ဂမ္ဘီရမှော်ကျောက်တုံး အပိုင်း ( ၁ )
လမင်းကြီး ရေးသားသည်။
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
အခန်း ( ၁ )
လူသားတိုင်းရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့မှာ တခြားသူတွေကို ပေးမသိအပ်၊ မပေါက်ကြားအပ်တဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တစ်စုံတရာဆိုတာ ရှိနေတတ်စမြဲပဲ။ ကျနော်တို့ သားအမိမှာလည်းပဲ လျှို့ဝှက်ချက်အဖြစ် လူမသိအောင် ထိမ်းသိမ်းဖုံးကွယ်ထားခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက် ရှိခဲ့ဖူးတယ်။
သူတပါးကို ဖွင့်ပြောလို့မရတဲ့ အဖြစ်အပျက်၊ ပိုတိကျအောင် ပြောရရင် ကျနော်တို့နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်း လုံးဝသိမသွားသင့်တဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ။ သိသွားရင် သူတပါးတံတွေးခွက် ပက်လက်မြောပြီး မိသားတစုလုံး အိမ်ပြောင်းပြေးရမှာ သေချာသလောက်ရှိတဲ့ အဖြစ်ပေါ့။
ဇာတ်လမ်းစတာကတော့ မနှစ်က နှစ်ဆန်းပိုင်းလောက်ကပေါ့။ ကျနော်တို့မိသားစု၊ ကျနော်တို့အိမ်မှာ နေနေကြတာက အမေ၊ ကျနော်နဲ့ နှစ်ခါလည်သား သာသာလေးရှိသေးတဲ့ ကျနော့်ညီလေး သုံးယောက်ထဲပါ။ ကျနော့်အဖေကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ခွဲကျော်ကျော် ညီလေး လသားအရွယ်လောက်ကထဲက ဆုံးသွားရှာပါပြီ။
အဖေဆုံးသွားတော့ ရွှေတောင်ကြီး ပြိုတာပေါ့ဗျာ။ အမေလဲ အရွယ်ကောင်းတုန်း မုဆိုးမဖြစ်၊ မိသားစုရဲ့အဓိက စီးပွားဝင်ငွေရှာပေးတဲ့ ပင်မမဏ္ဍိုင်ကြီးလည်း လဲပြိုသွားတော့ တော်တော်ကလေး အားယုတ်သွားတာပေါ့။ တော်သေးတယ်။ မိသားစုအတွက် အဖေစုဆောင်းပေးထားတဲ့ ငွေအလုံးအရင်း တချို့ကျန်ခဲ့သလို အဖေ့ရဲ့ အသက်အာမခံ လျော်ကြေးငွေတွေ ဘဏ်မှာအပ်ထားရင်း အမေ့ အလုပ်လေးက တဘက်ရှိနေသေးတယ်ဆိုတော့ ချွေချွေတာတာ သုံးရင်း အဆင်ပြေပါတယ် ဆိုရမှာပေါ့လေ..။
ကျနော်က အသက်၁၇နှစ်၊ ဆယ်တန်းတက်နေတယ်။ ညီလေးက နှစ်နှစ်သား၊ အဖေအမေတို့က သားဆက်ခြားတယ်။ ကျနော့်ကို မွေးပြီး ဆယ်ကျော်သက် အရွယ်ရောက်မှ ညီလေးကို ထပ်ရတာ။ ညီလေးမွေးပြီး ဘာမှမကြာဘူး၊ အဖေဆုံးတာပဲ။
ဒီလိုနဲ့ နေလာခဲ့ကြတာ၊ တစ်နေ့မှာတော့ အမေ့ရဲ့ နယ်ကအမျိုးတွေဆီက အမေ့ဆီကို ဖုန်းဆက်လာတယ်။ ကျနော် တစွန်းတစ ကြားတာကတော့ သူတို့နယ်ဘက်က နာမည်ကြီး ဘိုးတော်ရသေ့ကြီးတပါး သူတို့ ရွာဘက်ကြွလာတယ်တဲ့။ အဆောင်၊ လက်ဖွဲ့ ၊စီးပွားရေး၊ ဆေးနဲ့ ပယောဂဘက်မှာ နာမည်ကြီးလွန်းလို့၊ သူတို့ ရွာကလူတွေ ရံပုံငွေ စုကောက်ပြီး၊ ဘိုးရသေ့ကို ရွာအရောက် ပင့်လာကြပြီး ရောဂါကု၊ အန္တရာယ်ကင်း၊ အစီအရင်လက်ဖွဲ့ အဆောင်တွေတောင်းကြ၊ ပူဇော်ကြတယ်လို့ ပြောနေတယ်။
အမေ့ ကြီးဒေါ်ကြီးတွေ၊ အမဝမ်းကွဲတွေကလည်း အစီအရင် လုပ်ထားတဲ့ အဆောင်ကို ပူဇော်ချင်လို့ ပွဲတင်ပြီးသွားတောင်းတယ်ပေါ့၊ အဲဒါ အမေ့ကိုလဲ အဆောင်ပစ္စည်းကောင်း ရစေချင်လို့ လာပြီးဘရသေ့ကို ပူဇော်ဖို့ဆွယ်တယ်။ ကျနော် မြင်တာတော့ အမေဖုန်းပြောနေတာ အတော်ကြာတယ်။ ကြားတချက် မကြားတချက်ပဲ။ ကျနော့် အထင်တော့ အမေသွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။
သူ့ အမျိုးတွေရွာက အတော်ဝေးတာ၊ ခရီးအတန်တန်သွားမှ ရောက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့မှာ အလုပ်ကလည်းတဘက်နဲ့လေ။
အမေက ကျနော်တို့မြို့ရဲ့ အစိုးရ သုတေသနဌာန တစ်ခုမှာ အမြဲတမ်း ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး များသောအားဖြင့် ဓါတ်ခွဲခန်းထဲကနေ သိပ်ထွက်ရတာ မဟုတ်ဘူး။ သိပ္ပံပညာ ခေတ်ပညာတတ်ဆိုတော့ ဒီလို အစီအရင်အဆောင်လက်ဖွဲ့ ဆိုတာမျိုးကို သိပ်ယုံတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့်လို့လည်း ရှေးရိုးကို လုံးလုံးလျားလျားပစ်ပယ်သူလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ သွားရင်းလာရင်း အဓိကရ ဘိုးဘိုးကြီးနတ်နန်းတွေ ဘာတွေဖြတ်သွားရင်တော့ လက်အုပ်ချီကန်တော့ အရိုအသေပြုပြီး မေတ္တာတွေဘာတွေ ပို့လေ့ရှိတယ်။
ကျနော် ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ။ ဖုန်းအတော်ကြာကြာ ပြောပြီးတဲ့နောက် အမေက အမျိုးတွေ ရွာသွားဖို့ ငြင်းဆန်လိုက်တယ်ပေါ့။
အဲ့ဒါဖြစ်ပြီး တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ အမေ့ရဲ့အမဝမ်းကွဲတော်တဲ့ ကြီးကြီးမြ တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့တံခါးက လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို လာတီးတော့ ကျနော်လည်း တံခါးသွားဖွင့်ပေးရတယ်။ ကြီးကြီးမြက အမေနဲ့အသက်အရွယ် သိပ်မကွာလှဘူး။
အသက် ၄၀ကျော်ကျော်လောက် ရှိမှာပေါ့ ။ အမေ့ထက် ကြီးရင် အလွန်ဆုံး ၂ နှစ် ၃ နှစ်ပေါ့။ ကြီးကြီးမြ လက်ထဲမှာလဲ ပစ္စည်းတွေက လက်တဆွဲနဲ့။
“ သား..ကိုထက်..နင့်အမေရောရှိလား..ဘယ်မှာလဲ ”
အပေါ်ထပ်မှာ ရှိနေတဲ့ အမေက အောက်ထပ်က တံခါးဖွင့်သံနဲ့ စကားပြောသံတွေကြားတော့..
“ သားရေ.. ဘယ်သူလာတာလဲ ”
အမေက အပေါ်ထပ်ကနေ လှမ်းအော်ပြီး မေးတယ်။ ကြီးကြီးမြက လည်းလှမ်းအော်ပြီး..
“ ငါပါဟဲ့..အစိုးရဲ့...(အမေ့နာမည်က ဒေါ်သင်းသင်းစိုးပါ) မြို့တက်တုန်း နင့်ဆီလာတာဟေ့..၊ နင်တို့ဖို့ ရွာကခြံထဲက ကျွဲကောသီးတွေလဲ ပါလာခဲ့သေးတယ်.. ”
အမေက ကြားတော့ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်ကနေ လှေခါးအတိုင်း အမြန်ဆင်းလာပြီး ကြီးကြီးမြကို အိမ်ထဲ ခေါ်သွင်း၊ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နားခိုင်းပြီး စကားပြောကြတာပေါ့။ ကျနော်တို့အိမ်လေးက နှစ်ထပ်အုပ်ညှပ်တိုက်လေးဖြစ်ပြီး ဥယျာဥ်ခြံ ခပ်သေးသေးလေးတစ်ခုထဲမှာ ဆောက်ထားတာပါ။ ခြံက သရက်ခြံနဲ့ ငှက်ပျောခြံပါ။အပင်ရေ အတော်အသင့်ရှိတော့ ရာသီချိန်ဆို ခူးရောင်းရင်း အိမ်အတွက် အပိုဝင်ငွေစုမိတာပေါ့လေ။
ပတ်ဝန်းကျင်က ရာသီဥတုမျှပြီး အေးဆေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လမ်းမကြီးနဲ့ နဲနဲဝေးပြီး အဝင်အထွက် ခက်တယ်။ လမ်းတောင် ဂဝံကျောက်နဲ့မြေရောတဲ့ လမ်းကြမ်းပဲ ရှိသေးတာလေ။ ခပ်ဝေးဝေး လျှောက်ဝင်လာခဲ့ရလို့ ကြီးကြီးမြလည်း တော်တော် မောနေပုံရတယ်။
ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း သောက်ရေအိုးထဲကနေ ရေတစ်ခွက်စီ ခပ်လာခဲ့ပြီး အမေနဲ့ ကြီးကြီးမြတို့ ရှေ့မှာချပေးလိုက်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် အချိန်တော်ကြာအောင် ထိုင်စကားပြောနေကြတာ။ ကျနော်ကတော့ ထိုင်နားထောင်မနေတော့ဘူး။
သူတို့ လူကြီးတွေ ကိစ္စပဲလေ၊ သိစရာလည်း မလိုဘူး။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်ဝင်လာခဲ့ပြီး စာကြည့် စားပွဲမှာထိုင်၊ အမေခေါ်ပြီး တစ်ခုခုခိုင်းမယ်ဆိုရင် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် စောင့်ရင်းနဲ့ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ဆွဲဖတ်ပြီး အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်တယ်။
ကျနော်က စာဖတ်ဝါသနာပါတော့ အလျဥ်းသင့်ရင်သင့်သလို၊ ဝယ်ထား၊ တောင်းထား၊ စုထားတဲ့ မဂ္ဂဇင်းတွေ၊ဝတ္ထုစာအုပ်တွေက အခန်းထောင့်မှာ အပုံလိုက်ကြီးပဲ။ အဲဒီစာအုပ်ပုံကြီးက ကျနော် ဖတ်နေကျ အမေနဲ့သားအင်းစက်ဇာတ်လမ်း စာရွက်တွေကို မသိမသာ ထိုးညှပ်ဖွက်ထားတဲ့ နေရာပေါ့။
ကျနော့် ဝါသနာအရ အင်တာနက်ဝက်ဘ်ဆိုက်တွေကနေ အင်းစက်စာပေတွေကို ရှာဖတ်တတ်နေပြီ။
......................................................................................................
အခန်း ( ၂ )
အကြိုက်ဆုံးကတော့ အမေနဲ့သား အင်းစက်ဇာတ်လမ်းတွေကိုပဲ။ အရမ်းကြိုက်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေဆို ကော်ပီယူထား၊ မြို့ထဲက သူငယ်ချင်းဆီမှာ ပရင့်ထုတ်ပြီး အိမ်ယူလာဖတ်၊ ပြီးရင် စာအုပ်ပုံထဲ ဒါမှမဟုတ် ကျနော့်မော်တော်ဆိုင်ကယ် ဖင်ထိုင်ခုံအောက်မှာ စသဖြင့် အလျဥ်းသင့်သလို ဖွက်ထားတတ်တာလေ။
အမေက ဒီမဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေ ဖတ်ဖို့ရော။ ဒီ စာအုပ်ပုံကြီးကိုပါ စိတ်ဝင်စားတာ မဟုတ်ဘူး။ တခါမှလည်းလာမဖွဘူးတော့ အမေအင်းစက်စာတွေကို မတွေ့နိုင်မှာ သေချာတယ်လေ။
ကျနော့်မှာ သားအမိချင်းပြန်လိုးကြတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ ဖွက်ထားတာ အတော်များများရှိတယ်။ အားရင်မကြာခဏ ထုတ်ဖတ်၊ ဖတ်တိုင်းလဲဖီလင်တွေ စိတ်တွေလာပြီး ရင်တွေခုန်ရတယ်။ လီးကလဲ အရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းပြီး ပုံမှန်ဖိုမဆက်ဆံရေး ဇာတ်လမ်းမျိုး မဟုတ်လို့သာ ရင်ခုန်စိတ်ဝင်စားပြီး ဖတ်မိရင်း စွဲသွားတာပါ။ တကယ့်အတွင်းစိတ်ကတော့ အဲဒါမျိုး တကယ်မလုပ်ရဲပါဘူး။ အပျင်းပြေ ဖတ်ဖို့လောက်နဲ့ဇာတ်လမ်းလေးတွေကို စိတ်ကူးယဥ်ပြီး ဂွင်းထုဖို့ လောက်ပဲ မှန်းတာပါ။
စာအုပ်ထိုင်ဖတ်နေတာလဲ အချိန်တော်တော်ကြီး ကြာသွားပြီ။ ကျုပ် ဝါးကနဲ အပျင်းဆန့်လိုက်ပြီး အခန်းဝဘက်လျှောက်သွားလို့ ဧည့်ခန်းဘက် ခေါင်းပြူကြည့်လိုက်တယ်။ အမေနဲ့ ကြီးကြီးမြတို့က ထိုင်ပြီးစကားကောင်းနေကြတုန်းပဲ။
ကြည့်ရတာ တော်တော်နဲ့ စကားပြတ်မယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ သက်တောင့်သက်သာ လှဲပြီး စောင့်နေတာက ပိုကောင်းတယ်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲလိုက်တာ ဘာမှမကြာပါဘူး၊ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။
နိုးလာလို့ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၅နာရီ ထိုးခါနီးနေပြီ။ ကျနော်အခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ဧည့်ခန်းဘက်လျှောက်လာလိုက်တော့ ဧည့်ခန်းစားပွဲရှည်ပေါ်မှာ ဂျပ်ထူဘူး သေတ္တာခပ်ကြီးကြီး တစ်လုံး တင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ အခန်းထဲမှာ ငြိမ်လို့ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး။
ကြည့်ရတာ ကြီးကြီးမြ ပြန်သွားပြီထင်ပါရဲ့။ အမေကပါ ပျောက်နေတယ်ဆိုတော့ ဒီအချိန်လောက်ဆိုရင် ထုံးစံအတိုင်း ညီလေးကို နေ့ခလေးထိမ်းကျောင်းမှာ အပ်ထားတာ သွားကြိုနေလောက်ပြီ။
ကျနော် စားပွဲပေါ်က သေတ္တာကို မျက်စိရောက်သွားပြန်တယ်။ ဂျပ်ထူပြား အမာစားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ လေးထောင့်ဗူးတစ်ဗူးပါ။ အရောင်က အနက်ရောင် ဆေးသုတ်ထားတယ်။ အထဲမှာ ဘာများရှိလဲ မသိဘူး။ ကျနော်လဲ သိချင်၊ စပ်စုချင်တဲ့ စိတ်တွေ ပေါ်လာတာနဲ့ ဗူးကို ဖွင့်ကြည့်မိတယ်။
အထဲမှာတော့ အရှည် တစ်ပေလောက်ရှိမယ့် ရှည်မြောမြောပုံစံ ကျောက်တုံးတစ်တုံး၊ အရောင်က အနက်လိုလို၊ စိမ်းပြာဘက် စွက်သလိုလို။ သေချာကြည့်တော့မှ ကျောက်ဆစ်ပန်းပုလိုလို အဝတ်အစားမပါ လူပုံသဏ္ဌန် နှစ်ခုက မျက်နှာချင်းဆိုင် သိုင်းဖက်ထားတဲ့ ပုံစံမျိုး။
ဖဲကြိုးလိုလို၊ ပိတ်ကြိုးလိုလို အနီရောင်အစလေးတစ်ခုက ကျောက်တုံးရဲ့ အလယ် ခါးနေရာလောက်က ဖြတ်စည်းထားတယ်။
ကျနော် တွေးကြည့်တော့ ဒါ ဟိုတစ်နေ့က အမေ့ကြီးတော်ကြီးတွေ ဖုန်းဆက်ပြောတဲ့ ဘိုးတော်ရသေ့ရဲ့အဆောင်ပစ္စည်းဆိုတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ လာဘ်ကောင်းတာ ဒါမှမဟုတ် စီးပွားကောင်းတာ တခုခုပဲ။ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ သေတ္တာဗူးကို ပုံစံမပျက် ပြန်ပိတ်ထားလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းမှာပဲ တီဗွီထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး၊ ညီလေးကို လက်ဆွဲပြီး အမေအိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာတယ်။ အမေက ကျနော့်ကို တွေ့တွေ့ချင်း..
“ နိုးပြီလား..အိပ်ပုတ်လေး..၊ အခန်းထဲဝင်ရင် အဲဒီ စက္ကူသေတ္တာကို ယူသွားပြီး သား အခန်းထဲက အဝတ်ဘီရိုပေါ်တင်ပြီး သိမ်းထားပေးစမ်း..၊ အဲဒါ နင့်ကြီးကြီးမြ ခဏအပ်သွားတာ၊ သူ့ယောက်ျား ဘကြီးသိန်း နောက်အပတ်လောက် လာယူလိမ့်မယ်တဲ့.. ”
“ ဟင်! သားအခန်းထဲ ဘာလို့ လာသိမ်းခိုင်းရတာလဲ။ အခန်းက နဂိုထဲကမှ ရှုပ်ပြီး ပြည့်ညပ်နေတဲ့ ဥစ္စာ.. ”
“ တကယ်လို့ အမေ့ အခန်းမှာ တက်ထားရင် မတော် ပြုတ်ကျလို့ ကျိူးပဲ့သွားမှာစို့လို့၊ လှေခါးပေါ်က တက်ရဦးမှာ မနိုင်မနင်းနဲ့၊ အဲဒါက ပေါ့ပေါ့လေး မဟုတ်ဘူး၊ နင့် ကြီးကြီးမြက သူ့ပစ္စည်း တအားပူနေတာ သတိထားကိုင်ပါတဲ့၊ ရှားရှားပါးပစ္စည်းတဲ့၊ အဲ့တော့ သားအခန်းမှာပဲ ထားလိုက်ပါ.. ”
ဒါနဲ့ပဲ ကျနော်က သေတ္တာကို မ,ပြီး အခန်းထဲ ယူသွားမလို့ လုပ်တော့ အမေပြောတာ ဟုတ်သားဗျ။ တော်တော်လေး မ,ယူရတယ်၊ ဒီလောက်လေးမယ်လို့ မထင်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မနက်က ကြီးကြီးမြ ဟိုက်နေတာကိုး။ အမေက..
“ ကောင်းကောင်း မ,နော်..ပြုတ်ကျနေဦးမယ် သတိထား.. ”
ကျနော်လဲ အခန်းထဲက အဝတ်ဘီရို အပေါ်ဆုံးမှာ ကျောက်တုံးထည့်တဲ့ သေတ္တာကို သွားထားပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ အမေ့ကို..၊
“ အဲဒါက ဘာကြီးလဲ အမေရ.. ”
“ အဲဒါ ကြီးကြီးမြတို့ ရွာကိုလာတဲ့ အဘဘိုးရသေ့က အစီအရင်လုပ် မှော်သွင်းပြီး ပေးထားခဲ့တဲ့ ဂမ္ဘီရအဆောင်ဆိုလားပဲ။ ဂမ္ဘီရမှော်ကျောက်ပေါ့။ မမမြပြောတာကတော့ အဲဒီကျောက်ပူဇော်နည်း၊ အသုံးပြုနည်း၊ သုံးရင်လုပ်ရမယ့်အစီအစဥ်ကို သေတ္တာရဲ့ အဖုံးအတွင်းဘက်မှာ လမ်းညွှန်အနေနဲ့ ကပ်ထားတယ်လို့ ဆိုတာပဲ.. ”
ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း သေတ္တာကို အသာပြန်ယူချလာပြီး ကျနော့် စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်လိုက်တယ်။ အဖုံးကို မ,လှန်ပြီး အဖုံးအောက်တွင်းဘက်ကို ကြည့်တော့ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ကောင်ရဲ့ သားရေလို သားရေပြားတစ်ပြား ကပ်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ အဲဒီပေါ်မှာ စာတွေရေးထားတာဗျ။ စုစုပေါင်း ဆယ်ကြောင်းလောက် ရှိလိမ့်မယ်။ အမေက..
“ ပြစမ်း..ကြည့်ရအောင် ”
ဆိုတော့..
ကျနော်လည်း အမေ့ဆီ လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ အမေက လှမ်းယူပြီး မတ်တပ်ရပ်ရက်ကနေပဲ ဖတ်ကြည့်နေတယ်။ အထဲမှာ ရေးထားတာကတော့..
မှော်သိဒ္ဓိဝင်ဆေးဝိဇ္ဇာကျောက် ။ ဤမှော်ဝင် ဆေးကျောက်တော်ကို အစီအရင်အတိုင်း တသွေမတိမ်း လိုက်နာ၍ ပူဇော်သမှုကို အတိအကျပြုလုပ်ပါက မည်မျှပင်ပြင်းထန်သော ရောဂါဘယ ဘေးဆိုးကိုမဆို နေ့ညမဆိုင်း တမုဟုတ်ချင်း ကာကွယ်ကုသ ပျောက်ကင်းစေနိုင်သည်။
...............................................................
...............................................................
...............................................................
ကျနော် အစပိုင်း မြင်လိုက်ရတာကတော့ အပေါ်ပိုင်းသုံးလေးကြောင်းလောက် ရိပ်ခနဲပဲ။ အမေက စာရွက်ကိုယူပြီး အလင်းရောင်ရှိတဲ့ ပြူတင်းပေါက်နား တိုးသွားပြီးဖတ်တော့ နောက်စာတွေက ဘာမှန်း မသိလိုက်တော့ဘူး။ အမေဖတ်ပြီးတော့ မျက်နှာက သိသိသာသာကြီး ပြောင်းသွားတယ်။ ရှက်သလိုလို မျက်နှာကြီးက ရဲတက်နေတယ်။ ပြီးတော့..
“ ဘာမှလဲ ဟုတ်တာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ရောဂါကုတဲ့ ကျောက်တဲ့၊ ဘာမှလဲ သေချာရှင်းပြမထားဘူး၊ ရှေးရိုးအယူတွေပါ ”
...................................................................................................
အခန်း ( ၃ )
“ သူများဟာ သွားစပ်စုမနေနဲ့တော့၊ သူ့နေရာသူ မြန်မြန်ပြန်သိမ်းလိုက်.. ”
ပြီးတော့ အမေက သေတ္တာအဖုံးကို ဆွဲယူပြီး သားရေပြားကို သူ့နေရာအကွက်လေးထဲ ပြန်ကပ်ထည့်လို့ အဖုံးကို ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ ပြီးပြီးရောဆိုပြီး သေတ္တာကို ဘီရိုပေါ် ပြန်တင်ထားလိုက်တယ်။
အဲဒီကနေ ၃ ရက်လောက်ကြာသွားတဲ့ နေ့ရောက်တော့..
အဲဒီနေ့က လေကြီးမိုးကြီး သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာချနေတာ မရပ်တမ်းပဲ။ သေချာပြောရရင် ကြီးကြီးမြပြန်သွားတဲ့ နေ့ကစပြီး မိုးကဆက်တိုက်လို ရွာနေတာ၊ ၃ ရက်လောက်ကို ဆက်တိုက်ပဲ။
ကျနော် မိုးတွင်းကို မုန်းတယ်။ မိုးရွာတိုင်း ကျနော်တို့အိမ်ကနေ လမ်းမကြီးအထိ မြေရောတဲ့ ကျောက်လမ်းကြမ်းကို အဝေးကြီးထွက်ပြီးမှ ခုံတန်းရှည်ထိုးထားတဲ့ ပစ်ကပ်ကားလေးတွေ စောင့်စီးပြီး ကျောင်းကို သွားရတယ်။
လမ်းထိပ်ရောက်ရင် ဖိနပ်က ရွှံ့အလူးလူးနဲ့ စုတ်ပြတ်သတ်နေတာပဲ။ လုံချည်လဲ ရွှံ့စက်တွေစင်တာ ရစရာမရှိဘူး။ အဲဒီ ညနေကလည်း ကျနော်အိမ်ဝပြန်ရောက်တော့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံး ရွှဲနေပြီ။ ဒါတောင် ထီးပါသွားတာနော်..။
အိမ်မှာ အမေ့ကို မတွေ့ရဘူး။ ကြည့်ရတာ ထုံးစံအတိုင်း ညီလေးကို သွားကြိုရင်း မိုးသည်းလို့ နောက်ကျနေတာဖြစ်မယ်။ ခဏကြာတော့ အမေညီလေးကို ခါးထစ်ခွင်ချီပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတယ်။ အမေရောညီလေးရောတကိုယ်လုံး ရွှဲရွဲကို ရိုက်နေတာပဲ။
“ ဟာ..အမေ၊ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ။ ထီးမပါသွားလို့လား.. ”
“ ယူသွားတာပေါ့ဟဲ့..ဒါပေမယ့် လေရောမိုးရော ဒါလောက်ဆော်နေတာလေ အရမ်းကြမ်းလို့ ထီးရွက်ပါ လန်ထွက်သွားတာ၊ နင့်ညီလေးက တစ်ဘက်နဲ့ ပြန်ဆွဲချလို့ကို မနိုင်ဘူး။ ထီးကပါ လွတ်ထွက်သွားလို့ မနည်းလိုက်ဖမ်းခဲ့ရတယ်။ ထီးလည်းရရော တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲကုန်ပြီ။ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ပေလျှောက်လာတာ ”
“ ဖြစ်ရမယ်.. အမေရာ.. ”
ကျနော် အမေ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ရေစိုအဝတ်တွေက အသားနဲ့ ကပ်နေတာ။ အမေက တီရှပ်အဖြူရောင် ခပ်ပါးပါးပဲ ဝတ်ထားတော့ အတွင်းခံ ဘရာစီယာ အနက်ရောင်က ထင်းနေအောင်ပေါ်နေတယ်။ ဘရာစီယာကကပ် အသေးစားဆိုဒ်၊ အမေ့နို့တွေကျတော့ ဖူဂျီပန်းသီး အကြီးစားကြီးတွေ လောက်ရှိပြီး ဘရာထဲကနေအန်ထွက်နေတာ။
အရင်က သေချာသတိမထားခဲ့မိဘူး။ အခုလို ရေစိုအင်္ကျီနဲ့ အမေ့ကို တခါမှမတွေ့ခဲ့ဖူးတာပဲ။ ကျွံထွက်အောင်ဖောင်းကားနေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေရဲ့ အမို့အရှိုက်ပုံပန်းက ရေစိုတီရှပ်မှာ ကပ်ရက်သား၊ ပန်းပုထုထားသလိုကိုထင်းထင်းကြီး ပေါ်နေတာလေ။ နို့ကြီးတွေ ကိုင်ကြည့်မယ်ဆိုရင် လက်တစ်ဆုပ်စာ အပြည့်နေမှာပဲ။
ရွှဲရွှဲရိုက်နေတဲ့ ထမီအပျော့စား ပါးပါးလေးကြောင့်လည်း အမေ့ပေါင်လုံးနဲ့ ပေါင်တံ စင်းစင်းကြီးတွေကိုခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းအဖုအထစ်တွေကို ရှိုးပြနေသလိုပဲ။ ဖင်လုံးကြီးကြီး အိုးကြီးတွေကကောက်တက်နေတာ။ ပုံစံကိုက အရမ်းဆက်စီဖြစ်နေတယ်။ ကြည့်ပြီး အမေ့ကို ပစ်မှားချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ဝင်လာတယ်။
ဒါပေမယ့် ချက်ချင်း သတိဝင်လာပြီး အဲဒီအတွေးကို ခေါင်းထဲက မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ညပိုင်းရောက်လာခဲ့တယ်။ ည ၁၁ နာရီအထိ ကျနော်မအိပ်သေးဘူး ။ ကုတင်ပေါ်လှဲရင်း အင်းစက်ဝတ္ထုတွေ ဖတ်နေပြန်တယ်။
စိတ်ထဲမှာတော့ စိတ်ကူးယဥ် ဇာတ်လမ်းဆင်ပြီး တစ်ချီတမောင်းတော့ ဂွေကိုင်လိုက်ဦးမယ်၊ တစ်ရေလောက်တော့ ထုတ်လိုက်ဦးမယ်ပေါ့။ မိုးကလည်း ကောင်းနေလိုက်တာ အခုထိကို မတိတ်သေးဘူးဗျ။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ အပေါ်ထပ်က အသံကြားရပြီး လှေခါးဆီက သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နဲ့ ဆင်းလာသံ ကြားရတယ်။ခြေသံကလဲ အတော်ပြင်းတယ်။ အသံကြားရုံနဲ့ အရေးတကြီး အလန့်တကြား ပုံစံမျိုး။
ကျနော်လဲ ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်ကထ၊ အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်သွားကြည့်လိုက်တယ်။ အမေကအိမ်သုံး ဆေးသေတ္တာထားတဲ့ နေရာမှာ မွှေနှောက်ပြီး တခုခုကို သဲကြီးမဲကြီး ရှာနေတာတွေ့လို့ အမေ့ကို မေးရတယ်။
“ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ အမေရ..၊ ညကြီးမင်းကြီး.. ”
“ ဘာဖြစ်ရမလဲ..၊ နင့်ညီလေးဖျားနေပြီ၊ ကိုယ်တွေပူနေတာ ခြစ်ခြစ်တောက်နေတာပဲ။ ခလေးအဖျားကျဆေးရှာနေတာ၊ ပုလင်းထဲမှာ တဝက်လောက်ကျန်သေးတာ ငါမှတ်မိတယ်။ အခုဘယ်နား ထားမိမှန်းမသိဘူး..သေချာရှာဦးမှပါ.. ”
“ ဒါဆို..သား ရေနွေးအဆင်သင့် သွားယူလာပေးခဲ့မယ်လေ.. ”
ကျနော်တို့ သားအမိနှစ်ယောက် အလုပ်ရှုပ်သွားကြတယ်။ ဆေးရှာတွေ့လို့ ဆေးတိုက်လိုက်ပြီး နာရီဝက်လောက် ကြာသွားပေမယ့် ညီလေးရဲ့ အဖျားက မကျပဲ ကိုယ်တွေက ပိုတောင် ပူတက်လာတယ်။ ငိုတောင်မငိုနိုင်တော့ဘူး။ အမေ့ အခန်းထဲမှာ၊ ပါးစပ်လေးဟ၊ မောနေပြီး အဖျားဒဏ်ကို မချိမဆန့် ခံနေရပုံမျိုးလေးနဲ့ သနားဖို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ။
ညီလေးက မိုးအကြီးအကျယ်မိပြီး ဖျားတာပဲ ထင်တယ်။ ခလေးက နုသေးတာကိုး။ နမိုးနီးယား ဝင်ရင်တော့ဒုက္ခပါဘဲ။ ကျနော်လည်းကြည့်ရတာ စိတ်မသက်သာလှတာနဲ့..
“ ညီလေးကို ဆေးခန်း ဒါမှမဟုတ် ဆေးရုံ ပြေးပြတာ ကောင်းလိမ့်မယ် ထင်တယ် အမေ.. ”
“ ဟဲ့..မိုးတွေ ဒါလောက် သဲကြီးမည်းကြီး ရွာနေတာ ဘယ်လိုသွားမှာလဲ..ကားကလဲ မရှိ.. ”
“ မော်တော်ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲ ရအောင်သွားမယ် အမေရာ.. ”
“ မလုပ်ပါနဲ့ဟယ်..တော်ကြာခလေး မိုးထပ်မိပြီး အခြေအနေ ပိုဆိုးနေဦးမယ်။ သွားရင်လဲ မိုးတိတ်မှသွားတာအကောင်းဆုံးပဲ ”
စောင့်ရင်း ၁၂ နာရီထိုးသွားပြီ။ ညသန်းခေါင်ပေါ့။ ညီလေးကိုယ်တွေက ကိုင်မရလောက်အောင် ပိုပူလာတယ်။အသက်ရှူတာတောင် ဟက်ပဲ့ဟက်ပဲ့နဲ့ ဖြစ်လာပြီ။ အမေနဲ့ကျနော်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ပြာနေပြီ။ ဆေးရုံကလဲ ၅ မိုင်လောက်ဝေးမယ်။
မိုးကလည်း ပိုလို့တောင် သည်းလာပြီ။ လမ်းကလဲ အခုလောက်ဆို ရေစားပြီးချိုင့်တွေ၊ ခွက်တွေနဲ့ ရေစီးကြောင်း လိုက်နေလောက်ပြီ။ မော်တော်ဆိုင်ကယ်နဲ့ သွားမယ်ဆိုရင်တောင် သွားလို့ရပါတော့မလားမသိဘူး။ ကျနော် အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းလာပြီး အခန်းထဲမှာနေ အကြံထုတ်ရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လျှောက်ကြည့်ရင်းနဲ၊ ဘီရိုပေါ်က စက္ကူဗူးကို မြင်တော့မှ သွားသတိရတယ်။
“ ရောဂါကုတဲ့ကျောက်.. ”
အမေ ပြောဖူးတဲ့ စကားကို ကျနော် ကိုယ်ဘာသာ တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်မိတယ်။ အဲဒီမှာပဲ ကျနော် တစုံတခုကို တွေးမိပြီး အမေ့အခန်းဆီ ပြေးတက်ပြီး အမေ့ကို အော်ခေါ်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီမှာ အမေလည်းပြူးတူးပြဲတဲနဲ့...
“ ဘာလဲ...ဘာလဲဟဲ့..အလန့်တကြား.. ”
“ အမေ မေ့နေလား..ဟို..ကြီးကြီးမြ အပ်ထားတဲ့ ကျောက်တုံး ရှိနေတယ်လေ။ ရောဂါကုတဲ့ ကျောက်ဆို အဲဒါနဲ့ညီလေးကို ကုကြည့်လို့ မရဘူးလား.. ”
.....................................................................................................
အခန်း ( ၄ )
“ နင်..ဒါမျိုးတွေကို ယုံသလား.. ”
“ အမေကလဲဗျာ..၊ မရှိ ရှိတဲ့နည်းလမ်း သုံးကြည့်ရမှာပဲ။ စမ်းမကြည့်ရင်တော့ မသိနိုင်ဘူးပေါ့။
စမ်းကြည့်တော့လဲ ဘာမှ အကျိုးယုတ် နစ်နာသွားမှာ မှမဟုတ်တာ။ မပျောက်လဲအရင်း ပျောက်သွားတော့အမြတ်ပေါ့.. ”
“ မဖြစ်ပါဘူးဟယ်..၊ အဲ့ဒါက သူပြောတဲ့ နည်းအတိုင်း အစီအရင်လုပ်မှ ရမှာတဲ့.. ”
“ ဘယ်လို အစီအရင်မို့လို့လဲ.. ”
ကျနော် အမေးမှာ အမေ့မျက်နှာကြီး ရဲတက်သွားပြန်ရော။ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး၊ ကျနော် သတိထားမိတာ နှစ်ခါရှိပြီ။
“ မဖြစ်ပါဘူးဟယ်.. ဒို့တွေလုပ်လို့ မရပါဘူး။ အဲဒါ မှော်၊ အောက်လမ်းပညာတွေ.. ”
ကျနော်ကတော့ အမေ့စကားကို နားမလည်နိုင်သေးဘူး။ အူလည်လည် ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ ကျနော်လဲ ရေအေးစိမ်ထားတဲ့ ဇလုံထဲက အအေးဖတ်ကို ယူပြီး ညီလေးနဖူးမှာကပ်ပြီး ဆွဲသုတ်ပေးနေတယ်။ ကိုယ်က တအားပူနေတုန်းပဲ၊ အဖျားက ကျမယ့်ပုံ မပေါ်သေးဘူး။ ဆေးလက်ကျန်ကလည်း ကုန်သွားပြီ။
“ အမေရေ..ဒီပုံစံအတိုင်းဆို မနက် မိုးစင်စင်လင်းမှပဲ ဆေးရုံပို့လို့ရမယ့်ပုံပဲ။ ညီလေး တောင့်ခံနိုင်ပါ့မလား။ သနားပါတယ် ”
အမေ့ကို ကြည့်ရတာ အရမ်းစိတ်ပူနေပြီး ဂဏာမငြိမ် ပြာယာခတ်နေပြီ။ ခဏကြာတော့ တခုခုကို ငြိမ်ပြီး သေချာစဥ်းစားနေသလို ရှိနေရာက ငေါက်ခနဲထပြီး အောက်ထပ်ဆင်းသွားတော့ ကျနော်လဲသိလိုက်ပြီ၊ အမေကျနော့် အခန်းက ကျောက်တုံးထားတဲ့ နေရာသွားမှာပဲလို့..။ ဒီမှာပဲ ကျနော်စဥ်းစားမိတာက..
“ ဟာ..သွားပြီ.. ”
ကျနော် ပရင့်ထုတ်ထားပြီး ဖတ်လက်စ အင်းစက် စာအုပ်ခေါက်လေးက ကုတင်ပေါ်မှာ ဒီတိုင်းတင်ထားခဲ့မိတာပဲ။ ပြီးတော့ ဇာတ်လမ်းကလဲ သားအမိလိုးတဲ့ ဇာတ်လမ်း။ ကျနော်လဲ အမြန်ထပြီး အမေ့နောက်က လိုက်သွားမိတယ်။ အမေ သတိမထားမိခင် စာခေါက်ကို ဖွက်ဖို့ပေါ့။
အမေ့ မျက်လုံးတွေက ဘီရိုပေါ်က ကျောက်တုံးထည့်တဲ့ သေတ္တာကို ကြည့်ရင်း ဆုံးဖြတ်လို့ မရသေးတဲ့ ဟန်နဲ့ကျနော့် ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။
သေချာတာပေါ့..။ ကျနော်ချထားခဲ့တဲ့ သားအမိ ဇာတ်လမ်းစာအုပ်ခေါက်ပေါ် တည့်တည့်ပဲ။ ကျနော်လဲ ရင်တွေဒိန်းခနဲ ဖြစ်အောင် လန့်သွားပြီး အခန်းဝမှာပဲ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိတယ်။ အမေက ဖင်အောက်မှာ တခုခု ခု ထိုင်မိနေတာကို သတိထားမိသွားတော့ လက်နဲ့ စမ်းပြီး ဖင်အောက်က စက္ကူထပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ စာရွက်ကို ဖြန့်ကြည့်လိုက်ရင်းက စာတွေကို ဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးတွေက စာတန်းတွေတစ်လျောက်ရွေ့သွားချိန်မှာ စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း မျက်ခုံးလေးတွေ ပင့်လာပြီး အသက်ရှူသံက ပြင်းလာတယ်။
အမေ့ ပုခုန်းလေးနှစ်ဘက်နဲ့ ရင်အုံကလည်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်လာတာ သိသိသာသာကြီး မြင်နေရတယ်။မျက်နှာက ရဲတက်လာရာကနေ မည်းပုပ်သွားပြီးမျက်လုံးတွေ ပြူးလာတယ်လေ။ ပြီးတော့ ကျနော်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်တော့တာပဲ။
ကျနော့် တကိုယ်လုံး အေးစက်သွားသလိုကြီးပဲ၊ ငြိမ်ပြီး ရပ်နေမိတယ်။ လက်နှစ်ဘက်က စစ်သားတွေ သတိဆွဲသလို ဘေးနှစ်ဘက်ကပ်နေပြီး လှုပ်လို့ မရတော့ဘူး။ စိတ်ထဲကတော့ ဘယ်လိုဆင်ခြေပေးရင် ကောင်းမလဲလို့ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်စဥ်းစားနေမိတယ်။
“ ဝင်လာခဲ့စမ်း.. ”
အမေ့အသံက မာထန်နေတယ်။
“ တံခါးပါ ပိတ်ခဲ့.. ”
စိတ်ထဲမှာတော့..ငါတော့ ဂန့်ပြီ..။ အကြီးအကျယ် ကံဆိုးတာပဲ လို့ တွေးနေမိတယ်။ ကျနော် အခန်းတံခါးပြန်ပိတ်ရင်း အခန်းထဲကို ပိုလီယို ဆွဲနေသလို နှေးတုန့်နှေးတုန့်နဲ့ ဝင်သွားမိတယ်။ အမေက ကုတင်ပေါ်ကထပြီး ပြူတင်းပေါက်က ခန်းစည်းတွေကို ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီးမှ ပြူတင်းဘောင်ကို မှီရင်း၊
“ နင် ဘာလို့ ဒီလိုစာမျိုးတွေ ဖတ်တာလဲ.. ”
ကျနော် အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့ ဖြေမထွက်ဘူး။
“ ဟို..ဟို....အေ..အဲ.. ”
“ ဘာ..၊ အ..ထစ်၊ အ..ထစ် လုပ်နေတာလဲ။ ဒီစာတွေ နင် ဘယ်မှာ ဖွက်ထားတာလဲ.. ”
“ ဟို..ဟို..စာအုပ်တွေကြားမှာပါ.. ”
“ ဒီကို ယူလာခဲ့စမ်း. ”
ငါတော့ သွားပြီ၊ စောက်ကျိုးတော့ နဲပါပြီ။ အမေ့စကားကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့ ကျနော်လဲ အခန်းထောင့်သွားပြီးမဂ္ဂဇင်းနှစ်အုပ်ကို သွားဆွဲယူလာခဲ့တယ်။
အမေက ကျနော့လက်ထဲက စာအုပ်တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲယူပြီး အနှောင့်က ကိုင်လို့ ဆွဲခါချနေတယ်။စာအုပ်ကြားမှာ အထပ်လိုက်၊ အထပ်လိုက် ညှပ်ထားတဲ့ စာရွက်ခေါက်တွေက ပလူပျံသလို ထွက်လာတော့တာပဲ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပြန့်ကြဲသွားတဲ့ စာရွက်တွေကို ကြည့်ရင်း ကျနော့် မျက်နှာက ပျက်ယွင်းနေမယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိနေတယ်။
အမေက သုံးလေးရွက်လောက်ကို လိုက်ကောက်ပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်လို့ တရွက်ချင်းသေချာဖတ်ကြည့်နေတယ်။ ဖတ်ရင်းလည်း မျက်လုံးတွေက ပိုပိုပြူးပြီး ဝိုင်းကျယ်လာရင်းက ကျနော့်မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ပြန်တယ်။
အခု ကြည့်ရတာ အမေက ညီလေးကိုတောင် ခဏမေ့သွားသလိုပဲ။ အမေ့ဆီက အသံထွက်လာတယ်။
“ ဟင်..ငါ့သားလေး လိမ္မာလှချည်ရဲ့ အောင်းမေ့နေတာ၊ ဒီလို ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် စာမျိုးတွေ ဖတ်တတ်နေပြီလား။ ပြီးတော့ ရိုးရိုးတောင် မဟုတ်ဘူး၊ မအေလိုးတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ။ ငါ့..ပြောတောင် မပြောချင်တော့ဘူး။ အံ့ပါရဲ့..၊ ဒီပုံစံမျိုး နင်ကကြိုက်တယ်ပေါ့လေ..ဟုတ်လား.. ”
“ မ..မ..မဟုတ်.. ”
“ ဘာ..မဟုတ်ဘူးလဲ..ဒါတွေကဘာလဲ..ဒါ..၊ မှန်မှန် ပြောစမ်း ”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်.. ”
ကျနော်လဲ အလွဲလွဲ အချော်ချော်တွေ ဖြေနေမိတယ်။
“ နင်..ဒါမျိုးတွေချည်းဖတ်နေတယ် ဆိုတော့ မအေ တော်တော် လိုးချင်နေတယ်ပေါ့..၊ ငါ့ကိုပါ မှန်းပြီး လိုးချင်နေတယ်ပေါ့လေ..ဟင်.. ”
...........................................................
အခန်း ( ၅ )
အမေက မြည်တွန်တောက်တီးနေတယ်..။ ခဏကြာတော့ အမေဆူနေရာက ငြိမ်သွားပြီး ကျနော့်မျက်နှာကိုသေချာစိုက်ကြည့်နေရင်းက တခုခုကို သေချာစဥ်းစားနေသလိုနဲ့..။
“ သားငယ်လေး အတွက် ငါတခုခုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ ကောင်းပါ့မလားတော့ မသိဘူး.. ”
အမေက ပါးစပ်က ပြောရင်း ဘီရိုပေါ်က သေတ္တာကို ယူချလာတယ်။ အဖုံးဖွင့်ပြီးတော့ စာရေးထားတဲ့ သားရေပြားလေးကို ခွာပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းပေးတယ်။ ဖတ်ကြည့်စေချင်တဲ့ သဘော..။ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ယူဖတ်လိုက်တော့...
မှော်သိဒ္ဓိဝင် ဆေးဝိဇ္ဇာကျောက်
ဤမှော်ဝင်ဆေးကျောက်တော်ကို အစီအရင်အတိုင်း တသွေမတိမ်း လိုက်နာ၍ ပူဇော်သမှုကို အတိအကျပြုလုပ်ပါက မည်မျှပင်ပြင်းထန်သော ရောဂါဘယ ဘေးဆိုးကိုမဆို နေ့ညမဆိုင်း တမုဟုတ်ချင်း ကာကွယ်ကုသ ပျောက်ကင်းစေနိုင်သည်။
အပြင်းအထန် ခံစားနေရသော ဝေဒနာကို အမြန်မကြာ လျော့ကျစေရန် ပြုလုပ်ရမည်မှာ လူမမာရှိသောအိမ်၏ အမိုးတစ်စပ်အောက်ထဲ အတွင်းတွင် ယောက်ျားမိန်းမတစ်စုံတွဲက ဤဂမ္ဘီရမှော်ကျောက်တုံး၏ ရှေ့တွင်မေထုန်မှီဝဲကာ ချစ်တင်းနှီးနှောမှု ပြုရမည်။
လင်စုံမယားဖက်ကဲ့သို့ ပြီးမြောက်ပြည့်စုံအောင် ထိုးသွင်းစပ်ယှက်ရမည်။ သိဒ္ဓိကျောက်ကိုစောင့်သော ဆေးဝိဇ္ဇာ ဖိုမဓာတ်တို့က ပူးဝင်ကူညီလိမ့်မည်။
ကျား၊မတို့၏ ရာဂအပူမီးနှင့်ဆေးကျောက်တုံးမှ ထွက်သောအအေးငွေ့တို့ ပေါင်းစပ်ပြီးထွက်လာသော သိဒ္ဓိဓါတ်က လူနာ၏ရောဂါဆိုးကို စုပ်မြိုပျောက်ကင်းစေလိမ့်မည်။ ယုံမှား သံသယ မရှိလင့်..။
“ ဟင်..! အစီအရင်ဆိုတာက ဒီလိုကြီးလား.. ”
ကျနော် မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်ပြီး မျက်လုံးတွေတောင် ပြာသွားတယ်။ ကျနော် အံ့သြလို့ မပြေခင်သေးမှာပဲ အမေက အခန်းမီးကို ပိတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက် လျှောက်သွားလို့ ခေါင်းရင်းနံရံက မီးပွင့်ပြာပြာ မှိန်မှိန်လေးကို ဖွင့်လိုက်ရော။ ပြာလဲ့လဲ့ မီးရောင်အောက်မှာ အခန်းရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားက စိတ်ထဲမှာ တမျိုးပြောင်းသွားသလိုပဲ။
စာညွှန်းဖတ်ပြီး ရှော့ရိုက်သွားတဲ့ ကျနော့် စိတ်တွေလဲ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာပြီ။ အမေ့ဘက် လှည့်ကြည့်တော့ သူကကုတင်စောင်းမှာ ခြေချထိုင်နေပြီး ဆံပင်ကို စည်းထားတဲ့ သားရေကွင်းလေးကို ဖြုတ်နေတယ်။ ခေါက်ပြီးစည်းထားတဲ့ ဆံပင်ကို ဖြေချလိုက်တော့ ဆံပင်က ကျောလည်အထိ ဖားလျားကျလာတယ်။ ပုခုန်းအရှေ့ ကျော်ကျသွားတဲ့ ဆံပင်တွေကလည်း ရင်အုံမို့မို့ဖောင်းဖောင်ကြီးပေါ်မှာ ဆံနွယ်တွေက ပြန့်ကျနေတယ်။
ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင် အမေကဆံပင်ကို အမြဲလိုလို စည်းထား ဒါမှမဟုတ် ထုံးထားတာ။ အခုလို ဆံပင်ဖားလျားလေးနဲ့ မြင်ရခဲတယ်။ မီးရောင်ပြာပြာ မှုန်တဝါးအောက်မှာ ဆံပင်ဖားလျားလေးနဲ့ အမေက ကြည့်ရတာ အရမ်းလှပြီး၊ ဆက်စီဖြစ်နေတယ်။
ကျနော့် ခေါင်းထဲကိုလည်း ဖတ်ဖူးထားခဲ့တဲ့ အမေနဲ့သားအင်းစက်ဇာတ်လမ်း လိုးခန်းတွေက တန်းစီဝင်လာပါလေရော။
ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲက တစ်စုံတရာက အရမ်းတင်းပြီး အတင်းတိုးထွက်လာနေတယ်။ လီးက တောင်လာနေပြီလေ။ ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးအောက်က အတင်းရုန်းပြီး ဖုထွက်နေတာက အထင်းသား မြင်နေရတယ်။ အမေ့မျက်လုံးနဲ့ အကြည့်တွေကလည်း ထောင်ထနေတဲ့ ပုဆိုးဆီမှာချည်းပဲ။
ကျနော်တို့ မိနစ်ပိုင်းလောက် ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။ သတိဝင်လာတော့ ကျနော်က ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့အမေ့ ရှေ့တည့်တည့်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက်သား ဖြစ်နေတယ်။ အမေ့လက်က ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲ ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထွက်နေတဲ့ နေရာကို လှမ်းလာတယ်။ ပြီးတော့အသာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း
“ စမ်းကြည့်ရင်တော့ အကျိုးမယုတ်လောက်ဘူး ထင်ပါရဲ့.. ”
အမေ့ စကားကြောင့် ကျနော့် တကိုယ်လုံး ပူထူတက်သွားတယ်၊ ချက်ချင်းသွေးတွေ ဆူတက်လာသလိုပဲ။ ကျနော့် လက်တွေ အမေ့နို့အုံကြီးတွေကို လှမ်းဆုပ်လိုက်မိပြီး ဖြစ်သွားတယ်။ အမေဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီ အပေါ်ကနေပဲ နို့အုံသားအိအိကြီးကို ဖြေးဖြေးဖိပြီး ပွတ်ပေးနေမိပြီ။
အမေက ကျနော် လီးတောင်နေပြီဆိုတာ သိနေပြီ။ အမေ့လက်တွေက ကျနော့် ပုဆိုးအောက် လျှိုဝင်လာပြီး လီးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
အမေ့ လက်ဖဝါးနုနုရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ကျနော့်လီးဆီက စစ်ခနဲ ဖျင်းခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး ကြက်သီးတွေထလာတော့တာပဲ။ အမေက လီးကို တင်းတင်းညှစ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ကျနော်လဲ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဖြုတ်ချပြီး လျော့ချလိုက်တော့ ကြမ်းပေါ်ပုံကျသွားတယ်။
အမေက ပုဆိုးအောက်က လျှိုထားတဲ့လက်ကို ပြန်ရုပ်၊ ပုဆိုးကို လက်ပေါ်က ခါချလိုက်ပြီး၊ အခု သူ့ရှေ့မှာအတားအဆီးမဲ့ ငေါက်တောက်ကြီး ထိုးထွက်နေတဲ့ လီးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ပြန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ချိန်မှာ အမေ့အင်္ကျီ လည်ဟိုက်ထဲကို ကျနော့်လက်တွေ ရောက်သွားပြီ။
အမေက ထုံးစံအတိုင်း ညအိပ်ရင်း အိမ်မှာဝတ်နေကျအတိုင်း၊ အတွင်းခံ ဘော်လီ မပါဘူး။ အင်္ကျီလည်ပင်း အဟိုက်ထဲက သွင်းလိုက်တဲ့ ကျနော့လက်တွေက ဘာအခုအခံမှမပါပဲ ပြောင်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ အမေရဲ့ နို့သားစိုင်ကြီးတွေကို မိမိရရကြီး အိကနဲ ကိုင်မိလိုက်တယ်။ ကျနော်က လက်ဝါးနဲ့အုပ် တစ်ချက်ညှစ်ပြီး လက်ချောင်းလေးတွေက နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို သွားဖျစ်ပေးနေမိပြီ။ နို့သီးခေါင်းတွေက ပျော့ဖတ်ဖတ်မဟုတ်ပဲ တင်းစူပြီး မာတောင်နေပါပကောလား။
အမေကလဲ ကျနော့်လီးကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး လျောတိုက်ဂွင်းထုပေးနေတာ လီးထိပ်ဒစ်ရှိတဲ့ နေရာကို သေချာညှစ်ပြီး ဒစ်ကို ဖုံးထားတဲ့ အရေခွံကို ဒစ်ထိပ်ပေါ်လာလိုက်၊ ပြန်မြုပ်သွားလိုက်ဖြစ်အောင်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်ပြီး ပလစ်..ပလစ်နဲ့ မြည်အောင်ကို ဆွဲထုပေးနေတယ်လေ။
ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထုနေတော့ ကျနော့်မှာ သွေးကြောတွေက တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ဖင်ကို ဘယ်ညာရမ်းလိုက်၊ အမေ့လက်တွေကို ကော့ကော့ထိုးလိုက်နဲ့ ဖြစ်နေတာ။ ကောင်းလွန်းလို့ အမေ့နို့တွေကိုတောင် ဆက်မညှစ်နိုင်တော့ဘူး။
အမေ့ရဲ လက်ဖဝါးသား လက်ရဲ့ ရေစာလေးတွေက နုဖတ်နေတာပဲ၊ အဲ့ဒီလက်လေးတွေနဲ့ လီးကို ညှစ်လိုက် ဖွလိုက်လုပ်ပြီး ထုပေးနေတာလေ။ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ထဲ ကျလိကျလိ ဖြစ်လဲ စဥ်းစားသာကြည့်တော့။ ဒီကြားထဲ တချက်တချက် လက်ကလေးနှစ်ချောင်းနဲ့ ဒစ်ကို ဖျစ်ဖျစ်ပြီး ကစားလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ တပျစ်ပျစ်၊ တဖျောင်းဖျောင်းနဲ့ ဆက်ထုနေပြန်ရော..။ ကျနော်အရမ်းကောင်းပြီး သည်းခံနိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘူး။
ကျနော့် တကိုယ်လုံးက သွေးတွေက တွန်းအားနဲ့ အတူ လီးထိပ်မှာ လာစုနေသလား အောက်မေ့ရတယ်။ လီးကတဆတ်ဆတ် တုန်လာပြီး လီးထိပ်က နီရဲပြောင်တင်းပြီး သွေးရောင်လျှမ်းနေပြီ။
“ အားးး အားးး..အမေ..အူးးရှီးးးစစ်စ်စ်.. ”
...................................................................................................
အခန်း ( ၆ )
အမေက လက်တွေကို လီးကိုင်ထားရာကနေ လွှတ်လိုက်တယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ အောက်ချထိုင်ထားတဲ့ခြေထောက်တွေကို မ,တင်ပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ ကိုယ်ကို ရွှေ့တဘက်ကို တိုးရင်း ဘေးကလွတ်သွားတဲ့ နေရာအိပ်ရာခင်းပေါ်ကို လက်နဲ့ တဘုတ်ဘုတ် ပုတ်ပြတယ်။
ကျနော့်ကို ကုတင်ပေါ်တက်လာလို့ ပြောတဲ့သဘော။ အမေက ခေါင်းအုံးကိုယူ၊ သူ့ခေါင်းအောက် ထိုးထည့်ပြီးကြမ်းပေါ်မှာ ဖွင့်ချထားတဲ့ ဂျပ်ထူဗူးထဲက ဂမ္ဘီရကျောက်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း..။
“ ပြောတဲ့ အတိုင်း အစွမ်းပြပါစေလို့ မျှော်လင့်ရမှာပဲ.. ”
ကျနော် ကုတင်ပေါ် အမေ့ ဘေးကနေရာကို တစောင်းတက်ထိုင်လိုက်ပြီးမှ အမေ့ကိုကြည့်လိုက်တယ်။ အမေ့ခါးက ထမီစက ပြေပြေလေး လျော့နေပြီ။ ဒါက ဒီလောက်မဟုတ်ပါဘူး၊ အမေက ပေါင်တစ်ချောင်းထောင်ပြီးလှဲနေတော့ ထမီအောက်စက လှဲထားတဲ့ ဘက်က ပေါင်လယ်ရောက်နေပြီး ထောင်ထားတဲ့ဘက်က တစ်ချောင်းလုံး ပေါ်နေတာပဲ။
အမေ့ ပေါင်ကြီးတွေနှစ်ချောင်းလုံးက မီးပြာပြာရဲ့ ဟပ်တဲ့ အလင်းမှာ ဝင်းနှစ်နေတယ်။ ပေါင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေက အစွမ်းကုန် ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပဲ။ အခုအချိန်မှာ ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ အခြေအနေအမှန်ကို နှစ်ယောက်လုံး သိနေကြပြီ။ ကျနော် တွေဝေစဥ်းစား မနေတော့ဘူး။
ကျနော့်လက်က အမေ့ထမီအောက်စထဲ လျှိုဝင်သွားပြီး ပေါင်ကြားခွဆုံက အသားစိုင်မို့မို့ကြီးကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
အဲဒီတော့မှ အမေကအထဲမှာ ပင်တီ တထပ်ခံဝတ်ထားသေးတာကို သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ပေါင်ခွကြားကိုအုပ်မိရုံဖုံးထားတဲ့ ပင်တီသားအပြားလေးက သေးသေးလေးပါ။ ကျနော့်လက်တွေက ခွဆုံက ပင်တီအနားသတ်တွေကို စမ်းမိပြီး လက်ချောင်းတွေ ပူးပြီး စောင်းလိုက်ထိုးသွင်းလိုက်တော့ အမွေး ခပ်ထပ်ထပ်ဖုံးနေတဲ့ ပျော့အိအိအသားစိုင်ကို ကိုင်မိတယ်။
အသားစိုင်ကြားမှာ ချိုင့်ပြီး နိမ့်ဆင်းသွားတဲ့ မြောင်းလိုမျိုး ကွဲကြောင်းတစ်ခုကို စမ်းမိပြီး စိုစွတ်စွတ် ချွဲကျိကျိအတွေ့တစ်ခုကို ရလိုက်တယ်။ သေချာတယ် ။ ကျနော် အမေ့အဖုတ်ကြီးကို ကိုင်မိပြီ။ အဖုတ်ကြီးက အရည်တွေလဲ့ပြီး စိမ့်နေပါပကောလား။
ဒါက ကျနော့်အဖို့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်အင်္ဂါ တနည်းဆိုရရင်စောက်ဖုတ်ကို ပထမဆုံးကိုင်မိဖူးခြင်းပဲ။ အရင် ကျနော်လက်တွေ့ တခါမှမကြုံခဲ့ဖူးဘူး။
မြောင်းဘေး တဖက်တချက်မှာ အိနေတဲ့ အသားနုနုအလွှာကို စမ်းမိသလို အပေါ်ပိုင်း ခပ်ကျကျမှာတော့ ဖုဖုချွန်ချွန် အသားစိုင်လေးကို လက်ဖျားလေးတွေက အတွေ့ရလိုက်တယ်။ အခုအမေက ပေါင်နှစ်ချောင်းလုံးကိုထောင်ပြီး ဘေးတဘက်တချက်ကို မသိမသာစီ ကားပေးလိုက်တော့ ထမီကပေါင်ရင်းအထိ လုံးလုံးလန်တက်သွားပြီ။
ကျနော် ကတော့ စောစောပိုင်းကထဲက ပုဆိုးချွတ်ချထားခဲ့ပြီးသားဖြစ်တဲ့ အပြင် အမေက တစ်ချီလက်ကွင်းတိုက်ပေးထားလို့ လီးက လွတ်လွတ်လပ်လပ်၊ ငေါက်တောက်ကြီး တဆတ်ဆတ်နဲ့ တောင်နေတော့တာ။ အမေက သူ့ထမီကို ခါးအထက်ထိ လှန်တင်လိုက်တယ်။
အဲဒီတော့မှ အနက်ရောင် အစက်သေးသေးလေးတွေ ဖောက်ထားတဲ့ ပင်တီအဖြူလေးက ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လာတော့တယ်။ ပင်တီရဲ့ အောက်မှာတော့ မွေ့ယာပေါ်မှာ အိအိကြီးဖိပြီးပိကျနေတဲ့ အမေ့တင်ပါးဆုံအိုးကြီးနဲ့ ကားရက်သားကြီး ထောင်ပေးထားတဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေက မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာပေမယ့် မျက်စိထဲမှာ အဖွေးသားကြီးနဲ့ ကျနော်စိတ်တွေကို သိမ်းကြုံးဆွဲငင်နေတော့တာပဲ။
မိန်းမဆိုတဲ့ သတ္တဝါဟာ ဘယ်လို အနေအထားမှာ ဖြစ်ဖြစ် ယောက်ျားသားတွေရဲ့ အာရုံကို သိမ်းကြုံးဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်း ရှိတယ်ဆိုပြီး ဖတ်ဖူးတာ တကယ်ပဲလား မသိဘူး၊ အမေက အသက် ၄၀ ရှိပြီး အရွယ်တော်တစိတ်ဟိုင်းတဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်နေတာတောင် အမေ့ဘော်ဒီရှိပ်နဲ့ အသားအရေက နှစ်ဆယ်ကျော် အပျိုဖြန်းတွေနဲ့နင်လားငါလား သိပ်မကွာလှဘူးလို့ ထင်ရတယ်။
အခု ကျနော်ရင်တွေ တအားခုန်နေပြီး ပါးစပ်တွေလည်ချောင်းတွေ ခြောက်နေတယ်။ ခြောက်နေတဲ့ ပါးစပ်ပတ်လည်ကို လျှာနဲ့ သပ်နေမိပြီး မနေနိုင်တာနဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ကိုယ့်လီးကိုယ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေမိတယ်။ ထုရင်းချွဲပျစ်ပျစ်အတွေ့ကိုရလို့ ကြည့်လိုက်တော့ လီးထိပ်က အရည်ကြည်တွေ တောင်ထွက်နေပြီ။ နောက်လက်တစ်ဘက်က အမေ့ပင်တီကြားထဲ လက်နှိုက်ပြီး အဖုတ်ကွဲကြောင်းကြား လက်ချောင်းသွင်းပြီး ကလိုင်းနေမိတယ်။
ကျနော်က တတ်လို့ရယ်လို့ မဟုတ်ဘူး။ လက်တွေက သူ့ဘာသူ လုပ်နေ ဖြစ်နေတာ။ အခု အမေ့ပါးစပ်ကအကျယ်ကြီး ဟပြီး အသက်ရှူမှားနေသလိုပဲ။ မျက်လုံးတွေက ကျနော်ဂွင်းထုပြနေတဲ့ လီးကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျနော် အမေနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်တယ်။
အမေကလည်း ပြန်ပြုံးပြရင်း အကြည့်တွေက တဆတ်ဆတ်တောင်နေတဲ့ လီးဆီ ရောက်သွားပြန်ပြီ။ ဒီလီးကမကြာခင်မှာ သားအမိ အချင်းချင်း မထိစပ်အပ်လို့ တားမြစ်ထားတဲ့ ဘောင်စည်းကို ကျော်ပြီး ထိုးဝင်လာတော့မယ်ဆိုတာ သိနေသလို အကြည့်ပဲ။
ဒီလိုရွဲနေတဲ့ မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ အကြည့်က အမေက ကျနော်နဲ့ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ လိင်ချင်း နှီးနှောချစ်ရည်လူးဖို့အဆင်သင့်ပဲဆိုတာ စိတ်ချင်းသိလိုက်ပြီ။
အမေ့ ပင်တီရဲ့ ဂွဆုံမှာ ရွှဲစိုအိနေတဲ့ အဝိုင်းကွက်ကြီး တစ်ခု စိမ့်ထွက်လာတာက သက်သေပဲ။ ကျနော်လည်းအသက်ရှူတွေ မမှန်ချင်တော့ဘူး။ အမေ့ ပေါင်ကြားထဲကို ကုန်းကုန်းကြီး ဒူးထောက်ဝင်လိုက်မိတယ်။ အမေကလည်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဘေးကားနိုင်သမျှ ကားပြီး ဖြဲချပေးနေတယ်။ အမေက အသံတိုးတိုးလေးနဲ့..
“ လုပ်လေ..သွင်းလိုက်တော့လေ.. ”
ကျနော်လည်း အမေ့ပေါင်ခွကြားက ပင်တီအနားစလေးကို ဆွဲဟပြီး ပေါင်ဘေးတစ်ဘက်ကို တွန်းကပ်လိုက်တယ်။
ဒီတော့ ပင်တီအဟကြားက စောက်ဖုတ်ဟက်ပဲ့ကြီးက ပြဲပြဲလေး ပေါ်လာတာပေါ့။ ကျနော့် မျက်လုံးတွေက အမေ့ စောက်ဖုတ် အဟကွဲကြောင်းကြီးကို သေချာစေ့ငု ကြည့်နေမိတယ်။ ဆီးခုံအပေါ်မှာ အမွှေး မထူမပါး တစ်ထပ်က ခပ်ယှက်ယှက်ကလေး ဖုံးလို့နေတယ်။
ခပ်ညိုညို အရောင်သန်းနေတဲ့ ထိပ်ဆုံးက အစိ ချွန်းချွန်းလေးပါတဲ့ အင်္ဂါဇာတ် အဖုတ်ရဲ့ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်က ကျနော် အင်တာနက်ထဲမှာ ကြည့်ဖူး ဒေါင်းလုဒ်လုပ်ဖူးတဲ့ ပုံတွေအတိုင်းပဲ။ အခုမှပဲ လက်တွေ့မျက်စိနဲ့ အပ်ချမတ်ချ မြင်ဖူးတော့တာ။
ကျနော်လည်း လီးကို ကိုင်ပြီး အမေ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့လို့ နည်းနည်းလေး ဖိသွင်းကြည့်တယ်။
“ အာ့..အိုးးးး ”
စောက်ခေါင်းဝထဲ လီးက ပျစ်ခနဲ ဝင်သွားတာက တစ်လက်မရဲ့ တစ်စိတ်တောင် မရှိလောက်သေးပါဘူး၊ ဝင်တယ်လို့တောင် မခေါ်နိုင်ဘူး။ အမေ့ အာမေဋိတ်ညည်းသံလေးက လွက်လာတယ်၊ တကယ့်ကို တိုးတိုးလေးမှတိုးတိုးလေးပါပဲ။
ကျနော် လန့်ပြီးလီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်ရင်း..
...................................................................................................................
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment