နုငယ်၏စောက်ရည်များနှင့် မေစိုး၏စောက်ခေါင်းထဲမှဖိုးခင်၏သုက်ရည်များ ဆုံစည်းမိကြတော့သည်။ နုငယ်ကိုလိုးခဲ့ရတာ အားမရနိုင်သမျှကို အတိုးချကာ ညွှန့်ရွှေမောင်တယောက် မေစိုးကို တအားဆောင့်ကာ လိုးနေသလို၊ မေစိုးကလဲ ဖိုးခင်လိုးတာ ခံခဲ့ရတာ အားမရခဲ့မျှ သူမ၏စောက်ပတ်ကြီးကို တအားပင်ကော့၍ ကော့၍ ရက်ရက်ရောရော ပေးနေသည်သာမက သူမ၏လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကို ဖြဲ၍ပေးထားပါသေးသည်။

" ပြွတ်...ပလွတ်..ပြွတ်..ဖွတ်..ဟင့် ဟင့်.. ကိုမောင်ရယ်..မေစိုးကိုလဲ ပစ်မထားပါနဲ့နော်..လိုး..လိုး..အားရအောင်လိုးစမ်းပါ.. ဟင့်..အဟင့်..ဟင့်ဟင့်.. "

 

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ဂွင်ဝင်လာတော့ ရိုက်စားပေ့ါ (စ/ဆုံး)

ဂွင်ဝင်လာတော့ ရိုက်စားပေ့ါ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

" ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း… ရှင်ကလဲလေ… ကျမကို ဒုက္ခပေးဘို့ဘဲကြည့်နေတာဘဲ… ညတိုင်းကျမ ဒုက္ခရောက်တယ်"

" အိုကွာ.. ကိုယ်လဲကြိုးစားတာဘဲ.. လာမှမလာတာ ဘာတတ်နိုင်မလဲ"

" မလာယင် မလုပ်နဲ့ပေ့ါ"

" မင်းကိုမြင်ရင် လုပ်ချင်လာတယ်.. ကိုယ်လဲဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဘူး.. နောက်ပြီး မယားတယောက်ကို ကြာကြာမလုပ်ဘဲထားယင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမယ်ဆိုတာ မင်းလဲသိပါတယ်"

" အံမယ်.. ရှင်ကများ ကျမကို အထင်သေးလို့ ကျမတစ်ခါထဲ ရွပိုးထိးပြီး သိပ်ခံချင်တယ်များ အောင်းမေ့နေလား.. ဟင်း"

" မဟုတ်ပါဘူး.. သဘောပြောတာပါ"

" ဒါရှင်ကျမကို စော်ကားတာဘဲ.. ရှင့်စိတ်ထဲမှာရှိတာမို့လို့ပေါ်လာတာပေ့ါ.. ဒီမှာ ကိုကြင်မောင် သမီးလေးသံယောဇဉ်နဲ့သာ ကျမ ဒီလူ့လောကမှာ ဆက်နေနေတာ ... သမီးသာမရှိခဲ့ယင် ကျမသီလရှင်ဝတ်တာ ကြာပြီ ရှင့်လိုငွေနဲ့ပေါက်ပြီး မိန်းမတွေ ဖျတ်ဆီးနေတတ်တဲ့လူကို လင်လုပ်ထားရတာ နှလုံးနာလွန်းလို့ ထွီး"

" ကဲ.. မင်းစကားတွေ လွန်လာပြီ… တိတ်တော့"

" အို.. မတိတ်နိုင်ပါဘူး ရှင်ကျမကို မတရားယူခဲ့တယ်။ အခုဘယ်လိုလဲ.. ရှင်အင်မတန်မှ လိုးချင်တဲ့ ကျမကို လိုးနိုင်သေးရဲ့လား"

" ဟေ့ ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်းကွာ"

" မပိတ်ဘူး ပြောစရာရှိတာ ပြောရမှာပဲ"

" ကဲ မင်းကို အသားနီလန်ပြီး ခွေးလိုအော်အောင် လိုးပြမယ် အဲဒါဆို မင်းငါ့ကို မတော်လှန်ဘဲ နေမလား"

" စိန်လိုက်လေ"

" ဒါဆို ငါခရီးထွက်မယ်"

" ဒီကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်တာနဲ့က ဘာဆိုင်လို့လဲ"

" ငါ ယိုးဒယားသွားပြီး မင်းအတွက် ဧရာမလီးတုတစ်ချောင်း သွားဆွဲခဲ့မယ်"

" ဟင်း… လီးတုကြီးနဲ့တော့ အလိုးမခံချင်ဘူး"

" လီးအစစ်ထက်တောင် ပိုကောင်းတယ်မိန်းမ၊ ငါ့သူငယ်ချင်းမိန်းမတွေ ဒါနဲ့တစ်ခါတွေ့ပြီးထဲက သူတို့ယောက်ျားလိုးတာ့ မကြိုက်ကြတော့ဘူး…"

" ဒါဆို မြန်မြန်သွားယူခဲ့…"

" မင်းကို စိတ်ချထားခဲ့ရမှာလား.. ငါကကြာမှာ"

" ရှင်သာ ဖာသယ်တွေနဲ့ မကမြင်းနဲ့.. ကျမတို့က လင်စိတ်သားစိတ်ကုန်နေတာကြာပြီ ... ရှင်တို့ ယောက်ျားတွေဆို ကြည့်ပြီးစိတ်ကုန်လွန်းလို့"

" ကဲ.. ပုလွေလေးတော့ မှုတ်ပေးအုံး.. အချစ်ရယ်"

" အခုနဘဲ ဘာဂျာမှုတ်ပေးပြီးပြီဘဲ"

" ခဏလေးနဲ့ ဘယ်ရမလဲကွယ်.. ကြာကြာလေး ဟိုးအရင်တုံးကလိုပေါ့…"

" ဒါနဲ့များ လင်စိတ် သားစိတ်ကုန်ပြီတဲ့…"

" ရှင်ကလာဆွတာကိုး"

" ကဲ.. ကဲ..ပက်လက်အိပ်.. ပေါင်ဖြဲထား"

အဲဒီလို အခြေအချပြောပြီး နှစ်ယောက်ထဲနဲ့ ပတ်ရှုပ်နေတာကတော့ ဘားလမ်းတနေရာက ၄ ထပ်တိုက်ပေါ်မှာနေတဲ့ လူ့မလိုင်ခဲတွေပါဘဲ… လင်ကတော့ အသက်ကြီးကြီး.. ကိုမြင့်မောင်တဲ့ .. ပွဲရုံရှိတယ်၊ ငယ်ငယ်ကသူဌေးသားပြီပြီး သိပ်ပွေခဲ့တော့ အခုကြီးတော့ ပန်းညှိုးနေရှာတယ်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃နှစ် လောက်က စဖြစ်ခဲ့တာ၊ ဆရာစုံဆေးစုံနေပြီ ဘယ်လိုမှ မပျောက်နိုင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဝတ္တရာမပျက်ဘဲ သူ့မိန်းမကို နေ့တိုင်းတက်ဆောင့်ပေးရှာတယ်။

ဘယ်ရမလဲ မေမေဝင်းရဲ့ ဘောဒီတည်ဆောက်ပုံကိုက အင်မတန်ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အင်မတန်နှာထန်ခဲ့ပုံဘဲ။ အဲဒီလိုမိန်းမမျိုးကို လက်ညှိုးလောက် လီးကလေးနဲ့ သွားလိုးနေယင် ဒီမိန်းမဘယ်နေနိုင်မလဲ၊ နောက်ပြီး တရုတ်မပီပီ အစားပက်စက်သလောက် (၂၄)နာရီ ယောက်ျားအကြောင်းဘဲ တွေးနေလေရဲ့။ 

ခင်ဗျားတို့ ကျနော်တို့ ကောင်မလေးတွေဖြတ်သွားယင် ကြည့်သလို သူလဲခပ်ချောချော ခပ်တောင့်တောင့် ယောက်ျားတွေးတွေသွားယင် လိုက်ကြည့်လေ့ရှိတယ်.. ဗလိုင်းတော့ မဟုတ်ဘူးပေ့ါ၊ မျက်မှောင်ကြီးကုပ်ပြီး မသင်္ကာသလို မယုံသလို ကြည့်မရသလို ပုံစံမျိုးပေ့ါ၊ အမှန်တော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ အဲဒီကောင်ကို ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြီးသား။

ဘယ်ယောက်ျားနဲ့မှ မဖေါက်ပြားသေးဘူး၊ ကိုကြင်မောင် အထိန်းကောင်းလို့လဲပါတာပေ့ါ၊ သူက သူ့မယားချောနားက တစ်မိနစ်မခွာဘဲ မျက်စီဒေါက်ထောက်ကြည့်နေတာလား၊ အဲ.. ဆိုင်ထိုင်တဲ့အချိန်တွေမှာတော့ တစ်နာရီတစ်ခါလောက် ဖုန်းဆက်ပေးလေ့ရှိတယ်။ ဒီမိန်းမကလည်း လွယ်လွယ်နဲ့ရထားတာမှ မဟုတ်တာဘဲ၊ ပထမမယားကြီးကိုကွာ၊ နောက် မေမေဝင်းမိဘတွေကို သိန်းနဲ့ချီပြီး ပုံပေး၊ ပြီးတော့ မေမေဝင်းရည်းစားကို ပထုတ်၊ အခက်အခဲအမျိုးမျိုးကြားက ယူထားရတော့ သိပ်မြတ်နိုးတယ်။

မေမေဝင်းကတော့ မိန်းမတို့ထုံးစံ သိပ်ဂျီကျတယ်၊ အခုလီးမတောင်တော့ ပိုဆိုးတာပေ့ါ၊ အရွယ်ကလဲ အရွယ်ကောင်းမို့ လီးကြီးကြီးကို အပြင်းအထန်လိုချင်နေတယ်။ သူ့ယောက်ျား ညညလုပ်တာဟာ သူ့စိတ်ကို မီးပိုတောက်အောင် လုပ်ပေးသလိုဘဲ။ တစ်ညလုံးမအိပ်နိုင်တော့ဘူး.. ဟိုလှိမ့်.. ဒီလှိမ့်နဲ့ အရူးမလိုဖြစ်နေရတယ်။ တစ်နေ့တစ်ခြားစိတ်တွေက မမှန်ချင်တော့ဘူး၊ သတိမေ့လို့မေ့၊ စိတ်ကလဲတို၊ အရောင်းအဝယ်မှာလဲ အမှားမှားအယွင်းယွင်းနဲ့၊ သူ့ကိုယ်သူလဲသိတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အားရပါးရ အလိုးခံလိုက်ရယင် အင်မတန်နေသာထိုင်သာရှိမှာဘဲ ဆိုတာလဲသိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ယောက်ျား နေမှမကောင်းဘဲ၊ လင်ငယ်နေဘို့ဆိုတာကလဲ မဖြစ်နိုင်၊ ဒီတော့ အခုသူယောက်ျားစီစဉ်သလို လီးတုလာတဲ့အထိ စောင့်ဘို့စဉ်းစားလိုက်တယ်။

စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ မျက်နှာရှေ့မှာ ပျော့ခွေခွေတွဲလောင်းကျနေတဲ့ သူ့လီးကို လက်နဲ့ဖမ်းဆုပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်တယ်၊ အေးစက်ပြီး ပျော့ခွေနေတဲ့လီးဟာ လီးတောင်တစ်ကောင်လို သတိရပါတယ်။ မေမေဝင်းရဲ့ လျှာနီနီလေးကား ကိုကြင်မောင်လီးကို ပတ်ပြီးယက်ပေးနေပါတယ်၊ ပုလဲနှစ်ရောင် သွားလေးတွေကလဲ လီးကိုမနာအောင် တဆတ်ဆတ်ကိုက်ပေးနေလေရဲ့.. မေမေဝင်းအဖို့တော့ တော်တော်စိတ်ညစ်စရာ အခြေအနေပါဘဲ။

ဒါပေမဲ့ ကိုကြင်မောင်ကတော့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကို တယမ်းယမ်းနဲ့အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့နေလေရဲ့... မေမေဝင်းဟာ ကိုကြင်မောင်ရဲ့ လဥတွေကိုလည်း ကိုင်တွယ်ဆုပ်နယ်ပေးနေပြန်တယ်။ အပြန်အလှန်အနေနဲ့ မေမေဝင်းစောက်ဖုတ်ထဲကို အားရပါးရယက်ပေးနေပါတယ်။ သူကပိုကြမ်းတာပေ့ါ စိတ်ကလဲပါ၊ မေမေဝင်း စောက်ဖုတ်ကလဲ နုနုရွရွလှလှပပလေးဆိုတော့ အလွှာနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ချောင်းနဲ့ ဟပြီးရှာစောင်းကြီး ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ လွှဆွဲသလို လုပ်နေပါတယ်။ မေမေဝင်းက ဖင်သားတွေရှုံ့ပြီး ဖင်ကို ကောကော့ပေးနေရဲ့ စောက်ပတ်သားတွေလဲ အရသာတွေ့လာပြီမို့ ရွစိရွစိဖြစ်လာပါတယ်။ စောက်စေ့အလေးဟာ မာစိစိနဲ့ လျှာကိုအတိုက်အခံလုပ်နေလေရဲ့။

လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ စောက်စေ့ကို ပွတ်လိုက်တိုင်း မေမေဝင်းတစ်ယောက် ငါးပြေမ ဆားပတ်သလို တွန့်တွန့်သွားလေရဲ့၊ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပွချည်ရှုံ့ချည်နဲ့ ဖြစ်လာပြီး ကိုကြင်မောင် ပါးစပ်ထဲကသေးရော အရည်ပြစ်ပြစ် ဖြူဖြူတွေပါ ပန်းထုတ်ချလိုက်ပါတယ်။ မေမေဝင်းတစ်ယောက် မောပြီး နားချင်နေပေမဲ့ ကိုကြင်မောင်လီးက ပါးစပ်ထဲ တန်းလန်းကြီးဆိုတော့ ဆက်စုပ်ပေးနေရတယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့မှာ အင်းအင်းအားဆိုတဲ့ ငြီးသံကြီးနဲ့အတူ ကိုကြင်မောင် ပြီးသွားပါတယ်။ ဒါတောင် သူ့ဘောကြီးကို မေမေဝင်းရဲ့ မျက်နှာလှလှပေါ်မှာဖိပြီး ဇိမ်ယူနေသေးတယ်။ မေမေဝင်းက ဆင်းခိုင်းတောမှ တပတ်လှိမ့်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ကားယားကြီးအိပ်နေလေရဲ့။

ကိုကြင်မောင်တစ်ယောက် နောက်ဆန်တန်တငင်ငင်နဲ့ ခရီးထွက်သွားပါတယ်။ သူ့မိန်းမကိုစိတ်မချလို့ သမီးကိုပါမှာခဲ့တယ်။ မားမားကို အနီးကပ်နေပါတဲ့၊ ဘယ်ရမလဲ သမီးဆိုတာလဲ မိန်းမဘဲမဟုတ်လား၊ မိန်းမတို့ သဘာ၀ အတူတူဘဲပေ့ါ အမေ့ဘက်ကဘဲပေ့ါ။ ကိုကြင်မောင် ခရီးထွက်သွားလို့ ၄/၅ ရက်လောက်လဲကြာရော မေမေဝင်းတစ်ယောက် အေးစက်နေတဲ့ အိပ်ယာပေါ်မှာ အိပ်ရတာ အတော်ဒုက္ခဖြစ်နေရှာပါတယ်။ အဖော်ကောင်းတစ်ယောက်ကို အငမ်းမရတမ်းတနေမိတယ်။ နောက်ဆုံးကုန်ကုန်ပြောရယင်၊ ငရုတ်ချည်ပွေ့ဘဲ ထဲ့ရမလို၊ ခရမ်းသီးဘဲထည့်ရမလိုဖြစ်နေရှာတယ်။ ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ် ကလိပေးရတာ သိပ်ဖီးလ်မရှိဘူး။

ကိုကြင်မောင် ထွက်သွားပြီး ၅ရက်မြောက်တဲ့နေ့မှာ အိမ်ကသမီးချောက ဖေ့ဖေ့စကားကို မြေဝယ်မကျ နားထောင်တဲ့ အနေနဲ့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ သွားအိပ်တယ်တဲ့၊ ဒေါ်မေမေဝင်းတယောက်ရတဲ့အခွင်းအရေးကို လက်မလွှတ်ဘဲ အဖော်တယောက် အပြေးအလွှားရှာရပါတော့တယ်။ သိပ်နီးစပ်ရာထဲကမဟုတ်ဘူးပေ့ါ။ မိတ်ဆွေတွေထဲမှာ ကြည့်လိုက်တော့လဲ တယောက်မှမစွံဘူး၊ သတ္တိမရှိတဲ့လူနဲ့ ရုပ်မလှတဲ့လူ စိတ်တိုင်းမကျတဲ့ လူတွေချည်းဘဲ။ 

ညနေ ၆ နာရီထိုးနေပြီ လူကရှာမတွေ့သေးဘူး၊ အိမ်မှာလဲ တယောက်ထဲမနေချင်တာနဲ့ အောက်ထပ်မှာ အအေးသောက်ဖို့ဆင်းလာခဲ့တယ်၊ ဟိုနားဒီနားပဲဆိုတော့ ဘရာစီယာမဝတ်ဘူး အိမ်နေယင်း အဝတ်အစားနဲ့ဘဲပေါ့၊ တံခါးဖွင့်ပြီး အောက်ကိုကြည့်လိုက်တယ်ဆိုယင်ဘဲ သားကောင်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

မေ့တတ်တဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အတော်ကြီး မကျေမနပ်ဖြစ်မိတယ်၊ အနီးအနားမှာရှိရဲ့သားနဲ့ ဟိုအဝေးကို သွားရှာနေမိတယ်။ 

" ဆန်နီပေ့ါ.. ဘယ်သူရှိမလဲ" 

လှေကားထိပ်မှာ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ပြီး ဖြတ်သွားသမျှ ကောင်မတွေကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ အင်တာနေရှင်နယ် နှာဗူးလေး၊ ဒီည ဒီကောင့်ကို အသုံးချရမယ်။ စိတ်ထဲမှာ သူ့ကိုတေးထားတာကြာပြီ အခွင့်မရခဲ့လို့ မေ့နေတာ ဒီကောင်က စည်းရုံးရလွယ်မှာပါ။ သူကိုယ်တိုင် အမ်ဘာတို့ ဆိတ်မျက်ကွင်းတို့ ရောင်းနေတာဘဲ၊ နလပိန်းတုံးတော့ ဟုတ်မယ်မထင်းဘူး။ ဘယ်လိုကျုံးသွင်းရမလဲ၊ ကြံစမ်း။

အိမ်တံခါးကို သော့ခတ်ရင်း မေမေဝင်းတယောက် မိန်းမဉာဏ်တွေ ညစ်ထုတ်နေပါတယ်။ လှေကား တစ်ထစ်ချင်း ဆင်းယင်း ဆန်နီကျောပြင်ကို စားတော့ဝါးတော့မလိုကြည့်နေလေရဲ့၊ ဖြတ်ကနဲ့ အကြံရသွားဟန်၊ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။

" ဟဲ့.. ဆန်နီ ဘယ်လိုလဲ၊ ရောင်းကောင်းရဲ့လား၊ နင်ကလဲ ငုတ်တုတ်ကြီး တတ်ကြွကြွမရှိလိုက်တာ"

" အော်.. မမ၊ ဒီနေ့ အရောင်းအဝယ်ပါးတယ် မမရဲ့"

" အဲဒါနဲ့ စိတ်လေပြီး ထိုင်နေတာ၊ ဘယ်သွားမလို့လဲ"

" အအေးသောက်မလို့ နင်ရောသောက်မလား၊ တစ်ခွက်ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်"

" ဟာ၊ နေပါစေ၊ အခုဘဲသိမ်းပြီး ပြန်တော့မှာ အိမ်ရောက်ယင် ထမင်းစားရဦးမယ်"

" အံမယ်လေး၊ ယောက်ျားမဟုတ်တဲ့အတိုင်းဘဲ"

ပြောပြောဆိုဆို ကြီးမားဖွံထွားလှတဲ့ တင်ပါးကြီးကို တမင်လှုပ်ရမ်းပြီး အအေးဆိုင်ဖက် လျှောက်သွားလေရဲ့၊ ဆန်နီကတော့ ထုံးစံအတိုင်း တင်ပါးကြီးကို မက်မက်မောမော ကြည့်နေလေရဲ့၊ ခဏနေတော့ ဆန်နီဆီ သီးစုံဖျော်ရည်တစ်ခွက်ရောက်လာတယ်။ မမဒီနေ့တော့ ဘာတွေစိတ်ကူးပေါက်လဲ မသိဘူး၊ သဘောတွေကောင်းပြနေတယ်။ သူ့ကိုဒီကောင်က ယောက္ခမတော်ချင်နေတာတော့ မသိဘူး။ သီးစုံဖျော်ရည်ကို ဇိမ်ခံသောက်ပြီး ဆိုင်သိမ်းနေတုံး။

" ဆန်နီ၊ ဆန်နီ.. မမကို အပေါ်ကို လိုက်ပို့စမ်း၊ အအေးသောက်ပြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ် မသိဘူး၊ တစ်မျိုးကြီးဘဲ၊ လာလာ.. င့ါကိုလာကိုင်စမ်း"

" လာလာ.. မမ ဘာမှမကြောင်နဲ့… ကျနော့်ကို ကိုင်ထား"

ဒီလိုနဲ့ တစ်ထစ်ပြီးတစ်ထစ် လှေကားထစ်တွေကို ကျော်လွှားပြီး မေမေဝင်းတို့အိပ်ခန်းရှေ့ ရောက်လာပါတယ်… အခန်းတံခါးဖွင့်ဝင်ပြီးတော့။

" ဟိုဘက်ခန်းကို လိုက်ပို့စမ်း.. အိုး.. ဗိုက်ထဲက ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲမသိဘူး"

တတောင်လောက်မြင့်တဲ့ စပရိန်မွေ့ယာပေါ်ဖင်လဲချလိုက်သလို ဆန်နီကိုပါ တစ်ခါထဲဆွဲချသွားလေရဲ့ မေမေဝင်းက ပက်လက် ဆန်နီက မှောက်ရက်ပေ့ါ၊ ပထမတော့ ဆန်နီတော်တော်ကြီး လန့်သွားရှာတယ်၊ နောက်မှ မေမေဝင်းရဲ့ နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာ အသာမှေးပြီး ငြိမ်နေမိတယ်။

" ဆန်နီ.. ဆန်နီ.. သွား.. မင်းဟာတွေ သွားသိမ်းလိုက်… မင်းဒီည ဒီမှာ အိပ်ပေးကွယ်နော်.. မမ နေမကောင်းဘူး.. ကိုကြင်မောင်လဲ ခရီးသွားနေတယ်၊ သမီးကလဲ ဒီနေ့မှ သူငယ်ချင်းအိမ်သွားအိပ်နေတယ်၊ ညရေးညတာ လူတစ်ယောက်ရှိမှကောင်းမယ်၊ မမကြောက်လို့ပါ ငါ့မောင်ရယ် နော်…"

ဆန်နီတစ်ယောက် နှစ်ခါမပြောရပါဘူး၊ မြင်းတစ်ကောင်လို ကဆန်ချင်းပြီး ပစ္စည်းတွေသိမ်း သူ့ရဲ့ အခန်းလေးထဲ ထိုးထည့်ပြီး ပိုက်ဆံဝါးလား၊ ချစ်မမဆီ ပြန်သွားခဲ့တယ်။ မေမေဝင်းကတော့ သူထားခဲ့တဲ့အတိုင်း ပက်လက်ကလေး ပေါင်နှစ်ချောင်းက ခပ်ကားကားနဲ့ ထမီကပါးပါးလေးမို့ စောက်ဖုတ်ကလေးက မို့ဖေါင်းနေတယ်။ ဘရာစီယာမဲ့တဲ့ ရင်သားအစုံဟာ အသက်ရှုလိုက်တိုင်း လှိုင်းစီးနေရဲ့၊ ရွှန်းစိုတဲ့ နှုတ်ခမ်းရွဲရွဲကြီးတွေကိုတပြီး အသက်ပြင်းရှူနေတယ်လေ။

" မမ.. မမ.. ဘယ်လိုနေသေးလဲ"

" အော်.. အေး.. ငါ့မောင်ရယ်.. မသက်သာပါဘူး… တံခါးသေချာပိတ်ခဲ့ရဲ့လား"

" သွား.. သေချာသွားပိတ်လိုက်"

မေမေဝင်းရဲ့ အမိန့်အတိုင်း ဆန်နီတံခါး သေချာပိတ်လိုက်ပါတယ်၊ သီးခြားကမ္ဘာလေးထဲမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေ တွေ့ကြပြီပေ့ါ၊ ဆန်နီစိတ်တွေလှုပ်ရှားနေပါတယ်။ မတည်ငြိမ်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ မေမေဝင်း အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့။

" ထမင်းစားပြီးပြီလား"

" မစားရသေးဘူး.. ရပါတယ်… ကျနော်မဆာပါဘူး"

" အံမယ်.. ဘယ်ဟုတ်မလဲ.. သွားနောက်ဖေးမှာ ထမင်းနဲ့ ငါးကြော်ရှိတယ်.. ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ငါးသေတ္တာရှိတယ်.. သွားစားချေ"

" နေပါစေ မမ.."

" ဟိတ်.. မရဘူး.. ငါ့ကိုစိတ်ဆိုးအောင် မလုပ်နဲ့.. သွားဆိုသွား"

ဆန်နီတစ်ယောက် မေမေဝင်းရဲ့ အမိန့်တွေတစ်ခုပြီးတစ်ခု နာခံနေရပါတယ်။ ဆာနေတာနဲ့ ထမင်းအိုးထဲက ထငမ်းတွေအကုန်ထည့် ငါးသေတ္တာတစ်ဘူးဖောက်၊ ငါးကြော်တစ်ဖဲ့နဲ့ ကြုံးကြုံးလွေးပါတော့တယ်။ ထမင်းကုန်ရော လူလည်းအားပြည့်သွားပါတယ်။

" ကဲ.. မမ.. ကျနော်စားပြီးပြီ"

" ဝရဲ့လား.."

" ဝ.. ပါတယ်."

" ဒါဆိုလာခဲ့.. ဒီမှာထိုင်ပြီး မမဗိုက်ကို နဲနဲနှိပ်ပေး"

" ဘယ်နားနှိပ်ရမလဲ"

" လက်ပေး"

ပြောပြောဆိုဆန်နီလက်ကိုကိုင်ပြီး သူမရဲ့ ဗိုင်သားပြင်အနှံ့ ဟိုထောက်ဒီထောက်နဲ့ လုပ်ပေးနေပါတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဂျယ်လီတုံးကြီးနဲ့တူတဲ့ နို့အုံကြီးကို ပွတ်မိသွားသလို ရေညှိတွေ အထွေးလိုက်ပေါက်နေသလိုခံစားမိတဲ့ ထမီအောက်က နေရာတစ်ခုကိုလဲ ပွတ်သပ်မိရဲ့၊ ဆန်နီရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာပါတယ်၊ ဖေါင်းမို့နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကို ကိုင်ချင်လိုက်တာအရမ်းဘဲ ဒါပေမဲ့အရမ်းမလုပ်ရဲသေးဘူး။

" ပေါင်တွင်းကြောလေးနဲနဲဆွဲပေးစမ်း.. မောင်လေးရယ်.. အကြောတွေတဖျင်းဖျင်းနဲ့.."

ဆန်နီတယောက် ဖိုးကျိုင်းတုတ်ဖြစ်သွားတာပေ့ါ.. ကတ္တီပါသားလို နူးညံ့လှတဲ့ ထမီပေါ်က အတွေ့အထိကို အသာခံစားရင်း ပေါင်တွင်းကြောကို သာသာလေးနှိပ်ပေးလေရဲ့.. မေမေဝင်းကတော့ မှိန်းပြီးငြိမ်နေတယ်၊ တရွေ့ရွေ့နဲ့ မသိမသာ စောက်ဖုတ်ကို ထိပေးနေရာကနေ ပြောင်ပြောင်ဘဲ လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ချလိုက်ပါတယ်။ မေမေဝင်းကတော့ ငြိမ်နေဆဲဘဲ ဒီတော့ ဆန်နီအားတတ်လာပြီး ဖြေးဖြေးချင်း စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေတော့တယ်.. ထဘီပေါ်ကနေစမ်းပြီး အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ခလယ်နဲ့ ပွတ်ဆွဲပေးနေမိတယ်။

အနှစ်နှစ်အလလက စားသောက်ခဲ့တဲ့ အဆီတွေဟာ စောက်ဖုတ်မှာစုပြီး စောက်ဖုတ်ဟာ သိပ်နူးညံ့နေတယ်၊ ထိလိုက်တိုင်းအိဝင်သွားရဲ့၊ ကလေးတယောက်အမေသာဆိုရတယ် မေမေဝင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာတင်းပြီး စေ့နေတာကို စမ်းလိုက်မိတယ်။

" ဆန်နီ မကောင်းဘူးကွာ.. ဒီကနေမကောင်းလို့ အဖော်ခေါ်ထားတာ ဘာတွေရှောက်လုပ်နေလဲ"

" ချစ်လို့ပါ.. မမရယ်"

" တကယ်လား.."

အခြေအနေက အိုကေမှာပြနေတာလဲသိရော ဆန်နီအလျော့မပေးတော့ပါဘူး.. မေမေဝင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ့မျက်နှာအပ်ပြီး သွားနဲ့ခပ်ဖိဖိကိုက်ချလိုက်တယ်.. မေမေဝင်းကတော့ သူ့အကြံအစည်အောင်မြင်လို့လား၊ ဆန်နီလုပ်တာကိုများ လိုလားတော့လားတော့မသိဘူး၊ တဟင်းဟင်းနဲ့ အသံထွက်အောင်ရီနေတယ်။ ဆန်နီလဲ အချိန်ဆိုင်းမနေဘူး.. မေမေဝင်းရဲ့ထမီကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်၊ တရုပ်မပီပီဖြူဖွေးနေပြီး မယ်ရှုံးအောင်လှတဲ့ အောက်ပိုင်းကိုဘွားကနဲ့တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ပက်လက်အိပ်နေလို့ ဖင်ကြီးတွေက ဘေးကိုကားထွက်နေပြီး ခါးပိုသေးသွားသလို ထင်ရတယ်။ 

အပျိုစင်အလှက တပြားလေးမှ မလျော့သေးတဲ့ မေမေဝင်းရဲ့ အပေါ်ပိုင်းအလှကို ဆက်ရှု့စားဖို့ ရင်စေ့ကျယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်း လိုက်ဖြုတ်နေပါတယ်။ အင်္ကျီလဲကျွတ်သွားရော မေမေဝင်းတစ်ယောက် ဆန်နီတွေ့ဘူးသမျှ မိန်းမတွေထဲမှာ အလှဆုံးဆိုတာ ငြင်းလို့မရတော့ပါဘူး။ ဘယ်နေရာမှ အပြစ်ဆိုစရာမရှိဘူး.. နို့အုံကြီးတွေကလဲ ကျွဲကောသီးတွေတင်ထားသလို တင်းမာဖေါင်းအိနေရဲ့ တစ်ချက်တစ်ချက်လှုပ်လိုက်တိုင်း ဘေးကိုလိမ့်ကျသွား တော့မလို ဗယမ်းဗတာယမ်းခါသွားတယ်။ ဆန်နီဟာ တံတွေးတဂွတ်ဂွတ်မြိုယင်း သူ့လက်ဝါးပြင်ကျယ်ကြီးနဲ့ ဖမ်းအုပ်ပြီး ဘောလုံးညစ်သလိုညစ်ပေးနေပါတယ်။ မေမေဝင်းဟာ အားမလိုအားမရနဲ့ ရင်ကြီးကော့ထောင်လာပြီး ဆန်နီလက်ဝါးတွေပေါ်ကနေ သူ့လက်ဝါးကိုထပ်ပြီး အားနဲ့ဖိဆုပ်ပေးနေပါတယ်။

" ဆန်နီ.. ဆန်နီ.. မမကိုကောင်းကောင်းပြုစုပေးစမ်းပါ၊ မင်းကိုဘောက်ဆူး ကောင်းကောင်းချမယ်"

" မလိုပါဘူး မမရယ်.. နှစ်ယောက်လုံးကောင်းတဲ့ကိစ္စဘဲ ကျနော်ထမ်းပြီး နတ်ပြည်တစ်ခါထဲ ပို့ပေးမယ်"

ပြောပြောဆိုဆို မေမေဝင်းပေါ်ကနေထပ်အိပ်ပြီး ရွှန်းစိုနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနီးဖြိုးဖြိုးလေးကို ငုံစုပ်လိုက်ပါတယ်။ မေမေဝင်းလဲ ဒါကိုဘဲစောင့်နေတာဆိုတော့ မီးပွင့်မတတ် အနမ်းနဲ့ ဆန်နီနှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းပြန်ပါတယ်။ မေမေဝင်းရဲ့လျှာဟာ မီးတောက်တစ်ခုလို ဟုန်းကနဲ့ ဆန်နီအာခေါင်ထဲတိုးဝင်လာတယ် သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ အနမ်းနဲ့တင် အသက်ကုန်တော့မတတ် မီးကုန်ယမ်းကုန် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နေလေရဲ့။ မေမေဝင်းရဲ့ ချွန်မြတဲ့လက်သည်းတွေဟာ ဆန်နီလက်မောင်းကို ဖောက်ထွင်းသွားသလို ဆန်နီနှုတ်ခမ်းတွေ ပေါက်ထွက်သွားအောင် ကိုက်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ ဆန္ဒရမက်တွေနဲ့ မေမေဝင်းတစ်ယောက် နတ်ပူးသလို တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာတယ်၊ ပေါင်ကိုကားပြီး ဒူးလေးနဲ့ ဆန်နီကို ပေါင်ကြားထဲထဲ့ပြီး ချုပ်ထားတယ်။ သူ့နို့တွေကို ဆန်နီရင်ဘတ်နဲ့ဖိပြီး ပြာကပ်နေတယ်၊ ဘောင်းဘီထဲက ဖေါင်းကြွနေတဲ့ ဆန်နီလီးကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ အောက်ကနေ အစုန်အဆန်ပွတ်ပေးနေတယ်။

ဆန်နီလဲ စိတ်တွေအရမ်းကြွလာပြီး၊ ဒါနဲ့ မေမေဝင်းကို ခဏလွှတ်ပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ မိန်းမတိုင်း ငြင်းဆန်လို့ခက်ခဲတဲ့ ဆန်နီဘော်ဒီကို မေမေဝင်းလဲ အရမ်းခိုက်သွားတယ်၊ ကြွက်သားအဖုအထစ်တွေနဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် ဆန်နီဟာ ရုပ်မလှပေမဲ့ ဘော်ဒီကတော့ စံချိန်မှဘဲ။ ဆန်နီဘောင်းဘီတိုချွတ်လိုက်တော့ မေမေဝင်းတစ်ယောက် ပျော်လွန်းလို့ မျက်ရည်တောင်ထွက်သွားတယ်။ ရွှေငှက်ပျောသီးကြီးလို တုတ်တုတ်နီနီကြီး တွဲလောင်းကျနေတာတွေတော့ မေမေဝင်းစောက်ဖုတ်ထဲက  ကျင်ကနဲ့ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒါကြီးသာဝင်လိုက်ရင် ဆွေမျိုးမေ့သွားမှာဘဲဆိုတဲ့ အတွေးမျိုးတွေဝင်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တွေစိမ့်ကျလာတယ်။ 

ကိုယ်တုံးလုံးဆန်နီဟာ ကိုယ်တုံးလုံး မေမေဝင်းပေါ်မှာ မှောက်ထပ်ချလိုက်တယ်၊ သူတို့ရဲ့ အင်္ဂါနှစ်ခုဟာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခုထပ်ရက်ပေ့ါ၊ အမွှေးတွေခံနေလို့ နူးညံ့တဲ့ အသားဆိုင်တွေဟာ တိုက်ရိုက်မတွေ့နိုင်ဖြစ်နေပါတယ်။ မေမေဝင်းရဲ့ ခေါင်းကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ညပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းအစုံကို ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ နမ်းပါတယ်။ မေမေဝင်းလဲ အားကျမခန် ဆန်နီကိုယ်ကို ကျိုးကျေမတတ် သိုင်းဖတ်ယင်း သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ဆန်နီခါးကို လှမ်းချိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။

သူတို့အနမ်းဟာ အသက်ဝိဉာဉ်တွေလို တငွေ့ငွေ့လောင်ကျွမ်းပစ်လိုက်တဲ့အနမ်းပါ၊ တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်း တစ်ယောက်ကိုက်ဖောက်ပြိးထွက်လာတဲ့သွေးတွေကို သောက်မျိုပစ်လိုက်ပါတယ်။ ရမက်ဇောတွေနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ငှက်ဖျားတတ်သလို တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေကြပါတယ်။ မေမေဝင်းရဲ့ ဆန်နီလီးဟာ ဆင်းဒဝစ်မှာ ဝက်အူချောင်းညှပ်သလိုညပ်နေပါတယ်။ ဒါကိုဘဲ မေမေဝင်းခမျာ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေရှာတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးယင်း အရသာခံနတယ်လေ။ ဆန်နီရင်ဘက်မွှေးတွေက မေမေဝင်းနို့တွေကို ပွတ်သပ်ကလိပေးနေတယ်။ မေမေဝင်း တစ်ကိုယလုံး ရမက်သွေးတွေတရှိန်ထိုး စီးနေလေရဲ့။

" ဆန်နီ.. ဆန်နီ.. မမကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးပါနော်.. မမ.. မမ.. ကောင်းကောင်းမခံရတာကြာပြီ အင်း…"

လည်ချောင်းသံနဲ့ဆန်နီနားထဲ ဗလုံးဗထွေးပြောချလိုက်ပါတယ်။ ဆန်နီတစ်ယောက် ကာယကံရှင်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်ရပြီမို့ မေမေဝင်းအပေါ်ကနေ လှိမ့်ဆင်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကြွေတော့မဲ့ပွင့်ချပ်လို တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ နီရဲရွှန်းစိုနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို မျှင်းပြီးစုပ်ယူနေပါတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း နီညိုရောင်အမွှေးကြမ်းတွေ ဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုကထုတ်လာတဲ့ ပေါက်စီလို ပူနွေးပျော့အိနေရဲ့။ အသာပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးယင်း စောက်ဖုတ်ကြားထဲကို လက်ခလယ်လေး ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းလိုက်တယ်။ 

အစပိုင်းနား ခြောက်သွေ့နေပေမဲ့ လက်တစ်ဆစ်လောက်လဲရောက်ရော အိုင်ထွန်းအောင်ထွက်နေတဲ့ အရည်ကြည်တွေကို စမ်းလိုက်မိတယ်။ ပူနွေးတဲ့စောက်ခေါင်းထဲမှာ လက်ချောင်းကို အသာမွှေပေးလိုက်ယင်းက အရည်တွေနှံ့အောင် လိုက်သုတ်နေပါတယ်။ ဒီတော့မှ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားဟာ ချောမွေ့နူးညံ့လာတယ်။ အဆီတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ နှိုင်းမရလောက်အောင် နူးညံ့လှပါတယ်။ သူ့လက်ခလယ်ကို အခေါင်းထဲနှစ်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ မွှေပေးနေရဲ့။ ကိုကြင်မောင်လဲ ဒီလိုလုပ်ပေးခဲ့တာပေ့ါ.. ဒါပေမဲ့ ကိုကြင်မောင်အတွက်က ဒါထက်ပိုပြီး ဖီလင်တတ်အောင် ထပ်မလုပ်ပေးနိုင်ဘူးဆိုတာသိလို့ သိပ်စိတ်အားမထက်သန်ခဲ့ဘူး။

ဆန်နီကတော့ ဒီလိုမဟုတ်ဘူး၊ သူ့အဖို့ဒါဟာ အစဘဲရှိသေးတယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ သေချာဆွပေးနေသလို မေမေဝင်းလဲ ပေါင်ကိုဖြဲပြီး မသိမသာ ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ လက်ခလယ်နဲ့ ထိပ်ဖျားဟာ သားအိမ်ကို ထောက်မိတဲ့အထိပေ့ါ.. လက်ဖျားလေးဟာ သားအိမ်ပေါ်မှာ ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့နဲ့မို့ အသဲယားလှပါတယ်။ လက်ခလယ်က စောက်ခေါင်းထဲမှာနှစ်ပြီး သားအိမ်ကို ကလိပေးနေသလို လက်မက စောက်စေ့ကို ဖိပြီး ပွတ်ပေးနေပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း စောက်စေ့ကလေးဟာ ဟစိစိဖြစ်လာပြီး အရည်တွေပိုထွက်လာရဲ့.. စောက်စေ့ဟာ မိန်းမတွေရဲ့ ကာမလုပ်ပဲ ဒါကိုသေချာပွတ်ပေးတော့ မေမေဝင်းတစ်ယောက် ကြာကြာမခံနိုင်ဘူး နဂိုရ်မှ တက်ကြွနေတဲ့ စိတ်တွေဟာ ပိုထလာတယ်။ ဆန်နီလက်ကို လက်ကောက်ဝတ်ကနေကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ထဲ ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေလေရဲ့၊ အရည်တွေစိုရွှဲနေအောင် ထွက်နေလို့ စွပ်ကနဲ့ စွပ်ကနဲ့ ပြွတ်ကနဲ့ ပြွတ်ကနဲ့ အသံတွေဟာ အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေပါတယ်။ ဒါ့အြပ်င မေမေဝင်းရဲ့ အားမလိုအားမရ ကြိတ်ပြီးငြီးနေတဲ့ အသံဟာလဲ ပေါ်ထွက်နေလေရဲ့။

ခဏနေတော့ မေမေဝင်းစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ချော်ရည်လို အနှစ်ဖြူဖြူတွေပြည့်လျှံတတ်လာသလို မေမေဝင်းတစ်ယောက် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ ဆန်နီလက်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ကျောက်စက်ရညလလို တစ်စက်ချင်း လက်ချောင်းထဲကနေ ပုလဲရည်တွေကျနေတယ်။ မှိန်းပြီး ဇိမ်ခံနေတဲ့ မေမေဝင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ်လက်ကျန်အစက်ကလေးတွေ ချပေးလိုက်တော့ အလန့်တကြား မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တယ်လေ နောက်မှသဘောပေါက်ပြီး ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ ဆန်နီလက်ကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး စုပ်နေတယ်။ တော်တော်လေးကြာအောင်နားပြိးတော့ ဆန်နီဟာ မေမေဝင်းရဲ့မျက်နှာကိုခွပြီး ဒူးထောက်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခရမ်းချဉ်သီးလို နီရဲနေတဲ့ ဒစ်ကြီးကို မေမေဝင်းရဲ့ ပါးစပ်ထဲတေ့ပေးလိုက်တယ်။ မေမေဝင်းဟာ နှုတ်ခမ်းဝကျဉ်းသူမို့ အစွမ်းကုန်စဟထားမှ ဒစ်မြှုပ်သွားတယ်။ အနှစ်နှစ်အလလကချုပ်တည်းခဲ့တဲ့ ဆန္ဒတွေကို တစ်ခါတည်းတက်လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။

" အား… အား… မမ.. မမ.. ဟိုး.. အား.. ရှီး.. ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်.. မမ..မမ..မမ အိုး. အား ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်.. အား.. အား.. ဟိုး.. အား.."

တချိန်လုံး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ စံနစ်တကျလုပ်ခဲ့တဲ့ ဆန်နီတစ်ယောက် ဒီတစ်ခါတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး လည်လှီးခံရတဲ့ နွားတစ်ကောင်လို အော်နေရပါတယ်။ မေမေဝင်းဟာ ဆန်နီလီးအရင်းကို လက်ဝါးနုလေးတွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး လချောင်းထဲက သွေးတွေထွက်မတတ်အားနဲ့စုပ်ယူနေပါတယ်၊ ပါးအို့နီနီလေးတွေ ချိုင့်အောင်အားနဲ့စုပ်ယူနေတဲ့ မေမေဝင်းရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြိး လိုးပေးနေရဲ့ ပါးစပ်ဒီလောက်ကျဉ်းတာတောင် သွားနဲ့လီးမတိုက်အောင် လီးစုပ်နိုင်တဲံ မေမေဝင်းဟာ ပညာမသေးဘူးလို့ ခန်းမှန်းနိုင်ပါတယ်။ မျက်နှာကို စက်ဝိုင်းခြမ်းပုံလှည့်ပတ်ပြီး လီးကိုအပီအပြင်စုပ်ယူနေတဲ့ မေမေဝင်းလို မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ အင်မတန်ရှားပါတယ်။ မေမေဝင်းရဲ့စုပ်အားကြောင့် ဆန်နီလီးဟာ သူ့စံချိန်အပြည့်တောင်လာရဲ့။ 

လီးတစ်ခုလုံး သစ်မြစ်တွေနွယ်ယှက်ထားသလို အကြောတွေပတ်လည် ရစ်သိုင်းထားတယ်။ လီးဟာလှည့်အစက်ရှည်လာပြီး ပျော့တွဲတွဲအရည်ပြားထဲကနေ တဖြည်းဖြည်း ရုန်းထွက်လာတယ်။ လီးတစ်ခုလုံး ဆီသုတ်ထားသလိုပေ့ါ မာပြောင်လက်လာရဲ့ မေမေဝင်းဟာ လီးစုပ်တာ ခဏရပ်ပြီး ဆန်နီလရည်တွေကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး စုပ်နေပြန်တယ်။ ယစ်စရာမလိုဘဲ အတွဲညီတဲ့ မိန်းမနဲ့အိပ်ရတာ ဘယ်လောက်ချမ်းသာသုခနဲ့ ပြည့်စုံသလဲ၊ အားကျစရာကြီးနော်.. ခင်ဗျားတို့လဲ ရှာထားကြ။ လဥမှာရှိတဲ့ အမွှေးအမျှင်တွေအားလုံး သွားရည်တွေနဲ့စိုရွှဲပြီး စာကလေးရေဆွတ်ထားသလို ဖြစ်လာမှ ပါးစပ်ထဲက ဥကိုထုတ်လိုက်တယ်။ ဆန်နီကတော့ နတ်စည်းစိမ်ကို ရာခိုင်နှုန်းပြည့်ခံစားနေရလို့ သဘောအကျကြီးကျနေရဲ့ ပါးစပ်ကနေ တအီးအီး တအားအားနဲ့ပေ့ါ။ ၃၅မီလီမီတာအမြှောက်လို မျက်ခွက်ကို တည့်တည့်ကြီးချိန်ထားတဲ့ လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲပြန်သွင်းလိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ အားရပါးရရေခဲချောင်းစုပ်သလို စုပ်ယူနေတယ်။ ခေါင်းကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ယင်းနဲ့ တတ်နိုင်သမျှစောက်ဖုတ်ကို လိုးတဲ့ပုံစံမျိုးဖြစ်အောင် လုပ်ပေးနေတယ်။

" ကောင်းလိုက်တာမမရယ်.. သိပ်ကောင်း.. အိုး.. မြန်မြန်.. အား.. အား.. အီး"

အသံရှည်ဆွဲအော်ပြီး သူ့လီးကို မေမေဝင်းရဲ့ ပါးစပ်ထဲအဆုံးထိ မြှုပ်သွင်းလိုက်ပါတယ်။ ထမင်းရည် ပြစ်ပြစ်လို ပူနွေးနွေးပန်းထွက်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေဟာ မေမေဝင်းလည်ချေင်းထဲကို ပွက်ကနဲ့ ပွက်ကနဲ့ ကျလာပါတယ်။ သူယောက်ျားကိုကြင်မောင်နဲ့ တဘာသာစီဖြစ်တဲ့ ဒီအရည်ပြစ်ပြစ်တွေကို မက်မက်မောမေ တကျိုက်ခြင်း မျိုချလိုက်ပါတော့တယ်။

" အား.. ကောင်းလိုက်တာမမရယ်"

ဆန်နီတစ်ယောက် နှုတ်ကနေ အားရသံကြီးနဲ့ ရင့်ကြူးရင်း မေမေဝင်းဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အခုတင် သူ့လီးကို စုပ်ခဲ့တဲ့ မေမေဝင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို တယုတယစုပ်နမ်းနေလေရဲ့။

" ဆန်နီ.. ဒါလင်.. ဒဏ်ရာပေါ်အောင်တော့ မလုပ်နဲ့ကွာ.. အိမ်ကဘဲကြီးပြန်လာရင် မကောင်းဘူး"

ဒီတော့မှ အလျှော့ပေးပြီး လည်တိုင်လေးကို မျှင်းပြီးစုပ်ယူနေပါတော့တယ်။ မေမေဝင်းရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ပန်းသွားလို့ ပျော့ခွေနေတဲ့ ဆန်နီ့လီးကို အားမလိုအားမရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေး နေပါတယ်။ မေမေဝင်းရဲ့ လည်တိုင်အနှံ့နမ်းယင်း အောက်ကိုလျှောဆင်းလာလိုက်တာ ဧရာမဂျယ်လီတုံးကြီး တွေလို ပြောင်ချောဝင်းလက်နေတဲ့ နို့အုံကြီးဆီရောက်လာပါတယ်။ သမီးတစ်ယောက်မွေးပြီး အသက် ၃၀ကျော် တာတောင် အပျိုစင်နို့ကနေ တပြားသားမှလျှော့မကျသွားဘူး၊ အဲ.. ပိုကြီးကြီး၍လာတာတော့ရှိတယ်၊ တရုတ်မမို့ နို့အုံကြီး မာကျောဖြူလုံးကြီးကို ဖြူဝင်းဝင်းလဲ့နေတယ်။ လက်ဘက်ရည်ပန်းကန်လုံးအလတ်စားရဲ့ ဝေလောက်ရှိတဲ့ စက်ဝိုင်းပုံပန်းရောင် အကွင်းကြီးက အနီရောက်ဘက်လုပြီး တင်းမာနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို ဝိုင်းထားတယ်။ တင်းမာနေတဲ့ နို့အုံတစ်ဖက်ကို ငုံပြီးစုပ်ယူနေတယ်။ မေမေဝင်းခမြာ သဘောအတွေ့ကြီးတွေ့ သလို ခါးတွန့်ပြီး တဟိဟိနဲ့ သဘောကျနေတယ်။ ရော်ဘာဘော်လုံးလို ပြောင်လက်နေတဲ့ နို့အုံကို သွားနဲ့ခြစ်ပြီး ကိုက်ပေးနေယင်း လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးနေပါတယ်။ ချက်ချင်းဘဲ နို့အုံတစ်ခုလုံး ပန်းရောင်းသွေးပြေားလာတယ်။ နို့သီးလေးတွေကိုစို့ယင်း စို့ယင်းနဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ လက်နဲ့ချေနေတဲ့ နို့အုံဖက်ကလည်း အရည်တွေဖြေးဖြေးထွက်လာလိုက်တာ ဘေးကိုတောင် စီးကျနေပြီး နို့အုံကိုဖီညစ်လိုက်ယင် ပိုထွတ်တယ်။

" အား.. ဆန်နီ..ဖြေးဖြေးကွယ်.. မမနာတယ်"

ဒီတော့လည်း ညစ်အားကိုလျှော့ပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကိုပါစို့ပေးတယ်။ မေမေဝင်းလဲ မျက်စိမှိတ်ပြီး ဇိမ်ခံနေလေရဲ့။ နို့အုံနှစ်ခုလုံးဟာ သွားရည်တွေကြောင့် ဆီသုတ်ထားသလို ပြောင်လက်နေပါတယ်။ ကျေနပ်လောက်အောင်လဲ စို့ပြီးပြီမို့ တရွေ့ရွေ့နဲ့ အောက်ကိုဆင်းသွားပြန်ပါတယ်။ ဖောင်းမို့မို့ဆီးခုံမှာ ဟနေတဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးသွားနဲ့ ချစ်ချလိုက်တယ်၊ ချစ်ချလိုက်တယ်ဆိုတာ နာအောင်တော့ မဟုတ်ဘူးလေ သာသာပေ့ါ။ နီညိုရောင်အမွှေးကြမ်းတွေကြားက ရင့်မှဲ့တဲ့ သစ်သီးလို အက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲမှာ မရမ်းစေ့ရောင် စောက်စေ့ကလေးကို အစွန်းတစတွေ့လိုက်ရတယ်။ မက်မောစရာဘဲ၊ ဖြစ်နိုင်ယင် တစ်သက်လုံးပါးစပ်ထဲ ငုံထားချင်လောက်အောင် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ပါ၊ သူ့နေရာနဲ့သူ ပိုတယ်လိုတယ်မရှိဘူး။ 

တရှုံ့ရှုံ့နမ်းယင်းကနေ စောက်ဖုတ်ရဲ့ အကွဲကြောင်းအထဲ တည့်တည့်ကိုရောက်သွားပါတယ်။ ချွဲကျိနေတဲ့လျှာကို စောက်ပတ်အလွှာကြားထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ မေမေဝင်းကော့တတ်သွားလေရဲ့။ စောက်စေ့ကလေးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှာ ဖိညပ်ပြီးလျှာကြမ်းကြီးနဲ့ စောင်းတိုက်ပေးတော့ မေမေဝင်းဖင်ကြီးတွေ ကြွတတ်လာတယ်။ အားမလိုအားမရသံကြီးနဲ့ တဟင်းဟင်း ငြီးနေလေရဲ့။ ပြည့်ဖြိုးဖေါင်းအိတဲ့အပြင် စောက်ဖုတ်ရဲ့ဖိညပ်ပေးမှုကြောင့် တွန့်လိမ်ခွေလိပ်နေတဲ့ အတွင်းသားနှစ်လွှာကို နှုတ်ခမ်းမွှေးငုတ်တိုတွေနဲ့ ဘယ်ညာတိုက်ပေးလိုက်တော့။

" အား… အား.. ဆန်နီ..ဆန်နီ.. အဲ့လိုမလုပ်နဲ့.. မမ မနေတတ်ဘူး။ အား.. ဆန်နီ. မလုပ်နဲ့..အိုး"

ချက်ကောင်းမိလို့ မညှာတမ်းကလိပေးနေပါတယ်.။ သူ့ရဲ့ငုတ်စိစိအမွှေးတွေ ထွက်နေတဲ့ မေးစေ့ကို စောက်ဖုတ်ထဲနှစ်ပြီး စောက်စေ့ကို အတင်းသားဖိပွတ်နေပါတော့တယ်။ မေမေဝင်းခမြာတော့ အိပ်ယာခင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဆုပ်ယင်း စောက်ဖုတ်ဟာ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်နေရှာတယ်။

ဖြစ်မှာပေ့ါ။ ဒီလောက်နူးညံ့တဲ့စောက်ခေါင်းထဲ အမွှေးကြမ်းကြီးတွေထဲ့ကလိတယ်ဆိုတော့ ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲ။ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေလဲ ချောင်းပေါက်မတတ် တသွင်သွင်စီးကျလာလေရဲ့။ ဆန်နီ့ မေးစေ့တစ်ခုလုံး ရွှဲနေတာဘဲ။ နောက်ဆုံးတော့ မီးဖိုအသေးစားလေးတစ်ခုလို ပူနွေးနေတဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို လျှာထိုးသွင်းလိုက်တယ်၊ ချောမွေ့နူးညံ့တဲ့ အတွင်းသားတွေကို ကြမ်းတမ်းတဲ့လျှာကြီးနဲ့ မနားမနေ ပွတ်တိုက်ပေးနေတယ်။ မမြင်ရတဲ့ အတွင်းသားတွေဟာ လှိုင်းထသလို လှုပ်ရှားနေတာတော့ ခံစားလိုက်းရတယ်။ လျှာကိုစုပ်ယူနေတာကိုး၊ ဒါပေမယ့် ချောလွန်းလို့ လျှာကိုတော့ စုပ်မယူနိုင်ဘူး။ မေမေဝင်းဟာ ဆန်နီခေါင်းကိုကိုင်ပြီး စောက်ခေါင်းနဲ့ ဖိကပ်ပေးထားလိုက်တယ်၊ ဆန်နီကလည်း အထာညက်တာမို့ စောက်ခေါင်းဝကို ငုံမိအောင် ပါးစပ်ကြီးဟပြိးတော့ထားလိုက်တယ်။

" အင်း.. အင်း… အား"

ရင်ထဲကလှိုက်ရွံ့လာတဲ့ တဏှာသံအဆုံးမှာ ဆန်နီပါးစပ်ထဲ ပူနွေးတဲ့ အရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ကျလာပါတော့တယ်။ ဆန်နီလဲ မေမေဝင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှေးပြီး ခဏမှိန်းနေလေရဲ့။

" ဆန်နီ.. ထတော့ကွား.. လိုးစရာရှိယင် လိုးတော့ အချိန်ကမလောက်ရတဲ့ အထဲ ဇိမ်ယူမနေနဲ့."

" နားပေးမှ အားပြည့်မှာပေ့ါမမရဲ့.. နို့မို့ယင် ကောင်းကောင်းလိုးဘို့ မလွယ်ဘူး"

" နင်ဒီလောက်တောင် မနိုင်ဘူးလား"

" မနိုင်တာမဟုတ်ဘူး.. မမကို သေအောင်လိုးချင်လို့ပါ.. တစ်ခါထဲ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်း ဗြန်းဗြန်းကွဲ သွားအောင်လိုးပစ်ချင်လို့.. မမစောက်ဖုတ်က သိပ်ချစ်စရာကောင်းတာကိုးဗျ"

" သေနာကောင်လေး.. ငါ့ကို မကောင်းကြံနေတယ်.. ကဲ.. စိမ်လိုက်လေ.. ငါဘဲ စောက်ဖုတ်ပြဲမလား.. မင်းဘဲလီးကျိုးမလားလို့ ဘယ့်နှဲ့လဲ"

" အိုကေ.. ဒါဆိုကုန်ပေး.. ဒီနည်းနဲ့ဆို မမဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်"

" စသွင်းသွင်းချင်းတော့ အရမ်းမသွင်းနဲ့နော်"

" စိတ်ချပါ"

လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ မေမေဝင်းရဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဝကို ကုတင်အောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ ဆန်နီဟာ သူ့လီးကြီးနဲ့ တေ့လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းမသွင်းသေးဘဲ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် လိုက်ပွတ်ပေးနေပါတယ်။ စောက်စေ့ကို လီးချောင်းကြီးနဲ့ ထိုးပေးလိုက်လို့။

" ဆန်နီ.. လုပ်ပါတော့ .. နင်ကလဲ ကလေးတုန်းကဟာမျိုးတွေ လုပ်နေပြန်ပြီ"

သူ့ကို ကလေးနဲ့ အနှိုင်းခံရလို့ အတော်ဒေါသထွက်သွားပါတယ်.. ဒါကြောင့်..။

" ပြွတ်.. ဗြစ်.. အမေ့.."

သူ့ခရမ်းချဉ်သီးဒစ်ကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲ မြှုပ်သွင်းလိုက်ပါတယ်။ အင်မတန်မှ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းကြီး ဝင်သွားတာမို့ မေမေဝင်းခမြာ အတော်နာသွားရှာတယ်။ ဘာဘဲပြောပြော ဒစ်ကတော့ အခေါင်းထဲရောက်သွားမိပြီ။ မေမေဝင်းရဲ့ ကုန်းနေတဲ့ပုံစံဟာ သိပ်လှတာဘဲ။ ဖင်ကားကားကြီးနဲ့ ခါးသေးသေးနဲ့ တွဲကျနေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေဟာ ဆန်နီကို အားရပါးရ ဆောင့်ချင်စိတ်တွေကြွလာအောင် ဆွပေးနေပါတယ်။ ဒစ်ဝင်နေတဲ့လီးကို မကျွတ်အောင် အသာလေးမေမေဝင်းရဲ့ လက်မောင်းတွေကို သေချဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ပါတယ်။ မေမေဝင်းလဲ သူ့လက်တွေကို နောက်ပြန်အနေအထားနဲ့ ဆန်နီလက်မောင်းတွေကို ပြန်ရစ်သိုင်းပြီး ချိတ်ထားလိုက်တယ်။ သူတို့ရဲ့ လက်တွေဟာ မြွေတွေ မိတ်လိုက်သလို လိမ်ယှက်နေကြတယ်။

" ဗြိ.. ဗြစ်.. ဗြစ်..ဗြစ်..အ.. အ.. အား.. ဆန်.. ဆန်နီ.. နာတယ်.. အား.. ဒုတ်..အား"

မေမေဝင်းရဲ့ မချိမဆန့်အော်သံဟာ အခန်းထဲမှာဟိန်းသွားပါတယ်။ ဆန်နီလီးဟာ တစ်ရစ်ချင်း စောက်ပတ်သားတွေကို ပွတ်တိုက်ရုန်းကန်ပြီး ဝင်သွားပါတယ်။ နောက်ဆုံးအပြင်မှာ ကျန်နေတဲ့ နှစ်လက်မလောက်လဲ အဆုံးဝင်ရော သားအိမ်တစ်ခုလုံး ပြုတ်ထွက်သွားပြီထင်ရလောက်အောင် နာကျင်သွားရှာပါတယ်။

" ဟင့်ဟင့်.. နာလိုက်တာ.. ဆန်နီရယ်.. နင်ရက်စက်လိုက်တာ.. အား.. အရမ်းမမွှေနဲ့.. အထဲမှာ စုတ်ပြတ်သတ်နေပြီ.. ဟဲ့"

မေမေဝင်တစ်ယောက် ဗျစ်တော်ဗျစ်တောက်ပြောနေပေမယ့်လည်း ဖင်ကိုတော့ မသိမသာကော့ပြီး ခံနိုင်မခံနိုင်စမ်းကြည့်နေပါတယ်။ ခဏငြိမ်နေပြီး ဆတ်ကနဲ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြန်ပါတယ်။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ကျင်တတ်သွားအောင် ခံလိုက်ရပြန်တယ်။ ပြီးတော့မှ.. အတင်းဖြေချနေတဲ့ မေမေဝင်းလက်တွေကို မလွတ်အောင်ချုပ်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပါတော့တယ်။ မေမေဝင်းခမြာ ဒူးနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ထိန်းခံထားရပြီး လက်တွေက နောက်ပြန်လိမ်ပြီး မြောက်ကိုင်ခံထားရလို့ အင်မတန်နာရှာပါတယ်။ ကိုယ်ရှေ့ပိုင်းက ဘာမှအပင့်အထောက်မရှိလို့ နို့အုံတွေဟာ ပြုတ်ကြွေတော့မလို နာရီချိန်သီးလို လှုပ်ခါနေတယ်။ ဒါကြောင့်ရင်ဘတ်လည်း အောင့်လာတာပေ့ါ။ လီးဟာ အသားပြင်ထဲ စိုင်ဝင်လာလိုက် ပြန်နှုတ်လိုက်နဲ့ မညှာတမ်းလိုးနေတယ်။ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးပူလာတယ်။ ဒါကြောင့် အရည်တွေညှစ်ညှစ်ထုတ်ပေးနေမိတယ်။ သက်သာလို သက်သာငြားပေ့ါ၊ ဒီတော့မှ လီးကပိုသွက်ပြီး ခံလို့အရမ်းအရသာရှိတာဘဲ။

" ပြွတ်. ပြွတ်.. ဗျစ်.. ဖွပ်.. စွပ်.. ပြွတ်.. အင့်. အင်း. အား.. အား.. ဆန်နီ.. ဆန်နီရယ်.. ကောင်းလိုက်တာ.. အိုး.. အား.. ဆောင့်သာဆောင့်.. ငါခံနိုင်ပြီ.. အိုး.. အား.. အမေ့.. အား"

ဆန်နီလက်တံရှည်ကြီးဟာ မေမေဝင်းရဲ့ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရာကနေ သံချိတ်ကြီးတွေလို ကုပ်ပြီး ပုခုံးတွေကို လှမ်းချိတ်လိုက်ပါတယ်။ မေမေဝင်းခမြာတော့ ပျံကြွတော့မဲ့ ဇင်ယော်မလေးလို ဆန်နီလက်ဖျံမှာ သူ့တဒေါင်ကွေးတွေနဲ့ ချိတ်ရက်ကလေးပေ့ါ။ လီးဟာစောက်ခေါင်တစ်ခုလုံးမှာ ပြည့်ကြပ်နေပါတယ်။ လီးထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း လေတွေနဲ့ စောက်ရည်တွေအံကျလာသလို လီးပြန်ထုတ်ယင် လေတိုးဝင်သံတွေ ဆူညံနေလေရဲ့၊ လီးကို အဆုံးထိမြှုပ်ပြီး ထမင်းမွှေသလို မွှေပေးတော့ မေမေဝင်းခမြာ ထွန့်ထွန့်လူးနေရှာတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ချွေးတွေရေချိုးထားသလို ကျနေတယ်။ မောလည်းမောလှပြီ၊ မေမေဝင်းရဲ့ ပေါင်လျောက် ဖြူပြစ်ပြစ်အရည်တွေ စီးကျလို့နေလေရဲ့။

" ဆန်နီ.. ဆောင့်ဆောင့်.. ငါရပြီ.. ငါခံနိုင်ပြီ.. ပြီးတော့မယ်.. ပြီးတော့မယ်.. အင်း..အင်းး..အား"

မေမေဝင်းပြီးပုံကတော့ ကြောက်စရာကောင်းပါသေးတယ်.. တစ်ခါထဲ မျက်ဖြူတွေဘာတွေလန်ပြီး တဆတ်ဆတ်အကြောတွေဆွဲနေတယ်လေ၊ ပြီးတော့မှ ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ မေမေဝင်းပြီးပေမဲ့ ဆန်နီမပြီးသေးဘူး၊ ဒါကြောင့်အံကြိးကြိတ်ပြီး အားသွန်ခွန်စိုက် ဆောင့်နေပါတယ်။ မေမေဝင်းကတော့ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အင့်ကနဲ့.. အင့်ကနဲ့ မချိမဆန့်မြည်တမ်းနေရှာတယ်။ လီးဟာ ဒုတ်တစ်ချောင်းလို မာတောင်ပြီး အထဲက ကလီစာတွေကို တွန်းထုတ်သလိုဖြစ်နေတာကို၊ နောက်ထပ်အချက် ၃၀ လောက် မနားမနေဆောင့်ပြီးတော့မှ အားကနဲ့ အသံနက်ကြီးနဲ့အော်ပြီး သုတ်ရည်နွေးနွေးတွေကို မေမေဝင်းရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲ တဗျင်းဗျင်း ပန်းထုတ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား မှောက်ရက်ကြီး ကုတင်ပေါ် ဘုန်းကနဲ့ လှဲချပြီး ငြိမ်သွားရဲ့.. လီးကတော့ စွပ်ရက်ဘဲ။ မေမေဝင်းရဲ့ အတွင်းသားတွေက လီးကို မသိမသာ ဆုပ်နယ်ပေးနေတော့ ပျော့ခွေနေတဲ့လီးက ပြန်မာချင်လာတယ်။ အချိန်ကလည်း နာရီဝက်လောက်ခြားနေပြီကိုး။

" ကဲ.. ကိုယ်တော်လေး အောက်ဆင်း.. ပက်လက်အိပ်"

" မမလုပ်မလို့လား"

" ဒါပေ့ါ.. မင်းလဲမောနေပြီ.. မမဘာသာလုပ်ယင် ကိုယ်စိတ်ကြိုက်ဆောင့်လို့ရတယ်"

ဆန်နီဟာ မေမေဝင်းသဘောအတိုင်း အောက်ဖက်လှိမ့်ချပြီး ပက်လက်လေး အိပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မပျော့မမာဖြစ်နေတဲ့လီးကို ပါးစပ်မှာတေ့ပြီး အာငွေ့ပေးလိုက်တော့ ချက်ချင်ဘဲ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို ဒေါသတကြီး ခေါင်းထောင်လာတာဘဲ။ ပြီးတော့ ငုတ်ကြီးတစ်ချောင်းလို မတ်မတ်ကြီးတောင်နေတဲ့ လီးကို နီရဲပြိး သွေးစို့နေတဲ့ စောက်ခေါင်းဝမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ကိုယ်အလေးချိန်နဲ့ ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းနေလေရဲ့၊ အသားထဲကို ထိုးလိုက်တဲ့ အပ်တစ်ချောင်းလို တအိအိနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ဝင်ရောက်သွားပုံဟာ မေ့နိုင်စရာမရှိပါဘူး။ လေပြင်းမိတဲ့ ကျွဲကောသီးကြီးတွေလို ဗရမ်းဗတာလှုပ်ရမ်းနေတဲ့ နို့အုံကြီးတစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ပင်မပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်စို့နေပါတယ်။ လီးကို တစ်ရစ်ချင်း စောက်ဖုတ်ထဲသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ ဇိမ်ယူပြီးဆောင့်နေပါတယ်။

" ဆန်နီ.. နောက်လဲ တို့မကြာမကြာ တွေ့ရအောင်နော်"

" အင်း.. ဒါပေမဲ့ အကိုကြီးလာယင် ခဏခဏတွေ့လို့မကောင်းဘူးမမရဲ့ ..အားလုံးဒုက္ခရောက်ကုန်မယ် ...သူ့ဒေါသလဲ မမသိရက်သားနဲ့ မမနဲ့မယူခင်တုန်းကဆို ပိုဆိုးသေး.. ကျနော်က ငယ်ငယ်ဘဲရှိသေးတယ်"

" အမယ်လေး ဒါငါ့တာဝန်ထားစမ်းပါ ဆန်နီရယ်၊ နင့်အကိုကြီး ဒါတွေကိုလိုက်ကြည့်ဘို့ အချိန်မရှိဘူး လိုက်ကြည့်လဲ ငါ့တို့မိန်းမတွေရဲ့ မာယာကို နင်တို့ယောက်ျားတွေ မနိုင်ပါဘူး"

" ဒါကစာဆိုတွေပါ တကယ်ဆို ယောက်ျားတွေကို မိန်းမတွေမနိုင်ပါဘူး"

" ဘာမနိုင်တာလဲ.. ကဲ. ကဲ. ကဲ.."

စိတ်မဆိုးဘဲနဲ့ စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်ပြိး ဆန်နီလီးကို သူ့စောက်ခေါင်းထဲ အားရပါးရဆောင့်ဆောင့် သွင်းနေပါတော့တယ်။ ဆန်နီလဲ အားကျမခံ အောက်ကနေခါးကိုကော့ကော့ပေးယင်း သားအိမ်ကို လီးနဲ့ဆောင့်မိအောင်လုပ်နေရဲ့၊ ဆောင့်သာဆောင့်.. ရတယ်.. လီးကကြီးလွန်းရှည်လွန်းတော့ မေမေဝင်းခမြာ တဟင့်ဟင့်.. တအားအားနဲ့ မချိမဆန့်အသံတွေထွက်နေရဲ့။

" မမက သိပ်တော်တာဘဲဗျာ.. မမစောက်ဖုတ်ထဲကနေပြီးကို စုပ်နေလိုက်တာ ကျနော်ဆို နေလို့တောင် မရဘူး..ဆောင့်.. မမ.. ဆောင့်..မမ ..ဆောင့် မမမေ ရာ ကျနော်တတ်ဆောင့်ပေးမယ်"

" အမယ်… ရပါတယ်.. ငါနိုင်တယ်"

ပြောပြောဆိုဆို ဆန်နီပုခုံးတွေကို လက်နဲ့ဆွဲပြီးခါးကို ကုန်းချလိုက်ပါတယ်၊ အနီးစပ်ဆုံးပြောရယင် ဆိုင်ကယ်သမားရဲ့ပုံစံမျိုးဆိုပါတော့၊ ပြီးတော့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကို ကြွကြွပြီးလီးကို စောက်ခေါင်းထဲအားရပါးရ ထည့်နေရဲ့။

" ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်.. တောင့်ထား မမပြီးတော့မယ်.. အင့်..အင့်.. အားး..အား.ရှီး.. ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်..အား.. အားး…အား"

မချိမဆန့်အော်ပြီးယင်း ဆန်နီကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားပါတယ်၊ ဆန်နီ ဆီးခုံတစ်ခုလုံး ရွှဲရွှဲစိုအောင် အရည်တွေသွန်ထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူ့စောက်ခေါင်းထဲမှာတော့ ဆန်နီလီးက အတောင့်လိုက်သားအိမ်ထဲသွင်းထားတဲ့ ဓားလို ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ရှိနေဆဲပါ။ ဆန်နီကြာကြာမဆောင့်နိုင်ပါဘူး၊ မေမေဝင်း အမေမပြေခင်မှာဘဲ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို သိုင်းဖက်ပြီး တစ်ပတ်လှိမ့်လိုက်ပါတယ်။ အခုဆို မေမေဝင်ကအောက်က ဆန်နီကအပေါ်ကပေ့ါ။ မေမေဝင်းရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေကြောင့် စအိုမှာလဲ ပိုရွှဲပြီး ချွဲကျိကျိဖြစ်နေပါတယ်။ ဒီတော့ ဆန်နီဟာ အကြံတစ်ခုရပြီး စောက်ခေါင်းထဲကလီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်လေရဲ့။ ပြီးတော့

" အို.. ဆန်နီ.. မလုပ်နဲ့.. မလုပ်နဲ့.. ငါခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး.. ကွဲပြဲကုန်ရင် ဒုက္ခ"

" ရပါတယ် မမရယ်"

" မလုပ်နဲ့.. မရဘူး"

" အော် တေ့ကြည့်မယ်… မရယင်မလုပ်ဘူး"

ပြောပြောဆိုဆို မေမေဝင်းရဲ့ စအိုဝမှာ လီးဒစ်ကို တေ့လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့

" ဗြစ်.. အ.. နာတယ်.. နာတယ်…"

" ခဏပါ"

" ဗြစ်..ဗြစ်..ဗြစ်.. အား.. အား.. အား.. အမလေးနော်.. ငါသေတော့မှာဘဲ.. ဆန်နီရယ်.. မမကို သနားယင် ဖင်တော့မလိုးပါနဲ့.. နာလွန်းလို့ပါ"

" ရပါတယ်ဗျာ"

" ဗြစ်.. ဗြစ်.. အား.. အား.. အီး.. ဟီးး.. ဟီး.. နင်သိပ်ရက်စက်တာဘဲ.. ဟင့်. ဟင့်.. ကျွတ်ကျွတ် နာလိုက်တာနော်.. အမလေး.. အား…"

" ဖြစ်နေလိုက်တာ"

အပြန်အလှန်ပြောရင်းဆိုယင်းလီးဟာ အဆုံးထိ မေမေဝင်းရဲ့ စအိုထဲ ဝင်သွားပါတယ်။ မေမေဝင်းခမြာ အသံပြာကြီးနဲ့ ကုန်းအော်ယင်း သည်းသည်းထန်ထန် ငိုချလိုက်ရဲ့ မတရား နာတာကိုး။ ဆန်နီကတော့ မသိကျိုးကျင်နဲ့ ပေါင်ဖြဲ ဒူးကွေးထားတဲ့ မေမေဝင်းရဲ့ ဒူးခေါက်ကွေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖိတွန်းပြီး ဖြဲချလိုက်ပါတယ်။

" အား.. သေပါပြီဆန်နီရဲ့.. နင်ငါ့ကိုသတ်နေတာလား"

" ခဏနေယင် ကောင်းလွန်းလို့ တသက်လုံးထဲ့ထားပါဖြစ်သွားရမယ်..မမ"

ပြောပြောဆိုဆို လီးကို အဖျားကျန်လောက်ရုံဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်ချလိုက်ပါတယ်။

" ပြွတ်.. ဗြစ်.. အား"

မေမေဝင်းကော့တတ်သွားပါတယ်။ လီးဟာအဆုံးထိဝင်ရုံတင်မကဘူး ... အထဲမှာ ပိုရှည်လာသလိုဘဲ ပိုလဲကြိးလာတယ်ထင်ပါရဲ့၊ မေမေဝင်းတစ်ယောက်အလိုးခံရတာနဲ့ မတူဘဲ တကိုယ်လုံးကို စောက်ဖုတ်ကနေ စပြီးနှစ်ခြမ်းခွဲခံရတာနဲ့တူနေပါတယ်။ ပေါင်လဲ အက်ကုန်အောင်ဖြဲခံထားရ၊ စောက်ဖုတ်ကလဲ မတရားပြဲနေတော့ မကြာခင်မှာဘဲ တကိုယ်လုံးမှာ အက်ကြောင်းလိုက်ပြီး နှစ်ခြမ်းဖြစ်သွားတော့မယ်လို့ ထင်ရပါတယ်။ မေမေဝင်းရဲ့ မချိမဆန့်ခံစာရပုံကိုတော့ ဆန်နီသနားစိတ်ဝင်သွားတယ်ထင်ရဲ့ ဖြေးဖြေးချင်းဆောင့်ပေးနေပါတယ်။ ၅ မိနစ်လောက် မှန်မှန်လေးဆောင့်ပေးပြီးရော မေမေဝင်းခံစာရတာတွေ သက်သာလာပါတယ်၊ တဖြေးဖြေးအရသာတွေ့လာတယ်ဆိုပါတော့။

" ဆန်နီတစ်ယောက် မကောင်းဘူးကွယ်.. မမကို ငိုအောင်လုပ်တယ်"

" ကောင်းစေချင်လို့ပါ.. အခုဘယ်လိုလဲ ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား"

" အင်း… ကောင်းတော့ ကောင်းသလိုဘဲ"

" အမြဲတမ်းပုံမှန်လိုးရတာ ငြီးငွေ့စရာကြီးပါမမရယ်၊ တစ်ခါတစ်ရံတော့ နည်းသစ်ကလေးတွေနဲ့ လုပ်ရတာပိုကောင်းတယ်၊ တစ်ချို့နည်းတွေက သိပ်ခက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ထိလိုက်ယင်ခွေသွားတယ်"

" ဒါဆိုမမကို တစ်နေ့နည်းတစ်မျိုးနဲ့ လိုးပေး"

" တနှစ်ကုန်မှဘဲ နည်းပေါင်းစုံမယ်"

" တကယ်လား.. အဲလောက်တောင်များလား"

" ဟုတ်တယ်.. မသိသေးတဲ့နည်းတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်"

" ဒါဆို ပျော်စရာကြီးပေ့ါ"

" အခုနဲနဲပြင်းပြင်ဆောင့်မယ်.. ခံနိုင်ပါမလား"

" သိပ်တော့မပြင်းနဲ့ ကြိုက်တော့ကြိုက်လာပြီ"

မေမေဝင်းရဲ့ခွင့်ပြုချက်ရတော့ လီးကိုတဆုံးဆွဲထုတ်လိုက် အားနဲ့ဆောင့်သွင်းလိုက်နဲ့ ရက်ရက်စက်စက်လိုးပါတော့တယ်။

" ပြွတ်.. ပြွတ်..စွပ်.. ဒုတ်.. အင့်.. ဒုတ်.. အား.. ကောင်းလိုက်တာဆန်နီရယ်.. ဒုတ်.. အ အား"

ဆန်နီဆောင့်ချက်တွေဟာ တဖြေးဖြေးသွက်လာပါတယ်။ နောက်ဆုံဇယ်စက်သလို ဒုန်းကနဲ ဒုန်းကနဲ ဆောင့်ပြီး သုတ်ရည်ပူတွေကို စအိုထဲ ပန်းထုတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ မေမေဝင်းပေါ် ကြိုးပြတ်ရုပ်သေးလို ရှောကျသွားပါတော့တယ်။ 

မေမေဝင်းလည်း အလိုက်သင့်ဘဲ ဆီးဖက်ထားလိုက်တယ် တယုတယနဲ့ပေ့ါ။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်နာရီလောက်မှိန်းနေယင်းကနေ ပထမဆုံး စလှုပ်ရှားလာတာကတော့ မေမေဝင်းပါ။ ဆန်နီလီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သေချာကြည့်နေတယ်လေ။

" ထူးဆန်းတယ်နော်.. ယောက်ျားအချောင်းနဲ့ မိန်းမအပေါက်နဲ့ သိပ်အံ့သြစရာကောင်းတယ်"

" ဒီလိုလိုက်လောညီထွေမရှိလဲ ကမ္ဘာကြီးမယ် ငြီးငွေ့စရာကြီးဖြစ်နေရှာမှာပေ့ါ"

" မမစောက်ဖုတ်လှရဲ့လားဟင်"

" သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်.. ပေါင်မုန့်လို ဖောင်းနေတဲ့ ဆီးခုံအောက်က ဒါးရှနာလို နီရဲရဲအကွဲကြောင်းလေးရယ်၊ မရမ်းစေ့ရောင် စောက်စေ့ကလေးရယ် ကြွက်နားရွက်လို အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေရယ်"

" အို.. ဘယ့်နှယ် ကြွက်နားရွက်က ပါလာရတာလဲ.. တခြားဟာနဲ့ နှိုင်းယင်နှိုင်းပါ"

" အော်.. မမကလဲ ကြွက်နားရွက်ဆိုတာ ကျနော်ပြောတာမဟုတ်ဘူး.. ရှေးပညာရှိကြီးတွေက ဥပမာ ဥပမေယျနဲ့ ပြောခဲ့တာ"

" ဘယ်လိုဥပမာလဲ"

" သူကဇာတ်လမ်းလေးနဲ့ဗျ"

" ဘယ်လိုလဲ"

" တစ်ခါက မင်းသာတစ်ပါးရှိတယ်တဲ့၊ ငှက်ပျောတော့မင်းသာဆိုပါတော့၊ သူအရွယ်ရောက်လာတော့ သူ့ရွယ်တူမင်းသားတွေက သူ့ထက်စောပြီး အိမ်ထောင်ပြုတာကို သတိထားမိလိုက်တယ်။ သူစဉ်းစားတာပေ့ါ၊ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ ဘာကွာလို့ယူကြတာလဲပေ့ါ၊ သူတို့ခေတ်မှာက လိင်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး အရှက်အကြောက်ကြီးလို့ ဒါကြောင်းဘာမှနားမလည်ဘူး မဟုတ်လား။ သူ့ဖာသာစဉ်းစားပေမဲ့ အဖြေကမပေါ်ဘူး၊ ဒါနဲ့သူ့အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီသွားမေးဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်တဲ့"

" တော်တော် သနားဖို့ ကောင်းတယ်နော်.. ဆန်နီ"

" ဒါပေ့ါ.  တစ်နေ့ သူ့ခမည်းတော်ဆီ အခစာမဝင်ဘဲ သူ့သူငယ်ချင်းဆီ အသာလစ်ထွက်သွားတယ်။ ဟိုရောက်တော့ မေးတာပေ့ါ၊ သူငယ်ချင်းက မိန်းမယူတဲ့အရသာသိချင်ယင် လီးနဲ့အနေတော်ဖြစ်မဲ့ ဝါးဆစ်တစ်ခုထဲလီးကို ထဲ့ကြည့်လို့ပြောလိုက်တယ်"

" ဒါလဲသိရော သူ့ခမြာ ထမင်းတောင်မစားနိုင်ဘူး၊ အခွင့်သင့်မဲ့အချိန်ကို စောင့်နေတာပေ့ါ၊ အဲ ညလဲရောက်ရော အသင့်ရှာထားတဲ့ ဝါးဆစ်ထဲလီးကို စွပ်ချလိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီဝါးဆစ်ထဲ ကြွက်က သူမသိအောင်ဝင်နေတာကိုး.. လီးလဲဝင်လာရော မတရားဝင်လာတဲ့ ကြွက်သူခိုးထင်ပြီး ဒစ်ကို ကိုက်ချလိုက်တယ်၊ မင်းသားလေးရဲ့ အော်သံဟာ နန်းတော်တစ်ခုလုံး ဟိန်းသွားတာဘဲ"

" နန်းတော်တစ်ခုလုံး အုံးအုံးကျွတ်ကျွတ်နဲ့ လာကြည့်တော့  သူ့အဖြစ်ကို သိသွားတယ်၊ ခမည်းတော်ကြီးက ဒီလောက်တောင်တဲ့သားတော်ကို အမြန်ဆုံးမိန်းမပေးစားဘို့ အမိန့်ချလိုက်တယ်"

" တိုတိုပြောရရင် အိမ်နီးချင်း ဘုရင်တစ်ပါးရဲ့ သမီးနဲ့ရသွားတယ်ဆိုပါတော့၊ အဲမင်္ဂလာဦးညမှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရင်ခုံစရာလေးတွေပေ့ါ၊ ဒါပေမဲ့ မင်းသားက မင်းသမီးနားမကပ်ဘူး ဟိုပြေး ဒီပြေးနဲ့ ရှောင်နေတယ်။ မင်းသမီးကလဲ အခုခေတ်မိန်းကလေးတွေလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဆိုတော့ ဗြောင်ဘဲဖွင့်မေးလိုက်တယ်၊ ဒီတော့မင်းသားက သူ့ရဲ့စမ်းသပ်မှုနဲ့ ခမည်းတော်အထင်လွဲပြီး မိန်းမပေးစားကြောင်း၊ အိမ်ထောင်ပြုတာ အရသာမရှိတဲ့အပြင် အသက်ထွက်မတတ်နာရတဲ့ အကြောင်းပြောပြလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မိန်းမတွေရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ဝါးဆစ်ထဲ ကြွက်အောင်းသလို ကြွက်တစ်ကောင်တော့ ရှိမှာဘဲ ထင်တယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်တဲ့။ သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းအဖြေနဲ့ သူ့အတွေ့အကြုံ ပေါင်းပြီးယုတ္တိဗေဒကျကျ အဖြေထုတ်လိုက်တယ်ဆိုပါတော့"

" ဒီတော့ မင်းသမီးက နည်းမျိုးစုံနဲ့ သူ့ရဲ့အဆိုကို ချေဖျက်တာပေ့ါ၊ မင်းသားကတော့ ဇွတ်ဘဲ၊ မင်းသမီးလေးလဲရှက်မနေနိုင်ဘူး၊ ဟုတ်တယ်လေ ရင်ခုံစရာလေးတွေ ဖြစ်ရမဲ့ ညမဟုတ်လား၊ သူ့ရွှေချည်ထိုး ထမီကို အသာမတင်ပြီး ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကား စောက်ဖုတ်ကို လက်မနှစ်ချောင်းနဲ့ဖြဲပြီး `မောင်တော် ဒီမှာလာကြည့်စမ်း.. ဘယ်မှာလဲ ကြွက်.. လာပါ.. သေချာလာကြည့်´ လို့ ဆိုတော့ မင်းသာက မရဲတရဲခပ်လှမ်းလှန်းကနေ ကြည့်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ခွေလိပ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို တွေ့တော့ 

" ဟိုမှာလေ.. ဟိုမှာ.. နှမတော်ရဲ့.. နားရွက်ကလေးတွေတောင် ပေါ်နေတယ်"

ဆိုပြီး တောင်ရှည်ပုဆိုးကို ပုခုံးပေါ်ဖတ်ကနဲ့တင်ပြီး အိပ်ဆောင်ထဲက တစ်ချိုးထဲ ထွက်ပြေးသွားတယ်တဲ့ ဟားး.. ဟားး.  ဟားး…"

" နားထောင်လို့ကောင်းသာဘဲ.. ဒါနဲ့မိန်းမတွေရဲ့ အထဲနှုတ်ခမ်းသားဟာ ကြွက်နားရွက်ဖြစ်ရတယ် ဆိုပါတော့"

" ဒါပေ့ါ"

" ကဲ.. အချိန်ရှိတုန်း.. လုပ်လိုက်ကြစို့"

" မမခံနိုင်သေးရဲ့လား"

" အိုး… ငါကမေးရမှာပါ"

ဆန်နီနဲ့ မေမေဝင်းတို့ဟာ တူနှစ်ကိုယ်ချစ်ကမ္ဘာလေးကို မနက် ၈နာရီအထိ မနားတမ်းတည်ဆောက် နေကြပါတော့တယ်၊ ပြီးတော့မှ မနားချင်နားချင်နဲ့ နားလိုက်ရတယ်၊ သမီးပြန်လာတော့မှာကိုး။

" ဆန်နီ.. တူမောရိုး.. အီး.. လာခဲ့နော် မမေ့နဲ့"

" ကောင်းပြီလေ.. မမသာစောင့်နေ"

...........................................................

ဆန်နီဆိုင်စောစောသိမ်းလိုက်ပါတယ်။ မေမေဝင်းနဲ့ချိန်းထားတယ် မဟုတလား၊ လှေကားကို နင်းတယ်တောင် မထင်ရဘဲ အပေါ်ထပ်ရောက်လာခဲ့တယ်။ အခန်းတံခါးက တွန်းဖွင့်ရုံနဲ့ပွင့်သွားတယ်။ မမသူ့ကို မျှော်နေရှာတော့မယ်၊ တွေ့တာနဲ့ နှုတ်ခမ်ကိုး စုပ်ပစ်လိုက်မယ်၊ ဘာညာစဉ်းစားယင်း အိမ်ခန်းထဲ အသာလှမ်းဝင်လိုက်တယ်။

" အင်း.. ဟင်း.. အဟင်းး.. ရှီး.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. အား.. ရှီး.. အား.. အင်းး.. အိုးး"

ခေါင်းကဆံပင်တွေတောင် ထောင်ထသွားရဲ့။ အသာလေးချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ နတ်သမီးလေးတပါးရောက်နေပါလား။ မမသမီးပေ့ါ.. ရောက်နေပါလား။ မမသမီး.. နာမည်က ထူးတဲ့.. တလမ်းလုံးဘုရင်မလို့ သတ်မှတ်ထားလောက်အောင် ချောတယ်။ ရုပ်ကော ပစ္စည်ရော ပြောစရာမရှိဘူး၊ အသက်က ၁၆ နှစ်ဘဲရှိသေးတယ်။ အလှဆုံးက စွင့်ကားနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေဘဲ သူ့ကြောင့်ဆန်နီခမြာ စိတ္တဇနာစွဲနေရတယ်။ ထူးကိုတသသနဲ့ပေ့ါ မတူမတန်မှန်းသိလို့ အသာကုပ်နေရတာ..။ အခုတော့။။

ဘုရင်မထူးလဲ တခြားမိန်းမတွေလို လီးတောင်းတနေတယ်။ ကျောအောက်မှာ ခေါင်းအုံး သုံးလုံးလောက်ဆင့်ခံပြီး ကုတင်ခြေရင်းမှာရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ဖက်ကို ပေါင်ဖြဲပေးထားတယ်၊ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်အစားဆိုလို့ ဘာမှမရှိဘူး၊ ဒီမြင်ကွင်းကြောင့် ဆန်နီရူးတော့မလို ဖြစ်သွားလေရဲ့။ ကောင်မလေးလက်ထဲမှာ အမဲရောင်ဘက်ကိုလာနေတဲ့ ခရမ်းသီးတစ်လုံး၊ ကျပ်ဝိုင်းလောက်ရှိပြီး တစ်ထွာလောက်ရှည်မယ်၊ မှန်ထဲမှာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပြန်ကြည့်ပြီး ခရမ်းသီးနဲ့ ဆွဲမွှေပေးနေရဲ့။ ဆန်နီကြည့်ရင်း လီးတောင်လာတယ်။ 

ဇစ်ဆွဲဖြုတ်ပြီး ခရမ်းသီးထက် ၂ဆလောက်ကြီးတဲ့ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးကတော့ မသိရှာဘူး၊ ဖီးလ်တွေသိပ်တတ်နေရဲ့ သူူ့နို့အုံလေးကို အသာပွတ်သပ်ယင်း နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတယ်၊ ခရမ်းသီးရဲ့ တစ်လက်မလောက်ကို အခေါင်းထဲနှစ်ပြီး လှည့်ပတ်မွှေပေးနေတယ်။ သူ့ရဲ့ရှိုက်သံနဲ့ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်နဲ့ ခရမ်းသီးချော်သံတွေကို အခန်းအပြင်ကတောင် ကြားရတယ်။

ခင်ဗျားတို့လည်း ဆန်နီနေရာမှာဆိုရင်ကော၊ ကောင်မလေးကို မကူညီပေးချင်ကြဘူးလား။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

အသေကျွေးတဲ့ မိထွေး (စ/ဆုံး)

အသေကျွေးတဲ့ မိထွေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ ထူးပိုင်ရေ… မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…” 

“ ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…”

“ သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…”

“ ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော ပြောရောပေါ့ဗျာ…အခုမှ စာမေးပွဲ ပြီးလို့… နောက်ရက်တွေ သူတို့နဲ့ လျှောက်လည်မလား မှတ်တယ်… ဟေ… သူတို့ ဆိုတော့… ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ရှိတုန်းကွ…” 

“ နှစ်ယောက်ပါ… မေလေးရာ… အချင်းချင်းလည်း သိတယ်… ဘော်ဒါအကန့်သဘောမျိုး ထားကြတာ…”

“ ဟ… မင်းက စွံလှချည်လားကွ… ရိုးရော ရိုးကြရဲ့လား…”

“ မေလေးကတော့ လုပ်ပြီ… ရည်းစားထားပါတယ်ဆိုမှ… ရိုးရဲ့လား ဆိုတော့… ကျနော်က ဘယ်လို ပြန်ဖြေရမှာလဲ… ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ ထည့်ပြီး ထိုင်ကြည့်နေတယ်လို့ ဖြေရမလား…”

“ ခိခိ… မင်းကတော့ အဖေ့ခြေရာ နင်းပါ့ကွာ… ကဲ… ထားပါတော့… ဟိုမှာ တစ်လ လောက် နေပြီး မင်းဘာသာ ပြန်ချင်လည်း မင်းအဖေကို ပြောပြီး ပြန်ပေါ့… မေလေးတော့ ဟိုမှာ ဘယ်လောက် ကြာကြာ နေရမလဲ မသိသေးဘူး…”

“ ဟုတ်ပါပြီ… မေလေးရာ… ဒါဆိုလည်း ကျနော် အခုမှ စာမေးပွဲခန်းက ပြန်လာတာဆိုတော့… သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘီယာဆိုင် သွားလိုက်ဦးမယ်…” 

“ အေးအေး… စောစောတော့ ပြန်လာခဲ့… ဒီက ဒေါ်သိန်း နဲ့ ဦးဖိုးတုတ်ကို မနက်ဖန် မနက် ရွာပြန်လွှတ်မှာမို့…”

“ ဟုတ်ကဲ့… မေလေး… သွားပြီ…”

အိမ်မှ ထွက်ခွာသွားသော ထူးပိုင် ရဲ့ ကျောင်ပြင်ကို ကြည့်ပြီး မေလေး ခေါ် ဒေါ်မေဝသန် သည် သူမ ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ အသက် ၃၀ သာ ရှိသေးသော မေဝသန် သည် ထူးပိုင် ရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးအောင် နှင့် လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်ကမှ အိမ်ထောင်ကျသည်။ မုဆိုးဖိုဖြစ်လို့ သနားပိုကာ ကြင်နာမိရာမှ ငြိကြခြင်း ဖြစ်သည်။ 

ဦးအောင်က နယ်စပ်က ပစ္စည်းတွေကို မြို့ကြီးတွေကို သွင်းသည့် အလုပ် လုပ်သည်။ ထိုက်သင့်သလောက် ပိုက်ဆံ ရှိလို့လည်း လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ မေဝသန် မငြင်းဖြစ်။ ထူးပိုင်က အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက အသက် ၁၆ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။လူပျိုပေါက် အရွယ်မို့ ထိန်းရခက်သော်လည်း သူ့ဘာသာ အေးဆေး နေတတ်သည်။ 

မေဝသန်လည်း အစက သူစိမ်းဆန်ဆန် ဖြစ်ပေမယ့် ထူးပိုင် အသက်အရွယ် ရောက်လာတာနဲ့ အမျှ သူငယ်ချင်း ပုံစံ ပေါင်းဖြစ်ကြသည်။ သူ့ကိုလည်း သူ့အမေ နေရာဝင်လာတာမို့ အမေ လို့တော့ မခေါ်နိုင်ပေမယ့် နာမည် အဖျားဆွတ်တဲ့ မေလေး ဟုပင် ထူးပိုင် ကိုယ်တိုင် နာမည် ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က မေဝသန်ထက် ၁၀ နှစ် ကြီးသည်။ ဆိုတော့ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်နဲ့ ဆိုရင် ၁၀ နှစ်ကြီး၊ ၁၀ နှစ်ငယ် အနေအထား ဖြစ်သည်။

ဦးအောင်က ကာမကိစ္စမှာ သန်သည်။ အထာနပ်သည်။ ဦးအောင် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေလျှင် ညတိုင်း သူနှင့် ဆက်ဆံသည်။ နယ်က ပြန်လာလာချင်း ညတွေ ဆိုရင် မိုးလင်းတဲ့ အထိ လုပ်တတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်ဆို မေဝသန် တစ်ယောက် နောက်နေ့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး စပ်နေကာ ကိုင်ဆောင့်ထားသလိုပင်။ တကယ်လည်း ဦးအောင်က ကိုင်ဆောင့်ခဲ့တာပဲလေ။ အသက် ၄၀ ကျော်မို့ သန်တုန်း မြန်တုန်းပင် ဖြစ်သည်။

အားဆေးတွေလည်း စုံအောင် စားသည်။ ဟိုးတခေါက်ကဆို မြစ်ကြီးနားက ဖျံသို အရက် ဆိုပြီး ဝယ်သောက်ကာ မေဝသန်ကို အသေကြုံးထည့်သေးသည်။ အခုလည်း လားရှိုးကို သွားနေတာ ၄ လ လောက် ရှိနေပြီး၊ ကုန်ပစ္စည်းတွေက နည်းနည်း ကြာနေသဖြင့် မေဝသန်တို့ကို လှမ်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က အပြင်မိန်းမကိစ္စတော့ စိတ်ချရသည်။ ဦးအောင်သည် အစွဲအလမ်းကြီးသည်။ 

ဒါ့ကြောင့်ပဲ မေဝသန်ကို သူ့ တလက်ကိုင် အနေနဲ့ပဲ ထားခြင်းကြောင့် လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ညဘက်ကျတော့ ထူးပိုင် စောစော ပြန်ရောက်လာသည်။ မေဝသန်နှင့် အတူ ဒေါ်သိန်းတို့ရဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကူသိမ်းပေးပြီး၊ စောစော အိပ်ကြသည်။ ဒေါ်သိန်းတို့က ထူးပိုင် ငယ်ငယ်ထဲက အိမ်မှာ ကူဖော်လောင်ဘက် လုပ်ပေးကြတာ။

ဆွေမျိုးတွေလို ဖြစ်နေပြီ။ မနက်စောစော ထကြကာ၊ ဒေါ်သိန်းနှင့် ဦးဖိုးတုတ်တို့ လင်မယားကို ရန်ကုန်ဘူတာကြီးမှာ နေရာချခဲ့ပြီး သူတို့ ပြန်လာရမယ့် ရက်ကို ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ရန်ကုန်အထွက် သပြေရိပ်မှာ ဝင်ကာ မနက်စာ စားကြသည်။ မေဝသန်ကတော့ မုန့်ဟင်းခါး ကို အိုးဘဲဥ၊ အီကြာကွေးနှင့် မန်းလေးပဲကြော် ထည့်စားကာ လက်ဘက်ရည်ချိုဆိမ့် သောက်ပြီး၊ ထူးပိုင်ကတော့ ထမင်းကြော်ကို ဆိတ်သားဟင်းနှင့် စားသည့်အပြင် တိုရှည်တစ်ပွဲ၊ ပေါက်ဆီ နှစ်လုံးနှင့် နွားနို့ တစ်ခွက် သောက်နေသည်။ ဒီလောက်စားလို့လည်း ဒီခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်တာဟု မေဝသန် တွေးနေမိသည်။ ဟုတ်သည်။

ဦးအောင်ရော၊ ထူးပိုင်ရော လူကောင်ကြီးသည်။ ဦးအောင်သည် လူကောင်ကြီးသည်နှင့် အမျှ ညီတော်မောင်ကလည်း တော်တော်ကြီးသည်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ညီလေးရော တော်တော်လေးမှ ကြီးရဲ့လားလို့ မဆီမဆိုင် စဉ်းစားရင်း မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးက စိုစိစိ ခံစားလိုက်ရသည်။

ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့် ထွက်လာသောကြောင့် သက်တောင့်သက်သာနှင့် အေးဆေးပဲ မောင်းလာခဲ့သည်။ အစပိုင်းတော့ မေဝသန် မောင်းနေပေမယ့် သပြေရိပ်က အထွက်မှာတော့ ထူးပိုင် တလှည့် မောင်းပေးသည်။ ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာ မန္တလေးမြို့ထဲ ရောက်သွားသည်။ တည်းခိုစရာ မရှာသေးပဲ၊ မန္တလေး မဟာမြတ်မုနိဘုရားကို ဝင်ဖူးကြသည်။ ပြီးမှ အနီးအနားက တရုတ် ထမင်း၊ ဟင်းရောင်းရာ ဆိုင်တစ်ခုထဲ ဝင်ပြီး ညစာ စားကြသည်။ ထူးပိုင်က ပင်လယ်စာ အထူးသဖြင့် မုတ်ကောင်တွေ ခရုတွေကို တအား စားသည်။ 

ဒါလည်း သူ့အဖေ ဦးအောင်နှင့် တူသည်။ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ဦးအောင်သည် အိပ်ရာပေါ်က ကိစ္စတွေမှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့် ရောက်တာဟု ထင်သည်။ ညစာစားပြီးမှ ဟော်တယ်ပတ်ရှာရသည်။ အဲ့ဒီတော့မှ ပြသနာ ဖြစ်တော့သည်။ အခုချိန်က ခရီးသွားရာသီမို့ အခန်းတွေ အားလုံး ပြည့်နေသည်။ဒီလိုနဲ့ ဟော်တယ် တစ်ခုပြီး တစ်ခု ပတ်ရှာလိုက်တာမှာ နှစ်ယောက်ခန်းတော့ ရသေးသည် ဆိုတာ သွားတွေ့သည်။ ထူးပိုင်ကတော့ မေဝသန်ကို နောက်ထပ် ထပ်ရှာဦးမလား မေးသော်လည်း၊ လူက ပင်ပန်းတာက တကြောင်း၊ နောက်ထပ် ရှာလည်း ရမရ မသေချာတာက တကြောင်းကြောင့် ဒီမှာပဲ အခန်းယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ 

တစ်ခန်းထဲ အတူတူ နေရမှာကို ဘယ်သူမှ မပြောရန် မေဝသန်က ထူးပိုင်ကို မှာသည်။ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့မှ တကယ့်ကို ချွေးပြန်စရာ ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းအလယ်မှာ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင် တစ်လုံးပဲ ရှိသည်။ ထူးပိုင်ကတော့ မေဝသန်ကို သူ အောက်မှာ ဆင်းအိပ်ပေးမည်ဟု ပြောသော်လည်း မန္တလေးဆောင်းရဲ့ အအေးကို ခံနိုင်မည် မဟုတ်တာကြောင့် သူနှင့်ပဲ ကုတင်ပေါ် အတူအိပ်ရန် မေဝသန်က ပြောသည်။ အလယ်မှာ ခွခေါင်းအုံး (ဖက်ခေါင်းအုံး) ခြားထားမည်ဟု ပြောသည်။

နုံးကာ ပင်ပန်းသောကြောင့် မေဝသန်က အရင်ဆုံး ရေဝင်ချိုးလိုက်သည်။ ရေပန်းအောက်က ဖွာကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးတွေက ပင်ပန်းနွမ်းနွယ်မှုကို ဆေးချပေးသည်။ ထိုနည်းအတူ လန်းဆန်းတက်ကြွမှုတွေ ဝင်လာကာ လန်းဆန်းလာသည်နှင့် အမျှ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာပြီး လိင်စိတ်လည်း ဖြစ်လာသည်။ မေလေးသည် သူမရဲ့ ဆူဖြိုးနေသော နို့ ၂ လုံးကို မိမိဘာသာ ဆုတ်နယ်လိုက်ပြီး၊ အောက်က ညီမလေးကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနှင့် ပွတ်သပ်နေမိသည်။ 

သွေးသားမစပ်တဲ့ ယောကျာ်းလေး တစ်ယောက်နှင့် အခန်း တစ်ခန်းထဲ အတိအကျ ပြောရရင် ကုတင်တစ်ခုထဲမှာ အိပ်ရမည် ဆိုသည့်အတွေးက မိမိရဲ့ သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေသည်။ မိမိရဲ့ လင်ယောကျ်ား ဖြစ်သူ ဦးအောင်ကို သတိရမိသည်။ ဦးအောင်နဲ့သာ ဒီအချိန်ဆိုလျှင် စိတ်တိုင်းကျ ဖြုတ်ကျတော့မည်မှာ မလွဲ။ အခုလည်း အခန်းထဲ ရှိနေတာ ဦးအောင်ရဲ့ သွေးသားရင်းဖြစ်သူ ထူးပိုင်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ညီလေးကရော အကြီးကြီးပဲလား။သူ့အဖေလိုပဲ ကာမကိစ္စကျွမ်းကျင်မည်လား။ ဆိုသော အတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် ညီမလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း၊ လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့်ရင်း၊ ပြီးမြောက်သွားသည်။ 

ညဘက် ဘာဖြစ်မလဲ မေဝသန်လည်း မတွေးနိုင်ပေ။ မေဝသန် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာပုလင်းကို ယူသောက်နေသည့် ထူးပိုင်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မေဝသန်က ရေချိုးတဘက်ကို ကိုယ်လုံးပတ်ပြီး ထွက်လာသဖြင့် ကောက်ကြောင်းတွေက ပေါ်လွင်သည့်အပြင်၊ နို့တွေကလည်း တင်းရင်းပြီး တဘက်ပတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ထွက်လုမယောင်။ 

မေဝသန်ရဲ့ ရေချိုးအလှကို ကြည့်ပြီး ထူးပိုင်က ဂလု ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဘီယာသောက်တာလား၊ တံတွေးမြိုချတာလားတော့ ကာယကံရှင် ထူးပိုင်ပဲ သိလိမ့်မည်။ ဘီယာကို လက်စသတ်ပြီး ထူးပိုင်လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ မေလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေ ကျန်နေသေးသည်။

ဆပ်ပြာအနံ့ မွှေးအီအီလေးရော၊ ခုဏက သောက်ထားတဲ့ ဘီယာတန်ခိုးရော၊ ရေနွေးနွေးလေးရဲ့ခံစားမှုကောင်းလေးကရော က ထူးပိုင်ရဲ့ လိင်စိတ်ကို နှိုးဆွနေသည်။ ထကြွနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဆပ်ပြာ အမြှုပ်တွေ အများကြီး ဖြစ်အောင် ပွတ်တိုက်ပြီး၊ ခုဏ မြင်လိုက်ရသည့် မေလေးရဲ့ ရေချိုးအလှကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ကွင်းတိုက်နေတော့သည်။ မေလေးကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တအားတက်လာကာ ကွင်းတိုက်တဲ့ အရှိန်ကိုလည်း မြှင့်လိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ပြီးမြောက်သွားပြီးမှ ရေဆက်ချိုးပြီး၊ ရေချိုးခန်းအပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်တော့ မေလေးက ဦးအောင်နှင့် ဖုန်းပြောနေသည်။ 

ထူးပိုင်ကို ဖုန်းပြောနေရင်း လှမ်းကြည့်ကာ တိတ်တိတ်နေ ဟု သဘောရတဲ့ လက်ညှိုးလေးကို ဖုန်းပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနားတိုးကာ ပြသည်။

“ ဟုတ်… ကိုကြီး… မေလည်း လွမ်းပါတယ်… ကိုကြီးက သွားတာ ကြာတာကိုးလို့…” 

“ ခိခိ… ကိုကြီးနော်… သိပ်မဆိုးနဲ့…”

“ ကိုကြီးသားတော့ ဟိုဘက်ခန်းမှာ အိပ်နေလား မသိဘူး… မေလည်း ရေချိုးပြီးကာစ ကိုကြီးဖုန်း လာလို့ ပျော်သွားတာ…” 

“ ကိုကြီးနော်… မနက်ဖန်… တွေ့ရမှာပဲကို… နော်… လိမ္မာတယ်…”

“ အင်းပါ… ဒါပဲနော်… ချစ်တယ်… ချစ်တယ်… မနက်ဖန်မှ ကိုကြီး သဘောကျ… ဟုတ်ပြီလား…”

နားမထောင်လည်း ကြားနေရသော စကားလုံးတွေက ထူးပိုင်ရဲ့ သွေးသားကို ဆူပွက်အောင် လုပ်နေသည်။ ခုဏက ပြန်ငြိမ်သွားသော ညီတော်မောင်သည် ပြန်မတ်စ ပြုလာသည်။ ထူးပိုင်သည် ရေကို ခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ရင် ဝတ်နေကျ ဖြစ်သော ဘောက်ဆာ တစ်ထည်ထဲကို ဝတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျ ီ က စွပ်ကျယ် အဖြူ လက်နှင့်။

“ ထူးပိုင်… ဒါပဲ ဝတ်အိပ်တာလား…” 

“ ဟုတ်တယ်… မေလေး… ကျနော် ညအိပ်ရင် ခန္ဓာကိုယ်မှာ များများစားစား ဝတ်အိပ်တာ မကြိုက်ဘူး… အိပ်လို့ မပျော်ဘူး… ရတယ်မလား… မေလေး…”

“ အေးပါ… မင်းက မအိပ်တတ်ဘူးဆိုတော့လည်း တို့က ခွင့်ပြုရုံမှ တပါး တခြား မရှိဘူးလေ…” 

ထူးပိုင်ရဲ့ ဖောင်းပွနေသော ဘောက်ဆာကို ကြည့်ရင်း မေဝသန် က ပြောလိုက်သည်။ 

“ ခုဏ မင်းအဖေ ဖုန်းဆက်တာ တို့တွေ တစ်ခန်းထဲ အတူတူ အိပ်တယ်ဆိုတာ သိရင် တမျိုး မြင်သွားနိုင်တယ်… ဒါ့ကြောင့် လွှဲပြောလိုက်တာ… မင်းလည်း နှုတ်လုံပါစေနော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ… မေလေး… ဟော… ပြောနေရင်းနဲ့ အဖေ့ဆီက ဖုန်းလာနေတယ်…”

“ တီ...တီ…” 

“ ဟေး… ဖုန်းမကိုင်ပဲ ဘာလို့ အသံပိတ်လိုက်တာလဲ…” 

“ ဖုန်းမကိုင်တော့ဘူးလေ… မေလေးရ… ဒါမှ ကျနော် အိပ်နေတယ် ထင်ပြီး ယုတ္တိ ရှိမှာပေါ့…” 

“ ခိခိ… လူလည်လေး… ကဲ… တို့တွေ အိပ်ရအောင်… မနက်ဖန်လည်း ကားမောင်းရဦးမှာဆိုတော့…”

“ ဟုတ်… မေလေး” 

နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ပေါ်မှာ အလယ်ကနေ ခွခေါင်းအုံး ခြားပြီး အသီးသီး နေရာယူကြသည်။

ခဏကြာတော့ ထူးပိုင်သည် အဲကွန်းက အရမ်း အေးသည်ဟု ဆိုကာ အအေးလျှော့လိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ပူသည် ဖြစ်ကာ အပေါ်က ခြုံထားသည့် စောင်ပါးလေးကို အောက် ဆွဲချလိုက်သည်။ မေဝသန်ကတော့ ခြုံရက်သားလေးပါပဲ။ 

“ ထူးပိုင်… တို့ကို ခွခေါင်းအုံးပေး… တို့က ခွပြီးမှ အိပ်တတ်လို့… မင်းဘက်လှည့်ပြီး ခွလို့လဲ မဖြစ်ဘူးလေ… ရတယ်မလား…” 

“ ရတယ်လေ… မေလေး ယူလိုက်ပါ…”

“ ကျေးဇူး…”

ခွခေါင်းအုံးကို ခွယူပြီးတော့ ဟိုဘက်ကို ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဘီယာသောက်ထားသော ထူးပိုင်၊ အအေးဒဏ်ကြောင့် လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ ကုတင်မှ ထကာ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဗူး သွားယူပြီး၊ သောက်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာတော့၊ ဟိုဘက် လှည့်အိပ်နေသည့် မေလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်းက စွဲဆောင်နေသည်။ ရေသောက်ပြီးသည်တောင် အာခေါင်တွေ ခြောက်တုန်း။ မေလေးရဲ့ ဘေးနား အသာ ဝင်လှဲလိုက်သည်။

မေလေးရဲ့ ပူလို့ ထင်သည်၊ စောင်ကို မခြုံပဲ ထားထားသည်။ ဒီအတွက် သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေက ထင်ပေါ်နေသည်။ ခွခေါင်းအုံးကို ဖက်ထားသဖြင့် တင်ပါးက အနောက်ကို ပစ်ထားသလို ဖြစ်ကာ တင်သားကြီး တစ်ခုလုံး ဖုပြီး ထွက်နေသယောင်။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်သော ထူးပိုင်သည် မိမိရဲ့ ဘောက်ဆာ ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ငေါက်တောက် ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို ကွင်းတိုက်နေမိသည်။ မေလေးရဲ့ အနားမှာ လှဲနေရင်း၊ မေလေးကို ကြည့်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာက တော်တော်လေး အရသာကောင်းလှသည်။ မေလေး အိပ်နေလောက်ပြီဟု ထင်သဖြင့် လက်က အားပါလာသည်။

“ ထူးပိုင်… ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ…”

“ ဟာ… မေလေး မအိပ်သေးဘူးလား…”

“ မင်းက လှုပ်နေတော့ ကုတင်က လှုပ်နေတာပေါ့… တို့လည်း အိပ်ပျော်မယ် ကြံကာ ရှိသေး…”

“ ဆောရီးပါ… မေလေးရယ်… မေလေးကို ကြည့်ရင်း မနေနိုင်လို့…” 

“ မင်းတော့ ခက်လှချည်ရဲ့… ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်ကွာ… ပြီးရင် အိပ်တော့…” 

“ ကျနော် မပြီးသေးဘူး… မေလေးရ…”

“ မင်းဟာ… ခက်လှချည်ရဲ့… တို့ အိပ်ချင်နေပြီ…”

“ မေလေး… မအိပ်သေးဘူးဆိုတော့… ကူညီပေးပါလားဗျာ…” 

“ ဟေ… မင်းကလည်း မခက်ပေဘူးလား…”

“ မခက်ပါဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော် မြန်မြန်ပြီးမှ မေလေး အိပ်လို့ ရမှာမလား…”

“ ရှစ်… မင်းတော့ တော်တော် မလွယ်တာပဲကွာ… ကဲ… မျက်စိမှိတ်ထား…”

ဟိုဘက်ကနေ မလှည့်ပဲနဲ့ စကားပြောနေရာကနေ ထူးပိုင်ဘက်ကို လှည့်လာကာ မေဝသန်သည် ထူးပိုင်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ယူလိုက်သည်။ အ… မင်းလည်း လက်နက်ကြီး ပိုင်ထားတာပဲ ဟု ပြောကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။

မေဝသန်ရဲ့ လက်သာ ညောင်းလာသည်၊ ထူးပိုင် ကတော့ လုံးဝ မပြီးသေး။ ဘယ်လက်ညောင်းတော့ ညာလက်ပြောင်း ဆိုသည့်အတိုင်း လက်ပြောင်းပေးသည်။ အချိန်ကြာလာသော်လည်း ထူးပိုင် ရဲ့ ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်နေတုန်း။ 

“ မင်းက တော်တော် လွန်တယ်ကွာ… မပြီးသေးဘူးလား…”

“ မပြီးသေးဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော့်ကို ပြီးစေချင်ရင် တစ်ခု တောင်းဆိုလို့ ရလား… မေလေး…” 

“ ပြောလေ…” 

“ ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးပါလား… မေလေး…” 

“ မင်း ဒီလိုပြောမယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ… မင်းဆော်တွေတော့ မင်းဒဏ်ကို တော်တေ်ာ ခံရမှာပဲ…” 

“ သူတို့ကတော့ ကျနော်ကြာလေ… သူတို့ အတွက် ကောင်းလေပဲလို့တော့ ပြောတယ်… မေလေးရော… ဖေဖေ က မကြာလို့လား… အာ… မင်းအဖေလည်း တကယ့် လူသန်ကြီးကွ… တို့မှာ ကြိတ်မှိတ်ခံရတာ…”

“ ကောင်းတော့ ကောင်းတယ်မလား… မေလေး…”

“ တော်ပြီ… စကားမများနဲ့…” 

မေဝသန်သည် ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးကာ လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး ထူးပိုင်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ထည့်ပြီး လွေပေးတော့သည်။

အချောင်းလိုက် စုပ်လိုက်၊ ဥ ကို စုပ်လိုက်နှင့် ပုလွေမှုတ်ပေးတော့သည်။ တရွှီးရွှီး နှင့် တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသော်လည်း မပြီးသေးပေ။ ၅ မိနစ်မှ ၁၀ မိနစ် ကြာလာသည်။ ဒါလည်း မပြီး။ မေဝသန် ပါးတွေ ချိုင့်နေအောင် စုပ်သော်လည်း မပြီးသဖြင့် စိတ်တိုလာသည်။

“ ထူးပိုင်… မင်းက လွန်လွန်းတယ်ကွာ… တို့ ဒီလောက် စုပ်ပေးနေတာတောင် မပြီးဘူး…”

“ ကျနော်လည်း အံ့သြနေတာ… မေလေး… ဟို နှစ်ယောက်နဲ့တုန်းကတော့ ကျနော် ပြီးချင်တဲ့ အချိန် ကောက်ပြီးလို့ ရတယ်… အခုတော့ မေလေးက စုပ်ပေးနေတယ်… မဝသေးဘူး… ဆက်ခံချင်သေးတယ် ဆိုတဲ့ မသိစိတ်က တင်းခံနေလား မသိဘူး… တော်ရုံနဲ့ မပြီးဘူး…” 

“ ဟာ… စိတ်မတင်းထားနဲ့လေကွာ… တို့လည်း အာတွေတောင် ညောင်းလာပြီ… နောက်ဆုံး လုပ်ပေးစရာ ဒီဆောက်ဖုတ်ပဲ ကျန်တော့တယ်…”

“ ဟီး… အဲ့ဆောက်ဖုတ်နဲ့ ထည့်လိုးပေးပါလား… မေလေး… ဒါဆို အရမ်း မိုက်သွားမှာ…” 

“ အယ်တော့… တို့ စကားမှားသွားတာ…”

“ မမှားပါဘူး… မေလေးရ… မေလေး ပြောတဲ့ မေလေးရဲ့ ဆောက်ဖုတ်က အခုတွေ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီလေ…” 

ထူးပိုင်သည် ပြောလည်း ပြော၊ လက်က မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးကို ဆွဲယူပြီး ပွတ်လိုက်သည်။

အ… ဆိုသော အသံတိတ်လေးနှင့် အတူ မေဝသန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းသွားသည်။ ခဏလေးပဲ ပွတ်ပေးရသေးသည်၊ မေဝသန်သည် ထူးပိုင်ရဲ့ လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ကာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ညဝတ်ဂါဝန်ဝမ်းဆက် အင်္ကျ ီကို အပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မေဝသန်ရဲ့ အတွင်းခံတွေ မဝတ်ထားသော နို့ ၂ လုံးနှင့် ညီမလေးက အထင်းသား ပေါ်လာသည်။ ညီမလေး ရဲ့ အမွှေးတွေက မရိတ်ထားသော်လည်း အတို ဖြစ်အောင် ညှပ်ထားပုံ ရသည်။ ပုံစံ တကျ၊ မတိုမရှည်လေး။ 

ဦးအောင်ရဲ့ တလက်ကိုင် ပွဲတက်မယားမို့လို့လည်း ပစ္စည်းတွေက အလတ်ကြီး ရှိသေးသည်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ထားပြီး မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးထဲသို့ ထိုးထည့်တော့သည်။ အဲ့ဒီညက ထူးပိုင် နဲ့ မေဝသန်တို့ရဲ့ အချစ်တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်သည်။ ၃ ချီလောက် လုပ်ပြီးမှ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ကာ အိပ်ကြသည်။ နောက်နေ့မှာတော့ မနက် ၉ နာရီလောက်မှ ကားနှင့် လားရှိုးကို ဆက်တက်သည်။ တောင်ပေါ်ဒေသ ဖြစ်လို့ လမ်းမှာ တဖြည်းဖြည်း အေးစိမ့်လာသည်။ 

လမ်းတွင် ကားနည်းနည်း ပြတ်သည်နှင့် ကားလမ်းဘေး ခဏရပ်ကာ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်၊ နှိုက်လိုက်၊ ထုလိုက် နှင့် လားရှိုးရောက်သည်အထိ ပျော်ပါးကြတော့သည်။ လားရှိုးကို ရောက်တော့ ဦးအောင် က သူ့အသိကား ယူလာပြီး လာကြိုသည်။ မေဝသန်က ဦးအောင် ကားနဲ့ လိုက်သွားပြီး၊ ထူးပိုင်က သူတို့ကား နောက်က လိုက်လာသည်။ လားရှိုးက ရှမ်းဆိုင်လေးတွေ တော်တော်လေး စားလို့ ကောင်းသည်။ ရှမ်းမလေးတွေလည်း ချောသည်လေ။

လားရှိုးမှာ ထူးပိုင်တို့ တစ်လလောက် ကြာသွားသည်။ ဦးအောင်ရဲ့ ပထမ ကြန့်ကြာနေတဲ့ အလုပ်က အဆင်ပြေသွားပေမယ့် ဒီတခေါက်တော့ တရုတ်ပြည် ယူနန်အထိ တက်ယူရမည်ဖြစ်သည်။ ထူးပိုင်လည်း ပျင်းလာသောကြောင့်၊ ရန်ကုန်က မိမိရည်းစားတွေကိုလည်း သတိရသောကြောင့် ပြန်မည်ဟု ပြောကာ ပြန်ခဲ့သည်။ မေဝသန်ကတော့ ယူနန်ကို လိုက်လည်ပြီး ဈေးဝယ်ချင်သေးသည်ဆိုကာ ဦးအောင်နှင့် အတူ ပါသွားသည်။ ရန်ကုန်က အိမ်တွင် ထူးပိုင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သောကြောင့် ဒေါ်သိန်းနဲ့ ဦးဖိုးတုတ်တို့ကို မခေါ်သေးပဲနေခဲ့သည်။

အားရင် အားသလို၊ အချိန်ရရင် ရသလို ရည်းစား ၂ ယောက်ကိုလည်း အလှည့်ကျ အိမ်ခေါ်ပြီး ဖြုတ်ပစ်သည်။ ၂ ပတ်လောက် အကြာမှာတော့ ထူးပိုင် အပြင်က ပြန်အလာ အိမ်က မီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ အဖေနဲ့ မေလေးတို့ ပြန်ရောက်နေပြီ ဟု ထင်မိသည်။အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသော မေဝသန်ကိုသာ တွေ့လိုက်သည်။

“ မေလေး… ပြန်ရောက်ပြီလား… အဖေရော…” 

“ မင်းအဖေက ပစ္စည်းတွေနဲ့ အတူ ကားလမ်းကြောင်းက ပို့ရမှာမို့… ဂိတ်အဆင့်ဆင့် ဖြတ်ရမှာမို့လို့တဲ့လေ… ဒါနဲ့ပဲ တို့ အရင် ပြန်လာလိုက်တာ… မင်းအဖေက မန္တလေးထိတော့ လိုက်ပို့ပေးတယ်လေ…”

“ သြော်… ဖုန်းဆက်လိုက်ရောပေါ့… ကျနော် လာကြိုမှာပေါ့…” 

“ ရပါတယ်ကွာ… အခုလည်း အဲ့လောက် ပင်ပန်းတာမှ မဟုတ်တာ…” 

“ ဒါနဲ့ ဒေါ်သိန်းတို့ရော… ပြန်မလာသေးဘူးလား…” 

“ ကျနော် ပြန်မခေါ်သေးတာ… မေလေး… တစ်ယောက်ထဲမို့လို့… အေးဆေး နေမယ် ဆိုပြီး မခေါ်ဖြစ်တာ…”

“ မင်းနော်… မင်း ရည်းစားတွေကို ဘယ်နှစ်ခေါက်လောက် အိမ်ခေါ်ပြီးပြီလဲ…”

“ ဟီး… မေလေးကလည်း အချိန်အားတော့မှ ခေါ်ဖြစ်တာပါ… အခု မေလေး ရောက်လာပြီပဲ…” 

“ ဟိတ်… တို့ ကြိုပြောထားမယ်နော်… တို့တွေ ပတ်သက်တာ ရပ်ဘို့တော့ မပြောလိုဘူး… တို့လည်း မင်းကို သဘောကျတယ်… ယူဘို့တော့ မဖြစ်ဘူး… ဒီတော့ မင်းရည်းစားတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်စရာ မလိုဘူး… တို့တွေ ခဏလောက် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ ရတာပဲ… ဒါပေမယ့် တသက်လုံး မသိသလို လုပ်လို့ ရတယ်…”

“ ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်… မေလေးရာ… အေးဆေးပါ… ကျနော် ဒေါ်သိန်းတို့ကို ဘယ်တော့ ခေါ်ရမလဲ…” 

“ မင်းအဖေက နောက် တစ်ပတ်လောက် ကြာဦးမယ် ပြောတယ်… ဘယ်တော့ ခေါ်မလဲ ဆိုတာ မင်းသဘောပဲ…” 

“ ဒါဆို အဖေ ပြန်မလာခင် ၂ ရက် အလိုလောက်မှ ခေါ်လိုက်မယ်လေ…”

“ သဘောပါ… ကိုယ်တော်…” 

“ ဒါဆို… လာလေ… မေလေး… သွားရအောင်…” 

“ ဘယ်သွားမလို့လဲ…”

“ အချစ်ကမ္ဘာထဲ သွားမလို့… လိုက်မှာမလား…” 

“ အင်း…”

 ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေသော မေဝသန်ရဲ့ ပုခုံးကို ဖက်ကာ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ကမ္ဘာတည် ဓါတ်စာ (စ/ဆုံး)

ကမ္ဘာတည် ဓါတ်စာ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

ထွန်းရီတစ်ယောက် အိပ်ပြန်ချိန်နီးပြီမို့ လှန်ထားသော နွားထီးနှစ်ကောင်နှင့် နွားမသားအမိကိုပြန်ခေါ်ရန်တဲအတွင်းမှ ထွက်လာခဲ့သည်။နွားတွေက ယာခင်းနှစ်ကွက်ကျော်မှာရှိနေသည်မို့ အတန်ငယ်လှမ်းသည်။သူ့ယာခင်း တွေကတောင်မြေမှာပင် ကပ်လျှက်ရှိသည်။

အထီးတစ်ကောင်က ကြိုးလွတ်ပြီး အတော်ဝေးဝေးရှိ တောင်ခြေလျှိုကြားမှာရောက်နေသဖြင့် ဆွဲခေါ်ရန်သွားစဉ် ဘယ်ဘက်တောင်ခါးပန်းရှိ အလွန်ထူထပ်သောဝါးရုံတောကြားဆီမှ……………….

“ ရှုး…..ရှုး……ကျစ်………ကျစ်……….” 

ဟူသော အသံကြားရသဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်သည်။အေးမူကအသံမထုတ်ဘဲ သူ့ကို လက်ရပ်ခေါ်နေသဖြင့် နွားသို သစ်ငုတ်တစ်ခုတွင် ချည်ထားလိုက်ပြီး အေးမူရှိရာသို့သမန်းပင် ဝါးရုံပင်များကို ကွေ့ဖြတ်ကျော်ရင်း 

“ ဒီကောင်မ တစ်ယောက်ထဲ ဘာလုပ်နေတာပါလိမ့်…”

ဟူသော အတွေးဖြင့် အေးမူရှိရာသို့တက်လာခဲ့သည်။

မိုးကောင်းသောရာသီမို့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကျခတ်ဝါးပင်များက ပိန်းပိတ်အောင်စိမ်းစိုထူထပ်လျှက်ရှိနေပါသည်။အကြံအဖန်လုပ်ရန် အလွန်ကောင်းသော ဂျက်တစ်ခုပါလားဟု တွေးရင်းထွန်းရီ ကျားပြုံးပြုံးလိုက်သည်။

ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် မအားလပ်သည်မို့ သည်နေရာသို့ ထွန်းရီမရောက်ဖြစ်ပါ။ ယခုမူ သစ်တောဋ္ဌာနမှထင်းမခုတ်ရန်အတင်းအကျပ်တားမြစ်ထားသည်မို့ ပို၍ပင် မရောက်ဖြစ်တော့။အေးမူရှိသောနေရာသို့ရောက်သောအခါ ပို၍ပင် အံ့သြရပြန်သည်။

ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဝါးရုံပင်တွေက ထူထပ်စွာပေါက်နေသလောက် အလယ်ရှိ ၁၀ ပေပတ်လည်ခန့်ကွက်လပ်မှာမူရှင်းလင်းနေသည်။မျှစ်ချိုးသူ၊မှိုရှာသူတို့၏စခန်းချရာ နေရာမို့လားမသိအောက်ခြေတွင် မြေဇာမြက်ပင်များမှတစ်ပါး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိနေ ပါသည်။ဘေးဝဲယာရှိဝါးရုံကိုင်းဖျားတို့က အုပ်ဆိုင်းယှက်မိုးထားသဖြင့် အမိုးသဖွယ်လည်း ဖြစ်နေပြန်သည်။

ထွန်းရီတစ်ယောက် သူဖတ်ဖူးသော တောထဲက ထင်းခွေသမတစ်ယောက်နှင့်ဖိုးသူတော်တစ်ပါးတို့၏ကာမဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို သွားသတိရလိုက်မိသည်။အင်း နေရာတိုင်းမှာ ကာမရှိသည်ဆိုသလိုပါလား…အေးမူက ထွန်းရီကိုတွေ့သောအခါ……

“ လာပါအုံးဟဲ့ ဒီမှာ ငါ့မျှစ်စည်း ပင့်ပေးစမ်းပါ…….များတော့ တစ်ယောက်ထဲ မနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်…..”

ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။မျှစ်စည်းက အတော်ကြီး၏။လက်တပွေ့စာပင်မက။နောက်ပြီး မှိုဥနက်တွေကလည်းကျန်ကျောင်းကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကြီးနှင့် တစ်လုံး။တော်တော် လောဘကြီးတဲ့ အေးမူဟုထွန်းရီစိတ်ထဲထင်လိုက်သည်။အေးမူက အပေါ်မှထပ်ဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီ  လက်ရှည် ခပ်နွမ်းနွမ်းကိုခေါင်းခုလုပ်ရန် ချွတ်လိုက်သည်။အတွင်းက ဝတ်ထားသော အင်္ကျီ  က နီညိုရောင်ခါးတိုလက်ပြတ်တက်တရွန်အကျီၤဝတ်ထားသော ထဘီကလည်း နက်ပြာရောင်လေယာဉ်မောင်စ။ တော်ဝတ်ထဘီ၊

အင်္ကျီ  များဖြစ်၍ အရောင်ကတော့ အတော်လွင့်ပျယ်နေပါပြီ။ သို့သော် စိုပြေဖြူဝင်းသော သူမအသားအရေနှင့် အလွန်လိုက်ဖက် လှသည်။သူမ၏မိန်းမပီသသော စွဲမက်စရာအလှများကို အဝတ်အစားနွမ်းတို့က ဖုံးကွယ်ထားနိုင်စွမ်းမရှိပါပေ။

အေးမူ၏အဖုအထစ်၊အမို့အမောက်၊အရှိုက်အဟိုက် အစွင့်အကားတို့က တောဝတ်အနွမ်းတို့ကိုထွင်းဖေါက်၍ ထင်းထင်းကြီးပေါ်လွင်နေပါသည်။ ထို့အပြင် သွေးသားဆူဖြိုးပြီးအလှတွေတိုးနေသည့်အတွက် ထွန်းရီစိတ်တွေ ဗလောင်ဆူ လှုပ်ခတ်လာ၏။အင်းလေ………တစ်ချိန်ကရွာ၏ကွမ်းတောင်ကိုင်ဆိုတော့လည်း သည်လောက်တော့ ရှိပေမပေါ့။

အေးမူအသက်က……ထွန်းရီနှင့် မတိမ်းမယိမ်း…….(၂၆) နှစ် ဝန်းကျင်သာ ရှိသေး၏။သူမယောကျ်ား ခင်မောင်ဝင်းက ကချင်ပြည်နယ်ဘက် ကျောက်တူး ထွက်သွားရာ (၆) လကျော်ရှိပြီ။ယခုအချိန်ထိ ပြန်မလာပေ။

ငှက်ဖျားမိပြီး သေသလိုလို၊အဖမ်းခံရပြီး ထောင်ကျနေသလိုလို၊အသတ်ခံရ သလိုလိုသတင်းတွေထွက်ေ။ဘာမှတော့ သဲသဲကွဲကွဲမသိရ။ရွာသူရွာသားတွေအဖို့ သည်မျှအထိမျက်စိရေးမပေါက်ကြပါ။

အေးမူမှာ သားတစ်ယောက်သာ ရသေး၏။သူ့သားက အခုမှ ( ၂ ) တန်းသာ ရှိသေး၏။ခင်မောင်ဝင်း မိဘများနှင့်အတူနေရ၏။ခင်မောင်ဝင်း ထွက်သွားပြီး ( ၃ ) လ အကြာတွင် ခင်မောင်ဝင်းအမေလည်း သွေးတိုးရောဂါနှင့် ဆုံးသွားသည်။

ခင်မောင်ဝင်းအဖေ အေးမူ ယောက္ခမ နာမည်က ဦးထွန်းဟန်။ အသက်က (၄၈) နှစ်ခန့်ရှိပြီ…။တောင်သူလယ်လုပ်။ဆေးလည်းကု၊ပယောဂလည်း ကုသည်။ခင်မောင်ဝင်းက တစ်ဦးတည်းသောသားမို့အမွေကိစ္စအရှုပ်အရှင်းလည်း မရှိသည့်အတွက် အေးမူအဖို့အတော်လေး အဆင်ပြေလှသည်။

မြေယာအကွက်တွေက ထွန်းရီတို့လောက် မရှိတော့သည့်တိုင် (၁၅) ဧကကျော်လောက်တော့ရှိသည်။ဦးထွန်းဟန်ကိုယ်တိုင် သန်တုန်း မြန်တုန်း ကျန်းမာတုန်းမို့ လိုအပ်သောအခါမှသာ လူငှားတစ်ယောက်ခေါ်ပြီး ယောက္ခမနှင့်ချွေးမတို့ ကိုယ်တိုင်လုပ်ကြပါသည်။

သူတို့ယာခင်းများက ရွာအနီး ပတ်ဝန်းကျင်မှာသာရှိသည်။ ထွန်းရီတစ်ယောက် အိမ်က မိန်းမက ဗိုက်ကြီးနှင့်မို့ မိန်းမနဲ့ ကင်းပြတ်နေသည်မှာ အတော်ကြာပြီ။ဒါကဒုတိယဗိုက်ဖြစ်၏။ပထမကလေးက အေးမူသားနှင့်အသက်တူ အတန်းတူ မိန်းကလေးဖြစ်၏။

ဘာကြောင့်လဲတော့မသိ။သူ့မိန်းမသာ တစ်ဗိုက်ထွက်လာသည်။အေးမူ ကတော့တစ်ဗိုက်မပေါ်သေးပါ တစ်ယောက်ထဲသာမွေးပြီး သွေးသားဆူဖြိုး အလှတွေ တိုးနေသည့်အေးမူစောက်ဖုတ်က သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်ထက်သာပေတော့မည်။

ဒီတစ်ဗိုက် မွေးရပြန်လျှင် သူ့မိန်းမစောက်ဖုတ်က တစ်ခါပြဲရ ကျယ်ရအုံးမည်။စောက်ဖုတ်ကျဉ်းလာအောင်ဆိုပြီး ထိကရုံး၊ပဉ္စငါးပါးပြုတ်ရေဖြင့် ဆေးရကျောရ စိမ်ရတာလည်းအမော။ကလေးများတဲ့ မိန်းမစောက်ဖုတ်ဆိုသည်မှာ ထုံးစံအတိုင်းပြဲမည်။ စောက်ခေါင်းကျယ်မည်။

ဒီတော့ လီးသေးတဲ့ ကောင်တွေအဖို့ လုပ်ရတာဘယ်ကောင်း တော့မည်နည်း။ ဒီကြားထဲကိုယ့်ထက်လီးကြီးတဲ့ အကောင်နဲ့ တွေ့သွားလို့ကတော့ သွားကရောမှတ်။တော်တော့ တော်ပါသေး၏။ထွန်းရီလီးက စံချိန်လွန် မဟာစူပါလီးကြီးမို့သာ။

တစ်ခါက မထင်မှတ်ဘဲ ကလေးရှစ်ယောက်အမေ မလှသိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို အချောင်လိုးလိုက်ရသည်။စဉ်းစားကြည့်ပေ့ါ။ကလေးရှစ်ယောက် ထွက်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဘယ်လောက် ကျယ်မလဲဆိုတာ။သို့သော်ထွန်းရီလီးနှင့်တော့ အံကျဂွင်ကျပင်။

မလှသိုင်းသည်ပင် ထွန်းရီလီးအရသာကို စွဲသွားသည်။အခွင့်သာရင် သာသလို လာလာလိုးဘို့ လိုလိုလားလားပင် ဖိတ်ခေါ်ထားသည်။မလှသိုင်း ဆိုတာက အခုအေးမူရဲ့အဒေါ်အရင်း။တဏှာကလည်း အလွန်ကြီးသည်။ခြေသလုံးတုတ်တုတ် ဖင်ဆုံကြီးကြီး နို့အုံကြီးကတွဲတွဲ လက်ချောင်းတွေက တုတ်တုတ်နှင့်ဟတ္ထနီ အမျိုးအစားကြီးလားတော့မသိ။အခုချိန်ထိ ရုပ်ရေမကျ။လိုးချင်စရာကောင်းတုန်းပင်။

အခုလို လူသူကင်းဆိတ်တဲ့ တောတွင်းတစ်နေရာမှာ အဖုအထစ် အမို့အမောက်၊အရှိုက်အဟိုက်၊အစွင့်အကားတွေနှင့် တစ်လုံးတခဲကြီး ပြည့်စုံလှသော သွေးသားဆူဖြိုးပြီး အလှတွေတိုးချင်တိုင်းတိုးနေသည့် တပ်မက်ဖွယ်ရာ သက်တူရွယ်တူ အေးမူက ထွန်းရီကို မျှစ်စည်းပင့်ပေးရန်ခေါ်သည်ဆိုသော်လည်း ယခုအချိန်ထိ အေးအေးဆေးဆေးပင်။

လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ထားပြီး ညာဘက်ခြေကို ခပ်ကွေးကွေးလေး စဉ်းလျှက်ဘယ်ဘက်ဒူးကိုထောက်ကာ မို့မောက်ဖေါင်းတင်းနေသော ရင်အစုံကို ကော့ပြီး ခပ်ကားကားခပ်ဟဟကြီးများတောင် ထိုင်နေလိုက်သေးသည်။ထွန်းရီ ကိုလည်း တစ်စုံတရာပြောရန် စိတ်ကူးရှိနေပုံရ၏။

စောစောက ချွတ်ထားသော ရှပ်အကျီလက်ရှည်ဖြင့် သူမမျက်နှာနှင့်လည်ပင်းတဝိုက်က ချွေးများကိုပြောင်စင်အောင် သုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက် လက်မောင်းနှင့် ဂျိုင်းတဝိုက်က ချွေးစများပါမကျန်သုတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ပြီးမှ စောစောကအတိုင်းပင် ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း………………………

“ ဟူး…..ဖူး…..မောလိုက်တာဟာ….အခုချိန်မှာတော့ နင့်မိန်းမက ဇိမ်ကျနေတာဘဲ…..ကောင်မက ဗိုက်တစ်လုံးနဲ့ဆိုတော့ စားလိုက် ဖြဲကားအိပ်လိုက်နဲ့ အတော် ဟုတ်နေတာ….”

ထွန်းရီက အေးမူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘေးတိုက် အနေအထားတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး…………………

“ အင်း…..အဟင်း……..သူကတော့ ဇိမ်ကျမှာပေါ့ဟာ…..ငါ့မှာတော့ ညစာငတ်နေတာ အတော့်ကိုကြာသွားပြီဟ…..အေးမူရ…..”

အေးမူက ထွန်းရီကို စွေ့ကြည့်လိုက်ရင်း………………

“ ဟင်…နင့်ကောင်မကလဲ လွန်လှပါလားဟဲ့… ဒီဗိုက်အကြောင်းပြပြီး ထမင်းတောင် နေ့ဘို့ညစာမချက်ဖူးလား…..”

အေးမူစကားကြောင့် ထွန်းရီ တဟားဟား ရယ်လိုက်သည်။

“ ဟာ…..နင်ကလဲ တုံးလိုက်တာ ထမင်း၊ဟင်းကတော့ သူမချက်လဲ ငါ့အမေက ချက်တာပေါ့ဟ….ငါငတ်နေတဲ့ညစာက….ဒါ ဒါ ကဲ သိပြီလား….”

ထွန်းရီက လက်ညှိးနှင့်လက်မကို ရှည်ရှည်မျောမျောလေး ကွင်းပြပြီး စောက်ဖုတ်ပုံသဏ၏သဏ္ဍာန်လုပ်ပြလိုက်သည်။သည်တော့မှ အေးမူက သဘောပေါက်သွားပြီး…….

“ သွား….သေချင်းဆိုး…..အယုတ်ကောင်…..ငါက အဟုတ်မှတ်လို့……ဟွန်း… တော်တော်ယုတ်….”

မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။အေးမူ မျက်စောင်းထဲတွင် တစ်စုံတရာကိုမွတ်သိပ်မျှော်လင့်တောင့်တနေမှုအပြည့်ပါသော အရောင်လက်လက်များကို ထင်းကနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။

“ အော်……နင်ကလဲဟာ….မိန်းမဒါဖြစ်နေမှတော့ ဒါ ငတ်တယ်လို့ပြောတာများ ဘယ်ကလာယုတ်ရမှာလဲ….ဟဲ…ဟဲ…”

ထွန်းရီက လက်နှစ်ဖက်ကို ဗိုက်ကြီးသယ်ပုံစံမျိုး ဗိုက်ပြပြီး စောစောကလိုစောက်ဖုတ်ပုံစံလုပ်ပြလိုက်သည်။အေးမူမျက်နှာတွင်လည်း အရှက်နှင့်ရမ္မက်ရောစပ် ထားသောရာဂသွေးများ ဖြစ်ထွန်းလာပြီး မျက်နှာတပြင်လုံး နီမြန်းသွား၏။ 

“ ကဲ……တော်စမ်းပါ…..နင့်မိန်းမ မွေးပြီးမှ ငတ်သမျှ အတိုးချစားတော့ပေ့ါ..ငါ နင့်ကို ပြောစရာရှိလို့တမင်အချိန်ဆွဲပြီး စောင့်နေတာဟဲ့….”

“ ဘာလဲ….နင်က ….ငါ့ကို သနားပြီး ကျွေးချင်လို့လား….”

“ ဟွန်း…သေနာကောင် ထွန်းရီနော်…..မယုတ်မာနဲ့…ဒီနေရာက နတ်ကြီးတယ် ဘာမှတ်လဲ ပြောမရရင် ငါထလုပ်ပြစ်လိုက်မှာ….”

ပြောမည်သာ ပြောရတာ…..အေးမူတစ်ယောက် ပြုံးဖြီးဖြီးမျက်နှာဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေသောတဏှာဗို့အားပြင်းသည့် ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်မျက်လုံးများကြောင့် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်းထမျှနှလုံးခုံရင်တုံသွားပါတော့၏။

သူမလည်း ယောကျ်ားနှင့်ကင်းပြတ်နေသော မိန်းမပဲလေ သူမအနေဖြင့် ထွန်းရီနည်းတူ ကာမအာသာဆန္ဒများ အမှန်ပင်ရှိနေသော်လည်း မိန်းမသားမို့သာ သိုဝှက်ဟန်ဆောင်ထားရသည်။ဘယ်လောက်ပင် ဟန်ဆောင်ကောင်းကောင်း သူမကိုယ်နှိုက်က ထွန်းရီကို မသိမသာမြူဆွယ်မိသောအဖြစ်ကိုကား သူမကိုယ်တိုင် မသိရှာဘဲ ဖြစ်နေတော့သည်။

အေးမူက ဖင်တုံ ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှသောကြောင့် ထွန်းရီရဲ့ အကြည့်များကိုရင်မဆိုင်ဝံ့တော့ဘဲ မျက်နှာအောက်ချကာ….

“ တကယ်ပြောတာပါဟဲ့ ထွန်းရီရဲ့….ငါနင့်ဆီက အကူအညီတောင်းချင်လို့ ငါ့မှာတကယ်အခက်အခဲရှိနေလို့ ငွေ ၃၀၀၀ လောက်ခနချေးစမ်းပါ……အတိုးတော့ မယူနဲ့ပေါ့ဟာ…..၁၅ ရက်အတွင်းပြန်ပေးမှာပါ ….ငါရစရာရှိတဲ့ ငွေ ၅၀၀၀၀ က မိခင်လှိုင်ဆီက အခုထိမရသေးလို့ စိတ်ချ ငါ သူ့ဆီကပြန်ရရခြင်း နင့်ကို ပြန်ဆပ်မှာပါ  ”

အေးမူက သူပြောစရာရှိသည်ကို တဆက်တည်းပြောချလိုက်ပြီး ထွန်းရီမျက်နှာကိုမသိမသာမော့ကြည့်လိုက်သည်။

“ အေးပါ…..ရပါတယ်……ဒါပေမဲ့ နင်ပြောသလို ၁၅ ရက်ပဲနော်……မိန်းမကမွေးခါနီးပြီ….ညကျလာယူလှည့်ပေါ့…ဟာ …နေအုံး…နေအုံး….အိမ်လာမယူနဲ့…ခင်ကြည်တို့အိမ်လာခဲ့….ငါအဲဒီက…စောင့်နေမယ်…..မြဝတီပထမကားအချိန်လောက် ”

အေးမူတစ်ယောက် အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပါတော့သည်။စုကြေးငွေ မထည့်နိုင်တာ တပါတ်ကျော်ပြီ။

“ အေးပါဟယ် နင့်ကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး….”

“ အံမယ်လေးဟာ…..ကြီးကျယ်လိုက်တာ….ကိုယ့်ရွာသူရွာသားအချင်းချင်းဘဲ ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး….လိုအပ်လာရင် ကူညီရမှာပေါ့…..နင်လဲ ခင်မောင်ဝင်း နဲ့သာ မရရင်ငါ့မယားဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ…….အေး..တခုတော့ရှိတယ်နော်…..နင့်……လိုအပ်ချက်ကို ငါက…..ကူညီသလို…ငါ့လိုအပ်ချက်ကိုလည်း….နင်…ဖြည့်ဆည်း ပေးရမယ်…….”

ထွန်းရီက အေးမူနားတိုးကပ်လိုက်သည်။အေးမူကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ပါးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းပစ်လိုက်သည်။အေးမူကလည်း ငြင်းဆန်ဘို့ စိတ်ကူးမရှိပါ သူတို့နှစ်ယောက်သည်ကြောင်ခံတွင်းပျက်နှင့်ဆက်ရက်တောင်ပံကြိုးတွေလို ဖြစ်နေကြသည် မဟုတ်ပါလား။တယောက်ကလည်းယောကျ်ားနှင့်ကင်းကွာနေတာ  ၆ လခန့်ရှိပြီ။တစ်ယောက်ကလည်း မိန်းမဗိုက်ကြီးနေသည့်အတွက်စောက်ဖုတ်နှင့်လီး မတွေ့ရသည်မှာ ကြာလေပြီ။

ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်သည့်အဆုံး ဗိုက်ကြီးနေသော မိန်းမကိုဘေးစောင်းကွေးအိပ်ခိုင်းပြီး နောက်မှ ခပ်ဖွဖွလိုးရသည်။အထဲကကလေးကို ထိခိုက်မည် စိုး၍ လိုးရတာအားမရ…..ထွန်းရီက အလိုးကြမ်းသည်။ သို့သော် လရည်ထွက်သွားတော့လည်း ခဏတော့အာသာပြေငြိမ်းသွားသည်ပင်………

ဗိုက်ထဲက ကလေးက အထီးလားအမလားတော့ မသိ အမေနှင့်အဖေ လုပ်သူတို့၏သောင်းကြမ်းလှသော ကိလေသာကာမတဏှာဓာတ်တွေကတော့ ကလေးကို ကူးစက်မှာသေချာလှသည်။ထွန်းရီက အေးမူကို ဖက်ထားရာမှ နားနားကပ်ပြီး…….

“ အေးမူ….ဒို့လုပ်ကြရအောင်နော်….”

အေးမူက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။…….အချိန်ကြာကြာနူးနပ်နှိုက်ဆွမနေတော့ဘဲ အခြေအနေအရ မြန်မြန်လုပ်မှဖြစ်မှာမို့………

“ အေးမူရ…..အချိန်သိပ်မရှိဘူးဟ…အဲဒီတော့ နင်က မျှစ်စည်းပေါ်လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေး……ဒါမှတို့နှစ်ယောက်လုံး အားရမှာ…..အောက်ကအခင်းလဲမရှိတော့ ပက်လက်လှန်လိုးရင်လဲ နင်လဲကျောနာမယ်….ငါလဲ ဒူးပွန်းမယ်…ဒီမယ်ကြည့်ပါအုံး…ငါ့ကောင်ကြီး…ကော….”

ထွန်းရီ အေးမူကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ်အုပ်တင်ပေးလိုက်သည်။ ပုဆိုးတွင်းမှမာန်ဟုန်ပြင်းပြင်း တောင့်တင်းမာတောင်မတ်နေသော လီးတုတ်ရှည်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိရာအေးမူတကိုယ်လုံး ဖျဉ်းကနဲ ဖျဉ်းကနဲ ကြက်သီးမွှေးညင်းတွေထသွား၏။ 

ထွန်းရီလီးကြီးက သူ့ယောကျ်ားလီးထက် အဆမတန်ကြီးသည်ကို အလိုလိုသိလိုက်သည်။စိတ်ထဲမှာလည်း အလွန့်အလွန့် ကျေနပ်သွားတော့၏။ အမှန် အားဖြင့် အေးမူမှာ ထွန်းရီထင်သလိုလီးနှင့်ပြတ်နေသူ ကား မဟုတ်ပါ။ သူ့အကြောင်းနှင့်သူ ရှိပြီးဖြစ်၏။

“ ပြစမ်း….နင့်စောက်ဖုတ်ကကော ဘယ်လိုနေလဲ မသိဘူး…”

ထွန်းရီက ထဘီအောက်မှ လက်ရှိုပြီး အေးမူစောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနှင့်စမ်းကြည့် လိုက်ရာခုံးထဖေါင်းအိနေသော အတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တစ်ဝိုက်တွင် စိမ့်စိုနေသောစောက်ရေစေးစေးပြစ်ပြစ်တို့ကိုပါ စမ်းမိလိုက်၏။ 

မဆွတော့ဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ပြီးကာမှ မနေနိုင်လွန်းသဖြင့် စောက်စေ့လေးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့်ပွတ်ထိကလိဆွပေးလိုက်ရာ အင့်ကနဲ အသံထွက်ပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချကာ အေးမူတကိုယ်လုံးဆတ်ကနဲ တုန်ခါသွား၏။

“ ကဲ..ထဟာ….အဲဒီမျှစ်စည်းပေါ်မှာ လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးထား…ငါနောက် နေလိုးပေးမယ်….ဒါမှအားရပါးရရှိတာ….နင့်ကောင်က ဒီလိုလိုးပေးဘူးလား…”

“ အင်း….တခါတလေတော့…လိုးတယ်….”

အေးမူက ခေါင်းငြိမ့်ပြောရင်း မတ်တပ်ထကာ ထွန်းရီအလိုကျ မျှစ်စည်းပေါ်တွင် လက်ထောက်လျှက်ကုန်းပေးထားလိုက်သည်။။ထွားကားနေသော ဖင်ဆုံကြီးက ထွန်းရီ၏ရမ္မက်စိတ်တို့ကိုပိုမိုထကြွပြင်းထန်စေသည်။ထွန်းရီက ထဘီကို အောက်မှ ပင့်လှန်လိုက်ပြီး ခါးဆီသို့ ပို့ကာစုညှပ်ထားလိုက်၏။ အခုမှ အိစက်ဖြူဖွေးထွားကားလှ သော ဖင်သားဆိုင်ကြီးတွေက ထင်းကနဲ လင်းကနဲပေါ်ထွက်လာတော့သည်။

ထွန်းရီက ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပြီး အောက်တွင် ပုံထားလိုက်သည်။အေးမူ၏တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် နှစ်ချက်လောက် ဆတ်ကနဲ ပုတ်လိုက်ပြီးထောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့်တေ့ကာ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးလိုက်သည်။စောက်ရေတို့က အိုင်ထွန်း မတတ် စိုရွှဲနေပြီမို့ 

စွိ….စွပ်….ပြွိ…ပြွတ်….စွပ် စွပ် ဟူသော အသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။

ကလေးမွေးဖူးသော အအိုစောက်ပတ်ဖြစ်သော်လည်း ထွန်းရီ၏စံချိန်လွန် မဟာစူပါလီးကြီးကကြီးလွန်းသဖြင့် လျှောလျှောရှုရှု ဝင်ဘို့ ခဲယဉ်းသည်။ထွန်းရီက လီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ထိုးမသွင်းသေးဘဲ နှုတ်ခမ်းဝတစ်ဝိုက်တွင်သာ ပွတ်ဆွ ကလိနေသည်မို့ အေးမူတစ်ယောက် မရိုးမရွနှင့်အခံရခက်နေသည်။စောက်ဖုတ် တခုလုံးလည်း ခံချင်စိတ်ကြောင့် ယားကြွပွထလာ၏။ 

ထွန်းရီက စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းအလိုက် သူ့လီးကြီးကို ထက်အောက်ဆွဲချ လိုက်ပြီးစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တဖြည်းဖြည်းခြင်း အဆုံးထိဝင်အောင် ဖိကာ ဖိကာ သွင်းလိုက်သည်။ဒစ်လန်နေသော လီးကြီး၏ အရေပြားနှင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားအတွန့် များပွတ်တိုက်ထိခိုက်သွားသဖြင့် ဗျစ်ကနဲ….အသံပေး၍ လီးကြီးက အဆုံးထိအောင် မြုပ်ဝင်သွားသည်။

အေးမူခမျာလည်း စောက်ဖုတ်နှင့်လီးက တင်းကျပ်နေသည်မို့ ကာမအရသာကိုနင့်နေအောင်ခံစားလိုက်ရသည်။လီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ အဆုံးထိသွင်းကာ ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီးအေးမူခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အကျအန ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

ထို့နောက် လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်ခန့်ပြန်နှုတ်လိုက်ပြီး အဆုံးထိ ပြန်ဖိသွင်းသည်။ဤနည်းအတိုင်း အဝင်အထွက်ချောမောပြေပြစ်ရန် လေးငါးချက်ခန့် စမ်းသပ်ပြီးနောက် ခပ်သွက်သွက်ပင်ဆောင့်ပါတော့သည်။ဆောင့်ချက်အားတွေက တဖြည်းဖြည်းပြင်းထန်မြန်ဆန်လာသည့်အတွက်အေးမူ၏ခါးမှာ ညွတ်၍ညွတ်၍ သွားပြီး ပင့်ထိုးကော့ပေးနေသော ဖင်ဆုံကြီးကမြောက်မြောက်တက်လာသည်။

“ ဘွတ်…ဘွတ်….ဘွတ်….ဖွတ်…..ပလပ်…..ဖွတ်……”

“ အင်း….ဟင်း…..အမလေး….အင့်..အ….အား….ရှီး…..ကျွတ်….ကျွတ်….”

သူတို့နှစ်ယောက်၏အဆောင့်…..အကော့အပေးအယူများက ပြင်းထန်သွက်လက် လာသည်နှင့်အမျှအသံမျိုးစုံတို့ကလည်း ဆူညံလျှက်ရှိပါတော့သည်။

“ ဘွတ်…..ဖွတ်…..ဘွတ်……ဗြွတ်……..”

“ အမလေး….အီး…ဟင့်……အား…..ရှီး……ကျွတ်….ဆောင့်…ဆောင့်….အား..…ပြီးတော့မှာ….ဆောင့်….ဆောင့်…..အ….အား…”

အေးမူက ထိုသို့အသံပြုရင်း မျှစ်စည်းပေါ်တွင် တတောင်နှင့်ထောက်ကာ ခေါင်းစိုက်သွားပါတော့သည်။တင်ပါးခွက်ကြီးတွေက ရှုံ့တက်သွားပြီး တင်သားဆိုင်ကြီး တွေက တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ခါးကအနည်းငယ် အောက်သို့ထိုးစိုက်သွားသဖြင့် အနေအထားတစ်မျိုးဖြစ်သွားကာ လီးဝင်လီးထွက်မှုမှာပို၍ကျပ်သွား၏။

မည်သို့ပင် ဖြစ်ဖြစ် ထွန်းရီက ဆောင့်သည့်အရှိန်ကို လုံးဝမလျော့သည့်အပြင်ပို၍ပင်မြင့်တင်လိုက် သေးသည်။သန်မာလှသော နွားသိုးတစ်ကောင်၏အားမာန်ပါပါ ဆောင့်နေသည်နှင့်အလွန်တူလှပေသည်။

အချက်ငါးဆယ်ခန့် မနားတမ်း အသားကုန်ကြုံး၍ ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ သူ့လချောင်းတခုလုံးယားယံလာပြီး အောင်းထားသမျှလရေပူတွေကို အေးမူစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ဒလဟောပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ထွန်းရီ၏အပြီးနှင့် အေးမူ၏ ဒုတိယအကြိမ်အပြီးတို့မှာ တထပ်တည်းကျသွားပြီးအပြီးခြင်းဆုံကာ ကာမ အထွတ်အထိပ်အရသာကို အကောင်းဆုံးခံစားလိုက်ကြရတော့သည်။

...............................................................

ပြတ်နေသည်မို့လားမသိ အရသာက အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းနေအောင် ကောင်းလွန်းလှပါတော့သည်။ထွန်းရီလီးတုန်ရှည်ကြီးက အရှိန်မသေသေးဘဲ အေးမူ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲလှုပ်နေပါသေးသည်။ထွန်းရီက အခြေအနေ အချိန်အခါအရ ဆက်ပြီး ဇိမ်မခံသင့်သည့်အတွက်အေးမူစောက်ခေါင်းအတွင်းမှ သူ့လီးကြီးကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။

ခါးလည်တွင် စုံညှပ်ထားသော အေးမူ၏ထဘီကို အသေအချာ ပြန်ဖုံးပေးလိုက်ပြီး အသာအယာပင့်မလျှက် အေးမူကို မတ်ထူပေးလိုက်သည်။ ကျေနပ်ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာနွမ်းနွမ်းဖြင့် အေးမူက ထွန်းရီကိုနှာခေါင်းရှုံ့ကာ မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်သည်။သိပ်ကောင်း တအားကောင်း….အရမ်းကောင်း…အလွန်ကောင်းတာဘဲ ဟု နှုတ်ကထုတ်မပြောဘဲ အမူအယာဖြင့် ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

ထွန်းရီလီးကြီးမှာ ယခုအချိန်ထိ မာန်ဟုန်မပြေသေးဘဲ တလှုပ်လှုပ်တရမ်းရမ်းရှိနေပါသေးသည်……ထွန်းရီ ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး..

“ ကဲ…သွားစို့ဟာ…..အပြန်သိပ်နောက်ကျနေရင် မကောင်းဘူး….”

ထွန်းရီ အပြောကြောင့် အေးမူက မျက်စောင်းထိုးကာ…….

“ ဘာလဲ နင်က အခုမှ နင့်မိန်းမ ….ဗိုက်ကြီးသည်ကို ကြောက်နေတာလား…ဟွန်း….မသိရင်ခက်မယ်….”

“ အောင်မာ….အပိုတွေမပြောနဲ့…..အေးမူ…ငါ့အတွက်မဟုတ်ဘူး….နင့်အတွက် ပိုအရေးကြီးလို့ပြောနေတာ…ငါက သိပ်တွက်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး….ဒီမယ်ကြည့် ငါ့ကောင်က ကျေနပ်သေးတာမှတ်လို့….”

ထွန်းရီက ပုဆိုးတွင်းမှ တောင်မတ်လာပြန်သော သူ့လီးကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လုပ်ပြလိုက်သည်။အေးမူက ထွန်းရီအပြောကို ကျေနပ်စွာပြုံးကြည့်ရင်း ရှပ်အကျီၤကို ခေါင်းခုလုပ်ရန် စုခွေလုပ်နေသည်။ပြီးနောက် သူ့ခေါင်းပေါ်သို့ တင်လိုက်ရင်း………..

“ လာလေ….ပင့်ပေးတော့….”

“ အဟင်း ဟင်း….မိအေးမူတို့ ဉာဏ်ကတော့ စံပဲကွာ ထပ်ပြီးအလိုးခံချင်တယ်လို့မပြောဘူး….မျှစ်စည်းပင့်ခိုင်းလို့လေး….ဘာလေးနဲ့…..”

ထွန်းရီက အေးမူကို မခံချင်အောင် စလိုက်၏။

“ အံမယ်…သေချင်းဆိုး…..ငါဖေနဲ့ကိုင်တုတ်လိုက်ရ…သူ့ဖာသာ သူ နန့်နန့်တက် လုပ်ချင်နေပြီးတော့ ဟွန်း ဒီက သနားလို့….”

အနိုင်မခံချင်စိတ်ဖြင့် ပြန်ပက်လိုက်ရသော်လည်း ၉၅ ရာခိုင်နှုန်းက မှန်နေသည်မို့ အေးမူရှေ့ဆက်မပြောတော့ဘဲ မျက်စောင်းကြီးထိုးကာ………..

“ ဟင်း…..ကဲ…..လာ…..လာပင့်ပေးတော့….”

ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ပြောလိုက်သည်။

“ နင့်ကြည့်ရတာ…..အေးမူရာ……အားကုန်ပင်ပန်းနေသလိုဘဲ….နိုင်ပါ့မလား… တော်ကြာ အဆင်းမှာချော်လဲနေပြီး ဒူးကွဲရုံတင်မက စောစောကလိုးထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးပါ ကွဲပြဲသွားလို့ ဆက်မလိုးရဘဲနေအုံးမယ်….အဟင်းဟင်း…. နေနေ အဲဒီမှိုအိတ်သာ ယူပြီးဆင်းနှင့်တော့….ပြီးတော့ နွားတွေလည်းနင်ပဲဆွဲသွား……ငါ့ဖာသာ မျှစ်စည်းထမ်းခဲ့မယ်……”

ထွန်းရီက ပြောပြောဆိုဆို မျှစ်စည်းကိုမပြီး ပခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်သည်။မျှစ်စည်းက အတော်လေးနင့်သည်။ရှေ့လေးငါးလမ်းခန့်ရောက်နေသော အေးမူကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရာ နောက်လှည့်ကြည့်ပြီး

“ ဘာလဲ့ဟဲ့…..ဘာဖြစ်လို့တုံး….” 

အေးမူက ပြူးတူးပြာတာနှင့် မေးလိုက်သည်။

“ အော်…..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…..ယောကျာ်းဆိုတာ ဟောဒီလို သန်မှလို့ပြချင်လို့ပါ….ဒို့လိုကောင်မျိုးကတော့ ပျားအုံလဲမလိုဘူး…..ကွက်လပ်ဖြည့်ပါလဲ…ခေါင်ထားဘဲ…ဟား…ဟား….ဟား….”

“ အောင်မယ်…..သေနာက….တဏှာရူးတယ်မပြောဘူး….အသားယူနေလိုက်တာ”

အေးမူက ပြန်တွယ်သည်။

“ နင်ရော….မရူးဘူးလား….”ထွန်းရီက ပြန်နှက်သည်။

“ သိဘူး…သွား..”

အေးမူ ရှေ့ဆက်မပြောတော့ဘဲ ကျေနပ်ပြုံးတွေဖြစ်ကာ ရှေ့ဆက်ဆင်းသွားတော့၏။ထွန်းရီ တစ်ယောက် အဆီတွေစုကာ ထွားအိကားကော့ နေသော အေးမူ၏နိမ့်တုံမြင့်တုံဖြင့်လှုပ်ရမ်းတုံခါနေသော ဖင်ဆုံကြီးကို ကြည့်ကာ လီးကြီးက တောင်သည်ထက် တောင်လာပြန်သည်။

အေးမူ၏ဖင်ဆုံကြီးကို အခုလို အရသာခံကြည့်ချင်၍လည်း နောက်မှ တမင်ချိန်၍လိုက်လာသည။အေးမူက ချည်ထားသော နွားလေးကောင်ကို ဖြုတ်၍ ရှေ့မှ ဆက်သွားသည်။နွားလေးကောင်ကလည်း ပြန်ချင်ဇောကြောင့်လား….အလိုက်သိ၍ လား မပြောတတ် အေးမူကဆွဲမခေါ်ရဘဲအေးမူရှေ့မှ သွားကြသည်။

အေးမူက နောက်မှ အသာကြိုးကိုထိန်းလိုက်ရုံသာ……သည်တော့ အချက်ကျစွာနိမ့်တုံမြင့်တုံနှင့် လှုပ်ရမ်းနေသော အေးမူ၏ဖင်ဆုံထွားထွားကားကားကော့ကော့ကြီးက ထွန်းရီကိုမြူဆွယ်ဖိတ်ခေါ်သလို ဖြစ်နေပါ၏။

တင်အနေအထားကို ကြည့်၍ မိန်းမတွေ၏စောက်ခေါင်းအနက်ကို တိုင်းတာပြသောစာအုပ်ထဲကနည်းအတိုင်း ထွန်းရီတစ်ယောက် စိတ်ကူးဖြင့် တိုင်းထွာ ကြည့်လိုက်၏။စောက်ဖုတ်နှင့်ပြတ်နေသော သူ့လီးကြီးက တချီလောက်လိုးရရုံနှင့် လုံးဝမကျေနပ်ကြောင်းဆန္ဒပြသည့်အနေဖြင့် ပို၍ ပို၍ မာန်ထန်တောင်မတ် လာပါတော့သည်။တဲသို့ရောက်သောအခါ အေးမူကနွားများကို မယ်ဇလီပင်တွင် ချည်ထားလိုက်ပြီး မှိုအိပ်ကိုတော့ လှည်းပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။

“ ထွန်းရီရေ….သောက်ရေရှိလား…..ငါရေဆာတယ်ဟာ……”

“ အေး……ရှိတယ်…..ရေအိုးထဲမှာ……တဲပေါ်ကကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ….”

အေးမူက ရေသောက်ရန် တဲအတွင်းဝင်သွားစဉ် ထွန်းရီကလည်း မျှစ်စည်းကို တန်းပေါ် တင်၍ အေးမူနောက်သို့ ခပ်သွက်သွက်ကြီးလိုက်သွားသည်။ထွန်းရီပုံစံက ခလုတ်တိုက်လဲချင်စရာကောင်းလှ၏။ 

တဲတွင်းရောက်သောအခါ အပေါက်ဘက်မျက်နှာမူလျှက် ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်းရေသောက်နေသော အေးမူဘေးတွင် ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး…

“ အချစ်ရေ…..တစ်ချီတော့…..ထပ်ကျွေးပါအုံးလားကွာ…….နော်….မောင် စားရတာ မဝသေးဘူး……”

အေးမူက ထွန်းရီအပြောကြောင့် သဘောကျကျေနပ်သွားပြီး…………

“ ဟွန်း….လူကိုများ သူ့မိန်းမကျလို့……အချစ်ရေ….မောင်ရေနဲ့….ပိုင်စိုးပိုင်နင်း…..ရော့…..ရေဘဲသောက်……”

အေးမူက ရေတခွက်ငှဲ့၍ ထွန်းရီသို့ ပေးလိုက်သည်။ရေသောက်ပြီးသောအခါ ထွန်းရီက အေးမူကို ဆွဲဖက်၍ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သား လှဲချလိုက်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီးအေးမူ၏ဖေါင်းအိနီထွေးသော နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဖိစုပ်ပြစ်လိုက်သည်။နှစ်ယောက်သား သူတပြန်ကိုယ်တပြန် တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်းက အေးမူ၏လျှာဖျားလေးက ထွန်းရီ၏လျှာဖျားကိုတို့ထိကလိပေးလေသည်။

ဤအထာက တစ်ချီထပ်လိုးပါလို့ နှုတ်ကမပြောသည့်တိုင် အမူအယာနှင့်သက်သေပြလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား…..တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းစုပ်နေရင်းကပင်ထွန်းရီလက်များက အေးမူ၏တင်သားဆိုင်များကို ဆုတ်ချေ ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ထို့အတူ အေးမူကလည်းဆန္ဒလည်းရှိ အလိုက်တသိပင် ထွန်းရီ၏ လီးကြီးကို ပုဆိုးအပြင်မှနေ၍ ခပ်တင်းတင်းလေးဆုတ်ကာဆုတ်ကာ ဆွပေးနေပါသည်။

အတော်ကြာသောအခါ ထွန်းရီ ထထိုင်လိုက်ပြီး အေးမူကို ပက်လက်အနေအထား ဖြစ်အောင်ပြင်ပေးလိုက်သည်။အပေါ်အင်္ကျီ  နှိပ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်သည်။အတွင်းခံ ဘော်လီချိတ်ကိုဖြုတ်မနေတော့ဘဲ ဘော်လီကို အထက်သို့ပင့်လှန်၍ ပြည့်တင်းဖေါင်းအိသော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ဘော်လီအင်္ကျီ အောက်မှ ဖြူဖွေးဖေါင်းအိသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းတင်းရင်းရင်းဝင့်ဝင့်ထယ်ထယ်ကြီး ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။သူကြည့်ဖူးသည့် ကိုးရီးယား အပြာ ဇာတ်လမ်းထဲကကောင်မလေးတွေထက်သာ၏။ထွန်းရီက ခါးကုန်း၍ နို့သီးများကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခပ်ကြာကြာလေးစို့ပေးလိုက်သည်။

နို့သီးများနှင့် စောက်ဖုတ်မှာ ဘယ်လိုအကြောင်းချင်းဆက်သွယ် နေသည်တော့ မသိ နို့သီးဖျာကိုစို့၍ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တဆတ်ဆတ်ကလိလိုက်တိုင်း အေးမူ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယားကြွဖေါင်းအာလာသည်။သူမတခါမျှ မခံစားဘူးသေးသော ထွန်းရီ၏ အယုအယအကြင်နာများကြောင့် ကြည်နူးကျေနပ်စိတ် နှင့်အတူရာဂရမ္မက်သွေးတို့ကလည်း တစတစ ဆူပွက်လှုပ်ရှားလာပါတော့သည်။

ထွန်းရီက သူ့မိန်းမအပေါ်မှာ ကြင်နာယုယသည့် အတိုင်းပင် အေးမူကိုကြင်နာယုယပြလိုက်သည်။သူလည်း တစ်ချိန်က အေးမူကို စိတ်ဝင်စားမိ ချစ်ခဲ့မိသည်မဟုတ်ပါလား…………….နို့သီးဖျားလေးတွေကို စို့ထိကလိနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး နို့အုံကြီးနှစ်ဖက်ကိုတရှိုက်မက်မက် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ပြီးမှ ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း…….

“ ငါလေ…..နင့်ယောကျ်ား ခင်မောင်ဝင်းကို မခံချင်စိတ်နဲ့ ရွှေရည်ကို ပြိုင်ပိုးရင်း ရသွားလို့ယူလိုက်ရတာဟ……ငါ အရင်ဆုံး တိတ်တခိုးချစ်မိတာက နင့်ကိုဘဲ…”

အေးမူက အရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ထွန်းရီကို မော့ကြည့်ရင်း…….

“ တော်ပါ…..အခုမှ….အပိုတွေ ချွဲမနေပါနဲ့…..နင်ခံစားခဲ့ရသလို ငါလဲ ခံစားခဲ့ရတာပါဘဲ ….ဒါပေမဲ့….ဒို့နှစ်ယောက်က ဖူးစာမှ မပါဘဲလေ….”

ထွန်းရီက အေးမူ၏ဖြူဖွေးဖေါင်းအိနေသာ နို့အုံကြီးကို တမက်တမော ရှိုက်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ထွန်းရီ၏အသက်ရှုသံတို့က မြန်ဆန်လျှက်ရှိနေသလို အေးမူ၏ နို့အုံကြီးတွေကလည်း ဖိုထိုးသလိုနိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်နေပါ၏။ 

“ ကဲ….အေးမူရေ…အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး….”

“ အဲဒါက နင်သဘောပေါက်ရမဲ့ကိစ္စ…..ငါနဲ့ မဆိုင်ဘူး….”

ထွန်းရီအပြောကို အမြင်ကပ်ကပ်ဖြင့် အေးမူက ခပ်ဆတ်ဆတ်ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်……………ထွန်းရီက စကားပေါလွန်း၏။အခုတော့ ပါးစပ်ကိုပိတ်၍ အလုပ်နှင့်လက်တွေ့ပြရန် ထွန်းရီ ကွပ်ပြစ်ပေါ်ကအောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။

ထွန်းရီတို့တဲက သူများတဲတွေလို ဖြစ်ကတတ်ဆန်းတဲမျိုးမဟုတ်။နှစ်ခန်းပတ်လည်ကျယ်၍ ထန်းလက်နှင့်အကျအနမိုးထားပြီး ကြခတ်ဝါးတွေကို ညီညီဖြစ်၍ သံနှင့်စီရိုက်ကာစနစ်တကျ ကာထားသည်။ထို့ကြောင့် လုံခြုံသပ်ရပ်သည်။ 

ရွှေရည်နှင့် ညားကာစက အိမ်မှာထက်ပိုလွတ်လပ်သော ဤတဲဗိမာန်မှာပင် ကာမအချစ် ဇာတ်လမ်းတွေကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းခင်းခဲ့ကြသည် မဟုတ်ပါလား။

ထွန်းရီက အေးမူထဘီကို အောက်ကချွတ်ယူလိုက်ရာ အေးမူက လွယ်ကူစေရန် ဖင်ကြီးကိုကြွ၍ပေးလိုက်၏။ထဘီကို ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် လုံးတင်ထားလိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားပြီ ဖြစ်၍ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံကြီးတွေနှင့် ဘေးသို့ကား၍ အိထွက်သွားသော တင်ဆုံကားကြီးများ။ထို့နောက်ပေါင်ရင်ကြားမှာ ခုံးခုံး မို့မို့ ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကွဲဟဟကြီးက ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်တဏှာကို ပို၍ထကြွလာစေပါသည်။

ထွန်းရီလည်း သူ့ပုဆိုးကို ကပျာကယာခွျှတ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် တင်ထားလိုက်၏။ထို့နောက် အေးမူ၏ ဒူးနှစ်ချောင်းကို မထောင်လိုက်ပြီး ဘေးသို့ အနည်းငယ်ဟကားထားလိုက်သည်။သူက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။

မဲမှောင်အုံထနေသော စောက်မွှေးတွေအောက်က မာန်ထနေသော ဖာဂုံညင်းကြီးတစ်ကောင်လိုဖေါင်းကြွစူပွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ခပ်ဟဟလေးဖြစ်ကာ မာန်ထနေသော သူ့လီးကြီးကို မထီတထီဖြင့်စိန်ခေါ်နေပါပြီ။

ထွန်းရီက သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့်အသေအချာ တေ့ချိန်လိုက်ပြီး တရစ်ချင်း မြှင်း၍မြှင်း၍ ဖိကာ ဖိကာ သွင်းလိုက်ပါသည်။လီးကြီးက

“ ဗြစ်…ဗြစ်…ဗျိ…ဗျစ်….”

မြည်သံပေး၍ တရစ်ချင်းဝင်သွား၏။အေးမူခမျာ မျက်လုံးကို မှေးစင်းလျက်သူ့စောက်ဖုတ်ထဲတိုးဝင်လာသော ထွန်းရီ၏လီးအရသာကို မှိန်းကာ ခံစားနေ၏။ လီးကကြီးနေသဖြင့်အနည်းငယ်နာကျင်သော်လည်း သူ့ထက်ကောင်းသော အရသာက နာကျင်မှုကို ဖုံးလွှမ်းနိုင်သဖြင့်အံကြိတ်လို့ပင် တောင့်ခံထားသည်.

ထွန်းရီ အချိန်မဖြုန်းတော့ပါ။အချိန်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို စောင့်မည် မဟုတ်ကြောင်း သိသည်။ထို့ကြောင့် အရှိန်မြင့်၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။ဆောင့်လိုက် တိုင်း အိကနဲ အိကနဲ တုံဆင်င်းလှုပ်ခါနေသောနို့အုံကြီးတွေက ထွန်းရီ၏ရမ္မက်စိတ်ကို ပို၍ထကြွစေ၏။ဆောင့်ချက်များကလည်း အံ့မခန်းပင်။

ထွန်းရီလက်နှစ်ဖက်က အေးမူ၏ ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ထိန်းတင်ဖိတွန်းကာ အသားကုန်ကြုံး၍ဆောင့်ပါတော့သည်။

“ ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….” 

ဟူသော လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ဝင်ထွက်၊သွင်းနှုတ်ရာမှထွက်ပေါ်လာသော အသံများ

“ ဖတ်…ဘတ်…ဖတ်…ဘတ်”

ဟူသော လဥနှင့် ဖင်ဆုံတို့ ရိုက်မိရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများမှာ ရွာနှင့် သုံးမိုင် ဝေးသောတောင်ခြေရှိယာခင်းတစ်နေရာမှ တဲငယ်လေးထဲတွင် အထီးနှင့်အမတို့၏ ကာမလွန်ကျူးပွဲ သရုပ်ကို ပီပြင်စွာဖော်ထုတ်နေပါတော့သည်။

လူမှုကျင့်ဝတ် စည်းကမ်းတွေ ရှိပင်ရှိညားသော်လည်း ကာမအမှောင်ကျပြီဆိုလျှင် ထိုလူမှုစည်းကမ်း သည် ချောင်ထဲမြောင်းထဲ ရောက်သွားသည်သာ။ထွန်းရီကဆောင့်ကေင်းနေတုန်းရှိသေး အေးမူက တချီပြီးသွားပြန်သည်။ 

“ ရွှေရည်နဲ့သာ မညားခဲ့ရင် ဟော့ဒီလီးကြီးက ငါပိုင်တဲ့ လီးကြီးဖြစ်ရမှာ… ခံစမ်း..အားရအောင်ခံလိုက်စမ်း…မိအေးမူ….ညည်းမပိုင်ရတဲ့လီးကြီးကို အခွင့်သာတုံး ဝအောင် အားရပါးရခံလိုက်စမ်း…”

ဤသို့သော အတွေးခံစားချက်ဖြင့် အေးမူတစ်ယောက် ကော့၍ ကော့၍ ခံသည်။ရာဂရမ္မက်စိတ်အပြင် အချစ်စိတ်တွေပါ တွဲဖက်လာသဖြင့် ထွန်းရီ၏ အသားကုန်ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ အားကျမခံ အစွမ်းကုန် ပင့်၍ ကော့၍ မြှောက်၍ ခံ၏။ တကယ့်ကို အံ့မခန်းပါပင်။

အချက်ငါးဆယ်ခန့် အရောက်တွင်မူ အေးမူ တစ်ချီပြီးသွား ပြန်၏။တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး မူးမေ့မတတ် ကောင်းလှ၏။ အကောင်းတွေကဆက်နေသဖြင့် ရှေ့ဆက်ပြီး ကောင်းရပြန်သည်။

“ ကဲ…အေးမူရေ…ငါ့လက်က နင့်ဒူးတွေကို ထိန်းမထားတော့ဘူး….နင့်ဖာသာ နင် ထိန်းထားပေတော့…ငါ…နင့် နို့ကြီးတွေကို ဆွဲပြီး တအားဆောင့်တော့မယ်…ငါလဲ ပြီးခါနီးပြီ…နင်ရော…”

အေးမူက ကျေနပ်နွမ်းလျှသော လေသံဖျော့ဖျော့ဖြင့်  (၂ ) ခါရှိပြီ….ဟုပြောသည်။ အေးမူ စကားကြောင့်ထွန်းရီကျေနပ်သွားသည်။သူက အလိုးကြမ်းသော်လည်း တစ်ကိုယ်ကောင်းသမား မဟုတ်ပါ။သူ့အရေးထက်တစ်ဖက်လူအရေးကိုသာ ဦးစားပေးလေ့ရှိသူ ဖြစ်သည်။ဤသို့သော အရည်အချင်းများကြောင့် သူ့မိန်းမရွှေရည်ဆိုလျှင် သူ့လီးကြီးကို ငုံထားမတတ် တုံနေအောင် ချစ်ရှာသည်။

ယခုလည်းကြည့် အာဂထွန်းရီပင်။စကားပြောနေသော်လည်း အဆောင့်က မပျက်။ထွန်းရီက ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်ကိုင်း၍ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အေးမူ၏ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးပေါ်သို့ ပို့လိုက်ပြီး ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေဆွဲကိုင်ကာ ပွဲသိမ်းကာနီးမို့ အစွမ်းကုန် ဆောင့်ပါတော့သည်။

စောစောက ဘေးသို့ ကားချထားပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားသော အေးမူ လက်တွေက ယခုတော့ထွန်းရီလက်တွေကို အုပ်မိုးဆုပ်ကိုင်လာတော့သည်။အေးမူ၏ ဆုပ်ကိုင်လာသော လက်အားအခြေအနေကိုကြည့်သောအားဖြင့် အေးမူလည်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်ကြောင်း ထွန်းရီကသိလိုက်၏။ထို့ကြောင့် ပို၍ ကြိုးစားရသည်။

“ ဖွတ်….ဖွပ်….ဖွတ်…ဖွပ်…ပြွတ်….ပြွလစ်…”

လီးက ကြီးကြီးစောက်ရေက စီးစီးနှင့်တွေ့ကာ သံစဉ်ကလည်း အမျိုးမျိုးပင်။ထွန်းရီကလည်း ပြီးကာနီးပြီ။လီးချောင်းတစ်ခုလုံးလည်း ယားကြွလာ၏။ ကြာကြာထိန်းနိုင်တော့မည်မထင်။ဒါတောင် သူ့အဆင်သင့် ဆောင့်ထားလေ့ရှိသော ခွေးလှေးယားမြစ်အစွမ်းကိုငုံဝါးပြီးလုပ်သောကြောင့်သာ သာမာန်ထက် သုတ်ကို ထိန်းထားနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် မပြီးခင်နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဆောင့်ချက် အရှိန်ကို မြင့်လိုက်သည်။ငါးချက်ခန့် အရောက်တွင် ထွန်းရီလရေပူတွေကအေးမူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

မျက်စိကိုမှိတ်၊အံကိုတင်းတင်းကြိတ်၍ လရေတွေ ညှစ်ထုတ်နေသော ထွန်းရီလက်တွေကအေးမူ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တင်းကျပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။တဖန် သူ့လက်တွေကိုလည်း အေးမူလက်တွေက တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြန်သည်။မကြာမှီကိုယ်စီကိုယ်ငှ ဆုပ်ကိုင်ထားကြသော သူတို့နှစ်ယောက်၏လက်များသည် အရှိန်ပျော့ကာပြေလျော့သွားပါတော့၏။

အေးမူ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဒပ်ကနဲ ဒပ်ကနဲ လှုပ်လှုပ်သွားသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသားကြွက်သားတို့က သူပြီးဆုံးကြောင်းကို သက်သေပြနေပါတော့သည်။

ထွန်းရီတစ်ယောက် အခုမှပင် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းနှင့်အတူ ကျေနပ်အားရသော ကာမအရသာကိုခံစားလိုက်ရပါတော့သည်။သူ့မျက်နှာကိုလည်း အေးမူ၏ နို့အုံကြီးပေါ်သို့ မှောက်အပ်ထားလိုက်၏။အေးမူလက်တွေက ထွန်းရီခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ယုယစွာ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ထို့နောက်မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့်………………….

“ .ကဲ….ကျေနပ်အားရသွားပြီလား…..မတော်ရတဲ့ မောင်…..”

ထွန်းရီက အေးမူအပြောကို သဘောကျစွာပြုံးရင်း ဟူးကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလျှက် 

“ ကျေနပ်ပါပြီ…..တချိန်က မောင့်အချစ်လေးရယ်…..ကဲ….ပြန်ဘို့ပြင်ကြစို့နော်….”

အေးမူက အချစ်ရည်လွှမ်းသော မျက်လုံးများဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ထွန်းရီ အေးမူ ကိုယ်ပေါ်မှခွာလိုက်ပြီး ပွေ့ထူပေးလိုက်ရာ အေးမူလက်နှစ်ဖက်က ထွန်းရီလည်ပင်းကို ချိတ်လျှက်လိုက်ပါလာ၏။ထွန်းရီလီးကြီးမှာ ယခုမှပင် အားရကျေနပ်သွားသည့်နှယ် မာန်ဟုန်ပျော့၍ ပြွလွတ်ကနဲအေးမူ၏စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ ထွက်လာ၏။ထွန်းရီလှမ်းပေးသော ထဘီကို အေးမူက ယူဝတ်လိုက်သည်။

သူမဆံပင်များကိုလည်း သပ်သပ်ယပ်ယပ်ဖြစ်အောင် ပြင်ထုံးလိုက်သည်။အပြင်ထွက်နေသော သူမ၏ပြည့်တင်းဖေါင်းအိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အတွင်းခံဘရာစီယာအတွင်းသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ထို့နောက် အပေါ်အင်္ကျီ  ကြယ်သီး တပ်ရင်း ထွန်းရီလီးကြီးကိုမက်မက်မောမော ကြည့်လိုက်သည်။လီးကြီးက မာန်ပျော့ကာ အောက်သို့ခေါင်းငိုက်လျှက်တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေပါသည်။

ဤအနေအထားမှာပင် အရှည်က(၆)လက်မခန့်ရှိပြီး လုံးပတ်က ထွန်းရွှေဝါနှလုံးအားတိုးဆေးဗူးလောက်ရှိသည်။အေးမူ တစ်ယောက် ဤကဲ့သို့သော လီးပိုင်ရှင်ကို လင်မတော်လိုက်ရသည့်အတွက် နှမြောတသဖြစ်မိသည်။ 

“ အင်းလေ…..ဒို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝက ဖူးစာမှ မပါဘဲ…ဒီတော့ ကံစီမံရာ အတိုင်းပေါ့..”

စိတ်ထဲမှာပင် ဖြေသိမ့်လိုက်ပါသည်။

“ ကဲ….ပြန်ကြစို့ အေးမူ….ဒီနေ့ကို….ငါတသက်မမေ့ပါဘူးဟာ..နင့်ကို ကျေးဇူး အရမ်းတင်ပါတယ်…..”

ထွန်းရီစကားကြောင့် အေးမူရင်ထဲ နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

“ အော် နင့်မိန်းမကိုယ်စား နင့်ဆန္ဒကိုဖြည့်ဆည်းပေးရလို့ ကျေးဇူးတင်တာလား ထွန်းရီရယ်…ငါလဲ နင့်ကို တကယ်ချစ်တာပါဟယ်……”

စိတ်ထဲမှာပင် ပြောလိုက်မိခြင်းပါ။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပေါင်းစပ်လို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘဲ အခြေအနေမှာ သည်ထက်ပို၍သံယောဇဉ်တွေ အမျှင်မတန်းမိအောင် နှစ်ဦးစလုံး သတိထားရပါတော့မည်။ အချစ်သံယောဇဉ်က ရမ္မက်သွေးသား ဆန္ဒထက် ပိုပြီး ဖြတ်တောက်ရခက်ကြောင်း နှစ်ဦးစလုံးနားလည်သဘောပေါက်ထားကြသည်ပဲ။

သူ့ကြောင့် ရွှေရည်၏အပျော်ဘဝလေး မပျက်စီးစေချင်တာ အေးမူရဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသတဲ့ စေတနာပါရွှေရည်ရယ်……။

နှစ်ယောက်သား အခြေအနေ မပျက် ပုံမှန်အတိုင်း ရွာသို့ ပြန်ခဲ့ကြပါတော့သည်။ တော့ဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း ယခင်ကလည်း သည်အတိုင်းပင် မဟုတ်ပါလော။ ရွာထဲဝင်ခါနီးတွင် ထွန်းရီက………

“ အေးမူရေ…မထူးပါဘူးဟာ….ညကျနင်ကိုယ်တိုင် အိမ်လာပြီး ရွှေရည်ရှေ့မှာဘဲ ငွေကိစ္စလာပြောတော့သိလား….နင်တို့က အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဘဲ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုး လုပ်မနေနဲ့တော့…..အဲဒါက ပိုပြီး ပြဿနာတက်နိုင်တယ်…ငါပြောတာ သဘောပေါက်လား….”

“ အင်းပါ…..ငါသဘောပေါက်ပါတယ်…..ညကျရင်….ငါလာခဲ့ပါ့မယ်…..”

“ အော်….အေး…အေး…”

ထွန်းရီက အေးမူတို့ အိမ်ရှေ့တွင် မျှစ်စည်းကိုချပေးလိုက်သည်။အလွန်လေးသော မျှစ်စည်းကြီးကိုပင်အေးမူကို မသယ်စေဘဲ သူကိုယ်တိုင် ထမ်းပို့လိုက်တော့၏။

“ ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်။”

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

မှတ်ချက် ။     ။ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်ပေါက်စန လေးများမှ ပြန်လည်ကူးယူဖော်ပြပေးပါသည်။