ပြင်ရခက်တဲ့ အကျင့်ဆိုး အပိုင်း ( ၂ )

ပြင်ရခက်တဲ့ အကျင့်ဆိုး အပိုင်း ( ၂ )

July rain ရေးသည်။

“ တူ တူ တူ”

“ ဟယ်လို ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်မ ယမုံဖူးပါ။ ရှင်....”

ယမုံဖူး ဖုန်းကိုင်ထားရင်း တောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်သွားသည်။ လူက စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ မကပ်တော့။ ထိုစဉ်

“ သမီး ဘယ်ကဖုန်းလဲ။ ဟဲ့ သမီး သမီး ဟယ်လို ”

ယမုံဖူး အမေက သူ့ကို မေးလို့မရတော့ လက်ထဲကဖုန်းကို ယူလိုက်ပြီးထူးတော့ ဖုန်းကျသွားသည်။ ဖုန်းခွက်ကိုပြန်ချပြီး သူ့သမီးကို ခေါ်နေသည်။ အတော်လေးကြာမှ

“ မေမေ ကိုကြီး ဆုံးပြီတဲ့”

“ ဟဲ့ ဟုတ်လို့လား ဘယ်တုန်းကလဲ”

“ မနက်ကတဲ့ အဟင့်ဟင့်”

ယမုံဖူး ဝမ်းနည်းတကြီး ငိုကြွေးရင်း သူ့မိခင်ကို ဖက်လိုက်သည်။ သူ့ အမေက သူ့ကို သနားကြင်နာစွာနှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။ ယမုံဖူးလဲ အားချင်းမှီရာကားနဲ့ ရန်ကုန်ကို ဆင်းချလာသည်။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ သီဟဆိုတဲ့ ကောင်လေးက လာကြိုကာ ဆေးရုံကို လိုက်ပို့သည်။

ဆေးရုံမှာ ကိုကြီးရဲ့ ညီ ကိုထွန်းအောင်နဲ့ သူ့ဇနီး မမရွှေစင်တို့က စောင့်နေသည်။ သူကိုကြီးရဲ့ အလောင်းကိုတွေ့တော့ ဘယ်လိုမှ ဟန်မဆောင်နိုင်ပဲ ငိုချလိုက်သည်။ မမရွှေစင်က သူ့ကိုနှစ်သိမ့်သည်။ သူမ ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်။ ကိုကြီး ထွန်းမြိုင်ရဲ့အလောင်းကိုကြည့်ရင်း သူမကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ အတန်တန်တောင်းပန်ရင်း

“ ကိုကြီးရယ် မီးလေ ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်ပါတယ်။ မီးဆီက ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ စကားကို ကိုကြီးမကြားသွားတဲ့အတွက်မီးအရမ်းနောင်တရမိတယ်”

ဦးထွန်းမြိုင်နဲ့ယူတော့ ယမုံဖူးကျောင်းပြီးစပဲ ရှိသေးသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က ယမုံဖူးကို မြင်မြင်ချင်း သဘောကျကာ မိဘတွေဆီမှာ လာတောင်းတာ။ သူမမိဘတွေက ရိုးသား ကြိုးစားပြီး ပိုက်ဆံလဲ ချမ်းသာတဲ့သူ ပြီးတော့ သူမမိဘတွေအပေါ်ကျေးဇူးလဲ ရှိခဲ့ဖူးတာမို့ သဘောတူသည်။ သူမမှာ အရမ်းချစ်ရတဲ့ချစ်ဦးသူရှိသည်။

သူတို့နှစ်ဦးက အရမ်းချစ်သည်။ သူမအပေါ်မှာလဲ အခွင့်အရေးမယူခဲ့။ ဆင်းရဲတဲ့ သူ့ဘဝထဲကို ဆွဲမခေါ်ရက်တာမို့ ဦးထွန်းမြိုင်နဲ့ ယူဖို့ တိုက်တွန်းသည်။ ပြီးတော့ ဖားကန့်ဖက်ကိုထွက်သွားတာ ဖားကန့်မှာဆုံးသွားသည်လို့ သူမ ဦးထွန်းမြိုင်နဲ့ယူပြီးတစ်နှစ်လောက်အကြာမှာ သတင်းကြားရသည်။ ယူစတုန်းက ဦးထွန်းမြိုင်ကို လုံးဝမချစ်။

သူမရဲ့ဘဝကို ငွေနဲ့ပေါက်ကာ သိမ်းသည်လို့ မြင်သည်။ ယူပြီးတော့ မိန်းမဝတ္တရားတော့ ကျေအောင်နေသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က သူမကို အရမ်းချစ်သည်။ အနွံတာ ခံသည်။ ကြင်နာယုယသည်။ သူမတခုခုဆိုနေစရာမရှိလောက်အောင် ဂရုစိုက်သည်။ ကြာလာတော့ သူမ ကိုကြီးကို တဖြည်းဖြည်း ချစ်လာသည်။ သူမရင်ထဲက ချစ်ဦးသူကို မေ့နိုင်သွားသည်။ ကိုကြီးရဲ့အချစ်တွေက သူမအတွက် အေးမြစေသည်။ သမီးမွေးပြီးနောက်ပိုင်း ကိုကြီးက သူမကို ပင်ပန်းမှာစိုးလို့ ကလေး ထပ်မယူတော့။ အိမ်မှာနေရတာ ပျင်းလာတာနဲ့အလုပ်လုပ်ချင်တယ်ပြောတော့ အမရပူရဖက်မှာ သူရဲ့ယက္ကန်းစင်ကို ဦးစီးစေသည်။

အိမ်ထောင်သက်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ကိုကြီးရဲ့အချစ်ကလျော့မသွား။ သူမနဲ့သမီးအပေါ်မှာ ပိုပို တိုးကာချစ်ပြီး ဂရုစိုက်မှုက ပိုလာသည်။ သူမကိုလဲ သူ့ကိုချစ်လာပြီလားခဏခဏမေးပေမယ့် နဂိုကတည်းက အလိုလိုက်ခံရသူမို့ မသိဘူးချည်းဖြေသည်။ ကိုကြီးက သူမကို ချစ်တယ်ပြောဖို့ကိုအရမ်းကပ်စီးနည်းတာပဲလို့ပြောရှာသည်။

ကိုကြီးရန်ကုန်မှာ အလုပ်ကိစ္စနဲ့သွားတိုင်း သူမ အရမ်းသတိရလွမ်းမိနေတာ သူမအသိဆုံး။ ဒါကြောင့် ဒီတခါပြန်လာရင်တော့ ကိုကြီးအရမ်းကြားချင်တဲ့ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ စကားကိုပြောမယ်လို့ တွေးထားတာ။ ခုတော့ကိုကြီးကြားချင်တဲ့စကားကိုကြားမသွားရပေ။ သူမနဲ့ကိုကြီးကအသက် ၁၄ နှစ် လောက်ကွာသည်။

ခုကိုကြီးမရှိတော့သူမ ဘယ်လိုအင်အားနဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ်မသိတော့။ ယမုံဖူးလဲ ကိုကြီးရက်လည်ပြီးတဲ့အထိမမရွှေစင်တို့အိမ်မှာ နေလိုက်သည်။ ကွန်ဒိုတိုက်မှာ လင်မယားနှစ်ယောက်တည်းပင်။ သားသမီးနှစ်ယောက် နိုင်ငံခြားမှာ ပညာတော်သင်သွားသည်။ မမရွှေစင်နဲ့သူမကနှစ်နှစ်ခန့်ကွာသည်။ သူမအသက်က ၃၈ နှစ်ဆိုတော့ မမရွှေစင်က ၄၀ ဝန်းကျင်။

သူမယောက်ကျားနဲ့ အသက်ရှစ်နှစ်လောက်ကွာသည်။ နှစ်ဦးလုံးကဆရာဝန်တွေ။ သေဆုံးသည်မှ ရက်လည်အထိ သီဟက အစအဆုံးလုပ်ပေးတာမို့ သူတို့ဘာမှလုပ်စရာမလို။ သီဟမျက်နှာက တခုခုပြောချင်နေသည့်ပုံ။ ရက်မလည်ခင် တရက်မှာတော့ ဝင်နီဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတယောက် သူတို့အိမ်ကို လာပြီး ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ တရားဝင် ဇနီးပါဆိုပြီး ပြောသည်။ လက်ထပ်စာချုပ်ပါ ပြသည်။ သူမ မယုံပေ။

ကိုကြီးက ဒီလိုလူစားမျိုးမဟုတ်မှန်း သူမအသိဆုံး။ ဒါပေမယ့် မယုံလို့ မရ။ စာချုပ်က လက်မှတ်က ကိုကြီးလက်မှတ်။ သူမ ကိုကြီးဆုံးတာမှမကြာ မိန်းမနောက်တယောက်ပေါ်လာတော့ နေရာတွင်ရှော့ဖြစ်သွားသည်။

မမရွှေစင်တို့ ရှိနေလို့ တော်သေးသည်။ သီဟရောက်လာပြီး ဝင်နီဆိုတဲ့ကောင်မလေးကို အပြင်ခေါ်ထုတ်သွားပြီး ဘယ်လိုလုပ်လိုက်သည်မသိ ပြန်သွားသည်။ သီဟပြန်ရောက်လာတော့ မေးတော့ အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြသည်။ ဝင်နီက ခပ်လည်လည် မိန်းကလေး။ အန်ကယ်ဦးထွန်းမြိုင်က ရိုးသားတဲ့သူတယောက်။ သူလဲ သိတဲ့အချိန်မှာ တားမရတော့ပဲ လွန်သွားပြီဆိုတဲ့ အကြောင်း၊ ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ သူ့အပြစ်မကင်းကြောင်း၊ ဦးထွန်းမြိုင်ဆုံးတာ ဝင်နီရဲ့တိုက်ခန်းမှာ ဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောပြသည်။ သူမ မယုံချင်ပေမယ့် ယုံလိုက်ရသည်။

ကိုထွန်းအောင်နဲ့ မမရွှေစင်က ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲ မေးတော့ သူ အတက်နိုင်ဆုံး ပြီးပြတ်အောင် လုပ်ပေးမှာမို့ စိတ်မပူကြဖို့ ပြောရှာသည်။ မျက်နှာလဲမကောင်းပေ။ သူမကိုလဲ အတန်တန်တောင်းပန်ရှာသည်။ ကိုကြီးကိုလဲ အပြစ်မမြင်ဖို့ ပြောရှာသည်။ ဖြစ်ပြီးတာတွေလဲ ပြီးပြီမို့ သူမ ဆက်မတွေးချင်။ဇာတ်လမ်းပြီးပြတ်ဖို့သာလုပ်ပေးဖို့ပြောလိုက်သည်။

ရက်လည်ပြီး သူမအိမ်ပြန်ဖို့ လုပ်တော့ မမရွှေစင်နဲ့ ကိုထွန်းအောင်က မပြန်စေချင်သေး။ သမီးသိပြီလားမေးတော့ သမီးကို မပြောရသေး။ သမီးက ပြင်ဦးလွင်က သူ့အကိုတယောက်ရဲ့ဘော်ဒါဆောင်မှာ။ အကို့ကိုပြောပြတော့ စာမေးပွဲနီးပြီမို့ စာမေးပွဲ ပြီးမှ ပြောတာကောင်းတယ် ခုပြောရင် စိတ်ထိခိုက်ပြီး ပညာရေးထိခိုက်လိမ့်မယ်လို့ပြောသည်။ သမီးက ကိုးတန်း။ ဒါကြောင့်သမီးကို စာမေးပွဲ ပြီးမှပြောတော့မယ်လို့ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

ရက်လည်ကိစ္စပြီးတော့ အားလုံးသိမ်းဆည်းပြီး အေးဆေးဖြစ်တော့မှ သီဟက သူမကို အလုပ်ကိစ္စတွေကို ပြောပြကာ သူမကိုလဲ ဒီအလုပ်ကို ဆက်ပြီးဦးဆောင်စေလိုကြောင်းပြောသည်။ သူတို့ မိသားစုရှေ့မှာပဲ အလုပ်နဲ့ပတ်သတ်တဲ့ စာရင်းဇယား ဝင်ငွေထွက်ငွေ အကျိုးအမြတ် အားလုံးကို ပြသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က ဒီအလုပ်ကို လုပ်ချင်လွန်းလို့ သူတို့ကြိုးစားခဲ့ကြတာမို့ သူမကိုလဲ ဦးထွန်းမြိုင်အစား ဆက်လုပ်ပေးဖို့ပြောသည်။

“ ဒီကိစ္စတွေကို နားမလည်ဘူး။ ပြီးတော့ မန္တလေးမှာ အလုပ်တွေကလဲ ရှိသေးတော့ ဒီမှာ နေပြီးလုပ်ဖို့အတွက် အတော်လေးခက်မယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့။ကျွန်တော်လဲ ဒီမှာအမြဲတစေနေဖို့မဟုတ်ပါဘူး။ အန်ကယ်လဲ တစ်လတခေါက်လောက်လာပြီး စာရင်းတွေစစ် လုပ်ငန်းလည်ပတ်တာတွေ အခက်အခဲတွေ လာစစ်၊ နိုင်ငံခြားကရှယ်ယာရှင်တွေ ဧည့်သည်တွေလာရင်လာတွေ့၊ လိုအပ်တာလုပ်ပေး ဒီလောက်ပါပဲ။ ကျန်တာ ကျွန်တော်ပဲ ဦးစီးလုပ်သွားတာပါ”

“ အင်း ခုလဲ အဲလိုပဲလုပ်လေ။ မောင်သီဟပဲ ကိုကြီးနဲ့ တွဲလုပ်လာတာဆိုတော့ လုပ်ငန်းသဘော အားလုံးကို မောင်သီဟပဲ သိမှာ တို့တွေကျ ဘယ်လိုမှမသိနိုင်ဘူးလေ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်ပဲအစအဆုံးလုပ်ပေးမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ယမုံဖူးကကျ အန်ကယ်ရဲ့ ဇနီးဖြစ်တော့ အန်ကယ်မရှိတဲ့နောက်ပိုင်း ဒီအလုပ်ကို သိထားသင့်တယ်လေ။ ပိုင်ရှင်တယောက်အနေနဲ့ လုပ်ငန်းသဘောတရားကို သိထားတော့ အောက်ကလူတွေ မလိမ်ရဲဖူးပေါ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်ကစလုပ်တာဆိုပေမယ့် လူသားတဦးမို့ တချိန် လောဘတက်လာရင် စာရင်းတွေလိမ်လာရင် ဒေါ်ယမုံဖူးတို့ပဲနစ်နာမှာပါ။

ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က အန်ကယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့လုပ်ငန်းကို ဒေါ်ယမုံဖူးအနေနဲ့ လေ့လာပြီး ဦးစီးသင့်တယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ လုပ်ငန်းနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ဟာ အကုန်လုံးကို ကျွန်တော်အသေးစိတ်သင်ပေးပါ့မယ်”

“ အင်း ဒါလဲဟုတ်တာပဲ ယမုံ။ သီဟပြောတာလဲမှန်တယ်။ ဒီလိုလုပ် ခုလတ်တလောကြီးလဲ မလုပ်နဲ့ဦး။ ခုလောလောဆယ် သီဟကပဲ အရင်လိုလုပ်မြဲတိုင်းလုပ်။ ယမုံက အကိုလုပ်သလို တစ်လတခါဆယ်ရက်တန်သည် ငါးရက်တန်သည် ဆင်းလာပြီး လေ့လာ။ ရွှေစင်လဲ ယမုံ့ကို ဝိုင်းကူပေးပေါ့။ ဆေးခန်းမထိုင်နဲ့တော့”

“ အင်း ဒါလဲ ကောင်းတာပဲ။ ယမုံ မမလဲ ကူပေးမယ်။ ကိုထွန်းမြိုင်ရှိကတည်းက သီဟက တခါတလေ ကိုကို့နဲ့တို့တွေဆီ စာရင်းလာလာရှင်းနေကျဆိုတော့ သိပ်မစိမ်းဘူး။ ပြီးတော့ မမလဲ ဆေးခန်းမှာ သိပ်မထိုင်ဖြစ်ဘူး။ ဒီလိုပဲ လုပ်တာကောင်းတယ်”

“ မမတို့ကို အားနာစရာကြီး”

“ ဘာမှ အားနာမနေနဲ့။ ရွှေစင်ကဆေးခန်းမထိုင်တော့လဲ သူ့နေရာ အစားထိုးလို့ရတယ်။ ယမုံသာ စိတ်ကိုကြံ့ခိုင်အောင်မွေးထား”

“ ဟုတ်ကဲ့ အကိုတို့အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ မောင်သီဟလဲ ဟို ဝင်နီဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကိစ္စကို ပြီးပြတ်အောင် ကူညီပေးပါဦး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ စိတ်ချပါ”

ဒီလိုနဲ့ ယမုံဖူးမန္တလေးကို ပြန်လာလိုက်သည်။ ကိုကြီးရဲ့ လလည်ဆွမ်းကိုတော့ မန္တလေးမှာပဲ လုပ်လိုက်သည်။ သမီးစာမေးပွဲဖြေပြီးတော့မှ ကိုကြီးဆုံးသွားတာ ပြောပြတော့ အရမ်းငိုသည်။ သူမလဲ အကုန်လုံးကို ပြောပြထားသည်။ သမီးက ကိုကြီးသမီးပီသ သည်။ စိတ်ဓာတ်ကြံ့ခိုင်သည်။ သူမကို အားပေးသည်။

သူမ မန္တလေးမှာ ရှိနေစဉ် သီဟက ဖုန်းနေ့တိုင်းဆက်ကာ လုပ်ငန်းအခြေအနေ ဝင်နီနဲ့ကိစ္စ အခြေအနေ အားလုံးကို သတင်းပို့သည်။ မမရွှေစင်ကလဲ သီဟဆီမှာ လုပ်ငန်းနဲ့ပတ်သတ်တာတွေ သင်နေပြီတဲ့။ သူမလဲ ဒီက ကိစ္စတွေက အမျိုးတွေနဲ့မျက်နှာလွှဲလို့ရတာမို့ တစ်လကို ဆယ်ရက်လောက် ရန်ကုန်ကိုဆင်းကာလုပ်ငန်းကိစ္စတွေကို လေ့လာဖြစ်သည်။ သီဟက တော်ရှာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို အလေးထားကာ ဂရုတစိုက်ရှိသည်။ ဝင်နီနဲ့ကိစ္စပြီးပြတ်သွားပြီလို့လဲပြောတာမို့ သူမစိတ်အေးသွားရသည်။

................................................................................................................

သီဟ

သီဟတယောက် လုပ်ငန်းကိစ္စတွေကို ယမုံဖူးနဲ့ ရွှေစင်တို့ကို အနီးကပ်သင်ပေးရ ဝင်နီကိစ္စဖြေရှင်းရနဲ့မအားနိုင်။ ဝင်နီဆီ ဟိုနေ့ကရောက်သေးသည်။ ဝင်နီ့အကြောင်းစဉ်းစားမိရင်းသူ စိတ်က ပါလာရပြန်သည်။

ဒါကြောင့် ခေါ်နေကျဖုန်းကိုဆက်လိုက်ပြီး ဝင်နီ့ကို ညကျ တွေ့ရအောင်လို့ပြောလိုက်သည်။ ဝင်နီက ချောသည်။ အပေးကောင်းသည်။ ပြီးတော့ ပလီတက်သည်။ ဒါကြောင့်လဲ အန်ကယ်ဦးထွန်းမြိုင် သူမရဲ့ မာယာထဲကျသွားရတာပင်။

သူနဲ့ကျမှ ဝင်နီလဲ လက်မြှောက်ရသည်တဲ့။ အန်ကယ်ဦးထွန်မြိုင်ကိုတော့ ဝင်နီက အစက ဘောစိမို့ ရသလောက်ချူမယ်ဆိုပြီး ကပ်တာပင်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားကို နှစ်သက်ကာ တကယ်သဘောကျမိသွားတာလို့ပြောသည်။ သူမနဲ့အဖေနဲ့သမီးအရွယ်ကွာပေမယ့် သူမအပေါ် သမီးလိုပဲကြင်နာသည်။ တရားဝင်လက်ထပ်လိုက်ရတာ သူမအပြစ်မကင်း။

ဒါပေမယ့် ဦးထွန်းမြိုင်ကို အရမ်းချစ်မိသွားလို့ လုပ်မိလိုက်တာလို့ပြောသည်။ သူမက ဦးထွန်းမြိုင်ကို သနားသည်တဲ့။ တခါတခါ သူမကို သူ့ဇနီးကသာ သူမလို ချွဲတက် ချစ်တက်ရင် ကောင်းမယ်လို့ ညည်းဖူးသည်တဲ့။ သူ့ကိုဦးထွန်းမြိုင်က အကူအညီတောင်းလို့ ဝင်နီနဲ့သွားတွေ့ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ငြိသွားရတာ။ ကြောင်ခံတွင်းပျက်နဲ့ဇရက်တောင်ပံကျိုးတွေ့ကြတာ။ပညာတွေပြိုင်ရင်း ဝင်နီက သူ့ကို ဒူးထောက်အရှုံးပေးရတာပင်။

ဦးထွန်းမြိုင်ကို ကွာရှင်းပေးဖို့ပြောတော့ သူမ ဦးစိတ်ဆင်းရဲတာကို မကြည့်ရက်လို့ ကွာပေးမယ်လို့ ပြောသည်။ ဒါကြောင့်ဦးထွန်းမြိုင်ကို ရန်ကုန်ဆင်းလာဖို့ပြောတော့ ရန်ကုန်လာရင်း ဝင်နီနဲ့တွေ့ပြီးဆုံးရတာပင်။ ဝင်နီလဲ သူ့အပြစ်မကင်းတာမို့ သူပေးသလောက်ပဲ ယူကာ ကွာရှင်းစာချုပ်မှာ လတ်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။ သူနဲ့တော့မကြာမကြာတွေ့ဖြစ်သည်။

“ အာ့ အကို  ဆောင့်ဆောင့် ကောင်းတယ် အင့် အင့် အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ အား ရှီး”

“ ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ ဗျိ ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

အိပ်ခန်းထဲမှာ ဝင်နီနဲ့ သီဟ။ ဝင်နီက ကုန်းပေးထားတာ သီဟက နောက်ကနေ တရစပ်ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။ နှစ်ယောက်သား အတွေ့အကြုံများနေကြသူမို့ အပေးအယူမျှသည်။ တယောက်အထာ တယောက် သိနေသည်။ ဝင်နီရဲ့ ဖင်ထဲကို သီဟရဲ့ လီးကြီးက တရစပ် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ လိုးနေသည်။ ဝင်နီပြီးတော့မည်။ သီဟလဲ ပြီးတော့မှာမို့ ဆောင့်ချက်တွေကိုမရပ်ပဲ တရစပ်ဆောင့်နေလိုက်သည်။

“ အား အီး ပြီးပြီ ဟား ရှီး ကောင်းလိုက်တာ အကိုရယ် ဟင်းဟင်း ဟင်း”

နှစ်ယောက်သားကုတင်ပေါ်မှာ လှဲရင်းအနားယူနေကြသည်။

“ အကို ဝင်နီနဲ့လုပ်ရတာ မရိုးဘူးလားဟင်”

“ မရိုးပါဘူး။ ဝင်နီက လုပ်လို့အရမ်းကောင်း။အပေးလဲကောင်းတယ်”

“ အံမယ် သူပဲအပြောကောင်း။ဝင်နီမရှိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ ဝင်နီက ဘယ်သွားမှာမို့လဲ”

“ အကို့ကို ဝင်နီ အမှန်တိုင်းပြောမယ်နော်။ ဝင်နီ နောက်လလောက်ဆိုရင် စင်္ကပူသွားတော့မှာ”

“ ဟမ် ကိုလဲ ဘာမှမသိရပါလား”

“ ဟုတ်တယ် ဝင်နီ့မှာ ချစ်သူရနေပြီအကို။ သူ့ကို ဝင်နီ့ရဲ့ဘဝအမှန်ကို အားလုံးပြောပြတော့ ခွင့်လွှတ်တယ်လေ။ သူနဲ့လက်ထပ်ပြီးစင်္ကာပူလိုက်သွားမလို့”

“ ဟုတ်လား ဘယ်သူလဲ အကိုသိလား”

“ အကို မသိပါဘူး။သူက ဝင်နီရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းပဲ။ ဝင်နီ့ကို အရင်ကတည်းက ကြိုက်နေတာ”

“ အော် ကောင်းပါတယ်။ အိမ်ထောင်အတည်တကျဖြစ်သွားတာ”

“ အဲ့ဒါကို အကို့ကိုပြောမယ် ပြောမယ်နဲ့ ပြောမထွက်လို့”

“ ခုပြောထွက်ပြီပေါ့”

“ အင်း ”

“ ဝင်နီမရှိတော့ရင်တော့ အကိုလဲ ငတ်ပါပြီကွာ ဟားဟားဟား”

“ ဟင်း ကိုဖိုးစွံမှန်းမသိတာကျနေတာပဲ။ ခုလဲအနားမှာ နတ်သမီးလေး နှစ်ပါရှိနေတယ်လေ”

“ နတ်သမီး ဘယ်သူတွေတုန်း”

“ ယမုံဖူးဆိုတဲ့ နတ်သမီးနဲ့ ရွှေစင်ဆိုတဲ့နတ်သမီးလေ”

“ ဟာ မလုပ်ပါနဲ့ သူတို့က ကိုယ့်ရဲ့ အလုပ်ရှင်တွေ”

“ ဒေါက်တာကတော့ထားပါ။ ယမုံဖူးက ခုလူလွတ်လေ။ သူလဲ ယောက်ကျားမရှိတော့ အားကိုးချင်မှာပေါ့။ ဒီရင်ခွင်ထဲကို ထည့်ပြီးအားကိုးခံလိုက်ပါလား ခစ်ခစ်ခစ်”

စာရင်းတွေကို ကြည့်ရင်းနဲ့ ခေါင်းပူလာတာနဲ့ ခဏနားရင်း ဘေးနားကြည့်လိုက်တော့ ယမုံဖူးနဲ့ရွှေစင်တို့နှစ်ယောက် စာရင်းတွေကို စစ်နေသည်။ သူလဲ ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေသည်။ ယမုံဖူးက ကျောလယ်လောက်ဆံပင်ကို စုစည်းထားကာ လက်ရှည်ရင်စေ့မရမ်းရောင်ခါးတိုကိုဝတ်ထားသည်။ ထမိန်မရမ်းရောင်ကို ခပ်တင်းတင်းဝတ်ထားတာကြောင့် သိမ်တဲ့ခါးအောက်က တင်ပါးတွေက လုံးဝန်းကာနေသည်။အရပ်က မရှည်လွန်းမပုလွန်း။ အနေတော်။ အသားက ဝါညက်ညက်။ ကိုယ်လုံးက ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေး။

အသက်က ၃၈ ဆိုတာ ဘယ်သူမှမယုံပေ။ ယမုံဖူးဘေးမှာ ကုန်းကုန်းလေးရပ်ကာ ယမုံဖူးကို စာရင်းတွေပြနေတဲ့ ရွှေစင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အင်္ကျီလက်စကအနီအကြပ်နဲ့ အောက်ကဖိစကပ် အနက်အကြပ်။ ခါးကသေးပြီးတင်ပါးနေရာက ကားထွက်နေသည်။ ယမုံဖူးထက်နည်းနည်းလေး အကောင်ထွားသည်ဆိုရုံလေးပင်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း ဝင်နီပြောတာ သတိရသွားသည်။ ယမုံဖူးကို ကြံလိုက်ပါလားလို့ပြောသည်။

ဦးထွန်းမြိုင်က သိပ်မစွမ်းဆောင်နိုင်ဘူးလို့လဲပြောသည်။ သူမနဲ့ဦးထွန်းမြိုင်အကြောင်းကို ဦးထွန်းမြိုင်က ရင်ဖွင့်တဲ့အကြောင်းပြောကာ သူ့ကို အကုန်ပြောပြသည်။ သူ ဝင်နီပြောခါမှ ယမုံဖူးကိုကြည့်မိသည်။ အိန္ဒြေရှင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး အရှက်ကြီးသည်။ သူ ယမုံဖူးကို တွေ့သည့်အခါတိုင်း ဗိုက်ပေါ် ချက်ပေါ်မတွေ့ဖူး။

နောက်ဆုံး ဒူးပေါ်တာကို မတွေ့ဖူး။ ဒီလိုအမျိုးသမီးကို ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်နဲ့ မြင်ယောင်ကြည့်လိုက်မိတော့ သူ့စိတ်တွေက ထလာသည်။ ဝင်နီပြောတာကြောင့်လဲပါသည်။ ဒီလိုအရှက်ကြီးတဲ့ အမျိုးသမီးကို စိတ်ကူးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ နည်းမျိုးစုံ လုပ်ကြည့်မိနေသည်။ ဒါပေမယ့် ယမုံဖူးကိုတော့ တော်ရုံ စဖို့မလွယ်ကူမှန်း သူရိပ်မိသည်။

ရွှေစင်ကတော့ ခေတ်ဆန်သည်။ အပြောအဆိုအနေအထိုင်က ရဲတင်းသည်။ ဆရာဝန်ဖြစ်တာကြောင့်လဲ ပါမည်ထင်သည်။ သူမကိုလဲ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်မိပြန်သည်။ တောက် ဝင်နီ ဝင်နီ ငါ့ကို စိတ်ဒုက္ခပေးသွားသေးတယ်။ ကိုယ့်ဟာကို နေတာ အကောင်။ ဒင်းပြောမှ သူတို့နှစ်ယောက်ကို စိတ်နဲ့ပစ်မှားမိနေပြီတွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။

“ ကဲ ကိုသီဟ ကျုပ်တို့ကို ကြည့်ပြီးဘာပြုံးတာလဲ”

“ ဗျာ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ အမတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဒီကုမ္ပဏီကြီးကို ခါးစောင်းတင်တော့မလားလို့တွေးပြီးပြုံးလိုက်မိတာပါ”

“ ခစ်ခစ်ခစ် အပြောကောင်း။ ဒီမှာ စာရင်းတွေကြည့်ရင်း လူကခေါင်းတွေတောင် မူးလာပြီ တို့တွေကို တခုခုလိုက်ကျွေးရမယ်”

“ ရပါတယ်ဗျာ။ကျွန်တော်လဲ အဲ့ဒါတွေးနေတာ”

သုံးယောက်သား အပြင်ကို ထွက်ကာ မုန့်စားရင်းအလုပ်အကြောင်းဆွေးနွေးဖြစ်ကြသည်။ နောက်သုံးရက်လောက်ကျရင် နိုင်ငံခြားက ရှယ်ယာရှင်တွေ လာမှာမို့ သွားတွေ့ရဖို့ရှိကြောင်းပြောတော့ ရွှေစင်က ယမုံဖူးသွားတွေ့ဖို့ပြောသည်။ သူမကတော့ ဆေးရုံသွားရမှာမို့ မအားဘူးတဲ့။ ဧည့်သည်တွေရောက်တော့ သူနဲ့ယမုံဖူးတို့ သွားတွေ့ကျသည်။ ယမုံဖူးကိုလဲ ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ဇနီးဆိုပြီးမိတ်ဆက်ပေးသည်။ နိုင်ငံခြားသားတွေက ယမုံဖူးရဲ့ မြန်မာဆန်မှုကို ချီးကျူးသည်။

ကျက်ဆံမြီးနှစ်ဖက်ခွဲကျစ်ထားကာ ရှေ့တွင်ချထားပြီး ပါးမှာပါကွက်လေးက တကယ့်ကို ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ရင်ဖုံးလက်စကအင်္ကျီအစိမ်းနဲ့လိုက်ဖက်စွာ ချိတ်ထမိန်အစိမ်းကိုဝတ်ထားပြီး ကတ္တီပါဖိနပ်စီးထားတဲ့ ယမုံဖူးရဲ့အလှက ပေါ်လွင်လှသည်။

လုပ်ငန်းကိစ္စအတွက်မစိုးရိမ်ဖို့နဲ့ သီဟက လူတော်တယောက်ဖြစ်ကြောင်းပြောတော့ သူလဲ မနေတက်။လုပ်ငန်းအကြောင်းဆွေးနွေးပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီးစကားပြောကြ စားကြသောက်ကြသည်။ ပြန်လာတော့ သူ ယမုံဖူးကိုပြောလိုက်သည်။

“ အမ တကယ့်ကို ကျက်သရေရှိတဲ့ မြန်မာ့အမျိုးသမီးတစ်ဦးပါဗျာ”

ဒီလိုနဲ့ သူတို့သုံးယောက်ရင်းနှီးမှုက တိုးတိုးလာသည်။ ပြောမနာဆိုမနာတွေ ဖြစ်လာသည်။ သူ့ကို ဟိုမိန်းကလေးနဲ့စလိုက် ဒီမိန်းကလေးနဲ့စလိုက်နှင့် စပ်ပေးနေကြသည်။တရက်တော့

“ ဟဲ့ သီဟ ငါမေးမယ်မေးမယ်နဲ့ မမေးဖြစ်ဖူး။ ဦးထွန်းမြိုင်ဆုံးတော့ ဆေးစစ်ချက်မှတ်တမ်းက နှလုံးခုန်နှုန်းမြန်ပြီး heart နဲ့ ဆို သွေးထဲမှာ အားဆေးပမာဏ က လိုတာထက်ပိုများနေတာဆို”

“ အာ အမကလဲ ကျွန်တော်ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ။ဟုတ်မှာပေါ့”

“ ဟုတ်လား မမရွှေစင်။ ကိုကြီးမှာ မတည့်တဲ့အားဆေးတမျိုးရှိတယ်။ အဲ့ဆေးသောက်ရင် သူမခံနိုင်ဘူး”

“ ဘာဆေးလဲ ယမုံ”

ယမုံဖူးက ရွှေစင့်နားကို ကပ်ပြီးတိုးတိုးလေးပြောသည်။ ရွှေစင်က သီဟကိုကြည့်ပြီးဆက်တော့ မမေးတော့ပေ။ သီဟချွေးပြန်ရသည်။ ဘယ်လိုရှင်းရပါ့။

ဇာတ်လမ်းက အဲ့မှာပြတ်ပြီထင်ပေမယ့် ယမုံဖူးမန္တလေးပြန်သွားတော့မှ ရွှေစင်က မေးလေသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က ကာမ အားတိုးဆေးမတည့်ဘူးလို့ပြောတယ် သူ့သွေးထဲမှာ အဲ့ဆေးပမာဏက လိုအပ်တာထက်များနေတာဘာကြောင့်လဲဟုမေးသည်။ သူလဲ မဖြေချင်။သေသွားတဲ့သူ သိက္ခမကျစေခြင်လို့။

အစက သူလဲမသိ။ဝင်နီက သူ့ဆီဖုန်းဆက်ပြောမှသိသည်။ သူလဲ ဦးထွန်းမြိုင် ဒီဆေးနဲ့ မတည့်တာကို တခါပြောပြဖူးလို့သိသည်။ ခုရွှေစင်က အတင်းမေးတော့ သူလဲဘယ်သူမှမပြောဖို့မှာရင်းနဲ့ ပြောပြရသည်။

“ တကယ်တော့ အန်ကယ်ဆုံးတာက ဝင်နီရဲ့ကုတင်ပေါ်မှာပဲ။ဝင်နီက အန်ကယ့်ကို ကွာရှင်းပေးမယ်ဆိုလို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တာ။

ဝင်နီက ကွာရှင်းခါနီး ဦးနဲ့အတူနေခွင့်ပေးပါလို့တောင်းဆိုတာနဲ့ အန်ကယ်ကလဲ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ဆိုပြီး နေပေးလိုက်တာ။ ဝင်နီရဲ့အပြုစုအောက်မှာ အန်ကယ်က စိတ်ပါပေမယ့် စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါတော့ အားမလိုအားမရဖြစ်နေလို့ ဝင်နီက စေတနာနဲ့ သူ့ကို ဆေးတိုက်လိုက်တာ။

နည်းနည်းများတယ်လို့ပြောတာပဲ။ ဒီဆေးက သာမန်လူတွေအတွက် ဘာဆိုးကျိုးမှမဖြစ်တော့ ဝင်နီလဲ စေတနာနဲ့ တိုက်လိုက်တာတဲ့။ ဒါပေမယ့် အန်ကယ့်ရဲ့ရောဂါနဲ့မတည့်မှန်းသူမသိဘူး။ အန်ကယ်ကလဲ သူနဲ့မတည့်တာကိုမပြောဖူး။ သောက်လိုက်တာ။ ကန့်တော့ပါရဲ့ ဆက်ဆံနေတုန်း နှလုံးဖောက်လာပြီး ဖြစ်သွားတယ်ပြောတာပဲ အမရယ်။ ကျွန်တော်ရောက်တော့ အန်ကယ် သတိလစ်နေပြီ။ ကျွန်တော်ပဲ အဝတ်တွေဝတ်ပေးပြီးဆေးရုံတင်လိုက်တာ။ဆုံးသွားတဲ့အထိ သတိပြန်လည်မလားဘူး”

“ ဟင်း ယမုံသိရင်တော့ အတော်ရှက်မှာ။ နဂိုကမှ အရှက်ကကြိးကြီးရယ်။ ရှင်တို့ယောက်ကျားတွေကနော် ဒီကိစ္စကျ အသက်ပင်သေသေဆိုတဲ့လူမျိုးတွေ”

“ ဟာဗျာ အမကလဲ။ အန်ကယ်က အဲ့လိုလူမျိုးမဟုတ်ပါဘူး ဖြစ်ချင်လို့ပါ”

“ အေးပါ ဒါပေမယ့် ဒါကြောင့်ဖြစ်ရတာလေ အိမ်က ယောက်ကျားလဲ သတိတော့ ပေးရမယ်။ ဘာဆေးနဲ့မတည့်ဘူးလဲလို့။ရှင်ကော ဘာဆေးနဲ့မတည့်ဘူးလဲ”

“ ဟာဗျာ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ရှက်တဲ့မျက်နှာကြီးက ရဲတွက်နေတာပဲ ခစ် ခစ်”

သူနဲ့ရွှေစင်ရဲ့ဆက်ဆံရေးက သာမန်ထက်ပိုနေသည်။ ရွှေစင်က သူ့ကို ဆက်ဆံတာတမျိုး။ အများရှေ့နှင့်ယမုံဖူးရှေ့တွင် ပုံမှန် နှစ်ယောက်တည်းဆို ပိုပြီးပွင့်လင်းသည်။ သူလဲ နည်းနည်းခြင်းတိုးကြည့်တော့ အိုကေသည်။ သီဟလဲ ရွှေစင်တို့နဲ့အနေကြာလာတာနဲ့အမျှ သူတို့တွေကို လုပ်ချင်စိတ်တွေတိုးတိုးလာသည်။

အထူးသဖြင့် ယမုံဖူးကိုပင်။ အရှက်သိက္ခာကြီးတဲ့ အမျိုးသမီးကို ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အရှက်ကုန်အောင်လုပ်ချင်တဲ့ စိတ္တဇက တနေ့တခြားတိုးတိုးလာသည်။ ဒါကြောင့် ယမုံဖူးကိုပိုပြီးရင်းနှီးအောင် ရွှေစင်မသိအောင် ကြိုးစားမိသည်။ ရွှေစင်က လက်ရှိအိမ်ထောင်သည်မို့ သူ့အနေနဲ့ ပြသာနာအတက်မခံနိုင်။

ယမုံဖူးက မုဆိုးမတယောက်ဆိုတော့ သူ့အနေနဲ့ နောက်ဆုံး ယူရရုံအပြင်ပိုမရှိ။ ယူရတော့လဲ အရှုံးတော့မရှိပေ။ ဖြစ်ချင်တော့တစ်ရက်မှာ

“ သီဟရေ ညီ။မင်းအားရင် မနက်ဖြန်ကျ မင်းအမကို ကိုယ်တို့ ဝယ်ထားတဲ့ခြံကို လိုက်ပို့ပေးပါဦးကွာ။ကိုယ်လဲ ညနေ နေပြည်တော်အစည်းအဝေးသွားရမှာဆိုတော့”

“ ရပါတယ် အန်ကယ်။ကျွန်တော် ပို့ပေးပါ့မယ်။ ဘယ်နေရာမှာလဲဗျ”

“ ထောက်ကြံ့ဘက်မှာ ဝယ်ပြီးကတည်းက နှစ်ခါလားရောက်သေးတယ်။ အိမ်ငှါးထားတာ။ အိမ်ငှါးက မနေတော့ဘူး။ အဲ့ဒါ နောက်ထပ်ငှါးမယ့်သူရှိလို့ ဘာတွေပြင်ရမလဲ ကြည့်ရအောင်လို့”

“ အော်ရပါတယ်ဗျ”

နောက်ရက်မနက် ရွှေစင်ကိုသွားခေါ်လိုက်သည်။ ရွှေစင်ကအင်္ကျီအနက်အကြပ်ပေါ်မှာ ကုဒ်အနက်လက်ရှည်ထပ်ဝတ်ထားပြီး စကပ်တိုအဖြူကိုဝတ်ကာ ဒေါက်မြင့်စီးကာ သူ့ကားဆီလှမ်းလာနေတဲ့ပုံက စမတ်ကျလှသည်။ ကျောသာသာဆံပင်ကို ဖြန့်ထားကာ ခြေတခှမ်းလှမ်းတိုင်းဝဲနေသည်။

သူ ရွှေစင်ကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းမောကြီးချမိသည်။ဘယ်လိုရှောင်ရပါ့ဟု။

“ ကိုယ်တော် ဘာတွေသက်ပြင်းချနေတာလဲ။ကျုပ်နဲ့သွားရမှာ ကောင်မလေးအထင်လွဲမှာစိုးလို့လား”

“ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ကောင်မလေးမရှိပါဘူး”

“ ယုံချင်စရာကြီးပါအေ ခစ်ခစ်”

နှစ်ယောက်သား ပေါ့ပေါလပါးပါးရီလိုက်ရင်း ကားကိုမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ထောက်ကြံ့အိမ်ရောက်တော့လူမနေတာ အတော်ကြာပြီထင်သည်။ ခြံဝန်းထဲမှာ မြက်တွေထနေသည်။ ခြံထဲလှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းပြင်ရမှာတွေလိုက်ကြည့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်သည်။

လူမနေပေမယ့် ဖုန်တွေကတော့ သိပ်မရှိ။ လူမနေတာ သိပ်ကြာပုံမပေါ်သေး။ ခြံထဲသာ မရှင်းကြတာနေမည်။ အိပ်ခန်းတွေထဲဝင်ကြည့်တော့ ကုတင်တွေကရှိသည်။ ပိုက်ဖျာခင်းထားတာ တွေ့ရသည်။ ရေချိုးခန်းအိမ်သာထဲဝင်ကြည့်တော့ အကုန်ကောင်းသည်။ ရေပန်းက နည်းနည်းပြင်ရမည်။ မှန်လဲရမည်။ မီးခလုတ်တွေက ပြန်လဲရမည်။ အပြင်ကရေချိုးခန်းအိမ်သာတွေကလဲ နည်းနည်းစီပဲ ပြင်ရမည်။လိုက်ကြည့်ရင်းနဲ့ မီးဖိုးထဲအဝင်မှာ ရွှေစင်ခြေခေါက်လဲတော့သည်။

“ အမေ့ အား ကျွတ်ကျွတ်”

“ ဟာ အမ ရလားဘာဖြစ်သွားသေးလဲ”

“ ခြေခေါက်လဲတာ အား နာတယ် ဒူးကတော်တော်နာတယ်”

ကြည့်လိုက်တော့ ဒူးက ပွန်းသွားသည်။ ကြမ်းပြင်နဲ့ပွန်းသွားသည်ထင်သည်။ သွေးစို့သွားသည်။ သူလဲထူလိုက်တော့ရွှေစင်ထလိုက်ပြီးအားပြုလိုက်ရာ

“ အား ကျွတ်ကျွတ်ခြေထောက်က မရဘူး အရမ်းနာတယ်”

သူလဲ ရွှေစင်ကိုတွဲကာ အရှေ့ခေါ်လာတော့ထိုင်စရာခုံကမရှိတာမို့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ခေါ်လာပြီးထိုင်စေကာ ခြေထောက်ကို ကိုင်ပြီး ကြည့်တော့ ခြေထောက်က ယောင်နေသည်။

“ အမ ခြေထောက်က ယောင်နေတယ် ဆေးလူးမှရမယ်ထင်တယ် ဆေးပါလား”

“ ဘယ်ပါမလဲ”

“ ကျွန်တော် လိမ်းဆေးဘူးနဲ့ ပတ်တီးသွားဝယ်လိုက်မယ် ခဏစောင့်”

သူပြောပြီးထ ထွက်လာတော့

“ တို့လဲ လိုက်မယ် အား ”

လဲကျသွားတာမို့သူလဲ အပြေးသွားထူ ရပြန်သည်။

“ ဟောဗျာ ဘာဖြစ်တာလဲအမရယ်”

“ တယောက်တည်းမနေရဲလို့ လိုက်မလို့ မင်းက ထွက်သွားတော့မေ့ပြီးထလိုက်တာ အား နာတယ်”

သူလဲ ရွှေစင်ကို ထူလိုက်ရာ ရွှေစင်အထ ခြေထောက်ကနာနေတာမို့ ခွေအကျမှာပွေ့လိုက်တော့ ရွှေစင်ရဲ့ ရင်သားတွေကို ကိုင်မိလိုက်သည်။ ရွှေစင် မျက်နာရဲသွားသည်။ သူလဲ ကြည့်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကအခြေအနေကလဲ တိတ်ဆိတ်နေ သွေးမတော်သားမစပ်တဲ့ သူနှစ်ဦးမို့ ရင်ခုန်သံမြန်လာသည်။ သူစိတ်က မထိန်းနိုင်တာနဲ့ ရွှေစင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်ရင်းကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှိန်ကာရွှေစင့်အပေါ်ကဖိကာ နို့တွေကို ကိုင်လိုက်သည်။

“ အွန့် အွန့် ဖယ်ကွာ မင်းမကောင်းဘူး။ တို့အပေါ် အခွင့်အရေးယူတယ်”

“ ချစ်တယ် မမရယ် ကျွန်တော်မမကို ချစ်လို့ပါ”

ပြောပြီးရွှေစင့်မျက်နှာအနှံ့ နမ်းလိုက်ရာ

“ တို့က ယောက်ကျားရှိတယ်။ ကလေးတွေလဲရှိတယ်နော် ဖယ်ကွာ ဟိတ် ပြောနေတယ် မရဘူးလား ဟိတ် အာ မင်းဆိုးတယ်ကွာ”

ရုန်းပေမယ့် အားမပါတော့ သူ ပိုပြီးရဲလာသည်။ နို့တွေကို ကိုင်ရင်း လက်က စကဒ်ပေါ်ကနေ တင်ပါးလုံးလုံးတွေကို ညှစ်ကိုင်ရင်းပေါင်တွေကိုပွတ်ကာ စကဒ်အောက်ကနေ ပေါင်အတွင်းသားတွေ ပွတ်နေလိုက်သည်။

“ ဟိတ် သီဟ တို့ပြောနေတယ်လေ။ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ဖယ်ကွာ အို ဟိတ် ဟိတ် အု” 

သီဟလဲ နှုတ်ခမ်းကိုဖိကာ နမ်းလိုက်ပြီး အင်္ကျီအတွင်းဖက်ထဲလျှိုဝင်ကာ ဘရာအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့တွေကို ကိုင်လိုက်ရင်း လျှာခြင်းကလိလိုက်သည်။ရွှေစင် မငြင်း။ တုံ့ပြန်တဲ့အနေနဲ့ လျှာခြင်းကလိနေသည်။ အိုကေသွားပြီ။ နို့တွေကို ကိုင်ရင်း နိုးသီးခေါင်းတွေကို ကစားလိုက်ရာ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ ရင်က မော့တက်လာသည်။ သူ့ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လာသည်။

သူလဲ ရွှေစင်ရဲ့ အပေါ်ကုဒ်ကိုချွတ်လိုက်ကာ အင်္ကျီကိုအောက်ကနေ မပြီးချွတ်လိုက်သည်။ ဘရာ အသားရောင်လေးက ဖြူဝင်းတဲ့အသားမှာ ပဏာရနေသည်။ ရင်သားတွေကို လုံအောင် မဖုံးနိုင်။ သူဘရာကိုချွတ်လိုက်တော့ နို့နှစ်လုံးက တောင်ပူစာလေးလို။ နို့သီးခေါင်းမဲမဲလေးတွေက အသည်းယားစရာ။ သူကုန်းကာ နို့တွေကိုတလုံးစီစို့လိုက်တော့

“ အင့် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ သီဟရယ်။ တ့ိုမနေတက်တော့ဘူး။ ပြန်ရအောင်”

ခုချိန်ထိကို မူနေတုန်း။ သူလဲ လက်တွေနဲ့ဗိုက်တွေ တင်ပါးတွေကို လိုက်ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ နို့တွေကိုတော်တော်ကြာစို့ပေးပြီး စကဒ်အဖြူကိုချွတ်လိုက်တော့ ပင်တီ အသားရောင်လေးသာ ကျန်တော်သည်။

“ အိုကွယ် ဟင့် ပြောလို့လဲမရဘူး ဆိုးတယ်”

သူပင်တီကိုပါထပ်ပြီးချွတ်လိုက်သည်။ အမွှေးလေးတွေက ပါးပါးလေးသာရှိနေသည်။ ရိတ်ထားတာလား ဆေးသုံးတာလားမသိ။ သူ ခြေထောက်ကိုမြှောက်လိုက်ပြီး ခုန ချော်လဲတုန်းက ဒူးက ဒဏ်ရာကို အသားလျှာနဲ့တိုလိုက်သည်။

“ အို မလုပ်နဲ့ တို့ ငရဲကြီးဦးမယ်။သီဟ ”

သူ ရှူးခနဲလုပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းအသာရမ်းပြလိုက်တော့ ရွှေစင် ကြောင်အမ်းအမ်းလေးဖြစ်ကာ အသံတိတ်သွားသည်။

“ မကို ချစ်လို့”

နားးနားကပ်ပြီး အံကြိတ်သံနဲ့ ပြောလိုက်ရာ ရွှေစင် ကြက်သီးတွေတောင်ထသွားသည်။ ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားရသည်မသိ။ ဒီအရွယ်ရောက်ခါမှ ဒီလိုပြောတာကြားလိုက်မိတော့ အပျိုဖျန်းလေးလို ရင်ဖိုသွားရသလို ကြည်နူးသွားသလို။

သီဟက သူ့မပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်အတွင်းသားတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ အသာလိုက်စုပ်ရင်း ဆီးခုံအောက်နားလေးကိုလက်မနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားညိုညိုထူထူကိုဖြဲလိုက်တော့ အတွင်းသား ပန်းရောင်လေးတွေက အသည်းယားစရာ။ သူ အစေ့ကို ပါးစပ်နဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ်လိုက်ရာ

“ အ အု အု အင်း ဟင်းဟင်း အ အ သီ..ဟရယ် အ အ ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲမသိဘူးကွာ”

ရွှေစင် ကော့တက်သွားကာ ပေါင်တွေက စုလိုက် ကားလိုက်။ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်ပြီး ခုလို တခါမှမခံဖူး။ သူတို့လင်မယားက ခေတ်ဆန်တယ်ဆိုပေမယ့် သူမ ယောက်ကျားက ခုလိုတခါမှ မလုပ်ပေးဖူး။ သူမလဲတခါမှမတောင်းဆို။ လက်နဲ့သာကလိသည်။ နောက်ပိုင်းမှာ သူမယောက်ကျားက ဒီကိစ္စအားနည်းလာသည်လားမသိ။ နှစ်ပတ်ကိုတစ်ကြိမ်တောင်မှ မဆက်ဆံဖြစ်။ သူမစိတ်ပါလို့ ဆွပေးရင်လဲ ပင်ပန်းလို့ဆိုကာ မလုပ်ဖြစ်။

သူမက စိတ်တက်ကြွတဲ့အရွယ်မှာ သူမယောက်ကျားက အလုပ်ထဲပိနေကာ လင်မယားကိစ္စမှာ အားနည်းသွားရသည်ထင်သည်။ သူမလဲ နောက်ပိုင်း သိပ်မပြောတော့။ ကိုယ့်ဟာကို စိတ်ပါရင် အာသာဖြေလိုက်သည်။ ယောက်ကျားက စိတ်ပါရင်လုပ်တဲ့အခါမှာလဲ စိတ်ပါလက်ပါ နေပေးလိုက်သည်။ ခုလို သီဟရဲ့ အနမ်းတွေကိုတခါမှ မခံဖူးတော့ အသည်းတွေ အူတွေပြောင်းပြန်လန်သွားသလို။

လေထဲမှာ လွင့်မျောနေသလို။ စိတ်ထဲကနေ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ အကြောအချဉ်တွေက တောင့်တင်းလာပြီး အောက်ကိုရုတ်တရက်ပြုတ်ကျသွားသလို။ သူမအရမ်းကောင်းသွားသည်။ ပြီးသွားပြီ။ ပါးစပ်က ငါးကိုကုန်းပေါ်ပစ်တင်ထားသလို ဟစေ့ဟစေ့နဲ့ ရင်အုံက ဖောင်းလိုက်ပိန်လိုက်။ သတိမထားမိခင်မှာ ဖင်က အတင်းကော့ထားပြီး လက်တွေက သီဟခေါင်းကိုကိုင်ထားကာ ခြေချောင်းလေးတွေက ကုပ်ကွေးနေသည်။

တဆက်ဆက်တူန်နေပြီးမသဲမကွဲ ညည်းနေသည်။ သီဟ ဆက်ပြီး ပညာပြနေတုန်း။ စအိုဝ နီညိုလေးကို လျှာနဲ့ကလိနေပြီး လက်တဖက်က အစေ့ကို မထိတထိကလိရင်း နူ့ညံတဲ့အတွင်းသားတွေရဲ့အပေါ်က ဂျီစပေါ့နေရာလေးကို မှန်းက လက်နဲ့ ကလိလိုက်သည်။ ရွှေစင် ခုမှပြီးရပေမယ့် သီဟရဲ့ ထိမိတဲ့ နှိုးဆွမှုကြောင့်ထပ်ပြီး စိတ်က ဖြစ်လာရသည်။

“ အ မကို ထပ်ပြီး မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့လားကွာ။ မခံနိုင်တေယ့ဘူး တို့အရမ်းလိုချင်နေပြီ သီဟရယ် အ ဟ ဟ”

ရွှေစင်လုံးဝမခံစားနိုင်တော့ အဖုတ်တခုလုံး ယားနေကာ အတွင်းထဲကို တခုခုထည့်ပေးစေချင်မိသည်။သေချာတာတော့ လက်မဟုတ်တာတော့ သေချာသည်။ သီဟလဲ အသာထကာ အဝတ်တွေချွတ်လိုက်ရင်း

“ မ ကျွန်တော် မကို လိုးပေးရတော့မလား”

“ အင်း”

“ ဘာအင်းတာလဲ လိုးပေးပါလို့ပြောလေ”

သူလက်တစ်ဖက်က အစေ့ကိုကလိရင်းမေးနေသည်။

“ မ ကို လိုးပေးပါအ အင်း အင်း”

သူလဲ ရွှေစင်ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို အသာမက ခါးမှချိတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်သားတွေကိုအသာဖြဲကာ ထည့်လိုက်ရာ

“ ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ်”

“ အ ရှီး အား ဖြည်းဖြည်း ကြပ်လိုက်တာ ရှီး အာ့ ဟ ဟ”

ရွှေစင် အဖုတ်က ပြည့်ကြပ်သွားပြီး နာသလိုလို ဖြစ်ကာ ကောင်းနေသည်။ သီဟရဲ့ လီးကြီးက ရွှေစင်ရဲ့အဖုတ်ထဲကိုဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ လိပ်ကာပါသွားပြီး ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ကပ်ကာ ပြန်တက်လာသည်။

အရည်တွေက ရွှဲနေတာမို့အသံတွေကတ ဗျိဗျိ နဲ့ မြည်နေသလို မျက်လုံးကိုမှိတ်ကာ အံကိုကြိတ်ရင်း တအင်းအင်းနဲ့ အသံကလဲအခန်းထဲမှာ ပျံ့လွင့်နေသည်။ရွှေစင်တယောက် အရမ်းကိုကောင်းနေပြီး ကျန်တာတွေကို ဘာမှမရှိတော့ ခုချိန်မှာ ဒီအရသာလေးပျောက်သွားမှာကို အရမ်းကို ကြောက်မိနေသလို ဒီထက်တိုးတဲ့ အရာကိုလဲ ထပ်ပြီးပြင်းပြစွာလိုလားမိသည်။

သီဟကို အားကုန်ဆောင့်စေချင်တာကြောင့် ဆောင့်ပေးဖို့ပြောတော့ သီဟလဲ အားကုန်ဆောင့်လိုက်သည်။ရွှေစင် အသည်းခိုက်သွားရသည်။ သားအိမ်ဝကို တချက်တချက် သွားသွားထိတဲ့အခါ နှစ်ယောက်စလုံး အီစိမ့်သွားသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရွှေစင် အရမ်းကို ပြီးချင်လာသည်။ အတွင်းသားတွေက လှုပ်ရှားနေသည်။

ပြန်ထွက်သွားတဲ့ လီးကို အတင်းလိုက်ဖမ်းဆုပ်နေသည်။ သီဟလဲ အတွင်းက တချက်တချက်ညှစ်လိုက်တာက သူ့အတွက်အရမ်းကို ကောင်းနေသည်။ ရွှေစင်ပြီးတော့မှာမို့ သူလဲ နို့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကာ ခါးအားကိုအသုံးပြုကာ တရစပ်ဆောင့်ချလိုက်ရာ ရွှေစင်မှာ ပါးစပ်က တအီးအီးနဲ့ မည်ကာ ပြီးသွားသည်။

ခြေချောင်းလေးတွေက ကုပ်ကွေးနေကာ သူ့ကိုအတင်းဖက်ထားသည်။ သူလဲ ရွှေစင်ကို အသာနမ်းလိုက်ရင်းအမောဖြေနေလိုက်သည်။ သူမပြီးသေး။ ကလေးနှစ်ယောက်မွေးထားတဲ့ အဖုတ်က ဒီလောက်ကောင်းနေတာကို လွယ်လွယ်နဲ့မပြီးချင်။ ဒါကြောင့် သူထိန်းထားသည်။

ရွှေစင်ကို ကုန်းခိုင်းကာ အနာရှိတဲ့ဒူးကို ကုတင်ပေါ်တင်ပြီးခြေထောက်တဖက်ကို အောက်ချကာ နောက်ကနေ နို့နှစ်လုံးကိုညှစ်ကာ တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆောင့်နေသည်။ အဖုတ်က ကြပ်နေတာမို့ လိုးလို့ကောင်းနေသည်။ရွှေစင်လဲ ပြီးထားတာမို့ နားချင်နေပေမယ့် သီဟက မပြီးသေးတာကြောင့် ခံနေရပေမယ့် ဆောင့်ချက်တွေနဲ့နှိုးဆွမှုတွေကြောင့် ပြန်ပြီး စိတ်ပါလာရပြန်သည်။

နို့ကိုညှစ် အစေ့ကိုကလိ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း ခါးအားကိုသုံးကာ ဆောင့်ချက်တွေကြား ရွှေစင် အလူးအလဲ။ ဖင်ကို နောက်ကိုပစ်ပစ်ပေးမိသည်အထိ။ နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီနဲ့ လုပ်နေကြရင်း ပြိုင်တူပြီးသွားရသည်။

အရည်ကိုအဖုတ်ထဲ ထည့်လို့ရလားမေးတော့ ရတယ်ဆိုတာနဲ့ ပန်းထည့်လိုက်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကာပြီးသွားသလို ရွှေစင်လဲ နောက်တခါပြီးသွားရသည်။ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်မှာ ဖက်ရက်သားလှဲနေရင်းနဲ့ နောက်ကနေသီဟက ရွှေစင့် ကုပ်ပိုးလေးတွေနမ်းလိုက် ဆံပင်လေးတွေနမ်းလိုက်နဲ့ လုပ်နေသည်။

ရွှေစင် သီဟကို ကြိုက်သွားမိသည်။ သူ့ရဲ့အထိအတွေ့က သူမကို အတွေ့ထူးပေးသလို ပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာလဲ သူမကို ပစ်မထား ကြင်နာမှုတွေပေးနေတာကြောင့် နှစ်ခြိုက်သွားကာ နောက်ကို လှည့်လိုက်ပြီးသီဟကို ဖက်လိုက်သည်။

သီဟက ရွှေစင့်ကို ပွေ့ချီကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး ဘိုထိုင်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ကာ သူမကိုရေဆေးပေးလိုက်တော့ ရွှေစင် အရမ်းကို ကြွေသွားပြီ။ သီဟက သူမကို သူ့လီးကို ပြန်ဆေးခိုင်းတော့ သူမ စိတ်ပါလက်ပါဆေးပေးလိုက်သည်။ သီဟလီးက ပျော့နေတာတောင် အတော်ကြီးသည်။

လက်နဲ့ဆွပေးမှုကြောင့် ပြန်မာလာတော့ သူမလန့်သွားရသည်။ သီဟက သူမကို စုပ်ပေးပါလား ပြောတော့ သူမ တွန့်သွားမိသည်။ သူမယောက်ကျားကို စုပ်ပေးဖူးပေမယ့် သီဟကိုကျ  တွန့်နေမိပေမယ့် သူ့တုန်းကတောင် ကိုယ့်ကို လုပ်ပေးတာပဲဆိုပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည်။

သီဟလဲ ရွှေစင်ကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူလိုချင်တဲ့ပုံစံရအောင် ဆွဲဆောင်နေသည်။ ပါးစပ်ထဲမှာ လီးကအဆမတန်တောင်နေပြီး ဘယ်လိုလေးလုပ်ပေးဆိုပြီးပါးစပ်ကနေပြောကာ နို့တွေကို ညှစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။ ရွှေစင်လဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စိတ်ပါလက်ပါ သီဟပြောသလို စုပ်ပေးနေမိသည်။ သီဟလဲ ပြီးချင်လာတာမို့ ပြီးတော့မယ်ပြောတော့ ပါးစပ်ထဲမှချွတ်ကာ လက်နဲ့ ဂွင်းထုပေးလေသည်။ အရည်တွေက နို့အုံပေါ်ပန်းထွက်သွားလေတော့သည်။

ရွှေစင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဆေးလိမ်းပြီးအိပ်ရာထဲမှာ လှဲနေရင်း နေ့ခင်းက အဖြစ်ကိုပြန်ပြီးတွေးနေမိသည်။ သူမ သီဟကို ဘာလို့မငြင်းမိမှန်းမသိ။ သီဝက သူတို့အပေါ် ဂရုတစိုက် ရှိပြီး အလေးပေးတာကို သာယာလာမိရာက စသည်ထင်သည်။ အနေလဲနီးလာတော့ သီဟရဲ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံကိုသဘောကျလာမိသည်။

အပျိုဖျန်းလဲ မဟုတ်ပါပဲနဲ့ သီဟကိုစိတ်ကစားမိတာ တခါတလေကျ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘာလို့လဲ မေးမိရသည်အထိ။ နေ့ခင်းတုန်းကလဲ သူမ သီဟရဲ့ ဂရုစိုက်မှုကို လိုချင်တာကြောင့် ဟန်ဆောင်လှဲချရာမှ တကယ်နာသွားရတာ။ သီဟက ဂရုစိုက်ရုံတင်မက သူမကို မခံစားဖူးသေးတဲ့ ခံစားမှု အသစ်တွေကိုပါပေးသွားသည်။

သူမ အဲ့အချိန်မှာ သိက္ခာတွေဘေးချိတ်မိသည်။ ကိုကို့ကိုခုမှအားနာမိပေမယ့် သူမအရမ်းနှစ်ခြိုက်မိတာမို့ နောက်ထပ် ပတ်သတ်နေမိဦးမယ်ဆိုတာ သေချာသည်။ သတိတော့ ထားမှ တော်ကာကျမည်။ သူမသီဟကို သတိရနေတုန်း သီဟက ဖုန်းဆက်တော့ စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ ချိတ်တိတ်တိတ် အပြောတွေကြောင့် သူမ စိတ်က ထန်ရပြန်သည်။ တော်တော်တက်နိုင်တဲ့ကောင်လေးဟု တွေးမိလိုက်သည်။

..................................................................................................................

ယမုံးဖူး

ယမုံဖူး တယောက် အတွေးတွေနဲ့ အိပ်မပျော်နိုင်။ အရင်က ဒီအိပ်ရာပေါ်မှာ ကိုကြီးနဲ့အတူတူ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာကို တခါတခါ ပြင်းပြင်းပြပြသတိရမိတက်သည်။ အဲ့လိုချိန်မျိုးမှာ စိတ်ထဲမှာ တစုံတရာကို အရမ်းတောင့်တမိပေမယ့် အရှက်ကြီးသူမို့

စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ရသည်။ ကိုကြီးဆုံးပြီးသုံးလေးငါးလထိ လွမ်းလို့ဆွေးလို့နေတုန်းပင်။ သမီးအနားမှာရှိတော့ သမီးက ငယ်ပေမယ့် သူမထက်ပိုပြီး ကြံ့ခိုင်သည်။ ရန်ကုန်ကို အလုပ်နဲ့ဆင်းရင်းနဲ့ အလုပ်ထဲအာရုံနှစ်ထားမိတော့ ကိုကြီးကို သတိမရအားတော့။ မမရွှေစင်တို့ သီဟတို့ကို ကျေးဇူးတင်သည်။

သူမကို အရမ်းကူညီကာ အားပေးနှစ်သိမ့်မှုကြောင့် ရပ်တည်လာနိုင်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သီဟရဲ့ ဂရုစိုက်မှုလေးတွေက သူမကို အမှတ်ရစေသည်။ သီဟက သူမတယောက်တည်း တောင်တွေးမြောက်တွေးအားငယ်နေမှာစိုးလို့ဟုဆိုကာ အကြောင်းမရှိမကြောင်းရှာ ဖုန်းဆက်တက်သည်။ တကယ်ကျေးဇူးတင်မိသည်။

ညဖက်ဆို ကိုကြီးမရှိတော့တဲ့ အိပ်ရာမှာ တယောက်တည်း အထီးကျန်နေချိန် သီဟက သူမကို ဖုန်းဆက်ပြီးအဖော်ပြုပေးတက်သည်။ သူမကို ဆရာရဲ့ ဇနီးတယောက်အနေနဲ့ ရော အမတယောက်အနေနဲ့ ဂရုစိုက်တက်သည်။ မရိုးမသားစိတ်မရှိပေ။ ကြာလာတော့ သူမ သီဟဖုန်းမဆက်ရင် မနေတက်တော့။

သီဟဖုန်းမဆက်ရင် သူမက ဆက်ဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သီဟကို စိတ်ညွှတ်နေမိပြီလား တွေးနေမိသည်။ ခုန အိပ်မက်ထဲမှာ သူမနဲ့ သီဟ ချစ်ပွဲဝင်တာကို အိပ်မက်မက်ရင်း နိုးလာတော့ သူမရဲ့ပိပိက စိုရွှဲနေသည်။ အရမ်းကို လန့်သွားမိသည်။ မဖြစ်သင့်ဘူးအတန်တန် သူမကိုသူမ အမိန့်ပေးနေမိသည်။ သူမ အိမ်ထောင်လဲ ထပ်မပြုတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သီဟက သူမထက်အများကြီး ငယ်သည်။

ဒါကြောင့် ပိုတောင်မဖြစ်နိုင်သေးပေ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထိန်းချုပ်လေ ပိုပြီးသတိရလေလား မသိတော့။ ထိန်းရင်းနဲ့ သီဟကို သတိရနေမိသည်။ စိတ်ညစ်ရသည်။ သူမ ဘဝမှာ ချစ်ဦးသူကလွဲရင် တစိမ်းယောက်ကျားလေးကို သတိတရဖြစ်မိတာ ဒါပထမဆုံးပင်။ ကိုကြီးနဲ့အိမ်ထောင်ကျပြီး သမီးမွေးပြီးတဲ့အချိန်က စလို့ လုံးဝသတိမရတော့။ တခါတလေ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင် သတိရတက်တာက လွဲလို့။

ခုတော့ ကိုကြီးကို လွမ်းရင်းနဲ့ကို သီဟဆိုတဲ့ ကောင်ချောလေးကို သတိရနေတာ စိတ်တိုမိတယ် လူဆိုးလေးရေ။ သီဟနဲ့ ရွှေစင်တို့နှစ်ယောက် ယမုံဖူးမလာခင်အထိ အလုပ်ကိစ္စအကြောင်းပြရင်း ဦးထွန်းမြိုင် ရှိတုန်းက သူရန်ကုန်ရောက်ရင် တခါတလေ နားဖို့ အိပ်ဖို့အတွက် လုပ်ပေးထားတဲ့ အခန်း ခု ဦးထွန်းမြိုင်မရှိတော့ သူနားဖို့ နေဖို့အတွက်အခန်းထဲမှာ သူနိုင်ကိုယ်နိုင်အပြိုင်ကြဲကာ လုပ်ဖြစ်ကြသည်။

ရွှေစင်ရဲ့ ရမ္မက်က ကြီးသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံမှကြိုက်သည်။ လုပ်နေစဉ် စကားကြမ်းကြမ်းပြောရတာကို သဘောကျသည်။ သူကလဲ ဒါကို သဘောကျသည်။ အေးသစ္စာတုန်းက အဲ့လိုဖြစ်လာအောင် လုပ်ယူခဲ့ရတာ။ ရွေစင်ကျတော့ အရွယ်နဲ့မလိုက်။ ကြည့်ရတာ ဒီလိုမျိုးကို သူမက နှစ်သက်စွဲလမ်းပေမယ့် မကြုံဖူးမကြုံခဲ့ရလို့ မသိခဲ့တာနေမည်။ သူမယောက်ကျားနဲ့ကျတော့လဲ အထင်သေးမည်စိုးတာကြောင့်လား မသိပေ။

သူနဲ့ကျမှ ပွင့်ထွက်လာတာ။ သူတို့နှစ်ယောက်က sex ကိစ္စသက်သက်ပင်။ ဘာချည်နှောင်မှုမှ မပါ။ ရွှေစင်က သူ့ကို တော်တော် သဘောကျသည်။ ပေါ်တင်လဲပြောသည်။ သူ့ရဲ့လီးကလဲ တကယ့် စံချိန်မီပင်။နောက်ပိုင်းတွင် သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်အထာ တယောက်သိလာတာမို့ ပြောနေစရာမလို။

သူမက သူ့ရဲ့ဘာဂျာပေးတာကို နှစ်တက်သလို သူမကလဲ သူ့ကို ပုလွေပေးတာကို ကျွမ်းကျင်အောင်လုပ်သည်။တခါတလေ 69 ပုံစံနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်သားပြီးရသည်အထိ။ ရွှေစင်က သူ့ရဲအရည်ကိုလဲ သောက်ဖူးသွားပြီ။ မျက်နှာပေါ်မှာလဲ ပန်းဖူးသည်။ ရွှေစင့်ကိုလဲ သေးထွက်ကျသည်အထိ သူမှုတ်ပေးဖူးသည်။

ယမုံဖူးရောက်တဲ့ ရက်တွေမှာကျတော့သူတို့ မလွတ်လပ်တော့ပေ။ တရက်မှာ ရွှေစင်က သီဟကို ပြောသည်။ ယမုံဖူးကို စိတ်မဝင်စားဖူးလားလို့။ သူလဲ အမှန်တိုင်းပြောရင် စိတ်ဝင်စားတယ်။ ယူဖို့ထိတော့မဖြစ်နိုင်လောက်ဖူးဆိုတော့ ရွှေစင်ကအားပေးသည်။ သူ့ဇတ်ထဲ သွင်းချင်နေသည့်ပုံ။ ဒါမှသူလဲ လွတ်လပ်မည်။ ပြီးတော့ ယမုံဖူးလဲ ယောက်ကျားမရှိတော့ လိုအပ်နေမှာပဲ။

ဒါကြောင့် မသင့်တော်တဲ့ သူတွေနဲ့ တွေ့ပြီးရသွားမှာထက်စာရင် ဒီလို တိတ်တိတ်လေး ခိုးစားရတာ အာသာလဲပြေ တရားဝင်လဲ ယူစရာမလိုပေ။ ဒါကြောင့် သူမက သီဟကို ယမုံဖူးကို ရအောင်လုပ်ဖို့ တိုက်တွန်းသလို ယမုံဖူးကိုလဲ နှဲ့ပေးမယ် တဲ့။ ရွှေစင်က တကယ်လဲ ယမုံဖူးကို အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ စကားပြောကြရင်းနဲ့ လင်မယားကိစ္စတွေကို ဆရာဝန်တဦးရဲ့အမြင်နဲ့ ဆွေးနွေးရင်းနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ယမုံဖူးကို ဆွဲဆောင်သည်။

ပြီးတော့ မသိမသာ သီဟနဲ့ ဘေးတီးသည်။ အစက ယမုံဖူးရှက်သလိုလိုရှိနေပေမယ့် ကြာလာတော့ ရိုးသွားသည်။ တရက်မှာတော့ ရွှေစင်က ယမုံဖူးကို ပြောတော့ ယမုံဖူး တော်တော်လေး အံ့အားသင့်ရသလို ရှက်လဲရှက်သွားမိသည်။

“ ဟာ မမရာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ရှက်စရာပြီး။ ပြီးတော့ ကိုကြီးကို သစ္စာမဖောက်ချင်ဘူး”

“ ဒါ သစ္စာဖောက်တာမှ မဟုတ်တာ။ ကိုထွန်းမြိုင်လဲ ရှိတော့တာ မဟုတ်ဘူး။ သီဟ ဆိုရင်လဲ ညီမအသိဆုံး စိတ်နေစိတ်ထား ဘာမှပြောစရာမလိုဘူး”

“ အာ မမကလဲ အသက်က အရမ်းကွာတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးက အိမ်ထောင်မပြုချင်တော့ဘူး။ သမီးကို ပထွေးနဲ့မထားချင်ဘူး”

“ အဲ့ဒါဆိုလဲ ကောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆန္ဒရမ္မက်ပြင်းလာရင် ဘာမှ မမြင်တက်ဘူးနော်။ ကိုယ့်စိတ်ကို တအား ထိန်းမထားနဲ့”

ရွှေစင် ယမုံဖူးကို ပြောပြနေသည်။ ယမုံလဲ နားထောင်ရင်းနဲ့ အတွင်းထဲက ယားကျိကျိ ဖြစ်လာကာ အရည်တွေက စိမ့်ကျနေသလိုလို ရှက်လဲ ရှက်မိ ကြားလဲကြားချင်ဖြစ်နေသည်။ ညအိပ်တော့ သီဟရဲ့ပုံရိပ်ကို မြင်ပြီး အသည်းယားမိသည်။ မမရွှေစင် တော်တော်ဆိုးတာပဲ။ လူကမှ စိတ်က မခိုင်တော့ပါဘူးဆိုမှကို။

ယမုံဖူးမှာ ရွှေစင်ကညတိုင်းလာလာပြောနေလို့ သီဟကိုမြင်ရင် စိတ်ကတမျိုးဖြစ်ဖြစ်လာရသည်။ သီဟကို ကြည့်တော့သူက အေးဆေးပင်။ သူမစိတ်က အိမ်ထောင်မပြုချင်တော့ပေ။ သမီးက အရွယ်လေးလဲရောက်လာပြီ။ သီဟက သူမထက်လဲ ကိုးနှစ်နီးပါးလောက်ငယ်တာမို့ ပိုပြီးတော့တောင် မဖြစ်နိုင်။

ဒါကြောင့် စိတ်ကို ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုပြီး။ဒါပေမယ့် ခက်တာက ညညဆိုရင် တခုခုကို လိုချင်တောင့်တမိတာက ပိုပိုဆိုးလာသည်။ သူမအနေနဲ့ အဲ့လိုအချိန်မျိုးမှာ တစုံတဦးနဲ့ကြုံလာရင်တောင် လိုက်လျောမိမည်လားမပြောတက်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လန့်လာမိသည်။

မမ ရွှေစင်ကို တိုးတိုးတိုင်ပင်မိတော့ စိတ်ကို အရမ်းကြီးတင်းမထားနဲ့။ လွှတ်ပေးတန်တာ လွှတ်ပေးဖို့ပြောသည်။ တကိုယ်ရည် အာသာဖြေဖို့ နည်းလမ်းတွေကို ပြောပြပေမယ့် အရှက်ကြီးသူမို့ မလုပ်ရဲ။ တခါမှလဲ မလုပ်ဖူး။ ဒီလိုနဲ့ ရန်ကုန်ဆင်းခါနီးမှာ သီဟက မန္တလေးကို သူ့ကြီးကြီးဆီ အလုပ်ကိစ္စနဲ့လာရင်းအပြန်ကျ သူမလဲ သီဟနဲ့လိုက်လာသည်။ ပဲခူးမှာ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ဝင်စရာလဲရှိတာမို့ စောစောထွက်ခဲ့လိုက်ကြသည်။

အမြန်လမ်းကနေမှ ပဲခူးရောက်ခါနီးမှ လမ်းဟောင်းဖက်ဝင်ခဲ့သည်။ ပဲခူးရောက်တော့ သူမ ရစရာရှိတဲ့ အထည်ကြွေးနဲ့ ရက်ကန်းထည်တွေကို လိုက်ပို့ ငွေသိမ်းနဲ့  မိုးနည်းနည်းချုပ်သွားသည်။ မိုးတွင်းကြီးကလဲ ဖြစ် မိုးတွေကလဲ ရွာနေတာမို့ သူမဖောက်သည်က ပဲခူးမှာတညအိပ်ပြီးမှ မနက်ကျမှသွားဖို့ ပြောပေမယ့် ဇွတ်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ထွက်လာမိလိုက်တာကိုက အမှားပင်။

လမ်းမှာ ကားကပျက်သွားလို့ မိုးရွာကြီးထဲ ပြင်ရသေးသည်။ တော်သေးသည်  သီဟက ကားပြင်တက်လို့မဟုတ်ရင်တော့ မလွယ်။ ရှေ့တိုးမရနောက်ဆုတ်မရ။ ဒါတောင်နှစ်နာရီကျော်လောက်ကြာသည်။ ကားပြန်ရတော့ ထွက်လာတော့ မိုးက တော်တော်ကို သည်းသည်းမဲမဲရွာသည်။ လမ်းမှာလဲ ရေတွေကဖွေးနေသည်။ကားကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမောင်းရတဲ့အထိကို ဖြစ်လာသည်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှ မရတော့တဲ့ အဆုံး သီဟက

“ မမ ဒီတိုင်းဆိုရင် မလွယ်ဘူး ရှေ့ကို ဘာမှမမြင်ရဘူး။ နားမှဖြစ်မယ်။အချိန်လဲ မနည်းဘူး”

“ အင်း ဟုတ်တယ်နော်။ နားချင်လဲနားလေ။ မင်းလဲ ပင်ပန်းရောပေါ့။ ကားထဲမှာပဲနားမှာလား”

“ ရှေ့နားမှာ ရွာရှိလားမြို့ရှိလားမသိဘူး။ နည်းနည်းရသလောက်မောင်းကြည့်မယ်။ အဆင်မပြေမှသာ ကားထဲမှာနားတာပေါ့”

နည်းနည်းလောက်ထပ်သွားတော့ မီးရောင်တွေ့တာနဲ့ သီဟလဲ ကားထဲကထီးယူကာ သွားကြည့်တော့ အိမ်တစ်လုံးတွေ့တာနဲ့ ခေါ်ကြည့်ရာ အဘိုးကြီးတစ်ဦးထွက်လာလို့ သူတို့ မိုးတအားရွာလို့ဆက်သွားဖို့ အဆင်မပြေတာကြောင့်တညလောက်တည်းခွင့်ပြုပါလို့ တောင်းပန်တော့ ရပါတယ်။ ဘယ်နှစ်ယောက်လဲမေးရာ နှစ်ယောက်လို့ပြောလိုက်သည်။

ရတယ်ရတယ်ဆိုတာနဲ့သူလဲ ကားကို အိမ်ထိမောင်းလာပြီးကားပေါ်က အဝတ်အိတ်တချို့ယူ အိမ်ထဲသို့ ယမုံဖူးကို ခေါ်ကာဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်ရှင်တွေက အဘိုးကြီးအဘွားကြီး လင်မယားနှစ်ယောက်တည်းရှိပုံရသည်။ စကားထိုင်ပြောကြရင်း သူ့သားလင်မယားက လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်လလောက်ကမှ ကားမှောက်ပြီးဆုံးသွားတာလို့သိရသည်။ သူတို့ကို လင်မယားထင်လို့လားမသိ အိပ်ခန်းတခန်းထဲမှာ စီစဉ်ထားသည်။

မကြောက်တက်ဘူးမို့လားမေးတာကြောင့် သူလဲမကြောက်တက်ပါဘူးလို့ ပြောတော့ အဘွားအိုက ကလေးတွေဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ ဟန့်သည်။ ယမုံးဖူးခမျာ နဂိုကမှ နှစ်ယောက်တခန်း အိပ်ရမှာမို့ စိတ်ကမသန့်တဲ့အချိန် အဲ့လိုပြောတော့ မျက်နှာပျက်သွားရသည်။ မိုးတွေကတအားရွာ လျှပ်တွေကလက်နဲ့ကြောက်ရသည့်အထဲ။ အခန်းထဲဝင်ခါနီးကျ အဘိုးကြီးက သီဟကို ခေါ်ပြီး တိုးတိုးတိုးတိုးပြောတာတွေ့တော့ သူမပိုဆိုးသည်။

စိတ်က လန့်နေသည်။ အဘွားကြီးက သူ့ယောက်ကျားကို အတင်းခေါ်ကာ မာန်နေတော့ ပိုဆိုးသည်။ သူ့သားလင်မယားအိပ်ခန်းဆိုတော့ ခြောက်များခြောက်မလား တွေးရင်းလန့်လန့်လာသည်။ သီဟအခန်းထဲဝင်ပြီး အခန်းတံခါးကိုပိတ်ကာ မီးအိမ်ကို လျှော့လိုက်ပြီး အနားက စားပွဲပေါ်တင်ကာ

“ ကဲမမ ကုတင်ပေါ်မှာအိပ် ကျွန်တော်က အောက်မှာအိပ်မယ်”

ပြောပြီးခေါင်းအုံးနဲ့ စောင်ကိုယူကာ အိတ်ထဲက ပုဆိုးတထည်ထုတ်ကာခင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးနောက်တထည်ထုတ်ကာ ဘောင်းဘီကို လဲလိုက်သည်။

“ အာ တို့ငရဲ ကြီးမှာပေါ့ ယောက်ကျားလေးက အောက်မှာ အိပ်တာဘယ်ဖြစ်မလဲ မင်း ကုတင်ပေါ်မှာအိပ်လေ တို့ အောက်မှာအိပ်မယ်”

“ ကဲပါ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး မမက အောက်မှာအိပ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်က ယောက်ကျားလေး ရတယ်။ ကဲစိတ်ထဲ ဘာမှမထားနဲ့ အိပ်တော့”

အပြင်မှာမိုးတွေကရွာတုန်း လျှပ်တွေကလက်တုန်း မိုးကတချက်တချက်ထထခြိမ်းသည်။ သူမအိပ်မပျော်။စိတ်က ကြောက်နေတော့ ဟိုနားက ရိပ်ခနဲလိုလို ပြတင်းပေါက်ကို လာခေါက်သလိုလို ဘယ်လိုမှမရတော့တဲ့ အဆုံး

“ သီဟ အိပ်ပြီလား”

“ ဗျာ ဘာလို့လဲမမ”

“ တို့ ကြောက်လို့ဘယ်လိုမှ အိပ်မရဘူး။ ကုတင်ပေါ်လာအိပ်လေ။ ကုတင်က ကျယ်ပါတယ် နော် လာအိပ်နော်”

သီဟလဲ သက်ပြင်းတချက်ချပြီး ကုတင်ပေါ်တက်အိပ်လိုက်သည်။ ဒီပုံတိုင်း သူ စိတ်ထိန်းနိုင့်ပါ့မလား။ သီဟ ဘေးနားရောက်လာတော့ မကြောက်တော့ပေမယ့် စိတ်က လှုပ်ရှားလာရပြန်သည်။ ဒီလို တအိပ်ရာထဲ လင်သားနဲ့ကလွဲပြီး ဘယ်ယောက်ကျားလေးနဲ့မှ အတူမအိပ်ဘူး။ ခု သီဟနဲ့ ဆိုတော့ ပိုဆိုးသည်။

အတွေးက ပိုလာတော့ စိတ်ကလှုပ်ရှားကာ ပိပိက စစ်ခနဲစစ်ခနဲ ဖြစ်ရသည်။ သီဟ ဟိုဖက် လှည့်အိပ်နေလို့တော်သေးသည်။ ဒီဖက်လှည့်အိပ်ရင် သူမရဲ့နောက်ကျောကိုကြည့်ပြီးများ ပစ်မှားမလား။ သူမကို အခွင့်အရေးယူရင် ငြင်းနိုင်ပါ့မလား အတွေးတွေကပေါက်ကတွေးလေစိတ်က ကြွလေဖြစ်ရသည်။ အဲ့အချိန်မှာ

“ ဂျိန်း ဒိုင်း ဒိုင်း”

“ အမလေး”

သူမလန့်ပြီး သီဟကို ပြေးဖက်ထားလိုက်မိသည်။ သီဟလဲ ပြန်ဖက်ထားရင်း ရင်ခွင်ထဲက ယမုံဖူးရဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကိုဖက်ထားရင်း ကိုယ်သင်းနံလေးကို ရူမိရင်း စိတ်ကထိန်းလို့မရတော့။ ယမုံဖူးက မော့ကြည့်တဲ့ အချိန် ငုံ့ကာနမ်းမိသည်။ ယမုံဖူး မရှောင်နိုင်။ လက်တွေက တကိုယ်လုံးကို ကျူးကျော်လာသည်။ ယမုံဖူးလေထဲလွင့်သွားသလို ဘာမှမကြားတော့ ။ငြင်းမိလာ မငြင်းမိလားမသိတော့။

သူမသတိထားမိတဲ့ အချိန်မှာ သီဟကိုကျောပေးလျက်သား။ ရင်စေ့အင်္ကျီကကြယ်သီးအကုန်ပြုတ်ကာ ဘရာကကျွတ်နေပြီး ရင်သားတွေကို သီဟကညှစ်ကိုင်လျှက်သား။ သူမထမိန်နဲ့ ပင်တီက ခြေကျင်းဝတ်ရောက်ပြီး ခြေထောက်တဖက်ကနည်းနည်းမြှောက်ထားကာ သူမရဲ့အဖုတ်ထဲကို လီးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေပြီ။

သူမရဲ့လက်တွေက နို့တွေကို ကိုင်ထားတဲ့ သီဟရဲ့လက်တွေကို ကိုင်ကာ ဖင်ကိုနောက်ကို ကော့ကော့ပေးနေသည်။ သတိဝင်တဲ့အချိန်မှာပဲ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်နေတဲ့ သူမ လိုချင်တောင့်တမိတဲ့ အရာရဲ့ ထိတွေ့မှုက အရမ်းကောင်းနေသည်။ ပါးစပ်ကလဲ မပီမသနဲ့ ဝိုးတဝါးလေး ညည်းနေသည်။ အဲ့အသံကို သူမကိုသူမ မသိ။ ထိတွေ့မှုရဲ့ နောက်ကို ပါသွားပြန်ရင်းအမြင့်ဆုံးကို တက်လှမ်းသွားရသည်။

သူမအရမ်းကို ကောင်းသွားကာ သီဟကို နောက်ပြန်သိုင်းဖက်ထားလိုက်မိတော့ သီဟက သူမကို နမ်းလိုက်သည်။ သီဟလဲ တက်ပြီး ဆောင့်နေပြန်သည်။ သူမ ခုမှ ရှက်ရကောင်းမှန်းသိလာပေမယ့် သီဟရဲ့ဆွဲဆောင်မှုနောက်ပါသွားပြန်သည်။ သီဟလဲ ယမုံဖူးကို မမျှော်လင့်ပဲ လုပ်လိုက်ရလို့ကျေနပ်နေမိသည်။ဘယ်လိုမှထင်မှတ်မထားပေ။

ဒါကြောင့် အကောင်းဆုံး ဗျူဟာတွေသုံးကာ လိုးလိုက်သည်။ အစေ့ကိုခြေ နို့ကိုချေ နှုတ်ခမ်းတွေက ဂုပ်ပိုးတွေ နာူရွက်တွေကို မထိတထိနမ်းရင်း ဆောင့်ချက်တွေကလဲ မနှေးစေရ။ ယမုံဖူး ဖင်ကို နောက်ကို ကော့ကော့ပေးနေပြန်သည်။ သူလဲ အရမ်းကောင်းလာပြီ။ယမုံဖူးရဲ့ အဖုတ်က အပျိုလေးတစ်ဦးလို နူးညံ့ ကျဉ်းကြပ်လှသည်။

အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ အရိုင်းလို။ ကလေးတယောက် အမေ အိမ်ထောင်သည်လို့ မထင်ရလောက်အောင် ကောင်းလှသည်။ သီဟလဲဆက်တိုက်ဆောင့်ရင်း အစေ့ချေတာကိုရပ်ကာ နို့နှစ်ဖက်ကို ညှစ်ကာအားကုန်ဆောင့်လိုက်ရာ ယမုံဖူး နောက်ထပ် တခါပြီးသွားရသလို သူလဲ အဇုတ်ထဲမှာပင် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ပြီးသွားရသည်။

နှစ်ယောက်သား ငြိမ်ကျသွားသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ ယမုံဖူးလဲ အိပ်ရာမှထကာ အတွင်းခံနဲ့သုတ်လိုက်ပြီး အိတ်ထဲက ထမိန်တထည်ယူကာ လဲလိုက်ပြီး အင်္ကျီပြန်ဝတ်ကာ သီဟကိုကျောပေးပြီး အိပ်နေသည်။ သီဟလဲ ပုဆိုးနဲ့ပဲ သုတ်ကာ ပုဆိုးလဲပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ကာယမုံဖူးကို ဆွဲလှည့်လိုက်ကာဖက်ထားလိုက်သည်။ ယမုံဖူးကရုန်းနေပေမယ့် သူကမလွှတ်

“ မင်း တို့ကို အထင်သေးသွားပြီနော်”

“ မသေးပါဘူး မမရယ် မောင်က မကို ချစ်နေတာ။ ဒါပေမယ့် မပြောရဲလို့ မကိုအရမ်းချစ်တယ်”

ပြောပြီး ယမုံဖူးနှဖူးကို နမ်းလိုက်တော့ ယမုံဖူးရင်ထဲလှိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး

“ မိန်းကလေးဘယ်နှစ်ယောက်ကို ပြောဖူးပြီလဲဟင် ဒီစကား”

“ မပြောဖူးပါဘူး မမရယ် တကယ်ပါ။မကို အရမ်းချစ်တယ်”

“ ခု ကိစ္စကို ဘယ်သူမှ မပြောပါနဲ့နော်။ တို့တောင်းပန်ပါတယ်။တို့သိက္ခာကို ငဲ့ပြီး မပြောပါနဲ့နော်”

“ စိတ်ချပါ မရယ်။ကျွန်တော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး ”

“ တို့လဲ ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိတော့ဘူး။ မရှောင်နိုင်ဘူး မင်းကို စိတ်လဲမဆိုးဘူး။ နောက်ထပ်လဲ ဒီလိုမဖြစ်အောင် နေမယ်နော်”

ယမုံဖူးတယောက် သီဟကိုကျောပေးအိပ်လိုက်ရင်း ခုမှ ရှက်နေမိသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲ အပြစ်တင်နေမိသည်။ တွေးနေရင်းနဲ့ မျက်လုံးက မှေးလာကာ အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်ရာကနိုးတော့ သူမကို တစုံတစ်ဦးကဖက်ထားလို့ လန့်သွားကာ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သီဟ။ သူချက်ချင်းပဲ ညကအဖြစ်အပျက်ကို သတိရသွားကာရှက်သွားရပြန်သည်။

“ အို ”

သီဟရဲ့ ဖွားဖက်တော်ကြီးက သူမတင်ပါးကိုထောက်နေသည်။ သူမရင်ဖိုသွားရသည်။အသာလေးရုန်းလိုက်တော့ သီဟ နိုးသွားကာ

“ ဟင် မမ မအိပ်သေးတာလား နိုးလာတာလား”

“ နိုးလာတာ မင်းလက်က ဖယ်ဦးကွာ တို့မနေတက်ဘူး”

“ ပြန်အိပ်ဦးလေ ခုမှငါးနာရီရှိသေးတယ်။ မိုးက အကြီးအကျယ် ရွာနေတုန်း။သွားလို့မရသေးဘူး။ ပြန်အိပ်ပါလား”

“ ပုံမှန်နိုးနေကျဆိုတော့ မအိပ်ချင်တော့ဘူး လက်ဖယ်ပါဦးဆို”

သီဟ အသည်းယားသွားကာ ဒီဖက်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ပါလာသည်။ နှုတ်ခမ်းကို ဖိကာစုပ်နမ်းလိုက်တော့

“ အွန့် အွန့် ”

လန့်သွားကာ အတင်းရုန်းတော့ သူ မလွှတ်။ လျှာကိုပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ကာ ကစားလိုက်ပြီးကျောပြင်တွေကို ပွတ်နေလိုက်သည်။ အောက်ကကောင်က ဆီးခုံကို ထောက်နေသည်။ ယမုံဖူးသူ့ရင်ဘတ်ကို အတင်းတွန်းနေသည်။ သူလဲ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ရာ မျက်နှာက ရဲတွက်နေကာ အသံတုန်တုန်နဲ့

“ မင်း မကောင်းဘူးကွာ။ တို့ကို အခွင့်အရေးယူတယ် မင်းကို ကြောက်တောင်လာပြီ”

“ ကြောက်စရာမဟုတ်ပါဘူးမရယ် ချစ်စရာပါ”

ပြောပြီးဖက်လိုက်ကာ မျက်နှာကိုနမ်းလိုက်သည်။ ယမုံဖူး ရုန်းတော့ သီဟလဲ ပါးစပ်က တတွက်တွက်ပြောနေသည်။ ဘယ်လိုချစ်တဲ့အကြောင်း ဘယ်လောက်စွဲလန်းတဲ့အကြောင်းပြောနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ယမုံဖူးရုန်းရင်းနဲ့မောလာကာ

“ သီဟ လွှတ်တော့ကွာ တို့ကို သနားရင် လွှတ်နော်”

“ မကို ချစ်ချင်သေးတယ်ဗျာ”

ပြောပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ယမုံဖူး အပေါ်ကနေ ဖိပြီးနို့တွေကို ကိုင်ရင်း မျက်နှာကိုနမ်းလိုက်သည်။ အင်္ကျီရင်စေ့နှိပ်ကြယ်စေ့ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ မြန်ဆန်လှတာမို့ ယမုံဖူးတားချိန်မရ။ ဘရာကိုမလိုက်တော့ နို့အုံလုံးလုံးတင်းတင်းလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ နို့သီးခေါင်း ညိုညိုလေးတွေက ချစ်စရာ။ သူအသာငုံ့ပြီးစို့လိုက်တော့

“ အ့ သီဟ ဘာလုပ်တာလဲ ဖယ်တော့ အ အိ”

ထိန်းထားတဲ့ကြားက အသံကထွက်သွားရသည်။ နို့ကို အားနဲ့ပါးစပ်ထဲကို တလုံးလုံးဝင်အောင်စုပ်ကာနို့သီးခေါင်းကိုလျှာနဲ့ ကလိလိုက်ရာ တင်းထားတဲ့စိတ်က ပြိုကျသွားသလိုပိပိထဲက အရည်က စိမ့်ကျလာသည်။

“ အဟင့် ဟင့် တော်ပါတော့ တို့ ကြောက်တယ် ဟိတ် အ ဟင့် ဟင့်”

သူ့ခေါင်းကို အတင်းဖယ်ကာပြောပေမယ့် သီဟက နို့တွေစို့ရင်းနဲ့ လက်တွေက ထမိန်ကိုဖြေချလိုက်သည်။သူမ ထမိန်ကိုပြန်ဆွဲလိုက် ခေါင်းကို ဖယ်လိုက်အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ ထမိန်ကိုပြန်ဆွဲရင်း နို့ကိုကလိတဲ့ဒဏ်ကြောင့် အားပျော့သွားချိန်ထမိန်က ကျွတ်သွားကာ ပေါင်ကြားထဲလက်ကရောက်သွားသည်။

ပေါင်ကို ပြန်စေ့မယ်လုပ်ပေမယ့် လူက ပေါင်ကြားမှာမို့ စေ့မရ။လက်က အဖုတ်နေရာကို တန်းတန်း မတ်မတ်ရောက်ကာ အမွှေးပါးပါးလေးတွေကိုဆွဲဖွနေသည်။ အစေ့ကို မထိတထိ ကလိနေသည်။သူမ မနေတက်တော့ ပါးစပ်က တားနေပေမယ့် စိတ်က ယိုင်နေတာသူမကိုယ်သူမအသိဆုံး။ အရည်တွေကလဲ စိမ့်ကျနေတာမို့ သီဟကိုရှက်သွားရပြန်သည်။ သီဟက နို့တွေစို့နေရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ရင်ညွှန့် ရင်ညွှန့်ကနေ ဗိုက်။

ပြီးတော့ ချုပ်ရိုးလေးကို လျာနဲ့အသာရက်လိုက် စုပ်လိုက်လုပ်နေတော့ သူမ ဘယ်လိုဖြစ်သွားရမှန်းမသိ။ တအောင့်နေတော့ သီဟမျက်နှာကပေါင်ကြားထဲရောက်သွားတော့ သူမ အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားကာ

“ ဟိတ် ဘာလုပ်တာလဲ မလုပ်နဲ့ ဟိတ် ဟိတ် အ ရှီး အ ဟ ဟင့် ”

............................................................................................................

သီဟအစေ့ကို စုပ်ကာ လျှာနဲ့ဖိကာ ကစားလိုက်တော့ ဖင်ကကြွတက်လာကာ လက်တွေက ခေါင်းအုံးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိသည်။ အရမ်းကို ကောင်းသွားသည်။ အစေ့ကို ဆက်တိုက်ဖိကာကလိလိုက်ရာ ယမုံဖူး

“ ဟ အ အ အ သီဟ ဘယ်လိုကြီးလဲ အိ အိ ဟင့် အဟင့်ဟင့်”

မပီမသ ညည်းသံနဲ့အတူ ခန္ဓာကိုယ်က တဆက်ဆက်တုန်လာကာ ခြေထောက်က ကွေးသွားပြီး ဖင်က ကြွတက်လာကာ အဖုတ်ထဲက အရည်ဖြူဖြူလေးတွေ စိမ့်ကျလာသည်။ ပြီးသွားပြီတချီ။ သီဟ ပြုံးလိုက်သည်။ ယမုံဖူးရဲ့ အဖုတ်က အနံအသက်ကင်းလှသည်။ တကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းမှုအမြဲလုပ်ကာ ဂရုတစိုက်ရှိလှသည်ထင်သည်။

သူထပ်ပြီး အဖုတ်ကို နှုတ်ခမ်းသား မညိုတညိုလေးနှစ်ခုကို အသာဖြဲကာ အတွင်းသားပန်းရောင်လေးထဲကို လျှာဝင်သလောက်ထည့်ကာ ကလိလိုက်ပြန်သည်။ ယမုံဖူး တချီပြီးလို့ ဖင်ကပြန်အကျ ထပ်ပြီး ကြွတက်လာရပြန်သည်။ အတွင်းသားလေးတွေက နူ့ညံ့လှပါလား။ အစေ့ကို မထိတထိလက်နဲ့ကလိပြီးမှုတ်ပေးလိုက်ရာ ယမုံဖူး လေထဲကို လွင့်သွားရပြန်သည်။ တခါဆိုတခါမှ အိပ်မက်မမက်ဖူး။စိတ်ကူးမယဉ်ဖူး။

တွေ့လဲမတွေ့ဖူး ကြုံလဲမကြုံဖူးတဲ့ အရသာထူးကို သီဟက ပေးနေသည်။ သီဟ လက်ခလယ်ကို အဖုတ်ထဲကို ထည့်ကာ ဂျီစပေါ့နေရာရယ် အစေ့ရယ် ခရေရဲရဲစေ့စေ့လေးရယ် သုံးနေရာ တပြိုင်တည်း ကလိလိုက်တော့ ယမုံဖူးနေစရာမရှိတော့။

“ အ အိအိ တော်ပြီ တော်ပြီ တို့ ရူးထွက်တော့မယ်။အိ အိ အိုး အိုး”

ခရေဝလေးကို လျှချွန်ချွန်နဲ့ ဝလုံးရေး ဂျီစပေါ့ကို ခပ်ဆက်ဆက်လေးပွတ်တိုက်ကာ အစေ့ကို ကလိလိုက်ရာ ယမုံဖူး ဘယ်လိုမှမခံနိုင်တော့။ သီဟလဲ ရလောက်ပြီမို့ ပုဆိုးကိုအသာချွတ်ကာ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို အသာမကာ လက်နဲ့ချိတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝလေးကနေ တဆင့် လီးကို ဖိထည့်လိုက်ရာ အရည်တွေရွှဲနေတာမို့ ချောခနဲ ဝင်သွားပေမယ့် ကြပ်ကြပ်စီးစီးလေးမို့ အရသာရှိလှသည်။

ယမုံဖူးမှာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ အံကိုကြိတ်ပြီး ရှေ့ကြုံရမယ့် အရသာကို ငံ့လင့်နေသည်။ ရမ္မက်ရှိန်ကြောင့် မျက်နှာက ရဲနေတာလေးက ချစ်စရာ။ သီဟလဲ လီးကိုတဆုံးထည့်လိုက်ပြီး ယမုံဖူးကိုနမ်းလိုက်ရာ မျက်လုံးပွင့်လာတော့ သူ့ကိုတွေ့တော့ ရှက်သွားသလို ပြန်မှိတ်လိုက်သည်။

သူလေးငါးချက်လောက် အသာထည့်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်ရင်းခံနိုင်လာတာမို့ ခပ်မှန်မှန်လေး လုပ်လိုက်သည်။ပါးစပ်က အင့်ခနဲအင့်ခနဲ့ ညည်းသံလေးမပီမသ ကြားလာရသည်။

“ သူ ယမုံဖူးနားနားကပ်ကာ နားရွက်ကို စုပ်လိုက်ရင်း

“ မ”

“ ဟင်”

“ မောင် လုပ်ပေးတာ ကောင်းလား”

“ အာ မသိဘူး ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲ လို့”

ရှက်သံကြီးနဲ့။

“ ဘာရှက်စရာရှိလဲ မရယ်။ မရဲ့ အဖုတ်နဲ့ နို့တွေကို မောင်မြင်ဖူး နမ်းဖူးပြီလေ ဘာကိုရှက်တာလဲ။ မောင် လိုးပေးတာ ကောင်းလား”

“ အာ တော်ပြီကွာ မြန်မြန်လုပ် ရှက်လို့သေတော့မယ်”

ယမုံဖူး တယောက် သီဟရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကြားမှာ ထပ်ပြီး ပြီးချင်လာသည်။ ဒါကို သီဟကသိတာမို့ ဆောင့်တာကို ရပ်လိုက်ရာ ဖင်က ကြွကြွလာပြီး

“ အဟင့် ဟင့် ဟင့်” 

အလိုမကျတဲ့အသံနဲ့။

“ မ ဆောင့်စေချင်လား”

“ အင်း”

“ မောင် လိုးပေးတာကောင်းလား”

“ အင်း”

“ အသံတိုးတာကွာမကြားရဘူး။ လိုးပေးတာကောင်းလား”

“ ကောင်းတယ် မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့ ဟင့် ဟင့်”

ယမုံဖူး အရှက်နဲ့ ရမ္မက်ကို လဲလိုက်ရပြီ။သီဟပြုံးလိုက်မိသည်။ သူ ယမုံဖူးကို ဆွဲဆောင်နိုင်ပြီ။ ပထမအဆင့်အောင်မြင်ပြီ။

“ မ မောင် အရမ်းလိုးပေးတော့မယ်နော်”

ပြောပြီး တရစပ်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ယမုံဖူးပါးစပ်က တအီးအီးနဲ့ ညည်းကာ သူ့ကို အတင်းဖက်ထားပြီး ပြီးသွားပြီ။ သီဟလဲ ပြီးတော့မှာမို့ မနားတော့ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်ရာ အချက်ငါးဆယ်လောက်မှာပြီးသွားသည်။ ယမုံဖူး သီဟကို ချစ်မိသွားသလိုပင်။ သူမို့လို့ မရွံမရှာ ပါးစပ်နဲ့ ပိပိနဲ့ ဖင်ကို ယက်ပေးသည်။

တွေးရင်းနဲ့ ကားမောင်းနေတဲ့ သီဟကို ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ သီဟရဲ့အနမ်းကို အရမ်းစွဲလန်းရသလို သူ့နဲ့နေရတာအရမ်းကြိုက်သွားသည်။ မနက်ကအိပ်ရာထဲမှာ သီဟက သူမကို မရှက်အောင် ပြောရဲအောင်ဆိုကာ တခုပြီးတခုမေးတော့ သူမ မဖြေရဲ။ တခါမှမထွက်ဖူးတော့ ပါးစပ်က မထွက်။ ဒါပေမယ့် ပြောတော့ပြောထွက်သွားသည်။

“ ဟိတ် လူကို ဘာလို့ ခိုးခိုး ကြည့်နေတာလဲ ချောလို့လား”

“ အင်း ချောတယ်။ယောက်ကျားပီသတယ်။ ဒါကို ချစ်သူ ရည်းစားမရှိတာမယုံနိုင်ဘူးဖြစ်နေလို့”

“ အော် မရယ် မကို မောင်က စွဲလန်းလို့ပေါ့”

“ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။တို့သိပါတယ်။သူ့မှာ မိန်းကလေးတွေပေါ်မှပေါဆိုတာ”

“ အင်းလေ ဒါပေမယ့် ချစ်မှ မချစ်တာ။ မကို မှ ချစ်တာ”

“ သူနော် လူရှေ့သူရှေ့ကြရင် အဲ့လိုမပြောနဲ့။မမရွှေစင် တို့်လဲ မရိပ်မိစေနဲ့။တို့ရှက်တယ်”

“ မောင့် ကိုချစ်လား”

“ အင်း ချစ်တယ်”

ပြောပြီး သီဟကို ဖက်လိုက်သည်။ သူမကိုယ်သူမ အရမ်းအံ့သြမိသည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ သူမအပေါ် ကောင်းခဲ့တဲ့ လင်သားကို ချစ်တယ်လို့ပြောဖို့ ဝန်လေးနေခဲ့တာ  သီဟလို ကောင်လေးကျ ပါးစပ်က ချက်ချင်းထွက်သွားမိတာကိုပင်။

“ မ တခုတော့ကြိုပြောမယ်နော်။ မောင် စိတ်မဆိုးရဘူး။ဒေါသမထွက်ရဘူး။ ပြီးတော့ မ ကိုချစ်ရင် လိုက်လျောပေးပါလို့ တောင်းဆိုချင်တယ်။ မကို ဒီတခုလိုက်လျောပေးရင် ကျန်တာ မောင့်သဘော”

“ ဘာလဲ မရဲ့။မောင် စိတ်တောင် ပူလာပြီ။မုန်းဖို့ မေ့ဖို့ဆိုရင် မပြောနဲ့”

“ မဟုတ်ပါဘူး”

“ အဲ့ဒါဆိုရတယ် ဘာလဲ”

“ မတို့ လက်မထပ်ဘူးနော်။မောင့်ကို မချည်နှောင်ချင်ဘူး။ မောင် ကြိုက်တဲ့သူကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ယူပါ။

မကြောင့် မောင့်ကို ပိတ်လှောင်မထားချင်ဘူး။ ပြီးတော့ မ သမီးကို ကတိပေးထားတယ်။ ဘယ်တော့မှ ပထွေးနဲ့ မနေစေရဘူးလို့”

“ ဟာ မလဲ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ။ချစ်ရဲ့နဲ့ လက်မထပ်ဘူးဆိုတော့ မကလဲကွာ။မောင် မ သမီးသဘောတူကြည်ဖြူအောင် ကြိုးစားမယ်လေ”

“ မဟုတ်ဘူး ပြီးတော မ ကိုကြီးကိုလဲ ကတိပေးထားတာ။ မ အိမ်ထောင် ထပ်မပြုချင်ဘူး မောင်ရယ် မကို နားလည်ပေးနော်။ မောင် နဲ့ ဒီလိုနေလို့ရတာပဲကိုနော်။ စိတ်ချပါ မ ဘယ်သူ့ကိုမှ မယူဘူး။ မောင် သာ ကြိုက်တဲ့သူနဲ့ ယူချင်ယူ။မ ကြည်ဖြူတယ်”

သီဟ သက်ပြင်းချမိသည်။ ယမုံဖူး တယောက် မလွယ်ပါလား။ ပြောရမယ်ဆိုရင် သူ ယမုံဖူးကို မချစ်ပေမယ့် ယူမလားမေးရင်တော့ ယူလို့ရသည်။ ယမုံဖူးက သူ့ကို မယူဘူးဆိုသူသိသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်က တပိုင်း သမီးမျက်နှာရှိသေးတာကတပိုင်း ငယ်ကတည်းက အိဒ္ဓြေသိက္ခါနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ချီးကျူးခံခဲ့ရသူမို့ သူ့ထက်ငယ်ရွယ်တဲ့ သူကို လက်မထပ်ရဲတာပင်။ ဒါလဲ သူ့အတွက်တော့ ကိစ္စမရှိပါ။

ယူခြင်း မယူခြင်း သူ့ဆီမှာမရှိ။ သဘောကျ နှစ်သက်မိတာတော့အမှန်။ အပြင်ပန်းအရလဲ တန်ဖိုးရှိသလို ကိုယ်ပိုင်အတွင်းပစ္စည်းကလဲ မက်မောဖွယ်ရာ။ အန်ကယ်ဦးထွန်းမြိုင် တရိုတသေ ကိုင်တွယ်သွားတာကို ကျေးဇူးတင်လိုက်မိသား။

ရန်ကုန်ရောက်တော့ သူတို့သုံးယောက် အရင်တိုင်းပင်။ သူကတော့ နှစ်ယောက်သား ဗျာတော့ များရသား။ယမုံဖူး လစ်ရင် လစ်သလို ရွှေစင်က လာတက်သလို ယမုံဖူးကကျ သူစည်းရုံးမှ ရသည်။ ဒါလဲ အစမို့ဆိုတာ သူသိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ယမုံဖူးကို အရှက်ကုန်စွာ အလိုးခံတက်အောင် လုပ်ပေးရမည်ပေါ့။

ယမုံဖူးက ရွှေစင် ရိပ်မှာလဲစိုးသည်။ ကျန်တဲ့ သူတွေ ရိပ်မိမှာလဲစိုးနေတာကြောင့် ရန်ကုန်မှာနေစဉ်အတွင်း နှစ်ခါလား လုပ်လိုက်ရသည်။ ယမုံဖူးပြန်သွားတော့ သူမရင်ထဲ တသိမ့်သိမ့်နဲ့ ဖြစ်နေရသည်။ ရွှေစင်နဲ့ကျ အေးဆေး။သူမက မှင်သေသလို ပိရိသည်။ အကြောင်းပြချက်ကောင်းသည်။ ခုလဲ ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ကုန်းပေးရင်း သူကနောက်ကနေ တရစပ်ဆောင့်ကာ ဖင်စအို ကို ကလိနေသည်။

“ အား ရှီး ကောင်းလိုက်တာကွာ အ အ ဆောင့်ဆောင့် တို့ပြီးတော့မယ် အရမ်းမိုက်တယ် အား”

ဖင်ကို ဖျန်းခနဲရိုက်လိုက်ပြန်ရင်း

“ ကောင်းလား ခံလို့ကောင်းလား”

“ ကောင်းတယ် အရမ်းကောင်းတယ် အား ပြိးပြီ။ပြီးပြီ အား ရှီး အူး”

ရွှေစင်ပြီးသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် သီဟရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကမလျှော့။ သူလဲ ပြီးတော့မည်။ ရွှေစင်ရဲ့ အတွင်းသားတွေက ဆွဲစုပ်ထားတာမို့ သူလဲမရှေးမနှောင်းမှာ ပြီးသွားသည်။ ရွှေစင်ရဲ့ တင်ပါးမှာ လက်ဝါးရာတွေက နီရဲနေသည်။ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းခြင်းစုပ်နမ်းနေကြသည်။ တအောင့်နေကြ အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး အပြင်ကိုထွက်လာကြသည်။ အလုပ်ကို ပြန်ဆက်လုပ်နေကြသည်။ ရွှေစင်က သူ့ကို မေးလို့ သူလဲ ယမုံဖူးနဲ့အကြောင်းကို ပြောပြလိုက်သည်။

“ မ ရှိနေတော့ သူက လန့်နေတာ။ရှက်တာလဲပါမှာပေါ့။ မ သိတယ်ဆိုတသာ သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး”

“ အဲ့ဒါဆို မင်း မြင်ငတ်ကြီးပေါ့ခစ်ခစ် ဘယ်လိုနေလဲသူနဲ့”

“ ကောင်းပါတယ်။ဒါပေမယ့် မ နဲ့လိုတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ မလွတ်လပ်သလိုကြီး”

“ အိုကေ မ ပါရမီဖြည့်ပေးရတာပေါ့ မ စီစဉ်ပေးမယ် ဟိဟိ။ အရှက်ကြီးတဲ့ ယမုံ့ကို ဘယ်လို လုပ်တယ်ဆိုတာ ကြည့်ချင်မိသာ။ အဲ့ဒါကိုတော့ မင်း စီစဉ်ပေး။ကျန်တာ မ ကြည့်လုပ်ပေးမယ်”

“ အိုကေ စိန်လိုက်”

ယမုံဖူး ရန်ကုန်ကို လာရတာ စိတ်က တက်ကြွနေသလိုလို ရှက်နေသလိုလို ပျော်သလိုလိုနှင့်။ ရောက်ရောက်ခြင်း မမရွှေစင်က လာကြိုသည်။ သူက နောက်နှစ်ရက်လောက်ဆိုရင် ခရီးသွားစရာရှိသည်တဲ့။ သူသွားရင်တော့ ယမုံ ကုမ္ပဏီက အခန်းမှာအိပ်မှရမည်။ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ပေမယ့် ကိစ္စတော့မရှိ။

သီဟက စီစဉ်ပေးမယ်လို့ ပြောသည်။ သူရင်တော့ခုန်သည်။ သီဟက သူလာစောင့်ပေးမလားမသိ။ သူအယောင်ယောင်အမှားမှား။ ညဖက်ရောက်တော့ မမရွှေစင်က သူမဆီလာပြီး စကားစမြည် လာပြောသည်။စကားပြောရင်းနဲ့ သူမက သီဟနဲ့အကြောင်းကို သိတယ်လို့ ပြောတော့ သူမ အရမ်းရှက်သွားရသည်။မျက်နှာကို ဘယ်နားသွားထားရမှန်း မသိတော့။ မမရွှေစင်က သူမကို လာဖက်ပြီး

“ ဘာမှ ရှက်မနေပါနဲ့ ယမုံရယ်။ ဒါမျိုးက ဖြစ်တက်ပါတယ်။ ညီမလေးက မှ လူလွတ်ဖြစ်သေးတော့တော်သေး မမကမှ ပိုဆိုးတယ်။အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်ပြီး မရှောင်နိုင်ဘူး”

“ ရှင်”

“ ဟုတ်တယ် မမလဲသီဟနဲ့ ညီမလေးလိုပဲ။ ညီမလေး စိတ်ဆိုးလား မမကို”

“ မမ တကယ်ပြောတာလား။ သူက အဲ့လိုဆို မကောင်းပါဘူး။ ညီမလေး သူ့ကို ရွံ့သွားပြီ။ သူနဲ့ မပတ်သတ်တော့ဘူး”

“ မဟုတ်ပါဘူး မမက စခဲ့တာ။ မမ တခုမေးမယ်။ညီမလေး သီဟကို အတည်တကျ ယူဖို့စိတ်ကူးလား။ ယူမှာလား”

“ မယူပါဘူး။ ဘယ်လိုမှလဲ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ”

“ အဲ့ဒါပြောတာလေ။ မမတိုရဲ့ လိုအပ်ချက်အတွက် သီဟကို အသုံးချသလို သီဟကလဲ ဒီလိုပဲပေါ့။ မမတို့ အသက်အရွယ်၊ ဂုဏ်သိက္ခာ အသိုင်းအဝိုင်းကြောင့် ဒီလိုကိစ္စအတွက် ချုပ်တည်းထားရတယ်။ခုလိုဆိုဘယ်သူ့မှလဲ မသိသလို ကိုယ့်ဆန္ဒလဲ ပြည့်တယ်။ သူနဲ့ တို့တွေ sex partaner အနေနဲ့ ဆက်ဆံကြတာပေါ့။ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ကြရင်လဲ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေ အနေနဲ့ပဲပေါ့”

ရွှေစင်က ယမုံဖူးကို နားချနေသည်။ ယမုံဖူးလဲတွေဝေသွားသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ရွှေစင်ရဲ့ အပြောကောင်း၊ သီဟကို စွဲမိနေကြောင့်ရော လက်ခံလိုက်ရသည်။ နောက်ရက်မနက်ကျ ရွှေစင်နဲ့ ယမုံဖူးတို့ အလုပ်ထဲကို သွားကြသည်။နောက်ရက်မနက်ကျ ရွှေစင်က အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်သွားတော့ သူနဲ့ယမုံသာ ကျန်ခဲ့သည်။ 

သီဟက သူမကို နားတဲ့အခန်းကို လိုက်ခဲ့ဖို့ခေါ်တော့ သူမ ရိပ်မိတာမို့ ရင်တခုန်ခုန်။ အခန်းထဲရောက်တော့ သီဟက သူမကို အနမ်းရှည်ပေးသည်။ လက်တွေက လုံးကျစ်ကျစ်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ ပင်တီကြိုးကို ဆွဲလိုက်လွှတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ သူမလဲ ပြန်နမ်းရင်း စိတ်တွေက လွတ်လပ်နေလို့လားမသိ တက်ကြွနေသည်။ သီဟက အဝတ်တွေကိုချွတ်လိုက်တော့ ယောက်ကျားပီသတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ရင်ခုန်ခြင်စရာ။

သူမ ရင်စေ့အင်္ကျီအနက်ကို ချွတ်လိုက်တော့ ရှက်လိုက်တာ။ တခါမှ နေ့ခင်းဖက် မဆက်ဆံခဲ့ဖူးသလို လင်းလင်းခြင်းခြင်းထဲမှာ အဝတ်မပါပဲ မနေခဲ့ဘူး။ ဘရာအနက်ကို ချွတ်ကာ နို့တွေကို ကိုင်လိုက် ချေလိုက် စုပ်လိုက်လုပ်နေရာ သူမ စိတ်က ထလာရသည်။ နို့တွေကို စို့ရင်းသီဟက ထမိန် အနက်ကိုချွတ်လိုက်တော့ ပင်တီဇာအနားကွပ် အဖြူလေးသာကျန်တော့

“ အို ဘာလို့ ချွတ်တာလဲ တို့ မနေတက်ဘူး”

“ အကုန်ချွတ်မှ  လိုးလို့ရတော့ မရဲ့”

“ အာ စကားက ကြမ်းလိုက်တာ နားရှက်စရာတွေ”

“ ဟောဗျာ လိုးလို့ လိုးတယ်ပြောတာလေ မရဲ့။ ဒါ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ”

“ ဟာ မသိဘူးကွာ။ ရှက်တယ်မပြောနဲ့”

“ အော်မရယ် ကလေးကျနေတာပဲ။ မ ရဲ့ အဖုတ်ထဲကို မောင့် လီးထည့်ပြီးလိုးတာ ရှက်စရာလား”

“ မင်းနော် ပြောလေကဲလေ။ ရှက်တယ်ကွာ မပြောနဲ့ လုပ်စရာရှိတာလုပ်”

ပြောနေရင်းနဲ့ ပင်တီအပေါ်ကနေ အဖုတ်ကို ဆွနေရာ အဖုတ်က အရည်တွေက ပင်တီမှာ ရွှဲနေသည်။ သီဟ ပင်တီကိုချွတ်ကာ ပေါင်းကို ကားပြီး အဖုတ်ကို ဂျာလိုက်တော့ ယမုံဖူး ကော့ပြန်နေသည်။ သီဟလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ယမုံဖူးကို လိုချင်တဲ့ပုံစံရောက်အောင် ကြုံးသွင်းနေသည်။

ဖီလ်းတက်နေတဲ့ ယမုံဖူးနားကပ်ကာ လီးကို ပါးစပ်နားတေ့ပေးလိုက်ပြီး စုပ်ခိုင်းရာ မစုပ်တက်ဘူး မစုပ်ဖူးဘူး ပြောတော့ သူ ဦးထွန်းမြိုင်ကို အတော်သနားသွားမိသည်။ ဒါကြောင့်လဲ ဝင်နီနဲ့ ငြိတာ နေမည်။ သူ ယမုံဖူးကို ဘယ်လိုစုပ်ရတယ်သင်ပြပေးတော့ ယမုံဖူး သီဟပြောသလို လုပ်ပေးရှာသည်။ သူလဲ ယမုံဖူးကို သူ့အပေါ်ခွထိုင်ခိုင်းပြီး 69 ပုံစံ ဆွဲပေးလိုက်ရာ ယမုံဖူးတယောက် နှစ်ချီလောက်ပြီးသွားရသည်။

တခါမှ ဒီလိုမခံဖူးတာကိုး။ စအိုကို နည်းနည်းချင်း ကျင့်ပေးလိုက်သည်။ ယမုံဖူးကို သူ့အပေါ်ကနေ နောက်ပြန်ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ ယမုံဖူးအပေါ်ကနေဆောင့်ရင်း သူကအစေ့ကိုချေကာ ဆံပင်တွေကို ခပ်နာနာဆွဲတော့ အစပိုင်းနာတယ်ပြောသည်။ အစေ့ကို ကလိမှုကြောင့် နာတာ သပ်သပ် ကောင်းတာသပ်သပ်ဖြစ်လာသည်။

ဆံပင်ဆွဲတဲ့ဒဏ်ကို ခံနိုင်လာတော့ နို့တွေကို ညှစ်လိုက်ဆွဲလိုက်လုပ်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ယမုံဖူးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံတာ ခံနိုင်အောင် ကြိုက်လာအောင် လုပ်ပေးနေသည်။ လိုးရင်းနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြောသည်။ ယမုံဖူးလဲ တခွန်းစနှစ်ခွန်းစ လိုက်ပြောလာသည်။ ယမုံဖူးလဲ အပေါ်ကနေဆောင့်ရင်းနဲ့ စိတ်တွေကထန်လာကာ တခါမှမလုပ်ဖူးတဲ့ အလုပ်တွေကို လုပ်ရင်း စိတ်က ပိုပိုပါလာသည်။

သီဟက သူမလက်တွေကို ယူကာ နို့တွေပေါ်တင်ပေးတော့ သူမလဲ နို့တွေကိုမရဲတရဲကိုင်ရင်း သီဟရဲ့ လီးက သားအိမ်ဝကို လာလာထောက်နေတော့ အရမ်းကို ဖီလင်တက်ကာ ညှစ်လိုက်ကိုင်လိုက်လုပ်နေမိသလို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်နေမိရင်း ပြီးသွားရသည်။

သူမ တချီပြီးသွားပေမယ့် သီဟက မပြီးသေးတာကြောက့် သူမကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ရာ သူမလဲ ကုန်းပေးတော့ သီဟက ပုံစံမကျတာကို ပြင်ပေးရင်းတက်ပါးတွေကို ခပ်ဆက်ဆက်လေးရိုက်ရင်း စကားကြမ်းတွေပြောနေသည်။ သူမ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ ခံလို့ ကောင်းနေသလို စကားကြမ်းတွေကြားရဖန် များလာတော့ နားယဉ်လာသည်။

စအိုဝကို လက်နဲ့ကလိရင်းနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေတော့ စိတ်က ပြန်ပါလာသည်။ စအိုထဲကို လက်ထည့်တော့ အောင့်တောင့်တောင့် နာတာတာဖြစ်နေရပေမယ့် အရသာကတမျိုးလေး။ သီဟက နောက်ကနေဆောင့်ပေးတာ ပညာသားပါလှတာမို့ သူမကို နောက်တခါ ဆွဲဆောင်လာပြန်သည်။

သူမအရမ်းစိတ်ကြွလာပြန်တော့ တင်ပါးတွေရိုက်ရင်း စကားကြမ်းတွေပြောတော့ သူမလဲ ပြန်ပြောမိလာသည်။ အရှက်သိက္ခာကြီးရတဲ့ သူမ ကာမတဏှာရဲ့အလိုကို မကျော်လွှားနိုင်တော့။ တခွန်းစနှစ်ခွန်းစပြော ပြောရဲလာသလို ပြောရတာအရသာတွေ့လာရသည်။

ဒီလိုအချိန်မှာ အရှက်တွေ သိက္ခာတွေက အရေးမကြီးကြောင်းကို သီဟက သင်ပြနေသလိုလို။ သီဟက ဆံပင်တွေကိုဆွဲကာ နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းရင်း နောက်ကနေဆောင့်နေတာကြောင့် သားအိမ်ဝကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့လာလာခေါက်နေတာမို့ သူမ နောက်တချီပြီးဖို့ရန် နီးလာပြန်သည်။

သီဟက. သူမပြီးတော့မှာကို သိတာကြောင့်ဆောင့်တဲ့ အရှိန်မကျစေပဲ ထပ်ပြီးတောင်ဆောင့်လိုက်သည်။သူမ ဖျင်းခနဲစိမ့်သွားကာ မောဟိုက်သွားရပြန်သလို သူမရဲ့အတွင်းထဲမှ ပူခနဲ ဖြစ်သွားရတာမို့ သီဟလဲ ပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ သူမယောက်ကျားနဲ့တုန်းက ပြီးလားမပြီးလားကို သူမ မသိခဲ့။

နှစ်ယောက်သားအမောဖြေရင်းနဲ့ သီဟက သူမကို ကောင်းလားမကောင်းလား ဘယ်လိုနေလဲ မေးနေတာမို့ သူမလဲ ရှက်သလိုလိုဖြစ်ပေမယ့် စိတ်လိုလက်ရပြန်ပြောနေမိသည်။ အပြင်ပြန်ထွက်ခါနီးကျ သီဟက သူမကို လီးစုပ်ခိုင်းသေးတာမို့ သူမလဲ စုပ်ပေးလိုက်ရသည်။

သီဟ ယမုံဖူးနဲ့နေ့လည်က လုပ်ခဲ့တာကို ပြန်ပြီး ကြည့်နေသည်။ ရွှေစင်က ကြည့်ချင်တယ်ဆိုတာကြောင့် အခန်းထဲမှာ ကင်မရာတွေကို ခိုးတပ်ထားကာ ရိုက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ပြန်ကြည့်ရင်း ယမုံဖူးကို ထပ်ပြီးလုပ်ချင်သေးသည်။ ယမုံဖူးက အလုပ်ထဲက အရင်ဦးထွန်းမြိုင် အိပ်ခဲ့တဲ့အခန်း နေ့လည်က သူတို့လုပ်ခဲ့တဲ့အခန်းမှာအိပ်သည်။ အလုပ်ထဲက ကောင်မလေးတယောက်ကို အဖော်ခေါ်အိပ်သည်။

သူ ညလာအိပ်မယ်ဆိုတော့ သူများတွေသိမှာစိုးလို့တဲ့ လာမအိပ်ခိုင်း။ သူလဲ ကွန်ပျူတာနဲ့ အဲ့ဒီအခန်းက ကင်မရာနဲ့ချိတ်ထားတာမို့ ကြည့်လိုက်တော့ ယမုံဖူးမအိပ်သေး။ ဒါကြောင့် သူဖုန်းဆက်လိုက်ပြီး စကားပြောနေသည်။ သူလုပ်ချင်တဲ့အကြောင်းကို ခပ်ရင့်ရင့်ပဲပြောတော့ သူမကရှက်တော်မူနေသေးသည်။

လိုင်းပေါ်မှာ ချက်မယ်လို့ပြောတော့ သူတို့နှစ်ယောက် လိုင်းပေါ်မှာ ချက်ကြသည်။ နောက်ရက်မနက်ကျတော့  အဝါဝမ်းဆက်နဲ့ ယမုံဖူး လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ သူလဲ ယမုံဖူးကိုခေါ်ကာ မနက်စာသွားစားကြသည်။နေ့ခင်းကြတော့ သူတို့ လုပ်ကြပြန်သည်။ ယမုံဖူးလဲ အတွေ့အကြုံရလာပြီမို့ အပေးအယူက နည်းနည်းမျှလာသည်။

ယမုံဖူးကို လုပ်ရတာအပျိုတစ်ယောက်ကို လုပ်ရသလိုပင် ကျဉ်းကြပ်လှသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ပစ္စည်းက သေးတယ်လို့ ဝင်နီက ပြောဖူးသည်။ဒါ့အပြင် သူတို့လုပ်တဲ့အခါမှာ ရိုးရိုးကြီးပဲ လုပ်ရပုံပေါ်သည်။

ယမုံဖူးက အရှက်ကြီးသူမို့ ထမိန်လှန်ပေးရုံလောက်သာပင် ရှိမည်။ သူ့ဟာက ကြီးပြီး နည်းမျိုးစုံအောင်လုပ်နေတာမို့ ယမုံဖူးမှာလဲ အတွေ့အကြုံအသစ်တွေရသလို ယခင်ကနဲ့ ဘာမှမဆိုင်။ သီဟနဲ့တွေ့မှ အရှက်လုံးလုံးကုန်ရသည်။ သီဟ လီးကို စုပ်ပေးရသည်။ တခါမှမကုန်းခဲ့ဖူးတာ ကုန်းပေးရ။ တခါမှ အယက်မခံခဲ့ဘူးတာ ယက်ခံရလို့လဲ အရမ်းကိုဟော့ရသည်။တကယ့်ကို လုပ်နိုင်လွန်းတဲ့သီဟပင်။

အခုလဲ သူမက နှစ်ချီပြီးလို့ပြိုင်းနေပေမယ့် သီဟကဆက်လုပ်ချင်နေသေးသည်။ သူလဲ နားချင်နေတာမို့ သီဟက စုပ်ပေးခိုင်းတာနဲ့ စုပ်ပေးရပြန်သည်။ သူမ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သီဟကို စွဲလာသလို သီဟပြောတာကိုမလွန်ဆန်နိုင်။ မလွန်ဆန်ရဲ။ ဒါကြောင့် သီဟလီးကို စုပ်ပေးရင်းနဲ့ ကောင်းစေချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ လုပ်ပေးနေမိသည်။

သီဟက သူမပါးစပ်ထဲမှာပြီးကာအရည်တွေက ပါးစပ်ထဲဝင်ကာ လီးကထည့်ထားတာမို့ မနည်းမြို့ချလိုက်ရသည်။ ညှီစို့စို့နဲ့အန်ချင်သွားပေမယ့် လီးကို မထုတ်ပဲထည့်ထားတာမို့ အကုန်မြိုချလိုက်ရသည်။ သီဟကသူမဆံပင်တွေကိုတအားဆွဲထားတာ ခုမှ နာရကောင်းမှန်းသိပေမယ့် မငြင်းတော့ပါ။ သူမအဝတ်တွေဝတ်ပြီး နားချင်တာကြောင့်သီဟလဲ တံခါးပိတ်ကာ ထွက်သွားသည်။ သီဟလဲ လုပ်စရာရှိတာတွေကို ဆက်လုပ်လိုက်သည်။

နှစ်ရက်လောက်ကြာတော့ ယမုံဖူးနဲ့ စောင့်အိပ်တဲ့ ဝင့်ဝါက သူကိစ္စရှိတာမို့ ခွင့်ယူချင်ကြောင်း ပြောတော့ သူလဲ ရတယ် ယမုံဖူးအတွက် တမျိုးစီစဉ်ပေးလိုက်မယ်ပြောပြီး ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ ညဖက်တော့ သူစောင့်အိပ်ပေးရမှာပေါ့။ ယမုံဖူးလဲ ရင်ခုန်သွားရသည်။ သီဟနဲ့နေ့စဉ်လုပ်နေရပေမယ့် မရိုးနိုင်။ ဒီညတော့ သူမအိပ်တောင် အိပ်ရပါ့မလား မသိ။ တွေးရင်းရင်ဖိုကာ သွားရသည်။ ညနေ ရေချိုးအဝတ်လဲကာ ညနေစာထွက်စားတော့ သီဟက လိုအပ်တာတွေ ဝယ်ခြမ်းကာ ပြန်လာကြသည်။

အပြာဝမ်းဆက် အပျော့သားက ခန္ဓာကိုယ်အလှကိုဖော်ပြနေသလိုပင်။ အပြာဗြောင်ဝမ်းဆက်မို့ ပင်တီရာလေးက မထင်တထင်။ သူ ဒီညတော့ ယမုံဖူးနာပြီသာမှတ်လို့ ကြိမ်းဝါးလိုက်သည်။ ယမုံဖူးကို လုပ်ရတာမဝ။ နောက်ပေါက်ကို ဖွင့်ဦးမည်။ ရွှေစင်ကို နောက်ပေါက်ဖွင့်မယ်ပြောတော့ ဆရာဝန် ပီပီ ကျန်းမာရေးနဲ့မညီညွတ်ဘူးဆိုကာ မပေး။ သူ ရအောင်တောင်းတော့ ပေးချင်ပေမယ့် အဆင်သင့် မဖြစ်သေးတဲ့။ ယမုံဖူးကကျ နာမှာကြောက်လို့။ သူရအောင်လုပ်ရင်တော့ ရမည်။

ဒါပေမယ့် အဖုတ်က လုပ်လို့ကောင်းတုန်းမို့ မလုပ်သေး။ ပြန်ရောက်တော့ လုပ်စရာရှိတာလုပ်လိုက်ကြသည်။ ပြီးလဲ ပြီးရော လိုးဖို့အတွက် စိုင်းပြင်းကြသည်။ နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းတွေတာတွေက ရမ္မက်ပြင်းပြင်းနဲ့အနမ်းတွေ။ အသက်ရှူသံတွေကပြင်းနေသည်။ သီဟ လက်တွေက ယမုံဖူးရဲ့လုံးကျစ်နေတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းခြင်းခွာလိုက်ကာ

“ လီးစုပ်ပေးတော့” 

အမိန့်ဆန်ဆန်ခိုင်းလိုက်သည်။ ယမုံဖူးကို နောက်ပိုင်းလုပ်တဲ့ အခါတိုင်းမှာ အမိန်းပေးစေခိုင်းတက်တာမို့ ရိုးနေပြီ။ ယမုံဖူးလဲ ဒီလိုခိုင်းတာကို နှစ်သက်တက်လာပြီ။ သီဟရှေ့ဒူးထောက်ကာ ဘောင်းဘီတွေကိုချွတ်လိုက်ပြီး လီးကို လက်နဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက်ပွတ်တိုက်လိုက်ကာ မာတောင်နေတဲ့ လိင်တံကို ပါစပ်ထဲသို့ ထည့်ကာ လျှာနဲ့ တို့ထိ ကစားလိုက်တော့ သီဟ ရှီးခနဲအသံနဲ့ အတူ ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲကိုင်ကာ ခါးကိုကော့လိုက်တော့ အာခေါင်ထဲထိ ဝက်လာသည်။

သီဟ အကျင့်ကို သိထားပြီမို့ အာခေါင်မထောက်မိစေရန် လုပ်လိုက်သည်။ လီးကို စုပ်လိုက်သည်။တော်တော်လေးကြာတော့ သီဟက လုပ်ရအောင်ပြောတာနဲ့ မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်လိုက်ကာ အင်္ကျီရင်ဖုံးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဘရာအသားရောင်ကို လက်ပြန်ချိတ်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ထမိန်ကိုပါချွတ်လိုက်သည်။ ပင်တီအသားရောင်နဲ့ လှနေတဲ့ ယမုံဖူးကို ကုတင်ပေါ်လှဲကာ ပင်တီကိုချွတ်လိုက်ပြီးနို့တွေကို စုပ်လိုက်ပြီး လက်က ပေါင်ကြားထဲဝင်ကာ အစေ့ကို ဖိချေနေသည်။ ယမုံဖူး စိတ်ကထန်လာကာ အရည်တွေက စိမ့်ကျလာသည်။

တအောင့်ကြာတော့ သီဟက သူမကိုထခိုင်ပြီး 69 ပုံစံလုပ်ကြသည်။ ဖင်ထဲကို လက်ထည့်ကာ အဖုတ်ကိုလျက် အစေ့ကို စုပ်လိုက်သလို ယမုံဖူးကလဲ အရမ်းကောင်းသွားလို့ လီးကို အသကုန်စုပ်နေသည်။ မခံနိုင်တော့တဲ့ အဆုံး

“ မ ကို လုပ်ပေးတော့ မခံနိုင်တော့ဘူး ”

“ အပေါ်ကနေ ဆောင့်ပေး”

ယမုံဖူးလဲ သီဟအပေါ်ကနေ အဖုတ်ကို ဖြဲကာ လီးကို တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်းချလိုက်သည်။ အပေါ်ကနေ ဆောင့်ရတာကို ယမုံဖူးကြိုက်သည်။ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ဆောင့်နိုင်သလို အရမ်းလဲကောင်းသည်။အရမ်းကို ကောင်းလာတာနဲ့အမျှ အပေါ်ကနေ တရစပ်ဆောင့်နေသည်။ ပါးစပ်ကလဲ တအီးအီးနဲ့ ။

တချက်ဆောင့်တိုင်း အသည်းထဲ နင့်နင့်သွားသည်။ သူမပြီးခါနီးမှာ သီဟက သူမကို လှဲချကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ကာ အပေါ်ကနေ အားရပါးရဆောင့်ပေးလိုက်ရာ အရည်တွေက တမံကျိုးသလို ထွက်သွားသည်လို့ ခံစားလိုက်ရသည်။

သီဟရဲ့ဆောင့်ချက်တွေက မရပ်။ ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ဆောင့်နေသည်။ ဆောင့်ချက်ပေါင်းတစ်ရာကျော်လာတော့ သီဟက

“ ကုန်းပေးစမ်း” 

ယမုံဖူး ကုတင်စွန်းမှာ တင်ကို စွင့်ကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သီဟ တင်ပါးတွေကိုဖျန်းခနဲ ဖျန်းခနဲရိုက်ကာ ဖင်ကြားထဲ တံတွေးထွေးချလိုက်ရင်း

“ တောက် လှလိုက်တဲ့ ဖင် မ ကို ဒီလို ကုန်းပြီးလိုးရတာ အရမ်းလိုးလို့ ကောင်းတာ ခံလို့ကောင်းလား”

ဖျန်းခနဲ ရိုက်လိုက်ပြန်သည်။

“ ကောင်းတယ် မင်း ဘယ်လိုလိုးလိုး အရမ်းကောင်းတယ် လုပ်တော့လေ အဟင့်ဟင့်”

ယမုံဖူး ရမ္မက်ထန်စွာ ပြောသည်။ သီဟလဲ အဖုတ်ထဲကို ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ ခပ်မှန်မှန် ဆောင့်ရင်းတင်ပါးကိုဖြဲကာ စအိုထဲ လက်မထည့်ကာ ကလိနေပြန်သည်။ ယမုံဖူး အားမလိုအားမရဖြစ်ကာ ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူမအရမ်းကို ဟော့နေသည်။ သီဟလဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို တချက်ချင်းဆောင့်လိုက်ရာ ယမုံဖူး အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ နဲ့ ရင်ထဲကို လှိုက်ကာသွားသည်။ တချက်ဆောင့်တိုင်း သားအိမ်ဝကို သွားသွားဆောင့်နေတာကိုး။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကမြန်လာသည်။ ကြမ်းလာသည်။ လီးထိပ်က သားအိမ်ဝကိုဆောင့်တိုင်း ကျင်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ အဖုတ်အတွင်းသား နုနုတွေက ညှစ်လာသည်။ သူ့ကို အချက်ပြနေသလို သူလဲ ပြီးချင်လာတာမို့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ညှစ်ကာ ဆောင့်ချလိုက်ရာ ယမုံဖူး တအင်းအင်းနဲ့ ပြီးသွားသလို သူ့လီးကိုလဲ ညှစ်ညှစ်ထားသည်။သူလဲ ဆောင့်ချက်တွေကို ညှာမနေတော့။

ဆောင့်နေလိုက်ရာ သူလဲ တကိုယ်လုံးကအကျောတွေ တောင့်သွားကာ ပြီးသွားသည်။ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်မှာ ထပ်ရင်သားအမောဖြေနေသည် ။ ကျေနပ်အားရနေသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ ယမုံဖူးကိုပွေ့ကာ ရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားပြီး နှစ်ယောက်သားဆေးကြောသန့်စင်လိုက်သည်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ယမုံဖူးကို အသတ်ဝတ်ခွင့်မပေး။ ကိုယ်လုံးတီးနေခိုင်းလို့ ရှက်နေသေးသည်။

စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ နေတာမို့ တဖြည်းဖြည်း ရဲလာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ကမ္ဘာဦးလူသားတွေလို အဝတ်မပါကြ။ မနက်သုံးနာရီလောက်ထိ နှစ်ယောက်သား နားလိုက်လုပ်လိုက်နှင့်။ မှိန်းခနဲအိပ်ပျော်သွားကာ သူလဲ မနက်ခြောက်နာရီလောက်နိုးတော့ ယမုံဖူးမနိုးသေး။ စောင်ခြုံပေးခဲ့ကာ သူလဲအိမ်ကို ခဏပြန်လာသည်။

အိမ်ရောက်တော့ ပြန်အိပ်လိုက်ရာ မနက်ကိုးနာရီကျော်မှနိုးတော့ ရေချိုးအဝတ်လဲကာ ကုမ္ပဏီသို့လာခဲ့လိုက်သည်။ ကုမ္ပဏီရောက်တော့ ယမုံဖူးက အပြုံးနဲ့ ကြိုသည်။ ဖက်ဖူးရောင်ဝမ်းဆက်နဲ့အရမ်းလှနေသည်။သူ ယမုံဖူးကိုတွေ့တိုင်း လုပ်ချင်နေမိသည်။ 

ကျန်တဲ့သူတွေက ယမုံဖူးကို မြင်တိုင်းမျက်စေ့အေးပြီး ကျက်သရေရှိတယ်။ အေးချမ်းတယ်။ သူမအလှက အရမ်းကို အေးမြတယ်ဆိုကြပေမယ့် သူကတော့ ယမုံဖူးကိုမြင်တိုင်း လုပ်ချင်နေသည်။ ကိုယ်တုံလုံးချွတ်ကာ အရှက်ကုန်အောင် လုပ်ချင်သည်။ ဒါကြောင့်လဲ လုပ်မိတာပင်။ သူ့တပည့်တွေက ယမုံဖူးကို ယူစေချင်သည်။ သူက တို့တွေက မောင်နှမတွေလိုဖြစ်နေကြပြီ။မရိုးမသားစိတ်မရျှိကြဘူးလို့ပြောထားလို့။

ပြီးတော့ သူတို့တွေ အမြင် အများအမြင်မှာလဲ မောင်နှမတွေလိုပင်။ စ လိုက် နောက်လိုက် သွားလိုက်လာလိုက်က အစ။ သုံးယောက်လုံးက အနေအထိုင် ပီရိကြသည်ကိုး။ယမုံဖူး ရန်ကုန်မှာ ဆယ်ရက်ကျော် ဆယ့်ငါးရက်အတွင်း သီဟနဲ့ မလိုးတဲ့ရက်မရှိ။ သူမတကိုယ်လုံးလဲ သီဟမထိဖူးတဲ့နေရာမရှိပေ။သူမ မန္တလေးပြန်တော့ သီဟက ဂျပန်သို့သွားသည်။

မမရွှေစင်က ပြန်မရောက်သေး။ နောက်ရက်မှပြန်ရောက်လာသည်။ သူမကို သီဟနဲ့ အနေအထားမေးတော့ သူမလဲအမှန်တိုင်းပြောပြသည်။ မမရွှေစင်က နှစ်ယောက်တယောက် လုပ်မလားမေးတော့ အဲ့လောက်ထိသူမမလုပ်ရဲ။ မမရွှေစင်ကလဲ ရီသည်။ သူမလဲ မလုပ်ရဲပါဘူးတဲ့။ ယမုံဖူး ညဖက်တွေဆို သီဟကို သတိရမိသား။

လိင်ကိစ္စကလွဲရင် သီဟကို အရမ်းခင်မိသည်။ ခင်ဖို့လဲကောင်းသည်။ ဆက်ဆံတဲ့ နေရာမှာလဲ ဆရာကြီး။သူမ ရင်သိမ့်တုန်ရသည်။ သီဟရွှေစင့်ဆီဖုန်းဆက်တော့ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်နေပြီတဲ့။ပြန်လာရင်အရမ်းတွေ့ချင်တယ်ပြောသည်။

သူလဲ ဒီတခါတော့ နောက်ပေါက်ကို မရမက တောင်းတာမို့ ရွှေစင်လဲ ပေးမယ်ပြောသည်။ သူပြန်ရောက်တော့ ကုမ္ပဏီကို တန်းဝင်လိုက်သည်။ ရွှေစင်က နေပြည်တော်ကို ဒီည သွားရမည်။ လေးရက်လောက်ကြာမည်တဲ့။ မလုပ်လိုက်ရ။ သူနဲ့ယမုံဖူးလုပ်တာကို ကြည့်ချင်တယ်ဆိုတာကြောင့် ကွန်ပျူတာထဲကနေ ကူးပေးလိုက်သည်။ သူမ နေပြည်တော်ကိုသွားတော့ သူမအမျိုးသားက တရုတ်ကို လေ့လာရေးသွားရသည်။သူမပြန်လာတော့ မနက်ကျ တွေ့မယ် ဆေးရုံကို သတင်းပို့ပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်။ အိမ်မှာ တွေ့မယ် ပြောသည်။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>