ကျွန်မမှာ ချစ်သူရှိတယ် ရှင်ငရဲကြီးလိမ့်မယ် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - ပေါက်ကျော်မ
ဒေါသဖြစ်ရသည်။
အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လျက်။ ပြောသမျှစကားများပင် မပီမသ ဖြစ်ခဲ့ရပေသည်။ ပြန်စဉ်းစားလိုက်လျှင် တနုံ့နုံ့ခံစားနေရ၏။ ဘယ်ရှေးရေစက်မှန်းမသိ။ မျက်နှာမြင် အန်ချင်ခဲ့ရသည်။ မလေး နှင့်ကတော့ လေပေး ဖြောင့်သည်။
ဟင်… တောသား လူပါးကိုဝလွန်းသည်။ နာမည်က ရဲဇော်။ မျက်ခုံးထူထူ မျက်လုံးပြူးပြူး နှုတ်ခမ်းရဲရဲနှင့် လူချောတစ်ယောက်လို့ ဆိုရမှာ ဖြစ်ပေမယ့် မျက်နှာထား အပိုးမသေလို့ကြောင့်ပင်လျှင် ရဲဇော်ကို ကြွေ မုန်းခဲ့မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
မလေးနှင့်မေမေ လွန်ခဲ့သော တစ်ပတ်က ကုက္ကိုတောရွာသို့ သွားခဲ့ကြသည်။ ဖေဖေမရှိသည့်နောက် ဦးလေးတော်သူနှင့် ကုက္ကိုတန်းရွာ ဘုန်းကြီးကပင် ကြွေတို့ မိသားစု၏ လောကီရေးရာများကို ထိန်းကွပ်ပေးနေခဲ့သည်။ယခုလည်း အိမ်၌ ကားတစ်စီး ဝယ်ဖြစ်သည်။ ဒရိုက်ဘာမရှိ။ မလေးရော ကြွေပါ ကားမမောင်းတတ်။ မေမေက ဖေဖေရှိစဉ်ကပင် ကားမောင်းတတ်သည်။ မေမေပွဲရုံသို့သွားလျှင် ကားကြီးက အသက်မရှိသော ဆင်ကြီးလိုပင် အသေ။ ဒီတော့ မေမေက ဦးလေးဘုန်းကြီးထံ ဒရိုက်ဘာ သွားမေးရသည်။ ထုံးစံအတိုင်းတွက်ချက်ပြီး နေ့သင့်နံသင့်သူတစ်ဦးကို အခေါ်လွှတ်လိုက်လေသည်။
ပါလာသည်က ရဲဇော်။ မလေးနှင့် မတိမ်းမယိမ်းမို့ မေမေစဉ်းစားသည်။ ဦးလေးဘုန်းကြီးက ပြောရင်း..
ရဲဇော်.. တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား.. မသိန်း.. အကျင့်စာရိတ္တကောင်းတယ်..ရွာမှာ အထူးချွန်ဆုံး လူငယ်တစ်ဦးပဲ.. သူ့အတွက်ကျုပ်တာဝန်ယူပါတယ် တဲ့.. ကဲ။
နိဂုံးချုပ်လိုက်တော့ ရဲဇော်အိမ်ပါလာ၏။ ကြွေနဲ့မလေးက အထက်အောက်။ မလေး ၁၇ နှစ်ပြည့်ပြီး ကြွေက ၁၅ နှစ်။ ရဲဇော်က ၁၈ပတ်ဝန်းကျင်။ သည်အရွယ်တွေကို မေမေ ပသို့ထိန်းရမည်လည်းဟု အစဦးကတည်းက တွေးခဲ့ကြဖို့ကောင်း၏။ ယခုတော့ ကြွေနှင့်စပြီ ကွိုင်ပူသည်။
……........................................................................
“ နင့်နာမည်.. ရဲဇော်လား ”
“ အံမာ.. မင်းက ဖြူဖပ်ဖြူရော်နဲ့ ငါ့ကို နင်နဲ့ငါနဲ့လာပြောနေတယ်.. ဟုတ်လား ”
“ ဘာဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့လဲ.. လူကို ”
ကြွေ မကျေနပ်။ တစ်အိမ်လုံးက ကြွေရုပ်လေးလို လှလွန်းသူမို့ ကြွေဟု တယုတယ ခေါ်ကြရသော ကြွေကို သူက ဖြူဖတ်ဖြူရော်လို့ နှိမ်ပြီး ပြောရတာလဲ။
“ မင်းက လှတာပဲရှိတယ်.. မလေးလောက် မတောင့်ဘူး.. အသားအရည်လေးက ဆောင်နေတာ ”
ကြည့်စမ်း။ မလေးလောက် မတောင့်ဘူးတဲ့ သူ့စကားက တောသား နှုတ်ဖျားနဲ့ မတန်ဘူး။
“ ပိုးဟပ်ဖြူလို့ပဲ ခေါ်ဖို့ကောင်းတယ် ”
“ နင့်ကိုလဲ ငရဲလို့ပဲ ခေါ်မယ် ”
ဒေါသဖြစ်ရသည်။ မြင်မြင်ခြင်း မတည့်။ မလေးနှင့်ကတော့ လေပေးဖြောင့်သည်။ မလေးနှင့်က ကုက္ကိုတောရွာမှာကတည်းက ရင်းနှီးလာကြပုံရသည်။ မေမေကတော့ ကားကို ပုံအပ်ပြီးကတည်းက ပွဲရုံ၌ အချိန်ပြည့် ထိုင်လေ၏။
“ ငရဲ…ရေ ”
“ ဘာလဲ”
“ မေမေ ခေါ်နေတယ်”
ကြွေက အဲလိုအခွင့်အရေးရတိုင်း ငရဲဆိုတဲ့အမည်ကို ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်တတ်သည်။
“ ပိုးဟပ်ဖြူ… ကျောင်းသွားမယ်ဟေ့”
ငရဲကလည်း ကြွေမကြိုက်မှန်းသိသော အမည်ကို ရွေးလျက် ခေါ်လေ့ရှိသည်။ မလေးက အကြီးပီပီ အရယ်အပြုံးလေးများနှင့် ဖြန်ဖြေတတ်သော်လည်း ငရဲနှင့် ကြွေတို့၏ စစ်အေးတိုက်ပွဲက ငြိမ်းချမ်းရေးစာချုပ် ချုပ်မရ။ ကြွေက မာနလေးနှင့် တင်းထားသလို ငရဲကလည်း မာန်လေး ထားရှိသည်။ ရွာမှာ ငရဲမိဘနှစ်ပါးက လယ်နှင့်နွားနှင့် ခြံနှင့်ကိုင်းနှင့်။ တက္ကသိုလ်တက်ရန် အဆင်ပြေသဖြင့် ဆရာတော် စီစဉ်သည့်အတိုင်း ကြွေတို့အိမ်၌ ဒရိုက်ဘာတာဝန် လုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။
ကုက္ကိုတောနှင့် ဝဲကလီ နှစ်ရွာပေါင်းတွင်လည်း ငရဲက ဂုဏ်သတင်းရှိထားသော ဘောလီဘောသမား။ အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့်၊ ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ် ဆံနွယ်ကောင်းကောင်းနှင့် ရဲဇော်ကို ယှဉ်ရဲသူမရှိ။သူ့ဂုဏ်မာနနှင့် ကြွေတို့အိမ်၌ ဒရိုက်ဘာ လုပ်ရခြင်းကိုက ကြွေမှာ ကျေနပ်စရာမရှိ။ သူ့ဖာသာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား မကလို့ ပါမောက္ခပဲ ဖြစ်ဖြစ်။ ကြွေတို့အိမ်မှာ ကားလာမောင်းရင် ကြွေတို့ရဲ့ ဒရိုက်ဘာပဲပေါ့။ မှုတ်ဖူးလား… ဟင်း… ဟင်း..
“ ချစ်တယ် လေးရယ်.. တစ်ကယ်ပါ.. မလေးမယုံလို့လား..”
“ မလေးက လူတစ်ဖက်သားကို ယုံလွယ်တတ်လွန်းလို့ ခက်နေတာ ကိုဇော်”
ကြွေမယုံပါ။ မလေးနှင့် ငရဲတို့ သည်အခြေအနေသို့ နေ့ချင်းညချင်း ရောက်သွားခြင်းကို ကြွေမယုံချင်။ ပုံပြင်မဟုတ်ပဲ ပစ္စုပ္ပန်မြင်ကွင်း တီဗီစကရင်ပေါ်မှာ ပေါ်သလို ထင်းထင်းကြီး မြင်နေရတော့ ကြွေမယုံလို့ကော ရမှာတဲ့လား။ မှန်သည်။ ကြွေမစဉ်းစားမိ။ သူတို့နှစ်ယောက်ရှေ့သို့ ခပ်တင်းတင်း သွားရပ်ဖြစ်သည်။ ပူးကပ်နေသော နှုတ်ခမ်းအစုံ လန့်ကွာသွား၏။ မှေးစင်းနေသော မျက်လုံးများ ပွင့်လာကြသည်။
“ ဒါ.. ဒါ.. ဘာလုပ်နေကြတာလဲ… ဟင်”
ခါးလေးထောက် မေးကြောလေး တင်းနေအောင် အံကြိတ်ထားတဲ့ ကြွေ့ကို မလေးက မျက်နှာနီနီနဲ့ ကြောင် အမ်းအမ်းလေး ကြည့်နေရှာသည်။ ငရဲက ခေါင်းကို ဆတ်ကနဲလှန်ပြီး ဆံပင်များကို သပ်တင်ရင်း မချင့်မရဲ ဒေါသမျက်နှာနှင့်
“ ငါတို့ ချစ်နေကြတာလေ… သာသနာဖျက်မလေး”
“ တောက်.. ဟင်း ဟင်း.. မေမေနဲ့ကို တိုင်ပြောမယ်..”
“ ကြွေ.. ညီမလေး… ဟဲ့.. ကြွေ..”
မလေးအသံ နွဲ့နွဲ့လေးက ဝှီးကနဲဖြတ်ပြေးတဲ့ မော်တော်ကားနောက်မှာ ဝေ့ပြီး ကျန်ရစ်တဲ့ ရွက်ကြွေတွေလိုပဲ ဖရိုဖရဲနဲ့ ပြိုကွဲ လွင့်စင် ကျန်ရစ်၏။ ကြွေဆိုသော ဒေါသအိုးမလေးက မေမေ့မီးတောင် ကျုံးထဲသို့ လောင်စာဆီများ ဂါလံ သောင်းချီ၍ သွန်ချပေးရန် အစွမ်းကုန် ပြေးထွက်ခဲ့သည်။ လောင်စာမလေး ကြွေရယ်.. ပေါ့။
“ ဒါပဲဟေ့… လူကြီးတွေ အရှက်မကွဲရအောင် နင်တို့ကို အခုလို မင်္ဂလာဆောင်ပေးလိုက်တာနော် သင့်သင့်မြတ်မြတ်နေကြ.. ထိုင်ကြ ”
မှတ်ကရော။ ကြွေ ဒေါသဖြစ်ရပြန်ပြီ။ ကြွေဖြစ်စေချင်တာက တစ်မျိုး။ ဖြစ်လာတာတွေက တဖုံ။
“ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ.. ကြွေရယ်”
ငရဲရင်ထဲက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကျေးဇူးတင်တဲ့ အသံကို ကြားရတော့ ဒေါသမဖြစ်ပဲ ကြွေ ငိုလိုက်ရတာလေ။
“ မငိုပါနဲ့ ကြွေရယ်.. ကိုကိုလဲ ကြွေ့ကို ဘုဆတ်ဆတ် ပြောဆိုဆက်ဆံခဲ့တာ.. စတာပါ.. ကြွေက ဒေါသဖြစ်ရင် မျက်နှာလေးက နီရဲနေတာ မို့လား.. အဲဒါ ကြည့်ကောင်းလို့ စတာပါကွယ်..”
ကြွေ ဘာတစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောဖြစ်ဘူး။ ဒေါသအစား ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်းတွေ စိုးမိုးနေသည်ကိုလည်း အဖြေရှာမရ။ ကြွေရင်ထဲ၌ မကျေမနပ်ဖြစ်နေရသည်ကတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။မလေးနဲ့ ငရဲ တို့ရဲ့ မင်္ဂလာဦးညဟာ ကြွေ့အတွက် အရှုပ်ထွေးဆုံး အခံစားရဆုံး ညတစ်ည ဖြစ်လာခဲ့ရတယ်လေ။ဖြစ်ပုံကိုလည်း ကြည့်ပါဦး.. ကြွေ့ အလွန်လား။
..................................................
မလေးနဲ့ ညီအမနှစ်ယောက် အိပ်နေကျ အခန်းကျယ်ကြီးထဲကနေ ကျဉ်းမြောင်း ပိတ်လှောင်နေတဲ့ အပေါ်ထပ် အစွန်ဆုံးအခန်းကို ပြောင်းပေးခဲ့ရတယ်။ မလေး ကခေါင်းတွေ ခြင်ထောင်တွေ စောင်တွေ ကူညီပြီး လိုက်ပို့ရင်းနဲ့ လေပြေထိုးတယ်လေ။
“ ကြွေလဲ အရွယ်ရောက်လာပြီလေ.. အဖေါ်ရတော့မှာပေါ့.. ဟင်းဟင်း...နော်.. ညီမလေး..”
“ မလေးလို ထနေတဲ့ သူ မဟုတ်ဘူး သိလား”
“ ဟဲ့… ကြွေ.. အော် ဘယ့်နှယ် ပြန်ပြောတာလဲ.. လင်ယူတာ ထလို့မှ မဟုတ်တာကွယ် သဘာဝပဲ..”
အဲလို.. လေပြေလေးနဲ့ မလေးအသံကို ခပ်တိုးတိုးလေး ကြားရပေမယ့် ကြွေလေ.. ပိုပြီး ဒေါသဖြစ်မိတယ်။
“ အော.. ထလို့ မဟုတ်ရင် မလေးတို့ကြားမှာ ကြွေလာအိပ်ရမလား.. ကဲ.. ပြော..”
“ ဟဲ့.. မဟုတ်တာ”
မလေးက ခပ်ဟက်ဟက် ရယ်ရင်း ပြော၏။
“ ဟင့်အင်း လာအိပ်မှာပဲ”
“ ငရဲကို အားနာစရာ ညီမရယ်”
“ မနာနဲ့ သူ့ကို ဂရုကို မစိုက်နဲ့”
“ အော်.. ကြွေရယ်”
မလေး ကြွေ့ကို သနားသည်။ ဖေဖေမရှိသည့်နောက် ကြွေသည် မေမေနှင့် မလေးအပေါ် ပုံအော၍ ဆိုးနွဲ့ခဲ့သူလေး မဟုတ်ပါလား။
“ ဟာ.. ဒီချွတ်ကရီးက ဒို့ကုတင်ပေါ် ဘာလာလုပ်တာလဲ.. သွား.. ဟေ့.. သွားစမ်း.. ရွှေး ရွှေး..”
ငရဲ ကုတင်ပေါ်ကနေ ကြွေ့ကို ကြက်မောင်းသလို မောင်းရင်း ရယ်သည်။ မလေးကလည်း ရယ်၏။ ကြွေက ဒေါသပိုဖြစ်သည်။
“ ဒီအခန်းက ကျုပ်အခန်းဗျ… ခင်ဗျားတို့ လင်မယား ထွက်သွားကြ..”
“ မိဆိုးလေး.. ဟားဟားဟား”
ငရဲက ကြွေ့ငယ်ထိပ်ကို ဖတ်ကနဲပုတ်ရင်း တဟားဟား ရယ်သည်။ ကြွေသည် သူတို့အတွက် ဟာသသရုပ်ဆောင် ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ မင်္ဂလာဦးညမို့ ငရဲနှင့် မလေးတို့ ရင်တွေမှာ ကတုံကရီနှင့် ပီတိလှိုင်းတွေ ထန်နေကြမည်ကို ကြွေသိနေသည်။ မခံချင်စိတ် ဒေါသစိတ်တို့က ကြွေ့ရင်မှာ ကြိမ်မီးအုံးသလို တရိပ်ရိပ် တလိပ်လိပ်။ ဟွန်း.. တောက်။
ကြွေ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်လုနီးပါး ကိုက်ထားရင်း ငရဲမျက်နှာကို မှုံမှုံရီရီ မျက်စောင်း ထိုးပြလိုက်သည်။မလေး မျက်နှာက ရဲနေသည်။ စိတ်ဆိုးရ အခက်၊ မာန်မဲရ အခက်နှင့် မလေး ဘာမှမပြောတတ်။
“ ဆိုးတယ်ကွယ်…”
မလေး သဲ့သဲ့ ငွေ့ငွေ့မျှသော လေသံလေးနှင့် ငြီးရှာ၏။ ငရဲက ခိုးလိုးခုလု အကြည့်နှင့် ကြွေ့ကို ကြည့်၏။
“ အိပ်.. အိပ်.. အဲဒီ မင်္ဂလာကုတင်မှာ နင်တစ်ယောက်ပဲ အိပ်.. သိလား.. ဟားဟားဟား”
မလေး ပုခုံးလေးကို ယုယုယယ ပွေ့လှည့်ရင်း အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားကြသည်။ ကြွေ့ဒေါသ မီးတောက်လေး ဟုန်းကနဲ ထသည်။ ပိတ်သွားသော အခန်းတံခါးဆီသို့ ခေါင်းအုံးများနှင့် ပစ်ပေါက်သည်။ မသိနိုင်စွမ်းသော ခံစားမှု တစ်ခုက ရင်ထဲတွင် ဗလောင်ဆူကာ.. ပေါက်ကွဲ မတတ် ရုန်းကန်နေ၏။ ပြောရလျှင် သည်စဉ်ကတည်းက ကြွေ ရူးပြီ။
ဟုတ်ကဲ့.. ကြွေ့ကို အရူးလို့ သတ်မှတ်ကြပါ။
“ နဲနဲလျော့ဦးကွယ်… မောလွန်းလို့”
“ ခဏလေးပါ... မလေးရယ်.. ပြီးတော့မှာပါ”
“ အာ..ဟာ အရမ်းပဲကွယ်.. အို အိုး… ကျွတ်ကျွတ်.. အ”
ကြွေ့ရင်ထဲ ရှိန်းကနဲ ပူလှိုက်ဆူကြွသည်။ မို့မောက်သော ရွှေရင် အစုံသည် မုန်တိုင်းမိသော နှင်းဆီဖူးသို့နှယ် သွက်သွက်ခါ လှုပ်ရှားသည်။ ကြွေ့လက် ဖြူလွလွလေးများက တံခါးဘောင်ကို ဆတ်ဆတ်တုန်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ ကြွေ့ အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ငရဲနှင့် မလေးတို့ အဖြစ် ကြွေ တံခါးကို ဖြေးညှင်းစွာ ဆွဲဟလိုက်သည် ပြာကနဲ မိုက်ကနဲ။ မြင်ကွင်း အစုံက ကြွေ့ အသည်းနှလုံးသည်းပွတ်ကို လျှပ်စစ်မီးဖိုပေါ် တင်ခြင်း ခံလိုက်ရသလို ပူလောင်သွား၏။
အစဉ်သဖြင့် အိန္ဒြေသိက္ခာ အပြည့်အဝနှင့် ယဉ်စစလေး အမြဲမြင်ရသော မလေး ကိုယ်ခန္ဒာ ဖြူဖြူတစ်တစ်လေးမှာ ဝစ်လစ်စလစ်နှင့် မိမွေးဖမွေးတိုင်း မြင်နေရသည်။ ညီအမချင်းပေမယ့် ကြွေ မလေးအား ထိုကဲ့သို့ ထမီ လုံချည်ကင်းမဲ့စွာ မမြင်ဖူးခဲ့။ မြင်ကွင်းက ကြွေ့အား အထူးခြောက်ခြားသွားစေသည်။
မလေး တင်ပါးကြီးများက အက်ကွဲမတတ် ဖွေးတင်းတင်းကြီး ဝင်းပနေသည်။ ငရဲ၏ လက်ဝါးကြမ်းကြီးများက စက်ဝိုင်း ဝိုင်းသလို ပွတ်သပ်နေသည်။ ငရဲ အပွတ်ခံရသော မလေးခမျာ လူးလွန့်နေရှာ၏။ လက်ချောင်း သွယ်သွယ်လေးများက ငရဲ၏ အဝတ်ကင်းမဲ့သော ပေါင်လုံးကြီးများကို ကယောင်ကတမ်း အပြန်အလှန် ပွတ်သပ်ပေးနေပြန်သည်။ ဒူးထောက်ထားသော ငရဲ၏ ပေါင်တံ တုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ဖက်ကြားမှ တုတ်ခိုင်ရှည်လျား တင်းပြောင်နေလွန်းလှသော ယောကျ်ား တန်ဆာကြီးက မလေး၏ ဖင်ဝလေးတွင် တစ်တစ်ဆို့ဆို့လေး ဝင်နေသည်။ မလေး၏ မိန်းမကိုယ်လေးမှာ ကွဲထွက်လုမတတ် တင်းကားလျှက် ဝင်ထားသော လိင်ဒဏ် အချောင်းကြီး၏ ဒဏ်ကို တောင့်ခံထားနေရရှာသည်။
ကြွေ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချရင်း အသက်ကို ပြင်းပြစွာ ရှူရှိုက်နေရသည်။ ရင်ထဲ၌ မီးခဲကြီးနှင့် ရေခဲတုံးကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း မြိုချလိုက်ရသည့်နှယ် ခံစားနေရသည်။ တဖြည်းဖြည်း.. နစ်ဝင်.. နစ်ဝင်သွားသော ငရဲ၏ လီးထိပ်က မလေး၏ သားအိမ်ခေါင်းကို ဒုတ်ကနဲ ထိုးမိသွားဟန်တူသည်။ မလေး တစ်ကိုယ်လုံး သွက်သွက် ခါရမ်းသွားရှာသည်။
“ အား.. ကျွတ်..ကျွတ် .. နာ.. နာတယ်ကွယ်”
“ ပြွတ်..ဘွတ်.. ပြွတ်.. ပြွတ်.. ဖွတ်”
တစ်ဝက်ခန့်မျှသာ ဝင်သော ငရဲ၏လိင်တန်ကြီးက ဆီသုတ်ထားသလို ပြောင်ဝင်း တင်းမာနေပြီး အကြောများ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသည်။ ဝစ်လစ်စလစ်ဖြင့် ပေါင်ကားထားသော မလေးခမျာ ခြေဖဝါးလေးများ မိုးပေါ်ထောင်ထားသော တစ်တီတူးမလေးနှင့် တူနေသည်။ အိကနဲ အိကနဲ ပြိုကျနိမ့်ဆင်းသွားသော တင်ပါးသားကြီးများက ခပ်ဖိဖိဆောင့်သွင်းလိုက်သော ငရဲ၏ ဆီးခုံကြီးနှင့် ကပ်ကပ်သွား၏။ မလေး၏ အင်္ဂါစပ်လေး အထက်တွင် နီရဲချွန်မြနေသော အစေ့လေးက လီးကြီး ဆောင့်ဝင်လာတိုင်း တင်းကနဲ တင်းကနဲ ရဲ ရဲ သွားသည်ကို မြင်နေရသည်။
“ အာ.. ကွယ်.. ရပ်ပါဦး.. မောင်ရယ်.. နာလွန်းလို့..”
“ ပြွတ်.. ဘွတ်.. ပြွတ်.. ဘွတ်.. စွိစွတ်..”
“ မောင်.. အဟင့်ဟင့်.. အ.. အ.. အ.. ကျွတ်.. ရပ်ပါဦး.. ဆိုမှကွယ်.. အင့်.. အင့်..”
“ ပြွတ်..ဖွတ်.. ပြွတ်.. ဖွတ်”
“ ကျွတ်.. ဒုက္ခပါပဲ မောင့်… ပြောတာ မရဘူး.. မလေး ဥစ္စာထဲက အရမ်းနာနေပြီ.. အီး.. အ…”
“ ပြွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဘွတ်.. ဖောက်.. ဒုတ်..”
“ အား.. အား..”
“ ဟင်.. အို..”
မလေး တုန်ကနဲ ခါရမ်းသွားသည်။ မျက်နှာလေး ဆတ်ကနဲ မော့လိုက်ရင်း ပါးစပ်ကို ဟလိုက်၏။ မျက်ဖြူလန်သွားသော မလေးမျက်နှာက အလွန်အမင်း အခံရ အခက်ဆုံး အနေအထားကို ဖေါ်ပြလိုက်သည်ကို ကြွေကောင်းစွာ မြင်လိုက်ရသည်။
အားကနဲ ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ အော်ရင်း ငရဲ၏ တင်ပါးအစုံကို ဆုတ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်လိုက်၏။ ကြွေ့နှုတ်ဖျားမှ “ ဟင်.. အို” ဟု အလန့်တကြားလေး လွှတ်အော်လိုက်မိရှာသည်။ မိန်းမနှင့် ယောကျ်ားလုပ်သည်ကို ယခု ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မြင်တွေ့နေရသော ကြွေ့အဖို့ ရှုပ်ထွေးသော ခံစားမှုကို ခံစားနေရသည်။
မောနေသည်။ လှိုက်လှိုက်မောနေသည်။ ပူနွေးရှိန်းမြသော ခံစားမှုက အသဲနှလုံးကထွက်လာကာ လည်ချောင်းဝ၌ တစ်ဆို့လာသည်။ ပေါင်ကြားမှ အင်္ဂါစပ်လေး အတွင်းက ဘယ်အချိန် ဘာအရေများ ယိုစိမ့်ပြီး စီးဆင်းနေသည်ကိုပင် မသိလိုက်။ ယားယံသလိုလို ကလိချင်သလိုလိုနှင့် တစ်စုံတစ်ရာကို အားမလိုအားမရ ကုတ်ဖဲ့ ကိုက်ဖြတ်ချင်စိတ်တွေ ဝင်လာနေသည်။
“ ဘွတ်.. စွိ.. အု.. အူး..”
“ အီး.. အီး.. အခုမှ အဆုံးဝင်သွားတာ.. အ.. အား.. အား..”
ငရဲ၏ လိင်တံ တုတ်တုတ်ကြီးက ရှည်လျားထွားကြိုင်းစွာဖြင့် မလေး၏ မိန်းမကိုယ် အပေါက်လေးထဲသို့ အဆုံးအထိ နစ်မြုပ်သွားသည်။ စောက်မွှေးအုံလေး မဲမဲတောက်တောက်လေးများက ငရဲ၏ လီးကြီးအရင်းမှ လမွှေးအဖုတ်လိုက်နှင့် ရောထွေး ပူးကပ်သွားသည်အထိ ဝင်သွား၏။
“ အား.. ကောင်းလိုက်တာ.. မောင်ရယ်.. အင့်.. အင့်..”
“ ဘွတ်.. စွတ်.. ဘွတ်”
“ ဆောင့်.. အ.. အ.. နာ..နာ.. လေး.. ဆောင့်.. အ”
“ ကောင်းလိုက်တာ မလေးရယ် အင်းအင်း..”
ငရဲက မီးကုန်ယမ်းကုန် ပစ်ပစ်ဆောင့်၏။ ဂဏန်းကျင်းထဲသို့ လက်ထိုးနှိုက်သလို ပြိုအံထွက်ကျလာသော စောက်ရည်ကြည်များက မလေး၏ ဖြူဝင်းသော ဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားသို့ ယိုစိမ့်ကျနေသည်။ ဝင်လမ်း ထွက်လမ်း ဖြူးနေပြီဖြစ်သော ငရဲ၏လိင်တံကြီးမှာ လေထိုးထားသလို ပို၍ ပို၍ တင်းမာလာကာ အကြောများ ထောင်ထလာသည်။ မလေးဟာကလည်း တင်းကနဲ ကျစ်ကနဲ လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးတတ်လာသည်။
“ တမျိုးကြီးပဲနော်.. မောင် ဟင့်ဟင့်”
“ ခံလို့ကောင်းလား ဟင်”
“ အင်း…ပေါ့.. လို့”
“ အ.. ဟာ.. အိ.. အိ.. ထွက်ပြီ.. ထွက်ပြီ.. အ.. အီး…”
“ ဟဲ့.. အယ်.. မောင့်ဟာက အရည်တွေ ထွက်တယ်နော်..”
“ အင်းလေ.. ကောင်းလွန်းလို့ ထွက်တာပေါ့.. အချစ်ရဲ့”
“ ဟင်.. ဘာကြီးမှန်းလဲ မသိဘူး.. အဟင့် ”
“ မလေး ရော.. မထွက်သေးဘူးလား”
“ ဟင့်အင်း.. ထွက်ဘူး..”
မလေးမျက်နှာ ရှက်ရိပ်ဖြင့် သဲ့သဲ့မှေးမှေးပြုံးလျက် ခေါင်းလေးကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းချလိုက်သည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို အပေါ်ထောင်ကာ ခံနေပုံလေးက ကြွေ့အား အမဖြစ်သူကို သနားနေမိ၏။ငရဲကိုလည်း ထုထောင်းရိုက်ပုတ်ပြစ်ချင်၏။ ပြုံးယဲ့ယဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်းပြုံးနေသော မလေး၏ မျက်နှာပေါ်၌ အဖြေရှာမရသော ခံစားမှု သရုပ်ကို ကြွေအမှတ်တမဲ့ မြင်နေရသည်။
“ ကိုင်း.. မလေးထွက်အောင် မောင်လုပ်ပေးမယ်”
“ ဟာ.. ဟေအေး.. ဟေအေး.. ကွယ်.. မောင်ပြီးပြီ မဟုတ်လား.. ဆင်းတော့.. သွား.. သွားဆို..”
မလေး အရှက်လွန် မျက်နှာကလေးဖြင့် ခလေးငယ်တစ်ယောက်နှယ် ငြင်းဆန်သည်။
“ ကွာ.. မလေးကလဲ အခုထိ ရှက်နေတုန်းပဲလား”
“ ရှက်တာပေါ့…”
ပြုံးပျက်ပျက်လေး ပြောလိုက်ရင်း ငရဲ၏နှဖူးကို မမှီ့တမှီလေး လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် လှမ်းထုလိုက်သည်။ ငရဲက ကြေနပ်ကြည်နူးစွာ ရယ်ရင်းနှင့် ဆက်ခါ ဆက်ခါ ဆောင့်လိုးကာ နို့နှစ်လုံးကို ကုန်းစို့ပေးလိုက်လေသည်။
“ အဟိ.. ခစ်ခစ်.. ယား.. ယားတယ်ကွယ်.. အို့..”
“ ဘွတ်.. ပြွတ်.. ဖွတ်…”
“ အိ... အ..အ .. ကောင်းလာပြီ.. ကောင်းလာပြီ မောင်..”
“ ဖွတ်.. စွတ်..ဖွတ်.. ပြွတ်..”
“ ရှီး.. အား.. သေပါပြီ.. မောင်ရယ်..ရှီး.. အား…”
ရုတ်တရက် မလေးခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ချကာ ကော့ကော့ထိုးလိုက်ပြီး ငရဲကိုယ်လုံးအား ခြေနှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းကြီး ညှစ်ပြစ်လိုက်လေတော့၏။ ကြွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသော ရင်ကို ဖိထားရင်း အသက်ရှူမှန်စေရန် အသက်ကို ကြိုးစား ရှုူရှိုက်နေလိုက်ရသည်။ အံ့ဖွယ် သရဲပါတကား။ သွယ်နွဲ့ပျော့ပျောင်းသော မလေး၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အပြုအမူကို မြင်လိုက်ရ၍ ဖြစ်သည်။
ငရဲက ဆောင့်မလိုးတော့ပဲ လီးကို ခပ်တင်းတင်း တေ့ပေးထားရုံမျှသာ လုပ်နေသောကြောင့် မလေးခမျာ မအီမလည်ကြီးဖြစ်ကာ အားမလို အားမရ ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်လိုးပေးနေရှာတော့၏။အချက်နှစ်ဆယ်မျှ ဆောင့်အပြီးတွင် စောက်ပတ်အထဲမှ နီရဲဖောင်းကားသွားပြီး စောက်ပတ်ထဲမှ အရည်များ အစုလိုက် အခဲလိုက် ထွက်ကျလာကာ ငရဲ၏လီးကြီးကို ပေသလူးကုန်လေတော့သည်။
အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုသည် ကောက်ညှင်းထုပ်နှယ် ပူးကပ်သွားကြ၏။ ဖျစ်ကြ ညှစ်ကြ ဆုတ်နယ် ပွတ်သပ် ဆုတ်ကိုင် ကုတ်ဖဲ့ကြရင်း ငြိမ်ကျသွားလေတော့သည်။
“ သမီး.. ဘာလို့ မမတို့ အခန်းထဲ ဝင်အိပ်ရတာလဲ ဟင်..”
မေမေ့အသံက မာန်မဲသံမျိုးမဟုတ်။ မသိနားမလည်သော ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို အချစ်မျက်နှာနှင့် ကြိမ်းဝါးဆူပူနေသလိုမျိုး ဖြစ်သည်။
“ အို.. အစကတည်းက သမီးအခန်းပဲ ဟာကို”
“ သွား.. ဒီအရွယ်အထိ နင်ရူးတုံးပဲ ကြွေ..”
နံနက်ခင်း လက်ဖက်ရည်ဝိုင်းတွင်လည်း ကြွေသည် ဟာသအရုပ်နှယ် ဝိုင်းကြည့်ကာ ရယ်မောခြင်း ခံရပြန်သည်။ စားပွဲတစ်ဖက်ခြမ်း၌ အတူယှဉ်ထိုင်နေကြသော ငရဲနှင့်မလေးတို့က ကော်ဖီသောက်ရင်း လျှို့ဝှက်သော အပြုံးလေးများကို တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးလိုက်ကြသည်။
ဒါကိုလည်း ကြွေက မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ပေရာ နှလုံးနာ ရွံရှာသော မျက်နှာဖြင့် မဲ့ရွဲ့ရင်း မျက်စောင်းထိုးပစ်လိုက်သည်။ စားပွဲမှ ထကာ သောက်လက်စ ကော်ဖီပန်းကန်ကို စားပွဲအလယ်သို့ တွန်းပို့လိုက်ခါ အားလုံးကို ကျောခိုင်းထားခဲ့တော့၏။
“ အင့်…”
“ ဟဲ့… ဟာ.. ဒီကောင်မလေး.. ငါ.. တယ်..”
ဝင်တိုက်မိသွားသူက ဦးဒီပါ။ မေမေနှင့် စီးပွားဖက်ဟု ဆိုချင်က ဆိုနိုင်သည်။ အသက်လေးဆယ်ခန့် ရှိပြီး အသားလတ်လတ် မဟာနှဖူးကောင်းကောင်းနှင့် လူခန့်တစ်ဦး။ လူလုံးလူဖန် ခန့်ညားသလောက် သူ့ကိုယ်သူလည်း တစ်ကယ့်အဖိုးကြီး တစ်ဦးလို ပြောဆိုဆက်ဆံတတ်သည်။ အိကနဲ နူးညံ့လုံးထွေးစွာ ရင်ခွင်တွင်းသို့ နွေးနွေးထွေးထွေးလေး ဝင်လာသော ကြွေ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို တစ်ယောက်က ဖမ်းဖက်လိုက်ပြီးမှ အရှက်ပြေ တွန်းထုတ်ရင်း ငေါက်လိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။
ဒီအထဲ ဖြစ်ချင်တော့ ဒီပါ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က ကြွေ့စောက်ဖုတ်လေးကို အိကနဲ ဆုပ်မိ အုပ်မိသွားသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာ ဖြစ်သော်လည်း အပျိုရိုင်းမလေး ကြွေ့ခမျာ မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလို ဒိန်းကနဲ တုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွားရ၏။ အလားတူ ကိုဒီပါရင်၌လည်း ဖိန်းရှိန်းသွား၏။ သူသတိမထားလိုက်မီမှာပင် ဖွားဖက်တော်ကြီး ငေါက်ကနဲ ထောင်တက်သွားသည်။
“ အိုး.. ဖယ်..ပါ..”
ကြွေ ကတုံကရင်ဖြင့် ကိုဒီပါကို ဆောင့်တွန်းထားခဲ့ပြီး ထွက်ပြေးလာခဲ့၏။ ကြွေငိုချင်သလိုလို ရယ်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွား၏။ လူကြီးကိုယ်မှ မွှေးသင်းသော ရေမွှေးနံ့ ရှူရှိုက်မိလိုက်သည်ကို မှတ်မှတ်ထင်ထင် သတိရလိုက်လေသည်။
မျက်ဝန်းအစုံထဲ၌ ညကမှ ပူပူနွေးနွေး ညားခါစ ရဲဇော်နှင့် မလေးတို့ လိုးပွဲကြီးကို မြင်ယောင်မိလိုက်သည်။ အို.. သွားစမ်း.. ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ.. ကြွေစိတ်ကို တင်းပြီး အာရုံပြောင်းရသည်။ သို့သော်.. ကြွေ့ရင်ထဲတွင် ဆာငတ်သော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို မထိန်းနိုင် မချုပ်နိုင်။ တစ်ယောက်တည်း ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်စဉ် လက်တစ်ဖက်က မိမိစောက်ပတ်လေးကို ကိုင်စမ်းလိုက်သည်။ ဒါအဖြေလား.. ကြွေမသိပါ။ မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်နေခြင်းကိုတော့ ကြွေသိ၏။ မမကို နှမျောသော စိတ်လား မမလိုပင် ခံစားချင်သော စိတ်လား ကြွေမဝေခွဲတတ်ချေ။ တစ်ခုခုတော့ ရေရေရာရာ ပြောလိုသည်။ ယောကျ်ားနှင့်မိန်းမ စက်ယှက်ခြင်း လိုးခြင်းကိစ္စကို ကြွေ စက္ကန့်မလပ် ခေါင်းထဲရောက်နေခြင်းပင်တည်း။
.......................................................................................................................
ဒီအဖြစ်အပျက်များ ကြုံခဲ့ပြီး တစ်လခန့်အကြာ…။
ကြွေ ကျောင်းမှ စောစောပြန်လာခဲ့သည်။ ဖွံဖြိုးရေးအချိန်ကို ကြွေမတက်ပဲ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီမှာတင် မေမေနှင့် ဦးဒီပါတို့ကို ကြွေတွေ့ရပြန်သည်။
“ ဟိုဖက်နည်းနည်း တိုးပေးပါလား မမ..”
“ မြန်မြန်လုပ်စမ်းပါဟယ်.. ပြီးမပြီးတော့ဘူး”
မေမေက ထမီကို ခါးတစ်ဝက်အထိ လှန်ထား၏။ လေးဖက်ကုန်းထားသဖြင့် စောက်ဖုတ် မဲမဲဖောင်းဖောင်းကြီးက ဖင်းနှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူးထွက်နေသည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ အလိုးခံထားရသော်လည်း စောက်ဖုတ်ကြီးက တင်းကား ဖောင်းအိနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကား ထောက်ထားပြီး ခါးကို ချိုင့်ခွက်ပေးထားသဖြင့် စအိုပေါက်လေးကိုပါ အထင်းသား မြင်နေရပြန်သည်။
ကြွေ့ဘဝ၌ ကာမစပ်ယှက်ခြင်းဆိုင်ရာ ဘဝအတွေ့အကြုံများက ဆက်တိုက်ကြီး မြင်တွေ့ ကြုံသိနေရ၏။ ကြွေ့နဖူး၌ ချွေးသီးလေးများ စို့လာသည်။ ရင်ခွင်ထဲ၌ ပိုက်ထားသော ကျောင်းလွယ်အိတ်ကလေးမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော ကြွေ့လက်အစုံထဲ၌ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်လေး တုန်ခါနေသည်။
“ ပြွတ်.. ပလပ်… ပလပ်.. ပြွတ်”
“ အ.. ဟ.. အာ.. ကျွတ်ကျွတ်.. ဘွတ်”
ကြွေ့မေမေကို ကြွေ အံသြသည်။ အိန္ဒြေသိက္ခာဆို၍ တပဲသားမျှပင် ကြွေ့မေမေမှာ မရှိတော့။ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ဖြဲကာ တပြတ်ပြတ် လျှာဖြင့် ယက်နေသော ကိုဒီပါကိုလည်း ကြွေ သိပ်အံ့အော ရပြန်သည်။ ကြွေ့မေမေနှင့် ကိုဒီပါတို့ ဘာလိုလို ပြောသံကို ပတ်ဝန်းကျင်မှ ကြားစဉ်က ကြွေမေမေ့ကို ပြန်ပြောပြခဲ့ဖူးသည်။
“ သမီးရယ်.. မေမေနဲ့ ကိုဒီပါက ရှယ်ယာလုပ်နေကြတာ စီးပွားတက်တော့ မနာလိုလို့ ပြောကြတာပါကွယ်.. မေမေ့သိက္ခာကို ယုံစမ်းပါ” တဲ့။ ယခုနေများ ကြွေဇွတ်ဝင်သွားလျှင် မေမေ ဘယ်လိုနေမည်နည်း။
“ မေမေနဲ့ ကိုဒီပါက ရိုးရိုးဆို အခုတော့ လိုးနေကြပြီလား”
ဟု ပြောလိုက်လျှင် မေမေဘာပြန်ပြောလေမည်နည်း။ ပွဲပျက်သွားသည်နှင့် ကြွေလည်း သိပ်တော့ လွယ်မည်မထင်။ စောက်ပတ်အနံ့ရနေသော ကိုဒီပါကလည်း ရှက်ရမ်း မရမ်းပဲမနေ တစ်စုံတစ်ရာတော့ တုန့်ပြန်လာနိုင်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးသာမက စအိုဝပါ အားရပါးရကြီး လျှာဖြင့် ယက်ပေးနေသော ကိုဒီပါ အနေဖြင့် ယခုအချိန် ဘေးလူမိလို့ကတော့ ကျိန်းသေ ရှက်ရမ်း ရမ်းပေလိမ့်မည်။
ခက်သည်က သူတို့ဟာက ဧည့်ခန်းမှာ ဖြစ်နေကြခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ တစ်အိမ်လုံး ဆိတ်ငြိမ်နေသည်။ ဆိုဖာ ကျောမှီအဖုံး အပြာနုရောင် အစွပ်ကလေးများမှာ မေမေ့လက်ထဲ၌ လုံးကြေနေရှာသည်။ ကြွေ့မေမေခမျာ ကျော့ကွင်းမိသော တောကြောင်မကြီးနှယ် တဝူးဝူး တရှဲရှဲဖြင့် မြင်ကရာ ကုတ်ခြစ် ဆုပ်နယ်နေရှာသည်ကို တွေ့ရသည်။
ကြွေရပ်နေရာ ဧည့်ခန်းအဝနှင့် မျဉ်းဖျောင့်ကျရာတွင် အလှတင် စင်လေးတစ်စင်ရှိသည်။ ကြွေ့မေမေကို ကိုဒီပါက ထိုစင်နှင့် မနီးမဝေး ကြမ်းပြင်၌ လိုးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဝင်နေသော ကိုဒီပါ၏ လျှာကြီးကို အဝေးမှ အသဲတယားယားမြင်နေရ၏။
“ ပြွတ်.. စွိ.. ပလပ်.. ပလပ်”
“ အင်း..ဟင်း.. ဟင်း ဟင်း.. အ.. အား”
ကိုဒီပါ လုပ်နေကျ အလုပ်တစ်ခုကို သမရိုးကျ လုပ်နေသလိုပင် ကျွမ်းကျင်စွာ ဘာဂျာမှုတ်လျက် ရှိနေလေသည်။ ကြွေ့မေမေမှာ ဘာဂျာ ဒီပါ၏ အမှုတ်ကျွမ်းကျင်မှု၌ တသိမ့်သိမ့် မျောပါကာ လောကကြီးကို လုံး၀ လျစ်လျှူရှုလျက် ဖင်ကြီးကို ကုန်းပေးနေ၏။ ကြွေ့ရင်မှာ ရှက်ဒေါသနှင့် ရောထွေးယှက်တင်သော ခံစားမှုရသ အသစ်တစ်ရပ်သည် တိုးလာမိရပြန်သည်။ ကြွေ့စောက်ဖုတ်ကိုသာ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်က ထိုသို့ လျက်ပေးလျှင်..။
ကြွေ ယားတတ်သည်။ အူတက်အောင်ပဲ ရယ်မိလေမည်လား ကြွေမသိ။ ရဲဇော်နှင့် မလေးတို့တုန်းကလိုပင် ရင်တွေ တုန်ရီမောဟိုက်ခါ ဟိုနေရာမှ ယား ယားလာပြီး တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ခပ်နာနာလေး ထိုးဆွကလိချင်စိတ်က ပြင်းပြင်းပြပြလေး ပေါ်လာနေသည်။ ခပ်လုံးလုံး နှာသီးဖျားလေး ထိပ်မှ ချွေးဥလေးမှာ မွှေးညင်းပေါက်လေးများမှ စို့ထွက်လာပြန်သည်။ ရေးရေးဖျဖျလေး နှုတ်ခမ်းမွှေး နုနုလေးများကြားမှ စီရရီ ထွက်လာသော ချွေးဥများကိုလည်း ကြွေသုတ်၏။
“ တော်တော့ကွယ် လုပ်တော့ မမ.. ခံချင်နေပြီ.. အဟင့်.. ဟင့် သူ သိပ်အယက်သန်တာပဲ ဟင့်”
ကြွေ့မေမေမှ ဟုတ်ပါလေစဟု ကြွေသံသယ ဖြစ်ရ၏။ အညုအချွဲလေးများ ဆယ်ကျော်သက်မလေး တစ်ယောက်အလား နုရွသည်။ ပင်ကိုယ်အသံသည် လေးနက်ပြတ်သားသော အသံသည် စပါးရွက်လေးများ လေတိုးသံနှယ် တီးတိုးရှတစွာ ပေါ်ထွက်နေသည်။ ကြွေသိပြီ။ ကာမစပ်ယှက်ချိန်၌ လူသည် ပကတိ မူလရုပ်အသံများ မယုံနိုင်အောင် ပြောင်းလဲသွားတတ်သည် ဆိုသော သီအိုရီ။
“ မမဟာကြီးက ဟဲဗီးကြီးပဲနော် ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း..”
“ အို.. ကိုဒီပါကလည်း ကလေးကလား.. လုပ်မှာသာ လုပ်စမ်းပါ”
“ လုပ်မှာပါ.. မမရယ်… ဟဲဟဲ.. ဟဲ .. လုပ်ချင်လွန်းလို့ ယက်ပေးနေတာပေါ့.. ဒါပေမယ့် ကျနော့်ဟာကြီးက မတောင်သေးဘူး မမရဲ့.. မမအလှည့် ကျန်သေးတယ်လေ”
ကိုဒီပါ ပုဆိုးကို ချွတ်ပုံလိုက်သဖြင့် ကြီးမားထောင်ထနေသော လိင်တံကြီးမှာ ကြောင်လျာသီးနှယ် တွဲလောင်းကြီး ခါရမ်းပြီး ထွက်ပေါ်လာလေသည်။
“ ဟင့်.. အင်”
ကြွေ့မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရေနွေးဖြင့် ပက်ဖြန်းခံလိုက်ရသလို ရှိန်းကနဲ ပူထူသွားသည်။ ကြည့်စမ်းပါဦး.. မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းမယ့် တန်ဆာကြီးမှာ ကြွေမြင်ရုံဖြင့်ပင် ကြက်သီးဖုလေးများ ထကြွအောင် ကြီးမားတုတ်ခိုင်လွန်းလှပေသည်။ ထိပ်ကြီးက အရည်ကြည်များဖြင့် ရွှဲနေသည်။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်က နှစ်လက်မခန့် အသားလိပ်ပြီး ဒစ်ကြီးကို နက်ရှိုင်းစွာ မြင်နေရသည်။ ကြွေ့ရင်တွေ ငတ်မွတ်ဆာလောင်စွာ ခုန်ပြန်သည်။ ကြွေ့လက်လေးတစ်ဖက်က ဖင်ကြားကို နှိုက်မိနေပြန်သည်။ အို.. မေမေရယ် သမီးလည်း အလိုးခံချင်နေပြီ။ ကြွေ့မေမေသည် တဖျတ်ဖျတ် လင်းလက်နေသော စိန်လက်စွပ်ကြီး စွပ်ထားသည့် လက်ဝဲလက်ကလေးဖြင့် ကိုဒီပါဟာကြီးကို ကျကွဲတတ်သော အရာ ဖန်ထည်ပစ္စည်းတစ်ခုကို ကိုင်သည့်နှယ် ယုယမြတ်နိုးစွာ ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရှာသည်။
“ မမ မစုပ်တတ်ဘူးကွယ်.. ဂွင်းတိုက်ပေးမယ်လေ”
“ ကြာနေမှာပေါ့ မမရဲ့.. မမ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးနဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် စုပ်လိုက်တာနဲ့ အဲဒါကြီးက တောင်လာမှာ.. ဒါမှ မမကို မြန်မြန် လိုးပေးလို့ ရမှာပေါ့..”
“ ကျွတ်.. သူ့ဟာကြီးက ရွံစရာ ဟင့်..”
ပါးစပ်က မစုပ်ချင်ကြောင်း ခပ်တိုးတိုး အကြောင်းပြနေသော်လည်း နှုတ်ခမ်း ထူထူအမ်းအမ်းလေးများက တပြင်ပြင်ဖြစ်နေလေသည်။ ကိုဒီပါက ကုတင်စောင်းတွင် တင်ပလွှဲထိုင်လိုက်သည်။ မေမေက ကြမ်းပြင်သို့ဆင်း၍ ဒူးထောက်ရင်း ကိုဒီပါ ပေါင်နှစ်လုံးကြားက လိင်တန်အချောင်းကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီး ပြဲသွားသည်။ နီရဲတင်းပြောင်သော ထိပ်ကြီးက တင်းကနဲ ရဲပြီး ခရမ်းချဉ်သီးအမှည့်ကြီးအလား လှပဝင်းလက်သွားသည်။
“ ဟင်း.. ဟင်း ချစ်စရာကြီးနော်”
မေမေက ပါးလေးနှင့် ဖိကပ်ရင်း တိုးတိုးပြောသည်။ ကြွေ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်သည်။ မရပ်မနားခုန်သည်။ ရင်တစ်ခုလုံး မြည်ဟည်းသံကို ကြွေ့နားက ပြန်ကြားနေရသည်။ ပြာလွင်ရီလဲ့သော မျက်လုံးအစုံက ကိုဒီပါလိင်တံကြီး၏ ရင်ခုန်ဖွယ် တုတ်ခိုင်ရှည်လျားမှုကို မက်မောစွာ ကြည့်နေမိသည်။ ကြွှေ့အသိ ကြွေ့စိတ်များ အာရုံတစ်ခုတည်း၌သာ သိသိသာသာကြီး စူးစိုက်မိလာသည်။
“ မြန်မြန်စုပ်ပေးပါ... မမရယ်..”
“ အင်းပါ.. နေပါဦး.. တစ်ခါမှ မစုပ်ဖူးသေးတော့ အရှိန်ယူနေရသေးတယ်.. သိရဲ့လား ဟွန်း..”
မေမေက ဆေးခါးကြီးသောက်ရမည့် ကလေးမျက်နှာလေးနှယ် ရှုံ့မဲ့ခါ ပြောရှာသည်။ ပြီးမှ နီရဲပြဲလန်နေသော လီးထိပ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် အသာအယာ စုပ်ယူပြီး လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် ထိုးကလိလိုက်သည်။
“ အ.. ဟ.. မမရယ် ဟင်းဟင်းဟင်း ရှူး.. အ”
ဆိုဖာကို နောက်ပြန်ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က လှစ်ကနဲ မေမေ့ခေါင်းကို ညှက်ကိုင်လိုက်၏။ မေမေ့ဇက်ပိုးကို အုပ်ဆွဲပြီး ဆတ်ကနဲ ဆောင့်လိုက်၏။
“ ပြွတ်.. အွန်း.. ဟွန်း”
မေမေ့ ပါးစပ်ထဲသို့ လီးချောင်းတုတ်တုတ်ကြီး လျောကနဲ အဆုံးနီးပါး ဝင်သွားသည်။ မေမေ့လည်ချောင်းမှ ကန်ထွက်လာသော လေအံသံက နှာခေါင်းမှ ထွက်လာသည်။ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းရင်း ကြွေ့မေမေက နှုတ်ခမ်းနီနီလေးဖြင့် ကိုဒီပါလီးကို မှိန်းပြီး စုပ်နေလိုက်သည်။ ကိုဒီပါ၏ မဲနက်ကောက်ကွေးနေသော လမွှေးအုံကြီးက ကြွေ့မေမေ၏ နှာဝနှင့် ဖိကပ်ထိတွေ့ကြသည်။
ယင်းသို့ အမွှေးများနှင့် နှာခေါင်း ဖိဖိပွတ်မိကြသည်ကိုလည်း မေမေက နှစ်သက်ပုံရသလို ကိုဒီပါကလည်း ကျေနပ်ကြည်နူးနေဟန် ရှိသည်။ ကြွေ့မေမေ၏ ရမက်ထန်သော မျက်လုံးလေးများက တဖန်ပြန်ပွင့်လာပြီး လမွှေးများကို လက်ကလေး တစ်ဖက်ဖြင့် လိပ်တင်ပြီး ဖွနယ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ခေါင်းကို ဆွဲကြွလိုက်သောကြောင့် တံတွေးများနှင့် စိုစွတ်ပြောင်လက်နေသော လီးချောင်းကြီးမှာ ယခုအခါ ကြောက်ခမန်းလိလိ တင်းထောင် ဝင်းပြောင်နေ၏။
“ ရှူး.. အ.. အ.. ပါးစပ်ထဲမှာ လျှာနဲ့ကလိနေတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ မမရယ်”
ကိုဒီပါ ဒူးနှစ်လုံးက စိလိုက်ကားလိုက်နှင့် အပြင်းအထန် စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံ ရသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် ချထားသော ခြေနှစ်ဖက်က ကြွလာလိုက် ခြေဖျားလေး ထောက်သွားလိုက် ပြန်ကျလိုက်ဖြင့် ဂနာမငြိမ်။
“ ပြွတ်.. စွတ်.. ပြွတ်.. ပလပ်”
ကိုဒီပါ ကြွေ့မေမေ၏ ဆံပင်မှောင်မှောင်ထဲသို့ လက်ချောင်းများ ထိုးသွင်းကာ ခပ်မြန်မြန်ဆွဲဆောင့်သည်။ လီးကြီးက ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်ချီထွက်ချီဖြင့် လိုးသည်။ မေမေ့လက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥကြီးကို ဆုပ်နယ်၏။ လေးငါးဆယ်ချက်မျှ ဆောင့်လိုက်သောအခါ မေမေ့ပါးစပ်အတွင်းသို့ ဖြူဖွေးသော အနှစ်အခဲများနှင့် သုက်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်။
မေမေက လီးကြီးကို ပါးစပ်မှ ချွတ်လိုက်သည်။ လီးထိပ် အပေါက်လေးထဲမှ စို့ကနဲ စို့ကနဲ အခဲလိုက် ပြန်ထွက်လာသော ယုယုယယ မြိန်ယှက်စွာ လျှာလေးဖြင့် သိမ်းယူ၍ ယက်လိုက်သည်။ ထာဝစဉ်ရွှန်းစိုနေသော နှုတ်ခမ်းလေးဝယ် သုက်ရည် ဖွေးဖွေးများ ကပ်ညိသည်။ သွယ်လျသော လက်ကလေး တစ်ဖက်က ကြီးမားလှသော လီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်သေးသည်။ ကြွေ့ဖေဖေရှိစဉ်က မေမေသည် ဤကဲ့သို့ ယုယချင်မှ ယုယမည်ဖြစ်သော်လည်း ကိုဒီပါအပေါ်၌ ပြုစုယုယနေပုံမှာ ကမ်းကုန်နေပြီဟု ကြွေထင်သည်။
“ အားနာလိုက်တာ မမရယ် ပေကုန်ပြီ”
“ ရပါတယ် ဟင်းဟင်းဟင်း”
မေမေ့မျက်နှာကို ကြွေ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ မြင်မိ၏။ မေမေသည်အပျိုရိုင်းမလေးနှယ် သွက်လက်နေသည်။ ကိုဒီပါပေါင်ပေါ်သို့ တက်ထိုင်လိုက်သည်။ ထမီကို ခြေမှ ချွတ်ချလိုက်သဖြင့် မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးက ကိုဒီပါ၏ လီးကြီးမှာ ငေါထွက်လာသည်။ မေမေက ပေါင်ကြားထဲမှာ တောင်နေသော လီးကြီးပြဲပြဲကို ရဲရဲတင်းတင်းငုံ့ကြည့်ကာ နေပြန်၏။ မေမေ့အပြုအမူများသည် ကြွေ့ရင်ကို အပြင်းအထန် လှုပ်ရှားစေရုံမျှမက တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးသည့်နှယ် တုန်ခါခြောက်ခြားစေနေသည်။
“ မမရယ်.. ဘော်လီချွှတ်လိုက်ဗျာ”
“ ဟေ့အေးကွယ်.. စောက်ဖုတ်ကို လိုးရရင် ”
မေမေက စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ လီးချောင်းကို ညှပ်ထားပြီးမှ ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွှတ်ပေးသည်။ မေမေ့နို့ကြီးများသည် ကြီးမားသော ကျွဲကောသီးကြီးများနှယ် တင်းပြောင်နေသည်။ ဝင်းလက်ဖွေးဥသော နို့ကြီးများထိပ်မှ ပတ္တမြားကျောက်နီလေးအလား နို့သီးခေါင်းလေးများ တင်းထောင်နေသည်။ ကိုဒီပါက မေမေ့ချိုင်းအောက်မှ လက်လျှိုသွင်း၍ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အိကနဲ အိကနဲ စုံကိုင်ပြီး နယ်၏။ မေမေက လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်မြှောက်ပြီး ကိုဒီပါလည်ပင်းကို လှမ်းဖက်ထားကာ တအင်းအင်းခံစားနေ၏။
“ အင်း.. ဟင်းဟင်း”
မေမေ့တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးက ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ခါ ရမ်းနေရာ စောက်ပတ်နှစ်ခုကြားတွင် ညပ်နေသော လီးကြီးကပါ ယမ်းခါနေ၏။ ကြွေ့မေမေသည် စောက်ပတ် အညှစ်သန်ပုံရသည်။ လီးကြီးကို ခါးလည်မှ ဖြတ်ကိုင်ထားပုံမှာ ခိုင်မြဲလှသည်။
“ အ.. ဟင့်.. ဟင့် နို့ပဲကိုင်နေတော့မှားလာကွယ်”
“ လိုးလည်း လိုးပေးဦးမှာ မမရဲ့ ဟဲဟဲဟဲ”
အဆုပ်အနယ် အကိုင်အတွယ်ကျွမ်းကျင်လှသော ကိုဒီပါ အပွတ်အသပ်များကြားဝယ် မေမေသည် မလူးသာ မလွန့်သာ ဖြစ်နေပုံရသည်။
“ လိုးပါတော့ မောင်ရယ် နော်…”
“ ဒီတစ်ချီ လိုးပြီးရင် ထပ်ကုန်းပေးဦးနော် မမ”
“ အင်းပါ အင်းအင်း”
အခုအချိန်မှာ ကိုဒီပါ စေရာ မေမေလိုက်လုပ်လိမ့်မည်ဟု ကြွေသိနေသည်။ ကိုဒီပါက မေမေ့ဖင်ကို အသာကြွပြီး စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကြီးကို တေ့သွင်းပေးလိုက်သည်။ မေမေက ငုံ့ကြည့်ရင်း ကိုဒီပါ ဆီးခုံပေါ်မှ ဖင်ကြီးကို အသာအယာ ကြွပေးပြီးမှ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ ဗြစ်..ဘွတ် ”
“ အ.. ကျွတ်ကျွတ် ပြည့်အင့်သွားတာပဲကွယ်”
“ နာလို့လား မမ”
“ ဟင့်အင်း နာဘူး ကြပ်တာ ဟား..”
မေမေက ကြပ်တာဟု လေသံနှင့်ပြောရင်း မျက်နှာကို မော့ထားရင်း ဖင်ကြီးကို မုန့်ကြိတ်ဆုံနှယ် လှည့်ဝိုက်ပြီး ကိုဒီပါ့လီးကြီးကို နှဲ့ပေးနေလိုက်လေသည်။ ဒီမှာ ကြွေ့အတွက် သင်ခန်းစာ အသစ်တစ်ပုဒ် ထပ်ရပြန်လေသည်။ မိန်းမတို့သည် နှဲ့သွင်း လှည့်ပတ် ချော့လိုး ခပ်ရိုးရိုး နှစ်သက်တတ်ကြသည် ဆိုသော အမှတ်(၂) သီအိုရီ။
“ အား အား စောက်ခေါင်းထဲမှာ တင်းကြပ်နေတာပဲ ”
“ မောင့်ဟာကြီးက သိပ်ကြီးလို့လား မမရယ် ”
“ အို.. မကြီးပဲ နေမလား သူ့ဟာကြီးက အပျိုသာဆိုရင် စုတ်ပြတ်ကုန်မှာ သိရဲ့လား”
သိရဲ့လားဟူသော စကားအဆုံးတွင် မေမေသည် ကိုဒီပါ့ကို ရွှတ်ကနဲ သမင်လည်ပြန် နမ်းပြန်၏။ ကိုဒီပါက နောက်ပြန်လှည့်လာသော မေမေ့မျက်နှာလေးကို ဖမ်းယူပြီး ဖူးဖူးစိုစို နှုတ်ခမ်းလေးကို ပါးစပ်ချင်းတေ့ကာ စုပ်ယူလိုက်သည်။ မေမေခန္ဓာကိုယ်လေး ကြွတက်သွားသည်။ လီးကြီးအပေါ် ထိုင်ထားသော ဖင်ကြီးကပါ မြောက်တက်သွားသဖြင့် အရည်ရွှဲနေသော လီးကြီးမှာ တစ်ဝက်ခန့်အထိ ကျွတ်ထွက်လာသည်။
မေမေ့ဖင်အောက်မှ ထိုင်ပေးထားသော ကိုဒီပါက မသိမသာလေး ဆတ်တင်ပေးလိုက်ရာ လီးကြီးမှာ စောက်ပတ်အတွင်းသို့ ဇွပ်ကနဲ အဆုံးဝင်သွားပြန်သည်။
“ အီး.. အ”
မေမေ့တစ်ကိုယ်လုံး သွက်သွက်ခါ ရမ်းသွားရှာသည်။ ဗိုက်သားဖြူဖြူလေးကိုလည်း နာကျင်စွာ ပွတ်သပ်နေသည်။ စောက်မွှေးအုံလေးများကို တရွရွ ပွတ်သပ်နေရင်း ကိုဒီပါ၏ လီးဒဏ်ကို အံတင်းခံနေရရှာသည်။ ဆိုဖာတစ်လုံးထဲတွင် နှစ်ယောက်ထပ်ထိုင်ထားသဖြင့် ချိုင့်ခွက်ဝင်နေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ နက်နက်နဲနဲကြီး ဝင်နေသော လီးကြီးကို စွပ်ထားရင်း စောက်ပတ်ကို နှဲ့ဝိုက်ပေးနေသော ကြွေ့မေမေသည် အလွန်အရသာ တွေ့နေပုံ ရသည်။ လိင်တံကြီး အရင်းပိုင်းနှင့် ဂွေးစိကြီးက အုံကြွ လှုပ်ရွနေပုံမှာ အသဲယားစရာ ကောင်း၏။ တသီးတခြားလိုဖြစ်နေသော ဂွေးစိအပြွတ်လိုက်ကြီးကို မေမေက လက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တိုင်း ကိုဒီပါ လောကကြီးကို မေ့သွားသော မျက်နှာဖြင့် အကနဲ ထထအော်လေ့ရှိသည်။
“ ကောင်းလိုက်တာ.. မမရယ် ဒီအတိုင်းသာ မမ အပေးကောင်းနေရင်တော့ မောင်တော့ မမကို အသဲစွဲနေမှာပဲ”
“ ဟင့်.. သွားပါ လိုးနေတုန်းပြောတဲ့စကားနဲ့ မူးနေတုန်း ပြောတဲ့စကား အတည်ယူလို့ မရဘူးတဲ့ သိရဲ့လား”
ကိုဒီပါနှင့်မေမေ အကြီးအကျယ် ဇိမ်တွေ့နေစဉ် အပျိုရိုင်းမလေး ကြွေ့မှာမူ ပူလောင်ပြင်းပြသော ဝေဒနာကို အကြီးအကျယ် ခံစားနေရသည်။ သူတို့၏ နှုတ်ထွက်စကားများကို ကြွေ့နား စိမ်းစိမ်းလေးက ရှက်သွေးပြင်းပြင်းထကာ ကြားနေရသဖြင့် နားစည်မှ ပြန့်ဝင်လာသော စကားသံများသည် ကြွေ့ရင်ကို မခံစားဖူးသော ဆာလောင်ပြင်းပြခြင်း ကာမငတ်မွတ်မှု ဝေဒနာကို ပေးနေသည်။
ဖင်ကြီးကြွကာ ဆောင့်လိုးနေသော ကြွေ့မေမေ၏ မျက်နှာလှလှလေးသည် အလိုးခံရခြင်းထက် လိုးနေခြင်းကို ပိုမိုနှစ်သက်ကြောင်းလဲ ပီတိလွှမ်းသော မျက်နှာလေးက ဖော်ပြနေသည်။ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြင့် ထောင်ပေးထားသော လီးကြီးမှာ တုတ်ခိုင်ကြီးမားလွန်းရကား ထိုင်ချလိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီး ပြဲကားနီရဲသွားသည်ကို ရှေ့တည့်တည့်မှ ကြည့်နေသော ကြွေက ထင်ရှားစွာ မြင်နေရသည်။
ယင်းသို့ နက်နက်နဲနဲ ထိုင်ချပစ်လိုက်၍ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အဆုံးထိ ဖိကပ်ဝင်သွားတိုင်း ကြွေ့ရင်မှာ အင့်ကနဲ အောင့်သလိုလိုကြီးလည်း ခံစားနေရရှာသည်။ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးပြီး ကော့လန်တွန့်လိမ်နေသော ကြွေ့မေမေ၏ နို့အစုံသည် ကိုဒီပါအား ယူကိုင်ဆွဲထားရာ မကြာမီပင် ကြွေ့မေမေ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲမှ စောက်ရေများ ဒလဟောကြီး သွန်ကျလာလေတော့သည်။
“ အ.. အင့်.. အင့်.. အင့်.”
“ ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်”
“ ဆောင့် အားရပါးရဆောင့် မမ အား အား”
“ မမလဲ ပြီးပြီ မောင် အင်း အင်း အား”
တရှူးရှူးတရှဲရှဲ အားရပါးရ နွှဲလိုက်ကြသော လိုးပွဲ နိဂုံးပိုင်းသည် ကြွေ့အတွက် ရင်လေးလှိုက်ဖို မောဟိုက်ချိန်ပင် မရလိုက်ပဲ အသက်ရှုရန် မေ့နေလောက်အောင် ကြမ်းတမ်းလွန်းလှပေတော့သည်။ ကိုဒီပါက ကြွေ့မေမေ ၏ ခါးသေးသေးလေးကို နောက်မှ စုံကိုင်၍ မောင်းထောင်းသလို ဆောင့်ချလိုက်ပြီး အင်းကနဲ တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားလိုက်လေ တော့သည်။
ငြိမ်သွား၏။ အရာရာသည် အပ်ကျသံပင် ကြားရမလောက် တိတ်ဆိတ်သွားတော့သည်။
..................................................................................................................
“ ကြွေ မနေ့က ချောင်းကြည့်နေတယ် မဟုတ်လား”
“ ဘာ..”
“ ဘာကို ချောင်းကြည့်ရမှာလဲ သွားစမ်းပါ..”
ကိုဒီပါ ရယ်သည်။ ခပ်ညှင်းညှင်းလေ ဟန်လုပ်ရယ်သံက ခြိမ်းခြောက်သံမျိုး တူနေသဖြင့် ကြွေ့ရင်မှာ ထိတ်ကနဲ တုန်သွားသည်။ မနေ့က ချောင်းကြည့်တာ သူသိတယ်လား ကြွေဘယ်လို မျက်နှာ ထားရမှန်း မသိ။ ကိုဒီပါ စီးကရက်ဘူးကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ဟန်ပါပါထုတ်ယူကာ ပါးစပ်တွင် တေ့လိုက်ပြီး
“ ကြွေချောင်းနေတာ ကိုယ်သိတယ်”
“ ရှင်..”
နှုတ်ခမ်းကြားက စီးကရက် ထောင်မတ်လိုက် လဲကျလိုက် ခါရမ်းလိုက်နှင့် စကားပြောတိုင်း လှုပ်ရှားသွားသည့် နည်းတူ ကြွေ့ရင်မှာလည်း ကသောင်းကနင်း ဖြစ်ကုန်ရသည်။ ကိုဒီပါမျက်နှာကို မကြည့်ရဲ။ လှစ်ကနဲ ထွက်ပြေးရန် လှည့်လိုက်သည်။
“ နေပါဦး ကြွေရယ်..”
“ အို.. လွှတ်ပါ”
ကိုဒီပါ လက်မြန်သည်။ ကြွေ့ကို ဆွဲလိုက်နိုင်သည်။ ရင်ချင်းအပ် ဆွဲလှည့်လိုက်ခြင်းကြောင့် ကြွေမူးကနဲ ချာလည်ရမ်းကာ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်။
“ ကြွေ.. မခံချင်ဘူးလား ဟင်”
“ အို..”
“ ကြွေ့ကို ကိုယ်သိပ်လိုးချင်နေတယ် ကလေးရယ်”
“ အာ.. ဟာ.. ကျွတ်..”
ကြွေ့မျက်နှာလေး အပူဟပ်ခံလိုက်ရသည့်နှယ် ပူကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရင်ချင်းအပ် ဆွဲယူ ဖိကပ်ထားခြင်းကြောင့် ကြွေ့နို့လေး နှစ်လုံးက ကိုဒီပါ ရင်ဘတ်ကို နွေးနွေးအိအိလေး ဖိကပ်နေမိသည်။ ကြွေ၏ မခိုင့်တခိုင် နုန်းယိုင်ယိုင် လက်ကလေးများ နှစ်ဖက်က ကိုဒီပါ၏ ရင်ဘတ် အကျယ်ကြီးကို တွန်းထောက်ထားရှာသည်။ ကိုဒီပါ၏ မျက်နှာက ကြွေ့မျက်နှာ နုနုလေးနားသို့ ပြင်းပြသော အသက်ရှူသံနှင့်အတူ နီးကပ်လာနေသည်။ ကြွေသည် စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ ယားယံခြင်း ဝေဒနာကို ခံစားလာရ၏။ အိမ်မှာ ကိုဒီပါနှင့် ကြွေသာ ရှိပါသည်။ ယခုနေ ကိုဒီပါ၏ အလိုးကို ခံလိုက်ရလျှင်..။
မနေ့က စိမ်ပြေနပြေ လိုးခဲ့သော ကိုဒီပါ လီးကြီးက ဒီနေ့ ကြွေ့စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လိုးရန် တာဆူလာနေပြီ။ ကြွေက မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် ပြူးကြောင်ကြောင် ငေးနေဆဲ ကိုဒီပါ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ မီးမညှိရသေးသော စီးကရက်ကို ထွေးပစ်လိုက်ခါ ကြွေ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ရန် ပါးစပ်ချင်းတေ့လိုက်သည်။ ကြွေ့မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းသွား၏။
ရင်ခုန်နှုန်းသည် ပင်နယံတပ် စက်တစ်လုံး၏ အမြင့်ဆုံးအရှိန်အထိ ခုတ်မောင်းနေသံနှယ် ပြင်းထန် မြန်ဆန်သွားသည်။ စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။ စိတ်လျှော့လိုက်သည်နှင့် ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းက ဟကနဲ ကားပေးလိုက်မိ၏။
“ မမတို့ ပြန်လာပြီ”
ကြွေသည် အိပ်ယာမှ နိုးသူလို ကယောင်ကတမ်း အိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုဒီပါ၏ မချင့်မရဲ သက်ပြင်းရှိုက်သံကြီးက ကြွေ့နောက်ဝယ် တုန်ခါလှိုက်လှဲစွာ ကျန်ရစ်လေတော့သည်။
..................................................
“ မလေးရေ.. ဆပ်ပြာခွက် ယူခဲ့ပါဦး”
ငရဲက ရေချိုးခန်းထဲမှ လှမ်းအော်နေသည်။ မီးဖိုဆောင်ထဲမှ မလေးက ဟင်းအိုးတန်းလန်းနှင့် လက်မအား။
“ ကြွေ.. သွားပို့လိုက်စမ်းဟယ် ဒီမှာ မအားလို့”
“ တောက်.. မမယောကျ်ားက ဒေါင့်မကျိုးဘူး ရေချိုးခန်းထဲ ဆပ်ပြာကုန်နေလဲ အစကတည်းက ယူသွားပါလားလို့..”
ကြွေက ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို နံရံတွင် ချိတ်လိုက်ပြီး မကျေမနပ် ရေရွတ်ခါ ဆပ်ပြာဗူးကို ကိုင်လျက် ရေချိုးခန်းထဲသို့ လာခဲ့သည်။
“ ဟင်”
ငရဲက တံခါးကို ကျောပေးထားကာ သူ့လီးကြီးကို ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြင့် ဖွေးဖွေးလှုပ်အောင် ဂွင်းတိုက်ရင်း ဆေးကြောနေသည်။ ကြွေ ရှေ့မတိုးသာ နောက်မဆုတ်သာ ဖြစ်သွားသည်။
“ ဟင်.. ကြွေ.. ဟာ.. ဒုက္ခပါပဲ နင့်အမရော”
ရဲဇော် ရုတ်တရက် အလှည့်လိုက်တွင် ကြွေ့ကို မြင်လိုက်သည်။ ကြွေ ကျောက်ရုပ်လေးလို ရပ်နေသည်။ ရွှန်းစိုဝင်းလက်သော မျက်ဝန်းအစုံက ရဲဇော်၏ လီးပြဲပြဲကြီးကို အာသာငမ်းငမ်း ငေးကြည့်နေရှာသည်။ ရဲဇော်မှာ ရုတ်တရက် လီးတန်းလန်းနှင့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိအောင် ကြောင်အမ်းအမ်းကြီး ဖြစ်နေမိသည်။ ကြွေ့မျက်လုံးများ၏ တောင့်တမှု အာသာဆန္ဒများ အရိပ်အယောင်ကို ရဲဇော်သိလိုက်သည်။
“ ကြွေ ဘာလာလုပ်တာလဲ”
“ ဆပ်ပြာခွက်ဆို မမမှ မအားတာ”
“ ကိုယ်က ရေချိုးခန်းထဲကို မလေးလာအောင် တမင်ပြောလိုက်တာ ဆပ်ပြာရှိပါတယ်”
“ အိုး.. မမက ရေချိုးခန်းထဲကို ဘာလာလုပ်ရမှာလဲ”
“ ကိုယ်.. ရေချိုးရင်း စိတ်တွေထလာလို့ပါ ကိုယ်တို့ ရေချိုးရင်း လိုးကြတယ်”
“ အို..”
ကြွေ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားသည်။ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်သော ငရဲ၏ လက်တစ်စုံ ကြွေ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ ငရဲရင်ခွင် အတွင်းသို့ အိကျသွားခဲ့ရလေသည်။ ခယ်မလေး၏ ကိုယ်သင်းနံ့ကို ငရဲ တရှိုက်မက်မက် လျှောက်နမ်းလိုက်သည်။ လည်ဂုပ်သား ပါး နှဖူး လက်မောင်း နို့။ ရင်ခွင်အတွင်း ခေါင်းထိုးကာ နို့နှစ်လုံးကို ဖိကြိတ်ပွတ်နယ်နေသော ငရဲ၏ခေါင်းကို ကြွေတွန်းထားမိ၏။ ကြွေ့လက်အစုံကို ငရဲက ဖယ်ထုတ်ပြီး မျက်နှာချင်းအပ် ရင်ချင်း ထပ်လိုက်ချိန်တွင် မာတင်းနေသော ငရဲ၏ လီးတံကြီးက ကြွေ့ဆီးခုံကို ထောက်လိုက်လေတော့သည်။ ကြွေ ဓါတ်လိုက်ခံရသူလို ဆတ်ကနဲ တုံကျင်သွား၏။ ကြွေ့ထမီ အထက်ဆင့်စလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲဖြုတ်နေသော ငရဲ၏လက်များကို ကြွေက ကြောက်လန့်တကြား ဆုပ်ကိုင်ထားမိ၏။
“ ခဏလေးပါ ကြွေရယ် နော်”
“ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း လွှတ်ပါ ငရဲရယ် မကောင်းပါဘူး မမ မီးဖိုထဲမှာ ရှိတယ်”
ကြွေ့အသံတွေ ဗရမ်းဗတာ တုန်ခါနေသည်။ ကြွေ ဆောက်တည်ရာမရ ပူလောင်ပြင်းထန်သော ကာမမီးတောက်ကြီးက ခဲအိုနှင့် ခယ်မဟူသော အသိကို တင်္ဒဂလေး ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။
“ ချစ်တယ် ကြွေရယ် ”
ငရဲ မပြောသင့်တော့သော စကားစုကို နင့်နင့်နဲနဲကြီး ပြောချလိုက်သဖြင့် ကြွေ ရှိုက်ငိုမိပြန်သည်။
“ ကြွေက အခုမှ ပိုတောင့်လာတယ် နို့ကြီးတွေလည်း ကြီးလာတယ်.. ကိုယ် ကြွေ့ကို အရမ်းလိုးချင်တာပဲ ”
ငရဲ ကြွေ့နားဝတွင်ကပ်၍ တတွတ်တွတ်နှင့် တီးတိုးစကားများ ပြောနေရင်း လက်များက ကြွေ့စောက်ပတ်လေးကို တရွရွ နှိုက်နေလေသည်။ ကြွေယားလာသည်။ စိတ်တွေ ထကြွလာသည်။ ဘာပဲပြောပြော မမနှင့် ပက်ပင်းတိုးစေဦးတော့ ကြွေ အလိုးခံချင်လာသည်။ ငရဲလည်ပင်းနှစ်ဖက်ကို ယှက်သိုင်း ဆွဲခိုထားလိုက်သည်။ ငရဲက ခံတပ်အပျက်ကြီးတစ်ခု အတွင်းသို့ စစ်သည်အင်အား အပြည့်နှင့် တပ်မကြီးကို ဦးဆောင်ကာ ဝင်လာသော တိုက်စစ်မှူးနှယ် ကြွေ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အတားအဆီးမဲ့ ကျူးကျော် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“ ကြွေရေ သမီး ကြွေ”
“ ရေချိုးခန်းထဲမှာ မေမေ”
ကြွေနှင့်ငရဲတို့ ပြိုင်တူတွန်းကန်ကာ လူချင်းခွာလိုက်ကြသည်။ ငရဲက ပုဆိုးကို ကမန်းကတမ်းဝတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်ခွာကာ မလေးနှင့် သူ၏ အိပ်ခန်းသို့ အရောက်ပြေးလေတော့သည်။ ကြွေက စဉ်းစားချိန်မရ အင်္ကျီလုံချည်များကို ချွတ်ခါ ရေပန်းအောက်သို့ ဝင်ပြီး ရေချိုးနေလိုက်ရလေသည်။
ကြွေ့မေမေက ရေချိုးခန်း၀ ရောက်လာသည်။ လက်ထဲမှာ ကြီးမားသော စက္ကူအိတ်ကြီး တစ်လုံးကို ကိုင်ထားသည်။
“ မောင်ဒီပါက သမီးအတွက် အဝတ်အစားတွေ ဝယ်ပေးလိုက်တာသမီး မေမေ ဒီပေါ်တင်ထားခဲ့မယ်နော် ရေချိုးပြီး ဝတ်ကြည့်ပေါ့”
“ ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”
ကြွေ့မေမေက ကြွေ့ကိုယ်လုံး တစ်တစ်ရစ်ရစ်လေးကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ကျေနပ်စွာပြုံးရင်း ထွက်ခွာသွားလေသည်။ကြွေ့ရင်တွင်မှာမူ တစ်ညနေလုံး ချက်ပြုတ်ထားသော အမဲသားနှပ်အိုးကြီး ခွေးစားသွားသလို မကျေမနပ် ဖြစ်နေပေတော့သည်။
...........................................................................................................................
ဒီဇာတ်လမ်း ရဲ ့ အဆက် »»»»»»»»»»»»»
ရှင်ငရဲကြီးလိမ့်မယ်
ရေးသားသူ - ပေါက်ကျော်မ
ကျေနပ်စရာ မရှိ။
ဖြစ်ခဲ့သမျှ ဟာတွေ အားလုံး ခြုံကြည့်လျှင် တို့လို့တန်းလန်း တွေချည်းမို့… ကြွေ့မှာ ရူးမတတ် ခံစားနေရ၏။ကိုဒီပါ၏ အပွတ်အသပ် အဆုတ်အနယ်..။ ရဲဇော် ဟုခေါ်သော ကြွေ့ခဲအို… ငရဲ၏ ကြမ်းတမ်းမွတ်သိပ်သော အနမ်းဆိုးလေးများ..။
ဟိုမှာဘက် ရှိသော ကာမပန်းတိုင်ဆီသို့ ဘယ်သူကမှ အရောက်ပို့ပေးနိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိကြ။ ကြွေ့ခမျာ (--) နှစ်အရွယ် သွေးသားဆူဖြိုးစမို့ ခံလိုက်ရသည့်ဖြစ်ခြင်း..၊ ထုတ်ဖော်ပြောရန်ပင် ရှက်စရာ..။
အိပ်ရာထဲ၌ မိမိစောက်ပတ်လေးကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုးမွှေပွတ်သပ်ရင်း အာသာဖြေနေခဲ့ရ၏။ ကိုဒီပါနှင့် ကြွေ့မေမေတို့၏ လိုးပွဲအဆန်း..၊ ကြွေ့မမ မလေးနှင့် သူ့ယောက်ျား ရဲဇော်တို့၏ ကာလရှည်ကြာသော ရေရှည်လိုးပွဲ… ၊ ပုံစံအမျိုးမျိုး .. ကြွေ မမြင်ချင်မှအဆုံး..။
ဒါတွေ ..ဒါတွေက ကြွေ့ကို လှုံ့ဆော်နှိုးဆွခဲ့ကြသည်။ ပြီးတော့ ကိုဒီပါ နှင့် ရဲဇော်တို့၏ အထမမြောက်သော အပြုအမူတွေကလည်း ပို၍ ဆိုးနေပြန်ပါသည်။ကြွေ မနေနိုင်တော့..။ ကြွေ … မချုပ်တီးနိုင်တော့..။ ကြွေ့အတွက်..ဖြေပြေရာလည်း ကြွေ့ဝန်းကျင်မှာ ရှာမတွေ့နိုင်ပြီ..။
မြူနှင်းတို့ လွင့်ပျယ်စ နံနက်ဦးသည် .. အပျိုဖော်ဝင်စ ခလေးမလေးနှယ် သန့်စင်အေးချမ်းနေသည်။ လှပသော မိုးသောက်ရောင်နီ အသွေးသည် ကြွေ့အတွက် ခံစားမှု အနှစ်သာရ မရှိသယောင်ပင်..။ ဘဝဆိုသည်က အတွယ်အတာကင်းသော အထီးကျန်ဘဝ၌ သချာၤတွက်သလို မနှုတ်လောက် တစ်ဆယ်ချေး ဆိုတာမျိုး လုပ်လို့မရမှန်း ကြွေသိလာရပြီ..။ တစ်ဆယ့်ငါးနှစ်တာမျှသာ လူ့လောက၌ အသက်ရှင်လာရသေးသော ကြွေ့အဖို့ ကာမနှင့် အချစ်ကို သရုပ်ခွဲရန် မတတ်စွမ်းနိုင်သေးပါ..။
ကြွေကျောင်းသို့ လာရာလမ်းတလျှောက်က ရုပ်ရှင်တွေ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာလို သာယာရှင်းသန့်မနေပါ..။ ဈေးသွား ဈေးပြန် အလုပ်သမားများနှင့် ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေသည်။ ကြွေနှင့် အသက်တူ သူငယ်ချင်း ဖြူဖြူကျော် နှင့် လည်း ယနေ့မှ ဆုံဖြစ်၏။
ကြွေ ကျောင်းလာသည်ကိုက စောနေသေး၏။ ထို့ကြောင့် ဖြူဖြူကျော်တို့ အိမ်ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ မြွေပူရာ ကင်းမှောင့် …သာယာသော နံနက်ခင်းတွင် အလှအပတို့ကို မခံစားနိုင်သော ကြွေ၏ ရင်မှ လောင်မြိုက်သော အပူမီးသည် ဖြူဖြူကျော်တို့အိမ်ရောက်မှ ပို၍ ဆိုးဝါးစေခဲ့ပြန်၏။
ထို့အပြင် အတွေးများကြား၌ ကြွေသည် လောင်စာတိုင်ကီထဲသို့ မီးခြစ်ဆံကျသလို ခံစားခဲ့ရပြန်၏။ ဖြူဖြူကျော်တို့ အိမ်က နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ် ဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်တစ်ခုလုံးက မြေသားနှင့် ဧည့်ခန်းသဘောမျိုး ထားသည်။ ဖြူဖြူကျော်တို့ အိမ်သို့ လာနေကျ ကြွေက အပေါ်ထပ်သို့ တက်သော သစ်သားလှေခါးအတိုင်း တက်လာခဲ့သည်။
“ မြန်မြန်လုပ်ပါ… ကိုကိုရယ်… ဖြူ နာလှပြီ…”
“ ပေါင်ကားထားလေ… ဖြူရဲ့… အဆုံးဝင်ရဲ့လား ..ဟင်…”
ကြွေ ခြေလှမ်းလေးများ တန့်ရပ်သွားသည်။ လှေခါး၏ လက်ရမ်းကို ကိုင်ထားသော ကြွေ့လက်ချောင်းလေးများ တင်းကျစ်သွားကြသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေက လှေခါးထိပ်ရှိ ဖြူဖြူကျော့် အိပ်ခန်းထဲမှ လာနေသည်။ ကြွေ ခြေလှမ်းတို့ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာသောအခါ ဖြူဖြူကျော့် အိပ်ခန်းအဝသို့ ရောက်နေမိသည်။ အခန်းတံခါးသည် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသည်။
“ အား…နာတယ်…နာတယ်… အဲလို အရမ်းကြီး မလုပ်ပါနဲ့.. ရှင်…ဖြူ ..ဖြူ နာလွန်းလို့ပါ… ကိုကိုရယ်…”
ဖြူဖြူကျော့် အသံလေးက အမှန်တကယ်ပင် မချိမဆန့် ခံစားနေရဟန် ပေါ်နေသည်။ ဖြူဖြူကျော် .. ကိုကိုဟု ခေါ်နေသူက ဘယ်သူလဲ…။ ကြွေ .. စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်။ သိချင်စိတ်သည် ပြင်းထန်လှုပ်ရှား လာတော့သည်။
ဖြူဖြူကျော်၌ အစ်ကို မရှိဟု ကြွေသိထားသည်။ ရည်းစားမရှိ ၊ ချစ်သူ မရှိသော ဖြူဖြူကျော်သည ် ဘယ်သူ့ကိုများ ကိုကို ဟု ခေါ်နေသနည်း..။ ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသော အိပ်ခန်းတံခါးကြားမှ ကြွေ မရိုးမသား ချောင်းကြည့်မိ၏။
“ အို….ဖြူ…ရယ်…….”
ဖြူဖြူကျော်၏ တစ်ယောက်အိပ်ခုတင်လေး ထက်၌ ဖြူဖြူကျော်သည် ထမီ မရှိ..။ အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်နေပြီး ဝင်းဝါမို့မောက်သော နို့လေးတစ်ဖက် ထွက်ပြူနေရှာ၏။ဖြူနှင့် ကြွေတို့မှာ သက်တူရွယ်တူ အတန်းတူတွေ ဖြစ်ကြ၏။ ကြွေထက်ပင် လပိုင်းလောက် ငယ်သေးလား မသိ..။
ရင်စေ့အင်္ကျီလေး ..ကျယ်သီး တစ်ဝက်ခန့် ပြုတ်နေခြင်းက မြင်ရသူအတွက် ရမ္မက်ကြွစရာလေး ဖြစ်နေပေသည်။ ကြွေ့ကို ကျောပေးထားသော အမျိုးသားမှာ အသက် (၃၀) နီးပါးမျှ ရှိမည်လား မသိပေ။ စပို့ရှပ်အပြာ ..ကျော၌ နစ်ကီ ဆိုသော တံဆိပ်ပါသည်။ လုံချည်ကို အပေါ်သို့ လှန်ထားပြီး ခါးလည်၌ စုတင်ထားရာ ဒူးထောက်ထားသော ပေါင်လုံးများက ကြီးမားတင်းပြောင်နေသည်။
“ တော်ပါတော့… ကိုကိုရယ်….”
အမျိုးသားဒူးခေါင်းကို ဖြူက ချိနဲ့သော လက်ခလေးများဖြင့် အားယူ တွန်းထောက်ထားသည်။ အားနှင့် တွန်းနေသော လက်အစုံက ကျောက်နံရံကို ကျားကန်ထားသလို ညွှတ်ခါနေသည်။ဖြူဖြူကျော် တွန်းထိုး ရုန်းကန်နေသလောက် အမျိုးသားက သားရဲမရဲ စီးကာ တွန်းကန် ဆောင့်လိုးနေသည်။
ဖြူဖြူကျော် ပေါင်လေး ဖွေးဖွေးဥဥလေး နှစ်ဖက်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ ဒူးနှင့်လည်းကောင်း၊ ပုဆိုးစနှင့် လည်းကောင်း ကွယ်နေသဖြင့် ဖြူ့ဟာလေးနှင့် ထိုလူ၏ ပစ္စည်း ဝင်ထွက်နေပုံကို ကြွေ မမြင်ရ..။ ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ဖြူဖြူကျော် ခါ..ခါရမ်းသွားသည်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ဖြူဖြူကျော်၏ ဆံပင်ရှည်လေးမှာ ခေါင်းအုံးပေါ်၌ ပျံ့ကျဲနေသည်။
ခေါင်းစည်း ဖဲပြား ပန်းနုရောင်လေးမှာ ကုတင်အောက်သို့ ရောက်နေသည်။ ဖဲပြားစလေးနှင့် ထမီပုံလေးက ကြမ်းပြင်၌ သခင်မလေး၏ ဥပေက္ခာ ပြုခြင်းကို ဝမ်းနည်းပက်လက် သက်ငြိမ်စွာ ခံနေကြသလိုပင်..။ကြွေ တံခါးဝကို ကျောနှင့် ကပ်ရင်း အသံများကို နားစွင့်နေမိသည်။ ရင်၌ ကြီးမားလေးလံသော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းထားရသည့်နှယ် မွန်းကြပ်နေ၏။
“ ဘွပ်…ပြွတ်…စွပ်………..ဘွပ်…..ဖွ.တ်…..”
“ အာ့…အရေတွေ ..ထွက်ကုန်ပြီ… ကိုကို….အ..အာ…….”
လိုးဆောင့်သံလေးများ ပီပီသသ တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ဖြူဖြူကျော်၏ ညစ်ညူးစွာ ညည်းတွားသံကို ကြွေ ကြားလိုက်ရသည်။ကြွေက နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ထားမိ၏။ တသိမ့်သိမ့်.. ခါရမ်းနေသော ကုတင်လေး၏ တကျွိကျွိ မြည်သံလေးများကလည်း ကြိုးကြား ကြိုးကြား ကြားနေရလေသည်။
“ ပြွတ်…ဖတ်…ပြွတ်…ဖတ်…. ဘွပ်….ဖွတ်……”
“ တော်..တော်ပါတော့… ဆို.. သေချင်တာပဲ.. ဟယ်…”
ဖြူဖြူကျော် အသံက ငိုရှိုက်သံ ပါလာသည်။ ကနဦးကလို နာကျင်သံမျိုး မဟုတ်..။ အလိုမကျဟန်၊စိတ်ညစ် ညူးဟန်နှင့် ဒေါသလေးများ ရောထွေးနေသည်။
“ ပြွတ်…ဖွတ်….ပြွတ်…စွိ…ဖွတ်………”
“ အင့်…အင့်…အင့်…ရှင့်အားကြီးနဲ့ ဒီလောက် ဆောင့်နေမှတော့ သေရောပေါ့…ရှင်..”
ကိုကို ဆိုသော အသုံးအနှုန်းသည် ကွယ်သွားသော နေလုံးကြီးနှယ် ပျောက်သွားပြန်ပြီ..။ကြွေ စဉ်းစားမရ..။ ခုန်လှိုက်သော ရင်ဝယ် ပဟေဠိ အမေးပုစ္ဆာများသာ ဆက်တိုက် ပေါ်လာ၏။
“ အာ့…အိ….အိ…အ……ပြီး ပြီ….ပြီး….ပြီ…အင့်…အင်း………”
“ အ…အမေ့…….အမလေး..အီး….ဟီး…ဟီး……”
ယောက်ျားကြီး၏ အသံနှင့်အတူ ဖြူဖြူကျော်၏ မချိမဆန့် အော်သံလေး ဆက်တိုက်ထွက်လာပြီး … ငြိမ်သက်သွားလေသည်။ကြွေ… တံခါးဝ၌ ရပ်နေမိဆဲ..။
“ ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ.. ကိုကို.. နှစ်ရာမှ မပြည့်ဘဲ…”
“ ကွာ… တစ်ခါထဲ လုပ်တဲ့ဟာကို ….ဟဲဟဲ…ဟဲ..”
“ အို… ကျမ ဒါမျိုး တစ်ခါမှ ခံဖူး တာ မဟုတ်ဘူး ရှင့်.. ဒေါ်ပုကြီး အဆွယ်ကောင်းလို့ လုပ်တာ..အပျို ရှင့်… သိလား..”
“ ဟဲဟဲ.. ဟုတ်ပါတယ်… အပျိုမို့ ဒီလောက် ပေးတာ.. ပြီးတော့ မင်းဟာလေးက ကြပ်တီးကြပ်တောက်နဲ့ အရသာမှ သိပ်မရှိတာ…”
“ အော်… ရှင်က ဘိန်းမုန့်ဝယ်စားတာများ မှတ်လို့လား.. နှစ်ရာ မပြည့်ရင် အခု ကျမ အော်လိုက်မှာနော်…”
“ အို ..အို… အလကား ပါ ခလေးရယ်.. ဟဲဟဲ… ရော့…”
ကြွေ … အံသွားလေးကို တင်းခနဲ ကြိတ်လိုက်မိ၏။ ရက်စက်လိုက်တာ..ဖြူရယ်… ဟု ရင်မှာ မြည်တမ်းမိ၏။
...............................................................................................
“ ကြွေ… အားလုံးမြင်တယ်.. ကြားတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား…”
“ အင်း….”
“ ဖြူ့ကို ရွံသွားပြီလား.. သူငယ်ချင်းရယ်…ဟင်….”
“ အဲလို မဟုတ်ပါဘူး…ဖြူ ”
“ ဖြူ….ဖြူလေ ဒီလို မလုပ်ရင် ဖြူ့ မေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ ခက်နေမှာ…”
“ ဘာ… ဖြူ့ မေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ လုပ်တာ…ဟုတ်လား…”
“ ဟုတ်တယ်… ငွေလိုနေတယ်… ကြွေ…”
ကြွေ .. ဘဝအကြောင်း မသိသေးပါလားဟု ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားရင်း သက်ပြင်းချမိရပြန်ပါသည်။ဖြူဖြူကျော် အပေါ်၌ စောစီးစွာ အထင်သေးမိခြင်း အတွက် ကြွေ နောင်တရမဆုံး ဖြစ်နေရသည်။
“ လာ… ကြွေ…မေမေ့ ဆီ သွားရအောင်…”
ဖြူဖြူကျော့် မိခင် နေမကောင်းသဖြင့် ဖြူဖြူကျော် ကျောင်းသို့ပင် မတက်နိုင်..။ အိမ်ရှေ့ပူလောင် နောက် ဖေး မချမ်းသာ ဆိုသလိုပင်…။ ရောယောင်ပြီး ကြွေလည်း ကျောင်းပျက်ခဲ့ရတော့သည်။
နွေသရုပ်သည် လူလုပ်မမီနိုင်သော အကျည်းတန် ခြောက်သွေ့ခြင်းကို အပီပြင်ဆုံး ခြယ်မှုန်းထားသည်။ ဖြူ့ မေမေအား သူတို့နေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်နှင့် အတန်ငယ်ဝေးသော လယ်ကွင်းစပ်တစ်ခုထဲမှ ဇလပ် ၊ မုန်လာ၊ နံနံ တို့စိုက်သော ယာတဲတစ်ခုတွင် ထားရှိပေးထားသည်ကို တအံ့တအော တွေ့လိုက်ရသည်။ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်တွင် လူမရှိလောက်အောင် ဖြစ်နေသည်ကို ယခုမှ ကြွေ သဘောပေါက်သည်။
ကြွေ့အတွက် ဘဝနှင့် ဆိုင်သော သီအိုရီအမှတ် (၄) (၅) (၆) စသဖြင့် စဉ်ဆက်သင်ကြားရသလို အသိဉာဏ်များ အတွေးအခေါ်များ ဝင်လာနေ၏။
“ ဖြူ.. မေမေ့ကို ဘာလို့ ဒီမှာ လာထားတာလဲ..ဟင်…”
“ အခြေအနေ ဆိုးလို့ပေါ့ သူငယ်ချင်းရယ်..”
ဖြူ့အဖြေ၌ ကြေကွဲရိပ် နာကျည်းရိပ်တို့ လူးလိမ်းပေကျံနေသည်။
“ အို… အခြေအနေ မကောင်းလို့.. မတော်တဆ ဖြစ်လဲ အိမ်မှာပဲ ဖြစ်ပေါ့.. ဖြူရယ်.. အခုဟာ..က…”
“ ကြွေ… မေမေ့ကို မြင်ဖူးလား…ဟင် ”
“ နေကောင်းတုန်းကပဲ တွေ့ဖူးတာ..”
“ အခု အမေ နေမကောင်းတုန်း တွေ့ကြည့်အုံး….”
ပြောရင်း ဖြူ .. မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများက ရိပ်ပြီးစ လယ်ကွင်းထဲ ကြွေကျသည်။ အက်ကွဲနေသော မြေပတ်ကြားအက်တို့က လက်နှစ်လုံးမက ကွာဟနေပြန်သဖြင့် သတိထား လျှောက်နေရသည်။ကြွေ စီးထားသော လေးရာကျော်တန် ခုံမြင့် ဖိနပ်လေးက ရိုးပြတ်တောကို ဦးတိုးဖိနင်းနေ၏။
ဖြူဖြူကျော် ဝတ်ဆင်ထားသည်က သာမန် အရပ်သူလေးတစ်ယောက်လိုပင် ပိုးပျော့ထမီ တစ်ပတ်နွမ်းနှင့် ယောက်ျားရှပ် ဖြူလက်ရှည်ကို ခေါက်တင်ထား၏။ အင်္ကျီအောက်စလေးကို အပြင်သို့ ထုတ်ဝတ်ထားသော်လည်း ကားစွင့်သော တင်ပါးကြီးများ၏ ဖွံ့ထွားလှုပ်ရှားမှုကို မကာကွယ်နိုင်..။
ဖြောင့်တန်းကြီးမားသော ပေါင်တံကြီးများက ဖြူဖြူကျော်ကို အလှမလေးအဖြစ် အားဖြည့်ပေးထား၏။ ဆံနွယ်အချို့က ဖြူဖြူကျော်၏ နဖူးလေးပေါ်သို့ စွေစောင်းပြီး ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ဝိုင်းစက်နက်မှောင်သော မျက်ဝန်းလေးများက ငိုပြီးစ…။ မိုးစဲသွားစဉ် ကျန်ရစ်သော မြက်ဖျားမှ မိုးစက်မိုးသီးလေးများနှယ် စိုစိုစွတ်စွတ်…။
“ နင် ကျောင်းမတက်တာကို .. ဘိုဘို...သိလား...”
ကြွေ.. ဘိုဘို … ဆိုသော အမည်သစ်ကို ရွတ်ဆိုလိုက်မိသည်။ ဖြူဖြူကျော် ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။
“ ဘယ်သိမှာလဲ…”
ပြောရင်း ဖြူဖြူကျော် ရှိုက်လိုက်သေးသည်။ နှလုံးသား အနောက်တောင်ဆီမှ နာကျင်ကြွေကွဲခြင်း မိုးက ထစ်ချုန်းလို့လာပြန်သည်။ကြွေ.. ဖြူ့ကို အလွန်အမင်း သနားသွား၏။
“ ဆောရီး….. ကြွေ အမှတ်တမဲ့ ပြောမိတာ…ကြွေလဲ တတ်နိုင်သလောက် ကူညီပါ့မယ်…ဖြူရယ်…”
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… သူငယ်ချင်းရယ်..”
.....................................................................................................
“ စောက်ပတ်ကိုဖြဲ နီတာရဲ… အဲဒါ ဘာတဲ့လဲ…”
ဖြူ့ မေမေ စကားထာ ဝှက်နေပါပကော…။ခေါင်းတစ်ခေါင်းလုံး ကန်ဇွန်းပွင့်တွေ ပန်ထား၏။ ဖြူ့ မျက်နှာလေး လိုပင် နှာတန်ပေါ်ပေါ် မျက်ခုံးထူထူ လေးက ငယ်ရုပ်မပျောက်ချင်သေး။သနပ်ခါး ဘဲကြား ပိန်းပိန်းကြီးကို ပါးစုံ့ကြီးနှစ်ဖက်၌ ထူထူလိမ်းထားသည်။
“ စောက်ပတ်နဲ့လီး အချစ်ကြီး .. မပြီးသမျှ လီးဒုက္ခ…”
ယောက်ျားလေးများ၏ အိမ်သာစာတမ်း အချို့ကိုလည်း ဖြူ့ မေမေက ကျယ်လောင်စွာ ကျက်မှတ်နေပြန်သည်ကို စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် တွေ့ရ၏။
“ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရပ်ကွက်ထဲမှာ ထားလို့ရမှာတဲ့လဲ.. ကြွေ…၊ အဲဒါမျိုးတွေချည်း အော်နေတာ…”
ကြွေလည်း ဝမ်းနည်းစွာ ငေးရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။
“ ဘာက စဖြစ်တာလဲ … ဖြူ……”
“ သွေးပါပဲ…ကြွေရယ်.. မက်စ် လာနေတုန်း ရေချိုးလိုက်တယ်လေ…. အဲဒီက စတာပဲ.. ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…”
“ ဖြူ့ မေမေက သွေးမဆုံးသေးဘူးလား…”
“ လေးဆယ်ကျော်ပဲ.. ဖြူလဲ မစဉ်းစားတတ်ဖူး..”
“ ရှိမှာပေါ့လေ…. ကြွေ တို့က ဆေးပညာမှ နားမလည်တာ…”
“ ကြွေ…. ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်နော်…”
“ အင်း…..စားမယ်လေ… ဖြူနဲ့ စကားပြောချင်သေးတာ..”
ထိုနေ့က ကြွေနှင့် ဖြူ ထမင်းစားပြီး စိန်ချယ်ပန်းများ စိုက်ထားသော တဲအနောက်ဖက် သို့ ထွက်ခဲ့ကြ၏။
“ ဒေါ်ပုကြီးကို .. ဖြူ ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ…ဟင်…”
ကြွေက ဒေါ်ပုကြီးကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ အပျို၊ အအို၊ တစ်ခုလပ်၊ တစ်လင်ကွာ ၊ ကြိုက်ကုန်း အားလုံးကို ကြေးစားတန်းဝင် ဖြစ်လာစေရန် ဖန်တီးရာ၌ ဒေါ်ပုကြီးနာမည်က ထိပ်တန်းစာရင်းဝင်..။
“ မေမေ့ကို လာကြည့်ရင်း ဖြူတို့အခြေအနေကို သိသွားပြီး ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်တာနဲ့ ပက်ခနဲ ငွေ ၂၀၀ လောက်ရတာ ..လုပ်ပါလားလို့ ဆိုလို့ ဖြူလဲ…”
“ တော်ပါတော့… ဖြူ…”
ကြွေ အလန့်တကြား အော်မိသည်။မိမိမှာသာ ကာမဆန္ဒ ရမ္မက်မီး လောင်မြိုက်မှုကို ခံစားရင်း ဘဝလမ်း၌ စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေသည်။ ဖြူခမျာ ကာမကို ရောင်းကုန်လုပ်၍ ရင်းနှီးနေရပြီ..။
“ ရော့…ဖြူ..ကြွေ မနက်ဖန် ပြန်လာအုံးမယ်….”
ကြွေက ကွန်ပါဗူးလေးထဲမှ ကိုးဆယ်တန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးရင်း ပြောသည်။
“ မင်း … မုန့်ဖိုး မရှိဘဲ နေအုံးမယ်…”
“ ရတယ်…ဖြူ… ကိုယ့်မှာ မေမေက ပေးလိုက် မမက ပေးလိုက်နဲ့ ပိုပါသေးတယ်..”
“ ကျေးဇူးတင်ရပြန်ပြီ… ကြွေရယ်…”
ဇလပ်ပန်းဖြူဖြူလေးများက မြေမှာ ကြွေကျနေသည်ကို ဖြူရော ကြွေပါ မနင်းမိအောင် မတိုင်ပင်ပဲ ကွင်းရှောင်၍ နင်းလျှောက်မိကြ၏။ နုနယ်သော ဘဝလေးများ၌ပင် ပန်းအကြွေလေးများအပေါ် ဂရုဏာ သက်တတ်သည့် မိန်းခလေး သဘာဝ…။
..................................................................................................
“ နင် …. ဘာလုပ်သင့်တယ်ထင်လဲ… ဘိုဘို…”
“ ကျနော်… ကြွေ့ကို တစ်ခုပြောချင်တယ်…”
ကြွေ့မေးခွန်းကို ဘိုဘိုက မဖြေပဲ သူပြောချင်သည်ကိုသာ အခွင့်အရေး တောင်းဆိုသည်။
“ ကဲ….ပြော….”
“ ဖြူ့ကို ကျနော် ချစ်တယ်..၊ ချာတိတ်တွေရဲ့ အချစ်စကားမို့ လူကြီးတွေ ရယ်ချင်ရယ်မယ်…၊ ဒါပေမယ့် ကျနော် ဖြူ့ကို တကယ်ချစ်တာ..၊ ကိုယ့်ဘဝကို ရပ်တည်နိုင်တဲ့အချိန်မှာ လက်ထပ်မယ်…”
“ အဲဒါတွေ … လေကုန်ခံပြီး ပြောမနေနဲ့…၊ ဘိုဘို… အခု နင်ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ နင်သလား ..ဟင်….”
“ သိတာပေါ့… ကြွေ… ၊ ဖြူ့ဆီကို သွားရမယ်… အားပေးရမယ်… ငွေရေးကြေးရေး… ကူညီရမယ်… ၊ ဒါပေမယ့် …”
ဘိုဘို တည်တန့်သော အကြည့်နှင့် ကြွေ့ကို တစ်ချက် စောင်းကြည့်ပြီး ပြာလွင်သော ကောင်းကင်သို့ မျက်နှာမူရင်း…။
“ ကျနော့်မှာ ငွေကြေးအင်အား မရှိဘူး…ကြွေ…”
အားအင်ချိနဲ့သော ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ စွမ်းအင်မဲ့ ရှိုက်ငြီးမှုကို ကြွေ ခါးသည်းစွာ ကြားရ၏။ ကြွေ..မကျေနပ်…၊ ဒေါသနှင့် ခံပြင်းမှုက ဝင်လာ၏။
“ ငွေ အကြောင်းကို နင် မစဉ်းစားနဲ့ ဘိုဘို… ၊ တတ်နိုင်တာကို အရင် စဉ်းစား…ဒါပဲ..”
ဘိုဘိုက ကြွေ့ကို အထင်ကြီးစွာ ကြည့်နေသည်။
“ ကဲ…ဒါဖြင့် သွားစို့…”
တဇွတ်ထိုး တဇောက်ကန်း အရွယ်တွေမို့ အခုဆို အခု ချက်ချင်း ဆုံးဖြတ်လုပ်ဆောင်တတ်ကြပြန်သည်။ယာခင်း မရောက်မီ.. ကုက္ကိုပင်အုပ်အုပ်ကြီး တစ်ပင်အောက် သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်ခဲ့ကြ၏။
“ နင် …. ဖြူ့ကို သိပ်ချစ်လား…ဟင်…”
“ ချစ်တာပေါ့…ကြွေ.. အသဲထဲ စွဲနေအောင် ချစ်တယ်..”
“ ဟင်းဟင်း…. ဘာလုပ်ဖို့ ချစ်တာလဲ ဘိုဘို…”
“ ဟာဗျာ…ကြွေကလဲ.. ဘယ်လိုကြီး မေးတာလဲ..”
“ နင်…ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ဖြေကြည့်စမ်း..”
“ ယုယ မြတ်နိုးချင်လို့ ချစ်တာပေါ့..”
“ ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ အလှထည့်ထားချင်တာမျိုးလား…”
“ ဘယ်ယောက်ျားမှ မိန်းမကို အလှမကြည့်ဖူး…”
“ ဒါဖြင့်… ကာမစပ်ယှက်ဖို့ ချစ်တာပေါ့..”
“ ဒါ … အမှန်ပဲလေ…ကြွေ…”
“ ဒါဖြင့်ဟယ်… ငါ့ကိုလဲ စပ်ယှက်လို့ ရတာပဲ .. ၊ ဘာလို့ ငါ့ကျတော့ မချစ်လဲ…ကဲ..”
ကြွေ …. သိပ်သွက်နေသည်။ အမြင်ဗဟုသုတ.. သီအိုရီများ ကျက်မှတ်ပြီးကတည်းက ကြွေ့ရင်မှာ.. မောနေသလိုပင်…။
“ ဖြူနဲ့က အနေနီးတယ်လေ…”
ဘိုဘိုက ကြွေ့ကို ဇဝေဇဝါကြည့်ရင်း တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းလေး ဖြေသည်။
“ တကယ်လို့ဟာ.. ငါ အခု နင့်ကို ပေးရင် နင်ယူမလား…ပြောစမ်း…”
“ အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေ..ကြွေရယ်….”
ဘိုဘိုက တံတွေးတစ်ချက်မြိုချရင်း ကတုံကရင်ကြီး ပြောသည်။ ဘိုဘို့အကြည့်က မြေပြင်မှာ..။
“ ငါ .. ခံချင်နေတယ်..ဘိုဘို…”
“ ဟာ….. မဟုတ်တာ…”
ကြွေ ပြုံးလိုက်သည်။ ကြွေ့အတွက် ထိုစကားများ ပြောတတ်လာအောင် ပြောရဲလာအောင် ကြွေ့ ပတ်ဝန်းကျင်က သင်ပေးထားခဲ့ပြီမဟုတ်လား..။
“ ငါ့ကို လိုးပါလား… ဘိုဘို..”
“ ဘုရားရေ… ကြွေ…ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဟင်…”
“ မသိဘူး……”
ကြွေက ကုက္ကိုပင်ခြေရင်း၌ ထိုင်လိုက်ရင်း ဘိုဘို့ပေါင်ကြားသို့ မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်၏။ ဘိုဘို ပုဆိုးကြားမှ ထောင်ထလာသော အရာကြီးကို ကြွေ ရင်ခုန်စွာ မြင်လိုက်ရသည်။စိတ်တွေ ဘာဖြစ်လို့ ဖောက်ပြန်ကုန်တာပါလဲ..။ ဆိတ်ငြိမ်ရာ.. မျက်ကွယ်ရာ..။ ပတ်ပတ်လည်က ရိပ်ပြီးစ လယ်ကွင်းသာရှိသည်။ ကြီးမားအုံ့ဆိုင်းသော ကုက္ကိုပင်ကြီး ဘက်မှ စာငှက်လေးများ အော်မြည်သံသာ ကြားနေရသည်။နေက မြင့်လာပြီ..။ ပူပြင်းလာသည်။ နေ၏ အပူရှိန်ကြောင့် ရိုးပြတ်ကလေးများ တဖျောက်ဖျောက် လန့်ကွဲနေကြသည်။
“ ဒီနားမှာပဲ လုပ်ကြမလား…ဟင်..”
“ လူ မလာပါဘူး.. ဒီမှာပဲ လုပ်ကြရအောင်…”
နှစ်ဦးစလုံး အသံများ တုံရီနေကြသည်။ ဘဏ်တစ်ခုကို ဝင်ရောက်စီးနင်းမည့် လူဆိုးဂိုဏ်းသားများနှယ် ခြေသံလုံလုံနှင့် ချဉ်းနင်းနေသလိုမျိုး…။
“ ထမီလှန်လေ..ဟာ…”
“ နင့် ပုဆိုး အရင်လှန်….”
ဘိုဘိုက ပုဆိုးကို အရင်လှန်ပြလိုက်သည်။ ကြီးမားလွန်းသော ဘိုဘို့ လီးက ဒစ်ကြီးပြဲနေသည်။ ငေါက်ခနဲ ငေါက်ခနဲ တောင်ပြနေပုံက ကြွေ့ကို ကာမစိတ်များ တက်ကြွလာစေသည်။ကြွေက ဘိုဘို့လီးကြီးကို အသာအယာ ကိုင်ကြည့်သည်။ နှစ်ဦးစလုံး ငုံ့ပြီး လီးကြီးကို တယုတယ ကိုင်ကြည့်နေကြသည်။ ကြွေက ချွန်မြသော သူမလက်သည်းလေးများနှင့် ဘိုဘို့လမွှေးအုံကို ဖွရွပေးသည်။
“ ကြွေ… စုပ်ကြည့်ပါလား…ဟင်..”
“ ဟင့်အင်း….ရွံတယ်….”
“ ကြွေ့ကိုလဲ ယက်ပေးမယ်လေ…”
“ တကယ်နော်…”
“ တကယ်ပေါ့…”
“ သူများ စုပ်ပေးပြီးမှ သူ့အလှည့်ကျမှ မယက်ပေးရင် သိမယ်… ဟွန်း…”
ကြွေ မိုက်ပြီ…။ လီးထိပ်ကြီးကို ရွှန်းလက်သော နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာဖြင့် ငုံ့စုပ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်……ပြစ်……”
“ အိ……..အ………..”
လီးစုပ်ခြင်း မခံဘူးသော ဘိုဘို့ဖင်ကြီး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။ ပုဆိုးကို ရိုးရိုးပင့်မထားရာမှ ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ကြွေ့လက်ဆုတ်လေးထဲ၌ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ပူနွေးနွေးကြီး…ထိုးနေသည်။ အကြောကြီးများ ထောင်ကာ မာကျစ်နေသော ဘိုဘို၏ လီးကြီးက အားရစရာကောင်းလှသည်။
“ ပြွတ်…ပလပ်…..စွပ်.ပြိ…….”
“ ရှူး….အား..အာ့….နာနာ စုပ် စမ်း ပါ…..ကြွေရယ်…”
“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပလစ်….ပြိ…….ပြွတ်….”
ကြွေက ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဆောင့်၏။ လီးတုတ်တုတ် ရှည်ရှည်ကြီးက ကြွေ့ပါးစပ်လေးထဲ လျောခနဲ လျောခနဲ တိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်သွားလိုက်နှင့်…။ဘိုဘို အသားများ ဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ကြွေ့ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်လျက် ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ လိုးသွင်းပစ်လိုက်မိသည်။ ကြွေ အသက်ရှူ မှားသွားသည်။
“ ပြွတ်…စိ….ပြွတ်စ်…..စွပ်…ဘွပ်….ပြွတ်……..”
“ အား……အား…ဆောရီး…ကြွေရယ်… ထွက်ကုန်ပြီ….အ………”
ဘိုဘိုက သုတ်ရေများကို ကြွေ့ပါးစပ်ထဲ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထည့်ပေးလိုက်သည်။ကြွေ ငြိမ်နေသည်။ ပါးစောင်လေးမှာ ထွက်လာသော သုတ်ရေများက အဖတ်အဖတ်နှင့် ပြည့်ခဲနေ၏။ ဘိုဘိုက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
ကြွေ… ဂလွတ်ခနဲ မြိုချလိုက်သည်။ ပြင်းထန်မွှေးမြသော ရနံ့စိမ်းက နှာဝတွင် ပြင်းပြင်းစူးစူးလေး မွှေးသွားသည်။
“ ကဲ….ကြွေ…ပက်လက်လှန်လိုက်….”
ကြွေ… ရှက်ရို့ရို့လေး လှန်ပေးလိုက်သည်။ ထမီကို ဆွဲတင်လိုက်သော ကြွေ့လက်ကလေးက တုန်တုန်ရီရီလေး ဖြစ်နေရှာသည်။ကောက်ရိုးခင်းထားသော သစ်ပင်အမြစ်ဆုံကြီးကြား၌ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားပေးထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြဲပြဲအာအာကြီး ပေါ်လာသည်။
ဘိုဘို့မျက်လုံးများက အရောင်တဖျတ်ဖျတ် လင်းလက်နေသည်။ ဖြူဖြူကျော့် စောက်ပတ်ကို နှိုက်ဖူးရုံမှလွဲ၍ ဘိုဘို၌ အတွေ့အကြုံ မရှိ..။မမျှော်လင့်ဘဲ တစ်ကျောင်းလုံး၏ အလှသရဖူ ဆောင်းသူလေး ကြွေကို လိုးရခြင်းအတွက် ဘိုဘို သူ့ကိုယ်သူ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။
ကြွေ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက လက်တစ်ဝါးစာမျှ ကြီးမားနေသည်။ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းက တဝင်းဝင်းနှင့် ဝက်သားသုံးထပ်သားတုံးကြီးနှယ် တင်းပြောင်ခုံးထနေသည်။ စောက်စိနေရာလေးက ချိုင့်ဝင်နေပြီး ခပ်ဖြူဖြူ ဝင်းလက်လက် စောက်စိထိပ်လေးကို နက်ရှိုင်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအမွှာကြီးနှစ်ခု အကြား၌ နေရောင်ဖြင့် တွေ့နေရသည်။
“ ကြွေ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အကြီးကြီးပဲ နော်…”
“ ဟင့် အင်း…မကြီး ပါဘူး…ဒါ… မိန်းမတိုင်း အဲသလောက်တော့ ရှိတာပဲပေါ့..ဟဲ့..”
“ ဟုတ်လား… ငါက မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို အခုမှ မြင်ဖူးသေးတာ.. ချစ်စရာကြီး…နော်..”
“ နင်တို့ ယောက်ျားလေးတွေ ချစ်တာ ဒါပဲ မဟုတ်လား…”
“ ဒါပဲပေါ့.. ဟာ…လူကြားမကောင်းလို့ ပေါက်ကရတွေ တင်စားပြီး ပြောနေရတာပါ..”
“ ကဲပါ.. လုပ်မှာလုပ်ပါ…စကားပဲ ပြောနေ….”
“ လိုးရမှာ သမျောနေတာ…ဟီး…ဟီး….”
“ အံမယ်နော်…. အရင် ယက်ပေးရအုံးမှာ..ဟွန်း… သူ့အလှည့်ကျ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် မလုပ်နဲ့…”
“ အေးပါဟာ…နင့်စောက်ဖုတ် အသစ်စက်စက်ကြီးကို ငါ ယက်ပေးမှာပါ…၊ နင် ငါ့လီးကို စုပ်ပေးခဲ့တာလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
ကုက္ကိုပွင့်လေးများ ကြွေလွင့်လျက်ရှိသည်။ ငွေကြေးနှင့် အရောင်းအဝယ်လုပ်သော ကာမဈေးကွက်ထက်.. လိုးချင်သူနှင့် ခံချင်သူ မမျှော်လင့်ဘဲ ပွင့်လင်းရဲတင်းမှုကြောင့် အလုပ်ဖြစ်သွားသော မြင်ကွင်းက ပိုမိုသန့်စင် .. ရင်ခုန်စရာ ကောင်းနေသည်။
ကြွေ့မေမေနှင့် ကိုဒီပါ ဆိုသော ကြောင်းဖားကြီးလို စီးပွားဖက် လုပ်ငန်းစပ်တူလုပ်ရင်း ၊ ရှယ်ယာထည့်ရင်း လိုင်းပူးကာ နှစ်ပင်လိမ်သွားကြသော ဒဿနက တစ်မျိုး..၊ အချစ်ဆိုတဲ့ စကားကို ဖောဖောသီသီ ပြောပြီး ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ ပြဿနာတွေက တစ်ဖုံ..။
အဲ…. အဆင်မပြေ၍ ကွိုင်တွေပူပြီး ဘာညာတွေ ရှုပ်လာပြီး လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင်တော့ နေကောင်းသွားမယ် မှတ်…။အခု ကြွေနှင့်ဘိုဘိုက ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ…။ ပြဿနာ မရှိ…။ ခံချင်သူက ခံပြီး ဖြုတ်ချင်သူက ဖြုတ်…။
“ နင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက မွှေးနေတာပဲ…နော်..”
“ ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ အမြဲ တိုက်တာ….”
ကြွေက ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားကားကြီး ဖြဲပေးထားလျက် ဘိုဘို့ခေါင်းကို ဖိလျက်ဆွဲသွင်း၏။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားအိအိနွေးနွေးနှင့် ဘိုဘို့နှုတ်ခမ်းသား အစုံတို့ ဖိကပ်မိသွားကြသည်။
အင်္ဂလိပ်ရုပ်ရှင်တွေထဲမှ ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်သလို ဘိုဘို စုပ်ယူလိုက်သည်။ အမြင်အားဖြင့် တင်းပြောင်နေသော်လည်း တကယ်တမ်း စုပ်ယူလိုက်သောအခါ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပျော့အိစွာ ပါးစပ်ထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ဝင်လာသည်။စောက်ပတ်ကြီးက တစ်ခြမ်းဆွဲဖြဲလိုက်သလို ရဲခနဲ ပြဲသွားသည်..။
“ အ…….အ မေ့……”
ကြွေ … ခါးလေး ဆတ်ခနဲ ခုံးတက်ကော့လန်သွားသည်။ ဖင်စအိုထဲကပါ မကျန် ခံလို့ ကောင်းသွားသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ တစ်ခုတည်းသော အပေါက်သည် ကြွေတို့ မိန်းခလေးတွေအတွက် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး၏ အကြောစုံ စုဝေးရာလည်း ဖြစ်ပေရာ ယခုကဲ့သို့ ပါးစပ်ကြီးနှင့် အစုပ်ခံရသောအခါ ဖင်ရင်တင် ဘာမျှမကျန်အောင် အီစိမ့်ကုန်၏။
“ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလပ်…ဖွတ်….စွပ်….စွိ…ဖလွတ်…”
“ ရှီး……အား……အ……..”
လှပသော ကြွေ့နှုတ်ခမ်းလေးများ ချွန်နေအောင် စူကာ ငရုပ်သီးစပ်သလို တရှီးရှီး တအားအား အော်သည်။ ဘိုဘိုက စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ဖြဲကာ စောက်စိလေးကို လျှာထိပ်နှင့် ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။
“ ဟ…..အ….အား……အိ………”
ဟခနဲ တွန့်သွားပြီးတိုင်း ခါးလေးများ ကော့တက်သွားပြီး အားခနဲ ဖင်ကြီးက မြေသို့ ပြန်ကျ၏။ ဆတ် ..ဆတ် တက်သွားသော ခါးကို တုန်တခိုက်ခိုက် ပြန်ပြန်ကျလာပုံက သာမန် ရိုးရိုး ကော့ထိုးပုံမျိုးနှင့် မတူ…။ ဆတ်ခနဲကော့ပြီး ရပ်..၊ ဆတ်ခနဲ ကော့ပြီး ရပ်.. ထိုသို့ သုံးလေးဆင့်မျှ ဆတ်ဆတ်တက်သွားပုံကို ဆိုလိုသည်။
ဘိုဘို့ပါးစပ်ကြီးက စောက်ဖုတ်ကို စုပ်ပေးနေစဉ် ယင်းသို့ ကြွေက ကော့လိုက်သော အခါ ဘိုဘို၏ မေးစေ့နှင့် ကြွေ့ဖင်ကြားမှာ ပွတ်သပ်မိကြ၏။ ထို အထိအတွေ့တို့ကလည်း ကြွေ့အတွက် အရသာ ဖြစ်နေရ၏။ သစ်မြစ်ဆုံကြီးနှစ်ခုကြား ကောက်ရိုးခင်းထားနေရာ၌ ပက်လက်ကလေး ဖြဲကားပေးထားသော ကြွေ့ပေါင်ကြားတွင် ဘိုဘို ခေါင်းထောင်သွားလိုက် ပြန်ငုံ့သွားလိုက်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
“ အို့….အိုး……. ကောင်းလိုက်တာ…ဟယ်….ကျွတ်…ကျွတ်……”
မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး အံတင်းတင်းကြိတ်လျက် ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းရင်း ညည်းတွားနေသော ကြွေ့မျက်နှာလေး၌ အလှအပတို့အစား မချိမဆန့် ဝေဒနာကို ခံစားနေရသော ခလေးမွေး လူနာတစ်ဦးနှင့်လည်း ဆင်ဆင်တူနေပြန်သည်။
ဘိုဘိုက အမှုတ်ကျွမ်းကျင်လှလို့တော့ မဟုတ်..။ စိတ်ကူးတည့်ရာဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ပါးစပ်ဖြင့် ဖွဖွကိုက်ဆွဲခြင်း ၊ စောက်စိလေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ယူခြင်းများကို အဆက်မပြတ် လုပ်ဆောင်နေသည်။တစ်ခါတစ်ရံ လျှာကိုလိပ်၍ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ အလျားလိုက် ထိုးသွင်းပြီး မွှေနှောက်ပေးလိုက်ရာ ကြွေ့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာပြီး..ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးမှာ အလိုလိုနေရင်း ကားလိုက် စေ့လိုက် ဖြစ်သွားရရှာပေသည်။
ကြွေ့စောက်ပတ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် အတွင်းသားနီနီရဲရဲ လေးများကို မြင်နေရ၏။ စောက်စိလေးက တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်စွာ ဝင်းလက်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး အထက်မှ မွှေးညင်းနုနုလေးများမှာ အုံခဲပြီး အဖုတ်လိုက် ထနေသည်။
“ အ….အား… ထွက်ချင်လာပြီ….. ..ဘို ဘို…..”
“ ထွက်ပစေ… ထွက်မှ ကောင်းတာ ကြွေ… ထိန်းမထားနဲ့ …..”
ဘိုဘို့ဆီမှ သဘောတူညီမှု ရသည်နှင့် ကြွေ က သုတ်ရေများကို ဒလဟော ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပူနွေးပျစ်ချွဲနေသော သုတ်ရည်များက ဘိုဘို့ပါးစပ်ထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ တန်းဝင်ကုန်သည်။
စောက်ပတ်ကြီး အောက်ချွန်းအကွဲစပ်လေးမှ လိမ့်ဆင်းလာသော စောက်ရေများက မီးတောင်ကြီးမှ အန်ထုတ်လိုက်သော ချော်ရည်ပူများနှယ် တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းလာသည်။ ဘိုဘိုက ထိုချော်ရည်စီးကြောင်းကို သူ၏ လျှာကြီးဖြင့် ဆီးတားပိတ်ဆို့လိုက်ပြီး ယက်ပေးလိုက်၏။ ဖြင်းခနဲ ..ဖြင်းခနဲ အီစိမ့်နွေးထွေးသွားသော အရသာက ကြွေ့ဖင်တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းမိုးသွားလေသည်။
“ အား…ဟား…ကျွတ်…ကျွတ်… ကျွတ်…အင်း…အင်း ဟင်း…….”
ဝါကျမပြည့်စုံသော ညည်းတွားသံလေးများ အဆုံး၌ ကြွေ့ မျက်ဝန်းလေးများ ပွင့်လက်လာကြသည်။
“ လိုးတော့… ဘိုဘိုရယ်…နော်……”
“ ကြွေ… အရမ်းခံချင်နေပြီလား….ဟင်…..”
“ အင်းပေါ့လို့… သူ့လျှာကြီးနဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးမှတော့ ခံချင်လာတာပေါ့…. အဟင့်…”
ကြွေ့ နှုတ်ဖျားမှ အာသီသ ပြင်းသော ဆန္ဒကို ပွင့်လင်းစွာ တီးတိုးလေး ပြောလိုက်လေရာ… ဘိုဘိုက အောက်ပိုင်းကို နေရာရွှေ့ပြီး ဒူးထောက် မှေးအိပ်လိုက်သည်။
ထိုအခါ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသော လိင်တန်ကြီးက အရေများဖြင့် စိုရွှဲဝင်းပြောင် ပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးနားသို့ တိုးကပ်မိသွားတော့၏။ ထိုသို့ အင်္ဂါစပ်နှစ်ခု နီးကပ်သွားသည်ပင်လျှင် ကြွေနှင့် ဘိုဘိုတို့နှစ်ယောက်လုံး၏ သွေးခုံနှုန်းများ ပိုမို မြန်ဆန်လာစေ၏။
နှစ်ယောက်သား အကြည့်က ဖြဲကားထားသော ကြွေ့ အဖုတ်လေးနှင့် ဒစ်ပြဲပြဲနီရဲနေသော ဘိုဘို့လိင်တန်အချောင်းကြီးဆီသို့သာ ရောက်နေကြရ၏။ ထိုသို့ ပြိုင်တူ ငုံ့ကြည့်လျက် လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို လိုးထည့်ပေးရန် တာစူနေကြသော ဘိုဘိုနှင့် ကြွေတို့၏ ရင်ခုန်သံလှိုင်းများသည် ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကို ဖုံးလွှမ်းလျက် ရိုးပြတ်လေးများ နေပူရှိန်ကြောင့် လန့်ကွဲသံလေးများ အော်သံတို့သည် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံအောက်၌ ပျောက်သွားကြရလေသည်။
“ ဝင်လား……ဟင်….”
“ မဝင်သေးဘူး…. တစ်နေတယ်….အ….အ……..”
အရွယ်ရိုင်းတို့၏ လိုးပွဲလေးက နုထွတ်စိမ်းစိုလှ၏။
“ ငါ့လီးကပဲ ကြီးတာလား… နင့်ဟာက ကျဉ်းတာလား မသိဘူးနော်….”
“ ဟာ….အာ… အရေးထဲ နင်က ပြောင်းပြန်ကြီး ပြောနေပြန်ပြီ… ငါ့ဟာက ကျဉ်းလို့နေမှာပေါ့… အို…အ….. တအား မထိုးနဲ့လေ… ဘေးချော်သွားပြီ….ဟ…”
တောင်နေသော ဘိုဘို့လီးက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းထဲသို့သာ အလောတကြီး ထိုးသွင်းနေသဖြင့် ဘေးသို့ ချော် ချော်ထွက်နေရလေသည်။ ဘိုဘိုက စောက်ခေါင်းအဝကို လိုးသွင်းနေခြင်းမဟုတ်ဘဲ စောက်စိအောက်နားမှ အတင်းအဓမ္မ ထိုးထည့်နေမှုကြောင့် လီးမှာ ချော်ထွက်နေခြင်း ဖြစ်၏။
“ ကျွတ်…. လိုးချင်တာလဲ ပြာလို့… လီးကလဲ ချာလို့….“
ကြွေ စိတ်မရှည်တော့ပဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ပြောကာ ဘိုဘို့လီးကို အရင်းမှ ဆွဲကိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်တစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲကာ တေ့ပြီး ဆွဲသွင်းလိုက်တော့၏။
“ ဗြွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်…..”
“ အ..အာ့..အမေ့….အို့ အိုး…ကျွတ်..ကျွတ်ကျွတ်……”
“ ဟ…အ…..ဝင်သွားပြီ….ဟ……”
ဘိုဘိုက အားရဝမ်းသာ အသံကြီးနှင့် ပြောလိုက်ခါ ကြွေ့နို့လေးနှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်လေသည်။
“ နို့ မကိုင်နဲ့ဟာ….”
“ နို့ … ကိုင်ပြီး လိုးရတာဟ…နင်ကလဲ….”
“ အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်မှာပေါ့….”
“ ကြယ်သီး ဖြုတ်လိုက်လေ… ငါစို့ပေးမယ်…”
“ နင် က …နို့စို့မလို့…. ”
“ အေးပေါ့… နို့စို့ပြီး လိုးမှ အရသာ ပိုရှိတာ..ဟ….”
“ နင် တော်တော် အတတ်ဆန်း တယ်….ဟွန်း…..”
ကြွေ၏ အသံက မကျေနပ်သံကို လုပ်ယူ၍ ပြောနေမှန်း သိသာလွန်းလှပေသည်။ အမှန်က မိန်းကလေးများသည် ဆန်းလေ ကြိုက်လေပဲ မဟုတ်ပါလား…။
“ ဗြွတ်…..ပြွတ်…ပျစ်…..ဘွပ်..စွပ်…….”
“ အို့ဟိုး…. ကျွတ်ကျွတ်….. နင့်အချောင်းကြီးကလဲဟယ်… သံဒုတ်ကြီး ကျနေတာပဲ… နာလိုက်တာ… ရှီး…အ……”
ကြွေ့ခမျာ တကယ်ပဲ သံဒုတ်ကြီးတစ်ချောင်း စောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ခံရသလို နာကျင်သွား၏။စောက်ခေါင်းထဲမှ စိုစိသော အသားမျှင်များသည် လီးထိပ်ကြီးနှင့် ထိုးမိ ပွတ်တိုက်မိသွားကြလေသည်။
ထိုအခါ စောက်ဖုတ်လေး နှစ်ခြမ်းမှာ မဟတဟလေး ဖြစ်နေရာမှ ရဲရဲကြီးပြဲအာသွားပြီး လီးကို ဂဏန်းလက်မနှယ် ဖမ်းညှပ်ထားလိုက်လေသည်။ ဘိုဘိုက တင်းခနဲ လီးကို အညှစ်ခံလိုက်ရသည်နှင့် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး သွက်သွက်ခါသွားအောင် အီစိမ့်သွားရလေတော့သည်။ကြွေ့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲပြီး အချက် ၂၀ ခန့် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေတော့သည်။
“ အား…အိ…..နာတယ်…နာတယ်…အင့်….အင်း…..”
ကြောက်လန့်တကြား အော်သံနှင့်အတူ ကြွေ.. ဘိုဘို့ရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းချနေပြန်သည်။ ထိုအခါ ဘိုဘိုက မဆင်းရုံမျှမကပဲ စောက်ပတ်ထဲသို့ တပြွတ်ပြွတ်.. တဘွတ်ဘွတ်နှင့် ထိုးသွင်းနေသော သူ့လီးကြီးကို အားကုန် ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်။
“ ပြွတ်…ဘွပ်….ဘွပ်…..ပြွတ်….ဖတ်…ဖတ်……ဘွပ်….”
“ အမေ့… အမေ…ရေ… အမလေး….အမေရဲ့….အား လား….လား….”
ကြွေက အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပဲ တိုးညှင်းစွာ အော်ဟစ်ညည်းတွားနေရှာရင်း နာကျင်လွန်းလှ၍ ပါးစပ်ကလေး ဟကာ ဟကာ အသက်ရှူနေရှာ၏။တကယ်တော့ ဘိုဘို့လီးက နုထွားကြီးဖြစ်လျက် ဘယ်စောက်ပတ်ကိုမှ မလိုးရသေးသော အစိမ်းသက်သက်လီးကြီးပင်ဖြစ်ပေရာ စောက်ပတ်ကို စတင်၍လိုးဖူးခြင်း ဖြစ်ပေရာ မညှာမတာ အသကုန်ဖြုတ်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် အပျိုစစ်စစ် ကြွေ့ခမျာ လီးထိပ်နှင့် အပျိုမှေးတို့ ထိုးထိမိတိုင်း စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ် နာကျင်သော ဝေဒနာကို ခံစားနေရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ထိုသို့ လီးဆုံးမှန်း မဆုံးမှန်း မသိပဲ စွတ်လိုးနေသော ဘိုဘို့လီးကသာ အရသာရှိနေပြီး ကြွေ့အဖုတ်မှာမူ ပြဲလန်အောင် ခံနေရရှာသည်။
“ ပြွတ်…ဘွပ်….စွပ်…ဖွတ်….စွိ….စွပ်………..”
“ အင့်…အင့်….အ…..အိ…….အင့်…”
ကြွေ့စောက်ပတ်လေး ပူထူလာသည်။ အတွင်းထဲမှ ပူခနဲ ဖြစ်သွားခြင်းကိုပင် သိသိသာသာ ခံစားလိုက်ရလေသည်။ တဖြေးဖြေး လီးကြီးက အရင်းခိုက်အောင် လိုးလာပြီး အရသာတွေ့လာမိပေသည်။
“ နာ…နာသေး လား………ဟင်….”
“ စပ် ဖြင်းဖြင်းနဲ့ တမျိုးကြီးပဲ…ဟ..”
“ ငါတော့ အရမ်းကောင်းတာပဲ …ဟာ……”
“ အေးပေါ့… နင်က အရမ်းဆောင့်နေတာကိုး…..”
ကြွေ၏ မျက်စောင်းလေးက ဘိုဘို့မျက်နှာသို့ ဝဲခနဲ ကျရောက်ပြီး တစ်ဖက်သို့ ချက်ချင်း လှည့်သွားသည်။ ဘိုဘို့မျက်လုံးများနှင့် တည့်တည့်မကြည့်ရဲတော့အောင် ရှက်နေမိသည်။ ကြွေ့စောက်ပတ်ကို သူက ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ဖြဲပြီး လိုးနေတာကို….ကြွေ ရှက်နေမိတာ..။
“ ခံလို့ မကောင်းဘူးလား…ကြွေ…”
“ အင့် အင့်…..အင့်…ကောင်း………အင့်….ကောင်း…….အီး…..ပါတယ်…..”
“ ကော့ ကော့ပြီး ..ပြန်လိုးပေးလေ…..”
“ ဟင့်….လုပ်တတ်ဖူး…ဟ…. ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ…”
“ စောက်ပတ်ကို ကော့ပြီး ဆောင့်ပေါ့ဟ….“
“ ဘိုဘိုကလဲ…စကားပြောတာ အရမ်းကြမ်းတာပဲ… နားထဲကို ပူ…ပူ သွားတာ….ဟွန်း…”
“ ကြွေ့ စောက်ပတ်လေးထဲကို ..ကိုယ့်လီးကြီး အဆုံးဝင်နေမှပဲ ကြွေရယ်… ဘာရှက်စရာ လိုသေးလို့လဲ…ကွယ်…”
သူပြောသည်ကလည်း ဟုတ်သလိုလို ..။ ကြွေ.. ရှက်ရှက်ရွံ့ရွံ့လေး ကော့ပေးစ ပြုလာသည်။ ကြွေက ကော့အပေး၌ ဘိုဘိုက ဆောင့်ထည့်လိုက်ရာ လီးကြီး အရင်းအဆုံးတိုင် ဝင် ဝင်သွားသည်။ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းမှာ မဖြဲပဲ ရဲလျက် ရှိသည်။
စောက်ရည်များ ရွှဲနေသော လိင်တန်ကြီးမှာလည်း တဖြေးဖြေး ကွဲအက်တော့မလောက် ကြီးမား တောင့်တင်းလာကာ ပြီးခါနီးဖြစ်လာ၏။ ဘိုဘို၏ နှုတ်ခမ်းမွှေးလေးများကြား၌ ချွေးဥလေးများ သီးစို့လာသည်။
“ ဆောင့်…ဆောင့်… လိုးစမ်းပါ…ဘိုဘို…”
“ အင့်…အင်း….အင်း……..ကဲ…ဟာ….ကဲ ကွာ…..”
“ အား ရှီး….အား…..အား…. ကောင်း …ကောင်းလိုက်တာ..မောင်ရယ်… အားရပါးရ လိုးလိုက်စမ်းပါ… ..အ….အိ……..”
အကယ်၍ ငလျင်လှုပ်တတ်သော သဘောရှိလျင် ဘိုဘိုနှင့် ကြွေတို့ ဆောင့်လိုးမှုအရှိန်ကြောင့် မဟာပထဝီမြေကြီး သွက်သွက်ခါသွားနိုင်ပေ၏။
“ ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ….အား….အ….အင်း…….”
“ ဘွပ်….ပြွတ်…စွပ်……ဖွတ်….ဖတ်……..ပြွတ်….”
စောက်ခေါင်းထဲမှ ဂလိုင်သံလေးက ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်လာပြီး သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။တံလျပ်..ရိပ်ရိပ်ပြေးသော လယ်ကွင်းပြင်ဘက်မှ ရိုးပြတ်ပေါက်ကွဲသံလေးများ ဆူညံနေသည်။ စာကလေးများ ကျယ်လောင်စွာ ဟစ်ကြွေးနေကြ၏….။
ဘိုဘိုနှင့် ထိုနေ့က သုံးလေးချီခန့် ဆက်တိုက် လိုးပစ်လိုက်မိကြရာ ကြွေ့တစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာ ကျင် ကိုက်ခဲနေသည်။စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း ယောင်ကိုင်းနေ၏။ တစ်လက်မခန့် ကွဲသွားသော နေရာကို တစ်ယောက်တည်း ဆနွင်းမှုံ့ သိပ် သိပ်ပေးနေရသည်။ သေးပေါက်တိုင်းလည်း စပ်စပ်နေ၏။ ယခုလည်း ဆနွင်းမှုံ့ပုလင်းထဲမှ ဆနွင်းအနည်းငယ်ကို လက်ဝါးလေးနှင့် ထည့်၍ မီးဖိုထဲမှ လှည့်အထွက် ရဲဇော် နှင့် အတည့်တိုးမိကြသည်။
“ ကြွေ… နနွင်းမှုံ့ ..ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
“ ဘာ လုပ် လုပ်…….”
ဘုဆတ်ဆတ်ဖြင့် တစ်ချက်ပြောရင်း ရဲဇော်ကို လှည့်မကြည့်တော့ပဲ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့၏။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ… ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် ဖြစ်သွားရလေသည်။ကြွေ့ခဲအိုဖြစ်သော ရဲဇော်မှာ ကြွေတို့အိမ်၌ ဒရိုင်ဘာ လုပ်ရင်းဖြင့် ကြွေ့အစ်မ မလေးနှင့် ညားခဲ့သူဖြစ်သည်။ တစ်ခါက ရေချိုးခန်းထဲတွင် ကြွေ့ကို ဖြုတ်ရန် စောက်ဖုတ်နှိုက်ခဲ့သေးသော်လည်း အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ကြ..။ ထိုစဉ်မှ ယနေ့တိုင်ထိ ကြွေနှင့် ငရဲတို့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်..။
“ မောင်…ရေ…မောင်… ခဏ လာပါအုံး…”
အိမ်ရှေ့ ခြံထဲမှ မလေး လှမ်းအော်သံကြောင့် ငရဲ အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်သွားသော်လည်း ငရဲ၏ မျက်လုံးများက ကြွေ့ထံ မကျေမနပ် လှည့်ကြည့်သွားသေးသည်ကို ကြွေ သိလိုက်သည်။ကြွေ့ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သောအခါ နနွင်းမှုံ့များကို စက္ကူပေါ်၌ အသာတင်ပြီး အခန်းတံခါး ပိတ်လိုက်ကာ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ထမီကို ချွတ်လိုက်သည်။
အနံနှစ်ပေ အလျားသုံးပေခန့်ရှိသော မှန်ကြီးရှေ့၌ အဖုတ်လေးကို ဖြဲ၍ မှန်ထဲမှ ကြည့်လိုက်၏။ နီရဲရောင်ကိုင်းနေသော အဖုတ်လေးက ဘိုဘို၏ လီးဒဏ်ကြောင့် ရဲနေသည်ကို တွေ့ရ၏။သက်ပြင်းကို မသက်မသာလေး ရှိုက်ရင်း နနွင်းမှုံ့အနည်းငယ်ကို ယူ၍ ကွဲသွားသော နေရာကို သိပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ ရှူး…..အား…….အ လလား…..”
စပ်လိုက်သည်မှာ ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရသည်။
“ တင်ချာ ထည့်ရတယ်…ကြွေရဲ့…..”
“ ငရဲ….ဟင်…….နင်…….ဘာ…..”
“ တံခါးပေါ်က ကျော်ဝင်လာတာလေ…”
“ အို…….”
ကြွေ ထမီတင်ထားသော ကုတင်ဆီသို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။ ငရဲက ထမီကို ဆတ်ခနဲ ယူလိုက်၏။
“ နင်…. နင် ဘာလုပ်တာလဲ…. ပေးပါ…”
ကြွေ တုန်ရီသော အသံနှင့် အော်သည်။
“ ကြွေရယ်…နင် ဘာတွေ ဖြစ်လာတာလဲ…ဟင်…”
“ အို……ဘာဖြစ်ဖြစ် ..ထမီ ပေးပါ…. ရှင်…“
ကြွေ … ငိုသံပါလေးနှင့် ထမီကို လှမ်းဆွဲယူသည်။ ငရဲက ထမီကို အခန်းထောင့်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်ရင်း ကြွေ့ ပခုံးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်၏။ ကြွေ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက ကော့ခနဲ ငရဲ ရင်ခွင်ထဲသို့ စိုက်ကျသွားရ၏။အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းနေသော ကြွေ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ငရဲက မွှေ့ရာပြင်တစ်ခုလို ဆွဲဆုတ်နယ်ဖတ်လိုက်၏။
“ ဟင်….ခွေး…ခွေး…. လူယုတ်မာ… ..လွှတ်………”
“ ဟား ဟား… ငါ နင့်ကို လိုးဘို့ ချောင်းနေတာ ကြာပြီ…ကြွေရ…ဟဲဟဲ…”
“ ငါ…ငါ အော် လိုက် ရမလား…….”
“ အော်..လေ…အော်လိုက်ပေါ့.. ဘိုဘိုလိုးထားလို့ ကွဲနေတဲ့ နင့်ဟာကို ဝင်လာတဲ့လူတွေကို သက်သေအဖြစ် ပြလိုက်ပေါ့…”
“ ဘာ….ဘိုဘိုလဲ… မသိဘူး…”
“ အေး…ငါကတော့ သိတယ်.. ကြွေ…. နင်နဲ့ ဘိုဘို ဖြူဖြူကျော်တို့လယ်တဲနားက ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်မှာ စုပ်ကြယက်ကြတာ ငါတွေ့ပြီးသား… နင်မယုံရင် ရော့..ငါရိုက်ထားတဲ့ ပုံတွေ…”
“ ဟင်…ဓါတ်ပုံ…အို…ငါနဲ့ ဘိုဘို ..ဘုရား…ဘုရား………”
ဘိုဘို့လီးကို ကြွေက စုပ်ပေးနေပုံ..၊ ဘိုဘိုက ကြွေ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ဖြဲလျက် ယက်ပေးနေပုံများကို ပုံ ၂၀ ခန့် တွေ့ရ၏။
“ နင်…. နင် လူယုတ်မာ…..”
“ ငါ ယုတ်မာတာ မဟုတ်ဘူး ကြွေ… ဒါ အမှတ်တမဲ့ မြင်ကွင်းမို့ အဝေးရိုက်မှန်ဘီလူးနဲ့ ငါရိုက်ခဲ့တာ… ဟဲဟဲ… နင်တို့နှစ်ယောက် လိုင်းပူးပြီး နှစ်ပင်လိမ်သွားတော့ ငါ့အတွက် ဂွင်ဝင်သွားတာပေါ့လေ…ဟား…ဟား…”
ငရဲ ရယ်သည်.. ပိုင်နိုင်စွာ ဟားတိုက်ရယ်၏။
“ နင် ဒီပုံတွေ .. ဘာ….ဘာလုပ်…ဖို့လဲဟင်……”
“ ငါ့အလို မလိုက်ရင် လမ်းဆုံ လမ်းခွနဲ့ သမဝါယမ ဆိုင်ရှေ့တွေမှာ ဈေးအိမ်သာတွေမှာ အပျော်တမ်း ကြေငြာပေးမယ်လေ….”
“ တောက်….. ယုတ်မာလိုက်တာ… ငရဲ ရယ်….”
“ နင့်ဖက်က ကြည့်တော့ လူယုတ်မာ.. ငါ့ဖက်ကကြည့်တော့ လူတော်တစ်ယောက်ပေါ့ ကြွေရယ်….”
ကြွေက ခံပြင်းနာကျင်လွန်းသော အကြည့်နှင့် ငရဲကို ကြည့်၏။ ကုက္ကိုတော ဆိုတဲ့ ကျေးတောက ရောက်လာစက ရဲဇော်ကို ကြွေ အထင်ကြီး လေးစားခဲ့မိသည်။ မလေးနှင့် အိမ်ထောင်ကျသွားသည့်အခါတွင်မှာပင် ကြွေ မနာလိုစိတ်ကလေး မွေးခဲ့မိသေးသည်။ခုတော့ ရဲဇော်သည် ကာမဓါးပြ… ကာမမှောင်ခိုသမား…။
“ နင်… ငါ့ဆီက ကာမပဲရမယ်.. ငရဲ… သိလား..၊ စစ်မှန်တဲ့ အချစ်တော့ ရလိမ့်မယ် မထင်နဲ့… ”
“ ဟား..ဟား… သေစမ်းပါကြွေရယ်.. အဲဒါ ပြဇာတ်တွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲက စကားတွေ ..ဒီမှာ လက်ခုတ်တီးမဲ့ ကလေးတွေလဲ မရှိဘူး… ဟား..ဟား….ဟား……”
ရဲဇော် .. ရဲတင်းလွန်းစွာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရယ်သည်။ ကြွေပင် အံ့သြ တုန်လှုပ်သွားပါသည်။
“ နင့် အသံပြဲကြီးနဲ့ စွတ်ရီမနေနဲ့… ကြက်သရေမဲ့တယ်.. ဟဲ့ သိလား..”
“ အိုး…ဟိုး ဟိုး… ကြွေရယ်… ရီတာတောင်မှ ပါမစ်ယူရအုံးမှာလား.. ဟားဟား…ဟား..”
ငရဲ ပြောပြောဆိုဆို ကြွေ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဖက်၍ လှဲချလိုက်သည်။ ထမီ မရှိသော ကြွေ့ အဖုတ်လေးမှာ ပြဲခနဲ ဟသွားလေသည်။ ထိုအခါ အဝတ်မဲ့သော အောက်ပိုင်းနှစ်ခုက နွေးထွေးနူးညံ့စွာ ပူးကပ်မိသွားကြသည်။ ကြွေ့တစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်ခနဲ ခါရမ်းသွားသည်။
“ အင့်…ဟင်း…ဟင်း… အင်း…….အ…….အ……..”
လေးလံသော ငရဲ၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို အားကုန်တွန်းထားရ၏။ လက်မောင်းအိုးလေးများ ညောင်းညာလာသည်အထိ… တွန်းထောက်ထားရသဖြင့် ဆတ်ဆတ်တုံလာသည်။
“ လွှတ်….လွှတ်….ခွေးမျိုး.. လူယုတ်မာ….”
ကြွေက လှုပ်ရှားရုန်းကန်ရင်း ခြေနှစ်ချောင်းကို ပူးကပ်လိမ်ကျစ်ထားသည်။ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားအတွင်းသို့ ငုတ်လျှိုးပုန်းကွယ်နေပြီး ဆီးခုံလေးမှာ တင်းမောက်မာကျောလာသည်။ စောက်မွှေးမဲမဲလေးများက ကြွေ့အဖုတ်လေးကို ဖုံးကွယ်ဝှက်သိုပေးရန် အလှမ်းကွာလွန်းနေပြန်၏။
“ ပေါင်ကားပေးစမ်းပါ… ကြွေရယ်.. မြန်မြန်…”
“ ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း… ဟင့်..အင်း………”
“ တောက်… ငါ ဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ်စမ်းနဲ့ …ကြွေ……”
“ အို……မရ ဘူး… မရဘူး………”
ငရဲ မျက်နှာကြီးက အဆီပြန်တင်းမာလာသည်။ မျက်လုံးအစုံက မီးကျည်ခဲများလို ရဲရဲတောက်နေ၏။ ငရဲ အသက်ရှူသံကြီးက လေပြင်းမုန်တိုင်း ကျလာသံမျိုးနှယ် ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။
“ ဖြန်း……ဖြန်း……….”
“ အမေ့………”
ကြွေ .. မျှော်လင့်မထားသော အရက်စက်ဆုံး အပြုအမူကို ငရဲ ပြုမူလိုက်လေသည်။ ကြွေ့ပါးနှစ်ဖက်သည် ပူခနဲ ဖြင်းခနဲ ..ဖြစ်သွားသည်။
“ ပေါင်ဖြဲစမ်း…. စောက်ကန်းမ…..”
“ အဟင့်…..ဟင့်… အိ…အိ…….ဟီး…..အီး…..”
ကြွေ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ ငိုရင်း ငရဲကို ရွံရှာမုန်းတီးသွားသည်။ ငရဲက အတင်းအဓမ္မ ကိုင်ဖြဲနေသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းလေး လိမ်ထားရာမှ အားမတန် မာန်လျှော့ကာ လျော့ပေးလိုက်ရသည်။ ထိုအခါ ကြွေ၏ ဖြောင့်စင်းကြီးမားသော ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ မ တင်ပစ်လိုက်သည်။ ကြွေက ပက်လက်ကလေး အနေအထားနှင့် ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပခုံးနှင့် ထိလုနီးပါး မြှောက်ပေးလိုက်ရသည်။
“ ဟင့်……အဟင့်…. အင့်…. ဟင့်…ဟင့်……..”
“ ဟား… ကြွေရယ်… နင့်အဖုတ်ကြီးက အယ်နေတာပါပဲလား..ဟာ… နင့်အစ်မထက်တောင် မှ ကြီးသေးတယ်…ဟာ……”
ကြွေ… မကြားလို..။ မျက်စေ့ကလေးကို တင်းတင်းကြီးပိတ်ခါ မျက်ရည်များ လိမ့်၍လိမ့်၍ ဆင်းလာအောင်ပင် ငိုချလိုက်မိပေသည်။ ငရဲကမူ လုံးပတ်လေးလက်မကျော်ကျော်ခန့်ရှိသော သူ့လက်နက်ကြီးဖြင့် ကြွေ၏ စောက်ဖုတ် ခံတပ်လေးကို ပစ်ခတ်ရန် အနီးကပ် ချိန်ရွယ်လို့နေပေသည်။
ကြွေ.. ငရဲ လီးကြီးကို မြင်ဖူးသည်။ မလေးနှင့် မင်္ဂလာဦးည လိုးနေကြစဉ်က ကြွေ ခလေးဆန်စွာ ချောင်းကြည့်ဖူးသည်လေ..။ဘုဆတ်ဆတ် တစ်ချက်ပြောရင်း ရဲဇော်ကို လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့၏။
ဘာကြောင့်မှန်း မသိ .. ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် ဖြစ်သွားလေသည်။ ကြွေ့ခဲအိုဖြစ်သော ရဲဇော်မှာ ကြွေတို့အိမ်၌ ဒရိုင်ဘာလုပ်ရင်းဖြင့် ကြွေ့အစ်မ မလေးနှင့် ညားခဲ့ရသူ ဖြစ်သည်။တစ်ခါက ရေချိုးခန်းထဲတွင် ကြွေ့ကိုဖြုတ်ရန် စောက်ဖုတ်နှိုက်ခဲ့သေးသော်လည်း အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ကြ..။ ထိုစဉ်မှ ယနေ့တိုင်လည်း ကြွေနှင့်ငရဲတို့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်ခဲ့ကြ..။
အစ်မဖြစ်သူ မလေး…တစ်ယောက် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ ရုန်းကန်နေပုံကို တွေ့ရ၍ ငရဲကို ကြိမ်ဆဲမိခဲ့သေး၏။ ထိုစဉ်က ကြွေသည် ငရဲ၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင် ရှည်လျားပြောင်တင်းနေသော လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးလေသည်။ ယခု ငရဲက အနိုင်အထက် သူ့ဟာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုးဆောင့်ရန် ကြံစည်လာသောအခါ ကြွေ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထအောင် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားလာရသည်။ငရဲက ကြွေ့အဖုတ်လေးကို တရွရွပွတ်ပေးပြီးမှ ရှည်လျားသော သူ့လီးကြီးကို အဖုတ်ဝလေးသို့ တေ့လိုက်သည်။
“ အ…..အ မေ့……………”
နွေးခနဲ ဒစ်ကြီးက စောက်ခေါင်းဝထဲသို့ ကျွံဝင်သွား၏။ ကြွေ လန့်ပြီး အော်လိုက်သည်။ ငရဲ၏ ဒစ်ပြဲကြီးက ကြွေ့အပေါက်ဝလေး၌ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ၏။
“ နင်… ညှစ်ထားသလား… ကြွေ…”
တင်းနေသော စောက်ပတ်အဝကို ကြည့်၍ ငရဲက မကျေမနပ်ဖြင့် ကြွေ့ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ကြွေက ပါးစပ်ဖြင့် မဖြေ..။ ငိုရှိုက်ရင်းဖြင့် ခေါင်းကို ခါရမ်းပြမိရှာသည်။
“ အေး… နင်ပဲ ..နာမှာ… ကဲဟာ……”
“ ဗြွတ်…ဘွပ်……စွပ်………..”
“ အား…..နာ တယ်…..နာ တယ်…….”
လွှတ်ခနဲ အော်မိပြီးမှ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ပိတ်၏။ ယောက်ျားတို့၏ ကာမအရသာက လီးဖျား၌သာ ရှိ၏။ မိန်းမတို့၏ ထောင်သောင်းမကသော ကာမအကြောစုံက စောက်ခေါင်းထဲ၌ စုဝေးနေကြပေရာ….။
ငရဲ၏ ပြည့်အင့်ကြီးမားသော လီးကြီး ထိုးသွင်းခြင်းခံလိုက်ရသည်နှင့် ကြွေ့ခန္ဓာကိုယ်မှ အပေါက်ကလေး တစ်ပေါက်ထဲသို့ ကာမဓါတ်အား လျှပ်စစ်ကြိုးကြီး သွယ်သွင်းလိုက်သလို ဖိန့်ဖိန့်တုံသွားရ၏။ ထို့ကြောင့် .. ကြွေ မသိလိုက်မီ.. ကြွေ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ငရဲခါးကို တင်းတင်းကြီး ဆွဲယူပြီး ဖြစ်နေသည်။ ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်က ကုတင်မွှေ့ရာဖျင်ကို ထောက်ပြီး တစ်ပေခန့် ကြွတက်သွားသည်အထိ ကော့ထောင်သွား၏။
“ လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကြွေရယ်… ဟဲဟဲ…”
“ ရှင်…. လိုးမှာသာ မြန်မြန်လိုး ပါ….”
“ လိုးမှာပါ… ကြွေ… လိုးမှာပါ…မင်းအဖုတ်လေး ထပ်ကွဲ ထပ်ယောင်အောင်ကို လိုးမှာ…”
“ ပြွတ်….ဖွတ်…….ဘွပ်…..ပြွတ်….ဖွတ်…..ဖတ်….”
“ အ…….အမလေး လေး… အား…..ကျွတ် ကျွတ်….”
တကယ်လိုးပြီ ဆိုတော့လည်း ကြွေခမျာ လူးနေအောင် ခံစားရရှာပြန်သည်။
“ အမလေး…. အမေ…အမေရေ…..အ…..အ………….”
“ ပြွတ်….. ဖွတ်……ဘွပ်.ဘွပ်…”
စောက်ရည်များက စိုရွှဲစိမ့်ယိုကျလာသည်။
“ အင်း…အင်း………..အင့်…အ…….အိ……”
ငရဲ ခါးသန်သည်။ အဆောင့်ကြမ်းသည်။ အဆောင့်ကြမ်းသလောက် အလိုးကလည်း ရက်စက်ပိုင်နိုင်လွန်းသည်။ သူ၏ ဘင်္ဂလားလီးကြီးကို ဘေးသို့ကော်၍ ထိုးသွင်းထည့်လိုက်တိုင်း ကြွေ့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးနေရ၏။
“ ဘွပ်…စွပ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်……ဖတ်…ဖတ်…….”
“ အမေ့… အ…….အမေရေ… အ…. အမေရယ်… အ…သမီး အဖြစ်ကို ကြည့်လှည့်ပါအုံး… အမေရယ်….အ……….”
ကြွေ အော်မိအော်ရာတွေ လွှတ်အော်ရင်း ငရဲ၏ လည်ပင်းကို တတောင်ဆစ်ကွေးနှင့် တအားညှစ်ဖက်ထားမိရှာသည်။ လှိုက်ခနဲ သဲခနဲ ခံစားနေရသော ခံစားမှုက ဘိုဘိုနှင့် လိုးတုန်းကနှင့် ဘာမျှမဆိုင်… ခံလို့ကောင်းလွန်းလှသည်။
“ အား….အဲဒီတစ်ချက် အတော် ထိတယ်…ကွယ်..ကျွတ်ကျွတ်…..”
“ စောက်ခေါင်းထဲကလား…ကြွေ…”
“ အင်း..အား………. ကျွတ်…ကျွတ်..ကျွတ်……”
ကြွေ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရင်း ရှုံ့မဲ့သွားရှာသည်။ ငရဲက ကြွေ့နို့လေးနှစ်လုံးကို ပိုင်ပိုင်ကြီး ကိုင်ဆွဲကာ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါတွင်ကား ကြွေ့ စောက်ခေါင်းထဲမှ သဘာဝသုတ်ရည်များ အလိုအလျောက် ပန်းထွက်လာကုန်လေသည်။
“ အရေတွေ ထွက် ကုန်ပြီ…. ”
ကြွေက သူ့နားဝသို့ ကပ်၍ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။
“ ကိုယ့်အရေတွေလဲ ထွက်ကုန်ပြီ…အ.အ………”
သူက စကားပြောရင်း ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးလိုက်လေသည်။ ကြွေ့ စောက်ခေါင်းထဲမှ တဘွတ်ဘွတ် တဖွတ်ဖွတ် အသံများထွက်ကာ စောက်ရေများဖြင့် စိုရွှဲပေကျံကုန်သည်။
“ မောလိုက်တာ…ဟယ်……”
“ နောက်တစ်မျိုး ..လိုးရအောင်လေ…”
“ တော်ပြီ…ဟာ……..မော တယ်….”
“ ကုန်းပေးစမ်းပါ ဟာ…နင်ကလဲ…”
“ ခွေးလိုး လိုးအုန်းမလို့လား… ငရဲ ရယ်…”
“ ဒီတစ်ခါတဲပါ… ကြွေရဲ့……”
“ နင်…. ငါ့ဆို သိပ်နိုင်တာပဲ…ဟယ်….”
ကြွေက ညည်းညည်းညူညူလေး ပြောရင်း ကုတင်လေးပေါ်၌ လေးဘက်ထောက်လေး ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ဖူးကြွနီရဲ ယောင်ကိုင်းနေသော ကြွေ့အဖုတ်လေးက အလိုးရက်စက်သော ငရဲ၏ ဘင်္ဂလားလီးကြီးကို ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူးပြူးလေး ထွက်မျှော်နေရှာသည်ကို ကျေနပ်ကြည်နူးဖွယ်ရာ တွေ့လိုက်ရသောအခါတွင်တော့…ငရဲ၏ လီးကြီးမဟာမှာ … ထိန်းခနဲ… ထောင်းခနဲ ကြိုးများပြတ်ထွက်ကုန်အောင် ရုန်းကန်နေသော နွားသိုးကြီးအလား ကုန်းကန်ထကြွလာပြန်လေသတည်း…။
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment