ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၁ )

ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ခေါင်းရှောင်သူ (Red Lace)

“ မောင်မောင် … ဒီနေ့ ဘာအစီအစဉ်များ ရှိသလဲ ” 

အသံကြားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်အစ်မအကြီးဆုံး အေပရယ်။ကျွန်တော့်အခန်းကနေ အောက်ကို ဆင်းလာရင်း ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆုံကြတုန်း မမကြီးက လှမ်းမေးလိုက်တာပါ။ အိပ်ရာထ၊ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက် … အဲ … တစ်ခါတစ်လေလည်း အောက်က သွားတော်မောင် အဲ … ညီတော်မောင်ကို တိုက်တာပေါ့ဗျာ။ အဲဒီ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် ကိစ္စတွေပြီးလို့ မနက်စာ စားဖို့ ကျွန်တော့်ထပ်ခိုးကလေးကနေ ဆင်းလာတာပါ။

ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မမကြီးက တီရှပ်အကျပ်နဲ့ ဂျင်းနဲ့ အပြင်သွားဖို့ ပြင်နေပုံရတယ်။တစ်အိမ်လုံး ကြည့်ရတာ ကျန်တဲ့သူတွေတော့ အလုပ်တို့ ကျောင်းတို့ သွားကုန်ကြပြီထင်ပါရဲ့။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အသံက လွဲရင် တိတ်ဆိတ်နေသလိုပဲ။

ကျွန်တော် သတိပြုမိသလောက်တော့ မမကြီးက အိမ်သားတွေအားလုံးထဲမှာ ကျွန်တော့်ကို ဂရုအစိုက်ဆုံးပါ။ သူ့ကြည့်ရတာ အပြင်သွားဖို့ရှိပေမယ့် ကျွန်တော်နိုးလာအောင် စောင့်နေပုံရတယ်။

“ မရှိပါဘူး မမကြီး … ဘာဖြစ်လို့လဲ ” 

“ မမကြီး အပြင်သွားမလို့၊ အဲဒါ အိမ်မှာ တခြားလူလည်း ဘယ်သူမှမရှိတာနဲ့ မောင်မောင် နိုးလာအောင် စောင့်နေတာ။ ခု ကိုးနာရီတောင် ရှိပြီဟဲ့ အိပ်ပုတ်ကြီးရဲ့။ နင့်ကို လာနှိုးတော့မလို့ပဲ။ ခုတော့ အတော်ပဲပေါ့´

“ ဟုတ် … ညက စာဖတ်ရင်း ညဉ့်နက်သွားတာနဲ့ပါ ” 

တကယ်တော့ ညက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီက ဟာ့ဒ်ဒစ်တစ်လုံးကို ကူးလိုက်ကြည့်လိုက်လုပ်ရင်း ညနက်သွားတာ။ အထဲမှာ ဘာတွေပါလဲတော့ ခင်ဗျားတို့ သိပြီးသားဖြစ်မှာပါ။

“ ပြီးရော ပြီးရော … မေမေကတောင် မေးနေသေးတယ်။ သူ ညက ညဉ့်နက်လို့ ဖြစ်မှာပါလို့ ပြောထားတယ်။ ကဲ … ဒါဆို အိမ်စောင့်လိုက်နော်၊ ပြန်လာရင် မုန့်ဝယ်လာမယ် ” 

“ ဒါနဲ့ ဘယ်သွားမလို့လဲ … ကျွန်တော် နေ့ခင်းကျရင် ဒိုတာသွားခုတ်ဦးမှာနော် … ” 

“ အေးပါဟယ် … ခု ဂျင်မ်သွားမယ်၊ ပြီးရင် စာအုပ်လေးဘာလေး၊ မိတ်ကပ်လေးနည်းနည်းဝယ်ပြီး ပြန်လာမှာပါ။ နင့်မလဲ … ဒါပဲ ” 

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ့အိတ်ကို ကောက်ဆွဲပြီး မမကြီးထွက်သွားလေရဲ့။ နောက်ကနေ လျှာထုတ်ပြရင်း စိတ်ထဲကတော့ သူလည်း ဂျင်မ်ကလွဲရင် တခြားနေရာကို မသွားတတ်တော့ဘူးလားလို့ တွေးနေမိတယ်။မမကြီးအလုပ်က စာရေးတယ်။ မဂ္ဂဇင်းတွေမှာ ဝတ္ထုတိုလေးတွေ ဟိုနားဒီနား ပါနေပြီ။ ဒဂုံကနေ မြန်မာစာအဓိကနဲ့ ကျောင်းပြီး ကတည်းက စီးတီးမတ်မှာ ခဏတဖြုတ် ကတ်ရှာဝင်လုပ်၊ နောက်တော့ အိမ်မှာပဲ စာထိုင်ရေးနေတာပါပဲ။ မရိုးနိုင်သော လုပ်ငန်းစဉ်ကတော့ နေ့တိုင်း ဂျင်မ်သွားသွား ကစားရတာပါပဲ။

ကျွန်တော်တို့ မိသားစုက ကျွန်တော်အပါအဝင် လူရှစ်ယောက်ရှိတယ်။ ကျွန်တော့်အဖေကတော့ ငယ်ငယ်တည်းက ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားတယ်။ ကျွန်တော် မူကြိုတုန်းကပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရ မေမေ့ကို အစ်မတွေ ဝိုင်းပြီး ငိုနေကြတာတော့ သတိရမိသလိုပဲ။

စကားဆက်ရရင် ကျွန်တော်က အငယ်ဆုံးပေါ့ဗျာ။ ခု ဆယ်တန်းအောင်တော့ ကေအမ်ဒီမှာ အိုင်ဒီစီအက်စ် တက်ရင်း တက္ကသိုလ်တော့ အဝေးသင်ပဲ တက်မလား စဉ်းစားနေတုန်းပေါ့။ပြောလိုက်ရင်တော့ ခင်ဗျားတို့ လန့်ပဲသွားမလား၊ ယောက်ဖပဲ ဝိုင်းခေါ်ကြမလားတော့မသိဘူး။ ကျွန်တော့်မှာ အစ်မခြောက်ယောက် ရှိတယ်။ အကြီးဆုံးက ခုနက အေပရယ်၊ သူ့အောက်က မေ၊ ပြီးတော့ ဂျူလိုင်၊ နိုနို၊ နှစ်သစ်ဦး၊ အငယ်ဆုံး မိန်းကလေးကတော့ ဇွန်ပေါ့။

အကုန်လုံးက လနာမည်တွေ ပေးထားတာ။ နှစ်သစ်ဦးက ဇန်နဝါရီမှာ မွေးလို့ အဲဒီလို ပေးလိုက်တာ။ ဇွန်ကတော့ ဂျွန်လမှာ မွေးတာ။ မြန်မာသံနဲ့ ဖလှယ်ပြီး ဇွန်ပွင့်ဖြူတဲ့။

အစ်မတွေကြားထဲ မောင်လေးတစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ အားလုံးက ဂရုတော့စိုက်ကြပါတယ်။ နှစ်သစ်ဦးနဲ့ ဇွန်ကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ ဆော့ဖော်ဆော့ဖက်ပေါ့။ အသက်တွေလား … အေပရယ်ကနေစလို့ တစ်နှစ်တစ်ယောက်မွေးထားတာချည်းပဲ။ အေပရယ်က ၂၄၊ အငယ်ဆုံး ဇွန်က ၁၉ နှစ် … ကျွန်တော့်ထက် တစ်နှစ်ကြီးတာပေါ့။

မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေဆို အမြဲတမ်းစတာ၊ နင်တို့က ကလေးမွေးပြိုင်ပွဲ လုပ်မလို့လားတဲ့။ အမယ် … ဒါတောင် အခု မျိုးဆက်တွေ ကွာလာလို့ သူတို့ လက်ထက်မှာ လျော့သွားတာ။အဖေ့ဘက်က မောင်နှမချည်းပဲ ဆယ်ယောက်၊ တစ်ယောက်က မီးတွင်းထဲမှာ ဆုံးသွားတာဆိုတော့ ကိုးယောက်၊ အမေ့ဘက်ကတော့ ဆယ့်နှစ်ယောက် ဘောလုံးချိန်းကန်ရင်တောင် တစ်ယောက်ပိုနေဦးမယ်။

ဒီနေ့ အတန်းလည်းမရှိ၊ ဘယ်မှလည်း မထွက်ရသေးဘူးဆိုတော့ မနက်စာ စားသောက်ပြီး ကျွန်တော့်ထပ်ခိုးလေးပေါ် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။

သြော် … အိမ်သားတွေ အကြောင်း ဆက်ပြောပြရဦးမလား။

မေမေက ကုမ္ပဏီတစ်ခုက ဒါရိုက်တာ၊ ဖေဖေ ရှယ်ယာဝင်ထားခဲ့တဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုကပေါ့။ အေပရယ်က ပြောပြီးပြီဆိုတော့ … မေ၊ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့တွဲပြီး ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်လေးတစ်ခု ဖွင့်ထားတယ်။ ဂျူလိုင်က သူက နာမည်ကြီး ဖုန်းဆိုင်တစ်ခုမှာ တာဝန်ခံဆိုလား ဘာဆိုလား။ နိုနိုက မြောက်ဥက္ကလာဆေးရုံမှာ ဟောက်ဆာဂျင်၊ နှစ်သစ်ဦး … တစ်ခါတစ်လေ ကျွန်တော်က နှစ်သစ်ချစ်ဦးရေလို့ စရင် စိတ်လိုလက်ရရှိရင်တော့ ပြန်ထူးပါရဲ့ … မဟုတ်ရင်တော့ တွေ့တာနဲ့ ကောက်ပေါက်တာပဲ။ နှစ်သစ်ဦးနဲ့ ဇွန်က ဒဂုံမှာပဲ ဒေးတက်တယ်။

အောက်ထပ်က အသံကြားလို့ ပြန်ဆင်းကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ်။

“ ဟင် … မမကြီး … နင် ခုထိ မသွားရသေးဘူးလား ” 

လက်ထဲမှ ဖိနပ်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတဲ့သူက …

“ ဖိနပ်ပြတ်သွားလို့ဟဲ့ … လာလဲတာ။ ငါ စောစောပြန်ခဲ့ပါ့မယ်ဟာ နော် … ” 

ကျွန်တော့်ပါးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း …

“ နင်လည်း လိုက်ခဲ့ပါလား … ခုကြည့်ရတာတောင် နည်းနည်း ဗိုက်ထွက်နေသလိုပဲ” 

“ တော်စမ်းပါဟာ … ငါ့ဟာငါ ကြည့်ကောင်းပါသေးတယ်။ သွားသွား … မြန်မြန်သွား မြန်မြန်ပြန်” 

“ အေးပါ ” 

“ ဖြန်း …… ” 

ကျွန်တော့်တင်ပါးကို တစ်ချက်ရိုက်ရင်း ထွက်သွားတယ်။ ဘယ့်နှယ်ဖြစ်တယ် မသိဘူး။ စိတ်ထဲမှာတော့ တစ်မျိုးကြီးပဲ။ အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ရင်း အပေါ်ထပ် လှေကားထိပ်ရောက်တော့ ဆံပင်တွေ ပွရှုပ်ပြီး အခန်းထဲကနေ ထွက်လာတဲ့ နှစ်သစ်ဦးကို တွေ့လိုက်တယ်။

“ ဟဲ့ … နှစ်ဦး … ငါက နင်သွားပြီမှတ်နေတာ။ အေပရယ်ကလည်း ဘာမှ ပြောမသွားဘူး ” 

“ အင်း … ဒီနေ့ မနက်အတန်းမရှိလို့ အိပ်နေတာ။ နင်တို့အသံကြားသလိုလိုရှိလို့ နိုးလာတာ။ သူများတွေရော … သွားကုန်ကြပလား ” 

“ အေး … အေပရယ်က ငါ့ကို အိပ်ပုတ်ကြီးလို့ စသွားတာ၊ အခုတော့ ငါ့ထက်ဆိုးတဲ့သူ ရှိသေးတာကိုး ” 

ဝါးကနဲ တစ်ချက်သမ်းရင်း သူအပျင်းဆန့်လိုက်တော့ ကျွန်တော် မျက်နှာလွဲလိုက်ရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ဘယ်လိုမှန်း မသိဘူး။ အစ်မတွေနဲ့ နေရတာ သိပ်ပြီး သက်တောင့်သက်သာမရှိသလိုပဲ။ ခုလည်း ဘာလိုလို ခံစားလိုက်ရလို့လေ။

“ ဟဲ့ … နှစ်ဦး … သူတို့တွေက နေ့တိုင်းပဲ ဂျင်မ်သွားကြတာလား ” 

“ အင်း … အေပရယ်နဲ့ မေက လွဲလို့ပေါ့။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ သူတို့လောက် မမှန်ကြပါဘူး။ အလကားပါဟာ … ဒီမှာ ငါ့ဆိုကြည့်စမ်း၊ ဘယ်မှာ ဂျင်မ်သွားလို့လဲ၊ အိမ်မှာပဲ လေ့ကျင့်ခန်း နည်းနည်းပါးပါးလုပ်ရင်းနေတာ၊ ငါလည်း သူတို့လို ကိုယ်လုံးလှသားပဲ မဟုတ်လား ” 

ပြောပြာဆိုဆိုနဲ့ သူ့ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြသဗျ။

စိတ်ညစ်တဲ့အထဲမှာ အဲဒါတွေလည်းပါတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါဆို သူတို့တွေ အလှပြိုင်ရင်း ကျွန်တော့်ခေါင်းတည်လာတာတွေ ရှိသေးတယ်။ ဒိုင်ကလည်း လာဘ်စားပြီးတော့ လုပ်ပေးပါတယ်လေ။ ခက်တာက အဲဒါမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်လည်း ယောက်ျားလေးပဲဗျာ … မသင့်တော်လို့သာ စိတ်ထိန်းနေရတာပေါ့။ ကိုယ့်အစ်မတွေအားလုံးက … ကဲလေ … ဒီတစ်ခါတော့ စကားလုံးမရွေးတော့ပါဘူး … ဆက်စီတွေချည်းကိုဗျ။

ကျွန်တော်တို့ ရပ်စကားပြောနေတုန်း အိမ်ရှေ့က တံခါးဖွင့်သံကြားရတယ်။ ဆင်းလိုက်တက်လိုက်ပဲ လုပ်နေရမှာစိုးတာနဲ့ လှေကားထိပ်ကနေ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဟဲယားစတိုင်လစ်လို့ သူ့ကိုယ်သူ ပြောလေ့ရှိတဲ့ မေဝဿန်။

တစ်ခါတစ်လေ ဂျွန်လဆန်းမှ မိုးရွာရင် နင့်မေလက မိုးလည်း မရွာပါဘူးဟာလို့ အပြောခံရတဲ့သူ။ သူလည်း တအင်းအင်းလုပ်ရင်း မိတ်တွေကို အကုတ်ခံရင်းပေါ့။

“ မောင်မောင် … နှစ်ဦး … နင်တို့ ဘယ်မှ မသွားကြဘူးလား ” 

“ အင်း … ” 

ပြိုင်တူပဲ နှစ်ယောက်စလုံး ရေရွတ်လိုက်ကြတယ်။

“ ဆိုင်အတွက် ဝယ်ထားတဲ့ ဒရိုင်ယာအသစ်တွေလေ … အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့လို့ ပြန်လာယူတာ။ နှစ်ဦး … နင် ဒီမနက်အားရင် ငါတို့ဆိုင် လိုက်လည်ပါလား။ မောင်မောင်လည်း ရှိနေတာပဲဥစ္စာ ” 

“ ဟင် … ငါ့ကျတော့ မခေါ်ဘူးပေါ့ … ” 

“ မိန်းကလေးတွေဆိုင်ကို နင်က ဘာလုပ်မလို့လဲ … ဆိုင်မှာ နှာဘူးလေးတစ်ကောင်ရှိတယ်ဆိုပြီး ဆိုင်နာမည်ပျက်နေမှဖြင့် … ” 

အောင်မယ် … သူကများ …။ နှစ်သစ်ဦးကလည်း ရယ်သဗျ။

“ တော်တော် … ငါလည်း မလိုက်ပါဘူး။ နင်တို့သွားမယ်ဆိုရင် တံခါးသေချာပိတ်သွား … ငါအပေါ်တက်တော့မယ်´

“ အေးပါ … မောင်မောင်လေးရယ် … ” 

“ အေးအေး … ကလေးလေးရေ … ” 

ကြည့်ပါလား … ကျွန်တော် စိတ်တိုသွားမှန်းသိလို့ စကြတာ။ ပြီးတော့ သူတို့စိတ်ထဲမှာ ခုထိ ကျွန်တော့်ကို ကလေးလေးတစ်ယောက်လို့ ထင်နေပုံပဲ … တွေ့ကြသေးတာပေါ့။

ဒီနေ့ စနေနေ့။

စနေဆိုတော့ မေတစ်ယောက်ပဲ မနက်ပိုင်းခဏ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်သွားတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ မနက်လင်းကတည်းက ထပြေးတဲ့သူနဲ့ ပြန်လာတော့ တရုန်းရုန်းနဲ့ မနက်စာကို အပြင်က ဝယ်လာတာစား၊ ပိတ်ရက်မှာ မနက်နေမြင့်အောင် အိပ်ချင်တဲ့ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ကတော့ သိပ်အဆင်မပြေပါ။

မနက်လင်းတော့ နိုနို၊ မေ၊ ဇွန် သူတို့သုံးယောက်က တစ်ပတ်လုံး အချိန်သိပ်မရလို့ မှန်မှန်မသွားဖြစ်တဲ့ ဂျင်မ်သွားတယ်။ ရေသွားကူးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရေမိုးချိုးပြီး ဂိမ်းဆိုင်ထွက်လာခဲ့တယ်။ မေမေနဲ့ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ မနက်စာ ချက်ပြုတ်ရင်း နေခဲ့ကြတာပေါ့။

အဲဒီနေ့မှာ ကျွန်တော့်ဘဝအတွက် ကြီးမားတဲ့ပြောင်းလဲမှုကြီးတစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ သူများက ကြိုပြောခဲ့ရင် ကျွန်တော် ယုံမယ် မထင်ဘူး။ အဲဒီပြောင်းလဲမှု၊ သိလိုက်ရတဲ့အရာတစ်ခုကနေပြီးတော့ ဒီဇာတ်လမ်းဖြစ်လာခဲ့တာပါပဲလေ။

နေ့ခင်းအိမ်ပြန်ထမင်းစားပြီး ပြန်ထွက်မယ်လုပ်တော့ ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဘယ်မှာမှ ရှာလို့မတွေ့ဘူး။ အိမ်သားတွေ မေးကြည့်မိရင်လည်း အဆူခံရဦးမယ်။ ဂိမ်းဆိုင်ကို ဖုန်းဆက်မေးတော့လည်း မတွေ့မိပါဘူးတဲ့။ သေချာတာကတော့ တစ်ယောက်ယောက် မသွားပြီ ထင်ပါတယ်ဗျာ။ ပိုက်ဆံက သိပ်ပါတာမဟုတ်ပေမယ့် မှတ်ပုံတင်ပါသွားတာတော့ ဆိုးတာပဲ။ ခက်တာပဲ … မှတ်ပုံတင်က လုပ်ထားတာမှ မကြာသေးဘူး၊ လဝကမှာတော့ စာရင်းရှုပ်ရတော့မယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။

ဒီစနေ၊ တနင်္ဂနွေမှာတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အိမ်မှာများ အထားမှားရင် မှားနေမှာပါလေဆိုပြီး လိုက်ရှာသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် သေချာပါတယ်။ ဘယ်လိုမှ ရှာလို့မတွေ့ဘူး။ဒါနဲ့ပဲ တနင်္ဂနွေနေ့ည သူများတွေ တီဗီကြည့်နေတဲ့အချိန်မှာ သူ့အခန်းထဲသူ စာရေးနေတတ်တဲ့ မမကြီးဆီကိုပဲ သွားပြောကြည့်လိုက်တယ်။ စပြီး အဆူခံရတော့တာပေါ့ခင်ဗျာ။

နောက်ဆုံး နားထဲက အငွေ့ထွက်မတတ် အဆူခံပြီးတော့မှ အေပရယ်က နည်းလမ်းပေးလေရဲ့။ နက်ဖြန် မနက် မေမေရုံးရောက်တဲ့ အချိန်လောက်မှ ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်။ ကျန်တာ ငါလည်း ကြည့်ပြောပေးမယ်ဆိုတာနဲ့ စိတ်ထဲ တထင့်ထင့်နဲ့ပဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်လာခဲ့တော့တယ်။ ညတိုင်းလုပ်နေကျ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်ကိစ္စတွေတောင် မလုပ်တော့ဘဲ အိပ်ရာဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။

......................................................................................................................................................

တနင်္လာနေ့။ အကုန်လုံး ကျောင်းသွား၊ အလုပ်သွားတဲ့နေ့။

မနက်ဆယ်နာရီလောက်ကျမှ မေမေ့ဆီကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်တယ်။

“ မေမေလား … သားပါ၊ မေမေ အလုပ်များနေသလား ” 

“ ဒီလိုပါပဲ၊ သိပ်အထူးအထွေ မရှိပါဘူး၊ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ကိုယ်တော် ” 

“ ဟို … ဟို … လေ … မေမေ … သား ပိုက်ဆံအိတ် ပျောက်သွားလို့၊ အဲဒါ မှတ်ပုံတင်ပါ ပါသွားတယ် ” 

“ ညကတည်းက သမီးဆီလာပြောနေတာ မေမေရေ့ … အဆူခံရလည်း မတတ်နိုင်ဘူးလို့၊ ပြောရမှာ ပြောပြလိုက်လို့။ သမီးလည်း ညက တော်တော်ဆူထားလိုက်တယ် ” 

အပေါ်ထပ်ကနေ အေပရယ်က ဝင်ပြောတယ်။ထုံးစံအတိုင်း နားပူခံရသေးတာပေါ့ဗျာ။ ငါးမိနစ်လောက် တရားဟောပြီးမှ …

“ မေမေ့အခန်းထဲက စာရွက်စာတမ်းတွေ ထားတဲ့ လော့ကာ သိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီထဲမှာ သန်းခေါင်စာရင်းတို့၊ တခြားလိုအပ်တဲ့ အချက်အလက်တို့ သိမ်းထားတယ်။ အဲဒီက သွားယူလိုက်၊ သော့က အေပရယ့်ဆီမှာတောင်း၊ ကိစ္စထူးရင် ဖုန်းဆက်လိုက်၊ ဒါပဲ ” 

သန်းခေါင်စာရင်းက မသုံးတာကြာလို့ အောက်ဆုံးရောက်နေလို့ အပေါ်က ဖိုင်တွေ၊ ဖိုလ်ဒါတွေ ဖယ်ထုတ်ပြီးမှ ယူရတယ်။ တချို့ဆို ဖုန်တွေတက်နေလို့ သေချာ အဝတ်နဲ့သုတ်ပြီး၊ မျက်နှာလိုချင်တာလည်း ပါတာပေါ့လေ၊ ပြန်စီထည့်ပေးလိုက်တယ်။

အဲဒီမှာပဲ ကျွန်တော်တွေ့လိုက်ရတဲ့ စာချုပ်တစ်ခုကတော့ …

“ အမွေစားအမွေခံအဖြစ် မွေးစားခြင်း ” 

......................................................................................................................................................

ကျွန်တော် အဲဒီနေ့က မှတ်ပုံတင် မလုပ်ဖြစ်ဘူး။

ဘယ်လိုမှ မျှော်လင့်မထားမိတဲ့အဖြစ်အပျက်က ကျွန်တော့်စိတ်တွေကို သိပ်ပြီး တည်ငြိမ်မှု ကင်းမဲ့စေတယ်။ သန်းခေါင်စာရင်းနဲ့ တခြားစာရွက်စာတမ်းတချို့ကို ယူပြီး ကျွန်တော့်အခန်းထဲ ပြန်လာတယ်။ နောက်တော့ တွေ့ရာ အဝတ်တစ်စုံ ကောက်စွပ်ပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော် တွေ့ခဲ့တဲ့ စာချုပ်အရ ကျွန်တော့်မိဘနှစ်ပါးက ကျွန်တော် မွေးကင်းစအရွယ်မှာပဲ ဆုံးပါးသွားကြလို့၊ ကျွန်တော့်အမေရင်းရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း မေမေက ကျွန်တော့်ကို အဘွားဆီကနေ တရားဝင်စာချုပ်စာတမ်းနဲ့ မွေးစားခဲ့တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းပါ။ မိဘနှစ်ပါး ကွယ်လွန် သွားတဲ့အချိန်မှာ အဘွားကလည်း ကျန်းမာရေးသိပ်ကောင်းတာမဟုတ်လို့ ကျွန်တော့်ကို ဆက်ပြီးကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်၊ စီးပွားရေး အခြေအနေကလည်း ကျွန်တော့်ကို ဆက်လက်ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေတွေကြောင့် မေမေကပဲ တာဝန်ယူခဲ့တာတဲ့။

ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲ။ မဟာပထဝီမြေကြီးသည် အိုးထိန်းစက်ပမာ ချာချာလည်လေသည်ဆိုတာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မလွှဲသာ မရှောင်သာ ကြုံရပြီပေါ့။ကျွန်တော့်ကို မြင်တိုင်း ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်လေ့ရှိတဲ့ မေမေ့သူငယ်ချင်းအချို့ကို ခုမှ ကျွန်တော် ပြန်မြင်ယောင်မိတယ်။ ဒါဆို ကျန်တဲ့အစ်မတွေကလည်း ကျွန်တော်ဟာ သားအရင်း မဟုတ်မှန်း သိကြလား၊ မသိကြဘူးလား …။

အဲဒီလို တွေးနေမိတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတော့ ဂရန်းတစ်ပုလင်းက တစ်ဝက်ကျိုးနေပါပြီ။ အူရိုင်းမဟုတ်ပေမယ့် ကျွန်တော်ဟာ တစ်ခါတစ်လေမှ လေးပက်ပြားကလေးတစ်ပြားလောက် သောက်တတ်တာပါ။ ခုတော့ဗျာ … ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ အနီးဆုံးထွက်ပေါက်ဆီကို အရောက်လှမ်းမိနေပြီ ထင်ပါရဲ့။

မူးမယ်၊ မူးရင် မေ့မယ်၊ မေ့ရင်တော့ မဆုံးနိုင်တဲ့အတွေးတွေကနေ စိတ်သက်သာရာရလိုရငြား ကျွန်တော် သောက်မိနေတာပါ။နောက်ဆုံး ကျွန်တော်သိလိုက်ရတာတော့ ကျွန်တော့်ရှေ့က အမြည်းပန်းကန်ကို တိုက်ချလိုက်မိတယ်ဆိုတာပါပဲ။

..................................................................

“ မောင်မောင် … မောင်မောင် … မောင်မောင် … ” 

ကျွန်တော် သတိရတော့ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ လဲနေတယ်။ အနားမှာတော့ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်သံတွေက တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့။

မျက်နှာပေါ်က အေးစက်တဲ့အထိအတွေ့အရ တစ်ယောက်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို ရေပတ်တိုက်ပေးနေတယ် ထင်ပါရဲ့။ အား … ခေါင်းကလည်း ကိုက်လိုက်တာ၊ ထူတောင်မထူချင်တော့ဘူး။ နားထဲကလည်း စိုစိစိုစိနဲ့ ဘာတွေလည်း မသိဘူး။

“ ဟော … သားနိုးလာပြီလား … ဟဲ့ တစ်ယောက်လောက် ဘလက်ကော်ဖီတစ်ခွက် သွားဖျော် … တစ်ယောက်က ဒီဇလုံ ရေသွားလဲစမ်း၊ သား … ဘယ်လိုနေသေးလဲ … ခေါင်းထဲက သိပ်ကိုက်သလား ” 

ကျွန်တော် မေမေ့ရဲ့လက်ကို လွတ်ထွက်မသွားအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။

“ သားရယ် … ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် သောက်ရတာလဲ၊ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ နံစော်နေတာပဲ။ လာလာ … ဒီမှာ ဆေးလေးသောက်လိုက်၊ ခုနက ဒေါက်တာကျော်ဦး လာသွားတယ်။ ဒီမှာ ကော်ဖီလည်းရပြီ ” 

ဒေါက်တာကျော်ဦးဆိုတော့ နိုနိုတို့ဆေးရုံက သူ့ကို အတင်းလိုက်ပူးနေတဲ့ငနာပါလား။ နိုနိုက ဘယ်တုန်းကမှ သူ့ကို မျက်နှာသာပေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ခုတော့ နိုနို့ကို အားနာလိုက်တာ။

“ ဆေးသောက်ပြီး ခဏမှေးနေလိုက် သား၊ ပြီးရင် ရေချိုးလိုက်ရင် မင်း လန်းသွားမှာပါ ” 

ကျွန်တော် မှေးကနဲတစ်မှေးပေါ့ဗျာ။ ပြန်နိုးလာတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထထိုင်လိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်၊ သုံးယောက်လောက် ထိုင်လို့ရတဲ့ ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာပေါ့။ချွေးစေးတွေကလည်း စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ၊ ကိုယ့်အနံ့ကိုယ်တောင် အန်ချင်လာပြီ။

“ ဟော … သား နိုးပြီလား။ လာလာ … ကန်ထဲမှာ မေမေ ရေဖြည့်ထားပြီးပြီ။ အဆင်သင့်ချိုးရုံပဲ။ အေပရယ် … မောင်လေးကို လာတွဲစမ်း၊ မေမေတစ်ယောက်တည်း မနိုင်ဘူး ” 

ရှက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ ဘယ်တုန်းကမှ ကျွန်တော် ဒီလိုမဖြစ်ဖူးဘူး။ တစ်အိမ်သားလုံးလည်း အံ့သြနေကြမှာပဲ။ ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ ဂိမ်းကစားတတ်တာကလွဲရင် ကျွန်တော့်မှာ ဒီလိုပြောစရာပြစ်ချက်မျိုး မရှိခဲ့ဖူးဘူးမဟုတ်လား။

ရေချိုးပြီးတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကို ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ မေမေနဲ့ အေပရယ်က စောင့်နေတယ်။

“ ကဲကဲ … အဝတ်လဲ၊ မြန်မြန်လည်းလုပ်ဦး အအေးမိနေဦးမယ် ” 

အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ စစ်ကြောရေးက စတော့တာပါပဲဗျာ။

“ ပြောပါဦး မောင်မောင်၊ မင်းဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ၊ မှတ်ပုံတင်ပျောက်တာက ဒီလောက်စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းသလား ” 

ကျွန်တော် ပြန်မဖြေနိုင်ဘူး။ အချိန်အတော်ကြာအောင် ငြိမ်သက်နေမိတယ်။

“ ဟဲ့ မောင်မောင် … မေမေ မေးနေတယ်လေ ” 

ဒီတော့မှ ကျွန်တော် သတိဝင်လာတယ်။

“ မေမေ …  ” 

“ ဘာလဲ … ဘာအယူခံတင်ဦးမလို့လဲ ” 

ကျွန်တော် ပြောသင့်သလား၊ မပြောသင့်ဘူလား ချိန်ဆနေမိတယ်။ တစ်ချိန်ချိန်ပြောရမယ့်အတူတူ ခုပဲပြောလိုက်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

“ ကျွန်တော့်အကြောင်း နည်းနည်းလောက်ပြောပြပါလား မေမေ ” 

“ ဟင် … မောင်မောင် … မင်း … မင်း … ဘာတွေပြောနေတာလဲ ” 

“ ကျွန်တော်ဟာ သားအရင်းမဟုတ်ဘူး မဟုတ်လား မေမေ ” 

“ မောင်မောင် … ” 

အေပရယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်စတချို့ကို မြင်ရတယ်။

“ ဟင်း … ” 

မေမေကတော့ သက်ပြင်းရှည်ကြီးကို ချလိုက်ရင်း အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။

“ ပြောစမ်းပါဦး မမကြီး … ကျွန်တော်ဟာ သားအရင်းမဟုတ်ဘူးမလား ” 

“ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့လဲ … မောင်လေးရယ် … ” 

“ ကျွန်တော် နေ့ခင်းက စာရွက်စာတမ်းတွေ ရှင်းရင်းနဲ့ … မေမေ့အခန်းထဲမှာ တွေ့လိုက်တာ … ” 

အေပရယ် ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘူး။

“ ပြောပြပါ မမကြီး … ” 

ကျွန်တော် တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်ခုနစ်နှစ်လောက်တုန်းကလို့ အေပရယ်က အစချီလိုက်တယ်။

...............................................................................................................

ဟုတ်တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်ခုနစ်နှစ်လောက်တုန်းကပေါ့။မေမေဟာ သူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းရဲ့ဖုန်းကို ပြောနေရင်းနဲ့ ထအော်လိုက်တယ်။

“ ဝေဝေ … ဟယ်လို … ဝေဝေ ဝေဝေ … နင် ဘာဖြစ်သွားတာလဲ … ဟယ်လို … ” 

ကျွန်တော့်အမေရင်းဆီက ဖုန်းက ပြောနေရင်းနဲ့ ဘာမှ ပြန်မပြောတော့တဲ့အတွက် မေမေက ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကို လိုက်သွားခဲ့တယ်။အိမ်ရောက်တော့ ကျွန်တော့်အမေရင်းခမျာ အမောဖောက်ပြီး အသက်ငွေ့ငွေ့သာ ရှိတော့သတဲ့။ ပြီးတော့ မေမေ့လက်ကို ကျွန်တော့်ကို အပ်သွားခဲ့တယ်။

ဖြစ်ပုံက ဒီလိုပါ။ ကျွန်တော့်အဖေရင်းဟာ ရှေ့တန်းတစ်နေရာမှာ ရန်သူ့တပ်ဖွဲ့နဲ့ အပြန်အလှန်ပစ်ခတ်ရင်း ကျဆုံးသွားခဲ့တယ်လို့ စစ်ဘက်က လာအကြောင်းကြားခဲ့တယ်။ သူက ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တစ်ယောက်ဖြစ်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရာထူးမတက်ဘဲနေခဲ့ရတဲ့ တပ်ကြပ်ကြီး တစ်ယောက်ပါ။ သူ့ကို ရဟတ်ယာဉ်နဲ့ ဆေးရုံပို့ပေမယ့်လည်း လမ်းမှာတင် ကျဆုံးသွားခဲ့ရပါတယ်။

လောလောဆယ် စာရိုက်ရသက်သာအောင်၊ ဖေဖေ၊ မေမေလို့ပဲ ညွှန်းချင်ပါတယ်။

မေမေက ဖေဖေ့မျက်နှာတစ်ရွာထင်ပြီး ဖေဖေ့နောက် ခိုးရာလိုက်လာခဲ့တာပါ။ မိဘသဘောမတူတဲ့ ဘာသာခြားတစ်ယောက်ကို ယူတဲ့အတွက် မိဘတွေကလည်း အမွေပြတ်စွန့်လွှတ်ထားခဲ့တယ်။ ဘယ်လောက်တောင် ပြတ်နိုင်ကြသလဲဆိုရင် မေမေကလည်း ဖေဖေ့နောက် လိုက်လာကတည်းက မိဘတွေကို မဆက်သွယ်သလို မိဘတွေကလည်း နောက်ဆုံး သေခါနီးမှာ ပစ္စည်းတွေအကုန်လုံး ဘိုးဘွားရိပ်သာ လှူသွားသတဲ့။

ခုလို တုန်လှုပ်စရာကိစ္စဖြစ်လာတော့ မေမေဟာ ကျွန်တော့်ကို မွေးပြီး နှစ်လလောက်ပဲ ရှိဦးမယ် ထင်တယ်။ သွေးနုသားနုဖြစ်တဲ့အပြင် နှလုံးရောဂါအခံရှိတဲ့ မေမေတစ်ယောက် ဒီလိုအဖြစ်မျိုးနဲ့ ကွယ်လွန်ခဲ့တယ်ဆိုတာ သိပ်တော့ မထူးဆန်းဘူး ထင်ပါတယ်။

ပြန်ချိန်းတော့မယ်။ ဆက်ရေးမယ့် မေမေဆိုတာက လက်ရှိမေမေပါ။လက်ရှိ မေမေ့နို့ကိုပဲ ကျွန်တော် စို့ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မေမေက ဇွန့်ကို နို့တိုက်တုန်းပေါ့။ ဇွန်ကတော့ အသက်တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ဆက်ပြီး သူတို့ကလေးအမှတ်နဲ့ပဲ သမီးတွေအကြားမှာ သားမမွေးတဲ့မိဘတွေက ကျွန်တော့်ကို ချစ်ချစ်ခင်ခင်နဲ့ မွေးမြူခဲ့တယ်။

တခြားသူတွေက သိပ်မသိပေမယ့် မေမေရဲ့တိုးတိုးဖော် သမီးကြီး အေပရယ်ကတော့ တော်တော်များများသိထားခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန် တုန်းက မေမေဟာ သူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းအတွက် နေ့တိုင်းလိုလို မျက်ရည်ကျခဲ့ရတယ်တဲ့။ ဈာပနကိစ္စတွေကို ဆောင်ရွက်ပြီးနောက်ပိုင်း ကျွန်တော့်ကို အဖေ့ဘက်က အဘွားဆီကနေ အမွေစားအမွေခံအဖြစ် မွေးစားခဲ့ပါတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အဘွားလည်း ဒီစိတ်တွေနဲ့ပဲ ကွယ်လွန် အနိစ္စရောက်ခဲ့ရတယ်လို့ ပြောပါတယ်။

ကျွန်တော် မေမေတို့အိမ်ရောက်တဲ့အထိ ကျွန်တော့်ကို နာမည်မမှည့်ရသေးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ အေပရယ်က စခေါ်တဲ့ မောင်လေး၊ မောင်မောင်လေးဆိုတာပဲ အမည်တွင်သွားတော့တာပါ။

..........................................................................................................

“ မေမေ့ကြည့်ရတာ စိတ်ဆင်းရဲသွားပုံပဲ … နောက်ကို မမေးပါနဲ့တော့ မောင်လေးရယ် …. ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်မောင်ဟာ မမတို့ရဲ့ အငယ်ဆုံးမောင်လေးပါ။ ဘယ်တော့မှ မပြောင်းလဲပါဘူး ” 

“ တခြားဘယ်သူတွေရော သိသေးလဲ မမကြီး ” 

“ နှစ်ဦးနဲ့ ဇွန်ကလွဲလို့ အကုန်သိကြပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ အဲဒီတုန်းက ကလေးလေးတွေကိုး ” 

အင်းဗျာ။ ခုလိုဖြစ်လာမှတော့ ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲ။ကျွန်တော် အိပ်ရာပေါ်ကို ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်တယ်။အေပရယ်ကတော့ ဘေးနားကနေ စိတ်မချမ်းသာသလို ကြည့်နေမယ်ဆိုတာ သေချာပါတယ်လေ။မျက်စိပြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အနားရောက်နေပြီ။ ကျွန်တော့်ကို ဆွဲထူပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သိုင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။

“ ဘာမှ မပူနဲ့နော် မောင်လေး … မောင်လေးကို အားလုံးက အရင်အတိုင်းပဲ ချစ်နေကြမှာပါကွာ … နော် … ” 

အင်း … ခက်တာက အဲဒါမဟုတ်ဘူးဗျ။ အရင်ကတည်းက ကြုံခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုက ခုလို ဘာမှမတော်မှန်း သိလိုက်ရတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။ပြောနေရင်းနဲ့ပဲ ဘောင်းဘီထဲက တင်းကျပ်တဲ့ခံစားမှုတစ်ခုက နိုးကြားလာတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ … ဟုတ်ကဲ့ပါ မမကြီး … but I just want to be alone … နော် … ” 

ကျွန်တော် သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

ခဏနေတော့ အခန်းတံခါးပိတ်သံနဲ့အတူ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ ခြေသံတဖျတ်ဖျတ်ကို ကြားလိုက်ရပြီးတဲ့နောက် ကျွန်တော် အိပ်ပျော်သွားတယ်။

.....................................................................................

နောက်နေ့မနက် ကျွန်တော့်ထပ်ခိုးခန်းလေး (An Attic)ထဲကို နေရောင်ဝင်လာတော့ မနက်ဆယ်နာရီထိုးနေပါပြီ။ မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုး၊ ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်လောက်ကောက်ဝါး၊ ရေခဲသေတ္တာထဲက နွားနို့တစ်ခွက်ယူမော့ပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့တယ်။

လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်ဖို့ လဝကရုံးတစ်ချက်ဝင်လိုက်တယ်။ မုန့်ပုံးတစ်ပုံးနဲ့ ဒု-လဝကမှူးလားဘာလား ဘွားတော်လေးတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းလိုက်တော့ ထားခဲ့၊ သူလုပ်ထားလိုက်မယ်။ ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားဆိုတော့လည်း အဆင်ပြေတာပေါ့လေ။

အဲဒီကနေ ကျောင်းကို ရောက်တော့ မွန်းတည့်နေပြီ။ အနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာပဲ နေ့လည်စာစာပြီး မီတဲ့အတန်း ဝင်တက်လိုက်တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားပြောကြတုန်းမှာ စိတ်မပါ လက်မပါ ဖော်လိုလိုက်နေမိပေမယ့် အတန်းထဲက ဂိုက်ပေးကြမ်းနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို ကြည့်မိတဲ့အခါကျတော့ ငါ့အစ်မတွေနဲ့ ယှဉ်ရင် ဘာမှမဟုတ်ပါလားလို့ ခံစားမိတယ်။

စာသင်နေလို့လည်း သိပ်မထူးပါဘူးလေ။ တစ်ချိန်လောက် သည်းခံနားထောင်ပြီး ပန်းဆိုးတန်းဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ အခွေလေး ဘာလေး ကြည့်ရအောင်ဆိုပြီး လမ်းဘေးအခွေဆိုင်ဝင်တော့ အဲဒီမှာ ပွဲက စရောခင်ဗျာ။စစချင်းတော့ သိသေးဘူး။ ဟယ်ရီပေါ်တာတစ်ခွေ၊ ကျွန်တော်တို့ အငယ်သုံးယောက်က ကြည့်ကြတယ်လေ၊ အဲဒါလေးဝယ်၊ နောက်ပြီး ဟဝှာခွေ နည်းနည်းလောက်တော့ ဝယ်ဦးမှပဲဆိုပြီး ဈေးဆစ်ပြီးတော့ အခွေနှစ်ခွေရွေးလိုက်တယ်။

ပိုက်ဆံရှင်းဖို့လုပ်တော့ နောက်က လက်လာတို့တာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ဗျာ …။ဟိုက် … နာပြီ။ အေပရယ်ပါလား။

“ နင်နော် … ဘာခွေတွေ ဝယ်နေတာလဲ ” 

“ ဟယ် … ဟယ်ရီပေါ်တာပါဟ မမကြီးရ ” 

“ တော်စမ်းပါ … ပိုက်ဆံရှင်းမယ်ဆိုလည်း မြန်မြန်ရှင်း၊ သွားရအောင် … ” 

ကျွန်တော် ပိုက်ဆံရှင်းပြီးတော့ သူ့နောက်ကို ပြေးလိုက်ခဲ့တယ်။ စာအုပ်ဝယ်ရင်း ပန်းဆိုးတန်းကို ရောက်လာတာဆိုပဲ။ လက်ပူးလက်ကြပ်မိခံလိုက်ရတော့ မျက်နှာတောင် ဘယ်လိုထားရမယ် မသိဘူး။

“ မောင်မောင် … နင် အတန်းပြီးပြီလား … ” 

အတန်းလစ်လာတော့လည်း ဟုတ်ကဲ့လို့ပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဒါဆို ငါနဲ့ စီးတီးမတ်ကို လိုက်ခဲ့စမ်းပါ။ အိမ်မှာ ဟင်းချက်စရာနည်းနေပြီ။ အတော်ပဲ … ကူကက်ဆွဲပေးဦး ” 

ဘာပြောလို့ရဦးမှာလဲ၊ သူ့မှာလည်း နိုင်ကွက်ကြီးနဲ့။

....................................................................................

အိမ်ရောက်တော့ မေမေပြန်ရောက်နေပြီ။

“ ဘယ်လိုလဲ ဒီမောင်နှမ … ဘယ်မှာတွေ့လာကြတာလဲ ” 

“ သူကျောင်းဆင်းတုန်း ဖမ်းခေါ်လာတာ မေမေရေ့ … လမ်းမှာ တွေ့လိုက်တော့ အတော်ပဲဆိုပြီး ” 

ကျွန်တော် မေမေ့မျက်နှာကို တစ်ချက် အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီမောင်နှမဆိုတဲ့စကားကို တမင် Emphasize လုပ်ပြီး ပြောနေတာလားလို့။ ဒါပေမယ့် ကြည့်ရတာတော့ ပုံမှန်ပါပဲ။

“ အေးအေး သား … အထုပ်တွေ မီးဖိုခန်းထဲ ပို့ထားလိုက်လေ၊ မေမေ ကြည့်လုပ်လိုက်မယ်။ သွားနားတော့ … ” 

အေပရယ်က အိုက်လိုက်တာဆိုပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့က တက်သွားတယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ မော့ကြည့်မိလိုက်တော့ ပန်းရောင်လေးတစ်ခု မြင်လိုက်ရတယ်။ ငါ့နှယ်နော် …..။အခန်းရောက်တော့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်နေတုန်း တံခါးက ပွင့်လာလို့ ဗီရိုတံခါးဖွင့်ပြီး အမြန်ကွယ်လိုက်ရတယ်။

“ အိုး … တံခါးခေါက်မှပေါ့ဗျာ … ” 

“ ဆောရီး မောင်လေး … မမဟန်းဖုန်းများ နင့်ဆီ ကျန်ခဲ့လား လာကြည့်တာ ” 

“ အင်း … ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ … အခုသွားတော့လေ၊ ခဏနေ လာပေးမယ် ” 

“ အေးအေး ” 

ခက်တာပဲ။ ဒီမှာက မတ်နေပါတယ်ဆိုမှ ပြလိုက်ရ မကောင်းရှိတော့မယ်။ ဗီရိုတံခါးနဲ့ ထောက်မိနေတာ နာလိုက်တာဗျာ။ရေချိုးတဲ့တဘက်ကြီးတစ်ထည် ကောက်ပတ်လိုက်ပြီး အိတ်ထဲက သူ့ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်တယ်။ အန်လော့ခ်လုပ်လိုက်တော့ သူ့ဖုန်းက သီးမ်က ချစ်စရာလေး။ ဒါနဲ့ လျှောက်ကလိကြည့်လိုက်တော့ ဂယ်လရီထဲက ဗီဒီယိုထဲမှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဟုတ်တယ် … ဘာကားရှိရမလဲ။ အဲဒါတွေပဲပေါ့ဗျ။

ဟင်း … ခက်တော့နေပါပြီ။ ဒီနေ့ ဒီစကားလုံးကို ဆယ်ခါလောက်တော့ ပြောမိသွားပြီထင်တယ်။ သက်ပြင်းချရင်း နှစ်ခန်းရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းတွေဘက် ထွက်လာတော့ အေပရယ်နဲ့ အဝမှာဆုံတယ်။ ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ လျှောက်လာမိတော့ ခြေထောက်တွေကနေ စတွေ့တာပါ။

ခါတိုင်းလို စိတ်နဲ့ မဟုတ်ဘဲ ပြောင်းလဲစပြုနေတဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ကို ထိန်းသိမ်းကွပ်ညှပ်ရင်း တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာသုတ်ပဝါကြီးအောက်က ကိုယ်လုံးလှလှကို စမြင်တယ်။ ဆက်ပြီး အပေါ်တက်လာတော့ အသက်ရှုလိုက်မှ ပိုထင်ရှားလာတဲ့ ဟင်းဟင်း … ခက်တယ်ဗျာ … လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်ကအထိ အစ်မရင်းလို့ စိတ်ထဲက ချစ်ခင်အားကိုးမိခဲ့တဲ့ အေပရယ့်ကို ကျွန်တော် ဘယ်လို ခံစားချက်မျိုးနဲ့ ဆက်ပြီးရင်ဆိုင်ရမှာလဲ။ ဟုတ်တယ် … လည်တိုင်ကျော့ကျော့၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မျက်နှာလှလှလေးအောက်က ရင်ရဲ့ရိုးရာ …။

“ ဖုန်းရော … တွေ့လား … ” 

“ အင်း … ခဏနေမှ လာပေးမယ် … မူဗီလေးတွေ ကူးထားလိုက်ချင်လို့ … ” 

ဟိုက် … သေစမ်း၊ ငါ့ပါးစပ်ကလည်း ဘာလို့ထွက်သွားတာလဲ။ ကျွန်တော် သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ရဲတော့ဘဲ နီးရာအခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်သုံးနေကျ ရေချိုးခန်းက အသေးပါ။ ရှာဝါနဲ့ အိမ်သာ၊ ဘေစင်ပဲ ရှိတယ်။ ဟိုဘက်တစ်ခန်းကတော့ ကျွန်တော် မူးတုန်းက ရေဝင်ချိုးတဲ့အခန်း ကြွေဇလုံကြီးပါရှိတယ်။ အောက်ထပ်မှာတော့ အိမ်သာတစ်ခုရှိတယ်။ ကြုံလို့ပြောပြတာပါ။

ရေချိုးရင်းနဲ့ အားတင်းပြီး တအားတင်းနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို အလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ စိတ်သွင်းတုန်းကတော့ ကြည့်ထားတဲ့ အခွေတွေထဲမှ ပွန်းစတားတွေကိုပဲ မှန်းတာပါဗျာ … လက်ကမြင်းရင်း ပြီးခါနီးလည်းကျရော၊ ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို အေပရယ့်ကို ပြေးမြင်မိတယ် မသိဘူး။ ခက်ပါတယ်ဆိုနေမှ … စိတ်တင်းပြီး ညှစ်ထုတ်လိုက်ရတယ်။ ဝှူး …..။

ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ တခြားလူတွေလည်း ပြန်ရောက်ကုန်ပြီ။ အောက်ထပ်မှာ အသံတွေ ကြားရတယ်။ လှေကားမှာလည်း ခြေသံကြားတယ်။ မနေ့ညက ဘယ်လိုဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ရှောင်ချင်တာနဲ့ အခန်းထဲ ပြန်ပြေးခဲ့တယ်။

အိမ်မှာက မာစတာဘက်ရွမ်းသုံးခန်းရှိတယ်။ အောက်ထပ်က ဘာမှမရှိဘူး။ အလယ်ထပ်မှာ အိပ်ခန်းတွေ ဖွဲ့ထားတာ။ တစ်ခန်းက မေမေအိပ်တယ်။ နောက်နှစ်ခန်းက သုံးယောက်စီနေကြတယ်။ အေပရယ်၊ မေ၊ ဂျူလိုင်တို့ အကြီးသုံးယောက်က တစ်ခန်း။ နိုနို၊ နှစ်ဦး၊ ဇွန်တို့က တစ်ခန်း၊ အငယ်တွေပေါ့။

ကျွန်တော်က အမိုးပေါ် ဒါန်းနဲ့ လသာဆောင် (Balcony)ပုံစံမျိုးလုပ်ထားတဲ့ အထပ်မှာ။ အိမ်နောက်ဘက်ကို ကပ်ပြီး အခန်းသီးသန့်လေး တစ်ခန်းနဲ့နေတယ်။ ရေချိုးခန်းအိမ်သာကတော့ အောက်ဆင်းသုံးရတာပေါ့။ ဘာလို့ဒီလောက် သေချာရှင်းပြနေရလဲလို့ မေးရင်တော့ သူခိုးလာခိုးစေချင်လို့ မဟုတ်ဘူးဗျို့။ အဲဒီအခန်းဖွဲ့စည်းပုံတွေက ဆက်ရေးမယ့် ဇာတ်လမ်းမှာ တစ်ထောင့်တစ်နေရာက ပါဝင်လာဦးမှာမို့လို့ပဲ။အဝတ်အစားလဲပြီး အခန်းထဲ ခဏတဖြုတ်ထိုင်၊ အဝတ်ဟောင်းတွေ စုထား၊ ခြင်းထဲထည့်ပြီး ညနေစာစားဖို့ ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ညနေစာက မေမေချက်ထားတာ။

မီးဖိုနဲ့ဆက်လျက် ထမင်းစားခန်းရှိပေမယ့် သိပ်ပြီးလူစုံလေ့မရှိဘူး။ တစ်ချို့မမတွေက တီဗီရှေ့မှာ စားလေ့ရှိကြတာကိုး။ ပုံမှန်အားဖြင့် ထမင်းစားချိန်က ခုနစ်နာရီလောက်ဆိုတော့ ကိုရီးယားကားကြည့်တဲ့သူတွေက ခွဲထွက်သွားတော့ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ သုံးလေးယောက်လောက်ပဲ စားဖြစ်ကြတယ်။ ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင်တော့ မေမေရယ်၊ ကျွန်တော်၊ အေပရယ်၊ နိုနိုနဲ့ ဇွန်တို့လောက်ပါပဲ။

မေကတော့ သိတယ်မဟုတ်လား၊ ဆံပင်ပုံလေးတွေ လန်းတာတွေ့မလားဆိုပြီးကို မျက်တောင်မခတ်ဘဲ ကြည့်နေတယ် ထင်ပါရဲ့။ ကျန်တဲ့သူတွေနဲ့ အတူတူပေါ့။စားပြီးသောက်ပြီးတော့ ကိုရီးယားကားတွေထဲကလို စားကောင်းပါတယ်တို့၊ အိုမား ပင်ပန်းသွားပြီတို့တော့ မအော်ကြပါဘူး။ တချို့က ဒီနေ့ စားကောင်းတယ်လို့ ပြောကြပေမယ့် တချို့ကလည်း ပန်းကန်တွေ ဘေစင်ထဲ ထည့်ပြီး ပြန်ထွက်သွားကြတယ်။

ကျွန်တော်လည်း ပန်းကန်ကို ဘေစင်ထဲပို့၊ လက်ဆေးပြီး အခန်းထဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ အသစ်ထွက်ထားတဲ့ အောင်လအခွေကို စီဒီဝေါ့မန်းနဲ့ နားထောင်ရင်း ကုတင်ခြေရင်းက ဆိုဖာမှာ ထိုင်နေလိုက်တယ်။ နေ့ခင်းက ဝယ်ထားတဲ့ ဘောလုံးဂျာနယ်တစ်စောင်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ဘယ်ပွဲကို ကြေးတင်ရင်ကောင်းမလဲ တွက်နေလိုက်တယ်။

ဒီတစ်ခါပွဲတွေက ဖုန်းထဲက မက်ဆေ့အရကြည့်ရရင် ကြေးက မမိုက်ဘူးဗျာ။ ဘယ်ဘက်နေနေ ရှုံးရင်ရှုံး မရှုံးရင်လည်း အရနည်းနိုင်တဲ့ ပွဲတွေချည်းပဲ ဖြစ်နေတယ်။ အုံးစားနေတုန်း ပုခုံးကို လာပုတ်ခံရလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးနဲ့တည့်တည့်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ထက်နေကြည်ဆိုတဲ့ ကုလားဒိန်လေးဆိုသလို ရှောင်လို့တိမ်းလို့ မလွတ်နိုင်ပါဖြစ်နေတယ်။

ဘယ်သူများလဲ၊ အေပရယ်ပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အရင်လိုမဟုတ်တဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့အတူ ကိုယ်သင်းနံ့ကလေးကိုပါ ခံစားမိလိုက်တယ်။ မျက်လုံးကလည်း လည်ပင်းပေါက်ထဲကနေ ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ ရင်သားအထက်ပိုင်းကလေးရယ်၊ ဂျင်မ်ပုံမှန်ကစားတဲ့ အကျိူးတွေ ဖြစ်မှာပေါ့။

“ ဟဲ့ … အေပရယ် … မမကြီး … ဘာတုန်းဟ၊ ငါ့မှာ လန့်သွားတာပဲ ” 

“ ဖုန်းပြန်ပေးလေ၊ ပြီးတော့ အခု အောက်ဆင်းခဲ့ဦး။ ဒီနေ့ နင်နဲ့ငါ ပန်းကန်တွေ ဆေးရမယ့်အလှည့် ” 

ဟိုက်၊ ဒုက္ခပဲ။ ပုဆိုးနဲ့ဆိုတော့ အောက်က ထောင်ထနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကလည်း ကွယ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။

“ အင်း … ခဏလေး၊ ဒါလေးတစ်ပုဒ် နားထောင်ပြီးရင် လာခဲ့မယ်လေ ” 

“ ဘာသီချင်းမို့လို့လဲဟာ … ဒီလောက် အရေးတကြီး ” 

“ My Home Paradise … ရပလား ” 

ခြေထောက်ဆောင့်ပြီးလှည့်ထွက်သွားတယ်။ နောက်က လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တသိမ့်သိမ့်နဲ့၊ ခက်တယ်ဆိုကာမှ။

...........................................................................................................................

အေပရယ်တစ်ယောက်လည်း ခက်နေတယ်။

မောင်မောင့်အခန်းထဲက ထွက်လာပြီး အခန်းရှေ့လမ်းမှာ နံရံကိုမှီရင်း ရင်တွေ တမျိုးဖြစ်နေတယ်။ အစကတော့ မောင်မောင့်ကို သူ့မောင်လေးတစ်ယောက်အဖြစ်ထက်ပိုပြီး သတိမပြုခဲ့မိဘူး။ ခုတော့ ညနေက သူဝယ်တဲ့အခွေတွေရယ်၊ တံခါးမခေါက်ဘဲ အခန်းထဲ ဝင်သွားမိလို့ မြင်လိုက်ရတာရယ်၊ တစ်ခါတစ်ခါ အနီးကပ်အတူရှိနေရချိန်တွေရယ်၊ သူ့လို ရည်းစားမထားတာကြာတဲ့ အပျိုမကြီးတကြီးလေးအတွက်တော့ လောင်မြိုက်စေတဲ့ မီးတောက်တချို့လိုပဲလေ။

အို … မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလို့ စိတ်ထဲကတော့ ငြင်းဆန်နေမိတယ်။ ရင်တွေကတော့ ခုန်နေတုန်းပဲ။ ခုနကဆို သူ့ပုဆိုးမှာ …။ ဟယ် … တော်ပါပြီ၊ ဆက်မတွေးချင်တော့ပါဘူး။

အေပရယ် သူ့အတွေးစတွေ ဖြတ်တောက်ရင်း မီးဖိုခန်းထဲ ဆင်းခဲ့တယ်။ ပန်းကန်တွေကတော့ ပုံလို့ပေါ့။ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီတိုနဲ့ မောင်မောင် ရောက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာလည်း သူ့ဖုန်းကို ကိုင်လို့ပေါ့။

........................................................................

ပန်းကန်ပုံကတော့ မနည်းဘူးပဲ။ အင်းလေ၊ လူရှစ်ယောက်စာဆိုတော့လည်း ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့လို့ တွေးရင်း မောင်မောင် ပန်းကန် တွေကို စကိုင်လိုက်တော့ …

“ ထားလိုက် မောင်မောင်၊ ငါဆေးလိုက်မယ်၊ နင်က အခြောက်ပြန်သုတ်ပေး … ဟုတ်လား ” 

ဒါနဲ့ပဲ သူလည်း နောက်ဆုတ်၊ အဝတ်တစ်ခုယူပြီး အေပရယ် ဆေးပေးသမျှ ပန်းကန်တွေကို သုတ်ဖို့ပြင်တယ်။အေပရယ် ပန်းကန်ဆေးနေတာကို ကြည့်ရတာ လှုပ်လှုပ်လှုပ်လှုပ်နဲ့ မရည်ရွယ်ပါဘဲ လက်ထဲက သုတ်နေတဲ့ မယ်လမင်းပန်းကန် တစ်လုံးက လွတ်ကျပြန်တော့ ထိုင်ကောက်လိုက်ရင်း ဘောင်းဘီတိုလေးအောက်က ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးတွေကိုပါ သေချာမြင်လိုက်ရတယ်။

တကယ်တော့ အေပရယ်ကလည်း သူ့ကို မောင်မောင် ဒီလိုစူးစိုက်ကြည့်နေတာကို သတိပြုမိတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်ထဲကနေ နိုးကြွလာတဲ့ သာယာစိတ်ကြောင့် ဘာမှ မပြောမိဘူး။ မသိမသာလိုလိုနဲ့တောင် ဂိုက်ပေးကြမ်းလိုက်သေးတယ်။

မောင်မောင်လည်း ပြန်ထရပ်လိုက်တော့ အေပရယ် နောက်ဆုတ်လိုက်တာနဲ့ ကြုံပြီး နှစ်ယောက် ဝင်တိုက်မိသွားကြတယ်။ မောင်မောင် အနေနဲ့ အေပရယ့်ကိုယ်လုံးလေးဆီက နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ အတွေ့ကို ခံစားမိလိုက်သလို၊ အေပရယ်ကလည်း သူ့နောက်ပိုင်းကို လာထောက်မိတဲ့ မောင်မောင့်ပစ္စည်းကို သတိပြုမိလိုက်တယ်။

နှစ်ယောက်သား တိုက်မိလိုက်တဲ့အရှိန်ကြောင့် အေပရယ်တစ်ယောက် ဘေစင်ထဲကို လက်ထောက်မိသွားပြီး သူ့အင်္ကျီရှေ့မှာ ဆပ်ပြာရေတွေနဲ့ ပေသွားလေရဲ့။ မောင်မောင်ကလည်း ယိုင်သွားတဲ့ အေပရယ်ကို ထိန်းပေးတဲ့အနေနဲ့ လက်မောင်းကို ဖမ်းဆွဲလိုက်တာ ရုတ်တရက်မို့ လက်မောင်းကို မိရုံမကဘူး၊ အိစက်ညက်ညောတဲ့ ရင်သားကိုပါ ခလုတ်တိုက်မိသွားတယ်။

နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတော့ မျက်နှာလေးတွေကို နီလို့။ ယောက်ျားလေးပီပီ မောင်မောင်ကပဲ စတင်သက်ဝင်လာတယ်။

“ ဆောရီး မမ … မတော်လို့နော် … ဒါနဲ့ နင့်အင်္ကျီရှေ့မှာ ဆပ်ပြာတွေ ပေကုန်ပြီ၊ သွားလဲလိုက်ဦး။ ဒီမှာ ငါပဲ ဆက်ဆေးထားလိုက်မယ် ” 

သွားမလဲလို့လည်း မဖြစ်တော့ဘူးလေ။ ပါးလျားတဲ့ချည်သားအင်္ကျီလေးမို့ သေချာကြည့်ရင် အေပရယ့်ရှေ့ပိုင်းမှာ အောက်က ဝတ်ထားတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေကို ရိုးတိုးရိပ်တိတ်တောင် မြင်နေရပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့အခန်းကို ပြေးတက်သွားတယ်။

အိမ်ရှေ့မှာကတော့ အလှည့်မကျတဲ့သူတွေက တီဗီကြည့်ကောင်းတုန်း၊ ကိုရီးယားကားပြီးလို့ အခွေထိုးနေကြပြီပေါ့။ နိုနိုက မေ့အပေါ်မီ၊ ဂျူလိုင်ကတော့ ခေါင်းအုံးလေးကိုင်ပြီး မှောက်လျက်သား၊ မေမေကတော့ သွားအိပ်နေပြီ ထင်တယ်။ ကျောင်းသူနှစ်ယောက်တော့ စာသွားကျက်နေလရဲ့။

အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့အခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ ချက်ချင်း အဝတ်မလဲနိုင်သေးဘူး။ သူ့ကုတင်လေးပေါ်ပဲ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ရင်တွေကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်ဆဲ။ လှိုက်ဖိုတဲ့ ရင်နှစ်မွှာက ထူးဆန်းတဲ့ခံစားမှုကိုလည်း သူ သတိပြုမိတယ်။ ခုနက မတော်တဆလား၊ သေချာလားတော့ မသိ၊ မောင်မောင့်လက်နဲ့ ကိုင်မိလိုက်တဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် မောပန်းသလိုလို နွမ်းလျသလိုလို။

သူ့ဟာကြီးနဲ့ ထောက်မိလိုက်တာလည်း လူတောင် နေရာမှာတင် သတိမေ့ချင်သွားတာ။ မိန်းကလေးတို့သဘာဝ အလိုလိုသိစိတ်ကနေ ခန့်မှန်းကြည့်တော့ နည်းတာကြီးဟုတ်ဘူးဘဲ။ အေပရယ့်စိတ်တွေ ယိုင်နဲ့စပြုလာပြီ။ သူ့မောင်လေး အဲ … မောင်လေးဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ မောင်မောင့်ကို ချစ်မိနေပြီလား၊ ခံစားမိနေပြီလား။ ဒါတွေဟာ သွေးသားကလာတဲ့ ဆန္ဒလား၊ နှလုံးသားကလာတဲ့ အချစ်လား သူမသိတော့ဘူး။ သူသိတာက မောင်မောင်နဲ့တွေ့ရင် သိပ်ကို ရင်ခုန်မိတာ။သက်ပြင်းရှည်တစ်ခုချရင်း အဝတ်ဗီရိုဆီကို သွားလိုက်တယ်။ ညအိပ်ခါနီးဆိုတော့ ဂါဝန်ကိုပဲ လဲလိုက်ဖို့ စဉ်းစားထားတယ်လေ။

ပေသွားတဲ့အင်္ကျီကို စချွတ်ချွတ်ချင်းပဲ သေချာပြန်မပိတ်ရသေးတဲ့ တံခါးက အနည်းငယ်ဟသွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း စိတ်ရိုင်းတဝက်၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတဝက်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အဖို့တော့ ဂရုမစိုက်ချင်တော့ပါဘူး။

အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ အောက်က ဘောင်းဘီကို ချွတ်တယ်။ဘရာကို ချွတ်ဖို့လုပ်ရင်း အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းနေမိတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်၊ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ မောင်မောင်ပါပဲ၊ ချောင်းကြည့် နေတယ်ဆိုတာကို သိနေတာကိုး။ အားနည်းနည်းတင်း သတ္တိနည်းနည်းမွေးရင်း နောက်ဘက်က ချိတ်တွေဆီ လက်လှမ်းလိုက်တော့ ရင်ကို ကော့ပြလိုက်သလိုဖြစ်သွားတာပေါ့။ ချိတ်ပြုတ်သွားတဲ့ ဘရာကိုလည်း ကုတင်ပေါ်ပဲ ပစ်တင်လိုက်တယ်။

ဂါဝန်ကို ခေါင်းကနေ စွပ်လိုက်ပြီး အောက်က ပင်တီကို ချွတ်၊ အဝတ်ဟောင်းခြင်းထဲ ထည့်လိုက်ရင်း အော်ပြောလိုက်တယ်။

“ ကြည့်လို့ကောင်းနေတယ်ပေါ့လေ ” 

......................................................................................................................

ကျွန်တော် ပန်းကန်တွေ ဆေးပြီး အခြောက်သုတ်ပြီးပြီလို့ ပြောဖို့ အေပရယ်တို့အခန်းကို တက်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ရောက်ရောက်ချင်း တံခါးကို မခေါက်လိုက်မိဘူး။ဟုတ်တယ်။ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကျွန်တော့်ကို ကြက်သေသေသွားစေတယ်။ စိတ်မှတ်မဲ့လိုပဲ လက်တစ်ဝါးလောက်ဟနေတဲ့ တံခါးကို နည်းနည်းပို တွန်းဖွင့်လိုက်မိတယ်။

အသေအချာပါပဲ။ ကျွန်တော် အေပရယ် အဝတ်လဲတာကို ချောင်းကြည့်မိတာ ဝန်ခံပါတယ်။ လူပျိုဖြစ်ပြီးကတည်းက ခုလို မိန်းကလေး တစ်ယောက် အဝတ်လဲနေတာကို သေသေချာချာ မြင်ဖူးတာပါပဲ။ ငယ်ငယ်ကတော့ တစ်ခါတစ်လေ တွေ့ဖူးပေမယ့် သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူးလေ။

အဝတ်အစားတွေနဲ့တုန်းက ကိုယ်လုံးလှတယ်လို့ပဲ ထင်နေတာ။ ခုတော့ လှတယ်ဆိုတာထက်ပိုပြီး Perfect Body လို့ ပြောရမယ်ဗျာ။ တကယ့် Hourglass Figure ပါပဲ။ နို့တွေကလည်း D-Cup လောက်ရှိမယ်။ ဟဝှာခွေတွေထဲမှာတော့ အဲလိုမျိုးထက်ကြီးတာတောင် မြင်ဖူးသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အင်ပလန့်တွေ ဆီလီကွန်တွေ။ သူ့ဟာကမှ သဘာဝ၊ ဘုရားပေးတဲ့အတိုင်းပဲဗျ။

အခန်းထဲက လှမ်းအော်လိုက်သံကို ကြားလို့ ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ … အကုန်ဆေးပြီး၊ အဝတ်နဲ့လည်း သုတ်ထားပြီးပြီ ” 

ကျွန်တော့်စကားအဆုံးမှာ အေပရယ်က အခန်းဝကို ရောက်နေပြီ။

“ ငါမေးတာ အဲဒါမဟုတ်ဘူး၊ ကြည့်ကောင်းနေလားလို့ မေးတာ ” 

ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်က စပန့်သားဆိုတော့ ပျော့ပျော့အိအိနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးအလှကို ဖော်ပြနေတယ်။ ဒီကြားထဲ လည်ပင်းကလည်း တော်တော်ဟိုက်လို့ အထက်ပိုင်းက ကွဲကြောင်းလေးတောင် မြင်နေရတော့ တံတွေးတောင် နင်သွားသလိုပဲ။

“ အာ … ” 

ကျွန်တော် ဘယ်လိုပြောရမလဲ။ မိန်းကလေး၊ ကိုယ့်အစ်မလို နေခဲ့တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် အဝတ်လဲနေတာကို ချောင်းကြည့်မိ တာကို။ မြင်လိုက်ပါတယ်၊ ဘယ်နေရာ ဘယ်လိုလှတာလို့ ပြောဖို့ကလည်း မဖြစ်ဘူးလေ။

“ ကဲ … ပြောလေ … ” 

အေပရယ်က ရှေ့ကို တိုးရင်း ကျွန်တော်နဲ့ တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာတယ်။ အဲဒီမှာ အရပ်အနိမ့်အမြင့် ကွာခြားချက်က ပိုသိသာတာပေါ့။ ကျွန်တော့်အရပ် ခြောက်ပေ မြင်ကွင်းကနေ သူ့အရပ်ကလေး ငါးပေလေးရဲ့ အပေါ်စီးမြင်ကွင်းကို ဆိုတော့ဗျာ၊ တွေးကြည့်ပေါ့။

နှစ်ယောက်စလုံးပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နီးကပ်လာတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ရင်ခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာတယ်။ သူ့ရင်ခုန်သံကို ကျွန်တော် ခံစားလို့ရနေတယ်။ သူလည်း ဒီအတိုင်းပဲ နေမှာပါပဲ။

“ အေ … အေပရယ် … ငါ … ငါ … မရည်ရွယ်ပါဘူးဟာ၊ နင် အဝတ်လဲပြီးပြီမှတ်လို့ အောက်မှာ အကုန်ရှင်းပြီးပြီလို့ လာပြောတာပါ ” 

အေပရယ်က ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေထဲအထိ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ တဖြည်းဖြည်း သူ့မျက်နှာမှာ ပြုံးစစ အရိပ်အယောင်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ ကဲပါ … ဒီလောက်လည်း ဖြစ်မနေပါနဲ့၊ မျက်နှာကြီးကို နီလို့။ ဒီမှာ မိန်းကလေးက ဘာမှမဖြစ်ရသေးဘူး၊ သူကပဲ တစ်ပြန်ကြီး။ မောင်မောင်ရယ် … ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့မောင်လေးတစ်ယောက် အနားမှာရှိနေတာ ငါ့အတွက် စိတ်ချရပါတယ်။ မဟုတ်ဘူးလား … ” 

ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တုန်း သူက ကျွန်တော့်လက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်တယ်။ အားပေးသလိုမျိုးပေါ့။ပြီးတော့ မျက်နှာလေးမော့ပြီး ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို နမ်းလိုက်တယ်။ အရပ်က နည်းနည်းကွာတော့ မီရာကို နမ်းတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့လေ။

ဟယ်ရီပေါ်တာ ဝတ္ထုထဲက ဖလဲယား ဒယ်လ်ကောလ်ရဲ့ အနမ်းအကြောင်း ရေးထားတာ ဖတ်ဖူးလား။ ဒီလိုဆိုတယ်။

“ Fleur bent down, kissed Harry twice on each cheek (he felt his face burn and wouldn't have been surprised if steam was coming out of his ears again) ” 

ပူနွေးတဲ့အထိအတွေနဲ့အတူ ကျွန်တော့်သွေးတွေ ဆူပွက်လာသလိုပဲ။ ကျွန်တော် စာထဲမှာ ဖတ်ဖူးတာ ဒါမျိုးထင်ပါရဲ့။

ကျွန်တော် မခံစားနိုင်တော့တာနဲ့ သူ့လက်ထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး အခန်းကို ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။

..................................................................................

မောင်မောင့်အခန်းဆီက တံခါးပိတ်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။အေပရယ်လည်း သူ့အခန်းထဲ ပြန်ဝင် တံခါးကို အသာစေ့ပိတ်လိုက်ရင်း ခုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ သူ့ရင်ထဲမှတော့ တလှပ်လှပ်ခုန်လို့ပေါ့။ ခုတင်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ဘေးကို တွန်းချလိုက်ရင်း စောင်လေးကို ဆွဲခြုံလိုက်တယ်။အဲဒီနောက်မှာတော့ သူ့လက်ကလေးက သူ့ညီမလေးကို စမ်းမိတဲ့အချိန်မှာတော့ စိုစိုစွတ်စွတ်ဖြစ်နေပြီလေ။

ကျွန်တော့်ရင်တွေ ခုန်နေတယ်။ ရင်ထဲမှာ ပူပြီး ရေငတ်သလို ခံစားရတယ်။ ရေသောက်ကြည့်တော့လည်း မပျောက်ဘူး။ ရေငတ်တာမှ ဟုတ်ရဲ့လား၊ အချစ်ငတ်တာများလား။ မြင်ခဲ့ရတဲ့ အလှအပတွေကို ပြန်လည်ပုံဖော်မိတိုင်း တစ်ကိုယ်လုံးပေါက်ကွဲထွက်တော့မလို ခံစားရတယ်။ လိမ်ညာစကားပြောမိရင် နှာခေါင်းရှည်ထွက်လာတဲ့ ပီနော့ခီယိုလိုပဲ၊ ကျွန်တော့်မှာလည်း မရိုးမသားစဉ်းစားမိရင် ရှည်ထွက်လာတတ်တဲ့ ညီတစ်ကောင်ရှိတယ်။

ခဏခဏ ဆုံးမရတာပေါ့လေ။ အင်း … သူ့ကို ဆုံးမမိရင်လည်း ကျွန်တော်ပဲ ပင်ပန်းတာပါပဲဗျာ။

.....................................................................

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို ရှောင်နေမိတာ နှစ်ရက်ရှိသွားပြီ။

မနက်စောစောတည်းက သင်တန်းသွား၊ ညနေ နောက်ကျမှ ပြန်လာ၊ ထမင်းကို တစ်ယောက်တည်းစားနဲ့ပေါ့။ အေပရယ့်ကို ရှောင်ရင်း မိသားစုနဲ့ပါ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေမိတယ်။မေမေတစ်ယောက် ရုံးကိစ္စနဲ့ နယ်ဆင်းသွားတာတောင် ကျွန်တော်နဲ့ ဘာမှမပြောမိလိုက်ဘူးဖြစ်နေတယ်။

ဒီနေ့လည်း မနက်စောစောတည်းက သွားမလို့ပါပဲ။ ညကလည်း နှိုးစက်ပေးထားပါရက်နဲ့ မမြည်ဘူး။ ကျွန်တော်နိုးလာတော့ ကိုးနာရီလောက်ရှိသွားပြီ။ နှိုးစက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနှစ်နာရီကို ညွှန်ပြနေတယ်။ ဓာတ်ခဲကုန်သွားလို့လား မသိဘူး။ လက်တံက ရှေ့တိုးလိုက်၊ ပြန်ဆုတ်လာလိုက်နဲ့။

ကျွန်တော် မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီး အခန်းပြန်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားလဲမယ်လုပ်တော့ အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရတယ်။

“ မောင်မောင် … တို့တွေ နည်းနည်းလောက် ဆွေးနွေးရအောင်၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုမျိုး ရှောင်နေရသလဲဆိုတာကို … ” 

ကျွန်တော် ပြန်မဖြေမိဘူး။ ဘာသံမှ ပြန်မပေးရင်တော့ သူ ထွက်သွားတန်ကောင်းပါရဲ့။

“ မောင်မောင် … မမကြီး ဒီမှာ မင်းတံခါးဖွင့်တဲ့အထိ စောင့်နေမယ်၊ တို့တွေ တိုင်ပင်ပြီး အဖြေတစ်ခုလောက်တော့ ရမှာပါ ” 

ကျွန်တော် စိတ်လေးလေးနဲ့ပဲ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ နည်းနည်းလောက်ဟပြီး ခေါင်းထွက်ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်နေတဲ့ အေပရယ်။အိမ်နေရင်း ချည်သားအင်္ကျီဖြူ၊ ဂျင်းပင်ခပ်နွမ်းနွမ်း ဖြူဖျော့ဖျော့။ ဒါပေမယ့် နောက်ကနေ မှိန်ဖျော့စွာကျနေတဲ့ နေရောင်ခြည်အောက်မှာ ဝင်းဝင်းပပ လှနေလေရဲ့။

“ မောင်မောင် … တံခါးဖွင့်ပါဦး၊ နော် … မမ ဝင်ခဲ့မယ် ” 

သူ့ရဲ့ ချိုသာတဲ့စကားရဲ့အောက်မှာ ကျွန်တော် ငိုင်ငေးနေမိရာကနေ ပြန်လည်သက်ဝင်လာမိတယ်။ တံခါးကို စိတ်မှတ်မဲ့စွာ ဖွင့်ပေးလိုက်မိတယ်။

“ အင်း … ဝင်ခဲ့ပါ ” 

အေပရယ် အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ခုတင်ဘေးက ပတ်လျှောက်သွားပြီး ပြတင်းလိုက်ကာတွေကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရင်း …

“ လိုက်ကာလေးဘာလေးလဲ ဖွင့်ပါဦး၊ နင့်အခန်းက အလင်းရောင်မှ ရရဲ့လားမသိဘူး ” 

နေရောင်ခြည်တချို့ကတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ဖြတ်ပြီး အခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် အရိပ်ကျစေတယ်။ သူလမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ကျွိကနဲ မြည်နေတဲ့ အိမ်တွင်းစီးဖိနပ်ရဲ့အသံက ကျွန်တော့်ကို ကြက်သီးထစေတယ်။ ပြတင်းပေါက်နားမှာ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ အေပရယ့်ကိုယ်လေးကို နေရောင်က လင်းလက်နေစေအောင် ထောက်ပံ့ပေးထားတယ်။ သတိပြုမိလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်မှာ ရင်ခုန်နှုန်းက တိုးတက်လာတယ်။

...

မောင်မောင်တစ်ယောက် အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ရင်း ခေါင်းကိုတော့ ငုံ့ထားလိုက်မိတယ်။ အေပရယ်ကတော့ အခန်းတစ်ပတ် လမ်းလျှောက်ပြီး အခု သူ့ခုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်တယ်။

“ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ အေပရယ် … အဲ … မမကြီး ” 

သူက အေပရယ့်ကို မကြည့်ဘဲ မေးလိုက်တယ်။

“ ပြောစရာရှိလို့ပေါ့ မောင်မောင်ရယ် … တို့တွေ ကိစ္စတချို့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆွေးနွေးသင့်တယ်လို့ မထင်ဘူးလား ” 

“ အဲဒီလိုတော့လည်း … အင်း … တကယ်တော့ … ” 

“ မောင်မောင် … နင်ဟာလေ … ဒီလောက်တောင်မှပဲ … ” 

“ ကဲ … ကဲ … ဘာပြောချင်တာလဲ ခင်ဗျာ ” 

မောင်မောင် သူ့အစ်မကို စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

အေပရယ်က သူ့ခုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတယ်။ နေရောင်က သူ့အင်္ကျီနောက်ကနေ မီးမောင်းထိုးပေးထားသလိုပဲ။ စိတ်ရှုပ်တာက တဝက်၊ စိတ်လှုပ်ရှားတာက တဝက်ဖြစ်လာပြီ။

“ တို့နှစ်ယောက် ဘယ်လိုတွေးတယ်၊ ဘယ်လိုခံစားမိတယ် ဆိုတာရယ်၊ နောက်ပြီး နင် ဘာဖြစ်လို့ ခုလို ရှောင်နေတယ်ဆိုတာရယ် … ” 

အေပရယ်က သူ့အိပ်ယာပေါ် မှီလိုက်ရင်းနဲ့ ပြောတယ်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အမို့အမောက် အလှအပတွေက ပိုပြီးထင်ရှားလာတယ်။

“ နင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ မမကြီး … ငါ … ငါ … ” 

သူ့မှာ စကားတောင် နည်းနည်းထစ်သွားတယ်။ သူ့ညီလေးကတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နိုးကြားလာတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေ၊ ဦးနှောက်နဲ့ သွေးသားခံစားမှုတွေသာ တစ်ဆက်တည်းမရှိရင်ကောင်းမယ်လို့ စဉ်းစားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ ဘာများတတ်နိုင်မှာမို့လို့လဲ။

“ နင် သိပါတယ် မောင်လေးရယ် … နင် ငါ့ကို ရှောင်နေတာ နှစ်ရက်ရှိသွားပြီနော်၊ နောက်ဆုံး ငါတို့ တွေ့ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ အချိန်ကနေ ခုထိပဲ၊ အဲဒီတုန်းက ငါ့အခန်းမှာပေါ့လေ … ” 

သူ့ဆံပင်တွေကို နောက်ကို သပ်တင်ရင်းနဲ့ အေပရယ်က ပြောလိုက်တယ်။ လက်ကို လှုပ်ရှားလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ ပြည့်ဖြိုးတဲ့ ရင်အလှက ပိုပြီး ပေါ်လွင်လာတယ်။

“ ငါ … ” 

မောင်မောင်တစ်ယောက် စကားပြောမယ်လုပ်ရင်းနဲ့ တံတွေးမျိုချလိုက်ရတယ်။

“ ဘာပြောချင်တာလဲ မောင်မောင် ” 

အေပရယ်က စိတ်လှုပ်ရှားစပြုနေတဲ့သူ့ကို အဖြေတောင်းလိုက်လေရဲ့။

...

ခဏလောက်တော့ အားယူနေမိသေးတယ်။ကျွန်တော် စိတ်ကို တင်းလိုက်ပြီး …

“ တကယ်တော့ … ငါ … နင့်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ခက်နေလို့ပါ။ တို့တွေ … တို့တွေ … ကြုံခဲ့ရတာကို တွေးပြီး ငါ နင့်အပေါ် ရှက်နေလို့ပါ။ ရှောင်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး အေပရယ် … ငါ … ဘာလုပ်ရမယ်မှန်း မသိဘူး … ခုထိလည်း မသိသေးဘူး … ” 

တကယ်တော့ ကျွန်တော် ပေးလိုက်တဲ့ ဆင်ခြေက သိပ်တော့ ယုံချင်စရာ မကောင်းလှဘူး။ သူလည်း ရိပ်စားမိပုံရတယ်။

“ အင်း … သိပ်တော့ မပြည့်စုံဘူး၊ ဒါပဲလား မောင်မောင် … ဒီတစ်ခုတည်းအတွက်နဲ့လား … ” 

“ ဟုတ်တယ် … ” 

ဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ်က ထထိုင်လိုက်တယ်။ ခြေတစ်ချောင်းပေါ် တစ်ချောင်းတင်လို့ပေါ့။ သိပ်မဝေးလှတဲ့အကွာအဝေးမှာ သိပ်ပြီး ခံစားမိနေတဲ့အချိန်မှာ၊ သူ့ရဲ့ ရင်ခုန်စရာလှုပ်ရှားမှုက ကျွန်တော့်ကို ပိုရူးသွပ်စေမယ်လို့ ထင်မိတယ်။

“ ဘာဖြစ်လို့ ရှောင်လွှဲချင်ရတာလဲ မောင်လေး၊ လက်ရှိအခြေအနေတွေနဲ့ ခံစားချက်တွေက ဒီလိုမျိုး ရှောင်နေရုံနဲ့ ပြီးသွားမှာလား ” 

စကားလုံးတွေက ပိုပြီးသိပ်သည်းလာတယ်။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာရော ဘောင်းဘီထဲမှာပါ ပိုပြီးတင်းကျပ်လာတယ်။အေပရယ့်မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ရတာ သူ တစ်ခုခုကို သိနေသလိုပါပဲလား။ သူ့ရဲ့ မေးခွန်းတွေနဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာ ကျွန်တော့်ခံစစ်ကို ပြိုလဲစေတယ်ဆိုတာကိုပေါ့။

ကျွန်တော် ငြိမ်သက်စွာနဲ့ပဲ အေပရယ့်ကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် ဘယ်လို ထိန်းချုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ယိုင်နဲ့နေပြီလား။ သိနေပြီလား အေပရယ်။

“ မောင်မောင်ရယ် … ပြောစမ်းပါ၊ ပြောလိုက်စမ်းပါ။ တို့တွေ အနည်းဆုံးတော့ ပွင့်လင်းဖို့လိုနေပြီ။ ငါ့မှာ နင့်အတွက် ပြောဖို့စကားတွေ ရှိတယ်၊ နင့်ဆီမှာလည်း ပြောစရာတွေရှိမယ်ဆိုတာ ငါသိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ နားထောင်ချင်တယ်၊ ကျေးဇူးပြုပြီး သိချင်တယ်၊ မောင်မောင် … ” 

ချိုသာတဲ့စကား၊ နောက်က လိုက်ပါလာတဲ့ ယုံကြည်မှု၊ ဒါတွေ အောက်မှာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက စကားတွေ ပွင့်ထွက်လာခဲ့တယ်။

“ ဒီမှာ အေပရယ် … ငါ နင့်ကို တကယ်ပဲ သဘောကျတယ်။ အစ်မတစ်ယောက်ဆိုတာကို ခဏမေ့ထားပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောက်လို ငါ့ရင်ထဲက ခံစားမိတယ်။ အေပရယ် … ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နင်နဲ့ငါ အတူရှိနေချိန်မျိုး၊ လက်ချင်းထိတဲ့အချိန်၊ အသားချင်းထိမိတဲ့အချိန်၊ တစ်ခါတလေ ငါ နင်နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်ရှိတဲ့အချိန်မျိုးမှာ သိပ်ကို ခံစားရတယ်။ အဲဒါက ငါခံစားမိတာ၊ ဒါပေမယ့် သိပ်မကြာသေးခင်အချိန်ကမှ သိခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဘဝဟာ ဘယ်လိုမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အရင်တုန်းက တို့တွေဟာ မောင်နှမတွေလေ … အေပရယ် … တကယ်တော့ ငါ သိပ်ခံစားရပါတယ်ဟာ … ” 

အေပရယ်က သူ့ခြေထောက်တွေကို ဆန့်လိုက်တယ်။ ဖြောင့်စင်းသွယ်လှတဲ့ ဆင်နှာမောင်းသဏ္ဌာန်က နောက်ခံရှိနေတဲ့ နေရောင်အောက်မှာ ဖြူဖွေးဝင်းလက်စွာ တောက်ပလာတယ်။ လက်ကို ပိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ဘက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဘောင်ခတ်ထားသလို သူ့ရင်အစုံက ပိုမိုမြင့်တက်လာတယ်။

“ ဒါပဲလား မောင်မောင် … နင့်ရင်ထဲက စကားတွေလား … ထပ်ပြောပါဦး … ” 

အဲဒီလို မေးလိုက်စဉ်မှာပဲ မျက်လုံးလေးဝင့်လိုက်တဲ့ အေပရယ့်အမူအယာရယ်၊ ကိုယ်လေးကို တစ်ချက်လူးလွန့်လိုက်တုန်း တွေ့လိုက်ရတဲ့ အမို့အဝန်း နိမ့်ရာမြင့်ရာတွေရယ်က ကျွန်တော့်စိတ်ကို အရည်ပျော်သွားစေသလိုပဲ။

“ ဟုတ်တယ်၊ ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ နောက်ဆုံး … ရှောင်နေခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းရင်းကတော့ တစ်ခုတည်းပါ။ ဒီမှာ အေပရယ် … တကယ်တော့ ငါ့မှာ မိန်းကလေးတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး တစ်ခါမှ မကြုံဖူးလို့ပါ … ငါ့ဘက်က မှားယွင်းသွားမှာ စိုးလို့ပါ … ” 

ကျွန်တော့် ဒီလောက်အထိတော့ ဝန်ခံချက်မပေးလိုက်ချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘူး။ တကယ်တော့ ဒီအကြောင်းတွေကို ပြောမိသွားတာက အေပရယ်ကပဲ ကျွန်တော့်စိတ်ကို မှော်ဆန်ဆန် စိုးမိုးထားလို့များလား။ မသိတော့ဘူးဗျာ။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်စေတော့၊ ကျွန်တော့်စိတ်အစဉ်ကို ထိန်းချုပ်ထားနိုင်တဲ့အရာ မရှိတော့ဘူး။

......

သူ့ရဲ့ ဖွင့်ဟဝန်ခံချက်တွေက အေပရယ့်ကို တကယ်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားစေတယ်။

“ အို … မောင်မောင်၊ နင် တကယ်ပဲ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့မှ မတွဲဖူးသေးဘူးလား ” 

အေပရယ့်အနေနဲ့ မောင်မောင့်ကို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ယောက်နဲ့တွဲတာ မမြင်ဖူးသေးပေမယ့်၊ တခြားတစ်နေရာရာမှာတော့ တစ်ယောက်ယောက်ရှိလိမ့်မယ်လို့ ထင်ထားခဲ့တာပါ။ ဒီလိုမျိုး ပြောလာမယ်လို့ သူမထင်ထားခဲ့ဘူး။

“ အင်း … တစ်ယောက်မှ … ” 

မောင်မောင်က ဒီနေရာမှာတင် ရှက်ရှက်နဲ့ ရပ်တန့်လိုက်တယ်။အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့ကုတင်ပေါ် လှဲနေရာကနေ ထထိုင်လိုက်တာ ပြုတ်ကျသွားမလားတောင် စိုးရိမ်လိုက်ရသေးတယ်။

“ တကယ်လားဟယ် … ငါထင်တာ နင့်မှာ အနည်းဆုံးတစ်ယောက်လောက်တော့ ရှိမှာလို့ … ” 

ဒီတစ်ခါတော့ အေပရယ့်အနေနဲ့ စကားလုံးရွေးဖို့ ခက်ခဲတဲ့အလှည့်ပါပဲ။

မောင်မောင်ကတော့ မရှိပါဘူးဆိုတဲ့အကြောင်း ခေါင်းသာခါပြနေတယ်။ပိုပြီးတော့ ဒီအကြောင်းအရာကို စိတ်ဝင်စားလာတဲ့ အေပရယ်က ရှေ့ကို ကိုင်းလိုက်ရင်း စကားပြောနေတော့ သူ့အင်္ကျီလည်ပင်းပေါက် အထဲက အရာတွေက မောင်မောင့်စိတ်ကို နှိုးဆွနေသလိုပဲ။ အင်္ဂလိပ်ကားတွေထဲကလို `That’s tingling sensation´လို့တောင် အော်ပစ်လိုက်ချင်ပြီ။

“ မရှိဘူးဆိုတာ အခုမရှိတာလား ” 

အေပရယ်က ထပ်မံစပ်စုလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ခေါင်းယမ်းလိုက်ရင်း ထပ်ပြီးငြင်းဆန်ပြန်တယ်။အေပရယ်တစ်ယောက် သိပ်ကို အံ့သြသွားလေရဲ့။ အနည်းဆုံးတော့ မောင်မောင့်ရုပ် မောင်မောင့်ရည်နဲ့ ရည်းစားတော့ရှိမှာပဲလို့။ ကောင်မလေးတွေက သူ့ကို ဘာလို့မကြိုက်တာပါလိမ့်။ သူ သိပ်သိချင်သွားတယ်။

“ ဒါဆို အနှစ်ချုပ်ဆိုရရင် ကျွန်တော့်မှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်မှ မရှိပါပေါ့ … ဟုတ်လား ” 

အေပရယ်က ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်ရက်မှောက်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။မောင်မောင်ကတော့ သူဖြေနေရတဲ့ မေးခွန်းတွေထက် အေပရယ့်ကိုပဲ စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေမိတယ်။

“ ဆိုပါတော့ … ” 

လို့ မျက်လုံးတွေ မလွှဲဘဲ စိုက်ကြည့်နေရင်း အဖြေပေးလိုက်တယ်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ … နင့်ကို ကြည့်ရတာ ပါလည်းဖြောင့်ရဲ့သားနဲ့ …´

“ မြှောက်နေတာလား … ဒါပေမယ့် တခြားကောင်မလေးတွေကတော့ အဲဒီလို မထင်တဲ့ပုံပဲ ” 

ပုခုံးတွန့်ရင်း ပြောလိုက်တော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ် လှုပ်ရှားသွားတာမို့ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီထဲက တင်းကျပ်လာသလိုပဲ။

“ ယုံပါဘူးဟယ် … ” 

အေပရယ်တစ်ယောက် ပြုံးရင်းနဲ့ မောင်မောင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်လိုက်တော့ သူ့အောက်က လှုပ်ရှားစပြုလာတဲ့ ညီတော်မောင်ကို သတိထားမိလိုက်တယ်။အနည်းဆုံးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အကြည့်တွေမှာ ပွင့်လင်းလာသလိုပဲ။

“ တကယ်ပါ … ငါ့ကိုယ်ငါ ဘယ်လောက်ကြည့်ကောင်းတယ် ထင်ထင်လေ … ငါ့ကို မကြိုက်ကြတာလည်း သူတို့အပြစ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘယ့်နှယ် … အေးလေ … ငါ့ကို ရည်းစားစကားလိုက်ပြောတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ယောက်လောက်ရှိရင်လည်း ကောင်းသား … ” 

ဟုတ်ပါတယ်။ တကယ်တော့ သူ့မှာ ရည်းစားမရှိတာ မိန်းကလေးတွေ အပြစ်မှ မဟုတ်တာကိုး။ သူ့မှာ မရှိတဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုနဲ့ ရဲဝံ့မှု၊ အဲ … ပေါပေါများများရှိနေတဲ့ ရှက်တတ်မှုတို့ကိုသာ အပြစ်တင်ရတော့မှာပေါ့။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အငြင်းခံရတာထက် စကတည်းက အငြင်းခံရမယ့်အလုပ်မျိုးမလုပ်တာကောင်းမယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတာကိုး။

ခဏတာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဆိတ်ငြိမ်မှုကို အေပရယ်က ချိုးဖျက်လိုက်တယ်။

“ အင်း … ထားပါတော့လေ။ ဒါနဲ့ မောင်မောင် … ငါ့မှာ နင့်ကို ပြောစရာရှိတယ်ဆိုတာလေ … အခု ပြောတော့မလို့၊ အိုကေလား … စိတ်ခိုင်ခိုင်ထားနော် … သိလား … ” 

မောင်မောင်တစ်ယောက် သိချင်စိတ်ကြောင့် မရိုးမရွဖြစ်လာလေရဲ့။

“ ကဲ … ဒါဆိုလည်း ပြောပါဦး။ ငါ ငိုရမှာလား … ရယ်ရမှာလား သိရတာပေါ့ ” 

အေပရယ်က မရွံ့မရဲအပြုံးလေးနဲ့ ဖွင့်ဟလိုက်တယ်။

“ တကယ်တော့ … ငါလေ … နင့်ကိုလေ … သဘောကျနေတာ … ” 

“ သြော် … ဒါများ ငါလည်း နင့်ကို သဘောကျတာပဲလေ … ဘာများထူးဆန်းလို့လဲ ” 

အဲဒါကြောင့် တုံးပါတယ်လို့ပြောတာ၊ အေပရယ်ပြောတာကို သူသဘောမပေါက်ဘူး။

“ ဟုတ်ဘူးလေ … မောင်လေးရယ် … ငါက နင့်ကို တကယ်သဘောကျတာ … ” 

ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ်လည်း နည်းနည်းရဲလာတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ သဘောကျကြောင်းကို ပိုပြီးပုံကြီးချဲ့လိုက်တယ်။ဒီတစ်ခါတော့ မောင်မောင် သဘောပေါက်သွားပြီ။

“ အေပရယ် … နင် … နင် … ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ စိတ်နဲ့ ကိုယ်နဲ့မှ ကပ်သေးရဲ့လား ” 

မောင်မောင် သူ့ခေါင်းကိုကုတ်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောလိုက်တယ်။

“ သြော် … ငါဘာပြောတာလဲ၊ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဆိုတာ ငါ သိပ်ကို နားလည်တာပေါ့ မောင်မောင်ရယ် … တကယ်တော့ နင့်ကို … ငါလေ … ငယ်ငယ်တည်းက သဘောကျခဲ့တာ … ” 

“ နင် … နင် … ” 

“ အဟင်း … နင် လူပျိုပေါက်ကတည်းကပေါ့ … ” 

အေပရယ်က ခေါင်းလေးကို ငုံ့ရင်းပြောလိုက်တော့ ရင်အထက်ပိုင်းဝင်းဝင်းလေးက မြင်ကွင်းထဲကနေ ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။မောင်မောင် ခေါင်းကို ယမ်းလိုက်ရင်း သူ့စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ကြိုးစားလည်း မအောင်မြင်တော့ဘူး။

ဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ်က ကုတင်ပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး သူ့နားကို လျှောက်လာတယ်။ မောင်မောင် လန့်ပြီး ယိုင်လဲမလိုဖြစ်သွားတာနဲ့ တံခါးပေါ်ကို နောက်ပြန် လက်ထောက်လိုက်ရတယ်။

“ အေပရယ် … နင် … ဘာတွေ … ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ” 

ပြင်းပြလာတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ စကားတွေပါ တုန်လှုပ်ကုန်တယ်။အေပရယ်က သူ့ကို တံခါးဆီ ဖိတွန်းလိုက်တော့ တံခါးဆီက အေးစက်စက်အထိအတွေ့က ပိုအေးလာသလို သူ့ရှေ့က အေပရယ်ရဲ့ အထိအတွေကလည်း ပိုနွေးလာတယ်။

“ သိပ်လည်း မူမနေပါနဲ့ မောင်မောင်ရယ် … တကယ်တော့ ငါတို့နှစ်ယောက် ဘာကို လိုချင်တယ်၊ ဘာဖြစ်ချင်တယ်၊ ဘာတွေ တွေးခဲ့တယ်ဆိုတာ သိနေသားပဲ၊ လောကကြီးမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ညာတာထက်ဆိုးတာ ဘာရှိသေးလို့လဲ ” 

........................

ကျွန်တော်လည်း မသိတော့ဘူးဗျာ။ ဘာပြန်ပြောရမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။နောက်ဆုံးတော့ ဘယ်သူက စလိုက်မှန်း မသိဘဲ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း ထိတွေ့လိုက်မိကြတယ်။ ညင်သာစွာ၊ နွေးထွေးစွာ၊ လိုချင်တပ်မက်မှု ပြင်းပြစွာနဲ့ပေါ့။

ကျွန်တော် သူ့ကို စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ် မျက်လုံးလေးတွေက မှေးစင်းနေတယ်။ ချိုသလို အီသလို မွှေးသလိုလို နှုတ်ခမ်းနီနဲ့ အတူ နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲ့အရသာ။ အိပ်မက်တော့ မဟုတ်လောက်ဘူး ထင်ပါတယ်လေ။

အေ့ပရယ်မျက်လုံးတွေ ပြန်ဖွင့်လာတော့ မျက်တောင်ချင်း တဖျတ်ဖျတ် ထိတွေ့မိကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေက ဆူညံစပြုလာတယ်။ တစ်ယောက်ရင်ခုန်သံကို တစ်ယောက်ကြားနေရသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်နှလုံးသားကလည်း ဆူညံလှချည်လား။ အေပရယ့်လက်တွေက ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လာတယ်။ အဲဒီကနေတစ်ဆင့် ကျွန်တော့်မျက်နှာနဲ့ ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းစစ်ပွဲကို တူယှဉ်နွှဲရင်းနဲ့လေ။မျက်နှာချင်း ပြန်ခွာလိုက်တော့ အေပရယ်က တစ်ခုပြောလာတယ်။ လက်တွေကတော့ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ပေါ့။

“ နင့်ရင်ခုန်သံတွေကို ငါကြားနေရတယ် မောင်မောင် … ငါ့ရင်ခုန်သံတွေရော နင်ကြားရဲ့လား ” 

ကျွန်တော် မျက်လုံးတွေကိုပဲ အဖွင့်အပိတ်လုပ်ပြလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းဖျားက ချိုမြိန်နေတုန်းအရသာကို စကားပြောလိုက်ရင်း ပျောက်ကွယ်သွားမှာစိုးတယ်။ဒါတင် ဘယ်ကမလဲ။ ကျွန်တော် ထင်ပါတယ်။ သူ့ရင်ခုန်သံတွေကို ကျွန်တော် ကြားနေရတာဟာ အဝတ်ကလေးနှစ်ထည်သာခြားပြီး ထိတွေ့နေတဲ့ သူ့ရဲ့နူးညံ့လှတဲ့ ရင်မို့မို့တွေဆီကတစ်ဆင့် လာတာဖြစ်ရမယ်လို့။

သူက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို ပိုမိုတိုးကပ်လာတယ်။ ဟင်လို့ မေးခွန်းထုတ်သလိုအသံနဲ့အတူ မျက်လုံးက မေးခွန်းကြောင့် ကျွန်တော် ပြန်ဖြေဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။

“ ဟုတ်တယ် … ဒါပေမယ့် အေပရယ် … ငါတို့ ဘာတွေ … အု … ” 

စကားတောင် မဆုံးရသေးဘူး။ အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းတွေက နောက်တစ်ခါ တိုက်စစ်ဆင်လာပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ လက်နက်ကြီး အဖြစ် စိုစွတ်နူးညံ့တဲ့ လျှာကလေးက အကူလိုက်လာတာပေါ့။

အေပရယ်က ကျွန်တော့်ပါးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်လိုက်တယ်။ အေပရယ့်လျှာလေးက အလှမ်းမီတဲ့နေရာတွေအထိ တတ်နိုင်သလောက် ကျူးကျော်နေတယ်။ ကျွန်တော့်လျှာကိုလည်း သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကျော်လွန်လို့ အထဲကို ယူငင်ဆွဲဆောင်နေသလိုပဲ။

ခဏနေတော့ အေပရယ်ကပဲ အနမ်းကို အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း မျက်လုံးချင်း ဆုံအောင် စိုက်ကြည့်လာတယ်။ နေရောင်ခြည်နောက်ခံအောက်မှာ ပိတုန်းရောင် နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်တွေနဲ့ ဘောင်ခတ်ထားတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးက ဆန္ဒတွေနဲ့အတူ ဝင်းလက်နေသလိုပဲ။ သူရော ကျွန်တော်ရော သိနားလည်လိုက်ကြတဲ့ ဆန္ဒတစ်စုံနဲ့ပေါ့။

“ နောက်ကို နမ်းနေတုန်း စကားမပြောရဘူး … အရိုက်ခံရမယ် … မှတ်ထား ” 

သူ့မျက်နှာပေါ် ဝဲကျလာတဲ့ ဆံနွယ်အချို့ကို ခေါင်းယမ်းလို့ ဖယ်ရှားလိုက်ရင်း အေပရယ်ကပြောတယ်။

ကျွန်တော် ခေါင်းကို သေသေချာချာကြီး ညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ။ ကျွန်တော် ဆန္ဒရှိနေသရွေ့ ကျွန်တော်တို့ နှုတ်ခမ်းတွေ ဂဟေဆက်နေနိုင်ပါတယ်။ စကားသံတို့ တိတ်ဆိတ်စွာ၊ တပ်မက်မှု ပြင်းပြစွာ၊ ခန္ဓာကိုယ်တို့ တင်းကျပ်စွာ ပူးကပ်နေရင်းပေါ့။

ဟုတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ အခု သူ့အတွက်ပါ။ ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို သဘောကျတယ်။ လိုချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စကားလုံး တစ်ခုကိုတော့ မသုံးသေးဘဲ ချန်လှပ်ထားလိုက်ပါတယ်။ သုံးလို့ရ မရ၊ မသိလို့ပါ။အဲဒါကတော့ `ချစ်တယ်´ဆိုတဲ့စကားပါပဲ။

...............................................

သူတို့နှစ်ဦးစလုံး တူညီစွာ စောင့်စားတောင့်တနေတာ ဘာလဲဆိုတာ အေပရယ်က စပြီးသတိပြုလိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်တွေက မောင့်မောင်ကိုယ်ကို တဖြည်းဖြည်းပွတ်သပ်ရင်း အောက်ဘက်ကို တရွေ့ရွေ့ဆင်းသွားနေတယ်။

ရွေ့လျားနေတဲ့လက်တစ်စုံက မောင်မောင့်ခါးနေရာမှာ ရပ်တန့်သွားတယ်။ အဲဒီနေရာကတော့ ဘောင်းဘီရဲ့ အထက်ပိုင်းပေါ့လေ။

အေပရယ်က မောင်မောင့်ခါးကို ဘောင်းဘီကနေကိုင်ပြီး သူ့ဆီကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ သူတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းနှစ်ခု ပူးကပ်သွားကြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အရာတစ်ခုက သူ့ကိုယ်ကို လာထောက်မိတာကို ခံစားသိလိုက်တယ်။ အဲဒီအထိအတွေ့ကတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို လျှပ်စစ်လှိုင်းတွေ ဖြန့်ကျက်သွားစေသလိုပါပဲ။ အကြောတွေကနေ စိမ့်တက်လာတဲ့ ဖျင်းကနဲ ခံစားမှုရယ်၊ ပင်တီလေးထဲက မရိုးမရွအဖြစ်ရယ်၊ သူ့ညီမလေးရဲ့ ပိုမို စွတ်စိုလာတဲ့အတွေ့ရယ်။

အေပရယ်တစ်ယောက် မောင်မောင့်ကို တအားဆွဲဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကလည်း တူညီစွာ တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ သူတို့နှစ်ဦး တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားရင်းနဲ့ နောက်ဆုံး မောင်မောင်က အေပရယ့်ကို တံခါးဆီကို မှီလိုက်တယ်။

“ ဘာလုပ်နေတာလဲ … ချွတ်လိုက်တော့လေ ” 

အေပရယ်က မျက်လုံးလေးတစ်ချက်ဝင့်ရင်း ချိုသာစွာပြောလိုက်လေရဲ့။မောင်မောင်ကတော့ တုန်ယင်လှုပ်ရှား စိတ်ကစားရင်း အေပရယ့်ကို ကြည့်နေမိတယ်။ဒါ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံကိုး။ ဘာတွေ တွေ့ကြုံရမလဲဆိုတာကိုလည်း စိတ်ထဲကနေ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိတယ်။

“ လုပ်လေ ” 

အေပရယ်က ပိုင်စိုးပိုင်နင်းလေသံနဲ့ ပြောလိုက်တော့မှပဲ မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျော်ချွတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပြီး အောက်ကို လျှောချလိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီတိုလေးပဲ ကျန်တော့မှ အေပရယ့်ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။

“ ဒါပဲလား … အကုန်လုံးကို ပြောနေတာ … ” 

မောင်မောင် တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်ပြီး စိတ်ကို တင်းလို့ ဘောင်းဘီသားရေကြိုးထဲ လက်ထိုးပြီးတော့ လျှောချလိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်ကို အေပရယ့်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ့်မျက်လုံးတွေက ဝိုင်းစက်သွားကြတယ်။

အေပရယ်က ရှေ့တိုးရင်း မောင်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူတို့နှစ်ဦးလည်း ပူးကပ်မိရော အေပရယ့်ဗိုက်ကို သူ့ညီလေးက လာထောက်တယ်။ ဒီအထိအတွေ့က သူ့ကို သိပ်ပြီးစိတ်လှုပ်ရှားသွားစေတယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ ထိတွေ့လိုက်ရတဲ့နေရာကနေတစ်ဆင့် သူ့အင်္ကျီကို ဖောက်ထွင်းပြီး အသွေးအသားထဲအထိ တဖျင်းဖျင်းဖြစ်သွားသလိုပဲ။

သူ့ခြေထောက်တွေ မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ ကုတင်ပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်တော့ မျက်လုံးနဲ့ တပြေးတည်းလောက်မှာရှိနေတဲ့ မောင်မောင့် ပစ္စည်းကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်သွားသလိုပဲ။ ရင်ထဲကလည်း တလှပ်လှပ်ခုန်လာတယ်။

အေပရယ့်ရင်ထဲက ခုန်မယ်ဆိုရင်လည်း ခုန်စရာပါပဲ။ မောင်မောင့်အရွယ်ကလည်း အတော်လေးကြီးတာကို။ ခုမြင်နေရတာတောင်မှ ခြောက်လက်မလောက်ရှိနေပြီ။ ဒါပေမယ့် ကြည့်ရတာ အပြည့်အဝ မတင်းမာသေးဘူးလိုပဲ။ အေပရယ် တစ်ချက်ကြိုးစားပြုံးလိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျီအောက်နားကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ သိပ်ကို စိတ်ဝင်တစား အမူအရာနဲ့ ကြည့်နေလေရဲ့။

အဝတ်အစားကင်းမဲ့နေတဲ့ မောင်မောင့်ကိုယ်ကို ကြည့်နေရတာ သူ့အတွက်တော့ ဘာနဲ့မှ မတူအောင် ခံစားနေရပါတယ်။ ကိုယ့်ရင်ထဲက အသံ ကိုယ်ပြန်ကြားနေရလောက်အောင် ခုန်နေတဲ့ရင်၊ အရင်အတွေ့အကြုံတွေထက် ပိုကဲတဲ့ ညီမလေးက စိုစွတ်မှုနဲ့ နောက်တစ်ခု ကတော့ တခြားမဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့ကြားထဲမှာ ရှိနေခဲ့တဲ့ တံတိုင်းကြီးကို ဖြိုဖျက်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိပါပဲ။

မောင်မောင်ကတော့ တအံ့တသြနဲ့ အရင်က သူ့အစ်မရဲ့ ဖွံ့ထွားဝင့်ကြွားတဲ့ ရင်သားတွေကို ကြည့်နေမိတယ်။ ဒါကတော့ အေပရယ့်တစ်ကိုယ်လုံးရဲ့ အလှဆုံးအစိတ်အပိုင်းပေါ့။ တင်းတင်းရင်းရင်း ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲနဲ့ ထိပ်မှာ အသီးလေးတွေလို ထောင်ထနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

အေပရယ်က သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ချက်တွန့်လိုက်တော့ သူ့ရင်အစုံက နိမ့်တုံမြင့်တုံ။ မောင်မောင့်ရင်ထဲမှာတော့ နှလုံးသားက ထခုန်။ မောင်မောင်တစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာတယ်။ တိုက်ရိုက်အချိုးကျတဲ့ ဖော်မြူလာအရ သူ့ညီလေးကလည်း ကျောက်သား ကျောက်စိုင်လို တင်းမာလာတာပေါ့။

ဘောင်းဘီတိုလေးရယ်၊ ပင်တီလေးရယ် နှစ်ခုစလုံး တဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ ခါးကနေ ခြေဖျားအထိ တရွေ့ရွေ့ဆင်းသွားတာကို ကြည့်နေရင်း စိတ်ထဲမှာတော့ လွန်ဆွဲနေမိတယ်။ ရှေ့တိုးမလား နောက်ဆုတ်မလားဆိုတာပေါ့။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးနားက အညိုရောင်ခြုံပုတ်ကလေးကိုလည်း တွေ့နေရပြီ။ မောင်မောင်တစ်ယောက် စိတ်မှတ်မဲ့ ရှေ့ကို တိုးလာမိတယ်။ အလိုက်သင့်ပါပဲ၊ အေပရယ်က သူ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တာပေါ့။

ပြီးတော့ အေပရယ်က ဘေးကနေ လေးဘက်လေးထောက်ပြီး သူ့ဘေးကို ရွှေ့လိုက်တယ်။ မောင်မောင့်အသက်ရှူသံ ခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့အတူ အေပရယ်လည်း မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပါဘူး။ နောက်ဆုတ်ဖို့ကြိုးစားရင်း ရှေ့တိုးမိကြပြီပေါ့။

အေပရယ်ဟာ တကယ်တော့ လက်ရှိသာ ရည်းစားမရှိတာပါ။ သူ့ဘဲဘဲတွေအကြောင်း ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်လုပ်ရေးရင်တောင်မှ လုံးချင်းထုတ်လို့ရနေပြီ။ တစ်ခါတစ်လေလည်း လက်ရှိ သူရေးနေတဲ့ဝတ္ထုတိုလေးတွေထဲ ထည့်သုံးတတ်သေးတယ်။ အင်း၊ စကားပြန်ဆက်ရရင်တော့ အေပရယ်ကပဲ အတွေ့အကြုံရှိသူပီပီ ဦးဆောင်လှုပ်ရှားလိုက်ပါတယ်။မောင်မောင့်အပေါ်ကနေမိုးပြီး နဖူးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်တယ်။

***

ကျွန်တော့်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီးတော့ အေပရယ်က ကျွန်တော့် နဖူးကို နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ ခံစားမှုလို့ပဲ ကျွန်တော် အမည်တပ်ချင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ထလာပြီ။

ဒါပေမယ့် ကြက်သီးတွေ ထလာတဲ့ ခံစားမှုက ကြာရှည်မခံတော့ပါဘူး။ အဲဒီထက်သာတဲ့ အထိအတွေ့က ကျွန်တော့်ဟာပေါ်မှာ ဖိကပ်လာပြီကိုး။

***

အေပရယ်တစ်ယောက် မောင်မောင့်နဖူးကို နမ်းရင်းနဲ့ အောက်ကလည်း သူတို့ရဲ့ ညီလေးနဲ့ ညီမလေးကို စတင်မိတ်ဆက်လိုက်ပါ တော့တယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်းနဲ့ သူ့အဖုတ်လေးကို စောင့်စားနေတဲ့ မောင်မောင့်ဟာပေါ်ကို တဖြည်းဖြည်း ဖိချလိုက်တယ်။

နူးညံ့နွေးထွေး စီးပိုင်ချောမွေ့တဲ့ အထိအတွေ့က မောင်မောင့်ကို နောင်တမရစေခဲ့ပါဘူး။ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲဖြစ်သွားသလိုပဲ။ သူ့ရဲ့ တဒုတ်ဒုတ်သွေးတွေတိုးနေတဲ့ ငပဲကနေပြီးတော့ အေပရယ်အတွင်းသားလေးတွေရဲ့ ပြုစုယုယမှုကို ခံစားနေခဲ့တာပေါ့။

အေပရယ်က ပိုပြီးအဆင်ပြေအောင် ပေါင်လေးကို ခပ်ကားကားလုပ်လိုက်ရင်း ထပ်မံနှိမ့်ချလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ ညည်းသံရှည်တစ်ချက်ကို ကြားလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာတော့ သူ့ရဲ့ တင်ပါးနဲ့ မောင်မောင်ရဲ့ ပေါင်ရင်းတို့ ထိကပ်သွားကြပါပြီ။

ဒီအနေအထားမှာ ခေတ္တငြိမ်နေရင်းနဲ့ မောင့်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို မွတ်သိပ်စွာ လှမ်းပြီး စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ အေပရယ့်အနေနဲ့ အံ့သြစရာကတော့ မောင်မောင်ဟာ အင်မတန် သင်ယူလွယ်တဲ့ကောင်လေး ဆိုတာပါပဲ။ ပထမဆုံး သူနဲ့စနမ်းတုန်းက အေပရယ့်လျှာလေးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို မှတ်ထားပြီး ခုတစ်ခါမှာတော့ အလိုက်သင့် တုံ့ပြန်လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

သူတို့နမ်းနေရင်းနဲ့ပဲ အေပရယ်က သူ့တင်ပါးကို နည်းနည်းကြွတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းမဟုတ်တော့ဘဲ ပုံမှန်အရှိန်နဲ့ ပြန်ပြီးနှိမ်ချလိုက်တော့ မောင်မောင့်က ဗလုံးဗထွေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်ထားရာကနေ ညည်းဖို့ကြိုးစားလာတယ်။

ဒါနဲ့ပဲ အေပရယ်က နှုတ်ခမ်းကို ခွာပေးလိုက်ရင်း ဆက်လက်လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံမှာ ပထမဦးဆုံးညည်းသံလေးကို သူကြားချင်လို့ပေါ့လေ။ အေပရယ့်အတွင်းသားလေးတွေက မောင်မောင့်ပစ္စည်းရဲ့ သွေးကြောတစ်ခုစာပါမကျန်အောင် လိုက်လံခံစားဆုပ်ညှစ်နေလေရဲ့။ တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း Human Vice လို့ သုံးတတ်တဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ အစွမ်းနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကို တင်းကျပ်စွာ ထိန်းချုပ်ထားရင်း မောင်မောင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို စတင်တုန်ခါစေတော့တယ်။

အေပရယ်က အထောက်အကူပိုရအောင်ဆိုပြီး မောင်မောင့်ပုခုံးကို ဖက်လိုက်ရင်း စည်းချက်ညီညီလှုပ်ရှားနေတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက မောင်မောင့်လည်ပင်း၊ ရင်ဘတ်၊ ပုခုံး၊ မေးဖျားစတဲ့ မီရာနေရာတိုင်းကို နမ်းရှုံ့ရင်း နောက်ဆုံးမှာတော့ သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေ ပြန်လည် တွေ့ဆုံသွားကြပြန်တယ်။

အေပရယ်ကလည်း ရည်းစားမထားဖြစ်တာ ကြာလှပေါ့။ ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ မောင်မောင့်ကို ကြည့်ရင်းနဲ့ စိတ်ထဲကနေ အမျိုးမျိုး ခံစားနေမိတာ။ ညဆိုလည်း အခန်းထဲမှာ ညီမလေးကို တိုးတိုးကြိတ်ကစားရင်း စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ရင် မောင်မောင့်အခန်းကို ပြေးမသွားမိအောင် ကြိုးစားထိန်းချုပ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲမှာ အကြိမ်ကြိမ် ပွဲကြမ်းမိခဲ့တာတွေကလည်း မနည်းတော့ပါဘူး။

နှစ်ယောက်စလုံးအတူတူ ခံစားမိတာကတော့ အပြစ်ရှိတဲ့စိတ်ရယ်၊ စည်းခြားထားတဲ့ တံတိုင်းကြီးကို ချိုးဖျက်ကျော်လွှားရင်း လျှို့ဝှက်စွာ တည်ရှိမယ့်၊ တည်ရှိနေဦးမှာဖြစ်တဲ့ သူတို့ရဲ့ အနာဂတ်ဆက်ဆံရေးရယ် စတဲ့စတဲ့ အရာရာတွေက လက်ရှိလှုပ်ရှားနေကြတဲ့ ရင်ဖိုလှိုက်မောစရာ အနေအထားကို အစွမ်းကုန်ထောက်ကူပေးနေတယ် ဆိုတာပေါ့။

မောင်မောင်ကတော့ အတွေ့အကြုံမရှိတာမို့ ပထမ စစချင်းတော့ အောက်ကနေပဲ အေပရယ့် ဦးဆောင်မှုနောက် အလိုက်သင့် နေပေးနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်ရလာတော့ သူလည်း နှာခွေတွေ စာအုပ်တွေကနေ ရရှိထားတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေနဲ့လျော်ညီစွာပဲ အေပရယ့်အတွက် ဆောင့်အားရအောင် အချိန်ကိုက် အောက်ကနေ ပင့်တင်ပေးလာတယ်။

လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့အတူ သူတို့နှစ်ဦး နှုတ်ခမ်းတွေ လျှာတွေက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်တိုက်မိကြတယ်။အေပရယ်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း ညည်းတွားသံလေးတွေ ထုတ်လွှတ်လာတယ်။ သူ့ညီမလေးထဲက ခံစားမှုနဲ့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက သွေးကြောတွေထဲက အရသာတွေက အရှိန်တက်လာပြီကိုး။

အေပရယ်က နောက်ကို တဖြည်းဖြည်းကော့ပြီး ဆက်ဆောင့်နေတော့ သူ့ဆံနွယ်တွေ ကျောဘက်ကို ဝဲကျသွားကြတယ်။ ဒီတော့ သူ့ရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ရင်သားတွေကလည်း မြင်ကွင်းထဲမှာ လွပ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားနေကြပြီပေါ့။ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့ ခုန်နေဆဲ ရင်သားတွေနဲ့အတူ နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင် တုန်နေသလား မသိဘူးလို့ မောင်မောင်တစ်ယောက် တွေးလိုက်မိတယ်။

မောင်မောင်လည်း အလုပ်က သင်တာပေါ့။ နောက်ဘက်ကို ယိုင်သွားတဲ့ အေပရယ့်ကိုယ်လုံးလေးကို လက်တစ်ဖက်က ထိန်းပေးရင်း နောက်တစ်ဖက်ကတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စတင်ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ လက်မတစ်ဖက်နဲ့ ဖိသွင်းလိုက်၊ ဘေးတိုက်တွန်းလိုက်၊ လက်ညှိုးလက်မနဲ့ သာသာလေး ဖျစ်လိုက်ညှစ်လိုက်နဲ့ နောက်ဆုံးတော့ သူ့မျက်နှာက ကျန်နေတဲ့ နို့တစ်ဖက်ပေါ်ကို စတင်ဖိကပ်လိုက်တော့တယ်။

“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း …… အို … မောင်မောင် … ” 

နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖမ်းစို့လိုက်ရင်း လျှာဖျားလေးနဲ့ပါ ဖိလျက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ဆီက ညည်းသံက သူ့နာမည်ကိုပါ ခေါ်လာတယ်။ ဒါပေါ့၊ သူလည်း အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့သူမှ မဟုတ်တာ။ ခါးကို အလိုက်သင့်ကော့ပေးရင်း၊ ပါးစပ်နဲ့လက်တွေကို မနားမနေ လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

အေပရယ်ကလည်း တော်တော်လေး လိုအပ်နေတယ် ထင်ပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲ ခေါင်းကို လှုပ်ယမ်းနေပေမယ့် သူ့နို့ကြီးတွေကိုတော့ မောင်မောင့်ပါးစပ်ကနေ လွတ်မထွက်သွားအောင် ဂရုတစိုက် ထိန်းပေးထားတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့အတူ သူတို့ရဲ့ ခံစားမှုတွေကလည်း ဒီရေလိုပဲ တိုးတက်လာနေကြပါပြီ။ အေပရယ်က ရှေ့ကို ပြန်ကိုင်းလိုက်ရင်း မောင်မောင့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့၊ ပြင်းပြတဲ့အနမ်းတွေ ထပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။

မဆုံးနိုင်တဲ့အနမ်းရှည်ကြီးအောက်မှာတော့ သူတို့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေ အနည်းငယ် အရှိန်နှေးသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒီလို ဘယ်တော့မှ မရပ်ချင်အောင်ကောင်းလှတဲ့ သူတို့ရဲ့ ချစ်ပွဲလေးကို မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီးတော့ ပြီးဆုံးမသွားစေချင်သေးဘူး မဟုတ်လား။ ဒီကြားထဲ အောက်က မောင်မောင်က အရှိန်မလျော့သေးတာကြောင့် အေပရယ်ကပဲ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်ရင်း အနမ်းကိုပဲ ပိုပြီး အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် ဒါက မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဘယ်သိပ်အဆင်ပြေပါ့မလဲ။ ယောက်ျားလေးတို့သဘာဝကိုက ဦးဆောင်လှုပ်ရှားသူကိုး။ ဒီဘက်မှာ ဒီလောက်ကောင်းနေတာကို အေပရယ်က တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ရင်း အနမ်းကိုပဲ အသားပေးနေလေတော့ လူငယ်တို့သဘာဝ မခံချင်ဖြစ်လာပုံရပါတယ်။

အေပရယ့်ပေါင်တံလေးတွေကို သူ့ခါးဘေးကို တွန်းချလိုက်ရင်း အေပရယ့်ခါးကို သူ့လက်အစုံက ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ ဆွဲကိုင်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း ဒူးထောက်ထလိုက်ပြီး ခုနကလို ပုံစံအစား သူက ဦးဆောင်ရမယ့်ပုံစံကို ပြောင်းဖို့ အေပရယ့်ကို အိပ်ယာပေါ် တွန်းချလိုက်တယ်။ အေပရယ့်ကိုယ်လေးက အိပ်ရာပေါ်ကို တဖြည်းဖြည်း ထိကပ်သွားခြင်းနဲ့အတူ မောင်မောင်ကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ ထိုင်လျက်ပုံစံကို ရောက်ရှိသွားလေရဲ့။

မောင်မောင့်ဦးဆောင်မှုနောက်ကို လိုက်ရင်းနဲ့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို သူ့ကျောအောက် ဆွဲထည့်လိုက်တယ်။ စပြီးတော့ သေသေချာချာ ပုံစံတကျဖြစ်သွားတဲ့အချိန်မှာ အေပရယ်တစ်ယောက် ဟင့်ကနဲ ညည်းညူလိုက်မိတယ်။

ဟုတ်တယ်လေ။ ဒီပုံစံက သူ့ညီမလေးရဲ့ အပေါ်မျက်နှာပြင်ကို တည့်တည့်ထိတာပေါ့။ မောင်မောင်ကလည်း ဘာတွေညာတွေ သိပ်သိလို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီတိုင်း အခွေထဲ ကြည့်ဖူးထားတဲ့ပုံစံတစ်ခုဆိုပြီး ပြောင်းကြည့်လိုက်တာပါ။

သူက ရှေ့ကို ကုန်းလိုက်ရင်း အေပရယ့်အဖုတ်လေးထဲ သူ့ငပဲကို စပြီး အသွင်းအထုတ်စမ်းကြည့်တယ်။ မြင်ဆရာတွေ သင်ထားတဲ့အတိုင်း အိုကေလားလို့ပေါ့။ နှုတ်ခမ်းချင်း အသာယာစုပ်နမ်းရင်း စမ်းသပ်ကြည့်တော့ အဆင်ပြောတာမှ ဘာပြောကောင်းမလဲ။ သူ့ဆောင့်ချက်တွေ စတာနဲ့အတူ အေပရယ့်ညည်းသံတွေက ကီးမြင့်လာတယ်။

သူ့ညီလေးကို အပြင်ကို တော်တော်လေးဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးမှ ပြန်ပြီးသွင်းထုတ်လုပ်တယ်။ တဖြည်းဖြည်း ပုံစံမှန်၊ အလိုက်သိ၊ အတွေ့အကြုံရှိလာတော့ ဒစ်မြုပ်ရုံလေးပဲ ချန်ထားပြီး မှန်မှန်လေးဆောင့်တော့တယ်။

မောင်မောင့်လက်တွေကလည်း အေပရယ့်ရင်သားတွေကို အအားမထားဘဲ အကျိုးရှိရှိအသုံးချတော့တယ်။ အောက်က မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးရင်း နို့ကြီးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းနယ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်နဲ့ ဆွဲလိုက်တော့ အေပရယ့်တုံ့ပြန်မှုတွေက ပိုပြီး ကြမ်းလာတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင်နဲ့ နမ်းနေရာကနေ ခွာလိုက်ရင်း သူ့ကျောပြင်လေးကလည်း အစက ခပ်ကြွကြွလုပ်ပေးထားရာကနေ အိပ်ယာပေါ်ကို အထိန်းအကွပ်မဲ့ လျော့ကျသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ကွာသွားတာနဲ့ မောင်မောင်ကလည်း ဆောင့်ချက်တွေကို မြှင့်တင်လိုက်တယ်။

“ အား … ကောင်းလိုက်တာ မောင်မောင်ရယ် … ဟင့် … ဟင်း … ” 

အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ နက်ရှိုင်းစွာ စိုက်ဝင်နေတဲ့ မောင်မောင့်ငပဲအောက်ကနေ ညည်းသံတွေကလည်း ပိုလို့ကျယ်လောင်လာတယ်။ အေပရယ်က အောက်နေပြီး ကော့ပေးနေသလို ကိုယ်အထက်ပိုင်းကပါ ခဏခဏအပေါ်ကို ပင့်တင်ပေးနေတယ်။ မောင်မောင်လည်း လက်တွေကို ပြန်ပြီးလှုပ်ရှားပေးလိုက်ရတာပေါ့။

အေပရယ့်လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်ကျောပြင်ကို မမီမကမ်းနဲ့ လှမ်းဖက်လာတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း တစ်ခါတစ်ခါဆို ဆတ်ဆတ်ခါလာတဲ့အထိ တုန်လှုပ်လာလေရဲ့။သူ့ညီမလေးကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးအပေါ် ပိုမိုတင်းကျပ်စွာ ဖိအားပေးလာတယ်။ စုပ်ဆွဲလာတယ်။ အတွင်းသားနံရံလေးတွေက လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်း ပိုပြီးစိပ်လာတယ်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ ရှည်လျားကျယ်လောင်တဲ့ ညည်းသံလေးကို အော်မြည်လိုက်ရင်း အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့ရဲ့အချစ်ရည်တွေကို မောင်မောင့်ပစ္စည်းနဲ့ ပေါင်တွေပေါ်အထိ လွှတ်ထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ တချို့ဆို အိပ်ရာခင်းပေါ်အထိတောင် ရောက်သွားသေးတာပေါ့။

“ အား … မောင်မောင် … အား …. ဟင်းဟင်း …. ကောင်းလိုက်တာ …. အင်း … ဟင်း … ” 

ညည်းသံနဲ့အတူ သက်ပြင်းရှည်ကြီးကလည်း ဖော်လိုလိုက်တာပေါ့။ ဟုတ်ပါတယ်၊ အေပရယ်တစ်ယောက်တော့ သိပ်ကို ထူးခြားလှတဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း တောင့်တခဲ့ရတဲ့ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားပြီပေါ့။

ဒီအတွေ့အကြုံသစ်နဲ့ ခံစားမှုက မောင်မောင့်အတွက်တော့ သိပ်ကို တိမ်းမူးဖွယ်ပါပဲ။ အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့ငပဲပေါ်မှာ ပြီးသွားတဲ့ ခံစားမှုက သူ့အတွက် အင်သစ်အားသစ်တွေကို တိုးပွားစေပါတယ်။ဒီလိုနဲ့ အေပရယ်တစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပုံမှန်အနေအထားကို ပြန်ရောက်လာတော့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု သေသေချာချာ ချလိုက်ပါတယ်။ ဒါကတော့ မောင်မောင့်ကိုလည်း သူ့ညီမလေးထဲမှာ ပြီးစေချင်တာပါပဲ။

အေပရယ်က တံတောင်နှစ်ဖက်ကို အိပ်ယာပေါ် အားပြုရင်း မောင်မောင့်ရှေ့ကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေး ထိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မောင်မောင့်တုံ့ပြန်မှုကို စောင့်ရင်း ညင်ညင်သာသာပဲ အနမ်းကို အစပြုလိုက်ပါတယ်။ကြမ်းတမ်းတဲ့အနမ်းမဟုတ်ပေမယ့် မောင်မောင့်အတွက်တော့ တစ်မူထူးခြားတဲ့အနမ်းတစ်ခုပါ။ ဒါကို အေပရယ်တစ်ယောက်ကတော့ ထင်ရှားတဲ့သက်သေဖြစ်တဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ သိရှိလိုက်ရပါတယ်။

သူက မောင့်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲချလိုက်တယ်။ အေပရယ်က သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ဖက်ကိုတော့ ဘေးဘက်ကို ဆန့်တန်းထားလိုက်ပါတယ်။မောင်မောင်ကတော့ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်ရလာပါပြီ။

“ ဟင်း … မောင်မောင် …. အား …. လုပ်ပါ …. အင်း … နင့်စိတ်ကြိုက်လုပ်လိုက်ပါတော့ … ဟား …. ” 

အေပရယ့်ညည်းသံတွေက မောင်မောင့်ရဲ့ အင်ပြည့်အားပြည့်ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ ပေါ်ထွက်လာတယ်။ အေပရယ့်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ကို လက်ခံရရှိလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း …

“ အား … အေပရယ် … ငါ … ငါ … ပြီးလိုက်တော့မယ် … ကျေးဇူး … ကဲ … ” 

အပြုံးချင်းပြိုင်လိုက်ရင်း သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကလည်း ပိုမိုမြန်ဆန်လာပါတော့တယ်။အေပရယ်တစ်ယောက်တော့ မောင်မောင်ဘယ်လောက် သဘောကျနေတယ်ဆိုတာကိုကြည့်ရင်း ပျော်နေတာပေါ့။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ခြေထောက်တွေကို မောင်မောင့်ခါးပေါ် ကြက်ခြေခတ်လိုက်ရင်း ကောင်းသထက်ကောင်းအောင် ပံ့ပိုးနေတော့တယ်။

မောင်မောင့်တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တုန်ခါစပြုလာပါပြီ။ နောက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ကိုယ်က ရှေ့ကို နိမ့်သွားလိုက်၊ ဆောင့်ထည့်လိုက်ရင် ကိုယ်က မတ်သွားလိုက်နဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးထဲကို အစွမ်းကုန် တိုက်ခိုက်နေပါပြီ။

ဒီတစ်ခါမှာတော့ အောက်ကနေ ဆောင့်သွင်းလိုက်ရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မတ်လို့ အေပရယ်ရဲ့ ကြိုဆိုနေတဲ့၊ မျှော်လင့်စောင့်စားနေတဲ့၊ တင်းကြပ်စီးပိုင် နူးညံ့နွေးထွေးနဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့ရဲ့ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံအဖြစ် သုက်ရည်တွေကို ဖျန်းပက်လိုက်ပါတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် ပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတဲ့ အေပရယ်က မောင်မောင့်ရဲ့စအိုကို လက်လှမ်းမီသလောက် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ရင်း ခုနကထက် ပိုမိုအားကောင်းလာတဲ့ ဖျန်းပက်မှုကို နှစ်သိမ့်ကြည်နူးစွာ ခံစားနေပါတော့တယ်။

နောက်ဆုံးတစ်ချက်ကို မောင်မောင် ပန်းထုတ်ပေးအပြီးမှာ အေပရယ်က မောင်မောင့်ကိုယ်ကို ဆွဲယူဖက်ထားလိုက်ရင်း အပြုံးကလေးနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ သိပ်ကောင်းတာပဲ မောင်မောင်ရယ် … တကယ် … သိလား ….. ” 

သူတို့နှစ်ဦး ဖက်လျက်သား အိပ်ယာပေါ် လူးလှိမ့်လိုက်ရင်း မောင်မောင်ကလည်း ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

“ ဟုတ်တယ် … သိပ်ကောင်းတယ် ” 

“ ဘယ်လိုလဲ … နောင်တရနေပြီလား မောင်မောင်၊ အင်း … ဒီလိုလေ … နင့်ရဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်က တခြားမိန်းကလေးမဟုတ်ဘဲ အစက နင့်အစ်မလို့ သိထားတဲ့သူနဲ့ဖြစ်နေလို့ပေါ့ … ” 

အေပရယ်က မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်လာတုန်း မေးလိုက်တယ်။

“ မနောက်ပါနဲ့ဟာ … ဒီထက်ကောင်းတာရှိဦးမလား … ငါဘာမှ မစဉ်းစားတော့ဘူး … ဒီအတိုင်းပဲ … အရှိအတိုင်းပဲ ” 

မောင်မောင်က ပြန်ပြောလိုက်ရင်း အေပရယ့်ပုခုံးနဲ့ နားရွက်တွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိလိုက်တော့ ရယ်သံလွင်လွင်လေးကို ကြားရတယ်။

“ ကောင်းပြီလေ … ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ။ နင့်အနေနဲ့ ငါ့ကို လိုအပ်တဲ့အချိန်တိုင်း ငါ့ဘက်ကတော့ အဆင်သင့်ပဲ။ တစ်ခုခုတော့ အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပေးမှာပေါ့၊ ဟုတ်လား … ” 

စကားပြောပြီးတာနဲ့ အေပရယ်လည်း ကုတင်ပေါ်က ထထွက်သွားတော့တယ်။အခန်းအဝအရောက်မှာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း လှဲနေသေးတဲ့ သူ့ကို …

“ ဟဲ့ … သူများတွေ ပြန်လာတော့မယ်၊ နင့်အိပ်ယာခင်းကို လဲပြီး နည်းနည်းပါးပါး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားလိုက်ဦး ငညစ်ကလေးရဲ့ ” 

မောင်မောင်က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း လှည့်ထွက်သွားတဲ့ အေပရယ်ရဲ့ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တယ်။

***

ကျွန်တော် အိပ်ရာက နိုးလာတော့ နေ့လည်း ၁၂ တောင် ထိုးတော့မယ်။

ခေါင်းထဲမှာတော့ မနေ့က ဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းအရာတွေက အပြည့်အဝရောက်လာပြန်တယ်။ ညကလည်း ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးရင်း တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့မပျော်ခဲ့တော့ နေမြင့်အောင် အိပ်ဖြစ်သွားတာ ဖြစ်မယ်။ခက်တယ်။ ဒါလေး တွေးမိလိုက်တာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက်တည်း ကျွန်တော့်ပစ္စည်းက ထောင်ထလာပြန်လို့ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ပဲ ရယ်လိုက်မိသေးတယ်။

နေ့ခင်း ၁၂ နာရီထိုးပြီဆိုတော့ အိမ်ကလူတွေ အကုန်သွားကြလောက်ပြီပေါ့။ အေပရယ်တစ်ယောက်တော့ အိမ်မှာ ရှိတန်ကောင်းရဲ့လို့ တွေးရင်း စိတ်တောင် နည်းနည်းပါလာတယ်။

“ အေပရယ် … ” 

မီးဖိုခန်းထဲကို ကျွန်တော် ဆင်းလာခဲ့ရင်း အသံပြုလိုက်တယ်။အေပရယ့်ကို ဘေစင်မှာ ပန်းကန်တွေ ဆေးနေတာ တွေ့လိုက်ရလို့ သူ့နောက်ကနေပြီး ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်တော့ …

“ လွှတ်စမ်း … မောင်မောင် … ” 

ကျွန်တော့်ကို တွန်းထုတ်လိုက်ရင်း ခပ်တိုးတိုးအော်လိုက်တယ်။ သူ့အသံက နည်းနည်းတုန်နေသလိုပဲ။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာများလား။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ အေပရယ် … မနေ့က … ငါ ဘာများ … ” 

ဒါပေမယ့် အေပရယ့်အနမ်းအောက်မှာ ကျွန်တော့်လျှောက်လဲချက်က ရပ်တန့်သွားတယ်။

“ အဲဒီမှာ … ဧည့်ခန်းထဲလည်း သေချာကြည့်လိုက်ဦး ” 

ဟိုက် … တော်သေးတာပေါ့။ နိုနိုတစ်ယောက် တီဗီကြည့်ရင်း ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာကြီးမှာ လဲလျောင်းနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ သူက ဒီချိန်ကြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ … ဆေးရုံမသွားဘူးလား ” 

“ မနက်ပိုင်း လစ်လာတာတဲ့။ ညနေလောက်မှ မျက်နှာသွားပြမယ် ပြောတာပဲ၊ အဲဒီတော့ … ငါ ဘာပြောချင်တာလဲ သိပြီလား မောင်မောင် ” 

“ အင်း … စောင့်ရဦးမှာပေါ့ … ဟုတ်လား ” 

“ သုံးနာရီလောက်ကျရင်တော့ သွားမယ် ပြောပါတယ်ဟယ် … စိတ်ရှည်စမ်းပါ ” 

အေပရယ်က ကျွန်တော့်ညီလေးကို တစ်ချက်စမ်းရင်း ပြောလိုက်တယ်။တော်သေးတာပေါ့။ စစချင်းတုန်းက အေပရယ် ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်မှတ်တာ။ ခုတော့လည်း ရှေ့လျှောက် အဆင်ပြေမယ့် ပုံစံပါပဲ။ကျွန်တော် မုန့်တစ်ခုကို ကောက်စားလိုက်ရင်း ဧည့်ခန်းထဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။တီဗီကြည့်နေတဲ့ နိုနို့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း `ဘယ်မှမသွားဘူးလား´လို့ မေးလိုက်တယ်။

“ သုံးနာရီလောက်မှပဲ သွားတော့မယ်။ တစ်ခါတစ်လေလည်း အေးအေးဆေးဆေး နေပါရစေဦးဟယ် … ” 

နိုနိုက သူ့ရဲ့ ပုံမှန်ပြောနေကျ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့အသံလေးနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။

သူ့ဘေးမှာထိုင်ရင်း ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ညစ်သွားတယ်။ ဒီတိုင်းဆို ဒီနေ့ ကျွန်တော်နဲ့ အေပရယ်အတွက် အချိန်ရှိပါ့မလား။ သူက သုံးနာရီမှ သွားမှာ။ သုံးခွဲ လေးနာရီလောက်ဆိုရင် ဂျူလိုင်က ပြန်လာတော့မယ်။ လူပါးရင် သူက စောစောပြန်လစ်လာတတ်တယ်။ သူတို့ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်မှာ ညနေဘက်ဆိုရင် အိမ်နဲ့နီးတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပဲ စောင့်ကျန်ရစ်တတ်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ လူကျရင်တောင်မှ နောက်ကျရင် ငါးနာရီပဲ။ ဒါဆိုရင် ဒီနေ့တော့ နာပြီ ထင်တယ်။

“ ဟဲ့ … နိုနို … ဒါနဲ့ နင် ဆေးရုံမသွားဘူးဆိုရင် ဂျင်မ်ကော မသွားဘူးလား ” 

“ ဟင့်အင်း … ပြန်လာမှ အချိန်ရရင် လှည့်ဝင်လိုက်မယ် ” 

ဟင်း … ဘယ်လိုမှ အပြင်လွှတ်လို့မရပါလားနော်။ ဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ်က ပန်းကန်တွေ ဆေးပြီးလို့ အိမ်ရှေ့ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဘေးက ဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ နွေးထွေးတဲ့အပြုံးလေးနဲ့ တုံ့ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကနေ `မွ´ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုးလေး လုပ်ပြတော့ ကျွန်တော်လည်း လန့်သွားပြီး နိုနို့ကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။

တော်သေးတာပေါ့။ သူကတော့ တီဗီကိုပဲ စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေလို့ သူတို့ကို ယောင်လို့မှ သတိပြုမိပုံမပေါ်ဘူး။ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်လည်း ပြန်ပြုံးပြရင်း အေပရယ့်ကို နှုတ်ခမ်းလှုပ်ပြီး ပြန်နမ်းပြလိုက်တယ်။ အသံမထွက်မိအောင်လည်း ဂရုစိုက်ရသေးတယ်။

***

အေပရယ်တစ်ယောက်ကတော့ မောင်မောင့်ဘေးနားမှာ ကပ်ထိုင်မိတာ ကြာလာတာနဲ့အမျှ သူ့ညီမလေးကလည်း စိုစိစိဖြစ်လာသလိုပဲ။ နိုနို့ကို ဘေးမှာထားပြီးတော့ သတိမထားမိအောင် မောင်မောင်နဲ့ ခုလို ကျီစယ်နေရတာက ပျော်စရာကောင်းသလို စိတ်လှုပ်ရှားစရာလည်း ကောင်းလှတယ်။ သူတို့တွေ တစ်ယောက်က တီဗီကြည့်၊ နှစ်ယောက် တီဗီကြည့်ချင်ယောင်ဆောင်နေကြတာ တစ်နာရီလောက်ရှိသွားပြီ။

အေပရယ်ကတော့ တဖြည်းဖြည်း ပိုပြီး ဆက်စီကျလာတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ သူခိုးလူမိမှာ ကြောက်ရင်းနဲ့ပဲ လန့်လန့်နဲ့ ကြည့်နေရတယ်။ နိုနို မမြင်တာသေချာလို့ သူလည်း ဒီလိုမျိုး သူ့ကို စနေတာနေမှာပါလို့ စိတ်ဖြေလိုက်ရတယ်။

နှစ်နာရီခွဲလောက်ကျတော့ နိုနိုက သွားတော့မယ်ဆိုပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတော့ သူတို့နှစ်ယောက် တိုင်ပင်မထားဘဲ ပြုံးလိုက်ကြတယ်။

ဆယ်မိနစ်လောက် အလှပြင်ပြီးတော့ နိုနိုတစ်ယောက် အိမ်ရှေ့မှာ ဖိနပ်စီးနေတယ်။ မောင်မောင့်အနေနဲ့ သူ့ကို တံခါးဝကနေ တွန်းမထုတ်မိအောင် မနည်းကို စိတ်ထိန်းထားရတာ။ ဒါပေမယ့် ဖိနပ်ကုန်းစီးနေတဲ့ နိုနိုရဲ့ ကိုယ်လုံးအလှကို သတိပြုမိလိုက်မှ စိတ်လျှော့ပေးလိုက်တာ။

နိုနိုထွက်သွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်တည်းမှာပဲ အေပရယ်က ကျွန်တော့်လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။

“ မောင်မောင် … မနက်ကလေ … ငါ ဘာတွေတွေးနေလဲ နင်သိလား … ” 

ခုနက နိုနိုထိုင်နေခဲ့တဲ့ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာအကြီးပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ကြရင်း မေးလိုက်တာပါ။

“ ဘယ်တုန်းကလဲ … ” 

“ နင် မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာတော့လေ … ” 

“ သိဘူးလေ … ဒါပေမယ့် ငါလည်း နင့်ကို စတွေ့လိုက်ရော ငါ့စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့လို့ … ” 

ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်လေးနဲ့ ကပ်ထိုင်လိုက်ရင်း စကားပြန်လိုက်တယ်။

“ ဟာဟ … တိုက်ဆိုက်လိုက်တာဟယ် … တကယ်လား … ” 

ကျွန်တော့်လက်တွေက သူ့ကို သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း ကျွန်တော် ကိုင်ချင်နေတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ နို့တွေကို လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းကတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို ဖိကပ်လိုက်တော့ အေပရယ့်လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်လည်ပွတ်သပ်လာတယ်။

သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ညီလေးကို စမ်းမိတော့ ကျွန်တော် ယောင်ပြီးအော်လိုက်မိတယ်။

“ အိုး … အေပရယ် … ဖြည်းဖြည်း … ” 

သူက နည်းနည်းတောင် ဖမ်းညှစ်လိုက်သေးတော့ ကျွန်တော့်ညီလေးက ပိုမာလာတယ်။

ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်လည်း အေပရယ့်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ကိုင်တွယ်လိုက်တယ်။ သူ့လည်တိုင်လေးကို ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ်နမ်းလိုက်ရင်း လက်တွေကလည်း သူ့ရဲ့အိမ်နေရင်း ချည်သားအင်္ကျီပြာလေးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တော့ အင်္ကျီအောက်မှာ အခုအခံ ဘာမှမပါတာကို သိလိုက်ရတယ်။

“ ဟင့် … မောင်မောင်ရယ် … ငါလေ … ” 

ကျွန်တော့်လက်တွေက အေပရယ့်အင်္ကျီပေါ်ကနေ ခပ်မာမာလေးဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို လက်ဝါးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိပွတ် လိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ညည်းညူစပြုလာတယ်။

အေပရယ့်လက်တွေက ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ဆွဲရင်း သူ့လည်တိုင်ကို စုပ်နမ်းခံနေရာကနေ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တည့်အောင် ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်တယ်။ မွတ်သိပ်ပြင်းပြစွာနမ်းလိုက်တဲ့ အနမ်းတွေ အောက်မှာ ကျွန်တော့်စိတ်တွေက ပိုပြီးတက်ကြွလာတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ်က ပြောလိုက်တယ်။

“ ဒီနေ့ ငါ့အခန်းထဲ လိုက်မကြည့်ချင်ဘူးလား … ” 

အနမ်းကို ရပ်တန့်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲ တည့်တည့်ကြည့်ရင်းနဲ့ပေါ့။

***

မောင်မောင်နဲ့ အေပရယ်တို့ လှေကားကနေ တက်သွားတဲ့တစ်လျှောက်မှ သူတို့အဝတ်အစားတွေ ကျကျန်ခဲ့တယ်။

အေပရယ်တို့အခန်းဝကို အရောက်မှာတော့ သူတို့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မကျန်တော့ဘူး။ နှစ်ယောက်သား ဖက်ယမ်းနမ်းရှုံ့ရင်း အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ကြတယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ နှုတ်ခမ်းအချင်းချင်း ပွတ်တိုက်လျက်၊ လျှာအချင်းချင်း စစ်ခင်းလျက်နဲ့ပေါ့။

အေပရယ်က စပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ပုခုံးကို သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း အခန်းထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အခန်းတံခါးကို သေသေချာချာ ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။

“ ပရိုက်ဗေစီရှိဖို့လိုမယ်နော် … ဟုတ်လား မောင်မောင် ” 

မောင်မောင်က အေပရယ့်အပြောမှာ ပြုံးလိုက်ရင်း စီတန်းလျက် တွေ့လိုက်ရတဲ့ အိပ်ယာသုံးခုကို ဘယ်သူ့အိပ်ယာတွေလဲလို့ ခွဲခြားနေမိတယ်။

“ ဒါက ငါ့အိပ်ယာလေ ” 

ဆိုပြီး အေပရယ်က ညာဘက်အစွန်က အိပ်ယာကို ညွှန်ပြလိုက်တယ်။ ဖြူဖွေးသန့်ပြန့်တဲ့ အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခေါက်လျက်ထားတဲ့စောင်၊ အနားတွန့်လေးတွေပါတဲ့ ခေါင်းအုံးတွေတင်ထားတဲ့ တစ်ခုပေါ့။ မောင်မောင်က စူးစမ်းသလိုနဲ့ နောက်အိပ်ယာနှစ်ခုဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ …

“ အလယ်က မေအိပ်တာ … ” 

သူ့အိပ်ယာဘေးက သုံးလေးပေလောက်အကွာမှာ ရှိတဲ့တစ်ခု၊ ဒီမှာက အိပ်ယာခင်း ပန်းရောင်လေးခင်းထားတယ်။

“ ဟိုဘက်အစွန်က ဂျူလိုင် … ” 

အခန်းတစ်ဖက်ထောင့်က အိပ်ယာကို ကြည့်လိုက်တော့ သူများလို တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်မဟုတ်ဘဲ နှစ်ယောက်အိပ်ဖြစ်နေတယ်။

“ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီး ဖြစ်နေတာတုန်း … ” 

“ သူက အအိပ်ကြမ်းတယ်လေ၊ တို့တွေလိုမျိုး တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်နဲ့ဆိုရင် ညည ကုတင်ပေါ်က လိမ့်ကျတာပဲ ကြားနေရမှာ … ” 

ခပ်သာသာရယ်မောလိုက်တဲ့ မောင်မောင့်ကို အေပရယ်က မျက်နှာလေးမော့ရင်း လှမ်းနမ်းလိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်အထက်ပိုင်းနဲ့လည်း သေသေချာချာ ပူးကပ်လိုက်သေးတယ်။ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့ပေါ့။ မောင်မောင်က ဂျူလိုင့် နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးကို သေချာကြည့်ရင်း အေပရယ့်ကို ပုခုံးချင်း ခပ်သာသာတိုက်လိုက်တော့ အေပရယ်က သူ့စိတ်ကူးနဲ့တူပါတယ်ဆိုပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလေရဲ့။

အဲဒီနောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို စပြီး ဆွဲငင်လိုက်တယ် မသိ၊ နှစ်ယောက်သား ဂျူလိုင့်ကုတင်ပေါ် လဲကျသွားကြတယ်။

ကျွန်တော့်စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတယ်။ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာ မဟုတ်ဘဲ မိန်းကလေးတွေရဲ့အခန်းထဲမှာ အေပရယ်နဲ့အတူ ဂျူလိုင့်နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ချစ်ပွဲဝင်ရဦးမှာမို့လို့ပါ။ နှစ်ယောက်သား မေပြန်မလာခင်အမီ လူမမိအောင် တက်သုတ်ရိုက်ကြရ မလား၊ ဒါမှမဟုတ် အချိန်ပဲ လုံလုံလောက်လောက်ရမလားကတော့ ရှေ့ဆက်ရမယ့်လုပ်ငန်းစဉ်တွေအပေါ် မူတည်လိမ့်မယ် ထင်ပါရဲ့။

ကုတင်ပေါ် အိပ်နေရာကနေ အေပရယ့်ဘက်ကို လှည့်လိုက်တော့ အေပရယ်က သူ့ရဲ့သိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေကို နည်းနည်း လျှော့ပေးလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်မိတော့ နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေရဲ့ ထိတွေ့မှုမှာ ကျွန်တော့်ညီလေးတစ်ယောက် ကိုးဆယ်ဒီဂရီ မတ်မတ်ထောင်လာပါတော့တယ်။

ကျွန်တော်လည်း အတွေ့အကြုံတွေက သင်ပေးတဲ့အလျှောက် အစပျိုးကလေး ကလိုက်ရင်ကောင်းမယ်ဆိုပြီး အေပရယ့်ခါးလေးကို ဖက်လိုက်ရင်း ညာဘက်နို့သီးခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။

အေပရယ်တစ်ယောက် ဆတ်ကနဲ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားလို့ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကနေတောင် ပြန်လွတ်ထွက်သွားတော့မလိုပဲ။ ပြီးတော့ သူ့ကို ပက်လက်အနေအထားဖြစ်အောင် ပြန်တွန်းလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က နို့တစ်ဖက်ကို နယ်ရင်း နောက်တစ်ဖက်ကိုတော့ ညင်ညင်သာသာပဲ စို့ပေးလိုက်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးဘေးကို ပတ်လျက်ပေးလိုက်တော့ အေပရယ့်နှုတ်က ဖွင့်ဟတောင်းဆိုလာတယ်။

“ မောင်မောင်ရယ် … သေချာစို့ပေးစမ်းပါဟာ … အင်း … အင်း … အဲဒီလိုမျိုးလေး … ဟင်းဟင်း … ” 

ဘယ်ရမလဲ။ ကျွန်တော်ကလည်း ကလေးနို့စို့သလိုပါ နို့ထွက်လာတော့မယ့်အတိုင်း စို့ထည့်လိုက်တာကိုး။အေပရယ့်ရင်တွေ တဖြည်းဖြည်းကော့လာရင်း သူ့နို့တွေကို ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ အတင်းတွန်းပို့ပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်က နို့သီးခေါင်းလေးကို ပါးစပ်ထဲက ပြန်ထုတ်လိုက်တော့ အေပရယ့်မျက်နှာမှာ စိတ်ပျက်မှုတွေ အထင်းသား။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်တစ်ဖက်ဆီကို ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ဦးတည်လိုက်ရတယ်။

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်လက်တွေက အရင်လို နှေးကွေးမနေတော့ပါဘူး။ နို့စို့ရင်းနဲ့ လက်တစ်ဖက်က အေပရယ့်ညီမလေးကို လှမ်းစမ်းလိုက်တော့ စိုစိစိ ချောကျိကျိအထိအတွေ့နဲ့ အဲဒီနောက်မှာတော့ ပူနွေးတဲ့၊ နူးညံ့တဲ့၊ အိစက်တဲ့ အထိအတွေ့ကိုပါ သိလိုက်ရတယ်။

အေပရယ်က ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့ယူလိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။

***

အေပရယ်က မောင်မောင့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စတင်ထိကပ်လိုက်တယ်။ လျှာကို ထိုးမသွင်းသေးဘဲနဲ့ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းပတ်ပတ်လည်ကို ခဏလျက်လိုက်ပြီးမှ ပြင်းပြတဲ့အနမ်းတစ်ခုကို ဖော်ကျူးလိုက်လေရဲ့။ ခဏနေတော့ အေပရယ်က နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ရင်း မောင်မောင့်လည်ပင်းဆီကို ပြောင်းရွှေ့လိုက်တယ်။ အဲဒီကနေတစ်ဆင့် ရင်ဘတ်၊ ဗိုက်သားတွေကို လျက်ရင်းနဲ့ မောင်မောင့်ကို ယားအောင်လုပ်နေတယ်။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ယားကျိကျိခံစားမှုနဲ့အတူ ကိုယ်တွင်းတစ်နေရာကနေ နိုးကြားလာတဲ့ ပြင်းပြတဲ့ဆန္ဒက စတင်ပေါ်ထွက်လာပါ တော့တယ်။ အေပရယ်က ရှက်နေလို့လား မသိဘူး။ နောက်ဆုံးသွားရမယ့်နေရာရောက်ကာနီးတော့ ခုတင်အောက်ဘက်မှာ ပြန်ထရပ်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ သူ့လိုမျိုး မရှက်ဘူးဆိုတာ အေပရယ့်ကို ပြဖို့ လက်တစ်ဖက်ကို ကမ်းပေးလိုက်ရင်း ပြန်လည်လှမ်းလင့်လာတဲ့ အေပရယ့် လက်တွေကို ဆွဲယူရင်း ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်လှဲချလိုက်တယ်။

အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွပဲ တစ်ချက်နမ်းတယ်။ လည်ပင်းမှာ တစ်ချက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ခုကို တစ်ချက်စီ၊ ချက်ကလေးကို တစ်ချက်၊ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက အေပရယ့်ညီမလေးဆီကို ဦးတည်လိုက်တော့တယ်။

အေပရယ့်အစိလေးကို ဖွဖွလေးတစ်ချက်နမ်းရင်း ကုတင်အောက်ကို ခဏဆင်းလိုက်တယ်။ အေပရယ့်ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းဘက် ဆွဲယူလိုက်ပြီး မောင်မောင်တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။လက်ညှိုးထိပ်ကို တံတွေးဆွတ်ပြီး အေပရယ့်အောက်နှုတ်ခမ်းသားတွေတစ်လျှောက် ဝိုင်းပတ်ရင်း ပွတ်လေးလိုက်တော့ သူ့ညီမလေးထဲက အရည်ကြည်လေးတွေက အဝအထိ စိမ့်ထွက်လာတယ်။

မောင်မောင်က လက်မနှစ်ဖက်ကို သုံးပြီး အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဖိလိုက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက အဝတည့်တည့်ကို ဖိကပ်လိုက်တော့တယ်။

“ အား … ဟင့်ဟင့် ……. မောင်မောင် …… ” 

အေပရယ်ရဲ့ ညည်းသံလေးက တိတ်ဆိတ်တဲ့အခန်းထဲမှာ ထင်ထင်ရှားရှားကြားနေရတယ်။

မောင်မောင့်လက်တွေက ပေါင်တွင်းသားလေးတွေတစ်လျှောက် ရွေ့လျားပွတ်သပ်ပေးရင်း လျှာကတော့ အေပရယ့်ညီမလေးထဲမှာ စုန်ချီဆန်ချီ အလုပ်များနေပါပြီ။ အေပရယ့်ညည်းသံတွေ ပိုမိုဆူညံလာပြီး ခါးကလေးကတော့ တဖြည်းဖြည်းကော့လာတယ်။ သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ဆီကို ပင့်တင်ပေးနေတာပေါ့။

မောင်မောင့်မျက်နှာရှေ့မှာတော့ အနီရောင်ဖျော့ဖျော့ရယ်၊ ပန်းရောင်ရင့်ရင့်ရယ်၊ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ရယ်ဆိုတဲ့ အရောင်ကွဲသုံးမျိုးကိုပဲ မြင်နေရတယ်။ အနီးကပ်လွန်းတော့လည်း သေချာမျက်စိကို မှေးပြီးကြည့်မှ သည်းကွဲတာကိုး။

စူးရှတဲ့အနံ့လေးတွေက သူ့ရဲ့စိတ်ကို ကြွသထက်ကြွလာအောင် ကူညီနေတယ်။ မောင်မောင်မျက်စိကို မှိတ်ထားလိုက်ရင်း သူ့ပါးစပ်နဲ့ ဆန့်သလောက် အေပရယ့်ညီမလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ နောက်ပြီးတော့ လက်တွေကလည်း အစိထိပ်လေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်လာတော့တယ်။

အေပရယ်က သူ့ပေါင်တွေကို ကားနိုင်သလောက်ကားပေးထားရင်းနဲ့ လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ လိမ္မာလိုက်တဲ့မောင်လေးလို့ စိတ်ထဲမှာတော့ ပြောနေမယ် ထင်ပါရဲ့။ မောင်မောင်ကလည်း တစ်မျိုးပြောင်းပြီး သူ့လျှာကို တတ်နိုင်သလောက် ဆန့်ထုတ်ရင်း အေပရယ့်အတွင်းပိုင်းကို တိုးဝင်လိုက်တယ်။ ပိုမို စီးဆင်းလာတဲ့အရည်ကြည်လေးတွေကို တတ်နိုင်သမျှ မျိုချနေရတာပေါ့။ သူ့မေးစိနဲ့ ပါးစပ်တစ်ဝိုက်မှာတော့ ပြောင်လက်လို့နေပြီ။

အခန်းထဲမှာတော့ အေပရယ့်ညည်းသံတစ်ခုသာ လွှမ်းမိုးနေတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ချက်တစ်ချက်မှာတော့ လျှာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လျက်တဲ့အခါမျိုးမှာ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ပြတ်ကနဲ ပြတ်ကနဲ အသံကိုတော့ နည်းနည်းပါးပါးကြားရတယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ပထမဆုံး စားသုံးမှုအတွေ့အကြုံမှာ အနည်းငယ် မောချင်လာသလိုပဲ။ ဒါနဲ့ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတိုက်စစ်ဆင်ရင်း ပြီးမှ အနားယူတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ရင်း သူတတ်နိုင်သလောက် လျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်၊ အထဲမှာ မွှေလိုက်၊ အပြင်က လက်တွေကပါ အတွင်းကလျှာကို ကူညီတဲ့အနေနဲ့ အစိလေးကိုပွတ်၊ နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ချေပေးနဲ့ တက်ညီလက်ညီ ကြိုးစားလိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန်းလူးရင်းနဲ့ နောက်ဘက်ကို လန်ကျတော့မလိုတောင် ဖြစ်သွားပါတယ်။

ဒါပေမယ့် မောင်မောင်က အလွတ်မပေးဘဲ ရှေ့ကို နည်းနည်းတိုးလိုက်ရင်း အေပရယ့်ဆီးခုံလေးပေါ်က အမွေးစုစုလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ဆွဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာကို အတင်းဖိကပ်ရင်း အရှိန်ကို မြှင့်တင်လိုက်တော့ ….

“ မောင်မောင် … အိုး …. ငါ … ငါ … မခံနိုင်တော့ဘူး … အား … ” 

ဆိုပြီး မောသံလေးနဲ့အတူ ညည်းညူလာတယ်။

ဒါနဲ့ပဲ အေပရယ်ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတဲ့ မောင်မောင်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖိထားလိုက်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆယ်ချက်လောက် လျက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို တင်းကြပ်စွာဆုပ်ဆွဲရင်း ငြိမ်ကျသွားပါတော့တယ်။

သူ့အဖုတ်လေးထဲကလည်း အရည်ကြည်တွေအပြင် ခပ်ပျစ်ပျစ်အရည်လေးတွေပါ လိုက်ပါစီးဆင်းလာတယ်။ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း စိတ်ချလက်ချ မျက်နှာကို အေပရယ်ပေါင်အတွင်းသားတွေမှာ အပ်လိုက်ရင်း အမောဖြေလိုက်ရတယ်။

ခဏနေတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အမောပြေစပြုလာတယ်။ မောင်မောင်က အရင် ထရပ်လိုက်ရင်း အေပရယ့်ပေါင်လေးတွေကို နေသားတကျ ပြုပြင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်အနမ်းလိုက်မှာ အောက်က ကပ်ပါလာတဲ့ မောင်မောင့်ပစ္စည်းကတော့ အေပရယ်ရဲ့ ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ ညီမလေးထဲကို စတင်မိတ်ဆက်လိုက်ပါတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် စိုစွတ်မှုကို သူ့ငပဲကနေတစ်ဆင့် ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူ အေပရယ့်ကို မှုတ်ပေးနေတုန်း အောက်က ညီလေးကလည်း တစ်ယောက်တည်း တင်းတောင့်နေရတော့ ဆန္ဒပြနေတာလား မသိ၊ ပိုတောင်ကြီးထွားမာကျောနေသလိုပဲ။

ဒါပေမယ့် အေပရယ်ကလည်း တစ်ခါပြီးထားတာဆိုတော့ သူ့အဖို့ သွင်းလိုက်တဲ့နေရာမှာ သိပ်ပြီးခက်ခဲခြင်းတော့ မရှိလှဘူး။ ဒါပေမယ့် အေပရယ်တစ်ယောက်ကတော့ ပထမတစ်ခါနဲ့ မတူတဲ့ အတွေ့အကြုံကို ရင်ဆိုင်လိုက်ရတယ်။

အရင်တစ်ခါတုန်းကတော့ မောင်မောင်ကလည်း စစချင်း လူပျိုရည်မပျက်သေးတော့ နည်းနည်းတွန့်ဆုတ်ဆုတ်နဲ့ ဆိုတော့လေ။ ခုတစ်ခါတော့ သူကတောင် စတင်ဦးဆောင်နေပြီး ပစ္စည်းကလည်း နည်းနည်းတောင် ထွားလာသလိုပဲ။

မောင်မောင်က နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်ခွာလိုက်ပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်ရင်း သူ့ညီလေးကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဝင်သွားတဲ့အထိ အေပရယ့်အဖုတ်လေးထဲကို မြှုပ်နှံလိုက်တယ်။ အေပရယ်လည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နေသားကျလာပြီး သူ့အတွင်းသားတွေက မောင်မောင့်ညီလေးကို ဆုပ်နယ်စပြုလာတယ်။ ပထမတစ်ခါ ပြီးထားလို့ နည်းနည်းငြိမ်သက်သွားတဲ့ ဆန္ဒတွေက မီးထပ်ထည့်လိုက်တဲ့ မီးဖိုလိုပါပဲ တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်အဟုန်မြင့်လာတယ်။

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ သန်မာတဲ့လက်တွေနဲ့ အေပရယ်တင်ပါးအောက်ကို မလိုက်ရင်း ကုတင်စောင်းဘက်ကို ပိုလို့ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ အေပရယ့်ခါးကနေ အပေါ်ပိုင်းအထိပဲ ကုတင်ပေါ်ကျန်ပါတော့တယ်။ မောင်မောင်က ဆောင့်အားပိုရအောင် ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ် အေပရယ်တုံ့ပြန်တာကို မစောင့်ဘဲ အောက်က ထိန်းကိုင်ထားရင်း အပေါ်က ဖိဆောင့်နေမိတယ်။

သန်မာတဲ့လက်တွေက ဘယ်လိုပဲ ချုပ်ကိုင်ထားပေမယ့် အေပရယ့်ကိုယ်လေးကတော့ မောင်မောင့်ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ လှုပ်ခါနေလေရဲ့။

အေပရယ့်ညီမလေးထဲမှာလည်း အရည်တွေ ပိုလို့ရွှဲအိုင်လာတယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးကလည်း တဖြည်းဖြည်းပွပွလာသလိုပဲ။ အပေါ်က ဆောင့်ချက်တွေရော၊ အောက်က ပင့်ချက်တွေရော ပိုလို့ပြင်းထန်လာတယ်။

နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေကလည်း ဖားဖိုနှစ်လုံးကို အပြိုင်ထိုးနေသလိုပဲ။ ညည်းညူသံတွေ၊ မာန်သွင်းသံတွေက တစ်သားတည်းလိုဖြစ်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာ ကြားနေရတယ်။

မောင်မောင့်ညီလေးက အေပရယ့်အတွင်းပိုင်းမှာ ပိုပြီးကြီးမားလာနေတယ်လို့ ခံစားရသလို အေပရယ့်အဖုတ်လေးရဲ့ ညှစ်အားကလည်း တစ်စထက်တစ်စ ပိုပြီးတင်းကျပ်လာတယ်။နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ ချွေးတွေနဲ့ ရောင်ဆီသုတ်ထားသလို ပြောင်လက်နေတယ်။ မျက်လုံးတွေကလည်း တဖျတ်ဖျတ် အရောင်တွေထွက်လို့။

မောင်မောင်တစ်ယောက် အေပရယ့်တင်ပါးသားတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်ရင်း ရှေ့ကို ကုန်းရင်း အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ကိုက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်တော့ဘဲ နောက်တစ်ကြိမ် ခရီးဆုံးကို ရောက်သွားပါ တော့တယ်။ မောင်မောင်လည်း အေပရယ်နဲ့အတူတူ လက်နဲ့ညှစ်ထားသလို ပိုမိုစုပ်ဆွဲလာတဲ့အားကို မခံနိုင်တော့ဘဲ သူ့ရဲ့ သုက်ရည်တွေကို အေပရယ့်ဟိုးအတွင်းထဲရောက်အောင် ပန်းထုတ်လိုက်မိတော့တယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်အောက်ထပ်ကနေ တံခါးဖွင့်သံတွေ ကြားလိုက်ရတော့ နှစ်ယောက်သား အပန်းမဖြေအားတော့ဘဲ အေပရယ်က ဂျူလိုင့်အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲဆန့်၊ မောင်မောင်ကတော့ လှေကားထိပ်ကို အမြန်ပြေးပြီး အဝတ်အစားတွေ ရတတ်သလောက် အမြန်ကောက်ရတယ်။

မောင်မောင့်ကတော့ ဘောင်းဘီပဲ ဝတ်ထားနိုင်တော့ပေမယ့် အေပရယ်ကတော့ အိပ်ယာဘေးမှာရှိတဲ့ တီရှပ်အဟောင်းတစ်ထည်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်နိုင်တာကြောင့် သိပ်တော့ရုပ်မပျက်ကြပါဘူး။မေကတော့ လှေကားပေါ်မှာ အင်္ကျီနှစ်ထည်တွေ့လိုက်ရတော့ နည်းနည်းတော့ အံ့သြနေမိတယ်။ သူတို့အခန်းကလည်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှား အသံတွေ ကြားလိုက်မိသလိုပဲ။

သူလည်း အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ရော ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ အေပရယ်က လှမ်းနှုတ်ဆက်တယ်။

“ သြော်… မေ … နင်ပြန်လာပြီလား … ” 

“ အင်း ” 

မေက ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း တစ်ဘက်ကို လှည့်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်က အပြင်ကို ကြည့်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။မောင်မောင်က နောက်ပြန်လှည့်လိုက်ရင်း `ဒီနေ့ နင် တယ်စောပါလား´လို့ ပြောလိုက်တယ်။

“ အင်း … ဒီနေ့ လူပါးတာနဲ့ ငါလည်း စောစောပြန်လာခဲ့တာ … ” 

မေက နည်းနည်း သင်္ကာမကင်းသလို အခန်းထဲကို နည်းနည်းပတ်ကြည့်နေတယ်။

“ ဟဲ … ဘာရှာနေတာလဲ ” 

အေပရယ်က မေးလိုက်တယ်။

“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ …. ” 

မေတစ်ယောက် ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ရင်း စိတ်ထဲကတော့ အောက်တုန်းက ကြားလိုက်ရတဲ့အသံတွေရယ်၊ လှေကားက အင်္ကျီနှစ်ထည်ရယ်၊ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ဘာမှမပါတဲ့ မောင်မောင်ရယ်ကို စိတ်ထဲမှာ ဆက်စပ်ပြီး အဖြေထုတ်နေမိတယ်။

“ သြော် … ဒါနဲ့ ငါလည်း ညနေစာ ချက်ဦးမှပဲ … ” 

အေပရယ်က ပြောရင်းဆိုရင်း ကုတင်ပေါ်က ထရင်း အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားလေရဲ့။

“ ငါလည်း ကူမယ်လေ မမကြီး … ” 

မောင်မောင်ကလည်း နောက်ကနေ လိုက်ဆင်းသွားတယ်။အခန်းထဲမှာတော့ မေတစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်တယ်။ သူ့အနေနဲ့ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားရှာမတွေ့ပေမယ့် စိတ်ထဲကတော့ အလိုလိုသိနေသလိုပဲ။ အခန်းကို နောက်ထပ် တစ်ပတ်ပတ် လိုက်ရင်း အနံ့ခံနေမိတယ်။ နှာခေါင်းတရှုံ့ရှုံ့လုပ်ရင်း သူသိဖူးတဲ့ အနံ့တစ်ခုကို ခံစားမိတယ်။

သူလည်း တကယ်တော့ လူပါးပဲ။ ဒီအနံ့မျိုးဟာ ဘာအနံ့လဲဆိုတာတော့ အတွေ့အကြုံတွေအရ သေသေ ချာချာသိနေပါတယ်။ သူ့ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တော့မှ အနံ့ကို ပိုပြီးစူးရှလာသလိုပဲ။ သေချာပါတယ်၊ ဒီအနံ့က လူနှစ်ယောက် ဟိုဒင်းပြုထားတဲ့အနံ့ပဲလို့ အတည်ပြုလိုက်မိတယ်။

ပြီးတော့မှ ကုတင်ပေါ် ထိုင်နေရင်းနဲ့ပဲ စိတ်ကူးထဲမှာ ပုံဖော်ကြည့်နေမိတော့တယ်။

***

မီးဖိုထဲက နှစ်ယောက်မှာတော့ …

“ အောင်မလေး … တော်သေးတာပေါ့ … မိတော့မလို့ … ” 

မောင်မောင်က ပြောရင်း နဖူးက ချွေးတွေကို သုတ်နေတယ်။

“ မပူပါနဲ့ဟယ် … ဒီကောင်မ ဘာမှ တွေ့မသွားပါဘူး … ဟုတ်တယ်မလား´လို့ အေပရယ်က အားပေးလိုက်တယ်။

“ မပူနဲ့ မလုပ်နဲ့လေ၊ ဒီထက်နည်းနည်းများ အဝတ်ပြန်ဝတ်တာ နောက်ကျသွားလို့ကတော့ တွေးတောင် မတွေးရဲဘူး။ တကယ့်ကို Caught in Action ဖြစ်သွားမှာ။ အဲဒါဆို သူ့အနေနဲ့ ဘယ်လောက်များ စိတ်ပျက်သွားလိုက်မလဲဆိုတာ … ” 

မောင်မောင်က အလေးအနက်ပြောနေလေရဲ့။

“ ဒါပေမယ့် … မေ ဘာမှ တွေ့မသွားပါဘူး။ ကောင်းပြီလေ … တကယ်လို့ နင်သာ ဆန္ဒရှိမယ်ဆိုရင် ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကို ဒီမှာတင် အဆုံးသတ်လိုက်လို့ရပါတယ်။ သဘောတူလား … ” 

“ ဟာ … ဒီလိုလည်း မဟုတ်သေးဘူးလေ … ငါက … ” 

မောင်မောင်က ခေါင်းကို ယမ်းရင်းနဲ့ …

“ ဒီလိုနဲ့တော့ အဆုံးမသတ်ချင်သေးပါဘူးဟာ … ” 

“ ငါရောပဲ … ဒါပေမယ့် ရှေ့လျှောက် တို့တွေ ပိုပြီးပိပိရိရိ နေကြရမယ် ထင်တယ် ” လို့ အေပရယ်က မောင်မောင်တစ်ယောက် သူနဲ့ ဖြစ်နေတာကို နောင်တရတာ မဟုတ်မှန်းသိလို့ ပျော်သွားလေရဲ့။ ခဏနေတော့ မီးဖိုထဲကို မေရောက်လာတယ်။

“ ဟေ့လူတွေ … နင်တို့နှစ်ယောက် နေ့ခင်းတွေ အိမ်မှာ ဘာလုပ်နေကြသလဲ ” 

မေက သွေးတိုးစမ်းကြည့်လိုက်တယ်။

“ ဒီလိုပါပဲ … ” 

အေပရယ်က မနက်က ကျန်တဲ့ဟင်းတချို့ကို မိုက်ကရိုဝေ့ဖ်နဲ့နွှေးရင်း ဖြေလိုက်တယ်။

“ သြော် … သြော် … ” 

မောင်မောင်ကတော့ မပိရိပါဘူး။ တစ်ချက်မျက်နှာပျက်သွားတာကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မေကလည်း သတိထားလိုက်မိတယ်။

“ ကဲ … စားလို့ရပြီ … ” 

အေပရယ်က နွှေးထားတဲ့ ပန်းကန်တွေကို ချပေးရင်း ပြောလိုက်တော့ မောင်မောင်နဲ့ မေက ပန်းကန်တစ်ချပ်စီဆွဲပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။အေပရယ်ကတော့ မီးဖိုထဲကနေ ထွက်ပြီး အခန်းဝကို သွားလေရဲ့။

“ အေပရယ် … နင်ရော မစားတော့ဘူးလား … ” 

မေက မေးလိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် အိမ်တံခါးဝကိုတောင် ရောက်နေပြီ။

“ တော်ပြီ … အခု ငါ ဂျင်မ်သွားလိုက်ဦးမယ်။ ဒီရက်ပိုင်း နည်းနည်းဝလာသလိုပဲ … ” 

ဖိနပ်စီးရင်း အေပရယ်က ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

“ တကယ်မစားတော့ဘူးနော် … ဒါဆို ငါတို့က ချန်မထားတော့ဘူးနော် … သေချာလို့လား … ” 

မောင်မောင်က ပြောလိုက်တယ်။ သူက တကယ်တော့ သူတစ်ယောက်တည်းဆိုရင် လျှို့ဝှက်ချက်တွေ ပေါ်ကုန်မှာ ကြောက်လို့ပါ။ ဒါကြောင့် နည်းနည်းလေး ချော့ဆွဲဆွဲလိုက်တာ။

“ တော်ပါ … ငါသွားလိုက်ဦးမယ်။ အေးဆေးပါ ” 

အဲဒီလို ပြောလိုက်တဲ့ အေပရယ့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ` အိုကေသွားမှာပါ´ ဆိုတဲ့ အကြည့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ သွားပါစေ မောင်မောင်ရယ် … အဲဒီဝတုတ်ကြီးက ဝိတ်ချဖို့လိုနေတာ နေမှာပေါ့ … ” 

မေက လှမ်းစလိုက်သေးတယ်။

သူတို့ စပြီးစားကြတော့ အေပရယ်က တံခါးကို ပြန်ပိတ်သွားပြီ။မောင်မောင်တစ်ယောက် ခုလို လက်မတင်လေး လွတ်လာခဲ့ရပေမယ့် မေနဲ့အတူ ထိုင်နေရတာကိုတော့ စိတ်က မလုံမလဲဖြစ်နေတုန်းပဲ။

“ ဘယ်လိုလဲ … ဒါနဲ့ ဒီနေ့ အဆင်ပြေရဲ့လား … ” 

မေက စကားစလိုက်တယ်။

“ အင်း … ” 

“ ဒါနဲ့ နင်ဒီနေ့ ဘာတွေလုပ်နေသလဲ ” 

“ ဒီလိုပါပဲ … ဘာမှ သိပ်မထူးပါဘူး ” 

“ ဒါနဲ့ ဘာလို့ တို့တွေအခန်းထဲရောက်နေတာလဲ ” 

“ အဲ … ဟို … သြော် … အေပရယ်က လမ်းပေါ်က တစ်ယောက်ကို လှမ်းပြလို့ … ” 

“ လမ်းပေါ်က … အဲဒါက ဘာလဲ … ” 

“ ဘာကိုလဲ … ” 

“ နင်ပဲပြောတယ်လေ … အေပရယ်က လမ်းပေါ်က တစ်ယောက်ကို ပြလို့ဆို … ” 

“ သြော် … အင်း … နေပူကြီးထဲမှာ ရက်ပါလို ဝတ်ထားတဲ့ ငပေါတစ်ကောင်ပါ … အဲဒါ … ” 

“ ဟုတ်လား … ဒါနဲ့ ငါလည်း အဲဒီအချိန်လောက်ဆို အိမ်ရှေ့နား ရောက်နေပြီပဲ … ငါ့ကျတော့ ဘာမှမတွေ့ပါလား … ” 

“ ငါ … ငါ … ဒါတော့ ဘယ်သိမလဲဟ … နင် … ” 

“ တော်စမ်းပါ မောင်မောင်ရယ် … နင်က လိမ်တဲ့နေရာမှာ မပီပြင်မှန်း ငါသိပြီးသား …. ” 

မေက မောင်မောင့်ကို စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လွှာချသွားတယ်။ သူ့မှာ ထိုင်ရမလို ထရမလို။

“ ဘာဖြစ်လို့ ငါက လိမ်ရမှာလဲဟယ် … တကယ်ပါ မေ … ငါ မလိမ်ပါဘူး။ မဟုတ်ဘူးလေ … ” 

တဖြည်းဖြည်း မောင်မောင်တစ်ယောက် တုန်လှုပ်စပြုလာတယ်။

“ ဟုတ်တယ် … အရင်ကတော့ မလိမ်ဘူး။ ကဲ မောင်လေး … ခုလည်း မလိမ်နဲ့၊ မှန်မှန်ပြော …. ” 

ဆက်နေရင် အကုန်ပေါ်ကုန်တော့မှာမို့ မောင်မောင်တစ်ယောက် ထိုင်ရာကထပြီး သူ့အခန်းကိုပဲ ပြန်ပြေးခဲ့တော့တယ်။အခန်းရောက်တော့ အိပ်ရာပေါ်ပစ်လှဲရင်း မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးနဲ့ကွယ်ပြီး အိပ်နေလိုက်တယ်။ဒါပေမယ့် မရပါဘူး။ မေက နောက်ကနေ ပါလာတာပါပဲ။ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ ခေါင်းအုံးအောက်က မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေတဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံကို မြင်လိုက်ရတယ်။

မေတစ်ယောက် မောင်မောင့်အခန်းထဲကို ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ လျှောက်ဝင်လာခဲ့တယ်။ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲထိုင်လိုက်ရင်း မောင်မောင့်ပေါင်ကို လိမ်ဆွဲလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ခေါင်းအုံးကို ဖယ်ပြီး ကြည့်လိုက်ရတော့တယ်။

“ မောင်မောင် … ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။ နင် အိမ်မှာ ဘာတွေပဲလုပ်နေလုပ်နေ ငါ့အတွက်တော့ စိတ်မပူပါနဲ့လို့ပဲ ပြောချင်တာပါ ” 

မေက မောင်မောင့်ပေါင်ကို ပွတ်ပေးရင်း စပြီး အစ်လိုက်တယ်။

“ ခက်တော့တာပဲ မေရာ …. တကယ်တော့ ငါတို့ … တကယ်ပဲ … နင်သိသွားမှာ သိပ်စိုးရိမ်ခဲ့တာ။ ငါတို့က သူများတွေကို တကယ် မသိစေချင်လို့ပါ ” 

မောင်မောင်က ငိုသံပါကြီးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

“ သြော် … မငိုနဲ့လေဟာ … ဒီကလေးတော့ … အေးပါ … နင်နဲ့ နိုနိုနဲ့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါက ဘာပြောရမှာလဲ … ” 

စိတ်လေတယ်။ အဲဒီ မောင်မောင်ဆိုတဲ့ကောင် ငတုံးပါဆို။မေက နာမည်မှားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ထပ်အစ်လိုက်တာ။ ဒါကို ကိုရွှေငတုံးက …

“ ဘာပြောတယ် … မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ဘယ်က နိုနိုနဲ့ရမှာလဲ … ငါနဲ့ အေ … အေပရယ်နဲ့ပါ … ” 

“ ဘာ … နင်နဲ့ အေပရယ်နဲ့ ဟုတ်လား … အိုး … တကယ်တော့ ငါထင်ထားတာက … နင်နဲ့ နိုနိုနဲ့ ညပ်နေကြတာကို အေပရယ်က သိနေတယ်လို့ပဲ ထင်မိတာ … ” 

ပိုပြီးရှင်းရှင်းလင်းကြားချင်တာနဲ့ မေက ထပ်အစ်လိုက်တယ်။

“ ဒါနဲ့ နင်က ဘာဖြစ်လို့ ငါနဲ့ နိုနိုနဲ့လို့ … အဲ … ထင်နေရတာလဲ … ” 

“ သြော် … ဒီလိုလေ … နိုနိုက အမြဲလိုလို ပြောနေတာ … နင်က ဘယ်လောက်လန်းတာ၊ ကောင်လေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ဆိုရင် နင်က ဘယ်လောက် ဆွဲဆောင်မှုရှိတာလို့။ ပြီးတော့ ဒီနေ့ နိုနိုက ဆေးရုံမသွားဘူး မဟုတ်လား … အဲဒီတော့ … ငါက … နောက်တော့ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ နင်နဲ့ အေပရယ်ဖြစ်နေရတာပါလိမ့် … ” 

မေက ဖောလက်စနဲ့ ဆက်ဖောလိုက်တယ်။

“ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ … ငါ တကယ်တော့ နင့်ကို ဒီလိုမျိုး စိတ်ပျက်စရာတွေ မတွေ့စေချင်ပါဘူး … ” 

မောင်မောင်က ပြာပြာသလဲ တောင်းပန်လိုက်တယ်။

“ ရပါတယ် … ” 

ပြောရင်း မေက ထိုင်နေရာကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။မောင်မောင်ကလည်း ဆက်ပြီး မေ ကျေနပ်တဲ့အထိ ရှင်းပြရင်း တောင်းပန်ဖို့ စိတ်ကူးထားတော့ သူလည်း ထရပ်လိုက်ပြီး …

“ တကယ်ပါဟာ … ငါ တကယ်ပဲ စိတ်မကောင်းပါဘူးဟယ် … ဒါပေမယ့် … အု …. ” 

ဒါပေမယ့်ဆိုတဲ့စကားနောက်မှာတော့ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို မေက ပိတ်ပင်လိုက်တယ်။ လက်နဲ့တော့ မဟုတ်ဘူး။ နှုတ်ခမ်းနဲ့။

မေ့လျှာက သူ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာရင်း အံ့အားသင့်နေတဲ့ မောင်မောင့်လျှာကို ကလိလိုက်တယ်။မောင်မောင့်မှာ သိပ်အံ့သြနေတာမို့ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းကိုတော့ သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားမိတယ်။မေက နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်ခွာပေးလိုက်တော့မှပဲ ပြုံးကြည့်နေတဲ့ မေ့မျက်ဝန်းတွေကို ကြည့်ရင်း မေးရတော့တယ်။

“ ဘုရားရေ … နင် … ဘာလဲဟ … ” 

“ နင်နဲ့ အေပရယ်လုပ်နေကျပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ ဒါတောင် မသိဘူးလား … နမ်းတာလို့ ခေါ်တယ် ” 

မေက မောင်မောင့်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်လေးကို မှီလိုက်တယ်။

“ နင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲဟာ … ” 

မောင်မောင်က စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ပြောလိုက်တယ်။

“ တကယ်တော့ ဒါက ငါ့အတွက် နှစ်ရှည်လများရှိနေခဲ့တဲ့အရာပဲ မောင်မောင် … နင်ရောဟင် … ” 

မေက မောင်မောင့်လည်ပင်းကို နမ်းလိုက်ရင်း သူ့ရင်သားတွေနဲ့ မောင်မောင့်ကိုယ်ကို ဖိကပ်လာတယ်။

“ ငါ … ငါ … မထူးတော့ပါဘူးဟာ … ဟုတ်တယ်၊ ငါရောပဲ မေ … တကယ်တော့ ငါလည်း နင့်လိုပါပဲ။ ဒီလိုနေ့မျိုး ဘယ်တော့မှ ရောက်မလာတော့ဘူးလို့တောင် ထင်နေမိတာ … ” 

မောင်မောင်ကတော့ မထူးဇာတ်ခင်းရင်း ဝန်ခံလိုက်တယ်။ ဟုတ်ပါတယ်လေ၊ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ သွေးက စကားပြောလာတာပဲ။ အရင် အစ်မတွေအနေနဲ့ဆိုရင်တောင် စိတ်ကစားမိသေးတာ။ ခုလိုဆိုတော့လည်း ဘာများ အားနာစရာရှိသေးလို့တုန်း။

မေက သူ့ရင်သားတွေနဲ့ မောင်မောင့်ရဲ့ တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်တဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးထဲကို တိုးဝင်လာတော့ သူ့ရင်ဘတ်မှာ လာပြီး ထောက်မိနေတဲ့ မေ့နို့သီးခေါင်းချွန်ချွန်လေးတွေရဲ့ အရသာကိုပါ ခံစားနေရတယ်။

“ ငါ ထင်ထားတာကလေ မောင်မောင် … တကယ်တော့ နင့်လိုသာ ရှက်ပုံမျိုးနဲ့ဆို ဘယ်တော့မှ အေပရယ်နဲ့တောင် ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့။ ဒါပေမယ့် ခုတော့လည်း ဖြစ်သွားတာပဲ။ ကောင်စုတ်ကလေး …. ” 

မေက ပြောရင်းနဲ့ သူ့လည်ပင်းကို လျှာဖျားလေးနဲ့တို့လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ရဲ့စိတ်ကို နှိုးဆွရင်းနဲ့ပေါ့။ဒီထက်ပိုပြီး မောင်မောင်လည်း သည်းခံမနေနိုင်တော့ပါဘူး။ မေ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲဖက်လိုက်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက မေ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ ပူးကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်တွေကို မေဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်အောက်နားစပေါ်လည်း တင်လိုက်ရော အလိုက်သိတဲ့မေက သူကိုယ်တိုင်ပဲ အပေါ်ကို မတင်ပေးလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ခဏပြန်ခွာလိုက်ရင်း တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်ကကျော်ပြီး ချွတ်ပေး လိုက်တယ်။

မောင်မောင်ကလည်း အားကျမခံ သူ့အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်လေရဲ့။ အဲဒီနောက်တို့ သူတို့နှစ်ယောက် အဝတ်အစားချွတ်ပြိုင်ပွဲများ ကျင်းပနေသလား ထင်ရတယ်၊ ဘောင်းဘီတွေကိုလည်း ချွတ်လိုက်ပြီးတဲ့နောက် နှစ်ယောက်စလုံး အတွင်းခံလေးတွေပဲ ကျန်ရှိကြတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် မေဝတ်ထားတဲ့ ပန်းရောင်ဝမ်းဆက်ကို ကြည့်ရင်းနဲ့ အောက်က ညီလေးကလည်း ဘောင်းဘီကြားမှာ ရုန်းကန်စပြုလာတယ်။ သူ့ရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီတိုထဲမှာပေါ့။မေက မောင်မောင့်ကို စပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ်ကို တွန်းချလိုက်တော့ မောင်မောင့်ခမျာ အိပ်ယာပေါ်ကို ပက်လက်ကလေးကျသွားတယ်။ မေက လိုက်မသွားသေးဘဲ ကုတင်ကို ပတ်လျှောက်သွားပြီး မောင်မောင့်ကို ညင်ညင်သာသာလေးနမ်းလိုက်တယ်။

ကြည့်ရတာ မေက ဆရာကြီးနဲ့တူပါတယ်။ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်းကနေ တဖြည်းဖြည်းအောက်ကို တရွေ့ရွေ့ဆင်းလာပြီး နောက်ဆုံး သူ့အောက်က ထောင်ထနေတဲ့အရာကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ နမ်းလိုက် လျှာလေးနဲ့လျက်လိုက်နဲ့။

မေက ကုတင်ဘေးကနေ မောင်မောင့်ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးပြီး လှမ်းနမ်းနေတာဆိုတော့ မေ့ကိုယ်လေးက သူ့မျက်နှာနားမှာ။ ဒီအချိန်မှာ စတင်စိမ့်ထွက်စပြုလာတဲ့ အချစ်ရည်လေးတွေက မေ့ပင်တီလေးထဲမှာ စိုထိုင်းစပြုလာပြီပေါ့။ ဒီအနံ့ကို ရလိုက်တဲ့ မောင်မောင့်မှာတော့ ခုနကနဲ့ မတူတော့ဘဲ သူ့ညီလေးက ပိုပြီးမာတောင့်လာတော့တယ်။

အနားက လက်လှမ်းမီနေတဲ့ မေ့တင်သားတွေကို ပထမအနေနဲ့ လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး ခြေထောက်ဝင်တဲ့နေရာကနေ လက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးသားတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာနဲ့ပိုနီးအောင် ဆွဲယူလိုက်ပြီး မေ့ရဲ့စိုရွှဲစပြုနေတဲ့ ပင်တီအောက်တည့်တည့် ညီမလေးရဲ့အကွက်လေးကို လျှာနဲ့ လှမ်းတို့လိုက်တော့ အိုကနဲ အသံလေးနဲ့အတူ မေ့စိတ်တွေ ပိုတက်ကြွလာလေရဲ့။

မောင်မောင့်ကို ကျီစယ်နေရင်းကနေ ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်ရင်း မောင်မောင့်ဗိုက်ကို ရင်သားတွေနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သပ် ပစ်လိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် တကယ်တော့ ဒီလိုအနေအထားနဲ့ နေနေရတာ မေ့အတွက်တော့ အဆင်မပြေလှဘူး။ ဒါကြောင့် ထရပ်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ကိုလည်း တစ်ဆက်တည်း ဆွဲထူလိုက်တယ်။ ပြီးမှ မောင်မောင်အိပ်နေခဲ့တဲ့နေရာမှာ သူက မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ ခြေထောက်တွေ ကတော့ ကုတင်အောက်မှာ သက်တော့သက်သာ တွဲလောင်းချထားတာပေါ့။

မောင်မောင်တစ်ယောက် ခဏတော့ တွေဝေသွားလေရဲ့။ ဒီအနေအထားမျိုးကနေ သူ ဘယ်က စတင်ရမယ်မှန်း စဉ်းစားနေရသေးတာကိုး။ နောက်တော့ မောင်မောင်က မေ့နောက်တည့်တည့်ကနေ နေရာယူလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို မေ့အပေါ် မှောက်ချလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ ဘောင်းဘီအောက်က ထိုးထွက်နေတဲ့အရာကြီးနဲ့ မေ့ရဲ့ ပါးလွှာတဲ့ပင်တီပေါ်ကနေ ထောက်လှမ်းရေးလုပ်တော့တာပေါ့။

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ ထိပ်ဖူးကို မိုင်းရှာတဲ့တုတ်လိုသုံးပြီး မေ့ရဲ့ ချည်သားပင်တီလေးပေါ်ကနေ တစ်လက်မချင်းလိုက်ထောက်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ရဲ့ ထိပ်ဖူးက မေ့ရဲ့ အာရုံခံစားလွယ်တဲ့ နောက်ပေါက်လေးမှာ ခိုနားသွားလေရဲ့။

မေတစ်ယောက် တွန့်တက်သွားပေမယ့် ဖီလင်တွေကတော့ လာနေပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို အနည်းငယ်လှည့်ပြီး မောင်မောင့်ကို တုံ့ပြန်ဖို့လုပ်ပေမယ့် မောင်မောင်ကတော့ သူ့ရဲ့ ပုခုံးတွေ လည်ပင်းတွေကို လျှာနဲ့လျက်လိုက်တော့ မေတစ်ယောက် ကြက်သီးထလာလေရဲ့။

“ အား …. အင်း …. မောင်မောင်ရယ် …. ” 

မောင်မောင်က မေ့ဘေးသားလေးတွေကို ပွတ်သတ်လိုက်ရင်း နောက်ဆုံးတော့ မေ့ဘရာစီယာလေးကို နောက်ကနေ ချိတ်ဖြုတ်လိုက်တယ်။ မြန်မှမြန်၊ ဘယ်တုန်းထဲက ကျင့်ထားသလဲ မပြောတတ်ပါဘူး။ ချိတ်နားကို လက်နဲ့ထိလိုက်တာပဲ မေသိတယ်။ ချက်ချင်းလိုပဲ ချိတ်က ပြုတ်သွားပြီး အစလေးနှစ်ဘက်ကို မောင်မောင်က အောက်ကို တွန်းချလိုက်တယ်။

မေကလည်း တက်ညီလက်ညီပါပဲ။ ရင်ကလေးကို နည်းနည်းကြွလိုက်ပြီး ဘရာစီယာလေးကို အောက်ကနေဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်အောက် ပစ်ချလိုက်တယ်။ချစ်သူနှစ်ဦးကတော့ တဖြည်းဖြည်း လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေကို ဆောင်ရွက်ဖို့ အသင့်ဖြစ်လာကြပါပြီ။ မောင်မောင်က မေ့ကျောပြင် တစ်လျှောက်ကကို အနမ်းဖွဖွလေးတွေ ပေးလိုက်တယ်။

မေက သူ့ဘေးကို စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ပုခုံးပေါ်ကနေ ကျော်ပြီး ဖုထစ်ဖောင်းကြွနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။ အသည်းတွေ တုန်သွားတုန်းမှာပဲ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေက တဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ရဲ့ကျောပြင်လေးကနေ ခါး၊ ပြီးတော့ ပင်တီလေးနဲ့ ကာကွယ်ထားတဲ့ တင်ပါးသားလေးတွေကို နမ်းရင်း မျက်နှာနဲ့ အပ်ပြီး ခဏငြိမ်နေလိုက်တယ်။

ဒီခဏမှာပဲ မေက အလိုက်တသိနဲ့ ကုတင်အောက်ချထားတဲ့ သူ့ခြေထောက်လေးတွေကို ကားပေးလိုက်တယ်။ဘယ်သူမှ တိုက်တွန်းနေစရာမလိုဘဲ မောင်မောင်က မေ့ပေါင်တွင်းသားလေးတွေကို စတင်နမ်းရှုံ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေ့ရဲ့ ပင်တီလေးဆီကို ဦးတည်လာလေရဲ့။

နောက်ဆုံးတော့ မောင်မောင့်မျက်နှာက သူလိုချင်တဲ့နေရာကို ရှာတွေ့သွားပါပြီ။ မေ့အချစ်ရည်တွေနဲ့ စိုထိုင်းစပြုနေတဲ့၊ ပင်တီသား အောက်က အနည်းငယ်ထိုးထွက်နေတဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့နေရာလေးနားက အစိလေးကိုပေါ့။မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ စပြီး ထိတွေ့လိုက်တဲ့အခါမှာ မေ့မှာတော့ သူ့ရဲ့ နူးညံ့တဲ့နေရာလေးမှာ မောင်မောင့်ထွက်သက်လေ နွေးနွေးကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ ခံစားနေရတယ်။ မေတစ်ယောက် သူ့ဟာလေးထဲမှာ အရည်လေးတွေ ပိုပြီးစိမ့်ထွက်လာတာကို သိလိုက်တဲ့ခဏမှာ ညည်းသံလေးတွေကလည်း ပိုပြီး ဆူညံလာတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ရှေ့ဆက်ဖို့ အသင့်ပဲဆိုတာ ပြသတဲ့အနေနဲ့ ထရပ်လိုက်ပြီး မေ့ပင်တီလေးကို ဖြောင့်စင်းသွယ်လျတဲ့ ပေါင်တံလေး တစ်လျှောက် ဆွဲယူလိုက်တယ်။ မေကလည်း စိတ်အားတက်ကြွစွာပဲ ခြေကျင်းဝတ်နားအရောက်မှာ ဘေးကို ကန်ထုတ်လိုက်ဖို့ ရည်ရွယ်ထား ပေမယ့် မောင်မောင့်လက်တွေက ပိုမြန်သွားတဲ့အတွက် မအောင်မြင်လိုက်ပါဘူး။

ဒီတော့မှ မေလည်း ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လိုက်တော့တယ်။ ခုတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားရယ်လို့ မြူတစ်မှုန်မှ မရှိတော့ပါဘူး။ ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ရင်သားတွေရယ်၊ သူ့ခြေထောက်လေးက ပူးထားလို့ မြင်ကွင်းစုံစုံလင်မရှိလှပေမယ့် ရွှေရောင်သန်းနေတဲ့ သူ့ရဲ့ ညီမလေးနားက အမွှေးလေးတွေရယ်လောက်ကိုပဲ မောင်မောင့်အနေနဲ့ မြင်ရသေးတယ်။

မောင်မောင်က မေ့ဘေးကနေ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို နှိမ့်လို့ ပြင်းပြတဲ့အနမ်းတွေ ပေးလိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေကလည်း အကူအညီအနေနဲ့ လိုက်လာတော့တာပေါ့။ မေ့ရင်ဘတ်တစ်လျှောက်ကို စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ရင်သားတွေကို ဖွဖွလေးပဲ စတင် ကိုင်တွယ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထောင်ထစပြုလာနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း အသာအယာပဲ ပုတ်ခတ်လိုက်လေရဲ့။

မေက မောင်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ရင်း ပြင်းပြင်းပြပြ နမ်းလို့နေပေမယ့် အောက်ကို လျှောဆင်းသွားတဲ့ မောင်မောင့်လက်တွေ ဝင်ရောက်ဖို့ နေရာတစ်နေရာကိုတော့ ခွင့်ပြုခြင်းမရှိသေးပါဘူး။

“ ဟဲ့ … ကောင်စုတ်ကလေး … လက်တွေက ဘာလဲ … ဟွန်း …. ” 

မေက မောင်မောင့်ကို ဆွဲထိုင်ခိုင်လိုက်ရင်း သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ မောင်မောင့်ကို ခွလာတယ်။ ခြေမလေးနဲ့ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီ ခါးက သားရေကြိုးနေရာကို ချိတ်ရင်း အောက်ကို ဖိချလိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကလည်း ကူညီတတ်ရှာပါ။ တင်ပါးကို ကြွပေးလိုက်ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီနဲ့ ပြောင်သွားတဲ့အထိ ကြိုးစားကြတာပေါ့။

သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ကြိုးစားမှုအောင်မြင်သွားတော့ မေက သူ့ရဲ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ဆီ တိုးကပ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ မမျှော်လင့်ဘဲ တည့်တည့်ကို ဝင်သွားပါတော့တယ်။

“ အွန်း …. ဟွန်း … ဟွန်း … ” 

မောင်မောင်က အချိန်မဆိုင်းဘဲ စိုရွှဲနေတဲ့ မေ့ညီမလေးထဲကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မေ့ဆီက ညည်းသံလေးကို ကြားရတယ်။

“ မေ … ဟင်းဟင်း …. ကောင်းလိုက်တာဟာ … ” 

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ ညီလေးတစ်လျှောက်မှာ ခံစားနေရတဲ့ မေ့ပူစီလေးရဲ့ အရသာအောက်ကနေ စကားပြောဖို့ကြိုးစားလေရဲ့။မောင်မောင့်လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့အညီ မေကလည်း ပြန်ပြီးလှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့ စကားသံတွေ ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ အပြောနဲ့ မဟုတ်ဘဲ အလုပ်နဲ့ သက်သေပြနေကြတာပေါ့။

သူတို့က မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားနဲ့ တည်ရှိနေကြတာဆိုတော့ မေ့ရင်သားတွေက မောင်မောင့်မေးစေ့အောက်မှာ ဖြစ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ အကြံရသွားတဲ့မေက သူ့ကိုယ်လေးကို အပေါ်ဘက်အနည်းငယ်တိုးလိုက်ရင်း သူ့ရင်သားတွေနဲ့ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေ ပွတ်မိသွားအောင် ကြံဆောင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်မောင့်နဖူးကိုလည်း နမ်းလိုက်တယ်။

မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားရင်း ဆောင့်လုပ်ချက်တစ်ခုတည်းကိုသာ အာရုံဝင်စားနေတဲ့ မောင်မောင်တစ်ယောက်ကတော့ သူ့မျက်နှာက နွေးထွေးတဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ မျက်စိရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကတော့ သိပ်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတာပဲ။ မေ့ရဲ့ အေပရယ်လောက်မကြီးပေမယ့် ကြီးတယ်လို့ပဲ ပြောလို့ရတဲ့ နို့တွေက သူ့မျက်နှာကို ပွတ်သပ်ခုန်ပေါက်နေတယ်။ မေ့ဆံနွယ်တွေကလည်း သူ့မျက်နှာဘေးကနေ ယားကျိကျိနဲ့ ကလူကျီစယ်နေလေရဲ့။ အောက်ပိုင်းမှာကတော့ မေ့ညီမလေးက သူ့ညီလေးကို အစွမ်းကုန် လက်ခံပြုစုနေတယ်ဆိုတော့ မောင်မောင့်မှာ အရှင် လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေတာကျနေတာပဲ။

မေက မောင်မောင့်ကိုယ်ကို သူ့လက်တွေနဲ့သိုင်းဖက်ထားလိုက်ရင်း တန်ပြန်ဆောင့်နေတဲ့ သူ့တင်ပါးတွေကို ပိုပြီးအားထည့်လိုက်တယ်။မေ့ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ အပြုံးအောက်မှာ သူတို့နှစ်ဦး အနမ်းချင်းဖလှယ်မိကြတယ်။

မောင်မောင်က မေ့လျှာလေးကို စုပ်ယူလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မထင်မှတ်ဘဲ မေ့အတွက် အရသာက အထွဋ်အထိပ်ထိ ရောက်ရှိ သွားတော့တယ်။ မေတစ်ယောက် ဆက်ပြီးမနမ်းနိုင်ဘဲ နောက်ကို ကွာကျသွားပြီး ဆန္ဒတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့၊ ကျေနပ်ကြည်နူးနှစ်သိမ့်နေတဲ့ ပီတိတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတဲ့ အော်သံကိုပဲ မောင်မောင် ကြားလိုက်ရတယ်။

နောက်တော့ မေ့ကိုယ်လုံးလေးက ဘေးကို လိမ့်ဆင်းသွားလေရဲ့။ သူ့လက်တွေထဲက မောင်မောင်ကတော့ မေ့ပုခုံးလေးပေါ်မှာ မှီတွယ်နေရင်း လက်တွေကတော့ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ မေ့မှာတော့ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူသွင်းရင်း၊ လှုပ်ရှားမှုတွေ ရပ်တန့်ရင်း အမောဖြေနေရတာပေါ့။ အမောနည်းနည်းပြေသွားတော့ မေက စကားစလိုက်တယ်။

“ ဒီတစ်ခါတော့ နင့်အလှည့်ပေါ့ မောင်မောင်ရယ် … ” တဲ့။

မောင်မောင်ကလည်း နားလည်ပါတယ်။ မေ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့လိုက်ရင်း ချိုင်းကနေ နည်းနည်းမကိုင်လိုက်တယ်။

ကလေးတစ်ယောက်ကို ချီသလိုမျိုး ပွေ့ထားလိုက်ရင်း ခပ်မတ်မတ်ဖြစ်သွားတဲ့အထိ ဆွဲထောင်လိုက်ပေမယ့် သူတို့နှစ်ဦး တူနှစ်ဖြာ ရွှေဂဟေဆက်ထားတဲ့ အောက်ပိုင်းနှစ်ခုကတော့ မကွဲကွာသွားကြပါဘူး။မေက သူ့ခြေထောက်တွေကို မောင်မောင့်ခါးအောက်ဘက်ဆီ ရစ်သိုင်းလိုက်ရင်း မောင်မောင့်ဆီက စတင်လာမယ့် လှုပ်ရှားမှုတွေကို မျှော်လင့်နေတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ သိပ်တော့ စိတ်ရှည်တော့ပုံမရဘူး။

မောင်မောင်လည်း မနေသာတော့ဘဲ အောက်ကနေပြီး သူ့တင်ပါးတွေကို စတင်လှုပ်ရှားလိုက်တော့ နက်ရှိုင်းတဲ့ အဝင်အထွက်နဲ့အတူ မေ့ဆီက ကျေနပ်နှစ်သိမ့်သွားတဲ့အသံ ပေါ်ထွက်လာလေရဲ့။

မောင်မောင်က ဆောင့်ချက်တွေကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ ထိပ်ဖျားလေးပဲ ကျန်တဲ့အထိ နောက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ချက်ချင်းလိုပဲ မေ့ညီမလေးထဲကို ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြန်တယ်။ အရှည်ကြီးတစ်ချက်ပေါ့။မောင်မောင့်ရဲ့ တဖြည်းဖြည်းပြင်းထန်လာတဲ့ဆောင့်ချက်တွေပေါ်မှာ မေတစ်ယောက် ဆက်တိုက်ဆိုသလို ညည်းညူစပြုလာပါ တော့တယ်။ ချွေးပြန်နေတဲ့ သူ့လက်တွေက မေ့ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ဆွဲပွတ်သပ်လိုက်၊ ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ်ယူလိုက်တယ်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ ခါးကို နောက်ဘက်ကို တတ်နိုင်သမျှကွေးလိုက်ရင်း အနက်ရှိုင်းဆုံးဆောင့်ချက်တစ်ချက်ကို ဖြစ်ပေါ်စေအပြီးမှာတော့ မောင်မောင့်နှုတ်ကနေ အော်ညည်းလိုက်တော့တယ်။

“ မေ … ရေ့ …. ငါ … ငါ … ပြီးတော့မယ် … ” 

ပြီးတော့မယ်ပဲ ပြောရုံရှိသေးတယ်။ သူ့ဥတွေကနေ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ရဲ့ များပြားလှတဲ့ သုက်ရည်တွေကို မေ့ရဲ့ ရှုံ့ပွရှုံ့ပွ ညီမလေးထဲကို အားပါးတရ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။အသက်ရှူမှားမတတ် ခံစားမှုတွေနဲ့အတူ သူတို့နှစ်ဦး မောင်မောင့်အိပ်ယာပေါ်မှာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး နွေးထွေးစွာ ဖက်ထားရင်းနဲ့ လဲလျောင်းနေကြတော့တယ်။

မေက သူ့ဆံပင်တွေကို ဘေးကို သပ်ချလိုက်ရင်း သူ့ပုခုံးပေါ် မှီအိပ်နေတဲ့မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ရင်း မျက်လုံးတွေ မှေးမှိတ်စ ပြုနေတဲ့ မောင်မောင့်ကို ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

“ မောင်မောင်ရယ် … ငါတော့ နင့်ကို သိပ်ချစ်သွားပြီဟယ် … သိလား … ”

ပြီးမှ မောင်မောင့်ရဲ့ မှီထားတဲ့ခေါင်းလေးကို အသာအယာဖယ်ပြီး ခေါင်းအုံးနဲ့ ခုပေး၊ မောင်မောင့်နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းရင်း ခြေဖျားလေး ထောက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားပါတော့တယ်။မေတစ်ယောက် အခန်းပြန်အရောက်မှာ ရေချိုးရင်း အတွေးတွေ ဝင်နေလေရဲ့။

မေ့အတွက်ကတော့ အရာအားလုံးပြောင်းလဲခဲ့ပါပြီ။ အကောင်းဘက်ပဲလို့ ဆိုရမှာပဲလို့ သူ့ဘာသာ တွေးနေမိပါတော့တယ်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>