ကျွန်တော့် ပန်းဘုရင်မလေး အပိုင်း ( ၁ )

ကျွန်တော့် ပန်းဘုရင်မလေး အပိုင်း ( ၁ )

မောင်ဇော်ဦး ရင်ဖွင့်သည်။

နိဒါန်း

ဇာတ်လမ်းအစကတော့ ကျွန်တော် ရှစ်တန်း ဒုတိယ နှစ်၊ အသက်က ခင်ဗျားတို့ဘဲ တွက်ကြည့်လေ၊ ဘာရှိအုံးမလဲ၊ ၅ နှစ်မှာ ကျောင်းစနေတယ်ဗျာ၊ သူငယ်တန်းက စတာဆိုတော့ ရှစ်တန်းရောက်တော့ ၁၃-၁၄ နှစ်ပေါ့၊ တနှစ်ကျတော့ ဇတ်လမ်းစဖြစ်တဲ့ အချိန်မှာ လွန်ရော ကျွန်ရော ပိုပို လိုလိုလေး တွက်ကြည့်တော့ ၁၅ နှစ်ဘဲ ထားပါ၊ အဲဒီအချိန်တုန်းကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ၁၅ နှစ်လို့တောင် သတိမထားမိပါဘူး။ 

အဲ ပြောရရင် ခုနှစ်တန်းအထိက ကျောင်းစစ် စာမေးပွဲ တွေဆိုတော့ ဆရာမကို ကြောက်ရ၊ စာမေးပွဲ ကျရင် မိဘ ဆူခံထိမှာ ကြောက်ရ နဲ့ ယောက်ကျားတို့ တတ်အပ်တဲ့ အတတ်ဆန်းတွေကို လေ့လာ သင်ကြားဘို့ အခွင့်အရေး မရခဲ့ပါဘူး၊ အဲ ကျွန်တော်က စာအုပ်တော့ ကြိုက်တယ် ခင်ဗျ၊ ကာတွန်းကို မလွတ်တန်းဖတ်တယ်၊ ဝထ္ထု တွေလဲ ဖတ်တယ်၊ မှတ်မိသလောက်ပြောရရင် အရေးအသား သွက်တဲ့ မောင်ကိုဦးတို့ ညီညီနိုင်တို့ လို စုံထောက်လိုလို စွန့်စာခန်းလိုမျိုး တွေကြိုက်တယ်၊ ကျောင်းစကတော့ ကချလာ၊ အလယ်အလတ်လောက်ပေါ့၊ အတန်းထဲမှာ အညံ့ဆုံး သူက လေးဘာသာလောက် ကျရင် ကျွန်တော်က နှစ်ဘာသာလောက် ကျတယ် ဆိုတဲ့ အဆင့် လောက်ကပေါ့။ 

ဒါပေမဲ့ ခုနှစ်တန်း အထိကတော့ တနှစ်တစ်တန်း မှန်မှန်အောင်ခဲ့ပါရဲ့၊ အဲ ဖေါက်တာက ရှစ်တန်း စတက်တဲ့နှစ်၊ ကျွန်တော်နေတာက ပဲခူးမြို့၊ လူလတ်တန်းစာ ရပ်ကွက်တခု၊ အိမ်တွေက လုံးချင်းအိမ်တွေ၊ အိမ် တလုံးနဲ့တလုံးကြား လူသွားလို့ရတယ်၊ လမ်းမကြီးကလဲ သွားလို့ရတယ်၊ အိမ်ကြားလမ်းက သွားရင် များသောအားဖြင့် နောက်ဖေးပေါက်တွေ ရောက်သွားတာ များတာဘဲ၊ ကျွန်တော်တို့ ကတော့ တအိမ်နဲ့ တအိမ် ကူးလည် ချင်ရင် အိမ်ကြားလမ်း ကိုဘဲ သုံးပြီး နောက်ဖေးပေါက်က တက်သွားလိုက်တာဘဲ၊ အနီးပတ်ဝန်းကျင် ကရင်းနှီးပြီးသားတွေ လည်နေကြ ဆိုတော့ သိပ်ပြသနာ မရှိပါဘူး၊ ကျွန်တော် အားရင် ပျင်းပျင်းရှိရင် ကာတွန်းစာအုပ် သွားသွား ဖတ်တတ်တဲ့ အိမ်ကတော့ မတင်တို့ အိမ်ပေါ့။ 

သူ့ကို ကျွန်တော်က မတင်လို့ဘဲခေါ်တယ်၊ သူက အမအကြီးဆုံး၊ သမီးလေး တယောက်ရှိတယ်၊ တခါတခါ သူနဲ့ နေတယ်၊ တခါတခါ သူ့ယေက်ခမတွေနဲ့ နေတယ်၊ သမီးလေးက အင်း အဲဒီတုန်က ရှိလှ ၇ - ၈ နှစ်ပေါ့၊ ယောက်ကျားက စစ်ဗိုလ်လို့တော့ ပြောတာဘဲ၊ ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ကို ပြောင်းလာတော့ သူ့ ယောက်ကျား ပါမလာတော့ဘူး၊ တိုက်ပွဲမှာ ကျပြီး ဆုံးပြီ လို့ ပြောတာဘဲ၊ အသက်က ၃ဝ ကျော်လောက်ပေါ့၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ ရွှေဘဲ၊တင်ဆို ကားပြီး တောင့်တုန်းဘဲ၊ ရင်လဲ လှတယ်၊ ခါးလေးလဲရှိတယ်၊ ရှိတယ်ဆိုတာက သိမ်ပြီး နေတာကိုပြောတာပါ၊ 

နောက်သူ့ညီမ မသန်းတဲ့၊ ပဲခူးဒေသကောလိပ်မှာ ဆရာမလုပ်တယ်၊ စာသင်တဲ့ ဆရာမတော့မဟုတ်ဘူးထင်တယ်၊ လက်တွေ့ခန်းတွေ မှာ ကြီကြပ်ရတဲ့ ဆရာမ ဖြစ်ပုံရတယ်၊ ကျွန်တော်တော့သေချာ မသိဘူး၊ ကောလိပ်ကျောင်းကို ရောက်လဲမရောက် ဘူးတော့ မသိဘူး၊ အသက်က ၂၅ ဝန်းကျင်လောက် ထင်တယ် အပျိုကြီး၊ ကိုယ်လုံးက နဲနဲပြည့်တယ်၊ ဝတယ်လို့ ပြောချင်ရင် တောင်ပြောလို့ ရတယ်၊ တကယ်တန်းတော့ မဝပါဘူး၊ ကျွန်တော်က တော့ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး လို့ဘဲ ဆိုချင်တယ်၊ သူ့ အမ လောက် ခါးကမသိမ်ပေမဲ့ ကြည့်လို့ ရှု့လို့ တော့ကောင်းပါတယ်၊ 

အဲ ညီမအငယ်ဆုံးက ချိုချိုတဲ့၊ ၁ဝ တန်းကို တတိယ အကြိမ်ဖြေဘို့ ကြိုးစားနေတဲ့ အချိန်၊ ကျွန်တော့် ထက်ကြီးလှ ၅ နှစ်ပေါ့၊ ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ လှတဲ့ စာရင်းဝင်ပါတယ်၊ ရီးစားလဲ ရှိတယ်ပြောတယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေ ပြောတာ ကြားတာပါ၊ ရပ်ကွက်ထဲကကောင်တွေကိုတော့ ရီးစားမထားဘူး၊အဲ သူတို့ ညီအမ ရပ်ကွက်ထဲကို ပြောင်းလာတာ ၃- နှစ်လောက်တော့ရှိပြီ၊ ဇာတ်လမ်းက ကျွန်တော် ၈-တန်း ဒုတိယ နှစ်မှာ စတာဆိုတာ့ ကျွန်တော် ၆-တန်းလောက်ကတဲက ပြောင်းလာတယ်ဘဲ ဆိုပါစို့။

နှစ်တွေက နဲနဲကြာပြီဆိုတော့ သေချာတော့ မမှတ်မိတော့ဘူး၊ အဲဒီလောက်အချိန်ကတဲက ကျွန်တော် သူတို့ အိမ်ကို တံခါးမရှိ ဒါးမရှိ ဝင်နေထွက်နေကျ၊ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်က ခလေးဆိုတော့ ဘာပြဿနာမှမရှိပါဘူး၊ ချိုချို ငှားလာတဲ့ စာအုပ်တွေ သွားသွားဖတ်တာဘဲ၊ အိမ်မှာ ပျင်းလာရင် အိမ်ကြာလမ်းက ကူး နောက်ဖေး ပေါက်ကဝင်ပြီး မတင်ရေ ကာတွန်းစာအုပ်ရှိလား ဆိုပြီး ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင် ဖတ်တာဘဲ၊ ပြီးရင် ပြန်၊ ဒါဘဲ၊ ဘာညာထွေတွေထူးထူး ဘာမှ ဇယားမရှိဘူး၊

အဲ တခါတခါ မသန်းက သူအားတဲ့ အချိန်ဆို အိမ်ရှေ့ ၂-ယောက်ထိုင် ကြိမ်ကုလားထိုင်မှာ သူ့ ပေါင်ပေါ်ကျွန်တော့်ခေါင်းတင်ပြီး နားကလော်ပေးတတ်တယ်၊ ငယ်သေးတော့ အဲဒီတုန်းက ဘာစိတ်မှ မဖြစ်ပါဘူး၊တကယ်ပြောတာ၊ သာယာတာတော့ သာယာတာပေါ့လေ၊ တနှာစိတ်တော့ မဖြစ်ပါဘူး၊ ငယ်ကလဲ ငယ်သေးတာကိုး၊ ချိုချိုနဲ့ ကတော့ မေးထူး ခေါ်ပြောလောက်ပါဘဲ။

အဲ ရှစ်တန်း စတက်တော့ ဆရာမလက်က လွတ်ပြီ၊ ကျွတ်ပြီ ဆိုပြီး အစွန်းကုန် ကဲတော့တာဘဲ၊ အတန်းထဲ မှာကလဲ အတန်းတိုင်းကို တဘုတ်ဘုတ် ကျပြီးတက်လာတဲ့ ဆရာသမား အကိုကြီးတွေနဲ့လဲ ဆုံပြီလေ၊ အဲဒီမှာယောက်ကျားတို့ တတ်အပ်တဲ့ အတတ်မျိုးစုံကို သင်တော့တာဘဲ၊ ဆေးလိပ် သောက်တတ်လာတယ်၊ ထန်းရေ သောက်တတ်လာတယ်၊ ကျောင်းပြေးတတ်လာတယ်၊ နောက်တခုက နှာ ကျတတ်လာတယ်ပေါ့။

ကျွန်တော့်စိတ် ထင် အဲဒီအချိန်မှာ ဂွင်းစတိုက် တတ်လာတယ် ထင်တာဘဲ၊ နှာ ကျတတ်လာတယ်ဆိုတာက အပြာစာအုပ် ခိုးဖတ်တတ်လာတာ က စတယ်လို့ ပြောရမလား၊ ပထမဆုံး အပြာစာအုပ် စဖတ်တဲ့ အချိန်ကဆိုဘာပြောကောင်းမလဲ လီးဆို မာတောင့်နေတာဘဲ၊ အလံတိုင်လား ထင်ရတယ်၊ ပြီးတော့ စာမရ ဝမခန်း အကိုကြီး ဆရာသမားတွေရဲ့ လုတ်ဇာတ်လား၊ အမှန်အကန်လား မသိတဲ့ နှာ ဇာတ်လမ်းတွေ နားထောင်ဖြစ်တယ်လေ။

အဲဒီလို ယောက်ကျားတို့ တတ်အပ်တဲ့ အတတ်တွေကို တနှစ်တာ လေ့လာပြီးသကာလ၊ ရှစ်တန်းစာမေးပွဲကျပါလေရော၊ သိတယ်။ ဖြေပြီးကတဲက ကိုယ့်အခြေအနေ၊ ကျမယ်ဆိုတာ သိနေတယ်လေ၊ ဒီတော့ အိမ်ကဆူကြိမ်းမဲ့ ဒဏ်သက်သာရအောင် ကိုယ့်လိုဘဲ စာမေးပွဲ ကျတဲ့ သူငယ်ချင်း ၂ ယောက်နဲ့ အတူ အောင်စာရင်းထွက်တဲ့နေ့မှာဘဲ ဘုန်ကြီးကျောင်းမှာ ဘ ဘုန်းကြီး သင်္ကန်းနဲ့ ဘဲ ကိုရင်ဝတ်လိုက်တယ်လေ၊ ဟ ဟ ဘာရမလဲ၊ စာမေးပွဲ ကျတာ စိတ်ညစ်လို့ ကိုယ်ရင်ဝတ်လိုက်တဲ့ သဘောပေါ့၊ ပထမတော့ မထွက်တော့ဘူးလိုလို လေသံပြစ်သေးတယ်၊ ၂- ပတ်လောက်ကြာတော့ ကိုရင်ထွက်လိုက်တယ်၊ ဆူတော့ ဆူခံထိသေးတာပေါ့၊သက်သာတာပေါ့လေ၊ မှတ်မိသေးတယ်၊ ကိုရင် က ထွက်ပြီး စက်ဘီး တစ်စီးနဲ့ သူငယ်ချင်း ၃ ယောက် ဂလေရိုက်နေတာကို ဘယ်သူက ဘယ်လိုစလိုက်သည် မသိ၊ ဆားပုလင်း နှင်းမောင် နှင့် ဂတုံး ၃ ကောင် ဆိုပြီးနာမည်တောင် တွင်သွားသေးတယ်။

တခုကောင်းတာက အဲလိုလေး ဖြစ်သွားတော့ လူက ခလေးအရာကနေ လူကြီးအရာကို ရောက်လာသလိုဘဲ၊ ရပ်ကွက်ကလဲ အသိအမှတ်ပြုလာသလိုဘဲ၊ အဲ မတင်တို့အိမ်ကို တော့ အားရင်အားသလို ရောက်မြဲ၊ ကာတွန်းဖတ်မြဲ၊အဲဒီမှာ နှ ာကျတတ်လာတာကကျွန်တော်၊ ကာတွန်းဖတ်ရင် ဧည့်ခန်းက ခုံမှာ ထိုင်ဖတ်တယ်၊ ဧည့်ခန်က လှမ်းကြည့်ရင် သူတို့ မီးဖိုချောင်ကို မြင်ရတယ်၊ အကာအကွယ် မရှိဘူး၊ မီဖိုချောင်ရှေ့မှာ အိပ်ခန်းရှိတယ်၊ တံခါးမရှိဘူ၊ လိုက်ကာ ကာထားတယ်၊ အခန်းကျယ်၊ ညီအမ ၃ ယောက် တခန်းထဲအိပ်တယ်၊ ကုတင် ၃ လုံးရှိတယ်။

မီးဖိုက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချက်ရတယ်၊ အသားတွေ လှီးတာ ပုဂံ တွေဆေးတာ ကတော့ မီးဖိုချောင်နောက်ဖက် ရေကပြင်မှာ ဆေးတယ်၊ အဲဒီမှာ ရေလဲချိုး တယ်၊ ရေနဲ့ ပတ်သက်တာဆို အဲဒီမှာ အကုန်သုံးတယ်ပေါ့၊ အဲဒီဘေးမှာ အိမ်သာ၊မတင်က ဟင်းချက်ရင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ချက်တာများတယ်၊ အစကတော့ ကျွန်တော်လဲ မသိပါဘူး၊ အရင်အရင် ဘယ်တုန်းကမှလဲ သတိမထားမိခဲ့ဘူး၊ အခုပထမဆုံး စသတိထားမိတဲ့ အချိန်အထိပေါ့၊ ကာတွန်းဖတ်ရင်းနဲ့ မတင်ကို လှမ်းကြည့်မိလိုက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ဟင်းချက်နေတဲ့ မတင်က ကျွန်တော်နဲ့ ဘေးစောင်းအနေအထား၊ ဟင်းချက်ရင်းထိုင်နေတာ အောက်စလွတ်နေတယ်လေ၊ အရမ်းစောင်းမနေတော့ ပေါင်ရင်းဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကြီးကို မြင်နေရတယ်၊ လင်းနေတော့ အကုန်မြင်နေရတာပေါ့၊ အတွင်းခံ မဝတ်ထားဘူး။

ကျွန်တော့် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ပြီး အသက်ရှု ကြပ်လာသလိုဘဲ ခံစားရတယ်၊ ပထမဆုံး အရှင်လတ်လတ် မိန်းမတယောက်ရဲ့ ပေါင်ရင်း အတွင်းသားကို စမြင်ဘူးတာ၊ အခုတောင် ဒီစာ ရေးရင်း အဲဒီဖီလင်ပြန်ခံစားရသလိုဘဲ၊ မတင်ကတော့ ဘာမှသတိမထားမိပါဘူး၊ ခဏကြာတော့ သူနေရာရွှေ့တော့ ပေါင်နဲ့ ခြေသလုံးကြားညှပ်နေတဲ့ ထမီကို ဆွဲတင်လိုက်တော့ ရုပ်ရှင်ကောင်းတုန်း မီပျက်သွားသလိုဘဲ၊ အဲဒါ မီးပြန်လာမလားဆိုပြီး ဖတ်လို့ ပြီးနေတဲ့ စာအုပ်ကို လက်ကမချသေးဘဲ မီးပြန်လာတာကို စောင့်နေတာ၊ မီးကပြန်မလာတော့ဘူး။

အဲလို စမြင်ဘူးပြီးသကာလ နောက်ဆို သူဟင်းချက်တဲ့ အချိန်တိုင်း သူ့ အိမ်သွားနေ ကျဖြစ်သွားပြိး ရုပ်ရှင် သွားသွားကြည့်တော့တာဘဲ၊ တကယ်ပြောတာ သူအိမ်မှာနေရင် အတွင်းခံမဝတ်တာ အဲဒီမှာသိတာပါဘဲ၊ အဲဒီလို ရုပ်ရှင်သွားသွားကြည့်တာ ၃- ၄ လ လောက်မှာ ရုပ်ရှင်ပြတိုင်း ဘယ်တော့မှ အတွင်းခံမပါဘူး၊ တခါတခါ သူ့ အမွှေးမဲမဲ တွေဖုံးနေတဲ့ ပြကွက်ကောင်းကောင်းလဲ တွေ့တာဘဲ၊ တခါတခါလှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ ကိုယ်အလှုပ်မှာ ပေါ်သွားတာတွေကို ကောင်းဘွိုင်ကားထဲကလို သေနပ်ဆွဲထုတ်တာမမြင်လိုက်ဘဲ သေနပ်သံကြားပြီး လူလဲသွားတာသာ မြင်လိုက်သလို မဖြစ်စေဘဲ၊ သေနပ်ဆွဲထုတ်တာ မြင်အောင် ကြည့်သလို မျက်စိကို အစွန်းကုန် ပြူးပြီး နဲနဲလေးမှ မလစ်အောင် ကြည့်တတ်နေပြီ၊ ပြီးရင်အိမ်ပြန်ပြီး အိမ်သာထဲဝင် ဂွင်းတိုက်ရတာ အမောပါဘဲ။

အဲ ဖြစ်ချင်တော့ တနေ့နေ့ခင်းပိုင်းလောက် သူ့အိမ်ရောက်သွားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်မှာ မတင် တယောက်ထဲရှိနေတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ အိမ်ရှေ့ ခုံမှာ ထိုင်ပြီး စားပွဲ ပေါ်က ကာတွန်းစာအုပ်ကို ဆွဲဖတ်လိုက်တယ်၊ခဏကြာတော့ မတင်က

'' ဟဲ့ ငဇော် မတင်ကို မီးသီး လဲပေးမလား မတင် မမှီလို့'' 

ဆိုတော့

'' အင်း အင်း ရတယ် မတင် ဘယ်ဟာလဲ'' 

ဆိုပြီး စာအုပ်ကို ချပြီး မတင် ရှိရာ မီးဖို ဖက်ကို လာခဲ့တယ်၊ပြောပြီးပြီလားတော့ မသိဘူး၊ ကျွန်တော့် ကို တရပ်ကွက်လုံးက ငဇော် လို့ဘဲ ခေါ်ကြတယ်၊ အိမ်ကလဲ အဲလိုဘဲခေါ်တယ်၊ ကြည့်လိုက်တော့ မီးဖို ခန်းမီးလုံး၊ အိမ်က နဲနဲမြင့်တော့ တော်ရုံ မမှီဘူး၊ ကျွန်တော်လဲ မမှီဘူး၊ ဒါနဲ့ အိမ်ရှေ့ က ကုလားထိုင် ယူပြီး တက်ကြည့်တယ်၊ မမှီသေးဘူး၊ အဲဒီကုလားထိုင် ပေါ် ခွေးခြေခုံ အပုလေးထပ်တင်ပြီး

'' မတင် ကိုင်ထားပေးအုံး'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော် ကုလားထိုင်ပေါ်ကနေ ခွေးခြေခုံလေးပေါ် လှမ်းတက်လိုက်တယ်၊မတင်က ကျွန်တော့်ရှေ့က ရပ်ပြီး ကျွန်တော့် ရှပ်အင်္ကျီ (ဘိုက်သားနားက) ကို ကိုင်ထားတယ်၊ ကျွန်တော့် ငပဲနဲ့ မတင် မျက်နှာ နဲ့ က တတန်းတည်း၊အဲ မမှီ့တမှီလေး ခြေဖျား ထောက်လိုက်တော့ မှီသွားတယ်၊ မီးလုံးက မီးကြိုးနဲ့တွဲလောင်းလေးကျနေတာဆိုတော့ လက်တဖက်က မီးလုံးတပ်ထားတဲ့ အုံကို ကိုင်၊ တဖက်က မီးလုံးကို ကိုင်လှဲ့ ဖြုတ်ရတယ်လေ၊

'' ဟဲ့ လဲ တတ်ရဲ့လား'' 

လို့ မတင်ကလှမ်းမေးတော့

'' လဲတတ်ပါတယ် မတင်ရဲ့'' 

လို့လဲ လှမ်းအဖြေ၊ ဗြုံးဆို ကျွန်တော့် ပုဆိုးက ဂွင်းလုံး ကျွတ်ကျပါလေရော၊ခြေဖျားအထောက်၊ စကား လှမ်းအပြော၊ မီးလုံးကို အားစိုက် အလှည့် ဘိုက်သားက ချပ်သွားတယ်နဲ့ တူပါရဲ့ ၊ ပုဆိုးက ချောင်ပြီး ကျွတ်ကျပါလေရော၊ ကံကောင်းချင်တော့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီက မပါဘူးဗျာ၊ အတွင်းခံ ဘောင်ဘီ ပါရင် ဇတ်လမ်းက ဖြစ်ချင်မှ ဖြစ်မှာ၊ကျွန်တော် လီးက မတင်မျက်နှာရှေ့မှာ တန်းလန်းကြီး၊ ပြောရအုံးမယ် ကျွန်တော့် ငပဲ အကြောင်း၊ အဲဒါ လှို့ဝှက်ချက် တော်ရုံ လူမသိဘူး၊ ကျွန်တော်က ဗမာ လူမျိုး၊

ဒါပေမဲ့ မေမေ ပြောတော့ ကျွန်တော် မွေးတုန်းက သားရေက ရှည်နေပြီး ရှုရှု မထွက်လို့ သားရေကို ဖြတ်လိုက်ရတယ်လို့ ပြောတာဘဲ၊ ဆရာဝန်က ဘဲ လက်လွန်သွားတာလား၊ စေတနာ ဗလဝ ထားလိုက်တာလား တော့မသိဘူး၊ ငယ်ငယ်လေးထဲက ဒစ်က လန်နေတယ်၊ ဒီအတိုင်း ဘာမှ မဖြစ်တာတောင် ဒစ်က ပေါ်နေတယ်၊ ဟိုလေ ရှင်ပြုထားတဲ့ ကုလားတွေမျိုး၊

'' အဲ အဲ မတင် လုံချည် ကျွတ်ကျပြီ'' 

ခွေးခြေခုံပေါ် ရပ်ရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊မတင်က ကျွန်တော့်လုံချည် ကူကောက်ပေးပါရဲ့၊ ဖြစ်ချင်တော့ လုံချည်က ခွေးခြေခုံနဲ့ ညိပြီး တော်ရုံ ဆွဲတင်လို့ မရဖြစ်နေတယ်၊ မတင်တော့ ကျွန်တော့် ငပဲ ကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး မြင်သွားရှာတယ်၊ ဆွဲတင်လို့ ရတော့ လုံချည်ကို ပြန်ဝတ်ပြီး မီးလုံး ကို လဲပေးလိုက်တယ်၊ ဒါတောင် မီးလုံး အသစ် ပြန်တတ် ဘို့ အပေးမှာ မတင်က

'' သတိထားအုံး လုံချည် ထပ်ကျွတ်အုံးမယ်တဲ့''

'' အာ မတင်ကလဲ'' 

ဒါဘဲ ပြောပြီး မီးလုံး တတ်ပေးလိုက်တယ်။ ရှက်လိုက်တာ အဲဒီတုန်းက၊လဲပြီး အိမ်ရှေ့ ခုံပေါ် ပြန်အထိုင် မတင် ကလိုက်လာပြီး ကျွန်တော့်ဘေး ဝင်ထိုင်တယ်၊ ကျွန်တော် ထိုင်နေတာက ၂ ယောက်ထိုင် ခုံ၊

'' ဟဲ့ ငဇော်  ပြစမ်း မင်းဟာက လူကြီးလို ဘဲ'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ပုဆိုးချည်ထားတဲ့နေရာကို လှမ်းဖြေတော့

'' အာ မတင်ကလဲ'' 

ဆိုပြီး သူလက်ကို လှမ်းတားလိုက်တာ မမှီလိုက်ဘူး၊

''နေစမ်းပါ ငဇော်ရယ်၊ ငါကြည့် အုံးမယ်'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော့် ငပဲ ကို လှမ်းကိုင်ကြည့်တယ်။ ပထမတော့ လက်ချောင်းလေးနဲ့ လီးတံ ကို ကိုင်ကြည့်တယ်၊ နောက် ဒစ်ပေါ်နေပေမဲ့ သားရေ ကို အောက်ကို ဆွဲကြည့်တယ်၊ သားရေက အောက်ကို ထပ်လှောကျပြီး လီးနဲ့ တပြေးတည်းဖြစ်သွားရော၊ နောက် အပေါ်ကို ပြန်ဆွဲစု ကြည့်တယ်၊ အဲလို ၃ - ၄ ခါလောက် မတင်က လုပ်တော့ ကျွန်တော့် ငပဲ က ထောင်လာပါ လေရော၊ သေချာတာ တခုကတော့ ပထမဆုံး မတင်အောက်စလွတ်တာ စမြင်ကာစလောက်ရင်မခုန်တာ အမှန်ဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ရင်ထဲမှာ ပူနေသလိုဘဲ၊ ကျွန်တော့် ငပဲ ကထောင်လာတော့ သူက

'' ငဇော်ရယ် ငါက နင့်ကို ခလေးမှတ်နေတာ ခုတော့ ကြည့်စမ်းပါအုံး'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော့် နားပိုကပ်ပြီးကျွန်တော့် လီးကို သေချာ ဆုတ်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေလေရဲ့၊ ကောင်းလိုက်တာနော်၊ ကိုယ့်ဟာကို တိုက်တာနဲ့ တခြားစီဘဲ၊ သူ့ လက်နဲ့ ဆုတ်လိုက်ကတဲက အရသာ က အပြည့်အဝ တက်နေပြီ၊ တိုက်နေတာကလဲ ရွရွလေး၊ တခါတခါ ဥလေးကို လဲ ပွတ်ပေးရဲ့၊ ကျွန်တော်လဲ မတင် ကို မှီပြီး ဖီလင်တက်နေလေရဲ့၊ အဲဒီမှာ မတင်က ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ ပေါင်ကြားမှာ နေရာ ချပေးတယ်၊ ဟင်အင်း ထမီပေါ်က မဟုတ်ဘူး၊ သူ့ ထမီကို ဘယ်တုန်းက ဖြည်လိုက်တယ် ဆိုတာ ကျွန်တော် မသိလိုက်ဘူး၊ ချပေးတဲ့ နေရာ က သူ့ အမွေးကြမ်း ပေါ်မှာ၊ ကျွန်တော်လဲ တတ်တဲ့ ပညာ မနေသာ ဆိုသလိုဘဲ၊အလိုအလှောက်လား ဘာလားတော့ မသိဘူး၊ သူ့ အဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။

ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ သူက ကိုယ့်လီးကို ကိုင်ကစား၊ ကိုယ်က သူ့ အဖုတ်ကို ပွတ်ကစားနဲ့ ၂ ယောက်သား ဘာစကားမှ မဆိုဘဲ ဇိမ်တက်နေကြတာ၊ ပွတ်လို့ ကလဲ ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းဆို သူကလဲ အလိုက်သသိဘဲ ကားထားပေးတာကိုး၊ အရည်တွေဆို လက်မှာ ချွဲကျိနေတာဘဲ၊အမှန်က အဲဒီနေရာ မှာ ဘာဂျာ တွေဘာတွေ အပြီအပြင်ဆွဲရမှာ၊ အခုနေများ အဲလို အခွင့်အရေး ပြန်ရလို့ကတော့ မတင် နတ်ပြည်ရောက်တာထက်တောင် ကောင်းသွားနိုင်တယ်၊ အင်း ပထမဆုံး အတွေ့ အကြုံ ဆိုတော့လဲ ဂလောက်တော့ ရှိပေမပေါ့။

ငယ်သေးတာလဲ ပါတာဘဲလေ၊ ခဏလေးနေတော့ လာ ငဇော် ဆိုပြီး ကျွန်တော့် လက်ကို ဆွဲပြီး အခန်းထဲ ခေါ်သွားတယ်၊အခန်းထဲ ရောက်တော့ သူ့ ကုတင်မှာ သူက ကန့်လန့် လှဲချလိုက်တယ်၊ ထမီမရှိတော့ဘူးနော်၊ ကျွန်တော်လဲလုံချည်မရှိတော့ဘူး၊ အခန်းထဲရောက်ကတဲက ကျွတ်နေပြီ၊ ပြီးတော့ သူ့ ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို ထောင်လိုက်တော့ သူ့ အဖုတ်က အပေါ်တက်လာတယ်၊သိတယ်မှုတ်လား။ 

အင်း ဥပမာ ပြောရရင် မတင်ကို ဘေးတိုက်အနေအထားက ကြည့်ရင် အင်္ဂလိပ် အက္ခရာဇက် လိုမျိုးလေ၊ ခြေ ၂ ချောင်းက အပေါ်မှာ ကွေးကွေးလေး၊ကျွန်တော်လဲ သူ့ ခြေ ၂ ချောင်းကြားဝင်ရပ်တော့ ကျွန်တော့် လီးနဲ့ သူ့ အဖုတ်နဲ့ ကတန်းနေတာဘဲ၊သူက ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ပြီး အပေါက်ဝ တေ့ပေးတော့ ကျွန်တော်လဲ ထိုးချ လိုက်တယ်၊ရှလွတ် ဆိုပြီး အရည်တွေ ရွှဲနေတဲ့ သူ့အဖုတ်ထဲ ကျွန်တော့်လီးဟာ အဆုံးထိတန်းဝင်သွားတာပါဘဲ၊

'' အား  ကောင်းလိုက်တာ ငဇော်ရယ်'' 

ဆိုပြီး မတင် မျက်နှာ မှာ ပေါ်လာတဲ့ ခံစားချက် ကို ကျွန်တော်ဘယ်လို ရေးပြရမှန်းတောင် မသိပါဘူး၊ အင်း သူ လီးငတ်နေတာ တော်တော် ကြာပြီ ဆိုတာ ကျွန်တော် ပြောရဲတယ်၊ကျွန်တော်လား  ဝိုး ဘယ်လိုပြောရမလဲ ခင်ဗျားတို ချောကလက်စားဘူးလား၊ အင်မတန် ချိုဆိမ့်မွှေးကြိုင်နေတဲ့ ချောကလက် ကို ပါးစပ်ထဲ ထဲ့လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ခံစားလိုက်ရတဲ့ အရသာလေ။

ဟင်အင်း မတူဘူး၊ တကယ်ပြောတာ၊ ဒီထက်ကောင်းတယ်၊ အရသာက ပါးစပ်မှာ မရှိဘူး၊ ကျွန်တော့်လီးက အလွန်တရာ နူးညံ့တယ် လို့ ထင်ရတဲ့ အခေါင်းပေါက်လေးထဲကို အံဝင်ဂွင်ကျလေး ဝင်နေတဲ့ အရသာဟာ လီးကတဆင့် ဦးနှောက်ဆီ ရောက်လာတော့ ဦးနှောက်က ဘာအရသာလဲ ဆိုတာ ရုတ်တရက် နာမည်ပေးလို့ မတတ်ဘူး ဖြစ်နေတယ်၊ ကောင်းတထက် ပိုကောင်းတယ်၊ ပိုကောင်းတာထက် သာလွန်တယ် လို့ဘဲ ကမန်းကတမ်း နာမည်တတ်လိုက်ပြီး အရသာ နောက်ကို လူရော ဦးနှောက်ပါ မျောပါသွားတော့တာပါဘဲ။

ပထမနှစ်တုန်းက စာတွေ့ သင်တန်းအရ ဒီလိုဖြစ်ရင် ဒီလိုလုပ်ရမယ် ဆိုတာ ဘယ်ပျောက်ကုန်တယ် မသိပါဘူး၊ သဘာဝ အရ အလိုအလျောက်ပါဘဲ၊ အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့ ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ဆွဲထုတ် ကြည့်တယ်၊ အင်းလေ ဆက်သွင်းလို့မှ မရတော့တာကိုး၊ ရင်ထဲ ဟာသွားသလိုဘဲ၊ ဒါနဲ့ ကမန်းကတမ်း ပြန်သွင်းလိုက်တယ်၊ ပြန်ကောင်းသွားတယ်။

အဆုံးထိရောက်သွားတော့ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ ပြန်ဟာသွားတယ်၊ ပြန်သွင်းလိုက်တယ်၊ အဲ့ပြန်ကောင်းသွားပြန်ရော၊ အဲလိုလေး ၁ဝ ချက်လောက်လုပ်လိုက်တော့ မတင်က

'' အင်း အင်း ဆောင့် ငဇော် ဆောင့်၊ မတင်ကို ဆောင့်ပေး'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တာ့်လက်ကို အတင်းဆွဲတော့ ကျွန်တော်လဲ သာသာလေး ဆွဲထုတ်လိုက်၊ သာသာလေး ထိုးသွင်းလိုက် နဲ့ ကျွန်တော့် လီးက မတင် စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက် ဝင်သွားတဲ့ အချိန် မှာ မတင်ဆီက အင်း ဆိုပြီး ထွက်လာတဲ့ သာသာယာယာတိုးတိုးတိတ်တိတ်အသံဟာ ကျွန်တော့် နားထဲမှာ မေဆွိ သီချင်းသံ ထက်ပို နားထောင်ကောင်းနေသလို မတင် က တအင်း အင်း နဲ့ ကျွန်တော် ထိုးသွင်းတိုင်း အင်း တလုံးက ပါးစပ်က ထွက်ထွက် လာတယ်။

ခဏနေတော့

'' ဆောင့် ဆောင့် ငဇော် မြန်မြန်ဆောင့် မြန်မြန်ဆောင့် မတင်ပီးတော့မယ်၊ မြန်မြန်ဆောင့်'' 

ဆိုတော့

ကျွန်တော်လဲ အရှိန်မြှင့် အဆောင့်၊ သူကလဲ အပီး ကျွန်တော်လဲ အပီး အချိန်ကိုက်ဘဲ၊ ပြီးတော့ သူက ကျွန်တော့် လက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ ကိုယ်ပေါ် ဆွဲချပြီး၊ သူ့ ခြေထေက် ၂ ချောင်းက ကျွန်တော့် ခါးကို အတင်းခွထားတာပါဘဲ၊ ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ပထမဆုံး အကြိမ် လိုးဘူးချင်းဘဲ၊ မပြီးသေးဘူးခင်ဗျ၊ ကျွန်တော်က အရည်ထွက်သွားပေမဲ့လဲ လီးက မတင် အဖုတ်ထဲမှာ စိုက်နေတုန်းဘဲလေ၊

သူကလဲ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး ခွထားတယ်ဆိုတော့ အရမ်းကောင်းတုန်းပေါ့၊ နောက်တကြောင်းကကျွန်တော့် မျက်နှာက မတင် လည်တိုင်နဲ့ အပ်နေတာဘဲ၊ အဲဒီအနံက သနပ်ခါးနံ့ နဲ့ ချွေးနံ့ စပ်ထားတာ တဲ့အနံ့၊ တစ်မျိုးလေး၊ ကျွန်တော့် လက်ကလဲ မတင် ကိုယ်လေးကို ချိုင်းကြားအောက်က သိုင်းဖက်ထားတာဆိုတော့ ဖီလင်က ပြန်တက်လာတာပေါ့၊ ပြန်တက်တာတယ်သာ ဆိုရတာပါ၊ အဲဒီတုန်းက ဖီလင် က ကျမှကျရဲ့လားလို မေးစရာတောင် ဖြစ်လာတယ်၊ ကျိန်းသေတာကတော့ ကျွန်တော့်လီးက မတင် အဖုတ်ထဲမှာတောင်မြဲတောင်နေတယ် ဆိုတာပါဘဲ၊

ခဏလေးနေတော့ မတင်က ကျွန်တော်ကို ဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို နေသားတကျ ကိုယ်ကို တွန့်ပြီး ရွေ့တက်လိုက်တယ်၊ ကျွန်တော့် ကို ခွထားတဲ့ ခြေထောက်ကိုလဲ ကုတင်ပေါ်မှာ ထောင်ထားလိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို အံဝင်ဂွင်ကျ ဖြစ်သွားတယ် မသိပါဘူး၊ ကျွန်တော် သိတော့ ကျွန်တော် ခြေ ၂ ချောင်းထောင်ပြီး အိပ်နေတဲ့ မတင်ကို ဒူးထောက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတော့တာဘဲ၊ မတင်ဘဲ သူ့အင်္ကျီ တွေကို ချွတ်လိုက်တာလား၊ ကျွန်တော်ကဘဲ ချွတ်လိုက်တာလား၊ သေချာ မမှတ်မိတော့ပါဘူး၊ ကျွန်တော့် မျက်စိထဲ အခု ပုံဖေါ်လို့ ရတာကတော့ ကျွန်တော် ဆောင့်တိုင်း နဲနဲတွဲနေတဲ့ မတင် နို့ နှစ်လုံးက အပေါ်ကိုလှိမ့်လှိမ့်တက် သွားတာကိုဘဲ။ တော်တော်ကြည့်လို့ကောင်းတာဗျ၊ အဲဒီနေ့ကဗျာ လိုးလိုက်တာ ကျွန်တော်ကလဲပထမ အတွေ့အကြုံ၊ သူကလဲ ငတ်နေတာ နှစ်နဲ့ ချည်ရှိနေပြီဆိုတော့ မီးကုန်ယန်းကုန် ပါဘဲ၊ နောက်နေ့ကျွန်တော့် လီးဆို ကျိန်းနေတာပါဘဲ၊ပြောရရင် ကျွန်တော် လူပျိုရည် စပျက်တဲ့ တွင်းကတော့ တွင်းဟောင်းတော့တွင်းဟောင်း၊ ဒါပေမဲ့ တွင်းကောင်း ခင်ဗျ၊ ခုခေတ် ကန်ထရိုက် တိုက်တွေလို ယိုယွင်းမနေဘူး။

အဲဒီမှာ စကားစပ်မိလို့ ပြောရအုံးမယ်၊ ခင်ဗျားတို့ မိန်းမလိုးရင် သူတို့ အရမ်း ဖိလင်တက်တာ ကို ကြည့်မိ၊စိတ်သွင်းမိရင် ကိုယ်ရော မြန်မြန်ပီးရောဘဲ၊ ဒီတော့ ကိုယ်က လိုးရင် စည်းချက်ညီညီ သူတို့ ခန္တာ ကိုယ်ကလှုတ်ရှားမှုကို ကြည့်ပြီး လိုးဗျာ၊ ကြာကြာလိုးနိုင်လိမ့်မယ်၊ ဥပမာဗျာ စောစောက ကျွန်တော် ပြောသလို မတင်ကို ကျွန်တော် ဆောင့်တော့ သူ့နို့ နှစ်လုံး ဆောင့်တိုင်း အပေါ်ကို လှိမ့်လှိမ့်တက်လာကို ကြည့်ပြီးဆောင့်၊ ကိုယ်က ဆောင့်လိုက် သူနို့လေး က အပေါ်ကို လှိမ့်တက်လာလိုက်၊ ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အချန်မှာ ဆင်းလာလိုက်၊ စိတ်ထဲ အဲဒါလေးကို ဘော်လုံးပုတ်သလို ကစားသလို ကြည့်ပြီးဆောင့်ဗျာ၊ အဲဒီမိန်းမ ခင်ဗျားကို မစွဲဘဲ မနေဘူး၊

အဲဒါ ကျွန်တော့် လီး ကျိန်းနေတာကို သူ့ကို ပြောပြတော့ ငဇော်ရယ် မင်းက အရမ်းဆော်တာကိုး ဆိုပြီး ကျွန်တော့် ကို အခန်းထဲ ခေါ်ပြီး တချီဆော် ကြသေးသဗျား၊ အဲဒီမှာ မတင်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ က လစ်ရင် လစ်သလို ဆော်ဆော် နေကြတာပါဘဲ၊ ဘယ်သူမှ ဒီဇတ်လမ်းကို အဲဒီအချိန် ကမသိလိုက်ဘူး၊ အခုကျွန်တော် ကြွားလို့ ခင်ဗျားတို့ အကုန်သိကုန်ပြီ၊ မပြီးသေးဘူးခင်ဗျ၊ ဇတ်လမ်းကရှိသေးတယ်၊

အဲလို မတင်နဲ့ ကျွန်တော် ဆော်ဆော် နေတာ များသောအားဖြင့် စနေနေ့၊ တခြားရက်တွေလဲ လစ်ရင်ဆော်ဖြစ်တာပါဘဲလေ၊ စနေနေ့ကတော့ ပုံမှန်လို့ ဘဲ ပြောရမလား၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ မသန်းကလဲ ကျောင်းသွားတယ်၊ ချိုချိုကလဲ ကျူရှင်သွားတယ်၊ သူ့သမီးလေးကလဲ သူ့အဖွားအိမ် အပတ်တိုင်းသွားတယ်၊ ဒါကြောင့် စနေဆို ကျွန်တော် မတင်ကုတင်ပေါ်မှာ၊ ပြောအုံးမယ် ကောင်းခန်းတခု၊ ကျွန်တော့် ဦးနှောက်ထဲကျန်ခဲ့တာ၊

မတင်နဲ့ ကျွန်တော် ဆော်ဆော်နေတာ တလလောက်တော့ရှိပြီ ထင်တာဘဲ၊ ကျွန်တော်ကချည်း သူ့ကို ဆော်နေရတယ်၊ မတ်တပ်ရပ်ရက် ဆော်လိုက်၊ ဒူးထောက်ဆော်လိုက် လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပေါ့လေ၊ အဲလိုဘဲ စခန်းသွားနေတာ တလလောက်ပေါ့၊

ဒီစနေ ကျွန်တော်ရောက်သွားတော့ မတင် ကရေချိုးနေတယ်၊ ပြောပြီးပါကကော၊ ကျွန်တော်က နောက်ပေါက်ကဘဲ အမြဲဝင်တယ် ဆိုတာလေ၊ အဲဒီအပေါက် ဘေးမှာ ရေကပြင်ဆိုတော့ ဝင်တာနဲ့ သူရေချိုးနေတာကို တွေ့တာဘဲ၊ သူက

'' ငဇော် မတင်ရေပြီးအောင် ချိုးလိုက်အုံးမယ်'' 

ဆိုတော့ ကျွန်တော်လဲ သူ့အခန်းထဲက သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်ပြီးစောင့်နေတာပေါ့၊ သူက ရေချိုးပြီး ထမီရင်လျားနဲ့ အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျွန်တော် အိပ်နေတဲ့ဘေးဝင်ထိုင်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တော့်လုံချည်စ အသာဖြေပြီး ကျွန်တော့် လီးကို ကိုင်တော့တာပါဘဲ၊ ဖွဖွလေးဆုတ်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးတော့ လီးက ထုံးစံအတိုင်း တောင်လာပါလေရော၊ အရွယ်ကလဲ ကောင်းတုန်းမလိုးရတာလဲ တပတ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ဒီအချိန်မှာ မတောင်ရင် ဖြတ်ပြစ်ဘို့ဘဲရှိတော့တယ်၊

အဲ တောင်လာတော့ မတင်က ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ သူ့ထမီကို ချွတ်ချပြီး ကျွန်တော့်ပေါ် တက်ခွပါလေရော၊အိပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ကြီးနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကို သူ့လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး သူ့အပေါက်ဝတေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါလေရော၊ စွပ် ကနဲ ထိုင်ချလိုက်တာမဟုတ်ဘူးနော်၊ ငြိမ့်ငြိမ့်ကလေး ထိုင်ချလိုက်တာ၊ ဖြေးဖြေးလေးနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်လေး ဆိုတာ ဒါကိုပြောတာ၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ပေါ်မှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့၊ ကြွလိုက် ထိုင်ချလိုက်နဲ့ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လေး လှုတ်ရုံတင် လှုတ်တာ၊ လက် ၂ ဖက်က ကျွန်တော့် နံကြား ဘေး၂ ဖက်က ကုတင်ပေါ်မှာ ထောက်ပြီးတင်ပါးလေး ကို လှုတ်တယ်ဆိုရုံလေး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်တာ၊

ကျွန်တော့်ခင်ဗျာ သူထောက်တားတဲ့ လက် ၂ ဖက်ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းဆုတ်ပြီး မချိမဆန့် နဲ့ကောင်းခန်းတက်နေတာများ ခင်ဗျားတို့ တွေးကြည့်ဗျာ၊ ဒါတင်ဘယ်ကအုံးမလဲ သူရှေ့တိုးလိုက်တဲ့ အခါတိုင်း ဒုတ်ကနဲ ထိမိတဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ သူ့အထဲက အရာတခုက ကျွန်တော့်ရဲ့ မချိမဆန့် ဝေဒနာကိုပန့်ပိုးပေးနေသလိုဘဲ၊ မကြာပါဘူး ဘုန်း ဒိုင်း ဆိုပြီး သူရော ကျွန်တော်ရော မီးရှုးမီးပန်းတွေ ပေါက်ကွဲထွက်ပြီး သူကျွန်တော့် အပေါ်ကို ခြေပစ်လက်ပစ် ကျလာပါလေရော။ ကျလာတဲ့ မတင် ခန္တာ ကိုယ်လေးကို လှမ်းဖက် ရင်း ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ မျက်လုံးတောင် မဖွင့်နိုင်ဘူး၊ ဒါက စွဲကျန်ရစ်ခဲ့ တဲ့ အပိုင်းလေးတပိုင်း ပေါ့။

ပြောရင် သိပ်မကြာပါဘူး ဆော်ရတဲ့ အခွင့်အရေးက နဲလာတယ်၊ မတင်က ရပ်ကွက်ထဲက စက်ချုပ်ဆိုင်တခုမှာစက်သွားချုပ်တယ်လေ၊ ဖြစ်ကာစ တလ နှစ်လ လောက်ကတော့ မီးကုန်ယန်းကုန် ကျဲသလောက် နဲနဲကြာလာတော့ သွေးနဲနဲအေးသွားတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အရင်လို ခဏခဏ မဖြစ်ပေမဲ့ တခါတခါတော့ ဖြစ်ပါတယ်၊နောက်ဆုံး သူ ရီးစားရသွားတဲ့ အထိပေါ့လေ၊ 

တပင်လဲ လို့တပင်ထူတယ်လို့ ပြောရမလား၊ ယောက်ကျားကလဲ ဆုံးသွားတာ ၅ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ တခုလတ် ရှေ့နေ တယောက်နဲ့ စက်ချုပ်ဆိုင်မှာ စက်ချုပ်ရင်းဘယ်သူက အောင်သွယ်ပေးလိုက်တယ် မသိပါဘူး ညိသွားပါလေရော၊ အဲဒီမှာတင် သူနဲ့ ကျွန်တော် ဇတ်လမ်းက ဘယ်သူကမှ မဖြတ်ဘဲ ပြီးသွားပါလေရော၊

ကျွန်တော်လား၊ အင်း ပြောရရင် အသဲကွဲတာတို့ ဘာညာတို့ မခံစားလိုက်ရပါဘူး၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ တစ်အချက်။ သူနဲ့ ကျွန်တော်က ချစ်သူတွေမှ မဟုတ်ဘဲလေနှစ်အချက်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်နဲ့ မသန်းနဲ့ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ

ကံကြမ္မာ ကိုဘဲ ကျေးဇူးတင်ရမလားတော့ မသိဘူး၊ ကျွန်တော်နဲ့ သူတို့ ညီအမ ရေစက်ကတော့ လုပ်ယူမယ် ဆိုရင်တောင် ဒီအတိုင်း ဖြစ်လာဘို့ မလွယ်ဘူး။ 

ခင်ဗျားတို့ လဲ ရိတ်မိရောပေါ့ ကျွန်တော်နဲ့ မသန်းဖြစ်တော့ မယ်ဆိုတာ၊ ဇတ်လမ်းအစက ဒီလို ....

တခုသော စနေနေ့ မတင်က စက်ချုပ်ဆိုင်သွားပြီ၊ ကျွန်တော်မသိဘူး၊ သူသွားတာကို၊ ကျွန်တော်က သူရှိမလားဆိုပြီး မှော်လင့်ချက်နဲ့ လာတာသိတယ်နော် ကျွန်တော် အမြဲ နောက်ဖေးပေါက်က ဝင်နေကြဆိုတာ၊ ပြီးတော့ သူတို့ အိပ်ခန်းက တံခါးမရှိဘူး.လိုက်ကာ လေးဘဲ ကာထားတယ်ဆိုတာ၊

ကျွန်တော်လဲ ဝင်နေကြအတိုင်းဝင်လာပါလေရော၊ တိုးတိုးတိုးတိုး အသံကြားလို့ လိုက်ကာကြားကချောင်းကြည့်လိုက်တော့၊ လား လား မသန်းလေ မသန်းပေါ့ ဘာလုပ်နေတယ်မှတ်လဲ သူ့ရီးစားနဲ့ အခန်းထဲမှာ ချိန်းတွေ့နေတာလေ မသန်းအိပ်တာ အလည်ကုတင်၊ မတင် ကုတင်က တံခါးဝနား ကပ်လှက်၊ အစွန်ဆုံးက ချိုချို ပေါ့၊ ကျွန်တော်လဲ အသာလေးဘဲ ချောင်းကြည့်နေလိုက်တယ်၊ မကြည့်လို့လဲ မရဘူးလေ မြင်ပြီးပြီကိုး။

ကျွန်တော်စကြည့်တဲ့ အချိန်မှာ အတော်ခရီးရောက်နေကြပြီ၊ သူတို့ ၂ ယောက်စလုံး အဝတ်တွေ ကျွတ်နေကြပြီ၊ သူ့ အကောင်က သူ့ အပေါ် ကထပ်လို့ ချိုချိုစို့နေတာ၊ သူက သူ့အကောင်ကို ဖက်ထားရင်း ပါစပ်ကအသံတမျိုး ထွက်ရင်း တွန့်လိမ်နေတာ၊ သူ့အကောင်လဲ စို့တာ ဘယ်ပြန်ညာပြန် ဘာပြောကောင်းမလဲ၊

နွားပေါက်လေး သူ့အမေ နို့စို့သလိုမျိုး၊ ဟို အသီးပြောင်းစို့လိုက်၊ ဒီအသီးပြောင်းစို့လိုက်နဲ့၊ မသန်းကလဲအောက်က တွန့်တွန့်လူးနေတာဘဲ၊ အဲလိုစို့နေရင်းနဲ့ သူ့အကောင် ကမန်းကတန်းနဲ့ ထထိုင်ပြီး မသန်းအဖုတ်ထဲ သူ့လီးကို သွင်းတော့တာဘဲ၊ မသန်းကလဲ ဘာမှမပြောဘူး ကားပေးတာဘဲ။ ကြည့်ရတာ လုပ်နေကြ ဖြစ်ပုံရတယ်၊ တခါတည်း ထည့်ပြီးတာနဲ ကမန်းကတန်း သွက်သွက်ကြီးဆောင့်တော့တာဘဲ၊ ကုတင်လဲခါနေတာဘဲ၊ မကြာပါဘူး၊ တကယ့်ကို ဘာမှမကြာပါဘူး၊ ထတယ်၊ သွင်းတယ်၊ ဆောင့်တယ်၊ ကြာလွန်းလှတမိနစ် နှစ်မိနစ်ပေါ့၊ သူ့အကောင် တခါထဲ ငြိမ်ကျသွားတယ်၊ သူ့အပေါ်ထပ်လှက် ငြိမ်ကျသွားတယ်၊ကျွန်တော် သိလိုက်ပြီ၊ သူ့အကောင်ပီးသွားပြီ၊ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ ပြောနေကျလေသံနဲ့ ပြေရင်တက်ထွက်၊ တက်လဲချရော ထွက်လဲ ထွက်ရောဘဲ။

မသန်းလား ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ စိတ်တိုသံနဲ့

'' ကိုတိုး  ဘာလဲ ပီးသွားပြန်ပြီလား၊ ဒီက ခံတောင်မခံရသေးဘူး၊ အဲဒါပေါ့ ကိုတိုးကို စိတ်ကုန်တာ၊မလုပ်ခင်ကတော့ နင်းကန် လုပ်ချင်တယ် တပူပူ တကျီကျီနဲ့၊ လုပ်ရင် ဘယ်တော့မှ မသန်းကို ကျေနပ်အောင်မလုပ်ပေးဘူး၊ သွား သွား နောက်ဘယ်တော့မှ လာမတောင်းနဲ့'' 

ဆိုပြီး သူ့ကောင်ကိုအတင်းပြန်ခိုင်းတော့တာဘဲ၊ သူ့ကောင်ကလဲ တချီပီးသွားပြီးတော့ လီက ကျနေပြီ မတောင်တော့ဘူး၊ ညံ့ပ၊ ကျွန်တော်များသူတို့လုပ်တာ ကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတာ အခုတောင် မကျသေးဘူး၊မသန်းလဲ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ သူ့စောင်ပါးလေး ခြုံပြီး တဖက်လှည့် အိပ်တော့တာဘဲ၊ သူ့ကောင်လဲ မသန်းစိတ်တိုနေတော့ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ သူ့အဝတ်အစားတွေ ပြန်ကောက်ဝတ်တော့တာဘဲ၊ ပြီးတော့ မသန်းကို

'' မသန်း ကိုတိုး သွားတော့မယ်'' 

ဆိုတော့

'' သွား သွား'' 

နဲ့ စိတ်ဆိုးသံနဲ့ အော်ထုတ်တော့တာဘဲ၊ကျွန်တော်လဲ ကမန်းကတန်း မီးဖိုချောင်နောက်ဖက် တံခါးအကွယ်မှာ သွားပုန်းနေလိုက်တယ်၊သူ့အကောင်က အိမ်ရှေ့ပေါက်ကဘဲ ပြန်ထွက်သွားတယ်၊ခဏလေးနေတော့ ကျွန်တော်လဲ အရဲစွန့်ပြီး မသန်း အခန်းထဲ ဝင်လာပါလေရော မသန်းကတော့ မတွေ့ဘူး၊ ဝင်ပေါက်ကို ကျောပေးပြီး အိပ်နေတာကိုးအနားရောက်တော့

'' မသန်း''

မသန်း လန့်သွားပြီး ဖြတ်ကနဲ ကျွန်တော့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်၊

'' ဟဲ့ ငဇော် နင်ဘယ်တုန်းကရောက်နေလဲ'' 

ကျွန်တော့်ကို မေးတယ်၊ ကျွန်တော်ဘာဖြေရမလဲ

'' ဟို လေ ဟို ဟို  မသန်း ဟိုအကိုကြီးနဲ့  ''

ကျွန်တော့်စကား တပိုင်းတစနဲ့ ရပ်သွားတယ်။

'' ဒါဆို နင်အကုန်မြင်တာပေါ့''

'' အင်း''

'' နင် နင် ဘယ်သူမှ လှောက်မပြောနဲ့နော်''

'' ပြောပါဘူး မသန်းရဲ့၊ မသန်းဘဲကြီးက ကချလာကြီးပါ''

ကျွန်တော်လဲ နဲနဲပြောရဲလာတယ်၊

'' ဘာကချလာကြီးလဲ၊ နင်က ဘာသိလို့လဲ''

ကျွန်တော့်ကိုများ သူက ခုထိခလေးထင်တုန်း

'' သိတာပေါ့၊ ကျွန်တော်လူကြီးဖြစ်ပြီ၊ ပြရမလား'' ဆိုတော့

'' ဘာပြရမလားလဲ'' သူက ပြန်မေးတော့

မထူးတော့ဘူး၊ လာကထဲက လိုးဘို့လာတာ မတင်ကမရှိဘူး၊ သူတို့အတွဲကြောင့် လီးကလဲ တောင်ပြီးနေပြီ၊ကျွန်တော်လုံချည်ချွတ်ချလိုက်တယ်။

'' ဟဲ့ ငဇော်'' 

ဆိုပြီး မသန်းလား ကြောင်သွားတယ် သိတယ်မှုတ်လား၊ ငဇော့်လီးအကြောင်း ဒီအချိန်မှာ အရမ်းမတောင်သေးပေမဲ့ တော်တော်လေးတော့ ထွားနေပြီ .ပြီးတော့ မသန်းလက်ကို ဆွဲပြီး ကျွန်တော့်လီးကို ပေးကိုင်လိုက်တယ်.မသန်းလား ကျွန်တော့် လီးကို ယောင်တောင်ပေါင်တောင် နဲ့ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ လီးက တအား တောင်လာပါလေရော၊

'' ငဇော်ရယ် နင်ဟာလေ'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော့်လီးကို ဆုတ်ဆုတ်ပေးနေတော့ ကျွန်တော်လဲ သူ့ဘေးကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တော့တာပါဘဲ၊ပြီးတော့ သူခြုံထားတဲ့ စောင်ပါးလေးကို အပေါ်ပိုင်က ခွာချပြီး စောစောက သူ့အကောင် စို့သွားတဲ့ နို့ကို စို့ပေးလိုက်တယ်၊ ဟင် အင်း၊ မတင်နဲ့တုန်းက နို့မစို့ဘူးဘူး၊ နို့က အခုမှ စို့ဘူးတာ၊ မသန်းနို့ ကတော်တော်စို့ လို့ ကောင်းတာဘဲ၊ ဒါကြောင့် သူ့အကောင် နွားပေါက်လေးလို စို့တာပေါ့၊

ကျွန်တော်လဲ အခု သူ့နေရာဝင်ယူလိုက်တယ်၊ တဖက်ကို စို့နေရင် တဖက်က နို့အုံးလေးကို နယ်ပေးလိုက်၊နောက်တဖက် ပြောင်းစို့ရင် နောက်တဖက်ကို နယ်ပေးလိုက်၊ ဖတ်ထားတဲ့ နှာစာပေက အခု နဲနဲ အသုံးဝင်လာတယ်၊ အတွေ့အကြုံကလဲ ရှိသားပြီးသားဆိုတော့၊မသန်းအသားစားလို့ကောင်းလို့ဘဲ ဆိုရမလား၊ မသန်းအသား က ဖြူပြီးဝင်းနေတာဘဲ၊ ကိုယ်ခန္တာကလဲ ပြည့်ပြည့်ဆိုတော့ ဘယ်နေရာထိထိ ဆိမ့်နေတာဘဲ၊

ကျွန်တော် ကုန်းပြီးသူ့နို့စို့နေတာသလို၊ သူ့လက်ကလဲ ကျွန်တော့်လီးကို မလွှတ်ဘူး၊ ဆုတ်ဆုတ်ပေးနေတယ်၊သူက မတင်လိုတော့ ဂွင်းမတိုက်ပေးဘူး၊ ဆုတ်ဆုတ်ပြီး ကစားပေးတယ်၊ကျွန်တော်လဲ စို့ရင်းစို့ရင်းနဲ့ သူ့ခြုံထားတဲ့ စောင်ကို ခွာပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ဘို့ တဖြေးဖြေး တိုးလာတယ်၊ကျွန်တော့်လီးကို ဆုတ်ထားတဲ့ သူ့လက်ကလဲ ကျွန်တော် ရွှေ့ရာ နောက် ပါလာတယ်၊ သူ့ပေါင်ကြားကိုကျွန်တော့် ခါးက ရောက်သွားတော့ ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံး သူ့အပေါ် ရောက်ပြီပေါ့၊ ပါးစပ်ကတော့ ချိုချိုစို့လို့ ကောင်းတုန်း၊ လက်ကလဲ ကိုင်လို့ကောင်းတုန်း၊ မသန်းလား ခြေ ၂ ချောင်းကို အလိုက်သင့်လေးထောင်ပေးပြီးနေပြီ၊ လက်က လီးကို လွှတ်ပြီး နို့စို့နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ပွတ်ကစားနေလေရဲ့။ 

အဲဒီမှာ သဲသဲကွဲကွဲ ကြားလိုက်ရတာက မသန်းရဲ့ ငြီးသံ၊ သူ့အသံက မတင်နဲ့ မတူဘူး၊ မတင်က ကောင်းလာရင် အင်း အင်း လို့ အ သံနဲ့ ထွက်ပေမဲ့၊ မသန်းက ဟင်း လို လို အင်း လို လို ကြားက အသံမျိုး၊ ရေရလွယ်အောင် ဟင်း လို့ဘဲ ရေးသွားတော့မယ်။

အတွေ့အကြုံအရ ကျွန်တော်သိနေပြီ၊ အဲဒီလို အသံထွက်လာရင် သူတို့ အရမ်းတက်လာပြီဆိုတာကိုပေါ့။ကျွန်တော်လဲ ကျွန်တော့်လီးကို မသန်း အဖုတ်ဝ တေ့ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်၊ အရည်တွေက အရမ်းရွှဲနေတော ဝင်တာတော့ ဝင်တာပေါ့၊ ကျပ်တယ်၊ တော်တော်ကျပ်တယ်၊ စေးစေးပိုင်ပိုင်ရှိလောက်အောင် ကို ကျပ်တယ်၊ မတင်နဲ့ လုံးဝမတူဘူး၊ မတင်နဲ့ က အံဝင်ဂွင်ကျ၊ ဖစ်ဆိုဒ်၊ ထားပါ။

အဲဒီတော့ ကျွန်တော် ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် နဲ့ နဲနဲကစားလိုက်တော့ စေးစေးပိုင်ပိုင် ကလေးက ပျောက်သွားတယ်၊ ကျပ်တာလေးဘဲ ကျန်တော့တယ်၊ အဲဒီမှာ စဆောင့်တော့တာဘဲ၊ တချက်ချင်း ပုံမှန်ဆောင့်တာမသန်းဆို တဟင်းဟင်းနဲ့ ခေါင်း ဘယ်ညာရမ်းပြီး လူးနေတာဘဲ။

ဆောင့်ရင်း ဆောင့်ရင်း နဲ့ အရှိန်က ရလာတယ်၊ သွက်လဲ သွက်လာတယ်၊ မသန်း လူးနေတာကို မြင်နေရတော့ အရှိန်က ပိုပိုပြင်းလာတယ်၊ လုပ်နေတဲ့သူက အရှိန်တက်လာသလို၊ ခံနေတဲ့သူကလဲ အရှိန်တက်လာတယ်၊ အဲဒီမှာ ဘာမြင်လဲ သိလား၊ ကျွန်တော် ဆောင့်လိုက်တိုင်း လှုတ်သွားတဲ့ မသန်းနို့လေး၊ မတင်လို လိမ့်လိမ့်ပြီးတက်မလာဘူး၊ သူ့နို့အုံက မတင်ကို တွဲမနေဘဲ အုံလိုက်လေးတင်းနေတော့ ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတယ်၊ တမျိုးလေး၊ ကြည့်လို့ကောင်းသား။

အဲလို တုန်အောင်လုပ်ပေးလိုက်၊ တုန်တာ ရပ်သွားတာနဲ့ ထပ်တုန်ပေးလိုက်၊ တခါတခါ တုန်တာ မရပ်ခင်မှာဆက်တိုက်လေး ပေးတုန်လိုက်၊ စိတ်ထဲ လုပ်ချင်သလို ကျွန်တော့် တင်ပါးက ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လုပ်ကစားနေတာ မကြာပါဘူး မသန်းလက် ၂ ဖက်က မွေ့ယာကို အတင်းဆုတ်ကာ တင်ပါး ၂ ဖက်ကို ညှစ်ပြီးကိုယ်အောက်ပိုင်း က ခဏ ကြွတက်လာပြီး ရုတ်တရက် ဝုန်းဆို ခြေပြစ်လက်ပြစ် ပြန်ပြုတ်ကျ သွားသလိုပါးစပ်ကလဲ ဟင်း ကနဲ အသံရှည် ကြီးထွက်လာကာ ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။

ကျွန်တော်သိလိုက်ပြီ၊ မသန်း တချီပီးသွားပြီဆိုတာ၊ ကျွန်တော်လဲ ဆောင့်ချက်ကို ခဏအနားပေးလိုက်ပြီးစိမ်ထားရက်နဲ့ဘဲ မသန်းနို့ကို ကုန်းစို့ လိုက်ပြန်တယ်၊ မသန်းနဲ့ ကျမှ နို့စို့တာ ဓါတ်စာကျနေသလိုဘဲ။မသန်းကိုယ်မှာ ချွေးသီးလေးများတောင် စို့နေသလိုဘဲ။ ပြီးတော့ မောသံလေးနဲ့

'' ငဇော်လေ မသန်းလေ'' 

တဲ့ စကားဆက်မထွက်လာတော့ဘူး၊ ကျွန်တော်က

'' အင် ဘာလဲ မသန်း''

ဆိုပြီးခေါင်းထောင်မေးတော့

'' သွား သိဘူး'' 

ဆိုပြီး ကျွန်တော့် ခေါင်းကို သူ့နို့ဆီ ပြန်ဖိချလိုက်တယ်၊ကျွန်တော်သိတယ်၊ သူတခုခု ပြောချင်တယ်ဆိုတာ သူပြောမထွက်ဘူး၊ ကျွန်တော်လဲ အတင်းမမေးပါဘူး၊ကိုယ့်ဓါတ်စာလေးဘဲ ကိုယ်ဆက်စားနေလိုက်တယ်၊ ခဏလေးနေတာ့ မပြီးဆုံးသေးတဲ့ ကျွန်တော့် ဇတ်လမ်း ကိုပြန်ဆက်ကဘို့ တာစူလိုက်တယ်၊ စောစောကလို သူ့ပေါင်ကြားမှာဒူးထောက်ပြီး မသန်းခြေတောက်တဖက်ကို ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ် လှမ်းတင်လိုက်တယ်၊ နောက်ခြေတဖက်ကို တွန်းပြီး နဲနဲကားလိုက်တယ်။

လက်တဖက်က ကားထားတဲ့ ပေါင်အလည်လောက်ကို တွန်းထားရင်း တဖက်က ပုခုံးပေါ် လှမ်းတင်ထားတဲ့ခြေထောက်ကို ဖက်ကာ ဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ ခြေထောက်ကို ဖက်ဖက်ပြီးဆောက်တော့ ဆောက်ရတာ ပိုအားရလာသလိုဘဲ။ ဖက်လိုက်တိုင်းလဲ မသန်း စောက်ဖုတ်က ကျွန်တော့်ဖက်တိုးလာတော့ ကျွန်တော်ကအားပြုပြီး ဖက်ဆောက်လိုက်တော့ သူကအတိုး ကျွန်တော်က အဝင် ပိုထိလာတယ်၊ ပိုကောင်းလာတယ်၊အတွင်းက ခပ်မာမာ အရာတခုကို သွားသွားထောက်မိတယ်၊ မသန်းလဲ ဟင်း ဟင်း ကနေ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်လာတယ်၊ မွေ့ရာ ကိုလဲ ပိုဆုတ်လာတယ်။

ခဏကြာတော့ သူ့ပေါင်ကို တွန်းထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်တဖက်ကို အတင်းလှမ်းဆွဲတော့တာဘဲ၊ သူ့လက်တဖက်က မွေ့ယာကို ဆုတ်ထား၊ လက်တဖက်က ကျွန်တော့် လက်တဖက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ပေါင်တဖက်က လေထဲမှာ တန်းလန်းကြီး၊ အဲလို သူ လူးလိမ့်ပြီး ဖြစ်ပျက်နေတာကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော် ပီးချင်လာတယ်။ ကျွန်တော် ပီးတော့မယ်၊ ဒီတော့

'' မသန်း မသန်း ကျွန်တော်ပီးတော့မယ် မနေနိုင်တော့ဘူး'' ဆိုတော့

'' အင်း အင်း လုပ်လုပ်'' 

ဆိုပြီး သူက အတင်းကော့ပေးတော့တာပါဘဲ၊ကျွန်တော်လဲ နောက် ၄ - ၅ - ၁ဝ ချက်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောက်ရင်း ပီးသွားတော့တယ်။ ပီးတာနဲ့သူ့ကိုပေါ် မှောက်ချလိုက်တော့တာပါဘဲ၊ သူကလဲ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။

တော်ကြာနေတော့ ဖက်အားလှော့သွားတယ်၊ ဒီတော့ ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်တယ်၊လီးကလဲ ခုမှ ပြွတ်ကနဲ အဖုတ်ထဲက ပြုတ်ထွက်သွားတယ်၊၂ ယောက်စလုံးမောနေတာ တော်ရုံစကားမပြောနိုင်ဘူး၊ ပြီးမှ ကျွန်တော်က

'' ကဲ ယုံပြီလား ကျွန်တော် လူကြီးဖြစ်ပြီဆိုတာ'' မေးတော့

'' ငဇော် နင် နင် ဘယ်လို ဒါတွေတတ်နေရတာလဲ'' ပြန်မေးတယ်၊

'' မသန်းကလဲ ဘာဆန်းလို့လဲ ကျွန်တော် ဦးအောင်ကြီး တို့အိမ်မှာ ဗီဒီယို ကြည့်နေကြ'' ဆိုတော့

'' ဟဲ့ ဘယ်က ဦးအောင်ကြီးလဲ''

'' အာ မသန်းမသိပါဘူး၊ ဟိုဘက် ရပ်ကွက်က၊ သူက အပြာကားတွေ ပြစားတယ်လေ''

'' ငဇော် နော် ငဇော် နင် တော်တော်ဆိုးနေပါလား၊ ငါက နင့်ကို ခလေးမှတ်နေတာ'' 

မျက်စောင်းလေးနဲ့ ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်ပြောတော့ စိတ်က ထောင်းကနဲ ပြန်ကြွလာသလို ဟင်း အချိန်မရတော့လို့ မတင်ပြန်လာခါနီးလို့  နို့မို့ဆို နောက်တချီတပ်ဆွဲတယ်၊

'' သွားအုံးမယ် မသန်းရာ၊ ၅ နာရီထိုခါနီးပြီ၊ တော်ကြာမတင်ပြန်လာတောမယ်'' 

ဆိုတော့

'' အင်း အင်း ငဇော် ဘယ်သူ့ မှလဲလှောက်ပြောမနေနဲ့အုံး'' 

ဆိုပြီး စိုးရိမ်ပူပန်ရှာတယ်၊

'' စိတ်ချပါ မသန်းရ၊ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လုပ်တာ ကောင်းလား'' 

ဆိုပြီး ပုဆို ဝတ်နေရင်း မေးတော့ မျက်စောင်းထိုးရင်း ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲက တွန်းထုတ်ပါလေရော၊ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လဲ အိမ်နောက်ပေါက်က ပြေးဆင်းလာခဲ့တော့တာဘဲ။

ဒါက မသန်းနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ စဖြစ်တဲ့ ဇတ်လမ်း၊ အဲလို စဖြစ်တော့ မတင်နဲ့ ကမပြတ်သေးဘူး၊ သူက ရီးစားလဲ မရသေးဘူး၊ ဒီတော့ စနေနေ့ နေ့ခင်း မတင်အိမ်ကိုလာရင် တွေ့တဲ့သူတော့ အလိုးခံရတာဘဲ၊ မတင်နဲ့ တွေ့ရင် မတင်ကို ဆော်၊ မသန်းနဲ့ တွေ့ရင် မသန်းကို လိုး၊ ၂ ယေက်စလုံး အိမ်မှာရှိနေရင်တော့ ၂ ယေက်စလုံးကို  အဲ ဟုတ်ဘူး၊ ၂ ယေက်စလုံးနဲ့ ဟေးလား ဝါးလား ဟို အကြောင်း ဒီအကြောင်းလေး ပြော၊ကံကကောင်းချင်တော့ မတင် စက်ချုပ်ဆိုင်မှာ စက်စချုပ် စမှာဘဲ မသန်းက စနေဆို အမြဲလိုလို အိမ်မှာရှိနေတော့တာဘဲ၊ ဆိုတော့ မသန်းနဲ့ဘဲ ဒီရက်တွေမှာ အမြဲလိုလိုခရီးသွား ဖြစ်နေတာပါဘဲ။

မသန်းနဲ့သူ့ရီးစာလဲ ပြတ်သွားတယ် ပြောတာဘဲ၊ ကျွန်တော့်စိတ်ထင် သူ့ကောင်ကို သူစိတ်ကုန်နေတာလဲပါမယ်၊ ကျွန်တော့်ဆီက သူမရဘူးတဲ့ အရသာ ရနေတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ လောလောလတ်လတ်တော့ သူရောကျွန်တော်ရော အိုကေ။ နောက် ၂ ကြိမ်လောက် ထပ်အဖြစ်အပြီးမှာ အပြောအဆိုလဲ ပိုပွင့်လင်းလာတယ်၊ တနေ့ သူ့အိမ်ရောက်သွားတော့ သူက ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲရင်း မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေလေရဲ့၊ ကျွန်တော်လဲ သူ့ဘေး အသာဝင်လှဲရင်း လက်တဖက် သူ့အကျီအောက်က လှိုပြီး နို့အုံလေးကို ဆုတ်၊ ခြေတောက် တဖက်က သူ့ပေါင်ကို ခွပြီး ပါးကလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တော့

'' ဟင်း လာရင် ဒါဘဲ'' 

ဆိုပြီး စာအုပ်ကို ဘေးချလိုက်တယ်၊ကျွန်တော်လား ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ဘဲ သူဝတ်ထားတဲ့ ဘရာစီယာကို အပေါ်လှန်တင်ရင်း သူ့နို့အုံလေးကို လှမ်းပွတ်ပေးလိုက်တယ်၊

'' မသန်း''

'' အင်''

'' ကျွန်တော်လုပ်တာ ကောင်းလားဟင်''

အဖြေမလာဘူး၊ မျက်စောင်းဘဲလာတယ်

'' ကောင်းလားဆို''

'' ------------'' 

ဘာမှ မကြားရ

'' မသန်း''

'' အင်''

'' ကောင်းလားဆို'' 

နို့သီးခေါင်းလေး ကိုင်ကစားရင်း၊ ခြေထောက်က သူ့ကို တင်းတင်းလေး ခွပြီး ထပ်မေးလိုက်တယ်။

'' -------'' 

ဗလာ၊ ကြည့်လိုက်တော့ မျက်စိလေး မှိတ်လို့၊ ဇိမ်ယူနေတာ၊ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လဲ ကိုယ်ကို အပေါ်နဲနဲ ရွေ့တက်ပြီး တောင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးနဲ့ အကျီလန်ပြီးပေါ်နေတဲ့ သူ့ခါးသားလေးကို သေချာချိန်ပြီး ခတ်ဆတ်ဆတ်အသံနဲ့

'' မသန်း ကောင်းလား'' 

ဆိုပြီး လီးက သူ့ခါးကို ဆတ်ကနဲ ထိုးလိုက်တယ်။

'' ဟဲ့ ပလုပ်တုပ် ကောင်းတယ်'' 

ဆိုပြီး အသံထွက်ပါလေရော .ကျွန်တော်က တဟားဟားနဲ့ ရယ်တော့ ထုတယ်၊ လက်မောင်းကို မသန်းက ခါးတို့ရင် ယောင်တတ်တယ်၊ ဒါနဲ့ သူ့ကို အတင်းဖက်ပြီး လီးနဲ့ ခါးကို အတင်းထောက်ထားတော့ သူက တခစ်ခစ်နဲ့ အတင်းတွန့်လိမ်ပြီး ယားနေတာ၊ ကျွန်တော်က အတင်းဖက် အတင်းထိုးရင်း ပါးစပ်က ပြောလေ ကောင်းလားဆိုတာ ကို မရမကမေးတော့၊ သူက အတင်းရုန်း တခစ်ခစ်နဲ့ နောက်ဆုံး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် လို့ အသံထွက်လာပါလေရော

'' မသန်း တကယ်ပြောတာနော်''

'' အင်းပေါ့ ငဇော်ရယ်၊ မသန်း အခုမှ ပီးတဲ့ အရသာ ခံစားဘူးတာ၊ အရမ်းကောင်းတာဘဲ''

ကျွန်တော်လဲ မသန်းဘိုက်သားလေး ကိုကိုင်ကစားနေရင်း လက်က ထမီအောက်က လှိုပြီး ပေါင်ကြားထဲကအမွေး နုနုလေးတွေကို ဖွကစားနေမိတယ်၊ မသန်းအမွေးတွေက မတင်လို ကြမ်းကြမ်းကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ကြဲကြဲနဲ့ နဲနဲလေး။

ပြီးမှ လက်ခလယ်လေးကို အကွဲကြောင်းကြားလေးထဲ နှစ်ပြီး အထက်အောက် ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်ဆွဲ ကစားပေးလိုက်တော့ မသန်းလား ကျွန်တော့်ဘက် လှည့်ဖက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ခွလိုက်ပါလေရော .အဲဒါမှ ပိုပွတ်လို့ ကောင်းသွားတယ်၊ နဲနဲလေး ဆက်တိုက်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ အရည်လေးတွေ စို့လာတယ်၊အရည်စိုလာမှ ပွတ်ရတာ ပိုအရသာ ရှိလာတယ်၊ အစေ့လေးကို လက်ချောင်းလေးနဲ့ ဖိပြီးမွှေပေးလိုက်တော့ ခေါင်းလေး မော့ပြီး ပါးစပ်က ဟင်း ဆိုတဲ့ အသံရှည်လေးထွက်လာတယ်၊ လက်တဖက်က ကျွန်တော့် လီးကို ဆုတ်လာတယ်၊ ထုံးစံအတိုင်း ညှစ်ညှစ်ပြီး ကစားနေတယ်၊ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လဲ လီးဆုတ်ထားတဲ့ မသန်းလက်ကို အပေါ်က ကိုင်ပြီး အထက်အောက် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပြလိုက်တော့ သဘောပေါက်သွားတယ်၊ တော်တဲ့သူများ ၂ ခါမသင်ရဘူး၊ တတ်တာဘဲ၊သူဖီလင်တော်တော်လေး တက်လာတော့

'' မသန်း''

'' အင်''

'' ကျွန်တော် ဟိုလို လုပ်ကြည့်ချင်တယ်'' 

နဲနဲကွန့်ကြည့်တယ်။

'' အင် ဘယ်လိုလုပ်ကြည့်ချင်တာလဲ'' 

မျက်လုံးက မဖွင့်ဘူး၊ ကျွန်တော် ပွတ်ပေးနေတာ ဇိမ်ယူရင်း ပြန်ပြောနေတာ၊ အသံလေးက ညက်နေတာဘဲ၊

'' ဟိုလေး အပြာကားထဲကလိုလေ လေးဘက်ထောက်ပြီးလေ နော် နော်'' 

ကျွန်တော်လဲ နဲနဲ ချွဲလိုက်တယ်။မျက်လုံးလေး နဲနဲပွင့်လာတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး

'' ဟင်အင်း မသန်းမသိဘူး'' 

ဆိုတော့ ကျွန်တော့် လက်ချောင်းလေးက သူ့အပေါက်လေးထဲကို သွင်းလိုက်တယ်။

'' ဟင်း  '' 

အသံရှည်လေး ဆက်ထွက်လာပြီး မျက်စိ ပြန်မှိတ်သွားတယ်၊ တချက် နှစ်ချက် ထုတ်လိုကသွင်းလိုက် ကစားရင်း

'' မသန်းကလဲ နော် နော်'' 

ဆိုတော့ 

'' အင်း'' တဲ့ ဟရေး ငါကွ (စိတ်ထဲမှ ပျော်သွားသံ)

ဒါနဲ့ ကျေးဇူတင်တဲ့ အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားတဲ့ မသန်းကိုယ်လေးကို လှဲချပြီး နို့လေးကိုစို့ပေးလိုက်တယ်၊ မသန်းက နို့စို့ခံရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်သိတယ်၊ နို့စို့ပေးရင် လူးနေတာဘဲ၊ယားလို့လားတော့ မသိဘူး၊မသန်း အရမ်းဖီလင်လာတော့ မသန်းရေ လေးဘက်ထောက်ပေးလေ ဆိုတော့ အင်း ဆိုပြီး ကုန်ထပြီး လေးဘက်ထောက်လိုက်တယ်၊

ကျွန်တော်လဲ သူ့နောက်မှာ ဒူထောက်ပြီး တင်ပါးကို ကိုင်ရင်း သွင်းဘို့တာစူလိုက်တော့ အံမဝင်ဘူး၊ အဖုတ်က အောက်မှာ ရောက်နေတယ်၊ ဖင်ပေါက်ကြီးနဲ့ ဘဲ တည့်နေတယ်၊ အာ ဂွကျပြီ၊ ဦးနှောက်က ကမန်းကတန်း ကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ ဗီဒီယို ကားတွေကို ရီဗျူး ပြန်လုပ်ရတယ်၊ ဒိုင်းကနဲ အဖြေထွက်လာတယ်၊

'' မဟုတ်ဘူး မသန်း၊ ခါးကို နဲနဲကော့ထား "

ဆိုပြီး ခါးလေးကို အလည်က ဖိချလိုက်တော့ အဖုတ်က အခုမှခေါင်းပြူထွက်လာတယ်၊ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်လီးနဲ့ တည့်သွားတယ်၊ ဖင်တုန်းလေးကို ညှစ်ရင်း တေ့ပြီး ထိုးကြည့်လိုက်တယ်၊

အရည်တွေ ဒီလောက်ရွှဲနေတာတောင် ကြပ်ကြပ်လေး ဒစ်ကဝင်သွားတယ်၊ ဝင်သွားတော့ မသန်းခါးက ပြန်ကုန်းလာတယ်၊ လီးက ဖွတ်ကနဲ ပြန်ကျွတ်သွားတယ်၊ ခါးလေးကို ပြန်ဖိချလိုက်တယ်၊ အဖုတ်လေးကပြန်ပေါ်လာတယ်၊ ဒစ်လေးက ပြန်ဝင်သွားတယ်၊တော်သေးတယ်၊ ဒီတခါတော့ ခါးက ပြန်ကုန်းမလာတော့လို့၊ နို့မို့ဆို ဂျာအေး သူ့အမေရိုက် ဇတ်လမ်း လို ဆုံးတော့မှာမဟုတ်ဘူး။

နဲနဲ အားစိုက်ပြီး ထပ်ထိုးလိုက်တော့ သူကလက်ထောက်ထားနိုင်တဲ့အင်အား မရှိတော့လို့လား မသိဘူ၊ခေါင်းက ကုတင်ပေါ်ကျသွားတယ်၊ ဟား  ခုမှပိုအဆင်ပြေသွားတယ်၊ အဖုတ်က အရှေ့တဲ့တဲ့ပိုရောက်လာတယ်၊ တင်ပါးကို ဆုတ်ပြီး တဝက်လောက်ဝင်နေတဲ့ လီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ပြန်ထိုးထဲ့လိုက်တယ် လေးပုံသုံးပုံလောက်ဝင်သွားတယ်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ ပြန်ထိုးထဲ့လိုက်တယ်၊

ကျွန်တော့်ဆီးစပ်က သူ့အဖုတ်နဲ့ ကပ်သွားတယ်၊ ဟ  အောင်ပြီ၊ မသန်းကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မွေ့ယာကိုဆုတ်လို့၊ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့ အစပျိုးလိုက်တယ်၊ လွှတ်ကောင်းတာဘဲ၊ စီးပိုင်နေတာဘဲ၊ ဆောင့်ရတာ အဆင်လဲပြေလို့၊ တောက်  တုန်တုန်နေတဲ့ နို့လေးကိုတော့ မမြင်ရတာ နာသကွာ၊

ဆောင့်ရတာ အဆင်လဲပြေ၊ ပင်လဲမပင်ပန်းတာမို့ သွက်သွက်လေးဘဲ ဆက်တိုက်ဆောက်ပေးလိုက်တယ်၊စေးစေးပိုင်ပိုင်လေးကလဲ ဖြစ်နေတော့ အသွင်းရော အထုတ်ရော လီးမှာ ခံစားရတဲ့ အရသာကကောင်းလွန်းတော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ဘူး၊ ဒါနဲ့မသန်းကို

'' မသန်းပီးခါနီးပြောနော်ဆိုတော့'' 

စကားတောင်မဆုံးသေးဘူး

'' အင်း အင်း ပီးတော့မယ် ပီးတော့မယ် ပီးပြီ ပီးပြီ'' 

ဆိုတဲ့အသံ ဆက်တိုက်ထွက်လာပါလေရော၊ကျွန်တော်လဲ နဲနဲဆက်ဆောက်လိုက်တော့ ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ နဲ့အရည်တွေပန်းထွက်ပါလေရော။ပြီးတော့ သူရော ကျွန်တော်ရော မှောက်ရက်ကြီးကုတင်ပေါ်ကို ထက်ရက် ကျသွားပါလေရော။

ဘာဘဲပြောပြော မသန်းတယောက်တော့ ရှေးလူကြီးတွေ ပြောခဲ့တဲ့ ယေက်ကျားကောင်း မောင်းထောင်းသလိုဘဲ ဆိုတဲ့ စကားပုံကို သဘောပေါက်သွားတန် ကောင်းပါရဲ့။

............................................................................................................................................

ဇာတ်လမ်းအစ

အဲဒီမှာ မသန်းအကြောင်း ခဏရပ်ပြီး ချိုချိုအကြောင်း အစပျိုးမှ ဖြစ်မယ်၊ ဇတ်လမ်းက အခုမှစတာ၊အစောပိုင်းက မတင်တို့ မသန်းတို့က နိဒါန်းတွေ၊ ဒါပေမဲ့ သူတို့ မပါပြန်ရင်လဲ ဒီဇတ်လမ်းက ဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး၊ သူတို့ ၂ ယောက်နဲ့ ကျွန်တော့်အခြေအနေကို အတိအကျ ခင်ဗျားတို့သိမှ ဒီဇတ်လမ်းကိုနားလည်မှာ၊ ဆိုလိုတာကဗျာ၊ မတင်ရော မသန်းရော ကျွန်တော်နဲ့ ဖြစ်ကြတယ်၊ ဘယ်သူမှ မသိဘူး၊ သူတို့အချင်းချင်းလဲ မသိဘူး၊ အသက်ချင်းကလဲ အရမ်းကွာတော့ ဘယ်သူကမှလဲ မထင်ဘူး၊ အိုကေ၊ အိုကေ

စကားခံနေရင် ကြာတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ လက်ညောင်းတယ်၊ ဇတ်လမ်းစမယ်၊ ရယ်ဒီ ...

တနေ့၊ စနေနေ့တော့မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော်ကျောင်းပိတ်တယ်၊ ဘာလို့ပိတ်လဲ ဆိုတာ ကျွန်တော်လဲ မမှတ်မိဘူး၊ စနေမဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ စနေဆိုရင် မသန်း သို့မဟုတ် မတင်အိမ်မှာရှိမယ်၊ ချိုချို အခုလို သောင်းကျန်းမယ်မထင်ဘူး။

သိတဲ့အတိုင်း သူတို့အိမ်လာရင် နောက်ဖေးက ဝင်နေကြနော်၊ ဒီတခါတော့ ထူးခြားတယ် နောက်ဖေးတံခါးက စေ့နေတယ်၊ များသောအားဖြင့် ပွင့်နေတာ များပါတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ အသာတွန်းပြီး ဝင်လာတယ်၊

ဝင်လိုက်ချင်းချင်းဘဲ အသံကြားရသလိုဘဲ၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ်အသံ၊ ဘာသံလဲဆိုတာ မသဲကွဲဘူး၊ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဘာရမလဲ၊ လိုက်ကာ ကြားက ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်၊ ဘာတွေ့တယ်မှတ်လဲ။တစ်၊ နှစ်၊ သုံး၊ လေး၊ ရေတွက်ကြည့်တော့ ၄ ယောက်၊ ဟုတ်တယ် ချိုချိုနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းမ ၄ ယောက် ဗီဒီယိုခိုးကြည့်နေတာကိုး၊ စိတ်ဝင်တာစား ဝင်ပေါက်ကို ကျောပေးကြည့်နေလိုက်တာ ငြီမ်လို့၊ အသံကို တိုးတိုးလေးဖွင်ထားတာ၊ ဘာကားကြည့်နေတယ်မှတ်လဲ၊ အပြာကား၊ 

ဝိုး တယ်ဆော်တဲ့ မမတွေပါလား၊

နဲနဲဖြုံသွားတယ်၊ ကျွန်တော် အသာလေး နောက်ဆုတ်ပြီး လာလမ်းအတိုင်း ပြန်ထွက်သွားတယ်၊လမ်းမှာ စဉ်းစားမိတယ်၊ သူတို့အိမ်မှာ တီဗွီမရှိပါဘူ၊ ဒါငှားကြည့်တာ ဖြစ်မယ်၊ အမလေး လေး ဘယ်လိုများငှားလာပါလိမ့်၊ တွေးတောင်မတွေးရဲဘူး။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော် ချိုချို့ ကို ဘာစိတ်နဲ့မှ မပြစ်မှားတာ သေချာတယ်၊ ဘုရားစူး၊ကျွန်တော်လဲ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းအောင်သန်းတို့အိမ် ဘက်ထွက်ခဲ့တယ်၊ အောင်သန်းကို ခေါ်ပြီးလက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရင်း ထွေရာလေးပါး ရှောက်ပြော လေပန်း နေတော့တာဘဲ၊ ပြောရင်း အပြာကား အကြောင်းရောက်သွားတော့ ကျွန်တော်က မိန်းခလေးရော ကြည့်တယ်လို့ မင်းထင်လား မေးကြည့်တော့

'' ဟ ဘယ်ကြည့်မလဲကွ၊ သူတို့ အခွေ ဘယ်ကသွားငှားမလဲ'' တဲ့၊ 

သူ့အထင်နဲ့ သူတော့ဟုတ်နေတာဘဲ။ကျွန်တော်လဲ မငြင်းပါဘူး၊ညနေစောင်းတော့ လမ်းထိပ်က ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း စာအုပ်အငှားဆိုင်မှာ သူထမင်းသွားစားတုန်းခဏစောင့်ပေးရင်း၊ချိုချို စာအုပ်လာငှားတယ်၊ ခါတိုင်းလဲ လာနေကြပါ၊ တွေ့နေကြပါ၊ သူက ကျွန်တော့်ထက် ၅ နှစ်လောက်ကြီးတာဘဲ၊ အပိုစကားတော့ သိပ်မပြောဖြစ်ပါဘူး၊ ရွယ်တူတွေ မဟုတ်လို့ ထင်တာဘဲ၊ တယောက်နဲ့တယောက်က ရှိုတိုး၊ရှန်းတန်း တော့မရှိပါဘူး။

သူလာအပ်တဲ့ စာအုပ်ကို စာရင်စာအုပ်မှာ မှတ်၊ စာအုပ်ဘိုးကို လှမ်းယူရင်းစံရွှေမြင့် အသစ်ရှိတယ် ယူလားမေးတော့၊ဟုတ်လား ပြစမ်းပါအုံး ကြည့်ရအောင် ဆိုတော့အံဇွဲ ထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ စာအုပ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တယ်၊ သူက စာအုပ်ကို ယူကြည့်ရင်း အင်း ယူမယ်တဲ့ ဒါနဲ့စာအုပ်ကို စာအင်းစာအုပ်မှာ မှတ်ရင်း

'' နေ့လည်က ဗီဒီယို ကောင်းလား'' 

လို့ ခတ်တည်တည်ဘဲ မေးလိုက်တယ်၊ အဓိက က စချင်လို့၊ သူတို့ခိုးလုပ်တဲ့ ကိစ ္စ္စကို ကျွန်တော်သိတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်း ပြောချင်လို့၊သူက

'' ဟင် ဘာဗီဒီယို ကားလဲ''

 မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြန်မေးတယ်၊

'' နင့်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ နင်တို့အိမ်မှာ နေ့လည်က ကြည့်တာလေ'' 

ခပ်တည်တည်ဘဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်၊ စိတ်ထဲကတော့ ရီချင်နေပြီ၊ချိုချို အဲဒီမှာ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူး ဖြစ်တော့တာပါဘဲ၊

'' ဟင် နင်ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ'' 

ကမန်းကတန်းပြန်မေးတယ်၊ ဆိုင်ထဲကို လဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့၊ ဆိုင်ထဲမှာကလူတယောက်မှမရှိဘူး၊

'' ငါနေ့လည်က နင်တို့အိမ်ရောက်တယ်၊ နင်တို့ ဆင်းရဲသားကား ကြည့်နေတာ တွေ့တော့ ငါအသံမပေးတော့ဘဲပြန်သွားတာ''

'' ဘာဆင်းရဲသားကားလဲ'' 

သူကမေးတော့

'' နင်တို့ကြည့်နေတဲ့ကားက မင်းသားမင်းသမီးတွေက ဆင်းရဲကြတော့ အဝတ်အစားတောင် မပါဘူးလေ''

ရီကလဲ ရီချင်ဆိုတာ့ မျက်နှာက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ပြန်ပြောမိတယ်၊

'' နင် နင် ဘယ်သူ့တွေ ရှောက်ပြောပြီးပြီလဲ'' 

သူလန့်သွားတယ်၊

'' အင်း အောင်သန်းရယ် '' 

ကျွန်တော့်စကားမဆုံးသေးဘူး၊

'' ငါတော့ သေပါပြီ ငဇော်ရယ်'' 

ဆိုပြီး မျက်နှာက ဇီးစေ့လောက်လေး၊ ကျွန်တော်လဲ သနားသွားတယ်။

'' နင်ကလဲ ငါ့စကား ဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုံး'' 

ကမန်းကတန်း ပြန်ပြောလိုက်ရတယ်။

'' ငါပြောတာက အောင်သန်းရယ် ငါရယ် နေ့လည်က လဘက်ရည်သွားသောက်ကြတယ် ကိုပြောတာပါ၊အဲဒီအကြောင်း ငါဘယ်သူ့ကို မှ မပြောရသေးပါဘူး'' 

လို့လဲ ဆိုလိုက်ရောသူ့မျက်နှာမှာ အားတက်ရိပ် ပြန်ဝင်လာတယ်၊အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက ထမင်းစားပြီး လို့ ဆိုင်ထဲ ပြန်ဆင်းလာတယ်။ကျွန်တော်က ဟ အတော်ဘဲ ငါလဲ ပြန်တော့မလို့ ဆိုတော့ချိုချိုလဲ ကျွန်တော်နဲ့အတူ လိုက်ပြီး လမ်းလှောက် လိုက်ပြန်လာတယ်၊ လမ်းမှာ

'' ငဇော်ရယ် နင်ဘယ်သူ့ကို မှ ရှောက်မပြောပါနဲ့ဟာ၊ ငါသေလိမ့်မယ်'' 

အတင်းကျွန်တော့်ကို ပိတ်တယ်၊ကျွန်တော်ကလဲ ဒါဆို နှုတ်ပိတ်ခ ဘယ်လောက်ပေးမလဲ ခပ်တည်တည် မေးတော့

'' ပေးမယ်။ နင်စားချင်တာ ငါဝယ်ကျွေးမယ်'' 

သူတကယ် အတည်ပြောနေတော့။ ကျွန်တော်လဲ သနားလာတာနဲ့

'' မလိုပါဘူး ချိုချိုရယ်၊ ငါက နင့်ကို နောက်တာပါ၊ ငါ နင်သိက္ခကျအောင်လုပ်ပါ့မလား'' 

သူက ကျွန်တော့်ကိုကျေးဇူးတင်တဲ့ မျက်နှာမျိုးနဲ့ ကြည့်တယ်၊ ကျေးဇူးတင်တယ် လို့တော့ မပြောဘူး၊ တကယ်နော် တဲ့။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော် သတိထားမိသွားတယ်။ သူ့မျက်နှာကို၊ သူတော်တော် ချောတာဘဲ၊ ဒါကြောင့် လမ်းထဲကအကိုကြီးတွေ ကြွေတာကိုး၊ အရင်ကတော့ လှတော့လှတယ် ဆိုတာ တော့သိတယ်၊ အခုလို သတိမထားမိဘူး၊

'' အင်းပါ၊ တကယ်ပါ''

'' ဒါဆို ကျိမ်ပြ''

'' ဘုရားစူး၊ မိုးကြိုးပစ်၊ ကဲကြေနပ်ပြီလား'' ဆိုတော့

'' အင်း'' တဲ့၊

စိတ်ထဲ သူနဲ့ ကျွန်တော် ပိုရင်းနှီးသွားသလိုဘဲ။ ကျွန်တော်က

'' ဒါဆို နင်ငါ့ကို လမ်းထိပ်က နာနာတီး ဖျော်ရည်ဝယ်တိုက်''

ဆိုပြီး နာနတ်သီး ဖျော်ရည်ကို စကားမပီသလို နာနာတီး လို့ ဆိုတော့

'' ဘာ နာနာတီး ဖျော်ရည်လဲ'' 

သူက နားမလည်သလို ပြန်မေးတယ်။

'' ဟီ ဟိ နာနတ်သီးပါ၊ ငါလဲ ယောင်ပြီး နင်တို့ကြည့်တဲ့ကား အတိုင်းပြောမိတာ'' 

လို့ ရီရင်းပြောတော့

'' စောက်ကောင်စုတ်'' 

လို့ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေး ဆိုပြီး ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို ရိုက်လိုက်တာ ဖျန်း ကနဲ၊ပူသွားတာပဲ။အဲဒီ ပူကနဲက မှားနတ်မောင်ပစ်လိုက်လို့ စိုက်သွားတဲ့ မှားဒဏ်ရာ ဆိုတာ ကျွန်တော်မသိလိုက်ဘူး။

အဲဒီကစပြီး ချိုချိုနဲ့ ကျွန်တော်လဲ တော်တော်ရင်းနှီးသွားတယ်၊ ကြုံရင်ကြုံသလို သလာပ သလာပ တွေပြောတဲ့ အခြေအနေတွေ ရောက်လာတယ်၊ သူက ကျွန်တော့်ဆီက ရပ်ကွက်ထဲက ဟိုလူအကြောင်းဒီလူအကြောင်း၊ များသောအားဖြင့် သူ့ကို လိုက်နေတဲ့ ကောင်တွေအကြောင်း စကားနှုက်တယ်၊ ကျွန်တော်လဲဟုတ်တာတွေရော မဟုတ်တာတွေရော ပါးစပ်ထဲရှိရာ လျောက်ပြော တာဘဲ၊ သူလဲ သူတို့ကို စိတ်ဝင်စားပုံမရပါဘူး၊ မိန်းမ ပီပီ စပ်စုတာ နေမှာ၊အဲ ကျွန်တော့် စနေနေ့ ဇာတ်လမ်းကြီးက အဲဒီအချိန်မှာ ရှိတုန်းဘဲ၊ မသန်းနဲ့က ပိုအဆင်ပြေလာတယ်၊ မသန်းနဲ့ လုပ်ရတာကို ပိုကြိုက်လာတယ်။

ဒါက တပိုင်းမတင်က တော့ အတွဲ ရသွားပြီဆိုတော့ မတွေ့ဖြစ်တော့ဘူး၊ မတင်နဲ့က တခန်းရပ်သွားပြီ၊တဖက်ကလဲ ချိုချိုနဲ့ အဆင်ပြေလာတယ်၊ ညနေဆိုရင် သူနဲ့ စာအုပ်ဆိုင်ကို အတူတူ စကားတပြောပြောလှောက်သွားတယ်၊ အတူတူ ပြန်တယ်၊ တခါတလေ စာအုပ်ဆိုင် နားက အအေးဆိုင်မှာ အအေးထိုင်သောက်တယ်၊ အဲဒါ မပြောရဘဲ အလိုအလျောက် ဖြစ်လာတာ၊ ပြောရရင် ချိုချိုနဲ့ စကားပြောရတာအဆင်ပြေလာတယ်၊ သူ့ကို ကျွန်တော် နောက်ရင် သူကလဲ ပြန်ဆဲတာဘဲ။ သူငယ်ချင်း အရင်းကြီးတွေ လိုဖြစ်လာတယ်၊ ရွယ်တူတွေလိုဘဲ ဖြစ်လာတယ်။

တနေ့ ကျွန်တော်လဲ သူ့ကို အတည်ပေါက်နဲ့

'' ချိုချို နင့်မှာ ရီးစားမရှိဘူးလား'' 

မေးတော့

'' နင်က ဘာလုပ်မလို့လဲ'' 

လို့ပြန်မေးတယ်။

'' မှုတ်ပါဘူး၊ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေပြောတော့ နင့်မှာ ရီးစားရှိတယ်တဲ့''

'' ဘယ်သူက ပြောတာလဲ''

'' အောင်သန်းက''

'' သူက ဘာသိလို့လဲ''

'' သိဘူးလေ၊ သူပြောလို့ ငါက နင့်ကို ပြန်ပြောပြတာ''

'' အဲဒါ ရှောက်ပြောနေတာ၊ အဲဒါ နင်ယုံရင် နင်အရူး''

'' ထင်တော့ထင်သားဘဲ၊ နင်ရီးစားနဲ့ တွဲတာ မတွေ့ပါဘူးလို့''

'' သြ သြ ကျေးဇူးရှင်လေးရယ်၊ နင်က အဲဒီအောင်သန်းကို မမေးကြည့်ဘူးလား၊ ငါ့ရီးစားဘယ်သူလဲလို့''

'' မေးတာပေါ့ဟ၊ သူက သူလဲမသိဘူးတဲ့၊ ဟိုဘက်လမ်းက သူ့သူငယ်ချင်း ပြောတာတဲ့''

'' အောင်မလေး တိကျလိုက်တဲ့သတင်း၊ မြန်မာ့အသံ အတိုင်းဘဲ''

'' ဒါပေမဲ့ နင့်ကို ကြိုက်နေတဲ့သူတွေကတော့ တပုန်ကြီးဘဲဟ''

'' ဒါဆို ဒုက ္ခပါဘဲ၊ တပုန်ကြီးဘဲ ဆိုတော့ လူကောင်းတယောက်မှ မပါဘူးပေါ့'' သူက ရီရင်းပြောတယ်

ကျွန်တော်ကလဲ ရီရင်း 

'' ပါ ပါတယ်ဟ''

'' ဘယ်သူလဲ''

'' ငါလေ့ ဟား ဟား ဟား''

'' စောက်ကောင်စုတ်'' 

ဆိုပြီး ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တော့် လက်မောင်း ပူကနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊တန်တယ်၊ ဒီတချက်တန်တယ် လို့ဘဲ စိတ်ထဲမှာ မှတ်ယူလိုက်တယ်။အဲဒီအချိန်က စလို့ သူ့ကို လစ်ရင် လစ်သလို အကွက်ရရင် အကွက်ရသလို မထိတထိလေး ပြောဖြစ်လာတယ်၊သူကလဲ ကျွန်တော်ပြောတိုင်း စောက်ကောင်စုတ် ဆိုပြီး ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို ဆော်မြဲတစ်နေ့တော့ စကားစပ်မိပြီး၊ သူ့ကို

'' နင်တို့ ဟိုတခါ ကြည့်တဲ့ ကားက ဘယ်လို ငှားလာတလဲ'' 

လို့ မေးကြည့်တော့

'' ငှားလာတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ့သူငယ်ချင်း ဌေးဌေး ကို သူ့ဘဲက သူ့ကို ကြည့်ဘို့ ပေးထားတာတဲ့၊ သူကအိမ်မှာ မလစ်လို့ မကြည့်ရဘူး၊ အဲဒါကျူရှင်မှာ ငါတို့ကို ပြောပြတော့ ဆုဆု နဲ့ မိမွန်က သူတို့အိမ်က တီဗွီနဲ့အောက်စက်ကို ယူလာပြီး ငါတို့အိမ်မှာ ဗီဒီယို ကြည့်ရင်းလဘက်သုတ်စားကြမယ် ဆိုပြီး ယူလာတာ၊ ငါတို့အိမ်က နေ့လယ်ဆို ငါတယောက်ထဲလေ''

အဲလိုရှင်းပြတော့ ကျွန်တော်လဲ ဂလိုဂိုး ဆိုပြီး သဘောပေါက်သွားတယ်။အဲ ခင်ဗျားတို့ကို မပြောပြရသေးဘူး ထင်တယ်၊ သူတို့ မိသားစု အကြောင်း၊ သူ့မိဘ တွေက ပဲခူးမြို့နဲ့ မိုင် ၅ဝလောက်ကွာတဲ့ ရွာတရွာက၊ လယ်ပိုင်၊ မြေပိုင် တွေပါဘဲ၊ စီးပွားရေးက စပါးတို့၊ မြေပဲတို့ စိုက်စားတယ်၊လူငှားနဲ့ စိုက်တာပေါ့၊ သူတို့က ပိုင်ရှင်တွေဘဲ၊ အဲဒါ သူ့ သမီးတွေကို ရွာမှာ မထားဘဲ ပဲခူးမှာ အိမ်တလုံးဝယ်ပြီး ထားတာလေ၊ မတင်ကတော့ သူ့ ဆုံးသွားတဲ့ သူ့ယောက်ကျားဆီက ရတဲ့ ပင်စင်လစာရယ်။

သူစက်ချုပ်လို့ ရတဲ့ ဝင်ငွေရယ်ပေါ့၊ မသန်းကတော့ သူ့ ဆရာမလစာရတယ်၊ ချိုချိုကတော့ သူ့မိဘကထောက်ပံ့တယ်လေ၊ သူ့အိမ်မှာ ဆန်တို့ ဆီတို့ ဆို မပူရဘူး၊ သူ့မိဘက တလတခါ အပြည့် ပို့ပေးထားတယ်။ သူ့မိဘတွေက တော့ တလ တခါ၊ ၂ လတခါ လောက်တော့ မြို့ကို ကိစ္စ နဲ့ လာရင်းလာကြည့်ပါတယ်။

တနေ့တော့ ရပ်ကွက်ထဲက သမဝါယမဆိုင်မှာ စာရေးမတဦးအရှိသည် လို့ကြော်ငြာ ထောင်ပါလေရော၊ ချိုချိုကဘာစိတ်ကူးပေါက်သည်မသိ၊ စာအုပ်ဆိုင်သွားရင်း လမ်းမှာ သူလှောက်ချင်တယ်ပြောတော့၊

'' အာ နင်ကလဲ အေးအေးနေစမ်းပါ၊ နင်ဒီအလုပ်လုပ်ရင် သမဝါယမဆိုင်ကြီး ပျက်စီးသွားလိမ့်မယ်''

ကျွန်တော်က အားပေးစကားပြောတော့

'' ဘာပျက်စီးရမှာလဲ၊ ငါက တပတ်လုံး အားနေတာ၊ အလုပ်ရတော့ ကောင်းတာပေါ့''

'' နင်ဒီအလုပ်ရရင် ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်တွေ ဆိုင်ရှေ့မှာ နင့်ကို လာရစ်ရင်း အကုန်ပြသနာတွေတက်ကုန်မှာ''

'' ဘာမှမဆိုင်ဘူး၊ နင့်ဦးလေးကို ပြောပေးစမ်းပါ၊ နင့်ဦးလေးက အတွင်းရေးမှုးဘဲဟာ''

'' ------''

ကျွန်တော် ဘာမှ ပြန်မပြော၊

'' လုပ်ပါဟာ၊ အချင်းချင်းတွေဘဲဟာ၊ ငါက ဖေါင်တောင် ဖြည့်ပြီးနေပြီ''

ဘာမှပြန်မပြောတော့၊ ပြောလို့လဲ ရမယ်မထင်၊ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သူ့အိမ်ပေါ်ဝင်ထိုင်ရင်း မသန်းနဲ့တွေ့တယ်၊ခပ်တည်တည်ဘဲ မသန်းနေကောင်းလားလို့ လှမ်းမေးရင်း မျက်စိတဖက် မှိတ်ပြလိုက်တယ်၊ ဘယ်သူမှ မတွေ့၊

'' အင်း၊ နေကောင်းပါတယ်'' 

လို့ ပြန်ပြောရင်း၊ မျက်စောင်းလေးက လှစ်ကနဲ ဝင်လာသည်။ခုံမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း၊ ချိုချိုက အခန်းထဲက သူဖြည့်ထားတဲ့ ဖေါင်ကို ကျွန်တော့်ကို ယူပြသည်။

'' ဒီမှာတွေ့လား၊ ငါဖေါင်တောင်ဖြည့်ထားပြီးပြီ''

ကျွန်တော်က ယူကြည့်ရင်း 

'' မသန်းရေ ကျွန်တော့်ဦးလေးကို သူအလုပ်ရအောင် အတင်းပြောခိုင်းနေလို့''

ဆိုပြီးတိုင်ဖြစ်သည်။ မသန်းက

'' ပြောပေးလိုက်ပါ ငဇော်ရာ၊ သူအလုပ်ရမှ အိမ်မှာ မျက်စိနောက်သက်သာမယ်''

'' ဟင် ပညာအရည်အချင်း ဆိုတဲ့ နေရာမှာလဲ မဖြည့်ရသေးဘူး''

ချိုချိုက

'' အင်း ငါက ၉ တန်းအောင် လို့ ဖြည့်ရင်ကောင်းမလား၊ ၁ဝ တန်းလို့ ဖြည့်ရင် ကောင်မလား ဆိုတာစဉ်းစားနေတာ''

'' လုပ်မနေနဲ့ နင်ဘယ်နှစ်တန်းလဲ ဆိုတာ တရပ်လုံးသိတယ်''

ကျွန်တော်လဲ ပြောရင်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ နောက်နေကျ စကားတလုံးကို သတိရသွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို စချင်လာတာနဲ့

'' ပေး ပေး ဘောပင် ငါ့ကို ပေး၊ ငါ့ဘာသာဘဲ ဖြည့်ပြီး ငါ့ဦးလေးကို သွားပေးလိုက်မယ်''

သူက ဘောပင်ထုတ်ပေးတော့၊ ကျွန်တော်က ကောက်ရေးလိုက်တယ်၊

'' ပြစမ်းပါအုံး၊ နင်ဘာဖြည့်ထားသလိုဆိုတာ'' 

သူတောင်းကြည့်တော့ စာရွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။သူကဖတ်ပြီး ပထမ မျက်လုံးပြူးသွာတယ်၊

ဒုတိယ ပါးစပ်က 

'' စောက်ကောင်၊ သေချင်းဆိုး၊ အယုတ်တမာ'' 

ဆိုပြီးတတိယ နံရံမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ကြက်မွေးတံပျက်စီးကို လှမ်းဆွဲတော့၊ ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း အိမ်ပေါ် ကခုန်ဆင်းပြေးတာ ဖိနပ်တောင်မပါဘူး၊ မပြေးလို့က မဖြစ်ဘူး၊ ဒီတခါ သုံးလိုက်တဲ့ လက်နက်က လက်နက်ကြီး၊မသန်းက စာရွက်ကို ယူဖတ်ကြည့်တော့ပညာအရည်အချင်း။ ။ ခေသူမဟုတ်အောက်ရောက်မှ မသန်းရေ မသန်း ကျွန်တော့်ဖိနပ် ပြစ်ချပေးပါ လို့ အော်မှမသန်းက ကျွန်တော့် ဖိနပ် လှမ်းပြစ်ပေးတယ်၊

နောက်နေ့ ကျွန်တော့် ဦးလေး ဆီက ဖေါင် အသစ်တစောင်ယူပြီး၊ ငါ ငါ့ဦးလေးကို ပြောပြီးပြီ၊ သူက ဥက္ကဌကိုပြောပေးမယ်တဲ့ ဆိုပြီး စကားချိုသွေးလိုက်တော့ ကျွန်တော့်လက်ထဲက ဖေါင် ကို ဆတ်ကနဲ လှမ်းဆွဲယူလိုက်တယ်၊

'' အော့် ငါ့ဦးလေးကို မေးကြည့်တော့ ၉ တန်းအောင်လို့ ဘဲ ဖြည့်လိုက်ပါတဲ့'' 

လို့ဆိုတော့ ဘုကြည့်ကရောက်လာသေးတယ်။ခဏ နေတော့ လာလေ စာအုပ်ဆိုင် သွားရအောင် တော်ကြာမိုးချုပ်သွားမယ် ဆိုတော့ ဆောင့်ဆောင့် အောက်အောက်နဲ့ စာအုပ် လှမ်းယူပြီး ထလိုက်လာတယ်၊ လမ်မှာ

'' ဦးလေးကပြောတယ်၊ မနက်ဖြန် သမ ရုံးမှာ လာတင်လိုက်တဲ့ သူရှိနေမယ်တဲ့၊ အဲဒါ သွားတင်လိုက်နော''

စကားချိုသွေးတော့ တလုံးထဲ ပြန်ပြောတယ် ။

'' အင်း''

လေသံကတော့ နဲနဲမာတုန်း၊ အမှန်က ကျေးဇူးဘဲ ဘာညာ ဖြစ်ရမဲ့ ကိစ္စ၊ အနောက် ကောင်းတော့ ခုတော့ကိုယ်ကတောင် အောက်ကျို့ နေရတယ်၊အပြန်မှာ ရောကော သောကော နဲ့

' 'လာ ငါဒီနေ့ နင့်ကို အအေးတိုက်မယ်၊ မေမေ့ ပိုက်ဆံအိပ်ထဲက ငါနှိုက်လာတာ၊ နင့်ကို ပြုစုချင်လို့'' 

ဆိုတော့

'' ငဇော် နင်လေ ငါစိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်လိုက်လို့ကတော့ အသက်တောင် ဘယ်အပေါက်က ထွက်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားမယ်'' 

ဆိုပြီး အအေးဆိုင်ဘက် ခြေဦးလှည့်လိုက်တယ်၊အမလေး လန့်စရာကြီးပါလား၊သူလဲ ကြိမ်းဝါးလိုက်ရလို့လားတော့ မသိဘူး၊ စိတ်ပြေသွားတယ်၊ အရင်လို ဟေးလားဝါးလားပြန်ဖြစ်သွားတယ်၊ ဝှုး တော်သေးရဲ့၊ဒါပေမဲ့ အအေးဆိုင်က အပြန် ကျွန်တော်က ထပ်သတိပေးလိုက်တယ်။

'' မနက်ဖြန် တင်ဖြစ်အောင် တင်နော်၊ မေ့မနေနဲ့အုံး၊ ငါ့ဦးလေးကို ငါသေချာ ပြောထားပီးသား''

'' အေးပါ ငါသွားတင်လိုက်ပါ့မယ်၊ ငါ နင့်ဦးလေးကို ဘယ်လိုပြောရလဲ''

'' အာ နင်ကလဲ ငါသေချာပြောထားပြီးသား၊ နင်ဘာမှ ပြောစရာမလိုဘူး၊ အဲ နင်ပြောချင်တယ်ဆိုရင်တော့ကျွန်မကတော့ ခေသူမဟုတ်ဘူးနော် လို့ဘဲ ပြောလိုက်ပေါ့'' 

ဟု ပြုံးစစ ပြန်ပြောလိုက်တော့

'' စောက်ကောင် လာပြန်ပြီ'' 

ဆိုပြီး လက်ဝါးရွယ်တော့ဘာရမလဲ မနေ့ကဘဲ သိုင်းဝထ္ထု အသစ် ဖတ်ထားတာ ဆိုတော့ ဘေးကို ဇရက်ခုန်လေး ခုန်ရှောင်လိုက်တာကံဆိုးချင်တော့ ပြန်အကျမှာ အုပ်ခဲကြိုး နင်းမိပြီး ခြေခေါက်လဲသွားတယ်၊ သူက

'' ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်၊ အဲဒါ လူကြီးကို နောက်ချင်လို့ ဘုရားရိုက်တာ၊ မှတ်ထား၊ စချင်အုံး''

မုဆိုးကြီး ဖိုးထော် ကာတွန်းထဲက ဘိုက်ကလေး လေသံနဲ့ ပြောရင် ဒီနေ့ ကံမကောင်းပါလား အပြန်လမ်းမှာ ထော့နဲ့ ထော့နဲ့ကျွန်တော်သိလိုက်ပြီ၊ ချိုချိုက ကျွန်တော့်ရင်ထဲ သေသေချာချာ နေရာယူလိုက်ပြီဆိုတာ၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့သူစိတ်ဆိုးသွားတဲ့ ညက ကျွန်တော်အိပ်မရ တာဟာ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာ ချစ်ဘူးသူတိုင်းသိကြမှာပါ။

ဘာဘဲပြောပြော ဒီအလုပ်ကို သူမရလိုက်ပါဘူး၊ သူတင်မဟုတ်ပါဘူး၊ ဦးနေဝင်း သမီး လာလှောက်ရင်တောင်ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ဥက္ကဌ က သူ့မိန်းမရဲ့ တူမ တယောက်ကို ခန့်လိုက်တယ်လေ၊တရပ်ကွက်လုံးသိတယ်၊ ဥက္ကဌ ကမိန်းမကြောက်ရတယ်ဆိုတာ။ ဒီတော့ ကျွန်တော့ ဆန္ဒလဲပြည့်၊ သူလဲကြေနပ်သွားတယ်။

မသန်းနဲ့ ကျွန်တော်လဲ အဲလိုဘဲ ပုံမှန် ဆက်ဖြစ်နေရာကနေ ဇတ်လမ်းက ရပ်စရာ အကြောင်းက ဖန်လာတယ်။တနေ့ ကျွန်တော်နဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ စက်ဘီးကိုယ်စီနဲ့ ရွှေမော်ဓော ဘုရားဝန်းကျင်မှာ ဂလေရိုက်နေတုန်း၊ဘုရားပေါ်က လက်ချင်းတွဲပြီး ဆင်းလာတဲ့ စုံတွဲ တတွဲကို သွားမြင်တယ်၊ သေချာကြည့်လိုက်တော့ မသန်းလေ၊

ကျွန်တော် တော်တော် အံ့သြသင့်သွားတယ်၊ ဘယ်တုန်းကများ ရီးစားရသွားပါလိမ့်၊ အဲဒီတုန်းက မြင်မြင်ချင်းကျွန်တော် ဝမ်းတော်တော်နဲသွားတယ်၊ နှမျော သလိုလို လဲ ခံစားလိုက်ရတယ်၊ မတင်နဲ့ တုန်းက ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့၊ အခုမသန်းနဲ့ ကျတော့ စိတ်ထဲ အဲလိုခံစားလိုက်ရတယ်၊ ရုပ်ချည်းဆိုတော့ စိတ်ထဲက တော်တော်ဆွေးသွားတယ်၊ အသားတွေတောင် တုန်သွားတယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်နေတဲ့ အပျော်တောင်ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိဘူး၊

အဲဒါ နောက်နေ့ မသန်းကို မေးကြည့်တော့ ဟုတ်တယ်တဲ့၊ သူကရှင်းပြတယ်၊အဲဒီလူက စစ်ဗိုလ်တယောက်ဘဲ၊ သူ့ကျောင်းက ဆရာမ တယောက်ရဲ့ အကို၊ သူ့ကို လိုက်နေတာ တနှစ်လောက်ရှိပြီဆိုဘဲ၊ သူအဖြေပြန်ပေးလိုက်တာ တပတ်ဘဲရှိသေးတယ်တဲ့၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူနဲ့ကျွန်တော်လဲ အဲလို အမြဲ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် နေသွားဘို့က မသင့်တော်ဘူးတဲ့၊ သူလဲ ကြိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်လဲကြိုက်တယ်ဆိုပေမဲ့ ရည်ရှည်ကြတော့ မဖြစ်ဘူးလေ၊ ဒါနဲ့ သူလဲ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး အဲဒီလူကို အဖြေပြန်ပေးလိုက်တာတဲ့၊

အင်းလေ၊ သူပြောတော့လဲ မှန်နေတာဘဲ၊ ကျွန်တော်ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ၊ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲကတော့ သူစဉ်းစားဘို့ကောင်းတယ်၊ သူ့အမ မတင်လဲ စစ်ဗိုလ် နဲ့ ယူမိလို့ အခုမုဆိုးမ ဖြစ်နေပြီလေ၊ အခုသူက စစ်ဗိုလ်နဲ့ ယူအုံးမယ်၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ အမေကလဲ စောစောစီးစီးယောက်ကျားယူပြီး စောစောစီးစီး ကျွန်တော့်ကို မွေးတာမဟုတ်ဘူး၊ ဘာညာ ကွိကွ နဲ့ တောင်တွေးမြောက်တွေး၊ ဘယ်သူ့ကို ဒေါပွလို့ ပွရမှန်းမသိ၊ လမ်းဘေးက ညောင်နာနာနဲ့ အိပ်နေတဲ့ ခွေးတကောင်ကိုပိတ်ကန်လိုက်တယ်၊

'' ဂိန်''

စိတ်က သိပ်မကြည်သေး၊ ညနေစောင်း ထုံးစံအတိုင်း ချိုချိုနဲ့ စာအုပ်ဆိုင်သွားတော့ လူက မှုန်ကုပ်ကုပ်၊ချိုချိုက ဘာဖြစ်နေလဲ မေးတော့ စိတ်ညစ်နေတယ် လို့ဘဲ ပြီးစလွယ် ဖြေလိုက်တယ်၊ သူကလဲ ဘာမှဆက်မမေး၊ ကျွန်တော် ကလဲ ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ၊ ၂ ယောက်သား စကားတလုံးမှ မဆိုဘဲ စာအုပ်ဆိုင်ရောက်လာတယ်။

စာအုပ်ဆိုင်က ပြန်တော့ ချိုချို က အအေးသွားသောက်မလား မေးတော့၊ ကျွန်တော်က ရင်ပူနေတာနဲ့အတော်ဘဲမို့ အေး လို့ တလုံးဖြေရင်း အအေးဆိုင်ဘက် ခြေဦးလှည့်ခဲ့ကြတယ်၊အအေးဆိုင်မှာ ထိုင်မိတော့မှ

'' ပြောစမ်းဘာအုံး ငဇော်ရယ်၊ ဘာတွေစိတ်ညစ်နေတာလဲ'' 

ဆိုပြီးမေးတော့တာဘဲ ကျွန်တော်ဘာပြောရမလဲ၊ နင့်အမ ရီးစားရသွားလို့ ငါစိတ်ညစ်တာ လို့ သွားပြောရလို့ရမလား၊ ခင်ဗျားတို့ဘဲစဉ်းစားကြည့်၊

'' အာ နင်ကလဲ ငါအရမ်း စိတ်ညစ်နေပါတယ်ဆိုမှ''

'' အင်းလေ ဒါကြောင့် ဘာစိတ်ညစ်နေတာလဲလို့ ငါမေးနေတာပေါ့၊ ငါသိတော့ အကြံလေး ဘာလေး

ပေးလို့ရတာပေါ့၊ နင်နဲ့ ငါနဲ့ က သူငယ်ချင်း အရင်း ခေါက်ခေါက်ကြီးပါဟာ''

မရမက မေးတော့တာဘဲ၊ မိန်းခလေးတွေဟာ ဒါဘဲ၊ ဘာမဆို သိပ်သိချင်တာဘဲ၊ အား ရုတ်တရက် ကျွန်တော်အကြံတခု ရလိုက်တယ်။

''မသိချင်ပါနဲ့ဟာ၊ နင်သိတော့လဲ ဖြေရှင်းနိုင်တာ မဟုတ်ဘူး'' 

ကျွန်တော်နဲနဲထပ်မူလိုက်တယ်။လာချတဲ့ အအေးခွက်ကို သောက်ရင်း

'' ပြောပါ ငဇော်ရာ၊ ငါသေချာ နင့်အတွက်စဉ်းစားပေးပါ့မယ်''

ကျွန်တော် ချလိုက်တဲ့ အကွက်ထဲဝင်လာတယ်။

'' တကယ်နော်၊ နင်ငါ့ဘက်က စဉ်းစားပေးရမယ်နော်၊ တခြားသူဘက်က မစဉ်းစားပေးရဘူး''

'' အေးပါ၊ အေးပါ၊ ပြောမှသာ ပြောပါ၊ တကတဲ ဈေးကိုင်နေလိုက်တာ''

ကျွန်တော်က မျက်နှာကို ပိုညိူးလိုက်ရင်း

'' ငါအမှန်အတိုင်းပြောမယ် ချိုချို၊ ငါအတည်ပြောတာ၊ နောက်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ တနေ့ထက် တနေ့ ငါနင့်ကိုပိုပို ချစ်လာတယ်၊ အဲဒါ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ အောက်လို့ မရတော့ဘူး၊ အဲဒါ ငါနင်နားလည်အောင်ဘယ်လိုပြောမရလဲ ဆိုပြီး စိတ်ညစ်နေတာ''

ချိုချို မျက်လုံးလေး ပြူးပြီး သောက်လက်စ အအေးခွက်လေး နှုတ်ခမ်းဝမှာ ရပ်သွားတယ်၊ ကျွန်တော်ဆက်ပြောတယ်

'' အဲဒါ နင်ငါ့ဘက်က နင်စဉ်းစားပေးစမ်းပါဟာ၊ နင်ဘဲပြောတယ်နော်၊နင်ငါ့ဘက်ကနေစဉ်းစားပေးမယ်ဆိုတာ''

'' မဟုတ်ဘူးလေ၊ ငါစဉ်းစားပေးမယ်ဆိုတာ အခြားကိစ္စကို ပြောတာ၊ ဒီကိစ္စမဟုတ်ဘူးလေ'' 

သူထန်းရွက်နဲ့ကာဘို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။

''ချိုချို ငါ့မှာ တခြားဘာကိစ္စ မှမရှိဘူး၊ ဒီကိစ္စ တခုဘဲ တနေ့တခြား ဖိစီးနေတာ''

'' နင် ငယ်ပါသေးတယ် ငဇော်ရယ်၊ ဒါတွေမစဉ်းစားပါနဲ့အုံး၊ ပြီးတော့ နင်နဲ့ ငါနဲ့က အသက်လဲအများကြီးကွာတယ်''

ငြင်းတော့မငြင်း၊ ဒါဆို အခြေအနေက မဆိုး။

'' နင်ကလဲ ငါ့ကို တရားလာပြနေပြန်ပြီ၊ ငါက ပိုတောင် မစဉ်းစားချင်သေးတယ်၊ အခုကိစ္စက ငါ့ရင်ထဲ အလိုလိုဝင်လာတဲ့ကိစ္စ၊ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး၊ တနေ့တခြား ကြီးထွားလာတာ'' ကျွန်တော် ဒိုင်နဲနဲထပ်သွင်းလိုက်တယ်၊ချိုချို နဲနဲ ငိုင်သွားတယ်၊ ဘာမှတော့ ပြန်မပြော

'' ချိုချို ငါလေ အခု နင့်ကို ဘယ်လိုမှ မချစ်ဘဲ မနေနိုင် တော့ဘူး သိလား၊ ငါ့ကို မတားပါနဲ့ဟာ၊ ငါ့ကိုပြန်ချစ်ပါဟာ''

ပြောရင်း ပြောရင်း ဖီလင်တက်ပြီး အသံတောင် တုန်လာတယ်၊ ရောဂါက ချက်ချင်းလက်ငင်း မသန်းကနေချိုချို ဆီ ရွေ့သွားတယ်။

'' ချိုချို နင်ငါ့ကို တခုခု ပြန်ပြောပါအုံးဟာ၊ ဒီလိုချည်းမနေပါနဲ့'' 

လို့ ဆိုတော့

'' ငါ စဉ်းစားအုံးမယ် ငဇော်ရယ်၊ ခုတော့ ပြန်တော့မယ်နော်'' တဲ့

၂ ယောက်စလုံး အအေးတောင် ကုန်အောင် မသောက်နိုင်၊ ရင်ပြည့်နေကြသည်။ဆိုင်မှ လှမ်းအထွက်

'' မနက်ဖြန်ဘဲ နင်ငါ့ကို အဖြေပေးတော့နော်၊ မနက်ဖြန် စာအုပ်ဆိုင်လာရင်းနဲ့ နင်အဖြေပေးလေ''

ဒိုင်း ကနဲ မျက်စောင်းက ဝင်လာသည်၊ လက်ဝါး မဟုတ်တော့၊ သူလက်နက်ပြောင်းလိုက်ပြီ၊

'' တပတ်၊ တပတ် တိတိ ပြည့်တဲ့နေ့က နင့်ကို ငါပြောမယ်၊ ဒီကြားထဲ နင်နဲ့ ငါ မတွေ့ဘူးနော်၊ ငါ့ဘာသာငါတယောက်ထဲစဉ်းစားမယ်''

'' အာ တွေ့လဲရတာဘဲဟာ၊ တွေ့တော့ နင်စဉ်းစားနေတာ ဘယ်အဆင့်ထိ ရောက်နေပြီလဲ ဆိုတာငါသိရတာပေါ့''

'' မလိုချင်ဘူး၊ ငါစာအုပ်ဆိုင်လဲ မသွားဘူး၊ ငါ့ဘာသာငါ အိမ်မှာနေပြီး စဉ်းစားမယ်၊ နင်ငါ့ကို ဘာမှလာမနှောက်ယှက်နဲ့''

'' အာ တပတ်ကြီးတောင် အကြာကြီး စောင့်ရအုံးမယ်၊ ဒီကြားထဲ နှလုံးရောဂါနဲ့ ငါသေချင်သေသွားမှာ''

နဲနဲ ဈေးဆစ်ကြည့်သည်၊ ကြားရတဲ့ အဖြေကတော့ အားရစရာ

'' ကောင်းတာပေါ့၊ ဒီကြားထဲ နင်သေသွားရင် ငါအဖြေပေးစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့၊ အဲဒါ စောင့်နိုင်ရင်စောင့်၊

ဒါဘဲ လာ သွားမယ်''

ဆိုပြီး လှမ်းထွက်သွားတော့ သူ့နောက်က ကုတ်ချောင်း ကုတ်ချောင်းနဲ့ လိုက်ခဲ့ရသည်၊ သူ့တင်ပါးကိုနောက်က လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မီးစိမ်းလေးတွေ မှိတ်လိုက် ပွင့်လိုက် နဲ့ မြင်သလိုလိုတော်သေးသည်၊ အခုလို အမှတ်မထင် ဖွင့်ပြောဖြစ်သွားတော့ မသန်းရောဂါက ပျောက်သွားပြီး ချိုချိုရောဂါကချက်ချင်းကြီး ဝင်လာသည်။ အဲဒီရောဂါက ပိုပြင်းတယ်။

တပတ်၊ တပတ်၊ ဘယ်သူကများ တပတ်ကို ခုနှစ်ရက် ကြီးများတောင်သတ်မှတ်လိုက်ပါလိမ့်၊ မသကာသုံးရက်လောက်ဆို တော်သေး၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ရှစ်ရက် မသတ်မှတ်တာ တော်သေးတာပေါ့ ဟု ဖြေတွေးလေးတွေးလိုက်ပြီး၊ ဒီတပတ် အတွင်း အကုသိုလ် အလုပ်တွေကို ရှောင်ရန်ကို လဲ သံဓိဒါန်ချလိုက်သည်။

တပတ်လုံး ကျွန်တော် လဥ ကြမ်းကြား ညှပ်နေသည်။ နေလို့ထိုင်လို့မရ၊ ဟိုနေရာက ယားသလိုလို၊ ဒီနေရာက ယားသလိုလို၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လဘက်ရည် ဆိုင်ပြန်တော့လဲ သူတို့ ဘာပြောလဲ ဆိုတာ ကိုယ်ကစိတ်မဝင်စား၊ ပြန်ပြောရင်လဲ အလွဲလွဲ အချော်ချော်၊ နောက်ဆုံး မနေနိုင်၊ အရင်းနှီးဆုံး ငယ်ပေါင်း သူငယ်ချင်းအောင်သန်းနဲ့ ကျော်စိုး ကို ခေါ်ပြီး၊ ကျော်စိုးဆိုတာက စာအုပ်ဆိုင် ပိုင်ရှင် သူငယ်ချင်း၊ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ

'' ငါ မင်းတို့ကို ပြောစရာ ရှိလို့''

ခပ်တည်တည်ဘဲ သူတို့ကို စကားခင်းလိုက်တော့၊ ကျွန်တော် အတည် တခုခု ပြောတော့မယ်ဆိုတာသဘောပေါက်သွာတယ်၊

'' ငါ ချိုချို့ကို ရီးစားစကားဖွင့်ပြောလိုက်ပြီ''

'' ဘာ''

'' ဘယ်လို''

၂ ယောက်စလုံး အံ့သြသင့်သွားကြတယ်၊ သူတို့ ဘယ်လိုမှ မမှော်လင့်ထားတဲ့ ကိစ္စ

'' ဟုတ်တယ်၊ ငါဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့တာနဲ့ ဟိုနေ့က မင်းဆိုင်က အပြန်မှာ ငါဖွင့်ပြောလိုက်တာ''

'' သူက ဘာပြောလဲ'' 

ကျော်စိုးက မေးသည်။

'' တပတ် စဉ်းစားမယ်တဲ့''

ဝိုင်းက ခဏ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

'' တပတ်က ဘယ်တော့ပြည့်မှလဲ'' အောင်သန်းက မေးတော့

'' စနေနေ့''

ကျော်စိုး ကမန်းကတန်းထပြီး ကောင်တာမှာ ချိတ်ထားသော ပြက္ခဒိန်ကိုသွားကြည့်သည်။

'' ရက်ရာဇာ ကျတယ်ကွ'' 

ကောင်တာမှ လှမ်းအော်ပြောတော့ တချို့ လူတွေက ဘာကြောင်တာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ လှမ်းကြည့်တယ်၊ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့လေ၊ ဒီတုန်းက ဘယ်သူမှ ရီးစားမထားဘူးသေး၊

'' အေကွ၊ ချိုချိုက လှတော့လှတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မင်းထက် အသက်အများကြီး ကြီးတယ်ကွ''

အောင်သန်းက ပြောတော့

'' ကြီးကြီးပေါ့၊ ဘာဖြစ်လဲ၊ ချစ်လို့ ချစ်တာဘဲ၊ ချစ်လို့ရတယ်၊ ဟော့ကောင် ငဇော် ဆက်လုပ်''

ကျော်စိုးက တော့ အားပေးတယ်၊

'' ဟုတ်တယ်၊ အမကြီးတော့ အမိအရာတဲ့၊ အဖကြီးတော့ အဖိအရာတဲ့၊ စကားပုံရှိတာဘဲ လုပ် လုပ်''

အောင်သန်းလဲ ရောယောင်ပြီး ကျွန်တော့်ဘက် ပါလာပြီ၊ အင်းအဲလို အားပေးလို့ကတော့

'' ဟေ့ကောင် အောင်သန်း အမကြီးတော့ အမိအရာဘဲ ရှိပါတယ်၊ အဖကြီးတော့ အဖိအရာ ကဘာလဲကွ''

ကျော်စိုးက နားမလည်သလို လှမ်းမေးတော့၊ အောင်သန်းက

'' အမကြီးလို့ အမိအရာ ဖြစ်မှတော့ အဖကြီးတော့ အဖိအရာ ဘဲဖြစ်တော့မှာပေါ့ကွ''

အဲဒီက စလို့ စကားတွေက ဟိုရောက်ဒီရောက်၊ ဟိုငြင်း ဒီငြင်း၊ဘာဘဲပြောပြော ရင်ထဲက အပူက နဲနဲ ငြိမ်းသွားအလိုလို၊

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>