တဏှာပေမ ထိတိုင်းရှ အပိုင်း ( ၁ )

တဏှာပေမ ထိတိုင်းရှ အပိုင်း ( ၁ )

သာဒင် ရေးသည်။

သူတော်ချင်းချင်း သတင်းလွေ့လွေ့ လို့ဆိုရမည်လား၊ အဟမ်း အဟမ်း။ ဒီလို အရပ်ဒေသရောက်နေတော့လည်း ငယ်ပေါင်းဆိုတာမျိုးက မရှိတော့။ ငယ်ပေါင်းတွေ၊ ငယ်ကျိုးငယ်နာသိတဲ့သူတွေ၊ အချင်းချင်း အထင်သေးမှာ သိက္ခာကျမှာ ကြောက်စရာမလို ပြောချင်ရာပြောလို့ ရတဲ့ သူငယ်ချင်းဆိုတာ ရှာမှ ရှားတဲ့ နေရာမှာ ရှားရှားပါးပါး၊ ငယ်သူငယ်ချင်းလိုပေါင်းလို့ရသည့်တကောင်နှင့်ဆုံမိသည်။

ဝါသနာတူချင်းမို့လည်းဖြစ်နိုင်သည်၊ ပထမ ကတော့ အရက်၊ အတူသောက်ဖြစ်သည်။ နောက်ကျတော့ မူးလာတော့ ရုပ်ရှင်၊ ကြည့်ပြီးသည့်ရုပ်ရှင်တွေအကြောင်းအာဖြစ်သည်၊ နောက်တဆင့် စာပေ၊ ဖတ်ခဲ့သည့်စာပေတွေပြောဖြစ်ကြသည်။ နောက်တော့ မြူးဇစ်၊ ဝါသနာတွေကလည်းတူသည်၊ ဆိုတော့ ကောင်းတာလေးတွေတွေ့တော့ လက်တို့မိကြသည်။

အွန်လိုင်းဗမာအောစာပေ ကို သူလည်းစိတ်ဝင်စားတာ သိရတော့ ကိုသိထားသည့် ဆိုက်ကလေးတွေ၊ ဖိုရမ် တွေကို ရှယ်ပေးမိသည်၊ အောစာတွေကို ဖတ်လို့ကောင်းသည်ဆိုပြီး ပြောလာတော့ ကိုယ်ရေးနေသည့်အကြောင်းတနေ့တော့ ကြွားလိုက်မိသည်။ 

အဲဒီမှာ သူက သူ့စိတ်ကူးထားသည့်ဇာတ်လမ်းလေး တခုရှိသည်ဟုပြောသည်၊ နောက် တော့ တခုသော သောက်ပွဲတပွဲမှာ အမူးသောက်ကြရင်း လူအုပ်နဲ့ဝေးရာသို့သွားပြီး သူ့ဇာတ်ကြောင်းပြောပြချင်သည်ဟုဆိုသည်။

နေရာတွေ နာမည်တွေကို လုံးဝ မတူအောင်ရေးရမည် ဟု ဂတိပေးခိုင်းသည်၊ ကိုယ်ကလည်း နားထောင်ချင်နေတာလည်းပါသည်၊ နောက်ဆုံးဂတိပေးလိုက်တော့မှ စပြောပြသည်၊ ဇာတ်လမ်းက တညထဲနှင့် မဆုံး တန်းလန်းမို့ နုတ်ပဲ အကြမ်းဖျှုဉ်း မှတ်ထားလိုက်ရသည်၊ တော်တော်ကြာမှနောက်တခါ မူးသည့်အခါထပ်ပြောသည်။ 

သူ ကတော့ အဲလိုဖြစ်ခဲ့သည်၊ အဲလိုဖြစ်သွားသည်၊ ဆိုတာလောက်ပဲပြောတော့ မြန်သည်၊ ကိုက သူပြောသည့်အတိုင်းဇာတ်လမ်းကို ရေးရရင်လည်း သတင်းစာ ထဲက သတင်းတပုဒ်လိုသာဖြစ်နေလေမည်။ထို့အတွက် စာဖတ်သူများလည်းဖတ်လို့ကောင်းအောင် အပိုဆာဒါးလေးတွေ နှမ်းဖြူးရင်း ဇာတ်လမ်းတပုဒ်စာရအောင် ရေးလိုက်ရလေသတည်း။

ကဲ လောကလူ့ဘုံက ဇာတ်လမ်းများစွာထဲက တပုဒ်လို့သာ သဘောထားပြီး အပျင်းပြေဖတ်ကြကုန်လော့။ငါ့ရှင်တို့။

…………………………………………………………...

စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် အမေရိကားရောက်တာ တနှစ် ပြည့်တော့မည်။ သူဆရာဝန်တောင် ပြန်ဖြစ်ပါ့မလားဟု စပြီး စိုးရိမ်စ ပြုလာပြီ၊ သူက ဗမာပြည်မှာ ဆရာဝန်ပေါက်စ ဖြစ်သည်။

အလုပ်သင်လည်း ဆင်းပြီးစ မှာ သူများတွေ နည်းတူ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး အမေရိကန်ဂရင်းကတ်ထီ လျှောက်လွှာတင်လိုက်မိရာမှ မမျှော်လင့်ပဲ ပေါက်လာတော့၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရောက်အောင်တော့ သွားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သူတို့လို နယ်ကလေးမှ အမေရိကန်သို့ တယောက်ထည်းသွားမယ် ဆိုတော့ တကယ်တန်းက ခပ်လန့်လန့်ဖြစ်နေရသည်၊ ဟိုရောက်ရင် ဘယ်လိုနေပြီး၊ဘယ်လိုစားလို့၊ ဘယ်လိုစကားတွေပြောရမှာလည်း၊ အင်္ဂလိပ်စကားကတော့ ဒီမှာလည်း ကျောင်းက စာတွေကတော့ ဘိုလိုသင်ရတာ။

ရောဂါတွေ ဆေးနာမည်တွေကလည်း ဘိုလို မှတ်ထား အလွတ်ကျက်ထားရတာဆိုတော့၊ သူများတွေထက်စာရင်တော့ သိပ်ကြောက်စရာမလိုလှဟုတွေးထားမိသည်၊ သူများတွေ ဆိုတာက သူကြားခဲ့ရဖူးတာ ပိုက်ဆံတွေ ပုံပေး အကုန်ခံပြီး ဂျပန်တို့ဘာတို့မှာ သွားအလုပ်လုပ်နေကြသူတွေ၊ ရိုးရိုးဘွဲ့ရတွေ တောင် အလုပ်ဖြစ်နေကြတာပဲ။

သူတို့ ဘာစကားနဲ့ပြောပြီး ဘယ်လိုအလုပ်ဖြစ်နေကြလည်း တော့မသိ၊ ကိုယ်က ဆရာဝန်ပဲ၊ ကိုယ်က ဆေးကုစားမှာပဲ ၊ရောဂါနာမည်ကလည်း ဘိုလို ကိုယ်ကသိပြီးသား၊ ဆေးနာမည်တွေလည်း ဘိုလို အလွတ်ကျက်ထားတာ၊ အဆင်ပြေသွားမှာပါ၊ အဲလိုအတွေးနှင့်၊ စကားပြောဖို့ အလုပ်လုပ်ဖို့ကတော့ အဆင်ပြေနိုင်မယ်လို့ တွေးထားသည်။

နောက်တခါ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်ကမှ အမေရိက ထွက်သွားခဲ့သော၊ သူ့အမေ၏ ညီမ ဘယ်နှစ်ဝမ်းကွဲမှန်းမသိ တော်သည့် ဒေါ်လေး တယောက်က ဟိုမှာ အဆင်ပြေနေသည် ဟုသိရသည်။ဟိုတခေါက် လွန်ခဲ့သည့် သုံးလေးနှစ်ကတောင် ဗမာပြည်တခေါက်ပြန်လာလည်ပြီး လက်ဆောင်တွေ ဘာတွေပေး ကောင်းကောင်း သုံးဖြုံးပြသွားသေးသည် ဟုဆိုသည်။

အဲဒီအချိန်မှာ စိုင်းမြတ်ထိုက်က သူ့မြို့မှာ မရှိ၊ နောက်ဆုံးနှစ်လား ဟောက်စ်ဆင်းနေသလား ပင်မမှတ်မိတော့၊ နောက်ပြီး သူတို့ နှင့်အမျိုးမှာလည်း ဝေးပြီး ငယ်ငယ်ထဲက အဆက်အစပ်သိပ်မရှိလှသဖြင့်၊ သူ့ဘာသာပြန်လာပြီး ကြွားတာ ဘာညာနေမှာပါဆိုပြီး ဂရုတစိုက်လည်း မှတ်မထားမိလိုက်။

အခု သူ ဂရင်းကတ်မဲပေါက်သည် ဆိုတော့မှ သူ့အမ ဝမ်းကွဲတွေက သူတို့ အဒေါ်အမေရိကားမှာ ရှိသည် ဆိုပြီး ဗိုင်ပါ တွေ ၊ စကိုက်တွေ၊ ဗီဇီယိုချပ်တွေနဲ့ ပြန်ဆက်မိကြပြီး သူ့အတွက် နေရေးထိုင်ရေးပါ အဆင်ပြေဖို့ဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။ ထိုအဒေါ်က ရောက်ကာစတွင် သူ့ဆီမှာ နေလို့ရကြောင်း။

သူ့ အသိ ဗမာပြည်မှ လာကြသောဆရာဝန်များလည်း ရှိသဖြင့် စိုင်းမြတ်ထိုက် ဘာတွေလုပ်ရမည်ဆိုတာကို မေးမြန်းလို့လည်းရနိုင်ကြောင်း၊ သူ့အိမ်တွေ နေ၍ အဆင်ပြေစေရန်  သူ့ယောက်ျားကိုလည်း သူ့တူအရင်းလို့ ပြောထားမည်ဟု ဆိုလေသည်။အဲလိုနှင့် သူပြင်ဆင်စရာတွေ ပြင်ဆင်ပြီး အမိမြေကို ဘိုင့်ဘိုင်လုပ်ခဲ့လေတော့သည်။

သူအမေရိကန်နိုင်ငံ တက်ဆက်ပြည်နယ် ဟူစတန်က ဂျော့ဘွတ်ရှ် အင်တာကွန်တီနင်တယ် အဲယားပို့စ်ကို ရောက်တော့ လာကြိုနေတဲ့ သူ့အဒေါ်နန်းရွှေကြာကို တွေ့ရတာ တော်တော် အထင်ကြီးသွားသည်။ အဒေါ်နန်းရွှေကြာက တယောက်ထည်း ကားမောင်းပြီးသူ့ကို လာကြိုတာရယ်၊ သူ့အဆင်အပြင်က ဟော့တာရယ်ကြောင့်ပေါ့။ သူ့အမေ နဲ့ အမတွေ အပြောအရဆိုရင် သူနဲ့ အနည်းဆုံး၁၀ နှစ်လောက်ကြီးမယ် ဆိုသည်။

သူတောင်မငယ်တော့ဘူး အသက်အစိတ် နီးပါးဖြစ်နေပြီ ဆိုတော့ ဒေါ်နန်းရွှေကြာလည်း သုံးဆယ့်ငါးလောက်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ လုံးဝမထင်ရဘူး၊ ဆံပင်က ပုခုံးစွန်း ကျော်တယ်ဆိုရုံလေးပဲရှည်တယ်၊ အနောက်က သားရည်ကြိုးနဲ့ ချည်ထားပြီး မြင်းမြှီးလို ချထားတယ်။ တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့။ကိုယ်လုံးက မဝမပိန်၊ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပဲ၊ ဂျင်းဘောင်းဘီက စကင်နီဂျင်းမို့ တောင့်တင်း ဖြောင့်စင်းတဲ့ ပေါင်တန်ခြေသလုံးတွေကို ထင်းကနဲ မြင်နိုင်သည်။ 

တီရှပ်ကလည်း ခါးတို အကျပ်လိုမျိုးမို့ မို့မေါက်နေတဲ့ ရင်သားအစုံကလည်း သိသိသာသာကြီးကို ထင်းနေတာ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် စူးစိုက်မကြည့်မိအောင် မျက်လုံးလွဲထားလိုက်ရသည်။ မျက်နှာကတော့ ရှမ်းအမျိုးသမီးပီပီ၊ ပါးနီနီ နူတ်ခမ်းနီနီနဲ့ မေးရိုးလေး နည်းနည်းကားသလိုပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကြည့်ကောင်းနေသည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်တွေ့ကြတာနဲ့ သူတို့ ဒေသစကား ရှမ်းစကားနဲ့ ပြောကြ ဆိုကြတာဆိုတော့ ခနလေးနဲ့ တကယ့်ကို တူအရီးအရင်းလို ခင်မင်သွားကြတယ်။ ဒေါ်နန်းရွှေကြာက သူဒီမှာ ရှမ်း လိုမပြောဖြစ်တာ တော်တော်ကြာသွားပြီ ဆိုပဲ။

ကားဆီကို သွားနေတဲ့ ဒေါ်နန်းရွှေကြာ နောက်က စိုင်းမြတ်ထိုက် သူ့အထုပ်ဆွဲပြီး လိုက်တော့၊ ရှေ့က ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်မှာ တင်းရင်း ကားစွင့်နေတဲ့ တင်သားတွေက သူစီးထားတဲ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကြောင့် ပိုပြီး ကြွရွလှပနေတာ ကို မကြည့်မိအောင် အတင်း စိတ်ကို ပြောင်းနေရသည်။ ဗမာပြည်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ချစ်ချစ်ကို တောင် သတိရမိသွားသည်။

သူ့ချစ်ချစ်က နာမည်ကိုက ချစ်ချစ်နွယ်တဲ့၊ သူနဲ့ တတန်းထဲ အတူစာကျက် အတူသွားအတူလာရာကနေ ချစ်သူဘဝရောက်သွားခဲ့သူ၊ ပိုးဟတ်ဖြူလို့တောင်နာမည်ရလောက်အောင် ဖြူဖြူလွှလွှလေး။ဒါပေမဲ့ စာကို ပဲ အာရုံစိုက်ပြီး ဘာမှ မလှုပ်မရှားလို့လား၊ မျိုးရိုးကြောင့်ပဲ လား ပိန်ချပ်ချပ်လေးဖြစ်သည်။ မျက်နှာလေးကတော့ ချောသည်။ နီးစပ်တာနဲ့ သံယောဇဉ်တွေလည်း တွယ်လာပြီး နောက်ဆုံးနှစ်လောက်မှာ သမီးရီးစားဖြစ်သွားခဲ့ကြရသည်။

သူက လက်ထပ်ပြီးတခါထဲခေါ်သွားခဲ့ချင်သော်လည်း အခြေအနေ အမျိုးမျိုးကြောင့် မဖြစ်လာခဲ့၊ သူ အမေရိကန်နိုင်ငံသားဖြစ်ပြီးမှ လက်ထပ်ခေါ်ယူတော့မည်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချကြလိုက်ပြီး သူတယောက်ထည်းသာ ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

ချစ်ချစ်နဲ့ သူနဲ့လည်း အချစ်နယ်ကျွံခဲ့ကြဘူးပြီ၊ နှစ်ဦးစလုံးကလည်း ဆေးကျောင်းသား၊ နောက်တော့ ဆရာဝန်တွေဖြစ်လာကြတာမို့ ကိုယ်ဝန်ကိစ္စကတော့ သူတို့ ကောင်းကောင်းနားလည်ကြပြီး ပြဿနာမဖြစ်အောင်တော့ ရှောင်နိုင်ခဲ့ကြသည်။

ချစ်ချစ်ရဲ့ အပျိုစင်ပန်းဦးကိုလည်း စိုင်းမြတ်ထိုက် က သာ ပန်ခဲ့သူဖြစ်သလို၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ လူပျိုရည်ကလည်း ချစ်ချစ်နွယ် ကြောင့်သာပျက်ခဲ့ရလေသည်။

ယခုတော့ ခေတ္တခန ဆိုပြီး သူတို့ ခွဲလာခဲ့ကြရခြင်းဖြစ်လေသည်။ လေဆိပ်မှာ မျက်ရည်တွေနဲ့ ချစ်သူကို ကြည့်ရင်းသူလည်း မျက်ရည်ဝိုင်းခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း လေယဉ်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ ရှေ့မှာကြုံရမည့် အသစ်အဆန်း စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေက သူ၏ လွမ်းဆွေးမှုကို အတိုင်းအတာတခု ထိ သေးငယ်သွားစေခဲ့လေသည်။

အခုတော့ နှစ်ဆယ့်လေးနာရီပင် မပြည့်သေး တခြားအမျိုးသမီးတယောက်၏ ကိုယ်လုံးကို တပ်တပ်မက်မက် နှင့်ကြည့်မိနေလေပြီ။

..........................................................................................

မနန်းရွှေကြာမှာ တကယ်တော့ ဗမာတွေ လုပ်နေကြသော စက်ရုံ တခု မှာ အလုပ်လုပ်နေသူသာဖြစ်လေသည်၊ သူတို့လို ဗမာပြည်မှ ရိုးရိုးသိပ္ပံဘွဲ့ရတယောက်အနေနဲ့ စိတ်ဓါတ်ပြင်းပျစွာ လေ့လာလိုစိတ်မရှိလျှင် လွယ်ကူရာ စက်ရုံအလုပ်တွေမှ ဘလူးကော်လာ အလုပ်သမားအနေနှင့် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်နိုင်လေသည်။

ပုံမှန်စားသောက်နေထိုင်ရုံလောက်က တော့ကောင်းကောင်းလောက်သည်၊ ကျန်းမာရေးတို့ ခွင့်တို့ အဲလို ဘနစ်ဖစ် တွေလည်းရှိသည်။ ကိုယ်က ကားအကောင်းဝယ်စီး၊ ကိုယ်နဲ့ မတန်ရာ အိမ်လောက်ဝယ်၊ ဖုန်းအကောင်းစားကိုင် အိမ်မှာလည်း ပစ္စည်း အကောင်းစား၊ တော့ပအော့ဖသည်လိုင်း လိုမျိုးတွေပဲ ဝယ်သုံးရင်တော့ လစဉ်ခရက်ဒစ်ကဒ်တွေ၊ ဘေလ် ပေးမန့် တွေနဲ့ လုံးခြာပတ်ခြာလည်ရိုက်နေလိမ့်မည်။

မနန်းရွှေကြာအတွက်က တော့ အိုကေလို့ပြောလို့ရသည်၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူ့ယောက်ျားက ဝင်ငွေအသင့်အတင့် ကောင်းသည်၊ သူတို့နေသော အိမ်လခနှင့်၊ သူမောင်းနေသောကား ကိုသူ့ယောက်ျားက ပေးပေးသည်၊ စားဖို့လည်း သူ့ယောက်ျားပဲပေးသည်။သူက တခါတလေ သူစိတ်ကောင်းဝင်ရင် စားစရာသောက်စရာ သူ့ပိုက်ဆံနှင့်ဝယ်သည်။ သူ့ကားဆီထည့်သည်၊ သူ့သမီးလိုချင်တာ ဝယ်ခြမ်းပေးသည်၊ အဓိက က သူ့ပိုက်ဆံတွေက သူ့အလှပြင်ပစ္စည်းများ နှင့်ကုန်နေရသည်။

မနန်းရွှေကြာရဲ့ ရာဇဝင်ကို ပြန်လှန်ရသော်၊ သူက ရှမ်းတရုပ်စပ် ပြီး ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူတို့ မြို့က ကောလိပ်မှာပဲ ဆက်တက်သည်၊ ရိုးရိုး သိပ္ပံဘာသာရပ်တခု နှင့်။ အဲဒီမှာ ရီးစားစရသည်၊ သူနှင့် မေဂျာအတူတူ ကပဲ၊ဖြစ်သည်၊ သူက ကျောင်းသာတက်နေတာ ဆယ်တန်းအမှတ်မှီသည့် ဘာသာရပ်ကို ယူတာ၊ ဘာမှ ရည်ရွယ်ချက်ကြီးကြီးမားမားမရှိ၊ ဘွဲ့ရရင်ပြီးရော စိတ်ထားသာရှိသည်။ 

ကောလိပ်မှာ ပျော်ပါးဖို့သာ စိတ်ထဲရှိသည်။ ဘွဲ့ရပြီးဘာလုပ်မည်ဆိုသည့် စိတ်ကူးပင် မရှိ၊ သူ့ရီးစားကလည်း သူ့လိုပဲ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ရီးစားရဲ့ မိဘ တွေက အရောင်းအဝယ်လုပ်သည်၊ နယ်စပ်ကုန်ကူးတာကို ဒိုင်သဘောမျိုး ပွဲရုံကြီးနှင့် ပစ္စည်းတွေကောက် လက်လီ လက်ကား ပြန်ဖြန့်ဝေသည်။

အကျဉ်း ဆိုရသော် ငွေနည်းနည်းရွှင်သည်၊ ကျောင်းပြီးရင် မိဘတွေ ပွဲရုံမှာပဲ ဝင်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားသည်၊ ခုလည်း ကျောင်းတဖက်နှင့် မိဘအလုပ်မှာ ဝင်လုပ်နေပြီ၊ အဲဒီ စိုင်းထူးသာ ဆိုတဲ့ ပထမဆုံး အချစ်ဦးက ပဲ နန်းရွှေကြာရဲ့ အပျိုမှေးကို ဖေါက်ပေးသွားခဲ့သည် ဟုဆိုရမည်။

ပထမတော့ စိုင်းထူးသာက လူလည်ကျ၊ ချောင်ပိတ်ကြံလိုက်တာ၊ နောက်တော့ နန်းရွှေကြာက လည်း နှစ်သက်လာတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အခွင့်အရေး ရရင် ရသလို လုပ်ဖြစ်ကြတော့သည်၊ အသက်၂၀ တောင်မပြည့်ကြသေးသော လူပျို အပျိုလည်းဖြစ်၊ 

စိုင်းထူးသာ၏ ပွဲရုံမှ အလုပ်သမား တဦး၏ အိမ်ကလည်း သူတို့ သုံးချင်သလိုသုံးလို့ရနေတော့၊ ကာမတဏှာနွံက နစ်ပြီးရင်း နစ်လို့ပေါ့၊ စိုင်းထူးသာက ဗီစီဒီ ချပ်တွေထဲမြင်ရသည့် နည်းတွေလည်း အသုံးချသည်ဆိုတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ပုံစံတွေတော့ စုံသလောက်ကို စမ်းကြည့်ကြပြီးပြီ။

အဲလို တနှစ်ကျော်လောက်နေလာကြပြီးတော့ မှ စိုင်းထူးသာက နည်းနည်းဗွေဖေါက်ချင်လာသည်၊ နန်းရွှေကြာ ရဲ့ သူငယ်ချင်းကို စပြီးလုံးလာသည်၊ နန်းရွှေကြာက ပထမတော့ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့၊ သူ့သူငယ်ချင်းက ရုပ်ကလေး ချောသော်လည်း ဝါးချမ်းပြား ပိန်ကပ်ကပ်ကလေး၊ ဆိုတော့ သူ့လို၊ ဖင်အိုးကားကား၊ ရင်သားထွားထွား လိုမျိုးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသူက ဘာမက်စရာမှ မရှိတဲ့ ဟာကို စိတ်ဝင်စားမှာ မဟုတ်ဟုတွက်ထားသည်။ 

သူ့သူငယ်ချင်းမို့ အားနာလို့ လိုက်လိုက်လျှောလျှောပေါင်းနေသည်ဟုထင်သည်၊ ယောက်ျားများပေါ် အတွက်မှားခဲ့သည့် နန်းရွှေကြာ၏ ပထမဆုံးဘဝသင်ခန်းစာ၊ တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူနဲ့စိုင်းထူးသာ အနေကြဲလာသည်။တနေ့ သူစိုင်းထူးသာကို တွေ့ပြီးပြောစရာရှိနေတာ ဘယ်လိုမှ ရှာမရတော့ သူတို့ အချစ်စခန်းဖွင့်နေကြ အိမ်သို့ သွားကြည့်လိုက်မိသည်၊ ထိုအိမ်ကလေးသို့ စိုင်းထူးသာ မပါပဲနှင့် သူတခါမှ မရောက်ဖူးခဲ့၊ ယခုတော့ တွေ့လိုတွေ့ငြား စွန့်စားသွားလိုက်သည်။

အိမ်ရှေ့မှာ စိုင်းထူးသာ၏ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကို တွေ့ရသည်၊ အဲဒါနှင့် အိမ်တံခါးကို သွားထုတော့၊ စိုင်းထူးသာတယောက် အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျ ီဗလာ၊ လုံခြည် ဖရိုဖရဲနှင့်ထွက်လာပြီး တံခါးလာဖွင့်သည်။

သူ့ကို တွေ့လိုက်ရတော့ မျက်နှာအပျက်ပျက်နှင့်ဖြစ်နေစဉ်၊ နန်းရွှေကြာက အိမ်ထဲအတင်းတိုးဝင်လိုက်တော့ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာသည့် သူ့သူငယ်ချင်းပိန်တာရိုးမ ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။အဲဒီနောက်ပိုင်း စိုင်းထူးသာ အတင်းလိုက်တောင်းပန်ချော့မော့သော်လည်း သူက လုံးဝ အပြောမခံ၊ မတွေ့အောင်လည်း ရှောင်နေလိုက်သည်၊ နောက်တော့ စိုင်းထူးသာလည်း လက်လျှော့သွားသည်။

နန်းရွှေကြာ ရှက်လည်းရှက်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုလည်းကျသွားသည်၊ ကျောင်းတောင်မှန်မှန် မသွားဖြစ်တော့ ဒါပေမဲ့ ကျောင်းကို တော့ ပြီးအောင်တက်လိုက်သည်၊ကျောင်းပြီးသွားတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်၊ သူတို့မြို့မှာလည်း သူမနေချင်တော့၊ သူ့မှာလည်း ဘာမှ ကိုယ်ပိုင် အစွမ်းအစလည်းမရှိ၊ မစွန့်စားရဲ၊ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့ အဖေဘက်က တရုပ်စပ်တော့ တရုပ်တွေချင်း စပ်ကြသည့်ထုံးစံအတိုင်း ပွဲစားတယောက်က ကမ်းလှမ်းလာသည်။

သူတို့ ဆွေမျိုးနီးစပ်၊ လူပျိုကြီး မိန်းမ ရှာနေသည်၊ အရမ်းရိုးသည်၊ အမေရိကန်မှာနေသည်၊ အလုပ်အကိုင်လည်းကောင်းသည်၊ စိတ်ဝင်စားရင် သူ့ဓါတ်ပုံပြပြီး ဟိုဘက်ကလည်း စိတ်ဝင်စားရင် အောင်သွယ်ပေးမည်၊ ဆိုတော့ နန်းရွှေကြာ အမေက သဘောတူလိုက်သည်။

နောက်တော့ နန်းရွှေကြာကို သဘောကျသည်ဆို လာသည်၊  နန်းရွှေကြာက အဲဒီအချိန်မှာ သူ့ဘာသာသူ ဘာလုပ်ရမလည်းမသိ၊ သူ့ကို သစ္စာမဲ့သွားပြီး အရှက်တကွဲ ဖြစ်အောင်လုပ်သွားသည့် စိုင်းထူးသာထက်သာဖို့ကတော့ အခု ကမ်းလှမ်းလာသူကို လက်ခံလိုက်ဖို့ပဲရှိသည်။

ဒီမြို့လေးကထွက်သွားရရ့ုံမက နိုင်ငံခြားကိုပင်သွားရမည်၊ သူများတွေ ပိုက်ဆံတွေ အကုန်ခံပြီးတောင် နိုင်ငံခြား အလုပ်သွားလုပ်နေကြသေးသည်၊ သူက ယောက်ျားနောက် လိုက်သွားပြီး အေးဆေးနေရုံပင်၊ ကိုရီးယားဒရမ်မာတွေ ကြည့်ပြီး နိုင်ငံခြားလည်း သွားလည်ချင်နေတာ။

နောက်ပြီး သူ့ကို စိတ်ဝင်စားသည်ဆိုသည့် လူပျိုကြီးဓါတ်ပုံကြည့်လိုက်တော့လည်း သိပ်ရုပ်အဆိုးကြီး မဟုတ်ရှာပါ၊ အသက်က ၄၀ ကျော်ကျော်လေး တဲ့၊ သူနဲ့တော့ အသက် ၂၀ ကျော်လောက်ကွာသည်၊ သိပ်ပြီး စဉ်းစားဖို့လည်း အချိန်မရ၊ နန်းရွှေကြာလည်း အမေ့ကို ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်မိတော့သည်။

အဲလိုနှင့် အမေရိကား ရောက်လာခဲ့သည်၊ ရောက်ကာစ အသစ်အဆန်းတွေချည်းပဲမို့ စိတ်လှုပ်ရှားရသည်၊ နောက်ပြီး စိုင်းထူးသာ နှင့်ပြတ်သွားပြီးကထည်းက ဘာနဲ့မှ အထိအတွေ့ မရှိေတော့သော သူ့ဟာကလေးကလည်း အသစ်လိုပြန်ဖြစ်နေပြီ။

လူပျိုကြီးကလည်း ဘယ်တုန်းက အောင်းထားမှန်းမသိ၊ ပျားရည်ဆမ်း မှာ ဆော်လိုက်တာ နန်းရွှေကြာတောင် တော်တော်လေးအီ သွားသည်၊ ဒါပေမဲ့ ပြန်အသားကျလာတော့ သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အပြိုင်ဆွဲကြသည်၊ စိုင်းထူးသာတုန်းကလိုပင် ပုံစံမျိုးစုံ ဖြစ်လာကြသည်။

စောင်း ပုလွေ ဘာဂျာစုံသည် ဆိုတဲ့ သီချင်းလိုပင်။ အရေးကောင်းတုန်းဒိန်းဒေါင်းဖျက်လား ၊ ဘာလားမသိ၊ နန်ရွှေကြာ တယောက် ပတ်ဝန်းကျင် အသစ်ကို သေခြာပင် မကျွမ်းသေးခင်မှာပင်၊ ကိုယ်ဝန်ရှိလာခဲ့ရသည်။ သမီး ကလေး အန်နာ ရလာပြီး နောက်ပိုင်း နန်းရွှေကြာတယောက် အလုပ်ရှုတ်လာခဲ့တော့သည်။

အပေါင်းအသင်းတွေလည်း များလာသည်၊ ဗမာတွေ တောလည်း ဟိုသွားဒီသွား သွားဖြစ်လာခဲ့သည်။ သမီးလေးကို ခလေးထိန်းကျောင်းပို့တော့ နန်းရွှေကြာ ကားမောင်းတတ်နေပြီ၊ သမီးလေး ကျောင်းသွားနေတော့ အိမ်မှာ သူလည်း တယောက်ထည်း ပျင်းလာပြီ။

တီဗီတွေလည်း ကြည့်ရတာပျင်းလာပြီ၊ နောက်ပြီး ကိုယ်သုံးစရာရှိရင် ကိုကို့ ဆီက လက်ဖြန့်တောင်းရတာလည်း နည်းနည်း စိတ်ထဲမှာ သိပ်ဘဝင်မကျတော့၊ ဗမာအုပ်စုတွေနဲ့ သိလာတော့ အလုပ်လုပ်ရင် ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးတွေတွေ့လာတယ်၊ အဲလိုနဲ့သမီးလေး အန်နာပွမ် ဖတ်စ်ဂရိတ် ကျောင်းစတက်တော့ သူ့ယောက်ျား ဂျော်နီပွမ် ရဲ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့ ဗမာတွေ အများစုလုပ်နေကြတဲ့ စက်ရုံတခုမှာ အလုပ်ဝင်ခဲ့တော့တယ်။

ပထမ တနှစ်လောက်မှာ အဆင်ပြေနေတယ်၊ ကိုယ့်ဝင်ငွေလေးနဲ့ ကိုယ်ဖြစ်လာတော့ သုံးချင်တာလေးတွေသုံးလို့ရလာတယ်၊ ကိုယ့်ကားကလည်း ကိုကိုဂျော်ဝယ်ပေးထားတာ၊ အိမ်လခ လည်း ကိုယ်ပေးစရာမလို၊ အစားအသောက်လည်း ပေးစရာမလို၊ ဆိုတော့ သူသုံးချင်တဲ့ဟာတွေ သုံးလို့ရလာတယ်၊ ကိုကိုဂျော့်ဆီက လက်ဖြန့်တောင်းစရာမလိုတော့။

နောက်တနှစ်လောက်ကျတော့ သူတိုကစက်ရုံက အလုပ်ပါးလို့ လူတော်တော်များများကို အလုပ်ဖြုတ်လိုက်ပြီး လူတွေကို လည်း နေ့ဆိုင်းညဆိုင်းပြောင်းပြစ်တာ ခံကြရတယ်၊ အဲဒီမှာ အလုပ်ကိုလည်း လက်မလွှတ်ချင်တော့၊ နန်းရွှေကြာတယောက် ညဆိုင်းကို ယူလိုက်ရတယ်။

ညနေဘက်အလုပ်ဆင်းရပြီး မနက် အစောကြီးမှ အိမ်ပြန်ရတော့တယ်၊ လုပ်ရင်းနဲ့လည်း အဲဒီ အဆိုင်းကို သဘောကျလာမိတယ်၊ သူ့ အတွက် နေ့ခင်းအချိန်တွေ ရတာကိုး၊ အိပ်ရေးကတော့ သိပ်မဝချင်ဘူး၊ အဲလိုနဲ့ ပဲ နေ့ည အဆိုင်းတွေ ပြောင်းရင်းနဲ့ သမီးလေးတောင် အရွယ်ရောက်လာတယ်။

အချိန်တွေကုန်တာ မြန်လိုက်တာလို့ထင်မိတယ်။ သမီးလေး ၁၀ နှစ်သမီးလောက်မှာပဲ ကိုကိုဂျော် တယောက် ဟတ်အတက်ဖြစ်လို့ ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ်။နောက်တော့ ဘိုင်ပတ်ဆာဂျရီလုပ်လိုက်ရတယ်၊ ကိုကိုဂျော်နဲ့က အလုပ်ချိန်နေ့ည လွဲနေလို့ ဟိုကိစ္စတွေကို စနေတနင်္ဂနွေလောက်မှာ လုပ်ရတဲ့ အဆင့်ရောက်နေရာကနေ၊ ကိုကိုဂျော်ရဲ့ အော်ပရေးရှင်းပြီးတော့ လုံးဝကို မလုပ်ဖြစ်သလောက်အဆင့်ရောက်လာတယ်။

ကိုကိုဂျော်ရဲ့ အသက်နဲ့ သူ့ရဲ့ ရောဂါနဲ့ က စိတ်အလို ကိုယ်ခန္ဓာက မလိုက်နိုင်တော့တဲ့ အခြေအနေကိုး။

နန်းရွှေကြာအတွက်က အခုမှ ၃၀ ကျော်ရုံလေး၊ သွေးသား အလွန်အကောင်းဆုံးအရွယ်၊ နဂိုထဲကလည်း ကာမဆန္ဒ အလွန်ထက်သန်ခဲ့သူဖြစ်လေရာ၊ သွေးသားတောင်းတမှုတွေက ရှိနေခဲ့လေသည်၊ တခြားသော အခြေအနေတွေကလည်း နန်းရွှေကြာကို အခြေအနေ တမျိုးပြောင်းအောင် ပို့ဆောင်လာခဲ့လေတော့သည်။

............................................................................................

စိုင်းမြတ်ထိုက် စရောက်ကာစမှာတော့ အသိမိတ်ဆွေလည်းမရှိ ကားလည်းမရှိတော့ ဘယ်မှလည်းသွားလို့မရ၊ နှစ်ဆယ့်လေးနာရီရနေသော တီဗီချန်နယ်ပေါင်းစုံ၊ ဟိုက်စပိအင်တာနက်၊ အဲဒါတွေနဲ့ တနေ့တနေ့ အချိန်ကုန်နေရသည်၊ အိမ်မှာက ဦးဂျော်နှီ ရှိရင်ရှိ မရှိရင် ဒေါ်လေးနန်း ရှိနေတတ်သည်။

အန်နာကတော့ ကျောင်းသွား၊ ကျောင်းပြီးရင် အာဖတာစကူး ဆိုတာတွေသွားနဲ့ သိပ်မတွေ့ရတတ်၊ စနေတနင်္ဂနွေတွေလိုနေ့မျိုးတွေမှာပဲအိမ်မှာ၊ လူစုံတွေ့ရတတ်သည်၊ အိမ်မှာ ဒေါ်လေးနန်းချက်ပြုတ်တာ ဝိုင်းကူပေး၊ ဈေးသွားရင် လိုက်သွားပြီး ရှော့ပင်းကတ်တွန်း၊ အထုပ်ဆွဲပေး အဲလိုနဲ့ပဲ အသားကျလာသည်။ရှော့ပင်းမောတွေ၊ မားကက် တွေမှာ တွေ့ရသည့်ပေါင်တန်လှလှလေး တွေ နို့ကြီးကြီးတွေကို မြင်မြင်နေရပြီး ညဆိုရင် အိပ်မပျော်၊ ချစ်ချစ် ကိုလည်း သတိရမိသည်။

နောက်ပြီး တောင့်တောင့်ထွားထွားကြီး ဒေါ်လေးနန်းကိုလည်း မှန်းပြီး ထုမိတတ်သည်။ အင်တာနက်မှာလည်း အိမ်မှာလူလစ်တုန်းဝင်ကြည့်မိသည့် ပွန် ဆိုက်တွေကလည်း သူ့ကို တော်တော်ဒုက္ခပေးသည်ဆိုရမည်၊ သူ့မှာ လိင်ကိစ္စပဲ တွမ်တီဖိုးဆဲဗင်း စဉ်းစားနေမိတော့သည်။

ဗမာပြည်က ဆရာဝန်ပေမဲ့ ဒီမှာက သူ့ကို ဆရာဝန်အဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခံရဖို့က စာမေးပွဲ ပြန်ဖြေရအုန်းမည်၊ နောက် ရက်စီးဒန့်အဖြစ် နှစ်နှစ်လောက် လုပ်ရအုန်းမည်၊ အဲဒါမှပဲ သူ ဆရာဝန်အလုပ်ကို ရှာလို့ရမည်၊ စာမေးပွဲဖြေဖို့အတွက်ကို သူရီဗျူးကလပ်စ် တွေတက်ရမည်။

ကျူရှင်လိုမျိုးကျောင်းတွေရှိသည်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာ ကားလည်းမရှိတော့ သွားရေးလာရေးလည်း ခက်ခဲသည်၊ ကျူရှင်ဖိုးကလည်း နည်းနည်းနောနော မဟုတ်တော့ ပိုက်ဆံကလိုသည်၊ ဆိုတော့ အမေရိကားကို ရောက်ကာစ လူများထုံးစံ၊ အော့ဖဂျော့ ခေါ် ရရာအလုပ်ကို လုပ်ဖို့ ပြင်ရသည်။ကံအားလျှော်စွာ ဒေါ်လေးနန်းတို့ စက်ရုံက လူလိုသည်ဆိုတော့ သူ့ကို ပြောပေးလို့ ဒေါ်လေးနန်းတို့ အလုပ်မှာ သူအလုပ်ဝင်ခွင့်ရခဲ့သည်၊ ဒေါ်လေးနန်းနဲ့ ကားကြုံလိုက်လို့ရတဲ့ ညဆိုင်းကိုပဲ သူယူလိုက်ရသည်။ 

ဒေါ်လေးနန်းက လည်း သူ့ကားလေး နှင့် ကားကြုံလိုက်သော တခြား လူနှစ်ယောက် ကို ဝင်ခေါ်ရသေးသည်၊ ထိုသူတွေကလည်း ဗမာပြည်က ရောက်လာကြသူများပင်။ ညလည်စာစားဖို့ကို သူနှင့်ဒေါ်လေးနန်းတို့ ထမင်းချိုင့်ထည့် သွားကြသည်။အဲဒီမှာ သူတို့နဲ့ အလုပ်တူသွားနေကြသော ကိုလူလူ တို့ မမာဂရက်မွီ တို့နှင့်လည်းခင်လာခဲ့သည်။ ဒေါ်လေးနန်းရွှေကြာက ကိုလူလူ တို့ မမာဂရက်မွီ တို့ကို ဝင်ခေါ်ရသည်။

သူတို့က ဒေါ်လေးနန်းနှင့် ကားပူး ( car pool ) လိုက်စီးကြသည်၊ ဒေါ်လေးနန်း အတွက် သူတို့က ကားဖိုးဆီဖိုးဆိုပြီး လကုန်ရင် စပ်ပေါင်းထည့်ကြသည်။ စိုင်းမြတ်ထိုက် ကိုတော့ ဒေါ်လေးနန်းက ကားဖိုးမတောင်း သူတို့ အိမ်မှာ နေတာနဲ့ စားတာလောက်ပဲ ရှယ်ထည့်ခိုင်းသည်။

ကိုလူလူ ဆိုတာက မော်လမြိုင်ဘက်က သူကလည်း လူလွတ် ဟုဆိုသည်၊ ဗမာပြည်မှာတုန်းက အိမ်ထောင်ကျဖူးသည်၊ ကွဲသွားပြီဆိုသည်။ အသက်က လည်း ဒေါ်လေးနန်းတို့နှင့်ရွယ်တူ၊ ကိုလူလူကတော့ သင်္ဘောသား အမေရိကန်ကို သင်္ဘောကပ်တုန်း ခုန်ဆင်းနေခဲ့သူ ဆိုသည်။ 

သူကလည်း ဗမာတွေ အများကြီးနေသော အပတ်မန့်တခုမှာ သူများတွေနှင့် အခန်း ဖေါ်နေသည်၊ မမာဂရက်မွီ ကလည်း ဒေါ်လေးနန်း နဲ့ဆိုငယ်မည်ထင်သည်၊ သူကတော့ ချင်းမ အိမ်ထောင်သည်၊ ခလေးတော့မရှိသေး၊ သူကဖလမ်းဘက်မှ ဖြစ်ပြီး သူ့ယောက်ျားက လည်း ချင်းပဲ ဖြစ်သည်။ သူ့ယောက်ျားက ဆူရှီကုမ္ပဏီ တခုက မန်နေဂျာ၊ ဆူရှီဖရန်ချိုင်းယူထားသော ဆိုင်လေးများကို သွားရောက်စစ်ဆေးရသည်၊ ခရီးခနခနထွက်ရသည်၊ ပြည်နယ်တွေ မြို့တွေအနှံ့၊ မမာဂရက်က သူ့မိဘတွေ နှင့်နေသည်။

သူ့ယောက်ျားက အပတ်မန့်သတ်သတ်ငှားပေးနိုင်သော်လည်း သူတယောက်ထည်းကျန်ကျန်နေခဲ့မှာကို စိတ်မချသဖြင့် မာဂရက်မွီရဲ့ မိဘတွေအိမ်မှာ တခန်းအငှားသဘောမျိုးလခပေး ပြီးနေကြသည်။စိုးမြတ်ထိုက်က ဗမာပြည်က စရောက်စမို့လားမသိလို့ ထင်သည်၊ ကိုလူလူ နှင့် ဒေါ်လေးနန်းတို့၏ ဆက်ဆံရေးမှာ ရင်းနှီးလွန်းသည်ဟု ထင်မိသည်၊ နေတာထိုင်တာက အရမ်းကို ကပ်သည်။

ဗမာပြည်မှာဆိုရင်တော့ သေခြာပေါက် လူပြောခံရမည်၊ ဒီမှာကတော့ သိပ်မသိသာပေ၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်းကျတော့ သူတို့နှစ်ယောက်အနေအထိုင်က မဟုတ်တော့ဆိုတာ စိုင်းမြတ်ထိုက် အခိုင်အမာပြောနိုင်လာတော့သည်။

နေ့ခင်းဘက်ဆိုလျှင် သူတို့အိမ်မှာ နန်းရွှေကြာနှင့် စိုင်းမြန်ထိုက်သာရှိကြသည်၊ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးက အလုပ်မှ မနက်အစောကြီးပြန်ရောက်တာနဲ့ အစားတခုခု စားပြီး အိပ်ယာဝင်ကွေးကြတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာ ဦးဂျော်နီက အလုပ်သွားပြီ၊ အန်နာလည်း ကျောင်းသွားပြီ ဆိုတော့ တအိမ်လုံးတိတ်ဆိတ်လို့၊ နောက်ပိုင်းအသားကျသွားတော့ စိုင်းမြန်ထိုက်လည်း တရေးနိုးရင် အပြင်သို့ထွက်လေ့ရှိသည်။

လောလောဆယ်တော့ သူများတွေ မိတ်ဆက်ပေးလို့ သူနှင့် နှစ်နှစ်လောက် စောသော သူတို့ ဆေး မန်း မှ အကိုကြီးတယောက်၏ ညွန်ကြားချက်များကို နားထောင်ပြီး စာစကြည့်နေသည်။တခါတလေ ထိုသူလာခေါ်လျှင်လိုက်သွားသည်၊ ထိုသူကလည်း ရောက်ကာစ ဆရာဝန်ပေါက်စကို ကိုယ်ချင်းစာသောအားဖြင့် ဟိုနားဒီနား ပို့ပေး၊ လေ့ရှိသည်။

တနေ့တော့ သူတို့ အလုပ်ပိတ်သောညမို့ ဒေါ်လေးနန်းကို သူ့သူငယ်ချင်းနှင့် လိုက်သွားလိုက်အုန်းမယ် အပြန်နောက်ကျမှာမို့ ညနေစာ သူ့အတွက်မချန်ထားခဲ့နဲ့ဟု မှာကာထွက်သွားလေသည်။ သူတို့ တနေရာ အသွား သူ့မိတ်ဆွေက အွန်ကော ရသဖြင့် လူနာကြည့်ဖို့ သွားရမည်ဆိုတော့ သူတို့ အစီအစဉ်ကို ဖျက်လိုက်ပြီး သူ့ကို အိမ်နားမှာ ချပေးခဲ့သည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း သူ့မှာ အိမ်သော့ပါသဖြင့် အိမ်ကို သော့ဖွင့်ဝင်လာခဲ့သည်။ တကယ်တော့ နန်းရွှေကြာတို့မှာ အိမ်လို့ခေါ်နေကြပေမဲ့ အပတ်မန့် ကွန်ပလက်စ် တခုသာဖြစ်သည်။သို့သော်လည်း သူတို့ အပတ်မန့်မှာ အောက်ထပ်က ကားဂိုဒေါင်နှင့် ဧည့်ခန်းမီးဖိုချောင်၊ အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်ခန်းသုံးခန်း နဲ့ မိသားစု ဧည့်ခန်းသေးသေးလေး တခုရှိသည်။ 

ပုံမှန်အားဖြင့်သူတို့မှာ ကားဖြင့်သာ အဝင်အထွက်လုပ်ကြတာ ဂိုဒေါင်တံခါးမှသာ ဝင်ထွက်လုပ်ကြသည်၊ စိုးမြတ်ထိုက်လို လမ်းလျှောက်ပြန်လာသူသာလျှင် ဘေးတံခါးမှ သော့ဖွင့်ဝင်လာတတ်သည်။ 

စိုးမြတ်ထိုက်က ထိုအချိန်ဆိုရင် ဒေါ်လေးနန်းအိပ်နေတတ်မှန်းသိ၍ အသံကို လုံနိုင်သမျှလုံအောင် တံခါးဖွင့်ပိတ်၊လှေခါးပေါ်လည်း ဖွဖွလေးတက်လာကာ သူ့အခန်းထဲ ဝင် နေလိုက်သည်၊ သူလည်းအိပ်ချင်စိတ်မရှိသေးသဖြင့် သူ့ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်ကာ အင်တာနက်ထဲမှ အောကားတွေကို ကြည့်နေမိသည်။

သူတို့ အိမ်မှာ ကြမ်းခင်းမှာ တချက်တချက် သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသဖြင့်၊ ဒေါ်လေးနန်းနိုးနေပြီး လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေသည်ဟု သူ့စိတ်ထဲမှာထင်လိုက်မိသည်၊ ဒေါ်လေးနန်း က တပတ်မှာ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက် အနည်းဆုံး ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှုလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တတ်လေသည်။

တခါတလေလည်း ဇွန်းဘား ဆိုလားဘာလား အကလေ့ကျင့်ခန်း သင်တန်းလည်း သွားတတ်သည်၊ ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ကလေးတယောက်နဲ့တောင် မိုက်နေတာပဲလို့ တွေးမိသည်။တွေးရင်းနဲ့ သူ့ လီးက တောင်လာတော့ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားသော ပုဆိုးကို အသာဖြည်ကာ သူ့လက်ဖဝါးလေးဖြင့် လီးကို အသာဆုပ်နှယ်ပွတ်ပေးနေမိသည်။

အင်တာနက်မှ ဂျပန်အောကားတခုက သူ့ဒေါ်လေးနန်းနှင့် အရွယ်တူကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တူတူ လောက်ရှိမည့် ဂျပန်အိမ်ရှင်မတယောက် ဖောက်ပြန်သည့်ကားကို ကြည့်နေမိရာ ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းမသိ သူ့လက်က သူ၏လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပွတ်နေရာက သုတ်ရည်များ လုံချည်ထဲပန်းထွက်ရင်း ပြီးသွားရသည်။ 

သူကြည့်နေသော ဂျပန်ကားက မပြီးသေး၊ ဂျပန်အောကားတွေ တွေက ဂျပန်မူလီတွေလိုပဲ အရစ်စိတ်သည်၊ တော်တော်နဲ့ လိုရင်းမရောက်ဟု ထင်မိသည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက် သူ့ပုဆိုးပေါ်အပြင် ပေါင်တွေပေါ်ပေသွားသည့်သူ့ လရည်တွေကို ပုဆိုးနှင့် လုံးထွေးသုတ်ပြီး ပုဆိုးကို အတွင်းထဲလှည့်ပတ်ပြီးဝတ်လိုက်သည်။

ဒီပုဆိုးတခါထဲရေလဲ ချိုးပြီး လျှော်လိုက်တော့မယ်ဟုတွေးလိုက်သည်။ ဂျပန်ကားကို ပိတ်လိုက်ပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တထည်ကို ဆွဲယူကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်သည်။

“ ဟာ.. ” 

“ ဟင်…. ” 

ကိုလူလူ နှင့် ဒေါ်လေးနန်း၊ ဒေါ်လေးနန်းတို့ အခန်းဝ မှာတယောက်နှင့်တယောက် ဖက်ရင်း ကစ်ဆင် ပေးနေကြသည်။

ကိုလူလူကတော့ အင်္ကျီ ဘောင်းဘီအပြည့်အစုံနှင့်၊ ဒေါ်လေးနန်းက ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးဖရိုဖရဲနှင့်၊ အင်္ကျီက ရင်ဘတ်မှာဟိုးလိုးဟောင်းလောင်းနှင့်၊ ကိုလူလူ လက်တွေက ဒေါ်လေးနန်းရဲ့ နို့ကြီးတွေပေါ်မှာကိုင်ရက်၊ သူတို့ နှစ်စလုံးက စိုင်းမြတ်ထိုက် အခန်းတံခါးပွင့်လာ လို့ ရုတ်တရက်ကြောင်ပြီး လှည့်အကြည့်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်ကလည်း မမျှော်လင့်တာဘွားကနဲတွေ့လိုက်ရလို့ ကြောင်ပြီး အကြည့်၊ အာမေဋိတ်သံတွေ ထွက်သွားကြသည်။ မျက်နှာပူသွားသော စိုင်းမြတ်ထိုက်ဘာပြောရမှန်းမသိပဲ၊

“ အိုး..ဆောရီးဒေါ်လေးနန်း …. ” 

ဆိုပြီး သူ့အခန်းထဲ သူပြန်ဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်မိသည်။ ရင်ထဲမှာတော့ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်၊ ငါထင်သားပဲ၊ သူတို့နေပုံထိုင်ပုံ မရိုးဘူးဆိုတာ၊ နောက်ပြီးငါ ဒီအခန်းထဲ တောက်လျှောက်ရှိနေတာ လူတက်လာသံလည်း မကြားဘူး၊ အခုနက တဒုန်းဒုန်းနဲ့ဟာ ဒေါ်လေးနန်း လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေတယ်ထင်တာ။

သူတို့ လိုးနေကြတာကိုး၊ အခုမှ ကိုလူလူ ကပြန်မယ်ဆိုပြီးထွက်လာတာဖြစ်မယ်၊ မခွဲခင်၊ နူတ်ဆက်အနမ်းနမ်းနေတာဖြစ်မယ်၊ ဒေါ်လေးနန်းက ငါတနေကုန်ပြန်လာမှာမဟုတ်ဘူးဆိုပြီး အိမ်မှာခေါ်ကဲလိုက်တာနေမယ်၊ ဒုက္ခပါပဲ၊ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ မသိဘူး အားလည်းနာတယ်။မျက်နှာလည်းပူလိုက်တာ။

စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် အဲလိုတွေးနေရင်းနဲ့ကို၊ သူ့မျက်စေ့ထဲမှာ ကိုလူလူ လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်နေသော ဒေါ်လေးနန်းရဲ့ နို့ကြီးတွေကို မြင်ယောင်နေပြီး အခုနမှ တချီပြီးထားတဲ့ သူ့လီးကြီးက ပြန်ပြီးမာတင်းလာခဲ့ရတယ်။

စိုင်းမြတ်ထိုက် တယောက်သူ့အခန်းထဲက ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ငုတ်တုတ် ထိုင်နေမိတယ်၊ ပုဆိုးအောက်က မာတောင်တင်းရင်းနေတဲ့ လီးကြီးကို လက်နဲ့ဖိထားရင်းက သူ့ဒေါ်လေးနန်းကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲ စဉ်းစားနေမိ၏၊

အပြင်ဘက်မှာ လှေခါးထစ်မှ လူဆင်းသွားသံ၊ ကားဂိုဒေါင်တံခါးဖွင့်သံ၊ ကားစက်နိုးပြီး ထွက်သွားသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ကိုလူလူ ပြန်သွားပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်အိမ်ထဲကို ဝင်လာတုန်းက ဘေးတံခါးပေါက်မှ ဝင်ခဲ့သည်ဖြစ်ရာ၊ ကားဂိုဒေါင်ထဲမှာ ကားအပိုရပ်ထားမှန်းလည်း သူမသိခဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။

အခု သူဒုက္ခရောက်နေသည်မှာ ဒေါ်လေးနန်းကို အားနာနေခြင်းဖြစ်လေသည်၊ သူ့ဖာသာဘာလုပ်လုပ် တကယ်က ကိုယ်နဲ့ဘာမှ မဆိုင် ဦးဂျော်နီကလည်း သူနဲ့ဘာမှ မဆိုင်၊သူဒီအိမ်ရောက်လာတာက ဒေါ်လေးနန်းကြောင့်ဖြစ်သည်။

သူနှင့် ဘယ်လိုအမျိုးဝေးသည် ပြောပြော သူတို့ ရှမ်းအချင်းချင်းက ရှားပါးလူမျိုးမို့ တကယ့်အမျိုးအရင်းလိုပဲ ခင်မိသည်၊ အားကိုးမိသည်၊ ကိုယ့်ကြောင့် ဒေါ်လေးနန်းရှက်သွားမှာကို သူက ပိုပြီးစိုးရိမ်မိသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မနေပါဘူးဆိုတာကို ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ အင်းလေ၊ သူဘာပြောမလဲစောင့်ကြည့်တာပေါ့။

စိုင်းမြတ်ထိုက်အတွေးတွေ ဟိုရောက်ဒီရောက်ဖြစ်နေတုန်းသူ့အခန်းတံခါးဒေါက်ဒေါက်ဟု မတိုးမကျယ်လေးခေါက်လိုက်သံကြားလိုက်ရသည်။ သူ့ရင်ဒိန်းကနဲ ကိုချက်ခြင်း အခုံမြန်တက်လာသည်၊ သူ့နားရွက်တွေပူလာသည်၊ သူ့ပါးပြင်ပေါ် အပူဓါတ်ပါဖြန်းသွားတာ သူခံစားမိလိုက်သည်။

“ ဒေါက်..ဒေါက်.. ” 

“ စိုင်း ရေ၊ ဒေါ်လေးကို တံခါးခနလောက်ဖွင့်ပေးပါလား.. ” 

…………………………………………………...

စိုင်းမြတ်ထိုက် အသာငြိမ်နေ၍ မရတော့ခြေ၊ တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်နန်းရွှေကြာ သူ့အခန်းထဲ ဝင်လာသည်၊ ခုတော့ အဝတ်အစားတွေ သေသေသပ်သပ်ပြန်ဝတ်ထားပြီးဖြစ်သည်၊ ရှမ်းရင်ဖုံးအင်္ကျ ီလေးနှင့် အိမ်နေရင်း ထမိန်ပျော့ပျော့ လေးတထည်ဝတ်ထားသည်။

ဒေါ်နန်းရွှေကြာက စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ တကယ်က စိုင်းမြတ်ထိုက်အခန်းမျာက ကုတင်တလုံး၊ စာပွဲတလုံးနှင့်ကုလားထိုင်တလုံးသာရှိသည်၊ စားပွဲပေါ်မှာက ကွန်ပြူတာနဲ့ စာအုပ်တွေ ရှိသည်။

သူကွန်ပြူလုပ်ရင် သုံးဖို့ ကုလားထိုင်တလုံးရှိသည်၊၊ ထိုင်စရာက ကုတင်နှင့် သူ့ကုလားထိုင်ပဲရှိသည်၊ ဒေါ်လေးနန်းကို တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်လေးနန်က သူ့အခန်းထဲ ဝင်လာပြီ သူ့ကုတင်ပေါ်ထိုင်တော့ သူက ကုလားထိုင် ပေါ်မှာထိုင်လိုက်သည်၊ ဒေါ်လေးနန်းကို စေ့စေ့ကြည့်ရမှာ အားနာ၍ မျက်နှာကို ကြမ်းပြင်ပေါ်စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

“ စိုင်း ဒေါ်လေးကို ကြည့်ပါအုန်း…. ” 

စိုင်းမြတ်ထိုက် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်နန်းရွှေကြာရဲ့ ကျက်သရည်ရှိ လှသော မျက်နှာလေးမှာ မျက်ရည်တွေဝဲလို့ ၊ မျက်နှာကလည်း နည်းနည်းတော့ နီနေသည်၊ ဒါပေမဲ့ ဒီကိစ္စကိုတော့ ပြန်အောင်ရှင်းပြစ်ရမည်လို့ စိတ်ဒုံးဒုံးချထားပုံရသည်။

“ စိုင်း ဒေါ်လေးနန်းကို အထင်သေးသွားပလား… ” 

စိုင်းမြတ်ထိုက် စကားမပြောနိုင် လည်ချောင်းထဲ တစ်စို့နေသည်၊ သူ့ပြဿနာက အထင်သေးတာလည်း မဟုတ်၊ နှမြောနေတာ၊ သူပဲ လုပ်ချင်သည်၊ အဲလို သူများနဲ့ ကုံးမဲ့အစား၊ သူ့ခေါင်းကို ပဲ ရမ်းပြမိသည်။

“ စိုင်းကို ဒေါ်လေးနန်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ဖွင့်ပြောတော့မယ်၊ ကိုဂျော်နီကို ဒေါ်လေးယူခဲ့တာ မိဘတွေ စိတ်ချမ်းသာစေဖို့က ပထမအချက်ပါ၊ နောက်တချက်က ဒေါ်လေးလည်း အဲဒီမြို့က ထွက်သွားချင်နေခဲ့တာလေ.. အခုနောက်ပိုင်း အော်ပရေးရှင်းပြီးတော့ ကိုဂျော်နီက တကယ့်အဖိုးကြီး လိုဖြစ်သွားပြီကွယ့်၊ ဘာမှကို မလုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ ဒေါ်လေးနန်းကလည်း သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ကိုယ် လေ၊ နောက်ပြီး ကိုလူလူ ကလည်း ဒေါ်လေးအပေါ်ဂရုစိုက် တော့ ငြိသွားခဲ့ရတာပါ...ဒါဟာလည်းအခုဟာက ဒုတိယ အကြိမ်ပါ၊ ဒေါ်လေးလည်း မမှားမိအောင် သတိထားနေပါတယ်… ” 

အဲဒီ ဒုတိယအကြိမ်ပါ ဆိုတာကိုတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက် မယုံပါ၊ ဒါပေမဲ့ ဘာပြောစရာလိုလို့လဲ၊ အသာငြိမ်နေလိုက်တယ်။

“ စိုင်း ဒေါ်လေးကို နားလည်ပေးပါလို့ပဲ ဒေါ်လေးက တောင်းပန်ချင်တာပါကွယ်.. ” 

“ အို ဒေါ်လေးနန်းကလည်း ကျနော့်ကို တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး၊ တကယ်က ကျနော်က နားလည်ပါတယ်၊ ကျနော်ဟိုဟို၊ ဒေါ်လေးနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတာက ဒေါ်လေးရှက်သွားမှာစိုး လို့ပါ..ကျနော် ဒေါ်လေးနန်းကို အထင်လည်းမသေးမိပါဘူး.. ” 

“ အင်း ကျေးဇူးပါပဲ စိုင်းရယ်၊ ဒေါ်လေးကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲတာက ၊ ဒီအဖွားကြီးဒီလောက်အသက်ကြီးနေတာတောင် ကဲတုန်းပဲ လို့ပြောရမှာ အားနာနေလို့မဟုတ်လား.. ” 

“ အို ဒေါ်လေးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်ဗျာ၊ ဘယ်ကလာ အဖွားကြီးရမှာလည်း ဒေါ်လေးက အသက်လည်း မကြီးသေးပါဘူး၊ နောက်ပြီးတော့ ဒေါ်လေးက ဒီလောက် ချောပြီး ဒီလောက် ..အာ..ဆောရီးဆောရီး..ကျနော်လည်း ဘာတွေပြောနေမိမှန်းမသိတော့ပါဘူး.. ” 

“ ဘာလဲ တောင့်တယ်လို့ ပြောမလို့ မဟုတ်လား ဟင်း..ယောက်ျားလေးတွေနော်၊ ကိုယ့်အဒေါ်တောင် ကိုယ်မရှောင်ကြဘူး၊ ခစ်ခစ်… ” 

“ ဟာဒေါ်လေးကလည်း လှတယ်ပဲ ပြောမှာပါ၊ ဘော်ဒီလှတယ်လို့ပြောမလို့ပါ  အဟီးဟီးး… ” 

အဲလိုနဲ့ တူဝရီးမတော်တဲ့ တူဝရီးနှစ်ယောက် သက်တောင်းသက်သာ ဖြစ်သွားကြပါတော့သည်။နောက်တော့ စိုင်းမြတ်ထိုက်သိနေပြီ ဆိုပြီး ဒေါ်နန်းရွှေကြာက ပေါ်တင်ပဲ တွဲပါတော့သည်၊ ကိုလူလူ တို့ အပတ်မန့်ရှေ့ ချပေးရင် ကစ်ပေးပြီး နုတ်ဆက်တာတို့ဘာတို့ ပေါ်တင်လုပ်ကြပါသည်။

အဲဒီတော့မှ သူတို့နဲ့ ကားကြုံလိုက်နေတဲ့ မာဂရက်မွီကလည်း ဒေါ်နန်းရွှေကြာနဲ့ ကိုလူလူ တို့ဇာတ်လမ်းကို သိထားပြီး ပြီ ဆိုတာ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက်သိလိုက်ရပါသည်။ တပတ်တခါလောက်တော့ နေ့ခင်းဘက် သူတို့ အပတ်မန့်ရှိရာသို့ ကိုလူလူ လာပြီး ဒေါ်လေးနန်းကို ကောင်းကောင်းဗြင်းလေ့ရှိပါသည်။အဲလိုလာသည့်နေ့တွင် စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် လည်း ဒီဘက်အခန်းမှာ ဒေါ်လေးနန်းကို မှန်းရင်း ကိုယ့်ဘာသာ အိုးစည်ကောင်းကောင်းတီး မိပါသည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း ကားမောင်းတတ်လာတော့ ဒေါ်လေးနန်း၏ကားကို သူမောင်းပေးတော့သည်၊ အဲဒီအခါမှာတော့ ဒေါ်လေးနန်းနှင့် လူလူ တို့က ကားနောက်ခမ်းမှာထိုင်ပြီး အသံတိတ်ကဲကြသည်၊ ကားရှေ့ခန်းမှာတော့ မာဂရက်မွီက ပြုံးစိစိ၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း ခုမှ မာဂရက်မွီကို သတိထားမိလာသည်။

မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ အမြဲလို ပြုံးပြုံးလေး နေတတ်တော့ သဘောကောင်းမဲ့ပုံပဲလို့တွေးမိသည်၊ ဆံပင်က ပုခုံးပေါ်ကျရုံလေးသာရှည်သည်၊ ဆံပင် အဖျားလေးတွေကို နည်းနည်းလေးတွန့်လိမ်လိမ်ခွေခွေခေါက်ခေါက်လေး အမြဲလုပ်ထားတတ်သည်၊ သွားတွေက ညီပြီး သွယ်တန်းနေသည်။

အသားကတော့ ညိုပေမဲ့ စိုပြေနေတော့၊ ဝင်းနေသလိုရှိသည်။ဘော်ဒီကတော့ နည်းနည်းလေး တုတ်သည်၊ အရပ်က ၅ ပေ ကျော်ရုံလေးရှိသည်။ ဒေါ်လေးနန်းနဲ့ယှဉ်ရပ်ရင်တော့ ဒေါ်လေးနန်း နားရွက်လောက်မှာ ပဲရှိသည်။ ဝသည်ဟုတော့ မဆိုနိုင်။

ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကိုယ်လုံးက ဂီတာရှိတ်လိုတော့ရှိသည်၊ ခါးက အရမ်းမသေးကျင်ပေမဲ့ အောက်ပိုင်းမှ ကားစွင့်လာသော တင်လုံးများကြောင့် သေးသည်ဟုထင်သွားရသည်၊ အပေါ်က လည်း ရင်သားများမှာ တော်တော် အလုံးအထည်ကောင်းပုံရသည်။

သူက ဝတ်လိုက်ရင်လည်း တခါတလေ အတော်ဟိုက်တာ တွေဝတ်တတ်တော့ ရင်သားမြှောင်းကို နက်နက် ရှိုင်းရှိုင်း မြင်ရတတ်သည်၊ ပေါင်လုံးတွေကလည်း နည်းနည်းတော့ တုတ်ပေမဲ့ ဆယ်လူလျွိုက် ခေါ်တဲ့ အဆီအရစ်ရစ်တွေမရှိ ချောမွတ်နေသည်။ ဝတ်လိုက်ရင်လည်း ဘောင်းဘီတို၊ စကတ်တို ဆိုတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက်က စိုက်ကြည့်မိမှာစိုးလို့ သူ့ မျက်လုံးကို မနည်းထိန်းထားရသည်၊ လစ်ရင်တော့ ခိုးကြည့်ဖြစ်သည်။

ဒေါ်လေးနန်းက စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို မသိမသာစကားစလေ့တော့ရှိသည်။ မာဂရက် ယောက်ျား က စတိတ်တွေ မြို့တွေ အနှံ့ ဆူးရှီ ဆိုင်တွေကို လိုက်စစ် ရသဖြင့် ခရီးခနခန ထွက်ရသည်၊ မာဂရက်မှာ အထီးကျန်နေသလို ဖြစ်နေရသည်၊ ဘာညာပေါ့။

စိုင်းမြတ်ထိုက် ရဲ့ စိတ်ကူးတွေက ရိုင်းကုန်သည်၊ အင်း မာဂရက်ရဲ့ လိုနေတဲ့ ကွက်လပ်ကလေး ဖြည့်ပေးလိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။စိုင်းမြတ်ထိုက်ရဲ့ ဂွင်းတိုက်ရင် မှန်းတဲ့ အထဲမှာ ချစ်ချစ်နွယ်၊ ဒေါ်လေးနန်းပြီးတော့ မာဂရက်တယောက်ပါပိုလာ တော့သည်။

တနေ့တော့ သူတို့ စက်ရုံပိတ်သော ဟောလီးဒေးနှင့်ကြုံတော့ စက်ရုံမှ လူများစုပြီး ပျော်ပွဲစားထွက်ကြမည်ဟု ဒေါ်လေးနန်းက အိမ်တွင် ဦးဂျော်နီပွမ် ကိုပြောလေသည်။

ဦးဂျော်နီပွမ်က မအား သည့်အပြင် ဒေါ်လေးနန်းတို့ စက်ရုံမှ လူများသာ ဆိုတော့ သူလည်း မလိုက်ချင် ၍ သမီးလေး အန်နာကို သူ အပို့အကြိုလုပ်ပေးလိုက်မည် ဒေါ်လေးနန်းတို့ သာသွားပါဟု ဆိုလေသည်၊ နောက်တချက်က စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း ပါနေတော့ စိတ်ချလက်ချလွှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ 

တကယ်က သွားကြသည်မှာ သူတို့ လေးယောက်ထဲသာ၊ ကိုလူလူက ကမ်းခြေနားမှ အိမ်လေးတလုံးကို တနေ့တာ ငှားထားလိုက်သည်ဟုဆိုသည်၊ သူတို့ ချက်ပြုတ်စားသောက်၊ ရေကူး စသည်များလုပ်ပြီး ညနေကျရင် ပြန်လာကြမည်ဟု အစီအစဉ်ဆွဲပြီး မနက် စောစောထွက်လာခဲ့ကြတော့သည်။ 

……………………………………………………………

ထုံးစံအတိုင်း စိုင်းမြတ်ထိုက်က ကားမောင်း သူ့ဘေးက မာဂရက်မွီကထိုင်၊ အနောက်ဘက်ခုံမှာက ကိုလူလူနဲ့ နန်းရွှေကြာ တို့ထိုင်ကြသည်။ 

စထွက်လာကတည်းက ကားအနောက်ဖက်က အတွဲ  တိုးတိုးတိုးတိုး ခွိခွိခွိခွိ နှင့်၊ မာဂရက်မွီကလည်း ပြုံးစေ့စေ့နှင့်၊ တချက်မှာ ပြွတ်စ်ကနဲ အနောက်က အသံထွက်လာရာ မာဂရက်မွီက ခွိကနဲ ရီလိုက်သည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်ကမူ မျက်နှာမပျက်အောင် မနည်းထိန်းနေရသည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက် စိတ်ထဲမှာတော့ တကယ့်ကို မနာလိုဖြစ်မိသည်၊ ဒေါ်လေးနန်းကိုသာ သူဆွဲလိုက်ရရင်၊ ချစ်ချစ်နွယ်ကိုတောင်သူသတိရ မိမည်မထင်တော့၊ ဒေါ်လေးနန်းက အရမ်းကို ဆက်ဆီဖြစ်လွန်းသည်ဟု သူထင်မိသည်။ 

မာဂရက်မွီကလည်း စကတ်ပန်းရောင်ရင့်ရင့် ပေါင်လယ်လောက်ရောက်သည့်အတိုနှင့်၊ အပေါ်ကတော့ အဖြူပေါ်မှာ အမဲကန့်လန့်စင်းတွေနှင့်၊တီရှပ်လက်စက ဝတ်ထားသည်၊ ရင်ဘတ်က ဗီပုံစံ အကွဲ ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း နည်းနည်းဟိုက်သည်။

ပေါင်လယ်လောက် သာရောက်သည့် စကတ်ကြောင့် မာဂရက်မွီ၏ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ် ကလေးတွေကို မြင်နေရသည်၊ ပေါင်လုံးလေးတွေက ညိုပြီးမွတ်နေသည်၊ အင်း၊ ကမ်းခြေကျရင် ရေကူးဝတ်စုံနဲ့ ဆင်းကြမည်ဆိုတော့ ဒီထက်ပိုမြင်ရခြေသေးရဲ့လို့ စိုင်းမြတ်ထိုက် တယောက်တွေးရင်း လီးက ဘောင်းဘီအောက်မှာ မာတင်းနေရလေသည်။

ကမ်းခြေရောက်တော့ ကိုလူလူ ငှားထားသည့် အခန်းလေးမှာ ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးတခု၊ အိပ်ခန်းတစ်ခန်းနှင့် မီးဖိုချောင်အသေးလေး ပါသည့် အခန်းဖြစ်ပြီး ကမ်းခြေကို လမ်းနည်းနည်းလေး လျှောက်လိုက်တာနှင့်ရောက်လေသည်။ 

စားသောက်စရာတွေ ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်၊ သဘက်တွေ ကမ်းစပ်မှာထိုင်ဖို့ အခင်းတွေ အစား အသောက်နည်းနည်းထည့်ထားသော ရေခဲပုံးတပုံးဆွဲပြီး လေးယောက်သားကမ်းခြေသို့ လမ်းလျှောက်ထွက်လာကြလေသည်။ကမ်းခြေသောင်ပြင်ပေါ်မှာ သူတို့ပါလာသည့်အခင်းတွေကိုခင်းပြီး ရေကူးဝတ်စုံအပေါ်က ထပ်ဝတ်လာကြသည့် တီရှပ် ဘောင်းဘီ၊ စကဒ်တို့ကို ချွတ်ပုံ ကာ ရေထဲဆင်းဖို့ပြင်ကြလေသည်။

ဒေါ်လေးနန်းရွှေကြာက ပန်းရောင် ဘီကီနီနှင့်၊ မာဂရက်မွီက အပြာရောင် ဘီကီနီတို့ကို ဝတ်ထားကြလေသည်၊ သူတို့ နှစ်ယောက် ရေထဲ ပြေးဆင်းကြတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး၏ တောင့်တင်းလုံးကြွ လှသော တင်သားစိုင်များကို ကိုလူလူနှင့် စိုင်းမြတ်ထိုက်တို့ သွားရည်တမျှားမျှားဖြင့် ငေးကြည့်မိကြလေသည်။

ကိုလူလူ က စိုင်းမြတ်ထိုက်ကို မျက်လုံးတဖက်မှိတ်ပြရင်း၊

“ ဟေ့ စိုင်း..မပြောမရှိနဲ့နော်..မာဂရက်  ဘော်ဒီက တော်တော် မိုက်တာပဲ၊ အဟီး ငါတို့ ရှောင်ပေးမယ် မင်းဝင်သာလုံးပေတော့၊ ဒါမျိုးအခွင့်အရေး မျိုးက တခါတလေမှ ကြုံတာ… ” 

စိုင်းမြတ်ထိုက်က ဟာ လင်ရှိမယားကို မလုပ်ချင်ပါဘူးဟု ပြန်ပြောမလို့ ပြင်ပြီးမှ သူ့ဒေါ်လေးနန်းကိုလည်း ကိုလူလူ ဗြင်းနေတာ မို့ ပြောလို့မကောင်းပါဘူးလေ ဆိုပြီးငြိမ်နေလိုက်သည်၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း တကယ်တော့ လင်ရှိမယားပေမဲ့ သူအလိုတူရင် ဘာမကောင်းစရာရှိမလဲ လို့တွေးနေမိတာကလည်း တော်တော်ကြာနေပြီ မဟုတ်ပါလား။

သူတို့ လေးယောက် ရေထဲမှာ ဆော့ကြတော့ ကိုလူလူက တချိန်လုံး နန်းရွှေကြာနားမှာ ဆိုတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက်လည်း အလိုလို မာဂရက်မွီနားရောက်ရတော့တာပေါ့။

မာဂရက်မွီက ရေကို ကူးတတ်ရုံလေးပဲရှိတော့ အနက်ဘက်မသွားရဲ၊ တခါတလေ လှိုင်းကြီးတွေ ဝင်လာလို့ ခြေထောက်လေးသဲပေါ်ကလွတ်သွားရင် လန့်ဖြတ်အော်ဟစ်ပြီး စိုင်းမြတ်ထိုက် လက်မောင်းတွေကို ဆွဲခိုထားတတ်သည် ။အဲဒီတော့လည်း သူ့ရဲ့ အောင်မြင်လုံးဖွင့်လှတဲ့ ကျွဲကော်သီးဆိုက် နို့ကြီးတွေက စိုင်းမြတ်ထိုက်လက်မောင်းကို အိကနဲ ဖိဖိ မိနေသည်။ 

စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ လီးကလည်း သူ့ဘောင်းဘီအောက်မှာ အစွမ်းကုန်ကို တင်းမာနေခဲ့ရသည်၊ ခနနေမောကြလို့ ကမ်းခြေကို ပြန်သွား တော့တောင် မှ စိုင်းမြတ်ထိုက်မှာ သူ့လီးအတောင်ကျအောင် ရေထဲ ခနအချိန်ဖြုန်းပြီး မှ တက်နိုင်ခဲ့သည်။

သောင်ပြင်မှာ ဗိုက်ဆာဆာနှင့် ပါလာသော အစားအသောက်များကို စားသောက်ကြပြီး ခနနားနေခိုက်၊ ကိုလူလူနှင့် ဒေါ်လေးနန်းတို့က သူတို့ အိမ်မှာ ခနပြန်နားကြအုန်းမည် နင်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခဲ့ကြ ဆိုပြီး တယောက်လက်ကို တယောက်ဆွဲပြီး လစ်သွားကြလေသည်၊

မာဂရက်မွီက ခနနေတော့၊

“ ဟေ့ ..စိုင်း တို့ ဟို နှစ်ယောက်ကို သွားချောင်းရအောင်.. ” 

ဟု ဆိုလေသည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း စိတ်က ထနေတာမို့ မာဂရက်အကြံကို သဘောတူပြီး ထလာခဲ့ကြလေသည်၊ သူတို့မှာလည်း သော့ပို တချောင်းရှိသဖြင့် တံခါးကို အသံမကြားအောင် ဖွင့်ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။

သို့သော်လည်း နန်းရွှေကြာတို့ နှစ်ယောက်မှာ တခုထည်းသော အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်ပြီး အတွင်းမှ လော့ချသွားပြီ ဖြစ်ရာ၊ သူတို့ ဘယ်လိုချောင်းရမှန်းမသိဖြစ်နေတော့သည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်က ဒေါ်လေးနန်းတို့ လုပ်လျှင် အတော်အသံမြည်ကြောင်းသူ့အတွေ့အကြုံရသိပြီး ဖြစ်သဖြင့်၊ တံခါးပေါ်တွင် နားကပ် ၍ ထောင်ကြည့်လိုက်၏။

အထဲ မှာ တအင်းအင်း တအဲအဲ၊ တပြတ်ပြတ်၊ အသံများကြားနေရသည်၊ မာဂရက်လည်း စိုင်းမြတ်ထိုက်နည်းတူ သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ နားကို ကပ်ပြီး ထောင်လိုက်သည်၊

သူတို့ နှစ်ယောက် ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ နားကို တံခါးမှာ ကပ်ထားကြသဖြင့် တယောက်နှင့်တယောက်မျက်နှာချင်းက နီးကပ်နေကြသည်၊ မာဂရက်၏ ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေး နှင့်၊ ဘီကီနီထဲမှ ရုန်းကန်ထွက်တော့မလို ဖောင်းမို့ထနေသည့် ရင်သားစိုင်များက စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ မျက်စေ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရောက်နေတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက် လီးကြီး က တအားတောင်လာတာ အပြစ်ပြောစရာမရှိလှပေ။

ဒီကြားထဲ အခန်းတွင်းက အသံများက ပိုပီပြင်လာရာ၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် တော်တော့်ကို တင်းလာခဲ့လေသည်၊ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တထွာလောက်သာကွာတော့သော မာဂရက်မွီ ခေါင်းလေးကို လှမ်းကိုင်ပြီး မာဂရက်မွီ၏ နူတ်ခမ်းအစုံကို စိုင်းမြတ်ထိုက်က သူ့နူတ်ခမ်းအစုံနှင့် ဖိကာ နမ်းလိုက်မိတော့သည်၊ မာဂရက်ကလည်း ဘယ်အချိန်ထဲက စောင့်နေသလဲ မသိ။

ပူနွေးစိုစွတ်သော အနမ်းတွေနှင့် တုန့်ပြန်လာတော့သည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်လက်တွေက အလိုလို မာဂရက်မွီ၏ ခါးလေးပေါ်ရောက်သွားတော့သည်၊ မာဂရက်မွီက အပြာရောင် တူးပိစ် ဘီကီနီကို ဝတ်ထားတာမို့၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်လက်တွေက မာဂရက်မွီ၏ ချောမွတ်သော အသားပြင်လေးတွေကို ပွတ်သတ်မိနေလေသည်။ 

နောက်တော့သူ့လက်တွေက မာဂရက်မွီ၏ တင်ပါးဆုံကြီးကို အားမလိုအားမရ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ဆီသို့ ဆွဲကပ်လိုက်လေသည်၊ သူ့ရေကူးဘောင်းဘီအောက်မှ ထောင်ထနေသော လိင်တန်ကြီးက မာဂရက်မွီ၏ ဗိုက်သားလေးတွေပေါ်သွားဖိမိတော့ မာဂရက်မွီမှာ ကြက်သည်းလေးပင်ထသွားရသည်။

အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်ပြီး ငတ်နေရတာ ကြပြီ မဟုတ်လား၊ မာဂရက်မွီ၏ ပါးစပ်မှာရော စောက်ဖုတ်မှာပါ အရည်တွေ ရွမ်းလာခဲ့ရလေတော့သည်။

………………………………………………………...

“ ခွမ်း.. ” 

“ အို…. ” 

ချစ်ချစ်နွယ်ရဲ့ လက်ထဲက ဖန်ပြွန်လေး နှစ်ခု ရှောကနဲ ထွက်ပြီး သံမံတလင်း ကြမ်းပြင်နဲ့ ထိမိကာ အစိတ်စိတ် အမွှာမွှာကွဲသွားရသည်၊ အထဲက အထဲက ဓါတုဆေးရည်တွေက သိပ်အရေးတကြီး အဖိုးတန်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ မိန်းမသားပီပီ၊ ဖန်စတွေ ကွဲတဲ့အသံကြောင့် လန့်ဖြတ်ပြီး တုန်ကနဲ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

ဒါပေမဲ့ တလုံးက မကွဲပဲလိမ့်သွားတော့ သူ့အလိုလို ကုန်းပြီးကောက်လိုက်မိတယ်၊ အဲလိုကုန်းလိုက်တော့ သူ့အနောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ ဆရာကြီးဒေါက်တာ ဦးသန်းထွန်းဇော် ရဲ့ ကိုယ်ရှေ့ပိုင်းကို သူ့ဖင်လေးနဲ့ တွန်းဖိပွတ်လိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ဆရာကြီးဘောင်းဘီအောက်က ပူပူနွေးနွေး လုံးလုံးကြီးတခုက ချစ်ချစ်နွယ် ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားကို ကွက်တိအမြှောင်းလိုက်ပွတ်လိုက်သလိုမို့ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“ အို မကောက်နဲ့လေ မိနွယ် လက်ရှမယ်… ” 

ဆရာကြီးက ပြောရင်းဆိုရင်းကချစ်ချစ်နွယ်ရဲ့ ပုခုံးလေးကို အနောက်က လှမ်းကိုင်လိုက်တော့ ဆရာကြီးရဲ့ အချောင်းကြီးက ချစ်ချစ်နွယ်ရဲ့ ဖင်လုံးလေး နှစ်ခုကြားမှာ လွှတိုက်သလို ပွတ်သတ်သွားသည်၊ ချစ်ချစ်နွယ် ဒူးတွေတောင် မခိုင်ချင်သလိုဖြစ်သွားသည်၊ ကမန်းကတန်း ကိုယ်ကို မတ်ရပ်လိုက်ပြီး ဆရာကြီးနဲ့ နည်းနည်းခွာရပ်လိုက်သည်။

“ ဆောရီး ဆရာကြီး နွယ်နည်းနည်းပေါ့သွားတယ်.. ” 

“ အမလေး မိနွယ်ကလည်း ဒါက ဘာမှ အရေးကြီးတာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ထားလိုက်ထားလိုက်၊ ဟို သန့်ရှင်းရေးလုပ်တဲ့ မနော်တို့ကို ခေါ်လိုက်မယ်.. ” 

ချစ်ချစ်နွယ်မှာ ညနေဖက်မှာ ဆေးခန်းထိုင်ရင်း မနက်ဖက်မှာ ဝါသနာပါရာ သုတေသန ဌာနတခုမှာ လည်း အချိန်ပိုင်း ဝင်လုပ်နေသည်၊ စိုင်းတယောက် အမေရိကား သွားကထဲက ချစ်ချစ်နွယ်မှာ အချိန်ပို ရလာတော့ သူလည်းဝါသနာပါ။

သူ့အရင်တုန်းက ဆရာလည်း ဖြစ်ခဲ့ဘူးသူ ဆရာကြီးဒေါက်တာဦးသန်းထွန်းဇော် ကြီးကြပ်လုပ်နေကြသော၊ထရုပ်ပီကယ်ဒီစိ ရီဆပ်စန်တာ မှာလူလိုလို့ခေါ်နေတာနဲ့ ဝင်လုပ်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာဦးသန်းထွန်းဇော်မှာ ဗဟုသုတလည်းကြွယ်၊ သဘောလည်းအရမ်းကောင်းသူဖြစ်သည်၊ ချစ်ချစ်နွယ် ၏ ဖေဖေ နှင့်လည်း မိတ်ဆွေရင်းတွေ ဖြစ်သည်။

ချစ်ချစ်နွယ်မှာ ထိုရီဆပ်စန်တာမှာ ဝင်လုပ်နေရင်းက သူ့အလုပ်ကို သူ ပိုစိတ်ဝင်စားလာခဲ့ရသည်၊ သူဆေးခန်းထိုင်နေတာက လူနည်းစုကိုသာ သူအကျိုးပြုနိုင်သည်။ထိုရီဆပ်များ၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုက အာရှတိုက် အပူပိုင်းမိုးများရပ်ဝန်းနေထိုင်သူ အများစုကို အကျိုးပြုနိုင်မည်ဆိုတာကို သဘောပေါက်လာ၍လည်း ဖြစ်လေသည်။

ဆရာကြီး အမျိုးသမီး ဒေါ်ရီရီမှာ အငြိမ်းစားကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးဖြစ်ပြီးသူတို့မှာလည်း ချစ်ချစ်နွယ်အရွယ် သမီးတယောက်ရှိလေသည်၊ ထိုသမီးမှာ ဆရာဝန်အလုပ်ကို ဝါသနာမပါ ဟုဆိုတာ ကွန်ပြူတာ ဆိုင်းရင့် တက်၊ မာစတာတက်ကာ စင်္ကာပူသို့ ထွက်အလုပ်လုပ်နေလေသည်။

ထိုသို့ သူ့သမီးကို သူပြော မနိုင်သဖြင့်၊ သူ့ပြောစကားလည်း နားထောင်၊ ဝါသနာလည်းတူသော ချစ်ချစ်နွယ်ကို ဆရာကြီးက သူ့သမီးအရင်းလို ချစ်ခင်ပေသည်၊ ဒေါ်ရီရီကလည်း အငြိမ်းစားယူပြီး အချက်အပြုတ်ကလည်းကောင်းတော့ ချစ်ချစ်နွယ်အတွက် စားအိမ်သောက်အိမ်လည်း ဖြစ်နေရပေသည်။

ဒေါ်ရီရီက အငြိမ်းစားယူလောက်ရအောင် အသက်မကြီးသေးသော်လည်း ရသည့်လစာမှာ သူတို့ အတွက် ဘာမှ မပြောပလောက်သည့် ငွေကြေးပမာဏမို့ မလုပ်ချင်တော့သည့်ဆန္ဒပေါ်လာတာနှင့် အနားယူလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။

ချစ်ချစ်နွယ်မှာ အရင်တုန်းက ဆရာကြီးအပေါ် ဘယ်လိုမှ စိတ်ထားမရှိသော်လည်း ယခု အမှတ်မထင် ဆရာကြီး၏ ပူနွေးနွေး အချောင်းကြီး သူ့ဖင်ကြားပွတ်မိသွားတော့ ရင်တွေပန်းတွေ တုန်သွားခဲ့ရသည်။ မောင်နဲ့ မချစ်ရတာ အတော်ကြာသွားပြီ နော်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း တမ်းတလိုက်မိသည်။

ဘာမှ သူ့စိတ်ထည်းမှာ ဆရာကြီးကို လိင်ကိစ္စ နဲ့ပတ်သက်ပြီးတွေးမိတာ မဟုတ်ပေမဲ့ သူ့အဖုတ်လေးမှာတော့ စိုထိုင်းထိုင်း လေးဖြစ်သွားသလိုပဲ။ အင်း စားဖူးတဲ့ အစာတခု၊ မစားရတာကြာလို့ တောင်းတမိသလိုမျိုးပဲထင်တယ်လို့ပေါ့ပေါ့ပဲတွေးလိုက်မိလိုက်ပါသည်။

အကယ်၍ ချစ်ချစ်နွယ်သာ ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်းဇော်စိတ်ထဲ ဘာတွေတွေးနေတယ် ဆိုတာကိုသာသိလိုက်ရရင်ဖြင့်..။

…………………………………………..

ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်းဇော် စိတ်ထဲမှာတော့ ချစ်ချစ်နွယ်ကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ကို လိုးပစ်နေမိပါသည်။ သူ့မှာက အဲလိုစိတ်ရိုင်းတွေ ရှိနေတာက ကြာလှပြီ။သို့ရာတွင် သူ့ဘဝမှာ ငယ်ငယ်ထဲက ကိုယ်လုပ်ချင်တာကို မလုပ်ရ၊ မိဘ အထိန်းအကွပ်၊ လူမှုရေးအထိန်းအကွပ်  ဘာသာရေးအထိန်းအကွပ် အဲဒါတွေကို ပဲ လိုက်နာနေရပြီး အပြင်ဟန်ဆောင် ဘဝမှာပဲ နေနေရတာ၊ သူ့တသက်စာ၊ ရာစုနှစ်ခေါက်ချိုးတဝက်ကျော်ခဲ့ပြီပေါ့။

ဆယ်တန်းအောင် တော့ သူဝါသနာပါရာ စာပေကဗျာ သမိုင်း စသည့်ဝိဇ္ဇာပညာရပ်ကို သင်ယူလိုခဲ့သော်လည်း ဂုဏ်ထူးခြောက်ခု ရအောင် ကျူရှင်တွေ၊ ဆရာတွေခေါ်သင်ပေးခဲ့တဲ့ သူ့မိဘတွေက ဆေးကျောင်းကိုပဲ တက်စေချင်လို့ မိဘအလိုလိုက်ခဲ့ရသည်။ 

နောက်တော့လည်း လူကြီးချင်း စေ့စပ်ပြီး ထိမ်းမြားလက်ထပ်ပေးလို့ ဒေါ်ရီရီနှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ရသည်၊ လူက ညဏ်ရည်တအားကောင်းတော့ အမြှီးတွေ တခုပြီးတခု ထပ်ဆင့်ရနေပြီး အစိုးရပိုင်းမှာပါ နာမည်ရ ပညာတတ် တဦးဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ 

သူ့ မိန်းမဘက်ကလည်း ချမ်းသာသော မျိုးရိုး၊ ဆိုတော့ သူ့ဂုဏ်နဲ့ အညီ နေထိုင်ပြောဆိုဆက်ဆံခဲ့ရလေသည်၊ သူတို့သမီးလေး မွေးလာတော့ ဒေါ်ရီရီက ပုံစံသွင်းဖို့ ကျိုးစားသော်လည်း သမီးလေးက လက်မခံ၊ လုပ်ချင်ရာကို လုပ်သည်၊ ဒေါက်တာသန်းထွန်းဇော်က လည်း ကွယ်ရာကနေမြှောက်ပေးသည်၊ သူငယ်ငယ်တုန်းက မရခဲ့သည့် အခွင့်အရေးကို သူ့သမီးကို ရစေသည်၊ ပေါ်တင်တော့မဟုတ်။

ဒေါက်တာ သန်းထွန်းဇော်မှာ ကျောင်းမှာ စာသင်ကထည်းက ကျောင်းသူလေးများ အပေါ်မှာ စိတ်နဲ့ တချိန်လုံးပစ်မှားနေသူဖြစ်သည်၊ ကာမတဏှာလည်း အားကြီးသည်၊ သို့သော်လည်း သူ့ရဲ့ ဉာဉ် ကို က အင်မတန်ထိန်းချူပ်တတ်သူဖြစ်လေတော့ ဘယ်သူမှ မရိပ်မိ။သူ့ကိုယ်သူလည်း သိလို့ အမှားမလုပ်မိအောင် တခါတလေ တရားထိုင် တရားနာ လုပ်လေ့ရှိသည်။ သို့ရာတွင် အတွင်းအောင်းနေသော မီးက ဖွဲမီးလိုပဲသတ်လို့ မလွယ်။

သူ့ မှာ ချီးကျူးစရာက နာမည်ပျက် တော့ တခုမှ မရှိခဲ့၊ အတွင်းစိတ်ကသာ ညစ်ညမ်းအတွေးတွေ ရှိပေမဲ့ အပြင်ပန်းမှာ တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားနိုင်ခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ သို့သော်လည်း အင်တာနက် ခေတ်ထလာတော့ သူ၏ အတွင်းအောင်းစိတ်တွေ ပွင့်လာခဲ့ရသည်၊ အဲဒါကတော့ အင်တာနက်မှာ ရနေသည့် ပွန်များကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ 

နောက်ဆုံးမှာတော့ သူနှင့်ကိုက်ညီမည့် ဗမာဖိုရမ်ဆိုက်တခုကို တွေ့လိုက်ရလေသည်၊ အဲဒါကတော့ အတွေးပင်လယ်ပြာ၊ နဂိုထဲက စာပေဝါသနာပါသူဖြစ်တော့ အောစာရေးသူများစုနေရာ အတွေးပင်လယ် က သူ့အတွက်ရတနာသိုက်လိုဖြစ်နေခဲ့ရတော့သည်။ 

အတွေးပင်လယ်မှာက စာများမှာ အရွယ်မျိုးစုံစာရှိလေသည်၊ သူတို့ လိုအရွယ်တွေက ဘဝမှာ အိမ်ထောင်နဲ့သားသမီးနဲ့ အလုပ်အကိုင်ကလည်း အောင်မြင် နေတဲ့ အချိန်ရောက်နေပြီဆိုတော့ ချမ်းကိုတို့လိုလူပျိုသိုး စိတ်ကူးယဉ် နုနုရွရွ တွေ မကြိုက်တော့။

ကိုသာဒင်တို့လို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းရေးထားတာတွေကို ပဲသဘောကျမိသည်၊ သူလည်း ပိုးက ထလာတော့ စာစရေးဖြစ်သည်၊ သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ကူးယဉ်မင်းသား လို့ အမည်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်သူ အခုမှ ဆေးကျောင်းပြီးစ ချာတိတ်လိုလို ပရိုဖိုင်းကို လုပ်ထားသည်။ တကယ်စရေးတော့ နည်းနည်းလေးလက်ပေါက်ကပ်တာ တွေ့လာရသည်။

အဲတော့ သူများရေးပြီးသားတွေကို လေ့လာရသည်။ အဲဒီလို လျှောက်ဖတ်လိုက်တော့ ကိုသာဒင်ရဲ့ ပိတောက်ဝါ ဒိုင်ယာရီဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို အရမ်းကြိုက်မိသည်။ ပိတောက်ဝါနေရာတွင် သူ့ဇနီးရီရီကို ထည့်စဉ်းစားလိုက်မိတော့ ဖီးတက်လာသည်။

တကယ်တော့ ဒေါ်ရီရီမှာ ဒေါက်တာသန်းထွန်းဇော် ထက် အများကြီးငယ်သည်၊ အသက်၄၈ နှစ်လောက်သာရှိသေးသည်၊ သူတို့မှာ ငွေကြေးအင်အားက အလုပ်လုပ်ဖို့လည်း မလို လို့ စောစောစီးစီး အငြိမ်းစားယူခိုင်းလိုက်သည်။ 

နောက်ပြီး ဒေါ်ရီရီမှာ ချမ်းသာသည့်မိဘ နှစ်ပါးမှ မွေးဖွားလာသည်မို့ လက်မွှေးမီးမလောင်၊ ခြေမွှေးမီးမလောင် နေလာခဲ့သူဖြစ်သဖြင့် လူက တအားနုသည်၊ အသားလေးတွေမှာ ဖွေးဥနေပြီး ဘော်ဒီကလည်း လှနေတုန်းဖြစ်သည်။ လူက ငယ်ငယ်တုန်းက ခတ်ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သဖြင့် အသက်ကြီးလာတော့ ဘော်ဒီက အနေတော်ဖြစ်နေသည်။

ဒေါ်ရီရီမှာ ခေတ်မှီသော်လည်း လျှပ်ပေါ်လော်လီသော အမျိုးသမီးကြီးမဟုတ်ပေ၊ လင်ယောက်ျားကို ရိုသေပြီး အနေအထိုင် ရိုးရိုး ဖြင့် အစားအသောက် ချက်ပြုတ်ဖို့ဝါသနာပါသူဖြစ်လေသည်။ဒေါက်တာ သန်းထွန်းဇော်က ဒေါ်ရီရီ့အကြောင်းသိသူ ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်မည့်သူ မဟုတ်မှန်းသိသည်။ 

သို့သော်လည်း နဂိုထဲက ကာမတဏှာအားကြီးသော ဒေါက်တာသန်းထွန်းဇော် က သူ့မိန်းမကို ကိုသာဒင့်ဇာတ်လမ်းထဲက ယောက်ျားနောက်ကွယ်မှာ ဖေါက်ပြန်သော မိန်းမ ဒေါ်ကန့်ကော်နေရာမှာ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်ရင်း အကယ်၍ ရီရီသာ ဒေါ်ကန့်ကော်လို ဖောက်ပြန်ခဲ့လျှင် ဆိုသည့် အတွေးကို တွေးလိုက်တာနှင့်ပင် ဖီးတအားတက်နေမိသည်။ 

သူ့အတွေးထဲမှာ ဒေါ်ရီရီနှင့် ကောင်လေးတယောက် အားရပါးရ လုပ်နေကြပုံမျိုးကို စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့ကို လီးကတောင်တက်လာခဲ့ရသည်။ အဲလိုနေ့မျိုးတွေ ဆိုရင် ညဘက်အိပ်ယာထဲမှာ ဒေါ်ရီရီကို အားရပါးရ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆက်ဆံ မိလေသည်။

တနေ့တော့ သူ၏ဇာတိမြို့သို့ ခရီးထွက်ရင်းက သူ့ အမဝမ်းကွဲတယောက်၏သားလေး ၁၀တန်းအောင်ပြီး အမှတ်ကောင်းသဖြင့် ဆေးတက္ကသိုလ်သို့သွားရမည် ဖြစ်ရာ သူတို့အိမ်မှ ကျောင်းတက်ဖို့သူက ပြောလိုက်ရာ သူ့အမဝမ်းကွဲ မိသားစုက ဝမ်းသာအားရ လက်ခံလိုက်ပြီး မောင်မင်းညို ကို သူ့အိမ်မှ ကျောင်းတက်ဖို့ ထည့်လိုက်လေတော့သည်။ 

မောင်မင်းညိုမှာ နယ်မြို့လေးမှာကြီးပြင်းလာခဲ့သူဖြစ်ရာ အသက် ငယ်ပေမဲ့ အသားညိုညို လူကောင်က ထွားထွားဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာဦးသန်းထွန်းဇော် အတွက် စိတ်ကူးယဉ်စရာ အကွက်ရခဲ့ပေသည်။

မောင်မင်းညိုမှာလည်း ရိုးရိုးသားသား၊ ဒေါ်ရီရီမှာလည်း ရိုးရိုးသားသား ပင်ဖြစ်သော်လည်း ဒေါက်တာဦးသန်းထွန်းဇော်၏ စိတ်ထဲမှာတော့ ဇာတ်လမ်းမျိုးစုံ ကလန်ဖန်ထိုး၊ စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်ခင်းကာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေရခဲ့တော့သည်။

ဒေါ်ရီရီမှာလည်း အခုမှ သူ့ယောက်ျားက သူငယ်ပြန်သလို ညတိုင်း ချစ်ပွဲတွေဆင်နွဲနေတာကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေရသော်လည်း သူ့အတွက်လည်းကောင်းတာမို့၊ ဘာမှတော့ ကွန်ပလိန်းမတက်ရှာပါ။

ဒေါက်တာဦးသန်းထွန်းဇော် တယောက်နောက်တော့ စိတ်ကူးယဉ်တွေကို လက်တွေ့ အကောင်အထည်ဖေါ်ချင်လာတော့သည်၊ ကိုသာဒင့်ဇာတ်လမ်းထဲမှာတော့ ဒေါ်ကန့်ကော်က ကာမဆန္ဒပြင်းပျ တာမို့၊ သူ့ယောက်ျား တူကလေးနှင့်ဖြစ်တာကို ရေးထားပေမဲ့၊ တကယ်တန်းက ဒေါ်ရီရီကလည်း အဲလိုမဟုတ်၊ မောင်မင်းညိုမှာလည်း သူတို့ကို အရမ်းရိုသေလေးစား ရုံမက ရိုးသားလွန်းတော့ မျက်လုံးတောင်မော်မကြည့်၊ ဒီတိုင်းထားလို့ကတော့ အိုးချင်းထိ၊ ကြိုးချင်းညိ ဖို့က ဖြစ်နိုင်မည်မထင်၊ ထိဖို့ညိဖို့ ပြင်ပ ပယောဂ တော့ ထည့်ပေးရမည် ဟု ဒေါက်တာဦးသန်းထွန်းဇော် သဘောပေါက်လာသည်။

ထိုအတွက်ကို သူစံနစ်တကျ ပလန်ချလုပ်ဖို့စဉ်းစားတော့သည်။

ဒီကြားထဲမှာ သူ့မိတ်ဆွေ၊ ၏ သမီးလေး၊ သူ့တပည့်ဖြစ်ခဲ့ဘူးသူ၊ ဒေါက်တာချစ်ချစ်နွယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး ကို သူ့အလုပ်ထဲမှာ လူလည်းလိုနေတာနှင့်ခန့်လိုက်သည်၊ ခန့်လိုက်ပြီးမှ၊ အဲဒီကောင်မလေးက ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိ၊ သူ့အတွက် တော်တော်လေး စွဲဆောင်မှုရှိနေတာကို သတိထားမိလာတယ်။

အဲဒါနဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် နေရအောင် သူလုပ်နေသော စပယ်ရှယ်ပရောဂျက်တခုထဲ ခေါ်ထားလိုက်လေသည်။ 

ကောင်မလေးနှင့်စေ့စပ်ထားသည် ဆိုတော့ ဒေါက်တာစိုင်းမြတ်ထိုက် ဆိုတာကလည်း အမေရိကားထွက်သွားသည်ဆိုတော့ ကောင်မလေးလည်းလောလောဆယ်တော့ လွတ်လပ်နေတဲ့သဘောပေါ့၊ ဟုတွေးထားသည်။ဘာရယ်ညာရယ်လုပ်ဖို့တော့ စိတ်ကူးမရှိ၊ အရင်ကလည်းသူ၊ ဘယ်သူ့အပေါ်မှ ကိုယ်ထိလက်ရောက်မလုပ်ဖူးဘူး၊ စိတ်ထဲက မှန်းရုံသာ။

တနေ့က တော့ ကောင်မလေး ဖန်ချောင်းကလေးပြုတ်ကျလို့ ကုန်းကောက်လိုက်တာ သူနဲ့ တအားကပ်နေတော့ သူ့ ငယ်ပါကြီးကို ကောင်မလေး ဖင်နှစ်လုံးကြားမှာ အမြှောင်းလိုက် ပွတ်မိသွားသည်၊ ကောင်မလေး မျက်နှာ နဲနဲ ရဲသွားသလို၊ သူလည်း အတော်ဖီးတက်သွားသည်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အဲဒီညက ရီရီကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး၊ အပြတ်ဆွဲပြစ်လိုက်သည်၊ သူ့စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ရှေ့က ကုန်းနေတဲ့ ချစ်ချစ်နွယ်ကို ဆော်နေတာပဲပေါ့။

စိုင်းမြတ်ထိုက် က မာဂရက်မွီကို လက်ဆွဲကာ ဧည့်ခန်းဘက်ကို လျှောက်သွားလိုက်ကြသည်၊ ဧည့်ခန်းထဲမှာက ဆိုဖာရှည်ကြီးတလုံးရှိသည်၊ နှစ်ယောက်သား ထိုဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ပြီး အငမ်းမရ နမ်းကြသည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက် မိန်းမ တယောက်ကို မကိုင်မဖက်မနမ်းရတာ အတော်ကြာခဲ့လေပြီမို့ အတော် အရသာရှိလှသည်။

မာဂရက်မွီက ချစ်ချစ်နွယ်နှင့်ယှဉ်လျှင် တော်တော့်ကို ထူထူထဲထဲ လို့ပြောရမည်၊ ထူထူထဲထဲ ဆိုတာက ကိုယ်လုံး အချိုးအစားကို ဆိုလိုတာ၊ ကိုယ်လုံးတုတ်တုတ်၊ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်၊ နို့ကြီးတွေကလည်း အကြီးကြီး၊ အစစ အရာရာ တကိုယ်လုံးက ချစ်ချစ်နွယ်ထက် ထူထဲ ကြီးမားလို့ ထူထူထဲထဲလို့ပြောတာ။

ဒါပေမဲ့ သူ့ အချိုးအစားနဲ့သူမို့ ဘော်ဒီက မိုက်သည်လို့ဆိုရမည်၊ ခါးလည်းသေးကျင်နေတာမဟုတ်ပေမဲ့ အောက်က ကားစွင့်နေသော တင်သားကြီးတွေနှင့် အပေါ်က လုံးဖွင့်နေသောနို့ကြီးတွေ နှစ်ခုကြားမှာ သဲနာရီလို လေးသိမ်သွားသည်ဆိုတော့ ကြည့်လို့ကောင်းသည်။ မာဂရက်မွီ၏ နူတ်ခမ်းတွေကလည်းထူသည်။အိမ်ထောင်သည်မို့၊ အပေးအယူက အလိုက်သင့်နေသည်၊ ချစ်ချစ်နွယ်ကို စပြီး ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့သော အချိန်က တော်တော် ထောင့်ထောင့် အောင့်အောင့်နိုင်တာ စိုင်းမြတ်ထိုက်သတိထားမိသည်။ 

အခု မာဂရက်မွီ ကျတော့ အလိုက်သင့်ကလေး၊ မာဂရက်မွီနူတ်ခမ်းတွေက နွေးထွေး ချိုမြပြီး စိုင်းမြတ်ထိုက် ပါးစပ်ထဲ အရည်ပျော်ပြီး ပါလာသည်လို့ထင်ရအောင်ကို နမ်းတတ်လွန်းသည်၊ နူတ်ခမ်းစုပ်နမ်းချင်းရဲ့ အရသာကို အခုမှ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် ပီပီပြင်ပြင် ခံစားလိုက်ရသည်။

သူ့ရင်ဘတ်ကို အိကနဲလာဖိသော ခေါင်းအုန်းနှစ်လုံးလို နို့ကြီးတွေကိုလည်း စိုင်းမြတ်ထိုက် မျက်ခြေမပြတ်ပါ၊ မာဂရက်၏ ရေကူးဝတ်စုံပေါ်ကပင် သူ့လက်ဝါးတွေနဲ့ အုပ်ကိုင် ပြီး ဆုပ်နှယ်မိလိုက်သည်၊ မာဂရက်မွီ ပါးစပ်က ငြီးသံလေး သဲ့သဲ့ ထွက်လာသည်။

မာဂရက်မွီ လက်နှစ်ဖက်က စိုင်းမြတ်ထိုက် လည်ဂုတ်ကို ဆွဲပြီး သူက ဆိုဖာပေါ်ကို ပက်လက်လေးလှဲချလိုက်တော့ စိုင်းမြတ်ထိုက်အပေါ် ကနေထပ်ရက် ပါသွားသည်၊ မာဂရက်မွီက သူ့ရဲ့ သန်မာလှတဲ့ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကိုထောင်၍ စိုင်းမြတ်ထိုက်ပေါင်နှစ်လုံးကို ညှပ်လိုက်သည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက် မာဂရက်မွီ၏ ရေကူးဝတ်စုံ အပေါ်ပိုင်းကို ကျောအောက်လက်လျို၍ ချွတ်လိုက်သည်၊ လွတ်လပ်သွားသော မာဂရက်မွီ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကျွဲကော်သီးလုံးကြီးတွေလောက်ရှိသည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်လက်ဝါနှင့် မဆန့် အုပ်ကိုင်လိုက်လျှင် အံထွက်နေသည်။

နို့သီးခေါင်း ညိုညို တွေက မာတောင်နေပြီ၊ စိုင်းမြတ်ထိုက် မာဂရက်မွီ၏ နို့တွေကို ကုန်းစိုလိုက်သည်၊ လက်တဖက်က ဆုပ်နှယ်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ဘယ်တလှည့်ညာတလှည့် စို့ပေးနေမိသည်၊ မာဂရက်မွီကတော့ မျက်လုံးလေး မှေးရင်း ပါးစပ်ကလည်း အသံတိုးတိုးလေး ဖြင့်ငြီးနေသည်၊ လက်တွေက စိုင်းမြတ်ထိုက် ဆံပင်ထဲထိုးဖွလိုက် ဆုပ်ကိုင်လိုက်လုပ်နေသည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက်က နို့တွေကို စို့နေရင်း သူ့လက်နှစ်ဖက်က မာဂရက်မွီ ရေကူးဘောင်းဘီလေး သရေမျော့ကြိုးကို ခါးမှ ဆွဲချပြီး ချွတ်လိုက်သည်၊ မာဂရက်က သူ့တင်ပါးကြီးတွေကို အသာလေးကြွပေးလိုက်သည်။မာဂရက်၏ အားရပါးရ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ပေါင်လုံးကြီးတွေ နားရောက်တော့ စိုင်းမြတ်ထိုက်ကိုယ်လုံးခံနေတော့ စိုင်းမြတ်ထိုက် ဆိုဖာဘေးမှာ မတ်တတ်ခနရပ်ပေးလိုက်ရသည်၊ ထိုအခါမှ မာဂရက်က ဘောင်းဘီကိုသူ့ဘာသာ ဆွဲယူချွတ်လိုက်သလို စိုင်းမြတ်ထိုက်လည်း သူ့ရေကူးဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ရသည်။

နောက်တော့ မာဂရက်မွီ ပေါင်လုံးနှစ်ခုကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်တော့ သူ၏ မာတောင်ပြီး ခေါင်းတယမ်းယမ်း ဖြစ်နေသော လီးကြီးကို မာဂရက်မွီက သူ့လက်ကလေးနှင့် လှမ်းဆုပ်ဖမ်းကိုင်လိုက်သည်၊ စိုင်းမြတ်ထိုက် ကြက်သည်းတောင် ဖြန်းကနဲ ထ သွားရသည်။

သူနှင့်ချစ်ချစ်နွယ် လိင်ဆက်ဆံဖူးသည် ဆိုတာမှာ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးသွင်းသလောက်သာ ဖြစ်သည်၊ ချစ်ချစ်နွယ်ကလည်း သူ့လီးကြီးကို မကိုင်ဖူး၊ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးဆရာဝန်တွေ ပေမဲ့ ထို နေရာတွေကို တယောက်နဲ့ တယာက်ကိုင်ရမှာ ရှက်နေကြသည်။

တယောက်ကို တယောက်က အထင်သေးမှာစိုးလို့လားမသိကြ၊ အခုတော့ သူ့ရီးစားမဟုတ်ဘာမဟုတ် အသိအမျိုးသမီး တဦးက သူ့လီးကြီးကို ပယ်ပယ်နှုယ်နှယ် ဆုပ်ကိုင်တာ ခံလိုက်ရတော့ တော်တော်ဖီးတက်သွားသည်၊ ကိုင်ဆုပ်ရုံတင်မက တချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက်သလိုလေးပင်လုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။

စိုင်းမြတ်ထိုက် ဆိုဖာပေါ်ဒူးထောက်တက်၍ မာဂရက်မွီပေါင်ကြားထဲ ဝင်လိုက်တော့ သူ့ လီးကြီးမှာ မာဂရက်မွီ၏ ပေါင်ခွဆုံမှ စောက်ဖုတ်ကြီးနှင့်တည့်နေလေပြီ၊ မာဂရက်မွီက လည်း သူ့လီးကြီးကို အဆွဲသူကလည်း အလိုက်သင့် ကိုယ်ကိုနှိမ့်ပေးလိုက်တော့ သူ့လီးထိပ်ကြီးက မာဂရက်မွီ ၏ စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့ရက်ဖြစ်နေပြီ။စိုင်းမြတ်ထိုက် အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မာဂရက်မွီ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ အမွှေးအမြှင်မရှိ ပဲ နူတ်ခမ်းသား ညိုညိုလေးတွေက တွန့်ခွေလျှက်၊ အရည်တွေရွဲနေလို့ အရောင်ပြန်ဟတ်နေသည်။

သူ့ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီး တအိအိ ဝင်သွားသော့ နွေးထွေး စေးကျပ်သော မာဂရက်၏ အဖုတ်အတွင်းသားများက သူ့လိင်တန်ကြီးတချောင်းလုံးကို ပွေ့ဖက်ထားသလိုမို့ အရသာ ရှိလှပေသည်၊ သူက တဝက်လောက် ဝင်အောင်ဖိသွင်းပြီးမှ ကျပ်လှသဖြင့် ဖင်ကို နည်းနည်းကြွကာ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် လုပ်ပေးနေ၏။

နောက်တော့ မာဂရက်မွီကလည်း သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြင့် အောက်မှ ပင့်ကော့ကော့ပေးလေရာ၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်၏ လီးကြီးမှာ အကြာခင်ပဲ မာဂရက်မွီ၏ စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ အဆုံးထိ ဝင်သွားလေတော့သည်။အစပိုင်း၌ စိုင်းမြတ်ထိုက်က မာဂရက်မွီ၏ ခါးကို ကိုင်ကာဆောင့်နေသော်လည်း ဆိုဖာပေါ်မှာ အနေအထားက မလွတ်လပ်ဖြစ်နေသဖြင့် အရှိန်ရလာတော့။

မာဂရက်မွီ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို စုံမြောက်ပြီး သူ့ပုခုံးတဖက်တချက်ပေါ်မှာ တင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လေတော့ရာ မာဂရက်မွီမှာလည်း တအင့်အင့်နှင့် အရသာ တွေ့ပြီး ကိုယ်လေးတောင့်တင်းကာ ပြီးသွားရသလို၊ စိုင်းမြတ်ထိုက်တယောက်လည်း အကြာကြီးမထိန်းနိုင်ပဲ သုတ်ရေတွေ တဖြွတ်ဖြွတ်ပန်းကာ တချီပြီးသွားရလေတော့သည်။

 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>