လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၁ )
မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။
( ၁ ) နိဒါန်း။
နာမည်ကြီး စက်ချုပ်ဆိုင်တော့ မဟုတ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီရပ်ကွက်ထဲမှာ လှလှလေးသည် မရှိ၍မဖြစ်။ သွားရင်းလာရင်း ရပ်ကွက်တွင်းရှိ အမျိုးသမီးများ ပေါချောင်ကောင်းနှင့်ရလာသမျှ အထည်တွေကိုကိုယ်ပေါ်တွင် လှလှပပလေး ဖြစ်သွားအောင်ဖန်တီးပေးသော အမျိုးသမီး စက်ချုပ်ဆိုင်ပင်ဖြစ်သည်။
ဒီရပ်ကွက်သည် သူဌေးရပ်ကွက်မဟုတ်၊ လက်လှုတ်မှ ပါးစပ်လှုတ်ရသော ရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။ပျိုပျိုအိုအို ဆင်းရဲချမ်းသာ အမျိုးသမီးမှန်သမျှသည်လှချင် သူများသာဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် သွားရင်းလာရင်း စီးပွားရှာရင်း ရလာသောမဖြစ်စလောက် ငွေနှင့် ပေါချောင်ကောင်း အထည်များကိုရှာကြံရသည်။ ထိုအထည်များသည် ပေါချောင်ကောင်းဆိုသည့်အတိုင်း မည်သည့်အခါမှ လှလှပပတိတိကျကျမရှိ။
ထိုအခါ လှလှလေးက လှလှပပလေးဖြစ်အောင် အသွင်ပြောင်းပေးသည်။ရေးဘေး၊ လေဘေး၊ လမ်းဘေး အထည်တွေကို ဟိုဖြတ် ဒီညှပ်နှင့် လှပသွားအောင်ပြင်ပေးသည်။မီးပေါက်၊ ချည်ကျော်၊ ပန်းပျက်ပိတ်စများကို ဟိုလှည့်ဒီလှည့် ဖြင့် အပြစ်အနာ မမြင်အောင် ချုပ်ပေးသည်။
လှလှလေး၏ မွေးရာပါ အတတ်ပညာကား အမျိုးသမီးများကို လှပအောင်လုပ်ပေးခြင်းပင်ဖြစ်သည်။အဓိက လုပ်ငန်းက စက်ချုပ်ဆိုင် ဖြစ်ပေမဲ့ အဝတ်အစားတခုတည်းနှင့် အမျိုးသမီးတဦး၏အလှသည်မပြည့်စုံသည်ကိုလှလှလေးသိသည်။
ဒါကြောင့် လိုအပ်လျှင် လိုအပ်သလို မိတ်ကပ်ချယ် အလှပြင်နည်းလဲသင်ပေးတတ်သည်။ ချက်နည်းပြုတ်နည်းလဲ ပြောပြတတ်သည်။ လှလှလေးသည် မိန်းမတို့တပ်အပ်သည့် အဠာရသ ၁၈ ရပ်ကို ကျွမ်းကျင်သော သူဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရပ်ကွက်အတွင်းရှိ အမျိုးသမီးထုတို့၏ အားကိုးရာ အစစ်အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။
လှလှလေးကြောင့် ပုံဆိုးပန်းဆိုး အမျိုးသမီးများသည် ကြည့်ပျော်ရှု့ပျော် ဖြစ်သွားကြသည်။ကြည့်ပျော်ရှု့ပျော် သာမန်အမျိုးသမီးများသည် လှသွားကြသည်။နဂိုကတည်းက ခပ်လှလှ အမျိုးသမီးများလည်း ယောက်ကျားတကာတို့၏ ငေးမောသွာရည်ယိုခြင်းခံလိုက်ကြရသည်။
အလွန်တရာ ချောမောလှပနေသူများကတော့ လှလှလေးဆီ ရောက်မလာကြပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဒီရပ်ကွက်ထဲတွင်မရှိ၍ဖြစ်သည်။လှလှလေးသည် အမျိုးသမီးထုကြီးနှင့် အလွန်သင့်မြတ်သည်။ လှလှလေးသည် လူတကာ အတင်းမပြောတတ်၊နားထောင်သူသက်သက်သာဖြစ်သည်။ သိပြီးသမျှလည်း လှလှလေးပါးစပ်မှ ပြန်မထွက်တတ်။
သိပြီးသားအကြောင်းအရာကို ၁၀ ယောက်လာပြောလျှင် ၁၀ ခါနားထောင်သည်။ သိပြီးသားဟုအရိပ်အမွက်ပင် မမြင်ရ။ထို့ကြောင့် အမျိုးသမီးထုသည် မိမိ အတွင်းရေးများကို လှလှလေးနဲ့ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လာတိုင်ပင်တတ်သည်။လှလှလေးသည် အမျိုးသမီးထုအတွက် ကောင်းနိုးရာရာ အကြံဉာဏ်များ ပေးတတ်သည်။ လိုအပ်လျှင် ကိုယ်တိုင်ကျကျနန သင်ပေးတတ်သည်။ စေတနာထားသည်။
လှလှလေးသည် အမျိုးသားအဝတ်အစားများကို မချုပ်။ ကိုယ်တိုင်လည်း အမျိုးသားများကို စိတ်မဝင်စားပေ။လှလှလေးစိတ်ဝင်စားသည်ကား အမျိုးသမီး များကိုပင်ဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးများ သူ့ကြောင့် လှသွားလျှင်လှလှလေး ပျော်သည်။ ရှိတာလေးနှင့် မလှ လှအောင် လှလှလေး ဖန်တီးပေးတတ်သည်။ လှလှလေးကြောင့်အမျိုးသမီးထုကြီးသည် လှသွားကြသည်၊ ပျော်ကြသည်။
ဤသို့ အမျိုးသမီးထုကြီး၏ အားကိုးရာ၊ စက်ချုပ်ဆိုင် ပိုင်ရှင် လှလှလေး၏ မွေးရာပါအင်္ဂါသည်ယောက်ကျားတယောက် ဖြစ်သည်ဆိုလျှင် စာဖတ်သူတို့ အံ့သြသင့်သွားကြမည်ဟုထင်ပါသည်။သို့သော် တရပ်ကွက်လုံးရှိ အမျိုးသမီးထုကား အံ့သြမည်မဟုတ်ချေ၊ သိပြီးသားဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်တည်း။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အမျိုးသမီးထုတရပ်လုံးက လှလှလေးကို ယောက်ကျားလေးတယောက်ဟုမည်သည့်အခါကမျှသဘောမထားချေ၊ လှလှလေး ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယောက်ကျားတယောက်ဟု မသတ်မှတ်။လှလှလေးသည် ယောက်ကျားလေးများကို စိတ်ဝင်စားသည့် အခြောက်တယောက်မဟုတ်၊မိန်းခလေးများကိုသာ စိတ်ဝင်စားသည့် မိန်းမချင်း ချစ်တတ်သူ လက်စ်ဘီအမ် (lesbian) ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ်ခံယူထားသည့် သူတယောက်သာဖြစ်ပေသည်။
လှလှလေးသည် အမျိုးသမီးတဦးကဲ့သို့ကနွဲ့ကယနေသည်၊ ဝတ်စားဆင်ယင်သည်၊ ပြောဆိုဆက်ဆံသည်။အမျိုးသမီးတို့ တပ်အပ်သော အတပ်ပညာအားလုံးရှိသည်။ တရပ်ကွက်လုံးရှိ အမျိုးသမီးထုကြီးသည်လှလှလေးကို ချစ်ကြသည်။ လှလှလေးကလည်း သူ့ဖေါက်သည် အမျိုးသမီးများ အားလုံးကို ချစ်သည်။
သို့သော် လှလှလေး၏ အချစ်သည် ထူးခြားဆန်းကျယ်သည်။ အားလုံးကို တပြေးညီ မချစ်။ တချို့အမျိုးသမီးတို့သည် လှလှလေး၏ အချစ်ကို ပုံမှန်လောက်သာ ရကြသည်။ တချို့တလေကား အနည်းငယ်ပိုရကြသည်။တချို့မှာမူကား အချစ်ထူး အချစ်ဆန်းများပင် ရကြသည်။ မည်သူက လှလှလေး အချစ် မည်မျှရသည်ကို မည်သူမျှမသိချေ။ လှလှလေးနဲ့ ကာယကံရှင် ၂ ဦးသာ သိကြသည်။
သို့သော် လှလှလေး အချစ်သည် အမြဲတမ်း အပြောင်းအလဲရှိသည်၊ အချစ်လျှော့ ခံလိုက်ရသော သူများသည် လှလှလေးကို စိတ်မဆိုးကြ၊ လှလှလေးကို ချစ်နေဆဲသာဖြစ်သည်။ တနည်းဆိုရသော် လှလှလေး အချစ်သည် ကုန်ခမ်းသွားတတ်သော အချစ်မျိုးမဟုတ်ချေ။အမြဲတမ်း တိုးပွားနေသော အချစ်သာဖြစ်တော့သည်။ ဤကား လှလှလေး၏ ထူးခြားဆန်းပြားလှသောအချစ်ပင် ဖြစ်တော့သည်။
အချုပ်ဆိုရသော် လှလှလေးကို အမျိုးသမီးထု အားလုံးက ချစ်ကြသည်။ အားကိုးကြသည်။လှလှလေးကလည်း အမျိုးသမီးအားလုံးကို ချစ်သည်။နောက်တချက်ကား လှလှလေးတွင် အမျိုးသမီးများ လိုအပ်သော အရာအားလုံးရှိသည်။
ထို့ကြောင့်ပင် ဤဇတ်လမ်းကြီးဖြစ်ပေါ်လာရခြင်းဖြစ်ပေတော့သည်။
...................................................................................................................
( ၂ ) လှလှလေး။
လှလှလေး အကြောင်း အနည်းငယ် ပြောရပါအုံးမည်။ လှလှလေးသည် ဒီရပ်ကွက်မှာပင်မွေးဖွား၍ ဒီရပ်ကွက်မှာပင် ကြီးပြင်းလာရသူ ဖြစ်ပေသည်။ လှလှလေး တို့ မျိုးရိုးကား လှ မျိုးရိုးဟု သူ့အဖေ ဦးလှဖေ က စကားကြုံတိုင်း ကြွားဝါလေ့ရှိသည်။
အနောက်နိုင်ငံများတွင် မျိုးရိုးအမည်ကို မိမိနာမည်၏ အနောက်တွင် ထည့်တတ်သော်လည်းဦးလှဖေ ကအရှေ့တိုင်းသားပီပီ မျိုးရိုးအမည်ကို အရှေ့တွင်ထားသည်။ အနောက်နိုင်ငံများတွင် အိမ်ထောင်ပြုပြီးမှအိမ်ရှင်မ၏ မျိုးရိုးနာမည်ကို လင်ယောက်ကျား၏ မျိုးရိုး နာမည်ပြောင်းတတ်သော်လည်းဦးလှဖေကား လှ မျိုးရိုး ကိုရှာယူသည်။
ဟုတ်လဲဟုတ်ပေသည်။ ဦးလှဖေ၏ ဇနီး ကား ဒေါ်လှလှမေ ဟု အမည်ရပေသည်။လှဖေနှင့် ညားကာမှ လှလှမေ ဟုအမည်ပြောင်းထားခြင်းကားမဟုတ်။ ဖခင် ဦးလှဘိုး မိခင် ဒေါ်လှမယ် တို့မှ မွေးဖွားလာသော သား လှဖေသည် လှလှမေကို မြင်သည်နှင့် လှ မျိုးဆက်တွေ့ပြီဟု ဆိုကာ လှ မျိုးရိုး မတိမ်ကောရန်အလို့ငှာမရ ရအောင် ဖခင်ကြီးဦးလှဘိုး သင်ပေးခဲ့သော မိန်းမပိုးနည်း ၈သွယ်ဖြင့် ပိုးပန်းအရယူလေသည်။
အတော်အစွမ်းထက်ပါပေသည်။ မည်သို့မည်ပုံ လုပ်လိုက်သည်မသိ လှလှမေသည် ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညှိမ့်၍ လှဖေ၏လက်သွင်းသို့ ဝမ်းပန်းတသာ ဆင်းသက်သွားရသည်ဟုဆို၏။ ဤကား ပညာ၏ လျို့ဝှက်ချက်ပင်ဖြစ်တော့သည်။
ဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းသည်မှာ ဦးလှဖေ ၏ တခုတည်းသော အတတ်ပညာဖြစ် သည့် အဆိုပါ မျိုးရိုး စဉ်ဆက်လက်ဆင့်ကမ်းခဲ့သော မိန်းမပိုးနည်း ၈ သွယ်ကို သားသမီးများအားအမွေမပေးခဲ့ နိုင်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာဦးလှဖေတွင် သားသမီးရတနာ ၄ ဦးထွန်းကားလေသည်။
ပထမရတနာမှာ သမီးဦး ဖြစ်၍ မျိုးရိုးအရလှလှသစ် ဟုအမည်တွင်လေသည်။ ဦးလှဖေ ကား ပထမဆုံးမွေးသော သမီးဦးဖြစ်၍ လှလှတစ် ဟုမှဲ့ခေါ်ချင်သော်လည်းနောင်တချိန် သမီးမင်္ဂလာဆောင်သော် ဖိတ်စာတွင် လှလှတစ် ဟု အမည်တတ်က ကြည့်မလှ ဟု အရှည်ကိုမျှော်တွေးကာတစ် နှင့် အသံလဲတူ ကြည့်၍လဲလှသော သစ် ကိုအစားထိုးပြီး လှလှသစ် ဟုခေါ်လေသည်။
ခုလောက်ဆို စာဖတ်သူတို့ ရိပ်မိလောက်ပြီဟု ထင်ပါသည်။ ဟုတ်ပါသည် စာဖတ်သူတို့ ထင်တဲ့အတိုင်းပါဘဲ။ ဒုတိယရတနာသည်လည်း သမီးဖြစ်ကာ ထုံးစံအတိုင်း လှလှနှစ် ဟု အမည်တွင်ပါသည်။ နာမည်ကားကြည့်၍လည်းလှပါသည်။
ထူးထူးခြားခြား ရွေးစရာပင်မလိုပါ။
တတိယသမီးရတနာ ကျတော့ အနည်းငယ်အခက်ကြုံရသည်။ မျိုးရိုးအရ လှလှသုံး ဟု အမည်ပေးချင်သော်လည်းအမျှော်အမြင်ကြီးသော ဖခင်ကြီး ဦးလှဖေသည် သုံး ကို စာလုံးမလှ၍ မကြိုက်ပြန်ချေ။ ထို့ကြောင့် ကမန်းကတမ်းလမ်းထိပ်အကြော်စုံကုလားဆီက ရှားပါးစာအုပ်ဖြစ်၍ အကြော်ထုတ်မပစ်ဘဲ သိမ်းထားသော မြန်မာ့အဘိဓါန် ဟောင်းကိုခနငှားပြီး သုံး နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူသော စကားလုံးကို အပူတပြင်းရှာဖွေကာ လှလှသုန်း ဟုမှဲ့ခေါ်လေတော့သည်။
ဒါတောင် သုန်း ကို နသတ် နှင့်ပေါင်းရင်ကောင်းမလား အဆန်းထွင်ပြီး ဏ နဲ့ သတ်လို့ သုဏ်း လို့ ပေါင်းရင်ကောင်းမလားအနည်းငယ် ခေါင်းစားသွားသော်လည်း ချစ်ဇနီးက ဏ ကို ဘယ်လိုအသံထွက်လဲဟု မေးသည့် စကားတခွန်းတည်းနှင့်ပင်န သတ်ကိုဘဲ ရွေးခဲ့သည်ဟုဆို၏။
သမီးချည်း ၃ ယောက် မွေးခဲ့သော ဦးလှဖေသည် သားယောက်ကျား အလွန်လိုချင်လာသည်။ နောက်တချက်ကား မျိုးရိုးအတတ်ပညာကို လက်ဆင့်ကမ်းလို၍လည်းဖြစ်သည်။ အတတ်ပညာမည်မျှကောင်းသည်ကို ကိုယ်တိုင်တတ်သောဦးလှဖေသာ သိသည်။ ဒီပညာကို သားယောက်ကျားလေးအား အမွေပေးခဲ့ချင်သည်။ သမီးများကို သင်ပေးလို့မဖြစ်။
သမီးများ ဒီပညာတတ်၍ သူတို့လင်ယောက်ကျားကောင်းစားမှာ ဦးလှဖေသဘောမကျ၊ သူတို့ယောက်ကျား ဒီအတတ်မတတ်လေ သမီးများ သက်သာလေဖြစ်သည်ဟု ဦးလှဖေ ယုံကြည်သည်။ ဖခင်ပီပီ ကိုယ့်သမီးများကို ကိုယ်ချစ်သည်။
သို့သော် ပညာရှိ သတိဖြစ်ခဲ ဆိုသလို ပညာ၏ ကောင်းကျိုးကို သိသော ဇနီး လှလှမေက သမီးများကို တိတ်တဆိတ်သင်ကြားပေးခဲ့သည်ကို ဦးလှဖေ မသိခဲ့ပေ။ မိခင်မေတ္တာ သည်လည်းကြီးမားလှပေသည်ကို မိခင်မဟုတ်သော ဦးလှဖေမသိခဲ့ချေ။
ညစဉ်ညတိုင်း ယောက်ကျားလေးကွ ယောက်ကျားလေးကွ ဟု စိတ်ထဲကြုံးဝါးပြီး ပညာကုန် ထုတ်သုံးလိုက်ခြင်းဖြင့်လှလှမေတွင် စတုတ္ထသဋေ တည်လေသည်။ ရင်တထိပ်ထိပ်ဖြင့် ၉ လတိတိ စောင့်ဆိုင်းပြီး သကာလ ဦးလှဖေဆန္ဒပြည့်ဝရပေပြီ။ သားဦး လက်ထဲရောက်လာတော့ အနှီးဖြဲပြီး ပထမကြည့်မိသည်က သားလေးရဲ့ ရွှေပန်းလေးကိုပင်တည်း။ ဦးလှဖေ ပြုံးရသည်။ ဒါမှ ငါ့သားဟုစိတ်ထဲက ကြုံးဝါးလိုက်သည်။ ဦးလှဖေ ဘာကို သဘောကျသည်ကိုဦးလှဖေ ကိုယ်တိုင်မှပင် သိပေလိမ့်မည်။
ထုံးစံအတိုင်း စတုထ္တသားရတနာ အား မျိုးရိုးအရ မောင်လှလေး ခေါ်တွင်စေတော့သည်။ သို့ရာတွင် မောင်လှလေးသည် ဦးလှဖေ မျှော်လင့်ခဲ့သလို မျိုးရိုးအတတ်ပညာကိုလက်ဆင့်ခံယူနိုင်သော ကျားကျားယားယားယောက်ကျားလေးတယောက်ဖြစ်မလာခဲ့ပေ။
သို့သော် မောင်လှလေး ဇာတာကား ထူးခြားလှပေသည်။ ငယ်စဉ်ကပင် မောင်လှလေးသည် မိန်းခလေးတို့၏အချစ်ကို ခံရသည်။ သမီးကြီး၏ သူငယ်ချင်းများသည် မောင်လှလေးငိုသံကြားသည်နှင့် ကမန်းကတမ်း ပြေးလာကာသူတို့၏ မစို့မပို့ ထွက်နေသော ရင်သားနှင့် အရည်မထွက်သော နို့ချိုကိုတိုက်ကာချော့မြူကြသည်ကို ဦးလှဖေ ကိုယ်တိုင်အမှတ်မထင်မြင်ဘူးသည်။
သမီးလတ်သူငယ်ချင်းများသည် မောင်လှလေးအား ချစ်စရာလေးဟု ဆိုကာ ရွှေပန်းလေးအား သူတို့ ပါးစပ်နှင့်ငုံ၍တဖူးဖူးနှင့် မှုတ်ကစားတတ်သည်။ မောင်လှလေးကား တခစ်ခစ်နှင့် သဘောကျ၍မဆုံး။ မောင်လှလေး သဘောကျလေ သူတို့ကပိုလုပ်လေ ပင်ဖြစ်တော့သည်။
တဖြေးဖြေးကြီးလာသော မောင်လှလေးသည် မိန်းခလေးများ၏ အချစ်တော် ဖြစ်လာသည်။ အနေအထိုင် အပြောအဆိုကအစ မိန်းခလေးတယောက်လိုဖြစ်လာသည်။ သူ့ကိုယ်သူ မိန်းခလေး ဟုဆိုကာ နာမည်အား အမများနည်းတူ လှ ၂ လုံးဆင့်၍ လှလှလေး ဟုဆိုသည်။ မိန်းခလေးများနှင့် အတူနေသည်။ အတူစားသည်၊ အတူအိပ်သည်။
မိန်းခလေးတိုင်းက မောင်လှလေးကို လိုလိုလားလား လက်ခံသည်။ငယ်စဉ် လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားစဉ်ကပင် မောင်လှလေးတွင် ရွှေပန်းလေးပါသောကြောင့် ကစားဖေါ် မိန်းခလေးများက နင်ယောက်ကျားလုပ် ဟုပြောသည့်အခါ လှလှလေး တဖြစ်လဲ မောင်လှလေးသည် ခေါင်းကို
တွင်တွင်ခါညင်းပြီး နင်တို့ဘဲ ယောက်ကျားလုပ် ငါနင်တို့အားလုံးရဲ့ မိန်းမလုပ်မယ် ဆိုကာ မငြီးစမ်း ယောက်ကျားလုပ်သည့် မိန်းခလေးများ၏ အပေါ်မှတက်ဖိသည့် ဒါဏ်ကို မညီးမငြူ ခံခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ မောင်လှလေးကား ဤမျှမိန်းမဖြစ်ချင်သူပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။
ဤသို့ဖြင့် တဖြေးဖြေး အရွယ်ရောက်လာသော မောင်လှလေးအား ဖခင်ဦးလှဖေက ပညာအမွေလက်ဆင့်ကမ်းရန်ကြံသော်လည်း မောင်လှလေးကား ဖခင်ပညာထက်ပင် အစွမ်းထက်နေချေပြီ။ ဖခင်ပညာကား မိန်းမ တယောက်တည်းကိုပင် ပိုးပန်းရယူနိုင်သော်လည်း မောင်လှလေးကားအရွယ်မတိုင်မှီကပင် မိန်းမတော်တော်များများကို ရယူနိုင်စွမ်းရှိပြီဖြစ်နေပေတော့သည်။ ဖခင်ကြီး ဦးလှဖေကပင် မောင်လှလေး ဆီမှ ပညာပြန်သင်ရမည့် သဘောပင် ရှိနေချေပြီ။
...............................................................................................................
( ၃ ) စက်ချုပ်ဆိုင်။
လှလှလေး အရွယ်ရောက်လာသောအခါ တခြားမိန်းခလေးများသို့ ပင်ပင်ပန်းပန်း အလုပ်မလုပ်ချင်၊ လှလှလေးနှင့်ရွယ်တူ မိန်းခလေးများသည် ကိုယ်နိုင်ရာ နိုင်ရာ ပတ်သက်ရာ ပတ်သက်ရာ မြို့ထဲတွင်လည်းကောင်း၊ ကားဂိတ်များ၊လူစည်ကားရာ ရုပ်ရှင်ရုံများ၊ ဘစ်ကားမှတ်တိုင်များ အစရှိသည့် စီးပွားရေး အချက်အချာ နေရာအသီးသီးတွင်သတင်းစာ ဂျာနယ်များ လက်ပွေ့ရောင်းခြင်း။ ဆေးလိပ် ကွမ်းယာဘမ်းများလွယ်၍ ရောင်းနေချိန်၌ လှလှလေးသည်ရပ်ကွက်အတွင်းရှိ ဒေါ်ကြော့ စက်ချုပ်ဆိုင်တွင် စက်ချုပ်ပညာကို အခမဲ့ ကူညီခြင်းဖြင့် သင်ယူနေလေတော့သည်။
လှလှလေးသည် တတ်လွယ်သည်။ ဖြတ်ထိုးဉာဏ်ရှိသည်။ မကြာခင်အချိန်အတွင်းမှာပင် လက်ချုပ်လိုက်ခြင်း၊ကြယ်သီးပေါက်သီခြင်း စသည့် လက်ချုပ်အတတ်ပညာများကို တတ်မြောက်လာလေသည်။ ထိုသို့ တတ်မြောက်လာသည်နှင့် ဒေါ်ကြော့လည်း အမျိုးသမီးတဦးပီပီ လှလှလေးအား ချစ်သည်ကတကြောင်း၊ လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်လာသည့်လှလှလေး အား လုပ်ခငွေ စတင်ပေးကမ်းလာတော့သည်။ လှလှလေးလည်း ရသမျှ ငွေကြေးကို ဝါးပိုးဝါး စုဘူးကြီးဖြင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စုဆောင်းထားလေတော့သည်။
လှလှလေးကလည်း လက်ရင်းဆရာဒေါ်ကြော့ဆီမှ ပညာဆီးပူးရုံမျှမက ဒေါ်ကြော့အား စေတနာထားကာ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်အသွယ်သွယ်လည်းပြုစုပေးလေသည်။ လှလှလေး မည်မျှ အပြုအစု ကောင်းသည်ဆိုရသော်၊ အသက် ၅၀ကျော် မုဆိုးမကြီးဒေါ်ကြော့သည်ပင်လျှင် လှလှလေး၏ နှိပ်နယ် ပြုစုမှုများကြောင့် ကြက်သီးမွေးများပင် တဖြင်းဖြင်းထသည်ဟု ဆို၏။ သို့ဖြစ်ပါသောကြောင့် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဒေါ်ကြော့လည်းလှလှလေးမှ လှလှလေးဖြစ်၍လာသည်။
ထို့ကြောင့် ဒေါ်ကြော့သည် ဆရာစားမကျန် သူ၏ တလုံးတည်းသော ဆင်းဂါးတံဆိပ် ခြေနင်းစက်အိုကြီးအားလှလှလေး ကိုပေးနင်းခြင်းဖြင့် ပညာကုန် ပေးလေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း အားကြိုးမန်တက် ဒေါ်ကြော့ထံတွင် အသကုန်ပညာသင်ယူလေတော့သည်။
ဤသို့ဖြင့် လှလှလေးသည် အပျိုဖေါ်ဝင်စ အဲ အဲ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကပင် စက်ချုပ်ပညာကို တဖက်ကမ်းခတ်တတ်မြောက်လာလေတော့သည်။ ထိုသို့ ကြွမ်းကျင် တတ်မြောက်လာသောအခါ ဒေါ်ကြော့သည် လှလှလေးအားစက်ချုပ်ဆိုင် လုပ်ငန်းအား အာဏာကုန် လွှဲအပ်လေတော့သည်။ သူကိုယ်တိုင်မူ အငြိမ်းစားယူ၍ ရသမျှငွေအားလှလှလေးအားအချိုးကျ ခွဲဝေပေးကာ အိမ်ရှေ့တွင်ထိုင်၍ဖြတ်လျှောက်သော မုန့်သည်မှန်သမျှ ခေါ်ယူဝယ်စားကာနေလေတော့သည်။
ကံကြမ္မာသည် ဒီအတိုင်းငြိမ်ငြိမ်ထိုင်မနေချေ။ လွန်ခဲ့သော ၅ နှစ်ခန့်က တရွာမပြောင်း သူကောင်းမဖြစ်ဟုဆိုကာစွန့်စွန့်စားစား နယ်ခြားတွင် စီးပွားသွားရှာသော ဒေါ်ကြော့၏ သားဖြစ်သူ မောင်တုတ် သည် ငွေအိပ်ထမ်းကာပြန်ရောက်လာ၍ မိခင်ဖြစ်သူ အား တလှည့် ပြန်လည် လုပ်ကြွေးမယ်ဟု ဆိုကာ သူအသစ်ဝယ်ထားသောတောင်ဥက္ကလာအိမ်သို့ ခေါ်ဆောင်လေတော့သည်။
ဒေါ်ကြော့လည်း ငါမရှိလျှင် ငါ့သားကြီး ရှာထားသမျှ တခြားသူ သုံးပြစ်မည်ကို စိုးရိမ်၍လည်းကောင်း၊ ကိုယ့်သားနှင့် အတူတူ ပြန်လည် နေထိုင်လိုသည်က တကြောင်းကြောင့် လက်ရှိ စက်ချုပ်ဆိုင် နှင့် နေအိမ်အား ရောင်းချ၍သားနောက်လိုက်ရန်ပြင်ဆင်လေတော့သည်။
ဤတွင် လှလှလေးသည် အကွက်ကောင်းဝင်လာသည်နှင့်အညီ အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံဘဲ ဒေါ်ကြော့အားတခြားသူအား မရောင်းပါနှင့် သူ့အား ရောင်းပါ၊ သူ ဒီစက်ချုပ်သည့်လုပ်ငန်းဖြင့်အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း ပြုချင်သည်ဟုအရဲစွန့် ပြောကြည့်ရာ ဒေါ်ကြော့ကလည်း လှလှလေးကို သံယောဇဉ်ရှိနေသူပီပီ အလွယ်တကူပင်နင်ပေးချင်သလောက်သာပေး နင့်ကိုသာ ရောင်းမည်ဟု ဆိုလေသည်။
သည်စကားကြားသည်နှင့် လှလှလေးသည် ဝမ်းသာအားရ အိမ်ပြန်ပြေးကာ သူ့ဝါးပိုးဝါး စုဘူးကြီးအားဒေါ်ကြော့ထံယူဆောင်လာလေသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်ကြော့ရှေ့တင်ပင် ထင်းခွဲဓါးမဖြင့် စုဘူးအောက် ပုဝါပိုင်းခင်းကာ ထက်ခြမ်းခွဲလိုက်လေတော့သည်။ စုဘူးထဲမှ အနှစ်နှစ်အလလ စုဆောင်းထားသော ငွေစက္ကူများပုဝါပိုင်းပေါ် ဖွေးကနဲ ကျလာလေတော့သည်။
ကျလာသော ငွေစက္ကူများကို ဒေါ်ကြော့သည် ရည်ပင်မရည် တော့ဘဲ ပုဝါပိုင်းနှင့်ပင် ထုတ်ယူကာ လှလှလေးအားစက်ချုပ်ဆိုင်နှင့်နေအိမ်အား အပီးအပိုင် လွဲပေးလေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း သူ့အား စက်ချုပ်ဆိုင် ပိုင်ရှင်ဖြစ်အောင် အထောက်အကူပေးခဲ့သော ထို ဝါးပိုးဝါး စုဘူးခြမ်းကြီးအား အိမ်ရှေ့နံရံတွင် အမှတ်တရ ချိတ်ဆွဲထား၍ လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် ဟူ၍ အမည်ပြောင်းကာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ဖိဖိစီးစီးလုပ်ကိုင်လေတော့သည်။
ဤအချိန်မှစ၍ ဒီရပ်ကွက်တွင် လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်ဟူ၍ ပေါ်ပေါက်လာရပေတော့သည်။
.............................................................................................................
( ၄ ) မြခင်
လှလှလေး အကြောင်းပြောလျှင် မြခင်သည် မပါလျှင် မဖြစ်ချေ။ မြခင်နှင့် လှလှလေးကား အချစ်၏ အသီးအပွင့်များကို မြေစမ်းခရမ်းပျိုး စတင်စမ်းတဝါးဝါး ရှာဖွေခဲ့ကြသော လက်တွဲဖေါ် အချစ်တော်များ ဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။
မြခင်ကား ခေသူမဟုတ်ပေ။ ငယ်စဉ်ကတည်းကပင် လင်မယားလုပ်တမ်းကစားသည့်အခါ ယောက်ကျားလုပ်သူသည်အပေါ်က တက်ဖိရသည် ဆိုသည့်နည်းကို ယူဆောင်လာသူလည်းဖြစ်ပေသည်။
ထို့ပြင် ကစားသည့် အခါစောင်ဖြင့်အကန့်ကာ၍ လူမမြင်အောင်အခန်းဖွဲကာ လင်မယားလုပ်သော အတွဲသည် အခန်းထဲသို့ ဝင်ပြီး အဝတ်အစား တုန်းလုံးချွတ်ကာယောက်ကျားလုပ်သူသည်မိန်းမဖြစ်သူ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် တက်ဖိ၍ လှုတ်တုတ် လှုတ်တုတ် နေရသည်ဟု သင်ပြပေးခဲ့သူလည်းဖြစ်လေသည်။
ကစားတိုင်း မိန်းခလေးဖြစ်ချင်သူ လှလှလေးသည် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာ ယောက်ကျားဖြစ်သည့် မိန်းခလေးများတယောက်ပြီး တယောက် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် အပေါ်ကတက်ဖိပြီး လှုတ်တုတ် လှုတ်တုတ်လုပ်ခြင်းကို ရွှေပန်းလေး ငေါက်တောက်ဖြင့် အောက်မှအမြဲတမ်းခံနေရသူဖြစ်ပေသည်။လှလှလေး၏ ရွှေပန်းလေးသည် အပေါ်မှတက်ဖိသူ၏ အနေမတတ်မှု့ကြောင့်ဆီးခုံနှင့်သော်လည်းကောင်း၊ ပေါင်နှင့်သော်လည်းကောင်း ထိခိုက်မိကာ အမြဲ နာကျင်ရလေသည်။
ထိုနာကျင်မှု့ကို မြခင်အား ပြောပြသည့်အခါ မြခင်သည် သူကိုယ်တိုင် လှလှလေး၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် တက်ဖိကာ ရွှေပန်းလေးထားရမည့် နေရာကို ရှာဖွေလေတော့သည်။ မြခင်၏ ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုဖြင့် နောက်တွင် အပေါ်က တက်ဖိသည့် ကောင်မလေးများ
သည် ရွှေပန်းလေးထိခိုက် နာကျင်မှု့မဖြစ်ရန် ပေါင်ရင်းတွင် မိမိတို့၏ပိပိလေးနှင့် ထိအောင်ညှပ်၍ လှုတ်တုတ် လှုတ်တုတ်လုပ်ကစားခြင်းဖြင့် ယောက်ကျားလုပ်သူရော မိန်းမလုပ်သူပါ အဆင်ပြေကာ လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားခြင်း၏ အရသာတမျိုးကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ကြလေသည်။မြခင်သည် ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ် စပ်စုတတ်သူတဦးလည်းဖြစ်သည်၊ တနေ့၌
“ ဟေ့ လှလေး ငါ ကစားနည်း အသစ်တခုရလာတယ် သိလား ”
မြခင် ရောက်လာပြီး လှလေးကို ပြောသည်။ တခြား ကစားဖေါ်များကား မရှိသေးချေ။
“ ဘယ်လိုအသစ်လဲ ”
“ လင်မယား လုပ်တမ်းဘဲ၊ ဒီတခါ တက်ဖိတာ မဟုတ်ဘူးဟ ”
“ ဟုတ်လား ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ ”
“ ဂျိုးလေးကို စုတ်ပေးနေတာဟ၊ ငါကိုယ်တိုင် မြင်ခဲ့တာ ”
“ ဘယ်မှာ မြင်တာတာလဲ ”
“ ငါတို့ ဘေးအိမ်က မမျိုး တို့ လင်မယားလေဟာ ”
“ ဘယ်တုန်းက တွေ့တာလဲ ”
“ ခုလေးတင် နင့်ဆီ ငါမလာခင်၊ မမျိုးက သူ့ယောက်ကျား ဂျိုးလေးကို စုတ်ပေးနေတာ၊ ငါတို့လဲ အဲလို ကစားမယ် ”
“ အာ မကစားပါဘူး၊ နင့်မှာက ဂျိုးလေး မှမရှိဘဲ ”
“ နင့်မှာ ရှိတာဘဲ ”
“ ငါက မိန်းခလေးလေဟာ၊ နင်က ယောက်ကျားလေး လုပ်ရမှာ ”
လှလှလေး စကားကြောင့် မြခင် အခက်တွေ့သွားသည်။ သို့သော် မြခင်သည် ခေသူမဟုတ်။ ခလေးပီပီ ခနလေးနှင့်အဖြေကို ရှာတွေ့သွားသည်။
“ ငါက ယောက်ကျားလေး ဆိုတော့ နင်က ငါ့ ပိပိလေးကိုဘဲ ဂျိုးလေး လို့ သဘောထားပြီး စုတ်ဟာ´
“ နင့်ပိပိက အချောင်းမှမဟုတ်ဘဲ ဘယ်လိုစုတ်မလဲ ”
“ ဒီလိုဘဲ ကပ်ပြီး စုတ်ပေါ့ဟ၊ နင်ကမိန်းခလေး လုပ်ချင်တဲ့ဟာ ”
မြခင်စကားကြောင့် လှလှလေး နဲနဲ ကြေနပ်သွားသည်။ သူဘဲ မိန်းခလေးလုပ်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်၊သို့သော် လှလှလေးသည် သူကချည်း စုတ်ပေးနေရလျှင် ဒီယောက်ကျားအုပ်ကြောင့် သူ့ ပါးစပ်ညောင်းမည်ကိုတွေးမိသဖြင့်
“ သူ့ယောက်ကျားကရော ဘာပြန်လုပ်လဲ နင်တွေ့လား ”
“ ဟင်အင်း၊ ငါ အကြာကြီး ကြည့်မနေဘူး၊ အဲဒါတွေ့တာနဲ့ နင့်ကို လာပြေးပြောတာ ”
“ ဟင် နင်ကလဲ သိအောင်ကြည့်နေတာ မဟုတ်ဘူး ”
“ အေး ဟုတ်သားဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ငါသိပါတယ် သူ့ယောက်ကျားလဲ မမျိုးပိပိလေးကို ပြန်စုတ်မှာပါ ”
“ ငါ့မှာ ပိပိလေးမှ မရှိတဲ့ဟာ ”
“ နင်ကလဲ ငါလဲ နင့်ဂျိုးလေးကို ပိပိလို့ သဘောထားမှာပေါ့ ”
မြခင်၏ လူလည်ကျမှု့ကို လှလှလေး မတွေးမိချေ၊ လှလှလေးသည် သူ မိန်းမလုပ်ရမည်ဆိုသော တချက်တည်းနှင့်ပင်သဘောတူပြီး သားဖြစ်နေချေပြီ။ ဤသို့ တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့် လှလှလေးနဲ့ မြခင်တို့ တွတ်ထိုးညင်းခုံရင်းစောင်ဖြင့်ကာထားသော ကစားသည့် အခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားကြလေသည်။
အသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာပြီး နောက် တအောက်ခန့်ကြာသောအခါတွင်
“ ဟေ့ လှလေး ဒီကစားနည်း အသစ်ကို ဟိုကောင်မတွေကို မပြောနဲ့၊ ငါတို့ ၂ ယောက်တည်း ကစားမယ်၊ သိလား ”
“ အင်း၊ မပြောဘူး၊ နင်လဲ ဘယ်သူမှ မပြောနဲ့ ”
“ အင်းပါ၊ ခု နင့်အလှည့်လား ငါ့အလှည့်လား ”
“ ငါ့အလှည့်၊ နေအုံး၊ နင်စုတ်တာ ငါရှုးပေါက်ချင်လာပြီး သွားပေါက်အုံးမယ် ”
“ အေး ငါလဲ ပေါက်ချင်တယ်၊ ဒီကစားနည်းက ကောင်းတော့ကောင်းတယ်။ ရှုးပေါက်ချင်တယ်ဟ နော် လှလေး ”
“ အေးဟ ”
ဤသို့ဖြင့် မြခင် နှင့် လှလှလေးသည် စိတ်တူကိုယ်တူ အတူတူကြီးပြင်းလာရလေသည်။ ထိုအချိန်ကလှလှလေးသည်မြခင်ကဲ့သို့ သူ့တွင် ပိပိလေး မရှိ၍ မိန်းခလေး တယောက်ကဲ့သို့ မနေခဲ့ရသည့်အဖြစ်ကိုသာအမြဲတမ်း အားမလို အားမရ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် မဖြစ်မနေ သူချည်းမိန်းမလုပ်သည်။
သို့သော် အသက်အရွယ် တဖြေးဖြေး ကြီးရင့်လာသည်နှင့်အမျှသူ ဘာကြောင့် မိန်းခလေးများကိုသာ ချစ်ချင်မှန်းတဖြေးဖြေး သိလာရပေသည်။ ထို့အတူ စာဖတ်သူများလည်း တဖြေးဖြေး သိလာရမည်သာ ဖြစ်ပေသည်။
.................................................................................................
( ၅ ) လုံးတင်။
လုံးတင်ကား နာမည်နှင့်လိုက်အောင် လုံးလုံးလေး ဖြစ်သည်။ လှလှလေးနှင့် သက်တူရွယ်တူကား မဟုတ်။စီနီယာကျပေသည်။ လှလှလေး အမကြီး လှလှသစ် နှင့် ရွယ်တူဖြစ်သည်။ လှလှသစ်၏ သူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်ပေသည်။ လုံးတင်သည် လှလှလေးအား မိန်းမ သဘောသဘာဝများကို သင်ပေးခဲ့သော ဆရာတဆူ ဖြစ်သည် ဆိုလျှင်လည်းမှားမည်မဟုတ်ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် လုံးတင်သည်လည်း လှလှလေးကို ချစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။
လှလှလေးတို့ ရပ်ကွက်တွင် ခလေးအများစုမှာ ရပ်ကွက်တွင်းရှိ တခုတည်းသောမူလတန်းကျောင်းတွင်ပင် ပညာဆီးပူးရလေသည်။ မူလတန်းကျောင်း ပြီးသော် ဘဝတက္ကသိုလ်သို့ တခါတည်း တန်းတက်ရတော့သည်။မတက်၍လည်းမဖြစ်ပေ၊ တနေ့လုပ်မှ တနေ့စားရသော ဘဝများ ဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။ ထို့ကြောင့် မူလတန်းအောင်ပြီး သောသူများသည် ကိုယ်သန်ရာ သန်ရာ စီးပွားရေး ပညာရပ်များကို ဘဝတက္ကသိုလ်ကြီးတွင် သက်ဆုံးတိုင်ဆီးပူးကြရလေတော့သည်။
ငယ်စဉ်က ကစားဖေါ် ကျောင်းတက်ဘက် မြခင်လည်း မူလတန်းအောင်မြင်ပြီးသောအခါ တခြားခလေးများနည်းတူဘဝတက္ကသိုလ်၌ တက်ရောက်သင်ကြားလေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေး နှင့် မြခင်သည် အရင်လို အမြဲတမ်းတတွဲတွဲ မရှိတော့ချေ။ လှလှလေးသည် ထိုစဉ်က တခြားခလေးများနည်းတူ ဘ၀ တက္ကသိုလ် သို့မတက်ဖြစ်ချေ။လှလှလေးသည် တခြားခလေးများသို့ မဟုတ်။ နုဖတ်သည်၊ အကြမ်းမခံနိုင်။ နေပူ မိုးရွာ လမ်းမလျှောက်နိုင်၊ ပြောရလျှင်လှလှလေးသည် တကယ့် မိန်းခလေး တဦးကဲ့သို့ ပင်ဖြစ်နေပေသည်။
ဒီရပ်ကွက်အတွင်းရှိ မိန်းခလေးများသည် ယောက်ကျားလေးများနှင့် မခြား ဒိုးတူဘောင်ဘက် အပင်ပန်းခံ အလုပ်လုပ်နိုင်သော်လည်း လှလှလေးကား ထိုသို့မဟုတ်ချေ။ အမများ ကလည်း လှလှလေးကို ချစ်သဖြင့် ပင်ပန်းသည့် အလုပ်ဘာတခုမျှမခိုင်းချေ။ လှလှလေးသည် အိမ်တွင်း၌ပင် အိမ်အလုပ်များနှင့် မွေ့ပျော်ခဲ့ရလေသည်။ လှလှလေးသည် ထိုအလုပ်များကို မိန်းခလေးထက်ပင် သာလွန်အောင် လုပ်နိုင်စွမ်းရှိပေသည်။
ထိုစဉ်က လှလှလေးသည် သူ့အသက်မွေးမှု့ပညာဖြစ်သည့် စက်ချုပ်သင်တန်းသို့ မတက်သေးချေ။ ဘစ်ကား ၅ မှတ်တိုင်မျှကွာသော အလယ်တန်းကျောင်းသို့လည်း မသွားပေ။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ထိုအချိန်က မူလတန်းကျောင်းပြီးလျှင် အနည်းငယ်လှမ်းသော အလယ်တန်း သို့ဆက်လက် ပညာဆီးပူးရမည်ကို မည်သူမျှ မပြောသောကြောင့်ပင်တည်း။
ဤသို့ဖြင့် လုံးတင်သည် လှလှလေးသည် တွဲမိတော့သည်။ နေ့စဉ်ကား မဟုတ်၊ လုံးတင်သည် သူ၏ နားရက်များတွင်တခြားမိန်းခလေးများသို့ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်မလည်တတ်ပေ။ လုံးတင်သည် အပျင်းနဲနဲကြီးသည်။ အားလျှင် အိပ်ယာပေါ်တွင် ကာတွန်းစာအုပ်ဟောင်းများအား စာလုံးပေါင်း ဖတ်၍သော်လည်းကောင်း၊ မဂ္ဂဇင်းဟောင်းများ ဟိုလှန်ဒီလှန်ကြည့်ရှု့၍သော်လည်းကောင်းနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် လုံးတင် နားသည့်ရက်များ၌ လုံးတင်နှင့်အတူရှိနေတတ်သည်။ လုံးတင်လည်း လှလှလေးအား ခင်မင်ရင်းစွဲရှိသည်မို့ လက်ပွန်းသတီး နေလေသည်။
တနေ့ လှလှလေးရောက်လာသောအခါ လုံးတင်သည် ရေချိုးနေလေသည်။ ဒီရပ်ကွက်တွင် အိမ်တိုင်း၌ရေချိုးခန်းဟူ၍သီးသန့် မရှိပေ၊ အိမ်နောက်တွင် သံစည်ပိုင်းချ၍ ရေခပ်ချိုးရလေသည်။ လှလှလေးလည်း လုံးတင် ရေချိုးနေသည်ကို ငုတ်တုတ်လေးထိုင်၍ စောင့်နေလေသည်။ စောင့်နေသည်မဟုတ်၊ လုံးတင် ရေချိုးနေသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းဖြင့် ငေးကြည့်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။ လုံးတင်သည် လှလှလေး ငေးကြည့်နေသည်ကို သိသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးအား
“ ဘာကြည့်နေတာလဲ ငါလှလို့လား ”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။ လှလှလေးလဲ မဆိုင်းမတွပင် စိတ်ထဲရှိသည့်အတိုင်း
“ အင်း လှတယ် ”
ဟု မဆိုင်းမတွပင် တိုတိုတုတ်တုတ် ဖြေလေသည်။ လုံတင်လည်း လှလှလေး အဖြေကို သဘောကျ၍ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်းရေလဲ ထမီကို ဖြန့်ဝတ်လေသည်။ ရေစိုနေ၍ ပါးလွှာသော ထမီသည် အသားတွင်ကပ်ကာ လုံးတင်၏ သဘာ၀ အလှသည် အရှိကိုအရှိအတိုင်း ပေါ်လေသည်။ ဤသည်ကို လှလှလေးသည်
“ နင့် နို့တွေက ဖေါင်းနေတာဘဲ ”
ဟု အားကျသော လေသံဖြင့် ပြောသောအခါ လုံးတင်သည်
“ ဟဲ့ ငါက အပျိုဖြစ်တာ ကြာပြီဟ ”
ကြွားဝါသော လေသံဖြင့် ပြန်ပြောလေသည်။
“ ငါကြည့်ချင်လိုက်တာ ”
လှလှလေးသည် ရုတ်တရက် ဖြစ်ပေါ်လာသော စိတ်ထဲက ဆန္ဒကို မမြိုသိပ်နိုင်ဘဲ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထုတ်ပြောမိရာလုံးတင်သည် လှလှလေးစိတ်ထဲက ဆန္ဒကို သဘောပေါက် နားလည်သည့်အလား ဘေးဘီကို ခဏအကဲခတ်၍ လူသူရှင်းနေသည်ကို တွေ့သောအခါ ဖြန့်ထားသော သူ့ရေစို ထမီကို အသာဟပြီး အောက်သို့ လျှောချကာ လုံးဝန်းနေသောရင်နှစ်မွှာကို လှစ်ပြလေသည်။
လှလှလေးသည် လုံးတင်လှစ်ပြသော ရင်နှစ်မွှာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ နဂိုကတည်းက အသားပြည့်သော လုံးတင်၏ရင်နှစ်မွှာကား လုံးဝန်းကာ အခွံနွာထားသော အုန်းသီးလုံးခန့် ရှိပေသည်။ လုံးဝန်းသောရင်သား အလည်လောက်တွင်လည်းနီညိုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးကား ခပ်စူစူလေး ထွက်နေကာ ခပ်ညိုညို အဝိုင်းပြားထဲတွင် ကပ်နေသရောင်ရောင်ဖြစ်နေလေသည်။
လုံးတင်သည် လှလှလေး ငေးကြည့်နေသည်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း ရုတ်တရက်
“ တော်ပြီ ”
ဟုဆိုကာ သူ့ထမီကို ပြန်ဝတ်လေသည်။ လှလှလေးလည်း ကြည့်ကောင်းတုန်း ရုတ်တရက် ရပ်သွားသော လမ်းဘေးရုပ်ရှင်လို အားမလို အားမရဖြစ်ကာ
“ ဟာ ငါကြည့်လို့တောင် မပြီးသေးဘူး ”
“ တော်ပြီဟာ၊ အိမ်ထဲရောက်မှ ကြည့် ဟုတ်လား ”
“ အင်း၊ ဒါဆို အိမ်ထဲရောက်ရင် နင့်ကို ငါသနပ်ခါး လူးပေးမယ်၊ သိလား ”
လုံးတင်၏ အလိုလိုက်မှု့ကို လှလှလေးသည် ဝမ်းသာအားရဖြင့် သူတတ်နိုင်ဘက်မှ ပြန်ပေးရှာသည်။
“ နင်လူးတတ်လို့လား ”
“ တတ်တာပေါ့၊ ဒီမှာ မတွေ့ဘူးလား၊ ငါ့ဟာငါ လူးထားတာ ”
ဟုဆိုတာ သနပ်ခါး အဖွေးသား လူးထားသော သူ့မျက်နှာ ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ ထိုစဉ်က သူများကို လှစေချင်သောလှလှလေး၏ အတွင်းစိတ်သဏ္ဌန်ကို သူကိုယ်တိုင်ပင် သတိမထားမိသေးချေ။
လုံးတင်သည် ရေချိုးခြင်းကို လက်စသတ်သည့် အနေနှင့် လက်တဖက်ဖြင့် ရေခွက်ထဲက ရေကို နဲနဲခြင်းရင်နှစ်မွှာကြားထဲလောင်းချရင်း ပေါင် ၂ ချောင်းကို ကားကာ ကျန်လက်တဖက်ဖြင့် ထမီကြားလက်လျှို၍ ပေါင်ကြားကို ပွတ်ဆေးလေသည်။လှလှလေးလည်း လုံးတင်လုပ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း
“ အဲဒါ ဘာလုပ်တာလဲ ”
ဟု မေးကြည့်လေသည်။
“ ပေါင်ကြားကို သေချာဆေးရတယ်ဟ၊ နင်ရော ရေချိုးရင် မဆေးဘူးလား ”
လုံးတင်ပြန်အမေးကို လှလှလေး မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်ဖြင့် စဉ်းစားလေသည်။ သူ့ကိုသူပင် သေချာမသိပေ။သူဒီလို ကျကျနန ပွတ်သတ် မဆေးကြောဘူးချေ။
“ နောက်ဆို သေချာဆေး နင်လဲ အရွယ်ရောက်နေပြီဘဲဟာ ”
“ ဟုတ်လား ငါလဲ အပျိုဖြစ်ပြီလား ”
“ အင်း ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ”
လှလှလေး၏ မေးခွန်းကို ရယ်ရင်းပြန်ဖြေကာ ရေစင်အောင် ထမီအောက်နားစကို အနည်းငယ်ပင့်တင်၍ ညှစ်သည်။ထို့နောက် နောက်ထမီတထည်ဖြင့် လဲလှယ် ဝတ်ဆင်ကာ ရေစိုနေသော ထမီကို သေချာညှစ်၍ လှမ်းသည်။လုံးတင်၏ လှုတ်ရှားမှု့များနှင့် လှစ်ကနဲ ပေါ်လာသော အတွင်းပိုင်းများကို အားကျစွာငေးကြည့်နေသဖြင့် လုံးတင်ဘာကြောင့်ရယ်သည်ကို လှလှလေး သတိမထားမိလိုက်ချေ။
လုံးတင် နေသော အခန်းတွင်းသို့ ရောက်သော အခါ လှလှလေးသည် သူပြောသည့် အတိုင်း သနပ်ခါး ပြေးသွေးလေတော့သည်။ လုံးတင်သည် လှလှလေး အနားတွင် ထိုင်စောင့်နေလေသည်။ အတော်အသင့် သွေးပြီးသော အခါ သနပ်ခါးကို လက်နှင့်ကော်၍ လာ ဟုဆိုကာ ဒူးထောက်လျှက် လုံးတင်ကို ကျကျနန လိမ်းပေးလေသည်။ လုံးတင်သည် မျက်စိအသာမှိတ်ကာလှလှလေး လိမ်းပေးတာကို ညိမ်ညိမ်လေး ခံလေသည်။ လှလှလေးသည် လုံးတင်အား လိမ်းပေးရုံမျှမက ပါးကွက်လေးပါလှလှပပလေး ကွက်ပေး၍ နားရွက် လည်ဂုတ် လည်ပင်း ပါ မကျန် သေချာ လိမ်းလေသည်။
ပြီးသောအခါ လှလှလေးသည် သူလိမ်းတာ လှကြောင်းပြသည့် အနေနှင့် အနီးရှိ မှန်အသေးလေးကို ယူ၍ ထောင်ပြကာ
“ တွေ့လား ငါလိမ်းပေးထားတာ လှလား ”
“ အင်း နင်က တော်သားဘဲ၊ ငါတောင် ဒီလောက်လှအောင် မလိမ်းတတ်ဘူး ”
“ ဒါဆို နင်အားတဲ့ နေ့တိုင်း ငါလာလိမ်းပေးမယ် ”
“ အေး ဒါပေမဲ့ ငါက ရေချိုးပြီးရင် တကိုယ်လုံး လိမ်းတာဟ၊ လက်ရော ခြေရော အားလုံးဘဲ ”
“ ဘာဖြစ်လဲ ငါလိမ်းပေးမှာပေါ့၊ ခု သွေးထားတာ ကုန်သွားပြီ ငါထပ်သွေးလိုက်မယ် ခန ”
“ အများကြီးသွေး၊ ငါက တကိုယ်လုံးလိမ်းမှာ ”
“ အင်းပါ ”
လှလှလေးလဲ သူ့ကို ချီးမွန်းသဖြင့် အားတက်ပြီး အားကြိုးမန်တက် သွေးလေတော့သည်။ တော်တော်များများရလာသောအခါ
“ ရပြီလား ဒီလောက် ”
“ အင်း မလောက်ရင် ထပ်သွေးပေါ့၊ အင့် လက်ကို အရင်လိမ်း ”
ဆိုကာ လက်တဖက်ကို ကမ်းပေးလေသည်၊ လှလှလေးလည်း လက်မောင်းရင်းမှ လက်ဖျားအထိ ကျကျနန လိမ်းပေးလေသည်။လက် ၂ ဖက်လုံး ပြီးသောအခါ လုံးတင်သည် ရင်စည်းထားသော ထမီကို ဖြေချလိုက်လေတော့သည်။ ထမီစသည် ခါးတွင် ပုံကျသွားလေသည်။ ထိုအခါ စောစောက လှလှလေး ကြည့်ချင်သည် ဆိုသော ရင်သားအစုံသည် ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွား ပေါ်လာလေတော့သည်။
လှလှလေးလည်း စောစောက ကြည့်မဝဘဲ ဖြစ်ခဲ့သမျှ အတိုးချ ငေးကြည့်နေရာက ပါးစပ်က မနေနိုင်ဘဲ
“ နင့် နို့က အရမ်းလှတာဘဲ၊ ငါကိုင်ကြည့်လို့ ရမလား ”
“ နင်ဘဲ သနပ်ခါး လိမ်းပေးမှာဆို မကိုင်လို့ရမလားဟ ”
“ နို့တွေရော လိမ်းမလို့လား ”
“ ငါက တကိုယ်လုံး လိမ်းတာပါဆို နင်ကလဲ ”
လှလှလေးလဲ လုံးတင်က တကိုယ်လုံးလိမ်းဆို၍ ရင်ညွှန့်မှစပြီး ထမီစ ပြေကျနေသော ခါးအထိ ကျကျနန စိမ်ပြေနပြေပွတ်သတ်လိမ်းပေးလေတော့သည်။ လိမ်းပေးရင်း လှလှလေး စိတ်ထဲတွင် အဲလို လုံးတင်အား ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ရမှု့ကို အကြေနပ်ကြီး ကြေနပ်နေလေသည်။
“ ပီးပြီ၊ နင့် တကိုယ်လုံး မွှေးနေတာဘဲ ”
တကိုယ်လုံးကို သေချာ ပွတ်သတ်လိမ်းပြီး မျက်လုံးလေးစင်းကာ လုံးတင် ရင်ညွှန့်နား နှာခေါင်းကပ် အနံ့ရှုရင်းပြောသည်။လုံးတင်လည်း လှလှလေး ခေါင်းကို အသာခေါက်ရင်း
“ မပီးသေးပါဘူး၊ ခြေထောက်တွေကျန်သေးတယ် ”
ပြောပြောဆိုဆို လုံးတင် ထိုင်ရာမှ ထရပ်လေသည်။ စောစောက ခါးထိ ပြေကျနေသော ထမီသည် ထရပ်လိုက်ခါမှ လုံးတင်ခြေရင်းတွင် ကွင်းလိုက်ပုံနေချေပြီ။
ကြုံ့ကြုံ့လေး ထိုင်ကာ သနပ်ခါးလိမ်းပေးနေသည့် လှလှလေးသည် လုံးတင်ကရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်သောအခါ မျက်စိရှေ့တွင် အမွေးနုလေးများ ကြိုးတိုးကြဲတဲနှင့် လုံးတင်၏ ပေါင်ကြားမှ ပိပိလေးကို မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် တအံ့တသြငေးကြည့်နေမိတော့သည်။
“ ဟေ့ ကောင်မ ဘာငေးနေတာလဲ ”
ခေါင်းကို အသာပုတ်၍ လုံးတင်လှမ်းမေးမှ လှလှလေးလဲ သတိဝင်သလို သူ့မျက်စိထဲတွေ့ရာ
“ ဟို ဟို နင့် ပိပိလေးက အမွေးတွေပေါက်နေလို့ ”
“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ငါက အပျိုဖြစ်ပါပြီဆိုမှ၊ အပျိုဖြစ်ရင် ဒီလိုဘဲဟ၊ ပိပိလို့ မခေါ်တော့ဘူး ”
“ ဘယ်လိုခေါ်လဲ ”
“ ဖုတ်ဖုတ်လေး လို့ခေါ်တယ်လေဟာ၊ နင်ကလဲ ဒါတောင် မသိဘူးလား ”
“ သိပါတယ်၊ ဖုတ်ဖုတ်လေး မဟုတ်ပါဘူး၊ ေ- ာက်ဖုတ်ပါ ”
“ ဟဲ့ အဲလို မပြောရဘူး၊ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ဖုတ်ဖုတ်လို့ဘဲပြော သိလား ”
“ အင်း ”
“ ဘာလဲ ခြေထောက်ကို မလိမ်းပေးတော့ဘူးလား ”
“ လိမ်းပေးမှာပေါ့၊ ဖုတ်ဖုတ်ကိုရာ လိမ်းမလား ”
“ နင်လိမ်းပေးချင် လိမ်းပေါ့ ”
“ အင်း လိမ်းပေးမယ်၊ နေအုံး သနပ်ခါးကုန်နေပြီ၊ ငါသွေးလိုက်အုံးမယ် ”
ဤသို့ဖြင့် လှလှလေးသည် လုံးတင်အား ကြုံလျှင် ကြုံသလို သနပ်ခါးလိမ်းပေးရင်း မိန်းခလေး သဘောသဘာဝများကိုလုံးတင် ရှင်းပြမှု့ဖြင့် တစစ နှင့်သိရှိလာရလေတော့သည်။
...........................................................................................................................
( ၆ ) မတိုး။
လှလှလေးအကြောင်းကိုပြောမည်ဆိုလျှင် မတိုးကိုလည်း ထည့်ရမည်ဖြစ်ပေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မတိုးသည်လှလှလေး၏ အသိကို ဖွင့်ပေးခဲ့သောသူဖြစ်သည်။ မတိုးကြောင့်သာ လှလှလေးသည် မိန်းခလေးများကို မည်သို့ချစ်ရမည်ကိုသိခဲ့သောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ မတိုးသည် ဒီရပ်ကွက်တွင် လှပသောအမျိုးသမီးအဖြစ် စာရင်းဝင်သူဖြစ်သည်၊ လူရည်လည်သည်၊ လည်သောကြောင့်လည်း မတိုးသည် နာမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်တခုတွင် စားပွဲထိုးအဖြစ် ရပ်တည်နိုင်ခဲ့ပေသည်။
ထို့ပြင် မတိုးသည် လက်ထဲငွေရွှင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်ကြော့ စက်ချုပ်ဆိုင်သို့ ခန ခနရောက်ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က လှလှလေးသည်လည်း ဒေါ်ကြော့ထံတွင် ပညာသင်ကြားနေပြီး ဖြစ်လေသည်။ မတိုးသည် လုံးတင်ထက်ပင် အသက်အနည်းငယ်ကြီးမည်ဟု လှလှလေး ထင်သည်။ ဤသို့ဖြင့် ဒေါ်ကြော့ထံတွင် ပညာသင်နေသော လှလှလေး နှင့် ဒေါ်ကြော့ထံ ခနခန ရောက်သောမတိုးတို့သည် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သွားကြလေသည်။
တနေ့ ဒေါ်ကြော့ထံ မတိုးလာသည့်အခါတွင် ဒေါ်ကြော့မရှိချေ၊ ဈေးတွင် ဆိုင်အတွက် လိုအပ်သည့် ပစ္စည်းအချို့ သွားရောက်ဝယ်နေ၍ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကြော့သည် ဈေးသွားလျှင် ကြာတတ်သည်။ ဘာကြောင့် ကြာသည်ကိုမူ အထူးတလည် ပြောပြရန်မလိုချေ၊ ဒေါ်ကြော့ကား အမျိုးသမီးကြီးတဦးဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။ ဤတချက်တည်းနှင့်ပင် လုံလောက်ပေသည်။
လှလှလေးနှင့် မတိုးတို့သည် ထုံးစံအတိုင်း စကားစမြည် ပြောဆိုကြလေသည်။ မတိုးသည် လှလှလေး၏ အလိုက်သိမှု့၊အပြောချိုမှု့၊ ဖေါ်ရွေမှု့များကို သဘောအကျကြီး ကျနေသူဖြစ်သည်။ မတိုးကား ဒေါ်ကြော့ထံတွင် အပ်ထားသော အင်္ကျီအားလာရွေးခြင်းဖြစ်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း အင်္ကျီလာရွေးသောအခါ ဝတ်ကြည့်ကြသည်။ ထိုအခါ ဒေါ်ကြော့သည် သူ၏အိပ်ခန်းအတွင်း၌ စိတ်ကြိုက် ဝတ်ဆင်ခွင့် ပေးသည်၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း အဆင်ပြေသည် မပြေသည်ကိုကြည့်ရှု့ပေးတတ်သည်။ ဤကား ဒေါ်ကြော့စက်ချုပ်ဆိုင်၏ ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေး တခုပင်ဖြစ်တော့သည်။
မတိုးသည်လည်း သူ့အင်္ကျီကို ဝတ်ကြည့်လေသည်။ လှလှလေးကလည်း အနားတွင် မတိုးဝတ်ဆင်သည်ကို စောင့်ကြည့်လေသည်။ မတိုးသည်လည်း အနားတွင် လှလှလေးရှိသည်ကို ဘာမှမပြောချေ။မတိုးသည် အင်္ကျီဝတ်ဆင်ရန် အလို့ငှာ သူ့အင်္ကျီကို ချွတ်လေသည်။ ထို့နောက် လှလှလေးအား ကမ်းပေးသည်။ လှလှလေးလည်း တော်ရာတွင် ချိတ်၍ အင်္ကျီအသစ်ကို လှမ်းပေးလေသည်။ မတိုးကား ခေတ်နှင့်လျှော်ညီစွာ အန်ကျပန်ကျ ဘရာစီယာကိုဝတ်ဆင်ထားပေသည်။ မတိုးရင်သားနှင့် ဘရာစီယာသည် လိုက်ဖက်ညီစွာ လွန်စွာလှပလေသည်။ ထုံးစံအတိုင်း လှလှလေးသည် သူ့မျက်စိရှေ့တွင် လှပနေသော မတိုးအား
“ နင် ဒီဘရာ နဲ့ အရမ်းလိုက်တာဘဲ ”
ဟု ဖွင့်ပြောလေတော့သည်။ အင်္ကျီသစ် စွပ်နေသော မတိုးလည်း လှလှလေး အပြောကြောင့် သူ့ဟာသူ ပြန်ငုံ့ကြည့်ကာ
“ တကယ်လား ”
ဟု သဘောကျစွာ ပြန်မေးလေသည်။ လှလှလေး လည်း
“ အင်း . . ငါလဲ ဘယ်တော့မှ အဲလို ဖြစ်မလဲ မသိပါဘူးဟယ် ”
အမှတ်မထင် ငြီးတွားပြောမိလေတော့သည်။ လှလှလေး ငြီးတွားပြောသည်ကို ကြားသော မတိုးသည် လှလှလေးအားခနမျှ ကြည့်ကာ နားလည်သဘောပေါက်ဟန်ဖြင့် အင်္ကျီသစ်ကို ဆက်မဝတ်တော့ဘဲ လှလှလေး အနားတိုးကာ လေသံတိုးတိုးဖြင့်
“ နင်က ငါ့လို ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး ”
ဟုပြောလေသည်၊ မတိုး အပြောကို လှလှလေးလည်း နားမလည်သဖြင့်
“ ဘယ်လိုဖြစ်မှာလဲ ”
ဟုပြန်မေးသောအခါ မတိုးသည် လှလှလေးအား
“ လာ ငါပြမယ် ဒီမှာအိပ် ”
ဟုဆိုပြီး ဒေါ်ကြော့၏ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ခင်းထားသော အိပ်ယာပေါ်တွင် အိပ်ခိုင်းလေသည်။ လှလှလေး အိပ်ယာပေါ်တွင်ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသောအခါ မတိုးလဲ လှလှလေး ဘေးတွင် ထိုင်ကာ လှလှလေး ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် ဝတ်ထားသော ထမီကို ဖြေလေသည်။
“ မတိုး ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
“ နင့်ကို ငါတို့နဲ့ မတူတာ ကိုပြမယ်လေ၊ မသိချင်ဘူးလား ”
လှလှလေး သဘောပေါက်လေသည်။ သူ့၌ မိန်းခလေးများတွင်ရှိသော ဖုတ်ဖုတ်လေး မရှိသည်ကို သူကိုယ်တိုင် သိပြီးသားပင်ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်
“ ငါ့မှာ နင်တို့လို ဖုတ်ဖုတ်လေး မရှိဘူး ”
“ ခစ် ခစ် မရှိတာ နင်ကံကောင်းတာပေါ့ ”
ပြောလဲပြော လက်က လှလှလေး ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းဝတ်ထားသော မိန်းခလေး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆတ်ကနဲဆွဲချွတ်လေသည်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သောအခါတွင် အထဲက မာထောင်နေသော လှလှလေး၏ မွေးရာပါလေးကရုတ်တရက်ငေါက်ကနဲခေါင်းထောင်လာလေသည်။
“ အမလေး . . . ခစ် ခစ် ခစ် ”
မတိုးလည်းမထင်ထားသည်မို့ ရုတ်တရက်လန့်ကာ အမလေးတပြီးနောက် လှလှလေး၏ မွေးရာပါလေးကို ကြည့်၍သဘောကျကာ တခစ်ခစ်ရယ်လေသည်။ လှလှလေးလည်း မတိုးရယ်သဖြင့် ရှက်ပြီး မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ကာထားလေသည်။
“ ငါတို့ကို တွေ့ရင် နင့်ဟာ အဲလို အမြဲကြီးနေတာလား ”
လှလှလေးလဲ မျက်နှာကိုလက်ဝါးနှင့်အုပ်လျှက်တန်းလန်းကနေ ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။ ထို့နောက်
“ အဲလိုဖြစ်တာ ငါ အရမ်းစိတ်ညစ်တာဘဲ ”
ဟုအသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလေသည်။
“ နင်က သုံးလို့မှ မတတ်တာ စိတ်ညစ်မှာပေါ့၊ ကဲ သုံးလို့ ရမရ ငါကြည့်ပေးမယ် ”
ပြောရင်း မွေးရာပါကို သေသေချာချာဆုတ်ကိုင်ကာ သားရေကို အောက်သို့ တဖြေးဖြေး ဆွဲချလေသည်။ လှလှလေးလည်း သူ့ဟာလေး တဖြေးဖြေးအေးလာသလို စိတ်ထဲခံစားရသလိုဖြစ်ပြီးနောက် နာသလိုလို ခံစားရလာသဖြင့် ပါးစပ်က
“ မတိုး နာတယ် ”
ဟု ပါးစပ်ကအထွက် စိတ်ထဲရုတ်တရက် အေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီး
“ တွေ့လား ”
မတိုး၏ အသံကို ကြားရလေ၏။ ခေါင်းထောင်ကြည့်သောအခါ သူ့မွေးရာပါလေးမှာ အရင်ကလို မဟုတ်တော့ဘဲပုံစံပြောင်းကာ ခေါင်းကလေး အထဲမှ ထွက်လာသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့ရှိလိုက်ရလေတော့သည်။ထိုမျှနှင့် မရပ်သေးဘဲ မတိုးသည် သေချာဆုတ်ကိုင်ကာ သားရေကို အပေါ်သို့ ပြန်ဆွဲတင်လေသည်။ လှလှလေး၏မွေးရာပါလေးကား ခေါင်းမီးခြုံ ကုလားမ ဘဝသို့ ပြန်ရောက်သွားလေသည်။
ထို့နောက် စောစောကလို တဖြေးဖြေးပြန်ဆွဲပြန်သည်။ စောစောကလို မနာတော့ အနည်းငယ်သာ အောင့်တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်သွားပြီး အေးကနဲ ဖြစ်သွားပြန်လေသည်။ မတိုးသည် လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ခပ်ဖြေးဖြေးလေး ဆက်တိုက်လုပ်ပေးသည့်အခါ လုံး၀ မနာတော့သည့်အပြင် ခံလို့ ကောင်းလာသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် မျက်လုံးလေးမှေးကာ အရသာသစ်ဖြင့်ဇိမ်တွေ့နေလေတော့သည်။
မတိုးသည် လှလှလေး အခြေအနေကို အကဲခတ်ပြီး သဘောကျနေမှန်းသိသော် အရှိန်မြှင့်ပြီး ခပ်သွက်သွက်လုပ်ပေးလိုက်သည်တွင် လှလှလေးမှာ မနေနိုင်တော့ဘဲ
“ တော်ပြီ တော်ပြီ ရှုးပေါက်ချင်ပြီ ”
ဟု ထအော်လေတော့သည်။
“ မပေါက်နဲ့ လှလေး အောင့်ထား အောင့်ထား ”
မတိုးသည် လှလှလေးအား အောင့်ထားခိုင်းရင်း ခပ်သွက်သွက် ဆက်တိုက်လုပ်ပေးပြန်သည်။ လှလှလေးလည်းမတိုးပြောသည့် အတိုင်း အတင်းအောင့်ထားလေသည်။ သို့သော် အောင့်ထား၍ကားမရချေ။ ရှုးပေါက်ချင်စိတ်ကား အတင်း တိုး၍တိုး၍ထွက်လာလေတော့သည်။ မအောင့်ထားနိုင်သည့်အဆုံး
“ အောင့်လို့မရတော့ဘူး အောင့်လို့မရတော့ဘူး ”
အော်ရင်း စိတ်ထဲက ကျင်ကနဲကျင်ကနဲ အရသာနှင့်တတူ တကိုယ်လုံး ထူပူပြီး ရှုရှုများ ထွက်ကျသွားသလို စိတ်ထဲခံစားသိလိုက်ရလေသည်။
မတိုးသည် လှလှလေး၏ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး ဆိုသည့် စကားကိုကြားကတည်းကပင် လှလှလေး၏ ကိုယ်တဖက်ကို ဆွဲယူစောင်းကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လှလှလေး၏ ဖွားဘက်တော်လေးကို မျက်နှာမူပေးလိုက်လေသည်။ တချိန်တည်းလိုလိုပင် လှလှလေး၏ ဖွားဖက်တော်လေးဆီမှ အရည်များသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပန်းကျသွားလေသည်။
လှလှလေးသည် မတိုးလုပ်ပေးသော စိတ်ကျေနပ်မှု့ပေးသည့် အရသာထူးကိုလည်းကောင်း၊ ရှုရှုမဟုတ်ဘဲ ထူးဆန်းသည့်အရည်ဖြူများ သူ့ဖွားဘက်တော်လေးမှ ထွက်လာသည်ကို လည်းကောင်း၊ အံ့သြသင့်နေလေတော့သည်။
“ ခံလို့ကောင်းလား ”
မတိုး၏ အမေးကို လှလှလေးသည် ဘာပြန်ဖြေရမှန်းပင်မသိ၊ သို့သော် မတိုးကား လှလှလေး၏ အဖြေကို မစောင့်။
“ နင် မိန်းခလေးတွေကို ချစ်လို့ရပြီ သိလား ”
ထပ်ပြောပြန်သည်။ ချစ်သည်၊ သူမိန်းခလေးများကို ချစ်သည်၊ မြခင်ကိုလည်း ချစ်သည်၊ လှတင်ကိုလည်းချစ်သည်။ခု မတိုးကိုလည်း ချစ်သည်။ သို့သော် မတိုးပြောသည့် အချစ်ကို သူနားမလည်၊ ထို့ကြောင့်
“ ဘယ်လို ချစ်လို့ရတာလဲ ”
“ ဒီဟာလေးနဲ့ ချစ်ပေါ့ဟ ”
“ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ ”
“ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို နင်သိတယ်ဆို ”
“ အင်း ”
“ အဲဒီထဲကို ဒီဟာလေး ထည့်ပြီး ချစ်ပေါ့ ”
“ ထည့်လို့ရလို့လား ”
“ ရတာပေါ့ ”
မတိုးသည် ပြောရင်း ထရပ်ကာ သူ့အင်္ကျီကို ဝတ်ကြည့်လေသည်။ ပြီးတော့ လှလှလေးကို မေးလေသည်။
“ ငါနဲ့ အတော်ဘဲလား ”
လှလှလေးလည်း သေချာကြည့်ရှု့ကာ
“ အင်း အတော်ဘဲ၊ လှတယ် ”
ဟု ဖြေလေသည်။
“ ဒေါ်ကြော့ကြီး ပြန်မလာခင် နင့်အရည်တွေ သေချာသုတ်လိုက်အုံး ”
“ အဲဒါ ဘာအရည်တွေလဲ ရှုရှုတွေလဲ မှုတ်ဘူး ”
လှလှလေး၏ အမေးကို မတိုးသည် ပြုံးစိစိဖြင့်
“ အချစ်ရည်တွေလေ ”
ဟုဖြေကာ အင်္ကျီသစ်ကိုပင် ဝတ်ဆင်၍ ထွက်သွားလေတော့သည်။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment