အချစ် ဆေးရုံကြီး (စ/ဆုံး)

အချစ် ဆေးရုံကြီး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ။

အခန်း (၁၂) ထပ်ရှိသည့် အဆောက်ဦးကြီးတစ်ခုလုံး၏ အပေါ်ဖက် (၆)ထပ်စလုံးကို စီစဉ်ကျနစွာ အခန်းဖွဲ့ကာ ဖွင့် လှစ်၍ထားသော ပုဂ္ဂလိကဆေးရုံကြီးတစ်ခုလုံးသည်တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျှက်ရှိသည်၊ ည (၁ဝ) နာရီရှိပေပြီ။

သိပ်သည်းစွာမှောင်မဲနေသော ညအမှောင်ထုကိုဆေးရုံကြီး၏အတွင်းအပြင်တွင်ထွန်းညှိထားသောလျှပ်စစ်မီး ရောင်များကအံတုလျှက်လင်းထိန်လျှက်ရှိပြီးနေ့အလားပင်ထင်မှတ်ရသည်။

ဆေးရုံကြီးတစ်ခုလုံးတိတ်ဆိတ်နေသည်၊ တခါတရံမှသာမြေညီထပ်တွင်ရှိနေသော ပြင်ပလူနာဌာနနှင့်အရေးပေါ် ဌာနတို့မှအပေါ်ရှိပင်မဆေးရုံရှိရာ အထပ်အလွှာများသို့ တိုက်ရိုက်ဆက်သွယ်ထားသည့်ဓါတ်လှေခါးတံခါးဖွင့်သံ ပိတ်သံလေးများကသာ၊တခါတခါမှသာသဲ့သဲ့လေးထွက်ပေါ်၍လာသည်။ လူနာများပါတ်ဝန်းကျင်တွင်တော့သူနာ ပြုဆရာမလေးများကြိုကြားကြိုကြားလျှောက်၍သွားသည့်ခြေသံလေးများကသာတခါတလေမှထွက်ပေါ်၍လာ လေသည်။

ဒေါက်တာခင်စောမူသည် အခန်းထဲတွင်တစ်ယောက်ထဲ ငြိမ်သက်စွာဖြင့်ထိုင်လျှက်ရှိသည်၊သူမသည်လက်ထောက် ဆရာဝန်မတစ်ယေက်ဖြစ်သည်မို့ အသက်က (၂၄) နှစ်မျှသာရှိပါသေးသည်၊ သူမသည်မဂိုကုလားနှင့်ကရင် ကပြားဖြစ်ပြီးအရပ်က ငါးပေခြောက်လက်မလောက်မြင့်သည်၊ ပစ္စည်းဥစ္စာကလည်းချမ်းသာပြီးသူ့ယောကျ်ားကလဲနိုင်ငံခြားတွင်အဆောက်အဦးအင်ဂျင်နီယာဖြစ်နေလေတော့ခင်စောမူတစ်ယောက်ငွေကိုရေလိုသုံးနိုင်လေ သည်၊

ဥစ္စာပေါရုံမျှသာမဟုတ်သေး၊ သူမသည်ရုပ်ကလဲချောသည်၊ ဖြောင့်သည်၊ ဆရာဝန်တစ်ယောက်လဲဖြစ်လေတော့ ကျန်းမာရေးကိုဂရုစိုက်ကာနေ့စဉ်လေ့ကျင့်ခန်းယူခဲ့သဖြင့် ရုပ်ချောယုံမျှပင်မဟုတ်သေးဘဲ၊ သူမ၏ကိုယ်လုံးကလဲ

အချိုးအစားလှပစွာဖြင့် မက်မောစရာကောင်းလှသည်၊ ရင် (၃၅) ခါး (၂၁) တင် (၃၇) အချိုးအစားရှိပြီး အသားက ဖြူဝင်း၍နေသည်၊

တစ်ဦးတည်းထိုင်ခါပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းစွာဖြင့် ဟိုတွေးဒီတွေးဖြင့် အတွေးနယ်ချဲ့နေခိုက် တံခါးဖွင့်သံကြား လိုက်ရ၍ ခင်စောမူသည် ခေါင်းထောင်၍ နားစွင့်လိုက်မိသည်၊တံခါးကိုခွင့်မတောင်းဘဲဖွင့်လိုက်သည့်အတွက်ဝင် လာလျှင်ကောင်းကောင်းကြီး ဟောက်ပြစ်လိုက်မည်ဟုစဉ်းစားလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ သူမသည်တံခါးပေါက်ဆီသို့ လှမ်း၍ကြည့်လိုက်သည်၊

ဒေါက်တာ ခင်စောမူ၏ အခန်းသည်ပွင့်၍သွားကာ လူတစ်ယောက်အတွင်းသို့ဝင်လာသည်၊ ပြီးတော့ ထိုသူကသူမ ရှိရာသို့လှမ်း၍ကြည့်ရင်း အခန်းတံခါးကိုနောက်ပြန်ပိတ်လိုက်သည်၊ထိုသူကိုမြင်လိုက်ရသော ခင်စောမူ တစ် ယောက် ဟိန်းဟောက်ခြင်းမလုပ်ရုံမက လှမ်း၍ပင်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်၊

“ ဟေး…. ကိုစိုး”

“ မူလေးကဒို့ကိုမှတ်မိသားဘဲ”

ခင်စောမူကသူ့စကားကိုဘာမှပြန်မပြော မပြုံးသလိုပြုံးသလိုလုပ်နေလိုက်သည်၊

ကိုစိုးဆိုတဲ့စိုးသန်းက ခင်စောမူကျောင်းတုံးကတွဲခဲ့တဲ့ ရီးစားဟောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည်၊ လွန်လွန်ကျူးကျူးပင် ဖြစ်အောင် အပျော်ကျူးခဲ့ကြသည့်အပြင် ခင်စောမူအကြာဆုံးတွဲခဲ့သည့် နောက်ဆုံးရည်းစားဟုလဲ ဆိုနိုင်လေသည်၊

စိုးသန်းကလဲ ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပင်ဖြစ်သည်၊ ကျောင်းတုံးကလဲ အတူတူတက်ခဲ့ အလုပ်သင်ဘဝတွင်လဲအတူမကြာခဏပင် ကာမစပ်ယှက်ခဲ့ဘူးကြသည်၊ ရက်ရက်ရောရောလိုးခဲ့ဖူးကြသည်။

အလုပ်သင်ဆရာဝန်သက်တန်းကုန်ဆုံးချိန်တွင် စိုးသန်းသည် နယ်ပြောင်းသွားရကာ ခင်စောမူကလဲ အိမ်ထောင် ကျသွားသောကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်မှာ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားခဲ့ကြရသည်၊ ခင်စောမူအိမ်ထောင်ကျပြီး တစ်နှစ်ခန့်အကြာတွင်သူတို့နှစ်ယောက်မှာပြန်၍ဆုံမိကြသေးသည်၊ သူ့စည်းကိုယ့်စည်းစောင့်ကာမိတ်ဆွေများ အဖြစ်ဖြင့်သာဆက်ဆံခဲ့ကြသည်။

ဟော..အခုည ခင်စောမူတစ်ယောက်…တစ်ယောက်တည်းနေကာ ဟိုတွေးဒီတွေးဖြင့် လင်ဖြစ်သူကိုသတိရနေကာ စိတ်လှုပ်ရှားစပြုလာသည့် အချိန်တွင် စိုးသန်းကဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်၍ လာသည်။

“ အပေါ်ထပ်မှာ ဒို့ကာဆင် တစ်ယောက် ဆေးရုံတက်နေလို့လာကြည့်တာ. မူလေးဒီဖက်အဆောင်မှာနိုက်ဂျူတီကျနေတယ်ကြားလို့လာနှုတ်ဆက်တာ..နေလို့ထိုင်လို့ကောင်းကြတယ်မဟုတ်လား..  ”

“  ကောင်းပါတယ်..  ”

ခင်စောမူက သူကိုရဲရဲမကြည့်ဘဲ မျက်နှာလေးနီကာပြောလိုက်သော အသံက အက်တက်တက်လေးဖြစ်နေသည်၊ ကာလများစွာတွဲခဲ့ပြီး ကြိမ်ဖန်များစွာလိုးခဲ့ဖူးသူဆိုတော့လဲ စိုးသန်းက ခင်စောမူအကြောင်းကိုနောကြေအောင်သိ နေသည်။

ခင်စောမူတစ်ယောက် ကာမစိတ်တွေထနေသည်ဖြစ်ကြောင်း စိုးသန်းကကောင်းစွာသိလိုက်ပြီဖြစ်သည်၊နှစ်ယောက်သားနှုတ်ဆိတ်သွားကြပြီးတော့မှ ခင်စောမူကသူမ၏ မျက်လွှာလေးကိုပင့်ကာ စိုးသန်းကိုကြည့်လိုက်သည်၊ ထိုအခိုက်မှာပင် စိုးသန်းကလဲ အမိအရပင် သူ၏ မျက်လုံးကိုခပ်မှေးမှေးလုပ်ကာ ခင်စောမူ၏ မျက်လုံးတွေကိုစိုက်၍ကြည့်လိုက်သည်၊ အရင်တုံးက စိုးသန်းသည် ခင်စောမူကိုချခါနီးရင်ကြည့်လေ့ရှိသောအကြည့်၊ ဒီအကြည့်ကို ခင်စောမူကလဲ မှိတ်မိ၍ကောင်းကောင်းသိနေသည်။

နဂိုကမှကာမစိတ်တွေနိုးထစပြုနေတဲ့သူမကို စိုးသန်းကဒီလိုအကြည့်နဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ခင်စောမူ၏ စိတ်များ သည် ဟုန်းကနဲထ၍လာရသည်၊ခင်စောမူ၏မျက်နှာသည်ပို၍နီရဲလာသည်။

ဒီလိုပင်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာကြည့်နေရင်းမှ သူမ၏အသက်ရှူသံတွေမှာ ပြင်းထန်လာပြီး ခင်စောမူ၏ရင်သားနှစ်မွှာသည် နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှုပ်ရှား၍လာသည်၊ မျက်တောင်တွေကတဖြေးဖြေးစင်းကျလာပြီး နှုတ်ခမ်းတွေလဲဆပ်ဆပ်တုန်၍လာသည်။

စိုးသန်းနှင့်ခင်စောမူတို့သည် လူစိမ်းတွေမဟုတ်ပေ၊ လိုးဖူးကြတဲ့လူတွေဖြစ်သည်၊လိုးဖူးတာမှတစ်ခါမဟုတ် အကြိမ်ကြိမ်ဖြစ်သည်၊ခင်စောမူတစ်ယောက်ဏှာထန်ပြီးအရမ်းအလိုးခံချင်နေတဲ့အမူအရာအသွင်အပြင်တွေကို စိုးသန်းကောင်းကောင်းကြီးကိုသိ၍နေသည်။

မူလကတော့စိုးသန်းသည်ခင်စောမူကိုမိတ်ဆွေတစ်ယောက်အဖြစ်ကြုံကြို က်တုံးဝင်၍ နှုတ်ဆက်ခြင်းသာဖြစ်သည်၊ သို့ရာတွင် ခင်စောမူမှာ ဏှာထန်ကာရမ္မက်ပြင်းလျှက်ထရွနေသည့်အနေအထားကို တွေ့ရသောအခါ သူလည်းယောကျ်ားပီပီ စိတ်ထ၍လိုးချင်လာသည်၊ စောင့်စည်းထိန်းသိမ်းမှုတို့သည်လည်း ကျိုးပေါက်သွားခဲ့လေပြီ။

စိုးသန်းသည်ခင်စောမူ၏အနားသို့တိုးကပ်လိုက်သည်၊ပြီးတော့လက်မြန်ခြေမြန်ပင် ခင်စောမူ၏ခါးလေးကိုဆွဲပွေ့လိုက်သည်၊ ခင်စောမူတစ်ယောက်စိုးသန်း၏ရင်ခွင်ထဲသို့ကော့ကော့လေးရောက်သွားပြီး ဆရာဝန်မလေးသည် ခေါင်းကိုလဲအလိုလိုမော့၍ပေးမိသည်။

ကာမစိတ်နိုးကြွနေသောခင်စောမူ၏သွေးသားတို့သည် ဖိုဓါတ်နှင့်ထိတွေ့ လိုက်သောအခါတွင် အထူးပင်သောင်းကျန်းလှုပ်ရှားလာကြလေသည်၊ တဲတဲလေးကျန်နေသောအသိစိတ်လေး၏ သတိပေးမှုကြောင့်ခင်စောမူသည်ရုန်းထွက်ရန်ကြိုးစားမည်ဟုကြံလိုက်စဉ်မှာပင် မော့၍ထားသောသူမ၏မျက်နှာလေးဆီသို့ စိုးသန်း၏မျက်နှာက ငုံ့၍ကျလာရာမှ သူမ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်လေတော့သည်၊ တခဏအတွင်းမှာပင် ခင်စောမူ၏ လက်အစုံက စိုးသန်း၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုပြန်၍ဖက်လိုက်ရင်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးများကလဲ စိုးသန်း၏နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပြန်၍စုပ်နမ်းလာလေတော့သည်။

စိုးသန်း၏လက်နှစ်ဖက်ကအငြိမ်မနေဘဲ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးအပေါ်တွင်ရွှေ့လျှားနေရာမှ အချက်အချာကျသော နေရာများဖြစ်သည့် သူမ၏ရင်သားကြီးများ၊ ဖင်သားကြီးများကိုရစရာမရှိအောင် အဝတ်အစားတွေပေါ်မှပင်ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်၍နေလေသည်။

ခင်စောမူတစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်တွေပို၍ပို၍ပြင်းပြလာခဲ့ရပြီး စိုးသန်း၏ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏လက်လေး နှစ်ဖက်က အတင်းပင်သိုင်း၍ဖက်လိုက်သည်၊ ခင်စောမူ၏မျက်လုံးလေးများသည် စင်း၍ကျနေချေပြီ၊ ကင်းကွာခဲ့ရသောကာလများကို အတိုးချကာ အားရအောင်စုပ်နမ်းပြီးတော့မှ စိုးသန်းသည် ခင်စောမူ၏ နှှုတ်ခမ်းလေးများကိုလွှတ်၍ပေးလိုက်သည်။

ပြီးတော့ ပထမဆုံးသူမ၏ဂျူတီကုတ်ကိုချွတ်ကာ စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်သည်၊ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတွင်ဝတ်ထားသော စပို့ရှပ်အပြာာနုရောင်လေးကိုလဲဆက်၍ချွတ်လိုက်သည်၊စပို့ရှပ်လေးကျွတ်သွားလေတော့ ဘရာစီယာ ဖြင့်စည်းနှောင်ထားသောသူမ၏ရင်သားဆိုင်များသည် မပြုတပြူထွက်ပေါ်၍လာသည်။

စိုးသန်းသည်ဘရာစီယာကိုမချွတ်သေးဘဲ ဘရာစီယာဖြင့်စည်းနှောင်ထားသောသူမ၏ရင်သားဆိုင်များကိုအပေါ်သို့တွန်းတင်လိုက်သည်၊ ထိုသို့တွန်းတင်ထားသည့်ရင်သားဆိုင်နှစ်ခုကြားအမွှာလေးနေရာကို ပြွတ်ကနဲနေအောင်ကုန်း၍နမ်းလိုက်သည်။

“အိုး….ဟင့်…မောင်ကလဲ…”

ခင်စောမူ၏နှုတ်ဖျားမှညီးသံလေးထွက်ပေါ်၍လာသည်၊ယခင်ရီးစားဘဝတုံးကချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြစဉ်ကအတိုင်းသူမက

“မောင်” 

ဟုပင်ခေါ်၍လာသည်။စိတ်ထကြွနေသောခင်စောမူသည် ရဲလဲရဲတင်းလာသည်၊ ဘရာစီယာ၏နောက်ကြောချိတ်ကို ကိုယ်တိုင်ဖြုတ်ပေး လိုက်ရာဘရာစီယာလေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လျှောကနဲကျသွားသည်၊ရင်သားဆိုင်နှစ်ခုသည် မီးရောင် အောက်တွင်အဖွေးသားပေါ်လာကြသည်။

ရမက်ဇောထန်နေချိန်မို့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေမှာ ချွန်ကော့ထောင်ထနေကြသည်၊ ခင်စောမူ၏နို့သီးလေးများက အတော်လေးရှည်သည်၊ လက်တဆစ်သာသာခန့်ပင်ရှိသည်၊ ချွန်ကော့၍ထောင်တက်နေသည့်နို့သီးခေါင်းတစ်ခုကို စိုးးသန်းသည်ကုန်းစို့သည်၊

“အိုး…ဟင့်…ဟင့်….”

ခင်စောမူကော့တက်သွားသည်၊ ပါးစပ်မှလဲယောင်ယမ်း၍ ညီးလိုက်သံလေးများထွက်ပေါ်၍လာသည်၊ စိုးသန်းသည်နို့စို့ပေးနေရင်းခင်စောမူ၏ထဘီကိုဆတ်ကနဲဆွဲချွတ်သည်၊ ခင်စောမူဝတ်ထားသောပါတိတ်ထဘီ လေးကြမ်းပေါ်တွင် ကွင်းလုံးပုံကျသွားသည်၊ ပေါင်တန်ဖြူဖြူတုတ်တုတ်ကြီးများအထင်းသားပေါ်လာသည်။

သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင်အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကျန်နေသေးသည်၊ထိုအတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၏အောက်တွင်သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးသည် မာန်ထ၍ဖေါင်းဖေါင်းကြီးဖြစ်၍နေသည်။

ထိုအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို စိုးသန်းကဆွဲချွတ်သည်၊ ထိုနောက်ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသောခင်စောမူကိုကုတင်ရှိရာသို့ဆွဲခေါ်သွားသည်၊တဏှာကြွခါအလိုးခံချင်လှပြီဖြစ်သောခင်စောမူသည် စိုးသန်းဆွဲခေါ်ရာသို့ အသာပင်လိုက်ပါ၍သွားသည်။

စိုးသန်းသည် ခင်စောမူ၏ ကားကားအိအိဖင်ဆုံကြီးကိုလက်ဖြင့်တစ်ချက်ပုတ်လိုက်ပြီးသူမကိုကုတင်ပေါ်လှဲသိပ်လိုက်သည်၊ပြီးတော့သူကသူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိအဝတ်အစားများကိုချွတ်သည်၊ အဝတ်များကိုချွတ်ရာတွင်မြန်မြန်သွက် သွက်မလုပ်၊ တမင်ပင်ဖြေးဖြေးချင်းချွတ်နေလေရာ ကြည့်နေသော ခင်စောမူတစ်ယောက် စိတ်ထဲတွင်မချင့်မရဲ ဖြစ်ရာက ရမက်စိတ်တွေပို၍ပြင်းပြ၍လာရပြန်သည်။

နောက်ဆုံးကျန်နေသောပုဆိုးကိုချွတ်၍အချလိုက်တွင် စိုးသန်း၏လီးတန်ကြီးမှာ ငေါက်ကနဲထွက်ပေါ်၍လာသည်။

မြင်လိုက်ရသည့်တခဏတွင်ပင်ခင်စောမူ၏ရင်ထဲတွင်လှပ်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်၊ သူမကြည့်နေစဉ်မှာပင် စိုးသန်းက ကုတင်ပေါ်သို့တက်လိုက်သည်။

“ ဟော..ကြည့်..မောင့်လီးကြီးကအရင်ကထက်ပိုပြီးကြီးလာပါလား..”

“ ဒီလိုပေါ့ကွာ.. မူလေးရဲ့ဖင်ကြီးတွေ..ရင်ကြီးတွေကလဲအရင်ကထက်ပိုပြီးထွားလာတာပဲဟာ…”

ပြောပြောဆိုဆို စိုးသန်းကခင်စောမူ၏အိထွားလေသောနို့အုံကြီးတစ်ဖက်ကိုညာလက်ဖြင့်ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ ဘယ်ဘက်လက်ကလဲ ကားကားအိအိဖင်ဆုံကြီးကိုလှမ်းကိုင်၍ဖြစ်ညှစ်သည်။

ခင်စောမူတစ်ယောက် အရည်ပျော်၍သွားချေပြီ၊ ဘယ်လိုမှဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပါ၊ စိုးသန်းလိုးတာကိုခံချင်တဲ့ စိတ်တွေကတားမနိုင်ဆီးမရ လောက်အောင်ထကြွလို့လာနေပါပြီ။

“ မောင်..ချတော့လေကွာ…မူလေးမနေနိုင်တော့ဘူး…အရမ်းယားပြီးခံချင်နေပြီ..သိလား..”

ခင်စောမူကခပ်ညုညုလေးပြောပြီးမွှေ့ယာပေါ်ပက်လက်လှန်အိပ်ချလိုက်သည်၊ဒူးနှလုံးကိုထောင်၍ပေါင်တန်ဖြူဖြူတုတ်တုတ်ကြီးတွေကို ကား၍ပေးလိုက်သည်၊ အဲဒီအခါမှာ ပေါင်ရင်းခွဆုံက မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းစောက်ဖုတ်ကြီးသည်ပြဲအာ၍နေသည်။

အမျိုးသမီးကဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီးပေးထားပြီဆိုမှတော့ ငနဲသားစိုးသန်းကလဲ ဘယ်နေနိုင်တော့မှာလဲ၊ စိုးသန်းကခင်စောမူ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ဝင်၍ထိုင်ကာ သူ၏လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်တွင်တေ့လိုက်သည်၊ ဒါပေမဲ့လီးကို ထိုးမသွင်းသေးပါ၊ လီးထိပ်နှင့် စောက်ဖုတ်ဝကိုပွတ်သတ်ထိုးမွှေ၍ပေးနေသည်၊ ခင်စောမူမှာ မနေနိုင်လောက် အောင်ကိုဖြစ်လာပြီး လူးလွန့်ကော့ပြန်လာရတော့သည်။

“ အိုး…. ဟင့်..ဟင့်…. မောင်ရယ်….အိုအို…သွင်းပါတော့…မူလေးမနေနိုင်တော့ဘူး…..ထိုးသွင်းလိုက်စမ်းပါနော်..ဟင့်..ဟင့်…. ဆွမနေပါနဲ့တော့….ရွနေပြီရှင့်…သိလား….”

အဲဒီအခါကျမှ စိုးသန်းကတေ့ထားတဲ့လီးကိုအသာဖိလိုးသွင်းလိုက်သည်၊ လီးကြီးကစောက်ပတ်ထဲသို့တထစ်ထစ်တိုးဝင်သွားပါတော့သည်။

သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးတဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် စိုးသန်းသည် ခင်စောမူ၏နို့နှစ်လုံးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆွဲကာ အားရပါးရ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

“ ဖွတ်……ဖွတ်…..ဖွတ်..”

“ အင့်… ဟင့်..ဟင့်..”

“ ဖွတ်…ဖွတ်……”

“ အမလေး….ကောင်းလိုက်တာမောင်ရာ……ဆောင့်ချလိုက်တာ..အဖုတ်ထဲမှာအီဆိမ့်သွားတာဘဲ”

စိုးသန်းကအချက် (၅ဝ) လောက်မနားတမ်း တအားကျုံးပြီးဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်၊ ခင်စောမူတစ်ယောက်တဆတ်ဆတ်တုန်ခါ၍နေသည်၊ နောက်တော့စိုးသန်းကစောက်ခေါင်းထဲမှသူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆတ်ကနဲဆွဲထုတ် လိုက်သည်၊ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေတုံးဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့လီးကြီးမဟုတ်ပါလား၊ မာန်ထမတ်တောင်ပြီး အရည်တွေကလဲစိုရွှဲနေတာကြောင့် ဆီလူးထားသလိုပြောင်လက်၍နေသည်။

စောက်ဖုတ်ကြီးကရော ထိုနည်း၎င်းပင်၊ ရမက်ထန်ပြီးကြွရွနေတာဆိုတော့ အရည်ကြည်တွေစိုရွှဲပြီး ပြဲအာဖေါင်းကြွ၍နေသည်၊

“မူလေး….လေးဘက်ကုန်းလိုက်”

စိုးသန်းကလိုးနည်းပုံစံတမျိုးပြောင်းပြီးဆက်လိုးရန်အနေအထားပြင်ခိုင်းသည်၊ ခင်စောမူကလဲမငြင်းပါ၊ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့်အလိုးခံရတာကိုပို၍သဘောကျတဲ့မိန်းမဆိုတော့ပက်လက်လှန်လှဲနေရာက ချက်ချင်းလူးလဲထပြီး လေးဖက် ထောက်ကုန်းပေးလိုက်သည်။

ခင်စောမူကဒီလိုဖင်ထောင်ပြီးအလိုးခံရတာကိုကျွမ်းပြီးသားဖြစ်သည်၊သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးသည် အိကော့ထောင်တက် ပြီး မီးရောင်အောက်တွင် ဖြူဖွေးဝင်းလက်နေသည်၊ စောက်ဖုတ်ကြီးကတော့ပေါင်တန်နှစ်ခုကြားမှာပြူးပြူးကြီး၊ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကြားကစအိုပေါက်လေးကလဲ စူတူတူနဲ့ဖြစ်သည်။

စိုးသန်းဖင်ချချင်တဲ့စိတ်တောင်ပေါက်၍လာသည်၊ဒါပေမဲ့ ခင်စောမူဖင်လိုးတာမခံဘူးဘူးဆိုတာသိနေတာကြောင့်ဖင်ချဖို့စိတ်ကူးကိုဘေးဖယ်ပစ်လိုက်ရသည်၊ စိုးသန်းက ကုန်းပေးထားသော ခင်စောမူ၏ ဖင်ဆုံဖွေးဖွေးကြီး နောက်တွင်ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်သည်၊ပြူးထွက်နေသောစောက်ဖုတ်အဝတွင်လီးတေ့ပြီးထောက်လိုက်သည်။

သူ၏ခါးကြဉ်ကြဉ်လေးကိုဆွဲကာ စိုးသန်းသည်တအားဆောင့်၍လိုးပစ်လိုက်သည်၊ ခင်စောမူက ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းခေါင်းလေးတမော့မော့ဖြင့်အရသာတွေတက်၍နေသည်။

“ဆောင့်….ဆောင့်….ပြီးတော့မယ်…..အား….အား…..”

ခင်စောမူအရမ်းကိုဖြစ်လာပြီ… စိုးသန်းကလဲ မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်၊နောက်ဆုံးတော့ စိုးသန်းသုတ်အလွှတ် ခင်စောမူကလဲ စောက်ရည်တွေဒရဟောထွက် အံကိုက်ကျကာ နှစ်ယောက်သားပြိုင်တူပြီးသွားကြလေသည်။

...................................................................

ဒေါက်တာခင်စောမူတာဝန်ကျနေသည့်လူနာဆောင်တွင် ဝင်းမောင်ဆိုသောယောကျ်ားသူနာပြု တစ်ယောက်ရှိသည်၊ ဝင်းမောင်မှာ အသက် (၃ဝ) လောက်ရှိသည်၊အညာသား၊ အသားမဲမဲ..အရပ်မြင့်မြင့်ရုပ်ကဆိုးသည်၊ကြမ်းသည် ။ 

ဒါပေမဲ့ဝင်းမောင်ကိုအထင်မသေးပါနဲ့၊ဝင်းမောင်သည် တကယ်ကိုဖျံဖြစ်သည်၊ လူနာစောင့် မိန်းကလေးတွေ၊ သူနာပြုဆရာမလေးတွေကို လျှင်သလိုစားနေတာလဲမနဲတော့ပေ၊ လူကအသားမဲပြီးရုပ်သာဆိုးတာ အလိုးကောင်း၊ အဆောင့်ကောင်း မိန်းမတွေရဲ့အထာကိုလဲသူသိသည်၊ သူကကာမမှုများတွင်ကျွမ်းကျင်သည်၊ မိန်းမတွေတမ်းတမ်းစွဲဖြစ်သွားအောင်ကို လိုးနိုင် ဆော်နိုင်တဲ့လူဖြစ်သည်။

ဝင်းမောင်ကဆရာဝန်မတစ်ယောက်ယောက်ကိုချကြည့်ချင်တာကြာပြီ၊ အထူးသဖြင့် ဒီလူနာဆောင်ကို ခင်စောမူရောက်ကထဲက ဝင်းမောင်က ခင်စောမူ ကိုအရမ်းသဘောကျကာလိုးချင်နေသည်၊ မလိုးချင်ဘဲနေပါ့မလား၊ ခင်စောမူက ဖြူဖြူတောင့်တောင့် တင်ထွားထွား ရင်ကားကားနဲ့ ရုပ်ကလဲချောသည်၊တွေးရင်းကခင်စောမူ၏အခန်းရှေ့သို့ရောက်လာသော ဝင်းမောင်သည် ဒီနေ့ည ညဂျူတီကျတာကို သိထားသည့်အတိုင်းခင်စောမူအထဲတွင်ရှိမည်ကိုသိနေတော့ သိပ်ကိုတွေ့ချင်တာကြောင့် တံခါးလက်ကိုင်ဘုကိုအသာလေးကိုင်၍လှည့်လိုက်သည်။

“ ကလစ်…”

ဝင်းမောင်ကံကောင်းချင်၍အထဲက လော့ချမထား.. တံခါးကိုအသာလေးဟကြည့်လိုက်တော့ လား..လား..ဒေါက်တာခင်စောမူကို သူမ၏အဖေါ်ယောကျ်ားတစ်ယောက်က အဝတ်အစားတွေချွတ်နေသည်၊ ဝင်းမောင်သည် ချက်ချင်းအကြံရသွားပြီး တံခါးကိုအသာလေးပြန်ပိတ်ကာ သူ၏အခန်းသို့လှည့်ထွက်လာသည်၊ ပြီးတော့သူ၏ ကင်မရာကိုယူ၍ ခင်စောမူ၏အခန်းသို့ပြန်၍လာသည်။

ကင်မရာယူပြီးဝင်းမောင်ပြန်ရောက်လာတော့ ခင်စောမူတို့တဆင့်ပြီးတဆင့်တက်နေကြလေပြီဖြစ်သည်၊ ဝင်းမောင်ကလဲခင်စောမူတို့စုံတွဲဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြတာကိုဓါတ်ပုံတွေရိုက်ယူပါတော့သည်၊ ခင်စောမူကတော့ သူရက်ရက်ရောရောအလိုးခံနေတဲ့ပုံတွေကိုဝင်းမောင်ကချောင်းပြီးဓါတ်ပုံရိုက်နေတာကိုလုံးဝမသိပေ၊ သောင်း ကျန်းချင်တိုင်းသောင်းကျန်း၍နေလေသည်။

.....................................................................................

စောစောကလိုးသံဆော်သံတွေနဲ့ သောသောညံနေတဲ့အခန်းလေးသည် ယခုတော့ပြန်လည်ငြိမ်သက်လို့နေပါပြီ၊ စိုးသန်းကလဲအားပါးတရလိုးပေးပြီးပြန်သွားပေပြီ၊ ခင်စောမူလဲ အခန်းနှင့်တွဲလျှက်ရှိသောရေချိုးခန်းထဲဝင်၍ရေချိုးသည်၊ ကိုယ်လက်သန့်စင်သည်၊ အဝတ်အစားများလဲလှယ်ဝတ်ဆင်ကာ အသာထိုင်၍နေသည်။

စိုးသန်းနှင့်ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးကြပြီးဖြစ်သည့်တိုင် တစ်ချီထဲသာမို့အာသာကမပြေနိုင် နောက်ထပ်လေးငါးချီလောက်ထပ်မံ၍ အလိုးခံချင်နေသေးသည်။

ဒါပေမဲ့လိုးပေးမဲ့စိုးသန်းကမရှိတော့ပေ၊ ပြန်သွားပေပြီ၊ အခန်းထဲမှာခင်စောမူတစ်ယောက်ထဲ အချိန်ကလဲညဉ့်နက်နေပြီ၊ သူမကိုလိုးပေးမဲ့လီးကဘယ်ကနေပေါက်လာမှာလဲ စိတ်ကလဲမငြိမ်သေးဘဲ ထရွနေဆဲမို့ ခင်စောမူမှာအခက်ကြုံ၍နေရသည်။

ထိုအခိုက်….

“ ဒေါက်….ဒေါက်..”

တံခါးခေါက်သံခတ်ဖွဖွပေါ်၍လာသည်။

“ ဟိတ်….ဘယ်သူလဲ”

ခင်စောမူကခပ်ငေါက်ငေါက်ပြန်၍မေးသည်။

“ ကျွန်တော်ပါ….ဝင်းမောင်ပါ ”

ခင်စောမူမျက်နှာထားတင်းသွားသည်၊ ဝင်းမောင်ကိုခင်စာမူကြည့်လို့မရပါ၊ ဒီကောင်ဖျံကျနေတာကိုခင်စောမူ သိသင့်သလောက်သိသည်၊ လက်ဆုတ်လက်ကိုင်မမိသေးသည့်အပြင် သည်လိုကိစ္စမျိုးကိုအရေးယူဖို့လည်းခက်သောကြောင့် မသိယောင်ဆောင်နေရသည်။

ခင်စောမူအမြင်အကတ်ဆုံးမှာ ဝင်းမောင်က သူမကိုငမ်းနေတတ်မှုပင်ဖြစ်သည်၊ လစ်ပြီဆိုရင်တော့ငနဲသားက ခေါ်တောတစ်ထောင်အားဖြင့်ကြည့်တတ်သည်၊ခုလဲဘာတွေကြံဖန်ဦးမည်မသိ။

“ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ….မနက်မှလာ…”

“ အော်..ဟုတ်ကဲ့.. ဟုတ်ကဲ့…ဒီမှာပေးစရာလေးရှိလို့ပါ..တံခါးလော့မှာချိတ်ထားခဲ့တယ်..”

ဝင်းမောင်ပြန်ထွက်သွားသောခြေသံကိုကြားလိုက်ရသည်၊ ခဏနေမှခင်စောမူကတံခါးကိုအသာလေးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အပြင်ဘက်ရှိတံခါးလက်ကိုင်ဖုတွင် ဆွဲထားသော ကျွတ်ကျွတ်အိတ်လေးကိုတွေ့၍

“ ဘာတွေလဲ” 

ဟူသောသိချင်စိတ်ဖြင့် လှမ်း၍ကျွတ်ကျွတ်အိတ်လေးကိုယူလိုက် ကာအခန်းတံခါးကိုပြန်၍ပိတ်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ကျွတ်ကျွတ်အိပ်လေးကိုသူမ၏စားပွဲဆီသို့ယူ၍လာပြီး တင် လိုက်ခါ အထဲမှပစ္စည်းလေးများကိုထုတ်လိုက်သည်။

“ ဟင်….အို……”

ခင်စောမူတစ်ယောက်ရင်ထဲတွင်ဒိန်းကနဲဖြစ်ခါခေါင်းနပန်းကြီးသွားရသည်၊သူမတွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ ဓါတ်ပုံ(၃) ပုံနှင့် စာတစ်စောင်ဖြစ်ပြီး ပစ္စည်းတွေကိုအထုတ် ဓါတ်ပုံမှန်းသိ၍ ကြည့်လိုက်မိသည်၊ စိုးသန်းက သူမကို ဘရာစီယာနှင့်နို့အုံကိုပါ မတင်၍ ရင်သားနှစ်ခုကြားသို့စုပ်နမ်းနေသည့်ပုံကိုမြင်လိုက်ရသည်၊တခဏတွင်းမှာပင်ခင်စောမူတစ်ယောက် တုံတုံယင်ယင်ဖြစ်၍သွားသည်၊ သူမ၏ တုံယင်နေသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် နောက်တစ်ပုံကိုကြည့်လိုက်သည်။

“ အို…..”

နောက်တစ်ပုံမှာသူမသည်ဒူးထောင်ပေါင်ကားကာ ပက်လက်လှဲအိပ်နေလျှက် စိုးသန်းက အပေါ်မှတက်ခွပြီးသူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့လီးကြီးကိုတစ်ဝက်ခန့်ထိုးသွင်းထားသောပုံဖြစ်လေသည်၊ သူမ၏လက်များက စိုးသန်း၏ လက်မောင်းကိုခပ်တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားသလို စိုးသန်း၏လက်နှစ်ဘက်ကလဲ သူမ၏နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရဆွဲကိုင်ထားလေသည်။

နောက်ဆုံးမြင်တွေ့လိုက်ရသောပုံကတော့ အရက်ရောဆုံးပုံဖြစ်လေသည်၊သူမသည်လေးဘက်ထောက်ကာ ကုန်းနေလျှက် သူမ၏ကားကားအိအိနှင့် ဖြူဝင်းတောက်ပြောင်နေလေသော ဖင်ဆုံကြီးနောက်တွင် စိုးသန်းကဒူးထောက်ထားကာ သူမ၏နောက်ဖက်သို့ ပြူးပြူးကြီး ထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကြီးကိုထိုးထဲ့၍လိုးနေပုံဖြစ်သည်။

သုံးပုံစလုံးတွင် သူမရော စိုးသန်းပါ ကိုယ်လုံးတီးနှင့်ဗလာကျင်းလျှက်ရှိသည်၊ ဓါတ်ပုံတွေကိုကြည့်ပြီး ခင်စောမူသည်စာအိတ်လေးကိုဖေါက်လိုက်ရာ စာရွက်တိုလေးတစ်ခုထွက်လာသည်။

မခင်စောမူ…….

ဒီဓါတ်ပုံ (၃) ပုံထက်ပိုပြီး တစ်တစ်ခွခွ နဲ့ပက်စက်တဲ့ဓါတ်ပုံ ဆယ်ပုံရိုက်ယူထားပြီးပါပြီ၊ အရှက်မကွဲချင်ရင်

ကျွန်တော့်အခန်းကိုလာခဲ့ပါ၊ ဒါဘဲ….

ဝင်းမောင်

ခင်စောမူသည်ကြောက်လဲကြောက် ဒေါသလဲထွက်ဖြစ်နေသည်။

သို့သော်…သူမအနေနှင့်ဘာများတတ်နိုင်ပါမည်နည်း…။ သည်ဓါတ်ပုံတွေကိုလူမြင်ခံလို့မဖြစ်၊ သူများတွေလက်ထဲသာရောက်သွားလျှင် သူမနေနှင့် ကောင်းကောင်းကြီး အရှက်ကွဲရမည်၊ လုံးဝသိက္ခာရှိတော့မည်မဟုတ်၊ မျက်နှာလဲပြရဲတော့မည်မဟုတ်..။

သည်တော့….ဝင်းမောင်၏စကားကိုနားထောင်ရတော့မည်၊ ဝင်းမောင်ခေါ်တာကိုသွားရမည်။ ငြင်းဆန်လို့မရ……။ ဝင်းမောင်က ဘာကိစ္စအတွက်ခေါ်သည်ကိုလဲအထွေအထူးစဉ်းစားစရာမလိုပါ၊ရှင်းနေသည်။သူ၏ရမ္မက်ဆန္ဒကို မိမိနှင့်ဖြည့်ဆည်းရန်ခေါ်ခြင်းသာဖြစ်သည်၊သူနာပြုတစ်ယောက် လိုးတာကိုခံဖို့သွားနေရရှာတဲ့ဆရာဝန်မလေး တစ်ယောက်ရယ်ပါ၊ ဝင်းမောင်၏အခန်းသည် အပြင်ဘက်စင်္ကြန်လမ်းအဆုံးလှေခါးထိပ်နားတွင်ရှိသည်၊  အခန်းထဲသို့ဝင်းမောင်သည် မကြာခဏဆိုသလို ဖာသယ်များကိုခေါ်သွင်းကာလိုးလေ့ရှိကြောင်း ခင်စောမူ သတင်းကြား ထားဖူးသည်။

ယခုမိမိကိုယ်တိုင်မှာ ထိုအခန်းလေးထဲတွင်ဝင်းမောင်လိုးတာကိုခံရတော့မည်၊မိမိသည်ဝင်းမောင်ခေါ်လာသော ဖာသည် တစ် ယောက် အဖြစ်သို့ ရောက်၍သွားရတော့ပေမည်၊ဝင်းမောင်၏အခန်းသို့လျှောက်လှမ်း၍ သွားနေ သော ခြေလှမ်းတလှမ်းတိုင်းသည် ခင်စောမူအတွက်စက်ဆုတ်ရွံရှာဖွယ်ကောင်းလှသော ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုး ကြီးများ ဖြစ်နေသည်။

နောက်ဆုံးတော့ ဝင်းမောင်၏အခန်းဝသို့ ခင်စောမူရောက်၍သွားသည်၊အခန်းတံခါးကပိတ်နေသည်၊ ဒါကြောင့်ခင်စောမူသည် မရဲတရဲနှင့်အားခဲကာ တံခါးကိုခေါက်လိုက်ရသည်၊

“ မခင်စောမူလား..”

“ ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့…”

ကလစ် ဟူသောအသံလေးကြာလိုက်ရပြီးအခန်းတံခါးလေးပွင့်၍သွားသည်၊တံခါးဝတွင် ဝင်းမောင်ကမားမားကြီး ရပ်လျှက်ရှိသည်၊ ခင်စောမူခမျာမှာတော့ ဝင်းမောင်ကိုစေ့စေ့ပင်မကြည့်ရဲ ရှက်ရွံ့စွာဖြင့်ခေါင်းလေးငုံ့ထားရရှာသည်၊ ရင်တွေကတော့တဒိန်းဒိန်းခုန်လျှက်ရှိသည်။

“ မဆိုးပါဘူး…ငါးမိနစ်အတွင်းအချိန်မှီရောက်လာတယ်..”

ဝင်းမောင်ကပါးစပ်ကပြောရင်းခင်စောမူ၏ကားကားအိအိဖင်ဆုံကြီးကိုလက်ဝါးနှင့်ဖျန်းကနဲမြည်အောင်ပုတ်လိုက်သည်၊ အငယ်တန်းသူနာပြုတစ်ယောက်က ဖင်ပုတ်တာခံလိုက်ရသည့်အတွက် ဆရာဝန်မလေး ခင်စောမူတစ် ယောက်စိတ်ထဲတွင် ထောင်းကနဲဖြစ်၍သွားသည်။

ဒါပေမဲ့ ဝင်းမောင်ကိုတော့ခင်စောမူမလွန်ဆန်ရဲပေ၊ စိတ်ထဲတွင်ခံပြင်းသော်လဲ ဝင်းမောင်ဖင်ပုတ်တာကိုငြိမ်၍ခံရရှာသည်၊ဝင်းမောင်ကတော့ဖင်ပုတ်ရုံသာမဟုတ် တင်ပါးသားအိအိစက်စက်ကြီးများကို အားမနာတမ်းပွတ်သတ်ကိုင်ကြည့်နေသေးသည်၊ ပြီးတော့မှဝင်းမောင်ကအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်ပြီး ခင်စောမူကိုအခန်းထဲသို့ဆွဲ၍ခေါ်သွင်းပြီးတော့ ဝင်းမောင်ကသူမနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်သည်။

“ ခင်စောမူ..ငါ့ကိုနမ်းစမ်း….”

“ အို….”

“ ငါ့ကိုနမ်းစမ်းလို့ပြောတာ လုပ်…”

ခင်စောမူမှာ ဝင်းမောင်ပြောတာကိုမသိ၍မဟုတ်..ရုတ်တရက်လန့်ကာရေရွတ်မိခြင်းဖြစ်သည်၊ ဝင်းမောင်က ထပ်မံပြောဆို၍စေခိုင်းလိုက်ပြန်ရာ မချစ်သော်လဲအောင့်ကာနမ်းဆိုသလို ခင်စောမူသည် ဝင်းမောင်၏ပါးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်ရသည်။

“ ဟာ.. ဒီလိုပါးကိုထိရုံလေးနမ်းတာလောက် မလိုချင်ဘူး၊ ငါ့ပါးစပ်ကိုနမ်း၊ ပါးစပ်နဲ့တေ့ပြီးသေသေချာချာစုပ်နမ်းခိုင်းတာ၊ ငါလုပ်ခိုင်းတာတွေကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်လုပ်နော် နောက်ဆိုနှစ်ခါထပ်ပြောမနေတော့ဘူး ရှင်းလား”

ဝင်းမောင်၏စကားသံတွေကခြိမ်းခြောက်သံတွေအပြည့်ဖြစ်သည်၊ ဆရာဝန်မလေးခင်စောမူမှာ ဝင်းမောင်ပြောသမျှနာခံရသည်၊ ခိုင်းသလိုလုပ်ရသည်၊ ခင်စောမူသည် ဝင်းမောင်၏နှုတ်ခမ်းကိုမိမိ၏နှှုတ်ခမ်းပါးလေးများဖြင့်ထိကပ်လိုက်သည်၊ စစချင်းစုပ်နမ်းမှုမပြုသေး၊ ထိရုံသာထိထား၏။

ခင်စောမူအဖို့ ပါးစပ်ခြင်းတေ့ကာစုပ်နမ်းသည့်အလုပ်ကိုကောင်းကောင်းကျွမ်းပါသည်၊ သို့သော် ယောကျ်ားက စတင်စုပ်နမ်းသည်ကိုသူမကလက်ခံတုံ့ပြန်ခံရမှုများသာဖြစ်သည်၊ယခုအခါတွင်လဲ နှုတ်ခမ်းခြင်းထိကပ်မိလျှင် ဝင်းမောင်ကစတင်စုပ်နမ်းလိမ့်မည်ဟုထင်ထားခဲ့သည်၊ ထိုသို့စုပ်နမ်းလျှင်အလိုက်သင့်ပေးလိုက်ရုံသာဖြစ်သည်။

ဒါပေမဲ့ဘသားချောကဘာမှမလုပ် သည်အတိုင်းပင်ငြိမ်၍နေသည်၊ ထို့ကြောင့်ခင်စောမူကပင်တပြွတ်ပြွတ်မြည် သွားအောင်စုပ်နမ်းလိုက်ရတော့သည်၊ သည်လိုမစုပ်လျှင်ဝင်းမောင်အရစ်ရှည်လာမည်ကို ခင်စောမူကြောက် သည်၊ နင့်နင့်သီးသီးအပြောခံရမည်ကိုမလိုလား၊အားရပါးရစုပ်နမ်းရန်အားပြုသည့်အနေဖြင့် ဝင်းမောင်၏လည်ပင်းကို သူမ၏လက်လေးနှစ်ဖက်နှင့်ခပ်တင်းတင်းသိုင်းဖက်လိုက်ရသေးသည်၊ ဝင်းမောင်သည်ခင်စောမူစုပ်နမ်းပေးသည်ကိုအသာငြိမ်ခံရင်း သူမ၏ တင်ပဆုံ အိအိ ထွားထွားကြီးအား လက်ဖြင့်ဆုတ်ကိုင်ကာအသာပွတ်၍ဇိမ်ခံနေလိုက်သေးသည်။

မိမိမှာ ဝင်းမောင်စည်းစိမ်ခံရလေအောင် ပျော်တော်ဆက်နေရသည့်ဘဝသို့ရောက်နေရပါလားဟုတွေးမိကာ ခင်စောမူ ဝမ်းနည်းလာသည်၊ဒါပေမဲ့ ဝတ္တရားအရတော့ ဝင်းမောင်၏ပါးစပ်ကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင်စုပ်နမ်းပေးနေရသည်၊အတော်ဘကာမှ ဝင်းမောင်က သူ၏နှုတ်ခမ်းများကိုဆွဲခွာလိုက်သည်၊

“ ကဲ..ငါ့အဝတ်တွေချွတ်ပေးစမ်း..”

ခင်စောမူ၏တုံယင်၍နေသောလက်ချောင်းလေးများက ဝင်းမောင်၏အင်္ကျ ီကြယ်သီးလေးများကိုတစ်လုံးချင်းဖြုတ်၍ပေးသည်၊ အားလုန်းပြုတ်ထွက်ကုန်တော့ ဝင်းမောင်၏ အင်္ကျ ီကို ချွတ်၍ပစ်လိုက်သည်၊ပြီးတော့ ခင်စောမူက ခပ်ထွေထွေ လေးရပ်၍နေသည်။

“ ပုဆိုးကို ဆက်ချွတ်ပေးလေ..”

ဝင်းမောင်၏စကားမဆုံးမှီတွင်ပင် ခင်စောမူ၏လက်က မြန်မြန်ပြီးရင်ပြီးရောသဘောဖြင့် ဝင်းမောင်၏ပုဆိုးခါးပုံစဆီသို့ရောက်၍သွားသည်၊ ပြီးတော့ခါးပုံစကိုဆွဲဖြုတ်ကာ ဝင်းမောင်၏ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်သည်၊

“ ငါ့စပ်စမိုင်နာကို ဆက်ချွတ်ပေးစမ်း..”

ဝင်းမောင်က လေသံမာမာဖြင့်ပိုင်နိုင်စွာပင်ဆက်တိုက်စေခိုင်းနေသည်၊ ခင်စောမူခမျာ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်ပင်ဝင်းမောင်၏စပ်စမိုင်နာကို ဆွဲ၍ချွတ်ချပေးလိုက်သည်၊ စပ်စမိုင်နာအောက်သို့လျှောကျသွားသည်နှင့် ဝင်းမောင်၏မတ်တောင်နေသော လီးချောင်းကြီးသည်ဘွားကနဲပေါ်လာကာ မတ်ကနဲ ထောင်လာလေသည်။

ဝင်းမောင်၏လီးကြီးသည်ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသည်၊ လီးတန်ကြီး၏အရှည်သည် (၉) လက်မကျော်သည်၊လုံးပတ်က ခင်စောမူ၏ လက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိသည်၊ လီးချောင်းကြီးပေါ်တွင်ကြိုးဖြင့်ရစ်ပတ်ထားသည်သဖွယ် အရစ်ကြီး (၃) ခုကလဲ အမြောင်းမြောင်းထလျှက်ရှိသည်၊

ဆရာဝန်မတစ်ဦးဖြစ်သော ခင်စောမူသည် ယောကျ်ား၏လီးကိုမြင်ရသည်မှာအဆန်းမဟုတ်ပါ၊ လင်မရခင်ကပင် ကာမမှုကျူးလွန်ခဲ့သူမို့လဲ လီးပေါင်းစုံ၏အရသာကိုသိနေသည်၊ သို့သော် ဝင်းမောင်၏လီးလောက် ကြီးမားတုတ် ခိုင်ကာ ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့်လီးမျိုးကိုတော့မမြင်ဘူးပါ။

ထိုလီးကြီးကိုမြင်လိုက်ရသည့်အချိန်တွင် ဝင်းမောင်ကိုဘယ်လိုမှမလိုလားပါဘဲနှင့် ခင်စောမူ၏ရမ္မက်ဇောတွေ ထောင်းကနဲပင်ထ၍လာသည်၊ လီးကြီးနှင့်အလိုးခံရလျှင် ကာမအရသာကောင်းကောင်းတွေ့ရမည်ဆိုသည်ကို လဲအလိုလိုပင်သိနေသည်၊

“ အို…”

ထိုအသိများနှင့် ရမက်ဇော၏စေ့ဆော်မှုဖြင့်ခင်စောမူ၏ပါးစပ်ဖျားမှယောင်ယမ်း၍ရေရွတ်လိုက်မိသည်၊

“ ငါ့လီးကြီးကိုမြင်ရလို့ နင်သိပ်ခိုက်သွားပြီမဟုတ်လား..”

“ ဟို…ဟို…အကြီးကြီးဘဲ….”

အညှို့ခံထားရသလိုဖြစ်ကာ ခင်စောမူသည် လီးတန်ကြီးမှ မျက်စိမခွာနိုင်ဘဲ စူးစိုက်ကြည့်ရင်း တီးတိုးပြောမိ သည်၊

“ အေး… လီးကြီးတော့ အလိုးခံလို့ပိုကောင်းတာပေါ့၊ ငါ့လီးကြီးကနင့်ကိုအရသာကောင်းကောင်းတွေ့အောင်လိုးပေးမှာပါ၊ကြောက်မနေစမ်းပါနဲ့၊ ငါလိုးတာခံပြီးရင် ငါ့လီးကြီးကိုနင်သိပ်ပြီးသဘောကျသွားမှာပါဟ၊ ကိုင်းလာ..ဒူးထောက်ပြီးငါ့လီးကိုစုပ်ပေးစမ်း..”

ဝင်းမောင်၏ရက်ရက်ရောရောစေခိုင်းလာမှုကြောင့် ခင်စောမူမှာ အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်သွားသည်။

“ အလိုလေး…လီးစုပ်ပေးရမှာတဲ့ သူ့အချောင်းကြီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးစုပ်ပေးရမှာတဲ့လား..”

လင်မရမီကပင် ကာမမှုတွေကြိမ်ဖန်များစွာတွေ့ခဲ့ပြီးလီးတစ်ချောင်းမက အလိုးခံခဲ့ဘူးသော်လည်း လီးတော့ခင်စောမူမစုပ်ဘူးပါ၊ မိမိ၏လင်သားကိုပင်စုပ်၍ပေးဘူးပါ၊ခုတော့ ဝင်းမောင်ကသူမကိုပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ခိုင်းနေပြီ ဖြစ်သည်၊ မလုပ်ပြန်လျှင်လဲ အန္တရယ်ကမသေးလှ၊ခင်စောမူသည်ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့၊သူမသည်မိမိကိုယ်မိမိ အားတင်းကာ ဝင်းမောင်၏ရှေ့တွင်ဒူးထောက်၍ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ လီးမစုပ်မီ..ငါလီးကြီးကိုပွတ်ပေးအုံး…”

မထူးတော့ပါ… ခင်စောမူ၏လက်ချောင်းလှလှလေးများက ဝင်းမောင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးပေါ်သို့ တဖြတ်ဖြတ်တုံယင်ကာရောက်သွားသည်၊ သူမ၏လက်လေးက လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ ဖွဖွလေး မဝံ့မရဲ တင်မိလိုက်မိရာက ဝင်းမောင်၏လီးတန်ကြီးနှင့် သူမ၏လက်လေးတို့ထိမိချိန်တွင်ပင် အမှတ်တမဲ့ လီးတန်ကြီးကိုဆုတ်၍ကိုင်လိုက်မိ သည်၊ ပြီးတော့ တင်းကြပ်စွာ ဆုတ်၍ ဖျစ်ညှစ်လိုက်မိသည်၊ ထိုနောက် လက်လေးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့်ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ ဒစ်ဖျားပေါ်က အရေပြားလန်ကျသွားအောင် ဆွဲချလိုက်အုံး..”

ဝင်းမောင်ကစေခိုင်းပြန်သည်၊ ခင်စောမူသည် မိမိကိုယ် မိမိအားပေးရင်း လီးဒစ်တွင်ဖုံးအုပ်ထားသည့် အရေပြားကိုအောက်သို့လန်ကျသွားအောင်ဆွဲချလိုက်သည်၊အရေပြားလန်သွားသောအခါ ဒစ်ပြဲကြီးက နီနီရဲရဲ ကြီးပေါ်လာသည်၊ ညှီစို့စို့ လီးနံ့ကလဲ ခင်စောမူ၏ နှာခေါင်းဝသို့ဝင်လာသည်၊ ပြဲအာနေသောလီးဒစ်ကြီးကို ခင်စောမူ မကြည့်ရဲ။

မျက်စိကိုစုံမှိတ်ပစ်လိုက်သည်၊ မျက်နျာကိုလဲတဖက်သို့လွှဲသည်၊ ထိုအခါ ဝင်းမောင်က ခင်စောမူ၏ဆံပင်များကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲကိုင်ကာ မျက်နှာကိုလီးတန်ကြီးရှိ အရှေ့ဖက်သို့ပြန်လှည့်သည်၊ လီးတန်ထိပ်ဖျားသည်ခင်စောမူ၏ပါးစပ်နှင့် တည့်တည့်ပြန်ဖြစ်သွားသည်၊ ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်နေသော ဆရာဝန်မလေးသည် မျက်စိ ကိုတော့ စုံမှိတ်ထားဆဲဖြစ်သည်။

“ ကိုင်း.. လီးကိုစစုပ်ပေတော့…”

ပြောပြောဆိုဆို ဝင်းမောင်သည် လီးကိုအသာရှေ့သို့ထိုးကော့လိုက်သည်၊ လီးဒစ်ဖျားသည် ခင်စောမူ၏ စေ့စေ့ပိတ်ထားသော နှုတ်ခမ်းသားလေးများကိုလာ၍ထိမိသည်၊ ပူနွေးမာတောင်နေသော ထိတွေ့မှုကိုခံစားရသည်။

ခင်စောမူသည် ရုတ်တရက်လန့်၍သွားကာ ခေါင်းကိုနောက်သို့ဆတ်ကနဲရွှေ့သည်၊ဝင်းမောင်က ဆံပင်ကိုစုကိုင်၍ ခေါင်းကိုရှေ့သို့ပြန်ဆွဲယူသည်၊ သူ၏လီးကိုလဲ ခင်စောမူ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးနှစ်ခုကြားတွင် သေချာစွာတေ့ထောက်ထားသည်။

“ ပါးစပ် ဟ…”

ခင်စောမူသည် မရဲတရဲဖြင့် ကြောက်လန့်စွာပင် နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှစ်ခုကိုအသာဟပေးလိုက်သည်၊ ပူနွေးနူးညံ့ သော်လည်းမာတောင်နေသောလီးကြီးကို နှုတ်ခမ်းသားလေးများနှင့်ထိမိလိုက်ချိန်တွင် ခင်စောမူ ကြက်သီး ဖျန်းဖျန်းထ၍သွားသည်၊ ဝင်လာသောလီးထိပ်ပိုင်းကို လျှာဖြင့်ထိမိရာ ငံညိညိအရသာကိုလဲ ခံစားရသည်။

မျက်ရည်များကိုဘယ်လိုမှထိန်း၍မရ၊ တသွင်သွင်စီးကျ၍လာသည်၊ တချက်ရှိုက်မိရာ ပါးစပ်ထဲတွင်လီးပြည့်နေ၍ အိကနဲသာအသံထွက်သည်။

မိမိ၏လီးကြီးကိုစုပ်နေရသည့်အတွက် ဒေါက်တာမလေးခင်စောမူ ဖြေမဆည်နိုင်ဘဲမျက်ရည်တောက်တောက်ကျသည်ကိုတွေ့ရတော့ ဝင်းမောင်အတော်ပင်ကြေနပ်သည်။

“ ငါ့ကိုမတူမတန်နဲ့ မောက်မောက်မာမာလုပ်ချင်တဲ့ဒေါက်တာမ အခုတော့ငါ့လီးကို စုပ်မပေးချင်လဲစုပ်ပေးနေရ ပြီမဟုတ်လား..” 

ဟုစိတ်ထဲမှာကြုံးဝါးလိုက်သည်၊ မကြာမှီအလိုးမခံချင်ဘဲခံရဦးမည်။

“ ဟေ့.. လီးကိုဒီလိုကြီးငုံမထားနဲ့လေ.. စုပ်ပေးစမ်း…”

ခင်စောမူခမျာလီးကိုစ၍စုပ်ပေးရရှာသည်၊ မရဲတရဲမို့ခပ်သာသာခပ်ဖွဖွလေးသာစုပ်ပေးရာဝင်းမောင်ကမကြေနပ်၊

“ တယ်…လီးကိုဒီလိုဖွဖွလေးစုပ်လို့ ဘယ်အရသာရှိမှာလဲ… အသံမြည်အောင်အားရပါးရစုပ်စမ်း…”

ခင်စောမူသည် စိတ်ထဲကလုံးဝမပါသော်လဲ ပါးလေးများပိန်လိုက်ဖေါင်းလိုက်ဖြစ်အောင် ဝင်းမောင်၏လီးကို တအားစုပ်ပေးရလေသည်၊ ဒီတော့မှလီးစုပ်သံက တပြွတ်ပြွတ်မြည်သည်၊ ထိုသို့ဝင်းမောင်၏ လီးကိုတအား စုပ်ပေးရင်း ဘယ်လိုကြောင့်မှန်းမသိ ခင်စောမူ၏ရင်တွေတအားခုန်လာသည်၊ တကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်း၍လာသည်။

“ ထဘီအောက်စလွတ်အောင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်စမ်း..”

ဝင်းမောင်ခိုင်းပြန်သည်၊ ခင်စောမူသည် လီးကိုပါးစပ်ဖြင့်တအားစုပ်နေရင်း ဝင်းမောင်ခိုင်းသည့်အတိုင်းလုပ်ပေးရသည်၊ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရသည်၊ ထဘီအောက်စလွတ်နေအောင်လဲပြုပြင်ပေးရသည်၊ ထဘီအောက်စလွတ် သွားတော့ပေါင်ကြားကပေါ်လာသည်။

ခင်စောမူသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးဝတ်ထားဆဲဖြစ်ရာ…စောက်ပတ်ကအထင်းသားမပေါ်သေး၊ သိူ့သော်သွေးသားတွေဆူကာ ကာမစိတ်ထကြွလျှက်ရှိနေသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်ကြီးမို့ဖေါင်းကြွနေမှုကတော့သိသာ မြင်သာနိုင်သည်၊ ဝင်းမောင်သည်ဒေါက်တာမလေးကိုထဘီအောက်စလွတ်အောင်အထိုင်ခိုင်းပြီး ပေါင်ကြီးကို ခြေမနှင့် လှမ်းထိုးသည်၊ ခင်စောမူ၏ စောက်ပတ်ကိုအတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှနေ၍ ထိုးကလိသည်၊ခင်စောမူသည်မိမိကိုယ်မိမိဘာလုပ်မိမှန်းမသိဘဲနှင့် လီးကြီးကိုပါးစပ်ဖြင့်အငမ်းမရစုပ်ပေးနေမိပြီး စောစောကသွေးသားများကစေ့ဆော်မှုဖြင့် အားရပါးရစုပ်နေချေပြီ။

ဒေါက်တာမလေးကအငမ်းမရတအားစုပ်ပေးနေလေတော့ ဝင်းမောင်မှာလဲဘယ်လိုမှအောင့်မထားနိုင်တော့ချေ။

မကြာမီမှာပင် ခင်စောမူ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များပန်းထည့်ပေးလိုက်လေသည်၊ ဝင်းမောင်၏လီးထိပ်မှသုတ်ရည်များပန်းထွက်လာသောအခါ ခင်စောမူသည် လီးကိုပါးစပ်ထဲမှထုတ်ပစ်ရန်ကြိုးစားသေးသည်၊ သို့သော်… မရပါ၊ ဝင်းမောင်က ခင်စောမူ၏ခေါင်းကိုသူ့ပေါင်ခွကြားထဲအတင်းဆွဲယူကပ်ထားသည်။

“ မြိုချစမ်း…ငါ့လရည်တွေ..အကုန်မြိုချ..ထွေးထုတ်မပစ်နဲ့….” 

အံကြိတ်၍ပြောသည်၊

သူမ၏ခေါင်းကိုသူ့ပေါင်ကြားထဲအတင်းဆွဲကပ်၍ လီးကိုလဲ ပါးစပ်ထဲအတင်းဖိထိုးလိုက်ရာ ခင်စောမူမှာဘယ်လို မှရုန်းမထွက်နိုင် ငြင်းဆန်လို့လဲမရ၊ ပါးစပ်ထဲတွင် ပန်းထည့်ပေးသောငံညိညိ ညှီစို့စို့ သုတ်ရည်ပျစ်ချွဲချွဲများကို ဒေါက်တာမလေး ခင်စောမူသည် တဂွပ်ဂွပ်မြည်အောင်ပင်သောက်မျို၍ချရလေတော့သည်၊

ခင်စောမူ ကိုလီးစုပ်ခိုင်း၊ သုတ်ရည်များကိုအတင်းအကြပ်သောက်မျိုခိုင်းပြီးနောက် ဝင်းမောင်သည်ကုတင်ပေါ် တွင်အသာလဲလျောင်းကာအနားယူသည်၊ ပြန်ခွင့်မရသေးသော ဒေါက်တာခင်စောမူမှာမူ ကုတင်စောင်းတွင် ကုတ်ကုတ်လေးထိုင်နေသည်၊ ဖြေမဆည်နိုင်အောင်လဲ ရှိုက်ငိုနေရှာသည်၊ရမက်စိတ်တွေလျှော့ပါး ငြိမ်ကျနေပြီ ဖြစ်ရာ ရှက်ကြောက်ယူကြုံးမရသည့်စိတ်များသာကျန်နေခဲ့သည်။

ဝင်းမောင်သည် ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေသောခင်စောမူကို ဘယ်လိုမှဖြေသိမ့်ရန်မကြိုးစား ကြာလာတော့ ခင်စောမူသည် သူ့အလိုလိုအငိုတိတ်၍သွားသည်၊သူမ၏ ငရဲခန်းကမကုန်သေး၊ ဝင်းမောင်၏ ရမက်အာသာကိုဆက်လက် ဖြေဖျောက်ဖြည့်တင်းရအုံးမည်ကိုခင်စောမူသိနေသည်။

သူမကိုဘာတွေများဆက်၍ခိုင်းဦးမည်နည်းဟုတွေး၍လန့်နေသည်၊ ထိတ်လန့်နေမှုနှင့်အတူ ရမက်ဇောများ ကလဲပြန်၍နိုးထလာသည်၊ ဘာကြောင့်များဒီလိုမျိုးစိတ်လှုပ်ရှားနေရသည်ကိုတော့ဒေါက်တာမလေးမသိပါ၊ အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ကြိုးစားထိန်းချုပ်နေသည်၊ အတန်ကြာတော့ ဝင်းမောင်အိပ်ယာမှထသည်။

“ ဟေ့….ဒေါက်တာမ…ကုတင်အောက်မှာဆင်းရပ်စမ်း…  ”

ခင်စောမူသည် ဝင်းမောင်စေခိုင်းသည့်အတိုင်း ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ ခပ်ရို့ရို့လေးရပ်လိုက်သည်၊ ခေါင်းလေးငုံ့လျှက်…

“ အင်္ကျ ီချွတ်ပစ်လိုက်…  ”

ဝင်းမောင်ကလေသံအေးအေးဖြင့်ခိုင်းသည်၊ ခင်စောမူသည် အဝတ်မပါ ဗလာကိုယ်လုံးဖြင့် ယောက်ား များနှင့်ကာမစပ်ယှက်ဖူးသည့်အတွေ့အကြုံရှိသည်၊ စောစောကတင် စိုးသန်းနှင့် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာလိုးခဲ့ကြပြီးပြီ၊ ကာမစိတ်များကြွ၍ ရမ္မက်ပြင်းထန်နေချိန်တွင် ကာမစပ်ယှက်ရန် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပစ်ဖို့ ခင်စောမူ ဝန်မလေးပါ။

သို့သော် သွေးအေးအေးဖြင့် တစိမ်းယောက်ျားသားတစ်ယောက် မျက်စိအရသာခံကြည့်ဖို့အတွက် အဝတ်အစားတွေချွတ်ခွာပြရမှာကိုတော့ ဝန်လေးသည်၊ အထူးသဖြင့် ဝင်းမောင်လိုမိမိလက်အောက်ငယ်သားရှေ့တွင်ချွတ်မပြလိုပါ။

ဒါပေမဲ့….. ခင်စောမူအနေဖြင့်ငြင်းနိုင်သည့်အားမရှိပါ၊ ဝင်းမောင်စေခိုင်းသမျှလုပ်လိုက်ရပေမည်၊ ဒေါတ်တာ ခင်စောမူသည် ဝတ်ထားသောအင်္ကျ ီလေးကိုချွတ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်သည်၊သူမ၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်း တွင်ဘရာစီယာလေးသာ စည်းနှောင်လျှက်ကျန်ခဲ့သည်၊ ဘရာစီယာလေးကသေးသေးပါးပါးလေးဖြစ်သည်၊ဘရာစီယာ၏ ရင်ပုံများကသေးငယ်သလို ကြိုးကလဲ လက်တစ်လုံးသာသာခန့်သာရှိသည်။

ပြီးတော့ ဘရာစီယာ၏ ရင်ပုံနိုင်လွန်သားကလဲပါးလှပ်ပျော့ပျောင်းလှသည်၊သေးငယ်ပါးလှပ်သည့်ရင်ပုံအုပ်လျှက်သေးမျှင်သောကြိုးလေးသည် အိထွားမို့ဝင်းသည့် ခင်စောမူ၏ ရင်သားစိုင်ကြီးနှစ်လုံးကိုနိုင်အောင်သိုင်းမထားနိုင် ပါ၊ထွက်ကျလာလုလုဖြစ်နေသည်ကို အထင်းသားအရှင်းသားတွေ့နေရသည်။

“ ဘရာစီယာကိုဆက်ချွတ်… နင့်ရဲ့နို့တွေကိုငါကြည့်မယ်…အတော်ကိုကြီးမဲ့နို့တွေဘဲ….  ”

ဝင်းမောင်ကအံကြိတ်၍ပြောသည်၊ သူ၏မျက်လုံးပြူးကျယ်ကျယ်ကြီးများကတော့ ဘရာစီယာဖြင့် မလုံမလဲ စည်းနှောင်ထားသော ရွှေရင်အုံများကို အားမနာတမ်းပင်စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။

ခင်စောမူသည် ဘရာစီယာနောက်ကျောချိတ်လေးကိုဖြုတ်ရန် လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်သို့ပစ်လိုက်သည်၊ ထိုအခါ ရင်သားများက ကော့လျှက် ဘရာစီယာ အပြင်ဘက်သို့တဝက်နီးနီး တစ်ရစ်တိုးထွက်လာကြသည်၊ ဘရာစီယာလေးမှာလဲပို၍တင်းကနဲအိကနဲဖြစ်၍သွားသည်၊နောက်ကျောချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်ချိန်တွင် ဘရာစီယာသည်ပို၍တင်းရင်းလျှက်နို့အုံကြီးများကိုထုတ်ပြီးဆွဲတင်လိုက်သလိုဖြစ်ရာ ရင်သားအစုံက ပို၍ကြွတက်လာသည်။

ဘရာစီယာ၏နောက်ကျောချိတ်ပြုတ်သွားချိန်တွင်မှ တုပ်စည်းပင့်တင်ထားမှုပပျောက်လျှက် ရင်သားဆိုင်ကြီးနှစ်ခုအောက်သို့အိကနဲပြန်ကျသည်။

ခင်စောမူသည် စိတ်ထဲကမလုပ်လိုပါသော်လည်း မတတ်သာသည့်ဘဝမို့နောက်ကျောချိတ်ဖြုတ်သွားပြီဖြစ်သည့် ဘရာစီယာလေးကို ရင်သားများပေါ်မှဖယ်ခွာလျှက် ကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ရရှာသည်၊သူမ၏ မို့ဝန်းစူကြွနေသော နို့အုံသားကြီးနှစ်လုံသည် အကာအကွယ် အစည်းအနှောင်ကင်းမဲ့လျှက် ထင်းထင်း ကြီးပေါ်၍လာလေသည်၊ ပြူးကျယ်သော ဝင်းမောင်၏ မျက်လုံးကြီးများက ခင်စောမူ၏ ရင်သားစိုင်များကို မျက်တောင်မခတ်စူးစိုက်၍ ကြည့်နေသည်၊ ခင်စောမူ၏မျက်နှာရဲ၍သွားသည်။

သူမ၏တသက်နှင့်တကိုယ် ဒီလောက်အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ဏှာတင်းစွာ စိမ်ပြေနပြေ ကြည့်ရှုခြင်းမခံဘူးသေးပါ၊ရှက်စိတ်နှင့်အတူ ရမ္မက်ဆန္ဒများသည်လည်း ထူးခြားစွာကြွတက်လာရာ ဘာကြောင့်သည်လိုဖြစ်ရမှန်းခင်စောမူနားမလည်နိုင်ပါ။

မိမိ၏ ရင်သားစိုင်များ ကြီးထွားလုံးဝန်း တင်းရင်း တစ်ရစ်နေမှုအတွက် ခင်စောမူသည် အမြဲဂုဏ်ယူသည်။

ဟော… အခုတော့…ကြိုးစားပန်းစား “ သ ” ၍ ထားခဲ့ရသော နို့အုံကြီးများသည် ဝင်းမောင် အာသာငမ်းငမ်းဖြင့်ကြည့်ဖို့ဖြစ်နေသည်၊ မကြာမှီပင် စိတ်တိုင်းကျ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆွဲကိုင်ဆုပ်နယ်ခြင်းခံရပေအုံးမည်။

“ ကိုင်း…ထဘီကိုချွတ်လိုက်အုံး…  ”

ဝင်းမောင်ကအမိန့်ပေးလိုက်ပြန်ပြီ၊ ဆရာဝန်မလေးခင်စောမူသည် အလွန်ကိုစိတ်လှုပ်ရှား၍နေပါပြီ၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသည်၊ ရှက်စိတ်ကြောင့် တုန်ယင်တာလား…ကြောက်စိတ်ကြောင့်တုန်ယင်တာလား.. ရမ္မက်စိတ်ကြောင့် တုန်ယင်တာလား..ခွဲခြားမသိနိုင်ပါ။

ခင်စောမူသည် တုန်ယင်နေသောလက်လေးများဖြင့် သူမ၏ထဘီကို အသာလေးချွတ်ချလိုက်သည်၊ ထဘီလေးသည်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ကွင်းလုံးပုံ၍ကျသွားသည်၊

“ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကိုပါဆက်ချွတ်ပစ်…  ”

ထဘီကျွတ်သွားသည်နှင့် ဝင်းမောင်ကဆက်၍အမိန့်ပေးသည်၊ခင်စောမူခမျာ သူမ၏အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ရရှာသည်၊ ဆရာဝန်မလေး ခင်စောမူ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားချေပြီ၊ ထိုနောက်ခင်စောမူသည် အလို အလျှောက်ပင်သူမ၏ဆီးစပ်ရှိစောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးဖြင့်အုပ်ကာထားလိုက်မိသည်၊ဝင်းမောင်က ဒါကိုမကြိုက်…

“ ဘာဖြစ်လို့ဖုံးထားရတာလဲ..နင့်လက်တွေကိုဖယ်လိုက်စမ်း…နင့်စောက်ဖုတ်ကိုငါ သေသေချာချာကြည့်ချင် တယ်….  ”

ဝင်းမောင်က လှမ်းအော်၍ပြောသည်၊ မိမိအပေါ် ဝင်းမောင်ကဘာကြောင့်များ ဒီလောက်အရှက်ကုန်အောင်နိုင်တက်စီးနင်းလုပ်ဆောင်နေလေသည်ဟုတွေးကြည့်မိသည်၊ ဓါတ်ပုံများဖြင့်အကြပ်ကိုင်ကာသူထံလာရန်ဝင်းမောင်ခေါ်ယူစဉ်က ခင်စောမူသည် မြန်မြန်အလိုးခံမြန်မြန်ပြန်ရလိမ့်မည်ဟုထင်ထားခဲ့သည်၊ ယခုတော့ ဝင်းမောင်ကအရင်မလို…အမြန်မလုပ် ခင်စောမူကိုအရှက်ကုန်အောင် ကျကျနန လုပ်နေလေပြီ။

“ ဟို…ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်တက်ထိုင်ထား..  ”

ဝင်းမောင်စေခိုင်းသည့်အတိုင်း အဖုတ်ကိုကာထားသည့်လက်ကိုဖယ်ကာ ခင်စောမူသည် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ရပြန်သည်၊

“ ဟုတ်ပြီ..ထိုင်ခုံလက်တန်းပေါ်နင့်ပေါင်ဖြူဖြူကြီးတွေကိုခွဲပြီးတင်လိုက်..လုပ်လေ….ငါခိုင်းသလိုလုပ်..  ”

ဝင်းမောင်ခိုင်းသလို ခင်စောမူကလုပ်ပေးရပြန်သည်၊ ခင်စောမူသည် ဤမျှလောက်အရှက်အကြောက်ကင်းစွာဖြင့်မိမိ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်ခန္ဓာကိုဖေါ်လှစ်ပြသရမှုမျိုးတခါမျှမလုပ်ဖူးသေးပါ၊ သူမ၏ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးများသည် ပက်လက်ကုလားထိုင်လက်တန်းများပေါ်တွင် တစ်ဖက်တစ်ချက်စီခွဲတင်ကာ ပေါင်နျစ်ချောင်းဖြဲကား၍ပြထားသလိုဖြစ်သွားသည်၊ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ခုက ကားထွက်နေသော ပေါင်ရင်းခွဆုံမှ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလဲ ဘသားချော ဝင်းမောင်၏ စိတ်တိုင်းကျကြည့်နိုင်ရန်ပြူးအာ၍ထွက်နေသည်။

သည်မြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီးဝင်းမောင်လည်း စိတ်တွေထလာသည်၊ သူ၏ လီးချောင်းကြီးသည်ပြန်လည်၍မတ် တောင်နေချေပြီ။

“ နင့်စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး သေသေချာချာဖြဲစမ်း  ”

စောက်ပတ်ကိုသည်မျှလောက်မြင်ရသည်ကိုမကြေနပ်သေးဘဲ ပိုပြဲလာအောင်ထပ်၍ဖြဲပြခိုင်းပြန်သည်။ ခင်စောမူမှာလဲ ဝင်းမောင်ပြောသည့်အတိုင်း ဖြဲပြရရှာသည်၊ စိတ်ကလိုလားခြင်းမရှိစေကာမူ ခင်စောမူ၏သွေးသားများကထကြွသောင်းကျန်း၍လာနေကြပါပြီ၊ သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလဲ ဖေါင်းကားလျှက် စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲတွင်တော့ စောက်ရည်ကြည်တွေစိုနေသည်။

အသားဖြူသောကြောင့် စောက်ရည်ရွှမ်းသည်၊ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကိုဖြဲပြလိုက်သည့်အချိန်တွင် စောက်ရည် ကြည်တချို့အပြင်သို့ အံထွက်ကာ တောက်တောက်ယိုစီးကျလာသည်၊ဒေါက်တာမလေးခင်စောမူတစ်ယောက် ရမၼက်တွေ အဆမတန်ပြင်းထန်ကာ အရမ်းရွနေပြီဖြစ်ကြောင်းတွေ့ရ၍ ဝင်းမောင်ကြေနပ်စွာပြုံးလိုက်သည်၊

“ ကဲ…ကုတင်ပေါ်တက်…ကုတင်ဇောင်းမှာလိုးမယ်..  ”

ဝင်းမောင်စကားဆုံးသည်နှင့် ခင်စောမူသည် ကဗျာကသီထ၍သွားရာ စောက်ပတ်တွင်ပြည့်လျှံနေသောသူမ၏ စောက်ရည်ကြည်များသည် ခင်စောမူ၏ ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးများ နှစ်ဖက်ပေါ်သို့ တလိမ့်လိမ့်စီး၍ကျသွားကြသည်။

ပြီးတော့သူမသည် ကုတင်ပေါ်သို့ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲကာ ဖင်သားအယ်အယ်ကြီးကိုကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုကုတင်စောင်းတွင်ချ၍ပေါင်ဖြူဖြူကြီးများကိုအတော်ပင်ကားထားလိုက်သည်၊ ဝင်းမောင်ကသူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ဝင်လာသည်။

“ ကဲ…စောက်ပတ်ကိုဖြဲပြီး..ငါ့လီးကြီးကိုတေ့ပေးစမ်း..  ”

ခင်စောမူက သူမ၏ စောက်ပတ်ကို လက်တဖက်ကဖြဲကာ တဖက်မှ ဝင်းမောင်၏ လီးတန်ကြီးကို ကိုင်ကာ သူမ၏နီရဲကာပြဲလန်နေသော စောက်ရည်များပြည့်လျှံနေသည့် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝသို့တေ့ပေးလိုက်တော့သည်။

ထိုစဉ် ခဏမှာပင် ခင်စောမူ၏ စောက်ပတ်ဝမှ စောက်ရည်ကြည်များ ပွက်ကနဲ တချက်ထွက်ကျကာ သွားရ လေတော့သည်..။

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။