အချစ်ကျောင်း အပိုင်း ( ၂ )

အချစ်ကျောင်း အပိုင်း ( ၂ )

longhairlover ရေးသည်။

သင်းသင်းဖြူသည် အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကို အားရပါးရ ဖတ်ရှုရင်းဖီလင်တွေတက်လာကာ မိမိစောက်ပတ်ကိုထိုးနှိုက်ကလိလိုက်၊ စအိုပေါက်လေးကိုလှမ်းပွတ်လိုက်နှင့် အပြတ်ကိုညိမ့်၍နေသည်၊ သူမတကိုယ်လုံးရှိသွေးသားတို့ကလည်း ဆူဝေ၍နေကြလေသည်၊ ကြက်သီးတွေထလိုက်တာကလည်း မပြောနှင့်တော့၊ ဖြိုးကနဲဖျန်းကနဲပင်၊ “ပြီး” လုလုအခြေအနေရှိလာနေသည်ကိုတော့ အသက် (–) နှစ်အရွယ်၊ ရည်းစားပင်မထားဖူးသေးသော၊ကာမမှုကိစ္စများနှင့်လည်း အတွေ့အကြုံမရှိလေသေးသော အပျိုပေါက်မလေးမသိရှာသေး၊ ရင်တွေခုန်၊ အသက်ရှူမဝ၊ တံတွေးနင်သလိုလို၊ တကိုယ်လုံးပုရွက်ဆိတ်အကောင်ပေါင်းများစွာ တရွရွလျှောက်သွားနေသလိုနှင့် တသက်တခါမကြုံ ဖူးလေသေးသော အတွေ့အာရုံ၏စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ယစ်မူးဖွယ်ရာခံစားနေရသည်၊ အနှိုက်အပွတ်လည်း ပိုကြမ်းလာသည်၊ အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ထဲတွင် ရေးသားထားသည်တို့ကိုလည်း အမောတကောပင်ဖတ်ရှုနေလေသည်။

စာသားတွေကလည်း တကယ့်ကိုတစ်တစ်ခွခွ၊ ပီပီပြင်ပြင်…၊ကျမကို ဖင်အပြတ်လိုးနေတဲ့သက်တင်ကျော် သုတ်ရည်တွေထွက်ဖို့မဝေးတော့ဘူးဆိုတာကို ကျမရိပ်မိနားလည်လာတယ်၊ ကျမဟာ ဖင်လိုးခံတဲ့အရသာကို စွဲမက်သဘောကျသလို၊ ဖင်ပေါက်ထဲသုတ်ရည်တွေပန်းထည့်ပေးတာကိုလည်း အရမ်းကြိုက်ပါတယ်၊ ဒါကြောင့်- –

“ အရည်တွေကို ကျမဖင်ပေါက်ထဲမှာ ပန်းထည့်ပေးနော်၊ ဖင်ပေါက်ထဲပြည့်လျှံထွက်သွားအောင်ကို ပန်းပေး- -ဟုတ်လား၊ ဆောင့်လေဆောင့်- -ဆောင့်- -တအားဆောင့်- -မညှာနဲ့၊ အားပါးပါး- -အီး- –ဆောင့်- -ဆောင့်- -အမလေးလေး အား …..”

ကျမလေ မရှက်မကြောက်နိူင်ပဲ အာသာငမ်းငမ်း၊ ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ကိုပြောချတောင်းဆိုလိုက်မိတယ်၊ ကျမရဲ့ဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်ကိုကော့ကြွလှုပ်ယမ်းခါပေးတယ်၊ သူကလည်း အသားကုန်ဆောင့်တော့တာပါပဲ၊ပြင်းလိုက်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေရှင်၊ ကျမဖင်ပေါက်ဆိုတာ ကျိန်းစပ်ပူလောင်ပီးနင့်ကနဲနင့်ကနဲကို ဖြစ်သွားတာပါပဲ၊ ဒါကြောင့် စအိုနာတာတွေ၊ အောင့်သွားတာတွေကို အရေးမလုပ်နိူင်ပါဘူး၊ ဖင်ဇိမ်တွေ့ပြီး အရမ်းကိုအီစိမ့်နေတာကိုး။

ကျမစောက်ပတ်ထဲကလည်း ရွစိရွစိလှုပ်ရှားလာကြပြီ၊ ကျမထပ်”ပြီး”တော့မယ်၊ကျမရဲ့ဖင်ပေါက်ကလည်း အပီအပြင်လိုးဆောင့်နေတဲ့သူ့လီးချောင်းကြီးကို အပြတ်ကိုဖျစ်ညှစ်စုပ်ယူနေလေရဲ့၊ ငနဲသား ဘယ်နေနိူင်တော့မှာလဲ၊ကျမဖင်ကို တအားဆောင့်လိုးနေရင်း သူ့တကိုယ်လုံးထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ဖြစ်ပီးစအိုပေါက်ထဲက လီးချောင်းကြီၤးမှာလည်း ငေါ့ကနဲ၊ ငေါ့ကနဲလှုပ်ခါလာတယ်၊စောက်ပတ်ရော၊ ဖင်ရော အလိုးခံဖူးတဲ့မိန်းမပဲ၊ သုတ်ရည်ထွက်လာတော့မယ့်ရှေ့ပြေးအရိပ်အယောင်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းသိတာပေါ့၊ ဟော- -လာပြီရှင်။

ကျမဖင်ခေါင်းပေါက်ထဲမှာ သုတ်ရည်တွေပျစ်ကနဲပျစ်ကနဲပန်းထွက်လာပါတော့တယ်၊ ကောင်းလိုက်တာရှင်၊ ဖင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ စောက်ပတ်ပဲဖြစ်ဖြစ် အလိုးခံရတဲ့အခါ လိုးနေတဲ့လီးကသုတ်ရည်ထွက်လာရင် ခံစားရတဲ့ဖီလင်အရသာကအထွတ်အထိပ်အပြီအပြင်လို့ဆိုရလောက်အောင် စည်းစိမ်တွေ့ရတာကလား၊သုတ်ရည်ထွက်တဲ့အခါမှာသူက ကျမဖင်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ အဆုံးဝင်အောင်ဖိဆောင့်ထိုးသွင်းထားတဲ့သူ့လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်လောက်ပြန်ဆွဲထုတ်ယူလိုက်တယ်၊ ပထမဆုံးထွက်တဲ့သုတ်ရည်တပျစ်ဟာ ကျမဖင်ပေါက်အတွင်းဘက်ပိုင်းကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းအထိကို ရောက်သွားတယ်။

သူ့လီးကအရမ်းရှည်ပြီး သုတ်လွှတ်တဲ့အရှိန်ကလည်းအားပြင်းတာကြောင့်သုတ်ရည်ဟာ အရင်ဘယ်ယောက်ျားရဲ့သုတ်ရည်မှ မထိမရောက်ဖူးသေးတဲ့ဖင်ပေါက်အတွင်းဘက်ပိုင်းနေရာတွေအထိ ရောက်သွားတာပဲ၊ သုတ်ရည်ထွက်ပီး လီးကိုဆတ်ကနဲဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ဆက်ပန်းထွက်လာတဲ့သုတ်ရည်တပျစ်ကတော့ ကျမဖင်ခေါင်းပေါက်အလယ်မကျတကျနေရာကစပြီးအထဲဘက်ကို ပူနွေးဖိန်းရှိန်းသွားအောင်ကို စိမ့်စီးဝင်ကျတယ်၊ လီးထိပ်ဖူးကသုတ်ရည်တွေပန်းထုတ်ရင်း သူ့လီးကိုဖင်ပေါက်ထဲက ဆတ်ကနဲဆွဲထုတ်တယ်၊နောက်တော့သူ့လီးကြီးက ကျမဖင်ပေါက်ထဲကနေ ကျွတ်ထွက်သွားတယ်၊ဆက်ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့သုတ်ရည်တွေက ဖင်လိုးထားလို့ ဟပြဲပြဲအာတာတာဖြစ်နေတဲ့ စအိုပေါက်ပေါ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ကျလာတယ်၊ဒီကြားထဲသူက ကျမရဲ့ဖင်သားတခြမ်းကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ကျကျနနအုပ်ကိုင်ပြီးဆွဲဖြဲထားသေးတယ်၊ ဒီတော့သုတ်ရည်တွေက ဖင်ဝကိုပိုပီးပီပီပြြင်ပင်ထိမိကျမိကုန်တာပေါ့။

ကျမလေ အရင်တုန်းကဖင်လိုးခံခဲ့ဖူးပေမယ့် ဒီလိုမျိုးသုတ်ရည်ကိုဖင်ပေါက်အတွင်းဘက်ပိုင်း နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကစလို့ဖင်ခေါင်းတလျှောက်သုတ်လွှတ်ထုတ်ပေးသွားရုံသာမက စအိုဝကိုပေါ်ပါ ကျကျနနပန်းထည့်တာမျိုးမခံခဲ့ဖူးသေးပါဘူး၊ ဖင်ပေါက်ထဲလီးထိုးသွင်းနှစ်စိမ်ပီး သုတ်ရည်ပန်းထည့်ပေးတာမျိုးပဲ ကြုံ ဖူးသေးတာပါ၊ အခုဟာက ဖင်ပေါက်ထဲမှာရော၊ စအိုဝမှာပါသုတ်ရည်တွေပြည့်သိပ်နေပြီး (ဖင်လိုးခံရတဲ့အရှိန်ကြောင့် ရမက်ထန်ဖီလင်တက်ပီး ဖုဖုဖေါင်းဖေါင်းကြီးဖြစ်နေတဲ့စောက်ပတ်အပေါ်ကိုတောင် တအိအိစီးကျလာပါတယ်၊ စောက်ပတ်လည်း သုတ်ရည်နဲ့ထိတွေ့ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်လာတယ်၊ ကျမ တချီထပ်ပြီး ပြီးသွားရပြန်ပါတယ်၊ ကျမတကိုယ်လုံးဟာလည်းဖြိုးကနဲဖျန်းကနဲဖြစ်နေရတယ်၊ ကျမရဲ့လက်တဘက်ဟာလည်း စောက်ပတ်ဆီရောက်သွားပြီး အုပ်ကိုင်ပွတ်နေမိတယ်၊ ဖင်ရော၊ စောက်ပတ်ရောနှစ်ပေါက်လုံးမှာ အပြတ်ကိုအရသာတွေ့နေတာပါပဲရှင်- –

ဖတ်ရှုနေသောအပျိုပေါက်မလေးမှာလည်း တကိုယ်လုံးပူနွေးဖိန်းရှိန်းလျှက် တချီ ပြီးသွားလေသည်၊ စောက်ပတ်ထဲမှ ပြီး၍ထွက်လာသောအရည်ကြည်တို့ တောက်တောက်ယိုကျသလို၊ စူတူတူနုအိအိစအိုပေါက်လေးလည်း ပွလိုက်ရှုံ့လိုက်လှုပ်ရှားနေသည်၊ အပြာဝထ္ထုုစာအုပ်မှာလည်းတမျက်နှာခန့်သာကျန်နေလေရာ၊ သင်းသင်းဖြူက ဆုံးအောင်ဆက်၍ဖတ်ကြည့်လေသည်၊မြသီတာအောင် ဘယ်လိုအခြေအနေများဖြစ်နေလိမ့်မလဲလို့ကျမလှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်၊ စောစောတုန်းကတော့ ကိုယ့်ဖီလင်နဲ့ကိုယ်အပြတ်ညိမ့်နေတာကြောင့် မြသီတာအောင်ကိုတောင် သတိမပြုနိူင်ပါဘူး။

အခုမှ လှမ်းကြည့်မိတာ၊ ကောင်မကကျမထက်တောင်မှ “ပိုကဲ” “ပိုဟော့” နေတာပါလား၊ အာမက်နဲ့ဟုတ်စိန်တို့နှစ်ယောက်က ဝိုင်းညှပ်လိုးနေကြတာ၊ဖင်နဲ့စောက်ပတ်ကို တပြိုင်တည်းအလိုးခံပီး အရသာအပြတ်တွေ့နေကြတာ၊ကုလားကပြားအာမက်က မြသီတာအောင်ရဲ့အပေါ်ကခွလို့၊ ဖင်ဆော်နေတာပေါ့နော်၊ မြသီတာအောင်က အာမက်ရဲ့အောက်မှာ မှောက်ခုန်မကျတကျ၊သူ့အောက်မှာတော့ တရုတ်ကပြားဟုတ်စိန်က ပက်လက်၊ မြသီတာအောင်ရဲ့စောက်ပတ်ကို အောက်ကနေလီးကော့ကော့ထိုးသွင်းပြီး လိုးဆောင့်နေတာ။

ဖင်ဆော်နေတဲ့ အာမက်ရဲ့ဖင်မည်းမည်းပြောင်ပြောင်ကြီးကလည်းတလှုပ်လှုပ်နဲ့လေ၊ အဲ ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကြားမှညှပ်ပြီးနေတဲ့မြသီတာအောင်ကရော၊ အငြိမ်မနေပါဘူး၊ သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့လိုက်၊ယမ်းလိုက်၊ ကြွလိုက်၊ နှိမ့်လိုက်နဲ့သုံးယောက်လုံးအရမ်းအရှိန်တက်နေကြတာ၊ လိုးနေကြတဲ့ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကလည်း သူတို့ရဲ့လီးတွေကိုကိုယ်လိုးနေတဲ့အပေါက်ထဲ အပြတ်ကိုဆောင့်ဆောင့်သွင်းလို့၊ သူတို့”ပြီး” လုနီးကြတာကို ကျမရိပ်မိပါတယ်။

ဟော….၊ ကျမလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးလို့ခဏအကြာမှာပဲဖင်လိုးနေတဲ့ကုလားကပြားကောင် ခေါင်းမော့၊ ဖင်ကော့ပြီး တွန့်ကနဲတွန့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်၊ မြသီတာအောင်ရဲ့ပါးစပ်ကလည်း တအီးအီးတအားအားအော်သံတွေပေါ်လာတယ်၊ ကုလားကပြားကောင်က မြသီတာအောင်ရဲ့ဖင်ပေါက်ထဲမှာသုတ်ရည်တွေပန်းထည့်ပေးလိုက်ပါပြီ၊ နောက်တော့ အောက်ဆုံးဘက်ကဟုတ်စိန်ကလည်း ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ဖြစ်တယ်၊ သူလည်း သုတ်ရည်ထွက်ပြန်ပါပြီ၊ ကြားညှပ်ပြီးအလိုးခံနေတဲ့မြသီတာအောင်လည်း ကော့ပျံတွန့်လိန်လာတယ်၊ နောက်တော့ သုံးယောက်သားငြိမ်ကျသွားပါလေရော…။

အပြာဝထ္ထုုအဆုံးသတ်သွားသည်၊ ဝထ္ထုနောက်ဆုံးစာကြောင်း၏ဘေးတွင် အင်္ဂလိပ်စာဖြင့် “ဗွီဂွတ်” ဟုရေးသားထားသည်ကို သင်းသင်းဖြူမြင်မိသည်၊ သူမစိတ်ထဲ ဇဝေါဇဝါဖြစ်သွားသည်၊ သည်လိုရေးသားမှတ်ချက်ချတာမျိုးကို ကောင်းကောင်းမြင်ဖူးသိဖူးထားသလို စိတ်ထဲထင်မိသည်။

သေသေချာချာကြည့်လိုက်ရာ၊ မိမိတို့အင်္ဂလိပ်စာလေ့ကျင့်ခန်းများကိုအမှတ်ပေးရာတွင် အမှတ်ကောင်းသည့်အခါ မှတ်ချက်ချရေးသားပေးသည့်ဆရာကိုစိုးမောင်၏လက်ရေးမျိုးဖြစ်သည်ကို တွေ့ရသည်၊ သင်းသင်းဖြူသည်အကင်းပါးသောမိန်းကလေးတယောက်ဖြစ်ပေရာ၊ ထိုမှတ်ချက်အပေါ်အခြေခံကာ ဤစာအုပ်သည် ဆရာကိုစိုးမောင်၏စာအုပ်ဖြစ်လျှက် ဝင်းမိုးကတနည်းနည်းဖြင့်ရယူလာခြင်းဖြစ်ရမည်ဟု ဒက်ကနဲတွေးမိလေသည်၊ ထို့ပြင် အကြံအစည်စိတ်ကူးတခုလည်း ခေါင်းထဲတွင်ပေါ်လာသည်။

စာအုပ်လည်းဖတ်ပြီး ကိုယ့်အဖုတ်နှင့်စအိုတို့ကို ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ကလိပွတ်၍အရသာကလည်းခံယူပြီးပြီမို့ သင်းသင်းဖြူသည် စောက်ပတ်တဝိုက်တွင်ပေကျံနေသည်များကို ရေဆေးသန့်စင်ကာ၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီပြန်ဆွဲဝတ်လျှက် အဝတ်အစားများသေသေသပ်သပ်ဖြစ်အောင်ပြုပြင်ပြီးအိမ်သာခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ အချိန်ကိုက်ဟုဆိုရလေမည်လား၊သင်းသင်းဖြူ အိမ်သာခန်းထဲမှအထွက်မှာပင် ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းထိုးသည်။

သင်းသင်းဖြူလည်း အပြာဝထ္ထုစာအုပ်လေးကိုအသာလိပ်ကာလက်ထဲတွင်ကိုင်၍ မိမိစာသင်ခန်းရှိရာဆီသို့ပြန်လာခဲ့သည်၊ ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့နှစ်ယောက်ကတော့ စာသင်ခန်းထဲဝင်လာသောသင်းသင်းဖြူကိုမျက်စိမျက်နှာပျက်နှင့် လှမ်းကြည့်ကြလေသည်၊ လက်ထဲတွင်လိပ်၍ကိုင်လာသည်မှာ အပြာဝထ္ထုစာအုြပ်ဖစ်ကြောင်း အခြားကျောင်းသူကျောင်းသားများမသိကြသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ သိနေကြသည်။

သည်ကောင်မလေး တနေရာရာကိုသွားပြီး အပြာဝထ္ထုဖတ်ပြီးလောက်ပီဟုစဉ်းစားမိကြတော့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ပို`၍ ထူပူရင်ခုန်လာကြသည်၊သင်းသင်းဖြူ၏လက်ထဲမှအပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကို ဘယ်လိုပြန်တောင်းရမည်မသိ၊စာသင်ချိန်မို့စာသင်ကြားမည့်ဆရာမကလည်း အခန်းထဲဝင်လာလေရာ၊ဝင်းမိုးတို့မှာ အပြာယထ္ထုစာအုပ်ပြန်တောင်းဖို့ဝေးစွ၊ သင်းသင်းဖြူနှင့်စကားပင်မပြောနိူင်ကြတော့ပေ။

နောက်လာမည့်စာသင်ချိန်မှာ ဆရာမခင်မော်ရှမ်း၏အချိြန်ဖစ်လေရာ၊သင်းသင်းဖြူ၏ခေါင်းထဲတွင် စိတ်ကူးဆန်းလေးတခု ဖြိုးကနဲဖတ်ကနဲပေါ်၍လာသည်၊ အပျိုပေါက်မလေးတယောက်၏ ခပ်ရူးရူးစိတ်ကူးလေး၊စာသင်ချိန်ပီးသွား၍နောက်တချိန်အကူးအပြောင်း ဆရာမခင်မော်ရှမ်းရောက်မလာသေးခင် ယမန်နေ့ကပေးထားခဲ့သောအိမ်စာများလုပ်ထားသည့်စာအုပ်များကို ဆရာမစားပွဲပေါ်သွား၍ထပ်ရလေရာ၊ သင်းသင်းဖြူသည်အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ပါးလေးကို မိမိ၏အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်ကြားတွင်ညှပ်ကာတင်ပေးထားလိုက်သည်၊ခဏအကြာတွင် စာသင်ခန်းထဲသို့ဆရာမဝင်ရောက်လာသည်။

သင်နေကျဖြစ်သော ဆရာမခင်မော်ရှမ်းတော့မဟုတ်၊ ခင်မော်ရှမ်းကျောင်းကိစ္စဖြင့်အပြင်သို့ထွက်သွားရ၍ အစားထိုးဝင်ရောက်လာသော ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးဖြစ်သည်၊ ခင်မော်ရှမ်းသင်ကြားသည့်သင်္ချာဘာသာရပ်ကိုပင် သင်သောဆရာမဖြစ်လေသည်၊ ခင်မေစိုးက အသက်(၃၀)ဝန်းကျင်၊အသားခပ်လတ်လတ်၊ရုပ်ရည်အသင့်အတင့်ဖြစ်သည်၊ အရပ်(၅)ပေ(၃)လက်မခန့်မြင့်သည်၊အတန်ငယ်ဝဖြိုးသည်၊ တင်ဆုံကြီးကြီး၊ ပေါင်လုံးပေါင်တန်ကြီးတွေပြည့် ပြည့်တောင့်တောင့်နှင့်မို့ ၀၀တစ်တစ်တပွေ့တပိုက်ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကြီးဟုတော့ ဆိုနိူင်ပေသည်။

ခင်မော်ရှမ်းမဟုတ်ပဲ အခြားသင်္ချာဆရာမဖြစ်နေသောကြောင့်သင်းသင်းဖြူစိတ်တော့ပျက်သွားသည်၊ ဒါပေမယ့် အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကိုပြန်ယူ၍လည်းမရနိူင်တော့သောကြောင့် သည်အတိုင်းပင်ထားလိုက်ရသည်၊ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးနှင့် ဆရာကိုစိုးမောင်တို့ဇာတ်လမ်းဖြစ်သွားလည်းမဆိုးပါဘူးဟု စဉ်းစားမိလေသည်၊ အစားထိုးစာသင်ပေးရုံသင်ပေးပြီးအိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းတွေကိုတော့ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကကြည့်ရှုမစစ်ဆေးပေးလျှင် မိမိအကြြံဖစ်မြောက်ကောင်းဖြစ်မြောက်နိူင်သေးသည်ဟု မျှော်လင့်ချက်လေးထားမိသည်။

သို့သော်ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးက သင်ခန်းစာကိုအနည်းငယ်သာသင်ကြားပြီး သင်္ချာပုစ္စာလေ့ကျင့်ခန်းများအတွက်ခိုင်းလျှက် အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်များကို အတန်းထဲမှာပင်စစ်ဆေးကြည့်ရှုသည်၊ သင်းသင်းဖြူရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်၍နေသည်၊ မိမိ၏အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်ထဲတွင်ညှပ်ထားသောအပြာစာအုပ်ကိုတွေ့သွားလျှင် အတန်းထဲမှာပင် ပြသနာတခုခုတက်လျှင်အခက်ဟု တွေးကြောက်နေသည်၊ အိမ်ကိုယူသွား၍အေးအေးဆေးဆေးကြည့်ရှုအမှတ်ပေးနေရင်းတွေ့သွားလျှင်တော့ တမျိုးမဟုတ်လား၊ ယခုအတန်းထဲတွင် ကျောင်းသူကျောင်းသားအများရှေ့တွင်ဆိုတော့ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးရှက်ရမ်းရမ်းကာ ကွိုင်တက်လာလျှင် ခက်ကုန်လာနိူင်သည်မဟုတ်ပါလား၊သင်းသင်းဖြူမှာ သင်္ချာပုစ္စာကို ဖြောင့်ဖြောင့်ပင်မတွက်နိူင်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကိုသာ မသိမသာ မကြာခဏလှမ်း၍အကဲခတ်ကြည့်ရှုနေသည်။

သင်းသင်းဖြူ၏နေရာမှာ စာသင်ခန်းရှေ့ဘက်ဒုတိယတန်းထိုင်ခုန်တွင်ဖြစ်ရာဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးနှင့် သိပ်မဝေး၊ မိမိ၏အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်သည်စာအုပ်ပုံ၏အလယ်ပိုင်းလောက်တွင်ရှိနေရာ အပေါ်ဘက်ရှိစာအုပ်များကိုတအုပ်ပီးတအုပ်လျော့သွားတိုင်း သင်းသင်းဖြူ၏ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုကလည်းပို၍ပို၍သာ တိုးလာရလေသည်၊ နောက်ဆုံးတော့ သူမ၏စာအုပ်ကိုဒေါ်ခင်မေစိုးယူလိုက်တာ သင်းသင်းဖြူတွေ့ရလေသည်၊ (ထိုစာအုပ်ကိုဒွေးပုံပါသောပြကှ္ခဒိန်စာရွက်ဖြင့် ကျကျနနဖုံးအုပ်ထားသောကြောင့်ခပ်မလှမ်းမကမ်းမှလှမ်းကြည့်သည်နှင့် မိမိ၏စာအုပ်မှန်း သင်းသင်းဖြူသိခြင်းဖြစ်သည်) သင်းသင်းဖြူမှာ အသက်ရှူရန်ပင်မေ့သွားသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးကိုလည်းအငေးသားလှမ်းကြည့်မိနေရှာသည်။

ဟော……၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်ကိုဖွင့်လိုက်ပါပြီ၊ အထဲတွင်ညှပ်ထားသောအပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကို တွေ့သွားလောက်ပါပြီ၊ ထိုနောက် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးမျက်နှာ တမျိုးဖြစ်သွားသလိုလိုသင်းသင်းဖြူထင်သည်၊ သင်းသင်းဖြူခြေဖျားလက်ဖျားတွေအေးစက်ကာရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်၍လာသည်၊ ထို့ပြင် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးသည် လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်ကိုဖွင့်ထားလျှက် တခုခုဖတ်ရှုနေတာကိုလည်း ဆြက်မင်ရသည်၊အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကို ဖတ်မိသွားလေပြီ၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏မျက်နှာပေါ်တွင်လည်း နှင်းဆီရောင်သန်းလာသည်ကို (သေသေချာချာစူးစိုက်ကြည့်ရှုအကဲခတ်နေသည့်အတွက်) သင်းသင်းဖြူမြင်ရသည်၊ သည်အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကို မိမိဖတ်ရှုခဲ့စဉ်က ခံစားခဲ့ရသောခံစားမှုမျိုး ဒေါ်ခင်မေစိုးခံစားရကာ စိတ်လှုပ်ရှားသွေးသားဆူဝေလာပြီလားဟုလည်း သင်းသင်းဖြူထင်မိသည်။

ဒေါ်ခင်မေစိုးသည် သင်းသင်းဖြူ၏လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်ကိုဖွင့်လျှက်သားအချိန်အတော်ကြာအောင်ရှိနေသည်၊ သူမ၏လက်ကတော့ မသိမသာစာရွက်လှန်သလိုလို တချက်တချက်လှုပ်ရှား၍နေသည်ကိုလည်း သင်းသင်းဖြူတွေ့မြင်ရသည်၊ အပြာုစာအုပ်ကို စိတ်ဝင်စားစွာဖတ်ရှုနေပါပကော၊ မိမိထင်သလောက် အခြေအနေမဆိုးနိူင်ဟုနားလည်ကာ သင်းသင်းဖြူကြောက်လန့်တုန်လှုပ်နေသည့်စိတ်တွေ အတန်အသင့်ပြေလျော့သည်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏ခန္ဓာကိုယ် မသိမသာလှုပ်ရှားလာသည်ကိုလည်း သင်းသင်းဖြူသတိပြုမိလာသည်၊ ၀၀တစ်တစ်ဖင်ကြီးသည် ထိုင်ခုန်ပေါ်ဟိုရွေ့သည်ရွေ့ဖြစ်လာသည်၊တုတ်ဖြိုးလေသောပေါင်လုံးပေါင်တန်ကြီးတွေ စေ့သွားလိုက်၊ ဟသွားလိုက်နှင့်မသိမသာပေါင်ချင်းကပ်ပွတ်နေသည်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြင့်ကိုက်သည်၊အသက်ရှူပြင်းလာသည့်အသွင်ဖြင့် ရွှေရင်မို့မို့အိအိတို့ နိမ့်မြင့်လှုပ်ရှားနေသည်။

အချိန်အနည်းငယ်အကြာတွင်တော့ ဒေါ်ခင်မေစိုးတယောက် ခပ်ငိုင်ငိုင်တွေတွေလည်းဖြစ်သည်၊ ထိုနောက် သင်းသင်းဖြူ၏လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်ကိုပိတ်ကာ ဘေးသို့မသိမသာဖယ်ထားလိုက်သည်၊ ကျောင်းသူကျောင်းသားများဆီသို့အကဲခတ်သလိုတချက်ဝင့်ကြည့်သည်၊ သင်းသင်းဖြူကမန်းကတန်းခေါင်းငုံ့ကာ သင်္ချာတွက်နေသလိုမျိုးဟန်ဆောင်နေလိုက်ရသည်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးလည်း ကျန်အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်များကို ဆက်၍ကြည့်ရှုအမှတ်ပေးသည်။

စာအုပ်များကိုအကုန်ကြည့်ရှု ပြီးသောအခါ တယောက်ချင်း၏နာမည်ကိုခေါ်၍စာအုပ်တွေပြန်ပေးသည်၊ သင်းသင်းဖြူကို သုံးယောက်မြောက်တွင်နာမည်ခေါ်သည်၊ သင်းသင်းဖြူသည် မိမိအမည်ကိုခေါ်၍ထိုင်ရာမှထကာစာအုပ်ယူရန်သွားသောအခါ ဒေါ်ခင်မေစိုး၏စူးစိုက်ကြည့်ရှုခြင်းကိုခံရသည်။

စာအုပ်ပြန်အပေးတွင်လည်း ဒေါ်ခင်မေစိုးက သင်းသင်းဖြူကို သေသေချာချာစူးစိုက်ကြည့်ရှုသည်၊ သင်းသင်းဖြူလည်း စိတ်ထဲကတုန်ကရင်၊ ခပ်တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်နှင့်ပင် မိမိထိုင်ခုန်သို့ပြန်လာခဲ့သည်၊ ထိုင်ခုန်သို့ရောက်သည်နှင့်စာအုပ်ကို မသိမသာဖွင့်၍ကြည့်သည်၊ အထဲတွင်ညှပ်ထားသောအပြာစာအုပ်မရှိတော့ပါ၊ သင်းသင်းဖြူတွက်ထားသော အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းများကိုတော့အမှတ်မခြစ်ထားပေ၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးသည် (၉)တန်း(စီ)တွင် သင်္ချာပြနေသူဖြစ်ရာအဌမအတန်းမှလူများကို နာမည်နှင့်လူနှင့်တွဲမသိ၍ မိမိအမည်ကိုတမင်သိရအောင် လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်များကိုနာမည်ခေါ်၍ပြန်ပေးခြင်းဖြစ်သည်ကိုလည်း သင်းသင်းဖြူနားလည်လိုက်သည်၊ ကြည့်ရှုစစ်ဆေးပြီးသည့်စာအုပ်များကို အတန်းခေါင်းဆောင်လက်သို့ပေးလိုက်လျှင်လည်း ကိစ္စပြီးနိူင်သည်၊ထိုနေ့ညနေကျောင်းဆင်းသောအခါတွင်မှ ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့နှစ်ယောက် သင်းသင်းဖြူနှင့်ဆုံခွင့်ရကြသည်။

“ ငါတို့စာအုပ်ပြန်ပေးပါဟာ…နင် ယူမထားပါနဲ့နော်၊ တို့ကွိုင်တက်လိမ့်မယ်…”

တန်ချင်းက ပြောသည်။

“ အဲဒါ ဘယ်သူ့ စာအုပ်လဲ…”

ကောင်လေးနှစ်ယောက်၊ တယောက်မျက်နှာကိုတယောကကြည့်သည်၊စကားမပြန်၊

“ နင်တို့မပြောလဲ ငါသိပါတယ်ဟာ၊ ဆရာစိုးရဲ့ စာအုပ်မဟုတ်လား..”

ကောင်လေးနှစ်ယောက် သင်းသင်းဖြူကိုအလန့်တကြားကြည့်လိုက်ကြသည်။

“ အေး….အဲဒီစာအုြပ်ပန်လိုချင်ရင် ဒီလိုမျိုးနောက်တအုပ်ယူလာခဲ့၊ဒါမှ ပြန်ရမယ်၊ ဒါပဲ…..”

သင်းသင်းဖြူခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောကာ ဇောင့်ဇောင့်ဆိုလျှောက်လှမ်းထွက်သွားကြလေရာ၊ ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့နှစ်ယောက်၊ အကြောင်သားငေးကျန်နေရစ်ခဲ့ကြသည်။

ဒေါ်ခင်မေစိုးသည် အိမ်ထောင်မကျသေးသောမိန်းမတယောက် ဖြစ်သည်။ သို့သော် အပျိုစင်တယောက်တော့ မဟုတ်ပါ၊ ရည်းစားသုံးယောက်ရှိခဲ့ဖူးကာအနမ်းအစုပ်၊ အကိုင်အပွတ်ခံခဲ့ဖူးသည့်အတွေ့အကြုံ ရှိသင့်သလောက်ရှိနေခဲ့သည်၊ ပြီးတော့ နှစ်ခါလည်း အလိုးခံဖူးသည်၊ ပြောရလျှင် ရယ်စရာလား၊အံ့သြစရာလားတော့မသိ၊ ခင်မေစိုးနှင့်ကာမစပ်ယှက်ခဲ့သူက သူ့ရည်းစားများထဲမှ တယောက်မှမဟုတ်ကြပါ၊ သိပ်ခင်ခင်မင်မင်ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိလှသူပင်မဟုတ်၊ မျက်မှန်းတန်းမိယုံမျှသာဖြစ်သည်၊ဒေါ်ခင်မေစိုးသည် ဆယ်တန်းအောင်ပြီးသည့်အချိန်မှစကာဘော်ဒါဆောင်တွင်နေထိုင်ကျောင်းတက်ခဲ့ပြီး အလုပ်လည်းတန်း၍လုပ်ခဲ့သည်။

ဘော်ဒါဆောင်နေမိန်းကလေးတို့၏သဘာဝအတိုင်း အပြာဝထ္ထုများကိုဖတ်ဖူးသလို၊ အပြာဓါတ်ပုံစာအုပ်များကိုလည်း ကြည့်ဖူးသည်၊ ကုန်ကုန်ပြောရလျှင်အပြာဗီဒီယိုပင်လျှင် (နီးစပ်ရာအဆောင်သူတစု၊ စုကာ) တိတ်တခိုးကြည့်ရှုဖူးခဲ့သည်၊ ထိုကြောင့် သင်းသင်းဖြူ၏လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်လေးထဲတွင်ညှပ်ထားသော စာအုပ်ပါးလေးကိုမြင်လိုက်ရသည်နှင့် အပြာဝထ္ထုစာအုပ်မှန်းဒက်ကနဲသိခဲ့သည်၊ ယခင်က တော်တော်များများဖတ်ရှုဖူးခဲ့သည့်အတွေ့အကြုံ(ဖတ်ရင်း ဖီလင်အရသာတွေ့ကာ ခံစားရင်ခုန်ခဲ့မှုကလည်းရှိခဲ့သည်၊) များကြောင့်အပြာဝထ္ထုစာအုပ်စာအုပ်မှန်းသိသည်နှင့် တခါတည်းဖတ်ကြည့်မိသည်၊ဖတ်ကြည့်မိတော့လည်း ဖီလင်တက်ရသည်၊ စိတ်လှုပ်ရှားရသည်၊ထို့ပြင် ဒေါ်ခင်မေစိုးဖတ်ဖူးခဲ့သော အပြာဝထ္ထုစာအုပ်များက သည်ဝထ္ထုလောက်မကောင်းကြပါ၊ ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်သိပ်မရှိသလို အရေးအသားကလည်းညံ့ဖျင်းသည်၊ သည်ဝထ္ထုကတော့ အတော်ကိုပီပြင်လေရာ ဖတ်ရတာအရမ်းကောင်းသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး သိပ်လည်းသဘောကျသွားသည်။

သည်ကောင်မလေးဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့ အပြာစာအုပ်ကို အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်ထဲတွင်ညှပ်ကာ တင်ပေးရသနည်းဟုလည်းစဉ်းစားသည်၊ ဆရာမလေးခင်မော်ရှမ်းနှင့် တိတ်တဆိတ်ဂျိတ်ဆက်လုပ်ကာ သင်းသင်းဖြူဆိုသောကောင်မလေး အပြာဝထ္ထုတွေရှာပေးနေတာများလားဟုလည်း မှန်းဆကြည့်မိသည်၊အရေးအသားပြီပင်ကာ အရမ်းပင်ဖတ်၍ကောင်းလှသောအပြာဝထ္ထုမို့သည်စာအုပ်မျိုး ထပ်မံဖတ်ကြည့်ချင်သည်၊ ထိုနောက် နောက်နောင်တနည်းနည်းဖြင့်အဆက်အသွယ်ရယူနိူင်မည့်နည်းလမ်းကို ရှာကြံမည်ဟူသောရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် သင်းသင်းဖြူဆိုသောမိန်းကလေး မည်သူမည်ဝါဟုသိရလေအောင်လုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်ခင်မေစိုးသည် “ကျမတို့နှစ်ယောက်နှင့်ယောက်ျားလေးယောက်..” အမည်ရှိအပြာဝထ္ထုကို စိမ်ပြေနပြေပင်အချိန်ယူကာဖတ်ရှုကြည့်သည်၊ ဖတ်ရင်းဖီလင်တွေတက်ကာ ဟိုကိုင်သည်ပွတ်ဟိုနှိုက်သည်နှိုက်လုပ်ရင်း အရသာယူခဲ့လေသည်၊ဝင်းမိုးမှာ သင်းသင်းဖြူယူသွားသောအပြာဝထ္ထုစာအုပ်ပြန်မရသောကြောင့် အစပိုင်းတွင် အတော်လေးရတက်ပွေနေခဲ့လေသည်၊ ဆရာကိုစိုးမောင်ထံမှ အပြာဝထ္ထုစာအုပ်တအုပ် တိတ်တဆိတ်ထပ်မံယူဖို့ပင် မဝံ့မရဲရှိနေခဲ့သည်။

“ သူကတောင် မျက်နှာပြောင်ပြောင်နဲ့ နောက်ထပ်စာအုပ်ထပ်ယူလာပြီး လဲပေးရမယ်လို့ပြောသေးတာ၊ ငါတို့က ဘာတွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်လုပ်နေစရာရှိလဲကွ၊ ထပ်သာယူပေးလိုက်၊ သူ ဒီစာအုပ်တွေဖတ်ပြီးဖီလင်တက်လာမှာကတော့ အသေအချာပဲ၊ အဲဒီတော့ သူနဲ့ငါတို့ အလုပ်ဖြစ်ကြတာပေါ့၊ ဒါဆိုရင် ငါတို့အဖို့စာတွေ့သာမဟုတ်ပဲ တကယ်လက်တွေ့မိန်းမချရမှာကွ…..”

တန်ချင်းကဤသို့ပြောဆိုတိုက်တွန်းသည့်အတွက် ဝင်းမိုးသည်နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဆရာကိုစိုးမောင်သိမ်းထားသည့် အပြာဝထ္ထုစာအုပ်များထဲမှ တအုပ်ယူလာပေးဖို့သဘောတူလိုက်ရလေသည်။

ဤသို့ဖြင့်နောက်တနေ့တွင် ဝင်းမိုးသည် ဆရာကိုစိုးမောင်၏အပြာစာအုပ်တအုပ်ကို တိတ်တဆိတ်ယူလာခဲ့ရလေသည်၊ သည်တခေါက်အလစ်ယူရာတွင် ယခင်ယူခဲ့သောအခါများထက် ပို၍စိတ်လှုပ်ရှားရင်တုန်ကာကြောက်လန့်သလိုလိုလည်း ရှိလေသည်၊ သည်တခေါက်ဝင်းမိုးယူလာသည့်အပြာစာအုပ်အမည်က “ လေပွေမလေး” ဇာတ်လမ်းကတော့အမျိုးသမီးတယောက် သူမ၏လင်ယောက်ျားနှင့်စကားများကာ သူငယ်ချင်းမ၏အိမ်သို့ခေတ္တလာနေခိုက် သူငယ်ချင်းမတို့လင်မယားကာမစပ်ယှက်ကြသည်ကိုချောင်းကြည့်တွေ့မြင်ကာ ရမက်စိတ်များထကြွလာလျှက် သူငယ်ချင်းမ၏ယောကျ်ားကို မြှူဆွယ်ဖျားယောင်းကာ လိုးကြဆော်ကြသည့်အကြောင်းဖြစ်ပေသည်။

ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့သည် ထိုအပြာစာအုပ်ကို ခါတိုင်းစာအုပ်တွေလိုပင်အရသာခံကာ အေးအေးဆေးဆေးမဖတ်နိူင်ကြပဲ ဟိုလှန်သည်ကျော်သဘောလောက်သာဖတ်ရှုရလျှက် သင်းသင်းဖြူ၏လက်သို့ ပေးအပ်လိုက်ကြရလေသည်၊ စာအုပ်သွားပေးရန် ဝင်းမိုးကမျက်နှာပူလေသောကြောင့်တန်ချင်းက သွားပေးသည်၊ တရုတ်ကပြားကောင်လေးမှာ သူနှင့်သက်တူရွယ်တူအပျိုဖျန်းမလေးအား အပြာစာအုပ်သွားပေးရသောကြောင့် (မိမိကိုယ်မိမိအားပေးကာ၊ စိတ်အထူးတင်းထားပါသော်လည်း) မျက်နှာကြီးနီနီ၊ တကိုယ်လုံးတုန်ရင်ပူထူလျှက် အတော်ပင်အိန္ဒြေပျက်နေလေသည်၊ သင်းသင်းဖြူကတော့ဘယ်လိုမျှအမူအရာမပျက်၊ ကျောင်းစာအုပ်ငှားယူသလိုမျိုး ခပ်အေးအေးလေးပင်အပြာစာအုပ်ကိုယူသွားလေသည်၊ တန်ချင်းမှာ သင်းသင်းဖြူယူထားခဲ့လေသော “ကျမတို့နှစ်ယောက်နဲ့ယောက်ျားလေးယောက်…” စာအုပ်ကို အမြန်ပြန်ပေးဖို့ သတိပေးပြောကြားရန်ပင် မေ့နေခဲ့လေသည်။

အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ရသည်နှင့် သင်းသင်းဖြူသည် အိမ်သာခန်းထဲချက်ချင်းဝင်ကာ အပီအပြင်ကိုအားရပါးရဖတ်လေသည်၊ “လေပွေမလေး”အပြာဝထ္ထုက “ကျမတို့နှစ်ယောက်နဲ့ယောက်ျားလေးယောက်…” စာအုပ်ထက်ပင်ပိုကောင်းနေသည်၊ အရေးအသားပိုညက်သည်၊ သင်းသင်းဖြူတယောက်စာမျက်နှာ (၄၀) ရှိသောအပြာစာအုပ်ကို စာမျက်နှာ (၂၀) ခန့်ဖတ်ရှုအပြီးမှာပင် (သူငယ်ချင်းမတို့လင်မယားလိုးကြသည်ကို ချောင်းကြည့်ဖီလင်တက်ကာတဏှာထကြွရပုံများကို ရေးထားသည့်အပိုင်းဖြစ်ပါသည်၊) မိမိကိုယ်မိမိကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကလိရင်း တချီ “ပြီး” ရလေသည်။

တချီ ပြီးသွားသည့်တိုင် ကာမစိတ်က အနည်မထိုင်ချင်သေး၊သူငယ်ချင်းမ၏လင်တော်မောင်ကို ဧည့်သည်အမျိုးသမီးကမြှူဆွယ်ဖျားယောင်းပုံအကြောင်းတွေ ဆက်ဖတ်နေသည်၊ စာအုပ်ကို လက်မှမချနိူင်၊ ဧည့်သည်အမျိုးသမီး မြှူဆွယ်ဖျားယောင်းပုံကလည်း ပညာသားပါသည်၊ အစပိုင်းတွင်မသိမသာ၊ နောက်ပိုင်းတွင် သိသိသာသာ၊ ထိုနောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း၊ခပ်ရမ်းရမ်း၊ (ရုပ်ရှင်ဗီဒီယိုတို့အခေါ် “တင်ပို” က) တဖြည်းဖြည်းတက်လာသည်။

ဖြားယာင်းသွေးဆောင်မှုအောင်မြင်လျှက် နှစ်ယောက်သားအလုပ်ဖြစ်ကြတော့မည့်အခြေအနေသို့အရောက်တွင် ဝထ္ထု ပြီးသွားသည်၊ “ဒုတိယပိုင်း ဆက်ဖတ်ပါ” ဟူသောအညွှန်းစာသားက (စာအုပ်ထဲမှ ဇာတရှိန်မြင့်လာမှုနှင့်အတူရမက်ဇောအဟုန်တို့ တရိပ်ရိပ်နိုးကြွထန်ပြင်းလာရလေသူ) သင်းသင်းဖြူကိုအကြီးအကျယ် မချင့်မရြဲဖစ်သွားစေသည်၊ သင်းသင်းဖြူမှာ “ပြီး” လုလုလည်းရှိနေရလေသည်၊ နောက်ထပ်တမျက်နှာ၊ နှစ်မျက်နှာလောက်ထပ်ဖတ်ရလျှင်သင်းသင်းဖြူ ဒုတိယအကြိမ် ပြီး သွားမှာက သေချာသည်။

ယခုတော့ အရမ်းဖတ်၍ကောင်းကာ အရသာအပြတ်တွေ့နေခိုက်“ဒုတိယပိုင်းဆက်ဖတ်ပါ” ဟုရေးသားထားရာ၊ ကောင်မလေးအဖို့အကြီးအကျယ်မကျေမနပ်ဖြစ်ရသည်၊ မကျေနပ်လည်း ဆက်ဖတ်စရာစာမျက်နှာမရှိတော့သည်မို့ သင်းသင်းဖြူသည် ရှေ့ပိုင်းစာမျက်နှာသုံးလေးမျက်နှာပြန်လှန်ကာထပ်ဖတ်ကြည့်လျှက်ဖီလင်ယူကာ ပြီး သွားရလေအောင် စောက်ပတ်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးနှိုက်ကလိပေးလိုက်ရာ တခဏအတွင်းမှာပင် ပြီးသွားခဲ့လေသည်။

ထိုအခါမှ ဆရာကိုစိုးမောင်သည် အပြာဝထ္ထုနှင့်ပတ်သက်၍မည်သို့သောမှတ်ချက်ပေးထားလေမည်လဲဟု နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကိုပြန်ကြည့်သည်၊ (စောစောတုန်းကတော့ ဖီလင်အပြတ်တက်ကာ ပြီးလုပြီး ခင်ဖြစ်နေလေသောကြောင့် ဆရာကိုစိုးမောင်၏မှတ်ချက်ကို သတိမပြုမိခဲ့ပေ။

“ ဗဲရီးဗဲရီး ဂွတ် စကင်းပတ်အစ်စ် မိုးဘက်တာ ..”

အင်္ဂလိပ်လိုရေးသားထားသောမှတ်ချက်နှင့် ဆရာကိုစိုးမောင်၏လက်မှတ်တိုလေးကို မြင်ရသည်၊ ကိုးတန်းကျောင်းသူတယောက်မို့ဆရာကိုစိုးမောင်၏မှတ်ချက်မှာ “အရမ်းအရမ်းကောင်းသည်၊ ဒုတိယပိုင်းကပို၍ကောင်းသည်..” ဟုအဓိပ္ပါယ်ရှိကြောင်း နားလည်သဘောပေါက်သည်၊သည်တော့လည်း “လေပွေမလေး ..” ဒုတိယပိုင်းကို အရမ်းအရမ်းဖတ်ချင်လာသည်။

ဝင်းမိုးတို့ကို ဒုတိယပိုင်းအမြန်ယူလာပေးဖို့ပြောလျှင် ကောင်းမလားဟုစဉ်းစားမိသေးသည်၊ သို့သော် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးထံမှစာအုပ်ကို ပြန်ယူပေးမည်ဟုပြောထားသောစကားကလည်းရှိနေရာ။ ဒုတိယပိုင်း ဆက်လက်ဖတ်ကြည့်ချင်နေသည့်စိတ်ဆန္ဒကိုကြိုးစားကာချိုးနှိမ်ထိန်းကွပ်ထားလိုက်ရလေသည်၊ စောက်ပတ်တဝိုက်တွင်ပေကျံနေသော စောက်ရည်ကြည်ချွဲကျိကျိများကို ဆေးကြောသန့်စင်၊ အဝတ်အစားများသေသေသပ်သပ်ဖြစ်အောင်ပြုပြင်ပီးနောက် အိမ်သာခန်းထဲမှ သင်းသင်းဖြူထွက်လာခဲ့လေသည်။

ကြိုတင်အချိန်းအချက်ပြုလုပ်ထားလျှင်ပင်လျှင် လွဲချော်ကောင်းလွဲချော်မည်၊ သင်းသင်းဖြူအိမ်သာထဲမှအထွက်၊ စင်္ကြန်လမ်းအတိုင်းလျှောက်လာသောဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးနှင့် အိမ်သာအဝင်တံခါးပေါက်နားတွင် ပက်ပင်းပင်ရင်ဆိုင်တိုးမိကြလေသည်၊ ဖတ်ကောင်းကောင်းနှင့် အပြာဝထ္ထုကို အပီဖတ်နေခဲ့လေသောကြောင့် မုန့်စားဆင်းချိန်လွန်ကာ၊စာသင်သည့်အချိန်သို့ပင်ရောက်နေလေပြီ၊ ကျောင်းသားကျောင်းသူအပေါင်းမှာ အားလုံးစာသင်ခန်းများထဲရောက်နေကြလျှက် စကြန်လမ်းတလျှောက် လူသူကင်းရှင်းနေသည်။

ဒေါ်ခင်မေစိုးနှင့် သင်းသင်းဖြူတို့နှစ်ယောက်တည်းသာရှိသည်၊နှစ်ယောက်လုံး ခြေလှမ်းတွေတုံ့ရပ်သွားကြသည်၊ တယောက်အထာကိုတယောက် အလိုလိုပင်နားလည်သဘောပေါက်သည်၊ သင်းသင်းဖြူလက်ထဲတွင် အသာလိပ်၍ကိုင်ထားသောအပြာဝထ္ထု စာအုပ်ပါးလေးကိုဒေါ်ခင်မေစိုးမျက်စေ့က မြင်ဖြစ်အောင်မြင်သည်၊ သင်းသင်းဖြူကလည်းဒီလိုဒေါ်ခင်မေစိုးမြင်ကြောင်းကို သိဖြစ်အောင်သိသည်၊

“ အော်- - မင်းက စာအုပ်အသစ်ရလာပြန်တာကိုး…”

ဒေါ်ခင်မေစိုးက အသာပြုံးရင်းပြောသည်၊ အားလုံးအိုကေမှာစိုပြေသွားရလေအောင် လမ်းခင်းအစပျိုးပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်၊သင်းသင်းဖြူအဖို့လည်း ဒေါ်ခင်မေစိုးလမ်းခင်းပေးသည့်အတိုင်း အသာလျှောက်နင်းလိုက်သွားရုံသာရှိတော့သည်။

“ ဟုတ်တယ် တီချ….-အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ တီချာ ဖတ်ကြည်အုန်းမလား…”

သင်းသင်းဖြူကလည်း ပြောချလိုက်သည်၊ စိတ်ထဲတွင်အနည်းငယ်လှုပ်ရှားဖိုမောနေသော်လည်း အသံမတုန်၊ အမူအရာမပျက်ပဲ ရှောရှောရှူရှူပင်ပြောထွက်သည်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကလည်း အကောင်းစားအပြာစာအုပ်တွေ ထပ်မံဖတ်ရှုချင်နေသည့်အာသီသပြင်းပြစွာရှိနေလေရာ အကြိုက်တွေ့သွားသည်၊ “ရောင်းသူဝယ်သူ အသံတူ..” ဟုဆိုရမလိုပင် အထာကျသွားသည်။

“ ဟာ…..ဖတ်မှာပေါ့ကွ၊ ပေးလေ…”

“ တီချာ့ဆီရောက်နေတဲ့စာအုပ် ပြန်ပေးလေ….”

“ အော်….ရပါတယ်…”

ဒေါ်ခင်မေစိုးက ခပ်ပြုံးပြုံးပြောကာ၊ လွယ်ထားသောစလင်းဘက်(ပခုန်းသိုင်းသားရေအိတ်)ကိုဖွင့်ကာ “ကျမတို့နှစ်ယောက်နဲ့ယောက်ျားလေးယောက်…” အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကို ထုတ်ပေးလေသည်၊ မိမိတို့နှစ်ယောက်အကြား၊ ဘာမျှရှက်ရွံ့နောက်တွန့်နေစရာမလိုပဲ ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်းလုပ်ဆောင်နိူင်ကြောင်း သိသာအောင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဒီစာအုပ်ကို တီချယ်ကြိုက်လား….”

“ လေပွေမလေး.” နှင့်လဲလှယ်ယင်း သင်းသင်းဖြူကမေးသည်၊

“ ကြိုက်တာပေါ့ကွ၊ အခုနောက်ဟာက ဒါ့ထက်ပိုကောင်းလား…”

“ ကောင်းတ,်တီချယ်၊ ဖတ်သာကြည့်၊ သိပ်မိုက်တာပဲ၊…”

သင်းသင်းဖြူသည် ဒေါ်ခင်မေစိုးထံမှလဲယူလိုက်သောစာအုပ်ကိုအသာလိပ်ကာ ကိုယ်ဟန်ကြော့ကြော့နှင့်ထွက်လာသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးလည်းသင်းသင်းဖြူထံမှအသစ်ရလာသော “လေပွေမလေး..” ကို စလင်းဘက်ထဲထည့်ကာတစ်ရစ်အိထွားသော ဖင်ဆုံး၀၀တစ်တစ်ကြီး တလှုပ်လှုပ်တယမ်းယမ်းနှင့်ဆက်လက်လျှောက်လှမ်းထွက်သွားသည်။

စင်္ကြန်လမ်းအချိုးအကွယ်တွင်ပုန်းအောင်းကာ အခြေအနေကိုချောင်းကြည့်နေကြလေသော ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မှာအားလုံးအိုကေကြေအေးသွားတော့မှပင် လေပူကြီးများကိုမှုတ်ထုတ်နိူင်ကြလေတော့သည်၊ ဆရာမဒါ်ခင်မေစိုးနှင့် သည်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ပြောရဲဆိုရဲရှိသောသင်းသင်းဖြူကိုလည်း ချီးမွမ်းရင်း၊ အတော်လည်းရှိန်သွားကြကုန်သည်၊သူတို့ပုန်းအောင်းချောင်းကြည့်နေရာသို့သင်းသင်းဖြူရောက်လာတော့လည်းကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာ ချက်ချင်းစကားမဆိုနိူင်ကြ၊ သင်းသင်းဖြူကိုသာမျက်လုံးကြီးတွေအပြူးသားနှင့် ကြည့်မိကြလေသည်။

“ ရော့ ဒီမှာ….အရင်စာအုပ်၊ လေပွေမလေး ဒုတိယပိုင်းကို မနက်ဖြန် ယူလာခဲ့ကြအုန်း၊ အခြားစာအုပ် ယူမလာနဲ့နော်၊ လေပွေမလေးဒုတိယပိုင်းပဲ၊ သိရဲ့လား….”

သင်းသင်းဖြူက စာအုပ်အငှားဆိုင်သွားမည့် လူကို မိမိဖတ်လိုသည့်ရုပ်ပြစာအုပ်မှာကြားသည့် အသွင်မျိုး၊ ခပ်အေးအေးပြောသည်၊ ကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာတော့ မျက်နှာတွေထူပူရှိန်းဖိန်းလျှက် ခေါင်းအတွင်သာညိတ်နေကြရလေသည်။

နောက်တနေ့ သင်းသင်းဖြူပြောသည့်စာအုပ်ယူလာဖို့ကျတော့ဝင်းမိုးအတော်လေးအကြပ်ရိုက်အခက်တွေ့နေခဲ့သည်၊ သူက ဆရာကိုစိုးမောင်အလစ်တွင် တိတ်တိတ်ယူလာရသည်မဟုတ်လား၊ ကြုံရာစာအုပ်ယူလာရမည်ဆိုလျှင်တော့ တချက်လစ်သည်နှင့် အမြန်ယူထားလိုက်၍ရသည်၊ ယခုတော့လေပွေမလေး(ဒုတိယပိုင်း)ဟု သေသေချာချာပြောဆိုထားလေရာ ဝင်းမိုးမှာလွယ်ရာစာအုပ်ကို ဆွဲယူလာ၍မရတော့၊ ရှာရသည်၊ အချိန်ယူရသည်၊ကြောက်ကလည်း ကြောက်နေရာ၊ ရှာရဖွေရတာ ပိုခက်သည်။

မည်သို့ဆိုစေ၊ လေပွေမလေး(ဒုတိယပိုင်း)ကို ဝင်းမိုးရှာဖွေတွေ့ရှိရာနောက်တနေ့တွင် ယူလာနိူင်ခဲ့သည်၊ သင်းသင်းဖြူလက်သို့မုန့်စားဆင်းချိန်တွင်ပေးခဲ့သည်၊ သင်းသင်းဖြူလည်း ထုံးစံအတိုင်းပင်၊ စာအုပ်ရသည်နှင့်အိမ်သာခန်းသို့ပြေးကာ ဖတ်ကြည့်လေတော့သည်၊ လေပွေမလေး(ဒုတိယပိုင်း)ကိုဖတ်လိုသည့်စိတ် အလွန်ပင်ပြင်းပြထက်သန်နေသည်မို့သင်းသင်းဖြူမှာအတော်လေးကသုတ်ကရက်ဖြစ်နေသည်၊ လောကြီးနေသည်၊ အမူအရာပုံမှန်မဟုတ်၊ ဒါကို မထင်မှတ်ပဲတွေ့မြင်သွားသူတယောက်ရှိနေသည်၊ ထိုသို့တွေ့မြင်သတိပြုမိသွားကြောင်းကိုတော့ သင်းသင်းဖြူမသိပါ။

လေပွေမလေး(ဒုတိယပိုင်း)က ဆရာကိုစိုးမောင်ညွှန်းထားသလိုပင်ကောင်းပါသည်၊ ဧည့်သည်အမျိုးသမီးနှင့် သူငယ်ချင်းမ၏ယေက်ျားတို့ကာမစပ်ယှက်ကြပုံများကို အနေအထားအမျိုးမျိုး၊ နည်းလမ်းအသွယ်သွယ်တို့ဖြင့်အသေးစိတ်ရေးသားချယ်မှုန်းထားရာ သင်းသင်းဖြူမှာ ထိုအခန်းကိုဖတ်ရင်းပင်နှစ်ချီဆက်တိုက် ပြီး ခဲ့ရသည်၊ ထိုနောက် သူတို့လိုးနေကြသည်ကို သူငယ်ချင်းမမိသွားပြီးနောက် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်နှင့်အမျိုးသားတယောက်တို့ ကာမအရသာခံစားပုံများကို ဆက်လက်ရေးဖွဲ့ထားသည်၊ မိန်းမချင်းပလူးမှုများပင်ပါရှိရာသင်းသင်းဖြူအဖို့ရင်ခုန်အကြိုက်တွေ့ကာ ဖီလင်တွေတက်ပြီးရင်းတက်ခဲ့ရသည်။

လေပွေမလေး(ဒုတိယပိုင်း)ကိုဖတ်ရှုရာတွင် သင်းသင်းဖြူတယောက်ငါးကြိမ်လောက်ကို ပြီး သွားခဲ့ရလေသည်၊ ဖီလင်တွေအရမ်းရကာ၊စိတ်တွေလည်း အပြတ်ကိုလှုပ်ရှားသွေးဆူနိုးထသောင်းကျန်းခဲ့သောကြောင့်အတော်ကို မောဟိုက်ပန်းလျသည်၊ မုန့်စာချိန်အပြီး ကျောင်းပြန်အတက်၊စာသင်ချိန်တချိန်ကိုပင် ကောင်းကောင်းမတက်နိူင်ခဲ့ပါ၊သည်နောက်ပိုင်းတွင်တော့ အထာကျကာ အဆင်ပြေသွားသည်၊ဝင်းမိုးက ဆရာကိုစိုးမောင်၏အပြာဝထ္ထုစာအုပ်များကို အသာယူလာပေးသည်၊သင်းသင်းဖြူကဖတ်ကြည့်ပြီး ဆရာဒေါ်ခင်မေစိုးကို လက်ဆင့်ကမ်းပြန်သည်၊ဖတ်ပီးသည့်စာအုပ်တွေကိုလည်း သည်အတိုင်းပင်ပြန်ကာ ဝင်းမိုးကသူ့နေရာသူဟန်မပျက်ပြန်၍ပို့ပေးသည်။

အပြာဝထ္ထုများ အလဲအလှယ်နှင့်ဖတ်ရှုရမှုအဆင်ပြေသွားသော်လည်းတဘက်တွင် ထိုစာအုပ်များကိုဖတ်ရှုရသည့်အတွက် (ဇာတ်လမ်းနှင့်အရေးအသားကလည်း စွဲဖက်ဖွယ်ရာဖြစ်အောင်ကိုကောင်းမွန်သည်၊) ဝင်းမိုး၊ တန်ချင်း၊သင်းသင်းဖြူနှင့် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးတို့ပါ စာအုပ်ထဲတွင်ပါရှိသည့်အတိုင်းလက်တွေ့လုပ်ဆောင်စည်းစိမ်ခံစားကြည့်လိုသည့်အာသီသများ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ကြသည်၊ သည်လိုအာသီသ ဆန္ဒတွေ ဖြစ်ပေါ်နေကြတာချင်းအတူတူဖြစ်သော်လည်း သင်းသင်းဖြူက အကဲဆုံး၊ အထန်ဆုံးလိုလို ရှိနေလေသည်။

ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့က စိတ်ထဲကအာသီသဆန္ဒပြင်းပြနေသော်လည်းဘယ့်သူ့ကို ဘယ်လို စ ရမည်မသိ၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးမှာလည်း ယောက်ျားလိုးတာခံချင်နေသော်လည်း အိန္ဒြေရေသိက္ခာထိန်းနေရသောကျောင်းဆရာမတယောက်မို့ လျှပ်လျှပ်ပေါ်ပေါ်မလုပ်ရဲ၊ မလုပ်ဝံ့၊ အိန္ဒြေရေထိန်းနေရသည်၊သင်းသင်းဖြူတယောက်သာလျှင် အသက်ကလည်းငယ်၊ စိတ်ကလည်းမြန်ကာရဲတင်းပွင့်လင်းစွာ ဟောဟောဒိုင်းဒိုင်းလုပ်တတ်သူမို့၊ အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ထဲကအတိုင်း လက်တွေ့လုပ်ဆောင်ကြည့်ဖို့စိတ်ကူးပေါ်သည်နှင့် ခြေသွက်လက်သွက်ပင်အကောင်အထည်ဖေါ်လေတော့သည်။

သင်းသင်းဖြူပစ်မှတ်ထားကာ သူမနှင့်ကာမစပ်ယှက်ဖေါ်အဖြစ်ရွေးချယ်လိုက်သူကတော့ သူမနှင့်အပြာဝထ္ထုဖတ်ဖေါ်ဖတ်ဖက်ဖြစ်နေသူတန်ချင်းနှင့်ဝင်းမိုးတို့ပင်ဖြစ်လေသည်၊ အကြောင်းသိချင်းမို့အထာကျကာအဆင်ပြေလိမ့်မည်ဟုလည်း သင်းသင်းဖြူမျှော်လင့်ထားသည်၊ တန်ချင်းတို့ဝင်းမိုးတို့နှင့်အလုပ်ဖြစ်ပီးလျှင် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကိုလည်း ပါလာအောင်လုပ်ဖို့ သိပ်ခက်မည်မဟုတ်၊ ဤ သို့ဖြင့် ယောက်ျားလေးများနှင့်သာမကမိန်းမချင်းအချစ်ပလူးရမှုဖီလင်ကိုလည်း အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ထဲတွင်ပါရှိသည့်နည်းများဖြင့် လုပ်ဆောင်ခံစားကြည့်နိူင်မည်ဟု သင်းသင်းဖြူတွက်ကိန်းချထားသည်၊သင်းသင်းဖြူသည် ရဲတင်းပွင့်လင်းပြီး၊ တန်ချင်းနှင့်ဝင်းမိုးတို့ကိုလည်းသိပ်အလေးထားခြင်းမရှိသည့်အတွက် သူမ၏စိတ်ကူးကို ခပ်ရှင်းရှင်းပင်ဖွင့်ထုတ်ပြောပြလေသည်။

“ ဒီ စာအုပ်တွေဖတ်ရတာ သိပ်ကောင်းတယ်ဟာ၊ အဲဒီအထဲကလို လုပ်ကြည့်ရင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး၊ နင်တို့ကော၊ လုပ်မကြည့်ချင်ကြဘူးလား…”

ခုနှစ်အုပ်မြောက်ဟုဆိုရမည့် အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ကို ဝင်းမိုးတို့ယူလာပေးချိန်တွင် သင်းသင်းဖြူက ပြောလိုက်လေသည်၊ အပြောအဆိုရဲတင်းမှုကြောင့်ကောင်လေးနှစ်ယောက် ဖျား ၍ပင်သွားရသည်၊ မျက်နှာထူပူကုန်ကြသည်၊ဝင်းမိုးက ခေါင်းကြီးငုံ့ထားသည်၊ ဘာမှပြန်မပြော၊ တန်ချင်းကမူ ရှက်ကြောက်ရင်ခုန်နေသော်လည်း ဝင်းမိုးလိုငြိမ်မနေပဲ အရဲစွန့်ကာပြန်၍ပြောလေသည်။

“ ဟာ- -လုပ်ကြည့်ချင်တာပေါ့၊ မေးမှမေးရက်ပလေ….”

“ ဒီလိုဆန္ဒရှိရင် လုပ်ကြည့်ပါလားဟ…”

“ ကျွတ် ပြောတော့လယ်လိုက်တာ…”

စကားအဆင်ချောသလိုဖြစ်သည်မို့ တန်ချင်းလည်း ဆက်ကာပြောလေသည်။

“ အံမယ်….-ငါက အကောင်းပြောတဲ့ဟာကို…..”

“ ကဲ…ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ဘယ်သူ့ကိုသွားလုပ်ကြည့်ရမှာလဲ ….”

“ ကဲ…..နင်တို့လုပ်တာခံမယ့်သူ ရှိတယ်ဆိုရင်ကော……”

“ အဲလိုမျိုးဆိုရင်တော့……..လုပ်မယ်ဟာ၊ ကဲ…..ဘယ်သူခံမှာလဲ၊ပြောလေ….”

“ ငါခံမှာပေါ့….”

ကောင်လေးနှစ်ယောက် ဖျား ကုန်ကြပြန်ပါသည်၊ ဝင်းမိုးပင်ခေါင်းကြီး ငုံ့ထားရာမှ အလန့်တကြားပင် မော်ကြည့်သည်။

“ လူကိုဘာလို့ ပြူးပြဲကြည့်နေရတာလဲ၊ နင်တို့လုပ်မယ်ဆိုရင်ခံမယ်၊ ဘယ်လိုလဲ……”

တကယ့်မိန်းကလေးပင်၊ သင်းသင်းဖြူက အပြတ်ကိုပြောချသည်။

“ နင်….နင်….က….တကယ်….ပြောတာလား…”

ဝင်းမိုးက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်မေးသည်။

“ တကယ်ပေါ့ဟ…..နင်တို့နဲ့ဖြစ်မယ်ဆိုရင် အိုကေပဲ၊ မဖြစ်ဖူးဆိုရင်တော့ ဖြစ်မယ့်လူကို နင်တိ့ရှာဖွေဆက်သွယ်ပေး….”

“ ငါတို့က ဘာလို့မဖြစ်ရမှာလဲ….”

တန်ချင်းက မခံချင်ဟန်ဖြင့်မေးသည်၊

“ အော်….ငါက နင်တို့မလုပ်တတ်မကိုင်တြတ်ဖစ်နေမှာ ပြောတာပါ၊ နင်တို့က ဒါမျိုးမလုပ်ဖူးဘူးမဟုတ်လား ….”

“ ငါတို့က လက်တွေ့မလုပ်ဖူးပေမယ့်၊ စာထဲမှာတော့ အပီဖတ်ထားတာပါ၊ ဖြစ်မယ်၊ ကဲ…..ဘယ်မှာသွားလုပ်ရမှာလဲ…..”

“ ဟာဟ…..ဒါကတော့ နင်တို့က ယောက်ျားလေးတွေပဲ၊ နေရာကိုကြံဖန်ပေါ့ဟ…ငါက နင်တို့လုပ်တာကိုလည်း ခံရမယ်၊ လုပ်မယ့်နေရာကိုပါ ရှာပေးရအုန်းမှာလား…တယ်ကောင်း…”

ကောင်လေးနှစ်ယောက် တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ကာခေါင်းကုတ်ကြသည်၊ သူတို့သည် အသက်(—)နှစ်ပတ်ဝန်းကျင် လူငယ်လေးများဖြစ်ကြလေရာ၊ မိန်းကလေးတယောက်ကိုခေါ်ထုတ်သွားပြီး ကာမစပယှက်မှုပြုနိူင်သည့် “ဘိ” တွေကိုမသိကြ၊သို့သော် ကံကောင်းထောက်မစွာပင် တန်ချင်း၏ခေါင်းထဲတွင်နေရာတခုကို စဉ်းစားမိသည်။

“ ဟိတ်……ငါသိပီ၊ ကျောင်းသစ်ကြီးပေါ်မှာ သွားလုပ်ကြမယ်..”

သူတို့ကျောင်းဝင်း အနောက်ဘက်ပိုင်းတွင် သုံးထပ်စာသင်ဆောင်ကြီးတဆောင် ဆောက်လုပ်နေသည်၊ အဆောက်အအုံအကြမ်းထည်ပီးသွားချိန်တွင်ငွေကြေးအရှုပ်အရှင်းပေါ်လာရာ လုပ်ငန်းဆက်မလုပ်နိူင်ပဲ သည်အတိုင်းအလုပ်ရပ်နားထားရသည်၊ ကျောင်းသူကျောင်းသားတို့က ထိုသုံးထပ်ကျောင်းဆောင်သစ်ကြီးကို ကျောင်းသစ်ကြီး ဟုခေါ်ကြလေသည်။

“ အေး…..ကောင်းတယ်၊ စိုက်ပျိုးရေးအချိန်ကျရင် ငါတို့အဲဒီ့ဘက်ကိုသွားကြမယ်…”

အချိန်းအချက်လုပ်ပီးနောက် လူစုခွဲလိုက်ကြသည်။

စိုက်ပျိုးရေးအချိန်က ညနေပိုင်းနောက်ဆုံးအချိန်ဖြစ်ကာ တနာရီခွဲကျော်ကျော်လောက်ကြာမြင့်သည်၊ စိုက်ပျိုးရေးအချိန်မရောက်မီ စာသင်ချိန်များတွင် သင်းသင်းဖြူနှင့်ကောင်လေးနှစ်ယောက်တို့အတော်ကိုစိတ်လှုပ်ရှားနေကြသည်၊ ဖတ်ရှုခဲ့ရသောအပြာဝထ္ထုစာအုပ်များထဲမှ ရေးသားထားချက်များနှင့် မကြာမီ မိမိတို့လက်တွေ့လုပ်ကြည့်သောအခါ ကိုယ်တိုင်ခံစားရမှုတို့ဘယ်လိုများရှိမည်နည်းဟု သုံးယောက်လုံးတွေးတောနေကြသည်၊ ထပ်တူဖြစ်မှာလား၊ ပိုမှာလား၊ ဘယ်လိုပြဲဖြစ်ဖစ် စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ ဖီလင်အတွေ့အကြုံရနိူင်မှာကိုတော့ သေချာစွာနားလည်နေကြသည်။

အထူးသဖြင့် ကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာ လက်တွေ့မိန်းမလုပ်ရသောအခါ ဘယ်လိုကနေဘယ်နည်းဘယ်ပုံစ၍ ဘယ်လိုမျိုးစပ်ယှက်မည်စသည်တို့ကိုမိမိတို့ဖတ်ထားခဲ့သည့်အတွေ့အကြုံများပေါ်တွင် အခြေပြုကာ၊ အစီအစဉ်တွေချနေကြသည်၊ သင်းသင်းဖြူ၏စောက်ပတ် မို့မို့ ရွရွ နှင့်အရည်စိုစိုစိစိဖြစ်သလို၊ကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာလည်း လီးတတောင်တောင်နှင့် အနေရပင်ခက်နေရလေသည်၊သူတို့ရှေ့ဘက်တွင်ထိုင်နေသော သင်းသင်းဖြူ၏ကားအိလုံးကျစ်နေသောတင်ပါးဆုံကြီးအပါအဝင် နောက်ပိုင်းအလှကိုကြည့်မိလေတိုင်း ရင်ထဲဒိန်းကနဲဖြစ်လျှက် လီးတွေကလည်း ငေါ့ကနဲလှုပ်သည်၊ လီးထိပ်ဖူးအဖျားပိုင်းတွင်တော့ အရည်ကြည်ကတစိုစိုနှင့်၊ စိုက်ပျိုးရေးအချိန်မရောက်မီ စာသင်ချိန်တွေရှည်ကြာလွန်းသည်ဟု ထင်မြင်ခံစားကြရလေသည်။

နောက်ဆုံးတွင်တော့ စိုက်ပျိုးရေးအချိန်ရောက်လာလေတော့သည်၊သူတို့ကျောင်းကြီးသည် အထက်တန်းကျောင်းကြီးဖြစ်လျှက် ကျောင်းဝင်းကျယ်ပြန့်သည်၊ ကျောင်းဝင်းကျယ်ကြီး၏မြေလွတ်နေရာများတွင် သီးပင်၊စားပင်၊ ပန်ပင်မျိုးစုံတို့ကို စိုက်ပျိုးထားသည်၊ ကျောင်းသူကျောင်းသားတို့ကထိုအပင်တို့ကိုပေါင်းသင်ခြင်း၊ ပိုးနှိမ်နင်းခြင်းစသည်တို့ကိုလုပ်ရလေသည်။

ကျောင်းဝင်းအနှံ့လူများပြန့်ကျဲနေလေရာ၊ မယောင်မလည်လစ်ထွက်ဖို့လည်းလွယ်သည်၊ ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့နှစ်ယောက် အသာပင်သုံးထပ်ကျောင်းဆောင်သစ်ကြီးဘက်ထွက်လာသည်၊ သင်းသင်းဖြူကလည်း မရှေးမနှောင်းပင်မယောင်မလည်နှင့်လိုက်လာခဲ့သည်၊သုံးထပ်ကျောင်းဆောင်သစ်ကြီးအနီးအနားမှာတော့ (ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းခွင်လိြုဖစ်နေသေးသောကြောင့်) သစ်ပင်ပန်းပင်များစိုက်ပျိုးထားခြင်းမရှိ၊ မြက်ပင်ရှည်များနှင့် အလေ့ကျပေါက်ပင်တွေသာရှိနေသည်၊အဆောက်အအုံကို ဝါးထရံဝင်းခတ်ထားသော်လည်း ယိုယွင်းပျက်စီးစပြုနေသည်မို့ အခက်အခဲမရှိပဲ ဖြတ်ကျော်ဝင်နိူင်ကြလေသည်၊အကြမ်းထည်ပီးစီးပြီမို့ သုံးထပ်အဆောက်အအုံပုံတော့ ပေါ်နေပါပြီ။

ကွန်ကရစ်လှေခါးအကြမ်းများပင် လောင်းထားပြီးဖြစ်ရာ၊ တက်ဖို့ဆင်းဖို့လည်းအခက်မတွေ့၊ တံခါးရွက်တွေတော့ တခုမျှမရှိ၊ တံခါးဘောင်အနည်းအကျဉ်းသာတပ်ဆင်ထားပြီး ကျန်တံခါးများ၊ ပြူတင်းများကတော့ ဘာအကာရံမှမရှိသော ဟောင်းလောင်းပေါက်ဖြစ်နေသည်၊ ကွန်ကရစ်ကြမ်းခင်း အကြမ်းများတော့ လောင်းထားပြီးပြီ၊ ကောင်လေးနှစ်ယောက်က ကျောင်းဆောင်သစ်၏တံခါးရွက်မရှိသေးသော ပင်မအဝင်ဝနားမှာရပ်စောင့်နေသည်၊ သင်းသင်းဖြူရောက်လာတော့ သုံးယောက်သားကွန်ကရစ်လှေကားကြမ်းအတိုင်း အပေါ်ဆုံးထပ်သို့တက်ရောက်လာခဲ့ကြသည်၊ ဘာရယ်၊ ညာရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါ၊အပေါ်ဆုံးထပ်တွင် ပို၍ဘေးကင်းကာ၊ အေးအေးဆေးဆေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိမည်ဟူသောအသိဖြင့် တက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်၊ အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ရောက်သောအခါ အခန်းတခုထဲသို့ ဝင်လိုက်ကြသည်၊ထိုနောက်သုံးယောက်သား သည်အတိုင်းရပ်နေမိကြသည်။

အပြာဝထ္ထုတွေဖတ်ဖူးထားသော်လည်း သည်လိုကိစ္စမျိုးတွင် လက်တွေ့အတွေ့အကြုံရှိသေးသော လူပျိုပေါက်အပျိုပေါက်လေးတွေမို့ ကာမမှုကိုဈေးဦးပေါက်စတင်လုပ်ကြတော့မည့်အချိန်တွင် အသီးသီးစိတ်လှုပ်ရှားရင်ဖိုမောနေကြသည်မှာ မဆန်းပါ၊ လူတိုင်းလိုလိုပင် ဖြစ်တတ်သည့်သဘောပင်၊သည်နေရာတွင်တော့ တယောက်ယောက်ကလမ်းခင်းပေးလိုက်လျှင်တော့သူ့အလိုလိုပင် ကျန်လူများလည်းပါလာကာ၊ အရှိန်ရလျှက် ကောင်းကောင်းအလုပ်ဖြစ်သွားနိူင်ပေသည်။

ယောကျ်ားလေးဘက်က စတင်အစပျိုးပေးဖို့ဖြစ်သော်လည်းဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့နှစ်ေ၏ယာက်လုံး ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ကာ ဘာလုပ်၍ဘာပြောရမည်မသိ၊ ယောင်ချာချာကြီးဖြစ်နေကြလေရာ သူတို့နှစ်ယောက်နှင့်စာလျှင် သွက်လက်ရဲတင်းမှုလေး အတန်ငယ်ပိုရှိသောသင်းသင်းဖြူကမိန်းကလေးတန်မဲ့ အစပျိုးလမ်းခင်းရသည့်အခြေအနေရောက်ခဲ့လေသည်။

“ ကိုင်း…..စကြရအောင်….”

သင်းသင်းဖြူ၏အသံပင်လျှင် တုန်ခါလှုပ်၍နေသည်။

“ အော်…. အေး….”

“ အင်း…..အင်း….”သည်တော့မှကောင်လေးနှစ်ယောက် ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နှင့်လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာကြသည်၊ သင်းသင်းဖြူကိုပဲ ဖက်တော့မလိုလို၊ကိုင်တော့မယောင်ယောင်ပြုသည်၊ တကယ်တော့ မဖက်မကိုင်၊လက်တွေကိုသာ ဟိုယမ်းသည်ယမ်းရှိနေကြသည်။

“ ကိုင်း…..ဘယ်သူနဲ့ အရင်စရမှာလဲ….”

သင်းသင်းဖြူကပင် စွန့်ကာမေးရပြန်သည်၊ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကတအင်းအင်း၊ တအဲအဲနှင့် တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်နေကြလေသည်။

“ ကဲ…..နှစ်ယောက်လုံးကြီးတော့ ဒီထဲမှာမနေနဲ့၊ မဆိုင်တဲ့လူအပြင်ထွက်ပီး လူရိပ်လူချည်စောင့်ကြည့်ထားလေ…..”

မတတ်နိူင်တော့၊ သင်းသင်းဖြူကပင် ဆရာလုပ်ရလေတော့သည်၊တန်ချင်းနှင့်ဝင်းမိုးတို့နှစ်ယောက်လုံး အခန်းအပြင်သို့ထွက်သွားကြလေသည်၊သူတို့မှာ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှား၍နေရာ ဆြင်ခင်စဉ်းစားမှုပင် ကွယ်ငုတ်နေသလိုဖြစ်နေသည်၊ သည်တော့ သင်းသင်းဖြူကအပြင်ထွက်ဖို့ပြောသည်တွင်အလိုလိုလိုက်နာကာ လျှောက်လှမ်းထွက်သွားမိခြင်းဖြစ်သည်။

“ ကျွတ်……တယ်ပဲဟာ……တယောက်နေခဲ့၊ တယောက်အပြင်ထွက်…”

သင်းသင်းဖြူ စိတ်မရှည်နိူင်တော့သလိြုဖစ်ကာ ခပ်ငေါက်ငေါက်လေးပြောသည်၊ ကောင်လေးနှစ်ယောက်တွင် အနည်းငယ်ပို၍ဖြတ်လတ်ရဲတင်းသောတန်ချင်းက နောက်ပြန်လှည့်လာသည်၊ ဝင်းမိုးကတော့ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ဆက်လျှောက်လှမ်းထွက်သွားရလေသည်၊ဤသို့ဖြင့် တန်ချင်းနှင့်သင်းသင်းဖြူတို့နှစ်ယောက် ဈေးဦးပေါက်အလုပ်ဖြစ်ကြရမည့်အခြေအနေသို့ ရောက်သွားသည်၊

“ ကဲ…..နင့်ဥစ္စာကို ငါကြည့်ချင်တယ်၊ ပုဆိုးချွတ်ပြစမ်း …”

အရှိန်လေးအနည်းငယ်ရသလိုဖြစ်လာသည်မို့ သင်းသင်းဖြူလည်းအတော်ပင်ရဲတင်းသွက်လက်စပြုလာသည်။

“ ဟာ…….နင်ကလဲ….”

တရုတ်ကပြားတန်ချင်း မျက်နှာရဲကနဲဖြစ်ကာ၊ ရှက်စနိုးပြန်ပြောသည်။

“ အံမယ်….နင်ကများ ရှက်နေရသေးတယ်၊ ကဲပါ….ချွတ်စမ်းပါ၊တကတဲ…..သူ့လီးပြရတာများ….”

သင်းသင်းဖြူက ပြောပြောဆိုဆို လက်ထဲတွင်လိပ်ကိုင်လာသောပလပ်စတိတ်စကို ကြမ်းပြင်ပေါ်အသာချလိုက်သည်၊ ဆောက်လက်စအဆောက်အုံပေါ်တွင် ဖုန်များအမှိုက်များရှိနေမည်ကို သိသည့်အတွက်(အသန့်အပြန့်ကြိုက်သော မိန်းကလေးတို့၏သဘာဝအတိုင်း) ကာမစပ်ယှက်သောအခါ အောက်တွင်ချခင်းနိင်ရန်အတွက် ပလပ်စတိတ်အခင်းစတခုကိုသင်းသင်းဖြူက လိပ်ယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်၊ တန်ချင်းလည်း သင်းသင်းဖြူခိုင်းသည့်အတိုင်း မိမိ၏ကျောင်းစိမ်းပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ရလေသည်၊အောက်ခံဘောင်းဘီတိုလေးရှိနေသေးကာ တောင်မတ်နေသောလီးချောင်းကြီး၏ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေမှုကို မြင်နေရသည်၊တန်ချင်းသည် အောက်ခံဘောင်းဘီတိုကိုပါ ဆက်ချွတ်သည်။

မိမိလီးကိုကြည့်လိုသည်ဟု ဆိုထားသည့်အတွက် ထပ်ပြောစရာမလိုပဲအလိုလိုနားလည်ကာ အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါ ဆက်ချွတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊အောက်ခံဘောင်းဘီကျွတ်ကျ၍ ငေါက်ကနဲပေါ်လာသောလီးကိုမြင်ရသည့်အခါသင်းသင်းဖြူ၏မျက်ဝန်းများ အရောင်လက်လက်တောက်လာသည်၊တောင်မတ်နေသောလီးကို စူးစူးရဲရဲပင်ကြည့်ကာ တံတွေးတလုပ်မြိုချသည်၊တန်ချင်းသည် အသက်ငယ်ရွယ်သေးသော်လည်း လီးကမူ မသေးပါ၊အရှည် ( ၆ ) လက်မသာသာခန့်ပင်ရှိလျှက် လုံးပတ်က ငါးမူးလုံးလောက်တုတ်သည်။

စိတ်ရမက်ထနေချိန်မို့လီးက အပြတ်ကိုမာတောင်နေသည်၊ တငေါ့ငေ့ါလည်းလှုပ်နေသည်၊ လီးတန်လုံးပတ်မှ အကြောကြီးများကလည်း ဖုဖုထစ်ထစ်ဖြစ်နေသည်၊ သင်းသင်းဖြူသည် အပြာစာအုပ်ထဲတွင်ရေးဖွဲ့ထားသောလီး ကြီးများ၏အကြောင်းကို ပြန်သတိရလာသည်၊ အပြာဝထ္ထုစာအုပ်ထဲမှတုတ်ခိုင်ကြီးမားလှသောလီးကြီးတွေလောက် အထွားစားအကြီးစားမဟုတ်သော်လည်း တန်ချင်း၏လီးက ဆွဲညှို့အားကတော့ကောင်းလှသည်၊စာတွေ့မဟုတ်ပဲ မိမိကိုယ်တိုင် မျက်စိနှင့်တပ်အြပ်မင်ရသည့်အတွက်ကြောင့်လည်း လီးတွေအကြောင်းရေးသားချယ်မှုန်းထားမှုများကို ဖတ်ခဲ့ရစဉ်ကထက်သင်သင်းဖြူပို၍ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရလေသည်။

“ ငါ့စောက်ပတ်ကို ကြည့်ချင်လား …”

“ အင်း…ကြည့်ချင်တယ်…. ပြမလားဟင်…”

“ နင်နဲ့ လုပ်တော့မှာပဲဟာ….ပြမှာပေါ့ဟ၊ သွား……ဟိုပလပ်စတိတ်စကို ကောင်းကောင်း ဖြန့်ခင်းလိုက်….”

ယောက်ျားလေးဖြစ်သောတန်ချင်းက ပုဆိုးကိုသည်အတိုင်းချွတ်ချပစ်ခဲ့သော်လည်း သင်းသင်းဖြူကမူ ဖုန်တွေအမှိုက်တွေရှိသောကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ထမီကို သည်လိုကြီးချွတ်မချလိုပါ၊ အောက်ပိုင်းပလာ၊ ဖင်ဖြူ၏ဖြူကြီးအပြောင်သားနှင့် လီးအတောင်သားရှိနေသောတန်ချင်းသည် ပလပ်စတိတ်စကိုဖြန့်ကာကြမ်းပြင်ပေါ်ခင်းပေးလိုက်သည်၊ ပလပ်စတိတ်စက လူတယောက်ကောင်းကောင်းအိပ်သာအောင်ရှိသည်၊ သင်းသင်းဖြူသည် ဖြန့်ခင်းထားသောပလက်စတိတ်စပေါ် တက်သည်၊ ပြီးတော့မိမိ၏ထမီကို အသာချွတ်သည်၊ သေသေသပ်သပ်ခေါက်၍ ပလပ်စတိတ်စခြေရင်းနားတွင် ကျကျနနတင်သည်၊ အတွင်းခံပင်တီဘောင်းဘီတိုလေးရှိနေသေးရာစောက်ပတ်က ပြူးပြဲကြီးအထင်အရှားတော့မပေါ်လွင်သေး၊ ဖုထစ်မို့ဖေါင်းမှုကိုတော့ မြင်သာသည်၊ ပေါင်လုံးပေါင်တန်ကြီးတွေကတော့ အဖွေးသား၊ဖင်သားကြီးတွေက ပင်တီဘောင်းဘီအပြင်သို့ တချို့တစ်ရစ်ထွက်နေသည်၊စောက်ပတ်ကို ထင်ထင်ရှားရှားမမြင်ရသေးသော်လည်း မြင်ရသမျှနှင့်ပင်တန်ချင်းအရမ်းကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားနေရလေပြီ။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>